Koja Kathe - Zero

Początek lat dziewięćdziesiątych przy​niósł niespodziewaną eksplozję drapież​nych i prowokujących pisarzy grozy. Na​leży do nich Clive Barker, ale także Kathe Koja. Jej twórczość ma o wiele więcej wspólnego z Franzem Kafką i Albertem Camusem niż ze Stephenem Kingiem. Kathe Koja znana jest polskim czytelni​kom z takich książek, jak Urazy mózgu czy Dziwne anioły. Zero jest jej debiutancką powieścią. Zdobyła nią wszystkie możli​we do uzyskania nagrody, aplauz krytyków głównego nurtu literatury, a także miłość czytelników. Trudno sobie wyobrazić bar​dziej ostrą, prowokującą, ale i dającą do myślenia powieść o mrocznych obszarach ludzkiej psychiki niż Zero. Nicholas to poeta oraz pracownik wy​pożyczalni video, to chłopak z przedziwną dziurą w dłoni, bezkrwawą, ale wypełnio​ną plazmą łez. Wszystko zaczęło się, gdy Nakota uj​rzała w jednym z pokoi ciemny otwór i za​pragnęła kochać się tam, docierając do se​ kretnych, pełnych nadziei głębi. Postana​wiając eksperymentować, umieściła naj​pierw owada, a potem mysz w Nibydziu-rze... Z otchłani Nibydziura każdego dnia i nocami przyzywa Nicholasa, zarażając jego duszę i wciągając go w podróż w świat obsesji, mroku i ślepego trafu...

Kathe Koja ZERO Tłumaczył Robert P. Lipski

ZYSK I S-KA WYDAWNICTWO Tytuł oryginału THE C1PHER Copyright© 1991 by Kathe Koja AU rights reserved Copyright © for the Polish translation by Zysk i S-ka Wydawnictwo s.c. Poznań 2000 Opracowanie graficzne serii i projekt okładki Lucyna Talejko-Kwiatkowska Fotografia na okładce Piotr Chojnacki Redaktor serii Tadeusz Zysk

Redakcja Anna Poniedziałek Wydanie I ISBN 83-7150-581-7

Zysk i S-ka Wydawnictwo s.c. ul. Wielka 10,61-774 Poznań tel. (0-61) 853 27 51, 853 27 67, fax 852 63 26 Dział handlowy, ul. Zgoda 54. 60-122 Poznań tel. (0-61)864 14 03,864 14 04 e-mail: [email protected] nasza strona: www.zysk.com.pl DRUKARNIA GS Kraków, tel. (012) 65 65 902

Chciałabym podziękować Rickowi Liederowi, Russowi Galenowi i Jeanne Cavelos za ich pomoc

Jednego pragnę być balsamem na ranę rozpuszczonym twoją śliną — Shikatsube No Magao Świadomość czy podświadomość w realnym świecie to bez znaczenia — Rick Lieder

1 Nakota dostrzegła to pierwsza: długie, chude nogi podkulone pod brzydką spódnicą, szerokie usta wykrzywione w dziwnym nieuśmie-chu. Siedzi w moim paskudnym mieszkaniu na drugim piętrze, sku​lona na tanim, szpetnym sklepowym krześle, przez okno za jej pleca​mi wpływają promienie słońca, nieśmiałe i szare jak brudne futro, ożywiają ją, przydając osobliwej, roziskrzonej aury. Wokół nas szczątki niedawnej dyskusji, pogniecione puszki po piwie i skradziona z knajpy popielniczka, z której wysypuje się góra petów. — Słyszałeś o czarnych dziurach? — zapylała. — Wiesz, tych w kosmosie? Wielkie, czarne odbyty — i wybuchnęła śmiechem, ukazując małe ząbki, ostre jak u lisa, ani białe, ani żółtawe, jak u większości ludzi, lecz sinawe, jakby zżerała je od środka jakaś bliżej nieokreślona zaraza. Nakota zgnije inaczej niż reszta ludzi; sama zresztą tak o sobie mówi. Zapaliła papierosa. Była jedyną z moich przyjaciółek, która wciąż paliła; robiła to nie w wyzywający ani przesadnie teatralny sposób, paliła podobnie jak oddychała, choć nie tak często. Czarne papierosy i oranżada. — To jak? Dotkniesz jej dzisiaj? — Nie. Kolejny dziwny nie-uśmiech. — Tchórz. — Wcale nie — odparłem. — Tchórz pospolity.

Nie powiedziałem nic więcej. Wróciłem do kuchni. Wziąłem sobie mineralkę. Piwo było zbyt mocno schłodzone, picie go sprawia​ło ból. Kiedy wróciłem do salonu, a raczej tego, co mogło zań uchodzić — wielkie okna, nieduża przestrzeń, tapczan i nędzne krze​sło — uśmiechnęła się do mnie, tym razem prawdziwie i szczerze. Czasami wydawało mi się, że byłem jedynym człowiekiem, który kiedykolwiek dostrzegał jej piękno, który kiedykolwiek je dostrzegł. Bóg mi świadkiem, nie było to łatwe, ale wychwytywałem każdy najdrobniejszy szczegół. — Przyjrzyjmy się jej —powiedziała. Nie próbowałem oponować. Cicho — nauczyliśmy się robić to w ciszy — w dół po schodach, na pierwszym podeście w prawo (pierwsze piętro) obok nowego graffiti głoszącego, że „LEESA TO KORWA" (naturalnie bez numeru telefonu, dzięki i za to, tandecia-rze) i mnóstwa innych blednących wraz z upływem czasu wymyśl​nych napisów, aż do końca korytarzyka, gdzie znajdowało się coś, co mogło pełnić funkcję składziku. Butelki detergentów, narzędzia, cała masa najróżniejszego szajsu, oto co widać po otwarciu drzwi, a nieco dalej to miejsce, ta przestrzeń. Powłoka kurzu wokół niej wydaje się bledsza i łatwiejsza do rozproszenia. Oto Nibydziura. — Cholera — rzekła Nakota, jak zawsze ze zdumieniem i prze​ jęciem. Uklękła bliżej niż ja kiedykolwiek, pochyliła się nisko i oparła na wyprostowanych rękach, wpatrując się w dziurę, patrząc w głąb niej. Wydawało się, że mogła tak klęczeć cały dzień mimo bolesnej pozycji, ona jednak w ogóle nie czuła bólu. tylko gapiła się i gapiła bez końca. Zająłem miejsce nieco z tyłu za nią, po lewej, pogrążo​ny w pełnej uniesienia ciszy. Cóż tu mówić w obliczu niewypowie​dzianego? Czerń, nie ciemność ani brak światła, ale żyjąca czerń. Stopa, może trochę więcej średnicy. Czysta czerń i wrażenie pulsowania, zwłaszcza gdy wpatrywałeś się w nią długo i zawzięcie, uczucie nie tyle czegoś żyjącego, ale żywego, ba. nawet nie czegoś, lecz raczej jakiegoś procesu. Królicza nora, jakaś dziwna, popierdolona kraina czarów. Znajdź teraz dziewczynkę imieniem Alicja, obwiąż ją sznurkiem i... Już o tym rozmawialiśmy i będziemy rozmawiać znowu, zapewne jeszcze dzisiejszego wieczoru. Nakota usiądzie w typowy dla siebie sposób, z wyprostowanymi plecami, niczym kapłanka, a ja zabiorę się do tworzenia, będę pisać wiersze, tandetny szajs, nie nadający się do czytania następnego dnia rano, gdy się obudzę, raczej później, po południu, Nakoty już nie będzie, pójdzie do pracy, do Klubu 22, barmanka bez uśmiechu, a ja, jak zwykle spóźniony, do salonu wideo. Może nie pojawić się przez jeden, a równie dobrze przez parę kolejnych dni, kto wie; któregoś dnia odejdzie i już nigdy nie wróci. Wiedziałem, przyjaciele, o tak, że w rzeczywistości tym, czego pragnęła, była Nibydziura. Jeśli jesteś w tym dobry, możesz być czegoś pewien i równie dobrze nigdy o tym nie myśleć. Jeżeli o mnie chodzi, starałem się przez dłuższy czas tego unikać i teraz myślenie wprost stanowi dla mnie nie lada trudność. Jej szept obok mnie: — Spójrz na nią. Czasami wydawało mi się, że to coś, owo antymiejsce. wydzie​lało pewien odór; nawet sobie na ten temat żartowaliśmy, choćby w kwestii samej nazwy, na pewno domyślacie się, o co mi chodzi. A jednak wyczuwało się tu pewną woń, nie tyle przykrą, co niemoż​liwą do określenia czy zidentyfikowania, a jednak wyraźną. Rozpo​znałbym ją zawsze, nawet o północy, o tak, i do tego z drugiego końca ulicy. Czegoś równie dziwnego nie sposób zapomnieć. Po raz milionowy: — Czy nie byłoby wdechowo zejść TAM na dół? I moja równie sztampowa odpowiedź: — Jasne. Ale tego nie zrobimy. Jej krawędzie były pionowe, ostre i gładkie. Aż się prosiły, by ich dotknąć. Ale nic z tego, odpowiadał niezmiennie tkwiący we mnie tchórz. Ja tego nie zrobię. Mowy nie ma. Woń narastająca i unosząca się wokół mnie, czasami tak było, Nakota twierdziła, że nieomal była w stanic dotknąć tej woni, tam gdzie opary były najgęstsze (to jednak o niczym nie świadczyło, Nakota była uzależniona od kropli do nosa, nie poczułaby nawet smrodu własnego gówna, które zresztą, jej zdaniem, w ogóle nie cuchnęło), unosiły się jak mgła, ale któż wiedział jakie płyny, jaka wilgoć je zrodziła? Wilgotny środek? Jądro? Co było tam, w środku? Coś żywego? Kto wie? Nakota uważała że tak, aleja sądziłem, że źródłem tej wilgoci była sama Nibydziura, niezgłębiona czerń, i to ona właśnie wydzielała ten wodnisty, mocny zapach. Jak długo dziś? Godzinę? Dwadzieścia minut? Nie sposób tego stwierdzić, dopóki nie wrócimy do mego mieszkania i nie spojrzymy na zegarek; już czas. Pora wracać. Podnosi się z wahaniem, jej włosy w pylistym półmroku są czarne jak Nibydziura. krótkie kosmyki przesłaniające wydatne, ostre kości policzkowe, ugięte łokcie, kiedy usiadła prosto, a potem wstała, moje kolana wydały głośny trzask, oboje wzdrygnęliśmy się, po czym z westchnieniem i uśmiechem wyszliśmy z pomieszczenia. W górę, po schodach, przez korytarz. — Wejdziesz? — Nie. — Staje pod drzwiami, kręci głową. — Masz fajki? Poklepała się po kieszeni spódnicy, lubiła te brzydkie, beznadziej​ne spódnice z przeceny, a la lata 50-te, z haftowanymi pudlami wyglądającymi jak koszmarne gargulce. zębate gadziny godne naj-ohydniejszych podrabianych kimon dla turystów. To i podkoszulki z logo kompletnie mi nieznanych zespołów muzycznych. Boże. Wy​glądała zwykle jak kupa szmat pozostawionych przez kogoś dla Armii Zbawienia. Albo jak bezdomna, nosząca to co znajdzie na śmietniku. — A krople do nosa? Wiesz, czasami powinieneś ugryźć się w język — poradziłem sam sobie, lecz nie dość szybko, by nie usłyszeć jej ciętej riposty. — Moja matka nie żyje, dziękuję, teraz sama dbam o siebie. — I pełne powagi spojrzenie, z wolna nabierające życzliwości.

— To na razie — rzuciła, ściskając mnie za łokieć, to jej forma pożegnal​nego gestu — po czym odeszła pełnym gracji krokiem, ze spódnicą o barwie rzygowin kołyszącą się na jej wąskich biodrach. Co, roz​czarowany? Kto, ja? Dobrze znałem te biodra, o tak, czułem bolesne ukłucia tych ostrych, sterczących kości, jej kościstych pleców i małych, jakże małych cycków, kiedyś porównałem je do piłeczek pingpongowych, a ona, mimo że się wściekła, wybuchnęła śmiechem, nic nie mogła na to poradzić, uwielbiała moje żarty. Ostatni raz, kiedy się kochali​śmy, chyba całe lata temu, zrobiliśmy to, bo byłem na gazie i bardzo się na nią napaliłem, było kiepsko, ale czy na pewno źle? Chyba tak. bo mniej więcej w połowie stosunku i wewnątrz niej zrozumiałem ze zgrozą, że ona stara się być dla mnie MIŁA. To tak zbiło mnie z tropu, iż wysunąłem się i spełzłem z niej, po czym poczłapałem do łazienki, by usiąść skulony przy muszli klozetowej, wśród mokrych i brudnych ręczników na mokrej i brudnej podłodze, kręcąc głową. Zjawiła się. naga i chuda jak patyk, stanęła w słabym świetle płyną​cym z łazienki, obserwując mnie, jakby nigdy wcześniej nie widziała targanego mdłościami faceta. Chyba to jej uśmiech od ucha do ucha i błysk zębów sprawiły, że w końcu puściłem pawia. Mimo wszystko, mimo tego zimnego uśmiechu, nadal jej pra​gnąłem. Zawsze i wciąż, w ten osobliwy, marzycielski sposób, w jaki chce się czasem zanurzyć w otchłań Rowu Mariańskiego albo odbyć spacer w przestrzeni kosmicznej. Wiesz, że to się nigdy nie ziści, ale zawsze można pomarzyć. Jak dumanie nad Nibydziurą i o niej, choć nie do końca. Dawno temu dała mi do zrozumienia, że te dni należą już do przeszłości, zaleczyła ranę mojej miłości, czy jak to tam zwał, może to i głupie, ale mimo wszystko boli, cóż, taki już jestem, niepoprawny romantyk, rzecz jasna na swój chory, smętny sposób. Rozumiem sygnały, które mi wysyła, ale nie potrafię z tym żyć. Znalazłszy się w mieszkaniu, pozamykałem okna, które wcześ​niej otworzyłem, by pozbyć się smrodu dymu z jej papierosów, zostawiając uchylone tylko jedno, przy łóżku. Zawsze lubiłem nocny chłód, zwłaszcza w dzieciństwie, choć mówiono mi, że to szkodzi zdrowiu. „Zamknij to okno! Nabawisz się zapalenia płuc!" Dziś jest dość chłodno, głupia Nakota, nie ma kurtki. Zobaczysz, dostaniesz zapalenia płuc. Ból głowy wywołany głodem, w lustrze dostrzegam bladą twarz, mam ziemistą cerę. Dobra, co jest do jedzenia. Nie znoszę robienia » zakupów, wszystko i tak przemienia się w gówno, jem zatem zwykle niewiele i bez przesadnego entuzjazmu. W lodówce jest niedużo rzeczy i na dodatek niezbyt świeżych, ale jestem zahartowany i po​trafię zjeść wszystko, i utrzymać to potem w sobie. Mówię ludziom. że piwo zabija zarazki. Dziś wieczorem mam kanapki z krakersów z masłem orzechowym, masło jest tanie i gęste, o konsystencji łajna, krakersy kruszą się i łamią. Ale co ja tu porównuję masło do gówna, przecież nigdy go nie kosztowałem, a w każdym razie nie pamiętam, a takich rzeczy raczej się nie zapomina, nieprawdaż? Co by się stało, gdyby wrzucić do Nibydziury jedzenie? — Boże, przestań — mruczę na głos. mieląc w ustach tłustą papkę, muszę wyglądać jak menelik w parku — zamknij się, zamknij się, zamknij się, wypij piwko, poczytaj gazetę. Annę Landers, mój chłopak chce przechowywać towar w piwnicy mego domu, mam tylko 11 lat, więc co mi tam. MIASTO WYKŁADA FUNDUSZE NA NOWĄ OCZYSZCZALNIĘ ŚCIEKÓW. Wyobraźcie sobie tylko. Otwarto dwa nowe kina, jedno, w którym będą wyświetlać pornosy, i drugie normalne. Nie odwiedzę żadnego, mam dość filmów w pracy. Wypożyczalnia wideo, zastępca kierownika, czym mogę służyć? Przez cały dzień w salonie puszczane są filmy, jeden po drugim, a między nimi reklamy i zapowiedzi, do tego stopnia, że każdy z nas, nawet największy cymbał, zna większość tekstów na pamięć. Raz. w przypływie czarnej rozpaczy, próbowałem stopić w mikrofalówce moją firmową plakietkę w kształcie czerwonego pudełka na popcorn; kukurydza, która niemal się zeń wysypuje, jest wielka, krągła jak kobiece piersi, a fragment z błędnie wydrukowanym moim nazwi​skiem ma prawie trzy cale szerokości. Nie chciało się stopić, choler-stwo. I nie wiem, co zrobiło z mikrofalówką. Położyłem się z piwem do łóżka, zabierając również nowy eg​zemplarz starej powieści Wise Blood. Flannery 0'Connor. Boże, uwielbiam ją. Umarła przed moim urodzeniem. Mam wszystko, co napisała. Tej nocy z podkulonymi nogami nakrytymi postrzępionym czerwonym kocem nie tyle czytałem, co wyszukiwałem moje ulu​bione fragmenty, znałem je na pamięć, ale nie chciało mi się recyto​wać ich na głos. Piwo poprawiło mi humor, po trosze czytałem, po trosze myślałem o Nakocie, miałem słabą erekcję, a chłodny nocny wiatr przyjemnie muskał mój policzek. Czy powietrze bijące z Ni​bydziury też byłoby chłodne, gdyby przyłożyć do niej twarz? Gdyby pochylić się nad nią, bardzo nisko, zajrzeć w głąb? Czy poczułoby się coś w rodzaju zasysania, delikatnego przyciągania, jak wtedy, gdy ciągniesz w stronę łóżka ukochaną osobę? — Przestań! — z niepokojem prostuję się na łóżku, mocno wy​straszony, no bo w gruncie rzeczy czemu nie? Każdy by się bał. Nie. Nie każdy. Nie Nakota. Ona podeszłaby jak zombi, sennym krokiem do samego skraju, do samej krawędzi, tak delikatnej, rozchylającej się jak czarne wargi do mrocznego pocałunku, aby wciągnąć cię w głąb, wessać cię, tak, ty głupi kutasie, dokąd się wybierasz, gdzie leziesz, durny matole? Cały byłem roztrzęsiony, odłożyłem wszystko, szybko wstałem i włączyłem stereo, głośne, rytmiczne, hałaśliwe reggae. Nie lubiłem tego kawałka ani w ogóle reggae; czy nie nazywają tego syrenią pieśnią, ponieważ zagłusza wszystko inne? Piwo. Piwo to lekarstwo na wszystko, może nawet okaże się panaceum na moją przypadłość. Stoję przy lodówce, nie zwracam uwagi na unoszącą się w powietrzu woń chłodni, puszka mrozi mi dłoń, nie chcę tam iść, wchodzić w ten mrok, nie chcę nawet myśleć o zobaczeniu tego, patrzeniu na to, ujrzeniu tego, pij, pij i zaśnij. Tak też uczyniłem. Obudziłem się z bólem głowy, który, kiedy tylko usiadłem, wywołał w moim żołądku rewolucję, ale przynajmniej nie słyszałem pod czaszką innego głosu poza własnym i cieszyłem się z tego, cieszyłem się jak głupi, kiedy klnąc człapałem pod prysznic, i cie​szyłem się, jadąc na czczo do pracy, gdy mijałem nagie jak słupy telegraficzne drzewa

oraz szyldy reklamujące usługi i artykuły, których nigdy nie potrzebowałem i nie przypuszczam, bym kiedy​kolwiek potrzebował. W kieszeni, zmięte w kulkę jak pornograficzne zdjęcia, kartki ze złym wierszem (wierszami?), które spłodziłem w przypływie przerażenia; nie miałem dość odwagi, by je przeczy​tać, a wyrzucić się wstydziłem. Stojąc na czerwonym świetle ośmieliłem się wyjąć jedną z nich i rozwinąłem, pierwsze co ujrzałem, to słowo „nacht", a obok niego > widniał zamaszysty gryzmoł nakreślony tak silnie, że kartka była wygięta na zewnątrz. Albo do wewnątrz. W zależności od tego, ku której skłaniałem się stronie. * Długi, nudny dzień pracy, współpracownicy żartujący w przypły​wie dobrego humoru, którego nie podzielałem, pogrążony w rozma​rzeniu przy kasie, obserwując klientów węszących między rzędami półek z kasetami niczym szczury w labiryncie; dobry szczurek, masz tu fajnego pornoska. Zacząłem pracę w salonie sieci Video Hut przed kilkoma miesią​cami i jako pracownik kompletnie nieasertywny dochrapałem się funkcji zastępcy kierownika. Gówniana płaca, ale to chyba oczywiste, moje potrzeby zawsze były niższe niż moje zarobki. Jako że z pisania poezji nie dało się wyżyć, zmuszony byłem podjąć najmniej ryzykow​ne w tej sytuacji wyzwanie, aby zapewnić sobie jako taki byt. żyłem niczym karaluch, potrzeby miałem minimalne, nie musiałem nawet mieć pełnej lodówki, bo w sumie co bym z tym wszystkim robił? Moje mieszkanie: klitka na drugim piętrze, jeden mały pokoik i dwa mniejsze, tapczan i byle jakie meble, dobry sprzęt stereo i niemal wspaniałe reprodukcje — głównie Klee'a, Bacona i Boscha, najlepsze z nich wycięte z egzemplarzy „Smithsonian" wziętych za darmo z biblioteki, gdzie miano je wyrzucić na śmietnik — oraz moje ulubione, czarno-białe zdjęcie Nakoty owiniętej w łachmany niczym w całun i wstającej z grobowca starej, żeliwnej wanny w moim poprzednim mieszkaniu, jeszcze bardziej zapuszczonym i podłym, choć Bóg mi świadkiem, trudno byłoby znaleźć lichsze niż to. które zajmowałem obecnie. Przynajmniej nie musiałem się przejmować, że podczas którejś z imprez goście zrobią mi bałagan. To podczas jednej z takich imprez odkryliśmy Nibydziurę i kiedy o tym teraz myślę, dochodzę do wniosku, że nie stało się to przypad​kiem, lecz jak najbardziej celowo. Był w tym wszystkim jakiś sekretny sens i dopiero dziś pojmuję w pełni, co znaczy zwrot „szukać kłopotów". Czy mówiłem o bałaganie w mieszkaniu? Pano​wał zwłaszcza tej nocy; wszędzie było brudno, kałuże rozlanego piwa i góry wysypanych z popielniczek petów, a na zasłonce dziwna, żółta, łuszcząca się plama jak po serze, na którą nawet po pijanemu, a byłem wtedy ostro napruty, nie byłem w stanie patrzeć. Zostaliśmy ty lko ja, Nakota i pewna dziewczyna, której imienia nie znam do dziś, siedząca z otwartymi szeroko ustami, jak trup, choć mimo wszystko żywa, ze skórą dziwnej, nieokreślonej barwy i sterczącymi na wszy​stkie strony, postawionymi na żel włosami, jakby mimo pijackiej senności i odrętwienia była gotowa do dalszej zabawy. — Zostało jeszcze piwo? — prawie nie byłem w stanie mówić, ale jeszcze bełkotałem i — o tak — czułem się WYŚMIENICIE. Nakota, wciągając jakąś dziwną miksturę, którą dostała od faceta w Southfield, jej nozdrza na obwódkach przybrały niepokojąco różo​ wą barwę, pokręciła głową, dając do zrozumienia, że w przeci​ wieństwie do niej nie mam już swej ulubionej używki. Nie potrafię dziś powiedzieć, jak dotarliśmy na korytarz pier​wszego piętra, ale pamiętam panującą tam wilgotną piwniczną woń i fetor; jak już z pewnością zauważyliście, mam doskonały węch. To Nakota otworzyła drzwi, pamiętam doskonale, to i jej dłoń, kiedy wciągnęła mnie do środka. Instynkt teriera węszącego Wielkie Kło​poty, tak teraz o tym myślę, a wtedy? Kto wie, może miałem nadzieję na szybki numerek czy coś w tym rodzaju. Szczęściarz. W środku panowała ciemność, a ja byłem tak pijany, że omal nie upadłem — wyobrażacie sobie? — o mało na to nie wpadłem, a może o mało W TO nie wpadłem; Nakota złapała mnie za rękaw, rozrywa​jąc koszulę przy mankiecie. Jej głos, nieomal warkot: — Spójrz! — pokazuje mi.— Spójrz na to! Ot tak po prostu, ni mniej ni więcej, staliśmy tam tak długo, że zacząłem już wierzyć, iż mam halucynacje dotyczące nie tylko Nibydziury, ale wszystkiego dokoła, takie to było dziwne. Surowy mrok pomieszczenia, pogniecione pudła proszków i sterty szmat do podłogi, oddech Nakoty jak turkot pędzącego pociągu, i to, to dziwne coś przede mną, wyraźnie widoczne, choć nie wierzyłem własnym oczom. Zawsze wydawało ci się, że byłoby fajnie, gdybyś któregoś dnia trafił do strefy mroku. Zapomnij. To stek bzdur. — Cholera — szepnęła Nakota. Nie pamiętam powrotu do mieszkania, nie pamiętam nic. choć • teraz bardzo bym chciał. Przebudzenie, gwałtowne parcie na pęcherz i odruch wymiotny, na szczęście udało mi się zrobić to oddzielnie; w drodze do łazienki zwracam uwagę, że śnięta dziewczyna z wło​sami na żel zniknęła, a Nakota czuwa, siedzi nieopodal, zapewne w ogóle się nie kładła. Nie chciało się jej spać. Kiwnęła do mnie raz, kiedy mijałem ją powłócząc nogami, i ponownie, gdy wolniej i z większym wysiłkiem wracałem do pokoju. — Chodźmy — odezwała się po raz pierwszy — obejrzyjmy to. Naturalnie miała dla tego nazwę, w tym była najlepsza. Nazwała to i zawłaszczyła, choć bynajmniej nie zamierzałem spierać się z nią o prawa do tego czegoś. Prawdę mówiąc, bałem się tego, rzecz jasna nie aż tak jak teraz, ale całkiem solidnie, jak każdy normalny czło​wiek w podobnej sytuacji. — Kto wie, co to może być, do cholery — dyskusja przy kawie

rozpuszczalnej (ja) i mineralnej bez gazu (ona). Mieszkanie cuchnęło dymem, spieraliśmy się, spokojnie ale ostro, od dobrych paru godzin. Nie kwestionowaliśmy tego nawet wtedy, nic, zero wątpliwości, jedynie narodziny niezgodności i odmienności poglądów. Jak bowiem którekolwiek z nas mogło zaprzeczać istnieniu tego spokojnego, czarnego faktu, widniejącego na podłodze starego, nie używanego od dawna, zapuszczonego składziku w starej, zapuszczonej kamienicy, przy ulicy, którą nigdy nie zainteresuje się żaden developer? Nie ma w tym nic romantycznego, przynajmniej dla mnie, czy można mówić o romantyczności i miłości, gdy jest się na równi pochyłej? Spekulacje, jasna sprawa. Skąd to się wzięło— pierwsze, pełne przejęcia i pasji pytanie Nakoty — i dokąd prowadziło? — Gdybyś zszedł tam na dół — jej oczy błyszczały. — Gdybyś ZESZŁA tam na dół. — O TAK. — Tego się właśnie obawiam. A wy byście się nie bali? Czy ktoś ją tam jakoś umieścił? Zaoponowała ostro, i chcąc nie chcąc, musiałem przyznać jej rację; to coś nie było niczyim wytwo​rem, nic z tych rzeczy. Czy może to coś rozrosło się tam samo? Chętnie przychyliła się do tej teorii i zanim zdążyłem powiedzieć tak lub nie, zaczęła ją rozwijać; jakie dziwne nasienie — raz po raz powracała do tej idei — mogło dać zaczątek czemuś tak niezwykłemu? — To żyje. — Złowieszczy uśmieszek. — Nie. Nieprawda — wiedziałem, że oboje się mylimy, choć nie potrafiłem powiedzieć, pod jakim względem. — To nawet nie jest to, Nakota, to jest... to jest... — Czym? Miejscem? Stanem? — Szyderczy śmiech przeszy​ wający jak posępne łypnięcie kościotrupa, papieros zwisa z kącika jej cienkich ust, czarny na tle jej ziemistoszarej skóry. — Wiesz o tym tyle samo co ja. Miała rację, choć oboje robiliśmy co w naszej mocy, aby poznać prawdę. Dziwne, że nigdy nie chodziłem tam bez niej, nie próbowa​łem zbadać tego sam. Czy się bałem? Oczywiście, ale z innych powodów niż sądzicie. Ona była pierwsza, od samego początkują zawsze stałem nieco z tyłu, to ona wpadła na pomysł, aby przynieść latarkę (nic to nie dało) i by wrzucić coś do środka (Kawałek asfaltu przyniesiony z parkingu, nie za duży i nie za mały; nie wywołało to żadnego odgłosu, nawet najmniejszego dźwięku, wyobrażacie sobie, jakie to było straszne? Wręcz upiorne!). Pustą szklankę — też nic, tyle że szkło było nagrzane, gdy wciągnęliśmy je z powrotem, gruby sznu​rek, na którym ją zawiesiliśmy, także był ciepły. Aparat fotograficz​ny, mój jedyny pomysł, nigdy go jednak nie zrealizowaliśmy, nie wiedzieliśmy, jak mielibyśmy go TAM włączyć, a nie stać nas było na taki z samowyzwalaczem. Kartkę papieru, to jej pomysł (a powi​nien być mój, ale ze mnie poeta, co?), i nadal nic. Rozmawialiśmy o tym bez końca, snując coraz bardziej śmiałe i barwne teorie, ona — oczy zmrużone w szparki, dłonie zaciśnięte wojowniczo w pięści — i ja, pełen wahań, z piwem w ręku, budujący płoty, przez które miała przeskakiwać. Tak jak dziś, teraz, telefon, w słuchawce którego słychać to irytujące, ciche brzęczenie. — Video Hut, czym mogę służyć? — Hej, Nicholas. — Przez telefon wydawała się chłodniejsza niż normalnie, ale dla niej to była NORMA, tak brzmiał przez telefon jej głos, byłaby świetnym inkwizytorem. — Wpadnę do ciebie dziś wieczorem. — Taa? — Nie zamierzała mnie odwiedzić, by cieszyć się moją obecnością, co dało mi prawo do podworowania sobie z niej, choćby tylko trochę, dla zabawy. — Zamierzałem wyjść. Może jutro. — Przyjdę zaraz po pracy. I przyszła, wciąż mając na sobie strój barmanki, w którym wy​glądała lepiej niż w swoich prywatnych ciuchach, tu przynajmniej wszystko byłojednolicie czarne. Przyniosła coś w średniej wielkości papierowej torbie. Wyglądało, że to coś ciężkiego. Na ten widok trochę się zdenerwowałem, nie wiem czemu, ale w przypadku Na-koty nigdy nie było nic pewnego, nie mogłeś się spodziewać z jej strony najmniejszego nawet ostrzeżenia. — Co to takiego? — zapytałem. — Zobaczysz. Jesteś gotów? — Ona była. Energia i niepokój wyczekiwania wręcz ją roznosiły i to denerwowało mnie jeszcze bardziej. Ja jednak jestem głupi. Pozwalam sobą manipulować. — To chodźmy — rzuciłem. Ostrożnie i cicho jak zawsze, mimo to dziwiło mnie, że nikt nas nigdy nie zauważył ani że my nigdy nikogo nie spotkaliśmy. Może wszyscy w budynku znali nasz mały sekret. O tego typu rzeczach nie mówi się głośno, w każdym razie żadne z nas nigdy nie rozmawiało o TYM z innymi, nie znałem, nawet z widzenia, połowy moich sąsiadów, jedynie tych, którzy mieszkali najbliżej albo byli wyjątko​wo nieznośni. Jak to w życiu. Kiedy weszliśmy do pomieszczenia, Nakota zrobiła coś dziwne​go, zaczęła szukać zamka w drzwiach i zdziwiła się, nie odnalazłszy nawet zasuwki. Ostrożnie postawiła torbę na podłodze. — Co ty kombinujesz? — zapytałem, stając nieco dalej niż zwykle. — Chcesz mnie związać i wrzucić do środka? Wydawała się nieomal zmartwiona, że sama nie wpadła na ten pomysł.

— To niegłupie, ale wymyśliłam coś innego. To eksperyment — sięgnęła po torbę. — Coś, czego wcześniej nie próbowaliśmy. Wyjęła wielki, galonowy słój po ogórkach, pełen owadów. Były najróżniejsze, muchy, karaluchy, chrabąszcze i komary, nawet kilka ważek. Na swój sposób było to piękne i odrażające zarazem. — Dlaczego nie zjadają się nawzajem? — spytałem i uświadomiłem sobie, że szepczę. Nakota również zaszeptała: — Spryskałam je takim tam gównem — po czym, nie zadając sobie trudu, by wyjaśnić bliżej, o co jej chodziło, podsunęła słój aż na sam skraj Nibydziury, dalej niż kiedykolwiek odważyliśmy się sięgnąć. — I co teraz? — Zaczekamy przez chwilę. — Głos drżał jej z podniecenia. — Zobaczymy, co się wydarzy. Czekaliśmy dość długo w ciemnościach, ja oparty plecami o drzwi, Nakota po raz pierwszy tuż obok mnie. Jej zapach przybrał na sile, oddech ani na chwilę nie zwalniał, próbowała zapalić, ale powiedziałem, by tego nie robiła, nie tu, w tej ciasnej klitce, pułapce pożarowej, wyszeptałem to z takim zdecydowaniem i determinacją, że usłuchała. Owady miotały się w górę i w dół, walcząc z niewi​dzialną barierą. — Spójrz — jej ostry szept, ale ja już patrzyłem, gapiłem się, obserwowałem owady, które jeden po drugim zaczęły spadać martwe na dno słoika, by wijąc się w lekkich, konwulsyjnych skurczach ulec — Boże, o Boże — PRZEMIANIE, zaczęły wyrastać im dodatkowe pary skrzydeł i jedna, a czasem nawet dwie głowy, ich barwy zmieniały się, stawały się nierzeczywiste, niesamowite. Nakota dy​ szała jak silnik parowy, zionęła mi ciepłym powietrzem prosto w ucho, słyszałem ten ochrypły dźwięk, czułem gorące, przesycone wonią papierosowego dymu tchnienie, widziałem, jak karaluchowi wyrastają kolejne, wielkie jak u pająka odnóża, jak jedna z ważek pęka na pół, stając się czymś innym, istotą niepodobną i zapewne nie będącą żadnym ze znanych nauce owadów. W końcu wszystkie były martwe i pozostały martwe przez długi czas, a może tylko mnie czas ten tak bardzo się dłużył. Zebrałem się na odwagę, by sięgnąć po słój, ale Nakota powstrzymała mnie w ostatniej chwili —jakiż instynkt jej to podpowiedział? — Zaczekaj — odezwała się oschle, kładąc dłoń na moim ramieniu. I nagle owady zerwały się w górę, uwięzione za szkłem, konwul-syjna eksplozja skrzydeł, nóg, lśniących ciał i martwych barw, zbi​tych razem jak owocowa pulpa w sokowirówce, wirująca coraz szybciej i szybciej, obracająca się tak energicznie, że słój przewrócił się na podłogę i jął kręcić się wkoło w szaleńczym pędzie, aż w końcu, wykonawszy ostatni obrót, znieruchomiał zupełnie. Opad​ła mi szczęka. Miałem trudności z zamknięciem ust. — Teraz — rzekła Nakota. Nie chciałem dotknąć tego słoika. Był gorący, błyskawicznie cofnąłem rękę, a potem ostrożnie, dłonią owiniętą w skrawek podkoszulka, odkręciłem pokrywkę. Samo patrzenie sprawiało mi ból, to było odrażające, musiałem, chcąc nie chcąc, odwrócić wzrok. Nakota delikatnie wzięła ode mnie słoik, położyła go sobie na podołku i ku memu zdegustowaniu zaczęła wyjmować jego zawartość. — Nakota... — Zamknij się. — I nieco łagodniej: — Popatrz tylko. — Nie. — Usiadłem na podłodze, oparłem głowę o drzwi i zmrużyłem powieki, podczas gdy ona kontynuowała przyprawiają​cą o mdłości autopsję, mamrocząc pod nosem ze zdumieniem. Wre​szcie usłyszałem szczęk zakręcanej pokrywki i poczułem dłoń Na-koty na ramieniu. — Nicholas. Spójrz. To nie takie straszne. — Nie chcę. — Ale oczywiście chciałem. Rzeczywiście nie było to takie straszne, jeśli się miało dostatecz​nie wytrzymały żołądek. Wybrała najlepsze kawałki, powiedział​bym, że chyba również najdziwniejsze: najmniejsze główki na za​opatrzonych w dwa stawy szyjach, maleńkie skrzydła łączone po cztery, na wpół nienaruszone truchło karalucha z długimi, pajęczymi odnóżami. Jej trofea, wyłuskane z podziemnego świata, rozłożone dumnie na zakurzonej podłodze. Uśmiechając się. dotknęła mego ramienia. — Czyż nie są piękne? — Nie — odparłem. I nie były, w każdym razie nie dla mnie. Nie miałem ochoty ich dotknąć, ale zrobiłem to. Aby sprawić jej przyjemność. Tak. Wiem, to głupi powód. Całkiem możliwe, że w ogóle jej na mnie nie zależało. Wziąłem do ręki najmniej odrażające, poczwórne, przywodzące na myśl czterolistną koniczynę skrzydła pokryte trawionymi, ukośnie nachylonymi znakami w języku, którego nigdy nie miałem szans zgłębić. I nagle nabrałem przerażającej chęci, by pożreć te skrzydła, włożyć je do ust, zmiażdżyć ich odmienioną słodycz. Odepchnąłem je od siebie, wyciągając dłonie w stronę Nakoty,

skrzydła delikatnie, miękko upadły na podłogę. — Spokojnie — gniewny głos, dłoń starannie podnosząca od​ rzucone skrzydła. — Potrzeba mi torby albo czegoś w tym rodzaju — dodała po chwili. Przez całą drogę na górę zwalczałem w sobie uporczywą wizję zmutowanych ciał wirujących w szalejącym wirze ślepego huraganu, wróciłem z plastykową torebką po chlebie, z napisem „Nature's Wheat". Wypełniła go swymi trofeami, z pieczołowitością badacza dys​ponującego nad wyraz cennymi okazami, po czym równie starannie zawiązała torbę na supeł. — No więc — nie chciałem nań spojrzeć, toteż tylko skinąłem głową w stronę słoja wypełnionego groteskowo-upiorną zawarto​ ścią — co zamierzasz z tym zrobić? Wzruszyła ramionami. —Chyba wyrzucę. — Do śmietnika? — Czemu nie? Czemu nie? Uparłem się, by włożyła słój z powrotem do papie​rowej torby, chciałem, aby to ona go niosła, ale wiedziałem, że tego nie zrobi. Ostrożnie po schodach, na dół, trzymając torbę jak najdalej od ciała. — Nigdy dotąd — mruknąłem półgłosem — nie miałem poję​cia, co znaczy słowo „makabryczne". — To nie jest takie straszne. W śmietniku leżało mnóstwo śmieci. Zmartwiony stanąłem na kiwającym się zderzaku czarnej, podrdzewiałej toyoty, przekładając stertę ohydnych, lepkich w dotyku, pękatych worków, aby móc możliwie jak najlepiej ukryć wśród nich papierową torbę. Zażarto​wałem nawet w pewnej chwili, że czuję się, jakbym pozbywał się trupa. Odwróciłem się. Nikogo. Suka. Wzięła swoje robale i poszła do domu. Toyota zaskrzypiała, zeskoczyłem na chodnik, wróciłem na górę. Nie było mowy, abym cokolwiek przełknął, nic z tego, a kiedy zasnąłem, niemal do świtu nawiedzały mnie koszmary o bólu i złowrogiej zemście małych, przepełnionych nienawiścią istot, i choć rozpaczliwie wymachiwałem rękami, one zawsze znajdowały sposób, aby się do mnie zbliżyć. Wcześnie, gorąco i niewiarygodnie tłoczno, przy moim szczęściu osoba, która opiera się brzuchem o mój tyłek, nie jest Nakota, otwarcie galerii Inkub, kilkoro jej przyjaciół wystawia spektakl. Tworzenie w metalu, wszystko wygląda jak ukrzyżowani klowni. — Oni robią szmal na tym szajsie? — Ty sprzedawałeś swoje wiersze — zasyczała Nakota w odpo​wiedzi, wrednie, choć nie do końca tak było, moje wiersze zostały wydrukowane, moje okropne amerykańskie haiku, ale nikt nie dał mi za nie złamanego grosza. Czy gdyby było inaczej, pracowałbym w Video Hut? Chyba z góry skazany byłem na przegraną i zasłużyłem na to — cóż robiłem, mając przed sobą tę wielką czarną inspirację, jaką była Nibydziura? Nic. Przez całe otwarcie, popijając tanie, kiepskie wino z plastyko​wych, cuchnących stęchlizną kubków, Nakota trzymała jedną rękę w kieszeni kurtki — można było dojrzeć, jak delikatnie poruszała palcami, rozmawiając. Miała je przy sobie — wyszeptała mi to — owady w nowej, grubej, plastykowej torebce, jej oczy lśniły, nosiła podkoszulek z napisem z rozbryźniętych, jakby krwawych liter — „MRÓWCZA FERMA". — To taki żart — rzekła, pieszczotliwie klepiąc się po cyckach. — Przestań zabawiać się ze sobą — mruknąłem. — To nie jest tego warte. Kiedy skończyło się wino, namówiłem ją. abyśmy wyszli. Nie chciała, ale bardzo pragnęła pokazać mi owady. Pojechaliśmy do kafejki, mieszczącej się nieopodal Klubu 22, później musiała iść do pracy, usiedliśmy przy pomarańczowym stoliku z laminatu i piliśmy kawę, jeszcze podlejszą niż wino, jej chude, długie nogi drżały w owadzim tańcu. Próbowałem o tym nie myśleć. — Pismo runiczne — powiedziała. — Pismo runiczne, akurat. Co chcesz przez to powiedzieć? — Mówię poważnie. Uważam, że to jakaś odmiana języka. Miałem podobne zdanie na ten temat, ale wkurzyłem się, słysząc jej opinię, i chyba się zdenerwowałem. Słowa Nakoty zabierały mnie do miejsc, których nawet w najśmielszych marzeniach nie spodzie​wałem się odwiedzić, ale to nie były dobre miejsca. — Naczytałaś się „Skandali" — rzekłem, wpatrując się w dno swojej filiżanki. — „Martwa kobieta urodziła dziecko" i takie tam bzdety. Jakby chroniąc coś wyjątkowo kruchego i delikatnego, świeży plastyk rozchyla się powoli, ukazując mi ostatnich milusińskich. — Daj spokój, nie tutaj — mówię. Zignorowała mnie i znów, mimo woli, spojrzałem. Tym razem dostrzegłem piękno, jeśli może istnieć ono w śmierci, w małych osobliwych truchełkach, których nie chcia​łem dotknąć. — Nie widzisz tego? Popatrz — jej obgryziony, szeroki pazno​kieć o włos od jednego ze skrzydeł, wskazuje widniejące na jego powierzchni znaki. — Spójrz na to. — Dla mnie to greka — odparłem lodowato, cynicznie i z roz​mysłem, prostując się i opierając plecami o ścianę. — Może do tego trzeba być obłąkanym — ale ten komentarz nic mi nie dał, a po części spodobało mi się, gdy znów dostrzegłem w niej ów szczególny blask, lśnienie jakby makijażu, którego nigdy nie robiła, jej dłonie, delikat​ne, matczyne, gdy chowała swój skarb, a potem ujęła w nie filiżankę z kawą.

— Zastanawiałam się nad myszą — powiedziała. Z początku nie zrozumiałem, a kiedy to nastąpiło, zrobiło mi się niedobrze. — Daj spokój — rzekłem, odsuwając filiżankę. — Czy owady ci nie wystarczyły? I tak były okropne. Wręcz obrzydliwe. Mało ci makabry? — Co ty, z TOZ-u jesteś czy jak? Nicholas, przecież to tylko pieprzona mysz. Mówiła poważnie. Była jak szalony naukowiec. I jakaś cząstka mnie również zastanawiała się z mrocznym, makabrycznym zaciekawieniem, co mogłoby się wydarzyć, gdyby spuścić w głąb tej ziejącej czerni jedno z tych małych futrzastych zwierzątek, jak by wyglądało, gdyby przeżyło tę podróż, uważaj na pierwszy krok, żeby się nie potknąć, to wielki krok dla... itepe. itede. Wyszedłem z ka​fejki i usiadłem w samochodzie, podczas gdy ona dopijała powoli kawę i robiła to naprawdę niespiesznie, możecie być pewni, ale nie skarżyłem się, nie powiedziałem jej choćby jednego przykrego sło​wa, dopóki nie zatrzymała auta przed Klubem 22, cichy pomruk silnika pracującego na jałowym biegu, chaotyczne bębnienie de​szczu o szybę i ciche dźwięki reggae płynące z radia. — Daj spokój, Nakota — i dotknąłem jej, co ostatnimi czasy robiłem bardzo rzadko, moje palce muskające jej nadgarstek równie delikatnie jak jej, gdy dotykała owadów. — Przecież wcale nie chcesz tego zrobić, prawda? Prawda? Obrót na siedzeniu, włosy falujące w ruchu, usta wąskie, drobne, bardziej zacięte niż kiedykolwiek. — Jesteś taki głupi, Nicholasie. Zawsze będziesz głupcem. Wiesz dlaczego? Chcesz wiedzieć, dla​czego zawsze będziesz głupcem? Bo boisz się być kimkolwiek innym. — Nie trzasnęła drzwiami, to nie było w jej stylu, ale odjechałem, tak jakby to zrobiła. Zero telefonów przez dwa, trzy dni. Świetnie. Mogę dokonać żywota, nie dowiadując się, co się dzieje z myszą, kiedy zwierzątku zajrzy w oczy śmierć, zwłaszcza tak osobliwa śmierć, ale jej słowa zraniły mnie do żywego, drażniły jak wbita pod skórę drzazga. Tchórzostwo. Nie zgrywaj kretyńskiego macho, powiedziałem sobie i faktycz​nie tak właśnie myślałem, lecz to nie tyle jej zjadliwe słowa o moim tchórzostwie tak mi dopiekły, co raczej sugestia, że Nakota mogła być — i to wydawało się absurdalne — intelektualnie odważniejsza ode mnie, że miała w sobie dość ikry, aby pokonać tę niewyznaczoną, wyimaginowaną granicę, wywrócić na nice to, co się za nią znajdo​wało, i wykorzystać, na ile to było możliwe, podczas gdy ja bałem się nawet do niej zbliżyć. Może chodziło po prostu o to, kto jest lepszym facetem, wolę myśleć, że jestem w tej kwestii mądrzejszy, ale może się mylę. Przynajmniej moja własna głupota nie jest mnie już w stanie bardziej zaskoczyć. Głupotą było za nią tęsknić, choć przyznaję, że mi jej brakowało, i nie tylko nie czułem się źle z tej przyczyny, lecz w pewnym sensie uważałem to uczucie za usprawiedliwione; była niczym bolesna zadra, nikt tak jak ona nie potrafił zajść mi za skórę, władczo, bezwzględnie i nie bacząc na moje obiekcje, ale poniekąd była również moją partnerką w całym tym bałaganie, siedziała w tym od samego początku, WIEDZIAŁA. Przede wszystkim zaś była Nakotą, a to, podobnie jak sama Nibydziura, było absolutnie niezmienne. Zgadnijcie, kto do kogo zadzwonił. — Mogę przyjąć nawet zaraz — powiedziała, a ja na swoje usprawiedliwienie stwierdziłem, że w jej głosie nie pobrzmiewała nuta triumfu. Kiedy się zjawiła, zrozumiałem dlaczego: pudełko w jej dłoni, ciche drapanie i szuranie dobiegające ze środka, odgłos przerażonych małych łapek. Moja twarz przybrała wyraz obrzydzenia, ale czy malowało się na niej zdumienie? Nie. Absolutnie. Ona również to zauważyła. Postawiła pudełko na kuchennym stole, przeszła przez pokój, aby usiąść, i przycupnąwszy na skraju tapczanu, zapaliła papierosa. — No, dalej, powiedz to — rzuciła.—Ty też chciałbyś wiedzieć. — Taa, podobnie jak chciałbym wiedzieć, jak będę wyglądał po śmierci, ale jakoś mi do tego niespieszne Na miłość boską, Nakota! Co będzie następne? Dziecko? — Gówniany mały szczur ze sklepu zoologicznego raczej nie jest istotą ludzką — w tych słowach było coś, co mi się nie spodobało, może jawny niesmak, a może wyraźne przeszarżowanie. Chyba ona także to zrozumiała, uświadomiła sobie swoją własną chciwość, z której istnienia wcześniej nie zdawała sobie sprawy. Tak czy inaczej odwróciła się, profil ukryty pod kaskadą czystych, gęstych włosów, i nagle zgoła nielogicznie naszło mnie pewne wspomnienie ■— ona, w moich ramionach, w lodowato zimnej sypialni, czerwony, pikowany śpiwór, pod którym leżymy, ja sam, przysypiający i żujący leniwie koniuszek kosmyka jej włosów spoczywającego na mojej twarzy. Uniosłem dłoń w obronnym lub przesłaniającym geście, nie chciałem jej zobaczyć, nie w tej chwili, kiedy wreszcie spojrzałem, stwierdziłem, że na mnie patrzy. — Nie musisz iść ze mną — rzekła. Czy trzeba mnie było prosić? Przykucam obok niej, nienawidząc własnego podniecenia, jej palce, tępe i nieruchome, gdy zawiązywała węzły na wykonanej z żyłki wędkarskiej uprzęży, którą założyła na chude ciałko myszy, pamiętam, że powiedziałem coś nerwowym, kretyńskim szeptem, chyba: — Dobra robota — albo coś w tym rodzaju, a ona spojrzała na mnie ze śmiertelną powagą i rzekła: — Zawsze mam wszystko dopięte na ostatni guzik. — Mysz poruszająca nerwowo noskiem popiskiwała z przerażeniem, odgłosy osiągnęły crescendo, kiedy Nakota opuściłają nad czeluścią Nibydziury, dla myszy musiała ona wyglądać jak Armageddon, głębsza niż sama śmierć, grzbiet zwie​rzątka wygiął się w spazmatycznym skurczu tak potężnie, iż wyda​wało mi się, że uprząż lada moment pęknie, a mysz runie w głąb niezbadanej otchłani, ku nieznanej śmierci, jednak dzieło Nakoty okazało się lepsze niż

przypuszczałem i żyłka wytrzymała. — Teraz — powiedziała. Spojrzałem wtedy, nie na wiszącą w powietrzu mysz, ale na nią, tak blisko krawędzi, powolny, niewzruszony ruch jej ręki, spokojny wzrok, kiedy obserwowała proces zbliżający się do kresu, ale dostrze​głem w niej również frustrację, niezadowolenie, zimne niespełnienie, które nie wygaśnie, dopóki Nakota sama nie odbędzie tej podróży — nie stanie się to jednak, póki ja żyję. Kiedy mysz zaczęła opadać coraz niżej, przeniosłem na nią wzrok, jej biel odcinała się wyraźnie na tle niezgłębionej czerni Nibydziury, pazurkami szukała oparcia w czymś, w czym nie miała szansy go znaleźć, i pomyślałem, że teraz stanie się coś złego, coś o wiele gorszego niż z owadami. Ale nic się nie wydarzyło. Mysz opadała coraz niżej, coraz głębiej, aż prawie nie było jej widać, nawet barwnej plamy, Nakota, nie odwracając głowy, powiedziała: — Może miałeś... I wtedy kaskada sierści i rozbryźniętych płynów chlusnęła jej prosto w twarz, krzyknęła, uczyniła gest, jakby chciała otrzeć oczy i policzki z kalającej je brei, a ja zobaczyłem, że ugięły się pod nią kolana, blisko, tak niebezpiecznie blisko krawędzi, schwyciłem ją i odciągnąłem w bok, podczas gdy z wnętrza Nibydziury buchnęła struga słodkiego powietrza — taką woń mogło mieć powietrze w niebiosach. Byłem roztrzęsiony do tego stopnia, iż ledwie mogłem usiąść, ale mocno trzymałem Nakotę, bardzo mocno, tak mocno, że aż bolało. — Au! — jęknęła i puściłem ją, a ona zaczęła się energicznie wycierać, używając do tego celu podkoszulka. Spojrzałem na jej piersi, jakbym widział je po raz pierwszy. Kiedy skończyła, podko​szulek był cały mokry i lepki. Wplotła palce we włosy i zaczęła je rozczesywać, po czym lekko pokręciła głową i na podłogę coś spadło, coś, co miała we włosach, kawałek ciała. — Pięknie, kurwa, pięknie — mruknęła i, rzecz niewiarygodna, wybuchnęła śmiechem, unosząc w górę ogon, a raczej jego fragment, ogon twardy jak kamień i w mozaikowych, nieziemskich barwach, pomachała nim, aby pokazać, jak bardzo się zmienił, ponownie potrząsnęła głową, po czym odnalazła mysią łapkę. Palce były spła​szczone i rozszczepione, pazury powiększyły się, stając się większe niż sama łapka, a na dodatek były niewiarygodnie poskręcane, wy​gięte i odrażające. Nakota znów zaśmiała się, a ja ujrzałem strzęp czegoś śliskiego i czerwonego przywierający do kącika jej ust, nadający jej wargom groteskowy kształt, a uśmiechowi makabrycz​ny wyraz i przepełznąłem obok niej, odpychając ją od siebie równie mocno jak wcześniej trzymałem, aby znalazła się z dala, jak najdalej ode mnie. Kiedy w końcu wyszła, siedziałem na podeście, w sporej odle​głości od drzwi. Nic nie mogłoby mnie zmusić do powrotu tam, chyba nie skłoniłby mnie do tego nawet jej krzyk, kto wie? Zapewne zresztą to, co wycisnęłoby z ust Nakoty przeraźliwy okrzyk, mnie wprawiłoby w stan katatonii. Wciąż było mi niedobrze. Zbierało mi się na mdłości. — Dostałaś to, czego chciałaś? — zapytałem, kiedy przystanęła obok mnie, nie tyle czysta, co oczyszczona. Ten rodzaj przygód był nie tylkojej domeną, możliwe że stanowił jedyny sposób, w jaki mogła żyć. W prawym ręku trzymała luźno swój mały okaz, a raczej te jego fragmenty, które zdołała zebrać, lewą próbowała pomóc mi wstać. Wyglądało na to, że jest w stanie to zrobić, siła bez wysiłku, patykowate ramiona o mocy Atlasa. — Chcę się umyć — oznajmiła. — Ta koszulka też nie nadaje się już do noszenia. Jest cała wyświniona. Woda płynęła długo. Usiadłem na tapczanie, popijając piwo, wodząc nerwowo wzrokiem po szczątkach myszy w tę i z powrotem, nie chciałem ich dotknąć. Były jednak tak cholernie, tak niepra​wdopodobnie dziwne. Wręcz musiałeś ich dotknąć, choćby tylko po to, aby upewnić się, że faktycznie tam były. Że istniały. Ogonek, twardy jak kamień, skrzący się w blasku żarówek, gigantyczna łapa i część czegoś, co mogło być kiedyś głową. Leżały na sztucznym drewnie stolika do kawy, artefakty z miejsca, którego klimat i archi​tektura były w stanie wypaczyć wygląd i materię gościa, turysty czy też nie, dalej, kretynie, podnieś wreszcie ten cholerny łeb! Dotknij go! Zrobiłem to. Z początku przepełniała mnie trwoga, ale potem ogarnęło przej​mujące, nieprzeparte radosne uniesienie, poczułem się tak jak wów​czas, gdy odkryliśmy Nibydziurę: mój Boże, to takie dziwne. Deli​katnie powiodłem palcem po zdeformowanej czaszce, na wpół odartym ze skóry i tkanek nozdrzu, oczodół był obecnie wydłużony, skierowany ku górze, w kształcie lekko obłego trójkąta, rozciągnięty jak stara guma i jak stara guma kruchy, jego granice wydawały się nader delikatne, szronowe malowidła, dzieło potwornej, prze​raźliwej czerni. Nakota, pachnąca i czysta po długim, gorącym prysznicu, sze​pcze mi nad uchem: — To takie piękne, Nicholas, nieprawdaż? — Ostatnie słowo to nie tyle pytanie, co raczej zawoalowane wyzwanie, po raz pierwszy nie zrejterowałem, wyciągnąłem dłoń za siebie, by pieszczotliwie dotknąć jej biodra, drugą zaś przez cały czas dotyka​łem głowy, oba doznania były równie osobliwe i równie wywołujące pożądanie. Krople wody skapujące z jej mokrych włosów, ściekające po kościstych, sterczących obojczykach, jedna, nabrzmiała i drżąca tuż ponad jej piersią, migocząca w świetle, które się w niej odbija niczym drogocenny, płynny klejnot, odwracam się, by wstać, doty​kam językiem tej zbłąkanej kropli, wyobrażając sobie, że jest ona źródłem zapachu emanującego dziś wieczorem z Nibydziury. czar​nym nektarem, wgryzam się w jej sutek, wciąż z zamyśleniem pieszcząc połowę mysiej czaszki. Słyszę pomruk aprobaty, wreszcie sprawiłem jej rozkosz, przyciągnąłem ją do siebie jedną ręką, sutek wciąż ściskałem zębami, wgryzałem się weń mocniej, puszczając dopiero, by położyć ją na podłodze i uklęknąć pomiędzy jej wilgot​nymi, chudymi udami. Chcąc w nią wejść, odłożyłem czaszkę, i pochłonięty jej wilgocią zapomniałem o niej, a raczej wyrugowa​łem chwilowo z pamięci, moje myśli zaprzątało coś zgoła innego niż to, co zwykle towarzyszy dzikiemu seksowi, wyraziste, barwne i niesamowite wizje jak w najlepszych narkotykowych odlotach, ja sam pieprzący Nibydziurę, dźgający z całych sił, jej subtelne ssanie zmieniające się w gwałtowny ciąg, tak silny i brutalny, że poczułem, iż dochodzę o wiele wcześniej niż bym sobie tego

życzył i ja, i Nakota. Spuszczając wzrok, ujrzałem ją, zamknięte oczy, porusza​jące się wargi, groteskowa mała połówka czaszki przyciśnięta, nie​mal wczepiona w jej sutek, i ten widok sprawił, że natychmiast przeżyłem orgazm, równie wydłużony, niezwykły i zniekształcony jak sama czaszka. Położyłem się przy niej zdyszany, ona oddychała powoli, pot na mojej piersi zaczął stygnąć, gdy przytuliłem się do niej. Oczy wciąż miała zamknięte, kąciki ust rozchylały się w uśmiechu, gdy uniosła głowę, kierując mysi pyszczek w stronę moich ust. — Pocałuj mnie — rzekła. Zrobiłem to. Następnego ranka wciąż jeszcze czułem na wargach gorycz tego pocałunku, nie mogłem, ba, nie chciałem uwierzyć, że naprawdę dotknąłem ustami tego zniekształconego, mysiego pyszczka. Wy​szorowałem wargi przypłaszczonym włosiem szczoteczki do zębów, pocierałem skórę aż do zaczerwienienia, myśląc o wydłużonej czasz​ce przywierającej do małego sutka Nakoty niczym główka dziwnego dziecka, ona z pewnością nie odczuwała dziś z tego powodu zdegustowania i odrazy. Naturalnie, gdy się obudziłem, już jej nie było, zdumiewały mnie te jej bezszelestne wyjścia, sen miałem zazwyczaj lekki, ale nie obudziła mnie ani jej krzątanina, ani trzask zamykanych drzwi. Oczywiście nie zostawiła żadnej kartki, nie miałem się co łudzić. Jedynym śladem jej niedawnej obecności był rzucony na podłogę łazienki zmięty, wilgotny ręcznik. W pracy byłem posępniejszy niż zwykle, to dziwne, bo przecież powinienem się cieszyć, wręcz skakać z radości, czyż nie? Wszak znów byliśmy z Nakotą kochankami. Ale czy na pewno? Raczej nie. W każdym razie nie ja. Oboje pieprzyliśmy Nibydziurę, a nie siebie nawzajem, na samo tego wspomnienie mam dreszcze i wzwód. Styropianowy kubek przyłożony do ust, para bijąca z gorącej kawy koi moją rozpaloną skórę, zamykam oczy, starając się nie myśleć o kolejnym eksperymencie Nakoty czy moim w nim udziale. Co wciąż wbijają ci do głowy? Po prostu powiedz „nie"? Po cóż się łudzić, oczywiście, że znów powiem „tak", miałem nieuleczalny uraz i nie potrafiłem jej odmówić. Dlaczego? Bo jak każdy kochanek nie chciałem zdenerwować mojej ukochanej, zwła​szcza że Nakota była bardzo drażliwa i szybko wpadała we wście​kłość? A może nie chciałem zatrzymać tego procesu, wypracowane​go przez moje wrodzone lenistwo, dającego mi wyraźnie do zrozumienia, że Nakota to doskonałe narzędzie i do tego poręczniej​sze od innych? Pytanie wyczerpywało mnie do cna, nie chciałem zrozumieć. Poślizgi i dryfowanie, oto cały ja, tak postępowałem przez całe moje życie, głupio, beznadziejnie, niewybaczalnie, czarna dziura w schowku na szczotki stała się dla mnie sensem życia, moją jedyną prawdziwą miłością była kobieta, która nigdy nie pokusiła się o to, by mnie pokochać, nawet w najlepszym moim lub jej okresie, ta kobieta, a obecnie znowu kochanka, towarzyszyła mi w zabójczym marnotrawieniu kolejnych dni, traceniu cennego czasu. Ech, Boże, potrafię stworzyć sobie wspaniałe, szczęśliwe piekło, i ja, i ty, my wszyscy. Nawet Nakota. Jesteśmy dla siebie nawzajem najlepszymi i najgorszymi przyjaciółmi zarazem. Zgodzisz się ze mną? Tak czy nie? A zresztą, idź do diabła. Moje zdegustowanie udzielało się innym, stawało się tym wię​ksze, im bliżej było końca dnia pracy, jak gdyby dopadł mnie jakiś złośliwy wirus, zmieniając mnie w tyfusowego Nicholasa, ale co tam, ani trochę się tym nie przejąłem. Powiedziałbym, że byłem nawet zadowolony. Grube baby w podkoszulkach z napisami „Ale ze mnie laska", łysiejący faceci, miłośnicy pornosów i wredni nastolatkowie, jedni po drugich podchodzili do mego stanowiska, wykładając na kontuar plastykowe karty płatnicze i stukając w blat paznokciami, zniecierpliwieni moją ślamazarnością. Mogłem wy​konywać swoje obowiązki jeszcze wolniej, nawet mnie kusiło, aby to zrobić, ale uświadomiłem sobie, że musiałbym dłużej przebywać w ich towarzystwie. Zabrałem się więc ostro do dzieła, sfrustrowa​ny, wnerwiony i obcesowy, pobierając pieniądze od klientów i za każdym razem z hukiem zatrzaskując szufladę kasy, nie przejmo​wałem się ich spojrzeniami, a każdy przejaw ich chamstwa tłumiłem piorunującym spojrzeniem, zdającym się mówić — odpieprz się, frajerze. Kiedy moja zmiana dobiegła końca, wyszedłem, nawet nie prze​liczywszy zawartości kasy. Padało i mój parszywy nastrój jeszcze się pogłębił. Strużki deszczu ściekały po szybie do wnętrza wozu, nie byłem jej w stanie domknąć, została półcalowa szczelina. Cały wóz cuchnął mokrym psem. Podobnie moje mieszkanie; może ja, a może Nakota zostawiła otwarte okno. Jasne, ona. Zwal wszystko na nią. Usiadłem przy stole w kuchni, na jedynym nie chyboczącym się krześle, przegryzając co nieco i czytając gazetę, starałem się zignorować moją pocztę i niemal niezbite przekonanie, że lada chwila zadzwoni telefon i usłyszę głos Nakoty proponującej mi udział w jeszcze bardziej bluźnierczym eksperymencie. Co jej odpowiem? Po co pytać, skoro i tak wiecie. Nie zadzwoniła. Pracuje, tłumaczyłem sobie, ale wiedziałem, że w czwartki ma zwykle wolne. Gdzie wobec tego była? Możliwości było wiele. Galeria Inkub, może jeszcze jedno kretyńskie otwarcie wystawy, w jej przypadku wszystko wchodziło w grę. A może siedziała skulona nad czaszką myszy, usiłując poznać jej najskrytsze tajemnice, odszyfrować na podstawie deformacji przebytą drogę i to, co się na niej wydarzyło, obracając łebek w dłoniach niczym paciorki różańca, ona, wielka kapłanka nowej religii, była do tego stworzona. Kult Nibydziury. Przyłącz się do nas, nie oferujemy ci zbawienia ani przebaczenia grzechów, ale gwarantujemy przejaż​dżkę, jakiej dotąd nie zaznałeś, spójrz tylko na tę Mysz tutaj albo na jej współtowarzyszy w piekielnej podróży, Latające Robale. Zwra​cam wam szczególną uwagę na tego po lewej, z dwiema głowami. Gdy w końcu pogrążyłem się we śnie, okazał się on płytki, nerwowy, nie przyniósł wytchnienia ani odpoczynku. Sporo mi

się jednak przyśniło, pełne frustracji wizje, spętane okowami lęku, z po​czątku łagodne, stopniowo jednak nabierające aury nieprzepartej grozy, i budziłem się raz po raz, czując w ustach niemal bolesną suchość, bojąc się wstać i pójść napić się wody. Co gorsza, mój członek, nie wiedzieć czemu, wydawał się niesamowicie sztywny i twardy. Udawałem, że tego nie zauważam, wolałem nie zastana​wiać się, co było przyczyną tych wzwodów. Ponowne zasypianie zdawało się trwać w nieskończoność. Wychodzę do pracy, jestem już spóźniony, a niech to, telefon, ona? Tak. — Co powiesz na dzisiejszy wieczór? — oschle, bez odrobiny życzliwości, moja słodka Nakota i ja, uśmiechnięty, jej oswojony dupek, kretyn, buc. — Przyjdź — odparłem, manipulując kluczem w drugiej dłoni, chciałbym zapytać, skąd dzwoni, ale wiem, że lepiej tego nie robić. — Wiesz, o której wracam. — Mogę być trochę wcześniej. — Nie, Nakota — nie wiem, co miała na myśli, ale przypuszcza​łem, że nie spędziłaby tego czasu czekając na mnie na schodach pod drzwiami. — Nie mów mi, co mam robić — i odłożyła słuchawkę, pięknie, kurwa, pięknie, serce waliło mi jak młotem, wkurzyłem ją. Niech to szlag. Nie ma nic bardziej nieprzewidywalnego niż rozjuszona Na-kota i to właśnie ty, durniu, musiałeś wyprowadzić ją z równowagi. Stałem przy telefonie, wściekając się na siebie, patrząc przed siebie niewidzącym wzrokiem, aż w końcu dostrzegłem zmieniające się mętne cyfry na elektronicznym zegarze nad stołem, 8:28. Cholera. Po schodach na dół, w połowie drogi przypominam sobie, że nie wziąłem plakietki, znów na górę i na dót, zerkając niejako ukrad​kiem, gniewnie, na drzwi do składziku, niepozorny z wyglądu portal do całego bałaganu w moim życiu, ale w sumie czym byłbym bez niego? Kluczyk do stacyjki, przekręcić, z radia dobiegają tony jakiej wesołej piosenki. Wyobraźnia potrafi uczynić z życia piekło. Przez cały dzień czułem się jak na szpilkach, zastanawiając się nad tym i owym, nad większymi i mniejszymi popełnionymi omyłkami. Wciąż widziałem dłoń Nakoty, chłodną, spokojną i zdecydowaną, otwierającą drzwi składziku i ją samą, wchodzącą w głąb nieopisanego, czarnego Xanadu, którego nigdy nie będzie mi dane poznać, a co dopiero okiełznać. Znikającą jak kamień w żwirowym wyrobisku, sadzawce smołowej, wciągniętą i zasysaną coraz to głębiej i głębiej, naturalnie rozkoszującą się każdą sekundą, ale mnie, rzecz jasna, nie przyspa​rzało to niczego dobrego, czyż nie? — Wziął pan ode mnie podwójną opłatę. — Wąskie, wredne usta, cienki, mały, śródziemnomorski wąsik. Zapach „Tabu", per​fum, których nie znosiłem chyba najbardziej na świecie. — Wziął pan ode mnie PODWÓJNĄ opłatę. — Z większym uczuciem, najwyraźniej niesprawiedliwość, która ją spotkała, oburzyła ją do głębi. Nie przeprosiłem. Oddając jej pieniądze, myślałem, jak byłoby miło wcisnąć głowę tej suki do Nibydziury, ciekawe, czy miałaby wtedy jak się skarżyć. Nogi drgające jak u modliszki, niebieski kostium opadający coraz głębiej i głębiej w czerń, ja ci pokażę tabu. Z powrotem do domu, rozbryzgując krople wszechobecnego deszczu, omijając czerwone światła, nie zwracając uwagi, że przez szczelinę w szybie leje się woda i mam mokrą całą połowę głowy, bo byłem akurat pochłonięty czymś o niebo ważniejszym: czy ona tam jest, co robi i czego NIE ROBI. Czy jest TAM? „Tam", może to słowo miało jeszcze bliżej określone znaczenie, a jeżeli nie, to co? Zrzucić jej linę? Może to śmieszne i absurdalne, w każdym razie mnie się tak wydawało. Nie poszedłem do swego mieszkania, lecz do składziku z Niby-dziurą. Mokre ślady, błoto w korytarzu, spójrz, jestem Sherlock Holmes — to Nakota, jest w Nibydziurze. Ma łom. Albo sztylet. A może pieprzoną bombę atomową. Lub główkę dziecka w słoiku; dłoń mająca otworzyć drzwi zadrżała, dotykając klamki, zawahałem się, przejęty do żywego tym, co mogłem za chwilę ujrzeć. Wszedłem do środka. Nakota, mokra jak szczur, zmierzwione, pozlepiane włosy, prze​moczone ubranie, workowata sportowa kurtka oblepiająca jej kości​ste, sterczące ramiona, odwraca głowę w stronę otwierających się drzwi niczym czujne, drapieżne zwierzę, dostrzega mnie, ma dość ikry, by się uśmiechnąć. Nie był to nikły uśmiech, ale czy w ogóle muszę to wam mówić? — Spóźniłeś się — powiedziała tylko, ponownie odwracając wzrok w kierunku plamy czerni. Jej ubranie cuchnęło psim łajnem, a może Nibydziurą. A może po prostu traciłem zmysły, złudzenia węchowe to podobno jeden z rzadszych objawów obłędu, ale co tam, wszak całe moje życie nie należało do zwyczajnych, nieprawdaż? Zdałem sobie sprawę, że trzęsą mi się ręce, złączyłem je, nawet skórę miałem zimną jak lód. — Przyszłaś wcześniej — stwierdziłem. — Próbuję czegoś nowego — rzuciła, prawie na mnie nie spoj​rzawszy. Nawet panujący w pomieszczeniu półmrok nie mógł przyćmić zadumanego błysku w jej oczach, Nakota była naprawdę piękna, gdy rozmyślała o rzeczach, które innym nawet by nie przyszły do głowy. Wspomnienie, parking przed barem „Pelikan", parna noc na Flory​dzie i ona, w pierwszym rzędzie ustawionych nierównym kręgiem widzów oglądających pijanych wojowników walczących z użyciem pił łańcuchowych, słaby fetor krwi i woń benzyny. — Robią to co drugi tydzień — oznajmiła mi rzeczowo, z dłonią na masce mego niebieskiego dodge'a chargera, patrząc, jak rzygam na jedną z opon. — Naturalnie już nie ci sami. Naturalnie. — Co znowu wymyśliłaś? — zapytałem teraz, odchylając gło​ wę do tyłu, tylko troszeczkę, aby nie ujrzeć tego, dopóki nie usłyszę,

co miała na dziś w planie. — Dlaczego nie mogłaś zaczekać z tym na mnie? Zignorowała drugie pytanie. — Próbowałam załatwić kota — powiedziała — ale się nie udało. To znaczy — uśmiechnęła się jakby z zażenowaniem — gdybym bardzo chciała, zapewne dopięłabym swego. Ale, cholera, ja przecież lubię koty. —Zaśmiała się cicho, a ja dostrzegłem, jak blisko czerni klęczała i jak nonszalancko się zacho​wywała. — W każdym razie mam coś lepszego. — I pokazała mi swój kolejny cenny łup — w plastykowej torbie tkwiła ludzka ręka. Coś ścisnęło mnie w gardle, niewidzialna pięść wyrżnęła mnie w dołek i cofnąłem się mimowolnie zdjęty zgrozą, mogąc wyszeptać jedynie zduszone: — Nie, nie. — Nie — powtórzyłem niemal bez zająknięcia, a ona spojrzała na mnie zdegustowana i pokręciła głową. — Spoko — rzuciła, lekko opuszczając dłoń nad niezmąconą czernią — nikomu jej nie urżnę​ łam, ani nic w tym guście. Dostałam ją od Bezużytecznego. Byłem tak przerażony, że w pierwszej chwili nie zrozumiałem, o czym mówiła, a kiedy wreszcie pojąłem, odetchnąłem z ulgą. Bezużyteczny, taką ksywkę nadała Eustice'owi, naszemu zaprzyjaźnionemu fotografowi, mieszkającemu z doktorantką pato​ logii, odbywającą staż w kostnicy miejskiej — ręka niżej, coraz niżej — nikomu nie będzie jej brakować, jedna ręka mniej, jedna więcej, to przecież nic wielkiego. Zbierają je z ulic każdego dnia. Bezużyte​ czny robi im zdjęcia. — Fotografuje dłonie? — Nachyliłem się nad jej ramieniem, przyglądając się bez zbytniego zainteresowania kiedyś białej, a teraz lekko żółtawej, pomarszczonej dłoni z wyraźnymi znakami w miej​scu, gdzie oderwano ją od reszty ciała. Napierała na plastyk w taki sposób, że cieszyłem się, iż zjawiłem się tu o pustym żołądku. — Włóczędzy. Bezdomni — delikatne brwi przekrzywione, uniesione w badawczym wyrazie, słabo widoczne, ale już dostrze​galne promyki kurzych łapek w kącikach oczu. Z bliska widziałem je bardzo wyraźnie. — Umierają i nikt się nimi nie przejmuje, a potem jego kretyńska panienka kroi ich, bada i Bóg wie co jeszcze. Zakołysała delikatnie torbą z boku na bok niczym dziwnym wahadłem, a ja złapałem ją za rękaw kurtki. — Uważaj — rzekłem —jesteś cholernie blisko. Poruszyła się, ale pozycji nie zmieniła. — Chciałam zrobić zdjęcia, no wiesz, przed i po, ale Bezużyteczny powiedział, że nie pożyczy aparatu, dopóki mu nie powiem, po co jest mi potrzebny. — Ale dłoń ci dał. — To tylko ręka. Ręka trupa, pomyślałem i niemal wbrew sobie uśmiechnąłem się, to wszystko było tak dziwne, że aż zabawne. Odprężając się na tyle, na ile było to możliwe w pobliżu Nibydziury, przykucnąłem i wbiłem wzrok w Nakotę; wokół ust bruzdy zdradzające głębokie skupienie, dłonie trzymające pewnie wędkarską żyłkę, paznokcie ogryzione do żywego ciała. Obgryzała paznokcie, odkąd ją znałem, żuła je jak dziecko róg kocyka, z tępym, niezmąconym przejęciem i zapamięta​niem. Teraz musiała to robić jeszcze częściej i z większą zawziętością, zastanawiałem się, czy paznokcie u dłoni trupa też były obgryzione. Czytałem gdzieś, że paznokcie po śmierci rosną jeszcze przez jakiś czas. — Kto obgryza paznokcie umarłym? — zapytałem, trochę zbyt donośnym głosem, za co Nakota obdarowała mnie jednym ze swych jakże rzadkich uśmiechów, pełnym szczerego rozbawienia. — Ja — odrzekła i kontynuowała łowienie. Dłoń opadła już tak głęboko, że wydawała mi się maleńka, wpatrywałem się w czarną czeluść niczym w otchłań tunelu, Nakota rozwijająca żyłkę gładko, jakby miała kołowrotek. Skóra dłoni wy​dawała się w ciemnościach o wiele bledsza, plastykowa torba prze​zroczysta, jedynym jej widocznym elementem była zielona linia zamknięcia u góry. Niżej. Coraz niżej. Nagle Nakota drgnęła i uśmiechnęła się, inaczej niż poprzed​nio. — Coś się dzieje — powiedziała, jej palce zacisnęły się wokół żyłki, a ta zaczęła wyraźnie drgać. Oblicze Nakoty spoważniało, wręcz sposępniało, najwyraźniej liczyła się z możliwością utraty swego skarbu, zaparła się mocniej kolanami w podłogę, ja również się wyprostowałem, gotów w każdej chwili pospieszyć z pomocą, uznałem, że mogę być jej potrzebny; jak gaśnica albo zraszacze przeciwpożarowe, w razie potrzeby zbić szybkę. A okazja chyba właśnie się nadarzała... Z wnętrza Nibydziury buchnął smród, zwalający z nóg fetor gnijącego ciała, tak potworny, że nawet Nakota skrzywiła się i siek​nęła, jej uchwyt na żyłce zelżał, twarz stężała niczym dłoń zaciskająca się w pięść, a ja cofnąłem się, przytulając koszulę do nosa i ust; kiedy na żyłce u wylotu Nibydziury pojawiła się nagle pełznąca konwulsyj-nie ręka, ujrzałem krople płynu perlące się na odciętym kikucie, wrzasnąłem w koszulę i schwyciłem Nakotę za ramię, jej kontrola nad linką osłabła, dłoń zaczęła kołysać się jak pijak ponad czeluścią, po czym szybko odzyskała równowagę ze zwinnością cyrkowego akro-baty i jęła piąć się wyżej, zbliżając się do krawędzi Nibydziury. — Nakota, pozbądź się tego! — wrzasnąłem, a ona zrugała mnie dziko, nie tyle słowami, co raczej wydając nieartykułowany, zwierzęcy okrzyk, i z całych sił trzymała drgającą gwałtownie żyłkę. — Puść to! — zawołałem i uderzyłem ją w przedramię, co sprawiło, że dłoń mocniej pochwyciła żyłkę, jakby przestraszyła się tego ruchu. Uderzyłem ponownie, a dłoń zwarła palce w panice, kiedy zadałem cios po raz trzeci, walnęła mnie na odlew, mocno i bezli​ tośnie, a dłoń wyprysnęła szerokim łukiem z wnętrza Nibydziury, uderzając niczym kula do kręgli w puste pojemniki po Cloroxie, rozrzucając je z wilgotnym plaśnięciem. Poderwałem się na nogi, chwytając Nakotę, która przywaliła mi raz jeszcze, jej twarz pałała z wściekłości, powlokłem ją ku drzwiom, gdzie przystanęliśmy, przyszpiliłem jej obie ręce do boków, a ona kopnęła mnie

piętą w goleń. Raz, potem drugi. Nic się nie wydarzyło. Przestała mnie kopać. Wciąż nic się nie działo. Puściłem ją, a ona natychmiast rąbnęła mnie bardzo mocno w twarz, po czym rzuciła się w stronę, gdzie wylądowała dłoń. Dotknąłem twarzy, oparłem dłoń na klamce, cze​kałem. — Nie żyje — powiedziała. Wciąż czekałem. — To nie żyje — rzekła z naciskiem, unosząc swój łup w górę na żyłce. Lekki ruch. Tak, to bez wątpienia nie żyło, wisiało na żyłce, żałosne, zwiotczałe, obrzydliwe. — Cóż — mruknęła — chyba wrzucę to tam z powrotem. — I zanim zdążyłem zareagować, zrobiła to. Upuściła z żyłką, ze wszy​stkim. Ujrzała moją twarz, Bóg jeden wie, jak wyglądała. Bóg i Nakota, i roześmiała się. Drżąco. Nieznacznie, ale jednak drżąco. — Nie martw się, nie wydostanie się stamtąd. To jak czarna dziura, pa​miętasz? — Mam nadzieję... — WIEM, że mam rację. — Przerwa, wargi wykrzywione w za​dumanym, tęsknym grymasie, tak do niej niepodobnym, że przez jedną mrożącą krew w żyłach chwilę poczułem, iż nie tylko dłoń uległa przemianie. Zmieniło się coś więcej. O wiele więcej. — Za​stanawiam się — wciąż przekrzywiona głowa, wąskie, szczupłe dłonie zaciśnięte na ramionach —jak tam jest. Tam na dole. — Następnym razem użyj gałki ocznej. Jej oblicze zaczęło wiotczeć. rozprężenie mięśni, a potem wybu-chnęła głośnym, rechotliwym śmiechem, nigdy jeszcze nie słysza​łem, by śmiała się tak donośnie albo tak długo, brzmiało to jak brzęk tłuczonych butelek, i ja również zacząłem się śmiać, osunęła się na mnie, objęła ramionami, całe jej ciało trzęsło się w przypływie niepohamowanego rozbawienia. Śmialiśmy się, wychodząc ze skła​dziku i po drodze do mego mieszkania, śmialiśmy się, biorąc prysz​nic i rżnąc się w strugach wody, aż do bólu, do krwi, jej chude, kościste łokcie sterczały po obu stronach mojego ciała niczym odarte z piór ptasie skrzydła.

2 Rano jak zwykle już jej nie było, zostałem sam, nagi, z zaschnię​tymi na udach, łuszczącymi się pozostałościami po seksie; po wszy​stkim lubiła zostać na górze, pozwalając, by jej soki spływały na mnie, a ja lubiłem to samo co ona. Pod prysznicem wyobrażam sobie, że wciąż czuję jej zapach, intymną woń, czy kiedykolwiek pachniała tak mocno i przyjemnie? Wspominam tamte zamierzchłe czasy, stare wspomnienia rozpalone żarem nowych, nie zastanawiając się, jak długo to potrwa, teraz byłem już na to za cwany. Bierz, co ci dają, i nie myśl. Naturalnie to nigdy nie będzie proste, ale bywały chwile — jak ta teraz — kiedy udawałem przed samym sobą, oszukiwałem siebie, nie próbując nawet spojrzeć w niepewną przyszłość. Nie należę do ludzi, którzy pragną poznać przyszłość, w najle​pszym razie może to zepsuć teraźniejszość, tęsknotą lub konsterna​cją, w najgorszym zaś... no cóż? Kto naprawdę chciałby wiedzieć, jak ciasno zadzierzgnięta jest pętla na jego szyi albo w jak głębokim utkwił gównie? Na pewno nie wy. Ani ja. Bo koniec końców, rzadko dowiadujemy się czegoś przyjemnego. Wstaję powoli, rozbudzam się, czując jeszcze na sobie i wokół mnie zapach ukochanej, groma​dzę w sobie nadzieję, zanim przerodzi się ona w dramat, a może w tragedię, dobry poranek jest dobry, nawet jeśli wieczorem ma nastąpić apokalipsa. Wstałem dostatecznie wcześnie, by zdążyć zjeść śniadanie, i tak też uczyniłem, oleista kanapka z tuńczykiem, obłożona papierową serwetką, wtrząchnięta samotnie na podeście pewnego piętra, w blasku poranka, ale tego chyba mogliście się domyślić. Jem pa​trząc na drzwi. Myślę o Nibydziurze za nimi. Z pewnością miała również innych wiernych w całej swej niewy​jaśnionej historii. Kto wie, jakie składano jej ofiary? Wątpię, by którykolwiek z nich miał równie bujną i okrutną wyobraźnię, niemniej nie miałem wątpliwości, że podczas całego swego istnienia Nibydziu-ra przyjmowała rozmaite pomniejsze ofiary, to dziwne, że nigdy nie znaleźliśmy po nich żadnych śladów. Nie mogłem uwierzyć, że nikt w całym budynku nie natknął się na ową osobliwość. Może nie byłoby to miłe, ale z całą pewnością na swój sposób pozytywne, gdybyśmy mogli porozmawiać o tym z kimś innym, zwłaszcza gdyby był to ktoś nieco bardziej normalny niż Nakota. Albo ja. Poczytać własne wiersze, mruknąłem w duchu i uśmiechnąłem się krzywo. Wciąż je pisałem, lub raczej odnajdywałem napisane. Rzadko pamiętałem sam proces tworzenia, gdyż odbywał się on zwykle, kiedy byłem napruty w trzy dupy. Nie potrafiłem zebrać się w sobie, aby przeczytać je ponownie, i za bardzo się wstydziłem, by je komukolwiek pokazać, moje wątpliwe talenty poetyckie, jeszcze przed paroma laty kwitnące, u szczytu możliwości twórczych, zna​cznie podupadły, odkąd z fatalizmem godnym lepszej sprawy, jak ostatni dupek, podjąłem trud zarabiania na życie „uczciwą pracą". Nakota miała rację, nie powinienem drwić z jej dziwacznych przy​jaciół parających się rzeźbieniem. Kroki na schodach. Ktoś schodzi na dół. Odsunąłem się pospiesz​nie od ściany, włożyłem do ust ostatni kawałek kanapki, nonszalancko kiwając się przy pokiereszowanej barierce, gdy schodzący minął mnie niemal biegiem, chudy, czarnowłosy, biały chłopak, ze spuszczoną nisko głową, jakby przygnębiony tragedią dnia codziennego, zbyt dojmującą, by mógł z kimkolwiek podzielić się jej szczegółami. Było mi w to graj — nigdy nie przejmowałem się tym, że ktoś ostentacyjnie mnie ignorował. Patrzyłem i czekałem, aż pchnie wiel​kie, frontowe drzwi i wyjdzie, po czym spiesznie wróciłem do mieszkania po plakietkę z nazwiskiem i kurtkę. Dziś się nie spóźnię, pomyślałem. Może nawet dotrę do roboty przed czasem.

Mimo to byłem rozmarzony, kierowców na ulicach postrzegałem jako bratnie dusze, towarzyszy w odwiecznej odysei, której celu i sensu nigdy nie dane nam będzie poznać, a podczas której w więk​szym lub mniejszym stopniu, w zależności od okoliczności bądź własnej natury, doświadczamy najróżniejszych, surrealistycznych zdarzeń. Nie byłem tego ranka w nastroju do mistycznych przemy​śleń, ale i nie uśmiechałem się tak często jak zwykle, i stojąc na czerwonym świetle, przyglądałem się innym kierowcom z nigdy dotąd nie odczuwanym współczuciem, zaglądałem w głąb nich, przenikałem pod osłonę tępych, bezmyślnych spojrzeń i fałszywych uśmiechów, postrzegając ich znacznie bardziej osobliwe, intymne oblicza. Inny wzrok, nawykły do oglądania dziwniejszych obrazów. Nakota zbyłaby ich drwiącym uśmiechem i parsknięciem. Zastana​wiałem się, co by się stało, gdyby przyszli do Nibydziury, owej niewiarygodnej chrzcielnicy osobliwości. Czy waga tego dziwu przytłoczyłaby ich, tak jak nas dwoje, czy uciekliby gdzie pieprz rośnie, zaczęli się do niej modlić, a może w zetknięciu z czymś tak niepojętym i nienazwanym postradaliby rozum? Nastrój ten nie opuszczał mnie przez cały dzień, w pracy wszy​stko nabierało szczególnego znaczenia, choćby to, jaką kasetę wy​brał klient; jasne, w tym stanie, przez cały tydzień, dzień w dzień mogłeś czytać runy, teraz jednak dzięki niemu zacząłem postrzegać znacznie głębsze znaki i symbole, których wcześniej nie widziałem; cichy zgrzyt karty Visa przesuwanej po kontuarze, dotyk samej lady, nie kończące się błyski włączonych monitorów podczas zmiany reklam kolejnych filmów, „Dziewczyn z ulicy 2", „Ślepej uliczki" i „Wściekłych psów"; faktura, którą mi podawano, palce klientów, żar powietrza w blasku jarzeniówek, wszystko to miało dla mnie głębszy sens, mówiło mi różne rzeczy, ukazywało ukryte prawdy, dzięki nieocenionej Nibydziurze. Ale czy na pewno? Czy to ona była tego źródłem i przyczyną? Jeśli nawet nie pojmowałem znaczenia wzorców, z pewnością dostrzegałem wzorzec znaczeń i to w zupeł​ności mi wystarczało. Dziwny nastrój jakoś nie chciał mnie opuścić, nie pojechałem do domu, lecz do Klubu 22, gdzie siedziałem, popijając Pabsta, aż rozpoczęła się zmiana zgryźliwie skrzywionej Nakoty. Nie rozchmu​rzyła się na mój widok, ale podeszła, nie od razu, to jednak nie miało większego znaczenia. Wiedziała, że wpadłem na dłużej i mogłem zaczekać. Chudzielec w zakurzonych czarnych ciuchach, skóra jej robo​czych butów spękana wzdłuż linii naprężenia, gdzie podeszwa styka się z cholewką, włosy spięte w toporny, brzydki kok: moja ukochana. Czy ja to powiedziałem? Znowu? — Cześć — rzuciłem. — Po cholerę pijesz te szczyny? — Stuka palcem w butelkę. brzęk, brzęk, aż zakręciła mi się w ręce. — Wybierz coś bardziej ludzkiego. — Przyjdziesz dzisiaj? Błysk zaciekawienia w mętnych oczach, tak długo ją znałem i tak słabo poznałem. — Po co? Masz jakiś pomysł? Pokręciłem głową, nastrój miałem coraz gorszy, skubałem dwo​ma palcami nalepkę na piwie. Miller High Life. Jasne. Prawdziwy high life. — Myślałem, że wpadniesz choć na chwilę. — Raczej nie. Mam coś do załatwienia. — Odwróciła się i od​ płynęła w stronę trzech podpitych, samotnych facetów, tkwiących przy barze jak cuchnące alkoholem nagrobki. Obsłużyła ich, w świetle staroświeckich lampek choinkowych, które wisiały z tyłu, za nią, mrugając bezustannie, bardziej niż ze świętami kojarzyły się z wadliwie funkcjonującą instalacją elektryczną. Dopiłem piwo i po​ szedłem do domu. Na podeście pierwszego piętra przystanąłem, wsłuchując się w przytłumione krzyki, gniewu, a może rozkoszy; w jednym z mie​szkań coś się działo. Może to z powodu bliskości Nibydziury. może to ona powodowała te zaburzenia, zakłócenia dziennego rytmu, czy umyłbyś sobie zęby spirytusem albo czołgał siępo ziemi, wystawia​jąc język niczym grzechotnik? Czy byłbyś gotów ugryźć? Tak bardzo chciałem stanąć przy drzwiach Nibydziury, przyłożyć do nich ucho, wsłuchać się ze wszystkich sił, przynieść kartkę i ołó​wek i, no wiecie, pisać, wiadomo co. Miast tego poszedłem do swego mieszkania, aby zjeść parę kanapek ze stęchłym masłem orzechowym i w nowym, chmurnym nastroju, w fatalnym świetle kontemplowałem tryptyk Boscha „Ogród ziemskich rozkoszy", ptaki i sceny kopulacji, nie dziwniejsze jednak niż osobliwość, w którą zmieniło się od nie-dawna moje codzienne, pospolite życie. I wciąż mi się podobały, może nawet bardziej niż kiedykolwiek, demony i króliki, motyle i kochan​kowie, uwielbiałem ich coraz bardziej i żal mi było, że nie posiadałem nawet porządnej reprodukcji tego wspaniałego dzieła, a jedynie dwie marne strony wyrwane z kolorowego pisma, był w tym jakiś głębszy sens, symbolika, której jednak nie potrafiłem zgłębić. Zasnąłem z zaczątkami bólu głowy, obudziłem się, kiedy już wykluł się pod moją czaszką na dobre, i ujrzałem kilka zapisanych stron, z których pierwsza zaczynała się słowami: Olbrzym rzekł, żeby dostać, trzeba dać. Święta prawda i co tylko. Czując pod czaszką upiorne tupanie, zmiąłem kartki w zgrabną kulkę i wyrzuciłem przez otwarte okno. Można by rzec, że wolny dzień Nakoty zrodził nowe owoce. Zjawiła się dziesięć minut po moim powrocie z pracy, z mnóstwem nowinek, nawet nie usiadła, najwyraźniej było to coś ważnego. — Posłuchaj, mam nowy pomysł. — Niech to szlag — mocuję się z pogiętymi brzegami opakowa​nia wyjętego z mikrofalówki, nie mogę oddzielić folii od talerza. — Przepraszam. Słucham. — A gdyby tak... — uśmiech, dłonie oparte o sterczące kości bioder, oczekiwanie na oklaski — gdybyśmy tak włożyli do

Niby-dziury kamerę wideo? Mój widelec wygina się na folii. Uśmiecham się, nie przejęty stratą. — Brzmi nieźle. Chłodne spojrzenie, nie lodowate, ale mimo wszystko mroźne. — Pomyśl o tym — ton sugerujący, że choć może to być dla mnie niewykonalne, mimo wszystko powinienem spróbować. — To ty podsunąłeś mi ten pomysł. Wspomniałeś o oku, a mnie od razu przyszła na myśl kamera. Włączona, rejestrująca wszystko. WSZYSTKO. To prawie tak, jakby zejść tam, w głąb, samemu. Włożyłem obiad do mikrofalówki, włączyłem i usiadłem naprze​ciw Nakoty. — Posłuchaj, pomysł jest świetny, naprawdę ekstra, ale przecież nie mamy kamery i nie możemy... — Dwa słowa —- dwa palce w górze, szczupłe, cienkie jak świece. Czekałem. — Wideo — zgięty jeden palec. — Hut. — Drugi. Zaoponowałem. Naprawdę. Ostro. To ją szczerze zdumiało, roz​wścieczyło, doprowadziło do białej gorączki. Przeszliśmy przez wszystkie etapy: nie mogę tego zrobić, dowiedzą się, był ze mnie jeszcze gorszy złodziej niż kłamca, a kłamać nie umiałem zupełnie i ona o tym wiedziała. — Są bardzo przeczuleni na punkcie swoich kamer — wyjaśniłem. — Do wypożyczenia mamy tylko dwie i nie ma mowy, żeby któraś zniknęła. To nie jedna z tych wielkich wypożyczalni-molochów — starałem się zachowywać spokojny ton. — Na miłość boską, to Video Hut, klienci wypożyczają ten sprzęt za własne, ciężko zarobione pieniądze, a potem przez cały weekend filmują swoje dzieciaki! — To wypożycz jedną. — Ale i na to miałem już gotową odpowiedź, aż sam nie wierzyłem, jaki stałem się wygadany. — Podstawowa zasada w firmie brzmi: niczego nie pożyczamy. — Wobec tego zrobię to sama. — Nakota, nie. — Nie mogę uwierzyć — cichy, powolny głos, pełen chłodu i jadu — że nie chcesz mnie w tym wesprzeć, że lak cholernie się przejmujesz, boisz się, że mogliby cię złapać, aż tak ci zależy na tej pieprzonej, gównianej robocie... — Muszę przecież jeść — odrzekłem. — I to codziennie. — Zrobię to — wysyczała. — Sama. Albo —jeszcze bardziej lodowato — zrobię to bez kamery wideo. Powiedziała to z niezmąconym spokojem, a ja. idiota, dopiero po chwili zorientowałem się, co miała na myśli. I czego nie miała. Kamery. Była zdesperowana. Naprawdę chciała to zrobić. Bez kitu. Nie odezwałem się słowem, stałem tylko z rozdziawionymi ustami, z których miała lada moment paść kolejna celna kwestia, i patrzyłem w te oczy, które wlepiały się we mnie z niezmąconym spokojem zwyciężczyni, bo tak czy inaczej, niezależnie od wszystkiego, to ona wygrała. Wciąż mi leżałem, ale najwyraźniej w rozluźnionych rysach mojej zrezygnowanej twarzy musiała dostrzec wyraz przyzwolenia i choć się nie uśmiechnęła, pokiwała głową i to było chyba jeszcze gorsze. — Daj mi znać — rzekła— gdybyś potrzebował mojej pomocy. Koniec końców okazało się to dziecinnie proste, wręcz kretyń​skie, idealne dla tak nieudolnego złodziejaszka jak ja. Nigdy w życiu niczego nie zwędziłem. Generalnie wszyscy nie znosili nocnych sobotnich zmian, zgłosiłem się na ochotnika i dostałem tę zmianę, a potem odfajkowując co trzeba, wpisałem drżącą ręką ołówkiem na formularzu swoje żałosne inicjały. Kiedy nadeszła sobota, również zgłosiłem się do sprawdzania stanu kasy. Nie było żadnych problemów, bądź co bądź byłem zastę​pcą kierownika. Sprawdzałem każdy rachunek po dwa razy, dener​wując Nakotę, która stała w bladym świetle jarzeniówek w pomiesz​czeniu na tyłach salonu. Reszta sklepu tonęła niemal w kompletnych ciemnościach, tylko tu i ówdzie lampy awaryjne rzucały małe ogniki światła, paliły się wszędzie, tylko nie tam, gdzie trzeba, no nie? — Przecież tego nie zabieram — powtórzyłem chyba po raz setny. — Zrobimy, co mamy zrobić, i zaraz zwrócimy ten sprzęt. — Tak, mamo — beznamiętnie, płytko; była zbyt podekscyto​wana. Kiedy skończyłem zliczać rachunki i schowałem pieniądze do sejfu, wyłączyłem światło i stałem przez chwilę jak oślepiony nagłą ciemnością, Nakota tkwiła obok mnie, jeszcze bardziej ślepa i zde​zorientowana. — Gotowy? — Niecierpliwie ścisnęła mnie za rękę z żywym, wyraźnym podnieceniem, które pragnęła ze mną dzielić, bo przecież byłem jej kompanem w tym spisku i zarazem współwinnym. Zamk​nąłem sklep, jej dłoń wciąż na moim ramieniu, w jej kieszeni, ujrzałem to, gdy staliśmy na czerwonym świetle, trzy duże batony Hersheyn, zwędzone z kiosku w naszym salonie. Zauważyła, że na nie patrzę, i uśmiechnąwszy się, wzruszyła ramionami. — Chcesz jeden? Są naprawdę dobre. Z powrotem w domu. Nakota jak na skrzydłach wbiegła bezgłoś​nie po schodach, a ja powlokłem się za nią niespiesznie. Ustąpiłem jej pola. To twoje przedstawienie, Nakota. Poszedłem do siebie. Wydawało mi się, że trwało to bardzo długo, wykąpałem się, odsie​działem swoje na kiblu i nagle usłyszałem, jak zadudniła pięściami w drzwi, odkrzyknąłem „otwarte" i po chwili już była w łazience, trzymając w ręku puste opakowanie po kasecie wideo. — Kręci się — rzekła i przez chwilę nie zamieniliśmy nawet słowa, patrzyliśmy tylko nawzajem na siebie, wyobrażając sobie czerwone, kretyńskie ślepię wpatrujące się w głąb tej otchłani

czerni, oczekującej na niemal nieuchronną przemianę, która miała zajść podczas tej podróży. — Piwo — powiedziała, szybkie potaknięcie, niemal niezauwa​ żalny ruch głową i po raz pierwszy stwierdziłem, że tym razem zgadzam się z nią w zupełności, nawet siedząc na kiblu. Stała oparta o ścianę, pokrytą odłażącą, pełną bąbli tapetą w przyprawiające o odruch wymiotny lawendowe koniki morskie na tle upstrzonego złocistymi cętkami morza, oczy miała przymknięte, jej powieki drgały leciutko, jakby spała. Nagle coś ją rozproszyło, a raczej ktoś, ja wstający z sedesu, podcierający się, spodnie opuszczone do kostek, i nagle otworzyła szeroko oczy, a potem uklękła przede mną na podłodze łazienki i wzięła mojego członka do ust. Och, jakie to było cudowne. Była boska. Kościste dłonie delikat​nie pieściły moje jądra, gdy mnie ssała, jej włosy kołysały się w hipnotycznym rytmie, wplotłem w nie palce, schwyciłem ją za głowę i przyciągnąłem do siebie, czułem jej nos, dotykający leciutko mego ciała, mój oddech przyspieszał, stawał się coraz cichszy i bar​dziej urywany, aż w końcu doszedłem. Powoli, bardzo wolno odsu​nęła się ode mnie, ocierając wilgotne usta jak kotka po posiłku. Oparłem się o umywalkę, dysząc ciężko, ujrzałem, jak opiera się łokciami o brzeg muszli klozetowej i z wprawą wypluwa strumień mlecznobiałego nasienia, by zaraz potem na mnie spojrzeć i sprowo​kować wzrokiem, abym powiedział jej coś przykrego. — Nie cierpię smaku tego gówna — powiedziała, kiedy już było po wszystkim. I uśmiechnęła się iekko. — Nie bierz tego do siebie. To wydawało się nieomal komiczne. Nakota była dla mnie miła? Skąd ta zmiana? Jak obiecała, wyskoczyła po piwo, wróciła z całym pakietem i aż się zasapała, wnosząc ten ciężar do mieszkania. Nie chciała, bym jej pomógł. Ani żebym zapłacił. — To prezent ode mnie — oznajmiła zdecydowanym tonem. Nawet sama wypiła jedno, siedząc tuż przy mnie wygodnie na tapczanie, czytając zbiór opowiadań Flannery 0'Connor i śmiejąc się w najmniej właściwych momentach. Poklepałem ją po chudym udzie, wsłuchując się w ten czarująco sztuczny lektorski głos jak u guwernantki, a ona uśmiechnęła się, gdy tak o niej powiedziałem, widać to porównanie wcale jej nie uraziło. Przebrnęliśmy przez prawie cały The Enduring Chill, kiwałem powoli głową jak dziecko, miałem już lekko w czubie, a jej głos brzmiał w moich uszach niczym słodka serenada, aż nagle obudziłem się gwałtownie, samotny i piekielnie spragniony. Usłyszałem jednak szum wody spuszczanej w toalecie i ujrzałem Nakotę wychodzącą z łazienki, miała na sobie tylko majteczki, macała dłońmi na prawo i lewo, usiłując znaleźć drogę po ciemku w niezbyt dobrze znanym otoczeniu. Usiadła przy mnie, przykrywając się lekko kocem, a ja z konsternacją stwierdziłem, że zachowywała się jak żywy zegar odmierzający godziny do zakończenia nagrania. — Ile jeszcze? — zapytałem przepitym, schrypniętym głosem, na co odrzekła: — Już niedługo — i kiedy znów się obudziłem, ponownie byłem sam, a Nakota, ubrana i podekscytowana, manipu​lowała przy moim starym magnetowidzie kamera, z pozoru cała i nie tknięta, leżała obok tapczanu. — Poczekaj — powiedziałem, czując pierwsze oznaki nadcią​gającego kaca, spuściłem nogi z łóżka, przewracając stojące tam puszki. Za dużo piwa. — Ja to zrobię. — Pospiesz się. Nawet nie usiadła. Wpatrywała się w ekran, a ja, powłócząc nogami, wróciłem na tapczan, czułem silne parcie na pęcherz, ale to mogło poczekać jeszcze chwilkę, minutkę, chciałem zobaczyć, co się nagrało, też mnie to ciekawiło. Równo minuta szarej kaszy, to długo, jeśli siedzisz i wpatrujesz się w pustkę, już chciałem włączyć przewijanie, ale Nakota zmroziła mnie wzrokiem, a potem ujrzeliśmy napływ czerni, kompletnej, NA​GRANEJ, nieprzeniknionej czerni, żywej i groźnej jak fragment zdjęcia rentgenowskiego tkanki rakowej. UstaNakoty rozchyliły się, chciała coś powiedzieć, ale ta myśl utonęła w błysku jakiegoś obrazu, czegoś, co przypominało krwawe łodygi, musnęło ekran niczym dłonie znajdujące się za szkłem, czyniąc to tak chciwie i zmysłowo, że nawet Nakota westchnęła mimowolnie. Potem zaś, jakby unice​stwiona została jakaś bariera, zaczęła się dzika, nieujarzmiona zabawa w postaci kolejnych wizji pojawiających się niczym w szaleńczym kalejdoskopie — szeroki, czarny uśmiech jak sama Nibydziura, od której wzięła swoją nazwę, mroczny, zakazany otwór, najeżony niby tłuczonym szkłem zębami lub może kośćmi, gdy otwarła się ta puszka Pandory, mnie i Nakocie zwyczajnie zaparło dech, patrzyliśmy z roz​dziawionymi ustami jak para wioskowych głupków na pokazie objaz​dowego parku osobliwości, pokazie nabierającym coraz większego tempa, przyprawiającego o zawrót głowy, sunącego raźno naprzód, gdy na ekranie pojawiały się rzeczy, o których nawet nie chciałem wiedzieć, o tak, mam dość wyrafinowany gust, lubię patrzeć, potrafię śmiać się z rzeczy, które was przyprawiłyby o mdłości, ale czy ktokolwiek chciałby ujrzeć ekstatyczny popis wypruwania sobie fla​ków, postać, która kroi się na jego oczach, tworząc nową formę, udrapowaną czymś, co zdawało się być jej własnymi, gorącymi, parującymi jeszcze wnętrznościami, postać nie tyle stającą się czymś nowym, lecz zatracającą siebie, stającą się brakiem samej siebie w otoczce nieprzeniknionej czerni, wirze ciemności, kaskadzie nico​ści, tak ostatecznej, że w porównaniu z nią Nibydziura była całkiem niegroźna, rozumiecie, o co mi chodzi, w porównaniu z tą pustką, z tą nicością, Nibydziura była jak przejażdżka na karuzeli i w jednej chwi​li jedyną rzeczą, której pragnąłem, było oślepnąć, stracić wzrok albo paść rażony gromem, wolałem umrzeć niż ujrzeć, jak ta postać się odwróci (co właśnie czyniła) z niemal pornograficzną powolnością, ukazując mi TO, CO MIAŁA DO POKAZANIA. Musiałem się odwrócić, Nakota, która w końcu zdołała zamknąć usta. również przycupnęła obok mnie, czyżby to wszystko nawet i dla niej okazało się nazbyt osobliwe, nie do strawienia? — Boże — cichy szept, gwałtowny spazm, zakryłem oczy rękami i usłyszałem jej cichy, nieartykułowany krzyk, dźwięk dojmującej zgrozy, a kiedy znów popatrzyłem, na ekranie nie było już nic,

przedstawienie do​biegło końca, trzask-prask i po wszystkim. Całość trwała niespełna pięć minut. Nakota; widziałem, jak drżała jej ręka, kiedy przeczesywała palcami włosy, i jak z wysiłkiem przełykała ślinę, wiedziałem, że tak jak ja miała kompletnie sucho w gardle. — Czy sądzisz, że... — nie dokończyła. Pomyślałem, że coś jeszcze powie, ale ona tylko wyjęła taśmę z magnetowidu, włożyła ją do kieszeni z nabożeństwem należnym świętej relikwii, zabrała swą torebkę i wiatrówkę. Po chwili wyszła. Nawet się nie odwróciła, by na mnie spojrzeć, i w pierwszej chwili w ogóle nie zdałem sobie z tego sprawy, miałem o wiele ważniejsze rzeczy na głowie, a gdy ona była w mieszkaniu, nie starczało na nie czasu, wtedy ona była wszystkim, tylko ona zaprzątała mój umysł. Wstałem, ubrałem się i niemal odruchowo podniosłem zostawioną na podłodze kamerę. Zwrócę ją, tak, ale na dziś miałem pracy po dziurki w nosie. Wideo. Ja wam pokażę, co znaczy wideo. Tylko dla twardzieli. Mięczaki wysiadają. Kategoria.... hmm... powiedzmy film zagraniczny. Albo może komedia, w zależności od nastawienia, a jeśli masz mocno poprzestawiane pod sufitem, kto wie, może nawet nieźle się uśmiejesz. Ja też bym się uśmiał, gdybym tylko nie zapomniał, jak działają moje mięśnie twarzy. Najpierw do Video Hut, potem dalej, jazda. Moja domena, sie​dzenie za kółkiem. Jeżdżę bez celu ulicami, mam prawie pusty bak, muszę się gdzieś zatrzymać. Bar z tanim żarciem w White Castle, hamburgery stygną tuż przede mną w iście zawrotnym tempie, moja dłoń zaciśnięta jak opaska uciskowa na kubku z kawą wielkości zlewki na mocz, smakuje jak diabelskie szczyny, ale co tam, nie takich rzeczy się próbowało, a poza tym nie próbowałem diabelskich szczyn, anielskich zresztą też nie, choć nie wiem, czy byłaby między nimi jakaś różnica. Jakaś bezdomna przystanęła przy moim stoliku, pytając, czy nie będę już jadł hamburgerów, kobieta pachnie mydłem w płynie z toa​lety na stacji benzynowej. Ma na sobie trzy podkoszulki i kurtkę, w której wygląda jak Nakota. Podsuwam hamburgery w jej stronę. — Proszę — rzucam krótko. — Dziękuję — odpowiada i spuszcza wzrok, jakby ze wstydem. Dopiero później zaczynam rozumieć pełne znaczenie tego gestu. Wzięła moje hamburgery i usiadła dwa stoliki dalej, aby je zjeść. Zastanawiałem się, co by powiedziała, gdybym pokazał jej Niby-dziurę. Wydaje się pani, że jest na samym dnie? Pokażę pani, co to jest Prawdziwe Dno. Mam je nagrane na taśmie. Siedziałem tam tak długo, aż mnie wyprosili. Chyba ze dwie godziny, nie miałem zegarka. Kiedy wróciłem, Nakota była w domu, ponownie oglądała taśmę. Nie byłem pewien, czy chciałem znów to zobaczyć, więc usiadłem i ująłem jej dłonie w swoje, mocno, bardzo mocno, nie obchodziło mnie, czy miała coś przeciwko temu. Chyba jednak nie. A może w ogóle nie zdawała sobie sprawy z tego, że je trzymam. — Czemu jest tak — jej głos cichy jak szept, kiedy minęła pierwsza minuta „śniegu" — że na taśmie wszystko to jest jeszcze dziwaczniejsze? — Bo tak właśnie jest. Nie wiedziałem, co w jej mniemaniu miało być „jeszcze dziwa​czniejsze", z całą pewnością ożywienie dłoni trupa jest dziwne jak jasna cholera, podobniejak spontaniczna metamorfoza owadzich ciał lub samoistna eksplozja niedużej myszy. Stanowiło to dla mnie jawne potwierdzenie, że Nibydziura nie była rzeczą ani miejscem, lecz swoistym procesem, czymś, co się działo, co zachodziło, i że proces ten dało się zarejestrować na taśmie magnetycznej. Na innym poziomie było to czymś w rodzaju operacji. Albo śmierci. Jest taki cykl filmów, nosi nazwę „Oblicza śmierci", który zarejestruje różne rodzaje tragicznych „zejść". Zasada jest taka sama, wszyscy wiecie, czym jest śmierć, ale co innego, gdy się ją nagra na taśmie. Różne pojeby każdego dnia zabijają się o te filmy. Gierka słowna, rzecz jasna, niezamierzona. Może i ze mną było podobnie — Nibydziura, owady, mysz, dłoń, Jezus Maria, a teraz spójrz, popatrz, jak to się dzieje naprawdę! Patrz! Czym to było dla Nakoty? Kto wie. Nie potrafiłem tego określić, nawet nie chciałem próbować, wydawała się kompletnie oszołomio​na, przejęta jak nigdy dotąd. Nie widziałem jeszcze, by była czymś tak zaaferowana, ale raz jeszcze powtarzam, z nią nigdy nic nie wiadomo, a ona raczej mi się nie zwierza ze swoich stanów emocjo​nalnych. Może oboje byliśmy tym urzeczeni. Zahipnotyzowani. Dosłownie i w przenośni. A może byliśmy po prostu parą durniów, która nie wierzy w coś, póki nie ujrzy tego na ekranie telewizora. Przesiedziałem tak do samego końca. Obejrzałem fragment, któ​rego wcześniej nie odważyłem się zobaczyć, i zaraz tego pożałowa​łem. Ona chyba nie żałowała, ale i nie tryskała humorem. W ogóle wyglądała kiepsko. Wyjęła z kieszeni wiatrówki paczkę fajek i dwie małe, żółte tabletki. — Chcesz jedną? Pokręciłem głową. — Co to? — Prochy. Spid. Biorę je przez cały dzień. — Przełknęła bez popijania.

Nie potrafiłem pojąć, jak może robić coś takiego. Mnie od same​go patrzenia robiło się niedobrze. — Wolę piwo — odparłem. Wciąż jeszcze sporo zostało. Poda​łem jej szklankę wody. Wstała i wsypała do niej dwie torebki cukru, potrząsając mocno pakiecikami, aby wysypać ich zawartość do ostatka. — Czemu to robisz? — A dlaczego sprzedają cukier w torebkach? — Bo w dużych torbach mogą zalęgnąć się robaki. — A niech się lęgną. — Wypiła do dna, bez odsapnięcia. Uśmie​chnęła się dwuznacznie. — Mam wrażenie, jakbym znajdowała się pod wodą — powiedziała. — A całe moje ciało płonęło żywym ogniem. Ponownie włączyła taśmę. Odtwarzała ją raz za razem, aż w pew​nym momencie znudziłem się i zająłem piciem piwa. Kiedy spojrza​łem na zegar stojący na stole, zdziwiłem się, że była dopiero czwarta. Powinienem być jeszcze w pracy. Zapomniałem zostawić kartki, ale wydawało mi się to tak trywialne, że w ogóle nie zaprzątałem sobie tym głowy. Może w końcu Nibydziura na dobre zalęgła się w mojej łepetynie i bezboleśnie pogrążałem się coraz bardziej w otchłani szaleństwa. Spiłem się tak, że zasnąłem na podłodze w kuchni. Kiedy się obudziłem, pierwsze co mi przyszło do głowy, to popełznąć do lodówki po jeszcze jeden browar. Nakota wciąż siedziała na tapczanie. Jedyne światło w pokoju biło z ekranu telewizora. Na dworze padało i był to obecnie jedyny słyszalny dźwięk. Jakbyśmy znajdo-wali się pod wodą. Cały świat stał się wielkim akwarium. I tkwiłem w nim ja. Na samym dnie. — Oglądasz to jak pornola — odezwałem się. A raczej wybeł​kotałem, ale nie roześmiałem się, bo faktycznie tak było. Oglądała to z niemal zmysłową fascynacją, kto wie, może nawet się przy tym masturbowała. Doskonały awangardowy pornos dla prawdziwych koneserów. Kurczę, ależ miałem dzisiaj humor. Szkoda, że nikt oprócz mnie się nie śmiał. Ani nawet mnie nie słyszał. Nakota na pewno nie. Zasnąłem, przełykając kolejny łyk piwa, i obudziłem się z początkami kaca giganta, zalany w trupa i zalany piwem, z mokrą od browaru skórą i koszulą. Telewizor był włączony. Nakota spała, zwinięta w kłębek, a raczej w znak zapytania, bezbronna jak dziecko, z dłońmi przy policzku, a na jej twarz padał cień w kształcie rako​watego, mrocznego uśmiechu. — I co, mówili coś? Nakota pije Sweet'nLow i mineralną, łokcie oparte o wilgotny, śliski bar, mokra ścierka pomiędzy nami, dotykam pustej butelki po piwie. Poniedziałkowa noc w Klubie 22, dochodzi północ, jesteśmy tylkoja, Nakota i kilku zatwardziałych, samotnych klientów, których obsługuje w typowy dla siebie, lekceważąco-obojętny sposób. Kiedy już napełniła ich szklaneczki, nalała również mnie, tym razem becz​kowego, taniego sikacza, ale co mi tam, i tak piłem za darmo, na koszt firmy. Zapaliła kolejnego papierosa. Czarny dym. — To jak, mówili? — O kamerze? — Pokręciłem głową. Nie przeprosiłem, a ona nie zaczęła ze mnie podrwiwać. Dziwny jest ten świat, nie ma co. Wciąż mnie zadziwia i będzie mnie zadziwiać tak długo, jak długo istnieć będzie Nibydziura. — Wątpię, aby się zorientowali, a jeżeli nawet, nie wspomnieli o tym ani słowem. — Za każdym razem, gdy to oglądam — mówi, zaciągając się dymem — widzę coś innego. Ja widziałem wciąż to samo. Pokiwałem głową na znak zgody, ale skłamałem, dziwiąc się, z jaką łatwością mi to przyszło. Nie powie​działem jej tego ani wtedy, ani później w moim mieszkaniu, kiedy podpłynęła do tapczanu, gdy już prawie przysypiałem, kształty jej nagiego ciała oświetlał blask bijący z telewizora, nie włączyła taśmy z Nibydziury, po prostu wybrała na chybił trafił jakiś kanał, głupawe reklamy zmieniające się jak w kalejdoskopie. Odchyliła brzeg koca, aby móc położyć się przy mnie, ogrzać swój lodowaty chłód w moim cieple, ale ja także byłem zimny tam, w środku. Przytuliłem ją, poczułem na piersi jej przyspieszony oddech i stanął mi, ale nie zrobiłem nic więcej, a ona nie zaczęła mnie pieścić, zupełnie jakby​śmy się co do tego umówili. Ot, chwila intymnej delikatności. Kiedy się obudziłem, niedługo przed świtem, gdy niebo zaczęło dopiero się zaróżawiać, członek miałem tak naprężony i sztywny, że aż bolało, ale mimo to nic nie zrobiłem, i wtedy odnalazły go jej szczupłe dłonie, pośród ciszy i chłodu, wystarczyło kilka silnych, gorących, posuwis​tych ruchów i doszedłem, a potem ona zaczęła ocierać się o mnie. leżąc na boku, oparta o moje udo i po chwili usłyszałem jej jęki, towarzyszące szczytowaniu, cichy, zawodzący, ochrypły krzyk, po którym zdyszanym szeptem poprosiła: — Obejrzyj to razem ze mną. Nie powiedziałem „nie". Ale nie patrzyłem. Miałem rację. Dla Nakoty to rzeczywiście było jak taśma z po​rnosem. Do mentalnego pieprzenia. Odkąd ją nagrała, bywała w moim mieszkaniu tak często jak nigdy dotąd, niemal u mnie mieszkała. Pozycja zen. proste plecy. oczy wlepione w ekran, dzień w dzień, zero znikania, zostawała aż do rana. Od czasu do czasu zostawała, gdy wychodziłem do pracy, rozciągnięta jak długa i nieruchoma, lecz z niepokojem w oczach, które drgały pod osłoną powiek, jakby Nakota śniła jakiś nie kończą​cy się sen. Taśma leciała, póki sam jej nie wyłączyłem. Coraz lepiej mi szło ignorowanie obrazów na ekranie, chyba że mój wzrok padał na telewizor w chwili, gdy postać akurat się odwracała. Wtedy musiałem na nią patrzeć, czy tego chciałem, czy nie, i koniec końców* czułem się tak jak zawsze, zraniony w jakimś miejscu, którego nie sposób określić, a co za tym idzie, nie można oszacować głębokości zranienia ani tego, na ile jest poważne. Koniec pracy, za nami kilka śnieżnych dni, szczerze mówiąc, miałem już tego szczerze dosyć, brudne zaspy na chodniku, ludzie prowadzący tak, jakby nigdy w życiu nie widzieli tego cholernego szajsu, ogrzewanie w moim mieszkaniu szwankowało, zamiast cie​pła z prawdziwego zdarzenia było w nim po prostu letnio i wilgotno, wyrwane z czasopism stronice z reprodukcjami pofałdowały się, a na klatce zrobiło się sucho i chłodno. Wracam do domu, gazeta, na wpół zjedzony lunch w brązowej, pokrytej tłustymi plamami torbie, oto ja w wersji domatorskiej. Co dziś na kolację, kochanie? Suflet z Niby-dziury?

Nakota jak zawsze przed telewizorem, gdy wszedłem, nawet na mnie nie spojrzała, zero świadomości, że w pokoju prócz niej znalazł się ktoś jeszcze, jedynie powolny, bardzo powolny obrót, powstaje z miejsca jak tancerka w wodnym balecie, przechodzi kilka kroków do telewizora, jakby pokonywała dobrych parę mil, klęka przed nim, by przywrzeć do ekranu, gorliwie i delikatnie opiera się policzkiem o szkło. Spodziewałem się, że... co? Usłyszę skwierczenie palonego cia​ła? Ujrzę oślepiający błysk? Że wciągnie ją do telewizora? Oczywi​ście, nic takiego nie nastąpiło, a w każdym razie nic widocznego, ale. i w tym tkwi cały dowcip, w tym przypadku nie to było akurat najważniejsze. Najgorsze rany to obrażenia wewnętrzne i powinie​nem to doskonale wiedzieć z własnego doświadczenia, ale jestem jednym z tych facetów, którzy nigdy się niczego nie nauczą. Siedziała tak przez chwilę, nie przeszkadzałem jej, bo niby cze​mu? Przestałem się gapić, wyniosłem swoje rzeczy, choć nie zabra​łem się za przygotowywanie kolacji, nic z tych rzeczy, jak powinien zachowywać się człowiek w obliczu ekstazy? W końcu, kiedy już przeczytałem gazetę, nerwowo nią potrząsa​jąc za każdym razem, gdy wydawało mi się, że się poruszyła, podszedłem i wyłączyłem magnetowid, zgasiłem telewizor, pomo​głem jej wstać — wyraźnie tego potrzebowała — i odprowadziłem ją do tapczanu. Usiadła, skądinąd całkiem potulnie, a ja przez moment patrzyłem na nią, zastanawiając się, co dalej. Nagle otworzyła oczy bardzo szeroko, wlepiając we mnie wzrok w sposób, który kiedy indziej wydałby mi się zabawny, po czym uśmiechając się groźnie, rzuciła: — Otóż to, zaopiekuj się wariatką, pieprzony debilu. — Tak jest, wasza obłąkaność. —Na widok mej znużonej miny wybuchnęła śmiechem, ten dźwięk brzmiał prawie normalnie, zwa​żywszy na okoliczności, zapaliła papierosa i spytała, czy mam może mineralną lub coś innego do picia. — Nie idę dziś do pracy — wyjaśniła. — Tom mnie prosił, abym przyszła, ale odmówiłam. I tak nam upłynął wieczór, łóżko, zero seksu, jej wilgotne, chude ciało, chłodne w dotyku, pogrążyło się we śnie niczym żelazo w pias​ku. Usiadłem, by trochę poczytać, ale nie potrafiłem się skupić, słowa zlewały się ze sobą, traciły sens, a potem jęły zmieniać się w sym​bole, których nie potrafiłem odczytać, i ani trochę nie zaniepokoiło mnie, gdy uległy kolejnej metamorfozie, zmieniły się w wijące się na kartce kształty, jakby ktoś poprzypinał je tam szpilkami, a ja odgrywałem rolę nieugiętego kolekcjonera, pragnącego za wszelką cenę zatrzymać je dla siebie. Rzucały mi wyzwania, drwiły i przeko​marzały się, stawiając niepewny opór, a ja, wybuchnąwszy śmie​chem, zamknąłem książkę i powtórzyłem tę czynność jeszcze kilka​krotnie, bawiąc się własnym rytmicznym okrucieństwem, i było to tak potworne, że w końcu obudziłem się przerażony i usiadłem, przecierając dłonią oczy. I stwierdziłem, że Nakoty nie ma w pokoju. Wyszła. Drzwi były otwarte. Dwie sekundy zajęło mi nałożenie dżinsów, przyciąłem sobie przy tym co nieco, zasuwając rozporek, zabolało, ale prawie tego nie poczułem, po czym pogalopowałem po schodach niczym oddział kawalerii, wołając: — Cholera, cholera, cholera — wypowiadając to słowo jak magiczne zaklęcie, ale już z podestu dostrzegłem to. czego nie chciałem ujrzeć, nie pokwapiła się nawet; by zamknąć drzwi do składziku ani by zapalić światło. To ja je zapaliłem, chciałem zoba​czyć. Cokolwiek miałem tam ujrzeć. A było na co popatrzeć. Klęczała, naga, niewidząca i nieświadoma, podpierając się z obu stron rękami, jej włosy zaś zwisały nisko; wyglądała, jakby miała chęć włożyć do Nibydziury całą głowę. — Cholera — byłem zbyt przerażony, aby myśleć logicznie, nic innego nie przyszło mi do głowy, więc jak ciężarówka wpadłem na nią całym ciałem i odepchnąłem w bok, tak że poleciała w kąt jak oderwana dłoń, wpadła w stertę śmieci, rozrzucając cały ten szajs na wszystkie strony, ale zaraz powróciła, pełznąc jak krab, z wyszcze​rzonymi zębami, zmarszczonym czołem i zwisającymi pionowo w dół stożkowatymi, drobnymi piersiami, wzrok miała mętny, pusty, schwyciłem ją i wtedy mnie ugryzła, chapnęła mnie jak wściekła suka, do krwi, rozszarpując skórę dłoni, cofnąłem rękę i po chwili Nakota znów była przy Nibydziurze. Szarpnąłem ją za kark, z siłą, której dodała mi panika, ona jęknęła cichutko, tym razem naprawdę sprawiłem jej ból, i najej obliczu pojawił się ledwo widoczny grymas ożywienia, ścisnąłem ją znowu, tym razem mocniej, wykorzystywa​łem ból, robiłem z niego użytek. — Nakota — wzmogłem uścisk — przestań, PRZESTAŃ, sły​szysz? Oprzytomniała, znów miała jasny wzrok, ale nie do końca, za​uważyłem to i delikatnie rozluźniłem uścisk. Troszeczkę. Odrobinę. Krew najej zębach, była bliska płaczu, nigdy jeszcze nie widziałem łez w jej oczach. — Muszę, Nicholas, pozwól mi. — Jej mięśnie drgały, trzyma​ łem ją w ramionach, wibracja przenosiła się z jej ciała na moje. Boże. ależ była silna. — Nie mogę. Łzy i krew. — MUSZĘ, Nicholasie. Moja głowa jest tam, na dole. — Och, Nakota. — Odbiło jej, zwariowała, to doprowadziło ją do obłędu. Co ja teraz zrobię. — Chodźmy na górę, dobrze? Chodźmy na górę, a potem ja... — Chcę odzyskać moją głowę! — rzuciła się na mnie. Boże, ależ była silna, zaczęła tłuc mnie łokciami, kopać i gryźć, z ust ciekły jej strużki lepkiej śliny, przez cały czas próbowała się oswobodzić, ale ja trzymałem ją mocno, bardzo mocno, chciałem wywlec ją stąd, zanieść na górę, ale stawiała tak zaciekły opór, że musiałem wyko​rzystać wszystkie swoje siły, już i tak sprawiałem jej ból, choć nie dawała tego po sobie poznać. Musiałbym naprawdę zrobić jej krzyw​dę, może nawet pozbawić przytomności (choć nie wiedziałem, czy byłbym do tego zdolny, nigdy dotąd nie

zrobiłem czegoś takiego), a ona póki co, stawiając mi opór, walcząc przez cały czas, pozbawia​ła mnie sił, osłabiała, wycieńczała do cna, aż w końcu wrzasnąłem: — Dobra, dobra! Przestań już, dobrze? Po prostu PRZESTAŃ — raz jeszcze nią potrząsnąłem, aż zakołysała się jej głowa, po czym trochę się uspokoiła. Dyszała ciężko, ale przynajmniej przestała się rzucać. — Chcę odzyskać swoją głowę — powiedziała. O, Boże. Próbowałem z nią rozmawiać, przemówić jej do rozsąd​ku, wyrwać z tej otchłani szaleństwa, ale ona wciąż gapiła się ponad moim ramieniem, a z jej gardła jak z gardzieli chorego zwierzęcia dobywało się ciche skomlenie, raz po raz mamrotała coś o swojej głowie i z całej siły napierała na moje ciało, jakbym był murem albo drzwiami, które musiała sforsować, aby się uwolnić. Mogło to trwać całą noc lub równie dobrze w nieskończoność, aż do kompletnego wykończenia mnie, z całą pewnością była do tego zdolna. I w końcu postawiłaby na swoim. Była w tym mistrzynią. — Przestań — naprawdę byłem gotów jej przyłożyć, żeby się uspokoiła, Boże, proszę, nie zmuszaj mnie do tego. — Przestań. Nakota. Po prostu... Skomłenie i ziajanie, groźne kłapnięcia zębami, a więc tak to wygląda, gdy ktoś traci rozum, napieranie raz po raz, silne pchnięcia, mięśnie drgające pod skórą jak żywe węże i kopnięcie, silne, podstę​pne, mogłem się tego spodziewać, to klasyczny numer, a kiedy zgiąłem się wpół, przyciskając obie dłonie do krocza, minęła mnie jednym susem jak tancerka z baletu, zwinnie i z gracją, ten ból, o tak, ból i gniew sprawiły, że zdołałem ją pochwycić, złapałem za coś chudego i kościstego, a potem z całej siły cisnąłem na ścianę. Walnęła w nią z impetem i głośnym hukiem, ale rozmach, który wziąłem, okazał się dla mnie zgubny, straciłem równowagę. Byłem blisko, o wiele za blisko Nibydziury, tak czarnej i spokojnej, że kiedy przechylałem się coraz bardziej pośród idealnej ciszy, chwila ta zdawała się wydłużać w nieskończoność, jak moment wypadku samochodowego. Wpadnę. Runę wprost w tę mroczną czeluść. Ze strony Nakoty zero pomocy, w końcu zdołałem ją unierucho​mić, nie mam co się łudzić, nie pomoże mi, nic z tego, już po mnie. Boże. I upadłem jak długi, z głośnym hukiem brzmiącym niczym krzyk, desperacko próbowałem się czegoś złapać lub odzyskać równowagę, niemal cała moja prawa ręka zanurzyła się głęboko w mrocznym wnętrzu Nibydziury. Nakota odzyskała swoją głowę. I to w jakim stylu.

3 Nakota w roli pielęgniarki. Oboje tego potrzebowaliśmy, ona bardziej niż ja, choć moja pogryziona ręka zdążyła już potwornie spuchnąć. — A nawiasem mówiąc, jakie nosisz w sobie zarazki? — Kiepski żart wyciskający na usta cień uśmiechu, wargi zaciśnięte na filtrze papierosa. Czarny dym gryzący w oczy. Ruchy miała powolne, wyzute z gracji, kręciła się po mieszkaniu jak kuternoga, nawet z jej włosami było coś nie tak, były brudne, z przodu rozwichrzone, a z tyłu nieudolnie spięte w koński ogon. Łyknęliśmy całą aspirynę, jaką miałem w domu, i przerzuciliśmy się na Nyquil. Już prawie ranek, pochmurny świt, dziś na pewno znów spadnie śnieg. Leżę w łóżku z butelką Nyąuilu w jednej i piwem w drugiej ręce, Nakota drży, pochylona nad stereo. Na jej gołych plecach, nieco powyżej bioder, szpetny siniec w kształcie serca. Naprawdę możesz zranić tylko tego, kogo kochasz. — Pospiesz się — rzuciłem. — Bo zmarzniesz.— Znalazła to, czego szukała, trochę to trwało; głośna, bijąca po uszach muzyka, idealnie pasująca do naszego małego tańca; panie i panowie, oto walc Nibydziury. Przechodzi przez pokój, aż bolało, gdy na nią patrzyłem, sińce niczym chmury, nawarstwione i skłębione, ciemne, na całym jej ciele, przede wszystkim jednak na ramionach, gdzie ściskałem ją najmocniej, wspomnienie własnej tyrańsko władczej paniki wywo​łało na moich ustach bolesny grymas, wiedziałem jednak, że po raz pierwszy miałem pełną, niezaprzeczalną i absolutną rację. To dziwne uczucie. Nieprzyjemne. Można się przyzwyczaić do tego, że nie ma się racji, człowiek odżegnuje się wówczas od odpowiedzialności za cokolwiek. Wchodzi do ciepłego łóżka; przynieśliśmy tu wszystkie koce, jakie miałem w domu, potrzebowaliśmy tego ciepła. Ostrożnie ją objąłem, delikatnie, by nie sprawić jej większego bólu, i podałem buteleczkę z Nyquilem, aby wypiła łyk. — Miły bukiet — powie​działa bełkotliwie. Kiedy mi ją oddała, aż drgnąłem, a ona powoli odwróciła głowę. — Sądziłam, że to ta druga ręka — rzekła krótko. Ja również tak myślałem, ale właśnie na mojej prawej dłoni pojawiła się dziura, otóż to, dziura, okrągła i ciemna, a wraz z nią w mym umyśle wykluło się okropne, przeraźliwe przypomnienie, przyprawiające niemal o zawrót głowy. O Boże, proszę, tylko bez pamiątek. Zrobiłem co trzeba. Spełniłem swój obowiązek. Nie rób mi tego. Porównałem obie dłonie. Lewa, ta ugryziona, była sina i spuch​nięta, widać było ślady ukąszenia. Po wewnętrznej stronie prawej ręki widniała okrągła rana z zaokrąglonymi, szarymi brzegami. Gdy tak na nią patrzyliśmy, na krawędzi pojawiła się

nieduża kropelka przezroczystego płynu, gęstego jak syrop, lecz nie spłynęła w dół. — Czy... — ostry ton, Nakota prostuje się na łóżku, siada sztywno, ty cholerna dziwko! Widać, że była podniecona. — Czy to cię boli? Czujesz coś? — Zamknij się — drżącym głosem. Miałem chęć znowu ją uderzyć, ale tylko się odwróciłem. Zamknięte oczy, wspomnienie strachu, wszechogarniającej zgrozy, gdy przechyliłem się nad kra​wędzią Nibydziury, lęk tak potężny, że przyćmiewający wszystko inne, a potem uczucie POCHWYCENIA, jęk Nakoty, płynący jakby z oddali, i dźwigam się, podciągam w górę i odsuwam, odpełzam w tył, odczołguję się ku drzwiom, gdzie wciąż siedzi ona. Płacze, nie roniąc łez. Nie mam nowej głowy, by dać jej w prezencie, ale póki co jej własna działa całkiem nieźle. Z powrotem na górę, gorący prysznic, wydaje się, że obojgu nam nie dość ciepła i nie dość lekarstw. Siostra Nakota wkładająca mi pastylki do ust. Teraz znowu jest sobą, raduje się moim cierpieniem. Moim SKAŻENIEM. — Czy coś, tam, na dole... — Mówiłem, że masz się zamknąć! — I uderzyłem dłonią w łóżko, w stertę koców, rozbryzgując wokoło zielone smugi Nyqui-lu; ból, jaki temu towarzyszył, wycisnął z moich oczu łzy, Boże, jak boli, o Boże, o Boże. Nakota umilkła, ale oczy wciąż miała błysz​czące i żywe, ja swoje zamknąłem, żeby nie musieć na nią patrzeć. — Chcę zostać sam — powiedziałem. I wyszła. Ale czułem, że stale o mnie myśli. Potwierdziła się stara prawda, rano moje ciało było w lepszym stanie, sińce, opuchlizna i w ogóle. Był tylko jeden wyjątek — moja prawa ręka. Siedzę sam, w łazience, oparty o nie zamykające się drzwi i gapię się na nią w słabym, migoczącym świetle, jakbym oglądał ranę po ukąszeniu przez diabła, aż strach jej dotknąć... czy boli? Jeszcze jak. Polałem ją zimną, a potem gorącą wodą, pod wpływem ciepła skóra nieco się zaczerwieniła, ale poza tym nie dostrzegłem żadnych zmian. Pukanie. Nakota. — Nicholasie, muszę tam wejść. — Zaczekaj chwilę — napieram nieco mocniej na drzwi. Unoszę dłoń niemal do samej twarzy, mała, wypukła, szarawa rana wygląda jak miniaturowy model. Nie mów tego. — Nicholas, muszę się wysikać! Odsuwam się od drzwi, wpuszczając ją do środka, i przytykam dłoń do boku. Kiedy już skończyła, ubrałem się błyskawicznie, ogarnięty dziwnym, niewytłumaczalnym niepokojem, jedyne, czego chciałem, to możliwie jak najszybciej zgarnąć klucze i wyjść. Wy​szedłem, rzucając na odchodne krótkie „cześć" i trochę za mocno trzasnąłem drzwiami. Byłem zdyszany. Moje ruchy wydawały się przyspieszone, jak w kreskówce albo w starej, błazeńskiej komedii. Zmusiłem się, aby powoli zejść po schodach, nie chciałem przysta​nąć obok drzwi do schowka, tak, to oczywiste, że się tam nie zatrzymam, ale klamka tak przyjemnie działała na moją dłoń. na tę zranioną dłoń, a wewnątrz było ciepło, cieplej niż w korytarzu, cieplej nawet niż w moim mieszkaniu, żar zdawał się emanować, naturalnie, z samej Nibydziury, bo niby dlaczego nie? Czemu nie. Mamroczę w mrok. — Co mi zrobiłaś? CIEPŁO. Napięcie, którego wcześniej nie odczuwałem, spłynęło ze mnie w jednej chwili potężną falą, w przypływie ulgi moje ramiona obwisły, tak ciepło. Dłoń miałem mokrą, ociekającą deli​katnym, słodkim płynem; on również był ciepły. — Co się ze mną stanie? Brak odpowiedzi, nie ma wyroczni ani wróżki. Jedynie usta Nibydziury, z których wypływa fala gorącego oddechu. Jakby mi​mochodem zwróciłem uwagę, że dziś jej woń była silniejsza, bardziej złożona i pełniejsza, może to coś w rodzaju kadzidełek, korzenny zapach, a w każdym razie z tym mi się właśnie kojarzył. A może to było szczęście, zadowolenie, bo posmakowała jej moja krew, ty pieprzony dupku, wynoś się stąd, wynoś się! Wyjść. Wyjść na zewnątrz i zbiec po schodach, nie czułem już tamtego napięcia, jedynie strach, dobry, czysty, zdrowy lęk, który nie opuszczał mnie, aż znalazłem się na zewnątrz, gdzie zachwiałem się i straciłem równowagę na ośnieżonym chodniku, pod śniegiem był lód, instynktownie wyciągnąłem ręce przed siebie i rymnąłem jak długi, aż uderzenie wypchnęło mi powietrze z płuc, a ból w obu dłoniach wycisnął z moich oczu błyskawicznie zamarzające łzy. Po upływie pół minuty zdołałem w końcu usiąść, a gdy to zrobiłem, ujrzałem kruki, wielkie, czarnoskrzydłe ptaszyska siedzące posępnie na drutach telefonicznych, miejskie odpowiedniki sępów. Wydawało mi się, że ledwie na nie spojrzałem, gdy wzbiły się w powietrze, nie przyleciały do mnie, lecz wielką, kraczącą chmarą odfrunęły w kie​runku bladego, słabo widocznego w ten pochmurny dzień słońca. Podjechałem do apteki i potem, już w aucie, zająłem się opatry​waniem mojej cudownej, nowej rany. W efekcie spóźniłem się do pracy tylko dwadzieścia minut, niemniej jednak kierownik nie omie​szkał mnie za to zganić, ja zaś przyjąłem połajankę ze spuszczoną głową i skruszoną miną. Niechaj zacznie się dzień — pomyślałem, a moja dłoń odpowiedziała gwałtownym pulsowaniem na znak wil​gotnego, chłodnego przytaknięcia. Powiedziałem jej, że koniec z wideo. Oczekiwałem sceny. Wyobrażałem ją sobie. A jednak to zrobi​łem, grożąc jej z niewzruszonym spokojem, którego nie czułem, i choć wewnętrznie byłem cały rozdygotany, powiedziałem jej „nie", jeżeli tego chce, niech skombinuje sprzęt skądinąd.

— Nie chcę, aby to, co się stało, powtórzyło się — rzekłem. — Nie powtórzy się — posępny głos, z trudem tłumiony gniew. Patrzyła na moją dłoń, prawą, ma się rozumieć, na tę, którą ugryzła, w ogóle nie zwracała uwagi, nie, to było dla niej zbyt normalne, jej ręce trzęsły się tak, że prawie nie mogła przypalić papierosa. — Ja się nie boję. — A ja tak. — Wiesz, że nie mam magnetowidu —jeszcze posępniejszym tonem. — To pech. Zastanawia się, jak mnie odpowiednio za to ukarać, papieros pomiędzy zaciśniętymi zębami, dłonie na przemian zwierające się w pięści i rozwierające, mój spokój wprawił ją w znacznie większą wściekłość, niż gdybym wybuchnął gniewem. — Nie masz za grosz jaj, wiesz o tym? Jesteś pozbawionym jaj zerem... — nie kończąca się litania moich wad i niedoskonałości, a gdy tak je wyliczała, pomyślałem o swoich znacznie poważniej​ szych życiowych porażkach, o których nie wiedziała i nigdy się nie dowie, o rzeczach, które mogła — i zapewne uznała — za niegodne zapamiętania, a które wspominane przeze mnie wciąż były dostate-

cznie żywe, by wprawić mnie w głębokie zasmucenie, zranić, a na​wet zawstydzić. Patrzyłem na te wąskie, poruszające się bez przerwy wargi, wypalający się wolno koniuszek zapomnianego papierosa, z którego co pewien czas usypywał się nagromadzony popiół — o, tak, zrobiłem wiele błędów, mnóstwo rzeczy w swoim życiu spieprzyłem, ale tym razem — i byłem o tym święcie przekonany, postąpiłem właściwie. — Zabieram to — rzuca z frustracją w głosie, machając w moją stronę trzymaną w dłoni taśmą. — A bierz. I wyszła, zostawiając po sobie ślady rozsypanego popiołu, który zebrałem delikatnie na dłoń i wydmuchnąłem przez okno w chłodną, ciemną noc, wyobrażając sobie, że szare drobiny osiadają na śniegu poniżej, tworząc kształty przypominające runy, które rzekomo wi​działa Nakota na skrzydłach tamtych owadów, owadów spoczywa​jących teraz w spokoju pod powłoką tegoż właśnie śniegu. Opatruję rękę, siedząc późną nocą — samotnie, ale czy muszę o tym w ogóle wspominać? — i oglądam ranę, wyraźnie zaczyna się jątrzyć, powiększa się, rozrasta, powodując silniejszy ból, infekcja nie tyle rozprzestrzenia się na boki, lecz raczej w głąb, szare krawę​dzie rany wyraźnie teraz poczerniały. Inne, drobniejsze pamiątki tamtej nocy już się zagoiły, nawet ślady po ukąszeniu Nakoty, w gruncie rzeczy można by rzec, że jestem jak nowo narodzony, w każdym razie na tyle, na ile mogłem tego oczekiwać. Pomijając prawą rękę. Było z nią coraz gorzej. Bandażowałem ją, obnoszenie się z tą ranąjak od postrzału mijało się z celem, przerzuciłem się z plastrów z opatrunkiem na gazę i plastry mocujące, w miarę jak jej stan się pogarszał, a rana zaczęła się powiększać, bandażowałem ją coraz szerzej i grubiej, gdy szarość brzegów przeszła w czerń, skóra stała się śliska i gładka jak plastyk, drogi plastyk, kto jak kto, ale ja musiałem gnić z klasą. Z otworu wciąż wypływał przezroczysty płyn i tego właśnie najbardziej nie znosiłem, tej cholernej cieczy, która zwykle sączyła się jak krew z nosa, ale bywało też, że wypływała gęstą strużką, przemaczając bandaż i mankiet koszuli, gdy miało to miejsce w pracy, tłumaczyłem się zwykle, że wylałem colę, ale ile kubków coli można rozlać przez nieuwagę? Poza tym ciecz ta miała charakterystyczny zapach, choć nie taki, jakiego moglibyście się spodziewać — odór ten zmieniał się, czasami był to śmietnikowy fetor, od którego przy zmianie opatrunku żołądek podchodził mi do gardła, a niekiedy wydawał się całkiem przyjemny, słodki, niemal smakowity. Nawet Nakota pod​czas swoich rzadkich wizyt zwróciła na to uwagę, widziałem, jak patrzyła, marszcząc nos niczym kotka, ale była, rzecz jasna, zbyt dumna, by o to spytać. Wiązał się z tym jeszcze inny, znacznie istotniejszy problem, o wiele bardziej bolesny niż mój kretyński, sztuczny rozkład i nie​pomiernie trudniejszy do uleczenia. Odeszła, zostawiła mnie za karę i oczywiście na rzecz wideo, które bez znużenia oglądała u kogoś innego od dobrych dwóch tygodni. (Gdzie oglądała tę taśmę? Czyżby kupiła sobie magnetowid? Nie. To niemożliwe. Zatem u kogo? I jak to tłumaczyła, czy w ogóle zadała sobie ten trud? Nie myśl o tym, powiedziałem sobie w duchu, nie zaprzątaj sobie tym głowy. To może trochę boleć, ale w końcu przywykniesz.) Boże, jak mi jej brakowało i bynajmniej nie pod tym względem, o którym zapewne teraz myślicie, nie chodziło mi o samotne noce spędzane na wypła​kiwaniu się w poduszkę i żałosnym trzepaniu kapucyna pod kocem. Najbardziej bolało, gdy się zjawiała, w nieodłącznej wiatrówce, obcisłych dżinsach i za dużych trampkach, z których wystawały męskie skarpety; zawsze była przemoknięta, miała lodowate dłonie, a spierzchnięte wargi zatraciły czerwonawą barwę na rzecz osobli​wego, popielatego odcienia. Od czasu do czasu pękały i w szczeli​nach dostrzegałem krew. Chciało mi się płakać; wiem. że może to brzmieć absurdalnie, ale tak właśnie było. Siadała na tapczanie, zakładając nogę na nogę, gapiła się na mnie i słuchała mojego nie kończącego się gadania, ja zaś zastanawiałem się w duchu, czemu tak ględzę o niczym, bo przecież jedyne, co chciałem jej powiedzieć to — WRÓĆ. WRÓĆ DO MNIE. To było aż nadto wyraźne. WRÓĆ DO MNIE, JUŻ SIĘ NIE GNIEWAJ. Ale nie potrafiłem się ugiąć. Mimo że wiedziałem, że będzie oglądać taśmę gdzie indziej, że w ten sposób przed niczym jej nie chronię, a wręcz przeciwnie,

mogę tylko pogorszyć sytuację, bo przecież nie było mnie przy niej, abym mógł nad nią czuwać. I co dalej? Kiepski był ze mnie ochroniarz, ale tak czy inaczej, zawsze byłem gotów wylać kubeł zimnej wody na jej rozpaloną głowę i kilkakrotnie okazałem się rozsądniejszy od niej. Może w tym właśnie tkwił problem, tu był pies pogrzebany, może moje weto w sprawie wideo okazało się kroplą, która przepełniła czarę. Bóg jeden to wiedział. Ja wiedziałem tylko, że nawet gdybym nadal trzymał ją na dystans, musiałem wciąż mówić „nie", bo nie byłbym w stanie pilnować jej na okrągło, zamartwiając się, że tej lub może następnej nocy spróbuje znów wymknąć się z mieszkania i aby ją powstrzymać, znów musiałbym ją ścigać i zapewne sprawić jej ból. A najgorsze było to, że mogła uciec ode mnie na zawsze. Jeżeli musisz, Nakota, to się zabij; kocham cię, lecz nigdy nie zdołałbym cię powstrzymać, co najwyżej opóźnić katastrofę. Rezer​wuję sobie prawo do jednej tylko rzeczy — nie chcę tego widzieć. Nie muszę i nie chcę. Tak czy inaczej — wątpliwe pocieszenie — wydawała się bardziej ożywiona, nie przypominała już żywego trupa, jak gdyby godziny (jak sądziłem) spędzone przed telewizorem przy włączonej taśmie, oglądanej raz po raz, na okrągło, pozbawiły nagranie jego chłodnego, hipnotycznego uroku. W końcu ile razy można oglądać to samo, po pewnym czasie się nudzi. To głupie — stale to powtarzam, no nie? — ale konieczne, abym mógł dalej funkcjonować. Muszę utwierdzać się w tej mojej własnej ułudzie. Gdybym znowu ją zawiódł, gdyby nie było możliwości wydostania się z tego zaklętego kręgu, przynajmniej zostanę uznany za współ​winnego. Metoda ta była skuteczna do chwili, kiedy nie podniosła się z tapczanu i bez cienia uśmiechu rzuciła: — Chodźmy. — A potem poprowadziła mnie do Nibydziury. Rzecz jasna, nie przychodziła dla mnie, lecz dla Nibydziury i chyba to było najdziwniejsze — byłem pewien, że odwiedzała ją wielokrotnie sama, może nawet częściej niż ze mną, pozwalał na to jej rozkład zajęć, mogła nawet wynająć sobie w budynku kawalerkę. Zastanawiałem się, po co w ogóle zadała sobie trud, aby przychodzić po mnie. Dlaczego zabierała mnie ze sobą. Nie żebym miał coś przeciw temu. Rzadko ją widywałem, o seksie w ogóle nie było mowy, to w ogóle nie wchodziło w rachubę, ale przynajmniej w ten sposób mogłem być z nią — i przy niej, a jeśli nie dawało mi to pełnej satysfakcji, to trudno. Musiałem po prostu zacisnąć zęby i cierpieć w milczeniu. Po schodach na dół. Stoimy oboje niemal tuż przy krawędzi czarnej czeluści, spoglądając w te mroczne usta, Nakota klęczy albo trzyma ręce w kieszeniach (w tym pierwszym przypadku zawsze przechodzą mnie lodowate ciarki, przypominam sobie tamten dzień i wzdrygam się mimowolnie), ja z tyłu za nią jak rycerz w pogiętej zbroi, dotykając niezdarnie obandażowanej dłoni, podczas gdy dama mego serca z lubością patrzy na Świętego Graala. Zawsze w ciszy, zawsze rozstanie na schodach, ona zbiega szybko na dół, bez jednego słowa, a ja wolno człapię na górę, próbując zająć czymś zmącony umysł, raz sięgnąłem nawet po plik swoich patetycznych wierszy. Ratowałem się też piwem, ale wiecie co? Nie miałem ochoty na browar. Wolałem siedzieć przy oknie z zamkniętymi oczami, oddy​chając chłodnym powietrzem, aż w końcu zasypiałem. Budziłem się ze ścierpniętymi ramionami, pełnym pęcherzem i dłonią bolącą jak wszyscy diabli. Ból był naprawdę potworny. I nic nie wskazywało na to, że będzie lepiej. Wręcz przeciwnie. Gabinet lekarza, słaba woń lekarstw, siedzę nerwowo na czerwo​nej kanapie, przeglądając artykuł pod tytułem „Czy twój partner jest pracoholikiem?". Nie, ale moja kochanka, moja BYŁA kochanka ma drażniący nawyk wkładania głowy między drzwi. Czy ten artykuł nie pasowałby bardziej do „Cosmo" niż do pisma medycznego? Tak, to dobre. — Pan Reid? Nicholas Reid? Idę za pielęgniarzem o pulchnym, kobiecym zadku, ubranym w czysty, niebieski, workowaty uniform. Ciśnienie krwi, tętno, tem​peratura. — Jak rozumiem, cierpi pan na infekcję? Rana dłoni, tak? — Tak. Sięga do mojego nieudolnie nałożonego opatrunku, palimpsestu bandaży, a ja kręcę głową i cofam dłoń, chowając ją jak dziecko za plecami. — Wie pan, wolałbym, żeby obejrzał ją lekarz. To znaczy... — krzywy, delikatny uśmieszek — boli mnie, gdy jej dotykam. — Dobrze. — Wcale tak nie było, ale wyszło na moje i o to właśnie chodziło. Nie miałem zamiaru odstawiać dziwoląga, chyba że na własną prośbę. Tak jak teraz. Doktor — chude, kościste ręce o barwie słabej kawy, rozwichrzo​ne siwe włosy. Ponury i znudzony, miejmy to już za sobą. Rozchmurz się, doktorku, pomyślałem odwijając bandaże, to cię powinno rozba​wić. Istny cud medycyny. Początkowo niewiele mówił, zadając stopniowo coraz więcej pytań, dotykając mojej ręki kościstymi palcami, naciskając kłykcie, macając tkanki poniżej kciuka. — Tu boli? — Nie. Nacisk. I znowu. — A tu? — Nie. — Może tutaj? — Nie. — Rozczarowywał mnie. Na ścianie za jego plecami wisiał kalendarz, spokojny, zimowy landszaft wydany przez Searle. „Kupujcie nasze prochy". — A właściwie... Ból pojawił się tak nagle i był tak silny, że wyrwałem dłoń z jego rąk, a do oczu napłynęły mi łzy. Kilka kropel płynu z rany prysnęło na niego, miały barwę miodu i były bardzo wyraźne na bieli lekar​skiego kitla. Przycisnąłem rękę do piersi, mimowolnie kojąc zranio​ne ciało, a on zapytał mnie znowu: — A właściwie jak, według pana, to się stało? — Nie: jak to się stało, tylko jak WEDŁUG MNIE to się stało. Drobna różnica, ale udałem, że tego nie zauważyłem, i raz jeszcze cierpliwie powtórzyłem swoje

kłamstwo — rzekomo na​działem się na bardzo brudny trzonek metalowych grabi. Nie wiem, dlaczego wybrałem akurat grabie, wszak mieszkałem w kamienicy czynszowej, ale taką sobie wymyśliłem historyjkę i postanowiłem się jej trzymać. — Uhm-uhm — nie kupił tej bajeczki, ale i nie powiedział tego na głos. — Cóż, Nicholasie. To bardzo niezwykła infekcja. Wymaga utrzymania niezwykłej czystos'ci. Poproszę pielęgniarza, by wyjaśnił ci szczegółowo, jak masz tego dopilnować. — Jakby rana była nie​zwykłym okazem egzotycznego zwierzęcia wymagającego szczegól​nej troski i opieki. Wypisał mi receptę na jakiś ceflasporin i odesłał do domu. Zapłaciłem gotówką, co w jego oczach uczyniło mnie jeszcze bardziej szemranym klientem, i wyszedłem jak przestępca, z nowym bandażem na ręce i dojmującym brzemieniem winy w sercu. Na zewnątrz sypał śnieg, wielkie, wolno opadające płatki bieli przylepiające się do przedniej szyby mojego auta, wycieraczki nie dawały sobie z nimi rady, rozmazywały je po mokrym szkle, a mnie ćmiło się w oczach, od tego i od potwornego bólu zranionej dłoni, którą bardzo delikatnie trzymałem na kierownicy. Dotarłszy do domu, zdarłem z ręki nowy bandaż i oparłem ją wierzchem do dołu na parapecie otwartego okna, by spadały na nią białe, szybko roz​puszczające się płatki. Usnąłem tam, a gdy się obudziłem, tuż po zmierzchu, moja ręka, miast być jak reszta mnie, zziębnięta i ze​sztywniała, była różowa i błyszcząca, ciało miękkie, elastyczne i ciepłe w dotyku. To mnie zdziwiło, jeszcze bardziej jednak zdumia​ło mnie, gdy po naciśnięciu z rany wytrysnęła na ośnieżony parapet strużka gęstego jak galareta płynu, a w jej żółtym skrzepie ujrzałem, lub przynajmniej tak mi się wydawało, unoszące się płynnie jasne, wyraźne mrugające oko. Nie zapowiedziana popołudniowa kontrola w Video Hut, zaban​dażowana dłoń, niezdarna i dziwnie lodowata, zimne koniuszki palców, mam coś z krążeniem czy jak? Uczę się posługiwać lasero​wym piórem lewąręką. Uczę się pić kawę, używając lewej ręki. Uczę się, kosztem kilku bolesnych ukłuć, przypinać nią plakietkę z imie​niem. Mój kolegamarudzi, ale kompletnie ignoruje mnie i mojądłoń. I o to mi właśnie chodziło. Dziś śnieg nie pada, ale jest zimno, o tak, czuję chłód bijący od wielkich frontowych drzwi i lodowaty powiew za każdym razem, gdy ktoś je otwiera. Nowy, obok mnie, ubrany na brązowo, z prze​krzywioną plakietką, pyta pod nosem: — Co za pojeby przychodzą w taką pogodę po „Wielkie balony"? — Albo „Masakrującą mamuśkę". — Ignoruję lekki wysięk spod bandaża. Drzwi się otwierają. — Spójrz na tego — lekko kiwam głową w stronę ewidentnego świra, wielkiego faceta w starej, brązowej, spękanej skórze, bladego jak śmierć. — Założę się, że nie przyszedł tu po zestaw kina familijnego. — Wygląda strasznie — i w tej samej chwili facet się odwrócił, nie mógł tego usłyszeć, ale się obrócił i podszedł wprost do kasy, nowy gdzieś się ulotnił, zostałem sam z moim laserowym piórem i niesprawną ręką, pytając z wyraźnym przymusem: — Czym mogę służyć? — Ty jesteś Nicholas? Stanowczy, zdecydowany głos, niespecjalnie głęboki. Kiedy mężczyzna położył dłonie na blacie, ujrzałem, że były niemiłosiernie pomarszczone, o długich, brudnych paznokciach. Z bliska wydawał się jeszcze bardziej blady, nieomal biały jak albinos, choć oczy miał barwy wodnistoszarej. Dziwne, długie rzęsy. Często mrugał powie​kami. — Tak, to ja. Czym mogę służyć? Jeszcze bliżej, nachylił się do mnie tak, że poczułem woń jego skóry, i powiedział: — Nibydziura. Spojrzałem na niego. Chyba opadła mi szczęka, ale nic nie mogłem na to poradzić, więc tylko się na niego gapiłem jak ostatni kretyn, a on jeszcze spokojniej i ciszej dorzucił: — Spoko. Dzierzba wszystko mi o niej powiedziała. — Jaka znowu Dzierzba? Lekkie zniecierpliwienie, ale chyba całkiem zrozumiałe, facet rzucił mi prosto w twarz sekretne, mistyczne hasło, a ja zachowywa​łem się tak, jakby ktoś właśnie wyjął mi ze łba mózg. — No wiesz, DZIERZBA. Nie denerwuj się, stary. Pokazała mi taśmę. Aha. Dzierzba. Cóż, ta ksywka całkiem do niej pasowała. I pokazała mu taśmę. A więc to on mnie zastąpił. Eklektyk, nie ma co. Przyglądam mu się uważniej, na koszuli pod kurtką widac wyszyte uniwersalną czerwoną nicią imię RANDY, mała, przepołowiona, brudnozłotawa czaszka zwiesza się z jego jeszcze bardziej brudnego ucha. Jedyne, co ma czyste, to włosy, piękne, jasnoblond włosy. — Aha. I co o tym sądzisz? — Stary, ale odlot — nachyla się bardziej, a w jego głosie pobrzmiewa nuta szczerej pasji. — Nie uwierzyłbym, gdybym nie zobaczył. Oglądaliśmy to ze dwadzieścia razy. Dzierzba mówi, że im częściej to oglądasz, tym głębiej to do ciebie dociera, wnika w ciebie, kapujesz? — Uhm-hm. — Obejrzałem to i pomyślałem, oto Bóg, kapujesz? — Taa. Bóg. Bóg usmażonych mózgów. — Mimo woli uśmie​chnąłem się krzywo, a Randy, facet tysiąca nastrojów, wybuchnął śmiechem. — Wiedziałem — rzekł. — Wiedziałem, że cię polubię, stary. — To ci dopiero wyznanie. — Zamknij się, upomniałem samego siebie, on mógłby przełamać cię na pół. Staliśmy tak, uśmiechając się do siebie nawzajem przez dobrych parę sekund, zachodziłem w głowę, co jeszcze można dodać do tak surrealistycznego przejawu radości, ale Randy bynajmniej nie czuł się nieswojo, wiedział do​kładnie, o co mu chodzi i po co przyszedł. Nachylając się jeszcze bardziej, tak że jego twarz była zaledwie o cal oddalona od mojej, wyszeptał: — To jak, kiedy będę ją mógł zobaczyć? — Co? Nibydziurę? A Na... Dzierzba ci jej nic pokazała?

— O, tak, widzieliśmy POMIESZCZENIE. Co, u licha? — Ale nie weszliście do środka? — Weszliśmy, ale PRZECIEŻ wiesz, co się stało. Zapędzony w kozi róg zawsze staram się dociec prawdy. — Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Serio. Weszliście do tego pomiesz​czenia, do składziku, ale jej nie widzieliście, tak? Wyraźnie urażony, odchylił się do tyłu, gapiąc się na mnie podejrzliwie, robiłem sobie z niego jaja czy jak? — Tak jak mówi Dzierzba, ty musisz tam być. Patrzyliśmy na siebie nawzajem, to zdawało się nie mieć sensu, i nagle zrozumiałem, że w jego słowach akcent był położony na „ty"... TY musisz tam być. Znaczy ja. Ale to przecież nic nie znaczyło. Co ja mam wspólnego z oglądaniem Nibydziury i dlaczego Nakota miałaby powiedzieć coś takiego? Łgała w żywe oczy, kłam​liwa suka, ale co miałoby jej dać to kłamstwo i co powiedziała Randy'emu, by przekonać go, że moja obecność poprawi jego zdol​ność postrzegania? — To jak? — Randy splótł ramiona. Wielkie ramiona. — Kiedy mógłbym ją zobaczyć? Dziś wieczorem? Wrażenie osaczenia, zamknięcia w czarnej skrzyni, uwięzienia w chwili dokonywania najczystszego w życiu wyboru, walczyło we mnie z poczuciem osobliwej, płytkiej radości — a co mi tam, u diabła. Co mi tam. To przecież nie moja dziura, nie jest moją prywatną własnością, nie ma na niej mego nazwiska. Cokolwiek się wydarzy, to nie będzie moja wina. — Jasne — odrzekłem. — Będę w domu około szóstej. — Świetnie. — Randy znów się uśmiechnął, sądziłem, że poda mi rękę, ale on tylko szturchnął mnie pięścią w ramię, lekko, od niechcenia, jak nastolatek i przez dłuższą chwilę stałem jak wryty, spodziewając się, że walnie mnie znowu, choć tym razem już z całej siły. — Zadzwonię do Dzierzby. To na razie, stary. — I wyszedł, wpuszczając do sklepu kolejny powiew lodowatego powietrza. Pa​trzyłem, jak podchodzi do samochodu, przez cały czas uśmiechając się głupkowato, dopóki nie stanął obok mnie mój przyjaciel dezerter i nie poklepał mnie po plecach. — Twój kumpel? — Chyba tak. Jakby wbrew sobie sięgnąłem po telefon: zadzwonić do Nakoty. I druga myśl — nie. Nie zrobię tego. Niech się dowie od niego. Wciąż uśmiechnięty odłożyłem słuchawkę i ujrzałem przy tym, że bandaż na mojej dłoni przesiąkł na dobre, ciemnoczerwona, oleista ciecz pociekła na kontuar, czym prędzej wytarłem go rękawem i natych​miast udałem się do łazienki, by zedrzeć z ręki pokrytą skrzepami gazę i przemyć ranę, dziurę, woda z kranu płynęła wolniej niż płyn z rany, lało się ze mnie jak z dziurawego worka. — Spójrz tylko na ten syf— powiedziałem do siebie, rezygnując z dalszego oczyszczania cieknącej rany, a niech się leje, jeśli to krew, to najprawdopodobniej wykrwawię się na śmierć. Trwało to tak długo, że aż się zaniepokoiłem, ktoś, ten nowy. zapukał do drzwi. — Wszystko w porządku? — zapytał, a ja, patrząc na wysięk, wymamrotałem coś w odpowiedzi. W końcu sobie po​szedł. I niedługo potem, ni stąd ni zowąd, wysięk ustał zupełnie. Ot tak, po prostu. Lewą ręką, niezdarnie, choć z coraz większą wprawą, wiecie jak to jest, jak musisz coś zrobić, to robisz, nie ma rady, obandażowałem na nowo zranioną dłoń i przy kleiłem końce opatrun​ku taśmą, upewniwszy się uprzednio, że „krwotok" się nie powtórzy. Nie. Nic. Zero. Nieskazitelna biel bandaża, krzyż z plastra i szarawy odcień mojej skóry. Dzień strasznie się ślimaczył. Czy naprawdę podniecała mnie perspektywa zostania naganiaczem w moim małym, prywatnym cyrku? Panie i panowie, przybądźcie wszyscy, aby obejrzeć jedyne w swoim rodzaju zjawisko, największą na świecie NIBYDZIURĘ! Wreszcie, wykorzystując powagę swego odpowiedzialnego stanowi​ska, kazałem nowemu zamknąć wypożyczalnię, a sam, zbyt szybko jak na panujące warunki pogodowe, pojechałem do domu, ślizgając się niemiłosiernie na szosie i rozbryzgując kałuże. Dotarłem na miejsce kilka minut przed szóstą. W sieni było tak zimno, że widziałem parę wydechu wypływają​cą z moich ust, tak zimno, że moja zdrowa dłoń zmarzła, nim zdołałem otworzyć kluczem drzwi, zniecierpliwiony, miałem wraże​nie, że moje palce są ociężałe i powolne, użyłem prawej ręki, przez chwilę ignorowałem ból, ale zaraz tego pożałowałem. Łup! łup! migrenowy ból w dłoni, tak silny, że aż musiałem usiąść, ująłem prawą dłoń w lewą, tuląc do piersi żywy stygmat, i nagle pukanie do drzwi, głośne, natarczywe; czy to już? — Wejdźcie — rzuciłem, zbyt cicho, musiałem powtórzyć, ale nim to zrobiłem, już byli w środku, wielki, misiowaty Randy, wyglą​ dający jak knajpiany osiłek i Nakota w taniej, czarnej wiatrówce, z rozwichrzonymi włosami, posępniejsza niż kiedykolwiek. Podesz​ła do lodówki i wróciła z kwaśną miną — oczywiście nie miałem mineralnej. Na moich ustach znów wykwitł ten kretyński uśmieszek. Wspaniale. — Już się znacie — rzekła Nakota jakby z wyrzutem. — Piwka? — zapytałem Randy'ego. — Weźmiemy je ze sobą. Wziął dwa Milwaukee, połowę swojego wypił jeszcze na scho​dach. Nakota, kochanie, nic z tego, nie dam ci poprowadzić, to mój taniec. Jak sobie posłałaś, tak się wyśpisz. Na dół, po schodach, przez podest, dłoń na klamce, mówię obojętnym tonem: — Wejdź pierw​szy, proszę — wpuszczam do środka Randy'ego i sam wchodzę, nieomal zderzając się z Nakota. Ale jej nie przepuściłem. Uśmiech​nąłem się do niej przez ramię. — Pieprz się — szepnęła zjadliwie, a ja mrugnąłem do niej

znacząco. Opróżniłem puszkę i cisnąłem w kąt, zabrzęczała metalicznie. Szturchnąłem Randy'ego łokciem: — Powinniśmy byli wziąć po dwie — ale on nie słuchał, o nie, klęczał jak wierny wyznawca, szepcząc tak cicho, że aby go usłyszeć, musiałem się bardziej przy​bliżyć. — Spójrz na to, stary, spójrz na to, spójrz tylko — klęczał przygarbiony, kurtkę na ramionach miał wilgotną od topniejącego śniegu, białe włosy zwisały, pozlepiane w mokre strąki. Uklęknąłem na lewo od niego, Nakota rzecz jasna pomiędzy nami, ten wyraz jej twarzy, co to takiego, spokój? Chyba tak, choć chyba lepszym określeniem byłoby SPEŁNIENIE. Pochylona jak przy wodopoju, ignorując nas obu, chłonęła płynącą z otworu woń, upajała się nią, tego wieczoru była ona doprawdy niesamowita, niemal odurzająca. Czy oni również, jak ja, czuli smak wywoływany tym zapachem? Czy odbierali te same bogate bodźce, niepokój i osobliwe świerzbienie na całym ciele? — Spójrz na to! Nakota, wdech, wydech, wdech, wydech, nawet w półmroku widziałem delikatne drżenie jej piersi pod materiałem wiatrówki. Miała świeżą krew w kącikach ust, jeszcze nie zaschła. Wdech, wydech. — Spójrz na to. Wdech, wydech. Bolała mnie dłoń, pulsujące pieczenie, tępe i przenikliwe jak bicie serca, prawie równoczesne z rytmicznymi okrzykami Randy'ego, miałem ochotę wyć, zawołać „stul dziób, pieprzony debilu", wdech, wydech, i nagle nie wiedzieć czemu to stało się zabawne jak nigdy dotąd, naprawdę śmieszne, rozbawiło mnie do łez i w przypływie tej nieokreślonej, płynącej Bóg wie skąd wesołości, szaleńczej, wszech​ogarniającej brawury, wstałem, wyprostowałem się, rozruszałem kolanajak biegacz przed startem i zacząłem przeskakiwać raz po raz, coraz szybciej, w tę i z powrotem ponad Nibydziurą. W tę i z powro​tem, pot zaperlił mi się na czole, ale ubaw, świetna rozrywka, kupa śmiechu, nie maco! Spójrz, mamo! Bez rąk! W tę i z powrotem, hop, siup. i nagle coś mnie chwyta, Randy, silne ramiona, gdy zacząłem stawiać opór, pewnie musiał poczuć to samo co ja, kiedy szamotałem się z Nakotą, której twarz miałem teraz niemal dokładnie pod sobą i na której z uspokajającą wyrazistością ujrzałem grymas nieskrywa​nego przerażenia. Twarz Randy'ego była wyprana z wszelkich emocji, ale oczy rozszerzone tak bardzo, że widziałem przecinające je drobne żyłki, i wybuchnąłem śmiechem, który z wolna przeszedł w cichy chichot, bo zrozumiałem, że właśnie z głupia frant zrobiłem z siebie durnia, chciałem obrócić to w żart, ocalić choć cząstkę własnej godności, bo nie miałem pojęcia, co właściwie tak bardzo mnie przed chwilą rozbawiło. — Unosiłeś się w powietrzu — rzekł Randy. — Powinieneś zobaczyć mnie w tańcu — odrzekłem, ale zrozu​miałem, że to nie była przenośnia. Bądź co bądź. Randy nie posługi​wał się metaforami, czyż nie? Nie, absolutnie, po prostu powiedział, co widział. — Ty po prostu, po prostu... jak to się mówi? — Lewitowałeś — wtrąciła Nakotą jakby przez ściśnięte gardło. — Nie, nie — krzywy uśmieszek. — Po prostu jestem szybki i tyle. — Ale nie kupili tego, prawie mnie nie słuchali, gapili się tylko. W końcu Randy odwrócił się do Nakoty. — Miałaś rację, Dzierzba — powiedział. — I to jeszcze jak! Spojrzałem na nią, ale ona wlepiała wzrok w Randy'ego, a po​tem oboje zaczęli wpatrywać się we mnie, a Randy odezwał się z przejęciem: — Lepiej połóż się na chwilę, stary. Nie wyglądasz najlepiej. Rzeczywiście, czułem się kiepsko, toteż wróciliśmy na górę i położyłem się na wznak na tapczanie, stawiając sobie na brzuchu puszkę browaru. Randy, już bez piwka, usiadł naprzeciw mnie, a Na-kota odkręciła kran, w naiwności swojej licząc, że doczeka się na​prawdę zimnej wody. — Walnij sobie piwko — powiedziałem do niej. — Coś ty tam zrobił, stary? — spytał Randy. Pociągnął łyk piwa. Jego kolczyk zabrzęczał głośno. — Co to było? — Nic. — Czułem się zakłopotany, chciałem, by przestali tak się we mnie wpatrywać i zaczęli rozmawiać między sobą o Niby-dziurze, o pogodzie, o swoich i o moich upodobaniach seksualnych. O czymkolwiek. — Po prostu zrobiłem z siebie durnia i tyle, jasne? — Lewitowałeś — Nakota zjawiła się nagle tuż obok mnie, wydawało się, że również ona doprowadziła tę sztuczkę do perfekcji, ale nie, po prostu usiadła na krześle u wezgłowia tapczanu i z góry wpatrywała się w moją twarz. — Wisiałeś w powietrzu nad Niby-dziurą przez dobre trzydzieści sekund. Co najmniej. — Gówno prawda. — Powiedziałbym raczej, że kilka minut — zaoponował Randy, ale Nakota pokręciła głową, jakże często widziałem ten gest zaprze​czenia, zawsze, kiedy uważała, że to ona ma rację, i była o tym święcie przekonana, i zacząłem się bać. Bałem się tego, jak oboje na mnie patrzyli. Bałem się, bo nie potrafiłem przypomnieć sobie, co właściwie zrobiłem. — Miałaś rację co do niego —«■ rzekł do niej Randy. Wypił swoje piwo i jakby z namysłem zgniótł puszkę. — Muszę się odlać — oznajmił bezceremonialnie, wciąż kręcąc głową ze zdumieniem, po czym poczłapał do łazienki. Trafił bez pudła, może jego pęcherz miał samoistny system naprowadzający. Ledwie drzwi się za nim zamknęły, usłyszałem głośny plusk strugi oddawanego moczu i powiedziałem do Nakoty, która wciąż czuwała nade mną niczym gargulec: — Coś ty mu sprzedała za kit, skąd to przekonanie, że aby on mógł ujrzeć Nibydziurę, ja muszę być obecny? — Bo to prawda — powiedziała.

— Akurat. Na miłość boską, przychodziłaś tu sama od tygodni, wiem doskonale, nie próbuj zaprzeczać... — Mogę tu przychodzić, kiedy tylko zechcę — odparła — ale nic się nie dzieje. — Co to znaczy, że nic się nie dzieje? — Nic to znaczy NIC. Ona po prostu jest tutaj. I to wszystko. Nie wydziela żadnej woni. Bez ciebie nie jest AKTYWNA. Jesteś katalizatorem. Jesteś... Zaniepokojony spróbowałem usiąść, aby spokojnie przetrawić jej słowa. Śmiertelnie mnie przeraziła i przerażała coraz bardziej. — Chciałbyś zobaczyć naszą taśmę, Nicholasie? Randy'ego i moją? Nagraliśmy ją kamerą pożyczoną od znajomych. Pięćdzie​siąt minut śniegu na ekranie. — Daj spokój — próbowałem, jak tonący, chwytać się brzytwy, czegokolwiek. — Nawet mnie tam nie było, kiedy... — Za pierwszym razem to ty załatwiłeś kamerę. Siedziałeś przy mnie, kiedy oglądałam kasetę. Powiedziałeś, że za każdym razem widzisz na niej to samo. Czułem, że mój puls zaczyna przyspieszać, a dłoń pod bandażem coraz mocniej swędzi. — No i co z tego? — Wszyscy inni postrzegają je zgoła odmiennie. Ja, Randy, Vanese... — Kim jest Vanese? — To jego dziewczyna. My wszyscy ZA KAŻDYM RAZEM widzieliśmy coś innego. Ale nie ty. — Nie wierzę ci. — Nie musisz. Nie obchodzi mnie to. — I nagle, nachylając się tak, że nieomal włosami dotknęła moich: — Nie chciałam, żebyś wiedział. Nigdy. Z początku w to nie wierzyłam, dopóki sama nie spróbowałam. — Kiedy to było? — Parę miesięcy temu. — Parę MIESIĘCY? — Nic się nie wydarzyło. Z Randym było tak samo. Mogłabym tam sprowadzić nawet całą armię i niczego by to nie zmieniło. W tym właśnie sęk, Nicholasie. Bez ciebie nic się nie dzieje. Randy, w obu dłoniach puszki z piwem. — Masz — nawet otworzył je dla mnie i włożył mi do ręki, ale nie miałem ochoty na browar, nie chciałem, by tu byli, aby byli tu ze mną, zwłaszcza Nakota. Czułem się zmęczony, nieomal chory, mia​łem dość bzdur, które mi serwowali, pragnąłem tylko zostać sam, aby móc w spokoju zająć się chorą ręką. — Idź do domu — rzekłem, zamykając oczy. — Idź do domu, Dzierzbo. Usłyszałem, jak Randy wstaje, rozległo się delikatne skrzypienie jego butów. — Spytaj go, czy mogę przynieść jedną — zwrócił się do Nakoty, która znów pochyliła się nade mną. — Nicholasie, Randy chciałby przynieść jedną ze swoich rzeźb. — Rzeźb? — spytałem, nie otwierając oczu. — Z metalu. Jest rzeźbiarzem. Tworzy w metalu. Widziałeś jego dzieła w Inkubie, pamiętasz? Chciałby ustawić jedną z nich przy Nibydziurze, zgadzasz się? — Czemu mnie pytasz? — Usiadłem patrząc na nich oboje, przewróciłem puszkę, oblewając się od szyi do pasa zimnym pły​nem. — Dlaczego mnie o to pytacie? Ona nie jest moja, nie jestem jej właścicielem. Róbcie, co chcecie. Cokolwiek zechcecie. — Wiesz co — Nakota, nie odwracając ode mnie wzroku, po​wiedziała do Randy'ego — lepiej już chodźmy. — Przyniosę tę rzeźbę, stary — i wyszli, niezwykle delikatnie i cicho zamykając za sobą drzwi. Zostałem sam na sam z moimi nowymi lękami i przez resztę nocy usilnie przekonywałem samego siebie, że to, co usłyszałem od Nakoty, to stek bzdur. Kiedy się obudziłem, stwierdziłem, że moja chora, zabandażo​wana dłoń jest odrętwiała, lepko-śliska, a ręka, co ujrzałem, zamru​gawszy kilka razy powiekami, niemal do łokcia pokryta niczym rękawicą gęstym, różowawym płynem, w którym można było do​strzec ciemniejsze plamki, układające się we wzorzec, którego jed​nak, zdjęty odrazą i przerażeniem, nie odważyłem się rozszyfrować. Pobiegłem co sił w nogach do łazienki, jakby całe moje ramię płonęło żywym ogniem, włożyłem rękę do umywalki i puściłem potężny strumień gorącej wody, odwracając głowę niczym wrażliwy kierow​ca przejeżdżający obok dymiącego wraka, aż poczułem strumień rozpryskujący się na mojej gołej już skórze, parzący ból silnej gorącej strugi. Zakręciłem kran, wytarłem rękę ręcznikiem, i poczu-wszy, że piwo podchodzi mi do gardła, nachyliłem się nad muszlą i oczyściłem się do końca. Otarłszy usta, podreptałem do tapczanu, po czym bez zbytniego przyglądania się zdjąłem prześcieradło i narzutę, obie mokre i różo-wawe, zmiąłem w kulę i czym prędzej wywaliłem do śmieci. Jak na jeden dzień miałem już dość wymiotowania. Z prawdziwą ulgą odkryłem, że była dziś środa, a zatem miałem wolne, lecz moje zadowolenie prysło, kiedy usłyszałem pukanie do drzwi, a zaraz potem pełen wahania, choć silny głos Randy'ego: — Hej, Nicholas! Nie śpisz już, stary? Kurwa mać. Gdybym mógł, skręciłbym mu kark, ot tak, dla czystej przyjemności, jaką sprawiłaby mi cisza następująca po głu​chym trzasku jego pękającego kręgosłupa. — Nie. Już nie. — Ocieram twarz, oddech mam przesiąknięty kwaśnym odorem wymiocin, na wargach sztuczny uśmiech. Facet przyniósł coś metalowego, srebrzysto-czarnego, wysokości dwóch i pół stopy. Wyglądało to jak pokrzywiona drabina, która lada moment może runąć. A może tylko ja tak ją postrzegałem. Trudno powiedzieć. — „Ślepa uliczka" — rzekł Randy, wskazując na metalową rzecz, a ja jak przez mgłę przypomniałem sobie, iż ostatniej nocy gość zapowiadał, że przyniesie jedną ze swoich rzeźb, najwyraźniej to było właśnie to. W sumie wyglądało dość ciekawie, faktycznie jak drabina, lecz o spaczonych, pokrzywionych szczeblach, bardziej niebezpiecznych niż sztuczki karcianego szulera,

zejście na własne ryzyko — zdawała się krzyczeć ta lśniąca, czarna osobliwość, ja wszelako nie miałem tego dnia nastroju, by krytykować cokolwiek, toteż tylko lekko, i mam nadzieję, że uprzejmie, pokiwałem głową. Kilka razy. Dla świętego spokoju. Randy nie odezwał się słowem, po prostu tam stał, toteż po chwili wahania powiedziałem: — Niezłe. Naprawdę niezłe. Serio. — Mogę ją tam wstawić? — Jasne. Śmiało. Zanim wrócił, zdążyłem przemyć twarz i napić się wody. Stanął w drzwiach, a gdy zaproponowałem mu kawę, pokręcił przecząco głową. — Muszę wracać do roboty. — Miał na sobie koszulkę z napisem „RANDY" i dżinsy, niegdyś niebieskie, a teraz czarne od brudu. — Przed domem stoi mój wóz. Ciężarówka holownicza — wy​jaśnił, widząc moje zdumione spojrzenie. — Firma holownicza Ali Star. Pracuję tam — uśmiechnął się i wzruszył ramionami. — Wiesz, z czegoś trzeba żyć. Jeść trzeba codziennie. — Fakt. Znam ten ból. — To na razie, stary. Może spotkamy się dziś wieczorem? Dzierzba coś mi napomknęła... Chyba w piekle, Randy, ty i Dzierzba będziecie się tam smażyć oboje. —Jasne. Kiedy wyszedł, usiadłem przy kuchennym stole, i popijając ka​wę, raz jeszcze usiłowałem wmówić sobie, że wszystko, co mówiła Nakota, to jeden wielki bełkot, bzdury nie warte funta kłaków, chciała po prostu namieszać mi w głowie, a Randy, cóż, był widocz​nie nadmiernie podatny na tego typu szajs. Zanim dopiłem kawę, poczułem się nieco lepiej, a po prysznicu wręcz wyśmienicie. Wyjdź, rozkazałem sobie w duchu. Wypełznij z tej nory i zrób coś. Było bardzo zimno, ale bezwietrznie, zimą przy takiej pogodzie każdy krok wydaje się zwielokrotniony, na drutach rząd moich przyjaciół-kruków, pod stopami chrupanie zamarzniętego śniegu, spacer był całkiem przyjemny, szedłem więc z dłońmi w kiesze​niach, spuszczoną głową i oddechem wypływającym białą, krętą smużką z dziurek mego poczerwieniałego nosa. Krok za krokiem zapuszczałem się coraz dalej w głąb tej krainy czarów. Na ulicach prawie nie było ludzi. Przystanąłem i kupiłem gazetę, po czym poszedłem z nią do Burger Kinga, gdzie przy dużej kawie zacząłem czytać, czując ów osobliwy, smętny spokój, wywoływany przez łańcuch mniej lub bardziej odległych katastrof, na które nie ma żadnego wpływu i można jedynie przyjmować je z podniesionym czołem, tak czy inaczej, udało mi się jakoś uśmierzyć te kretyńskie niepokoje. Nie, nie jestem Mesjaszem Nibydziury, po prostu znam zbyt wielu dziwacznych ludzi. Rzecz jasna poszedłem spotkać się z Nakotą. Nie uśmiechnęła się, gdy wszedłem, sztuczny półmrok Klubu 22, z szafy grającej płyną smętne tony kiepskiej piosenki country. Ski​nęła tylko głową, w obojętnym, nieomal formalnym geście, i powtó​rzywszy go, uniosła w dłoni pustą szklankę od piwa. — Nie, dziękuję. Wystarczy cola. Też za darmo. — Był u ciebie Randy? — Z samego rana. Uśmiechnęła się z wyraźnym rozbawieniem. — Bardzo mu zależało, żeby dać ci tę rzeźbę. „Ślepa uliczka". Zgadza się? Skinąłem głową. — Wczoraj wieczorem zrobiłeś na nim ogromne wrażenie. Czy chciał, żebyś położył na niej dłonie? — Nie. — To było idiotyczne, uśmiechnąłem się mimowolnie. Ona również. Tym razem szczerze. Nakoto-Dzierzbo, czy nie ma rzeczy, której nie mógłbym ci wybaczyć? Proszę, nie wystawiaj mnie więcej na próbę. — Nie wiem jak ty — powiedziałem — aleja po prostu nie wiem. — Czego nie wiesz? Za dużo syropu w coli. I w jej uśmiechu też. — Nie wiem, dlaczego opowiedziałaś Randy'emu tę kretyńską bajeczkę. I te bzdury, jakobym lewitował, daj sobie wreszcie spokój. Już się nie uśmiechałem i ona także nie, na jej twarzy pojawił się wyraz czujności. Ujrzawszy go, znów zacząłem się bać, strach był tak dojmujący, że omal mnie nie zemdliło, znów ujrzałem iskierki w jej oczach, iskierki rodzącego się wideostwora. Odstawiłem colę. — Co jest z tobą? — spytałem, nie pochylając się do przodu, lecz odchylając w tył, powodowany tym samym uczuciem, które czasem każe mi odwrócić się od ekranu. — Dlaczego wszyscy muszą być tak samo rąbnięci jak ty? — Nicholas, zrozum, ja nie jestem rąbnięta. A może wolałbyś raczej użyć słowa — nawiedzona? Nie odpowiedziałem. Przekrzywiona głowa i uśmiech, którym obdarzała mnie, gdy coś wyjątkowo mi się nie udało, a ona miała z tego powodu niezły ubaw. — Przecież ty naprawdę to zrobiłeś. Wiesz o tym. — Jesteś nienormalna — wyszeptałem drżąco. — Rąbnięta. Szurnięta. Daj mi spokój, rozumiesz? Masz mnie zostawić w spokoju. Zsunąłem się ze stołka i wyszedłem w zimne, białe popołudnie, na chodniku poślizgnąłem się, ale nie upadłem, o nie, może nawet byłbym w stanie pofrunąć do domu. Przestań, zaczyna ci się udzielać jej szaleństwo, a ona jest obłąkana, popieprzona jak marcowy zając, zawsze tak było. Przestań. Oparłem się o stojak z gazetami, coś kłuło mnie w piersiach, powietrze było zbyt zimne i

boleśnie raniło płuca. Przeszedłem trzy przecznice w kierunku wschodnim, zanim przypo​mniałem sobie o samochodzie. Manipulowanie kluczykiem nie było łatwe, silnik zarzęził kilka razy, zanim w końcu zaskoczył, może przydałoby się zabrać na przejażdżkę mego kumpla Randy'ego. Prawa dłoń, ta „chora", spo​czywała na moim podołku niczym dogorywający zwierzak, ból naraz stał się nie do zniesienia, był palący niczym świeże oparzenie, przeszywający do głębi, zdarłem bandaż, choć nie wiem po co, nie wiem, co zamierzałem zrobić, i gdy to sobie uświadomiłem, usiad​łem w bezruchu, patrząc, jak z rany wysuwa się powoli miniaturowa budowla wykonana z kryształków, idealnych jak ziarenka piasku na plaży, i zaczyna wypełniać się, niby zlewka, krwią, moją krwią, a potem nagle zacząłem wyć, był to bezgłośny, nie mający końca skowyt, począłem tłuc raz po raz z całej siły ręką o kierownicę, uderzałem nią, aż wszystkie mięśnie ramienia napięły się z wyczer​pania jak postronki, a potem moja dłoń opadła miękko, bezwładnie na siedzenie. Kompletnie nie miałem w niej czucia, nie czułem nic, zwłaszcza rany, i o to mi właśnie chodziło. Z oczyma pełnymi łez, lecz szczęśliwy, prowadząc jedną ręką, dotarłem do domu, wszedłem na górę, owinąłem dłoń ręcznikiem i usiadłem, by obejrzeć wiadomości, popijając wydrapane z dna puszki resztki piwa. Zanim podano prognozę pogody, uspokoiłem się i przestałem płakać. Cholera, czemu nie czułem bólu? Tłukłem ręką tak silnie, że powinienem połamać wszystkie kości, starałem się jak mogłem. A jednak nie czułem bólu. Spójrz na nią. Nie. No dalej, spójrz. NIE. Sumienie nakazuje czy zabrania? Ciekawość bywa okropna. Od​winąłem ręcznik jak magik podczas występu, szybkim, zdecydowa​nym ruchem, oto, panie i panowie, zaraz zobaczycie, jak z tego cylindra wyskoczy królik... dłoń, całkiem normalna i zdrowa, jeśli nie liczyć otworu po wewnętrznej stronie, otworu wielkości ćwierć-dolarówki, czarnego jak Nibydziura, która go zrodziła, Boże, na litość boską, powiedz to, powiedz to głośno, masz w swoim ciele własną, prywatną nibydziurę, tak, właśnie tak, oto dlaczego ogarnięty paniką zacząłem spacerować w tę i z powrotem, trzymając rękę pod dziw​nym, nietypowym kątem, z dala od ciała, nie chciałem dotknąć tego czegoś. Najwyraźniej krążyłem od okna do okna dłuższy czas, bo wiadomości się skończyły i zaczął serial komediowy. Śmiech z taśmy. Reklama linii lotniczych. Jedzenie dla zwierząt. Przynajmniej zaban​dażuj cholerstwo. wtedy nie będziesz musiał na nie patrzeć. Nie widzę pana, panie Dziura, więc tak naprawdę wcale tam pana nie ma. Było to w każdym razie jakieś konstruktywne działanie, nic krążyłbym przez chwilę w tę i z powrotem jak obłąkany szczur i nie musiałbym patrzeć na to draństwo. Nie było to łatwe, byłem rozdy​gotany, a kiedy usłyszałem pukanie, przez chwilę sądziłem, że mam omamy słuchowe. Nie, durniu, to tylko twój nowy uczeń. Na tę myśl wybuchnąłem śmiechem i podszedłem do drzwi. Miał piwo, dla odmiany całkiem niezłe, i był sam. Nie przywlókł ze sobą tej suki, która mogłaby podrwiwać z mojego postępującego gnilnego rozkładu i przypominać krzywym uśmieszkiem wszystko to, o czym pragnąłem zapomnieć. Przyznaję, że choćby tylko dla​tego warto go było wpuścić do mieszkania. Opłaciło mi się. Poza tym nie musiałem już zadręczać się w samotności kretyńskimi rozmyślaniami. — Usiądź — rzekłem. — Ale dziś, kurde, ziąb — mruknął. Pogoda. Rozmawialiśmy najpierw o niej, potem dowiedziałem się, że mój gość miał dziś naprawdę parszywy dzień, przez noc w mieście musiały wysiąść wszystkie akumulatory samochodowe, miał jeden telefon za drugim. Nie był Arystotelesem, ale żywą istotą ludzką i opowiadał całkiem przyzwoicie, niebawem włączyliśmy muzykę, a potem mój gość podjął temat sztuki i swojej twórczości. — Wiesz, to może się wydawać dziwne, ale w szkole nie znosi​ łem zajęć z dziedziny sztuk pięknych. To był jeden wielki syf. A jednak uwielbiam tworzyć swoje rzeźby. Wystawiałem część z nich w Inkubusie. Byłeś tam, prawda? Zabójcze klowny i kieszenie pełne robali, to były piękne czasy. — Kilka razy. — Cóż, nie jest to może wielka galeria, ale na początek może być. Trudno powiedzieć, abym zbijał na swojej twórczości kokosy — uśmiechnął się dziwnie nieśmiało. Wypił kolejny łyk piwa. — Ale gdybym miał szmal, nie jeździłbym ciężarówką holowniczą. — Cóż, ja także nie pracuję w Video Hut z uwagi na doznania intelektualne. Dowiedziałem się, że „Ślepa uliczka" była jedną z całego cyklu rzeźb łączonych, zawierających nie tylko metal. W jednej z nich, „Ślepym losie", umieszczona jest czaszka i zestaw kuponów, a w in​nej, „Ślepym trafie", metalowa gałka oczna przymocowana do tele​skopu. Nie miałem serca ani odwagi, by tłumaczyć twórcy, że pojął owo określenie, delikatnie mówiąc, dość opacznie. Nazwijmy tę rozbieżność mianem licencji artystycznej. — „Ślepa furia" to swego rodzaju proces, użyłem do jej stwo​ rzenia zlewki z kwasem, a ta nowa, „Ślepa uliczka", przypomina drabinę wiodącą aż na samo dno... — Zauważyłem — po browarze Randy'ego miałem nieco beł​ kotliwy głos. Polubiłem jego i jego dobre piwo, polubiłem to, w jaki

sposób on i browar pozwolili mi zapomnieć o rzeczach, o których w tej chwili wolałem nie myśleć. Spodobało mi się, w jaki sposób dobre piwko podziałało na mój pusty żołądek, i jak dla mnie facet mógł ględzić o swojej sztuce przez całą noc, jeśli tylko miał na to ochotę, a jeśli nawet nie miał, to ja tego chciałem. Wszystkie seriale komediowe skończyły się, podobnie jak wia​domości i cała reszta, leciał jakiś szmirowaty film, piwo Randy'ego także się skończyło, Randy wstał, a raczej dwóch Randych, i obaj proponowali, żeby wyskoczyć do sklepiku i przynieść kolejne. Po​twierdziłem, że to świetny pomysł, i oto znaleźliśmy się na schodach. Ale poszliśmy nie w tę stronę co trzeba, w głąb korytarza zamiast schodami na dół, jakaś bardzo mała część mnie jęła tłuc głową ze zgrozy i frustracji o wyściełane futrem ściany mego idealnego, głębokiego upojenia alkoholowego, a potem uciszaliśmy się nawza​jem jak rozchichotani idioci, którymi w istocie byliśmy, bądź co bądź, czy to nie było świetne, czy to nie było ZABAWNE? Moja nie boląca już dłoń na klamce, ta zdrowa-chora dłoń, wchodzimy, wewnątrz unosi się najwspanialsza, najsłodsza na świe​ cie woń, syreni zapach jak zapach samych niebios, piwa, lata i może także cipki, Randy jest tuż przy mnie, on również to poczuł, mówi coś, ja tylko kiwam głową, tak, tak, odwijam bandaż, ale marnie mi to idzie, plaster zaczepił się o gazę i splątał ją, tak mnie to wkurzyło, że zdarłem opatrunek na siłę, zerwałem go zębami, wyplułem i kop​nąłem precz, a potem, co za ulga, włożyłem dłoń do Nibydziury, tak daleko jak tylko mogłem, w głąb tego słodko pachnącego, przyjazne​go otworu. Czy to nie było MIŁE? Czy nie było PRZYJEMNE? Było mi dobrze. Wręcz wspaniale. O, tak. Bosko. Zacząłem poruszać palcami dokoła, ale tak naprawdę nic nie poczułem, bo to ONA próbowała wyczuwać mnie i to było po prostu cudowne. Nie potra​fiłem pojąć, dlaczego wcześniej tak się bałem, tak miało być i już, to było mi pisane. Tak miało być. — PROSZĘ. Nie, to nie mój głos. Czy prócz mnie był tu ktoś jeszcze? — Spokój, stary, posłuchaj mnie, musisz... A tak, jasne, to Randy, mój dobry kumpel Randy, przecież przyszliśmy tu dla niego, czyż nie? Tak. Tak. Nie bądź egoistą, przynajmniej wysłuchaj, co ten żałosny skurwiel maci do powiedze​nia, rany, ależ on się spocił, czy tu jest tak gorąco, czy jak? — Ślepa uliczka. — Tak, facet rzeczywiście był cały mokry. — Spójrz na nią, stary! Lubił zwracać się do mnie per „stary", mimowolnie się uśmiech​nąłem i odwróciłem głowę, ale nie mogłem dojrzeć tego, na co wskazywał, więc obróciłem całe ciało o sto osiemdziesiąt stopni wokół osi, którą była moja ręka, a Nibydziura, w której ona tkwiła, stanowiła punkt obrotu, stopy w górze, gładki ruch pływaka i rzeczy​wiście, rzeźba Randy'ego robiła coś bardzo osobliwego. Nic dziw​nego, że facet wyglądał na przerażonego. — Czy ona się topi? — zapytałem. — Nie dotykaj jej już więcej, dobra? — Przepraszam — powiedziałem i rzeczywiście było mi przy​kro. — Uszkodziłem ją czy jak? — Nie. — Wszystko w nim drżało. Nawet głos. — Ale rozu​miesz, za każdym razem, gdy jej dotykasz, jakaś jej część... roztapia się. Dlatego proszę, żebyś już tego nie robił. Miał rację. Teraz sam naocznie się o tym przekonałem. Na powyginanych szczeblach, zapewne w miejscach, których dotyka​ łem, pojawiły się niezwykłe wgłębienia, ślady, wytopione przez coś bardzo dziwnego. Na całej długości rzeźby pojawił się perłowy, lśniący nalot. Randy również musiał to dostrzec — blask, który stanowił swoisty znak firmowy wszystkich nagrań wideo. Co będzie potem? Sama postać? Wspinająca się po drabinie? — Nicholas? — W porządku — mruknąłem potakująco i nagle poczułem się bardzo dziwnie, a potem uświadomiłem sobie, że to za sprawą piwa, byłem tak pijany, że zebrało mi się na mdłości, i z jakiejś przyczyny ta myśl nielicho mnie rozbawiła. Puścić pawia do Nibydziury. Tego nie wymyśliłaby nawet Nakota. Gdybym jednak to zrobił, zarzygał-bym sobie całą rękę, a tego chciałem uniknąć. Wyciągnąłem przeto wolną dłoń do Randy'ego i zapytałem go uprzejmie: — Czy zech​ciałbyś łaskawie wyciągnąć mnie stąd? Chyba będę rzygał. I rzeczywiście puściłem pawia. To było ZDUMIEWAJĄCE. Samotny. Zziębnięty. Leżałem na podłodze łazienki, z głową niemal tuż przy podstawie muszli klozetowej, zardzewiała mutra mocująca o ostrych krawę​dziach z delikatnością pocałunku wpijała się w moje lewe ucho. Cały byłem obolały, zwłaszcza moja prawa ręka była w strasznym stanie, nos miałem zapchany, a światło wydawało mi się o wiele za jasne i zdecydowanie za blade. Dlaczego leżałem na podłodze w łazience? Wspomnienie nie powróciło strzępkami, lecz w jednym gwał​townym przebłysku, i natychmiast czknąłem, lecz nie miałem już w sobie nic, co mógłbym zwrócić. Bardziej niż czegokolwiek oba​wiałem się spojrzeć na swoją rękę, nie chciałem tego zrobić, nie byłem w stanie. O, nie. • — Nicholas. Tak mnie przestraszyła, że walnąłem głową w podstawę muszli. Była ostatnią osobą, którą pragnąłem ujrzeć, ale cieszyłem się, że przyszła. Ukucnęła, przekrzywiając głowę, i delikatnie ująwszy mnie pod brodę, odwróciła moją głowę ku sobie. — Ubiegła noc była wspaniała — oznajmiła. Łzy. Czy nie tego właśnie można się spodziewać po autodestru-ktywnym, użalającym się nad sobą strzępie człowieka? To

właśnie zobaczyła. Płakałem, podnosząc się na klęczki, a potem wstając, próbowała mi pomóc, doprowadzić do sąsiedniego pokoju, lecz odmówiłem. Gorąca woda, starannie umyć twarz mydłem, trzymaj je, proszę, w lewej dłoni. — Randy do mnie dzwonił. Był tu do szóstej, może do wpół do siódmej, zostałby dłużej, ale musiał lecieć do roboty. Powiedział... Uniesiona dłoń, lewa, skierowana wnętrzem w jej stronę, w uni​wersalnym geście mówiącym — daruj to sobie. Wyszła, pozwalając. bym się umył i wyszorował twarz. Boże, ależ nienawidziłem samego siebie. Spójrz w lustro, dupku. Spojrzałem na swoją dłoń. Otwór wielkości półdolarówki. Co najmniej. Nie ma słów, którymi mógłbym wyrazić to, co poczułem w owej chwili. Zużyłem resztę bandaża, wykonując pospiesznie dość nie​zdarny opatrunek, a gdy wyszedłem z łazienki, okazało się, że Nakota zaparzyła kawę. Rozpuszczalną. Przystanęła, by popatrzeć, jak się ubieram. Miałem gęsią skórkę i przebierałem zziębniętymi nogami jak w jakimś dzikim tańcu, aż tu nagle Nakota znalazła się obok mnie i zaczęła mnie rozbierać, a gdy skończyła, jej silne, pewne palce poczęły rozpinać guziki luźnej, workowatej sukienki. Była ciepła pod materiałem, a ruchy jej ciała rozgrzewające, jej wargi muskały moją szyję, zęby kąsały włoski na mojej piersi, wytyczyły niewidoczny ślad w dół mego brzucha, a potem wzięła mnie, wciąż na wpół sflaczałego, do ust. Koniuszkiem palca za​cząłem gładzić skórę wokół jej warg, zamknąłem oczy w przypływie rozkoszy i delikatnie przyciągałem jej głowę ku sobie, aż do chwili, kiedy doszedłem. A potem leżałem obok niej w milczeniu, podczas gdy ona, używając mego lewego kciuka, zaspokoiła samą siebie i przytuliła się do mnie. Leżeliśmy w ciszy, jej głowa nieomal dotykała mego ramienia. Już miałem zasnąć, gdy usłyszałem jej natrętny jak brzęczenie owada głos: — Randy powiedział, że stopiłeś jego rzeźbę. Nie odpowiedziałem. — Nicholas, ona jest ze stali. Wiesz, ile wynosi temperatura topnienia stali? Przeczuwałem, co się szykuje, więc odparłem zachowawczo: — Nie, pani wszechwiedząca, ale na pewno zaraz się dowiem. — Trzy tysiące stopni Fahrenheita. Z tolerancją do kilku stopni w tę lub w tamtą. Aha. — Mówił, że znów lewitowałeś. Z ręką w Nibydziurze. Nie odezwałem się. Nie miałem nic do powiedzenia. — Nicholasie — rzekła z naciskiem i usiadła, dreszcz przebiegł jej po plecach, ale nie zwróciła na to uwagi — dzieje się z tobą coś niezwykłego, coś WIELKIEGO, dlaczego, aby mogło to nastą​ pić, musisz być zawsze narąbany jak świnia? Chciałabym być na twoim miejscu. Typowy syndrom wyznawcy. To sprawiło, że wszystko, co po​wiedziała, brzmiało podejrzanie, nie na tyle jednak, bym się tym przejął, bądź co bądź nie uciekała ode mnie gdzie pieprz rośnie, jak od dziwoląga rodem z gabinetu osobliwości, w którego się powoli zmieniałem, i wciąż była gotowa robić mi dobrze, nieważne, czy przez pamięć starych czasów, czy z innych, sobie tylko znanych powodów. Na pewno w grę nie wchodziła miłość. Prawdopodobnie chciałaby wyssać całą Nibydziurę z mojej dłoni, ale była zbyt nie​śmiała, by mnie o to poprosić. — Ja wiedziałabym, co z tym zrobić. Och, Boże. Aja, spiesząc jej z pomocą, omal nie wpadłem głową do Nibydziury. Ująłem ją zdrową ręką za kościsty, koci podbródek i mocno ścisnąłem. — Ja wcale nie chcę, żeby to mi się działo — syknąłem. — Na to jest już chyba trochę za późno. — Chcę to przerwać — rzekłem z naciskiem. — Chcę się tego pozbyć. — Nibydziura nie zniknie dlatego, że ty tego chcesz — mruknę​ła. — Ona nigdzie się nie wybiera — powiedziała to z takim spoko​jem i błyskiem radości w oczach, że poczułem gwałtowne pragnie​nie, aby przefasonować jej facjatę i rozsmarować mózg po całej ścianie, a potem, przerażony, nieomal wyskoczyłem z łóżka, bo w jakiś sposób poczułem, jak by to było, gdyby jej skóra zaczęła pękać, a siła uderzenia mojej PRAWEJ RĘKI wgniotła jej zgrucho-tany nos i rozbite wargi w głąb czaszki. — Przestań! — rzuciłem drżącym głosem. — Możesz... — Powiedziałem, przestań! — i szarpnąwszy silnie za włosy, przyciągnąłem jej twarz do swojej. — Masz przestać! — Patrzyłem jak jej twarz obojętnieje, naznaczona grymasem zdziwienia i niepewności, a potem zapłakałem, oplatając ją ramionami, i przycisnąłem mocno, przytuliłem ją z całej siły, szepcząc w gęstwę jej włosów: — Nie chcę stracić zmysłów, nie chcę oszaleć, Nakota, nie chcę... — Nie tracisz zmysłów — zapewniła mnie. — To się dzieje naprawdę. Rzecz jasna Randy miał swoją własną interpretację całego tego cyrku, której żadne z nas nie chciało usłyszeć, ale zjawił się tuż przed zamknięciem, jego ciężarówka holownicza mruczała cichutko na jałowym biegu, podczas gdy zliczałem utarg z mojej

zmiany: facet zachowywał wobec mnie osobliwy respekt, na tyle dziwny, że pa​trzenie na niego było dla mnie czymś znacznie gorszym niż zimne, wydumane wywody Nakoty. Stał, jedną ręką oparty o kontuar, w drugiej trzymał klucze i lekko nimi dzwonił. Mrug, mrug, raz po raz mrugał powiekami przesłaniającymi bladoszare oczy. — Przepraszam, stary, że cię tak zostawiłem tamtego dnia rano... — Nie ma sprawy. — Musiałem grzać do roboty, kapujesz? W przeciwnym razie... — Nie ma sprawy, Randy. — Pomyliłem się i musiałem zacząć liczyć od nowa, na głos, chcesz pogadać, koleś, to gadaj do siebie. Cierpliwości... tak, ja jestem z natury niecierpliwy, powinieneś mnie bez trudu przetrzymać. — Posłuchaj, stary — znów ten gromki głos. — Co robisz dziś wieczorem? — Nic. I naprawdę nie mam na nic ochoty, Randy, rozumie​my się? Nagle ogarnął mnie gniew, do tego stopnia, że nie zdołałem się pohamować: — Przepraszamy, zamknięte, dziś nie będzie przedsta​wienia. Czuję się fatalnie, boli mnie chora ręka i jedyne, na co mam ochotę, to pojechać do domu, wysrać się i położyć do łóżka, jasne? Czy to do ciebie dociera? W ciszy, która potem zapadła, mój gniew błyskawicznie wygasł. Odwróciłem wzrok, wyjrzałem przez okno w panujący na zewnątrz mrok — była dziesiąta wieczorem — spory wiatr, ta ciemność jednak nie mogła się równać z inną, głębszą czernią. O, nie. Nic z tego. On wyciągnął cię z Nibydziury, ty głupi, niewdzięczny pa​lancie, pamiętasz? Siedział przy tobie i patrzył, jak wyrzygujesz z siebie flaki. Mówił raczej niewiele i tylko o swojej matce. — Ej. — Odwróciłem się i chciałem podać mu rękę, ale zakło​potany nie potrafiłem zadecydować którą, oto twój wielki dylemat, stary, i w końcu tylko wzruszyłem ramionami. — Jestem trochę roztrzęsiony i tyle. Musisz mnie zrozumieć. Jeśli chcesz zajrzeć do mnie później, wal jak w dym. — Nie ma sprawy — odparł. Nie uśmiechnął się, ale i nie wyglądał na obrażonego. — Chciałem przede wszystkim zobaczyć, jak wygląda moja rzeźba. A, tak, ta rzeźba, którą rzekomo stopiłem swoim ognistym doty​kiem. Cholera. — Jasne. — Nagle poczułem się potwornie zmę​czony. — Zachowałem się jak palant. Przepraszam. Nie chciałem. Ja tylko... — Nie przejmuj się — powiedział Randy z powagą i głębokim przejęciem. — Gdyby mnie spotkało coś takiego, też martwiłbym się jak jasna cholera. Mówił coś jeszcze, ale tego już nie usłyszałem, bo to ostatnie zdanie zawierało jedną wielką i niezaprzeczalną prawdę. Dało mi do myślenia i trafiło w samo sedno. Rozważałem je przez całą drogę do domu i później, siedząc po ciemku w mieszkaniu. Martwiłem się, o tak. Prosta myśl, a jaka trafna. Pomyślałem o sobie, szlochającym Nakocie w kołnierz, sponie​wieranym, żałosnym i patetycznym, i ogarnęła mnie fala odrazy do samego siebie, tak silna, że musiałem wstać z krzesła i spróbować coś z tym zrobić. Uczucie nie odeszło. Więc to ja odszedłem.

4 Była mi winna przysługę, ta kobieta, której imienia nie pamięta​łem, ale wciąż miałem jej numer telefonu. Przed laty mieszkaliśmy w jednym domu, nigdy nie zostaliśmy kochankami, ale byliśmy dobrymi przyjaciółmi. Lubiła wypady do kina i na piwo, w tamtych czasach ja także to uwielbiałem, toteż spędzaliśmy wspólnie mnó​stwo czasu. Raz pożyczyłem jej pieniądze na wykup samochodu z parkingu policyjnego, czy mi je zwróciła, czy nie, było bez znacze​nia. Przez telefon jej głos brzmiał przyjaźnie, choć nie do końca, i o to mi właśnie chodziło. — Czy mógłbym pomieszkać u ciebie przez pewien czas? — zapytałem. Aparat telefoniczny miałem na wysokości biodra, a u stóp na wpół spakowaną torbę sportową. Byłem prawie pewien, że się zgodzi. — Jak długo? — Nora, miała na imię Nora. — Ile chciałbyś u mnie zostać? — Niedługo. Może tydzień. — Pamiętasz jeszcze, jak tu trafić? — Przypomnij mi. Mój samochód wydawał dziwne, podejrzane odgłosy, nie znam się ani trochę na pojazdach mechanicznych, toteż każdy niespodzie​wany charkot nieodmiennie mnie przeraża, niemniej noc była pogod​na, wyjątkowo chłodna, i opuszczałem miasto w całkiem niezłym tempie. Może uda mi się dojechać do Nory, zanim wóz zdechnie na amen. Mieszkała poza obszarem przedmieść, nie „na wsi" ani „na wiosce", jak z pogardą określała te rejony Nakota, ale dostatecznie daleko, by czuło się tu atmosferę rozległych, otwartych przestrzeni, a tego właśnie szukałem. Chciałem być możliwie jak najdalej od wszystkiego i może również od samego siebie. Może. Bo w prze​ciwnym razie w grę wchodziłaby całkiem inna ucieczka, dość, nie myśl teraz o tym. Wycieraczki przesuwają się monotonnie po prze​dniej szybie, z radia płynie jakiś przypadkowy kawałek. Jadę pośród niezmąconej, grobowej ciszy. Nie myśl teraz o tym. Po prostu nie myśl. W drzwiach mego mieszkania zostawiłem kartkę dla Randy'ego. napisałem mu, że Nakota, Dzierzba, ma klucz, a poza tym

drugie drzwi, te znacznie dla nich ważniejsze, są otwarte przez dwadzieścia cztery godziny na dobę i mogą odwiedzać Nibydziurę, kiedy im się żywnie podoba. „Powodzenia w pracy twórczej" — dodałem u dołu. Potem wydało mi się to trochę głupie, ale nie miałem już czasu, by napisać drugą kartkę, i tak ją zostawiłem, wetkniętą w szparę w drzwiach. Nie napisałem ani słowa do Nakoty. Jazda zajęła mi nieco ponad dwie godziny najgorsze było ostatnie dziesięć minut; wskazówki Nory okazały się dość pogmatwane, a mo​ja pamięć zawodna, aczkolwiek ujrzałem ten dom takim, jakim go zapamiętałem, przypominał trochę prowizoryczną strzelnicę z blady​mi kręgami tarcz widocznych w blasku reflektorów mojego auta, kiedy powoli wjeżdżałem w zakręt. Tak, to tutaj. To jest to miejsce. Ogromne śnieżne zaspy, długi, wąski podjazd szerokości jednego samochodu. Jej dom miał wciąż ten sam żółty, sraczkowaty kolor. Lampa na werandzie była zapalona i roztaczała niemal identycz​ny żółtawy blask. Nora otworzyła mi drzwi, jeszcze zanim zapukałem. Była niska, rumiana, nie tyle gruba, co raczej zaokrąglona, z niedużym brzusz​kiem, niegdyś miała długie włosy, teraz je skróciła, żółte kosmyki okalały jej pyzatą twarz. Nie uściskaliśmy się na powitanie, ale ujęła moją dłoń w dwie swoje, palce miała gorące w porównaniu z moimi, zimnymi i sztywnymi jak sople. — Jak się masz, Nicholas? — Cofnęła się. Zdjąłem kurtkę i kilkakrotnie tupnąłem nogami, choć nie miałem ośnieżonych bu​tów. — Napijesz się czegoś? Może kawy? Kawa była zdecydowanie za mocna. Światło w kuchni zbył jaskrawe. Najwyraźniej będę tu miał do czynienia ze skrajnościami; uśmiechnąłem się na tę myśl. — Tak lepiej — rzekła Nora. — Teraz wyglądasz prawie na żywego. Tak mnie to zdumiało, że wybuchnąłem śmiechem, ona również się zaśmiała, choć niezbyt szczerze; na pewno chciała dowiedzieć się,

co tu, u licha, robię i może wtedy, jeśli spodoba się jej moje wyjaśnienie, roześmieje się z przekonaniem. Nie zamierzałem

wyja​wić jej całej prawdy ani nawet jej większej części, ale coś musiałem przecież powiedzieć. — Strasznie się posprzeczałem z Nakotą — mruknąłem. Czarodziejskie słowa. Jej wargi ułożyły się w cienką kreskę, płaską i równą jak jej głos, kiedy powiedziała: — Ach! — Znała Nakotę równie długo jak ja i szczerze jej nie znosiła, nie wiem dlaczego, w przypadku Nakoty powodów może być bez liku. O ile mi wiadomo, Nakota nie miała pojęcia o istnieniu Nory. — Cóż... — Właśnie, cóż... — A więc nadal się z nią widujesz. — Nie dziś wieczorem. Nareszcie szczery śmiech. Śmiała się dziwnie bezgłośnie i znów przypomniałem ją sobie taką, jaką była kiedyś, powróciłem do przeszłości. Prawie bezszelestnie odsunęła krzesło od stołu i nalała nową porcję kawy do obu filiżanek. — To suka — syknęła. — Czy wiesz, że ona naprawdę ma na imię Jane? Mówiła niemal bez przerwy, podczas gdy ja się nie odzywałem, opowiedziała mi o tym, czym się obecnie zajmuje, rzuciła robotę w szpitalu, podjęła nową, na nocnej zmianie w domu spokojnej sta​rości „Słoneczne dni". Ale nazwa, nie? Poza tym w wolnych chwilach zajmowała się domem i pracą w ogródku przydomowym. Wiosną przyszłego roku zamierzała posadzić warzywa, a tojuż było coś, poza tym często jeździła na nartach, na to zawsze znajdowała czas. — Więc nie chodzisz już do kina tak często jak kiedyś? — Nie. Już nie. — Widziałem, że się przyglądała, i w końcu spytała: — Co ci się stało w rękę? — Miałem wypadek — odparłem smętnie, odwracając wzrok: to nie było trudne, zrozumiała to tak jak chciałem, opacznie, i na tym zakończyliśmy ten temat. Zawsze lubiłem taktowne kobiety. Okazało się, że zamierzała wyjechać wczesnym rankiem, wybie​rała się na narty z przyjaciółmi. Wyobrażałem sobie tych jej przyja​ciół, jasnowłosych, dobrze zbudowanych, w dżinsach i puchowych kurtkach w jaskrawych barwach, pokrzykujących do siebie nawza​jem, gdy sunęli po czystym, ośnieżonym stoku. Było to niczym sen karalucha o woni środka owadobójczego. Wciąż coś mówiła, ja jednak zapadłem w krótką drzemkę, a obudziłem się dopiero, gdy Nora wyjmowała mi z ręki filiżankę. — Ej, Nicholas, chyba przysnąłeś. — I zanim zdążyłem cokol​wiek powiedzieć: — Nie przejmuj się, to był męczący dzień, masz za sobą długą podróż. To moja wina, że tak cię zagadałam. Przepraszam, nie mam drugiego łóżka, ale na tapczanie też chyba będzie ci wygod​nie. Najprawdopodobniej będziesz jeszcze spał, gdy będę wychodziła, więc musisz sam sobie radzić. — Zdjęła z tapczanu koc, barwny, kraciasty i z wyglądu bardzo ciepły. — Zrób sobie coś do jedzenia, co chcesz, lodówka jest pełna, w razie czego poszukaj w zamrażarce. Przy drzwiach wisi zapasowy klucz, gdybyś chciał się gdzieś wybrać. — Być może powiedziała coś jeszcze, ale ja już odpłynąłem w niebyt i sny, które mnie nawiedziły, nie były spokojne ani przyjemne. Obudziła mnie cisza poranka, w domu, w dzień czy w nocy, zawsze słyszałem odgłosy ruchu ulicznego. Śnieg nie sypał, ale niebo było zachmurzone i zapowiadało się, że do wieczora nic się nie zmieni. Podreptałem do kuchni, najcieplejszej w całym domu. Ogrzewanie tak wielu pomieszczeń musiało kosztować fortunę, nic dziwnego, że było tu zimno jak w psiarni. Moja dłoń pulsowała, kiedy przyrządzałem kawę, nalewałem wodę i powoli, jakby z na​maszczeniem pokroiłem pomarańczę. Kwaśny sok podrażnił mój język, miałem na nim jakąś rankę. Kiedy się posilałem niczym rezydent domu spokojnej starości „Słoneczne dni", gdzie pracowała Nora, pomyślałem o wszystkich tych rzeczach, których uniknąłem w okresie szkolnym, gdy zajmo​wałem się poezją, i później, gdy wstawałem późno i wcześnie zaczy​nałem pić, gdy kroczyłem przez życie, wzruszając nonszalancko ramionami, gdy wszystko miałem gdzieś, stałą pracę, innych ludzi, dni, godziny i minuty, pospolite lęki i cierpienia, poprzez swą ucie​czkę zastąpiłem je innymi, tą groteskowością, która — no, dalej, powiedz to, jesteś teraz sam, nikt cię nie usłyszy — pozbawia cię własnej osobowości.

Wyrugowuje z własnego ja. Doprowadza do obłędu. Bo nie potrafiłem stawić jej czoła ani zrozumieć, dlaczego coś, co zaczęło się jak niewinny żart, przerodziło się w piekło, które przeżywałem obecnie. Gdzie popełniłem błąd? Czego pragnąłem, że przytrafiło mi się coś takiego? Drwiny Nakoty, milczące, psie posłuszeństwo i oddanie Ran​dy'ego, owady w słoiku, runiczne znaki na skrzydłach, nagranie wideo i widoczny na nim kształt emisariusza, dziura w mojej dłoni, pustka w mojej głowie, która przywiodła mnie aż tutaj, oto była prawdziwa Nibydziura, domena absolutnej ciemności. Czy zawsze jest tam ciemno? Czy aby zaistnieć, potrzebowała tylko braku determinacji, która mogłaby ją powstrzymać? I czy faktycznie sam to sobie zrobiłem, dlatego że jestem nikim? Zerem? Byłem już zmęczony tą nienawiścią do samego siebie. Jedzenie, tylko w tym byłem naprawdę dobry i świetnie się z tym czułem, jak szczątki rozpieprzonego przez sztorm okrętu, unoszące się na wzbu​rzonych falach, wielkie nic wzruszające od niechcenia ramionami i mówiące, przykro mi, stary, ja naprawdę nie chciałem, nie wiedzia​łem, że tak się to skończy, nie sądziłem, że do tego dojdzie. Łatwo jest być nikim. I niczym. To nie wymaga umiejętności myślenia czy planowania, nie trzeba się nad niczym zastanawiać, zawsze znajdziesz ludzi, którzy się z tobą napiją, będą cię odwiedzać i w ogóle; każdy potrzebuje w życiu odrobinę niczego, czyż nie? W razie czego dzwoń do specjalisty. Zresztą nawet nie musisz dzwonić, najprawdo​podobniej będę w pobliżu, tyle tylko, że jeszcze mnie nie dostrzegłeś, bo zawsze kryję się w kącie, przykucnięty tuż przy ziemi jak kurz albo pajęczyna, wyszczerzony w sztucznym uśmiechu, przepraszający za to, że żyję, oj, przepraszam, potknąłem się o coś, o jakąś pieprzoną dziurę, Nibydziurę, może pozwolicie, że się nią zajmę, zabiorę ją stąd, wchłonę w siebie, do swego ciała i pozwolę, by żyła moim życiem, bo przecież KTOŚ musi to zrobić, nieprawdaż? Ktoś musi wziąć na swoje barki to cholerne brzemię, nawet jeśli jest nim pustka. Nawet jeśli to upodobało sobie mnie. A jeśli to mnie sobie upodobało, jeżeli mnie chce, co mi grozi z tego tytułu? Jak bardzo jest to niebezpieczne? Co mnie czeka, jeśli upatrzyło sobie mnie na swoje narzędzie? Wiem, że wszystko może się schrzanić, pytanie tylko JAK BARDZO? — Boże — zduszony głos, łzy polały mi się z oczu — o, Boże — ocierałem załzawione policzki papierowym ręcznikiem, wyłem jak bóbr w ciepłej, przytulnej kuchni. Na wpół leżałem na s^ole, a z mo​ich ust dobywał się przejmujący, przypominający odgłos wymiotów szloch. Płakałem długo, długo po tym jak minął ból, dopóki nie poczułem się pusty, kompletnie opróżniony, nic mnie nie bolało, nie czułem nic, nigdzie, zupełnie, nawet gdybym umarł, nie mógłbym poczuć się bardziej wydrążony. Chodzące zero. — Czy nie jesteś czasem poetą? — rzekłem na głos nieomal szeptem, po czym otarłem oczy i prawie się uśmiech​nąłem, ze znużeniem, bo zabolało; sok pomarańczowy w oczach palił niczym benzyna. Ty dupku. Po posiłku wolno wróciłem na tapczan, znacznie wygodniejszy i większy niż mój, koce o wiele czystsze. Ułożyłem się tam, z prawą ręką opartą na piersi, nawracający ból pulsował z regularnością metronomu tak, że bywały chwile, iż w ogóle go nie czułem, miast tego przepełniało mnie wrażenie wielkiej pustki, na swój sposób całkiem przyjemne, niczym brak bólu po przewlekłej chorobie. Znowu zasnąłem, obudziłem się, kiedy, silne, ukośne promienie popołudniowego słońca padały wprost na mnie. Leżałem tam, kom​pletnie pusty, w słonecznym blasku. Później wstałem, aby się odlać, napiłem się wody i wróciłem do gniazda. Czułem, że mógłbym spędzić tam całe życie, a może nawet umrzeć, to nie miało większego znaczenia. Typowe, pomyślałem w duchu o sobie, ale kiedy moja nienawiść wygasła lub raczej wypaliła się, zastąpiło ją wielkie nic, pustka dalece głębsza i przepastniejsza niż jakakolwiek Nibydziura. Leżałem tam przez trzy dni. Od czasu do czasu wstawałem, by oddać mocz, przerwy pomię​dzy kolejnymi razami wydłużały się w miarę upływu czasu, w kory​tarzu było jasno lub ciemno, a ja nieodmiennie wracałem do swego gniazda, do swojego kokonu, uczucje pustki stopniowo, krok po kroku, wypełniało się przekonaniem, graniczącym z pewnością, ideą tego, czym mogło być dla mnie WYPEŁNIENIE. Co powinienem zrobić. Co MIAŁEM zrobić. Czego potrzebowałem. Zapytałem sie​bie o to i otrzymałem odpowiedź przesączającą się przez moją słabość, przefiltrowaną przez nią, a może nawet wzmocnioną. Czego chcesz? Sny. Rozmyte, surrealistyczne w swej gwałtowności, surowo kontrastujące z mymi dniami rzeczywistymi, pełnymi gapienia się w sufit, na chorą, ociekającą płynami dłoń, blade zacieki od wody i kłęby kurzu w kątach pokoju. Zwłaszcza jeden ze snów, jaskrawo--niewyraźny na krańcach, jedna, rozciągnięta twarz, niczym ramy obrazu opisujące mój strach, ramy obrazu z nagrania wideo, jakbym to ja znajdował się za tymi osobliwymi oczyma, oczyma tej ożywio​nej nicości, i budziłem się z płaczem, spocony jak szczur, tak bardzo, że w przebłysku świadomości pomyślałem raz, że albo zmoczyłem się w łóżku, albo umieram z wykrwawienia; nocne koszmary, zimny pot na całym ciele, zawsze tak było. Dowód wyjątkowego osłabienia. Jakby tego mi było trzeba. Następnego ranka po przebudzeniu ujrzałem, że moja prawa dłoń dygocze powoli, acz gwałtownie, niczym wielki, dogorywający owad, ale choć uderzała silnie o poduszkę, nie czułem przy tym kompletnie nic. Moje ciało było jak odrętwiałe. Tak jakbym obser​wował samego siebie we śnie kogoś innego; było to tak niesamowite i niezwykłe, że niemal zabawne. Już od dawna przestałem się czym​kolwiek przejmować, więc po prostu patrzyłem, zastanawiając się, czy nie zachodziła tu swego rodzaju neuroza — innymi słowy, czy odcięcie mojej dłoni od Nibydziury, która ją zrodziła, nie spowoduje całkowitego jej obumarcia. — Moja dłoń i moja martwa dłoń — powiedziałem na głos, patrząc, jak ręka podryguje i miota się dziko, na moich

wargach wykwitł szeroki uśmieszek, a gdy stwierdziłem, że mi stanął, uśmieszek znacznie się poszerzył. Moja dłoń znieruchomiała, a ja wybuchnąłem śmiechem, przy​pominającym ciche kaszlnięcie umierającego albo stopniowe uspo​kajanie się po wyjątkowo zabawnym dowcipie. Użyłem tej dłoni, by wykręcić numer, zignorowałem natychmiastowy i zaskakujący ból, który spowodował ów ruch, zmusiłem palec, by wybierał kolejne cyfry na obrotowej tarczy starego telefonu i zadzwoniłem do pracy, by powiedzieć, że już tam nie wrócę. To nie była żadna tajemnica, właściwie oni czekali, aż im o tym powiem. Musiałem wykonać pierwszy ruch. Kierowniczka, sądząc po głosie, bardzo zadowolona, oznajmiła, że czek z moją ostatnią wypłatą został już wysłany na pocztę. — Ciekawe, kiedy dojdzie. Zresztą nieważne, grunt, żeby nie w ustach, prawda? Nie załapała. Odłożyłem słuchawkę i poszedłem do kuchni. Tam, mając na sobie tylko gatki, pojadłem trochę płatków prosto z pudeł​ka, były zleżałe jak styropian albo ciasteczka ryżowe, najwyraźniej Nora nie przepadała za Cheerios. Wciąż mając na sobie tylko gatki i z ustami pełnymi płatków, zacząłem przetrząsać cały dom w poszu​kiwaniu 22-ki, którą Nora miała gdzieś schowaną. Strzelała z niej czasem na strzelnicy, ja miałem tarczę w głowie. Nietrudno było ją znaleźć, leżała tam, gdzie podejrzewałem, pod łóżkiem, wraz z plastykowym pudełkiem naboi. Elegancka sypialnia, stosiki książek w broszurowej oprawie, przy łóżku starannie złożone swetry, nad wezgłowiem obrzydliwa, zapewne ręcznie wyszywana makatka z sentencją, która pasowała do mego obecnego nastroju. ,Jeśli dostajesz od życia same cytryny, zacznij wyrabiać lemo​niadę." Cóż, ja od życia dostawałem gówno, pora więc zacząć robić kompost. Lub bardziej trafnie — życie obdarowało mnie Nibydziurą, pora wykopać sobie grób. Po kilku minutach skapowałem, jak się to cholerstwo ładuje; nigdy w życiu nie ładowałem broni. Potem jeszcze parę minut, aby przyjąć odpowiednią pozycję na brzegu łóżka. Oczy otwarte czy zamknięte? Etykieta śmierci. Spróbuj tego nie spieprzyć, dobrze, bardzo cię proszę. Nie poczułem się szczęśliwy, nie było mi nawet dobrze, ale źle także nie i już samo to wystarczyło mi w zupełności, było to znacznie więcej, aniżeli zasługiwałem. — Otwórz usta — rzekłem do siebie. Koniuszek lufy oparł się o mój język niczym metalowa hostia. Światło w pokoju było wyjątkowo jaskrawe, nawet gdy przymknąłem powieki. Może tak to właśnie jest z ofiarami wypadków samochodowych, wszystko trwa mgnienie oka, a zdawałoby się, że całą wiecz​ność. Usta miałem pełne śliny, moje serce biło zarazem szybko i lekko. Pamiętam, że zastanawiałem się dlaczego, przecież dokonałem wyboru. Nie chcę w tym dłużej brać udziału, wysiadam. Coś takiego. Wyobraźcie sobie. Podjąłem samodzielną decyzję, a teraz syciłem się nią, wyobrażając sobie z namaszczeniem, jak z lufy wyleci zabójcza kulka, gdy nagle, zgoła niespodziewanie, poczułem coś zupełnie dla mnie nowego — wstyd. To nie była odraza. Tę znałem aż nazbyt dobrze. Nie była to również nienawiść do samego siebie, bo jeśli nawet jeszcze z nią nie skończyłem, to opętała mnie na tyle, że przestałem ją odczuwać, zjednoczyłem się z nią jak mistrz pływacki z żywiołem wody. Ogarnęło mnie natomiast dojmujące, proste zawstydzenie, uczucie tak nagłe i nieodparte jak ból lub żar. W tak wielkiej dla mnie chwili, chwili podjęcia decyzji, zachowywałem się nieroztropnie, bezmyśl​nie i głupio, czyli tak jak zawsze, to typowe, ale w ogóle nie brałem pod uwagę, że w ten sposób narobiłbym kłopotów Norze, wielkich kłopotów, i wpakowałbym w tę kabałę osobę, która naprawdę starała się mi pomóc, która dała mi to, o co ją poprosiłem. Typowe. Opuściłem broń. Typowe, ty dupku. Z jednym wyjątkiem. Wstydu. Nie dam się sprowokować. Na pewno nie wstydem. Odłożyłem pistolet. Zszedłem na dół i posprzątałem w kuchni, wyrzuciłem resztki owsianki i pestki pomarańczy, umyłem nieco cuchnący ekspres do kawy. Przez cały czas rozmyślałem. Jeszcze jedna innowacja. Nie uciekałem przed tym nieprzyjemnym dozna​niem, nie próbowałem zdławić tego wstydu. Czułem go równie dogłębnie jak ból w dłoni, to było zwycięskie doznanie. W przypły​wie wstydu pojąłem, że jeśli muszę być sobą, jeśli ostatecznie muszę stać się ofiarą, to będę nią. Ale nie w ten sposób. Nie kosztem drugiej osoby, a w każdym razie osoby niewinnej. To musiało ulec zmianie. Tylko to. *"

'/m ,"■'

Czemu więc nie miałbym skoczyć z mostu? Z pustego mostu, w pobliżu którego na przestrzeni wielu mil nie będzie żywego du​cha? Czemu nie miałbym znaleźć stłuczonej butelki, nie podciąć sobie żył w jakiejś ciemnej alejce i wykrwawić się na śmierć? To nie takie proste, cały ten szajs jest diablo trudny do przełknięcia, daj spokój, nie ma tu nikogo, tylko ty i twój nowy punkt widzenia. Opieram się o kontuar, jest mi trochę niedobrze, zwłaszcza teraz, gdy uświadomiłem sobie to wszystko z oszałamiającą wyrazistością, widzę wyraźnie całe zło, zepsucie i obłudę, dość już o Norze, wystarczy, nie przeginaj, skończ z tym gównem. Czego właściwie chcę? —pomyślałem. Przemiany? Czy aby NA PEWNO? I czy JA tego CHCĘ? Zdawałem sobie sprawę, że jedyne, czego pragnąłem, to NIE WIEDZIEĆ. Nie znać odpowiedzi na te pytania. Chciałem miast tego odpłynąć, nie bezmyślnie, lecz świadomie, dać się ponieść wirowi własnej bezradności, tkwi w niej tak potężny SPOKÓJ, to lepsze niż śmierć, a poza tym wciąż jesteś w stanie cieszyć się tą podróżą. Nie miało to nic wspólnego z nikim

innym, może nawet nie z Nakotą, i choć byłem nikim i niczym, wiedziałem, że ją kocham. To nie było udawane. Ale. Powiedziała, że beze mnie to nie działa, i choć tego nie chciałem, w końcu jej uwierzyłem, mimo iż nie pojmowałem, dlaczego miałoby tak być. Ale. Jeśli naprawdę ją kochałem, jeśli beze mnie to faktycznie uspokajało się i wycisza​ło, czemu nie miałbym odejść na zawsze, na dobre, niechaj to sczeźnie albo rozwinie się tak jak planowało bez mojego w tym udziału. Bez mojej obecności. Ale przecież znasz odpowiedź na to pytanie, czyż nie? Bo, koniec końców, jesteśmy kim jesteśmy, chcemy czego chce​my, czy zdajemy sobie z tego sprawę, czy też nie. Niezależnie, czy próbujemy stawiać opór czy nie, czy nas to obchodzi czy nie i czy w ostatecznym rozrachunku warto walczyć. Ten dziwny blask i konsystencja powietrza w kuchni, jakbym miał lada moment zemdleć, czemu to się nie stało wtedy, dlaczego? Przejmujący ból, wytyczający ścieżkę w górę mego ramienia, po​przez gardło, aż do mojej głupiej głowy, ten wszechogarniający ból. zdający się mówić, nie lękaj się, dokonałeś słusznego wyboru, po​stąpiłeś właściwie. O Boże, pomyślałem, odsuwając się z wysiłkiem od blatu stołu, ból, ściskanie w żołądku i cała reszta, imprimatur Nibydziury, uświęcone najosobliwszą rzeczą na tym świecie. Święty Nicholas; tylko nie oczekujcie ode mnie żadnych prezentów. Z kuchni do saloniku, oszczędne ruchy, moje gniazdko zmienia się w zielony, kraciasty tapczan i złożony koc. Golę się, moje dłonie dygoczą, robię to wolno. Bardzo wolno. Biorę prysznic, używając mazistego, lepkiego szamponu Nory. Ubieram się. Wsuwam swoje rzeczy do sportowej torby. Piszę kartkę do Nory, dziękuję jej, prze​praszam, że wyjeżdżam przed jej powrotem, ale obiecuję, że wkrótce zadzwonię i na pewno pogadamy sobie wtedy od serca. Wiedziałem, że jeżeli chodzi o ostatnią kwestię, to nie była prawda, ale tak nakazywała uprzejmość i tak napisałem. Nie chciałem, aby pomyśla​ła, że wykorzystałem jej mieszkanie jako tymczasową kryjówkę, mimo iż tak właśnie było, odebrałem swój dług do ostatka, wyżąłem zeń ostatnie soki i nic już nie była mi winna. Absolutnie nic. Na zewnątrz panował potworny ziąb, było znacznie zimniej, niż mogło się wydawać, wszędzie dokoła bielił się gęsty, skrzący, pu​szysty śnieg. Trochę potrwało, nim oczyściłem szyby w samocho​dzie, wykonując powolne, regularne, posuwiste ruchy w przód i w tył, szron i lód odpadały spod mojej popękanej, żółtej skrobaczki zgrabnymi, małymi półkolami. Zatrzymałem się na stacji, aby nalać benzyny, na którą wydałem niemal ostatnie pieniądze. Garść drob​nych na telefon, stoję przygarbiony, z postawionym kołnierzem, para oddechu omiata mikrofon słuchawki. Pięć sygnałów. Policzyłem. — Mmm. Halo. — Hej. — Kto mówi? Czy to ty, Nicholas? Rozbudzała się z każdą sekundą, jej głos nabrał ostrości, nieomal widziałem jej marsowe oblicze. — Gdzie jesteś? — spytała. — Bądź u mnie za trzy godziny — rzuciłem krótko. I odwiesiłem słuchawkę. W dwie godziny później byłem na miejscu. * Zająłem swoje stałe miejsce na parkingu, męczyło mnie dziwne roztargnienie, wchodząc po schodach widziałem wypływającą z moich ust mgiełkę oddechu, pomyślałem, że w mieszkaniu jest zimno jak w psiarni. I nie pomyliłem się. Sporo rzeczy powyrzuca​łem, zgarniałem wszystko co niepotrzebne zamaszystymi ruchami ręki, które w innych okolicznościach wydałyby mi się patetycznie teatralne, ale teraz, po dwóch godzinach jazdy w chłodzie i kom​pletnej ciszy, gdy przez cały czas rozmyślałem, czułem się absolut​nie pusty, wyzuty z wszelkich myśli, wypalony zimnem, i wiedzia​łem już, co robię, tak, a przynajmniej zachowywałem' się, jakbym wiedział. Nareszcie. Choć raz. Poczułem Nibydziurę, kiedy tylko wszedłem do budynku, gdy szwendałem się po mieszkaniu, czułem, jak porusza się we mnie niczym jakiś gad, może wąż, czułem falowanie jej splotów, ale już mnie to nie niepokoiło. Nie przejmowałem się. Już nie. Ani trochę. Podjąłem jedną ważką decyzję, wróciłem tu świadomie i teraz narastało we mnie inne postanowienie, poczynione w cieniu pierw​szego, które nie wypaliło, byłem jak mistrz zen robiący to, co w danej chwili uważa za stosowne, poczucie to było tak silne, że nie wymagało nawet odrobiny myślenia, w gruncie rzeczy w ogóle wymagało bardzo niewiele. Może w ten sposób dotarłem do sedna własnej natury, stając się bliższy roślinie lub, powiedzmy, ożywio​nej serwetce, aniżeli istocie ludzkiej. Nie potrafiłem już nawet naubliżać samemu sobie. Nie przejmowałem się tym. Nic mnie to nie obchodziło. Czułem się tak, jakbym oddychał metanem, jak gdyby zimno było żywym ogniem w moich oczach. Przez całą drogę do domu obserwowałem swoją dłoń, tę nagą, nie obandażowaną dłoń, rzucałem na nią okiem i widziałem, jak drga samorzutnie i miota się na siedzeniu obok mnie, w jasnym, silnym świetle widać było wyraźnie mój ciemny, okrągły stygmat. Kiedy indziej widok ten mógłby mnie przerazić, przepełnić niepohamowaną trwogą. Kiedy indziej, ale nie dziś. Nie minęły trzy godziny, gdy usłyszałem ją idącą ostrożnie korytarzem. Kogo się spodziewasz, kochanie, Jekylla czy Hyde'a? Cóż, kochanie, tym razem się nabrałaś. Dałaś się nabrać, bo nie czeka na ciebie żaden z wyżej wymienionych, lecz ktoś inny, ktoś, kogo nie znasz. Otworzyłem drzwi, zanim jeszcze zapukała. — Nicholas. — Workowate, czarne ubranie, nawet ona wyglą​dała w nim fatalnie. Mimo potwornego zimna miała na sobie tę cienką wiatrówkę. Uśmiechnęła się szczerze. Naturalnie. Znik​nąłem, zabierając ze sobą klucze od pudełka z zabawkami, i oto właśnie wróciłem. — Muszę coś zrobić — powiedziałem. — Chciałbym, abyś mi pomogła.

— W jaki sposób? — zapytała z przejęciem. Z PRZEJĘCIEM, wyobraźcie sobie. Czy byłem na nią zły? Nie. Tak. Chcesz, abym był błaznem, przewodnikiem Nibydziury, łącznikiem, Księciem Klow​nów? Nie mogę być nikim innym, a jeśli chwilkę się powstrzymasz, pokażę ci, czym to jest. I co to oznacza. — Chcę, żebyś się tu przeprowadziła — oznajmiłem. Otworzyła usta, pragnąc coś powiedzieć, ale przerwałem jej. — Nie obchodzi mnie, gdzie sypiasz — to była prawda, może nigdy mi na tym nie zależało, trudno powiedzieć, teraz to wiedziałem i tylko to się liczyło. — Nie zależy mi na niczym za wyjątkiem uiszczania opłat za to mieszkanie, mnie na to nie stać, bo właśnie straciłem pracę. — Straciłeś... — Chcę, żebyś się wprowadziła. Jeśli byłby to dla ciebie zbyt duży wydatek, sprowadź tu także Randy'ego. — On mieszka z Vanesą. A, tak, Vanesa. Jego dziewczyna. — Świetnie. Zabierz ich oboje. Niech też się tu sprowadzi. Im więcej osób, tym taniej. — Nicholasie, co się stało, jesteś chory? Czy może... — Chcę, żebyście zjawili się tu najpóźniej do końca tygodnia. Co dzisiaj mamy? Czwartek? Zostały zatem całe trzy dni. Nie masz zbyt wielu rzeczy, poradzisz sobie. — NICHOLAS. —Natarczywy ton, jej dłoń trwożliwie dotyka mego ramienia. — Czy coś się stało? Coś złego? — Próbowałem się zabić — odparłem, odtrącając jej dłoń. Drża​ła. — Udało się. Nibydziura. Mętnieje i burzy się, a w gasnącym błysku, w głębi za oczami, obcy uśmiech w mojej osobistej ciemności. I postać. Witaj w domu. Sprowadzenie rzeczy zajęło jej niecałe dwa dni, faktycznie miała ich niewiele. Głównie pudła z książkami, trochę ubrań, plastykowa kosmetyczka. Podwójne łóżko z tak starym, brudnym i przegniłym materacem, że gdy je tylko ujrzałem, zabroniłem wniesienia go do środka. — To na czym mam spać? — Na połówce. Na podłodze. Albo, jeśli chcesz, w korytarzu Stałem z rękoma skrzyżowanymi na piersiach, łypiąc na nią groźnie, podczas gdy ona przyglądała mi się trwożliwie. Nie należała do osób czerwieniących się, gdy ktoś potraktuje je z góry, w innych okolicznościach bez ogródek powiedziałaby, żebym się odpierdolił, ale działo się tu coś tajemniczego i cudownego, w czym za wszelką cenę pragnęła uczestniczyć. Byłem świadomy, że uważała gruntow​ną zmianę mego charakteru za przejaw szaleństwa. Była przekonana, że przekroczyłem granicę, posunąłem się o jeden krok za daleko, nie wiem, czy uwierzyła, że próbowałem popełnić samobójstwo. Wie​działem to, co wiedziałem, i skończyłem z zagadkami. Nawiasem mówiąc, skończyłem z wieloma rzeczami. Długi, zimny piątek, kompletny zastój. Zero jedzenia, w ogóle nie byłem głodny Jak gdyby moje wrażenie ostatecznego celu mogło być zaspokajane i sycone wyłącznie fizyczną pustką. Siedziałem na krześle przy oknie, tuląc lewą ręką prawą dłoń, i patrzyłem na to, co się działo na dole, na ludzi idących ulicami i prowadzących samo​chody w tę psią pogodę, śnieg sypał coraz obficiej, a zapowiadało się, że będzie jeszcze gorzej, tak przynajmniej obwieszczały progno​zy w radiu. Od sześciu do ośmiu cali. Może nawet więcej. Wielkie śnieżyce. Nakota nie wyłączyła radia, krążyła po mieszkaniu. Na co cze​kała? Na wskazówki? Polecenia? Kazanie? Szybki numerek? Od swego powrotu nie tknąłem jej ani razu, nie miałem ochoty, choć jakaś cząstka mnie z przyjemnością przytuliłaby to chude, kościste ciało, poczuła tuż przy piersi rozkołatany niczym koliberek rytm serca i poczuła w nozdrzach woń oddechu przesyconego słabym zapachem dymu papierosowego A jednak nawet nie spróbowałem się do niej zbliżyć. Kolejne pragnienie zostało przytępione. Rozmawialiśmy też coraz rzadziej. Od czasu do czasu unosiłem wzrok i stwierdzałem, że mi się przy​gląda, przekrzywiając lekko głowę. Niewiele pojmowała z mego obecnego postępowania. Nie było mowy, aby się zorientowała, o czym myślałem. — Nie patrz na mnie — powiedziałem w pewnej chwili. Zignorowała te słowa, ale dostrzegłem wówczas w jej spojrzeniu coś, co ani trochę mi się nie spodobało. Jeśli zamierzała zacząć mnie szanować, wybrała sobie najgorszy z możliwych momentów. Może to i było zabawne, ale, rozumiecie, nie miałem nastroju na żarty. Wcale nie było mi do śmiechu. Mniej więcej wpół do siódmej, w mieszkaniu ciemno, widać tylko zielonkawe światło radiowej skali. — Randy też się zjawi? — spytałem. Na zewnątrz niebo spowite bielą, śnieżyca rozszalała się na dobre. Kiedy odpowiedziała, jej głos mnie zdumiał; znajdowała się bliżej niż sądziłem, tak blisko, że nieomal mógłbym jej dotknąć. — Razem z Vanesą — odrzekła. — Im więcej, tym weselej. — Nagle przyszła mi ochota na papierosa. — Masz fajkę? Przypaliła mi i podała, starała się, by nawet przez przypadek nie dotknąć moich pajców. Nie paliłem od tak dawna, że papieros podziała na mnie jak skręt, to było potworne uczucie, suche ćmienie w piersiach. Od nikotyny zakręciło mi się w głowie. Wydmuchnąłem dym, ale nie widziałem go, bo było ciemno. Próbowałem namacać go palcami. Wdmuchnąłem do otworu w mojej dłoni, ale nic nie poczułem. — Nicholas? — Co? — Co się stanie? To znaczy... co właściwie zamierzasz? — Wrzucić cię głową naprzód do pierdolonej Nibydziury. Zamknij się.

Kiedy to powiedziałem, nie byłem w zasadzie zdenerwowany czy zagniewany. Zapukali do drzwi około wpół do ósmej. Usłyszałem głos Ran​dy'ego i drugi, nieco cichszy, w tle. Nakota poderwała się, jakby w pokoju wybuchł pożar. Czekała na nich, coraz bardziej tracąc cierpliwość; nie znosiła czekania. Była pewna, że ich przybycie zwiastowało Wielkie Wydarzenie. I miała rację. Gwałtownie otwo​rzyła drzwi. — Nie spieszyło się wam, kurwa — syknęła zjadliwie, złość narastała w niej od wielu dni. Musiała się na kimś wyładować, a skoro ja czasowo nie wchodziłem w rachubę, potrzebowała innej ofiary. — Nie widzisz, jaka jest pogoda? Sypie jak jasna cholera — odparował Randy, choć bez większego przekonania. — Hej, stary, może zapaliłbyś światło czy jak? Ciemno tu jak w dupie u Murzyna. — Z tyłu, za nim, niknące teraz źródło drugiego, cichszego głosu. Jej sylwetka była chuda i bezcielesna jak papier, laleczka wycięta z kartonu. — Rób, co chcesz — odrzekłem. Weszli do środka, mrugając, gdy znaleźli się w innym oświetleniu, Nakota nie usunęła się kobiecie z drogi, otarły się o siebie ramionami, młodzieńcza rywalizacja o terytorium, a myślałem, że tylko faceci mają skłonność do takich kretynizmów. Najwyraźniej nie. — Ty jesteś guru? — spytała mnie kobieta, Vanesa, podchodząc bliżej niepewnym krokiem, jakby była w każdej chwili gotowa do odwrotu. Ręce w kieszeniach. Wystające, ostre kości policzkowe, wielkie, czerwone, plastykowe kolczyki. Ale największe miała oczy, brązowe, ciemniejsze od skóry, a w ich mroku czaiła się ta sama ostrożność i niepewność. — Jeżeli to faktycznie jest tak dziwne, jak mówi Randy, to sama nie wiem. — Jest — odparłem. — I ja też nie wiem. Zostaniecie? — Taa — odrzekł Randy. Ona tylko wzruszyła ramionami. — Chyba. — Znalazłem twoją kartkę — rzekł Randy.— Dzierzba mówi​ła, że podobno rzuciłeś pracę. — Taa. — Spojrzałem na niego, na Vanesę, jej palce poruszające się w kieszeniach, skubiące coś, zrywające skórkę lub może drapiące swędzące miejsce. Najdłużej patrzyłem na Nakotę, stracha na wróble, którego wciąż w głębi serca pragnąłem. Moc dni minio​nych i tych, które dopiero miały nadejść, sporo ze mnie wyssała, czułem się jak postawiony pod pręgierzem, otoczony wysokim murem, ale wciąż tliło się we mnie to jedno, jedyne pragnienie. Któż może je odgadnąć, było potężniejsze od przemiany, może nawet głębsze od Nibydziury. — Chodźcie — powiedziałem, patrząc tylko na nią. — Chcecie coś zobaczyć, to zobaczycie. Nasza mała grupka pielgrzymów przeszła w głąb korytarza. Vanesa próbowała mnie o coś spytać, ale Nakota uciszyła ją tak gwałtownie, że ta natychmiast umilkła, choć nie obyło się bez gniewnego łypnięcia. W dłoni coś czułem, choć nie był to ból, raczej mrowienie, aczkolwiek bardzo słabe, swędzenie pod skórą. Tą właś​nie dłonią dotknąłem drzwi, a gdy ostrożnie zacisnąłem ją na klamce, wcale nie kopnął mnie prąd czy coś w tym rodzaju — czego w pew​nym sensie oczekiwałem, naoglądałem się zbyt wiele kiepskich horrorów. Swędzenie narastało, było jak ogień pod skórą, jak opa​rzenie bez bólu, jakby ciało na końcach zaczęło się topić. Niczym wosk. Albo stal. W pokoju panował chłód jak wszędzie indziej, najzimniej było w korytarzu, ale poniekąd mnie to zdziwiło. Nie byłem tu od tamtej nocy z Randym. Upłynęło wiele dni. Rzeźba Randy'ego, do której podszedł, gdy tylko go przepuściłem, nie zmieniła się, a przynajmniej ja nie dostrzegłem żadnych różnic. Vanesa zajęła miejsce przy drzwiach, wciąż zachowywała ostrożność, wodziła wzrokiem w tę i z powrotem, od Nibydziury do mnie, Randy'ego, Nakoty i z powro​tem do Nibydziury. Nakota ignorowała wszystko, uklękła przy miej​scu, gdzie stałem, na krawędzi pustki. Dłonie, ułożone wierzchami do dołu, oparła na udach. Może też chciała mieć taką dziurę jak ja. Było mi dobrze. Wspaniale. Tego uczucia nie łączyłem z miejscem, w którym stałem. Byłem pusty, zupełnie, wypuściłem nawet powietrze, kiedy ukląkłem obok Nakoty, przyjmując pozycję jak do modlitwy, ale nie zamierzałem się modlić, o nie, nie o to tu chodziło. Nigdy. Pustka. Tak. Tym właśnie była Nibydziura, czyż nie, to był klucz i sens, była brakiem, zaprzeczeniem, stanem. Obniżeniem i depresją, tym właśnie była ta dziura, niezależnie od tego, jak bardzo wydawała się mocna i żywa i jak bardzo pełna. Nawet puste drogi dokądś prowadzą, czyż nie? Tym razem to poczuj. — Obserwuj mnie — rzuciłem na głos, w zasadzie tylko do Nakoty, i ruchem, który przywodził mi namyśl intensywność wrażeń odbieranych przez ofiary wypadków samochodowych, włożyłem do otworu całą rękę. POCZUJ TO. Zrobiłem to. Nie było tak, jak myślicie, absolutnie, zero zasysania czy jakich​kolwiek sensacji, gdyby jednak dane wam było dotknąć, traumatycz​nej wizji, koszmarnego majaku, halucynacji wywołanej chorobą, obrazu rysującego się pośród bezdroży waszych umysłów, przykro mi, nie potrafię tego określić inaczej, doświadczylibyście tego, co ja w tamtej chwili. Nawet ci, którzy tam byli, nawet Nakota. która znajdowała się najbliżej mnie i trochę kumała, o co w tym chodzi, nie była w stanie dzielić ze mną tego doznania. Z dwójką pozostałych było podobnie. Nie doświadczyłem wszystkiego, ale to, co odebra​łem, wziąłem tak jak było mi dane, z otwartymi oczami i rozwartymi szeroko ramionami, gotowy i wyczekujący, okazało się to tak przeraźliwie dojmującym, intensywnym przeżyciem, nie do końca wszechogarniającym, ale noszącym w sobie cień równie głębokiego doznania, że usłyszałem swój własny głos. a raczej skowyt, jakbym cierpiał potworne katusze, choć wcale tak nie było, bo tak naprawdę nie

poczułem nic złego, nic strasznego, nawet gdy spuszczając wzrok, pomiędzy rozchylone, unoszące się w powietrzu kolana. ujrzałem stal z rzeźby Randy'ego spływającą po moich kłykciach i ściekającą w dół, nie po to jednak, by zniknąć w Nibydziurze, czego można by się, rzecz jasna, spodziewać (każdy by tak pomyślał), lecz osobliwym łukiem ulatującą gdzieś w bok, w prawo, jakby jakaś niewidzialna bariera odbijała ją i kierowała, dokąd jednak, tego już spojrzeniem nie obejmowałem. Nakota próbowała mnie dotknąć, tyle akurat zobaczyłem, ale to chyba się jej nie udało, a jeżeli nawet, to tego nie poczułem. Wyjąłem już z dziury prawą rękę, chyba włożyłem do środka jakąś inną część ciała, a może nie, bo zacząłem opadać, traciłem wysokość, tak się to chyba nazywa i, na Boga, czasami brzmi to nawet zabawnie. Czasami ja bywam zabawny. Najwyraźniej jednak nie teraz, bo usłyszałem głosy, brzmiały donoś​nie, na granicy krzyku, przepełniało je przerażenie czy coś w tym rodzaju, ja tymczasem próbowałem włożyć sobie prawą dłoń, tę z dziurą, do ust, usiłowałem wyssać widniejącą na niej czerń, miała tłusty, oleisty, niemiły zapach jak samaNibydziura, ale z pewnością wspaniały smak, czy będzie tak słodki jak miód, skapując z moich warg, czy może jak krew? — Uciszcie się natychmiast — rozkazałem. Czułem żelazisty smak krwi, miałem spore kłopoty ze wzrokiem. — Uch — uch — jęknąłem. — Randy, czy to ty mi przyłożyłeś? Zdziwiłem się, że usłyszeli mój głos, i ujrzałem twarz Randy'ego, zdumiewająco czerwoną jak na tak jasną karnację, nie wiedziałem, że albinosi mogą być tak czerwoni. — Przepraszam — powiedział. — Przykro mi, stary, ale... — Bał się, że wpadniesz do środka — wyjaśniła Nakota, nie patrząc na Randy'ego. Nie musiała tego mówić, ale czułem, że myślała o tym od samego początku i jej zdaniem byłby to całkiem niezły pomysł, mój wielki, popisowy numer, i choć z pewnością wściekała się na Randy'ego, że nie pozwolił mi rzucić się w tę otchłań, jakaś jej cząstka cieszyła się z takiego, a nie innego obrotu sprawy. Ależ kochanie, nie sądziłem, że ci na mnie zależy. Bo i nie zależało, po prostu chciała być pierwszą, która zdecyduje się na ten ostateczny krok. — Naprawdę? — Wargi miałem zupełnie zdrętwiałe, nie po​dobało mi się to. Próbowałem splunąć i zachłysnąłem się krwią. — Pomóżcie mi wstać — powiedziałem. Tył głowy też okropnie mnie bolał. — Nicholas, ja... — Zamknij się — rzuciła Nakota tak jadowitym głosem, że nawet mnie on zaskoczył, ale nie przyłączyła się, gdy Vanesa i Randy pomogli mi się podnieść, a potem poprowadzili schodami na górę, z powrotem do mieszkania. Randy rozpoczął swój urywany mono​log, który trwał, dopóki nie usiadłem na tapczanie z mokrą, brudną ścierką na ustach, wargi nie przestawały krwawić, i powtarzał wciąż to samo, że wcale nie chciał mnie zranić, nie chciał mnie skrzywdzić, to stało się tak szybko, było takie dziwne, najpierw chciałem zjeść swoją rękę, a zaraz potem wykonałem ruch, jakbym chciał rzucić się głową naprzód w głąb Nibydziury. — Przykro mi, stary — wyglądał tak, jakby rzeczywiście było mu przykro. — Nic się nie stało — pokręciłem głową, chciałem po prostu, żeby przestał. Randy lubił się powtarzać. Był w tym niezły. Rozpar​łem się wygodnie na tapczanie, zamknąłem oczy, a Vanesa cążkami do paznokci zaczęła przycinać taśmę na nowy opatrunek. Skończył mi się plaster i musiałem poprzestać na taśmie izolacyjnej. Była stara i, jak powiedziałem Vanesie, najprawdopodobniej cały klej już daw​no wysechł, a tym samym plaster nie nadawał się do użytku. Nie chciałem patrzeć na swoją dłoń. Absolutnie. Ta myśl — nie było to wspomnienie, bo przynajmniej w tej chwili nie pamiętałem zupełnie niczego—jakobym próbował wyssać ranę z dłoni, przyprawiła mnie o odrazę tak głęboką, że gdybym zastanawiał się nad tym dłużej, bez wątpienia puściłbym pawia. — Dlaczego chciałeś to zrobić? — zapytała Vanesa, nieświado​mie strofującym tonem starszej siostry, odcinając kolejne kawałki taśmy. — Nie wiadomo, co jest tam w dole. Nakota, ramiona splecione na piersiach, jakby tylko w ten sposób mogła się pohamować, aby nie przylać komuś po twarzy. — I o to właśnie chodzi, czyż nie? W tym cały sens. Ciach, ciach. —Nie sądziłam, że zgłosiłeś się na ochotnika, aby to sprawdzić. — Próbowałem. — Uhm-hm. — Ona to zrobiła — mruknąłem. Czułem się jak skończony frajer. Zbierało mi się na płacz. Chciałem dojść jak najszybciej do siebie, aby móc zbiec na dół i zrobić to jeszcze raz. Nie istniało na to żadne racjonalne wytłumaczenie, ponieważ to nie było racjonalne życzenie, a mimo to niezwykle intensywne, przejmujące jak fizyczna potrzeba, pragnienie w rodzaju głodu czy zmysłowej żądzy. — Wzwód duszy — wymamrotałem i zaśmiałem się w materiał, wilgotny i lepki od krwi. Randy, w swoim neutralnym narożniku, prezentował się żałoś​nie, zapewne czuł się gorzej ode mnie i wcale mu się nie dziwiłem, niemniej jego cierpienie zostało wywołane czynem, moje zaś wyni​kało z osobliwej, tkwiącej we mnie melancholii, której istnienia wcześniej nie podejrzewałem. — Hej, Randy — rzekłem przez napuchnięte wargi. — Przynieś nam piwa. Nakota wybuchnęła śmiechem, bez powodu. I bynajmniej nie dlatego, że poprosiłem o piwo. Randy znalazł w lodówce cztery piwa i otworzył wszystkie. Nakota spojrzała na swoje, jakby ktoś podał jej butelkę plwocin. CIEPŁYCH plwocin. — Nie, dziękuję — burknęła. Vanesa wzięła swoje z lekkim, nonszalanckim skinieniem głowy. Musiała mieć młodsze rodzeństwo lub dzieci albo może kimś sięvopiekowała, bo całą swoją uwagę skupiała na wykonywanej czynności.

Robota paliła się jej w rękach. Dosłownie i w przenośni. Może była po prostu sumienna. A może z jej życiem seksualnym było coś nie tak. — Boli? — spytała. — Bardzo — odparłem, choć akurat nie ten fragment mego ciała sprawiał mi najwięcej bólu. Pokręciła głową jakby sama do siebie, odłożyła cążki i wzięła piwo. Długi łyk. Vanesa miała bardzo ładną szyję. Picie sprawiało mi ból, ale piwo smakowało wyśmienicie. Wy​tarłem po raz ostatni usta i twarz, po czym odłożyłem ścierkę. — Wciąż sypie śnieg? — zwróciłem się do Randy'ego. Wyjrzał przez okno. — Taa, i to bardzo. Niezła zadymka. Vanesa podeszła do niego, stanęła przy oknie i powiedziała coś po cichu, na co on tylko wzruszył ramionami. — Jeśli nie chce się wam iść do domu w taką pogodę, możecie zostać tutaj — zaproponowałem. Randy spojrzał pytająco na Vanesę. Ta wzruszyła ramionami i skinęła głową. — W porządku — powiedział. — Dzięki, stary. I bardziej nieśmiało — Lepiej się już czujesz? — Świetnie. Czuję się świetnie. I mam jeszcze ochotę na piwo. Nakota zerknęła na mnie, po czym pogardliwie wskazała na swoje, jeszcze nie tknięte. Randy natychmiast włożył płaszcz. — Wybierasz się do domu? — spytałem ze zdziwieniem. — Przywiozę ci piwa, stary, przynajmniej to mogę dla ciebie zrobić. — Pogoda jest fatalna na jazdę — wtrąciła Vanesa, ale Randy, wyraźnie zirytowany jej obiekcjami, tylko gniewnie pokręcił głową. Vanesa usiadła obok mnie na tapczanie. Nie wiedzieć czemu, to również poirytowało Nakotę. Zastana​wiałem się, czy w grę wchodziła zazdrość, ale po krótkim namyśle stwierdziłem, że raczej nie. — Dlaczego z nim nie pojedziesz? — rzuciła do Vanesy. — Dlaczego się ode mnie nie odpieprzysz? — Ależ, moje panie — odezwałem się w przypływie osobliwego dobrego humoru — dajcie spokój, bardzo was proszę. Jeśli już musicie ze sobą walczyć, to przynajmniej weźcie się za kudły. Randy zarechotał ochryple, a ja uśmiechnąłem się rozbawiony tym małym żartem, dźwiękiem własnego głosu, nastrojem; wykrzy​wione wargi, Vanesa też się uśmiechnęła, zdumiewająco słodko i promiennie, uśmiech ten usunął z jej pięknych oczu wszelkie oznaki zmęczenia. Nawet Nakota się uśmiechnęła. A potem śmialiśmy się już wszyscy, ryczeliśmy ze śmiechu, przepełnionego głęboką ulgą, tak jak śmiejesz się, gdy po obejrze​niu zdjęć rentgenowskich i konsultacji z lekarzem okazuje się, że guz nie jest jednak złośliwy, a przynajmniej na razie, zaś lekarzowi z nosa wyraźnie wystaje zielony, skrzepły gil i widzisz to ty oraz wszyscy inni obecni w gabinecie, toteż gdy tylko facet wyjdzie, wybuchasz donośnym, gardłowym, rubasznym rechotem. Ot tak, po prostu. Trochę trwało, zanim zjawił się Randy z piwem. Nakota znów włączyła muzykę. Vanesa, wciąż siedząc obok mnie, rytmicznie klepała się w kolano; paznokcie miała obgryzione do żywego ciała. Wypiłem piwo swoje i Nakoty. Prawie nie rozmawialiśmy, ale w po​wietrzu wyczuwało się jak gryzący dym atmosferę nieśmiałej jeszcze zażyłości, żeby nie powiedzieć przyjaźni, która z wolna mogła prze​rodzić się w miłość. Czynszowa miłość. Miłość Nibydziury. Przyniósł nie tylko piwo, lecz również kilka paczek chipsów i parę batonów. Stał w progu, otrząsając się jak pies, podczas gdy Vanesa wzięła od niego torby pokryte wilgotnymi plamami. Otarłem usta — wciąż krwawiły. — Tam na zewnątrz jest prawdziwy dom wariatów — oznajmił Randy. — Nawet nie wziąłem ciężarówki, ulice są nieprzejezdne. — Jego jasne włosy upstrzone były ciemniejszymi cętkami topniejące​go śniegu. Otworzył jedną paczkę chipsów. Vanesa wyjęła z mniej​szej papierowej torby butelkę mineralnej i bez słowa podała Nakocie. Z wyjątkiem Nakoty wszyscy się popiliśmy. Okazało się, że Vanesa ma talent do komediowego naśladowania postaci w różnych sytuacjach. Przedstawiła nam swoją wersję wydarzeń w składziku, nasze zachowanie, Randy'ego, przerażającego osiłka z rozumem w pięściach, Nakoty (Dzierzby) wrednej aż do przesady, mnie, który totalnie straciłem kontakt z otaczającym światem, i siebie samej, Vanesy, przerażonej do cna tym, czego była świadkiem, było to śmieszne jak komediowy horror, znów zaczęliśmy rechotać, choć tym razem już nie histerycznie, lecz ze szczerym rozbawieniem, potem opowiadaliśmy sobie nawzajem to, co pamiętaliśmy, i to wywołało kolejny wybuch śmiechu. Może to i był czarny humor, ale mnie się podobało. Ubawiłem się po pachy. Było już bardzo późno, mieliśmy jeszcze piwo, lecz Vanesa usnęła z otwartymi ustami, Randy też już zaczynał przysypiać. Nakota, z nietypowąjak na nią szczerością, zaoferowała im połówkę. Randy rozbudził Vanesę, aby ją tam przenieść, po czym oboje w butach i ubraniach położyli się na łóżku. Usta Vanesy nie zamknę​ły się ani na chwilę. Nakota rozebrała się pośrodku pokoju, musiało jej być potwornie zimno, lecz nie okazywała tego, podeszła do mego łóżka i położyła się. Gdybym czekał na zaproszenie, mógłbym stać nawet do rana, ale ona po prostu już taka była, bierz, co nie twoje, i nie dziel się. Zwłaszcza z właścicielem. Zakosami, aczkolwiek niewielkimi, do​człapałem do łóżka i rymnąłem nań, moje znieczulone ciało przeszył lekki ból, po czym naciągnąłem na siebie narzutę.

— Spisz w ubraniu — zauważyła. — Kompletny degenerat. — Oczywiście, że jestem degeneratem. Zdegenerowanym lau​reatem nagrody Nibydziury, radzę ci o tym nie zapominać — wybeł​kotałem, gdy odnalazła mnie dłońmi i zaczęła posuwistymi, rytmicz​nymi ruchami pieścić mój sflaczały, nieduży członek. — I proszę, nie wykorzystuj mnie. Rżnięcie sprawia mi za dużo bólu. — Jeżeli nie boli — powiedziała i w mroku nade mną zamaja​czyła trupia czaszka — to znaczy, że nie robisz tego jak trzeba.

5 Kiedy Nakota przekonała się, że zamierzam zostać w składziku tak długo, jak się da, aby czuwać przy Nibydziurze, przyjęła moją decyzję z absolutną, entuzjastyczną aprobatą; to było nader niepoko​jące. Vanesa uznała, że to okropny pomysł, coś w rodzaju codzien​nego kuszenia losu. Randy był przerażony. — Stary, to samobójstwo! — Zamknij się — ucięła Nakota. Uśmiechała się. — On wie, co robi. Prawdę mówiąc, nie wiedziałem, ale czułem, że musiałem coś zrobić i to właśnie to. Nie myślałem o tym jak o samobójstwie albo czymś szczególnie niebezpiecznym, choć w świetle niedawnych wydarzeń nie powinienem tego lekceważyć. Wiedziałem tylko, że tak właśnie postąpię. Kręcę się po pokoju, zmęczone twarze Randy'ego i Vanesy, typowy syndrom „dnia następnego"; Nakota wyglądała, rzecz jasna, jak kot, który właśnie nażarł się gówna. Randy był blady, wręcz przezroczysty, jak kość sprażona na słońcu. Poprzedniego wieczoru, po ciemku, Vanesa wyglądała znacznie lepiej, ale wciąż była atrak​cyjna, nawet teraz, gdy trawiona przerażeniem i zagniewana, spoglą​dając na Nakotę, rzuciła jej prosto w twarz: — Czemu nie przesta​niesz go w końcu nękać i sama nie wetkniesz tam głowy? — Zajmij się swoimi sprawami, dobrze? — wyniośle, dostojnie jak dumna księżniczka, nie zniżająca się do rozmów z plebsem. — To nie twoja sprawa. — Za bardzo boisz się o swój tyłek. Taka jest prawda. Tego tylko chcesz. — Vanesa była naprawdę wściekła. Jeszcze chwila i przej​dzie od słów do czynów. — To nie jest niczyja sprawa — powiedziałem cicho, tego ranka trudno mi było mówić. Kawa rozpuszczalna miała smak rozpuszczo​nego gówna. Mimo to wypiłem ją do dna. Cała ta krew, piwo, pół paczki rodzynek jak małe chomicze bobki przelewały mi się teraz w żołądku, jakby żyły własnym życiem. — Nie potrzebuję strażni​ków, żeby nade mną czuwali. — Po niej na pewno nie możesz się tego spodziewać. — Dobra siostra Nancy — uśmiech Nakoty. — Pani Pomagal-ska. Vanesa, nie masz czegoś ważnego do załatwienia? Nie musisz dokądś pójść? — Muszę lecieć do pracy — to Randy, kiwa głową, wygląda żałośnie, tak jak poprzedniego wieczoru, patrzy na mnie, maszerując do łazienki. — Nie wyglądasz dobrze, stary — powiedział ze smut​kiem. Nie zamknął drzwi, po chwili wszyscy usłyszeliśmy, jak się odlewa. Trochę to trwało. Vanesa wstała, weszła do łazienki i za​mknęła drzwi. — Wredna suka — mruknęła nieomal beznamiętnie Nakota. — Och, dajże spokój. — Ni stąd ni zowąd zaczęła mnie iryto​wać. — Wiesz, że ma rację. Czemu tak cię to wkurza? — Nie jestem wkurzona — rzuciła na odczepnego, po czym wstała, rozglądając się za zapałkami. Wydmuchnęła dym w moją stronę i uśmiechnęła się, szczerząc swoje sinobiałe zęby. — Chcia​łabym, jeśli to możliwe, załatwić kamerę wideo. Wydaje mi się, że powinniśmy to wszystko zarejestrować i... — A co, chcesz nakręcić „Z kamerą wśród zwierząt"? — znowu Vanesa. Randy długimi, nerwowymi ruchami sczesywał do tyłu długie, mokre włosy. Szturchnął ją i zamilkła. — To na razie, stary — powiedział. — Uważaj na siebie. — I mijając mnie, dodał: — Mogę przynieść jeszcze jedną rzeźbę? Vanesa stanęła jak wryta. Wyglądała, jakby ktoś walnął ją obu​chem w głowę. — Ty też? — zapytała z wyrzutem. — Ale masz przyjaciół, nie ma co — mruknęła, spoglądając na mnie. A potem wyszła. Sama. — Jeśli chcesz, przyprowadź mi prawdziwego — zawołałem do niej. Była wyraźnie zakłopotana: — Może jutro. Kiedy wyszli, Nakota parsknęła drwiąco: — Może jutro — rzuciła z przekąsem, zapalając kolejnego, cuchnącego gównem papierosa. — Zamknij się w końcu, dobrze? — rzuciłem. Całe moje ciało, pokryte sińcami i rozbite, pulsowało tępym, ćmiącym bólem. Vanesa zrobiła mi zbyt duży i zbyt ciasny opatrunek, brak wprawy i tyle, bandaż otarł mi cały nadgarstek, więc odwinąłem go powoli i poło​ żyłem dłoń wierzchem do dołu na stole, usiadłem z zamkniętymi oczami i oddychałem wolno, dopóki nie usłyszałem głosu Nakoty mówiącej: — Spójrz. Spojrzałem. Z mojej dłoni powoli sączył się płyn, i ściekając na stół jak sperma, spływał krętą strużką po blacie.

— Kurwa — rzuciła z powagą Nakota. Znów zamknąłem oczy. Moje przygotowania do jednopiętrowej pielgrzymki mogły wy​dawać się dość oględne, ale cóż, było to typowe i nietypowe zarazem, wiedziałem bowiem, iż nie będę potrzebował zbyt wiele. Coś, do czego mógłbym się wypróżniać, koc, poduszka, pióro i papier, czysty, bez linijek, cały bloczek, kupiłem go w drogerii, bloczek dla dzieci z misiem na okładce. Nakota zaczęła sobie żartować z tego misia, na co powiedziałem jej, żeby się odwaliła, powiedziałem to na głos w sklepie, po czym dodałem, że nawet gdyby dożyła tysiąca lat, nigdy nie osiągnęłaby stanu nieświadomej, nieskalanej czystości tego niedźwiadka. — Cóż, to twoja działka, czyż nie? — Dopiero po chwili zorien​ towałem się, że chodziło jej o nieświadomość, nie o czystość, choć to powinno być dla mnie oczywiste. Ubrana schludnie, na czarno, w służbowy strój, szczotkuje włosy, pyta, po co mi ten papier. — Nie wiem — odparłem. — Po prostu czuję, że będzie mi potrzebny. — Nałożyła trampki. Były zapadnięte po bokach. — Musisz bardzo śmiesznie chodzić — powiedziałem. — Śmiesznie, tak. — Sporo ostatnio pracowała. Musiała, aby płacić za mieszkanie. Zawsze się skarżyła, że Klub 22 to okropna speluna i przychodzą tam sami alkoholicy, który to komentarz uzna​łem za zbędny, a poza tym Nakota była zbyt porywcza, by pracować w przyzwoitym lokalu. Moje dywagacje nie wywarły na niej wrażenia. Jak zawsze. — Wejdziesz tam dziś wieczorem? — dopytywała się. Nałożyła tę cienką, starą wiatrówkę, należącą, jak się okazało, do Randy'go. Odgarnęła włosy z oczu. Włosy miała znacznie dłuższe. Urosły. To mi się podobało. Nie powiedziałem jej tego, bo wiedziałem, że natychmiast by je obcięła. — Będziesz tam. kiedy wrócę? — Nie chciała przeoczyć ani chwili. — Nie. Dziś wieczorem będę warował przy drzwiach, chcę zobaczyć, kto się tam kręci i w ogóle. — Rozmawiałem z nią o tym nieraz. Szczotki i cała reszta sprzętów do czyszczenia były brudne i wyglądały, jakby nikt ich nie używał, uznaliśmy zatem, że składzik był od dawna zapomniany i nie wykorzystywany. A w każdym razie nie jako składzik. Gdyby okazało się, że są jeszcze inni wiedzący o Nibydziurze... cóż... Nazwijmy to misją zwiadowczą, muszę zro​bić rozpoznanie terenu, powiedziałem w przypływie wisielczego humoru. Jeśli są jeszcze inni wyznawcy, jeżeli działa tu jakaś sekta, powinienem o niej wiedzieć. — Może będą oddawać ci boską cześć — powiedziała z prze​kąsem. — Może powinni — odparowałem, to był żart, ale ona się nie roześmiała. Kiedy wyszła, zniosłem swoje rzeczy na dół i wstawiłem do środka, starałem się nie patrzeć zbyt intensywnie na mroczny frag​ment pod ścianą i nie zabawić w pomieszczeniu długo. Ale skąd ta ostrożność? Czego miałbym się bać, pomyślałem, po co cała ta ostrożność, skoro to właśnie zamierzałem robić przez następne dni i tygodnie, a w gruncie rzeczy Bóg wie jak długo. Tak długo, jak będzie trzeba. To się okaże. Mimo to pospieszyłem się. Zamknąłem drzwi. I usiadłem, pod​kładając dyskretnie postrzępiony ręcznik pod swój już wkrótce zdrę​twiały tyłek na piekielnie zimnym podeście. Oczy zamknięte, typo​wy pusty wyraz twarzy, jak u większości ludzi, którzy tu mieszkali, w mojej kamienicy żartowaliśmy sobie, że lokatorzy byli, ale tak jakby ich nie było, na szczęście dla mnie, nietrudno mi było w tych okolicznościach odgrywać rolę kompletnego zera. Sądziłem, że nikt nie zwróci na mnie uwagi, i miałem rację. Siedziałem tam przez prawie cały dzień, opuszczając swoje stanowi​sko raz czy dwa na siusiu i na kawę, polałem sobie ręce gorącą wodą, ot tak, dla czystej, przesyconej bólem przyjemności rozcierania ich przez kolejnych kilka minut. Następnie wróciłem na posterunek, obserwując ludzi, którzy mijali i obchodzili mnie, jakbym był pozo​stawionym przez zapomnienie workiem śmieci, nie wydzielającym, na szczęście, nieprzyjemnego odoru. Było mi w to graj. Obserwowa​łem przechodzących, lustrowałem ich bacznym spojrzeniem, zasta​nawiając się w duchu, czy wiedzą coś o tym. Czy zdarzyło się wam otworzyć te szczególne drzwi, czy zauważyliście, co się za nimi znajduje? Widzieliście, co tam jest? Może ty. chuda dziewczyno w zbyt obszernej sukience, albo ty, staruszku z bokobrodami? A ty, młodzieńcze w skórzanej kurtce, wyglądasz, jakbyś chciał nastąpić mi na dłoń, co, leży zbyt blisko obcasów twoich motocyklowych butów? Zrobisz to? Lepiej nie. Uwierz mi, plama, którą byś zobaczył, raczej nie przypadłaby ci do gustu. Około dziesiątej uznałem, że nasze wstępne przypuszczenia były słuszne, niemniej chciałem przeprowadzić jeszcze jeden test. Nie ■

mogłem zrobić tego teraz, musiałem zaczekać do rana, toteż prze​ciągnąwszy się i rozruszawszy mięśnie, zastałe od długiego siedze​nia, poczłapałem cicho na górę, gdzie rozłożywszy się na tapczanie, rozmasowywałem odrętwiałe stopy i obejrzałem końcówkę filmu przyrodniczego o osach. Było to całkiem interesujące. Spodobały mi się zwłaszcza samce os, wygrzewające się w słońcu na liściach sykomory, a następnie wzbijające się w powietrze. Mali terroryści. Najlepszy był jednak chrząszcz zwany kózką, który żółto-czarnym ubarwieniem przypomina osę, ale tylko pozuje na terrorystę, z natury zaś nie jest groźny. Na jego widok aż się uśmiechnąłem; ten chrząszcz jako żywo przypominał mnie. Nakota oznajmiła swoje przybycie głośnym zrzędzeniem, wszy​scy byli palantami, zwłaszcza jej szef i ci cholerni klienci. Banda największych palantów na świecie. Chodziło głównie o to, że jakiś facet wyrzygał się na bar, a ona musiała to posprzątać. Wybuch​nąłem śmiechem, co tylko pogorszyło sytuację, ale ani trochę się tym nie przejąłem. — No dalej, śmiej się, ty cholerny dupku — rzuciła, wydmuchu​jąc dym w moją stronę. I dodała z goryczą: — Te rzygi były

całe ZIELONE. — Wiesz co? — szturchnąłem ją. — Przesiedziałem tam cały dzień i nie zauważyłem, aby ktokolwiek interesował się tym pomieszczeniem. Nawet pies z kulawą nogą tam nie zajrzał. — Świetnie — ale wciąż była wkurzona, szukała dziury w ca​łym, aby móc się wyżyć, w tym stanie nic nie mogło jej zadowolić. — Kiedy zamierzasz się wprowadzić? — Jutro rano muszę jeszcze zrobić pewną rzecz. Zobaczymy, co z tego wyjdzie. — W gruncie rzeczy sprawa była dość błaha, ale pomysł całkiem niezły, tak przynajmniej uważałem; świadczył o zdroworozsądkowym podejściu do sprawy i już na samą myśl o tym ogarnął mnie pogodny nastrój. Byłem zadowolony. Następnego dnia wczesnym rankiem zadzwoniłem do zarządcy budynku, faceta, którego widziałem w życiu dosłownie raz, zostawi​łem mu wiadomość, że mam jakieś kłopoty z rurami w kuchni i proszę o przysłanie kogoś, kto by je sprawdził; podałem mu nume/ mieszkania znajdującego się najbliżej składziku. Był to jedyny skła​dzik w całej kamienicy, co do tego nie mieliśmy wątpliwości. W gruncie rzeczy jednak nie miało to znaczenia, w całym budyn​ku, o ile mnie pamięć nie myli, nic nigdy nie było naprawiane, nie mieszkał tu żaden fachowiec-złota rączka, a nikt spośród lokatorów, kimkolwiek oni byli, na nic się nie skarżył, ceniąc sobie uzyskiwany tym sposobem spokój. Siedziałem w tym samym miejscu co poprzednio i czekałem, czy zjawi się ktoś, kto zechce zajrzeć do składziku, czy to po narzędzia, czy cokolwiek innego. Była to przysłowiowa robota głupiego, jawne marnotrawstwo czasu, ale cóż, może miałem po temu szczególne predyspozycje. A poza tym, cóż miałem robić? Oglądać wideo? Przez cały dzień nic, jeśli nie liczyć narastającego zniecierpliwie​nia Nakoty, przypominało to przebywanie w pobliżu kołyszącego się i przechylającego niebezpiecznie pojemnika z kwasem. Była równie niestabilna. I groźna. Kiedy była w pracy, uspokoiłem się, a nawet gdy wróciła, zamie​niliśmy ledwie parę słów, bo większość czasu spędziłem na podeście. Wieczorem poszedłem z powrotem do mieszkania. Byłem nieco zrezygnowany, wyniki eksperymentu bynajmniej mnie nie usatysfa​kcjonowały. Okazało się wszelako, że najprawdopodobniej podczas mego czuwania nie powinienem obawiać się niczego prócz samej Nibydziury. Wypiłem jedną po drugiej kilka filiżanek kawy. chciałem wręcz wylać ją sobie wprost na odmarznięty tyłek, aby szybciej odtajał. i czułem, że nie zasnę po niej przez dobrych parę godzin, a może nawet do rana. To mi pasowało, bo dzień, a raczej dwa siedzenia nie są szczególnie wyczerpujące. Obejrzałem wiadomości przy wyłączonej fonii. Wyglądały w ten sposób nieco przerażająco, ale i w pewnym sensie zabawnie. Czy ten biały z twarzą płaską jak naleśnik, pocący się w swoim garniturku, rozprawia o czymś istotnym czy błahym, o czasie czy pieniądzach, życiu czy śmierci? Czy ta zacięta baba marszczy brwi przejęta wynikiem meczu futbolowego czy jakąś klę​ską żywiołową, czy uśmiecha się, bo właśnie jakiś tyran wyciągnął kopyta, czy dlatego, że usunięto jej kamień nerkowy? W połowie wiadomości zadzwonił telefon, spodziewałem się Randy'ego, ale usłyszałem głos Vanesy. Mówiła z długimi przerwa​mi, nieśmiało, pytała, co u mnie; uśmiechnąłem się pod nosem, prawie zapomniałem już o sińcach na całym ciele. Ból wcale nie był taki straszny, chciałem jej to powiedzieć, ale uznałem, że zabrzmia​łoby to zbyt cwaniacko nawet jak na mnie, i w efekcie odpuściłem sobie. Miast tego poinformowałem ją, w jaki sposób oglądam wia​domości. Roześmiała się, ale w rzeczywistości nie zadzwoniła, by po prostu ze mną pogawędzić. Wreszcie, po dłuższej przerwie: — Jeszcze tego nie zrobiłeś, prawda? — Nie — czułem się jak lekarz mający powiedzieć swemu pacjentowi, że nowotwór jest złośliwy, i starający się jakoś załago​dzić sytuację. — Może jutro. — Powinieneś dobrze się nad tym zastanowić. Wiem, że to nie moja sprawa, ale przecież widziałam... no cóż, dobrze wiesz, co widziałam. Widziałaś mnie i to tak cię przeraziło, to o mnie nie chcesz mówić, wolisz nawet o mnie nie wspominać. — Vaneso — możliwie najłagodniej — nie martw się. Nie przejmuj się tym. Naprawdę. Nic się nie stanie. Uwierz mi. Było to kłamstwo szyte grubymi nićmi i oboje o tym wiedzieli​śmy. To zabiło dalszą rozmowę. Kiedy odłożyłem słuchawkę, jesz​cze przez dłuższą chwilę siedziałem po ciemku, zastanawiając się, jakim cudem ktoś mógł przejmować się moim losem, martwić się 0 mnie do tego stopnia, że do mnie zadzwonił. Syndrom starszej siostry. Tak. Prawdopodobnie Vanesa martwiła się również o bezdo​ mne psy, które każdego dnia giną na autostradach w całym kraju. 1 nagle zrobiło mi się wstyd, że mogłem tak cynicznie zbyć przejaw życzliwości; czy naprawdę byłem tak głupi, że nie potrafiłem doce​ nić zwyczajnej ludzkiej troski? Czasami warto być przede wszystkim człowiekiem — skonsta​towałem — i właśnie wtedy weszła Nakota, aby udowodnić na nowo, jak niewiele zostało we mnie z istoty ludzkiej. — No i? — spytała. — Nic — odrzekłem i dodałem: — Zaczynam jutro. Zabrzmiało to jak komunikat w stylu: dostałem właśnie nową pracę. Daj buzi, kochanie, odchodzę do Nibydziury. Uśmiechnęła się, sine zęby, błysk w oczach i cały ten blichtr. Może by tak małe obciąganko albo choć chwilowa przerwa w zrzę​dzeniu? Tak. I nie, ale kiedy tak tam leżałem, czując na sobie jej usta, z zamkniętymi oczami, balansując na wąskiej granicy,

pomyślałem o tym, jak mogę się czuć jutro o tej samej porze, za tydzień czy jeszcze później, w zależności od tego, ile potrwa, zanim osiągnę swój cel i zdobędę to, czego tak usilnie poszukiwałem, zdziwiłem się, lecz ta myśl, świadomość rychłego końca, wywołała u mnie orgazm, dochodząc krzyknąłem głośno, a potem zamknąłem oczy, mocno, bardzo mocno, bo przecież jeśli nie ujrzę potwora, on również nie zdoła mnie dostrzec. Tyle tylko, że to ja sam dla siebie byłem potworem, nieprawdaż? — Zamknij się — rzekłem głośno do siebie. Nakota milczała, ignorując mnie i pracując nad własnym orgazmem, prawdopodobnie i tak by mi nie odpowiedziała. Zebrało mi się na płacz, to uczucie było tak silne, że niemal nie do odparcia. A jednak przemogłem się. Mimo to pragnienie pozostało przez kolejnych kilka godzin, gdy Nakota spała obok mnie, jej chude kształty rysowały się wyraźnie na łóżku — mimo zimna nie przykryła się kocem — a ja wciąż czułem to bolesne palenie w gardle. Obudziłem się w nocy, przykucnięty, z rozchylonymi jak u kre​tyna ustami, cały rozpalony, z głową niemal tuż przy zimnej szybie ekranu telewizora, tak jak wcześniej Nakota, a jednak w moim przypadku — i wiedziałem to nie tyle instynktownie, co dzięki wewnętrznemu silnemu przekonaniu — więź ta była o wiele bardziej zażyła. Postać na ekranie rozpływała się, zmieniała, mrucząc w bez​głośnej radości, i przewracała się, jakby chciała przytknąć swój pusty policzek do mojego. — Huu — nie tyle słowo, co raczej dźwięk, wywołane szokiem westchnienie, jakbym po przebudzeniu stwierdził, że zamierzałem właśnie wylać na siebie zawartość butli z kwasem albo opróżnić fiolkę pełną wirusów. Cofnąłem się gwałtownie i cokolwiek niezdarnie, tak że klapnąłem ciężko na siedzenie; byłem cały rozdygotany, czułem woń swego spoconego ciała, a z tyłu za mną coś upadło z metalicznym brzękiem na podłogę — puszka piwa. Nakota niczego nie usłyszała, spała dalej, pogrążona we śnie skóra i kości. Obraz, migocząca postać, czyste zło w swoim własnym mroku pojawiło się nagle na ekranie w pełnej krasie, jakby dawało do zrozumienia — ejże, to jeszcze nie wszystko. Lewą ręką zgasiłem telewizor i wróciłem do łóżka, by leżąc bezradnie i czuwając, wpa​trywać się kątem oka w ciemny ekran, tak jak pies, który patrzy na nogę mającą go kopnąć, albo owad obserwujący zbliżającą się ku niemu ogromną, mściwą dłoń. Zapasy, tak, mój nocnik, koc, bloczek, wychodzę w mroku przed świtem, nie spałem i wcale nie byłem senny, czyż może być lepszy sposób przyjścia do Nibydziury niż z podkrążonymi oczami i prymi​tywną nerwowością człowieka cierpiącego na bezsenność? Otulony kocem, z bloczkiem przy piersi (misiem do wewnątrz), usiadłem oparty plecami o drzwi i zbyt zakłopotany, by powiedzieć to na głos, pomyślałem: oto jestem. Oto jestem. Zakurzona podłoga. Rzeźba Randy'ego. Zapach, uchowaj Boże, pieczonego chleba, dojrzała, sycąca woń, od której aż ślinka cieknie. Jakiś chudy robak o małych, nitkowatych odnóżach ominął Niby-dziurę szerokim łukiem. Obserwowałem go, zastanawiając się nagle, dlaczego prawie nie widywałem tu owadów, mysich bobków i innych oznak życia, które z całą pewnością musiało kwitnąć w najlepsze w tym zapomnianym przez Boga i ludzi miejscu, czemu prawie nie było tu pajęczyn? Niemal w ogóle. Oczywiście, wiedziałem dlaczego, to głupie pyta​nie, zadawane dla zabicia czasu, aż... Właśnie... aż co? Aż zmienisz się w słup dymu, krew w twoich żyłach stanie się złotem albo całkiem oszalejesz z osamotnienia i zdecydujesz się na ostatni, samobójczy skok, nie w smoczą gardziel dziury jednak, lecz przez przyjazne ci okno? Ależ zrobił się ze mnie melodramatyczny dupek. Sięgnąłem po notes i zacząłem bazgrać; następne, co pamiętam, to jak klęczała przede mną Nakota i z błyszczącymi oczami, szarpiąc mnie za ramię — zapewne wypatrywała we mnie oznak jakiejś przemiany — zapytała: — No i co? No i co? — No i nic — byłem wściekły i zmęczony. Chciało mi się spać. — Daj mi pospać — powiedziałem i odepchnąłem ją, jakby była niechcianym, a łaszącym się psem. — Spadaj stąd i daj mi się przespać. — Pchnąłem ją mocniej, pojechała po podłodze w bok, aż ze złośliwym uśmiechem na twarzy zatrzymała się na skraju Niby-dziury. — Niezłe pchnięcie — powiedziała. — Niewiele brakowało, co? — Kogo to obchodzi? — odburknąłem ze szczerą złośli​wością. — To nie chce ciebie, Nakota, Dzierzba, Jane. To chce mnie. I faktycznie tak było. Powiedziałem to, by jej dopiec. I dopiekłem. Nie zrobiło mi się przykro. To mnie przeraziło, podobnie jak gwałtowne, bolesne pulsowanie w ranie w dłoni, niczym wyraz aprobaty, nieme potwierdzenie, wyciągnąłem do niej rękę, mówiąc coś, nie pamiętam już co, a ona ujęła ją i ścisnęła mocno, brutalnie, wbijając palce w najbardziej wrażliwe punkty, naciskała z całych sił, aż jęknąłem z bólu i instynktownie zamachnąłem się, uderzając ją w twarz. Spuściłem wzrok i z przerażeniem ujrzałem na swojej dłoni krople jej krwi. — Gratulacje — powiedziała i zauważyłem na jej ustach uśmiech. — Proszę —jęknąłem. — Odejdź, proszę. Zrobiła to, ale jeszcze przez parę minut, przez kilka długich minut przyglądała się z ożywieniem, jak usiadłem, żałośnie skulony, na swoim miejscu, odwracając głowę, by na nią nie patrzeć. Kiedy wyszła, sprawdziłem drzwi; czy można zamknąć je od środka? Nie. Od zewnątrz też nie. Będę musiał się tym zająć. Kiedy znowu usnąłem, nie przyśniło mi się nic związanego z bólem, sen był zgoła trywialny, zważywszy na miejsce, w którym się znajdowałem, na skraju, na krawędzi bezdennej studni sennych majaków. Jakieś bzdury o moim aucie, o filmie, który

oglądałem z Norą, o plaży, na której kiedyś spałem otulony starym poncho jakiejś kobiety. Ten ostatni sen był najbardziej wyrazisty, gdy się obudziłem, wciąż czułem zapach plastykowego poncho i chłód ziar​nistego piasku na dłoni, którą podłożyłem pod głowę. Jakiż chłodny to był poranek, szary, nieciekawy świt i ja, stojący chwiejnie, wciąż na wpół zaćpany, odlewający się do jeziora. Potem na wzgórze, gdzie trwała całonocna balanga, do tej pory z wszystkich uczestników imprezy pozostały już tylko trzy mocno pijane kobiety, dyskutujące o serialach telewizyjnych, i facet leżący bez życia na ganku. Znalazłem dla siebie łóżko, po czym usnąłem, a obudziwszy się w cztery godziny później, poczułem się jak teraz na podłodze skła​dziku przy Nibydziurze, obolały, zdrętwiały i zmęczony bardziej, niż kiedy się kładłem. Przytuliłem notes z misiem do policzka, i ułoży​wszy się w pozycji embrionalnej, zasnąłem. Po raz trzeci obudziło mnie uczucie głodu, mój zegar biologiczny mówił, że było już koło południa. Nakota poszła do pracy. W pustym mieszkaniu zrobiłem sobie gównianą przekąskę z przypalonej jajecz​nicy i miseczki zupy jarzynowej, w domu nie było prawie nic do jedzenia, ale trudno się dziwić, przecież od jakiegoś czasu nie wy​chodziłem na zakupy. Jak długo to się ciągnęło? Dobrych parę dni, ciekawe gdzie i czym żywiła się Nakota. Ciałami innych. Ich ko​sztem. Po spędzeniu tak długiego czasu w ciemnościach trudno mi było nawet myśleć o wyjściu na zewnątrz, w biały, mroźny dzień. Może jutro. Ostrożnie, sam nie wiem, czego się spodziewałem, włączyłem telewizor. Nic niezwykłego. Gdybym został w składziku, nie musiał​bym przynajmniej znów oglądać wideo, chyba że obrazy same zaczęłyby pokazywać się na ścianach jak w moim własnym, prywat​nym kinie dla zmotoryzowanych, dość, dosyć już, przestań. W wia​domościach usłyszałem o facecie, który dostał zawałuza kierownicą swego samochodu i w rezultacie rozjechał dwóch rowerzystów. Trzy trupy i nikt za to nie beknie. Leżę na wznak na tapczanie, jedna ręka pod głową, jestem zbyt niespokojny i pobudzony, by cokolwiek robić, naraz odnoszę wraże​nie, że słyszę muzykę, włączone radioi melodię tak cichą i odsączoną z basów, że odbieram ją niczym drgania, delikatny szept w moich

I

kościach. Jest szaleńczo piękna i cicha jak owadzie granie, czułem się tak, jakbym stał w ciemnościach i dostrzegł kątem oka albo w głębi umysłu, w mroku, chwilę po zmrużeniu powiek, obraz swoich największych pragnień, coś ulotnego, przemykającego tuż obok, na tyle wolno jednak, że możesz je spostrzec. Ciszej. To nie radio. To muzyka Nibydziury. Słyszę cię. Wracam w ciemność, przygarbiona, jakby obrana z kości postać kuląca się przed otworem, czarną plamą chwały, leżąca obok niej niczym kochanek, zbyt bojaźliwy, by sięgnąć po to wszystko, co mu oferowała. Boże, ależ tam było zimno. I ten dźwięk, wcale nie głośniejszy, pomimo bliskości, to samo widmowe zawodzenie, nie tyle śpiew syren, co raczej zew, który je przywabia. Znów układam się do snu z moim misiowym notesem, cały jestem obolały od tego czuwania. Ból w dłoni pulsuje nieomal unisono z rytmem mego serca. Jeżeli usnąłem, przyśniło mi się coś, co wyglądało jak szaleńcza fuga, ujrzałem, jak rzeźba Randy'ego zaczęła się wić i skręcać, poruszała się, mimo iż nawet jej nie dotknąłem. Poruszała się nie w rytm muzyki, a jednak miała ona z tym coś wspólnego, kroki rzeźby przypominały taniec stąpających nagich kości, jej smukłe, gładkie kształty spowijała, podkreślając elegancję, blada, bliżej nie określona poświata. Koncentrowałem swój wzrok na rzeźbie i nagle jakby obudził mnie ból, tak potężny i dojmujący, że aż łzy pociekły mi z oczu. Spróbowałem usiąść i stwierdziłem, że nie jestem w sta​nie poruszyć ręką, moja dłoń była jak przyszpilona, przybita do podłogi. Płynęła z niej strużka czystej jak woda cieczy, wijąc się wężowato ku Nibydziurze, miast jednak wpływać w głąb niej, tworzyła ponad nią przezroczystą, czarną tęczę, roztaczającą coraz silniejszy blask, w miarę jak wysączało się ze mnie coraz więcej płynu, a ból przybierał na sile. Próbowałem stawić opór temu, co mnie przytrzymywało, kręciłem głową z boku na bok, jakby to mogło coś zmienić, wodziłem wzrokiem od tęczy do ściany i z po​ wrotem, i nagle rzeźba Randy'ego z przeraźliwą łatwością wzbiła się w powietrze i pomknęła ku mnie szerokim łukiem, jakby mie​rzyła w moją klatkę piersiową. Kaszlnąłem ochryple, nie, nie będę patrzył, poczułem głuche łupnięcie, a gdy odwróciłem wzrok, uj​rzałem rzeźbę stojącą blisko, prawie tuż obok mnie, topiła się, choć nie tak intensywnie jak wcześniej, metal zlewał się w jedno z wy​dzieliną z mojej dłoni, tworząc srebrzystą mieszankę, która nie zmieniała barwy tęczy, lecz nadawała jej osobliwą, elastyczną giętkość i powodowała, że łuk jął wyraźnie wyginać się w rytm muzyki, która miast narastać, coraz bardziej cichła, w miarę jak jaśniała poświata rzeźby. Krzyknąłem z bólu i z ulgi, że nic mi się nie stało, a w każdym razie nie coś, czego bym nie mógł znieść, płyn z mojej dłoni stał się świetliście czarny, łzy płynące z moich oczu również były czarne, płakałem coraz bardziej, szlochałem przerażony i wciąż nie mogłem poruszyć ręką. Głos Randy'ego, zduszony, ale dosłyszalny. — Nicholas, jesteś tam, stary? — Taa — odparłem słabo, usiłując odzyskać głos. — Taa. Wszedł powoli, przynosząc ze sobą zimno z zewnątrz i cierpką woń chłodnego dnia, zapach innego, lepszego świata. Oraz kolejną rzeźbę, stalowe dziecko owinięte w papier. — Nicholasie? — nie​pewny głos. Jakby ze zdumieniem stwierdziłem, że albo zagasło światło, albo żarówka się przepaliła, tak czy inaczej przywykłem już do ciemności. — Tutaj — rzuciłem. — Tu jestem. Nie mogę wstać. — Nic ci nie jest? — Nie mogę wstać.

Najpierw, rzecz jasna, zerknął na swoją rzeźbę, dostrzegł, że stała teraz gdzie indziej, skądinąd trudno było tego nie zauważyć, zorien​tował się także, iż wyglądała nieco inaczej, i pokiwał głową. Przy​kucnął przy mnie, poczułem woń piwa i nieco słabszą smaru oraz benzyny. — Dzierzba powiedziała, że chcesz to zrobić — mruknął z nerwowym, słabym uśmieszkiem. — I jak leci? — Jak jasna cholera. — Ruchem głowy wskazałem swoją dłoń, poruszając ręką nerwowo, aby zrozumiał, iż nie mogę oderwać jej od podłogi, ale, rzecz niezwykła, w tej samej chwili nacisk jakby zelżał, aż w końcu zniknął zupełnie i zdołałem usiąść. Moje mięśnie płoną żywym ogniem. Ocieram z twarzy czarne łzy, ich ślady są widoczne jak pot, jak krew. — Szczerze mówiąc, czuję się fatalnie. — Nie wątpię, stary. — Wyraźne zakłopotanie, ale i zapał, tak, widać to wyraźnie, gdy rozwija swoją nową rzeźbę, prezentując z dumą jej ostre przekątne i matowosrebrną czaszkę o sterczących kościach. Cudowne. Tego właśnie mi trzeba, trupiej czaszki do towarzystwa. Pragnąłem jej tak samo jak towarzystwa Nakoty, gdy uświadomiłem sobie, że powiedziałem to na głos, wybuchnąłem śmiechem. — Taa. Racja. To wszystko mocno ją nakręca. Aż za bardzo. Wiesz o tym? — Wiem. — Vanesa jest WKURWIONA. Skinąłem posępnie głową, zrobiła się nagle bardzo ciężka, jak​bym miał czaszkę ze stali, a moja kartonowa szyja nie mogła jej utrzymać. — Chcesz, żebym tu trochę został? — Wzruszył ramionami i wtulił głowę w postawiony kołnierz. — Wiesz, cholernie dziś zimno na dworze. To nie było coś, co raz zaznane odczuwałbyś przez dłuższy czas, owładnięty zimnem potrafiłeś nad tym zapanować i przemóc zupeł​nie. Wzruszyłem ramionami. — Przynajmniej wyjdź na chwilę, napijesz się czegoś — rzekł Randy nieśmiało i dość niepewnie. Nibydziura była swego rodzaju nadzorcą i gnębicielem. Randy wiedział o niej dość, by mieć tego świadomość, ale wciąż nie pojmował, czy wymagała ona odsiedze​ nia stosownej liczby godzin każdego dnia. Cisza. Nieśmiało, lecz z jawnym przejęciem, brwi uniesione w łuk. — Wiesz, może wyskoczyłbyś na chwilę, wybralibyśmy się do Inkuba. Mają tam otwarcie, jest piwo za darmo... I może także coś do jedzenia. Miałbyś ochotę? Och, Randy, kompletnie mnie zaskoczyłeś. Kiedy się uśmiech​nąłem, wyraźnie nabrał rezerwy, jakby zamknął się w sobie błyskawicznie, wrażenie podobne do tego, gdy po ciemku zamykasz drzwi szafy — co naprawdę się za nimi znajduje? I nagle z niedowierza​niem, które wywołało na moich ustach promienny uśmiech, zrozu​miałem, że Randy się mnie boi. — Jasne — odparłem. — Oczywiście, że pójdę. Z przyjem​nością.

Włosy wciąż jeszcze mokre od prysznica, zimne jak lód przyle​piają się do mojej gołej szyi, wchodzę za Randym do parnej, dusznej galerii, stąpam nie tyle nieśmiało, co ostrożnie, jakbym miał przy lada kroku rozsypać się w proch. Oświetlenie, choć skąpe i przy​ćmione mgiełką papierosowego dymu, wydawało mi się niewiary​godnie silne, mrugałem niemal bez przerwy, prawie tak często jak Randy. Ludzie-krety wychodzą na powierzchnię. Randy złapał dwa kubki ciepłego jak szczyny piwa i łokciem skierował mnie ku stołowi z przystawkami. Talerze cienkich tortilli i waza z podejrzanie wyglądającą salsą. Zaryzykowałem. Salsa miała smak zestalonej benzyny. — Niemal tak obrzydliwa jak ta sztuka — rzekł Randy. Prawie wypił swoje piwo. — Uwierzyłbyś, że ktoś ma dość ikry. by prezen​tować ten szajs? Bo to naprawdę był szajs. Może i nie jestem wielkim artystą, ale ten kicz, obrazy przedstawiające tłuste, zezowate baby z wielkimi cycami, trzymające w dłoniach jak pistolety długie papie​rosy, z kłębami dymu wypływającymi spomiędzy rozwartych ud, zatytułowane „Przemysł tytoniowy pragnie ciebie" albo „Tłuszcz zabija", dajcie spokój, toż to przecież granda. — Czemu nie stworzysz czegoś takiego? — zwróciłem się do Randy'ego. — Nie wiedziałem, że to aż taki syf. — Kiedy się roześmiałem, natychmiast mi zawtórował. — Walnijmy sobie jeszcze po browarku. Trzeba przyznać, że się wyróżnialiśmy, Randy w swoim niebies​kim kombinezonie roboczym, jak zwykle ubrany jak ostatni dziad, pozostali prezentowali długie płaszcze z imitacji skóry, workowate białe spodnie, buty spadochroniarskie i wszystko to w oprawie

mocnego, zajebistego makijażu. Dokoła królowało sztuczne rozba​wienie, nieszczery śmiech i tani blichtr. — Sztuka sięgnęła bruku — warknął Randy z wyraźnym prze​

jęciem i pogardą. Wzięliśmy sobie dwa składane krzesełka, zajęliśmy strategiczne pozycje przy beczce i tak przesiedzieliśmy miło z godzinkę, rzucając zabawne komentarze na temat wszystkiego, co ujrzeliśmy. Dym osuszył mi oczy. Piwo smakowało wspaniale, aż sam się zdziwiłem. Randy sporo się śmiał, głównie z moich komentarzy, ale widziałem, że od czasu do czasu popatrywał na mnie nieśmiało z ukosa. — Ci ludzie, stary — wybełkotał, machając ręką, w której trzy​ mał kubek, i rozlewając piwo. — Ci ludzie, stary, w ogóle nie zrozumieliby, co robisz. Gdy skwitowałem jego słowa wzruszeniem ramion, dodał z em​fazą: — Mówię poważnie, stary, oni nic nie wiedzą. Nie mają o niczym pojęcia. — Ale o czym? — zapytał ktoś stojący za nami, z tyłu. — Co on takiego robi? Wysoki, to pierwsze, co mi przyszło na myśl, wysoki, chudy i otulony jak kanapka jednym z tych kretyńskich płaszczy wygląda​jących niczym fartuch laboratoryjny. Wydawało się, że na jego ustach wciąż widniał złośliwy, drwiący uśmieszek, ale było to efe​ktem wyjątkowo paskudnej opryszczki. Obszedł nasze krzesełka i stanął z przodu, to znaczy na wprost mnie. — Co robisz? — zapytał. — To nie twoja sprawa — odrzekł Randy. — A ty co, jesteś jego rzecznikiem czy jak? Facet nie potrafi mówić za siebie? Wyciągnął rękę, nieco zbyt szybko, by gest ten mógł wydać się przyjacielski. Miał wilgotne palce. — Malcolm — przedstawił się. — Nicholas Reid — pohamowałem się, by nie dodać: — Król Nibydziury. Mimo to zachichotałem z cicha. — To jak... — wypchnięte zawadiacko biodro, półuśmiech — co takiego robisz, Nick, że nikt z nas nie potrafiłby tego skumać? Nick. — Sztukę performance — odrzekłem. Randy pokręcił głową, sądziłem, że kieruje ten gest do Malcolma, ale nie, patrzył prosto na mnie. — Takie tam odloty. — Odloty — powtórzył Malcolm z ironią tak ciężką, iż skoja​rzyła mi się ze stalową czaszką Randy'ego. — A gdzie prezentujesz swoją sztukę, robisz ten performance czy coś w tym guście? — Nie wiem... — cedzę słowa z lekkim, pijackim uśmieszkiem — czy jesteś na to przygotowany. — Zawsze jestem gotów na nowe doświadczenia. — Nicholas. — Surowy wzrok Randy'ego, dłoń wyciągnięta przed siebie, jakby chciał mnie uciszyć. — Daj sobie spokój z tym gościem. Nie chcesz chyba... — W porządku — odezwałem się do Malcolma. — Daj mi pióro, czy co tam masz. — Zignorowałem Randy'ego, a przynajmniej jego narastającą konsternację. Bazgrałem tak, że ledwie można było to odczytać, zielony tusz rozmazywał się na jakiejś kiepsko wykonanej ulotce. — Wpadnij któregoś dnia, a pokażę ci coś, czego NIGDY dotąd nie widziałeś. Jakaś kobieta nieco z tyłu i obok Malcolma, na pierwszy rzut oka wykapana bliźniaczka, na drugi po prostu identyczny płaszcz, zero opryszczki, ale uśmiech jak u psa ogrodnika. — Nie założyłabym się o to — powiedziała chichocząc. — Bo my widzieliśmy już wszystko, co jest do ujrzenia. — Wątpię — mruknąłem, uśmiechając się promiennie, ale tego żartu ani ona, ani Malcolm nie byli w stanie pojąć. Randy zresztą też, siedział tuż obok posępny i przygaszony, sącząc resztkę piwa. — Naprawdę, szczerze w to wątpię. — Skoro Randy ma z tym coś wspólnego — odezwał się ktoś inny z przekąsem, nie widziałem tej osoby, pochłonięty nagłym przymrużeniem moich zdradzieckich powiek — czy może to być coś dziwnego? — Pieprz się — burknął Randy, lecz bez typowej dla siebie werwy. Chrząknąłem cicho, kamuflując dość nieudolnie wybuch śmiechu, drwiłem z tych snobów, którym wydawało się, że zjedli wszystkie rozumy, choć w zasadzie nie mieli pojęcia o niczym, i którzy, zobaczywszy jedną rzecz, w swej pysze i naiwności sądzili, że widzieli już wszystko. Cóż. Skądś to znam. I mam na to lekarstwo. — Sami zobaczcie — powiedziałem. — Zapraszam was wszystkich. Mam mocno w czubie, alkohol wypity na pusty żołądek i uczucie izolacji, tak, tak, ale to wciąż niedostateczne wytłumaczenie, powi​nienem był posłuchać Randy'ego, teraz, jadąc do domu przez ośnie​żone ulice, wśród sunących wolno innych pojazdów, jestem posępny i przygaszony. Powinienem był załapać, że Malcolm to typ palanta, który zechce sprawdzić na własne oczy prawdziwość moich słów. Mogłem coś wymyślić, powtarzałem sobie w myślach, choćby, że jestem mimem. Od piwa, z głodu i nerwów rozbolał mnie brzuch. — To było głupie — rzuciłem po raz dziesiąty. — Powiem, że skłamałem, że byłem pijany. JESTEM pijany. — Nie uda się, stary — Randy tak mrugał oczami, że obawiałem się, czy w ogóle widzi drogę. — Zacznie węszyć na własną rękę, on i jego cwaniakowaci, pojebani kolesie z akademii plastycznej. — Minęliśmy wielką, rozklekotaną ciężarówkę, Randy wszystkich wy​mijał. — Pieprzeni pozerzy. Wierzą we wszystko, co się im powie. Jeżeli będziemy musieli, wpieprzymy palanta do Nibydziury. Pokiwałem głową i uśmiechnąłem się, dając do zrozumienia, że przyjmuję jego słowa jako żart, którym rzecz jasna nie były,

ale pewnych rzeczy nawet ja, nawet teraz, bym nie zrobił. — Prawdopodobnie ktoś będzie na nas czekał przed domem. — I rzeczywiście, na miejscu, gdzie zwykle stał mój gruchot, ujrzałem starą, niebieską toyotę; siedziała w niej Vanesa, była cała rozdygo​ tana, wargi miała ściągnięte w wąską kreskę. Wysiadła z samochodu i po dwóch sekundach była już w wozie Randy'ego; sądząc po jej postawie i dłoniach oraz po tym, jak się ku niemu nachylała, była nielicho wkurzona i mocno wystraszona, sądziła, że wpadł tu tylko na chwilę, aby zostawić swoją rzeźbę, atu mijają godziny, a jego ani widu, ani słychu, cóż, pomyślała, musiało się coś stać, ani chybi coś złego, zwłaszcza że chodziło przecież o skończonego świra, toteż przyjechała, aby to sprawdzić, i stwier​dziła, że światła są pogaszone, a w domu nie ma żywego ducha. — Co ci przyszło do głowy?— wykrzyknął w ciemność Randy. -—Że wskoczyłem do tej pieprzonej dziury? Dokładnie tak musiała pomyśleć, nawet taki pijany popapraniec jak ja zdołał to zauważyć, ale najwyraźniej Randy to przeoczył, krzyczał i krzyczał, choć usilnie starałem się go uspokoić, rzecz jasna w ten sposób tylko pogorszyłem całą sprawę. — Nie zaczynaj, stary, dość już spieprzyłeś jak na jeden wie​ czór. — Nagle rozległ się pełen niepokoju głos Vanesy: — Co chcesz przez to powiedzieć? — na co dał się słyszeć ryk Randy'ego, głos człowieka, który ze stanu frustracji przeszedł do całkiem nowe​ go stadium: — Pieprzyć cały ten szajs! — i nagle, trzask-prask, ruszył zakosami, gdyby mógł. wyrwałby zapewne do przodu z piskiem opon, ale nie był teraz w stanie myśleć. Vanesa płakała, cała wyprężona i sztywna z napięcia, jedną dłoń przyłożyła do twarzy, nie aby ukryć łzy, lecz raczej by je chwytać, jakby każda z nich była niezmiernie cenna i w każdej, niczym hologram, zawierał się cały ten moment smutku. Płakała niemal bezgłośnie, a od czasu do czasu jej szloch przerywało miękkie, gardłowe kaszlnięcie. — Vaneso, nie martw się — powiedziałem. — Nic mu nie będzie. Pokiwała głową z pesymizmem kobiety, która zna prawdę. — Serio. Nic mu nie będzie, naprawdę. — Nie wiedziałem, co robić, nie mogłem jej tak zostawić, ale byłem zziębnięty i musiałem się odlać, tak mnie przypiliło, że nieomal rozsadzało mi pęcherz. Zmusiłem ją, aby weszła do środka, poprowadziłem schodami na górę i do mieszkania, nie stawiała oporu tak mocno, jak się tego spodziewałem, była zbyt zmęczona. Usiadła na tapczanie. Ona leż trzęsła się z zimna, zauważyłem, jak potwornie dygotała. Otuliłem ją tak jak siedziała, w ubraniu, grubymi kocami, choć byłem pijany i szło mi to dość niezdarnie. — Zaparzę kawę — powiedziałem. — Nie jesteś w stanie — rzuciła przez zęby szczękające jak kastaniety, brzmiało to całkiem zabawnie. Próbowała się uśmiech​nąć: — Ja to zrobię — i już chciała wstać. — Usiądź — rzuciłem władczo. Ależ ze mnie facet. Kiedy zaparzyłem już kawę, usiadłem obok niej, pomagając jej przytrzy​mać filiżankę. — Jeszcze parę minut i nabawiłabyś się odmrożeń — powiedzia​łem. — Dlaczego nie zaczekałaś w środku? — Czekałam. I to długo. Ale w sieni było tak cholernie zimno. W aucie miałam ogrzewanie. — Czemu więc je wyłączyłaś? — Nie wyłączyłam. Zabrakło mi benzyny. Pokręciłem głową, po czym wygłosiłem wykład o głupocie i ko​ niec końców zmienił się on w wyznanie moich własnych błędów, opowiedziałem jej o wizycie w galerii, o tym, jak bezmyślnie za​ cząłem chełpić się przed wszystkimi, co do tej pory nigdy mi się nie I zdarzało. — Jestem skończonym głupcem, Vaneso — rzekłem, siadając wygodniej na tapczanie. — To fakt — aż pokręciła głową ze zdumienia. — Malcolm. I Malcolmetki. Cholera. — Wiem — usiłowałem wzruszyć ramionami. — Wiem. Wiem. Ale nie wiedziałem. Przez kolejne parę godzin próbowałem wymyślić z Vanesą jakiś wykręt, historyjkę, którą mógłbym sprzedać Malcolmowi, ale każdą z nich Vanesa po dłuższym namyśle odrzu​cała, obnażywszy uprzednio wszystkie jej słabe punkty. Malcolm to cwaniak, powtarzała, nie da się łatwo zbyć. Jest sprytny. Przejrzy te kłamstwa. Poza tym i tak nie umiałem kłamać, a gdyby nawet udało mi się z Malcolmem, któryś z jego popleczników zdołałby mnie przejrzeć prędzej czy później. Nie miałem szans grać z nimi w nie​skończoność w ciuciubabkę. Może lepiej będzie, jak po prostu od​kryję przed nimi karty i tyle. — To znaczy, mam mu pokazać? — Dlaczego nie?

III

Dlaczego NIE? Bo to prawdziwa czarna dziura, Vaneso, nieprze​widywalna i niemożliwa do kontrolowania, wszystko się może zda-

rzyć. A ja nie chcę brać za to odpowiedzialności. Poza tym, to również ścieżka i chciałem nią podążać samotnie. I na dodatek jest moja. — Ponieważ to nie jest dobry pomysł — odrzekłem z naciskiem, ale zabrzmiało to nader sztucznie. Powiedziała mi to i nic więcej już nie można było dodać. Kiedy dowiedziała się o tym Nakota, następnego dnia rano, gdy obudziła mnie bladym świtem, tylko się roześmiała. Jedną ręką zdejmowała but, drugą opierała się o tapczan. Patrzyła na mnie przez chwilę, szczerząc zęby w dziwnym, drapieżnym uśmiechu, aż w końcu usiadła i wybuchnęła gromkim śmiechem. — Och, Nicholas — rzuciła w końcu, chichocząc, i w wyrazie ironicznego uznania poklepała mnie przez koc po udzie — nikt nie potrafi spieprzyć sprawy tak dokumentnie jak ty. Malcolm jest... — Znasz go? — Byliśmy kochankami. — W sposobie, w jaki użyła tego słowa, było coś niepokojącego, nigdy nie sądziłem, że mogła mieć kochanka. Mogła pieprzyć się z facetami, o tak, ale żeby miała kochanka? Nie. To było nie do pomyślenia. — Jest artystą — powiedziała. — Kiedy nie sprzedaje odzieży. Robi te kiczowate gipsowe maski śmierci. — Zdjęła drugi but i usiadła przy mnie. Szturchnęła mnie lekko swoim kościstym bio​drem, gdy się wygodnie usadawiała. — Uważa się za Boga, a jego poplecznicy, ta banda żałosnych, pozbawionych własnego zdania wazeliniarzy o ilorazie inteligencji tępego kretyna nie odstępuje go na krok. Łażą za nim jak kurczęta za kwoką. — Ciche pociągniecie nosem, nonszalanckie strząśnięcie buta ze stopy. — Faktem jest, że artysta z niego jak z koziej dupy trąba, ale nikt mu tego nie powie​dział, przynajmniej ostatnio. Richard... znasz Richarda, tego z Inku​ba? Nie? W każdym razie Richard odmówił Malcolmowi wystawie​nia jego prac w galerii, powiedział, że są zbyt ładne. Malcolm okropnie się wkurzył — uśmiechnęła się, wspominając to zdarzenie. Chyba musiała przy tym być. — Ale co to ma wspólnego ze mną? — Właściwie wcale nie chciałem wiedzieć, dość już usłyszałem na ten temat, niemniej było to jedno z tych pytań, które musiałem zadać. Już miała coś powiedzieć, rozchyliła lekko usta i nagle na jej wargach pojawił się inny, nieco dziwniejszy uśmieszek: — Dowiesz się tego, prawda? I to wszystko, zaraz potem zasnęła obok mnie, chuda, koścista i władcza, z podbródkiem wpijającym się w moje przedramię, myśl o mojej porażce mogącej doprowadzić do ostatecznego upadku musiała brzmieć w jej uszach niczym najsłodsza kołysanka, towa​rzysząca jej w drodze ku mrocznej czeluści tego, co ostatnimi czasy rozumiała pod pojęciem snu. Powoli uniosłem prawą rękę wnętrzem do dołu, pozwalając, by krople płynu ściekające z nie zabandażowanej rany w dłoni skapnę-ły na nagą skórę jej ramienia; wyglądały jak syrop i lśniły w blasku wschodzącego słońca niczym kropelki trucizny spadające bez koń​ca na twarz spętanego łańcuchami Lokiego; zdawały się przywierać do skóry. Rozbolała mnie ręka, opuściłem ją delikatnie do boku i zasnąłem, wpatrując się w płyn, nie tyle wysychający, co tężejący na jej skórze — oto zderzenie dwojga skażonych ludzi. Czy gdybym polał ją tym od stóp do głów, powstałby kokon, z którego wyłoni​łaby się całkiem nowa kobieta? Z pewnością dałaby sobie radę. Mogła być nową kobietą. Mogła być wszystkim co nowe. Kimkol​wiek i czymkolwiek. Może zgodnie z wielką tradycją słynnych szalonych naukowców powinienem wypróbować to na sobie. A mo​że nie. Obudziłem się w południe. Wciąż spała. Krople na jej ramieniu, zastygłe, zakrzepłe jak błyszcząca, przezroczysta krew, dużo ładniej​sze niż kiedy ze mnie wypływały. Ostrożnie, by jej nie obudzić, wstałem z tapczanu, wziąłem prysznic, ubrałem się i pospiesznie ruszyłem do Nibydziury, z głodu zbierało mi się na mdłości, wciąż byłem boso, ubranie przylepiało się do mego nie dość dokładnie wytartego ciała. Mokre włosy i chłód, było mi zimno, bardzo zimno, gdy kładłem się obok Nibydziury, znów zapomniałem kupić zamek do drzwi. Powietrze, intymna at​mosfera Nibydziury niemal ocieka zapachem, silnym, bogatym, słodkawą wonią rozkładu, przywodzącą na myśl gnijące mięso. Wewnętrzne kadzidła, dym towarzyszący nieustającym ceremoniom pochwalnym. — Powiedz mi — zamruczałem, nieomal dotykając ustami za​kurzonej podłogi. — Powiedz mi, zanim on się tu zjawi.

6 Malcolm nie tracił czasu. Skórzany płaszcz, woń dymu, uśmiech rzucony z nadżartego solą chodnika. Basior, przywódca stada, przy​był sam, bez swojej sfory. Dzień nie był jego domeną, lepiej czuł się po zmierzchu. Nosił krzywe okulary. — Dokąd się wybierasz? — Obecnie do sklepu. Na zakupy — nie przystanąłem, zwolni​łem tylko trochę, aby dać mu możliwość przyłączenia się, jeśli lego chciał. — Możesz pójść ze mną, jeżeli masz ochotę. — Na zakupy. — Dziwny akcent, sugerujący jakby rozbawienie, a może zwykłą pogardę. Zrównał ze mną krok, dostosowując swój do mego patetycznego, żeby nie powiedzieć zabawnego powłócze​nia nogami. Zrobił to nader ironicznie. Założę się, że nawet golił się z ironią. — Zwykle zajmuje się tym moja dziewczyna.

— Rzekomo zawsze jesteś gotów na nowe doświadczenia, czyż nie? — Zasiadam za kółkiem i odczekuję chwilę, zanim odblokowuję drzwi od strony pasażera. — Dzięki mnie masz okazję doświadczyć czegoś nowego. — I co ty na to, dupku? Zagiąłem go. Ja też potrafię ironizować. Cisza, jaka wtedy zapadła, wprawiła mnie w lekkie zdenerwowa​nie, spotęgowane jeszcze przez wszechobecne zimno. Przekrzykując warkot dławiącego się grzejnika w aucie, zapytałem: — A ty co, masz dzisiaj wolne czy jak? — Jestem artystą. — Gówniana kwestia, ale w jego mniemaniu trafna, bo obnażająca moją żałosną niewiedzę. W innych, mniej złożonych okolicznościach mógłbym się nieźle uśmiać z tego typa. — Zawsze pracuję. — Uhm-hm. — Na parking przed supermarketem, całe akry betonu pokrytego rozmytym śniegiem, porzucone wózki i samocho​dy zaparkowane pod dziwnymi kątami. W środku było jaśniej niż na zewnątrz. Wózek, który wybrałem, miał wykrzywione przednie kół​ko. Raz po raz uderzałem nim w regały, inne wózki, udało mi się nawet potrącić Malcolma. — Piwo — powiedziałem, przypominając sobie, co mam kupić, mineralną, krakersy, jajka. — Domator z ciebie, co? — Masło orzechowe. — Jak możesz jeść ten szajs? — pyta, wskazując ze szczerą odrazą na słoik niemarkowego masła orzechowego. — Jedyne znoś​ne to masło firmy Piotruś Pan. Przy kasie musiałem pożyczyć od niego dwa dolce. Malcolm palił przez całą drogę do domu, nawet gdy mówił, miał przyklejonego w kąciku ust pretensjonalnego Gitana. I nosił te wyraźnie przekrzy​wione okulary. Krytykował wszystkie puszczane w radiu piosenki, aż w samoobronie przełączyłem je na stację nadającą wyłącznie serwisy informacyjne. Wtedy zabrał się i za nie. Gdy zatrzymałem wóz, pomyślałem o sugestii Randy'ego, aby wrzucić Malcolma do Nibydziury. — Randy ma rację — powiedziałem, jedna siatka w prawą rękę, świeżo zabandażowana dłoń pulsowała tępymi falami, cholera, nie kupiłem bandaża, dwie w lewą. Malcolm nie zaoferował mi po​mocy. — Z czym? — dopytywał się, wchodząc za mną po schodach. — Na twój temat. — A co o mnie mówił? — Że jesteś jedyny w swoim rodzaju. Zaśmiał się. — Na pewno. Wiesz co, Nick, pozwól, że coś ci powiem o Randym. Randy to pieprzony robol, mechanik, pracuje na jakiejś zafajdanej stacji benzynowej. — W pomocy drogowej. — Nieważne. On i te jego małe stalowe śmieci, daj spokój, facet, przecież one wszystkie wyglądają jak zderzaki samochodowe, nie należy przynosić pracy do domu. — Roześmiał się. Ja nie.

— To nieudacznik. Zarówno jako artysta rzeźbiarz i jako czło​wiek. W życiu też wszystko spieprzył, tylko jeszcze o tym nie wie. — A jak tobie leci w sklepie odzieżowym? — spytałem, sięgając po klucze od mieszkania. To mu się nie spodobało. — Kto...? — Nakota mi powiedziała. Mówi, że pracujesz w sklepie z odzieżą, sprzedajesz podkoszulki i takie tam. No, co jest, nie obruszaj się tak — uśmiechnąłem się przyjaźnie. — Przecież wszy​scy musimy czasem coś zjeść, no nie? — Znasz Nakptę? — Jakby tylko czekał na marne wytłumacze​nie z mojej strony, aby je czym prędzej obalić. Powiedziałem, że ze mną mieszkała. Paskudny numer. — Nigdy mi o tobie nie wspominała. — Nieśmiałość — powiedziałem, a obiekt naszej małej wymia​ny zdań spojrzał na nas obu, kiedy otworzyłem drzwi. Była naga, z papierosem w ustach, otulona do pasa kocami, przeglądała stare numery „Art Now", rzuciła każdemu z nas pogardliwe spojrzenie, proporcjonalne do rozmiarów dezaprobaty, jaką względemniego żywiła. — O rany — rzuciła do Malcolma. — Tak mi się wydawało, że coś poczułam. — Tęskniłaś — podchodzi do niej i nachyla się, by pogładzić pieszczotliwie jej pierś, jakby gest ten miał odebrać mi resztkę męskości. Zacząłem odstawiać siatki na podłogę. — Zabierz łapy — burknęła Nakota. — Nie chcę dotykać nicze​go, co miało styczność z twoim kutasem. — Kiedyś nie byłem w stanie oderwać od niego SWOICH rąk. — Nie przypominaj mi. Wciąż miewam z tego powodu kosz​mary. Było to niemal sztubackie przekomarzanie się, kretyńskie i po​zbawione sensu, wynikało zeń tylko jedno — Nakota nie lubiła Malcolma. Nie wchodziła tu w grę typowa dla niej, ironiczna pogar​da, którą żywiła względem niemal całego świata, lecz jawna, nie​pohamowana nienawiść. Dzięki temu to wszystko stało się jeszcze bardziej niebezpieczne, czułem się już nie jakbym stąpał po kru​chym, cienkim lodzie, lecz na przykład po plecach olbrzyma. A Nakota szła za mną. Uzbrojona w mordercze sztylety. — To co — pyta z uśmiechem. — Chcesz zobaczyć film? Rany. To zwykle ona nigdy nie traciła czasu. Otworzyłem piwo, myśląc tęsknie o szaleńczej ciszy Nibydziury, gdy leżałem przy niej pogrążony w modlitewnym transie, dlaczego zmieniałem się w

Na-kotę? Tej nocy zapowiadał się istny dom wariatów. Odpowiedź Malcolma: — Już nie oglądam filmów. — Filmów — mówi Nakota z jednym ze swych najpaskudniej-szych uśmieszków. — Ja ci pokażę pieprzony film. ty nędzna kreatu​ro. — Takie wyrazy uwielbienia nie robiły na mnie żadnego wrażenia, ale Malcolm zesztywniał, jakby ktoś wetknął mu w tyłek sopel lodu. — Nicholasie, włącz magnetowid. — Cudowne — rzekł Malcolm. — Rodzinne wideo. — To ci się spodoba — powiedziałem. To było nieuniknione — i nie zapominajcie, proszę, kto puścił w ruch tę machinę zniszczenia, czy słyszę, jak skandujecie moje imię? Tak czy inaczej, postanowi​łem mieć z tego choć odrobinę uciechy. — Sporo akcji. Nie widziałem tego nagrania już od dłuższego czasu, i tak nic mogłem narzekać na brak mocnych wrażeń. Nie wiedziałem, czy Nakota wciąż regularnie je oglądała, ale jeśli nawet, nie wykazywała wcześniejszego szczerego entuzjazmu, a może po prostu już jej to spowszedniało. Uodporniła się. A może to przestało być tak ekscy​tujące jak na początku. Jeżeli przyjąć, że było swoistą przynętą, to może spełniło swoje zadanie... Potok nie kończących się utyskiwań Malcolma — był jednym z najbardziej upierdliwych facetów, jakich w życiu widziałem — ustał już po pierwszej minucie. Milczenie było dlań czymś nietypo​wym i nieprzyjemnym, ale facet wyraźnie starał się dociec, w jaki sposób, u licha, zdołaliśmy sfabrykować to nagranie, w ogóle nie bral pod uwagę, że może być prawdziwe, a w momencie, w którym, jak twierdziła Nakota, każdy z oglądających dostrzegał coś innego (za wyjątkiem mnie, ja znów ujrzałem tę samą, przywołującą mnie postać i poczułem ten sam ucisk w dołku, jakby coś wewnątrz mnie. esencja człowieczeństwa, zaczęła się kurczyć i obumierać — ale tym razem... co? coś gorszego, zacząłem rejterować, wycofywać się przed przywołaniem jak przed jakimś niewyobrażalnym skażeniem, które i tak posunęło się już za daleko, było nieuleczalne, zabójcze) nastąpiła kulminacja, a przynajmniej tak ją nazwijmy z braku lepsze​go określenia, a potem Malcolm zamarł w bezruchu z rozdziawiony​mi ustami i siedział tak długo, bardzo długo po tym, jak nagranie dobiegło końca, a na ekranie pojawił się szary „śnieg". Przetarłem oczy, wypiłem łyk piwa. Nakota uśmiechnęła się z satysfakcją. Malcolm wciąż milczał. Wreszcie głosem odartym z fałszywych nut, wypalonym aż do samego sedna odezwał się, nie do Nakoty, lecz do mnie. — Muszę cię zrobić. — Mnie? Zrobić? — Twoją maskę. Twojej twarzy. Taką jak tamta — skinął na ekran telewizora. — Jak ta na wideo. Nie wiem, jak to zrobiłeś, ale jeśli tylko mogę, chciałbym spróbować to powtórzyć. Nakota nago poszła, aby napić się wody, po drodze wyjęła Malcolmowi z kieszeni zapałki. — Słynne maski śmierci Malcolma — powiedziała. — Nie są sprzedawane w żadnym sklepie. Nie wystawia ich żadna galeria. — Zrobisz to? Nie wiedziałem co powiedzieć, toteż odrzekłem zgodnie z pra​wdą: — Nie wiem. Nie wiem, czy tego chcę. — Nicholas ma swoją własną pracę do wykonania— wtrąciła Nakota. — Nie ma czasu dla ciebie. — Czemu, do cholery, wszyscy stale wypowiadają się za ciebie? — zwrócił się do mnie Malcolm. — Najpierw Randy, teraz ta wredna suka. Po prostu powiedz tak lub nie. Nakota wyraźnie chciała, abym odmówił, ale akurat jej zdanie było mi obojętne. Gdyby poprosił mnie o to Randy, zgodziłbym się natychmiast, lecz Malcolma zwyczajnie nie lubiłem. Nie ufałem mu. Przywodził mi na myśl złośliwego węża, który jest gotów w każdej chwili ukąsić swego pana. Nawet bez porad Yanesy czułem, że najlepiej będzie, jeśli pozbędę się go możliwie jak najmniejszym kosztem, nie czyniąc poważniejszych szkód. Co gorsza, czas spędzo​ny przy wykonywaniu maski, choćbym miał zgodzić się tylko po to, by go ułagodzić, byłby czasem straconym, a mogłem przecież wy​korzystać go na czuwanie przy Nibydziurze, tyle go już zmarnowa​łem na rozmaite sprawy związane z trywialnym, codziennym ży​ciem. Poza tym, szczerze mówiąc, nie miałem na to ochoty, kto chciałby mieć odlew własnej twarzy? Maska śmierci? Nie. Nic z tego, Malcolm. To kiepski pomysł. — Zgodzisz się? Pokręciłem przecząco głową i powiedziałem: — W porządku. A potem — nie potrafię sobie wyobrazić, jak wówczas wygląda​łem, nie zdziwiłbym się bardziej, gdyby z moich ust wypełzło jakieś zwierzę, przecież chciałem powiedzieć coś dokładnie przeciwnego — przez dłuższą chwilę siedziałem bez słowa, w półmroku, słuchając zażartej kłótni pomiędzy Nakotą i Malcolmem. Było naprawdę ostro. Nietrudno było dociec, co widzieli w sobie nawzajem, choć w zna​cznie łagodniejszej postaci i z całkiem innych powodów; ja natomiast zastanawiałem się, co takiego właściwie miała w sobie Nakota, że ją pokochałem. Aczkolwiek było to pytanie, na które nieodmiennie udawało mi się znaleźć odpowiedź, akurat w tym momencie wydało mi się nie na miejscu, a poza tym miałem inne, znacznie prostsze sprawy do przemyślenia i problemy do rozwiązania. Choćby ta zagadkowa, niespodziewana zgoda na wykonanie przez Malcolma mojej maski śmierci. Potraktowałem to jako swoisty rachunek za pychę i równie zagadkową gadatliwość, przez które wpakowałem się w cały ten cyrk. W chwili, kiedy Malcolm zaczął wykrzykiwać: — Bo jestem artystą! — Nakota odwrzasnęła w odpowiedzi: — Jesteś gównem, a nie artystą! — Wyszedłem, zamykając za sobą drzwi. Nawet nie starałem się zrobić tego delikatnie. I tak niczego by nie usłyszeli. W sieni było piekielnie zimno, ale woń składziku, przesycająca powietrze, wydała mi się bogata, dojrzała i zapraszająca

niczym kobiece łono, przeto z lekkim zażenowaniem i rozkoszą wślizgnąłem się do środka, by ułożyć się twarzą do dołu przy Nibydziurze, opierając prawą dłoń na jej krawędzi. Wydawało mi się, że z jej wnędza dochodzi nie tyle muzyka, co szacowne brzmienie wewnę​trznych organów, części ciała, dźwięk tak niewyobrażalnie kojący, że poczułem, iż nie tylko mogę się tam zdrzemnąć, lecz zasnąć na zawsze, i cały zmienić się w maskę śmierci, ludzki katafalk obraca​jący się na gładkiej, brudnej podłodze w garstkę radosnego kurzu. Ostatnią rzeczą, którą zrobiłem przed snem, było zdjęcie bandaża i włożenie prawej dłoni do otworu Nibydziury niczym przeraźliwie słodkiej nagrody w rozchylone, głodne, wyczekujące usta. Malcolm był, niestety, słowny. Następny dzień i on, krzątający się po całym mieszkaniu, najwyraźniej miał zamiar zostać tu dłużej; przyniósł swoje rzeczy, gips, gazę i narzędzia w teczce z imitacji skóry, przez cały czas coś mówił, ale ja, opierając się o tapczan, słyszałem jego głos jak echo echa, w moich uszach wciąż pobrzmie​wała muzyka Nibydziury, sącząca się jak strumyk, nie rozkaz, lecz sugestia, trudno mi było skoncentrować się na czymkolwiek innym. Zwłaszcza na Malcolmie. — ...dłużej niż myślisz. — Miał też szkicownik, z wyglądu drogie ołówki węglowe, posadził mnie władczo i zdecydowanie, tym bardziej było to dla mnie uspokajające, że nie próbowałem się opierać, bo wiedziałem, że musi tak być. Motywy mego postępowa​nia bywały w najlepszym razie niezgłębione, teraz jednak komplet​nie nie pojmowałem, co się ze mną działo, równie dobrze mógłbym przewidywać posunięcia kogoś obcego, a gdybym nawet spróbował, co najwyżej popadłbym w jeszcze głębszą frustrację. Kto potrafi rozszyfrować myśli przynoszone z wiatrem z głów innych ludzi? I kogo one obchodzą, gdy zostają obrócone w czyny? Wszyscy wiemy, czyja to wina, ewentualnie zasługa. Malcom przez cały czas mówił, dyrygował, zarządzał. Boże, ależ był wkurzający. Nabijał się z reprodukcji na ścianach, nazywając Boscha pozerem, a Bacona ciotą. Podrwiwał sobie z mojego zdjęcia Nakoly, stwierdziwszy, że wygląda jak fotka z filmu klasy B. Opo​wiedział mi o sobie wszystko, gdyż ewidentnie nie miałem ochoty go słuchać. Taka kara. Mimo to był całkiem niezłym grafikiem. Uchwycił nie tylko moje rysy, lecz i to, co się w nich zawierało, w jego szkicu dostrzegłem oznaki przedwczesnej starości, niewidzialnego rozkładu, czyhające​go już na mnie niczym ukryta choroba. Rozkładam się, pomyślałem, widząc nie tyle linie, stopniowe wysączanie się życia, lecz nakłada​nie się na nie czegoś w rodzaju hiperżycia, jak cukrowej rzeźby roztapiającej się we krwi. Przyjrzyj się uważnie, co jest nie tak z tym szkicem? On też to zauważył, ale był za głupi, aby uświadomić sobie mentalnie to, co zarejestrowały jego oczy. — Konkursu piękności to ty raczej nie wygrasz — rzekł do mnie — zapewne to tłumaczy, dlaczego trzyma się z tobą ta wredna suka. — Kiedyś ci się podobała — powiedziałem łagodnie, nie zamie​rzałem bronić honoru Nakoty, bo i tak go nie miała. Puścił to mimo uszu, to było dawno temu. — Nie ruszaj się — mruknął. Wypełniłem polecenie, siedziałem w bezruchu, aż do domu wró​ciła Nakota, ostentacyjne trzaśniecie drzwiami, uśmiech rzucony leniwie w moją stronę. — Nudny jest, no nie? — nalewa sobie mineralnej. — Malcolm, nie masz zamiaru się wprowadzić? Bo jeśli tak, to chcę, abyś z góry dołożył się do czynszu. — Nie zamieszkałbym tu, nawet gdybyś to ty mi zapłaciła — odparł, ale bez większej złośliwości, był całkowicie pochłonięty tym, co robił. To ci dopiero. Nakota bardziej się wkurzyła, nie chciał się z nią kłócić, niż gdyby podjął wyzwanie, miała proste potrzeby, w końcu przestała odzywać się do nas obu, czym ukarała również mnie, ale tego akurat mogłem się spodziewać. I było mi to na rękę, bo wciąż słyszałem tę muzykę, a próba wsłuchiwania się w nią poprzez inne głosy bardzo mnie wyczerpy​ wała. Kiedy oboje zamilkli, dźwięki wydały mi się wyraźniejsze, niemal przyjemnością było tak sobie siedzieć w chłodnej ciszy, z bo​lącymi plecami i otwartym umysłem, nasłuchując, nasłuchując... Brzmienia ciszy, która nagle gdzieś prysła, poirytowany, jakby z wahaniem otworzyłem oczy i ujrzałem ich oboje, ją na tapczanie i jego kilka stóp bliżej, gapiących się w telewizor. Magnetowid był włączony. Oczywiście. Zrobiła to, by go zdenerwować i rozproszyć uwagę, ale bądź co bądź był to jej ulubiony film. Naprawdę mieli mnóstwo wspólnego, więcej niż ona i ja. Drobne łaski, o tak. Nie chciałem patrzeć, ale cóż, trudno było tego uniknąć, więc patrzyłem, zobaczyłem znów tę samą postać, raz jeszcze poczułem wszechogarniający niepokój, narasta​jący i przeradzający się z wolna w coś, czego nie potrafiłem określić. Przecież wcale tego nie potrzebuję, pomyślałem. Już nie. Mogę mieć to wszystko naprawdę. Wstałem więc i wyszedłem, nikt nie zwrócił na to uwagi, więc nie wysiliłem się, by rzucić choć słowo na odchodne. W składziku usiadłem na kocu, tuż obok trzymałem jak zabawkę swój notes z misiem, jąłem oddychać regularnie ciężkim od rozmai​tych zapachów powietrzem i kątem oka dostrzegłem, jak rzeźba Randy'ego unosi jedno chude, patykowate ramię i zaczyna poruszać nim w przód i w tył, przy wołującym lub ostrzegawczym gestem, lecz na jedno i drugie było już za późno, czyż nie, a poza tym przestałem się tym przejmować. Położyłem się, opierając policzek o notes z miśkiem i łypiąc z ukosa w głąb Nibydziury, rozmyślając pośród dźwięków muzyki o procesach tyleż nieodwracalnych, co odległych; nazwijmy to entropią odwrotną, Małym Wybuchem. Nie wiem, czy przyszli do mnie później, ale kiedy się obudziłem, byłem sam, tak zziębnięty, że aż bolała mnie skóra, gnilnym smrodem bijącym z Nibydziury przesiąkły moje włosy, ubranie, a także koc i notes. Ślad zapachowy. Byłem jak naznaczony. Na górze Nakota, wyraźnie zaspana, spojrzała na mnie z wyrzutem, gdy minąwszy tapczan, poszedłem pod prysznic, w blasku nadchodzącego świtu światło z ekranu telewizora mocno przyblakło. Puściłem maksymalny strumień wody, pozwalając, by obmyła mnie starannie, zwłaszcza dłoń, przebijając się przez warstwę

gęstej jak syrop wydzieliny do coraz bardziej zanikających tkanek poniżej, gdyby mnie to obchodziło, byłbym mocno wkurwiony tym, co działo się z moją ręką, to cholerstwo było teraz niemal w całości wielką dziurą, a co się stanie, gdy nie zostanie już nic oprócz kości? Hm? Hmm? Poruszyłem palcami. Zmusiłem się do tego, ująłem w tę dłoń mydło, zacząłem się myć. Wypłynęła kolejna strużka gęstego płynu Iśniącoszarej barwy, wyglądało to jak kiepski efekt specjalny, nawet silny strumień wody nie zdołał tego zmyć. I kto się śmieje ostatni? Jak zwykle. Ciężko być przekaźnikiem. Tylko proszę, żadnych kwia​tów. Pamiętajcie o tym. Malcolm ciężko pracował, muszę mu to przyznać. Na nieszczę​ście uznał za niezbędne dla powodzenia swojej pracy bezustanne odtwarzanie nagrania wideo, a kiedy się poskarżyłem, nazwał mnie tchórzem i powiedział, że muszę się nauczyć radzić sobie z moimi trywialnymi lękami. Było to tak zabawne, że uśmiechnąłem się pod szczypiącą materią gazy, to już etap drugi, bardzo szybko przeszli​śmy przez czynności wstępne, szybciej niż zwykle, jak się dowie​działem, najwyraźniej Malcolm działał pod wpływem inspiracji tej megaosobliwości (to jego określenie). — Mam cię — mówi, wskazując palcami umazanymi w mo​krym gipsie. — TAM. Gdy masz na twarzy kompres z gipsu, nawet przełożony warstwą gazy, czujesz się, jakbyś był pogrzebany żywcem w tanim betonie, niezależnie od tego, że masz w nosie rurki do oddychania. Czasem jest tak, jakby ich wcale nie było. Naturalnie odczucie to wzmogła jeszcze moja lekka paranoja. Nie podobało mi się, że przez cały czas puszcza to nagranie, to trochę tak, jakbyś na całą noc zostawił frontowe drzwi otwarte na oścież i w swojej naiwności i głupocie wierzył, że do środka nikt nie wtargnie. Widziałem jedynie wnętrze własnych powiek i słyszałem głos Malcolma mamroczącego do siebie, gdy wpatrując się w ekran telewizora rozrabiał gips. Nie podobało mi się to, czułem się zupełnie bezradny a gdyby pracując nade mną i oglądając to nagranie, stwierdził nagle, że słyszy głos nakazujący mu, aby mnie udusił? Jedna z rurek przy każdym oddechu wywoływała nieprzyjemne swędzenie. Próbowałem oddychać rzadziej, ale jest to trudniejsze niż się wydaje i musiałem przestać. Wciąż słyszałem tylko atonalne mamrotanie Malcolma i słabe odgłosy płynące z telewizora. Trzeba przyznać, że znał się na swojej robocie, złośliwe docinki Nakoty były niesprawiedliwe; nie sprawi, co prawda, że wszyscy nagle zapomną o Rodinie, ale wiedział co robi, a w jego pewnych, zdecydowanych dłoniach gips stał się, przynajmniej dla mnie, jeśli nie machiną makabrycznej transformacji, na co twórca miał cichą nadzieję, to z pewnością nasieniem prostej zmiany, bardzo skądinąd subtelnej, zachodzącej w sposobie patrzenia, nowym rodzajem po​strzegania, którego dotąd nie znałem, a który obecnie stał się dla mnie | czymś zgoła normalnym. A może przede wszystkim owa mega-( osobliwość inspirowała go bardziej niż przypuszczał, może nieusta​jący mroczny szmer wideo mówił mu więcej, niż odbierały jego uszy, może słyszał więcej, niż zdołał wychwycić i zrozumieć. Kiedy pod wieczór wreszcie skończyliśmy, kiedy umyłem kilka​krotnie swą poczerwieniałą, swędzącą twarz, kto złożył nam wizytę? Oczywiście Malcolmetki. Jasia, Stasia i Kutasia, czy coś w tym rodzaju. Nigdy nie byłem dobry w zapamiętywaniu imion, a tych troje wyglądało jak spod jednej sztancy. Rozpoznawałem ich po kolorze płaszczy Jeden nosił długi, o barwie rdzy albo skrzepłej krwi, dwie pozostałe były kobietami. Jedna z nich, okazało się. była z Inkuba, to ona poddawała w wątpliwość rewelacje, które zacząłem głosić w pijanym widzie. Nie zadali sobie trudu, by podrwiwać z wyglądu mego mieszka​nia, poniżej ich godności było choćby dostrzegać coś tak przyziem​nego, ot marność, ale nie mogli się nadziwić wspaniałości maski śmierci. Stanęli wokół niej, i kiwając głowami, powtarzali w kółko: — Technika, czysta technika — wymawiali te słowa przeciągle, jakby były magicznym zaklęciem, Słowem, które było na początku, Graalem. — Można by to przyrównać do Caldwella — rzucił rdzawy płaszcz, zadzierając nosa. Boże, jakie to było patetyczne. Tylko nie przyłóż do boku policzka palca wskazującego i nie podeprzyj pod​bródka kciukiem, tego widoku chyba już bym nie zniósł. — Absolutnie. — Albo do de Vore' a — wtrąciła druga z kobiet, nie ta z Inkuba, która stała tak blisko mnie, że czułem jej nieświeży oddech, ona jednak w ogóle mnie nie dostrzegała, choć to moje gipsowe oblicze było przedmiotem ich podziwu. Pozostali skinęli głowami w komi​cznej parodii pokornego Hamleta. — Środkowy okres de Vore'a — dorzuciła kobieta, pospiesznie kiwając głową. — A kim, do kurwy nędzy, jest ten de Vore? — wtrąciłem łagodnie. — Nie zrozumiałbyś tego — odparła, równocześnie odwracając się i cofając o krok, aby mnie przez przypadek nie dotknąć, i dodała: — Niemniej zaszczytem jest zostać wybranym przez Malcolma na model kolejnej z jego masek. — Pewno dlatego pracuje w sklepie odzieżowym — mruknąłem i naraz ujrzałem Pannę Inkub stającą przed telewizorem, z głową przekrzywioną na bok jak moja suka, kiedy słyszała dźwięki, których ludzkie ucho nie wychwytuje. Ja ujrzałem na ekranie tylko śnieg, ale i tak wyłączyłem magnetowid, wcisnąłem klawisz może trochę zbyt mocno i gwałtownie, ale tylko dlatego, że się bałem. Lękałem się tego, co mogła zobaczyć. Nie chodziło mi o nią, a w każdym razie nie tylko o nią, przecież to, co ujrzał Malcolm, nie było w końcu takie złe, czyż nie? Czy musimy angażować w to również resztę jego radosnej gromadki? Ależ szykowało się nam cudowne, swojskie piekiełko. To wszystko było niczym otwarcie puszki Pandory. I wtedy, zgodnie z regułą, że niezależnie od tego, jak jest źle, zawsze może być gorzej, zjawili się Randy i Vanesa, kwitując nasze wesołe zgromadzenie zduszonym ,,o kurczę". Randy oparł dłonie na biodrach i obrzucił gości posępnym, piorunującym spojrzeniem.

— Nie mów mi, że ten buc nakłonił cię do czegoś głupiego. — Nawet nie spojrzał na trójkę pozostałych, która jak znudzone dzieci zaczęła bawić się zestawem stereo, poszukując czegoś, co odpowia​dałoby jej gustom. Bez wątpienia graniczyło to z cudem. — Hej, Nick — Malcolm patrzy na mnie przez ramię, uśmiecha​jąc się teatralnie; wydaje mu się, że gra w filmie, czy jak? — Przyszedł twój pies łańcuchowy. Jemu również nie odpowiedziałem. Bo co niby miałem powie​dzieć? Czułem się tak, jakbym płynął pod wodą, ogarnął mnie niezmącony spokój; byłem zaabsorbowany do tego stopnia, że uczu​cie to stanowiło dla mnie pancerz, ochronę przed emocjami innych, a także przed wszelkimi przejawami tak zwanego zwykłego życia. Choćby tym, co działo się teraz. Do diabła z nimi wszystkimi. Może z wyjątkiem Vanesy. — Robi moją maskę śmierci. — Czy Dzierzba o tym wie? — Twarz Randy'ego poczerwie​niała. Vanesa ukradkiem rzuciła mu pogardliwe spojrzenie i minęła nas wszystkich, idąc zaparzyć sobie kawę rozpuszczalną. Nosiła delikatne kolczyki, płaskie srebrne kółka, które zdawały się rozpły​wać i wić w dziwnym, pochłaniającym do cna tańcu. Podszedłem do niej, dotknąłem delikatnie jednego z kolczyków. — Ładne. — Randy je zrobił. — Dotknęła tego samego co ja, rozbujała. — Przypominają mu o Nibydziurze. Nicholasie— zniżyła głos —chy​ba nie dałeś Malcolmowi namówić się do czegoś głupiego? — Była wyraźnie przejęta. — Rozumiesz, ja ZNAM Dzierzbę, Nakotę, czy jak jej tam, wiem. że tu była, ale ona ma swoje własne plany, wiesz, o czym mówię? Wiedziałem. Oczywiście, że wiedziałem. — Wobec tego co się stało, kiedy tu przyszedł? — Pokazaliśmy mu kasetę. Spojrzała na mnie, to już nawet nie było zdumienie, wydawało mi się, że zaraz wybuchnie śmiechem, porażona naszą bezdenną głupotą, ale tylko pokręciła głową, wzruszyła ramionami i zamie​szała kawę. — Twój cyrk, twoje małpy — mruknęła. — Rób, co chcesz. Łypiąc jeden na drugiego, Randy i Malcolm wymienili,,uprzej​mości", których nie słyszałem wyraźnie, odbierałem je jakby w tle, poprzez wszechobecny głos Nibydziury, dźwięki dobywające się z niej, świadectwo zachodzących w niej procesów, będące niczym muzyka przenikająca głosy ludzi i całe pomieszczenie, jak woda przesączająca się przez materiał i jednocześnie pozostawiająca go nietkniętym. Stałem z pochyloną głową, musiało to pewnie wyglą-" Jt dać tak, jakbym przysłuchiwał się ich kłótni, jakby obchodziło

mnie, kto co zrobił, i jakbym miał w tej kwestii coś do powiedzenia. Tak przynajmniej sądzili wszyscy inni. Co potem? Prawo do wy​najmu? Założenie firmy? Nibydziura sp. z o.o.? Czy nikt nie poj​mował, co się tu działo? — Naprawdę? —To rzecz jasna ten kretyn Malcolm. Patrzy na jeszcze bardziej pokraśniałe oblicze Randy'ego i rusza, by znów włączyć wideo, udowodnić swoją rację, głupią rację, na co ja, jakbym nagle przebudził się ze snu, rzuciłam się gwałtownie do przodu i odtrąciłam jego dłoń. — Daj spokój — mówię. Moja zaskakująca interwencja sprawiła, że wszyscy momental​nie znieruchomieli, może o mnie zapomnieli, Panna Inkub pierwsza przeszła do defensywy, zjeżyła się, łypnęła na mnie gniewnie, tak zapewne w jej mniemaniu zachowałaby się bojowa, znająca życie od podszewki dziewucha z ubogiej dzielnicy każdego z większych miast w Stanach. — Co cię boli, stary? — spytała oschle. — Uwierzmi,niemanatoczasu — rzucił z uśmiechem Malcolm. — Posłuchaj — to znowu wróciło, wrażenie płynięcia pod wodą, czy w ogóle przypuszczaliście, że umiem pływać? — Posłuchaj, nie masz, kurwa, pojęcia, w co się pakujesz! — powiedziałem, patrząc na nią, ignorując to wystudiowane spojrzenie i ich wszystkich, wyraźnie naoglądali się za dużo filmów. — Naprawdę. — Wiesz co — rzuciła mi prosto w twarz — jesteś żałosny. Umiesz tylko dużo obiecywać. A twoje obiecanki są gówno warte. Tak mi się przynajmniej wydaje. — Tak ci się wydaje? — Ława przysięgłych wciąż obraduje. Vanesa parsknęła śmiechem; gdy rdzawy płaszcz łypnął na nią spode łba, rzuciła mu własny odpowiednik piorunującego spojrzenia panny jak-jej-tam, równie skuteczny jak ściśnięcie jąder, a może nawet lepszy, bo zamknęła mu usta, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, czyli w najlepszym możliwym momencie, a pośród tego wszystkie​go, niczym mamrocząca tajemnica w mojej głowie, rozległ się szum wartkiego potoku czegoś, co nie było wodą, i w czym, niezależnie 4 od tego, czy umiałem pływać czy też nie, z uwagi na silny prąd nie miałem szans utrzymać się zbyt długo. — Posłuchajcie — rzekłem, lustrując wzrokiem ich wszystkich, nawet ja wychwyciłem w swoim głosie rozpaczliwą nutę — to naprawdę będzie... Szczęk otwieranych drzwi, zimny powiew i Nakota, dłoń oparta na biodrze. — Proszę, proszę — wchodzi, przygląda się — zdaje się, że zebrała się tu cała banda. Rany boskie. Czekam, co będzie dalej, zresztą nie ja jeden, stoję w tym strumieniu wody, jedna połowa mnie niemal do bólu świado​ma jest panujących w pokoju nastrojów, druga, na wpół rozmarzona, tonie w odmętach, daje się ponieść prądowi, to w sumie dobrze, że oni tego nie słyszą. Nakota nalała sobie mineralnej, i zamieniwszy kilka słów, podeszła, aby włączyć telewizor.

— Nie — powiedziałem. — Dlaczego nie? — Sztuczne, udawane zdziwienie. — Dobrze wiesz dlaczego — odparła Vanesa z gwałtowną, głęboką irytacją w głosie, tylko Nakota umiała ją tak zdenerwować. — Ty głupia, kłótliwa suko, myślisz tylko o sobie! — Dzierzba — Randy jak święty albo rozjemca wkracza do akcji, unosząc w górę prawą dłoń. — Naprawdę, Nicholas ma rację. Nie powinnaś... — Pieprzę was wszystkich — burknęła i włączyła magnetowid. Cóż, chyba powiedziała nam wszystko najprościej jak można. To była jej specjalność. Blade, pokerowe oblicze i ironiczny uśmiech od ucha do ucha. Wniebowzięty i głupi Malcolm siada tuż przy niej, jego trio staje tuż za nim, Randy równie zaaferowany, Vanesa próbowała się po​wstrzymywać, ale przecież nikt nie jest w stanie hamować się długo, zwłaszcza gdy pokój wypełnia się tym dziwnym, widmowym świat​łem, czyż nie? Oczywiście, że nie. Oczywiście. Siedzieli jak dzieci z rozdziawionymi ustami, najwyraźniej całodniowe gapienie się w ekran nie zdołało zmniejszyć zaaferowania Malcolma, siedzieli jak wmurowani, aż któreś rzuciło: — O kurde — na co, jak na komendę, podniosłem się, podporządkowując się w końcu moim prywatnym pragnieniom, dźwięk niczym potok rozpostarł się przede mną jak niewidzialny kobierzec; wyszedłem z pokoju ścigany głośnym, pełnym tłumionego rozdrażnienia pytaniem Malcolma: Hej, Nick, co jest, dokąd się wybierasz? Randy rzucił coś głupiego w odpowiedzi i to było wszystko, bo jak jeden mąż wstali i ruszyli za mną. Wszyscy. Możecie odtąd nazywać mnie Szczurołapem z Hamelin. Ignorowałem ich, gdy coś do mnie mówili, nic w tym mistyczne​go, po prostu nie chciało mi się z nimi gadać. Przystanęli przed drzwiami, przestępując z nogi na nogę, sprawiali wrażenie, jakby czekali przed kościołem, przed Bazyliką Nibydziurą. Staliśmy w ko​rytarzu, cały nasz wesoły oktet, trio patrzyło na Malcolma, a on i pozostała trójka patrzyli na mnie. Wiem, czego chcecie, pomyślałem. Ale niedoczekanie wasze. Nie dostaniecie tego. — Wy — to do Malcolmetek. — Wypierdalać. — Spojrzeli na mnie tak, jakbym nagle, nie wiedzieć czemu, stał się głupszy niż ustawa przewiduje i musiałem przyznać, byłoby to dla mnie osiąg​nięcie nie lada, niemniej byłem od nich lepszy, czyż nie, przecież dokładnie wiedziałem, co znajduje się w bramce numer jeden. — Ja nie żartuję — powiedziałem ze spokojem i niezłomną determinacją, nie chciałem, nie pozwolę, żeby któreś z nich to zobaczyło, ba, nawet zbliżyło się do tego, co znajdowało się za tymi drzwiami, bądź co bądź ja tu rządzę, no nie? Nagranie było wystar​czająco okropne, musi im wystarczyć. — Wracajcie na górę — powiedziałem — i oglądajcie swój film. Jazda. Zdziwiłem się, gdy w chwilę potem Nakota odwróciła się do nich i warknęła: — Ogłuchliście czy jak? — groźnie, ja tak nie umiałem, cofnęli się o parę kroków, ale wyglądało na to, że bez spluwy nikomu z nas nie uda się zmusić ich do powrotu na górę. Spojrzałem najpierw na Randy'ego, którego twarz była równie beznamiętna jak mój głos, a potem na Vanesę. Wzruszyła ramiona​mi: — Sami kopią sobie grób — powiedziała. — Nie przynoś im kwiatów — zaśmiała się Nakota, i minąwszy mnie, weszła do składziku, trójka tuż za nią zaczęła zaglądać do środka, zapewne zastanawiali się, czemu takie nic, taka dziura, mogło

być przez kogokolwiek uznawane za miejsce szczególne i niezwykłe; zikmy potrafią zdziałać cuda, najlepiej widać to na przykładzie szkolnych klik, ta głupia sytuacja aż nadto wyraźnie przywodziła mi na myśl obrazy z przeszłości. Malcolm wszedł jako następny, nie​ustraszony przywódca, ani razu nie obejrzał się za siebie, za nim Randy, Vanesa i ja, spoconą dłonią zamknąłem za sobą drzwi. — Pilnuj wejścia—rzuciłem, już będąc w środku, do Randy'ego; Vanesa pokiwała głową. Ukląkłem skupiony na skraju Nibydziury i zębami rozwiązałem kiepsko założony opatrunek. Usłyszałem teatralny szept Malcolma i ciętą ripostę Vanesy. Odległy, burkliwy głos Randy'ego. Najsilniej czułem wszechobecną woń Nakoty, jej oddania, zimny żar niecier​pliwości, ponaglała mnie do działania w swoim stylu, niech się rozpoczną igrzyska. — No cóż — powiedziałem i usłyszałem przytłumione, jakby osnute pajęczyną echo mego głosu, hen, tam, w otworze. Nie było to naturalne echo, lecz dźwięk zachwycający i przerażający zarazem, wiedziałem bowiem, iż musiało to być coś w rodzaju efektu ubocz​ nego, kto wie, może to najlepsze określenie tego, co usłyszałem. Powtórzyłem to, wypowiadając inne słowa, zbliżając usta do krawę​ dzi dziury, tak by nikt inny nie mógł ich usłyszeć. — Znasz mnie? — zapytałem. Znasz mnie? CHCĘ CIĘ. Tak porażająca zmysłowość, że aż się zaczerwieniłem, żar zalał mnie od stóp do głów niczym gorączka albo fala bólu, to zupełnie tak, jakby twój własny umysł przemówił do ciebie w języku, o któ​rym nawet nie wiedziałeś, że go znasz, a usłyszawszy, natychmiast go rozpoznałeś i zrozumiałeś, jakbyś urodzony na obczyźnie, styka​jąc się pierwszy raz ze swym ojczystym językiem, usłyszał słowa, które brzmią — kocham cię. Pomijając to wszystko, byłem śmiertel​nie przerażony, jak ktoś, kto otrzymał

pocztówkę od szatana albo usłyszał w słuchawce telefonu głos Boga dzwoniącego na jego koszt, czy zechce pan pokryć koszt połączenia? Zmieniłem się w słup soli, nie byłem się w stanie ruszyć, a w każdym razie tak mi się wydawało, ostatecznie bowiem zbliżyłem się jeszcze bardziej do krawędzi Nibydziury, podpełzłem do niej i ułożyłem się na samym skraju, zwinięty dokoła otworu jak wąż, głowę i ręce trzymałem powyżej plamy czerni, tak że niemal w niej niknęły, prawa dłoń tak mi się trzęsła, że skapujące z niej przezroczyste krople gęstej cieczy tańczyły, nieważkie w nowym, krwawym świetle migoczącym wokół mnie, krople też mnie otoczyły, okoliły moją żałosną głowę dziwaczną, krzywą aureolą i chyba krzyczałem albo krzyknąłem, bo niczym świeży stygmat rana w mojej dłoni zaczęła pulsować nowym bólem, bólem zbyt osobliwym, abym mógł go wytrzymać, wrzas​nąłem więc: — Wynoście się! — nie dlatego, że coś im groziło (a gdyby nawet, w tej chwili i tak było mi to obojętne), tylko dlatego, że chciałem, potrzebowałem, pragnąłem, musiałem zostać tu sam. Odrobina prywatności. Samotności. Tego mi było trzeba. Usłyszałem cichy jak szept cienia głos Vanesy, nieco głośniejsze Randy'ego i Malcolma, Nakota milczała, aż w końcu wszystko uciszył mój własny ryk, stek przekleństw kończących się nieodmiennie wład​czym: — Wynoście się stąd! — Vanesa ich wyprowadziła, ich obu, rzecz jasna nic nie mogło zmusić do wyjścia Nakoty, wiedziałem, że to była ona, i chciałem powiedzieć jej, jak bardzo jestem jej wdzięcz​ny, podziękować jej, ale nie mogłem, bo potrzebowałem całego mego skupienia, pełnej koncentracji, gdyż coś mnie zżerało od środka, orało moje kości od wewnątrz i nie było na to lekarstwa, mogłem jedynie ulec, poddać się, wpełznąć głową naprzód w ciemność, krzycząc: zabij mnie, zerżnij, zrób co chcesz, wisi mi to. Co ci nagle odbiło, pytałem sam siebie, jakiejś drobnej odległej ludzkiej cząstki mnie, sparaliżowanej zgrozą i dezaprobatą. Sądziłem, że sobie z tym pora​dzisz, sądziłem, że to była czysto filozoficzna misja, której celem było odkrywanie prawdy, faktów, ale cała reszta mnie odpowiadała bólem. I pożądaniem. Tylko to potrafiła mi powiedzieć ta większa część mnie. Ponieważ to mówiło do mnie, ten głos zdawał się mówić rzeczy, których nie miałem prawa usłyszeć, i tak leżałem w ciemnościach jak nagi, nastawiony na słuchanie, zjedna ręką w Nibydziurze, drugą zaciśniętą na członku, spocony, ze strużkami krwi w kącikach ust, oczyma rozszerzonymi jak jeszcze nigdy dotąd, erekcja była jedy​nym ośrodkiem mego głodu, ogniskową mojej żądzy, mego pragnie​nia. A ten głos, Boże, nie używał słów, lecz to co mi powiedział to, co mi mówił. Tak jakby mój wysuszony do cna umysł nie był w stanie zgłębić niektórych przekazywanych mi rzeczy, odrzucał je ze zgro​zy, niedowierzania lub obu tych uczuć naraz. A może była jakaś inna przyczyna. O wiele gorsza. Nakota obok mnie, równie bezcielesna jak wspomnienie snu o poranku, znajoma chimera, tak, tak, to ona. Stanęła nade mną, mówi coś o drzwiach, o wideo, może że wideo jest drzwiami, zdyszany potok słów zalewał mnie jak brudna woda. — Oglądam je na okrągło — powiedziała. — Ono mówi mi różne rzeczy. Tu także przychodzę. — Bliżej, może chciała obejrzeć nowy, soczysty ornament wiszący tuż nad moją głową. — Mówi mi wiele różnych rzeczy — powtórzyła. — Czy ty jesteś złudzeniem? — zapytałem. — Chcę być tobą — powiedziała i pokazała mi zęby, były wielkie w tym krwawym mroku, widziałem, jak drżała rozbierając się, mokre buty, workowaty mundurek, wąskie paski bielizny, a po​tem powiedziała to, co ja powiedziałem Nibydziurze, temu okrutne​mu, wartkiemu głosowi — Zerżnij mnie. Za włosy, tak ją schwyciłem, za włosy, a potem pociągnąłem w dół, nie przejmowałem się, że moglibyśmy oboje wpaść do Niby-dziury, gdybyśmy tam umarli, o Jezu, byłem bardziej niż obłąkany, sprowokowała mnie, a ja dałem się złapać, chude, kościste ręce zacisnęły się na moim ciele jak klamry, wspinając się po mnie, pełzła niczym owad, robak, pijawka, tylko kości i zęby jak u pieprzonej śmierci, tak, otwiera usta i zabiera się za mnie, krzyczy coś, a ja poruszam biodrami energicznie, wypinam je, wyrzucam brutalnie, jakbym chciał pogruchotać jej kości, zmiażdżyć jej miednicę, ot tak, dla zabawy, wokół nas w powietrzu rozeszła się woń równie pier​wotna jak seks, ale nie płynęła z naszych ciał, o nie, wcale nie, bynajmniej. Jej głos jak głos zjawy zwiastującej śmierć, zawodzący, przeciągły, skowyczący coś, aleja dochodziłem już i nie obchodziło mnie to ani trochę, więc dźgałem ją i dźgałem w słabnącej fali mego żrącego orgazmu, ale słyszałem ten głos, który nie był głosem, odchyliłem głowę do tyłu pod nieprawdopodobnym kątem i ujrzałem naszą orbitę, jak powoli, coraz bardziej obniżaliśmy lot ponad Niby-dziurą, spojrzałem i zobaczyłem jakby w lustrze, że oczy Nakoty wywróciły się w oczodołach, a ja miałem na całych ustach krew, na całej twarzy, i to spojrzenie na własną twarz, ten widok tak bardzo mnie przeraził, że poczułem, iż zaczęliśmy gwałtownie spadać, jakby wszystkim, co utrzymywało nas w powietrzu, była wiara; krzyk​nąłem jak Piotr na jeziorze, ze strony Nakoty zero pomocy, spoczy​wała w moich ramionach nieprzytomna, zużywała moje siły, wyczer​pywała mnie, może byłoby lepiej, łatwiej dla nas wszystkich, gdybym ją puścił? Jasne, przytuliłem ją mocniej, jeszcze mocniej, przygotowując się, aby przyjąć na siebie impet upadku, rozłożyłem szeroko nogi i ręce jak rozgwiazda, wydawało mi się, że trwa to wiele sekund, ale znów powtórzyło się to samo, syndrom ofiary wypadku samochodowego, mgnienie oka trwające w nieskończoność, i nagle wylądowałem na podłodze obok Nibydziury, jakby zdegustowana moją słabością i uznawszy mnie za niegodnego, zbyt małego, Niby-dziura zdecydowała się nas odrzucić. To niewiarygodne, ale wciąż w niej byłem. To był okropny widok, płakałem, próbowałem odpełznąć od niej, ale byłem tak wyczerpany, że zdołałem jedynie odrobinę się wyślizgnąć, i nagle ich usłyszałem, głośne, natarczywe pukanie, ochrypłe krzyki, Vane-sa, nieco cichszy głos Randy'ego, mówiącego ze zdenerwowaniem: — Bo się nie otwierają, dlatego — coś niezrozumiałego, słowa Malcolma, ton pełen podniecenia i konsternacji, któremu wtórował, niczym grecki chór, jazgot trójki

kretynów. — Pomóżcie nam —rzuciłem najgłośniej jak mogłem. — Jeste​śmy ranni. — Nicholas — głos Vanesy, mówiła to tak, jakby zwracała się do uwięzionej w zgruchotanym aucie ofiary wypadku — nie może​my otworzyć drzwi. Zamknąłeś je? — Nie — odparłem. — Drzwi nie są zamknięte... — Nie możemy ich otworzyć — znów Vanesa, zorientowałem się, że płacze. — Co z wami? Czy to coś poważnego? Czy powinni​ śmy wezwać... — Zamknij się! — nagły, ostry, histeryczny krzyk, czyjś nerwo​ wy jęk i przekleństwo rzucone przez Randy'ego. Łup! Łup! Randy naparł barkiem na drzwi, usiłując je wyważyć. Łup! Łup! Odsunąłem się od Nakoty, nie byłem w stanie spojrzeć na nią z bliska, podpełzłem do wyjścia, gdy jedną ręką nacisnąłem klamkę, Randy wpadł do środka, poślizgnął się na kałuży na podło​dze i upadł na jedno kolano. Cichy głos Vanesy: — Jezus, Maria — nie potrafiła powiedzieć nic więcej, raz po raz, bez końca powtarzała: — Jezus, Maria— twarz Malcolma ponad jej ramieniem jak oblicze żądnego wrażeń gapia podczas publicznej egzekucji, trójka debili z tyłu, za nim, niczym wyłupiastookie ludzkie echa, Randy pochyla się nad Nakotą i wstrząś​nięty, łamiącym się głosem pyta: — Nicholas, czy ona nie żyje? — Nie wiem. Po chwili Randy powiedział, że jej serce wciąż bije, tak, w po​rządku, oddycha. — Przykryjcie ją czymś — powiedziałem nieco oburzony, że wszyscy na nią patrzyli, wlepiali w nią wzrok, taksowali spojrzenia​ mi, moja własna, mokra nagość znaczyła mniej niż nic, ale nie wolno im było tak się gapić na nią. Randy nakrył ją kurtką i podniósł, podczas gdy Malcolm i Vanesa pomogli mi włożyć spodnie, a potem poprowadzili chwiejącego się na nogach po nie mających końca schodach na górę; i gdy tak szliśmy, brnąc pod górę w naszym własnym marszu śmierci, milczą​cy, jeśli nie liczyć szemrania trójki zamykającej kolumnę, Nakota nagle otworzyła oczy, i uśmiechając się okrwawionymi ustami, wykrztusiła: — Powinniśmy to byli nagrać na wideo. Vanesa stanęła jak wryta. — Jesteś nienormalna — wymamro​tała, odsuwając się ode mnie. — Wy wszyscy jesteście nienormal​ni. — A potem pędem ruszyła po schodach, była bez płaszcza, po chwili wybiegła z budynku. Poczułem dokoła narastający chłód nocy muskający moją nagą skórę i nagle znaleźliśmy się w mieszkaniu, tercet równocześnie otworzył drzwi i zasłonił nas, gdy wchodzili​śmy. Malcolm pomógł mi usiąść na krześle, a Randy ułożył Nakotę na tapczanie. — Co się stało? — spytał. — Co się tam, kurwa, wydarzyło? Znowu Nakota, chyba tylko śmierć mogła zamknąć jej usta. — Nicholas... poszedł na żywioł. Powiedziała to z podziwem. W końcu odeszli, Malcolm w otoczeniu osłupiałych Malcolme-tek — zobaczyć jednak znaczy uwierzyć — i Randy, zabierając płaszcz Vanesy. — Dasz sobie radę, stary? — Patrzył na nas, parę ocalonych kretynów, może miał już dość opatrywania nas albo oglądania, jak opatrujemy się nawzajem. Może po prostu miał dość. — Poradzimy sobie — rzekła zdecydowanie Nakota. — Pora​dzimy sobie. Będzie dobrze. — I po chwili: — Randy, widziałeś to? Sądziłem, że chodziło jej o widowisko. Dziwiłem się, jak, u licha, nawet ona może być tak brutalna, a potem ujrzałem jego powolne skinienie, delikatny ruch głową. — To żużel — powiedział. — Pieprzony żużel. — I już go nie było. Dzikie, błyszczące oczy, szturchnięcie w żebra. — Stopiliśmy stal — oznajmiła. — My oboje. Stopiliśmy stal. Nigdy nie widziałem, aby ktoś był z siebie tak zadowolony. Porozdzierane wargi, dzięki Bogu, to stąd większość tej krwi, choć od tej pory jej usta będą wyglądać dość dziwnie, obluzowane zęby, sińce pod oczami, a mimo to wyglądała jak mała, rozradowana dziewczynka. Taka już była ta nasza Nakota, nasza szalona Dzierzba, może jednak Dzierzba lepiej do niej pasowało. — Sądzę, że już zawsze powinniśmy się tam kochać — powie​działa. — Sądzę, że kompletnie ci odbiło. — Przetarłem oczy palcami obolałej lewej ręki, na prawą nawet nie spojrzałem, była owinięta ostatnim czystym ręcznikiem w tym domu. — Nakota, zrobiłem ci krzywdę, Boże drogi, mogłem zrobić ci coś gorszego. Wolę nawet o tym nie myśleć. Nie chcę o tym myśleć, rozumiesz? Nie chcę więcej tam... — Nie bądź frajerem — była zła. Bardzo zła. — Nie pojmujesz, że tak właśnie miało być? Naprawdę nic nie rozumiesz? — Nie — odparłem i to była szczera prawda. — Nie rozumiem. — To się zamknij. Niedługo potem zasnęła. Odczuwałem ból w zbyt wielu miej​scach na ciele i wewnątrz niego, aby móc zrobić to samo, więc leżałem po ciemku, czuwając. Otaczała mnie czysta, nieskalana cisza, zero wideo, zero głosów, jedynie z rzadka ciche,

sporadyczne dźwięki dochodzące z ulicy i chrapanie Nakoty, a raczej świst dobywający się spomiędzy jej porozbijanych warg. Było na tyle jasno, że mogłem ją zobaczyć, wyglądała, jakby ktoś pobił ją łomem lub gazrurką, i rozpłakałem się, płakałem, bo była ranna i to ja sprawiłem jej ból. A także dlatego, że to niemal na pewno się powtórzy. — O Boże — gardłowo, prawie bezgłośnie, ale usłyszała to, jej powieki uniosły się lekko i ujrzałem prawdziwą, choć ulotną jak najlżejsze tchnienie szczerą słodyczą zawartą w powolnym, znużo​nym mrugnięciu powiek i zbolałym uśmiechu, którym mnie ob​darzyła. — Zamknij się — powiedziała i dotknęła mego łokcia, tak jakby chciała go ścisnąć. — Spij już. Zapłakałem rzewniej, płakałem długo i mocno jak dziecko, szlo​chałem, aż w końcu usnąłem. I po raz pierwszy przyśnił mi się raj, do którego nawet ja mogłem trafić, znajdujące się hen poza ciemno​ścią miejsce, dokąd moje serce nie doniosło już nic. Kompletnie nic. 1 w tym raju ułożyłem się na spoczynek, a kiedy uniosłem wzrok, ujrzałem w oddali, wysoko nade mną, krąg z wyraźną czarną obwód​ ką, poza nim zaś niczym żywa chmura rozciągała się cicho i spokoj​ nie ciemność pustego składziku.

7 Cóż. Spróbujcie wyobrazić sobie podniecenie, spekulacje, gorą​czkowe, podejrzane telefony, cuchnące na odległość zarówno głębo​kim szacunkiem jak i nieustanną groźbą maratonu odwiedzin lub konkursu zagadek — stanowili doprawdy osobliwą gromadkę, zwłaszcza trio, które Nakota z błyskiem w oku i obwisłą wargą określiła złośliwie mianem Trzech Nietoperków. Jedynym sposobem na trzymanie ich z dala ode mnie była groźba, że na zawsze zabronię im zbliżać się do Nibydziury; bezczelne uzurpowanie sobie praw, których nie posiadałem. Oni jednak o tym nie wiedzieli, tym lepiej dla mnie, choć zdawałem sobie sprawę, że ten numer na dłuższą metę nie przejdzie. Z Malcolmem sprawa była znacznie poważniejsza. Obiecałem, że pozwolę mu zrobić maskę, i byłjuż najwyższy czas, aby kontynuować pracę, zwłaszcza że ostatnio niemal dzień w dzień wyglądałem jak śmierć. Udało mi się też zmusić go, aby przestał puszczać bez przerwy tę taśmę wideo, choć nie wiem, jak długo to wytrzyma. Było ciężko. Gorzej, że Malcolm zaczął odtąd domagać się ciągłego rozpamię​tywania sceny w składziku, krew, seks i objawienie, kałuża komplet​nie stopionej stali, zimne palce poklepujące moją obolałą twarz przez kredową warstwę gipsu, to była już końcówka, zmieniał wygląd maski, miał nowe pomysły, zamierzał podzielić się nimi ze mną, czy to mi się podobało czy nie. Nakota odnajdywała przynajmniej tymczasową przystań i azyl w sennej, spokojnej monotonii Klubu 22, natomiast ja nie miałem nic prócz Malcolma, jego teorii i nerwowego brzęczenia dzwoniące​go telefonu, potoku kolejnych pytań, nie mającej końca spirali do​mysłów, spekulacji, które, gdyby nie to, iż wysuwane całkiem serio, byłyby tak śmieszne, że aż absurdalne. I żałosne. — To twoi przyjaciele — powiedziałem do Malcolma. — Ty z nimi rozmawiaj. Wzruszył ramionami: — Oni chcą mówić z tobą, Nick. Cień złośliwego uśmieszku, odgłos skrobaczki uderzającej lekko o spaczoną krawędź stołowego blatu, spaczoną jak on sam, jak jego zadowolenie z tego, co się działo: jego szczeniaki osaczyły kogoś. kto nie znosił psów. Wyczerpany ich głupotą, kretyńskimi, nie mającymi końca tele​fonami i przerażony wizją gwałtownego powiększenia się naszej wesołej gromadki oraz perspektywą puszczenia w ruch machiny, której działań nie tylko nie byłem w stanie przewidzieć, ale nawet pojąć, znalazłem jedyny i zgoła oczywisty sposób na wyplątanie się z tej kabały. Powiedziałem, że mogą do mnie przychodzić, I TO WSZYSTKO, jeśli zrobią choć jeden krok w stronę składziku, to będzie koniec. Zgodzili się tak szybko, że nawet mnie wydało się to podejrzane, a przecież nietrudno mnie oszukać. Przez cały dzień zastanawiałem się nad tym telefonem. — Co jest, kurwa — zwróciłem się do Malcolma. — Nie ruszaj ustami! Na miłość boską, ile razy mam ci mówić, żebyś się nie odzywał, kiedy schnie gips — wścieka się jak pielęg​niarka na oddziale dla obłożnie chorych, przygląda mi się z tak bliska, że gdybym spojrzał, a było to prawie nieuniknione, mógłbym dostrzec miniaturowe żyłki w jego oczach, czerwone jak płaszcz Nietoperka. Kiedy znów zostałem skutecznie unieruchomiony, Mal​colm przeszedł na drugi koniec pokoju, by zapalić kolejnego ohyd​nego papierosa, podczas gdy ja siedziałem sztywno jak mumia, i czując gdzieś na wysokości nerek uporczywe, drażniące swędzenie, czekałem, aż wyschnie gips. — To wszystko kompletnie zbiło ich z nóg. Szkoda, że to tylko metafora, co? Nie, to nie była prawda, a w każdym razie nie cała; osobiście nic nie miałem do Nietoperków, chciałem tylko się ich pozbyć. I Malcolma. W najbliższej przyszłości raczej ani jedno, ani drugie nie wchodziło w rachubę. — Naprawdę zbiło ich z nóg. — Długi wydech, wydmuchnięcie dymu, jak on może palić to świństwo, pomyślałem, i się nie porzy​ gać? Nawet Nakota nie znosiła tego smrodu, którym przesiąkło całe mieszkanie. — Nie mogą przestać o tym mówić. Tak, zauważyłem, ale nie chciałem się odzywać, żeby znów nie zaczął się wściekać z powodu potencjalnych uszkodzeń zastygają​cego gipsu, więc dzielnie milczałem. Moja ręka też nagle zaczęła pulsować i to nieco silniej niż zwykle, toteż jąłem pocierać nią o udo, na próżno licząc, że przyniesie mi to ukojenie, chciałem,

żeby w mieszkaniu nie było tak zimno, chciałem, aby była przy mnie Nakota, chciałem zostać sam. Zanim Malcolm uwolnił mnie od gipsu, byłem tak rozsierdzony swędzeniem i bólem, że byle muś​nięcie jego włosów wystarczyło, abym zapragnął wrzucić go bez słowa pożegnania głową na dół, w głąb Nibydziury i, rzecz jasna, w tej samej chwili otworzyły się drzwi i stanęła w nich szczerząca zęby trójka Nietoperków, nosząca, Boże święty, okulary przeciw​słoneczne. W zimie. Za oknem sypał śnieg. Przede wszystkim chcieli obejrzeć wideo, a kiedy z łazienki, gdzie nieudolnie szorowałem twarz (prawdopodobnie to jedyna miła rzecz, na jaką mogłem tego dnia liczyć), wrzasnąłem na całe gard​ło: — Nic z tego — oświadczyli, że chcą przeprowadzić ze mną „wywiad" na temat moich „odczuć". No i pięknie. Nawet jak na nich to była przesada. Jaki będzie następny krok, dokumentacja? — Jedyne odczucia, jakie mam teraz — powiedziałem, wycho​dząc z łazienki z twarzą wciąż jeszcze pokrytą lepką warstewką mieszanki wazeliny i resztek pyłu gipsowego — na pewno by się wam nie spodobały. Nie chcielibyście tego wiedzieć. I o co wam właściwie chodzi? Po co mielibyście przeprowadzać ze mną wy​wiad? Do waszych osobistych archiwów? Pamiętników? Po kiego wam to? — Żaden nie odpowiedział. Czułem w piersi narastający przyjemny bąbel wściekłości, mieszającej się łagodnie z uczuciem litości nad sobą samym i żalu, że nie ma tu ze mną Nakoty, może dałaby im tak popalić, że nigdy więcej nie przestąpiliby progu tego mieszkania, a może po prostu dałaby im dupy. — Albo tamtego dnia nie słuchaliście uważnie — powiedziałem — albo jesteście głupi, a nie sądziłem, by ktokolwiek mógł być aż tak głupi. Nawet twoi przyjaciele — to do Malcolma, który przypa​lając kolejnego papierosa, zastygł na moment w bezruchu, rzucając mi spojrzenie pełne tyleż zaskoczenia, co rozgoryczenia, jakby jedna ze schnących na podłodze gipsowych form złośliwie ugryzła go T

w stopę, a on, ich spolegliwy twórca, chciał karzącym wzrokiem zganić ją za tę jawną niewdzięczność. — To nie jest zabawa czy gra — ciągnąłem. Oparłem dłoń o drzwi lodówki, byłem zły, tak zły, że prawie nie pamiętałem już, co tam robiłem. Gdy masz jakieś wątpliwości, strzel sobie browar. To nic nie da, a może jednak? -— To nie warsztaty artystyczne, lecz najdziwniejsza, popierdolona jak kurwa mać rzecz, jaką kiedykol​ wiek ujrzeliście w swoim parszywym życiu, i jeśli powiecie o tym komukolwiek, choćby tylko jednej osobie, jeśli piśniecie choć słów​ kiem o tym budynku, zdradzicie jego adres czy cokolwiek innego — podnosiłem głos, nie bardzo wiedziałem, co mówić dalej, nie miałem zbyt dużego doświadczenia w grożeniu komukolwiek, nie wiedzia​ łem, jak sformułować groźbę tak, by wzięto ją poważnie, toteż najsilniej jak potrafiłem trzasnąłem drzwiczkami lodówki, aż z wnę​ trza wypadł pęknięty, pusty słoik po soku i poturlał się po zakurzonej podłodze. Cisza. — Nie zmuszajcie mnie, abym musiał się powtarzać — powie​ działem i odmaszerowałem do łazienki, aby moja zdradziecka twarz nie wyjawiła im, że byłem bliski wybuchnięcia na całe gardło grom​ kim, obłąkańczym śmiechem. Kiedy zamknąłem drzwi i odkręciłem oba krany na maksimum, w czystej kontynuacji ciszy pomyślałem, naturalnie, w tej sytuacji pierwsze co zrobią, to pognają na dół, zgadza się? I na tę myśl jeszcze bardziej zachciało mi się śmiać. Mimo to byli w pokoju, gdy tam wróciłem, rozmawiali między sobą po cichu, jedynie Malcolm milczał, i siedząc po turecku na podłodze, wydłubywał spod paznokci gipsowy pył. Paznokcie miał długie jak szpony. Nikt na mnie nie spojrzał. Ten dziwny spokój, rzecz jasna, nielicho mnie zdenerwował, był wyjątkowo podejrzany, podchodząc do zestawu stereo potknąłem się, nieomal tratując obutą w czarny kamasz stopę Malcolma. — Uważaj — wzruszyłem ramionami i puściłem coś głośno. Prawie nie miałem już piwa. Tak mi się zdawało. Aby coś powie​ dzieć, zapytałem kobietę z Inkuba o muzykę, o to, jakich wykonawców lubi. Odpowiedź była, jak się tego spodziewałem, przesycona całą masą współczesnych teorii na temat muzyki, czytaj bzdetów, ale przynajmniej dowiedziałem się, jak ma na imię. Doris. Na imię miała Doris, ta druga Ashley, a facet Dave. Żadne z nich nie piło piwa, czego się domyślałem, ale przynaj​mniej nie mieli nic przeciw temu, aby siedzieć i patrzeć, jak ja to robię. W miarę jak coraz mocniej się zalewałem, oczy Doris zaczęły jaśnieć, jej gesty stały się bardziej ożywione, należała do tych osób, które nie potrafią mówić nie gestykulując, Ashley coraz częściej się śmiała, a Dave od czasu do czasu rzucał nawet jakiś dowcip. Pamię​tam jeden o nadrealistach, którzy zamarzli na śmierć, kiedy w barze dla zmotoryzowanych natrafili na tabliczkę z napisem ZAMKNIĘTE NA OKRES ZIMOWY. Wyobraźcie sobie! Co za lekkomyślność. Milczący i ponury Malcolm w miarę

upływu czasu wyglądał na coraz bardziej zdegustowanego, nikt jakoś nie chciał z nim rozmawiać ani nie pytał go o zdanie, oglądał więc pilnie maskę i próbował nawet komentować dokonywane przez siebie zmiany ów nowy kierunek, o którym wspominał — moim zdaniem, prowadził on ostrą spiralą w dół, ale, rzecz jasna, nikogo to nie interesowało. Chyba, że zech​ciałbym rozmawiać o Nibydziurze. Ale ja nie chciałem. Ani nie pozwoliłem na to żadnemu z nich, gdy próbowali (a próbowali, zwłaszcza Doris, była jak Nakota, nie przyjmowała do wiadmości słowa „nie"), natrafiali na moje niewzru​szone jak mur spojrzenie i natychmiast milkli. Zauważyłem, że zerkali ukradkiem, spod oka, na moją obandażowaną dłoń, zastana​wiałem się, czy domyślali się, jaka bolesna, lśniąca zgorzel znajdo​wała się pod warstwą gazy, czy czuli, tak jak ja, słodkawą woń przesycającą gęste od dymu powietrze, a jeżeli tak, jakie budziła w nich skojarzenia i obrazy, jakież mroczne i romantyczne ziarna wyczarowywała ze spalonej na proch, jałowej gleby ich wyobraźni. Bo niezależnie od tego, co, jak im się zdawało, wiedzieli, ja wiedzia​łem, że nigdy nie oglądali czegoś podobnego. I nie ujrzą, jeżeli tylko będę mógł jakoś temu zapobiec. Z podłogi na krzesło, do łazienki, do lodówki, zimne, ascetyczne, wymowne trzaśniecie drzwiami. W końcu Malcolm nie wytrzymał. — Wychodzę — powiedział, i rzuciwszy przeciągłe spojrzenie, w którym zawarł cały swój niesmak, niezadowolenie i rozczarowanie nami wszystkimi razem i każdym z osobna, opuścił przedwcześnie moje mieszkanie, nie trzaskając wszelako drzwiami. Papierosy zo​stawił przez zapomnienie na podłodze, gdzie wcześniej siedział, ale już po chwili z radością wrzuciłem je do kosza. — Mam nadzieję, że były drogie — rzekłem, w drodze powrot​nej zachodząc po kolejne piwo, i uświadomiłem sobie, że moja ręka tego dnia naprawdę okropnie cuchnęła, było z nią gorzej albo mój węch stał się bardziej wyczulony. Ashlee powiedziała coś do Doris, na co ta pokiwała energicznie głową, aż zafalowały jej włosy. — Jak to możliwe — spytałem, siadając i wodząc wzrokiem od jednej twarzy do drugiej — że nie poszliście razem z nim? Dave wzruszył ramionami. Ashlee zrobiła to samo i odwróciła wzrok, a Doris, wieczna gaduła, po raz pierwszy nie miała chyba nic do powiedzenia. Mniej więcej wtedy właśnie ogarnęła mnie pijacka senność i znużenie, nawet prześladowanie przez Nibydziurę było lepsze niż ta nuda. Podniosłem się niezdarnie i powiedziałem im, że już czas, aby I1 wyszli. Początkowo nie uwierzyli, ale okazałem się nieustępliwy. — Jeśli się pospieszycie — mruknąłem — zdążycie jeszcze dogonić Malcolma. — Boże, ależ to kretyni, pomyślałem, pokazując im drzwi, byłem dość pijany, aby wydało mi się to zabawne. Nakota po powrocie do domu nie podzielała mego radosnego zadowolenia. — Świetnie — rozebrała się szybko, zdzierając z siebie służbowy mundurek, nawet nie rozpięła guziczka przy mankietach, i cisnęła ubraniem we mnie. Dostałem guzikiem w oko. Trochę zabolało. — Tego nam tylko trzeba, pieprzonej bandy pseudointelektualnych Nie-toperków. przychodzących by posiedzieć u twoich stóp. Tak cholernie potrzebujesz towarzystwa? Malcolm ci nie wystarczył? — Zejdź ze mnie — powiedziałem, ale łagodnie, wciąż byłem znieczulony i chciałem, by tak pozostało. Woń mojej dłoni przero​dziła się w ciepły, bolesny fetor kojarzący się, nie wiedzieć czemu, z ziemią, glebą, kurzem na zewnątrz, ten samodziałowy odór niespo​dziewanie poprawił mi nastrój i być może to on wywołał małą, acz dumną erekcję członka, którym machałem teraz do Nakoty, usiłując zwrócić na siebie jej uwagę. — Schowaj go — powiedziała jadowicie, zapalając papierosa, i naga usiadła na brzegu łóżka. Czemu, niezależnie od tego jak zimno było w mieszkaniu, ona nigdy nie miała nawet gęsiej skórki ani choćby słowem nie poskarżyła się na chłód? Jej gniew nagle wy​gasł. — Teraz najważniejsze jest, abyśmy znów skombinowali ka​merę i zrobili kolejne nagranie, bo... — Nie będzie nowego nagrania — rzuciłem z niepokojem. — I chciałbym, abyśmy pozbyli się także tamtej kasety. — Nie robiłabym tego — w jej oczach zabłysły groźne iskierki, znów była wściekła. — Gdybyś nie był takim tchórzem — wydmu​chnęła dym — i nie pił aż tyle, zdałbyś sobie sprawę, że... — To, że jestem pijany, nie ma tu nic do rzeczy — mruknąłem, podnosząc się na łokciach, i aż się skrzywiłem, gdy przesunąłem chorą dłonią po łóżku. — Nie będziesz... — Musimy zrobić drugie nagranie i porównać je z pierwszym — głośniej niż to było konieczne, wściekała się na moje zgoła nietypo​we wtręty, znów nie trzymałem się mojej roli błazenskiego księcia Nibydziury i zapominałem, że mam swój własny plan, zapomniałem, że zgodnie z jej małą teoryjką byłem czymś w rodzaju silnika, który musi przez cały czas być na chodzie. Miałem być przynętą, kataliza​torem i prostym facetem, mającym w razie konieczności spławiać zgraje ciągnących doń jak ćmy do ognia świrów, no i wysypywać popiół i pety z popielniczek. W dalszym ciągu mówiła: — .. .jeśli zajdą jakieś zmiany, będzie​my je mieli udokumentowane. — Zgasiła papierosa. Szybki łyk mineralnej, ciepłej i nieapetycznej jak woń jej ciała, kiedy nachyliła się nade mną, by odstawić szklankę. — Nawet ty powinieneś zrozu​mieć, że jest w tym znacznie głębszy sens. — Mówisz jak oni — przesuwam się, by przycisnąć do boku chorą dłoń, brudna strużka płynu na i tak już brudnym prześcieradle, a zresztą, co mi tam. Już się tym nie przejmowałem. — Chcieli dziś przeprowadzić ze mną wywiad. — Wywiad? Z tobą? — Wybuchnęła śmiechem, sięgając po koc, by się nim otulić, zimny kokon dla owadziej królowej, znawczyni runicznych zapisów na skrzydłach. Co z nimi zrobiła, z tymi małymi, zdeformowanymi ciałkami i z myszą? — Co oni kombinują, chcą założyć fanklub? — Fanklub Nibydziury — powiedziałem, czując lekkie mdłości wywołane zmianą odoru bijącego z mojej dłoni i barwą

pościeli, na której dyskretnie rozlewała się kałuża dziwacznego płynu. Odsu​nąłem się odrobinę, o cal, nie więcej. Odgłosy z ulicy wydawały mi się niewiarygodnie hałaśliwe — leżałem, wsłuchując się w nie, podczas gdy Nakota pogrążyła się w swych własnych rozmyślaniach, snach wypełnionych wydającymi osobliwą woń cudownościami, zaludnionych jej rojeniami. Dokąd miały nas zaprowadzić kolejne? Jeszcze jedna kamera, takiego wała, choć rankiem najprawdopodob​niej nie będę miał w tej sprawie wiele do powiedzenia. Zresztą, czy kiedykolwiek miałem? Nigdy dotąd nie byłem tak głęboko unurzany w gównie, a do tego tak bezradny, że nie mogłem dosięgnąć łańcu​szka spłuczki. Gdybym chociaż potrafił uwierzyć w to, że cały ten cyrk to nie moja sprawa. Ani wina. Doris miała kamerę. Oczywiście. I, rzecz jasna, Nakota dowiedziała się o tym naza​jutrz, Dnia Drugiego, moje radosne trio zjawiło się bladym świtem z kawą od McDonalda i czerstwymi bułeczkami. Niemal natychmiast dwie panie usadowiły się obok siebie na tapczanie, podczas gdy Dave i Ashlee siedzieli, szkicując na serwetkach drogimi ołówkami Mal​colma, rysując to, co ich zdaniem mogło znajdować się w Nibydziu-rze. I głośno przy tym CHICHOTALI, Boże. POKÓJ UCIECH DLA DEMONÓW. Nie miałem już bandaży, toteż w przypływie desperacji próbo​wałem owinąć dłoń połową podkoszulka, po uprzednim napchaniu do samej dziury papieru toaletowego, robota tyleż niepotrzebna i brudna jak sama dziura, jeśli już miałem wyrazić na ten temat swoje zdanie; jeśli już miałem o tym myśleć. — Pozwól, że ci pomogę — zaproponowała Ashlee. — Nie ma mowy — wysyczałem przez zęby, nasłuchując, co takiego Nakota powiedziała Doris, że na jej ustach pojawił się promienny uśmiech. — .. .wróci około południa — oznajmiła Doris. — Powiedział, że musi wziąć jeszcze parę rzeczy — dłonie rysujące w powietrzu kształt twarzy — do maski. — Wówczas od razu moglibyśmy tam pójść. — Nakota wstaje z werwą i pełną gracji miękkością, chowa do kieszeni moje kluczyki, jej wóz nie był na chodzie. — A przynajmniej zacząć jeszcze dziś, zanim będę musiała iść do pracy. — Co zacząć? — ale i tak wiedziałem, chodziło o to pieprzone nagranie, nie mogła się doczekać, żeby upichcić ten swój wywar, warzony od ubiegłej nocy, zacząć tworzyć dokumentację, zapis czegoś nieopisanego, a może po prostu jeszcze bardziej popieprzoną kabałę, w którą się wszyscy zgodnie pakowaliśmy, zwłaszcza ja, dlaczego w ogóle wychodziłem z tego składziku, czemu tam, u licha ciężkiego, nie zostałem? Mój przemyślany, zgrabny plan okazał się kolejną spektakularną klapą. — Co zacząć — powtórzyłem i wstałem niepewnie i drżąco, by zastąpić jej drogę, ten jawny przejaw sprzeciwu tak ją zaskoczył, że wybuchnęła śmiechem, podczas gdy reszta patrzyła czujnie i trwo​żliwie jak ptaki, Doris zamarła w bezruchu, w chwili, gdy miała właśnie wstać, żywy obraz niezdecydowania. — Zejdź mi z drogi. Nicholas — ze zwyczajową złośliwością, kiedy jednak odmówiłem, wyszczerzyła zęby w drapieżnym uśmie​chu i odepchnęła mnie, kanciasta dłoń uderzyła mnie w bark, na tyle mocno, że pojąłem, iż to nie przelewki, odpowiedziałem tym samym. Spojrzała na mnie jak na wiernego Azora, który wyżerając spod stołu ochłapy zaczyna nagle warczeć na właściciela, i wtem, bez ostrzeże​nia, uderzyła mnie. Cios był szybki i silny. Bolesny. Uchyliłem się, choć nie całkiem, sięgnąłem ręką, złapałem ją za włosy i ramiona, po czym pchnąłem mocno na drzwi, przytrzymałem, a potem syknąłem tak, by tylko ona to usłyszała: — Nie rób tego, słyszysz? Nie rób tego. — Jesteś taki... — zaczęła i pokręciła głową, miała już dość powtarzania, jak bardzo byłem głupi, jej gest dawał wyraźnie do zrozumienia, że to kompletna strata czasu. — Zamierzasz w nieskończoność powtarzać to samo, prawda? Będziesz tam wchodził i brał, co zostanie ci dane, wystarczy, że wyciągniesz ręce i powiesz „daj, daj, daj", jak jakiś parszywy, cuchnący żebrak. Taki już jesteś. Nie masz za grosz stylu — rozgląda się dokoła, jakby wygląd mieszkania miał potwierdzać jej surowy osąd mojej skromnej osoby. — To cały ty. Ale ja taka nie jestem i nie zamierzam tracić czasu na uświada​mianie ci, jakim jesteś dupkiem, tchórzem i zasrancem, a na dodatek frajerem, bo brak ci jaj, żeby wziąć to, co ci dają, ba, nie tyle dają, co wręcz ciskają ci w twarz. Jeśli zatem naprawdę chcesz mnie powstrzymać — sinobiały, niesamowity uśmiech, jak bezgłośne wyzwanie — proponuję, żebyś mi teraz dokopał. I to solidnie. A jeżeli nie, to, kurwa, w tej chwili masz zejść mi z drogi. Kto mrugnął? Jak sądzicie, kto spuścił głowę i cofnął się z pokorą, zdejmując, acz z wahaniem, dłonie z jej ramion, moje ręce drżały, napięte nie wyładowanym gniewem, poziom adrenaliny we krwi wzrósł mi gwałtownie. — No dobrze, chodź — ze zniecierpliwieniem do Doris, która poderwała się i minęła mnie bez jednego spojrzenia, może odtąd Nakota będzie jej nowym mentorem. Nie zamknęły drzwi, więc ja to zrobiłem, nie czułem się zakłopotany, lecz potwornie zawstydzony, mierziła mnie własna słabość, skłonność do ustępowania i niezwykła wszechstronność w okazywaniu jednego i drugiego. Gdy odwróci​łem się, by na nich spojrzeć, Ashlee i Dave, być może rozmyślnie, patrzyli w przeciwną stronę. Może to jedna z rzeczy, w których byli dobrzy, ale póki co, miałem kiepski nastrój i zupełnie tego nie doceniałem. — No co — warknąłem — czemu z nimi nie poszliście? — Wstali, nie czekając na ciąg dalszy, zostawili styropianowe kubki, zmiętą torbę, swoje kretyńskie bazgroły, i nagle głos Malcolma, musiał natknąć się na Nakotę i Doris w hallu, zdziwił się, gdy Dave i Ashlee minęli go szybkim krokiem, obdarzając, nieomal w biegu, sztucznymi uśmiechami. — Co, u licha? — odezwał się do mnie, spojrzenie przez ramię, torba w dłoni, nowa fantazyjna fryzura, jakby warkoczyk czy co. — Co jest grane?

Pokręciłem głową, wzruszyłem ramionami, moje dwa najbardziej przekonujące gesty. Po raz pierwszy szczerze czekałem na

gipsowy rytuał, chłód zamykający mi usta. Malcolm był wyjątkowo niemiły, zwłaszcza kiedy zobaczył zmarnowany papier, ale i to przyjąłem z niekłamaną radością, na to właśnie zasługiwał taki mięczak jak ja, to była dla mnie odpowiednia kara i nagroda jednocześnie. Pod tym względem Nakota miała rację, ale pod wszystkimi innymi myliła się, zwłaszcza jeśli chodziło o zagadkowe, złowrogie i dwuznaczne sprawy, których bieg, jak wszystko na to wskazywało, tylko ja potrafiłem przewidzieć: może jedynie tchórz potrafi do​strzec, w czym tkwi prawdziwe zagrożenie. Zanim wrócili, irytacja Malcolma jeszcze się wzmogła, głównie za sprawą jakiejś wady materiału, w którym tworzył, oraz niefortun​nego incydentu z na wpół pełnym kubkiem kawy, sytuacji nie popra​wiał fakt, że byłem tak roztrzęsiony, że podrygiwałem nerwowo na każdy dźwięk dochodzący z korytarza. Cała czwórka weszła do mieszkania razem, Nakota naturalnie na czele, kołysząc trzymaną w dłoni kamerą, mijając Malcolma, poczęstowała się jednym z jego papierosów, a jego samego obdarzyła złośliwym, cyniczno-ironicz-nym uśmieszkiem. — Wyglądasz jak kot, który właśnie nażarł się gówna— powie​dział, a ona wy buchnęła śmiechem. — Zdaje się, że robisz tu niezły bałagan. — Nakota lustruje wzrokiem ślady gipsowego pyłu i drobin oraz dwie pęknięte, zepsute maski. — Będę kręciła film. Chcesz popatrzeć? — O czym ona mówi, do cholery? — spoglądając nie na mnie, rzecz jasna, lecz na Doris, i tym samym tonem. — Gdzie wy, kurwa, byliście? Potrzebowałam waszej pomocy. Doris wzruszyła ramionami. — Musieliśmy przywieźć kamerę. Nakota będzie... — A ty kim jesteś, jej służącą? — To lepsze niż usługiwanie tobie — rzuciła Nakota i mrugnęła do Doris. — Miałam kamerę u siebie — wyjaśniła Doris. nieco dotknięta jego tonem, ale zbyt podekscytowana, by się tym przejąć, podpuchf

nięte oczy, ożywiona gestykulacja. — Musieliśmy też kupić taśmę, wzięliśmy trzypak, bo zamierzamy... Nagle Malcolm odsunął kuchenne krzesło, na którym siedział, pchnął je tak, że aż się zachwiało, gest ten (znany z wielu filmów) dawał jasno do zrozumienia, że cierpliwość faceta była już na wy​czerpaniu. — Nie wiem, w co ty grasz i w jakie gówno ona — rzut oka w stronę Nakoty, która zignorowawszy go, wciąż paliła jego papiero​sa — chce cię wpakować, ale pracuję tu nad bardzo ważnym dziełem, próbuję tu coś stworzyć, coś znacznie istotniejszego i głębszego niż jakiś zafajdany film z rodzaju kina domowego, a poza tym... — Zamknij się, błaźnie — ucięła Nakota. Do tego miała talent, do naciskania złych guzików w niewłaści​wym momencie. Oblicze Malcolma poczerwieniało, facet nieomal zjeżył się z wściekłości, Doris i trójka pozostałych przezornie wycofała się na z góry upatrzone pozycje pod ścianą, Nakota tymczasem stała z drwiącym uśmieszkiem w samym epicentrum tego huraganu, postukując wąskim, długim narzędziem rzeźbiarskim o chude udo, podczas gdy Malcolm, kołysząc warko​czykiem, eksplodował jak wulkan. Wciąż upstrzony plamkami gipsu podniosłem się niepostrzeżenie w tym ogólnym zamieszaniu, powoli okrążyłem stół kuchenny i ci​cho wyszedłem z mieszkania, delikatnie zamykając za sobą drzwi, a potem pobiegłem co sił, szybko, szybko, szybko, po schodach i do składziku, zatrzasnąłem za sobą drzwi, oparłem się o nie plecami, mrucząc pod nosem: myśl, myśl, ona zjawi się tu lada chwila, co możesz zrobić? Co? I nagle łup! łup! Zadudniła pięścią w drzwi, o Boże, czy nie ma dla mnie zmiłowania? Nie. Nie ma. — Nakota — zapieram się najlepiej jak potrafię, blokując wejście, czemu, u diabła, na tych cholernych drzwiach nie ma zasuwki? — Odejdź. Nawet w moich uszach słowa te zabrzmiały wyjątkowo żałośnie, Nakota nie zaśmiała się, po prostu kazała Dave'owi, aby naparł barkiem na drzwi i sforsował je. Pchnął tak silnie, że poturlałem się jak piłka po podłodze, wylądowałem na klęczkach i już miałem w środku całą czwórkę, najwyraźniej Malcolm uniósł się dumą i nie zechciał przyłączyć się do zabawy. Nakota uśmiechnięta, tuli kamerę w ramionach jak ulubione zwierzątko, pozostali nieco z tyłu, jakby zaskoczeni i zdumieni, że w tym zakurzonym pomieszczeniu wszyst​ko wygląda w miarę normalnie, oczywiście, jeśli nie liczyć dziury podłodze, ale co tam, ty nie jesteś stąd, prawda? — Odejdź — powtórzyłem, czując w dłoni groźne pulsowanie. Nibydziura z tyłu za mną wydawała się złowieszczo nieruchoma i cicha jak spokojna tafla jeziora o północy, zanim zmarszczki na wodzie nie obwieszczą pojawienia się potwora. — To jest złe, gorzej nawet, to głupie, zastanów się, ile mieliśmy kłopotów ostatnim razem, kiedy... I nagła myśl — powinieneś był zostać na górze, dupku, ona twierdzi, że bez ciebie to nie działa, dlaczego, do kurwy nędzy, wziąłeś dupę w troki i przyszedłeś tutaj, ty durny palancie! Podniesiony głos Nakoty: —Zejdź mi, kurwa, z drogi! — W ka​merze zapala się czerwona lampka, Nakota sunie na mnie jak czołg, mały, chudy czołg, zmusza mnie do wycofania się w stronę otworu i wtedy nagle czuję niemal niesłyszalny głęboki pomruk, od którego zaczyna drżeć podłoga pod moimi stopami, och Nakota, czy aby cię zatrzymać, będę musiał zrobić ci krzywdę? Znowu'.' Nie mogę, ja... Schwyciłem ją bez namysłu, lewą dłoń wplotłem w jej włosy, prawą, tą chorą, tą z dziurą, złapałem za obiektyw kamery, chcesz zrobić ujęcie dziury, cóż, mam jedną dla ciebie, nagraj ją, nagraj TO, obiektyw okrywa się błyszczącą, lepką, gęstą mazią, kleistym so​kiem, który, co niezwykłe, znalazłszy się na powierzchni szkła. zaczął natychmiast wrzeć jak kwas, rozpuszczając

osłonę, żrąca substancja albo żyjący rak, a ja wciąż trzymałem ją za włosy, szarpałem, ciągnąłem i skręcałem, to musiało boleć, ale akurat w tej chwili nic a nic mnie to nie obchodziło, to była jej wina. I tylko jej. Nie moja. Tymczasem ta rozlewająca się wolno wydzielina zaczęła niszczyć samą obudowę kamery, topiąc ją i rozpuszczając bezlitośnie aż do uchwytu na dłoń, bezużyteczna już kieszeń na kasetę odpada, z głuchym stukiem spada na podłogę, uderza w nią, a ja szybkim, odruchowym kopniakiem posyłam ją wprost do Nibydziury. Dopiero gdy w niej zniknęła, puściłem Nakotę, odpychając ją brutalnie od siebie. — No i masz — powiedziałem. Byłem cały mokry. Pot. Może również mocz, kto wie, dygotałem na całym ciele, zziębnięty, gdy wygasł już rozpalający mnie gniew, Nakota, wściekła, podnosi się, by stanąć przede mną jak toksyczny dżin z jakiejś niewyobrażalnej lampy albo jak wąż wypełzający z wiklinowego kosza. — Och, ty głupi, popieprzony, tchórzliwy skurwysyński gnoju... I uderzyła mnie, naprawdę mocno, spodziewałem się tego, nie bolało, w każdym razie nie za bardzo, choć głowa aż odskoczyła mi do tyłu i zakołysała się niczym gruszka bokserska na bolącej spręży​nie szyi, płyn sączący się z mojej dłoni nie był już napalmem i prawie przestał płynąć. Zamachnęła się, by zrobić to jeszcze raz, a może nawet wiele razy, lecz Doris niespodziewanie złapała ją za rękę, mówiąc: — Nie. Nakota. Nie. Nie. Mówiąc to, patrzyła na mnie, podobnie jak Dave i Ashlee, wszyscy mieli ten sam wzrok, było to coś znacznie gorszego niż najbrutalniejszy z wybuchów Nakoty, dostrzegłem w nim narasta​jący lęk, nerwowość i zgrozę. Odwracam głowę, Nakota, wygląda​jąca paskudnie, syczy: — Cóż, Nicholas, znajdę sobie nową. — Doris mamrocze coś, jej słowa sąjak oliwa dolana do ognia, zamiast gasić podsycają, a ja wciąż czuję pod stopami osobliwe drżenie jak przy trzęsieniu ziemi, jak coś napływające z bardzo, bardzo daleka. — Po prostu stąd wyjdź, dobra? — rzuciłem przez ramię, a gdy się obejrzałem, zobaczyłem ich patrzących jak zwierzęta oślepione światłami reflektorów nadjeżdżającego auta, na chwilę przed tym, jak samochód zrobi z nich marmoladę. Wciąż odbierałem to dziwne drżenie, kiedy drzwi do składziku zamknęły się, położyłem się obok Nibydziury i poczułem je, niczym ciche mamrotanie w tkankach podłogi, poczułem również widmowy ciężar poskręcanej, zdefor​ mowanej drabiny Randy'ego, leżącej współczująco obok mnie, równie nieruchomej co moje myśli. Za każdym razem dawałem ciała i było coraz gorzej, każdy z moich prostych planów i zamysłów spalał na panewce. Tak czy inaczej, nieubłaganie było coraz gorzej. Dlaczego tak się działo? A dlaczego ptaki fruwają? Dlaczego metale przewodzą prąd? Dlaczego z mojej dłoni wypływa lepka, cuchnąca łajnem ciecz? Dlaczego? To całkiem proste. Bo tak jest i już. Nie wychodziłem ze składziku przez dzień, prawie dwa, byczy​łem się, można by rzec, leżałem odłogiem. Gdy ponownie znalazłem się na zewnątrz, w korytarzu nie było nikogo, a chłód panował tam taki, że poczułem go niemal w kościach. Wszedłem na górę, trzyma​jąc się poręczy jak dziewięćdziesięcioletni staruszek cierpiący na artretyzm, niczym złodziej wślizgnąłem się do mieszkania, drzwi były zamknięte, ale nie na klucz, dobrze, że nie miałem nic, czego ktoś mógłby chcieć. Nie, wróć, to nie tak; przy stole zgarbiona sylwetka, otwarte piwo, pajda chleba posmarowanego starą salsą. Randy. Uśmiechnął się lekko, gdy wszedłem, skinął na mnie dłonią, w której trzymał chleb. — Wybacz, stary, nie chciałem cię objadać, ale czekałem tak długo. — Nie przejmuj się. — Otwieram jedną ręką puszkę zimnego piwa, robi mi się jeszcze chłodniej, dreszcze przechodzą mi po plecach, a w nagrodę drobna przyjemność w postaci solidnego czknięcia. Rozglądając się dokoła, ujrzałem pełne popielniczki, pro​stokąt gazety, poskładane starannie narzędzia Malcolma; nigdzie nie było widać maski. — Gdzie są wszyscy? — spytałem z nieszczerą nonszalancją, palce miałem tak zimne jak to, co obejmowały. — Cóż. To cała historia — odparł Randy z uśmiechem i na ten widok trochę się rozluźniłem. — Nie widziałem części pierwszej, ale domyślam się, że Dzierzbie puściły nerwy, kiedy nie pozwoliłeś jej nagrywać... — To Doris powinna się wściec — odparłem. Wziąłem sobie nowe piwo. — To była jej kamera. — Taa. W każdym razie, kiedy tu przyszedłem, Nakota akurat świrowała, a Doris, no wiesz, ta która wygląda jak Malcolm, powie​działa: wyluzuj, Nicholas naprawdę robi tu coś bardzo ważnego, nie trzeba go denerwować, on jest jedynym, który wie, zna odpowiedź, bla, bla, bla, znasz te teksty, jakbyś był jakimś guru... Spojrzenie zwierzęcia na chwilę przed rozjechaniem przez samo-chód. — Znam. — Dzierzba na to, że mają wypierdalać, wszyscy, sama to zrobi. A Doris i tych dwoje palantów... — Nietoperków. — Właśnie, Nietoperków — kiwa głową z emfazą — zaczyna się nagle kłócić i wtedy Malcolm wtrąca się do dyskusji, jest wściekły,

stwierdza, że wszyscy są szurnięci i on się stąd wynosi. Po czym zabiera swoją maskę i idzie do domu. Czy gdzieś tam. Wychodzi sam, reszta po prostu siedzi i czeka, co będzie dalej. Czeka, aż wrócisz. — Nakota też? Lekki ruch głową: — Ale zabrała taśmę. O, Boże. Ta pieprzona taśma. Na śmierć zapomniałem. Moja nieostrożność, jak zemści się na mnie tym razem? Nie myśl o tym. Przestań. Nie pogarszaj jeszcze bardziej całej sprawy. — A co z pozostałymi? — Wyszli coś zjeść. Na LUNCH — kręci głową. — UDALI SIĘ NA LUNCH. Jest jeszcze piwo? Wypiliśmy wszystkie, ale alkohol nie zdołał przyćmić moich trosk i puścił w ruch nieme fantazje na temat tego, co Nakota mogła robić z taśmą z obrazem „Nibydziura, część pierwsza". Czułem, że może nieźle narozrabiać, a ja nie byłem w stanie temu zapobiec. Randy włączył na cały regulator jakąś wyjątkowo jazgoczącą muzy​kę. Wreszcie wróciły Nietoperki. Wyją w korytarzu, przyniosły każdy po dwie butelki jakiegoś dziwnego, chilijskiego wina, ani chybi szykowała się nam bibka. Muzyka przypadła im do gustu, czego nie omieszkały powiedzieć Randy'emu, ten natomiast nie zareagował ani słowem na ich komen​tarze i poprzez czyniony przez nie hałas, dywagacje tak głupie, że nie warto było się nad nimi nawet zastanawiać ani tym bardziej ich zapamiętywać, powiedział do mnie: — Chyba teraz ty jesteś ich Malcolmem. Słaby, przeczący ruch głową, ale obaj wiedzieliśmy, że ma rację. Świadczył o tym ich gorliwy szacunek względem mnie: to ja wy​bierałem muzykę, krzesło, podejmowałem decyzje i wyrażałem opinie — choć te ostatnie ograniczały się obecnie do kilku bełkot​liwych chrząknięć — usługiwali mi, nawet przynosili piwo. Było to tyleż absurdalne, co przerażające, dotarło do mnie bardzo szybko, do Randy'ego także; wypadł i zostawił mnie tam, osamotnionego na mojej rozrastającej się wysepce zbolałego, pijackiego milczenia; odzianego w zbroję z puszek od piwa, dręczonego wciąż jedną kwestią: gdzie jesteś, Nakota? Niszczycielska siła z blizną na ramie​niu. Już raz zostawiłeś ją samą z tym nagraniem, oponowałem, nic się nie wydarzyło i teraz też nic się nie stanie. Nie zdarzy się nie​złego... Drzwi uchylają się bezgłośnie, kto by to zresztą usłyszał w tym hałaśliwym kotle, wchodzi ona, w przepoconym mundurku z Klubu 22, na jej widok poczułem gwałtowną ulgę, która jednak wyparowała z chwilą, kiedy spojrzałem jej w oczy. Inni momentalnie zamilkli, jakby obróceni w kamień jej meduzim spojrzeniem. Zignorowała ich, skupiła wzrok na mnie, jedną ręką zamknęła drzwi, w drugiej trzy​mała plastykową kasetę. — Znowu wygrałeś, piździelcu — cisnęła we mnie kasetą, czar​ nym, kanciastym frisbee, rzuciła ze zdumiewającą siłą, trafiła mnie tuż obok oka, nie zdążyłem się zasłonić, i nagle wilgotny Jasny bryzg płynu na mojej skórze, okrągła plama galaretki, zmieszana z ciemną barwą mojej krwi. Ktoś wyłączył muzykę; Ashlee zduszonym głosem zapropono​wała, że przyniesie mi coś, abym się wytarł. — Wynocha — warknęła do niej Nakota, do niej i do pozosta​ łych, nawet nie zaszczyciła ich spojrzeniem, zapaliła papierosa i zapalniczką również we mnie rzuciła. Chybiła. Tamci wstali. czułem na sobie ich wzrok i znużonym głosem powiedziałem: — No jazda, idźcie do domu —jak glina na miejscu jakiejś wyjątkowo ekscytującej zbrodni, rozejdźcie się ludzie, nie ma tu czego oglądać, idźcie już sobie. — Idźcie — rzuciłem nieco głośniej, a oni, jakby otrząsnąwszy się z szoku, wyszli zbici w ciasną gromadkę, omijając Nakotę szerokim łukiem, jakby obawiali się, że może zacząć zionąć ogniem. — Widzę, że masz już swoich wiernych fanów — podchodzi do mnie, znowu jest wściekła, złości się, że moja sugestia zdziałała to, l czego nie potrafił jej rozkaz — wiernych i oddanych. Wiedziałeś, że się nie uda? Jej wściekłość wyczerpała mnie do cna, miłe otępienie wywoła-I ne przez piwo minęło, pozostały tylko gazy w żołądku. — Co się ' nie uda? — Z nagraniem, ty jełopie. Wiedziałeś, że mi się nie uda? — I na tym samym wydechu: — Nawet nie wiesz, o czym mówię, prawda? Próbowałam ją skopiować. Syczący, cichy śmiech, gorzkie rozbawienie, jestem pewien, że I wyraz mojej twarzy w tej chwili był doprawdy jedyny w swoim rodzaju. — Nie wiem — wydmuchnęła dym w krew na mojej skórze — czemu o tym wcześniej nie pomyślałam. Co by było, gdyby odtwo​ rzyć to nagranie z dziesięciu taśm naraz? Czy byłoby to ■ wyraźniejsze? Bardziej dojmujące? Mam na myśli ścieżki układ... — i nagle przerwała swój wywód, przypomniała sobie, do kogo mówi. — Ale się nie udało. To był odruch, głupi odruch, ale próbowałem ją jakoś ułagodzić. — Może taśma, ta, której użyłaś, była uszkodzona. Wadliwa. . Może... — Może to się nie uda, nawet gdybym spróbowała z milionem i taśm, może to po prostu niemożliwe. — Papieros w jej ustach

i unoszący się, opadający jak mała, czarna strzałka, oczy przepełnio​ ne zabójczym jadem i niepohamowaną wściekłością z powodu brutalnego odebrania jej wiedzy, której pragnęła; bezradnie odwró​ ciłem wzrok. — Mam wrażenie, że jest coś, co nie chce, ażeby nagranie zostało skopiowane. A gdybym naprawdę sądziła, że wiesz, co to jest, wzię​ łabym to — dotknęła papierosa koniuszkiem palca — i wetknęła tam — wskazała na moją prawą dłoń, wciąż krwawiącą swoją własną odmianą plazmy, rozbryzgującą się gęstą strużką po stole — a potem trzymała tak długo, dopóki byś mi tego nie powiedział. — Nie mam zielonego pojęcia, jak to działa albo dlaczego nie działa, czy nie chce się kopiować, a poza tym nic mnie to nie obchodzi. Mówiłem prawdę. Byłem okropnie zmęczony. Już jutro znów zamierzałem tam wrócić, innymi słowy wejść do składziku (nazy​wajcie to sobie jak chcecie, na tym etapie gry jest mi to obojętne), a co się tyczyło jej ścieżek, nie tyle nie byłem nimi zainteresowany, co raczej trwałem w błogiej nieświadomości i postanowiłem sobie, że uczynię wszystko, aby tak właśnie pozostało. Nie chciałem, by jej teorie tłukły mi się po głowie, gdy leżałem jak wąż na rozdygotanym brzuchu, gapiąc się w negatywową ciemność, znamionującą nicość, pustkę, coś, o czym nikt z nas nic nie wie. Jej najbardziej śmiałe przypuszczenia były mniej znaczące od wymysłów głupca w rodzaju Malcolma i równie bezsensowne. Wiedziałem to, podobnie jak wie​działem, że Nibydziurajest w rzeczywistości procesem, przekonanie to tkwiło we mnie równie mocno jak świadomość bijącego w mojej piersi serca i tego, że moje ciało, aby żyć, potrzebuje powietrza; nie potrafiłem wyjaśnić, dlaczego się tak dzieje, wiedziałem tylko, że tak po prostu jest, tak już jest i kropka. I prawie na pewno właśnie dlatego tak mnie nienawidziła, bardziej niż kiedykolwiek, za niezmierzoną głębię mojej akceptacji, zwłaszcza względem niej, za potulne godze​nie się na warunki, które w jej przekonaniu powinny i musiały zostać zmienione; wyobraźcie sobie, to tak, jakby Nakota, kobieta z epoki kamiennej, kucała, pocierając o siebie dwa mokre patyki, i wściekała się na mnie, neandertalczyka, że nie pomagam jej w zrozumieniu, dlaczego nie może rozniecić ognia. — Myślę — powiedziałem bardzo wolno, nie czułem ust, podo​ bnie jak reszty ciała, to efekt działania piwa, dwudniowej głodówki i rozmaitych zmartwień, które spowodowały w moim żołądku pra​ wdziwą rewolucję. — Myślę, że się położę. W pierwszej chwili nie odezwała się słowem, było to coś tak niesłychanego, że nieomal zwróciłem jej uwagę, czułem, że odpro​wadza mnie wzrokiem, gdy powłócząc nogami pomaszerowałem do łazienki, ale Nakota milczała nawet wtedy, gdy wróciłem do pokoju. Usiadłem na brzegu łóżka, aby zdjąć skarpetki i brudne dżinsy. Dopiero po chwili, kiedy się odwróciła, przerwała milczenie i głosem zimnym jak lód oświadczyła: —Tak czy inaczej, nigdy nie spodzie​wałam się, że mi pomożesz. Nie jesteś do tego zdolny. Trzymaj tylko swoich fanów z dala ode mnie. — To nie są moi fani — wymamrotałem, zapadając w niespo​kojny, nie przynoszący ukojenia, pełen koszmarów sen, raz po raz budziłem się, by ujrzeć ją, siedzącą sztywno jakby kij połknęła, w uduchowionej pozie kapłanki przed ekranem włączonego telewi​zora. Skąpaną w blasku puszczonej po raz kolejny taśmy. Tej, której nie mogła skopiować. Na ten widok odwracałem głowę, wtulając ją w miękką poduszkę, i starałem się nie myśleć o niczym.

8 Choć nie chciałem tańczyć jak mi zagrają, nie dawałem im nic, czym mogliby się nasycić, wciąż łazili za mną krok w krok, moi wierni fani, żywe źródło irytacji; dla Nakoty, z którą nieudolnie próbowali się zaprzyjaźnić, zbliżyć, ba, nawet słuchać jej, ja natomiast stanowi​łem przykład niemal bluźnierczego oporu, to dzięki mnie zapewnili sobie wysokie miejsca na jej liście wrogów, traktowała ich obcesowo albo w ogóle nie dostrzegała; dla Malcolma, który także uważał ich za zdrajców, to nastawienie, rzecz jasna, nieco poprawiło jego stosun​ki z Nakotą; dla Randy'ego, którego, co było dlań nietypowe, nie bawiła ich uniżoność i kompletny brak stylu, bez przerwy namawiał mnie, abym się ich pozbył, spławił (spytałem krótko jak, a on, nie mogąc znaleźć na to pytanie odpowiedzi, która zdołałaby przekonać mnie, mięczaka, do podjęcia konkretnych działań, wkurzył się i dał sobie ze mną spokój, uznał, iż nic już nie da się ze mną zrobić). Jedynie Vanesa jakoś ich znosiła, ale też ledwo-ledwo, stanowili coś w rodzaju symbolu naszej małej gromadki, ich obecność dowodziła prawdziwości pewnej szczególnej teorii, dla każdego z nas nieco innej, ale ogólnie tej samej. Jak w sklepie spożywczym przy kasie. Każdy z klientów dostaje to co jego. Nie ma potrzeby się przepychać. Nakota uważała, że byli chodzącymi potwierdzeniami mojego nie​właściwego postępowania z Nibydziurą, co z kolei znaczyło, że każdemu, kto łyknął moje teorie, choć praktycznie wcale ich nie było. powinno się założyć kaftan bezpieczeństwa i odesłać do czubków. Malcolm określał tę grupkę ironicznie mianem poszukiwaczy taniej sensacji, jednak gdy był w kiepskim nastroju, nazywał ich zawodo​wymi artystycznymi kurwami i życzył im wszystkiego najgorszego oraz wepchnięcia stłuczonej butelki wiecie gdzie, tyle tylko, że wy​rażał się nieco bardziej oględnie. Dla Randy'ego byli oni pretensjo​nalnymi dupkami (i tu miał rację), którym nigdy nie powinno zdradzać się tajemnic tej wagi jak istnienie Nibydziury. Vanesa również miała ich za palantów, względnie niegroźnych, aczkolwiek stanowiących zapowiedź nadejścia czegoś

gorszego, byli pierwszą falą tłumu, któ​rego nic i nikt nie będzie w stanie kontrolować. Powiedziała mi to tego popołudnia, niedługo po tym, jak Nakota rzuciła we mnie kasetą, byliśmy w mieszkaniu sami, tylko ona, ja i plastykowa torebka z lodem, przyłożona do napuchniętego rozcię​cia nad moim drgającym okiem. — Ta dziewczyna to prawdziwa wredna suka — rzekła z nieja​kim podziwem Vanesa. — Potrzeba jej kogoś, kto ściągnąłby ją niżej o szczebelek lub dwa. Albo 22. — Przepraszamy, to nie ten numer. — Co zamierzasz zrobić, Nicholasie? — Z czym? Westchnęła, smętny, cichy dźwięk, który przydał temu ponuremu popołudniu jeszcze większej melancholii, pyliste cienie płożyły się w mieszkaniu, zmieniając cały pokój w złożony rebus wyczerpania i pragnień. Nawet mnie to przygnębiło, a przecież już do tego przywykłem. — Och, Nicholasie — znów ten ton i wyraz twarzy starszej siostry. —To ty powinieneś nad wszystkim panować. Ty powinieneś to kontrolować. Zdumienie i śmiech. Pokręciłem głową: — Nic z tego. Mowy nie ma. Jeśli ktoś tu rządzi, to tylko Nibydziurą. — Właśnie o to mi chodzi. Nibydziura, cholera, przecież ona nie jest istotą ludzką ani w ogóle istotą żywą. To nawet nie jest rzecz. — Miesza zamaszyście swoją słabiutką kawę, kupioną w sklepie opo​ dal. — Ktoś musi tu rządzić, a to wybrało sobie ciebie, zgadza się? — To nie tak. Ta myśl mocno mnie zaniepokoiła, spiąłem się jeszcze bardziej, gdy Vanesa wskazała na moją świeżo obandażowaną dłoń, jej własne dzieło, i skinąwszy głową, dodała: — A to? Czy to nie jest oczywisty dowód? — Nie — odparłem. — Po prostu jestem pierwszym dupkiem, który włożył tam rękę, i tyle. — Naprawdę tak uważasz? — Chwila przerwy. O czym myśla​ła? Co chciała powiedzieć, że wymagało to tak długiego namysłu i odpowiedniego doboru słów? — Dzierzba, Nakota, uważa, że to ty jesteś sprawcą tego wszystkiego. Sądzisz, że ona byłaby w stanie stopić tę kamerę? Wydaje ci się, że ktokolwiek z nas... — Nie chcę o tym mówić — mruknąłem, sięgając niezdarnie z miejsca, gdzie siedziałem, do drzwi lodówki, zachwiałem się i omal nie upadłem; czy taki błazen jak ja mógł mieć nad czymkol​wiek kontrolę, pełnić funkcję osobliwego nadzorcy ścieżek i bram, jak Nakota z uporem nazywała swoje odkrycia, władać czymś, co z ledwością dawało się ogarnąć, a co dopiero mówić o zrozumieniu? Słońce przesunęło się, cienie zeszpetniały w swej bezdennej roz​ciągłości. — Nie ma już piwa — burknąłem. — To wszystko, czego ci trzeba, połóż lód z powrotem na czoło. — Będziesz mi matką, Vaneso? Uśmiechnęła się słabo. — Nicholas, proszę, bądź odtąd choć trochę ostrożniejszy. Słyszysz, co do ciebie mówię? Zwłaszcza teraz, gdy masz trójkę nowych przyjaciół. Uważaj na nich. Powtarzam to Randy'emu, a teraz mówię tobie, oni zwiastują kształt przyszłych rzeczy. — W takim razie muszą one mieć kształt wielkiego znaku zapy​ tania. Chciałem, aby się roześmiała, chciałem usłyszeć jej śmiech, lecz nic z tego, wylała resztę niedopitej kawy, wzięła swój brejfoczek z kluczami, miał kształt serca, był wykonany z metalu imitującego złoto, tuż przy nim wisiał medalionik, zapewne nosiła w nim zdjęcie Randy'ego. — Czy Randy przyjdzie dziś wieczorem? — zapytałem, ale ona tylko pokręciła głową, był zmęczony, ostatnio mocno się zaniedbał w pracy, przez ciągłe przesiadywanie w tej coraz mroczniejszej świątyni. — Potrzeba mu paru dni wolnego — rzuciła przez ramię, gdy szedłem korytarzem w ślad za nią. — I jeśli o mnie chodzi, muszę przyznać, że i tobie dobrze by to zrobiło. Powinieneś trochę odpo​cząć. Chwila oddechu może sporo zmienić. — Nie wątpię. Przystanęła, zaczerpnęła głęboko powietrza i zapytała z waha​niem: — Czy wiesz, co oznacza słowo „transkursja"? — Pierwsze słyszę. — Wzruszam ramionami. — Ja również — lekkie, odruchowe przygryzienie dolnej wargi — ale słyszałam, jak o tym rozmawiali. Dzierzba, znaczy Nakota, wymieniła to słowo raz czy dwa. Zastanawiałam się, czy o tym wiesz. — Nigdy o tym nie słyszałem. — Słynne ostatnie słowa. Narzędzia Malcolma wciąż leżały nie używane, nadal mnie uni​kał, nie przychodził nawet, aby obejrzeć taśmę, co zresztą było sprawą dość dyskusyjną, ja nie oglądałem jej od tygodni i właściwie nie wiedziałem nawet, co się z nią działo, prawdopodobnie Nakota nosiła ją stale przy sobie, spała z nią (ale nie ze mną), lecz i ona gstatnio pojawiała się w moim mieszkaniu z rzadka, za to kiedy tylko zaczy​nałem czuwać przy Nibydziurze, natychmiast przychodziła, żądna nowych objawień, była pewna, że potrafi zinterpretować ich treść, pragnęła, przynajmniej mentalnie, wędrować ścieżkami, które zgod​nie z jej teorią rozpościerały się przed nami wszystkimi, także przed nią, niczym alejki w jakimś mrocznym ogrodzie. Ogrodzie zła. Czy​tała sporo Bena Hechta. Malcolm także, przynajmniej ona tak twier-

dziła, osobiście uważałem, że wolał raczej komiksy, ale cóż mógł wiedzieć taki śmieć jak ja, może facet był w maskującym się erudytą. Podobnie jak Nakota kryptozakonnicą. Może wspólnie oglądali to nagranie, przecież już wcześniej tak robili. Może teraz taśma była dla nich narzędziem lub trzecim ele​mentem w menage a trois, ona i Malcolm wijący się, spoceni, giętcy, jakby pozbawieni kości, w widmowej poświacie zakręconych obra​zów. To, rzecz jasna, nie byłoby mi obojętne, ale z innych niż zwyczajowe powodów, pojęcie wierności w rozumieniu Nakoty ograniczało się do pamiętania mojego numeru telefonu, zresztą w ogóle nie było tu o tym mowy — to ja byłem tym, który kochał, a nie ona. Bardziej mnie zastanawiało, co obecnie kombinowała, jakie były jej najbliższe plany, pytanie jej o to mijało się z celem, Malcolma zresztą również, prawdopodobnie żadne z nich nie pisnę​łoby słowa, nawet gdyby w moim mieszkaniu wybuchł pożar. Zgodnie z teorią, że nawet zepsuty zegar dwa razy na dzień wskazuje właściwy czas, zapytałem Doris i spółkę, czy wiedzą, co robi Malcolm i czy zamierza wrócić, aby dokończyć maskę lub przynajmniej zabrać narzędzia. — Pracuje nad czymś nowym? — zacząłem, siadając przed nimi, dłonie miękko złożone napodołku, ciche dźwięki z mieszkania powyżej, odgłosy kłótni, powolne, posępne powtórzenia tuzinkowych przekleństw i westchnień. — Ma nowy projekt czy coś w tym rodzaju? Wzruszenia ramion, beznamiętny wzrok, typowe. Ashlee z chi​rurgiczną precyzją obgryzała paznokieć. — Nie wiem — odrzekł Dave. — Ostatnio, zdaje się, wciąż, pracował nad maską twojej twarzy. — Prawie w ogóle go nie widujemy — powiedziała Doris. — Dlaczego? Żadne z nich nie odpowiedziało. Powtórzyłem pytanie z nieco większym naciskiem, na miłość boską, przecież nawet oni musieli mieć powody, by zachowywać się tak a nie inaczej. Ukradkowe spojrzenia, twarze blade jak brzuch śniętej ryby, ty mu powiedz. Nie, TY. Wreszcie Doris oświadczyła: — Nie zgadza​my się już z jego teoriami. Nie zgadzamy się już z jego teoriami. Równie dobrze mogłem indagować Nibydziurę. Już miałem powiedzieć, że nie wiem, w czym rzecz, ale w tej samej chwili głos zabrała Ashiee, mówiła cicho, ze zmarszczonym czołem: — Chodzi o tych ludzi, no wiesz. O przyjaciół Nakoty. Nie lubię ich. Przyjaciele Nakoty. Nie jestem pewien, czy istnieje słowo na określenie tego, jak się wtedy poczułem. Zimny dreszcz przeszedł mi po plecach. — Jacy przyjaciele? — No, wiesz — z wyrzutem, ale i niepokojem, bo może fakty​cznie nie wiedziałem, może będzie musiała mi to powiedzieć. Spoj​rzała na Doris i Dave'a, a ja, podnosząc głos, rzuciłem ostro: — Jacy przyjaciele, do kurwy nędzy? Nie mogłem nic na to poradzić, uniosłem się. — O czym ty mówisz? — No, cóż... — Doris była zdenerwowana w nowy sposób, szybkie spojrzenia wymieniane przez całą trójkę, mnie w to nie mieszali. — To ludzie przychodzący do Inkuba. Nie interesuje ich sztuka, no wiesz. — Słuchałem tego, co mówiła, wyraźnie chodziło jej o sztukę przez duże S, oparłem chorą dłoń o zdrową, czułem narastającą wokół mnie złowrogą aurę. Ashiee zaczęła ze zdwojo​nym zapałem ogryzać paznokcie. — Oni chcą tylko... chcą... — Chcą być na pograniczu — odezwał się Dave, ze swego miejsca przy lodówce szukał bez powo​dzenia wina. — Chcą tego, no wiesz. Tego, co jest tam w środku. — Nakota powiedziała im o Nibydziurze? Kiedy indziej roześmiałbym się, usłyszawszy swój głos, piskli​wy jak u postaci z filmu rysunkowego, sunącej na spotkanie z ce​glanym murem lub kamienistym dnem wąwozu i uświadamiającej sobie, że to może okazać się dla niej niezdrowe i ostateczne, podo​bnie jak naciśnięcie guzika wyłączającego telewizor. — Powiedzia​ła im? — Wydaje mi się — głos Asiłłee, szukającej wzrokiem wsparcia u przyjaciół — że pokazała im taśmę. — To bardzo poważne stwierdzenie — rzekła Doris z taką powagą, że w pierwszej chwili miałem chęć ją udusić, ją, Nakotę i samego siebie. Wszystkich. Tłuste, wilgotne swędzenie w otworze w mojej dłoni, wcisnąłem ją mocno w rzepkę kolanową, przyciska​łem rękę do kości raz za razem, gapiąc się w pustkę, aż nagle, unosząc wzrok, ujrzałem całą trójkę patrzącą na mnie z tak dziecięco smęt​nym niepokojem, że poczułem gniew i znużone co? Żal? Współczu​cie? Byli tylko trójką Nietoperków, płotek robiących dokładnie to samo, co ich rzekomo mierziło, poszukujących drobnych przyjemno​ści i tanich sensacji, podniecenia w pigułce lub, jak w ty m przypadku, w czterech ścianach. Pudełeczko z niespodzianką, a raczej Nibydziu-rą w środku. Piękne opakowanie. Idealny prezent. — Idźcie do domu — powiedziałem. — Odejdźcie stąd na jakiś czas, dobrze? Chciałbym pobyć trochę sam. W porządku? Pokiwali głowami, najwyraźniej bardziej chcieli stąd wyjść, niż mnie oglądać, płaszcze, uśmiechy, zadzwonią, tak, może mogliby odwiedzić mnie później? Może moglibyśmy po prostu porozma​wiać? Tak, tak, przytakuję, tylko uważajcie, żeby nie dostać drzwia​mi w plecy. Prawie sprintem do telefonu. Randy'ego nie było, w domu zastałem Vanesę, milczała, to efekt moich kłopotliwych pytań, wiedziałem, że wie, o czym mówili Doris i reszta, oparłem się czołem o ścianę, zamknąłem oczy i cze​kałem na odpowiedź. — Banda palantów z galerii — powiedziała. — Są spragnieni

osobliwości, im coś dziwniejsze, tym lepsze. Pożarliby tę kasetę żywcem. Wyraźne zdegustowanie, wyobraziłem sobie wyraz jej twarzy, ale to nie dodało mi otuchy, było tak źle, jak się obawiałem. Grunt usuwał mi się spod nóg. Nigdy nie jest aż tak źle, żeby nie mogło być gorzej. Zwłaszcza, gdy jest w pobliżu Nakota, a szczegól​nie, kiedy się wścieknie. — Ta pieprzona suka — powiedziała. — W ogóle jej nie za​ leży, co? — Nie — odpowiedziałem. — Nie zależy jej. Nic a nic. Odłożyłem słuchawkę i stałem pod ścianą, usilnie starając się zmusić swój tępy mózg do myślenia, ale ogarnął mnie bez reszty posępny fatalizm, po prostu nie było wyjścia. Wiedziałem już, co kombinowała, i bez wątpienia pomagał jej w tym Malcolm, oboje wściekli się na mój fanklub, jak nazywali tych troje, na sam fakt, że miałem FANÓW, nie potrafili również pogodzić się z tym, że ktokol​wiek, jak to powiedziała Doris, mógł zgadzać się z moimi teoriami. Nakota traktowała mnie bardziej jak uprzykrzony, choć niezbędny przyrząd w rodzaju korby wprawiającej w ruch czarodziejską kata​rynkę. Nie ma kamery, jaja zniszczyłem, nie ma dla ciebie nowych nagrań, Nakota. Nie ma również szansy na skopiowanie starej taśmy, może i za to mnie obwiniała. Malcolm u jej boku, nasycający jej jadowitą ślinę własnymi wydzielinami, wzbraniający się przed poka​zaniem mi maski, mnie i swoim zdradzieckim uczniom, czemu nie potrafiłem tego dostrzec, dlaczego tego nie przewidziałem? Czy już zawsze miałem grać rolę ostatniego kretyna, który nigdy nie wie, co dzieje się wokół niego? Który błąka się i czeka, aż cegła spadnie mu na głowę? Nic dziwnego, że miałem w dłoni dziurę. Kłótnia piętro wyżej wciąż trwała, tego typu sprzeczki mają to do siebie, że do niczego nie prowadzą, osiągają pewien pułap i roz​poczynają się od nowa. I tak na okrągło. Nie zapalając światła, wziąłem sobie kolejne piwo i poczłapałem do łóżka, gdzie zległem jak chore zwierzę wśród brudnej, skotłowanej pościeli. Tej nocy nie będzie Nibydziury, na tę decyzję moja dłoń zareagowała nagłym, silnym pulsowaniem, na co mnie z kolei przyszła gwałtowna ochota, aby po prostu pozbyć się jej, odrąbać ją, odciąć jak cumę, innymi słowy przerwać połączenie. Mów mi Szmaja. Może mógłbym po prostu... Głosy. Rozmowa. Nie nade mną. W korytarzu. Pytający, męski głos i drugi, należący bez wątpienia do Nako-ty: — Nie ma go tu. — A potem trzeci i jej drwiąca odpowiedź: — Bo to bez niego nie działa, ciołku. — Dalszy ciąg rozmowy. Powo​lutku, delikatnie odstawiłem piwo i ostrożnie podciągnąłem koc wyżej, zostawiając tylko ciemny półokrąg, szparę do oddychania, próbowałem się ukryć, niech myślą, że to tylko rozrzucona bezładnie pościel na brudnym, starym łóżku. Wciąż rozmawiali, ale ich nie słyszałem, podciągnięcie koca po samą głowę znacznie mi to utrud​niło. Co robić. Może mógłbym udać żółwia, wystawić głowę, by słyszeć, o czym rozmawiają, a gdyby drzwi... Właśnie się otworzyły, zbyt silne światło, zdradziła mnie nie-zgrabność, Nakota, triumfująca, dostrzegła od razu, co kryło się pod kocem' oznajmiła: — A, jest jednak — na co podniosłem z waha​niem głowę, na wpół oślepiony, i mrugając spojrzałem na jej fanów. Kłopoty były większe niż się spodziewałem i nie byłem już pewien, czy sobie poradzę. Było ich sześciu czy siedmiu, obwisłe ramiona, wielkie płaszcze, niecierpliwe ręce w kieszeniach, oczy jak lasery przepatrujące pokój, jeden dzikszy, głupszy i wredniejszy od drugiego, taki typ idiotów zwykle sprowadza jedno, katastrofy, ból, rozlew krwi. Zwietrzyli krew, o tak, a raczej bardziej ezoteryczny płyn, który obecnie ze mnie wyciekał żywym, mściwym strumieniem, tak że zalał już poduszkę i nadał pościeli srebrzysty odcień, kolor idealny na imprezkę, to co, zaczynamy zabawę! Kiedy masz jakieś wątpliwości, atakuj, czyż nie? A ja stale miałem wątpliwości. Względem wszystkiego. Ale nie Nakota, która, stwierdziłem to w okamgnieniu, puszyła się, jakby pełniła funkcję marszałka polnego tego towarzystwa, w sumie czemu nie, była urodzoną przywódczynią, umiała zdoby​wać, a gdy już coś pochwyciła, wysączała do cna, pozostawiając tylko wysuszoną skorupę jak czerep na sprażonej słońcem pustyni. Głowa odchylona do tyłu, kanciaste biodra, podeszła do łóżka, usiadła miękko obok mnie, i szturchając łokciem, zapytała z uśmie​chem: — No i jak? Co się stało z twoimi nowymi przyjaciółmi? — Mają swoje życie — odparłem buńczucznie, choć nie za​brzmiało to zbyt przekonująco, w każdym razie nie dla niej, liczyłem jednak, że uda mi się przekonać jej kolesiów, stojących pośrodku pokoju i czekających cierpliwie, aż Nakota się odezwie i powie, co mają dalej robić. — Co to za typy? — Skinąłem w ich stronę chorą ręką. — Kumple Malcolma? Nie zdenerwowało jej to, na co w głębi duszy liczyłem, ani nawet na chwilę nie zbiło z tropu. Oboje wiedzieliśmy, do kogo przynależeli, nieważne, że charyzma Malcolma pozostawiała wiele do życzenia i nawet pod groźbą użycia broni nie udałoby mu się zgromadzić własnej armii. Mimo to nie wolno zapomnieć ani na chwilę, a już ja się o to zatroszczę, że Malcolm był bardziej niż szczęśliwy, mogąc przejąć to, co zdołała zebrać Nakota, jej drużynę wywołujących niezadowolenie debili, pozujących na marnej klasy mistyków, ama​torów osobliwych rozrywek, ciągnących jak muchy do miodu do tego, co dziwne i nietypowe; z niekłamaną przyjemnością wykorzystałby tę broń, choćby nawet tępą i byle jaką, którą stanowili, aby wprowa​dzić w czyn koncepcję, choćby nawet tę najbanalniejszą i najbardziej przerażającą, którą on — i, co gorsza, ona, uznali za najlepszą. Rzecz jasna wiadomo, dla kogo miałaby ona być najlepsza. — Chcemy teraz obejrzeć taśmę — oznajmiła Nakota. — Przy​łącz się do nas. — Spałem — odrzekłem, a ona pokręciła głową: — Nieprawda. Łżesz jak pies, sukinsynu. Jeśli nie chcesz oglądać taśmy

razem z nami, to wypierdalaj. Chciałabyś, pomyślałem, uświadamiając sobie jej fortel, równie subtelny jak cios obuchem siekiery w potylicę. Wiem, co chciałabyś, abym zrobił, powiedziałem jej wzrokiem. Niedoczekanie twoje. Nie licz na to. Nie zrobię tego. I nie zrobiłem. Leżałem spięty, udając nonszalancję i obserwu​jąc żałosnych kretynów, fanów Nakoty, wpatrujących się z rozdzia​wionymi ustami w ekran telewizora. Oglądali wideo, cofali kasetę raz po raz, aż w pewnej chwili miałem ochotę zerwać się z łóżka i wybiec z pokoju. Zapewne o to jej właśnie chodziło. Może tylko o to, chociaż nie byłem dość próżny, by tak uważać, a poza tym Nakota słynęła z pokrętności motywów, niekiedy bywały one tak zawikłane, że mogłyby zawstydzić nawet węzeł gordyjski, a wów​czas chyba nawet ona sama nie bardzo wiedziała, co było faktycz​nym motorem jej działań. Widziałem ją teraz, włosy upięte inaczej, w jakiś dziwaczny kok, długi, gruby płaszcz, zapewne zawłaszczony od jednego z jej wyznawców, kolana ugięte, brudne buty oparte na brzegu tapczanu. Widzę dwuznaczny uśmiech zdradzający, co może być dalej, błysk gałek ocznych, gdy patrzy na scenę oglądaną już chyba bilion razy, ale to było jej obojętne, bo naprawdę postrzegała coś innego. O, tak, w lodowatej głębi swej duszy oglądała całkiem inny film. Tak się zapatrzyłem, że nie dostrzegłem nowego, afektowanego uśmiechu, dopóki nie wykwitł tuż przed moją twarzą, wielki facet, zbudowany jak dekadencki piłkarz, niebieskie oczy podkreślone jak u Kleopatry grubymi kreskami, woń dymu tytoniowego i zbyt słodki zapach płynu po goleniu. Nachyla się nade mną, jakbyśmy byli kumplami. — Ona mówi — powiedziała twarz widniejąca przede mną, wskazując skinieniem w stronę Nakoty — że możesz już zaczynać z tą dziurą. Z tą dziurą. — Wierzysz we wszystko, co ci mówi? — Tylko wtedy, gdy ma rację. — Uśmiech powiększony blisko​ścią, coś lepkiego w kącikach ust. — Do tej pory się nie myliła. — Jak dotąd. — Taa. Jak dotąd. Nagle zaskoczenie, krzyk dobiegający z wyższego piętra, kłótnia przybrała na sile, stała się głośniejsza niż odgłosy płynące z telewizo​ra, choć ścieżka dźwiękowa do tego, co widniało na ekranie, była dość uboga, słychać było natomiast pomruki, szepty i stęknięcia oglądają​cych, większość z nich odwróciła się do Nakoty, rzucając jej pytające spojrzenia. — To tylko lokatorzy z góry — powiedziała, jakby byli tak głupi, że nie potrafili domyślić się tego sami, i chyba faktycznie byli, skoro potrzebowali jej pomocy, aby pojąć, co znaczy, gdy dwoje ludzi wykrzykuje na całe gardło: „pieprzę cię" jedno do drugiego. — Znasz Malcolma? — spytał mój nowy przyjaciel, sięgając za pazuchę i wyjmując paczkę papierosów. Skinąłem głową, on rów​ nież, jakby się tego spodziewał. — Widziałem maskę — dorzucił i znów się wyszczerzył, już miał coś dodać, kiedy z góry dobiegł przeciągły skowyt, jakby wycie zwiastującej rychłą śmierć zjawy. Nakota, spojrzawszy na mnie, rzuciła: — Zrób coś z tym. Zamierzałem zaproponować jej ciekawsze zajęcie, w rodzaju wyjątkowo bolesnego, nowatorskiego aktu seksualnego, który mogła​by wykonać solo lub w asyście jednego lub więcej jej naśladowców, gdy ujrzałem, jak jeden z nich opuszcza swe przytulne miejsce na podłodze i wychodzi; usłyszałem jego kroki w korytarzu, coraz słab​szy, cichnący, oddalający się dźwięk. Ach tak, pomyślałem i nie musiałem nawet widzieć triumfalnego uśmiechu Nakoty, aby zrozu​mieć, że się popisywała. Zimny dreszcz wilgotny jak strużka krwi przebiegł mi po plecach, wywołując gęsią skórkę, otuliłem się szczel​niej kocem, a facet siedzący obok zapytał: — Zimno ci czy jak? — To tylko mój trąd — odparłem, popełniłem błąd, podciągając koc lewą ręką, i nowa struga srebrnej cieczy, gęstej i lśniącej, pociekła mi po nadgarstku, mocząc pościel. Moja buńczuczność gdzieś prysła, próbowałem ukryć plamę, ale facet gapił się na nią i na mnie tępym wzrokiem, jakbym zniósł złote jajko albo zaczął wyrzy-giwać z siebie studolarowe banknoty. Drugą ręką podciągnąłem koc wyżej, było i nie ma, koniec przedstawienia, kroki w korytarzu, to wraca zwycięski chłopak na posyłki, chłopak Nakoty, uśmiecha się z dumą: — Powiedziałem im, że mają się przymknąć. — Inni również się uśmiechnęli, wszyscy z wyjątkiem Nakoty, jej wargi wykrzywiają się leciutko w grymasie ostrym jak czubek noża dotykającego twego ciała. Skinąłem głową, może to ją zadowoli, może nie będziemy musieli oglądać kolejnego pokazu tego, co potrafiła z nimi zrobić. Wciąż tu byli, kiedy usnąłem. W tym towarzystwie niełatwo było usnąć, ale w końcu wziąłem ich na przeczekanie. Ostatnie co pamię​tam, to Nakota opowiadająca im o słoju owadów, to było tak dawno temu, a teraz niezwykła kolorowa maska i jej drużyna diabelskich zwiadowców, zgromadzeni przy migoczącym kineskopowym ogniu. Nawet we śnie prześladowało mnie zimno, wrażenie bezkrwistych warg i palców, jakbym nie wiadomo kiedy stał się ofiarą przygodnego wampira albo podjął zapomnianą już próbę samobójczą. We śnie moja dłoń była, całkiem dosłownie, kluczem do drzwi składziku, na mojej pozbawionej tchu piersi siedział niczym ożywiony gargulec facet, towarzyszący mi dotąd przy łóżku, i z zapałem godnym lepszej sprawy odpiłowy wał moją rękę, za nim zaś, z ustami wykrzywionymi radosnym uśmiechem, stała ponaglająca go Nakota z pustym słojem w dłoni, do którego chwytała tryskający dokoła płyn. Obudziłem się gwałtownie z głuchym sieknięciem, był już dzień, szary ranek, a może nawet popołudnie. Pościel była skotłowana, wilgotną prawą dłoń opierałem o spocony policzek, zobaczyłem dwóch z nich, w tym także mego nocnego rozmówcę, siedzieli przy kuchennym stole. Czekali na mnie.

Próbując ich ignorować, wstałem niezdarnie, poczłapałem do łazienki i umyłem się, czujnie nasłuchując; co oni tam robili? Wró​ciłem do kuchni po piwo, zapowiadał się kolejny ciężki dzień, ponownie zaszyłem się w swoim kokonie, a mój nocny rozmówca powiedział: — Ci z góry to prawdziwi kretyni. Nie odpowiedziałem. Nie, żebym się z tym nie zgadzał, ale akurat ten typ nie powinien nikogo oceniać. Spojrzeli równocześnie na mnie, pogrążonego w milczeniu, i spróbowali ponownie. — Nakota mówi, że spieprzyłeś taśmę. Kopiując ją. Wzruszyłem ramionami, nagle zaczęła mi drgać powieka, kre​tyński tik, ależ to głupie, potarłem oko dłonią, przycisnąłem do niego chłodną puszkę, chciałem to powstrzymać. Całe mieszkanie cuchnę​ło jak tania knajpa, suchym, stęchłym odorem alkoholu i dymu papierosowego. Może kiedy śniłem swój koszmar, urządzili tu sobie imprezę, może Nakota zabawiała się z nimi w najlepsze. Zresztą kto wie, może to ja byłem duszą towarzystwa. — Ona twierdzi, że nic nie wiesz o ścieżkach. — Nie obchodzi mnie to. — Piwo było obrzydliwe. — Ona mówi — to ten drugi, zdławiony głos, jakby facet miał pełne gardło flegmy — że ty nie wierzysz w ścieżki. Boże. — Powiem wam, w co wierzę — oznajmiłem przepełniony jadem, zrodzonym z niespokojnej nocy, tępego łupania pod czaszką i dojmującego bólu w dłoni, która właśnie w tej chwili znów zaczęła ociekać i tryskać płynem, tłustymi, gęstymi bąblami srebrzystej cieczy. Powtórzyłem: — Powiem wam, w co wierzę. Wierzę w to, że nikt nie wie nic na temat czegoś bardziej złożonego niż oddycha​ nie, a już na pewno nie o tej pieprzonej Nibydziurze, nikt, w tym także Nakota, a może ZWŁASZCZA Nakota, czy wyrażam się jasno, a może mówię jak dla was trochę za szybko? — Cisnąłem puszką tak, że o mało nie trafiłem w telewizor, jeden z moich rzadkich wybuchów, ale to mnie wkurzyło, naprawdę, wyobraźcie sobie, człowiek się budzi po takiej nocy, by ujrzeć pierdoloną straż pałaco​wą, uzbrojoną w głupotę i oręż pytań, to było gorsze niż przebywanie w towarzystwie Malcolma. Już miałem kontynuować, kiedy nagle puk, puk, kto tam, gwał​towny niepokój, może to pałający wściekłością sąsiad z góry, nie, gorzej, Nietoperki, cała trójka, ich uśmiechy przygasły na widok tamtych dwóch i plamy rozbryźniętego piwa na ścianie, goście w mig wyczuli atmosferę silnego napięcia i natychmiast jęli oszacowywać swoje potencjalne możliwości zażegnania konfliktu, o ile, rzecz jasna, ich interwencja okazałaby się konieczna. Wszyscy byli głęboko poruszeni i przejęci, okazywali to tak wyraźnie, że poczułem, jak narasta we mnie fala przyprawiającego o wściekłość żalu, dałem się jej ponieść, odrzuciłem koc, powiedzia​łem: — Zaczekajcie chwilę — ubrałem się, doprowadziłem się w miarę do porządku, zgarnąłem swoją kurtkę i zabrałem całą trójkę na zewnątrz. Przystanąłem w szarej, arktycznej chlapie, zmrużyłem powieki, zapiąłem kurtkę i oznajmiłem, że chcę pojechać gdzieś na śniadanie. — Już prawie pora obiadowa — rzuciła niepewnie Ashlee. — Nie dla mnie. — Doris prowadziła, nasza czwórka ścisnęła się jakoś w jej małej, przyciasnej hondzie, bardzo ostro i niezbyt przyjemnie zmieniała biegi, z każdym kolejnym przejściem z jedynki na dwójkę czy z dwójki na trójkę coraz bardziej bolała mnie głowa. Włączyła ogrzewanie, aż szyby zaparowały i wyraźnie mogłem poczuć zapach każdego z pasażerów, w szczególności zaś mój włas​ny. W restauracji usiedliśmy przy jednym stoliku, znów zająłem miejsce przy Doris, grudki tuszu na jej powiekach, dławiąca woń perfum. Dmucha na herbatę, kilka kropel skapuje na moją dłoń, owiniętą brudnym, poplamionym, ręcznikowym całunem, mówi coś, długi wywód na temat rozmaitych metod, których można by użyć w celu przeprowadzenia dokumentacji przypadku Nibydziury, bądźco bądź było to miejsce zachodzenia zjawisk paranormalnych, istniały po temu sposoby: badanie pomiarów temperatury w samym składziku i może również w pomieszczeniu poniżej, przeprowadzenie roz​mów/wywiadów z każdym z nas (ruch głowy, boleśnie wymowny, wskazujący wyraźnie na mnie), szczegółowe opisanie naszych re​akcji oraz teorii dotyczących tego zagadkowego zjawiska, kto wie, może nawet kompleksowe badanie lekarskie mojej chorej dłoni? Ignorując tą absurdalną wypowiedź, bo za taką ją właśnie uważałem, wpatrywałem się z odrazą w mojego chili corndoga, Dave wcisnął mi to prawie na siłę, a teraz, gdy się nad tym zastanowiłem, uznałem, że corndog przypominał coś, co mogła wyrzygać z siebie Nibydziura. — To oczywiste, że nie mamy tu do czynienia ze zjawiskiem naturalnym — powiedziała, odchrząknąwszy, Doris. Po chwili Ash-lee nerwowo zrobiła to samo. — To znaczy, w podłodze JEST DZIURA, ale donikąd nie prowadzi. Tak przynajmniej mówią. Oni. Badacze, znaczy się. Mo​glibyśmy przeprowadzić pełną dokumentację tej sprawy, można by zbadać... — Chodzi ci między innymi o nagranie wideo? — Nietaktowna Ashlee i gniewny, jakby zawiedziony wyraz twarzy Doris, nie, żadne taśmy. — Faktem jest, że podobnych przypadkach wykonywanie nagrań jest prawie... Nicholas, co się stało? Pokręciłem głową. Dave powiedział, że nauka i mistycyzm nie idą ze sobą w parze, na co Doris natychmiast odcięła się ostro, i dyskusja, zatoczywszy pełny krąg, rozpoczęła się od nowa, była bezsensowna, gdyż dotyczyła rzeczy z natury swej niewypowiedzia​nych i niewysłowionych, w tej sytuacji zacząłem obracać w dłoni mego corndoga, zataczając nim małe, ohydne kółka, jakbym naśla​dował ich patetyczną wymianę zdań. Po chwili zauważyłem, że zwrócili uwagę, iż nie miałem apetytu, Doris zareagowała jako pierwsza, pytając z udawaną łagodnością, czy coś się stało, jak w teleturnieju „Dwadzieścia pytań", nie dali za wygraną, dopóki nie opowiedziałem im mocno okrojonej wersji wydarzeń z ubiegłego wieczora. A co tam, chcą, niech mają. A że

skrót? To powinno im wystarczyć. Poza tym miałem nadzieję, że przy odrobinie szczęścia moje mieszkanie przestanie być tym, czym było dotychczas. Zanim skończyłem, oni już zjedli; ostatni raz spoj​rzałem smętnie na swój talerzyk i powoli, ze znużeniem wstałem od stolika. Nie byłem już głodny ani dosłownie, ani w przenośni. Byłem chory. Dosłownie. Choroba atakowała ze wszystkich stron. Najbar​dziej na obrzeżach. Jazda do domu, głowa oparta o wilgotne okno od strony pasażera, zamknięte oczy. Czy Nocny Rozmówca i Koleś jeszcze tam będą? A może Nakota? I jej armia tępych, złośliwych kretynów w grubych kurtkach, karmionychjedynymi prawdziwymi prawdami przez przy​braną matkę, panią kłamstw i błędnych interpretacji, wykorzystującą ich tak samo jak niegdyś owady w słoiku albo wystraszoną, zawie​szoną na sznurku mysz. Zawiesi ich na nowym sznurku, beznamięt​nie jak wtedy, bez odrobiny wahania. No i co z tego, zapytał jakiś głos wewnątrz mnie. Niech sobie robi, co chce. Kogo to obchodzi? Kazałem im zatrzymać wóz, aby kupić piwo. Nawet pozwoliłem, aby za nie zapłacili. Co mi tam. Skoro miałem być pieprzonym guru, powinienem mieć z tego tytułu jakieś korzyści i przywileje, czyż nie? A jeśli nawet nie powinienem, to co z tego? Kogo to obchodzi? Kogo to, kurwa, obchodzi? Wchodzę na górę pierwszy, dostałem zadyszki, chłopie, nie masz za grosz kondycji. Kiepściutko, stary. Zaniedbałeś się. Na wysokości pierwszego piętra wciąż, niestety, towarzyszyła mi moja świta (dobra robota, kolego, napędziłeś im stracha, nie ma co), ogarnęła mnie fala... Czego? Nostalgii? Boże. To była tęsknota. Tęsknota za Niby-dziurą. Może zasłużyłem na to, co otrzymałem, czymkolwiek to się miało ostatecznie okazać. A jednak tak właśnie było, furda tam moje wieczne zdegustowanie, był to, nie oszukujmy się, gest na pokaz, oszukiwałem wszystkich wokół i samego siebie. Niezależnie od tego, co to było za miejsce — mrok przesycony mieszaniną odrażających woni, tańcząca bryła żużlu i ujawniający się wabik, którego urok był tak potężny, że wystarczyło mu mamić mnie obietnicami w postaci płynnego srebra i błysków, szybkich jak mgnienie oka mrugnięć — to było bez wątpienia miejsce dla mnie. O Boże! W mieszkaniu panowała cisza, co na chwilę przepełniło mnie radością, gdybym tylko zdołał się pozbyć Nietoperków, może mógł​bym się upić i zasnąć, dzień i tak był już stracony, czyż nie? Ledwie jednak przekręciłem klucz w zamku, oprócz odgłosów kroków trzech osób usłyszałem następne. Niechciany gość. Odwróciwszy się, uj​rzałem, jakżeby inaczej, przeraźliwie ogolony łeb i uśmiech jeszcze paskudniejszy niż dotychczas, choć w nieco inny sposób. Malcolm. Pod pachą trzymał pudełko. — Patrzcie, kogo przyniosło — powiedział, jakby to było jego mieszkanie, a my, wredni, niepożądani domokrążcy, próbowaliśmy wcisnąć jemu, głównemu najemcy, słodycze albo subskrypcję na czasopisma. — Sądziłem, że do tej pory już dawno się rzucisz... — Przez okno czy do dziury? — zapytałem, otwierając drzwi. Wziąłem od Dave'a piwo, otworzyłem puszkę. Malcolm stanął przede mną, tuląc do boku to cholerne pudełko, nie potrzebowałem wróżki, by zorientować się, co zawierało. Zauważył, że patrzę, i uśmiechnął się. — Skończyłem ją bez ciebie—-powiedział.— Nie byłeś mi do tego potrzebny. — Gratuluję. — Powieszę ją dziś wieczorem, kiedy wróci Nakota. — Kogo to, kurwa, obchodzi ? — Mój tercet wszedł cicho do mieszkania. Doris jako pierwsza, pozostała dwójka tuż za nią. Mie​szkanie wyglądało tak jak je zostawiłem, wyziębione, brudne, zanie​dbane, moje blaknące reprodukcje zdawały się pełnić w nim rolę tanich akcentów artystycznych, wersja cyganerii dla ubogich, nawia​sem mówiąc, nieudana. Brakowało tylko Nakoty i jej bandy, aby zrobiło się tu prawdziwe piekło. — Szczerze mówiąc, Malcolm, jak dla mnie, możesz nawet powiesić ją sobie na szyi. Nic mnie to nie obchodzi — i czknąłem przeciągle. — Grunt, żebyś mnie w to nie mieszał. Jak na zawołanie, łup, łup do drzwi, Nakota, Nocny Rozmówca i trzech innych, cuchnących Klubem 22, Nakota miała na sobie czarny mundurek barmanki, ale chyba dziś wieczorem nie pracowała. A w każdym razie nie serwowała drinków. Rzuciła okiem na pudełko, które z taką dumą dzierżył Malcolm. — Skończyłeś, jak widzę — ze znużeniem, bez zwyczajowej złośliwości, w każdym razie ja jej nie wyczułem, akcja i reakcja, to typowe dla niej zachowanie. — Zaczekaj, aż ją zobaczysz — powiedział, ale ona już się odwróciła i zaczęła gadać z Nocnym Rozmówcą w ich prywatnym slangu, znów usłyszałem słowo „transkursja"; przez chwilę zastana​wiałem się, czy nie zapytać jej, co to oznacza. Drugi z wyznawców Nakoty sięgnął po jedno z moich piw. ale złapałem go mocno za nadgarstek, choć miał nade mną jakieś 20 funtów przewagi, i wysy​czałem mu prosto w twarz: — Zabierz łapę, palancie. — Kiepski nastrój? — zaśmiała się Nakota. — Wal się —jej tercet momentalnie odwrócił się w moją stronę, czułem dziwny smutek, przemieszany z niewytłumaczalną odwagą, a jednak zdołałem się odciąć. Dave, nerwowo i nieco za głośno: —- Tylko spokojnie, dobra? — Pogardliwy uśmiech Nocnego Rozmówcy, zdegustowane parsknię​cie Malcolma, którego mierził cały ten cyrk, i po raz pierwszy musiałem się z nim zgodzić, to tak mnie zdumiało, że zbity z tropu odstawiłem piwo i mocno potarłem dłonią czoło, obluzowując przy tym nieudolnie założony bandaż, i wszyscy mogli wreszcie ujrzeć srebrzysty wysięk, chore, gęste lśnienie na mojej skórze, błyszczące jak macica perłowa, jak ciało topielca. — Na co się gapicie? — warknąłem gniewnie, wziąłem swoje piwo, wolnym krokiem wróciłem do łóżka, a Nakota, lekko skiną​

wszy głową, potaknęła: — Właśnie, co w tym takiego niezwykłe​ go? Wszyscy przecież widzieliście już w swoim życiu rozmaite dziwolągi. Nietoperki łypiące na gapiących się na nich debili, Malcolm ściskający swoje pudełko, Nakota rzucająca mi z drugiego końca pokoju spojrzenie, którego najbardziej nie znosiłem, i nagle dźwięk telefonu. Vanesa, pyta, czy Randy już się zjawił. Tylko jego tu brakowało, oto facet, za którym tęskniłem szczególnie. Pocieram głowę mocno, bardzo mocno, mój mózg za bardzo nabrzmiał od myśli, wszystko za bardzo nabrzmiało. To, co zaczęło się ode mnie i Nakoty, od fantastycznych, przyjemnych ongiś spekulacji na temat zagadkowe​go fenomenu, przerodziło się w koszmar nieustannego towarzystwa obcych mi osób (które, rzecz jasna, z upływem czasu zaczęły tworzyć oddzielne, rywalizujące ze sobą frakcje, wyznające własne teorie i cele), zabawę z maskami i poruszającymi się rzeźbami Randy'ego, i przerosło mnie, bo, co tu dużo mówić, byłem tylko małym, skro​mnym facecikiem, tak małym, że gdyby mnie wrzucić do Nibydziu-ry, tego żarłocznego, mrocznego otworu, starczyłbym akurat na jeden kęs. Nie miałem dokąd uciec, za wyjątkiem składziku, nie miałem dokąd pójść, jak tylko piąć się w górę. Albo runąć w dół. Niechaj rozpoczną się igrzyska? Nie, wcale nie miałem na to ochoty, nie rajcowało mnie widowisko — pomyślałem, nie kryjąc już nawet swej ociekającej srebrzystym płynem dłoni — w każdym razie nie dla nich. Nie zamierzałem robić z siebie pajaca dla ich uciechy. Pan Nocny Rozmówca, jakby czytając w moich myślach, spoj​rzawszy na mnie z ukosa, spytał Nakotę półgłosem, kiedy, u licha, wreszcie zacznie się coś dziać, przecież obiecałaś. Ashlee, akurat ona spośród nich wszystkich, stojąca na środku pokoju, donośnym, drżącym głosem, patrząc na mnie, NA MNIE, powiedziała: — Bez Nicholasa nic się nie dzieje. Bez niego nic się nie może wydarzyć, więc lepiej stul dziób i nie mieszaj się w nie swoje sprawy, jasne? — A potem cała trójka moich Nietoperków (a odkąd to, zapytał zimny, ironiczny głos w moim przepastnym mózgu, ta trójka należy do ciebie, czemu nazywasz ich SWOIMI Nietoperkami? Kiedy stałeś się tanią imitacją jakiegoś trzeciorzęd​nego bożka?) odwróciła się w moją stronę z identycznym wyrazem twarzy, głębokiego, bezgranicznego oddania, i odpowiedzialność sprawiła, że zapragnąłem wziąć nogi zapas. Kiedy jednak wkładasz klucz do zamka czarodziejskich wrót albo kręcisz korbką magicznej katarynki, jak sądzicie, co się wówczas dzieje? I kto, kto, jak myśli​cie, jest za to wszystko ostatecznie odpowiedzialny? Zastygły w moim prywatnym, chorym landszafcie, na wpół świadomy wypływającej ze mnie radośnie cieczy, błyszczącej i wydzie​lającej słabą, choć wyczuwalną woń, patrzyłem ponad jej srebrzystą, krętą strużką na zmieniający się grymas na twarzy Malcolma, kiedy, zgoła niepotrzebnie, głośno powiedział: — Zamierzam zrobić to, po co tu przyszedłem. Możecie iść ze mną albo spierdalać, róbcie co chcecie. I wyszedł dziarskim krokiem komandosa, zauważyłem, że pół​główki Nakoty miały ochotę pójść za nim jak kurczęta za kwoką, chyba mieli wbudowane radary i wyczuwali każde poruszenie, po​zostali, Doris, Ashlee i Dave patrzyli na mnie. Odwróciłem wzrok, by napotkać ciepłe, wstrząsające spojrzenie Nakoty, stała bardzo blisko, jak zdołała tak się do mnie zbliżyć? W jej głosie pobrzmie​wała dziwna, pulsująca nuta, czy to naprawdę był jej głos? Znów zadzwonił telefon. — Idziesz? — zapytała, nachylając się jeszcze bliżej, by musnąć wargami moją skórę, przeszył mnie dreszcz i głęboka wdzięczność, już od dawna nie dotykała mnie tak czule i z rozmysłem. Pocałowała mnie w policzek, był to gest tak wyrachowany, że jego fałszy wość powinna zwalić mnie z nóg albo przyprawić o mdłości, ale przecież miałem do czynienia z Nakotą, a u niej to wszak normalne. Oto cała Nakota; czy powinienem się dziwić? Cicho: — To twoje przedstawienie — kolejne wyrachowane stwierdzenie, ale i o tym wiedziałem. — Idź, jeśli chcesz — odparłem. — Chcę zostać sam. Jadowity uśmiech, znów udaremniłem jej plany. — Mógłbyś się bardzo zdziwić — powiedziała i ciszej dodała: — Możesz również tego pożałować. Zamknąłem oczy. — Już żałuję. — Co ty nie powiesz — i wyszła, nawet nie zamknęła za sobą drzwi. Znów to pulsowanie, które słyszałem już wcześniej, jej głos, który wydawał się lekko stłumiony, coś było nie tak z moim słuchem, nie, ani jedno, ani drugie, to rzecz jasna muzyka Niby dziury. Oczy​ wiście. Lassie, wróć. Przyłożyłem dłonie do głowy, palce wetknąłem do uszu jak uparte dziecko, unosząc wzrok, ujrzałem nachyloną Doris, dłoń zatrzymana w pół gestu, patrzy mi prosto w oczy. Odsunąłem dłonie od uszu, aby móc lepiej usłyszeć to, czego wcale usłyszeć nie chciałem. — Pozwolisz im to zrobić? — Nikomu nie pozwalam niczego robić — odparłem ze śmier​telnym znużeniem. — Po prostu zamierzam trzymać się od tego wszystkiego z dala. Zimny powiew, otwarte drzwi, Randy. — Zabawni klienci — rzucił od progu, biorąc sobie piwo. dwa, drugie dla mnie, przynajmniej pod tym względem można

było ufać Randy'emu, zawsze postępował właściwie. Ignorując Doris, która dołączyła do strapionych Ashlee i Dave'a, usiadł obok mnie, i poda​jąc mi piwo, powtórzył: — Zabawni klienci. Grupa Nakoty, no wiesz, te szurnięte pojeby. Nie wiem, czy chciałbym, aby jeszcze kiedykol​wiek zbliżyli się do tego mieszkania. — Nie wiem, jak mógłbym ich powstrzymać. — Zrobię, co w mojej mocy — rzuca gwałtownie i wychodzi, oto cały on, mój zaufany przyboczny, moja prawa ręka. Dobrze, że nią nie był. Przyłożyłem chorą dłoń do głowy i, rzecz jasna, usłyszałem znajomy szum, jak dźwięk z odległego głośnika, transmisyjny prze​kaz na żywo. Jedyny w swoim rodzaju, nawiasem mówiąc. Przez te dźwięki przebijały się inne, z dołu i z góry. Sąsiedzi. Kłócili się. Ale nie między sobą. Usłyszałem słowa „parszywe śmiecie". — Czy my również powinniśmy pójść? — zapytała Doris. Wzruszyłem ramionami, typowa dla mnie, żałosna odpowiedź, jakiej udzielałem na większość zadawanych pytań. Gest na każdą okazję. Naradzili się między sobą i rzuciwszy mi równoczesne spojrzenie przez ramię, jak trzy jednakowe zabawki z ruchomymi główkami, wyszli z mieszkania. Zostawiając otwarte drzwi. Chłód z korytarza, podciągnąłem koc aż po samą szyję, zlepiając jedno i drugie klejem z mojej dłoni, po czym zamknąłem oczy. Ogarnął mnie powoli spokój, jakiego nie czułem od wielu dni, a nawet tygodni. Było mi prawie dobrze. To chyba ta samotność, ostatnimi czasy wielki rarytas. Pulsowanie przerodziło się w koły​sankę, Bóg mi świadkiem, że potrzebowałem odpoczynku. Nie tyle snu, co właśnie odpoczynku, chwili oddechu i zapomnienia. Z góry znów dobiegł krzyk, ale tym razem nie poczułem ostrzegawczego uszczypnięcia, nie poczułem też nic, kiedy z dołu dał się słyszeć zduszony, gardłowy jęk. Mówią, że to beze mnie nie działa? Cóż, ja robiłem swoje, czyli nic. Oto moja popisowa rola. Urodziłem się, by ją grać. Kolejne krzyki, kiedy poczęły cichnąć, zacząłem odpływać w sen, cóż za niewyobrażalna przyjemność i jaka wspaniała myśl. Było mi ciepło pod kocem, a moja dłoń tak MIŁO pachniała. Tak miło, że aż miałem ochotę ją zjeść. — Nicholas! KURWA. — O co chodzi? — otwieram jedno zaspane oko, czy to możliwe, abym tak szybko usnął? Wyczerpanie, ot co, zawsze kiedy chciałem jeszcze pospać, znajdował się ktoś gotowy mnie obudzić. W tym przypadku Doris, wybałuszone oczy, energiczna gestykulacja. — Szybko! — Co? — Oni wszyscy strasznie krzyczą, Randy i Malcolm skaczą sobie wzajemnie do gardeł, Malcolm przybił tę maskę i wszyscy zrobili się jacyś dziwni, oni... — Mogą się nawet pozabijać, nic mnie to nie obchodzi — i w tym momencie rzeczywiście tak było, pragnąłem jedynie błogiej nieświa​domości, odrobiny zdrowego, ożywczego snu, nie przyszło mi na myśl, aby zastanawiać się, dlaczego myślałem tylko o drzemce, skoro faktycznie powinienem być śmiertelnie wystraszony. Właśnie, ode​zwała się ta bardziej wyedukowana część mojego mózgu, jak wykła​dowca ze wskaźnikiem w dłoni, skierowanym na tablicę, na której widnieje napis — Otóż to, dlaczego? I co mnie przeraziło, wystraszyło do tego stopnia, że się obudziłem? Doris, wykorzystując fakt, iż przynajmniej w tej chwili wydawałem się w miarę przytomny, schwy​ciła mnie za rękę i spróbowała zmusić do wstania z łóżka, współczuję, musiało to przypominać dźwiganie trupa albo worka z cementem. Wyszliśmy z mieszkania, już na klatce schodowej usłyszałem ich głosy, Randy'ego krzyczącego: — Puszczaj mnie. skurwysynu! i Malcolma skrzeczącego: — Nie dotykaj tego! Nie dotykaj tego! — Doris w przypływie desperacji, przybita moją ślimaczą powolnością. popchnęła mnie, uderzyła oburącz w plecy. O mało się nie przewró​ciłem, gdybym stracił równowagę, sturlałbym się po schodach na podest, a tak tylko się potknąłem. Dłonie na słupku przy poręczy i nagle widzę jakieś poruszenie, słyszę donośny dźwięk, zdający się dobiegać z okolic drzwi do składziku, gdzie Randy mocuje się z Nocnym Rozmówcą, inny koleś Nakoty odpycha Malcolma, który chrząka jak świnia, patrzę, nad drzwiami wisi czyjaś głowa. Hej, pomyślałem, to moja głowa. Twarz biała niczym gips, z niewidzącymi oczami, nie tyle spo​kojna, co zastygła, jakby zamarznięta, zamrożona w lodzie, w naj​zimniejszym z możliwych miejsc. Maska. I to z niej dobywał się dźwięk. Identyczny jak ten płynący z mojej dłoni. Identyczny jak dźwięk Nibydziury, tak głośny, że wręcz ogłuszający, choć płynął zza drzwi i zdawał się przyciągać mnie ku sobie, bez trudu przecisnąłem się przez tłumek, wyminąłem Malcol​ma, ryczącego mi wprost do ucha, Nakotę na wysokości mego łokcia i pozostałych, zbitych w wirującą, hałaśliwą ciżbę, błazeńską wersję pozbawionej choreografii walki na pięści, a zresztą, o co u licha mieliby się tu bić, i nagle ktoś, jakiś nieznany facet, zapewne sąsiad z góry, zjawił się kompletnie zdezorientowany, krzycząc: — Co się tu, kurwa, dzieje? — z taką wściekłością, zdziwieniem i przeraże​niem, że w każdej innej sytuacji zrobiłoby mi się go żal na tyle, iż udzieliłbym mu stosownych wyjaśnień. Ale nie teraz. Nakota przywarła do mnie jak pijawka, którą była, czułem na sobie jej dyszący, podekscytowany oddech i znów bez wysiłku odepchnąłem ją od siebie, strząsnąłem jak pies pchłę, otwo​rzyłem drzwi i niczym niewidzialna pięść uderzył mnie potworny, zbijający z nóg żar, jakbym nagle stanął przed rozpalonym, wielkim piecem, ruszyłem naprzód jak Szadrach pośród ognia, szedłem nie bacząc na nic, witam, mógłbym tańczyć na buchających ogniem węglach, mógłbym tańczyć z rzeźbami Randy'ego, jedna z nich właśnie się do mnie zbliżała, jej metalowe ramiona rozchyliły się szeroko w kulawym

pozdrowieniu, gdzie się podziewałem tak dłu​go? Wysięk z mojej dłoni rozbłysł, teraz zrozumiałem już motyw srebra. Przytykam dłoń do topniejącego metalu, słychać syczące skwierczenie jak gwizd pary wodnej, ale ta para była stopionym żelazem, ta para była METALEM. Stapiałem się z metalem. Byłem przyciągany jak magnes do Nibydziury, gdzie płonął tak deliryczny żar, że sądziłem, iż spaliłby mnie żywcem, pradawne słońca wznosiły się nade mną niczym opończe, uniosłem ręce, by otulić nimi ogień, tak jak otulałem żywy metal rzeźby, a pośród tego żaru i ognia wciąż słyszałem echo, bulgoczący grzmot, po trzykroć głośniejszy, bo płynący z trzech źródeł — maski, mojej dłoni i Nibydziury. Ja, ja i ja. W trzech wersjach. Zachichotałem na ten drobny żarcik, było tak GORĄCO, tak GORĄCO, mój pot niczym metal, źrenice porażone żarem i rozsze​rzone, uścisk rzeźby słabnie; puszcza mnie, szkoda, odwracam się, by ujrzeć postaci, ciała zmierzające w moją stronę, ledwie widoczne sylwetki na tle bladego holu. — Kto idzie? — pytam, ale zanim jeszcze wypowiadam do końca te słowa, rozpoznaję charakterysty​czny chód i wygląd postaci, przypominającej stracha na wróble — Nakota. Wraz z trzema lub czterema innymi, może nawet był tam gdzieś z tyłu Randy, nie potrafiłem tego stwierdzić. Wydawało mi się, że zawołałem: — Nie zbliżaj się! — choć nie czułem, by jakiekolwiek słowa przeszły mi przez gardło, oczywiście, było tam tak gorąco, że trudno było odczuwać cokolwiek prócz żaru. Odczekałem, aż Nakota podejdzie jeszcze bliżej, poczym odwró​ciłem głowę w stronę, gdzie spodziewałem się zobaczyć jej twarz pośród falującego powietrza i potu, i najgłośniej jak potrafiłem zakrzyknąłem: — Wypierdalaj stąd i zabierz ich ze sobą! Ale ona, rzecz jasna, zignorowała to, może nawet nie słyszała mnie pośród wszechobecnego w tym żarze hałasu; tak czy inaczej, szła dzielnie naprzód, maszerowała niewzruszenie w moją stronę, i okazując swe bezgraniczne zniecierpliwienie, odepchnęła mnie gwałtownie. W nagrodę mocno się poparzyła. Zasyczała jak kotka albo wąż, odsuwając przedramię od ciała, i kiedy dwaj inni cofnęli się, minęło ją kolejne ciało, proszę, proszę, jeszcze jeden naprawdę dzielny dupek, to ci dopiero gratka. Ten typ, co zauważyłem z niemałym zdumieniem, próbował mnie obejść i zmierzał prosto ku samej Nibydziurze. — O nie, nic z tego, mój drogi — powiedziałem i schwyciłem go, parząc boleśnie, naprawdę nie chciałem, ale szcze​rze mówiąc niewiele mnie to również obchodziło, poważnie, poza tym był to naprawdę niesamowity widok, gdy moja dłoń zagłębiła się w jego skórze i tkankach niczym cecha do znakowania bydła, pozostawiając na ciele znamię, wieczne piętno, facet krzyknął, usłyszałem to wyraźnie, nawet pośród nie cichnącego grzmotu Nibydziury, dźwięku potwornego, pracującego pełną parą silnika, Nakota wybrała ten właśnie moment, aby wykonać swój ruch. Zdradziecka dziwka. Walnąłem ją na odlew, nie sądziłem, że jestem do tego zdolny, a wy? W drzwiach zebrał się całkiem spory tłum ludzi, nareszcie odzyskałem zdolność normalnego widzenia, fale żaru nieco osłabły i ujrzałem ich wszystkich, było ich wielu, zbyt wielu, usłyszałem krzyk Randy'ego i odkrzyknąłem mu, nie usły​szał, więc zawołałem raz jeszcze: — ZABIERZ ICH STĄD! — W tej samej chwili sąsiad i jeden z moich, Nietoperków wzięli nogi za pas, zapewne pobiegli ukryć się gdzieś w składziku, zaś napięt​nowany typ, pan Podsmażony, ledwo trzymał się na nogach, pod​pierało go dwóch jego kolesiów, ruszyli wraz z nim w kierunku drzwi. Weszli tutaj z Nakotą, ale wydawało się, że z przyjemnością opuszczą ten pokój bez niej. Tchórze. — Zabierzcie ją ze sobą — powiedziałem, a oni natychmiast porzucili swego kolegę i zajęli się Nakotą. Wydało mi się to tak zabawne, że mimowolnie wybuch​nąłem śmiechem, ot tak, po prostu. W chwilę potem już ich nie było i, Bogu dzięki, wychodząc zamknęli za sobą drzwi. Zostałem cał​kiem sam. Tylko z żarem. I ogniem.

9 Zimny, nieuchronny poranek dnia następnego. Na moim grzbiecie, pośród szepczącej ciszy oddechu, ha, ha, Kopciuszek po balu, prawa dłoń podsmażona na świński róż, całe ciało przeszywa dojmujący ból nadmiernie przeciążonych mięśni. Zeszłej nocy odwaliłem kawał roboty, o tak. Taniec z rzeźbami. Palenie ludzi. Wyrządzanie im krzywdy. Jesteś z siebie dumny? Cóż jednak mogłem uczynić innego? Obracam się z jękiem, poszukując nocnika, na podłodze dostrzegam zwęglone czarne ślady jakby po ostrym hamowaniu, całe pomieszczenie cuchnie spaleni​zną. Musiałem ich powstrzymać. Nie mogłem pozwolić, aby zeszli w głąb Nibydziury, żeby nie wiem co. Cóż innego mogłem uczynić? No cóż, powiedział mój mózg. Po pierwsze mogłeś zostać na górze. Bo przecież bez ciebie to nie działa. Niezły numer. Jakże łatwo dałem się na to nabrać, wpadłem w zastawioną pułapkę jak pierwszy lepszy kretyn. Brat Nibydziura, nic dziwnego, że chciała, abym to ja wszystkim kierował. Prosimy przejść do przodu, w przeciwnym razie przeoczycie najlepszy mo​ment! Gwóźdź programu. Ukojony do snu, a potem brutalnie wybu-dzony, Doris w roli wabika, mająca sprowadzić mnie na dół, aby widowisko mogło rozpocząć się na dobre. Powieś maskę, Malcolm, przybij ją w miejscu, gdzie wszyscy mogą ją zobaczyć, zrób z tego wielki show, niech się zlecą sąsiedzi. Zamieszaj w garnku, Nakota, dorzuć do wywaru szczyptę mistycyzmu i tego szczególnego egoi​zmu, który sprawia, że prawie nie dostrzegasz innych ludzi, a co dopiero mówić o martwieniu się o ich bezpieczeństwo. Dobrze to pomieszaj, niech się przegryzie i podgotuje, nie zapomnij też dorzu​cić swoich wiernych wyznawców. Staraj się pomóc, Randy, w czymś, na co nie masz wpływu. I ty, Doris, odegraj rolę drugoplanową, będziesz ożywiać ludzkie zwłoki, zagrasz posłańca Nibydziury. Na koniec zaś odwieczne pytanie: dlaczego ja? W gruncie rzeczy, po co w ogóle pytam? Nie ma odpowiedzi, a kto wie, czy nawet gdybym ją otrzymał, potrafiłbym ją zrozumieć, może nie byłem

dostatecznie bystry, może poprzedniej nocy przeraźliwy, ognisty błysk tego, co nieomal się stało a i to, co się stało, nie powinno było się zdarzyć wypalił do cna resztkę mego mózgu. Nakota znów była ranna, jej głupi koleś także (jak poważnie?), najgorsze jednak, że sąsiad widział to wszystko, czy zacznie o tym opowiadać? A jeżeli tak, to ile i komu? Jedna wielka fuszerka, nawet gdybym się postarał, nie mógłbym tego bardziej spartaczyć, Kto będzie następny, ekipa wiadomości? Program „Na żywo z Nibydziury"? Nawet teraz nie potrafiłem ocenić powagi sytuacji ani tego, na ile może się ona jeszcze pogorszyć. Obecnie mogłem co najwyżej spróbować napra​wić szkody. Tym, co miałem, co pojmowałem, była odpowiedzialność. Owszem, przyczyną tego wszystkiego była Nibydziura, ale tak czy inaczej, kto dostał cięgi — puszka czy Pandora? Manipuluję przy drzwiach, wyglądam na zewnątrz, wychodzę na korytarz, nikogo. Pioruński ziąb. Mam bose stopy, nie pamiętam, żebym zdejmował buty. Maska łypnęła na mnie z bladą obojętnością, aż poczułem się urażony, pomyśleć tylko, żeby drwiła z ciebie twoja własna twarz! Sięgnąłem, aby ją zdjąć, ale miałem za krótkie ręce i za bardzo mi się spieszyło. Była całkiem udana, spore podobieństwo, tak jak mówili, a z zamkniętymi oczami emanowała osobliwym, pustym spokojem, dość żałosnym, ale nie zapominajcie, że to byłem w więk​szym lub mniejszym stopniują. Malcolm zrobił dobrą robotę. To było jego największe dzieło: moja twarz. Powinno go to wkurzyć. Gdybym się pospieszył, pomyślałem myjąc się w pustym miesz​kaniu, woda ściekała po moich obolałych ramionach, ignorując widniejące na nich ślady oparzeń, gdybym się pospieszył, gdyby nie padał śnieg, cóż, może zdążyłbym tam wrócić, zanim zjawią się wszyscy, było jeszcze wcześnie, dochodziła dziesiąta. Pandora nie mogła naprawić swojego błędu, ale założę się, że nigdy nie otwierała już żadnych puszek. Raczej zostawiała je dla innych, trawionych ciekawością ludzi o nerwowych palcach, dla ludzi posiadających mniejszą niż ona wiedzę. No i tak. To była dobra kłódka. Droga. Nie z zamkiem szyfro​wym, wyobraziłem sobie, jak w sytuacji kryzysowej próbuję na gwałt przypomnieć sobie choćby pierwsze trzy cyfry kombinacji, po prostu kłódka z rodzaju tych, które trzymają nawet wtedy, gdy strzelasz w nie ze śrutówki. Nakota nie miała broni, ale zdobyłaby ją, a ja musiałem mieć pewność. Sprzedawczyni uznała mnie zapewne za dziwaka, gdy tak odli​czałem ćwierćdolarówki obandażowaną dłonią, a potem wręczyłem jej zmięte dwa dolce, ale ponieważ nie była to dla mnie pierwszyzna, wyszczerzyłem się do niej tylko, jak na świra przystało. — To do mojej klatki — wyjaśniłem. Wystudiowany uśmiech, nie partrzyła mi w oczy. — Mam na​dzieję, że spełni swoje zadanie — mruknęła. Torba w ręku, w lewym ręku, prawa, bezużyteczna, przy ciele, niczym żywa maczuga, którą nawiasem mówiąc była. Brnąc przez rozmokłą śnieżną breję pokrywającą beton parkingu, zastanawiałem się na głos. Sytuacja była prosta. Nie miałem wyboru. W grę wcho​dziła tylko Vanesa. Tylko jej mogłem zaufać i choć najprawdopo​dobniej jej reakcją będzie zdecydowany sprzeciw, musiałem spróbo​wać. Jechałem wolno, może to już ostatni śnieg tego roku, ulice były zakorkowane autami prowadzonymi przez kierowców o wątpliwych umiejętnościach, którzy po tygodniu ocieplenia zapomnieli już, jak się jeździ podczas śnieżnych zadymek. Świr czy nie, przynajmniej wciąż mogłem prowadzić. Vanesa otworzyła mi drzwi i w tej samej chwili uśmiech zniknął z jej ust, a jednak nie wyglądała na obrażoną czy zagniewaną moim widokiem. — Wejdź... proszę... —i uśmiechnęła się z przymusem. Cóż, przynajmniej wiem, na czym stoję. Mieszkanie było większe od mojego, ale o to akurat nietrudno, i miało w sobie ciepło, którego u mnie brakowało. Wszędzie stały dzieła Randy'ego, niektóre całkiem udane, zdjęcia ich obojga i przy​jaciół oraz wielki, ceramiczny wazon z zasuszonymi liśćmi i kwia​tami. Przyjemne dla oka, wygodne meble. Wszystkich tych udogod​nień i przyjemności nie uświadczyłbyś nigdy w mieszkaniu potępionego. Skinęła w stronę pomieszczenia, gdzie, jak sądziłem, mieściła się kuchnia. — Smażyłam kiełbasę — powiedziała. — Zjesz ze mną? — Chętnie — skłamałem i wszedłem za nią do ciasnego pomie​szczenia z imitacji czerwonej cegły, ozdobionego tłustobrązową ga​laktyką magnesów lodówkowych w kształcie owoców. Wskazała na kredens. — Kubki są w środku. Kawa też. Mleko jest w lodówce, jeśli masz ochotę. Nie miałem. Smukłe ręce żwawo kroiły papryczki. Nosiła far​tuch, jasnozieloną bandanę i podkoszulek z logo Cleveland Browns. Wrzuciła papryczki na patelnię. Zaskwierczało. — Słyszałam o ostatniej nocy — powiedziała. — Cieszę się, że mnie przy tym nie było. — Zero uśmiechu, starannie miesza papry​czki, ręce wskutek szarpiącego nią gniewu są precyzyjne i skuteczne. — Żałuję, że Randy tam był. — Właśnie w tej sprawie przy​szedłem. — Świetnie. — Po pierwsze, jest mi bardzo przykro... — zacząłem, ale nie dała się nabrać na ten stary numer. — Wiem — powiedziała. — To nie była twoja wina. Ale to JEST twoja wina. To ty powinieneś nad tym wszystkim panować. Nie odezwałem się słowem. — Ty to wszystko rozpocząłeś, albo was dwoje, nieważne. Tyle tylko, że ona jest szurnięta jak marcowy zając, ma większego świra niż ty, Randy powiedział mi, co zrobiła wczorajszej nocy. Nie obchodzi jej, czy ucierpią na tym inni. Albo czy zginą. Ten facet już nigdy nie odzyska sprawności w ręce, słyszysz, co do ciebie mówię?

W dalszym ciągu milczałem, ale w mojej piersi utworzył się chory krąg, zaległo w nim coś ciężkiego, gorszego od najdotkliwsze​go poczucia winy. Chciałem wiedzieć, na ile poważny był jego stan, ale bałem się zapytać. Spuściłem więc tylko wzrok, sącząc kawę przez spierzchnięte wargi. — Sądzisz, że przejęła się jego losem? Że przejmuje się kimkol​ wiek? GÓWNO. Jej nie można ufać. — Wiem — poklepałem dłonią torbę. — Właśnie dlatego to kupiłem. Wyłożyła na talerze kiełbasę i papryczkę, oderwała z rolki kilka papierowych ręczników. —Co jest w środku? Kolczatka? — Prawie. — Pokazałem jej kłódkę. Uśmiechnąwszy się z ulgą, odebrała mi nieco odwagi, bo przecież cieszyła się z niczego, a roz​czarowawszy się, mogła odmówić mi pomocy. A jednak muszę spróbować. — To nie to, o czym myślisz, Vaneso. Zamierzam zamknąć się w środku. Po to ją kupiłem. — Och, świetnie — cisnęła widelcem w moją głowę, chybiła, po czym przyłożyła obie ręce do czoła w geście, jaki widywałem niegdyś u mojej matki. — Do jasnej cholery, Nicholas! Jak możesz być tak głupi? To cię zabije, rozumiesz? ZABIJE. A ty chcesz zamknąć się razem z tym w składziku? — Posłuchaj... — Nie, to TY posłuchaj! Mam już dość tych bzdur, rzygam nimi, rozumiesz? Rozumiesz? — Im donośniej krzyczała, tym jej głos stawał się wyższy. Pomyślałem, że albo mi przyłoży, albo się rozpła​cze, czekałem więc na jedno albo drugie. W końcu usiadła, wbiła wzrok w swój talerz i odsunęła krzesło, jakby chciała wstać i pójść po widelec. Oddałem jej swój. Wzięła go, westchnęła i ścisnęła moją dłoń; miała zimne palce. — Przepraszam, że tak się uniosłam — powiedziała. — To wszystko doprowadza mnie do szału i nie wiem jak wy, aleja wcale nie chcę zwariować. — Ponownie westchnęła. — Jedz kiełbaski, wystygną. W końcu dała mi słowo, musiałem zjeść całą kiełbasę, jakoś ją w siebie wmusiłem, choć to nie było proste. — Dziś — powiedziałem chyba po raz dziesiąty. — Dobrze? — Dobrze. Dziś. Nawet teraz, jeśli chcesz — wzięła oba talerze, swój i mój, zaniosła do zlewu, puściła gorącą wodę. — Chciałabym jednak o coś cię zapytać. Tylko o jedno. — Wal — spuściłem wzrok, wiedziałem, o co chodzi. — Dlaczego... — pyta, energicznie szorując talerz gąbką — po prostu nie odejdziesz? Daj sobie spokój, niech się z tym pieprzy, jeżeli chce. — Nie mogę, po prostu nie mogę. — Dlaczego? — patrzy na mnie z przejęciem. Właśnie. Dlaczego? Bo to nie chce, abym odszedł. I chyba ja też tego nie chciałem. — Nie wiem — skłamałem, czując żar napływa​jący do mego ciała i policzków, a ona pokiwała głową powoli, z żalem, współczuciem i zdegustowaniem. — To dla niej, prawda? Żeby nie weszła tam bez ciebie. Żeby... — chwila przerwy, najwyraźniej moja głupota porażała ją i zdumie​ wała zarazem — nie zrobiła sobie krzywdy. — Cóż... to nie całkiem tak — sączę powoli słowa, wymyślając naprędce zręczne kłamstewko, czemu miałoby ono być gorsze od prawdy lub mniej wiarygodne? — Po prostu nie chcę... wydaje mi się, że lepiej będzie, jeśli tam zostanę, jeśli będę tam, gdyby... — przestań bredzić, ty idioto, zamknij swoją pokraśniałą jadaczkę. Vanesa pokręciła głową. — Boże — powiedziała, wycierając ręce, po czym bez słowa przyniosła swój płaszcz. Znów zakupy, ponury nastrój, masa różnych rzeczy, tym razem jest ich znacznie więcej, naraz Vanesa pyta z głupia frant: — Nie chcę być wścibska, Nicholas, ale gdzie się będziesz załatwiał? — Do Nibydziury — odparłem. Maska ją przeraziła. Pomijając groźny wygląd, wrażenie spotę​gował zapewne fakt, że ujrzała ją tak, jak się obecnie prezentowała, w całym swoim lodowatym splendorze, kredowa patyna, zamknięte widmowe oczy, lepiej się widzi, o czym się myśli, złotko. — Czy to cię nie przeraża? — zapytała, po czym zachichotała oschle, nie, oczywiście, że nie, widziałem o niebo gorsze rzeczy. Ona zresztą też. Kiedy pod nią przeszła, aby wejść do składziku, uniosłem wzrok — porzućcie zdrowy rozsądek i tak dalej. Przez mgnienie oka wyda​ wało mi się, że dostrzegam w masce pewną zmianę, gipsowe kości i mięśnie utworzyły całkiem nową konfigurację, zarazem komplet​ nie obcą i przeraźliwie znajomą. Twarz z nagrania wideo. Uśmiechające się oblicze nicości. Uśmiechające się do mnie. — Vaneso — rzuciłem łagodnie, jakbym stracił dech. — Mogła​ byś przyjść i spojrzeć na to? Czy patrzyłaś na maskę? Czy i ty TO widziałaś?

I znowu zmiana, powrót do poprzedniego wyglądu, neutralnego, czy jak go tam zwać, do mojej własnej twarzy, białoskórej, milczącej, beznamiętnej. — Nie chcę na to patrzeć — odezwała się z wnętrza składzi​ ku. — Chcę stąd wyjść jak najszybciej. Tu jest pioruńsko zimno. Eteryczna woń. — Jak ty możesz to znieść? — mimowolnie podchodzi bliżej, zacierając ręce i rozgląda się dokoła. — To znaczy, jak... A ta druga rzeźba Randy'ego, „Ślepa droga" czy jak jej tam, mała i powyginana jak wąż... czy mi się zdawało, czy ona również się poruszyła? Czy przesunęła się w jej stronę? — Vaneso — powiedziałem. — Chyba lepiej będzie, jak już stąd pójdziesz. — Hmm. No dobrze. Masz wszystko, czego ci trzeba? — Tak. Wszystko. To faktycznie się poruszyło. Zauważyłem ten ruch i usłyszałem dochodzące z korytarza parsknięcie niczym fragment ścieżki dźwiękowej z jakiegoś sitcomu, a przecież na korytarzu nie było nikogo, poza tym z czego tu się śmiać? Jakoś nie było mi wesoło. — Vaneso — powiedziałem głośniej. — Naprawdę uważam, że powin​naś już iść. Tylko niczego nie za... Szczęki czaszki — elementu rzeźby — rozchyliły siew drobnym stalowym uśmiechu, a reszta na wpół stopionego metalu dała długie​go susa w jej stronę, i schwyciwszy połę długiego płaszcza, sprawiła, że Vanesa straciła równowagę. Krzyknęła, to był cienki, piskliwy dźwięk, tak mógłby zareago​wać ktoś, kto znalazł w swoim bucie zdechłą mysz albo martwego karalucha w ulubionym kubku. Złapałem ją prawą ręką za prawe ramię i szarpnąłem mocno, odciągając od rzeźby, wypaliłem w jej płaszczu dziurę, buchnął dym jak przy lutowaniu, a z Nibydziury popłynęła jak czknięcie silna, eteryczna woń, pchnąłem Yanesę na drzwi, krzycząc: — Wynoś się stąd! — A potem stałem zdyszany, wsłuchując się w trzask zakładanej przez nią kłódki. Przez wiele minut próbowałem do niej mówić przez drzwi, spytać, czy nic jej nie jest, ale słyszałem tylko ciche pomruki i zduszone mamrotanie. Przerażony, w przypływie frustracji zawołałem: — Ode​zwij się, Vaneso! — na co usłyszałem w odpowiedzi głos idealnie naśladujący mój własny, powtarzając „odezwij się, Vaneso!". I znów ten chichot. Wtedy zrozumiałem, że Vanesy nie było już w korytarzu, odeszła, gdy tylko założyła na drzwiach kłódkę. Gdy to sobie uświa​domiłem, zająłem swoje miejsce, opierając się plecami o drzwi i spla​tając ręce na piersiach, jak dzieciak pilnujący swojego klubu. — Nie lubisz ryzykować, co? — powiedziałem. —Jesteś zerem. Załatwię cię. Usta czaszki rozchyliły się, być może również się poruszyły, ale głos napłynął z otchłani mroku. Kocham cię. Myślałem, że Nakocie minęła już złość, ale jak zwykle jej nie doceniłem. Nie było krzyków, o nie, nie zamierzała tracić sił, chyba że w walce, aby ją obezwładnić, potrzeba było Randy'ego, Malcolma, a także Dave'a, dotąd bezradnego, bezstronnego obserwatora. Wró​ciła Vanesa, aby oznajmić ze znużeniem: — Dave jest na górze. Siedzi na niej. — Świetnie. — Malcolm chce włączyć taśmę. — Powiedz Malcolmowi, nie, powiedz Randy'emu, że skręcę mu kark, jeśli choć dotknie tej taśmy albo telewizora. Jasne? — Głupi, nieobecny generał wydający rozkazy przez zamknięte drzwi. Pomyślałem o Nakocie, która na górze miotała się z wściekłości, jej nienawiść i frustracja jak promień lasera wypalały dziurę w podłodze — nie, dzięki, dziur mamy tu pod dostatkiem, ha, ha — a potem zacząłem klecić w myślach szlachetne przemowy, deklaracje moich prawych intencji. A tak naprawdę kierował mną egoizm. Był to także strach o Nakotę, martwiłem się o nią, ale i ten lęk zawierał pewną dawkę egoizmu — raniąc ją, raniłem również siebie. Jak ona to powiedzia​ła? „Nicholas... poszedł na żywioł." Taak. I bez wątpienia zrobi to znowu. Ale teraz to nie miało znaczenia, teraz byłem bezpieczny. Odcięty. Od Nakoty, od jej kretyńskich wyznawców, Nietoperków, od wszystkich. Głowa oparta o drzwi, och, cóż za cudowny spokój, byłem sam i miałem w głowie pustkę. Ziewnąłem szeroko i przez chwilę zastanawiałem się, kiedy ostatni raz naprawdę spałem, czy tu w ogóle można było spać, tu, na granicy koszmarów? No cóż. Bez wątpienia. Przecież wszystko jest możliwe, kiedy... — Nicholas! Głos Randy'ego. Nerwowy. Spięty. — Co? — Siadam, otwieram oczy, serce tłucze mi się w piersi. — Co się stało? — Chodzi o Dzierzbę, stary, nie masz pojęcia, co ona robi, Vanesa nie potrafi jej zatrzymać... — Vanesa, cholera, a gdzie, u diabła, jest Malcolm? Albo Dave? — Malcolm sobie poszedł, nie mam pojęcia, co się stało z Da-ve'em. Nie mogę jej zabrać ze sobą, muszę iść do pracy. — Z jeszcze większą rezerwą: — Ona zamierza skombinować skądś piłę łańcu​chową, mówi, że przestrzeli tę kłódkę, rozwali ją... — Nie da rady, to... I w tej samej chwili wiedźmi wrzask Nakoty na schodach. Głos Randy'ego ucichł, umilkł również mój krzyk przerażenia, to był ostatni raz, kiedy słyszałem jedno i drugie. Ukryłem twarz w dłoniach. Słodka woń jak zapach róż, kusząca i wszechogarniająca. — To nie jest zabawne — powiedziałem. Swędziała mnie dłoń, zaczęła jeszcze podczas rozmowy z Ran-dym, przeraźliwie bulgoczące swędzenie, potarłem nią silnie o

pod​łogę i poczułem coś twardego jak guz, coś, czego ani trochę nie chciałem zobaczyć, ale mimo wszystko spojrzałem; ten zapach, róża stała się ciałem. I krwią. Cała moja ręka była uwalana krwią. Ocie​kała szkarłatem. — Powiedziałem, że to nie jest zabawne — i walnąłem ręką o drzwi z całej siły, jakby nie była częścią mojego ciała, lecz kijem baseballowym. Ból był tak silny, że przez długi, bardzo długi czas tylko o nim mogłem myśleć i o to mi właśnie chodziło. Tak było dobrze. Właśnie tak. W pokoju nie paliło się światło, ale było mniej ciemno. Drapię się za uchem, otwieram oczy, dłoń wciąż ćmi bólem, ktoś wypowiada moje imię. — Co? — Sucho w gardle. Lewą ręką sięgam po bidon z wodą, wypijam łyk, drugi, trzeci. — Co jest? Kto tam? — Toja, Vanesa. — Jeśli to naprawdę Vanesa, to sprawy przybrały zły obrót. — Co u ciebie? — Świetnie. — Spojrzałem na swoją rękę. Jeden z palców bez wątpienia złamany, pęknięty albo wybity. Był napuchnięty jak pa​luch z kreskówki, dziura pośrodku dłoni lśniła radosną, kwiecistą czerwienią. — U mnie w porządku. Gdzie jest Nakota? — Nie wiem. — A co z tobą? Wszystko w porządku? Cisza. — Vaneso, odpowiedz. Czaszka znów drwiąco powtarzała moje słowa. — Vaneso — spróbowałem jeszcze raz i cisnąłem bidonem w czerep. — Przestań, ścierwo! Vaneso, proszę, odpowiedz. — Nicholas? — Długa pauza. — Chyba już tu więcej nie przyjdę. — Co się stało? Co... — Ona rozbiła mój wóz. Próbowała przebić się przez garaż mojej matki. — Przeciągłe westchnienie. — Matka dostała spa​zmów. Ona po prostu... Nie. Czaszka mrugnęła do mnie. Coś w drugim końcu pokoju zatrzepotało. — Randy powiedział, że musi iść do pracy. Kazał mi ją gdzieś zabrać. Wzięłam ją więc do mojej matki, a potem próbowała ukraść mój samochód. Wprowadziłam wóz do garażu, a kiedy wysiadałam, ruszyła, chyba chciała się przebić przez mur i wyjechać z drugiej strony. To wariatka, Nicholas, ona jest naprawdę nienormalna, ma nierówno pod sufitem, coś jej odbiło i to zdrowo. — Kolejna pauza. — Ma rozbitą głowę. Ja też się trochę poobijałam. — Czy... nic wam nie jest? — Z nią wszystko w porządku — bez goryczy w głosie, ale i bez szczególnej troski. Ani o Nakotę, ani o mnie. — Ze mną też. Doktor dał mi parę zastrzyków, no wiesz, przeciwbólowych. — To wyjaś​niało te długie przerwy, bełkotliwy głos i brak emocji. — Ale muszę zaraz wracać do matki. Przynajmniej — cichy chichot, typowy objaw wisielczego humoru — zostawiła samochód. — Vaneso? Nic. — Vaneso, jesteś tam jeszcze? Vaneso! — Czaszka obracała się powoli, jakby z rozmysłem. — Vaneso! Cicho, bardzo cicho przez szczelinę w drzwiach: — Lepiej uwa​żaj, Nicholas, wiesz na co. I to wszystko. Czekałem. Czekałem długo, dostatecznie długo, by czaszka i jej stalowa armatura przypełzły do mnie niezdarnie i ułożyły się u moich stóp niczym jakieś odrażające domowe zwierzątka, w groteskowej parodii figlarności i rozbawienia czaszka próbowała nawet kąsać mnie w stopy. Wymierzyłem jej solidnego kopniaka, odrzucając w tył, ale zaraz znów się przyturlała i ugryzła mnie, niezbyt mocno, jednak dostatecznie silnie, bym więcej tego nie próbował. Dałem jej spokój i zamknąłem oczy, kiedy stworzenie obróciło się na plecy, czy jak to tam zwać, aby na mnie spojrzeć. Kiedy się odlewałem, przystawiłem nocnik tak blisko, by to ochlapać, ale ono wykorzystało sytuację, by znów ze mnie zadrwić, kąpiąc się w strudze moczu, w złotym deszczu, na ten widok zrobiło mi się niedobrze, a już sądziłem, że nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć czy przyprawić o mdłości. Najwyraźniej były takie poziomy odrażającej, nieświado​mej perwersji, których istnienia nawet nie podejrzewałem. Nakota. Gdzie ona się podziewała? Rozbite auta i głowy, a to przecież zaledwie początek, bo była naprawdę zdeterminowana, o tak. była najbardziej zdeterminowaną osobą, jaką w życiu spotkałem, a ja musiałem być skończonym idiotą, sądząc, iż zdołam powstrzymać ją przed wejściem tutaj, jedyne, co osiągnąłem, to chwilowe odroczenie, tylko na to mogłem liczyć. Na odroczenie. W najlepszym razie. W najgorszym potraktuje to, co zrobiłem, jako wyzwanie. I oczywi​ście miała Malcolma. Oraz swoich popleczników, półgłówków. Jak to się mówi — że w każdej chwili rodzi się nowy głupiec, nie ze srebrną łyżeczką w dłoni, lecz trawiony szczególnego rodzaju głodem, sycony apatią i nudą, karmiony ludzką mściwością i złem? Tak. Oczywiście, że tak. A kto posiadał mapę Mekki Głupców, kto znal do niej drogę? Ten, kto miał kasetę wideo. Byłem tego pewien. Najbardziej obawiałem się tego, co w głębi duszy podejrzewałem — że pokazywali ją komu się dało.

Innym ludziom. Prowadzili nabór. Rekrutację. Nakota potrzebowała armii, aby się tu dostać. Cóż, skoro tak, zwerbuje odpowiednią rzeszę nowych ochotników. Mogła tego dokonać. Ale cóż można zrobić? Zza drzwi drwiące, złośliwe, odległe: — Biedny Nicholas — gadająca głowa, słowa słodkie jak trucizna, ociekające jadem, które​go najmniejsza kropla może zabić człowieka w okamgnieniu. Mia​łem sporo czasu, by sobie nawymyślać. Obrzucałem samego siebie najwymyślniejszymi inwektywami, szczególnie gdy przypomniałem sobie, że to Vanesa miała klucz do kłódki, ale co tam, kogo to obchodzi, pomyślałem, patrząc jak czaszka zatacza leniwie kręgi wokół Nibydziury. Kogo to tak naprawdę obchodzi? Albo tu wejdą, albo nie i nic, co teraz zrobię, nie będzie miało znaczenia. Bo oni są tam, na zewnątrz, a ja tutaj, w środku. Następny głos, który usłyszałem, należał do Malcolma. — Hej, Nick — zawołał. — Jak ci się podoba maska? Nie odpowiedziałem. Było mi gorąco, bardzo gorąco. Zastana​wiałem się, czy to efekt działania Nibydziury, gorączka, czy może jeszcze coś innego. W pomieszczeniu czuć było przyjemny zapach, jakby ktoś gruntownie tu posprzątał. Zmieniłem pozycję, krzywiąc się, oparłem się o drzwi. Sama myśl o poruszeniu ręką przyprawiała mnie o silny ból. Odwróciłem głowę, by ocenić sytuację, stwierdzi​łem, że straciłem kolejny kawałek ciała, a dokładnie pośrodku rany widniała odrażająca, mała karykatura Malcolma, glinianego Malcol​ma, gestykulująca i mówiąca to co oryginał za drzwiami. — Rozbolała mnie od tego głowa — powiedziałem. — Niedługo będzie cię bolała nie tylko głowa, ale i coś więcej — powiedział Malcolm. Gliniany Malcolm, skóra czy czymkolwiek to było, zachichotała. — Nakota jest na ciebie wściekła. — To mi dopiero nowina. Może poszedłbyś już sobie i zostawił mnie samego? Zrobiłeś maskę, a przecież o to tylko ci chodziło, zgadza się? — Chodziło mi o to NA POCZĄTKU — poprawił, a gliniana karykarura w mojej dłoni zmarszczyła czoło i wydęła wargi niczym jakiś przemądrzały profesorek. — Ale w tym wszystkim jest coś więcej, prawda Nick? Dużo, DUŻO więcej. — Masz rację — odparłem. — I zatrzymam to wszystko dla siebie. Niebezpieczna, drażniąca uwaga. Łatwo go było zdenerwować, tego naszego Malcolma, a skoro miałem z tego niezły ubaw i nic nie stało na przeszkodzie, abym trochę się rozerwał, ciągnąłem to dalej. — Tak — rzuciłem z rozbawieniem — jest tu cała masa najróżniej​ szych osobliwości, cały świat dziwów, ale ty, pieprzony durniu, nie zobaczysz nawet jego ułamka. Dzieje się tu tyle, że mógłbyś zrobić pięćdziesiąt tysięcy masek, ale nie licz na to, ominie cię ta przyjem​ ność. Napiłem się wody. Tak musi chyba smakować woda z muszli klozetowej, tylko że jest chłodniejsza. — Zaczekaj, aż ona się tu zjawi — powiedział i mała twarz Malcolma wykrzywiła się w górę różową spiralą, zmieniając się w oblicze upiora. Wielka mi rzecz. — Nie strasz mnie Nakotą — mruknąłem. — Już się jej boję — i nagle zmęczony tą grą klasnąłem w dłonie, ignorując prawdziwie zdumiewający ból, który temu towarzyszył, niemniej z przyjemnością ujrzałem, jak mały Malcolm zostaje zgnieciony na placek i znika I z powrotem w głębi mego ciała niczym starta przez czas stara blizna. Prawdziwy Malcolm nie odpowiadał, nie rzucał przemądrzałych odzywek i przez jedną krótką chwilę zastanawiałam się, czy jego milczenie miało coś wspólnego z moim ruchem sprzed kilkunastu sekund. Po chwili: — Zapomnijmy o niej, dobra? Dasz mi klucz, Nick, i wtedy o tym pogadamy, w porządku? — Nie sądzę. — Opowiem ci o masce — rzekł, jakby uznał, że musi to być dla mnie pokusa nie do odparcia. — Ona jest... — Nie. — Założę się, że nawet go nie masz, prawda? — Znowu się zdenerwował. Szkoda, czy naprawdę sądził, że kilkusekundowa dawka tandetnych próśb i gróźb może cokolwiek zmienić? — Podej​rzewam, że dałeś go temu idiocie, Randy'emu, ty... — Nikomu go nie dałem. — Wobec tego gdzie jest? — Wrzuciłem go do Nibydziury. Długa chwila ciszy. Wreszcie: — Jesteś parszywym łgarzem, Nicholasie. Głos Nakoty, aż mnie zmroziło do szpiku kości, nie dlatego, że była wściekła, nie dlatego, że sprawiała wrażenie obłąkanej, gotowej na wszystko czy nawet szczególnie zdenerwowanej. Ponieważ wy​dawała się zadowolona. Szczęśliwa. Dlaczego? — Masz rację — powiedziałem. — Jestem łgarzem. Nie wrzu​ciłem klucza do Nibydziury, wetknąłem go sobie do tyłka. Albo lepiej, wetknąłem go do tyłka Randy'emu. Jak ci się to podoba. Malcolm? A zresztą, co cię to obchodzi? Nie wejdziesz tu, ty ani nikt inny, klamka zapadła. To moja ostateczna decyzja. Kiedy będzie bezpiecznie, bezpieczniej, sam... — Nie potrafisz tego osądzić — głos Nakoty, spokojny, zrów​noważony, co ona szykowała, jaki numer chciała mi wyciąć,

szkoda, że nie mogłem jej teraz zobaczyć. — Prawdę powiedziawszy, nie jesteś nawet godzien tego, co się z tobą dzieje. Święci i głupcy, aniołowie i dzieci. — Jesteś szurnięta czy co? Malcolm z rozdrażnieniem: — To cytat, matołku. — Co się tyczy tych słów — rzekła Nakota, a gdy to powiedziała, zapach przybrał na sile, poczułem woń korozji i gnicia, jakby naj​ większa sterta śmieci na całym świecie w jednej chwili uległa przy​ spieszonemu rozkładowi — znaczą one, że teraz to ja powinnam być tam, w środku, a nie ty. Boja wiem, co się dzieje. Powstrzymałeś mnie przed skopiowaniem taśmy, ale teraz już rozumiem, że to i tak nic by nie dało, bo to wcale nie musi działać. To nie ma znaczenia. Przyłożyłem dłoń do nosa i ust. Bezskutecznie. Ciągnęła dalej: — Wiem, co to wszystko oznacza. Wiem o bra​mach i ścieżkach. Wiem, że Nibydziura jest jedynie drogą do prze​miany. Do transkursji. Zdjąłem koszulę i owinąłem nią twarz jak rabuś zakładający maskę przed skokiem na bank. Wciąż mówiła o transkursji, jej monolog nie miał końca, wreszcie poznałem znaczenie tego słowa, to droga bez granic, niewyobrażalna dewiacja, i jeszcze jedno, dodane przez Nakotę, dużo bardziej pokrętne — zmiana tak głębo​ka, tak zasadnicza, że kiedy docierasz do jej kresu (jeśli takowy istnieje, nie miała co do tego pewności i chyba wolała tego nie wiedzieć, póki co, liczyła na samą podróż), sam stajesz się proce​sem, czynnikiem przemiany, nazwijmy to, filią Kościoła Transkur​sji. W miarę rozwijania się jej wywodu, pokrętnego i zapętlającego się w niesamowity sposób zawarte w niej teorie przeradzały się w niepojęty bełkot, nie czarne dziury, lecz ciemne miejsca, nie żadna Nibydziura, lecz Nibybóg, woń przybierała na sile, była smrodliwa, coraz gorętsza i wpełzała mi do gardła, dusiła niczym knebel, aż w końcu wrzasnąłem: — Zamknij się! Po prostu się zamknij, bo się tu uduszę! Przerwała. Woń nie rozwiała się, ale i nie natarła ze zdwojoną siłą. Przez kilka minut trwała cisza, aż w końcu odezwał się Malcolm. — Nick, ta maska mówi. Nakota, z irytacją: — On ma na imię Nicholas, ty dupku. — Wiem, że ona mówi, Malcolm. Ja również. Nawet ty mówisz, więc to chyba nic szczególnego, prawda? — Mówi nam różne rzeczy — powiedział Malcolm. Nakota zaśmiała się w przypływie czarnego humoru: — Stul dziób. Nicholas nie chce tego wiedzieć, mógłby się jeszcze wystra​szyć. Ale i tak się dowie. Nie zdoła tego uniknąć. O Boże, pomyślałem. O jakich rzeczach mowa? — Czy wiesz, co naprawdę oznacza transkursja? — zapytała ze śmiechem, nie mogła przestać się śmiać, maska natychmiast jej zawtórowała. Moim głosem. Moim śmiechem. Wreszcie ucichła, zduszone szepty za drzwiami, jakieś szelesty, poruszenie, kto tam był? Ten popieprzony facet? Czy to on? Wrócił po dokładkę? Jakich jeszcze udało się jej znaleźć ochotników do swojej kretyńskiej kru​ cjaty, ślepego marszu ofiarnego, którego krew splami ostatecznie moje dłonie? Nie chciałem wiedzieć. Z drugiej zaś strony chciałem otworzyć drzwi, poznać prawdę i wziąć nogi za pas, czy to było to czego pragnąłem, czy wyobrażenia Nakoty na mój temat, czy odległe echo instynktu samozachowawczego, czy sztuczka spreparowana przez Nibydziurę, za dużo tego wszystkiego jak dla mnie, podpełzłem do Nibydziury, moja dłoń była jednym długim, tłustym szlakiem bólu, woń wydawała się wszechogarniająca, ale było mi to obojętne. Nie było wyjścia, jedynie droga w dół, czyż nie? Nie było wyjścia, mogłem jedynie brnąć dalej przed siebie. Włożyłem rękę do środka, najdalej jak potrafiłem, wbiłem ją, wcisnąłem, wepchnąłem, szuka​cie seksualnych skojarzeń, spójrzcie na mnie, oto ja, pięściarz obra​biający największą z możliwych dziur. Drżałem, ale głowę miałem tak gorącą, że aż mnie bolała, czułem się tak, jakbym złapał grypę, woń przyprawiała mnie o mdłości, głosy na zewnątrz przybrały na sile, albo zrobiła się tam niezła zadyma, albo szwankował mi słuch. Kogo to obchodzi? Ja jestem tutaj i... Kocham cię. Moja dłoń została ściśnięta, jakby wpadła w tryby jakiejś maszy​ny, krzyknąłem, wrzasnąłem, mój złamany, uszkodzony palec zgiął się i skręcił, podobnie jak inne, mniejsze kości w całej ręce, a gdy to sobie uświadomiłem, krzyknąłem ponownie. Tak musiały się czuć te owady, uczucie wirowania przerodziło się w zasysanie, głęboki, skomplikowany ucisk, czy to odbierało mi to, co wcześniej otrzyma​łem, czy odbierało mi to, o było moje, krew albo śluz, nie, już nie mogłem się uwolnić, musiałbym chyba urwać sobie całą rękę. Może to by pomogło? Może tak byłoby dla mnie lepiej? Może... i gdy zacząłem się unosić, ból począł narastać, potwornie bolesna lewita-cja, zostałem wydźwignięty niemal idealnie do pionu, łzy nie ciekły w dół, lecz w górę mojej twarzy, skapując we włosy — nie — bardziej, wyżej, och, pomóż mi, jeszcze bardziej w górę, o Boże, nigdy nie przypuszczałem, że na świecie może być tyle bólu, z całą pewnością nie zawiera się on w tym głupim, prostym naczyniu mego ciała, MOJEGO ciała, a gdy jąłem zastanawiać się, dlaczego jeszcze żyję, moje oczy zamknęły się, wzrok powoli zaczął mi się mącić, aż w końcu przestałem widzieć cokolwiek, ale choć nie widziałem, wciąż CZUŁEM, o Boże, o tak,

czy to nigdy nie ustanie? Nie ustało. To ja nie wytrzymałem. Wypadłem z gry. Przynajmniej na pewien czas. Smród moczu i ból w krzyżu. Bolały mnie uda i krocze, ten swędzący ból był niczym w porów​naniu z tym, który odczuwałem, zanim zemdlałem albo straciłem przytomność, nieważne, wydawał się prawie niegodny, by zwracać nań uwagę. Znów widziałem. I słyszałem, choć niewiele było do usłyszenia, zza drzwi nie dobiegały już głośne krzyki. Ani głosy z wnętrza Nibydziury. Leżałem przy niej jak kochanek, nieomal na niej, przy samej krawędzi, rękę wciąż do połowy miałem zanurzoną w otworze, nie chciałem sprawdzać teorii o ruchach autonomicznych, rozkoszowa​łem się brakiem rozdzierającego bólu, oto ja, człowiek prostych przyjemności. Naturalnie, kiedyś w końcu będę się musiał poruszyć, choćby tylko po to, by podrapać się między nogami, aby przestało mnie swędzieć. Musiałem zeszczać się z bólu i ani chybi dostałem odparzeń. Jak małe dziecko. Mimowolnie wybuchnąłem śmiechem, cichym, ochrypłym chichotem, który skończył się nieodpartą chęcią puszczenia pawia. Usiadłem, bez namysłu przyjąłem stosowną po​zycję, głowa między kolanami i do dzieła, ale niepotrzebnie tak się starałem, nie mogłem zwymiotować. Kiedy mdłości ustały, pozostałem w tej pozycji, skulony, z ręko​ma na rozdygotanych kolanach, aż uświadomiłem sobie, że się po​ruszyłem, uwolniłem rękę i, co bardziej zdumiewające, nie czułem już bólu. No cóż, pomyślałem. Czy naprawdę chcę to zobaczyć? Nie. Zerknij tylko i już. Nie. Bałem się poruszyć palcami, bałem się, że już ich nie ma. Lękałem się, jak mogła wyglądać teraz moja dziura, po tak inten​ sywnym zjednoczeniu, ale jeszcze bardziej bałem się NIE SPOJ​RZEĆ. Nie ma nic gorszego niż niewiedza, czyż nie? Czyż nie? I ten chichot dobiegający z zewnątrz, rozbrzmiewający w moim uchu drażniącym echem, jakby ktoś łaskotał je językiem. Spojrzałem. I znów pojechałem do rygi, nie mogłem temu zaradzić, to było odrażające, po prostu mnie zemdliło, usta wypełniły się śliną, spoj​rzałem ponownie i już nie mogłem się powstrzymać, rzygnąłem raz i już nie próbowałem się hamować. Nie mogłem przestać. Bo już właściwie nie miałem dłoni. W jej miejscu ziała wielka, czarna dziura, palce sterczały wokół niej w niewiarygodny sposób jak zęby rozgwiazdy, nadgarstek, nieco wyżej, wyglądał jak jakaś bezużyteczna rzecz i wydawał się kompletnie nie na miejscu. Drżący, potwornie rozdygotany odwróciłem dłoń, wierzch wyglądał normal​nie, jak zwykle. Odwróciłem rękę. Dziura. Dłoń. Dziura. Dłoń. Nie będę już ukrywał tego pod bandażem. O nie. Nie mogłem tego dłużej zatajać. Najlepsze, na co mogłem liczyć, to amputacja, rzecz jasna dokonana przeze mnie, własnoręcznie, odetnę to świń​stwo, oto co zrobię, wrzucę to do Nibydziury albo może przywiążę do tego kawałek sznurka i wybiorę się na ryby, to by dopiero było branie, nagle uświadomiłem sobie, że mówię do siebie, mówię to wszystko na głos, śmiejąc się pod nosem, spokojna, mniejsza cząstka mnie pomyślała, gratuluję, wreszcie ci się udało, straciłeś rozum. Jesteś obłąkany. Dotarłeś do punktu, gdzie wszystko, czym jesteś, to ruch. Ciągły ruch. Spojrzałem na moją dłoń, moją dziurawą dłoń, ha, ha, poruszałem palcami, by ujrzeć, że się zginają, zdumiewające, wyglądają jak palce marionetki, gdzie są sznurki, jak sądzisz? Do czego są przywiązane? Łubudu do drzwi. Nie pukanie, lecz łomot, aż drzwi zadygotały w zawiasach, otworzyłem usta i usłyszałem swój głos, dziwnie odległy i złowróżbnie oschły: — Nie rób tego. I natychmiast głos maski: — Zrób to — naśladujący echo, zimne i złowrogie. Głosy, nie tyle odpowiadające, co raczej dyskutujące między sobą. Najgłośniejszy należał oczywiście do Nakoty, ale w tle usłyszałem także Randy'ego. Tak wiele pytań, tak mało czasu. Przyłożyłem dłoń do ust, potarłem je, zastanawiałem się, które zadać najpierw: — Kto tam jest? — tym razem bez chóru sobowtórów, coś takiego, nawet mnie czasami przytrafia się coś dobrego. — Jesteśmy tu wszyscy. Opieram się bolącym czołem o drewno drzwi. Zadaj to pytanie taktownie. — Wszyscy to znaczy ilu? — Mam policzyć? Niepewny głos Randy'ego: — Nicholas, jest tu parę osób. — Przerwa. — Nic ci nie jest? Potrzeba ci czegoś? Na początek transplantacji prawej dłoni. Albo jeszcze lepiej głowy, jeśli masz pod ręką zapasową, właściwie wystarczy, jak wsuniesz pod drzwiami tę pyskatą maskę. Mówimy tak samo, cho​dzimy tak samo, niekiedy nawet... Randy wciąż mówił, coś o masce, Malcom wszedł mu w słowo i nagle dźwięk jego głosu, tego głupiego, pompatycznego głosu doprowadził mnie do białej gorączki. — Zamknij mordę, Malcolm, albo zaraz stąd wyjdę i tak cię urządzę, że popamiętasz! Zobaczysz, zrobię ci coś ZŁEGO!

Cisza. Czy byli aż tak głupi, by się mnie bać? Mnie? Nikt chyba nie zauważył, że na drzwiach wciąż wisiała wielka, pękata kłódka, a może sądzili, że dla mnie to bułka z masłem, drobny szczegół, bo przecież któregoś razu stopiłem kamerę wideo i kto wie, jakie asy miałem jeszcze w rękawie? Poza moją coraz szybciej zanikającą dłonią, ma się rozumieć. Nagle przyszedł mi do głowy inny pomysł — czy oni wszyscy sądzili, że to ja sprawiam, iż maska mówi? Dzięki moim nowym, spotęgowanym jeszcze przez Nibydziurę nadludzkim mocom? Niech to szlag, czy oni byli jeszcze bardziej szurnięci ode mnie? Zostawcie dary pod drzwiami, moi drodzy, i nie zapomnijcie, jutro jest Dzień Dziewicy. Śmiejąc się bezgłośnie w otwartą dłoń, lewą rzecz jasna, poczu​łem nagle, że muszę usiąść, zrobiło mi się słabo, jeszcze chwila i runąłbym na pysk. — Randy? — Tak? — Jest tam Vanesa? — Nie — beznamiętnie. — Już od dawna jej tu nie było. — Od jak dawna? Nakota: — Spędziłeś tam sporo czasu, Nicholas. Jak długo byłem nieprzytomny? Ile czasu spędziłem z ręką włożoną w gardziel Nibydziury, czegoś, co było faktycznie przekaźnikiem i pochłaniało... o Boże. Wciąż mówiła, ale już jej nie słuchałem, siedziałem oparty plecami o drzwi, kiwając głową, kiwałem nią, aż usłyszałem coś, co zwróciło moją uwagę, i poprosiłem, aby powtórzyła. — Powiedziałam, że wczoraj rano zerwaliśmy kłódkę. — Głę​boka frustracja czająca się tuż pod powierzchnią, bulgocząca jak lawa pod płytami jej głosu. — Chciałam sprawdzić... — Chciała porznąć drzwi piłą łańcuchową — rzucił ostro Randy. — Ale głowa jej zabroniła. — dodał z niejaką dumą Malcolm. — Jaka znowu głowa? — Ma na myśli maskę — wyjaśnił znużonym głosem Randy. Maska zabroniła. Powiedziała „nie". — Randy — odezwałem się i usłyszałem, że maska powtórzyła to imię, dźwięk był widmowy i przerażający, ale go zignorowałem. — Randy, przyprowadź Vanesę. Niech tu przyjdzie, nie obchodzi mnie, jak ją do tego przekonasz. Proszę. — Bardziej rozkaz niż prośba, nie chciałem, by tak to zabrzmiało, wybacz mi, proszę. — PROSZĘ — powtórzyłem, a maska warknęła oschle. — A cała reszta wypierdalać stąd, ale już. Głośne szuranie. Kroki odchodzących ludzi. Nie sposób określić po dźwiękach, ilu ich tam było, i wcale nie próbowałem tego zrobić, nie mam pojęcia, czy w ogóle chciałem wiedzieć. Randy obiecywał mi coś przez drzwi, ale i jego nie chciałem już słuchać, tylko jej, Vanesy, jej głosu surowej, lecz sprawiedliwej starszej siostry. Głos wyjaśniający mi wszystko, głos pełen szczerej wiary w to co niewia​rygodne, kto wie, może gdyby szczęście mi dopisało, powiedziałaby nawet, że będzie dobrze, że wszystko będzie w porządku, słyszysz mnie, Nicholas? Wszystko będzie w porządku. Wreszcie w korytarzu zapadła cisza i rozpłakałem się. Szlocha​łem jak dziecko, cały się trząsłem, było mi zimno, tylko twarz miałem rozpaloną, także od łez, były gorące, wręcz paliły, Jezu, Boże, chciałbym jakoś z tego wybrnąć, ale to niemożliwe, prawda, bo już jest za późno, czyż nie? O wiele za późno, myślę poruszając palcami jak marionetka, gapiąc się w małą Nibydziurę w swej dłoni i zasta​nawiając się, co mogło wypełznąć z niej któregoś pięknego dnia, w którymś pięknym, wymęczonym momencie. — Nicholas. Nakota. — Nicholas, wpuść mnie. — Odejdź — wykrztusiłem, wciąż płacząc. — Proszę, Nakota, idź już stąd. — Mogę ci pomóc — powiedziała i zapewne miała rację, jeśli chciałem zostać stratowany w jej szaleńczym pędzie do celu. — Jestem jedyną, która wie. Szlochałem tak, że ledwie mogłem mówić. — Odejdź, Nakota, proszę cię. Znów ten łomot, wyraz bezgranicznej, gniewnej frustracji, grze​chot klamki i krzyk, ty sukinsynu, skurwielu, pieprzony dupku, chuju. — Nie wpuszczę cię. Nigdy. — Klęczę na kolanach, wyczerpa​ ny, bezradny, wyjąc do drzwi. — Bo to jest wszystko, o co w tym chodzi, i właśnie dlatego... właśnie DLATEGO... Umilkła. A po chwili odeszła. Vanesa. Proszę, Boże. Vanesa. Musiałem przysnąć, i to mocno, bo kiedy otworzyłem oczy, poczułem się nie tyle lepiej, co raczej bardziej przyziemnie, jak człowiek skupiony na prostych doznaniach — au, swędzi mnie w kroczu, chce mi się pić, jestem głodny, wszystko mnie boli. To była ulga móc zająć się wyłącznie potrzebami ciała, nie byłem może szczególnie wprawny, ale jakoś poszło, zdjąłem spodnie, obej​rzałem fioletowe odparzenia, uhm-hm. Nigdy wcześniej nie widzia​łem czegoś takiego, ale wyglądało paskudnie. Polałem swędzące miejsce wodą, gdy nagle uświadomiłem sobie, iż marnotrawię cenny płyn, i wypiłem całą butelkę, do dna. Potem jak

na zawołanie poczułem parcie na pęcherz — odlałem się, ależ to było przyjemne, taka prosta czynność, a jak cieszy. Jem, oparty gołym tyłkiem o drzwi, jem powoli, mam trudności z przełykaniem, mmm, pycha. Zwierzęca radość, zaspokajanie najprostszych potrzeb. I radość innego typu, ale równie silna. — Nicholas? — tuż przy drzwiach, zupełnie jakby mówiła mi wprost do ucha. Ależ byłem szczęśliwy. — Vanesa! — Tak. — Wydawała się wyczerpana. — Co się tu dzieje? — Myślałem — usiłuję przełknąć kolejny kęs — że ty mi po​wiesz. Cisza. — Widzę, że zerwali kłódkę. — Odwracam się do drzwi, przywieram do nich, jakbym dzięki temu bardziej się do niej zbliżył, i słyszę jej wystraszony, gniewny głos starszej siostry: — Co się Z tobą dzieje, Nicholas, oni mówią niestworzone rzeczy, mówią... — Powiem ci — szepnąłem. — A potem ty powiesz mi. Moja wersja to była cała opowieść, z mnóstwem pauz, ale chyba do niej dotarła, tak sądziłem, miałem przynajmniej takie wrażenie, wnioskując z dźwięków, jakie wydawała. Jej wersja była, w każdym razie dla mnie, o wiele ciekawsza niż moja epopeja o walce człowieka z Nibydziurą, a także bardziej przerażająca, ale jeżeli o to chodzi, oglądałem wszystko ze szczególnej perspektywy, można by rzec, iż miałem głębszy wgląd w całą sprawę. Znałem ją „od podszewki". Jak wyjaśniła, nie była przy większości tych wydarzeń, ale to, co usłyszała po drodze od Randy'ego, nie zwiastowało nic dobrego. Zaczęło się od półgłówków Nakoty, tych zwerbowanych idiotów, w tym także Malcolma, którzy oglądali taśmę... — Wiedziałem — westchnąłem, to było oczywiste, jedźmy da​lej. — A tak na marginesie, gdzie byłaś? — U matki. Próbowałam znaleźć kogoś do naprawy garażu. To robota twojej przyjaciółki. — Wiem. Mówiłaś. — Nie pamiętam. — Miałaś mnóstwo spraw na głowie. — Byli jak jeden mąż po uszy napakowani tym czarnym gów​nem, którego im nawciskała, ale mimo to je przełknęli. Próbowali zerwać kłódkę, aż w końcu zjawił się Randy, obsobaczył ich solidnie — szczerze żałuję, że tego nie widziałam — raz po raz używając słów w rodzaju „właściciel domu" i „policja". — Podziałało? — Niezupełnie. Nie całkiem. Sąsiedzi, nawet tutaj, liczą na odrobinę spokoju. Zaczęła ich denerwować ta sytuacja. — Nie wątpię. — Znów zebrało mi się na płacz, bez namysłu sięgnąłem ręką, by potrzeć bolące czoło, boli, kiedy za dużo myślisz, i spojrzałem z ukosa na swoją dłoń, moją wieczną odznakę osobli​wości, znak, że zbyt mocno zostałem pocałowany przez mrok: ko​cham cię. Jasne. — Tak czy inaczej... — Vanesa była już zmęczona tą opowie​ścią, ale dzielnie chciała doprowadzić ją do końca — trochę się uspokoili, wrócili do twojego mieszkania... — Do mojego mieszkania? „ — Uhm. Jak w komunie. Rozgościli się w nim na dobre. Mieszkali tam. bez przerwy oglądali wideo, słuchali Ewangelii według Nakoty i czekali na kolejny atak, który nastąpił, kiedy w końcu zerwali kłódkę, zrobili to mimo wyraźnego i ostrego sprzeciwu Randy'ego, nawet on jednak nie miał szans w starciu z tą tłuszczą. Słuchałem z przejęciem i z żalem — może po raz pierwszy jest tak jak być powinno, ale nie, w obliczu hordy półgłówków Nakoty nawet siła wyższa okazuje się bezsilna i musi ustąpić. — I co wtedy? — Okazało się — odparła oschle — że drzwi nie chcą się otworzyć. O rany. I co teraz? Jak zwykle nie miałem pojęcia, co się stało, może to znów ta stara kretyńska energia mentalna albo coś bardziej złożonego, coś co mnie przerastało i w czym tkwiłem po same uszy, albo i jeszcze głębiej. Zygu, zygu, Nicholas, teraz nie możesz stąd wyjść, nawet gdybyś zechciał. Poczułem zgrozę, tak delikatną, że przywodziło to na myśl stąpanie po kruchym, pękającym lodzie, każdy krok był niczym mentalny skok, stopniowe, regularne odda​lanie się od brzegu i tego, co gwarantowało bezpieczeństwo. Trzęsły mi się ręce. Przyciągnąłem je do boków. — I co teraz? — Ty mi powiedz — odparła ze smutkiem w głosie.— Randy mówił, że chciałeś, bym tu przyszła, w pierwszej chwili pomyślałam. że chodzi ci o klucz, że chcesz wyjść. Ale ty już nie potrzebujesz klucza. — Chwila przerwy. — Czego potrzebujesz, Nicholas? — Nie wiem. — Czego chcesz? Mogłem powiedzieć „chcę stąd wyjść" ale gdzieś we mnie tkwiło głębokie przekonanie, że to już nie było możliwe, nawet gdybym mógł na zawsze opuścić to pomieszczenie, nawet gdybym MÓGŁ, nigdy tak do końca bym stąd nie wyszedł. Tylko że... Boję się. — Vaneso, nie mogę pozwolić, aby tu weszła. Już i tak dostate​cznie źle, że ja tu jestem. — Właśnie, jest dostatecznie źle — ciepłe, pełne goryczy słowa, czułem, że przytulała twarz do krawędzi drzwi. — Nicholas, nie mogę uwierzyć w ten cały szajs, to po prostu głupie, wiesz, o czym mówię?

Nie odpowiedziałem. Nie potrafiłem, nie znałem satysfakcjo​nującej obie strony odpowiedzi. Milczeliśmy oboje. Wreszcie ja się odezwałem: — Vaneso? — Co? — Boję się. — Bąbelki śliny na moich spękanych wargach, bąble śluzu w nozdrzach, zaczynam bełkotać, jęczeć jak pijak, z gołym tyłkiem, żałośnie i głupio rozciągnięty na podłodze, szlo​chałem tak długo, że w końcu pomyślałem, iż sobie poszła, wróciła do domu, chciałem ją zawołać, ale nie mogłem wydobyć z siebie głosu, to żadna nowa manifestacja przemiany, po prostu zdarte gardło, zwykły, suchy ból. Wstaję, trzask kolan, znajomy dźwięk, idę po wodę, powłóczę nogami, ciche plaśnięcie mego członka, kiedy siadam. I nagle jej głos, wciąż zagniewany, ale trochę zduszony, jakby ona również płakała, czy mogłaby ronić łzy nad takim zerem jak ja? — Nie dziwię się, że się boisz. Ja też się boję. Posłuchaj mnie. czy możesz otworzyć te drzwi? — Ja... ja... — chrząkam. — Nie wiem. — To spróbuj. Nerwowo podciągam spodnie, krzywiąc się, gdy czuję ich odór, ból otarć, wstaję spięty, kołysząc się na palcach jak przed jakąś wielką próbą lub walką. Podszedłem do drzwi i pociągnąłem mocno. Nic. Czekałem. Wydawało mi się, że dość długo. Zapewne tak też było. — Spróbuj jeszcze raz. Ponownie przekręciłem klamkę, tym razem przez zapomnienie prawą ręką. Drzwi otwarły się tak gwałtownie, że omal się nie przewróciłem. — Kiepskie posunięcie — powiedziała maska rozdrażnionym głosem, gdy omiótł mnie podmuch zimnego powietrza, i zamiast swojego, ujrzałem twarz z nagrania wideo, oczy maski otworzyły się szeroko, ukazując grube, niewyobrażalne zębiska. — Buuu! — Przeraziłem się tak, że aż krzyknąłem i odskoczyłem w tył. Vanesa, również wystraszona, kilkoma szybkimi krokami weszła do środka. Przez chwilę milczeliśmy, wreszcie się odezwała: — Ależ tu cuchnie. Spojrzała na mnie. — Wiem — odparłem z zażenowaniem. — Przepraszam, ja też na pewno nie pachnę różami. Wciąż patrzy, kręci głową, jej kolczyki, wciąż te same, kołyszą się w przód i w tył. — Nie to miałam na myśli. Tyle tylko, że ten zapach jest jakiś... dziwny. Jakby woń krwi czy czegoś takiego. I nagle cały potok słów. Podchodzi z nimi do mnie. — Och, Nicholas, spójrz na siebie — mówi z głębokim, szczerym współczu​ciem, na dźwięk jej głosu coś aż ścisnęło mnie w dołku. Wyciągnęła do mnie ramiona, a kiedy podszedłem, by mogła mnie objąć, za​mknąć w swym magicznym kręgu, gdzie co prawda nikt chory nie mógł zostać cudownie uzdrowiony, lecz przynajmniej przez chwilę mógł się takim poczuć, czaszka podskoczyła w górę jak gumowa piłka i uderzyła ją silnie w plecy, poczułem ten cios aż w podeszwach stóp, Vanesa się zachwiała, a kiedy czaszka znów wyprysła w po​wietrze, choć słaby, rzuciłem się ze wszystkich sił, by osłonić Vanesę i samemu przyjąć uderzenie. To było bezpośrednie trafienie, moja kość policzkowa nie pękła, choć niewiele brakowało, zupełnie jakby w jakiś sposób to coś w ostatniej chwili zadało cios nieco lżej, aniżeli początkowo zamierzało, a teraz, odbiwszy się błyskawicznie, pogna​ło w pościg, gdy Vanesa rzuciła się szaleńczo ku drzwiom. Usiłowa​łem dosięgnąć czaszkę niezdarnymi kopnięciami bosych stóp, pra​wie trafiłem, ale koniec końców straciłem równowagę i niemal przypadkiem wylądowałem wprost na niej. Vanesa w korytarzu, drzwi zatrzaśnięte bezpiecznie, czaszka ugryzła mnie w sutek, karzące rozdrażnienie, aż w końcu puściła i po chwili jęła zataczać powolne kręgi, powiększając z każdym obrotem ich promień, aż dotarła w końcu do spowitych mrokiem przeciwle​głych krańców pomieszczenia. Nie widziałem jej, ale wiedziałem, że tam jest. — Nicholas? — Zdyszany głos, jakby dopiero co przebiegła nie kilka metrów, lecz mil. — W porządku? Nic ci nie jest? — Nic — odrzekłem, powoli rozmasowując bolącą pierś. —Vaneso —jeszcze wolniej — nie przychodź tu więcej. Wiem. że cię prosiłem, ale już nie przychodź. Nawet gdyby ktoś ci mówił, że znów 0 tym wspominałem. Bo już tego nie zrobię. W porządku? Cisza. — W porządku? — Taa. W porządku. — Jest źle, a będzie jeszcze gorzej. — Taa. — Pewność i smutek w jednym. — Obiecasz mi coś? — Postaram się. — Jeśli będzie naprawdę źle, tak, że aż za bardzo... wyjdziesz stamtąd? Cichy, metaliczny grzechot w ciemnościach za moimi plecami, jakby dźwięk noży przewalających się w szufladzie. — Nie — odparłem. — Wiesz, że nie mogę. — Czego nie możesz? — Niespodziewany, okrutny głos. Na-kota. I głos Vanesy, takiego tonu jeszcze nie słyszałem.

— Nie może nie ocalić twojego nic nie wartego tyłka— głuchy dźwięk, trzask czegoś uderzającego silnie o drzwi, gniewne warknię​ cie Nakoty i wysoki, miotający przekleństwa głos Vanesy. jakiś szelest u moich stóp, patrzę niecierpliwie w dół i ze zdumieniem dostrzegam czaszkę zataczającą małe, radosne kręgi. Krótkie, nie​ udolne kopnięcie, oczywiście chybiłem, echo zbolałego skowytu Nakoty i głos Randy'ego, pytający:— Co się tu dzieje, u diabła? — a potem inne, cała gama, na dźwięk których usiadłem i zamkną​ łem oczy. Kiedy je otworzyłem, czaszka spokojnie leżała tuż obok. gapiąc się na mnie pustymi, kretyńskimi oczodołami; bez namysłu sięg​nąłem po omacku za siebie, złapałem szklaną butelkę, i trzymając ją prawą ręką, zadałem cios, wkładając weń całą mą zbolałą słabość i znużony gniew; to niewiarygodne, ale czaszka rozprysnęła się w drobny mak, odłamki stali i szkła wraz ze strugami soku pomarań​czowego uderzyły mnie prosto w twarz. Krzyknąłem mrugając po​wiekami i dotykając dłońmi twarzy, a kiedy znów otworzyłem oczy. odłamki czerepu odpełzały w ciemność, łącząc się po drodze ponow​nie w jedną całość. Siedziałem w ciemnościach, rozmyślając o Va-nesie, o jej rozłożonych szeroko ramionach, którymi chciała przy​garnąć nic nie warte, patetyczne zero, i o wyrazie jej rozszerzonych oczu. Nigdy więcej jej nie ujrzałem.

10 Później, przebijając się przez głosy swych kretyńskich poplecz​ników zgromadzonych przy drzwiach jak rakowate komórki: — To i nie jest zabawne, Nicholas. — Zamknij się, Nakota, dobrze? Po prostu się zamknij. — Niekiedy, pomyślałem, warto byłoby umrzeć choćby tylko po to, by nie słyszeć tego głosu. Był jak ból ucha albo zęba, przeszywający. wszechobecny. Niczym gadający rak. Mój własny. Jedyny. Malcolm, z tanim oburzeniem, które dziwnie doń pasowało: — Ta dziwka mogła jej złamać szczękę. Maska uprzedziła moją odpowiedź: — Ty też się zamknij. Nie ;' miałbym nic przeciwko zabiciu CIEBIE. Głośne cmoknięcie, Nakota, żart w jej stylu, głównie dlatego, że nie był żartem. I znów się odezwała, stara śpiewka: — Nicholas, przecież sam rozumiesz, że i tak tam wejdziemy. W każdym razie jedno z nas — słabo zawoalowana pogróżka, przysłoniłem powieki koniuszkami palców, delikatnie gładząc maleńkie zadrapania pozostawione przez szklane odłamki rozpryśniętej czaszki. Maska wciąż mówiła, jej komentarze nie były przeznaczone dla żadnego z nas, zarządców, ha, ha, lecz do powiększającego się grona gapiów, używała mojego głosu, ale nie rozumiałem słów. Nic wielkiego. Szkoda, że wciąż rozumiałem Nakotę. — Byłoby o wiele lepiej, gdybyś... — Nigdy cię to nic znudzi — powiedziałem. — Wyważymy drzwi — rzekł Malcolm. — Dzisiaj. — Nie obchodzi mnie, co zrobicie. — Byłem tak wyczerpany psychicznie, że moje słowa niewiele mijały się z prawdą. — Nie obchodzi mnie, co się stanie, możecie nawet przegryźć się do środka albo użyć któregoś z was w roli tarana. Róbcie co chcecie. Ale ja wam nie pomogę. — Wciąż rozmawiali, kłócili się ze mną (czy miało dla nich jakiekolwiek znaczenie to, czy ich słuchałem czy nie?) i między sobą, inne głosy, przybliżające się i oddalające, narastające jak piana na grzywaczu podczas przypływu. Robiłem co mogłem, aby ich wszystkich ignorować, na siedząco skończyłem swój posiłek — ciepłe piwo imbirowe, trochę ryby i ro​dzynki, małe, czerwone pudełeczko rodzynek, aż moje oczy nagle, nie wiedzieć czemu, wypełniły się łzami, przypomniałem sobie ro​dzynki, które jadałem na lunch w szkole, stawiałem pudełko na blacie i udawałem, że dziewczyna z pudełka do mnie mruga. I kiedy o tym pomyślałem, małe oblicze na pudełku ożyło, topiąc się jak żywy wosk, zmieniając się w twarz Nakoty, wyglądała dokładnie jak ona, nawet uśmiechała się drwiąco, a w koszyku, który niosła, nie było winogron, lecz czaszki. Ten przykład taniej, okrutnej groteskowości przyprawił mnie o mdłości, czy to coś naprawdę musiało wszystko spieprzyć, czy musiało zmieniać wszystko w ten sam szpetny, wyszczerzony ironi​cznie wizerunek? Cisnąłem pudełko precz, upadło gdzieś z głuchym stukotem, ale zaraz przyniesiono mi je z powrotem, coś zaszurało metalicznie i znów ujrzałem tę twarz, twarz Słonecznej Dziewczyny, jej małe oczy wywracały się ze zgrozy w oczodołach, gdy krzywe zęby czaszki jęły przegryzać ją w pół. — Ty skurwielu — powiedziałem i ogarnął mnie idealny spokój absolutnej wściekłości, jakbym nagle otulił się niewidzialną opończą świętego, schwyciłem czaszkę, ignorując jej klapiącą paszczękę, po czym pomaszerowałem, nie w stronę Nibydziury jednak, na co w pier​wszej chwili miałem ochotę, o nie, dziś nie będzie numerów a la marcowy zając, przykro mi, nie kupuję tego szajsu, miło, że się starałaś, pomaszerowałem więc w kierunku drzwi, aby je otworzyć, a co mi tam, u diabła, kogo to obchodzi, czy kogoś to jeszcze obchodzi, jestem ZMĘCZONY, ŚMIERTELNIE ZMĘCZONY, krzyknąłem coś, krzyknąłem i skierowałem czaszkę ku drzwiom, a potem moje ręce przeszły przez nie na wylot, razem z czaszką, którą trzymałem. Malcolm wrzasnął. Usłyszałem, jak czaszka uderza o podłogę w korytarzu, poczułem coś, chyba Nakota próbowała mnie złapać, ale zaraz cofnąłem ręce z powrotem przez zamknięte na głucho drzwi.

Spojrzałem na nie i zakołysałem się na palcach w przód i w tył, gapiłem się na nie jak małpa na bombę atomową. Patrzyłem zwłasz​cza na otwór w mojej prawej dłoni; bez większych emocji zarejestro​wałem widok śluzu pełznącego krętą strużką w górę po moich palcach, bezboleśnie wyżerającego napotykane po drodze tkanki. Pożera mnie żywcem. Im dłużej na to patrzyłem, tym mniej się bałem. Bo chyba nie mogło być już dziwniej niż było, nieprawdaż? Ani dziwniej, ani gorzej, nie. Jedynie tak samo jak teraz, świat bez końca, wieczna Nibydziura. Rozpuszczane jak w kwasie skóra i kości. Wyższość materii nad umysłem. Nakota dobijająca się do drzwi. Malcolm krzyczący coś o czasz​ce. Inne głosy. Miałem nadzieję, że był tam Randy, może ucieszy się widząc, jak jego dzieło, jego czaszka drepcze dokoła jak dziecko stawiające pierwsze kroki na oczach rozentuzjazmowanej rodziny. Znów usłyszałem swój głos, maska znów coś mówiła, panie i pano​wie, ogłaszam niniejszym, że nasz facet naprawdę poszedł na żywioł. I to była prawda. Tuż obok Nibydziury, plecy wygięte w łuk, zaczerwienione z braku snu oczy, bolące tak, że wydawało mi się, że mam pod powiekami dwie suche kauczukowe kulki. Siedzę, patrząc na nie​przerwaną strużkę śluzu na moim ciele, prześlizgiwał się teraz po moich kłykciach w górę, pozostawiając na nich przezroczysty, czer​wonawy ślad — zawiesinę, która nie tyle przeżerała, co raczej rozpuszczała znajdujące się pod nią ciało, by utworzyć zeń coś nowego, coś INNEGO. To wszystko z jakichś przyczyn kojarzyło mi się z Nakota, skrzepem, który kiedyś utworzyłem na jej ramieniu, gdy spała, dziecięcy popis, równie dobrze mógłbym rozlać komuś, kogo nie lubię, kawę na dywan, ot, drobny przejaw ludzkiej złośliwości. Może narobiłem tym małym występem więcej szkód niż przypuszczałem. Nie z jej punktu widzenia, ona nie posiadałaby się ze szczęścia — zapewne tak było, tylko jakoś zapomniała mi o tym powiedzieć ■ — raczej z mojego. Mimo to było już trochę za późno na rozważania kwestii natury moralnej, szczególnie wobec Nakoty, która pojęcie fair play uważała za równie osobliwe jak prawdziwą miłość. Na zewnątrz wciąż trwało monotonne kazanie mojej gadatliwej maski, ale gdzie jej tam było do występów telewizyjnych kaznodzie​jów, zwłaszcza że posługiwała się przecież moim głosem. To było jak cios w plecy, twoja własna maska wciskająca ludziom kit cuch​nący jak gówno w wychodku i przywabiający całą rzeszę zwolenni​ków, z których każdy był dziesięć razy bardziej przerażający ode mnie. I to w dobry dzień. Chciałem nakazać im, aby wrócili do swoich domów, odesłać stąd tę bandę niedomytych wyznawców szajsowatej pulpy, wyobrażałem sobie, jak siedzą wokoło w swoich płaszczach i grubych kurtkach, z rozdziawionymi ustami, wyszcze​rzeni, obgryzający paznokcie, ale oni byli zbyt zajęci słuchaniem Radia Wolna Nibydziura, a poza tym miałem mnóstwo swoich spraw. Egoizm? Tak, ale przypominam, że już od jakiegoś czasu nie jestem naprawdę sobą. Ha, ha. Po ręce pod górę. Patrzę, jak pełznie. Mrugam bolącymi oczami i myślę — czy naprawdę chcesz to zrobić? Czy w ogóle masz wybór? Oczywiście, że miałem, zawsze mamy wybór, czy nie o to chodzi, gdy mówi się o naszej wolnej woli? Wolność wyboru. Jak tekst z reklamy piwa. I przez cały czas za moimi plecami wznosił się święty dym, cukierkowato słodki, woń kadzideł ofiarnych, zapach aprobaty, bo najwyraźniej w końcu robiłem to jak należy. Jakkolwiek przedstawiał się plan, postępowałem zgodnie z jego założeniami. Może któregoś dnia w końcu mi się uda? Nie, to byłby zbytek łaski, nie powinienem się łudzić, straciłem już nadzieję, miałem jedynie pewność, że sprawy potoczą się dalej obecnym torem. Można by pomyśleć — skonstatowałem — że będzie towarzy​szyć temu więcej bólu, więcej DOZNAŃ, czegokolwiek. Ale nie. Tylko gęsty płyn i smużka dymu, przeciągły, monotonny głos na zewnątrz i szepty wiernych, największych kretynów świata, zaraz po mnie, ma się rozumieć, leżącym teraz jak płód obok matki wszystkich dziur, bezboleśnie pożerany żywcem, myśląca, żywa po-czwarka. I byłem z tego dumny, to chyba najzabawniejsze. Albo najbardziej nienormalne. Niemniej jednak miło jest czuć się potrzeb​nym i chcianym, nieprawdaż? Zasnąłem, musiałem się zdrzemnąć, ocknąłem się odrętwiały i zdezorientowany w ciemności, ze swędzącym od dymu nosem i usłyszałem głos Randy'ego powtarzającego moje imię z zawzięto​ścią dzwoniącego telefonu. Wciąż brakowało mi poczucia mijające​go czasu, nie wiedziałem, czy jest dzień, czy noc, było tylko jaśniej lub ciemniej, teraz bez wątpienia ciemniej i bez wątpienia na zew​nątrz zgromadziło się więcej ludzi. Dużo więcej, słyszałem niektó​rych z nich, większość zebrała się tuż pod drzwiami, Nakota powie​działaby, że zlecieli się jak muchy do gówna. Mówili do mnie, albo ściślej rzecz ujmując, do maski, co na jedno wychodzi, Nicholas, Nicholas, bla, bla, bla, bełkot, chichot i głos Randy'ego, znacznie bardziej oschły: — Nicholas, stary, nic ci nie jest? Odpowiedz, Nicholas. — Tak. — Unoszę dłoń, dostrzegam, że jest już pokryta śluzem aż do nadgarstka, tężejący płyn ma łososiową barwę, bardzo ładną, naprawdę, jeśli tylko pominie się fakt, iż w zdumiewający sposób przypomina tłuszcz z kurczaka. Nie wzbudziło to we mnie obrzydze​ nia, ale cóż, ostatnimi czasy zdążyłem się w dużej mierze uodpornić. Zastanawiając się, czy mnie usłyszał, powtórzyłem „tak" znacz​nie głośniej, na zewnątrz zapadła cisza, tak nagła, że wręcz podej​rzana, czy znów robili sobie ze mnie jaja? — Nic mi nie jest — z zakłopotaniem. — Co się tam dzieje? Nagłe poruszenie, całkiem spore jak na tak małą przestrzeń, gwar głosów powtarzających moje imię, krzyk Randy'ego, czyjś płacz, pięści poszły w ruch. Randy miał ostatnio coraz mniej cierpliwości, podobnie jak ja. Moja wyrażała się wyjątkową pasywnością. To naprawdę niełatwe. — Mordy na kłódkę! — Randy — niemal dotykam ustami drzwi. —Randy? — I jego głośna odpowiedź: — Każ im się zamknąć, stary! —

Zrobiłem to swoim własnym głosem. Usłyszeli go. I usłuchali. A ja nie poczułem w związku z tym nic. Zupełnie. A przecież powinienem się bać, czyż nie? Nie zdenerwował mnie fakt, że przejąłem nad nimi kontrolę, ani nie zaczęło mnie dręczyć poczucie winy, nawet się nie ucieszyłem. Może kiedy poddajesz się jakiejś anomalii, automatycznie neguje to wszelkie reguły? Tak zapewne sądziła Nakota, dlatego bardzo chciała tutaj wejść. W każdym razie był to jeden z powodów. Pomijając fakt, że zawsze uważała się za niekoronowaną królową osobliwości. Nie zauważyła jednak, a może zauważyła, ale wcale się tym nie przejęła, że brak reguł oznacza również brak poczucia bezpieczeń​stwa na całym terytorium tej mrocznej krainy, gdzie nie rządzi nikt, a już na pewno nie ty. Czyli w tym przypadku ja. Może i o tym pomyślała, ale i to było jej obojętne. Mnie nie było, w każdym razie nie na tyle, abym zatrzymał się w połowie drogi, mogłem się jedynie dziwić i zastanawiać, jak to będzie, kiedy przejdę w końcu na tamtą stronę, do tego miejsca, gdzie ziemia stale usuwa ci się spod nóg. gdzie nie masz pod butami miękkiego dywanu, a krajobraz krainy wyznaczają zabójcze pochyłości. Jakie to uczucie? Na zewnątrz nadal cisza i spokój, jeśli nie liczyć strudzonego oddechu Randy'ego, nawet koń kiedyś się zmęczy. Otworzyłem usta, by nim porozmawiać, i uświadomiłem sobie, że cały drżę. Małe, tłuste krople skapnęły z mojej ręki na kolano; na materiale dżinsów wyglądały jak gęsty olej na powierzchni wody. Czułem, że tamci nasłuchują. Randy znów się odezwał, pytał, czy mam co jeść i pić, co się tu dzieje i co dzieje się ze mną. — Nic ci nie jest, stary? — upewniał się. — Słyszałem jakiś hałas. — Ja też — choć nie miałem pojęcia, o czym mówit. — Co się tam dzieje? — Po pierwsze, mamy tu całą kolekcję skończonych dupków, kolesi Nakoty, chłonących każde słowo tej kretyńskiej maski... — To nie ona do nas mówi! — głos dziewczyny, nosowy, gniew​ny, dołączył do niego inny, na co rzuciłem ostro: — Zamknijcie się! — Jak już mówiłem, mamy tu całą kolekcję pojebów — czułem, że z każdym słowem Randy coraz bardziej traci nad sobą kontrolę. to mnie zaniepokoiło, bo Randy po odejściu Vanesy był jedyną osobą, której mogłem zaufać, na której mogłem polegać — a poza tym na zmianę albo słuchają tego kitu, który im wciska maska, albo oglądają kastę. Wiesz którą. Nagranie wideo. Pięknie. — Randy, gdzie jest czaszka? Ten twój stalowy czerep? — Wisi na klamce. Zacisnęła na niej zęby i tak już została — odparł, a w jego głosie wyczułem nutę dumy, dumy twórcy, nie powiedziałem mu, jak bardzo się cieszę, że się jej pozbyłem, a przy​najmniej, że znajdowała się poza tym pomieszczeniem. Randy wciąż mówił, cieszyłem się, że nie widzi, jak ziewam. Byłem okropnie zmęczony. Mówieniem. Słuchaniem. Tym cuchną​cym składzikiem, sobą samym, śmierdzącym jak ten pokój, i matką wszelkiego smrodu opodal, na podłodze. Mówcie mi Nakota. Jak jest tam na dole? Jak w rzeźni? A może jak w ogrodzie niebiańskiej szczęśliwości? Czemu tego nie sprawdzisz, ty tchórzu? Tym także byłem zmęczony. Rozważania tracą sens, kiedy nie można ich po​przeć czynem. Co się wydarzy? Bo mogło wydarzyć się praktycznie wszystko. Mogłem obudzić się i stwierdzić, że moje dłonie zmieniły się w aligatory, mogło okazać się, że moje organy przeistoczyły się w piszczące, samodziel​ne usta albo może stanę się żywym śmietnikiem gnijącym od we​wnątrz, od kości, niczym zepsuty owoc, czymś tak żałosnym i odra​żającym, że nie można tego pochować w trumnie, lecz gdzieś po cichu, wstydliwie, w plastykowym worku. Albo jeszcze gorzej. To było jak spadanie w głąb bezdennej otchłani, dosłownie bezdennej, z trwającym podczas całego tego procesu rozkładem na czynniki pierwsze, na wszelkie możliwe sposoby. Innymi słowy, spadasz i spadasz, a końca drogi nie widać. Wyobraźcie to sobie. Gdy tak leżałem, tonąc i dryfując, nie słysząc niczego, woń Nibydziury zmieniła się, przerodziła w cieplejszy, ostrzejszy odór, smród żelaza, fetor bólu. Gorący zapach. A w tej rozpalonej ciszy chichot, powolny, dwuznaczny, zmysłowy jak ruch ostrzonej na pasku brzytwy, ja także się uśmiechnąłem z lekkim niepokojem, usta wykrzywione jak w grymasie niepewno​ści, dłonie zimne, przyciśnięte do oczu z taką siłą, że ujrzałem znajomą minutową konstelację, to zepchnęło lęki na dalszy plan, ponieważ oznaczało, że niektóre z moich reakcji nadal są i pozostaną normalne, że nawet ja nie byłem dostatecznie szalony, by stawić czoła temu, co mogło nastąpić, a co mógł zwiastować ten nowy, złowieszczy chichot. Nawiasem mówiąc, z czego to coś się cieszyło? Co uznało za tak zabawne? Bądź co bądź, było tylko procesem. Albo aż procesem. Nikt nie mógł mi pomóc. I nie mogłem stąd uciec. Kocham cię. Zimny, palący żar erekcji. Mojej erekcji. A gdzieś w gardle wzbierająca fala żółci. Trudno powiedzieć, czy wówczas usnąłem, czy pozostałem świa​domy. Podejrzewam, że to drugie, bo w różnych momentach czułem ból rozmaitych części ciała, stóp, pleców, nóg i szyi. Dziura będąca mojądłonią wciąż emanowała drwiącym, pulsującym bólem, choćby po to, by przypomnieć mi stare, złe czasy, a sądziłeś, że wtedy sprawy były mocno zakręcone. Co powiesz teraz, hę? No, co powiesz? Cisza w korytarzu, ani Nakoty, ani Randy'ego, ani Malcolma czy wyznawców Kościoła Transkursyjnych Debili (ale czy wolno mi określać kogokolwiek mianem debila?), maska, którą czcili, także milczała, byłem sam. Zupełnie sam. W ciemnościach. No i

dobrze, ale byłoby lepiej, gdybym miał nieco więcej oleju w głowie, a może to prawdziwa cena, którą płacisz za brak umiejętności przewidywa​nia i konstruktywnego myślenia? Jak kawał deski unoszony bezlitos​nym, karzącym wirem. Gdy tak leżałem wśród bezkresnej nocy, usłyszałem dźwięki, które sprawiły, że moje oczy pozostały zamknięte i zadrżały, płonąc żywym ogniem pod cienką powłoką powiek, sklejonych coraz do​kładniej wypływającą z ich kącików wydzieliną. Tak na wszelki wypadek. — ... gliny, stary! Kto wie, czy on tam jeszcze żyje! Nakota, spokojna i władcza: — Żyje. — Skąd to wiesz, do cholery? — A skąd wiesz, że umarł? — Malcolm, najbliżej drzwi. — Nie siedzi tam aż tak... — To już trzy dni... Głos, którego nie rozpoznałem, jakby przepity. — Facet siedzi tam od trzech dni i nie zamierza wyleźć. — A ty co? — parsknięcie Malcolma. — Prowadzisz dokumen​tację czy jak? — Nie umarłem —powiedziałem, usiłując delikatnie otworzyć oczy, rzęsy miałem posklejane zaschniętym, gruzłowatym śluzem. — Tylko nic nie widzę. To nie była prawda, wzrok miałem dobry, choć widziałem w spo​sób dziwnie zniekształcony, jakbym patrzył przez bijące z chodnika fale żaru albo bulgoczącą wodę, kurz, kąty pomieszczenia wydały mi się inne, rozleglejsze, z niejakim wahaniem skierowałem wzrok w głąb siebie. I wejrzałem od razu pod powierzchnię mojej, powle​czonej skóry, cholera, jasny gwint, była w tak dużym stopniu pokryta tą substancją, obie ręce, ramiona, barki, plecy i pierś, tak wicie się wydarzyło, kiedy byłem daleko, kiedy Mnie Nie Było, to, co ujrza​łem, nie było moim organizmem, szarymi prochami kości i kiwi, lecz tym, czym się one stawały. Czym już się stały, przynajmniej po części. Wirujące drobiny, powolne oślepianie, potężne, błyszczące stru​gi fal maleńkich niczym iskry elektryczne, a to, czego dotknęły, nie stawało się brzegiem, nie krwią ani kością, lecz częścią czegoś nowego, konstrukcji jakiegoś ogromnego, osobistego fundamentu; miałem prawo podejrzewać najgorsze. Stawałem się procesem. W pewnym sensie są nim wszystkie ciała — przypominają silniki napędzane przez zdrowie lub chorobę ich właścicieli, powłoki cie​lesne stanowiące fizyczną wykładnię tego, czym byli ludzie w nie przyobleczeni. Żeby jednak stać się swoją własną chorobą? Pożeraczem samego siebie? Naprawdę ci odbiło, powiedziałem sobie w myślach, zbyt wstrząśnięty, by się przerazić (ale czy naprawdę się bałem?), dogłęb​ne postrzeganie samego siebie: spójrz tam, na koniuszki palców, widzisz te wirujące płatki? I tam, w zgięciu łokci, rozszerzające się, łypiące nowe otwory, zgrabne jak dołki w ogrodzie, gotowe i czeka​jące, by coś je wypełniło. Tylko co? Czym teraz jestem? — zastanawiałem się. Mówili do mnie: — Nicholas! — To Randy, zbyt zmęczony, by odczuwać ulgę, może wolałby, by się okazało, że umarłem, podej​rzewałem, że wielu ludzi niecierpliwie oczekiwało tej chwili, a teraz kilka słów od naszej rzeczniczki — Nakoty, mówiącej głośno i wyraźnie, nakazującej, abym się odezwał, przemówił do nich, tak Nicholasie, powiedz coś do tych miłych ludzi, aleja tylko uniosłem ręce w górę, ku słabemu widmowemu światłu i obserwowałem ich twórcze ruchy, zwłaszcza wokół tego, co było kiedyś wnętrzem mojej prawej dłoni, ogniwa przemiany, widzisz, co się dzieje, kiedy wpuścisz w siebie diabła? Rozpłakałem się. Randy, krzyczący coś, lecz nie do mnie. Oschła riposta Nakoty. Odwróciłem się na wznak, małe, stwardniałe grudki na moich rzę​sach i cieknące łzy, lśniące małe kulki, przepływające po podłodze do Nibydziury, wskakujące do środka jak rysunkowi pływacy do niebiańskiego basenu olimpijskiego. Poczułem zimny, konwulsyjny skurcz w jelitach i sfajdałem się, w kroczu mych brudnych dżinsów znalazła się garstka małych, twardych sześcianów, które, gdy się poruszyłem, potoczyły się bezboleśnie i gładko w dół nogawek moich spodni, cichy blask cyrkonii na zakurzonej podłodze, czuły produkt uboczny tego, co niedawno było człowiekiem. Nakota. Jej głos. — Nicholas? Odezwiesz się do mnie? Nie. Nic z tego. Mimo iż tylko ty nie zrejterowałabyś z dzikim wrzaskiem. Tylko ty lubiłabyś mnie bardziej właśnie takiego. Maska przemówiła. Niczym włączona taśma, głośny, monotonny wywód o przemia​nie przez duże P, musimy poddać się Przemianie, to jak mówienie nazistom, że muszą zalać rynek sześcioramiennymi gwiazdami, tłumaczenie im — a przynajmniej tak mi się wydawało, choć w tej chwili nie mogłem być raczej pewien niczego — że to, czego sobie nawet nie wyobrażali, to, co wydawało się zbyt odległe, by mogli to dostrzec, będzie im dane, osiągną to i, co więcej, tym właśnie się staną. Nie wszyscy, ma się rozumieć, cóż komu po religii, nawet tak tandetnej jak ta, składzikowa, gdyby wszyscy mogli pójść do nieba? Cóż komu po klubie, jeśli wpuścić do niego byle szumowinę? A jed​nak większości będzie to dane, większości, która powitała te słowa z nabożną czcią i gorączkowymi westchnieniami, ci kretyni byli naprawdę wygłodniali, łykali ten szajs bez popitki, jak swój chleb codzienny, opadłem na kolana, pięści zaciśnięte, usta rozchylone: — Wynoście się stąd, zjeżdżajcie stąd — krzyczałem, ale nikt mnie nie słyszał, bo krzyk był prawie niesłyszalny, z moich ust dobył się tylko ochrypły szept, może struny głosowe zmutowały samoistnie w kau​czukowe gumki, wściekłe węgorze albo coś o wiele bardziej niewy​obrażalnego, nadal płakałem, a maska wciąż mówiła, pośród jej słów tylko jeden, jedyny głos — Nakoty.

— Nicholas — z całym ładunkiem czułości i oddania, w które nie wierzyłem, głębokiej miłości, którą mnie nigdy nie obdarzyła i która była jej obojętna, wrażenie jakby zanikających organów, nie używanych, zbyt gorących jak na zimny, lodowaty świat, w którym się poruszała. — Nicholas, wpuść mnie. Proszę. Potrzebujesz mnie. Właśnie teraz. I chciałem tego. Chciałem tego tak bardzo, że prawie to zrobiłem. Bo. rozumiecie, byłem zmęczony, zmęczony samotnością, turlaniem się pośród mro​ku mojej własnej przemiany, staniem pomiędzy nią a spełnieniem, doskonałością, dla której być może przyszła na świat, miała do tego lepsze predyspozycje niż ja, bo przecież byłem tylko Jasiem Zerem, panem Skończonym Dupkiem, który potknąwszy się, zrobił o jeden krok za daleko, zataczałem powolne, szerokie kręgi, aż się zmęczy​łem, do tego stopnia, iż omal nie skierowałem się ku drzwiom, kto wie, może nawet próbowałem, ale znów się potknąłem, to dla mnie typowe, to cały ja, upadłem na twarz, uderzyłem czołem w podłogę, bolało, zrobiłem sobie krzywdę jak zwyczajny, szary człowiek. Ból przywiódł wspomnienie skutego lodem chodnika, przyjęcia u kogoś i Nakoty, która poślizgnąwszy się, wyrżnęła ciężko na tyłek, na plecy, aż szczęknęły jej zęby, padając miała otwarte usta, cichy dźwięk i ja, z niepokojem pochylający się nad nią, nic ci nie jest? A ona wtedy złapała mnie za rękę, szarpnęła mocno i pociągnęła w dół, upadłem na kolana i usłyszałem jej śmiech. Teraz było tak samo. Tylko że teraz wszystko się zmieniło. WSZYSTKO SIĘ ZMIE​NIŁO. Nic z tego. Nie ma mowy. Podnoszę się, wstaję, podpierając się o ścianę, cały rozdygotany, przykładam usta do drzwi, dotykam nimi drewna i wyraźnie, ze spokojem, jakbym wyjawiał jakąś prawdę absolutną, oznajmiam: — Jeśli natychmiast nie zabierzecie się wszyscy sprzed tych drzwi i nie opuścicie tego korytarza, wyjdę stąd i będę bardzo nieprzyjemny, a zacznę od ciebie, Malcolmie — i bez namysłu wysunąłem ręce przez drzwi, schwyciłem kogoś, poczułem w palcach pęk czyichś włosów i trzasnąłem tą głową — łup — o drzwi, raz, potem drugi, dla pewności, bo wiedziałem, wystarczył mi sam dotyk, że tym kimś był Malcolm, wiedziałem to, zanim pisnął jak zarzynane prosię i zaczął się szarpać, usiłując wyrwać się z mego uścisku, puściłem go, uśmiechając się pod nosem, cieszyłem się, że mu dołożyłem, usłyszałem zadowolone westchnienie Nakoty i tak, tak, poczułem jej dotyk, a także silny, tłusty żar trawiącej ją chciwości. — Połamię ci te pieprzone łapy — wysyczałem i ścisnąłem bardzo mocno, brutal​nie, ściskałem coraz mocniej i mocniej, aż w końcu wrzasnęła i od​ruchowo zaczęła się wyrywać. Wtedy ją puściłem. Z żalem. Bo mimo wszystko dotykanie jej wciąż było przyjemne. — Wszyscy prócz Randy'ego — mruknąłem — jazda stąd. Wypierdalać od drzwi. Chwila przerwy i nieśmiały głos mówiący: — Randy'ego tu nie ma. — To idź po niego, ty dupku. Dłuższa przerwa, niepewne szuranie stóp, chcieli tu zostać, ale za bardzo się bali. Głowa chrząknęła, sięgnąłem ręką i uderzyłem w ścianę, gdzie, jak sądziłem, powinien znajdować się podbródek. — Ty też się zamknij — burknąłem i usłuchała. — Nicholas? — ■ drżący głos Randy'ego. Nie odszedł daleko. Może czekał, bo chciał zobaczyć, jak urywam głowę Malcolmowi, byłoby to miłe, ale za duży wysiłek, sami rozumiecie. Musiałem oszczędzać siły. Bo to przecież nie wszystko, ależ skąd, to dopiero początek, jeszcze wiele przede mną. Tak się trząsłem, że musiałem usiąść. Osunąłem się bezwładnie na podłogę, jakbym nie miał już kości. Kiedy już siedziałem, spró​bowałem zerknąć na zewnątrz przez szparę pod drzwiami, ale do​strzegłem tylko czubki czyichś brudnych motocyklowych butów. — Nicholas? To ja, Randy. — Pauza. — Dzierzba mówi, że złamałeś jej palec. — Świetnie. Następnym razem skręcę jej kark. Czy ci frajerzy już sobie poszli? — Większość z nich — ostrożnie. Jakby mówił do tygrysa. — Co się stało? — Jestem zmęczony — odrzekłem. — Zdenerwowałem się. — Dłonie miałem złożone jak do modlitwy, pod nimi moja zmęczona twarz, spojrzałem na nie, dostrzegłem robaczywy uścisk, z odrazą oderwałem jedną od drugiej przy wtórze głośnego, wilgotnego plaś​nięcia, jeden palec mojej prawej dłoni wydawał się być przylepiony do lewej, Randy coś mówił, lecz go nie słyszałem, zacząłem się śmiać, śmiałem się z doskonałej głębi mojej własnej odrazy, a tym​czasem drobiny pod moją skórą zawirowały, i ociekając, utworzyły żyjący tatuaż: NAKOTA. — Pocałuj mnie gdzieś — warknąłem. — Co? — Nic. Randy, czy możesz zabić drzwi deskami albo coś w tym rodzaju? — Będzie dobrze, jeśli uda mi się nie dopuścić tutaj gliniarzy. Zrobię co w mojej mocy, aby tu nie dotarli. Stary, nie masz pojęcia, co się tu dzieje, ludzie zachowują się jak kompletnie szurnięci. Jakby wszyscy powariowali. Sąsiedzi, Dzierzba, jej pierdoleni kolesie, wszyscy. Nic nie mogę na to poradzić, mogę tylko skopać parę tyłków. Wciąż mówił drżącym głosem, pełnym hamowanego gniewu, znużenia, a nawet łez. Myśl, że Randy płakał, wydała mi się dziwnie patetyczna, może dlatego, że nigdy nie potrafiłem wyobrazić go sobie płaczącego. Pomyśleć tylko, Randy i łzy. Nie, to niedorzeczne. — To ten cholerny Malcolm — powiedział. — Moim zdaniem, jest jeszcze gorszy niż ona. Dzierzba po prostu tam siedzi, no wiesz, jak kot czy inny zwierzak, wiesz, co robi kot, kiedy chce wyjść?

Zaczyna kręcić się przy drzwiach, drapie i miauczy, aż tak cię tym zmęczy, że go w końcu wypuścisz. Albo wpuścisz. — Ale on wciąż ich podburza, no wiesz, pokazuje im to pieprzo​ne nagranie, opowiada, jak to głowa ma niby bezpośrednie połącze​nie z Nibydziurą, a on, niczym jakiś guru, wie, o co w tym wszystkim chodzi. A potem zaczął opowiadać, że ty już na pewno nie żyjesz, że tam wykorkowałeś, bo jesteś teraz na taśmie i... — Co? — Nagranie, ja też je widziałem. Widać cię teraz na taśmie. Tępy strach, ale czy obecnie mogłem się jeszcze czegoś obawiać? Lekkie zakłopotanie. — Co robię? — Zmieniasz się w pewnym sensie. Stajesz się... bardziej przej​rzysty. Prawie przezroczysty, tak, to właściwe określenie. Wszystko widać przez ciebie na wylot, jak przez szkło. — Mówię coś? — Nie. Prawdę mówiąc, niewiele tam ciebie widać. — Co to miało być, żart? Nie. — Tyle tylko, by można się zorientować, że to naprawdę ty. Dzierzba z początku zaczęła świrować. Malcolm się wkurzył, ale teraz wszystko dokumentnie zamotał i twierdzi, że tylko on wie, co się tu naprawdę dzieje. Wziął głęboki, bardzo głęboki oddech, jakby chciał zgasić pło​nący wewnątrz niego ogień. Nie chciałem dyskutować o taśmie, zapytałem więc: — A co o tym wszystkim mówi Vanesa? — Yanesa. — Kolejny wdech. — Nie chce ze mną rozmawiać. Kiedy dzwonię, odkłada słuchawkę albo jej matka mówi, żebym dał jej spokój, bo jest już u kresu wytrzymałości. Wiem, że jest tym wszystkim zdenerwowana. Kiedy widziałem ją ostatni raz, powie​działa, żebym do niej nie przychodził, dopóki cały ten cholerny cyrk się nie skończy. Usiadłem w milczeniu, jak zwykle przybity i załamany, wieczny przegrany, nie masz co spodziewać się ode mnie dobrej rady, stary, jedyne co potrafiłem, to spieprzyć wszystko, tak, to umiałem najle​piej, i czy nie było tak, że większość tych porażek wynikała wyłącz​nie z mojej winy? Czy nie tak? Użalanie się nad sobą to luksus, ale nie miałem już wiele czasu, może nawet nie zostało mnie dostatecz​nie dużo, bym miał czego żałować. Może nigdy nie miałem. — Przykro mi — powiedziałem szczerze. A egoistyczna część mnie dodała: —Gdyby tylko odwrócić tę sytuację, gdyby to Nakota nie chciała mieć z tym nic wspólnego. Ale to, rzecz jasna, było absurdalne rozumowanie, gdyby tak było, nie byłaby Nakota. Moja miłość, nienasycenie ciągnąca do wszystkiego co najniższe, najokrutniejsze, najbardziej spaczone i przenicowane. Jak cały ja. Randy wciąż mówił. — ... na zewnątrz, dobra? A co do Malcolma, sądziłem, że wyjdzie z nimi, choćby tylko po to, by móc panować nad tłumem, ale nie, już nie. Zachowuje się jak jakiś ksiądz czy Bóg wie kto. — Malcolm mnie kusi — odparłem. — Taa, widziałem końcówkę tej sytuacji, widziałem, co mu zrobiłeś. Szkoda, żeś go tam do siebie nie wciągnął, stary. — I po chwili, wiedziałem, co się szykuje: — Nie wiem, jak długo jeszcze z nim wytrzymam. I z całą tą sytuacją. Nie chodzi o to, że... zrozum, potrzebuję odrobiny... Nicholas, to wszystko się staje za bardzo udziwnione, do tej pory sądziłem, że lubię rozmaite dziwne rzeczy, ciągnęło mnie do nich, ale to, co się tu dzieje, to dla mnie zdecydo​wanie za wiele. — Znużony śmiech. — Nie byłem w robocie od trzech dni. Wyleją mnie, jeśli już tego nie zrobili. — No i Vanesa — dodałem. — Tak. Yanesa. Rozwieram pozbawioną wnętrza dłoń, głowa pochylona, patrzę na świeżą, galaretowatą maź wyciekającą z mego stygmatu. Mój zbłąkany palec, gdy nie patrzyłem, wrócił na swoje miejsce. Ach, te palce, potrafią robić zdumiewające rzeczy. — Randy, może już... — Wiem — ucina krótko. — Wiem, co chcesz powiedzieć. Tylko że nie rozumiesz, nie masz pojęcia, co się tu dzieje. Dzierzba kompletnie ześwirowała, nawet nie wiem, czy ostatnio płaciła czynsz. Może właściciel kamienicy będzie ją chciał wyeksmitować. Sąsiedzi są coraz bardziej rozeźleni, któryś z nich może w końcu wezwać gliny. A ty przecież nie chcesz, aby zjawiła się tu policja, nie wiesz, co mogłaby z tobą zrobić. Jeśli cię gdzieś zamkną... — Na przykład w szpitalu? — Może nawet gorzej. W plastykowym worku? Jeśli zostanie mnie dostatecznie dużo, by było co tam zapakować, ha, ha, ale kogo to obchodzi, prawdo​podobnie tylko jedną osobę, tę, z którą właśnie rozmawiasz. Za wyjątkiem Nakoty. Ta z radością i niewzruszenie wpełzłaby natych​miast po moim stygnącym trupie, aby dostać się do Nibydziury, a gdyby z jakiegoś powodu nie pozwolono jej na to, gorliwie podję​łaby się przeprowadzenia wiwisekcji, pragnąc osobiście wykonać pierwsze cięcie. — Randy, kogo to wszystko obchodzi? Po prostu idź stąd i już. — Mnie obchodzi! Myśl jak Malcolm, powiedziałem sobie w duchu, bądź dupkiem jak on. Albo jeszcze lepiej, myśl jak Nakota. — Nic tu po tobie. Nie masz na nic wpływu. — I lodowatym tonem dodałem: — Teraz ja tu rządzę. — Nieźle — niemal wyobraziłem sobie, jak kręci głową. — Ale nie jestem taki głupi, za jakiego mnie uważasz. — Wobec tego BĄDŹ głupi. Idź do domu.

— Skąd mam wiedzieć, że wciąż jeszcze rozmawiam z tobą, Nicholas? Jak mogę być czegokolwiek pewien? I rozpłakał się, słyszałem to w jego głosie, a w moim wnętrzu coś skręciło się spazmatycznie i pękło, krwawiąc jak pęknięta skóra, łzy wypływały ze mnie i skapywały, tworząc małe, lśniące kręgi na podłodze przy mojej twarzy. — Randy — powiedziałem, kiedy znów mogłem mówić — idź i przynieś lustro. Małe lusterko. Dobrze? W porządku? Bez odpowiedzi, ale usłyszałem, jak odchodził. W ciszy, jaka wtedy zapadła, zacząłem zastanawiać się, czy wróci, a na mojej skórze jak na billboardzie reklamowym jęły pojawiać się treści, których nie chciałem czytać ani nawet dostrzegać, słowa, znaki runiczne, nawet pieprzne żarty obrócone w znaki, które, gdybym na nie spojrzał, natychmiast rozpoznałbym i zrozumiał. Gdybym na nie spojrzał. Nie spojrzałem więc, siedziałem z zamkniętymi oczami i czeka​łem. Wreszcie usłyszałem głos Randy'ego. Może to naprawdę trwało tak długo, jak mi się wydawało. — Przyniosłem lusterko. — Świetnie. Połóż je i przesuń pod drzwiami, o tak, jeszcze trochę. A teraz spójrz na mnie — nachyliłem się, przyjmując odpo​wiednią pozycję. Cisza, po czym odezwał się z wahaniem: — Jest za ciemno, stary. Nic nie widzę. Zapal światło, jeśli jeszcze działa. Działało. Bezgłośny jęk Randy'ego. To bolało, tak bolało, ten dźwięk, musiałem wyglądać strasznie, skoro nawet ktoś taki jak Randy, siedzący w tym po szyję prawie od początku, drgnął mimowolnie i odwrócił głowę jak gap, który ujrzał więcej niż się spodziewał, no wiecie, nie mam nic przeciwko obejrzeniu porządnej stłuczki, ale ten facet w skasowanym aucie, facet z połową głowy, to już chyba lekka przesada. A widzieliście tego faceta, który zmienił się w chodzącą dziurę? — Nicholas — drżąco, z nieco większej odległości, odsunął się od drzwi, wątpiłem, czy miał tego świadomość, zapewne zrobił to odruchowo. — Wszystko w porządku? — Nie. — Czy to boli? — Co? — To... coś. Co masz na sobie. Na całym ciele. — Nie. Milczał. Swędziała mnie skóra, czułem, jak śluz wolno spływa po moich nogach, czułem strużki substancji ściekające coraz niżej. Czekałem w ciszy, przerwa przed pożegnaniem, chwila zastanowie​nia, co by tu jeszcze powiedzieć. Wreszcie: — No cóż... Powiedz Vanesie, że ją pozdrawiam. — Na pewno. — Nie mów im, że już idziesz do domu, dobra? — Pewno, że nie. I to by było na tyle, jeśli chodzi o nasze pożegnanie, a czego się spodziewałeś, zapytałem sam siebie drwiąco, męskiej wymiany pły​nów, wzniosłej przemowy u progu śmierci? Nigdy cię nie zapomnę, dzielny Nicholasie? Kurwa. I poszedł. Nie ma go. Wracał do Vanesy, pracy, swoich rzeźb, piwa, wieczorów przy telewizorze i zbyt szyb​kiej jazdy ciężarówką pomocy drogowej. Wracał do prawdziwego świata, jedynego miejsca, do którego pragnąłbym się teraz udać, normalnego, zwykłego, bezpiecznego miejsca, którego mi odmó​wiono, i żałując tego, bezgłośnie Randy'emu zazdrościłem. Z każdej porządnej katastrofy musi zawsze ocaleć co najmniej kilka osób, a teraz oni oboje będą mogli opowiadać o tym, co się stało, choćby ich wersje miały być niepełne i bezbarwne, z przekonaniem, że każde z nich ma przynajmniej jedną osobę, która jej wierzy. A ja wreszcie zostałem sam. Z Nakotą, jej bezwzględnym, jed​notorowym rozumowaniem, idiotą Malcolmem i ich gromadką wier​nych półgłówków. A także z mówiącą maską, jedno oblicze dla nich i jeden jej sekret dla mnie. Do tego czaszka na klamce i wrzący, bulgoczący płyn pożerający mnie żywcem, obracający w najszpet-niejszą na świecie poczwarkę, coś znacznie niższego od człowieka, choć wciąż czułem się jak człowiek. I do tego jeszcze Nibydziura, nie zapominaj o tym, źródło wszyst​kiego, oś obrotu, wokół której kręcił się cały ten mroczny cyrk po pijanej orbicie drapieżności, lęku, głodu, prostej, zwykłej głupoty i pożądania. Ale jestem już tak bardzo zmęczony. Upływ czasu i dźwięki. W korytarzu. Zamknąłem oczy i wyda​wało mi się, że poczułem woń smażonego mięsa. Woń spalenizny. Jak na zawołanie triumfalny głos Malcolma, tak donośny, że drgnąłem nerwowo: — Nick, szykuj się, wchodzimy — z podniece​niem, na pewno uśmiechał się przy tym jak kretyn. I trzymał się z dala od drzwi. Chłodny, beznamiętny głos Nakoty w tle, wydawała komuś polecenia, było tam wiele osób, oni byli tylko mózgami, mięśniami pracowali inni, nie zdziwiło mnie to, obłąkana czy nie, po drugiej stronie drzwi była jedyną osobą, która miała odrobinę oleju w głowie. Rozmowy, zduszone głosy, zakłopotanie, oschłe rozkazy Nakoty i nieodłączne komentarze Malcolma, zawsze chciał mieć ostatnie słowo, zrób to, zrób tamto, nie rób tego. Weź inną deskę. Połóż to. Słuchajcie mnie wszyscy! — Nakota — wykrztusiłem kompletnie wyczerpany. — Daj sobie spokój, słyszysz?

Riposta Malcolma: — Stul dziób, durniu! Wchodzimy! Wiecie co. byłem już zmęczony Malcolmem. Wiem, że to nicze​go nie tłumaczy, ale po prostu miałem dość jego nie milknącego jazgotu, tego bezcielesnego głosu, wyciągnąłem jedną rękę, prawą, przez drzwi i pochwyciłem coś, kogoś, głośny pisk, szamotanina, próby wyrwania się, puściłem tego kogoś i szukałem dalej, polowa​łem, szukałem po omacku jak w szufladzie albo w worku. Znalazłem. I ścisnąłem. Krzyk. — Nicholas, puść go! — głos Nakoty pośród zgiełku, coś słod​ kiego pomiędzy moimi palcami. — Nicholas! Puść go! Ale nie puściłem. Nie. Coraz wyższe oktawy, można pomyśleć, że człowiek nie jest w stanie wydobyć z siebie takich dźwięków. Coś tłucze się i obija o drzwi, krzyki cichną, przeradzają się w niski zdławiony jęk, trwający niemal bez końca, drażniący jak szum wody w toalecie w środku nocy, jęk, wilgotny bulgot, charczenie, aż w końcu i ono ucichło. Cisza. Bolała mnie głowa i nagle się ożywiłem, zrobiło mi się wstyd, kolejny głupi wybuch niekontrolowanego gniewu. I ws'ciekły syk Nakoty: — Dobra robota, dupku, chyba złamałeś temu palanto​wi kark. O Boże. Czując narastające mdłości, cofnąłem rękę, słyszałem przez drzwi, jak Nakota obrzuca mnie kolejnymi wymyślnymi inwektywa​mi i jak jej ludzie odciągają coś ciężkiego od drzwi, by rzucić to gdzieś dalej, w głąb korytarza. Osunąłem się na ziemię i zmrużyłem powieki, byłem wstrząśnięty i zdezorientowany, podczas gdy z tyłu za mną miast dźwięku pojawiła się woń, ciężka, wyrazista jak głębokie czknięcie. Światło przesuwające się po ścianie nad drzwiami, maska odwró​ciła się teraz do wewnątrz, może spełniła swoje zadanie i zabierała się właśnie za następne, spojrzała w dół, na mnie, twarz z nagrania wideo, wyrazista i absolutna. Zero, nicość, nul, pustka. Cały ja. Cóż, jednak nie skręciłem mu karku. Mocno go jednak wkurzy​łem i przeraziłem, na dodatek Nakota rzuciła do mnie przez drzwi, śmiejąc się: — Hej, Nicholas, wiesz co? On się sfajdał w gacie! W te swoje drogie, skórzane spodnie — zachichotała w typowy dla siebie, oschły sposób, przez chwilę nawet zrobiło mi się go żal. Ja również zachichotałem i to zapewne też nie poprawiło mu humoru. Mimo to, wstrząśnięty czy nie, zdenerwowany czy nie, wciąż miał swoje teorie i mógł mówić; nawet śmierć nie mogła uciszyć Malcolma. Co do tego nie miałem wątpliwości. Niemniej nie zamie​rzałem ponownie go atakować — obiecałem sobie, że nigdy już go nie dotknę. Ani nikogo innego, jeśli chodzi o ścisłość. Zrobię co w mojej mocy, aby dotrzymać tej obietnicy. I tak już czułem się okropnie, było mi wstyd, miałem wyrzuty sumienia, nie chciałem doświadczyć tego ponownie. Choć, jak później powiedziała Nakota, przecież to „tylko Mal​colm", nawet gdybym go zabił, co z tego? „Tylko Malcolm" przez cały dzień chrypiał przez obolałe gardło, opracowując nową teorię na mój temat i mojej „gościnnej" roli na taśmie wideo. — To znak — powiedział mi przez drzwi, gdy się odezwał, odniosłem wrażenie, że stał na palcach, spięty i czujny, może lekkie przyduszenie, które mu zaordynowałem, wyszło mu na zdrowie, ale póki co nie zamierzałem podjąć stałej praktyki lekarskiej. Niech się tym zajmie kto inny. — Znak—powtarza dla pewności.—Ty znikasz, Nick, dosłownie rozpływasz się w powietrzu. — Naprawdę nie chcę o tym mówić — mruknąłem na swój nowy, uprzejmy sposób, leniwie, jakby ód niechcenia, obserwując mono​chromatyczne fajerwerki eksplodujące w moim lewym kolanie, pod​czas gdy maska łypnęła na mnie drwiąco niczym odbicie w krzywym zwierciadle. — Nie mam na ten temat nic do powiedzenia. — Zamknijcie się obaj — odezwała się dziwnie beznamiętnie Nakota — zwłaszcza ty, Nicholas. Powiem to tylko raz. Milczenie głupców, otaczających ją jak szumowiny. — Wszyscy wiemy, że to ja powinnam tam się znaleźć. Nawet sam się do tego przyznajesz, na tej taśmie. Jestem idealną kandydatką do przemiany. Do Przemiany. Stawania się czymś innym. — Wiesz co — dopiero teraz poczułem głębię swego gniewu, nie był palący, lecz ciepły i drażniący, jak swędzenie w głębi umysłu — to brzmi jak jedna z teorii z jakiegoś bzdurnego traktatu filozofi​ cznego, który czytałem w college'u, tylko znacznie głupsza. Zaraz powiesz, że to wszystko jest jednym wielkim egzystencjalnym śmiet​ nikiem — odwróciłem się plecami do drzwi i do maski. — Dlaczego nie pójdziecie do domu? — zapytałem. —■ A skoro mowa o domu, powiedz mi, Nakota, kiedy ostatni raz zapłaciłaś za mieszkanie? Czynsz? Szczere zdumienie. — A kogo obchodzi jakiś pieprzony czynsz? — Mnie. — Skoro tak ci zależy, czemu stamtąd nie wyjdziesz i sam się tym nie zajmiesz? O nie, Nakota, nie ze mną te numery. Nie jesteś tak cwana, jak ci się zdaje. — Jeśli chcesz, możesz mieszkać i sypiać na ulicy, ale czy to nie będzie dla ciebie pewnym utrudnieniem? Czy nie straci na tym

twój styl?

Zignorowała to, zignorowała mnie, znów zaczęła mówić, potok słów, dyspozycji, poleceń, do kogoś, do Malcolma, zrób to, weź tamto, kolejne z niewyczerpanego zapasu jej żądań, przestałem jej słuchać, odwróciłem głowę i wyłączyłem dźwięk, wolę pamiętać cię taką, jaką byłaś, Nakota, wtedy, przedtem, kiedy wciąż jeszcze byłem w stanie cię znieść. Odchylam się do tyłu, moje zmieniające się ciało jest o wiele słabsze, uderzam lekko o puste opakowanie po krakersach, przezro​ czysty plastyk opakowania po serze, czy ja to wszystko jadłem? Kiedy? Czy nadal jadłem? Może karmiła mnie Nibydziura, jak kruk na pustyni, a może pożerałem sam siebie. Pożerałem siebie, aby nasycić przemianę? > To całkiem sensowne, czyż nie? Na tyle sensowne, że aż zebrało mi się na mdłości, nie chciałem dłużej się nad tym zastanawiać. Zległem płasko wśród kurzu i lep​kiego pyłu, coś kanciastego i miękkiego ukłuło mnie w ucho, mój notes z misiem. Na ten widok uśmiechnąłem się szeroko. Puste strony. Tak było lepiej. Miałem parę pomysłów, niepraw​daż? Chciałem spłodzić kolejne wiersze, ostry, rozmyślny bodziec mający reanimować trupa mego talentu, czy sądziłem, że atmosfera osobliwości dokona tego, czego nie potrafiła dokonać brutalna walka wewnętrzna? Kogo chciałem oszukać? Nawet ja nie dałbym się na to nabrać. Po co umniejszać szczerą, niewinną prostotę misiowego notesu trawiącymi mnie osobistymi lękami? Po co próbować opisy​wać to, co jest nie do opisania, skoro nie udało mi się wyjaśnić nawet tego, co znane? Znane, kurwa, i nudne. Sięgnąłem po notes, by go odwrócić obrazkiem do dołu, aby go zamknąć tak jak należy, po raz ostatni, ale moja prawa dłoń przyle​piła się do jednej ze stron, szarpnąłem i, o cholera, zamiast oderwać rękę, wyrwałem całą stronicę, widniała na niej wielka, wilgotna plama czerwieni, odruchowo przepchnąłem kartkę przez szparę pod drzwiami. — Masz — powiedziałem. — Ułóż przemowę. Cisza, jaka potem zapadła, uzmysłowiła mi, że popełniłem kary​godny błąd. To nie było dobre posunięcie.

— Hej! — to Nakota, czy w jej głosie abrzmiała radosna nuta? O tak. Nie ma wątpliwości, to był głupi pomysł, ty dupku, dlaczego wciąż dajesz jej do ręki amunicję, skoro jest gotowa ostrzelać cię tym, co dotąd zgromadziła? — Hej — tym razem do nich. — Spójrzcie na to. — Oni także się ucieszyli, prawdopodobnie żaden z nich nie miał dość oleju w głowie, aby pojąć, co jej zdaniem zawierało się w tej plamie. Nie rozumieli jej znaczenia, wiedzieli jedynie, co znaczą złote łuki. Zaczęli jednak dyskutować między sobą, próbowali nawet mówić coś do Nakoty, ale ona wszystkich ignorowała, a w każdym razie zachowywała grobowe milczenie, nie odzywała się nawet do Malcolma, który również pró​bował wyrazić swoje zdanie. — Wydaje mi się, że to oznacza, ej, chłopaki, posłuchajcie. Sądzę, że, posłuchajcie mnie... Nakota, gorączkowo, nieubłaganie, aż czułem jej pełne napięcia drżenie, jak pierwszy wstrząs przed trzęsieniem ziemi, czułem to w skórze i w drganiach obluzowanych kości, reagujących niczym trącone smyczkiem struny skrzypiec. — To owady, Nicholas. To owady, to samo, co było na ich skrzydłach. Pamiętasz runy? Runy, akurat, tak wtedy powiedziałem, a teraz, kiedy uwierzy​łem, miałem po temu jeszcze mnie chęci, ale znacznie więcej powo​dów, bo to koniec końców było, to BYŁO, ot i jeszcze jeden szajs, o którym nie chcę wiedzieć, dlaczego miałoby to być prawdą? Do​kładna powtórka, przekaz z mojej gnijącej dłoni, znaki identyczne jak te widmowe symbole na grzbietach zniszczonych owadzich skrzydełek, maleńka osobliwość w całym tym wielkim schemacie, mógłbym nawet pobić Białą Królową — potrafię uwierzyć w dzie​sięć niemożliwych rzeczy przed śniadaniem i w dziewięć, zanim całkiem odpadnie mi ręka. Spróbuj to przebić, moja droga. — I, Nicholas —jej pięść na drzwiach, oto jeszcze jedna królo​ wa — ja wiem jak. — Królowa żaru i brutalnego pożądania, wszy​ stkiego co zepsute, złe i spaczone, coś było nie tak z jej głosem i to bardzo, brzmiała w nim złowieszcza nuta i złowieszcze uniesienie. — To jest jak klucz — szeptem, jakby mówiła wprost do mego serca, i pomyślałem, że przez cały czas miała rację. To rzeczywiście ona powinna tu być. CZEMU WIĘC JEJ NIE WPUŚCISZ? Och nie; możliwe, że powiedziałem to na głos. — Och, nie — rzekłem, śmiejąc się w głos. Odsunąłem się od drzwi powoli, bo nie było to łatwe, zmęczone mięśnie odmawiały mi posłuszeństwa, dziś było mi się trudniej poruszać niż wczoraj, czy to znak, czy może zawodna pamięć, a tak w ogóle, kiedy było wczoraj? Opieram się plecami o drzwi, unoszę wzrok, by ujrzeć gapiące się na mnie oblicze pustki, zamykam oczy i zaczynam iść, nie wstecz, lecz ścieżką pamięci, niczym korytarzami domu o wielu pokojach, jedne z nich były małe, inne zamknięte, niektóre nie miały drzwi, w kilku mieszkali tak potężni i agresywni lokatorzy, że ominąłem je po cichutku, licząc na ich łaskawość. Tak wiele pokoi, w większości z nich Nakota, a w każdym razie we wszystkich ważniejszych. Zwłaszcza w pokojach w skrzydle Nibydziury. Uważaj, gdzie stawiasz stopy. Jej pasja zawsze przewyższała moją, podobnie jak zniecierpliwie​nie; wszystkie pomysły faktycznie wychodziły od niej, począwszy od owadów w słoju po ogórkach, poprzez kamerę wideo, Randy'ego, nawet Malcolma (choć gdy teraz nad tym myślałem, uznałem, że to ja popełniłem błąd, wciągając go w to wszystko), aż po najdrobniejsze szczegóły kolejnych planów i uwagi

do nich, ja natomiast, prostaczek, szedłem potulnie w ślad za nią, jak mogłem nie odczuć głębi jej zapamiętania, podsyconego gniewem i jej własnym, zazdrosnym pragnieniem, pragnienie owo zaczęło się jątrzyć jak stara, brudna rana, było niczym bolący wrzód, odzywało się, gdy tak na mnie patrzyła, na mnie, zawsze o kilka kroków z przodu, wybrańca, który wciąż powtarzał: dlaczego ja? Ja, puste naczynie, nie ty, kochanie, zimny kotle pożądania. Czy to właśnie dlatego od początku chodziło tylko o mnie? Idealny głupiec, marionetka, niezdolny nie tylko kim​kolwiek pokierować, ale nawet dzierżyć wodze, które w niewyjaśnio​ny sposób dano mu do ręki — jednakże od kiedy cały ten szajs podlegał jakimkolwiek wytłumaczeniom? Prawdziwe pytanie nie brzmiało „kto?", lecz „dlaczego ja?". Tylko w jaki sposób uzyskać odpowiedź na to pytanie od PROCESU? I w jaki sposób miałbyś się zmusić, by w nią uwierzyć, gdybyś ją jednak otrzymał? Przypomniałem sobie jej refren, nie tyle żałosny, co raczej bez​granicznie tęskny. Jak by było tam na dole? Jak może wyglądać tam na dole? Nazywaliśmy to z początku norą, jak w Alicji w krainie czarów, nazwaliśmy to, zanim jeszcze poznaliśmy prawdę, zanim zaczęła mnie nienawidzić. I mimo całego jej jadu, mimo nienawiści, jaką pałała wobec mnie, nigdy nie miałem lepszej, bardziej do mnie pasującej towarzyszki niż Nakota. Kolejne wspomnienie, czy to naprawdę się wydarzyło, czy były to tylko moje pobożne życzenia? Seks z Nakotą, nad krawędzią Nibydziury, odmawianie koralików jej potu niczym jakiegoś dziw​nego różańca, jej głowa spuszczona na piersi, oczy zaciśnięte niczym pięści, biodra uderzające we mnie mocno niczym bijące serce. Włosy chłoszczące mnie po twarzy, zawsze kochałem jej włosy, zawsze ją kochałem. I będę ją kochał. Zawsze. Na zawsze. Tak wiele naszego czasu nie tyle zmarnowaliśmy, co wykorzy​staliśmy. Ten czas. Czas przemian, transformacji, jak brzmiało to jej nowe słowo? Transkursja. Tak. Długa transkursja, może faktycz​nie to było marnotrawstwo, jednak gdyby nie Nibydziura wraz z całym koszmarem i osobliwością swej obecności w naszym życiu, czy gdyby nie ona, spędzilibyśmy ten czas wspólnie, czy nadal zadawałaby się ze mną, stała się znów — choćby i na krótko — moją kochanką? WPUŚĆ JĄ. Nie. Ona jest moja. — Ona cię kocha — powiedziała z wyrzutem maska, ale nawet ja byłem dość cwany, by nie dać się nabrać na ten tani chwyt. Ona miałaby mnie kochać, nie, nigdy, nie ma mowy, byśmy byli kiedy​kolwiek typowymi kochankami, wysyłającymi sobie wzajemnie kartki z miłosnymi wyznaniami, nie dla nas były przechadzki po parku, ona należała raczej do kobiet wolących nocne spacery po cmentarzu, a poza tym nie pozwoliłaby, abym jej towarzyszył w takim wypadzie, chyba że szedłbym w przyzwoitej odległości, dwa kroki za nią. Nie mogłem opłakiwać tego, co nigdy by się nie wydarzyło, bo nie miało prawa się wydarzyć, a jednak było mi z tego powodu smutno. Tak wiele nam umknęło, przeleciało koło nosa. tak wiele czasu spędziliśmy, siedząc w ciemnościach i czekając, aż coś się stanie. COŚ SIĘ TU WYDARZY. Krzyki na zewnątrz i skowyt Nakoty, nie chciałem słyszeć ani jednego, ani drugiego, przyłożyłem więc dłonie, moje śliskie, ocie​kające śluzem dłonie do uszu, zatykając je, zaklejając na amen, zalepiając lepką, gęstą mazią przypominającą trochę krew, i wciąż wspominałem, rozmyślałem o chwilach spędzonych na gapieniu się w tę czerń, która koniec końców nie tylko zawładnęła moim życiem, ale i w pewnym sensie je zakończyła, zabijając nie tylko rzeczy, które sprawiały mi przyjemność, lecz także ciało, będące ich przystanią. I co dała mi w zamian? Strach. Najpotężniejszy z darów. I wyczerpanie, ten najbardziej szary podarunek. — Nicholas — zimny, pełen podtekstów ton, ale wibrujący, przepełniony triumfem, który miast przerazić, utwierdził mnie w moim smutku, prawdziwości posępnych wizji i nowych przeraża​jących przemyśleń. — Nicholas, ja potrafię odczytywać te runy. I miałam rację. Może faktycznie miała. Teraz tam na zewnątrz nie pozostał już nikt. kto mógłby ją powstrzymać, prośbą, groźbą lub siłą argumentów, teraz otaczały ją tylko jej narzędzia i pachołkowie. Nieodparta siła i nieruchomy obiekt, tak jest, to właśnie to. W gruncie rzeczy nigdy nie mogłem jej powstrzymać, nie byłem do tego zdolny. Mogłem co najwyżej wszystko spowolnić. Opóźnić. Czemu więc zwlekałem z rozpoczę​ciem głównego widowiska? Czemu nie zakończyć tego raz na zaw​sze? Czy nie lepiej mieć to już za sobą? Kocham cię. Podnoszę się, nogi mam jak z waty, bo tym razem naprawdę (naprawdę?) zamierzałem to zrobić, koniec z opieraniem się, cała naprzód, kurs prosto w oko cyklonu. W głąb czarnego wiru. Okazało się, że nie mogę wstać, to ci dopiero ironia losu — mięśnie nóg jawnie odmówiły mi posłuszeństwa, przepełzłem więc obok mojej starej, lśniącej sterty gówna i poczołgałem się w mrok, biały niczym robak wypełzający na obrzeże bajecznej rany. — Uważaj — rzuciłem w pustkę. Dygoczę, tak, ręce nie są w stanie utrzymać mego ciężaru, posuwam się naprzód pchany samą tylko siłą woli, wiję się jak nie mający kości robak po pylistej podłodze, sunę po niej, zacierając widoczne jeszcze tu i ówdzie ślady moich bosych stóp. Widzicie, ja też potrafię wykazać się determinacją, umiem zawalczyć, jeśli na​prawdę czegoś chcę. Pot na nosie, krople ściekają powoli, jakby z wahaniem, chłodne i łaskoczące, wpływają do moich ust, nie są słone, wcale nie smakują jak pot. Pusta butelka, turlając się, uderza o moją nogę, moja głowa jest już tak blisko, prawie zwisa nad tą otwartą plamą czerni,

drżę, dygoczę, czując na skórze metaliczny chłód, w ustach również, nie sposób oddychać tą antytezą powietrza. Ale przecież tam, dokąd się wybieram, nie będę musiał oddychać. Krzyk Nakoty, śmiech jak zawodzenie zjawy zwiastującej śmierć, zbyt głośny, o wiele za głośny, i znów to echo z Nibydziury, identyczne z jej głosem, odwróciłem się, by ujrzeć drzwi pochylające się do wewnątrz, wyginające się jak gorący kauczuk, para w moich oczach, pełznę, zmuszam się, by pokonać ciałem ostatnie kilka stóp, muszę wykrzesać z tego skurwysyna resztkę sił, którą jeszcze posia​da, niech da z siebie wszystko, dosłownie, krzyk maski: — Wejdź! Wejdź! — pojawia się ona, przestępuje próg, zbliża się do mnie, nachyla z gracją pływaczki, aby wreszcie rzucić się w tę wielką czarną dziurę, zerżnąć ją smukłą strzałą swego ciała, z chciwym uśmiechem i niezadowoloną duszą. Ofiara i drapieżca, wszystko w jednym, pożeraj i zostań pożarty. — Uważaj — powiedziała, moje ostatnie słowa, lecz wypowie​ dziane w sposób, którego nie zdołałbym powtórzyć, długi, zwinny, potężny sus i nastąpiła na mnie, zrobiła to rozmyślnie, wiedziałem, bo to była ONA, w tym geście zawarła całą siebie, schwyciłem ją za kostki tuż powyżej trampek, zatopiłem w niej dłonie, moje silne, nowe, gnijące ręce wżarły się w jej ciało i ścisnęły. Krzyknąłem za nią, bo tego nie zrobiła, a potem, ściskając mocniej, przeżarłem się dłońmi przez tkanki jej obu nóg aż do kości. Poczułem obrót i pęknię​cie jej ścięgien, śliską strugę krwi płynącą z ran, a potem zaczęła wyginać się do tyłu, w miarę jak kolejne kości w jej ciele wykrzywiały się i łamały, krzyknęła dopiero w chwilę później, to był przeciągły, gardłowy i wilgotny krzyk, jakiego nigdy wcześniej nie słyszałem, ujrzałem błysk w jej oczach, poczuła się zdradzona, to było jeszcze potworniejsze aniżeli ból, nieopisana nienawiść, świadomość, że by​łem taki sam jak ona, że skrywałem moją mroczną, złą stronę pod najcieńszą i najpotężniejszą z zasłon — słabości. Nicholas Tchórz. Odpiłowujący jej własnoręcznie nogi w kostkach. Dosłownie. — Ty pierdolony skurwysynu — zimny, zduszony głos na​brzmiały bólem i szokiem, to wszystko co powiedziała w tamtej chwili, klapnęła na wznak jak wtedy na chodniku, a ja zległem ciężko, zdyszany, pokryty śluzem jak ślimak, obok niej, przepra​ szam, przepraszam, przepraszam, i nagle uświadomiłem sobie, że ten zawodzący jak puszczony na niewłaściwych obrotach głos należał do mnie, to byłem ja, za to także przepraszałem. — Skoro tak ci przykro — słowa dobywające się z jej ust, ale głos nie był jej, o nie, z pewnością nie — dlaczego to zrobiłeś? — Czemu nie zaczekałaś? — wyszeptałem. Z moich ust wypły​wały szaro-różowe obłoczki, które zawisały w powietrzu nad Niby-dziurą. — Nie musiałabyś czekać długo. To była prawda. I właśnie dlatego odpowiedź nie padła. Wykrwawiała się na śmierć, wiedziałem o tym, leżałem tuż przy niej w kałuży jej krwi, próbowałem jej dotknąć, moje czerwone dłonie na jej kikutach, otworzyła oczy, z trudem, powoli, bełkotliwy głos (jej własny), uniesione brwi. — To powiedziało, że ty byłeś kluczem. Powiedziało, że ty sprawiasz, że to wszystko się dzieje. — Przepraszam. — Przykro mi, kochanie, że odjąłem ci stopy, naprawdę nie było innego, lepszego sposobu. — Nigdy, przenigdy nie chciałem cię skrzywdzić. — No to spieprzyłeś sprawę. Jej stopy wciąż tam były, stały, dziwne, obute, na skraju Nibydziury i ujrzałem coś, coś ciemnego, nie tyle ramię czy mackę, co raczej przypominające je widmo, wypełzające z czerni, szybkie i gotowe, o nie, nic z tego, nie ma mowy, ty chciwy skurwielu, nie dostaniesz jej, nawet kawałeczka, po czym schwyciłem te stopy, jakże szybko się poruszałem jak na kogoś niedawno sparaliżowanego, trzeba ci było dupku przytrzymać mnie dłużej, to ty mnie spowolniłeś, aby dać jej czas na dostanie się do środka, na wejście w głąb ciebie, ostatni skok, czas na skorzystanie z klucza, który ostatecznie jej dałeś. Zdarza się, że niektóre sztuczki kończą się niewypałem, czyż nie? CZYŻ NIE? Przytuliłem stopy do siebie, te dwie stygnące relikwie, Nakota jęknę​ła, nieomal teatralnie, bardzo głośno, z korytarza zaś dobiegł mnie inny dźwięk, ktoś jechał właśnie do rygi, puszczał pawia, aż chlustało. Odłożyłem jej stopy (dodam tylko, że w bezpiecznej odległości) i objąłem ją, przytuliłem jak zimne dziecko do mojej ociekającej śluzem piersi, zacząłem kołysać w przód i w tył, jej oczy zamykały się powolutku, śpij dziecino śpij, zaśnij kochanie, śpij, jej usta rozchyliły się lekko, wargi wygięły się w groteskowy łuk jak u ofiar wylewu krwi do mózgu, tętno przyspieszyło i weszło w arytmię, oczy otwarły się wolno i łamiącym się głosem powiedziała: — Nicholas, zrobiłeś mi krzywdę —jakby pod sam koniec była w stanie uwierzyć w każde zło za wyjątkiem tego jednego, jedynego; zapłakałem, roniąc łzy najej twarz, i ujrzałem ostatni, drobny już przejaw brutalności, krople spływające z moich oczu stawały się maleńkimi Nibydziurami, mrocznymi, drobnymi jamami na krajo​ brazie jej skóry. Płakałem i kołysałem ją, kołysałem, aż w końcu uświadomiłem sobie, że odeszła. Umarła. Jej usta wciąż wyglądały paskudnie, ale kiedy zamknąłem jej oczy, powieki już się nie uniosły. Pocałowałem jej twarz. Była taka zimna. Tuliłem ją długo. Wiedziałem, że tak naprawdę to nie była Nakota, już nie, ale nawet samo jej martwe ciało dawało mi cień pocieszenia, którego tak potrzebowałem, i kiedy ją obejmowałem, wciąż mogłem udawać przed sobą, że nie wiem, co robić dalej. — Pamiętasz? — zapytałem ją. Przytuliłem mocno do siebie i wyszeptałem wprost do ucha, zawsze to ja mocniej ją przytulałem, to ja potrzebowałem jej bardziej. — Szczura, nie, mysz? Bardzo się rozzłościłem tamtego dnia. A potem ta ręka, niech to szlag.

Umiesz napędzić mi stracha, nie ma co. Martwa głowa zwisła bezwładnie, kiedy zmieniłem pozycję. Język wysuwał się z jej ust, ale wcisnąłem go delikatnie z powrotem. — Żałuję, że w ogóle zdecydowaliśmy się na to nagranie wideo — rzekłem, łagodnie gładząc ją po włosach, przeczesując je palcami. Były brudne, stwierdziłem ze smutkiem i zdziwieniem. A także przetłuszczone. Ona też była brudna. Miała coś zaschniętego w ką​cikach warg i brud za paznokciami. Rozgniewałem się na myśl, że tak była pochłonięta Nibydziurą, iż zapomniała lub nie zwracała najmniejszej uwagi na higienę osobistą; kto wie, gdzie się odżywiała i sypiała. Mały worek kości, obłąkany worek kości, jakże wydawała się lekka, gdy tak spoczywała w moich ramionach. Pocałowałem puste zagłębienie poniżej jej szyi, poczułem pod wargami chłodną, porowatą skórę i znów przytuliłem jej głowę do piersi. — Chciałbym, abyśmy byli gdzieś indziej — powiedziałem do niej. Jej ciało zaczęło dymić, bardzo łagodnie, towarzyszył temu za​pach jakby palonej waty cukrowej, tliła się, ale nie spalała zupełnie. Zimny ogień z Nibydziury, ktoś zawołał moje imię, powtarzał je słodko raz i drugi jak refren starej piosenki, zaproszenie do tańca. Dziękuję, zaczekam, pomyślałem, zjawię się, kiedy naprawdę będę gotów albo wcale. Kiedy uniosłem wzrok, ujrzałem blady prostokąt światła, otwarte drzwi, ten widok po tak długim czasie spędzonym w zamknięciu wydał mi się dziwny. W pokoju zaś, mroczna na tle światła, zwró​cona w naszą stronę twarz Malcolma. Bardzo żółta twarz, chora twarz. Może to on wymiotował. Patrzył tak, jakby jego oczy były czerpakami, w które nabierał wody, by zanieść ją do suchej krainy swego życia. Był nudnym sukinsynem, miałem go powyżej uszu. Nie zamierzałem zrobić mu krzywdy, ale czułem, że zasługiwał na małe co nieco. — Podejdź tu, Malcolmie — powiedziałem. Oczywiście nie chciał. Ale zrobił to. Był głupi tak jak ja. choć w inny, bardziej podstępny, podły i egoistyczny sposób. On nie próbowałby powstrzymać Nakoty, nie pojmował, że nie mogła spo​dziewać się TAM transformacji, transkursji, ostatecznego spełnie​nia: była po prostu jeszcze jednym owadem, jednym więcej pieprzo​nym robalem, nie dla niej były żadne znaki czy cuda. Ja to wiedziałem. Boją kochałem. — Chodź — rzekłem. — Chcę ci coś pokazać. Maska uśmiechnęła się, szczerząc zęby, tak krzywe i okrwawio​ne, że nawet on powinien wyczuć ostrzeżenie. Ale nie spojrzał w górę, nie zobaczył, miast tego przystanął i pochylił się, by rzucić okiem na Nakotę, na mnie, na morowy galop śluzu po moim ciele. Stał tak przez chwilę i patrzył, po czym rzekł: — Zabiłeś ją — jakbym sam tego nie wiedział. — Taa, zabiłem ją... mówiłem, podejdź tu— i schwyciłem go, nie spodziewał się, że będę tak szybki, złapałem go za kostkę i rozłożyłem na ziemi jak obrus, po czym powlokłem niemal bez wysiłku ku Nibydziurze, na sam jej brzeg i powiedziałem: — Przyj​ rzyj się dobrze — a potem wcisnąłem do środka jego głowę, przy​ trzymałem ją mocno, zdecydowanie, jakbym chciał go utopić, ale wiedziałem, że Malcolm nie utonie. Wiedziałem, że nie umrze. Wreszcie pozwoliłem mu unieść głowę. Dziwne dźwięki płynące z jego ust, suche, zdławione, ochrypłe. Macha gorączkowo rękoma, unosi je, by dotknąć twarzy. Jego twarz... cóż, jej część wciąż była normalna, ale Malcolm nie miał dostąpić transkursji. Nie miał także ndsa. Miał za to nowe usta, wyglądające trochę jak pysk rekina. Wiecie, co jest w nim szczegól​nego? Cała masa zębów. — Spełniło się twoje życzenie — mruknąłem. — A teraz wypierdalaj. Chciał coś odpowiedzieć, odciąć się, ale sporo czasu upłynie, zanim nauczy się mówić tymi ustami. Wydawało mi się, że płakał. Nie widziałem, kiedy wyszedł. Później sporo hałasu w korytarzu. Drzwi zamknęły się same, najszybciej zarastająca tkanka bliznowa na świecie, ale wciąż ich słyszałem, krzyki, odgłosy kłótni. Najwyraźniej wygląd Malcolma wywołał poruszenie. Jakiś facet upierał się, by wezwać policję. — Oni mogą wyważyć drzwi — powtarzał. — Mogą wyważyć te cholerne drzwi. Ty też możesz, pomyślałem, ale nie powiedziałem tego. Skoń​czyłem rozmawiać z ludźmi. Może zjawią się gliny, zarządca budynku albo jakiś jego właści​ciel. Nie wiem tego na pewno, podejrzewam, że w końcu przyjdą, choć nie nasłuchuję bacznie ich kroków. Byłem ostatnio zajęty. Kiedy już ułożyłem Nakotę tak jak chciałem, bezpiecznie w kącie, z dłońmi wzdłuż boków, przestałem myśleć o czymkolwiek. I przej​mować się. Sprawy znacznie się dla mnie uprościły, zredukowały do dwóch idei lub może dwóch alternatyw jednej. Nigdy stąd nie wyjdę. Więc chyba wybiorę pójście w głąb. Ale nie tak od razu. Śluz porusza się teraz tak szybko, moja własna fala przypływu, chcę zaczekać, aż pokryje mnie całego, zanim odejdę, aż będę zroszony tą cieczą od stóp do głów jak wilgotne od rosy źdźbło trawy. Nie mam pewności, jedynie swoje teorie, i rzecz jasna nie jestem Malcolmem, ale wydaje mi się, że to nie boli, w każdym razie nie powinno. Gdyby zaś wcześniej zjawił się tu ktokolwiek, gliny czy właściciel domu, no cóż... Zanim się połapią, jak należy się ze mną obchodzić, ze mną, kleistym

facetem, nie uzbrojonym i niebezpiecznym, już mnie tu nie będzie. Nie życzcie mi szczęścia. Jedyne czego pragnę to szybka, łatwa podróż. Jednego jeszcze nie wiem, a teraz, kiedy Nakota odeszła, nie mam nikogo, kto pomógłby mi to rozgryźć — przez cały czas nazy​wała mnie katalizatorem, mówiła, że to beze mnie nie działa, powie​działa, że jestem kluczem. Co jednak się stanie, gdy włoży się klucz do zamka? Czy zamknie drzwi jednym zdecydowanym ruchem? Czy zamknie je niczym woda, rwący potok gładkiego absolutu wypełnia​jący szczelinę, tak że nie pozostaje po niej żaden ślad? Jeżeli o mnie chodzi, nie liczę na wiele, jestem zerem, niczym i zdaję sobie z tego sprawę, przeto nie powoduje mną pycha, kiedy mówię, że jestem tym, czego to pragnie, może nawet tym, po co się tutaj zjawiło, ale rzecz jasna ta kwestia pozostanie dla mnie nie rozstrzygnięta, nigdy się tego nie dowiem i jest mi to obojętne. Jedyne co pozostało mi do zrobienia, to włożyć klucz do zamka i zamknąć te drzwi raz na zawsze. Nakota, gdyby wciąż żyła, była tu i mogła mówić, zapewne zaproponowałaby inne rozwiązanie, mogłaby na przykład zasugero​wać, że ten sam klucz, który zamyka drzwi, jest w stanieje otworzyć, całkowicie, na oścież. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że najmroczniejsza cząstka mnie podsuwa mi zgoła inną myśl, tak czarną, że w jakiś sposób przydaje mocy wszystkim moim lękom związanym z Nibydziurą, zmieniając je w coś na kształt upiornego Czarnego Luda — którego się kiedyś bałem, dawno temu, w dzieciństwie — a co, jeżeli to jestem ja? Co, jeśli w jakiś sposób wpełznę na oślep, głową naprzód w głąb mego własnego chorego serca, nicości, która objawiła mi się pod postacią piekielnej dziury, by na zawsze już pławić się w bolesnym smrodzie mojej własnej pustki? O Jezu. Boże, to nie może być prawda. Bo wówczas nigdy nie przestałbym myśleć. Nie chcę nikogo skrzywdzić, lecz nie łudzę się, że będzie DO​KŁADNIE na odwrót.

Miłość to dziura w sercu — Ben Hecht