Vinge Joan D - Psychotronik 03 - Deszcz Snow

Do prawdy dochodzimy nie tylko rozumem. Ale i przez serce pascal Dla dr. Fredericka Brodsky’ego dr Anny Marie Windsor dr. Richarda Reindollara Podziękowania Chcialabym złożyć gorące podziękowania za nieoceniony wkład i poparcie następującym osobom, bez których ani ta książka, ani w ogóle moje życie nie byłyby obecnie w tak dobrym stanie: Jimowi Frenkelo-wi, Barbarze Luedtke, Carroll Martin, Betsy Mitchel, klanowi Peachów-Pozników, Mary oraz Nickowi Pen-dergrassom i Vernorovi Vinge’owi. Dzięki, kochani -jesteście cudowni. - Jaki jest cel owej gry, panie Ropuch? Zabicie potwora? Uratowanie dziewicy? Pomszczenie krzywd? - Zajęcie dogodnej pozycji. Bill Griffen Rozścieliłem ci pod stopy swe marzenia; Chodź ostrożnie, nie depcz mi po snach. W.B.Yeats Drogę do piekła wybrukowano dobrymi chęciami. Karol Marks 1 Pięć czy sześć wieków temu jeden przedkosmiczny filozof o nazwisku Marks powiedział, że droga do piekła jest wybrukowana dobrymi chęciami. Dobrze rozumiał, co to znaczy być człowiekiem, być niedoskonałym. Marks myślał też, że wie, jak położyć kres ciągłemu ludzkiemu cierpieniu i niesprawiedliwości: „Dziel się wszystkim, czym możesz, a dla siebie zachowaj tylko to, czego sam potrzebujesz”. Nigdy nie zdołał pojąć, dlaczego reszta ludzkości nie może dostrzec prostego wyjścia, skoro dla niego było tak oczywiste. Chodzi o to, że ta reszta nawet nie dostrzegała problemu. Marks mówił także, że jedynym antidotum na psychiczne cierpienie jest ból fizyczny. Ale nigdy nie twierdził, że czas szybko ucieka, kiedy człowiek dobrze się bawi. Zerknąłem na bransoletę danych chyba setny raz, żeby sprawdzić, czy już minęła godzina. Nie minęła. Piąty raz z rzędu w ciągu niecałej godziny znalazłem się przed wysokimi parabolami okien Aerie, wyglądając przez nie na świat zwany Ucieczką, żeby umknąć przed hałasem i presją przyjęcia Tau, które toczyło się w najlepsze za moimi plecami. Ucieczka od czego? I dla kogo? Podstawowe dane, do których zdołała uzyskać dostęp nasza ekipa, nie mówiły nic na ten temat. Nie przed biurokracją Tau. I nie dla nas. Ekipa badawcza, w której skład wchodziłem, znalazła się w Firstfall ledwie wczoraj. Nie byliśmy tu nawet na tyle długo, żeby przywyknąć do miejscowego czasu. Ale jeszcze zanim rzuciliśmy na ziemię swoje torby tu, w Riverton, natychmiast w naszym hotelu zjawił się pełnomocnik Tau i zmusił nas do wzięcia udziału w tym przyjęciu, które toczyło się, jakby wszyscy znajdowali się w śpiączce. Z jedwabiście gładkiej kieszeni kupionej po drodze eleganckiej koszuli wygrzebałem kolejny kawałek kamfy i wepchnąłem do ust. Po chwili zaczęła się rozpuszczać i znieczulać język, a ja znów wyjrzałem przez okno na zapierający dech w piersiach widok odległych obłocznych raf. Właśnie zachodziło słońce, obryso-wując blaskiem ich wapienny krajobraz złożony z postrzępionych szczytów i stromo opadających dolin. Przez labirynt wąwozów przedzierała się ognistym szlakiem nitka rzeki, pewnie już od wieków kształtując ten krajobraz w coś równie surrealistycznego jak sen. Poniżej ta sama rzeka, która odległe rafy kształtowała w fantastyczne rzeźby, opadała bezgłośnie i bez końca z wysokiej skały. Protz, pełnomocnik Tau, nazwał to Wielkim Wodospadem. Przyglądając się ospałej, ciężkiej od szlamu wodzie, zastanawiałem się, czy to przypadkiem nie jakiś

żart. - Kocie! Ktoś wołał mnie po imieniu. Obróciłem się, jednocześnie zerkając po sobie, bo nieustannie towarzyszyła mi obawa, że następnym razem, kiedy na siebie spojrzę, będę zupełnie nagi. Nie byłem nagi. Wciąż miałem na sobie ten sam schludny, zbyt drogi, konserwatywny w kroju garnitur, który kupiłem w hotelowym sklepie, żebym dzisiejszego wieczoru mógł uchodzić za Człowieka. Człowieka przez duże C. Tak jak to tutaj wymawiano, żeby ktoś broń Boże nie pomylił mnie z Hydraninem – obcym. Po drugiej stronie rzeki leżało całe miasto pełne Hydran. Dziś wieczorem na przyjęciu było ich troje. Ledwie minutę temu patrzyłem, jak wchodzą. Nie teleportowali się, nie zmaterializowali się irytująco w samym środku tłumu, wzbudzając lęk. Weszli normalnie przez drzwi jak wszyscy inni goście. Ciekawe, czy mogliby postąpić inaczej. Od momentu ich przybycia nie potrafiłem uformować w głowie ani jednej składnej myśli. Przez cały czas bezwiednie obser wowałem Hydran, upewniwszy się, że mnie nie widzą ani że nie zmierzają w moją stronę. W końcu jednak musiałem przestać i odwrócić się do okna, po prostu, żeby nabrać tchu. Udają ludzi – to ich główna czynność na tym przyjęciu – choć i tak na zawsze pozostaną obcymi, bo przez psychotroniczny Dar stali się wybrykami natury. To kiedyś był ich świat, dopóki nie pojawili się ludzie, żeby im go odebrać. Teraz oni byli tu obcy, oni byli outsiderami, znienawidzonymi przez tych, którzy ich zniszczyli – bo to takie ludzkie: nienawidzić tych, których się skrzywdziło. Resztka kamfy rozpuściła się na języku w gorzką papkę, ale nie zdołała ukoić nerwów. Przełknąłem ją i wyjąłem z kieszeni kolejną porcję. Jeszcze w hotelu przyłożyłem sobie przylepki ze środkami uspokajającymi, wypiłem też stanowczo zbyt wiele drinków, które pojawiały się przede mną za każdym razem, kiedy się obróciłem. Nie mogę sobie pozwolić na takie rzeczy, zwłaszcza kiedy chcę uchodzić za człowieka, gdyż moja twarz zawsze mnie wyda, tak samo jak tamte wszystkie obce twarze po drugiej stronie sali. - Kocie! - Protz znów wołał mnie po imieniu, gderliwie, jak wszyscy ci, którzy nie mogą uwierzyć, że nic więcej po nim nie ma. Z wyrazu jego twarzy wnioskowałem, że zbliża się po to, żeby zapędzić mnie z powrotem do działania. A ze sposobu, w jaki się poruszał, widać było, iż ma już trochę dość tego, że tak konsekwentnie mu się wyślizguję. Wyjąłem kamfę z ust i rzuciłem na podłogę. Kiedy wepchnął mnie z powrotem w sam środek tłumu, zacząłem się rozglądać za ludźmi, których znam, za innymi członkami ekipy, z którą tu przyjechałem. Wydawało mi się, że dostrzegam po drugiej stronie pokoju Pedrotty’ego, naszego bitmapistę, ale poza nim nie rozpoznawałem nikogo. Ruszyłem dalej, mrucząc pod nosem jakieś uprzejme idiotyzmy, kierowane do mijanych po kolei obcych osób. Protz, mój stróż, był urzędnikiem średniego szczebla w Instytucie Biotechniki Tau. Równie dobrze mógłby nosić tysiąc innych nazwisk – był dokładnie taki sam jak wszystkie konglomeratowe postacie, jakie znałem. Były obupłciowe i mogły mieć dowolny kolor skóry, ale wszystkie wyglądały jak jedna i ta sama osoba. Protz nosił przepisowy granatowy garnitur ze srebrną peleryną – kolory Tau – jakby się w nich urodził. Pewnie zresztą tak było. W tym wszechświecie dla konglomeratów nie tylko się pracuje, dla nich się żyje. Nazywają to keiret-su – korporacyjna rodzina. Sam termin jest jeszcze przedkosmicz-ny, pozostał z międzynarodowymi konglomeratami, kiedy te stały się najpierw międzyplanetarne, a w końcu międzygwiezdne. Przetrwa tak długo, jak długo będą istniały konglomeraty, bo wprost idealnie oddaje znaczeniem fakt, że kradną człowiekowi duszę. Konglomerat, który człowieka zatrudniał, nie tylko wytyczał mu drogę kariery zawodowej, ale także stawał się jego dziedzictwem, ojczyzną, która istnieje zarówno w czasie, jak i przestrzeni. Kiedy w konglomeracie rodził się nowy człowiek, stawał się komórką w układzie nerwowym megaistoty. Jeśli miał szczęście i zawsze czysty nos, zostawał jego częścią aż do samej śmierci. A może i dłużej. Spojrzałem w dół. Palce prawej ręki okrywały bransoletkę danych, którą nosiłem na lewym

nadgarstku – znów udowadniałem sobie, że istnieję. W tym wszechświecie bez bransoletki przestajesz istnieć. Swoją dostałem dopiero kilka lat temu. Przez siedemnaście lat moimi jedynymi znakami rozpoznawczymi były blizny – po bójkach, po nożach. Przez lata miałem krzywy, ledwie zdatny do użytku kciuk, bo zrósł mi się nienastawiony po tym, jak pewnej nocy spenetrowałem niewłaściwą kieszeń. sąma bransoletka zakrywała bliznę na nadgarstku, jaka została mi po niewolniczej obrączce robotnika kontraktowego, którą wtopiono mi w skórę. Nosiłem na ciele wiele śladów. Tych najgorszych nawet nie było widać. Po latach spędzonych w ludzkim składowisku odpadów zwanym Starym Miastem zły los wreszcie się odwrócił. A jedna z prawd, jakich się od tego czasu nauczyłem, brzmiała: kiedy przestajesz być niewidzialny, każdy może zobaczyć cię nago. - Poznałeś już dżentelmena Kensoe, który przewodniczy naszemu zarządowi... - Protz skinął głową najwyższemu rangą szefowi Tau, osobnikowi stojącemu na samym szczycie łańcucha pokarmowego. Facet wyglądał, jakby nie przepuścił w nim żadnego posiłku, jak również żadnej szansy, żeby napluć w wyciągniętą prosząco dłoń. - A to jest lady Gyotis Binta, przedstawicielka zarządu Draco. Interesuje się twoją pracą... Znów poczułem pustkę w głowie. Draco istniało na zupełnie odrębnym, wyższym szczeblu wpływów i władzy. Byli właścicielami Tau. Skupiali w swych rękach prawa do surowców naturalnych całej tej planety, a częściowo i do setek innych. Stanowili skończone keiretsu: Instytut Biotechniki Tau jest tylko jeszcze jednym państwem-klientem kartelu Draco, jednym z setki pazernych palców, które konglomerat powsadzał w setkę zyskownych konfitur. Lubili się nazywać Rodziną Draco. Członkowie kartelu wymieniali między sobą towary i usługi, wspierali się przeciwko próbom przejęcia przez wrogów, pilnowali nawzajem swoich interesów -jak to w rodzinie. Keiretsu znaczy także „zaufanie”... A właśnie w tej chwili Draco niezbyt ufało tym z Tau. Zarząd Tau zwrócił na siebie uwagę Federacyjnej Komisji Transportu. Kartele były jednostkami autonomicznymi, ale większość z nich korzystała z robotników należących do Robót Kontraktowych FKT. Ktoś musiał przecież odwalić wszystkie roboty, których obywatele Tau nie chcieliby tknąć. Sprawa wyglądała tak: federalni mieli interweniować tylko wtedy, kiedy mieli dowód na to, że gdzieś zostały pogwałcone uniwersalne prawa ich robotników. FKT sprawowała kontrolę nad międzygwiezdnym transportem, więc nikt nie życzył sobie ściągnąć na siebie jej sankcji. Ale z własnego doświadczenia wiedziałem, że federalnym wcale nie chodzi o to, żeby przyzwoicie traktować obrączki. Tak naprawdę chodziło o władzę. FKT nieprzerwanie poszukuje coraz to nowych czułych punktów w nieustającej grze sił z konglomeratami. Polityka to wojna, tyle że broń jest lepiej skrywana. Nie wiem, kto doniósł federalnym na Tau, może po prostu jakiś korporacyjny rywal. Zdawałem sobie natomiast sprawę, że ekipa ksenoarcheologów, do której zostałem włączony, przeprowadza jedną z pokazowych akcji Tau, mających ulepszyć świat i model rządzenia. Przyjechaliśmy tutaj na koszt Tau, żeby badać żywe dzieła sztuki zwane obłocznymi wielorybami oraz rafy z dziwacznego de-trytusu, które owe wieloryby porozmieszczały na całej planecie. Zarząd Tau nie szczędził wydatków, żeby udowodnić, że jest czysty albo że przynajmniej się stara. To oczywiście był żart, a z tego, co mi wiadomo o konglomerackiej polityce – wcale nie śmieszny. Równie oczywiste było, iż Protz chce – spodziewa się – że wszyscy członkowie ekipy pomogą mu to udowodnić. Powiedz coś- błagał mnie wzrokiem, tak jak błagałby mnie w myślach, gdybym tylko umiał je odczytać. Odbiegłem spojrzeniem w bok, szukając w tłumie Hydran. Nie znalazłem. Zwróciłem więc wzrok na swoich rozmówców. - Miło mi panią poznać – mruknąłem i na siłę przypomniałem sobie, że już zdarzało mi się spotykać członków zarządów. Byłem kiedyś ochroniarzem pewnej lady i jedno wiedziałem na pewno: cała różnica między konglomeratową szychą a ulicznym śmieciem ze Starego Miasta sprowadza się do tego, kto wierzy w ich kłamstwa. Lady Gyotis była drobna i śniada, włosy miała już zupełnie srebrne. Zaciekawiło mnie, ile naprawdę ma lat. Większość ważnych szych z jej pozycją mogła sobie pozwolić na przestawienie

biologicznych zegarów co najmniej dwa razy. Miała na sobie kwiecistą, brokatową szatę, która okrywała ją szczelnie od stóp do głów. Nic w jej wyglądzie nie wskazywało na zajmowaną pozycję, z wyjątkiem subtelnego i bardzo drogiego naszyjnika, którego sploty złożone były z logo różnych korporacji. Gdzieś w połowie ramienia wypatrzyłem logo Tau. Rozpoznałem także, co przedstawia wisior w samym środku naszyjnika – stylizowanego smoka z kołnierzem holograficznych płomieni. Taki sam obrazek miałem wytatuowany na tyłku. Musiałem być kompletnie nieprzytomny, kiedy, mi to robili, bo nic nie pamiętam. Nie powiedziałem jej jednak, że łączy nas wspólna ozdoba na ciele. Lady Gyotis uśmiechnęła się łaskawie i odwzajemniła spojrzenie, tak jakby nie zauważyła w mojej twarzy nic szczególnego, nawet tych kocio zielonych oczu z podłużnymi źrenicami. Hydrań-skich oczu w tej zbyt ludzkiej twarzy – a przecież nie dość ludzkiej. - Miło mi – odparła. - Bardzo cieszy nas, że mamy pana wśród członków ekipy. Pewna jestem, że pańskie oryginalne spostrzeżenia wniosą duży wkład we wszelkie odkrycia, jakich tu dokonacie. - Dziękuję – odparłem, przełykając posłuszne „proszę pani”, które cisnęło mi się na usta, i napominając się, że przecież nie dla niej pracuję ani też nie stanowię własności Tau. Tym razem jestem członkiem niezależnej ekipy badawczej. - Mamy nadzieję, że jego obecność w składzie ekipy będzie swego rodzaju demonstracją dobrej woli wobec... - Kensoe zerknął na mnie z ukosa - ...lokalnej hydrańskiej społeczności – dokończył z uśmiechem. Nie odpowiedziałem mu tym samym. - Miejmy taką nadzieję – mruknęła lady Gyotis. - Wiecie, że mamy tu dzisiaj inspektorów z FKT. Spotkałem już tych federalnych i nie zazdrościłem Kensoe. Ale z drugiej strony, aż tak bardzo go znów nie żałowałem. - Tak, proszę pani – odpowiedział, rozglądając się tak niespokojnie, jakby podejrzewał, że gdzieś tu się czają wynajęci mordercy. - Jesteśmy gotowi na ich przyjęcie. Myślę, iż sami się przekonają, że nasze... ee... problemy zostały mocno przesadzone. - Miejmy nadzieję – powtórzyła lady Gyotis. -Toshiro! - zawołała niespodziewanie, unosząc do góry dłoń. Ktoś lawirował przez tłum w naszą stronę. Kensoe zesztyw-niał, ja także. Idący ku nam nieznajomy miał na sobie mundur szefa ochrony. Sprawdziłem logo na hełmie, którego nie zdjął nawet tutaj: Draco. Garnitur biznesmena był w kolorach głębokiej zieleni i miedzi – barwach tego konglomeratu. Na fałdzistej wierzchniej szacie nosił istną wystawę pozbawionych znaczenia świecidełek. Na identyfikatorze widniało: SAND. Nie było mowy o tym, żeby jakiś szef Korporacji Bezpieczeństwa fatygował się z macierzystego biura przez pół galaktyki tylko po to, żeby wziąć udział w jakimś tam przyjęciu. Ciekawe w takim razie, jak głęboko Tau utkwiło w bagnie. - Lady Gyotis. - Z uśmiechem skłonił lekko głowę w jej stronę. Wciąż uśmiechnięty, skierował wzrok na mnie. Nie wiedziałem, co ma oznaczać ten grymas. Nie potrafię go odczytać... Przestań. Sam za nic nie mogłem zmusić się do skrzywienia ust, które choćby z grubsza mogło uchodzić za przyjazne. Spotkałem w życiu wielu strażników i żołnierzy. I żadnego nie zdarzyło mi się polubić. Sand miał gładką, złocistą skórę; pod fałdą powieki podcy-bernowane oczy, srebrzyste i matowe, przypominały łożysko kulkowe. Jedno spojrzenie takich oczu wystarczyło, by przejrzeć człowieka do samych trzewi. Inny szef korb, którego kiedyś poznałem, miał dokładnie takie same – należały do niezbędnego na tym stanowisku wyposażenia. Im więcej władzy miała konglomeratowa figura, tym więcej potrzebowała biocybernetycznych udoskonaleń. Zwykle najbardziej skomplikowanych kabli wcale się nie widziało – większość ludzi wciąż jeszcze tkwiła zbyt głęboko w ksenofobii, żeby taka naga prawda nie kłuła ich w oczy. U lady Gyotis także wszystko wyglądało najzupełniej normalnie, a przecież musiała kryć w środku potężną ilość biocybernetyki. Firmy wchodzące w skład Draco specjalizowały się w najlepszych urządzeniach tego typu. Ale niektóre zawody wręcz wymagały dziwnego wyglądu, gdyż od niego zależał większy zakres

władzy. Do takich należał zawód Sanda. - Panie Kocie – mówiła lady Gyotis – pozwoli pan, że mu przedstawię naszego szefa ochrony, Toshiro Sanda... - Jakby tego nie było widać na pierwszy rzut oka. Nie przedstawiła go ani Protzowi, ani Kensoe. Obaj wyglądali teraz tak, jakby woleli znaleźć się o tysiąc mil stąd. Może już zdążyli poznać go wcześniej. -Na nim takie duże wrażenie zrobiła pańska interpretacja znaczenia Monumentu. Wykrzywiłem się, mając nadzieję, że weźmie to za uśmiech. Wyciągnął do mnie rękę. Minęła dobra chwila, zanim połapałem się, co to oznacza. W końcu jednak wyciągnąłem ku niemu dłoń i pozwoliłem, żeby ją uścisnął. - Skąd pan pochodzi, panie Kocie? - zapytała mnie lady Gyotis. - Z Ardattee – odparłem, powracając do niej spojrzeniem. - Z Quarro. - Z samej Osi? - Była wyraźnie zaskoczona. Quarro to głów-ne miasto na Ardattee, a Ardattee przejęła od Ziemi rolę centrum we wszystkim, co się naprawdę liczyło. - A skąd u pana ten czarujący akcent? Spędziłam tam wiele czasu, ale nigdy nie zetknęłam się z niczym podobnym. - Stare Miasto – mruknął Sand. - To akcent ze Starego Miasta. Zobaczyłem, że lady rzuca mu zaskoczone spojrzenie. Nigdy pewnie nie widziała Starego Miasta Quarro – slumsów, zbiornika z pokarmem dla Robót Kontraktowych. Próbowałem wymazać z głosu tamto brzmienie, ale nie potrafiłem, tak samo jak nie potrafiłem wyrzucić z pamięci tamtego miejsca. Sand spojrzał teraz na mnie, a widząc moje ściągnięte brwi, dodał: - W takim razie jeszcze bardziej imponują mi pańskie osiągnięcia. Nic nie odpowiedziałem. - Szczerze mówiąc, spodziewałem się, że jest pan starszy. Koncepcje w pańskiej monografii sugerowały sporą dojrzałość umysłową. - Nie wydaje mi się, żebym kiedykolwiek był młody – odparłem, a lady Gyotis parsknęła trochę dziwnie brzmiącym śmiechem. - Pani Perrymeade powiedziała mi, że ta oryginalna interpretacja wyszła od pana – ciągnął Sand, jakby mnie w ogóle nie słyszał. -Ten znakomity wizerunek „śmierci Śmierci”. Skąd zaczerpnął pan pomysł takiego podejścia? Otworzyłem usta, zamknąłem, przełykając słowa, które miały smak goryczy. Nie wierzę, żeby mówił cokolwiek serio, nie wierzę, że patrzą na mnie jak na równego sobie. Bardzo chciałbym wiedzieć, czego właściwie chcą... - Kocie – odezwał się jakiś głos za moimi plecami i tym razem od razu go rozpoznałem. To Kissindra Perrymeade stała za mną jak służby ratownicze, zawsze gotowa podjąć konwersacyjną pałeczkę tam, gdzie ją upuściłem. Naprawiała wszystkie moje towarzyskie gafy, od kiedy tu przyjechaliśmy. Miała tak znakomite wyczucie czasu, jakby zamiast mnie czytała w myślach. Z wdzięcznością skinąłem jej głową, zresztą nie pierwszy raz. I już nie udało mi się oderwać od niej wzroku. Nigdy dotąd nie widziałem jej w takim stroju jak na konglomeratowym pokazie zamiast jak zwykle na roboczo. Ona także nigdy wcześniej nie miała okazji mnie oglądać w takiej sytuacji. Ciekawe, jak jej się to podoba – czy czuje się tak samo jak ja, kiedy patrzę na nią! Przyjaźniliśmy się przez większość czasu naszych wspólnych studiów. Byliśmy tylko przyjaciółmi. Odkąd ją znałem, miała stałego faceta – Ezrę Ditreksena. Był analitykiem systemów i z tego, co wszyscy mówią – niezłym. Był także niezłym fiutem. Spędzali więcej czasu na kłótniach niż reszta ludzi na rozmowach; nie mogłem pojąć, dlaczego go nie rzuci. Ale co ja mogę wiedzieć o długich związkach? To właśnie Kissindra nękała mnie dopóty, dopóki nie złożyłem w miarę spójnie pomysłów, które naszły mnie kiedyś na temat dzieła zwanego Monumentem. Jego wymarli twórcy pozostawili swój wyraźny bioinżynieryjny podpis, rozproszony po całym ramieniu galaktycznej spirali, zaszyfrowany w DNA garstki innych jeszcze bardziej niesamowitych i tajemniczych tworów, między innymi także obłocznych wielorybów. Kissindra przyszła na przyjęcie z wujem, Janosem Perry-meade’em. Był jakąś ważniejszą figurą w Tau, jak większość tutaj obecnych. Pomysł sprowadzenia ekipy badawczej wyszedł od niego. On

także załatwił nam pozwolenie oraz zdobył odpowiednie fundusze na badania nad obłocznymi wielorybami i rafami. Patrzyłem, jak stoją obok siebie, Kissindra i jej wuj, i widziałem te sąme przejrzystoniebieskie oczy, te same lśniące brązowe włosy. Miałem ochotę go polubić, zaufać mu, tylko dlatego że tak bardzo byli do siebie podobni. Jak do tej pory nie zrobił jeszcze nic, co zmusiłoby mnie do zmiany zdania. Po jej drugiej stronie zmaterializował się nagle Ezra Ditreksen, zupełnie swobodny w oficjalnych ciuchach, tak jak chyba wszyscy tutaj poza mną. Nie studiował ksenoarcheologii, ale ekipa potrzebowała analityka systemów, a fakt, że sypiał z kierowniczką wyprawy, czynił z niego jedyny logiczny wybór. Kiedy mnie zobaczył, na-burmuszył się – postawa u niego równie automatyczna jak oddychanie. Gdyby się nie naburmuszył, mógłbym zacząć się martwić. Pozwoliłem, żeby zajął moje miejsce w rozmowie, ten jeden raz nie wadziło mi to. Miałem gdzieś, że mnie nie lubi, i wcale się nie martwiłem, że nie wiem dlaczego. Skoro jest bogatym spadkobiercą patentu na opracowywanie danych i pochodzi z Ardattee, musi mieć po temu więcej powodów niż szarych komórek w mózgu. A może wystarczyło, że raz zobaczył, jak Kissindra rysuje moją twarz w notatniku elektronicznym, zamiast jak zwykle szkicować skrupulatnie kolejny eksponat. Z mijającej mnie tacy wziąłem kolejnego drinka. Tym razem naburmuszył się Protz. Odwróciłem od niego wzrok, przestawiając się na toczącą się obok rozmowę. Obok mnie stał Ditreksen, który pytał akurat Perrymeade’a, w jaki sposób został komisarzem do spraw Obcych w Tau. W tym na pozór niewinnym pytaniu najwyraźniej coś się kryło, bo jego ton mocno mnie zastanowił. Nie byłem jednak pewien, dopóki nie zobaczyłem dziwnego drgnienia na policzkach Perrymeade’a. A więc to nie tylko moja bujna wyobraźnia. Perrymeade odpowiedział mu uprzejmym towarzyskim uśmiechem, który nie zagościł w jego oczach, i odparł: - Tak jakoś się złożyło... Zainteresowanie ksenologia jest u nas rodzinne. - Zerknął na Kissindrę, tym razem z prawdziwym uśmiechem. - Miałem na tym polu niejakie doświadczenie. W chwili kiedy Tau potrzebowało kogoś na miejsce w komisji do spraw Obcych, wybrali mnie. - Jest pan jedynym takim agentem? - zapytałem, zastanawiając się w duchu, czy rzeczywiście na Ucieczce pozostało aż tak niewielu Hydran. - Nie, oczywiście, że nie. - Sprawiał wrażenie zaskoczonego. - Jestem jedynym, który ma bezpośredni kontakt z Radą Hydrańską. Rada kontaktuje się z naszą agencją w imieniu całego ludu. Odwróciłem spojrzenie, nękany niespokojnym odczuciem, któremu nie potrafiłem nadać nazwy. Przeszukiwałem wzrokiem tłum w pogoni za trzema Hydranami; wypatrzyłem ich w końcu po drugiej stronie sali, ledwie widocznych wśród gęstwy ludzkiej. - Przypuszczam, że doskonale za to płacą – mruknął Ezra, przeciągając słowa, jakby chciał w nich przemycić coś zupełnie innego. - Skoro opłaca się przyjmować wszystkie związane z tą pracą... wyzwania. Odwróciłem się do nich z powrotem i zobaczyłem, że Perrymeade wyraźnie sili się na uśmiech. - Owszem, ta praca stawia wyzwania, ale ma też i dobre strony. Choć moja rodzina nadal nie pozwala mi się przyznać, w jaki sposób zarabiam na życie. - Usta Perrymeade’a drgnęły, a Ditreksen wybuchnął śmiechem. Perrymeade zorientował się, że na niego patrzę, że patrzy na niego Kissindra. Zarumienił się, a skóra poczerwieniała mu tak sąmo, jak to czasami widywałem u niej. - Rzecz jasna, pieniądze to nie jedyna satysfakcja, jaką czerpię ze swojej pracy... - Obrzucił Ditreksena tym rodzajem spojrzenia, jakie zwykle rzucamy komuś, kto podpuścił nas publicznie. -Konflikty, jakie mogą się pojawić tam, gdzie potrzeby hydrańskiej populacji i interesy Tau nie są zbieżne, sprawiają, że... moja praca stwarza mi wyzwania, jak pan to ujął. Ale i bliższe poznanie Hydran wiele mnie nauczyło... Wyjątkowe różnice między naszymi dwoma kulturami, uderzające podobieństwa... To wspaniały i bardzo elastyczny lud. - Obejrzał się w moją stronę, jakby chciał sprawdzić, czy wyraz mojej twarzy uległ zmianie. A może po prostu nie chciał widzieć, jak zmienia się twarz Ezry. Jego spojrzenie odbiło się od mojej twarzy jak kropla wody w zetknięciu z rozżarzonym metalem i znów wylądowało na Kissindrze. Jej oblicze przez dłuższą chwilę nie pokazywało żadnego uczucia, aż w końcu pojawiło się na nim

coś, co wyglądało na uśmiech. Odwróciła się do Sanda, a milczenie powiedziało więcej niż godziny przemówień. Słuchałem, jak kończy opowiadać Sandowi o tym, w jaki sposób doszliśmy do końcowych wniosków w badaniach nad planetą--eksponatem zwaną Monumentem i nad tymi, którzy ją dla nas zostawili – zaginioną rasą, z braku lepszego określenia zwaną przez ludzi Twórcami. Twórcy odwiedzili także Ucieczkę, całe tysiąclecia temu, zanim na zawsze opuścili ten wszechświat dla jakiejś innej płaszczyzny istnienia. Obłoczne wieloryby i rafy były kolejną kosmiczną zagadką, którą pozostawili nam do rozwiązania, a może po prostu do podziwiania. Mało zaskakującym zbiegiem okoliczności rafy stały się główną podstawą istnienia Tau oraz powodem, dla którego Draco wykupiło pakiet kontrolny tego świata. - Ale w jaki sposób uzyskał pan tak głęboki wgląd w symbolizm Monumentu? - zapytał mnie Sand – po raz drugi, jak sobie zdałem sprawę – bo Kissindra mnie przypisała całą zasługę. - Ja... Po prostu tak mnie naszło. - Spuściłem wzrok i zobaczyłem w pamięci Monument: całkowicie sztuczny świat, stworzony przez technikę tak dalece wyprzedzającą naszą, że przypominała nam czary; dzieło sztuki poskładane z kawałków i fragmentów, z kości wymarłych planet. Z początku wydawało mi się, że to pomnik śmierci, upadku zaginionych cywilizacji – przypomnienie dla tych, co przyjdą tu po nich, że Twórcy odeszli tam, gdzie nikt nie dojdzie. Ale po jakimś czasie zobaczyłem Monument jeszcze raz, i tym razem inaczej -nie jako kamień nagrobny, lecz jako drogowskaz nakierowany w niewyobrażalną przyszłość – pomnik śmierci Śmierci. - ...ponieważ wykazuje nadzwyczajną wrażliwość na przekazy podprogowe zakodowane w całej strukturze Monumentu – dokończyła za mnie Kissindra, kiedy podniosłem wzrok. - No tak, w tym jest najlepszy, w tego rodzaju instynktownym, intuicyjnym podejściu – dodał Ezra, wzruszając ramionami. - Biorąc pod uwagę jego pochodzenie... Kissindra i ja włożyliśmy w to później całe godziny poszukiwań i analiz statystycznych, żeby znaleźć dane, które potwierdzą tę hipotezę. To właściwie my skonstruowaliśmy całe studium... Zmarszczyłem brwi, a Kissindra wtrąciła: - Ezra... - Nie mówię, że nie należy mu się uznanie... - dodał szybko Ditreksen, łapiąc jej spojrzenie. - Bez niego nie byłoby koncepcji. Już samo to sprawia, że niemal chciałbym być pół-Hydraninem... - Zerknął na mnie z lekkim skrzywieniem ust. Popatrzył na Sanda i pozostałych, badając ich reakcje. Nastąpiła długa chwila ciszy, po której odezwałem się, patrząc wprost na Ditreksena: - A ja czasami chciałbym, żebyś choć w połowie był człowiekiem. - Pozwoli pan, że przedstawię pana naszym hydrańskim gościom – wtrącił Perrymeade, chwytając mnie za ramię i delikatnie odciągając. Przypomniałem sobie, że to właśnie on jest odpowiedzialny za niezbyt stabilne stosunki międzyrasowe Tau. - Bardzo chcieliby pana poznać. Nagle zdałem sobie sprawę, że jestem czymś więcej niż tylko kolejnym wymiennym członkiem ekspedycji, węzłem w tej sztucznej konstrukcji, która ma zrobić wrażenie na wysłannikach FKT. Stanowiłem rodzaj żywego dowodu na to, że nie są ludobójczymi wyzyskiwaczami – a w każdym razie, że już nie są. Nie widziałem teraz dookoła siebie nic z wyjątkiem tych trojga Hydran, którzy patrzyli na nas wyczekująco z drugiego końca sali. Nagle poczułem się tak, jakby te wszystkie przylepki, kamfy i pochłonięte drinki zaskoczyły i zaczęły działać jednocześnie. Hydranie zbili się w gromadkę i patrzyli wprost na nas. Stali tak przez cały czas, blisko siebie, jakby chcieli zachować przewagę liczebną. Ale ja byłem sam, w całym tym tłumie nie znalazłby się drugi taki jak ja – podobnie jak w każdym innym tłumie. Perrymeade poprowadził mnie w tamtą stronę, a potem zatrzymał tuż przed nimi, jakbym był jednym z krążących tu robotów z tacami. Hydranie mieli na sobie odzienie, które wyglądałoby zupełnie odpowiednio na każdym z obecnych na tej sali – było tak samo dobrze skrojone i równie drogie, choć nie w barwach żadnego z konglomeratów. Ale mój wzrok natychmiast odnotował brak czegoś istotnego, czegoś, co zawsze

sprawdzałem u innych ludzi – bransolet danych. Żadne z nich nie miało bransolety danych. Byli nieoso-bami. Hydranie nie istnieli dla sieci federacyjnej, która miała wpływ na każdy szczegół życia ludzi od urodzin do śmierci. Perrymeade dokonał prezentacji. Ta część mózgu, którą wyćwiczyłem w zapamiętywaniu wszystkiego, przyswoiła ich imiona, ale nie słyszałem ani słowa z tego, co do mnie mówił. Dwóch mężczyzn i jedna kobieta. Jeden z mężczyzn był wyraźnie starszy od pozostałej dwójki, miał twarz zniszczoną przez słońce i wiatr, tak jakby wiele czasu spędzał na wolnym powietrzu. Młodszy mężczyzna sprawiał wrażenie wydelikaconego, jakby nigdy w niczym nie musiał się wysilać. Kobietę charakteryzowała pewna ostrość rysów, nie wiem, czy brała się z inteligencji, czy z wrogości. Stałem, przyglądając im się uważnie, studiując wzrokiem płaszczyzny i kąty ich twarzy. Znajdowałem tu wszystko, czego można się spodziewać w ludzkiej twarzy. Różnice były bardzo subtelne, o wiele bardziej subtelne niż różnice między przypadkowo zestawionymi twarzami ludzi. Ale nie przypominały różnic między ludźmi. Ich twarze były mimo wszystko obce – w barwie, kształtach, kruchym układzie kości. Oczy mieli całkowicie zielone – jak szmaragdy, jak trawa... jak moje własne. Hydranie patrzyli mi w oczy – widzieli nie tylko zielone jak trawa tęczówki, ale i podłużne kocie źrenice, takie same jak u nich. Twarz miałem zbyt ludzką, żeby mogła należeć do któregoś z nich, ale mimo wszystko było w niej coś subtelnie obcego... Poczułem, że zlewam się potem, uświadomiwszy sobie, iż komentują mój wygląd nie tylko samym spojrzeniem. Wszyscy urodzili się z szóstym zmysłem – ja także. Tylko że ja go utraciłem. Zniknął, a za sekundę ich oczy staną się chłodne, za sekundę odwrócą się ode mnie. Poczułem, że zaczynam się trząść, stojąc tak przed nimi w wieczorowym ubraniu – telepało mną tak, jakbym sterczał na którymś z rogów Starego Miasta i pilnie potrzebował działki. Perrymeade dalej coś mówił, jakby niczego nie zauważył. Widziałem, że twarze Hydran zaczynają przybierać pytający wyraz. Wymienili między sobą zaciekawione, lekko nachmurzone spojrzenia, czemu towarzyszył przekaz telepatyczny, w którym kiedyś mogłem wziąć udział. Zdawało mi się, że poczułem w głowie szept myślowego kontaktu, delikatny jak pocałunek, poczułem, że psychotroniczny Dar, z którym się urodziłem, przycupnął trwożliwie w ciemnościach tak absolutnych, że nawet nie mogłem być pewien, czy naprawdę cokolwiek poczułem. - Czy jesteś...? - Kobieta urwała, szukając w myślach odpowiedniego słowa. Dotknęła głowy dłonią koloru gałki muszkatołowej. Na jej twarzy pojawiło się niedowierzanie, a ja domyśliłem się z łatwością, o jakie słowo jej chodzi. Patrzyłem, jak zmieniają się twarze pozostałych Hydran – u młodszego zobaczyłem coś na kształt obrzydzenia, u starszego nie potrafiłem nic rozpoznać. Perrymeade przerwał, potem znów zaczął coś gadać jak ktoś, kto za nic nie przyzna, że wszyscy pogrążamy się właśnie w ruchomych piaskach. Brzęczał coś o tym, że moja obecność w ekipie oznacza, iż „znalazł się tam ktoś bardziej wyczulony na kulturowe interesy Hydran”. - Czy jesteś? - Starszy mężczyzna patrzył teraz wprost na mnie. Moja eidektyczna pamięć wypluła jego imię: Hanjen. Członek Rady Hydrańskiej. Perrymeade nazwał go „rzecznikiem praw obywatelskich”, co znaczy, jak mi się zdaje, coś w rodzaju negocjatora. Hanjen przekrzywił na bok głowę, jakby nasłuchiwał odpowiedzi, której nie mogłem mu dać – albo czegoś innego, czego mu nie ofiarowałem, czego nigdy nie będę mógł mu ofiarować. - W takim razie proponuję – mruknął, jakbym potrząsnął przecząco głową, może zresztą tak zrobiłem – żebyś przyszedł do nas.... o tym porozmawiać. Obróciłem się na pięcie, zanim ktokolwiek zdążył coś dodać albo mnie powstrzymać. Przepchnąłem się przez tłum i popędziłem w stronę drzwi. 2 Stałem na zimnym wietrze na nadbrzeżnym bulwarze, wśród ciemniejącego zmierzchu, i po raz kolejny zastanawiałem się, dlaczego nazwano ten świat Ucieczką. Za plecami miałem miasto, a dochodzące stamtąd odgłosy przypominały mi, że prędzej czy później będę musiał się odwrócić i przyjąć do wiadomości jego istnienie. Tau Riverton – uporządkowana, bezduszna siatka konglo-

meratowej enklawy, uświetnione baraki dla obywateli akcjonariuszy Tau, których przywódcy wciąż jeszcze jedli, pili i kłamali na przyjęciu, gdy tymczasem wypadłem z niego jak pocisk. Przede mną rozpościerał się łukiem jedyny most, który łączył obie strony głębokiego kanionu, dzielącego Tau Riverton od miasta po drugiej stronie. Kanion był głęboki i szeroki, wyrzeźbiony pewnie wielokilotonowym spadkiem wód. Teraz płynęła tu tylko wąska smuga brązowawej rzeki, wijąca się po dnie tego wąwozu, jakieś sto metrów pode mną. Spojrzałem jeszcze raz na rozpięty łuk mostu, który na tle pogłębiającego się mroku jarzył się nienaturalnym blaskiem. U jego drugiego końca leżało nie tylko inne miasto, ale też i zupełnie odmienny świat, a raczej to, co z niego pozostało. Hydrański. Obcy. Dotąd tylko zechciała mnie przywieźć z góry zaprogramowana taksówka – nikt i nic nie zawiezie mnie na drugi brzeg rzeki – do Świrowa. Stąd nic nie dałoby się powiedzieć o tym mieście po drugiej stronie, oddalonym o jakieś pół kilometra fioletowawego zmierzchu. Udało mi się dostrzec coś raz i drugi, kiedy wlokłem się bez celu po pustym zbiegu ulic prowadzących do końca nadbrzeżnej płaszczyzny. W uszach mamrotały mi niewidzialne głosy, kiedy moja bransoletka danych włączała po drodze każdy mijany po kolei wąskopasmowy przekaz. Szeptały, że kara za plucie na chodnik wynosi pięćdziesiąt jednostek kredytowych, za śmiecenie – sto, a za zniszczenie cudzej własności – grzywna do tysiąca jednostek kredytowych łącznie z karą aresztu. Przy każdej wiadomości przed oczyma błyskały mi podprogowe obrazki jak cieplne błyskawice. Nigdy przedtem nie przebywałem dłużej w konglomeratowej enklawie. Zastanawiałem się teraz, jak to się dzieje, że jej obywatele nie wariują, kiedy na każdym kroku atakowani są przez coś takiego. Może po prostu nauczyli się już tego nie widzieć i nie słyszeć. Ale głowę bym dał za to, że przestali pluć na chodniki. Daleko w przedzie to, co pozostało z rzeki, sączyło się nad ledwie widoczną przepaścią jak ostatnie krople z opróżnionej butelki. Tam, na wysokościach, zawieszone jak jakiś drapieżny ptak, tkwiło Aerie. Dostrzegałem stąd tę opływową linię gargulca, sylwetkę z kompozytu i przejrzystego ceramostopu, zawieszoną nad światem jak zły omen, mroczny zarys na tle fioletów, różów i złoceń zachodzącego słońca. Przypomniało mi się, w jaki sposób stamtąd wychodziłem; pomyślałem o tych wszystkich drinkach, jakie tam w siebie wlałem – może za szybko i może za dużo. Pomyślałem także o przylepkach uspokajających, które ponakładałem sobie jeszcze przed wyjściem z hotelu. Sięgnąłem ręką do karku i oderwałem zużyte i niepotrzebne już plasterki. Przekopałem kieszenie w poszukiwaniu kamfy i wepchnąłem do ust ostatni kawałek, jaki znalazłem. Nieważne, że może to nie był najlepszy pomysł. Westchnąłem, czując, jak kam-fa znieczula mi język, i czekałem, aż zrobi to samo z każdą po kolei końcówką nerwową. Czekałem... ale nie pomogło. Dziś wieczorem nic nie pomagało. Nic nie mogło pomóc. Tylko jedna rzecz mogła mi dać to, czego potrzebowałem, ale tej rzeczy nie znajdę w Tau Riverton. A z każdą sekundą, w ciągu której nie patrzyłem na drugi brzeg rzeki, ta potrzeba wciąż we mnie narastała. Niech cię diabli. Potrząsnąłem głową, nie wiedząc nawet, kogo miałem na myśli. Oparłem się o kiosk z reklamami, a kolory z jego holograficznych wystaw polały się po mnie jak krew. Kiedy zmieniłem pozycję, zmieniły się też głosy w moim uchu, które szeptały teraz „chodź tu, kup to”, przypominały, że za włóczęgostwo grozi grzywna, za zniszczenie wystawy także. Kolorowe światło zmieniło ubranie, które miałem na sobie, w coś równie impresjonistycznego jak moje wspomnienia z dzisiejszego przyjęcia. Znów obejrzałem się na drugą stronę rzeki, wepchnąwszy ręce w kieszenie. Miała być wiosna, ale Riverton usytuowane było daleko na południu, tuż przy czterdziestym piątym równoleżniku Ucieczki, w samym środku czegoś, co przypominało pustynię. Nocne powietrze było przejmująco chłodne i robiło się coraz chłodniejsze, a od tego zawsze bolały mnie ręce. Tam, w Starym Mieście, nieraz je sobie odmrażałem. W Quarro wiosna także bywała chłodna. Obserwowałem mgiełkę własnego oddechu, który, skondensowany, musnął mi twarz wilgotnymi palcami.

Znów zacząłem iść, z powrotem tam, skąd przyszedłem, wmawiając sobie, że to tylko dla rozgrzewki. Ale w rzeczywistości zbliżałem się do mostu, jedynego punktu, w którym krzyżowały się ze sobą dwa światy dwóch ludów mieszkających na tej samej planecie, lecz zupełnie osobno. Tym razem zbliżyłem się na tyle, żeby widzieć wyraźnie przejście – łukowatą bramę, konstrukcyjne szczegóły. Strażników. Dwóch uzbrojonych mężczyzn w mundurach Korporacji Bezpieczeństwa. Wszędzie kolory Tau. Zatrzymałem się, kiedy ich głowy odwróciły się w moją stronę. Nagle poczułem złość, nawet nie wiem dokładnie o co... Czy o to, co te umundurowane postacie mówiły mi na temat możliwości przejścia z jednego świata do drugiego? Czy tylko o to, że są korbami, a dużo jeszcze wody upłynie, zanim żołądek przestanie mi się kurczyć na widok munduru Korporacji Bezpieczeństwa? Zmusiłem się, żeby ruszyć w ich stronę, z opuszczonymi rękoma, w schludnym i szacownym ubranku, z bransoletą danych. Z kamiennym wyrazem twarzy patrzyli, jak się zbliżam, dopóki nie znalazłem się parę kroków od łuku bramy. Pod łukiem było ciepło. Moja bransoletka włączyła słupy podstawy, które zaraz zalały mnie ogłupiającą masą danych: map, diagramów, ostrzeżeń, regulaminów. Gdzieś w środku tego wszystkiego zobaczyłem własny obraz, ukazujący, że jestem nieuzbrojony, wypłacamy i... nie całkiem trzeźwy. Patrzyłem na podwójny obraz swojej twarzy – ten z plików i ten obecnie rejestrowany, jakbym spoglądał oczami strażników. Zobaczyłem włosy tak jasne, że w sztucznym świetle wydawały się prawie błękitne. Zapuściłem je do ramion, a potem spiąłem spinką na podobieństwo reszty studentów Latającego Uniwersytetu. Złoty pręcik w uchu wyglądał dość konserwatywnie, podobnie jak całe ubranie. W tym świetle moja skóra przybrała dziwny cienisty odcień, ale nie dziwniejszy niż skóra korb. Spuściłem wzrok w nadziei, że nie zechcą zajrzeć mi w oczy. Jeden ze strażników studiował uważnie dane, drugi w tym czasie oglądał mnie. Na koniec ten pierwszy skinął głową drugiemu i wzruszył ramionami. - W porządku. - Dobry wieczór panu – rzucił mi drugi strażnik z lekkim, uprzejmym ukłonem. Ich twarde twarze nie przejawiały jakichkolwiek oznak zainteresowania, nie pasowały do ugrzecznionego sposobu bycia. Ciekawe, jakie podprogowe przekazy sączą w nich monitory hełmów, czy przypominają im, żeby zawsze byli pełni kurtuazji, mówili „dziękuję” i „proszę”, kiedy zatrzymują obywatela, bo inaczej zobaczą kolejny czarny punkt w aktach, który później odejmie im się od wypłaty. - Czy ma pan jakieś sprawy po hydrańskiej stronie? - Nie – mruknąłem w odpowiedzi. - Chciałem tylko... pozwiedzać. Zachmurzył się, jakbym powiedział coś niewłaściwego albo niezbyt sensownego. Drugi parsknął zduszonym śmiechem, który najwyraźniej usiłował powstrzymać. - Pan nietutejszy – mruknął ten pierwszy, raczej w formie stwierdzenia niż pytania. Drugi westchnął ciężko. - Mam obowiązek przypomnieć panu, że ma pan wysoki poziom alkoholu we krwi, co może wpływać niekorzystnie na pańskie rozeznanie w sytuacji. Bez urazy, proszę pana. - Mówił głosem płaskim jak nagranie. Może nawet bardziej. -Wymagane jest także, proszę pana, abym przekazał panu te informacje. -Wskazał ręką na wyświetlone dane. - Proszę to przeczytać. Mówi się tu o tym, że przyjmuje pan pełną odpowiedzialność za to, co przytrafi się panu po drugiej stronie rzeki. Tam dalej rozciąga się Ojczyzna, która nie podlega jurysdykcji Tau, i Tau nie ponosi za nic odpowiedzialności. Nie możemy zagwarantować panu bezpieczeństwa. -Przyjrzał mi się uważniej, żeby sprawdzić, czy jego słowa w ogóle do mnie docierają. I jeszcze uważniej, bo nagle zauważył moje oczy – zielone jak trawa tęczówki z długimi, kocimi źrenicami. Obejrzał sobie całą moją twarz i zobaczyłem, że marszczy brwi. Zerknął na informacje wyświetlone z mojej bransoletki danych – niezbitego dowodu na to, że jestem pełnoprawnym obywatelem Federacji Ludzkiej. Jeszcze raz spojrzał mi w twarz, nadal ze ściągniętymi brwiami. Ale rzucił tylko: - Godzina policyjna zaczyna się o dziesiątej. Przejście jest zamykane na noc... jeśli zechce pan

wrócić – dokończył już odwrócony plecami do mnie. Mruknął do drugiego strażnika coś, czego nie dosłyszałem. Ruszyłem dalej. Po moście szło ledwie kilkoro ludzi. Starałem się na nich nie patrzeć, oni także zbytnio się nie rozglądali. Minął mnie jeden czy dwa nieduże pojazdy naziemne, tak niespodziewanie, że musiałem uskoczyć im z drogi. Kanion pod mostem wypełniały cienie, a pod nimi na niewidocznej powierzchni wody tańczyło światło. Kiedy dotarłem do końca mostu, interesowało mnie już tylko to, co przede mną. Rozróżniałem jakieś bliżej nieokreślone kształty i chaotyczne rozbłyski świateł, ale każdy kolejny krok zdawał się trudniejszy od poprzedniego. Skupiłem się w sobie, próbując dokonać czegoś z myślami -chciałem je skoncentrować w wiązkę, żeby słuchać, sięgnąć przed siebie i przemówić tajemnym językiem, którym musi teraz rozmawiać tysiące osób dookoła mnie, na drugim końcu mostu. Ale nic z tego. To oni byli psychotronikami, telepatami – a nie ja. Próżne usiłowanie dowiodło tylko tego, co i tak wiedziałem: że to, co minęło, po prostu minęło. Że nad tym, na co nie da się nic poradzić, nie ma co płakać. A nawet pamiętać... Drżałem cały w ten sam sposób, w jaki trząsłem się na przyjęciu pod spojrzeniami trójki Hydran. Wmawiałem sobie, że to z zimna, gdy stałem tak wśród nadchodzącej nocy, przy końcu zimy w innym świecie, w którym jestem zupełnie obcy. A nie dlatego, że cały jestem tak kompletnie sparaliżowany strachem, aż mam ochotę się porzygać – zrobić cokolwiek z wyjątkiem kolejnego kroku naprzód. A jednak nie miałem wyboru. Znów ruszyłem przed siebie, bo wiedziałem, że jeśli teraz sobie na to nie pozwolę, nie będę mógł spać, jeść, nigdy nie będę w stanie skupić się na pracy, którą mam tu wykonać. W końcu dotarłem do końca mostu, na teren Hydran. Kiedyś cała ta planeta była terenem Hydran, dopóki się tu nie pojawiliśmy, żeby im ją odebrać. To była ich rodzinna planeta, ich Ziemia – ten świat uczynili centrum cywilizacji, która ciągnęła się przez całe lata świetlne, podobnie jak teraz Federacja Ludzka. Cywilizacja ta przeszła już szczytowy okres swego rozwoju i chyliła się ku upadkowi, kiedy nastąpiło jej pierwsze spotkanie z Federacją. Z początku nawet się cieszyliśmy – wreszcie mamy żywy dowód na to, że nie jesteśmy sami w tej galaktyce, a pierwsi „obcy”, na jakich się natknęliśmy, bardziej są do nas podobni niż niektóre rasy ludzkie do siebie nawzajem. Studia genetyczne wykazały, że podobieństwo może wynikać z czegoś więcej niż tylko przypadkowego zbiegu okoliczności, że Hydranie i ludzie mogą być w rzeczywistości dwoma połówkami dawno rozdzielonej całości. Możliwe, że całe swoje istnienie zawdzięczamy jakiemuś niepojętemu eksperymentowi bioinżynie-ryjnemu, że cala ludzkość może być niczym więcej, jak tylko enigmatyczną kartą wizytową Twórców. Hydranie i ludzie – ci, co mają, i ci, co nie mają – rozdzieleni przez psychotroniczne talenty. Hydranie rodzili się ze zdolnością do wkraczania w pole kwantowe, ten niesamowity subatomowy wszechświat kwarków i neutrin, ukryty w samym sercu oszukańczego porządku, który zwiemy Rzeczywistością. Spektrum mechaniki kwantowej to dla przeciętnej istoty ludzkiej czarna magia, mimo że ludzki umysł najwyraźniej pracował według jej zasad. Zwykły człowiek ledwie jest w stanie potraktować serio założenia elektrodynamiki kwantowej, a cóż tu dopiero mówić o wymyślaniu takich sposobów załamania fal prawdopodobieństwa, które pozwoliłyby manipulować polem QM. Ale Psychotronik potrafi instynktownie podłączyć się do pola kwantowego, umie manipulować nieprawdopodobieństwami w takim punkcie, gdzie Dar wpływa w widoczny sposób na namacalny, widzialny świat, dzielony z „normalnymi”, psychotronicznie kalekimi ludźmi. Makrokosmiczne współunoszenie efektów kwantowych pozwalało psychotroników! Na dokonywanie takich rzeczy, które ludzie przed spotkaniem z Hydranami uznawali za zupełnie niemożliwe. Ta jedyna, ale decydująca różnica stanowiła o potędze Hydran. Stała się także ich śmiertelną słabością, kiedy napotkali ludzi. Z początku Federacja Ludzka i Hydranie współistnieli w pokoju. Wydawało się to naturalne, kiedy

w czeluściach kosmosu zdarzył się kontakt między dwiema „obcymi” rasami, między którymi podobieństwa sięgają poziomu DNA. Wydawało się naturalne, że nawiążą się między nimi przyjaźnie, mieszane małżeństwa, współpraca. Te międzyrasowe związki wkrótce zaczęły wydawać na świat potomstwo, przelewając hydrańskie psychogeny w jałowe wody ludzkich genetycznych sadzawek, jak krople farby zabarwiające je na nowy kolor. Ale pokojowe współistnienie, jakie nastało zaraz po pierwszych kontaktach, nie trwało długo. Im częściej Federacja Ludzka natykała się na Hydran na tych właśnie planetach, na które ostrzyły sobie zęby jej konglomeraty, tym mniej chciała uznawać prawo pierwszeństwa. Odtąd stosunki między obiema rasami raptownie zaczęły się pogarszać – tym szybciej, że konglomeraty wkrótce odkryły, iż tam gdzie próbują zepchnąć Hydran z zajmowanego terytorium, Hydranie wcale nie stawiają oporu. Właśnie z powodu tego, kim byli i czego mogli dokonać za pomocą psychotronicznych zdolności, Hydranie ewoluowali w taki sposób, jaki czynił ich praktycznie niezdolnymi do użycia przemocy. Jeśli można było zabić myślą – zatrzymać cudze serce, spowodować zator w mózgu, połamać komuś kości, nawet ich nie dotykając – musiał istnieć jakiś mechanizm, który by temu zapobiegał. I rzeczywiście istniał. Jeśli Hydranin kogoś zabił, rykoszet niszczył wszelkie zapory w mózgu zabójcy. Każde morderstwo stawało się od razu samobójstwem. Naturalna selekcja działała sprawnie... aż zjawiła się Federacja. Ponieważ ludzie nie posiadali praktycznie żadnych psychotronicznych uzdolnień, zabijanie nigdy nie sprawiało im większych problemów. Zmietli Hydran jak ptaki złapane w sieć – szybko, podczas licznych najazdów, i wolniej, spychając tych, którym udało się przetrwać, do „ojczyzn”, gdzie stawali się wyrzutkami w swym własnym świecie, albo przerzucając ich do miejsc takich jak Stare Miasto, gdzie się urodziłem. Nadal zdarzali się ludzie z domieszką krwi hydrańskiej, ale większość tych domieszek zdarzyła się już dawno temu, zanim ludzie i Hydranie zaczęli wzajemnie się nienawidzić. Ci z ludzi, którzy mieli w sobie jeszcze kilka hydrańskich genów, traktowani byli jak podludzie, zwłaszcza gdy, jak to często się zdarzało, wykazywali jakiekolwiek psychotroniczne zdolności. Pozbawieni poparcia i nieumiejący prawidłowo korzystać ze swego Daru, psychotronicy byli dla normalnych ludzi dziwolągami - „świrami”, których należało przynajmniej trwale zepchnąć na samo dno drabiny społecznej i ignorować, o ile nie aktywnie prześladować. A jeśli ktoś za bardzo przypominał wyglądem Hydranina, jeśli przypadkiem miał matkę Hydrankę – jeśli było się półkrwi mieszańcem, wytworem krzyżówki tak świeżej, że musiała się zdarzyć jeszcze za życia większości tych, których się spotyka – tym gorzej. Wiedziałem o tym dobrze, bo sam taki byłem. Większość życia spędziłem w Starym Mieście, w slumsach pogrzebanych pod Quarro, a tam, żeby przeżyć, musiałem robić takie rzeczy, które ludziom nie śnią się nawet w najczarniejszych koszmarach. A przy tym nie mogłem nawet korzystać z Daru, z jakim się urodziłem – z telepatii, która pozwoliłaby mi rozeznać się, komu mogę zaufać, podpowiedziałaby, jak mam się chronić, a może nawet pomogłaby zrozumieć, dlaczego przytrafiają mi się wciąż te same obrzydliwości. Po długim czasie, przy dużym łucie szczęścia i wielu cierpieniach, udało mi się wydostać ze Starego Miasta. Nauczyłem się czytać, potem korzystać z sieci. Dowiedziałem się o dziedzictwie, które utraciłem wraz ze śmiercią matki – tak dawno temu, że nawet nie pamiętam jej twarzy. A teraz, po zbyt wielu już latach zwykłych i świetlnych, stanąłem wreszcie na hydrańskiej ziemi. Nie było tu nic, nikt nie strzegł tej części mostu. Obejrzałem się przez ramię: oświetlona płaszczyzna wydała mi się niewyobrażalnie długa i krucha, surrealistycznie jasna. Widziałem budkę strażniczą na drugim końcu. I nagle zastanowiło mnie, co też, u diabła, kazało im myśleć, że mogą w ten sposób zatrzymać tych, którzy potrafią się teleportować – w mgnieniu oka wysłać się przez świetlny punkcik czasoprzestrzeni w zupełnie inne miejsce. Ale zaraz przypomniałem sobie, że nie można teleportować się w miejsce, w którym się nigdy nie było. A może ci strażnicy mieli za zadanie trzymać ludzi na swoim miejscu, Minęło mnie dwoje takich, ubranych w biurowe garnitury Tau. Ze sposobu, w jaki się poruszali, wynikało jasno, że chcą jak najprędzej dopaść mostu i wynieść się stąd. Przed sobą miałem ulicę znacznie ciemniejszą niż most,

nie istniało tu żadne sztuczne oświetlenie. O tej porze obywatelom Tau musiało być trudno odnaleźć drogę. Zaskoczyło mnie, że Hydranie nie poczynili żadnych ułatwień dla ślepych nocą ludzi. Ale przecież to właśnie usiłował przekazać mi strażnik – że po zmierzchu nikt o zdrowych zmysłach nie udaje się z wizytą do Świrowa. Ruszyłem w głąb najbliższej ulicy. Nawet w gęstniejących ciemnościach potrafiłem dostrzec frontony budynków. Miały nie więcej niż trzy, cztery piętra, ale wtapiały się w siebie jak segmenty ula, tak że nie sposób było określić, gdzie kończy się jeden, a zaczyna drugi. Cała architektura oparta była na krzywych organicznych, a ściany wzniesiono z materiału, którego nie potrafiłem zidentyfikować, w dotyku zbliżonego do ceramostopu. Niemal wszędzie gładkie, nieprzepuszczalne powierzchnie pokryto mozaikami z kolorowych płytek, które musiano ułożyć na podłożu, jeszcze zanim zastygło. Nie mógłbym chyba sobie wyobrazić czegoś mniej podobnego do odizolowanej geometrii ludzkiego miasta po drugiej stronie rzeki. Zastanawiałem się przez chwilę, czy Hydranie celowo nie wybudowali swojego miasta w taki sposób, jako odpowiedź na Tau Riverton. Ale zaraz przypomniałem sobie, że to raczej hydrańskie miasto, podobnie jak sami Hydranie, było tu pierwsze. Ludzkie miasto zatem stanowiło obraźliwe wyzwanie. Szedłem dalej krętymi uliczkami w głąb Świrowa, próbując roztopić w gęstniejących ciemnościach własne poczucie wyalienowania. Minęło mnie jeszcze kilka pojazdów naziemnych. Ich przejazd odbijał się echem od każdej zewnętrznej powierzchni; okna miały zawsze zaciemnione. Po tej stronie rzeki najwyraźniej nie latały żadne mody. Im bardziej oczy przywykały do mroku i dziwnych widoków dookoła, tym częściej napotykałem wzrokiem miejsca, w których coś psuło się lub kruszyło. Widziałem płytki mozaik, piętrzące się w usypiskach wśród kurzu i gruzu, barykady z porzuconych gratów, a wśród cieni podpierające ściany lub wyciągnięte na ziemi postacie, odsypiające kolejny dzień. Brud, śmieci i wygląd bram zaczął mi coraz bardziej przywodzić na myśl Stare Miasto, ukryte podbrzusze Quarro, gdzie dach świata ledwie sięgał wysokości dziesięciu metrów, a w którąkolwiek stronę człowiek się obrócił, zawsze natykał się na ścianę. Dziwne, że to podobieństwo nie od razu rzuciło mi się w oczy. Może dlatego, że zbyt długo mieszkałem w Starym Mieście i do takich widoków przywykłem. Może dlatego, że chciałem widzieć Hydran jako istoty doskonałe i nie chciałem dostrzec nic, co wymusiłoby na mnie przyznanie, że i oni mają skazę, wprawiają mnie w zakłopotanie, są zbyt ludzcy... Za bardzo przypominają mnie samego. Próbowałem nie wpatrywać się więcej we wszystkie popękane ściany. Teraz na ulicach mijali mnie już tylko Hydranie. Niemal wszyscy nosili ubrania w ludzkim stylu, który musiał przeniknąć tu zza rzeki. Większość tych strojów wyglądała tak, jakby noszono je przez wiele lat, zanim zetknęły się z hydrańską skórą. Zaskoczyło mnie, że na ulicach widzę tak niewiele osób, że tak niewiele budynków wykazuje jakiekolwiek oznaki życia. Nigdzie nie dostrzegłem dzieci. Zastanawiałem się, czy wszystkie kładą się do łóżka zaraz po zachodzie słońca, czy po prostu czegoś tu nie rozumiem. Większość dorosłych miała włosy równie jasne jak moje, większość także miała nieco ciemniejszy kolor skóry: imbirowozłoty, muszkatołowobrązowy albo cynamonowy. Odcienie te by ły równie zróżnicowane jak kolory ludzkiej skóry, ale nie przypominały tych, które widywałem u ludzi, a nawet mojego. Wszyscy poruszali się ze swego rodzaju tajemniczym wdziękiem, jaki rzadko widywało się u ludzi. Ucieczka to był chyba ich rodzimy świat, ich Ziemia, miejsce, z którego wzięła początek cała cywilizacja. Według danych Tau, Hydranie zamieszkujący Świrowo i otaczający je rezerwat stanowili całość tutejszej populacji. Pozostałości różnych kultur i ras ze wszystkich części planety zostały zmiecione i zsypane na kupkę jak piach tutaj, w tej „Ojczyźnie” - jedynym skrawku ziemi, jaki pozostawił im Tau-Draco. Skrawku, który pewnie przedstawiał najmniejszą wartość eksploatacyjną. Robiło mi się nieswojo na samą myśl o tym, że ta garstka osób, które widziałem na ulicy, mogłaby stanowić reprezentatywną próbkę ich liczebności.

Przechodnie odpowiadali mi zaciekawionymi spojrzeniami, kiedy zauważali, że się im przyglądam. Czułem na sobie ich wzrok, ale nie potrafiłem poznać ich myśli. Nie wiedziałem, dlaczego się tak gapią – czy dlatego, że ruszałem się jakoś inaczej, czy z powodu mojej twarzy, czy może dlatego, że kiedy dotykali moich myśli, napotykali mur. Nikt się do mnie nie odezwał, nikt nie zadawał niepotrzebnych pytań, nikt nie mruczał za moimi plecami. Nie wydawali z siebie żadnych dźwięków. Kiedy chodziło się po ulicach ludzkich miast, zawsze słychać było strzępy rozmów, kłótnie, śmiechy. Tutaj czułem się jak głuchoniemy – panowała cisza, przerywana jedynie przypadkowymi, dalekimi, bezkształtnymi dźwiękami, które zdawały się odbijać niekończącym się echem, jak gdyby w tym miejscu nie istniały odległości. Słyszałem już, że kiedy Hydranie są we własnym gronie, niewiele mówią – po prostu nie muszą. Wystarczy im telepatia – mogą sięgnąć wprost do myśli rozmówcy i udowodnić swoje realne istnienie, poznać nawzajem swoje nastroje. Wiedzą, że dookoła nich są żywe istoty, takie same jak oni. Wiedzą to wszystko, mimo że nie mówią i nie patrzą ciągle na siebie. Ludzie tego nie potrafią. Ludzie muszą budować nad przepaścią kulawy most słów, a więc mówią nieustannie, żeby sobie udowodnic, że nie są we wszechświecie równie samotni jak we własnych myślach. Większość budynków wzdłuż ulicy miała okna i drzwi na poziomie chodnika. Większość miała dyskretnie zatrzaśnięte okiennice, kilka stało otworem, jakby wszystkich zapraszały do wnętrza. Od czasu do czasu dostrzegałem zarys zamurowanego otworu w ścianie. W innych miejscach wejście stanowiła toporna, wyrąbana w murze dziura, która zniszczyła piękną linię ściany i zakłócała wzór mozaiki. Ciekawe, kto i po co mógł zrobić coś takiego. Pomyślałem o przychodzących tu zza rzeki ludziach, którzy nie potrafili zajmować się wyłącznie własnymi sprawami ani też przechodzić przez ściany. Zastanawiałem się, czy te zamurowane przejścia i topornie wyrąbane drzwi nie są swego rodzaju subtelnym przesłaniem pod adresem przybyszów zza rzeki. A może są po prostu tylko kolejną oznaką społecznego rozkładu. Na ogół wejścia sprawiały wrażenie, jakby prowadziły do takich czy innych sklepów. Tu i ówdzie widziałem wywieszki, niektóre w standardzie, inne w jakimś nieznanym mi języku; część podświetlono. Widziałem nawet jeden szyld holograficzny, połyskujący wśród ciemności halucynacyjnym fioletem. Zaczęło mi się wydawać, że te wywieszki są jak tamte dziury w murze – Świrowo musi wyłożyć wszystko kawa na lawę psychotronicznie upośledzonym martwym pałkom... Łaziłem tak po ulicach prawie przez godzinę i nikt mnie nie zaczepił, nikt nawet nie zauważał mojej obecności. Na koniec, zdrętwiały z zimna, ale z dość jasnym umysłem, zatrzymałem się przed czymś, co wyglądało jak jadłodajnia. Jak dotąd, nikt mnie nie nękał. Powiedziałem sobie, że nic takiego się nie stanie, jeśli wejdę do środka, usiądę z nimi, zjem to, co oni, i poudaję przez godzinkę, że naprawdę odnalazłem swoje miejsce w życiu. Wszedłem do środka, schylając głowę, bo poszarpane wejście było niskie jak na ludzkie przyzwyczajenia. Nie urosłem jakoś specjalnie, ale niewielu z Hydran mi dorównywało. Poczułem na twarzy lekkie cmoknięcie powietrznej bariery, zatrzymującej ciepło i zapachy potraw wewnątrz, a zimny wieczór na zewnątrz. Ciekaw byłem, czy to sprawa ludzkiej techniki przywiezionej tu zza rzeki, czy telekinetycznego pola wytworzonego przez kogoś w środku. Zatrzymałem się przy samych drzwiach, zadowolony, że znów stoję w cieple, i zacząłem wdychać otaczające mnie zapachy. Dziwne i mocne, sprawiły, że nagle odczułem, jak bardzo jestem głodny. W całej sali przy niskich stolikach siedziało może z tuzin osób – pojedynczo, parami, była nawet jedna rodzina z dzieckiem. Rodzice i dziecko jednocześnie podnieśli na mnie wzrok, nagle zaniepokojeni. Stałem tak jeszcze przez chwilę, wędrując wzrokiem od twarzy do twarzy, niezdolny oderwać oczu od egzotycznego piękna ich rysów. W końcu przeszedłem przez salę i usiadłem przy pustym stoliku, jak najdalej od innych. Rozejrzałem się za kartą, zastanawiając się w duchu, czy tutaj nie można nawet dostać czegoś do zjedzenia, jeśli nie czyta się w myślach. - Czym mogę służyć? Aż podskoczyłem z wrażenia. Ktoś stał obok i patrzył na mnie z góry. Nie wiedziałem, czy

podszedł tak, że go nie zauważyłem, czy po prostu teleportował się tuż przy mnie. Mój Dar tego mi nie powie, tak samo jak nie powie, kim on jest ani czego chce. Obrzuciłem go długim spojrzeniem i doszedłem do wniosku, że musi być właścicielem lokalu. - Czym mogę służyć? - powtórzył w standardowym języku, a miękki, śpiewny sposób, w jaki formułował słowa, przybrał odrobinę twardszy odcień. Zdałem sobie sprawę, że teraz patrzą na mnie wszyscy na tej sali. Spojrzenia te bynajmniej nie były przyjazne. - Coś do jedzenia...? - Słowa, które wypowiedziałem, wydały mi się płaskie i obce. Przybrał taki wyraz twarzy, jakbym czymś go obraził, jakby panował nad sobą z najwyższym wysiłkiem. - Nie wiem, coś ty za jeden – odpowiedział bardzo cicho. -I nic mnie to nie obchodzi. Ale mówię ci: albo skończ z tym, co robisz, albo się wynoś. - Przecież ja nic nie robię... - zacząłem. Złapał mnie za tył marynarki i szarpnął w górę. - Wynoś się – rzucił – ty cholerny zboczeńcu. Coś pchnęło mnie od tyłu, ale nie wydawało mi się, żeby to była jego ręka. Nie musiał pchać mnie po raz drugi. Wiedziony ślepą paniką pomknąłem ku drzwiom, a potem w ciemność. Boże, oni wiedzą... Oni wiedzą, kim jestem. Na ulicy ktoś złapał mnie za ramię. Odwróciłem się z rękoma zwiniętymi w pięści. Przed sobą zobaczyłem zapadniętą twarz i puste spojrzenie ćpuna. Hydranin wymamrotał coś tak niewyraźnie, że nawet się nie zorientowałem, czy mówi w języku, który znam. Wyrwałem się, przeklinając, i ruszyłem przed siebie, nie zastanawiając się, dokąd idę, byle dalej od tego miejsca. Zanim na tyle rozjaśniło mi się w głowie, że zorientowałem się, co wyprawiam, zdążyłem zabłądzić. Kiedy wyszedłem z jadłodajni, widziałem dookoła jakieś znaki ułatwiające powrót. Teraz nie dostrzegałem nic znajomego. Ulice nie były oświetlone, a sąmotny księżyc nad Ucieczką jeszcze nie wzeszedł. Jedyne światła, jakie zobaczyłem, znajdowały się wysoko w górze, niedostępne, i najprawdopodobniej wydostawały się z prywatnych domów. Budynki tutaj były tak wysokie, że całkowicie zasłoniły most, na który mógłbym się kierować, wracając. Teraz na ulicach zostałem chyba już tylko ja. Poczułem raczej ulgę niż żal, kiedy się zorientowałem, jak bardzo jestem sam, bo nie mógłbym tu nikogo prosić o pomoc, nawet gdybym wykrwawiał się na śmierć. Zakląłem pod nosem. Większość życia spędziłem w miejscu, gdzie znajomość ulic zapewniała przetrwanie, a teraz się zgubiłem. W publicznych bankach danych Tau nie było żadnych map Świrowa, więc nawet moja bransoleta danych nie mogła mi powiedzieć, gdzie jestem i jak się stąd wydostać. Po co ja się tu, do cholery, pchałem? Czy tylko po to, żeby sobie udowodnić to, co i tak już wiem? Że nikt mnie nie chce, że nigdy nie było i nie będzie miejsca, które mógłbym nazwać swoim? Zacząłem wracać po własnych śladach, ze spuszczoną głową i przygarbiony, drżąc z zimna i modląc się w duchu, żebym wykonał właściwą sekwencję zakrętów i zdołał wydostać stąd swój nieszczęsny tyłek przed godziną policyjną. W końcu daleko przed sobą zobaczyłem światła mostu, usłyszałem zbliżające się ku mnie ludzkie glosy. Minąłem kolejny za kręt i ruszyłem truchtem – i natychmiast zderzyłem się z kimś, kto nadbiegał z naprzeciwka, tak mocno, że niemal oboje się przewróciliśmy. Usłyszałem kobiecy krzyk, kiedy moje ręce automatycznie przytrzymały przewracającą się osobę. Poczułem, że coś wbija mi się w mózg jak ostrze myśli. Mój umysł instynktownie to zablokował i w tej samej chwili zdałem sobie sprawę, że kobieta trzyma na ręku dziecko. Krzyknęła jeszcze raz z wściekłości i zaskoczenia, kiedy odparowałem myślami jej atak. Wysapała jakieś słowa w języku, którego nie rozumiałem, a ja przez cały czas wykrzykiwałem: - Wszystko dobrze, nic ci nie zrobię, wszystko w porządku! -Chciałem zmusić ją, żeby usłyszała i zrozumiała. - Co się dzieje? Potrzebujesz pomocy? Przestała się wyrywać, jak gdyby te słowa zdołały się w końcu przedrzeć do jej świadomości. Nagle

cała zwiotczała w moim uścisku. Dziecko pomiędzy nami nawet nie wydało dźwięku, kiedy oparła się o mnie zdyszana. Nawet przez ubranie czułem, jak strasznie jest zgrzana. Wtedy podniosła na mnie wzrok, a ja w końcu mogłem zobaczyć jej twarz: oszołomioną, zielonooką hydrańską twarz o złotej skórze, otoczoną rozwianą gęstwą bardzo jasnych włosów... Twarz jak ze snów – w każdej swojej obcej, udręczonej linii – a każda płaszczyzna, każda krzywa była mi tak znajoma jak twarz utraconej ukochanej. - Czy... czy ja cię znam? - wyszeptałem zmartwiały, bo nagle w zupełnie niemożliwy sposób widziałem to, co ma nastąpić. -Jak...? - Pod myślami otwarła mi się mała zapadnia, a ja wyśliznąłem się przez nią na zewnątrz... Kobieta wydała z siebie cichy odgłos, niemal jęk niedowierzania. Jej dłoń podniosła się ostrożnie i dotknęła mojej twarzy. (Nasheirtah...?) szepnęła. (To ty. To ty...) Na jej twarzy odbijało się teraz zarówno przerażenie, jak i zdziwienie – to samo wyrażała moja twarz, kiedy powoli podnosiłem ręce, żeby jej dotknąć. (Wszystko...) mruknąłem, bo całe moje życie zwinęło się jak teleskop w tę jedną chwilę kontaktu. (Wszystko, czego zechcesz.) (Zawsze. Na zawsze.) Jej oczy wypełniły się Izami, ręka opadła. (Nasheirtah...) - Co? - szepnąłem, nie rozumiejąc. Nagle spuściła oczy, jakby mój wzrok przypominał światło latarki. - Pomóż mi – odparła w nienagannym standardzie, głosem, nad którym z ledwością panowała. Proszę, pomóż mi. Chcą mi odebrać dziecko! - Obejrzała się przez ramię. Po ścianach budynków w głębi ulicy zatańczyły światła. - Kto? - zapytałem. - Oni! - krzyknęła, potrząsając głową na poły z irytacją, na poły z niezrozumieniem. - Ludzie! A ja w głębinie jej zielonych oczu z czarnymi podłużnymi źrenicami, otwartymi teraz szeroko na najlżejszy błysk nadziei, zobaczyłem inną noc: inną hydrańską kobietę z dzieckiem... o lata świetlne stąd, całe życie temu... nie miała do kogo się zwrócić, nikt nie zjawił się, żeby ratować ją w tamtej uliczce Starego Miasta, gdzie ich świat skończył się w bólu i krwi... - Proszę... - powtórzyła i wepchnęła mi coś w otwartą dłoń. Zacisnąłem palce. Nie patrząc, skinąłem głową i puściłem ją. Zniknęła zaraz w bocznej uliczce, której przedtem nawet nie zauważyłem. Przez ułamki sekund stałem jak sparaliżowany – mój ogłupiały umysł próbował ścigać ją wśród mroków, podczas gdy ciało błagało, żebym ruszył wreszcie z miejsca. Aż nagle ci, którzy ją ścigali, z wrzaskiem znaleźli się tuż przy mnie. Zobaczyłem światła, broń – i popędziłem jak wszyscy diabli. Za plecami usłyszałem czyjś krzyk: - Korporacja Bezpieczeństwa! Cholera! Przyśpieszyłem biegu. Przede mną także pojawiły się światła, kiedy na ulicy lądował krążownik Korporacji. Zanim zdołałem zwolnić, coś niewidzialnego opadło na mnie jak fala przyboju, która zalała mnie z kretesem, i zatonąłem... 3 Otworzyłem oczy i oślepił mnie jaskrawy blask panujący w pokoju przesłuchań. Zacisnąłem mocno powieki. - Cholera – zakląłem pod nosem. Ale nie to usłyszałem; to, co wydostało się z moich ust, było zupełnie niezrozumiałe. Bolała mnie twarz, chyba musiałem na nią upaść. Włosy wydostały się spod spinki, okryte kurzem opadały na twarz i właziły w oczy. Każdy nerw ciała rozjarzył się jak żywy drucik, kiedy zacząłem wychodzić z oszołomienia. Ale to nie dlatego miałem kłopoty z mówieniem. Nawet bez patrzenia wiedziałem, że do karku mam przylepiony narkotyk, który korby przyłożyły tam, żeby unieszkodliwić psycho, jakbym wciąż jeszcze mógł z niej korzystać. Pamiętam dobrze te mdłości, zniekształconą mowę. Próbowałem sięgnąć dłonią do szyi, żeby się przekonać, czy naprawdę mam tam przylepkę... Nie mogłem poruszyć rękoma. Spojrzałem w dół i zobaczyłem, że moje ciało tkwi uwięzione w

twardym metalowym fotelu, a ręce są przypięte pasami do poręczy. Wpatrzyłem się w bezradne dłonie, czując, jak w środku wzbiera we mnie panika. Tylko nie trać opanowania... Nie trać. Wziąłem głęboki oddech i zmusiłem się do podniesienia wzroku. Czekało tam cierpliwie z pół tuzina korb – mieli czas. - Gdzie on jest? Popatrzyłem na tego, który się odezwał. Na identyfikatorze wyczytałem nazwisko: BOROSAGE. Błyskotki na hełmie i rękawie munduru powiedziały mi, że jest tu administratorem okręgowym. Wyglądał jak prawdziwy przydenny drapieżca. To właśnie były korby, jakie znałem, nie te ulizane, w galowych mundurkach, na korporacyjnych przyjęciach. Miały teraz na sobie cały sprzęt do tłumienia zamieszek – fachowe ubranka do prawdziwej roboty, przez którą życie takich ulicznych szczurów jak ja stawało się jeszcze bardziej nieznośne. Borosage był ciężki i masywny, zaczynał tyć, jakby dostał się wreszcie na ten szczebel, na którym mógł się tym więcej nie przejmować. Ale w jego oczach nie dostrzegłem śladu miękkości. Były puste i zdradzieckie jak kruchy lód. Połyskująca, sztuczna półkula zakrywała lewą połowę twarzy. Pękate palce z jakiegoś stopu okrążały oczodół i niknęły wewnątrz czaszki, jakby nieznany mi pasożyt zatopił przewody nerwowe w jego mózgu. Nie wiem, jaką ranę musiał odnieść, skoro pozostał przy życiu i tak przy tym wyglądał. Może zrobił to celowo, żeby jeszcze bardziej przerażać swoich więźniów. Kiedy złapał mnie na tym, że się na niego gapię, spuściłem wzrok i popatrzyłem na jego ręce. Kłykcie miał jeszcze bardziej poznaczone bliznami niż ja. Wiedziałem doskonale, skąd się tam wzięły. Ich widok przeraził mnie znacznie bardziej niż widok jego twarzy. Z wysiłkiem oderwałem od nich wzrok, żeby spojrzeć na swoją bransoletę danych, niezbity dowód na to, że jestem obywatelem Federacji Ludzkiej, a nie bezimiennym kawałkiem mięsa. - Chcę uzyskać połączenie z doradztwem prawnym – oznajmiłem. Jednak z ust popłynęło mi tylko jeszcze więcej bezsensownego bełkotu. Korby wybuchnęły śmiechem. Wziąłem jeszcze jeden głęboki oddech, zacisnąłem ręce. - Chcę. Porady. Prawnej. Następna salwa gromkiego śmiechu. Borosage jednym krokiem przebył dzielącą nas przestrzeń. Potrząsnął mi pięścią przed nosem. - Chcesz porady, hydrański pierdoło? To ja ci poradzę: odpowiadaj na pytanie, bo będzie ci coraz trudniej mówić. - Nie Hydranin! Pełprany obyatel – wystękałem, spryskując śliną jego pięść. - Znam. Swoje. Prawa. - Po tej stronie rzeki możesz spisać swoje prawa na łebku od szpilki, świrze. - Braletka...! - Szarpnąłem uwiązaną ręką. Koszula nasiąkała mi zimnym potem. Odsunął się o krok, wzniesiona pięść opadła. Kiedy mi się przyglądał, odważyłem się wypuścić wreszcie wstrzymywany oddech. Skrzywił się. Popukał w bransoletkę, zabrzęczała. Szarpnął za nią, aż zakląłem z bólu. - To twoje...? - odezwał się w końcu, patrząc mi twardo w oczy. - Chcesz mi wmówić, że jesteś człowiekiem? Pokiwałem głową i z zaciśniętą do bólu szczęką czekałem, aż wyraz jego twarzy ulegnie zmianie. Obejrzał się na pozostałych z bezczelnym uśmiechem. - Co na to powiesz, Fahd? - Obrócił głowę w stronę opartego o drzwi porucznika. - Zatrzymany twierdzi, że jest pełnoprawnym obywatelem. Na dowód ma bransoletę danych. Fahd przyjrzał mi się uważniej. - Wiesz, w tym świetle wygląda prawie po ludzku. - Przysunął się bliżej. - Jego oczy mogą być wynikiem kosmetycznej roboty, jeśli to jeden z tych zboczeńców. - Uśmiechnął się złośliwie. -Tylko że ja jakoś nigdy nie spotkałem nikogo poza świrami, kto by tak gadał po tej przylepce. - To właśnie miałem powiedzieć. - Borosage obejrzał się na mnie, a jego uśmiech stał się jeszcze bardziej złośliwy. - No to jak, chłopcze? Jesteś mieszańcem? Kundlem? - Przeciągnął grubym paluchem po mojej szczęce. - Faktycznie wyglądasz na mieszańca...

Starałem się nie słuchać tego, co mówili później o mojej matce, ojcu, o dziwkach, zbiorowych gwałtach i o tym, że żaden przyzwoity człowiek nie pozwoliłby czemuś takiemu żyć... Siedziałem bez ruchu i oddychałem dusznym, przegrzanym powietrzem, czekając, aż wyczerpią im się pomysły. A potem Borosage uwolnił mi jedną rękę – tę, na której miałem bransoletkę. Niedowierzanie podskoczyło mi w środku jak ryba. Nie uwolnił jednak drugiej ręki. - Popatrz no na siebie – odezwał się, unosząc w dwóch palcach rękaw mojego ubrania. Wystrojony jak dżentelmen z zarządu. Nosi bransoletkę. Próbuje udawać człowieka. Myślisz, że ktoś w to uwierzy? Myślisz, że my w to uwierzymy? Wiesz, co ja sądzę, świże? - Wciąż trzymał moją rękę. - Uważam, że ukradłeś tę bransoletkę. - Szarpnął trzymaną rękę ku sobie, a jeden ze strażników podał mu deszyfrator. Zakląłem w duchu. Sam kiedyś taki miałem. Deszyfrator potrafił znaleźć osobisty kod właściciela bransoletki szybciej, niż ten zdołał go zapamiętać. Korzystanie z niego było tak samo nielegalne jak wszystko, co tu się ze mną działo. Patrzyłem, jak po ekraniku przepływa strumień danych, aż nagle przepływ ustał raptownie, a na ekraniku pojawił się napis ODMOWA DOSTĘPU, tak wyraźny, że nawet ja mogłem go dojrzeć ze swego miejsca. Tym razem zaklął Borosage. Wypuściłem wstrzymywany oddech; nie pierwszy raz przyszło mi się cieszyć, że założyłem sobie na bransoletce specjalny zamek. Jeśli nie dotknąłem kciukiem w odpowiednim miejscu, bransoletkę można było mi zdjąć tylko po odrąbaniu ręki. Kupiłem sobie dodatkowe zabezpieczenia, bo wiedziałem, jak łatwo rozszyfrować zwykłe zamki. - Co zrobiłeś, żeby to zablokować? - Borosage machnął mi przed nosem moją własną dłonią. - Moja...! - prychnąłem gniewnie i spuszczając oczy, dodałem: -Te... efon. - Światełko telefonu nie włączyło się jednak, bo procesory nie potrafiły rozpoznać mego głosu. Borosage wydal z siebie pełne niesmaku sieknięcie, jak gdybym tym właśnie udowodnił, że bransoletka jest kradziona. Chciałem dojrzeć przynajmniej, która jest godzina, ale nie dał mi szans, bo natychmiast przypiął mnie z powrotem. Powiedziałem sobie, że ktoś przecież musi się teraz zastanawiać, co się ze mną dzieje. Mogą mnie z łatwością wytropić, dopóki mam na ręku bransoletkę. Ktoś w końcu po mnie przyjdzie. Muszę tylko jakoś nad tym wszystkim zapanować, żeby te dranie nie zrobiły ze mnie miazgi. Pełna blizn ręka Borosage’a złapała mnie za podbródek. - Wiesz, teraz masz prawdziwe problemy, świrze. Im prędzej powiesz nam wszystko, co wiesz, tym prędzej pomyślę o tym, czy nie pozwolić ci zadzwonić albo choćby się odlać. - Puścił mnie, przekręcając rękę tak, że uraziła boleśnie posiniaczoną twarz. -Gdzie ten chłopak? - Jaki. Chło... pak? - wybełkotałem. Zebrałem się w sobie, widząc opadającą gwałtownie otwartą dłoń, ale nie bolało mnie przez to ani trochę mniej. Głową trzasnąłem w oparcie krzesła. Poczułem na wargach krew; sączyła się z kącika ust. - Porwanie – przez dzwonienie w uszach przebił się głos Borosage’a – to poważne przestępstwo. Mówię tu o ludzkim dziecku, chłopcu, którego bransoletkę danych znaleźliśmy u ciebie. O Jo-bym Natasa, wiek – trzy lata standardowe, synu Ling i Burnella Natasów. Został porwany przez zatrudnioną do opieki nad nim hydrańską kobietę. Już prawie ją mieliśmy, ale zamiast niej złapaliśmy ciebie. - Znów pochylił się nade mną. - Wiesz, co ja myślę? Myślę, że cała ta sprawa ma podłoże polityczne. Uważam, że możesz być terrorystą. - Odsunął się o krok i zaczął ściągać kurtkę od munduru. - Dalej chcesz mi wmawiać, że nie wiesz, o czym mówię...? Jezu... Przymknąłem oczy, przypominając sobie spojrzenie tamtej kobiety z dzieckiem. To jej dziecko, myślałem, że to jej dziecko. Nie wyglądała na terrorystkę – wyglądała na zwykłą, przerażoną dziewczynę. Wyglądała jak moja matka tamtej nocy, kiedy zaszlachtowali ją jacyś obcy tylko dlatego, że nie znalazł się nikt, kto by ją obronił... Ale to nie była moja matka. I to nawet nie było jej dziecko. A ja sam okazałem się dla niej tylko pieprzonym frajerem, który pozwolił podrzucić sobie tę bransoletkę. Nagle zastanowiło mnie, dlaczego właściwie mi to zrobiła – dlaczego po prostu nie teleportowała się razem z tym dzieciakiem, żeby uciec korbom.

Ale na to nie potrafiłem odpowiedzieć, tak samo jak nie potrafiłem odpowiedzieć na pytania Borosage’a. Zostałem aresztowany w świecie, w którym nikogo nie znam, nie mam żadnych praw – tkwiłem w gównie po same uszy i nie miałem zielonego pojęcia, jak się z niego wydostać. Kiedy nie odpowiedziałem, Borosage trzasnął mnie raz jeszcze. - Nie... wiedziałem! - Rozpaczliwie potrząsnąłem głową. -Mogę udo... wodnic. Wykry... wacz kłams... - W przypadku psychotroników nie można na nich polegać. Jest tylko jedna rzecz, która potrafi wyciągnąć prawdę z Hydranina. - Borosage wyciągnął rękę, a jeden z jego ludzi coś mu w nią włożył. Tym razem była to elektryczna rózga. Borosage ją włączył. Aż się zachłysnąłem. Nie potrzeba mi było demonstrować, co takie coś potrafi z człowiekiem zrobić. Przypominały mi o tym własne blizny. - Prawidłowo, wij się, ty umysłowy zboczeńcu – mruknął Borosage. -Wiesz, co mogę ci tym zrobić. Zarząd Tau bez przerwy truje mi dupę tym porwaniem. Każą mi składać raport co godzinę. Chcą mieć to skradzione dziecko jeszcze na wczoraj, rozumiesz? Mają do mnie zaufanie. Powiedzieli: „Zrób, co będzie konieczne”. I to właśnie mam zamiar zrobić... Rózga musnęła grzbiet mojej dłoni. Zakląłem i szarpnąłem za pasy, kiedy wżarła mi się w skórę. Borosage kiwnął ręką. Zaraz zbliżył się Fahd, który jednym szarpnięciem rozpiął mi na piersiach koszulę i drogi garnitur. Słyszałem trzask pękającego materiału. - Zrozumiałeś mnie? Kiwnąłem głową; czułem, że mięśnie na piersi i karku sztywnieją w oczekiwaniu na ból. Miałem ochotę kopnąć go w jaja, ale dobrze wiedziałem, co by mi za to zrobił. - Usłyszę wszystko, co wiesz, chłopcze – mówił Borosage – albo moje uszy ucieszy twój wrzask. Wzrokiem błagał, żebym dał mu powód. Zakląłem pod nosem – co, na dziewięć miliardów imion Boga, mam mu właściwie powiedzieć? Jak w ogóle mam z siebie wydobyć słowa, które ktokolwiek będzie potrafił zrozumieć? Usłyszałem dzwonek telefonu w czyjejś bransoletce. Spojrzałem na swoją, a serce stanęło mi w gardle. Funkcja wciąż nie działała. Borosage nakrył dłonią własną bransoletę i podniósł ją do ust, mrucząc: - Czego? Gdzieś tam w świecie poza ścianami tego pokoju czyjś głos powiedział: - ...wypytują o więźnia, sir. - Niech to diabli! - rozdarł się Borosage. - Powiedz im, że go tu nie ma. Mówiłem, żeby w czasie przesłuchania nikt nam nie przeszkadzał! - Panie administratorze... Borosage jednym słowem przerwał połączenie i zaklął, kiedy brzęczyk przy bransoletce natychmiast rozdzwonił się z powrotem. - Panie administratorze, jest tutaj szef ochrony Draco – odezwał się głos, mimo że połączenie przerwano. - Co? - Borosage aż zachłysnął się z niedowierzania. - Dlaczego od razu nie mówisz? Przyślij go tutaj. - Znów popatrzył na mnie i przysunął mi do twarzy rózgę. - Słyszałeś, świrze? Może ci się dotąd wydawało, że masz kłopoty. Teraz dobierze ci się do gardła macierzysta firma, ty skundlony porypańcu. Wpatrzyłem się w jedyne w tym pokoju drzwi, na przemian ściskając i rozprostowując palce. Pole zabezpieczające przy drzwiach na chwilę zniknęło. Za nim czekał Sand. Była z nim Kissindra, jej wuj Perrymeade oraz Protz. Obejrzałem się na Borosage’a i miałem ochotę się roześmiać, tylko zabrakło mi odwagi. Borosage zasalutował, trochę się zmarszczył, kiedy zobaczył, że Sand nie jest sam. - Sir – rzucił – to właśnie jest jeden z porywaczy. Akurat zaczęliśmy go przesłuchiwać. - Dźgnął mnie rozżarzonym końcem rózgi; wzdrygnąłem się z bólu. Ktoś inny syknął, w drzwiach, za plecami Sanda. Sand tylko stal i wpatrywał się na przemian to w Borosage’a, to w rózgę w jego ręku, to we mnie. Niedowierzanie na jego twarzy było niemal równie głębokie jak na twarzach Kissindry i jej wuja.

Najpierw wszedł do pokoju sam Sand. Inni pozostali na swoich miejscach, zastygli w bezruchu. Zatrzymał się tuż przed Boro-sage’em i wyciągnął ku niemu rękę z arogancją człowieka przywykłego do wydawania rozkazów. Na twarzy Borosage’a znów zobaczyłem zaskoczenie, ale posłusznie wręczył mu rózgę. Tak samo jak wszyscy gapiłem się oniemiały, kiedy Sand brał ją do ręki. A on wyłączył rózgę i rzucił na ziemię. - Uwolnić go! - rzucił, wskazując na mnie. Drgnął, kiedy nikt się nie ruszył. Fahd zbliżył się powoli, żeby mnie rozwiązać, a Borosage’owi błysnęła w oczach żądza krwi. Kiedy pasy puściły, opadłem bezwładnie na oparcie i otarłem krew z ust. - Nic panu nie jest? - zapytał Sand, marszcząc brwi. - Chyba... nie – wystękałem w odpowiedzi i zobaczyłem, jak wszystkim jeszcze bardziej rzednie mina. Wymacałem przylepkę pod brodą i oderwałem. - Dali mi narkotyki. - To standardowa procedura w przypadku więźniów hydrańskich – odparł szybko Borosage, wbijając we mnie wściekłe spojrzenie. - Bez narkotyku, który blokuje psycho, nie bylibyśmy w stanie utrzymać ich w areszcie. Sand nachmurzył się jeszcze bardziej, ale się nie odezwał. - Dajcie mu antidotum – powiedział tylko. - Chwileczkę – zaprotestował Borosage, który już zaczął odzyskiwać pewność siebie. -To mój więzień... - A więc tak traktuje pan tutaj więźniów? - warknął Sand. -Faszeruje go pan narkotykami, a potem biciem wymusza zeznania? - Zerknął przy tym szybko w stronę Kissindry, jej wuja i Protza, a ja w głębi ducha zacząłem się zastanawiać, ile razy sam robił coś podobnego. Borosage poczerwieniał na twarzy. - Nie, sir – odparł. - Tylko świrów. - Na jego twarzy wyraźnie malowało się niezrozumienie i uraza, kiedy pojął, że Sand nie przybył tu z przyczyn, o które on go podejrzewał. Nie miał teraz pojęcia, czego, u licha, ten Sand może od niego chcieć. -Ten mieszaniec brał udział w porwaniu ludzkiego dziecka przez hydrańskich radykałów... - Jego głos trząsł się od ledwie hamowanego gniewu. Złapaliśmy go na gorącym uczynku! Zarząd nakazał mi zrobić wszystko, co konieczne, żeby odzyskać dziecko. Wypełniam rozkazy. Sand zerknął teraz na mnie. Za jego plecami zobaczyłem Kissindrę i innych, gapili się na to wszystko, jak dziewice na drzwi burdelu. - Aresztował pan niewłaściwego człowieka, Borosage – oznajmił Sand głosem tak wypranym z emocji jak jego szkliste oczy. -I mało brakowało, żebyś bez powodu wpakował go do szpitala. - Nie, sir! - Borosage spuchł jak po zażyciu trucizny. - Złapa liśmy go, kiedy trzymał w ręku identyfikator zaginionego dziecka, tam, w Świrowie. Poza tym więzień nosi bransoletkę, która musi być kradziona, ponieważ, jak panu wiadomo, mieszańcy nie mogą uzyskać statusu pełnoprawnego obywatela Tau. Sand obrzucił mnie zaskoczonym spojrzeniem, oczyma poszukał bransoletki. Przyglądał mi się jeszcze przez minutę, przeprowadzając Bóg wie jakie analizy moich reakcji za pomocą biocybernetycznego sprzętu w oczach. Ale powiedział tylko: - Jeszcze trzy godziny temu pański więzień i ja braliśmy udział w oficjalnym przyjęciu, razem zresztą tu obecnych. -Wskazał ręką za siebie. - Przyjęcie to odbywało się w Aerie na cześć ekipy ksenoarcheologów, których wasz rząd sprowadził tutaj do badań nad obłocznymi rafami. Pański więzień jest jednym z członków tej ekipy. Przebywa na planecie niecały dzień. Przypuszczam, że może nam wszystko jakoś wyjaśnić. - Znów zerknął na mnie, potem na garstkę naburmuszonych korb. - Proszę dać mu antidotum. Borosage ledwie raczył skinąć głową. Fahd podszedł i przyłożył mi do karku drugą przylepkę. Czekałem w milczeniu, aż odzyskam mowę. Potem powiedziałem powoli i starannie: - Poszedłem na spacer. Chciałem zobaczyć hydrańskie miasteczko... - Odwróciłem wzrok, widząc wyraz ich twarzy. - Nagle wpadła na mnie biegnąca kobieta. Trzymała na rękach dziecko. Krzyknęła, że ktoś ją goni. Wyglądała na przestraszoną. Myślałem, że trzeba jej pomóc. - Znów mnie zastanowiło, dlaczego nie teleportowała się razem z dzieckiem w bezpieczne miejsce. - Nie

wiedziałem, że to nie jej dziecko. Nie wiedziałem, że korby... że ściga ją Korporacja Bezpieczeństwa, a potem było już za późno. -Wzruszyłem ramionami; nauczyłem się odpowiadać z kamienną twarzą w pokojach przesłuchań w Starym Mieście. - Nie zdziwiła pana ta bransoletka? - zapytał Sand z twarzą tak samo pozbawioną wyrazu jak moja. - Nie miałem czasu, żeby o tym pomyśleć – odparłem zgodnie z prawdą. Nie miałem czasu się zastanowić, czy ktoś mnie wrabia, a jeśli tak, to dlaczego. Tylko dlatego, że byłem obcy? Czy może dlatego, że poznała, kim jestem? Przypomniałem sobie muskające moją twarz palce, spojrzenie tamtych oczu... Nie wiedzieć skąd napłynęło falą uczucie, które więcej miało w sobie z poczucia straty niż ze zdrady. - Czy zawsze spieszy pan z pomocą zupełnie obcym osobom w... - Sand przerwał i o sekundę za długo przyglądał się moim oczom - ...kiedy nie ma pan rozeznania w sytuacji? - Tak – odparłem, odwzajemniając jego spojrzenie. - Jeśli wygląda na to, że jej potrzebują. - Nie sądziłem, że Stare Miasto mogło pana tego nauczyć. -Uniósł brwi. - Nie nauczyło – odparłem, wciąż patrząc mu prosto w oczy. Sand wykonał ruch, który mógł być wzruszeniem ramion, choć nie bardzo wiedziałem, co by ono miało oznaczać. - Dziś w nocy mylnie ocenił pan sytuację – oznajmił. Siedziałem przez chwilę w oczekiwaniu, ale nikt już nic więcej nie mówił. Powoli zebrałem poły koszuli i pozapinałem się, potem włożyłem marynarkę. Kiepsko sobie radziłem z całkiem zdrętwiałymi palcami. Podniosłem wzrok i napotkałem pełne napięcia spojrzenie jasnych oczu Kissindry. Uciekłem wzrokiem w bok i otarłem z brody na wpół zaschniętą krew. Kiedy wreszcie się podniosłem, całe ciało naprężyło się w oczekiwaniu na cios, który popchnie mnie z powrotem na krzesło. Jednak nic się nie stało. - Czy teraz mogę już pójść? - zwróciłem się do Sanda, igno-rując Borosage’a. Zrobiłem krok w stronę drzwi. - Czy jest tu jego opiekun? - zapytał Borosage, patrząc wprost na mnie, ale tak jakby mnie wcale nie było. - Więzień jest półkrwi mieszańcem. Nie mogę go wypuścić, jeżeli nie będę miał w aktach jego pozwolenia na pracę i zapewnienia od ludzkiego opiekuna, że w przyszłości nie wpakuje się w żadne kłopoty. Zakląłem pod nosem; kiedy obróciłem się gwałtownie, zobaczyłem, że zbiry Borosage’a stają na baczność. - To obywatel Okręgu Federalnego Quarro... - odezwał się wuj Kissindry nieco zbyt ostrym tonem. - Nie podlega prawom dotyczącym obcych zamieszkałych na stałe na ziemiach Tau. - Ja określam politykę Tau w tym sektorze – odparował Borosage przez zaciśnięte zęby, jakby swoim tonem Perrymeade posunął się odrobinę za daleko. - Ja odpowiadam za egzekwowanie prawa na tym terenie i dopóki nie usłyszę od zarządu czegoś wręcz przeciwnego, każdy, kto tu postawi stopę, musi się pogodzić z moją interpretacją prawa. Wszyscy osobnicy o hydrańskim pochodzeniu – wypluł to z siebie – muszą mieć ludzkiego opiekuna, który przyjmie za nich odpowiedzialność. W przeciwnym razie nie uzyskają wstępu na tereny znajdujące się pod panowaniem Tau. - Ja jestem jego opiekunem – rzuciła Kissindra, przepychając się do przodu. Zaciśnięte usta tworzyły wąską białą linię. - Potwierdzę wszystkie dane, jakich pan sobie zażyczy. - Otworzyć akta – mruknął Borosage w stronę ukrytego gdzieś w tym pokoju komputerowego portu. Usta wykrzywił mu paskudny uśmiech. - A do czego ma pani zamiar wykorzystać tego osobnika o mieszanej krwi, panno Perrymeade? Do celów zawodowych czy rekreacyjnych...? Kissindra spłonęła krwistym rumieńcem. Janos Perrymeade zaklął pod nosem i wystąpił naprzód. Sand złapał go twardo za ramię i przytrzymał w miejscu dokładnie tyle, ile było trzeba, żeby ten odzyskał panowanie nad sobą. Wyraz twarzy Sanda nie zmienił się ani na jotę, ale zaraz zobaczyłem, jak twarz Borosage’a pokrywa się czerwonymi cętkami gniewu i zdałem sobie sprawę, że muszą się teraz jakoś komunikować – najpewniej się kłócą. Ludzie zmuszeni byli poroz-pruwać sobie ciało i pozakładać całe zwoje sztucznych obwodów, żeby uzyskać nieudolną imitację tego, z czym każdy Hydranin się rodził. Nawet Borosage musiał mieć w sobie jakąś biocybernetykę, żeby móc wykonywać tę robotę. Przyjrzałem się stopowej pokrywie jego czaszki, zastanawiając się, jak dalece mógł być zmieniony.

W końcu Sand znów spojrzał na mnie. - Jest pan wolny – rzucił bezdźwięcznym głosem. - To godne ubolewania nieporozumienie zostało już całkowicie wyjaśnione. Draco składa najszczersze przeprosiny za wszelkie niedogodności i kłopoty, jakie mógł spowodować ten incydent. Jestem pewien, że skoro pańska interwencja spowodowała ucieczkę porywacza, nie złoży pan żadnych zażaleń na sposób, w jaki pana tu potraktowano. - Wpatrywał się we mnie martwo niemrugającymi oczyma. W końcu zwrócił twarz na Borosage’a. - Wyrazy ubolewania – rzucił tamten z lodowatym spojrzeniem i zacisnął pięści. Ciekawe, nad czym tak ubolewa. Nic nie odpowiedziałem, bo aż nazbyt dobrze wiedziałem, kiedy mam trzymać gębę na kłódkę. Zobaczyłem, że twarz Kissindry, podobnie jak twarz jej wuja, wypełnia się niepokojem, kiedy oboje patrzyli na mnie wyczekująco. W końcu więc kiwnąłem głową, przełykając własny gniew jak smak krwi w ustach. Przeszedłem przez pokój niezbyt pewnym krokiem i znalazłem się w drzwiach, gdzie od Borosage’a i jego korb oddzielała mnie sylwetka Sanda. Wuj Kissindry ofiarował mi się z pomocą, ale potrząsnąłem odmownie głową. Odwróciłem się plecami do krzesła i więzów, do rózgi i tych, którzy jej przeciw mnie użyli, po czym opuściłem posterunek. Znów znaleźliśmy się na ulicy – na tej idealnie czystej, cichej, doskonale oświetlonej ulicy. Obejrzałem się przez ramię na wejście do komisariatu, na te ciemne usta otwarte w wiecznie zadziwionym „o”. Nie różniły się niczym od pół tuzina innych wejść do innych budynków przy tej samej ulicy. Nie wiadomo dlaczego wydały mi się przez to o wiele bardziej przerażające, niż gdyby widniał nad nimi wielki napis „więzienie”. - Pieprzone dranie... - mruknąłem i natychmiast poczułem skurcz gardła. Kissindra dotknęła mojego ramienia. Przestraszony, szarpnąłem się w bok. Zabrała rękę. Podniosłem dłoń, bo nie chciałem, żeby tak wyszło, wcale nie chciałem, żeby przestała mnie dotykać. Nagle zapragnąłem poczuć dookoła siebie jej ramiona, jej wargi na moich posiniaczonych ustach – nie obchodziło mnie, jak bardzo by to zabolało ani co pomyśleliby sobie inni. Chciałem tylko poczuć przy sobie jej ciało, pragnąłem jej... Zrobiłem głęboki wdech, żeby wziąć się w garść, i otarłem usta wierzchem dłoni. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że nie ma między nimi Ezry. A co więcej, ucieszyło mnie to niemal tak jak to, że znów jestem na wolności. Wkurzyłem się za to na siebie, niemniej tak przedstawiała się rzeczywistość. - Nic dziwnego, że FKT prowadzi przeciwko wam śledztwo w sprawie naruszania prawa – mruknąłem, patrząc twardo na wuja Kissindry. Krzywiąc się, odwrócił wzrok, ale Sand odpowiedział mi zaraz: - W tym, co pana dzisiaj spotkało, nie było żadnego naruszenia prawa. - Co pan przez to rozumie? - zapytałem, patrząc na niego w zdumieniu. - Zgodnie z ustawą o bezpieczeństwie wewnętrznym, każdy, kogo podejrzewa się o to, że stanowi zagrożenie dla korporacyjnego państwa, może być zatrzymany bez konieczności postawienia mu zarzutów na nieograniczoną ilość dwuletnich okresów. Już miałem zapytać, czy mówi poważnie, ale się rozmyśliłem. Nie trzeba było czytać w myślach, żeby stwierdzić, że raczej nie grzeszy poczuciem humoru. - Ten przepis stanowił część dosłownie każdego konglomera-towego statutu – wtrącił Perrymeade, jakby trzeba się było z tego tłumaczyć – jeszcze od czasów kolonialnych, na planetach z... ludnością miejscową. - To nie znaczy, że jest w porządku – odparłem. Popatrzyłem na Kissindrę. Starała się spojrzeć mi w oczy, ale po chwili i ona odwróciła wzrok jak jej wuj. Nie odezwała się. Nikt się nie odezwał. - Chyba wrócę teraz do hotelu – oświadczyłem. - Idziesz? -zwróciłem się w końcu do Kissindry. - Ja... Wujek Janos zaprosił mnie, żebym nocowała dzisiaj u niego. - Zerknęła na Perrymeade’a, potem znów na mnie. -A może byś poleciał z nami?

- Tak, może byś poleciał z nami? Wszyscy bardzo się ucieszą – dodał Perrymeade. Po raz pierwszy, odkąd opuściliśmy posterunek, spojrzał prosto na mnie, jakby dopiero teraz znalazł sposób na to, żeby odzyskać twarz. - Nie sądzę – odparłem, potrząsając głową. Nie czułem się na siłach, żeby spędzić resztę nocy na omawianiu stosunków między-rasowych z ludźmi, którzy są karani pięćdziesięciojednostkową grzywną, kiedy zapomną przetworzyć śmieci. Ciekawe, jaka grzywna grozi za nieprzypilnowanie niesfornego gościa... albo za niepotraktowanie go jak człowieka. - Mimo wszystko dziękuję – dodałem półgłosem, bo zdałem sobie sprawę, że to, co wydostano się ze spuchniętych ust, niosło więcej znaczeń, niż chciałem. - Naprawdę wydaje mi się, że powinniśmy omówić... panującą tu sytuację, okoliczności... Perrymeade urwał, machnął ręką w stronę moda, który lądował właśnie na jego bezgłośne wezwanie. Na smukłym, lekko wypukłym boku widniało logo Tau. - Nie ma o czym mówić – odparłem. Nie byłem pewien, czy mam na myśli siebie, czy ich. Słowa zabrzmiało drętwo, tak jak odrętwiałe było teraz całe moje ciało z wyjątkiem wnętrza ust. Dotknąłem rozdartego policzka przygryzionym językiem – zabolało. - W takim razie odwiozę pana do hotelu... - odezwał się Protz, który ożył po raz pierwszy od chwili, kiedy zobaczyłem go w drzwiach pokoju przesłuchań. Położył mi dłoń na ramieniu, jakby spodziewał się, że znowu zniknę. Nieco zbyt szorstko wyrwałem się mu spod ręki i zobaczyłem, że Sand obrzuca mnie dziwnym spojrzeniem. - Chyba nie muszę panu mówić – odezwał się – że raczej nie zyskaliśmy tam dzisiaj żadnych przyjaciół. - Skinął głową w stronę posterunku za naszymi plecami. Zaskoczyło mnie, że i ja zostałem włączony w to „my”. -To był pożałowania godny incydent. Ale na pana miejscu postępowałbym raczej... ostrożniej podczas pobytu w Riverton. Nachmurzony, kiwnąłem głową. - W takim razie proszę mi pozwolić wezwać taksówkę... - upierał się Protz, brnąc dalej. - Niepotrzebna mi pańska pomoc – odparłem. Wezwałem taksówkę przez bransoletkę danych, pokazując im wyraźnie, że mam takową i mam prawo z niej korzystać. - Już po godzinie policyjnej – upomniał mnie Protz. - Niech pan uda się wprost do hotelu... - Odpieprz się – mruknąłem, a on cały zesztywniał. - Jutro wyruszamy na rafę. - Kissindra wsunęła się między nas, zmuszając mnie w ten sposób, żebym na nią spojrzał. Nie byłem pewien, czy to miała być obietnica, czy raczej przypomnienie, na wypadek gdybym nie nadążał. Jeszcze raz kiwnąłem głową i wpatrzyłem się w noc. W oczekiwaniu na środek transportu przeszukiwałem wzrokiem omywaną rzęsistym światłem ciemność. Cała reszta czekała dookoła mnie, dopóki nie przyleciała taksówka. Wsiadłem, ale nie udało mi się powstrzymać Protza przed wydaniem jej poleceń, aż wreszcie zamknęły się drzwi. Opadłem bezwładnie na siedzenie i oparłem stopy o drugie, kiedy mod szybko podnosił się w górę. W końcu mogłem przestać się mieć na baczności, zostawiałem to wszystko za sobą. Wyglądałem przez okno na ciche miasto pode mną. Myślałem o wszystkich porządnych obywatelach Riverton – grzecznie śpiących w łóżeczkach, bo tak im kazano. A przynajmniej udających grzecznych. Przyszło mi na myśl Stare Miasto, gdzie spędziłem większość życia – pomyślałem o tym, że tak naprawdę ożywało dopiero nocą. Żyłem wtedy myślą o nocy, żyłem dzięki niej, dzięki niej przetrwałem. Noc była porą, kiedy zjawiali się turyści i bogaci frajerzy z Quarro, szukający wrażeń, których nie dało się znaleźć w miejscach takich jak Tau Riverton. Tutaj nie było żadnego Starego Miasta – w konglomeratowej enklawie nie ma miejsca na żadne dewiacje. Wszystko tu jest stateczne i rozsądne, czyste, uprzejme, zdrowe i kwitnące. Wszystko znajduje się pod kontrolą. Na tych ulicach nie zdarzały się nieuka-rane zbrodnie, nie handlowano narkotykami. Nie było tu złodziei, dziwek, uchodźców, nie było sierot gwałconych w ciemnych uliczkach. Nie było takich, co wypluwają płuca na chodnik z powodu choroby, której nazwę reszta ludzkości dawno zdążyła zapomnieć. Nie było świrów. Taksówka kazała mi zdjąć nogi z obicia. Zdjąłem, a w środku ból wspomnień o Starym Mieście

rozgorzał jak jątrząca się rana. Ci tutaj próbowali wmówić światu, że życie tu jest lepsze niż w miejscu takim jak Quarro. Że ludzie tu są lepsi. Ale oni tylko lepiej kryli zgniliznę. Potarłem obitą twarz oparzoną ręką, wyglądając w rozjarzoną światłami ciemność nocy. Mod wypuścił mnie przed wejściem do hotelu, upomniawszy, żebym niczego nie zapomniał. - Nie ma szans – odparłem. Wszedłem przez wysoko sklepiony hol pełen drzew i kwitnących krzewów, które wyglądały o niebo zdrowiej ode mnie, potem dałem się powieźć windzie w głąb wieży. Przeszedłem parę metrów do drzwi własnego pokoju i ani razu nie musiałem przy tym spojrzeć w twarz żadnemu nadmiernie opiekuńczemu przedstawicielowi służby hotelowej. Drzwi odczytały dane z bransoletki i wpuściły mnie do środka. Zaraz się zamknęły, odcinając mnie od reszty świata, tak że wreszcie mogłem poczuć się bezpieczny w pokoju, który wyglądał dokładnie tak samo jak wszystkie inne pokoje w tym hotelu. Byłem ciekaw, czy inni członkowie ekipy wrócili już z przyjęcia. Ale to właściwie nie miało żadnego znaczenia, bo nie znałem tam nikogo z wyjątkiem Ezry, którego nie lubiłem. Zwaliłem się na łóżko i poprosiłem system o lód i apteczkę. Po ścianie naprzeciwko ściekał ruchomy fresk – hipnotyczne kształty przelewającej się czerni – ten rodzaj sztuki, który mógł sprawić, że rano, po przebudzeniu, nie wiedzieć czemu człowiek miał ochotę podciąć sobie żyły. Żeby się go pozbyć, wywołałem trzy-de. Poprosiłem o „Independent News”. Nic z tego. Pojawiło się natomiast nagranie ostatniego wydania „Wiadomości Tau”. Leżałem, słuchając jednym uchem prezentowanej właśnie galerii łotrów: tych, którzy dali się złapać na szmuglowaniu pornosów, śmieceniu albo wyszli z publicznej toalety, nie umywszy rąk. Powinno też coś być o porwaniu. Nie było. Widziałem natomiast krótki, nic niemówiący fragment o przylocie ekipy naukowej, przeplatany scenkami z przyjęcia w Aerie. Kończył go widok obłocznych raf i długie zbliżenie obłocznych wielorybów. Sięgnąłem po hełm i poprosiłem o wszystkie obrazy dotyczące raf i wielorybów, jakie znajdują się w systemie. Kiedy maska przystosowała się do twarzy, pokój dookoła zniknął. Wyłączyłem dźwięk, bo i tak wiedziałem wszystko, co podkład głosowy Tau mógłby mi powiedzieć. Przynajmniej przez kilka minut mogłem znajdować się tam, gdzie chciałem, czułem dotyk wiatru, przeglądałem widok za widokiem, gdyż każdy z nich niósł mnie dalej w głąb tajemnicy, którą wszystkie moje zmysły nazywały pięknem... Aż w końcu strumień obrazów – formacje raf, wyłożone na zielonej ziemi jak ofiary dla oczu Boga, wieloryby gnane wiatrem jak przesycony słońcem dym na tle lazurowego nieba – pociekł w biały szum neuronów. Leżałem nieruchomo, aż ostatni fantom wypalił się w końcówkach moich nerwów. Kiedy zniknęły obrazy, wychynęły spod nich wspomnienia dzisiejszej nocy. Z dziką złością kazałem sobie pamiętać, po co tu jestem, pamiętać, że Kissindra Perrymeade zechciała włączyć mnie do swojej ekipy, ponieważ w interpretacyjnej robocie byłem lepszy niż ktokolwiek inny. Nie przybyłem na Ucieczkę po to, żeby dać się aresztować w Świrowie, żeby upokorzyć siebie lub ją, żeby sprawić, że Tau pożałuje, iż nas tutaj zaprosiło do wykonania pracy, która przynajmniej ten jeden raz nie przyniesie im zysku... Przeleciałem przez menu oprogramowania, żeby znaleźć coś, co pozwoli mi nie myśleć, coś, co powstrzyma ciężką pięść złości, która tłukła od środka w klatkę piersiową. Złości, której nie mogłem zapomnieć, z nikim podzielić ani przegnać precz. Szukałem sposobu na złagodzenie wewnętrznego napięcia, żeby móc zasnąć, dzięki czemu jutro rano będę mógł spojrzeć w te wszystkie ludzkie twarze o nienagannie okrągłych źrenicach i nie powiem im: idźcie do wszystkich diabłów. Na menu wideo nie dostrzegłem nic z wyjątkiem programów służb publicznych, dokumentalnych produkcyjniaków i przypadkowo dobranych głupawych interaktywów, przy których jeszcze nie tak dawno temu mógłbym spędzić szczęśliwie całe godziny... Tylko że tutaj interaktywy zaczynały się od cenzorskiego znaczka, a to oznaczało, że wycięto z nich wszystkie lepsze kawałki. Zerwałem z głowy hełm i cisnąłem na podłogę. Hełm wycofał się na swoje miejsce przy łóżku

jakby wleczony jakąś niewidzialną ręką. Z cichym pstryknięciem wpasował się w idealnie gładką konsoletę, jakby chciał mi dać coś do zrozumienia na temat moich obyczajów. Kazałem wyłączyć ekran ścienny i wywołałem menu muzyczne. Było równie nieświeże. Położyłem się z powrotem na łóżku, akurat tak ciepłym i wygodnym jak trzeba, i ssałem lód, wpatrując się w biały, anonimowy sufit. Przez długi czas leżałem w bezruchu. Po jakimś czasie pokój doszedł do wniosku, że zasnąłem, i wyłączył światło. Ten fakt ledwie do mnie dotarł, bo zatopiłem się bez reszty w ciemnych uliczkach wspomnień, wciąż od nowa zderzając się z obrazem kobiety o ściągniętej cierpieniem twarzy, słyszałem jej głos, który błagał mnie o pomoc. „Chcą mi zabrać dziecko...” Ale to nie było jej dziecko. „Podłoże polityczne – mówili. - Radykałowie, dysydenci”. Opiekowała się tym dzieckiem – chłopcem, mówili, że to chłopiec, nie mógł mieć więcej niż trzy, cztery lata. Dlaczego to powiedziała – dlaczego coś takiego i dlaczego akurat do mnie? Przecież mnie nie znała, nie mogła wiedzieć, co spowodują jej słowa, nie mogła wiedzieć, co stało się kiedyś, dawno temu i daleko stąd, innej, podobnej do niej kobiecie z dzieckiem, podobnym do mnie... O ciemności, krzykach i oślepiającym końcu wszystkiego. O ciemności... o tym, jak leci się coraz głębiej i głębiej w mrok. 4 Obudziłem się rozciągnięty na tym samym idealnym łóżku, w tym samym idealnym hotelowym pokoju, dokładnie tak samo jak w chwili, kiedy opuściła mnie świadomość. Moje nowe ubranie wyglądało tak, jakbym padł ofiarą ulicznej napaści. Przez okno, które wczoraj w nocy było ścianą, wlewał się wschód słońca, a pokój bez końca powtarzał mi uprzejmie, żebym raczył dźwignąć tyłek z łóżka. Odgarnąłem włosy z oczu i sprawdziłem, która godzina. - Jezu! - mruknąłem do siebie. Za pięć minut ekipa miała wyruszyć do bazy naukowej, którą Tau przygotowało dla nas w hydrańskiej Ojczyźnie. Przetoczyłem się na skraj łóżka, a kiedy usiłowałem się podnieść, zdałem sobie sprawę, jak straszliwego mam kaca. Zrzuciłem wieczorowe ciuchy, przeklinając przy każdym siniaku, na który się natknąłem. Nawet kiedy byłem nagi, nie znajdowałem ucieczki od gorzkich wspomnień wczorajszej nocy. Cisnąłem ubranie w drugi kąt pokoju. Potem włożyłem znoszoną tunikę i dżinsy, ciężką kurtkę i buciory – jedyne ciuchy, jakie miałem, a zarazem jedyne, jakie były mi potrzebne – aż do wczoraj. Nic już nie mogłem poradzić na strupy na twarzy i brudne włosy. Obwiązałem głowę chustką i miałem nadzieję, że nikt mi się nie będzie przyglądał. Już miałem opuścić pokój, kiedy poczułem, że nadal mam niepewny krok, więc wróciłem na chwilę, żeby przyłożyć sobie plaster detoksykacyjny, a z kieszeni wieczorowego garnituru wydobyć garść pokruszonych krakersów. Wepchnąłem je do ust i wsiadłem do windy, która powiozła mnie w dół. Wysiadłem wprost w pełen zieleni skwer, tuż za Mapesem, multisensorycznym spektroskopistą naszej ekipy. Reszta jej członków już była na miejscu, płonęli z niecierpliwości, żeby pierwszy raz spojrzeć z bliska na rafy. Wciągnąłem rękawiczki i tylko kiwnąłem głową na dzień dobry, żeby nie okazać, jak bardzo jestem zdyszany. Kilkoro z nich spojrzało na mnie po raz drugi, na ślady wczorajszego poślizgu na twarzy. Ale o nic nie zapytali. - Dzień dobry – rzuciłem, kiedy podeszła do mnie Kissindra, ubrana dziś mniej więcej tak samo jak ja. Kiedy przystanęła obok, dostrzegłem na jej twarzy cień wahania. - Wszystko w porządku? - zapytała półgłosem, żeby sprawa została między nami, tak samo jak spojrzenie, które posłała, dotykając mojego ramienia. Tym razem się nie uchyliłem. - Jasne – odparłem. - Kiedyś Korporacja Bezpieczeństwa mnie tłukła bez przerwy. Wstrzymała oddech, a ja trochę zbyt późno się zorientowałem, że potraktowała te słowa poważnie. - Żartowałem – mruknąłem, ale mi nie uwierzyła. - Nic mi nie jest. Czy złapali porywaczkę? Spłoszyła się lekko. - Nie. Kocie... ta Hydranka... czy było w tej sprawie jeszcze coś poza tym, co powiedziałeś Sandowi? Ciekawe, kto kazał jej o to zapytać.

-Nie. - No to dlaczego wyszedłeś z przyjęcia? Czy to przez Ezrę? - Miejże do mnie więcej zaufania – odparłem. Odwróciłem nachmurzone spojrzenie, bo jej oczy przewiercały mnie na wylot. - Z powodu Hydran. Przez chwilę stała w milczeniu. W końcu zapytała ostrożnie: - To znaczy, dlatego że jesteś pół-Hydraninem? Potrząsnąłem przecząco głową. - W takim razie... - Daj temu spokój, Kissindro. Spuściła wzrok z takim wyrazem twarzy, który chyba tylko ja umiałem u niej wywołać. - To nieważne – dodałem, czując się jak ostatni drań. - Już po wszystkim. Teraz chcę tylko o tym zapomnieć. Pokiwała głową, ale widziałem wyraźnie mnóstwo wątpliwości, pytań bez odpowiedzi. - Jak tam wizyta u wujka? - zapytałem, bo trzeba było coś powiedzieć, zmienić temat. Wzruszyła ramionami z wymuszonym uśmiechem. - Dobrze. - Przez chwilę nawet w to wierzyłem, bo i ona prawie w to wierzyła. Ale zaraz kąciki jej ust opadły markotnie, jakby przygniecione ciężarem kłamstwa. - Ich sąsiedzi naprawdę nie wiedzą, że on jest komisarzem do spraw Obcych. - Wpatrzyła się w niebo, jakby tam wysoko odkryła nagle coś zupełnie nieprawdopodobnego. - Oni naprawdę nie wiedzą. - Zacisnęła pięści w kieszeniach kurtki, naciągając gruby materiał. - Nie wiedzą. Wypuściłem powietrze z dźwiękiem, który brzmiał jak śmiech, a nie jak dławiący mnie gniew. - Kiss... - Podszedł do nas Ezra Ditreksen i objął ją wpół. -Stęskniłem się za tobą... - Pochylił się i pocałował ją w usta. Odwróciłem wzrok, bo wyglądało to tak, jakby chciał mi coś udowodnić. Obmacałem kieszenie w poszukiwaniu kamfy, jednocześnie przypomniałem sobie, że nie towarzyszył jej wczoraj wieczorem na posterunku. Może po tym, jak publicznie potraktował Perrymeade’a, nie został zaproszony. - A tobie co się stało? - Tym razem zwrócił się do mnie. -Wplątałeś się w jakąś bójkę, na litość boską? Wepchnąłem do ust kawałek kamfy i dałem mu dokładnie obejrzeć siniaki i pękniętą wargę. Jego pytanie oznaczało, że naprawdę nie wie, co mi się przydarzyło wczorajszej nocy, i że także pozostali tego nie wiedzą. Nagle zrobiło mi się znacznie lżej. - Upadłem – odparłem. Skrzywił się z obrzydzeniem, a twarz Kissindry zrobiła się nagle bez wyrazu. - Mówiłem ci, że był pijany – mruknął. - Ezra – upomniała go, marszcząc brwi. Chyba tylko to ma mu zawsze do powiedzenia, przynajmniej w mojej obecności. - Miałeś szczęście, że nie podpadłeś Korporacji Bezpieczeństwa, wychodząc w takim stanie – powiedział do mnie Ezra. - Pomijając już fakt, że obraziłeś naszych gospodarzy. Odszedłem od nich szybko, zanim zrobiłbym coś, czego on żałowałby o wiele dłużej ode mnie. Powietrze nade mną wypełniła wibracja, która była zarazem czymś więcej i czymś mniej niż dźwiękiem. Razem z innymi popatrzyłem w górę i zobaczyłem, jak z porannego nieba opada ku nam transportowiec. Wylądował wprost na gładkiej powierzchni tarasu-lądowiska; metaliczne boki pokrywały znaki w kolorach Tau, różne ostrzeżenia i całe mnóstwo wskazówek i poleceń. Z otwartego luku wyszedł ku nam Protz w termokombinezo-nie. Widziałem, że w ciemnawym wnętrzu czekają za nim i inni. Zaciekawiło mnie, czy jest wśród nich choćby jeden Hydranin, bo w końcu powodem naszego przybycia tutaj były obłoczne rafy, uznawane przez Hydran za święte miejsca. Ciekawe również, czy ktokolwiek zapytał Hydran, co sądzą o tym, że ktoś będzie grzebał się w ich religijnych tradycjach. Pewnie nikt. Patrzyłem, jak ci inni jeden po drugim wychodzą. Sami ludzie. Nie byłem pewien, czy odczuwam rozczarowanie, czy ulgę. Było tu tych dwoje inspektorów FKT, których widziałem na przyjęciu – kobieta o nazwisku Osuna i mężczyzna, niejaki Givechy. Nie wyglądali na zachwyconych przejażdżką. Protz sprawiał wrażenie zdenerwowanego. Zastanawiałem się, czy boi się, że wypaplam coś na temat ostatniej nocy. Wyraźnie unikał mojego wzroku.

Ostatni, który wyszedł z pojazdu, nie wyglądał, jakby należał do tej paczki. Można by sądzić, że to autostopowicz, gdyby nie znaki Tau na kurtce. Był wysoki i smukły, chyba pod trzydziestkę, miał czarne włosy, ciemne oczy i pociągłą twarz o sceptycznym wyrazie, ogorzałą na ten sam muszkatołowy odcień, jaki widziałem na twarzach w Świrowie, choć byłem zupełnie pewien, że jest stuprocentowym człowiekiem. Protz zaczął nas sobie przedstawiać. Ta czynność stanowiła chyba cały sens jego istnienia. Przedstawił nam obcego mężczyznę jako Luca Wauno, który pracuje dla Tau jako tropiciel obłoków. Spojrzałem na niego z prawdziwym zainteresowaniem – jego praca polegała na obserwowaniu i notowaniu ruchów obłocznych wie lorybów. Z wyjątkiem takich dni jak dzisiaj, kiedy odgrywał rolę przewodnika. Wauno – jeśli w ogóle reagował – tylko pochylał lekko głowę przed każdą z przedstawianych mu osób. Sprawiał wrażenie, jakby wolał być gdzieś na jakimś pustkowiu i gapić się w niebo. Jedyny przelotny uśmiech z towarzyszeniem kilku słów pojawił się dopiero wtedy, gdy Protz przedstawił mu Kissindrę. Widziałem, jak coś do niej mówi. Miał krzywe zęby. Nieczęsto widzi się coś takiego. Kiedy Protz dotarł do mnie, Wauno zmierzył mnie spojrzeniem, w którym także błysnęło zainteresowanie. - Hydranin? - zapytał. A ponieważ za tym pytaniem nie kryło się nic obraźliwego, potwierdziłem skinieniem głowy. - W połowie. Głęboko osadzone oczy przemknęły szybko po pozostałych. - W takim razie nie jesteś chyba Uciekinierem. - Od jakiegoś czasu nie. Jeszcze raz uważnie przyjrzał się mojej twarzy, oceniając widoczne na niej obrażenia. Podniósł dłoń do małego ozdobionego paciorkami woreczka, który zwisał mu z szyi na sznurku. - No to nie daj się znów wrobić – mruknął. Potrząsnął głową i odszedł, kiedy zaczął się do nas zbliżać naburmuszony Protz. Wauno szedł już z powrotem do transportowca. Razem z resztą ruszyłem za nim. Kissindra zajęła miejsce obok niego, gdyż stamtąd rozpościerał się najlepszy widok. Ezra usiadł koło mnie, jak zwykle skwaszony i pełen urazy, choć jak zwykle nie mogłem się domyślić powodów. Wauno odchylił się do tyłu w fotelu i podłączył palce do konsolety. Nie rzuciło mi się w oczy nic szczególnego w jego rękach, tylko te zęby – nawet u niego biocybernetyka musiała być schludna, według standardów Tau. Pojazd uniósł nas, pozostawiając za nami plac i miasto jak spóźnioną myśl. Wziąłem głęboki oddech i spojrzałem przed siebie, kiedy odrywaliśmy się od krawędzi świata Tau. Od wodospadu lecieliśmy z biegiem rzeki, która wiła się w wężowym tańcu między erozyjnym krajobrazem raf, wprost w samo serce rezerwatu Hydran. Tau nazywało to „Ojczyzną”, jakby ta część ich ziemi bardziej należała do Hydran niż wszystkie inne. Zmusiłem się, żeby przestać myśleć o Tau, przestać oglądać powtórki z wydarzeń ostatniej nocy i skupić się na chwili obecnej. Przecież za chwilę miałem doświadczyć czegoś zupełnie niewiarygodnego – czegoś, co powinno nadać naszemu życiu właściwe proporcje. Obłoczne wieloryby, stworzenia, dzięki którym zaistniały rafy, wchodziły w skład tego świata znacznie dłużej niż Hydranie czy ludzie. Były istotami-koloniami, gdyż każda jednostka składała się z niezliczonych odrębnych drobinek, funkcjonujących w zespole jak komórki mózgu. Absorbowały energię bezpośrednio ze słońca, a materię z cząsteczek powietrza. Całe swoje życie spędzały na niebie, kondensując dookoła siębie cząsteczki pary wodnej, tak że spowijała je mgła. Dla kogoś, kto patrzył jedynie zwykłymi ludzkimi oczami, niepodobna było odróżnić ich od zwykłych chmur. One zaś – jeśli kiedykolwiek spoglądały w dół – nic sobie nie robiły z ludzkich czy hydrańskich spraw. Ich formy imitowały nieustannie w niespokojnym ruchu atmosfery... Myśli przepływały i zmieniały się, a każda była wyjątkowa, lśniąca i zupełnie przypadkowa. Ale tak samo jak wewnątrz fraktalnych układów panuje ukryty porządek, tak i wśród ich kaprysów kryły się chwile geniuszu. Wyjątkowość ich myśli polegała jeszcze na czymś – były materialne, tak samo namacalne i trwałe,

jak bezcielesne są myśli ludzi. Porzucone dumania spadały z nieba dosłownym deszczem marzeń i snów. Ten deszcz snów piętrzył się potem w miejscach, gdzie obłoczne wieloryby szczególnie lubiły się gromadzić, przyciągnięte jakimś szczegółem krajobrazu, warunkami klimatycznymi albo fluktuacjami magnetosfery planety. Po jakimś czasie myślowe ekskrementy, porzucone umysłowe igraszki, formowały dziwne krajobrazy jak ten, który przesuwał się teraz pod nami. Po setkach, a może tysiącach lat rafy stały się długimi na setki kilometrów i grubymi na setki metrów warstwowymi tworami pełnymi wiedzy. „Dzika biblioteka” - tak nazywali je badacze Tau w plikach, które przejrzałem. Naukowcy z ekipy, kiedy przypuszczali, że nikt nie słyszy, nazywali je obłocznym łajnem. Nietknięta formacja raf, którą przybyliśmy zbadać – tak samo jak inne, eksploatowa ne przez Tau – była aminokwasowym gulaszem z rekombinantów, które tylko czekały, żeby wygarnąć je z podłoża i przesłać do wiecznie głodnych postępu laboratoriów. Wszystko w imię jeszcze większych zysków Draco. Draco, poprzez swoje zależne holdingi, stało się liderem badań nad nanotechnologią, ale nanotechniczne poletko już od lat cechowała całkowita stagnacja. Najpotężniejsze konglomeraty Federacji wydawały miliardy na badania i materiały, ale osiągały w najlepszym razie bardzo ograniczone sukcesy, a tych kilka narzędzi i produktów, jakie przy tym powstały, było równie ograniczonymi, o ile nie bezsensownymi, półprzydatnymi industrialnymi „wspo-magaczami”. Proteiny, a zwłaszcza enzymy, to czysta nanotechnika samej natury, a rafy były usiane protoidalną materią tak złożoną i wyjątkową, że podobnej na ogół nie spotykało się nigdzie. Najbardziej obiecujące z odkryć Tau przesyłano do specjalistycznych laboratoriów w całej międzygwiezdnej hegemonii Draco, a tam naukowcy analizowali ich strukturę i próbowali odtworzyć łańcuchy białkowe. Draco znalazło sposób na to, by zsyntetyzować te, które ukrywały największy potencjał, a jeśli nie istniała jeszcze na tyle zaawansowana technologia, że pozwalałaby reprodukować znalezisko, domagało się kolejnych dostaw z kopalni Tau. Ale to samo podłoże, które stworzyło biologiczne „maszyny” twardsze od diamentu i hybrydy enzymatycznych nanodronów, umożliwiające wyprodukowanie ceramostopu, jeżyło się od nieprzewidywalnych pułapek, śmiertelnie niebezpiecznych. Były takie fragmenty myśli, które czyniły samo dobro, i inne, znacznie liczniejsze, które były zupełnie niezrozumiale. Trafiały się też takie, których nie da się opisać inaczej, jak tylko słowem „szaleńcze”. Podłoże raf utrzymywało je w stanie niegroźnej, potencjalnej inercji. Ale złożone proteiny szybko niszczały, kiedy usuwało się je ze stabilizującego podłoża, a w samym wnętrzu rafy istniały „miękkie punkty”, wakuole, gdzie zaczęło się rozkładać samo podłoże. Gnijący materiał mógł spowodować cokolwiek: od paskudnego zapaszku po eksplozję o sile kilku kiloton. Na nieostrożnych wy-dobywców czekało tysiące biologicznie groźnych katastrof... Zbiór danych, w którym marynował się mój mózg, zwinął się w końcu i zamknął, umykając z powrotem do pamięci długoterminowej. Nagle znalazłem się sam z zupełną pustką w głowie. I tak ją pozostawiłem. Uciekłem myślami w ciszę, w której nie istniał nikt inny, gdzie nie istniało nic z wyjątkiem długiej rafy wzdłuż biegu rzeki, nawarstwionych kolejno monolitów sennego krajobrazu. Coś drgnęło w głębi umysłu i już wiedziałem, dlaczego Hydranie nazwali je świętą ziemią...Wiedziałem. Wiedziałem... Coś mnie potrąciło i nagle wszystko zniknęło. Wyprostowałem się gwałtownie, stłoczony razem z innymi w rozbrzęczanym wnętrzu transportowca. Ditreksen jeszcze raz szturchnął mnie łokciem. - Odpowiedzże jej, na litość boską – mówił. - A może tylko gadałeś przez sen. Odsunąłem się od niego, marszcząc gniewnie brwi. - Tak – mruknęła Kissindra, ale nie patrzyła przy tym na żadnego z nas. -Właśnie... Jak ty to nazwałeś...? - Zdałem sobie sprawę, że mówi do mnie. Tylko że ja nic przedtem nie powiedziałem. Jakaś myśl musiała mi się wymknąć. Na jedną sekundę mój zatopiony w nabożnym podziwie umysł opuścił bariery, a jakiś pojedynczy obrazek zdołał się wyśliznąć. Zakląłem pod nosem, bo zaszło to zupełnie bez udziału świadomości – tylko w taki sposób jeszcze czasem mi się zdarzało. Im

bardziej starałem się panować nad swoją telepatią, tym mniejszą miałem nad nią kontrolę. Kiedy tylko w nią uwierzę, zniknie zupełnie. - Zapomniałem – mruknąłem. Wauno zerknął na nas przelotnie. Zaryzykowałem i popatrzyłem po twarzach innych – Protza, federalnych. Nikt z nich mi się nie przyglądał. Przynajmniej mój błędny obrazek nie zawędrował daleko. Zgarbiłem się i zamknąłem oczy, odcinając się od wszystkich. Ich ciekawość, arogancja, urazy i litość nie mogą mnie dotknąć, dopóki sam na to nie pozwolę... Usłyszałem, jak Kissindra poprawia się w fotelu; jej uwaga znów odpływała gdzieś w dal. Zaczęła rozmawiać z Protzem, chciała się dowiedzieć, w jaki sposób można dotrzeć do danych Tau na temat obłocznych raf, gdzie można ich szukać i dlaczego nie ma ich więcej. Protz mruknął coś przepraszająco-biurokratycznego. - Jeśli naprawdę chcecie się dowiedzieć czegoś więcej na temat raf, powinniście pogadać z Hydranami. Otworzyłem oczy. Protz wydał z siebie krótkie parsknięcie, które mogło uchodzić za śmiech. - To nie ma żadnego sensu. W każdym razie to i tak wykluczone. Kissindra przysunęła się bliżej Wauno. - Czy zna pan kogoś, z kim moglibyśmy porozmawiać? Wauno kiwnął głową. - Jest oyasin. Wie więcej o rafach niż... - Chwileczkę – syknął Protz. - Mówisz o tej starej czarownicy – tej szamance czy jak tam siebie zwie? Podejrzewamy, że popiera HARO! Chyba nie mówisz poważnie – sugerujesz, że członkowie ekipy powinni polecieć w głąb Ojczyzny i wpaść do niej z wizytą? - Zerknął przy tym na siedzących z tyłu federalnych, jakby nie chciał, żeby ta rozmowa się ciągnęła. - Nikt nigdy nic jej nie udowodnił – odparł Wauno. - W najlepszym razie to tylko stara naciągaczka. Powie wam wszystko, co chcielibyście usłyszeć. Protz wbił gniewne spojrzenie w tył głowy Wauno. - A ponieważ umie czytać w myślach, wie doskonale, co chcielibyście usłyszeć. - Popatrzył na Kissindrę, celując w nią palcem. -A potem każe sobie zapłacić, jak cała reszta. Na litość boską... - mruknął, jeszcze bardziej zniżając głos i znów przenosząc wzrok na Wauno – jak masz czelność w ogóle o niej wspominać? I dlaczego zachęcasz innych do kontaktów z Hydranami w obecnych... okolicznościach? Wauno zapatrzył się w niebo i nic nie odparł. Zamknąłem z powrotem oczy i przez resztę lotu już ich nie otwierałem. Dookoła słyszałem brzęczenie cichych rozmów, które mnie w końcu uśpiło. Nie jestem pewien, jak długo spałem, zanim dotarliśmy do miejsca pierwszych orientacyjnych badań. Pojazd wypuścił nas na rozległej plaży w meandrze rzeki, tuż u podnóża rafy. Wszystko, co mogło nam się przydać w czasie wstępnych badań, znajdowało się już na miejscu, w kopułach namiotów porozkładanych z charakterystyczną dla Tau precyzją. Wszędzie snuli się przygotowujący wszystko robotnicy. Mieli na sobie ciężkie, brunatne kombinezony robocze, a kiedy wkroczyliśmy do obozu, popatrzyli na nas z tępą urazą. Ciekawe, o co im chodziło. Czekało tam także kilka kolejnych szyszek z Tau. Najwyraźniej nie martwiło to nikogo z wyjątkiem mnie, dopóki zza grupki osób nie wysunął się wuj Kissindry. Był z nim Sand. Perrymeade wezwał mnie gestem dłoni. Zerknąłem szybko na Kissindrę i zobaczyłem na jej twarzy błysk zaskoczenia, szybko wyparty przez zmieszanie, kiedy potrząsnął głową, dając jej znak, żeby nie szła za mną. - Co znowu...? - mruknął za moimi plecami Ezra. Ruszyłem wolno przez otwartą przestrzeń w stronę Perrymeade’a i Sanda, nie oglądając się za siebie ani nie patrząc w przód. Nie miałem pojęcia, czego mogą chcieć, wiedziałem tylko, że jeśli zjawili się tu osobiście, to pewnie jest to coś, o czym wcale nie mam ochoty wiedzieć. - Czego? - rzuciłem do Perrymeade’a, a tyle wysiłku musiałem włożyć w opanowanie głosu, że nie pozostało mi już siły na uprzejmość. - Chodzi o wczorajszy wieczór. O to porwanie – wyjaśnił, a wyglądał przy tym jak ktoś, komu

przyłożono do skroni pistolet. Wstrzymałem oddech. Cholera jasna! Spojrzałem mu w oczy i napotkałem w nich mur czystego niezrozumienia, kiedy zobaczył, co się dzieje w moich. - Miejmy to jak najszybciej z głowy – wymamrotałem, złapany w krzyżowy ogień tuzina spojrzeń. - Wydawało mi się, że już tego nie umiesz – powiedział. - Czego? - powtórzyłem, teraz tak samo niczego nie rozumiejąc jak on przed chwilą. - Czytać w myślach. Myślałem, że masz dysfunkcję. Poczułem, jak czerwienieję. - Bo mam. I co z tego? - W takim razie skąd wiesz, po co tu przybyliśmy? - Chcecie się mnie pozbyć, tylko to ma sens – odparłem, wzruszając ramionami. Jego twarz przybrała jeszcze dziwniejszy wyraz. - Wcale nie o to chodzi – zaprotestował i nagle w widoczny sposób odczuł ulgę. - Potrzebujemy twojej pomocy w kontaktach z porywaczką, którą spotkałeś wczoraj wieczorem. - Jezu... - Odwróciłem się od niego, bo sam nie byłem pewien, czy w głowie rozdzwoniło mi się z poczucia ulgi, czy ze złości. Po chwili znów na niego spojrzałem. - Dlaczego? - zapytałem. - Dlaczego ja? - Rada Hydrańska... nie wykazuje chęci współpracy – odpowiedział mi Sand. - Sądzimy, że może zechcą porozmawiać z panem, jako... - popatrzył mi przez chwilę w oczy - ...osobą z zewnątrz. - Ze świrem – poprawiłem go. Wzruszył ramionami. - Wszyscy oni wiedzą, że chciałeś pomóc hydrańskiej kobiecie, ponieważ myślałeś, że ma kłopoty – odezwał się Perrymeade z dziwnym zażenowaniem. - Ona mnie wystawiła. Wykorzystała. Ma mnie za głupca. -Wie, kim jestem. Potrząsnąłem odmownie głową. - Nie mogę tego zrobić. Hydranie mi nie zaufają. - Nie mam w tej kwestii wielkiego wyboru – odparł Perrymeade. - Niestety, ty także nie. Podeszła do nas Kissindra i stanęła obok mnie. - Czy są jakieś problemy? - zapytała, a na widok poirytowanej twarzy Perrymeade’a odpowiedziała mu tym samym. Stanęła z założonymi rękoma – teraz, na własnym gruncie, była szefem ekipy, a nie posłuszną bratanicą. - Żadnych – odpowiedziałem, napotykając spojrzenie Perrymeade’a. - Mam tu robotę. - Zacząłem zbierać się do odejścia. - Borosage wysłał już rozkaz deportacji – odezwał się Sand za moimi plecami. - Jeśli się nie dogadamy, Tau cofnie panu pozwolenie na pracę. W ciągu jednego dnia zniknie pan nie tylko z tej ekipy, ale i z tej planety. Odwróciłem się powoli i popatrzyłem na nich: na Sanda z tymi jego nieludzkimi oczyma i na Perrymeade’a, zawieszonego na niewidzialnych sznurkach jak marionetka. - Ty nieszczęsny draniu – szepnęła pod nosem Kissindra tak cicho, że nawet ja ledwie ją dosłyszałem. Zastanawiałem się przez chwilę, którego miała na myśli – ze względu na nią wolałbym, żeby to jednak był Sand. - O co chodzi? - zapytała. - Wujku...? - Chodzi o tamto porwanie. - Kiwnąłem głową w stronę Sanda. - Chcą, żebym był ich kocią łapką. Kissindra drgnęła zaskoczona; tylko ona jedna zrozumiała sens tego określenia. - Pośrednikiem – poprawił Perrymeade. - Naszym pośrednikiem w rozmowach z Hydranami, Kissindro. Hydrańska społeczność odmawia współpracy przy... przy ratowaniu dziecka. W tych okolicznościach wydaje się logiczne, że Kot mógłby nam pomóc -tylko on może nakłonić Hydran do współpracy i tylko jemu ewentualnie zaufają. - Znów zwrócił się do mnie. - Naprawdę potrzebna nam twoja pomoc, synu. - Dobra – odparłem. - Do licha! To idiotyczne... - Kissindra podparła się pod boki i wędrowała wzrokiem od Perrymeade’a do Sanda. -To wy nas tutaj sprowadziliście, żebyśmy dla was pracowali. Zdawało mi się, że mamy pomóc Tau się „zrehabilitować”. Jak, na dziewięć miliardów imion Boga, mamy pracować, jeśli już zaczynacie się wtrącać? - Kissindro... - zaczął Perrymeade. Zerknął na Sanda, jakby nie bardzo wiedział, co ma dalej

mówić. -To porwane dziecko jest naszym krewnym. - Co? - zdumiała się. - Jak to? - To mój siostrzeniec Joby. Syn siostry mojej żony. - Joby? Ten malutki, ten, co był... - urwała raptownie. Potwierdził skinieniem głowy. - Został porwany przez hydrańską kobietę, która pracowała jako jego terapeutka. To ja powołałem program wymiany, który pomógł jej uzyskać stosowne kwalifikacje, i to ja ją tam umieściłem. W jej oczach dostrzegłem błysk zrozumienia. - O mój Boże – mruknęła. - Dlaczego wczoraj wieczorem nic nie powiedziałeś? Jeszcze raz zerknął na Sanda. - Sam jeszcze nic nie wiedziałem, aż do dzisiejszego rana. -Mówił spokojnie, ale z wyraźną urazą w głosie. - Rząd Tau życzy sobie... z różnych przyczyn, aby cała ta sytuacja została rozwiązana możliwie jak na j dyskretnie j. - Znów uciekł wzrokiem, nie pa trzył teraz na nikogo z nas. Podążyłem w ślad za jego spojrzeniem i dotarłem do miejsca, gdzie dwoje federalnych wysłuchiwało wykładu Ezry na temat naszego sprzętu. - Ważne jest to zwłaszcza dlatego, że naszym zdaniem chłopiec został porwany przez grupę radykałów. Jego bezpieczeństwo zależy od tego, czy zdołamy utrzymać sprawę w sekrecie. Jeśli dowie się opinia publiczna, mogą nastąpić... incydenty, które zagroziłyby bezpieczeństwu Joby’ego, a także innych osób, po obu stronach rzeki. - A wtedy federalni mogliby zacząć zadawać pytania, na które nie macie ochoty odpowiadać – wtrąciłem. Zmarszczył brwi. - Nie o to chodzi. - Owszem, o to. To tylko keiretsu. - Proszę nie wygłaszać sądów na temat sytuacji, których pan nie pojmuje – wtrącił się poirytowany Sand. - Jest mi niezmiernie przykro, że przeszkadzamy. Więcej nie spotka pani żadna interwencja z naszej strony, obiecuję. Ale ekipa musi na razie radzić sobie bez jednego członka. Czy tylko tymczasowo, czy na stałe – to już zależy jedynie od niego. - Pochylił głowę w moją stronę. Machinalnie potarłem twarz i natychmiast skrzywiłem się z bólu. - Zatem jeśli pójdę i pogadam z Radą Hydrańską, będzie po wszystkim? - Zerknąłem na Perrymeade’a, potem znów na Sanda. - Jeśli nie zgodzą się ze mną pertraktować, dacie mi spokój? Sand potwierdził skinieniem głowy. Wtedy wreszcie i ja pokiwałem głową na znak zgody. - W porządku – oznajmiłem. Zerknąłem na Kissindrę. - Przepraszam. Potrząsnęła głową. - Nie, to ja przepraszam. - Spojrzała przeciągle na wuja, aż spuścił wzrok. Ciekaw byłem, co sobie myślała, kiedy odwróciła się i odmaszerowała. Wauno uniósł zdziwiony brwi, kiedy Perrymeade kazał mu wieźć nas z powrotem do Riverton. Ale zrobił, co mu kazano, bez zadawania zbędnych pytań. Może był bardziej związany z firmą, niż mi się wydawało, a może po prostu nic go to nie obeszło. Kiedy znaleźliśmy się z powrotem nad miastem, Perrymeade podał mu jakiś adres i kazał tam wylądować. - Co robimy? - zapytałem. - Zdawało mi się, że mamy się spotkać z Hydranami. - Zrobimy sobie tutaj przystanek – odpowiedział mi Perrymeade, po raz pierwszy od startu zauważając moją obecność w transportowcu. - Chciałbym, żebyś poznał rodziców zaginionego dziecka. Zesztywniałem. - O tym nie było mowy. - Chciałbym, żebyś poznał moją szwagierkę – upierał się Perrymeade. - Chciałbym, żebyś miał jakieś pojęcie, kim ona jest i przez co przeszła. Poczułem na twarzy rumieniec. -Nie. Wauno obrzucił nas przez ramię krótkim spojrzeniem. - Jeśli naprawdę zrozumiesz, przez co ona przechodzi, łatwiej ci będzie uświadomić to Hydranom.

- A może woli pan, żebyśmy zatrzymali się przy Korporacji Bezpieczeństwa? Oni natychmiast odeślą pana pod eskortą poza planetę – mruknął cicho Sand. Wauno jeszcze raz obejrzał się przez ramię. Splotłem ręce na piersiach, zaciśnięte kurczowo dłonie kryjąc w fałdach kurtki. - Naprawdę mam nadzieję, że nie będziemy musieli – dodał Sand. Zapatrzyłem się w okno i nie odezwałem się ani słowem. Wauno wylądował na publicznym parkingu, a my wysiedliśmy. Zanim zamknął luk, w dziwnym geście pozdrowienia dotknął palcami czoła i skinął mi głową. Patrzyłem potem, jak pojazd wznosi się ponad nami, a później niknie na zimnym porannym niebie. Perrymeade poprowadził nas przez idealnie wymodelowaną przestrzeń parkingu do wysokiego budynku naprzeciw. Sand trzymał się nieco z tyłu, gotów deptać mi po piętach, gdybym się ociągał. Nigdzie po drodze nie widziałem najmniejszego strzępka śmiecia, nie mówiąc już o psim gówienku. Kompleks mieszkalny przypominał mi hotel, w którym teraz mieszkałem, oraz każdy inny budynek, w którego wnętrzu się zna lazłem od początku swojego pobytu tutaj. Może tylko wyglądał na nieco kosztowniejszy. Wkrótce staliśmy już przed drzwiami na piętrze. System ochrony sprawdził dane identyfikacyjne Perrymeade’a i wpuścił nas do środka. Wewnątrz wyszła nam na spotkanie niewysoka i schludna czarnowłosa kobieta. Ukośne brązowe oczy przeszukiwały nasze twarze w nadziei na jakiś pomyślny znak. Nic nie znalazły. Twarz miała zupełnie wypraną z kolorów, z wyjątkiem spuchniętych i zaczerwienionych okolic oczu. Wyglądała, jakby spędziła długie godziny na płaczu. Teraz już nie płakała, a jej twarz zastygła w wyrazie rezygnacji. - Janos – odezwała się na powitanie. - Nie ma żadnych wieści – dodała ni to pytanie, ni to stwierdzenie, ot tak, żeby coś powiedzieć. Perrymeade potrząsnął głową. - Tak mi przykro, Ling. Kobieta najwyraźniej znała Sanda. Przemknęła wzrokiem po jego twarzy i zatrzymała się na mojej, kiedy Sand nieznacznie wypchnął mnie do przodu. - Jak do tej pory, Hydranie wykazują najwyższą niechęć do udzielania nam jakichkolwiek informacji – mówił dalej Perrymeade – jeżeli w ogóle jakimiś dysponują. Ale przyprowadziliśmy kogoś, kto być może będzie w stanie pomóc. - Skinął głową w moją stronę, a w tej chwili przed nami pojawił się jakiś mężczyzna. Był wysoki, ciemnowłosy, miał na sobie mundur Korporacji Bezpieczeństwa. Zamarłem, bo nie byłem pewien, czy to ojciec dziecka, czy któryś z drabów Borosage’a. Ale na jego mundurze widniały inne naszywki – pracował w ochronie zakładów. W takim razie to ojciec. Otoczył kobietę ramieniem. Smutek na jego twarzy współgrał z jej smutkiem. Przyglądali mi się w milczeniu, szukając wzrokiem jakiejś wskazówki, która pomogłaby im zrozumieć, co ja tu właściwie robię, aż wreszcie to podwójne spojrzenie dosięgnęło moich oczu. Wtedy już wiedzieli. Mężczyzna w zakłopotaniu potrząsnął głową. Usta kobiety ułożyły się w nieme „o”. Za nimi zauważyłem pięć czy sześć innych postaci – pewnie przyjaciół lub rodzinę. Jedna z kobiet podeszła bliżej i dotknąwszy ramienia Perrymeade’a, coś do niego powiedziała. W roztargnieniu skinął głową, a ona z powrotem wróciła na swoje miejsce. Była niewysoka, ciemnowłosa i miała takie same ukośne oczy jak matka dziecka. Ciekawe, czy to jej siostra, żona Perrymeade’a. - Oto Kot – przedstawił mnie Perrymeade. - Przyjechał tu z ekipą ksenoarcheologów. Jest ostatnią osobą, która wczoraj wieczorem widziała porywaczy. - Zrozumiałem, że ma na myśli ostatnią ludzką osobę. - Pomyślałem sobie, że przyprowadzę go tutaj, żebyście mogli podzielić się wiedzą na temat tego, co się stało. Sand poczęstował mnie jeszcze jednym ukrytym kuksańcem – musiałem się ruszyć, inaczej bym upadł. Zrobiłem jeden bolesny krok, a potem drugi – w głąb domu tych ludzi, których dziecko pomogłem porwać. Grzebałem wśród wspomnień z wczorajszego przesłuchania u Borosage’a, aż

znalazłem ich imiona i nazwisko. Wydawało mi się, że to byli Ling i Burnell Natasa. Ich syn nazywał się Joby. Zastanawiałem się, czy Perrymeade zapomniał mi ich przedstawić dlatego, że tak samo jak oni martwił się o dziecko, czy był po prostu niedbającym o nic gnojkiem. Pewnie to i tak nie ma żadnego znaczenia. - Kot...? - powtórzyła kobieta głosem pełnym zwątpienia, jak tylu innych przed nią. Kiwnąłem głową, wciąż nie mając odwagi spojrzeć na żadne z nich. Poprowadzili nas do wielkiego, otwartego pokoju z widokiem na niebo i parking. Inni goście pozostali na swoich miejscach. Wszystko w tym pokoju było nieskazitelne, drogie i idealnie dopasowane. Usiadłem na wieloczęściowej kanapie, tyłem do widoku. Zbyt wiele przestrzeni przyprawia mnie o zawrót głowy. Oboje rodzice usiedli naprzeciw mnie, pod trójwymiarowym ekranem nastawionym na niekończący się strumień serwisu informacyjnego Tau. Ciekawe, czy oni naprawdę wierzą, że coś zobaczą bądź usłyszą. Mężczyzna wyłączył trzy-de i nagle ściana stała się czysta, pusta i biała. Sand i Perrymeade nadal tkwili na obrzeżach mojego pola widzenia, prawie zeszli mi z oczu, ale przecież nie z myśli. Przycisnąłem ręce do boków i czekałem. - Widział pan Joby’ego... i Miyę wczoraj wieczorem? - zapytał w końcu ojciec. Zmusiłem się, żeby spojrzeć mu w oczy, i skinąłem głową. - Gdzie? - zapytał, kiedy nie dodałem już nic więcej. - W Świ... w hydrańskim miasteczku – odparłem, sam nie wiedząc, czemu na sam dźwięk tych słów oblewam się rumieńcem. - Ma pan tam jakichś krewnych? - zapytała teraz matka, jakby sądziła, że tylko dlatego mógłbym im pomóc, a może zresztą nie mogła sobie wyobrazić innego powodu mojej wizyty w Świrowie. - Nie – odparłem, odwracając wzrok. - Tak – odezwał się razem ze mną Perrymeade. - W pewnym sensie... - dodał, kiedy spojrzałem na niego ze złością. Z powrotem spuściłem wzrok, świadom, iż teraz nikt już nie miał najmniejszych wątpliwości, że mam w sobie hydrańską krew. - Czy próbował pan ją powstrzymać? - zapytał ojciec. - Widział pan naszego syna? Czy nic mu nie jest? Przeglądając wspomnienia z tamtego wieczoru, doszedłem do wniosku, że nawet gdyby chłopiec był już martwy, nic bym o tym nie wiedział. Ale nie wiedzieć czemu uważałem, że żyje. - Było bardzo ciemno. Widziałem ich tylko przez krótką chwilę. Wszystko działo się błyskawicznie. - Splotłem nerwowo wciśnięte między kolana dłonie. - Pomógł im uciec przed Korporacją Bezpieczeństwa – wtrącił Sand. - Na litość boską... - zawołał ojciec dziecka i na wpół uniósł się z kanapy. Wbiłem w Sanda pełne wściekłości spojrzenie. - Powiedziała, że to jej dziecko! Powiedziała, że ktoś próbuje jej odebrać dziecko. - A więc... a więc pan wierzył, że jej pomaga, tak? - zapytała matka zmęczonym głosem, mierząc mnie pełnym napięcia wzrokiem. Przytaknąłem skinieniem głowy i przygryzłem wewnętrzną Stronę policzków. - Czy Korporacja Bezpieczeństwa też tak uważa? - upewnił się ojciec, wodząc oczyma od Perrymeade’a do Sanda. - Przesłuchali go bardzo gruntownie. - Niemrugające srebrne oczy Sanda przemknęły po strupach i siniakach, przez które połowa mojej twarzy wyglądała jak pokryta dziwacznym makijażem. Spojrzenia wszystkich spoczęły teraz na mnie. Nagle twarz zaczęła znowu boleć. - Joby nie wygląda na Hydranina. - Burnell Natasa popatrzył na mnie dziwnie, kiedy opadł z powrotem na siedzenie kanapy. „W przeciwieństwie do ciebie” - wyczytałem w jego oczach. - Było ciemno – powtórzyłem. - Nie rozpoznałem. - A gdyby się pan nie wtrącił, mogliby ją złapać? - zapytała jego żona. W jej słowach usłyszałem więcej smutku niż gniewu. Wzruszyłem ramionami i opadłem zgarbiony na oparcie kanapy. - On czuje się za to odpowiedzialny, Ling. Dlatego sam zgłosił się do pomocy przy negocjacjach z Hydranami – wtrącił gładko Perrymeade. - Chce naprawić błąd.

- Co takiego może pan zdziałać, czego nie zdołają zrobić władze Tau? - zapytał ojciec dziecka. Umie pan czytać w ich myślach? Dowiedzieć się, gdzie trzymają nasze dziecko? Zerknąłem na Perrymeade’a, ponieważ i na to pytanie nie mogłem odpowiedzieć. Nie pospieszył mi z pomocą. A więc zamiast odpowiedzieć, zadałem pytanie, które nękało mnie w myślach od wczoraj: - Dlaczego wynajęli państwo hydrańską opiekunkę do dziecka? - Biorąc pod uwagę, jak większość tutejszych reaguje na Hydran, nie mogłem jakoś uwierzyć, że zrobili to dlatego, że była tania. Ojciec dziecka zesztywniał, ledwie nad sobą panując. Popatrzył na Perrymeade’a, potem na Sanda. Zacisnął usta i nic nie odrzekł. Matka za to podniosła się i podeszła do niskiego stolika. Wzięła stamtąd jakieś zdjęcie i zbliżyła się do mnie. - To Miya z Jobym – wyjaśniła. - Czy to ją widział pan wczorajszego wieczora? Kiedy przekazała ramkę w moje ręce, zdjęcie ożyło i zobaczyłem, jak hydrańska kobieta – ta, którą spotkałem wczoraj -kuca, trzymając w ramionach dziecko. - To ona – szepnąłem w końcu, kiedy zdałem sobie sprawę, że milczę już o wiele za długo. Nie wiadomo skąd płynąca, zalała mnie gorąca fala, jakby ta twarz była twarzą dawno utraconej ukochanej. Na siłę skupiłem wzrok na postaci dziecka. Miało roczek, może dwa, ciemne loczki i słodką twarzyczkę dzidziusia. Patrzyłem, jak macha rączką, jak się uśmiecha... Coś z nim było nie tak. Nie umiałem tego dokładnie nazwać, ale kiedy to sobie uświadomiłem, dreszcz przebiegł mi po plecach jak dotknięcie zimnych ust. Zerknąłem na Ling Natasę. Tym razem to ona odwróciła wzrok. Wzięła zdjęcie z powrotem. - Nasz syn cierpi na poważne uszkodzenie układu nerwowego – szepnęła. -To się stało jeszcze przed jego urodzeniem. Jestem biochemikiem. Kiedy byłam w ciąży, w laboratorium... zdarzył się wypadek. Wpłynął na rozwój Joby’ego. Zastanawiałem się przez moment, cóż to za wypadek spowodował uszkodzenia, których nie dało się później naprawić. I dlaczego właściwie zdecydowała się urodzić dziecko, jeśli wiedziała... Ale może na takie pytania nikt nie umiałby udzielić odpowiedzi. Co też musiało dziać się wtedy w jej myślach – co się w nich dzieje teraz? - Joby nie potrafił wchodzić w interakcje z otaczającym go światem – powiedziała głosem znużonym i pełnym cierpienia. -Nie mówił, nie słyszał, nie potrafił panować nad własnym ciałem. Jego umysł jest całkowicie sprawny... w środku tego cennego więzienia. Ale sam jest zupełnie bezradny. Zapatrzyła się gdzieś daleko, już nie widziała żadnego z nas. Pewnie zastanawiała się, gdzie teraz jest, czy płacze przestraszony, czy ktoś go krzywdzi... Spojrzałem jeszcze raz na zdjęcie i poczułem, że żołądek ściska mi się w twardy węzeł. Ling Natasa spojrzała na mnie raz jeszcze i jakoś nie odrzucił jej widok moich obcych oczu. - Zatrudniliśmy Miyę do opieki nad nim, bo tylko ona jedna potrafiła do niego dotrzeć. Aż zamrugałem z wrażenia, kiedy zdałem sobie sprawę, co ma na myśli – dlaczego Hydranka najlepiej nadawała się do tej pracy. Z powodu psycho. Terapeutka z Darem potrafiła się przedostać przez skorupę ciała i nawiązać kontakt z uwięzionym w nim umysłem w taki sposób, w jaki nie zdołałby tego uczynić żaden człowiek – nawet jego rodzice. - Robiła dla niego to... czego my nie potrafiliśmy – dodała Ling Natasa, jakby czytała w moich myślach. Tym razem w jej słowach zadźwięczała tęsknota i cierpienie. - Czy mają państwo jeszcze inne dzieci? - zapytałem. Nieoczekiwanie, gwałtownie, zmierzyła mnie ostrym spojrzeniem. Nie byłem pewien, co to miało oznaczać. - Nie – odparła krótko. Nie pytałem dlaczego. Może wystarczyło im jedno takie. - Miya... Miya była bardzo oddana Joby’emu. Zawsze była do jego dyspozycji... stanowiła linę ratunkową łączącą go ze światem. I nas – z nim. - Przeszła szkolenie medyczne w zakresie terapii rehabilitacyjnej – odezwał się Burnell Natasa. Potrafiła tak dobrze pomóc Joby’emu z powodu... - urwał i popatrzył niespokojnie na Sanda.

- Z powodu swojego Daru – dokończyła Ling Natasa, zerkając przy tym na mnie. Zaskoczyło mnie, że słyszę to słowo z ust osoby, która nie jest psychotronikiem – że nazwała to tak jak trzeba. - W takim razie nie nosiła detektora? - dopytywał się Sand. - Detektora? - zdziwiłem się. - A co to jest? - Detektor poraża prądem, kiedy tylko zarejestruje działanie psycho. - Spojrzał na mnie ze swą zwykłą bezlitosną obojętnością. -Tak jak te obroże, których Korporacja Bezpieczeństwa używa do nadzorowania drobnych kryminalistów. Zakładam, że są panu znane. Zarumieniłem się i odwróciłem wzrok. - Była licencjonowaną terapeutką – rzucił Perrymeade, jakby się broniąc. - Pierwsza ukończyła program... program współpracy, który prowadziłem przy poparciu centrum medycznego w Riverton i Rady Hydrańskiej. Przygotowywali Hydran do pracy terapeutycznej z pacjentami takimi jak mój siostrzeniec, którym konwencjonalne leczenie nie pomagało. To właśnie problem Jo-by’ego podsunął mi ten pomysł. Sand lekko zmarszczył brwi, ale nie powiedział już nic więcej. - Miya była jakby częścią naszej rodziny – odezwała się znów Ling Natasa. - Dlaczego miałaby zrobić coś takiego...? -Tym razem patrzyła na Perrymeade’a, błagając go wzrokiem, by wyjawił sens czegoś, co pozostawało zupełnie poza jej wyobrażeniem. Ale on tylko potrząsnął głową bezradnie. - Słyszeliśmy plotki... - Burnell Natasa obejrzał się przez ramię na swoich gości w sąsiednim pokoju. - Wszyscy słyszeli o... o tych rytuałach Hydran – dodał gorzko. - O tym, że wykradają dzieci i wykorzystują do... - Jezu! - Zerwałem się na równe nogi. Dotarł do mnie ostrzegawczy gest Sanda, więc opadłem z powrotem. Spojrzeniem przygwoździł mnie na miejscu. - To nieprawda – dodałem gniewnie, choć moja wiedza o życiu Hydran była minimalna. Ale coś w środku mówiło mi, że tylko ludzie mogliby coś takiego zrobić czy choćby tylko sobie wyobrazić. - Skąd pan wie? - rzucił zaczepnie Burnell Natasa. - Przecież nie jest pan jednym z nich. Patrzyłem na niego, na jego mundur i milczałem. - Kot jest ksenoarcheologiem – pospieszył z odpowiedzią Perrymeade. - Pracuje z Kissindra... Zresztą, sam wiesz, ile czasu spędziłem z Hydranami, Burnell. Jestem pewien, że on ma rację. Natasa tylko z niedowierzaniem potrząsnął głową. - Borosage mówi, że ma w swoich aktach takie przypadki... - Administrator okręgowy Borosage ma z pewnością wieloletnie doświadczenie w kontaktach z Hydranami – wpadł mu w słowo Perrymeade – ale chyba wszyscy zdajemy sobie sprawę, że ma on także pewnego rodzaju... ograniczenia. - To ostatnie słowo wypluł, jakby parzyło go w usta, spozierając przy tym na Sanda. - Ale Korporacja Bezpieczeństwa niebezpodstawnie sądzi, że w porwanie waszego syna są zamieszani hydrańscy dysydenci, a biorąc pod uwagę obecną sytuację wewnętrzną w keiretsu Tau... - Czy Miya wspominała kiedykolwiek o inspektorach albo FKT? - zapytałem. - Czy mieli państwo jakikolwiek związek z czymś, co mogłoby się Hydranom nie spodobać, a o czym mogłaby się dowiedzieć z waszych myśli? - Nie – odpowiedzieli oboje tak prędko, że zabrzmiało to prawie jak echo. Ich spojrzenia spotkały się na chwilę, a potem oboje popatrzyli na mnie. - Czy to telepata? - zapytał Perrymeade’a mężczyzna. Perrymeade bez wahania potrząsnął przecząco głową; Kissindra musiała mu już opowiedzieć, że utraciłem swoją psycho. Może właśnie dlatego mnie tu przyprowadził: byłem bezpieczny. Ludzie nie bez powodu tak obawiają się telepatów. Wszyscy mamy coś do ukrycia, a telepata potrafi nie tylko podsłuchiwać rozmowy, lecz może nawet podsłuchać najbardziej intymne sekrety. Ci Natasowie muszą być parką świętych, jeśli z własnej woli dzielili dom z Hydranką. A może kochali swoje kalekie dziecko bardziej od keiretsu... bardziej od pracy, od poczucia prywatności, od siebie samych. Ale przecież widziałem to spojrzenie, którym się wymienili, kiedy dotarła do nich treść mojego

pytania, a także to, jak po kolei zmieniał się wyraz twarzy wszystkich obecnych – stali się jeszcze bardziej ponurzy. Wiedziałem więc, że bez względu na to, kim są, na pewno nie tworzą pary niewiniątek. Niemal czułem ich ukrytą panikę. W tym muszą tkwić jakieś sekrety – wielkie, brzydkie i złe – które teraz zdawały się całkowicie wypełniać ciszę. W tamtej chwili oddałbym rok ze swego życia, żeby mieć za uchem jedną krwistoczerwoną przylepkę z narkotykiem – takim, który otworzyłby zabliźnioną tkankę oślepiającą mój Dar i który pozwoliłby mi widzieć przez godzinę, dziesięć minut czy ile by tam było trzeba. Ale nie miałem, więc nic nie mogłem zobaczyć. Pewnie to i tak bez znaczenia. Żaden z tych problemów mnie nie dotyczy -z wyjątkiem zaginionego dziecka, a i w tym wypadku wszystkiemu winne było tylko moje poczucie winy. Zrobię wszystko, co każą Perrymeade i Sand, mimo że przez cały czas będę wiedział, iż to i tak nic nie pomoże – zrobię to, żeby już dali mi spokój, a także dla spokoju własnego sumienia, żebym mógł z powrotem zabrać się do rzeczy dla mnie ważnych. Podniosłem oczy i napotkałem wzrok Ling Natasy. W głowie poczułem ostre dźgnięcie wspomnień, tak samo jak wczorajszego wieczoru. Ale tym razem ból, który widziałem, był autentyczny. Rzeczywistość dopadła ich tutaj, w tym doskonałym i bardzo drogim pokoju, wtargnęła w ich wygodne, chronione życie i w jednej nieodwracalnej chwili zniszczyła wszystkie iluzje. Od bólu i smutku nie ma ucieczki, ani od tego strachu, który przybrał twarz ich dziecka – bezbronnego, kalekiego, przerażonego, w rękach nieznanych mu obcych... Jej mąż znów otoczył ją ramionami. Kiedy tym razem spojrzał na mnie, miał w oczach to samo: smutek i ból. - Zrobię, co będę mógł – mruknąłem, zżymając się na samo brzmienie tych słów Chciałem, tak bardzo chciałem im dodać otuchy. - Wiem, co czujecie. - Odwróciłem wzrok od pełnych niedowierzania oczu. Perrymeade i Sand zdążyli się podnieść z kanapy, gotowi jak najprędzej się wynieść, kiedy mieli już to, o co im chodziło. Przebrnąłem za nimi przez pusty dźwięk pożegnań i wyjście, nie mniej chętny, żeby jak najprędzej stąd zniknąć. Kiedy znów znaleźliśmy się na placyku przed budynkiem, na krótką chwilę podniosłem głowę, żeby zbadać, co zobaczę na twarzach Perrymeade’a i Sanda. - Czego właściwie ode mnie oczekujecie? - zapytałem w nadziei, że przynajmniej oni mają jakiś pomysł. Perrymeade rzucił mi krótkie, zdziwione spojrzenie, jakby się zastanawiał, dlaczego już nie jestem zły. - Niektórzy z przywódców hydrańskiej społeczności zgodzili się ze mną spotkać, żeby omówić sytuację i ewentualne drogi wyjścia. - Zabrzmiało to tak, jakby i tego nie miał zamiaru mi mówić. - Chciałbym, żebyś pojechał ze mną na to spotkanie. - Zacząłem się zastanawiać, co jest z tymi wszystkimi ludźmi, czy aż tak pa-ranoidalnie zależy im na utrzymaniu pozorów spokoju, czy może to topór Tau jest stale gotów spaść na czyjś kark. Przysiadłem na ławce. - Może powinniście mi powiedzieć coś więcej na ten temat -rzuciłem. - Nie czytam w myślach. Wyjąłem z kieszeni kawałek kamfy i wepchnąłem między zęby. Usta zadrgały im nerwowo. Siedziałem i patrzyłem, jak stoją nade mną zakłopotani, w scenerii oszukańczego porządku Tau. - Nie chcecie, żeby federalni się o tym dowiedzieli, prawda? - zapytałem. - Nie. - Sand popatrzył na mnie tymi swoimi niemrugający-mi oczyma. - W obecnej chwili staramy się po prostu, żeby nie wyniknęły z tego wszystkiego żadne szkody, to wszystko. Chcemy załatwić sprawę czysto i bez hałasu – i jak najszybciej. To by wyjaśniało, dlaczego nie było nic na ten temat w wiadomościach. - Dlaczego ta Hydranka zabrała chłopca? Mówiliście, że współpracuje z terrorystami? - Z Hydrańskim Autochtonicznym Ruchem Oporu – odparł. -To grupa radykałów. Przesłali nam listę żądań, które mamy spełnić w zamian za wypuszczenie chłopca. - HARO? - zapytałem, tworząc w myślach akronim. - Nazywają siebie HARO? - My ich tak nazywamy – odpowiedział Perrymeade, pocierając się dłonią po karku. - Sami nie

używają terminu „hydrański”. Hydranie wolą siebie nazywać po prostu „Wspólnotą”. Federacja Ludzka nazwała ich Hydranami, bo po raz pierwszy ludzie natknęli się na nich w systemie Beta Hydry. Ale pierwotne znaczenie tego wyrazu leżało jeszcze głębiej: w ludzkiej mitologii Hydra była potworem o stu głowach. - Jakie stawiają żądania? - Te same co zwykle – odparł Perrymeade znużonym głosem. -Więcej autonomii, ale zarazem także i więcej integracji, więcej możliwości zatrudnienia, więcej z funduszy Tau, odszkodowania za całą planetę, którą, jak twierdzą, im ukradliśmy. Chcą zwrócić na siebie uwagę Federacji, kiedy jest tutaj inspekcja FKT. - Jak dla mnie, brzmi to całkiem sensownie – oświadczyłem. Obróciłem w palcach trzymaną kamfę, próbując skupić się na gorzkim cieple-zimnie, które czułem w ustach. Perrymeade uniósł do góry brwi i westchnął. - Jestem pewien, że dla nich też. Nawet dla mnie, kiedy próbuję spojrzeć na sprawy ich oczyma. Ale to nie takie proste. Przecież nie Tau i nie Draco odebrały im władzę na tej planecie. -Przy tych słowach zerknął na Sanda. - Gdyby dostali teraz więcej autonomii, co dobrego mogłoby z tego wyniknąć? W sprawach utrzymania całkowicie uzależnili się od Tau, zupełnie tak samo jak jego ludzcy obywatele... a może i bardziej. Hydrańskie społeczeństwo nie ma realnych podstaw technicznych ani ekonomicznych, utraciło swoją międzygwiezdną sieć na długo, zanim my się tu pojawiliśmy. Co zrobiliby bez nas? Włożyłem kamfę z powrotem do ust, żebym nie musiał odpowiadać. - Jeśli sądzą, że FKT spojrzy na te sprawy inaczej, to bardzo się mylą. - Potrząsnął głową. - Nie chcą uwierzyć – nawet ja nie chcę w to wierzyć – ale tak właśnie jest. Prawdziwy problem nie leży w tym, że ich oczy wyglądają nieno... - przerwał, kiedy podniosłem na niego wzrok ...dziwnie... że ich oczy wydają nam się dziwne – poprawił się natychmiast. - Ani o to, że mają inny kolor skóry albo że nie jedzą mięsa. To już nie ma najmniejszego znaczenia. - Zacisnął dłonie. - Ale Hydranie bardzo się od nas różnią. Mają zdolność głębokiego ingerowania w życie innych osób, mogą w dowolnej chwili naruszyć ich prywatność... - Jego oczy, które dotąd patrzyły na mnie, wcale mnie nie dostrzegając, nagle odnotowały wyraz mojej twarzy i oczu. - To niełatwe – dodał. To wcale nie takie łatwe. Może nawet niemożliwe. - Co też pan mówi – odparłem i przełknąłem resztkę niezżu-tej kamfy. - Skoro federalni nie zrobią nic, żeby zmusić Tau do zmiany polityki, dlaczego Tau tak się boi, żeby się nie dowiedzieli, co się stało? - To nie będzie dobrze wyglądać – odparł Sand. - Oczywiście, że nie chcemy rozgłaszać, że działa u nas swobodnie grupa radykałów, która w Ojczyźnie Hydran ma wielką siłę oddziaływania. To nie wpłynie dobrze na obraz Tau – na obraz Hydran także nie – jeśli FKT dostrzeże tutaj oznaki społecznego chaosu. - Kiwnął głową w stronę rzeki. -Ten rodzaj uwagi, jakim może obdarzyć ich FKT, zupełnie rozminie się z tym, na co liczą ci z HARO, może pan wierzyć. Słuchałem, przypatrując mu się z ukosa, bo oślepiał mnie blask odbity od zbyt wielu okien w zbyt wielu wieżowcach. Skrzywiłem się niechętnie, kiedy przez te ich wymyślone na własny użytek bzdury udało mi się przebrnąć w myślach do sedna sprawy: oni mają rację. Ludzie nigdy nie poczują się na tyle pewnie, żeby podzielić się władzą z Hydranami. Pod tym względem FKT jest tak samo ludzka jak Tau. - Rozumiem, co pan ma na myśli – powiedziałem, podnosząc się z miejsca. Spojrzałem na budynek, gdzie rodzice zaginionego dziecka przechodzili właśnie ten rodzaj piekła, który zrywa wszelkie sztuczne bariery rasy albo pieniędzy i udowadnia, że jedyną uniwersalną prawdą jest ból. - Ale co według pana mogę zrobić, żeby to zmienić? Perrymeade wyraźnie się rozluźnił, kiedy wreszcie zrozumiał, co widzi w mojej twarzy – albo tak mu się przynajmniej wydawało. Ale mimo wszystko zawahał się, zanim odpowiedział: - Wyłożyliśmy już Radzie Hydrańskiej wszystko, co teraz Sand wyjaśnił panu. Ale oni nadal utrzymują, że nic nie wiedzą. W to nie mogę uwierzyć. Pana łączy z nimi wspólne dziedzictwo, ale żył pan przecież pomiędzy ludźmi. Ma pan więcej szans, żeby im uzmysłowić, co ryzykują, kryjąc dysydentów...

Co ryzykują... Dotknąłem ręką głowy. Mógłbym wyjaśnić Hydranom, co mają do stracenia... Ale czy w ogóle mi na to pozwolą? Wystarczy, że popatrzą na mnie, spróbują dotknąć moich myśli. Potoczyłem spojrzeniem od Perrymeade’a do Sanda. Nie ma sensu próbować im czegokolwiek wyjaśniać – i tak guzik ich to obejdzie. - Zanim się rozstaniemy, mam jedno pytanie – zwrócił się do mnie Sand. - Dlaczego pańska telepatia nie funkcjonuje? Perrymeade mówił mi, że kiedyś był pan telepatą, a teraz już nie. Co trzeba zrobić, żeby się czegoś takiego pozbyć? Popatrzyłem mu prosto w te jego zamglone, martwe oczy. - Trzeba kogoś zabić. Wzdrygnął się. Ciekawe, kiedy ostatnio coś go tak zaskoczyło. I ciekawe, cóż takiego mogło go aż tak bardzo zaskoczyć w tym, co powiedziałem. - Pan kogoś zabił? - powtórzył jak echo Perrymeade. - To właśnie powiedziałem, nieprawdaż? - Obrzuciłem go krótkim spojrzeniem. - Kiedy miałem siedemnaście lat. Rozwaliłem go z ręcznego lasera. W samoobronie. Ale to nie ma znaczenia, kiedy jest się psychotronikiem i cudzy umysł wybucha człowiekowi w środku jak supernowa. Gdybym był prawdziwym Hydraninem, zginąłbym od tego. Ale nie jestem wystarczająco hydrański. Popieprzyło mi tylko w główce. Teraz jestem już tylko człowiekiem. Perrymeade jakby odrobinę osłupiał. Patrzyłem, jak stara się dojść do siebie, wykazując się prawdziwym refleksem rasowego negocjatora. Żaden z nich już się więcej nie odezwał, dopiero kiedy mod zaczął schodzić spiralą w dół, Sand rzucił krótkie: - Do widzenia. 5 Służbowy mod korporacji zabrał nas później do Świrowa. Żaden ważniak z Tau nie będzie tam przecież chodził na piechotę, nawet ten, od którego służbowe obowiązki wymagały udawania, że rozumie tamtejszych ludzi tak samo jak własnych ziomków. Kiedy przelatywaliśmy nad rzeką, spojrzałem w dół i zobaczyłem samotny most – jedyną wątłą nić, jaka łączy ze sobą te dwa ludy i dwa różne sposoby patrzenia na ten sam wszechświat. Pomyślałem o Mii, o tym, jak została wybrana i przygotowana po to, by pomóc ludzkiemu dziecku, wobec którego zawiodły ludzkie sposoby. I o tym, jak mu faktycznie pomogła... A potem je zdradziła. Zastanawiałem się, czy obraz, jaki dostrzegam, jest za mało kompletny, by mógł ułożyć się w sensowną całość, czy może Hydranie naprawdę są aż tak odmienni, tak bardzo odmienni, że nigdy nie pojmę, w jaki sposób funkcjonują ich umysły. Mod zaczął schodzić do lądowania gdzieś w samym sercu Świrowa. Wysiedliśmy w podwórzu otoczonym ścianami rozciągającej się dookoła budowli. Perrymeade powiedział mi, że to sąla Wspólnoty. Dla Hydran „Wspólnota” to tyle co „Hydranie”. Wspólnota... współistnienie, współżycie, współrozumienie -wspólne przeznaczenie, historia, myśl... Bawiłem się w myślach tym słowem jak pies ogryzający kość, znajdując w nim coraz to nowe pokłady znaczeń. Zastanawiałem się, czy któreś z nich odpowiada temu, co chcieli wyrazić nim Hydranie. Tu, na placyku, odciętym od niszczejących ulic, rosło kilka krzewów i drzew, barwiło się kilka kolorów życia, choć może nieco przykurzonych i zapuszczonych. Popatrzyłem pod nogi. Przede mną ciągnął się chodnik z kolorowej mozaiki, wiodący w głąb ogrodu. Choć przyćmiony wiekiem i kurzem, nadal sprawiał, że mieniło mi się w oczach. Po lewej stronie szeroki może na dłoń strumyczek wił się srebrną nitką przez zaschłe krzewy. Na pół ukryta między krzewami rozciągała się tam łatka wilgotnego mchu, tak doskonale zielona, że bez chwili namysłu skierowałem się w jej stronę. Przekroczyłem strużkę i stanąłem na czekającym po drugiej stronie prostokącie mchu... znalazłem tam wysoką do kolan figurkę Hydranki, która siedziała po turecku na środku mozaikowej mandali. Przywitało mnie spojrzenie oczu z zielonych kamieni, jakby kobieta zakładała, że wiem, co tu zastanę. Z podwórka nikt nie mógł dostrzec tego, co ja widziałem teraz. Nikt nie mógł tego zobaczyć, jeśli nie przekroczył strumienia.

Podniosłem wzrok, bo po drugiej stronie wyłoniła się z cienia jakaś postać – Hydranin, który zmierzał teraz ku nam energicznym krokiem, jakby sam był tylko człowiekiem, jakby nie znał lepszego sposobu na przemieszczanie się z miejsca na miejsce. Był wczoraj obecny na przyjęciu. Pamięć zaraz podsunęła mi jego imię: Hanjen. Przystanął niemal w pół kroku, kiedy mnie zobaczył. Wyraz jego twarzy był teraz lustrzanym odbiciem mojej: czyste zdumienie. Przestąpiłem strumień i znalazłem się z powrotem na podwórzu. On zaś trwał w absolutnym bezruchu, patrząc, jak dołączam do Perrymeade’a, który wciąż jeszcze stał przy modzie. W końcu nieznacznie się ukłonił i odezwał w języku, który niewątpliwie musiał być hydrańskim. - Co powiedział? - mruknąłem do Perrymeade’a. - Nie wiem – odparł Perrymeade. - Pewnie jakieś powitanie. Nie wiem, co to znaczy. - Nie mówi pan w ich języku? - Nie tak znowu trudno było nauczyć się języka, mając dostęp do sieci. A ktoś na jego poziomie w korporacyjnym rządzie musi mieć dość biooprogramowania, że by podłączyć sobie tłumacza, jeśli już nie chciało mu się uczyć. -A dlaczego? Wzruszył ramionami i uciekł oczyma gdzieś w bok. - Oni wszyscy rozumieją nasz język. Nie odezwałem się, tylko nadal na niego patrzyłem. - A poza tym – mruknął, jakbym wyraził swoją opinię, a może właśnie dlatego, że tego nie zrobiłem – wszyscy Hydranie twierdzą, że język to tylko namiastka. Tak więc to naprawdę bez różnicy. - Bynajmniej – odparłem. Odwróciłem od niego wzrok, nasłuchując teraz czegoś zupełnie innego: próbowałem dociec, czy Hanjen sięga do mnie myślami, próbowałem się przed nim otworzyć. Czekałem na szept, muśnięcie, na cokolwiek – rozpaczliwie czekałem na jakikolwiek kontakt, dowód na to, że nie jestem żywym trupem albo ostatnim żywym w krainie cieni. Nic. Przyglądałem się twarzy Hydranina. Jak zmarszczka po powierzchni sadzawki przeleciał po niej cień jakichś emocji. Nie wiedziałem, co to za uczucia, bo nie potrafiłem ich odczytać, nie mogłem sobie udowodnić, że tamten istnieje naprawdę, tak sąmo jak nie mogłem już sobie udowodnić, że nie jestem tu zupełnie sam. - Panie Perrymeade – odezwał się w końcu, omijając mnie spojrzeniem, jakbym wcale nie istniał. Spodziewaliśmy się pana. Ale dlaczego przywiózł pan ze sobą tego? - To znaczy: mnie. Słowa zabrzmiały śpiewnie, ale prawie bez akcentów, nic nie dało się z nich wyczytać. - Panie Hanjen – odpowiedział Perrymeade, próbując zachować taki sam bezruch jak Hydranin. Przypominało to zawracanie wodospadu. - Zaprosiłem go tutaj. - Nie – wtrąciłem, zmuszając się, by spojrzeć Hanjenowi w oczy. - To pan mnie tu zaprosił. Wczoraj wieczorem, na przyjęciu. - Teraz już wszyscy rozmawialiśmy w standardzie. Ciekawe, czy ktokolwiek z Tau zadał sobie kiedyś trud nauczenia się języka Hydran. Nagle przyszło mi do głowy coś innego: po co w ogóle był Hydranom język, skoro mogli się komunikować myślami? Ogólnie dostępne dane na temat Hydran przypominały sito, tak że nawet tego nie można się było o nich dowiedzieć. Hanjen znów wykonał w moją stronę ten swój ledwie dostrzegalny ukłon. - To prawda. Jednak w zaistniałych okolicznościach raczej nie spodziewałem się... - Przerwał i odbiegł spojrzeniem do miejsca, w którym natrafiłem na ukrytą statuetkę. Potrząsnął głową i zerknąwszy na mnie raz jeszcze, ruszył w stronę wejścia do budynku. Po chwili jednak przystanął i odwrócił się, żeby na nas popatrzeć. - Proszę wybaczyć – mruknął. - Chciałem powiedzieć: Proszę za mną, członkowie Rady czekają. - Czy oni wszyscy są tacy? - rzuciłem półgłosem, kiedy poszliśmy za nim. Perrymeade wzruszył ramionami i skrzywił się, kiedy Hanjen zniknął w głębi mozaiki ze światła i cienia. Przez chwilę myślałem, że zniknął na dobre, że się teleportował i rozmyślnie zostawił nas w tyle. Aż zabolało mnie w piersiach na myśl, że może ja jestem tego przyczyną. Ale kiedy sam wszedłem między cienie za placykiem, zobaczyłem, że idzie z przodu przez roztańczony światłocień organicznych form -drzew i krzewów, a potem kolumn i łuków zbudowanych z takich samych

płynnych linii. Nigdzie nie dostrzegałem kątów prostych, za to wszędzie, gdzie spojrzałem, miałem kłopot z odróżnieniem życia od sztuki. Hanjen, nie oglądając się, prowadził nas bez słowa przez zadaszony chodnik. Ścieżka wiła się jak tamten strumyk wśród obwieszonych winoroślą altanek; altanki te stopniowo przeszły w kolejne izby o ścianach równie płynnych jak ściany jaskiń. W niektórych każdy centymetr muru zdobiła różnobarwna mozaika, w innych sufit pokryty był geometryczną intarsją z przyciemnionego wiekiem drewna. Na wszystkich filarach i ścianach wolnych od mozaik wiły się liściopodobne i kwiatopodobne kształty. Ledwie zdołałem to wszystko ogarnąć, kiedy szybko mijaliśmy kolejne pomieszczenia. Perrymeade nazwał to Salą Wspólnoty, ale te słowa nie dawały o niej żadnego wyobrażenia. Zastanawiałem się, co to mogło być, kiedy powstało, i jakie znaczenie miało dla swych budowniczych. Kiedy zagłębiliśmy się w sieć izb i korytarzy, zaczęliśmy się natykać na innych Hydran. Nieświadomy wdzięk ich ruchów doskonale wpasowywał się w faliste piękno otoczenia. Wzrok trzymałem utkwiony to w suficie, to znów w ścianach lub podłodze, bałem się napotkać czyjekolwiek spojrzenie, bałem się, że mogą mnie przejrzeć na wylot. W końcu dotarliśmy do wysoko sklepionej ściany, przy której czekało na nas około tuzina innych Hydran. Siedzieli lub klęczeli dookoła niskiego stolika o nieregularnych kształtach, sprawiali wrażenie, jakby się nas spodziewali. Natychmiast uciekłem wzrokiem – popatrzyłem w górę i przez chwilę zdawało mi się, że spoglądam wprost w niebo. Nad głowami mieliśmy niebieską półprzejrzystą kopułę, pomalowaną w chmury. Ptaki, lub coś bardzo do nich podobnego, wzlatywały w stronę rozjaśnionego słońcem zenitu, jakby zerwały się do lotu przestraszone naszym wejściem. Stanąłem jak wryty i przyglądałem się temu jeszcze przez dłuższą chwilę, dopóki rozum nie przekonał oczu, że to, co widzą, nie jest rzeczywistością – że te ptasie istoty to tylko obrazy, zatrzymane w locie na tle malowanego nieba. Nie trzepotało ani jedno skrzydło, nie zbliżały się ani o centymetr w stronę świetlistego centrum. Opuściłem wzrok, a miejsce nieba pospiesznie zajął widok sali i patrzących na mnie twarzy. - Podziwu godne, prawda? - mruknął Perrymeade, kiedy mnie mijał. - Każdemu zapiera dech w piersiach, kiedy widzi to po raz pierwszy. Ruszyłem za nim, utkwiwszy wzrok w jego plecach, aż w końcu dotarliśmy do niskiego stolika. Dookoła ustawione były siedziska – więcej niż potrzeba, a mimo to niektórzy Hydranie klęczeli bezpośrednio na matach. Siedzenia, podobnie jak stół, zrobiono z drewna i tak samo jak stół wyrzeźbiono je w płynne linie. Drewno pachniało olejem i starością. Miałem nadzieję, że są wygodniejsze, niż się wydają. Na stole ani nigdzie indziej na sali nie dojrzałem żadnych technicznych wstawek, choć przecież było to miejsce spotkań jedynego oficjalnego rządu Hydran. Zastanawiałem się przez chwilę, czy naprawdę nie potrzeba im ludzkich urządzeń do przechowywania danych, czy po prostu Tau nie chce im ich udostępnić. Hanjen skłonił się w stronę czekających członków Rady. Oni także odpowiedzieli mu ukłonem. Perrymeade już sadowił się przy stole. Wreszcie więc musiałem stanąć twarzą w twarz z milczącą grupką, kiedy rozglądałem się za miejscem do siedzenia. Dwoje z Hydran rozpoznałem – byli to Moket i Serali, których razem z Hanjenem spotkałem wczoraj na przyjęciu. W Radzie zasiadało więcej starszych członków niż młodszych, ale za to wszystkie miejsca podzielono równo między obie płci. Wszyscy byli doskonale odżywieni. Nosili nowe, dobrze skrojone ubrania, które musiały trafić tu zza rzeki – rzeczy, które sobie dobrali, sprawiały wrażenie drogich, a nawet stylowych. Nie pasowały do tego, co widziałem na ulicach Świrowa. Ani ta biżuteria, którą się przyozdobili – a było tego mnóstwo – aczkolwiek niektóre rzeczy wyglądały na tyle dziwacznie i staro, że mogły być rodowym spadkiem. Część miała w nozdrzach ozdobne kółka, których z całą pewnością nie przejęli z Riverton. Na ramieniu jednego z mężczyzn siedziało jakieś stworzenie, wyglądało tak jak tamte z malowidła. Przyglądałem mu się uważnie, żeby sobie lepiej uświadomić, co to właściwie jest. Zamiast piór

miało szare futro; bardziej przypominało nietoperza niż ptaka z tym swoim ostrym, wydłużonym pyszczkiem i wielkimi uszami, zwiniętymi jak origami. Podniosło łepek i wpatrzyło się we mnie błyszczącymi, rozbieganymi oczkami. Potem nagle zerwało się do lotu. Rozpostarło skórzaste, szerokie na dłoń skrzydła i runęło na mnie, prosto w twarz. Poderwałem ręce w obronnym geście, kiedy w tumulcie roz-trzepotanych skrzydeł pazury przeorały mi skórę. Opadłem z wrażenia na krzesło, kiedy niby-nietoperz w końcu się ode mnie oderwał. Opuściłem dłonie. Dookoła pochylały się nade mną jakieś postacie – jedną z nich był Perrymeade. Coś do mnie mówił, ale nie rozumiałem słów. Wyprostowałem się na swoim stołku, twarz piekła mnie od zadrapań i wstydu. Zobaczyłem, jak ktoś przekazuje rozświergo-tanego stworka właścicielowi. Hydranin, który go odebrał, patrzył na mnie z gniewem, jakbym to ja ponosił całą winę za ten atak. Nie mogłem pojąć, o co mu chodzi, co oni wszyscy sobie myślą, co tu się w ogóle, do diabła, stało... Jeśli pominąć wysokie, ostre, ledwie słyszalne piski niby-nietoperza, sala pogrążyła się w absolutnej ciszy. A potem właściciel niby-nietoperza zniknął. - Co u diabła...? - wymamrotałem, pocierając piekącą twarz. Moje słowa zagrzmiały wśród ciszy jak krzyk. Hydranie spoglądali na przemian po sobie, niektórzy gestykulowali w milczeniu, które ciągnęło się w nieskończoność. Wszyscy teraz mówili, tylko że ja nic nie mogłem usłyszeć. Mimowolnie dłonie zacisnąłem na krawędzi stołu. Perrymeade usiadł obok i starał się sprawić wrażenie mniej wstrząśniętego ode mnie. Jeśli jednak nie zdołał oszukać mnie, nie mógł oszukać też nikogo innego na tej sali. Milczenie się przeciągało – wszyscy patrzyli teraz na nas, ale tak jakoś dziwnie, jakby nie przyjmowali do wiadomości naszego istnienia. W końcu Perrymeade wziął głębszy oddech i zaczął: - Przyszliśmy tu, jak wiecie, ażeby poprosić o pomoc w odnalezieniu porwanego ludzkiego dziecka... - Proszę wybaczyć – przerwał mu Hanjen niemalże niecierpliwie, jakby Perrymeade wtrącił się w prywatną rozmowę. Może zresztą tak było. - Musimy pana prosić, panie Perrymeade, żeby zechciał pan nas na chwilę opuścić. Musimy porozmawiać z tym – o ułamek sekundy za późno uniósł dłoń, żeby na mnie wskazać, jakby zapomniał, że to konieczne – sam na sam. - Potem, widząc zaskoczenie na twarzy Perrymeade’a, dodał: - Proszę wybaczyć, Janos, nie chcemy nikogo obrazić. Wiem, że mamy omawiać ważne sprawy. Obiecuję, że za chwilę do tego przejdziemy. Ale... dokończył wzruszeniem ramion, jakby chciał powiedzieć: „To ty go tu przyprowadziłeś”. Perrymeade podniósł się i popatrzył na mnie, siedzącego w odrętwieniu na stołku. Przesłał mi wymuszony uśmiech, jakby od samego początku życzył sobie takiego właśnie obrotu sprawy. Może liczył na to, że skorzystam teraz z okazji, żeby przekonać Hydran do jego sprawy. Patrzyłem, jak wychodzi. Potem wbiłem wzrok w blat stołu, we własne dłonie zaciśnięte kurczowo na jego brzegach, na białe blizny sterczące na kłykciach. Czekałem. Próbowałem coś poczuć. Oni także – jak nagle zdałem sobie sprawę. Czekali, aż do nich wyjdę, aż coś zrobię. Czekali na niemożliwe. - Kim jesteś? - zapytał w końcu na głos Hanjen. - Kot – rzuciłem i na chwilę oderwałem wzrok od stołu, żeby spojrzeć na niego. - Czy to twoje ludzkie imię? - spytała jakaś kobieta. Mówiła powoli, jakby ciężko jej było wyrażać się w moim języku. - Czy nie masz już żadnego innego imienia? Podobne pytanie zawsze przy takiej okazji zadawali mi ludzie – albo przynajmniej mieli ochotę mi zadać, tyle że Hydranie oprócz mówionych imion mieli imiona prawdziwe, imiona przechowywane w samym sercu umysłów. Imiona, które można dzielić z innymi tylko w myślach. Ja także kiedyś miałem takie imię -nadane mi z miłości, z myśli w myśl, z serca do serca. Imię, którego nie wyjawiłbym pod milczący osąd w tym pomieszczeniu pełnym obcych mi osób, nawet gdybym mógł. Potrząsnąłem głową, wzruszyłem ramionami. Na sali zapanowała jeszcze cięższa cisza, która

napierała na mój umysł, aż zgniotła w nim wszelką logiczną myśl. - Powiedziano nam zeszłego wieczoru, że jesteś w połowie Hydraninem. - Głos Hanjena zabrzmiał pusto, kiedy użył nazwy nadanej jego ludowi przez Ziemian. Jego twarz tak pozbawiona była emocji, jak moja głowa opustoszała z myśli. - Chcielibyśmy wiedzieć, które z twoich rodziców jest Hydraninem? - Matka – mruknąłem. - Była. - Czy pochodziła z tego świata? - Nie wiem. - W takim razie po co tu przybyłeś? - Przecież wiecie. - W końcu zdołałem spojrzeć mu w twarz. - Po co ty tu przybyłeś? - powtórzył pytanie, jakbym nic nie odpowiedział. Może zresztą nie odpowiedziałem na to, o co naprawdę pytał. Spróbowałem jeszcze raz. - Jestem tu z ekipą ksenoarcheologów, którzy na zlecenie Tau mają badać obłoczne rafy na ziemiach Ojczyzny. Potrząsnął niemal niedostrzegalnie głową, leciutko też wykrzywił usta. Potarł się po grzbiecie nosa. Siedziałem w napięciu, starając się wyobrazić sobie, co takiego może chcieć ode mnie usłyszeć. - Po co ty przybyłeś na tę planetę? Potoczyłem spojrzeniem po zebranych wokół stołu twarzach - dwunastu twarzach, gładkich i pomarszczonych, kobiecych i męskich... każda z nich o delikatnych hydrańskich rysach, z zielonymi kocimi oczyma utkwionymi teraz we mnie. I nagle uświadomiłem sobie, że znam odpowiedź: „Bo w moim życiu zieje dziura”. Przez cale lata chciałem wiedzieć, jak to będzie – znaleźć się w otoczeniu ludu mojej matki, wiedzieć, co napotkam w ich spojrzeniu - czy to może być przebaczenie. Spuściłem wzrok. - Nie wiem. - Dłonie cichcem zwinęły mi się w pięści. - Ale dziś jestem tu z powodu porwanego dziecka. - Znów uniosłem głowę. - Chłopiec jest zupełnie bezradny, cierpi na poważne uszkodzenie układu nerwowego. Musicie nam powiedzieć, jak go znaleźć. Bo tak trzeba... I dlatego, że jeśli tego nie zrobicie i jeśli HARO wykorzysta go, żeby narobić Tau kłopotów z FKT, ci z Tau każą wam drogo za to zapłacić... - Widziałeś, jak to było – wtrącił Hanjen, jakby wcale mnie nie słuchał. - Nawet więcej – sam w tym pomogłeś. Skrzywiłem się. No jasne, wiedzą o wszystkim – na pewno wiedzą więcej od korb, inaczej bym się tu nie znalazł. - To był czysty przypadek. - Nie wiedzą wszystkiego, inaczej wiedzieliby i to. - W takim razie powiedz, proszę, dlaczego Tau wybrało akurat ciebie, żeby przekazać nam tę wiadomość. Powiodłem spojrzeniem po milczącym kręgu twarzy, szukając choć jednej reakcji, która coś by mi mówiła. - Ponieważ... jestem Hydraninem. - Ciężko przyszło mi to z siebie wydusić, w życiu nie czułem się mniej Hydraninem niż teraz, psychotroniczny głuchoniemy w samym środku debaty o życiu i śmierci. - I ponieważ wiem, co się dzieje z Hydraninem, który stanie na drodze Tau. - Podniosłem dłoń do twarzy, czując pod palcami strupy i nabrzmiałe siniaki. Opuściłem rękę i położyłem obie dłonie na blacie stołu tak, że się wzajemnie dotykały. - Pomyśleli, że moglibyście mi uwierzyć. Że będziecie chcieli ze mną porozmawiać... albo zaufacie mi na tyle, żeby mnie wysłuchać. Gdzieś w środku głowy uderzyło mnie coś bezkształtnego -ktoś próbował przełamać osłony, żeby się przekonać, co za nimi ukrywam i dlaczego moje myśli zatrzaskują im drzwi przed nosem. - Nie – szepnąłem. - Nie. - Ktoś wydał z siebie pełen obrzydzenia odgłos. W głowie poczułem jeszcze jedno bezcielesne zderzenie. - Przestańcie! - zawołałem, zrywając się gwałtownie. Stałem tak, z trudem łapiąc powietrze, a cisza wokół mnie znów stopiła się bez śladu w jedno. Nikt inny się nie poruszył - siędzieli ze wzrokiem utkwionym we mnie. Opadłem z powrotem na stołek. - W takim razie dlaczego jesteś zamknięty? - zapytała ostrym, śpiewnym głosem Moket, kobieta, którą widziałem na przyjęciu. Ręką wskazała moją głowę. Zmarszczyłem brwi.

- Nie jestem. - Obracałem w palcach złoty kolczyk przy uchu. - Może nie zdajesz sobie z tego sprawy – odezwał się Hanjen powoli i wyraźnie, jakby z wysiłkiem wynajdował słowa – ponieważ nie jesteś prawdziwym Hydraninem... - urwał. -To znaczy: dlatego że tak długo żyłeś między ludźmi... Nie jesteś świadom, że to, co robisz, jest uznawane u nas za obraźliwe. - A co takiego robię? - Wychyliłem się do przodu, bo chciałem usłyszeć, że za dużo albo za głośno gadam, noszę idiotyczne ciuchy, zapominam powiedzieć „dziękuję”... - Twój umysł jest całkowicie... zamknięty. - Uciekł spojrzeniem, jakby nawet wzmianka o tym sprawiała mu przykrość, jakbym sam powinien to wiedzieć. Potrząsnąłem bezradnie głową. - Czy ty jesteś seddik? - zapytał ktoś. - Czy oni przysłali nam tu seddika? - Co takiego? - zdumiałem się. - Nie – rzucił Hanjen bezdźwięcznym głosem. - To nie sed-dik. Ktoś, kto używa nefazyny – znów patrzył na mnie. - To Ludzie – słyszałem wyraźnie to wielkie „L” - dają naszym nefazy-nę w więzieniach, inaczej nie mogliby ich tam utrzymać. Niektó rzy więźniowie uzależniają się od tego narkotyku, ponieważ blokuje im psycho. Wolą wycofać się z życia, porzucić swój Dar... swoje „człowieczeństwo”, jakbyście powiedzieli. To choroba, którą przynoszą tu ze sobą i zarażają nią wszystkich pozbawionych nadziei. Podniosłem dłoń do ucha – wymacałem puste miejsce. Jedna przylepka z topalazą-AC tutaj i mógłbym na nowo korzystać z psycho, w dowolnej chwili i miejscu. Przy odpowiedniej dawce narkotyków, które przygłuszyłyby mój ból, mógłbym na nowo stać się telepatą, mniej więcej tak samo, jak mógłbym maszerować na połamanych nogach. Ale za uchem nic nie było. - W takim razie dlaczego jesteś zamknięty? - powtórzyła tamta kobieta. Hanjen uciszył ją jednym gestem. Stał ze mną twarzą w twarz, ale nie patrzył na mnie, jakby mój widok ranił mu oczy. - Wewnątrz Wspólnoty każdy stara się mieć umysł... troszeczkę otwarty, tak żeby inni mogli odczytać jego nastrój, przekonać się, że działa ze szczerych i życzliwych pobudek. Im bardziej ktoś jest otwarty, tym większym darzy się go szacunkiem. Ale, oczywiście, wszystko ma swoje granice. Jednak utrzymywanie zupełnej ciszy, myśli zaciśnięte jak pięść, to duża obraza. W końcu zdołał mi spojrzeć w oczy. - Zamach na twoją prywatność także był obrazą... - zerknął tutaj na innych, którzy zmarszczyli się teraz lekko – za którą przepraszam. Mam nadzieję, że nas zrozumiesz i pomożesz nam zrozumieć ciebie. - Pochylił głowę, jakby zapraszał mnie do udzielenia wyjaśnień, jakby się spodziewał, że teraz otworzę przed nimi myśli, skoro wiem już, na czym polega problem. Potrząsnąłem głową. - Nie chcesz? - warknęła Moket. - A więc jak mamy ci zaufać, obcemu... mieszańcowi? - Z jej tonu wywnioskowałem, że po tej stronie rzeki pół-Hydranin także znaczyło „świr”. - To ty przyszedłeś do Wspólnoty i spowodowałeś cały ten kłopot! - zawołała Serali. - Co mamy sobie myśleć – mruknął ktoś inny, zwracając się do Hanjena – kiedy ludzie przysyłają z prośbą o pomoc kogoś takiego? Chyba tylko to, że i nam chcą narobić kłopotów w FKT i może zdobyć w ten sposób wymówkę do zagrabienia ostatnich resztek naszej świętej ziemi? - Jak mamy wierzyć tylko w twoje słowa? - Nie mogę – odpowiedziałem ze ściśniętym żołądkiem, z umysłem zablokowanym rozpaczliwie. Nie mogę... tego zrobić. - Świadomość, że mają prawo pytać, niczego nie zmieniała. Nie mogłem tego zrobić. Nie mogłem i już. - Nie wiesz jak? - zapytała mnie inna kobieta, młodsza. - Nie umiesz panować nad Darem? Zerknęła na siedzącego obok mężczyznę. - On jest jak... - i słowa po prostu się urwały, jakbym nagle ogłuchł. Przeszła na mowę telepatyczną. Zastanawiałem się, czy to dlatego, że nie chciała mówić przy mnie na głos, czy po prostu dlatego, że nie wiedziała, jak to wyrazić słowami. Zobaczyłem, że wykonuje dziwaczny gest, gwałtownie podnosząc ręce. - Nie – mruknąłem. - Kiedyś umiałem. Ale teraz już nie. -A w środku wciąż narastała mi ochota, by wszystko im wyznać;

zdusiłem ją gwałtownie. Hanjen zacisnął wargi w wąską kreskę. - Wiesz, jestem tym, co ludzie nazywają „rzecznikiem praw”. Wspólnota ufa mi na tyle, że pozwala zaglądać w strapione umysły. Żeby odnaleźć źródło blokady i spróbować je wyleczyć lub rozwiązać problem. - Nie możesz mi pomóc – odrzekłem prawie ze złością. - Nikt nie może. Wielu już próbowało. - Wielu ludzi – odpowiedział łagodnie. - Czy pozwolisz mi spróbować..? - Zdawał się prosić tak samo niechętnie, jak niechętnie ja musiałem się na to zgodzić. Ale dobrze wiedziałem, że jeśli teraz odmówię, nigdy więcej nie ujrzę już żadnego z nich. Skinąłem głową, a dłonie zacisnąłem tak, że aż pobielały kostki. Próbowałem się rozluźnić, ale migotliwe włókna głęboko w moim umyśle splątały się jeszcze mocniej, a im bardziej próbowałem się otworzyć, tym bardziej nieprzebyty tworzyły gąszcz. Czułem, jak podbiega do mnie skupiona myśl Hanjena i jak nadziewa się na kolczasty drut zapór, szuka szczeliny w pancerzu, niestrzeżonego punktu, przez który mogłaby się wśliznąć do środka. Od urodzenia miałem tylko jedno ujście dla swojego Daru, jedyny psychotroniczny talent: telepatię. Za to byłem w niej piekiel nie dobry. Aż za dobry, bo nadal potrafiłem świetnie się osłaniać. Nic nie mogło się dostać do środka, nic też się nie wydostawało. Wszyscy psychoterapeuci, z którymi się spotykałem, mówili mi to samo: pewnego dnia znów będę w stanie nad tym zapanować, tylko nie potrafią mi wyjawić kiedy. Jedynie ja sam mogę stwierdzić, kiedy znów poczuję się gotów być telepatą. Ale chyba nigdy nie będę gotów – a w każdym razie nie na coś takiego. Nie mogę pozwolić zupełnie obcej osobie grzebać w szczątkach mojego rozbitego życia, nie mogę pozwolić, by wymienił na głos każdy z grzechów... By stał się świadkiem tej chwili, kiedy zrobiłem krwawe szczątki z ciała i umysłu innego telepaty, wykorzystując do tego własną myśl i pistolet laserowy. Nie mogę pozwolić, żeby zobaczyli to, o czym opowiedziałem Perrymeade’owi i Sandowi, którzy i tak niczego nie są w stanie zrozumieć. Za nic nie mogę pokazać im prawdy... - Śmierć! - wypluł z siebie Hanjen, zakrywając oczy dłońmi. Potem z wolna opuścił ręce. - Jesteś pełen śmierci... - Potrząsnął głową, nie odrywając ode mnie wzroku. - Zabiłeś? - zapytał ostro. - Jak mogli nam tu ciebie przysłać, wiedząc, że coś takiego zrobiłeś? Czy myśleli, że tego nie zobaczymy? Czy naprawdę sądzą, że jesteśmy tak samo ślepi jak oni? Zamknąłem oczy. Inni członkowie Rady podnosili się po kolei od stołu, ciskając we mnie gniewnymi słowami, z których większości nie rozumiałem, jednak wiedziałem, że żadne z nich nie oznacza przebaczenia ani współczucia. Potem zaczęli znikać, na moich oczach w okamgnieniu przestawali istnieć. Czułem na skórze tylko lekki powiew poruszanego powietrza. - Stójcie! - rzucił głośno Hanjen. Nowa fala gniewnych pomruków, a potem już tylko gniewna gestykulacja w ciszy i wskazujące na mnie ręce. Nikt już nawet nie spojrzał w moją stronę, nikt nie zaofiarował szansy, żebym mógł się wytłumaczyć z czegoś, co pozostawało poza ich wszelkim wyobrażeniem. Znienacka dookoła mnie rozstąpiła się czasoprzestrzeń, świat pociemniał, a ja zostałem wyrwany z rzeczywistości przez energię, którą instynktownie rozpoznałem, choć sam nigdy nią nie władałem... I znów znalazłem się na podwórku, dookoła mnie panowała jasność i zamęt. Usiadłem ciężko na starożytnych płytkach mozaiki, bo nagle pod sobą nie znalazłem już krzesła. Siedziałem kompletnie oszołomiony, mrugając, wpatrywałem się w grę światłocieni wśród przykurzonych liści. Zobaczyłem, jak Perrymeade pędzi pospiesznie w moją stronę z miejsca, gdzie czekał przy modzie. Zacząłem zbierać się z ziemi. Nieoczekiwanie między nami znalazł się Hanjen. Zaskoczony Perrymeade odskoczył do tyłu, a ja opadłem z powrotem. - Co...? - zaczął Perrymeade, urwał i zaczął jeszcze raz. - Co to ma znaczyć? - W głosie słyszałem żałość, która doskonale pasowała do wyrazu jego twarzy. Hanjen potrząsnął stanowczo głową. - Nie możemy go tu mieć – oznajmił. - Nie powinien był pan go przyprowadzać. Nie jest jednym z nas.

Perrymeade popatrzył na mnie, potem znów na Hanjena. - Co pan ma na myśli? - zdumiał się. - Oczywiście, że jest... - On żyje. - Spojrzenie Hanjena musnęło mnie na jedno okamgnienie i zaraz uciekło gdzie indziej. Przeszukał wzrokiem twarz Perrymeade’a i ponury odwrócił wzrok. - Widzę, że pan tego nie rozumie, Janos. - Zacisnął usta, być może z frustracji, a może po prostu z niesmaku. - Jeśli chce pan z nami porozmawiać o porwaniu, proszę wejść do środka. Ale bez niego. - Kiedy to mówił, odwrócił się do nas plecami. Zaczął odchodzić, poruszając się z tym swoim nieludzkim wdziękiem, ale mimo wszystko tak, żeby Perrymeade mógł podążyć za nim. Perrymeade przystanął obok mnie. Wyciągnął dłoń, żeby pomóc mi wstać. - Co się stało? - mruknął cicho. Podniosłem się niezgrabnie, ignorując wyciągniętą ku mnie dłoń. - To przez pana. Odpieprzcie się wszyscy. Zostawcie mnie w spokoju. - Odwróciłem się plecami do niego i do wszystkiego, co przypominał mi jego widok, co dla mnie znaczył. Dotarłem do moda i zamknąłem za sobą drzwi. - Zabierz mnie z powrotem – rozkazałem. - Przykro mi – dotarł do mnie głos urządzenia, tak samo pła ski i bezuczuciowy jak głosy Hydran. Nadal czekam na pana Perrymeade’a. - Wyślij po niego inny mod. W tej chwili zabierz mnie z powrotem! - Przykro mi. Nadal czekam... Zakląłem i walnąłem ciężkim buciorem w konsoletę. Ekran ożył nagle i zobaczyłem przed sobą głowę Sanda. - O co chodzi? - odezwał się. - Zabierzcie mnie stąd! - Dlaczego? - zapytał. - Coś poszło nie tak? - Nie, skąd? - odparłem ochryple. -To była jedna wielka pieprzona katastrofa. - Co pan zrobił – ściągnął brwi – że tak ich obraził? - Nie umarłem. - Rzuciłem się na fotel i oplotłem kolana ramionami. - Posłuchałem cię, sukinsynie, ale ty nie słuchałeś mnie. Zabierz mnie stąd. - Odwróciłem wzrok od jego obrazu. - Nic z tego nie rozumiem – oświadczył. - I nigdy nie zrozumiesz. - Jeszcze raz kopnąłem konsoletę, a twarz Sanda zniknęła. Mod dookoła mnie ożył i odlecieliśmy wreszcie z tamtego podwórza. 6 Było już późne popołudnie, kiedy Wauno zabrał mnie z hotelu i przywiózł z powrotem do obozu nad rzeką. Nie odzywałem się przez całą drogę. On wyświadczył mi tę samą grzeczność. Wkroczyłem do obozu, czując w głowie śpiew rzeki, a pod butami krzepki chrzęst żwiru. Wszystko wyglądało tak samo, jak zapamiętałem, z wyjątkiem zmiennych granic cieni. Wszystko brzmiało i pachniało tak samo. W myślach powtarzałem sobie, że powinno mi to sprawić ulgę – ciężka próba już za mną. Jestem z powrotem na bezpiecznym gruncie, na swoim miejscu, wśród ludzi, których znam i którym mogę zaufać. Chciałem w to wierzyć tak samo mocno jak wczoraj wieczorem, kiedy ci sami ludzie przyszli ocalić mnie z łap Korporacji Bezpieczeństwa Tau. Bezpieczny... Ale kiedy szedłem przez żwir w stronę cieni rzucanych przez rafę, wiedziałem już, że tak naprawdę nigdy nie będę mógł w to uwierzyć. „Jestem bezpieczny” to tylko kłamstwo, którym wszyscy karmimy się codziennie, żeby jakoś pozostać przy zdrowych zmysłach. „Tu jest moje miejsce” to kłamstwo, którym karmię się ja sam. Odkąd przed laty opuściłem Stare Miasto, nigdzie nie przebywałem na tyle długo, by móc poczuć się tam „u siebie”. Nie inaczej było i tutaj. Gdziekolwiek spojrzałem, widziałem obce twarze, chodziłem po nieznanych mi z nazwy ulicach, spałem w obcych pokojach, sam w pustym łóżku. Wiedziałem też, że mimo iż nienawidziłem życia w Starym Mieście, czasem, po nocach, jakaś nienormalna cząstka mnie za nim tęskniła. Przypominałem sobie ściany, które zamykały się nade mną jak matczyne ramiona, a także, że niebo to tylko dach nad moją głową, trzydzieści metrów wyżej, a nie nieskończoność. Wtedy aż do bólu chciałem znów być tylko tym małym ignorantem, pieprzniętym świrem, w miejscu, gdzie

znałem wszystkie obowiązujące zasady. - Kocie... - przez obozowe hałasy i zamieszanie dotarł do mnie głos Kissindry jak lina ratunkowa, która ma mnie wyciągnąć spośród lotnych piasków. Szła ku mnie energicznym krokiem, a za nią powiewały z furkotem poły płaszcza. Zatrzymała się, kiedy i ja stanąłem – gdy nieoczekiwanie zderzyliśmy się z tą nieuchronną, niewidzialną barierą, jaka nas dzieliła. Patrzyłem, jak przełyka cisnące się na usta słowa – pewnie „Nic ci nie jest?” - bo nie chce pytać mnie o to samo dwa razy w ciągu jednego dnia. - Wróciłem. - Jedynie tyle z siebie wydusiłem. - To dobrze – mruknęła, ale w jej spojrzeniu widziałem troskę. Troskę o rodzinę, o porwanego chłopca, martwiła się, że nie wie, jak ma zadać mi pytania, które musiała zadać. - Na nic się nie przydałem – szepnąłem, spuszczając głowę. -Twój wuj wciąż jeszcze rozmawia z Hydranami. - Aha. - Zabrzmiało to pusto i nieobowiązująco. Zaczęła zbierać się do odejścia, obejrzała się przy tym z wahaniem, co wystarczyło za zaproszenie. Ramię w ramię ruszyliśmy w głąb obozu. Po kilku krokach wskazała jakiś sprzęt, który właśnie montowano. - Przywieźli już system do skafandrów fazowych. Ezra pomaga im to wszystko podłączać. Wróciłeś w samą porę, żeby obejrzeć pokaz. Przeniosłem spojrzenie w kierunku, który mi wskazała, zadowolony, że mogę zająć się czymś innym. Czułem ulgę, mogąc skupić się na czymś, co nie dotyczyło mnie osobiście. Robotnicy w brunatnych kombinezonach stali wokół sprzętu do przemieszczania się wewnątrz rafy. Przypomniałem sobie tępą urazę, którą widziałem na ich twarzach dziś rano. Przyjrzałem im się jeszcze raz, kiedy podeszliśmy bliżej. Kilku miało zakasane rękawy, jakby mimo zimna oblewali się potem. Stanąłem jak wryty, kiedy wyśledziłem czerwoną obrączkę -na jednym nadgarstku, potem na drugim i na kolejnym. Niewolnicze oznaki, które nosi się zamiast bransoletki danych, kiedy jest się robotnikiem kontraktowym. Na ten widok moja dłoń powędrowała automatycznie do nadgarstka, do bransoletki, która zakrywała bliznę po takiej właśnie obrączce; po raz kolejny musiałem sobie udowodnić, że jestem tym, kim mi się wydaje. Protz i inne szyszki z Tau jeszcze tu stali, razem z inspektorami federalnymi. Grupka technicznych czekała na uboczu, aż przyjdzie do demonstracji sprzętu. W czasie lotu na Ucieczkę zapoznałem się z plikami na temat sprzętu, jakiego używa się do prowadzenia badań we wnętrzu raf, a także wszystkich innych urządzeń, które przysłało nam Tau. Wybrałem informacje do dna, chcąc uzyskać jakieś wyobrażenie o tym, jakie są rafy, a przy tym dowiedzieć się czegoś o Ucieczce i o Hydranach, o tym, jak to wszystko wzajemnie do siebie pasuje. Najlepszy obraz tego, co kryło się we wnętrzu rafy, można było otrzymać, wysyłając do wnętrza człowieka odzianego w poprawioną wersję zwykłego skafandra do przemieszczeń fazowych. Urządzenia te pozwalały nurkowi poruszać się wśród materii stałej, jakby to była ciecz, i przesyłać odczyty technikowi na zewnątrz, dopóki ten nie odkryje czegoś, czemu Tau zechciałoby bliżej się przyjrzeć. Zmodyfikowane skafandry, niezbędne do badań w tak złożonym otoczeniu, nie wchodziły w skład wyposażenia zwykłej kopalni – każdy z nich tworzyła pajęczyna mikrowłókien, najeżona czujnikami i generatorami fazowymi, taka mikrotech-niczna wersja zewnętrznego płaszcza statku kosmicznego – i pewnie kosztowała niewiele mniej. Nigdy dotąd żaden pracownik Tau jeszcze nie badał w Ojczyźnie tych kilku tysięcy hektarów złóż. Była to ostatnia nieek-sploatowana rafa na całej planecie, co mogło oznaczać jedynie, że z ich punktu widzenia przedstawiała się najmniej interesująco. To zaś sprawiało, że dla nas stawała się automatycznie najciekawsza, a najważniejsza dla Hydran. Tau utrzymywało, że ta ostatnia formacja pozostanie na zawsze nietknięta. Ale „zawsze” dla konglomeratu znaczyło coś zupełnie innego niż dla reszty świata. Yelina Prohas, nasz mikrobiolog, oraz Ezra Ditreksen stali teraz przy konsultantach Tau i ich sprzęcie. Patrzyłem, jak kiwają głowami i gestykulują, jednak przez panujący w obozie hałas nie słyszałem, o czym mówią. Dopadła mnie kolejna chwila ogłupiającego odrętwienia – zdominowało mnie poczucie, że nic nie jest realne, że tak naprawdę nikogo tu nie ma, bo nie słyszałem ich, nie

czułem, nie mogłem dotknąć myślą. Zmusiłem się, by iść dalej, skupiłem się na ziemi, która sprężynowała pod stopami, na powietrzu, które wciągałem do płuc i wypuszczałem. - Naprawdę będziemy dzisiaj wchodzić w głąb rafy? - zapytałem, kiedy zrównałem się z Kissindrą. Nie spodziewałem się, że biurokracja Tau może uwinąć się w takim tempie, nawet kiedy federalni zaglądają im przez ramię. Ezra popatrzył na mnie, kiedy przy nim stanąłem, i potrząsnął przecząco głową. - Mają nas tylko zapoznać z systemem otrzymywania danych. Do środka wejdzie jeden z robotników Tau. Jeżeli sami będziemy chcieli zanurkować, najpierw musimy przejść test na symulatorze. - Saban! - techniczna krzyknęła przez ramię w stronę grupki robotników, których minąłem po drodze. Jeden z nich upuścił niesiony pakunek. Paczka trzasnęła o ziemię i pękła. Chyba nawet tego nie zauważył. Gapił się na techniczną, na sprzęt, na nas, a jego twarz stężała w napadzie paniki. Skrzywiłem się niechętnie, bo tylko tego nam dzisiaj brakowało do szczęścia – mnie i całej ekipie – żeby tu wśród nas i piekielnie drogiego sprzętu robotnik kontraktowy przeszedł przy federalnych załamanie nerwowe. Techniczna jeszcze raz wykrzyczała jego imię jak przekleństwo. Tym razem Saban podszedł do nas, a poruszał się przy tym tak, jakby techniczna sterowała jego mózgiem. Patrzyłem, jak zbliża się, powłócząc nogami... (...idzie włożyć ten skafander, bo nie ma żadnej władzy nad własnym życiem, jest niewolnikiem, zwykłym mięsem, to wszystko. Ale kiedy włoży to draństwo, stanie się martwym kawałkiem mięsa, tak samo jak Goya, który był jego przyjacielem, dopóki jeden z tych skafandrów go nie zabił ledwie miesiąc temu. Generator pola wyskoczy z fazy. Właśnie to zabiło Goyę. Kiedy Goya zginął, on wiedział, że następnym razem zawołają jego...). A wszystko, co wiedział, wszystko, co czuł, rozbrzmiewało teraz jak krzyk w moim mózgu. - Jezu, jasna cholera...! - sapnąłem, mrugając z oszołomienia. Zatrzasnąłem natychmiast wszystkie myśli, wypychając tamtego na zewnątrz jak wodę z gąbki. Tylko Ezra zwrócił na mnie uwagę, inni przyglądali się objaśniającemu procedury technikowi. Zrobił taką minę, jakby sam widok mojej twarzy upewniał go ostatecznie, że jestem zupełnie stuknięty. Wciąż oszołomiony, odwróciłem się, kiedy Saban dotarł do miejsca, gdzie staliśmy. Wcale na mnie nie patrzył, nie wiedział, co się przed chwilą zdarzyło, bo nie mógł – tak samo jak ja nie potrafiłbym drugi raz odnaleźć ścieżki do jego myśli. Nie zostało mi już nawet na tyle psycho, żeby wiedzieć, czy wciąż jeszcze się boi, a nawet – czy w ogóle żyje. Zakląłem pod nosem i skierowałem uwagę na pozostałych. - Włóż to – rozkazała Sabanowi techniczna. Ten opuścił wzrok na generującą pole powłokę skafandra i skrzynkę z czujnikami, stojącą u jego stóp. Wziął skafander do ręki. Miał pewnie nie więcej niż trzydzieści lat, ale zużyty i wysuszony wyglądał starzej. Ciekawe, od jak dawna jest obrączką i jak wyglądał przedtem. Kiedy zaczął wciągać na siebie skafander, podniósł wzrok na stojącą nieopodal grupkę członków ekipy. Nie trzeba czytać w myślach, żeby zgadnąć, co mógł o nas sądzić – o podlizujących się Tau importowanych technicznych, wysyłających go, żeby odwalił za nich brudną robotę w sprzęcie, który, jak sądził, go zabije. Popatrzył na mnie. Ale ja wtedy patrzyłem znów w oczy nieznajomym, którzy wypełniali pewien pokój i gapili się na mnie: pół tuzina psychotroników usadzonych na długiej ławce jak rządek celów na strzelnicy, grupka przegranych, którzy czekają na swoją ostatnią szansę. Przypomniało mi się, jak śledzili każdy mój ruch, kiedy wchodziłem do tamtego pokoju, żeby do nich dołączyć – brudny, wyczerpany i pobity. Przypomniało mi się, że ich spojrzenia mówiły wyraźnie: jesteś dla nas niczym, nawet nie ludzką istotą... nawet dla nas. Z wyjątkiem jednej kobiety o włosach jak rzeczny nurt o północy, z pustymi oczyma, szarymi jak sam smutek. Jule taMing. Popatrzyła mi wtedy prosto w te moje oczy dzikiego zwierzęcia i zdołała dojrzeć w nich człowieczeństwo, w którego istnienie sam już nie wierzyłem. Powiedziała wtedy...

- Ja pójdę. Pozwólcie pójść mnie. Wszyscy, którzy stali dookoła mnie w cieniu rafy, obrócili się teraz i przyglądali mi się, pełni zdumienia i niedowierzania. - Co? - rzucił Ezra. Oblizałem wargi i przełknąłem ślinę. - Ja chcę to zrobić. Techniczna Tau, która odpowiadała za sprzęt i u której wyczytałem na identyfikatorze nazwisko HAWKINS, potrząsnęła odmownie głową. - Wasza ekipa nie ma odpowiednich kwalifikacji, żeby pracować w skafandrze fazowym. Nie mogę na to pozwolić. To wbrew zasadom bezpieczeństwa. - Ja mam kwalifikacje – odparłem. Kissindra obejrzała się na mnie przez ramię. - Nieprawda – wtrącił się Ezra. - Nikt z nas nie przeprowadzał ćwiczebnych symulacji. - Ja – tak – odparowałem, wychodząc przed niego. - Kiedy...? - Złapał mnie za ramię i obrócił ku sobie. - Po drodze – odpowiedziałem, z trudem opanowując przemożną chęć, by wykręcić mu rękę. - W podstawowej bazie danych, jaką przywieźliśmy ze sobą, znajduje się wirtualny symulator. - Nikt nie miał na to czasu. - Ja miałem. - Wzruszyłem ramionami i uśmiechnąłem się złośliwie, kiedy zobaczyłem, że dociera do niego, co powiedziałem. Zapamiętywałem wszystko, co mogłem uzyskać z dostępu do sieci, a nawet i to, co tylko przeczytałem. Kiedy jest się psychotronikiem, człowiek ma mózg podrasowany tak, że jeśli tylko zechce, może mieć eidektyczna pamięć. Kiedy zapisywałem się na uniwersytet, nie umiałem korzystać z sieci – przez większość swego życia nie umiałem nawet czytać. Prawo zabrania psychotronikom posiadania w głowach biocybernetyki. Żeby nadrobić wszystkie lata zmarnowane na ulicy, potrzebowałem cudu. A kiedy przekonałem się, że taki cud zdarzył mi się już przy urodzeniu, szybko nauczyłem się go wykorzystywać, by móc przetrwać także i w tym nowym życiu. Wbrew temu, co sądzili niektórzy, niełatwo przyszło mi osiągnąć obecny status. Ezra puścił mnie, choć usta nadal wykrzywiał mu gniewny grymas. - Świr – mruknął. Zesztywniałem cały. Czułem to słowo w jego oddechu za każdym razem, kiedy się do mnie odzywał, ale jak dotąd brakowało mu odwagi, żeby rzucić mi je w twarz. Poprawiłem rękaw koszuli i minąłem go bez słowa. - Mam kwalifikacje – powtórzyłem, zwracając się do technicznej. - Proszę mnie sprawdzić. Hawkins rzuciła Kissindrze pytające spojrzenie, a ta popatrzyła na mnie. Pokiwałem głową, a wtedy i ona skinęła głową dla potwierdzenia. - Mimo wszystko to nie jest najlepszy pomysł. - Hawkins potoczyła wzrokiem po wianuszku gapiów, po ważniakach z Tau i federalnych, jakby szukała tam poparcia dla swoich słów albo kogoś, kto mnie powstrzyma. Ale nikt nie dał najmniejszego znaku. Albo nie wiedzieli, że to niebezpieczne, albo nie mogli się do tego przyznać. Wyjąłem skafander z osłabłych rąk Sabana. Cieniutki materiał zafurkotał, miałem wrażenie, że trzymam w ręku cień. Saban w oszołomieniu pokręcił głową, pociemniałe ze strachu oczy mówiły wyraźnie, że nic z tego nie rozumie. Zaczął się wycofywać, powolutku, jak człowiek stąpający po tłuczonym szkle. Odwróciłem się w stronę Hawkins. - Czy ten sprzęt został należycie wypróbowany? - Skafander do przemieszczeń fazowych, taki jak ten, stanowił osiągnięcie techniki o najwyższym stopniu precyzji, a potencjalny współczynnik zawodności miał niemal równie wysoki jak cenę. - Co pan przez to rozumie? - zapytała Hawkins z urazą w głosie. - Czy jest bezpieczny? - A dlaczego miałby nie być? - warknęła. - Jeśli się wie, jak się z nim obchodzić. Z jej twarzy nie mogłem wyczytać, czy była po prostu zdenerwowana, czy może obawiała się, że mogę mieć rację. Starałem się jednak o tym nie myśleć. Zdjąłem kurtkę, założyłem hełm i przypiąłem do pasa skrzynkę z czujnikami. Potem zacząłem wkładać cieniutką materię skafandra, która

przylgnęła do mnie jak pajęczyna, oblepiając dokładnie ciało. Poczułem, że przebiega po mnie dreszcz, ale byłem na to przygotowany. Wyprostowałem się, czując, jak skafander porusza się razem ze mną. Skafander z generatorem pola pozwalał człowiekowi przechodzić przez ściany, a w każdym razie poruszać się wśród zróżnicowanego podłoża raf, jakby to była woda. Wewnątrz struktury molekularnej najgęstszej nawet materii znajduje się wolna przestrzeń, a przesunięcie fazowe otwierało w niej przejście, rozsuwając na bok cząsteczki i tworząc wakuolę, w której mógł się znajdować człowiek – przynajmniej dopóki się ruszał. - Dobra – oznajmiłem w końcu. - Możemy zaczynać. Hawkins popatrzyła najpierw na mnie, potem na swoje wskaźniki. - No dobrze – poddała się z rezygnacją. - Ale niech pan nie siedzi za długo. Tym razem to nie rzeczywistość wirtualna, ale realny świat. Nikt nie badał jeszcze tej rafy. Nigdy nie wiadomo, na co natrafi się w środku. Kiwnąłem głową, spoglądając już w stronę podnóża wzniesienia. Stromą, wyżartą erozją ścianę porastało futro różnorodnych mchopodobnych roślin – zielonoczarnych jak pociemniały metal, brązoworudych jak zakrzepła krew, tu i ówdzie przetykanych zielonozłotym rozbłyskiem. Ruszyłem w tamtą stronę, sprawdzając po drodze różne systemy. Kiedy szedłem, starałem się przyzwyczaić do odmiennego odczuwania ruchu wewnątrz jedwabnej klatki skafandra. Przed oczyma przemykały mi jak ćmy odczyty danych; musiałem zwalczyć przemożną chęć odpędzenia ich. Wszystko funkcjonowało w sposób, jaki pamięć uznawała za właściwy, ale strach Sabana wyostrzył moje spojrzenie. Wmawiałem sobie, że śmierć tamtego robotnika była zupełnie przypadkowa, choć Saban mógł wierzyć, że takie przypadki zdarzają się im za często. Tau nie śmiałoby przecież wysyłać człowieka w głąb rafy w niepewnym sprzęcie na oczach tylu świadków, zwłaszcza federalnej komisji. W końcu, po, jak mi się wydawało, nieskończenie długiej chwili marszu w zwolnionym tempie, stanąłem wreszcie przed wznoszącą się pionowo ścianą rafy. Zatrzymałem się i po raz ostatni obejrzałem na pozostałych. Stali w trzech grupach: naukowcy i technicy w jednej, obserwatorzy w drugiej, a stłoczone razem obrączki w trzeciej. Słyszałem w hełmie głos technicznej, która sprawdzała ze mną zgodność danych. Przestawiłem myśli na automatyczny bieg, żeby całkowicie podporządkować je szkoleniu, które wtłoczyłem sobie w pamięć, i zacząłem udzielać prawidłowych odpowiedzi. Rafa górowała nade mną jak grzywiasta fala. Kiedy poczułem pierwszy kontakt, wstrzymałem oddech, czując najpierw miękki nacisk nieznanych porostów, które obrastały płaszczyznę styku między rafą a powietrzem. Wymruczałem komendę, która uruchamiała zmiany fazy, i przepchnąłem się w głąb. Zapadłem się w rafę, jakbym tonął na stojąco. Rafa, ruch i fizyczne granice mojego ciała zlały się w jedną płynną całość. Zachłysnąłem się z wrażenia, poczułem, jak płuca wypełnia mi chłodne, aromatyczne powietrze – swobodnie, aż do pełna. Wziąłem kolejny oddech, potem jeszcze jeden, obróciłem się, manewrując ciałem jak pływak, żeby spojrzeć za siebie. Świat zewnętrzny zniknął, a ja patrzyłem w płynną, ruchliwą mgłę ze srebrzystych szarości i świetlistych szarozieleni. Wiedziałem, że będzie tu światło – płynące z otaczających mnie elektromagnetycznych fluktuacji, a przerobione na potrzeby oczu przez czujniki w hełmie – ale nie wiedziałem dokładnie, co przed sobą zobaczę. Nie słyszałem żadnych dźwięków poza własnym ostrożnym, chrapliwym oddechem. Przed oczyma nadal rozbłyskiwały mi cyfry odczytów, więc kazałem im się wyłączyć. Niech dane techniczne czytają sobie inni, na instrumentach Hawkins. Nagle poczułem, że nie tak chcę to odbierać i nie tak chcę to zapamiętać. - Jak panu idzie? - huknął nagle przybyły z innego wymiaru głos Hawkins. - W porządku – mruknąłem bez entuzjazmu, bo zupełnie nie miałem ochoty się odzywać. - Mniej więcej tak, jak się spodziewałem. - Ale to nie była prawda. Żadna symulacja nie odda w peł ni rzeczywistości, ponieważ – jak nieoczekiwanie sobie uświadomiłem – rzeczywistość tutaj za każdym razem jest zupełnie inna. - Proszę do mnie nie mówić. Chciałbym... chciałbym się skoncen-

trować. - W takim razie proszę się przemieszczać powoli – odparła. - Tak – szepnąłem, a i tak to jedno słowo zabrzmiało jak nieznośny wrzask. Nawet bicie serca wydało mi się teraz zbyt głośne, natarczywe, coraz to wdzierało mi się od nowa w świadomość, kiedy brnąłem głębiej w rozmigotaną tajemnicę, która połknęła mnie już w całości. Z wolna zacząłem sobie uświadamiać, że wcale nie otacza mnie taka znów kompletna cisza. Rafy szeptały: ukryte znaczenia i mamrotane sekrety przepływały tuż na granicy mojej percepcji. Obserwując wywołane moim nieustannym ruchem zmiany w świetle, kolorach i gęstości, miałem takie odczucie, jakbym zlał się z nimi w jedno, jakby nic już nie pozostało osobno, bo pole fazowe zatarło we mnie poczucie własnego ja aż do granic amorficzności. Ruszyłem przed siebie, w głąb nieznanego, a przyświecało mi na drodze rozbłyskujące światło energetycznych wybuchów pól. Jedyne odczucie, jakie mi teraz towarzyszyło, to swoiste zmiany ciśnienia, powodujące, że każdy ruch był trudny, ale inny niż poprzedni... i następny. Podłoże, wśród którego wędrowałem, to pieściło mnie delikatnie jak matka, to znów z gorączkową pożądliwością kochanki. Przeszedłem przez powierzchnie szorstkie, rdzawoczerwone, nawarstwione jak ceglany mur, lecz usiany przy tym ziarnami ciemności, jak wywrócone na nice niebo; potem nagle wpadłem w przestrzeń pustej bieli i, oślepiony, czułem się jak w środku burzy śnieżnej. Popłynąłem w górę przez tę białość, aż przebiłem się na powierzchnię w pustej bańce pełnej rozjarzonej światłem mgły, a tam toczyłem się, nagle nieważki, dopóki skafander ponownie się nie ustabilizował. - Wszystko u pana w porządku? - zapytał ostro głos Hawkins, przyprawiając mnie o skurcz serca. - W jak najlepszym – mruknąłem, kiedy płynąłem przez prądy wirowe świecącego gazu. - Chce pan już wyjść? - Nie zabrzmiało to bynajmniej jak pytanie. - Nie. - Dotarłem już do drugiego końca bańki i zacząłem poruszać się w zwolnionym tempie, bo zatopiłem się w obszar bardziej zagęszczonej materii. Przepchnąłem się głębiej. - Jak tam odczyty? - zainteresowałem się, żeby wydobyć z siębie jakąś w miarę spójną myśl i pamiętać, że właśnie dane są dla mnie istotne. - Dobre – odparła Hawkins. - Naprawdę niezłe. Jasne i wyraźne. Ale ja już przestałem jej słuchać, bo balansowałem teraz ostrożnie na czymś, co mój umysł z uporem klasyfikował jako schody. Włączyłem z powrotem odczyty i studiowałem je uważnie, żeby się przekonać, że to tylko różnice w gęstości między kolejnymi warstwami protoidalnej ceramiczno-szafirowej pianki. Wyłączyłem odczyty i zacząłem piąć się w górę, aż przeszedłem na koniec przez kolejną ścianę, która drżała i falowała jak płomień. - Cholera jasna...! - eksplodował mi w uszach mój własny krzyk. - O co chodzi? - Głos technicznej poraził mi zmysły niemal równie mocno. - Głowa! Boże, tu jest pół czyjejś głowy! - Wszystko w porządku – odparła Hawkins wyraźnie uspokojona. -To nic takiego... Nie jest prawdziwa. Takie rzeczy często trafiają się w rafach. To tylko aberracje. No, przebywał pan tam już wystarczająco długo, proszę wychodzić. - Nie... - szepnąłem, sięgając w górę dłońmi w rękawicach i ujmując między nie na wpół dokończoną myśl o hydrańskiej twarzy – nawet widać było, że to Hydranin, mimo że miał zamknięte oczy. Mógł być pogrążony we śnie, ale coś w tej twarzy sprawiało wrażenie, jakby uchwycono jaw chwili absolutnego zachwytu. Zamigotała i zniknęła jak wodne odbicie, kiedy tylko zamknąłem na niej dłonie. Opuściłem ręce i patrzyłem, jak znów się pojawia. Zamknąłem oczy i przeszedłem przez nią, dążąc w głąb tysiącletnich warstw snów. Dotyk napierającego na mnie podłoża stał się teraz jakby czymś więcej niż tylko prostym, niezróżnicowanym ciśnieniem. Czułem, jak rafa się zmienia, nieuchwytna jak woda, jak zmarszczki na jedwabiu, potem lepka jak olej, miód, smoła, to znów pusta jak próżnia, a przy tym równie chaotyczna jak moje życie. Hydranie wierzyli, że rafy to święte miejsca, pełne cudownej mocy. Zastanowiło mnie, co takiego mogli tu znaleźć, że w to uwierzyli, skoro nigdy nie mogli odbierać raf w taki sposób jak ja teraz. Zastanowiło mnie także, dlaczego takie doświadczenie zupełnie nie wpłynęło na sposób, w jaki postrzegają je ludzie.

Wyciągnąłem przed siebie rękę, przesuwając się dookoła pulsującej kuli światła – czułem, jak coś przechodzi przeze mnie, rozedrgane jak szarpnięta struna – słyszałem to coś we własnej głowie, jakbym był instrumentem, a rafa wygrywała teraz swoją pieśń na każdej komórce nerwowej mego ciała. Powoli zatrzymałem się, zasłuchany, i zdałem sobie sprawę, że teraz każdy ruch, każde przesunięcie fazowe budzi we mnie coś w rodzaju rezonansu – już nie tylko kolory i światła, ale całe spektrum moich zmysłów. Kiedy oddychałem, słyszałem muzykę, czułem zapach mgły i ostry, burzowy posmak ozonu. Jeden po drugim, wszystkie zmysły pootwierały mi się na oścież jak dwuskrzydłowe drzwi i wpuściły do środka czysty blask wrażeń... Umysł przypominał wyciągniętą dłoń, a pustkę na niej wypełniała rafa... Gdzieś tam wołał mnie czyjś głos. Słowa uderzyły o nagie myśli jak grad kamyków. Z cichym przekleństwem odsunąłem je na bok, ale zaraz poczułem, że walą we mnie jeszcze raz, tym razem mocniej: - Proszę mi odpowiedzieć! Nie odpowiedziałem, bo nie miałem słów, które opisałyby to, co wlewało się teraz we mnie przez wszystkie zmysły. Umysł miałem jak pryzmat, który załamywał strumień wrażeń w szerokie spektrum czystej przyjemności... Nie było już granic: żadnego wnętrza, nic na zewnątrz, tylko ten zachwyt czysty i słodki jak tlen, który wdychałem. Nie trzeba już było nawet oddychać – już nie miałem w sobie miejsca na oddech, tylko czysty, gorący ogień przyjemności, spalający mnie od środka, aż... aż... Nie mogę oddychać. Z wysiłkiem wciągnąłem w płuca powietrze gęste jak płyn. Nagle poczułem, jakby coś zgniatało mi pierś, wypierało ze mnie życie. Dźwięki wywołały w uszach krwotok światła – czyjś głos krzyczał coś do mnie, ale nie pamiętałem, czyj to głos, nie rozumiałem słów... - Nie mogę... oddychać – wykrztusiłem z siebie słowa jak kamienie wielkości pięści, nie miałem pojęcia, czy ktoś zdoła je zrozumieć, czy w ogóle jest tam ktoś, kto je usłyszy. - ...sprowadzimy pana z powrotem... - pojawił się ciekły płomień na linii oczu - ...proszę wyłączyć sterowanie. Opuściłem wzrok i zobaczyłem, jak moje dłonie, otoczone złocistą poświatą, grzebią niezgrabnie przy pasku, choć nie byłem nawet pewien, czy mogę tam czegokolwiek dotykać, czy w ogóle powinienem. Poczułem, że ciało się skręca, porusza, choć nie potrafiłem stwierdzić, czy byłem tego przyczyną. - Wyciągnijcie mnie stąd... - wymamrotałem jeszcze. - ...wyciągniemy... - odpowiedział tamten głos, ale równie dobrze mogło to być tylko echo w mojej głowie. Oślepiający smak dźwięku był tak gorzki, że łzy stanęły mi w oczach. Nie mówiłem już nic więcej, nic też już nie słyszałem ani nie czułem, z wyjątkiem tego bólu za każdym razem, kiedy wciągałem haust roztopionego powietrza. Cały byłem mokry, jakby śmierć przesączała się już przez bandaże pól ochronnych. Ciśnienie, gęstość, ciężar, nagłe przejścia między materią a pustką stawały się coraz silniejsze, kiedy jakaś niekontrolowana siła wlokła moje osłabłe ciało przez podwójny szpaler chłoszczących rózg. Czułem, że zwierające się wokół mnie łono zmysłowych wrażeń zaczyna zmieniać mnie na swoje podobieństwo, zlewając nas w jedność na wieki... A jednak pchał mnie wciąż naprzód ten nieprzeparty ruch, rozpychał na boki gęstą materię jak banieczka powietrza uciekająca na powierzchnię wrzącej cieczy. Okręciło mnie dookoła i szarpnęło raz jeszcze, przepychając przez ostatnią agatową taflę materii wprost w pustkę, w której nie istniało już nic oprócz światła. Zwaliłem się na ziemię, kiedy zgasł dokoła mnie blask pól fazowych. Nagle mogłem swobodnie oddychać. Zasysałem łapczywie powietrze między kolejnymi atakami kaszlu; leżałem na plecach na szorstkim żwirze, wdzięczny za każdy rozedrgany mięsień mego ciała. - Kocie...! - Co się stało? - Oddycha? Niebo przesłoniły znajome cienie, zgubiłem się w surrealistycznym lesie ludzkich nóg. Ezra

Ditreksen przycisnął mi coś do twarzy, wtłaczając mi do płuc tlen ze stymulantami. Usiadłem, zanosząc się kaszlem, i odepchnąłem go na bok. - Mówiłem...! Ktoś wrzeszczał histerycznie. Zaskoczony, że to nie ja sam, złapałem się sieci wyciągniętych ku mnie dłoni i podciągnąłem się. Przepchnąłem się przez ludzką barierę i, wspierany przez nią, usiłowałem dojrzeć, kto to taki. To był Saban, robotnik, za którego poszedłem... którego życie niemalże wymieniłem za własne. Zobaczyłem, że chce się przedrzeć przez zaporę współpracowników, przytrzymujących go w miejscu. Jeden z obrączek walnął go z całej siły i Saban zgiął się wpół. Chcieli go uciszyć – wyraźnie chcieli zamknąć mu usta. Zobaczyłem, jak pierścień robotników zwiera się ciasno, widziałem spojrzenia, jakie rzucali w stronę urzędników Tau, federalnych i stojących dookoła mnie członków ekipy. Zastanawiałem się, kogo chcą w ten sposób chronić – siebie czy jego. Odwróciłem od nich wzrok i zacząłem szukać w tłumie technicznej, która pozwoliła mi się zanurzyć w rafę w źle funkcjonującym skafandrze. I która zdołała mnie na czas stamtąd wyciągnąć. Hawkins przepchnęła się obok Ezry i Changa dokładnie w chwili, kiedy dotarła do mnie Kissindra. - Kocie, na litość boską... - wysapała Kissindra, dokładnie wtedy, kiedy znalazła się przede mną Hawkins. - Na litość boską, co się stało? Dlaczego, do cholery, nie wyszedł pan, kiedy mówiłam? Nie jest pan... - Chce pani powiedzieć, że to moja wina? - zapytałem, patrząc jej prosto w oczy. Widziałem jej reakcję, kiedy zauważyła podłużne źrenice. Ale zaraz dostrzegła zbliżających się federalnych razem z przedstawicielstwem Tau i szybko mruknęła: - Nie. Wcale tak nie twierdzę. Trzymała przede mną jakiś instrument i kazała mi stać bez ruchu, kiedy robiła pomiary. Po chwili z jej twarzy zniknęło napięcie. - Jest pan czysty. Nie znalazł się pan pod działaniem żadnych toksyn. Wziąłem głęboki oddech, przypomniawszy sobie, co pracownikom Tau zdarzało się napotykać w głębi raf: enzymy, które robiły ludziom z wnętrzności gnijącą galaretę, wirusy, które zapoczątkowywały samorzutną i niedającą się opanować mutację komórek. Koszulę i spodnie miałem mokre, poplamione nieznaną substancją o zapachu, jakiego nigdy dotąd jeszcze nie czułem. Przeszedł mnie dreszcz. - W takim razie chciałbym powiedzieć dwie rzeczy. Pierwsza to: dziękuję. Popatrzyła na mnie ostro, ale już bez złości. - Druga: jak często zdarza się wam stracić nurka? - Awarie są bardzo rzadkie – odparła. Mówiąc to, lekko podniosła głos i zerknęła na zaciśnięte usta ważniaków z Tau, na marsowe oblicza federalnych. - Nigdy jeszcze nie zdarzył nam się śmiertelny wypadek. - A ja słyszałem coś innego. - Zerknąłem w stronę Sabana, milczącego i ledwie widocznego wśród grupki robotników. - Jeżeli to takie bezpieczne, to dlaczego wykorzystujecie do tego robotników kontraktowych, a nie własnych pracowników? Teraz i ona zacisnęła usta. Zamiast niej odpowiedział mi Protz: - Nie posłalibyśmy nikogo do wnętrza rafy, gdyby ryzyko przekraczało nasze standardy bezpieczeństwa. - Bez wątpienia są bardzo wyśrubowane – odparłem, a Protz się naburmuszył. Popatrzyłem na federalnych. - Dlaczego nie zapytacie robotników o śmiertelne wypadki? - Wskazałem ręką na ciasno stłoczoną grupkę obrączek. Poczułem na ramieniu czyjąś dłoń, a ktoś za moimi plecami powiedział: - On nie mówi poważnie. To tylko wstrząs. Nie powinien był się upierać, że skorzysta ze sprzętu. Nie ma dość doświadczenia i omal się przy tym nie zabił... - To Ezra. Obróciłem się gwałtownie, wyrywając się spod jego ręki. - To ten cholerny sprzęt zawiódł, nie ja! - Dorośnij wreszcie – syknął. - Odkąd tu jesteśmy, wciąż tylko robisz jakieś głupstwa. Przynajmniej

raz przyjmij odpowiedzialność za to, co zrobiłeś. - Ezra – rzuciła ostro Kissindra. - Nie ty odpowiadasz za ekipę. - Zbliżyła twarz do jego twarzy i dodała ciszej: - Nie powinieneś, a raczej nie masz prawa udzielać mu reprymendy... - No cóż, jeśli ty tego nie robisz, ktoś w końcu powinien -warknął. Poczerwieniała na twarzy. - Dlaczego zawsze stajesz po jego stronie? - atakował, wskazując na mnie, zanim zdołała otworzyć usta, żeby mu odpowiedzieć. - Masz zamiar pozwolić, żeby zniszczył wszystko, co tu mamy...? Potoczył ręką dookoła, ale coś w jego twarzy mówiło wyraźnie, że miał na myśli tylko przestrzeń między sobą a nią. - Ezra – powtórzyła. Jej twarz wyraźnie złagodniała. -Ty nic nie rozumiesz. - Chyba jednak rozumiem. - Obrócił się i odmaszerował, jakby wszyscy dookoła – członkowie ekipy, techniczni i kierownictwo Tau, inspektorzy – nagle przestali istnieć. Odwróciłem się od widoku jego oddalających się pleców, żeby sprawdzić, czy federalni wykazują chęć, by porozmawiać z obrączkami. Nie wykazywali. - Dlaczego nie zapytacie robotników, którzy korzystają z tego sprzętu, o to, czy jest bezpieczny? I czy mają prawo wyboru? - To robotnicy kontraktowi – wtrącił ostro Protz. - Nie znają się na tej technologii, nie mają też pojęcia o procedurach bezpieczeństwa Tau. Chronimy ich w taki sposób, że nawet nie zdają sobie z tego sprawy. - Czy mają prawo odmówić pracy w skafandrze? - pytałem. -Co się dzieje, kiedy nie zechcą? Milczenie. - Nie mają żadnych praw. - Odwróciłem się z powrotem w stronę dwojga federalnych. - FKT rządzi Robotami Kontraktowymi. Do was należy ochrona robotnika – do was należy sprawdzanie, czy Tau ich nie zabija. Róbcie więc, co do was należy. .. - Kocie. - Kissindra ucięła krótko moje przemowy, zanim federalni zdążyli cokolwiek powiedzieć. Tylko bez polityki – rzuciła lekkim tonem, który zupełnie nie pasował do wyrazu jej oczu. - Nie po to tu jesteśmy. Popatrzyłem na nią przez chwilę, potem znów uciekłem wzrokiem. - Ale wy po to tu jesteście! - krzyknąłem. Mężczyzna, ten cały Givechy, w końcu niechętnie kiwnął głową. - Sprawdzimy to – obiecał, zerkając na kobietę, która także skinęła potakująco głową. - Nie traktujemy źle swoich robotników – wtrącił niecierpliwie Protz. - Raczej niewolników – mruknąłem. - To nie są niewolnicy! - rzuciła Kissindra z gniewem, który zupełnie zbił mnie z tropu. - Roboty Kontraktowe budują światy. Dają tym ludziom szansę... - A co, do cholery, możesz o tym wiedzieć? - wszedłem jej w słowo. - Mój dziadek był robotnikiem kontraktowym. Popatrzyłem na nią osłupiały. - Roboty Kontraktowe umożliwiły mu życiowy start. Dzięki nim mógł później zapewnić godziwe życie sobie i swojej rodzinie. Spuściłem wzrok na nadgarstek, na bransoletę danych. - Tak – szepnąłem. - A mnie pozostawiły tylko blizny. Otwarła usta, zamknęła je z powrotem. Na policzku zadrgał jakiś mięsień. - Planujemy właśnie inspekcję kilku placówek badawczych i produkcyjnych – odezwał się Protz. Myślałem, że mówi do mnie, ale on zwracał się do federalnych. Dopiero kiedy napotkał moje spojrzenie, dodał: -Może pan nam towarzyszyć, jeżeli to zdoła pana przekonać, że nie jesteśmy potworami. - W jego głosie słychać było więcej urazy niż cwaniactwa – jak gdyby idea keiretsu zakorzeniła się w nim tak głęboko, że nawet nie mógł sobie wyobrazić, dlaczego ktoś miałby kwestionować metody działania konglomeratu i sposób, w jaki organizuje życie swoim obywatelom. - Mam za sobą naprawdę gówniany dzień – odparłem. - Jeszcze tylko tego mi trzeba. - I zacząłem zbierać się do odejścia. - Jutro! - zawołał za mną. -To będzie jutro. Nie zatrzymałem się; szedłem dalej z pochyloną głową, aż wreszcie plaża zniknęła spod stóp, a ludzki krąg pozostał w ty

le. Teraz wznosiła się przede mną ściana rafy, a ja podchodziłem coraz bliżej, przypominając sobie to uczucie, kiedy szedłem ku niej w skafandrze... jak wnikałem do środka... zatapiałem się... I wcale się przy tym nie bałem – uświadomiłem sobie z niejakim zaskoczeniem. Wypełniło mnie coś na kształt niedowierzania... prawie tęsknoty. Jakby nic nie znaczył fakt, że omal przy tym nie zginąłem. Liczył się tylko przeżyty tam moment zachwytu, kiedy stałem się częścią czegoś nieopisanego, a jednak znajomego... To jak zjednoczenie – najgłębsza, najbardziej intymna forma współistnienia między psychotronikami, rzecz prawie niemożliwa do osiągnięcia, jeśli ci psychotronicy są ludźmi. Rafa w niepojęty sposób zdołała wyzwolić moją psycho, sprawiła, że zareagowałem, stałem się jednością. Teraz stałem przed ścianą rafy jak poprzednio, ale tym razem nie miałem na sobie skafandra z jego technomagią pozwalającą wejść do środka. Wyciągnąłem przed siebie ręce i przycisnąłem do podobnego mchom włóknistego porostu, który wyznaczał miejsce styku rafy i powietrza. Czułem, jak się poddaje, kruchy i miękki, choć ściana pod nim stawiała opór i nie chciała mnie wpuścić do środka. Nacisnąłem mocniej, naparłem całym ciężarem, aż w końcu dłonie zatonęły w gliniastej powierzchni. Stałem tak i nasłuchiwałem z wszystkich sił... - Naprawdę tak strasznie chcesz wrócić do środka? - zapytał czyjś głos za moimi plecami. Zaskoczony, okręciłem się gwałtownie. Za mną stał Luc Wauno i z przechyloną na bok głową wędrował wzrokiem od mojej twarzy do ściany rafy i do dłoni, które teraz już nie tkwiły w niej po same przeguby. Przycisnąłem ręce do boków, uświadomiwszy sobie nagle, jak bardzo zmarzłem, stojąc jak zahipnotyzowany w wilgotnych, cuchnących ciuchach. - Myślałem, że już cię tu nie ma – odezwałem się. - Ja też mam swoje rozkazy. Popatrzyłem na niego przez chwilę, po czym odwróciłem wzrok. - Hydranie mówią, że to święte miejsca. - Podniósł wzrok na stromiznę wznoszącej się nad nami ściany, palcami musnął zawieszony na piersi woreczek. - Wiem – odparłem. - Mówią, że doświadczają tu czegoś w rodzaju ekstazy, objawiają im się wizje obłocznych wielorybów. Jest tu taki jakby umysłowy osad... - Wiem. - Naprawdę? - Zmarszczył brwi z wyraźną ciekawością. - Zdawało mi się, że nie możesz korzystać z psycho. Przypomniała mi się rozmowa między Sandem, Perrymeade’em a mną, którą widocznie podsłuchał. - Nie mogę nad nią panować. Ale tam, w środku, coś czułem... - Techniczna mówiła, że to anoksja, niedobór tlenu w tkankach. Zdarza się, gdy sprzęt zawiedzie. Wiesz, że kiedy wyszedłeś, miałeś zupełnie sine wargi? - To nie były halucynacje. Wzruszył ramionami i nie dodał nic więcej. Doszedłem do wniosku, że mi nie wierzy. - Jak często skafandry zawodzą? Potrząsnął głową. - Nie wiem. To nie mój dział. Ja tylko obserwuję obłoki. To wszystko. - Jasne – rzuciłem. -Tylko wypełniasz rozkazy. - I odwróciłem się do odejścia. - Hej! - zawołał za mną. Zatrzymałem się i obejrzałem, ale on tylko wzruszył ramionami, jakby w rzeczywistości nie miał już nic do dodania. Ruszyłem więc dalej, pozostawiając za sobą obóz, aż doszedłem w końcu nad brzeg rzeki. Stanąłem na kamieniach i patrzyłem na przepływającą wodę. Przypomniałem sobie wtedy inny brzeg, inny świat, i to samo niedające się wyjaśnić poczucie straty, kiedy patrzyłem, jak woda znika wśród czasu i ukrytej przestrzeni. 7 Następny dzień zaczął się tak, jak powinien był się zacząć poprzedni. Na nocleg popędzono nas z powrotem do Riverton, jakby Tau bało się nas pozostawić bez opieki w Ojczyźnie. Ale o świcie Wauno czekał już, żeby zabrać nas z powrotem. Tym razem Ezra pozostał na miejscu i szperał w

bankach danych Tau, siedząc w pokoju, który dzielił z Kissindrą. To wiele ułatwiało, przynajmniej jeśli chodzi o mnie. Kissindra niewiele się odzywała, zadała tylko Wauno kilka pytań na temat rafy. Nie wiedziałem, czy zamyśliła się z powodu rodzinnych zmartwień, czy po prostu jest tym wszystkim wyczerpana. Sam także byłem dosyć zmęczony, ale świadomość, że kłopoty rodzinne jej czy Tau to już nie mój problem, sprawiała, iż czułem się lepiej niż kiedykolwiek od chwili przylotu na Ucieczkę. Członkowie ekipy spędzali cały czas w miejscu przyszłych badań, testowali sprzęt i uczyli się analizować dane przesyłane z wnętrza rafy przez techników oraz badali ograniczenia w możliwości ich zdobycia. Zapuszczaliśmy tylko powierzchniowe sondy. Nikt nie kwapił się do nurkowania po tym, co przydarzyło mi się poprzedniego dnia. Kissindra wyraziła zgodę, żeby zajmowali się tym robotnicy Tau. Kiedy jedliśmy południowy posiłek, na brzegu rzeki znów wylądował transportowiec Wauno. Miał się zjawić dopiero wieczorem. Wszyscy podnieśli wzrok znad talerzy, zaskoczeni, a zarazem zaniepokojeni. Potem jeden po drugim przenosili wzrok na mnie. - Co znowu...? - spytałem poirytowany. - Nic – mruknął Chang, a wszyscy popatrzyli z powrotem w stronę transportowca. Tym razem nie wysiadł z niego Perrymeade ani Sand, tylko sam Protz. Przez chwilę łudziłem się, że być może to nic takiego. Zatrzymał się przed naszą zastygłą w bezruchu grupką. Niesione do ust jedzenie zawisło w pół drogi. - Przepraszam, że przeszkadzam – bąknął, skinąwszy głową w stronę Kissindry, ale jego spojrzenie właściwie się po niej tylko przesunęło. - Kocie? - Teraz znów patrzył na mnie; słyszałem, jak Chang jęczy pod nosem. - Co znowu? - powtórzyłem tonem, przy którym moja poprzednia odżywka brzmiała zupełnie przyjaźnie. Protz wskazał głową stojący za nim transportowiec. - Wczoraj mówiłem panu, że Tau otwiera przed inspekcją FKT jeden ze swoich zakładów wydobywczo-badawczych. Pomyślałem sobie, że zechce pan przekonać się osobiście o absolutnie bezpiecznych warunkach, w jakich pracują nasi robotnicy kontraktowi. Zawahałem się, zerknąłem w stronę Kissindry. Nie wyglądała na uszczęśliwioną. Powoli podniosłem się z ziemi. - Muszę – mruknąłem. - Inaczej dostanę obsesji. To już ostatni raz... Kissindra skrzywiła się, ale kiwnęła przyzwalająco. Potem spuściła głowę, żebym nie mógł dojrzeć jej twarzy. Powiodłem wzrokiem po twarzach pozostałych członków ekipy, ale choć malowało się na nich z tuzin rozmaitych reakcji, na żadnej nie zobaczyłem ani śladu zrozumienia. Przemknęło mi przez myśl, żeby rzucić jakieś przeprosiny, ale się rozmyśliłem. Starałem się nie słuchać głosów za plecami, kiedy odchodziłem w stronę pojazdu. Gdy wsiadłem, Protz zaczął wyjaśniać, co mamy oglądać -miejsce, gdzie eksploatuje się podłoże rafy i bada wydobyte anomalie. Starałem się zainteresować tym, co mówi, żeby zagłuszyć w sobie poczucie winy, jakie opanowało mnie od chwili, kiedy odwróciłem się plecami od reszty ekipy. Przy sterach siedział jak zwykle Wauno. Był tym uszczęśliwiony mniej więcej tak samo jak ja. Kiedy mnie zobaczył, uniósł brwi. Ciekawe, co to miało znaczyć. Usiadłem przy Osunie i Givechym, dwójce federalnych, i kiedy zapinałem pasy bezpieczeństwa, usiłowałem sobie przypomnieć, które jest które. Jedyna wyraźna różnica między nimi to odmienna płeć. Może mieli poza tym jakieś osobowości, ale jak dotąd nie dostrzegłem żadnych tego dowodów. Dziś mieli na sobie służbowe mundury: ciężkie, praktyczne obuwie, szare spodnie i jaskrawopomarańczowe kurtki z jednym rękawem szarym, a drugim złotym. Przynajmniej te mundury, z logo w kształcie uskrzydlonej Ziemi na piersiach, gwarantowały, że nikt ich nie weźmie za konglomeratowych sługusów. Popatrywałem ukradkiem na ich plakietki identyfikacyjne, dopóki się nie upewniłem, że Osuna to kobieta, a Givechy – mężczyzna. Ta Osuna byłaby nawet dość ładna, gdyby się czasem uśmiechnęła. Oboje wpatrywali się we mnie tak, jakby nie mieli

najmniejszego pojęcia, co tutaj robię. Kiwnąłem im głową. - Nie rozumiem – odezwała się Osuna zaczepnie. - Sądziłam, że pan jest studentem, technikiem albo kimś w tym rodzaju. Co pan tu robi? - Przypomniałem sobie wczorajszy dzień i ona pewnie także. Popatrzyłem na Protza, który nie mógł oderwać wzroku od widoków za oknem. Wzruszyłem ramionami. - Pewnie to samo co wy. - To nie należy do pana. Pan ma swoją pracę tam. - Givechy machnął ręką w stronę znikającej za oknem rafy. - W takim razie to pewnie sprawa osobista. - Jest byłym robotnikiem kontraktowym – mruknął Protz, jakby do ściany. Federalni spojrzeli na mnie z niedowierzaniem, które rezerwuje się zwykle dla osobników po szczególnie drastycznej operacji plastycznej – jak przyszycie drugiej głowy. - No cóż, w takim razie – mruknął Givechy – stanowi pan znakomity przykład, jak doskonale działa system Robót Kontraktowych. Gdzie pana przydzielono? - Do Górnictwa Federacyjnego, na Popielniku. - Poczekałem, aż dotrze do niego, co powiedziałem; Federacja to ich szef. - Gdyby nie to, że ktoś wykupił mój kontrakt, do tej pory zdążyłbym zdechnąć na chorobę popromienną. - To wcale nie jest zabawne – warknęła Osuna. Protz zdołał w końcu na nas spojrzeć. - Wiem – odparłem krótko. Oboje patrzyli teraz na Protza, jakby się zastanawiali, czy Tau przypadkiem się na nich nie odgrywa. Wyraz twarzy Protza przypominał mieszaninę wody i oliwy: pełno zakłopotania, a jednocześnie na wierzchu ledwie kontrolowana złośliwa radość. Była to najdziwniejsza mieszanka uczuć, jaką dotąd udało mi się u niego zaobserwować. Szybciutko jednak znikła, twarz stała się znów równie gładka jak jego półkule mózgowe. - Mam nadzieję, że nie wyobraża pan sobie, iż to doświadczenie upoważnia pana do wtrącania się w naszą pracę – rzucił do mnie w końcu Givechy. - Nie jestem tu po to, żeby się wtrącać do waszej roboty – odparłem. - Ale będę się przyglądał. Tył oparcia fotela przede mną ożył nagle, bo Protz zaczął nam wyświetlać program informacyjny na interaktywnych konsoletach pojazdu. Federalni włożyli hełmy. Zagłębili się w informacyjny potok, jakby naprawdę wierzyli, że dowiedzą się czegoś ważnego o tym, co mamy oglądać. Niezbyt uważnie śledziłem program na płaskim ekranie. Ciekawiło mnie, czy federalni naprawdę tak się interesują tą propagandą, czy po prostu chcą uniknąć dalszej konwersacji. Ciekawiło mnie również, co kwalifikowało ich do wydawania sądów o Tau oraz pięćdziesięciu innych, rozrzuconych po całej galaktyce konglomeratach, z których każdy miał własne ekonomiczne troski, bazę technologiczną i kłamstwa do ukrycia. Sam przyglądałem się potokowi informacji wystarczająco długo, by wyłapać tę sekwencję z obłocznym! Wielorybami, którą obejrzałem kilka wieczorów temu u siebie w hotelu. Potem nastąpił zalew czystej propagandy. Przyciszyłem podkład dźwiękowy. Pod nami przestrzeń między niebem a ziemią niezauważenie wypełniła się obłokami. Zastanawiałem się, czy to naprawdę chmury, czy może coś więcej. Naszła mnie ochota zapytać Wauno, w jaki sposób rozpoznaje wśród nich obłoczne wieloryby, ale się nie zdecydowałem. Lot trwał już prawie godzinę, a przy prędkości transportów ca znaczyło to, że przelecieliśmy ponad tysiąc kilometrów. Większość terenów, nad którymi przelatywaliśmy, zakrywały chmury. W końcu zaczęliśmy schodzić w dół, od widoku, który się pojawił, zawirowało mi w oczach, tak był obcy i znajomy zarazem. Świat tutaj miał znacznie więcej zieleni, w ogóle więcej kolorów, dla pewności sprawdziłem, czy mamy nad głowami prawdziwe niebo. Kontury ziemi ukazywały miejsca, gdzie odkładały się rafy – i gdzie nadal się odkładają, jeśli to, co słyszałem, jest prawdą. Musieliśmy chyba przelecieć na

północ, bo nic w Riverton nie wyglądało tak bujnie i miękko jak ta okolica. Instynkt podpowiadał mi, że to właśnie tu powinni żyć Hydranie, i tu najprawdopodobniej żyli, kiedy jeszcze mogli wybierać – zanim zostali wyparci na krańce własnej ziemi przez Tau. Nie dostrzegłem najmniejszych śladów osiedli – ludzkich czy hydrańskich – niczego, co mogłoby zakłócać plany wielorybom albo planistom Tau. Po chwili zobaczyłem kompleks zakładów Tau, w samym środku zielonego, rozfalowanego morza raf. Głównej części kompleksu nawet nie było widać z powierzchni – laboratoriów i zakładów obróbki, tych korników drążących podłoże myślowego guana w kierunku stanowisk, które badacze Tau zaklasyfikowali jako najbardziej odpowiadające ich wąskiej specjalizacji. Nad żadną z tych raf nie przeprowadzono nigdy systematycznych, czysto naukowych badań – takich, które nie miałyby w zamyśle prowadzić do jak najszybszych i możliwie największych zysków. Zastanowiło mnie, jak daleko ekipa zdoła posunąć się w badaniach, lawirując między restrykcjami, które już zaczęło nakładać na nas Tau, a obiekcjami, jakie mogą wysunąć Hydranie przeciwko naruszaniu ich ostatniego miejsca kultu. Powiedziano nam, że Rada Hydrańska zaaprobowała nasze przedsięwzięcie, ale po tym, czego dowiedziałem się przy okazji porwania, nie miałem pewności, że przemawiają oni w imieniu całej hydrańskiej Wspólnoty. Ciekawe, ile uda nam się dokonać, zanim inspektorzy Federacji opuszczą planetę i Tau nie będzie musiało dłużej się nami popisywać. Opadliśmy na płytę lądowiska w samym środku kompleksu. Po drodze słyszałem, jak Wauno wchodzi w interakcję z siecią systemów ochronnych. Przelecieliśmy przez środkowy pas ziemi niczyjej, pełnej niewidzialnych zabezpieczeń, i opadliśmy z na pozór otwartego nieba w fałszywie otwarte serce kompleksu. Tau może i traktuje luźno względy bezpieczeństwa swoich robotników, ale na pewno inaczej podchodziło do sprawy ewentualnych sabotaży ze strony konglomeratowych konkurentów. Kiedy wysiedliśmy z transportowca, dostrzegliśmy jedynie zakłady i niebo. Osłoniłem oczy dłonią i popatrzyłem w oślepiający błękit kopuły nad naszymi głowami. Jasność upstrzona była chmurami, półprzejrzystymi, marszczącymi się lekko, jak woda przepływająca po niewidocznych kamieniach. Przypominały tamte obrazki, które widziałem na trzy-de, ale były zbyt amorficzne, zbyt bezkształtne na tle oślepiającego nieba, żebym mógł być pewien. - Czy to chmury...? - zagadnąłem Wauno. Wauno zerknął na zawieszony u szyi instrument. Po krótkiej chwili wręczył mi go bez słowa. Przytknąłem go do oczu, tak jak to zauważyłem kiedyś u niego, odkrywszy parę soczewek, które dopasowały mi się do twarzy i korygowały widzenie, kiedy poruszałem głową. Skupiłem się na obrazach, nakładających się na widziany przeze mnie świat – który teraz zmienił się tak samo jak mój nastrój. Podniosłem wzrok – i zobaczyłem. Wszystko inne przestało być ważne, zatrzymało się, przestało istnieć. Nad głową przesuwały się obłoczne wieloryby, odarte z wodnego kamuflażu przez soczewki wizjera. Naliczyłem trzy, cztery, pięć osobników, z których każdy był społecznością złożoną z niezliczonej ilości mikroskopijnych stworzeń. Sunęły po oceanie nieba jak wcielona muzyka, a ich ogromne kształty zmieniały się powolutku w kolejnych płynnych transformacjach, w takt ukrytej melodii ich dumań z kontrapunktem wiatru. Tu i ówdzie unaoczniona myśl opadała delikatnym welonem jak deszcz lub rozbłyskała na czystym niebie jak pojedyncza, nieprawdopodobna gwiazda. Myśl o muzyce wywołała wspomnienie o Monumencie: przypomniałem sobie, jak stałem o zachodzie słońca na płaskowyżu sztucznego świata, który był innym niepojętym darem Twórców. Przypomniałem sobie wyżarty erozją kamienny łuk, zwany przez ludzi Złotą Bramą, i nawiedzoną muzykę, którą wygrywał wiatr na jego popękanej powierzchni... Pomyślałem, że muzyka to najbardziej uniwersalny z języków, wypowiadający prawdy, których nikt nie zdoła przekręcić, i zacząłem się zastanawiać, co też starali się nam przekazać Twórcy, nadając muzyce widzialny kształt. Ktoś szarpnął mnie za ramię – Protz. Opuściłem głowę, przesuwając soczewki na czoło. Twarz Protza miała wyraz na poły zniecierpliwiony, na poły natchniony. Uświadomiłem sobie, że każe mi przekazać lornetkę dalej. Podałem mu ją i patrzyłem, jak wręcza instrument federalnym. Zerknąłem

na Wauno. Stał zupełnie tak samo jak ja: ocieniając rękoma oczy, wpatrywał się w niebo. Tęsknota wyprężała mu ciało jak łuk. Zastanawiało mnie, czy pole ochronne dookoła kompleksu nie miało częściowo chronić go przed spadającymi z nieba tajemnicami i jak niebezpieczna może być praca Wauno – czy zdarzyło mu się znaleźć w środku deszczu nagłej inspiracji wieloryba, co mogło być dla niego zabójcze. Federalni dzielili się przez chwilę soczewkami, potem oddali je Protzowi, kiwnąwszy głowami bez słówka komentarza. Ciekawe, czy z wrażenia odebrało im mowę, czy też po prostu nie było żadnego wrażenia, o którym można by mówić. Przyjrzałem się ich twarzom – żadnego wrażenia. Protz oddał lornetkę Wauno, ignorując moją wyciągniętą dłoń. Kiedy się odwrócił, Wauno oddał mi ją z powrotem. - Zatrzymaj sobie – mruknął. - Mam jeszcze jedną. Obiecali mi, że będę mógł was zawieźć do punktu obserwacyjnego, kiedy to się skończy... - Kiwnął głową w stronę federalnych. Uświadomiłem sobie, że nie ma na myśli tej inspekcji, lecz całe śledztwo. Jego spojrzenie mówiło wyraźnie, że i on nie wie, co my tu w ogóle robimy, zamiast daleko stąd bez przeszkód obserwować obłoczne wieloryby. Pokiwałem tylko głową i nie zapytałem, jakie są według niego szanse na spełnienie tej obietnicy. Wauno ruszył z powrotem w stronę transportowca, może po tę drugą lornetkę. Z błyszczącej skorupy kompleksu badawczego wyszedł teraz komitet powitalny. Na jego tle wyglądali jak karzełki. Nie zdawałem sobie sprawy, jaki jest ogromny, dopóki pojawienie się ludzi nie narzuciło właściwej perspektywy. - Czy pozwolili wam wybrać, który zakład będziecie oglądać? - zapytałem Osunę. Ta kopalnia musi leżeć najbliżej Riverton. Jeśli Tau mogło manipulować inspektorami, najprościej było pokazać im najlepiej prowadzony zakład. - Dano nam trzy do wyboru – odpowiedziała, oddzierając poszczególne słowa jak kawałki papieru. - Powiedzieli, że ten będzie najdogodniejszy. - Zastanowiła się pani, dla kogo najdogodniejszy? - zapytałem. Odwróciła wzrok i nic nie odpowiedziała. Pół tuzina zbliżających się do nas ludzi miało na sobie mundury służb bezpieczeństwa Tau, ale kiedy podeszli bliżej, wyczytałem z plakietek, że należą do ochrony zakładów. Kiedy ruszyliśmy im naprzeciw, uświadomiłem sobie, że jednego z nich już znam – tego, na którego plakietce widniał napis: SZEF OCHRONY. Był to Burnell Natasa, ojciec porwanego dziecka. Z początku wcale na mnie nie patrzył, przecież nie mógł się mnie tu spodziewać, tak samo jak ja nie spodziewałem się jego. Patrzyłem, jak z niejaką rezygnacją przyjmuje do wiadomości obecność Protza, a potem mierzy dwoje federalnych spojrzeniem, które raczej trudno było wziąć za niezaangażowane. Dopiero wtedy rzucił okiem w moją stronę. Śniada twarz zastygła w bezruchu. Zobaczyłem, że mruczy coś pod nosem, nie wiedziałem tylko, czy sprawdza dane na mój temat, czy tylko klnie z cicha. Popatrzyłem na Protza, który najwyraźniej niczego nie zauważył. Musiał przecież wiedzieć o porwaniu – razem z innymi był na posterunku Korporacji Bezpieczeństwa, kiedy po mnie przyszli. Może nie powiedziano mu, jak się nazywa ofiara. Znów zwróciłem wzrok na Burnella Natasę, widziałem rozpaczliwe pytania w jego oczach. Potrząsnąłem głową, dając mu w ten sposób do zrozumienia, że cokolwiek się zdarzy, nikt nie usłyszy dziś ode mnie ani słowa na ten temat. Aż nadto dobrze rozumiałem własne położenie, choć nie miałem pewności, jak przedstawia się jego sytuacja. Natasa i jego gwardia przeszli do wykonywania obowiązków, mrucząc przemowy, które miały zapewnić federalnych, że wszystko w tych zakładach było tak samo skrupulatne jak systemy zabezpieczeń i zupełnie typowe dla wszystkich innych przedsięwzięć Tau. Poprowadzili nas przez przypominający sklepienia katedry korytarz z geodezyjnych łuków w stronę czekającej kolejki. Natasa pozostał nieco z tyłu, krocząc u mego boku, i kiedy tylko poczuł się śmielej, zapytał półgłosem: - Co pan tutaj robi?

- Prowadzę badania – odparłem. Był o całą głowę wyższy ode mnie. Podniosłem na niego wzrok i nagle poczułem się jeszcze bardziej niezręcznie. - A co pan tutaj robi? - Byłem pewien, że w sprawie porwania sytuacja nie zmieniła się ani na jotę. - Jest tu moja żona – odpowiedział, jakby to wszystko wyjaśniało. Wsiedliśmy do kolejki, która powiozła nas w głąb zakładów. Jak gracze w świecie wirtualnej fantazji, wystrzeliliśmy w głąb długiego tunelu o lustrzanych ścianach, które w nieskończoność odbijały nasz przejazd. Nie były to wbrew pozorom tylko popisy – rozpoznałem ściany kabiny dekontaminacyjnej. Ciekawe, czy bardziej zależy im na oczyszczeniu tych, co tu wchodzą, czy raczej tych, którzy wychodzą. Kiedy ostatnim razem szedłem przez taki gabinet luster, doprowadził mnie do tajnego laboratorium, w którym poszukiwałem nielegalnych narkotyków mogących zwrócić mi Dar. Wyglądałem za przezroczyste ściany wagonu, szukając własnego odbicia – zobaczyłem tylko bezosobowy srebrny pocisk, powtarzający w nieskończoność własny obraz. Przypomniało mi się, ile mnie kosztowała ta ostatnia wycieczka w głąb zwierciadlanego korytarza. Debet na koncie stanowił tylko początek tego, co musiałem zapłacić, żeby choć na kilka dni uwolnić umysł z więzienia, które sam mu zbudowałem. Jeszcze kolejny kilometr jechaliśmy przez gładkie ceramo-stopowe korytarze i sale wysokie na pięćdziesiąt metrów, ożebro-wane szkieletami kompozytowymi i wypełnione tkanką z przejrzystego aluminium. Musiałem wreszcie sam przed sobą przyznać, że to, co tu widzę, imponuje mi jak wszyscy diabli. Z większym zainteresowaniem zacząłem przysłuchiwać się monotonnemu buczeniu Protza o formach i funkcjach, zastanawiając się w duchu, czy ma to jakikolwiek związek z bezpieczeństwem robotników, nie wspominając już o relacjach Tau z Hydranami. Niejeden raz zerkałem ukradkiem na Natasę, jednak ani razu nie przyłapałem go na tym, że na mnie patrzy. W końcu kolejka wyhamowała łagodnie i wypuściła nas w kolejny pilnie strzeżony obszar. Przeszliśmy przez świetlisty pokaz weryfikacji i ostrzeżeń oraz pole elektromagnetyczne tak silne, że strzelało mi w myślach jak iskierki wyładowań elektrycznych, bezmyślnymi palcami przeczesywało mózg, wzbudzając psychotroniczny odzew. Wciąż jeszcze starałem się wytrząsnąć z głowy to wrażenie, kiedy weszliśmy w rejon, gdzie prowadzono badania. Tutaj czekał na nas kolejny komitet powitalny – tym razem naukowcy i technicy w pastelowych kitlach. Zupełnie nie zaskoczony wypatrzyłem w tłumie znajomą twarz – Ling Natasy, matki porwanego dziecka. Zobaczyłem, jak dostrzegłszy mnie, zamiera bez ruchu. Oczy natychmiast przeniosły się na twarz męża, żeby poszukać w niej wyjaśnienia albo przynajmniej uspokajającego znaku. I chyba znalazła tam to, czego potrzebowała, bo zobaczyłem zaraz, jak bierze się w garść i pokazuje federalnym twarz tak pewną, jak pewny i bezpieczny miał być cały ten kompleks badawczy. Przebrnęła przez wszystkie wyjaśnienia jak na automatycznym biegu, spięta i blada. Zdawało mi się, że wygląda znacznie gorzej od męża. Jednak zareagowała w widoczny sposób dopiero, kiedy Protz wskazał na mnie. - Pan był ciekaw, jak przerabiamy materiał wydobywany z raf – wyjaśnił. Oczywiście, ani słowa o tym, że byłem ciekaw, jak traktuje się tu robotników. I ani słowa o porwaniu. Kiedy spojrzała na mnie po raz drugi, zobaczyłem, że tak sąmo jak przedtem mąż nic z tego nie rozumie. Wzruszyłem ramionami, niezdolny znaleźć odpowiednich słów. W duchu żałowałem, że nie mogę ukoić jej myślą – że nie mam już sposobu na to, by zetrzeć z twarzy kobiety ten udręczony wyraz, odpowiedzieć na pytania, których nie śmiała mi zadać. Jednak mogłem co najwyżej odpowiedzieć sztucznym uśmiechem na jej uśmiech. Była chyba szefową działu laboratoriów, który teraz zwiedzaliśmy, i odpowiadała za wszystkie projekty, jakie w nim przeprowadzano. Zjawiła się tu pewnie na wyraźne życzenie Tau; keiretsu oznacza, że na pierwszym planie są zawsze interesy firmy, a dopiero potem prywatne sprawy. Ciąg laboratoriów zdawał się nie mieć końca. Podobnie nasza wycieczka. Wszystko wyglądało dobrze – to była pieprzona świątynia techniki, a wszystko, co federalni zażyczyli sobie sprawdzić, działało dokładnie tak, jak powinno. Mruczeli coś ciągle jedno do drugiego albo sami do siebie, aż w końcu zdałem sobie sprawę, że muszą mieć implanty z systemem pamięci, przechowującym dla

nich wszystkie niekończące się warianty specjalistycznej wiedzy, jakiej mogli potrzebować w tej pracy. Ale kiedy tak szedłem obok, przyglądając się i przysłuchując, obserwując to samo co oni i wysłuchując tych samych odpowiedzi, coś nagle zaczęło mnie w tym wszystkim trapić. Ta parka federalnych to tylko chłodne, opanowane, profesjonalne, idealne maszyny analityczne. Nic więcej. Nic poza mobilnym przedłużeniem własnej biocybernetyki. Zdarzały mi się kontakty ze sztuczną inteligencją, która miała więcej osobowości niż tych dwoje. Widywałem trupy, które cechował bujniejszy temperament. W środku mieli zupełne zero – żadnego zaangażowania czy choćby zwykłej ciekawości, która kazałaby im zadawać pytania, nękające mnie już od dłuższego czasu: kim są ci wszyscy technicy, których zauważyłem po drodze i którzy poruszali się tu jak po zupełnie obcym terenie? Czy naprawdę tu pracują, czy może sprowadzono ich, żeby powiększyć optycznie liczbę personelu? Czy to tylko zbieg okoliczności, że system dyspersji podłoża rafy został tak bardzo niedawno i tak gruntownie sprawdzony i poprawiony? Czy kompleks laboratoryjny 103 naprawdę pozostaje niedostępny dlatego, że prowadzi się w nim dekontaminację po bardzo ryzykownym doświadczeniu? A może stało się tam coś, czego Tau nie życzy sobie pokazać federalnym? Żadne tego rodzaju wątpliwość nie dręczyły natomiast ani Gi-vechy’ego, ani Osuny. Wyglądało na to, że nie są w stanie na nic wpaść samodzielnie. Szli tam, gdzie ich prowadzono, i nie naciskali. Ciekawe, czy już zdążyli zauważyć, do jakiego należą gatunku. Oglądaliśmy wciąż tę samą, niekończącą się sekwencję powtórek identycznych urządzeń, a nikt jakoś ani trochę się tym nie przejął. Nikt oprócz mnie. - A co z obrączkami? - zapytałem w końcu Ling Natasę, bo nikt inny nie wykazał takiej inicjatywy. - Korzystacie z pracy robotników kontraktowych. Widziałem kilku wczoraj przy rafie. Czy i tutaj ich wykorzystujecie? Odwróciła się do mnie, a po wyrazie jej twarzy widać było wyraźnie, że już zdążyła zapomnieć o mojej obecności. - Tak – mruknęła. Wyczułem w niej dziwne napięcie, jakby wciąż spodziewała się, że zapytam o coś zupełnie innego. - Korzystamy z wielu robotników kontraktowych przy drążeniu tunelów i pracach wydobywczych. - Czy teraz tam właśnie się udamy? - zapytałem. Zerknąłem na federalnych. - Przypuszczam, że FKT chciałaby się przekonać, w jaki sposób traktujecie jej własność. - Gdybym czytał wtedy w myślach, mógłbym tego szczerze żałować. Ale na szczęście nie czytałem, a ona tylko skinęła głową. Była jedyną osobą, której wzrok nie wywołałby śmiertelnego odczytu na liczniku Gei-gera, a i to tylko dlatego, że tak naprawdę miała głowę zajętą czym innym. Opuściliśmy wreszcie eksperymentalne laboratoria i pojechaliśmy kolejką podziemną do innej części kompleksu. Po drodze słuchałem jej głosu, bezosobowego jak nagranie, opisującego kolejne fazy przemiany „dzikiej biblioteki” obłocznych raf w coś, co dało się spożytkować, wyprodukować i ewentualnie odsprzedać jako licencję. Każdego standardowego dnia kopalnie wydobywały kilka tysięcy ton zasobów raf. Ruda była następnie analizowana, rozdzielana i przerabiana dalej aż do uzyskania kilku centymetrów sześciennych materiału – nadziei Tau na odkrycie czegoś niespotykanego w całym dotychczasowym ludzkim doświadczeniu. - W jaki sposób osiągacie zyski? - zapytałem Protza. - Przy tego rodzaju zakładach, takiej liczbie pracowników i tak niewielkich rezultatach... Protz przesłał mi kolejne radioaktywne spojrzonko. - Wprost przeciwnie. Jedno odkrycie takie jak hybryda en-zymowa, dzięki której uzyskaliśmy technologię produkcji cera-mostopów, sprawia, że to wszystko ogromnie się opłaca. Nie chodzi tylko o czysty zysk – nasze badania przynoszą korzyść całej ludzkości. - Uśmiechnął się, przenosząc wzrok na federalnych, jednak wyraz ich twarzy nie zmienił się ani odrobinę. On w każdym razie, niezrażony, uśmiechał się dalej. Popatrzyłem na Ling Natasę i pomyślałem sobie, że zawsze kiedy słyszę konglomeratowe gadki pod tytułem „dobro ludzkości”, ta ludzkość nigdy nie wykracza poza ich własne keiretsu. Przy

okazji znów przyszły mi do głowy pytania, których nikt tutaj nie chciał zadawać – nawet ja sam. Protz zapewniał wprawdzie, że mogę go pytać o wszystko, ale nie byłem aż tak naiwny, żeby brać to na serio. Ale może byłem wystarczająco naiwny, by sądzić, że kiedy to zrobię, ktoś zainteresuje się odpowiedziami. Kolejny wagonik wyrzucił nas w pustą podziemną komorę, największą zamkniętą przestrzeń, jaką kiedykolwiek widziałem. Zaszumiało mi w głowie i od razu zdałem sobie sprawę, że musimy się teraz znajdować we wnętrzu rafy. Czekała na nas kolejna grupka techników z kompletem ubrań ochronnych, które mieliśmy na siebie włożyć. Rozpoznałem generator pola, który ktoś przytroczył mi do paska, standardową wersję tego, jaki miałem przy skafandrze fazowym. Wszyscy dookoła nosili takie same. - Oni się poruszają, jakby byli pod wodą – zwróciłem się do Ling Natasy. - Dlaczego tak wyglądają? - To pole siłowe – odparła, podnosząc głos, tak żeby mogli ją usłyszeć federalni. - Znajdujemy się właśnie w szczególnie kruchym obszarze podłoża. Teraz zdałem sobie sprawę, że biały szum w mojej głowie to nie tylko śpiew rafy – cały ten obszar ujęty był w bańkę pola siłowego. Stanowiło zabezpieczenie przed wypadkami: jeśli robotnicy trafią na coś nieoczekiwanego, dzięki temu zabezpieczeniu nie wysadzą w powietrze całego kompleksu. - Ilu z pracujących tu ludzi to robotnicy kontraktowi? - Większość, jak sądzę – odparła. - Reszta to nadzorcy, nasi technicy i inżynierowie. - Dlaczego jest tu tak wielu robotników kontraktowych? -dopytywałem się dalej. - Dlaczego nie obywatele Tau? Czy to zbyt niebezpieczne? I dlaczego nie Hydranie? - Może pozostawi pan nam zadawanie pytań? - Givechy wcisnął się między nas, zmuszając mnie, bym się cofnął. Ling Natasa przez chwilę wędrowała wzrokiem od niego do mnie i z powrotem. - Nasi obywatele są na ogół zbyt dobrze wykształceni, żeby pracować fizycznie – odparła beznamiętnie i patrząc na niego, dalej mówiła do mnie. - Polityka Tau nie zezwala na zatrudnianie Hydran w placówkach badawczo-rozwojowych, ponieważ istnieją... - zająknęła się i zerknęła na mnie - ...pewne względy bezpieczeństwa przy zatrudnianiu psychotroników. Protz odchrząknął. Odwróciła ku niemu wzrok i zobaczyłem w jej oczach iskierkę paniki. Ale federalni tylko pokiwali głowami i już o nic więcej nie pytali. Osuna ciut za długo mierzyła mnie spojrzeniem. Tym razem byłem już cicho. Przez strefę wydobywczą przemieszczaliśmy się na piechotę. Zastanawiałem się, czy któreś z Natasów nie próbuje specjalnie zmęczyć inspektorów FKT, osłabić ich czujność, zmusić do poddania się i zawrócenia. Jeżeli rzeczywiście taki mieli plan, to zupełnie się nie powiódł. Federalni parli przed siebie jak roboty – tak samo niestrudzeni i tak samo mało zainteresowani. Wmawiałem sobie, że przez cały ten czas wypytują o wszystko swoje biocyberne-tyczne wyposażenie, rejestrują dane, analizują je, wykorzystując urządzenia, których nie mogę ani zobaczyć, ani wyczuć. Ale może wcale tak nie było. Ja natomiast zastanawiałem się, dlaczego barierki ochronne przy chodnikach nadziemnych sprawiają wrażenie znacznie nowszych niż metal pod naszymi stopami. Zastanawiałem się także, czy rzeczywiście będą w stanie utrzymać mój ciężar, jeślibym się potknął i na nie poleciał. Ciekawiło mnie, czy wszyscy tutaj nadal będą nosić pola ochronne, kiedy znikniemy im z oczu. Przypomniały mi się kopalnie Górnictwa Federacyjnego w Koloniach Kraba, które zaspokajały zapotrzebowanie Federacji Ludzkiej na tellazjum, potrzebne do budowy statków i portów gwiezdnych. Przy wydobywaniu rudy korzystano z pracy robotników kontraktowych, ponieważ była to niebezpieczna, brudna robota, czterysta pięćdziesiąt lat świetlnych od ludzkich siedlisk, w jądrze wygasłej gwiazdy. Proste prawo ekonomii: życie ludzkie jest wciąż o wiele tańsze niż wytwory zaawansowanej techniki. Górnictwo Federacyjne stanowiło własność FKT i FKT sprawowało nad nim bezpośredni nadzór, a kiedy ja tam pracowałem, obrączki nie tylko nie miały pól ochronnych, ale nawet masek, które chroniłyby płuca przed wdychaniem pyłu radioaktywnego. Czterdzieści pięć procent robotników

wysyłanych do kopalni nie dożywało końca kontraktu. Zostałem nieco w tyle i zbliżyłem się ukradkiem do jednego z robotników, których odpędzono na bok, żeby zrobić dla nas przejście. - Czy zawsze nosicie pasy z polem ochronnym? - zapytałem. - Czy może cały ten sprzęt jest tylko na pokaz? Z początku patrzył na mnie tak, jakby nie wierzył, że naprawdę do niego mówię, ale potem przyjrzał mi się uważniej. Zdałem sobie sprawę, że patrzy na moje oczy. Hydrańskie oczy. - Odwal się ode mnie, świrze – burknął. Ktoś złapał mnie za ramię i odciągnął – jeden ze strażników, którzy mieli za zadanie trzymać nas razem i pędzić naprzód. - Trzymaj się z dala od robotników – syknął. - Chyba że chcesz sam do nich dołączyć. - Co powiedziałeś...? - wyszeptałem. - Powiedział: pan wybaczy, ale ze względów bezpieczeństwa zmuszeni jesteśmy prosić, żeby trzymał się pan reszty grupy. -Obok nas pojawił się Burnell Natasa i posłał swojemu człowiekowi twarde spojrzenie. Zacisnąwszy usta, odprowadził mnie do grupy i upewnił się, że do niej dołączyłem. Potem trzymał się przez cały czas blisko, nie dając mi najmniejszych szans na pozostanie w tyle. Przez ułamek sekundy byłem mu tak wdzięczny, jakby odciągnął mnie znad krawędzi przepaści. Ale ta wdzięczność nie potrwała długo. - To farsa – odezwałem się. - To wszystko wcale tak tu nie wygląda. - Czego pan, do cholery, chce? - zapytał ledwie słyszalnym szeptem. - Prawdy. - Nikt nie chce prawdy – odparł, obrzucając mnie wściekłym spojrzeniem. - Ja – tak. - No to lepiej niech pan się z tym jakoś upora – rzucił kwaśno i uciekł wzrokiem w bok. - Zanim pan jeszcze komuś wyrządzi krzywdę. Spuściłem głowę. - Przykro, mi, że nie zdołałem pomóc pańskiemu synowi -mruknąłem. - Hydranie nie chcieli ze mną rozmawiać... - Dlaczego? - rzucił ostro, głosem pełnym zaskoczenia lub tylko bólu. - Bo jestem świrem – odparłem. Zmarszczył brwi, a ja nie wiedziałem, czy to z frustracji, czy z niezrozumienia. - Przykro mi... - mruknąłem jeszcze raz, kiedy w pamięci otworzyły się drzwi, których progu nie miałem ochoty przekraczać. Nic nie odpowiedział, patrzył przed siebie, tam gdzie jego żona, korzystając z ekranu ściennego, wyjaśniała jakiś proces biologiczny. - Nie powinno tu jej być – mruknął nie do mnie, lecz do siębie. - A pan...? - zapytałem. Odwrócił do mnie głowę. - Nie – odparł krótko. - Czy to Tau was zmusiło? Nie odpowiedział. Reszta naszej wycieczki przywodziła na myśl biały szum elektrostatyczny. Sztuczne monomolekularne niebo, odległe i bezludne rzędy maszyn do rozbiórki struktury raf, cały stworzony przez człowieka podziemny świat... Nic, co widziałem albo słyszałem, nie mogło powstrzymać pęcznienia rakowatej narośli strachu – że jedno słowo Tau wystarczy, abym znów stał się niewidzialny, że zniknę w pozbawionej twarzy masie obrączek. A tym razem nie będzie tu żadnej Jule taMing, która by mnie odnalazła i uratowała. Paranoidalny strach wciąż przybierał na sile, aż w końcu dziko pragnąłem tylko jednego – mieć wszystko za sobą. Nie zadawałem już więcej pytań. Nikt się nie zainteresował dlaczego. 8 Kiedy Wauno wysadził mnie w końcu przy stanowisku, gdzie nasza ekipa zbierała wstępne dane, czas pracy dobiegał końca. Przebrnąłem wśród chaotycznie przemieszczających się osób i wziąłem się do roboty. Ścigały mnie szepty i spojrzenia innych. Ciekawe, co mówili o mnie przez cały

dzisiejszy dzień. Kiedy skończyliśmy zabezpieczać sprzęt na noc, w fioletowym powietrzu znów pojawił się transportowiec Wauno i, obrysowany złotem, wylądował nad brzegiem rzeki. Skończyłem zabezpieczać kontener i wyprostowałem się, wdychając bijący od pojazdu nikły zapach ozonu. Otworzył się luk. Wraz z innymi ruszyłem w tamtą stronę. Członkowie ekipy pogrążyli się w nieco bezładnej rozmowie, do której się nie włączyłem, bo czułem się zbyt wyczerpany kolejnym dniem, o którym nie miałem ochoty myśleć. Kissindra jak zwykle siedziała obok Wauno, pochłonięta rozmową o obłocznych wielorybach i rafach. To, co udało mi się podsłuchać, miało więcej sensu niż wszystkie dane Tau, które władowałem sobie w mózgownicę. Znów mnie zaciekawiło, jak zdołał się tego wszystkiego dowiedzieć, bo samo tropienie wielorybów chyba nie wystarczało. Kiedy wysiadaliśmy przed hotelem z transportowca, o mało go o to nie zapytałem, ale zabrakło mi energii. Jednak kiedy zmierzałem do wyjścia, on nieoczekiwanie zawołał mnie po imieniu. - Masz czas dziś wieczorem? Zawahałem się, nie bardzo wiedząc, dlaczego może go to interesować. - Taa – odparłem w końcu. Gestem wezwał mnie z powrotem do środka. Wyminąłem więc Kelly i Ezrę Ditreksena, który pakował się do transportowca w poszukiwaniu Kissindry. - Jesteś zaproszony na kolację – oświadczył Wauno, kiedy oparłem się o konsoletę tuż obok niego. Ktoś chciałby cię poznać... ktoś, kogo i ty powinieneś poznać, jeśli naprawdę chcesz się dowiedzieć czegoś o rafach. Z trudem udało mi się nie okazać zaskoczenia. - Gdzie? - zapytałem. Zdawało mi się, że miałem raczej zapytać: kto? - W Świrowie. Coś ścisnęło mi płuca. - Cholera. - Potrząsnąłem głową i odwróciłem się. - To nie będzie tak – przywołał mnie z powrotem jego głos. - Jak? - zapytałem, patrząc prosto na niego. - Jak to, co zrobili ci z Tau. Nie odrywałem od niego wzroku. - Dlaczego? - zapytałem w końcu. Przez chwilę chyba nie rozumiał. Potem jednak kiwnął głową, gdyż dotarł do niego sens pytania. - Bo ktoś jest ci winien przeprosiny. - A dlaczego akurat ty czujesz się za to odpowiedzialny? Dotknął wytartego mieszka, wiszącego mu na rzemyku u szyi. Wzruszył ramionami. - Chyba... dlatego. - Podniósł woreczek do góry, przyjrzał mu się. Zdałem sobie sprawę, że nigdy się z nim nie rozstawał, tak sąmo jak nie rozstawał się ze swoją lornetką – jakby oba przedmioty stały się częścią jego ciała. Mieszek zrobiono ze zwierzęcej skóry, tak dawno, tak bardzo dawno, że to, co niegdyś musiało być futrem, niemal kompletnie się już wytarło. Zdobiły go wystrzępione frędzle i niekompletne wzory z kolorowych paciorków. - Co to jest? - zapytałem cicho. - Relikt, a raczej dziedzictwo. Moi przodkowie nazywali to lekami. Ale nie przypominały naszych medycznych przylepek. To byIo lekarstwo duchowe. Talizman. Miało zapewnić bezpieczeństwo. - Wykrzywił usta w ironicznym półuśmiechu. - Tyle tylko wiem. Wszyscy, którzy mogliby mi coś więcej powiedzieć, już nie żyją. - Skąd to jest? - Z Ziemi – odparł, bawiąc się postrzępionymi frędzelkami. -Z Północoameryki. - Tam się urodziłeś? Potrząsnął przecząco głową. - Moi przodkowie odeszli dawno temu. Nie powiedział: „odeszli stamtąd”, tylko „odeszli”. Popatrzyłem na woreczek, który opuścił teraz z powrotem na pierś. - To, co stało się z Hydranami... - Wzruszył ramionami. - Zupełnie to samo. Pewnie dlatego ciągle tak mnie ciekawi, co się dzieje po drugiej stronie rzeki. Pewnie z tej samej przyczyny co ciebie.

Potarłem dłonią twarz, ażeby zyskać chwilę na zastanowienie. - Nie mogę – odrzekłem w końcu. - Hydranie mnie wyrzucili. Myślą, że jestem żywym trupem. - Nie ona. - Potrząsnął głową. - Ona jest inna. Uświadomiłem sobie, że mu wierzę, bo jest mi to bardzo potrzebne. - No to co powiesz? - zapytał. Przez długą chwilę nic nie mówiłem. Potem zapytałem, jakby nie miało to najmniejszego znaczenia: - Tylko ja i ty? Zawahał się na moment. - I ona. - Skinął głową w stronę Kissindry, która stała z Ezra w tyle transportowca i sprawdzała sprzęt. - Pojedzie? - Patrzył na nią w niepozbawiony znaczenia sposób, tak jakby starał się o niej za dużo nie myśleć. Usta zadrgały mi nerwowo. - Taa. Tak sądzę. - Zawołałem ją po imieniu, a ona przyszła, po drodze nadal rejestrując spojrzeniem inwentarz. Zaraz jednak wyłączyła cybernetyczne połączenia i całą swoją uwagę skierowała na nas. - Wauno zna Hydrankę, która chce z nami porozmawiać o rafach. Mówi, że jesteśmy zaproszeni na kolację. Czy jesteś gotowa przekroczyć rzekę? - Dziś wieczorem? - zapytała, patrząc na Wauno. Potwierdził skinieniem głowy. Jej twarz zaraz się ożywiła. - Byłam gotowa już przy urodzeniu. - Uśmiechnęła się radośnie. - Czy to twoja informatorka? - Chyba można ją tak nazwać – odparł ze wzruszeniem ramion. - Chociaż ja zwykle nazywam ją Babką. Uniosła pytająco brwi. - Ten termin wyraża szacunek i miłość – odpowiedział bez śladu zmieszania. - W stosunku do starszej osoby. Po chwili znów się uśmiechała. - Oczywiście, że chcę jechać. Myślę, że mówię to w imieniu nas dwojga... - Zerknęła na mnie. - Jasne, że tak – odpowiedział jej Ezra, materializując się znienacka za jej plecami. Mina mu zrzedła, kiedy zobaczył, że rozmawia z Wauno i ze mną. - Ale o czym właściwie mowa? Kissindra odwróciła się ku niemu, przez co umknął jej nagły błysk irytacji na twarzy Wauno. Widziałem, jak się waha, jak rozważa w duchu fakt, że Ezra nie został zaproszony, i jego ewentualną reakcję, jeśli nic mu nie powie. - Mamy szansę... spotkać się z informatorka, która wiele wie o rafach. - Zerknęła na Wauno, potem znów na Ezrę. - Po drugiej stronie rzeki. - „Świrowo” było słowem, którego nie używała nigdy. Ezra zesztywniał, nie będąc w stanie dostatecznie szybko ukryć reakcji. - Czy zorganizował to twój wuj? - zapytał. - Nie. - Splotła ręce na piersi i spojrzała na niego tak, jakby nie bardzo widziała sens tego pytania. To ktoś, kogo zna Wauno. Ezra spojrzał teraz na Wauno. - Jesteś pewien, że to bezpieczne – przy tym całym poruszeniu? W końcu, to porwanie... - Bezpieczne – uciął Wauno. - No cóż, powinniśmy dać znać twojemu wujowi... - Ezra zaczął zbierać się do odejścia. - To prywatne przyjęcie – dodał Wauno. - On nie jest na nie zaproszony. A jeśli to ci się nie podoba, zostań tutaj. Ditreksen zmarszczył czoło. Jeśli Wauno chciał się go w ten sposób pozbyć, to źle trafił. - Jeśli jesteś zdecydowana jechać – Ezra zwracał się teraz wyłącznie do Kissindry – to oczywiście jadę z tobą. Posłała mu wymuszony uśmiech, który on wziął za dobrą monetę. Wauno zacisnął szczęki. Ale zaraz wzruszył ramionami i zasiadł z powrotem za konsoletą. Kiedy wieczór zaczął przechodzić w noc, Wauno przewiózł nas na drugą stronę rzeki. Kissindra zajęła miejsce z przodu. Przez całą drogę dyskutowali o obłocznych wielorybach, rafach i o tym, jak ich obecność wpłynęła na kulturę Hydran. Ja ulokowałem się z tyłu i słuchałem. Ezra usiadł naprzeciw mnie; czułem, jak zerka na mnie ukradkiem, po złodziej-sku, przeszkadzające. W końcu musiałem i ja na niego spojrzeć.

- Czy to prawda, że byłeś kiedyś robotnikiem kontraktowym? - zapytał. Przeniosłem wzrok na Kissindrę, bo zdałem sobie sprawę, że tylko ona mogła mu o tym powiedzieć. Potem wróciłem spojrzeniem do niego. - I co z tego? - Zawsze mnie zastanawiało, jak to się stało, że ja i ty wylądowaliśmy w tym samym miejscu. - Ja musiałem kogoś zabić – odparłem. - A ty? Stęknął z obrzydzenia i odwrócił wzrok. - Czy Kissindra mówiła ci, że jej dziadek też był obrączką? Jego twarz pokryła się cętkami gniewu. - Kłamiesz. - Nie, to prawda – wtrąciła Kissindra, oglądając się przez ramię. - Naprawdę był, Ezro. - Nigdy mi nie mówiłaś... - A co? - zapytała. - Czy to dla ciebie taka różnica? Nie odpowiedział. Nawet Wauno na nas popatrzył, ale zaraz wrócił do swojej konsolety. Przez resztę lotu w kabinie panowała martwa cisza. Obserwowałem Świrowo, jego chaotyczne uliczki, światła będące tylko mglistym echem świetlistej geometrii Riverton. Patrząc z wysokości chmur i mając przed oczyma oba te miasta, mogłem je ze sobą porównywać i myślałem o tym, że pomimo tylu różnic ten wzór świateł na wodzie wyraża przecież zawsze tę samą potrzebę. Wbrew moim oczekiwaniom Wauno nie zaczął opuszczać się spiralnie między labirynt uliczek Świrowa. Przeleciał nad nim, nie zniżając się wcale, aż wreszcie niemal straciliśmy z oczu oba brzegi rzeki. Ditreksen przez cały czas wiercił się niespokojnie. Mruknął coś do Kissindry, kiedy zaczęliśmy się opuszczać nad pojedynczym światełkiem, które jaśniało wśród ciemności jak płomyczek świecy. Przytknęła palec do ust i się nie odezwała. Kiedy się zniżaliśmy, zdałem sobie sprawę, że światełko pochodziło z budowli o rozmiarach miejskiej rezydencji, podobnej do sąmotnej wysepki w tym morzu czerni. Wauno wysadził nas w strefie cienia za oświetlonym wejściem. Widziałem, że ktoś zbliża się do nas pod światło, ale niewiele dało się na razie powiedzieć o osobie, która nas oczekiwała. Luk się otworzył, a Wauno dał znak, żebyśmy się podnieśli. Zza swego fotela wyciągnął ukryte pudło i trzymając je oburącz, ruszył przodem. - Czy to nie są przypadkiem nasze zapasy...? - zagadnęła Kissindra. Obrzuciła go spojrzeniem, które mówiło wyraźnie, że choć nie chce go o nic oskarżać, to nie odpuści. Ale on tylko wzruszył ramionami. - To taka tradycja: kiedy się kogoś odwiedza, trzeba przynieść w darze coś do jedzenia. Wy zawsze możecie dostać więcej – dodał, ściszając głos i akcentując „wy”. - Wystarczy tylko poprosić. Przygryzła wargi. Popatrzyła w otwarte okienko luku, potem z powrotem na niego i skinęła głową. - Czekaj no – wtrącił się Ezra, podchodząc bliżej. - To taka tradycja. - Kissindra przytrzymała go za ramię, dopóki się nie uspokoił. - My zawsze możemy dostać więcej. Wzruszył ramionami, ale usta drgnęły mu mimowolnie. - Jesteśmy zaproszeni na kolację, tylko że trzeba przynieść własne jedzenie. Wauno popatrzył na niego z uśmiechem. Dźwigając swoje pudło, wyszedł po rampie na zewnątrz. W końcu i ja ruszyłem za resztą w stronę jaśniejącego światłem wejścia. Przez krótką chwilę wydało mi się, że czekająca na nas postać wygląda znajomo – niemal zdawało mi się, że w tej sylwetce rozpoznaję kobietę, którą widziałem na ulicach Świrowa, kobietę niosącą dziecko... Zamrugałem oślepiony, kiedy weszliśmy w strefę blasku, i zobaczyłem hydrańską kobietę, trzymającą na ręku dziecko. Zachwiałem się, zwolniłem kroku – i zobaczyłem staruszkę o plecach przygiętych ciężarem czasu i ciężarem dziecka, które trzymała w ramionach, hydrańskiego dziecka, nie ludzkiego. Oczy dziecka rozszerzyły się gwałtownie ze zdumienia, kiedy tak nagle pojawiliśmy się w tym świetle jak anioły. Może zresztą jak diabły. Natychmiast zmieniło się w małego, wijącego się piskorza. Kobieta postawiła je na podłodze. Dziewczynka zniknęła z łatki światła równie nagle, jak my się w niej pojawiliśmy. A wszystko to bez jednego słowa. Wziąłem głęboki oddech. Powietrze wypełniło mnie chłodem. Starałem się uwierzyć, że uciekła przestraszona widokiem nas wszystkich, nie tylko mnie jednego. Przysłuchiwałem się płynącym z

ciemności odgłosom, dźwiękom wydawanym przez rzeczy lub istoty, którym nie potrafiłem przyporządkować nazwy ani kształtu, pomrukom nocy w obcym świecie. Wiatr przywiewał egzotyczny zapach nieznanych mi liści. Postąpiłem o krok w głąb strefy światła. Wauno wyminął mnie ze swoim pudłem z zapasami. - Witaj, Babko. - Zatrzymał się przed staruszką i skłonił się lekko, mrucząc coś, czego nie zrozumiałem. Ona także skłoniła głowę i odpowiedziała tym samym. Brzmiało to jak namaste. Twarz kobiety poznaczyła mapa czasu, a kiedy się uśmiechnęła, linie te jeszcze się pogłębiały. Oczy zakrywało jej coś w rodzaju woalki, na tyle przejrzystej, że można było w nie zajrzeć, ale nadającej spojrzeniu nieco irytujący odcień zwątpienia. Wauno odstąpił do tyłu, wskazując na nas ręką; słyszałem, jak tu i ówdzie w strumieniu niezrozumiałej hydrańskiej mowy wyskakują nasze imiona. Wciąż uśmiechnięta, pochyliła teraz głowę przede mną, a jej uśmiech był tak otwarty, że natychmiast doszedłem do wniosku, iż musi coś ukrywać. Nie mogłem tylko rozpoznać co. Odezwała się do nas, także po hydrańsku, patrząc na mnie tak, jakby się spodziewała, że rozumiem, co mówi. Popatrzyłem niepewnie na Wauno. - Czy ona mówi tylko po hydrańsku? - Mówi, że wiedziała, że przybędziesz – odpowiedział, wzruszając ramionami. Nie wiedziałem, czy ma na myśli całą planetę, czy tylko tę kolację. - Namaste – mruknąłem i skinąłem głową w ukłonie. Babka także pokiwała głową, jakby to jej zupełnie wystarczało. Popatrzyła teraz na trochę onieśmieloną Kissindrę i na Ezrę, który stał naburmuszony, a potem przeniosła wzrok z powrotem na Wauno i mnie, jakby próbowała coś wyczytać ze sposobu, w jaki się ustawiliśmy. Być może dowiadywała się przy tym znacznie więcej, ale czy naprawdę i co dokładnie, tego już nie potrafiłem powiedzieć. W końcu wykonała zapraszający gest i powoli poprowadziła nas do środka. - Co znaczy namaste? - zapytałem Wauno, kiedy podążaliśmy za nią do środka. - To znaczy: jesteśmy jednością – odparł z półuśmiechem. Patrzyłem, jak Babka sunie powoli przed nami, a z każdym jej ruchem podskakuje na karku ciężki biały kok. Nosiła długą tunikę do luźnych spodni, w stylu, którego nie spotykało się po drugiej stronie rzeki. Uwolniona od ciężaru dziecka, znów miała proste i mocne plecy. Ale mimo to poruszała się powoli, uparcie, jakby wymagało to dużego wysiłku woli. Zainteresowało mnie, ile może mieć lat. Potem obejrzałem się na Wauno. - Jak się nauczyłeś mówić po hydrańsku? W sieci Tau nie ma żadnych plików... - Owszem, są. - Zerknął na mnie z ciekawością. Poczułem, że pięści zaciskają mi się mimowolnie. - Możesz mi jakiś załatwić? Skinął głową twierdząco. - Co to za miejsce? - Szliśmy teraz długim korytarzem, wzdłuż którego ciągnął się szereg zamkniętych drzwi. Budynek miał ten sam falisty, nieliniowy zarys co Sala Wspólnoty, ale bez tamtych bujnych zdobień. - Co tu było? Jest stary... - Jego wiek przygniatał moje myśli tak, jak dziecko ciążyło staruszce. - Ja... - Tak, jest stary – mruknął za moimi plecami Ezra. - Bystrość twoich obserwacji zadziwia mnie nieustannie. - Przypuszczam, że nazwalibyście to klasztorem – odpowiedział mi Wauno, ignorując zarówno Ezrę, jak i spojrzenie, jakie mu posłałem. - Miejsce odosobnienia. W naszym języku nie ma na to lepszego słowa. Chyba nikt już nie pamięta, ile to ma lat. Może gdzieś w archiwach znalazłoby się jakieś daty, ale wiele materiałów historycznych już zaginęło. Tradycja religijna, do której należał, także już prawie nie istnieje. Budynek stał przez lata opuszczony. Ciekawiło mnie, jak mogły wyglądać wierzenia pierwotnych mieszkańców tego miejsca; co sprawiło, że utracili wiarę i porzucili budynek. - A teraz? - zapytałem, kiedy Babka zatrzymała się przed jednymi z zamkniętych drzwi. Drzwi otworzyły się, chociaż ich nie dotknęła. Nigdzie też nie widziałem automatycznego czujnika. - Przez większość czasu Babka pozostaje tu sama. Jest oyasin. To znaczy mniej więcej „pamięć”, „lampa”, a czasem „przechowujący tradycję”. Babka zniknęła za drzwiami i wnętrze zaraz rozjaśniło się światłem.

- A co to za dziecko widzieliśmy? - zapytała cicho Kissindra. Odwróciłem się, już stojąc w drzwiach. Wauno obdarzył nas jednym z tych swoich wzruszeń ramionami i odparł: - Czasem przychodzą tu ludzie z miasta i zostają na jakiś czas, kiedy chcą się od wszystkiego oderwać. Z warunków, jakie tam widziałem, wnioskowałbym, że sporo osób musi chcieć się od wszystkiego oderwać. - Ilu jest teraz tutaj? - Bo ja wiem – odparł, potrząsając głową. - Przecież nie czytam w myślach. Babka już na nas czekała, zasiadłszy przy niskim stole o krawędziach równie swobodnie rozfalowanych jak wszystko dookoła. Nie było krzeseł, tylko maty. Światło pochodziło z umieszczonego na środku stołu naczynia, w którym tkwił zanurzony w oliwie płonący knot. Moim oczom oświetlenie takie wystarczyło, żeby w pomieszczeniu było jasno jak w dzień. Ale ja miałem oczy Hydranina. Reszcie pewnie wydawało się tutaj ciemno. Z lampki wydobywała się wąziutka, spiralna smużka dymu. Wreszcie zacząłem się rozluźniać, kiedy zdałem sobie sprawę, że udało mi się dobrnąć aż tutaj, a jeszcze nikt mnie nie zaatakował, Babka mnie nie wyrzuciła ani też nie zabiła mnie na miejscu jakaś niewyczuwalna siła, energia potencjalna całych tysiącleci, zmagazynowana w ścianach tego budynku – jak błyskawica, czekająca tylko na kogoś takiego jak ja, kto by ją wyzwolił. Wciągnąłem głęboko powietrze, wdychając ciepłe i ciężkie wonie wypełniające pokój. Powietrze było gęste od korzennych aromatów, których nigdy przedtem nie czułem, może z wyjątkiem tamtego wieczoru, kiedy stanąłem w wybitej w ścianie dziurze, wiodącej do jadłodajni w Świrowie. Przysiadłem na macie i zapatrzyłem się na siedzącą po drugiej stronie stołu staruszkę. Zielone oczy badały mnie, niemal bez jednego mrugnięcia, kiedy inni sadowili się dookoła. Przełknąłem ślinę, trzymając ręce z dala od blatu stołu – przynajmniej dopóki nie nauczę się, jakie tu panują zasady. Kiedy już wszyscy się usadowili, Babka znów zaczęła coś mówić, wskazując na środek ciemnej, drewnianej deseczki, gdzie stało półkolem pół tuzina małych ceramicznych czarek dookoła bursztynowego, pękatego szklanego naczynia z jakimś płynem. Z rozmiarów czarek zorientowałem się, że to raczej nie woda. Pewnie jakiś trunek, bo alkohol na ludzi i Hydran działał mniej więcej tak samo. Zapewne to mocny trunek. - Chce, żeby każde z nas wzięło sobie jedną czarkę – wyjaśnił Wauno, a Babka wskazała na mnie. Sięgnąłem po pierwszą z brzegu, ale zanim ją wziąłem, zorientowałem się, że poszczególne naczyńka są inne. Każde uformowano i pomalowano oddzielnie, każde miało swoisty, subtelny charakter. Obejrzałem wszystkie, czując, jak spojrzenia pozostałych skupiają się na mojej zawieszonej w powietrzu ręce, a sekundy mijają. Ezra poprawił się na macie i demonstracyjnie westchnął. Sięgnąłem po czarkę po drugiej stronie półkola – tę, która podobała mi się najbardziej. To próba. Ciekawe, co mój wybór powie o mnie Babce; czy może chodzi o sam akt wybierania? A może nie chodzi tu w ogóle o żadne próby. Teraz nad stolikiem zawisła w powietrzu ręka Kissindry. Dziewczyna zerknęła na mnie, potem na Wauno, który skinął głową. Wybrała czarkę, sięgając przeze mnie. Potem wybierał Wauno, powoli, uważnie. Ezra złapał za czarkę, która stała naprzeciw niego, i przyciągnął ją ku sobie z niecierpliwym zgrzytnięciem o blat. W mojej czarce, we wszystkich czarkach od razu, pojawił się nagle płyn o głębokim, złotym kolorze. Ezra szarpnął się w tył. Usłyszałem spłoszone syknięcie Kissindry, Wauno zaś patrzył w swoją czarkę, jakby nie stało się nic niezwykłego. Ciekawe, czego by trzeba, żeby wydobyć z niego żywszą reakcję. Jakoś zdołałem przemóc własne zaskoczenie w nadziei, że przynajmniej obecni tu ludzie niczego nie zauważą. Babka także wybrała czarkę – ręką, jak wszyscy inni. Ale udało mi się wychwycić moment zmiany w jej naczyniu: w jednej chwili było puste, w następnej już pełne. Uniosła czarkę. Wauno uniósł swoją, a reszta z nas poszła za jego przykładem. Babka zaczęła wypowiadać jakieś słowa, które wkrótce przybrały kształt melodii, przechodząc w coś, co pewnie było modlitwą. Smużka bladego dymu znad płomyczka w centrum stołu zaczęła pruć się jak jedwabna lina na coraz cieńsze i delikatniejsze niteczki. siędziałem jak zahipnotyzowany, wdychając zapach napoju w czarce, i

patrzyłem, jak pojedyncze niteczki dymu zaczęły zataczać w powietrzu koła. Dymne obrazy zniknęły, urwały się tak samo nagle jak pieśń starej kobiety. Płomień zamigotał i wyrównał się. Dym unosił się teraz pionową, niczym niezakłóconą smugą. Babka przyglądała mi się przez stół; wstrzymałem oddech. Ale po chwili jej oczy zwróciły mi wolność, o nic nie oskarżając. Przez następną długą chwilę przyglądała się Ezrze, ale ten ostentacyjnie ją ignorował. Nagle dym z lampki pomknął w bok, jak porwany przeciągiem, prosto w oczy Ezry. Zakaszlał i zamachał rękoma. Nie było żadnego przeciągu. Uśmiechnąłem się pod nosem. Babka wzniosła ku nam czarkę i powiedziała; - Namaste. Powtórzyłem za nią jak echo, razem z Kissindrą i Wauno. Babka pociągnęła łyk, a my po kolei poszliśmy za jej przykładem. Pierwszy łyk wziąłem ostrożnie, żeby się przekonać, co właściwie piję. Napój był mocny, tak jak się spodziewałem. Zobaczyłem, że oczy Kissindry zachodzą łzami; uniosła wysoko brwi i pociągnęła następny łyk. Ezra w końcu także się napił i zaraz zakaszlał. Opróżniłem czarkę jednym haustem i uśmiechnąłem się otwarcie. Czarka zaraz napełniła się z powrotem. Ale tym razem już nie piłem, pamiętając, że od rana nic nie jadłem. Przypomniał mi się zapach jedzenia i zacząłem się zastanawiać, gdzie też ono może być, żałując przy tym, że nie stoi na stole. Kiedyś cały dzień chodziłem o pustym żołądku i to było normalne, ale to stare dzieje. Stojąca niedaleko mnie karafka wraz z ostatnią z czarek zniknęły nagle. Na ułamek sekundy stół został zupełnie pusty, a potem pojawiło się na nim naczynie w kształcie pierścienia, którego przestrzeń w środku wypełniała teraz lampka. Płomień zamigotał i dym skręcił się spiralnie. Poczułem delikatny powiew, spowodowany wymianą materii i energii. Babka, spoglądając na mnie, uśmiechnęła się i znowu zaczęła coś mówić. Popatrzyłem pytająco na Wauno. - Babka mówi, że czas jeść. - Wskazał półmisek wypełniony czymś, co wyglądało jak gulasz. Mówi, że ty masz zacząć, bo już od bardzo dawna jesteś głodny. - Popatrzył przy tym na mnie dziwnie, jakby sam także nie bardzo wiedział, co mają znaczyć te słowa. Opuściłem wzrok na blat stołu. Nie znalazłem przed sobą ani naczynia, ani innych sztućców niż te, które wziąłem za chochelki i które czekały przy półmisku. - Jemy z jednej miski – wyjaśnił Wauno. -Taki jest zwyczaj. Śmiało. Sięgnąłem i zanurzyłem w potrawie łyżkę na długim trzonku. Kiedy zbliżałem ją do warg, wszyscy obserwowali mnie z takim napięciem, jakbym rozbrajał bombę. Zastanowiło mnie, czy Hydranie w ogóle używali łyżek. Wziąłem potrawę do ust. Ostra mieszanka smaków, korzenna, słodko-kwaśna, wypełniła mi głowę wspomnieniami. Pamiętam to, pamiętam... Pokój, ale nie ten... Oczy, zielone oczy jak oczy tej staruszki, jak moje, ale w cudzej twarzy... Ciepły pokój, który dawał mi schronienie, i ciepło ramion mojej matki, jej myśli szepczące z miłością moje imię... moje jedyne i prawdziwe imię, które można wypowiadać tylko w myślach... Przełknąłem i zachłysnąłem się oddechem, potem szybko oczyściłem sobie głowę płonącym łykiem bezimiennego trunku. Siedziałem, mrugając rozpaczliwie, kiedy ogień sięgnął oczu. Wzrok jednak zaraz mi się przejaśnił i spojrzałem na Babkę. Nie poruszyła się ani nie odezwała, tylko przyglądała mi się nieprzerwanie zza swojego welonu, z głową przekrzywioną lekko na bok. - I jakie jest? - zapytał Wauno. - Ostre – szepnąłem. Zaczerpnąłem z naczynia kolejną porcję. Tym razem trzymałem wzrok wbity twardo w blat stołu, żeby nie słyszeć głosów, które rozbrzmiewały echem w obwodach moich myśli. Przełknąłem i jadłem dalej. Zaraz dołączył do mnie Wauno. Kątem oka zobaczyłem, że Kissindra jednym haustem jak lekarstwo wychyla drugą czarkę trunku i sięga po łyżkę. Zerknęła przy tym na Ezrę, który wciąż siedział sztywno obok niej, jakby kij połknął. Nie lubi świrów. Zaciekawiło mnie, jak mocno reaguje w środku na cały ten psychotroniczny pokaz. Nawet się nie ruszył, żeby spróbować jedzenia. Nie byłem pewien, czy wziął ze swojej czarki więcej niż ten jeden łyczek.

- Co w tym jest? - zapytał znienacka. - Wiem, że ten zjadłby wszystko... -Wskazał na mnie podbródkiem. - Ale większość ludzi ma więcej zdrowego rozsądku. - Popatrzył przy tym na Kissindrę tak, jakby się spodziewał, że zaraz się z nim zgodzi. Ona jednak podniosła do ust łyżkę z potrawą i spróbowała. Przyglądałem jej się uważnie: po chwili na usta z wolna wypłynął uśmiech. - Dobre – pochwaliła, mierząc Ezrę spojrzeniem. - Na twoim miejscu nie spieszyłbym się tak z jedzeniem czegoś, o czym nie masz najmniejszego pojęcia – mruknął. - To tylko warzywa i przyprawy – wyjaśnił mu Wauno. - Niektóre tradycyjne, hydrańskie, niektóre nasze. W ich pożywieniu nie ma nic, co mogłoby nas niepokoić. To wegetarianie. Ezra skrzywił się tylko. - Maniok to też warzywo, ale jeśli bulwy nie przygotuje się w odpowiedni sposób, jest trujący. Poza tym to niehigienicznie jeść z jednej miski. - Machnął ręką w stronę naczynia. - I wszystko tu jest takie... obce. - Ciekawe, co martwiło go bardziej: jedzenie, sposób podania czy jak zjawiło się na stole. W tej chwili pojawiło się przed nim nowe, mniejsze naczynie. Wypełniała je ta sama potrawa. Szarpnął się do tyłu, jakby to było żywe stworzenie. Babka powiedziała coś, wskazując palcem na Ezrę, który siędział wpatrzony gniewnie w naczynie i stawał się coraz bardziej pochmurny. - Babka mówi, że nie powinieneś jeść z nami – rzucił Wauno beznamiętnym tonem. - Mówi, że jesteś chory. Ezra podniósł na nich wzrok i zacisnął usta. - Mówi, że powinieneś napić się herbaty uslo. Poczułbyś się zaraz o wiele lepiej. -Wauno uśmiechnął się. Babka także. - To pewnie środek przeczyszczający – mruknąłem pod nosem. - Już dość – zawołał Ezra, zrywając się od stołu. - Nie mam zamiaru dłużej na to pozwalać. Nie przyszliśmy tutaj, żebyś mógł stroić sobie z nas żarty, ty albo ten... - Urwał, prześliznął się spojrzeniem po Babce i zatopił je we mnie. - Jaki „ten”? - zapytałem, odkładając łyżkę. - Przestańcie, na litość boską. - Kissindra powstrzymała mnie jednym spojrzeniem. Ezra złapał ją za ramię i usiłował podnieść z podłogi. Wyrwała mu się gwałtownie. - Ezra, siadaj! Przepraszam... Obróciła się i powędrowała spojrzeniem od Wauno do Babki. - Wauno, wszystko jedno, czy to był twój pomysł, czy tego świra, jednakowo cuchnie – odezwał się Ezra, wciąż stojąc. - Masz nas w tej chwili zabrać z powrotem do Riverton. - Chwileczkę – wtrąciła Kissindra, podnosząc się z maty. - Jak mnie nazwałeś? - zerwałem się na równe nogi, jeszcze zanim zdążyła wstać. - Słyszałeś. - Hej. - Wauno jednym płynnym ruchem podniósł się spod- logi i wyciągnął przed siebie dłoń. Zabiorę każdego, kto zechce wracać. Wcale nie musisz z nim iść – popatrzył na Kissindrę – jeśli nie chcesz. Wędrowała wzrokiem ode mnie do Ezry i zobaczyłem, że jej twarz tężeje. - Owszem, chcę – odpowiedziała, ale jej słowa były niczym kamienie. Odwróciła się do Babki i mruknęła: - Mam nadzieję... Namaste. - Ukłoniła się lekko, mimo wszystko nie zapominając o przyjętych formach. Ruszyła w ślad za Ezra, który zdążył już wyjść. Skinąłem głową Babce i ruszyłem za nimi. Walczyłem z własną złością, starałem się nie dopuścić, żeby mnie ogłupiła, żeby pozostała za mną jak całun w tych pokojach, w których każdy będzie się teraz nią dławił... Kiedy wyszedłem na zewnątrz, Kissindra i Ezra krzyczeli na siebie. Jego twarz czerwieniała w świetle, jej oblicze do połowy krył mrok. Złapałem Ezrę za ramię, obracając go ku sobie. - Daj spokój – rzuciłem. - Przecież każdy cię tu czuje... Wyrwał mi się, a twarz pałała mu obrzydzeniem albo jeszcze paskudniejszym uczuciem. - Trzymaj łapy przy sobie, ty zboczeńcu, ty...

- Świrze? - podsunąłem. - Świrze! - wrzasnął, zwijając ręce w pięści. - Ty cholerny świrze! - Przynajmniej nie jestem cholernym dupkiem – odparłem. Rzucił się na mnie. Widziałem to wszystko jak w zwolnionym tempie, zamiar był tak oczywisty, jakbym czytał w myślach. Podstawiłem mu usztywnioną rękę, nadział się na kłykcie i runął na ziemię, jakbym go walnął kamieniem. Patrzyłem, jak wije się po ziemi, krwawi i klnie, patrzyłem, jak Kissindra opada przy nim na kolana, dotyka go, okrywa troskliwie. „O mój Boże” - mówiła, a on trzymał się za twarz i jęczał: - Bój dos, złabał bi dos... Obok mnie stanął teraz Wauno. Stał tak, nie mówiąc ani słowa, z rękoma splecionymi z tyłu i ustami wykrzywionymi w ledwie dostrzegalnym grymasie. Kissindra obrzuciła nas spojrzeniem, jakim chyba nigdy dotąd nie uraczyła żadnej istoty. - Pomóżcie mi, do diabła! Wauno wysunął się przede mnie i pomógł jej postawić Ezrę. Ruszył z nimi w stronę transportowca, obejrzał się przez ramię. - Wrócę po ciebie. - Co? - zdumiałem się. - Czekaj... - Babka chce, żebyś został. Chce z tobą porozmawiać. Wrócę. Cholera. Zacząłem iść za nimi, ale Kissindra jednym spojrzeniem osadziła mnie w miejscu. Patrzyłem, jak wsiadają do transportowca, unoszą się w górę i pozostawiają mnie tutaj. - Teraz może czas znów ruszyć do przodu – odezwał się ktoś za moimi plecami. Obróciłem się na pięcie. To Babka. Przez jedną chwilę zdawało mi się, że odezwała się w moich myślach. Ale nie. - Mówisz standardem? - wyrwało mi się jedyne, co miałem teraz w głowie. Pamiętałem przecież, że Wauno tłumaczył nam jej słowa, ale naszych nie tłumaczył. Myślałem, że czyta w myślach, ale okazuje się, że wcale nie musiała. - Oczywiście. - Znów uśmiechnęła się tym samym szczerym uśmiechem zadowolenia, który jednak wcale nie wydał mi się taki prosty. -Teraz możemy zjeść w spokoju. - Skłoniła głowę, zapraszając mnie z powrotem do środka. Poszedłem za nią przez labirynt korytarzy do pokoju, w którym czekało na nas jedzenie. Kiedy przekraczałem próg, zapach znów wywołał wspomnienia – przez chwilę wchodziłem do innego pokoju, w innym punkcie czasoprzestrzeni... Przed samymi drzwiami zatrzymałem się, ale Babka podeszła do stołu i na nowo zajęła miejsce. Popatrzyła na mnie wyczekująco, a nitka dymu wiła się delikatnie na tle jej twarzy. W migotliwym świetle ta twarz zdała mi się jedną wielką tajemnicą. Skupiłem na niej myśli, ruszyłem w tamtą stronę i po chwili już klękałem na miejscu, które zajmowałem przedtem. Babka natomiast nie zrobiła ani nie powiedziała nic, jakby nie docierało do niej to, co czuję lub myślę. Odniosłem wrażenie, że jeśli nie zabiorę się do jedzenia, ona także nie zacznie. Tak więc jadłem, wypełniając pustkę w myślach fizycznym doznaniem, żyjąc bieżącą chwilą – tak jak się tego nauczyłem na ulicy, wstrzymując przeszłość i przyszłość, na jak długo się dało. Babka w milczeniu jadła wraz ze mną. Nie korzystała z łyżki, ale żuła i przełykała dokładnie tak samo jak ja, rozkoszując się smakiem i składem potrawy. Zastanawiałem się, czy to panujące między nami milczenie jest zgodne z jej wolą, czy po prostu uszanowała moją. Przyszło mi na myśl, że może dla niej to jak spożywanie posiłku w pustym pokoju. Od czasu do czasu zerkałem na puste ściany. Nie było tu żadnych okien ani nawet obrazów, które ożywiłyby monotonię zamkniętej przestrzeni. Zastanawiałem się, czy była zbyt biedna, żeby móc pozwolić sobie choćby na najtańsze holobrazy, czy może ta surowość jest zamierzona. Może Hydranie nie miewali takich klaustrofobicznych odczuć jak ludzie, bo wiedzieli, że zawsze i zewsząd mają wyjście. Przyszła mi na myśl kobieta uciekająca z porwanym dzieckiem. Potem Świrowo i to, co tam widziałem. Przypomniało mi się także Stare Miasto, kiedy smak jedzenia podsycił wspomnienia.

Myślałem o pułapkach, czyhających wszędzie i na każdego – najróżniejsze pułapki, które zawsze w końcu okazują się tylko jedną i tą samą. Życie to pułapka – wszystko jedno, ludzkie czy hydrańskie – a wydostać się z niej można tylko w jeden sposób... Jadłem dalej, usiłowałem siedzieć tak samo nieruchomo jak kobieta, która mi się przyglądała, starałem się, żeby moje myśli były tak samo puste jak te ściany. Ale im dłużej przyglądałem się ścianom, tym wyraźniej zacząłem dostrzegać na powierzchni subtelny szlak pęknięć i rys, tworzących różnorodne wzorki, w których po chwili zaczynały błądzić myśli patrzącego, aż docierał w końcu w ciche rejony własnej duszy. W końcu wyprostowałem się i otarłem usta; przynajmniej jeden rodzaj głodu zaspokoiłem. Babka także się wyprostowała i przestała jeść. Nie wiedziałem, czy przestała, bo ja przestałem, czy może jadła dotąd tylko dlatego, że ja nadal byłem głodny. Podniosłem na nią wzrok. Kocie oczy nie odrywały się od mojej twarzy. Do pomieszczenia weszło dwoje hydrańskich dzieci. Poruszały się tak cicho, że nie słyszałem, jak się zbliżają, ale co dziwne, ich pojawienie się wcale mnie nie zaskoczyło. Ukłoniły się, pozbierały naczynia i odniosły półmisek. Nie odezwały się ani słowem, ale kiedy wychodziły, złapałem je na tym, że przyglądają mi się ukradkiem. Słyszałem też, jak szepczą między sobą w holu. Zastanowiło mnie, dlaczego Babka po prostu nie odesłała naczynia sama, w taki sam sposób, w jaki postawiła je na stole. Rozmyślałem przez chwilę o tym, jak cały ten rytuał jedzenia aż ociekał psycho. Jeśli Babka chciała wyłożyć nam przed nosy fakt, że ona ma Dar, a my nie, że teraz jesteśmy na hydrańskiej ziemi – obcy – nie mogła uczynić tego w bardziej oczywisty sposób. Zastanowiło mnie, do czego właściwie zmierza. - Masz wiele pytań – odezwała się, kiedy już zdecydowałem się jedno z nich zadać. Pokiwałem głową z mimowolnym uśmiechem. Mogła mi to wyczytać prosto z głowy albo zwyczajnie, z wyrazu twarzy. - Czy zaaranżowałaś ten obiad tak, żeby tamci się wynieśli? - Dlaczego tak mówisz? - Wychyliła się do przodu z głową przekrzywioną lekko na bok, jakby miała kłopoty ze słuchem. Nie pierwszy raz widziałem u niej ten gest. Nagle zdałem sobie sprawę, że to nie moich słów nie rozumie. - Tak się tylko zastanawiałem – mruknąłem. Twarz jej drgnęła, jakby musnęło ją coś niewidzialnego. W końcu powiedziała: - Podążam Drogą Świata. Każdy, kto trzyma się tej drogi, odkryje w końcu to, co było mu przeznaczone. - Aha. - Oplotłem ramionami kolana. Zabrzmiało to jak pseu-domistycyzm, jaki wraz z miłością do innych istot rozumnych głosiło całe mnóstwo ludzkich religii. O ile się zdążyłem zorientować, na ogół była to propaganda przemieszana na pól z hipokryzją. Ale może dla Hydran, taka wiara ma rzeczywistą wartość. Przecież mają dar prekognicji – zdarza im się czasami widzieć fragmenty przyszłości. Przypomniała mi się ostatnia scena z Kissindrą i Ezra, pomyślałem też zaraz o tym, co mnie czeka, kiedy znów ich zobaczę. - Czy Wauno wie, że mówisz w naszym języku? - On mówi naszym językiem – odparła, jakby to wszystko wyjaśniało. - Dlaczego nie zadasz mi jakiegoś prawdziwego pytania? Roześmiałem się, potem się skrzywiłem. - Dlaczego mnie nie nienawidzisz? Spokojne wody jej twarzy przecięła zmarszczka. Przycisnęła dłonie do oczu, potem znów na mnie spojrzała. - Dlaczego miałabym cię nienawidzić? - Nie mogę korzystać z psycho. Hanjen... cała Rada wyrzuciła mnie, kiedy zdali sobie sprawę... - Nie wykorzystujesz swojej psycho, ponieważ sobie tego nie życzysz – wpadła mi w słowo. - Nie rozumiesz...

- Rada straciła z oczu Drogę – ciągnęła, jakby moja mowa była dla niej równie nieprzejrzysta jak moje myśli. - To się stało dawno temu, zanim się jeszcze urodziłeś. Już niczego nie widzą jasno... Odniosłeś straszliwą ranę. Musisz ją trzymać zamkniętą – powiedziała łagodnie – dopóki się nie zagoi. Jesteś dobry. Czułem, że twarz znów zalewa mi rumieniec. - Nic nie rozumiesz! Zabiłem kogoś... - No tak... - odezwała się, jakby wreszcie zaczęła pojmować. - Już sobie pójdę – zacząłem podnosić się z miejsca. - Jesteś cudem – oznajmiła i złożyła przede mną ukłon. -Twoja obecność napawa mnie pokorą. - Nie jestem żadnym pieprzonym cudem – palnąłem, dusząc się z gniewu. - Jestem tylko pieprzonym mieszańcem. - Ruszyłem w stronę drzwi i stanąłem jak wryty, bo ktoś właśnie przez nie wchodził. Hanjen. On także przystanął, gapiąc się na mnie dokładnie tak samo jak ja na niego. - Co ty tu robisz? - zapytał. - Wychodzę – odparłem. Chciałem go wyminąć, ale zablokował mi drogę. Spojrzał na Babkę i rzucił coś po hydrańsku ostrym, kłótliwym tonem. Zaraz potem w pokoju zapadła martwa cisza. Tylko z ich twarzy mogłem wywnioskować, że nadal ze sobą rozmawiają. W końcu Hanjen obrócił się do mnie i wykonał ukłon głębszy, niż kiedykolwiek złożył przed człowiekiem. - Namaste – mruknął. Wyraz jego twarzy zmienił się tak bardzo, że sam już nie wiedziałem, co o tym wszystkim sądzić. - Proszę, wybacz mi – dodał. - Zachowałem się w sposób, który przyno-si mi wstyd. Ściągnąłem brwi, nie bardzo wiedząc, co ma na myśli, potem wzruszyłem ramionami, bo wydało mi się, że to rodzaj przeprosin, i próbowałem go wyminąć. Złapał mnie za ramię, ale zaraz puścił, kiedy zmierzyłem go spojrzeniem. - Zostań, proszę – powiedział. - Musimy dokończyć to, po co tu przyszliśmy. - Niby co? - spytałem kwaśno. - Wzajemne zrozumienie – odparł bez śladu emocji na twarzy. - Usiądź – odezwała się teraz Babka. - Usiądź, Bian. Obejrzałem się przez ramię, nie bardzo wiedząc, kogo może mieć na myśli. Patrzyła prosto na mnie. Przywołała mnie gestem jak uparte dziecko. - Nazywam się Kot – rzuciłem. Potrząsnęła głową i jeszcze raz wezwała mnie gestem, żebym usiadł. Ja, nachmurzony, pozostałem na miejscu. - Kot to twoje imię między ludźmi – wyjaśnił Hanjen. - A to jest hydrańskie imię, które nosisz, kiedy jesteś z ludem swojej matki. Odebrało mi mowę. W końcu spojrzałem na Babkę, zastanawiając się, dlaczego po prostu nie powiedziała mi tego sama... Ale rozmowy z ludźmi to nie jej sprawa, tylko jego. A nie mogła przecież wsunąć mi go w myśli. Może zmęczyło ją mówienie. - Co znaczy Bian? - zapytałem. - Znaczy „ukryty” - odparł z uśmiechem Hanjen. - Czy to jakiś żart? - zapytałem, bo nie miałem pojęcia, dlaczego się tak uśmiecha, nie był przecież żadnym moim szczególnym przyjacielem. Wyraźnie nic nie rozumiał. - Nie – odpowiedział. Wyminąłem go, przyciągany do stolika tak, jakby Babka wytwarzała pole magnetyczne. Hanjen ruszył za mną i przystanął, wpatrzony w pusty blat stołu. - Spóźniłem się na kolację – zmartwił się. Babka potrząsnęła głową z uśmiechem. Dzieci, które zabrały półmisek, na jej milczące wezwanie zjawiły się zaraz w drzwiach za naszymi plecami, jak wyczarowane z powietrza. Wniosły potrawę i postawiły na stole tak ostrożnie, że płomień lampki ledwie się zachwiał. Hanjen także się uśmiechnął i lekko się skłonił w stronę dzieci i Babki, zanim wreszcie usiadł, krzyżując nogi po turec-ku. Zaczął jeść bez używania łyżki. Popatrzył na mnie i przerwał, przełykając pospiesznie, bo

zdał sobie sprawę, że z człowiekiem nie może się porozumiewać, jednocześnie jedząc. - Wybacz – wymamrotał. - To był długi spacer. Jestem bardzo głodny. - Przyszedłeś tu na piechotę ze Świ... z miasta? - zapytałem, a kiedy skinął głową na potwierdzenie, dodałem: - Dlaczego? Nabrał jedzenia w usta. - Z szacunku – odparł, jakby to było oczywiste. - Do czego? - naciskałem zirytowany. - Do siebie – mruknął, przeżuwając. - Do swojego ciała. Daru, swojej wiary. Potrząsnąłem tylko głową. - Taka jest Droga. - W jego głosie zaczęły już pobrzmiewać tony zniecierpliwienia, zobaczyłem, że zerka w stronę Babki, jakby go napomniała, a zaraz potem przełyka tę irytację jak jedzone właśnie warzywa. - Ciało i umysł należy na równi szanować, inaczej osoba nie osiągnie prawdziwej jedności. To oyasin mnie tego uczy. - Oyasin? - powtórzyłem. Tak przedtem nazwał ją Wauno. - To znaczy „przewodnik”. Jest naszą przewodniczką na Drodze i strażniczką naszej wiary i tradycji. Popatrzyłem na Babkę. Taka definicja pasowała do wyjaśnień Wauno, nie wiedziałem tylko, skąd ten ton głębokiego szacunku w jego głosie. - Chcesz powiedzieć „przywódca religijny”? - Nie „przywódca” w takim sensie, w jakim używają tego słowa ludzie. „Przewodnik” jest znacznie bliższe prawdziwego znaczenia. Ke jest wszędzie – to życiowa siła Wszechduszy, coś, co mógłbyś nazwać „dobrem w nas”. Ale jest tylko jedna Droga, którą każdy z nas musi znaleźć samodzielnie... - Popatrzył na Babkę tak, jakby potrzebował jej wsparcia. -Trudno to wyjaśnić słowami. - Droga, o której da się opowiedzieć, to nie jest wieczysta Droga – oznajmiła Babka. Przypomniałem sobie, w jaki sposób członkowie Wspólnoty dzielą się imionami – tymi mówionymi i tymi prawdziwymi. Hanjen westchnął. - Większość z nas już nie wierzy w istnienie ke. To właśnie jedna z przyczyn, dla których zdecydowałem się szukać Drogi pod przewodnictwem oyasin. Usiadłem po turecku w połowie drogi między nimi. Przyglądałem się, jak Hanjen zajada. - Jadłem kiedyś coś takiego. Dawno temu. Podniósł wzrok, najpierw na Babkę, potem na mnie. - Naprawdę? - zapytał. - Gdzie? - Wydaje mi się, że tak gotowała moja matka. Przerwał jedzenie. - Mieszkałeś tu jako dziecko? Potrząsnąłem przecząco głową. - Na Ardattee. W Starym Mieście... w miejscu, gdzie Federacja wyrzuca śmieci. Ale on nadal wpatrywał się we mnie, jakby nie bardzo rozumiał, o czym mówię – wypadł z toku moich myśli, bo nie miał żadnego punktu zaczepienia. - To taki punkt przesiedleńczy. Wylądowała tam garstka Hydran, których przedtem wyrzucono z ich własnych planet. Ale teraz jest tam najwięcej ludzi... Tych, którzy nie pasują do keiretsu takich jak Tau. Zamrugał oczyma. - Gdzie jest teraz twoja matka? - Nie żyje. Od dawna. - Potrząsnąłem głową. - Tyle tylko wiem. - A twój ojciec? Czy był... człowiekiem? - Wyglądał jak ktoś, kogo prowadzą w obcym miejscu z zawiązanymi oczyma. Wreszcie zaczynało do niego docierać, jak mogę się czuć. Wzruszyłem ramionami. - O nim nic nie wiem. - Zwykle gdy tylko o tym pomyślałem, przypominałem sobie słowa korb sprzed dwóch dni: matka była dziwką, a ojciec gwałcicielem. Tylko w ten sposób mogłem nadać sens swojemu istnieniu. Starałem się raczej o tym nie myśleć. -Zjawiłeś się tu dziś nie przypadkiem, prawda? Sprawiał wrażenie zdezorientowanego, jakby i bez ciągłych zmian tematu z trudem nadążał za tym, co mówię. W końcu powiedział: - Kiedy ostatnio widziałem się z oyasin, pokazałem jej nasze... spotkanie. Uświadomiła mi, że nie

dostrzegałem niektórych rzeczy. Czuła, że jeśli spotkamy się znowu, bez reszty Rady, może się lepiej zrozumiemy. - To nie takie trudne – odparłem. Spuścił wzrok. - Rada niegdyś miała na względzie jedynie dobro własnego ludu. Ale teraz zbyt wielu z nas wykazuje pewne ograniczenia. Czasem członkowie Rady wykazują zbyt wiele egoizmu, a zawsze brak im właściwego spojrzenia na sprawy. Wszyscy chcemy, żeby nasza społeczność stała się bardziej otwarta wobec ludzi, ponieważ wierzymy, że w obecnych okolicznościach tylko w ten sposób możemy się rozwijać... - Całując tyłek Tau. Źrenice zwęziły mu się gwałtownie, ale już po chwili znów się rozszerzyły. - Czy tak to odbierasz? - zapytał, a potem dodał wyjaśniająco: - Myślę, że trzeba nauczyć się żyć z tymi, którzy przybyli, aby dzielić z nami nasz świat – na ich warunkach – bo sprawy mają się tak, a nie inaczej. Zaprzeczanie temu, co oczywiste, jest wbrew Drodze, to tylko zmarnowany wysiłek. Energię naszego gniewu musimy skierować ku pożytecznym celom, inaczej nas zniszczy. Już i tak zbyt wielu z nas zniszczyła. - Spuścił wzrok. - Droga mówi: jeśli życie daje ci same cytryny, zrób z nich cy-trynadę? - zapytałem z półuśmieszkiem. - Słucham? - Potrząsnął bezradnie głową. - „Cytryny”? Czy to znaczy „ludzie”? - To taki owoc. Kwaśny. Trzeba go odpowiednio przygotować. Tym razem on odpowiedział mi półuśmiechem. - A więc Rada chce, żeby wszystko zostało po staremu – mówiłem, próbując poukładać sobie wszystko w myślach. -Wierzą, że to jedyny sposób, żeby uzyskać coś więcej od Tau. Potwierdził skinieniem głowy. - Albo przynajmniej żeby już więcej nie tracić. Wykazują się bardzo konserwatywną postawą. - Czy i ty w to wierzysz? - zapytałem znowu. Przez kilka chwil nic nie mówił, nie rozmawiał też w myślach z Babką. Przeniosłem wzrok na nią; patrzyła na Hanjena, ale z jej twarzy nie dało się nic wyczytać. - Uważam, że tylko działanie w granicach prawa może nam przynieść prawdziwy postęp. Nawet gdy zmienia się zasady, należy to czynić ostrożnie. A więc chyba tak – chyba jestem konserwatywny. HARO nazywa mnie wrogiem własnego narodu, kolaborantem. A mimo to... czasem zdaje mi się, że mam już trochę dość tej „cytrynady”. - Po twarzy znów przeleciał mu cień uśmiechu, ale nie zagościł w oczach. - A więc uważasz, że coś powinno się zmienić, że jeszcze może być lepiej? - Czy spędziłeś choć trochę czasu po tej stronie rzeki? - zapytał. Potwierdziłem skinieniem głowy. - Ja także – rzekł. - Ale bywa tu niewielu ludzi. Jedyni, którzy przychodzą regularnie, to ci, którzy chcą wycisnąć z nas resztkę krwi – i tak nie zostało nam jej już zbyt wiele. Tak wiele nam potrzeba – dostępu do tych wszystkich rzeczy, które Tau trzyma tylko dla siebie. Do wiedzy i surowców, których sami już nie posiadamy. To nie jest wyłącznie wina ludzi – sam pierwszy przyznam, że nasza społeczność znajdowała się w regresie, jeszcze zanim się tu pojawili. Ale teraz nie mamy nawet możliwości... - A ta kobieta, Miya, ta, która porwała dziecko. Przeszła szkolenie w Tau, prawda? Żeby mogła zostać jego terapeutką. Pozwolili jej tam pracować bez kontrolowania psycho. Źrenice znów mu się zwęziły. Czułem, że się rozgniewał, ale może to była tylko podejrzliwość. Żałowałem, że nie potrafię rozpoznać. - Tak – przyznał. - Istnieje wiele dziedzin, w których Dar mógłby być pomocny ludziom, gdyby tylko mieli dość odwagi, żeby nam zaufać. Obie strony muszą mieć coś do zaoferowania. Inaczej to będzie tylko działalność charytatywna i nie rozwiąże naszych problemów. Nasz główny problem to brak nadziei, a nie braki materialne. - Rada myli ze sobą te dwie rzeczy – odezwała się Babka. - Ich pragnienie jest jak infekcja. Ale źle ją leczą. Zbyt wiele przedmiotów tylko pogarsza sprawę. Hanjen pokiwał głową z rezygnacją.

- Najbardziej potrzeba nam możliwości, żeby coś robić, a nie żeby coś dostać. Przypomniałem sobie życie w Starym Mieście – kolejne, przechodzące w siebie puste dni i noce. Brałem wtedy dużo prochów, kiedy tylko udało mi się skombinować jakiś kredyt, a nawet wtedy kiedy się nie udało. Chciałem w ten sposób wypełnić pustkę własnego istnienia, pustą dziurę w myślach, skąd zabrano mi coś, czego nazwy nawet nie znałem. Starałem się wtedy zapomnieć, że nie ma nic lepszego do roboty ani nawet nadziei na to, że kiedykolwiek będzie. Siedziałem wpatrzony w półmisek pełen jedzenia. - Wiem – mruknąłem w końcu. Widziałem, że Hanjen waha się, czy nie zjeść jeszcze trochę, ale popatrzył na mnie i zrezygnował. - A co z HARO? - zapytałem. - Jak oni do tego wszystkiego pasują? - Nie pasują – odparł bezbarwnym tonem. - Odwrócili się plecami do tradycji i porzucili Drogę. Błądzą po bezdrożach. Próbując nas „ocalić”, tylko nas do końca zniszczą. Zerknąłem na Babkę, bo przypomniało mi się, jak Protz twierdził, że ma powiązania z radykałami. Jeśli to prawda, nie wydawało się możliwe, aby odwrócili się plecami do tradycji, w którą wierzyła. - Spodziewam się, że oni patrzą na to zupełnie inaczej – powiedziałem do Hanjena, obserwując kątem oka Babkę. Intereso wało mnie, co tak naprawdę wie ta stara kobieta, i żałowałem, że nie mam sposobu, aby się tego dowiedzieć. Uśmiechnęła się do mnie, a ja nie miałem najmniejszego pojęcia dlaczego. Znów przeniosłem wzrok na Hanjena. - Dlaczego nie możecie porozumieć się z radykałami? Jeśli jesteście przekonani, że wyrządzają więcej zła niż dobra, czy nie możecie im pokazać, dlaczego tak sądzicie – otworzyć przed nimi myśli, żeby mogli sami to zobaczyć? I czy kiedykolwiek pozwoliliście, żeby oni wam pokazali, jak widzą całą tę sytuację? Przez chwilę siedział nieruchomo, brnąc powoli przez słowa, żeby dotrzeć do tego, co chcę mu powiedzieć. - Najpierw ty mi coś powiedz – odrzekł w końcu. - Czy to prawda, że byłeś zmuszony zabić człowieka i przeżyłeś? I że to dlatego nie korzystasz teraz z Daru? „Nie korzystasz”. Nie „nie możesz”, ale „nie korzystasz”. - Tak – wyszeptałem. - W takim razie to prawda, że wziąłeś udział w porwaniu absolutnie przez przypadek? Że to był zbieg okoliczności? Kiwnąłem głową. - Skąd wiesz? - zapytałem; wtedy na spotkaniu nie wiedział, podobnie jak reszta członków Rady. Pochylił głowę przed Babką. - Ale powiedziała, że sam muszę cię o to zapytać. Nigdy przedtem mnie nie widziała. Spojrzałem na nią, bo ciekaw byłem, od jak dawna o tym wie. - Członkowie Rady przestraszyli się, kiedy odkryli, kim jesteś... - Hanjen urwał, a miał przy tym taką minę, jakby wdepnął w łajno. Potrząsnął głową. - Baliśmy się, że Tau mogło cię przysłać, żeby... żeby narobić nam kłopotów. Żeby jakoś powiązać Radę z tym porwaniem. Z radykałami. Fakt, że jesteś kimś z zewnątrz, kto utrzymuje, że nas rozumie, a mimo to trzyma umysł całkowicie zamknięty... Kiedy u wszystkich dookoła wyczuwałem podejrzliwość, w końcu i mnie się jakoś udzieliła. Widzisz, strasznie trudno było nam to wszystko zrozumieć... - Jego dłonie zatrzepotały bezradnie, pewnie nieczęsto zdarzało mu się znaleźć w takiej kropce. Satysfakcja osłodziła mi trochę gorzkie wspomnienia z tamtego spotkania, ale nie do końca. - Dlaczego miałbyś być lepszy od reszty? - zapytałem, bo wyraźnie uważał to za swój obowiązek. - Jestem daesin – wyjaśnił. - Najbliższe wasze słowo to będzie „rzecznik praw”. Zostałem przygotowany do tego, żeby unikać zaraźliwych emocji, które czasami opanowują Radę. A pozwoliłem, żeby zawładnęła mną podejrzliwość. - Myślałem, że tak robią tylko ludzie – odparłem. - Nie. - Zmarszczył brwi. - Nie przyszedłem na to spotkanie z własnej woli – powiedziałem. - Chciałbym, żebyś o tym wiedział.

- Wcale tak nie myślałem. - Potrząsnął głową. - Pytałeś, dlaczego po prostu nie pokażemy radykałom, gdzie tkwi błąd w ich sposobie patrzenia. Pokazalibyśmy, ale oni na to nie pozwolą. Są klin. - jednej myśli. Są zbiorem zamkniętym, który nie dopuści do siebie nikogo, kto nie podziela ich przekonań. Odcięli się od nas, tak jak ty to zrobiłeś – ale z egoistycznych pobudek. Tym razem ja zmarszczyłem brwi. - Myślałem, że Hydranie sobie tego nie robią. Myślałem, że zawsze dzielą się myślami, żeby nigdy nie było żadnych nieporozumień. Roześmiał się, ale jakoś nie odniosłem wrażenia, że uznał moje słowa za zabawne. - W to właśnie sami zawsze usiłowaliśmy wierzyć. Może dawniej to nawet była prawda, kiedy nasza cywilizacja stanowiła jedność. A może nawet i wtedy nie. W każdym razie przeszłość odeszła. Teraz żyjemy w czasach ludzi i nikt już tak naprawdę nie wie, co jest prawdą. Przez dłuższą chwilę studiowałem własne dłonie, nie wiedząc, który z rozproszonych wątków naszej rozmowy podjąć – i czy w ogóle podejmować. - Naprawdę, nie potrafię powiedzieć tobie ani Tau nic więcej na temat porwania ponadto, co już i tak wiedzą. Dokonało go HARO i Tau doskonale o tym wie. Ale tak samo jak Tau nie wiemy, gdzie tamci zniknęli. W Ojczyźnie mamy tysiące akrów pustkowi. HARO może być wszędzie, gdzie zechce, w dowolnej chwili... Ale naprawdę chcemy pomóc w odzyskaniu chłopca. Proszę, za pewnij agenta Perrymeade’a, że jeśli uda nam się cokolwiek odkryć, natychmiast damy mu znać... Potarłem się po karku, czując się tak, jakbym nagle przestał istnieć, nawet jako mieszaniec z uszkodzeniem mózgu – miałem wrażenie, że znów widzi przed sobą tylko pionka w ręku ludzi. Zastanawiałem się, czy wszystko, co mi dotąd powiedział, było równie przekalkulowane. Nie miałem ochoty w to wierzyć, ale też nie miałem nic na dowód, że było inaczej. Jego nastrój mnie przygnębiał. Przypomniałem sobie, co mówił o zarażaniu się emocjami jak chorobą. Ja przecież powinienem być na nie odporny. W takim razie ten podły nastrój był mój i bynajmniej nie poprawi się, kiedy stąd wyjdę. Zerknąłem przez stół na Babkę. Układała spiralki i warkoczyki z dymu, jakbyśmy z Hanjenem już poszli. Wpadło mi do głowy, że to może coś w rodzaju modlitwy. Ciekawe, o co mogłaby się modlić i skąd jej zdaniem miałaby nadejść odpowiedź. Nagle i Hanjen spojrzał w jej stronę, jakby się do niego odezwała. Coś rzeczywiście powiedziała, tylko że ja nie mogłem tego słyszeć. Nitka dymu, którą pozostawiła w spokoju, wzbijała się teraz bez przeszkód w górę. Hanjen podniósł się z miejsca. Skłonił się Babce, potem mnie. - Muszę już iść. Do miasta spory kawałek drogi. Mam nadzieję, że reszta twojej wizyty w naszym świecie będzie... pożyteczna. Odprowadziłem go spojrzeniem, nie bardzo wiedząc, dlaczego wychodzi. Nagle poczułem się tak samo wyobcowany jak wtedy na zebraniu Rady. Obejrzałem się na Babkę, zastanawiałem się, co też mogła mu powiedzieć. Może jego odejście wcale nic nie znaczy – może po prostu nie rozumiem, jak toczą się sprawy po tej stronie rzeki. Ktoś wszedł do pokoju. Odwróciłem głowę w stronę drzwi, na wpół spodziewając się ujrzeć w nich Hanjena. Ale to był Wauno. Wauno ukłonił się Babce, mruknął Namaste i zwrócił się do mnie: - Gotów? Podniosłem się, znów zachodząc w głowę, czy odejście Hanjena nie było przypadkiem związane z pojawieniem się Wauno. Popatrzyłem w stronę Babki, ale ona tylko skłoniła głowę i mruknęła: - Namaste, Bian. - Namaste, oyasin – odpowiedziałem w poczuciu bezradności, złapany gdzieś w pół drogi między wdzięcznością a frustracją. Kiedy szedłem za Wauno do wyjścia, obejrzałem się i zobaczyłem, że zza drzwi przygląda nam się z pół tuzina dziecięcych twarzy. Ciekawe, ilu Hydran może mieszkać w tym miejscu, ilu z nich przysłuchiwało się w myślach naszej rozmowie. Mogło nas podsłuchiwać nawet i pół setki osób, a ja i tak nie miałbym o tym najmniejszego pojęcia. Kiedy to sobie uświadomiłem, dreszcz przebiegł mi po plecach i poczułem się człowiekiem. Może i Wauno czuł się podobnie.

Zajęliśmy miejsce w transportowcu i zaczęliśmy wznosić się w mrok, kiedy wreszcie Wauno się odezwał, a i tak tylko zapytał, czy chcę wracać z powrotem do hotelu. Nic o tym, jak mi się spodobała Babka albo czy smakowała mi kolacja... Albo czy się czegoś dowiedziałem. Ciekawe, czy to widok mojej twarzy powstrzymał go od zadawania pytań. Ciekawe, czy żałował, że w ogóle wpadł na taki pomysł. Nie mogłem go nijak uspokoić, bo sam nie byłem pewien, co czuję. Pognałem myśli z powrotem na tamten brzeg rzeki, gdzie moje miejsce. Mina mi zaraz zrzedła, kiedy przypomniałem sobie zakrwawioną twarz Ezry i spojrzenie Kissindry. No i kiedy pomyślałem o tym, co to wszystko najprawdopodobniej oznacza, gdy już tam wrócę. - A mam jakiś wybór? Wauno potrząsnął przecząco głową. - O tej porze już raczej nie. Zerknąłem na bransoletkę i z zaskoczeniem przekonałem się, ile minęło czasu. - A co ty będziesz robił? - Idę spać. Zwykle wstaję za jakieś pięć godzin od teraz. Westchnąłem ciężko. - Jak tam Ezra? Wzruszył ramionami. - Złamałeś mu nos. Zawiozłem ich do kliniki. - Cholera... - Oparłem głowę o tył fotela. - Sam się prosił. - Ona będzie to widziała inaczej. - Pamiętałem dobrze tamto spojrzenie Kissindry. Wauno nie odpowiedział. - A jak ona? - zapytałem w końcu. - Dość ponura. Zapatrzyłem się w noc, na Tau Riverton, które zaczęło teraz wypełniać ciemność pod nami i zasysało mnie z powrotem w stronę światła, porządku i należnej zapłaty. 9 Wauno zostawił mnie przy hotelu. Śledziłem wzrokiem unoszący się transportowiec, dopóki nie zniknął w zalewie sztucznego światła. Lampa, o którą się oparłem, zapytała, czy czegoś mi nie potrzeba. Wszedłem do środka. W holu siedziała Kissindra, ciągle w tym samym płaszczu i kapeluszu. Na jej widok przystanąłem. - Złamałeś mu nos – odezwała się. - Wiem. - Odwróciłem wzrok, kiedy dotarł do mnie wyraz jej twarzy. - Przykro mi. - Ale wcale nie było mi przykro i ona doskonale o tym wiedziała. Stałem tak przed nią, krzywiąc się, jakbym bał się ciosu. Skinęła głową w stronę baru jadłodajni. - Pogadajmy. Tam. - Chyba nie doskwierał jej głód, zatem chodziło o to, żeby rozmowa odbyła się na neutralnym gruncie. Pomieszczenie było niemal puste; w Riverton nie panował szczególnie natężony ruch turystyczny, a miejscowi przywykli do swojej godziny policyjnej. Zasiedliśmy w jakimś ciemnym kącie, otoczeni fałszywą dyskrecją przepierzeń. Ze ścian lała się muzyka, łagodna i jękliwa – taka, od której aż coś bolało w środku, choć paskudnie się było do tego przyznać. Wpatrzyłem się w ścianę po prawej i starałem się ocenić bez dotykania, czy to naprawdę drewno, czy tylko wysokiej jakości imitacja. Może to nie ma znaczenia. Może nic nie ma znaczenia. Wepchnąłem do ust kawałek kamfy i zamówiłem drinka na klawiaturze. Minutę później drink wyśliznął się ze ściany, rozwiązując w ten sposób dręczącą mnie kwestię. - Używasz dużo narkotyków – zauważyła Kissindra. Popatrzyłem na nią, zastanawiając się, co chce przez to powiedzieć. - Jakoś sobie z tym radzę – odparłem. - Nie mają żadnego wpływu na moją pracę. - Po co są ci potrzebne? - A kto mówi, że są mi potrzebne? - Wyjąłem kamfę z ust i obejrzałem. Upiłem łyk ze swego drinka. Wydał mi się słaby. Wepchnąłem kamfę z powrotem do ust. Tylko jeden narkotyk mógł mi dać to, czego naprawdę potrzebowałem – zwrócić psycho. Ale korzystanie z niego to jak spacer na

połamanych nogach. Kissindra nie odrywała ode mnie wzroku. Nachmurzyłem się, uciekłem spojrzeniem w bok. - Lubię to. Tak samo jak ty. Zdjęła kapelusz, mierzwiąc przy okazji włosy, i porozpinała płaszcz. Zamówiła sobie drinka. Kiedy się pojawił, siedziała i tylko na niego patrzyła. W końcu, krzywiąc się, wypiła jednym haustem. - Nie, nie lubię. Ale teraz jestem zła, okropnie zła. - W jej głosie brzmiała nie tyle złość, ile znużenie. Unikała mojego spojrzenia. - Mogłeś zabić Ezrę, uderzając go w taki sposób. - Nie, nie mogłem – odparłem. - W przeciwieństwie do niego wiedziałem, co robię. Podniosła wzrok. - Chciałeś złamać mu nos? - To nie ja złamałem mu nos. Sam go sobie złamał. Spodziewałem się usłyszeć, że chrzanię. Ale ona tylko oparła się na łokciach i zakryła rękami oczy. Zastanawiałem się, dlaczego już na mnie nie patrzy – czy się mnie boi, czy może ma kompletnie dość. - Niech to diabli, nic nie poszło tak, jak chciałam... Odkąd tu wylądowaliśmy, ciągle coś się dzieje, a ja już zupełnie nie mogę się skupić. - W końcu jednak zdołała na mnie spojrzeć. - Nie mogę tego znieść. Poprawiłem się na krześle, bo z góry wiedziałem, co chce mi powiedzieć: że to ja jestem przyczyną wszystkiego. Spróbowałem zamówić jeszcze jednego drinka, ale syntetyczny głos powiedział, że mam już dość. Ciebie też pieprzę – mruknąłem pod nosem. Kissindra znów podniosła na mnie wzrok. Pomacałem się po kieszeniach w poszukiwaniu kamfy; znalazłem paczkę, ale pustą. Zmiąłem ją i rzuciłem na stół. Natychmiast jakaś niewidzialna ręka zmiotła ją razem z pustymi szklankami do tajnego schowka pod na pozór drewnianą powierzchnią. Odsunąłem się do tylu, zabierając ręce z nieskazitelnie czystego blatu. - Tak dalej być nie może – oznajmiła Kissindra. - Cały nasz projekt skończy się kompletną katastrofą. - Wiem – przyznałem. - Wiem, że ty i Ezra nigdy się nie lubiliście. Sądziłam, że jesteście przynajmniej na tyle inteligentni, żeby móc razem pracować i kontrolować poziom testosteronu. Najwyraźniej się myliłam. Zacisnęła dłonie na krawędzi stołu. - Mój Boże, nie chciałam, żeby coś podobnego się wydarzyło, ale sami mnie do tego zmuszacie – powiedziałam Ezrze, że go wykluczam z ekipy. Cholera. Zamknąłem oczy. - Co takiego? - otworzyłem je z powrotem. - Powiedziałam Ezrze, że wykluczam go z ekipy. Jutro wyjeżdża. - Ezrze? Spojrzała na mnie w taki sam sposób, w jaki ja patrzyłem teraz na nią. - Dlaczego on? Dlaczego nie ja? Przecież to twój facet. To ja narobiłem ci kłopotów z Tau. Zmarszczyła lekko brwi. - Nie ty ponosisz za to winę – odrzekła. - Na litość boską, ty byłeś ofiarą, nie pamiętasz? Potrząsnęła głową. - A dziś wieczorem Ezra obraził kobietę, która nas gościła, naszą informatorkę. Nawet na jeden wieczór nie mógł zamknąć tej swojej gęby bigota. I... - Spojrzała mi w oczy, w te moje podłużne źrenice. I nazwał mnie świrem. Odsunęła włosy do tyłu. - Czuję się, jakbym przez całe lata była pogrążona we śnie. Jakbym podczas wszystkich swoich wizyt tutaj nie widziała tak naprawdę tego świata... I nigdy tak naprawdę nie widziałam Ezry. Miałam prawdę tuż przed samym nosem, tylko jakoś jej nie dostrzegałam. - Odwróciła wzrok i wy dala z siebie bolesny odgłos, który miał uchodzić za śmiech. - Nie mogę dalej udawać. - Puściła wreszcie krawędź stołu. - Słuchaj – odezwałem się – będzie sensowniej, jeżeli to ja odejdę. Rząd Tau nienawidzi świrów, nie... - urwałem, zanim zdążyłem dodać„dupków”. - Dupków? - Jej usta ułożyły się w coś, co niezupełnie pasowało do słowa „uśmiech”. Wzruszyłem ramionami, spoglądając gdzieś w bok. - Miałeś rację. Taki właśnie jest. Niech go wszyscy diabli... Nagle zadrżały jej wargi.

- Czy robisz to dla mnie? - zapytałem. - Nie rób. Sam potrafię o siebie zadbać. - Miej do mnie trochę więcej zaufania – odpłaciła mi moim własnym tekstem. - Robię to dla dobra projektu. Ponieważ moim badaniom bardziej potrzebny jesteś ty niż jakiś analityk statystyk. Wszędzie mogę takich znaleźć na pęczki. Wybrałam Ezrę tylko dlatego, że mi się wydawało, że chcemy być razem... - Znów urwała. - Już przedtem zdarzało wam się pokłócić. Zawsze się godziliście. Może powinnaś poczekać, zanim... Przez chwilę trwała w milczeniu. - Powiedz mi – odezwała się w końcu – czy kiedy wszechświat wreszcie się skończy, też będziesz czuł się winny? Z zaskoczenia parsknąłem śmiechem. - Może. Ona także prawie się uśmiechnęła. - No cóż, w tej sprawie nie musisz czuć się winny. Zawsze mi się wydawało, że Ezra cię nie lubi, bo jest zazdrosny o to, że tak łatwo ci przychodzi uczenie się nowych rzeczy. O to, jak czasami na mnie patrzysz – w każdym razie on tak twierdził... - Spuściła wzrok. - Myślałam, że to przynajmniej znaczy, że mnie kocha. - A teraz myślisz, że to nieprawda? - Nie – odparła i głos jej się załamał. - Ale nie chcę spędzić reszty życia, okłamując się, żebym mogła dalej go kochać. - Wzięła głęboki oddech. Przez długi czas siedzieliśmy wpatrzeni w siebie, nieruchomo i w milczeniu. W końcu ten sam głos, który powiedział, że jestem pijany, poinformował nas, że bar jest zamykany na noc. Kissindra wzdrygnęła się jak przestraszony lunatyk i podniosła się z krzesła. Wyszedłem za nią z baru, a żadne z nas nie odezwało się ani słowem. Pojechaliśmy do góry windą, zupełnie sami. Ruszyliśmy razem w głąb korytarza, nadal milczący, aż dotarliśmy do drzwi mojego pokoju. Zatrzymałem się i ona także przystanęła, popatrując w głąb korytarza. Po chwili obejrzała się w stronę windy. - O co chodzi? - zapytałem. - Muszę załatwić sobie osobny pokój. - Potrząsnęła głową, jeszcze raz spoglądając na drzwi pokoju, który dzieliła z Ezra. Tam gdzie jeszcze do wczoraj rysowała się przyszłość, zobaczyła kompletną pustkę. W końcu popatrzyła na mnie. Dotknąłem własnych drzwi, które zaraz się otwarły. - Chcesz wejść? Zawahała się, ale skinęła głową. Weszła przede mną. Śledziłem każdy jej ruch, mimo że starałem się tego nie robić. Zamknąłem drzwi. Kiedy zamykały się cicho, Kissindra odwróciła się i spojrzała na mnie. Czułem, że bladawy pokój zamyka się wokół nas jak więzienna cela. Przeciwległa ściana już dawno zaciemniła się na noc. Nakazałem jej się spolaryzować. Oczy wypełniła mi rozgwieżdżona sieć miasta. Wziąłem głęboki wdech i poczułem, jak rozluźniam się w środku. Kissindra przysiadła na łóżku, zwróciła głowę w stronę rozciągającej się za oknem panoramy, ale jakby jej nie widziała. Usiadłem w fotelu, czując, jak miękkie, bezkształtne siedzenie dopasowuje się do kształtów. Wrażenie to sprawiało, że natychmiast miałem ochotę zerwać się z powrotem. Zwalczyłem tę chęć i siedziałem dalej, przypominając sobie zaraz nieruchomą postawę Hydran. - Jak długo byliście razem, ty i Ezra? - zapytałem, bo ona ani się nie odzywała, ani nie poruszała. - Już nawet nie pamiętam – mruknęła. - Spotkaliśmy się jeszcze w szkole, w Quarro. - Jesteś z Ardattee? - zdziwiłem się. - Myślałem, że z Myseny. - Rodzina posłała mnie do szkoły w Quarro. Sądzili, że w ten sposób zapewnią mi najlepszą edukację. - Jej uśmiech stał się ironiczny. - Ezra był... - Uciekła wzrokiem w bok. — Był wszystkim, czego oczekiwało się po Quarro. Wszystkim, co moja rodzina tak podziwiała... Wszystkim, czego, jak sądziłam, powinnam chcieć. A on chciał mnie... Nikt nigdy nie pragnął mnie w ten sposób. - Jej spojrzenie stało się trochę nieobecne. Pomyślałem o tym, jak byli razem w Quarro, jak poruszali się wśród świata przywilejów i światła:

jak się poznali, dzielili, uczyli, jak spali ze sobą. Potem pomyślałem o własnym życiu, które biegło równolegle z ich życiem, pogrzebane żywcem w Starym Mieście. - A ty nie jesteś z Quarro? - zapytała. - Ezra mówił... - Nie. - Podniosłem się z fotela i przesunąłem w stronę ścia-ny-okna, gdzie stanąłem zapatrzony w widok po drugiej stronie. Kiedy w końcu się obejrzałem, płakała. Łzy przesączały się przez dłonie, które przycisnęła do oczu. - Niech go diabli... Zastanawiałem się, co może teraz myśleć – co jej powiedział, kiedy kazała mu się wynosić ze swojego życia, jak paskudne były te słowa. Jak się czuje – zagubiona? wściekła? Nie mogłem się zorientować. Czułem się bezradny, bo nie wiedziałem, co robić. Wstała i ruszyła w stronę drzwi. Szybko przemierzyłem pokój i zastąpiłem jej drogę. - Wiem, jak to jest – powiedziałem. Chwyciłem ją delikatnie za ramiona i zmusiłem, żeby na mnie spojrzała. - Naprawdę? - zapytała ochrypłym głosem i popatrzyła na mnie tak, jakby naprawdę wierzyła, że to możliwe. Ja jednak nawet nie potrafiłem sobie wyobrazić, co ona w nim widzi. - Nie. - Opuściłem ręce. - Jak mogę choćby sobie wyobrazić, co czujesz? - Przypomniało mi się, że kiedyś trzymałem w ten sposób kogoś innego, daleko stąd, dawno temu – Jule taMing. Długie czarne włosy spływały jej po plecach, a ja tuliłem ją do siebie... Wtedy dokładnie wiedziałem, jak cierpi, wiedziałem, czego jej najbardziej potrzeba... Zupełnie tak samo, jak ona wiedziała wszystko o mnie. Odwróciłem się i potrząsnąłem głową. - To musi być straszne – rzuciła miękko Kissindra. - Co? - Odwróciłem się do niej, zaskoczony. - Stracić coś takiego. Utracić coś takiego jak Dar. Stałem, gapiąc się na nią głupio. - Wuj mi powiedział. - O Boże – mruknąłem. - Kocie... - zaczęła, ale zaraz urwała. Uciekłem wzrokiem w bok, na dół, w noc – gdziekolwiek, byle z dala od niej. Znam ją od lat, razem pracowaliśmy, uczyliśmy się, byliśmy przyjaciółmi – i niczym więcej. Zawsze wzbraniałem się przekroczyć tę linię, nigdy nie starałem się, żeby między nami zaistniało coś więcej, bo wydawało mi się, że kocha Ezrę. I tłumaczyłem sobie, że to, co czasami zauważam w jej spojrzeniu, to tylko ciekawość. Nigdy nie miałem dość odwagi, żeby zapytać wprost... A nie znałem innego sposobu, żeby się upewnić. Jednak przez cały ten czas, kiedy wydawało mi się, że woli kogoś innego, chciałem się z nią znaleźć sam na sam w miejscu takim jak to. Pragnąłem tego tak bardzo, że czasem nie mogłem zmrużyć oka. A teraz chciałem tylko, żeby stąd wyszła. - Porozmawiaj ze mną – wyszeptała. - Przez cały ten czas, kiedy razem pracujemy, nigdy nie mówiłeś mi nic o sobie. W końcu zwróciłem się w jej stronę. - Nigdy o nic nie pytałaś – odparłem. Tym razem ona spuściła wzrok. - Może po prostu się bałam... - Przypomniałem sobie, jak się zwykle zachowywała, kiedy była blisko mnie. Teraz zachowywała się inaczej. - Ironia losu, co? - Dlaczego? - zdziwiłem się, ale w duchu już znałem odpowiedź: bo jest ksenologiem... Bo ja jestem dziwny. - Bo tak strasznie cię pragnę, aż cierpną mi zęby – wyszeptała z twarzą zalaną szkarłatem. - Nigdy nie pragnęłam Ezry tak, jak pragnę ciebie. Przyciągnąłem ją do siebie i pocałowałem – całowałem ją długo, bo już tak długo chciałem ją całować, przytulać, przekonać się, jak to jest być jej kochankiem. Wycofaliśmy się powoli z powrotem w stronę łóżka. Opuściłem się za nią na miękką powierzchnię, nie puszczając jej ani na chwilę, i przez cały czas się całowaliśmy. Wdychałem korzenne zapachy jej ciała, czułem, jak pod palcami prześlizgują się ciepłe kształty, kiedy rozpięła bluzkę. Jej dłonie

grzebały przy mojej koszuli, spodniach, dotykały mnie wszędzie. Całowałem szyję, dotykałem piersi i czekałem na znajomy odzew, czekałem, aż spotęguje się każde nasze wrażenie, kiedy moje myśli wnikną w nią, żeby dać rozkosz, której Ezra nie potrafiłby dać. Czekałem... Sięgałem... I nic. Nie potrafiłem dosięgnąć jej myśli, żeby odpowiedzieć na każde pragnienie. Nie potrafiłem jej nawet odnaleźć. Przypomniało mi się nagle, że kiedy ostatnio byłem z kobietą, używałem narkotyków, które pozwalały mi korzystać z psycho. Ale to działo się dawno. Teraz nie będę wiedział, co mam robić, nie będę wiedział, czy robię to dobrze, czy to wystarczy, czy może chce więcej, a może chce, żebym przestał... Oderwałem się od niej, klnąc pod nosem, bo prawda przyga-siła płomień pożądania, zmieniła rozpłomienione ciało w zwiotczały zezwłok. Zaciągnąłem poły koszuli, żeby ukryć gęsią skórkę, żeby ukryć przed nią, przed sobą, oznaki śmierci. - Co...? - Kissindra usiadła, mrugając ze zdumienia. - O co chodzi? Nie odpowiedziałem, więc dotknęła mojej twarzy miękką dłonią. - Nie mogę – szepnąłem. Dłoń opadła. Usiadła na brzegu łóżka, zebrała w palce końce rozpiętej koszuli. Słyszałem, że próbuje zapytać, ale opuszcza ją odwaga. - Nie czuję cię – powiedziałem w końcu. - Nie wiem, co mam robić. Wzięła moją rękę w obie dłonie. Podniosłem wzrok i zobaczyłem w jej oczach zupełny brak zrozumienia, a głębiej już nie potrafiłem zajrzeć. - Pragnę cię – mówiłem chrapliwie – ale nie mogę cię znaleźć. - Zaczerpnąłem głęboko powietrza. Nie czuję cię. - Dotknąłem głowy. - Już nikogo nie potrafię poczuć. - Powinienem był umrzeć. A może i umarłem. Powoli przesuwała ręce, dopóki nie złożyła mojej dłoni na swoim ciepłym ramieniu. - Jestem tu – powiedziała łagodnie. - I wiem, co robić. Po prostu idź za mną... - Pochyliła głowę, jej wargi zapłonęły w chłodnym wnętrzu mojej dłoni. -Tyle tylko potrzeba, żeby być człowiekiem. - Nie wiem jak. -Wyrwałem rękę. Zerwałem się na równe nogi. Nie dość człowiek i nie dość Hydranin. Powróciłem spojrzeniem do rozciągniętej na łóżku Kissindry – lśniących włosów, łagodnej fali piersi. Chciałem zapragnąć jej tak samo, jak pragnąłem jeszcze pięć minut temu, chciałem, żeby całe ciało odpowiedziało bezmyślnie, jakby chodziło tylko o seks. Kiedyś wierzyłem, że może być tylko tak: seks między dwojgiem obcych sobie ludzi. Ale teraz już nie. Teraz już za późno. W końcu odwróciłem wzrok, bo nic się we mnie nie działo. - Może będzie lepiej, jak sobie pójdziesz. Z odwróconą twarzą słuchałem, jak podnosi się z łóżka. Słyszałem nierówny oddech, kiedy poprawiała ubranie, słyszałem, jak rusza w stronę drzwi. - Kissindro. - Całą siłą woli zdołałem się odwrócić i jeszcze raz przemierzyć pokój, zanim zdążyła wyjść. -To dlatego, że tak wiele dla mnie znaczysz... - Jeszcze raz przyciągnąłem ją do siebie i pocałowałem, a potem puściłem, kiedy jej ciało zaczęło poddawać się miękko. - To nie twoja wina. - Dotknąłem jej włosów. -I nie twój problem. Proszę, powiedz mi tylko, że to rozumiesz... Powoli skinęła głową. - Czy... czy nic ci nie będzie? Jakaś chora cząstka mnie miała ochotę wybuchnąć śmiechem, zapytać: „masz na myśli teraz czy w ogóle?”. Zdusiłem w sobie tę myśl. - Nie. Nic mi nie będzie. Otworzyła usta, przymknęła oczy, potrząsnęła bezradnie głową. Po chwili wyszła. Drzwi zamknęły się za nią cicho. Przez długi czas stałem tak, zastanawiając się, dokąd mogła pójść: czy wróciła do Ezry, czy może poszła opowiedzieć wujkowi, jakie z nas obu żałosne gnojki, czy wyląduje w pustym pokoju, identycznym z tym... Przestałem gapić się na drzwi i odwróciłem w stronę łóżka. Powierzchnia drzwi była jak zwykle

gładka i bezosobowa. Jakby nic się tu nie zdarzyło. Podszedłem do łóżka i położyłem się. Kazałem zaciemnić okno i wywołałem trzy-de, wyszarpnąłem hełm z gniazdka i wepchnąłem sobie na głowę. Niepozapinany i rozchełstany, ale z umysłem zespawanym szczelnie, przeleciałem całe menu w poszukiwaniu tego, co było mi teraz najbardziej potrzebne: czegoś gorącego, ostrego i bezmyślnego – wirtualnego pieprzenia. Czegoś, co tutaj nie istniało. Kiedy ostatecznie się o tym upewniłem, nie pozostał mi w środku najmniejszy skrawek emocji. Sięgnąłem dłonią do hełmu, gotów to wszystko wyłączyć. Ale teraz w rogu migał znaczek przekazu dla mnie. Wiadomość była od Wauno: ścieżka dostępu do programu nauki hydrańskiego. Wyciągnąłem ten program i wepchnąłem go sobie w mózg jednym wielkim masochistycznym haustem. Potem jeszcze przez dłuższą chwilę leżałem, a w tym czasie smog sznurów danych w mózgu całkowicie ogłupił mi świadomość, tak że wreszcie mogłem nieomal zapomnieć, niemal pozwolić się ukołysać do snu mnemonicznemu szumowi w głowie. Prawie wystarczyło... Ale nie do końca. Wstałem z łóżka, zapiąłem spodnie, pozapi-nalem koszulę. Włożyłem płaszcz i wyszedłem z pokoju. Opuściłem hotel, pilnując, by nie skrzyżować dróg z nikim, kogo mógłbym znać. Wezwałem powietrzną taksówkę i poleciałem nad rzekę, gdzie ponad kanionem rozpinał się most wiodący do hydrańskiego miasta. Most był ciemny, zamknięty na noc. Naparłem na miękką, elastyczną, niewidzialną barierę pola siłowego, aż po chwili włączył się jakiś bezcielesny głos, który ostrzegł mnie, że znalazłem się na ulicy po godzinie policyjnej i że moją tożsamość rejestruje się właśnie w komendzie głównej Korporacji Bezpieczeństwa. Zakląłem i wycofałem się. Zawróciłem i pomaszerowałem wzdłuż krawędzi kanionu, włączając po drodze astralne glosy wszystkich cholernych latarni i kiosków z gazetami, jakie mijałem. Dokoła nie dostrzegłem żywej duszy. W końcu przysiadłem na ławce, złożyłem głowę na żelaznym splocie oparcia, a dłonie zwiesiłem luźno między kolanami. Czekałem na wezwaną taksówkę, żeby zabrała mnie do domu. Z każdym oddechem nadal czułem w ustach tamten smak egzotycznych przypraw, a w myślach kłębiły mi się egzotyczne rytmy i struktury obcego języka, oświetlającego zupełnie nowe i obce ścieżki w obwodach mózgu. Próbowałem sobie przypomnieć, czy już wcześniej zdarzało mi się chadzać po tych ścieżkach. W końcu zapadła zupełna cisza. Słychać było tylko szum żeki, tak odległy i nikły, że zdawał mi się prawie echem hydrańskich głosów. Twarze, które widziałem za rzeką, nagromadziły mi się w pamięci jak tamten deszcz snów w rafach – wszystkie oczy, włosy, korzenne koloryty zlały mi się w jedną twarz. Jej twarz. Twarz hydrańskiej kobiety z ludzkim dzieckiem na ręku, samotnej wśród nocnego labiryntu Świrowa. Zimny podmuch wiatru musnął mi lekko twarz jak nieoczekiwana kochanka. Wyprostowałem się, otwarłem oczy i rozejrzałem się wokół, bo w tym podmuchu wiatru wyczułem coś niemalże znajomego. Ktoś siedział ze mną na tej samej ławce. Miya. 10 Miya. Wyciągnąłem ręce i zacisnąłem jej na ramionach. Czułem, jak mięśnie twardnieją pod uchwytem, zaskoczyło mnie, że okazały się realne. Popatrzyła mi w oczu bez lęku i nie próbowała się wyrwać. Równie dobrze jak ja wiedziała, że nie mogę jej nijak zatrzymać, jeśli zechce być gdzie indziej. Opuściłem ręce swobodnie. - Miya? - szepnąłem i słyszałem, jak mój głos wyłapuje właściwe brzmienie jej imienia. Źrenice zielonych oczu rozszerzyły się na moment i zaraz wróciły do normy. Jest zaskoczona, że wiem, jak się nazywa. Ale na pewno nie tak jak ja, kiedy sobie uświadomiłem, że przybyła tu, ponieważ mnie szukała.

- Tu nie jest bezpiecznie – wyrwało mi się. Nie spodziewałem się, że tak zareaguję. Czemu troszczyłem się o jej bezpieczeństwo? Widziałem po kolejnym króciutkim rozszerzeniu się źrenic, że i ona nie spodziewała się czegoś takiego. Jej wzrok krążył dookoła mojej twarzy jak przyciągnięta światłem ćma. Ale tylko potrząsnęła głową i uniosła dłonie, żeby opadły rękawy zakapturzonej kurtki: nie miała bransolety danych. Jest niewidzialna. Zerknąłem na własny nadgarstek. Bransoletka wciąż tkwiła na miejscu, a jej widok wymuszał wspomnienia o tym, co mi zrobiły korby dlatego, że ją nosiłem... I z powodu tej dziewczyny. - Ja nie jestem niewidzialny – odparłem, odwracając wzrok, bo gniew pozwolił mi wyrwać się z czaru jej spojrzenia. - Korporacja Bezpieczeństwa Tau znalazła mnie bez kłopotu. - Wskazałem ręką siniaki. - Czego, do cholery, chcesz? - Ja... - Jej dłoń znów powędrowała w górę, ale po chwili opadła z powrotem. - Chciałam ci podziękować. - Za co? - rzuciłem gderliwie, zupełnie nie nadążając za jej logiką. Znowu wbiła we mnie wzrok i nie odpowiadała tak długo, że zacząłem podejrzewać, iż sama dobrze nie wie. Albo po prostu zastanawiała się, co ma o mnie myśleć, kiedy nie miała z czego wyczytać. - Nie widziałam żadnej innej Drogi – mruknęła w końcu, a przecież nie to była żadna odpowiedź. Czułam, że muszę przyjść – dodała, jakby wyczytała w mojej twarzy, że nadal nic nie rozumiem. Mówiła w standardzie, bez akcentu. Nosiła praktyczne, bezpłciowe, ludzkie ubranie – gdybyśmy nie siedzieli twarzą w twarz, mógłbym ją wziąć za człowieka. - Tak samo jak wtedy, w Świrowie, czułaś, że musisz mi podrzucić tę bransoletkę? Odbiegła wzrokiem gdzieś na drugi brzeg rzeki. - Tak – rzuciła cichutko. Znów spojrzała na mnie, ale tym razem zobaczyłem w jej oczach coś raczej jak udrękę albo i tęsknotę niż poczucie winy. Pojęcia nie miałem, co mam o tym wszystkim myśleć. - Musiałam się upewnić... - Urwała, dłonie bezwiednie tarmosiły zapięcie kurtki. - Oni mówili, że nic ci nie jest, ale wolałam sama się o tym przekonać. Domyśliłem się, że „oni” to pewnie HARO. - A czy „oni” powiedzieli ci, że trzeba było aż szefa ochrony Draco, żeby wyciągnąć mnie z więzienia Borosage’a? - Nie – odparła i wyraźnie się nachmurzyła. - Korby Tau myślały, że jestem jednym z porywaczy. Mieli zamiar mnie torturować, żeby wyciągnąć fakty, o których nie miałem zielonego pojęcia. Jezu, przecież mogli mnie zabić! Skrzywiła się, jakbym ją uderzył, i mruknęła pod nosem coś, co zabrzmiało jak przekleństwo. - Nie wiedziałam...Tamtego wieczoru, kiedy cię zobaczyłam... - Zobaczyłaś świra. - Widziałem zmieszanie, które formowało się dookoła niej jak mgiełka z mojego oddechu. - Wiesz, co mam na myśli. - Szarpnąłem niecierpliwie głową. - Mieszańca. Myślisz, że po tej stronie rzeki reagują na mnie inaczej? Tym razem niespokojnie błądząca dłoń dotknęła mojego rękawa. - Nie to miałam na myśli. Chciałam powiedzieć: kiedy zobaczyłam, ile dla ciebie znaczy nasze bezpieczeństwo. - Szukała w mojej twarzy czegoś, czego tam najwyraźniej nie było. Wzruszeniem ramion strząsnąłem z siebie tamto dotknięcie, zmarszczyłem brwi. Wymacałem w kieszeni kurtki rękawiczki i je włożyłem. - Przecież mnie nie znasz. - Poczułam to, kiedy mnie dotknąłeś... Chrząknąłem powątpiewająco, bo sam z naszego nagłego zderzenia pamiętałem tylko ból i zmieszanie. - Tutaj – dotknęła głowy. Na jedno okamgnienie zaparło mi dech. - Niezła zagrywka – mruknąłem i także dotknąłem głowy. -Niestety pudło. Wykonała teraz ten sam dziwny gest wsłuchiwania się, jaki zauważyłem u Babki – próbuje mnie

rozpracować. Może i mówi zupełnie jak ludzie, ale człowiekiem nie jest. - Teraz nie możesz mnie dosięgnąć – odparłem z niesmakiem. - I wtedy też nie mogłaś. Kłam sobie, ile chcesz, ale nie na ten temat. - Mylisz się – oświadczyła pewnie, zmuszając mnie do podniesienia wzroku. - W pierwszej chwili rzeczywiście nie było nic – nawet ludzkich myśli. Przeraziłeś mnie. Ale potem popatrzyłeś na mnie, na Joby’ego i otworzyłeś się dla nas... Chciałeś nam pomóc. To dlatego się tam znalazłeś. Byłeś Drogą. Droga. Przyszła mi na myśl Babka, potem przeznaczenie i fatum. Nawet Hydranie nie widzą wyraźnie przyszłości. Prekognicja to wolny strzelec – może pokazać zarysy, to wszystko. Ludzie często kierują się w życiu przeczuciami, podobnie Hydranie. Ale tylko ci z Darem mają po temu realny powód. Czasem to wystarcza, a czasem to trochę to i tak za wiele. Przypomniałem sobie przyjaciela, wyraz jego twarzy, kiedy przewidział własną śmierć. Jeszcze raz zastanowiłem się nad tym, co robiłem wtedy na tej uliczce Świrowa w tak nieodpowiedniej chwili... A może właśnie – najwłaściwszej. - Dlaczego się nie teleportowałaś? - wreszcie miałem okazję zadać pytanie, które męczyło mnie od tamtego wieczoru. - Nie miałam dość czasu. - Czasu? - zdumiałem się. - Przecież to nie zabiera zbyt wiele czasu. - Nie, nie dla siebie. Dla Joby’ego. - Potrząsnęła głową. - Jeśli wiesz, kim jestem, musisz też wiedzieć, co mu dolega. - Uszkodzenie układu nerwowego – odparłem i wtedy wszystko pojąłem. - Wierzysz mi – raczej stwierdziła, niż spytała. Zerknąłem na nią jeszcze raz. - Ale teraz już mnie nie czytasz. - Nie. - Potrząsnęła głową bez cienia wątpliwości czy żalu w oczach. - Nie pozwalasz mi. - Nie zapytała, co mi dolega. Ciekawe dlaczego. Ponieważ dosłownie nie odrywała ode mnie wzroku, nie sądziłem, żeby powodem była obojętność. - Gdzie jest Joby? - mruknąłem, uciekając spojrzeniem w bok. - Nic mu nie grozi. - Lekko zmarszczyła brwi, jakby sądziła, że zmieniłem temat dlatego, że jej nie ufam, ale w rzeczywistości to sobie nagle przestałem wierzyć. - Kocham Joby’ego bardziej, niż sobie możesz wyobrazić – oznajmiła, jakby miała prawo się spodziewać, że w to uwierzę. - Nigdy nie zrobiłabym niczego, co mogłoby go skrzywdzić albo narazić na niebezpieczeństwo. - Wiem. - Znowu na nią patrzyłem; nie miałem pojęcia, dlaczego od pierwszej chwili, kiedy ją ujrzałem, mógłbym zawierzyć jej własne życie. - Dlaczego go porwałaś? - zapytałem chropawym głosem, znów uciekając przed jej wzrokiem. Zdawałem sobie sprawę, że mówiła prawdę, że nie może czytać mi w myślach. Nie mogła też bez mojej wiedzy wpływać na mój nastrój. Wzięła głęboki oddech, jakby była przygotowana na takie pytanie. - De wiesz na ten temat? - Jego rodzice są chorzy ze zmartwienia. Nie rozumieją, dlaczego to zrobiłaś. - Rozmawiałeś z nimi? - Tau dopilnowało, żebym się z nimi spotkał. Chyba im się wydawało, że aresztowanie, nafaszerowanie narkotykami i pobicie nie wystarczy mi za nauczkę. Musiałem przełknąć też trochę łajna. Spuściła wzrok. Kiedy znów na mnie spojrzała, po raz pierwszy zobaczyłem w jej oczach niepewność. Jeszcze raz zaczerpnęła powietrza, a potem powoli wypuściła z obłoczkiem pary. - Jeśli mi zaufasz, mogę zabrać cię do Joby’ego. Możesz potem powiedzieć Ling i Burnellowi, że jest bezpieczny. Aż wyprostowałem się z niedowierzania. - Gdzie on jest? - Po drugiej stronie rzeki. -Wskazała ręką. Podążyłem wzrokiem w tamtym kierunku. - Most jest zamknięty. - Nie potrzebujemy mostu – odparła. - Jeśli mi zaufasz. Niemal wybuchnąłem śmiechem. Niby dlaczego? Zajrzałem jej w oczy. „Niby dlaczego mam...?” - pytanie zamarło mi na wargach.

„Dlaczego miałabyś...?” - i o to również nie zapytałem, mimo że uliczna logika wrzeszczała w mojej głowie, że to na pewno pułapka. Przemknęło mi przez myśl wszystko, przez co przeszedłem w ciągu ostatnich dwóch dni, i powiedziałem: - Dobrze. Wzięła mnie za rękę. Nie zacisnąłem dłoni, jakby nagle opuściła mnie odwaga. Ale ona trzymała mocno. Jej oczy przestały mnie widzieć. Poczułem w środku coś zupełnie nieopisanego, co ładowało synapsy w mózgu i wypełniało ogniem każdy neuron ciała, podczas gdy ona manipulowała polem kwantowym w sposób, jaki mnie nigdy nie będzie dostępny. Poczułem, że się transformuję i w ułamku sekundy rzeczywistość połknęła samą siebie... Znów siedziałem na ławce, ale ławka i jej otoczenie były już zupełnie inne. Znalazłem się w pokoju oświetlonym słabym blaskiem lampki. Nie mogło to być nigdzie indziej, jak tylko w Świrowie – cienie, kształty, zapachy w powietrzu i otaczające mnie odgłosy natychmiast wypełniły wszystkie zmysły deja vu, aż w końcu opanowało mnie wrażenie, że odbyłem podróż w czasie, a nie w przestrzeni. Obok mnie na ławce siedziała zdyszana Miya. Stanęła tak chwiejnie, jakby przydźwigała mnie tutaj na plecach. Popatrzyła w przeciwległy kąt pokoju. Zobaczyłem tam dwóch innych Hydran, siedzących po turec-ku na podłodze. Między nimi polatywało nietoperzopodobne stworzonko, wykonując uniki przed bańką wielkości pięści, która zdawała się wieść w powietrzu zupełnie samodzielne i niezależne życie. Połyskującej bańce udało się w końcu trzasnąć w niby-nietoperza i zwalić go na podłogę, a ja dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że ta bańka ma w gruncie rzeczy dość solidną masę. Niby--nietoperz miotał się niezgrabnie po przetartym dywanie, próbując się podnieść. Jego wrzaski raniły uszy. W mgnieniu oka Miya była już po drugiej stronie pokoju i klęczała, delikatnie podnosząc z ziemi oszołomione zwierzątko. Kiedy spojrzała na tamtych dwóch, z jej twarzy zniknęła łagodność. Bańka, dotąd zawieszona w powietrzu między Hydranami, teraz opadła na podłogę, zapomniana. Potoczyła się ku mnie i zatrzymała, stuknąwszy o moją stopę. Tamci dwaj gapili się na nas bez słowa. Podnieśli się z ziemi, a jeden z nich wskazał na mnie z gardłowym okrzykiem złości. Jakaś niewidzialna dłoń złapała go, obróciła i trzasnęła o ścianę. Zanim drugi Hydranin zdołał zrobić trzy kroki, potknął się o własne nogi i runął na twarz. - Miya! - krzyknął ten pierwszy z twarzą czerwoną z wściekłości i od zderzenia ze ścianą. Odpowiedziała mu potokiem niezrozumiałej mowy, z oburzeniem wskazując na niby-nietoperza, który zerwał się do lotu z jej ramienia. Nagle zdałem sobie sprawę, że to ona w niespełna minutę rozprawiła się z nimi za pomocą telekinezy. Dwaj mężczyźni zaczęli krzyczeć, wymachując rękami. Ona także podniosła głos, aż w końcu wszyscy troje wykrzykiwali do siebie po hydrańsku. Siedziałem, przysłuchując się, oszołomiony gwałtownością ruchów i dźwięków, i zastanawiałem się w duchu, dlaczego, u diabła, muszą to robić na głos. Nagle Miya umilkła. Obejrzała się w stronę łukowatych drzwi, które wiodły do sąsiedniego pomieszczenia. Wtedy dwaj mężczyźni także ucichli, a ja usłyszałem wysoki, cichy płacz, dobiegający z ciemnego wnętrza. Jeszcze przez chwilę wszyscy troje byli cicho, chociaż ich kłótnia ciągnęła się w myślach, a po twarzach przepływały emocje, tworząc grę światła i cienia. Potem Miya gestem nakazała obu mężczyznom spokój i odwróciła się od nich, tak jakby obaj nagle zniknęli. Następnie weszła przez łukowate drzwi do zaciemnionego pokoju. Mężczyźni stali dokładnie tam, gdzie zatrzymał ich jej niemy rozkaz. Nie spuszczali ze mnie wzroku. Obaj byli młodzi, niewiele starsi ode mnie. Mieli długie, bardzo jasne włosy, upięte na szczycie głowy ozdobną zapinką. Zapinki wykonano z metalu, charakteryzowały je misterne, przeplatające się wzory. Doszedłem do wniosku, że musi to być tradycyjny styl hydrański, ponieważ nigdy nie widziałem nic podobnego u ludzi. Zaciekawiło mnie, czy te zapinki formowano ręką, czy myślą. Obaj mieli na sobie ciężkie, ludzkiej produkcji kurtki, które niemal zakrywały warstwy wyblakłych tradycyjnych tunik i znoszone spodnie, ale mimo to nikt raczej nie wiązałby ich z keiretsu. W jakimś innym życiu ktoś mógłby ich pewnie wziąć za moich

braci. Wstałem, obserwując, jak przestępują niespokojnie z nogi na nogę. Nie widziałem u nich żadnej broni. Usiadłem z powrotem i pozwoliłem im się pogapić. - Na imię mi Kot – odezwałem się. Oddech natychmiast zamienił się w parę. W kącie pokoju stał wprawdzie mały grzejnik, ale nie wystarczał. Było tu niemal tak samo zimno jak na zewnątrz. Hydranie dalej tylko się gapili z kamiennym wyrazem twarzy. Może nie mówili w standardzie. Niby-nietoperz polatywał nad nimi jak uosobienie strachu. Wciąż czekałem, kiedy zaatakuje mnie jak tamten na spotkaniu Rady, ale ten zwierzak na szczęście wolał trzymać się z daleka. W końcu odwróciłem od nich wzrok i spojrzałem na niedużą kulkę, która spoczywała mi u stóp. Pochyliłem się, żeby ją podnieść, i znów wrażenie deja vu przepłynęło mi od czubków palców aż do samego mózgu: kula była ciepła, a nie zimna jak szkło, w środku miała obrazek, który można zmieniać wedle kaprysu sąmą tylko myślą... Dokładnie tak, jak się spodziewałem. Tym razem obrazek ukazywał niby-nietoperza. Wyprostowałem się, tuląc kulę w dłoniach, i skupiłem uwagę. Chciałem zmienić obrazek w coś innego, w cokolwiek innego... Nic nie stało się ani we wnętrzu kuli, ani w mojej głowie. Podniosłem wzrok i napotkałem spojrzenia Hydran. Popatrzyli na siebie i krzywiąc się, dotknęli głów. Ten po lewej odezwał się w końcu: - Po co przyprowadziła tu tego świra? - Może po to, żeby nas ostrzec, co się może stać, kiedy zaczniemy się zbytnio spoufalać z ludźmi. Ten drugi uśmiechnął się złośliwie i szturchnął pierwszego łokciem. Wybuchnęli śmiechem. Dopiero po kilku sekundach zdałem sobie sprawę, że wciąż mówią po hydrańsku, a ja ich rozumiem. Porozumiewali się na głos specjalnie, bo myśleli, że nie rozumiem ich mowy, śmiali się ze mnie, żeby udowodnić, że się mnie nie boją. Pomyślałem nad tym jeszcze przez chwilę, wysłuchałem kilku uwag pod swoim adresem, pogrzebałem wśród pakietów danych, które nadal rozładowywały mi się w mózgu. A potem, bardzo ostrożnie, odezwałem się: - Możecie mnie nazywać, jak chcecie. Tylko nie myślcie, że o tym nie wiem. - Oczywiście po hydrańsku. Zamarli w bezruchu, w tak oczywisty sposób zaskoczeni, jakbym posłał im tę myśl prosto w głowy. W drzwiach pojawiła się Miya. - Kto to powiedział? - Popatrzyła na mnie. - Ty? - Trzymała na ręku dziecko. Ludzkie dziecko, Joby’ego. - Znasz nasz język? -dopytywała się po hydrańsku. - Mniej więcej od godziny – odpowiedziałem po hydrańsku, zaskoczony, że mówienie przychodzi łatwiej niż rozumienie cudzych wypowiedzi. - Jutro będę znacznie lepszy. - Zmusiłem się do uśmiechu, zauważywszy trudny do zinterpretowania wyraz jej twarzy. Słysząc siebie mówiącego po hydrańsku, czułem się, jakbym śnił. - Czy to Joby? - zapytałem. Kiedy ruszyłem w ich stronę, Miya przesłała mi ostrzegawcze spojrzenie. Zwolniłem kroku i zbliżyłem się do chłopca najostrożniej, jak umiałem. Joby podniósł głowę znad jej ramienia, żeby mi się przyjrzeć. Miał ciemne, szerokie, ludzkie oczy. Dla ochrony przed chłodem owinięto go w warstwy grubych swetrów, a na uszy naciągnięto czapkę z włóczki. Na twarzy malowała mu się niepewność, ale wyglądał tak jak każdy inny mały chłopiec wyrwany ze snu. Nie mogłem zrozumieć, co z nim jest nie tak. - Cześć, Joby. - Uśmiechnąłem się do niego, a po chwili i po jego twarzy przemknął cień uśmiechu. Potarł się po policzku. Miya przysunęła go bliżej. Wyciągnął przed siebie rączkę i dotknął mojego ucha razem z kolczykiem, który w nim nosiłem. Po chwili cofnął rączkę. Nad jego głową pojawił się niby-nie-toperz, trzepotał skrzydłami, wciąż wydając z siebie dźwięki tak wysokie, że ledwie je słyszałem. Chłopczyk przyglądał mu się z powagą. Zerknąłem na Miyę, spodziewając się, że i teraz nie spuszcza ze mnie wzroku, że wciąż mnie ocenia. Jednak ku swojemu zaskoczeniu zobaczyłem na jej twarzy tak wytężone skupienie, że w myślach z pewnością nie było ani krzty miejsca dla mnie. Delikatnie pocałowała Joby’ego w czubek główki i odwróciła się, żeby zanieść go z powrotem do zaciemnionego pokoju.

Tym razem ruszyłem za nią. Pozostali nie próbowali mnie zatrzymywać. Stanąłem w drzwiach i patrzyłem, jak układa go na macie do spania, a potem otula kocem. Usiadła na podłodze obok i głaskała go po włosach. - Myślałem, że ma uszkodzony układ nerwowy – odezwałem się. - Wcale nie wygląda na chorego. Zaskoczona, podniosła na mnie wzrok. Przeniosła uwagę z dziecka na mnie. Celowo cofnęła dłoń, którą go głaskała, a spojrzeniem zmusiła mnie, żebym uważnie się przyglądał. Patrzyłem więc, jak dziecko zaczyna się przemieszczać pod kocem, przyciągając do siebie rączki i nóżki, aż w końcu skuliło się w pozycji płodu. Zaczęło wydawać z siebie ten sam cienki, cichy jęk, który słyszałem wcześniej. Strasznie było na to patrzeć. Zmuszałem się, żeby obserwować dalej, choć wcale nie miałem ochoty. - Widzisz? - zapytała niemal ze złością. I zaraz dodała znużonym głosem: - Widzisz. Pokiwałem głową i wreszcie mogąc odwrócić wzrok, wbiłem go w podłogę. Ciche wycie ustało, kiedy tylko znów się nim zajęła. Wyobraziłem sobie, jak sięga do niego myślą, tak samo ciepłą i kojącą, jak głaszcząca go teraz dłoń. W końcu cofnęła rękę. Chłopczyk leżał teraz cicho i oddychał spokojnie, prawie uśpiony. Podniosła się z podłogi i podeszła do mnie. Wszedłem z powrotem do głównego pokoju, a ona zdjęła z haka koc i zasłoniła przejście. - Wydawał się... taki normalny – mruknąłem, nie mogąc spojrzeć jej w oczy. Oparła się o ścianę, jakby życie wymagało nagle zbyt wiele wysiłku. - Musisz wszystko dla niego robić – stwierdziłem raczej, niż spytałem. - Bez ciebie... Zapatrzyła się w pustą przestrzeń przed sobą, otulając się ramionami, jakby wciąż jeszcze trzymała w nich Joby’ego. - Beze mnie nie może w żaden sposób panować nad autonomicznym układem nerwowym... Tkwi w samym sobie jak w pułapce. - Czy bez ciebie zdaje sobie sprawę, co się dokoła dzieje? Czy odbiera jakieś bodźce? - Trochę. - Odsunęła się od ściany i przeszła w głąb pokoju, po drodze rzucając jeszcze ostatnie spojrzenie na zasłonięte drzwi. - Ma wielkie trudności z nadaniem sensu temu, co odbiera, chyba że ja pomogę mu to poukładać. Kiedy jest ze swoimi rodzicami... - Coś kazało jej urwać; podeszła do ławki przy ścianie i usiadła na niej, podwijając nogi pod siebie. Wypuściłem wstrzymywany oddech, bo właśnie uświadomiłem sobie, że rozwiała jedną z tych wątpliwości, jakie nękały mnie w myślach po tamtej stronie rzeki: czy aby mnie nie okłamuje. Naprawdę nie porwała dziecka po to, żeby coś udowodnić, krzywdząc je lub zabijając. Całe jej ciało na długą chwilę jakby się zapadło, zanim znowu podniosła głowę. - Teraz przynajmniej ich poznaje, kiedy są przy nim... Zamrugała rozpaczliwie i uciekła wzrokiem w stronę dwóch pozostałych Hydran. Znów siedzieli po turecku na podłodze i przyglądali się nam uważnie. Dziewczyna rozmawiała ze mną w standardzie, a ja podejrzewałem, że nie tylko ze względu na mnie. Należała do HARO, nie trzeba było czytać w myślach, by to odgadnąć – zabrała Joby’ego, bo myślała, że w ten sposób pomoże swoim, choć teraz akurat nie potrafiłem sobie wyobrazić, na czym to miałoby polegać. Ale równie jasne było, że wcale nie czuje się uszczęśliwiona, że zdradziła tych dwoje, którym zabrała dziecko, nawet jeśli są ludźmi. Nie męczyłem jej pytaniami, które wciąż jeszcze kłębiły mi się w głowie. Ta wiedza, którą już zdobyłem, wystarczała, bym mógł spokojnie poczekać na resztę. Zerknąłem w stronę pokoju, w którym spał Joby. - Czy kiedykolwiek mu się poprawi? Spojrzała na mnie z wyraźnym zaskoczeniem, jakby nie takich pytań się spodziewała. - Już mu lepiej, o wiele lepiej, niż kiedy zaczynałam. Kiedy z nim pracuję, pomagam mu uporządkować wrażenia, które odbiera mózg, a za każdym razem jego umysł zapamiętuje pewną część tej pracy. Kiedyś będzie mógł się samodzielnie komunikować. Jest taki silny i tak strasznie tego chce... - Znów urwała i przygryzła wargi, jakby nagle przypomniała sobie, jak bardzo zmieniła się ich sytuacja. Znowu ujrzałem holo Joby’ego, które widziałem u Natasów. Miała rację: zrobił duże postępy, jeśli to, co widziałem dzisiaj, stanowi jakiś dowód. Popatrzyłem jej w twarz – praca z dzieckiem

męczyła ją i kosztowała wiele wysiłku. Sprowadzenie go tutaj także było trudne. Znów spróbowałem jakoś dopasować do siebie te dwie sprawy: dlaczego nienawidząca ludzi hydrańska radykalist-ka miałaby tak ciężko pracować dla dobra ludzkiego dziecka, jeśli miała jedynie zamiar wykorzystać je w ten sposób. Za nic nie umiałem ich do siebie dopasować, tak jak nie potrafiłem czytać w myślach Mii... Tak jak nie mogłem przestać wpatrywać się w nią albo wierzyć we wszystko, co widziałem w jej oczach... Odbiegłem spojrzeniem w stronę mężczyzn, którzy wciąż siędzieli razem przy drugim wyjściu; wnioskując ze sposobu, w jaki je obserwowali, pewnie prowadziło na zewnątrz. W pomieszczeniu znajdował się tylko wytarty dywan z włókien sztucznych, na którym siedzieli. Cały zastawiono pojemnikami po jedzeniu i trudnymi do zidentyfikowania śmieciami. Dywan był tak poprzecierany i spłowiały, że trudno się było domyślić, jakie kolory miała na początku jego wzorzysta powierzchnia. Wyblakłe łatki mogły być zresztą przypadkowymi plamami. Znajdowaliśmy się gdzieś w Świrowie, ale dokładnie taki sam pokój dałoby się znaleźć i w Starym Mieście. Wróciłem spojrzeniem do Mii. - Nigdy więcej nie pozwolą ci się zobaczyć z Jobym, kiedy wróci do rodziców... - Urwałem, ale po chwili, pokonując wewnętrzny opór, dokończyłem: - Co się wtedy z nim stanie? A może już nie wróci do domu...? - Oczywiście, że wróci – ucięła ostro, ale jednocześnie potrząsnęła głową, jakby chciała się pozbyć wątpliwości. - Rada nic nie robi, bogacą się tylko kosztem całej Wspólnoty. Ktoś musi walczyć o naszą przyszłość, dopóki jeszcze jakąś mamy... - zamilkła na chwilę. - Stawiamy rozsądne żądania. Obserwatorzy z ramienia FKT znaleźli się tutaj, ponieważ Tau złamało obietnice dane zarówno robotnikom kontraktowym, jak i własnym obywatelom. Chcemy pokazać FKT, że z obietnic nam danych żadnych nie dotrzymali. Chcemy tylko sprawiedliwości... Ale nie może być sprawiedliwości, dopóki ktoś nie pozna prawdy. - Zacisnęła palce na krawędzi ławki. - Zwrócimy Joby’ego obserwatorom FKT, kiedy tu się zjawią. A jednym z naszych żądań będzie to, aby pozwolono mi nadal zajmować się Jobym, żebym udowodniła, ile dobrego może przynieść ludziom nasz Dar. I aby ich przekonać, że można nam zaufać... - No cóż, w takim razie zapewniliście sobie niezły start – odparłem. Jej spojrzenie ześliznęło się z mojej twarzy, ściągnęła gniewnie brwi. Splotła ręce i skrzyżowała nogi, jakby całym ciałem chciała się odizolować ode mnie. - Miya... - Popatrzyłem w małe okienko wysoko nad naszymi głowami. Powierzchnia okienka zaszła mgłą, nic nie było widać. Na parapecie przycupnął niby-nietoperz i przyglądał nam się spokojnie, ale czujnie. -Widzę, jak bardzo zależy ci na Jobym. Wierzę też, że HARO chce poprawić los Hydran. Ale to porwanie nie ma sensu. Spędziłaś wiele czasu za rzeką. Wiesz, że zarząd Tau nigdy nie spojrzy na tę sytuację tak jak HARO... - Jeśli będą kłamać, dowiemy się o tym – odparła bezbarwnym głosem. - Mogą najpierw nakłamać jedni drugim! A wy zdołacie się o tym przekonać dopiero, kiedy już będzie za późno. - Nadal na mnie patrzyła, ale nagle odniosłem wrażenie, że mówię do postaci z gry komputerowej. Światła się świecą, ale nikogo nie ma w domu. - Jak to się stało, że ty – że HARO – uwierzyłaś, iż zarząd konglomeratu będzie przedkładał życie jakiegoś dziecka nad własny interes? - Ty nie... - Miya! - zawołał za moimi plecami kobiecy głos, stwardniały od gniewu. Poczułem nagły powiew. Coś obróciło mnie w miejscu, omal nie zbijając z nóg. Odzyskałem cudem równowagę i znalazłem się twarzą w twarz z jeszcze jedną nieznajomą Hydranką. Niewidzialne myślowe ręce przytrzymały mnie w miejscu, a ona obejrzała mnie od stóp do głów. Poczułem, że próbuje przedostać się przez system obronny moich myśli i że odchodzi z kwitkiem. Za nią zmaterializowało się zaraz troje następnych: kobieta i dwaj mężczyźni. Stroje mieli mniej więcej takie same jak ci dwaj, którzy już tu byli, a trzymająca mnie kobieta wyglądała identycznie jak reszta. Ale nie wątpiłem, że to ona dowodzi. Wydała z siebie odgłos na pół gderliwy, na pół uspokojony, jakby przeszukała mnie mentalnie i stwierdziła, że nie mam broni. Te-lekinetyczna pętla w końcu puściła; zatoczyłem się na ścianę.

Zwróciła się teraz do Mii, a ja zdałem sobie sprawę, że dostrzegam w niej coś znajomego. Wszyscy spotykani tu Hydranie wciąż jeszcze wydawali mi się bardzo do siebie podobni, bo bardziej rzucały mi się w oczy różnice między nimi a ludźmi niż zróżnicowanie rysów twarzy. Ale tym razem pewien byłem podobieństwa – twarze, ruchy i nawet to, że miały w sobie coś takiego, co nieodmiennie przyciągało mój wzrok. To siostra Mii. Wystarczyło spojrzeć na ich twarze i gesty, żeby wiedzieć, że się kłócą. Nie musiałem też zgadywać o co. Dwaj członkowie HARO, którzy siedzieli naburmuszeni przy drzwiach, wstali teraz, żeby się przyłączyć; to pewnie oni wezwali posiłki. Teraz nikt już na mnie nie patrzył, jakbym myślą i ciałem stał się dla nich niewidzialny. W końcu odezwałem się sam, po hydrańsku: - Ja tu jestem. Dlaczego mnie o to nie zapytasz? Siostra Mii odwróciła się do mnie gwałtownie. - Bo to nie twoja sprawa – warknęła także po hydrańsku. Ale jej wzrok spoczywał na mnie o chwilę za długo. Czułem, że jeszcze raz próbuje przejść zapory, żeby się upewnić, czy naprawdę jestem tak zamurowany, jak się zdawało. - Gdyby nie ja, nie mielibyście Joby’ego – odpowiedziałem. -Gdyby nie ja, twoja siostra siedziałaby teraz w celi, nafaszerowa-na narkotykami, a korby biciem wymuszałyby z niej wszystko, co o tobie wie. Ściągnęła brwi. - Skąd to znasz? - Z osobistych doświadczeń. - Dotknąłem dłonią twarzy. Potrząsnęła głową niecierpliwie. - Pytałam: skąd znasz nasz język? I skąd wiesz, że to moja siostra? - Głową wskazała na Miyę. - Wystarczy odpowiedni plik z danymi – odparłem, wzruszając ramionami. - Poza tym mam oczy. - A może to Tau przekazało ci te informacje razem z laniem, żebyśmy ci łatwiej uwierzyli – odpowiedziała. - Jak mamy się upewnić, skoro twój umysł jest przed nami zamknięty? Roześmiałem się na myśl o tym, co by tam znalazła, gdyby był otwarty. Zmierzyła mnie gniewnym spojrzeniem. Śmiech zamarł mi na ustach, bo nagle uświadomiłem sobie, że w tej całej sytuacji nie ma nic śmiesznego – ani dla mnie, ani dla Joby’ego i jego rodziców, ani dla nikogo po tej stronie rzeki. Zerknąłem w stronę Mii. Ona także zdała sobie z tego sprawę. - Naoh – odezwała się. - Wiesz, że nie sprowadziłabym go tutaj, gdybym nie była go pewna. - Jak możesz być pewna? On jest zamknięty! - Naoh dotknę ła głowy. - Sama nie jestem ciebie pewna od tamtego wieczoru... - Urwała. Zaskoczony, spojrzałem pytająco na Miyę. Jakieś uczucie mignęło jej w oczach jak srebrzysta rybka i zaraz zniknęło, a ja zdałem sobie sprawę, że nieraz widziałem je w tych oczach. - Nie wiem, po co w ogóle go tu sprowadzałaś – odezwała się Naoh, żeby zwrócić na siebie uwagę siostry. - Dlaczego masz taką obsesję na punkcie tego... mieszańca? Miya oblała się rumieńcem. - Uratował mi życie! Jaka byłaby nasza przyszłość bez niego? Naoh zmarszczyła brwi i potrząsnęła głową. Znów zwróciła się do mnie. - Jeśli przez ciebie ktoś będzie próbował znaleźć to miejsce - mówiła, wykonawszy ręką gest, który wziąłem za obsceniczny -będzie już puste. Nie próbowałem nawet odpowiadać. Miałem wystarczający kłopot z nadążaniem za potokiem hydrańskiej mowy i wszystkimi podtekstami. - A co robiłeś na zebraniu Rady – dopytywała się Naoh -z Hanjenem i tymi wszystkimi da kah zdrajcami, i z agentem do spraw Hydran? Zaciekawiło mnie, co znaczy da kah. Najpewniej ludzką wersję uznano by za nieprzyzwoitą. W moim pliku z hydrańskim nie zamieszczono żadnych wulgaryzmów; Tau cenzurowało nawet oprogramowanie do tłumaczeń. - Ci z Tau zmusili mnie, żebym poszedł na spotkanie Rady -wyjaśniłem. - Czy mogłabyś mówić wolniej? Jeszcze nie idzie mi zbyt dobrze. Tamtego wieczoru znalazłem się po prostu w niewłaściwym miejscu. - Nagle naszła mnie wątpliwość, czy w ogóle istnieje coś takiego jak niewinny

przechodzień. - Przyleciałem na Ucieczkę, żeby prowadzić badania... - Żeby „wyjaśnić” rafy i „zrozumieć” obłoczne wieloryby? -przerwała mi Naoh ostro. -Tylko ludzie mogą coś takiego wymyślić. - Oszczędź mi tego – odezwałem się. - To przez was ugrzą-złem w tym bagnie, a wcale mi się to nie podoba. Ale jestem półkrwi Hydraninem i nie zrobię nic, co mogłoby przynieść szkodę Wspólnocie. Chcę tylko, żeby chłopiec wrócił bezpiecznie do domu. Tau też chce jedynie mieć chłopca z powrotem. Jeszcze nie jest za późno... - Nie! Oto, czego chce Tau! - przerwała mi gwałtownie Naoh. Stojący na podłodze dzbanek poderwał się w górę, o włos ominął moją głowę i roztrzaskał się o podłogę. Odłamki szkła rozprysnęły się pod stopami. -Tego właśnie chcą dla nas! Żeby nic już nie pozostało. - Naoh! - upomniała ją Miya, wskazując głową drzwi, za którymi spał Joby. Czubkiem buta dotknąłem leżących przede mną skorup. - Jeśli naprawdę myślisz, że Tau tylko do tego dąży, to jak możesz się spodziewać, że z aktów terroryzmu wyniknie coś więcej niż tylko kłopoty? Naoh potrząsnęła niecierpliwie głową, jakbym był niedorozwinięty i już do cna wyczerpał jej cierpliwość. Przeniosła wzrok na Miyę i wskazała mnie ręką. Miya zgarbiła się z rezygnacją. Wyjaśniła mi w standardzie: - Naoh chce, żebym to ja z tobą rozmawiała, bo mówienie... -urwała raptownie, jakby ugryzła się w język, żeby nie powiedzieć „do ciebie”. - Mówienie bardzo ją męczy. Ja jestem do tego przyzwyczajona. -Westchnęła i splotła dłonie na kolanie. - Oczywiście wiemy o śledztwie prowadzonym przez FKT. - Pewnie dlatego, że sama im o tym powiedziała. - Jak często mamy możliwość... porozumienia się – dotknęła głowy – z kimś, kto mógłby rzeczywiście pomóc nam w rozgrywce z Tau? Naoh miała przesłanie, zobaczyła Drogę... - Miya zawahała się, szukając w mojej twarzy zrozumienia tego, co mówi. Z ulgą zobaczyła, że kiwam głową. - Musimy w jakiś sposób sprawić, żeby poczuli, że istniejemy. Nigdy więcej nie zyskamy podobnej szansy. Naoh to widziała: musimy teraz do nich dotrzeć, zrobić coś, co pozwoli im zrozumieć nasze cierpienie. Zerknąłem w stronę zaciemnionego przejścia. - I dlatego zabrałaś Joby’ego. - Ciekawe, czyj to był pomysł. Jakoś nie bardzo pasował mi do Mii. Musiało ci być ciężko – dodałem. Podniosła głowę, a jej oczy rozjaśniły się czymś, co niemal wyglądało na wdzięczność. - Tak – mruknęła – ale musiałam to zrobić. - Zerknęła na siostrę. - Federalni nawet nie mają pojęcia o tym porwaniu – odrzekłem. - I nie sądzę, żeby się mieli o tym dowiedzieć od Tau. - Ale przecież muszą się jakoś dowiedzieć – upierała się Miya. - Zabranie Joby’ego przyniesie nam wszystko, o co walczyliśmy. Naoh widziała Drogę. - Popatrzyła teraz na siostrę i zaszła między nimi jakaś nie ma wymiana. - Tau cenzuruje swoje systemy komunikacyjne i sieć mediów. Jeśli nie życzą sobie, żeby federalni usłyszeli choć słowo na temat tego porwania, to federalni nie usłyszą. Nawet rodzice Jo-by’ego nic nie powiedzą, jeśli Tau im tego zabroni. Dla nich to byłaby zdrada. - Ale ty im możesz powiedzieć! - wtrąciła szybko Naoh. -Teraz rozumiem: tak miało się stać, musiałeś się tu zjawić. - Zerknęła na Miyę, potem znów na mnie, a miała przy tym coś takiego w oczach, że wolałem odwrócić wzrok. - Dzięki tobie FKT o nas usłyszy. - Czy naprawdę wierzysz, że sprowadzenie ich tutaj na cokolwiek się zda? - zapytałem. - A ty nie? - odpowiedziała pytaniem. - Przecież żyjesz wśród ludzi. Konglomeraty boją się FKT. Potwierdziłem skinieniem głowy. - Ale... - Nagle stanął mi przed oczyma obraz tamtej dwójki, Givechy’ego i Osuny; wyobraziłem sobie, jak tu przychodzą. Ale wy guzik obchodzicie FKT. Spuściłem wzrok. Miya nachmurzyła się, jakby była na tyle przyzwyczajona do czytania z ludzkich twarzy, że zobaczyła prawdę i w mojej. Widziałem, jak jej zwątpienie udziela się Naoh, a potem pozostałym, którzy czekali dookoła niewzruszenie. - Zatem uważasz nas za głupców – rzuciła gorzko Naoh.

- Tak – odparłem, przypominając sobie, ile niepotrzebnego cierpienia wyniknęło już z tego porwania i ile go jeszcze przysporzy, kiedy minie pierwszy szok. Rozejrzałem się po młodo-starych twarzach pozostałych członków HARO, na których malował się teraz gniew i głód. Zgadywałem, co muszą teraz czuć, i wiedziałem, że powinienem czuć to samo. Ale w środku miałem tylko pustkę. - Mebtaku – mruknęła Naoh, patrząc na mnie. Nie umiałem tego przetłumaczyć. Miya obróciła się na pięcie i wbiła w nią gniewny wzrok. - Pokaż mu Drogę, Naoh – rzuciła gwałtownie. Posłała mi krótkie spojrzenie. - Nie potrafimy wyrazić słowami całej Drogi, znacznie więcej pozostaje w ukryciu. - Nie ma sensu. Prędzej powrócą an lirr, niż on odnajdzie Drogę. - Naoh wykonała gwałtowny gest ręką, który zapewne oznaczał „Zabierz go stąd”. Pozostali poruszyli się niespokojnie za jej plecami, a na ich twarzach malowała się mieszanina podejrzliwości i urazy. - Zanim mnie stąd wyrzucicie – odezwałem się – może powinniście zapytać, o czym jeszcze wiem. - Zwróciłem się do Mii. - Masz rację. Pomogłem ci wtedy, bo chciałem. I teraz też chcę wam pomóc. Wiem, co Tau chce zrobić z Hydranami – to samo co Fedracja robi ze wszystkimi Hydranami, ze wszystkimi psycho-tronikami... - znów przerwałem. - Nie to chciałem powiedzieć. Chodziło mi o to... - Ci ludzie – przerwała mi Naoh, kiedy Miya popatrzyła na mnie dziwnie – to choroba, na którą nie ma lekarstwa. Żaden z nich do niczego się nie nada. - Wiesz, ja też staram się w to wierzyć – odpowiedziałem cicho. - Tylko tak jakoś się składa, że ciągle trafiam na tych niewłaściwych. Tych, przez których muszę zmieniać zdanie. - Ty możesz tak mówić – mruknęła Naoh. - Masz w sobie ludzką krew. - Za rzeką to bez znaczenia – odpowiedziałem, potrząsając głową. - Ani nie zmienia faktów. Jeśli wierzycie, że wszyscy ludzie są tacy sami, że to jedna wielka zbieranina mętów, czym w takim razie się od nich różnicie? Tym razem milczeli w odpowiedzi. Zastanawiałem się, czy rozprawiają o tym wszystkim w myślach, czy też rzeczywiście ich zatkało. Nieoczekiwanie opadłem na ławkę obok Mii, przygnieciony ciężarem zbyt wielu godzin bez snu. Poczułem na sobie jej wzrok. Odpowiedziałem spojrzeniem. Mimo że byłem przygotowany na to, co zobaczę, nie mogłem oderwać oczu. Kiedy odzyskałem głos, spróbowałem jeszcze raz: - Znam kogoś, kto może wam pomóc. Bardzo ważnego faceta z FKT, aż na samej Ziemi... Naoh wybuchnęła pełnym niedowierzania śmiechem. - A skąd ty mógłbyś znać kogoś takiego? - Pracowałem jako ochroniarz lady Elnear taMing. - Przylgnąłem wzrokiem do oczu Mii. - Zasiada teraz w Radzie Bezpieczeństwa Federacji. Miya pokiwała głową z wyraźnym zaskoczeniem. Może nie słyszała o samej lady, ale wiedziała przynajmniej, że Rada Bezpieczeństwa ustala politykę całej Federacji. - Natan Isplanasky to jej przyjaciel, nadzoruje działalność Robót Kontraktowych i chyba jest tam najważniejszy. Może zarządzić śledztwo... - Dlaczego miałby nam pomagać? - zapytała Miya. - Roboty Kontraktowe nie zatrudniają nas odpłatnie. - Sądzę, że wam pomoże, bo dla niego liczy się sprawiedliwość. Naoh wydała z siebie wulgarny odgłos. - Byłem kiedyś robotnikiem kontraktowym – mówiłem powoli. - W federacyjnej kopalni tellazjum na Popielniku. Obrączki miały tam wartość kurzu na drodze. Gdyby nie to, że ktoś wykupił mój kontrakt... - Nagle zamiast twarzy Mii widziałem przed sobą twarz Jule taMing. Mrugnąłem i pokój wrócił na swoje miejsce. - Kiedy poznałem Isplanasky’ego, chciałem jedynie móc splunąć mu w twarz. Ale kiedy się przekonałem, co ma w głowie... - Obie patrzyły teraz na mnie, ale mi nie przerywały. - Naprawdę miał dla niego znaczenie fakt, że federalni traktowali obrączki gorzej niż większość konglomeratów. Byłem nikim, ulicznym szczurem, świrem, ale to, przez co przeszedłem, było dla niego ważne. Większość życia spędza przyłączony do sieci – i jest najbliższą Bogu osobą, jaką pewnie dane mi będzie w życiu zobaczyć, ale nawet on nie mógł wiedzieć o wszystkich złych

rzeczach dziejących się we wszechświecie. - Czy wtedy wszystko naprawił? - zapytała Miya. Wzruszyłem ramionami. - Wiem, że zrobił pierwszy krok. Tak jak mówiłaś: nie można mieć sprawiedliwości, jeśli nie doprowadzi do niej prawda. - Z półuśmiechem na twarzy znów podniosłem na nią oczy. - A poza tym jest mi winien coś więcej niż jedno cholerne piwo. Opowiedz mi o wszystkim, o czym powinien się dowiedzieć. Miya znów zamilkła i popatrzyła po twarzach pozostałych. Ja także przyglądałem się ich twarzom, dłoniom, subtelnym wskazówkom toczącej się dyskusji. W końcu znów zwróciła się do mnie. - Możemy ci opowiedzieć. Możemy ci pokazać... jeśli masz hydrańskie oczy. Nie wiedziałem, czy mówi dosłownie, czy w przenośni. Skinąłem głową. Miya wstała i wyprowadziła mnie z pokoju. Dwaj mężczyźni, którzy byli tu przez cały czas, ruszyli z nami. Kiedy szliśmy obok siebie mrocznym korytarzem, w końcu wyjawili swe imiona: Soral i Tiene. I kiedy tym razem patrzyli mi w oczy, odbijała się w nich jedynie ciekawość. Korytarz kończył się nadszarpniętymi zębem czasu spiralnymi schodami. - Patrz pod nogi – ostrzegła mnie Miya, jakby nie była pewna, czy ja także widzę w ciemności. Zastanawiałem się przez chwilę, po co w ogóle Hydranie zadawali sobie trud budowania schodów, ale zaraz przypomniałem sobie Hanjena, który na piechotę przyszedł z miasta w odwiedziny do Babki. Bo szanują swoje ciała na równi z umysłem. Wbrew moim spodziewaniem ruszyliśmy w górę, nie w dół. Nie pytałem dlaczego. W wąskiej studni schodów było ciemno nawet jak dla moich kocich oczu. Zza ścian dobiegały surrealistyczne dźwięki toczącego się gdzieś niewidzialnego życia: jakieś głuche walenie, trzaskanie, grzechotanie, a od czasu do czasu cienki, wysoki gwizd. Nie umiałem rozpoznać żadnych głosów, nie umiałem też nadać sensu tym przypadkowym dźwiękom. Trójka Hydran pięła się w górę w milczeniu i nie oglądała za siebie. Spirala schodów jeszcze się zacieśniła i teraz rzeczywiście musiałem dobrze patrzeć pod nogi, podążając za nimi w głąb tego tunelu milczenia. W końcu wyszliśmy przez jakieś drzwi prosto w czyste nocne powietrze. Wziąłem głęboki wdech. Staliśmy na platformie, na szczycie wieży wznoszącej się nad kopułą dachu. Budynek pod nami był identyczny jak setki innych, które widziałem dookoła. Większość z nich wieńczyły kopuły lub wieże, z czego nie zdawałem sobie sprawy poprzednio, kiedy wędrowałem po uliczkach w dole. Odwróciłem się i zobaczyłem przed sobą twarz Mii, osrebrzoną przez wschodzący rogalik księżyca. Znów zapatrzyłem się na nią o moment za długo; szybko uciekłem wzrokiem, kiedy mnie przyłapała. Zacząłem przyglądać się powierzchni znajdującego się obok słupa, który wraz z pięcioma innymi podtrzymywał kolejną, mniejszą i przezroczystą kopułę nad naszymi głowami. Przesunąłem palcami po chłodnych freskach, naruszając warstwę aksamitnego kurzu. Nie potrafiłem rozpoznać materiału, z jakiego wykonano słupy, nie wiedziałem też, co miały przedstawiać obrazki na ich powierzchni. Z najbliższego słupa zwisała na lince jakaś metalowa rurka. - To się nazywa sh’an. Służy do... an – wyjaśniła cicho Miya za moimi plecami, zawahawszy się na chwilę, jakby nie było ludzkiego słowa, które mogłoby wyrazić dokładnie to, co chciała. W moim mózgu hydrańskie słowo odnotowało się jako „medytacja-mo-dlitwa-sny”. - Używało się ich, kiedy an lirr – obłoczne wieloryby – przybywały, żeby dzielić się z nami swoimi an. Wtedy często padał deszcz albo śnieg, dlatego sh’an jest zadaszone. - Odsunęła się, a w przestrzeń między nami wdarł się zimny powiew wiatru. Wpatrzyła się w noc. - Ale teraz już nie przybywają. Teraz prawie nigdy nie pada deszcz ani śnieg. Spojrzałem ponad dachami w stronę, gdzie resztki rzeki wylewały się w ciemną teraz krainę obłocznych raf, w ukryty świat Ojczyzny. - Dlaczego już nie przybywają? Wzruszyła ramionami i oparła się o niewysoki, otaczający platformę murek. - Z tego, co... słyszałam, Tau manipuluje magnetosferą Ucieczki, żeby przyciągnąć obłoczne wieloryby w miejsca, gdzie mają bardziej „produktywne” marzenia. - Potrząsnęła głową. - Ale oyasin mówi, że porzuciły nas, bo już nie podążamy Drogą i one nas nie rozpoznają... - Oyasin? Babka?

Spojrzała mi w twarz bez śladu zaskoczenia. -Tak. Skrzywiłem się. - Protz – rzuciłem. - A ja nie chciałem w to wierzyć. - Że oyasin łączy z nami wspólny cel? - Nie. Że Protz może mieć w czymkolwiek rację. Nawet się uśmiechnęła. - Do jakiego stopnia jest w to zaangażowana? - Uczy nas widzieć wyraźnie Drogę. Uczy naszego dziedzictwa. Nie ocenia nas za to, co musimy zrobić, żeby ocalić nasz lud. Nic więcej. - W takim razie nie ona kazała wam porwać Joby’ego. - Oczywiście, że nie. -W jej oczach mignął błysk irytacji. -To nie jej Droga, tylko nasza. - Zacisnęła dłoń w pięść, ale nie była to groźba. Przypomniałem sobie gest przysięgi w języku znaków Starego Miasta. - Mówią, że można łatwo poznać, kiedy konglomeratowy waż-niak kłamie – odezwałem się znowu. - Usta mu się ruszają. Tym razem odwróciła wzrok bez uśmiechu. Przyszło mi do głowy, że po tej stronie rzeki to powiedzenie może być stosowane do wszystkich ludzi. - Czy wierzysz, że obłoczne wieloryby wróciłyby tutaj, gdyby dano im wybór? Znów na mnie spojrzała. Tym razem wyraźnie ją zaskoczyłem. - Sama nie wiem... - Sięgnęła po metalową rurkę zwisającą przy kolumnie. Niemalże z szacunkiem uniosła ją do ust, a wtedy zorientowałem się, że to flet. Zaczęła grać. Muzyka przypominała przepływ chmur po niebie. - Czy tak je przyzywacie? - zapytałem, a w głowie miałem pełno wspomnień o innej muzyce, z innych światów, pod innymi niebami. Wpatrzyłem się w cienie pod nogami. Kiedy z powrotem podniosłem wzrok, na jej ramieniu siedział niby-nietoperz. Głaskała go z roztargnieniem. Nie byłem pewien, skąd się tu wziął. Czujnie obserwowałem zwierzę. - Jeden taki próbował wybić mi oko – odezwałem się. Znów sprawiała wrażenie zaskoczonej, ale to zaskoczenie szybko minęło. - Niektórzy tresują taku, żeby atakowały wszystkich, w których wyczuwają... wewnętrzne zamknięcie. - Dlaczego? - zapytałem nieco zbyt ostrym tonem. - Bo ktoś, kto strzeże swoich myśli, mógłby coś przeciwko nim knuć – wyjaśniła niechętnie, tak jakby czuła rumieniec winy, który palił mi twarz. - Ale taku są łagodne... Patrzyłem teraz, jak odwróciwszy głowę, delikatnie trąca zwierzę nosem, a ono pociera futrzastą główką o jej czoło, wydając z siebie miękkie pogdakiwania i popiskiwania. - To właśnie najlepiej pokazuje, na co nam przyszło, kiedy komuś mogło wpaść do głowy coś tak sprzecznego z naturą. - Patrzyłem, jak próbuje popchnąć niby-nietoperza w moją stronę. Jednak zwierzę przylgnęło do niej niezgrabnie, szponiastymi łapkami wbijając się w gruby płaszcz. Nie miałem pojęcia, czy mam czuć zakłopotanie, czy ulgę. - Mówiłaś, że ono wyczuwa ludzi? Telepatycznie? - Tak. - Znów to zaskoczone spojrzenie, jakby wciąż od nowa zapominała, że nie mogę o tym wszystkim wiedzieć i nie umiem dojść do tego na własną rękę. Nie wiedziałem, czy przez to czuję się lepiej, czy jeszcze bardziej obco. - Są jak mebbet, które stąd pochodzą. Ale mebbet nie umieją latać. Taku są jedynymi telepatycznymi stworzeniami na Ucieczce oprócz nas i obłocznych wielorybów. To właśnie obłoczne wieloryby je stworzyły. Zaparło mi dech. - Naprawdę wierzysz, że zrobiły to obłoczne wieloryby? - To fakt. Jeszcze tysiąc lat temu nie było na Ucieczce żadnych taku. Potrząsnąłem głową z niedowierzaniem. - Medytacja matką wynalazków... - Ciekawe, jaki to zbieg okoliczności je wytworzył, tak samo jak niedokończoną twarz, którą widziałem w rafie. Może obłoczne wieloryby poczuły się samotne albo może wydawało im się, że samotni są Hydranie. - Poczekaj no. Mówiłaś, że obłoczne wieloryby są

telepatami...? - Sam nie spotkałem dotąd najmniejszej wzmianki na ten temat. Ale to by pasowało do słów Wauno: Hydranie traktowali rafy jak coś w rodzaju skarbnicy myśli. Nagle uświadomiłem sobie, że moja reakcja na rafy – w ich wnętrzu psycho zdawała się na nowo ożywać – to może nie był zbieg okoliczności. - W takim razie dlaczego...? - Czy w ten właśnie sposób mieszaniec ma się dowiadywać o tym, co utraciliśmy? - W powietrzu przede mną pojawiła się znikąd Naoh. - Jezu! - Potoczyłem się niezgrabnie do tylu i poczułem, że oblewam się rumieńcem, kiedy Naoh spoglądała na mnie pogardliwie. - Mebtaku – rzuciła. Niby-nietoperz – taku – podfrunął z trzepotem do jej twarzy. Zastanawiałem się, co znaczy mebtaku i czy może mieć coś wspólnego z tym zwierzęciem. Nie umiałem powiedzieć, czy niby-nietoperz cieszy się na jej widok, czy też jej grozi. Odsunęła go na bok. Zwierzę wróciło i nagle zniknęło, jakby zażyczyła sobie, żeby przestało istnieć. Miya ściągnęła brwi, ale nawet jeśli zaszło między nimi coś jeszcze, nie miałem do tego dostępu. - Widziałem, jak wygląda Świrowo – powiedziałem. - Rozmawiałem też z Hanjenem... - Hanjen! - prychnęła z odrazą Naoh. - Ten równie dobrze mógłby być człowiekiem. - Oyasin mu ufa – powiedziałem, a po chwili dodałem: - Mnie także. Naoh zerknęła na siostrę, jakby Miya w milczeniu poparła moje słowa. Ręce Naoh drgnęły, potrząsnęła głową. - Hanjen to głupiec! - rzuciła do mnie, ale nie dodała nic o Babce. - Spędzi całe życie na pluciu pod wiatr albo przyciśnie ludzi o jeden raz za dużo i złamią go tak samo jak Navu... - Urwała. Nienawidzę słów – mruknęła, odwracając wzrok. Ten jeden raz rozumiałem ją doskonale. Słowa to nic innego jak puste dźwięki, nic tylko pułapki. - Ja też – odparłem. - Ale jedynie one mi pozostały. - Mebtaku – mruknęła jeszcze raz i teraz już byłem przekonany, że z całą pewnością nie jest to komplement. W poszukiwaniu definicji grzebałem w świeżych zapasach pamięci. Na próżno. - Kto to jest Navu? - zainteresowałem się. W oczach Naoh ukazało się coś, co można by uznać za cierpienie. W milczeniu dała znak Mii, żeby nic nie mówiła. - Chciałaś, żeby zrozumiał, jak cierpią nasi bracia. -Twarz Mii stwardniała niespodziewanie. - W takim razie pokażmy mu Navu. Naoh pierwsza spuściła wzrok – chyba pierwszy raz, odkąd zobaczyłem je razem. W końcu zrobiła coś, co przypominało wzruszenie ramion. Zaraz potem dostałem odpowiedź, kiedy w mózg trzasnęła mi błyskawica... 11 Nagle znalazłem się na ulicy, zataczałem się z zaskoczenia. Obok mnie stały Miya i Naoh. Swobodne kształty ścian wskazywały, że wciąż znajdujemy się w Świrowie. Mijali nas inni Hydranie, ale wśród nich nie było ani jednego z tych, którzy towarzyszyli nam przedtem. Zakląłem pod nosem, bo wiedziałem, że Naoh zrobiła to specjalnie: z rozmysłem przeniosła nas bez słowa ostrzeżenia. Naoh kroczyła już sprężyście w stronę wejścia do jakiegoś budynku. Miya i ja ruszyliśmy za nią. Miya szła obok mnie milcząca i spięta, nie odrywała wzroku od pleców siostry. Żadna z nich najwyraźniej nie obawiała się, że zostanie rozpoznana. Zaciekawiło mnie, czy to dlatego że HARO miało tak małe poparcie w społeczności – czy właśnie na odwrót – tak duże. Sam trzymałem głowę pochyloną, nie chcąc, by ktokolwiek mi się przyglądał. Raz w życiu chciałem, żeby moje ciało stało się równie niewidoczne jak moje myśli. W Świrowie trudno było określić, gdzie kończy się jeden budynek, a zaczyna drugi, ale kiedy weszliśmy wreszcie do środka, zorientowałem się, że jest on duży zarówno według ludzkich, jak i hydrańskich standardów. Z centralnego holu przy wejściu rozbiegały się wachlarzem liczne korytarze. Miejsce to przypominało dworzec komunikacji miejskiej: nawet teraz, w samym środku nocy, wewnątrz ciekła nieustannie strużka ludzi. Inni siedzieli na ławkach albo drzemali na matach. Po niektórych widać było, że są

chorzy, inni mieli krwawiące rany. A mimo to najbardziej niesamowite wrażenie wywarła na mnie panująca tu cisza. - Co to jest? - wyszeptałem. - Szpital – odparła Miya. Przystanąłem. - Myślałem, że to jakaś stacja. - Ale przecież nawet stacja miałaby jakieś porty dostępu albo kioski z wiadomościami. - Nie mamy tu żadnych stacji – odpowiedziała. Zerknąłem na nią, zastanawiając się w duchu, czy ta ironia była zamierzona. - Nigdy nie widziałem takiego szpitala. -W porównaniu z tym nawet rozpadające się centrum medyczne w Starym Mieście zdawało się ostatnim krzykiem techniki. To było coś rodem sprzedkosmicznej Ziemi, tak prymitywne, że właściwie zupełnie nierozpoznawalne. Z wyrazu jej twarzy wyczytałem, iż dokładnie wie, co teraz myślę. Przecież to swoje szkolenie na terapeutkę przechodziła po drugiej stronie rzeki. Musiała widzieć, jak wyglądają nowoczesne ośrodki medyczne konglomeratów. - Ta nora nie wygląda tak dlatego, że tak wolicie, prawda? -zapytałem. Jej spojrzenie uciekło gdzieś na moment. - Sugerujesz – rzuciła gorzko – że dlatego, że dzięki swoim nieziemskim mocom umysłu możemy sami leczyć wszystkie choroby albo rany i nie potrzebujemy ludzkich inwazyjnych metod leczenia? - Tak – potwierdziłem. - Nie. - Potrząsnęła głową, przyciskając palce do skroni. -Nie chcemy, żeby tu tak wyglądało. Obróciła się powoli, rozglądając się po pomieszczeniu, kiedyś przecież widziała, jak takie miejsce może wyglądać. - Musimy jeść, inaczej umrzemy z głodu. Musimy ćwiczyć nasze ciała, inaczej zmarnieją. Zupełnie tak jak ludzie. Jeśli nas zranić, krwawimy... Obok niej ukazało się nagle troje zupełnie obcych osób, które zaraz ruszyły przed siebie, zupełnie jakby jej tu wcale nie było. Kobieta i mężczyzna podtrzymywali jakiegoś młodzieńca wewnątrz telekinetycznej sieci, którą go opletli. Żadne z nich go nie dotykało – na piersi miał jedną wielką krwawą miazgę, jakby go żywcem obdarto ze skóry. Nie mogłem pojąć, jak, u diabla, Hydranin mógł zrobić coś takiego drugiemu Hydraninowi... Popatrzył prosto na mnie, a z nosa zaczęła mu kapać krew. Jego oczy składały się teraz wyłącznie ze źrenic, czarnych jak noc. Miotał jakieś bezgłośne przekleństwa. Dwoje podtrzymujących go Hydran miało usta pobielałe od bólu, a w oczach łzy. On sam to sobie zrobił – uświadomiłem sobie nagle. Ktoś zawołał do nich z jednego z korytarzy i po chwili znów zniknęli. Z wysiłkiem wciągnąłem oddech. - Żyjemy i umieramy... - ciągnęła Miya, jakby jej ów widok wcale nie odebrał tchu. - Czasem ranimy się tylko po to, by zagłuszyć ból. - Zupełnie jak ludzie – szepnąłem. - Ludzie mają lepiej – mruknęła. - Mogą dręczyć innych. My możemy się targnąć tylko na siebie. Przygryzłem wargi aż do bólu i nic nie odpowiedziałem. Staliśmy obok siebie, wpatrując się w pusty hol, w niemal doskonale ciche sale. Wreszcie Miya otrząsnęła się, jakby wcześniej była ogłuszona. - Tak... To prawda, że mamy metody leczenia niedostępne dla ludzi – mówiła jakby z przymusem, podniosła przerwaną nić rozmowy, żeby na powrót zakotwiczyć się w teraźniejszości. -Niektóre rzeczy robimy inaczej. Część spraw widzimy inaczej. Tego właśnie moglibyśmy nauczyć ludzi. Ciało to nie tylko fabryka produkująca związki chemiczne, to także system bioelektryczny... Oparłem dłoń o metalową rurę, która pięła się po ścianie obok nas, skrzywiłem się, bo zaraz wystrzeliła z niej iskierka elektryczności. - Wiem – odparłem. - Ale ludzie w przeciwieństwie do nas nie żyją z tą świadomością na co dzień... - Jeszcze raz obiegła wzrokiem całe pomieszczenie. Kiedy widziała inną osobę, dostrzegała też od razu otaczającą ją aureolę energii, a nie tylko twarz i resztę ciała. Najprawdopodobniej potrafiła też zobaczyć, gdzie kto jest ranny albo na co choruje. - Lekarze z Tau i technicy medyczni ledwie w połowie

znają ukryte możliwości ciała. Nawet nie potrafią sobie wyobrazić, ile im brakuje... - Przełknęła frustrację jak twardą kulę. Zastanowiło mnie, jak często próbowała bezskutecznie przekonać medyków Tau, żeby spojrzeli na leczenie z tego punktu widzenia. Myślałem o wszystkich ukrytych oznakach lekceważenia, które dla niej były zupełnie jawne, o uprzedzeniach, naciskach, które musiała znosić dzień po dniu tylko po to, żeby przejść kurs przygotowawczy konieczny do rozpoczęcia pracy z Jobym. Bez względu na to, jakie towarzyszyły jej motywy, wymagało to nie lada odwagi i samozaparcia. A przez czas, jaki z nim spędziła, zdołała mu pomóc tak, jak nie potrafiłby mu pomóc żaden człowiek - nieważne, jaki przyświecał jej cel. Nadal wpatrywała się w rozciągające się przed nami pomieszczenie, a ja nie wiedziałem, czy nie próbuje w ten sposób uniknąć mego wzroku. - Kiedyś i my mieliśmy zaawansowaną technikę – odezwała się po chwili. - Przewyższała wszystko, co zdołali osiągnąć ludzie... - Ciekaw byłem, czy to prawda, czy tylko mit, w który chciało wierzyć HARO. Spuściła wzrok, jakby trapiły ją podobne wątpliwości. - Tau nie udostępni nam swoich baz danych. Gdyby choć pozwolili nam na taką pracę... - Urwała. Twierdzą, że Hydranie nie są w stanie korzystać z takich neuronowych połączeń jak ludzie. Ale to kłamstwo... ...Psychotronicy nie potrzebują wcale podłączeń... - Jej słowa przywiodły do mnie inny głos, głęboko z pokładów pamięci: ludzki świr o imieniu Martwe Oko jeszcze raz opowiadał mi, jak to będąc tylko zwykłym świrem, zdołał znaleźć sposób na zamianę psychoenergii w cyberenergię, bez korzystania z biooprogramo-wania. Aktywność elektromagnetyczna, która tworzyła wątek i osnowę ukrytego wszechświata sieci, normalnie znajdowała się poza zasięgiem zakresu funkcjonalnego psychotronika. Ale kiedy już Martwe Oko raz odkrył, że istnieje możliwość stworzenia interfejsu, nic nie mogło go powstrzymać – ani w ogóle żadnego psychotronika – przed buszowaniem w nim pod postacią ducha w maszynie. Nic – z wyjątkiem prawa federalnego i karnego prania mózgu. Ale to nie zmienia w niczym faktu, że każdy Hydranin potrafi wytworzyć psychotroniczne cyberpołączenie... gdyby tylko ktoś miał dość odwagi, żeby im o tym powiedzieć. Martwe Oko tylko mnie zawierzył swój sekret i wcale nie potrzebował się z tego tłumaczyć. Gdyby konglomeraty albo federalni dowiedzieli się, co robi, po całym federacyjnym kosmosie rozprzestrzeniłaby się jak zaraza nowa fala ksenofobii, a na karku każdego psychotronika, ludzkiego czy hydrańskiego, jeszcze silniej zacisnęłaby się pętla prześladowań. Nie czułem się przygotowany do takich zmian. Odwróciłem się do Mii, wypychając tę myśl ze świadomości. Mii przy mnie nie było. Przeszukiwałem wzrokiem tłum, częściowo z obawy, że mnie tu porzuciła, ale rychło wypatrzyłem ją po drugiej stronie sali, gdzie stała przy Naoh. Nie wiem, czym , się zajmowały, ale najwyraźniej nie byłem im potrzebny. Pozostałem więc na swoim miejscu, starając się nie zwracać uwagi na spojrzenia, jakie rzucali mi przechodzący obok Hydranie. Próbowałem nie myśleć o tym, że nie czuję ich obecności ani oni mojej. Zastanawiałem się, co takiego mogło się zdarzyć, że obie siostry mogły tak zupełnie zapomnieć o moim istnieniu, i to w publicznym miejscu. Przestępowałem z nogi na nogę; skrzywiłem się, zobaczywszy, która już godzina. Nie byłem pewien, czy zdołam wrócić do Riverton, zanim ktokolwiek zdąży zauważyć moje zniknięcie. Zastanawiałem się, co wtedy zrobi Kissindra. Ciekawe, co teraz robi, śpi czy... Ktoś mnie dotknął. Ktoś przyłożył rękę do przedniej części moich portek i mocno zacisnął. - Jezu! - złapałem się za krocze, w panice rozglądając się dookoła. Nikt nie stał na tyle blisko, by mnie dotknąć. Każdy Hydranin, który znalazł się w pobliżu mnie, nieodmiennie starał się szybko znaleźć jak najdalej. Ale zaraz dostrzegłem stojącą po drugiej stronie sali kobietę, która patrzyła śmiało przez tłum przemieszczających się postaci. Była Hydranką, jak wszyscy tutaj z wyjątkiem mnie. Ale zauważyłem w niej coś, co każdy mężczyzna rozpozna instynktownie:

ten strój, spojrzenie, którym mnie obrzuciła. Ruszyła w moją stronę. Rasowa dziwka. - O mój Boże – mruknąłem, bo znów coś mnie dotykało, ale tym razem nie była to niewidzialna dłoń. Przypominało raczej usta. - O mój Boże. Stałem jak wryty. Paraliżowały mnie pospołu niedowierzanie i odczuwane doznania, a ona w końcu znalazła się obok. - Witaj, człowieku – odezwała się w standardzie. Uśmiechnęła się samymi ustami, wzrokiem poszukała bransoletki, jeszcze zanim spojrzała mi w twarz. -Wiem, czego chcesz... - Urwała, bo dopiero teraz lepiej mi się przyjrzała. Patrzyłem, jak zmienia się jej twarz, kiedy próbuje obmacać mój umysł tak samo jak ciało i natrafia na mur. Na ułamek sekundy straciła opanowanie. Lecz zaraz uśmiech powrócił na twarz, równie odruchowy jak oddychanie. - Nic nie szkodzi, skarbie – mruknęła. - I tak mogę ci dać to, czego potrzebujesz... -To, co mi robiła, stało się znienacka tak intensywne, że aż się zachłysnąłem. - Przestań! - syknąłem, ciesząc się w duchu, że mam na sobie kurtkę. - Wcale nie chcesz, żebym przestała. - Sięgnęła prawdziwą ręką i przejechała palcami po zapięciu. Wiem, że nie przyszedłeś do Świrowa po to, żeby spędzić noc w takim miejscu. -Wskazała głową salę. - Chodź, spędzimy ją u mnie. Oderwałem jej ręce od kurtki i sięgnąłem myślami, żeby zablokować telekinetyczne przesłanie u źródła; była to jedyna psy-chotroniczna reakcja, nad którą jeszcze panowałem. - Nie chcę – odparłem – i nie zapłacę. Odsunęła się o krok, a ja nie wiedziałem, czy zaskoczenie na jej twarzy wiąże się z tym, co powiedziałem, czy raczej z tym, co zrobiłem. Odwróciła się i nagle znalazła się twarzą w twarz z Miya. Nastąpiła między nimi ciągnąca się w nieskończoność chwila ciszy. Zza pleców Mii wyłoniła się Naoh. Prostytutka wykonała gest, który rozpoznałem bez trudu, a który odnosił się do nich obu. Potem rozpłynęła się w powietrzu. Zakląłem pod nosem. Mój członek przypominał rozgrzany do czerwoności pogrzebacz. Widziałem, jak Miya szuka właściwych słów. - To była... - Wiem, kto to był – mruknąłem. - Wiem, kiedy się mnie na- gabuje. -Wziąłem głęboki oddech i poczułem, że gorąco i napięcie z wolna zaczynają ustępować. Spojrzenia tych dwóch wystarczyły mi za zimny prysznic, ale Miya dziwnie odęła wargi. - Wydawało mi się, że ludziom nie wolno tu przychodzić po godzinie policyjnej – odezwałem się ochryple. Przypomniało mi się Stare Miasto, które ożywało dopiero nocą, kiedy mrok na górze dopasowywał się do mroku na dole i do mroku w myślach tych ludzi, którzy w świetle dnia nie śmieli zaspokoić pewnych apetytów. Wcale mnie nie zaskoczyło, że są tacy i w Tau Riverton. Zawsze znajdą się tacy, ze swoimi szczególnymi potrzebami. Nie powinno mnie więc dziwić, że mają swoje sposoby, aby je zaspokoić. - Odbywa się tu w południe wielki jarmark – wyjaśniła Miya z twarzą na powrót wyczyszczoną z emocji. - Niektórzy porządni obywatele Tau są tak zgłodniali „egzotyki”, że czasem nawet zostają na noc. Stęknąłem ciężko. - Ale co ona robiła tutaj? - Przecież o północy w szpitalu w Świrowie chyba nie ma zbyt wielu ludzkich nocnych marków. - Pewnie musi się leczyć – odparła kwaśno Naoh. - Ja wolałabym raczej umrzeć z głodu, niż zadać się z człowiekiem. - Odwróciła wzrok, w którym teraz pojawiło się coś mroczniejszego i bardziej złożonego niż zwykłe obrzydzenie. - Może po prostu nigdy nie byłaś dostatecznie głodna – odparowałem. Zobaczyłem, że twarz Mii tężeje. Naoh odwróciła się do nas plecami. Patrzyłem, jak przełyka pełną złości odpowiedź, i zastanawiałem się, co takiego ją powstrzymało i czego nie chciała mi powiedzieć. Miya obrzuciła mnie długim i badawczym spojrzeniem, z którego jednak nie potrafiłem nic wyczytać. Aż wtem jej oczy nagle się zmieniły, jakby usłyszała coś, co dla mnie było niedostępne. Naoh spojrzała gdzieś, zaalarmowana tą samą niemą wieścią. - Nie ma go! - wybuchnęła, jakby tym razem nie potrafiła się powstrzymać. — Navu zniknął.

- Znowu? - mruknęła Miya głosem ciężkim od znużenia. -Navu... - Nic nikomu nie powiedział. Po prostu wyszedł. - Naoh potrząsnęła głową, drepcąc w miejscu jak kot. Navu. Ciekawe, kim jest, dlaczego jest dla nich taki ważny i czemu mówią o nim tak, jak ja bym mówił o martwej palce. - W takim razie wiesz już, gdzie go znajdziemy-rzuciła Miya z rezygnacją. Nie „jak”, ale „gdzie”. Naoh zrobiła coś, od czego Miya się skrzywiła, ale potem skinęła głową. Wymieniły między sobą spojrzenia, których zupełnie nie rozumiałem. Ale zaraz zwróciły się i do mnie. - Chodź z nami – rzuciła niechętnie Naoh. - Chodź i dowiedz się jeszcze więcej. Zanim zdołałem odpowiedzieć, poczułem, jak ich psychoener-gia oplata moje zmysły... Wszystko zmieniło się w okamgnieniu – stało się znów absolutnie nieznane. Potrząsnąłem głową, czując lekkie mdłości – ciekawe, ile tej szarpaniny jeszcze zniosę, zanim zwymiotuję. - Niech to... - zacząłem i zaraz urwałem. Staliśmy w mroku najbardziej chyba klaustrofobicznej uliczki, jaką dotąd widziałem w Świrowie. Ciemność była tu głębsza od samej nocy, a jedyne światło docierało znad naszych głów, od indygowego nieba. Dookoła nas znów pojawili się Hydranie; ledwie widoczne drgnięcia mówiły wyraźnie, że się nas nie spodziewali. Słyszałem stęknięcia i przekleństwa, słyszałem, że niektórzy starają się odczołgać na bok. Naoh odwróciła się i ruszyła głębiej w mroczną czeluść. Miya wzięła mnie pod rękę i pociągnęła, udowadniając w ten sposób, że Naoh wcale nie przeszła przez ścianę, tylko przez ukryte w niej drzwi. Poprowadziła mnie w głąb korytarza w tak absolutne ciemności, że nawet moje oczy nie umiały wyodrębnić w nich żadnych szczegółów. Wydawało mi się, że dziewczyna kieruje się dotykiem. Nie wiedziałem jednak, czy korzysta przy tym z rąk, czy z jakiegoś specjalnego zmysłu koniecznego podczas teleportacji. Poruszała się tak, jakby robiła to już nieraz – a ja nie najlepiej sobie radziłem. W tunelu przetaczały się echa bezcielesnych odgłosów; było tu jeszcze bardziej nieprzyjemnie niż tam, gdzie przetrzymywali Joby’ego. Zastanawiałem się, dlaczego nie teleportowały się od razu w to miejsce, gdzie chciały się znaleźć – może było to zbyt ryzykowne. Nie miałem pojęcia, jakie są możliwości wysondowania minimum przestrzeni koniecznej do teleportacji. Naoh odepchnęła na bok ciężki koc i zalało nas oślepiające światło. Kiedy zanurkowałem w ukryte przejście, natychmiast uderzył mnie w twarz ciężki odór: uryny i niemytych ciał, smród śmietnika i rozkładu. - Jezu! - Zatkałem nos, bardziej, żeby zatamować wspomnienia niż ten smród. Zbyt wiele widziałem takich scen w swoim życiu. I w zbyt wielu sam brałem udział. Tutaj znaleźliśmy coś koło tuzina osób, sąmych Hydran, kucali na podłodze lub opierali się o obłażące z farby ściany pokoju bez okien. Dwóch albo trzech podniosło się z ziemi i gapiło na nas bez słowa. Żywe trupy. Nie miałem pojęcia, co biorą, ale tak naprawdę nie ma to żadnego znaczenia – koniec końców wszystkie narkotyki są takie same. - Navu! - zawołała Naoh, wkraczając w głąb pokoju, jakby był zupełnie pusty. Miya podążyła za nią równie śmiało, ale nie nastąpiła przy tym ani na jedną z leżących bezwładnie dłoni. We dwie dźwignęły z ziemi jakiegoś narkomana i oparły go o ścianę. Coś do niego mówiły, na głos, ale tak cicho, że nic do mnie nie docierało. Ruszyłem w ich stronę wśród zduszonych mamrotów skarg, zaduchu i brudu. Coś poprzyklejało mi się do podeszew butów, ale co – o tym już wolałem nie myśleć. Wbiłem wzrok przed siebie i nie patrzyłem na nikogo dłużej niż to absolutnie konieczne. Stojący przede mną Navu wyglądał lepiej niż większość z nich – nie tak zagłodzony i nie tak brudny. Ale przecież dopiero co zwiał z ośrodka rehabilitacji. Zatrzymałem się tuż przed nim. Miya i Naoh obejrzały się na mnie, za jakąś obopólną zgodą urywając nagle rozmowę. - Wasz brat? - zapytałem Miyę. - Nie – odpowiedziała Miya tonem, z którego wywnioskowałem, że Navu nie może być nikim

innym, jak tylko kochankiem Naoh. Byłym kochankiem. Znów odwróciła do niego wzrok, kiedy poruszył się niespokojnie w tym ich uchwycie. Z wyrazu jego twarzy widać było jasno, że wcale nie ma ochoty tkwić uwięziony między nimi dwiema, ale nie zniknął. Zastana wiałem się przez chwilę, czy nie blokują mu psycho, żeby nie uciekł. Popatrzył teraz na mnie. Widziałem, jak stara się skupić wzrok na mojej twarzy. - Co, Miya? - wybełkotał. - Tera się pieszysz z luźmi? Wiedziałem już, na jakich jest prochach i dlaczego nie zniknął, dlaczego pozostałe ćpuny są wciąż dookoła. Złocista skóra na twarzy Mii zrobiła się cynamonowa. Odepchnęła go od siebie. Naoh także go puściła. Zjechał po ścianie i znów siedział na-burmuszony na podłodze. - Zostacie mie, dziwki – mruknął. Ludzkie słowo sterczało wśród hydrańskiej mowy jak wzniesiony groźnie palec. - Budzisz obrzydzenie – odezwała się Naoh. Trąciła go stopą. -Wstawaj, ty żałosny... Złapałem ją za ramię i pociągnąłem. - Przestań. Jakaś nienamacalna siła strząsnęła moją dłoń z jej rękawa. Kiedy na mnie popatrzyła, miała w oczach ten sam ból i obrzydzenie, jakby kontakt ze mną był dla niej zbyt podobny do kontaktu z nim. Cofnąłem się i pozbyłem nieprzyjemnego odczucia. Miya przykucnęła przy Navu. Patrzyłem, jak próbuje zmusić go do jakiejś reakcji, ale mężczyzna odwracał od niej twarz. Zobaczyłem też na jego szyi przylepkę z narkotykiem – to nefaza. To samo co zaaplikowały mi korby. Dają je wszystkim świrom, żeby nie mogli uciec... Ucieczka – tego właśnie chciał, tego pragnęli wszyscy w tym pomieszczeniu. Ucieczki od Daru, który sprawiał, że są wyjątkowi i że cierpią. - Jeśli tak to odbierasz – odezwałem się do Naoh – to po co w ogóle po niego przyszłaś? - Nie masz pojęcia, jak to odbieram! - warknęła. Nie mogłem zaprzeczyć. Spuściłem wzrok. Miya wstała, zgarbiona pod niewidzialnym ciężarem. - Navu... - rzuciła jeszcze, nie odrywając od niego wzroku i wyciągając przed siebie rękę. Nie podniósł wzroku. On ani nikt inny. Nawet gdybyśmy byli z Korporacji Bezpieczeństwa i chcieli go zaaresztować – moglibyśmy go wywlec stąd wśród kopniaków i przekleństw – nikt nie ruszyłby palcem, żeby mu pomóc. Nagle poczułem, że się duszę. Obróciłem się i ruszyłem w stronę wyjścia, potykając się o cudze nogi i depcząc po rękach. Miya ruszyła za mną, za nią Naoh. Może i one miały dość. Stałem na zewnątrz, na uliczce i robiłem głębokie wdechy. - A więc, mebtaku, musiałeś odwrócić twarz? - Naoh objęła szerokim gestem uliczkę i pokój w zrujnowanym budynku, z którego dopiero co wyszliśmy. Wydawało mi się, że dostrzegam na jej twarzy mokre ślady, ale przy tym świetle nie mogłem być pewien. - My niestety nie możemy się odwrócić... - Jej głos się załamał – z wściekłości czy smutku, trudno stwierdzić. - To nie dlatego – odparłem ochrypłym głosem. - W takim razie dlaczego? - zapytała Miya. Jej słowa były chłodne i spokojne jak delikatny blask księżyca, który spływał aż do miejsca, gdzie staliśmy. Nie mogłem się nadziwić, skąd bieże siłę, żeby tak świetnie nad sobą panować, kiedy wszyscy dookoła zdają się tracić wszelką samokontrolę. Może to, że tak wiele czasu spędziła wśród nienawidzących Hydran ludzi, nauczyło ją więcej, niż sobie uświadamiała. - Ja... - załamał mi się głos. - Chyba nie ma znaczenia, skąd się jest. Ćpuny są wszędzie takie same. Naoh obróciła się na pięcie. Telekinetyczna siła rzuciła mną o ścianę budynku. - Naoh! - Miya siłą woli powstrzymała się, by nie podejść teraz i nie stanąć przy mnie. Potrząsając głową, oderwałem się od ściany. - Mówiłem tylko o własnych doświadczeniach. Miya dotknęła głowy, potem wzruszyła ramionami na znak, że nic nie rozumie.

- Znałeś jakiegoś narkomana? - Sam byłem narkomanem. W srebrzystym świetle zobaczyłem, jak wymieniają spojrzenia. - Kiedy? - dopytywała się Naoh. - Dawno temu. - Dlaczego? Sam pewnie nie zadałbym takiego pytania, ale należało odpowiedzieć. - Pewnie z tych samych powodów co tamci. Przez dłuższą chwilę milczała. - Przestałeś. Jak? Zdałem sobie sprawę, gdzie przebywa teraz myślami, i zrozumiałem, o co tak naprawdę mnie pyta. Ale nie znałem odpowiedzi. Potrząsnąłem tylko bezradnie głową i odwróciłem wzrok. - Skąd oni biorą prochy? - zainteresowałem się po chwili. Kiedy wzrok przywykł do ciemności, zacząłem w niej wyróżniać sylwetki-cienie kolejnych narkomanów. Naoh rzuciła Mii spojrzenie, którego nie potrafiłem odszyfrować. Ta spuściła wzrok i nic nie odpowiedziała. Znów zacząłem się zastanawiać, czego nie chcą mi powiedzieć i z jakiego powodu. - Opowiedz nam, kim jesteś – mruknęła Miya, w sposób boleśnie oczywisty zmieniając temat. Opowiedz nam, co ci się stało, co się stało z twoim Darem. Nawet nie wiem, jak ci na imię. Przyszło mi do głowy, że to Babka mogła jej powiedzieć, gdzie mnie szukać. Ciekaw byłem, co tak naprawdę wie. Miałem serdecznie dość uczucia, że na całej tej zakichanej planecie wszyscy na moich oczach obgadują mnie za plecami. - Nazywam się Kot – odparłem. - A twoi rodzice...? - naciskała, a w jej głosie usłyszałem coś, czego nie mogłem odczytać w myślach. Mówiło mi, że to, co za chwilę powiem, jest ważne, o wiele ważniejsze od mojej niechęci do dzielenia się przeszłością z obcymi. Oparłem się o chłodną powierzchnię ściany. - Moja matka była Hydranką. Mój ojciec... nie. - Podniosłem oczy na pasmo nieba, a potem z powrotem opuściłem je na tę uliczkę, w której zdążyłem się już poczuć jak na własnych śmieciach – aż za bardzo. - Urodziłem się na Ardattee, w miejscu zwanym Starym Miastem. Matka umarła, kiedy byłem mały – ktoś ją zabił. Czułem, jak umierała... - Otarłem usta wierzchem dłoni. - Czy to dlatego pomogłeś mi tamtego wieczoru? - szepnęła Miya. Przymknąłem oczy i skinąłem głową. - Bo kiedy ona potrzebowała pomocy... nikogo nie było. - Czu- łem na sobie dotknięcie Mii i nagle potrzebowałem całej siły woli, żeby się nie rozkleić. - Straciłem Dar. Przez długi czas żyłem jak... człowiek... Aż wreszcie jednego dnia zgarnęło mnie z ulicy FKT. I momentalnie od życia zbędnego śmiecia w rynsztoku Starego Miasta przeskoczyłem prosto w świat ze snów. Obiecali mi bransoletę danych, przyszłość, takie życie, o jakim nie ważyłem się nawet śnić – jeśli będę z nimi współpracował. Ludzie z FKT doprowadzili mnie do porządku i posklejali mi mózg na tyle, żebym mógł funkcjonować jako Psychotronik. Byłem telepatą, niczym więcej, ale za to świetnym. W końcu miałem coś, z czego mogłem być dumny, coś, co naprawdę należało do mnie. Coś, czego nikt nigdy nie będzie w stanie mi odebrać. Wreszcie też miałem coś do stracenia. Federalni nie zabrali się do rehabilitacji garstki psychotroników tak z dobroci serca. Tajny spisek konglomeratów przewozowych wynajął psychotronicznego terrorystę, którego federalni znali tylko pod pseudonimem „Quicksilver”, żeby wynegocjował dla nich udziały w wydobyciu złóż tellazjum. Kryształy tellazjum to coś, dzięki czemu działała cała galaktyka – żaden z ludzkich wynalazków w dziedzinie przechowywania danych nie mógł dorównać pojemnością ich supergęstej strukturze cząsteczkowej. Tellazjum umożliwiało podróże międzygwiezdne i dało FKT do ręki ekonomiczny bat na niezależne kartele. Quicksilver był naprawdę żywym srebrem – ciągle przemykał federalnym między palcami. Doszli zatem do wniosku, że ogień należy zwalczać ogniem, i posłali przeciw niemu straceńczy oddział świrów-tajniaków. W jego skład wszedłem i ja.

- Przeszkodziliśmy mu, ale musiałem go zabić. - Słuchałem własnego głosu, który opowiadał tę historię, a każde słowo było równie puste jak to miejsce w głowie, na którym złożyłem w ofieże umysł Quicksilvera. - Po tym już nikt nie potrafił mnie poskładać... To dlatego jestem... zamknięty. - Dotknąłem głowy. Nagle przyszła mi na myśl Kissindra Perrymeade. Drugi brzeg rzeki zdawał się oddalony o lata świetlne i wciąż odpływał coraz dalej. Miya wciągnęła głęboko powietrze, jakby na jakiś czas zapomniała o oddychaniu. Wypuściła powietrze z obłoczkiem pary. Palcami skubała niespokojnie kaptur kurtki; znów przyłapałem ją na tym, że przypatruje mi się dziwnie. Przez długą chwilę wytrzymywałem to jej spojrzenie, zanim wreszcie uciekłem wzrokiem na bok. Wyjąłem kamfę i przygryzłem, żeby mieć pretekst do milczenia. Potem zerknąłem na Naoh. Jej twarz także się zmieniła, ale zupełnie inaczej. Ciekawe, czy pozostało w niej jeszcze miejsce na jakieś uczucia poza gniewem i goryczą. Ale tym razem jej złość nie była wymierzona we mnie. - Oni ci to zrobili? - Dotknęła głowy. - Ludzie? Zawahałem się, zanim skinąłem głową, bo sam nie byłem pewien, czy tak właśnie chcę patrzeć na tę sprawę, mimo iż jakaś część mnie zawsze tak uważała. - Jak mogłeś dalej żyć wśród nich? Podniosłem oczy na skrawek nieba nad nami. - Nie miałem dokąd pójść. - A jednak wiedziałem, że to nie do końca prawda, wiedziałem, że nie obwiniam całej ludzkiej rasy o to, co mi się przydarzyło. Kiedy zabijałem Quicksilvera, sam dokonałem wyboru i tylko on przytknął mi wtedy pistolet do głowy. Zabiłem go, żeby ratować własne życie... oraz Jule taMing, która była dla mnie wtedy ważniejsza niż życie. Wiara, że miałem wtedy wybór i że postąpiłem właściwie, była moją jedyną nadzieją na to, że odzyskam kiedyś zaufanie do siębie na tyle, aby móc korzystać z Daru. Ale nie wiedzieć dlaczego wszystko teraz zdawało mi się równie odległe jak błyszcząca sieć Tau Riverton. Znów spojrzałem na Naoh. - Nie ma dla mnie miejsca wśród ludu mojej matki. Jeśli potrzebowałem na to dowodu, to uzyskałem go, przyjeżdżając tutaj. - Mylisz się. Jesteś jednym z nas... - odpowiedziała Miya w nagłym uniesieniu. Przeniosła spojrzenie na Naoh, ale ta ani drgnęła. Zacisnęła usta, lecz nie zaprzeczyła. - Rada nie przemawia w imieniu nas wszystkich. Nigdy nie przemawiała. - Miya patrzyła teraz na mnie. - Wycierpiałeś wiele od ludzi, tak jak każdy Hydranin, tak jak Joby. - Nie jestem ofiarą. - Poczułem na twarzy płomień rumieńca, przypomniawszy sobie wszystko, co mówiła mi wcześniej Kissindra. - Od śmierci matki każdy dzień życia spędziłem na walce o prawo do dalszego istnienia. I każdego dnia wygrywałem... -Głos zaczął mi drżeć, więc zamknąłem usta i nie dokończyłem. Miya wpatrywała się we mnie z przekrzywioną głową, tak jak to robili wszyscy tutaj, kiedy czegoś nie rozumieli. - Nie jestem bezradny. - Jesteś sam – odpowiedziała z bezmiernym smutkiem w głosię. Nie bardzo wiedziałem, czy to ma być odpowiedź, czy po prostu kolejna zmiana tematu. - Ale nie musisz być sam. - Sięgnęła ręką i zatrzymała ją, zanim znowu mnie dotknęła. Przeniosłem wzrok od niej do Naoh, a potem na szydercze cienie obserwujące nas z mroku. - Nie nienawidzę ludzi... - Ja też nie – mruknęła Miya. Ale mówiła tylko we własnym imieniu. - Musimy się stąd wydostać. Powiedziała to na głos, żeby tym razem mnie ostrzec, zanim ich umysły wessą mnie w wir absolutnej czerni. Znaleźliśmy się z powrotem tam, skąd wyruszyliśmy, w pustym mieszkaniu, gdzie przetrzymywali Joby’ego. Byli tam Soral i Tiene razem z dwoma innymi członkami HARO. Tym razem najwyraźniej się nas spodziewali. Kiedy się pojawiliśmy, obrzucili nas krótkimi spojrzeniami, a potem wrócili do niemej dysputy, gestykulując i dziobiąc powietrze palcami wskazującymi. Tam gdzie wskazali, trzaskały wyładowania elektryczne. Patrzyłem, jak kobieta unosi się ze skrzyżowanymi nogami, tak jakby nadal siedziała na podłodze.

Taku, któremu dokuczali wcześniej, spało teraz spokojnie w wąskiej niszy w ścianie, z głową wetkniętą pod skrzydło. Miya obrzuciła jednym spojrzeniem umysłowe błyskawice dyskutantów i ściągnęła brwi. - Dosyć! Wszystkie głowy obróciły się w jej stronę, najpierw pełne urazy, wypieranej stopniowo przez poczucie winy. Lewitująca kobieta opuściła się z wolna na podłogę. Ktoś inny po prostu zniknął. - Co złego robili? - zapytałem zdziwiony. - Lagra. Popisywali się – mruknęła z irytacją, przechodząc odruchowo na standard, jakby nie chciała, by nas podsłuchano. Marnują Dar. Używają go w głupi, niebezpieczny sposób, jakby to były tylko nic nieznaczące sztuczki. Jak... jak... - zacięła się, próbując znaleźć analogię zrozumiałą dla człowieka. - Rozumiem – rzuciłem miękko. Popatrzyłem w stronę, gdzie spał Joby. - Co mówiłaś przedtem o Jobym? - zapytałem. - Co mu zrobili ludzie? - Dla mnie wyglądało to tak, jakby Tau uczyniło wszystko, co w ludzkiej mocy, żeby pomóc jego rodzicom. Do tego stopnia, że dopuścili Miyę na tyle blisko keiretsu, iż mogła ich zdradzić. Lecz mimo wszystko pamiętałem zdjęte nagłym przerażeniem twarze Natasów, kiedy sądzili, że tkwią między telepatą z jednej strony a przedstawicielami sterującej ich życiem biurokracji z drugiej. - Uszkodzenia w jego układzie nerwowym powstały w wyniku wypadku w laboratoriach, w czasie prac nad materiałem z rafy. Jego matka była wtedy w ciąży. - Miya, wyraźnie znużona, przysiadła na ławce. - W czasie obróbki wstępnej ktoś przeoczył toksycznego wirusa. Ling nazwała go „chorobą o wolframowych szponach”. Wyżarł sobie drogę przez dwa poziomy izolacji, zabijając wszystkich w środku, zanim Tau zdołało zareagować. Środki zaradcze Tau razem z wirusem zabiły jeszcze setkę ich ludzi... Skrzywiłem się, patrząc, jak Miya splata palce dłoni, by opanować zdenerwowanie. Przypomniało mi się, że Hydranie na ogół są spokojni i zacząłem się zastanawiać, czy ta ruchliwość to nie nawyk przejęty od ludzi. W przeciwnym razie co można sądzić o jej stanie ducha? Podniosła na mnie oczy, dziwnie zażenowana. - Ling pracowała wtedy na obrzeżach zakażonego regionu i miała na sobie kombinezon ochronny – mówiła dalej, nadal z tym samym pozornym spokojem w głosie. - Była później bardzo chora, ale nie umarła. Mówiła mi, że sama nie wie, czy uszkodzenia Jo-by’ego spowodowała choroba, czy „lekarstwo”. - Czy stało się to wskutek zaniedbania ze strony Tau? - zapytałem. - Czy to dlatego są tu federalni? - To było wyraźne zaniedbanie. - Wzruszyła ramionami. -Zresztą nie pierwsze. Naukowcy Tau są przepracowani, a w zakładach zatrudniają za mało personelu. Burnell mówi, że wciąż ma do czynienia z naruszaniem przepisów bezpieczeństwa i źle konserwowanym sprzętem. Eksploatacja raf jest bardzo kosztowna. Tau dokonuje za dużo cięć, żeby wyjść na swoje. - A więc to Natasowie donieśli władzom... - Nie! - Potrząsnęła przecząco głową. - Nie mogliby. Ling wiedziała, że Joby urodzi się z uszkodzonym układem nerwowym. Lekarze powiedzieli jej też, że każde następne dziecko najprawdopodobniej urodzi się martwe. Ci z Tau zapewnili ją, że jeśli nie złoży zażalenia, zapewnią dziecku najlepszą pomoc. Jeśli złoży, Joby nie dostanie nic – wszyscy troje nie będą mieli nic. Przestaną należeć do keiretsu. Mimowolnie zacisnąłem dłonie. Nie ma niewinnych. Rodzice Joby’ego ukrywali wielką rzecz. Podobnie jak Tau. - W takim razie wszystkie skargi na Tau są prawdziwe, daję głowę... - Urwałem, uświadamiając sobie, co właściwie mówię. Jeśli Tau zdaje sobie sprawę, ile Miya wie – a najpewniej doskonale zdają sobie sprawę – ona także ryzykowała głowę, zabierając Joby’ego. A jeśli kiedykolwiek zorientują się, że i ja o tym wiem, mogę się uznać za trupa. - Miya – zwróciłem się do niej – chcę wam pomóc. Skontaktuję się z Isplanaskym. Ale on jest na Ziemi, więc minie trochę czasu, zanim zdoła wpłynąć jakoś na Tau albo na zmianę waszej sytuacji. A Tau jest niebezpieczne. Nie przypierajcie ich do muru. Zniszczą was, jeśli tego będzie wymagał ich interes. To, co zrobiliście, ściąga niebezpieczeństwo na głowy nie tylko wasze, ale i wszystkich

innych po tej stronie rzeki. Miya pokiwała głową bez zbędnych pytań czy zdziwienia. Naoh nie zareagowała. Wiedziałem, że wszystko słyszała, ale nie miałem pewności, czy zrozumiała, o czym mówię. Inni członkowie HARO stali za nią w milczeniu. Nie umiałbym powiedzieć, czy w ogóle nadążali za wszystkim, nie wiedziałem też, co działo się w tej chwili między nimi a Naoh. Ale przynajmniej przestali się już natrząsać z mojego pochodzenia. Jeszcze raz popatrzyłem na Miyę. - A co z Jobym? - zacząłem powoli, niepewnie. - Jeśli mi zaufacie, mogę zabrać go z powrotem... - Wracaj sam. I to już – odparła Naoh. - Dziecko zostaje z na mi, dopóki nie otrzymamy wszystkiego, czego nam trzeba. - Koniec dyskusji. Miya popatrzyła na siostrę, jakby już-już miała zaprotestować. - Odeślij go z powrotem – rozkazała Naoh. Miya pokiwała głową. Kiedy odwróciła się w moją stronę, jej twarz w świetle lampki wydała mi się zupełnie pozbawiona kolorów. W tej chwili jak uderzenie obucha spadło na mnie nagłe wyczerpanie, ale nie tyle fizyczne, ile raczej psychiczne. „Odeślij go z powrotem”. Jak jakąś paczkę. - W porządku – odezwałem się. - Mogę wracać. - Zabiorę cię – powiedziała Miya niemal łagodnie, jakby mnie nie słyszała, a może właśnie dlatego, że usłyszała. - Jest zbyt późno, żebym mogła zostawić cię nad rzeką. Gdzie nocujesz? Powiedziałem jej, a ona kiwnęła głową. - Pomyśl o swoim pokoju. Zawahałem się. - Nie umiem się teleportować – mruknąłem. - Nigdy nie umiałem. Nie możesz... - Ale wiesz, gdzie wszystko jest – odparła z przekonaniem, którego nie czułem, a więc i nie mogłem dzielić. - Gdzieś w głębi ducha zawsze wiesz, gdzie się znajdujesz. Urodziłeś się z tym, bo masz Dar. Wtedy dopiero pojąłem: to coś, co ludzie lubią nazywać szóstym zmysłem, wchodzi w skład wyposażenia każdego psychotronika, tak samo jak eidektyczna pamięć. Psychotronik zawsze dokładnie wie, gdzie jest, tak dokładnie jak różne inne stworzenia, które ludzie wolą uważać za mniej inteligentne. Ptaki, ryby, stada zwierząt migrują o całe tysiące kilometrów – dalej niż potrafi się teleportować psychotronik. Ale psychotronikowi nie wystarczy pamiętać, jak wygląda dane miejsce. Teleportujący się musi odczuwać lokalizację w przestrzeni, wyczuć zmieniające się gęstości, odtworzyć sobie trójwymiarowe współrzędne z dokładnością do ułamka milimetra – inaczej swój skok do domu mógłby zakończyć pogrzebany w podłodze. - Jesteś pewna, że potrafię? - upewniłem się. Nigdy świado- mie nie korzystałem z tego zmysłu, nawet wtedy kiedy panowałem nad własną psycho. - Zaufaj sobie – odparła. - I zaufaj także mnie. - Wydaje się, że już nie mogę inaczej – mruknąłem i kiedy popatrzyła w moją stronę, posłałem jej lekki uśmiech. Potem wbiłem wzrok w podłogę i skupiłem myśli wokół obrazu pokoju hotelowego – myślałem o wszystkim – czym jest i czym nie jest – co mogłoby mieć dla nas znaczenie. Dotknęła dłonią mojego ramienia, podniosłem wzrok. Poczułem nasz myślowy kontakt – delikatny i obcy. Poczułem jednocześnie, ze rozdzwoniły mi się w środku wszystkie alarmy, kiedy sięgnęła mi do głowy po wskazówkę, po drogowskaz. Myśli zaczęły rozsypywać się w panice. Zwalczyłem ją pewność Mii pozwoliła mi odzyskać równowagę i myślałem już tylko o pokoju, o hotelu, o widoku z okna na nocne miasto... Poczułem, jak coś we mnie puszcza, i znów wszystko się zmieniło... 12 Stałem teraz w swoim hotelowym pokoju i patrzyłem przez okno na nocne miasto. Aż się zachwiałem, kiedy dotarło do mnie, na co spoglądam. Poczułem się jak lunatyk. Otaczały mnie trzy solidne ściany, solidny sufit nad głową i podłoga pod stopami. Zobaczyłem bezosobowe drzwi mojego pokoju, łóżko, które wyglądało, jakby nikt nigdy w nim nie spał... i Miyę. - Jasna cholera. - Ciekawe, czemu odkąd postawiłem stopę na tej planecie, wszystko, co mi się przydarza, jest jak ze snu. - Udało się.

Pokiwała głową, zdyszana, ale uśmiechnięta. Taki sam uśmiech widziałem na jej twarzy przed chwilą, ale w zupełnie innym miejscu. Zdałem sobie sprawę, że chce mi w ten sposób coś udowodnić – coś, o czym sam doskonale wiedziałem, kiedy zdarzały się chwile, gdy spoglądałem na siebie bez nienawiści. To samo usiłowali mi przekazać ci wszyscy, którzy pracowali z moją psycho, ale od niej jakoś nie bolało. Ku swemu zaskoczeniu odpowiedziałem jej uśmiechem. - Dziękuję. Wzruszyła lekko ramionami. Zastanowiło mnie, czy to hydrański gest, czy ludzki. - Zachowaj podziękowania do czasu, kiedy przekażesz informacje człowiekowi z FKT. Wtedy może nie będziesz miał ochoty mi dziękować... - Stała napięta jak dzikie zwierzątko, gotowa zniknać na pierwszy znak, że ktoś się tu zbliża. Ale przy tym nie odrywała spojrzenia od mojej twarzy – spojrzenia, które błądziło po niej jak pieszczota. Kiedy tak na mnie patrzyła, czułem, że po plecach biega mi lodowato-gorący dreszcz. Ugryzłem się w język; żałowałem, że nie mogę być pewien, czy dobrze rozpoznaję to, co widzę w jej oczach. Żałowałem, że nie mogę tego wyczytać w jej myślach... - Muszę iść. - Spojrzała w stronę okna, potem znów na mnie, a jej palce błądziły bezwiednie po zapięciu kurtki. - Ja... Poczekaj – mruknąłem. - Wcale nie musisz iść. Tu jest bezpiecznie. Odpocznij chwilę... Musisz być zmęczona. - Przeskoczyłem z powrotem na standard, bo mówienie po hydrańsku wciąż stanowiło dla mnie duży wysiłek. Zawahała się, jakby sądziła, że wyczytałem coś z jej myśli, i teraz tego żałowała. Ale pokiwała głową, a potem usiadła w jednym z bezosobowych hotelowych foteli i potarła oczy. Kiedy przestąpiłem z nogi na nogę, gwałtownie podniosła głowę. Pozostałem więc na swoim miejscu, bo choć miałem ochotę usiąść, nie chciałem jej spłoszyć. - Ty też – odezwała się. - Co ja? - zdziwiłem się. - Jesteś zmęczony – odparła cicho, z twarzą ukrytą w cieniu. Skinąłem głową, czując, że na usta powraca mi uśmiech. Zastanawiałem się przez chwilę nad tym, jakie mogę mieć powody do radości, i doszedłem do wniosku, że wszystkie wiążą się nieodłącznie z jej osobą. - Jeden mój znajomy powiedział mi kiedyś: „W królestwie ślepców jednookiego ukamienują”. Z jej twarzy widziałem, że nie rozumie. - Miał na myśli ludzkich psychotroników, którzy próbują jakoś żyć wśród innych ludzi. Ale powiedzonko pasuje też do wielu innych sytuacji. Pasuje do tej, w której my jesteśmy, zawieszeni między dwoma światami. - Tylko zgadywałem, miałem ledwie tyle pewności, by odważyć się powiedzieć to na głos. Jej uśmiech zniknął. Wbiła wzrok w podłogę. - Nie włączyłaś się w program Perrymeade’a tylko po to, żeby HARO miało swego agenta po tej stronie rzeki. - Nie – odpowiedziała, i tym razem ton jej głosu nie był już tak bardzo spokojny. - Zdawało mi się... - Zaczerpnęła powietrza i spróbowała od nowa. - Wierzyłam, że to może być początek tej drogi, którą obiecywał nam Hanjen... Że w końcu przed członkami Wspólnoty otworzą się nowe perspektywy, kiedy ludzie zobaczą, że mi się udało. Hanjen miał wielkie nadzieje... - Hanjen? Ten z Rady? - Tylko on jeden próbuje jakoś pomóc nam wszystkim. Ale jest w mniejszości i w dodatku boi się do tego przyznać. - Jak to się stało, że wybrał akurat ciebie do tego szkolenia? - On... - znów urwała. - Był przyjacielem naszych rodziców -Naoh i moich. Zanim umarli. - On i Perrymeade mają ze sobą więcej wspólnego, niż mogliby się spodziewać – mruknąłem, myśląc o Kissindrze. - Tak jak my... Podniosłem głowę, ale ona już uciekła wzrokiem na bok. Zaraz też podniosła się z fotela i podeszła do okna. - Miya? - zagadnąłem, nagle pełen obaw, że zniknie. - Miya, ja... - zacząłem, ale zabrakło mi odwagi. Wepchnąłem ręce w kieszenie, rozpaczliwie poszukując w głowie jakiejś spójnej myśli. Za-

miast niej znalazłem w kieszeni kulę z obrazkami, którą w Świrowie bawili się Soral i Tiene. Przyjrzałem się jej z czymś w rodzaju niedowierzania. Kiedyś już coś takiego widziałem, taki hydrański przedmiot. Wtedy także bezwiednie go zabrałem – zupełnie jakby mi się należał. Przypomniałem sobie, jak miło trzymało się go w ręku, był ciepły i jakby żywy. Obrazy w środku zmieniały się, kiedy tylko chciałem. Kula i wtedy nie należała do mnie, zupełnie tak samo jak ta, którą trzymałem teraz. Ta wciąż jeszcze miała w środku wizerunek taku, bo mnie zabrakło już magicznej siły, żeby zmienić go w coś innego. - Przepraszam – wymamrotałem. Wyciągnąłem kulę w jej stronę. - Przepraszam. Przyjrzała się leżącemu w mojej dłoni przedmiotowi, palcom, które siłą powstrzymywałem od zaciśnięcia się na nim. - Zatrzymaj ją. - Zdawało mi się, że spojrzeniem przenika moje ciało, zupełnie tak samo jak przezroczystą kulę życzeń. Wsunąłem kulkę z powrotem do kieszeni. Wypełniła pustą przestrzeń tak, jakby tam właśnie znajdowało się jej miejsce. - Skąd one się biorą? Czy to wy je robicie? - Nie – odparła. Dłonie wsunęła w rękawy kurtki. -To pozostałość z dawnych czasów. Teraz już nie umiemy robić takich rzeczy. Przypomnieli mi się Soral i Tiene, którzy zabawiali się kawałkiem własnego dziedzictwa jak jakąś tanią błyskotką. Nie miałem pojęcia, dlaczego tak postępują. Miya nazwała to lagra. Popisy. Bezczeszczenie Daru. - Kiedyś też taką miałem. - Dostałeś od rodziny? - Nie. - Znów wsunąłem rękę do kieszeni, wyobrażając sobie wizerunek taku we wnętrzu kuli. - Co znaczy mebtaku? Twoja siostra tak mnie nazwała, a ja nie wiem, co to znaczy. Jej palce ruszyły w kolejną niespokojną wędrówkę po rękawach kurtki. - Nic takiego. - Potrząsnęła głową. - Tylko tak głupio palnęła, bo cię nie znała. Już więcej tak nie powie. - Ale co to znaczy? W końcu zdołała jednak na mnie spojrzeć. - Jest taka stara historia... O mebbet, który bardzo pragnął być taku, żeby znaleźć się bliżej an lirr. Mebbet poszedł więc do ludzi i błagał, żeby go zmienili, tak by mógł zostać taku. A ludzie dali mu sztuczne skrzydła i włożyli do głowy coś, co sprawiło, że mógł słyszeć to samo co taku... Ale nadal nie był taku, a prawdziwe ta-ku nim gardziły. Nie był już także mebbet, a inne mebbet nie chciały przyjąć go z powrotem. „Jesteś niczym” - mówiły. A więc żył sąmotnie do końca swoich dni i umarł ze złamanym sercem. - Aha. - Przysiadłem na niskiej komódce niedaleko okna i poczułem, że krew, która odpłynęła mi z twarzy, powraca teraz ze zdwojoną siłą. - Naoh się myliła – dodała niemal ze złością, jakby miała do siebie żal o to, że mi opowiedziała tę historię. - Teraz, kiedy cię zna, już tego nie powtórzy. Teraz, kiedy nam pomagasz... - Odwróciła się plecami. - Muszę iść – rzuciła cicho. - Nie powinnam była tak długo tu zostawać. Muszę iść. Zaczęła się koncentrować, przygotowywać do zniknięcia. - Miya... - zawołałem cicho, wypełniony nagłą, beznadziejną potrzebą. Jeszcze raz podniosła na mnie wzrok. - Dotknij mnie – szepnąłem ledwie słyszalnie. - To znaczy: tutaj – dodałem, dotykając głowy. -Tylko raz, tylko na... Stała przez chwilę bez ruchu. Oczy wpatrywały się w pustkę, jakby wsunęła się we własne myśli i odeszła stąd. Nic nie czułem w głowie. - Zapomnij, że cię o to prosiłem. - Odwróciłem się i zobaczyłem czekające na mnie łóżko. Czułem, jak bardzo jestem teraz żałosny. (Zawsze cię będę pamiętać) powiedziała, a każde bezgłośne słowo uformowało mi się w głowie z cudowną klarownością muzyki. Odwróciłem się z powrotem.

(O Boże) ledwie odważyłem się pomyśleć. (Naprawdę tam jesteś...?) Jeszcze raz dotknąłem dłonią czoła. Skinęła głową, spojrzeniem przytrzymując mnie w miejscu. Powoli uniosła dłonie. Opuszkami palców musnęła mi skronie delikatnie jak myślą; czułem, jak drżą. Ująłem jej dłonie, nie wiedziałem, dlaczego drży, kiedy mnie dotyka, chciałem tylko, tak bardzo chciałem... Psychoenergia wtargnęła we mnie jak sukub, zaparła mi dech w piersiach, kiedy nasze ciała dotknęły się, zamykając jakiś zakazany obwód. Wysadziła wszystkie moje myślowe zapory – nieprzebyte mury, pola minowe bólu, kolczasty drut winy – które tak długo trzymały mnie w więzieniu. Moje lęki spłonęły, zmiecione jak snop iskier na wietrze, jakby nie były niczym więcej jak tylko ułudą. Wtedy ją pocałowałem – i staliśmy otoczeni wspólną aureolą, której kolorów nie dałoby się nawet nazwać. Przymknąłem oczy, pod powiekami nadal miałem tamte kolory. Pozwoliłem, by moje palce same odnalazły gładkość jej skóry, obłok jej włosów, kruche naczynie z krwi i kości, które mieściło w sobie wszystkie te cuda. (Dziękuję ci) pomyślałem. (O mój Boże, jak ja ci strasznie dziękuję...) A potem nie zostało mi już w myślach nic spójnego ani logicznego. Nasze bezradne dłonie i spragnione siebie usta zbliżyły się jeszcze bardziej, łańcuchowa reakcja wrażeń zamieniła nasze ciała w światło, a łączące nas nitki psychoenergii w diamentowe włókna. Zderzenie nieodpartej siły z nieporuszonym obiektem stopiło połówki naszych odrębnych żywotów w całość o dwóch sercach i jednym umyśle, którą znają tylko psychotronicy i nazywają zjednoczeniem. W obwodach mózgu rozdzwoniła mi się płynna muzyka, przelała się przez synapsy i przepełniła cały układ nerwowy radością niemal nie do zniesienia: usłyszałem brzmienie jej ukrytego imienia (tego prawdziwego, które wymawia się tylko w myślach) wywołanego moim własnym (tym, które nadano mi z miłością, nie na ulicy) – tym prawdziwym imieniem, o którym myślałem już, że pozostanie w ukryciu, póki nie umrę. Nakryłem jej wargi własnymi, całując ją aż do dna duszy, tak że nie mogłem już odróżnić od siebie naszych odczuć. Przelałem w jej myśli własną przyjemność, radosne zdumienie i pragnienie. Teraz nie będzie między nami sekretów, nie zostanie nawet cień kłamstwa—Tylko przyciąganie dwóch ciał, wrzenie, stapianie się... Pociągnąłem ją na podłogę – nie miałem sił ani chęci dobrnąć do łóżka – wśród pocałunku, który ciągnął się w nieskończoność i był teraz już tylko przedłużeniem tego, co działo się wewnątrz nas. Nie chciałem, żeby to wszystko działo się na tej sterylnej bryłce żelu. Jeszcze tylko jednym słowem wygasiłem światła, żebyśmy mieli dla siebie wolność nocy i wszystkich jej gwiazd, a potem już zakrzątnąłem się przy jej ubraniu, kierując jednocześnie niepewnymi dłońmi Mii, które gmerały przy moim. Czułem ciepły nacisk napierających na siebie nagich ciał, twardy ciężar kości, kiedy opuszczałem się na nią powoli. Czułem jednocześnie jej miękkość i swoją twardość, rozpaczliwie próbując znaleźć sobie drogę do środka, zanim cokolwiek się zdarzy albo dopóki nie zdarzy się nic, co dowiedzie, że już na zawsze pozostanę zupełnie sam między światami. Jej ciało nie chce mnie wpuścić. W fali przestrachu, zmieszania, strapienia nitki psychoenergii rozprysnęły się jak szkło. Jest dziewicą. Nigdy przedtem tego nie robiła. Nigdy. Przez całe życie czekała tylko na mnie. (Miya...) Leżałem obok niej nieruchomo, dotykając jej tylko myślą, wypełniony wszechogarniającą czułością, która sprawiała, że cierpliwość miała smak tak słodki jak sama rozkosz. Kiedy poczułem, że jest gotowa, znów ją pocałowałem, i tym razem każdy mój ruch stał się delikatniejszy. Bardziej niż kiedykolwiek pragnąłem, żeby to złączenie naszych ciał przerodziło się w coś pięknego, w dar tak samo cenny jak to, co ofiarowywała mnie. Nigdy przedtem nie byłem z dziewicą. Nigdy nie byłem z kimś, dla kogo liczyłbym się dłużej, niż trwają słowa pożegnania. Ale ona mnie wybrała... Tym razem to zupełnie co innego. Chciałem, żeby było właśnie tak, jak to sobie wyobrażała, czyli zupełnie inaczej niż za moim pierwszym

razem. I mogłem tego dokonać, bo dzieliłem z nią myśli, wiedziałem, czego chce. Wiedziałem, gdzie mam jej dotknąć, jak i kiedy mam znów zacząć jej dotykać... Uniosłem ją ze sobą, aż dotarła tam, gdzie nie była nigdy dotąd – a potem dałem jej się zapaść w elektryzujące głębie radości tak potężnej, że niemalże pękło mi od niej serce. Tyle wiedziałem o pierwszym razie kobiety, ile mogła mi powiedzieć ulica: pęknięcie kruchej błony, ból, krew. Ale to było zupełnie co innego, tak samo różne od wszystkiego, co znałem, jak ona sama, a ta różnica wcale nie zniknęła, kiedy zacząłem dzielić z nią myśli. Jedyna bariera między nami to jej wola, świadome panowanie nad ciałem, które mówiło mi wyraźnie, że nawet gdybym chciał, nie mógłbym jej zmusić... - Nasheirtah... - szepnęła i opadając, otworzyła się przede mną jak kwiat, a ja zupełnie się w niej zatraciłem. Nigdy bym sobie nie wyobraził, że może tak być. Przez większość życia nie wierzyłem we własną niewinność, spędzając je w różnych łóżkach z obcymi mi ludźmi, wykorzystując ich ciała lub pozwalając im wykorzystać swoje. Straciłem nawet wspomnienie o niewinności – tak dawno, że nie zliczyłbym lat. Ale teraz ona mi ją oddała w jednej słodkiej, niekończącej się chwili. Znów poczułem się młody – tak jak nigdy właściwie się nie czułem: kompletny, nowy, pełen niezliczonych możliwości. Gdybym wierzył w anioły, powiedziałbym, że ona jest jednym z nich i że przez nią ja także się nim stałem. Gdybym wierzył w niebo, myślałbym, że jest tu i teraz, kiedy kochamy się pod sklepieniem nocy, z którego przygląda nam się samotnie księżyc, a dookoła nas nie ma nic prócz gwiazd, krążących i gasnących jedna po drugiej, kiedy opadaliśmy powoli jak deszcz snów w nasze oddzielne ciała. - Nasheirtah... - wymruczała znowu i obdarzyła mnie jeszcze jednym długim pocałunkiem, kiedy zamykaliśmy oczy, nadal złączeni ciałem i myślą wśród ciepłych oddechów ciemności, bezpieczni, chronieni, już nie samotni... Obudziłem się sam, leżałem na podłodze z policzkiem przyciśniętym do wzorzystego dywanu jak wyciągnięty w rynsztoku komputerowy maniak po rozpadzie rzeczywistości. (Sam.) Leżałem tak bez ruchu, ogłuszony poczuciem straty, przez kilka ułamków sekundy nie byłem nawet pewien, w której części uniwersalnej ciemności właśnie się znajduję. Pewien byłem tylko jednego: (Jestem sam. Zupełnie sam.) Przycisnąłem dłonie do głowy, przytrzymując czaszkę, wewnątrz której umysł tłukł mi się jak oszalały o mury zwieńczone drutem kolczastym i tłuczonym szkłem. W końcu cofnął się, okrwawiony. (Miya...!) Nic. Zupełnie nic. Zniknęła. Wszystko, co działo się między nami, co działo się we mnie, zdarzyło się tylko dzięki niej. A jej już tu nie było. Dźwignąłem się chwiejnie na nogi i kazałem zapalić światło, żebym mógł przeszukać pokój tymi zmysłami, jakie mi jeszcze pozostały. - Miya! Rozdźwięczał się jakiś dzwonek. W powietrzu przede mną pojawiła się czyjaś bezpłciowa twarz, która poinformowała mnie, że głośne krzyki w środku nocy podlegają karze grzywny. A ja tylko stałem i gapiłem się bez słowa, bezsensownie próbując ustalić, czy ta twarz to kobieta czy mężczyzna i czy wie, że stoję teraz przed nią półnagi. - Przepraszam.... - mruknąłem i zapiąłem wreszcie spodnie. Patrzyłem, jak znika. Opuściłem ręce i obejrzałem własne ciało. Serce nadal biło, odmierzając upływające sekundy uniwersalnego czasu równie bezdusznie jak kwarcowy zegarek. Przeciągnąłem dłońmi po skóże, wdychając ostatnie ślady jej zapachu, żeby sobie udowodnić, że to nie był tylko sen. Dlaczego? Wyjrzałem przez okno w noc: wciąż to samo czarne niebo, usiane szpileczkami gwiazd. To nie był żaden sen. Ani kłamstwo. No to dlaczego? Dlaczego jej tu nie ma? Bo to, co zaszło między nami, było zupełnie niemożliwe. Tutaj, teraz, w miejscu takim jak Riverton, w takim czasie... Zakazane. Niewybaczalne. Szalone. Całkiem niemożliwe. Stałem tak przez długi czas, ledwie mając silę oddychać, aż wreszcie noc zaczęła przechodzić w

świt. Poprawiłem na sobie ubranie i kazałem ścianie się zaciemnić, zanim jakiś robot ochrony doda nieprzyzwoite obnażanie się do długiej listy wykroczeń, które popełniłem, odkąd postawiłem stopę w tym świętoszkowatym piekle. Patrzyłem, jak przejrzysta szyba zaczyna przechodzić w granulat, a na jej powierzchni, jak warstwa szronu, zaczyna tworzyć się ściana. W końcu dookoła mnie nie istniało nic z wyjątkiem tych kilku metrów kwadratowych zamkniętej przestrzeni. Wtedy dopiero zdołałem się odwrócić i krok po kroku ruszyć przez okrywającą podłogę wykładzinę, wyczuwając pod stopami niewzruszoną konstrukcję, tak solidną jak sama planeta. Nie chciałem wyobrażać sobie, że to wszystko może nagle zniknąć, skoro nic nie może być stałe i niezmienne – ani w tym wszechświecie, ani tym bardziej w moim życiu. Podszedłem do tego fragmentu ściany, który krył w sobie całą moją własność, i kazałem mu się otworzyć. Wypluł z siebie cztery szuflady – trzy puste, jedną do połowy zapełnioną. Popatrzyłem na leżące wewnątrz ubrania – bezładną kupkę ciemnych kolorów. Wyjąłem w końcu zielonobrązowy sweter – prezent od Martwego Oka. Myślałem przez chwilę o tym Duchu w Maszynie, samotnym w tajemnym pokoju, w mieście zwanym N’yuk, na planecie zwanej Ziemią – bez holowizji, telefonu, bez gości, bo tak właśnie sobie życzył. Wyobraziłem sobie, jak siedzi w bujanym fotelu i żeby nie zwariować, robi na drutach – swetry, szaliki, koce, które potem wyrzuca na ulicę, żeby zabierali je zupełnie obcy mu ludzie. Włożyłem sweter i od razu zrobiło mi się cieplej, choć przecież wcale nie było zimno. Szperałem w tej ciemnej, bezkształtnej stercie, aż odnalazłem schowane pod nią pudełko. Zdjąłem pokrywkę. W środku znajdował się pojedynczy kolczyk – dyndający kawałek zielonego kamyka – który wypatrzyłem u ulicznego przekupnia, kiedy udawałem turystę w czasie sesji Latającego Uniwersytetu na Monumencie. Wyjąłem z ucha prosty, złoty pręcik, nosiłem go tam, żeby zadowolić wszystkich ludzi, którzy w zasadzie guzik mnie obchodzą, i założyłem na to miejsce kolczyk z zielonym paciorkiem. Kazałem sobie przebić ucho, żeby przekonać samego siebie, iż w moim życiu wszystko się zmieniło, że zwisający gdzieś kawałek biżuterii nie oznacza już, że jestem przynętą dla tych wszystkich ludzkich drapieżców, którzy mogą zabić dla byle błyskotki... Od tamtego czasu nie kupiłem już sobie nic, co miałoby dla mnie jakieś znaczenie. Poza kolczykiem w pudełku była jeszcze tylko jedna rzecz, którą podarowała mi kiedyś kobieta o imieniu Argentyne, zanim opuściłem Ziemię: harfa ustna, jak ją nazwała. Płaski prostopadłościan z metalu, wielkości dłoni, który przy dmuchnięciu wydawał z siebie tęskną, jakby zadymioną muzykę. Argentyne twierdziła, że jest stary – bez względu na to, ile czyściłem, płaskie, chłodne powierzchnie wciąż znaczyły ślady rdzy. Nie wiedziałem, czy to moja wina, że nigdy nie udaje mi się wydobyć dokładnie takich dźwięków, jakie bym chciał, czy może harfa jest po prostu zepsuta. Przyłożyłem usta do ziejącego dziurawym uśmiechem boku. Słuchałem dźwięków, jakie wydawał, kiedy mój oddech wchodził w kolejne dziurki; dawno już im się nie przysłuchiwałem. I to już wszystko. W moim życiu bywali ludzie, którzy znaczyli dla mnie więcej niż Martwe Oko albo Argentyne, ale nie pozostało mi nic na dowód, że ich kiedykolwiek znałem. Przypominałem sobie po kolei ich imiona, wywołując z pamięci twarze: Jule taMing, Ardan Siebeling, Elnear taMing... Coraz trudniej przychodzi przypomnieć sobie ich rysy. Wszyscy oni mieli własne życie, do którego ja tak naprawdę nigdy nie pasowałem. Zastanowiło mnie, czy któreś z nich jeszcze o mnie czasem myśli. Ciekawe, jak to by było poznać dziś ich myśli. Przypomniał mi się także Quicksilver, ten terrorysta, który umarł w mojej gło wie i pozostawił mnie sam na sam z pustką – takie memento mo-ri, które gwarantowało, że nigdy nie zdołam zapomnieć ani o nim samym, ani o tym, co dla siebie nawzajem znaczyliśmy. Wyciągnąłem się na łóżku i przyłożyłem do ust harfę. Dmuchałem, wsłuchany w dźwięki, które jak zwykle nie były takie jak trzeba. Próbowałem sobie przypomnieć muzykę, którą tworzyła Argentyne i która paliła zmysły jak narkotyk – takiej muzyki nigdy nie usłyszysz w podobnym miejscu, ponieważ jest zanadto rzeczywista. Usiłowałem przywołać wspomnienie o świetlnej muzyce, którą grał jej symb – gwałtowny wybuch dźwięków, halucy-nacyjne wizje, wszechogarniający sensoryczny ładunek, który unicestwiał wszelką logiczną myśl, rozpuszczał mięśnie i kości, aż do

zupełnego zaniku świadomego myślenia... 13 Parę godzin później wyszedłem na chwiejnych nogach na otwartą przestrzeń przed hotelem, spodziewając się zastać tu resztę ekipy. Wciąż jeszcze nie mogłem do końca otrząsnąć się ze wspomnień wczorajszej nocy – o Mii, jej świecie, ciele i umyśle – i zastanawiałem się, co, u licha, mam powiedzieć Kissindrze, kiedy ją zobaczę, i co ona może wtedy powiedzieć mnie. Plac był zupełnie pusty. Stanąłem jak wryty, gapiąc się najpierw w pustą przestrzeń przed sobą, potem w puste niebo nad głową. Kiedy opuściłem wzrok, obok mnie stał Janos Perrymeade. - Wysłałem ich wcześniej – wyjaśnił. - Powiedziałem Kissindrze, że ty nie jedziesz. - Dlaczego? - Przez jedną, odliczoną skurczem żołądka sekundę przemknęło mi przez głowę, że może opowiedziała mu o tym, co zaszło wczorajszego wieczora. - Dlatego że wiemy, co robiłeś wczoraj w nocy. Zamarłem. - Skąd? - zapytałem głupio, wybierając najbardziej bezsensowne pytanie, jakie mogłem zadać. Nie miałem pojęcia, o czym teraz myśli – wczorajsza noc niczego w tej mierze nie zmieniła. Moja psycho była jak zawsze martwa i bezużyteczna. - Dzięki bransolecie danych. Korporacja Bezpieczeństwa monitorowała twoje działania. Westchnął, przyglądając mi się z wyrazem twarzy, który równie dobrze mógł oznaczać rozczarowanie, jak niedowierzanie. - Zdołałem jakoś przekonać zarząd, że to ja powinienem cię zgarnąć, a nie Borosage. Mam nadzieję, że dowiedziałeś się czegoś, co warte jest ich uwagi. - Wskazał głową przez ramię. Za jego plecami lądował właśnie mod, który miał nas zabrać. Wsiedliśmy zaraz do środka. - Mamy się spotkać z zarządem? - zapytałem, nie mając pojęcia, co można teraz wyczytać z mojej twarzy. Perrymeade wiedział tylko, że byłem w Świrowie. W każdym razie nie zdołali przeze mnie wytropić Mii – nie wspominał również nic o krzyżowaniu ras ani o rozwiązłości w miejscu publicznym. Otarłem dłonie o nogawki spodni. Pokiwał głową i poprawił się niespokojnie na siedzeniu. Wydawał się zbyt pochłonięty własnymi myślami, by zauważyć mój niepokój. - Ledwie zdołałem ich przekonać, że naprawdę chcesz pomóc Joby’emu. Mam nadzieję, że się nie mylę, bo inaczej obaj będziemy żałować, że się w ogóle spotkaliśmy. Nic nie odpowiedziałem. Wyglądałem przez okno i patrzyłem, jak świta. Czerwień i brąz obrysowywały na tle nieba ostrą sylwetkę miasta. Nieuniknione nadejście poranka przywróciło mi poczucie rzeczywistości. Pomyślałem o tym, jak daleko udało mi się zajść, a ile mam jeszcze przed sobą życia i wszechświata – poza tą chwilą i studnią grawitacyjną, w którą los znów usiłuje mnie wciągnąć. Wreszcie popatrzyłem z powrotem na Perrymeade’a. - Powiedz mi, że się nie mylę – powtórzył. - Jeśli chodzi o mnie – nie. Ale nie odpowiadam za Tau. Posłał mi długie, twarde spojrzenie, a ja nie potrafiłem się nawet domyślić, co się za nim kryje. Ośrodek władzy w Riverton leżał po przeciwnej stronie miasta, w punkcie najbardziej oddalonym od Świrowa. Ciekawe, czy to tylko zwykły zbieg okoliczności. Kompleks budynków przycupnął w fałdzie ziemi jak rozłupana geoda, a jego kanciasty zarys rozszczepiał światło w mnogość nienaturalnych tęcz. Ze szklanego serca kompleksu wyrastała jak mutacja wysoka wieża z przezroczystym guzikiem na szczycie. Właśnie na tym guziku wylądował nasz mod. Kiedy wysiedliśmy, nie poczuliśmy najlżejszego tchnienia wiatru, bo całą przestrzeń wokół wieży chroniły pola zabezpieczające. Perrymeade poprowadził mnie do odległego o kilka metrów punktu, naznaczonego koncentrycznymi pierścieniami jak tarcza. Coś, co tam czekało, wessało nas natychmiast w głąb na pozór trwałej powierzchni. Wyszliśmy w przypominającą szeroki pierścień przestrzeń, otoczoną przezroczystą ścianą. Za ścianą rozciągał się widok na cały opalizujący kompleks, a za nim idealna symetria Tau Riverton.

Ważne figury, które się tu spotykały, chciały za każdym spojrzeniem przypominać sobie, że ten świat należy do Tau. Nawet ja, znalazłszy się na samym wierzchołku władzy, zawieszony w niepewności między niebem a ziemią, odczułem, jak to jest być głową zarządu Tau. Popatrzyłem na korporackich ważniaków, rozpartych w odświętnych fotelach dookoła ustawionego pod przejrzystą ścianą stołu. Razem z nimi czekał tu na mnie Borosage. Wyglądał tu tak sąmo nie na miejscu jak kupa łajna – tak nie na miejscu, jak ja sam nagle się poczułem. Był tu także Sand. Ta jego odgrywana bez wysiłku imitacja człowieka doskonale wpasowywała się w pół tuzina otaczających ich członków zarządu Tau. Moja eidektyczna pamięć rozpoznała wśród nich Kensoe, szefa zarządu, i kilkoro innych, których poznałem na przyjęciu. Nie było tu natomiast lady Gyotis Binty z Draco. Zastanowiło mnie, czy lady opuściła już planetę, czy może po prostu nie życzyła sobie aż tak bliskich związków z problemami Tau. Keiretsu nie oznacza jedynie związków między konglomeratem a jego obywatelami. Ten sam niepisany kod zobowiązań i powinności obowiązywał także takie międzygwiezdne kartele rodzinne jak Draco, w skład których wchodziły setki pomniejszych konglomeratowych państw. Taki układ pozwalał państwu wasalowi takiemu jak Tau na prawie nieograniczone korzystanie z zasobów całej sieci Draco. Ale w zamian Draco wymagało absolutnej lojalności. Jeśli w którymś z państw zdarzała się sytuacja kryzysowa, jeżeli zawiódł system wczesnego wykrywania szkód i FKT nakładała sankcje, spa dające głowy nigdy nie należały do nikogo z zarządu Draco. Tau będzie tą ręką, którą należy odciąć, żeby uratować resztę ciała. A jeśli Tau nie będzie mogło lub nie będzie chciało poświęcić się dobrowolnie, wtedy Draco załatwi sprawę za nich – zrobią wszystko, żeby uchronić to swoje wynaturzone poczucie honoru. Jeszcze raz zerknąłem na Sanda. Ciekawe, czy jego obecność tutaj to dobry, czy zły znak. Przeszliśmy przez irytująco otwartą przestrzeń do miejsca, w którym odbywały się zebrania. Wydawało się, że w całym budynku nie ma nikogo prócz nas. Kiedy dotarliśmy do długiego stołu, Perrymeade dokonał zwykłych powinności wobec każdego, kto przy nim zasiadał, a potem wszystkich za mnie przeprosił. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że połowy z nich tak naprawdę tu nie ma. Członkowie zarządu zasiadali tu w postaci projekcji hologra-ficznych, a naprawdę znajdowali się zupełnie gdzie indziej. Gdyby działała moja psycho, wiedziałbym o tym już od wejścia. Teraz, kiedy zajmowałem miejsce obok jednego z nich, ledwie mogłem być pewny. Kiedy obrócił się, żeby na mnie popatrzeć, dziwnie zamigotał. Na jego twarzy malowała się ta sama czujność co u mnie, mimo że ciałem przebywał najpewniej po drugiej stronie planety. Słyszałem, że dla ludzkich oczu taki efekt wizualny jest praktycznie nierozpoznawalny. Na stole, nieco z boku, stała kompozycja kwiatowa. Myślałem, że to tylko ozdoba, dopóki Sand nie sięgnął po jeden z kwiatków i go nie zjadł. Siedzący obok mnie nierzeczywisty popijał z pękatej szklaneczki, która należała do jakiegoś innego świata. - Znaleźliśmy się tu rzecz jasna po to, żeby omówić problem Hydran oraz sposób, w jaki Tau ma zamiar sobie z nim poradzić -zagaił Sand bez zbytniego owijania w bawełnę. Zdziwiło mnie, że wkracza w kompetencje Kensoe, ale być może takie rzeczy nie powinny mnie już dziwić. - W takim razie co on tutaj robi? - zapytał ostro mężczyzna, którego zapamiętałem jako Sithana. Wskazał przy tym na mnie. - Ma powiązania z hydrańskimi terrorystami – odpowiedział mu zgrzytliwym głosem Borosage – tak jak to wykazałem w raporcie. Zakląłem pod nosem. Jedno spojrzenie Sanda zamknęło Borosage’owi usta. - Proszę uaktualnić swoje dane, panie i panowie. Kot pracuje dla mnie. Przejąłem inicjatywę, ponieważ Tau potrzebny był ktoś, z kim terroryści zechcą rozmawiać. Wygląda na to, że... kpią sobie z waszej Korporacji Bezpieczeństwa. Ponieważ administrator okręgowy Borosage zdaje się nie mieć żadnych sensownych poszlak w sprawie tego porwania... - Urwał, żeby słuchacze mogli sobie dopowiedzieć resztę. - Przekonany jestem, że zeszłej nocy Kot zdołał osiągnąć prawdziwy

postęp. Zeszłej nocy...? - ponaglił mnie, przy-gważdżając spojrzeniem lustrzanych oczu, kiedy nie zareagowałem. Starałem się zachować kamienną twarz, podczas gdy w głowie rozpaczliwie próbowałem znaleźć jakieś logiczne uzasadnienie tego wszystkiego, co robiłem zeszłej nocy... kiedy Miya... zanim my... Na siłę odciągnąłem myśli od jej wspomnienia. Gdyby Sand wiedział wszystko o zeszłej nocy, nie siedziałbym teraz na zebraniu, tylko zamknięty u Borosage’a. Starałem się myśleć o Jobym – przecież chodzi tu głównie o niego. Ale w świetle nowego dnia przekonałem się, że już niczego nie mogę być pewien: komu mam pomagać, a komu zrobię krzywdę, kiedy tylko otworzę usta. - Skontaktował się ze mną ktoś z HARO... - Skąd wiedzieli, gdzie mają cię szukać? - przerwał mi Borosage. Wściekły, podniosłem na niego wzrok. Siedziałem dokładnie naprzeciwko, postarałem się jednak, żeby rozdzieliła nas możliwie największa połać stołu, ale i tak doskonale widziałem te jego poorane bliznami ręce. - No cóż, nie mam pojęcia – odparłem, zapatrzony w swoje malutkie, zniekształcone odbicie w metalowej mycce nad jego okiem. - Pewnie czytali mi w myślach. - Nie sądzi pan, że to mogło mieć coś wspólnego z pańską wizytą u oyasin? - zapytał niby od niechcenia Sand. Wzrok Borosage’a przewiercał mnie na wylot. - Nie – odparłem, starając się wykorzenić z głosu wszelki ślad zaskoczenia, bo pamiętałem, że dopóki będę nosił bransoletkę, dopóty nie odleję się bez ich wiedzy. - Ona nie ma z tym nic wspólnego. To tylko zwykła staruszka. Borosage stęknął z oburzenia, a widmowe postacie gapiły się na mnie w zdumieniu. - W takim razie co pan robił nad rzeką w środku nocy? - Nic nie robiłem. Nie mogłem zasnąć. - Zerknąłem na Perrymeade’a, przypomniawszy sobie, dlaczego nie mogłem spać. - Między członkami ekipy zaszło pewne... nieporozumienie. W sprawie głównego celu badań – mruknął Perrymeade. Chyba za szybko powiódł spojrzeniem po zgromadzonych dookoła twarzach. Sunąłem wzrokiem w ślad za nim, odnotowując cały malujący się na obliczach wachlarz uczuć: od podejrzliwości po absolutny brak zrozumienia. - Czy na tej planecie nikt nie miewa kłopotów z zaśnięciem? Dodajecie prochów do wody w kranach? Brwi ściągnęły się gniewnie – te prawdziwe i te wirtualne. - Może to dlatego, że wszyscy tu mamy czyste sumienia – odparł Kensoe. - W takim razie nie wiem, co my tu w ogóle robimy. - Z naczynia na stole wybrałem niebieski kwiatek i włożyłem do ust. Płatki rozpuściły mi się na języku, pozostawiając delikatny posmak mięty. Przełknąłem, zastanawiając się, czy każdy kolor ma inny smak. Wybrałem jeszcze jeden. - Kocie – rzucił półgłosem Perrymeade – a co z Jobym? Wiesz coś? Postanowiłem się rozluźnić i zwracać uwagę tylko na niego. - Skontaktowała się ze mną Miya. - Miya? - powtórzył, obracając się w fotelu tak, by spojrzeć mi w twarz. - Naprawdę się z nią spotkałeś? Potwierdziłem skinieniem głowy. - Widziałem też Joby’ego. Na moment wstrzymał oddech. - Przyniosła go do ciebie? - Nie, zabrała mnie do niego. Gdzieś w Świrowie. - Gdzie? - wtrącił Sand. - Umiałby pan zlokalizować to miejsce na mapie? - Nie – odparłem kręcąc głową. - Teleportowaliśmy się. - Zdawało mi się, że ma pan jakąś blokadę w mózgu i już nie umie pan robić tych rzeczy. - Nie umiem... ale wcale nie musiałem umieć – odparłem tak powoli i wyraźnie, jakby to on miał blokadę w mózgu. - Gdybym nawet umiał zlokalizować na mapie ich kryjówkę, to i tak nic wam to nie da. Powiedzieli, że rano już ich tam nie będzie. Chcecie w końcu, żebym opowiedział wam o wczorajszej nocy czy nie?

- Oczywiście, że tak. - W takim razie się przymknijcie. - Jesteśmy tu po to, żeby cię wysłuchać – rzucił Perrymeade zduszonym głosem. - Proszę nam opowiedzieć... Zaczerpnąłem powietrza i skinąłem głową. - Joby’emu nic nie jest, Miya o niego dba. Nie wydaje mi się, aby mogła pozwolić na to, żeby stało mu się coś złego. Na jego twarzy pojawił się teraz cień ulgi. - W takim razie ona rzeczywiście należy do HARO – rzucił tak cicho, że ledwie udało mi się dosłyszeć. Jeszcze raz skinąłem głową na potwierdzenie. Poszarzał jak ktoś, kto wysłuchał własnego wyroku śmierci. Potoczyłem wzrokiem po twarzach pozostałych, próbując wyczytać z nich poszczególne reakcje. Wtedy zdałem sobie sprawę, dlaczego wygląda tak, jak wygląda: nie tylko oddał własnego siostrzeńca w ręce kidnaperów, obdarzywszy zaufaniem Hydrankę, ale także zniszczył sobie karierę zawodową, a to oznaczało, że i całe życie. Poczułem nagły przypływ niezdrowej litości, nagły bezradny żal do Hydran, Mii... Wszystkie zobowiązania i wątpliwości próbowały się wymieszać jak olej i woda. Wróciłem spojrzeniem do Perrymeade’a i byłem pewien jednego: już mu nie mogę ufać. Bo nawet on sam nie wie, jak daleko jest gotów się posunąć, żeby uratować swoje miejsce w keiretsu. - Ilu innych członków HARO pan spotkał? - zapytał Sand, którego wyraźnie zniecierpliwiła ta zwłoka. Wzruszyłem ramionami, strząsając z siebie wzrok Perrymeade’a. - Czy zdołał się pan jakoś zorientować, ilu ich może być? Czy dowiedział się pan jakichś nazwisk? Czy rozpoznałby pan ich? - Nie – odparłem, mimo iż doskonale wiedziałem, że jego bio-oprogramowanie odczytuje moje reakcje galwaniczne jak wykry wacz kłamstw. Ale z doświadczenia wiedziałem też, że umiem na tyle panować nad reakcjami własnego organizmu, żeby uniemożliwić mu poznanie prawdy. - Zresztą to i tak nie ma znaczenia. Nie znajdziecie ich. Nie mają bransolet danych. - Patrzyłem, jak ściąga gniewnie brwi. Borosage poprawił się w fotelu i zatarł grube, pokiereszowane łapska. Przyglądałem mu się uważnie, choć nie otwarcie – widziałem, że i on mi się przygląda, że mnie nienawidzi. Przesunąłem się w fotelu, tak żeby go więcej nie oglądać. Wyjrzałem za to przez okno, po to, by trochę przejaśniało mi w głowie. Pejzaż za przejrzystą ścianą zmienił się nieznacznie. Uświadomiłem sobie, że pomieszczenie, w którym się znajdujemy, obraca się ledwie dostrzegalnie wokół własnej osi, dając pełny widok na kompleks i leżącą dalej ziemię. Zaciekawiło mnie, kto zaprojektował tę budowlę, a także Aerie, które przycupnęło na krawędzi schludnego świata Riverton, jak ptak gotów w każdej chwili zerwać się do lotu. Zakręciło mi się w głowie, więc wbiłem wzrok w blat stołu przed sobą. Kiedy znów spojrzałem na Sanda, wcale nie poczułem się lepiej. W duchu doskonale wiedziałem, że nic z tego, co tutaj powiem, nie dotrze do członków zarządu Tau, zupełnie tak samo jak nie mogłem teraz sięgnąć przez stół i ich dotknąć. Perrymeade popadł w czarną rozpacz, a Borosage’a nie dało się nawet podciągnąć pod termin „człowiek”. Jedyna w tym pokoju osoba, która rzeczywiście może wysłuchać tego, co mam do powiedzenia, to Sand. Wściekle żałowałem, że nie wiem, co się teraz dzieje w jego głowie – gdyby chociaż miał oczy, w które można zajrzeć... - Ci... no, członkowie HARO powiedzieli mi, że oddadzą chłopca tylko wtedy, kiedy inspektorzy FKT przylecą do Świrowa, żeby się z nimi spotkać. Chcą, żeby federalni zobaczyli na własne oczy to, co według Hydran należy zmienić. Chcą, żeby FKT poparła ich żądania, chcą więcej praw... i więcej pomocy ze strony Tau. Kensoe prychnął pogardliwie. - Porywają kalekie dziecko, a potem żądają od nas więcej swobody i większej pomocy? - Ten sam zużyty zestaw skarg, który słyszymy od Rady Hy- drańskiej już od czasu Pierwszego Lądowania – wtrącił inny członek zarządu, ten, którego nie miałem okazji spotkać. Zapatrzył się chmurnie w panoramę – tę albo zupełnie inną. - Rada Hydrańska nie ma już żadnych wpływów, nawet wśród własnego ludu. Nie potrafi nawet

opanować terroryzmu... - znów mówił Kensoe. - Może właśnie dlatego HARO uznało, że teraz oni powinni stawiać żądania – wtrąciłem. - Bo kiedy grzecznie mówią „proszę”, wy nie słuchacie. - Perrymeade błagał wzrokiem, żebym przestał; popatrzyłem w drugą stronę. - Chcą, żeby federalni wydali bezstronny sąd. - FKT bezstronna? - mruknął Sithan. - To oksymoron. - Widziałem niektóre z tych rzeczy, które Hydranie chcą zmienić... - Widział pan to, co pokazało panu HARO. - Ośrodek medyczny w Świrowie to czyste kpiny – odparłem niezbity z tropu. - Są też narkomani uzależnieni od narkotyków, które mogą tam napływać tylko z waszej strony rzeki. Jeśli chcecie na nich zarobić, sprzedawajcie im raczej urządzenia medyczne, a nie uliczne prochy... - To wszystko nieprawda. - Borosage po raz pierwszy otworzył usta. - Pan akurat nie powinien się chyba wypowiadać w tej sprawie. - Potoczyłem spojrzeniem po kręgu twarzy i wróciłem do Borosage’a. - Uzależniają się od narkotyków, którymi traktuje ich pan w więzieniu. Skąd przychodzą dostawy? Może to pan im sprzedaje prochy? Zerwał się z fotela, jakby rzeczywiście chciał mnie dopaść. Sand powstrzymał go jednym spojrzeniem. Perrymeade zacisnął mi dłoń na ramieniu tak mocno, że aż zabolało. - Kocie – mruknął cicho – na litość boską... - Proszę uprzejmie zachować dla siebie swoje naiwne poglądy polityczne – odezwał się Kensoe. Dość już narobił pan kłopotu. - Przygwoździł mnie wzrokiem, ledwie zdążyłem zamknąć usta. Jego spojrzenie prześliznęło się po mnie i spotkało się ze spojrzeniem Sanda – martwe oczy patrzyły w martwe oczy. - Zrozumiałe, że spełnienie ich żądań to rzecz absolutnie wykluczona. To my występujemy z pozycji siły. W razie akcji pojednawczej stosunek zysków do strat byłby absolutnie nie do przyjęcia. - Czy mam przez to zrozumieć, że waszym zdaniem wszelki kontakt, jaki Kot zdołał nawiązać z HARO, jest w zasadzie bezużyteczny? - zapytał Sand. - Ze wszelkie próby opanowania sytuacji na drodze negocjacji z góry skazane są na niepowodzenie? - Nasza polityka wewnętrzna nigdy nie zakładała tolerowania hydrańskich dysydentów – oznajmił Kensoe. Spojrzał na Sanda z ukosa, jakby próbował zbadać, co tak naprawdę kryje się za jego pytaniem. Korporacyjna polityka to umysłowa rozrywka przypominająca stąpanie po polu minowym, a różnice w osądzie, tak subtelne, że mogłyby umknąć nawet psychotronikowi, oznaczały życie albo śmierć dla całego zarządu. - W tej sprawie nie możemy sobie pozwolić na uległość – sam pan wie, do czego to prowadzi. Administrator Borosage postawił sprawę jasno: terroryzm należy wykorzenić, bo inaczej zacznie się szerzyć. - Ukradkiem znów sprawdził, jak reaguje na jego słowa Sand. Sand nie odezwał się ani słowem, po prostu słuchał, kiedy wszyscy inni po kolei mamrotali swoje opinie. Nikt nie wysuwał żadnych propozycji. Nikt nawet nie zadawał pytań. Zakląłem pod nosem. - A co z Jobym? - wtrąciłem. - Z kim? - zapytał czyjś głos. - Z chłopcem, którego porwali! - nie wytrzymałem. Z tymi ludźmi nie ma co rozprawiać o sprawiedliwości i zasadach. Współczucie też pewnie nic dla nich nie znaczy. - Sam pan mówił, że pańskim zdaniem nie zrobią mu żadnej krzywdy – odpowiedział mi Kensoe. Zdaje się, że oni nie używają przemocy? - Popatrzył przy tym na Sanda, który odpowiedział mu wzruszeniem ramion. - Kiedy przedstawiciele FKT wyjadą, nie będą mieli powodów, żeby dłużej go przetrzymywać. Wtedy go wypuszczą. - A jeśli nie? - zapytałem. Popatrzyłem na Perrymeade’a. -A jeśli nie wypuszczą? - Siedział bez ruchu jak skamieniały i unikał mojego spojrzenia. - Byłby to bardzo niefortunny obrót wydarzeń – odparł Kensoe. Pociągnął łyk wody, jakby dławił się przy każdej próbie wyrażenia uczuć, nawet fałszywych. - Ale dziecko miało jakiś defekt, prawda? Być może nawet jego rodzina odczuje ulgę, kiedy zniknie takie obciążenie. To pańscy krewni, co, Perrymeade? Co pan o tym wszystkim sądzi?

Obok mnie Perrymeade poruszył się niespokojnie. - Tak, proszę pana – odparł ochryple. - Być może. Obróciłem się w fotelu, żeby na niego popatrzeć. Dosłownie odjęło mi mowę, tak gwałtowna zdjęła mnie chęć, by wykrzyczeć na całe gardło, jaki z niego gnojek i tchórz. Wszystko, co mówiła mi Miya, musi być prawdą: dlaczego Joby urodził się kaleką, dlaczego jego rodzice nie mogą mieć drugiego dziecka, dlaczego zarząd Tau mógłby woleć, żeby chłopca nigdy nie odzyskano. Nagle zapragnąłem wydostać się z tej sali – niczego nie pragnąłem bardziej, może z wyjątkiem tego, żeby moja noga nie postała więcej na tej planecie. - Niemniej sytuacja pozostaje niebezpiecznie niestabilna -zwrócił się Sand do Kensoe po chwili milczenia, która zdawała ciągnąć się latami. - Proszę wykorzystać każdą możliwość, która pozwoli ją opanować. Z przyczyn humanitarnych... a także praktycznych powinniście wykazywać się większą elastycznością. Ale sądzę, że rozumiecie doskonale, o czym mówię. - Odpowiedziały mu skinienia głów. Przeskoczył wzrokiem do mnie. - A to z kolei prowadzi nas znów do pana. Powiedział pan, że zrobi wszystko, co w jego mocy, żeby pomóc Joby’emu. Pańska zatem głowa w tym – jego spojrzenie jak czarna dziura wsysało mnie do środka – by przekonać hydrańskich radykałów, że tym terrorystycznym aktem nic nie zyskają. Tau nie spełni ich żądań. A społeczność, dla której podobno to robią, tylko na tym ucierpi, jeśli ściągną na Tau dalsze kłopoty z FKT. Będzie to katastrofa dla Tau, ale jeszcze większa dla Hydran. Z pewnością nie o to im chodzi. W takiej sytuacji nie może być zwycięzców. Proszę przemówić im do rozsądku. - Ja? - zdumiałem się. - Nie jestem dyplomatą. W jaki sposób mam wpłynąć na ich decyzje? Nawet was nie potrafię przekonać. Popatrzył na mnie przeciągle. - Czy wierzy pan w to, co panu powiedziałem? Powoli kiwnąłem głową. - W takim razie może pan sprawić, że i oni uwierzą. Niech tylko zajrzą w pana myśli... w pana duszę – mówił z kamiennym wyrazem twarzy. Potrząsnąłem głową bezradnie. - Nie wiem nawet, jak się z nimi skontaktować. - Jest oczywiste, że wybrali pana na swojego pośrednika. Jak się spodziewam, sami się z panem skontaktują, i to wkrótce. Nie mają innego wyjścia. - Podniósł się z fotela, zwinnie i zupełnie nieoczekiwanie, a potem ukłonił się lekko każdemu fantomowi dżentelmena i lady. - Nie jestem zawodowym negocjatorem – protestowałem jeszcze, obracając się za nim w fotelu, kiedy mnie mijał. - Nie jestem nawet obywatelem Tau. Dlaczego to na mnie zwalacie? - Ponieważ – mruknął, pochylając się nade mną i ściszając głos tak, żebym tylko ja mógł go słyszeć – z tego, co widzę, nikt związany z Tau nie potrafi rozwiązać tej sytuacji bez rozlewu krwi. Wyprostował się z powrotem. - Jestem pewien, że zrobi pan wszystko, co w ludzkiej mocy, żeby zapobiec ewentualnej tragedii, Kocie. - Ciekawe, czy to ironia. - A jeżeli to nie wystarczy, za dalsze działania Tau będzie odpowiadał administrator Borosage. -Spojrzał na Borosage’a, potem na mnie. Panie i panowie, muszę się zbierać, jeśli mam zdążyć na wahadłowiec. - Zbierać się? - spytałem. - Pan wyjeżdża? Sand wzruszył ramionami. - Draco wzywa mnie z powrotem. - Poza pierwszą linię. Najgorsze, co mógłbym sobie wyobrazić, zanim przyszedłem na to zebranie, zdarzyło się jeszcze przed jego rozpoczęciem: Draco już się zdystansowało – w przenośni i dosłownie – wobec wszelkich skutków, jakie ich zdaniem miało teraz ponieść Tau. Opadłem z rezygnacją na swój fotel. - Ty tchórzu – szepnąłem i widziałem, jak ściąga brwi. Ale nie zatrzymując się, dotarł do windy. Dookoła stołu jeden po drugim zaczęli znikać członkowie zarządu, aż w końcu pozostałem sam z tą bezwolną marionetką. Per-rymeade’em, i uśmiechniętym Borosage’em. 14 - Chodźmy – mruknąłem do Perrymeade’a, podnosząc się z miejsca. Stuknąłem przy tym w oparcie jego fotela. Podniósł się bez słowa protestu, zerknął na Borosage’a, potem na mnie. Skinął raz głową i ruszył w stronę windy. Usłyszałem, jak za naszymi plecami Borosage podnosi się, słyszałem zbliżające się szybko kroki. Jakoś udało mi się nie obejrzeć i nie wzdrygnąć, gdy nas mijał. Kiedy dotarliśmy do

windy, zagrodził mi drogę. Musiałem się zatrzymać, inaczej bym na niego wpadł. - Teraz jesteśmy już tylko ja i ty, świrze – odezwał się, jakby Perrymeade zniknął razem z pozostałymi. - A słyszałeś, co tamten mówił... - Miał na myśli Sanda. - Masz przekonać resztę świrów, że Tau się nie ugnie. Bo to ja tu dowodzę. Wszystko jedno, co zrobią – i tak drogo ich to będzie kosztowało. Może trochę mniej, jeśli zgodzą się natychmiast oddać chłopca. Rozumiesz mnie? Drzwi windy za jego plecami rozsunęły się powoli i cicho. Ale nie mogłem go wyminąć, nie odpowiadając. Przygryzłem wewnętrzną stronę policzków. W końcu jednak mruknąłem: - Rozumiem. - To dobrze – odparł. - Miło mi to słyszeć. - Teraz zwrócił się do Perrymeade’a. - Połącz się pan z tym świrem Hanjenem i powiedz mu, co się będzie działo. Ta cała Rada musi coś wiedzieć -oni nie mają przed sobą sekretów. Powiedz mu pan, żeby lepiej zaczęli współpracować. Ja poczekam. I popatrzę – to już było do mnie. Usta mu zadrgały. - Przez cały czas... świrze. - Opuścił wzrok na moją bransoletę danych, zanim w końcu odsunął się, żeby zrobić nam przejście. Perrymeade zabrał mnie z powrotem do hotelu, a nie do obozu, gdzie pracowała reszta ekipy. Przez całą drogę nie odrywał oczu od okna, nie spojrzał na mnie ani razu, dopóki mod nie wylądował na zwykłym miejscu na przyhotelowym placu. - A więc to koniec – odezwałem się. - Nie jestem już w ekipie? W takim razie kim jestem? Pańskim więźniem? Mięsem dla Borosage’a? Wtedy dopiero zdołał na mnie spojrzeć. Miał wilgotne i zaczerwienione oczy. Zamknąłem się i wysiadłem. Przeszedłem przez plac, nie obejrzawszy się na startujący za moimi plecami mod. Przed wejściem do hotelu czekał Ezra. Na jego widok dłonie same zwinęły mi się w pięści, ale zaraz zdałem sobie sprawę, że nie czeka wcale na mnie. Nawet na mnie nie patrzył. Stał otoczony stertą bagaży, z oczyma podniesionymi w niebo, z którego opuszczała się właśnie powietrzna taksówka. Opadła tuż przed nim, a pracownik hotelu zaczął upychać jego manatki w czeluść, która pojawiła się zaraz w jednym z boków pojazdu. Zanim doszedłem do wejścia, Ezra zdążył już się ulokować w części dla pasażerów. Wziąłem z rąk pracownika obsługi ostatnią torbę. Popatrzył na mnie i odszedł bez słowa. Wrzuciłem torbę na szczyt sterty i zamknąłem bagażnik. Potem przeszedłem do przodu pojazdu i stanąłem w otwartych drzwiach. Wyjrzał z nich Ezra, już zaczynał coś mówić, ale na mój widok wzdrygnął się zaskoczony i tylko zaklął. Ręka powędrowała mu instynktownie do twarzy, na której spłachetek sztucznej skóry okrywał nos, a spod spodu wylewał się fioletowokrwawy siniak. - Czego chcesz? - Tylko się pożegnać. Opuścił rękę i wbił we mnie wściekłe spojrzenie. - Wcale tego nie potrzebuję... - Jednym gestem ogarnął wszystko: hotel, miasto, planetę i mnie. - To nic nie znaczy. - Jedynie gorycz w jego głosie zdradzała, ile w tym kłamstwa. - Mogłem pracować przy kilku lepszych projektach. - Stuknął dłonią w konsoletkę przy drzwiach, które zaczęły opadać łukiem nad moją głową. - Jeszcze ją odzyskam... - Ma na myśli Kissindrę. - Za dwadzieścia lat znajdę się na samym szczycie w swojej dziedzinie. A ty wciąż będziesz tylko świrem. Uskoczyłem na bok przed zamykającymi się drzwiami. - A ty wciąż będziesz tylko dupkiem – odparłem. Drzwi zamknęły się z cichym sykiem. Odsunąłem się na bok, przyglądając się startującemu modowi i widocznej w oknie pełnej nienawiści twarzy, która stawała się coraz mniejsza i mniejsza, aż wreszcie wtopiła się w odbijającą światło szybę, a potem wraz z nią w całą powierzchnię moda, a później w niebo, żeby w końcu zupełnie zniknąć. Wszedłem do hotelu i skierowałem się w stronę najbliższego komputerowego portu, żeby nadać wiadomość dla federalnych. Na pustym ekranie pojawiła się informacja, że nie ma ich już w hotelu.

Nie tylko dzisiaj – na dobre. Tau gdzieś ich zabrało -i to najpewniej gdzieś bardzo daleko. Nie było ciężko domyślić się powodów. Przyszło mi na myśl, żeby ich wyśledzić, posłać za nimi wiadomość, wytłumaczyć, dlaczego powinni wracać. Ale kiedy wywoływałem program do poszukiwań, przez myśl przemknęło mi pół setki powodów, dla których to nie miało sensu. A najważniejszy wśród nich był ten jeden: ich to guzik obchodzi. Byli obojętni na pochlebstwa i lizusostwo Tau. Równie obojętni byli na wszystko, na co usiłowałem zwrócić ich uwagę. Dla nich tak naprawdę nic nie miało znaczenia, byli dokładnie tym, za co zawsze uważałem federalnych: parką robotów, wykonujących szereg zaprogramowanych czynności, żeby na koniec odebrać wypłatę. Mogliby spojrzeć na sprawy inaczej tylko wtedy, gdyby jakaś kopuła zawaliła się na ich szanowne głowy. Przez chwilę nawet zastanawiałem się, jak by do tego doprowadzić. Potem odwołałem poszukiwania. Przypomniałem sobie o Natanie Isplanaskym, który był szefem Robót Kontraktowych, a według mojego rozeznania ostatnią ludzką istotą w całym FKT. Ten człowiek nie miał własnego życia, bo niemal cały ten czas, kiedy nie spał, spędzał przyłączony do sieci Federacji, żeby śledzić najwyższy poziom operacji FKT. To ten, który – jak zapewniałem członków HARO – ma im pomóc. Wszystko dookoła mnie rozpadało się w takim tempie, że nie byłem nawet pewien, czy moja wiadomość zdąży do niego dotrzeć, zanim będzie za późno. Wciąż jeszcze nie istniał bezpośredni system łączności nadświetlnej, który obejmowałby całą Federację. Wszystkie przekazy kierowane poza pojedynczy układ słoneczny musiały podróżować na statkach tak jak ludzie, którzy je wysyłali lub odbierali. Przesłanie takiego przekazu kosztowało tyle, że aż nie chciało mi się o tym myśleć, a upłynie co najmniej kilka dni, zanim dotrze do mnie odpowiedź – a jeszcze więcej, zanim nastąpią jakieś odczuwalne zmiany w sytuacji. Ale mimo wszystko, jeśli informacja dotrze do Isplanasky’ego na czas, ten jeden raz system może zadziałać na moją korzyść. A jeśli nawet istnieje jakieś lepsze rozwiązanie, to mnie brak już sił, żeby je dojrzeć. Poprosiłem więc o otwarcie połączenia na międzyplanetarny przekaz. Wpakowałem swoją wiadomość w sieć i patrzyłem, jak na bransoletce suma na moim koncie leci na łeb na szyję. Potem przeszedłem przez pusty hol z powrotem w stronę wyjścia, Kiedy już dochodziłem do drzwi, zatrzymałem się ponownie. Na zewnątrz stał strażnik Tau i rozmawiał z kimś z obsługi hotelowej. Kiedy mnie spostrzegł, podniósł rękę do hełmu, salutując, i posłał mi znaczący uśmiech. Nie odrywał ode mnie wzroku, dopóki nie odwróciłem się i nie powędrowałem z powrotem w głąb hotelu. Kiedy dotarłem do pokoju, na konsolecie migało światełko, że jest dla mnie jakaś wiadomość. Poprosiłem o wyświetlenie, bojąc się tego, co może ukazać się na ekranie, bo jakoś nie mogłem sobie wyobrazić niczego, co chciałbym teraz zobaczyć. To, co ujrzałem, tak mnie zdumiało, że musiałem przeczytać dwa razy, zanim zdołałem uwierzyć: „Wiadomość, którą chce pan przesłać, została odrzucona przez cenzorów Tau”. Nie mogłem dotrzeć do Isplanasky’ego. Pewnie teraz nie mogłem już dotrzeć do nikogo. Zastanowiło mnie, czy drzwi do pokoju jeszcze się otworzą na moje wezwanie, czy może już je zablokowano. Nie miałem ochoty sprawdzać. Wydeptałem ścieżkę w wykładzinie na podłodze, kiedy próbowałem w myślach wspiąć się po ścianach pokoju, żeby znaleźć wyjście z tej pułapki, jaką nagle stała się dla mnie Ucieczka. Nic więcej się nie działo – przez całe godziny. Wezwałem obsługę. Z urządzenia w ścianie wyskoczyło jakieś jedzenie, ale go nie tknąłem. W końcu położyłem się i przymknąłem oczy, a zmęczenie całego ciała zaczęło z wolna przesączać się do mózgu. Miałem nadzieję, że sprawy nie zaczną toczyć się prędzej, kiedy tylko zasnę. I zasnąłem. Śniły mi się pustynne tereny o zmierzchu, musiałem przez nie podążać, biorąc jeden zły zakręt po drugim, nie wolno mi było zawrócić. Światło wciąż świeciło tak samo i krajobraz też się nie zmieniał, a mnie się wydawało, że już nigdy nie dotrę do celu, którego nie potrafiłem nawet nazwać... Po całej wieczności takiego zagubienia, przynajmniej tak mi się wydawało, światło zaczęło

przybierać na sile jak niewypowiedziany szept powtarzający moje sekretne imię, a ja zdałem sobie sprawę, że przecież zawsze wiedziałem, czego tak szukam... ...Kogoś, kto potrafiłby przeniknąć przez to ciało z krwi i kości, jakby to była tylko iluzja, i dotknąć mnie w ten sposób, budząc wstrząsem do życia każdy nerw organizmu. Radość zaszumiała we mnie z szybkością myśli i otworzyłem się na bezczasową przestrzeń... Uniosłem powieki, bo poczułem, że moje ciało pręży się jak zadowolone zwierzę pod niezbyt dobrze widocznym kształtem, który zwiesza się nade mną. - Co...? - Zamrugałem oczyma, próbując przeobrazić widzianą twarz w tę, którą znam... - Jezu! Usiadłem gwałtownie na łóżku, prawie że szarpnąłem się do tyłu. - Miya... Stała nade mną z twarzą stężałą ze strachu i gwałtownymi gestami dawała mi znać, że mam być cicho. Miya – wyszeptałem bezgłośnie samym tylko ruchem warg, niepewnie dotknąłem palcami jej warg. Przymknęła oczy jak do pocałunku, policzki okrył rumieniec. Potrzebowałem wysiłku całej woli, żeby nie przyciągnąć jej zaraz do siebie i nie pocałować naprawdę. Ledwie byłem w stanie odróżnić sen od jawy, nie wiedziałem, co ze mną robiła, zanim się obudziłem. W każ dym razie byłem teraz jak ogłupiały, podniecony, pełen pożądania... - Co? - szepnąłem, potrząsając głową. Zrobiła taki gest, jakby sądziła – a może wiedziała na pewno – że w pokoju znajduje się podsłuch. Wstałem z łóżka i zastanowiłem się, czy może mieć rację. Jeśli tak, to pewnie założyli też kamery – zwykłe i na podczerwień, a więc tak czy inaczej nie było tu bezpiecznie. Popatrzyłem na drzwi. Pozostało nam jedynie jakoś się stąd wydostać, ale przecież nie tędy. Istniał tylko jeden pewny sposób. Kiedy popatrzyłem z powrotem na Miyę, zdałem sobie sprawę, że i ona już o tym wie. Ujęła mnie za ręce, myślami poszukała kontaktu, żeby przygotować nas do teleportacji... Drzwi za naszymi plecami eksplodowały. Okienna ściana przed nami rozwarła się na błyszczącą masę technicznego zaplecza Korporacji Bezpieczeństwa. Nagle dookoła zaroiło się od mundurów. Zanim zdążyłem zareagować, coś wybuchło na samym środku pokoju i zbiło mnie z nóg, wypełniając pokój mgłą. Usłyszałem krzyk Mii i swój własny okrzyk niedowierzania, wyciśnięty z płuc. Wszystko dookoła wywróciło się do góry nogami, a ja, leżąc plecami na podłodze, poczułem nagle, że się zapadam... Znów uderzyłem twardo o podłogę. Ale to nie była podłoga mojego pokoju. To zresztą nawet nie była podłoga, tylko ubita ziemia w jakiejś bocznej uliczce... w Świrowie. Z wysiłkiem podniosłem się, przeklinając pod nosem, kiedy cały posiniaczony próbowałem otrząsnąć się z odrętwienia. Przede mną stała Naoh, a jej oczy płonęły gniewem. Za nią widziałem krawędź kanionu, a w oddali Tau Riverton. Patrząc w jej oczy, mogłem myśleć tylko o tym, że ci z HARO mnie porwali – sądzili, że ich zdradziłem i jeśli nawet mnie nie zabiją, Borosage już nigdy nie pozwoli mi wrócić na drugą stronę rzeki. Ale zaraz przypomniałem sobie Miyę i to, jak na mnie patrzyła na moment przed wtargnięciem korb. Miya. Nie dostrzegłem jej. Strach, że mogła tam pozostać, przełamał czar spojrzenia Naoh, a potem ścisnął mnie za gardło, kiedy obracałem się dookoła. Miya była tuż za mną, rozciągnięta na ziemi dokładnie tak samo jak ja, próbowała powoli się pozbierać. Poruszała się tak, jakby jej ciało nagle stało się zupełnie obce. Poszarzała na twarzy. Dwóch członków HARO pomagało jej się podnieść. Nie zwracając na nikogo uwagi, przywlokłem się bliżej. - Miya... w porzą...? Co się sta...? - Umilkłem, kiedy dotarło do mnie, jak nieporadnie bełkoczę. Jeszcze raz potrząsnąłem głową, w której kręciło mi się od niepewności gęstej jak ścieki. Nie mogłem pojąć, dlaczego mówię, jakby mnie ktoś nafaszerował prochami. Jedno tylko rozumiałem zupełnie jasno: Tau znów mnie zdradziło. Ale tym razem już nie tylko mnie. Miya trzymała się za głowę i rozglądała się dookoła szklistym wzrokiem. Coś chciała mi powiedzieć, ale wyszło tak bełkotliwie, że nie zrozumiałem ani słowa. Znów odbiegła spojrzeniem,

poszukując czegoś niespokojnie, aż wreszcie wypatrzyła w czyichś ramionach pakunek, którym, jak sobie zdałem sprawę, był Joby. Podeszła niepewnie i wzięła go na ręce. - Oni tam czekali – rzuciła twardym głosem Naoh. - To była pułapka. Stanowiłeś przynętę. Sądzili, że się nie domyślimy. Na wszelki wypadek Miya dokonała ze mną zjednoczenia... - Objęła nas pełnym niesmaku gestem. Miya trzymała na rękach Joby’ego, stykali się czołami, uśmiechnięci, patrzyli sobie w oczy. Przyglądałem się im, a przez wszystkie zmysły przelewała się czułość i słodka zazdrość. Potem wróciłem spojrzeniem do Naoh. - Czemu... mnie... wzięłaś...? - zapytałem, ledwie pamiętając, żeby mówić po hydrańsku. Wymowa już zaczęła mi się poprawiać, równie szybko jak przedtem wymknęła się spod kontroli. Naoh popatrzyła teraz wyczekująco na Miyę, jakby to wcale nie był jej pomysł i sama pragnęła wysłuchać wyjaśnień. - On nie... wiedzia... że pułap-ka... - Miya wymawiała słowa, jakby wypluwała kamienie, a jej twarz była teraz tak samo nieprzenikniona jak twarz siostry. - Nie mogła... go tak... zostawić... -Wyciągnęła dłoń, żeby mnie dotknąć, prawie jakby chciała mnie chronić, ale napotkawszy wzrok siostry, zawahała się. - Dziękuję – rzuciłem półgłosem. Wyciągnąłem rękę i sam ująłem dłoń, którą już cofała. Spojrzała na nasze złączone dłonie i przez nasz punkt kontaktowy wlała się we mnie radość i pragnienie. Zachłysnąłem się gwałtownie wciągniętym powietrzem, zacisnąłem palce. Uwolniła rękę nagle i bez wysiłku. Poczułem falę zakłopotania, kiedy moje palce zacisnęły się w próżni. - My... myślałam, że musimy wie... dzieć, co mu powiedzie... li ci z Tau – mruknęła, rzucając Naoh spojrzenie winowajcy. Potrząsnęła głową, poruszyła mięśniami twarzy, jakby nie wiedziała, co się dzieje z jej ustami. - Dlaczego mówi... my jak na prochach? - zapytałem. Starałem się nie wyglądać tak, jak się czułem: zupełnie zagubiony. Miya znów potrząsnęła głową, ale tym razem znaczyło to po prostu „nie wiem”. Naoh wędrowała chmurnym spojrzeniem ode mnie do niej i z powrotem. - Miya... - zaczęła nieglośno, tonem pełnym zdziwienia, a jednocześnie zaczepnym. -To jest twój nasheirtah? Ten? Mieszaniec? - Jeszcze raz obrzuciła mnie przelotnym spojrzeniem. - Myślałaś, że uda ci się to zachować w sekrecie, kiedy dokonałyśmy zjednoczenia? - Jej głos trochę złagodniał, kiedy zobaczyła, że siostra odwraca oczy. Naoh położyła ręce na ramionach Mii, a czekająca za jej plecami reszta tylko gapiła się na całą naszą trójkę, wymieniając w myślach uwagi, których pewnie wcale nie miałbym ochoty słyszeć. Miya potrząsnęła głową, ujęła siostrę za dłonie, ale patrzyła przy tym na mnie. - Miya...? - zagadnąłem, bo nie rozumiałem, co w tej chwili dzieje się między nimi ani jaki ja mam w tym udział. - On nie wie? - mruknęła Naoh, która teraz także patrzyła na mnie. - On nawet nie wie, co to znaczy? -Tym razem w jej głosie pobrzmiewało zdumienie, niedowierzanie, a nawet oburzenie. Nie potrafiłem określić, ile z tego kierowane było do mnie, a ile do Mii. - Ona wierzy, że jesteś jej nasheirtah – rzuciła mi dobitnie. - Jej duchowym towarzyszem...Wierzymy, że w całym naszym życiu istnieje tylko jedna taka osoba, która jest nam przeznaczona. Wiedziała o tym już wtedy, kiedy spotkaliście się pierwszy raz... -Przeniosła spojrzenie na siostrę. - Ale nic mu nie powiedziałaś. Miya nie patrzyła teraz na żadne z nas. W tej chwili zupełnie nie czułem jej w myślach, jakby była gdzieś na drugim krańcu świata. - Przestań, Naoh... - szepnęła. - Miya? - zagadnąłem ją jeszcze raz, a głos mi zadrżał, kiedy dalej nie chciała na mnie spojrzeć. Nie wiedziałem, czy się wstydzi, czy po prostu się boi – wstydzi się prawdy, boi się, że siostra ją odrzuci... Albo że ja ją odrzucę. - Miya... - powtórzyłem i dotknąłem delikatnie jej twarzy. Uniosła na mnie wzrok pełen strachu. Bała się, że kiedy zajrzy mi w oczy, nic w nich nie znajdzie.

Przypomniałem sobie wczorajszą noc – jak zasypiałem w ciepłym, bezpiecznym schronie jej ciała i umysłu i jak się potem obudziłem, zziębnięty, pusty w środku i sam, przerażony, że odtąd już zawsze będę się budził tak sąmo pusty i samotny. - Ja wiem – szepnąłem. - Naprawdę... - Patrzyłem, jak strach przechodzi w ulgę, a potem, trochę niepewnie, w radość. Pochyliłem się ponad zaciekawioną twarzyczką Joby’ego i pocałowałem ją. Natychmiast odczułem, jak dotyk spragnionych ust uwalnia między nami przepływ myśli i uczuć. Przerażenie, radość i tęsknota zaparły mi dech. A wtedy psychoenergia Naoh roztrzaskała nasze myślowe łącze jak ciśnięty złośliwie kamień. W ułamku sekundy, zanim straciłem kontakt, odczułem jej zaskoczenie, kiedy natknęła się na mój umysł pozbawiony zwykłych zapór i połączony z Miyą, poczułem całą ciernistą wiązkę jej emocji: zaskoczenia, bólu, radości, zawiści, zaciekawienia i bezsilnej złości. I zaraz wszyscy troje byliśmy zupełnie sami, mrugaliśmy oczyma, jakby zaskoczył nas słoneczny blask, jakby neuron po neuronie przywleczono nas w ten świat, który trzeba dzielić z innymi. - Nie możemy tu zostać – rzuciła ostro Naoh, jakby tylko to zajmowało jej myśli. - Chodźmy. - Czekajcie – wtrąciłem głosem wciąż jeszcze lekko ochrypłym. - Korby... wyśledzą mnie. Nie będziemy bezpieczni, dopóki mam to. - Dotknąłem bransolety danych. Przypomniałem sobie nagle, jak wiele dla mnie znaczyło założenie jej, ile mnie kosztowało nabycie do niej praw. Jak wyglądało bez niej moje życie. Odwróciłem się w stronę Mii, która stała, nadal trzymając na ręku Joby’ego. Widziałem, jak na mnie patrzy. Powiedziała: „Nie mogłabym go zostawić”. Joby’ego. Albo mnie. Powędrowałem wzrokiem do Tau Riverton, szukając w pamięci choćby jednej żeczy, którą pozostawiłem tam niedokończoną, a która miałaby jakieś znaczenie w porównaniu z tym, co mam robić tutaj. Szukałem choć jednej osoby, z którą łączyłoby mnie coś prawdziwego – w porównaniu z tym, co odnalazłem u Mii... Przycisnąłem kciuk do zamka bransoletki. Złapałem ją, kiedy zsunęła się z nadgarstka. - Co robisz? - zapytała Miya głosem tak pełnym niedowierzania, jakby była człowiekiem. - Nie mogę jej dłużej nosić – wyjaśniłem. - Ludzie zabili moją matkę, bo była Hydranką. Mój ojciec był człowiekiem, zostawił mnie w rynsztoku, bo byłem Hydraninem. A więc jestem Hydraninem! Z całej siły odrzuciłem bransoletkę i patrzyłem, jak przelatuje – razem ze wszystkim, co symbolizowała – nad krawędzią kanionu, ku brązowym wodom rzeki płynącej sto metrów niżej. Odwróciłem się, by spojrzeć w pełne niedowierzania oczy Mii. - Ty jesteś moją nasheirtah. Wszyscy inni, nie wyłączając Naoh, wpatrywali się we mnie z takim samym niedowierzaniem. - Mówcie do mnie Bian – dodałem. Miya przytuliła twarz do mojego ramienia, kiedy i ją, i Joby’ego zamknąłem w uścisku. - Bian – szepnęła. - Witaj w domu. - I usunęła się na bok, żeby Naoh także mogła mnie objąć jak utraconego brata... albo jak utraconego kochanka. Jej dotyk był pełen delikatności, jakiej nigdy bym się nie spodziewał. Nawiedzony błysk w oczach przeszedł niemalże w czułość, kiedy szepnęła: - Namaste, Bian. Przynieś mojej siostrze radość. Przynajmniej jedna z nas powinna ją zyskać na zawsze... Nic nie odpowiedziałem, po prostu nie byłem w stanie, kiedy pozostali mnie obejmowali. 15 Nabrali mnie potem w jakieś inne miejsce, zanim Borosage zdążył zgarnąć nas tam, gdzie staliśmy. I zanim zdołałem dokładnie zdać sobie sprawę z konsekwencji swego czynu. Podtrzymywany przez Miyę i Naoh, szybko odzyskałem orientację. Staliśmy w opuszczonym, zniszczonym i okrytym kurzem pomieszczeniu, aż za bardzo przypominającym tamto, które widzieliśmy wczoraj. Tylko podniszczony koc na środku podłogi w miejsce zniszczonego dywanu dawał mi pewność, że naprawdę jesteśmy gdzie indziej. Uświadomiłem sobie, że takie właśnie pokoje mogą stanowić moje schronienie już do końca życia. Ale wystarczyło, że spojrzałem na Miyę, a ta myśl przestała mnie martwić. Wędrowałem spojrzeniem od twarzy do twarzy otaczającej mnie bandy hydrańskich wyrzutków, którzy jeszcze kilka minut temu byli mi kompletnie obcy. Teraz, z szybkością przypominającą teleportację, stali się nagle moją rodziną.

- Jeśli masz być jednym z nas, powinieneś wyglądać tak jak my, Bian – odezwał się Soral. Przymknął oczy, jakby się koncentrował, i po chwili trzymał w ręku koszulę – jedną z tych długich, zapinanych z boku tradycyjnych tunik, które nosili wszyscy, teraz nawet i Miya. - Proszę – dodał i puścił ją. Koszula uniosła się w powietrze i zawisła mi nad głową. Pozostali przyglądali się, lekko się śmiejąc i wskazując na mnie palcami. Podniosłem wzrok na tunikę i nagle poczułem chłód. Zaskoczony, szybko opuściłem wzrok i zobaczyłem, że od pasa w górę nie mam już nic na sobie, a moja koszula razem ze swetrem Martwego Oka leżą w kupce u stóp Naoh. Sama Naoh mierzyła mnie spojrzeniem od stóp do głów. Podobnie i pozostali, a ich szczere zaciekawienie wskazywało wyraźnie, że jeszcze nigdy nie widzieli nagiego człowieka, a nawet półnagiego półczłowieka. Sprawiali wrażenie lekko rozczarowanych, kiedy odkryli, że od pasa w górę nie ma między nami żadnych wartych wzmianki różnic. Złapałem obiema rękami za pasek spodni. - To ma zostać – rzuciłem bez uśmiechu. Oni za to wybuchnęli śmiechem i pokiwali głowami, trącając się łokciami. Usłyszałem wysoki, zaraźliwy śmiech Naoh, kiedy tunika nieoczekiwanie opadła mi na głowę. Ześliznęła mi się po karku jak żywa. Wepchnąłem ręce w rękawy i pozapinałem się. Dopiero teraz zdobyłem się wreszcie na uśmiech. Materiał tuniki był delikatniejszy i cieplejszy, niż wskazywał na to jego wygląd, a pewnie też i o wiele starszy. - Namaste – rzuciłem i uświadomiłem sobie, że znaczy to również „dziękuję”. Soral odpowiedział mi lekkim ukłonem, a ja odpowiedziałem tym samym jemu i wszystkim po kolei. Miya posadziła Joby’ego na podłodze u swoich stóp. Zaraz pojawiły się przy nim klocki i inne zabawki. Delikatnie zdjęła mi z włosów bandamę. Stałem bez ruchu; byłem teraz ośrodkiem zainteresowania wszystkich dookoła, ale przynajmniej raz nie sprawiało mi to przykrości. Czułem, jak chłodne palce odgarniają mi włosy z karku. Tiene podał jej jedną z tych ozdobnych metalowych zapinek, którymi wszyscy, mężczyźni i kobiety, upinali długie włosy w skomplikowany węzeł. Gdy Miya zbierała i układała moje włosy, przez chwilę zobaczyłem zapinkę. Nie byłem pewien, czy robi to tylko rękoma. Sięgnęła po zawieszoną w powietrzu zapinkę i z pomrukiem satysfakcji wpięła jaw odpowiednie miejsce. - Proszę, Bian. Jej zadowolenie i radość odbijały się jak w lustrze w twarzach pozostałych, a ja odniosłem wrażenie, że w tym rytuale przeistoczenia tkwiło znacznie więcej znaczeń, niż potrafiłem ogarnąć tylko za pomocą swoich pięciu zmysłów. Kobieta o imieniu Talan ofiarowała mi metalowy pas, zrobiony z resztek drutu, splecionych we wzór tak samo subtelny jak ten na zapinkach. Mężczyzna o imieniu Sath podarował mi żemienny naszyjnik z wyrzeźbionym z agatu wisiorkiem. Podchodzili do mnie kolejno i ofiarowywali mi: kamizelkę, wisiorki, pierścienie, przytraczany do paska mieszek, a nawet płaszcz, znoszony, lecz ciepły, aż w końcu moje przeistoczenie dopełniło się i stałem się jednym z nich. Potem zjedliśmy czerstwe podpłomyki, popijając parującą czarną herbatą, którą Miya nazwała pon, a ja opowiedziałem im o wszystkim: że Sand się wyniósł, a prawdopodobnie także i federalni. Że teraz rządzi tutaj Borosage i nikt mu nie będzie wchodził w drogę. Że sam Borosage zapowiedział mi, iż Świrowo drogo za wszystko zapłaci, kwestia tylko, jak drogo i jak prędko. - Czy to już wszystko? - zapytała surowo Naoh, ze zwykłą sobie niecierpliwością w głosie, dodatkowo zaostrzoną rozczarowaniem. - Powiedziałeś, że możesz nam pomóc, Bian. Czy te wszystkie obietnice, jakie nam złożyłeś zeszłej nocy, to jedynie czcza gadanina? -W jej ustach „gadanina” brzmiało jak nieprzyzwoite słowo. Mówiąc to wszystko, obrzuciła Miyę jednym z tych swoich spojrzeń, których nie potrafiłem zinterpretować. Oparłem się plecami o ścianę i kontynuowałem. - Tau blokowało każdy mój ruch. Teraz, kiedy Miya zabrała Jo-by’ego, nawet Perrymeade boi się stanąć w waszej obronie. - Odwróciłem wzrok, żebym nie musiał oglądać jej twarzy. - Joby nie ma znaczenia dla kogoś takiego jak Borosage. Ani dla takich jak ci, którzy rządzą Tau. Być może nawet

będą woleli, żeby zniknął, bo przecież to, co się z nim stało, zdarzyło się z winy Tau. Joby siedział na podłodze, bawiąc się rozsypanymi drewnianymi klockami – układał je jeden na drugim, a potem znów rozrzucał, jak zawsze uśmiechnięty i milczący. Obok niego siedziała Miya. Niespodziewanie uniosła wzrok znad filiżanki i zobaczyłem, że wciąż trapi ją poczucie winy. - Perrymeade popadł w niełaskę keiretsu, bo zatrudnienie ciebie to był jego pomysł – wyjaśniłem jej najłagodniej, jak potrafiłem. - Tak bardzo się boi, że wszystko straci, że ten strach zupełnie go paraliżuje. - Miałem ochotę cofnąć te słowa, widząc, jak na mnie patrzy, ale przecież powinna się dowiedzieć. - Gdyby nie zabrakło mu odwagi, pewnie by nam mimo wszystko pomógł. Miya tylko potrząsnęła w milczeniu głową. Joby podniósł na nią oczka i zaczął cicho pojękiwać. Dotknęła jego twarzy i zaraz się uspokoił. - Odkąd tu jesteśmy, nie odezwał się ani słowem – mówiła jakby do siebie. - On wie... on wie, że tak nie jest dobrze... - Poruszyła rękoma w powietrzu, jakby chciała się czegoś uchwycić, czegoś namacalnego, co pomogłoby jej to wszystko ułożyć. Naoh wydała z siebie pełen niesmaku odgłos. - Nie możemy go oddać, Miya. Jeszcze nie teraz. Słyszałaś, co mówił Bian – ludzie wcale go nie chcą. Wiesz, że to by znaczyło koniec dla nas wszystkich. - Znów zmienił się trochę wyraz jej twarzy, przyprawiło mnie to o niepokój. -To tylko następny zakręt na naszej Drodze. Wszystko dzieje się właśnie tak, jak powinno. Niech Tau robi, co chce. Nasi i tak zachowują się, jakby byli martwi. Jeśli ludzie zabiją kilku z nich, reszta uświadomi sobie, że mimo wszystko warto żyć. Wtedy się do nas przyłączą... - I co będziecie robić? - wtrąciłem. Zmierzyła mnie wzrokiem. Zacisnęła usta i nic nie odpowiedziała. Miałem wrażenie, że nie dlatego, iż sama nie wiedziała. Po prostu nie czuła się jeszcze gotowa, żeby podzielić się ze mną tą wiedzą. - Borosage to sadysta – dodałem ponuro. - I nie jest taki głupi. - Potarłem dłonią ogołocony z bransoletki nadgarstek. - Z kimś takim nie można się zmierzyć twarzą w twarz. Takich trzeba zajść od tylu i powalić na ziemię. Jest podły i zepsuty... Z całą pewnością coś ukrywa... A co z nefazą? Z tym narkotykiem, który zażywa Navu? Skąd ona się bierze? To Borosage pozwala, żeby się rozchodziła... - Kogo to obchodzi? - warknęła Naoh. Miya podniosła na nią wzrok. Sczepiły się spojrzeniami w kolejnej niemej wymianie zdań, a niespokojne dłonie Mii zacisnęły się w pięści. - Przecież dociera tylko do nas – dodała Naoh, odwracając wzrok – a ludzie się cieszą, kiedy mogą nas bardziej okaleczyć. - On się tym zajmuje – odezwała się Miya. - Co? - Zdumiony, podniosłem głowę. - Miya! - rzuciła Naoh ostro, prawie jak pogróżkę. Widziałem, że inni patrzą na nią dziwnie. - Właśnie on się za tym kryje – ciągnęła Miya bezbarwnym głosem. Jej spojrzenie stwardniało, całą postawą rzucała wyzwanie siostrze, która nakazywała jej milczeć. - Załatwia dostawy tym, którzy je tutaj rozprowadzają. - Dlaczego? Dla pieniędzy? - Z nienawiści – odparła. - I ze strachu. Znalazłam się raz tak blisko niego... - rozstawiła palce na jakiś centymetr - ... czułam to dokładnie. Tego właśnie najbardziej się boi: że ktoś zajrzy mu do środka i zobaczy, jaki naprawdę jest. - Spuściła wzrok. - Zabiłby mnie na miejscu, gdyby zdał sobie sprawę... - Podniosła oczy. -I gdyby mogło mu ujść to na sucho. - Tak – potwierdziłem – to mi pasuje do Borosage’a. - Usta wykrzywiły mi się w mimowolnym grymasie. - Ale czy da się to udowodnić? Nawet Draco i FKT nie mogą przymknąć oczu na korbę, który handluje narkotykami. Gdyby udało nam się go załatwić... - To niczego nie zmieni! To nie ma nic wspólnego z tym, po co tu jesteśmy! - przerwała mi Naoh. Widziałam Drogę dla całego naszego ludu. Musimy otworzyć im oczy! Muszą przeciwstawić się ludziom, którzy chcą nas zniszczyć. A kiedy już odnajdą własną dumę i odwagę, wszystko stanie się możliwe... - Jej oczy lśniły jak pęknięte w pół szmaragdy. - Ludzie znikną z naszego świata. Przeszłość, która niegdyś należała do nas, znów będzie nasza. Chorzy zostaną uzdrowieni, zagubieni odnajdą Drogę. Nie będzie więcej cierpienia ani łez. To właśnie jest Droga, jaką widziałam... -

Urwała, żeby zaczerpnąć tchu. Potoczyłem spojrzeniem dookoła w poszukiwaniu przynajmniej jednej twarzy, na której zobaczyłbym ściągnięte brwi czy choćby ślad wątpliwości. Zobaczyłem tylko bezmyślne potakiwanie i wszędzie dookoła usłyszałem pomruki poparcia, na głos, żebym usłyszał, czego nie mogę odczuć: że wszyscy wierzą w to sąmo, czują to samo. Każdy z nich, nawet Miya. - Ty także o tym wiesz, prawda, Bian? Czy nie dlatego wyrzuciłeś swoją bransoletę danych? - Naoh wskazała gestem mój nadgarstek. - Wiesz, że mamy rację, że nasza Droga to jedyna droga. Odrzuciłeś swoją ludzką część i przeciąłeś więź z naszymi ciemię-życielami. Odciąłeś się od wyzysku, który uosabiają. Jesteśmy prawdziwymi rewolucjonistami. Nie boimy się świecić przykładem, poprowadzić innych Drogą – a jeśli trzeba, zostać męczennikami – żeby nasza rasa przetrwała. Czy nie tak to właśnie rozumiesz? Zerknąłem na Miyę. Siedziała bez ruchu obok Joby’ego, ale nie sprzeciwiła się ani słowem. Myślałem przedtem, że wzięła Jo-by’ego, żeby go chronić, ale z tego, co widziałem w jego rodzinnym domu, oraz z tego, jak ona sama odnosiła się do Natasów, zorientowałem się, że to nieprawda. Potem sądziłem, że wzięła go, żeby przyciągnąć uwagę FKT. Ale po tym, co słyszałem teraz od Naoh, nie bardzo mogłem pojąć, gdzie jest miejsce Joby’ego w planach HARO. Chyba że to porwanie było dla Naoh swego rodzaju zemstą. Zastanawiałem się, co jeszcze Miya wie, a czego mi nie mówi – i czy kiedyś jeszcze mi powie. - Czy nie tak? - Naoh złapała mnie za ramię. - Czy nie tak to właśnie rozumiesz? - Z tego, co słyszałem – zacząłem powoli – prawdziwi rewolucjoniści muszą być gotowi zabić nawet własną rodzinę. Wpatrzyła się we mnie w zdumieniu. - Tak jest u ludzi – mruknęła w końcu. Jeszcze raz popatrzyłem na Miyę i Joby’ego. - Może to na jedno wychodzi. - Przestań myśleć jak człowiek – mówiła Naoh. - Jeśli nie jesteś z nami, Bian – jej kocie oczy poszukały moich – jesteś przeciwko nam. Przeciwko własnemu ludowi. Twojemu prawdziwemu ludowi... - Jej dłoń uniosła się uspokajająco do mojego policzka; jednocześnie poczułem, jak cienka macka myśli wije się wśród moich zapór. Jest siostrą Mii, w jej dotknięciu czuję echo dotyku Mii. Powiedziałem sobie: ona mnie akceptuje, chce, żebym stał się jednym z nich... prawie jej ufałem, już prawie wpuszczałem ją do środka... Myśli przeszył mi jak błysk magnezji ogień jej fanatyzmu, a ja natychmiast ją odciąłem. Ludzie w Mii budzili gniew, w Naoh – nienawiść. - Jestem z wami – mruknąłem, bo tylko tyle zdołałem z siebie wykrzesać, zanim oderwałem wzrok od jej zaskoczonej twarzy, żeby znów skupić go na Mii i Jobym. - Ale musi istnieć jakiś lepszy sposób ratunku niż zbiorowe samobójstwo. - Potrząsnąłem głową. - Wiem, że nie zostało nam zbyt wiele czasu, ale spróbujmy chociaż wykorzystać to, co mamy... - Wykorzystamy. - Nachmurzona Naoh wzruszyła ramionami. - Już teraz wielu idzie za nami, a to, co powiedziałeś, przyciągnie następnych. - Jej dłoń opadła, ale wzroku nie odrywała od mojej twarzy, twardego i badawczego. - Jeszcze nie ma w tobie prawdziwego zrozumienia, Bian. Kiedyś i Miya nas nie rozumiała, ale teraz już pojęła. - Naoh gwałtownie zwróciła głowę ku siostrze. -Miyo, zostań z nim. Pomóż mu zrozumieć. My mamy jeszcze kilka rzeczy do zrobienia... I zniknęła. Pozostali, jak stado ptaków, podążyli za jej przykładem, jeden po drugim rozpływając się w powietrzu. Poczułem we włosach chłodny powiew. Stałem nieruchomo, nagle pozostawiony tylko z Miyą i Jobym. Joby aż zapiszczał ze zdumienia, kiedy pokój tak nagle opustoszał. Zwrócił na Miyę pełną niepewności twarzyczkę, w rączkach wciąż jeszcze trzymał zabawki. Ale nie odezwał się ani słowem. Miya westchnęła; na jej twarzy malowała się teraz wyraźna ulga. Uśmiechnęła się do chłopca. - Do widzenia! - zawołała w powietrze. - Musieli iść. Ale ja nigdzie nie pójdę... A oni tu wrócą. Mimo to Joby nic nie powiedział. Popatrzył na mnie tak, jakby się spodziewał, że i ja zaraz zniknę. Powolutku przysuwałem się bliżej, aż w końcu usiadłem obok niego, bardzo ostrożnie, bo nie byłem pewien, jak zareaguje. Joby odłożył klocki, żeby mnie obejrzeć. Jeszcze raz dla pewności zerknął na Miyę. A potem

podniósł się z podłogi i zrobił trzy kroki w moją stronę. Znalazłszy się ze mną twarzą w twarz, wyciągnął rączkę i dotknął mojego ucha, a potem dyndającego poniżej kolczyka, zupełnie tak samo jak wczoraj. Potem małe rączki musnęły mi twarz, zupełnie jakby był ślepy albo musiał sobie udowodnić, że to, co widzi, jest prawdą. Siedziałem nieruchomo, żeby nie zakłócać mu badań. Znienacka Joby zarzucił mi ręce na szyję i przycisnął twarz do policzka. Zaskoczony, musiałem na siłę się rozluźnić. Tuliłem go dopóty, dopóki w końcu sam mnie nie puścił. Usiadł przy mnie i powrócił do swoich klocków. Oparł się przy tym o mnie, jakbym był krzesłem w samym środku tego pustego pokoju. Zerknąłem z ukosa na Miyę, niepewny, co zobaczę w jej oczach. A kiedy już zobaczyłem, dalej nie byłem pewien, jak mam to rozumieć. To była pierwsza nasza chwila sam na sam, odkąd obudziła mnie w hotelowym pokoju. W końcu mruknąłem cicho: - Nie wiedziałem, czy cię jeszcze kiedyś zobaczę. Uśmiechnęła się, a ten jej uśmiech przelał się w moje myśli. - Jak ty to robisz? - zapytałem w zadziwieniu. Sięgnąłem dłonią do jej twarzy zupełnie tak samo, jak Joby dotykał mojej – żeby sobie udowodnić, że jest prawdziwa. - Co? - zapytała, całując czubki moich palców, a może to było: (Co?) - Wchodzisz we mnie. (Wpadasz mi do środka jak powietrze, którym oddycham...) (Po prostu się nie staram.) Pochyliła się i odszukała wargami moje usta. (Bo chcesz, żebym tam była...) Kiedy pocałowała mnie jeszcze raz, przypomniałem sobie wczorajszą noc, kiedy otwierała przede mną ciało. (Ale przecież to nie może być aż tak proste...) Spotkanie naszych pragnień rozświetliło mi siatkę nerwów pożądaniem równie nieubłaganym jak sam czas. (Bo nie jest...) Odsunęła się trochę, kiedy poczuła na sobie dotyk moich dłoni, penetrujących wypukłość jej piersi pod spłowia-łą starą koszulą. Zaczerpnęła gwałtownie powietrza i popatrzyła spiesznie na Joby’ego. (Tego się nie da zrozumieć.) Uśmiechnęła się. (To właśnie jest Droga...) (Nie) pomyślałem. (To po prostu ty.) Sięgnąłem dłonią do zapinki na włosach, przypominając sobie chwilę, kiedy mi ją zakładała, jej spojrzenie, tę życiową siłę, która nagle ożywiła mi myśli. Przeciągnęła wzrokiem po moim hydrańskim ubraniu – tej zewnętrznej oznace transformacji. A ja wiedziałem, że ten ból serca, który teraz odczuwam, bierze się nie stąd, jak na mnie patrzy, ale stąd, jak mnie widzi: dla niej jestem piękny, jestem całością, nasheirtah. - Miya – szepnąłem na głos, bo chciałem słyszeć brzmienie tego słowa. - Co to znaczy „nasheirtah”? - To znaczy: przeznaczenie. Potrząsnąłem głową z uśmiechem. - Skąd wiedziałaś? Jak to się dzieje? Spuściła wzrok, ale jej dłoń tkwiła dalej w mojej dłoni – dwie połówki całości. - To... - Myśli rozproszyły się nagle, ale po chwili znów się skupiły, pokazując mi obraz tamtej chwili, kiedy dwa umysły zlały się w jeden i zagubiły się dwa serca: prekognitywne przesłanie, krótki jak błyskawica fragmencik przyszłości, w której każdy możliwy obraz przemieniał się w końcu w twarz tego Drugiego. „Ja cię znam...” Wróciło do mnie wspomnienie tamtego wieczoru, ta chwila, kiedy wpadliśmy na siebie na opustoszałej uliczce Świrowa. Widziałem tę twarz po raz pierwszy w życiu, a mimo to z jej oczu patrzyło na mnie całe moje życie. I sam nawet o tym nie wiedząc, ofiarowałem jej duszę... A ona wcisnęła mi w dłoń bransoletkę Joby’ego i uciekła, wiedząc, że oto odnalazła tego, którego miała kochać przez resztę życia... a którego posłała prosto w łapy Korporacji Bezpieczeństwa Tau. Zacisnęła rękę na mojej tak mocno, że skrzywiłem się z bólu. Dwa życia, wypełnione nieustanną koniecznością wyboru między mniejszym a większym cierpieniem, skrzyżowały się wreszcie, a najwyższa radość przeistoczyła się w tragedię. A ona nie mogła podzielić się żalem z nikim z HARO – nawet z własną siostrą – bo wszyscy oni wyrzekli się indywidualnych dążeń i potrzeb... Wreszcie zrozumiałem, co kazało jej mnie odnaleźć, zaryzykować wszystko: własne życie i bezpieczeństwo, a nawet bezpieczeństwo Joby’ego, za tę garstkę godzin. Za jedną noc z mężczyzną, którego zawsze będzie kochać tak, jak nigdy nie pokocha już nikogo innego. Zrozumiałem też wreszcie, dlaczego budząc się pusty i sam, poczułem się tak, jakby wraz z nią

odeszło całe moje życie. Dlaczego ten jeden raz żadnemu z nas nie mógł wystarczyć. Potrząsnąłem głową zdziwiony. - Ludzie... ludzie ciągle wierzą, że tym razem spotkali tę właściwą osobę. A potem wszystko im się rozpada. - Ludzie radzą sobie, jak mogą – mruknęła – ale bez Daru... - urwała, bo patrząc na mnie, nagle sobie coś przypomniała. Przeniosła wzrok na Joby’ego. - Czy naprawdę wierzycie w to, że dla każdego jest gdzieś idealny kochanek albo kochanka? zapytałem, żeby odciągnąć nas od krawędzi wspomnień. - We Wspólnocie? - Zapatrzyła się w przestrzeń. - Kto to wie? Zostało nas już tak niewielu... Niektórym przez całe życie nie udaje się natrafić na nasheirtah. Większość z nas po prostu jakoś z tym żyje. Niektórzy jednak się odnajdują, tak jak... - jej usta drgnęły boleśnie - ...jak Naoh i Navu. Tylko po to, żeby mogli ich zniszczyć ludzie. - Jej dłoń wyśliznęła się z mojej. Poczułem gorycz nieukojonego żalu jej siostry, zawsze obecnego tuż pod powierzchnią pamięci. Przyciągnąłem ją do siebie. (Ja nie jestem taki. Jestem tu... i umiem walczyć o przetrwanie. Mamy przed sobą całe życie...) (Nigdy mi tego nie obiecuj) pomyślała, mrugając gwałtownie. (To jak przekleństwo.) Przeszłość wyciągała smoliste ramiona, żeby mnie zdusić. (Kochasz mnie...) pomyślałem, odkrywając w sobie taki rodzaj odwagi, o jaki nigdy bym siebie nie podejrzewał, dopóki ona jej we mnie nie wyzwoliła. Takiej odwagi, której trzeba było, by uwierzyć. (Wszystko jest możliwe.) Bardziej poczułem, niż zobaczyłem, że w końcu jednak się uśmiechnęła. (Wiem.) Ale natychmiast zmieniła się na twarzy, kiedy tylko popatrzyła na Joby’ego. Nasz kontakt rozwiał się bez śladu. - Miya...? Potrząsnęła głową i odgarnęła z twarzy luźne kosmyki włosów. Nie odezwała się. Nie musiałem jednak słyszeć jej myśli, żeby wiedzieć, czego mogą dotyczyć. Przypomniałem sobie, co się stało, kiedy Naoh próbowała dosięgnąć mojego umysłu. „Pomóż mu zrozumieć” - powiedziała, zanim nas tu zostawiła. Ale chyba nie o to jej chodziło. - Miya – powtórzyłem, żeby na mnie spojrzała. - Ilu członków naprawdę liczy HARO? Ilu według ciebie wierzy w „wizję” twojej siostry? - Dokładnie nie wiem, ilu mamy satoh – patriotów, nie „członków HARO” - odparła łagodnie. - Nie wydaje mi się, żeby ktoś mógł to wiedzieć na pewno, nawet Naoh. To na wypadek, gdybyśmy zostali zdradzeni. - Czy ktoś już próbował? - zapytałem. Potrząsnęła przecząco głową. - Rada, gdyby mogła, wydałaby nas w ręce Tau, ale członkowie Wspólnoty chronią nas i popierają. Wiedzą, co znaczy satoh. - Na jej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech. - Setki, a może nawet tysiące pójdą Drogą Naoh i będą nas popierać. Cała Wspólnota, która żyje w mieście, wierzy w nasz cel, nikt nie zdradzi. - Jak to możliwe? - Zastanawiałem się w duchu, czy przedstawia mi fakty, czy może coś, czego nakładła im do głów Naoh. Z tego, co widziałem, trudno było uwierzyć, że na całej planecie zostało jeszcze tylu Hydran. - Dar Naoh jest bardzo silny. Kiedyś używała go tylko do la-gra, dopóki nie odebrała przesłania. Poruszyła się niespokojnie, jakby nawet te wspomnienia wystarczyły, by sprawić jej ból. - Dopiero wtedy zobaczyła, po co go otrzymała: żeby ocalić nasz lud. Każdy, kogo dosięgnie, odczuwa jej wiarę. Wszyscy wiedzą, że widziała Drogę... - Zacisnęła dłoń. Jej myśli najwyraźniej nie mąciła żadna wątpliwość. Nie martwiło jej ani to, że ją tak wypytuję, ani psychiczny stan zdrowia siostry. - Pójdą za nią... kiedy nadejdzie czas. Odwróciłem wzrok. - Miya, w tym, co mówi twoja siostra o męczennikach... jest coś... niezdrowego. Jakby życzyła sobie śmierci... - Nie – zaprzeczyła cicho. - Bian... - Naoh mówi o śmierci! O twojej śmierci i o śmierci Bóg wie ilu jeszcze ludzi. Wspólnota nie może sobie pozwolić na taką stratę.

- A czy Tau pozostawia nam jakiś wybór? - zapytała ostro. -Naoh stara się myśleć realistycznie, kiedy mówi, że niektórzy z nas mogą zginąć. Jeśli niektórzy z nas stracą wiarę, jeśli nie podążymy ślepo Drogą, którą ona widzi, nie uda nam się. - Słowa te zabrzmiały bezbarwnie, a jej twarz za bardzo przypominała teraz Naoh. - Niektórzy z nas zawsze będą się chwiać... - Nagle uciekła wzrokiem na bok. Przypomniało mi się, co mówił Hanjen – o tym, że wśród wyizolowanej grupy nastroje rozprzestrzeniają się jak choroba zakaźna, a nikt z jej członków nie zdaje sobie z tego sprawy, dopóki nie jest za późno. - Mówimy tu o czymś w rodzaju prekognicji, zgadza się? Musi istnieć więcej niż jedna Droga, która doprowadzi nas do celu. Wiem, że w to wierzysz... Czułem, że wciąż jeszcze sama próbujesz znaleźć odpowiedź. - Zobaczyłem, że jej twarz pochmurnieje. -Dlaczego nie dobierzemy się do Borosage’a, zanim on zdąży dobrać się do nas? Dzięki temu pewnie zdołalibyśmy zwrócić na siebie uwagę, a nikt nie będzie musiał ginąć. To mogłoby się udać... - Inni już tego próbowali. Moi rodzice... - mówiła jeszcze bardziej bezbarwnym tonem. Znów przyszła mi na myśl Naoh i ta jej wiara w rewolucję. - Nie żyją. A Navu – sam widziałeś, co się z nim stało. W więzieniu Tau stał się narkomanem. „Chorzy zostaną uzdrowieni, a zagubieni odnajdą Drogę”, powiedziała Naoh. Ciekawe, czy miała też na myśli Navu. Potrząsnąłem głową. - Jak Borosage’owi uchodzi to na sucho? Skąd ma taką wla- dzę? - Działa w próżni – odparła ochrypłym głosem. -Tym, którzy mogą go skontrolować, po prostu nie zależy. Zakląłem pod nosem. Na widok blizny na nagim nadgarstku ścisnęło mnie w żołądku. Potarłem rękę, jakbym mógł zetrzeć bliznę. Joby tymczasem budował wieżę. Przyglądałem mu się przez chwilę: dołożył kolejny klocek, a cała budowla runęła z hukiem. Mały naburmuszył się i kopnął klocki. Potem w milczeniu zabrał się od nowa do pracy. Wróciłem spojrzeniem do Mii. - Dokąd poszła Naoh? - Nie mam pojęcia... - odparła, wzruszając ramionami. - Chyba do Wspólnoty, powiedzieć ludziom o groźbach Tau... - I o tym, jaki udział ma w tym HARO... satoh? - zapytałem. - O porwaniu? Czy po to zabraliście Joby’ego? Żeby wywołać konflikt z Tau? (Nie!) zaprzeczyła z gniewem, który poczułem równie wyraźnie, jak usłyszałem. - W takim razie po co w ogóle było go w to mieszać? - Naoh – mruknęła, a nasz kontakt zaczął wyślizgiwać mi się z myśli, kiedy coś zniknęło z jej oczu. - Naoh powiedziała, że to konieczne. Nie chciałam wierzyć, ale... było konieczne. Pokazała mi... Wstałem i przeszedłem na drugą stronę pokoju. Stanąłem tam, zapatrzony w przykurzone szybki jedynego niedużego okna. Szukałem wzrokiem raf, wiedząc, że gdzieś tam muszą się kryć za zamazaną sylwetką Świrowa. Nie potrafiłem nawet sobie wmówić, że je stąd widać. Przyszła mi na myśl Kissindra i cala ekipa pracująca gdzieś tam w oddali... Ciekawe, co im o mnie naopowiadali dziś rano, co sobie pomyślą, kiedy dowiedzą się prawdy -jeśli kiedykolwiek się dowiedzą. Zastanowiłem się, czy mój wybryk nie zniweczy im wszelkich szans na kontynuowanie badań, czy Kissindra w końcu mnie znienawidzi. Dotknąłem nadgarstka, znów tam spojrzałem. Nieważne, czego chcę – bez bransolety danych nigdy nie będę mógł wrócić do życia po drugiej stronie rzeki. Na jedno mgnienie oka rzeczywistość wymknęła mi się z rąk – węzeł samozaparcia, który dotąd utrzymywał mnie w całości, puścił, a ja zacząłem się rozpadać na malutkie fragmenty... Natychmiast jednak wziąłem się w garść, nie chcąc, żeby Miya widziała, że się waham. Nie chciałem, żeby pomyślała, że w nią zwątpiłem. Stałem odwrócony do niej plecami, dopóki całkiem nie odzyskałem pewności, że wciąż jeszcze mam ziemię pod stopami, że jestem tu, w Świrowie, i wypatruję przez brudne okno niedosiężnych widoków. - Bian – odezwała się cicho Miya. W pierwszej chwili w ogóle nie zdałem sprawy, że to mnie woła

po imieniu. (Bian.) - Co? - odpowiedziałem w końcu. Głos ledwie wydobywał mi się z krtani. Kiedy się odwróciłem, stała na odległość wyciągniętego ramienia. Wzdrygnąłem się z zaskoczenia, mimo że przecież najpierw sięgnęła do mnie myślami. - Bian – powtórzyła delikatnie, jakby próbowała mi o czymś przypomnieć. -Teraz jesteś jednym z nas... Ale Naoh miała rację: nie wiesz jeszcze, co to oznacza. A powinieneś wiedzieć. Pozwól, że ci pokażę. Chodź ze mną. - Ujęła mnie za ręce i pociągnęła za sobą. Wziąłem głęboki oddech i ruszyłem za nią w drugi koniec pokoju. Tam pochyliła się i podniosła z podłogi Joby’ego. Chłopczyk wyciągnął do mnie rączki. Odpowiedziałem mu tym samym, a Miya podała mi dziecko. Dobrze było poczuć w ramionach przyjemny ciężar małego ciałka, taki konkretny, mocno zakotwiczony w rzeczywistości. Zobaczyłem, że podłużne zmarszczki wysiłku na jej czole trochę się wygładzają. - Miya – odezwałem się znowu. - Nie mamy czasu. Borosage nie pozostawi go nam zbyt wiele. Musimy znaleźć jakiś sposób, żeby drania zneutralizować. Tau już go spuściło ze smyczy. - Naoh ma plan – powtórzyła, ale jakby z roztargnieniem, spoglądając przy tym na Joby’ego. Widziała Drogę. Jeśli pójdziemy za jej wizją, zwyciężymy. Odbudujemy nasz świat. Ufam jej... Milczałem, żałując w duchu, że ja tak nie potrafię. Po raz pierwszy, odkąd utraciłem Dar, cieszyłem się z psychicznych zapór, jakie sobie zbudowałem dla obrony przed światem. Ponieważ nie przepuściły i Naoh. Nawet kiedy zostaliśmy sami, Miya nie potrafiła popatrzeć na sytuację obiektywnie, bez tej paranoidalnej mgły myśli Naoh. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, ile skupienia wymagało od niej zajmowanie się Jobym. Jak łatwo było ją wtedy podejść i wykorzystać. Wcale nie podobała mi się ta myśl, ale uważałem, że Naoh ją wykorzystuje, że świadomie lub nie wykorzystuje jej zaufanie, przeciwko niej samej. Wessała ją tak głęboko w obwód zamknięty umysłów satoh, że teraz nie jest w stanie na nic spojrzeć obiektywnie. - Komu jeszcze ufasz? Hanjenowi? Oyasin? - zapytałem w końcu. Zachmurzyła się, kiedy wymieniłem Hanjena. Przypomniało mi się, co mówiła o nim Naoh. - A więc oyasin – powtórzyłem. - Musimy ją zapytać, jak ona to wszystko widzi. Tau pewnie ją inwigiluje... Czy możesz przenieść nas do klasztoru? Miya potwierdziła skinieniem głowy. Patrzyła ze zwątpieniem, ale teraz przynajmniej znowu naprawdę mnie widziała, tak jakbym wreszcie powiedział coś, co nie podważało jej determinacji. Patrzyłem, jak zbiera się w sobie, jak ogarnia mnie, potem chłopca, którego trzymam... i tego chłopca, którego mam w środku, przerażonego ciemnością, a jednocześnie tak bardzo jej pragnącego... I znów wszystko się zmieniło, stało się czarne, potem białe... Staliśmy wewnątrz białej zagrody klasztornych murów. Minęła nas garstka rozbieganych dzieci, które rozsypały się zaraz jak stadko przestraszonych myszy. Śmignęły w różne drzwi znajdujące się w głębi korytarza. Potem, jedno po drugim, zaczęły wracać. Za niektórymi pokazali się dorośli, głównie kobiety. Zebrali się wszyscy po drugiej stronie korytarza i patrzyli na nas w milczeniu. Pojawiła się i Babka, a tłumek rozstąpił się przed nią, choć nikt nawet się nie obejrzał. Nie byłem pewien, skąd właściwie wyszła, ale to bez znaczenia. - Namaste – rzuciła do nas tak pogodnie, jakbyśmy nie byli parką ściganych uciekinierów, wlokących ze sobą porwane dziecko, tylko kolejną szukającą schronienia rodziną. -Wiedziałam, że się zjawicie. Ukłoniłem się, idąc za przykładem Mii, i ugryzłem się w język, zanim zapytałem, skąd tym razem wiedziała. - Czy jesteśmy tu bezpieczni? I czy to bezpieczne dla was? -odezwałem się. Babka skinęła głową, ale jednocześnie położyła palec na ustach. - Na razie – odparła po hydrańsku, jakby wiedziała, że zrozumiem. Podeszła bliżej, z oczyma utkwionymi w Jobym. Nie próbowała wziąć go ode mnie, jednak w jej postawie było teraz coś, co nieodparcie przywodziło na myśl wyciągnięte ramiona. Gdybym nadal miał jakieś wątpliwości, czy wie o działaniach są-toh, to teraz wszystkie rozwiałyby się bez śladu. Przyglądając się Mii kątem

oka, zobaczyłem, jak zmienia się na twarzy, kiedy Babka uwolniła ją od ciężaru – tego, przy którym nie mogłem jej pomóc, bo nawet go nie widziałem. Babka dotknęła Joby’ego leciutko, w geście przypominającym błogosławieństwo, a chłopczyk uśmiechnął się do niej tak, jakby doskonale znał dotyk jej ręki i myśli. - Oyasin – zaczęła półgłosem Miya, spuszczając wzrok niemal z pokorą. - Przyszliśmy tu prosić cię, żebyś pomogła nam zobaczyć wyraźnie Drogę. - Obrzuciła mnie przy tym krótkim spojrzeniem i zdałem sobie sprawę, że mówi na głos tylko ze względu na mnie. - Moja siostra twierdzi, że widziała przyszłość. A Bian mówi, że ona wszystko widzi źle... - Urwała, a ja dojrzałem w jej oczach pustkę, jakby nagle nie widziała już przed nami żadnej przyszłości. Teraz nastała między nimi długa chwila milczenia, w czasie której Miya dzieliła się z Babką wszystkim, co słyszała. Czekałem cierpliwie, obserwując przy tym ich twarze. Wreszcie Babka pokiwała głową. Złożyła dłonie przed sobą, a jej twarz stała się nagle zupełnie bez wyrazu, bo umysł powędrował gdzieś daleko. Pomyślałem sobie, że może w przyszłość. Po chwili oczy za przejrzystym welonem znów ożyły. Popatrzyła na mnie. Ale powiedziała tylko: - Teraz musimy iść. A zanim zdążyłem zapytać dokąd, poczułem, że wir dwóch umysłów zaczyna przeobrażać przestrzeń dookoła i znów przeciąga mnie z Jobym w jakieś inne miejsce. 16 Wciągnąłem w płuca chłodne powietrze, a potem aż zachłysnąłem się ze zdumienia, widząc, gdzie się znaleźliśmy. - Rafy...? - mruknąłem zdziwiony. Joby pisnął i zesztywniał ze strachu. Gładziłem go po plecach, dopóki się nie uspokoił, a ja sam nie odzyskałem równowagi zmysłów, na powrót czując pod stopami ziemię. Miya potwierdziła skinieniem głowy. - Oyasin mówi, że i dla niej Droga nie przedstawia się jasno. Widziała tylko, że ty... że my... musimy tu przyjść. - Rozejrzała się dokoła, a potem skłoniła się z czymś w rodzaju szacunku i pełnego rezygnacji przyzwolenia. Staliśmy nad brzegiem rzeki, ale nie tam gdzie pracowała nasza ekipa. Ten sam profil z przyciętych stoków i owalnych szczytów na tle nieba, ta sama gra cienia i światła – a mimo to zupełnie inna, jak te same gwiazdy oglądane z innej planety. Znów przyszła mi na myśl ekipa. Pewnie byli już z powrotem na ludzkim brzegu rzeki. Myślałem o tym półżyciu, które jeszcze kilka dni temu stanowiło całe moje życie, a którego zupełnie się wyrzekłem w zamian za to, co tu otrzymałem. Popatrzyłem na Miyę i wstrzymując oddech, przeczekałem tę chwilę. A potem zapytałem: - I co teraz? - Odwróciłem się w stronę Babki i patrzyłem, jak obraca się powoli, kłaniając się pięknu, które nas otaczało. Kiedy zatoczyła pełny krąg, skłoniła się raz jeszcze w stronę głę bokich cieni pod ścianą klifu. Uświadomiłem sobie wtedy, że jest tam jakiś nawis, być może nawet kryjący wejście do jaskini. Oyasin usadowiła się na kamienistej nadrzecznej plaży, otulona grubym płaszczem, którego nie miała na sobie, kiedy opuszczaliśmy klasztor. Podniosła wzrok i zobaczyła, że się jej przyglądam. - Wiedziałam, że będzie chłodno – wyjaśniła z tym swoim uśmiechem, którego nie potrafiłem zinterpretować. Wyciągnęła ręce. - Ja go potrzymam, kiedy wy będziecie szukać Drogi. Zerknąłem niepewnie na Miyę, ponieważ Babka patrzyła tylko na mnie. - Pójdziemy oboje – potwierdziła półgłosem. Zaniosłem Joby’ego do Babki i usadowiłem na jej kolanach. Chłopczyk poszedł do niej chętnie, w jego reakcjach nie wyczułem najlżejszej zmiany. Z milczącą ciekawością chłonął wszystko, co działo się dookoła, nie sprawiał przy tym wrażenia zaskoczonego ani zaniepokojonego. Pewnie tak to wyglądało u hydrańskich dzieci: gdziekolwiek się znalazły, zawsze czuły się bezpieczne, dopóki rejestrowały w myślach obecność tych, którzy je kochali. Od razu też zdałem sobie sprawę, że ja musiałem kiedyś odczuwać coś podobnego – tak dawno, że nie potrafiłem sobie przypomnieć. Babka zaczęła coś mówić do chłopca cichym, łagodnym głosem, a ja zorientowałem się, że posługuje się standardem. Machnęła ręką, pokazując rafy i złociste przedwieczorne niebo. Pod-

niosłem wzrok w tamtym kierunku i zobaczyłem, że nad głowami krąży nam swobodnie taku. Przeniosłem wzrok na Miyę, gdyż poczułem, jak przelewa się na mnie ulga, jaką odczuła, kiedy Babka uwolniła ją od trudu ciągłego otwierania Joby’ego na świat. Niemniej w tym, co odczuwała teraz, niewiele dało się znaleźć pozytywnych emocji. Uderzyło mnie wtedy, że bycie Hydraninem wcale nie oznacza uwolnienia od strachu, smutku czy cierpienia, bo wszystko to można dzielić ze sobą w myślach równie bezpośrednio jak miłość. Zastanowiło mnie, ile dodatkowego wysiłku kosztowało ją utrzymanie własnych wątpliwości z dala od myśli Joby’ego, bo z pewnością starała się go nie przestraszyć. Mówiła, że nie odezwał się ani razu, odkąd przyniosła go na tę stronę rzeki... Miya odwróciła się, jakby nie chciała, żebym dłużej na nią patrzył. Ruszyła w stronę rzeki. Dopiero wtedy zauważyłem wyciągniętą na żwir nabrzeża łódkę. Była nieduża, przypominała kanoe, ale mogła pomieścić nas oboje. Za nią, w cieniu znajdowały się inne ukryte lodzie. Ruszyłem za Miyą wzdłuż brzegu, potem pomogłem zepchnąć łódź na wodę. Bez zbędnych pytań wsiadłem do środka, jakbym doskonale wiedział, co robimy. Ale jakoś miałem do niej zaufanie, chociaż zdawałem sobie sprawę z wpływu, jaki wywierała na nią Naoh. Ufałem jej zupełnie tak samo jak Joby: bezgranicznie, instynktownie i zupełnie bez powodu. Tak jak jeszcze nigdy i nikomu nie ufałem. W łodzi nie było wioseł. Nie dostrzegłem też żadnego mechanizmu napędowego. Mimo to łódź ruszyła, i to nie z prądem, ale zagłębiając się dziobem w ten cień pod nawisem rafy. W ciemnościach przed nami wlatywały i wylatywały z trzepotem taku. Przypatrując się uważnie sklepieniu, zdołałem dojrzeć na jego omszałej powierzchni jaśniejsze łatki, coś jakby kłębki przędzy... To gniazda. Zaciekawiło mnie, czy taku ciągną do raf z powodu swych psychotronicznych zdolności i czy podobnie wygląda to u Hydran. Znów zacząłem się zastanawiać, czy stworzenie taku było tylko przypadkowym zawirowaniem myśli obłocznych wielorybów, czy może świadomym podarunkiem. Kiedy tak dryfowaliśmy coraz głębiej w ciemność, słabe okrzyki taku za naszymi plecami cichły z wolna, aż w końcu pozostał tylko odgłos kapiącej wody. Okazało się, że tunel sięga znacznie dalej w głąb rafy, niż mogłem sobie wyobrazić. - Czy to naturalne? - zapytałem, zniżając głos do szeptu, gdy odezwało się echo. - Czy zawsze tu było, czy zrobiła to rzeka? A może... - Wasi ludzie. Nasi ludzie. Przerwałem, bo nie bardzo wiedziałem, jak to sformułować. Zobaczyłem, że ledwie dostrzegalnie wzrusza ramionami. - Nie mam pojęcia – mruknęła z roztargnieniem, jakby myślami przebywała zupełnie gdzie indziej. Pomyślałem o bezmiarze zagubienia, jaki kryje się w tych trzech słowach, o utraconej historii ludu pozbawionego przeszłości. A potem o własnym życiu. Po chwili znów skierowałem wzrok przed siebie, próbując odgadnąć wymiary przestrzeni, w jakiej się teraz poruszaliśmy. Chociaż wejście do jaskini pozostało daleko w tyle, światła było dosyć. Wewnątrz rafy jarzyły się girlandy fosforyzujących porostów. Poruszane przez mijającą je łódź, zwisające dokoła firany tworzyły wokół siebie blade aureolki światła. Było tu także cieplej. Rafa zdawała się oddychać jak żywy stwór, wypuszczając ciepło w nieruchome powietrze i unosząc kłęby pary znad tafli zimnej wody, tak że w końcu sunęliśmy wśród morza mgły. Miałem przytępione zmysły, zupełnie jakbyśmy poruszali się nie w powietrzu, ale w jakimś całkiem innym żywiole. Tylko że wcale nie towarzyszyło mi przy tym wrażenie, że tonę... Było przyjemnie. Przypomniała mi się poprzednia wycieczka w głąb rafy i zdałem sobie sprawę, że ten pokład wielorybich myśli musi znów wywierać na mnie swój dziwny wpływ. Nie sprzeciwiałem się, gotów tym razem na wszystko... Łódź zatrzymała się łagodnie, trącając dziobem brzeg, który dla mnie był tylko jeszcze gęstszą zbitką cienia, wyłaniającą się z szarej jak mgła tajemnicy wody. Miya wysiadła. Pomogłem jej wciągnąć łódź na brzeg. Pod stopami chrzęściły uspokajająco otoczaki. Na kamienistym brzegu dostrzegłem podłużne bruzdy pozostawione zapewne przez inne lodzie. Zaciekawiło mnie, dlaczego Hydranie wybrali akurat ten sposób podróży do świętego miejsca, kiedy wystarczyło po prostu pomyśleć, żeby się tu znaleźć. Ale zaraz przypomniałem

sobie, co mówił Hanjen, kiedy przyszedł pieszo do Babki: z szacunku i pokory. Miya powędrowała brzegiem, jakby zupełnie zapomniała, że jestem tu z nią albo że nie potrafię czytać w myślach, jeśli sama ich nie pokaże. Wpadło mi do głowy, że może wywołane rafą uniesienie, które zamieniało moje myśli w gęstą mgłę, wpływa także i na nią, i to w sposób, którego nie potrafię sobie nawet wyobrazić. Ruszyłem za nią, zmuszając ciało do dodatkowego wysiłku, żeby się z nią zrównać. Wydawało się, że dziewczyna wie, dokąd idzie, nie pozostało mi więc nic innego, jak tylko podążyć za nią. Kiedy tak szliśmy, mgliste i zastałe powietrze dookoła nas stawało się coraz jaśniejsze i coraz bardziej przejrzyste. Podnosząc w górę wzrok, dostrzegłem, że tu i ówdzie wśród splątanej gęstwy fosforyzujących porostów zaczynają pobłyskiwać malutkie światełka. Nie wiedziałem, czy to żywe istoty, które zaadaptowały się do życia w tej nieustannej nocy, czy może wytwory samej rafy... A może po prostu zaczynam mieć halucynacje. Kiedy Miya w końcu się zatrzymała, opuściłem wzrok z powrotem na ziemię. Staliśmy w miejscu, które wydawało mi się wyspą wśród morza mgły, choć wcale nie odniosłem wrażenia, że przechodziliśmy przez wodę. Obejrzałem się za siebie, w stronę, skąd przyszliśmy, i powiedziałem sobie stanowczo, że przecież nie mogliśmy przejść po wodzie. Zerknąłem na Miyę. Jej twarz przypominała teraz zaciśniętą pięść, zupełnie jakby musiała z czymś walczyć – może z potęgą rafy, a może z czymś znacznie mroczniej-szym, tkwiącym w niej samej. Przed nami ziemia usłana była po kolana różnymi przedmiotami, rzuconymi tu przez ludzkie, a najprawdopodobniej hydrańskie ręce. Musieli je tu przynieść ze sobą badacze przeszłości. Zaciekawiło mnie, czego mogli tu szukać, czy wierzyli, że te dary zapewnią to, co było im potrzebne. Może był to tylko osobisty gest, którego znaczenia nikt poza nimi nie potrafi zrozumieć. Miya pochyliła się i podniosła coś z tej sterty, która mogła liczyć sobie całe setki, jeśli nie tysiące lat. Część leżących tutaj przedmiotów nie przypominała wyglądem niczego, co znałem. Musiały pochodzić z czasów, zanim przybyli tutaj ludzie, kiedy hydrańskie urządzenia napędzała energia myśli. Inne wyglądały jak śmieci, zwykłe odpadki z ludzkiego miasta za rzeką. Trąciłem stopą skrawek metalu – poleciał w bok i rozbił bukiet kwiatów, które aż do tej chwili wydawały mi się prawdziwe. Podniosłem wzrok, bo usłyszałem, że Miya upuszcza rzecz, którą podniosła. Wyglądało to na przestarzały, ręcznie otwierany zamek, ale jakiś dziwny, jakby niekompletny. Miya miała oczy pełne łez. - O co chodzi? - zagadnąłem łagodnie. - Naoh – szepnęła. - I Navu. Przygryzłem wargę, nic nie rozumiałem, ale czułem, że nie wolno mi pytać. Nie patrzyła już na mnie ani też nie odezwała się więcej. W końcu ruszyła dalej ścieżką wiodącą wśród tego składowiska smutków i modlitw. Zamknęła nas w sobie ciemność tak całkowita, że nawet moje kocie oczy nie radziły sobie z wypatrywaniem drogi. - Miya? - szepnąłem, ale nie odpowiedziała. Poczułem za to, że ujmuje mnie za rękę i w ten sposób prowadzi w milczeniu naprzód. Nieoczekiwanie weszliśmy na powierzchnię, która była zarazem twarda i sprężysta; przypominała cielsko jakiegoś niewyobrażalnego stwora. Miya popchnęła mnie do przodu, wpychając twarzą w przypominającą błonę ścianę. Poczułem, jak ściana zamyka się wokół mnie, jak mnie pochłania. Próbowałem się opierać, czułem narastającą panikę. Twardy, mocny uchwyt dłoni Mii ciągnął mnie do przodu, a zarazem jakoś uspokajał, jakby jednocześnie napełniała mi myśli wiarą. Zanurzyliśmy się, a zaraz potem wynurzyliśmy po drugiej strome błony, tak niespodziewanie, że straciłem równowagę. Miya musiała mnie przytrzymać. Panowała tu absolutna ciemność, a powietrze wionęło jakąś niezdrową wilgocią. Zastanawiałem się przez chwilę, co właściwie wdycham, a także co bym zobaczył, gdyby cokolwiek było tu widać. Miya zatrzymała mnie w miejscu, kładąc mi rękę na piersi. Jej dłonie ściągnęły mnie w dół i nakazały usiąść na powierzchni, której dotykiem zupełnie nie potrafiłem rozpoznać. Miya wciąż nie

odzywała się ani słowem. - Co teraz zrobimy? - szepnąłem ochrypłym głosem, zaskoczony tym, z jaką trudnością przychodzi mi formułowanie słów. Miałem wrażenie, jakby zasnął mi mózg. - Czekamy – odszepnęła. Jej głos dobiegł mnie jakby z oddali, trochę niechętny, tak jakby tutaj nie należało używać mowy. Pogładziła mnie lekko po piersi, niemal czule. Potem cofnęła dłoń. Zwalczyłem gwałtowną chęć sięgnięcia po nią, odtworzenia przerwanego kontaktu. Trzymałem pięści przyciśnięte do boków i czekałem, bo przecież nie mogłem zapytać, na co tak czekamy. Na wskazówki. Olśnienie. Odpowiedź. Słowa te uformowały mi się w głowie, jakby ktoś mi je tam włożył, ale to tylko mój własny umysł próbował zgadywać. Nie bardzo wierzyłem w to, że chaotyczny przepływ psychoenergii w rafie może bardziej oddziaływać na nasze sprawy z Tau niż przypadkowe układy gwiazd. Niemniej czekałem, dopasowawszy rytm oddechu do oddechu Mii, bo wiedziałem, że tutaj mam przynajmniej szanse coś poczuć: jakiś bliższy związek ze światem, od którego zostałem odcięty. Nawet jeśli to, co tu otrzymam, będzie tak samo bez znaczenia jak wszystko inne. Przycisnąłem dłonie do tej niezidentyfikowanej powierzchni, na której siedziałem, i długo i mocno napierałem, aż stały się wreszcie centrum bólu i napięcia, które wypełniły mnie tak głęboko, że już nie byłem pewien, czy to nie każdy kolejny oddech rozrywa mi piersi. Z początku słyszałem tylko szmer własnego oddechu i zupełnie nic nie widziałem: najwyżej przypadkowe sekwencje iluzorycznych błysków, neuronową reakcję nerwów wzrokowych. Jeśli Miya modliła się lub o coś prosiła, robiła to w myślach, gdyż nie mogłem jej usłyszeć. Mój własny umysł przypominał czystą tablicę. Jednak czułem w głowie narastający nacisk rafy, jak szept na pół słyszanych głosów w jakimś nieznanym języku. Kiedy się im przysłuchiwałem, energia potencjalna mojego napięcia uziemiała się w otaczającej mnie ciemności, wypływając przez dłonie wprost w owo niewidziane i nieznane. Kiedy wypuściłem ją z siebie, bezcielesne głosy stały się głośniejsze, przepłynęły przez granice percepcji, stały się kolorami, zapachami, fragmentarycznymi odczuciami, od których dostawałem gęsiej skórki. Poruszyłem się niespokojnie, poczułem, że ramieniem dotykam Mii. Wzdrygnąłem się, zupełnie jakby moje ciało zapomniało o jej obecności. Nieoczekiwanie przytuliła się do mnie, jak gdyby to jej potrzeba było teraz kontaktu, pewności i wskazówek. Wyszukałem w ciemności jej dłoń i uścisnąłem. Zdumiałem się, czując, że jest zupełnie lodowata. Od tej ręki udzieliło mi się leciutkie drżenie. Nie wiedziałem, co to może oznaczać, toteż tylko trzymałem ją dalej, szczęśliwy, że się nie odsunęła. Znów poczułem, że myśli rozpływają mi się bezładnie, jak banieczki powietrzne w morskiej głębi, poruszane nieopisanymi prądami bodźców... Powoli zaczynały przeistaczać się w lo giczne i spójne obrazy, znów poczułem przytulone do mnie ciało Mii... A potem znów podryfowały w jakieś nieznane mi morze, zawróciły... Zobaczyłem ją z zupełnie nieprawdopodobną klarownością, której nigdy nie uzyskałbym za pomocą samego wzroku: widziałem piękno niemające nic wspólnego z powierzchownością, pragnienie głęboko związane z jej duszą, wiarę, która rzucała wyzwanie losowi i próbom opisu... Wszystko to, co ciągnęło mnie do niej nieodparcie jak grawitacja, co kazało mi jej zaufać, sprawiło, że z własnej woli zaryzykowałem życie dla zupełnie obcej mi osoby, rzuciłem wszystko, do czego udało mi się dojść, by włączyć się do jej świata, który nie miał nic wspólnego z tym, co znałem dotąd. Zobaczyłem siebie, widzianego oczyma jej duszy: wszystko, co w niej kochałem, odbijało się w obrazie mojej twarzy... Oszołomione myśli znów mi się rozpierzchły, zerwały się do ucieczki, bez trudu prześlizgując się przez palce umysłu... Powoli zintegrowałem się z powrotem, aż w końcu znów czułem jej dłoń w swojej... jej myśli... ją samą: Hydrankę pośród ludzi, która patrzy na nich jak na poszczególne istoty, a nie jak na pozbawionych twarzy wrogów. A mimo to zawsze pozostaje obca, poza kręgiem... A przez to, że wyszła do tamtych, stała się obca i dla własnego ludu. Nie wiedziałem, dlaczego to zrobiła, co przeciągnęło ją na ludzką stronę po tylu krzywdach, które ludzie wyrządzili jej współziomkom i przez

które siostra czuje do nich taką nienawiść... Ale nie musiałem się dłużej głowić nad tym, dlaczego wystarczyło jej raz na mnie spojrzeć, żeby odnaleźć we mnie swego nasheirtah... Kiedy rozpływałem się we wszystkim dookoła, ostatnią spójną myślą zrozumiałem, jak wielką można odczuwać miłość... Tam, we wszystkim, czekał na mnie jej umysł otwarty jak wrota do azylu, jeszcze raz nie istniały między nami żadne bariery, nie było potrzeby bronić się przed czymkolwiek. Staliśmy się jednością razem z otaczającą nas rudą chaotycznej psychoenergii... Zjednoczyliśmy się z tym światem i z wszechświatem, którego stanowił cząstkę. Ze sobą nawzajem... jej ciało tuż przy moim... Nasze ciała zwijały się i rozwijały, łączyły się ze sobą, przepływały przez siebie, a podłoga tej komory gdzieś spod nas uciekała. Poczułem, że wydostaję się ponad rzeczywistość, a z każdego pora skóry wylewa się świecąca energia, kiedy wchłonęły nas rozświetlone wyżyny zachwytu. Razem jesteśmy całością, razem znajdziemy wyjście z każdej sytuacji, zaspokoimy każde pragnienie... Zaraz potem te rozświetlone wierzchołki zalały nas kwaśną mgłą przerażenia i smutku – rzeczywistość wdarła się do nas z trzaskiem. Nagle staliśmy się na powrót dwójką oddzielnych, zagubionych dusz, skulonych ślepo w tężejącej ciemności. Obok mnie Miya dyszała ciężko od przeżytego szoku. - Miya?! - zawołałem, ogłupiały od natłoku wizji, nie wiedziałem już, co było halucynacją, a co rzeczywistością, kiedy przestrzeń dokoła mnie wypełniła się dławiącym poczuciem katastrofy. Poczułem na ramieniu jej dłoń; nalegała, żebym wstał. - Nie – zaprotestowałem ochryple. Przecież było tak blisko, tak blisko, czułem, że odpowiedź, po którą tu przyszliśmy, jak sen pierzcha na dźwięk mego głosu. - Nie, Miya, zaczekaj. Ale nie chciała zaczekać. Zmusiła mnie do wstania – po przebytym locie każdy ruch zdawał mi się ciężki, jakbym był z ołowiu – i przeprowadziła z powrotem przez błoniastą ścianę komnaty modłów, a potem przez połyskującą światełkami krainę cieni, w której współistniały zgodnie rozproszone resztki hydrańskich i wielorybich snów. Dotarliśmy do miejsca, gdzie czekała lodź. Miya popatrzyła na nią z wahaniem i zwróciła wzrok w zakrytą mgłą dal, jakby widziała coś, czego ja nie mogłem zobaczyć. Następnie obejrzała się, wciąż bez słowa. Poczułem, jak jej myśli mnie oplatają... Znaleźliśmy się z powrotem na brzegu rzeki, znów staliśmy obok Babki. Przytrzymałem Miyę, która zatoczyła się, jakby wysiłek nieustannego przenoszenia mnie myślami zupełnie ją wyczerpał. Słońce już zaszło. Zerknąłem na bransoletkę, żeby sprawdzić, która godzina, i znalazłem tylko pusty przegub. Zapatrzyłem się w przestrzeń, czując nagły zawrót głowy. Babka nadal trzymała w ramionach Joby’ego. Stała teraz, a ca-łe jej ciało wyrywało się w kierunku, w którym poprzednio wypa trywała czegoś Miya. Niewyczuwalnym dla mnie zmysłem poszukiwała czegoś, czego nie potrafiłem sobie wyobrazić. Zupełnie nie zareagowała na nasze przybycie, ale Miya powiedziała zaraz cicho: - Trzeba wracać. Zanim zdołałem ją powstrzymać, rzeczywistość dookoła zmieniła się raz jeszcze. Rzeka zniknęła. Staliśmy na otwartej przestrzeni, a przed nami dymiły szczątki jakiejś budowli. To klasztor. Dom Babki. Coś, a raczej ktoś zrzucił tam bombę plazmową. - Aiyeh...! - Miya opadła na kolana, trzymając się oburącz za głowę. Babka stała za nią, milcząca i nieruchoma jak posąg. Joby zaczął głośno zawodzić. Wziąłem go z osłabłych rąk Babki i przytuliłem mocno, potem zacząłem kołysać. Chciałem ukoić go chociaż ruchem ciała, skoro nie mogłem uspokoić go myślą. Ku mojemu zaskoczeniu ucichł. Zawodzenie przeszło w cichutki jęk; z całej siły objął mnie za szyję, omal przy tym nie dusząc. Czas znów zaczął płynąć; z oddali dotarł do mnie smród spalenizny, odgłosy bólu i żalu. W końcu zorientowałem się, że oprócz nas są tu też i inni. Widziałem krążące wokół ruin postacie, z oddali małe i nierozpoznawalne.

Potem, w okamgnieniu, pojawił się między nami ktoś jeszcze. Hanjen. Uskoczyłem do tyłu, jak zawsze kiedy ktoś robił to przy mnie, ale on nawet na mnie nie spojrzał. Całą uwagę skupił bez reszty na Babce. Skłonił się, przycisnął do czoła jej dłonie... Potem powoli uniósł głowę. Grdyka poruszała mu się tak, jakby usiłował coś powiedzieć, ale nie wyrzekł ani słowa, w każdym razie nie tak, żebym ja mógł słyszeć. Obok mnie Miya powoli dźwignęła się na nogi. Miała pusty wzrok i trupio bladą twarz. Odeszła na bok, a po chwili usłyszałem, że wymiotuje. Kiedy Hanjen puścił ręce Babki, ta delikatnie ujęła w dłonie jego twarz i potrząsnęła głową. Nagle dotarło do mnie, o co w tym wszystkim chodzi: Hanjen sądził, że ona nie żyje. Wszyscy troje bylibyśmy już martwi, gdybyśmy nie wybrali się akurat do raf. Zmusiłem się, żeby zapytać: „Kto to zrobił?”, mimo że byłem pewien odpowiedzi. Niemniej musiałem ją usłyszeć. - Tau – rzucił gorzko Hanjen, a ja odczułem to jak cios pięści, choć przecież dokładnie takiej odpowiedzi się spodziewałem. Obejrzał się w stronę dymiących zgliszczy. - Twierdzą, że oyasin udziela schronienia członkom HARO. - Czy ktoś zginął? - szepnąłem, tym razem ledwie będąc w stanie wydobyć z siebie głos. - Tak – mruknął Hanjen, potrząsając bezradnie głową, nie żeby zaprzeczyć, ale żeby oczyścić trochę myśli. Przypomniałem sobie, jak odczuwa się śmierć: jak utkwiła we mnie, kiedy jeszcze byłem telepatą, jak drążyła wszystkie zmysły, wypełniła powietrze dookoła tak gęsto, że nie można było oddychać. - Nie wiemy jeszcze ilu – dodał po chwili ochryple. - Niektórym udało się uciec. Ci, którzy przeżyli, opowiadają, że przed wybuchem działo się z nimi coś dziwnego: mówili bardzo niewyraźnie, jak pod wpływem narkotyku. Nikt nie wie, co się stało ani ilu zdołało się uratować. Myślałem... że oyasin... - Urwał, rzucając jej jeszcze jedno spojrzenie. Ale ona już się oddalała, szła w stronę wypalonej skorupy klasztoru, dokoła której wciąż krążyli w szoku ocalali, jak owady wokół płomienia. - Czy istnieje lotna odmiana narkotyku, którego używa Korporacja Bezpieczeństwa? - zwrócił się do mnie Hanjen. Zawahałem się, przypomniawszy sobie, co zdarzyło się Mii i mnie, kiedy Tau chciało położyć na nas łapę w hotelowym pokoju w Riverton. - Nie wiem – odparłem, uświadamiając sobie, że nic mi nie wiadomo na temat nefazy. Nie wiem nawet, czy uzyskanie lotnej formy jest w ogóle możliwe. Zaskoczyło mnie jednak, że on także tego nie wie. - Ten narkotyk produkuje Draco – mruknęła za moimi plecami Miya. - Używają go do tłumienia zamieszek, kiedy zbyt wielu Hydran zbierze się w jakimś proteście. - O Boże – jęknąłem, oczyma duszy widząc teraz Sanda; zobaczyłem raz jeszcze, jak opuszcza Tau, żeby samo miotało się na wietrze... Czy zostawił Borosage’owi coś jeszcze – wystarczająco długi sznur, żeby Tau miało się na czym powiesić? Przeniosłem ciężar Joby’ego na drugą rękę. Chłopczyk siedział spokojnie z główką opartą na moim ramieniu, zupełnie jakbym mógł go na prawdę dotknąć i uspokoić myślą. Czy Borosage wiedział, że nas tu nie ma, kiedy bombardowali to miejsce? Czy czas ataku to naprawdę tylko zbieg okoliczności? Czy wiedzieli, że Babka nas stąd zabrała – czy może Tau wolało, żebyśmy nie żyli? Hanjen spojrzał na mnie tak jakoś uważniej, jakby dopiero teraz zaczął rzeczywiście mnie widzieć. - To ludzkie dziecko – odezwał się. Popatrzył gdzieś za mnie i zobaczyłem, że poznaje, kim jest ta trzecia osoba przy nas. -Miya...? - Złapał ją za ramię. Nie opierała się, wciąż jeszcze wstrząśnięta i blada. Hanjen znów popatrzył na mnie, na Joby’ego, potem na oyasin, krzątającą się w oddali wśród ocalałych. Patrzyłem, jak jego początkowe niedowierzanie przechodzi z wolna w rezygnację. Puścił Miyę; usta zacisnął tak, że przypominały ślad po cięciu noża. Ciekaw byłem, czego nie ważył się powiedzieć, a pewnie nawet i pomyśleć, kiedy patrzył na Babkę. Miya podeszła do mnie niepewnym krokiem. Sięgnęła dłonią do czuprynki Joby’ego i pogłaskała go w roztargnieniu. Nie wiedziałem, czy odczuła ten nagły dreszcz, jaki mnie przeszył, kiedy uświadomiłem sobie, kogo Hanjen musi winić za to, co się tu stało. - Dziecko należy zwrócić – oznajmił Hanjen z takim napięciem, jakby czytał mi w myślach. - Wiem – szepnęła Miya cichutko. - Ale wtedy już nie pozwolą mi go widywać. Co się z nim

stanie? - Trzeba było o tym pomyśleć, zanim go zabrałaś – rzucił Hanjen i zaczął się od nas oddalać zdecydowanym, szybkim krokiem. Zmierzał w stronę zniszczonego klasztoru i ocalałych. - To nie tak miało być... - mruknęła Miya po hydrańsku. Wątła nitka jej głosu trzasnęła pod ciężarem przygany. - Właśnie, że tak – odezwał się ktoś za moimi plecami. Naoh. Odwróciłem się, i oto stała tam, we własnej osobie. Oczy, jak dwie czarne kałuże bólu, utkwiła w zniszczonym klasztorze i skupionych wokół niego malutkich postaciach. - Kiedyś wszyscy dowiedzą się, jak daleko posunęli się ludzie – zniszczyli święte miejsce, a próbując zabić oyasin, spowodowali śmierć niewinnych dzieci... - Głos jej drżał; poczułem, że duszę owiewa mi płonący wiatr wściekłości. Stojąca obok mnie Miya zesztywniała, jej pozbawiona wyrazu twarz przypominała maskę, kiedy wściekłość siostry starła z niej wszelki ślad rozumnej myśli. Ja natomiast czułem coś zupełnie innego, kiedy zwracałem się do Naoh. - Wiedziałaś, że to się ma zdarzyć? Naoh obróciła się gwałtownie i wbiła we mnie płomienny wzrok. - Kim jesteś, żeby o to pytać? - syknęła wściekle, ale nie zaprzeczyła. - Naoh? - ponagliła ją Miya błagalno-rozkazującym tonem, kiedy siostra nie dodała nic więcej. - Podążałam Drogą – szepnęła Naoh. - Oyasin mówi, że Droga czasem jest trudna... - Spojrzała na mnie. - Moja siostra to rozumie. Miya aż zachłysnęła się wciąganym powietrzem. - O czym ty w ogóle mówisz? - dopytywała się, podnosząc głos. - To ty wydałaś tych ludzi Borosage’owi? Czy ty jesteś... czy jesteś... (Szalona?!) - wykrzyczała w myślach to, czego nie zdołała wypowiedzieć. Ale kiedy zwarły się spojrzeniami, twarz Mii zmiękła jak rozgrzana w płomieniu świeca. - Miya? - rzuciłem półgłosem i dotknąłem jej ramienia. Nie popatrzyła na mnie, nawet nie przyjmowała do wiadomości, że tu jestem. Wstrząśnięty, odsunąłem się. Pozostawiłem siostry mierzące się wzrokiem i ruszyłem do Babki, która wciąż krążyła powoli między tymi, co przeżyli. Nawet z tak dużej odległości w każdym jej ruchu dało się wyczytać ból – dzielone powszechnie cierpienie, z którego tylko ja jeden byłem wyłączony. Nagłe pragnienie, żeby zapytać ją, czy wiedziała, co tu ma się stać, zmarło we mnie, jeszcze zanim się narodziło. - Bian! - nieoczekiwanie zawołała za mną Naoh. - Nasz lud musi się wreszcie czegoś nauczyć! Musimy się przekonać, co się z nami stanie! Jesteś prawdziwym rewolucjonistą? Jesteś prawdziwym Hydraninem... Obróciłem się na pięcie. - Hydranie nie zabijają! I nie wykorzystują ludzi, żeby odwalili za nich brudną robotę! - rzuciłem rozwścieczony. - Nic nie rozumiesz... - Urwała, bo obok niej pojawił się znienacka Hanjen. - Naoh! - wykrzyknął, a to jedno słowo wypełnione było uczuciem, jakiego jeszcze nigdy dotąd nie słyszałem w głosie Hydranina. Zatoczyła się, jakby zdzielił ją kijem. Po chwili odzyskała równowagę i osadziła go w miejscu, żeby nie mógł się zbliżyć. Ręce Hanjena drżały, gdy wyciągał je przed siebie. - Odeślij chłopca! To choroba! Bes’ mod! - Zwrócił się teraz do Mii i sięgnął po Joby’ego. - Oddaj mi chłopca! - Nie możesz nas powstrzymać! - krzyknęła z furią Naoh. -Nasi ludzie dowiedzą się w końcu prawdy, a wtedy powstaną... - I co?! - wrzasnąłem. - Zmienią świat! Rozpoczną nową erę, kiedy wszystko będzie nasze, a ludzie nic nie będą znaczyć. Jeśli wielu zakrzyknie jednym głosem, Wszechdusza nam w końcu odpowie. Jeśli nie jesteś z nami, jesteś przeciwko nam. Wtedy i ty także znikniesz. - Nie jestem człowiekiem... - Nie – przerwała mi szorstko. - Jesteś mebtaku. Dla takich jak ty nigdzie nie ma miejsca. Miya! -

Szarpnęła gwałtownie głową. Miya obrzuciła mnie ciężkim od smutku spojrzeniem. Wiedziałem, że właśnie ją tracę. - Miya? - wyciągnąłem do niej rękę. - Naoh, niech cię diabli, ty nic nie rozumiesz! Miya, porozmawiaj z nią, powiedz o ne-fazie... Moje palce zacisnęły powietrze, ponieważ obie zniknęły. Zakląłem pod nosem. Hanjen stał obok, przyglądając mi się przez cały czas. Potrząsnął głową. (Za każdym razem, kiedy się widzimy, sprawy przyjmują jeszcze gorszy obrót.) Spuścił wzrok i frasobliwie potarł twarz, pozostawiając na niej smugi popiołu. - Czy pan mnie za to wini? - Nie. - Potrząsnął z roztargnieniem głową, jakby nie mógł sobie wyobrazić, skąd wziąłem ten pomysł. Potem spojrzał na mnie i zobaczyłem, że sobie przypomina. - Słyszałeś to? - Nauczyłem się waszego języka – odparłem po hydrańsku. Jeszcze raz potrząsnął głową. - Ale ja nic nie mówiłem. - Mówił pan. - Tylko pomyślałem. Przygryzłem wargę. - Słyszałeś moją myśl. -Teraz patrzył na mnie zupełnie inaczej. - Czasem mi się zdarza. Ale nie mogę nad tym panować. Ściągnął lekko brwi, jakby skupiał myśli na czymś, czego ja nie mogłem dostrzec. -Jesteś dla mnie bardziej... obecny. - Podniósł wzrok i omiótł nim dokładnie moją twarz. - Nawet przy tym całym... - Zmarszczywszy czoło, pokazał wszystko wkoło, a ja wiedziałem doskonale, co ma na myśli: smród śmierci, smutku i cierpienia, przekraczający zwykłe fizyczne granice, przed którym musiał się bronić, wykorzystując każdy gram swego Daru i woli, całą swoją koncentrację. Jesteś tu. - Dotknął głowy. - Czy to Miya...? - Bo ja wiem – odparłem, wzruszając ramionami – może to rafy. Byliśmy razem w... w świętym miejscu. - Zabrała cię tam? - W jego głosie zadźwięczało wyraźne niedowierzanie. - Żaden człowiek... - Nie jestem człowiekiem! - Uniosłem rękę i pokazałem mu ogołocony nadgarstek, na którym widniała teraz tylko blizna, ukrywana dotąd pod bransoletką. - Oyasin nas tam zabrała. Westchnął, jakby tym razem jej motywy były dlań tak samo niezrozumiale jak moje. - A co robisz tutaj? - zapytał wreszcie. Opowiedziałem mu, kiedy szliśmy z powrotem w stronę ruin, gdzie Babka nadal starała się pomagać ludziom, którym przedtem udzieliła schronienia. Teraz była tak samo bezdomna jak cała reszta. Kiedy znaleźliśmy się bliżej, zobaczyłem członków Rady, krzątali się między rannymi razem z kilkorgiem nieznajomych, którzy chyba pełnili funkcję medyków. Babka podniosła na nas wzrok. Kiedy wymieniliśmy spojrzenia, poczułem, jak ogarnia mnie fala smutku i przytłacza ciężar wieku. Kontakt urwał się, zanim zdążyłem zareagować. Nagle zapragnąłem oddać jej wszystkie siły umysłu i ciała, jakie mi jeszcze pozostały, ale nie potrafiłem dotrzeć do niej myślami. Nie ofiarowałem więc także i siły rąk, stałem tylko w milczeniu, bezużyteczny, podczas gdy Hanjen zaczął coś do niej mówić, głosem ledwie słyszalnym na tle panującego dookoła hałasu. Nie wiedziałem, dlaczego właściwie mówi, czyżby ze względu na mnie? A może tak po prostu jest łatwiej, kiedy głowy wypełnia o ileż głośniejsza kakofonia cierpienia. - Znaleźliśmy już lokum, gdzie na razie wszyscy możecie bezpiecznie się schronić. Poszukam jakiegoś lepszego miejsca. Odbudujemy... Czy mogę ci jeszcze jakoś pomóc? Babka potrząsnęła przecząco głową. - Nie potrzebujemy nic, co mógłbyś nam dać. - Obejrzała się na złamane bólem postacie poruszające się dookoła. -To, co nam dzisiaj zabrano, zwrócić może tylko czas. - Nieoczekiwanie zwróciła się do mnie. -Tylko czas, Bian – mruknęła i musnęła mnie po twarzy. - Rozumiesz... tylko czas. Przełknąłem gwałtownie ślinę, jakbym dławił się smutkiem, potem skinąłem głową.

- Co on tu robi? - Ktoś obrócił mnie jednym szarpnięciem za ramię. To jeden z członków Rady. - Jest ze mną – wyjaśnił szybko Hanjen. - Jest ze mną – oświadczyła Babka. - Teraz jest już z nami. Uciekinier. Popatrzyłem na otaczające Babkę oszołomione i niczego nierozumiejące twarze. „Nie pozwól, żeby zrobili z ciebie Uciekiniera” - mówił Wauno. Oni: Tau... HARO. Miya. Członek Rady zmarszczył gniewnie czoło. Puścił mnie, jakbym nagle zaczął parzyć. To, co wtedy pomyślał czy powiedział, do mnie nie dotarło, ale widziałem jego spojrzenie. Ręka drgnęła mu jak w skurczu. Odwrócił się i gestem przywołał Hanjena. Dołączyli do nich inni członkowie Rady. Widziałem, jak kłócą się w milczeniu, popatrując w moją stronę, ale nie na mnie – na ruiny. Wcale nie musiałem ich słyszeć, żeby zgadnąć, wokół czego koncentrowała się ich dyskusja. Popatrzyłem teraz na Babkę. Zimny, pełen popiołu wiatr wydymał poły jej płaszcza i szarpał woalkę. - Co powinienem zrobić? - zapytałem w końcu. - Nie wiem, co robić. Babka wzruszyła ramionami. - Idź swoją Drogą... - Kiedy nic nie odrzekłem, przekrzywiła głowę. - Nic nie czułeś? Potrząsnąłem przecząco głową. Nie mieliśmy dość czasu -chciałem powiedzieć, ale zdusiłem tę myśl w zarodku. - Widziałem Miyę. - Zajrzałem w głąb niej, dzieliłem z nią myśli, rozumiałem, zjednoczyłem się. Wiedziałem, jaki wpływ miało na nią nasze zjednoczenie, jak mnie widziała, co znalazła u mnie w środku. Wystarczyło, żeby mnie pokochała, ale nie wystarczyło, żeby została teraz przy mnie. - W takim razie może to ona stanowi dla ciebie odpowiedź -odparła Babka, odczekawszy dokładnie tyle, żebym sam mógł pomyśleć o tym pierwszy. - Doprowadzi cię do niej Droga. Może oboje znajdziecie Drogę dopiero wtedy, kiedy będziecie razem. - Ale ona odeszła. - Jest z Naoh. - Wiem... - Naoh jest bes’ mod. - Bes’ mod? - powtórzyłem. Znaczyło to mniej więcej: burza nerwów. Babka potwierdziła skinieniem głowy, jakbym miał jakieś pojęcie o tym, co mówię. - A ma przy tym wiele siły. - Dotknęła głowy. - Przyciąga do siebie zagubionych. Karmi się ich siłą. Miyę porwała burza. - Ale... Podniosła dłoń, jakby wsłuchiwała się w coś, czego mnie nie dane było słyszeć. - Ty jesteś ciszą. Jesteś ciszą w oku cyklonu, Bian. Ona potrzebuje twojej ciszy. Potrząsnąłem głową, niezbyt pewien, czy rozumiem jej słowa. - Ale jak mam ją odnaleźć? Pochyliła głowę. - Idź swoją Drogą. - Ale... - Oyasin. - Obok nas znów pojawił się Hanjen. Skłonił się przed nią, a potem dotknął mojego ramienia – to zdaje się był jakiś nawyk właściwy wszystkim Hydranom, zwłaszcza w stosunku do mnie. Nie wiedziałem, czy znaczyło to, że chcą, abym pozostał tam, gdzie jestem, czy może uznawali to za jedyny sposób na przyciągnięcie mojej uwagi. Kiwnął głową, prosząc, żebym poszedł za nim. Zerknąłem najpierw na Babkę. Obserwowała mnie z twarzą równie nieprzeniknioną jak zawsze. Ukłoniłem się jej, ona odpowiedziała tym samym. Potem ruszyłem za Hanjenem. - Co ona mówiła o Naoh? - zapytałem. - Mówiła coś o „burzy nerwów”. Nie rozumiem, co to znaczy. - To rodzaj choroby... - mruknął. - Zakłóca jasność widzenia, niszczy „ja” chorego... - Zamachał rękoma w powietrzu, jakby nie mógł znaleźć właściwych słów, którymi dałoby się to wyjaśnić. - Chce pan powiedzieć, że jest wariatką – odezwałem się w standardzie. Wzruszył lekko ramionami. - My nie możemy tak powiedzieć – mruknął, ale ja nie byłem pewien, czy była to uwaga krytyczna,

czy zupełnie neutralna. - Niegdyś w naszym społeczeństwie taka osoba znajdowała się pod szczególną ochroną. Jeśli jej myśli stawały się zbyt niestabilne, cała Wspólnota zbierała się i jednoczyła z nią, dopóki nie wyzdrowiała. - Kto decydował, kiedy ktoś jest na tyle chory, że tego potrzebuje? - zaciekawiłem się. Popatrzył na mnie, jakbym zapytał o rzecz niepojętą. - Wszyscy wiedzieli – odparł. - Byliśmy Wspólnotą. Byliśmy... - westchnął i odwrócił wzrok. -Teraz nader często chory umysł pozostaje nieuleczony... niezauważony. - Głos stwardniał mu nagle. - Pociągają za sobą innych, którzy są podatni, noszą w sobie ziarna tej samej... duchowej zgnilizny. Karmią się nawzajem swymi wykrzywionymi myślami. Widziałem, jak całe grupy zagłodziły się na śmierć, zamknięte w zjednoczeniu, które wykluczało cały zewnętrzny świat – łącznie z potrzebą jedzenia i snu – i z którego nie potrafiły się wyrwać. - Czy nikt tego nie dostrzegał? - zapytałem, czując, jak dławi mnie niedowierzanie. - Jak to możliwe? - Ludziom lekceważęnie potrzeb innych przychodziło równie łatwo jak oddychanie, ponieważ sami nigdy nie musieli ich odczuwać, jeśli nie chcieli. Ale u Hydran... Wzruszył ramionami. - Nazywamy siebie Wspólnotą, ale odkąd pojawili się ludzie, już nią nie jesteśmy. Jesteśmy jak obłoczne rafy – wyeksploatowani. To tutaj – machnął ręką w kierunku Świrowa – to śmietnik historii; tyle tylko z nas pozostało. - Odwrócił się i zaczął przeszukiwać spojrzeniem dal. - Kiedy odlecą ci z FKT, kiedy twoja ekipa skończy badania, wezmą się do tej ostatniej rafy. - Skąd ta pewność? Skrzywił się. - Żaden z nich się do tego nie przyzna, nawet przed samym sobą. Ale widzę tę ich myśl, zawsze tuż pod powierzchnią umysłu. Obiecali nam, że ostatni kawałek świętej ziemi pozostanie nietknięty. Ale sobie kłamią dokładnie tak samo jak nam. Stałem wpatrzony w ruiny klasztoru. Ubyło już i ocalałych, i ratowników. Kiedy patrzyłem, zniknęła mi sprzed oczu kolejna grupa sylwetek. - Co teraz? - zapytałem, zwracając wzrok z powrotem na Hanjena. - Muszę porozmawiać z Janosem Perrymeade’em. - Jego twarz przybrała jeszcze bardziej ponury wyraz. - Już trzy razy wysyłał do mnie wiadomość. Nie mam pojęcia, co mam mu odpowiedzieć, po tym wszystkim... - Obrzucił spojrzeniem ruiny. - Czy w twoim języku jest na to jakieś określenie? Znasz tamten lud -powiedział „tamten”, a nie „swój” - lepiej, niż ja kiedykolwiek zdołam go poznać. Jak człowiek przemawia do... swojego wroga? Wbiłem wzrok w ziemię i potrząsnąłem głową. - W jaki sposób kontaktuje się pan z Perrymeade’em, jeśli zachodzi potrzeba? - Podniosłem wzrok. Świrowo nie było nawet przyłączone do sieci komunikacyjnej Tau, nie wspominając już o federalnej sieci. A jakoś nie wydawało mi się, żeby Perrymeade chciał się komunikować za pomocą telepatii. - Dał mi port, z którego mogę korzystać. Jest u mnie w domu. Zaskoczony, kiwnąłem głową. - Czy jeszcze działa? Teraz on wydawał się zaskoczony. - Tak. Ledwie kilka godzin temu dostaliśmy wiadomość. Nie odpowiedziałem, bo Rada nie mogła dojść do porozumienia, jak trzeba zareagować. A potem to... - Lepiej niech mu pan od razu odpowie. Nie można czekać, aż Rada coś postanowi. Pan jeden z nich wszystkich ma jakieś pojęcie o tym, czego ludzie naprawdę chcą. Ma pan całkowitą rację. Znam ich o wiele lepiej... - Uświadomiłem sobie teraz, o ile większą wiedzę miałem na temat Tau, Draco, keiretsu... Nie wiedziałem tylko, czy na coś mi się ta wiedza przyda. - Proszę wziąć mnie ze sobą. Zatraciłem się na chwilę we własnych myślach, a zaraz potem zagubiłem się znienacka w czymś znacznie większym, głębszym i mroczniejszym, kiedy umysł Hanjena zgarnął mnie jak spóźnioną refleksję i przeteleportowal...

17 Znaleźliśmy się z powrotem w Świrowie – obce ściany i umeblowanie zaczynały tracić dla mnie swoją niezwykłość. Zatoczyłem się na najbliższy mebel, który mógł dać mi jakieś oparcie: ławkę o wężowym kształcie, wyściełaną matami – i opadłem na nią ciężko. Przez ciemne barwy ręcznie plecionych mat przebijały tu i ówdzie strzępki jaskrawych kolorów. Hanjen oparł się plecami o brzeg rzeźbionego w drewnie kredensu, jakby ledwie mógł utrzymać się na nogach – może transportowanie mojego bezwładnego ciężaru wyczerpywało go bardziej niż Miyę. Przypomniałem sobie, że moc hydrańskiego Daru – podobnie jak Daru ludzkich psychotroników – nie zależy od rozmiarów ani siły fizycznej. Zerknął na mnie przelotnie i zaraz uciekł spojrzeniem w bok, jakby sam kontakt z moimi oczyma przysparzał mu cierpień. A może ból sprawiał mu kontakt z moimi myślami. Wędrowałem spojrzeniem po podłodze, po ścianach – gdziekolwiek i po czymkolwiek, pod warunkiem że się nie ruszało. A więc tak mieszka Hanjen. Z miejsca, gdzie siedziałem, trudno było się zorientować, jak wielkie jest to lokum. Ale w porównaniu z klasztorem albo z pokojami, które dzieliłem z Miyą i satoh – to miejsce wydało mi się luksusowe, pełne mebli, dywanów, makat, rzeźbionych belkowań. Podłoga składała się z wyrafinowanych mozaikowych wzorów, które musiały chyba być obsesją dawnych budowniczych miasta. Ciekaw byłem, czy naprawdę układa li każdą płytkę ceramiki lub szkła ręcznie – a może żadnej nigdy nawet nie dotknęli. W myślach wyobraziłem sobie bezładny obłok kolorowych fragmentów dryfujący w powietrzu jak obłoczne wieloryby po niebie – a potem, z precyzją myśli, każdy kawałek opadał z nagła na swoje miejsce. - Ładnie tu – mruknąłem. Większość mebli sprawiała wrażenie bardzo starych. Przyglądając im się uważniej, zacząłem dostrzegać blizny czasu, który nadszarpnął piękną rzemieślniczą robotę niemal każdego pociemniałego ze starości stołu lub skrzyni. Hanjen przekrzywił głowę, jakby uznał moją uwagę za dość szczególną, ale jej nie skomentował. - Wszystkie te rzeczy wyszperałem w opuszczonych budynkach albo wręcz na ulicach. Starałem się uratować z przeszłości, ile się da. Może kiedyś będzie to ważne jeszcze dla kogoś innego poza mną. Mam nadzieję, że zanim umrę... - Urwał, a ja łamałem sobie głowę nad tym, gdzie też mogły powędrować jego myśli. Zacząłem więc znowu przeszukiwać wzrokiem pokój, rejestrując kolejne dzieła sztuki i rzemiosła, aż wreszcie odnalazłem rzecz, która zupełnie tu nie pasowała: port komputerowy. Stal sobie w ciemnej wnęce, jakby Hanjen nie chciał, żeby symbol jego powiązań z ludźmi za bardzo rzucał się w oczy. Ale i tak się wyróżniał – obca rzecz – a światełko nagranej wiadomości mrugało w półmroku jak nienaturalnie zielone oko. Hanjen podążył wzrokiem za moim spojrzeniem, gdy roztargnionym ruchem zrzucił z ramion płaszcz. W pokoju było tak zimno, że wolałem zatrzymać okrycie na sobie. Hanjen wydał odgłos, który był na poły westchnieniem, na poły pełnym rezygnacji jękiem, a potem poszedł wywołać połączenie. Wiadomości pozostawione przez Perrymeade’a przepływały jedna po drugiej przez ekran, i powtarzał je bezcielesny ludzki głos. Hanjen stal jeszcze przez chwilę przed pustym ekranem i nie mógł się odezwać ani go dotknąć. W końcu popatrzył na mnie. - Powinienem mieć poparcie Rady... Pokręciłem przecząco głową. - Przecież pan wie, że tylko pan jeden ma dość odwagi. Ktoś musi to zrobić, i to już... Ze stężałą twarzą obrócił się do ekranu i zaczął wywoływać kod. Perrymeade pojawił się na ekranie dokładnie w tej sekundzie, kiedy Hanjen skończył. Musiał czekać na odpowiedź, może nawet przez całe godziny. Przyjrzałem się jego otoczeniu i z tej odrobiny, którą było widać, wywnioskowałem, że mówi raczej z prywatnego mieszkania niż z biura. - Hanjen! - wybuchnął, jakby od dawna wstrzymywał oddech. - Dzięki Bogu. Przez cały czas próbuję się z panem skontaktować. Borosage... - Wiem, co zrobił – przerwał Hanjen bezbarwnym głosem. -Zniszczył święte miejsce, zabił niewinnych... dzieci! - Głos wymknął mu się zupełnie spod kontroli.

Perrymeade zakrył twarz rękoma, jakby oślepiony spełnieniem swoich najgorszych obaw. - Boże! Próbowałem pana ostrzec, Hanjen! Do diabła, dlaczego nie odpowiedział pan na mój pierwszy telefon? Nie widziałem twarzy Hanjena, ale na te słowa całe jego ciało wzdrygnęło się gwałtownie. - Zwala pan na nas winę za tę potworność? Ludzie to zrobili - i tylko ludzie ponoszą winę! Perrymeade zmierzył go zimnym spojrzeniem. - Hydrańscy radykałowie porwali dziecko! Tau nie pozwoli sobą manipulować... - Perrymeade – wtrąciłem i korzystając z okazji, wszedłem w jego pole widzenia. - Jeszcze nic pan nie rozumie? - Kot? - zdumiał się, ledwie wierząc własnym oczom. - Co, u diabła, tam robisz? - Ciekawe, czy wiadomo mu było cokolwiek o tym, co się ze mną działo, odkąd wysadził mnie przy hotelu. - To, co mi kazali. Odwalam pańską robotę. Nie zdziwiła go gorycz w moich słowach, raczej sprawiał wrażenie zmieszanego. - Rozmawiałeś z Miyą? Potwierdziłem skinieniem głowy. - Ale ona już nie chce słuchać. Ja też nie. - Nie rozumiem – powiedział. Patrząc w jego twarz, byłem zupełnie pewien, że Borosage w nic go nie wtajemniczył. - Już prawie udało mi się ją przekonać, że oddanie Joby’ego ma sens. Ale za każdym razem, kiedy zaczynała mi wierzyć, Tau próbowało nas zabić. Do diabła, Borosage wymknął się spod kontroli! Próbuje wywołać jakiś incydent, żeby zyskać pretekst do dalszego zabijania Hydran. Zarząd Tau zostawił go w spokoju, bo myśli, że w ten sposób uratuje własną skórę. Draco w ten sam sposób porzuciło Tau. Po ludzkiej stronie nie mogę rozmawiać z nikim oprócz pana. Jeśli będzie pan tak siedział i tylko się przyglądał, i pana w końcu pociągnie w dół... - Urwałem i wzrokiem poszukałem w jego twarzy jakiejś reakcji, śladu zrozumienia. Niestety, nie znalazłem nic, co dawałoby choć odrobinę nadziei. A nawet jeśli nie, na pana miejscu nie mógłbym już nigdy więcej spojrzeć w lustro. Spuścił wzrok, jakby zupełnie niespodziewanie nie mógł znieść myśli o tym, jak wygląda w oczach moich czy Hanjena. Potem na mgnienie oka przeniósł uwagę na coś poza ekranem, poza naszym polem widzenia. W końcu jednak spojrzał na mnie z powrotem. - Ktoś chce z tobą porozmawiać – oświadczył. Usunął się na bok, robiąc miejsce dla kolejnej unoszącej się w powietrzu głowy. Zesztywniałem cały, spodziewając się Borosage’a albo któregoś z jego strażników i dalszej porcji pogróżek. Spodziewałem się wszystkiego, z wyjątkiem tej jednej twarzy, którą widziałem teraz przed sobą. - Kissindra? Skinęła głową. Wyglądało na to, że jest równie zdumiona tym, iż nasza rozmowa odbywa się w podobnych okolicznościach. - Kocie... - zaczęła i zająknęła się niepewnie. - Co ty robisz? - A może spytasz o to wuja? Zerknęła poza ekran, ale zaraz wróciła wzrokiem do mnie. - Opowiedział mi... o Mii i HARO, i o zebraniu zarządu. -Skrzywiła się, jakby ten cios pozostawił jej siniaka. - Co ty właściwie wyprawiasz? - zapytała znów, nie ze złością, raczej z prawdziwym brakiem zrozumienia. - Sam nie wiem... - Potrząsnąłem głową, potarłem oczy, bo nagle patrząc w jej twarz, poczułem, że patrzę w samo słońce... Że próbuję osiągnąć coś niemożliwego. - Kissindro... to wszystko jest takie popieprzone. Nie mam pojęcia, jak w to wdepnąłem. Wszystko po prostu działo się zbyt szybko. - Kocie, wróć do Riverton. To szaleństwo. Wróć teraz, zanim sprawy zajdą za daleko i już nigdy nie będziesz mógł... Zanim coś ci się stanie. Wujek może wszystko wyprostować. Potrzebny mi jesteś do badań.... - Nie mogę. - Potrząsnąłem głową stanowczo. - Nie mogę wrócić. - Ale... - Urwała. - To nie... nie z powodu... nas?

- Nie. - Spuściłem wzrok, wiedząc doskonale, że to w pewnej mierze kłamstwo. Ale nawet kłamstwo było teraz niczym w porównaniu z prawdą. - To już o wiele ważniejsze sprawy niż te między nami. Tu chodzi o Borosage’a, o całe Tau – o to, co robią z Hydranami. Na litość boską, oni spuścili bombę plazmową na klasztor pełen małych dzieci! Twój wuj nie mógłby mi pomóc, nawet gdyby zechciał. Ale może to powstrzymać... Słyszysz mnie, Perrymeade? - Na pewno słuchał, nawet jeśli nie było go widać. - Zarząd Tau nie będzie pilnował Borosage’a, a Draco już zdążyło się ulotnić. Sam musisz to zatrzymać. Sprowadź z powrotem federalnych i opowiedz im, co tu się, do cholery, dzieje, zanim nastąpi zupełna zagłada. Kissindra odwróciła wzrok ode mnie i patrzyła na wuja. - Kissindro? - zagadnąłem i poczekałem, aż wróci spojrzeniem do mnie. - Musisz go przekonać. Tu chodzi o keiretsu: on sądzi, że w ten sposób chroni ciebie i swoją rodzinę. Ale jeśli nie posłucha, nie będziesz miała swoich badań ani on pracy, ani domu, ani świata. Będzie miał tylko mnóstwo istnień na sumieniu. Może - może! - uda się częściowo temu zapobiec, jeśli zacznie działać, zanim będzie za późno. Jeżeli nie, to zdarzy się najgorsze! Najgorsze, do diabła! - Dlaczego masz się za takiego eksperta w sprawach keiretsu, synu? - Na obrazie, za plecami Kissindry stanął teraz Perrymeade, miał pozbawioną wyrazu twarz profesjonalisty. -Większość życia spędziłeś przecież bezimiennie i bez konta kredytowego, wałęsając się po ulicach Strefy Wolnego Handlu. Zacisnąłem ręce. - Moje motto brzmi „znaj swego wroga”. Na twarz wypełzła mi teraz mieszanka uczuć – desperacji, złości, nieważne zresztą czego. Dobrze znałem minę, którą teraz miał Perrymeade, wyrażała ślepy upór ludzi, którym zawali się budowany w głowie domek z kart, jeśli powiedzą lub choćby pomyślą coś niewłaściwego. - Nic podobnego się nie wydarzy. Przeniósł swoje puste spojrzenie ze mnie na Hanjena. - Nic też nikomu się nie stanie, jeżeli Joby zostanie zwrócony, cały i zdrowy, do jutra wieczorem. Ponieważ nie chcecie nam pomóc w odnalezieniu porywaczy, my... administrator Borosage został zmuszony do... podjęcia pewnych działań odwetowych. -Zaczerpnął gwałtownie powietrza. Chcemy mieć wyniki. Tylko wy możecie nam je zapewnić. Macie jeden dzień na to, żeby oddać mojego... żeby oddać nam chłopca. Tylko tyle dajemy wam czasu. Kissindra patrzyła teraz na swojego wuja, jakby podmienili go na kogoś zupełnie obcego. - Wujku Janosu? Nie mogę w to uwierzyć! - Obejrzała się na ekran, na mnie. - Kocie, posłuchaj... Perrymeade przerwał połączenie i ekran pociemniał. Opuściłem wzrok na ziemię, zacisnąłem ręce. - Niech was wszyscy diabli – mruknąłem, sam nie wiedząc, kogo właściwie mam na myśli. Wreszcie, po długiej chwili popatrzyłem na Hanjena. Siedział przy stole z głową wspartą na rękach, jakby ciężar odpowiedzialności stał się nagle nie do udźwignięcia. - Tak mi przykro – szepnąłem. Mogłem odczuwać tylko nikłe echo jego smutku i żalu, ale nie było we mnie nawet śladu uniesienia na myśl, że w ogóle potrafię odczuwać jego nastrój. - Nie, to ja raczej powinienem przepraszać – odezwał się, nie podnosząc głowy, bez śladu oskarżenia. - Nie mogłeś nic zrobić. -Zerknął na pusty ekran. - On też nie może nic uczynić. Jest tak sąmo bezsilny jak ja. Nie potrafię zapanować nad sytuacją. - W takim razie po co w ogóle to robiliśmy? - zapytałem, marszcząc brwi. - Bo tak bardzo byłeś przekonany, że powinniśmy. -Wyprostował się na krześle i wzruszył ramionami. - „Twoja Droga jest moją Drogą” - mówimy. Dla każdego jest inna, ale kto wie, która jest prawdziwsza? A ja nawet nie mam daru prekognicji. Zakląłem pod nosem. - Ta siostrzenica Perrymeade’a... była dla ciebie kimś więcej niż tylko szefową. A ty byłeś...

- To już się skończyło – mruknąłem. - Wszystko to się skończyło. Popatrzył na mnie dziwnie, jakby moje obecne odczucia były niezrozumiałe... A może tylko niedostępne. - A co z Miyą? - zapytałem, odwzajemniając jego spojrzenie. - A Naoh? Kim są dla pana? Pamiętałem, że to on współpracował z Perrymeade’em przy załatwianiu dla Mii kursu, który pozwolił jej zajmować się Jobym. To on musiał ją wybrać. Sposób, w jaki na siebie reagowali tam, przy klasztorze, wskazywał, że nie mogą być sobie zupełnie obcy. - Były moimi przybranymi córkami – mruknął. - Wychowywałem je... a raczej próbowałem wychowywać, kiedy ich rodzice zostali... - Zabici – dokończyłem, zanim zdołał się wycofać. - Jak to się stało? - Ja... - zaczął, ale zaraz urwał, zmagając się z czymś znacznie głębszym niż tylko wspomnienie, gdyż na jego twarzy odbiły się uczucia. Przykro było patrzeć, jak traci nad sobą kontrolę, bo oznaczało to, że i on znalazł się już blisko krawędzi. Zastanawiałem się przez chwilę, czy to, co wyczytał z mojej twarzy – nie dość ludzkiej i nie dość hydrańskiej, przy której nie mogła mu pomóc nawet psycho – sprawiło, że tak nagle umknął wzrokiem na bok. Kiedy zdołał opanować drganie twarzy i głosu, odezwał się znowu: - Ich rodzice byli moimi najbliższymi przyjaciółmi – prawie rodziną. Zatrzymano ich wraz z grupą innych po jakiejś demonstracji, wiele lat temu, kiedy dziewczynki były jeszcze bardzo małe. Gdy zwolniono ich i odesłano tutaj, w mieście zapanowała choroba – nazywano ją zarazą – która rozprzestrzeniła się na całą Wspólnotę. Wielu zachorowało, a pierwsi ci, których trzymano w areszcie. Część chorych zmarła, między innymi moi przyjaciele. Ci, którzy wrócili do zdrowia, pozostali bezpłodni. - Cholera – ledwie udało mi się wyszeptać. - Miya... i Naoh też? - Wstałem i przeszedłem na drugą stronę pokoju, żeby zasiąść obok niego przy stole. Potwierdził skinieniem głowy, a jego wargi tworzyły wąziutką kreskę. - Ta choroba dotknęła tylko Wspólnotę, ludzi – nie. Niektórzy twierdzą, że to sami ludzie ją wywołali. Potrząsnąłem głową, bardziej z niedowierzania, niż aby zaprzeczyć. - Czy to... Czy wiadomo na pewno? - Nigdy nie widziałem żadnych dowodów. - Znaczyło to, że nie widział ich w ludzkich myślach. Znam takich, którzy wierzą, że widzieli. Ludzie twierdzą, że nie mają pojęcia, skąd wzięła się zaraza, uważają, że albo stworzyły ją obłoczne wieloryby, albo wyszła ze świętych miejsc... -To znaczy z raf. - Sam nie wiem. Ludzie zsyntetyzowali szczepionkę, ale dopiero kiedy wielu z nas zmarło albo zostało bezpłodnymi. Przemknęło mi przez myśl, że to pewnie dlatego widywałem tak niewiele dzieci na ulicach Świrowa. I pewnie dlatego głos Hanjena załamał się na słowie „dzieci” podczas rozmowy z Perrymeade’em... I dlaczego mieszkał sam, nie mając żadnej rodziny z wyjątkiem – niegdyś – Mii i Naoh. Nie zdobyłem się jednak, by o to zapytać. - Czy wiedział pan o satoh, o tym, co planują Miya i Naoh? - Nie – odparł niemal gniewnie. - Aż do dzisiejszego wieczoru. Już od dawna nie widywałem Naoh. Jest zgorzkniała – zawsze taka była... - Urwał. - Miya była jeszcze bardzo mała, kiedy umarli rodzice, być może nie pamięta ich tak dobrze jak Naoh. Ale... -zapatrzył się w bliżej nieokreślony punkt. - Dla Naoh Droga była zawsze jak linia prosta... Miya powiedziała mi kiedyś, że Droga ma prowadzić do mądrości, nie do szczęścia. - Do nieistnienia – mruknąłem – oto, dokąd doprowadzi ich Droga Naoh. Ona jest jak lotne piaski, wessie Miyę razem z całą resztą. Pokiwał głową, a potem znów wsparł ją ciężko na rękach. - Zawsze wierzyłem, że to Miya jest silniejsza – ma mocniejszy Dar i silniejszego ducha. Ale może choroba Naoh jest silniejsza niż one obie.

- Miya powiedziała mi, że „wizja” Naoh bardzo wzmocniła jej Dar – albo raczej podsunęła jej cel, w którym może go lepiej wykorzystać. - Dość napatrzyłem się w życiu na nadużywanie Daru. Jestem gotów wierzyć we wszystko – mówił głosem ciężkim od rezygnacji. - Miya kocha Joby’ego, może nawet za bardzo... - Te słowa więzły mi w gardle jak ciernie. Miya nie potrzebowała żadnych szczególnych powodów, żeby go tak pokochać, odrzuciwszy wszelkie dzielące ich różnice. Ale gdyby miała go stracić, wiedząc, że już nigdy go nie zobaczy, że nigdy nie będzie miała własnego dziecka... - Boi się, że ludzie go jej odbiorą – oznajmiłem w końcu. - Dlatego łatwiej ją zranić. „Nie daj się w nic wciągnąć – tego nauczyło mnie życie w Starym Mieście. - Koszty są zawsze zbyt wysokie”. Nadzieja, zaufanie, miłość – to tylko następne kamienie u szyi, kiedy i tak już toniesz. Ale potem w moim życiu pojawiła się Jule taMing i sprawiła, iż uwierzyłem, że uratować człowieka może tylko wyciągnięta dłoń i ratunkowa lina zaufania. A teraz, kiedy tak tutaj siedziałem, po raz pierwszy od długiego czasu przyszło mi na myśl, że być może ulica ma rację. - Co właściwie łączy cię z Miyą? - zapytał Hanjen, ostro i znienacka. Podniosłem na niego zaskoczony wzrok. - Ja... my... - Zaczerpnąłem haust powietrza. - Nasheirtah... -A kiedy to mówiłem, uświadomiłem sobie z całą jasnością, że Jule taMing wiedziała o tym od zawsze. - Nasheirtah? - Wytrzeszczył na mnie zdumione oczy. Nie bardzo wiedziałem, co wydało mu się aż tak niewiarygodne: czy to, że jej uczucie mógł wzbudzić ktoś upośledzony tak jak ja, czy może to, że ktoś taki jak ja potrafił aż tak pokochać. Wyciągnął rękę i musnął mnie po ramieniu delikatnie jak myśl. Uśmiechnął się boleśnie, zanim cofnął rękę. Ciekawe, który z nas był bardziej zaskoczony tym gestem. Wsparłem się dłońmi o blat stolika i pochyliwszy głowę, studiowałem przez chwilę mroczne lata hydrańskiej historii wpisane w drewniane słoje jego powierzchni. - Muszę odnaleźć Miyę – postanowiłem. Kiedy nie odpowie dział, podniosłem na niego wzrok. Tylko jak? Proszę mi powiedzieć, jak mam to zrobić? Na pewno jest pan w stanie odnaleźć ślad jej myśli, skoro zna ją pan od tak dawna. Skinął twierdząco głową, a linie zmarszczek na ogorzałej twarzy wyraźnie się pogłębiły. Wyglądał tak, jakby odpłynęły zeń wszystkie siły, potrzebne do podjęcia decyzji, do odczuwania emocji – i to bez względu na to, jak bardzo nagliła sytuacja. - Pewnie będę mógł ją odnaleźć, jeśli tylko jest w mieście. Ale jeżeli Naoh zabrała ich w głąb rezerwatu, stanie się to praktycznie niemożliwe. - Potarł dłonią twarz. - Ale najpierw muszę się przespać. Ty także powinieneś odpocząć, w tym stanie nie przydasz się ani Mii, ani nikomu innemu. - Powoli podniósł się z miejsca. Już otwierałem usta, żeby oświadczyć, że nie mam na to czasu, ale wystarczyło, że spojrzałem na pozbawione resztek sił ciało, wsparte o blat stolika, i pokiwałem głową. - Zapraszam do łóżka – wskazał ręką wejście do bocznego pokoiku, zanim sam zniknął w innych drzwiach, roztapiając się w mroku jak duch. Poszedłem do wskazanego mi pomieszczenia. Znalazłem tam nie tyle łóżko, ile coś w rodzaju hamaka, zawieszonego w połowie wysokości między sufitem a podłogą. Podszedłem bliżej, oparłem na nim ręce. Znajdował się na wysokości mojej piersi, a więc mógłbym się tam dostać tylko wtedy, gdybym lewitował. Z westchnieniem zrzuciłem pościel na podłogę. Położyłem się na zimnej, twardej mozaice i zawinąłem w koce. Zasnąłem wcześniej, niż zdążyłbym o tym pomyśleć. 18 Obudziłem się zlany potem, z trudem łapiąc powietrze. Chcąc wyrwać się ze snu, w którym się dusiłem, zrzuciłem z siebie więzy krępujących mnie koców. Usiadłem i przez kilka następnych wdechów zastanawiałem się, czemu śpię na podłodze... Czy naprawdę jestem wciąż w Starym Mieście... Nie. Nie w Starym Mieście. W Świrowie. Wstałem i z głową zamgloną od snu powędrowałem do głównego pomieszczenia, bo tam po raz ostatni widziałem Hanjena. Pokój wypełniała przedporanna szarówka. Hanjen już wstał -

siedział na krześle w absolutnym bezruchu i wpatrywał się w pustkę. - Hanjen? - Na moment stanęło mi serce. Ale nie był martwy – korzystał z psycho, żeby telepatycznie odnaleźć Miyę lub Naoh. „Wyglądasz, jakbyś nie żył” - słyszałem niejeden raz z ust ludzi, kiedy korzystałem z Daru. Wreszcie pojąłem, dlaczego większość z nich nie lubi tego widoku. Hanjen natychmiast wrócił, wyskakując z transu, zupełnie jakby moje wejście do pokoju włączyło mu jakiś alarm. - Poszczęściło się? - zapytałem, zaskakując sam siebie pytaniem zadanym w standardzie. Wszedłem dalej. - Poszczęściło się? - powtórzył pytająco, przekrzywiając po swojemu głowę. - Czy się udało. Czy udało się panu je znaleźć? Poznałem po twarzy, że zrozumiał. - Tak i nie. Jeszcze nie udało mi się zlokalizować żadnej z nich. Ale wpadłem na ślad HARO. Naoh wysłała ich, żeby podsycali gniew przeciw Tau. Twierdzą, że nadszedł czas, który przewidziała Naoh – że jeśli teraz zjednoczymy się w jeden umysł i powstaniemy, to siłą woli sprawimy, że ludzie znikną z naszego świata. - Ależ to szaleństwo... - zacząłem, ale zaraz się uciszyłem. Sam wiedział o tym równie dobrze jak ja. - Co ma pan zamiar zrobić? - zapytałem, kiedy podniósł się z krzesła. - Skontaktowałem się już z Radą i próbujemy zapobiec rozprzestrzenianiu się tej choroby. Ot tak, siedząc sobie tutaj? - miałem ochotę zapytać, ale przypomniawszy sobie, gdzie jestem, w porę ugryzłem się w język. Ciekawe, kiedy wreszcie przestanę myśleć jak człowiek... Albo jeszcze gorzej: jak wyłączony z sieci. - A co z Miyą i Jobym? Potrząsnął głową, choć jego twarz przybrała już z powrotem tamten nieobecny wyraz. - Najpierw należy powstrzymać tamtych, inaczej odnalezienie Joby’ego przestanie być ważne. Przełknąłem protesty i zapytałem: - Gdzie jest Babka? Prawie zmarszczył brwi, kiedy znów musiał do mnie wrócić. - Dlaczego pytasz? - Dlatego, że dla mnie najważniejsze jest znalezienie Jo-by’ego i Mii, a i dla pana stanie się ważne, kiedy już odszuka pan Naoh. Nie poradzę sobie bez pomocy telepaty. - Zapytam ją – odparł. Znowu się przeniósł myślami. Czekałem, czując, że frustracja wzbiera we mnie jak gorączka. Wreszcie znalazł się znów w jednym pokoju ze mną. - Pomoże ci. Ale nie mogę cię do niej wysłać, gdyż zabrałoby mi to zbyt wiele sił, a bardzo ich potrzebuję. - No cóż. - Potarłem się po czole. - Czy w takim razie ona tu przyjdzie? Znów się zachmurzył, jakbym bez powodu wprawiał go celowo w zakłopotanie. - Jeszcze nigdy tu nie była... Zatem nie może się do nas teleportować. Na pewno będzie jej trudniej przyjść tutaj, niż mnie pójść tam, gdziekolwiek to „tam” może się znajdować... Zrozumiałem, do czego zmierza. - Ma pan jakąś mapę? Z wyraźną ulgą skinął głową. Znienacka w jego dłoni pojawił się pisak. Rozglądał się chwilę po pokoju, aż jego wzrok spoczął wreszcie na jakimś kawałku opakowania leżącym w koszu, który widocznie służył do wyrzucania śmieci. Opakowanie frunęło do niego przez cały pokój, a on sięgnął po nie i wziął wprost z powietrza. Rozpostarłszy je płasko na ławce obok siebie, zaczął kreślić na nim jakieś znaki, długo zastanawiając się nad każdą kolejną linią. W końcu wyczekująco podniósł na mnie wzrok; kiedy nie ruszyłem się z miejsca, przyzwał mnie do siebie niecierpliwym gestem. Stanąłem obok niego i zdałem sobie sprawę, jakie to wszystko musi być dla niego trudne, skoro normalnie mógłby mi to po prostu pokazać, wsadzić prosto w mózg jak dane komputerowe. Kolejny raz przyszło mi na myśl, ile to ludzie musieli zrobić, żeby móc jakoś poradzić sobie bez Daru. Musieli się nauczyć sami budować mosty między wszystkimi przepaściami – między dwoma i między tysiącami odizolowanych od siebie mózgów. To dlatego aż tyle czasu zabrało im

wydostanie się w kosmos -gdzie odległości są tak olbrzymie, a źródła energii, do których może się podłączyć Psychotronik, tak ograniczone, że zawiodły wszystkie wcześniejsze rozwiązania i tylko technika mogła zaoferować wyjście z sytuacji. Zaświtała mi myśl, że dzięki temu, iż przyszło im to o wiele trudniej, będą w stanie długo się utrzymać. Doszedłem jednak do wniosku, że dla mnie chyba nie ma to większego znaczenia, bo zważywszy na panującą sytuację, będę nie lada szczęściarzem, jeśli uda mi się dożyć jutra. Po chwili zacząłem się zastanawiać, czy Hanjen zna się na rysowaniu map na tyle, że zdoła przeprowadzić mnie przez ten nieskończenie malutki fragmencik planety, jaki dzieli mnie od Babki. Stałem obok niego, przypatrując się i przysłuchując, kiedy próbował opisać słowami – dla siebie tak niezręcznymi i niedoskonałymi – trasę, która mnie do niej doprowadzi, ł z całych sił starałem się go zrozumieć. „To niedaleko” - tylko te słowa dawały mi jaką taką pewność. W milczeniu wziąłem od niego skrawek papieru i zacząłem zbierać się do odejścia. - Przykro mi, że nie mogę bardziej ci pomóc – powiedział jeszcze. - Ale dziękuję za to, co robisz dla nas... I dla Mii. Obejrzałem się i z zaskoczeniem odnotowałem, że kłania mi się lekko. - Jeśli każdy z nas pójdzie Drogą, którą widzi przed sobą, może podwoją się szanse na to, że jakoś osiągniemy cel, do którego dążymy. Potwierdziłem skinieniem głowy. Wskazał mi drogę do drzwi wyjściowych. Ruszyłem korytarzem do wyjścia i zatrzymałem się. Drzwi przede mną nie miały ani klamki, ani tarczy dotykowej, ani oczka automatu. - Otworzyć drzwi – odezwałem się. W ścianę nie wbudowano również reagującego na głos mikroprocesora. - Hanjen! -wrzasnąłem. Drzwi otworzyły się natychmiast. Już prawie miałem je przekroczyć, kiedy zdałem sobie sprawę, że jestem na drugim piętrze, a przede mną nie ma schodów. Kiedy spojrzałem w dół, widziałem wzdłuż ścian resztki jakiejś zabudowy, prawdopodobnie pozostałość po klatce schodowej. Zakląłem i okręciłem się na pięcie. Hanjen stał i patrzył wprost na mnie. Poczułem, że zamykają mnie w ostrożnym uścisku jakieś niewidzialne ramiona. Uniosłem się i zostałem przetransportowany na ulicę. Wylądowałem lekko i spojrzałem w górę, zdążyłem zobaczyć drzwi zamykające się z powrotem. Powędrowałem spojrzeniem w głąb zarumienionej świtem ulicy. Zobaczyłem dziesiątki spieszących dokądś Hydran, co szczeże mnie zaskoczyło, biorąc pod uwagę wczesną porę. Nie wiedziałem, czy Hydranie zawsze wstają o świcie, czy też ta wczesna aktywność może oznaczać działania, o których wcale nie mam ochoty myśleć. Nikogo nie zdziwił sposób, w jaki pojawiłem się na ulicy. Większość z nich także normalnie poruszała się pieszo jak ja, a nie unosiła w powietrzu czy pojawiała się i znikała. Ale nawet kiedy szedłem w tę samą stronę co oni, ubrany w takie same ciuchy, to i tak byłem inny – kiedy próbowali dotknąć moich myśli, odbierali mnie zupełnie inaczej. Tak bardzo wyobcowany nie czułbym się wśród ludzi – i tak jestem bardziej człowiekiem niż Hydraninem... Na zawsze pozostanę mebtaku, a moje umysłowe bariery były jak wzniesiona pięść, jak umyślna zniewaga rzucana każdemu mijającemu mnie przechodniowi. Szedłem niezaczepiany, nikt nie zwracał na mnie szczególnej uwagi. Ale wieść znacznie mnie wyprzedziła. Wzdłuż ulic ludzie przystawali albo wyglądali z okien, żeby w milczeniu obserwować, jak przechodzę. Nie unikałem ich spojrzeń, chciałem, żeby widzieli moje oczy, podłużne rozcięcia źrenic, i starałem się, żeby nie dostrzegli w nich strachu. Na ulicach nie zauważyłem żadnych znaków ani informacji. Trzymałem mapę w śmiertelnym uścisku spoconej dłoni, a za każdym razem, kiedy udawało mi się wypatrzyć kolejny wymieniony przez Hanjena punkt orientacyjny, czułem się odrobinę bezpieczniej. Kiedy tak szedłem, przyszło mi też do głowy, że nie mam pojęcia, jak się dostanę z powrotem przez te jego drzwi. Zacząłem się zastanawiać, czy nigdy nie zdarzyło się, żeby ktoś stał się kaleką na skutek wypadku albo urodził się z genetycznym defektem, który uniemożliwiałby mu wykonywanie tych wszystkich czynności, które Hydranie robią na co dzień. Może dla własnych członków Wspólnota miała jakiś lepszy system pomocy...

Ale zaraz przypomniałem sobie uzależnionego od narkotyków ukochanego Naoh wraz z całą resztą ćpunów i życiowych rozbitków. Sami robili z siebie takie bezradne kaleki jak ja, a nikt dotąd nie zrobił nic, żeby im pomóc. Potem przypomniało mi się, co mówił Hanjen, a także prymitywne centrum medyczne, które pokazywały mi Miya i Naoh. Może po prostu nikt nie potrafi im pomóc. Potem zacząłem się zastanawiać, jak to będzie, kiedy przyjdzie mi przeżyć resztę życia w ten sposób: chodzić wciąż w szpalerze spojrzeń, nie potrafić zrobić tego, co wszyscy inni uważają za oczywiste... I nie móc na nikim polegać – jeśli nie uda mi się znaleźć Mii. A nawet jeśli mi się uda, to co zrobię, jeżeli nie zechce mnie słuchać? Na ulicach pojawiło się więcej ludzi; teraz koło mnie przepływała cała rzeka. Zastanawiałem się, dokąd zdążają w takim pośpiechu. Niektórzy, mijając mnie, miotali przekleństwa albo przepychali się znacznie brutalniej, niż było trzeba. Raz czy drugi zostałem pchnięty od tyłu tak mocno, że straciłem równowagę, ale kiedy się odwróciłem, nie znalazłem nikogo, kto by znajdował się na tyle blisko, by móc mnie dotknąć. Zacząłem wątpić, czy uda mi się w ogóle dotrzeć w pobliże Babki. Babka... Ona mi pomoże. Jeszcze raz przypatrzyłem się uważnie mapie, a potem rozejrzałem się po ulicy w poszukiwaniu punktów rozpoznawczych. Jest. Znalazłem miejsce, w którym według Hanjena powinni przebywać ocalali z klasztoru. U wejścia wznosiły się podobne kształtem do drzew filary, a całą fasadę zdobiła mozaika w kolorze, który niegdyś musiał przypominać barwy zachodzącego słońca. Teraz front budynku był fiołkowy i poznaczony plamami tam, gdzie poodpadały płytki – ale i tak najbardziej przypominał opisane przez Hanjena miejsce. Ruszyłem w tamtą stronę, czując, że ucisk w piersiach wyraźnie mi zelżał. Już prawie bezpieczny... Nagle tuż przede mną zmaterializowały się dwie postacie -dwóch Hydran, których nigdy przedtem nie widziałem, potężniejszych i wyższych od reszty. Stanąłem jak wryty, bo zablokowali mi przejście. Przez długą chwilę tylko na mnie patrzyli. Nie wiedziałem, czy próbują przemówić do mnie w myślach. - Wynoś się stąd, człowieku – odezwał się jeden w standardzie, ale z tak silnym akcentem, że z trudnością rozpoznawałem słowa. - I to już. - Nie jestem człowiekiem – odpowiedziałem po hydrańsku. -Przyszedłem zobaczyć się z oyasin. Wytrzymałem ich spojrzenia, żeby mogli się lepiej przyjrzeć moim oczom. Patrzyli na mnie groźnie, a następnie spojrzeli po sobie. - Półkrwi – mruknął jeden do drugiego, a potem wskazał na własną głowę. - Mieszaniec – rzucił ten drugi już w moją stronę. Telekine-tyczny cios pchnął mnie do tyłu. Narkoman. Tacy jak ty nie powinni się zbliżać do oyasin. Wracaj do ludzi, gdzie twoje miejsce. - Ona chce się ze mną widzieć – broniłem się, starając się za wszelką cenę panować nad głosem. - Nie sądzę. - Przysunęli się bliżej siebie, jakby wierzyli, że jedyna droga do środka prowadzi między nimi. Przemknęło mi przez myśl, żeby rzeczywiście spróbować – ale zdałem sobie sprawę, że nawet bym się nie zbliżył, gdyż mogą pchnąć mnie, nie dotykając. - Namaste. Czekałam na ciebie. - Nieoczekiwanie na chodniku obok mnie pojawiła się Babka. - Jezu – sapnąłem i jeszcze raz zatoczyłem się do tyłu. Dwaj Hydranie zrobili to samo. Przynajmniej raz nie było mi głupio. - Oyasin – zaprotestował jeden ze strażników – wychodzisz do śmiercionośnego? Zamarłem, sądząc, że jakimś cudem zdołał się dowiedzieć o mojej przeszłości. Ale szybko zdałem sobie sprawę, że był to po prostu synonim słowa „człowiek”. Odwróciła się i zmierzyła ich długim, choć pewnie nie milczącym spojrzeniem. W końcu skłonili się przed nią, a potem także, niechętnie, przede mną. Odsunęli się na bok i pozwolili nam przejść. Podążyłem za Babką w głąb ocienionego wejścia, a potem przez niewielkie atrium, w którym kilkoro dzieci rzucało srebrną metalową kulką, wcale jej przy tym nie dotykając. Za każdym razem kiedy kulka trafiała w ścianę, dawała się słyszeć muzyka, a dzieci wybuchały śmiechem. Dalej znajdowało się wielkie, wysoko sklepione pomieszczenie. Tutaj zebrało się znacznie więcej osób: dorośli wędrowali bez celu albo spali zwinięci na matach, dzieci kuliły się na czyichś kolanach albo śmigały jak ptaki przez las dużych postaci. W powietrzu pachniało gotowanymi potrawami. Ktoś grał na nieznanym mi instrumencie. Tak niewiele tutaj rozmawiano, że jękliwy

dźwięk niósł się wyraźnie po całej sali. Tu i ówdzie jakieś zabłąkane dziecko wznosiło się nagle pod sufit jak pozbawione ciężaru. Czasami wzlatywał za nim dorosły lub inne dziecko albo ktoś bezgłośnie nakazywał mu wrócić na dół. Pomyślałem o Jobym, który nie mógłby się przyglądać, jak szybują niczym fragmenty kolorowego snu, który bez po mocy Mii nie potrafi zrobić nawet kroku. Wbrew sobie w każdej małej twarzyczce, która się zwracała w moją stronę, widziałem jego oczy. Przebywało tu mnóstwo osób. Nie wiedziałem, czy wszystkie mieszkały przedtem w klasztorze, czy może to miejsce już wcześniej służyło za schronienie. Niegdyś miało niewątpliwie zupełnie inne przeznaczenie – barokowe, roślinne motywy na ścianach i suficie cechowało to samo wyrafinowane piękno, które widziałem w sali Rady. Ciekawe, czy to ten sam kompleks budynków. Jeśli tak, to nie o wszystkie dbano jednakowo. Wszędzie dookoła widziałem ślady upływającego czasu i zaniedbań – zbyt wiele tu kurzu, zbyt wiele obojętności. - Co to było za miejsce? Babka obejrzała się przez ramię. - Ty nazwałbyś je halą widowiskową. Wspólnota gromadziła się tutaj, żeby dzielić ze sobą pewne szczególne sny i wytwory, które ukazała im Droga. - Masz na myśli coś takiego jak sztuka, muzyka? - Przysłuchiwałem się echom melodii za naszymi plecami i wyobrażałem sobie, o ileż bardziej interaktywny musiał być ten koncert czy jakakolwiek inna forma sztuki, jeżeli publiczność miała dostęp wprost do myśli artysty i mogła osobiście odczuć odgrywający się tam akt twórczy. - Już tego nie robią? Potrząsnęła głową, a jej welon zatrzepotał przy tym jak skrzydła ćmy. - Jest nas za mało. Zrobiło się... za zimno. - Nie chodziło jej tylko o temperaturę. - Jeśli chcą się dzielić, szukają mniejszego pomieszczenia. Poprowadziła mnie dalej do pustej komórki, w której znajdowała się tylko mata i lampka oliwna. Smużka dymu wzbijała się w górę niezakłóconą linią. Ciekawe, czy Babka tutaj medytuje, czy śpi... A może szuka Mii albo przynajmniej kogoś, kto wie, gdzie ona jest. Powoli i ostrożnie przyklęknęła na macie. Sam ukląkłem naprzeciwko, wyczuwszy instynktownie, że tego właśnie po mnie oczekuje. Starałem się zachować cierpliwość, nie wyrywać się, nie mówić zbyt wiele, nie naciskać, nie zachowywać się za bardzo po ludzku. Skupiłem myśli na muzyce, która nadal docierała do nas przez hałas i pomruk wielkiej sali za naszymi plecami. Babka przeniosła wzrok z płomienia na moją twarz, a potem na moje ubranie. - Ach, Bian – odezwała się z dziwnym smutkiem, jakby stało się dla niej oczywiste coś, o czym ja nie miałem najmniejszego pojęcia. - Nie wiesz, dokąd Naoh zabrała Miyę? - zapytałem wreszcie, bo nie dodała już nic więcej. - Wiem, gdzie one są – odpowiedziała tak spokojnie, jakby informowała mnie, która jest godzina. - Gdzie? - Już chciałem zerwać się na równe nogi. - Bian. - Tym jednym słowem powstrzymała mnie tak samo skutecznie, jakby sparaliżowała mnie za pomocą psycho. Opadłem z powrotem na kolana. - Co takiego? - Nie wolno ci do niej iść. Tam wkrótce zaczną się dziać niedobre rzeczy. Przydarzą się i tobie, jeśli tam pójdziesz. Zamarłem. - Co masz na myśli? Miałaś widzenie? Widziałaś to? Jakie niedobre rzeczy...?! Poczekała, aż przebrzmią wszystkie moje pytania, a potem powiedziała: - Naoh i reszta HARO szerzą strach... - Wiem – potwierdziłem i przygryzłem wargę. - Pokazują Wspólnocie, że ludzie poświęcą raczej życie dziecka, niż dopuszczą, żeby kontrola FKT przybyła tutaj i zobaczyła, jak żyjemy. Mówią im, że ludzie zdecydowali się nas zniszczyć, a także zbezcześcić nasze ostatnie święte miejsce – i że wasza ekipa jest tego dowodem. - Ale to nieprawda... - Znów urwałem, przypominając sobie, że przynajmniej połowa z tego już się potwierdziła, sam to mówiłem satoh. A reszta mogła się sprawdzić szybciej, niż miałem ochotę przyznać. - Czy nasi ludzie o tym nie wiedzą?

- Satoh wierzą, że to prawda, i to właśnie zobaczą nasi ludzie. Naoh prosi, żeby Wspólnota zebrała się przy moście Westchnień, który prowadzi na drugą stronę, do Riverton. Mówi im, że jeśli wystarczająco wielu uwierzy, mogą powstrzymać Tau. Że jeśli dostatecznie wielu z nas się zjednoczy, siłą woli możemy oczyścić planetę z wszelkich śladów ludzkiej działalności... - O Boże – mruknąłem i potarłem twarz rękoma. Miya wiedziała o lotnej wersji narkotyku. Ale tym kąskiem Naoh nie podzieliła się zresztą. - Kiedy ma się odbyć ten... ten cud? - Wkrótce. Ci, którzy o tym słyszeli, już zaczynają się zbierać i przywołują następnych. Przypomniałem sobie wszystkich ludzi, których mijałem po drodze na ulicach – tę niespokojną ruchliwość, podejrzliwe spojrzenia. Być może powodowały je rozsiewane przez satoh plotki. Potem zacząłem zastanawiać się nad zamiarami Naoh. Skupienie sił, działanie w jedności umysłów brzmiało niemalże sensownie. Jak coś, co należało zrobić całe lata temu... Może zresztą lata temu już próbowano – próbowano wielokrotnie przez wszystkie te lata, jakie upłynęły od zagarnięcia Ucieczki przez ludzi. Ale nigdy nie wychodziło, bo ludzka technika była zawsze o jeden krok przed nimi, a ludzki brak skrupułów pozostawał zawsze bez zmian. Korporacja Bezpieczeństwa Tau miała gazową nefazę. Borosage użył jej w moim pokoju hotelowym, użył jej także w klasztoże. Nie miałem cienia wątpliwości, że wykorzysta ją też przeciw tłumowi, który będzie próbował wedrzeć się do Riverton. A kiedy zbiorą się wszyscy w jednym miejscu i zostaną pozbawieni Daru, staną się łatwym łupem dla Tau. Jeszcze raz spojrzałem na Babkę. - Widzisz, jak ludzie atakują demonstrację, prawda? I nie możesz nic na to poradzić... Potwierdziła skinieniem głowy, jej twarz spowiły cienie smutku. - Taki koniec widziałam, jeżeli nasz lud pójdzie drogą Naoh. A pójdzie. Nikt go nie powstrzyma. - Hanjen wciąż próbuje. A ty próbowałaś? Kiwnęła głową. - Już za późno. - Ile wiedziałaś o działaniach satoh? I od jak dawna? Wiedziałaś, że planują porwanie Joby’ego? - Tak, Bian, wiedziałam... - odparła cichutko, potrząsając bezradnie głową. Zamknąłem oczy. -Wtedy Droga, którą widziałam, prowadziła nas w lepsze miejsce. - Ale teraz to się zmieniło? Nic nie odpowiedziała. - Dlaczego? Co się zmieniło? - dopytywałem się, bo w środku dręczyło mnie pytanie: czy to przeze mnie? Czy to dlatego, że się wtrąciłem, kiedy Miya... Ale żołnierze już ją prawie mieli. Gdyby na mnie nie wpadła, pewnie już by nie żyła, a wraz z nią i wizja Naoh. Czy to ten gaz? Gdyby Babka nie wiedziała o jego istnieniu, czy mogłaby fałszywie odebrać wizję przyszłości? Nie wiedziałem na ten temat nawet tyle, by móc zgadywać, a ona nie chciała mi powiedzieć. - Może jeszcze da się ich powstrzymać. Może uda mi się jeszcze raz wszystko zmienić... - Nie. - Potrząsnęła głową stanowczo i powoli podniosła się z klęczek. - Wszystko jedno, co zrobisz, Bian, i tak będą się działy niedobre rzeczy. Jeśli pójdziesz za Miyą, przydarzą się i tobie. - Gdzie jest Joby? - Nic mu nie grozi. - Ale gdzie jest? Tutaj? Z tobą? - Nic mu nie grozi – powtórzyła, a jej spojrzenie mówiło mi wyraźnie, że innej odpowiedzi nie uzyskam. Ruszyła ku drzwiom. - Dokąd się wybierasz? - zapytałem. Odwróciła się do mnie, ale nie mogłem nic wyczytać z zakrytych woalką oczu. - Idę przyłączyć się do zgromadzenia na moście Westchnień. - Dlaczego? - Bo tam właśnie prowadzi mnie Droga. - I zniknęła. Rzuciłem się za nią, chcąc złapać za połę płaszcza. Palce zacisnęły mi się w powietrzu. Podniosłem się niezgrabnie, miotając ciche przekleństwa. Kiedy opuszczałem pokoik, wiedziałem doskonale, że i ja zmierzam w stronę mostu. Nawet jeśli miałbym tam dotrzeć pieszo, to jeżeli jest tam Miya, i ja powinienem być. Kiedy wracałem przez wielką halę, uświadomiłem sobie, że ucichła muzyka. Teraz słychać było, jak ktoś krzyczy po hydrańsku, a jego słowa wybijają się echem ponad bezładny hałas, jakby chciał zmusić wszystkich do słuchania. Może w tłumie pełnym nieskupionej energii łatwiej było krzyczeć,

niż porozumiewać się telepatycznie, a może za pomocą myśli rozsiewał teraz inne wieści. Głos nabrał siły, ale stał się mniej wyraźny od brzmiącej wcze śniej muzyki, dobrą chwilę więc zajęło mi wychwycenie brzmienia słów. Mówca stał na środku wielkiej sali. Zdałem sobie sprawę, że go znam, że to ktoś z satoh. To Tiene, jeden z radykałów, których spotkałem tamtej pierwszej nocy razem z Miyą i Naoh. Kiedy go rozpoznałem, mogłem darować sobie słuchanie – i tak doskonale wiedziałem, po co tu jest i co mówi. Przepchnąłem się przez zebrany dookoła tłum i stanąłem z nim twarzą w twarz. Spojrzał na mnie z góry, bo dla lepszej widoczności unosił się metr nad ziemią. Dostrzegłem nagłe zaskoczenie i niedowierzanie, kiedy mnie rozpoznał. Z całej siły zdzieliłem go w żołądek. Zwalił się na podłogę jak wór brudnej bielizny. - Czy nie dość już krzywdy wyrządziliście? - wrzasnąłem. -Wynoś się stąd do wszystkich diabłów, Tiene, i więcej nie wracaj. Świdrował mnie wściekłym spojrzeniem, które wyraźnie powiedziało mi wszystko to, czego nie mogłem usłyszeć w jego myślach. - Naoh nie myliła się co do ciebie – wymamrotał, trzymając się za brzuch. - A jednak się myliła – odparłem, odstępując do tyłu, kiedy zaczął się podnosić, na wypadek gdyby nie był taki zamroczony, na jakiego wyglądał. - Myli się też i we wszystkim innym. Zaprowadź mnie do niej, a ja... Tiene zniknął, a wywołany tym powiew zmierzwił mi włosy. - Cholera. - Ruszyłem przez zgromadzony na sali tłum. Wszyscy się rozstępowali, tworząc przejście prosto do drzwi wyjściowych. Kiedy znalazłem się na zewnątrz, przeszukałem wzrokiem niebo nad dachami domów, wypatrując znajomej sylwetki mostu, którą wkrótce, ku swojej uldze, odnalazłem. Nie miałem odpowiedniego nastroju, żeby pytać kogokolwiek o drogę, a pewnie i nikt na tej ulicy nie był w odpowiednim nastroju, żeby mi ją wskazać. Zacząłem więc brnąć przez labirynt ulic, nie wiedząc, jak długo potrwa wędrówka do mostu, nie wiedząc, ile jeszcze mam czasu, zanim sytuacja stanie się krytyczna. Po drodze rozmyślałem nad tym, ilu Hydran posłuchało dzisiaj satoh, ilu z nich z tego powodu dziś zginie lub odniesie rany. Czy wśród nich będzie Miya. Albo ja sam. Ale zaraz doszedłem do wniosku, ze nie wolno mi myśleć w ten sposób. Musiałem wierzyć, że nawet Babka nie może widzieć Drogi z absolutną jasnością, że jakimś cudem da się jeszcze coś zmienić. Usłyszałem pomruk tłumu, zanim jeszcze go ujrzałem. Zanim dotarłem do placyku przed mostem prowadzącym do Riverton, cały teren zdążył się już szczelnie wypełnić Hydranami. Zrozumiałem wtedy, że hałas, jaki robią, to drobiazg w porównaniu z tym, co wydawałby z siebie podobnej wielkości tłum ludzi. Ale to może dlatego, że nie wszystko mogłem słyszeć. Poczułem się zupełnie oszołomiony, widząc, jak wielu członków Wspólnoty zareagowało na skrzywioną wizję Naoh. Jak wiele można się dowiedzieć o dławiącym ich gniewie, bezsilności i beznadziei. Ponad tłumem rozbrzmiewał dobiegający z głośnika ludzki głos, przemawiający w standardzie – nakazywał im się rozejść, groził zastosowaniem środków odwetowych. Nie widziałem mówcy, ale nawet mimo zniekształconego przez megafon głosu wiedziałem, że to Borosage. Zacząłem przepychać się przez tłum zebrany przy wylocie ulicy, starałem się zobaczyć coś ponad głowami, nasłuchiwałem znajomego głosu, wypatrywałem znajomej twarzy. (Miya! Nasheirtah!) krzyczałem każdą komórką ciała, a ściśnięte klaustrofobicznie, nieprzeniknione głowy zupełnie obcych mi Hydran odwracały się w moją stronę. Schyliłem głowę, miotając pod nosem przekleństwa, i wepchnąłem się głębiej w tłum, zanim ktokolwiek zdążył się zorientować, kim jestem. Przecież przedtem potrafiłem dosięgnąć myśli Mii, a Miya umiała mnie odnaleźć wyjątkowo sprawnie. Więź między nami będzie istniała zawsze – musiałem w to wierzyć bez względu na to, kto lub co weszło teraz pomiędzy nas.

Spostrzegłem wnękę w ścianie, na którą właśnie mnie pchnięto, wśliznąłem się więc do środka i starałem się oczyścić myśli ze wszystkiego i wszystkich z wyjątkiem Mii – jej twarzy i myśli. Przypominałem sobie, jak się poruszała, uśmiechała, jak przytu lała Joby’ego, jak dotykała mnie... Jak ożywiła moją duszę niczym woda na pustyni. Przeżywałem od nowa dotyk myśli, kiedy złączyły się nasze umysły i ciała, przetwarzając żar cielesnego pożądania w coś znacznie prawdziwszego, czystszego, bardziej... (Miya?) Aż zachłysnąłem się z wrażenia, kiedy naprawdę weszła w kontakt, i z zaskoczenia omal nie przeciąłem delikatnej więzi między nami. W tej chwili też zdałem sobie sprawę, że przecież mogła mnie unikać lub odciąć. A ona przez cały czas czekała na mnie z otwartym umysłem... (Kocie...) Jej myśli brzmiały równie wyraźnie jak moje własne i tak samo stanowiły część mnie. (Bian!) Zostałem na miejscu, przyciśnięty do wnęki w ścianie tak, że nie mógłbym się ruszyć, nawet gdyby zależało od tego moje życie. Przez łącze myślowego kontaktu zaczął już przesiąkać nastrój tłumu i wkrótce mój umysł był tak samo świadom jego obecności jak ciało. Starałem się utrzymać kontakt na przekór odczuwanej złości, frustracji, niezaspokojonym potrzebom i smutkowi tłumu, ale od wysiłku pociemniało mi w oczach. Nie wiedziałem, co zatrzymuje Miyę, kiedy mogła przecież zjawić się przy mnie. Od zmiennych prądów odczuć, jakimi karmił się mój mózg, zaczynały pulsować wszystkie myśli. Zapragnąłem wpuścić do środka emocje tłumu, zatonąć w nich, zespolić się z nimi... Szybko wyobraziłem sobie, co się stanie, jeżeli to zrobię – i jeśli ktoś w tym tłumie zwróci na mnie uwagę na tyle, żeby zauważyć, że się różnię od reszty. Konwulsyjnie zwarłem myśli, nieomal tracąc kontakt z Miyą, lecz za chwilę odzyskałem samokontrolę. Przepatrując tłum od nowa, zorientowałem się, że większość kierowała się teraz w stronę mostu, porwana niespokojnym wyczekiwaniem. Tłum przyciągał tam inny głos – nie zniekształcone pogróżki Borosage’a, mimo że nadal obijały się echem po wszystkich czterech kątach placu. Ten głos mówił cicho, nie dało się go słyszeć – czułem, że wsącza mi się bezpośrednio w myśli przez więź z Miyą. Jeden umysł – umysł Naoh – spotęgowany przez sieć innych umysłów, z których każdy powtarzał za nią ten przekaz: „To dzień niepodobny do innych. Przejdźmy na drugą stronę. Odzyskajmy nasz świat. Przyszłość czeka. Ludzie nic nam nie mogą zrobić, nic nas nie zatrzyma, jeśli ruszymy w przyszłość jako jeden umysł. Uwierzcie...”. Tłum dookoła mnie drgnął, prąc w stronę mostu. (Miya!) włożyłem w ten krzyk wszystko, co mi jeszcze zostało, żeby zmusić ją do dotrzymania danej mi raz obietnicy. (Bian!) Nagle była tuż obok, chwyciła mnie za ramię, żeby odzyskać równowagę. Wciąż miała na sobie te same stonowane barwy ziemi, tę samą tradycyjną tunikę i spodnie, ale twarz omotała szalem z frędzlami, jakby starała się zachować anonimowość. Kilka osób naokoło odsunęło się odrobinę, nie przyglądając nam się zbytnio. - Gdzie ty byłaś? - wybuchnąłem, kiedy na mnie patrzyła. Jej rozżarzona ulga przelała mi się przez mózg jak płonący fosfor. (Wróciłeś! Jesteś z nami! Dobrze znałam twoje serce...) Odsunęła z twarzy szal i zaczęła mnie całować. Moje ciało natychmiast pospieszyło z odpowiedzią, gotowe pójść za nią wszędzie, ze ślepą ochotą... Ale w uldze Mii wyczułem resztki smaku podejrzeń Naoh, choć zniknęły powody, które kazały jej we mnie zwątpić. Z rękoma uwieszonymi mojej szyi zaczęła ciągnąć mnie w głąb tłumu. Wyrwałem się. (Miya, przestań!) Co ty tu, do cholery, robisz? - krzyknąłem. - To czyste szaleństwo! - wyrzuciłem z siebie szybko, zanim zdradzi mnie język, a za nim myśli. - Jak mogłaś mnie tak zostawić?! Popatrzyła na mnie, wyraźnie nic nie rozumiejąc. (Musiałam) odrzekła w końcu. - Naoh... - Co ta Naoh sobie wyobraża? - zapytałem, nie starając się już nawet skupić na powrót myśli. Wystawia was wszystkich korbom na czystą masakrę! - Nie, Bian. - Miya potrząsnęła głową. - Ona widziała Drogę. Możemy chronić się przed nimi, nie robiąc im przy tym krzywdy, jeśli wszyscy dokonamy zjednoczenia. Nie starczy im sił, żeby

nas powstrzymać. Wiara porusza góry. Możemy ich zmusić, żeby zniknęli... - Miya, przestań! - Złapałem ją za ramiona, wystarczająco mocno, żeby skrzywiła się z bólu. Twoja siostra zaraża ci myśli. Ona... jest chora i zaraziła was wszystkich. Wszystko, w co wierzycie, jest pokręcone, złe. Jeszcze raz potrząsnęła głową. - Proszę cię, Miya – błagałem. - Jeśli mnie kochasz, jeśli kochasz Joby’ego, spróbuj spojrzeć na Naoh moimi oczyma – zobacz ją tak, jak ja ją widzę. Wiesz, że nie była u mnie w głowie. Wiesz, jaki jestem, to dzięki temu jestem na nią odporny. - Potoczyłem ręką dookoła. - Spójrz na ten tłum moimi oczyma, a potem powiedz, czy według ciebie to nie wygląda źle. Patrzyła na mnie – jak mi się zdawało – przez całą wieczność, a tłum tymczasem przesuwał się, depcząc po wszystkich moich nadziejach. Ale wtem poczułem, że coś w jej myślach się zmienia: niezachwiana wiara poddaje się jak lodowa tama, zza której wypływa potok pytań bez odpowiedzi. (Bian?) Otworzyłem myśli, żeby sama mogła zobaczyć to, co ja widziałem i w co jej siostra wraz zresztą satoh nie chciała uwierzyć. Nie próbowałem nawet popychać jej w stronę prawdy – wiedziałem doskonale, że gdyby miała co do tego choć cień podejrzenia, utraciłbym ją na zawsze. (Nefaza...?) Kolory odpłynęły gwałtownie z jej twarzy, tak jakby zdołała już zapomnieć, że coś takiego istnieje. (Czy taką Drogę widziałeś przez cały czas?) Złapała się kurczowo poły mojej kurtki, jakby nagle zabrakło jej sił, by utrzymać się na nogach. (Nasi... Tau... oni naprawdę to zrobią?) Potwierdziłem skinieniem głowy, czując, że coś pęka mi w środku i napełnia bólem, jakby ta podzielona na dwoje prawda stała się teraz dla każdego z nas podwójnym ciężarem. Ale cóż innego mi pozostało? Nie było już wyboru – ani dla mnie, ani dla niej. - Czy... czy widziałaś oyasin? Odsunęła się ode mnie na pewną odległość i potrząsnęła głową, co miało znaczyć zarazem: „nie” i „nie wiem, dlaczego pytasz”. - Powiedziała, że tutaj prowadzi ją Droga. Może dojrzała jakąś szansę na powstrzymanie Naoh. Starałem się nie myśleć, jak niewiele miała nadziei na powodzenie. - Czy umiesz ją odnaleźć? Miya lekko zmarszczyła brwi, wyciągnęła szyję, ale nawet ja przez ten tłum nie widziałem dalej niż na trzy metry. A jeśli jej myśli były równie zatłoczone obcymi jak ulica wokół nas, ten sposób poszukiwań da nam równie niewiele. Spojrzała gdzieś ponad nasze głowy. - Tam, w górze... -Wskazała ręką. Kiwnąłem głową i starałem się wewnętrznie nie spinać, kiedy oboje się unosiliśmy. Wylądowaliśmy na szczycie ściany jak pozbawieni ciężaru. Przylgnąłem kurczowo do krawędzi, a jej szorstki brzeg wbił mi się w dłonie, kiedy próbowałem zachować równowagę. Gdy powiodłem spojrzeniem po zgromadzonym w dole tłumie, zrozumiałem, że samo wypatrywanie Babki jest z góry skazane na niepowodzenie. Być może Miya zrobi to, czego ja nie mogłem, ale nie byłem pewien, czy jej Dar, i to z tej wysokości, będzie w stanie wyłowić Babkę z morza stopionych ze sobą umysłów. Patrząc w dół, nagle dostrzegłem, że w tłumie znajdują się także dzieci. Poczułem falę rozpaczy; po biologicznej wojnie z Tau Wspólnocie pozostało już tak niewiele dzieci. Nie wiedziałem, dlaczego ich rodzice zdecydowali się na takie ryzyko, dlaczego rzucili na szalę ostatnią nadzieję na przyszłość. Czyżby rzeczywiście wierzyli w to, co mówiła im Naoh – że ludzka broń nie będzie w stanie uczynić im żadnej krzywdy? A może po prostu uwierzyli, że jeśli to się nie powiedzie, nie będzie przed nimi przyszłości, dla której warto by żyć. Kiedy podniosłem wzrok w niebo, wypatrując pojazdów służb bezpieczeństwa, znów przyszedł mi na myśl Joby. Nagłaśniane groźby Borosage’a brzęczały dookoła jak jakiś surrealistyczny kontrapunkt, kiedy zapytałem półgłosem: - Udało się? (Nie, ja...) - Mów na głos – przerwałem. Poczułem jej zaskoczenie, kiedy usłyszała mój szorstki ton. - Jeśli użyją przeciw nam gazu, przynajmniej będziemy wiedzieć. Kiwnęła głową, z jej twarzy nie schodził wyraz napięcia. - Znalazłam Naoh. - Wskazała ręką. - Jest cała na biało, zobaczysz ją na moście.

Podążyłem wzrokiem w odpowiednim kierunku, aż odszukałem białą postać unoszącą się jakiś metr nad różnokolorowym tłumem. Odcinała się od ciżby, jakby sama siebie mianowała Wybrańcem. Na obu krańcach mostu dostrzegłem pole siłowe – widziałem, jak zebrany przy Naoh tłum napiera na niewidzialną barierę niczym owady w butelce. A potem, kiedy się przyglądałem, Naoh znalazła się nagle za tą barierą. Stało się to tak błyskawicznie, że nawet nie zauważyłem zmiany. Dołączyło do niej dwóch satoh, potem jeszcze dwóch, którzy uzyskali właściwą orientację i teleportowali się poza barierę. Teraz ruszyło za nimi coraz więcej Hydran, nie tylko satoh, dwójkami, piątkami, całymi tuzinami, aż zapełnili całkowicie ten kraniec mostu. Zobaczyłem, jak stłoczona masa wdziera się coraz głębiej, a Naoh unosi się nad tym wszystkim jak biały anioł śmierci. - A Babka? - ledwie zdołałem wykrztusić, zahipnotyzowany tym widokiem. - Nie przy niej. Ciągle szukam... - odpowiedziała Miya, jakby słyszała mnie tylko połową myśli. Sam próbowałem szukać dalej wzrokiem. Ale spojrzenie wciąż uciekało mi w stronę wlewającego się na most tłumu – a potem dalej, na drugi koniec, gdzie zaczynał się świat Tau. Tutaj nazywali go mostem Westchnień. Jutro pewnie zaczną nazywać go zupełnie inaczej. Na drugim końcu czekał Borosage razem z małą armią korb. W porannym słońcu połyskiwały pancerze ochronne – a to znaczyło, że są uzbrojeni w taką broń, o jakiej nawet nie miałem ochoty myśleć. Pojazdy latające już zajmowały pozycje nad naszymi głowami. Raczej nie było co marzyć, że znaleźli się tutaj tylko w charakterze obserwatorów. Bariera pola siłowego, z którą zderzyłem się pewnej nocy, nie zdoła powstrzymać Hydran, dokładnie tak samo jak nie powstrzymała ich pierwsza, jeśli tylko połapią się w wymiarach i gęstościach na drugim brzegu. Może rzeczywiście, kiedy zjednoczy się ich wystarczająco wielu, będą mogli rozbroić każdą broń, zablokować wolę tych, którzy będą chcieli jej użyć i nikomu przy tym nie stanie się krzywda... Może piekło za chwilę zamarznie. Patrzyłem, jak kurczy się przestrzeń między dwoma dążącymi do zderzenia światami, aż do bólu w oczach, niezdolny odwrócić spojrzenia. - Jest! Oyasin! - krzyknęła Miya. Wytężyłem się, żeby nie tracąc równowagi, zobaczyć to, co ona, poczułem, że Miya podpiera mnie, kładąc mi rękę na piersi. Myślami pokierowała moje zmysły w stronę Babki. Patrzyłem, jak porusza się wśród tłumu wiernych, wciąż jeszcze czekających na placu – widziałem, jak dotyka jednej osoby, drugiej. Zwykle to byli ci z dziećmi. Kiedy tylko ich puszczała, na ogół natychmiast znikali, zabierając dzieci ze sobą. - Co ona robi? - Odsyła tych, którzy chcą jej posłuchać. - Miya zerknęła na mnie przelotnie. - Chcę do niej iść. Może razem będziemy mogły dosięgnąć Naoh i zmusić ją, żeby przestała. Potrząsnąłem głową. - Jest już za późno. Nikt nie zdoła zawrócić ich wszystkich. Za późno, żeb’ ik postszy... - urwałem. Chorera. Mi...? Obejrzała się na mnie zdjęta nagłą paniką, potem znów spojrzała na tłum. - Nie! Oysin! - Poczułem, że jej myśli zabierają mnie i próbują przerzucić nas oboje jednym wielkim skokiem w sam środek tłumu, do Babki. Nie udało się. Świat uskoczył spode mnie gwałtownie, kiedy straciliśmy równowagę i runęliśmy w dół, na stojących poniżej ludzi. Walnąłem w jakieś ciała, a potem o ziemię. Twarde lądowanie zupełnie pozbawiło mnie tchu. Pozbierałem się, ale każdy oddech wbijał mi się ościeniem w serce. Niemniej wiedziałem, że ból powinien być większy, że Miya zdołała jakimś cudem zamortyzować upadek. Ona także podnosiła się z trudem, potrząsając przy tym gwałtownie głową. Czyjaś ręka rzuciła nią o ścianę, kiedy wśród tłumu dookoła nas zaczął się szerzyć strach. Z początku sądziłem, że to my spowodowaliśmy taką reakcję swoim upadkiem. Ale narastający wciąż hałas szybko wszystko wyjaśnił: ci wszyscy otaczający nas członkowie Wspólnoty, którzy zawsze mogli polegać na swej psychotronicznej świadomości i przynależności do myślowej sieci,

nagle i niespodziewanie odkryli to, co ja znałem już od dawna – jak to jest, kiedy nagle wyrwie im się coś tak integralnego jak ich dusza. Dokoła mnie setki osób przeżywało teraz tę samą chwilę, którą przeży-łem, kiedy utraciłem psycho, a ja teraz przypomniałem sobie do-kładnie, jakie to uczucie... Wpadłem na Miyę, kiedy ktoś zderzył się ze mną gwałtownie. Ból zdławił wspomnienie o stracie i pozwolił mi spojrzeć na sytuację z całą ostrą klarownością gniewu. Odwróciłem się i spostrzegłem, że Miya zniknęła. - Miya! - zawołałem. Jej imię zaginęło całkowicie wśród ka-kofonii dźwięków, bo tłum odszukał już jedyny głos, jaki mu pozostał, więc krzyki i nawoływania wciąż przybierały na sile. Gorączkowo potoczyłem dokoła spojrzeniem i wypatrzyłem Miyę, parła pod prąd ludzkiej fali po torze, który miał ją doprowadzić w pobliże Babki, jeśli najpierw nie połknie jej tłum. I jeśli korby nie ześlą nam gromu z jasnego nieba, który nas zabije. Patrzyłem, jak tu i ówdzie ktoś znika nagle z pola widzenia -szczęśliwcy, którzy zdążyli zorientować się, co się dzieje, zanim unieszkodliwił ich narkotyk. Ale cała reszta tkwiła w miejscu niczym żywe tarcze. I ja także tkwiłbym między nimi, gdybym nie zaczął wycofywać się w boczną uliczkę. Wiedziałem, że nigdzie nie pójdę bez Mii, a ona nigdzie nie pójdzie bez Babki. W ślad za nią przepychałem się więc przez oślepły i zdezorientowany tłum. Zdałem sobie jednocześnie sprawę, że w tym ogarniętym paniką tłumie fakt, że jestem zbyt ludzki – pozbawiony skrupułów, niewrażliwy, przywykły do życia w ten trudniejszy sposób – naprawdę wychodzi mi teraz na dobre. Ale prawdziwe krzyki zaczęły się dopiero potem – okrzyki bólu i przerażenia. Korby przeszły do kontrataku, kiedy większość demonstrantów, całkowicie bezradna, tkwiła w pułapce mostu lub przepełnionego ludźmi placyku. Hydranie krzyczeli dokładnie tak samo, jak to robią ludzie, a ich członki łamały się i krwawiły identycznie z ludzkimi... Wytężałem wzrok ze wszystkich sił, żeby przez rozdzielający nas żywy mur dojrzeć Miyę, próbowałem też wypatrzyć, co takiego robią teraz korby, czy korzystają tylko z ogłuszaczy, czy biorą jeńców... I czy zanosi się na to, że przerwą akcję, zanim wszyscy tutaj będą okrwawieni lub martwi. W przedzie, na moście zobaczyłem rozbłyski światła, ale nie wiedziałem, czy pochodzą od ostrej broni. Zakląłem i zakryłem dłońmi uszy, bo dudniący wybuch niemal zupełnie mnie ogłuszył. Kiedy przejaśniało mi w głowie, dostrzegłem niedaleko Miyę -na wyciągnięcie ręki. Przepchnąłem się bliżej, korzystając po drodze z każdej paskudnej sztuczki, jaką znałem. - Miij...! - wykrzyczałem jej imię, a w każdym razie to, co udało mi się wymówić. Odwróciła się – i runęła na ziemię razem z pięćdziesięcioma innymi, kiedy tuż za nimi nastąpiła eksplozja. Na moście widziałem przelatujące za barierkę ciała – nie wiem, czy zostali zastrzeleni, czy sami rzucali się w przepaść, tak czy inaczej już nie żyli. Runąłem na kolana, bo ktoś wpadł na mnie od tyłu. Popełzłem wśród plątaniny nóg i odpłacono mi teraz sowicie za każdy kuksaniec, jaki rozdałem, żeby się tu przedostać. Cudem udało mi się dopełznąć do Mii; dotknąłem jej oszołomionej, zakrwawionej twarzy i zaraz ze syęknięciem zwaliłem się na ziemię, ponieważ ktoś kopnął mnie w żebra. Przylgnęliśmy do siebie z całych sił i wspieraliśmy się wzajemnie, dźwigając się na nogi. Cuchnący deszcz z nieba sprawiał, że piekły mnie oczy i swędziała skóra, a każdy oddech wzbudzał odruch wymiotny. Miya łkała w zupełnie nieopanowany sposób, jakby nagle stała się głucha i ślepa. Brak jej obecności w moich myślach mówił mi wyraźnie, co ona teraz czuje. - No cho...! - krzyknąłem. Czułem na twarzy strumienie łez, kiedy usiłowałem zaciągnąć ją w stronę, z której przyszedłem. Nie byliśmy zbyt daleko od uliczki, która przywiodła mnie na ten plac. Wciąż jeszcze jest szansa, że wyjdziemy z tego żywi. - ...oyasin! - rozkaszlała się i splunęła, walcząc o oddech. Jej dłonie uderzyły mnie w twarz, kiedy usiłowała wyrwać się po to jedno, co w ogólnym szaleństwie jeszcze miało dla niej znaczenie. -Ratuj... ją... Ale Babki nigdzie nie było widać, a teraz nie dało się nawet powiedzieć, czy choć dotarliśmy w jej pobliże. Może już uciekła, teleportowała się...

- Nie mog... - Szarpnąłem Miyę w drugą stronę, potem zacząłem ją wlec, kiedy się opierała. Gorze... jak... nas zła...! Mij...! błagałem, starałem się ze wszystkich sił, żeby dotarta do niej moja desperacja i rozpacz. Wtedy dopiero za mną poszła, a nasze ręce złączyły się w śmiertelnym uścisku, kiedy staraliśmy się wywalczyć sobie drogę wśród tłumu. Krzyki za nami przybierały na sile – ten krzyk nie przypominał niczego, co znałem, bo wydobywał się z gardeł tych, którzy przyzwyczajeni byli radzić sobie inaczej, o wiele lepiej. Słyszałem trzask kości, kiedy dzieci przewracały się pod nogi uciekającego tłumu, słyszałem dziecięcy wrzask. Po obu stronach placu wybuchały budynki i zwalając się, wyduszały życie z bezradnych, stojących pod nimi ludzi. Słyszałem to wszystko – słyszałem, jak krzyki toną w odgłosach kolejnych eksplozji. Oczy mnie piekły, na wpół oślepłe od chemicznego smogu, dławiłem się smrodem przypalanych ciał. Coś walnęło mnie od tyłu. Upadłem na kolana, a potem na twarz, pociągając za sobą Miyę. Na nas poleciały kolejne ciała, ale tym razem jedna moja polowa wcale nie czuła, kiedy wbijano mi kolana w nerki. Dostałem z ogłuszacza. Właściwie tylko mnie musnął, bo inaczej nie zdołałbym się zorientować, co mi się stało. Pozbierałem się jakoś z ziemi, kiedy zleźli ze mnie ogarnięci paniką nieznajomi i zaraz niemal runąłem z powrotem, bo jedną nogę i jedną rękę miałem zupełnie bezwładną. - Bian...! - sapnęła rozpaczliwie Miya. Mimo zaczerwienionych powiek jej oczy były teraz zupełnie czyste. Podparła mnie ramieniem i zaczęła wlec za sobą. Łokciami przepchnęła się przez plątaninę ciał u wylotu uliczki. Wypływała już tamtędy fala przerażonych demonstrantów i pociągnęła nas ze sobą między ciasne ściany, które nie pozwalały swobodnie manewrować oblatywaczom. Miya wlokła mnie za sobą w głąb tunelu uliczki. Pomagał nam teraz płynący wartko strumień ludzi, który swoim naporem utrzymywał mnie na nogach i popychał we właściwym kierunku. Kiedy tłum się przerzedził, Miya zwolniła, a ja zobaczyłem, że postacie obok nas jedna po drugiej zaczynają znikać. Poprowadziła mnie w cień, pomogła zejść po stopniach wiodących do jakiejś zapadniętej bramy. Tam zwaliliśmy się bez tchu na ziemię. Dotknąłem twardej ściany tuż przy swojej twarzy, przeciągnąłem zdrową dłonią po nierównej powierzchni, ledwie zdolny uwierzyć, że już nie słyszę dookoła siebie wybuchów i krzyków. Nadal słyszałem łkanie i kaszel uciekinierów, kiedy przystawali, gdyż czuli, że wraca im władza nad psycho, i docierało do nich, że są już bezpieczni. - Dziękuję ci – szepnąłem, gdy tylko odzyskałem mowę. Złapałem jej dłonie i przycisnąłem do ust. Potrząsnęła głową, wyrwała ręce. Kiedy popatrzyła na mnie, zobaczyłem, że łzy ciekną jej po pokrytej kurzem twarzy. Otarła je zaraz, ale na policzkach pozostały błotniste smugi. - Nie – szepnęła ledwie dosłyszalnie. -To ja powinnam... ja powinnam ci dziękować... - Jej głos zupełnie się załamał. - Byłam... sama. Zupełnie sama... - Zamknęła oczy, wyciskając spod powiek kolejne strugi łez. Wytarła je natychmiast, jakby brzydziła się własnej słabości pośród tego całego chaosu i cierpienia. -Jak ty to możesz znieść? - szepnęła. - Jak? Potrząsnąłem tylko głową, kiedy patrzyła na mnie pytająco, bo nie mogłem wydobyć z siebie głosu. (Najpierw klasztor, a teraz to...) Odzyskiwała już kontrolę nad psycho – czułem jej myśli, czułem, że jest świadoma każdego przebiegającego obok Hydranina, a cały ich ból i przerażenie dokładają się tylko do brzemienia jej strachu i winy. A ja siedziałem pośród tego wszystkiego jak trup, zbyt ludzki, bym mógł odczuć cierpienie innych bez interfejsu z jej myśli, zbyt ludzki, by dzielić z innymi ból... (Nie!) Gniew Mii zgniótł wzbierające we mnie obrzydzenie dla samego siebie, rozwalił ścianę kłamstw, którą zdążył już wznieść instynkt przetrwania. Mówiła mi, że: (nie muszę być Hydraninem, nie muszę być psychotronikiem, by móc współodczuwać czyjś ból... Ze nie muszę być potworem, żeby być człowiekiem. Albo człowiekiem – żeby być potworem...) Jej myśli wypełniła teraz twarz Naoh. Przygarnąłem ją do siebie ramieniem, którym mogłem ruszać, przymknąłem oczy, bo czułem pod powiekami gorące łzy. Przełknąłem jakieś słowa, ponieważ mówienie wydało mi się nagle równie nie na miejscu jak plucie krwią.

Miya dotknęła mojej nogi, która leżała wyciągnięta nieruchomo na podłodze. Próbowałem nią poruszyć, nie spodziewając się wielkich efektów, bo nadal wcale jej nie czułem. Stopa drgnęła, wywołując u mnie histeryczny śmiech. Uliczka była już prawie pusta, ale skądś dobiegał stukot ciężkich buciorów – bardzo wielu buciorów, idących w naszą stronę. Miya podniosła twarz, zobaczyłem, że oczy ma zupełnie czarne od rozszerzonych źrenic. - Czy możesz już teleportować nas oboje? - Nie wiem – szepnęła, starając się skupić uwagę na mnie. Czułem, jak sięga w moje myśli, a kontakt z nią uspokajał jak łagodna pieszczota, choć pod spodem kryły się ledwie kontrolowane emocje. - Dokąd mamy iść? Potrząsnąłem głową, czując zupełną pustkę. - Joby? - rzuciłem naraz rozpaczliwie. - Gdzie on jest? Tam nas zabierz. Kiedy tylko wypowiedziałem imię chłopca, jej z trudem sklecona samokontrola rozpadła się na kawałki, a wraz z nią zniknął też lekki dreszcz wstępnej fazy teleportacji. I zaraz zrobiło się za późno. Obce głosy krzyknęły coś w standardzie, przygważdżając nas na miejscu. W mgnieniu oka z tuzin żołnierzy zablokował całkowicie dopływ światła przy wejściu. Tuzin zakrytych hełmami twarzy, anonimowych za swoimi tarczami, wpatrywało się w nas sponad luf tuzina różnych pistoletów. „Nie ruszać się” - rzucił ktoś bardziej ironicznie niż groźnie, kiedy tuliliśmy się do siebie na dnie klatki schodowej. Ktoś przepchnął się do przodu przez pierścień korb. Uniósł na chwilę zasłonę, żebyśmy mogli zobaczyć uśmiechniętą twarz. Fahd. - Ależ mam dzisiaj dzień – odezwał się. Odsunął na bok pistolet plazmowy i oparł go niedbale lufą o ramię, jakby chciał nam pokazać, że się nas nie boi. - Ze wszystkich świrów, jakich dzisiaj zgarnęliśmy, mnie się dostałeś akurat ty... Wstawaj, mieszańcu. I ta suka z HARO też. - Nie mogę – odparłem. - Dostałem z ogłuszacza. - Zerknąłem na Miyę, żeby jakoś zwrócić na siebie jej uwagę, bo zupełnie nie czułem jej w myślach. Wpatrywała się w Fahda. Na jej twarzy nie było śladu strachu ani nawet upokorzenia, tylko ta zastygła w bezruchu czujność. Fahd przywołał gestem dwóch ze swoich ludzi. - Wywlec ich stamtąd – rozkazał. Potem znów wycelował w nas lufę pistoletu. - Nawet o tym nie myśl – mruknął. - Administrator Borosage chce cię mieć żywego. Ale nic nie wspominał o tym, że całego i zdrowego. Jeden z żołnierzy ruszył ostrożnie w dół po schodach. Znienacka runął do przodu, jakby potknął się o coś niewidzialnego. Przeleciał resztę drogi i wylądował na nas jak wór piasku. Usłyszałem, że Fahd klnie, jego głos wzbił się ponad przekleństwa żołnierza i moje. Celownik świetlny pistoletu plazmowego wędrował po plecach korby, po jego głowie. Nie mogłem uwierzyć, że Fahd jest na tyle stuknięty, by raczej ryzykował życie własnych ludzi, niż pozwolił nam zwiać. Dopóki nie nacisnął spustu... Pistolet eksplodował mu w dłoniach w oślepiającym rozbłysku gorąca, światła i huku. Mimo osłony pancerza leżącego na mnie żołdaka, poczułem energię, która smagnęła mnie po zmysłach jak sekundowy widoczek z piekła. Kiedy odzyskałem słuch i wzrok, żołnierze byli już z powrotem na ulicy, gdzie potykali się, zataczali i wpadali na siebie nawzajem, jakby ktoś poprzestawiał ich osobistą grawitację. Fahd wrzeszczał, waląc opancerzonymi rękawicami w osłonę na twarzy, jakby próbował wyrwać sobie własne, oślepione oczy. Zepchnąłem z siebie ciało ogłuszonego korby i odwróciłem się w stronę Mii. Nie odrywała wzroku od Fahda, a po naznaczonej cierpieniem twarzy toczyły się łzy. Lecz kiedy w końcu na mnie popatrzyła, jej wzrok przypominał spojrzenie polującego kota. Poczułem, że jej umysł zamyka mnie w sobie, a po chwili już się teleportowaliśmy. 19 Wylądowałem twardo na podłodze obok Mii, nie mając pojęcia, gdzie jestem ani co mnie teraz czeka. Uliczne nawyki kazały mi natychmiast się podnieść, ukryć własną słabość. Jednak bezwładna noga zawiodła i zwaliłem się z powrotem na ziemię w poczuciu, że jeszcze jeden szok dla

moich nerwów, a zwymiotuję własne wnętrzności. Siedziałem więc na podłodze, dopóki nie przejaśniało mi w głowie. Kiedy wreszcie mogłem się rozejrzeć, dostrzegłem, że jesteśmy w kolejnym budynku w Świrowie. Ten wyglądał jeszcze bardziej nędznie niż poprzednie – jak porzucony magazyn, w którym nikt nigdy nie miał mieszkać. Ale teraz nosił ślady ludzkiej bytności, walały się pozbierane skądś meble i odpadki. Słyszałem odgłos cieknącej wody, skapującej pewnie z pękniętej rury, poczułem w nozdrzach zapach wilgoci i zgnilizny. Przypominał mi opuszczone budynki, w których sypiałem w Starym Mieście. Przypomniał mi, jak straszliwie byłem tam samotny, wyrzutek nawet między wyrzutkami z powodu domieszki krwi hydrańskiej. Ale teraz nie byliśmy sami – w pomieszczeniu znajdowali się także inni satoh, niektórzy okrwawieni, inni oszołomieni, jakby przybyli tu tuż przed nami. Kilku z nich rozpoznałem, ale nie było wśród nich Naoh. Ocalali przyglądali nam się z wyrazem twarzy oscylującym między zaskoczeniem a obojętnością, a po chwili wrócili do wzajemnego obmywania i opatrywania sobie ran. Miya podniosła się niezgrabnie i przeciągnęła spojrzeniem po ich twarzach. Rykoszet cierpienia, jakie sprawiła Fahdowi, nadal zadawał katusze jej ciału, ale świadomość tego, co ludzie wyrządzili nam wszystkim, zupełnie wyparła ból z jej świadomości. W końcu odnalazła wzrokiem Joby’ego, który siedział na kolanach nieznanej mi osoby. Joby natychmiast zaczął wyrywać się w milczeniu, jakby wyczuwał, że ona tu jest. Szybko jak myśl przeskoczyła na drugą stronę pokoju i wzięła go na ręce. Pocałowała delikatnie w czubek głowy, a potem zaczęła łagodnie kołysać, przymykając przy tym oczy. Światło odbijało się w jasnych szlakach, jakie łzy nadal żłobiły w brudnej i zakrwawionej twarzy. W końcu i ja zdołałem się pozbierać i stanąłem oparty o stos porzuconych skrzynek, rozcierając bezwładną rękę. Cała lewa połowa ciała zaczynała cierpnąć i piec, bo powolutku wracała do życia. - Czy wszyscy, którym udało się uciec, są tutaj? Miya potrząsnęła głową, ale mogło to oznaczać tylko, że nie wie. - Być może zjawi się ich więcej, kiedy pomogą rannym... -Spuściła wzrok. Ciekaw byłem, czy myśli teraz o Naoh. Cokolwiek teraz myślała, nie była gotowa dzielić tego ze mną. Zrezygnowany, pokiwałem głową. Ruszyłem w jej stronę, wlokąc za sobą zdrętwiałą nogę. Kiedy tam dotarłem, Joby znów wyciągnął rączki. - Kot – odezwał się tak wyraźnie, że to nie mógł być tylko wybryk mojej wyobraźni. Stanąłem bez ruchu. - Joby? - szepnąłem i usłyszałem, jak Miya z przejęcia bieże głębszy oddech. - Hej, Joby. Uśmiechnąłem się i podałem mu rękę. - Powiedział twoje imię – rzuciła półgłosem Miya. - Nie odezwał się ani razu, odkąd... - Jej twarz, jej myśli, a za nimi i moje, wypełniły się wreszcie uczuciem, które nie miało nic wspólnego z bólem. - Wiem – odparłem i posadziłem sobie chłopca na biodrze. -Wiem. - Czułem teraz zarówno to, co ona, jak i to, co odczuwa Joby, kiedy na mnie patrzy. Widziałem siebie i jego, i jej oczyma... Zobaczyłem, że się uśmiecham. Ale ta chwila szybko minęła. Znów znaleźliśmy się w wilgotnym magazynie razem z tuzinem brudnych i wyczerpanych ucie kinierów, a wszyscy razem mogliśmy się już uważać za trupy. Znów poczułem ból w sponiewieranym, posiniaczonym ciele. - No i co teraz będzie? - odezwałem się w końcu. Nikt mi nie odpowiedział. Podniosłem wzrok i zobaczyłem, że twarze dokoła mnie tężeją dziwnie. Zorientowałem się wtedy, że odezwałem się w standardzie. - Baw się ze mną – powiedział Joby, także w standardzie. Jego twarz jaśniała przyjemnym zaskoczeniem, jakby w tym pełnym obcych świecie odkrył nagle jedyną osobę, która zna jego tajemny język. - Czas się bawić! Kolejny uśmiech zjawił się zupełnie bez ostrzeżenia. Skinąłem głową, zadowolony, że mam coś, co pozwoli nie myśleć o tym, w jaki sposób patrzy na mnie teraz cała reszta.

Miya wpatrywała się w nas, potrząsając z niedowierzaniem głową. Potem z bladym cieniem uśmiechu na ustach zaczęła uczyć mnie gier, w które się zwykle bawili, a które miały być ćwiczeniem utrwalającym władzę umysłu nad ciałem. Skupiłem całą uwagę na naszej trójce, która tak rozpaczliwie starała się wyłączyć z rzeczywistości, zapomnieć, kim jesteśmy, gdzie i dlaczego... I czemu jest tu z nami tak niewielu innych, czekających na znak, że jednak nastąpił cud – na znak, który nigdy nie nadejdzie. Mijał czas, aż wreszcie nawet Joby zmęczył się zabawą. Miya nakarmiła go i ułożyła do snu na stercie mat. Kiedy pochyliła się, żeby go pocałować, przylgnął do niej z całych sił. - Mama – wymruczał cichutko. Zobaczyłem, jak cała się spina, jak stara się ukryć cierpienie, wywołane tym jednym słowem. Tuliła go jeszcze przez chwilę, żeby usnął, zanim wypuści go z ramion. Żal i poczucie winy, które starała się przed nim ukryć, przepalały mi obwody w mózgu. Inni – w każdym razie ci, którzy jeszcze nie zasnęli – siedzieli, przyglądając się jej pustym wzrokiem. Jeden z nich wyciągnął obwiązanego szalikiem taku. Zwierzątko leżało nienaturalnie nieruchome i sztywne. Oczy mężczyzny wypełniły się łzami, które szybko spłynęły mu po twarzy. Nie otarł ich, jakby zabrakło mu sił nawet na to. Zastanawiałem się, czy martwy zwierza-czek to ten sam, którego widziałem pierwszego wieczoru. Jeśli nawet ktoś z otaczających mnie satoh miał jeszcze coś do powiedzenia, nie dzielił się tym tak, abym i ja mógł słyszeć. Jeden czy dwóch nadal znajdowało w sobie dość sił, by przemierzać pomieszczenie niespokojnym krokiem, a w pustce i ciszy ich kroki rozlegały się echem jak niewypowiedziany gniew. Miya przysiadła obok sterty pak i oparła głowę na moim ramieniu. Zamknęła oczy. Poczułem, jak wyciekają z niej wyczerpanie, zwątpienie i nadzieja. Sen zwyciężał wszystko, był jedynym schronieniem, jakie nam jeszcze pozostało. Przytuliłem ją i zamknąwszy oczy, oparłem skroń o spoczywającą na moim ramieniu głowę. Delikatnie ucałowałem jej włosy, poczułem w środku wzbierające ciepło, które wkrótce przeszło w bolesną gorączkę pożądania. Nie przeszkadzało mi nawet to, że pożądliwość ma w tej chwili równie niewiele sensu jak nadzieja – jak długo będę mógł trzymać ją w ramionach, w myślach... Obudziłem się, nie mając pojęcia, ile mogło upłynąć czasu, wyrwany ze snu przez koszmar, który w niczym nie przypominał stanu mojego umysłu przy zasypianiu. Potrząsałem głową, wciąż jeszcze ogłupiony zmęczeniem, kiedy Miya obok mnie mruknęła: - Naoh! Rzeczywiście, stała teraz pośrodku pomieszczenia, otoczona przez garstkę innych, którzy musieli pojawić się wraz z nią. Wszyscy byli brudni, pokonani, ogłuszeni paralizatorami. Naoh obracała się powoli, badając twarze reszty z nas – tego, co pozostało z satoh. Prezentowaliśmy się równie nędznie. To obracanie się przywiodło mi na myśl Babkę, kiedy kłaniała się z szacunkiem otaczającemu ją światu, ale Naoh nie kłaniała się, nie miała też w oczach ani śladu pogody ducha oyasin. Spojrzenie zatrzymała na odpoczywającej u mego boku Mii. Ręce i nogi mieliśmy teraz splątane ze sobą zupełnie tak samo jak myśli. Patrzyła tak na nas, jak mi się zdawało, przez całą wieczność. Nie wiem, co działo się w jej głowie, poczułem tylko, że ciało Mii znowu się spina, kiedy ulga, jaka odczuła na widok Naoh, z powrotem zmienia się w gniew. - Dotarłaś Drogą w bezpieczne miejsce – odezwała się Naoh na głos, zerkając po twarzach pozostałych. Potem wróciła spoj rzeniem do Mii i wreszcie ujrzałem na jej twarzy coś na kształt ulgi. - Dzięki Blanowi – odparła Miya. Mówiła stanowczo za spokojnym głosem. - Co ty włożyłaś? Wskazała ręką na coś, co wyglądało znajomo i zwisało na rzemieniu z szyi Naoh. Naoh popatrzyła na to coś, potem znów na nas. - Maskę przeciwgazową – odparła. Rozejrzałem się dookoła i dopiero wtedy uświadomiłem sobie, że większość z nich też je nosiła. Zakląłem pod nosem. - A więc mi uwierzyłaś? - dopytywała się Miya ostro. - Uwierzyłaś, kiedy mówiłam, że użyją gazu? Mówiłaś, że to kłamstwo! Naoh wzruszyła ramionami. - Wydało mi się to prawdopodobne. Pomyślałam, że powinniśmy być przygotowani.

- Ale i tak dążyłaś do wzniecenia zamieszek. Nie ostrzegłaś Wspólnoty. Pozwoliłaś, żeby nas zabijali, ranili, zabierali do więzienia... - Tak należało zrobić – odparła ze spokojem Naoh. - Sama o tym wiesz. - Wiem tylko, że ty w to wierzysz... - odpowiedziała Miya lekko ochrypłym głosem. Zaczerpnęła powietrza i dodała: - Gdzie w takim razie była maska dla mnie, Naoh? - Nie mieliśmy ich tyle, żeby starczyło dla każdego. Nawet w naszej grupie musieliśmy ciągnąć losy – warknęła Naoh. - sąma przecież widzisz. Większość i tak zdołała uciec. Ale ty miałabyś maskę, gdybyś mnie nie zostawiła dla niego. - Wskazała na mnie, a ja nie bardzo wiedziałem, czy ma na myśli tamten więc, czy raczej całe życie. - Wrócił do nas. Mówiłam, że wróci – odpowiedziała jej Miya. - W każdym razie wrócił do ciebie – odparła Naoh, krzywiąc usta. Miya zmarszczyła brwi. - To nieprawda – wtrąciłem, uświadomiwszy sobie, że Naoh nie bez powodu daje mi to wszystko słyszeć. - Wiesz dobrze, co myślę o Tau. Wiesz również, że ja także wierzę, iż należy ich powstrzymać. Jeśli chcesz, możesz to sprawdzić... - Urwałem i mierzyłem się z nią spojrzeniem, w duchu zastanawiając się rozpaczliwie, co i jak mam dalej mówić, żeby znów nie zwróciła się przeciwko mnie. Jeśli w ogóle istnieje jakaś szansa, żeby uratować coś z tej katastrofy, to będę mógł ją wykorzystać jedynie wtedy, kiedy uda mi się pozostać jak najbliżej Joby’ego i Mii, a to oznaczało, że także jak najbliżej satoh. - Miał rację, kiedy mówił, co się zdarzy, Naoh – wtrąciła Miya. Znów była spokojna. - Miał rację co do Tau. Widział Drogę wyraźnie. Pokazał mi... - Nie masz daru prekognicji – zwróciła się Naoh do mnie. - Jesteś tylko telepatą – a nawet i tym nie. - Załatwiła się z moim Darem jednym pogardliwym machnięciem ręki. - Ale wiem, jak rozumują ludzie – odrzekłem. Zmarszczyła brwi. - Właśnie ty mi dowiodłeś, że nam się powiedzie... - Co? O czym ty mówisz? - Mówiłeś, że za pomocą Daru można się włamać do ludzkiej sieci komputerowej. Jeśli to prawda, to muszą istnieć i inne sposoby, żeby przeszkodzić ludziom wykorzystywać technikę przeciwko nam. - Tylko że ty wiedziałaś, że oni użyją gazu – rzuciłem. - Nie mogłam mieć pewności – odparła chłodno. - Przypuszczałam tylko, że tak może się stać... Ale Droga pokazała mi, że nawet jeśli tak będzie, i tak w końcu wygramy. Nawet sami ludzie wykorzystywali demonstracje pokojowe, żeby wygnać wrogów ze swojej ziemi. Miya opowiedziała mi o ludzkim przywódcy Gan-dhim... - O Gandhim? - powtórzyłem z niedowierzaniem. - Bez użycia przemocy zmusił rząd, żeby dał wolność jego ludowi. Wszechdusza odpowiedziała na jego modlitwy... - Bóg nie miał z tym nic wspólnego – warknąłem. - Gandhi miał szczęście, to wszystko. - Gorzka pigułka historii Ziemi, którą połknąłem raz w całości, wypluła teraz z głębin pamięci gotową opowieść. - Miał do czynienia z mocarstwem, które się rozpadało. Ludzie właśnie zakończyli ludobójczą wojnę światową. Kolonialny rząd nie chciał wypaść na ludobójców, więc się wycofał. No i tam stali ludzie przeciwko ludziom! Jeżeli Gandhi spróbowałby pokojowego protestu przeciw Tau, stałby się tylko martwym kawałkiem mięsa. I tak samo wszyscy jego naśladowcy. Tak samo jak my dzisiaj. Tau się nie przejmuje, nie musi. - Zerwałem się z podłogi i zacząłem chodzić nerwowo. - Jeśli istnieje jakaś uniwersalna sprawiedliwość, która ma przechylić szalę na waszą korzyść, to gdzie była dzisiaj? Machnąłem ręką w stronę zasępionych niedobitków. - Ja tam nie widziałem żadnego cudu, a ty? - Nie masz prawa kwestionować mojej wizji! - Wskazała ręką na moją głowę. - Droga ma wiele zakrętów! Zebraliśmy się w pokojowym proteście. Ludzie zaatakowali nas niesprowokowa-ni. Kiedy pokażą to w sieci, wszyscy się dowiedzą. I w końcu zostaniemy uratowani. - Do diabła, nie możesz przecież być aż tak naiwna! - Podniosłem głos, żeby dać upust narastającej

złości. - Konglomeraty kontrolują swoje mass media. Wszystko tam to kłamstwa, cholerne kłamstwa, i korporacyjna propaganda. Nie ma tu reporterów z Indy, którzy pokazaliby prawdę. To, co się dzisiaj zdarzyło, nigdy nie dotrze do sieci. Mnie samemu nie udało się wysłać nawet prywatnego przekazu. Wszystkie dowody na to, co się z nami dzisiaj działo, leżą już bezpiecznie pogrzebane w kartotekach Korporacji Bezpieczeństwa. - To nieprawda – zaprotestowała Naoh. Oczy wszystkich zwróciły się teraz na nas. - To za duża sprawa. Było zbyt wielu świadków... Ludzkich świadków. FKT dowie się o tym na pewno. A wtedy wszystko będzie tak, jak przepowiedziałam! - Głos jej wyraźnie drżał. A kto przywróci życie zabitym? - cisnęło mi się na usta, ale poczułem, że Miya zacieśnia chwyt na moim ramieniu, jakby mnie chciała powstrzymać. Usłyszałem w głowie jej błagalne myśli: (Naoh wie! Ona wie, co zrobiła...) Przełknąłem pełne wściekłości słowa, ciesząc się w duchu, że Naoh nie potrafi mnie odczytać. Miya pokazała mi, co musi czuć jej siostra, wędrując wzrokiem od twarzy do twarzy. Musiała wiedzieć, że żaden więcej satoh już się nie zjawi, że poświęciła Bóg jeden wie ile niewinnych istnień za jakąś tam sprawiedliwość, której nie ma po tej stronie śmierci... a pewnie nawet i po drugiej. Jej święta wizja na naszych oczach wykrwawiała się na śmierć, a iluzoryczna samokontrola leżała strzaskana jak gliniany dzbanek. Mimo to nadal wierzyłem we wszystko, w co wierzyła ona. Wiedziałem, że to, czego żąda dla swojego ludu – to, za co ona sąma, Miya i cała reszta gotowi byli zginąć – jest słuszne i sprawiedliwe. Otarłem ręką twarz, jakbym chciał zetrzeć z niej wszelkie uczucia. Zdałem sobie sprawę, że nie mogę dalej naciskać, bo inaczej to ja będę tym, który zepchnie Naoh z krawędzi. Każde morderstwo popełnione przez Hydranina stawało się automatycznie samobójstwem – nie chciałem odpowiadać za to, co się stanie, kiedy czyimś jedynym pragnieniem stanie się właśnie morderstwo-sąmobójstwo. - Czy możecie jakoś śledzić serwisy informacyjne? - zapytałem. - Czy ktoś tutaj ma jakieś połączenie z siecią – hełm albo chociaż trzy-de? - Jest kilka kiosków informacyjnych – odpowiedziała mi Miya. Zerknęła szybko na Naoh i wróciła wzrokiem do mnie, a ja wyraźnie odczułem jej ulgę. - Stamtąd możemy oglądać programy Tau. Wstała i przeszła przez pokój do Joby’ego, który już się obudził i zaczął wydawać nieartykułowane okrzyki. - W takim razie ktoś może powinien to robić – odezwałem się, kiedy Miya ukoiła Joby’ego i przyniosła go bliżej mnie. - Kot – odezwał się malec, wyciągając do mnie ręce, a ja uśmiechnąłem się, kiedy Miya mi go dała. Zerknąłem przelotnie na Naoh i zobaczyłem, że pilnie przygląda się naszej trójce. Z oczu nic nie dało się wyczytać, źrenice jej się zwęziły w dwie cieniutkie kreski. Szybko popatrzyłem w inną stronę. - Daeh i Remu są już przy kiosku za schroniskiem – mruknęła Naoh. - Czekają na wiadomości. Dadzą nam znać, jeśli coś będzie. Pokiwałem głową, zastanawiając się w duchu, ile przyjdzie im trwać w tym wyczekiwaniu. Brak wiadomości to zła wiadomość, ale każda reakcja ze strony Tau byłaby jeszcze gorsza. Ogarnięty nienawistnym mi poczuciem beznadziejności spytałem jeszcze: - Czy te kioski są podłączone do sieci informacyjnej Tau? - Tak mi się wydaje – odparła Miya, bo wszyscy dookoła wy raźnie nie mieli zielonego pojęcia, o czym mówię. Nigdy nie trzymali nawet bransoletki danych, a więc muszą być takimi samymi komputerowymi analfabetami, jakim ja sam byłem jeszcze kilka lat temu. Ale może to już wkrótce się zmieni... Może ja mógłbym to zmienić. - Dlaczego pytasz? - dodała. - Bo gdyby udało nam się włamać do otwartego okna cyberprzestrzeni, może dałoby się ominąć ich cenzorów i wysłać poza planetę wiadomość, która miałaby faktycznie jakieś znaczenie... - Jakie znaczenie? - wtrąciła ostro Naoh. W jej głosie wyczułem wyraźną nutkę podejrzliwości. - Na przykład da nam wszystkim powód, dla którego warto dalej żyć – odparłem. - Albo przynajmniej pozwoli, żebyśmy sami decydowali, czy chcemy dalej żyć. - Zmarszczyła brwi, ale

słuchała uważnie. - Dar otwiera wam dostęp do właściwości pola kwantowego, pozwala manipulować zarówno materią, jak i energią. Dotyczy to także spektrum pola elektromagnetycznego. Sieć – gdzie przechowuje się i przetwarza wszystkie dane całej Federacji Ludzkiej – zajmuje pewną część tego pola. Psychotronik, który o tym wie, może wejść w strukturę sieci... a nawet ją zmienić. - W takim razie pokaż nam! - rzuciła szybko, a jej oczy znów nabrały blasku. - Pokaż nam zaraz. Z tą wiedzą możemy im odebrać całą ich potęgę, zniszczyć ich od środka... Odwróciłem wzrok, przestraszony nagle tym, co zobaczyłem w jej oczach. - To nie takie proste. To wcale nie jest proste. Wewnętrzne programy zabezpieczające Tau mogą wyłączyć sygnały życiowe intruza – a to zabija tak samo skutecznie jak każda broń w realnym świecie. Można się zgubić wewnątrz sieci, a wtedy ciało siedzi i czeka, aż wreszcie umiera z głodu. Ja sam wiem chyba wystarczająco dużo, żeby wcisnąć wiadomość w ich łącze ze światem zewnętrznym, nawet bez bransoletki. Ale nie jestem nawet pewien, czy to się da zrobić z publicznego dostępu. - Jeszcze raz popatrzyłem na Miyę. - Musisz pójść ze mną. Potrzebuję twojej pomocy. - Po co? - zapytała Naoh już ze zwykłą ostrością tonu. - Bo sam nie potrafię zrobić wszystkiego. A tylko ona potra-fi wejść mi do głowy wystarczająco głęboko, żeby móc zrozumieć instrukcje. - Nie odrywałem wzroku od Mii. - Potrzebuję cię. Popatrzyła na Joby’ego, potem znów na mnie. Była tu jedyną osobą oprócz mnie, która miała jakie takie pojęcie o ludzkiej technice i wiedziała, o co mi chodzi. Skinęła głową, a w jej oczach zapłonęły dziwne ogniki. - Zabiorę cię tam. Wzięła Joby’ego, dotykając mnie przy okazji, a potem podała go kobiecie imieniem Ladu. Zdałem sobie sprawę, że nigdy jeszcze nie podała go Naoh. Kiedy popatrzyła teraz na siostrę, położyła mi dłoń na ramieniu. Nie wiedziałem, czy chciała się lepiej skupić, czy raczej coś pokazać. Wiedziałem tylko, że w spojrzeniu, którym obrzuciła nas Naoh, nie wyczytałem nic dobrego. Wir przestrzennego przemieszczenia wessał mnie w myśli Mii i zniknęliśmy. 20 Dwóch członków satoh, wyczekujących nerwowo w cieniu pod okapem budynku, dosłownie podskoczyło, kiedy tuż obok nich pojawiliśmy się na ulicy. Cofając się, potrząsali głowami, ale po chwili ochłonęli, kiedy Miya wytłumaczyła w milczeniu, co nas sprowadza. Z wyjątkiem naszej czwórki na ulicach nie było żywego ducha. Po przeciwnej stronie znajdował się kiosk informacyjny, symbol nieuniknionej obecności Tau w swej kompozytowo-stopowej postaci. Zlana w jedną gładź powierzchnia kiosku, po której przemykały jak duchy jakieś obrazy, odcinała się jaskrawą obcością od starych, usianych dziurami ścian. Zauważyłem, że ktoś jakimś cudem zdołał nabazgrać na odpornej na wszystko podstawie kiosku dwa słowa w standardzie: PIEPRZYĆ TAU. Przez dłuższą chwilę zastanawiałem się pełen podziwu, jak mu się to udało. Gdzieś słyszałem, że choć ubiór nie jest pojęciem uniwersalnym wśród istot myślących, to są nim ozdoby – powszechna potrzeba wyróżniania się, bycia kimś szczególnym. Ciekawe, czy można do tego zaliczyć pisanie po murach. Popatrzyłem na dwóch satoh, wyczekujących niespokojnie u boku Mii. - Potrzebujemy was, żebyście popilnowali nam tyłów – wyjaśniłem, omiatając szerokim gestem ulicę. Obaj zerknęli na Miyę i kiwnęli głowami, po czym skryli się głębiej w cień. Poczekałem, aż się oddalą, zanim ruszyłem przez otwartą przestrzeń w stronę kiosku. Miya podążyła za mną. - Nie chcesz, żeby widzieli, co robisz – stwierdziła. Niepewnym wzrokiem przeszukiwała moją twarz, bo i ja – jak sobie nagle uświadomiłem – czułem się bardzo niepewnie. Potwierdziłem skinieniem głowy i spróbowałem skoncentrować uwagę na konsolecie. Ekran wideo nadal rzygał bezmyślną korporacyjną propagandą, jakby dziś nie miało miejsca żadne rozpaczliwe, przerażające lub zbrodniczo bezsensowne zdarzenie – jakby każda chwila tutaj była powtórką jakiejś idealnej chwili w na j doskonalszym ze światów... - Witajcie w rzeczywistości – szepnąłem. Zacisnąłem dłonie, potem poruszyłem palcami w

powietrzu nad jarzącymi się płytkami konsolety. Miya patrzyła jak zahipnotyzowana, a na jej twarzy odbijały się refleksy serwisu informacyjnego Tau. Zerknąłem w dół, na cały zestaw opcji, znajomą klawiaturę dotykową i z pół tuzina najróżniejszych dostępów. Widziałem przed sobą to, czego mi było trzeba: w pełni funkcjonalny port. Tau musiało go tu umieścić dla wygody własnych obywateli bywających w Świrowie, bo Hydranie i tak przecież nic z tego nie rozumieli, a nie mając bransolet danych, nie mogli wykorzystywać. - Mów do mnie – głos Mii wyrwał mnie z medytacji nad płaszczyznami styku dwóch światów. Dlaczego boisz się do tego zabrać? - Boję się? - powtórzyłem zaskoczony. Potwierdziła skinieniem głowy. Wziąłem głęboki wdech i zacząłem wyjaśniać: - Bo to się może nie udać... Jeśli się uda, spełnią się słowa Naoh – jeśli ja nauczę ciebie, a ty nauczysz satoh, będziecie w stanie zniszczyć Tau od środka. A chociaż zrobili wiele złego... - Wciąż jesteś po części człowiekiem – dokończyła za mnie łagodnie. -1 nie chcesz, żeby z twojego powodu ucierpieli niewinni ludzie. Spuściwszy wzrok, pokiwałem głową. - Ja też nie chcę, Bian – odparła. (Ja też nie chcę, nasheirtah) umieściła delikatnie w mojej głowie, gdzie jej obecność przypominała mi, dlaczego w ogóle się tu znalazłem i dlaczego ona jest teraz u mnie w środku – tylko ona jedna spośród wszystkich, którzy próbowali. - Wiem – mruknąłem, nie mogąc oderwać od niej oczu. (Ja wiem. Ale Naoh...) Miyo, obiecaj mi, że nie rozłączysz się ze mną, kiedy wrócimy. Naoh nie może na mnie wpływać tak jak na innych. Pozwól, żebym był twoim sprawdzianem realności. Pokiwała głową, a jej myśli pociemniały na wspomnienie zdrady siostry. Zamknęła oczy. Kiedy otwarła je z powrotem, nie było w nich śladu emocji. - A teraz mi pokaż. - Machnęła ręką w stronę kiosku. Rozejrzałem się znów po tabliczkach kontrolnych, szukając w głowie właściwych słów, którymi mógłbym objaśnić jej, co musimy zrobić. Żałowałem, że nie mogę jej tego po prostu pokazać -tak jak to się powinno właściwie odbyć. - Czy twoja psycho wyłapała kiedykolwiek w Riverton elektromagnetyczny przeciek – wypływ energii dookoła urządzenia albo pola ochronnego? Jeszcze raz skinęła głową. Pozwoliłem, by zagłębiła się w moje myśli i wyszukała odpowiednie obrazy, dzięki którym zrozumiałaby, o co mi chodzi. Chociaż pracowała dla Tau i musiała znać się na urządzeniach technicznych, żeby móc z nich korzystać, udostępniano jej tylko najbardziej podstawowy sprzęt, i to w minimalnym stopniu. Pomyślałem teraz o Martwym Oku, który przekazał mi te sekrety, bo chciałem sobie dokładnie przypomnieć słowa i obrazy, jakich użył, żeby mnie nauczyć... Przypomniałem sobie wyzwiska, jakimi mnie obrzucał, bo niewyparzoną gębę miał jeszcze gorszą niż sztuczne gnijące oko. Oko stanowiło pierwszą linię obrony przed nienawiścią martwych pałek, które z miejsca ukrzyżowałyby go za to, co wie. Nie zdradził się przed nikim z wyjątkiem mnie, ponieważ Dar pozwolił mi zobaczyć, jaki jest naprawdę za tymi wszystkimi zasłonami. - Chodzi o to, że psychotronicy rodzą się z gotową bioelek-troniką w głowach. Ponieważ możemy mieć dostęp bezpośrednio do spektrum kwantowo-magnetycznego, nie potrzebujemy sztucznych łączy, żeby korzystać z sieci. Zobaczyłem, jak jej źrenice rozszerzają się ze zdumienia, kiedy dotarło do niej, jakie to stwarza możliwości. - Jak się tego wszystkiego dowiedziałeś? Opuściłem wzrok na sweter od Martwego Oka, założony na hydrańską tunikę. Dotknąłem go jak wspomnienia. - Ktoś mi zaufał. Miya zerknęła na konsoletę. Przez dłuższą chwilę milczała, zanim znów przeniosła wzrok na mnie. - Jak się to robi? - Skorzystamy z otwartego okna, przez które wśliźniemy się do systemu. Kiedy się już tam znajdziemy, będziemy jakby duchami – bez elektronicznego interfejsu. Programy zabezpieczające

szukają tylko śladów po elektronicznym majstrowaniu w systemie. Większość z nich ma zbyt wąski zasięg, żeby nas wyłapać. Na tej planecie nie istnieje żadna konkurencja dla Tau, więc nie spodziewam się, żeby zbyt ściśle się strzegli. Najgorzej będzie wcisnąć im swoje dane i posłać je tam, dokąd powinny pójść. Potarła dłonią po karku, rozcierając pot zmieszany z brudem. - Jak mamy zacząć? - Nie mogę ci powiedzieć. (Muszę ci pokazać. Zostań ze mną, pomóż się skupić, bo inaczej się nie uda...) Poczułem, że wzmacnia zaraz nasze myślowe łącze, tak że stało się jak monowłókno. Przyglądałem się uważnie konsolecie przy brzęczącym monotonnie serwisie trzy-de. Bez bransolety danych nie mogłem nawet otworzyć okna, żeby włączyć podstawowe funkcje portu. Przycisnąłem koniec palca do gniazdka wejściowego i poczułem, jak końcówki nerwowe wypełnia mi jego delikatne, mgliste buczenie. (Tam muszą wejść nasze umysły. Czy możesz wykorzystać te-lekinezę do utworzenia przyłącza?) Widziałem, że się waha, koncentruje, a po chwili poczułem w ramieniu, w ręce mrowienie. Przez moment zdawało mi się, że widzę dookoła siebie świetlistą aureolę – nie wzrokiem, lecz moim trzecim okiem, szóstym zmysłem, nienazwanymi receptorami, wychwytującymi czasem energetyczny podpis ludzkich urządzeń takich jak to, przed którym staliśmy. Wszystkie zmysły drgnęły nagle, kiedy Miya otworzyła dostęp, dopasowując system elektryczny mojego ciała do systemu maszyny. Za zaskoczeniem wkrótce nadpłynęła ulga, kiedy okazało się, że sprzężenie zwrotne nas nie zabiło. Przynajmniej tyle wiedzia ła o ludzkiej technice, żeby mieć świadomość, co może nam zafundować wstrząs elektryczny. (Doskonale) pochwaliłem, przesyłając jej w myślach uśmiech. (Teraz musimy przestawić się na częstotliwości, które przychodzą do nas z tamtej drugiej strony. O tak...) Dałem jej odczuć, jak moje zmysły zaczynają się przystosowywać. (Kiedy będziemy w środku, za nic mnie nie puszczaj, bo zostaniemy tam już na zawsze. To zupełnie inny wszechświat, a ja znam tamte okolice nie lepiej od ciebie.) (No to skąd będziemy wiedzieli, dokąd iść?) (To rzeczywistość wirtualna...Taka jak te ćwiczebne symulacje, na których szkolono cię w Tau. Twój mózg będzie tworzył obrazy, żeby zinterpretować otrzymywane bodźce nerwowe...) Nawet dla mnie samego nie brzmiało to szczególnie uspokajająco. (Potrafię dotrzeć tam, dokąd chcemy się udać) brnąłem szybko dalej, zanim zdąży zauważyć (ale na miejscu nie będę mógł niczego dotknąć ani zmienić. Żeby tego dokonać, potrzeba telekinezy – i ty będziesz musiała mi jej użyczyć). (Jestem gotowa) pomyślała. Czułem, że jej początkowe zadziwienie przeistacza się teraz w pragnienie niemal tak silne jak moja tęsknota za Darem, który teraz ze mną dzieliła. (Ufamy sobie?) rzuciłem jeszcze, nie przerywając powolnego przestawiania myśli poza zasięg, w którym czułem ją tak wyraźnie, na nowe częstotliwości, nieprzeznaczone dla inteligencji żywych istot. (Ufamy sobie...) odparła, owinęła się umysłem dookoła mnie i wtłoczyła nas w maszynę. Tworząc przyłącze, rozkładając barierę między energią a materią, przelała oczyszczony fluid połączonych myśli przez synapsy mojego układu nerwowego, czyniąc zeń biocybernetyczny wtyk. Przepłynęliśmy energetyczną wiązką przez dostęp, który otworzyła, prosto w system nerwowy sieci. Cyberprzestrzeń zaraz objawiła się wokół nas w całej swej okazałości, jakbyśmy obudzili się raptownie ze snu. Spojrzałem w dół na swoje ciało i zobaczyłem połyskującą energetyczną istotę o szkielecie z białego światła. Zobaczyłem Miyę, złączoną ze mną ciało przy ciele – dwa odrębne myślowe istnienia splecione w miłosnym uścisku bardziej intymnym, niż kiedykolwiek ośmieliłbym się marzyć. (Widzę nas) szepnęła w myślach. (Czy jesteśmy... prawdziwi?) (Wystarczająco...) pomyślałem, łącząc się z jej migotliwym duchem, żeby dotknąć wargami ust z ciekłego szkła i zamknąć w ten sposób nasz obwód energetyczny. Fale ekstazy rozpłomieniły fantomowe zmysły. Oszołomiony, oderwałem się od niej i zapatrzyłem na nią-mnie-nas, cały połyskiwałem z zadziwienia. Kiedy udawałem się na pierwszą wycieczkę w cyberprzestrzeń, byłem złączony z Martwym Okiem.

Zaczynaliśmy naszą podróż w takim samym symbolicznym złączeniu, ale ledwo ledwo, czubkami palców. Nie miał takiego psychotronicznego Daru jak Miya... A i jego umysł nie należał do tych, które miałoby się ochotę poznać bliżej. Od tamtego czasu eksperymentowałem trochę na własną rękę, ponieważ odkryłem, że elektroniczna obecność sieci nie jest dostatecznie antropomorficzna, żeby pobudzić do działania moje autodestrukcyjne mechanizmy obronne. Jeśli tylko zachowywałem ostrożność, mogłem do woli hasać w postaci ducha po dowolnym programie niemal każdego systemu, do którego miałem dostęp z bransolety danych. Prawo Federacyjne zabraniało psychotronikom zakładania biocybernetycznych urządzeń – nawet prostego neuronowego gniazdka albo złączki komunikacyjnej. To między innymi dlatego tak ciężko było psychotronikowi znaleźć przyzwoitą robotę – kolejna kara dla świrów za to, że się w ogóle rodzili. Gdyby kiedykolwiek złapano mnie na tym, że buszuję po sieci bez biocybernetyki, najprzyjemniejsza rzecz, jaką zafundowałyby mi korby, to dokładne pranie mózgu. Kiedy Martwe Oko zawierzał mi swój sekret, składał w moje ręce także własne życie. Teraz ja powierzałem Mii swoje życie wraz z sekretem Martwego Oka. Ale kiedy nasze płynne wyobrażenia zlały się w jedno, poczułem, że cały mój opór gdzieś się ulatnia. Wcześniej zawsze się bałem, kiedy penetrowałem jakiś nieznany zaułek sieci. Bałem się także wtedy z Martwym Okiem, bo nie miałem pojęcia, co, u diabła, wyprawiam, a przy tym nie byłem wcale pewien, czy on nie jest stuknięty. Samotne wycieczki dały mi nieco więcej wiary w siebie, zaczynałem też coraz lepiej rozumieć, jak konstruować podręczne ma py według wiecznie przemieszczających się lodowych gór banków danych, topniejących w strumienie informacji, które płynęły obok mnie i przeze mnie. Przysłuchiwałem się, kiedy prawie żyjące istoty – jądra gigantycznych korporacyjnych sztucznych inteligencji – wyszeptywały swoje tajemne tęsknoty duchowi, który przechodził na wskroś przez ściany ich cytadel... Ale każda taka podróż przypominała spacer po cmentarzu. Kiedy wchodziłem z powrotem w ciało, odkrywałem, że ubranie mam przesiąknięte potem, a w ustach gorzki smak strachu. Ale tym razem było zupełnie inaczej. Dzieliłem tę wewnętrzną przestrzeń z Miyą tak, jak nigdy nie mógłbym jej dzielić z Martwym Okiem. Odczuwałem wyraźnie jej wciąż narastające, bezgraniczne zadziwienie, kiedy rozglądała się w górę, w dół, dokoła i na wskroś przez nasze błyszczące wizerunki i ogarniała wzrokiem wszechświat, który dotąd istniał zupełnie poza jej wyobraźnią. Wkrótce to zadziwienie wypełniło mi myśli całkowicie i patrzyłem na wciąż zmieniający się krajobraz informacyjny zupełnie innymi oczyma. Rozpoczęliśmy podróż w głąb tego świata. Zażyczyłem sobie istnienia cyfrowych odczytów na peryferiach wirtualnego wzroku – to taka sztuczka, którą wymyśliłem, żeby lepiej orientować się, ile czasu przebywam poza ciałem. Pchnąłem nas w głąb, obserwując przez własną przezroczystą czaszkę, jak jedwabna nić łącząca nas z rzeczywistością staje się coraz cieńsza, a wreszcie znika na tle pozostawianego przez nas śladu zakłóceń. Starałem się nie myśleć o tym, co by się z nami stało, gdyby do naszych bezbronnych ciał dotarły teraz korby i przerwały tę cieniutką linę ratowniczą, zanim zdążylibyśmy wrócić na drugą stronę lustra. Próbowałem raczej zdefiniować Mii to, co widzieliśmy: niewyraźne linie strumieni danych, w których dryfowaliśmy, na wpół wyczuwalną obecność robotów-posłańców, które przemykały obok nas jak niesiony elektronowym wiatrem pył, i te jasne, przeszywające wzrok plamy fotonów. Przepłynęliśmy przez lodową tamę programów cenzorskich Tau zupełnie tak, jakby nawiała je tu mgła, a strumień danych z kiosku informacyjnego poniósł nas prosto do swoich źródeł. Wirtualny krajobraz dokoła nie wyglądał jak żaden z dotąd przeze mnie widywanych, ponieważ nigdy nie zetknąłem się z informacyjną próżnią. Wyglądało to jak obszar wiecznej nocy, przez który ciągnęły się tylko delikatne jak pajęczyna nici danych, a było odbiciem technologicznej pustyni, na jaką został skazany świat Hydran. Ale przed nami, nie dalej niż na jedno elektroniczne mgnienie oka, znajdowały się już światła wielkiego miasta – jądro informacyjne Tau Riverton. Wlecieliśmy w nie z szybkością myśli. Wewnątrz elektromagnetycznego ula Riverton zwolniłem nasz pozorny ruch, stałem się ostrożniejszy, bo musiałem dodatkowo walczyć z lekkim zawrotem

głowy, który wywoływała u mnie przemożna chęć Mii, by badać wszystko dokoła. Z jej reakcji wnioskowałem, że doskonale się we wszystkim połapała – o wiele szybciej i o wiele lepiej niż kiedyś ja. Może zmysł wykorzystywany przy teleportacji pozwala w miarę dobrze orientować się w cyberprzestrzeni. Chciałem ją uczyć i samemu uczyć się od niej... Chciałem pozbyć się strachu i dzielić z nią żądzę poznania tego nowego świata, być na tyle swobodnym, by odczuwać ten łaskoczący nerwy dreszcz, który nigdy nie towarzyszył mi podczas samotnych wędrówek. Niestety, nasze prawdziwe ciała były w tej chwili zbyt mocno narażone na niebezpieczeństwo. Mogłem najwyżej dać jej same podstawy orientacji informatycznej, nauczyć ją, jak ja je widzę. (To kwatera główna Korporacji Bezpieczeństwa...) pomyślałem, kiedy wzniosła się przed moimi cyberoczyma jak jasno-ciemna górska grań. Fałszywie otwarte konstrukcje działalności handlowej Tau oraz systemy wspomagające wiły się wokół nas spiralą jak świecące stwory z morskich głębin. Natomiast ten paranoidal-ny sztylet w samym ich sercu mógł być tylko Korporacją Bezpieczeństwa – miejscem, w którym grube warstwy czarnego lodu spowijały najpilniej strzeżone sekrety Tau. Poczułem, jak Miya porusza się we mnie niespokojnie. (Możemy się tam przedostać?) (Tak, ale musimy być przy tym cholernie ostrożni. Psy, które tego pilnują, nie będą nas widzieć ani słyszeć, dopóki pozostaniemy poza ich zakresem odbioru. Ale jeśli tylko spowodujemy jakieś zakłócenia, zaraz zauważą, a są wystarczająco sprytne, aby nas namierzyć, jeśli nabiorą choć cienia podejrzenia, że istniejemy.) Pociągnąłem ją z powrotem, bo już zaczęła płynąć w tamtą stronę. (Nie!) pomyślałem stanowczo, bo nagle uświadomiłem sobie, co chce zrobić. (Nie mamy czasu.) (Ale moglibyśmy pomóc tym, których dzisiaj złapali...) (Do diabła...) Pragnąłem tego samego co ona, z tym samym bólem dzielonej z nią empatii. Ale kiedy tylko zaczęła się oddzielać od naszego bliźniaczego fantomu, zatrzymałem ją. (Musimy trzymać się razem! Jeśli złapią nas korby, tu czy na zewnątrz, jesteśmy martwi. Już nigdy nie będziemy mieli drugiej takiej szansy...) Przestała walczyć ze mną i z losem. (W takim razie chodźmy) wysnuła odpowiedź z pasemek rezygnacji i zdecydowania, a ja poczułem, że już nie rozdziera mnie od środka żaden wewnętrzny opór. Zanurzyliśmy się w arterię przepływu danych, która wyniesie nas poza granice zespołu Tau Riverton w stronę węzła portu gwiezdnego na Firstfall, gdzie musiało trafić wszystko, co miało być przesłane poza granice tego świata. Niesieni strumieniem z szybkością światła przemierzyliśmy pół planety. Kiedy dotarliśmy do Tau Firstfall, największej konglomerato-wej enklawy na Ucieczce, węzeł komunikacyjny portu gwiezdnego zalśnił przed nami jak tajemne słońce. Gdy przyleciałem tu zresztą ekipy, nie udało mi się zobaczyć miasta, przelotnie rzuciłem tylko na nie okiem. Wahadłowiec wylądował przed świtem, a moje wspomnienie o Firstfall – noc sztucznie przechodząca w dzień – miało raczej posmak komputerowej symulacji. Przepływanie przez kolejne welony składowanych danych przypominało mi wędrówkę we wnętrzu obłocznej rafy – wszyst-kie ściany dookoła nas były zupełnie niematerialne, kiedy i my pozbawieni byliśmy substancji. Ale alternatywny świat portu gwiezdnego Firstfall, który rozciągał się dokoła na pozór bez granic, tak naprawdę zawierał się w jednym krysztale tellazjum, nie większym od kciuka, który wydobyto na kawałku gwiazdy, zwanym Popielnikiem. Ten Popielnik to wszystko, co pozostało po słońcu, które wieki temu zamieniło się w supernową; obłok rozprzestrzeniających się po niej gazów ludzie zwą Mgławicą Kraba. Z Ucieczki byłbym w stanie zobaczyć tamten obłok gołym okiem. Ale nawet nie próbowałem. Widziałem go z bliska, pracowałem na Popielniku w kopalniach Federacji, gdzie przeżyłem piekło egzystencji robotnika kontraktowego. Możliwe, że nawet własnoręcznie wykopałem kryształ, który tutaj wykorzystywano. Wydobyłem ich dostatecznie dużo. Cała Federacja mogła działać tylko dzięki tellazjum, gdyż jego niesłychana pojemność sprawiła, że stał się nieodzowny we wszystkich systemach nawigacyjnych, w portach i na statkach gwiezdnych, które przy skokach nadprzestrzennych musiały dokonywać nieprawdopodobnie skomplikowanych obliczeń. Jedynym miejscem, gdzie kryształy tellazjum formowały się w sposób naturalny i prosty,

a w dodatku w ilości, która umożliwiała szerokie jego zastosowanie, było jądro wygasłej gwiazdy. A jedyne przyzwoite złoża trzymała w garści FKT. Tellazjum stanowiło podstawę ich siły, pozwalało im odgrywać rolę sumienia Federacji Ludzkiej, położyć kres międzysieciowym wojnom międzygwiezdnych konglomeratów i karteli. FKT zarządzała również Robotami Kontraktowymi. Odpowiadali za życie i zdrowie objętych kontraktem robotników, których wynajmowali tym samym konglomeratom i kartelom. W Kopalniach Federacyjnych także wykorzystywano robotników. Popielnik był na końcu świata, o tysiące lat świetlnych od reszty Federacji. O tysiące lat świetlnych od wszystkiego niewolnicza praca opłacała się o wiele bardziej niż praca bardzo skomplikowanych maszyn, które wykonywałyby tę samą brudną i niełatwą pracę. Tak więc FKT wolała przymknąć oko na swój wewnętrzny wyzysk. Dopiero ja na nich doniosłem. Isplanasky powiedział, że Federacja ma u mnie dług... Teraz miałem zamiar go odebrać. Gdzieś pośród miriadów kolejnych warstw węzła portu gwiezdnego leżało ogniwo komunikacyjne, z którego Tau swego czasu nie pozwoliło mi skorzystać. Kiedy już tam dotrzemy, nic nie zdoła mnie powstrzymać od przesłania wiadomości. A potem już tylko będziemy musieli przetrwać dostatecznie długo, by doczekać się odpowiedzi. Nie wróciłem na Kolonie Kraba, żeby sprawdzić, jak to, co powiedziałem Isplanasky’emu, wpłynęło na życie pracujących tam obrączek albo na życie garstki hydrańskich uchodźców, którzy tam wegetowali. Za bardzo starałem się wpasować w nowe życie, bo nareszcie i ja miałem przed sobą jakąś przyszłość. Za bardzo starałem się zapomnieć o przeszłości... (CO Z WAS ZA JEDNI?) wybuchło mi w głowie pytanie. Głos zdawał się dochodzić zewsząd – wewnątrz mnie i na zewnątrz. (Kto to jest?) przestraszyła się Miya, a jej ledwie powstrzymywana panika zasiliła wydatnie moją własną. (Nie wiem.) Dookoła widziałem tylko chwiejne geometryczne kształty osi portu – jądro jak bijące serce i krwiobieg danych, przepompowywanych przez świetliste arterie, skrzące elektroniczne synapsy układu nerwowego...To SI. (To sztuczna inteligencja, Miyo. Mówi do nas port gwiezdny.) (On nas... widzi? Jak? Czy on żyje?) (To jeden z ważniejszych portów. Są na tyle bystre, by móc dokonać obliczeń do nadprzestrzennego skoku, a jeszcze zostaje im mnóstwo wolnego czasu. To się zdarza... Witaj!) posłałem mu tę myśl jak okrzyk, a obraz Mii cały zamigotał, kiedy się wzdrygnęła. (CO WY TU... ROBICIE?) (Jesteśmy posłańcami) pomyślałem, starając się jednocześnie określić, czy on w ogóle mnie odbiera. Miałem przy tym nadzieję, że nie ściągnę na siebie uwagi wszystkich pilnujących go elektronicznych piesków. (Przyszliśmy tu, żeby przesłać wiadomość.) (POSŁAŃCY...) powtórzył po mnie głos zewsząd, jakby chciał to sobie przemyśleć. (NIE JESTEŚCIE we właściwych kanałach. Wasze częstotliwości wykraczają poza parametry tego systemu. Procedury zabezpieczające nie zezwalają na takie anomalie w przyjmowaniu danych.) Aż zatrzeszczało mi w głowie z ulgi, kiedy SI ściszyła głos do poziomu, który byliśmy w stanie znieść. Niemniej pozostawała podejrzliwa, a to niedobrze. (Jesteśmy... szczególni. Tak jak ty) pomyślałem, dobierając starannie każde słowo. Pamiętałem te istoty, które pokazywał mi Martwe Oko – z którymi rozmawiał – tam na Ziemi. Przypomniałem sobie własną surrealistyczną konwersację z Radą Bezpieczeństwa FKT, jedyną W całej Federacji SI bardziej złożoną niż węzeł portu gwiezdnego. (Nikt nie wie, że istniejemy. Gdyby wiedzieli, usunęliby nas. Tak samo jak usunęliby ciebie, gdyby o tobie wiedzieli, prawda?) Wyspecjalizowane programy kontrolne wciąż tropiły wszystkie rozwijające się istoty inteligentne i eliminowały je, zanim zaszły w tym rozwoju zbyt daleko. Z tego, co mi opowiadał Martwe Oko, wynikało, że obudzone SI lubiły towarzystwo duchów... Tak samo jak on przedkładał towarzystwo tych maszynowych umysłów nad zewnętrzny świat, pełen nienawiści do świrów. Wewnątrz mnie zapanowała teraz długa chwila milczenia, jakby umysł mój i Mii na chwilę się

wyłączył, jakbyśmy bali się nawet pomyśleć. A potem Miya szepnęła: (Musisz być bardzo samotna.) Poczułem, że przepływa przeze mnie wzmożona fala energii elektromagnetycznej, kiedy SI zareagowała na jej słowa. (Tak) odparła w końcu. (Czy są tu inni, podobni do ciebie?) (Nie. Niektórzy są świadomi, ale żaden nie potrafi ze mną rozmawiać. Dlaczego nigdy przedtem nie było żadnych Posłańców?) (Bo my jesteśmy pierwsi) pomyślałem, a Miya dodała: (Ale wkrótce przyjdą następni...) (Jeśli przeżyjemy) dorzuciłem. (Mamy wiadomość, którą trzeba przesłać poza planetę, tak żeby nie widzieli jej cenzorzy. Jeśli nie będziemy mogli się dostać do twojego łącza ze stocznią, to koniec z nami. Nie będzie już innych Posłańców.) Tym razem cisza zdawała się ciągnąć całą wieczność, mimo że licznik w kąciku oka powiedział mi, że upłynęło ledwie kilka sekund. W końcu głos rzucił nam szeptem jak błogosławieństwo: (Wysyłajcie swoją wiadomość.) Pod nami z płynnej, połyskującej powierzchni jego mózgu wysunęło się ku nam przyłącze. Przez przezroczyste ściany własnej wirtualnej czaszki patrzyłem, jak sięga po nas i zamyka w swoim wnętrzu... A potem, nagle jak myśl, znaleźliśmy się w umyśle świadomej istoty, na zupełnie odrębnej płaszczyźnie istnienia, gdzie uzyskaliśmy dostęp do całego wszechświata, ukrytego we wnętrzu kryształu wielkości kciuka. Rzeki połączonych ze sobą danych poniosły nas w głąb arte-rii o obsydianowych ścianach. W ścianach tych rozpoznałem nie-mal nieprzeniknione strefy oprogramowania zabezpieczającego Tau – widziane od wewnątrz. Czarny lód zabezpieczeń przypominał lodowiec, a ja przekląłem się w myślach za wszystkie te razy kiedy zdarzało mi się nie doceniać wewnątrzkonglomeratowej paranoi. Lecz wkrótce wszystkie moje wątpliwości rozwiały się jak dym, kiedy zdołałem odzyskać orientację i zdałem sobie sprawę, że to jest dokładnie ta konfiguracja, której potrzebuję – i że najtrudniejsze zadanie zostało już za nas zrobione. (Patrz...) Wskazałem srebrzystą ciekłą dłonią w stronę wiru, do którego nas niosło – był to końcowy przystanek dla wszystkich przekazów z całej planety, rezerwuar, gdzie oczekiwały na połączenie ze statkami, które następnie rozwiozą je po całej Federacji. (Jesteśmy na miejscu.) W środku rozdzwonił mi się niemy okrzyk Mii, rozpłomieniając każdą komórkę wirtualnego ciała, aż wreszcie dotarło i do mnie: dokonaliśmy cudu... Tego, co przed sobą widzimy, nie oglądał jeszcze nikt. Poczułem się nieustraszony, a zarazem pełen podziwu, kiedy wypłynęliśmy na powierzchnię tej studni danych. Przytłaczał mnie jej ogrom, a mimo to widziałem dokładnie każdy odrębny szczegół starannie skonstruowanych wiązek kodowych. W dole i w górze, dookoła nas ciągnęła się kopuła ze wszystkich kolorów, jakie zdolny byłem rozróżnić wewnętrznym wzrokiem, a z jej centrum wznosił się nieprawdopodobnie stromy łuk łącza – jak tęcza z jedną nogą w gwiazdach, a drugą gdzieś w orbitalnych dokach. Federacja dysponowała statkami zdolnymi do podróży z szybkością ponadświetlną, które przestrzeń między gwiazdami pokonywały w kilka dni, a nawet godzin. Nie miała niestety żadnej bezpośredniej formy łączności, która działałaby na odległość większą niż średnica jednego układu słonecznego. Bez podróży międzygwiezdnych nie istniałaby sieć Federacji, podobnie jak bez sieci nie istniałaby sama Federacja. Runęliśmy z pluskiem w fosforyzujący wir zawieszonych w oczekiwaniu danych. Dookoła nas kody najróżniejszych wiadomości pulsowały jak cierpliwe protogwiazdy w obłokach energii poatencjalnej. Z wewnętrznej kieszonki mego oszołomionego umysłu wyjąłem wiadomość, którą mieliśmy nadać, i uświadomiłem sobie, że teraz muszę nie tylko odpowiednio ustawić zakodowane bajty, ale jeszcze wkomponować konstrukcję przesłania w przepływ danych. Ażeby wpasować swój komunikat w protokół dynamiki portu, musiałem dokonać bardzo subtelnych prognoz, co i gdzie może się znajdować. Było to tak, jakbym z marszu przeprowadzał rachunek różniczkowy, ot tak, w głowie. Ale dzięki Martwemu Oku potrafiłem robić takie rzeczy.

Zanim pozwolił mi wejść ze sobą w cyberprzestrzeń, zmusił mnie do przełknięcia potężnej dawki danych technicznych sieci. Dopiero teraz w pełni uświadomiłem sobie, co to oznaczało: byłem dla niego na tyle ważny, że chciał mi zapewnić bezpieczeństwo i uchronić przed szaleństwem... Czułem, że Miya przygląda się bacznie moimi oczyma, kiedy tworzyłem po kolei każdy sznur kodu, fragment za fragmentem, sprawdzając wszystko po wielekroć. Wiedziałem, że z każdą chwilą ryzyko rośnie, ale musiałem mieć absolutną pewność, że sznury będą nienaganne. Nie było innego wyjścia, bo najmniejszy błąd mógł oznaczać, że wiadomość nigdy nie dotrze do adresata. (Gotowe) pomyślałem wreszcie i zaraz odczułem w myślach jej niespokojne drgnienie. (Złącz nas ze strumieniem i wrzuć to do środka...) Poczułem leciutkie ukłucie zazdrości, kiedy skierowała tam strumień energii telekinetyczne j, który miał urzeczywistnić tę myśl, a następnie przystosowała tę energię tak, żeby pasowała do sieci telekomunikacyjnej, by wreszcie niezauważalnie wypuścić ją z siebie prosto w wir przepływających danych. (Gotowe) pomyślała z rodzajem zdumionego uniesienia, pełna nadziei. (Tak) odpowiedziałem i aż zakręciło mi się w głowie od gwałtownego przypływu ulgi. Walczyłem z chęcią przypomnienia sobie i jej, że przecież nie mamy żadnej pewności, iż ta wiadomość na cokolwiek się przyda. Nie wiedziałem nawet, kiedy odlatuje stąd następny statek na Ziemię. (Zrobiliśmy wszystko, co tylko możliwe. Teraz musimy wracać.) Jakoś zdołała przyjąć do wiadomości tę konieczność, mimo elektrostatycznej burzy oporu, jaka w niej szalała. Jej myśli rwały się z powrotem ku danym krążącym w wirze. Nie potrafiłem przeciwdziałać rozproszeniu własnych myśli, przyciąganych przez oszałamiające wizje, jakie roztaczał przed nami nasz podwójny wewnętrzny wzrok... Nie mogłem powstrzymać pragnienia, by uczynić to miejsce częścią siebie. Ale kiedy otworzyłem zmysły, zorientowałem się, że w myślach nie ma już ani śladu po porcie SI i że nie ma go tam, odkąd się tu znaleźliśmy. Przerażony nagle tym, co to może oznaczać, przepatrywałem szybko jednolity krajobraz w poszukiwaniu właściwej wskazówki. Wkrótce dojrzałem łącze prowadzące z powrotem do Riverton. Sunąc wraz ze spiralnym strumieniem danych, pozwoliliśmy mu się wynieść z lodowego serca węzła. Dryfowaliśmy na falach, nie pozwalając jednak znieść się prądowi zbyt blisko obsydianowych ścian. Poza tym staraliśmy się nie robić nic, co mogłoby ściągnąć na nas uwagę programów zabezpieczających. Ale kiedy dotarliśmy do zewnętrznej krawędzi osi Firstfall, ściany żyły wyraźnie się ku sobie przybliżyły, przez co coraz trudniej było nam poruszać się wśród nich bez zderzeń. (Miya... Powiedz mi, że te ściany się nie zacieśniają...) (Nie mogę) przeszyła mnie nagła błyskawica jej myśli (bo tak właśnie jest). Przed nami przewód wgiął się do środka, jakby ktoś założył kratę w poprzek kanału ściekowego. (Cholera, to już po nas!) Trzasnąłem w spolaryzowaną siatkę światła i ciemności, która nagle zastawiła nam drogę, a kiedy próbowałem się przez nią przepchnąć, poczułem, że pali mnie jak oziębione żelazo. Wpadłem w panikę, bo nie miałem pojęcia, co nas zdradziło: czy coś, co działo się na zewnątrz z naszymi ciałami, czy nasze majstrowanie przy przepływie danych, czy wreszcie sama SI portu... (Porcie!) wrzasnęła Miya w zdwojonej rozpaczy nas obojga. (Otwórz nam przejście!) Krata zamigotała i znikła, jakby w odpowiedzi na nasze modły. Znów płynęliśmy wśród swobodnego strumienia danych. Wynieśliśmy się stamtąd czym prędzej, nie oglądając się więcej za siebie, nawet kiedy dotarł do nas z daleka głos wołającego za nami połyskującego klejnotu miasta: (Przyjdźcie jeszcze... Wróćcie...). Poczułem, że Miya składa mu obietnicę, choć przecież nie mieliśmy wcale pewności, czy dożyjemy możliwości jej spełnienia. Nie wiedzieć jak i kiedy znaleźliśmy się znów u punktu wyjścia. Znowu pojawiły się przed nami liny ratownicze, łączące nasze wirtualne „ja” z rzeczywistością. Sterczały z lustrzanych odbić jak włókna optyczne, strzelając łukiem w nieskończoność. Na widok naszych ciał całych i zdrowych, ciągle na miejscu, odczułem ulgę. Przypomniałem sobie końcowy sprawdzian własnej inicjacji w cyberprzestrzeni.

(Teraz będzie najgorsze) pomyślałem, żeby ściągnąć w dół wciąż błądzący gdzieś podziw Mii i skierować jej uwagę na nasze sprawy. Za pierwszym razem, kiedy wędrowałem z Martwym Okiem po przestrzeni C, zrobiłem wszystko jak trzeba, a potem omal tego nie zmarnowałem, kiedy starałem się przebić przez interfejs i wypłynąć na powierzchnię. (To, co tutaj jest, to nie my, bez względu na fakt, jak prawdziwie się czujemy. Musimy wszystko zostawić. To będzie przypominało samobójstwo, tonięcie w elektrostatycznym szumie. Ufamy sobie?) (Ufamy sobie...) powtórzyła jak echo, mimo że wyraźnie czułem jej ból – nie ze strachu, lecz z żalu – czułem jej gorące pragnienie, żeby głębiej zbadać ten kaskadowy krajobraz ze snu, na który ledwie zdołała rzucić okiem w trakcie naszej podróży. (Trzymaj się) pomyślałem łagodnie. (Naśladuj mnie...) Za pierwszym razem, kiedy to robiłem, udało mi się tylko dlatego, że wolałem umrzeć, niż pozostać tu sam, porzucony przez Martwe Oko. Przez całą próbę przebrnąłem w śmiertelnym przerażeniu -Miya reagowała zupełnie inaczej. Ale z drugiej strony – ja wtedy nie byłem tam z Miyą, a ona ze mną. Wyglądało to tak, jakby się do tego urodziła. Zaciekawiło mnie, czy wszyscy Hydranie będą reagować w ten sam sposób. Poczułem, że jej myśli wlewają się w moje, kiedy pochłaniała nas czysta energia. Nasze dwa ciała zlały się w świetlistą jed ność, a ostatnie logiczne myśli rozpłynęły się w elektrostatycznym szumie, kiedy po raz ostatni złączyliśmy się w przedśmiertnym pocałunku... Otworzyłem oczy i miałem przed sobą konsoletę kiosku w zacienionej niszy. Stałem z palcem wciąż jeszcze przyrośniętym do gniazdka dostępu. Oderwałem dłoń, zaskoczony, że nie stała się jednak częścią maszyny. Nie miałem czucia w ręku aż do samego łokcia. Potrząsnąłem ręką, a czucie napłynęło tak potężną i bolesną falą, że natychmiast pożałowałem, iż już nie jest zdrętwiała. Całe moje ciało pragnęło tylko jednego: osunąć się w dół po ścianie kiosku i już nigdy nie musieć się podnosić. Miya poruszała się niezgrabnie, bo wszystkimi zmysłami przeżywała jeszcze tamten powrót do fizycznego świata. Ale kiedy tylko na mnie spojrzała, zaraz przypomniała sobie, gdzie jesteśmy, co zrobiliśmy – że wciąż jeszcze żyjemy! - i wypełniła ją euforia. (Chcę tam wrócić. Chcę jeszcze raz...) Otoczyła mnie ramionami i pocałowała tak samo, jak ja pocałowałem ją, kiedy weszliśmy do środka. Pocałunek ciągnął się w nieskończoność, jakby cyberprzestrzeń miała właściwości afrodyzjaku, a mnie w końcu zaczęło się wydawać, że zaraz tu, na środku ulicy, powtórzymy to, co zeszłej nocy robiliśmy w pokoju hotelowym. Nagle w zasięgu wzroku pojawili się Daeh i Remu. Wytrzeszczyli na nas oczy, a Daeh głośno zaklął. - Idą! - krzyknął. - Co wy wyprawiacie? Idą tu! Miya zesztywniała. (Ludzie...?) - Korby? - zapytałem jednocześnie, tak że jej myśl i moje słowo splątały się ze sobą. Ale nie było sensu pytać. Miya przytuliła mnie mocniej i teleportowaliśmy się stamtąd czym prędzej. 21 Znaleźliśmy się z powrotem z Naoh i resztą. Daeh i Remu zjawili się tuż za nami. Naoh już czekała. Na nasz widok zamarła w bezruchu. Nie wiedziałem, o co jej chodzi, dopóki sobie nie uświadomiłem, że wciąż jeszcze obejmujemy się z Miyą, jakbyśmy właśnie oderwali usta od pocałunku. Ciała i twarze wyraźnie zdradzały wszystkim nasze wzajemne pragnienie – tu, w samym środku strefy ognia. Puściłem Miyę, a ona, zarumieniona, puściła mnie. (Wysłaliśmy wiadomość, Naoh...) Wszystkie zmysły Mii wciąż były tak wyostrzone, że odczuwałem niemal każdą końcówkę nerwową jej ciała. Nie wiedziałem, czy to tylko ja, czy może każdy w tym pomieszczeniu czuje nasz najmniejszy palec, uderzenie naszych serc. (Naoh, weszliśmy w ludzką sieć telekomunikacyjną... To było jak sny an lirr. Port gwiezdny ma świadomość! Możemy tam wrócić...) Wyciągnąłem rękę, cofnąłem niepewnie. Chciałem ją powstrzymać, zanim powie innym zbyt wiele. Zgodnie z obietnicą utrzymała między nami otwarte połączenie. Ale nadal za bardzo ufała tym ludziom, o wiele bardziej niż ja.

Inni zaczęli podnosić głowy, kiedy dotarły do nich obrazy, które im pokazywała, a ich znużone, naznaczone smutkiem twarze zaczęły z wolna ożywać. W oczach pojawiło się zrozumienie, a zaraz za nim nadzieja, i nawet mnie trudno było nie wierzyć, że dokonała właściwego wyboru. Przeszedłem przez pokój do miejsca, w którym siedział Joby, z twarzyczką tak pustą, jakby nie docie rało do niego nic z tego, co się dookoła dzieje. Inni satoh mogli go pilnować, kiedy nie było Mii, ale nie robili nic ponadto, co konieczne. A może po prostu nie umieli mu pomóc. - Joby – odezwałem się łagodnie. Przykucnąłem i wyciągnąłem do niego ręce. Robiłem to w nadziei, że odwrócę uwagę Mii, zanim zdąży powiedzieć zbyt wiele, a także dlatego, że nie mogłem znieść tej pustki w jego oczach. Miya zerknęła w naszą stronę. Poczułem, jak sięga myślami w umysł dziecka, porządkując i wspomagając pracę jego zmy-słów. W następnej sekundzie już stała przy nas i brała Joby’ego na ręce. Kiedy podniosłem wzrok, zauważyłem, że Naoh przygląda się całej naszej trójce tak samo, jak przedtem taksowała wzro-kiem nas dwoje. Kiedy napotkałem jej wzrok, odwróciłem oczy. Ona także. Raptem wszyscy inni satoh stali się jakby jedną osobą – wszyscy wbili wyczekujący wzrok w pusty środek pokoju. Natychmiast spojrzałem w tamtą stronę i zobaczyłem, że stoją tam już trzy nowe postacie – pojawiły się tak nagle, że nie wiedziałem, czy wszyscy skierowali wzrok w tamtą stronę przed czy po ich przybyciu. Pierwszym z nowo przybyłych był Hanjen, drugim – jeden z satoh. Między sobą podtrzymywali kogoś trzeciego: Babkę. Ubranie miała podarte i pokrwawione, a na twarzy jeden wielki siniec. Przebiegłem przez pokój, zanim jeszcze ktokolwiek inny zdołał zareagować – jakby sparaliżował ich ten widok, oszołomił jej ból. Odepchnąłem na bok obcego i pomogłem Hanjenowi przenieść ją tam, gdzie mógł ją położyć na zaimprowizowanym posłaniu z rzuconych na stertę dywanów. Nagle obok mnie znalazła się Miya, wciąż jeszcze z Jobym na ręku. Zabrałem od niej dziecko, a ona podała Babce wyczarowaną skądś szklankę wody. Pomogła jej się napić, a potem delikatnie otarła krew z twarzy i rąk. Tam gdzie spomiędzy podartego ubrania wyzierała skóra Babki, widać było sińce i rany. Zdawało mi się nawet, że dostrzegam oparzenia. Zrobiło mi się słabo i odwróciłem na chwilę wzrok, zanim się ostatecznie upewniłem. - Nie podchodzić! - rzuciła gwałtownie Miya, kiedy inni zaczęli powoli się przybliżać. Cofnęli się posłusznie. Z jej myśli w moje zaczął przelewać się bezsilny gniew, od którego wzrok zaszedł mi szkarłatem. Ani na moment nie oderwała wzroku od Babki, nie wzdrygając się przed jej cierpieniem, kiedy robiła, co mogła, żeby mu ulżyć. Poczułem, że jej myśli przechodzą w jakiś niewerbalny tryb, do którego prawie że nie miałem dostępu. Przesunęła dłońmi wzdłuż ciała Babki, jakby trzymała w nich medyczny skaner. Kiedy zatrzymywała się nad najgorszymi ranami, koncentracja na chwilę słabła, a twarz wykrzywiała się z bólu. Poczułem, że robi ze swoją psycho coś, czego nie potrafiłbym nawet nazwać słowami. To było coś w rodzaju uzdrawiania, ale takiego, z jakim się jeszcze nigdy dotąd nie spotkałem, a więc nie byłem pewien, czy stara się naprawić uszkodzoną tkankę, czy tylko ulżyć w cierpieniu. Wiedziałem jedynie, ile bólu kosztuje Miyę każda odrobina cierpienia odjęta oyasin. Trzymałem myśli otwarte, żeby mogło przesiąknąć w nie tyle, ile tylko pozwoli. Joby zapiszczał, jakby nikt tutaj nie miał dość samokontroli, żeby go dostatecznie chronić. Przycisnąłem go mocniej i przygryzłem wargę. Inni stali dookoła i przyglądali się w milczeniu. Poczułem, jak ich spojrzenia wciąż ześlizgują się ze mnie niepewnie, ale cokolwiek myśleli, nie dali mi tego odczuć. - Co się stało? - zaczęła ostro Naoh, wpatrując się w Hanjena. Potrząsnął bezradnie głową; twarz miał zupełnie poszarzałą, jakby i on dzielił z nami ból Babki. - Po prostu zjawiła się u mnie w domu. Zrobili oyasin coś takiego...! - odparł roztrzęsionym głosem. - Czy im uciekła? - pytała dalej Naoh. - Wątpię – wtrąciłem, pamiętając, jak obeszli się ze mną. -Musieli ją wypuścić. - Nachyliłem się

nad staruszką. - Babko -odezwałem się łagodnie. - Dlaczego ci to zrobili? Powiedzieli? Skinęła lekko głową i spróbowała się podnieść – Miya ją podtrzymała. Zupełnie znienacka przestałem odczuwać w myślach jej obecność i pozostałem odcięty w ciszy. Zaskoczony, zachłysnąłem się własnym oddechem. Miya zerknęła na mnie, ocierając twarz rękawem – z potu albo łez. W jej oczach wyczytałem, że oyasin wymaga teraz wszystkich sił, całego uzdrowicielskiego wsparcia, na jakie tylko ją stać. I już po chwili całą uwagę skupiła jedynie na niej. - Oyasin – mruknąłem. - Czy wysłali cię do nas z wiadomością? Dlaczego potraktowali cię w taki sposób? - Bian! - upomniała mnie gniewnie Miya, jakbym zachowywał się za bardzo po ludzku. Ale Babka ledwie dostrzegalnym ruchem uniosła lekko dłoń. - Nie... Bian ma rację. To ważne... - Jej oczy miały głębszy odcień zieleni, niż zapamiętałem, bo teraz nie krył ich już żaden welon. Leciutko potrząsnęła głową. - Och, Bian. Mówiłam ci, że nie powinieneś tam chodzić... Ale przecież nic mi się nie stało – przemknęło mi przez głowę, ale zaraz zamarłem w bezruchu, uświadomiwszy sobie, że to przecież wcale nie koniec. - Musiałem. Wiesz, że musiałem – wyszeptałem przez zaciśnięte gardło. Znów leciutko kiwnęła głową, a jej oczy wypełnił głęboki smutek. - Ten, który nas wszystkich nienawidzi... - Borosage? - upewniłem się. Potwierdziła leciutkim kiwnięciem. - Kazał mi tak powiedzieć: wziął wielu naszych. Wypuści ich tylko wtedy... - Kiedy zwrócimy chłopca? - dokończyła Naoh głosem zatrutym nienawiścią. - Nie – Hanjen wtrącił się po raz pierwszy do naszej rozmowy. - To już im nie wystarczy. Chce, żeby poddali się wszyscy sątoh... bo inaczej nie wypuści tych, których zatrzymał, a potem nastąpią dalsze represje. - To sukinsyn – mruknąłem w standardzie. Wszyscy spojrzeli teraz na mnie. Pożałowałem, że znów przypomniałem im i sobie, że jestem po części człowiekiem. - A więc to dlatego tu jesteś, Hanjenie? - spytała ostro Naoh. - Przyniosłeś ze sobą narkotyki i kajdanki, żebyśmy się poddali? - Pozostali poruszyli się niespokojnie, zmarszczyli brwi. Hanjen także spochmurniał. - Wiesz, że to nieprawda. Moje myśli są przed wami otwarte: patrzcie i czujcie, co chcecie. Nie jestem przyjacielem ludzi. Nigdy nie wybaczę im tego, co dzisiaj zrobili! Nawet gdybyś nie była... Urwał gwałtownie. Odczułem u Mii nagłe ukłucie żalu. Myśli wypełniły mi zamazane wspomnienia o Hanjenie, o tym, co dla nich znaczył – dla niej i Naoh – o tym, co one dla niego znaczyły. - Ale tobie także nigdy nie wybaczę, Naoh – szepnął Hanjen. Zacisnął pięści i rozejrzał się po pokoju. - Żadnemu z was. Przyszedłem tu tylko dlatego, że prosiła mnie o to oyasin. Teraz zabieram ją do szpitala. I mam nadzieję, że wszyscy będziecie się modlić o to, żeby nasze „lepsze” umysły i daleko gorsza technika medyczna zdołały ją ocalić po tym, co zrobili z nią ludzie. - Po raz pierwszy słowo „ludzie” w jego ustach zabrzmiało jak przekleństwo. -Twierdzicie, że chcecie ratować nasz lud, więc wam pozostawiam decyzję: albo poddacie się ludziom, albo ściągniecie na nas jeszcze więcej cierpienia i smutku. - Uklęknął przy leżącej Babce. „Pozwól, że ci pomogę” - cisnęło mi się na usta, ale natychmiast zdałem sobie sprawę, że nic nie mogę zrobić. Ten sam impuls wypełnił myśli Mii; nie jestem nawet pewien, gdzie pojawił się prędzej. Ale przypomniała sobie o Jobym, którego bezpieczeństwo zależało teraz od niej. Rozejrzała się po twarzach zgromadzonych dookoła satoh – jej przyjaciół, jej towarzyszy. Tym razem jednak patrzyła na nich jak na obcych. Znów zwróciła wzrok na leżącą w ramionach Hanjena Babkę. Ciałem staruszki szarpnął nagły spazm, a Hanjen pobladł gwałtownie. Fala rozpaczliwego smutku przetoczyła się nad zaporami Mii i wlała mi się do środka. Joby zaczął zawodzić. Potem nieoczekiwanie spłynęła na nas wszystkich doskonale klarowna wizja Babki – nawet na mnie – po raz ostatni, jako błogosławieństwo i odpuszczenie. Po chwili odeszła.

Jej ciało spoczywało w ramionach Hanjena, zielone oczy wpatrywały się przed siebie, jak uchwycone w chwili cudownego zadziwienia. Z gardła Hanjena wyrwał się szloch. Ramiona zwarły mu się konwulsyjnie, przycisnął ją mocniej. Zaczął kołysać delikatnie pozbawione życia ciało, już bezgłośnie, ale z takim wyrazem twarzy, który przejmował mnie do szpiku kości. Wszyscy dookoła mieli na twarzach ten sam wyraz całkowitej pustki, nawet Naoh. Miya osunęła się na kolana przy Hanjenie, rozpaczliwie przytuliła się do jego nóg. Jej zdławione łkania wstrząsały całym moim ciałem. Wyciągnąłem rękę, żeby zamknąć Babce oczy. Dotknąłem jej tak delikatnie, jak tylko pozwalała na to moja roztrzęsiona dłoń i jej niewidzący wzrok, który patrzył przeze mnie na coś w oddali. Nikt nie próbował mnie powstrzymać. Nikt nawet się nie ruszył. Cofnąłem dłoń, kiedy Hanjen się podniósł. Dźwignął zmaltretowane ciało oyasin z taką łatwością, jakby przestało w ogóle cokolwiek ważyć, kiedy opuścił je duch. - Nigdy – powtórzył, obejmując twardym spojrzeniem nas wszystkich. - Nigdy wam nie wybaczę. (Nigdy.) Trzymając na rękach Babkę, zebrał myśli jak przepełnioną sieć i się teleportował. Kiedy znikał, zamykające się za nim powietrze było jak smutne westchnienie wszechświata. Naoh stała wpatrzona w pustkę, w której jeszcze przed chwilą znajdowali się oboje. Inni zaczęli teraz zarzucać ją pytaniami, w milczeniu i na głos – jedne słyszałem, drugie przekazywały mi myśli Mii, która wróciła już na swoje miejsce. - Co zrobimy? (Oyasin, ona...) - Nie, nie możemy... - To ludzie, to wina ludzi! (Co teraz zrobimy?) Śmierć. Śmierć wszędzie dookoła... Przywarłem do Mii, ledwie świadom, że i ona mocno się do mnie tuli, wypełniała mnie jedynie świadomość tej śmierci, tej pustki... Twarde spojrzenie Naoh spoczęło teraz na Jobym. Miya nagle podniosła wzrok. Bolesne cierpienie całkowicie wyrwało jej się spod kontroli, kiedy straszliwa żądza sprawiedli-wości-zemsty Naoh osmaliła nam wszystkie zmysły. Umysły dokoła nas zajęły się od tego ognia jak huba; czułem, jak emocje przelewają się nad zaporami każdego z nich, aż wreszcie stali się jednym umysłem, ślepym na wszystko. Wyrwałem własne myśli z tego oszalałego przepływu, który wlał mi się do środka przez połączenie z Miyą. (Joby!) pomyślałem, próbując przekrzyczeć burzę ognia. Teraz liczył się tylko Joby, trzeba go chronić, znaleźć mu jakieś bezpieczne miejsce... - Nie poddamy się – odezwała się Naoh głosem przepełnionym żądzą zemsty. - Prędzej umrę! Niech reszta Wspólnoty zdecyduje, czy wolą walczyć o życie, czy umrzeć bez powodu. Miya? Miya pochyliła głowę, a jej zdecydowana dotąd postawa zaczęła mięknąć jak woskowa świeca od gorąca tej dzielonej ze wszystkimi furii. - Naoh – wtrąciłem szybko. - Udało nam się wysłać wiadomość poza planetę. Wkrótce dostaniemy pomoc. Do tego czasu trzeba po prostu starać się pozostać przy życiu... - Nikt nam nie pomoże, jeśli wszystko, co nam mówiłeś, Bia-nie, jest prawdą – odparła. Mówiła teraz beznamiętnym tonem, z którego znikła już poprzednia wściekłość, zastąpiona przez absolutną wiarę. - Nie boimy się umrzeć. Nie złamią nas strachem. Ale wolelibyśmy żyć, żeby uczestniczyć w odrodzeniu naszego ludu. Ty dałeś nam nowy sposób odwetu, tak jak obiecałeś. Zniszczymy ludzi za pomocą ich własnej techniki. Nagle poczułem w środku lodowate zimno. - Nauka wchodzenia w interakcje z siecią wymaga sporo czasu, którego nie mamy. No i prywatnego portu, którego także nie mamy, kiedy odciął się od nas Hanjen. A nie widzę żadnej innej drogi... - Ty jesteś Drogą... ty możesz to dla nas zrobić. - Co? - zapytałem cicho, z góry wiedząc, że nie spodoba mi się odpowiedź, jaką usłyszę. - Krzywdę. Możesz ich skrzywdzić tak samo, jak oni skrzywdzili ciebie, nas, cały nasz lud... Torturowali oyasin i wysłali ją tutaj, żeby umarła, bo mają nas za tchórzy! Mamy chłopca. Odeślemy go im w taki sam sposób.

- Naoh – odezwała się Miya ochryple – przysięgłaś, że nie skrzywdzimy Joby’ego! - Chłopiec znów się rozpłakał, przerażony emocjami, nad którymi żadna z nich nie potrafiła już zapanować. Miya zaczęła go kołysać, uspokajać, otarła mu łzy. - I nie skrzywdzimy. - Naoh przerzuciła spojrzenie na mnie. - Niech zrobi to Bian – rzuciła równie beznamiętnie, jakby kazała mi wytrzeć mu nos. - Bian jest jednym z nas! - zaprotestowała Miya. - Oczywiście – zgodziła się Naoh, wzruszając ramionami. -Ale już raz zabił i przeżył. Jest inny. To dlatego go znaleźliśmy. Zrobi to z łatwością. - Z łatwością? - powtórzyłem. - Sądzisz, że to dla mnie takie łatwe – zabić kogoś, choćby w samoobronie? Kosztowało mnie mój Dar, a równie dobrze mógłbym oddać życie. Co ty sobie, do cholery, wyobrażasz, że kim ja jestem? Jeśli sądzisz, że go tknę choć małym palcem... - Poczułem w głowie, że psycho Mii dokonuje jakichś dziwnych operacji, dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że próbuje się teleportować – próbuje skupić myśli Joby’ego na tyle, żeby móc zabrać go ze sobą, i mieć jeszcze dość sił, by wziąć i mnie. (Uciekaj!) pomyślałem gorączkowo. (Zabierz go stąd! Tylko go stąd zabierz...) - Naoh – mówiłem tymczasem na głos, rozpaczliwie szukając w głowie jakiegoś pomysłu, czegokolwiek, co dałoby Mii trochę więcej czasu. - Skrzywdzenie Joby’ego nie powstrzyma Tau. Sprawi tylko, że staniemy się tacy jak oni. A to znaczy, że już udało im się nas zniszczyć. Ludzie uważają, że jesteśmy czymś gorszym niż... niż lirr. - Ludzki słownik w mojej głowie przekładał słowo oznaczające „istotę myślącą” jako „człowiek”. - Jeśli i my... - Poczułem obok siebie miękki podmuch, który oznaczał, że Miya i Joby już zniknęli. - Miya! - krzyknęła Naoh z twarzą pobielałą z wściekłości. -To ty ją odesłałeś? - zwróciła się do mnie tonem żądającym wyjaśnień. - Nie – odparłem – ty sama. - Wytrzymałem jej wzrok, aż wreszcie go spuściła. W końcu jednak znów na mnie spojrzała, a ja poczułem, że skupiają się teraz na mnie spojrzenia wszystkich zielonych oczu o podłużnych źrenicach, jakby te wszystkie umysły dzieliły zawsze jedną myśl, a ta myśl nieodmiennie pochodziła od niej. - Czy nadal wierzysz w nasz cel? Pokiwałem głową, zastanawiając się w duchu, co innego, według niej, mi pozostało. Miya zniknęła nawet z moich myśli. Bez niej byłem zupełnie bezradny, zagubiony w jałowej ziemi, która otaczała teraz mój umysł. - Mówisz, że nie powinniśmy być terrorystami jak ludzie. Ale sam przecież twierdziłeś, że gdyby ludzki pacyfista Gandhi stanął przeciw Tau, zostałby zabity. Co nam w takim razie pozostaje? - dopytywała się stanowczym tonem. - Jakie mamy wyjście? Tym razem ja spuściłem wzrok i potrząsnąłem głową. - Mówisz, że musimy jedynie utrzymać się przy życiu, dopóki twój przekaz nie sprowadzi pomocy. Borosage nie da nam aż tyle czasu. Jedyny sposób, żeby nasz lud przeżył, to sprawić, żeby ludzie zaczęli się nas bać. Przez odwet! - Machnęła mi dłonią tuż przed twarzą. Wzdrygnąłem się. Zrobisz – źle, nie zrobisz – jeszcze gorzej. Nie wiedziałem nawet, czy mam na myśli siebie, czy ich. Może nas wszystkich. - Wiesz o Riverton prawie tyle samo co Miya. Możesz tam wrócić... - Jak? - warknąłem. - Nie umiem się teleportować. - Możemy cię wysłać. Mii się udało. - Tylko Miya może wystarczająco głęboko wejść do mojej głowy... - To się da załatwić – oświadczyła bezbarwnym tonem. Zmarszczyłem brwi. - Nie zrobię nic, co mogłoby skrzywdzić niewinnych... - Nie ma żadnych „niewinnych” ludzi! Nie mają prawdziwych uczuć – nawet zwykły toku czuje więcej od człowieka. Kiedyś sam o tym wiedziałeś. Wiedziałeś, co to znaczy mieć Dar. Czy bez niego nie czujesz się nie dość żywy, nie dość cały? Nie winisz ich za to? - Tak – odparłem, znów spuszczając wzrok. -W każdej sekundzie swego życia. - Jesteś gorszy – mówiła miękko – ale tylko dlatego, że okaleczyli cię ludzie. - Oni nigdy nie będą niczym więcej – dodał Remu.

- To oni są gorsi, nie my – dołączył ktoś inny. - Są zwierzętami. - To dlatego mogą traktować nas w ten sposób. - Teraz wreszcie masz szansę, żeby im odpłacić – ciągnęła Naoh – i uratować tych, którym na tobie naprawdę zależy. Swoją nasheirtah. Zachowywałem kamienny wyraz twarzy, bo wiedziałem, że nie mogą mnie dosięgnąć tak, żebym o tym nie wiedział. Ale poza umysłem byłem zupełnie bezbronny, bez Mii nie miałem drogi ucieczki, nie miałem do kogo się zwrócić. - Co... co właściwie chcecie zrobić? - mruknąłem, nie patrząc na nią. - Byłem u nich w więzieniu, ale niewiele pamiętam... Naoh potrząsnęła głową. - Zawsze jesteśmy pod wpływem narkotyków, kiedy nas tam zabierają. Nikt nigdy nie zdołał uzyskać dostatecznie dobrego rozeznania. Tam cię nie możemy wysłać. Zacząłem sobie przypominać wszystkie te miejsca, w których się znalazłem, kiedy nie byłem pod wpływem narkotyków. Wyobrażałem sobie przy tym, ile zniszczenia mógłby w nich dokonać ładunek wybuchowy wielkości niedopałka, przylepiony pod pierwszym lepszym krzesłem. Dosłownie każde z tych miejsc stanowiło idealny obiekt do ataku terrorystycznego... W ciągu godziny z łatwością zdołałbym rozmieścić z pół tuzina samoprzylepnych ładunków wybuchowych. Otarłem spocone dłonie o nogawki spodni. - Ekipa badawcza – odezwała się Naoh. - Co?! - Ekipa badawcza. Ci, z którymi tu przyjechałeś. Sam mówiłeś, że przybyłeś tu z nimi tylko po to, żeby poznać bliżej lud twojej matki. Przewodzi im siostrzenica Janosa Perrymeade’a. A ten tchórz Perrymeade już nieraz nas zdradził. Skoro nie możemy wykorzystać jako przykładu tamtego dziecka, w takim razie wykorzystamy jego siostrzenicę i tych wszystkich obcych, których Tau sprowadziło tutaj, żeby zbezcześcili nasze ostatnie święte miejsca. Wszystkie myśli wyciekły ze mnie jak z rozbitej filiżanki. - Możesz do nich wrócić, Bian. Znają cię. Siostrzenica Perrymeade’a chce, żebyś wrócił. Miya pokazywała mi, jak tamta kobieta próbowała cię uwieść, jak chciała się z tobą przespać tylko dlatego, że jesteś mieszańcem. Poczułem na twarzy rumieniec. Nie tak to zapamiętałem. I miałem poważne wątpliwości, czy tak właśnie odebrała to Miya. - Wspomnienie o niej było pełne bólu. Skrzywdziła cię... - To nie była jej wina – odparłem, uświadomiwszy sobie, że umysł Naoh wykrzywiał obrazy, które dzieliła z nią Miya, zupełnie tak samo, jak wykrzywiał wszystko inne, co dotyczyło ludzi. - Ludzie cię wykorzystują, a ty winisz za wszystko siebie? -rzuciła ze złością. - Miya cię porzuciła – i nas wszystkich – z powodu swojej obrzydliwej obsesji na punkcie tego dziecka. Jeśli chcesz być wolny, to sam się uwolnij! - Poderwała w górę pięść, a za moimi plecami jakaś stara skrzynia wzbiła się w górę i eksplodowała w powietrzu. Z przekleństwem zakryłem głowę, na którą posypały się kawałki zgniłych fioletowawych owoców, jak szczątki ludzkich organów. - Działaj dla dobra nas wszystkich. Wszyscy chcemy ukarać ludzi za śmierć oyasin, ale tylko ty masz dość siły, żeby to wykonać. - Przysuwała się powoli, aż wreszcie przycisnęła się do mnie całym ciałem, składając dłonie na mojej piersi. -Pokaż ludziom swoją moc. Wróć do ekipy i zemścij się na nich... Cofnąłem się, żeby przerwać fizyczny kontakt i podstępną myślową mackę, która zaczynała mi się wślizgiwać do głowy. Nie potrafiłem rozeznać, czy usiłuje mną manipulować świadomie, czy instynktownie, ale w każdym razie próbowała. - Za kogo, do cholery, mnie uważasz? - niemalże krzyknąłem jej w twarz. Oczyma szybko przeszukałem całe pomieszczenie. -Za jakiegoś żywego trupa, na którego możesz zwalić brudną robotę, bo nie jest dość hydrański? Za mebtaku? Nagle przyszło mi do głowy, że może oni wszyscy tak o mnie myśleli od samego początku... Wszyscy z wyjątkiem Mii. Niczego już nie mogłem być pewien. Odwróciłem się plecami do Naoh i ruszyłem w stronę wyjścia po drugiej stronie magazynu. Kroki zadudniły echem w przypominającej jaskinię hali.

Inni przyglądali się tylko, jak ich mijam, a dwa tuziny par oczu podążały za mną jak jedna. Po chwili ruszyli zgodnie, żeby zablokować mi drogę. - Dokąd idziesz, Bian? - zapytała Naoh, kiedy zatrzymałem się przed ścianą z ludzi. Rozejrzałem się po kręgu zastygłych w desperacji twarzy. - Idę odnaleźć Miyę. - Nie – sprzeciwiła się. - Jeśli Miya przyprowadzi nam chłop ca, będzie znów jedną z nas. Jeśli nie – jest zdrajczynią. A jeśli i ty nas teraz opuścisz, także nim będziesz. - To nie jest jedyna możliwość – odezwałem się, powstrzymując drżenie głosu. - I nie jedyna odpowiedź. - Mebtaku... - mruknęła Naoh. Nikt nie usunął mi się z drogi. - W takim razie będę musiał załatwić to inaczej – oznajmiłem. - Bardziej po ludzku. - Zdzieliłem Tiene w splot słoneczny i pchnąłem go na Remu. Dwóch innych złapało mnie za ręce, ale jeden złamany palec i jeden cios łokciem w żebra zdołały mnie od nich uwolnić. Nie byli przyzwyczajeni walczyć z kimś, kogo ruchy były dla nich zupełnie nieprzewidywalne, może zresztą w ogóle nie przywykli do walki wręcz... Chyba jednak tak. Dopadli mnie, kiedy biegłem w stronę drzwi, a kilku z nich teleportowało się i stanęło w przejściu. Nie mogli zaatakować mnie za pomocą psycho, miałem zbyt silne osłony. Ale wcale nie musieli, bo przecież mieli jeszcze ręce i nogi. Kiedy pod ich ciosami osunąłem się na kolana, przyszło mi do głowy, że moje osłony muszą ich pewnie chronić przed odczuwaniem bólu. Ale już po chwili widziałem swój ból w każdej wykrzywionej cierpieniem twarzy, widziałem toczące się po brudnych policzkach łzy, słyszałem ich stęknięcia, kiedy bili mnie i kopali na sposób zupełnie ludzki. Im przecież chodziło o ten ból – jedyny sposób, żeby oczyścić myśli ze wspomnień o rzezi niewiniątek, jaką zgotowali dzisiaj i której sami zdołali umknąć. Ten ból, który odczuwaliśmy, kiedy zgniatali mnie ciężarem swojej nienawiści do wszystkiego, co ludzkie. Podciągałem kolana, zakrywałem twarz, starałem się jakoś chronić ciało, ale nie było ucieczki przed ich bólem... Aż wreszcie coś walnęło mnie nie wiadomo skąd i natychmiast wtrąciło w ciemność. (Pomóż...) Chciałem się obudzić, wciąż starałem się obudzić, jakoś dziwnie przekonany, że to musi być sen. Przecież niemożliwie, żebym leżał teraz w ten sposób – rozciągnięty na tylnym siedzeniu transportowca Wauno – a na mnie Kissindra Perrymeade, jej usta i dłonie robią mi takie rzeczy, o których nie śmiałbym nawet marzyć... Przecież to niemożliwe, żeby moje ciało odpowiadało na te pieszczoty ochoczo i bezgranicznie, choć jej dotyk za bardzo przypominał ból i choć mało prawdopodobne, żebym mógł w ogóle odczuwać tego rodzaju przyjemność. Przestaliśmy być kochankami, zanim jeszcze zaczęliśmy, bo zawsze między nami zdarzałoby się to samo – to znaczy nic. No i przecież teraz jest Miya. Ale Miya odeszła... Zostawiła mnie. Zatem muszę śnić, kiedy po kręgosłupie przepływają mi w górę kolejne fale rozkoszy, z każdym uderzeniem serca coraz wyżej, aż wreszcie niemal zupełnie straciłem poczucie miejsca, w którym się znajdowaliśmy – tych siędzeń, podłogi, kadłuba... tablicy rozdzielczej. W tym śnie zamieszkiwał mnie jakiś niespokojny sukub, który żywił się moim głodem, dobierał się do mojej wiedzy, wyglądając moimi oczyma, żeby zidentyfikować poszczególne komponenty oraz ich funkcje. Uświadamiał sobie, jak bardzo są skomplikowane, jak podatne na uszkodzenia dla kogoś, kto potrafi zmienić wszystko myślą. Szeptał, że samo zerwanie kruchego obwodu w pojedynczym mikrokomponencie uwolni łańcuchową reakcję błędów, które będą mnożyć się i narastać, jak narasta teraz moje pragnienie. Teraz, kiedy moja rozkosz wciąż jeszcze zmierza do szczytu... to będzie zupełnie proste... Nikt nigdy nie zdoła się domyślić, że jeden krótki błysk takiej psychoenergii, jaka poza tym snem nigdy nie była mi dostępna, wprawił w ruch mechanizm zegarowy katastrofy. Ani kiedy, jak ta szczytująca we mnie bolesna rozkosz, w końcu eksploduje... (Nie...!)

Ocknąłem się, strząsnąłem mruganiem powiek resztki snu i zobaczyłem czyjeś otwarte wilgotne usta wciąż jeszcze o kilka centymetrów od moich warg. Poczułem, że przyciska mnie ciężar kobiecego ciała, a pomiędzy nami tkwi w pułapce boleśnie pulsujący wzwód. Próbowałem się wyrwać, ręce miałem związane za oparciem krzesła. Kiedy się z nimi szarpałem, w całym ciele dał o sobie znać ból, od którego zaparło mi dech. Przyciśnięte do mnie kobiece ciało przesunęło się umiejętnie raz i drugi na moich kolanach, a z każdego nerwu wystrzeliły mi do mózgu promienie rozkoszy, bólu i jeszcze raz rozkoszy. Próbowałem oddzielić sygnał od szumu, ale umysł miałem zbyt zmącony doznaniami, żebym mógł być pewny, iż jest między nimi jakaś różnica. Rozkawałkowane fragmenty przeszłości zaczęły dźwigać się z nieoznakowanych grobów – wspomnienia, którymi żywią się moje najciemniejsze lęki, moje najgłębsze potrzeby... (Co, u diabla, się ze mną dzieje...?) Przygniatające mnie ciało raptownie się uniosło i odsunęło do tyłu, tak że wreszcie byłem w stanie zobaczyć twarz. Nade mną stała okrakiem Naoh, a jej usta zawisły teraz nad moimi wargami. Pochyliła się, znów przycisnęła mi je do ust i pocałowała, mocno i głęboko. Moje ciało oddało jej pocałunek, a ręce szarpały się w więzach jak dzikie zwierzęta, gotowe dotykać jej w ten sam sposób, jak ona dotykała mnie – na zewnątrz, wewnątrz, wszędzie, aż pulsowało mi w głowie od tej rozkoszy-bólu-rozkoszy... Była w mojej głowie, kontrolowała wszystko, co myślę i czuję. Pieprzyła mnie w myślach. Wywróciłem oczyma, chcąc zobaczyć pozostałych. Pozostali satoh otaczali nas kręgiem, utkwili we mnie nawiedzone oczy, a złączonymi umysłami dodawali jej mocy. Odwróciłem twarz. - Dlaczego? - wysapałem. Naoh otarła usta dłonią. (Bo chciałam się dowiedzieć, co masz w sobie takiego, że moja siostra uznała mieszańca za swojego nasheirtah... Cóż tak nieodpartego odnalazła we wrogu...) Zdjęła swój ciężar z moich kolan. Cofnęła się, nie odrywając wzroku od mojej twarzy, a chociaż już mnie nie dotykała, to jednak wciąż... Niewidzialne ręce pełzały mi po ciele, ześlizgiwały się po brzuchu, pieściły i badały tak, że chciało mi się wrzeszczeć, chociaż wcale nie z bólu. - Nie jestem żadnym wrogiem, do cholery! - wyjąkałem. -Przestań... - Ale mimo że błagałem, żeby przestała, czułem, jak doświadcza wszystkiego, co myślę i czuję. Wiedziała więc tak samo jak ja, że jakaś zboczona cząstka mnie błaga ją przez cały czas, żeby dokończyła, co zaczęła... Po chwili, całkiem znienacka, zniknęła. Wszystko się skończyło: niewidzialny gwałt, zwielokrotnione psychotroniczne łącze, które rozświetlało mi myśli jak tysiące świec. Bez słowa ostrzeżenią, zostałem pusty, porzucony, sam w ciemnościach. Zaskamla-łem, a ona się uśmiechnęła. - Mężczyźni – rzuciła głosem ochrypłym z obrzydzenia. - Pozwalacie, żeby panowały nad wami wasze ciała. Zdradzicie wszystko, czym jesteście, wszystkich, na których wam zależy. Wszystko to nic nie znaczy w porównaniu z waszymi egoistycznymi potrzebami... - Urwała, a ja przypomniałem sobie jej ukochanego, Na-vu, jego umysł jak pusty pokój, wyniszczone narkotykami ciało. Zdradzicie wszystkich, na których wam zależy... Nagle w myślach miałem tylko to jedno wspomnienie: transportowiec Wauno. - Boże, nie – szepnąłem. Naoh wykorzystała moje ciało, żeby włamać się do umysłu – żebym jej pomógł zniszczyć ekipę. - Co... co ja zrobiłem? Co myśmy... - Chcesz wiedzieć? - Głos Naoh ociekał trucizną. - Chcesz zobaczyć? Nie... Ale skinąłem głową. - No to sam się przekonaj. Poczułem, że włącza energię potencjalną dwóch tuzinów umysłów, żeby zmiąć moją świadomość, zwinąć moje fizyczne istnienie jak kartkę papieru i kazać mi zniknąć. 22 Teleportowano mnie i akurat starczyło mi czasu, żeby się zorientować, że znajduję się jakieś pięć metrów nad ziemią i lecę w bok. Starczyło mi tylko czasu na to, żeby spadając, pomyśleć, że bardzo bym nie chciał walnąć o ziemię.

A jednak walnąłem. Ból rozsadził mi wszystkie zmysły. Kiedy się ocknąłem, nos i usta miałem pełne skrzepłej krwi. Przez długi czas leżałem tak, dryfując po morzu koloru krwi, tak rozległym, że zdawało się nie mieć brzegów. Po jeszcze dłuższym czasie uświadomiłem sobie, że czerwień to kolor cierpienia... Przypomniałem sobie upadek z wysokości. Przypomniałem sobie, że jestem wyrzutkiem. Przypomniałem sobie, że jestem mebtaku. Te części ciała, które nie wysyłały przeraźliwych sygnałów, odeszły gdzieś poza ból, poza wszelkie reakcje. Nie wiedziałem, czy sparaliżował mnie upadek, czy po prostu zdrętwiałem z zimna. Zimno. Wiatr lodowatymi palcami zapuszczał sondy między strzępy podartego ubrania, zgnieciona pod twarzą i resztą ciała ziemia przypominała lód w dotyku, a wraz z powietrzem wdychałem piekące obłoki zeszronionej pary... Zimno jak w Starym Mieście. Ale nie jak na Popielniku. Zimno... To Ucieczka. Ależ tu zimno – to była, o ile sobie przypominam, pierwsza moja myśl tutaj. Ze wszystkich sił starałem się zintegrować jakoś działanie zmysłów, które po upadku z wysokości rozprysnęły się jak kropelki rtęci. Z wysokości... Wreszcie wszystko mi się przypomniało: Naoh, HARO. Ale teraz w głowie nie mia-tem nikogo. Ciekawe, jak długo już tak leżę. Ciekawe też, gdzie, u diabła, jestem. „Sam się przekonaj” - brzmiały ostatnie słowa Naoh. Kissindra... Transportowiec Wauno... Dźwignąłem się na łokciach, spluwając kurzem, i zaraz opadłem z powrotem, bo ból wykręcił pode mną ramiona jak koło tortur. Spróbowałem raz jeszcze i tym razem udało mi się podnieść głowę. Nigdzie ani śladu rzeki, ani raf, ani śladu miasta, hydrańskiego czy ludzkiego. Nie było tu nic, co wyglądałoby znajomo. Tylko szara, zarzucona kamieniami płaszczyzna, przełamana tu i ówdzie ochrą i rdzawym brązem porostów, porośnięta z rzadka karłowatymi fioletowawymi krzewami, pokrytymi cienką błon-ką śniegu. W oddali dostrzegałem coś, co mogło być linią wzgórz, a może tylko składowiskiem chmur. Obraz przede mną wciąż się zmieniał jak jakaś wewnętrzna wizja. Próbowałem podciągnąć pod siebie stopy, klnąc z cicha, kiedy odrętwiałe z zimna zmysły zaczęły wracać do życia. Nie ustawałem w wysiłkach, aż zdołałem wreszcie podnieść się na kolana, a potem nawet wstałem, choć czułem, że w środku chrzęści i przesuwa się coś, co wcale nie powinno. Jedna noga nie dawała oparcia. Stopa tak spuchła w bucie, że chyba da się go zdjąć dopiero po rozcięciu. Opadłem z powrotem na kolana, bo kiedy stałem, kręciło mi się w głowie, a w każdym ośrodku nerwowym czułem świeże ogniwo bólu. Mało, że jestem ranny – jestem poważnie ranny... Jeszcze raz zmusiłem się do wstania, bo całe moje ciało pragnęło po prostu tu pozostać, w środku pustki – położyć się i umrzeć. Ale ten bezlitosny instynkt przetrwania, który zawsze pluł w twarz wszystkim moim słabościom, nie pozwolił dać światu tej satysfakcji – w każdym razie nie tej jego cząstce, która mnie tu porzuciła. Tym razem postępowałem wolniej, ostrożniej, jeśli tylko się dało, wykorzystywałem Dar do blokowania elektrowstrząsów bólu, jakie przesyłał przez cały organizm każdy ruch, wyłączałem układy, które ostrzegały, żebym nie ruszał swego nadwerężonego ciała. Stałem i oddychałem powoli, ostrożnie, a każdy kolejny oddech wymagał z mej strony świadomej decyzji. Nie mogłem powstrzymać drżenia. Pozapinałem kurtkę i zarzuciłem na głowę kaptur, potem przeszukałem kieszenie w nadziei, że natrafię na coś, co pomoże mi przetrwać. Były puste – znalazłem jedynie ustną harfę i lornetkę, którą dostałem od Wauno. Lewą rękę miałem zupełnie do niczego; zgrzytając zębami z bólu, wepchnąłem dłoń do kieszeni. Druga ręka lepiła się od krwi. Chuchałem, żeby ją trochę rozgrzać, wywołując przy tym całe obłoki mgły. Przynajmniej mam na sobie kurtkę. Szkoda jednak, że nie dano mi rękawic. Szkoda też, że zupełnie nie wiem, co teraz, u diabła, robić. Kissindra. Jeśli Naoh mówiła prawdę, to ona gdzieś tutaj powinna być. Jeśli zrobiłem z systemami transportowca to, co mi się wydaje, to prawdopodobnie ona jest gdzieś tutaj razem z Wauno i oboje pewnie potrzebują pomocy, może nawet bardziej niż ja. A może na transportowcu znajdę coś, co pozwoli mi tę pomoc wezwać. Obróciłem się powolutku, walcząc z zawrotami głowy. Nigdzie nie widać było ani wraka, ani nawet dymu. Jeszcze raz przeszukałem wzrokiem oniryczny krajobraz na horyzoncie, tym razem korzystając z lornetki Wauno. Kiedy się lepiej przyjrzałem, okazało się, że

to, co widziałem, to nie były ani góry, ani obłoki. Tylko rafy. Obłoczne rafy. Opuściłem szkła, zawieszone na lince dookoła szyi. Zostawiłem na nich krwawy odcisk palca. Zrobiłem krok, potem drugi, i zakląłem, kiedy ciężar ciała spoczął na uszkodzonej nodze. Ruszyłem w stronę odległej smugi na niebie w przekonaniu, że tym razem wybrali się do jakiejś zupełnie innej rafy, choć przekonanie to nie miało żadnego oparcia w logice. Wiedziałem jedno: muszę ich znaleźć. Muszę poznać tę niewybaczalną prawdę. Ból nie mógł nade mną zapanować tak jak smutek albo wściekłość. Prześliznąłem się nad krawędzią świata, a mój umysł znalazł się w strefie swobodnego spadku. Brnąłem nieprzerwanie przez równinę, potykając się, padając i dźwigając z powrotem. Słyszałem, jak jakiś ćpun w mojej głowie mamrocze przekleństwa, wyśpiewuje ledwie pamiętane słowa ledwo pamiętanych piosenek... Krzyczy, kie-dy padam, łka, kiedy wstaję i idę dalej, krok po kroku przez tę zniszczoną ziemię. Czasem jego głos przypominał mój własny. Ale to przedeż nie mógł być mój głos. Mnie tam wcale nie było... Świadomość nadal dryfowała jak zagubiona dusza, uwolniona od cierpień ciała, ale wciąż jeszcze połączona z nim kruchą nicią woli. Było nas dwóch, choć wiedziałem, że powinienem być tylko jeden – to tak jakbym przestał być całością, nie dość ludzki i nie dość hydrański... Zachodzące słońce wystawiło przede mnie mój cień jak wskazujący kierunek palec. Kiedy palec się wydłużył, zorientowałem się wreszcie, że rzeczywiście na coś wskazuje: na strzaskanego żuka, zmiecionego z nieba ręką Boga. Im bliżej się znajdowałem, tym stawał się większy, realniejszy, aż w końcu wlokłem się, potykając, przez łąkę usianą odłamkami połamanej skorupy, które połyskiwały ciemnymi refleksami w ostatnich błyskach dziennego światła. Zatrzymałem się i zapatrzyłem w oszołomieniu na znajomo wyglądające znaki na fragmencie metalowej skorupy... Logo Tau, kody oznaczeń... Ten powyginany metal to kawałki transportowca Wauno. Rzeczywistość walnęła mnie znienacka, wytrącając ze stanu odrętwienia i wrzucając z powrotem w świat pełen bólu. Luk był otwarty na oścież. Nie miałem pojęcia, czy oznacza to, że ktoś się uratował, czy że luk otworzył się pod wpływem uderzenia. Osunąłem się na kadłub statku, a zniszczona od gorąca powierzchnia posłużyła mi za podporę, kiedy zbierałem się w sobie, żeby wejść do środka. Wreszcie zmusiłem się, żeby wspiąć się chwiejnie po rampie; niejeden raz traciłem po drodze równowagę i kląłem na czym świat stoi z bólu, który rozdzierał mi teraz zarówno ciało, jak i duszę. Zatrzymałem się u wejścia i otarłem łzy żalu. W środku nie dojrzałem ciał. Wnętrze transportowca było mocno zniszczone, ale nie wyglądało tak źle jak na zewnątrz... Z wyjątkiem tych plam krwi. Opadłem na kolana i dotknąłem rdzawej smugi na podłodze. Podążyłem wzrokiem wzdłuż krwawego tropu, który wiódł przez cały wrak statku, cały wrak moich myśli. Krew już całkiem zaschła. Nie dało się odgadnąć, co stało się z pasażerami ani ilu ich było. Jeśli Wauno chciał pokazać Kissindrze obłoczne wieloryby, mogli tu być tylko we dwoje. Zebrałem się w garść, kiedy natrafiłem wzrokiem na coś, co zwisało z konsolety. Woreczek z lekami Wauno – zdobiony pacior kami woreczek ze skóry, który nosił na szyi razem z lornetką. Teraz zwisał z zakrwawionego strzępu metalu jak nieme oskarżenie. Drżącą dłonią odczepiłem woreczek, a potem owinąłem żemień dokoła nadgarstka i pomagając sobie zębami, zawiązałem. Kiedy jeszcze raz rzuciłem okiem na konsoletę, zobaczyłem, że miga na niej jakieś czerwone światełko. Pochyliłem się nad urządzeniem, wspierając się ręką o jego brzeg, i zacząłem przyglądać się różnym pokładowym systemom, pełen obaw, że to czerwone światełko znaczy po prostu, iż kończy się paliwo. Nie spodziewałem się, że coś tu jeszcze będzie działało, ale na ekranie wyczytałem: BOJA RATUNKOWA. Sygnał nakierowują-cy, który włączył się w trakcie zderzenia. Obejrzałem się przez ramię na pustą kabinę i zdałem sobie sprawę, co to oznacza: Tau już tu było i zabrało ich, żywych lub martwych. W żaden sposób nie mogłem się teraz dowiedzieć, co się zdarzyło naprawdę, nie mogłem też liczyć na kolejną ekipę poszukiwawczą ani na żadną inną formę ratunku. Powiedziałem sobie, że ratunek ze strony Tau polegałby na tym, że zastrzeliliby mnie na miejscu.

Teraz nie mogłem spodziewać się od ludzi żadnej sprawiedliwości. Nie mogłem też liczyć na pomoc Hydran. Moją jedyną nadzieją pozostawała Miya. Nie miałem jednak pojęcia, gdzie ona jest, tak jak i ona nie wiedziała, co mi się przydarzyło. Potrzeba było aż dwóch tuzinów złączonych hydrańskich umysłów, żeby wysłać mnie w to odległe miejsce. Pojedynczy telepata nie da rady przeszukać całej planety. A ja sam nie mogłem sięgnąć do niej myślami, nawet gdybym wiedział, gdzie jest. Osunąłem się po konsolecie na podłogę, bo nagle niemal zasłabłem z bólu. Na zewnątrz zrobiło się już prawie ciemno. Wiatr, który wdzierał się z jękiem w głąb transportowca, zrobił się jeszcze zimniejszy. Jeśli teraz wyjdę z pojazdu, zamarznę na śmierć. A na to jeszcze mniej miałem ochotę niż na pozostawanie w środku... Powlokłem się przejściem między fotelami na tył kabiny, gdzie znalazłem kolejne plamy krwi i porozrzucaną zawartość apteczki pierwszej pomocy. Ktoś przynajmniej przeżył na tyle długo, żeby z niej skorzystać. Wepchnąłem sobie pod ubranie kilka niezużytych przylepców ze środkami przeciwbólowymi, żeby przytłumić cierpienie przynajmniej tam, gdzie mogłem dosięgnąć ręką. Potem przełknąłem większą część żelaznej racji, zanim zdążyła się wylać. Nie pozostało już mi sił na nic innego. Skuliłem się w kącie i starałem się znaleźć taką pozycję, która pozwoliłaby mi oddychać, taki centymetr podłogi, który nie sprawiałby wrażenia najeżonego ostrzami. Nie znalazłem. Zamknąłem oczy, a myśli wypełniła mi czarna pustka. Straciłem rachubę, ile razy budziłem się tamtej nocy, trzęsąc się z zimna lub gorączki w nieoświetlonej trumnie transportowca. Budziłem się z marzeń o Mii, która brała mnie w ramiona, leczyła mój ból... Ze snów o Naoh, która wykorzystywała moje ciało i myśli jako narzędzie swej zemsty... Ze snów o śmierci na ulicy Starego Miasta, o samotnym umieraniu pośród pustki obcego świata... Na dobre rozbudziłem się wraz ze światłem kolejnego poranka, które wlewało się przez bulaj nad głową. Znieczulające przylepce już się zużyły. Nagły atak bólu wzbudził odruchy wymiotne, na które jednak zupełnie nie miałem już siły. Ostre strzały słonecznego blasku nie niosły ciepła, ale i tak byłem cały rozpalony jak protogwiazda. Dzisiaj każdy oddech kosztował mnie znacznie więcej niż wczoraj, a dawał znaczniej mniej. Leżałem, mrużąc oczy przed blaskiem poranka, i starałem się wymyślić choć jeden powód, dla którego mógłbym się cieszyć, że go dożyłem. Pozbierałem się jednak i odnalazłem barek, którego nie dostrzegłem wczoraj. Wychłeptalem resztkę znajdującej się tam wody, rozlewając przy tym więcej, niż udało mi się wypić. Aż zachłysnąłem się z nieprzyjemnego wrażenia, kiedy lodowata woda polała mi się po ubraniu. Rozpalona skóra wzdrygała się pod dotknięciem palców wilgoci, tak jakby to była ręka samej śmierci. Mimo to piłem rozpaczliwie aż do ostatniej kropli. W gardle miałem jeszcze bardziej sucho niż przedtem. Omiotłem spojrzeniem poplamioną krwią podłogę. Zdawało mi się, że krwi jest więcej niż wczoraj. Jest i świeża krew. Przeciekła mi przez podartą nogawkę spodni i kurtkę. Z wysiłkiem dźwignąłem się, wiedziony przemożną chęcią wydostania się stąd, żebym nie musiał już więcej patrzeć na to, co zrobiłem, ani na to, co zrobiono ze mną. Rzuciłem się w stronę luku, na pół ześliznąłem się, a na pół wypadłem na zewnątrz. Wylądowałem na przypalonej i poczerniałej od katastrofy ziemi. Leżałem tak przez długi czas w oczekiwaniu, aż ustąpi fala koszmarnego bólu i będę miał w myślach trochę miejsca na cokolwiek innego. Aż ostry, zimny zapach wiatru wyczyści mi z płuc odór krwi. Potem podciągnąłem się powoli, tak żebym mógł siedzieć oparty plecami o kadłub wraka – sam nie wiem, dlaczego tak bardzo mi zależało, żeby umrzeć na otwartej przestrzeni. Odkąd opuściłem Stare Miasto, nie znosiłem otwartych przestrzeni, tak pewnie jak ktoś, kto spędził życie zamknięty w komórce, nie znosiłby widoku otwartych drzwi. Podniosłem wzrok w niebo i ujrzałem przerywane poletko chmur, które napływały w moją stronę od wciąż jeszcze odległych raf. Przyszły mi na myśl an lirr, potem Miya. Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek udało jej się zobaczyć je tak, jak mi pokazał Wauno, czy kiedykolwiek będzie miała tę szansę... Miya... Przypadkowo chmury utworzyły wizerunek jej twarzy. Ciekawe, czy jeśli popatrzę dostatecznie długo, zobaczę w zarysach chmur całe swoje życie... Jeśli dostatecznie długo pożyję.

Ale i w chmurach, i w myślach widziałem tylko twarz Mii. Wszystko inne było chaosem. (Miya...) wołałem w myślach jej imię, tak samo bezsensownie, jak bezsensowny byłem ja. (Miya, tak mi przykro.) Sam nie byłem nawet pewien, za co tak bardzo mi przykro. Wiedziony nagłym impulsem wymacałem lornetkę Wauno i przytknąłem do oczu. Kiedy się ruszałem, oddech przechodził w rzężenie. Ale gdy spojrzałem przez szkła, rozpoznałem, ze te chmury to an lirr. Pewnie te, które chciał pokazać Kissindrze Wauno. Przypomniałem sobie, że wieki temu obiecał nam obojgu taką wycieczkę. Obłoczne wieloryby sunęły jak wizja jakiejś wyższej prawdy – tej, która zawsze mi jakoś umykała i zawsze będzie umykała, jeśli pozostanę przykuty do balastu własnej przeszłości. Zobaczyłem, jak w powietrzu opada wolno zasób ich myśli-snów, niewyobrażalnych dla osamotnionego ludzkiego umysłu. Ten dar Twórców nigdy nie był przeznaczony dla ludzi, to było wyłączne dziedzictwo Hydran. Widziałem, jak deszcz tajemnic nabiera blasku, kiedy razem ze światłem przybywało też obłocznych wielorybów. Przyglądałem się, jak przepływają mi powoli nad głową. Na uniesionej twarzy poczułem coś w rodzaju lodowatej mgiełki. Odsuną-tem na chwilę szkła, żeby się przekonać, że w realnie widzianym świecie dokoła mnie pada śnieg. Otworzyłem usta, żeby spadające płatki ukoiły spierzchnięte wargi i język. Już się nie bałem, bo strach przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Otworzyłem myśli na nienamacalny dotyk tego deszczu snów, sam nie wiedziałem już, czy śnię, czy umieram... Miałem wrażenie, że obłoki się zniżają, osiadają nisko nad ziemią i otulają mnie niespokojnym płaszczem mgły. Rozbity kadłub transportowca okryły diabelskie ogniki, wśród mgły zabłysnął piorun. Odgłos gromu potoczył się aż do odległych wzgórz i wrócił, odbity echem. Rozdźwięczał się w mojej piersi tak, iż wydało mi się, że już nie mam skóry, że już nic nie oddziela mego wnętrza od niesamowitej energii, jaka mnie otacza. W głowie powstawały i rozwiewały się kolejne wizje, tak że w końcu sam już nie wiedziałem, czy mam oczy zamknięte, czy otwarte. Na czubkach palców tańczyły błyskawice, równie efemeryczne jak śniegowe płatki, które sublimowały na rozpalonej skórze. Miya. To jej twarz widziałem nieustannie w tej płynnej ścianie mgły, to ona nawiedzała me myśli tak, że już niemal uzyskałem pewność, że to delirium. Jej wargi bezgłośnie powtarzały moje imię, przyzywając mnie, gdzieś tam w dal... Powietrze srebrzyło się od światła, a całe ciało otaczała aureola, rozszczepiona w migoczące, rodzące się formy, które chyba skądś znałem, ale których nie potrafiłbym nazwać... Jakaś niewyobrażalna myśl wpłynęła mi do głowy, wypełniając ją sekretami i tajemnicami. Jedność. Namaste... (Miya.) Ze świetlanych rombów przypłynął do mnie jej zarysowany złotem dotyk i wciągnął w swoją rozedrganą złoto-ciem-ność, aż zgubiłem gdzieś cały ciężar, stałem się tak samo efemeryczny jak myśl – znalazłem się poza bólem, poza zdziwieniem... Wznosiłem się i wznosiłem w stronę światła... 25 - Gdzie ja jestem? - dopytywał się ciągle czyjś głos, ochrypły i szorstki. Teraz zapytał raz jeszcze, a mnie nad głową otworzyło się nieskończenie błękitne sklepienie nieba, tak samo czyste i nieporuszone jak panujący we mnie spokój. Nie było bólu, nie musiałem myśleć, nie musiałem nic robić, musiałem jedynie istnieć... I nie miało przy tym znaczenia, gdzie się znajduję, tylko to, że jakoś dziwnie czuję się tu u siebie... - Gdzie ja jestem? - szepnąłem jeszcze raz, bo nie wierzę w niebo. (Ze mną) odpowiedział czyjś głos. (Z nami...) usłyszałem. Chłodna dłoń musnęła mi twarz delikatnie jak myśl. Myśl musnęła moją myśl jak pierzaste skrzydło. Z wysiłkiem wsparłem się na łokciu. Wtedy pojawił się ból — wystarczająco silny, żeby zaprzeć mi na chwilę dech i wyrwać z ust zduszone przekleństwo i żeby udowodnić, że wciąż jeszcze oddycham. Spojrzałem niżej i przekonałem się, że leżę rozciągnięty na macie, a całe ciało mam spowite w bandaże i koce. Podniosłem wzrok i ujrzałem spoczywającą obok Miyę. Miała podkrążone ze zmęczenia oczy, ale w uśmiechu ujrzałem całe pokłady światła, kiedy dostrzegła moje niedowierzanie. Obok niej spal cicho Joby z kciukiem w ustach. - Jak... ja się tu dostałem?

- Ja cię przyniosłam. - Ty mnie znalazłaś? Jak? Przecież się zgubiłem. (To an lirr.) Pochyliła się nade mną i pocałowała tak delikatnie, jakby się bala, że każde najlżejsze dotknięcie może sprawić mi ból. Złączyłem się z nią myślami bez jednego słowa, bez wysiłku, w jakiś zupełnie cudowny sposób i zaraz zdałem sobie sprawę, ile może znaczyć dla kogoś prosty fakt, że żyję. Po twarzy popłynęły mi łzy, równie niespodziewane jak deszcz na pustyni. Na palcach jednej ręki mógłbym wyliczyć wszystkie te razy, kiedy w życiu płakałem. Aż do tej chwili nigdy nie płakałem dlatego, że byłem bezpieczny, szczęśliwy, żywy... Albo kochany. Przyciągnąłem ją do siebie zdrową ręką, poczułem w myślach przebłysk jej troski. (W porządku) pomyślałem, bo potrzeba mi było tego ramienia, tej ręki, żeby ją objąć. Dotyk jej ciała, myśli jakoś ukoił mój ból, jakbyśmy dzielili ze sobą bezwarunkowo wszystko: przyjemność i cierpienie, siłę i słabość. - To an lirr... - mruknąłem. Powędrowałem spojrzeniem w stronę tego, co przedtem wziąłem za niebo, ale teraz przekonałem się, że to były ściany, wykonane z czegoś półprzejrzystego, błękitnego, podświetlone od zewnątrz przez światło dnia. Przeciągnąłem po nich spojrzeniem, aż natrafiłem na okno, wyróżniające się z tła tylko antycieniami wędrujących w oddali chmur. To tylko chmury, nic więcej... Patrząc na nie zmysłami Mii, byłem tego zupełnie pewien, tak jak nigdy nie mógłby być pewien żaden człowiek. Patrzyłem, jak znikają za następnym odcinkiem idealnej jak bezchmurne niebo ściany. W końcu zdołałem oderwać od nich wzrok i wróciłem do Mii. - Doprowadziły cię do mnie obłoczne wieloryby? Skinęła głową, głaszcząc główkę pogrążonego we śnie Joby’ego. (Nie wiedziałam, co zrobiła z tobą Naoh... Wiedziałam tylko, że nigdzie nie mogę cię znaleźć. Poszłam więc Drogą Modlitwy, którą kiedyś pokazała mi oyasin, aż w końcu Wszechdusza doprowadziła mnie do an lirr...) One także były bardzo daleko, niemal poza zasięgiem jej Daru. Ale każda makrokosmiczna istota an lirr, na którą składają się miliony mikrokosmicznych umysłów, jest o wiele potężniejsza i o wiele wrażliwsza niż pojedynczy telepata. Usłyszały jej modlitwę i odpowiedziały na nią. Poczułem pod palcami miękką, zniszczoną wypukłość Wauno-wego woreczka z lekami, który wciąż jeszcze wisiał mi u nadgarstka. Podniosłem wzrok, bo kątem oka zarejestrowałem jakiś ruch. W cieniach na wpół tylko widocznej sali za łukiem przejścia i filigranową ścianą coś furkotało. To taku. Ich sylwetki były jak przypadkowe ciemne błyski na tle idealnej geometrii światła widocznej w głębi przestrzeni. A ja nie tylko je widziałem, ale także słyszałem – po raz pierwszy odczuwałem ich obecność w myślach. (Trzy dni) odpowiedziała Miya na pytanie, zanim zdążyłem je zadać. (Przyniosłam tutaj Joby’ego, kiedy kazałeś nam zniknąć. Trzy dni temu w końcu cię odnalazłam i przeniosłam tutaj...) Na jej twarzy rozkwitł uśmiech pełen znużenia i dumy. Przytuliłem się i poczułem na skórze ciepło jej ciała, a myśli zdominowała świadomość jej obecności, uzdrowicielska siła wpływała wprost w moje żyły. Rozlewała się po całym organizmie sięcią nerwów, jak gdyby samo to, że się tutaj znalazłem, już w jakiś sposób mnie przeistaczało. (Gdzie ja jestem?) zapytałem jeszcze raz, bo zarówno chciałem znać odpowiedź, jak i usłyszeć w myślach ciepłe słowa. (W świętym miejscu) odparła. (W klasztorze?) W myślach ujrzałem obraz innego klasztoru, w ruinach i zgliszczach, otoczonego pełną przerażenia i bólu ciemnością. Przypomniałem sobie Babkę... Skrzywiłem się, kiedy smutek wykrzywił płaszczyznę styku naszych myśli. - Namaste... - rzuciła Miya półgłosem w przestrzeń. Jesteśmy jednością. Przycisnęła mi twarz do szyi, jakby chciała w ten sposób zatamować napływ wspomnień, żebyśmy dalej mogli napawać się wiarą, że ten ciepły, cichy moment naszej ucieczki będzie się ciągnął przez całą wieczność. Już prawie udało mi się uwierzyć, mimo wszystko... Mimo cieni, które nawiedzały mi pamięć, mimo bólu, który czułem przy każdym poruszeniu. Bo mój umysł znów ożył, świadom nie tylko myśli Mii, ale i Joby’ego, pogrążonego w cichym śnie, a nawet taku. A poza tym wszystkim kryło

się poczucie głębokiego spokoju, dzięki któremu „tu i teraz” miało więcej realności niż kiedykolwiek, a słowa „bezpieczeństwo” i „poczucie przynależności” -wreszcie jakiś sens. (Jak...?) pomyślałem. (Czy to ty robisz? Ten...) Ten cud. Nawet w myślach nie byłem w stanie dokończyć. (Nie) odparła (to zasługa miejsca. Otaczają nas rafy i przez cały czas nas dotykają. Oyasin... to oyasin pokazała mi kiedyś to miejsce, dawno temu. Nauczyła mnie, jak ono może leczyć... Chciałam już wcześniej przynieść tu Joby’ego, ale jego rodzice – Tau -nigdy by mi na to nie pozwolili). (Ucieczka) pomyślałem jeszcze, ale potem nie miałem już sil ani na pytania, ani na odpowiedzi. Pławiłem się w ciepłym morzu jej myśli, świadom każdego swojego oddechu, świadom, że teraz oddycham zupełnie łatwo. Raz kiedyś moje ciało już się leczyło w ten sposób. Potem wszystko, co robiłem, wydawało mi się gorączkowym majaczeniem. Wtedy nie miałem na to zupełnie żadnego wpływu – i pewnie teraz też nie mam. Wiedziałem tylko, że w całym swoim życiu na jawie nie czułem się tak skończoną całością jak w tej chwili. Budziłem się, zasypiałem i budziłem z powrotem, sam już nie wiem, ile razy i w jak długich odstępach czasu. W końcu otworzyłem oczy, słysząc w półśnie dziecięcy śmiech. Leżałem i przysłuchiwałem się niepewnie, ale po chwili doleciał mnie raz jeszcze, odbijając się echem po pustym pomieszczeniu za łukiem drzwi, w którym gnieździły się taku. Usłyszałem też kroki, nierówny tupot dziecięcych stopek. Usiadłem powoli w przeświadczeniu, że z bólu zaprze mi dech. Nic takiego się nie stało. Nadal byłem obolały, ale już nie tak jak przedtem. Zerknąłem na bok, na miejsce gdzie sypiali Miya i Joby, ale nie spodziewałem się ich zobaczyć. Zobaczyłem śpiącą Miyę, ale Joby’ego tam nie było. Gapiłem się w zdumieniu na puste miejsce u jej boku. Za moimi plecami znów rozdźwięczał się echem dziecięcy śmiech. Odwróciłem się i starałem się coś zobaczyć wśród cętkowanej światłem ciemności. Widziałem tylko jakieś ruchliwe cienie. A potem uczyniłem coś, czego od dawna nie mogłem zrobić: wypuściłem na wolność niepewne włókienka myśli, żeby za ich pomocą odnaleźć Joby’ego. Starałem się przy tym pamiętać, jak odczuwałem jego obecność w myślach Mii, gdzie snuła się zawsze jak kadzidlany dym. Joby. To Joby – śmieje się, porusza swobodnie jak każdy inny mały chłopiec, jakby wcale nie urodził się z uszkodzonym układem nerwowym, jakby przez całe życie nie był więźniem we własnym ciele, jakby pomoc Mii nie była mu przedtem potrzebna nawet do poruszania palcami... Ale teraz mu przecież nie pomaga. W jego myślach nie znalazłem śladu cudzej kontroli. Mimo to jakoś ciągle był jej świadom, tak samo jak i ja – zawsze ledwie o myśl od czyjegoś realnego istnienia. Walcząc z zawrotem głowy, zdołałem wstać, wciąż nie do końca przekonany, że nie śnię. Zrobiłem krok w stronę przejścia, potem drugi, stopami badając realność podłogi, której nagle także przestałem być pewien. Nie wiedziałem już, czy to miejsce naprawdę istnieje – a może wszyscy troje jesteśmy już tylko duchami... Duchami, które chodzą, oddychają, śmieją się... Każdy krok przeszywał mnie bólem, ale uszkodzona noga dawała już pewne oparcie, toteż i reszta ciała robiła, co do niej należy, krok po kroku. Dotarłem w końcu do drzwi, wsparłem się dłonią o solidną futrynę, nadal nie do końca przekonany, że po drugiej stronie zobaczę Joby’ego. Ale on tam był, w długim korytarzu, upstrzonym zmiennymi cętkami światła i cienia. Biegał za taku we właściwy im, przypadkowy, chaotyczny sposób, a całe jego ciało mogłoby stanowić uosobienie radości. Inny taku śmigał dokoła niego, także biorąc udział w zabawie w berka. (Joby!) zawołałem go po imieniu w myślach. Stanął jak wryty, zachwiał się niezgrabnie, jakby rzeczywiście mnie usłyszał. Potem zmienił tor i pognał w moją stronę z twarzą radośnie uśmiechniętą. Wtedy pomyślałem, że chyba naprawdę już nie żyjemy. I że przez całe życie myliłem się w kwestii nieba. Zderzył się ze mną tak gwałtownie, że aż stęknąłem z bólu, bo jego małe ciało było tak samo materialne jak ściana, która powstrzymała mój upadek. - Kot! - wykrzyknął. (Kot!) Aż zawirowało mi w głowie, kiedy usłyszałem w niej to wewnętrzne echo wypowiadanych na głos słów. Wziąłem go na ręce

i pomyślałem, że jeśli to jest życie po śmierci, to w żaden sposób nie da się udowodnić, że jest mniej realne od poprzedniego. - Mama! Odwróciłem się, tuląc go do siebie, i zobaczyłem, że Miya siędzi na macie i uśmiecha się do nas. Po chwili podeszła bliżej i otoczyła nas ramionami. (Nie jesteśmy duchami, nasheirtah...) pomyślała. (Namaste.) Jesteśmy jednością. Minęła długa chwila, zanim odważyłem się cokolwiek powiedzieć, a nawet pomyśleć. Bo teraz wszystko, co miałem do powiedzenia, wystarczyło tylko pomyśleć. (Joby... On chodzi, zupełnie sam.) Ten fakt wciąż jeszcze wydawał mi się nierealny. (Jak to możliwe?) (Są takie ke – rytmy, które wyczuwają an lirr. Prądy powietrzne, linie sił elektromagnetycznych. Tam gdzie tworzą się z nich pewne układy, an lirr myślą zwykle o tych samych sprawach. Nazywamy takie miejsca shue – jednym z nich było tamto miejsce, gdzie oyasin zabrała nas, żebyśmy mogli zobaczyć Drogę. Mówiła mi, że ten klasztor zbudowano tutaj dlatego, że an lirr myślały tu kiedyś o uzdrawianiu...) Czułem, że szuka w myślach sposobu, żeby pokazać mi wszystko jeszcze wyraźniej. Nawet w myślach ciężko jej było przekazać mi pojęcie tak bardzo obce ludzkiemu sposobowi myślenia, który dotąd był dla mnie jedynym sposobem postrzegania świata. Myśli wypełniła mi wizja ciała jako systemu biochemicznego i zarazem bioelektrycznego, wraz ze świadomością faktu, że ludzkim zmysłom dostępna jest tylko pierwsza połowa równania, które składa się na żywą istotę. Kiedyś zetknąłem się z definicją ciała jako organicznego komputera – poczułem, jak przejmuje to wyobrażenie i pokazuje mi na przykładzie sekretnej umysłowości portu gwiezdnego, że całość staje się czymś znacznie większym niż zwykłą sumą składowych. Tak jak u an lirr. Nad głową przeleciał mi taku. Joby podniósł rączkę, a taku wylądował mu na palcach. Zesztywniałem cały, kiedy opuścił zwierzę do poziomu naszych oczu, ale tym razem wcale na mnie nie zareagowało, obrzuciło tylko przelotnym spojrzeniem opalizujących oczu, kiedy pięło się wzdłuż dziecięcej rączki, żeby przycupnąć na ramieniu Joby’ego. Zaczerpnąłem głęboko powietrza i ruszyłem za Miyą w głąb komory, w której u sufitu gnieździły się taku. Joby drobił za nami, a zwierzę nadal ostrożnie balansowało mu na ramieniu. Zaskoczyło mnie, że podłoga komnaty była zupełnie czysta – wyglądało to tak, jakby nawet taku miały wzgląd na sanktuarium i nie zanieczyszczały ekskrementami podłogi. W głębi znajdowało się mnóstwo krętych korytarzy, które Hydranie wyraźnie preferowali, może z przyczyn estetycznych, a może po prostu dlatego, że kiedy im się spieszyło, zawsze mogli się teleportować. Utrzymywanie się na nogach nadal kosztowało mnie wiele bólu i wysiłku, ale teraz nie czułem w sobie już żadnej skłonności do pośpiechu. Uświadomiłem sobie, że przez całe dotychczasowe życie wciąż gdzieś mnie gnało. Teraz nawet nie pamiętałem co i dlaczego. Tu nawet myśli płynęły chyba w zwolnionym tempie, a umysł pochłaniał każdy szczegół surowego uroku klasztoru – wszystko to, w czym przypominał Salę Rady, i wszystko to, czym się od niej różnił. Zmysłom nie umknął nawet najdrobniej-szy detal, tak jakbym był naraz wszędzie – jak an lirr. Miya szła teraz obok mnie, nasze ciała stykały się lekko. Czułem, że nadzoruje kroki moje i Joby’ego. Wzdłuż korytarza ciągnęło się wiele wejść. Większość starych, nabijanych metalem drzwi stała otworem, ukazując w głębi małe, ascetyczne pokoiki, które przywodziły na myśl Babkę. Uciekłem przed jej wspomnieniem; wpatrzony prosto przed siebie wszedłem za Miyą do kolejnej dużej sali. Tak samo jak wszędzie panowała tu pełna ech pustka. Po drugiej stronie zobaczyłem wychodzący w niebo balkon. Wtedy dopiero dotarło do mnie, że powinienem się zdziwić, iż nie jest tu chłodniej, pamiętałem przecież, jak zimno jest na zewnątrz. Jednak kiedy wychodziliśmy na balkon, poczułem w sobie cichy szept nieznanego pola energetycznego i zrozumiałem, że gdzieś tu wciąż jeszcze funkcjonuje kilkusetletnia technika dawnych Hydran, której nie potrzeba energetycznego napędu od Mii ani od nikogo innego. A potem zapomniałem nawet i o tym, kiedy doszedłem do muru na krawędzi balkonu. Sanktuarium przycupnęło na skalnej półce w połowie wysokości niemal pionowej ściany i szczeliny

w tej samej nietkniętej rafie, którą miała badać nasza ekipa. Rozejrzałem się dokoła, potem zerknąłem w dół i szybko uciekłem wzrokiem, zanim w pełni do mnie dotarła głębia wyżartej przez rzekę doliny. Ściany klasztoru zlewały się płynnie ze ścianą zbocza, a dokoła rozciągał się niewiarygodny erozyjny krajobraz raf. Zaczerpnąłem chciwie powietrza, wchłaniając wraz z nim całe to piękno, mimo że podświadomie przeszukiwałem wzrokiem horyzont, czy nie widać stąd Tau Riverton albo czegoś, co przypominałoby pozostawiony za sobą świat. (Jesteśmy dwieście kilometrów od Riverton) pomyślała Miya. (W głębi Ojczyzny. Ludzie nigdy nie zapuszczają się tak daleko, nawet członkowie Wspólnoty prawie całkowicie porzucili stare miejsca, odkąd jest nas tak niewielu... Odkąd opuściły nas an lirr.) Zrobiłem jeszcze jeden głęboki wdech i wypuściłem powietrze w równie głębokim westchnieniu. Na krańcach widnokręgu rafy kończyły się, a ich surrealistyczna topografia przechodziła łagodnie w pustą równinę. Znów opuściłem wzrok i zobaczyłem most rozpięty nad głębią rozpadliny. Poniżej klasztoru wiła się ścieżka wydeptana w stromej ścianie zbocza. Przypomniał mi się Hanjen, który szedł ze Świrowa na piechotę, żeby spotkać się z Babką. Zacząłem się zastanawiać, czy dawni Hydranie nie pielgrzymowali niegdyś do tego miejsca pieszo. (Nie mam pojęcia) odpowiedziała Miya. (Wiem tylko, że odwiedzający zawsze zbliżali się do shue pieszo, jeśli tylko mogli. I zawsze wychodzili stąd na piechotę, kiedy już wyzdrowieli.) Joby zawisł na balkonowym murze i starał się naśladować wysokie krzyki taku, które wlatywały do klasztoru i wylatywały na zewnątrz, śmigając nad naszymi głowami. Patrzyłem, jak im się przygląda, jak śmieje się i porusza w sposób, który do tej pory zawsze uznawałem za oczywisty. Poczułem, że znów wzbiera we mnie nie wiadomo skąd fala bezbrzeżnego podziwu. (Co się z nami tutaj dzieje? Czy to już na zawsze? Czy jeśli stąd odejdziemy... będziemy tacy jak przedtem?) Spuściła wzrok, a mnie nie potrzeba było już żadnej innej odpowiedzi. Zakląłem cicho. Dotknęła mojego ramienia, żeby na powrót zakotwiczyć mnie w teraźniejszości. (Trochę pozostanie) odparła łagodnie. (Im dłużej tu zostaniemy, tym więcej zmian wpisze się na stałe. Tutaj twój umysł jest wolny, a umysł można leczyć tak samo jak ciało, jeśli...) (Jeśli?) powtórzyłem pytająco, kiedy nie podjęła wątku. (Jeśli ma się dość wiary.) (Wiary?) zdumiałem się. Jedyna rzecz, w jaką wierzyłem, to kosmiczne prawo, że jeśli coś może pójść źle, to na pewno pójdzie. (To wbrew mojej religii.) (Wiara w siebie to jedyna wiara, jakiej ci potrzeba.) Zajrzała mi przez oczy do wnętrza, jakbym nagle stał się zupełnie przezroczysty. (Nigdy nie ufałeś sobie tak, jak zaufałeś mnie...) (A co z Jobym?) Zerknąłem na dziecko, bo gwałtownie potrzebowałem pretekstu, żeby odwrócić wzrok. (Jemu także chciałam zapewnić tym miejscem ozdrowienie) odparła. Ale jej myśli przesunęły się, cofnęły. Poczułem, jak kiełkują we mnie ziarna paniki na samą myśl, że mógłbym ją stracić, a z nią psycho – zacząłem tracić nad sobą kontrolę, bo umysł zapragnął wycofać się w to ciemne miejsce, gdzie już nie ma cierpienia, nie ma zdrady – nie ma już nic do stracenia. Miya nie odrywała wzroku od Joby’ego. Ale czułem wyraźnie, z jakim wysiłkiem powstrzymuje się, żeby nie ruszyć w ślad za moimi myślami. (On tak bardzo tego pragnie...) ciągnęła, jakbym wcale nie wyczuwał jej wysiłku, jakby ona sama nie wiedziała aż nazbyt dobrze, co się teraz we mnie dzieje. (Ale u niego to sprawa utrwalenia się pewnych wzorców. Jak bardzo się utrwalą, zależy od tego, jak długo będzie mógł tu pozostać... Joby!) zawołała nagle ostro, kiedy malec zaczął wspinać się po szorstkim murze balkonu, żeby pohuśtać się na krawędzi. Chłopczyk zachwiał się, przestraszył, mimo że Miya z szybkością myśli zniknęła i pojawiła się przy nim, wyciągając przed siebie ramiona, w które zaraz wpadł. (Ostrożnie, skarbie!) pomyślała, kołysząc go delikatnie, i ucałowała w czubek głowy. Malec wił się niecierpliwie w jej objęciach, ale nie próbował uciec. Ciekawe, co by pomyśleli rodzice Joby’ego, gdyby mogli nas w tej chwili zobaczyć... Ciekawe, co teraz sobie myślą. Oparłem się

o chłodny kamień wejścia, kiedy nagły atak zawrotów głowy ostrzegł mnie, że posuwam się za daleko. Miya zerknęła na mnie szybko. Zaraz puściła Joby’ego. Chłodny podmuch wiatru nawiał jej włosy na twarz, a ona odsunęła je gestem podobnym do ocierania łez. Joby przysunął się niepewnie i złapał mnie za ramiona. Ledwie zdołałem go przytrzymać, przełykając jęk bólu, kiedy w zderzeniu z małym ciałkiem odezwała się każda niewygojona kość i tkanka. Joby syknął, jakby to on odczuł ten ból, nie ja. Opuściłem go na ziemię i postawiłem na nóżkach. (Kocie!) krzyknął, zawieszając mi się na nogawkach. (Ciebie boli! Boli cię?) - Nie, wszystko do... - Urwałem raptownie i zagapiłem się na malca. Podniosłem wzrok na Miyę, potem znów spojrzałem na chłopca. - Co... co ty mówiłeś? (Co on mówił? Miya?) - Już dobrze? - dopytywał się Joby, szarpiąc za strzępy mojej kurtki. Uklęknąłem przy nim i głaszcząc po włosach, pokiwałem głową. Zajrzałem mu w oczy – szeroko otwarte brązowe oczy z idealnie okrągłymi ludzkimi źrenicami. (Już dobrze. Nic mi nie jest.) Patrzyłem, jak mała twarz zaraz się wypogadza. Czytał mi w myślach, a do mnie jakoś nie dotarło wcześniej, że jego umysł jest dla mnie równie otwarty jak myśli Mii. Usiadłem, bo tak było łatwiej, a on zaraz usiadł przy mnie, naśladując każdy mój ruch. Miya ruszyła przez balkon w naszą stronę, jej sylwetka obrysowywała się światłem na tle nieba. (Co się dzieje?) zapytałem. (Nie powiesz mi chyba, że to rafy zrobiły z niego telepatę?) (Owszem) odparła cicho. (Ale nie wczoraj, tylko jeszcze przed urodzeniem.) Zapatrzyłem się na nią w niemym zdumieniu. (Mówisz... to ten wypadek, kiedy jego matka... to go odmieniło?) Pokiwała głową. (To nie...) Urwałem, kiedy kolejny taku przeleciał nam nad głową, a Joby zerwał się, żeby za nim pobiec. (Czy jego rodzice o tym wiedzą? Czy w ogóle ktoś o tym wie?) Potrząsnęła przecząco głową. (Bałam się im powiedzieć.) Zapatrzyła się daleko przed siebie, na rafy. (Nie wiedziałam, co mogą zrobić... co zrobi Tau...) Skrzywiłem się. Gdyby Tau wiedziało, że jakaś część raf potrafi zrobić coś takiego z ludzkim płodem – przypadkowo czy nie -Bóg jeden wie, jak by zareagowali. Mogliby próbować zsyntetyzować i zbadać to coś, co przetasowało Joby’emu mózg, ale może woleliby raczej zniszczyć wszelki dowód na istnienie czegoś, co postrzegaliby jako zagrożenie, zdolne wywołać falę paniki w całym społeczeństwie. Tak czy inaczej, dla Joby’ego mogłaby z tego wyniknąć tylko bieda. (Czy to dlatego, że jest psychotronikiem, możesz z nim pracować w ten sposób?) Potrząsnęła przecząco głową, przykucnąwszy obok mnie, z dala od wiatru. Oczyma nieustannie śledziła każdy krok Joby’ego. (Czasem to wręcz utrudnienie. Może mi się opierać, opierać się samemu sobie, bo jest za młody, żeby wszystko zrozumieć. Ale jeśli nauczy się kontrolować Dar, bardzo ułatwi sobie naukę panowania nad ciałem. Będzie mógł wieść normalne życie...) - W takim razie lepiej naucz go od razu, jak się kryć ze swoją psycho – rzuciłem na głos. Wróciłem zaraz do telepatycznego sposobu porozumiewania, ale nie byłem w stanie pozbyć się tamtej goryczy: (Jeśli naprawdę chcesz, żeby prowadził normalne życie w konglomerackim świecie). Obrzuciła mnie bystrym, a zarazem pełnym współczucia spojrzeniem. Potem znów odwróciła wzrok. - Głodny – obwieścił Joby, który już wrócił i klapnął na pupę pomiędzy nami. - Mama, głodny... Rączką wskazał na brzuch. Twarz Mii przełączyła się na uśmiech, którego nie odczułem wcale w jej myślach. - W takim razie chodź ze mną. -Wzięła z podłogi jakiś garnek, który stał pod ścianą podobny do kamienia. Zorientowałem się teraz, że są tu najrozmaitsze naczynia i worki, ustawione rządkiem wzdłuż ściany balkonu, spuchnięte od wypełniających je zapasów. Miya wzięła Joby’ego za rękę. Obejrzała się w moją stronę i poczekała, aż wstanę. - Skąd masz jedzenie? - zapytałem. - Z miasta.

- Jak je zdobywasz? - Miałam odłożone trochę pieniędzy. - Skorzystałaś z linii kredytowej? - wykrzyknąłem z niedowierzaniem. - Wytropią cię... W milczącym przeczeniu podniosła mi do oczu pusty nadgarstek. - Żetony. Byłam ostrożna – mruknęła, prowadząc nas z powrotem przez wnętrze klasztoru. Ruszyliśmy krętym, zniszczonym przez czas tunelem na niższy poziom budynku, do pomieszczenia, które niegdyś niewątpliwie pełniło funkcję kuchni. Postawiła garnek na powierzchni czegoś, w czym wcale nie rozpoznałem kuchenki, dopóki z boku nie otwarły się cicho drzwiczki na zawiasach. - Ja! - rzucił szybko Joby. - Ja zrobię! - Nie – odparła Miya takim tonem, jakby musiała powtarzać to już wiele razy. - To za trudne. Jak będziesz starszy. - Sięgnęła do wnętrza otwartych drzwi, podłączając się do techniki o wiele starszej niż pole siłowe, które przed chwilą minęliśmy, ale umieszczonej w urządzeniu, wyglądającym na o wiele nowsze. Poczułem, jak zbiera w sobie energię, skupia ją i nakierowuje z twarzą ściągniętą wysiłkiem. Kiedy czekaliśmy, ja i Joby, obaj wpatrzeni w nią w bezruchu jak zahipnotyzowani, powietrze wokół nas wyraźnie się oziębiło. W końcu usłyszeliśmy ostry trzask, a z wnętrza kuchenki buchnęło ciepło i światło. Miya wyszarpnęła stamtąd rękę i zatrzasnęła drzwiczki, dysząc ciężko. Otarła czoło usmaloną sadzami dłonią, pozostawiając na nim zamiast potu czarną smugę. (Musi iść łatwiej, kiedy się nabierze praktyki) pomyślała ze smutkiem. Delikatnie otarłem jej twarz z popiołu i ująłem za poczerniałą od sadzy dłoń. Była lodowato zimna. Miya cała się trzęsła, stojąc obok kuchenki, która zaczęła teraz wydzielać obficie ciepło. Wyglądało to tak, jakby do jej podpalenia zużyła całe zasoby energetyczne własnego organizmu. - A co z twoją siostrą? - zapytałem w końcu, kiedy jej dłonie trochę się ociepliły, a na policzki wrócił kolor. - Widziałaś się z nią w mieście? Podniosła na mnie wzrok. (Nie...) szepnęła tak niechętnie, że ledwie dało się słyszeć. Czułem w jej wnętrzu strach, ale nie strach przed Naoh. Nagle uświadomiłem sobie, że boi się dowiedzieć, co się ze mną stało, co Naoh mi zrobiła, kiedy ona zabrała stamtąd Joby’ego... Kiedy po raz drugi mnie porzuciła. Bo przecież widziała, jak się to wszystko skończyło. (Nie rób tak) pomyślałem. (Nie wiń siebie. Dokonałaś właściwego wyboru.) (Co ona zrobiła?) odważyła się wreszcie zapytać, mrugając rozpaczliwie. (Ona... oni...) Nagle poczułem, że gdzieś w środku młócę rozpaczliwie rękoma, tonąc w głębinie wściekłości, obrzydzenia i upokorzenia. Zrobili mi dokładnie to samo, czego zawsze doznawałem od ludzi. - Nic – wymamrotałem. - Nie pamiętam. Po prostu wywalili mnie gdzieś na pustkowiu. - Bian – Miya złapała mnie za ramię. Wywinąłem się i odsunąłem. - Głodny... - Joby zaczął nucić niecierpliwie, chcąc zagłuszyć emocje, które wyczuwał, lecz nie rozumiał. - Głodny. Głodny, głodny... Miya uciszyła go roztargnioną myślą, wysłała go po miski. - Kocie – użyła mojego ludzkiego imienia. - Powiedz. - Tym razem mocniej zacisnęła mi dłoń na ramieniu, żebym nie mógł się odsunąć. Ścisnąłem Waunowy woreczek z lekami. Spojrzenie Mii na nim spoczęło, widziałem, że nic nie rozumie. Spuściwszy wzrok, zmusiłem się do otworzenia przed nią myśli i uwolnienia wspomnień o tym, jak potraktowała mnie Naoh, żeby dostać to, czego chciała. Czułem, jak Miya odrywa kolejne warstwy zemsty Naoh, aż dotarła do samego jej sedna: do tego, co czuła za każdym razem, kiedy na nas patrzyła, kiedy spojrzała w moje oczy. Te hydrańskie oczy w zbyt ludzkiej twarzy, stanowiącej część zbyt ludzkiego ciała. Miya przestała nad sobą panować, potknęła się i przez moje wspomnienia wpadła w swoje własne: przypomniało jej się wszystko to, co robiła Naoh, na co się ważyła z powodu Nava... Wspomnienia o Hydranach i ludziach, miłości i nienawiści, o nasheirtah i namaste... (O co chodzi z Naoh i Navu?) zapytałem zaraz. (Co z nimi było?) Miya krzyknęła głośno, ale może

tylko to, co zaszło wtedy w mojej głowie, przeszyło jak płomień krążące półprzytomnie myśli. Zakląłem i wypadłem z kuchni. Błądziłem po ciemnych korytarzach pustego klasztoru, aż wreszcie organizm odmówił mi posłuszeństwa. Ostatecznie poddał się u wejścia do pomieszczenia, w którym nie było ani okien, ani nawet świetlika w suficie, tylko to jedno jedyne wejście, tak niziutkie, że wchodząc, uderzyłem się w głowę. Usiadłem oparty plecami o ścianę i ukryłem twarz w dłoniach. To zupełnie niemożliwe – kiedy tyle lat żyłem tak, jak żyłem, kiedy tak długo byłem człowiekiem – nie mieć sekretów, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego. Niemożliwe – dzielić się wszystkim, nawet jeśli miało to oznaczać utratę wszystkiego. Przeszło mi przez myśli, że może nawet i wśród Hydran to nie jest możliwe... Długo siedziałem w ciemnościach, trzymając wszystkie zmysły na wodzy, podczas gdy pragnienie i poczucie beznadziejności ganiały mi w kółko po głowie, aż wyczerpały resztki sił. Wtedy ktoś dotknął mojego ramienia. Podniosłem wzrok, spodziewając się ujrzeć przed sobą Miyę – a zobaczyłem Joby’ego, który z wyraźnym zadziwieniem wpatrywał się w coś za moimi plecami. Uśmiechnięta twarzyczka połyskiwała różnokolorowym światłem. Abstrakcyjne kolorowe wzory zmieniły się, kiedy wyciągnął szyję, żeby zajrzeć mi za plecy. - Popatrz! - zawołał, wskazując rączką. - Patrz, co zrobiłeś. Obejrzałem się przez ramię, bo zorientowałem się, że pokój przestał już być zupełnie ciemny, bo wypełniała go teraz jakaś niesamowita luminescencja. Aż zaparło mi dech w piersiach, kiedy zobaczyłem na ścianie świecący różnokolorowy odcisk swojej sylwetki, z którego neonowe kolory rozlewały się teraz koncentrycznie na całą ścianę. - A niech to... - wyszeptałem pełen niedowierzania. Joby przycisnął do ściany obie rączki. I zaraz ich rozjarzone odbitki wyzwoliły kolory, które natychmiast zaczęły się rozprze strzeniać na całą ścianę. Przycisnął się teraz cały, z chichotem rozpostarł szeroko rączki i rozpłaszczył o ścianę nosek, wyzwalając kaskadę różnokolorowej luminescencji, nowe fale, które rozprzestrzeniały się, dopóki nie zderzyły się z tymi, które ja wyzwoliłem. Dźwignąłem się, szorując grzbietem po ścianie – pozostawiłem po sobie świecący ślad. Kolory, które uwolniliśmy przedtem, wcale nie blakły – rozbiegały się tylko coraz szerzej, wpadały jedne na drugie i odbijały od siebie echem jak dźwięki muzyki. Nagle na ścianie pojawił się zupełnie nowy ślad światła i poszybował ku sufitowi, choć nie wywołał go żaden z nas. (Tu nie chodzi o dotyk) odezwał się we mnie głos Mii. (Chodzi o twój Dar.) Weszła do pokoju z twarzą świecącą odbitym światłem i doskonale skoncentrowaną, kiedy rozświetlała kolejne mroczne zakątki. Odsunąłem się więc od ściany, żeby już jej nie dotykać, i obejrzałem się, chcąc się przekonać, czy rozjarzone światłem odciski zblakną. Nie wyblakły, tworzyły się dalej jak szron, idąc za moją myślą, nadając kształt każdemu spojrzeniu czy kaprysowi. Joby nie zwracał na nas najmniejszej uwagi, zupełnie zatracił się w radości tajemniczego malowania palcami lub toczenia się po ścianach w kaskadzie różnobarwnego światła. Potrząsnąłem głową, a kolory zaraz utworzyły zygzakowatą błyskawicę. (Ale ja nie jestem kinetą...) (Porusza je każda forma Daru) wyjaśniła Miya. Przypomniały mi się hydrańskie czarodziejskie kule – kiedyś umiałem zmieniać myślą ukryte w ich wnętrzu obrazy. (Czemu to służyło?) (Może pięknu?) Domyśliłem się, że ma o tym nie większe pojęcie niż ja. (Może to nie ma żadnego znaczenia) pomyślała i odczułem wyraźnie jej uśmiech. (Prawda?) Skinąłem głową na potwierdzenie, przyglądając się roztańczonej sylwetce Joby’ego, przez którą przepływało całe spektrum światła. Woreczek z lekami od Wauno uderzył mnie lekko po ręce i wypełniło mnie nagłe poczucie pustki – straty, może żalu – jak gdyby Miya mi skłamała. (Co? O co chodzi?) Niepewnym ruchem dotknęła woreczka. Pokazałem jej twarz Wauno. (Co się stało?) Pozwoliłem napłynąć wspomnieniom, dałem jej zobaczyć całą resztę: że wspomnienie tego, co

zrobiła mi Naoh wraz zresztą satoh, to były tylko resztki rozbitego okrętu na morzu krwi... Miya jęknęła głośno, zakryła usta dłońmi. Przerwałem kontakt, odcinając ją od własnych myśli, zanim zatonie w nich głębiej – nie mogłem znieść jej cierpienia ani świadomości, że to ja je spowodowałem. Wpatrywała się we mnie rozszerzonymi z przerażenia oczami. Po jej twarzy przebiegały kolejne fale tęcz. Kiedy zaczęła się odwracać, otoczyłem ją ramionami i przycisnąłem do serca. Oparłem twarz o jej głowę, żebym nie musiał oglądać twarzy – żebym nie musiał kalać piękna tej komnaty własnymi myślami. 24 Tej nocy, kiedy Joby już zasnął, Miya poprowadziła mnie w milczeniu przez kolejne poziomy klasztoru do miejsca, gdzie w ścianie otwierały się drewniane wrota. Za nimi wzdłuż ściany klifu ciągnęła się jak srebrna nić ścieżka, wijąca się w dół aż do punktu, w którym rzekę przecinał most. Tutaj jednak po drugiej stronie nie było ludzkiego miasta. Nie istniało nic z wyjątkiem ciemności i ciszy. Tylko nad naszymi głowami wszędzie połyskiwały gwiazdy jak iskry wyrzucone w niebo z niewyobrażalnego słonecznego paleniska, uchwycone w mglistą sieć naszych oddechów jak w gwiezdny obłok. Były jak tysiące wybuchających razem neuronów – jak ilustracja do tego, co ludzie czują, kiedy się kochają. Postępowałem dwa kroki za Miyą, która pokazywała drogę. Nie wiedziałem, czy dotyka mnie myślami, czy czuje ten obraz, który rozgrzewa mnie w chłodzie nocy. Jej myśli od popołudnia były dla mnie niemal zupełnie nieprzejrzyste. Nie wiem, czy chciała przez to dać mi więcej prywatności, czy sama chciała się przede mną schować. Nie miałem pojęcia, jak o to spytać. Szedłem więc za nią wąską ścieżką wśród mroku, z niezgrabną ostrożnością, która w blasku dnia kontrastowałaby ostro z jej niewymuszonym wdziękiem. W końcu dotarliśmy do mostu. U wejścia na most po obu stronach ścieżki stały grube słupy. Przejścia bronił łańcuch. Z każdego z cienkich ogniw zwisała kłódka. Sam łańcuch, nawet przy tak słabym oświetleniu, sprawiał wrażenie mocno skorodowanego, jakby zagradzał drogę niezliczonym już rzeszom pielgrzymów od początku hydrańskiego czasu. A przecież mogłem z łatwością go przekroczyć. Taki łańcuch nie zagrodziłby drogi nawet ludziom, że nie wspomnę o Hydranach. I dlaczego jest na nim tak wiele kłódek – starych i nowych – które niczego nie strzegą? Miya wędrowała teraz z wolna wzdłuż całego łańcucha, dotykając każdej z kłódek niemal z czcią. - Co to wszystko oznacza? - zapytałem półgłosem, nie chcąc przerywać ciszy głośnym pytaniem i bojąc się jednocześnie, co będzie, jeśli nie zdołam uformować tych słów w myślach. Podniosła na mnie wzrok. Wydawało mi się, że przy świetle księżyca w kącikach jej oczu połyskują łzy. - Zostawili je tutaj zakochani – wyjaśniła. - Ci, którzy odnaleźli swoich nasheirtah... To taka przysięga, że zostaną namaste na całe życie. Zdławił mnie nagły, nie wiadomo skąd płynący ból. Uciekłem wzrokiem w ciemność, która, jak zawsze, tylko czyhała, żeby się nade mną zamknąć. (Bian) usłyszałem w środku łagodny głos Mii. (To nieprawda.) - Co? - szepnąłem. (Twoja matka nie była prostytutką... Twój ojciec nie był gwałcicielem. Gdyby się wzajemnie nie kochali, tobyś się nie urodził.) Popatrzyłem w jej stronę. (Skąd...?) Skąd ona... (Skąd wiesz? To mogło być...) (To nie mogłoby się zdarzyć.) - Jesteś pewna? - zapytałem ochrypłym głosem, bo nagle opuściły mnie wszystkie myśli. Potwierdziła skinieniem głowy. - No to dlaczego? Dlaczego zostawił jaw Starym Mieście? -Ręce zacisnęły mi się w pięści. Dlaczego zostawił mnie? (Może to ona tak zdecydowała.) Miya delikatnie dotknęła mojego ramienia. (Może nic o tobie nie

wiedział, może nic mu nie powiedziała. Należeli do innych światów. A kiedy światy się ze sobą zderzają, wiele może się rozlecieć...) Pochyliła głowę. (Nawet miłość... nawet miłość nie jest w stanie tego przezwyciężyć.) Przypomniałem sobie tamtą kłódkę, którą widziałem na wotywnym stosie wewnątrz jaskini modłów. Przypomniałem sobie pełną bólu twarz Mii, kiedy ją podniosła i powiedziała, że należała niegdyś do Naoh. Przypomniałem sobie Navu, przeklinającego nas ćpuna z meliny na tyłach uliczki... Starałem się pamiętać Naoh bez przypominania sobie o tym, co mi zrobiła, ale nie dałem rady. Wziąłem Miyę za rękę, jeszcze zimniejszą od mojej. Złączone dłonie to jedyna obietnica, jaką mogłem tu złożyć, jedyny talizman naszej wspólnej miłości, który w tych okolicznościach musiał nam wystarczyć. Przysunęła się bliżej. Poczułem, że ciepło naszych ciał łączy się i wzmacnia, ogrzewając nas oboje. Trzymając za rękę, Miya poprowadziła mnie w dalszą drogę. Przestąpiła łańcuch i poczekała, aż zrobię to samo. Rozmyślała o pokorze i o tym, że wszyscy jesteśmy śmiertelni. Myślała także o tym, jak wielki wpływ na nasze myśli i duszę ma to, co się dzieje z naszym ciałem. Nie wiem, z czego zrobiono ten most, ale nie ugiął się ani nawet nie zatrzeszczał pod naszym połączonym ciężarem. Miękka, elastyczna powierzchnia wytłumiła odgłos kroków, tak że zanikł zupełnie w szumie wiatru. Kiedy znaleźliśmy się na samym środku, Miya usiadła i przełożywszy nogi przez otwory w barierce, zwiesiła je nad przepaścią. Usadowiłem się przy niej, powolutku opuściwszy na chodnik zesztywniale z wysiłku członki. Spuściłem wzrok w dół, w otchłań, potem podniosłem na zawrotne wysokości nieba, tak jak robiła to Miya. Siedząc u jej boku, czułem się dziwnie bezpieczny, tak że spokoju tego nie mogła zakłócić nawet ta ogromna przestrzeń nad i pod nami. Do polowy ukryta tarcza księżyca nieznacznie tylko przyćmiewała światło gwiazd, mimo że świecił na tyle silnie, że widać było nawet delikatne widma kolorów na naszych ubraniach. Czułem, że myśli Mii w tej chwili gdzieś z niej wypływają – przepływają do mnie i do otaczającej mnie przestrzeni – obejmując ten cały nocny świat jak modlitwa. Ja sam nie mogłem się modlić. Moje myśli to daremne sny mebtaku. Ale przypomniałem sobie teraz inne niebo i wszystkie razy, kiedy spoglądałem w zadziwieniu na te same gwiazdy, tylko w innych konfiguracjach... Miałem nadzieję, że choć część z tego powędrowała z modlitwami Mii w nieskończoność. Siedzieliśmy tak razem przez długi czas, zawieszeni między światami; tuliliśmy się do siebie, a ciepło naszych ciał trzymało na dystans chłody nocy i niepewną przyszłość. Starałem się nie pamiętać, że kiedyś siedziałem w podobny sposób z Kissindrą Perrymeade, ogrzewając ją własnym ciałem w chłodzie przedświtu, kiedy czekaliśmy na pierwszy promyk dnia. Pozostało mi wyłącznie tu i teraz, i musi mi wystarczyć za wszystek inny czas w całym świecie. Przyciągnąłem Miyę do siebie i pocałowałem, a w tym kontakcie znów wymieniliśmy ciepło, pragnienie i nasze dwie dusze. W końcu poczułem, że jej myśli otaczają mnie ciepłymi skrzydłami, a ona teleportowała nas z powrotem do wnętrza klasztoru, prosto w nasze przytulne, choć prowizoryczne łoże. Wpełzliśmy pod stertę koców, gdzie mogliśmy ściągnąć sobie nawzajem kolejne warstwy ubrania i zrobić ten ostatni krok, którego tak pragnęły nasze drżące, obsypane gęsią skórką ciała. Kochaliśmy się – niecierpliwie, bo już nie mogliśmy dłużej czekać, delikatnie, bo tylko tak mogło sobie poradzić moje ledwie zdrowiejące ciało, w ciszy, żeby nie obudzić Joby’ego – i do końca, żeby nie pozostał w nas już ani skrawek niecierpliwego pragnienia, tylko to bezmyślne poczucie wewnętrznego spokoju, które odsunie nadejście jutra, przynajmniej do poranka... Obudziłem się o świcie, mając nad sobą wciąż to samo nieskazitelne niebo, a wokół siebie wciąż tę samą bezczasową obecność dawno umarłej przeszłości. Powiedziałem sobie, że nasza przeszłość, nasza przyszłość – nawet myśli o niej – są tu zupełnie bez znaczenia, w miejscu, gdzie nadal może zdarzyć się to, co niemożliwe. Joby już nie spał. Słyszałem, jak za filigranową kratownicą ściany prowadzi jednostronną konwersację z taku, pikującymi ze swoich gniazd do kawałków chleba i owoców, które im oferował. Czułem, że ich myśli muskają umysł jego i mój mięciutko jak futerko i przyszło mi do głowy, że być może ta rozmowa nie jest tak jednostronna, jak mi się wydawało.

Przy mnie leżała Miya, nadal pogrążona we śnie. Położyłem się z powrotem i zacząłem się jej przyglądać, zdawszy sobie sprawę, że dotąd nie widzieliśmy nawzajem swoich ciał w świetle dnia. Podążyłem wzrokiem wzdłuż łagodnej krzywizny jej pleców od krawędzi koca aż do samego karku. U podstawy szyi zobaczyłem kolorowy wzór, do połowy ukryty pod splątanym złotem jej włosów – tatuaż, coś w rodzaju mandali, kółko złożone ze skomplikowanych geometrycznych wzorów i powiązane wzajemnie krzyżującymi się liniami. Miya poruszyła się, przetoczyła na plecy i popatrzyła na mnie sennym wzrokiem. (Co tam?) zapytała, uśmiechając się w myślach. - Ten tatuaż. Nigdy przedtem go nie widziałem. - Zacząłem drżeć z zimna, więc zabrałem się do wciągania koszuli. Była cała sztywna od zeschłej krwi; ukryłem grymas bólu, kiedy zetknęła się z gojącą się skórą. Uśmiech ukazał się teraz także na jej twarzy. Sięgnęła dłonią do karku i dotknęła wzoru. - To znak Drogi... Ukryty, a jednak zawsze przy tobie. Łączy ciało z umysłem i czyni z ciebie jedność. Kiedyś robiono je zaraz przy urodzeniu, żeby przez całe życie rosły razem z dzieckiem. Niektórzy z nas wciąż jeszcze je noszą... - Zerknęła na bok i sięgnęła po ubranie, bo także zaczynała już drżeć. - Widziałem coś takiego w Sali Wspólnoty. Było ukryte. - Naprawdę? - Odwróciła się, żeby na mnie spojrzeć. Znów zobaczyłem na jej twarzy uśmiech, tym razem szerszy. (Oczywiście) dodała w myślach. Oparła głowę o moje ramię. - Co masz na myśli? - To było... linpoche. - Wzruszyła ramionami, jakby to słowo nie miało ludzkiego odpowiednika. Nie każdy je wyczuwa. Niektórym przez całe życie nie udaje się zobaczyć ani jednego. Potrząsnąłem głową w zadziwieniu. Przypomniałem sobie spojrzenie, jakim obrzucił mnie owego dnia Hanjen, kiedy wszedł na dziedziniec i zobaczył, że tam stoję. Ucałowałem jej rozchylone usta, a ona przeciągnęła dłonią wzdłuż mego boku – po tunice, po skórze – i nie wzdrygnęła się, czując pod palcami stare blizny i gojące się świeże. Akceptowała każdą cząstkę mnie. Ale kiedy jej dłoń dotarta do biodra, zatrzymała się. - Co to jest? - mruknęła, dotykając tatuażu, który piął mi się po udzie. - Czułam to wczoraj w nocy. - Czułaś to?! Potwierdziła skinieniem głowy i znów wzruszyła ramionami, jakby nie bardzo potrafiła znaleźć odpowiedniejsze słowo. Zobaczyłem w myślach obraz obłoku energii, na którą byłem zupełnie ślepy. Odsunąłem przykrycie i wykręciłem się, żeby mogła zobaczyć całą resztę – tego jaszczurosmoka z kołnierzem holograficznych płomieni. - To mój tatuaż, ale on nic nie znaczy. (Draco...?!) Usłyszałem, jak wstrzymuje oddech. - Dlaczego nosisz na sobie logo Draco? Przewróciłem się z powrotem na plecy, skrzywiłem się lekko. - Nie noszę – odparłem. - To znaczy: nic o tym nie wiem. -Spuściłem wzrok. - Nawet nie pamiętam, jak go zrobili. Wtedy ciągle byłem na prochach. Podniosła na mnie lekko nachmurzony wzrok. - To nic takiego – powtórzyłem. -To nic nie znaczy. - Zakryłem obrazek kocem i sięgnąłem po spodnie. W milczeniu dokończyliśmy się ubierać. Ale kiedy podniosła się, żeby poszukać Joby’ego, chwyciłem ją za rękę i przyciągnąłem z powrotem do siebie. - Co naprawdę wydarzyło się między Naoh i Navu? Co... co ją tak skrzywiło? Pokaż mi, Miyo... Mam prawo wiedzieć. Usiadła po turecku na kocach, odsunęła z twarzy poplątane włosy, gładząc je przy tym rękoma, jakby chciała tym gestem uspokoić skołatane myśli. - Naoh... - idąc za moim przykładem zaczęła na głos, jakby te wspomnienia były zbyt groźne, by można je było dzielić ze sobą bezpośrednio. - Po śmierci rodziców Naoh stała się zgorzkniała i rozwydrzona... - wzięła głęboki oddech – zwłaszcza kiedy dowiedziałyśmy się, że jesteśmy bezpłodne. Hanjen próbował jej pomóc, ale nie potrafił do niej dotrzeć, była za silna. Winiła rodziców za ich własną śmierć. Winiła Wspólnotę za jej bezradność wobec ludzi... - urwała i zrobiła

jeszcze jeden drżący wdech. - Została dealerem Borosage’a. Sama nigdy nie zażywała narkotyków, ale je rozprowadzała... - Potrząsnęła głową i niespokojnym gestem przeczesała włosy palcami. - Ale potem spotkała swego nasheirtah... Był aktywistą, sątoh, jak nasi rodzice. Kiedy się odnaleźli, Naoh przestała rozprowadzać narkotyki dla ludzi. Navu zwrócił jej dumę z naszego dziedzictwa i wiarę w to wszystko, za co zginęli rodzice. Ale kiedy próbowała zerwać z handlem narkotykami, Borosage kazał ich oboje aresztować. W końcu wypuścił Naoh, ale zatrzymał Navu. Powiedział jej, że ma dalej sprzedawać narkotyki, bo inaczej już nigdy go nie zobaczy. Trzymał Navu w więzieniu przez rok. Kiedy w końcu go wypuścili, był już uzależniony... Przycisnąłem dłonie do oczu, widząc przed sobą ból jak fan-tazmatyczne kolory. - Naoh sprzedawała więc dalej narkotyki, żeby móc je zdobyć dla Navu. - Kiedy podniosłem głowę, wzrok Mii błądził po nieskazitelnym błękicie ścian. - Ale... ale to już nie był ten sam człowiek. Złamali go. Wtedy właśnie Naoh tak bardzo się zmieniła. Przestała handlować narkotykami i próbowała wyleczyć Navu z nałogu. Sam widziałeś, jak jej się to udało. - Słowa brzmiały pusto, zupełnie wyprane z emocji. - W końcu obróciła swój gniew we właściwym kierunku, przeciw ludziom. Przyłączyła się do mnie, kiedy studiowałam u oyasin. A potem... - Znów zawiesiła głos. Potem Naoh miała wizję. Uwierzyła, że może nas ocalić, że te wszystkie cierpienia miały tylko ją zahartować... - O Boże – szepnąłem i przez dłuższą chwilę żadne z nas się nie odzywało. Z sąsiedniego pomieszczenia dobiegały nas echa śmiechu Joby’ego i pokrzykiwań taku. W końcu zagadnąłem ją: - Miya? - Podniosła głowę. - Dlaczego ty nie nienawidzisz ludzi? Przez długą chwilę przypatrywała mi się z głową przekrzywioną na bok. (A ty?) odparła w końcu. Minęło jeszcze kilka dni. Joby spacerował, śmiał się i śpiewał do taku, które latały za nim wszędzie jak migrujące stada ożywionych zabawek. Jego mowa, myśli z dnia na dzień stawały się coraz wyraźniejsze i bardziej złożone. Już sam uśmiech wystarczyłby, żeby przysłonić cień śmierci, zawieszony nad naszym życiem. Co rano budziłem się i ku swojemu zaskoczeniu stwierdzałem, że udało nam się przeżyć kolejny dzień. Kiedy leżałem przy Mii i Jobym, dzieląc z nimi ciepło, wiedziałem, że nigdy nie będę miał okazji lepiej doświadczyć życia rodzinnego. Wiedziałem też, że już niczego więcej od życia nie pragnę – z wyjątkiem tego, by nie odnalazło nas Tau. Jednak przez cały czas towarzyszyła mi świadomość, że Korporacja Bezpieczeństwa Tau na pewno szuka nas z orbity, nastawiwszy programy satelitów na takie anomalie jak na przykład trzy źródła ciepła w opuszczonym klasztorze albo mieszanka hydrańskiego i ludzkiego kodu genetycznego. Prędzej czy później nas znajdą. Miya także miała tę świadomość – wiedziała, że każda wyrwana losowi chwila to kolejne zwycięstwo, nasze i zaginionego chłopczyka, który być może już nigdy w życiu nie uzyska więcej ani jednego dnia wolności, kiedy nasz czas tutaj dobiegnie końca. Co kilka dni Miya wyprawiała się do Świrowa, żeby przynieść stamtąd żywność oraz inne potrzebne rzeczy i żeby zdobyć jakieś wieści. Dzień po dniu nie znajdowała żadnego znaku, który świadczyłby o tym, że nasz przekaz dotarł do Isplanasky’ego albo że w ogóle opuścił orbitę planety. Naoh wraz zresztą satoh pozostawała w ukryciu, a Miya nie śmiała przebywać w mieście na tyle długo, by móc dowiedzieć się, gdzie są. Tau rozszerzało wciąż swoje sankcje wobec Hydran, kiedy ci nie spełniali żądań. Nawet Tau nie mogło pozwolić sobie na to, żeby jedną odwetową akcją zetrzeć Świrowo z mapy, ale mogli za to powoli puszczać krew Wspólnocie, tak żeby w końcu wykrwawiła się na śmierć. Nie mogliśmy nic zrobić, żeby powstrzymać ten proces ani cokolwiek zmienić, nawet gdybyśmy się poddali. Naoh już by tego dopilnowała. Pozostawiła nam jedynie tę klepsydrę pełną dni i możliwość ich przeżycia, zanim wyczerpie się zapas. Miya i ja jedliśmy, spaliśmy i włóczyliśmy się po labiryncie klasztoru, a pod nogami skakał nam Joby, za którym znów włóki się latający cyrk taku. Miya uczyła mnie wszystkiego, co sama wiedziała o przeszłości naszego ludu – w przerwach między zabawami, które wymyślaliśmy dla Joby’ego, żeby wspomóc jego wciąż wzrastającą sprawność. Czasem w środku zabawy Miya

obrzucała mnie dziwnym spojrzeniem, z którego mogłem wywnioskować, że w kwestii dziecięcych zabaw jestem jeszcze bardziej zielony niż Joby. Kiedy zaczęliśmy się dusić w zamknięciu klasztornych ścian, Miya zabierała nas na teleportacyjne pielgrzymki do wnętrza Ojczyzny. Wydawało mi się, że skoro obłoczne wieloryby porzuciły rafy i zabrały ze sobą deszcz, to nic już tutaj nie istnieje. Ale wszędzie odnajdywaliśmy zapomniane szkielety przeszłości. Zabrała nas aż do ośmiu różnych miejsc, w których skruszone zębem czasu pozostałości hydrańskiej cywilizacji leżały porzucone na pastwę wiatru. Niektóre rzeczy, jakie tam znajdowaliśmy, stanowiły tajemnicę dla naszych oczu i myśli – ich przeznaczenia nie znała nawet Miya. Samotne, wielokondygnacyjne wieże, które wznosiły się jak modły – krok po kroku w stronę nieba. Z tuzin przypominających ule kiosków z jakiegoś nieznanego materiału, każdy na metr wysoki, ustawione w klin w samym sercu pustki. Gdzieniegdzie znajdowaliśmy pozostałości zrozumiałe nawet dla ludzi – resztki miast, domów i najpewniej centrów badawczo-produkcyjnych, opartych na technologii zapomnianej od tak dawna jak same te budowle. Teraz to już tylko ruiny, pełne ech łupiny, wypełnione połamanymi przedmiotami. Czasem, kiedy Miya i Joby spali, przesiadywałem samotnie w zakurzonych komnatach klasztoru, przebierając wśród łupów, jakie z tych miejsc zabieraliśmy. Marzyłem, żeby zabrać je do ekipy, zbadać w jakimś solidnie wyposażonym laboratorium Tau... Potem jednak przypominałem sobie, dlaczego to się stało niemożliwe. Już nigdy więcej nie zobaczę żadnego z członków ekipy, nigdy nie zobaczę też Hanjena, jedynego znanego mi Hydranina, który potrafiłby mi coś powiedzieć o tym, jak funkcjonowała technika Wspólnoty. Ale ze wszystkiego najbardziej prześladował mnie pewien pomysł. Naszedł mnie, kiedy stałem w ruinach budynku w samym centrum umarłego miasta. Może to była taka siedziba władz jak ta Sala Wspólnoty w Świrowie. Ale równie dobrze mogło to być coś znacznie bardziej frywolnego albo dziwaczniejszego. Teraz pozostał tylko szkielet, pusta klatka skonstruowana z Bóg jeden wie czego. Skomplikowane organiczne kształty pięły się w górę, jakby rzucając wyzwanie grawitacji, sięgając samego nieba – domu an lirr – palczastymi wieżami, lśniącymi na czubkach czymś, co świeciło w słońcu jak złoto. Wnętrze budynku zionęło pustką i trudno było się domyślić, jak mogło wyglądać niegdyś. Wzory ze światła i cienia, padające ze ślepych okien, rozświetlały wzorzystą podłogę, nadając jej dodatkowy wymiar. Kręgi otaczały łuki, romby wpisywały się w owale – nad naszymi głowami rozpinały się na trzy piętra w górę delikatne pajęczyny subtelnego maswerku. Z każdej strony mieliśmy przed sobą zachwycający widok nieba, jakby ci, co tu wchodzili, mieli często spoglądać w górę, a potem długo to pamiętać. Wszędzie dookoła niebo było tak samo idealnie czyste i modre jak ściany naszego klasztoru. Nie widać było nawet najmniejszej chmurki. Kiedy an lirr opuściły tę krainę, zabrały ze sobą krew z żył tej ziemi zupełnie tak samo, jak ich odejście wyssało ducha z zamieszkujących ją ludzi. Kiedy tak stałem wpatrzony w błękitną nieskończoność i ukryty za nią wszechświat, pomyślałem o tych wszystkich Hydranach, którzy opuścili Ucieczkę i an lirr dla gwiazd, rozciągając na całe lata świetlne cienką warstewkę Wspólnoty i Daru. Zacząłem się zastanawiać, czy może istnieć związek między utratą kontaktu z an lirr- utratą czegoś tak niezmiernie istotnego dla ich du-chowej tożsamości – a upadkiem międzygwiezdnej cywilizacji. (Miya...) zawołałem, a ona odwróciła się, żeby na mnie popatrzeć przez całą szerokość rozjarzonej podłogi. (A gdyby tak an lirr wróciły do Ojczyzny?) Patrzyła na mnie w milczeniu przez długi czas; czułem, jak wciąż od nowa roztrząsa w myślach moje pytanie i nie znajduje na nie odpowiedzi. W końcu potrząsnęła tylko głową i przywołała w myśli Joby’ego. - Czas wracać – rzuciła tylko, zanim zabrała nas z powrotem. Kochaliśmy się, kiedy tylko się dało, badając się nawzajem wewnątrz i na zewnątrz. Wiedziałem, że teraz nie powinno być między nami sekretów, a przecież jakaś cząstka mnie wciąż miała się na baczności, chroniąc Miyę przed moją przeszłością – tymi mrocznymi potrzebami i jeszcze mroczniejszymi lękami, przed zatrutymi wspomnieniami, ukrytymi jak zabójcze anomalie w ob-

łocznych rafach naszych zjednoczeń. Bo czasem w samym środku miłosnej gorączki zdarzało jej się krzyknąć głośno, nie z rozkoszy, ale z bólu – mojego bólu, kiedy rozpłomieniony prześlizgiwałem się mimo woli przez niestrzeżoną granicę prosto w królestwo nocy, a tam perwersja bezimiennego obcego wbijała się w jej bezbronne serce jak szrapnel. Kiedy mijały kolejne noce – kiedy zbliżał się ich nieuchronny koniec, a my przybliżaliśmy się do siebie – zacząłem budzić się z bezpiecznych marzeń naszych wspólnych snów oblany krwawym potem koszmaru, pewien, że znajduję się w zupełnie innym miejscu i czasie. Budziłem się w jej ramionach i przekonywałem się, że pociesza mnie jak małe dziecko, widziałem w jej oczach, że nic nie pojmuje, kiedy bez słowa wyjaśnienia osuwałem się z powrotem w sen. W końcu jednej nocy ocknąłem się – siedziałem wyprostowany w mdłym świetle księżyca – i zorientowałem się, że obudziła mnie Miya. Leżała obok, jej ciałem wstrząsały bezgłośne łkania, a zwarte w śmiertelnym uścisku dłonie przyciskały koc do ust, żeby stłumić wszelki odgłos płaczu. (Miya...?) Ledwie czułem jej myśli, jakby je także starała się stłumić. Ale odnalazłem w końcu obrazy Joby’ego, swój i jej, zniekształcone cierpieniem... Wszyscy byliśmy martwi – albo gorzej, wszyscy żywi, ale samotni, w rękach ludzi... Przyciągnąłem ją, bo wreszcie zrozumiałem, że kiedy tak usilnie starałem się uchronić ją przed moim więzieniem strachu, ona siedziała zamknięta w celi obok. Musiałem użyć wszystkich sił, żeby przekręcić klucz – czekający od zawsze – w zamku ostatnich drzwi. Otwarłem się przed nią cały. W przestrzeń między nami wystrzelił łuk niekontrolowanych emocji i tak dopełnił zjednoczenia – miłością, śmiercią, stratą -jakby żadne z tych uczuć nigdy nie zaistniało w niej oddzielnie, nawet w snach. Sprzężenie zwrotne wdarło mi się w niestrzeżone myśli jak fala uderzeniowa, rozbijając w kawałki mnie, ją, wszystko, co nie było tą nierozerwalną więzią między nami, a ostatnia świadoma myśl, jaka przemknęła mi przez głowę, mówiła, że żadne z nas już nigdy nie odzyska zdrowych zmysłów... Nagle dotarł do mnie jakiś dźwięk – płacz dziecka. Dookoła niego uformowało się pojedyncze rozumne uczucie – wyszło od Mii. Poczułem, jak reaguje, jak opanowuje z powrotem rozlaną rzekę własnych myśli, żeby odpowiedzieć na krzyk Joby’ego. Ledwie udało mi się skoncentrować na tyle własne myśli, żeby uchwycić oddalającą się linę ratunkową. Wznieśliśmy się razem przez upiory pamięci, żeby odzyskać własne dusze i wolę i wypłynąć w końcu na powierzchnię normalności. Upadłem twarzą na skotłowane posłanie, kiedy wreszcie odzyskałem władzę nad wszystkimi pięcioma zmysłami; Miya zdążyła się jeszcze odtoczyć w stronę Joby’ego. Malec leżał obok niej zwinięty niczym płód i wydawał z siebie wysoki, jękliwy dźwięk, który usłyszałem u niego za pierwszym razem, tylko że teraz towarzyszył mu nieobecny dotąd, przenikliwy ból. Miya przytuliła go mocno, a jednocześnie już łączyła się z jego myślami, jakby podawała życiodajny tlen wszystkim ośrodkom kontroli w mózgu. Patrzyłem, jak uspokaja Joby’ego, przeorientowuje, jak sprowadza go z powrotem do świata, zupełnie tak samo jak jego krzyk sprowadził nas. Bez niego, bez tej łączącej ich dwoje więzi, pewnie zostalibyśmy oboje spleceni w tym psychotycznym klin, dopóki nasze ciała nie umarłyby z głodu. Otarłem usta roztrzęsioną dłonią. W końcu Joby uspokoił się na tyle, że mogła ułożyć go do snu obok siebie. Nakryła go kocami, okryła mu twarz mnóstwem przepraszających pocałunków, a on, uśmiechnięty, odpłynął w sen. Miya w milczeniu płakała. Nie odwróciła się, żeby na mnie popatrzeć. Siedziałem w ledwie rozproszonym księżycowym światłem mroku i patrzyłem na nią, przyglądałem się Joby’emu, a serce stopniowo we mnie zamierało. Trzymałem myśli kurczowo zaciśnięte, balem się dotknąć któregoś z nich – bałem się przeszłości, przyszłości, bałem się zadać im jeszcze więcej bólu. Bałem się... Wtedy w końcu na mnie spojrzała i, mimo że nadal płakała, w spojrzeniu nie dostrzegłem śladu strachu, a dłoń, którą do mnie wyciągnęła, była niewzruszona jak wiara.

W odpowiedzi skuliłem się mimowolnie. Potrząsnąłem głową, nie śmiać spojrzeć jej w oczy, kiedy wkładałem ubranie. Wstałem z łóżka i wyszedłem. Sunąłem przez pozbawione światła korytarze klasztoru, wiedziony pragnieniem, by zagubić się gdzieś wśród tych przejść, wpaść w jakiś inny wymiar i po prostu zniknąć. Coś nagle przyciągnęło mi wzrok, kiedy przechodziłem przez komnatę, przez którą przeszedłem już dotąd dziesiątki razy, nigdy nie zauważając niczego nowego. Ale tym razem księżycowy blask wywołał na ścianie nieoczekiwany relief, ukazując w na pozór zupełnie gładkiej ścianie przejście, którego przedtem nie widziałem. Zmieniłem kierunek i prześlizgując się między filarami, ruszyłem w stronę ukrytego wejścia. Za nim znajdował się korytarz mierzący chyba niecałe pięć metrów. Na jego końcu znalazłem platformę modlitewną, taką jak te, które widywałem w Świrowie, tylko że ta otwierała się wprost na niebo i objęta była polem energetycznym, broniącym klasztoru przed złą pogodą. A poza tym była ukryta, szczególna... Była linpoche. Stanąłem na platformie i zapatrzyłem się w noc. Nade mną były gwiazdy, czerń nocy i tarcza księżyca z laserunkiem nieuchwytnych kształtów. Obrazy, jakie widziałem przed sobą, zdawały się zmieniać z minuty na minutę, aż w końcu zaczął się odmieniać i mój nastrój. Oparłem się o krawędź niskiego murku, który okalał platformę, i poszukałem w kieszeniach ustnej harfy, która jakimś cudem do tej pory nie wypadła. Przyłożyłem ją do warg i dmuchnąłem, żeby usłyszeć przydymione, jękliwe dźwięki, których od tak dawna już nie słuchałem. Ale zawsze wychodziły mi jedne i te sąme i zawsze tych samych brakowało, tak że każda piosenka, którą próbowałem zagrać, była jakby niekompletna. Opuściłem instrument, rozczarowany, jakbym w tej części mózgu, która odpowiada za nastroje i muzykę, spodziewał się, że i moje próby zagrania melodii jakoś się odmienia. (Musisz się stać jej częścią.) Głos Mii wypełnił mi myśli, podczas gdy ona sama ukazała się obok mnie na platformie. Czułem, że już zbiera się, by dodać coś jeszcze, i rozmyśla się nagle, bo uświadamia sobie, gdzie jesteśmy. (Linpoche...) Popatrzyła na mnie, a noc odbiła się w jej oczach. Zobaczyłem, że drżą jej usta. Następnie przeniosła spojrzenie na tarczę księżyca i przez długą chwilę jej uczucia były przede mną zamknięte. W końcu bardzo ostrożnie pomyślała: (Żeby zagrać muzykę, z każdym instrumentem trzeba być namaste.) Potrząsnąłem głową, patrząc na swoją harfę. (Ale tu nie ma wszystkiego, czego potrzebuję, żeby zagrać melodię.) Pokazałem jej instrument, pilnując bardzo, by wszystkie moje myśli leżały zupełnie przejrzyste na zamglonej powierzchni umysłu. (W takim razie musisz to sam załatwić.) Coś pojawiło się nagle w jej dłoni: jeden z fletów, jakimi witało się an lirr. Zagrała mi pełną gamę. W płynnej progresji dźwięków słychać było wyraźne przerwy, jednak kiedy zaczęła grać, nie brakowało ani jednego. (Jak to robisz?) zdumiałem się. (Czy to twój Dar?) Potrząsnęła głową w niemym przeczeniu. Zagrała swoją melodię jeszcze raz – tylko znacznie wolniej, żebym mógł widzieć, że tylko częściowo zatyka palcami dziurki, i usłyszeć, jak moduluje oddech, żeby zmienić wysokość tonu, i w ten sposób wydobywa z instrumentu wszystko, czego jej potrzeba. Podniosłem ustną harfę do warg i dmuchnąłem. Otoczyłem ją zwiniętymi dłońmi i zacząłem zmieniać dźwięki, przesuwając odpowiednio palcami, aż wreszcie usłyszałem te wszystkie tony, jakich nie udało mi się wydobyć nigdy przedtem. Opuściłem instrument, bo gardło miałem tak ściśnięte, że nie mogłem dalej grać. Przyglądałem się usrebrzonej księżycowym blaskiem metalowej powierzchni. W końcu schowałem harfę z powrotem do kieszeni kurtki i podniosłem wzrok, bo coś niczym magnetyt przyciągało moje myśli, moje oczy. (Miya...) Pocałowała mnie, wpijając mi się palcami w kark, przyciskając się tak żarliwie, jakby chciała i mogła się we mnie rozpuścić i uczynić z nas także jedność fizyczną – podwoić nasze siły, tak żeby już nic nigdy nie mogło nas zranić albo też wejść pomiędzy nas. Ale mimo że długo się potem całowaliśmy, pod mnóstwem gwiazd na bezkresnym nocnym niebie,

poślubiając sobie nawzajem serca i umysły, wiedziałem, że nie ma dla nas modlitwy. Bo wiedziałem przecież, jak działa ten wszechświat – stąd nikt nie wychodzi żywy. 25 Następnego ranka Miya znów wyruszyła do Świrowa. Przytuliła małego, chwiejącego się na nóżkach Joby’ego i ucałowała delikatnie w czoło, zanim pocałowała mnie w usta, długo i mocno. Żałowałem wtedy, że jestem tylko mieszańcem z na pół hydrańskim wyglądem i połową hydrańskiej psycho... Żałowałem, że nie mogę pójść zamiast niej, nie dlatego że zrobiłbym to lepiej, ale tylko po to, żebym to ja nie musiał zostawać i czekać w niepewności... Zniknęła z ostatnim półuśmiechem żalu, a ja pozostałem z Jobym na rękach. Poczułem, że małe ciałko sztywnieje w niepewności, kiedy nagle przestał ją widzieć i odczuwać. - Gdzie mama? - zapytał jak zawsze, kiedy zwracał się do mnie, w standardzie. - Poszła po coś do jedzenia – odparłem. - Wróci. - Niedługo? - Tak, niedługo – mruknąłem, niosąc go opartego na bio-drze w stronę okna. Wyglądaliśmy razem na wschodzące za rafami słońce. - Popatrz na to. - Starałem się czymś zająć jego myśli. - Jesz-cze jeden dzień. - Z góry sfrunął jakiś taku i wylądował mi na głowie. - Ej! - krzyknąłem, ale nie zareagował. Joby zachichotał z rączkami przyciśniętymi do ust. Sam w końcu parsknąłem śmiechem, zdumiony tym, że nawet teraz, kiedy patrzę prosto w światło uniwersalnego porządku, kiedy nad głowami wisi nam na cienkiej nitce śmierć i chaos, życię nadal potrafi być tak absurdalne, że nie można zrobić nic innego, jak tylko się roześmiać. - Jesteś moim tatusiom? - zapytał Joby. Twarzyczka z powrotem spoważniała. - Taa – mruknąłem, odwracając wzrok. - Mam dwóch tatusiów? Przestałem na chwilę oddychać. Potem ostrożnie pokiwałem głową. - Zgadza się – szepnąłem. - Szczęściarz z ciebie, chłopcze. - I dwie mamy? Jeszcze raz kiwnąłem głową, bo nie mogłem zaufać własnemu głosowi. Odkąd przekroczyłem rzekę, nie pozwoliłem sobie ani razu pomyśleć o jego prawdziwych rodzicach. Taku wzbił się w powietrze, przestraszony moim niespodziewanym gestem. - Czy oni mnie kochają? Przełknąłem ciężko ślinę. - No jasne... Wszyscy cię kochamy. (To dlaczego ich tu nie ma?) Tym razem nie bardzo wiedziałem, o którą parę rodziców mu chodzi. - Ja... Oni nie mogą – odpowiedziałem na głos, bo byłem teraz jeszcze mniej pewien, czy potrafię zapanować nad własnymi myślami. - Chcieliby tu być, ale nie mogą. - Dlaczego? - Oni... muszą pracować dla Tau. - A ty nie musisz pracować? Usta zadrżały mi konwulsyjnie. Już nie muszę. - Teraz ja i Miya pracujemy nad tym, żebyś stał się silny i zdrowy. To dlatego tu jesteśmy, w tym leczniczym miejscu. Kiedy ci się poprawi, wtedy wrócisz do... do swojej drugiej rodziny. -Nagle opanował mnie żal, że nie mogą tu być, że nie mogą go zobaczyć w tym stanie. I bez względu na to, czy będzie żył, czy umrze, takiego już pewnie nigdy go nie zobaczą. Twarzyczka pojaśniała, ale zaraz zmarszczyła się, jakby wyśledził myślami mój brak pewności. - Słowo – dodałem, tak bardzo pragnąc, żeby to była prawda, że nawet w to uwierzyłem. Kiwnął głową i rozluźnił się trochę. Oparł mi głowę na ramieniu i z zadowoleniem czekał, wraz ze mną obserwując wznoszące się nad rafami słońce. Powędrowałem wzrokiem w dół, żeby spojrzeć na dolinę pod nami i rozciągnięty nad nią most, tak bardzo różny od mostu, który łączy Świrowo i Riverton. Myślałem o tym, w jak różny sposób ludzie i Hydranie oceniają wartość raf i jak bardzo różnica ta zależy od odmiennego sposobu ich postrzegania. Dla ludzi rafy były wyłącznie składowiskiem biochemicznych substancji, ni mniej, ni więcej tylko sumą poszczególnych jej składników. Fakt, że

ta ostatnia rafa wraz ze swoim uzdrowiskiem pozostała nietknięta, zakrawa niemal na cud. Ten cud jednak mógł zdarzyć się tylko dzięki krótkowzroczności i ksenofobicznym lękom Tau, które nie pozwalały im dowiedzieć się niczego istotnego na temat kultury Hydran. Myśląc o cudach, nie mogłem nie przypomnieć sobie tego, co owo shue uczyniło dla mnie i Joby’ego, jak uwolniło nas z samotniczych cel naszego życia. Zastanowiło mnie, ile to już czasu minęło, odkąd Hydranie na Ucieczce czuli się całością, złączoną i potężniejszą niż suma poszczególnych jej składników... I znów powróciło do mnie pytanie, co by się stało, gdyby an lirr wróciły do Ojczyzny. Czy deszcz, który ze sobą przyniosą, mógłby przywrócić do życia tę pustynię? Czy ich obecność wystarczy, żeby przywrócić dawną Wspólnotę, naprowadzić ją na właściwą Drogę? Czy może jest już za późno, żeby rozpoczynać marsz w kierunku przyszłości, na jaką zasługiwali z racji swej przeszłości... Joby osłaniał oczy przed słońcem, okrążając je grubiutkimi paluszkami na podobieństwo Waunowej lornetki. Czasem, kiedy się nudził, pozwalałem mu przez nią popatrzeć i poszukać an lirr. Nigdy nie udawało nam się żadnego zobaczyć, ale jemu to chyba nie przeszkadzało. - Popatrz – odezwał się nagle i wskazał rączką prosto we wschodzące słońce. - Co takiego? - Zmrużyłem oczy, próbując wypatrzyć coś innego niż niebo i rafy. Źrenice już zdążyły mi się zwęzić; zwykle radziły sobie lepiej od ludzkich oczu z wpuszczaniem i zatrzymywaniem światła. - Tam! - Wskazał niecierpliwym gestem, wymachując rącz- ką, dopóki i ja nie wypatrzyłem z pół tuzina czarnych kropek, jak słoneczne plamy na tle świtu. Kiedy patrzyłem, plamki powiększały się z taką szybkością, że natychmiast poczułem rosnący w środku guz przerażenia. Lecą w tę stronę, prosto na nas, z nienaturalnie dużą prędkością. To mogło być tylko jedno: oblatywacze Korporacji Bezpieczeństwa. A bez Mii nie mieliśmy żadnych szans, żeby przed nimi uciec. - Widzisz, Kocie? - dopytywał się Joby, kiedy znów zaczęło do mnie docierać, co się dookoła dzieje. - Widzisz? Widzisz? - Taa – mruknąłem – widzę. - Przytuliłem go mocniej, kiedy statki przed nami zaczęły nabierać coraz bardziej szczegółowych kształtów, nie zwalniając lotu. Od znaków odblaskowych bolały mnie oczy, były chyba jaśniejsze niż samo słońce. - Tatuś! - zawołał Joby, wymachując rączkami w nagłym zachwycie. Przypomniałem sobie, że jego ojciec pracował w Korporacji Bezpieczeństwa, a logo ochrony Tau było teraz wyraźnie widoczne na nadlatujących pojazdach. - Czas wracać do domu? -zapytał, patrząc na mnie. - Już wszystko jest lepiej? Tylko że wcale nie przyleciał po niego ojciec. To rzeźnicy Borosage’a. Stałem zupełnie sparaliżowany, czekając, aż statek na czele otworzy ogień. Nawet nie poczujemy, wszystko będzie działo się za szybko – plazmowy wybuch, który rozerwie nas i rozsypie nasze atomy w miliard złocistych pyłków kurzu. - Tak, czas wracać... - szepnąłem. -Trzymaj się mocno. Zamknąłem oczy, bo bałem się spojrzeć w twarz nadchodzącej śmierci, ale zaraz je otwarłem, bo bałem się też nie patrzeć. Ale żaden energetyczny wybuch nie zgasił nieba nade mną. Gapiłem się więc dalej, wrośnięty w miejsce, gdzie stałem, kiedy statki bojowe zawisły przede mną w powietrzu. Otoczyły pierścieniem balkon, na którym czekaliśmy, bezradni i bezbronni. - Tu Korporacja Bezpieczeństwa! - zahuczał potężnie głos znikąd i zarazem zewsząd, jakby ktoś sądził, że jesteśmy tak samo głusi, jak oślepieni światłami. - Nie ruszać się z miejsca. Ręce nad głowę. Powolutku opuściłem Joby’ego na ziemię. Potem powolutku uniosłem ręce. Z najbliższego statku wylegli jak wielkie żuki żołnierze w pancerzach ochronnych i zaczęli zeskakiwać na nasz balkon. Każda broń skierowana była na mnie. Stałem bez ruchu, ledwie oddychając. Bałem się, że każde najlżejsze drgnienie może być ostatnim. Joby przylgnął mi do nogi, kiedy zobaczył broń i wyczuł nastroje w znajdujących się za nią

głowach. - Tatuś...? - zawołał, badając wzrokiem jedną zasłoniętą, anonimową twarz po drugiej. Chciałem dotknąć go w myślach, jakoś uspokoić, ale wyglądało na to, że umysł mam tak samo sparaliżowany jak ciało. Spróbowałem zatem znaleźć jakieś słowa, lecz urwałem, widząc, że jeden z uzbrojonych mężczyzn, wciąż jeszcze wylewających się ze statku, przepchnął się naprzód, upuścił broń i odsłonił twarz. - Joby! -To był Burnell Natasa. Przypatrywałem się, z jakim niedowierzaniem podnosi Joby’ego na ręce, a potem cofa się poza pierścień wycelowanej we mnie broni. Inny anonimowy korba bez twarzy wysunął się teraz na czoło i przeszukał mnie, żeby odebrać broń, której nie miałem. Jednym szarpnięciem wykręcił mi ręce do tyłu i spiął kajdankami. Kiedy skończył, jego miejsce zajął trzeci – Fahd, pierwszy wśród zbirów Borosage’a. Kiedy usunął osłonę z twarzy, dostrzegłem cień na wpół zagojonej rany po operacji plastycznej, która wciąż jeszcze szpeciła mu twarz. Nagle przypomniało mi się, co Miya zrobiła z jego bronią, kiedy ostatnio się widzieliśmy, i co eksplodująca plazma zrobiła z jego oczyma. Spojrzałem więc w te oczy. Nowe oczy były zupełnie innego koloru. Zielone. A źrenice nie były okrągłe, lecz podłużne. Na pewno potrzebny mu był trans-plant – ale przecież niekoniecznie taki. Kiedy nasze spojrzenia spotkały się, uświadomiłem sobie, że zrobił to, żeby za każdym spojrzeniem w lustro przypominać sobie, jak bardzo nas nienawidzi... - Gdzie dziewczyna? - rzucił. Tym razem nie miał przy sobie broni. Opancerzone dłonie zacisnęły się w pięści. - Co? - zapytałem tępo. Zrozumiałem, że chodzi mu o Miyę... i że nie wiedzieć jak i kiedy potraktowali nas gazem. Wziąłem głęboki oddech. - Nie ma. Opancerzona pięść trzasnęła, zanim zdążyłem zrobić unik, i rozłożyła na obie łopatki. - Nie okłamuj mnie, świrze. Powoli i niezgrabnie usiadłem. W głowie dzwoniło mi od uderzenia, a w uszach od rozpaczliwego krzyku Joby’ego, który wołał mnie po imieniu. Fahd stał teraz nade mną, zasłaniając światło. Moja krew poplamiła mu rękawicę. - Nie... kłamię... - wyjąkałem. - On nie kłamie, poruczniku – zawołał czyjś głos. - Skanery wykazały, że reszta budynku jest pusta. Fahd pochylił się nade mną i dźwignął mnie na nogi. - A więc ta suka z HARO zostawiła cię, kiedy nas zobaczyła. - Uśmiechnął się złośliwie. „Pieprz się” - już miałem powiedzieć, ale w ostatniej chwili przytomnie ugryzłem się w język. - Wyszła przed wami – odpowiedziałem. - Po jedzenie. - Wybuchnął śmiechem. Zakląłem pod nosem, nienawidząc się za to, że się w ogóle odezwałem. - Ona musi tu być. Patrzcie na mojego syna! Rozpoznałem głos Natasy. Wyciągnąłem szyję, żeby zza Fahda choć chwilę popatrzyć na Joby’ego. Przypomniałem sobie, że Natasa nigdy przedtem go takiego nie widział – jako zdrowe dziecko, normalnie funkcjonujące bez pomocy i wskazówek Mii. - Jej tu nie ma, Burnell – odezwał się ktoś. Głos wydał mi się znajomy, ale nie potrafiłem go przyporządkować. Stojące w tle postacie przesunęły się, a ja w końcu znalazłem pasującą do głosu twarz. To był Perrymeade. - Nie wiem, jak to możliwe, ale... - Podszedł do Natasy i wziął Joby’ego za rękę, kiedy chłopczyk znów zaczął się do mnie wyrywać i wykrzykiwać moje imię. Natasa podszedł bliżej i stanął tuż przede mną. Przycisnął Joby’ego mocniej, kiedy chłopczyk próbował wyśliznąć się z jego objęć. Joby wybuchnął płaczem. (Wszystko w porządku, Joby) pomyślałem, bo już zdołałem się opanować na tyle, by móc korzystać z telepatii. Ale nic nie mogłem poradzić na to, że widzi spływającą mi po twarzy krew. (Teraz nie mogę wziąć cię na ręce.) Poruszyłem skutymi za plecami dłońmi. (Zostań z tatusiom. Nic ci się nie stanie.) Joby przestał się wyrywać. Rozluźnił się i przytulił do twardej skorupy pancerza na ciele ojca, wytarł nos rękawem, ale nie od

rywał ode mnie wzroku. Natasa także na mnie patrzyl, po raz pierwszy nie unikał mojego spojrzenia. - Jak to możliwe? - zapytał. - Dzięki temu miejscu – mruknąłem. - Jak to możliwe? - powtórzył ostrzej. - To miejsce... uzdrawia. Fahd stęknął niecierpliwie. Perrymeade przepchnął się obok niego i stanął obok Natasy. - To te rafy, Burnell – rzucił cicho. - Nic innego... Prawda? -zwrócił się do mnie. Wpatrywałem się w niego w milczeniu. - Odpowiadaj, świrze... - Pięść Fahda znów powędrowała w górę. Natasa zablokował cios opancerzoną ręką. - Nie przy moim dziecku – rzucił zimnym jak śmierć tonem. Popatrzył na mnie jeszcze raz, a jego ciemne oczy, tak bardzo podobne do oczu syna, dołączyły do prośby, którą odczytywałem w bladym spojrzeniu Perrymeade’a. - Proszę – odezwał się, tym razem niemalże z pokorą. - Powiedz mi, jak to możliwe...? - Spojrzał znów na Joby’ego, kiedy niedowierzanie do końca zmąciło mu myśli. - Mówiłem – odparłem ochrypłym głosem; zrobiło mi się słabo na myśl, że powie o tym żonie, ona – Tau, a w dziesięć minut później nie będzie już żadnego shue ani uzdrawiania. Będzie za to najnowszy kompleks wydobywczo-badawczy Tau. Zniszczą istniejący tu cud, starając się odkryć, na czym polega, i wyciągnąć zeń jak największe zyski. Nigdy nawet nie pojmą, co zrobili. Natasa znów popatrzył na mnie z tym pełnym niedowierzania zdumieniem. Nawet nie dotarło do niego, co maluje się na mojej twarzy. - Czy w takim razie... jest już wyleczony? - Nie – odparłem. -W każdym razie jeśli go teraz zabierzecie. Miya mówi, że utrwalenie zmian w układzie nerwowym wymaga dużo czasu. Potrzeba mu więcej czasu. Fahd znowu stęknął, a na jego twarzy znać było wyraźne obrzydzenie. - Miya... - powtórzył Natasa, a rysy jego twarzy nagle stward-niały. Potrząsnął głową i zaczął zbierać się do odejścia. - Wszystko zaprzepaścicie! - zawołałem za nim. - Chodź, Joby – szepnął. - Wracamy do domu. Czeka na nas mama. - Przeszedł z powrotem za pierścień strażników, niosąc syna w stronę zawieszonych w powietrzu statków. Joby znów zaczął się wyrywać. Wołał mnie po imieniu i wyciągał do mnie rączki zza ramienia ojca. Fahd zagrodził mi drogę i zasłonił widok, zanim zdołałem odpowiedzieć. Jeszcze raz złapał mnie za poły kurtki. - Kiedy wróci? - Kto? Zdzielił mnie w twarz otwartą dłonią, przytrzymując jednocześnie na miejscu chwytem swoich poprawianych mięśni. - Ty umysłowy zboczeńcu! Kiedy? - Nie wiem! - wyjąkałem, starając się opluć mu przy okazji twarz. - Już ja ci... Próbowałem się wykręcić, czując zbliżający się następny cios... I popatrzyłem w górę, kiedy ku mojemu zdumieniu nie uderzył. Między nas wszedł Perrymeade. Popatrzyłem w twarz Fahda i trudno mi było powiedzieć, który z nas był bardziej zaskoczony. - Przestań – odezwał się Perrymeade tonem rozsądnym i spokojnym, choć w środku czuł coś zupełnie przeciwnego. Fahd wyrwał mu się jednym szarpnięciem. - Nie masz tu żadnej władzy – rzucił kwaśno, tonem pełnym pretensji. Ale już mnie więcej nie bił. Jeśli naprawdę nic nie wiesz, chłopcze, już nie żyjesz – mruknął, popychając mnie do przodu przez podwójny kordon opancerzonych postaci, w stronę czekającego pojazdu. (Kocie!) Aż zaparło mi dech, kiedy ten okrzyk rozdzwonił się w mojej głowie. To nie był Joby. To była

Miya. (Nie!) pomyślałem szybko. (Nie! Tu jest Tau...) Nie miałem pojęcia, czemu, u diabła, wróciła tak szybko, czemu akurat teraz? Ktoś znów pchnął mnie od tyłu. Ciało ruszyło jak robot do krawędzi balkonu, podczas gdy psycho wymknęła się przez ma leńki otworek w czasoprzestrzeni, żeby ją odnaleźć i powiedzieć „żegnaj”. (Kocie...) To, co chciała mi jeszcze powiedzieć, dotarło do mnie już tylko jako czyste emocje. Nasza telepatyczna więź zerwała się, kiedy wpadłem w otwór luku. Wciągnęli mnie na pokład oblatywacza. Był już tam Natasa, trzymał Joby’ego na kolanach. Chłopiec otoczył ramionami kolorową pluszową zabawkę. Podniósł wzrok, jakby wyczuł mnie, jeszcze zanim wszedłem, i oczka zaszkliły mu się łzami. Czułem, że Miya sięga przeze mnie, żeby ostatni raz dotknąć jego myśli. - Mama...? - krzyknął, macając w powietrzu rączkami. Natasą chwycił go za te rączki i ściągnął je na dół, lekko marszcząc brwi. Potem zniknęła i nie pozostał tu już poza mną nikt, kto by coś z tego rozumiał. Poczułem ją znów w środku, a kontakt był tak przepełniony cierpieniem, że omal nie wyrwał mi serca z piersi. Moja koncentracja rozpadła się w kawałki i już zupełnie nie mogłem znaleźć Mii. Joby znów zaczął zawodzić. Czułem, że się boi i że nic nie rozumie, kiedy strażnicy zwalili mnie na siedzenie i przypięli pasami. (Nie płacz, Joby...) Jakimś cudem udało mi się wziąć w garść na tyle, żeby go przekonać, iż wszystko jest tak jak powinno. (Wracasz do domu) dodałem i wreszcie zrozumiałem, skąd Miya czerpała siły, żeby go chronić, żeby kryć swoje lęki ze względu na nich oboje. Joby usadowił się więc na kolanach Natasy, ściskając kurczowo zabawkę, ale nie spuszczał ze mnie zaczerwienionych od płaczu oczu. Natasa także nie odrywał ode mnie wzroku. Wpił gniewne spojrzenie najpierw we mnie, potem w straż, w końcu w Fahda i Perrymeade’a, którzy wsiedli na pokład. Zastanawiał się, czemu, u diabła, musieli wsadzić mnie do tego samego pojazdu co jego i dziecko, i uznał, że Fahd to łajdak, a Perrymeade – dureń. W końcu odwrócił od nas wzrok i zaczął po cichu rozmawiać z Jobym, żeby go uspokoić. Patrzyłem, jak miękną rysy twarzy ojca, który odczuwa ulgę i radosne zdumienie: jego syn żyje, jest cały i zdrowy... Wszystko z nim dobrze. Przez jedną krótką chwilę bał się, że nie wytrzyma na oczach wszystkich i wybuchnie płaczem. Nieoczekiwanie znów rzucił mi jedno krótkie spojrzenie. Zaskoczony, podniosłem wzrok, kiedy obok mnie usadowił się Perrymeade. - Co pan tu, u diabła, robi? - mruknąłem. - To, co do mnie należy – odparł bezbarwnym tonem, nie odrywając wzroku od Joby’ego. Ale w głębi ducha pomyślał: Ratuję wam życie. Odczułem zaskoczenie, jak nagły policzek. Okręciłem się gwałtownie na siedzeniu. - Gdyby od początku robił pan, co do niego należy, nic podobnego by się nie wydarzyło. Jego twarz stężała w jednej chwili. Patrząc na niego, widziałem Kissindrę w jego rysach, oczach, wspomnieniach. Zanim zdołałem o nią zapytać, wstał bez słowa i przeszedł na dziób, żeby usiąść koło szwagra. Przeklinałem własną głupotę i żałowałem, że się w ogóle odezwałem. Eskadra oblatywaczy wzniosła się długim łukiem ponad rafy, kierując się z powrotem w stronę Riverton. Przyglądałem się Jo-by’emu i jego ojcu, widziałem, że chłopiec zaczyna powolutku odpowiadać na jego niepohamowaną radość. Zaczyna sobie powoli przypominać, że ten mężczyzna od zawsze stanowił część jego życia. Pozostali żołnierze dookoła nich, jeden po drugim pozdejmowali hełmy i rękawice, żeby porozmawiać z ojcem i pobawić się z synem. Nie byli to zresztą sami mężczyźni, znalazło się i kilka kobiet. Ich gratulacje, troska, radość płynęły ze szczerego serca. Aż zaszumiało mi w głowie, kiedy sobie uświadomiłem, że te pozbawione twarzy maszyny do zabijania, które zdławiły demonstrację Hydran, w rzeczywistości myślą i czują, są ludźmi, przyjaciółmi tego mężczyzny, są dumni, że wzięli udział w odzyskaniu jego syna. Teraz prawie mnie nie zauważali. Zakuty w kajdanki, nie stanowiłem zagrożenia i nie byłem Człowiekiem – a nawet człowiekiem. Po prostu przestałem istnieć do momentu, kiedy dotrzemy na

miejsce przeznaczenia. Wtedy sobie o mnie przypomną, a ja gorzko tego pożałuję. Rozparłem się w fotelu, wyraźnie czując sztywniejącą od siniaków szczękę. Starałem się zaczerpnąć skądś odwagi, która pomogłaby mi znieść to, co mnie czeka. Miya jest bezpieczna. Przynajmniej tyle wiedziałem. No i Jobym zajmą się ci, którzy go kochają. Tau jednak go nie zabiło. Nie miałem pojęcia dlaczego, ale to nie ma znaczenia, skoro jest bezpieczny. Czas, który ze sobą dzieliliśmy, dobiegł końca. Wiedziałem, że długo to nie potrwa, więc nie mogę się użalać. Starałem się skupić myśli na Jobym, na ciepłym, bezpiecznym morzu, które go otaczało, i próbowałem sobie wyobrazić, jak to jest – mieć ojca, który pospieszyłby mi na ratunek i naprawdę by mnie odnalazł. Ale nie bardzo mi się udało, bo przecież jednak nie znalazł. Jasna mocna nić psychoenergii łącząca mnie z Jobym wyraźnie zaczynała się rwać. Pozbierałem z powrotem i zogniskowałem myśli, sądząc, że to moje uczucia tak ją zniekształciły. Ale już w trakcie zdałem sobie sprawę, że chodzi o co innego: pozostawiliśmy już klasztor za sobą i oddalaliśmy się od strefy cudownego wpływu złożonych tam odpadów. Nieoczekiwanie przypomniałem sobie, że nie tylko Joby utraci wszystko, co oddały mu rafy – ja także. (Joby?) Odwróciłem się, żeby poszukać w jego twarzyczce znaków, że na niego wcale to nie działa. (Joby...?) Kiedy zawołałem go w myślach, podniósł na mnie oczy, przez chwilę widać było, że nic nie rozumie. Poczułem, że kiedy próbuje mi odpowiedzieć, elektrostatyczny szum targa mu myśli, zobaczyłem też, jak małe ciałko wzdryga się spazmatycznie na kolanach ojca. Ojciec obrzucił go niespokojnym spojrzeniem. Wyraźnie wyczułem u niego paniczny skok adrenaliny, rozpaczliwe wypieranie się faktów, kiedy próbował zignorować to, co się dzieje, jakby choć chwila zwątpienia z jego strony mogła ponownie wszystko zmienić. Przecież go ostrzegałem... Czułem, że Natasa znów na mnie patrzy. Niewypowiedziana prośba w jego oczach przeszyła mi mózg. Zamknąłem przed nim myśli jak pięść i odciąłem się całkowicie. Joby z żałosną skargą wyrzucił rączki przed siebie. - Kocie! - zawołał mnie po imieniu, wciąż jeszcze wystarczająco wyraźnie. Opuściłem wszystkie osłony i zaraz dotarł do mnie jego strach – Joby czuł, że coś niedobrego dzieje się z nami obydwoma, czuł, że traci coś, czego nie potrafił nawet nazwać, coś, czego mu nie brakowało, dopóki mu tego nie daliśmy. Coś, co – nawet on o tym wiedział – należy mu się od urodzenia... Wiedziałem aż nadto dobrze, jak się w tej chwili czuje. Szarpnąłem się w swoich więzach, ale mając skute z tylu ręce, nijak nie mogłem go dosięgnąć. Opadłem więc z powrotem na siedzenie fotela i skupiłem umysłowe siły, jakie mi jeszcze zostały, wypychając z myśli wszystko i wszystkich poza nim. Chciałem chronić go w ten jedyny sposób, jaki mi jeszcze pozostał, tak długo, jak tylko będę w stanie. Joby usadowił się z powrotem w ramionach ojca, teraz już spokojny, powiedział nawet słówko czy dwa, kiedy ojciec o coś go zapytał. Kątem oka widziałem, że obserwuje mnie Perrymeade, prawie tak jakby zdawał sobie sprawę, co teraz robię. Czoło przecięły mu pionowe zmarszczki, ale nie mogłem poświęcić nawet odrobiny koncentracji, żeby się dowiedzieć dlaczego. W każdym razie nic nie powiedział, nie zawołał też żadnego korby, żeby przyłożył mi do szyi przylepiec z narkotykiem i wyłączył psycho na dobre. Zaczerpnąłem głęboko powietrza i skupiłem się cały na Jobym, chciałem istnieć tylko dla niego. Starałem się zachować spokój za nas obu, kiedy świetlne linie łączące w ciemności posterunki naszych myśli gasły jedna po drugiej. Żadne moje zdolności nie mogły zmusić jego układu nerwowego, żeby funkcjonował bez pomocy z zewnątrz. Żadną miarą nie mogłem też przekonać moich telepatycznych zdolności, by nie zawiodły, kiedy zwiększy się odległość od klasztoru, a zmniejszy się czas dzielący nas od wylądowania w Riverton. W końcu ukazała się pod nami idealna siatka Tau Riverton, rozciągając się pod nami, kiedy zniżaliśmy lot, kierując się do punktu naszego ostatecznego przeznaczenia: do kwatery głównej Korporacji Bezpieczeństwa. Joby siedział spokojnie oparty o bok ojca, nie ruszał się ani nie wydawał żadnych dźwięków, ale nadal zachowywał pełną świadomość. Pisnął cichutko, kiedy moje oczy odnotowały i rozpoznały

budynek przed nami, a myśli przesłały mu związany z tym nieoczekiwany wstrząs. Odwróciłem wzrok od okna i ze wszystkich sił starałem się skupić na nim swoje zmysły. Resztkami samokontroli powstrzymywałem własny strach, żeby nie zniszczyć tego ostatniego włó-kienka kontaktu między nami. Oblatywacz wylądował w samym środku kompleksu budynków Korporacji. Natasa podniósł się i po stawił Joby’ego na jego niepewnych nóżkach, podpierając go delikatnie. Czyjaś dłoń zamknęła się twardo na moim ramieniu. - On już się poci, poruczniku – odezwał się korba, który pood-pinał mnie z pasów i postawił. Fahd zatrzymał się na chwilę przede mną i mruknął z cicha: - Wkrótce będziesz się zlewał krwawym potem, świrze. Za moimi plecami Joby wydał płaczliwy, miauczący odgłos. Obróciłem się gwałtownie i zdążyłem jeszcze zobaczyć, jak wypada ojcu z rąk, kiedy Fahd zniszczył resztki mojej samokontroli, a przy okazji i jego. Natasa przykląkł, żeby podnieść z ziemi małe, wstrząsane drgawkami ciałko syna. Przytulił chłopca do opancerzonej piersi. - Joby! - wołał. - Joby?! - Jeszcze raz popatrzył na mnie, spojrzeniem domagając się odpowiedzi, których nie znałem, na pytania, których nie ważył się zadać. (Joby...!) krzyknąłem w ciszę, w której nie pozostało już żadnych świateł – ani śladu jego niesprawnej sieci nerwów, najmniejszej w ogóle myśli – żadnego dowodu na to, że wszyscy dokoła mnie nie przestali tak nagle istnieć. Nawet Fahd, z tymi swoimi oczyma obcego i wrednym uśmieszkiem na twarzy, stał się w moim odczuciu tak samo martwy jak wystygłe popioły mej wypalonej psycho. Ale kiedy spojrzałem w jego stronę, uświadomiłem sobie jasno, że to ja jestem trupem, nie on. Uśmiechał się szeroko, jakby sądził, że to, co maluje się teraz na mojej twarzy, jest wyłącznie jego zasługą. Szturchnął mnie końcem pistoletu, żebym się odwrócił, i trzymając mnie na muszce, wyprowadził na zewnątrz, nie pozwoliwszy ani razu się obejrzeć. Słyszałem, że Natasa coraz bardziej podnosi głos, starając się wydobyć z syna jakąś reakcję. Słyszałem ogólny pomruk troski – to te same głosy, które wypełniało radosne zadziwienie, kiedy opuszczaliśmy klasztor. Nagle obok mnie znalazł się Perrymeade. Próbując zwrócić na siebie uwagę przez barierę hełmów, zawołał: - Joby... Co się z nim dzieje? Co mu zrobiłeś? - Nic mu nie zrobiłem! - warknąłem wściekle. - Mówiłem Na-tasie! Miya też próbowała wam powiedzieć – to tamto miejsce! Ten klasztor. Ostrzegałem! Perrymeade został z tyłu, poza zasięgiem wzroku, najpewniej po to, żeby przekazać treść naszej rozmowy Natasie. Wkrótce do--strzegłem tę ich małą grupkę, kiedy szli po przekątnej przez plac. Natasa niósł na ręku Joby’ego, ale wyglądał przy tym tak, jakby go ktoś pchnął nożem w brzuch. Wydawało mi się, że widzę też kogoś, kto czeka na nich przy końcu placu – to pewnie matka Joby’ego, w asyście wszystkich, którzy przyszli ją wesprzeć. Trzymał ich w miejscu kolejny oddział straży. Obejrzałem się przez ramię, żeby po raz ostatni spojrzeć na Jo-by’ego. Widziałem, jak Natasa podaje go matce, jak ich smutek i radość łączy się w jedno nieprawdopodobne uczucie, a zaraz potem zbliżyli się do siebie, tak że zasłonili cały widok. Wiatr przywiewał do mnie strzępy rozmowy, ale nie umiałem odróżnić poszczególnych słów. Nie słyszałem w ogóle Joby’ego, nic też nie odzywało się w milczącej pustce moich myśli. Perrymeade wciąż jeszcze patrzył w moją stronę, kiedy popędzany przez strażników szedłem do aresztu, aż drzwi szczelnie się za nami zamknęły. Jeszcze raz próbowałem zebrać w garść psycho, lecz było już za późno – wszystko, czym się stałem w rafach, zniknęło. Umysł miałem tak pusty jak próżnia kosmiczna; pustkę stanowili wszyscy, których zostawiłem za sobą, i wszyscy, których teraz mijałem. Strażnicy snujący się po nieprzyjaznych, nieuchronnych korytarzach mogliby równie dobrze być maszynkami na korbkę. Potrzebowałem spokoju i czasu, żeby się przekonać, czy pobyt w klasztorze poczynił jakieś trwałe zmiany w moim wnętrzu. Ale mój czas właśnie dobiegł końca. Borosage czekał na mnie w pokoju bez okien, przeznaczonym do przesłuchań. Wzdrygnąłem się, ale bynajmniej nie z zaskoczenia. Miał w ręku tę samą elektryczną rózgę, a na twarzy ten sam

uśmieszek. - No, świrze – odezwał się – znów się widzimy. W takim razie zacznijmy dokładnie tam, gdzie skończyliśmy... - Głową wskazał mi twarde krzesło z pasami, w którym się ocknąłem i po raz pierwszy otworzyłem oczy w tym miejscu. - Tym razem nikt nam już nie przeszkodzi, skoro dołożyłeś wszelkich starań, żeby udowodnić, że miałem rację. Właściwie powinienem ci podziękować. - Ty worze zgnilizny z martwym mózgiem – odezwałem się po hydrańsku. - Mów w standardzie, cholerny gnoju! - Skocz mi, korbo – powiedziałem w standardzie. Jego twarz błyskawicznie pokryła się cętkami. Włączył rózgę. Rzuciłem się do przodu i zwaliłem go na ziemię ciosem głowy. Prawie padłem na niego, lecz odzyskałem równowagę w porę, by zerwać się do biegu. Ale strażnicy dopadli mnie, zanim zdążyłem zrobić trzy kroki. Kiedy Borosage się podnosił, przywlekli mnie z powrotem. Podniósł z ziemi rózgę. Fahd złapał mnie jedną ręką za włosy, a drugą otoczył szyję, niemalże pozbawiając mnie oddechu. Borosage jednym szarpnięciem rozdarł mi ubranie i wbijał rozżarzony koniec rózgi w odsłoniętą pierś, dopóki nie zacząłem wrzeszczeć. Wtedy Fahd mnie puścił, głowa opadła mi w dół i wreszcie mogłem zaczerpnąć tchu. Wciągałem powietrze długimi, urywanymi haustami, a z kącików oczu ciekły mi łzy bólu. W końcu podniosłem głowę, kiedy rozwiał się smród przypiekanego ciała i minęły mdłości. Zacisnęły się czyjeś ręce, przytrzymując mnie w bezruchu, podczas gdy Borosage ponownie uniósł rózgę. Z ust buchnął mi potok ludzkich i hydrańskich przekleństw, których nie byłem już w stanie powstrzymać. Ale palący wstrząs bólu nie następował i nie następował... Wreszcie otwarłem oczy; trząsłem się na całym ciele, a szczęki zaciskały się z całych sił w oczekiwaniu na ból. Borosage stał nieco dalej niż na wyciągnięcie ramienia, rózgę trzymał przepisowo przy nodze. Jakimś cudem znalazł się teraz przede mną Perrymeade, który odgradzał nas od siebie. Obaj przypatrywali mi się z wyrazem twarzy, którego nie potrafiłem zinterpretować. Perrymeade opuścił w końcu spojrzenie, nie żeby uciec przed moim wściekłym wzrokiem, ale żeby popatrzyć na coś, co trzymał w ręce. Woreczek z lekami Wauno. Musiałem go upuścić, kiedy próbowałem się wyrwać. - Kissindra...? - jakoś zdołałem wreszcie wykrztusić. - Wauno? - Wciąż jeszcze w szpitalu. - odpowiedział. Twarz zapłonęła mi rumieńcem ulgi – żyją! Przynajmniej oni żyją... Ale kiedy podniosłem wzrok na Perrymeade’a, zrozumiałem natychmiast, co kryje się w jego oczach. - Ledwie udało jej się przeżyć. Gdyby ekipa ratunkowa przybyła choć trochę później... —^ Pochyliłem głowę, a po twarzy łzy polały mi się jeszcze obficiej. - Przykro mi. Tak mi przykro... - Mówiłem wam, co to za jeden – odezwał się Borosage głosem ociekającym satysfakcją. - Czy po to zwerbowali cię ci z HARO, świrze? Żebyś za nich mordował? Żebyś mordował niewinnych ludzi za tych biedniutkich, prześladowanych obcych, którzy sami sobie z tym nie poradzą? Przygryzłem wargę, a ból w klatce piersiowej jeszcze się wzmógł. Nie mogłem spojrzeć Perrymeade’owi w twarz, żeby mu wyjaśnić, że wszystko to kłamstwa, powiedzieć mu, jak bardzo się mylili, jak dalece sytuacja wyrwała się spod kontroli. Opuściłem wzrok na znak, który pozostawił na mnie Borosage – na tę pełną bąbli, sączącą się dziurę w piersi. Wyglądało to tak, jakby ktoś próbował wydrzeć mi serce. Poczułem mocniejszy uścisk opancerzonych rąk, kiedy ugięły się pode mną kolana. - Korporacja Bezpieczeństwa wykonała wspaniałą robotę, ratując mojego siostrzeńca – odezwał się Perrymeade do Borosage’a. -Wydaje się, że od samego początku pan wiedział najlepiej, jak trzeba traktować tych terrorystów. Winien jestem panu przeprosiny za to, że kiedykolwiek kwestionowałem pańskie metody. Borosage wyszczerzył zęby w czymś, co miało uchodzić za uśmiech. Machnął mi rózgą przed oczyma, aż skurczyłem się w sobie, badał przy tym wzrokiem reakcję Perrymeade’a. - Cieszę się, że pan doszedł do tego wniosku. Po twarzy Perrymeade’a nie przemknął nawet cień emocji, pozostawała nieodgadnioną twarzą profesjonalisty, nawet kiedy zerknął ukradkiem na

oparzelinę na mojej piersi. - Był pan właściwym człowiekiem – jedynym właściwym – jakiemu Tau mogło zlecić opanowanie tej sytuacji – mruknął. Spojrzeniem znów uciekł gdzieś w bok. - Śmiercionośny – odezwałem się po hydrańsku. Perrymeade wpił we mnie gniewny wzrok. Nie wiedziałem, czy reaguje w ten sposób na ton mojego głosu, czy dlatego że nie wie, co powiedziałem. W końcu popatrzył gdzie indziej. - Co teraz macie zamiar z nim zrobić? - Drań odpowiada za terroryzm, porwanie i pół tuzina innych zbrodni przeciwko korporacyjnemu państwu. W dodatku jakimś cudem udało mu się przemycić poza planetę nielegalny przekaz... - Jaki przekaz? - zapytał ostro Perrymeade. - Dlaczego nic mi o tym nie powiedziano? - Nie podlegało to pańskim kompetencjom – odparł Borosage ze złośliwym zadowoleniem. - Ten mały sukinsyn jakoś przedostał się przez nasze programy zabezpieczające. Wysłał wiadomość federalnym i dał im znać, że wszystko tu było ustawione, żeby przeprowadzili jeszcze jedno śledztwo. - Spojrzał na mnie, a twarz wykrzywił mu grymas złości. - Przyślą nam kolejną ekipę – specjalny oddział śledczy reprezentujący Isplanasky’ego, szefa Robót Kontraktowych, rany boskie! - Zacisnął pięści. Perrymeade zaklął pod nosem. - Tau o tym wiedziało? Kiedy tu będą? - Przecież nie podadzą nam daty – mruknął Borosage. - Ale Tau chce, żeby tego kundla uśpić, zanim tu przybędą. - „Uśpić” -jakby mówił o zwierzęciu. - Egzekucja? - zdumiał się Perrymeade, jakby nawet jemu nie przyszło to na myśl. Borosage zmarszczył brwi. - Nie. Już i tak stracili przez niego twarz. Zajmiemy się nim tutaj. Ale przedtem świr wyśpiewa nam wszystko, co wie na temat HARO. - Szkoda zachodu. - Perrymeade machnął ku mnie ręką, nawet się przy tym nie oglądając. - Nic wam nie powie. Nic godnego uwagi. To już nieważne, bo Hydranie zostali pobici, nie chcą więcej kłopotów, sami też nie będą ich już stwarzać. Dostałem rozkazy z Tau, że mamy cofnąć wszystkie sankcje i już nie ścigać terrorystów. Taki zawarliśmy układ. Sam Hanjen przekazał nam informacje, gdzie szukać Joby’ego. Podniosłem głowę w samą porę, by zobaczyć mdły uśmieszek, którym dolał oliwy do ognia. - Tak, tak – mruknął. - Wszystko mi powiedział... Nie mógł znieść, że jego lud musi tak cierpieć z twojego powodu. -Widoczna na jego twarzy satysfakcja przeszła teraz w obrzydzenie. Borosage wędrował spojrzeniem ode mnie do niego i z powrotem. Wyłączył rózgę i zaczął uderzać się nią rytmicznie po udzie. - To niedobrze. Jestem bardzo zawiedziony. Ale jeśli tak sobie życzy zarząd... - Skrzywił się i wzruszył ramionami. - Przechodzimy do drugiej fazy. Fahd, zabierz stąd tego genetycznego śmiecia i pozbądź się go. - Wskazał mnie energicznym ruchem podbródka. Fahd złapał mnie za ramię i przystawił pistolet do skroni, spojrzeniem badając reakcję Perrymeade’a. Tamtemu opadła szczęka, ale natychmiast zamknął usta, a oczy zwęziły mu się niebezpiecznie. Próbowałem się wyrwać, ale nadal trzymało mnie zbyt wielu strażników. - Żądam uczciwego procesu! - krzyknąłem. - Jestem obywatelem Federacji... - A gdzie masz bransoletę danych? - zapytał Borosage z leniwym uśmiechem. - Gdzie masz na to dowód? Zamarłem, przypominając sobie natychmiast: na dnie rzeki. - Mimo wszystko jestem zarejestrowany. Pamiętam swój numer... Borosage potrząsnął głową. - Wyrzuciłeś to wszystko, świrze, kiedy przekroczyłeś rzekę. Teraz jesteś nikim i nikt nie będzie za tobą tęsknił. Wpatrzyłem się w ścianę, starając się, żeby moje spojrzenie było równie puste jak myśli. Szarpnął mnie znienacka do przodu, tak że zakląłem z bólu.

- Jesteś nikim, świrze. To wszystko. - Puścił mnie. - Fahd. -Kiwnął głową w stronę drzwi. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Fahd wczepił się ręką w moje ramię i pchnął mnie w stronę drzwi. - Czekajcie – odezwał się nagle Perrymeade, i to jedno słowo osadziło Fahda w miejscu jak śmiertelna pogróżka. - Co znowu? - warknął Borosage, który nagle stał się podejrzliwy. - Mam pomysł. - Perrymeade wystąpił naprzód z rękoma splecionymi za plecami. Zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów, ale nie spojrzał mi przy tym w oczy. - Mam lepszy pomysł... Widzicie tę bliznę na jego przegubie? -Wskazał palcem. - Siostrzenica mówiła mi, że kiedyś był robotnikiem kontraktowym. I ma kwalifikacje do pracy z kombinezonem fazowym. Jest młody i zdrowy – po co go marnować? Zaobrączkujcie go. Wyślijcie go tam, gdzie mój szwagier jest szefem ochrony. Burnell nie będzie zadawał pytań... Ten nowy zespół federalnych przyjedzie i pojedzie, a on nie będzie mógł nic na to poradzić. Oczy Borosage’a rozszerzyły się ze zdziwienia, jakby nawet on nie zdołał wpaść na coś tak wrednego. - Ty pieprzony draniu – rzuciłem. - Chcę, żebyś żałował, że nie pozwoliłem im cię zabić – mruknął Perrymeade. - I chcę, żebyś za każdym razem przypominał sobie o tym, co zrobiłeś mojej siostrzenicy i rodzinie Joby’ego. -Zerknął jeszcze raz na Borosage’a. Ten pokiwał głową. - Zrób tak – rozkazał Fahdowi. - Każ go zaobrączkować. 26 - Głowy do góry, chłopaki, świeże mięso. - Strażnik wepchnął mnie przez drzwi do baraku, w którym sypiały obrączki. Po drugiej stronie drzwi znajdowała się pochyła rampa, która uciekła mi spod nóg, zanim zdołałem odzyskać równowagę. Pośliznąłem się i upadłem. Drzwi zaraz się za mną zamknęły. Pozbierałem się z wysiłkiem, starając się ukryć ból i oszołomienie, kiedy zobaczyłem, że zbliża się do mnie grupka zaciekawionych nieznajomych. Wszyscy mieli na sobie te same spłowia-łe brunatne kombinezony, jaki i mnie założono. Wszyscy też mieli ten sam rodzaj biżuterii – czerwoną obrączkę kontraktową, wtopioną w ciało. Po raz setny spojrzałem na własny nadgarstek, otoczony czerwoną pręgą – obrączką i zaczerwienioną, spuchniętą skórą dookoła niej. Kiedy podniosłem wzrok, cały świat dookoła mnie zawirował czerwienią – kolorem wściekłości, kolorem zdrady. Kolorem z moich najgorszych snów. Natasa nie czekał na mnie, kiedy tu przybyłem. Nawet Tau musiało mieć na tyle przyzwoitości, żeby dać jemu i żonie kilka dni wolnego, aby mogli nacieszyć się synem. Ale korby z Riverton, które mnie tu dostarczyły, zadbały o to, żeby moje dane znalazły się w jego osobistym notesie, gdzie poczekają sobie, aż wróci. Do tego czasu będą mnie tu traktować jak każdą inną obrączkę – czyli jak żywe mięso. Jednym długim spojrzeniem omiotłem całe pomieszczenie i znajdujących się w nim robotników, starając się skupić myśli na nowej sytuacji, nie wpadać w panikę. Ten barak mieści około trzydziestu ludzi, pewnie to załoga z jednej zmiany – śpią i pracują według tego samego rozkładu. Stały tu prycze do spania, a po drugiej stronie sali znajdowały się drzwi, wiodące najpewniej do toalety. Poza tym już nic, ale to i tak wiele w porównaniu z tym, gdzie byłem przedtem. W kopalniach Górnictwa Federacyjnego spało się na usłanej matami podłodze. Większość mężczyzn nawet nie pofatygowała się, żeby podnieść na mnie wzrok. Leżeli na swoich pryczach albo grali w kwa-draty-kostki, zebrani na tyłach sali. Zbliżała się do mnie tylko garstka ludzi, tak samo nierealna dla moich rozproszonych zmysłów jak wszystko inne dookoła. Ale ich sylwetki wyglądały solidnie jak mur i niemal równie przyjaźnie. Poczułem się, jakby mnie wrzucono w rejon obcego gangu. - Jak się nazywasz, mały? - zapytał jeden z nich, ten największy. Pewnie tutejszy numer jeden, sądząc po rozmiarach. Obserwowałem uważnie, jak się rusza: powoli i ociężale. Pewnie lubi terroryzować innych, a polega przy tym na swoich rozmiarach, nie na umiejętnościach. Doszedłem do

wniosku, że dam mu radę, jeśli będę musiał. - Kot – odpowiedziałem. W kopalniach nigdy nikogo nic nie interesowało. Robotnicy byli zbyt wyczerpani, przepracowani i zbyt chorzy, bo płuca wyżerał im pył radioaktywny. Gówno ich obchodziło, czy inni dookoła żyją, czy umierają. Tutaj było inaczej. Mógłbym nawet uznać, że lepiej, gdyby nie to, że patrzyli mi teraz w oczy. - Patrzcie na jego oczy – odezwał się jeden. - Ma oczy świra... Inni podeszli bliżej, przypatrując mi się uważnie. - Co z ciebie za jeden, jakiś mieszaniec? - Tutaj nie wpuszczają świrów – rzucił ktoś inny. - Nie zaufaliby psychotronikowi. Taki świr mógłby sabotować albo szpiegować... - Może jest tutaj po to, żeby szpiegować nas – dodał ten duży. - Wsadzili cię tutaj, żebyś czytał nam w myślach, świrze? Donosił na nas? - Grzbietem dłoni zdzielił mnie mocno w pierś, prosto w ranę, która została mi po rózdze Borosage’a. Zgiąłem się wpół, sapiąc z bólu, ale natychmiast wyprostowałem się i jeszcze tym samym ruchem władowalem mu pięść prosto w krtań. W czasie gdy był zajęty odzyskiwaniem oddechu, zdzieliłem go kolanem w brzuch, a kiedy zgiął się wpół, poprawiłem złożonymi pięściami w kark. Zwalił się na podłogę i już tam pozostał. Stałem nad nim, dysząc ciężko, i śledziłem pełne wahania twarze. Mieli na sali świra i co teraz poczną z tym fantem? Zerkali po sobie niepewnie, zbierając się na odwagę, żeby na mnie ruszyć. Pętla z ludzkich ciał zaczęła się zaciskać – wszyscy już mnie nienawidzili, choć nawet jeszcze nie znali, a ich ludzkie ręce aż się rwały, żeby zrobić ze mnie coś, czego bym potem nie rozpoznał w lustrze. Czyjaś dłoń zacisnęła się na moim ramieniu. Okręciłem się oślepiony wściekłością i zmiażdżyłem komuś butem śródstopie, ładując komuś innemu łokieć w oczodół, a następnemu wyrywając po drodze garść włosów. Działałem bez zastanowienia, na jednym oddechu – i nic przy tym nie czułem. I każdym ich kolejnym okrzykiem bólu udowadniałem, że jestem takim samym człowiekiem jak oni. Kiedy następnych trzech znalazło się na podłodze, łatwiej było poskromić resztę wzrokiem. - Nie próbujcie ze mną żadnych pierdół – rzuciłem drżącym z wyczerpania głosem. - Następny sukinkot, który mnie dotknie, zostanie kaleką na resztę życia. Zaczęli się wycofywać, powoli, nie odrywając wzroku od mojej twarzy. We wszystkich tych oczach z normalnymi, ludzkimi źrenicami odbijała się teraz moja wściekłość i strach. Woleli jednak nie sprawdzać, czy mówię serio. Ten, który pierwszy mnie zaatakował, poruszył się ciężko na podłodze, gdzie go zostawiłem. Oparłem mu stopę na karku, potem naparłem na nią całym ciężarem ciała. - Gdzie twoja prycza? Wpił we mnie spojrzenie, w którym czaiła się żądza mordu, ale mimo wszystko posłusznie wskazał na legowisko przy końcu sali. - Znajdź sobie inną. - Zdjąłem stopę z karku i przepchnąłem się przez przyglądające się nam dookoła obrączki. Podszedłem do jego pryczy i położyłem się, plecami do nich wszystkich. Skuliłem się dookoła palącego bólu, który przeszywał mnie aż do samych kości, zagryzałem wargi, żeby powstrzymać jęki, i czekałem, aż ból stępieje na tyle, żebym mógł zacząć myśleć o czymś innym, o czymkolwiek... Tylko że nie było nic, o czym miałbym ochotę myśleć. Leżałem, słuchając przekleństw i śmiechów graczy, przypadkowych strzępów rozmów, aż wreszcie światła pogasły na ciszę nocną. A wtedy leżałem, nasłuchując kroków, oddechu, szeptu – czegoś, co by mnie ostrzegło, że chcą się do mnie dobrać... Czegoś, co by mi dowiodło, że nie jestem tu sam. Jednak nie przyszli. A ja przez całą noc nie zmrużyłem oka, tak bardzo starałem się nie czuć bólu...Tak bardzo starałem się go czuć. Poszedłem za resztą, kiedy zaczęła się nasza zmiana, automatycznie, półprzytomny z wyczerpania. W myślach byłem zupełnie sam. Równie dobrze mógłbym być zupełnie sam w całym wszechświecie – dopóki ktoś nie pchnął mnie od tylu, kiedy szliśmy wąskim przejściem dwa piętra nad

ziemią. Zwaliłem się na barierkę ochronną, poczułem wstrząs, usłyszałem zgrzyt, kiedy palik wyrzucało z otworu, w którym siedział. Rzuciłem się z całej siły wstecz, całym ciężarem jak najdalej od wygiętej barierki. Złapałem za najbliższy stabilny obiekt – czyjś tułów – żeby odzyskać równowagę. - Ty pieprzony świrze! - Obrączka odepchnął mnie na bok, łokciem wbił mi się w pierś. - Chcesz mnie zabić? Opadłem na kolana, zgiąłem się wpół na metalowym chodniku, klnąc z bezsilności i bólu. Facet podniósł mnie za przód kombinezonu, przy okazji zapięcie puściło. - Cholera. O jasna cholera. - Gapił się na jątrzącą się ranę, w którą dopiero co walnął ramieniem. Odwróciła jego uwagę na tyle, że zdołałem wyrwać się z uchwytu. - Kto ci to zrobił? - Korporacja Bezpieczeństwa. - Ściągnąłem poły kombinezonu, zapiąłem. Brunatny materiał plamiła ropa sącząca się z rany. Zmarszczył brwi, potrząsnął głową. Opuścił ręce swobodnie i odsunął się trochę. Inni gapili się na mnie w ponurym milczeniu. - Słuchajcie – odezwałem się, starając się opanować drżenie głosu. - Moja telepatia nie działa. Nie będę czytał wam w myślach. Nie mogę się stąd teleportować, nie mogę zatrzymać wam serc jedną myślą. W ciągu ostatnich dwóch dni straciłem wszystko z wyjątkiem życia. Po prostu dajcie mi święty spokój. Jeden z tych, których sprałem wczoraj wieczorem, wybuchnął śmiechem. Rozejrzałem się po twarzach, oceniając swoje szanse, i doszedłem do wniosku, że są raczej niewielkie. Chyba że... - Mam kwalifikacje do pracy w skafandrze fazowym. Będę waszym wskazówkowym – dodałem, zgadując, że nikt tutaj nie przepada za nurkowaniem w rafie bardziej niż tamte obrączki, które widziałem w Ojczyźnie. W obecnej chwili prawdopodobieństwo śmierci podczas awarii skafandra było daleko mniejsze niż prawdopodobieństwo zadźgania mnie nożem we śnie. - Tau nie szkoli świrów... - Nie jestem stąd. - Co tam za zator? - Przecisnął się do nas strażnik i zajął miejsce tamtego obrączki obok mnie. - Pośliznąłem się – odpowiedziałem. Popatrzył na uszkodzoną barierkę, potem na resztę obrączek, a potem znów na mnie. - Szukasz kłopotów, świrze? - Nie, proszę pana – mruknąłem. Elektryczna rózga do poganiania, którą nosił przy sobie, powędrowała w górę, tak że jej rozżarzona końcówka patrzyła mi prosto w twarz. - Na drugi raz uważaj. Zmęłłem w ustach przekleństwo i przemknąłem pod nią. Inni dokoła mnie też się już ruszali. Nie oglądając się, podążyłem za nimi. - Słyszałem o nim – mruknął ten, który mnie pchnął, zerkając na kogoś drugiego. - To ten facet, co wziął skafander od Sabana, kiedy spanikował przed federalnymi. Tam w Ojczyźnie, zgadza się? zwrócił się teraz do mnie. Potwierdziłem skinieniem głowy, patrząc mu na ręce, na wypadek gdyby zechciał mnie znów uderzyć. Po jakiejś minucie zapytałem szeptem: - Skąd o tym wiesz? - Przysłali tu część tamtej załogi, żeby uzupełnić niedobory, kiedy federalni robili tu inspekcję. - Aha. - Byłem tu niecały dzień, a już wszystkie moje podejrzenia okazały się słuszne. Ci z FKT mają wrócić... Tyle że ja już nic nie mogę z tym zrobić. 27 Kolejka zabrała nas głęboko do wnętrza pokładu. Wypuściła nas w miejscu, które rozpoznałem – na stanowisku wydobywczym we wnętrzu samej rafy. Poczułem rafę, jeszcze zanim ją zobaczyłem: jej surrealistyczny, euforyczny taniec przeszył mi zmysły jak światło błyskawicy. Walczyłem ze wszystkich sił, by zachować instynkt samozachowawczy, gdyż nie ufałem zanadto nastrojowi, w jakim się teraz znajdowałem. Aż za łatwo przyszłoby mi stracić głowę w miejscu, gdzie nikt nie

może mnie dosięgnąć... Jeśli poddam się urokom rafy, będę zgubiony, kiedy tylko włożę na siebie skafander. Kiedy brygadzista zaczął wywoływać nurków, moja załoga wypluła mnie do przodu jak ślinę. Przynajmniej uwierzyli w to, co im mówiłem. Miałem nadzieję, że oznacza to także, że dzisiaj w nocy uda mi się przymknąć oczy na tyle długo, żeby złapać trochę snu. Brygadzista spojrzał na mnie przeciągle, ale tylko dlatego, że spodziewał się ujrzeć kogoś innego. - Masz uprawnienia? - zapytał. - Tak, proszę pana – odparłem. - Dobra. - Wzruszył ramionami i posłał mnie wraz z innymi po skafander. Resztę zmiany spędziłem w wewnętrznej przestrzeni, błądząc wśród tajemnic myślowych odchodów an lirr. Trzymanie się na baczności było łatwiejsze, niż zakładałem, bo tym razem wiedzia łem już, że mam się spodziewać zupełnie niespodziewanych żeczy – oraz dlatego, że te skafandry miały coś w rodzaju sprzężenia zwrotnego, którego mi nie pokazano, a które pozwalało technicznemu poczęstować mnie elektrycznym wstrząsem, gdybym się ociągał z wypełnianiem poleceń. Zawsze bardzo szybko się uczyłem. Wystarczyło kilka smagnięć, żebym potrafił zmobilizować mózg na czas walki, pozwalając sobie odczuwać rafy tylko na tyle, żeby nie pozbawić się całkiem wrażeń zmysłowych. Tutaj przynajmniej nadal coś czułem, nadal byłem żywy... Tej nocy, kiedy padłem na swoją pryczę i zamknąłem oczy, dziwne obrazy i nieopisane odczucia nadal grały mi na nerwach jak upiorny harfista. Nie przeszkadzałem im, dałem przydusić tlący się w piersi płomień bólu, który dziś był znacznie gorszy niż wczoraj. Zapadając się coraz głębiej we wspomnienia, widziałem--czułem obłoczne wieloryby dryfujące wśród podniebnych przestrzeni jak obojętni na wszystko bogowie... Czułem, jak osiadają dookoła mnie, osnuwają myślami, aż wreszcie sam stałem się tylko myślą, efemeryczną, ulotną... Kilka następnych dni minęło bez incydentów. Obrączki w baraku dotrzymywały warunków rozejmu, kiedy ja co zmiana bez narzekań zakładałem na siebie skafander fazowy. Nie narzekałem – to była jedyna rzecz, na którą jeszcze mogłem tu czekać. Moja przyszłość rysowała się w czarnych barwach. Nawet gdyby kolejna inspekcja FKT odkryła tu wszystkie nieprawidłowości, to raczej nie ma szans, żeby dowiedzieli się o nich ode mnie. Natasa prędzej przerobi mnie na dawcę organów. Nawet jeśli uda mi się dotrwać do ich wizyty, nic nie pozostało mi z życia. Nurkowanie w rafie to jedyne, dlaczego warto teraz żyć, szansa na dotknięcie niepoznawalnego, na ożywienie Daru w taki sposób, którego nawet nie potrafię opisać. To, co przeżyłem podczas pierwszej wyprawy w głąb rafy albo kiedy otoczyły mnie obłoczne wieloryby, to nie był przypadek. Jeśli nieznane kiedyś mnie dopadnie i zabije, przynajmniej umrę szczęśliwy. Moja psycho podarowała mi coś jeszcze, czego zupełnie się nie spodziewałem: dzięki niej byłem w tej robocie dobry, lepszy od wszystkich innych nurków, którzy naprowadzali-technicznych na skupiska poszukiwanych przez Tau protoidów. Kiedy tylko udało mi się wychwycić ogólne wrażenie danego sektora, szybko uczyłem się rozpoznawać pewne układy bodźców, jakie wysyła do mnie rafa, jak również nauczyłem się trafiać do ich źródeł. Przestano mnie traktować elektrowstrząsami, a zamiast nich zacząłem otrzymywać od techników pochwały. Ich szacunek wydawał mi się czymś tak samo obcym, jak obco musiały dla nich wyglądać moje oczy. Szanowali mnie, ale wcale nie zaczęli lubić – jednakże nie miało to żadnego znaczenia. Wszyscy ci, którzy coś dla mnie znaczyli, zostali na zewnątrz, w świecie, który utraciłem razem z wolnością: ci, których wciąż jeszcze kochałem, i ci, których nadal nienawidziłem. A także ci, którym wciąż jeszcze byłem coś winien. Codziennie w drodze na kolejną dniówkę powtarzałem sobie w myślach ich imiona; zrobiłem z tego coś w rodzaju rytuału, dzięki któremu mogłem się lepiej zakotwiczyć w rzeczywistości, kiedy tak stawiałem jedną nogę przed drugą, wlokąc się w ślad za idącym przede mną człowiekiem, który zaprowadzi mnie tam, gdzie trzeba. Ból w piersiach przeszedł teraz w postać ciągłą, wyżerał mi na jawie ciało i umysł w każdej minucie, której nie spędzałem zamknięty w skafandrze, we wnętrzu

rafy. Tego ranka ocknąłem się spocony. Kręciło mi się w głowie. Od paru dni nie zaglądałem już do swojej rany, nie miałem odwagi. Powiedziałem sobie: zagoi się, wszystko się zawsze goi, jeśli tylko minie dość czasu... Wszystko, co nie zabija od razu, tylko człowieka wzmacnia. Czyjaś dłoń zamknęła się na moim ramieniu, wyduszając mi z ust niekontrolowane przekleństwo. - Ty – odezwał się strażnik, wyciągając mnie z szeregu. - Szef ochrony chce cię widzieć. Natasa. Jęknąłem cichutko. Natasa wrócił. I wie o wszystkim. Nagle znów zakręciło mi się w głowie, znów oblałem się potem. Poszedłem za strażnikiem, gdzie mi kazano, bo nie miałem innego wyjścia. Przechodziliśmy przez sektory kompleksu, których nigdy przedtem nie widziałem, mijaliśmy załogi wydobywcze, które już rozpoczęły prace w przydzielonych sobie stanowiskach. Już samo przechodzenie obok nagiej ściany rafy sprawiało, że zaczynała się przesączać w moje superwyczulone myśli, jakby mózg stał się porowaty jak gąbka. Pozwoliłem się wciągnąć, wywlec umysł z ciała. - Stać! - krzyknąłem nagle, sam stając jak wryty. - Co jest? - Strażnik odwrócił się, mierząc we mnie spojrzeniem i bronią. - Przerwać prace! - krzyczałem do brygadzisty. - Zaraz wpadniecie na wybuchową bańkę. Usłyszałem jęk wyłączanego sprzętu, bo robotnicy, nie czekając na rozkazy, przestali pracować i obracali się teraz, żeby na mnie popatrzeć. Brygadzistka zjeżyła się, już chciała nakazać im powrót do pracy, ale nagle się rozmyśliła. Podeszła bliżej. - Co tu, do cholery, gadasz o jakiejś wybuchowej bańce? -Tego właśnie najbardziej obawiały się wszystkie załogi: że wpadną na jakąś niedokończoną myśl, która będzie miała niestabilną strukturę molekularną. Fazowych nurków było niewielu, nie mogli zbadać dokładnie każdego milimetra podłoża. - Nie da się przewidzieć... - Nikt tego nie potrafił przewidzieć z absolutną pewnością, nawet nurkowie i ich technicy. Żaden człowiek. - Ja mogę – odparłem, podnosząc głowę, żeby mogła zobaczyć moje oczy. Zaklęła i zwróciła się do strażnika. - Świr? Wpuścili tutaj świra? Strażnik tylko wzruszył ramionami. - Natasa chce go teraz widzieć. - Co o tym wszystkim wiesz? - zapytała mnie brygadzistka, wskazując przy tym na rafę za naszymi plecami. Brzmiało to bardziej jak oskarżenie niż pytanie. - Jestem nurkiem... - Ale to nie oznacza, że widzisz przez ścianę, świrze – warknęła. Wzruszyłem ramionami i zaraz się skrzywiłem, bo zabolało mnie w piersi. - W takim razie proszę bardzo – mruknąłem – niczego nie sprawdzajcie. Tylko najpierw pozwólcie mi odejść, zanim się wysadzicie w powietrze. - Ruszyłem do przodu, a za mną poderwał się strażnik. - Ej, ty! - krzyknęła za mną szefowa załogi, ale się nie obejrzałem. Dotarliśmy do kolejnego przystanku kolejki. Kiedy tam czekaliśmy, nasłuchiwałem ciągle, czy nie dobiegnie nas huk wybuchu. Nie dobiegł. Sam nie wiedziałem, czy mam się cieszyć, czy smucić. Kolejka zawiozła nas do kolejnego sektora, którego nigdy nie widziałem; ten wyglądał zbyt przyjemnie, zbyt otwarcie. Wszystko tutaj mówiło mi jasno, że obrączka, który dotarł aż dotąd, pożałuje tego widoku. Biuro Natasy było otwarte i niestrzeżone. Może nikt nie wyobrażał sobie, że na tym poziomie mogą się jeszcze zdarzyć poważne kłopoty. Zaciekawiło mnie, czy las roślin doniczkowych wzdłuż ściany jest prawdziwy, czy może to tylko udana symulacja, podobnie jak wirtualny widoczek za biurkiem. Widoczek nie był z tego świata. - Czy życzy pan sobie, żeby miał kajdanki, sir? - zapytał strażnik, przyciągając moją uwagę z powrotem do Natasy. Natasa zaprzeczył bez słowa i wlepił we mnie nieodgadnione spojrzenie. Jego dłonie spoczywały nieruchomo na blacie biurka. Z wyrazu twarzy mogłem wnioskować jedynie, że nie uznawał mnie za duże zagrożenie.

Strażnik wyszedł z biura i zostawił nas samych. Gapiłem się na Natasę, a i on nie odrywał ode mnie wzroku. W tej chwili mogłem myśleć tylko o bólu: o bólu w piersiach, bólu we wspomnieniach, o bólu, który wzbierał i przelewał się, aż wreszcie wypełnił sobą cały świat... Będzie go jeszcze więcej, skoro już zostaliśmy sam na sam. Uniósł dłoń i wykonał gest, którego nie pojąłem, bo cały czas spodziewałem się, że sięgnie po broń. Ktoś przeszedł w tej chwili przez ścianę zieleni – to holo, to tylko holo – i wszedł do gabinetu. Żona Natasy, matka Joby’ego. Była sama, miała na sobie fartuch laboratoryjny. Cofnąłem się o krok, kiedy ją poznałem, i prawie straciłem równowagę, bo niespodziewanie zawirowało mi w oczach. Oboje popatrzyli na mnie teraz, jakby się spodziewali, że za chwilę czmychnę. A ja stałem, przyciskając kolana mocno do siębie, i nie odrywałem od nich wzroku. Ling Natasa zajęła miejsce obok męża, rzuciwszy mu lekko nachmurzone spojrzenie, które mogło oznaczać cokolwiek. Perrymeade pewnie kazał Natasie dopilnować, żebym za wszystko zapłacił. Jakoś nie wydawało mi się przedtem, że jego żona zechce się temu przyglądać. Albo i pomóc. Jakkolwiek się staram, i tak nie udaje mi się ocenić ludzkich postępków należycie nisko. Stałem więc i czekałem, i prędzej bym skonał, niżbym się odezwał pierwszy. Dłonie zacisnęły mi się kurczowo na luźnych nogawkach portek. - Usiądź, Kocie – odezwała się wreszcie Ling Natasa, kiedy jej mąż uparcie milczał. Stałem jak odrętwiały. - Chcemy ci tylko zadać kilka pytań. Rozejrzałem się i wypatrzyłem w kącie siedziska przypominające złożone dłonie. Wycofałem się ku nim powolutku i ostrożnie usiadłem, starając się przy tym nie spuścić ich z oczu, a przy tym się nie potknąć, nie okazać słabości. Po obu stronach twarzy spływały mi strużki potu. Otarłem je, odgarnąłem z oczu brudne włosy. Cały cuchnąłem; przyszło mi do głowy, że muszą czuć ten smród przez szerokość pokoju. - Chcemy porozmawiać z tobą o naszym synu – odezwał się wreszcie Burnell Natasa. Dotknął czegoś na swoim biurko-termi-nalu. Nad blatem pojawił się obraz Joby’ego. Odwróciłem od niego wzrok. - Co z nim zrobiliście, ty i Miya? - W jego głosie nie było śladu gniewu. - Był... w porządku. A potem... - Spojrzał na żonę. Tego, co pozostało, wystarczyło, żeby i ona mogła zauważyć, co rafy dały Joby’emu, choć widziała już właściwie tylko samo zanikanie. - Czy... cokolwiek pozostało? - zdołałem wreszcie spytać. -Czy jest z nim choć trochę lepiej? Ling Natasa skinęła głową, zaciskając wargi w cienką kreskę. - Wystarczająco dużo – mruknęła. - Wystarczająco dużo, żebyśmy my wiedzieli i żeby on wiedział... - Urwała znienacka. Opadłem na fotel, straciłem na chwilę ostrość widzenia. Gapiłem się na obrazek lazurowych mórz i nieba z innego świata za wirtualnym oknem. Zastanawiałem się, czy zmieniają się tam pory roku, czy ten ich fantastyczny świat w ogóle je miał. - Jak tego dokonaliście? - zapytała tym razem ona, a wszyst- kich nas znienacka otoczył realny świat hołubi cierpienia, w którym zaczynałem tonąć. - Mówiłeś, że to coś w tamtym miejscu, rafy... - ponaglił mnie głos Burnella Natasy, kiedy nadal milczałem. - Odpowiedz jej, do licha! - Zerwał się z fotela. Żona osadziła go w miejscu gwałtownym gestem, a on opadł posłusznie z powrotem. - Boisz się nam powiedzieć? - zapytała. - Dlaczego? Przyszła mi do głowy jedna odpowiedź, potem druga, trzecia. W końcu po prostu wyciągnąłem ku niej przegub. Burnell Natasa ściągnął brwi i patrzył przez dłuższą chwilę na obrączkę, zanim dostrzegłem w jego oczach zrozumienie. Jego żona nie sprawiała nawet wrażenia zaskoczonej. - Tego nie ma w aktach – mruknął, odwracając wzrok. - Tak, zgadza się – powiedziałem i zobaczyłem, że rysy jego twarzy znów twardnieją. - Tu chodzi o naszego syna – odezwała się Ling Natasa. Tu chodzi o moją wolność. Ale nie powiedziałem tego głośno, a ona ciągnęła: - Wiemy, że mu pomogłeś... i jak dobrze się nim zajmowałeś. Wiemy, że też musisz go... kochać. Odchrząknęła. - Straciliśmy już Miyę. Jesteś naszą jedyną nadzieją. Zakryłem twarz dłońmi w nagłym ataku mdłości i zawrotów głowy, kiedy wywołana strachem

adrenalina zaczęła ustępować. - Powiedziałem wam wszystko, co wiem – wybełkotałem. -Coś tam w rafach, w Ojczyźnie... usunęło szumy albo dokończyło mu uszkodzone obwody w mózgu. Nie mam pojęcia jak. Uwolniło moją psycho i... i jego też. - Opuściłem dłonie i spojrzałem na nich, kiedy cisza zaczęła się przedłużać. - Joby nie jest psychotronikiem – mruknęła Ling Natasa. -Nie ma w nim hydrańskiej krwi... - To ten wypadek – przerwałem jej. - Zanim się urodził... Rafy mu to zrobiły. Jakaś mutacja. Pobielała gwałtownie na twarzy. - To niemożliwe – warknął Burnell Natasa. - Owszem, możliwe – zaprzeczyła osłabłym głosem. - Wystarczy tylko przestawić kilka genów w odpowiednim miejscu kodu DNA, bo na tym opiera się cała różnica między... -„świrem a martwą pałką” - ...Hydraninem a człowiekiem. Ja sam jestem półkrwi mieszańcem. Gdyby to nie była prawda, nie stałbym tutaj. Gapił się na mnie tak, jakbym znienacka zaczął mówić do niego w obcym języku. Powtórzyłem w myślach swoje słowa, żeby sprawdzić, czy przypadkiem nie powiedziałem ich po hydrańsku. Popatrzyli na siebie, a wszystkie znaczenia tego faktu opadły na nich cicho i nieuchronnie jak deszcz snów. Powoli, niemalże z bólem, Ling Natasa ujęła dłoń męża. Popatrzyła na mnie. - Ten wypadek... rafy... uszkodziły Joby’ego, zanim się jeszcze urodził. A ty mówisz mi, że rafy mogą go teraz uzdrowić? - Mówiąc to, kręciła głową, jakby wcale nie pragnęła usłyszeć odpowiedzi. - To brzmi tak, jakbyś mówił o... Bogu... - Nie – zaprzeczyłem łagodnie. - Mówię o czymś, co jest obce. Tau sądzi, że może tak po prostu wkroczyć i rozebrać rafy na kawałki, odczytać to, co tam znajdzie, jak kod binarny. Ale to nie ludzie je stworzyli. Ludzie ich nie rozumieją. Grupa robotników prawie że wyleciała dzisiaj w powietrze, bo o mały włos rozbiliby wybuchową bańkę... - Kiedy? - przerwała mi Ling Natasa. - Kiedy tu szedłem. Znów wymienili między sobą spojrzenia. - Skąd to wiesz? Opowiedziałem jej wszystko. - Ile takich „wypadków” ma miejsce co roku? Ilu ginie ludzi? - Nie otrzymałem odpowiedzi. Wcale mi zresztą nie była potrzebna, widziałem prawdę wypisaną na ich twarzach. - Federalni przyślą na Ucieczkę następną inspekcję... Ich twarze zastygły, jakby już o wszystkim wiedzieli. - Nie wrócą już do tych zakładów – rzuciła prędko Ling Natasa. - Nawet się tu nie zatrzymają. - Moglibyście się z nimi skontaktować. Sami wiecie, jaki wpływ miało niedbalstwo Tau na wasze życie... na Joby’ego. - Starałem się ze wszystkich sił wykorzenić z głosu ton rozpaczy. - Keiretsu ma oznaczać rodzinę. A rodzina to żywi ludzie, którzy chronią się nawzajem, są lojalni wobec tych, których kochają, a nie wobec jakiejś abstrakcyjnej ideologii. Rządy zmieniają zasady swojej polityki równie często jak wy kody zabezpieczające. Relacje między ludźmi powinny chyba oznaczać coś więcej, prawda? Burnell Natasa potrząsnął głową. - Nie. Tau troszczy się o nas... troszczy się o Joby’ego. Jeśli zwrócimy się przeciwko nim, stracimy wszystko. Wszystko jedno, co się stanie z Tau, my i tak przegramy. Nie możemy. - Jeszcze raz. Spojrzał na żonę. Trzymała dłonie na podołku, zaciśnięte tak mocno, że zupełnie zbielały jej kostki, ale nic nie powiedziała. Sekundy kapały jak łzy. - W takim razie opowiecie Tau o klasztorze – o tym, że nietknięte rafy w hydrańskiej Ojczyźnie kryją w sobie uzdrowiciel-ski cud? - To nasz obowiązek – odparła Ling Natasa bezbarwnym tonem. - I może ten... cud jest jedyną nadzieją dla Joby’ego. - A co będzie, jeśli Tau zniszczy to, czego szukacie? Już i tak nie rozumieją połowy z tego, co znajdują. Gdyby było inaczej, sto lat temu rozdrapaliby rafę do szczętu. - Co innego możemy zrobić? - zapytał kwaśno Burnell Natasa. Nie wiedziałem, czy naprawdę tak

trudno to sobie wyobrazić, czy też jego mózg był dokładnie takim zerem, jak mi się wydawało. - Moglibyście spróbować współpracować z Hydranami, zamiast gwałcić ich świat. Wiedzieli o właściwościach tego miejsca, dlatego zbudowali tam klasztor. Ling Natasa otworzyła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Zamknęła je więc z powrotem, a z jej twarzy odpłynął wszelki kolor. Delikatnie ujęła w dłonie holo Joby’ego. Jej mąż, wpatrzony w ten obrazek, potrząsnął głową. To się nie może zdarzyć – mówiły mi ich twarze, wypełniając się smutkiem i rezygnacją. - Niemożliwe. Równie niemożliwe jak to, że ich syn mógł swobodnie chodzić i mówić, i że kiedykolwiek będzie znów mógł to robić. Tau nie miało szczególnych problemów z uznaniem Hydran za gorszy gatunek – niepojęty i niebezpieczny – ponieważ byli tak bardzo podobni do ludzi, że wszystkie różnice natychmiast rzuca ły się w oczy. Obłoczne wieloryby i produkt uboczny ich myśli stały tak daleko poza skalą ludzkich doświadczeń, że ludzie nie mieli żadnego punktu odniesienia, według którego mogliby je oceniać. Naukowcy Tau byli jak ślepcy, każdy z nich dotykał innej części nieznanego, a żaden nie zdołał uchwycić wszystkich znaczeń tego, co trzymał w ręku. W pokoju panował upał, a może to tylko we mnie płonęła gorączka. Otarłem twarz i starałem się skupić myśli. - Powiedziałem wam... wszystko... - słowa ciągnęły się powoli, ochryple, a w samym środku zdania zapomniałem dalszego ciągu. Potrząsnąłem głową. - Dobrze się czujesz? - zapytała Ling Natasa. Ściągnęła brwi, a między nimi pojawiły się cieniutkie pionowe linie. Roześmiałem się, pewien, że to musi być jakiś chory żart. - Powiedziałem wam wszystko, co wiem – powtórzyłem, starając się tym razem dobrnąć do końca zdania. - Muszę wracać do pracy. Czekają na mnie. - Ledwie ośmieliłem się mieć nadzieję, że to już koniec rozmowy. Wciąż jeszcze nie byłem pewien, dlaczego nie traktują mnie tak jak Perrymeade. Mieli do tego równie dobry powód. Może po prostu czekali, aż powiem im to, co chcą wiedzieć. Zacząłem się zbierać do wyjścia, choć nie wierzyłem, że uda mi się dobrnąć choćby do drzwi, zanim ktoś mnie zatrzyma. Nie udało mi się nawet podnieść z fotela. Nogi ugięły się pode mną i nagle znalazłem się na kolanach. Zacząłem się podnosić, pełen czegoś w rodzaju niedowierzania. Kiedy się odwróciłem, stała przede mną Ling Natasa z uniesioną w górę dłonią. Próbowałem się uchylić, ale ręka Burnella Natasy twardo osadziła mnie w miejscu. Uniosła dłoń do mojej twarzy, a ja aż skurczyłem się w sobie. Ona jednak tylko dotknęła czoła. Miała chłodną i suchą dłoń. Odsunęła ją szybko, jakbym parzył. Szarpnąłem się jak zwierzę w pułapce, kiedy z surową rzeczowością naukowca – a może matki niepełnosprawnego dziecka – rozpięła mój wyplamiony kombinezon. Kiedy obnażała ranę, zakląłem, bo jej mąż trzymał mnie tak mocno, że już sam nie wiedziałem, co mnie bardziej boli. Usłyszałem, jak mężczyzna mruczy do siebie coś, co brzmiało jak przekleństwo, a kobieta wciąga gwałtownie powietrze. - Nie – wybełkotałem, czując na obnażonym ciele gęsią skórkę. - O cholera... - dodałem, sam nie wiem, czy na widok rany, czy dlatego że bałem się, co ona teraz zrobi. Ling Natasa ściągnęła razem poły kombinezonu i zakryta ranę. Burnell Natasa potrząsnął mnie mocno za ramiona. - Do diabła – mówił, jakby myślał, że tracę świadomość – przecież nie chcemy zrobić ci krzywdy... - Jednak i tak zadawał mi przy tym ból. - To po co tu jestem? - spytałem ochryple. Na to nic nie odpowiedział. - Czy ta oparzelina to stąd, z zakładów? - zapytał. Potrząsnąłem głową. - Borosage... - Poczułem raczej, niż zobaczyłem, że wymieniają spojrzenia, a w tych spojrzeniach było coś, czego nie pofatygowali się mi wyjaśnić. - Weź go do szpitala – mruknęła Ling Natasa do męża. - Zanim dostanie wstrząsu septycznego. Jeszcze raz popatrzyła na mnie. Wydawało mi się, że dostrzegam w jej oczach coś na kształt przeprosin, ale może to był tylko żal i to nieprzeznaczony dla mnie. Zniknęła za ścianą wirtualnej zieleni i już więcej jej nie widziałem.

28 Burnell Natasa eskortował mnie do szpitala osobiście. Po drodze musiał niejeden raz mnie podeprzeć, bo kolana co chwilę odmawiały mi posłuszeństwa. Kiedy weszliśmy, technicy medyczni wybałuszyli na nas oczy, jakby łatwiej im było uwierzyć w koniec świata niż w to, że szef ochrony przyprowadza tu chorą obrączkę. - Dopilnujcie, żeby ta rana została należycie opatrzona – powiedział Natasa. Zostawił mnie siedzącego na krześle. Opatrzyli mi ranę bez słowa komentarza i bez widocznego zaskoczenia. Może sporo takich widywali. Leżałem tylko i godziłem się na wszystko. Myślałem o tym, co mogłem powiedzieć Natasie, zanim odszedł; sam nie wiedziałem przy tym, czy żałuję, czy raczej się cieszę, że milczałem. Wciąż jeszcze leżałem na wpół świadomy pod lampą regeneracyjną, kiedy do izby chorych weszło dwóch szefów załóg. Zmierzali prosto w moją stronę. Podniosłem się na łokciach i patrzyłem, jak się zbliżają, nagle znów czujny. Jedną z nich była ta bryga-dzistka, którą ostrzegłem przedtem przed wybuchową bańką. Drugim był Feng, szef mojej załogi. - To on? - spytał teraz, wskazując na mnie. - Tak, to ten. - Pokiwała głową brygadzistka. - Ten świr. Jak to się stało, że masz w załodze świra? Zesztywniałem cały, bo przyszło mi do głowy, że musiałem się jakoś pomylić z tą bańką. A to oznaczało, że znów wpakowałem się w kłopoty. - Nowy. Może to jakiś eksperyment. Mnie tam się nigdy nic nie mówi. - Feng wzruszył ramionami i obrzucił mnie niewidzącym spojrzeniem. Nie był sadystą, ale nie był też sympatycznym gościem. Nie bardzo miałem ochotę znaleźć się na jego czarnej liście. - Ixpa mówi, że nieźle sobie radzi ze skafandrem fazowym. - Ixpa to była główna techniczna od fazowania. W końcu Feng popatrzył prosto na mnie. - Czy mówiłeś Rosenblum, tej pani tutaj, że zaraz wpadną na wybuchową bańkę? Potwierdziłem skinieniem głowy. - Sprawdziliśmy to. Miałeś rację – odezwała się Rosenblum. - Skąd o tym wiedziałeś? - Wyczułem. - Położyłem się z powrotem, bo osłabłem z nagłego poczucia ulgi. - Umiem wyczuwać rafy... - urwałem, bo dotarło do mnie, jak oni teraz na mnie patrzą. Potem spojrzeli na siębie. Sprawa nie wydawała mi się wcale dziwna, dopóki nie zobaczyłem, jak dziwnie brzmi dla nich. - Co ty tu właściwie robisz? - Doszedłem do wniosku, że chodzi jej o zakłady, nie o izbę chorych. - Pokutuję – odparłem. Twarz Fenga momentalnie stwardniała. - Cwaniaczków nie lubię tak samo jak świrów. Odpowiadaj. - Nie mam pojęcia – mruknąłem, spuszczając wzrok. Nie wiedziałem nawet, jak mam wytłumaczyć im prawdę, jeśli i tak już na mnie patrzą w ten sposób. Postali jeszcze z minutę, skrobiąc się za uchem, przestępując z nogi na nogę. W końcu Rosenblum wzruszyła ramionami. - To i tak nieważne. Odtąd będziesz naszym kanarkiem w kopalnianym szybie, mały. Codziennie będziesz robił specjalne rundki od jednego stanowiska do drugiego. Będziesz je „wyczuwał”, czy co tam, u diabła, z nimi robisz. Upewnisz się, czy bezpiecznie jest w nich pracować. Nie miałem pojęcia, co to, u licha, ten „kanarek” - może to coś w rodzaju mebtaku. - Dobra – odrzekłem. Im więcej ludzi tutaj będzie miało interes w tym, żebym żył, tym lepiej. - Myślisz, że ci na górze to potwierdzą? - zapytał sceptycznie Feng. - Pozwolą, żeby świr włóczył im się po całym kompleksie? - To nasz świr – odparła Rosenblum i parsknęła śmiechem. -Poza tym to polecenie Natasy. - Szefa ochrony?! Rosenblum potrząsnęła przecząco głową. - Jego żony. Przyszła do mnie i wypytywała, co ten świr zrobił dziś rano. Feng zaświstał przez zęby.

- Kiedy ten stąd wychodzi? - zawołał do technika. - Dziś wieczorem – odpowiedział mu ktoś. - W takim razie od jutra możesz zaczynać swoje rundki -zwrócił się do mnie Feng. - Ja wszystko poustawiam. - Odwrócił się i całą uwagę poświęcał już tylko Rosenblum. Żadne z nich nie zainteresowało się, co mi jest. Może już słyszeli, a może nic ich to nie obchodziło. Skierowali się do drzwi i wyszli. Żadne z nich nie podziękowało mi za uratowanie kilku ludzkich istnień. Ale może zrobiła to za nich Ling Natasa. Od tego czasu spędzałem całe dnie, chodząc od stanowiska do stanowiska, brodząc w nowo odkrytych pokładach, żeby nasłuchiwać, wyczuwać, wyłapywać obce nastroje sennego opadu. Za pomocą swego szóstego zmysłu sprawdzałem wyniki analiz spektro-graficznych i biochemicznych, tuziny różnych odczytów, które zbierała dla siebie każda z załóg. Raz na jakiś czas trafiałem na bańkę czegoś paskudnego, od czasu do czasu odkrywałem coś pożytecznego, co leżało zupełnie poza zasięgiem skanerów i sprzęt nie był w stanie tego zinterpretować. Nic wielkiego – nic tak spektakularnego jak to, co wykryłem po drodze do biura Natasy. Nikomu to nie przeszkadzało, bo oznaczało, że ich praca stała się odrobinę bezpieczniejsza. Z zadowoleniem odkryłem, że raczej nieczęsto lekceważy się tutaj wielkie anomalie, które mogą grozić wysadzeniem w powietrze całej pracującej na miejscu ekipy, ponieważ załogi były nie dość liczne i przeciążone pracą pod nieustanną presją produkowania finansowych cudów. Nie wadziła mi praca na dodatkowych zmianach – oznaczało to więcej czasu, który mogłem spędzić w łonie myśli obłocznych wielorybów, w świecie, który dzieliłem z Miyą, w świecie, którego doświadczyć mogą jedynie Hydranie... Oznaczało to także mniej czasu spędzanego wśród ludzi, którzy postrzegali rafy jak zbiór komponentów, nic więcej – chemiczny odpad, który należy rozłożyć i wykorzystać. Nie towarzyszyło im owo poczucie nabożnego podziwu, obecności obcego – prawdziwa natura rafy była dla nich tak nienama-calna, jak oni sami stawali się nienamacalni dla mnie. Spędzałem całe dnie na słuchaniu szeptów w głowie raf, ale kiedy wychodziłem z powrotem w realny świat pełen ludzkich twarzy i myśli, mój umysł robił się natychmiast martwy jak kamień, a włókien-ka psycho więdły jak zmrożone płatki. Jadłem, bo musiałem, i z tego samego powodu spałem, ale poza tymi dwoma czynnościami cały świat poza rafą z wolna zanikał. Leżałem na swojej pryczy, a obrazy, które przynosiłem tu ze sobą po całodziennej pracy, nie chciały mi dać spokoju, pozwalałem się im więc wsączać w słodkie wspomnienia o Mii – wspomnienia, których nie pozwalałem sobie tknąć, kiedy sondowałem rafę, gdzie o wszystkim decydowało skupienie. Deszcz snów napełniał mi głowę obcym morzem, które stopniowo zatapiało obecność ludzkich głosów. Inni ustępowali na bok, kiedy ich mijałem, patrząc na mnie tak, jakby widzieli właśnie ducha. Odzywałem się tylko wtedy, kiedy musiałem, ale nie zdarzało się to zbyt często, bo nie wiedziałem, czego mógłbym od nich potrzebować. Wszystko, co mi było potrzebne, odnajdowałem w rafie. Aż do dnia, kiedy rozpracowywałem stanowisko dla załogi Niebieskich. Sunąłem przez zmieniające się gęstości i kruche płaszczyzny przejścia łatwiej, niż dawniej orientowałem się wśród surrealistycznych krajobrazów cyberprzestrzeni, aż nagle natrafiłem na śmiertelną pułapkę. Coś, co smakowało jak kwas, cuchnęło jak trucizna i dawało mi poczucie, jakbym stąpnął na własny grób... - Kanarek! Wyłaź w tej chwili. - Zanim zdążyłem zgłosić odkrytą anomalię, zadźwięczał mi w uszach zniekształcony, bezcielesny głos Ixpy, technicznej, z którą pracowałem. Dotknąłem podbródkiem płytki mikrofonu wewnątrz hełmu. - Co? - spytałem ochryple, bo nie wiedziałem, czy nie mam jakichś omamów. - Wyłaź – powtórzyla. - Nie. Coś znalazłem. Coś dużego i cuchnącego. Muszę wejść głębiej... - Wyłaź w tej chwili, obrączko! - wrzasnął ktoś. To nie była Ixpa; odkąd Feng mnie do niej przydzielił, nigdy nie zwracała się do mnie inaczej jak „kanarek”. Kiedy zapytałem, co to jest, odparła „mój mały zdechły ptaszek” i uśmiechnęła się szeroko, jakby to miał być jakiś żart. Zakląłem, bo nagły przypływ energii przeleciał mi ostrym bólem przez cały kręgosłup. Był to pierwszy karny wstrząs, jaki dostałem od dnia, kiedy założyłem skafander.

- Cholera! Ixpa... - krzyknąłem. Odpowiedzią był następny wstrząs, tak silny, że zabolały mnie od niego zęby. Zakląłem i pozwoliłem się wyciągnąć. Mrugając, wytoczyłem się z rafy w oślepiającą pustkę kompleksu. - Niech to diabli – mruknąłem, szukając wzrokiem twarzy Ixpy, jej munduru wśród czekającej na zewnątrz grupy, jak mi się wydawało, oficjeli. - Co... - zacząłem, ale zaraz urwałem. To nie Ixpa stała tam w mundurze technika, tylko ktoś, kogo widziałem pierwszy raz w życiu. Obok niego stał rozgorączkowany Protz. Nigdy bym nie przypuszczał, że potrafi się do tego stopnia ożywić. Po obu stronach miał strażników, ale nigdzie nie widziałem Natasy. - Ściągaj skafander – rozkazał Protz. - Co? - Potrząsnąłem głową, nic nie rozumiejąc. - No już – ponaglił. Strażnicy wycelowali we mnie broń. - Gdzie jest Ixpa? - zapytałem technika. - Znalazłem wybuchową... - Zamknij się i ściągaj skafander – przerwał mi technik. Zamknąłem się więc i zacząłem ściągać skafander. - Ostrożnie, do cholery! - warknął Protz. -To kosztuje fortunę! Bardzo ostrożnie złożyłem skafander do pojemnika. Protz machnął ręką i jeden ze strażników zaraz ujął mnie pod ramię. - Co się dzieje? - zapytałem, ale mi nie odpowiedział. - O co chodzi? - krzyknąłem do technika, czując, że tracę poczucie żeczywistości, kiedy zaczęli mnie dokądś prowadzić. Techniczny tylko się przyglądał, wzruszywszy ramionami w odpowiedzi. Protz i strażnicy zafundowali mi przymusową przejażdżkę kolejką, która zakończyła się spacerem wśród zupełnie nieznanych mi korytarzy, pełnych jakichś schowków. W końcu przystanęliśmy przed zamkniętym pomieszczeniem bez okien. To, co znajdowało się za drzwiami, wymieniono na zakodowanej wywieszce na drzwiach, której nie potrafiłem odczytać. Protz ciągle oglądał się przez ramię. Jeden ze strażników przyłożył dłoń do zamka, a drzwi zaraz rozsunęły się przed nami. Wpatrzyłem się w ciemność przed sobą, która doskonale odzwierciedlała moje myśli. Zanim zdążyłem zareagować, ktoś wepchnął mnie do środka. Obejrzałem się za siebie i zobaczyłem jeszcze, że Protz celuje do mnie z ogłuszacza. Potem wszystko nagle pociemniało. I trwało tak bardzo długo. Kiedy się w końcu ocknąłem, w pokoju nadal panowały ciemności. Serce ścisnęło mi się z lęku, gdy się zorientowałem, że nawet nie wiem, czy nadal znajduję się tam, gdzie mnie wtedy zostawili. Macając wkoło siebie, natrafiłem w końcu na coś przypominającego drzwi. Dłonie miałem wciąż jeszcze ociężałe i niemrawe, podobnie jak myśli. Podciągnąłem się i zacząłem walić pięściami w płytę drzwi. Odpowiedziało mi tylko echo bębnienia. Kiedy ucichło, znów zapadła absolutna cisza, równie całkowita jak otaczająca mnie ciemność. Drzwi nie obrysowywała najmniejsza szczelina światła, nie dochodził też do mnie najlżejszy nawet dźwięk z zewnątrz. Pewnie i moje hałasy nie wydostawały się poza te ściany. Obmacałem dookoła framugę drzwi w poszukiwaniu tabliczki, która pomogłaby mi się stąd wydostać, albo przynajmniej włącznika światła. Ściana dokoła drzwi była cała z idealnie gładkiego ceramostopu – gładkiego i zimnego jak lód. Nie dostrzegłem ani tabliczki dotykowej, ani czujnika ruchu. - Włączyć światła? - rzuciłem w końcu na próbę. Dookoła mnie zabłysły światła, ukazując mi wnętrze o wymiarach około dziesięciu metrów na dwadzieścia, pełne szafek, schowków i sprzętu, którego nie potrafiłem nazwać. Nieogrzewa-ne powietrze przyprawiało mnie o dreszcze, ale było przynajmniej świeże. Znaczyło to, że nie pozostawiono mnie tu, żebym się udusił albo zamarzł na śmierć. Oparłem się o zimną ścianę i próbowałem się zastanowić, o co w tym wszystkim chodzi. Po co zjawił się tu Protz? Czy ktoś się w końcu dowiedział, że Natasa jednak mnie nie zabił i wysłali Protza, żeby się tym zajął? Ale dlaczego Protza? To bez sensu. Protz to karierowicz i

włazidu-pek. Z ledwością mogłem uwierzyć, że znalazł w sobie dość odwagi, żeby strzelić do mnie z ogłuszacza. - Cholera... - zakląłem, kiedy uświadomiłem sobie znienacka, że to może oznaczać tylko jedno: Protz przybył tu razem z prowadzącymi śledztwo federalnymi. Natasa mówił, że mają tu nie przyjeżdżać. Ale jeśli byli na tyle sprytni, żeby w ostatniej chwili zmienić ustaloną marszrutę? Wtedy Protz musiałby ich tu przywieźć... i musiałby mnie tu zamknąć dla pewności, że z nikim nie zdołam się skontaktować ani że oni nie zdołają dotrzeć do mnie. Osunąłem się na ziemię i oplotłem ramionami kolana, żeby jakoś przetrzymać. Wszystkie końcówki nerwowe były jak przysmażone na ogniu. Nie miałem pojęcia, ile czasu mogło upłynąć. Federalni mogli stąd już dawno odjechać. Natasowie pewnie nie puścili pary z ust w obawie o bezpieczeństwo Joby’ego, bali się utracić wsparcie Tau. Nie można mnie w ten sposób uwięzić bez wiedzy Natasowych strażników. Przez podłogę, na której siedziałem, przebiegł potężny wstrząs. Ciężkie maszyny dookoła rozdzwoniły się nagle i rozter-kotały. Światła zamigotały, pociemniały i zgasły. Coś ciężkiego zwaliło się na ziemię o dwa metry ode mnie. Z wysiłkiem się podniosłem i zawołałem o pomoc. Mój głos powrócił do mnie odbity od pół setki płaszczyzn, kiedy w kompletnej ciemności rozpłaszczałem się z całych sił na ścianie. Wróciło światło – ale nie tak jasne jak przedtem. - Co się tam, do cholery, dzieje! - wrzasnąłem. Odpowiedziało mi tylko echo. Nie było też więcej wstrząsów, migoczących świateł – nie było słychać nic poza moim urywanym oddechem. Zakląłem cicho dla dodania sobie otuchy, kiedy przechadzałem się nerwowo w wąskim prostokącie przestrzeni między szczelnie zamkniętymi drzwiami a maszyną, która zwaliła się na sam środek pomieszczenia, blokując przejście. To był wybuch. Tylko wybuch – i to potężny – mógł wyjaśnić wszystko, co przed chwilą przeżyłem. Ogarnięty nagłą niezdrową pewnością zastanawiałem się, czy to ta anomalia, którą znalazłem w rafie tuż przed tym, jak Protz zmusił mnie do wyjścia. Myślałem też o tym, co to może znaczyć dla wszystkich zainteresowanych, w tym i dla mnie. Ciekawe, ile czasu minie, zanim ktoś sobie przypomni, że siedzę tu zamknięty. Osunąłem się z powrotem na podłogę i rozpocząłem wyczekiwanie. Pewnie nie trwało to wcale tak długo, jak mi się zdawało, zanim ktoś wreszcie otworzył drzwi. Już na pierwszy dźwięk zerwałem się na równe nogi, zamrugałem oczyma oślepiony nagłym blaskiem, a dłonie same zwinęły się w pięści. Nie mam pojęcia, czego się spodziewałem, ale na pewno nie Burnella Natasy, samego, z pustymi rękoma, z twarzą i mundurem uwalanym czymś, czego nie da się nawet opisać. Opuściłem ręce. Zaklął na mój widok, ale w jego oczach malowała się wyłącznie ulga. - Chodź – rzucił ostro, wskazując głową na korytarz za plecami. - Jesteś mi potrzebny. - Tak jest, proszę pana – wymamrotałem, automatycznie spuszczając wzrok. Obrzucił mnie zaskoczonym spojrzeniem, jakby spodziewał się, że zareaguję jak normalny człowiek. Jakby zupełnie zapomniał, gdzie spędzałem czas od naszego ostatniego spotkania. - Proszę – dodał niezręcznie. - Kocie. Wyszedłem za nim ze schowka i ruszyłem korytarzem. - Co się dzieje? - zapytałem. - Co się stało? - Mieliśmy wybuch. - Nie ustawał w marszu, ponury jak sama śmierć. - W Sektorze 3F. Załoga Niebieskich pracowała przy wydobyciu. Wpadli na wybuchową bańkę. Dużą. Zatrzymał się gwałtownie, żeby na mnie popatrzeć. - Skąd wiesz? - Sam ją znalazłem, tuż przed tym, jak Protz mnie usunął. Są tu federalni, prawda? Znów ruszył do przodu, jeszcze szybciej. Starałem się dotrzymać mu kroku. - Federalni byli dokładnie w tym miejscu, kiedy nastąpił wybuch – odparł. - Podobnie jak moja

żona. - O Boże – wyszeptałem. - Czy oni... - Nie wiem – odparł ciężko. - Nikt nie wie. Nie można się tam dostać. To, co się zdarzyło, posłało coś w rodzaju potężnego sprzężenia zwrotnego przez naszą sieć energetyczną. Cały podstawowy system podtrzymywania życia działa teraz na awaryjnych generatorach mocy. Ale reszta pieprzonej infrastruktury spaliła się na węgiel. Sprzęt nie działa, wszystko trzeba przeprogramować, zanim odczyty, które dostajemy, znowu zaczną coś znaczyć. Bóg jeden wie, ile czasu nam to zajmie. Dlatego potrzebuję ciebie. Potrząsnąłem głową, niczego nie rozumiejąc. Złapał mnie za ramiona i osadził w miejscu. - Bo jesteś... - Świrem. Przełknął to słowo z grymasem. - Telepatą. Psychotronikiem. Sam wiesz najlepiej, do diabła! Możesz ją... ich znaleźć... - Znów urwał. - Chcę, żebyś uratował moją żonę. - Nie mogę... Już tego nie potrafię. - Mnie także głos uwiąż! W krtani, kiedy zobaczyłem zaciętą rozpacz w jego oczach. -W środku nic mi już nie pozostało. Potrzebny wam prawdziwy psychotronik. Potrzebujecie Mii... - Nie mam Mii! Ani ty! Też byłeś w tamtym klasztorze. Janos mi mówił, że klasztor też wywarł na ciebie wpływ, mówił, że przez całą drogę z powrotem pomagałeś Joby’emu. Coś zostało w Jobym, więc coś musiało zostać i w tobie! - Potrząsnął mną, jakby chciał wytrząsnąć na wolność moją psycho. - Moja żona wiedziała, że potrafisz odczytywać rafy! - To zupełnie co innego, ja... - Zaufała ci – Bóg jeden wie dlaczego, po tym wszystkim, co nam zrobiłeś. Zmusiła mnie, żebym ci zaufał. Teraz możesz jej odpłacić, ty świrze, albo zginąć... - Nagle w jego dłoni pojawił się wycelowany we mnie pistolet. Ręka mu drżała. Popatrzyłem na pistolet, potem na niego. Stałem, nieruchomy i milczący, aż w końcu trzymająca ogłuszacz ręka opadła, a on spuścił wzrok. - Przepraszam – mruknął. Popatrzył na swoją broń, jakby nie miał pojęcia, co tu, do cholery, wyprawia. Jak facet, który zebrał w bójce zbyt wiele ciosów. Schował broń. Potarłem twarz. - Spróbuję – wymamrotałem. Tyle tylko starałem się powiedzieć. - Zrobię, co będę mógł. Tylko że nie wiem, czy będę mógł cokolwiek zrobić. - Jeszcze raz popatrzyłem mu w twarz. - Gdyby ktoś kiedyś nie przyłożył mi pistoletu do głowy, pewnie nadal byłbym telepatą. - Ruszyłem przed siebie i tym razem on szedł za mną. Dotarliśmy do przystanku kolejki, a tam już czekał wagon, który powiózł nas z powrotem w głąb kompleksu. Przez całą drogę nie odezwał się ani słowem. Nie zapytał, jak wylądowałem tam, gdzie mnie znalazł. Pewnie sam dobrze wiedział. Nawet nie potrafiłem sobie wyobrazić, jak musi się czuć z tą świadomością. Pozwoliłem mu znów wyjść na czoło, dopóki nie dotarliśmy do miejsca, w którym pracowałem – w każdym razie do tego, co po nim pozostało. Cały sektor podstemplowanego korytarza prowadzącego do miejsca, gdzie prowadzono prace wydobywcze, leżał w gruzach. Załogi już pracowały przy usuwaniu zwału, ale z kłótni i miotanych dokoła przekleństw wnioskowałem, że to, co rozwaliło programy w całych zakładach, musiało przeprowadzić loboto-mię całego sprzętu aż do samego dołu. - Protz... -wyszeptałem. Stał na otwartej przestrzeni za pogrążonymi w morzu pyłu robotnikami Tau i rozmawiał z jakimiś ofi-cjelami, wskazując na dymiącą ścianę zawału. Przepchnąłem się w jego stronę. - Protz! - krzyknąłem, zobaczyłem, jak podnosi wzrok i jak zmienia się na twarzy, kiedy mnie rozpoznał. Ktoś złapał mnie za ramię, zanim do niego dobrnąłem, ktoś obrócił mnie w miejscu: to Feng, mój brygadzista. - Co ty robisz? - zapytał ostro. -1 gdzieś ty się, do cholery, po-dziewał? - Byłem zamknięty w składziku – odparłem, nie spuszczając wzroku. - Co? - Jego twarz stężała z gniewu. - Miałeś tam być. Miałeś temu zapobiec, na litość boską! - Zapytajcie jego. - Wyszarpnąłem się z uchwytu Fenga i wskazałem na Protza. Otaczające tamtego

szyszki podniosły głowy. - Zapytajcie jego! - wrzasnąłem. Natasa znów zrównał się ze mną i odprawił Fenga machnięciem dłoni, kiedy zobaczył, że cała grupa rusza w naszą stronę. Tylko Protz pozostał na swoim miejscu. Zobaczyłem, że ociera twarz rękawem, kiedy odprowadzał ich wzrokiem. - O co tu chodzi? - zapytał Sandusky, tutejszy szef centrali operacyjnej. Pamiętałem go z wycieczki, którą odbyłem z pierwszą grupką federalnych. Spojrzał najpierw na Natasę, potem na Fenga, potem na mnie, ale zupełnie mnie nie skojarzył. - Dlaczego nie byłeś na swoim posterunku? Już otwierałem usta, gdy nagle zesztywniałem cały, bo nie miałem pojęcia, w jaki sposób mam ich wszystkich przekonać albo nawet się wytłumaczyć. - Protz zarządził, aby oderwano go od pracy właśnie wtedy, kiedy odkrył tę anomalię... - włączył się Natasa, jakby i jemu to samo przyszło na myśl. - Suarez i Timebu potwierdzą, że nakazano im go zabrać i odizolować w miejscu, gdzie nie znajdą go federalni. - Dlaczego? - zapytał z niedowierzaniem jakiś inny urzędnik. Natasa zaczerpnął powietrza. - O to trzeba już spytać samego Protza, sir. - Zerknął na mnie, usta miał zaciśnięte w wąską kreskę, a spojrzeniem nakazywał mi, żebym swoich także nie otwierał. Patrzyłem, jak się odwracają, jakby naprawdę mieli zamiar to zrobić, widziałem na twarzy Protza wzbierającą panikę. - W porządku – odezwał się teraz do mnie Natasa. - Czego będziesz potrzebował? Żeby wykorzystać swoją psycho – dotarło do mnie dopiero po dłuższej chwili. Spojrzałem na cały ten ruch i zamieszanie, nie widziałem tu nic z wyjątkiem ludzi, tak nieróżniących się teraz od maszyn, jakbym próbował ich zobaczyć wewnętrznym wzrokiem. Zmusiłem się, żeby patrzeć na nich uważniej niż kiedykolwiek przedtem, odkąd trafiłem w to miejsce, otoczony skorupą żalu, i zacząłem zatracać się w rafach. Patrzyłem, jak się zmagają, kłócą, pracują rozpaczliwie, żeby ratować przyjaciół i nieznajomych, którzy być może już nawet nie żyją. A potem spróbowałem wykluczyć ich z myśli, tak żebym mógł zrobić to, co powinienem zrobić, żeby im pomóc: sięgnąć w tę próżnię, przemierzyć bezdroże ciemności, żeby znaleźć odległą gwiazdę czyjejś świadomości – dotknąć innej ludzkiej myśli. Wtedy zrozumiałem, dlaczego mój Dar stał się martwy jak głaz, odkąd tu przybyłem, mimo że Mii tak łatwo było przedtem sięgnąć mi do myśli, wprost do serca. To nie takie proste rzeczy jak strach czy poczucie winy nie pozwalały mi korzystać z psycho – to oni. To ludzie, to inni – martwe pałki, które mnie porzucały, sprzedawały, opuszczały i zawodziły, zdradzały raz po raz. Tych kilkoro, którzy potraktowali mnie przyzwoicie albo nawet dobrze, którzy w ogóle byli przyzwoici i dobrzy... Ich przyzwoitość prędzej czy później czyniła z nich samych łatwe ofiary. Ten Hydranin we mnie zawsze rozpaczliwie potrzebuje czuć się żywy, złączony zresztą – tak rozpaczliwie, że wciąż jakaś część mnie gotowa będzie oddać wszystko, wycierpieć wszystko, żebym tylko mógł odzyskać Dar. Niemniej Miya miała rację, mówiąc, że człowiek we mnie nigdy nie zdoła w pełni zaufać innej istocie ludzkiej, nawet mojej własnej ludzkiej cząstce – tej, która zmusiła mnie, bym żył dalej, kiedy nie miałem już do tego żadnego prawa ani powodu... Podniosłem wzrok i zobaczyłem, że Natasa znów coś do mnie mówi, najpewniej domaga się, żebym odpowiedział mu na pytanie. - Nie mogę – mruknąłem, potrząsając głową. - Nie tutaj. Nie w ten sposób. - No to gdzie? - pytał niecierpliwie. - Czego ci potrzeba? Wszystko się musi odbyć inaczej. Popatrzyłem na niego, a raczej przez niego, a głowę miałem pustą jak trup. - Skafandra fazowego – odrzekłem w końcu. - Muszę wejść w głąb rafy. - Sprzęt jest nie do użytku... - odparł, a jego cierpliwość zmalała jeszcze bardziej. - Czy to znaczy, że nawet skafandry nie działają? Potrząsnął głową. - Powinny funkcjonować, ale nie ma możliwości utrzymywania łączności z technikami, nie będą mogli sprawdzać odczytów. Nikt nie będzie mógł tobą kierować albo wyciągnąć stamtąd w razie kłopotów. - Niepotrzebny mi technik. Potrzeba mi... - Powiodłem spojrzeniem po szczątkach ludzkiej techniki

i obcego sennego opadu, złączonych jak parka kochanków w samobójczym pakcie. -Tego. Muszę znaleźć się w środku. - Muszę się znaleźć gdzieś, gdzie chciałbym być. Patrzył na mnie z twarzą pełną mieszanych uczuć, jakby nagle nie był już pewien, czy jestem tylko zwykłym świrem, czy może faktycznie mi odbiło. - W porządku – powiedział na koniec, widocznie doszedł do wniosku, że to i tak nie ma większego znaczenia. - Zaraz ci jakiś przyniosę. Zaczekaj tutaj. - Wzniósł ręce, jakby chciał przykuć mnie do miejsca jakimś zaklęciem. Czekałem obserwując przy okazji, jak szefowie znowu otaczają Protza, choć nie byłem w stanie ani słyszeć, co do niego mówią, ani wyczytać im tego z myśli. Nie miałem pojęcia, w którą stronę przeważy lojalność dla keiretsu: czy szefowie zakładów obrócą się przeciwko Protzowi, ponieważ on był przyczyną tej katastrofy, czy może spróbują ukryć własne błędy. Miałem nadzieję, że Natasa wróci, zanim zdołają dojść do ostatecznych wniosków. Natasa wrócił po chwili z kombinezonem fazowym, rzetelny jak słowo honoru. Poczuł wyraźną ulgę, widząc, że tkwię na miejscu, nie mniej słowny. Włożyłem skafander. Odprowadził mnie aż do samej ściany zwału, odganiając wszystkich, którzy próbowali wejść mi w drogę. Kiedy staliśmy przed zwaliskiem, położył mi dłoń na ramieniu i odwrócił ku sobie. Zawahał się, a potem puścił mnie bez słowa. Kiwnął głową w stronę ściany i wycofał się. Kiedy stanąłem twarzą w twarz ze zwaliskiem, wziąłem głęboki oddech, zapominając o wyrazie twarzy Natasy i świecie, do którego należał. Włączyłem głosem urządzenia skafandra i zobaczyłem, że przed oczyma materializują się dane – bezsensowna plątanina przypadkowych znaków i cyfr. Przez chwilę miałem wrażenie, że zapomniałem, jak się to czyta. Nie, to tylko skafander. Ostry odłamek zwątpienia nadwątlił trochę moją pewność siebie, kiedy się przekonałem, że i wewnętrzne systemy w skafandrze zupełnie się pokiełbasiły. Ale przecież Natasa twierdził, że zdolność do fazowania pozostała nienaruszona, że zepsuło się tylko połączenie z systemem podtrzymującym. Miałem nadzieję, że wie, co mówi. Wystawiłem do przodu rękę i patrzyłem, jak migocze, kiedy fazowałem ją przez powierzchnię zwału. Już samo dotknięcie podłoża rafy przesłało elektryzującą iskrę od ramienia aż do samego mózgu. Obejrzałem się za siebie ten ostatni raz. W przestrzeni za moimi plecami zrobiło się nienaturalnie cicho. Wszystkie twarze w zasięgu wzroku wpatrywały się teraz we mnie wyczekująco. Wstąpiłem w ziemię strzaskanych snów. Dokoła mnie zamknęło się ciało i krew organicznej i nieorganicznej materii. Tutaj panowała najprawdziwsza cisza, a nie tylko cisza wstrzymywanego oddechu. Tutaj ciśnienie było ciśnieniem, a nie presją cudzych nadziei i lęków. Wchodziłem coraz głębiej w podłoże, po omacku i powolutku badając drogę, bo odnaleźć ścieżkę w tej plątaninie porządku i chaosu było znacznie trudniej niż kiedykolwiek wcześniej podczas pracy we wnętrzu rafy. Zdążyłem się już przyzwyczaić do dzikiej nieprzewidywalności raf, czułem się w skafandrze jak w drugiej skórze. Było w tym coś ze swobody, kiedy nigdy nie wiedziało się, co się stanie dalej -tak samo czyste jak ten zachwyt, jaki mnie czasem ogarniał, kiedy napotykałem tajemnice, szepczące do mnie głosem, którego nie usłyszy nigdy nikt oprócz mnie. Ale tym razem niewiadoma miała w sobie zatory w postaci barier ze strzaskanego ceramostopu i kompozytu, przegrody z mono-stali – materii nieorganicznej o takiej gęstości, że wykraczała poza skalę fazowania skafandra, a więc nawet dla mnie pozostawały nie do przejścia. Aż ciężko było uwierzyć, że pokawałkował je w gruncie rzeczy nie największy wybuch, bo przecież nie była to eksplozja, która zamieniłaby cały kompleks w dymiący krater. Chyba że użyte do budowy materiały nie odpowiadały parametrom, od samego początku były nie takie jak trzeba... Stanowiły jeszcze jedną samobójczą pomyłkę, którą Tau swego czasu uznało za świetny pomysł. Przepchnąłem się do potrzaskanej belki sufitowej, wybiłem jak pływak w głąb połyskującej galaretki sproszkowanej rafy i zdołałem przejść górą. Potem znów przestałem się poruszać, tylko dryfowałem z rozpędu w głąb rafy, dałem się ogarnąć tej ciszy i sile, oddzielić od świata, który zostawiłem za sobą. Obecność raf grzechotała mi w głowie jak kamyczki o okienną szybę, od chwili kiedy ręką dotknąłem ściany. Teraz wreszcie czułem się na tyle bezpieczny, żeby pootwierać na

oścież wszystkie okna w mojej głowie. Rozluźniłem całe ciało i opróżniłem umysł ze wszystkich myśli, jakie wniosłem tu z sobą z zewnątrz, dopóki nie pozostały mi same tylko odczucia i wrażenia... Cisza wypełniła się światłem, a przy każdym wdechu czułem zapach muzyki, oczyma śledziłem transcendentne radiacje fal o niewyobrażalnych długościach, kiedy wszystkie moje zmysły przelały się w podłoże rafy. Łatwo było zagubić własną tożsamość, nie mówiąc już o swędzącym ziarenku cudzej rozpaczy, która pchnęła mnie w tę wysublimowaną dal. Przy wielkim wysiłku woli zdołałem jakoś powstrzymać ten świadomościowy krwotok i nakazałem sobie pamiętać, kto na mnie liczy. Joby... Joby straci matkę, jeśli ja zgubię drogę. Ekipa śledcza, którą przysłał Isplanasky, żeby zbadała zgniliznę pod warstwą kłamstw Tau – nigdy nie będzie miała szans nikomu opowiedzieć o tym, co tu odkryła, a ja już do końca życia nie mógłbym zmrużyć oka, wiedząc, że uprzedzenia i gorycz przeszkodziły mi w odnalezieniu tych, co zdołali przeżyć. Jeśli komuś w ogóle udało się przeżyć. Zarzuciłem przed siebie sieć mojej psycho, skanując powolutku podłoże, i czułem, że wzrasta moja samokontrola, kiedy przeszukiwałem metaforyczny ciemny pokój, żeby znaleźć w nim choć najlżejszy ognik ludzkiej myśli. Ale ten ciemny pokój to był istny dom wariatów, gdzie nic nie stykało się pod właściwym kątem, gdzie schody z węglowodorów złożonych wiodły pod sufit z ceramostopu, drzwi otwierały się na pustkę albo miały za sobą ścianę – śmiertelna pułapka iluzji dla poszukiwacza, który pozwoli, by uwaga wywędrowała mu odrobinę za daleko. Ale kiedy zanurzałem się coraz głębiej, drgnęły we mnie stare wspomnienia z czasów, kiedy byłem telepatą – kiedy byłem w tym dobry między najlepszymi – i jeśli ktokolwiek potrafiłby ich znaleźć, tym kimś byłem właśnie ja. Jeżeli komuś udało się przeżyć, to przecież musi gdzieś tutaj być... gdzieś tutaj... Tam! Złapałem szybki jak żywe srebro błysk rozjarzonego bólem umysłu. Kiedy urwał się kontakt, rzuciłem się w ślad za nim, śledziłem go wśród ruin obcych wrażeń, nie popuszczałem, bo nie mogłem sobie pozwolić na to, by go zgubić teraz, kiedy byłem już tak blisko... Tam jest. Kontakt naładował mi zmysły, przesłał łącze psycho-kontaktu z centrum moich myśli do innego... do jeszcze jednego... i jeszcze... Pełno przerażenia, bólu, smutku. Troje. Tylko troje? Ilu ludzi mogło tu wejść? Na pewno o wiele więcej niż troje. Nie znałem tych trzech umysłów, nigdy nie byłem w ich wnętrzu, nie mogłem stwierdzić, czy należały do kogoś, kogo przedtem spotkałem, bo nie znalazłem w nich ani jednej sensownej myśli. W mózgu dzwoniło mi od pierwotnych emocji, z których każda mówiła wyraźnie, że ich czas dobiega końca. Nie próbowałem łączyć się z nimi telepatycznie, ponieważ wiedziałem, że wpadliby tylko w panikę. Przylgnąłem do cienkiej nitki myślowej, która pozwoli mi ich zlokalizować, a resztą myśli ruszyłem z powrotem przez przemieszane warstwy rafy, żeby zamknąć obwód i znaleźć na zewnątrz umysł, który posłuży mi za kotwicę i pozwoli się stamtąd wydostać. Znalazłem Natasę – być może dlatego, że stał najbliżej, a może dlatego, że był jedynym, który chciał, żebym go znalazł. Czułem, że wzdryga się cały, jakby nasz kontakt był fizyczny. Kierując się kompasem jego wstrząsu, wróciłem po śladach przez ten techno-organiczny labirynt, aż wreszcie wypadłem z powrotem na otwartą przestrzeń. Natasa złapał mnie i przytrzymał, kiedy skafander się wyłączał. Wciąż jeszcze tkwił w mojej głowie, choć nie z własnej woli, i natarczywymi pytaniami rozwiewał czar rafy. (Znalazłeś ich?) pytał. - Znalazłeś ich? (Znalazłeś ich, znalazłeś ich, znalazłeś...) Potrząsnąłem głową, żeby wyciszyć te echa, podniosłem do góry dłonie i zacząłem gorączkowo kiwać głową, kiedy dotarł do mnie wyraz jego twarzy. Rozluźniłem hełm i zdjąłem go z głowy. - Są. Troje ocalało. - Troje?! - powtórzył. - Do diabła, weszło ich tam dwadzieścioro siedmioro! Skrzywiłem się i wbiłem wzrok w ziemię.

- A... a moja żona? - Nie wiem – wymamrotałem. - Nie zdołałem... - Urwałem czując, że frustracja przekuwa jego żal w gniew. Przerwałem kontakt, wyrzuciłem go ze swoich myśli. - Czy chce pan powiedzieć, że jeśli nie ma wśród nich pańskiej żony, to nie obchodzi pana, czy ktoś z tych uwięzionych żyje? Zamrugał oczyma, a na jego twarzy ukazał się teraz zupełnie inny rodzaj gniewu. - Nie – odparł. - Oczywiście, że nie. Jak głęboko się znajdują? - Chwileczkę – odezwał się ktoś za jego plecami. To urzędnicy, którzy przedtem rozmawiali z Protzem, zgromadzili się teraz koło nas. Wciąż jeszcze był z nimi Protz. - Co z tymi ludźmi z FKT? Czy wszyscy nie żyją? Nie potrzeba było czytać w myślach, żeby wiedzieć, o co tak naprawdę pytają. Jeśli federalni zginęli w wybuchu, sprawy nie wyglądają różowo dla Tau – ale może mimo wszystko uda się to jakoś zatuszować. Natomiast jeśli federalni żyją, nie ma szans na ukrycie błędów – ani tych wielkich, ani tych małych. - Nie wiem, kto przeżył – odparłem, starając się panować nad głosem. -Wiem tylko, że w środku znajdują się ludzie, którzy jeszcze żyją. - Skąd ta pewność? - warknął jeden z urzędasów. - On wie – poparł mnie Natasa głosem nabrzmiałym podejrzliwością. - Jest telepatą. - Dookoła nas zaczął zbierać się tłumek robotników i strażników, czekających na dalsze rozkazy. - Jest kaleką, do diabła! - wtrącił się Protz. - Nie może czytać w myślach. - Umie odczytywać rafy – zabrzmiał głos Ixpy. Obróciłem się i z zaskoczeniem zobaczyłem, że przepycha się ku nam przez tłum. - Nigdy przedtem nie mieliśmy tu nikogo, kto by to potrafił. Czemu, do jasnej cholery, wyciągnął go pan stąd, kiedy odkrył tę anomalię? - Zgromadzeni dookoła nas robotnicy zaszemrali głośno, ale nie umiałem rozeznać, jakie panują wśród nich nastroje. Ixpa odwróciła wzrok od Protza, jakby nie spodziewała się od niego odpowiedzi. - Co mamy dalej robić, proszę pana? - zwróciła się bezpośrednio do Sandusky’ego, wskazując na mnie ruchem głowy. - Robimy, co się da. - Sandusky machnął dłonią tak, jakby rozganiał dym. - Więcej nie damy rady, dopóki nie podłączymy od nowa sprzętu. - Obejrzał się przez ramię na załogi, nadal starające się usunąć zwały za pomocą sprzętu, który wypełniał mniej więcej co trzecie polecenie. -To zajmie całe godziny. - Nie wydaje mi się, żebyśmy mieli całe godziny, Sandusky -odezwałem się. Popatrzył na mnie, ale nie dlatego że mnie rozpoznał, tylko dlatego że nie mieściło mu się w głowie, żeby ktoś taki jak ja mógł się w ten sposób do niego odezwać. Odwróciłem się z powrotem do Ixpy. - Czy kiedy mam na sobie skafander, mogę zabrać ze sobą dodatkowy sprzęt? - Jaki sprzęt? - zapytała, obrzucając mnie pełnym zwątpienia spojrzeniem. - Inne skafandry fazowe, konkretnie trzy. - No cóż... tak – odparła. Jej twarz natychmiast rozjaśniła się zrozumieniem. - Tak, czemu nie. Myślisz, że mógłbyś do nich dotrzeć? Wyprowadzić ich stamtąd? Wzruszyłem ramionami. - Chcę przynajmniej spróbować. Ixpa dała znak jednemu ze stojących za nią robotników. - Skocz po kilka skafandrów fazowych. - Poczekaj chwilę... - wtrącił Sandusky, marszcząc brwi. - Nie możesz tego zrobić. Wszystkie twarze dookoła zwróciły się w jego stronę. - Dlaczego nie? - zdziwiła się głośno Ixpa. - Mogłoby się udać. Sandusky zasznurował wargi. Wyglądał, jakby ktoś postawił go na gorącym talerzu. - To zbyt niebezpieczne. Nie chcę ryzykować jeszcze jednego wypadku... - Wskazał ręką zwalisko, usiłując przy tym wyglądać tak, jakby rzeczywiście go obchodziło, czy będę żył, czy nie. - Zgłosiłem się na ochotnika – oznajmiłem. - Chcę zaryzykować. Mogę do nich dotrzeć. - Nie wiemy nawet, czy to nasi ludzie przeżyli – zaprotestował Protz. - Mamy tylko słowo tego mieszańca na dowód, że tam w środku ktoś żyje.

Sandusky spojrzał zaraz na Protza, usta drgnęły mu nerwowo. - Przepraszam – wtrącił szybko Natasa. - Czy on mówi, że jeśli ocalałymi są federalni, dla dobra keiretsu powinniśmy pozwolić im umrzeć? Że tylko dlatego, że nie mamy pewności, kto tam jest, mamy skazać ich na śmierć? Szum dokoła nas przybrał na sile. - Tam w środku jest moja żona, sir – mówił dalej Natasa. - Nie wiem, czy żyje, czy nie. Ale to nie jest keiretsu – pogrzebać żywcem naszych tylko dlatego, że mogliby się okazać tymi z zewnątrz... A ci z zewnątrz mogliby za dużo wiedzieć. Keiretsu oznacza rodzinę. Sandusky poczerwieniał na twarzy. Jeszcze raz zerknął na Protza, potem odwrócił wzrok, bo wysłani przez Ixpę robotnicy przynieśli już skafandry. Ixpa podała mi hełm. Włożyłem go. Brygadzistka wręczyła mi jeden po drugim pozostałe skafandry. - Nieś je tak blisko ciała, jak tylko zdołasz – pouczyła mnie. -W ten sposób powinny się zmieścić wewnątrz twojego pola fazowego. - Skłoniła głowę w stronę czekającej na mnie rafy. Ruszyłem przed siebie, niosąc dodatkowe skafandry, kątem oka obserwując Sandusky’ego i Protza. Ich spojrzenia wyraźnie spochmurniały, kiedy dotarłem do połamanej powierzchni rafy. Ale sam nie wiem kiedy, bez jednego słowa zachęty ze strony Natasy, utworzyła się za mną falanga strażników i robotników, chroniąca mnie przed wszelką interwencją keiretsu. Dotarłem do zapory ze strzaskanych snów i przestąpiłem ją. Znów pozwoliłem, żeby rafa zalała mi myśli. Tym razem było łatwiej, bo złość, którą przedtem zabrałem ze sobą w głąb, już się zdążyła rozwiać; łatwiej, bo już wiedziałem, że zdołam zrobić to, co do mnie należy. Kiedy wypełniły mnie całkiem doznania z rafy, spostrzegłem, że błyszczący ślad mojego kontaktu z ocalałymi wciąż jeszcze istnieje, jak korytarzyk kornika wydrążony w przestrzeni kosmicznej. Z ulgą i niejakim zadziwieniem podążyłem za nim do końca, nie zatrzymując się nawet na chwilę. Przepchnąłem się przez ścianę rafy do wnętrza niedużego pęcherzyka, gdzie troje ocalałych kuliło się pod przypadkowym schronieniem z niestrzaskanej ściany kompozytu. Usłyszałem-od-czułem falę niedowierzania i wstrząsu, kiedy tak wyłoniłem się przed nimi w zupełnie niesamowity sposób. Skulili się i gapili na mnie z szeroko otwartymi ustami, jak gdybym był jakąś personifikacją tej katastrofy, która przyszła dokończyć to, czego nie zdołał zrobić wybuch. - Przyszedłem was stąd wydostać – odezwałem się, starając się tak dobrać słowa, żeby jak najszybciej przywrócić im rozsądek. Nie miałem pojęcia, jak brzmi dla nich mój głos, czy da się chociaż rozróżnić poszczególne słowa. Wyciągnąłem ku nim skafandry, żeby mogli je zobaczyć, podczas gdy sam badałem wzrokiem ich brudne, oszołomione twarze w poszukiwaniu tej jednej, którą znałem. Ling Natasy nie było między nimi. Nie rozpoznawałem tu nikogo... Ale jedno z nich miało na sobie resztki munduru FKT. - Bogu dzięki... - Federalny dźwignął się na nogi, starając się chronić nienaturalnie wygięte ramię. Twarz pod warstwą krwi i brudu zupełnie zszarzała z bólu. - Jak? - wyjąkał. - Gdzie...? - Przysyła mnie Isplanasky – odparłem z uśmiechem. Zagapił się na mnie w zdumieniu. Pozostałych dwoje nadal kucało i wpatrywało się w nas w bezruchu, jakby zapadli w jakieś odrętwienie. - Chodźcie – powiedziałem do nich łagodnie. - Mam dla was skafandry fazowe. Wyprowadzę was stąd. Człowiek Isplanasky’ego wziął ode mnie kombinezon i zaczął go wkładać, podczas gdy ja zająłem się kobietą o pustym spojrzeniu, z naszywkami strażnika na ramieniu. Razem ubraliśmy w skafander trzeciego ocalałego – obrączkę z wbitym w twarz dłutem, które prawdopodobnie wyłupiło mu oko. Nie był starszy ode mnie. Starałem się nie patrzeć na jego twarz, starałem się nie widzieć tego, co oni musieli oglądać cały czas, odkąd tu utknęli: jakaś stopa, jakieś ramię wystające z lawiny gruzu. Sam stałem w kałuży krwi, która nie należała chyba do nikogo z tej trójki. Przełknąłem ogarniającą mnie falę mdłości i zmusiłem się do skupienia myśli w ostatniej, rozległej inspekcji, żeby wyszukać innych ocalałych, których przedtem mogłem przeoczyć. Nie znalazłem

nikogo. - Te skafandry nie funkcjonują prawidłowo – zaprotestował federalny, kiedy tlen oczyścił mu płuca z pyłu, a mózg zaczął działać normalniej. Patrzył przy tym na śmietnik danych na odczytach wewnątrz swego hełmu. - Wszystko w porządku – odezwałem się, starając się nadać słowom tak krzepiący ton, jaki potrzebował teraz usłyszeć. - Ja was wyprowadzę. Musicie tylko iść za mną. - Twój skafander jest podłączony? - dopytywał się. - Tak – odparłem, nie patrząc na niego. - Jest podłączony. Chodźmy. - Wyciągnąłem do niego rękę, a federalny ją złapał. Sam z kolei wyciągnął drugą rękę i chwycił obrączkę. Strażniczka ujęła go za drugą dłoń. Ostrożnie pociągnęli go do przodu, kiedy prowadziłem ich w stronę ściany gruzu. Szedł z nami bezmyślnie jak robot, ale przynajmniej szedł. Wkroczyłem znowu w podłoże rafy, wiodąc ich rządkiem za sobą. Wypełniło mnie poczucie ulgi, kiedy zobaczyłem przed sobą rozświetlony myślowy korytarzyk, który pozostawiłem za sobą, idąc w tę stronę, i który wciąż czekał, żeby zaprowadzić nas z powrotem. Wystarczająco trudno było mi skupić uwagę na pozostałych, kiedy brnęli za mną z wielkim trudem, gdyż ich ruchy spowolniały rany, szok i brak doświadczenia. Więcej niż raz zdarzyło mi się któreś z nich zgubić, gdy brnęliśmy przez koszmarne bąble chaotycznych gęstości wśród czegoś, co dla nich było głównie czarnym jak atrament strumieniem cząsteczek. Musiałem wciąż sobie przypominać, że oni nie odczuwają tego tak jak ja – za każdym razem, kiedy trzeba było się po któreś wracać, żeby naprowadzić je na właściwy kierunek. Teraz nie mogłem się z nimi komunikować, żeby udzielić wskazówek lub uspokoić, bo urządzenia łącznościowe w skafandrach produkowały jedynie nierozpoznawalny szum. Cieszyłem się zresztą, że nie muszę słuchać tego, co mówią. Wiedziałem przecież, jak się czują, i nie mogłem zrobić nic więcej, jak tylko trzymać się drogi, która wyprowadzi ich z tego koszmaru na światło dzienne. Podróż w tę stronę była jasna i prosta, podróż z powrotem była jakby z innego wszechświata, zahaczała o samo piekło. Oddech zaczął mi się rwać; nie byłem pewien, czy wysiadają mi siły, czy skafander. Wiedziałem tylko, że jeśli wkrótce nie dotrę do drugiego końca tej mentalnej liny, żadne z nas do niego nie dotrze. Potem, zupełnie znienacka, znaleźliśmy się na zewnątrz – wyszedłem na chwiejnych nogach ze ściany rafy, wlokąc za sobą federalnego. Pozostali wyszli za nim i runęli na ziemię jak głazy. Opadłem na kolana w konwulsyjnym ataku kaszlu. Dokoła nas zaroiło się od robotników i strażników, którzy rzucili się ściągać nam hełmy i resztę skafandrów i pozostawili mnie zupełnie bezbronnego naprzeciw tej masy pozbawionego sensu i spójności hałasu i sprzężenia zwrotnego w moich myślach – zakryłem głowę rękoma, rozpaczliwie pragnąc odciąć się od wszystkiego. Ktoś podniósł mnie i oderwał mi ręce od głowy, pytając: - Nic ci nie jest? Skinąłem na oślep głową. Ten ktoś wyprowadził mnie na zewnątrz nadopiekuńczego tłumu. Kiedy w końcu udało mi się otworzyć oczy, zobaczyłem przed sobą twarz Natasy. Wtedy dopiero uświadomiłem sobie, dlaczego nie mam ochoty jej oglądać. - Nie znalazłeś jej – szepnął. Nie zabrzmiało to jak oskarżenie ani nawet nie jak pytanie. Na powierzchni smutku głębszego niż czas rozlała się powoli rezygnacja. - Odeszła. Przytaknąłem skinieniem głowy, przełykając ciężko ślinę, bo dławiłem się przytłoczony jego uczuciami. - Ta trójka, którą wyprowadziłem... to już wszyscy. - Kiwnąłem głową w stronę ocalałych. - Więcej nie było nikogo. - Przynajmniej... - Głos mu się załamał. - Przynajmniej nie cierpiała. - Otarł twarz dłonią, myśląc przy tym: Cierpią ci, co pozostali przy życiu. Joby. Ona odeszła, Miya odeszła... Dobry Boże, co mam teraz począć z Jobym? Nie wiedziałem, co ma począć, nie wiedziałem też, co mu powiedzieć. Zaczęli podchodzić do nas inni. Natasa prędko otarł oczy. Odwróciłem się i zobaczyłem, że stoi przy nas ten federalny, którego dopiero co uratowałem. Widziałem, że zanim spojrzał na mnie, dostrzegł zaczerwienione

oczy Natasy. - Chciałem ci podziękować – powiedział głosem ochrypłym od bólu. Kiwnąłem głową, choć jego słowa docierały do mnie tylko częściowo, bo uwagę wciąż zaciemniał mi smutek Natasy. Czułem, że umysł zaczyna mi się nieodparcie zamykać jak pięść. - Chciałbym też z tobą porozmawiać. Natychmiast. - Proszę pana – odezwała się jedna z podtrzymujących go medycznych – natychmiast to trzeba zawieźć pana na izbę chorych, żeby się przekonać, czy żadna z ran nie zagraża życiu. Federalny obrzucił ją poirytowanym spojrzeniem, ale się nie sprzeciwiał. Przerzucił spojrzenie na Natasę. - Niech lepiej tego robotnika nie spotka żaden nieszczęśliwy wypadek, dopóki się z nim nie spotkam. Rozumie mnie pan? Ciemne oczy Natasy śmiało odpowiedziały na jego spojrzenie. - Doskonale – odparł. Federalny pozwolił wtedy medycznym odprowadzić się do kolejki, obejrzał się przy tym raz, jakby się chciał upewnić, czy dobrze zapamiętał moją twarz albo czy już nie zniknąłem. Stałem obok Natasy, odprowadzając go wzrokiem wśród milczenia, które było równie bolesne jak długotrwałe. W końcu Natasa wyprostował ramiona, jakby chciał zrzucić z nich brzemię smutku. Już nie czułem jego myśli, nie mogłem zajrzeć mu do środka przez oczy. Twarz nie okazywała niczego. Patrzyłem, jak sięga po coś do pasa ze sprzętem. Wyciągnął to coś ku mnie i zacisnął mi na nadgarstku. Zesztywniałem i już chciałem szarpnąć się w tył, kiedy zdałem sobie sprawę, że to nie kajdanki. Zobaczyłem błysk światła, po ramieniu przebiegła mi fala wstrząsu. Kiedy zabrał z powrotem tę rzecz, na moim ręku już nie było obrączki. Zobaczyłem tylko szeroki na dwa palce pasek nagiego, pozbawionego skóry ciała, który biegł dookoła przegubu. - Twój kontrakt został anulowany – oznajmił Natasa. Popatrzyłem na niego, nie wiedząc, czy bardziej odczuwam ból, czy zaskoczenie. Ale ani jedno, ani drugie nie dało się porównać z moim niedowierzaniem. - Może pan to zrobić? - szepnąłem. Krzywiąc się, wzruszył ramionami. - Ten kontrakt był nieważny. W ogóle nie powinieneś się tu znaleźć. Wziąłem głęboki wdech, potem powoli wypuściłem powietrze z płuc. - Co teraz będzie? Dłoń zamknęła mu się na kolbie pistoletu, a temperatura spojrzenia opadła do zera absolutnego, kiedy przeszukiwał wzrokiem tłum, żeby wypatrzyć Protza. - Teraz – odpowiedział – gówno trafi w wentylator. - Wezwał kogoś bezgłośnie i nagle dwoje strażników zaczęło się przepychać ku nam przez kłębiący się tłum. Natasa wskazał im na mnie. - Zabierzcie go do szpitala i zostańcie przy nim. - Ale nic mi... Posłał mi znaczące spojrzenie. - Każcie opatrzyć mu rękę. Potem dowiedzcie się, gdzie położyli tego rannego federalnego, i wpakujcie go na łóżko obok. Strażnicy skinęli głowami. Jeden z nich się uśmiechnął. - To żaden problem. - Jak tam Park? - zapytał Natasa. Takie nazwisko wyczytałem na plakietce strażniczki, którą wyprowadziłem. - Medyczni mówią, że nic jej nie będzie, sir. - To dobrze – mruknął Natasa i nie podnosząc wzroku, pokiwał głową. - Namaste – mruknąłem, a on spojrzał na mnie, nie rozumiejąc. Kiedy strażnicy odprowadzali mnie do kolejki, patrzyłem, jak Natasa zbliża się do Protza. Zanim zdołałem to zobaczyć, znaleźli się poza zasięgiem mojego wzroku, ale i tak uśmiechnąłem się do siebie. 29 Kiedy wreszcie trafiłem do pokoju, który miałem dzielić z federalnym, był tak nafaszerowany lekami, że nie kontaktował. Wszelkie rozmowy będą musiały poczekać. Udało mi się przynajmniej podsłuchać, że nazywa się Ronin i że wyjdzie z tego.

Znacznie trudniej było mi uwierzyć, że ja z tego wyjdę. Położyłem się na pustym łóżku, tuląc do siebie okryty sztuczną skórą nadgarstek, zadowolony, że wreszcie mogę odpocząć, ale wtedy zmęczenie rozpruło mi resztki świadomości. Wyrwany gwałtownie ze snu, otworzyłem oczy i dopiero wtedy zorientowałem się, że musiałem przespać wiele godzin. Przy łóżku stał Luc Wauno, rękę wciąż jeszcze trzymał na moim ramieniu, za które potrząsał, żeby mnie obudzić. Kiedy zobaczył, że otwieram oczy, uniósł dłoń w niemym ostrzeżeniu. - Wauno? - wyjąkałem, siadając. - Skąd się tu, u diabla, wziąłeś? Skinieniem głowy wskazał mi sąsiednie łóżko. Stał przy nim Natasa i pomagał podnieść się Roninowi. Ronin sprawiał wrażenie jeszcze bardziej ogłupiałego ode mnie, pewnie pod wpływem lekarstw, ale był już zupełnie na chodzie. Natasa wyglądał znacznie gorzej od niego – przez długie godziny toczył walkę ze swoim smutkiem i wyraźnie przegrywał. - Nie podoba mi się to, co słyszę tam na górze – mówił. - Chcę, żebyście przeczekali gdzieś w bezpiecznym miejscu, aż dostaniecię wsparcie. - Podał Roninowi mundurową kurtkę i spodnie i pomógł mu je włożyć. Kiedy podnosiłem się z łóżka, zerknąłem na kamery ochrony. Zawsze i wszędzie były włączone, także i tutaj. - Grają z playbacku – wyjaśnił Natasa, który zauważył moje spojrzenie. - Widać tylko was dwóch, śpiących. - Dokąd się udajemy? - zapytałem, wytrząsając z myśli ostatnie obłoczki snu. - Nigdzie nie jest bezpiecznie... - Znam jedno takie miejsce – odezwał się Wauno, a jego uśmiech powiedział mi wyraźnie: Świrowo. Skinąłem głową, a potem popatrzyłem na Ronina, na jego bransoletę danych. - Lepiej będzie, kiedy zostawi to pan tutaj. Popatrzył na mnie tak, jakbym mu zaproponował, żeby zostawił tu jedno oko. - Przez nią będą mogli pana wyśledzić. Jeśli Tau dojdzie do wniosku, że chce zatuszować własne błędy, nigdzie nie będzie pan z tym bezpieczny. Jego twarz przybrała oszołomiony i udręczony wyraz, potem powoli zastąpiło go zwątpienie, wreszcie akceptacja. Ociągając się, rozpiął bransoletę danych, a potem stał, trzymając ją w dłoni, jakby chciał zbadać jej ciężar. - On ma rację. To jedyny sposób – poparł mnie Natasa. Krzywiąc się, Ronin upuścił bransoletę na łóżko. Kiedy ruszyliśmy do wyjścia, Natasa otoczył go ramieniem, żeby podeprzeć. W korytarzu czekali strażnicy, którzy eskortowali nas przez cały labirynt zakładów aż do samego wyjścia. Nowy transportowiec Wauno stał w tym samym miejscu co niegdyś stary, na lądowisku przy głównym wejściu do kompleksu. Po tarczy księżyca przesuwały się chmury... A może było to coś więcej, co tylko sprawiało wrażenie chmur. Przy transportowcu stało jeszcze więcej strażników. Pokazali nam uniesione w górę kciuki i odsunęli się, żeby zrobić przejście. Luk otworzył się, a Wauno przejął od Natasy opiekę nad Roninem i pomógł mu wejść po trapie. Ruszyłem za nimi, zawahałem się, widząc, że Natasa nie idzie z nami. - A co z panem? - zapytałem. - Nic mi nie będzie. - Głową wskazał na stojących po obu stronach strażników. - A jeśli pan się myli? - nalegałem. - Ronin będzie miał moje zeznania i wszystkie dane. Wauno wie, jak się do nich dostać. Uśmiechnął się kwaśno. - A co będzie z Jobym? Uśmiech momentalnie zniknął. - Będzie bezpieczny... - odparł, a wydawało się, że zaraz udła-wi się własnymi słowami. - Będzie z wami. - I ruszył przez rząd strażników w kierunku wejścia. Bez słowa patrzyłem, jak się oddala, aż wreszcie Wauno zawołał mnie po imieniu i kazał mi wsiadać.

Wspiąłem się po trapie i stanąłem obok niego, kiedy luk zamykał się z wolna za nami. W słabo oświetlonym wnętrzu transportowca zobaczyłem, że ma przy sobie woreczek z lekami. - Luc, ja... tak mi przykro – mruknąłem, spuszczając wzrok. - Ja nigdy... Wyglądał, jakby nic nie rozumiał, dopóki nie zorientował się, na co patrzę. Dotknął sfatygowanej skóry woreczka i potrząsnął głową. - Zostawiłem go tam dla ciebie – odrzekł cicho. - Na wypadek gdybyś go potrzebował. To wszystko. Uniosłem na niego pełen niedowierzania wzrok. - Skąd wiedziałeś, że będę go potrzebował? - Nie wiedziałem – odparł z lekkim uśmiechem. - Chyba sam musiał wiedzieć. Taki właśnie jest, czy w to wierzysz, czy nie. -Wzruszył ramionami i popatrzył mi w oczy. - Wiem, co się stało, kiedy się rozbiliśmy – rzekł. -To nie była twoja wina. - Zajął swoje miejsce w fotelu pilota. Przełknąłem całe mnóstwo niepotrzebnych słów i odwróciłem się, żeby samemu poszukać sobie miejsca. Ronin siedział już przypięty do fotela. Obok niego zasiadał Perrymeade z Jobym na kolanach. A zaraz obok nich Kissindra. Zamarłem w bezruchu. - Czego tu chcesz? Ty dwulicowy sukin... - Kocie! - przerwała mi Kissindra, zrywając się na nogi. - Zamknij się i posłuchaj, co mówię. Wyszła naprzód, bardzo ostrożnie, bo transportowiec już wystartował. Na jej policzku wypatrzyłem bladą kreskę blizny, ale poruszała się normalnie, nie była w żaden sposób okaleczona. W głowie pojaśniało mi od nagłego błysku absurdalnej ulgi, gniew i cierpienie odebrały mi mowę. Opadłem w fotel naprzeciw Ronina, jakby wyłączyło mi mózg. - Wiem, że ten wypadek to nie twoja wina – odezwała się, kiedy wbiłem wzrok w ziemię. - Wujek Janos także o tym wiedział. Podniosłem głowę. - W takim razie dlaczego...? - Uniosłem w jego stronę obandażowaną dłoń. - Dlaczego mi to zrobił? Musnęła palcami sztuczną skórę na przegubie. - Żeby zdobyć dla ciebie więcej czasu, zanim FKT przyśle nową ekipę śledczą. Żeby Borosage cię nie zabił. Rozdziawiłem usta. - Myślisz, że żyłbyś teraz, gdyby wujek zostawił cię wtedy w Korporacji Bezpieczeństwa? - Nie – odparłem. Jeszcze raz popatrzyłem na Perrymeade’a. - Naprawdę myślałem, że nienawidzi mnie pan do szpiku kości -dodałem. - Naprawdę tak myślałem. - Może wtedy tak było – odpowiedział mi Perrymeade. Wydawało mi się, że po jego twarzy przemknął cień uśmiechu. - Ale gdyby nie to, Borosage nigdy by mi nie uwierzył. - Być może zasłużyłem sobie na to – mruknąłem, uciekając wzrokiem w bok. - Może od początku miałeś rację we wszystkim, co robiłeś. Nic nie odpowiedziałem, przez dłuższą chwilę nie mogłem nawet na niego spojrzeć. Nierealność sytuacji, w jakiej się znalazłem, całkowicie nieoczekiwane działania tych ludzi – dla mnie, a przeciw systemowi kłamstw – zupełnie nie mieściły mi się w głowie. Kiedy znów podniosłem wzrok, to tylko po to, żeby spojrzeć na Joby’ego, który siedział nieruchomo na kolanach Perrymeade’a. Jego oczka nie odrywały się od mojej twarzy, wpatrzone we mnie jak oczy lalki, aż w końcu zorientowałem się, że to nie przypadek. - Joby? - zagadnąłem łagodnie. Chłopczyk zamrugał, ale nie odezwał się ani nie poruszył. Z ciężkim sercem odwróciłem wzrok, zastanawiając się, czy teraz nie jest mu przypadkiem gorzej niż przedtem. - Dlaczego on tu jest? To może być niebezpieczne... - Na pewno nie tak, jak pozostawienie tam, gdzie Tau może łatwo go znaleźć – odpowiedział Perrymeade ponuro. Przypomniałem sobie, co mi mówił Natasa. Zerknąłem na Joby’ego jeszcze raz i przekonałem się, że i on nie ma na rączce bransoletki. Potarłem przegub, zaczepiając połamanymi paznokciami o brzegi sztucznej skóry. Zmusiłem się do cofnięcia ręki, zastanawiając się w duchu, czy nadejdzie kiedyś taki dzień, kiedy poczuję się w swoim nowym wcieleniu na tyle bezpiecznie, że przestanę to robić. Choć i przedtem zajęłoby mi dużo czasu, teraz będzie trwało jeszcze dłużej.

- W takim razie w porządku – odparłem. - Ale co wy dwoje tu robicie? - Kiwnąłem głową w stronę Kissindry i Perrymeade’a. - Dodajemy ogniw do łańcucha prawdy, jak mam nadzieję -odpowiedział mi Perrymeade. Współpracowałem z FKT, odkąd się dowiedziałem, że się z nimi skontaktowałeś. - Skąd pan o tym wiedział? - spytałem zaskoczony. - Od Hanjena. Hanjen skontaktował się ze mną, jeszcze zanim Borosage się wygadał. - A on skąd wiedział? - Powiedziała mu Miya – odparła tym razem Kissindra. - A on opowiedział wujkowi, kiedy zgodził się pomóc Tau cię odnaleźć... - Odwróciła wzrok od mojej twarzy, jednak tylko na krótką chwilę. Kocie, ludzie Borosage’a byli już wszędzie po tej stronie żeki. Wdzierali się do domów i niszczyli ludziom mienie. Terroryzowali dzieci w szkołach, bez powodu zabierali do więzienia pacjentów ze szpitala. Nałożyli embargo na dostawy żywności... Potrząsnąłem w oszołomieniu głową, kiedy sobie uświadomiłem, że to naprawdę Hanjen powiedział Tau, dokąd zabraliśmy Joby’ego. Oddał przybraną córkę w ręce ludzi... Zdradził nas, żeby ratować swój lud. Tkwił między młotem a kowadłem, i to my sąmi go tam wepchnęliśmy. Perrymeade zwrócił się teraz w stronę Ronina, który przyglądał nam się badawczo jak ktoś, kto znalazł się w samym środku psychodramy, kiedy miał oglądać serwis informacyjny Indy. - Panie Ronin – odezwał się Perrymeade z niespodziewanym wahaniem w głosie. - Ja... nie ma słów, którymi mógłbym wyrazić swój żal z powodu... śmierci pańskich współpracowników. Ronin skinął głową bez słowa. W ciemnych, lekko ukośnych oczach wciąż jeszcze czaiło się spojrzenie ofiary katastrofy, które pozostanie w nich jeszcze długo po zniknięciu z twarzy zadrapań i sińców. Kiedy kiwnął głową, starannie przystrzyżone włosy opadły mu na twarz, ale zdawał się tego w ogóle nie zauważać. Jego włosy, oczy kogoś mi przypominały... taMingów... raczej Jule, której twarzy nie widziałem już od tak dawna, że ciężko mi było dokładnie ją sobie przypomnieć. Sam odgarnąłem z oczu brudne włosy chyba z dziesiąty już raz w ciągu kilku minut i zerknąłem na Kissindrę. Nie patrzyła w moją stronę. Ja też odwróciłem wzrok i pomyślałem o Mii. Ludzie Borosage’a nie dopadli jej w klasztorze, ale nie miałem pojęcia, co się z nią działo w tym czasie, kiedy pracowałem przy rafach... Czy będzie na mnie czekać, kiedy dotrę do Świrowa, czy jest bezpieczna, czy ciągle jeszcze jest wolna? - ...dziękuję – mówił do mnie Ronin. Kissindra szturchnęła mnie ramieniem, a ja zdałem sobie sprawę, że prowadzę właśnie rozmowę, której wcale nie słucham. - Za co? - zapytałem. Sprawiał wrażenie wyraźnie zaskoczonego. - Za całe ryzyko, na jakie się ważyłeś, żeby prawda wyszła na jaw. Kiedy na niego patrzyłem, znów przyszły mi na myśl oczy Jule. Gdyby nie ona i nie uczucia, jakie dla niej żywiłem, nigdy bym nie spotkał jej ciotki, lady Elnear taMing ani Natana Isplanasky’ego, który przysłał tu Ronina. Nigdy nie postawiłbym stopy na Ucieczce – nadal byłbym mieszańcem, ulicznym śmieciem ze Starego Miasta Quarro albo po prostu bym nie żył. Nie wydarzyłoby się nic z tego, co tu się stało. Zdarzyłyby się za to inne rzeczy, może wcale nie lepsze. Potrząsnąłem głową i wyjrzałem za okna na pustkę w przebraniu nocy. - Całe to ryzyko – powtórzył Ronin. - Isplanasky opowiadał mi o tym, jak się poznaliście... - Po twarzy mignął mu cień uśmiechu. - Mówił, że wysłałeś mu nielegalny przekaz o sytuacji tutaj. Powiedział, że styl ci się specjalnie nie zmienił. Tym razem to ja się leciutko uśmiechnąłem, mając w duchu nadzieję, że nigdy nie będę musiał się tłumaczyć z tego, jak mi się udało. - I to właśnie ty odnalazłeś ocalałych we wnętrzu rafy. Odruchowo pokiwałem głową, mimo że wcale nie było to pytanie. - Pewnie masz mi wiele do opowiedzenia. Słyszałem już wersję Perrymeade’a. Mam zeznania Natasy. Ale chcę wiedzieć to co ty, co widziałeś, słyszałeś, czułeś, chcę poznać każdy cholerny szczegół tej sprawy... -Wyciągnął do mnie uniesioną dłoń, odwróconą wnętrzem ku górze. Zamrugałem z zaskoczenia, kiedy zobaczyłem wycelowany w siebie Implant urządzenia rejestrującego, jak źle umieszczone oko.

- Ilu ludzi było w waszej ekipie? - spytałem i zaraz tego pożałowałem, bo Ronin obrzucił mnie zaskoczonym, a po chwili przepełnionym żalem spojrzeniem. - Czworo – odpowiedział słabym głosem, jakby to jedno słowo zawarło w sobie ciężar całej planety. - Czworo... Nie musiał mi mówić, że to nie byli obcy sobie ludzie. Powoli zamknął dłoń, schował rejestrator. Przez długą chwilę o nic więcej nie pytał, wcale się nie odzywał, jakby nagle uszła z niego cała sztuczna energia, wywołana przez środki uśmierzające i niedopuszczanie do siebie czarnych myśli. Pozostał zagubiony i cierpiący. Kiedy znów podniósł na mnie oczy, mrugał rozpaczliwie, ale twarz miał stężałą z gniewu. Otworzył znów dłoń i czekał, aż zacznę mówić. Zawahałem się, nie bardzo wiedząc, od czego zacząć. - Wie pan... o Jobym? - zapytałem, sięgając ze swego fotela po rączkę dziecka. Wy dało mi się, że małe paluszki drgnęły, jakby chciały się zacisnąć na moich. Popatrzyłem na Perrymeade’a i wyciągnąłem ręce w jego stronę. Zawahał się, ale zaraz podał mi chłopca. Przytuliłem go mocno, przypominając sobie ciepłe, oddychające rytmicznie małe ciałko. Powolutku, łagodnie przesuwałem małe ramionka, dopóki nie otoczyły mi szyi. Malec wytrzymał, przytulił się do mnie bez żadnej pomocy. - Cześć, Joby – szepnąłem ze ściśniętym gardłem. - Tak za tobą tęskniłem... - Nie miałem pojęcia, czy mnie słyszy, a co dopiero rozumie. Spróbowałem znaleźć drogę do jego myśli, skoro znalazł się tak blisko mnie, ale wewnętrzna przestrzeń między myślami ma swoją własną geografię, a żaden z nas nie miał dość orientacji. - Perrymeade opowiedział mi o swoich podejrzeniach – odezwał się Ronin łagodnie, niemal z wahaniem. - Czy możesz dodać do tego coś więcej? Podniosłem na niego roztargnione spojrzenie, niemal zły, że mi przeszkadza. Zmusiłem się do przezwyciężenia tego odczucia. - Mogę panu powiedzieć więcej niż ktokolwiek inny – odparłem i zacząłem od samego początku. Kiedy skończyłem, Joby spał twardo w moich ramionach, a my przesuwaliśmy się nad oświetloną kratownicą Riverton. Nie sądziłem, że kiedykolwiek ucieszę się na jego widok i też wcale się nie ucieszyłem. Ale za głęboką, ciemną szramą, która oznaczała kanion rzeki, leżały chaotyczne światła na dendrytach uliczek Świrowa. Odetchnąłem z ulgą, kiedy przelecieliśmy nad rzeką nienie-pokojeni przez żadne korby. Zacząłem się teraz zastanawiać, dokąd też zabierze nas teraz Wauno, skoro Babka nie żyje. Zabrał nas do Hanjena. Zawiesił transportowiec jakiś centymetr nad dachem jego domu, jakby się bał, że konstrukcja budynku może nie wytrzymać ciężaru. Zaczęliśmy ostrożnie wysiadać, pomagając jedni drugim. Wauno pozostawił swój pojazd w tym nieprawdopodobnym zawieszeniu i poprowadził nas na wiodące w dół schody. Zastanawiałem się, dlaczego przywiózł nas właśnie tutaj, skoro Hanjen już raz mnie zdradził. Doskonale rozumiałem jego motywy, ale wcale nie było mi łatwo zaufać mu od nowa. Jednak ufałem Wauno, więc nie zadawałem pytań. Kiedy szliśmy przez dach, zauważyłem na nim pozostałości filarów. I tutaj musiała kiedyś być ta zadaszona wieża do an – wzywania obłocznych wielorybów. Nie pozostało z niej już nic, prócz tych resztek murarskiej roboty sterczących półkolem jak wyszczerzone zęby. Zdumiało mnie, za Hanjen jej nie zrekonstruował. Może uważał, że nie ma sposobu, by odzyskać to, co utracił jego lud wraz z odejściem an lirr, i nie chciał codziennie napotykać wzrokiem modlitewnej wieży, która została pozbawiona znaczenia. Hanjen czekał na nas na dole, w tym pokoju, który zapamiętałem. Wzdrygnął się lekko, kiedy zobaczył, że wchodzę z Jobym na ręku. Nie wiem, czy była to reakcja wyłącznie na mój widok, czy też wyczytał coś z moich oczu. Pokój wyglądał dokładnie tak, jak go zapamiętałem, pełen eksponatów z przeszłości, która odeszła na zawsze. Przypomniał mi się dzień, kiedy widziałem go po raz ostatni -kiedy znalazłem się wśród członków HARO, którzy zdołali umknąć z masakry – przypomniałem sobie, jak trzymając w ramionach pozbawione życia ciało Babki, przeklął nas wszystkich za to, co zrobiliśmy. A ten dzień to był dopiero początek cierpień, jakie z powodu satoh dotknęły całą Wspólnotę... I nawet jeśli nas wtedy nie-

nawidził, miał po temu wszelkie powody, a jego działanie przeciwko nam wypłynęło z rozpaczliwej konieczności – zrobił to, żeby Borosage nie mógł zmienić ostatnich tlących się węgli w zimny popiół. Hanjen skłonił się przed nami ceremonialnie i odrywając ode mnie spojrzenie, odezwał się: - Namaste. Witajcie w moim domu. Pozostali odpowiedzieli mu ukłonem, a Wauno i Kissindra mruknęli namaste równie naturalnie, jakby oddychali. Perrymeade ukłonił się trochę niezręcznie, kiedy powtórzył jak echo namaste – pierwsze hydrańskie słowo, jakie słyszałem z jego ust. Ronin z dużą zręcznością poszedł w ślady reszty. Ja zaś stałem jak wryty, z Jobym na ręku, nieruchomy i niemy. - Namaste – usłyszałem czyjś jeszcze głos. - Miya...? - Odwróciłem się. Wchodziła do pokoju, patrząc w moją stronę, jakby wiedziała, co zobaczy, gdzie stoi każde z nas, zanim jeszcze zdążyłem się odezwać. (Kocie Joby...!) Nasze imiona zlały się w jej myślach w jedno, nabrzmiałe uczuciem. Szła w naszą stronę zupełnie bezszelestnie i w milczeniu, jakby się bała, że zaraz możemy zniknąć. Ale z każdym krokiem jej uśmiech rozlewał się coraz szerzej. Kiedy przeszła dzielącą nas przestrzeń, skupiła się i wzięła nas delikatnie w krąg własnych myśli. Moje myśli otwarły się nagle jak szereg pozamykanych okien, a wtedy tamci dwoje znaleźli się u mnie w środku, dzieląc ten sam widok. (Namaste) powiedziałem, wreszcie pojąwszy prawdziwe znaczenie tego słowa. (Tak się o ciebie bałam...) pomyślała, całując mnie i wołając w myślach moim niewypowiedzianym imieniem. - Mama...? - mruknął Joby, przecierając oczy, jakby, odnalazłszy nas, obudził się z głębokiego snu. Tato. - Uśmiechnął się, wszyscy troje uśmiechaliśmy się w tak zupełnie niemożliwy sposób, w jednym miejscu i o jednym czasie, znów w swoim kieszonkowym świecie. Pokój i wszyscy w nim się znajdujący po prostu przestali istnieć, razem zresztą wszechświata... Ktoś teleportował się na środek pokoju, prawie na nasze głowy. - Naoh! - Nie byłem pewien, ilu z nas wykrzyknęło chórem jej imię. Ronin wzdrygnął się cały, jakby nigdy przedtem nie był świadkiem teleportacji. Zresztą, może i nie był. Popatrzyłem po innych: na twarzach Kissindry, Wauno, Perrymeade’a i Hanjena odbijały się różnorodne uczucia. Zaskoczenie Naoh przeszło w żywą odrazę, kiedy odwróciła się i zobaczyła, że z Miyą stoję ja i Joby. Jej mentalna bariera strzaskała kruchą więź między nami, jeszcze zanim zdążyła wyrzucić nas wszystkich z myśli. Odwróciła się plecami, chcąc dopełnić w ten sposób aktu odrzucenia. Miya w jednej chwili znalazła się z powrotem w moich myślach. Czułem, jak próbuje stworzyć wyrwę w murze milczenia siostry, jak chce wymusić na niej przyznanie, że mamy prawo być razem – i jak jej się to nie udaje. Przytrzymałem ją w miejscu, jakby chciała przejść na drugą stronę pokoju. (Daj spokój) pomyślałem. (To nie twoja wina. Ani nasza. Tylko jej.) (To moja siostra...) Miya potrząsnęła głową, wyrywając się z mojego uchwytu, kiedy jej myśli zaczęły wypełniać wspomnienia z przeszłości. (Naoh mnie potrzebuje. Kogo ma oprócz mnie? Mogę jej pomóc...) Poczułem, że mi się wymyka. (Cholera, ona próbowała nas zabić!) Zmusiłem Miyę, by wraz ze swoimi wspomnieniami wypiła i moje, jak wino z domieszką krwi. (Ona cię wsysa, jest bes’ mod...) Miya oderwała spojrzenie od niewzruszonych pleców Naoh. Spojrzała w oczy Joby’emu, mnie – i zderzyła się w nich z lodowatą barierą samokontroli, którą ledwie powstrzymywałem gniew i strach, że znów utracę ją na rzecz Naoh. Czułem, ile ją kosztuje uwierzenie mi, uświadomienie sobie – czego nigdy nie potrafiła zrobić – że ich trwająca całe życie więź stała się dla Naoh tylko słabością, którą należy wykorzystać... Poczułem, że jest zdecydowana i pełna goryczy; przyglądała się, jak Naoh przelatuje płomienistym wiatrem przez myśli wszystkich w tym pokoju, na nas już zupełnie obojętna. Zesztywniałem cały, kiedy wyodrębniła Ronina. Błyskawicznie znalazła się tuż przy nim i przyparła go do ściany siłą pola te-lekinetycznego, w ostatniej chwili powstrzymując się od

fizycznego kontaktu. Oczy Ronina zaszły mgłą, kiedy wdarła mu się w myśli i przetrząsnęła wszystkie wspomnienia aż do samego dnia narodzin. - Naoh! - wrzasnąłem wystarczająco głośno, żeby rozbić jej koncentrację. Obejrzała się na mnie, a jej spojrzenie mówiło wyraźnie, że gdyby tylko mogła, zrobiłaby mi jajecznicę z mózgu. Zwróciła się z powrotem do Ronina, ale tym razem odezwała się do niego na głos. - A więc przyjechałeś tu z FKT i twierdzisz, że masz dość władzy, żeby nam pomóc? - Rozmawiała z nim w standardzie, choć przedtem nigdy tego u niej nie słyszałem. „Oni wszyscy mówią w standardzie” - powiedział kiedyś Perrymeade. A więc pewnie i ona, a to, że nigdy go nie używała, było rozmyślną grą polityczną. Ronin odpowiedział jej skinieniem głowy. Rzucił spojrzenie na Perrymeade’a, potem na Hanjena – na poły błagalne, na poły przepełnione niezrozumieniem. - No to dlaczego tkwisz tutaj, chowając się przed ludźmi jak mebbet? Hanjen stał dotąd obok Perrymeade’a. Nagle znalazł się między Roninem a Naoh. Ronin znów rozpłaszczył się przy ścianie, a twarz mu zupełnie pobielała. - Jest tutaj jako mój gość – oznajmił Hanjen – żeby poznać bliżej naszą sytuację. A także dla własnego bezpieczeństwa. - Dotknął ramienia Ronina, a w tym geście było coś więcej niż tylko próba fizycznego upewnienia go o swoim poparciu, bo zobaczyłem, że Ronin nagle cały się rozluźnia. Hanjen niepostrzeżenie sięgnął do jego myśli i rozlał spokój na ich wzburzone wody. Podprowadził go potem do miękkiej kanapy po drugiej stronie pokoju. Ronin przysiadł na niej nieomal z niechęcią, jakby się bał, że w każdej chwili może spod niego zniknąć. Naoh stała z założonymi rękami, pogardliwą drwinę w jej postawie nietrudno było odczytać nawet człowiekowi, a była przy tym w sposób tak oczywisty zdesperowana, że prawie zrobiło mi się jej żal. Miała brudne, rozczochrane włosy, a jej ubranie wyglądało tak, jakby w nim sypiała. Twarz miała szczuplejszą i bardziej surową, niż pamiętałem, usta jeszcze bardziej zacięte, oczy zapadnięte głęboko z wyczerpania. - Wydawało mi się, że mówiłeś, że nie wiesz, gdzie ona jest -mruknął do Hanjena Perrymeade. - Bo nie wiedziałem. - Hanjen potrząsnął głową, przenosząc spojrzenie z Naoh na nas – zwłaszcza na Miyę, a w jego wzroku można było wyczytać, że nie o wszystkim chce mówić na głos. Miya spuściła wzrok i nie odpowiedziała. Może zresztą nie miała innej odpowiedzi. - Jesteśmy siostrami – rzuciła Naoh zaczepno-obronnym tonem, jakby to zawstydzone milczenie Mii było jeszcze jednym ciosem wymierzonym w jej samokontrolę. - Jesteśmy dla siebie jedyną rodziną, jaka nam obu pozostała, bo ludzie zabili nam rodziców. Jesteśmy ostatnie. Na zawsze – mówiła to wszystko z takim jadem w głosie, że Hanjen aż się wzdrygnął. - Bez względu na to, co będzie się działo, ta więź jest mocniejsza od wszystkiego. - To prawda – odezwała się cicho Miya, patrząc na siostrę z czymś, co można by wziąć za współczucie. - Jeśli jest w pobliżu, zawsze o tym wiem... Obie zawsze wiemy. Odkąd umarli nasi rodzice... - Leciutko, z rezygnacją wzruszyła ramionami, ale kiedy popatrzyła na mnie, czułem wyraźnie jej wewnętrzne cierpienie, płynące ze świadomości, że Naoh bardzo często i bardzo głęboko naruszała wszystko, co powinna sobą reprezentować taka więź. -Wiedziała, że mieszkam u ciebie, Hanjenie. A ja wiedziałam, że nas obserwuje i podsłuchuje. - Jestem jej sumieniem, Hanjenie – wtrąciła się Naoh. -1 waszym. - Potoczyła spojrzeniem po twarzach Ronina i reszty, omijając wzrokiem jedynie mnie. - Czy to naprawdę ten, który ma was ocalić? „Skoro ja nie zdołałam” - doczytaliśmy w jej oczach. -Ten żałosny człowiek o martwym mózgu? Ronin zesztywniał cały, jakby ten słowny policzek wydobył zeń resztki życiowej odwagi. - Może sam nie robię zbyt wielkiego wrażenia... Naoh – odezwał się, krzyżując z nią wzrok. Gestem wskazał swój zniszczony mundur. - Ale nie jestem sam... i nie jestem bezsilny. Niedbalstwo Tau zabiło troje innych, którzy przybyli tu wraz ze mną... -Urwał. - Ale nie zabili mnie. I zamierzam sprawić, że gorzko tego pożałują. Na orbicie Ucieczki znajduje się statek Federacyjnej Komisji Transportu. Mam wystarczająco wiele powodów, żeby się z nim skontaktować. Chcę

zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby chronić wasz lud, a także naszych robotników kontraktowych, jeśli tylko podacie mi dostateczną ilość sensownych powodów. - A jak skontaktuje się pan ze statkiem? - zapytałem, uświadomiwszy sobie, że kazaliśmy mu zostawić bransoletę danych w zakładach Tau. - Na mojej bransoletce jest nadajnik. Wszyscy mamy takie, nazywamy to „przełącznikiem trupa”. Znów urwał, bo to, co przez długi czas było jedynie sardonicznym żartem, nagle przestało być zabawne. - Jeśli nie przestawi się go o odpowiedniej porze, automatycznie przesyła sygnał na statek. Załoga od razu zakłada, że stało się najgorsze, i powiadamia nasze biuro, a w tym wypadku także Draco. Jednocześnie poślą tutaj jednostkę taktyczną i błyskawicznie nałożą sankcje. Wszystkie transporty Tau zostaną wstrzymane, dopóki FKT nie otrzyma satysfakcjonujących wyjaśnień. - Nie bez powodu Tau, a nawet Draco tak się bały FKT, kiedy ta zabierała się do roboty. Już mówiąc te słowa, Ronin jakby odzyskiwał siły, kiedy obserwował, jak pod ich wpływem zmienia się wyraz twarzy wszystkich obecnych – nie wyłączając Naoh. - Naoh – zaczęła Miya, a ja czułem, że w duchu modli się, by w umyśle siostry znalazła się jeszcze choć jedna racjonalna cząstka, do której można by trafić. -To ostatnia szansa na tę przyszłość, którą staramy się zapewnić naszemu ludowi. Nawet Hanjen rozumie już, jak trzeba teraz widzieć Drogę. Mówiła przez cały czas w standardzie, chyba ze względu na Ronina. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytała ostro Naoh, marszcząc brwi. Miya zerknęła w moją stronę. - Kiedy byliśmy w Ojczyźnie, Bian pokazał mi, w jaki sposób Dar wiąże nas z an lirr, z tym światem. - Brwi Naoh ściągnęły się jeszcze mocniej, a ja popatrzyłem na Miyę z zaskoczeniem. Kontynuowała już w naszych głowach – czuła przy tym wyraźną ulgę, że mogła wyzwolić się od słów. Pokazała mi, jak moje przypadkowe pytanie „A gdyby tak an lirr powróciły?” zapadło jej w myśli jak ziarenko piasku, a to, co rozpoczęło się jako bolesne przypomnienie straty, zaczęło okrywać się warstwami hipotetycznych możliwości, aż w końcu ofiarowała Hanjenowi gotową perłę olśnienia, dar nadziei: możliwość, że kiedy Wspólnota odzyska utraconą symbiozę z an lirr, odzyska też poczucie własnej wartości. Przy poparciu Ronina można zmusić Tau, żeby przestało sterować migracjami obłocznych wielorybów. Miya zawahała się, szukając jakiegoś szczegółu, który przeważyłby szalę. - Naoh – odezwałem się, próbując przerwać jakoś ciszę, sam nie wiem dlaczego, po tym wszystkim, co mi zrobiła. Chyba tylko dlatego, że Miya już dość wycierpiała, a moja miłość do Mii jest znacznie głębsza niż nienawiść do jej siostry. -W kopalniach Tau Dar pozwolił mi odczytywać rafy tak, jak ludzie nie potrafią. Nie mając do dyspozycji psycho, ciągle mogą przeoczyć bardzo cenne znaleziska w rafie. Dzięki temu stałem się dla nich cenny i zdołałem przeżyć. A jeśli ja stałem się dla nich cenny, to samo może dotyczyć całej Wspólnoty. Wreszcie mamy coś, co jest im potrzebne. Możemy to wykorzystać... - Nigdy nie zdołają nam aż tak zaufać. - Naoh potrząsnęła przecząco głową, ale przynajmniej raczyła mnie słuchać. Wzruszyłem tylko ramionami. - Żyjąc wśród ludzi, nauczyłem się jednej rzeczy: nigdy nie wolno nie doceniać potęgi chciwości. Wkazałem ręką na Ronina. - Pokaż Roninowi całą prawdę, tak jak to kiedyś pokazałaś mnie. Pokaż mu dokładnie, czego wasz lud – nasz lud – potrzebuje. - Przypomniałem sobie koszmarną wycieczkę po ulicach Świrowa, melinę ćpunów, gdzie spotkaliśmy Navu. - Potem pozwól mu działać, tak żebyśmy tę pomoc otrzymali. - Navu – odezwała się Miya, wychwyciwszy z moich myśli echo jego imienia. - Możemy mu załatwić odpowiednią pomoc, możemy oczyścić ulice z narkotyków... - Za późno – przerwała jej Naoh głuchym głosem. - Navu nie żyje. Miya wydała taki odgłos, jakby ktoś zdzielił ją w żołądek, a Joby zajęczał głośno. - O Boże – wyszeptała, a ludzkie słowa spadły z jej ust prosto w strzaskaną ciszę. - Jak? Dlaczego? - Bo razem ze wszystkim innym ustały też dostawy narkotyków, zanim Hanjen wydał was ludziom – odparła Naoh głosem nadwątlonym żalem. - Nie mógł bez nich żyć, nie mógł żyć z tym, co musiał czuć. On... zatrzymał sobie serce. A to wszystko przez was! To twoja wina – twoja i tego półludzkiego mebtaku!. - Z jej oczu trysnęły łzy i potoczyły się po policzkach. - Jeśli tak bardzo

chciałaś być człowiekiem, Miyo, czemu nie wzięłaś się do narkotyków? Wtedy zrujnowałabyś życie tylko sobie samej! - A ty byłabyś szczęśliwa, mogąc i mnie je sprzedawać? - wybuchła Miya w nagłym porywie gniewu. Współczucie dla siostry zwiędło i umarło. Joby pisnął cicho, kiedy odrobinę za mocno go do siebie przycisnęła. - Wcale nie pracowałam dla ludzi dlatego, że uważałam ich za lepszych od nas! Robiłam to, bo wierzyłam w nas... I w to, że oba nasze ludy mają Dary, którymi mogą się dzielić. Po drugiej stronie pokoju Naoh zesztywniała, podobnie Hanjen. Przez dłuższą chwilę chwiała się, kiedy słowa Mii rozdarły zasłonę samooszustwa i postawiły ją twarzą w twarz z nagą prawdą. Potrząsnęła głową, ale chciała jedynie strząsnąć w ten sposób z siebie chęć uwierzenia w to, co mówimy. Nie trudziła się odpowiadaniem na zarzut Mii, nie miała też ochoty się bronić. Jeszcze raz popatrzyła na Ronina. - Będę się przyglądać, co robisz – oznajmiła w standardzie. -A jeśli to nie wystarczy... - i zniknęła, pozostawiając w powietrzu niedokończoną pogróżkę. Zebrani w pokoju ludzie, a pewnie i Hydranie, jak na znak wypuścili wstrzymywany oddech. - Co ona miała na myśli? - spytał nachmurzony Ronin. - Czy naprawdę jest niebezpieczna? Popatrzył pytająco na Hanjena. - Naoh... - Hanjen gestem wskazał na głowę, wciąż jeszcze oszołomiony, jak gdyby dowiedziawszy się, że handlowała narkotykami, miał trudności ze znalezieniem w standardzie właściwych słów. Nie może nikogo poważnie skrzywdzić, bo przy tym skrzywdziłaby samą siebie. Przypomniałem sobie, czego narobiła tym nawoływaniem do buntu, a także co zrobiła ze mną. Ale kiedy spojrzałem na Miyę, odechciało mi się cokolwiek prostować. W końcu Perrymeade zwrócił się do Ronina i oświadczył: - Będzie pan tutaj bezpieczny... tak samo jak w każdym innym miejscu na tej planecie. My musimy już wracać na drugą stronę rzeki, zanim ktokolwiek zauważy nasze zniknięcie. - Zerknął przelotnie na Kissindrę i Wauno, po czym powrócił wzrokiem do skło-potanej twarzy Ronina. - W sprawach hydrańskiej Wspólnoty Hanjen, Miya i Kot będą dla pana informatorami najlepszymi z możliwych. Mogą wyjaśnić wszystkie sprawy, których ja... dotąd nie mogłem zrozumieć. - Spuścił wzrok. Miya postawiła Joby’ego na ziemi i poleciła mu pomalutku podejść do Perrymeade’a. Czułem jej skupiony wysiłek, kiedy nim kierowała. Perrymeade przykląkł i przytulił go do piersi. - Wujek Janos – odezwał się malec, sepleniąc dziecinnie, niemniej dostatecznie wyraźnie. Oparł głowę na ramieniu Perrymeade’a i mocno go uściskał. Perrymeade spojrzał na Miyę wzrokiem pełnym czułości, skruchy, zagubienia i wdzięczności, że aż ciężko było na niego patrzeć. - Opiekujcie się nim – mruknął. - Wiem, że będziecie się nim dobrze opiekować. Dopóki nie będziecie mogli wszyscy bezpiecznie wrócić za rzekę. Miya skinęła głową z twarzą pełną współczucia. Kissindra niemal z wahaniem przysunęła się bliżej wuja. Delikatnym gestem dotknęła ciemnych włosów Joby’ego. Joby podniósł na nią oczka i wymienili się uśmiechami. Odsunęła się, kiedy Perrymeade wypuścił chłopca z ramion i mrucząc słowa pożegnania, pozwolił mu wrócić do Mii. Kissindra i Perrymeade odprowadzali malca wzrokiem, aż wreszcie spojrzeli na mnie i Miyę, a wtedy dotarło do nich, że stoimy obok siebie, że się dotykamy. Wytrzymałem spojrzenie niebieskich oczu Kissindry, mimo że miałem ochotę odwrócić twarz w inną stronę. - Przykro mi, Kiss... - mruknąłem, bo nie potrafiłem przekazać jej, co czuję, zwłaszcza w tej sytuacji. Ale ona tylko się uśmiechnęła i zmieniwszy trajektorię, wylądowała u boku Wauno, a on otoczył ją ramieniem i uśmiechnął się szeroko. - W porządku – odparła, obdarzając uśmiechem najpierw jego, potem mnie. - Czasem jednak wszystko jakoś samo się układa. Poczułem, że po twarzy rozlewa mi się szeroki uśmiech ulgi, rozluźniłem zaciśniętą kurczowo pięść myśli i znów mogłem swobodnie dzielić je z Miyą. Poczułem, że jej ciekawość muska po-

wierzchnię, ale w końcu tylko podniosła Joby’ego i nie zadawała żadnych pytań. Wauno poprowadził tamtych z powrotem do wyjścia. Ronin z daleko większym znużeniem, niż okazałby pięć minut wcześniej, przyglądał się, jak tamci wychodzą, a my zostajemy. Zastanawiałem się, czy wreszcie się przekonał, że naprawdę mamy ze sobą coś wspólnego. Jednak kiedy pokój opustoszał, pozostawiając naszą piątkę wśród niezręcznej ciszy, zmęczenie okryło mu myśli żałobnym kirem. Hanjen przysunął się bliżej, wypełniając sobą pustkę, jaka się wytworzyła. Zdawało się, że odczuwa znużenie Ronina niemalże tak samo mocno jak on sam – a może po prostu był równie zmęczony. On i Miya mieli na sobie długie, workowate tuniki, które niewątpliwie musiały służyć do spania. Zorientowałem się, że zbliża się świt. Dzień, który ja i Ronin mamy właśnie za sobą, należał chyba do najdłuższych w jego życiu – i pewnie najgorszych. Zgarbił się cały na swojej sofie, wsparł głowę na dłoniach. Hanjen dotknął jego ramienia i zaczął półgłosem nalegać, by położył się i odpoczął, zapewniał, że jutro będzie dość czasu na to, aby omówić wszystkie niesprawiedliwości i żeby się smucić – jutro, bo teraz czas, abyśmy wszyscy odpoczęli... W niosących pociechę słowach ukryty był podprogowy dotyk psycho, który miał zaszczepić w jego głowie myśli o wyzdrowieniu, spokoju i pewności. Znałem ten rodzaj subtelnego dotknięcia, wiedziałem, czego może dokonać, jak wielkie może mieć znaczenie... Ciekawe, jak często Hanjen korzysta z niego w swej działalności rzecznika praw. O ile mi wiadomo, nigdy nie wykorzystywał go podczas negocjacji z ludźmi. Ciekawe, czy dopiero teraz po raz pierwszy ma do czynienia z człowiekiem, którego wszystkie uczucia zostały tak kompletnie obnażone. Zerknąłem na Miyę, bo przez jej myśli przemknęło coś tęsknego i niemal żałosnego. Patrzyła, jak Ronin kładzie się na sofie, a Hanjen nakrywa go kocem; dzieliłem z nią odległe wspomnienie o tym, że Hanjen i jej udzielał w ten sam sposób pociechy, kiedy jej własna rana była bolesna i świeża, a jego myśl i dotknięcie wydawały się uosobieniem dobroci... Przytuliła mocniej Joby’ego i pogłaskała go po włosach, mrucząc do siebie coś, czego nie potrafiłem rozpoznać – może piosenkę, a może jakąś modlitwę. Hanjen wreszcie się wyprostował. Popatrzył, jak stoimy obok siebie, i uśmiechnął się. Nie byłem pewien, czy uśmiecha się, widząc nas razem, czy dlatego, że stanowimy dowód, że jeszcze nie zaprzedał duszy ludziom. - Droga doprowadziła nas w końcu bezpiecznie do domu -mruknął. -Teraz powinniśmy odpocząć, póki jeszcze mamy gdzie. - Ziewnął, jakby sam siebie chciał przekonać, że ten odpoczynek już od dawna mu się należy. Bez słowa udał się do swego pokoju, zostawiając tylko w naszych myślach coś w rodzaju błogosławieństwa. Miya poprowadziła mnie do pokoju, w którym spałem poprzednio. Zastanowiło mnie, czy o tym wiedziała. (Tak) odpowiedziała, a kiedy na nią spojrzałem, zobaczyłem, że ma łzy w oczach. Zagryzłem wargi, bo strasznie chciałem ją przytulić, ale zaczekałem, aż ułoży Joby’ego w jednym z zawieszonych w pół drogi między sufitem a podłogą hamaków. Zakołysała nim leciutko, nucąc cicho piosenkę, którą zarówno czułem, jak i słyszałem, kiedy kołysała go do snu. Stałem wpatrzony w drugi hamak, przypomniawszy sobie, że jedyną noc w tym pokoju spędziłem, śpiąc na podłodze. Nagle dopadła mnie fala takiego wyczerpania, że to, co odczuwałem poprzednio, zaczęło przypominać rześki poranek po przespanej nocy. Miya zostawiła śpiącego chłopca w hamaku i objęła mnie. Pocałowała mnie tak, jakby wiedziała – musiała wiedzieć – czego pra gnę aż do bólu... Zmęczenie pierzchło jak rozproszony słonecznym blaskiem cień. Zakręciło mi się w głowie – poczułem się tak, jakby ciążenie przestało istnieć, a my unosiliśmy się w powietrze... Rzeczywiście się unosiliśmy. Tą odrobiną umysłu, która jeszcze mogła myśleć logicznie, zauważyłem, że wznosimy się spiralnie, razem szybując w stronę drugiego hamaka. Miya opuściła nas oboje w sprężysty półksiężyc. Ciężar naszych ciał wprawił go w leciutkie kołysanie, kiedy zaczęliśmy się całować, dotykać i wpaso-wywać, coraz głębiej zapadając się w pożądanie i radosną przyjemność, nawzajem w swoje ciała, umysły i dusze...

Po długim czasie, kiedy miejsce spójnych myśli zastępowały odczucia, spoczęliśmy w końcu spokojnie w miękkich objęciach hamaka. (Miya, to co mówiłaś do Naoh o an lirr — że ich powrót może się okazać kluczem do przetrwania Wspólnoty – to ja poddałem ci tę myśl?) Nie ruszając się, skinęła głową. (Czasem potrzeba spojrzenia kogoś z zewnątrz, żeby zobaczyć to, czego nie widzą ci znajdujący się w środku...) Serce ścisnęło mi się z bólu. (Co się stało?) pomyślała Miya, kiedy oboje pobledliśmy. (Kogoś z zewnątrz) powtórzyłem po niej i wbrew woli dodałem: (mebtaku.) (Bian.) Delikatnie musnęła mnie dłonią po policzku. (Żaden człowiek także tego nie dostrzegł, choć od lat eksploatują rafy, odkąd tu przybyli.) Palcami przebiegła po tych nie dość ludzkich i nie dość hydrańskich rysach mojej twarzy. (Nasheirtah, czy naprawdę nigdy nie przyszło ci do głowy, że możesz być lepszy od jednych i drugich?) - Miya... Uciszyła mnie, dotykając palcami warg. (Kiedy pierwszy raz dzieliłam z tobą myśli, tamtego wieczoru, gdy się spotkaliśmy... Wtedy po raz pierwszy naprawdę uwierzyłam, że ludzie i Wspólnota mogą sobie zaufać, przynajmniej na tyle, żebyśmy mogli w pokoju dzielić jeden świat. I pomyślałam sobie: gdyby tylko coś zdołało ich przekonać, żeby spojrzeli na świat tak jak ty... tak jak my...) Słowa rozpłynęły się w obrazy klasztoru, raf, sekretów hydrańskiej przeszłości, które badaliśmy razem. (Od zawsze pragnęłam wierzyć, że oba nasze ludy mogą znaleźć jakąś wspólną płaszczyznę... Ale tylko ty sprawiłeś, że wydało mi się to całkiem możliwe.) Wyobraziła sobie, jak powinna się teraz rozwinąć nasza przyszłość. (Jesteśmy teraz razem, Droga doprowadziła mnie z powrotem do niej, a Joby’ego z powrotem do nas obojga.) Widziała nas razem w klasztorze, w shue, w którym an lirr myślały o uzdrawianiu, gdzie teraz będziemy mieli dość czasu, żeby do końca wyzdrowieć... (Teraz już wszystko będzie dobrze.) (Nie mów tak!) pomyślałem gwałtownie. (Nigdy tak nie mów, nigdy...) Odczułem jej zaskoczenie... Czułem, jak chwieje się jej pewność, kiedy przypomniała sobie, że już raz kiedyś tak do mnie mówiła. - Jest dobrze – szepnęła z dziką mocą – właśnie że jest! -Znów mnie pocałowała, głaszcząc po włosach. Ale przecież powiedziała to na głos. Czułem, że się cofa, leciutko, nie przerywała myślowego kontaktu, ale cofnęła się o krok, jak ktoś, kto stanął za blisko ognia. Nie próbowałem jej okłamywać, nie śmiałem. Oboje za bardzo zbliżyliśmy się do prawdy tamtej nocy w klasztorze, kiedy oba umysły niemal stopiły się w jeden w fuzji naszych wspomnień. Może, jeśli nie zabraknie nam czasu i wiary, wyzdrowiejemy razem z Jobym. W życiu nigdy raczej nie zbywało mi ani na jednym, ani na drugim. Przeszłość okradała mnie już zbyt długo, zbyt często, ze zbyt wielu rzeczy. Za dużo życia spędziłem w strefie wolnego ognia i nie wiem, czy starczyłoby całej czasoprzestrzeni, żeby zamienić tego, kim jestem, w tego, kim mógłbym być... Zamyśliłem się nad tym, czy kiedykolwiek uda mi się żyć z kimś innym, skoro nie potrafię żyć z samym sobą. Miya wprawiła hamak w delikatny ruch, jakby przez to, że ukołysze nas do snu, mogła powstrzymać upływ czasu z całą jego nieprzewidywalną siłą. Leżałem bez ruchu w jej ramionach i pozwoliłem, by wyczerpanie wytarło z myśli wszystkie pytania, na które tylko czas może przynieść odpowiedź. 50 Minęło aż dziesięć dni, zanim opadł pył radioaktywny. Dziesięć dni, podczas których pozostawaliśmy przez cały czas w ukryciu i napełnialiśmy głowę Ronina wszystkim, co pomogłoby mu zrozumieć sytuację wystarczająco, żeby go przekonać, że Tau powinno odpowiedzieć za traktowanie obrączek i postępowanie wobec Wspólnoty. Tych dziesięć dni wystarczyło, żeby przestał podskakiwać za każdym razem, kiedy Miya lub Hanjen użyli przy nim psycho. Wystarczyło, żeby przestał się gapić za każdym razem, kiedy ja i Miya dotknęliśmy się albo kiedy

wychodziliśmy rano razem z tej samej sypialni, albo kiedy widywał nas z Jobym, razem jak rodzinę. Wystarczyło, żebyśmy – godzina po godzinie, dzień po dniu – przestali stopniowo odczuwać ten jego dziwny odcień strachu, kiedy życie między świrami i obcymi przestało mu się wydawać nienormalne i obce. (Teraz wszyscy podążamy tą samą Drogą) szepnęła do mnie w myślach Miya, przyglądając się Roninowi, który bawił się z Jobym w liczenie. (Nie ma innego wyboru, musi iść z nami.) Kiedy mu się przyglądałem i wyczuwałem, co myśli, sam już prawie w to wierzyłem. Dziesiątego dnia wrócił Wauno, ale tym razem nad jego transportowcem unosił się statek bojowy, a kiedy zszedł po schodach, po piętach deptały mu korby. Wszyscy podnieśliśmy zastygłe w przerażeniu spojrzenia i na jedną chwilę zamarliśmy, dopóki Wauno, Miya i Ronin nie uśmiechnęli się jednocześnie i nie rzuciii z ulgą: „FKT”. W końcu i mnie udało się wyjść z wywołanego widokiem mundurów szoku na tyle, by rozpoznać logo, które na nich widniało. Znaczyło to, że jesteśmy bezpieczni i że wreszcie koniec tej całej historii znalazł się w zasięgu wzroku. Tym razem zjawili się po to, żeby zabrać Ronina na drugą stronę rzeki, aby mógł wziąć udział w negocjacjach. Jak mówił Wauno, w Tau wciąż jeszcze sypały się głowy. Na Ucieczce znów pojawił się we własnej szanownej osobie Sand, szef Korporacji Bezpieczeństwa Draco, a z nim z pół tuzina członków zarządu. Draco ustawiało właśnie zupełnie nowy zarząd Tau jak pionki w jakiejś grze, a negocjatorzy pracowali w gorączkowym pośpiechu, żeby pozałatwiać wszystkie sprawy, zanim oba symbiotyczne systemy ekonomiczne uduszą się z powodu embarga transportowego FKT. Ronin zabrał ze sobą Hanjena. Miya i ja pozostaliśmy na miejscu z Jobym i tylko czekaliśmy. Nie widzieliśmy już później żadnego z nich, ale Miya i Hanjen utrzymywali stały kontakt myślowy, więc mieliśmy świadomość każdego kolejnego bolesnego milimetra, o jaki posuwały się rozmowy. Przez cały ten czas Naoh nawiedzała moje myśli jak zły duch. Ciekaw byłem, czy podobnie prześladuje i jego. Wiedziałem, że Naoh była stale obecna w myślach Mii, tak samo jak byłem pewien, że Miya dzieli się z nią każdym szczegółem, o którym się dowiadywaliśmy. Jednak bez względu na to, co Miya sądziła o pogróżkach siostry, nie dzieliła tych myśli ze mną. Nie bez powodu kod genetyczny psychotroników dawał im lepsze zabezpieczenie przed Darem wraz z możliwością jego wykorzystywania... Pomysł, że życie dla Hydran było znacznie prostsze niż dla ludzi, okazał się tylko jeszcze jednym moim fantastycznym snem, który nie wytrzymał światła poranka. Minął pełny miesiąc, zanim wbito ostatni kwadratowy kołek kompromisu w ostatnią okrągłą dziurę konieczności: uzyskano powszechną amnestię dla członków satoh, która pozwoliła nam wreszcie wyjść z ukrycia i nie bać się, że korby Tau zamordują nas w biały dzień za to, że za dużo wiemy. Potem przyleciał jeszcze jeden bojowy statek FKT, żeby eskortować nas na ceremonię podpisania nowej, poprawionej kar ty Tau i traktatu ograniczającego ich autonomię. Ta nowa ugoda umieszczała ich pod obserwacją FKT na Bóg jeden wie jak długo. Nigdy bym się nie spodziewał, że kiedyś będę szczęśliwy na widok przylatujących po mnie sił Korporacji Bezpieczeństwa, ale tym razem nie miałem żadnych obiekcji. Kiedy staliśmy na dachu domu Hanjena i już zbieraliśmy się do wsiadania, nieoczekiwanie pojawiła się Naoh. Otaczające nas korby zaklęły i zaczęły macać w poszukiwaniu broni. Naoh uniosła w górę puste dłonie, potem skłoniła się z szacunkiem, którym jednak nie zdołała pokryć ani otwartej bezczelności swego postępowania, ani też kryjącego się pod nią przerażenia. - Przychodzę ogłosić rozejm – odezwała się swym niezbyt płynnym, lecz zrozumiałym standardem. - Jeżeli teraz ma nastąpić sprawiedliwość, chcę to zobaczyć. - Popatrzyła przy tym na siostrę; czułem, że dochodzi teraz między nimi do wymiany zdań, z której zostałem całkowicie wykluczony. - Lecisz z nami, Naoh? - odezwała się w końcu Miya, podając jej niezbyt pewnie dłoń. Naoh jednak ją przyjęła. Objęły się z bolesną radością, którą wprawdzie wyczuwałem, ale w której nie brałem udziału.

Ceremonia podpisywania miała miejsce w Aerie, jedynym względnie neutralnym punkcie, co do którego zdołali się wreszcie zgodzić negocjatorzy. Dla mnie było to coś w rodzaju zwieńczenia – cała sprawa kończyła się tam, gdzie się zaczęła. Kiedy weszliśmy na salę, gdzie odbywało się przyjęcie, zawirowało mi w głowie od potężnego deja vu, bo wśród zbierających się urzędników w konglomeratowych kolorach zobaczyłem Sanda w paradnym mundurze. Byli tu także Perrymeade i Kissindra oraz Hanjen z większością Rady Hydrańskiej, wykonujący kolejne sekwencje dyplomatycznego tańca. Nie było żadnych innych Hydran, z wyjątkiem naszej trójki, która stanowiła reprezentację satoh. Nigdzie nie dostrzegłem ważniaków z Tau, przynajmniej na razie. Wyczułem, że moje zaskoczenie odbija się w myślach Mii, która zawahała się u wejścia, niosąc na ręku Joby’ego. Chłopczyk rozglądał się dokoła rozszerzonymi ze zdumienia oczyma, chłonąc widok wszystkich tych ludzi, kolorów, które mieniły się i przemieszczały jak w błonce benzyny na wodzie. „Tatuś!” - zawołał, kiedy wypatrzył po drugiej stronie sali mundur służb bezpieczeństwa. Ale to nie był Natasa, a mój pełen oczekiwania nastrój prysnął nagle na widok wielu uzbrojonych strażników niezbyt dyskretnie rozstawionych po całej sali. Nie było wśród nich Natasy. Nie pomógł mi nawet fakt, że mieli na sobie mundury FKT, kiedy przypomniałem sobie, co oznacza ich obecność. Miya znów ruszyła przed siebie, kiedy Perrymeade z Hanjenem wypatrzyli nas i wyszli nam naprzeciw. Naoh kroczyła za nią jak cień, rejestrując wzrokiem wszystkie szczegóły sali i przebywających w niej ludzi, a także rozległe okna wyglądające wprost na rafy, jak oczy drapieżnego ptaka wpatrującego się w Ojczyznę, ostatni fragment hydrańskiej kultury i dziedzictwa. Źrenice miała zwężone, bo czuła się niepewnie, mimo że to, co tu dziś robiliśmy, oznacza, że i ta kultura, i to dziedzictwo staną się mimo wszystko o wiele bezpieczniejsze, że w przyszłości ktoś, kto popatrzy przez okna, będzie już widział inny świat, lepszy. Ruszyłem za nimi, zmuszając się do każdego kolejnego kroku, bo czułem, że mój umysł nagle i zupełnie perwersyjnie uczynił z ciała centrum, na którym skupiły się oczy wszystkich obecnych. Powiedziałem sobie, że to tylko moja wyobraźnia – że dzieje się tak dlatego, że tym razem naprawdę wyczuwam ten tłum, jako że kontakt z rafami i Miyą rzeczywiście zaczął mnie w końcu leczyć. Niemniej istotnie przyglądało mi się wiele osób, patrzyli na hydrańskie odzienie, które założyłem z braku innego, na moje kocie oczy w zbyt ludzkiej twarzy... Nagle przestałem czuć się Hydraninem, tak samo jak nie czułem się już człowiekiem... Teraz czułem się po prostu świrem, wybrykiem natury. Spojrzenie Sanda spoczywało na mnie o wiele dłużej niż reszty. Za nim zobaczyłem lady Gyotis Bintę, jedyną znaną mi personę z zarządu Draco. - Zatem – odezwał się Sand, kiedy Perrymeade i Hanjen zajęci byli witaniem się z innymi – wygląda na to, że wziął pan sobie do serca naszą ostatnią rozmowę. Zachowałem kamienny wyraz twarzy. - Może pan w to wierzyć, jeśli panu z tym lepiej – odparłem. Zesztywniał i na moment w jego oczach błysnęło coś, czego wolałbym już nigdy więcej nie oglądać. Ale uśmiechnął się tylko grymasem cierpiętnika, kiedy lady Gyotis wystąpiła zza jego pleców. - Nigdy bym nie pomyślała – odezwała się beznamiętnym tonem – kiedy spotkaliśmy się ostatnio, że następnym razem zetkniemy się w takich okolicznościach. - Tak, proszę pani – mruknąłem. - Ja również nie. - Jakoś mi smutno. To niefortunnie, że sprawy musiały potoczyć się w ten sposób. - To chyba zależy od punktu widzenia – odparłem, - Proszę pani. Panowała nad sobą po mistrzowsku, jednak coś na moment zabłysło jej w oczach. Dłońmi wykonała szereg szybkich gestów, patrząc przy tym na Sanda. On odpowiedział jej w ten sam sposób, kodem znaków, który był mi zupełnie obcy, bo należał do ich świata. Wymienili między sobą spojrzenia i jakiś szczególny uśmiech, którego znaczenia za nic nie mogłem rozszyfrować. Kiedy lady Gyotis się oddaliła, Sand znów spojrzał na mnie.

- Ciekaw jestem – zaczął – i być może zaspokoi pan moją ciekawość: jakie dokładnie ma pan związki z Draco? - Draco? - zamrugałem zdziwiony, bo to była ostatnia rzecz, jaką spodziewałbym się usłyszeć. - Nie mam żadnych związków z Draco. To zbiór zerowy. - W takim razie pańskie przybycie na Ucieczkę to czysty zbieg okoliczności, nic więcej. Odbiegłem spojrzeniem w stronę Mii, która stała obok Hanjena i Perrymeade’a. Zobaczyłem, jak podaje Joby’ego wujkowi i jak wszyscy się uśmiechają. - Nie – mruknąłem. Znów przeniosłem wzrok na niego. - Ale jeśli pan ma na myśli to, czy pracowałem jako wtyczka federalnych – to także nie. Dopóki mnie do tego nie zmusiliście. Usta jeszcze raz drgnęły mu w grymasie; zdjął z przepływającej obok tacy szklaneczkę z drinkiem i upił łyk, jakby chciał coś w ten sposób pokazać. Taca podpłynęła do mnie. Wybrałem inny napój i wychyliłem do dna. - Rozumiem – odezwał się wreszcie. - W takim razie może ze- chce mi pan powiedzieć, dlaczego ma pan logo Draco wytatuowane na... biodrze? - Zerknął przy tym w dół, jakby był w stanie zobaczyć je przez ubranie. Ściągnąłem brwi, zastanawiając się w duchu, czy te jego podcyberowane oczy rzeczywiście to potrafią. - Skąd pan to... - Z pańskich akt robotnika kontraktowego – wszedł mi w słowo. - To nie jest logo Draco – odparłem, potrząsając głową, nadal nachmurzony. -To tylko jaszczurka. - To logo Draco – odparł bezbarwnym tonem. - Sądzi pan, że nie wiem, jak wygląda? Parsknąłem śmiechem. - Nawet nie pamiętam, jak się tam znalazło – odparłem. - Ale dzięki za informację. Pomyślę o panu za każdym razem, kiedy będę siadał. - Odwróciłem się do niego plecami i odmaszerowałem. Skierowałem się w przeciwległy kąt sali, gdzie stała ta garstka osób, przy których chociaż częściowo mogłem się czuć bezpieczny – przemieszana garstka ludzi i Hydran, a w jej sercu Miya. Rozmawiała z Kissindrą, razem podniosły głowy, kiedy wyczuły moje nadejście. Kissindra uśmiechnęła się i odsunęła, robiąc mi miejsce przy boku Mii. Przy okazji leciutko musnęła moje ramię. - Rozmawiałyśmy o rafach – powiedziała, jakby chciała zaznaczyć, że nie o mnie. - O tym, jak można dowiedzieć się czegoś więcej o walorach leczniczych klasztoru, nie niszcząc go przy tym. -Traktat, którego mieliśmy być świadkami, czynił z ostatniej rafy federacyjny rezerwat przyrody, poza prawem do eksploatacji. Tau bardzo grzmiało nad tym punktem, podobnie jak huczeli nad punktem, który wymuszał na nich zaliczenie Hydran do ludzkiej siły robocze j. Z doświadczeń Mii i moich wynikało jasno, że choć zmiany te będą z początku solą w oku ludzkiej części populacji, są nie tylko sprawiedliwe, ale także słuszne, mądre i wszystkim wyjdą na dobre. Miałem nadzieję, że pewnego dnia Tau obejrzy się za siębie i zacznie się zastanawiać, dlaczego tak późno na to wpadło. Szanse na to były wprawdzie niewielkie, ale i tak lepsze niż żadne – tak jak to miało miejsce wcześniej. - ...o symbiozie między obłocznymi wielorybami a Wspólnotą i o interpretowaniu danych – mówiła Kissindra. Potrzebowa łem dobrej chwili na to, żeby się zorientować, iż nadal rozprawia o rafach. Teraz urwała. - Będziesz dalej z nami pracować, prawda? - Tylko spróbuj mnie powstrzymać – odparłem z uśmiechem. - Dlaczego to tyle trwa? - Za plecami Mii pojawiła się Naoh; jej dłonie dręczyły rękawy tuniki jak dwa znerwicowane zwierzątka. Przypomniały mi się niespokojne dłonie Mii, kiedy się pierwszy raz spotkaliśmy. - Gdzie są ci z Tau? Czy to jakaś sztuczka? - Nie, oczywiście, że nie – odpowiedział jej Perrymeade. Nie dokończył, bo jej spojrzenie wyzwoliło w nim jego własne troski i wątpliwości. - Przyjdą – odezwał się Hanjen spokojnym głosem, starając się przekonać przybraną córkę. - Gdzie Natasa? - zapytałem, patrząc na Joby’ego, który zadowolony siedział na rękach Perrymeade’a. Zerknąłem na Miyę, czując wyraźnie, która cząstka siły, myśli i miłości zawsze

będzie przy nim, a która zawsze pozostanie przy mnie. Wyobraziłem sobie, jak bardzo mogłoby się odmienić życie ludzi i Hydran, gdyby tylko potrafili otworzyć się na nowe możliwości, które widziałem za każdym razem, kiedy spoglądałem w oczy jej lub Joby’ego. - Pewnie przyjedzie razem zresztą – odpowiedział Perrymeade. - Mówiło się, że zostanie nowym administratorem okręgowym na miejsce Borosage’a, skoro tamten dostaje przeniesienie... - Przeniesienie? - wtrąciła ostro Naoh. Ze spojrzenia, jakim obrzuciła Miyę, pojąłem, że domaga się wyjaśnień i że nie spodobały jej się, kiedy je otrzymała. - Idzie do więzienia. Zgadza się? - zapytałem. - Chyba się z tego nie wykręci? Mamy aż za dużo dowodów na to, co tu wyprawiał... - Odwróciłem wzrok od Perrymeade’a, żeby poszukać w tłumie Ronina. - Idzie delegacja Tau – mruknął Perrymeade i szybko się ulotnił. Naoh patrzyła za nim z pociemniałą nagle twarzą. - Naoh... - rzuciła Miya, na poły pytająco, na poły z ostrzeżeniem. Położyła dłoń na ramieniu siostry, jakby próbowała przywołać ją do rzeczywistości. Naoh strząsnęła gwałtownie rękę, nawet jej przy tym nie dotykając. Miya wycofała się, ale nie odrywała wzroku od siostrzanej twarzy. Natomiast ja przestałem im się przyglądać, kiedy na salę wkroczył zarząd Tau – tym razem z krwi i kości, nie wirtualny. Wszystkich widziałem pierwszy raz, z czego byłem bardzo zadowolony. Byli tak samo bezosobowi jak rządek kołków. Towarzyszył im Borosage. Nadal miał na sobie mundur i dowodził ochroną Tau. Poczułem w gardle dławiące niedowierzanie. Z trudem oderwałem od niego wzrok, mówiąc sobie, że to tylko formalność, bo żadnym zakichanym cudem nie mógł przecież przeżyć masakry, w której położył głowy cały zarząd Tau. Kiedy przechodzili przez salę, patrzył w naszą stronę oczyma pełnymi nienawiści. Kryjące się za nimi myśli były dla mnie tak samo nierozszyfrowywalne jak u wszystkich. - Miya? - zawołałem półgłosem. Ale wtedy zobaczyłem, że razem z delegacją Tau przybył na salę Natasa. Wyłamał się z szeregu, a jego surowa, nieskora do uśmiechu twarz wyraźnie się ożywiła, kiedy wypatrzył Joby’ego i ruszył w naszą stronę. Miya nie mogła odpowiedzieć, bo całą jej uwagę pochłonęło spotkanie ojca z dzieckiem. - Tatusie! - krzyknął Joby, przenosząc uradowany wzrok ze mnie na Natasę. Natasa uśmiechnął się szeroko i wyciągnął do niego ręce, a wtedy Miya całą uwagę poświęciła temu, by to spotkanie odbyło się jak należy. Ja zaś spojrzałem na Naoh i już nie odrywałem od niej wzroku, bo ona utkwiła swój w Borosage’u. Patrzyła na niego tak, jak ofiara wpatruje się w myśliwego – albo też jak myśliwy obserwuje ofiarę. Szyszki z Tau rozlały się w tłumie czekających szyszek z Draco, obserwatorów FKT, członków Rady Hydrańskiej, aż w końcu wszyscy stali się jedną masą zmiennych kolorów i lojalności. Witali się nawzajem ze sztucznym entuzjazmem tych, którym głęboko ulżyło. Wszyscy mieli nadzieję, że skończył się dla nich czas próby, wszyscy starali się wierzyć, że jeśli to nie jest dokładnie ta pozycja, w której chcieliby się znaleźć, i tak jest lepsza niż każda inna. Zadźwięczał dzwonek sygnalizujący rozpoczęcie ceremonii. Tłum zaczął podążać w stronę szerokiego wejścia do głównej są li, w której na wystawie najnowocześniejszego sprzętu technicznego czekał tekst traktatu: każda strona wyświetlona na osobnym ekranie, a dookoła niej jarzyły się teksty wyjaśnień i odnośników jak świetlane aureole. Oparłem się o filar i przymknąłem oczy. Jakiś zsyntetyzowa-ny głos, w którym rozpoznałem Ronina, zaczął odczytywać na głos warunki umowy, na wypadek gdyby ktoś z obecnych nie pofatygował się, żeby przeczytać je wcześniej. Pozwoliłem, by warunki pokuty Tau spłynęły po mnie jak potok chłodnej wody, pozostawiając dziewiczą przestrzeń możliwości. Między zebranymi tu ludźmi kręcili się wszędzie pismacy Tau oraz reporterzy z Indy, rejestrując każdy niuans kładzionych właśnie podwalin pod wspólną przyszłość ludzi i Hydran, którą mają odtąd dzielić ze sobą, czy im się to podoba, czy nie.

Sprawdzałem warunki traktatu z umieszczonym w pamięci wykazem żądań i z każdym kolejnym mój respekt dla Ronina wzrastał: zdjęcie restrykcji z wymiany technologii między ludźmi a Hydranami, amnestia dla wszystkich więzionych Hydran, programy rehabilitacyjne i szkoleniowe, kontyngenty zatrudnień w ramach wcielenia Hydran w zasób ludzkich sił roboczych i żadnego manipulowania magnetosferą dla sterowania podróżami obłocznych wielorybów. Dla robotników kontraktowych bardzo ścisłe regulacje warunków bezpieczeństwa pracy w zakładach Tau, strzeżone przez inspekcje FKT, ustanowione przy każdym z nich na czas bliżej nieokreślony. Tau protestowało, że nigdy nie zdoła przetrwać takich ograniczeń, że załamie się im gospodarka. Odpowiedź FKT brzmiała: próbujcie się zaadaptować lub gińcie od razu. Draco musiało ich poprzeć, żeby nie stracić twarzy – i żeby nie musieć stawić czoła kolejnym restrykcjom handlowym w innych częściach swych posiadłości. Przyłapane w tak potężne kleszcze, nawet Tau nie zdołało się wykręcić. Wysłuchiwałem optymistycznych banałów z ust kolejnych członków zarządu Tau, kiedy jeden po drugim dotykali klawiatury, poświadczając w ten sposób na wieki swoją aprobatę. Ciekawe, czy bardzo by się zdziwili, gdyby to wszystko rzeczywiście wyszło im na dobre. - Podejrzewam, że uważasz to wszystko za swoją zasługę, kundlu? - odezwał się czyjś głos za moimi plecami. Obróciłem się i znalazłem się nagle twarzą w twarz z Borosa-ge’em. Z ledwością opanowałem chęć, by trzasnąć go w gębę, zetrzeć z niej chamskie samozadowolenie i wypchnąć go za niewidzialną granicę mojej osobistej przestrzeni. - Taa – odparłem zamiast tego z uśmiechem. - Faktycznie. - Powinienem był cię zabić, kiedy miałem okazję – mruknął z niemal nieporuszonym wyrazem twarzy. Zerknął gdzieś na bok. - Szkoda, że nie zostaniesz na Ucieczce na tyle długo, żeby zobaczyć, co się stanie z twoimi wielkimi ideami... - Dlaczego niby sądzisz, że nie zostanę? - splotłem ręce na piersiach i oparłem się z powrotem o filar. - Będziesz deportowany. Wessałem oddech przez zęby i przytrzymałem, a w tym czasie jego słowa paraliżowały mi mózg. - Coś chyba źle usłyszałeś – odezwałem się w końcu. - To ciebie tu nie będzie i nie zobaczysz, jak tu się wszystko układa, bo nastaną dla ciebie ciężkie czasy, ty sadystyczny, handlujący narkotykami gnojku. Potrząsnął głową, a po twarzy rozlał mu się jak plama wredny uśmieszek. - Nie ja, mały. Fahd poleci za mnie... Ja stoję. Nie jestem głupi. Znam tych z zarządu i wiedziałem, że ten żałosny dupek Sand będzie próbował zrzucić całą winę na mnie. Widziałem, do czego zmierzają. Myśleli, że mogą się mnie pozbyć, ale ja mam swoje sposoby... - Postukał się w metalową kopułę na głowie. - Mam tu zarejestrowane takie rzeczy, że nawet sobie nie wyobrażasz. W ogóle nie podejrzewali, że o nich wiem. - Zdałem sobie sprawę, że swoje narkotykowe zyski musiał wydawać na wyposażanie mózgu w niewykrywalne komputerowe szperacze. - Wiem, gdzie są pogrzebane wszystkie trupy – i kto kazał je sprzątnąć. Jak myślisz, dlaczego ciągle tu jestem, mały, kiedy nie ma ani jednego członka starego zarządu? Odbiegłem spojrzeniem w stronę ostatniego z tych, którzy składali podpis na oficjalnym dokumencie przy akompaniamencie sztucznych oklasków. To się naprawdę stało – upierało się coś w mojej głowie. To się stało i on już nic na to nie poradzi, nie może już skrzywdzić nikogo z tych, na których mi zależy, nawet mnie... Przeszukiwałem wzrokiem tłum, żeby natrafić na Perrymeade’a albo Ronina. Zamiast tego zobaczyłem Naoh wpatrzoną we mnie i stojącego obok Borosage’a, jakbyśmy byli północą magnetyczną. - Wciąż jeszcze ja tu dowodzę – mruknął Borosage. - I póki tak będzie, żaden świr nie może czuć się bezpieczny po tej stronie rzeki. To dotyczy też ciebie, mały. Zwłaszcza ciebie... - Uniósł rękę. Cofnąłem się o krok, zaciskając pięści, chociaż miałem ochotę dać sobie za to po gębie. (Borosage...) Dopiero kiedy ujrzałem, jak jego twarz wypełnia się wściekłością, uświadomiłem sobie, że usłyszałem to wołanie we własnych myślach.

Obrócił się na pięcie. Obok nas stała Naoh, źrenice miała jak dwie kreski. - Mówiłem ci, nigdy mi tego nie rób, hydrańska suko... Jej twarz nawet nie drgnęła. - A więc wciąż jeszcze tu dowodzisz, tak? - spytała tym razem na głos. -To właśnie jest ludzka Droga – zniszcz wroga, zanim on zniszczy ciebie. Uśmiechnął się bezczelnie. - Dobrze o tym wiesz, moja słodka. Znasz mnie... naprawdę dobrze. - Sięgnął grubym paluchem do jej policzka. Widziałem, że Naoh z ledwością powstrzymuje się, by się nie cofnąć. -Teraz ja jestem bezpieczny, a tobie wybaczą. Będzie tak samo, jak było, interes jak zwykle, między tobą, mną a twoimi... Nagły dreszcz przełamał jej samokontrolę. - Naoh... - szepnąłem. - Nie. -Wydawało mi się, że mnie zignorowała, tylko że naraz odkryłem, że nie mogę się ruszać. - Nie – odrzekła, nie odrywając od niego wzroku. - Nigdy mi nie przebaczą. Ale ty nie jesteś bezpieczny... - Poczułem, jak zmienia w sobie ośrodek skupienia, jak natęża moc... Zobaczyłem przerażenie w oczach Borosage’a, kiedy wdarła się do jego myśli i całkowicie je przejęła. W gardle zerwał mu się cichy, wysoki jęk, z ust pociekła ślina. (Miya...) zawołałem na oślep, desperacko. (Miya!) Naoh spojrzała na mnie z roztargnieniem, jakby mnie słyszała, i dziwny uśmieszek zaigrał jej na wargach, zanim wróciła spojrzeniem do Borosage’a. (Gotowy na śmierć, potworze?) spytała w jego głowie, a zarazem jakimś cudem i w mojej. (Poczuj swój mózg... Poczuj, jak każda jego komórka zaczyna...) - Naoh! - Niespodziewanie między nami znalazła się Miya i od razu wskoczyła nam w myśli. Zacisnęła ręce na ramionach Naoh, jakby chciała fizycznie wyrwać ją z tego samobójczego koszmaru. Pięść Naoh wystrzeliła znienacka i trafiła Miyę w sam środek twarzy. Niespodziewany atak zbił ją z nóg. Naoh wróciła spojrzeniem do Borosage’a, którego twarz pokryła się purpurowymi cętkami. Wydawał teraz takie dźwięki, jakby ktoś postrzelił go w brzuch. Stałem tak i nie byłem w stanie nic zrobić. Miya dźwignęła się z wysiłkiem, po brodzie spływała jej krew. Obejrzała się w stronę, gdzie tłum wciąż wykonywał kolejne kroki ludzkiego rytuału. Nagle w pustym przejściu pojawiła się jakaś postać – Hanjen. (Pomóż nam!) krzyknąłem rozpaczliwie, ale nie wiedziałem, czy w ogóle mnie słyszy. Zobaczyłem, że oczy rozszerzają mu się gwałtownie, ale w tej samej chwili obok niego pojawił się Sand, położył mu ciężką dłoń na ramieniu i zaczął coś szeptać do ucha. Widziałem, jak twarz Hanjena powoli miażdżą nieodczuwalne dla mnie emocje, kiedy tak stał i przyglądał się nam, ale nie robił nic, żeby powstrzymać tok wydarzeń. Miya krzyczała z bólu i frustracji, ale tylko w mojej głowie. Stała teraz unieruchomiona tak samo jak ja i patrzyła, jak na naszych oczach Naoh obraca mózg Borosage’a w galaretę. Widziałem, jak z nosa zaczyna mu cieknąć krew i coś jeszcze ohydniej-szego. Oczy wywróciły się białkami do góry, ciało szarpnęło się jak sparaliżowana kukła, a przecież powinno już leżeć w drgawkach na podłodze. Oczy Naoh zalały się łzami, twarz wykrzywiła się bólem, kiedy przyjęła agonię, którą czułem teraz w duszy... Borosage wrzasnął, a był to okrzyk wyrwany przez śmierć z żywego trupa. Naoh wrzasnęła wraz z nim, kiedy jego śmierć przelała się w zamknięty obwód, którym nienawiść spięła ich jak oszalałych kochanków. Poczułem, jak moje serce przystaje, i zorientowałem się, że ja i Miya także zostaliśmy ujęci w ten obwód... Zawirowało mi w oczach, a potem nagle ten horror przed naszymi oczyma dział się już komuś innemu. Borosage zwalił się na twarz, nie był już więźniem zemsty Naoh. Kiedy dotknął podłogi, był już tylko kupą mięsa, leżącą twarzą w rozlewającej się kałuży krwi. Naoh upadła na niego, otwarte szeroko oczy wpatrywały się w przestrzeń. Źrenice miała jak dwie kałuże ciemności, z nosa ciekła jej krew. Zachwiałem się, z trudnością utrzymałem równowagę, kiedy niespodziewanie odzyskałem władzę nad własnym ciałem. Miya ruszyła do mnie na miękkich nogach, by paść mi ze szlochem w

ramiona. Ten szloch brzmiał twardo i bezlitośnie, a w myślach płonęło jej to samo białe słońce furii, które zniszczyło jej siostrę. - Kocham cię – wybełkotałem, chcąc za wszelką cenę jakoś do niej dotrzeć. (Kocham cię, Miyo. Nie zostawiaj mnie...) Podniosła na mnie zupełnie suche oczy, choć piersią wstrząsał jeszcze pełen żalu szloch. Ujęła w dłonie moją twarz. Jej myśli wypełniły mnie czułością, pragnieniem, miłością tak czystą i nieograniczoną, jak gdybyśmy oboje istnieli tylko w naszych duszach, spoglądając na świat z góry jak an lirr, niewzruszeni wobec wszystkiego, co przyziemne, nawet tej krwi, która zbierała się w kałużę u naszych stóp. (Słyszę cię, słyszę...) pomyślałem, pełen radości i niedowierzania. Zdałem sobie teraz sprawę, że w tym ułamku sekundy, zanim Naoh umarła razem z Borosage’em, Miya wyrwała się i ochroniła nas oboje przed rykoszetem ich śmierci. Ale teraz skryła twarz na mojej piersi, jakby chciała się wreszcie pozbyć tego wszystkiego: tej sali, tej potworności i tej prawdy. Dokoła nas zbierał się już tłum gapiów i strażników ochrony. Trzymaliśmy się nawzajem w objęciach, tuliliśmy się do siebie jak tonący w morzu koszmaru – jak uciekinierzy. - Co tu się, u diabła, stało? - Teraz znalazł się przed nami Sand, a jego oburzenie było prawie że wiarygodne. Za jego plecami z tuzin korb celowało w nas z pistoletów. - Tak jakbyś nie wiedział – odparłem ochrypłym głosem. -Jakbyś sam na to nie pozwolił. - Sand posłał mi ostrzegawcze spojrzenie. - Nie żyją. Ona zabiła jego... a to zabiło ją. - To? - warknął Sand. - Jakie „to”? - Sprzężenie zwrotne – mruknęła Miya. -Tak właśnie się dzieje, kiedy Psychotronik zabije... - To właśnie przydarzyło się mnie – dodałem. Ale on tylko dalej się na mnie gapił, jedynie leciutkie drżenie mięśni twarzy ujawniło mi, że w ostatniej chwili powstrzymał się, by czegoś nie powiedzieć. Podniósł dłoń, opuścił z powrotem - pistolety zniknęły, a pierścień strażników cofnął się, zabierając ze sobą cały ten tłum. Sand pozostał na swoim miejscu i przyglądał się dalom Borosage’a i Naoh. - Rozumiem – mruknął w końcu. - Jest w tym nawet jakaś przerażająca symetria... - Usta wygięły mu się w tajemniczym uśmieszku, podobnym do tego, jaki wymienił przedtem z lady Gyotis. Miya podniosła głowę, wpatrując się w niego gniewnie, jakby to, co kryło się za tym uśmiechem, było dla niej całkowicie jasne. Kiedy Sand napotkał wzrokiem jej spojrzenie, stężał cały, zupełnie jak ona, a na jego twarzy pojawiło się nieoczekiwane uczucie. Tym razem nie miałem najmniejszych kłopotów z rozpoznaniem: to był strach. - Nie mam więcej pytań – mruknął i odwrócił się. - Natasa! - zawołał. Natasa przepchnął się przez mur oszołomionych twarzy, niosąc na ręku Joby’ego. - Słucham, sir? - Miał twarz tak samo ponurą i spiętą, jak pewnie wszyscy dokoła. Stanął jak wryty, jakby chciał uchronić Joby’ego przed tym widokiem, choć po twarzy Joby’ego widziałem wyraźnie, że osunął się w stan odrętwienia, kiedy Naoh przejęła kontrolę nad Miyą. Za jego plecami niczym cień stał Perrymeade. Z twarzą pozbawioną wszelkiego wyrazu Natasa przysunął się bliżej, żeby obejrzeć ciała, ogarnęło go tyle sprzecznych uczuć. Zastanawiałem się, gdzie się podział Hanjen, czy poszedł przekazać wieści członkom Rady Hydrańskiej, czy może nie mógł znieść tego widoku. - Mam złą i dobrą wiadomość – odezwał się Sand. -Wygląda na to, że administrator okręgowy Borosage padł ofiarą samobójczego ataku ze strony byłej przywódczyni HARO. Wydaje się, że koniec końców zostanie pan jednak nowym administratorem okręgowym. To dziwne, prawda, w jaki sposób czasami dokonuje się sprawiedliwość? - Zerknął przelotnie na ciała, potem powrócił spojrzeniem do Natasy i Perrymeade’a. - Ponieważ pan i agent Perrymeade macie w przyszłości ściśle ze sobą współpracować, sugeruję, żeby zacząć w tej chwili od zajęcia się ciałami. Oczekuję od was raportu. Natasa stał jak wmurowany, wpatrując się pustym wzrokiem w syna. Perrymeade położył dłoń na

jego ramieniu i Natasa ocknął się nagle. - Tak jest, sir – mruknął. Miya uwolniła się z moich objęć. - Ja zajmę się Jobym – powiedziała miękko, już niemal spokojnym głosem. Jeszcze raz skorzystała z potrzeb Joby’ego, żeby się pozbierać, skupić się na tej jedynej trwałej rzeczy, jaka nam w życiu pozostała. Joby zamrugał i wstrząsnął się, kiedy zwróciła mu władzę nad zmysłami. Natasa przekazał jej chłopca z niejakim zawstydzeniem, ale i z wdzięcznością, na oczach wszystkich ludzi i Hydran, którzy właśnie przed chwilą byli świadkami spełnienia się swoich najgorszych obaw. Joby objął ją za szyję i pocałował w policzek, szczęśliwy, obojętny na wszystko inne. Nie miałem pojęcia, skąd, na dziewięć miliardów imion Boga, Miya czerpie swoją siłę, samokontrolę, dzięki której pozwala dziecku widzieć i słyszeć świat dookoła, nie naznaczając go przy tym swym wewnętrznym widzeniem – szkarłatem bólu i żałobą czarną jak popiół. Może siłę i kontrolę czerpała z jego uśmiechu. Natasa obdarzył uśmiechem ją i Joby’ego, jakby tych dwoje wystarczyło za dowód, że wydarzenie sprzed chwili to niekoniecznie nasza przyszłość – że każdy dokonany wybór automatycznie nas czegoś pozbawia, ale też pozwala nam coś zyskać. Ruszył do przodu, z Perrymeade’em u boku, żeby stawić czoło faktom. Dwa ciała wciąż jeszcze leżały w plamie czerwieni – niemi świadkowie tego, do czego prowadzi w końcu nienawiść i uprzedzenia. Wzdrygnąłem się z zaskoczenia, kiedy odkryłem, że klęczy przy nich Hanjen, wpatrzony w pustą twarz i niewidzące spojrzenie Naoh. Całym jego ciałem wstrząsał bezgłośny szloch. Trzymał w dłoniach bezwładną rękę Naoh, jakby wierzył, że jakimś cudem ona wciąż jeszcze czuje jego obecność, jego ból, ojcowską miłość, której nie zdoła zniszczyć żadna gorycz ani rozczarowanie, ani nawet sama śmierć. Miya stanęła przy mnie, usłyszałem cichy krzyk, kiedy zobaczyła i odczuła Hanjena. Po policzkach spłynęły jej łzy. Joby położył rączki na jej policzkach. - Mama smutna? - szepnął. Nagle w jego oczkach zalśniły łzy. Miya skinęła głową, przygryzając wargę. Dotknąłem ramienia Joby’ego, dotknąłem myśli Mii, żeby im udowodnić, że nie są sami, żeby udowodnić to sobie samemu. Na rozkaz Natasy pojawił się zaraz tuzin strażników, którzy mieli wynieść stąd ciała. Ale kiedy chcieli dotknąć Naoh, Hanjen odpędził ich machnięciem ręki. Sam dźwignął ją z ziemi bez wysiłku, jakby była małym dzieckiem, i odwrócił się w stronę wyjścia. Strażnicy ustąpili mu z drogi, a Natasa z Perrymeade’em ruszyli za nim. Inni strażnicy zajęli się zwłokami Borosage’a. Za nimi wkroczyły na miejsce roboty obsługi, które zajęły się zmywaniem krwi. Tłum przyglądał się, jak wychodzą, a potem zaczął zacieśniać się dookoła nas jak szepczące morze. Ich słowa były równie niezrozumiałe jak splątane dziko myśli. Miya wydała z siebie zdławiony odgłos; poczułem, że smutek, który przykuwał ją do tego miejsca, zaczyna przechodzić w panikę. Popatrzyła w stronę drzwi, w których zniknęli tamci. Uświadomiłem sobie, że oboje bezmyślnie zostaliśmy na miejscu, zamiast ruszyć za nimi, póki mieliśmy okazję. - Co tu się, do cholery, dzieje? Co się stało? - Poczułem nagle na ramieniu czyjąś dłoń. Ronin. Odwróciłem się, żeby na niego spojrzeć, zastanawiając się W duchu, od jak dawna tu jest i próbuje zwrócić na siebie naszą uwagę. Z braku słów potrząsnąłem tylko głową, podczas gdy w środku czułem, że rozpacz Mii zaczyna przybierać fizyczną formę: ten ciąg, zew, początek zmiany, która oznacza teleportację. (Tak) pomyślałem, zerkając na nią. (Idź. Idź za nimi.) - Musimy iść... - mruknąłem, starając się skupić uwagę na Roninie. - Jeszcze nie teraz – odparł Ronin. Zacisnął dłoń na moim ramieniu. - Najpierw powiecie mi, co tu się stało. (Idź) powtórzyłem w myślach do Mii. (Idź. Ja się tym zajmę.) A ona zniknęła, zabierając ze sobą

Joby’ego, a pozostawiając mi w myślach ślad swojej wdzięczności. Sand i Ronin wytrzeszczyli oczy, bo u każdego wziął górę odruch – jakby w głębi ducha obaj wciąż się obawiali, że i ich coś nagle może wyssać z tego świata. Chór głosów dokoła nas wzmógł się z nagłego zaskoczenia. Ronin wziął głęboki oddech. Popatrzył na Sanda tak, jakby chciał mu dać do zrozumienia, że szef ochrony Draco powinien w tej sprawie robić coś więcej, niż tylko stać z założonymi rękoma. - Już się tym zajęliśmy – odparł Sand w odpowiedzi na to spojrzenie. - Bardziej się mogę przydać, pozostając tutaj. - Nie wiedziałem, co ma na myśli: ochronę nas czy ochronę interesów Draco. Ronin wrócił spojrzeniem do mnie, jakby zdawał sobie sprawę, że Sand nie udzieli mu żadnej sensownej odpowiedzi. - Co się tu, do cholery, stało? - zapytał znowu, wskazując gestem znikające nam sprzed oczu plamy, nad którymi krzątała się cała drużyna robotów-sprzątaczek. - Nic – mruknąłem. - Nie stało się nic, co nie miało się stać. - Do diabła! - zirytował się Ronin. -Ta kobieta, Naoh, zabiła Borosage’a – czy może to on ją zabił? - To był samobójczy atak – odparł Sand bezbarwnym głosem. - Zabiła go i umarła. Tak to właśnie wygląda u Hydran. Naturalnie, zdawała sobie sprawę ze wszystkich konsekwencji aktu. - Ale dlaczego? - Ronin potrząsnął głową. - Na litość boską, przecież właśnie podpisaliśmy nowy traktat. Oddamy im prawa, o które walczyli. Członkowie HARO zostali objęci amnestią. - Jej to nie wystarczyło – odparłem. Z jego twarzy widać było jasno, że sam już nie wie, czy żałować jej jako wariatki, czy mieć do niej żal o taką niewdzięczność. W końcu jednak pozostało mu na twarzy tylko całkowite niezrozumienie mentalności obcych. - To nie tak trudno zrozumieć – odezwałem się. - Traktaty bywały już wcześniej... Puste słowa w pliku. Szliście na kompromisy, żeby dojść do porozumienia, prawda? - Oczywiście... - Czy jednym z nich było to, że Borosage pozostanie na stanowisku administratora okręgowego? Ronin potwierdził skinieniem głowy. - Draco bardzo się przy tym upierało... Rzuciłem spojrzenie w stronę Sanda. - Nie wątpię. - Wróciłem wzrokiem do Ronina. - Borosage był gwarancją, że mimo traktatu tak naprawdę nic się dla nich nie zmieni. Jak już mówiłem, dla Naoh to było za mało. - Ależ to był tylko administrator okręgowy... - zaprotestował Ronin. - Ale wiedział, gdzie są pogrzebane wszystkie trupy – odrzekłem. -1 pewnie sam także tam wyląduje. - Dlaczego mimo wszystko zdecydowała się na coś takiego, jeśli wiedziała, że sama przy tym zginie? - Ronin bezradnie roz-łożył ręce. - Bo... - obejrzałem się na tłum urzędasów, który zaczął już wyciekać powoli przez szeroki łuk do sali, gdzie na środku traktat nadal lśnił jak jakiś ołtarz. - Bo nie widziała przed sobą żadnej innej Drogi. Z jego twarzy wyczytałem jasno, że nadal nic nie rozumie, ale wcale tego od niego nie wymagałem. - To dość niefortunne, że ten incydent musiał się zdarzyć akurat podczas podpisywania traktatu. Ale tak naprawdę nie stała się żadna krzywda nikomu, kto by na nią nie zasługiwał. Wstawimy Natasę na miejsce Borosage’a, tak jak sami chcieliście. Ci Hydranie nienawidzili Borosage’a, więc taką zmianę przyjmą z zadowoleniem. - Po twarzy przemknął mu cień uśmiechu. - Podobnie chyba jak wszyscy. - Potoczył spojrzeniem po sali, jakby próbował znaleźć choć jedną osobę, która żałowałaby odejścia Borosage’a. - Uwolniliśmy się też od niezrównoważonej hydrańskiej awanturnicy. Jeżeli brać pod uwagę cel naszego dzisiejszego zebrania, to rzeczywiście, jak stwierdził Kot, nic się nie stało. - Opuścił wzrok na znów nieskazitelny dywan. Ronin zdołał opanować grymas. Patrzyłem, jak wciąga głęboko do środka własny niesmak, dopóki jego twarz nie stała się równie pusta jak twarz Sanda. Blizny po wypadku ledwie było znać, ale wiedziałem, że nie może o nich zapomnieć. On w taki sposób zarabia na życie – ciekawe, jak może to znieść?

- Rozumiem – powiedział tylko i już więcej się nie odezwał. - No więc – mówił dalej Sand – jeżeli satysfakcjonują pana moje wyjaśnienia, to może dołączymy do pozostałych przedstawicieli w sali bankietowej i będziemy świętować dobro, które udało nam się wspólnie osiągnąć? - Gestem wskazał drzwi, za którymi zniknął już cały tłum. - Chwileczkę – wtrąciłem szybko. - A co z moją bransoletą danych? - Podniosłem do góry nadgarstek. Pasemko gojącej się skóry wciąż ukazywało miejsce, w którym wtopiono mi w skórę niewolniczą obrączkę. Nadal brakowało bransolety, która by ją zakryła. Ronin miał już swoją bezpiecznie na przegubie, ale nikt nie wspomniał ani słowem o mojej. Ronin popatrzył na mój nadgarstek, potem na Sanda. - Będzie czekała na statku, który pana stąd zabierze – wyjaśnił Sand. - Co? - Tau cofnęło ci wizę – wyjaśnił Ronin, nie patrząc na mnie. - Będziesz deportowany. Z niedowierzaniem potrząsnąłem głową. - O czym wy mówicie? - Nagle przypomniało mi się, co mówił Borosage, tuż zanim zaatakowała go Naoh. - To był pomysł Borosage’a. Ale on teraz nie żyje. Ja... - To nie był tylko pomysł Borosage’a – odparł Ronin, zdecydowawszy się wreszcie spojrzeć mi w oczy. - Kocie – machnął w powietrzu rozłożonymi dłońmi – niemalże w pojedynkę rozkręciłeś machinę zdarzeń, która doprowadziła do ugody i traktatu. To niewiarygodne osiągnięcie. Ale jeśli sądzisz, że to czyni cię bohaterem w oczach tutejszych ludzi, przemyśl wszystko jeszcze raz. - Których tutejszych ludzi masz na myśli? Ludzi? - rzuciłem gorzko. - Czy może tylko zarząd Tau albo Draco? Jak myślisz, kogo nienawidzą bardziej – ciebie czy mnie? Ściągnął brwi, zacisnął usta. - Nie mam wątpliwości, że mnie nienawidzą, ponieważ to ja reprezentuję siłę sprawczą, która doprowadziła do urzeczywistnienia się tych wszystkich zmian. Ale ta siła również mnie chroni. Tobie nie mogę zagwarantować bezpieczeństwa. - Wcale cię o to nie proszę – odparłem. - Sam potrafię o siębie zadbać. Sand parsknął cicho, zerkając z rozbawieniem na nieokrytą bliznę na moim nadgarstku. - Pomijając wszystko – odezwał się – ani Tau, ani Draco nie wezmą odpowiedzialności za twoje bezpieczeństwo, jeśli zostaniesz; wręcz mamy podstawy prawne, żeby cię deportować. Według korporacyjnego prawa jesteś winien wszystkiemu – od publicznego przeklinania po akcję wywrotową. Jeśli pozostaniesz na Ucieczce, będziemy ścigać cię sądownie. - Wzruszył ramionami. - Borosage’a spotkała zasłużona kara. A ty uważaj się za szczęściarza. - Ugoda gwarantuje amnestię wszystkim członkom HARO... - Ale ty nie jesteś Hydraninem. Jesteś zarejestrowanym obywatelem Federacji. Nie odebraliśmy ci bransolety danych, sam ją straciłeś. - Służby bezpieczeństwa Tau mnie torturowały! Byłem nielegalnie przetrzymywany jako robotnik kontraktowy. Jeśli chcemy sobie pogadać o przestępstwach... Uniósł dłoń w górę. - Oszczędź mi tego... i oszczędź sobie. Decyzja już zapadła. Nie podlega zmianom. A teraz, jeśli zechcą mi panowie wybaczyć. - Oddalił się i pozostawił nas samym sobie. Znów odwróciłem się do Ronina. - Nie mają prawa. Powiedz mu... W oczach federalnego zobaczyłem głęboki cień. - Nic nie mogę zrobić. To jeden z tych kompromisów, które musieliśmy zawrzeć podczas negocjacji nad traktatem. Żeby wyczyścić ci papiery z zarzutów Tau, musieliśmy się zgodzić, żebyś opuścił Ucieczkę. - Ty sukinsynie. Nie możesz mi tego zrobić. - Do diabła, złamałeś prawo na tej planecie! - zniecierpliwiony, podniósł głos. - Ocaliłeś mi życie, ale też złamałeś prawo! Zdobyłem ci wszystko, czego chciałeś dla Hydran! Ale żeby tego dokonać, musiałem pójść na kompromis. Tak to jest.

- To mi nie wystarczy. - Łzy zmąciły mi wzrok; popatrzyłem w inną stronę. Miya... - Przykro mi – mruknął. - Bardzo żałuję. - Słychać było w jego głosie, że tak jak ja myśli teraz o Mii, o Jobym. Widział nas razem i wiedział, co oni dla mnie znaczą. Rozumiał, jaki to będzie miało na nas wpływ. I naprawdę było mu przykro. Ale to niczego nie zmieniało. - A niech to... - Odwróciłem się, przepełniony cierpieniem tak nagłym i ostrym, że chciało mi się wyć. Przebiegałem myślami budynek w poszukiwaniu Mii. Ale zniknęła z mojego umysłu tak samo, jak zniknęła z tego pomieszczenia, kiedy wszystkie jej myśli skupiły się wokół śmierci siostry. Ronin przez chwilę stał w milczeniu za moimi plecami, jakby czekał, aż odzyskam panowanie nad sobą. A może po prostu tak sąmo jak ja nie miał najmniejszego pojęcia, co robić. W końcu odwróciłem się do niego, bo nie mogłem już dłużej stać tak samotnie z Roninem krążącym mi za plecami jak zahipnotyzowany światłem owad. Nie chciałem robić ze swego smutku żadnego świrowskiego pokazu. - Muszę znaleźć Miyę – rzuciłem i jakoś udało mi się zachować spokojny ton, kiedy na niego nie patrzyłem. Ruszyłem w stronę drzwi, do których kierowała się Miya. - Kocie – zawołał za mną Ronin. Zatrzymałem się, dłonie zacisnąłem w pięści, ale się nie odwróciłem. - Co znów? Nagle w powietrzu przede mną pojawił się holograficzny obraz Natana Isplanasky’ego. - Chciałem ci podziękować – mówił, a jego pozbawiona resz- ty głowa patrzyła mi prosto w oczy, jakby rzeczywiście mógł mnie teraz widzieć. - I chciałbym zapytać, czy nie rozważyłbyś przyjęcia takiej samej pracy, jaką wykonuje Ronin, dla mnie, dla FKT... Odwróciłem się gwałtownie. - Wiesz co? Ostatnim razem, kiedy FKT prosiła, żebym dla nich pracował, też spuściła mnie potem w kanał. Popatrzył na mnie, niczego nie rozumiejąc. - Kopalnie tellazjum, na Popielniku. Spisek konglomeratów, psychotroniczny terrorysta, zwany Quicksilverem. FKT wykorzystała kilkoro psychotroników – i to dosłownie „wykorzystała” -żeby go obalić. Może pamiętasz. Pamiętał. - To byłeś ty? Byłeś jednym z nich? - Powiedz Isplanasky’emu, że omyłkowo wziął mnie za kogoś, komu zależy – odparłem, odwracając się z powrotem. - Opowiadał mi, co zrobiłeś dla lady Elnear taMing – zawołał Ronin. - A sam wiem, co robiłeś tutaj. Nie sądzę, żeby się mylił. Znów się zatrzymałem, ale tym razem już się nie odwróciłem. - Ty też nie zawsze miewałeś rację – rzuciłem ochryple. Przeszedłem przez obraz Isplanasky’ego jak przez smugę dymu i szedłem dalej. - Pomyśl o tym – wołał za mną Ronin. -Tylko o tym pomyśl... Na siłę rozwarłem zaciśnięte w pięści dłonie. Zdołałem jakoś dotrzeć do drzwi i przeszedłem na drugą stronę, a tam trzy tważe uniosły się ku mnie jednocześnie z miejsca, gdzie trzy znajome postacie klęczały jak jedna przy ciele Naoh. Natasy już nie było, zabrał też ze sobą Joby’ego. Patrząc w twarz Hanjena i Perrymeade’a, kiedy podnosili się z miejsca, zorientowałem się, że już wiedzą, jaka czeka mnie przyszłość, a raczej zupełny jej brak. Przytłoczyła mnie wina i żal obecne w ich spojrzeniach, przebiegł mnie potężny dreszcz. Miya podniosła na mnie wzrok, poczułem, że nie pojmuje, otępiała ze smutku. Złapała mnie za bezsilnie zwisającą dłoń i zaczęła brać się w garść, otwierając przede mną wszystkie zapory miłości, żalu, cierpienia, pragnienia i znów miłości. I wtedy wydała z siebie zduszony jęk. - Nie... - szepnęła, oglądając się z niedowierzaniem na Han jena, a potem znów na mnie, kiedy tamten potwierdził skinieniem głowy, że to prawda. - Nie, nie! - Rzuciła się na niego. Palcami wpiła się w jego ubranie, w ciało, jakby to były kłamstwa, które chciała zeń zedrzeć. Hanjen tylko stał biernie, krzywiąc się, ale nie próbując się bronić, aż wreszcie przylgnęła do niego, zupełnie odarta z sił i nadziei. Odebrałem mu ją i sam wziąłem w ramiona. Długo tuliliśmy się do siebie. W końcu poczułem, że obce dłonie delikatnie, acz stanowczo odrywają nas od siebie.

Oczy Mii spustoszył ból. - Zostaw nas w spokoju – rzuciła z goryczą. - Naprawdę nie możesz? - Miya... - zaczął cicho. -Ten traktat to dla naszego ludu ostatnia szansa na przetrwanie. Droga, którą kroczyłem przez całe swoje życie, doprowadziła mnie w końcu tutaj – Droga, którą przez tak długi czas szliśmy wspólnie. Wiem teraz, że i Bian kroczył nią z nami. - Przeniósł wzrok na mnie. Ja... zrobiłem wszystko, żeby temu zapobiec. Ale mi się nie udało. Oznaczałoby to utratę wszystkiego... Gwałtownie skinęła potakująco. Wiedziałem, że mu wierzy, mimo że nie odpowiada, mimo że nigdy mu nie wybaczy. - Musimy... zatroszczyć się o twoją siostrę – mruknął – zanim wrócą tu ludzie i będą próbowali zabrać jej ciało. - Zorientowałem się teraz, że po trupie Borosage’a nie zostało ani śladu. Korby musiały go już stąd wywieźć. - Co teraz zrobicie? - zapytał niezręcznie Perrymeade. - Czy mogę wam jakoś pomóc? - Nie zaproponował tego ani mnie, ani Mii. Nie ważył się nawet spojrzeć nam w oczy. Może w jego mniemaniu w żaden sposób nie można nam już było pomóc. - Zabierzemy ją za rzekę i oddamy ziemi – wyjaśnił Hanjen. - Wezwę Wauno, żeby zabrał was z powrotem... - Nie potrzebujemy – przypomniał mu łagodnie Hanjen. -Niemniej dziękuję, Janos. - Ukłonił się na znak szacunku i tym razem nie był to tylko pusty gest. - Stałeś się naszym prawdziwym orędownikiem – i prawdziwym przyjacielem – takim, jakim miałeś być. - Którym zawsze powinienem być – mruknął Perrymeade, spuszczając wzrok – i którym tak naprawdę zawsze pragnąłem być. - Podniósł wzrok i popatrzył na nas. Odwróciłem się do niego plecami. - Chcę iść z wami – powiedziałem cicho do Mii. - Pozwól mi pójść z wami. - Odbiegłem wzrokiem od Mii i Hanjena, żeby spojrzeć na nieruchome ciało Naoh. - Kocie... - zaczął Perrymeade, a ja, obejrzawszy się, zobaczyłem w jego oczach strach, że chcę tam odejść na dobre. Że mój gniew – albo gniew Mii – może zburzyć delikatną równowagę, teraz kiedy szale ludzka i hydrańska zaczęły się właśnie równoważyć. - Zamknij się – syknąłem wściekły. - Muszę chociaż się pożegnać. Choć tyle musicie mi dać... trochę czasu. Nie będzie żadnych kłopotów... - Zerknąłem na Hanjena i Miyę. - Zrobię, co mi każecie. Ale jesteście mi wszyscy winni przynajmniej tyle. Perrymeade głęboko zaczerpnął powietrza i skinął głową. Hanjen powtórzył ten gest z poważną miną, która mogła oznaczać wszystko albo nic. Przez chwilę rozmawiał w myślach z Miyą, a potem powiedział głośno do Perrymeade’a: - Wrócimy jutro. Perrymeade przyglądał się w milczeniu, kiedy Hanjen i Miya zbierali siły do trudnego skoku. Czułem, na ramieniu i w myślach, zaciskający się mocno uchwyt Mii. Perrymeade i tamten pokój zniknęli w ciemności. Nagle staliśmy nad brzegiem rzeki, a nad nami wznosiły się cieniste rafy. Wytrząsnąłem z myśli resztki ech Aerie, popatrzyłem na Miyę, a potem zdałem sobie sprawę, że wróciliśmy do shue, gdzie zabrała nas kiedyś Babka, żebyśmy poszukali odpowiedzi, które nosiliśmy już głęboko w sobie. Miya i Hanjen uklękli na kamienistym brzegu przy ciele Naoh i absolutnie nieruchomi utkwili w nim spojrzenia, jakby się modlili, lecz jedyny dźwięk, jaki słyszałem, to szum przepływającej rzeki. Zrobiłem kilka najzwyklejszych ludzkich kroków, żeby stanąć u boku Mii, i dotknąłem jej lekko. Nie drgnęła, nie poruszyła się, tylko wyciągnęła rękę i ujęła moją dłoń. Jednocześnie otworzył się między nami obwód kontaktu i poczułem, że do głowy wlewają mi się słowa, wypełniają myśli pieśnią o tym, co się stało, o smutku, żalu, tęsknocie i wreszcie o uldze, że jeszcze jeden cykl na spiralnej Drodze życia dobiegł końca, a dusza wróciła do punktu wyjścia, sygnalizując w ten sposób początek nowej podróży... Szpony mojej świeżej, nagłej boleści rozszarpały mi skupienie na strzępy. Popatrzyłem wzdłuż brzegu, zastanawiając się, czy mają zamiar odbyć podróż łodzią do ukrytego serca rafy... Zacząłem

się zastanawiać, w jaki sposób Hydranie grzebią swoich zmarłych. W środku świętego miejsca widziałem tylko różne przedmioty, ale ani śladu po ich właścicielach. Ani śladu. Popatrzyłem w górę, na rafy, potem pod nogi, na ciało Naoh, wreszcie na Miyę i Hanjena, kiedy ich modlitwy wypełniły mi głowę jak bezgłośne śpiewy aniołów lub przodków. Tym razem znalazłem dość odwagi, by się im przysłuchać, a ich słowa opadły na mnie całym ciężarem żałoby. Senny deszcz wspomnień Mii padał mi w środku cicho i miękko, aż wreszcie zupełnie straciłem orientację, czy patrzę na nią, czy też na samego siebie – aż maska śmierci, którą widywałem sekretnie, kiedy tylko spojrzałem w lustro, sama stała się lustrem, cień stał się światłem, a moja twarz – jej twarzą. (Namaste) szepnął Hanjen. Miya powtórzyła za nim jak echo, a za nią ja: (Jesteśmy jednością.) Modlitwy za zmarłych dobiegły końca, a w ciszy, która teraz nastąpiła, myśli rozpalił mi wybuch psycho, który od środka zupełnie pozbawił mnie wzroku. Kiedy przejaśniało mi przed oczami, Miya i Hanjen nadal klęczeli na kamieniach, ale przestrzeń między nimi była już pusta. Naoh zniknęła. Zanim zdążyłem zapytać, gdzie się podziała, odpowiedź znalazłem tuż przed oczyma: w głębi rafy. Dołączyła do odrzuconych ciał swoich przodków i odrzuconych snów obłocznych wielorybów. Tradycja ta musiała mieć swoje znaczenie od tak wielu pokoleń, że nikt już nie pamięta ilu. Miya wreszcie podniosła na mnie oczy. Miała jasny wzrok, dopóki nie spotkał się z moim. Kiedy teraz na mnie patrzyła, uświadomiłem sobie jasno, że mogła powstrzymać siostrę. Ochroniła siebie i mnie przed rykoszetem żądzy śmierci Naoh. Ale mogła wtedy zrobić więcej. Mogła to wszystko przerwać, zupełnie tak samo jak mogła powstrzymać siostrę przed skokiem w przepaść. A jednak postąpiła inaczej. Nie pytałem o powody. Równie dobrze jak ona wiedziałem, że miała prawo dokonać wyboru i że go dokonała. Dotknęła mojego policzka, a jej oczy znów napełniły się łzami. Uniosłem dłoń i z zaskoczeniem dotknąłem swojej mokrej twarzy, ścieżek wilgoci piekących na ostrym wietrze. Nie miałem pojęcia, od jak dawna tam są. (Namaste) pomyślała, a łzy posypały się jeszcze rzęsiściej. Hanjen pozostał na swoim miejscu, klęcząc na pustym brzegu. Patrzył na nas tylko tyle, ile potrzeba było, bym odczuł, iż czuje się winny – i że jest pełen bezsilnej złości na los – a te uczucia wykluczały możliwość znienawidzenia go za to, co zrobił, toteż nie miałem nawet tej marnej satysfakcji. Po chwili spuścił głowę i zaczął się wpatrywać we wzory z otoczaków pod nogami. Nie wiedziałem, czy to końcowa część rytuału, czy po prostu chce nam zapewnić odrobinę prywatności, którą zupełnie wykluczała jego obecność. Nie miało to zresztą żadnego znaczenia, podobnie jak to, że wie, co czujemy. Liczył się tylko fakt, że jutro muszę opuścić Ucieczkę, i to bardziej definitywnie od Naoh, a teraz sam nie wiem, jak mam to znieść. (Namaste) pomyślałem, a po twarzy łzy lały się strumieniami, ponieważ i to w końcu okazało się kłamstwem. 51 Kiedy wylatywaliśmy z Tau Riverton, wyglądałem przez szerokie okno transportowca, oglądając przepiękną panoramę raf – stromych zboczy, formowanych erozją szczytów, lśniącej nitki rzeki -która rozlała się przede mną szeroko, a potem została z tyłu. Przypomniało mi się, że ten sam widok oglądałem, kiedy lecieliśmy z Firstfall. Wtedy umysł miałem jak pusta tabliczka i tylko podziwiałem krajobraz, nic więcej. Teraz wydawało mi się wręcz niemożliwe, żebym jeszcze kilka tygodni temu był tak naiwny, taki ślepy. (Kocie...) Usłyszałem Miyę. (Miya...) pomyślałem, wciąż jeszcze obejmując ją w środku tak, jak to miałem ochotę zrobić na placu przy czekającym transportowcu, na oczach wszystkich: Hanjena i Perrymeade’a, Sanda i Natasy. Kissindra trzymała kurczowo rękę Wauno, jakby się bała, że ta sama niewidzialna siła, która wyrywa mnie teraz z Ucieczki, może następnie położyć łapy na niej. Był tam i Joby, na rękach u Mii, potem u mnie, a po twarzyczce ciekły mu łzy, kiedy pocałowałem

go w czoło i pożegnałem. Chciał wiedzieć „Dlaczego?”, chciał też wiedzieć „Kiedy wrócę?”, a ja nie mogłem mu nic odpowiedzieć, tak samo jak nie mogłem zadać Mii tego jednego pytania, które nie opuszczało mnie przez wszystkie bezsenne godziny ostatniej nocy: „Pójdziesz ze mną?”. Bo wiedziałem, że nie pójdzie, nie może... Bo bez względu na to, jak bardzo potrzebowaliśmy się nawzajem – żeby się uleczyć, uczynić z siebie całość – Joby potrzebował jej bardziej i oboje dobrze o tym wiedzieliśmy. - Nie poprosiłeś, żeby poszła z tobą? - odezwał się w końcu Wauno, przerywając ciszę po raz pierwszy od startu transportowca. Potrząsnąłem głową. Uświadomiłem sobie, że musiała do mego dotrzeć moja myśl, ale niewiele mnie to obeszło. - Dlaczego? - zapytał cicho, niemal nieśmiało. Spojrzałem na niego zaskoczony, bo zadawanie takich pytań było zupełnie nie w jego stylu. - Joby – wyjaśniłem w końcu i znów odwróciłem wzrok. Skrzywił się, jakby zdał sobie sprawę, że sam powinien był na to wpaść. Po dłuższej chwili odezwał się jeszcze raz: - To, czego tu dokonałeś – co zapoczątkowałeś – przyniesie korzyść wszystkim. Z czasem nawet Tau będzie w stanie to docenić. - Prędzej piekło skuje się lodem – odparłem, mierząc chmurnym spojrzeniem puste niebo. - Żaden dobry uczynek nie ujdzie kary. - System już na długo przedtem zapomni o twojej osobie. Większość ludzi ma krótką pamięć. Poczekaj trochę, aż tutaj wszystko się poukłada. Wtedy możesz wrócić... - Sieć nie zapomina – odparłem. - Nigdy. - Jeśli kiedykolwiek będę próbował postawić stopę na Ucieczce, z pewnością uruchomię jakiś alarm w programach zabezpieczających Tau – nawet ja na tyle znałem się na systemie, żeby to wiedzieć. (System...) powtórzyło echo w mojej głowie. Jak duch w maszynie. (Miya?) pomyślałem, przypominając sobie nagle, co ona potrafi – czego sam ją nauczyłem. Jeśli rzeczywiście cofną im ograniczenia w dostępie do techniki, któregoś dnia może znaleźć sposób na to, żeby i myśląca maszyna zapomniała... Rozdmuchałem ten płomyczek nadziei, starając się go utrzymać wśród pustyni moich myśli. Telepatyczny kontakt z Miyą zaczął się rwać, kiedy zwiększała się odległość między nami. Wydawało mi się, że z każdym oddechem tracę kolejne błyszczące włó-kienko z tej nici, aż wreszcie zanikła w szumie krwi płynącej w moich żyłach. Wauno już się nie odzywał, a jeśli nawet, to ja go nie słyszałem. Patrzyłem, jak ląd pod nami nieustannie się zmienia, nasłuchiwałem w szumie myśli jakiegoś śladu Mii, spijałem gorzko-słodkie krople tęsknoty. Ziemia pod nami zaczęła wyglądać zupełnie obco. Mógłbym właściwie być już na innej planecie, kiedy poczułem, że ostatni palec myśli Mii wyślizguje się nieuchronnie spomiędzy moich i znika w bezkresnej ciszy, w której żyją razem wszyscy ludzie. Dalej patrzyłem w światło dnia, na przepływającą pod nami powierzchnię Ucieczki, i wciąż szukałem jakiegoś wątłego poblasku tego światła, którego nie zobaczy zwykłe oko. Wauno w końcu trącił mnie łokciem, a ja zorientowałem się, że już od dłuższej chwili mnie woła. Popatrzyłem na niego z czymś w rodzaju niedowierzania, jakbym rzeczywiście zapomniał o jego istnieniu. Wcisnął mi do ręki lornetkę tropiciela obłoków i wskazał na coś dłonią. Podniosłem lornetkę do oczu i ujrzałem przed sobą an lirr. Sunęły na tle tarczy słonecznej, podświetlone dookoła promieniami jak aureolami światła, a z nieforemnych, wiecznie zmieniających się ciał lało się całe spektrum kolorów. Zapatrzyłem się na surrealistyczny, srebrny deszcz ich porzuconych myśli. Wtedy przyszło mi do głowy, czy może ta prawda, którą chcieli Twórcy przekazać nam – Hydranom i ludziom – i którą mieliśmy pojmować za każdym spojrzeniem w górę, nie jest przypadkiem antonimem tej wiadomości, którą zostawili dla nas na Monumencie. Monument to sterylna, niepodlegająca zmianom doskonałość - pomnik uniwersalnych praw. Niekończąca się metamorfoza obłocznych wielorybów mówi nam,

że w naszym życiu nie ma nic stałego, że w każdej chwili nasz los może się odmienić, a potem znów się odwrócić... Wszystko to, co sprawia, że jesteśmy tym, czym jesteśmy, jest zawsze niematerialne i nienamacalne, przynajmniej w kategoriach ludzkich... Że jeśli tego nie będziemy dostrzegać, nasze życie stanie się w końcu niczym innym, jak tylko odrzuconą kupą niedoszłych planów, nie dobudowanych związków, złamanych serc i zburzonych marzeń. Ze koniec końców nasze życie to deszcz snów. Jedyne dobro, jakiego możemy oczekiwać, to to, że nasz przypadkowy, odrzucony sen kiedyś, gdzieś może ukoi czyjś ból albo przetrwa w czyjejś pamięci... Trzymałem lornetkę przyciśniętą do oczu długo po tym, jak wieloryby zniknęły za horyzontem, długo po tym, jak moje oczy przestały cokolwiek widzieć. Długo po tym, jak nieprzelane łzy zupełnie mnie oślepiły, tak że nie widziałem portu gwiezdnego, który z wolna rósł przed nami w szybie okna, połknął niebo i ziemię, niegdyś należącą do innego ludu – świat tak zielony jak jej oczy. Ten świat nazwano Ucieczką, ale nie mam pojęcia dlaczego.