Komornik 2. Rewers - Michal Golkowski

Dziękuję Zbigniewowi Herbertowi, Jackowi Kaczmarskiemu, Kazikowi Staszewskiemu, anonimowym trollom z internetów oraz wszystkim świadomym bądź nieświadomym twórcom pierwszej książki fantasy/postapo w dziejach, czyli Biblii.

Rozdział I

T

o naprawdę nie powinno było się zdarzyć. Stałem tak pośrodku gruzowiska, w jakie od nadejścia Apokalipsy zamieniła się znaczna część dawnych zakładów azotowych. Stałem i patrzyłem na utleniające się ciało zabitego właśnie przeze mnie Komornika. Płatki sadzy powoli, jakby od niechcenia odrywały się od zwęglonej skóry i ulatywały ku górze, ciągnąc za sobą ślady wypalających się w powietrzu iskierek. Pokazały się żółknące i brązowiejące w oczach kości, potem w chmurze popiołu zapadła się klatka piersiowa. Najdłużej utrzymała się czaszka z wciąż widocznym znamieniem na czole, ale i ona w końcu popękała i rozsypała się w proch. Przez długą, długą chwilę nie wiedziałem, co powiedzieć – aż w końcu natchnienie przyniosło mi właściwe słowa. – Twoja w mordę benizem rypana boża mać! – wrzasnąłem, kierując te słowa głównie do krwawiącego nieopodal byłego szefa handlarzy relikwiami. – Czy ty masz pojęcie, głupi sukinsynu, co się właśnie stało?! Co ja przez ciebie zrobiłem?! – Nie, nie, błagam... – wyjęczał tylko Efraim, leżący tak, jak miotnął nim podmuch uderzenia kinetycznego. Wnosząc po wyrazie twarzy i rozbieganych oczach, był w szoku, może nawet miał wstrząśnienie mózgu. Zresztą, zaraz: co mnie to obchodzi? Nie jestem sanitariuszem, tylko Komornikiem. Mam nadzieję, że jeszcze jestem, w każdym razie. Tak czy inaczej, podszedłem do debila, wciąż trzymającego w dłoni jednostrzałowy samopał, i profilaktycznie kopnąłem go w pysk. Poleciał znów na plecy, a ja schyliłem się, wyłuskałem mu z ręki broń i rzuciłem ze złością w cholerę, byle dalej. – Ty zafajdany buraku!... Przykucnąłem nad nim, już, już mając zamiar przystąpić do katowania na

śmierć, ale wtedy uderzyła mnie myśl przerażająca w swej prostocie: dobra, a co dalej? Ulżę sobie, wykończę frajera... i znów wrócę do punktu wyjścia! Albo i nie: po tym, co przypadkiem zrobiłem, nie wrócę do punktu wyjścia. Chyba już nigdy. Popatrzyłem jeszcze raz na wirujące w powietrzu płatki sadzy i zadrżałem z autentycznego strachu. Nie słyszałem nigdy o takim przypadku: jeden Komornik zabija drugiego. To znaczy słyszałem o całej masie, w tym kilkunastu doświadczyłem sam, kiedy jeszcze pozwalałem, żeby pomiatał mną ten palant Danaiel. Zabijania i bycia zabijanym było sporo, ale był to proces w sumie odwracalny. Ale śmierć ostateczna? O, panie dzieju, grubo. Rozejrzałem się w nagłym przypływie paniki: na całe szczęście nigdzie nie było Azraela, na niebie nie czerniły się kropki nadlatujących Wysłanników. Niemniej miałem przeczucie, że stanie sobie ot tak, na widoku, może nie być dobrym pomysłem. – Chodź tu!... – Złapałem rannego za fraki i pociągnąłem po gruzie, nie zwracając uwagi na jego jęki i skamlenie. No bolała go noga, bolała. No i co z tego? Już niedługo będzie to najmniejszy z jego problemów. Zawlokłem krwawiącego niczym prosiak szefa handlarzy relikwiami głęboko pomiędzy przerdzewiałe zbiorniki, do jakiejś zapomnianej, zasnutej pajęczynami komórki. Tam bezceremonialnie związałem go znalezionymi kawałkami sznurków, linek i wszystkim, co jeszcze trafiło się pod rękę, a potem – no, jak myślicie, ha? Co potem? Taak, jasne. Podwiesiłem go na haku, torturowałem, przesłuchiwałem, a w końcu zjadłem. No bez jaj, serio. Opatrzyłem go przecież! Weźmie się wykrwawi i nic mi nie powie. Byłbym go uleczył kilkoma szybkimi zaklęciami, ale byłem tak wypompowany, że ledwo sam trzymałem się na nogach. On i tak długo nie pociągnie, ale potrzebowałem wszelkiej informacji, jaką da się z niego wyciągnąć. – Mów! – warknąłem w końcu, pochylając się nad jeńcem. – Nic nie wiem... przysięgam, nic nie wiem... – zabełkotał Efraim. Westchnąłem sobie ciężko. Od serca tak, z głębi mojej udręczonej duszy. Dlaczego, dlaczego ludzie w sytuacjach ekstremalnych zawsze muszą zaczynać od takiej wyświechtanej tandety?! Zdecydowałem się odświeżyć mu pamięć, więc złapałem za świeżo założony opatrunek i ścisnąłem mocno. – Jonasz. Gdzie on jest?! Zawył z bólu i chyba popuścił, oczy aż mu uciekły pod czaszkę, ale na

szczęście nie zemdlał. Odczekałem, aż przestanie skamleć, a potem powtórzyłem już spokojniej: – Gdzie jest Jonasz? To przecież dla niego nieśliście te relikwie, tak? Więc gdzie jest? – My... my tylko donosimy towar – zaszlochał. – Nie znam żadnego Jonasza!... Popatrzyłem na niego z taką ilością prawdziwego współczucia, jaką byłem jeszcze w stanie wyskrobać z samego dna mojej zblazowanej duszy. Nachyliłem się i powiedziałem zupełnie spokojnie, konstatując stan rzeczy: – Umrzesz i tak. I tak powiesz mi w końcu, gdzie jest Jonasz... Nie, proszę: nie zaprzeczaj. Ja i tak wiem, że ty wiesz. Więc powiesz, ale najpierw będzie ból. I to są fakty, tego nie zmienisz. Masz jednak wpływ na to, jak długo ten ból potrwa. W jego oczach było widać, że się łamie. Poczekałem cierpliwie, aż w końcu Efraim siąknął nosem, zaczerpnął spazmatycznie tchu i odezwał się: – Podobno jest teraz na wschodzie... – Gdzie? Przez chwilę chciał poprzestać na półprawdzie i zacząć kłamać, ale zobaczył w moich oczach, że ja już wiem. Zwiesił głowę i wyrzucił z siebie jednym tchem: – Uciekł do Miasta Bohaterów, siedzi w Twierdzy. Tyle wiem. Nie widziałem się z nim od dawna. – Jak go znaleźć? – Nie wiem, nie wiem! My działaliśmy tylko tutaj, po jasnej stronie... – Faedros – w przypływie nagłego olśnienia rzuciłem imieniem Starego, którego zostawiłem na pożarcie małpoludom w starym zoo pod Hermą. – Faedros był jednym z twoich dostawców. – Tak, tak! – załkał handlarz, widząc, że moja ręka unosi się niepokojąco blisko jego rozharatanej łydki. – Po co wam te relikwie? – Nie wiem, naprawdę! Jonasz skupuje wszystko, jak leci. Szeal’tiel wiedział coś więcej, mówił, że jest jakiś plan... Ale ja nie wiem, nie wiem nic! „Plan”. Aż mnie zmroziło na to słowo. Okazjonalnie wśród ludności terytorium okupowanego pojawiały się takie mniej lub bardziej genialne idee, wysrywane i następnie rozsiewane przez ludzi przeświadczonych o tym, że wpadli na pomysł, którego na pewno nikt nie próbował jeszcze przed nimi. Związane one były przeważnie z rewolucyjnym, nowatorskim oraz genialnym sposobem na to, jak Górę oszukać/przeczekać/zniszczyć/wykiwać/zmusić do pracy na naszą korzyść. Niepotrzebne skreślić albo jeszcze coś swojego dopisać, o tu:

________________. Nieszczególnie ruszał mnie sam fakt powstania Kolejnego Genialnego Planu – ale zdecydowanie niepokoiła obecność w nim Jonasza. Ten bydlak już nieraz udowodnił mi, że nie można lekceważyć ani jego, ani jakichkolwiek sprawek, gdzie chociażby przewija się jego po trzykroć przeklęte imię. No i ten cholerny Szeal’tiel. Jeśli wlazłem między wódkę a zakąskę i przypadkiem stuknąłem wdrożonego w siatkę spiskowców agenta Góry, to... To bzdura, upomniałem sam siebie. Góra nie ma agentów ani szpiegów, ma tylko siepaczy. Już kapusie z ośrodków eksterminacyjnych byli szczytową formą przebiegłości. Nie widziałem fizycznej możliwości, żeby zabity przeze mnie typ był agentem – pojedynczym, podwójnym czy jakimkolwiek innym. No dobra, ale kim był w takim razie?! – Co jeszcze wiesz? – Wzniosłem pięść nad raną Efraima, w zasadzie znając już odpowiedź. – Nic, nic, przysięgam! My tylko zbieraliśmy towar, odbierał go Szeal’tiel i niósł dalej, do Jonasza! Jonasz jest w Cieniu, siedzi w Mieście Bohaterów!... Błagam, nie zabijaj mnie! Popatrzyłem na niego, wzruszyłem ramionami. – Okej. Po prostu wstałem i wyszedłem z komórki. Czułem na plecach jego niedowierzający wzrok, zapewne spodziewał się, że za chwilę się odwrócę, rzucę na niego, przegryzę gardło i wydłubię oczy... A ja po prostu zamknąłem za sobą drzwi i podparłem kawałem grubej, stalowej rury. Dla pewności wbiłem jeszcze pod nie kilka kawałków gruzu. – Hej... nie! – ze środka doniósł się jego przerażony krzyk. – Nieee! Błagam, nie, wypuść mnie, ja nie chcę tak, nieee!... Darł się wniebogłosy, tak że słyszałem go jeszcze kilkadziesiąt kroków dalej. Musiał dać radę jakoś wstać i podkuśtykać do drzwi, bo rozległo się głuche, metaliczne łomotanie. Potem chwila przerwy i znów odgłosy uderzeń czymś ciężkim i twardym – może jakimś kamieniem? I bardzo dobrze, niech się rzuca i wysila. Zaraz mu znów zacznie krwawić noga, osłabnie z upływu krwi, pewnie zemdleje. Poleży, ocknie się, znów zrobi coś głupiego. I tak w kółko, aż do wyczerpania organizmu. Wróciłem jeszcze na miejsce potyczki. Z pewnym żalem popatrzyłem na ciemną plamę, która została po zabitym przeze mnie Szeal’tielu – kolczuga była przepalona, z ubrania nie zostało nic, co dałoby się wykorzystać. No cóż, trudno. Pozbierałem po jego kolegach wszystko, co tylko mogło mi się przydać w wyprawie na wschód. Dużo tego nie było, ale tam, dokąd idę, wszystko będzie na wagę złota.

Odwróciłem się plecami do wystającego zza widnokręgu dysku słońca i ruszyłem w kierunku ciemnego paska, zwiastującego granicę, za którą niepodzielnie panował Cień.

Rozdział II

A

zrael siedział na gałęzi suchego drzewa i po prostu patrzył na mnie bez wyrazu. – Nie upomniałeś się o należną wypłatę, Ezekielu – stwierdził. Leżałem tak, jak się obudziłem, z rękoma za głową, i też patrzyłem na niego. Skoro mój brodaty nadzorca się zjawił, to Efraim musiał w końcu zdechnąć z upływu krwi w komórce, w której go zamknąłem. Szybko, raptem trzy marsze... Pewnie bardzo mocno się dobijał do drzwi. Nie było sensu zaprzeczać. – No nie. – Pokręciłem głową. Anioł skrzywił się, zeskoczył ze swojej grzędy i przykucnął obok. – W zasadzie nie powinienem ci go zaliczyć, Ezekielu. Śmierć nastąpiła z przyczyn zbliżonych do naturalnych. Ciśnienie mi skoczyło. Aż się uniosłem na łokciu, gdy wrodzona swarliwość wzięła górę nad chłodną kalkulacją. – „Zbliżonych do naturalnych”? Wykrwawił się po tym, jak go pochlastałem! – Trudno to uznać za śmierć od miecza, Ezekielu. Dlaczego nie zabiłeś go od razu? Oho, wchodziliśmy na niebezpieczny grunt. – Względy strategiczne – powiedziałem wymijająco. – Azi, nie żartuj sobie! Większość ludzi po ciosie mieczem umiera właśnie dlatego, że się wykrwawiają. To nie dubeltówka, żeby miało dojść do szoku pourazowego. Azrael cmoknął tymi swoimi wydatnymi wargami, pokręcił głową. Uniósł znaczącym gestem palec, pokazał w górę, ku martwemu niebu. – Nie przeginaj pały, Zek. Wydaje ci się, że jesteś cwany i dowcipny, ale naprawdę nie przesadzaj. Tam, na Górze, zaczynają zadawać niewygodne pytania. Struchlałem. – O co? – zapytałem z głupia frant.

Azrael popatrzył gdzieś w bok, wzruszył ramionami. – Na przykład o twoje wizyty u Stratilaty i pewne nie-do-końca udokumentowane przesunięcia stanów magazynowych. Jestem w stanie za ciebie poręczyć, Ezekielu Siódmy... Ale muszę wiedzieć, że bilans będzie dodatni dla nas obydwu. Przełknąłem ślinę, czując jednocześnie gorycz w gardle i ulgę w sercu. Pieprzony, chciwy brudas. – Przyczyny naturalne – zgodziłem się. Anioł kiwnął głową, zadowolony. Pstryknął palcami, sięgnął i dotknął mnie w splot słoneczny, a ja poczułem, jak po całym ciele rozlewa się błogie ciepło uzdrawiającej energii. – Dbaj o siebie bardziej, Zek. Jeśli zabicie jednego śmiertelnika kosztuje cię tyle sił, to wkrótce i ty możesz zejść z przyczyn naturalnych. Nie wiem czemu, ale wyczytałem w tych słowach groźbę. – Dobra, nie pierdol – posłużyłem się standardową odzywką. – Coś jeszcze? – Nie. Przez chwilę patrzyliśmy tak na siebie, ja i Anioł. – No więc czego jeszcze chcesz? Azrael uśmiechnął się nieszczerze. – Niczego. Za to ty zrobiłeś się nerwowy, Komorniku Ezekielu Siódmy. Masz przyspieszone tętno i ciśnienie krwi, a reakcje skórne wskazują wyraźnie, że czymś się niepokoisz. – Wcale nie – skłamałem, siłą woli zmuszając organizm do uspokojenia się. Wyraz jego twarzy nie zmienił się nawet minimalnie, a potem Anioł po prostu zniknął. Zostałem może i sam, ale uczucie, że jestem obserwowany, nie ustąpiło. Ten cholerny, świętoszkowaty kozojebca mnie szantażował! Otwarcie, bezczelnie i niedwuznacznie – i to jeszcze po tym, jak niedawno sam mu kulturalnie proponowałem spółkę i podział zysków. Że też nawet po Apokalipsie każdy próbuje człowieka oszukać! Zwinąłem moje nieduże obozowisko, spakowałem rzeczy do sakwy. Rozgarnąłem jeszcze nogą popiół ogniska i zagrzałem ręce od szybko stygnących węgli. Komu w drogę, temu czas.

Robiło się chłodno. Już przed snem zauważyłem, że z ust zaczyna lecieć mi para. Temperatura spadała z mili na milę, na martwych drzewach osiadała kondensująca

z powietrza wilgoć, tu i ówdzie w zagłębieniach terenu stały nawet niewielkie, zupełnie nieruchome kałuże. Z początku cieszyłem się na ich widok, potem spowszedniały, a następnie zupełnie mi obrzydły. Maszerowałem już od kilku snów prosto w kierunku jednolitej, skłębionej masy chmur, wiszących ciężko ponad horyzontem na wschodzie. Powietrze niesione w górnych warstwach atmosfery schładzało się tutaj gwałtownie i zaczynało opadać, zasilając ten stały front burzowy... Tak na zdrowy rozsądek to powinien wiać od tej strony wiatr, ale z jakiegoś powodu nie wiał. Zresztą ciężko wymagać logiki od świata, który po prostu stanął w miejscu. W miarę jak teren zaczynał robić się coraz bardziej podmokły, zbliżałem się do starej drogi. Buty zamlaskały i zachlupotały w rozlewisku, zimna woda wsączyła się pomiędzy podeszwę a nogę, przesiąkając przez onuce i wełniane skarpety. Zakląłem szpetnie: cholerne przydziałowe wyposażenie! Doskonale dopasowane do świata sprzed dwóch tysiącleci w zupełnie innej strefie klimatycznej, a teraz psiego gówna niewarte. W końcu, brnąc już po kostki w lodowatej mazi, wygramoliłem się na nasyp i wszedłem na asfalt. Gwoździe w podeszwach zazgrzytały o niekoszerną nawierzchnię, zaskrzypiało szkło z wytłuczonych szyb samochodów, zamarłych w gigantycznym karambolu. Przystanąłem na chwilę, obejrzałem się przez ramię: słońce ledwo, ledwo wyglądało już zza horyzontu, będąc teraz nieledwie szkarłatnym paskiem ponad linią widnokręgu. – Pora, pora... Pora wrócić do cywilizacji – mruknąłem pod nosem, odpinając od pasa przytroczone manatki po handlarzach relikwii. Narzuciłem na siebie grubą, wełnianą tunikę na podszewce z polaru, okutałem się w płaszcz i w końcu zmieniłem przemoczone, brudne sandały na nie aż tak koszerne, ale na pewno cieplejsze buty z obcasem (obcas! jak często nie zdajemy sobie sprawy z geniuszu tego prostego wynalazku). Wnosząc po specyficznej, śliskiej powierzchni skóry i nietypowym, wciąż wyczuwalnym zapachu, ktoś je musiał zaimpregnować smarem litowym. Koszerność leciała na łeb na szyję – ale najmniej się teraz tym przejmowałem. Naciągnąłem na głowę kaptur i ruszyłem prosto przed siebie, w coraz gęstszą, wiszącą w powietrzu wilgotną mgiełkę. Słońce zamieniło się najpierw w ledwie widoczny nad widnokręgiem paseczek, a potem zniknęło w ogóle. Wkraczałem w Cień. Stara szosa biegła przeważnie prosto, ale ja i tak kluczyłem i lawirowałem, wymijając stojące bezładnie pordzewiałe wraki i przeskakując ponad szczelinami, w których połyskiwało gęste, czarne błoto. Panował szary,

ponury półmrok, rozświetlany wyłącznie mdłym blaskiem czerwieni, wciąż jeszcze przesączającym się przez tę szarą zasłonę od zachodu. Mgła gęstniała, aż w końcu zaczął padać deszcz. Zaczęło się od zwykłego, niewinnego kapuśniaczku, w który płynnie, wręcz niezauważalnie przeszła mgła. Potem krople robiły się coraz większe i cięższe, spadały coraz gęściej, aż w końcu okazało się, że idę w strugach lejącej się z nieba wody. Deszcz bębnił i dudnił o dachy samochodów, szumiał na popękanym asfalcie, ciurkał i chlupotał w wyrzeźbionych przez spływającą wodę miniaturowych kanionach. Miejscami nawierzchnia poddała się, spłynęła razem z podściółką i osiadła, a wtedy musiałem przeskakiwać po wystających z wody kawałach betonu albo w inny sposób przedostawać się do wciąż całych fragmentów dawnej drogi szybkiego ruchu. Bardzo, ale to bardzo uważałem, żeby przypadkiem nie wpaść w mętną, burą wodę. Nie byłem przyzwyczajony do takiej ilości szumu w tle. Mój świat, świat Po był jednostajny, milczący i nijaki, pełen dzwoniącej w uszach ciszy. Tutaj wszystko płynęło i zmieniało się, deszcz głuszył odgłosy kroków, a mózg tworzył sobie przedziwne konstrukty sensoryczne, wypełniając otaczającą mnie rzeczywistość szeptami, szmerami i innymi przedziwnymi odgłosami. Tak bardzo skoncentrowałem się na filtrowaniu wrażeń, że prawie nie zauważyłem szykującej się przede mną katastrofy. Nagle, prawie że bez ostrzeżenia, fragment drogi osunął się w dół. Zamachałem rękami, próbując utrzymać równowagę, i szarpnąłem się w tył, żeby nie polecieć w nagle otwierającą się pod nogami ziejącą czeluść wyrwy. Patrzyłem z fascynacją, jak kilkadziesiąt metrów kwadratowych asfaltowej nawierzchni wraz z podściółką odrywa się od całości drogi, a potem płynnie osiada na bok nie wiedzieć iloma tysiącami ton piachu, żwiru i asfaltu. Stojąca kawałek dalej ciężarówka majestatycznie przechyliła się, a potem z łoskotem przewróciła, łamiąc i krusząc ciężarem stalowego cielska nadwerężony asfalt. Echo przetoczyło się po okolicy, a potem zamarło, zniknęło. Tylko deszcz nadal szumiał jednolitą melodią, kamyk po kamyku rozmywając pozostałości dawnego świata w nijakie błoto. Ostrożnie pokonałem świeżo powstałą wyrwę, wgramoliłem na skarpę po drugiej stronie. Bardzo, bardzo starałem się tymczasem nie zwracać uwagi na przemykające po granicy pola widzenia kształty. Szare, zgarbione, wychudłe i groteskowo nieproporcjonalne istoty zdawały się wyłaniać z nicości i z powrotem w nią zapadać, brodząc po pokrytej kręgami od deszczu burej

wodzie. Rumor walącego się fragmentu drogi musiał zwabić je w tę okolicę. Wcześniej tylko migały mi gdzieś w przelocie, a teraz wyraźnie zainteresowane obserwowały moją drogę... ja zaś ze wszystkich sił próbowałem nie dać po sobie poznać, jak bardzo się bałem.

Nie miałem pojęcia, czym były. Widziałem je po raz trzeci w życiu, a mimo to przerażały mnie tak samo, jak za pierwszym.

Jeden ze stworów wskoczył na asfalt przede mną. Stanął, wyprostował się i rozłożył szeroko chude, niczym z patyków złożone ramiona, po czym... zasyczał? Wydał z siebie dźwięk, niczym powietrze wydobywające się przez wąską rurkę. Woda ściekała z wychudzonego, człekopodobnego ciała, ciągnąc się w dół długimi warkoczami ni to sierści, ni to szmat. Zatrzymałem się, sięgnąłem po gladius. Widziałem, jak w pociągłej, szarej twarzy zimno błyszczą się obce ślepia. – Odpuść... – warknąłem częściowo do niego, częściowo do samego siebie. Stwór stał tak długą, naprawdę długą chwilę, a potem dał susa w bok. Zafalowała woda, gdy istota znów schowała się w utkaną z wody ciemność, a potem wszystko znów wróciło do stanu wyjściowego – tylko deszcz, tylko bąble i kręgi na wodzie. Rozejrzałem się – pozostałe istoty też zniknęły. Znów byłem sam.

Drogę było widać coraz słabiej i słabiej, jedynie poprzekrzywiane, rdzewiejące w strugach ani na chwilę nieustającego deszczu samochody znaczyły jeszcze linię, którą ongiś biegły pasy ruchu. Nie szedłem w konkretnym kierunku, bo kierunków już od dawna nie było. Tylko tak, żeby nie zgubić azymutu – od karoserii do karoserii, wypatrując w otaczającym półmroku kolejnych wraków, niczym boi wśród oceanu pustki. Poczucie czasu rozmywało się. Nie wiedziałem, jak długo idę, nie byłem w stanie nawet mierzyć zwyczajowych kroków, brnąc nieustannie w lodowatej wodzie. Kilka razy zakradałem się do kabin ciężarówek, wystających ponad powierzchnię trzęsawiska, żeby odpocząć. Na całe szczęście magia jeszcze działała, więc składałem zgrabiałe palce w znaki, a ciało szybko odzyskiwało utraconą ciepłotę. Gdy ubrania jako tako wyschły, mogłem pozwolić sobie na krótki, nerwowy sen... Tato. Obudziłem się gwałtownym skurczem, wzdrygnięciem całego ciała. Rozejrzałem wokoło błędnym wzrokiem, nie mogąc zrozumieć, gdzie jestem. Szum deszczu działał na nerwy, odwykły od takiej ilości bodźców mózg nie radził sobie z przetwarzaniem doznań. Kołaczące dziko serce uspokoiło się po chwili, a ja znów zapadłem w niespokojną drzemkę... – Tato, dlaczego jest jeszcze jasno? Staliśmy we troje w oknie naszego salonu, patrząc na wciąż wiszące nad horyzontem słońce. Purpurowy dysk zdawał się drgać i falować w tańczącym powietrzu, ale wiedziałem, że to tylko złudzenie; słońce zwalniało już jakiś

czas, a teraz po prostu stanęło. Telewizja i gazety nie trąbiły o niczym innym od kilkunastu dni. Dni, a w zasadzie „dnia” – bo „dziś” trwało już zdecydowanie za długo. Pogładziłem córeczkę po włoskach, próbując się uśmiechnąć. – Nie wiem, kochanie – odpowiedziałem, zerkając jednocześnie na żonę. – Ale na pewno wszystko będzie dobrze. – Chcę iść spać, tato. I jak rano się obudzę, to żebym mogła znów pójść do szkoły. Szkoły, urzędy i inne instytucje publiczne nie działały od zeszłego czwartku, kiedy zadecydowano o wprowadzeniu „stanu wyjątkowego”. Na skrzyżowaniach stały radiowozy, podobno część co ważniejszych punktów kraju otoczyło ochroną wojsko. Wszyscy gardłowali o zagrożeniu zamieszkami i przestrzegali przed możliwością wybuchu rozruchów – a tymczasem ulice były puste, niczym wymarłe. Ludzie byli tak przerażeni, że bali się wychodzić z domów. – Chodź, słoneczko, mama zaprowadzi cię do łóżeczka. – Żona wzięła małą za rękę. – Ale słońce mi świeci w okno... – Zasłoniliśmy je kocem, powinno być dobrze. – Pochyliłem się do córki, nadstawiając policzek. – Daj całusa, moja malutka, i leć spać. Wszystko będzie dobrze. Zarzuciła mi na szyję małe, szczupłe łapki, przyciągnęła bliżej. – Obiecujesz? – zapytała smutnym głosikiem, wyginając buzię w podkówkę. – Obiecuję – szepnąłem jej na ucho. Poczułem, jak ciepłe usteczka na chwilę przywierają do mojego policzka, a potem... Zamrugałem, patrząc w mrok, lejący się wszędzie wokół lodowatymi strugami. Po policzku ściekała mi kropla wody, która przesączyła się nie wiedzieć jak przez dach samochodu. Wokół nie było ani żywej duszy, tylko zdewastowany przez transcendentną miłość, powoli wymierający świat. Nienawidziłem tych snów, nienawidziłem wspomnień. Nieważne, jak wiele krwi bym przelał albo jakich okrucieństw się dopuścił, przeszłość nie chciała odejść. Ciągnęła się za mną jak całun pogrzebowy za trupem, który wylazł z grobu i nie potrafi sobie znaleźć miejsca. Na zawsze zawieszony w pół drogi pomiędzy życiem a śmiercią. Zawinąłem się szczelnie w nadal lekko wilgotny płaszcz i wyszedłem z kabiny, gotów kontynuować drogę do miejsca, które nie powinno istnieć. Deszcz robił się coraz bardziej dotkliwy i ostry, jak gdyby z nieba sypały się igły, znaczące twarz i dłonie tysiącami miniaturowych ukłuć. Po lewej i prawej zaczęły wyłaniać się z szarości kontury jakiegoś bezimiennego

miasteczka – domy z pozapadanymi od wody dachami, odchodzące od przesączonych wilgocią ścian płaty tynku, rozmyte uliczki i chodniki. Zatrzymałem się na czymś, co musiało być kiedyś głównym placem. Przede mną, na przeciwległym końcu otwartej przestrzeni, wznosiła się do połowy zwalona wieża kościoła i doklejone do niej paskudne, bardziej podobne do bunkra pudełko świątyni. Przed prowadzącymi do wejścia schodami stał krzyż – nierówny, sklecony z desek, rur i kątowników poskręcanych stalowym drutem, zwiniętych i sczepionych tak, byle trzymały się założonej formy. Konstrukcja przechyliła się, a jedno z ramion opadło, więc symbol wiary przypominał teraz zmęczonego, przyciśniętego brzemieniem wieku człowieka, sięgającego ręką, by podeprzeć się o ziemię. Znałem ten krzyż aż nadto dobrze. Stawialiśmy go własnoręcznie we dwóch, ja i Ozjasz, jako przestrogę dla głupich na tyle, by zapędzić się tak daleko w kierunku Cienia. Dalej, za nim, było już terytorium wroga – i to Wroga pisanego dużą literą. Tam mogło wydarzyć się wszystko, tam niepodzielnie panował Rewers. Westchnąłem ciężko. Wtedy jeszcze wydawało nam się, że to wszystko ma sens, że nie jest tak zupełnie pozbawione celu. Eksplorowaliśmy pogranicze Cienia z prawdziwej ciekawości, chcąc poznać, zbadać, być może zrozumieć istotę i przyczynę zaistniałego impasu eschatologicznego... Ale po tej ostatniej ekspedycji zrozumieliśmy płonność naszych nadziei. Dlatego tutaj, na ostatnim skrawku w miarę bezpiecznego terytorium, wznieśliśmy krzyż. Monument graniczny zmienił się, odkąd go ostatnio widziałem – mocno skorodował, w kilku miejscach drut odplątał się i zwisał teraz w dół krzywymi wstęgami. Na kilku z nich kołysały się w deszczu potrzaskane ludzkie czerepy, pośrodku konstrukcji zaś jeszcze trzymały się resztki szkieletu, przysznurowanego do niej drutem kolczastym. Tu i ówdzie pomiędzy rury i tregry wbito kości, a u podnóża piętrzyła się wystająca nawet ponad wodę piramidka z rozłupanych klatek żebrowych. – Porzućcie wszelką nadzieję wy, którzy tu wchodzicie – mruknąłem sam do siebie, wspinając się ku wejściu do opuszczonej świątyni. W środku było jeszcze ciemniej, wnętrze tchnęło lodowatą wilgocią. Po ścianach sączyła się woda, żłobiąca wąwozy w tynku i cegłach; podmyta posadzka osiadła tu i ówdzie, ustępując miejsca martwym bajorkom nieruchomej wody. Z ołtarza zostały tylko żałosne resztki, mury nosiły wciąż widoczne ślady osmaleń, jak po celowo podkładanym ogniu. Ruszyłem wzdłuż ścian, przyglądając się oszpeconym freskom i przerobionym malowidłom. To nie była robota wandali ani akt bezmyślnej,

dzikiej i pozbawionej sensu zemsty na niedosięgnionych Niebiosach. Tę świątynię – do jakiegokolwiek wcześniej wyznania należała – celowo, metodycznie i z rozmysłem zbezczeszczono. Patrzyłem na twarze świętych, zniekształcone teraz przez grymasy dzikiej chuci i zwierzęcej agresji. Na umalowane, niczym u ladacznic, lica kobiet; na krew ściekającą z rączek i ust Dziecięcia w żłóbku. Ktoś zadał sobie trud i zainwestował niemało czasu, żeby domalować stos z czaszek pod tronem przychodzącego na Sąd Ostateczny zbawiciela, jego samego zaś... Odsunąłem się kilka kroków, patrząc na wydrapany w tynku, wciąż jeszcze widoczny, koślawy napis: „Bóg wszystkich nas nienawidzi”. Zadrżałem, ale tylko po części z zimna. Coś takiego – coś takiego musiałoby ściągnąć tu Wysłanników! Mimo to nie było słychać trzepotu groteskowo małych skrzydełek Cherubinów, Szarańcza nie wlewała się czarną kaskadą chityny przez okna. Było tak samo cicho, szaro i pusto, tylko deszcz monotonnie szumiał o powoli zapadający się dach. Byłem w krainie, po której nawet Aniołowie bali się stąpać. Zaszyłem się w najgłębszym kącie dawnej zakrystii, zabarykadowałem drzwi. Uklęknąłem przy resztkach stołu i drżącą z wychłodzenia ręką sięgnąłem po gladius. Ostrze zalśniło odbiciem purpury, a ja zacisnąłem oczy: no, jeśli teraz się okaże, że nie odpali, to mam... Klinga zatrzeszczała, zabuczała i prysnęła iskrami; powoli i niechętnie, ale nabiegła purpurą. W końcu przy jelcu zapłonęło kilka z początku nieśmiałych ogników, które potem rozlały się na całą długość ostrza. Widziałem, że już zaczyna syfonować, bo płomień skakał i drgał, jak źle ustawiony palnik acetylenowy. Myślami skręciłem moc na minimum, zostawiając tylko niedużą, drgającą poświatę, okazjonalnie fukającą mocniejszym wyładowaniem. Ustawiłem miecz w stojaku na parasole, a sam usiadłem obok pod ścianą, żeby czuć ciepłą poświatę ognia na twarzy. Nigdy nie zostawiaj ognia na noc bez dozoru, mówili. Miłuj bliźniego swego, powtarzali. Przymknąłem oczy, opierając się o ścianę. W dupie z tym wszystkim.

Rozdział III

O

puściłem splugawiony kościół, kierując się głębiej w mrok. Deszcz stawał się coraz bardziej lepki i zimny, aż w końcu szedłem przez zasłonę z mokrej, ciężkiej brei. Jak gdyby ktoś na Górze odłupał kawałek lądolodu i przepuścił przez gigantyczny blender. A potem zaczął padać śnieg. Niezauważenie, stopniowo, najpierw pojawiając się tylko jako pojedyncze, od razu zamieniające się w błoto i wodę płatki. Potem robiło się ich coraz więcej i więcej, a pod nogami zaskrzypiał pokryty warstewką wody, kruszący się i trzaskający lód. Czarno-szara ciemność powoli ustępowała miejsca szaro-białawemu tumanowi. Wszystko, co tylko wystawało ponad powierzchnię wody, pokrywał lód i zwieszające się w dół potężne nacieki sopli. Zatopione w nim drzewa wyglądały jak eksponaty z jakiejś fantasmagorycznej wystawy, jawiąc się na krawędzi widzenia kształtami przywodzącymi na myśl trolle i stolemy z bajek. Ale to nie była bajka. W bajkach zawsze jest ktoś dobry i porządny – a takich wysłaliśmy do gazu jako pierwszych, bo byli najbardziej łatwowierni. W końcu lód zaczął twardnieć, więc przestałem co krok zapadać się w lodowatej wodzie i wyszedłem na w miarę stabilne podłoże. Z początku pod nogami falowało i trzeszczało, ale potem lodowa pokrywa nabrała wytrzymałości, więc nie trzeba było cały czas skradać się i sprawdzać nogą, czy utrzyma mój ciężar. Było zimno. Przemoknięte ubrania pokryły się warstewką szronu i zesztywniały, skóra butów zaczęła niepokojąco skrzypieć, a płaszcz w pewnej chwili po prostu pękł w połowie. Czułem, jak grabieją mi ręce, a broda trzęsła się niekontrolowanie już od dłuższego czasu. Kusiło, żeby zatrzymać się i spróbować przebrać w zapasowe, suche ubrania – ale ryzykowałem, że jak zdejmę podwójne rękawiczki, to nie dam rady ich już ponowne założyć. Musiałem się ogrzać, bo inaczej po prostu zamarznę.

Skręciłem w bok, jak tylko pośród białawej zasłony śniegu zamajaczyły kształty domów. Zresztą mówienie o kierunkach było nieporozumieniem – odkąd droga zniknęła, szedłem na wyczucie, mając tylko nadzieję, że nie zboczyłem z kursu. Jeśli okazało się, że zmyliłem azymut i idę nie w poprzek, ale wzdłuż strefy deszczu i lodu... No, to marny mój los. Pierwszy budynek okazał się zupełną ruiną, więc nawet nie próbowałem wchodzić głębiej. Sprawdziłem jeszcze kolejny, minąłem wystający spod śniegu dach luksusowego SUV-a i podszedłem do okna. Przez pokrytą szronem szybę nie było nic widać, ale musiałem zaryzykować. Wybiłem szybę łokciem, wytłukłem resztki szkła z futryny i wgramoliłem do środka, na zakurzoną klatkę schodową. Wypaczona klepka podłogowa zatrzeszczała, a echo poniosło się po pokrytych dawno zamarzniętymi naciekami ścianach. Nasłuchiwałem, ale nikt ani nic nie odezwało się w głębi ciemnego wnętrza. Wyjrzałem na zewnątrz: moje ślady były aż nadto dobrze widoczne pośród dziewiczej połaci skrywającej wszystko wokół bieli. Będzie dokładnie widać, do którego domu wszedłem, więc jeśli będzie tędy przechodził ktoś.... ...albo coś... ...to przerąbane. Ale z drugiej strony, co miałem zrobić? Dom był cichy, pusty, mroczny i wyziębiony. Panowała przerażająca wręcz cisza, zalegający na dworze śnieg głuszył wszystkie dźwięki, więc moje kroki na schodach rezonowały echem, rozchodzącym się po całej strukturze jednorodzinnej willi. Przeszedłem się po pokojach. Tylko na chwilę, przelotnie, zajrzałem do sypialni na górze. Obok przepysznego podwójnego łoża rodziców klasyczny kojec z drewna, więc jedno musiało być zupełnie małe. Drugie... drzwi pokoiku pomalowane na mdły róż, wszędzie lalki i firanki. Tyle zobaczyłem, nim serce ścisnęło się bólem, a ja po prostu odwróciłem plecami i zszedłem na dół. Rodzina z dwójką dzieci, wnosząc po wystroju. Zapewne dobrzy, porządni ludzie. Bez szans. Rozłożyłem się w salonie. Ściągnąłem z siebie wszystkie warstwy ubrania, teraz parującego ukradzionym mi ciepłem w zimnym powietrzu. Rozwiesiłem na krzesłach przy stole. Po kolei wyżąłem i obejrzałem pod kątem uszkodzeń. Potem rutynowo przeczesałem lodówkę i przetrząsnąłem szafy, wyciągając wszystko, co tylko mogło na mnie pasować. Przebrany w suche rzeczy, zakutałem się w tyle koców i pledów, ile tylko dałem radę ściągnąć z całego domu. A potem... wierzcie mi albo nie, ale odwinąłem z celofanu i ugryzłem sobie czekoladowego batonika z orzeszkami

ziemnymi. Smak po prostu eksplodował ekstazą na podniebieniu, rozlał się po języku i spłynął lepką rozkoszą w gardło. Podobne odczucia musieli mieć tubylcy na kontynentach Afryki i Ameryk, po raz pierwszy częstowani przez białych kolonizatorów wysokokaloryczną przetworzoną żywnością z dalekiej Europy... Aż zadrżałem i jęknąłem sobie cicho z rozkoszy, a potem zachichotałem, rozbawiony własną głupotą. I nagle mnie to uderzyło: byłem wolny. Mogłem ubierać się, w co chciałem, jeść, co chciałem, robić, co chciałem... Byłem poza zasięgiem tych dupków z Góry! – Nie do końca, Komorniku Ezekielu Siódmy. Zakrztusiłem się herbatnikiem, rozkaszlałem. Ostrożnie wyjrzałem spod śpiwora: Azrael siedział na krawędzi stołu i patrzył na mnie z przekorą. – Mogłeś chociaż zapukać – warknąłem, odkręcając świeżo rozmrożoną butelkę dawno odgazowanego, ale orgiastycznie słodkiego napoju, składającego się w większości z konserwantów, barwników i pochodnych ksantanu. – Chcesz łyka? – Ludzkie pożywienie i napoje nie są nam potrzebne, Ezekielu. Jesteśmy istotami utkanymi z odwiecznej światłości, a nasza materia jest zbiorem cząsteczek pierwotnych. Jako takie nie wymagają one procesów chemicznych dla podtrzymania swej trwałości. – A czego wymagają w takim razie? – zagadnąłem w zasadzie odruchowo. Nie mogłem oprzeć się odczuciu, że po raz kolejny przerabiamy tę samą, pustą, pozbawioną sensu i celu rozmowę. – Niczego. – Nie kłam, Azi. Coś musi was wszystkich trzymać w kupie, skoro istniejecie. Poza tym przecież Wysłannika da się zabić. – Skąd wiesz, Ezekielu Siódmy? Anioł przechylił głowę w turbanie na bok. Zazwyczaj ten gest powodował, że ciarki przechodziły mi po plecach, ale teraz... Teraz wyszło mu to jakoś mało przekonująco. Jak gdyby coś było nie tak z jego twarzą, której brakowało głębi światłocienia. Odgryzłem kolejny kawałek batonika i zacząłem przeżuwać, ciamkając głośno. – Naprawdę, nie udawaj. Chcesz powiedzieć, że w żadnym archiwum tego nie macie? – Czego, Komorniku Ezekielu? Zamyśliłem się. A jeśli naprawdę nie wiedzieli? Jeśli wszystkie moje dotychczasowe babole na misjach, tamten Cherubin w ruinach Miasta, potem Skorpion w Hermie.... Jeśli oni na Górze tego po prostu nie widzą, nie

rejestrują? – Nieważne, tak gadam sam do siebie – postanowiłem zbyć Anioła byle gadką. – To jak w końcu z tą waszą materią? Czego potrzebujecie do istnienia? – I tak byś tego nie zrozumiał, Komorniku. – Powiedz lepiej od razu, że to taka magia katechetyczna. Albo się po prostu przyznaj, że sam nie wiesz. – Nasze istnienie regulują ściśle określone przepisy. – Anioł chyba się obruszył, bo poprawił się z godnością na zakurzonym stole. Coś było nie tak z jego perspektywą, miałem wrażenie, że siedzi pod nienaturalnym kątem. – Twój ograniczony umysł śmiertelnika nie będzie zdolny pojąć nawet podstawowych pryncypiów naszej egzystencji, co już niejednokrotnie udowodniłeś swymi prostackimi uwagami i docinkami. Nie widzę sensu kontynuowania tej dyskusji. – Ale... po co od razu ten ton? – Aż się zdziwiłem tym nagłym wyrzutem. Azrael rzadko kiedy się tak szybko unosił. – Co się stało? – Nic. – Więc o co chodzi? – O nic. – Obraziłeś się na mnie, Azi? – Wcale nie – odpowiedział Anioł i wbił spojrzenie w okno. – Obraziłeś się! – Będąc jednym z Wysłanników, nie posiadam emocji, Komorniku Ezekielu Siódmy. I proszę cię bardzo, żebyś w przyszłości nie wracał do tego tematu. Tak jak już mówiłem, nie widzę sensu w tym, abyśmy mieli.... – Obraziłeś się! – powtórzyłem znowu. Podniosłem się, chcąc powiedzieć coś jeszcze... – Azi? Anioł nie patrzył na mnie, twardo gapiąc się w prostokąt okna. Przesunąłem się na kanapie w lewo, potem w prawo. Wygrzebałem się spod sterty koców i wstałem, po czym, nie mogąc oderwać wzroku od jego sylwetki, zrobiłem kilka kroków w prawo. Anioł wyglądał dokładnie tak samo, cały czas siedział do mnie przodem – a potem obraz nagle przeskoczył i widziałem jego bok. – O w mordę – sapnąłem, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Jakkolwiekbym się przesunął, jak nie spojrzał, Azrael wyglądał cały czas tak samo... Dopóki nie przeszedłem za stół, a wtedy nagle ukazały mi się jego plecy. Ot tak, po prostu – bok, bok, bok, i nagle plecy. Obszedłem go dookoła, nawet nie dziwiąc się, gdy w pewnej chwili znów zobaczyłem drugi bok Anioła. Nawet nie tyle „drugi”, ile po prostu bok, lustrzane odbicie poprzedniego. Z tym samym oświetleniem, cieniem

i ułożeniem fałd szaty. – To naprawdę niemiłe, Ezekielu Siódmy – sarknął Azrael. – Przed chwilą twierdziłeś, że nie posiadasz emocji – zauważyłem dość trzeźwo, po czym przykucnąłem, próbując spojrzeć na Anioła Śmierci od dołu. Zgodnie z moimi przewidywaniami nie było takiej możliwości – nadal widziałem ten sam obraz, ale tylko dziwnie przechylony i spłaszczony. Wyglądało to jak postać ze starych gier komputerowych, zanim opracowano technologię modeli trójwymiarowych. Azrael obserwował moje poczynania z dezaprobatą, ale nie poruszał się, jak gdyby czując, że wcale mu to nie pomoże. – Słuchaj... Dlaczego zrobili z ciebie prymitywnego jotpega? Azrael zmrużył swoje ciemne oczy, w których błysnęła czysta, niczym nieskrępowana nienawiść do człowieka i wszystkiego, co tylko jeszcze żyje. – Na twoim miejscu i w twojej sytuacji ważyłbym słowa, Ezekielu – syknął. Przyznam wam się, że aż ciarki przebiegły mi po plecach. Było w tych pozornie prostych słowach tyle emocji, tak wyczuwalna, choć nie dopowiedziana groźba... Powstrzymałem się już od komentarza na temat tekstur, shaderów i rozdzielczości i wróciłem do swego wciąż ciepłego legowiska na kanapie. – Robisz postępy w sztuce konwersacji – mruknąłem, niechętnie przyznając mu w tej rundzie punkt. – A tak w ogóle, po co przylazłeś? Stęskniłeś się? – Muszę poinformować cię, Ezekielu, że wychodzisz poza oficjalne terytorium mojej jurysdykcji. – I...? – Zrobiłem ręką zachęcający gest. – O ile nadal możesz liczyć na pewne inherentne prerogatywy Komornika, to musisz mieć świadomość, że moje możliwości bezpośredniej interwencji będą ograniczone. Nawet ten przekaz angażuje środki i możliwości, które mogłyby zostać lepiej spożytkowane gdzie indziej. – Czyli jestem zdany sam na siebie – skwitowałem. – Dokładnie tak, Ezekielu Siódmy. – Czyli jeśli zginę... – Lepiej nie sprawdzaj, Zek. Naprawdę nie mam pojęcia, co się wtedy stanie. Te słowa zabrzmiały jakoś inaczej. Spojrzałem na mojego Anioła uważniej. – Azi... czy ta rozmowa jest oficjalna? Sylwetka zadrgała i zafalowała jak obraz starego telewizora. – Nie do końca, Zek – uśmiechnął się Anioł. – Podobnie jak większość rzeczy poza granicą Cienia. – Ejże, zaraz, zaraz! Czy to znaczy, że jest tak, jak myślałem? Że naprawdę tutaj nie sięga władza Góry?... Azrael spojrzał tylko na mnie, a ja nagle poczułem, że nie mogę zaczerpnąć

tchu. Gardło jak gdyby ktoś złapał żelaznymi kleszczami, na tchawicy zacisnął się supeł z liny okrętowej... Starałem się zachować spokój i nie panikować, ale odruchowo aż się uniosłem na kanapie, palce zaskrobały po materiale. Krew zatętniła mi w skroniach, żyły nabrzmiały, a oczy przestały mieścić się w czaszce. Anioł obserwował to z jakąś zimną, złośliwą satysfakcją – a potem nagle wszystko ustąpiło. Zaczerpnąłem głęboko tchu, serce waliło jak oszalałe, próbując dopompować do mózgu na tyle tlenu, żeby przed oczami przestały latać czerwone płaty. – Z twojej perspektywy, Ezekielu Siódmy, Góra i ja jesteśmy jednym... I niech tak pozostanie – powiedział Anioł. – Niech wystarczy ci, że sięgam tutaj ja. Czy to jasne? – Aż nazbyt – wycharczałem, Azrael zaś zadrgał, rozmył się i zniknął. Zostałem sam w pustym domu. Dyszałem ciężko, masowałem gardło i zachodziłem w głowę: czego on w ogóle chciał? Nie przyszedł z wymówkami, nie robił mi wyrzutów, nie kazał robić nic konkretnego. Zdawał się nawet o wiele... o wiele bardziej ludzki, oczywiście na tyle, na ile to było możliwe. Mniej oficjalny. I co, tak, ot, przyszedł sobie – żeby zobaczyć, jak się mam? Sprawdzić, co robię? Albo raczej z czystej ciekawości, mignęła mi w głowie myśl. Żeby zobaczyć, czy da radę. Przetestować, na ile daleko potrafi sięgnąć... I jak zareaguje na to Góra. Czyżby miało być tak, że podległość służbowa rozciągała się tylko o jeden stopień w dół? Że w zasadzie nikt tam, w transcendentnej sferze niebieskiej, nawet nie wiedział o tym, że poszedłem w Cień? Z jednej strony zdawało mi się to zupełnie niedorzeczne, żeby przy tak ścisłej hierarchii cokolwiek mogło umknąć uwadze rzekomo wszechobecnej i wszechwiedzącej Góry... a z drugiej przecież sam stałem – no, siedziałem – właśnie na ziemi, która ewidentnie nie podlegała pod ich rewir. – Co mnie to obchodzi tak naprawdę... – warknąłem, pomny na słowa Azraela. Zakutałem się w koce, łyknąłem jeszcze napoju z butelki i umościłem wygodniej na kanapie. Miałem swoją robotę, miałem swoje zadanie i wyznaczony cel. Skurwiel Jonasz już dawno wyszedł dla mnie poza ramy czysto zawodowe, stając się swoistą personalną wendetą, a ja nie odpuszczałem nigdy i nikomu – ani żywemu, ani umarłemu. Dorwę go, zatłukę i zgarnę należną kasę z odsetkami. A jurysdykcja Góry, wewnętrzne przetasowania i korporacyjne gierki Azraela nie obchodziły mnie ani trochę.

Przecież nie będę próbował się w tym całym Rewersie ukrywać, co nie? Uśmiechnąwszy się do tej jakże absurdalnej myśli, zamknąłem oczy i zanurzyłem się w błogi sen sprawiedliwego.

Rozdział IV

M

aszerowałem w kierunku, który wedle wszelkiego prawdopodobieństwa powinien być, albo kiedyś był, wschodem. Ogromna masa czarnych, skłębionych chmur i nieustannie prószący śnieg zostały już za mną, więc orientowałem się w najprostszy sposób, po prostu odwracając do nich plecami. Od czasu do czasu po niebie przepływały pojedyncze, postrzępione obłoki, kształtujące się gdzieś w prądach wirującego powietrza. Panowała niepodzielna, czarna, wszechobecna noc. Ani jedna gwiazda nie mrugała na atramentowym nieboskłonie. Tylko srebrzysta poświata świadczyła o tym, że gdzieś za horyzontem na południu musiał czaić się księżyc, będący tu jedynym źródłem światła. Chuchnąłem, patrząc, jak obłoczek pary rozwiewa się w zimnym powietrzu. Temperatura musiała spaść poniżej zera. Pod nogami skrzypiał i chrupał śnieg, niesiony aż tutaj powiewami wilgotnego wiatru. Wokół mnie rozciągał się martwy świat. Wsie i miasteczka stały niemalże nietknięte tak, jak zastał je Dzień Gniewu – domy i bloki były splądrowane, co poniektóre wypalone od środka, pozbawione wytłuczonych przez szabrowników okien, ale wciąż całe. Mijane sklepy ziały pustymi witrynami, na parkingach nadal tłoczyły się przysypane śniegiem samochody. Z afiszów kina uśmiechały się twarze aktorów, którzy mieli akurat (nie)szczęście zagrać swą ostatnią rolę na kilka tygodni przed tym totalnym holokaustem. Szedłem przez tę krainę, nieruchomą i cichą, niczym w formalinie zatopioną. Słychać było tylko chrzęst moich kroków i cichy oddech, jedyną zmianą w krajobrazie był wąski, zygzakujący ślad stóp, ciągnący się za mną aż do horyzontu pośród czarno-białego bezkresu pustki. Nie przejmowałem się już w najmniejszym stopniu koszernością ubrania ani wyposażenia. Polar i puchowa kurtka grzały w plecy, a w wygodnym plecaku błogo szeleściła i bulgotała rosnąca kolekcja wysokokalorycznej

żywności. – Byle się nie spaść za bardzo tylko – mruknąłem sam do siebie, rozglądając się po okolicy. Nie chciało mi się wierzyć, że Rewers to taka sielankowa idylla – ot, przyleźć sobie, nabić plecak towarem i chodu. Spodziewałem się co najmniej, że co i rusz będą kręcić się tu rzeczy, których nie wyśniłbym sobie w najgorszym koszmarze, a tu – – Skręciłem za róg i niemalże wpadłem na monstrum. Uratowało mnie wyłącznie to, że potwór stał do mnie tyłem – a stał tyłem dlatego, że właśnie kończył pożerać jakiegoś nieszczęśnika. Widziałem nogi w samodziałowych butach wystające zza pokracznego cielska, a gdy istota obróciła się w moją stronę, nie mogłem nie dostrzec majtającego się w groteskowej paszczęce kawałka ręki na strzępie skóry. To zaskakujące, jak szybko człowiek z „osoby” zamienia się po prostu w „mięso”. Potężna, szponiasta łapa wystrzeliła w moją stronę, ale ja byłem już gdzie indziej, więc pazury świsnęły w powietrzu, łapiąc tylko pustkę. Bestia odrzuciła krwawy ochłap i skoczyła ku mnie, chcąc pewnie przygnieść masą, a potem oderwać mi rączki oraz nóżki i odkręcić łepek. Przeturlałem się w bok, gdy paręset kilo kłów i kolców wylądowało w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stałem... Co za chory umysł zrodził taką potworność?! Odruchowo, nawet się nie zastanawiając, wyszarpnąłem gladius i odpaliłem na pełną moc. Klinga strzeliła ogniem, purpurowy blask zalał okolicę upiorną poświatą. Monstrum szarpnęło się w tył, zaryczało i zamłóciło łapami w powietrzu, jak gdyby chcąc obronić się przed tylko dla siebie widocznym zagrożeniem – a potem skoczyło w bok, zniknęło za rogiem na wpół zwalonego domostwa. Zostałem sam, dysząc ciężko i patrząc z niedowierzaniem na miejsce, gdzie jeszcze chwilę temu stała bestia z najgorszych koszmarów paranoika. Nawet nie zdążyłem dokładnie się jej przyjrzeć – rogi, szpony, chlaszczący po bokach ogon, kły i pazury zlewały się w jedną psychodeliczną masę, dymiącą i przelewającą się płynnym mrokiem. Otarłem się właśnie o stwora z Rewersu i przeżyłem – nawet nie wiedząc dlaczego. – Ręce do góry! – okrzyk zza pleców przerwał moje rozmyślania. Jednocześnie wszystko wokół zalał snop światła, wycinający ostrym konturem mój czarny cień. Powoli, spokojnie zgasiłem gladius i podniosłem dłonie za głowę. – Na kolana, powoli! Niemalże czułem czyjś wzrok pomiędzy łopatkami i nerwowo drgający na

spuście palec. – Ale co, może jeszcze pończoszki założyć i czerwoną kulkę w gębie, co? – rzuciłem przez ramię. Przymknąłem oczy, próbując wyłapać emanację... cholera, zupełnie nic, jakbym wyszedł poza mapę. Wydawało mi się, że słyszę zbliżające się od lewej kroki, więc było co najmniej dwóch. Tak, kolejny rozbłysk światła, drugi cień wyciągnął się ode mnie w prawo, tańcząc i kołysząc się na ziemi. Czyli jeden z tyłu stał i trzymał mnie na muszce, drugi powoli podchodził. Ale co oni z tym światłem? – Rzuć broń! – Ten sam głos. – Nie ma mowy. – Pokręciłem głową. – Jeśli to kurewstwo wróci, to będzie po mnie. Nie rzucę. – Rzuć broń! – Mocniej, z lekką nutką nerwowości. – I kładź się twarzą do ziemi! – Słuchajcie, nie będziecie mi mówić, co i jak mam... A wtedy ktoś bezceremonialnie trzasnął mnie pałą w potylicę i zapadła ciemność.

– Załatwiłeś go na amen. Wziąłeś i zabiłeś. – No przecież oddycha, porusza się. – Zabiłeś typa. Tak mu przydzwoniłeś w ten łysy łeb, że aż się nogami nakrył. I jeszcze potem o asfalt walnął czołem. – Skąd miałem wiedzieć, że nie ma czapki pod kapturem... Głosy huczały i dudniły mi w uszach, przelewając się z lewa na prawo i rezonując pod półprzymkniętymi oczami. Czułem, że coś jeszcze jest nie tak, ale organizm chyba powoli dochodził do siebie po... po czym? Ach, no tak – zimno wbijające się w kolana, w ręku miecz, przede mną ciemność i śnieg, a później – później chyba nic, tylko uczucie spadania. Poruszyłem na próbę palcami jednej dłoni, potem drugiej. Wracało mi czucie. Leżałem na czymś w miarę miękkim, przykryty szorstkim, ciepłym kocem. W ogóle było ciepło, chociaż dziwne mrowienie w palcach sugerowało, że nie leżę ot, tak sobie, a jestem związany. Tak, czułem już zwoje liny na nadgarstkach i kostkach. Ktokolwiek mnie tak sprawił, musiał najpierw pożałować, a potem dojść do wniosku, że jak się obudzę, to jednak mogę zrobić krzywdę. – Przecież widziałeś chyba! – Nieco bliższy głos nachylił się nade mną. Chyba rozpoznawałem te same lekko nerwowe nutki, co tam, na ulicy. Ciekawe, czy teraz też miał broń? – Pęknięcie czaszki, jak nic. Aż mu kości

chrupotały pod palcami, jak opatrywałem. – A co to on tu ma, o, na czole? – Znak jakiś sobie wyciął. Sekta pewnie, może czarownik. Sam widziałeś, co z tym mieczem zrobił. – Czarownik ani chybi. – Ano. Nigdy nie widziałem, żeby Żarłacz przed czymś uciekł... Nie chciałem jeszcze otwierać oczu, ale czułem już, że system podniósł się po kontuzji. Sięgnąłem myślami do czakramu w splocie słonecznym, powoli przekierowując energię ku dłoniom. – Trzeba z takimi uważać – zawyrokował typek z ulicy. – Ale walnąłeś go bez sensu, przecież nic złego nie robił. – A kto wie co taki może odwinąć? Ja tam mówię, nie trzeba go było tu zabierać. – Głupiś, przecież związany jest jak trzeba, nic nie zrobi. Poza tym... ej, czujesz? – Co? – Dymem pachnie, spalenizną czuć. Cholera, znów generator może się przegrzewa? – E, nic nie czuję. – No to mówię ci, że... Nie dokończył, bo więzy właśnie przepaliły się do końca i puściły z cichym trzaskiem. Chciał chyba odskoczyć, ale byłem szybszy – otworzyłem oczy, poderwałem się i złapałem gościa za gardło. Próbował się wyrwać, ale fachowo obróciłem go tyłem, założyłem solidnego nelsona i zasłoniłem się jego ciałem jak żywą tarczą. Jego kolega sięgnął do pasa po pistolet, ale wyszczerzyłem tylko zęby i potrząsnąłem głową. – Nie radzę, bo ukręcę mu łeb jak kurczakowi. – Ghrhh... – nieszczęśnik zacharczał i zamachał rękami, dając znać towarzyszowi, żeby nie robił nic głupiego. Profilaktycznie docisnąłem mu aortę szyjną, żeby trochę zmiękł, a sam strzeliłem oczami w lewo i prawo, próbując zrozumieć, gdzie mogę być. Bunkier? Piwnica? Schron? – Puść go! – zapiał wychudzony, zarośnięty typ o aparycji bezdomnego. Widziałem w jego oczach mieszaninę strachu i desperacji, a te dwie emocje potrafią reagować w sposób mocno nieprzewidziany. – Oczywiście – zgodziłem się gładko. – Odłóż tylko broń na stół, o tam. Wyciągnij dwoma palcami, powoli... Powoli no, mówię wyraźnie chyba! – Khrahhgh – zarzęził trzymany przeze mnie włóczęga, gdy docisnąłem go odruchowo ramieniem. Gdy tylko jego kolega odłożył pistolet na stół i odsunął

się odpowiednio daleko, podniosłem go kawałek nad ziemię. Zatrzepotał się spazmatycznie, a kiedy oklapł, posłałem go kopniakiem prosto w objęcia tego drugiego. Zamiast pomyśleć logicznie, skoczyć po pistolet i mnie zastrzelić, ten złapał na wpół przytomnego i ułożył na podłodze, zaczął klepać po twarzy, próbując ocucić... Ludzie jednak są potwornie, boleśnie naiwni. Podszedłem spokojnie do stolika, zarepetowałem pozostawiony tam pistolet i złapałem w locie kulkę, która wyskoczyła z komory nabojowej. Rozsiadłem się nonszalancko na żelaznym krzesełku, trzymając lufę tak, żeby cały czas patrzyła w ich stronę. Nie jestem nawet w stanie opisać, jakie to uczucie, kiedy znów ściska się w dłoni dobrze wyprofilowany chwyt, czuje pod palcem wskazującym całą zabójczą siłę dziewięciomilimetrowego pocisku. Myślałem, że odwykłem od tego na rzecz koszernego sprzętu, ale człowiek szybko sobie przypomina stare, dobre czasy. – No, ptaszki, to teraz sobie pogadamy – powiedziałem do dwóch oberwańców. Patrzyli na mnie ze strachem i niedowierzaniem: ale jak to? To oni tacy dobrzy, miłosierni, a ja im się tak odpłacam? I jeszcze jakimś cudem wyswobodziłem się po drodze z więzów, które oni oczywiście założyli mi ot tak, z czystej troski i gościnności? – Weź wszystko, co chcesz – odezwał się w końcu ten wyższy, którego poddusiłem. Pokręciłem głową i cmoknąłem z dezaprobatą. – Czy ja wam, pajace, wyglądam na rabusia? Gdybym chciał, to już byście obydwaj nie żyli. – Ty też byś już ostygł – odszczeknął się mniejszy, bardziej nerwowy. Miałem ochotę coś mu zaripostować, ale przemyślałem i zgodziłem się niechętnie: – Fakt, w tej materii jesteśmy kwita. Ja was, wy mnie; tyle tylko, że wy pierwsi, no ale mniejsza o większość. Porozmawiajmy może zatem o motywacjach... Ej, ej! Tutaj się patrzeć, na mnie! Co to za zerkanie w kierunku skrytki z bronią! Większy speszył się zauważalnie. Ech, ludzie... Jak się widziało takich sytuacji odpowiednio dużo jeszcze za pierwszego życia, to człowiek większość scenariuszy już zna, a resztę nietrudno przewidzieć. Na pierwszy rzut oka domyśliłem się, że mają jeszcze pistolet w skrzynce elektrycznej przy drzwiach i pewnie coś zabunkrowane w szafkach, tam, gdzie przed chwilą strzelił oczami zbesztany przeze mnie... no właśnie... – Dobra, zacznijmy od imion. – Postanowiłem nieco zejść z poziomem napięcia i dać do zrozumienia, że najprawdopodobniej ich jednak nie chcę

pozabijać. – Ja jestem Zek, a wy? – Dymitr – odezwał się ten mniejszy bez chwili wahania. – Aleksander – mruknął większy. Nie kłamali, nie podali mi ani fałszywych, ani przybranych Po imion. Nagle poczułem się strasznie dziwnie, jak w nie swojej skórze. Przecież ja też miałem imię! Pamiętałem, że tak naprawdę to jestem... – Zek – powtórzyłem jeszcze raz przez zaciśnięte zęby. Patrzyli na mnie długą chwilę, potem Aleksander wzruszył ramionami: imię jak imię. – Jak udało ci się odstraszyć Żarłacza? – zapytał po prostu. Mówili obydwaj z lekkim zaśpiewem, tak bardzo charakterystycznym dla ludzi ze wschodu. Swoją drogą, nigdy tego nie byłem w stanie rozgryźć. Jeszcze z Ozjaszem łamaliśmy sobie nad tym głowę: jak to możliwe, że ludziom pozostały akcenty? Kiedy nadszedł (rzekomo) Ostateczny Koniec, jedną z dziwniejszych rzeczy było zniknięcie języków. Ot tak, po prostu, z dnia na dzień... Chociaż nie, to nie najlepsze określenie, bo wtedy dni już nie było. Ale razem z zatrzymaniem się słońca szlag trafił nie tylko astronomię i geografię, ale i wszystkie inne gałęzie nauki – w tym lingwistykę. Okazało się, że nie ma już języków. No nie ma, nie ma! Tak po prostu, kropka. I wszyscy rozumieją wszystko, potrafią czytać we wszystkich dostępnych gwarach, narzeczach i w ogóle. Oczywiście, pewnie znaleźli się tacy, których to zachwyciło, bo nagle można było odczytać egipskie hieroglify, gliniane tabliczki z Ur i rozszyfrować kalendarze Majów... albo w końcu zrozumieć, co naprawdę było zapisane w zwojach znad Morza Martwego. Świat pełen możliwości, co nie? Tylko jakoś nie do tego nam było, kiedy zaczęły dymić kominy pierwszych obozów zagłady. – Mieczem świetlnym – odparłem zgodnie z prawdą. – Ten, co go dorwało, to ktoś od was? Dymitr popatrzył odruchowo w kierunku kąta, gdzie stały dwa piętrowe łóżka. – Paweł – mruknął smutno. – A mówiłem mu, żeby się nie ruszał, że tamten przejdzie bokiem... Ot, nie posłuchał. – Gdzie moje rzeczy? Gladius, plecak, wszystko inne? Aleksander pokazał w kierunku stolika pod ścianą. Faktycznie, mój skromny dobytek leżał tam, zrzucony na kupę... Tylko miecz na samym wierzchu. Nie mogli się oprzeć ciekawości pewnie, musieli sprawdzić. – Nie ruszaliśmy nic – powiedział. – Aha, tylko macaliście bez pozwolenia właściciela – sarknąłem. – I co,

udało się go włączyć? Mam nadzieję, że chociaż sobie paluchy pocięliście. – Nie no, my tak, z ciekawości... – zmitygował się Dymitr. Porządni ludzie, pomyślałem sobie. Mogli mnie walnąć w łeb, obedrzeć z dobytku i zostawić. Albo poderżnąć profilaktycznie gardło. A teraz im głupio, mimo że chwilę temu trzymałem ich obu na muszce. – Skąd jesteś, Zek? Popatrzyłem na Aleksa uważnie. Niby pytanie jak każde inne, a jednak nie do końca wiedziałem, co im powiedzieć. W końcu zdecydowałem się na wariant najprostszy – prawdę. – Z zachodu przyszedłem, z Blasku. Wiecie może, którędy dojść do Miasta Bohaterów? Spojrzeli na mnie z taką mieszaniną zabobonnego strachu i przerażonego niedowierzania, że aż mi się zrobiło nieswojo. – Po co... po co chcesz tam iść? – potrząsnął głową Dymitr. Przyznam wam, że teraz to ja poczułem się dziwnie. – E... no bo, ten... – Szczerze powiedziawszy, to liczyłem na inny przebieg rozmowy: oni dziwią się, że jestem z Blasku, a na miękko wskazują mi drogę do interesującego mnie miejsca. Tymczasem okazało się, że wyszło zupełnie na odwrót. – Mam tam kogoś... to jest... coś! Coś do załatwienia. Jonasza niejakiego szukam, nie słyszeliście takiego imienia? Spojrzeli po sobie, pokręcili ostrożnie głowami. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że wcześniej dość szybko ocieplająca się atmosfera rozmowy uległa gwałtownemu ochłodzeniu. – Nie. – Nie, przykro mi. – Hm... No trudno. Powiecie chociaż, w którym to kierunku? Aleksander skinął głową. Nie spuszczając mnie z oka, przeszedł do żelaznej szafki i wyciągnął wsadzoną pomiędzy dwa kawałki pleksi mapę, położył na stoliku. W tym czasie Dymitr cały czas próbował patrzeć na mnie i uśmiechać się – ale średnio mu to wychodziło. Widać było, że uśmiech nie jest szczery, a jego wzrok cały czas ześlizgiwał się ku pistoletowi. Cholera, co ja powiedziałem nie tak? – Jesteśmy o, tutaj. – Aleks dźgnął palcem w mapę. Podszedłem bliżej, niedwuznacznym gestem położyłem na stoliku pistolet i nie zabezpieczając, przesunąłem w jego stronę. Wziął, również nie zabezpieczając, schował do kabury. Głupio nosić broń w ten sposób, ale jego wybór. Nachyliłem się, patrząc na plan okolicy. No tak, pewnie tutaj też tektonika dostała pełnej korby, więc nie było nawet sensu korzystać ze starych, dawno już nieaktualnych wersji – mapa była pocięta i posklejana z kawałków, jak

list z pogróżkami. Wszędzie jakieś notatki i odręczne rysunki, fragmenty w ogóle zamazane albo powycierane, dawny system koordynat i siatka kartograficzna wzięły w łeb. – Dobrze, a gdzie jest... – chciałem zapytać o północ, ale uświadomiłem sobie, że to też zupełnie pozbawione sensu. Cholera! U nas, w Blasku, przynajmniej słońce było, a tutaj człowiek błądzi jak... jak w ciemnościach! Aleks pokazał na dolną krawędź mapy. – Księżyc masz z tej strony. Jak się przyzwyczaisz do ciemności, to tu, na zachodzie, będzie widać taki minimalnie szkarłatny pasek w połowie nieba... – Blask słońca nad chmurami? – Tak. Potrzebujesz czegoś na drogę? Oho, panowie grzecznie dają mi do zrozumienia, że nadużyłem gościnności. Przedziwne mają tu pojmowanie grzeczności, nie powiem. – Nie. – A nie masz przypadkiem baterii do sprzedania? – Nie. Wyprowadźcie mnie na zewnątrz i pokażcie, w którą stronę mam pójść. Nie protestowali, nie próbowali zatrzymać, nie proponowali noclegu. Wyszedłem ze schronu pod spaloną szkołą i nie oglądając się za siebie, ruszyłem w dalszą drogę. Moja poprzednia, niemalże sielankowa pewność siebie zniknęła bez śladu. Teraz poruszałem się ostrożnie i rozważnie, próbując w miarę możliwości planować trasę i nie stać nazbyt długo na otwartej przestrzeni. Musiałem dopiero nauczyć się zasad rządzących Rewersem, i jeszcze nie zginąć w trakcie tego szkolenia. O co chodziło z latarkami? Można było odnieść wrażenie, że to one najbardziej zaprzątały myśli przypadkiem napotkanych włóczęgów. Naliczyłem ich w podziemiu co najmniej osiem sztuk, do tego dochodził podwieszony do sufitu na wprost drzwi kilkusetwatowy reflektor na potężnej diodzie LED, połączony systemem kabli z prostym mechanizmem przy framudze. Pewnie zapalał się przy nieautoryzowanym rozłączeniu obwodu, ale... po co? Przychodziła mi do głowy tylko jedna, dość oczywista odpowiedź: zamieszkujące Rewers istoty nie tylko nie potrafiły znieść słońca, ale też bały się światła jako takiego. Po raz kolejny pachniało mi to tanim chwytem z horroru klasy B. Z drugiej jednak strony nie byłby to pierwszy wypadek, kiedy nasze ludzkie, durne wyobrażenia nałożyły się na rzeczywistość Apokalipsy. Już cieszyłem się na resztę cudownych rozwiązań, które oczekiwały mnie w tym świecie.

Rozdział V

M

iasto Bohaterów rysowało się przede mną ciemną, nierówną linią wielopiętrowych wieżowców. Wszedłem już pomiędzy zabudowania przedmieścia, przemykając się od domu do domu i zaglądając w witryny pustych, ciemnych sklepów. Panowała tu przerażająca, martwa cisza. Przywykłem, owszem, do braku odgłosów i bezruchu świata Po – ale tutaj było aż dziwnie, nieprzyjemnie wręcz. Zalegający wszędzie równą warstewką śnieg tłumił nawet kroki. Najgłośniejszymi dźwiękami były niekiedy bicie mojego własnego serca i płytki, nieco nerwowy oddech, unoszący się z ust obłoczkiem pary. Wiedziałem już, że nie jestem tu sam – o nie. Kilkukrotnie zdarzyło mi się w porę dostrzec i wyminąć dziwne stwory, snujące się pozornie bez celu po spowitych martwym milczeniem i pozbawionych jakiegokolwiek ruchu ulicach. Mimo że i tak radziłem sobie z brakiem światła lepiej niż większość zwykłych śmiertelników, to nie widziałem ich zbyt dobrze. Zdawały się zlewać z tłem, a kontury rozmywały się i dwoiły, utrudniając wypatrzenie szczegółów. Zresztą wcale nie miałem ochoty im się przyglądać. Zamierałem po prostu w bezruchu, patrząc z natężeniem w punkt nieco poniżej ich sylwetek, pomny starej zasady: wróg poczuje, gdy spojrzysz mu w oczy. Byłem w połowie mostu przez wyschniętą rzekę, gdy fragment ciemności w jednym z okien bloku oderwał się od większej całości, ześliznął w dół po ścianie i popełzł w uliczkę, znikając pomiędzy przykrytymi warstwą bieli wrakami samochodów. Zamarłem w bezruchu. Cień. Jeśli były tutaj Cienie, to... to było grubo, żeby nie użyć mocniejszego słowa. Jak dotąd widziałem tylko dwa, i to oba po tamtej, słonecznej stronie. Jeden miotał się w skrawku ciemności, ukryty przed promieniami słońca za

kawałkiem ceglanego murku – który solidarnie z Ozjaszem zwaliliśmy dla czystej satysfakcji posłuchania przekleństw umierającego pasożyta. Drugi wypełzł kiedyś z Dłużnika, którego w przypływie niemalże zgubnej ciekawości nie dosyć szybko wysłałem na spotkanie z audytorami Niebiańskiej Księgowości. No i był jeszcze ten trzeci – w chorowitym chłopaczku, który przeszedł z Rewersu na Blask. Chłopaczku, którego nie wiedzieć czemu puściłem żywcem... Ech, chyba się starzałem. Jeszcze parę lat i pora na emeryturę. Albo może i lepiej nie, tak między nami mówiąc. Odczekałem dłuższą chwilę, ale Cień nie pojawił się ponownie. Mógł być teraz, sukinkot, gdziekolwiek... A potem pomiędzy blokami błysnęło światło. Mocny, gwałtowny rozbłysk zalał bielą kilka nieodległych budynków, podkreślając czającą się za oczodołami okien czerń. Po chwili rozległ się spóźniony, basowy trzask granatu ogłuszającego. Huk poniósł się pustymi ulicami, śnieżne nawisy zsunęły się z kilku dachów i posypały bezszumną kaskadą białego puchu w dół. Aż przykucnąłem z wrażenia, odruchowo sięgnąłem po gladius. Dźwięk cichł, rezonując od ścian, aż w końcu echo zamarło gdzieś pośród opuszczonych ulic. Chwilę później martwe miasto ożyło. Najpierw rozległ się wysoki, przeszywający do szpiku kości ni to wrzask, ni to skowyt, który przebrzmiał ponad dachami domów i urwał na najwyższej nucie. Po chwili dzwoniącej w uszach ciszy odpowiedział mu drugi, skądś z daleka, równie przenikliwy i urwany – a potem ciemność zaroiła się niezliczoną ilością demonicznych kształtów. Zrobiło mi się autentycznie, najprawdziwiej gorąco ze strachu. Patrzyłem, jak ta diabelska czereda wygląda z okien i wyczołguje się z piwnic, jak groteskowe sylwetki przeciągają się niczym po długim śnie. Na moich oczach stojąca pod sklepem spożywczym ciężarówka majestatycznie zakołysała się i przewróciła na bok, a spod niej wychynęło potężne cielsko Ślepiora. Bestia otrząsnęła się z resztek śniegu, a potem jak gdyby od niechcenia odepchnęła na bok zagradzający jej drogę kontener na śmieci i ruszyła ulicą. Przypadłem do ziemi i wczołgałem się pod wrak małolitrażówki, widząc, że coś zbliża się do mostu. Do cholery, że też zawsze taka sytuacja musi zastać człowieka w miejscu bez wyjścia! Istota poruszała się niezgrabnymi, długimi susami, jak... żaba? Przeraźliwie wychudzony, człekopodobny ropuch z długim ogonem chrzęścił i klekotał kawałkami pordzewiałego pancerza, ale przemieszczał się

zaskakująco szybko. Wyciągnąłem spod warstw ubrania obrzyna i odwiodłem kurek. No, jeśli mnie zauważy, to nie będzie wyjścia... a wtedy będę miał naprawdę, ale to naprawdę przesrane. Pokraka była coraz bliżej, jeszcze dwa susy... jeden... Samochodzik jęknął i zaskrzypiał, gdy demon wylądował dokładnie na nim. Nadwozie opuściło się niebezpiecznie nisko na zajeżdżonych resorach, dociskając mnie do ziemi. Cholera, cholera jasna! Palec drgnął na spuście, gdy przed samą twarzą przeskoczył mi i zaskrobał po oblodzonym asfalcie długi, wężowy ogon ze skuwką na końcu. Wstrzymałem oddech. Niemalże widziałem oczyma wyobraźni, czułem, jak stwór węszy w zimnym powietrzu, pewnie patrzy na moje ślady w śniegu, nagle znikające dokładnie pod jego stanowiskiem... A jeśli z tej strony był ogon, to pewnie łeb miał dokładnie z przeciwnej. Jak na nieszczęście, nie byłem w stanie przełożyć ręki na drugą stronę, bo podwozie przygniatało mnie do oblodzonego asfaltu. Ba, gotów byłbym tu i teraz strzelić do niego przez podłogę samochodu i wszystko inne po drodze, ale dubeltówka przecież nie zmieści się na sztorc! Mogłem co najwyżej czekać i... Karoseria znów opadła i dobiła mnie do ziemi, wyciskając powietrze z płuc. Żebra aż zatrzeszczały, sapnąłem boleśnie i odruchowo niemalże wystrzeliłem. Żaboludź ciężko wylądował na moście dobre kilkanaście metrów dalej, odbił się znów i zniknął za przewróconym trolejbusem. Poleżałem tak jeszcze chwilę, nasłuchując. Nic, tylko ciągle ta sama grobowa cisza... A potem strzały z broni palnej. Odpowiedział im daleki wrzask z gardła, które nie mogło należeć do człowieka, następnie znów dała się słyszeć bezładna, przerywana kanonada. Biło kilka luf, na zmianę naraz i po kolei, ale wyraźnie dało się odróżnić suchy terkot kałasza i nieco pełniejsze, równe dudnienie dziewięciomilimetrówki, w które wcinały się pojedyncze wystrzały pistoletowe. Zamrugałem zaskoczony, gdy nagle wszystko zalał krwisty blask. Cienie zatańczyły, przesunęły najpierw od, a potem do wszystkich zaściełających most obiektów. Wyjrzałem spod wraku: ponad domami zakreślała łuk jaskrawo świecąca, ogniście czerwona flara. Wesoło tutaj, co tu dużo gadać. Nie ma co tkwić na widoku, trzeba jak najszybciej dostać się na drugą stronę. Wygramoliłem się z kryjówki i szybkim truchtem dobiegłem do trolejbusu, ostrożnie wyjrzałem zza krawędzi. Ulica była pusta, można by uwierzyć, że nic się tu nigdy nie działo – tylko kanonada na zmianę to wzmagała się, to opadała i milkła, niosąc się echem ponad spowitymi wieczną

nocą dzielnicami niegdyś trzystutysięcznego miasta. Wypatroszone wnętrze sklepu spożywczego było istnym labiryntem poprzewracanych regałów, rozprutych lad chłodniczych i porozbijanych w ślepym szale ścianek działowych. Nie dało się nie zauważyć, że ściany wręcz upstrzone były śladami po kulach. To ostatnie rzuciło mi się w oczy od razu, jak przekroczyłem granicę Cienia: tutaj o zasadach Góry i koszerności nikt nawet nie słyszał, więc i ludzie korzystali z tego, co wciąż dawało im jak największą siłę rażenia. Ciekawe, czy – – Nastawiłem uszu: oprócz dźwięku wystrzałów dało się słyszeć coś zupełnie innego. Miarowy, basowy hurgot narastał, zdawał się wręcz zbliżać. Powoli słyszalne stały się wysokie, jękliwe nutki metalu uderzającego i trącego o metal, piskliwy śpiew źle nasmarowanych łożysk. Przecież nie używają chyba tutaj... Pędzący na pełnej prędkości transporter opancerzony wyskoczył zza rogu, wykręcił dziki półpiruet pośrodku dawnej głównej ulicy i lawirując pomiędzy przeszkodami, pomknął dalej. Patrzyłem na to zjawisko z cywilizacyjnej przeszłości niczym zauroczony – wehikuł, naszpikowany płonącymi wściekłą bielą reflektorami i lampami, wyglądał niczym sunąca po asfalcie gwiazda. Aż zmrużyłem i przysłoniłem dłonią oczy, kiedy machina przejechała nie dalej niż kilkadziesiąt metrów ode mnie, na krótką chwilę zalewając okolicę potokami światła. – Mają rozmach, skurwysyny – mruknąłem z niedowierzaniem. Wóz wszedł fachowym driftem w zakręt, przy okazji staranował bokiem budkę telefoniczną i zniknął mi z oczu. Przez chwilę długie, wyciągnięte cienie tańczyły jeszcze na ulicy, a potem został tylko oddalający się klangor gąsienic. Odetchnąłem głęboko, pokręciłem głową. – A ja już myślałem, że tu lepiej nie... Rytmiczne, ciężkie dudnienie dwudziestomilimetrowego działka odezwało się na chwilę przed tym, jak obłąkańczo długą serią zagdakał cekaem z wieżyczki. – Hałasować – dokończyłem. Wsłuchiwałem się w odgłosy bitwy z niesłabnącym zaciekawieniem, brnąc na azymut przez ruiny miasta. Wrzaski i wycia demonów niosły się wysoko ponad dachami bloków, zagłuszane przez coraz to gęstszą palbę ze wszystkiego, co tylko miało jeszcze amunicję. Nie ulegało wątpliwości, że byłem świadkiem dość spektakularnego i epickiego przybycia oddziału ciężkiej kawalerii na ratunek nieszczęśnikom, którzy odpalili racę.

Detonował granat, gdzieś nade mną posypała się resztka szyby z okna. Odruchowo przykucnąłem i zasłoniłem głowę, ale po chwili wstałem i rozejrzałem się; nie ma tego głupiego, co by Komornikowi na dobre nie wyszło. Skoro tam zadyma trwała w najlepsze, to była szansa, że całe lokalne tałatajstwo zbiegło się na hałas i światło. Morał dla mnie był prosty: idziemy jak najdalej od epicentrum wydarzeń, korzystając z najwyraźniej wyczyszczonej drogi. Wyszedłem na główny prospekt Miasta Bohaterów. Nie do wiary, że wciąż jeszcze stały tu tablice pamiątkowe, od których wzięło ono swój obecny przydomek – nazwy miejscowości i miast, imiona i nazwiska żołnierzy, którzy tak czy inaczej wsławili się w wojnie... Wojnie, która teraz nie znaczyła dokładnie nic, podobnie jak wszystkie wzloty i upadki człowieka. I pomyśleć, że z uporem godnym lepszej sprawy wierzyliśmy, że to my będziemy odpowiedzialni za koniec naszej cywilizacji. O, takiego wała! Kanonada powoli chyba cichła. Nie miałem nawet cienia wątpliwości, jak skończy się potyczka – człowiek i jego maszyna w starciu z Wysłannikami nie mieli najmniejszych szans. Gdy w końcu przebrzmiał ostatni wystrzał, uśmiechnąłem się tylko smutno: poszło nawet szybciej, niż przypuszczałem. A potem usłyszałem wycie silnika i hurgot gąsienic. – No nie... – Pokręciłem głową. To niemożliwe! Jakim cudem ludzie, jakkolwiek wyszkoleni i wyekwipowani, mieliby odbić się hordzie stworów z Rewersu?! Nawet jeśli udało im się wyrwać z okrążenia, to przecież cała ta piekielna czereda goniła teraz za nimi. Będą musieli się ostro pospieszyć do swej bazy, jeśli mają zamiar wyjść z tego cali i zdrowi. Przy okazji, oczywiście, nie zabłądzić w zaułkach, więc najrozsądniej będzie jeśli wrócą... tą samą drogą... O kurde. Splunąłem odruchowo na ziemię, prosto w świeży ślad gąsienicy – dosłownie na chwilę przed tym, jak transporter wyskoczył z powrotem na główną ulicę i rycząc motorem, popędził prosto na mnie. Zgłupiałem. Po raz pierwszy w życiu poczułem dokładnie to, co czuje mały zajączek w światłach osiemnastokołowej ciężarówki: zupełny, wszechogarniający stupor i całkowity paraliż decyzyjny. Dudniąca i siejąca oślepiającym światłem kula stali mknęła dokładnie na mnie, a ja, jak kto głupi, nie mogłem nawet zdobyć się na to, żeby uskoczyć z drogi! Wszystko we mnie krzyczało: uciekaj, ratuj się! A ja nie byłem w stanie poruszyć ani jednym mięśniem, patrząc tylko, jak transporter jest coraz bliżej... i bliżej... i... Skoczyłem w bok dosłownie w ostatnim ułamku sekundy, niemalże

ocierając się o pancerną burtę. Wóz przeleciał obok, rozbryzgując lód i śnieg na wszystkie strony, a ja zaryłem prosto w zaspę. Światło, hałas, huk – wszystko to oddalało się teraz w zawrotnym tempie. Wyplułem z ust lepki śnieg, podniosłem się i otrzepałem. Hurgot powoli niknął, gubił się gdzieś w labiryncie uliczek. Skubani, dali radę! Oderwali się od ścigającej ich fali potworów, które teraz... Pierwszy z demonów wyskoczył zza rogu i zahamował w sypkim, głębokim śniegu. Nie był szczególnie wielki, wyglądał raczej jak dzieciak, którego ktoś przeżuł, wypluł i dla zabawy doszył kilka dodatkowych kończyn od losowych zwierząt. Rozejrzał się, cokolwiek zdezorientowany. Uniósł wydłużony pysk, próbując złapać w powietrzu woń spalin i rozgrzanego żelaza. I wtedy zobaczył mnie. – Och, kurwa mać – szepnąłem. Czerwone ślepia patrzyły na mnie tylko przez chwilę. Potem po prostu odwróciłem się i rzuciłem się do biegu. Ryk wściekłości istoty nadszedł wraz z narastającym szumem, gdy fala pokracznych, groteskowych stworów wysypała się, wylała, wypełzła i wyśliznęła z wąziutkiej uliczki, rozlewając po prospekcie niczym lawina błota. Chitynowe odnóża, macki, szczypce i pazury zdawały się przelewać, tonąć i wyłaniać w zwojach gęstego, czarnego dymu, ścielącego się wszędzie tam, gdzie przemieszczali się słudzy Rewersu. Masa zakotłowała się, gdy kilka większych demonów zaczęło spierać się i przepychać o miejsce w szyku, zaburzonym przez niespodziewaną zmianę kierunku. Ileś istot nie zauważyło nawet, że pochód stanął, więc na złamanie karku popędziły przed siebie, staczając się z wrzaskiem w koryto wyschniętej rzeki i ciągnąc za sobą czeredę pomniejszych chochlików. Przez chwilę zdawać by się mogło, że cała ta kawalkada zaraz rzuci się sobie do gardeł – ale wtedy kozionogi inkub wyskoczył naprzód, ryknął coś w sobie tylko znanym narzeczu i machnął trzymanym w łapie sierpem, pokazując kierunek. Stwory zaryczały dziesiątką głosów, a potem jak jeden mąż popędziły za mną. Oczywiście, to nawet fajny i plastyczny opis. Ja jednak nie widziałem z tego wszystkiego nic, nazbyt zajęty panicznym uciekaniem. Biegłem tak, jak nie biegłem jeszcze nigdy. Wszystko do tej pory, każdy dziki wyścig, żeby uniknąć śmierci w płomieniach, od kłów i pazurów, wody, ziemi, magii, kuli i ostrza, był niczym przy tym oszalałym, absolutnie obłędnym sprincie, do jakiego zmusiłem ciało. Uciekałem nie przed bólem Rekreacji, nawet nie przed widmem śmierci

ostatecznej – ale przed Nieznanym i Nienazwanym, które przeraża najbardziej. Domy i samochody przelatywały obok, rozmywając się w jedną bezkształtną smugę. Ulica przede mną była nieskończenie długa i potwornie pusta, nie było się gdzie schować – a wyjąca, skowycząca i ujadająca sfora była na pewno coraz bliżej, na każdy mój krok robiąc dwa swoje. Powoli, ale nieubłaganie zmniejszając dystans, coraz bliżej, coraz bardziej!... Zaryzykowałem zerknięcie za siebie. W samą porę, bo jakieś paskudztwo wysforowało się mocno naprzód, kłapiąc ogromną, zębatą paszczęką i najwyraźniej stawiając sobie za punkt honoru dorwanie mnie jako pierwsze. Wyrwałem strzelbę z kabury i nawet nie próbując celować, dałem ognia przez ramię. Odpowiedział mi chóralny skowyt i ryk bólu pomieszanego z przerażeniem, gdy płonący purpurowym ogniem śrut poleciał gorejącą chmurą prosto w gęby ścigających mnie stworów. Ten nadgorliwy zaskamlał i potoczył się w bok, próbując wielkimi łapami zedrzeć z pyska skórę, w którą wbiły się palące niebiańskim ogniem drobinki metalu. Nawet nieszczególnie zastanawiając się nad wyborem trasy ucieczki, skręciłem w prawo, podążając za śladami gąsienic. Jeśli przejechał tędy transporter, to przecisnę się i ja. Poza tym, bądźmy szczerzy: moje szanse w pojedynkę oscylowały niebezpiecznie blisko zera, i to chwilowo po ujemnej stronie osi. Demony zostały nieco z tyłu, jako że wciąż napierające tylne szeregi wpadły i przydeptały posiekane śrutem bestie biegnące na przedzie. Widziałem, że jakaś część pomniejszych, bardziej zwinnych istot skakała i zupełnie nie przejmując się grawitacją, pełzła po ścianach, ale też chyba nieco zwolniły, wyraźnie odstraszone samym blaskiem i ogniem strzału. Mignęła mi w głowie myśl: a może pójść na epicko? Zatrzymać się pośrodku placu, wyszarpnąć z pochwy gladius i stojąc w dumnym rozkroku, wznieść wysoko nad głową? Święty blask z pewnością liźnie skórę bestii Rewersu żywym ogniem, bezlitośnie paląc cielska i rażąc ich plugawe ślepia. Mógłbym tak stać, a one nie miałyby do mnie dostępu, kłębiąc się bezradną masą, powoli czeznąc w bezowocnych próbach dosięgnięcia sprawującego legalną posługę Urzędnika Bożego... Aha, dopóki któryś bystrzejszy nie wlezie na dach bloku i nie zrzuci mi na łeb żelbetowej płyty. Albo i całej ściany, bo po co mają się patyczkować? Takie hurraodważne akcje były dobre dla słabej literatury albo durnych filmów. Tymczasem tu chodziło o życie. Moje życie, które miałem jedno i nagle zacząłem zaskakująco bardzo cenić. Dlatego też wyszarpnąłem z pochwy gladius i wymachując nad głową płonącą purpurą klingą, zupełnie nieepicko uciekałem dalej.

Udało mi się zyskać jeszcze trochę przewagi, bo raz i drugi zanurkowałem w ciemne, wąskie pomieszczenia dawnych galeryjek handlowych i usługówek, dobudowanych do pudełek bloków. Gladius syczał, strzelał i pryskał ogniem, ale w najmniejszym stopniu mnie to teraz nie obchodziło – biegłem na złamanie karku przez zalane purpurowym blaskiem pokoiki, przesadzając walające się wszędzie skrzynki i chrzęszcząc butami po zalegających na posadzce kościach.

Coś zaskowyczało i rzuciło się we wnęce po prawej. Niewiele myśląc, wyciąłem wściekłego, desperackiego młyńca, a klinga dosłownie rzygnęła

płomieniem. Poczułem tylko, jak ostrze na krótką chwilę więźnie w czymś twardym i zgrzyta po kościach, bryznęła gęsta, lepka posoka. – Apage, Satanas! – ryknąłem. Kopnąłem w kształt raz jeszcze, ciąłem od góry jak cepem, a potem pobiegłem dalej, bo demony już wlewały się w korytarz za mną, przepychając się i tłocząc w wąskim przejściu. Wyskoczyłem znów na ulicę. Odwróciłem się na pięcie i chlasnąłem mieczem po futrynie drzwi, zakreślając je płonącym okręgiem... Nie wiedziałem, czy to cokolwiek pomoże, ale walczyłem tu o każdą chwilę. Zgasiłem miecz, żeby nie zdradzała mnie emanacja, wyciągnąłem przed siebie obrzyna i czekałem. Pierwszy demon wyleciał zza rogu, zaryczał i skoczył ku mnie. Jeszcze pięć metrów, cztery... Kolejne pokraki już wpadały w korytarzyk, potem pokazało się czoło fali, wypełniającej całą szerokość przejścia. Widziałem tylko łapy, kły, ślepia, szpony i kolce, jeszcze dwa metry, półtora, i... Ściągnąłem drugi spust, dając ognia prosto w paszczę stwora. Nawałnica rzuciła nim w tył i cisnęła na ciała pobratymców, którzy zakotłowali się i zawrzeszczeli tysiącem głosów, gdy metal z kuźni Stratilaty wgryzł się w ich ślepia, zerwał skórę i poszarpał mięśnie, paląc żywym ogniem i wżerając się coraz głębiej. Fala demonów zwolniła. Kilka istot wytoczyło się naprzód i chciało przeskoczyć przez barierę, ale znaki trzasnęły i sypnęły iskrami, skutecznie zatrzymując je w korytarzu. Być może mógłbym zaryzykować, przeładować i posłać im jeszcze dwa ładunki... ale nie ma co chojraczyć. Ile sił w nogach popędziłem pustą ulicą, ścigany przez pełne wściekłości, bezradne wrzaski demonicznej czeredy. Wąskim zaułkiem prześliznąłem się pomiędzy blokami i wyskoczyłem na pozostałości parku. Większość drzew wycięto na opał, ale część, o dziwo, jeszcze stała – co poniektóre nadcięte do połowy, wciąż noszące ślady siekier i pił. Czyli ludzie przez jakiś czas tu funkcjonowali, dopiero potem nadszedł Rewers. Nieco dalej widać było wygniecione w śniegu ślady gąsienic, więc nie mając żadnego innego planu, po prostu popędziłem wzdłuż nich – tym bardziej że po ulicach znów poniosło się wściekłe, pełne zawodu wycie. Demony musiały przerwać moją na szybko postawioną barierę, pozbierać się i teraz przeczesywały miasto, próbując podjąć ślad. Owszem, być może pochopnie założyłem, że znajdę tych ludzi, kimkolwiek byli... Ale też nie miałem wyjścia. Alternatywą było zostać tutaj i ganiać się z demonami do usranej śmierci – w pełnym i bardzo dosłownym słów tych znaczeniu. Tryumfalny wrzask smagnął mnie niczym batem. Nie musiałem nawet się

oglądać: na sto procent któryś ze stworów wypatrzył, jak biegnę przez szarobiałą pustkę, i teraz dawał znać kolegom. Wyciągnąłem nogi jeszcze bardziej. Ostatnie zabudowania zostały za mną i pędziłem teraz po pustej przestrzeni, otaczającej umocnienia dawnego, przedwojennego jeszcze kompleksu podmiejskich fortyfikacji. Przeleciałem przez most ponad dawno wyschniętą fosą i wpadłem do potężnego budynku bramnego, wciąż trzymając się śladów transportera. To musiało, musiało być tu! Nieustannie słyszałem zbliżające się ciężkie sapanie i narastające dudnienie ziemi; ścigający mnie demon przecwałował przez bramę i ryknął wściekle, widząc mnie jak na dłoni. Dzieliło nas nie więcej jak pięćdziesiąt kroków i coś mi mówiło, że tym razem fortelem się nie uda. Skoczyłem w bok, wznosząc do cięcia klingę; monstrum nie zdążyło wyhamować i przeleciało obok, ryjąc kopytami zmarzniętą ziemię. Byłem już, już gotów pocisnąć mu jakimś zacnym czarem i rzucić się do bohaterskiego, z pewnością samobójczego ataku – ale w tej samej chwili pierś demona po prostu eksplodowała ogniem. Trzask wystrzału przyszedł ułamek sekundy później, gdy ochłapy ciała już rozlatywały się płonącą feerią wszędzie dookoła, rzucając iskrami niczym tandetne fajerwerki z budki na rynku. Bestia zachwiała się, sięgnęła łapą do ziejącej w umięśnionym torsie dymiącej dziury. Na tępej mordzie odmalowało się zdziwienie i niedowierzanie, ślepia błysnęły gniewem, paszcza zwróciła się do mnie – a potem kolejny strzał rozniósł łeb demona na strzępy. Widziałem niczym w zwolnionym tempie, jak wielkokalibrowy pocisk smugowy leciał ku niemu, ciągnąc snop fosforowych iskier. Każdy szczegół, najmniejszy detal tej zupełnie niedorzecznej sceny wrył mi się w pamięć: rozwarta otchłań pełna ostrych jak noże zębów, wielkie rogi i nieproporcjonalne łapska, dzika nienawiść w oczach – i powolutku wyciągająca się nitka światła, niczym palący się zimny ogień. Trach! – i wszystko w kawałkach, tylko ogień i dym. Cielsko upadło na ziemię z głuchym łomotem, prosto pod moje nogi. Przełknąłem gulę w gardle, obejrzałem się na chwilowo pustą bramę i pobiegłem dalej – tam, skąd najwyraźniej strzelał mój niewidoczny wybawca. Ślady gąsienic ciągnęły się, niekiedy klucząc i zawracając na pozornie równych i prostych odcinkach terenu. Kusiło, aj, kusiło, żeby ściąć drogę na skróty! Ale nie ma głupich, idę o zakład, że kierowca wiedział, co robi, i pewnie omijał pochowane pod śniegiem pułapki. Biegłem i biegłem, płuca paliły ogniem i szarpały się, cały organizm

krzyczał: stop, dość! Zatrzymaj się!... Cholera, człowiek się nie wiedzieć kiedy przyzwyczaja do biegania na boskich sterydach, a potem syndrom odstawienia uderza w najmniej oczekiwanym momencie. Obejrzałem się przez ramię raz, drugi – pusto. Zwolniłem, przeszedłem w trucht. Najchętniej zatrzymałbym się w ogóle, położył i sobie cichutko umarł, ale był to luksus, na który nie było mnie akurat stać. Dokoła mnie panowały cisza i spokój, wyjące demony zostały gdzieś dalej, poza granicami kompleksu. Coś było... coś było nie tak. Miałem wrażenie, że zatyka mi uszy, jak gdyby zmieniło się ciśnienie; przełknąłem, ale nie pomogło. Ki czort? A potem zobaczyłem krzyże. Cała okolica zastawiona była krzyżami – żelaznymi, betonowymi, z drewna, plastiku i jakiegokolwiek innego materiału, który tylko dało się połączyć w taki sposób. Część pewnie przywleczono tu z lokalnych cmentarzy, inne zaimprowizowano na miejscu. Nie było to nic dziwnego w świecie Po, do którego przywykłem. Nie zaskakiwał nawet fakt, że większość z nich gustownie przyozdobiono kośćmi i czerepami, a do niektórych przydrutowano nawet wysuszone, pokryte warstewką lodu zwłoki w resztkach zetlałych ubrań. Fanatyzm religijny popycha ludzi do przeróżnych wynaturzeń. Jednak wszystkie te krucyfiksy, co do jednego, odwrócone były do góry nogami. Nie to, żebym miał jeszcze uczucia religijne, które da się obrazić – ale coś takiego było... było... No, było po prostu nie do pomyślenia! Nie mieściło mi się w głowie, że ktokolwiek mógłby z własnej woli posuwać się do bluźnierstwa na tak masową skalę. Owszem, byłem na terytorium Rewersu, ale coś takiego wymagało systematyczności, pracy, wysiłku i zaangażowania! Widziałem już, dokąd prowadzą ślady w śniegu, i nawet się nie zdziwiłem, widząc pentagram wymalowany białą farbą na wielkiej, żelaznej bramie. Ceglane mury również pokrywały cytaty z najprzeróżniejszych mniej lub bardziej heretyckich i obrazoburczych ksiąg, tu i ówdzie wisiały do góry nogami ikony i święte obrazy. – Ej, ty! – zawołał na mnie ktoś z boku. Odwróciłem się: przez uchyloną płytę pancerną niedużych drzwi widać było gorączkowo machającą rękę i kawałek twarzy. – No chodź, szybciej! Zawahałem się. Nie było to standardowe rozpoczęcie znajomości w świecie Po, gdzie nieznajomych przeważnie wita się kamieniem i stalą. Co jednak miałem zrobić? Jedno było pewne: tutaj były tylko demony, ciemność i ziąb, a zza drzwi sączyła się ciepła, kusząca poświata elektrycznego światła. Odległy, posępny wrzask sługi Rewersu w końcu przechylił szalę moich rozważań. Podbiegłem do schowanych w poternie drzwiczek i wcisnąłem się

do środka, a mój wybawca zatrzasnął i zaryglował je za mną. – No, to witaj w Twierdzy – odezwał się do mnie. Omiotłem spojrzeniem najpierw wystrój pomieszczenia. Potem powoli, starając się nie pokazać miną chociażby części swych odczuć i wrażeń, odwróciłem do stojącego za mną brodacza. Uśmiechnąłem się bardzo, ale to bardzo nieszczerze. – Szczęść Boże – powiedziałem. To prawda, co mówili kiedyś: głupiego najprędzej diabeł do siebie zmami.

Rozdział VI

T

yp był wielki, brodaty i wyglądał dokładnie tak, jak każdy z nas wyobraża sobie sługę piekieł. – Ręce do góry – usłyszałem po raz drugi w stosunkowo krótkim czasie. Spojrzałem w lufę śrutówki i od razu, o dziwo, poczułem się jakoś raźniej. Przynajmniej wiadomo było, na czym się stoi. – Coś za jeden? Nie było sensu kręcić. Coś w jego oczach mówiło mi, że widziały niejednego, który kłamstwem próbował wywinąć się śmierci. – Zek. – Co tu robisz? Wzruszyłem ramionami. – Jonasza szukam. – Nie ma tu nikogo takiego. – Wytatuowany brodacz potrząsnął grzywą kudłów. Skoro jeszcze jednak żyłem, to najwyraźniej moja historyjka miała chociaż namiastkę prawdopodobieństwa. – Jest. Ewentualnie był albo będzie. Chyba że to jakieś inne Miasto Bohaterów? Popatrzył na mnie z przekorą. – Niby kto tak powiedział, ha? Że ma tu być? Wiedziałem, że mam teraz jedną jedyną szansę. Jeśli padnie niewłaściwe słowo, to ładunek śrutu wejdzie w okolicy mojej górnej szczęki, a wyjdzie razem z odcinkiem szyjnym kręgosłupa i dużą częścią potylicy. Dobra śmierć, mało bolesna i szybka – ale jeśli wziąć pod uwagę szwankującą regenerację, to miałem uzasadnione podejrzenia, że ostateczna i nieodwołalna. Jak miał na imię ten szef handlarzy? Efraim? – Ef... Szeal’tiel – zająknąłem się, w ostatniej chwili zmieniając zdanie. – Nie znam typa – pokręcił głową brodacz. Teraz jednak to ja widziałem, że kłamie; trzeba było uprzedzić niezadane pytanie i przejąć inicjatywę. – Szeal’tiel nie żyje – rzuciłem. Coś przemknęło przez tę wytatuowaną, zawieszoną kolczykami i pokrytą

bliznami twarz. Brodacz opuścił strzelbę, spojrzał na mnie spode łba. – Jak to? – warknął. – Dorwał go jakiś patałach. On, Efraim i cała reszta... Mam jego przesyłkę, ale oddam tylko Jonaszowi. Już, wystarczy? Zerknął mi za ramię, na wypchany plecak. Widziałem, że jeszcze się waha, coś mu w tej całej historii nie grało... I słusznie, niestety! Ale potrzebowałem jednego, ostatecznego argumentu, który uczyni moje przybycie tak absurdalnym, że aż wiarygodnym. Ściągnąłem z głowy wełnianą czapkę i pokazałem palcem na czoło. – Jestem... byłem Komornikiem, okej? Ezekiel Siódmy, te sprawy. Podziałało, bo zauważalnie zmienił ton, gdzieś zniknęła też nonszalancka pogarda. – Było tak od razu – burknął. – Chodź, pokażę ci, co i jak. Mówisz, że Szeal’tiela dopadli? No, no, no... – Na własne oczy widziałem. – Poklepałem się po sercu na znak, że mówię prawdę. Brodaty sprawdził rygle na drzwiach, wskazał przejście: tędy. Zanim odeszliśmy, wsunął jeszcze do kontaktu wtyczkę zawieszonego wokół drzwi sznura z lampkami choinkowymi. Światełka zamigotały i błysnęły frenetycznie, brakowało tylko natrętnej, jarmarcznej melodyjki na osiem bitów. Ruszyliśmy przez niskie, wąskie korytarze. Wszędzie na ścianach wydrapane i wymalowane były pentagramy, odwrócone krzyże i inne okultystyczne symbole. Tu i ówdzie z sufitu zwisały małe, białe czaszki, powiązane drutem kolczastym jak warkocze czosnku. I wszędzie wiązki przewodów elektrycznych, co rusz pozaczepiane do sufitu, przykręcone do ścian halogenowe reflektory. – Ciężko z paliwem tylko – warknął mój przewodnik, widząc, że zaciekawiły mnie lampy. – Oszczędzać teraz kazali, zanim nasi nie dobiorą się do zbiornika na stacji. Więcej dobrej wachy zjarali na ten durny rajd, niż tam znajdą... – Widziałem ich, prawie mnie przejechali – dodałem, żeby utrzymać mego rozmówcę w przekonaniu, że gwarzymy sobie ot tak, jak równy z równym, i wszystko gra. Brodaty pokręcił głową, odkaszlnął i charknął gęstą, zielonkawą plwociną na mijaną akurat ikonę. – Partacze. Odkąd ekipę Sałmana straciliśmy, nikt nie umie tego robić tak, jak trzeba. Rozglądałem się z zaciekawieniem w miarę, jak wchodziliśmy coraz głębiej w kompleks. Jeszcze dwie pancerne grodzie, przy obydwu potężne lampy,

oczywiście wszystko pokryte satanistyczną symboliką i wyklejkami z czasopism porno. Jedną otworzył nam łysy grubas z brodą zaplecioną w długi warkocz. Przy drugiej, jeszcze lepiej umocnionej, dyżurowała sucha kobieta o twarzy klasycznej jędzy. Obok niej siedział za zydlu chudy, łysy typ o twarzy zawodowego sadysty i czerwonych oczach nałogowego narkomana. – Co to za wymoczek? – zaskrzeczała baba, gdy tylko przeszedłem przez próg. – Kemosz, kogo ty tutaj prowadzisz? Nie podoba mi się ten typek! Zmierzyłem babę wzrokiem od stóp do głów. Szczerze mówiąc, było to wstrząsające doznanie, bo wszystkie jej ubrania były uszyte ze skóry... Ludzkiej skóry, ma się rozumieć. – Taki się napatoczył – zadudnił Kemosz. – Od Szeal’tiela idzie, jego towar niesie. Fenriz, siemano. Chudy bez przekonania machnął ręką, pokazując wytatuowany na spodzie dłoni Hakenkreuz. – Chajl. – Co on tam na czole... To przecież Komornik! – zapiszczała baba, odskakując w tył. – Ano – potwierdził mój przewodnik. – Nie świruj tylko, Sechmet, bo idziemy zaraz do Mormosa. Fenriz pokręcił głową, która wyglądała, jakby miała zaraz odpaść od szyi. – Mormos wkurwiony jest strasznie. Pojechali tam, na stację. Chuj przywieźli. Marduka pochlastał Fryzjer, wykrwawił się po drodze. Szabazjos poszedł i przepadł. Nawet nie wiadomo, co z nim. Mówił rwanymi, krótkimi zdaniami, jak gdyby na ciągłym niedotlenieniu. Ta cała Sechmet patrzyła na mnie nieufnie; widziałem wręcz, jak gmera przy rękojeści wiszącego przy pasku noża. Była gotowa pchnąć mnie w plecy przy pierwszej nadarzającej się okazji – zresztą jak i jej dwaj koledzy. Idę o zakład, że każde z nich miało na Górze taką kartotekę, że... W ludziach to po prostu widać, kiedy nauczyć się, na co patrzeć: gniew, zawiść, rozpusta, pożądanie. Wszystkie grzechy ciała. Morderstwa, gwałty, okrucieństwo. Jeśli ci tutaj znali Jonasza, a moje ustalenia z Azraelem obowiązywały też poza granicą Cienia, to szykowały się niezłe żniwa. Patologiczna parka wyczerpała już wszystkie dostępne scenariusze konwersacji, więc poszliśmy dalej w głąb wiekowego fortu. Ceglane ściany oddawały zimnem, ale temperatura i tak pozwalała w ogóle na w miarę normalne funkcjonowanie – przynajmniej było powyżej zera. Gdzieś w plątaninie korytarzy dudnił generator, tłoczący prąd w lampki, lampy, jarzeniówki, diody i żarnikówki, wiszące w najprzeróżniejszych konfiguracjach pod sufitami i na ścianach.

Dało się odczuć, że strach przed ciemnością był tu istotnym czynnikiem. Wszystkie drzwi obwieszone były sznurami ledów, wokół okien ćmiły się girlandy małych żaróweczek. – Próbują się do was dobrać? – zapytałem Kemosza. – Rzadko, ale zdarza się. Głównie jak ktoś zaśnie, bo tak, na jawie, to tutaj się nikt nie boi. – Wyszczerzył spiłowane na ostro zęby. Pokiwałem, robiąc odpowiednio ważką minę i udając, że cokolwiek zrozumiałem. Minęliśmy jeszcze kilkoro mieszkańców podziemnego kompleksu. Wszyscy utrzymywali zbliżony styl: długie włosy albo wygolone na łyso czaszki. Tatuaże. Skaryfikacja w najprzeróżniejszych odmianach. Gustowna biżuteria z ludzkich zębów. Najnowsza jesienno-zimowa kolekcja ubrań z wysokiej jakości recyklingowanych materiałów organicznych z obozu koncentracyjnego. No i obłęd – czysty, chłodny obłęd w lekko szklistych oczach. Nie byli rodzajem szaleńców, wbiegających nago do kościoła i wymachujących na oślep siekierą, o nie. To raczej tacy ludzie, jacy przychodzą do grupy wzajemnej pomocy i w trakcie przerwy na kawę zabierają przypadkowego znajomego na spacer, z którego wraca tylko jedna osoba. Nie wiem, jakim cudem te wszystkie świry nie rzucały się sobie do gardeł, ale napięcie wręcz wisiało w powietrzu. Wyłapywałem ciężkie, nienawistne spojrzenia od wszystkich po kolei. Ostrzący długi nóż drągal o twarzy starego, wytrawnego pedofila skrzywił się i splunął mi prosto pod nogi, a potem puścił oko i oblizał lubieżnie wargi. Za takie coś na naszym oddziale traciło się dwie górne jedynki. Zatrzymałem się, ale Kemosz od razu złapał mnie za ramię. – Bez odpierdalania, nowy. – Przywitać się chcę – powiedziałem takim tonem, że Kemosz tylko złapał mnie mocniej. Pedofil wstał, niczym prostująca się sprężyna, i zrobił krok w moją stronę. W dłoni wciąż ściskał nóż. – Powiedziałem, bez odpierdalania! Już zacisnąłem pięść, ale Kemosz wcisnął się pomiędzy nas i stanął przodem do mnie, niemalże przystawiając czoło do mojego. – Żadnych, kurwa, burd – wysyczał, owiewając mnie nieświeżym oddechem. – Bo wystawię z powrotem na dwór! A ty się, Moloch, uspokój! – Chowasz się za czyimiś plecami, cwelu? Och, jakie to słodkie – odezwał się pedofil. – Może wpadniesz potem do mnie? Pokażę ci, gdzie twoje miejsce i w jakiej pozycji lubię. Przypomniałem sobie przerażone spojrzenia dwóch typów w schronie pod

szkołą. No tak, musieli co nieco o Mieście Bohaterów już słyszeć... A ja, głupi, wolałem się unieść honorem, niż pokornie dopytać, co też mieli na myśli. Trudno, frycowe się płaci, jak to mawiała moja babcia. Kiwnąłem głową Kemoszowi, nie spuszczając wzroku z Molocha. Swoją drogą, trzeba być strasznym gejuchem, żeby sobie przybrać takie imię. – Idziemy dalej – powiedziałem. – Nudne to wasze zoo, w dodatku zwierzęta niedomyte koło dupy. – Chuju! – Moloch chciał się na mnie rzucić, ale Kemosz szybkim ruchem strzelił go w splot słoneczny i poprawił w pysk. Miał, prawdę rzekłszy, pięść jak kowadło, bo tamten tylko sapnął i złożył się wpół na podłodze. – Idziemy do Mormosa, debilu! Ten tutaj, Zek, towar przyniósł dla Jonasza! Pojebało cię do końca, chcesz wszystko położyć przez swojego kutasa?! Zek, zostaw! Cmoknąłem, niezadowolony, ale zrezygnowałem z zamiaru kopnięcia leżącego i uniosłem ręce w geście autorozgrzeszenia. – Przecież nic złego nie robię. – Banda idiotów! – warknął Kemosz, a potem zrobił ruch ręką: – Idziemy dalej, ale już! W końcu stanęliśmy przed pancerną grodzią do kazamaty. Ściana nad nią była w całości wyłożona czerepami: ludzkimi, zwierzęcymi, mniejszymi i większymi, całymi i pokruszonymi w kawałki. Większość z nich pokrywały prymitywne ryty i malunki, których natury nie muszę już chyba tu opisywać. Kemosz załomotał w blachę pięścią, po czym przekręcił kołowrót zamka i popchnął drzwi do środka. Pokazał mi gestem, żebym wchodził pierwszy. Schyliłem się, przestąpiłem przez wysoki próg i wszedłem głębiej, rozglądając po pomieszczeniu. Pośrodku półkoliście sklepionej salki stał potężny, skórzany fotel, również w dużej mierze obudowany kośćmi, czaszkami i fragmentami szkieletów. Za nim wznosiła się ścianka działowa półek, zastawionych książkami najprzeróżniejszej maści i autoramentu, atlasami i cienkimi broszurkami technicznymi. W rogu stała wieża nagłośnienia i dwie potężne, prostokątne kolumny, z których wylewała się cała kakofonia dźwięków. Brzmiało to tak, jakby ktoś próbował naraz pochrumkiwać i wymiotować w mikrofon, stojąc jednocześnie pośrodku placu rozbiórki dokonywanej przez średnio wykwalifikowaną ekipę wyburzeniową używającą głównie szlifierek i młotów pneumatycznych. Zerknąłem w bok, widząc przyjemnie znajome kształty: na żelaznych stołach pod ścianą po lewej walały się elementy broni, obok stały obrabiarki do metalu, frezarki i gwintownice, na ścianach wisiały w karnym porządku narzędzia. Za to cały przeciwległy mur zdobiły.... No tak, domyśliliście się:

pentagramy, gwiazdy, kabalistyczne rysunki i inne elementy zdobnictwa okultystyczno-satanistycznego. Kemosz wszedł za mną, zamknął drzwi i stanął obok, zakładając ręce na piersiach. Poza nami nie było nikogo widać – za to zza ścianki regałów niosły się wyraźnie słyszalne stękanie, lubieżne posapywania i mlaskanie ud uderzających o wypięte pośladki. Modulowany szum i wycie z głośników w dużej mierze tłumiły te dźwięki, chociaż w zamierzeniu miały pewnie stanowić raczej nastrojowe tło. Szum i ryki w głośnikach urwały się gwałtownie tylko po to, żeby zacząć po chwili równie niespodziewanie w nieco innej tonacji i tempie. Spojrzałem pytająco na mojego przewodnika, ten wzruszył ramionami. No cóż: błądzić rzecz ludzka, przebaczać rzekomo boska... a zadupczyć każdy czasem lubi. Odgłosy z drugiej części pomieszczenia przybrały na intensywności i sile, a potem urwały się na najwyższej nucie, ustępując miejsca jękowi przechodzącemu w gardłowy charkot. Skrzypnął materac, dało się słyszeć, jak ktoś naciąga spodnie i chyba sznuruje buty. – Czego tam? – zadudnił niski, ochrypły głos. – Przyszedł ktoś z Blasku. Przyniósł towar. Mówi, że Szeal’tiela zabili. – Zek jestem – postanowiłem włączyć się w rozmowę. Jakoś nie lubię, kiedy mówią o mnie beze mnie. – Efraim powiedział, że u was znajdę Jonasza. Zza ścianki działowej wyszedł nagi do pasa, wytatuowany mężczyzna w skórzanych bryczesach. – Tak powiedział? No, może i znajdziesz, chłopczyku. Coraz młodszych was biorą do tej roboty, widać, że porządny materiał już się skończył. Musiał mieć dobrze pod sześćdziesiątkę, ale wiek dało się poznać tylko po pooranej zmarszczkami twarzy, bo pokryte tatuażami i bliznami ciało było godne dowolnego pracownika fizycznego w sile wieku. Przeplatane pasmami siwizny włosy o kolorze popiołu oraz brodę miał splecione w krótkie warkocze, ciemne oczy patrzyły przenikliwie i bystro spod krzaczastych brwi. Emanował przedziwną aurą, z gatunku tych, które same rzucają się w oczy. Mag? Szaman? Przebudzony Po talent? Zauważył, że ja zauważyłem. Uśmiechnął się wrednie, podszedł do wieży i minimalnie skręcił głośność. – No proszę, proszę. Czyli nadal zdarza się, że kogoś z was przeznaczą na odstrzał. A to... – pokazał palcem na moje znamię – to zostaje już na zawsze. Nawet po tym, jak cię skreślą. Wiesz, po co? – Powiedz mi. – Po to, żebyś nigdy nie zapomniał, że byłeś ich kurwą. Jak cię wołać, dzieciaczku? Już otwierałem usta, żeby odszczeknąć mu się w jakiś wybitnie niemiły

sposób, ale Mormos wyciągnął przed siebie rozczapierzoną dłoń. Pomiędzy palcami przeskoczyło kilka iskier, potem zatańczył tam purpurowy ogień. Ogień, w którego blasku zobaczyłem wypalone na wewnętrznej stronie dłoni znamię. Audytor. Ten typ był kiedyś Audytorem. Danaiel mi o nich opowiadał, ale tylko na zasadzie ciekawostki. Kiedyś, w czasach zaraz Po, próbowano kaskadować całość obowiązków związanych z egzekucją masy upadłościowej na sam dół. Powołano odnośne struktury, całe piony i wydziały. Wydzielono pełnomocnictwa, rozpisano instrukcje i przyznano alokacje. Oczywiście, projekt okazał się niewypałem. Zbyt duża samowola, niesamowita liczba nadużyć i defraudacji środków. Zarzuty działania na szkodę Góry i pomocy Dłużnikom w unikaniu odpowiedzialności. Wszyscy poszli pod nóż – tak przynajmniej mi mówił Pierwszy. Jak się okazało, nie miał do końca racji. Przełknąłem ślinę, próbując zwilżyć nagle wyschnięte gardło. – Zek... to znaczy Ezekiel. Ezekiel Siódmy. – Siódmy już? Ho, ho... Czyli biorą was, jak leci. Witaj w przedsionku Piekła, Ezekielu. Kemosz odsunął się o pół kroku, gdy Mormos podszedł bliżej i wyciągnął do mnie rękę na powitanie. Ogień zgasł, więc i ja wyciągnąłem przed siebie prawicę. Skok wiary, tak? No dobra. Uścisk miał silny, palce jak sękate konary dębu... ścisnął mocniej, patrząc mi prosto w oczy, ale nawet się nie skrzywiłem i nie odpuściłem. Kiwnął, zadowolony. – Mały, ale uparty; to lubię. Co się stało z Szeal’tielem? – Ktoś sypnął miejsce przekazania towaru. – Zrzuciłem z ramienia plecak, znaleziony niedaleko miejsca potyczki z handlarzami. – Efraim przeżył jako jedyny, ale zostawiłem go po tamtej stronie. – Dlaczego? Cały czas patrzył mi w oczy i trzymał w mocnym uścisku rękę. Sprawdzał, czy nie kłamię – a podobno Audytorzy właśnie do tego byli szkoleni. – Nie dałby rady przejść takiej drogi, miał rozwaloną łydkę. – Kiedy się poznaliście? – Jakiś czas przed przyjściem Szeal’tiela. Wszystko prawda: handlarzy relikwiami obserwowałem sporo wcześniej, więc można powiedzieć, że już ich znałem. – Mhmm – mruknął Mormos. – A ty po prostu wziąłeś towar i przypedałowałeś tutaj jak uczynny harcerz. Na co liczysz, Ezekielu? Że cię nagrodzimy, przyjmiemy jako swojego? Wystawimy laurkę?

Znów miałem zrewanżować się ciętym tekstem, ale zamiast tego powiedziałem coś, czego sam po sobie bym się nie spodziewał: – Chcę dojebać tym draniom na Górze. Aż coś we mnie drgnęło w środku. Prymitywna, szczeniacka myśl czaiła się z tyłu głowy, dojrzewała tak długi czas, tyle lat... Aż wreszcie mogłem to powiedzieć na głos! Poza tym idealnie pasowało to do całego obłędu tego miejsca. Aż poraziła mnie prostota zamysłu: oni naprawdę byli przekonani, że coś mogą! Że coś jeszcze znaczą. Wyrzucony z pracy Audytor i jego banda posrańców. Tak jak powiedział Efraim: mieli jakiś plan. Zapewne całkowicie obłąkany, i żywili straceńczą nadzieję, że dadzą radę w jakikolwiek sposób zaszkodzić Hierarchii. Mormos jednak pokiwał głową z pełną powagą. – Tak, to na pewno, były Komorniku. Kiedy przyjdzie pora, uderzymy w taki sposób, że na pewno ich zaboli. Szeal’tiel, no cóż... Trzeba będzie poczekać, aż nastąpi pełna Rekreacja i sam do nas wróci. Tymczasem... – Nie wróci. Spojrzał na mnie uważniej. – Chcesz powiedzieć, że zginął śmiercią ostateczną? – Tak to wyglądało. W przeciwnym razie bym na niego poczekał, zamiast ryzykować samotną drogę tutaj. Gówno prawda i słaby argument, nawet gdybym miał mówić prawdę – ale widać było, że tutejsi bardzo się spuszczają nad tym, jacy to są mroczni i niebezpieczni. Skoro można było czczym pochlebstwem przykryć leżące głęboko kłamstwo, to nie widziałem powodu, by tego nie zrobić. – To niedobrze... – zasępił się szef menażerii, puszczając nareszcie moją dłoń. – Musisz dokładnie opowiedzieć Jonaszowi, jak tylko się tu zjawi. Do tej pory zostaniesz u nas. Kemosz, wydzielisz mu celę, opowiesz, co i jak. Coś jeszcze? Kemosz pokręcił głową, więc Mormos skinął na znak, że audiencja skończona. Wychodząc, zastanawiałem się tylko, kogo chował za ścianką działową? Odgłosy były dość jednoznaczne, ale potem nie było słychać ani pół dźwięku. Miał tam albo wyjątkowo posłuszną, albo dobrze związaną kobietę, albo... Zresztą nie – nawet nie chciałem przypuszczać. Przeszliśmy do innej części podziemnego kompleksu. Dostałem tam małą, obskurną celę z prymitywnym posłaniem oraz zespawanym z żelaznych rur zestawem hantli, sztang i drążków do podciągania. Pytająco spojrzałem na Kemosza, widząc ławeczkę do brzuszków zrobioną z lastrykowego nagrobka. Wzruszył tylko ramionami.

– Nie gaś pod żadnym pozorem – przestrzegł mnie, pokazując palcem na pojedynczą stuwatową żarówką pod sufitem. – Masz problemy ze snem? – Co...? Nie, nie. Zajrzał mi badawczo w twarz. – Na pewno? Przyniosę ci coś na wszelki wypadek. To jak ty się nazywasz, Zek, tak? – Ezekiel. – Niech będzie, że Zek. Nakręć stoper, śpisz osiem godzin, potem twoja zmiana. Faktycznie, obok poplamionego materaca stał ogromny, czerwony budzik z uśmiechniętą buźką wymalowaną na cyferblacie. – Która... która godzina? – zapytałem, nie wierząc we własne słowa. Kudłacz bez słowa podsunął mi pod nos zegarek z fosforyzującymi wskazówkami. – To i tak bez znaczenia, ale przyjęło się, że taki jest czas ustawowy. Jakieś pytania? Potrząsnąłem głową, więc Kemosz tylko pokazał mi dłoń z palcami ułożonymi w kształt rogów w geście pożegnania. Miał już wychodzić, ale na progu obejrzał się. – Aha, słuchaj, Zek... Bo tak się czasem zastanawiamy: ilu ludzi zostało jeszcze po tamtej stronie? Popatrzyłem na niego zupełnie bez emocji. – Coraz mniej.

Rozdział VII

Z

odmętów snu wyrwały mnie echa krzyków i tupot przebiegających korytarzem ludzi. Przez długą chwilę nie byłem w stanie przypomnieć sobie, gdzie w ogóle się znajduję. Tępo patrzyłem w pokryty nierównym tynkiem sufit, jak gdyby z konstelacji grudek można było cokolwiek wyczytać. Goła żarówka na kablu kłuła w oczy, a ja myślałem intensywnie: gdzie jestem? Co się w ogóle stało? Syndrom dezorientacji przeważnie atakował podczas podróży służbowych, gdy trzeba było szybko skakać z miasta do miasta, siedząc na ogonie nazbyt cwanemu dłużnikowi. Przydrożne motele, obskurne hoteliki, pokoje na godziny. Nierzadko po prostu fotel w samochodzie. I w końcu, prędzej czy później, przychodził ten moment: otwierasz oczy i nie masz pojęcia, gdzie ani kiedy się znajdujesz. Leżysz i próbujesz poskładać z kawałków własny mózg, pozlepiać wirujące fragmenty wspomnień... Poderwałem się gwałtownie, gdy ktoś załomotał do drzwi. Gladius nie wiadomo jak sam wskoczył w rękę i strzelił purpurowym płomieniem, zapachniało topiącym się plastikiem. – Zek! Zek, pobudka, kurwa mać! – rozpoznałem głos Kemosza. – Wstawaj i zbiórka, migiem! – Już, zaraz! – odkrzyknąłem, klepiąc rękami tlący się śpiwór. Zakląłem soczyście, w końcu splunąłem na pełgający ogienek i odczekałem, aż materiał przestanie się dymić. Jasny szlag by to trafił! Sycząc z bólu, jedną ręką naciągnąłem buty, jednocześnie wydłubując zębami kawałki stopionego polietypropyheptacholerawieczegolenu z drugiej. Co za cholerny początek dnia! Mało brakowało, a byłbym spalił się żywcem na własnym posłaniu, jak jakiś pieprzony Levittoux. Zaciągnąłem sznurowania butów, narzuciłem na ramiona kurtkę i wyskoczyłem na korytarz. Wszędzie płonęły oślepiającą bielą żarówki, lampy bezlitośnie kłuły dzikimi potokami światła. Mrużąc i trąc zaspane oczy, przetruchtałem do sali, którą

wcześniej wskazano mi jako miejsce zgromadzeń. Wyglądało na to, że przychodzę jako ostatni, bo wszystkie ponure, złe i pełne wcale nieskrywanej agresji twarze zwróciły się właśnie ku mnie. Mormos podszedł bliżej, nerwowo zaciskając zęby. – O czym śniłeś? – Ja?... – zapytałem jak kto głupi, próbując ogarnąć myśli. – Nie wiem, o niczym chyba... – Mówię wam, że to on! – wydarł się jakiś obszarpaniec, przyciskający do piersi pokrwawioną rękę. – Morda w kubeł, Sorath! Zapytam jeszcze tylko raz, Zek: o czym śniłeś?! Zdenerwowałem się. Nie lubiłem, jak ktoś mi nie wierzył, a do tego Mormos wręcz emanował wrogością. – O niczym, mówię przecież! Pamiętałbym chyba! – Jebany, to on! Mówię wam, że to on! – Obszarpaniec chciał rzucić się ku mnie, ale ktoś z tyłu złapał go za połę płaszcza. Zaczęli się przepychać i szamotać, posypały się razy. Ktoś spróbował rozdzielić dwóch walczących, inny odciągnął go w tył, kolejny złapał niedoszłego arbitra za kudły... Zdawało się już, że bójka wymknie się spod kontroli, ale wtedy Mormos wzniósł nad głową pistolet i wypalił dwa razy w sufit. Posypał się tynk i cegły, wszyscy skulili się, ucichli. – Jesteś pewien, Ezekielu? – zwrócił się do mnie jak gdyby nigdy nic. – Że nie śniłeś o niczym? To ważne, więc zastanów się dobrze. Pokręciłem głową, patrząc mu prosto w oczy. – O niczym. Kiwnął głową na znak, że wierzy. – Dobrze... Sorath! Typ z zakrwawioną ręką i teraz dodatkowo rozbitą gębą stanął za nim, patrząc na mnie z nienawiścią. – To ten... – zaczął, ale Mormos odwrócił się na pięcie i z prędkością atakującej kobry złapał go za gardło. Oczy rannego wylazły na wierzch, twarz błyskawicznie nalała się purpurą: znać było, że tutejszy szef zna się na anatomii i bezbłędnie trafia kciukiem na aortę. – Prosiłem, zdaje się, o zachowanie ciszy i spokoju – wycedził Mormos, tocząc wzrokiem po reszcie zgromadzonych. – Jeszcze raz poproszę, spokojnie i po kolei. Kto jeszcze ją widział? Rękę podniósł typ z czarną przepaską zamiast oka. – Weszła do północnej wartowni, Sorath tam akurat siedział. Ja widziałem tylko, jak znika w drzwiach, a potem on zaczął wrzeszczeć. Mormos kiwnął głową, zdając się nie zauważać, że wciąż trzymany przez niego Sorath zmienia kolor na sinawy, a oczy uciekają mu pod czaszkę.

– Dobrze. Kto jeszcze? – Ja – odezwał się Fenriz. – Pojawiła się też u mnie. Sorath ma rację, to przez nowego. Sorath strzelał do demona. Nowy przeszedł przez nasz posterunek. Ślad prosty. Część zebranych zamruczała twierdząco. – Nie pierdol, Fenriz – sarknął jakiś ponury typ z wytatuowanym na czole niemieckim krzyżem żelaznym. – Koło nas przechodził! – zachrypiał Fenriz, ewidentnie cierpiący na raka krtani. – I koło innych, a nic się nie stało! Mormos odwrócił się do dwóch kłócących się neonazistów, jednocześnie od niechcenia puszczając krtań Soratha. Ten, mocno już niedotleniony i dodatkowo osłabły z upływu krwi, osunął się na podłogę. – Sorath strzelił do demona, Sorath ją widział – zadudnił. – Takie są fakty. Rozłożyłem ręce w geście bezradności. – Jakiego demona? – zapytałem, autentycznie zagubiony. Miałem wrażenie, że widzę tylko jakiś wycinek większej całości, a oni wszyscy wykorzystują moje pojawienie się, żeby toczyć dawno zapieczone spory. – Amunicję przez ciebie marnujemy! – Fenriz przeszedł na dyszkant. – Było jemu kulkę posłać! Sorath głupi, że strzelał! Od razu mówiła Sechmet, że nowy to kłopoty! Przez tłum przepchnął się Moloch, pokazał na mnie oskarżycielsko palcem. Jego oczy błyszczały niezdrowym podnieceniem i wcale nie skrywaną satysfakcją, że może mi nabruździć. – Demona do nas sprowadziłeś, cwelu. Już my cię tutaj nauczymy... Podszedł o krok za blisko, sięgnąłem po gladius. I dopiero wtedy, gdy spojrzenia większości powędrowały za ruchem mojej dłoni, zrozumiałem: każdy z nich miał chrapkę na moją broń. Stąd te prowokacje na każdym kroku, stąd nieuzasadniona agresja. Nie odważyliby się wszcząć burdy ze strachu przed Mormosem, ale gdybym to ja miał zacząć – no, wtedy sprawa byłaby jasna. – No właśnie, a gdzie Sechmet? – odezwał się ktoś z tyłu. Popatrzyli po sobie. Faktycznie, nigdzie nie było widać jędzy, która tak miło przywitała mnie zaraz po przybyciu. – Sechmet.... Sechmet! – zachrypiał Fenriz i rzucił się przez tłum, przepychając w kierunku bocznego korytarza. Reszta pospieszyła za nim, w jednej chwili zapominając o niedoszłym konflikcie. Tylko Moloch spojrzał na mnie złym wzrokiem, puścił oko i pokazał ukradkiem niedwuznaczny gest. Stłoczyli się przy wejściu do jednej z cel, pojedynczo wpychając przez

malutkie, niskie drzwi. Ze środka rozległo się niemalże zwierzęce wycie Fenriza, przechodzące w przeciągły, żałosny jęk, od którego aż włosy zjeżyły mi się na karku. Nietrudno było się domyślić, że jego partnerce stało się coś naprawdę strasznego. – Zabił ją! – Głos brzmiał niczym wołanie z najczarniejszej otchłani rozpaczy. – Jebany przybłęda z Blasku!... Zabił ją! Nasłał na nią demona, zabił! Mieszkańcy Twierdzy odsunęli się ode mnie zauważalnie, mierząc nieufnymi spojrzeniami. Nie ma co, mój pobyt tutaj zapowiadał się naprawdę sielankowo, jeśli sytuacja miała nadal eskalować w takim tempie i stylu. Widziałem już, jak ukradkowo, półgłosem wymieniają jakieś uwagi i pomrukują niechętnie, paru cofnęło się za plecy towarzyszy, żeby nie być pierwszymi na linii ognia. Moloch powiedział coś na ucho do stojącego przed nim draba, ten rozciągnął się wilczym uśmiechem... – Dajcie przejść! – słowa Mormosa wcięły się w sytuację niczym nóż w masło. Miejscowi rozsunęli się na boki, przepuszczając włodarza Twierdzy ku celi. Ten już miał wejść, ale zatrzymał się, omiótł ich wzrokiem. – Co to za zbiegowisko! Koniec alarmu, wracać na posterunki! Moloch, zbierasz grupę na wyjście! Szajtan, Marduk idą z tobą, dobierz sobie jeszcze dwóch do kompletu. – Ale dokąd ja... – Moloch skrzywił się, niezadowolony. Mormos tylko spojrzał na niego i drągal urwał w pół słowa. – Zek, do siebie! I nie wychodzisz, aż ci powiem! Wydąłem pogardliwie wargi, ale posłusznie odwróciłem na pięcie i poszedłem do siebie. Stojący pod ścianami odprowadzali mnie niechętnym wzrokiem, z celi wciąż niosło się zawodzenie i złorzeczenia Fenriza. Co się tutaj, do cholery, działo? O ile zdążyłem się rozpatrzeć, nie było tu ani jednego normalnego i/lub normalnie wyglądającego osobnika, a większość miała fizjonomie zatwardziałych recydywistów. Abstrahowałem już zupełnie od nachalnego epatowania symbolami i ideologią, zarówno Przed, jak i Po kwalifikującą się na kilka spektakularnych paragrafów. Rozumiem, że mógł być to element miejscowego kamuflażu – obwieszeni ikonami i klepiący zdrowaśki pewnie nie dożywali do końca pierwszego dziesiątka różańca – ale ci ludzie byli realnie, naprawdę popaprani. Zamknąłem za sobą drzwi do celi, zaryglowałem porządnie. Co ciekawe, dopiero teraz zauważyłem, że zamocowano w nich dwa judasze – jeden do wyglądania na zewnątrz, drugi do zaglądania do środka. Widać było, że tutejsi biorą pod uwagę każdą ewentualność, bo nigdy nie wiadomo... – Ezekhhh... cię doprraaawww...

Aż podskoczyłem, tak niespodziewanie odezwał się ten głos. – Co ty tu robisz? – syknąłem do Anioła, który przycupnął na brzeżku krzesła w swym nieodmiennym przykucu. – Pogięło cię? Przecież urwą mi łeb, jak cię tu zobaczą! Azrael poruszył ustami, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Za to jego sylwetka wyraźnie zafalowała i zadrgała, miejscami tracąc zabarwienie i przechodząc w dziwny odcień fioletu. – ...ająć... onasza... gzekucja... – echo słów odezwało się zniekształcone i spóźnione, dopiero gdy przestał już mówić. Dwuwymiarowa iluzja zniknęła, potem pojawiła się ponownie, ale nałożona na krzesło tak, że stopy Wysłannika wisiały w powietrzu. – ...pokoi... dencja... sturbacja... do lustra. Potrząsnąłem głową, ale końcówka wypowiedzi Anioła zbyt głęboko zapadła już w odmęty freudowskiej podświadomości. – Wynoś się stąd, won! Sio, paszoł, a kysz! – Zamachałem rękami jak przy wyganianiu kota, przyłapanego w kuchni na podjadaniu sernika. Azrael przekrzywił głowę, chyba westchnął ciężko, a potem faktycznie zniknął. Odczekałem jeszcze chwilę, ale na szczęście nie pojawił się po raz drugi. Zamiast tego ktoś załomotał do drzwi: mocno, bezceremonialnie, zdecydowanie. – Ubieraj się, idziesz z nami. – Na progu stał Kemosz. Minę miał, jakby przed chwilą wypił szklankę własnego potu. Zerknąłem z niepokojem w głąb celi. – Ale ja... – To nie propozycja i nie pytanie. Tutaj cię teraz nie zostawię. Ubieraj się, Mormos wysyła drugi patrol. Wyjście za pięć minut przez południową bramę.

Czekali już na mnie – Kemosz i jeszcze troje innych, opatulonych w skóry i warstwy polaru. Zauważyłem, że co najmniej równie ważną, jeśli nie ważniejszą częścią broni palnej były tu... – Ładne – pozwoliłem sobie skomentować, pukając palcem w latarkę ongiś renomowanej firmy, zamontowaną przy karabinie. Reakcja, nie powiem, zaskoczyła mnie – spojrzałem w trzy lufy naraz. – Kurwa – warknął Kemosz. – Ja pierdolę. Pozabijają się, zanim w ogóle wyjdziemy. Zek czy jak ty tam masz na imię! Nie dotykaj sprzętu, nie potrącaj ludzi. W ogóle ryja nie otwieraj najlepiej, idziesz koło mnie, o nic nie pytasz, patrzysz pod nogi. Jezebel, światło i brama! Jedna z kobiet opuściła broń i przełączyła zamocowany na ścianie hebel.

W ekipie były dwie, aż dwie, i to siostry. Jedna niższa i krępa, druga wyższa i chuda. Podobne, ale na tym się kończyło. Wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu wcale nie bliźniaczki, jakkolwiek coś mi się kojarzyło, że w co drugiej głupiej książce o świecie po Apokalipsie musieli być bliźniacy. Ot, autorowi nie chciało się wymyślać bohaterów, żeby zgadzała się ilość ludków na rajd, to bach! – bliźniacy. I potem jeden ginął, a bohater-narrator śmieszkował, że nawet nie był pewien, który to. Ciekawe, swoją drogą, czy jedna z sióstr zginie. Gotów byłem już się z samym sobą założyć, ale potem dotarło do mnie, że mógłbym przecież aktywnie oszukiwać. He, he. Sypnęło iskrami, żarówka na chwilę przygasła, ale potem rozjarzyła się na nowo z pełną mocą. Stojący przy bramie ponury, pomarszczony typ wyjrzał przez wywierconą w stalowej płycie szczelinę, kiwnął głową: czysto. Szczęknęły rygle, wrota odjechały na bok. Wymaszerowaliśmy na zdeptany śnieg, zalany rażącym w oczy światłem. Okolica wyglądała jak dekoracja do filmu: tylko biało, biało, biało i ten nierzeczywisty blask od baterii lamp nad bramą. Moi niechciani towarzysze szli częściowo po omacku, stawiając ostrożnie nogę za nogą i zasłaniając oczy dłońmi. Ciekawe czemu? Dowiedziałem się tego, jak tylko zgrzytnęła zamykana brama i zgasły lampy. Świat nagle pogrążył się w zielono-czerwonej ciemności latających plam i wirujących spirali, a ja zamrugałem i zacząłem trzeć oczy. Nożeż cholera jasna!... Kemosz złapał mnie za rękę. Chyba Kemosz, bo nie widziałem dokumentnie nic. – Zostaw, zaraz minie – powiedział. – Zasrany nowicjusz – rzuciła któraś z sióstr, przechodząc obok. Zdesperowany, poniżony, pozbawiony zdolności regeneracji w wersji instant, złożyłem palce w znak widzenia po ciemku. O dziwo, magia zadziałała od razu, nim nawet zdążyłem pomyśleć: wzrok wrócił do normy, kontury świata wyostrzyły się do maksimum. Hmmm, interesujące. Potrząsnąłem głową, rozejrzałem się po okolicy. Otaksowałem wzrokiem pełne pogardy twarze towarzyszy. – Lepiej ci? No, to idziemy. Ruszyłem zaraz za Kemoszem, zastanawiając się nad osobliwościami Cienia. Więc nie miałem tu szans na korzystanie z moich przydziałowych zdolności, ale za to pewne inne, do tej pory marginalizowane, znacznie się wzmocniły. Ciekawe, co jeszcze będzie nie tak. – Słuchaj, o co chodzi z tym demonem? Tym, co podobno zaatakował, tego, no... – zagadnąłem. – Soratha – przytaknął Kemosz. – Tia. Tak w ogóle, to masz u niego dług

wdzięczności. –? – Żeby nie on, toby cię podobno dorwał ten Koks. Już drugi tydzień krążył wokół nas, węszył, kombinował... Sorath się na niego zasadził, mówił, że po rajdzie pewnie przyjdzie znowu. No a ty go wyciągnąłeś na strzał. Przez chwilę szliśmy w milczeniu, tylko śnieg skrzypiał pod szmatami, którymi owinęliśmy buty. – Umiecie je zabijać? – zapytałem. Myśl dręczyła mnie już dłuższy czas, ale zgodnie z moimi obawami Kemosz pokręcił przecząco głową. – Odsyłać, tak; zabijać, nie. Najlepiej działają pociski smugowe albo ogień. Poza tym są jeszcze nieduże zapasy wody święconej i innych wynalazków, ale to materiał... – Niestabilny? – Raczej wysokiego ryzyka. Każdy sam robi własną amunicję, a Sorath na swoim kalibrze najwięcej może pokombinować. Miałeś szczęście, że akurat warował w strzelnicy. Zamilkł znowu. Reszta oddziału zdawała się w ogóle nie zwracać na mnie uwagi, więc i ja kontemplowałem pejzaż; warto się zapoznać z terenem, zanim zjawi się Jonasz. Kiedy gówno wpadnie w wentylator, taka wiedza może zadecydować o życiu albo śmierci – odpowiednio moim i jego, miałem nadzieję. – Dorwę cię, kutasiarzu... – warknąłem sam do siebie. Ciągłe uganianie się za Jonaszem zaczynało mnie już poważnie męczyć. Straciłem przez niego partnera. Po drodze najpierw wyciągnąłem ze spokojnej mety, a potem własnoręcznie zabiłem przyjaciela. Stuknąłem typa, który wedle wszelkich znaków na niebie i ziemi był Komornikiem... I teraz, na domiar złego, polazłem w Rewers. I co najgorsze – wiedziałem, że pójdę jeszcze głębiej. Choćbym miał sam zdechnąć, to go po prostu dopadnę, wypatroszę i będę patrzył, jak umiera. Ostatnią pieprzoną rzeczą, jaką zobaczy ten cwaniakujący Powróceniec, będą moje oczy. Idący przodem mężczyzna w noktowizorze nagle przystanął, podniósł rękę i uklęknął. Reszta od razu przypadła do ziemi. – Czarne, ruch na jedenastej, sto pięćdziesiąt – zameldował spokojnym głosem socjopaty. Kemosz uniósł się, przez chwilę pewnie kalkulował trasę. – Obchodzimy tyłem, za Głową. Tejwel, obserwujesz i zamykasz, Usza przodem. Szyk przetasował się, jedna z dwóch kobiet wysforowała się na prowadzenie, korzystając z ręcznego wzmacniacza światła szczątkowego. Nie

żałowali tutaj elektroniki, pomyślałem sobie. Raczej nie mieli baterii, tylko akumulatory i ładowarki podłączone do zasilanej z generatora sieci... Ale przecież kiedyś benzyna w okolicy się skończy albo po prostu zwietrzeje. I co wtedy? Chrobot i trzask osuwających się kamieni rozległ się nieoczekiwanie, jak gdyby pod nami nagle osiadł korytarz w części podziemnego kompleksu. Już byłem gotów rzucić się w bok, ale reszta albo nie zauważyła, albo nie zwróciła na to uwagi. Nie, jednak zauważyli. Kilka ukradkowych spojrzeń w moją stronę dało mi aż nadto wyraźnie do zrozumienia, że wystraszyłem się czegoś, co dla nich było rzeczą naturalną i zwykłą. Podszedłem do Kemosza, ale gdy zrównałem się z nim i już, już otwierałem usta, żeby zadać pytanie, ten machnął ręką w bok. – Idź, zobacz sobie. Tylko się nie zgub. Popatrzyłem na nich, a potem potruchtałem we wskazaną stronę. Śnieg był tu głębszy, nogi czasami zapadały się pod zmarzniętą skorupę i grzęzły aż po kolana, więc brnąłem z trudem. Zgrzyt i rumor powtórzyły się jeszcze raz, potem jak gdyby osunął się kawałek ściany – i cisza. Przede mną majaczył fragment ruin, czy może zwalisko betonu, wystające ogromną monolityczną grudą ponad równy teren. Podszedłem ostrożnie bliżej, wyjrzałem zza załomu: cicho, pusto. Wszędzie tylko śnieg, a dalej panorama Miasta Bohaterów, niknąca za zasłoną drobnego puchu, znów sypiącego z pustego, czarnego nieba. Obszedłem zwalisko betonu dookoła, rozejrzałem się: no co, nic tu nie było. Chyba że?... Obróciłem się powoli i spojrzałem prosto w twarz wielkości domu jednorodzinnego. Z trzaskiem kruszonego żelbetu rozwarła się szczelina ust, a potem owionął mnie gorący wicher, niosący w sobie zapach dymu prochowego, spalin, potu, krwi i topiących się włosów. Setki głosów naraz wrzasnęły, zajęczały i zawołały, niczym z najgłębszej otchłani piekieł, wzywając do walki po sam kres i poddania się, nawołując do samobójczego ataku i panicznej ucieczki. Ogromne oczy otwarły się szeroko, patrząc zezem prosto na mnie, pałając dziką, zwierzęcą nienawiścią i strachem... Dogoniłem oddział spory kawałek dalej. Nikt nawet się nie obejrzał, tylko ubezpieczający tyły Tejwel poderwał w pierwszej chwili sztucer, a potem równie szybko opuścił. Zrównałem się z Kemoszem, on spojrzał na mnie z zaciekawieniem. – I co, podobała się Głowa? – Kurwa, czegoś takiego to jeszcze nie widziałem – sapnąłem, łapiąc oddech po panicznym biegu. – Różne wynaturzenia, ale to... To jest skala makro.

Jakiś pomnik to był czy co? – Aha. Ożyło od razu, jak słońce zaszło, zaczęło wrzeszczeć na całe miasto. – Coś ciekawego? – zainteresowałem się. – A co ślina na język przyniesie. O wojnie, o niepotrzebnych ofiarach. Głównie o wiecznych katuszach dla ateistów i żalu, że całe pokolenia bez sakramentów poszły do piachu. Że nigdy nie zaznają spokoju, rozumiesz? W końcu zaczęło z imienia i nazwiska wymieniać, ludzi wzywać i rozmawiać z nimi. Że niby głosy przodków z zaświatów. Co się wtedy działo, to nawet ja nie... Pokręciłem głową z niedowierzaniem. Do tej pory myślałem, że święty Zygmunt w Hermie był zjawiskowy, ale najwyraźniej tutaj, w Rewersie, wszystko miało zupełnie inny rozmach. – Wybuchła panika, potem zamieszki, bo tutaj jako pierwsze zaczęły się Cienie materializować. Wtedy i my daliśmy radę się wyrwać – uśmiechnął się do wspomnień Kemosz. – I od razu: gdzie by się przed psiarnią schować? Pierwszy odruch, żeby wleźć tam, skąd wszyscy uciekają. Czyli do Twierdzy. – I co, tak się to darło cały czas? – Moje myśli nadal krążyły wokół wielkiej, kamiennej głowy. Stary recydywista wzruszył ramionami pod płaszczem. – Próbowali zamurować usta, to gryzła i wypluwała. Potem był plan, żeby wysadzić w ogóle, ale nie zdążyli. W porę żeśmy unieszkodliwili saperów, potem resztę oddziału sprzątnęliśmy. Broni i wszystkiego się nazbierało, z zewnątrz już kordon stawiali, więc okopaliśmy się tutaj. I tak już zostało. Ich zeżarło, a my się trzymamy. – Skąd bierzecie paliwo? Kemosz westchnął, obejrzał się na idącego z tyłu Tejwela. – Skąd, skąd... Z trudem, ot co. Zaczęło się od cysterny, co ją mieli do zasilania agregatu przy posterunku wojskowym. Dobry, jeszcze z poprzedniej epoki sprzęt, nie do zajeżdżenia. – No ale chyba dolewać trzeba? – Ano. Co było w okolicy, to już wszystko ściągnęliśmy. Teraz do stacji benzynowej się chce Mormos dobrać, ale tam coś siedzi dużego. Drugie podejście już i żadnych zysków, tylko blizny i martwych przywozimy. Byle jeszcze ten miesiąc, dwa się utrzymać, a potem... – Potem co? – podłapałem niby z głupia frant. Grubas jednak już zorientował się, że chyba powiedział za dużo, bo podniósł i obejrzał swoją strzelbę, byle tylko zająć się czymś innym. – A nic, zobaczy się. Ale benzyna się przyda... Dobra, dość tych gadek. Chętnie bym jeszcze pociągnął gadatliwego metalowca za język, ale nie należało przesadzać. Posłusznie zostałem nieco z tyłu, idąc parę kroków przed

zamykającym pochód Tejwelem i rozglądając się po okolicy. Obeszliśmy Twierdzę łukiem, kierując się potem w kierunku przeciwnym do strony, gdzie za horyzontem chował się księżyc, więc... Tak, na północ. Bez słońca jako wiecznego wyznacznika stron świata byłem lekko zagubiony, ale powoli uczyłem się też orientować w tym świecie – zimna, srebrnawa poświata na południu; cieniutki pasek bladego różu i czerń poniżej na zachodzie. Zagłębiliśmy się znów pomiędzy budynki Miasta Bohaterów. Musieli urządzać takie wypady regularnie, bo mimo tego, że maskowali ślady po każdym przejściu, to w śniegu były już wydeptane ścieżynki. Nie dało się jednak nie zauważyć, że coraz więcej było też tropów, hm... nieludzkich. Podłużne, jak gdyby ugniecione w śniegu szlaki przecinały naszą drogę, krzyżowały się ze śladami racic, dłoni, łap i jedna Góra wie tylko czego. Im dalej od Twierdzy, tym było ich więcej. Skręciliśmy z naszej ścieżki, wchodząc pomiędzy zabudowania dawnego przedmieścia. Oddział Kemosza słabiej znał tę okolicę, bo o ile z początku szli pewnie, jak po swoim, o tyle tutaj zwiadowczyni poruszała się wolniej, co i rusz przystając na rogach. Dało się wyczuć narastającą nerwowość, moi tymczasowi towarzysze mierzyli w każde okno, każde drzwi.

– Usza, Tejwel, pilnujecie odejścia. Jezebel, tam. – Kemosz pokazał ręką na najbliższy blok. – Zek, pion obok. Ja tam.

– Okeeej... – Popatrzyłem na klatkę schodową z wyrwanymi drzwiami. – Przeczesujesz mieszkania. Zbierasz wszystko, co się przyda. Wracasz za pół godziny, na spóźnialskich nie czekamy. Czas start. W połowie zwalony, sześciopiętrowy blok mieszkalny był obrazem nędzy i rozpaczy. Wchodziłem w jedne drzwi po drugich, czując się trochę jak w skansenie: tutaj naprawdę czas stanął w miejscu. Po mojej stronie, w Blasku, wszystko niekoszerne już dawno spalili, porwali i podeptali Wysłannicy. Każdy najmniejszy przydatny przedmiot dawno wykorzystano, zrecyklingowano, przerobiono i użyto go ponownie w równie desperackiej, co płonnej wierze, że warto przeżyć jeszcze jeden sen. Tutaj natomiast wszystko było w stanie prawie-że-niezmienionym od czasów, gdy zapadła wieczna ciemność. Ostrożnie, krok za krokiem szedłem przez spowite mrokiem wiecznej zimy mieszkania, patrząc na pozostałości dawnego świata. Na ścianach wciąż jeszcze wisiały kalendarze z ostatniego, pechowego roku naszej cywilizacji. Mieszkania były chaosem połamanych krzeseł, rozprutych w poszukiwaniu kosztowności wersalek i walających się wszędzie książek... Książek! Podniosłem jeden z leżących w przejściu tomików, z niemalże nabożną czcią otwarłem i zanurzyłem nos pomiędzy zetlałe karty. Nic. Żadnego zapachu. Tylko kurz. Jako jedną z pierwszych rzeczy, Góra zadekretowała zniszczenie największego dla siebie zagrożenia, zupełnie niepasującego do idealnej wizji świata – czyli naszej wiedzy. Pod młotek poszły biblioteki i szkoły, zapłonęły uniwersytety, instytuty badawcze. Potem pojawiły się organizowane lokalnie zbiórki książek. Dobrowolne, rzecz jasna. Co ciekawe, ludzie z zaskakującą gorliwością brali w tym udział. Wynosili z domu czasopisma, tomy encyklopedii, starodruki, beletrystykę, podręczniki... Układali je w ogromne stosy, a przed podpaleniem stawiali na szczycie wziętych z łapanki nauczycieli, poetów i akademików, bełkocących przez powybijane zęby nieskładne przyznania do wyimaginowanej winy. Natomiast tutaj leżało to wszystko tak, jak rzucono. Gorzka ironia, że po tej stronie nie było komu z tego skorzystać. Nie miałem pojęcia, co może się przydać socjopatom w Twierdzy, więc brałem wedle swego uznania: kilkanaście zapomnianych zupek w proszku, skawalona sól, jakieś dawno przeterminowane odżywki i suplementy diety. Nie wiedziałem, czego mogą potrzebować, ale jedzenie zawsze jest potrzebne. W co poniektórych pomieszczeniach leżały ciała. Zasuszone, zmumifikowane przez chłód, w posklejanych wilgocią ubraniach, bardziej podobne do makabrycznych lalek niż doczesnych szczątków ludzi. Większość

musiała paść ofiarami szabrowników i zamieszek, bo widać było otwory po kulach i burobrązowe plamy krwi; innych, ubranych w futra i płaszcze, pewnie zastały podczas przeczesywania domów demony. Trafiłem też na dwa szkielety leżące pod zetlałymi kołdrami na wspólnym łóżku. Obok, na szafkach nocnych, pokryte plamami wybarwień zdjęcia: dziadek i babcia. On z orderem za odwagę, ona z bukietem kwiatów. Przy łóżku wypalony piecyk na węgiel z rurą wypuszczoną przez zabite deskami okno. Musieli próbować tu przeczekać, aż zabrakło im sił do noszenia opału. Weszli do łóżka, próbując się ogrzać, i... i tak zostali. Na wszystko to spoglądała pustymi, krowimi oczami Przenajświętsza Panienka z obrazka nad łóżkiem. Po piątym czy siódmym mieszkaniu przestałem już nawet przetrząsać szafki. Po co? I tak docelowo nie miało to niczego zmienić, oś czasu nieubłaganie pełzła naprzód, a nasze szanse jako gatunku wyłącznie malały. No niech im będzie, że przeżyją jeszcze miesiąc, nawet rok. I co z tego? Stanąłem na balkonie i odetchnąłem głęboko mroźnym powietrzem. Pusty, nieruchomy, wyziębiony świat. Zero życia, zero dynamiki, tylko śnieg sypiący z nieba. Rzeczywistość zniszczona w tak odmienny sposób niż po stronie Blasku, przez zupełnie przeciwstawną potęgę – a mimo to poczułem się nagle do współodpowiedzialności. Kiedyś, do cholery, mieszkali tu ludzie! Żyli, cieszyli się, kłócili, dobierali w pary, rozwodzili i znów schodzili. Ułomni, niedoskonali, ale za to wolni. Rodziły się dzieci!... Teraz zostały tylko żałosne niedobitki i siepacze mojego pokroju. Żywi, ale martwi w środku. Wyzuci z resztek emocji i sumienia. Kapo w obozie koncentracyjnym, którzy w nagrodę jako ostatni wejdą do pieca i jeszcze usłużnie zamkną za sobą drzwiczki popielnika. Drgnąłem. Nigdy nie pozwoliłbym sobie na taką myśl po stronie Blasku! Nie raz i nie dwa próbował mnie o to trollować Art, to samo dawał do zrozumienia tamten władca na średniowiecznym zamczysku – a mimo to nigdy nie dopuściłem do siebie tej idei w tak jasnej, wymownej formie. Jednak tutaj, wolny od ciągłej inwigilacji mojego Anioła Nadzorcy, zaczynałem rozumować w sposób co najmniej nieprawomyślny. Westchnąłem ciężko – i wtedy, w połowie wydechu, zauważyłem ich. Kulili się we troje na balkonie obok. Dwoje dorosłych i dziecko trudnej do określenia płci. Wychudzeni, brudni i przerażeni, ubrani w łachmany. Matka załkała bezgłośnie i przytuliła do piersi swoją słabowitą latorośl, ojciec wyciągnął w moją stronę obcięty sztucer. Drugie ramię miał na temblaku, lufa chodziła w lewo i prawo w osłabłej ręce. Jeśli strzeli z tej odległości, niechybnie urwie mi łeb. I zaalarmuje

przeszukującą sąsiednią klatkę Jezebel, której kroki właśnie rozległy się w korytarzu. Położyłem palec na ustach, pokazując im całym sobą: cicho! Mężczyzna potrząsnął głową, w jego oczach widziałem czyste przerażenie. Musieli widzieć, że podchodziliśmy pod blok, ukryli się... ze strachu. Ze strachu? Ale czego się tak potwornie bali? Że są tu inni ludzie? Jezebel była coraz bliżej. Weszła do salonu, omiotła spojrzeniem regał. Wyciągnęła i z hukiem rzuciła na ziemię szufladę. Kulący się na balkonie ludzie podskoczyli, kobieta przycisnęła dzieciaka do piersi; zwiadowczyni była nie dalej jak trzy metry od nich, oddzielona tylko pojedynczą ścianką z oknem. – Ej, no siema! Masz coś ciekawego? – zawołałem, próbując ściągnąć uwagę Jezebel na swoją kaprawą mordę. – Zamknij się – odwarknęła Jezebel, patrząc na podłogę pokoju. – Ktoś tu był, są ślady. Dziecko chciało chyba się wyrwać matce, bo rzuciło się w ślepej panice. Kobieta przycisnęła je mocniej do piersi, objęła ramionami. Przechyliłem się przez barierkę. Byle tylko nie zerknęła w tamten róg! – Może ja tam do ciebie przeskoczę, co? Chwilka relaksu, tak tylko my we dwoje. Każda suczka potrzebuje swojego samca, co nie? Spojrzała na mnie z taką odrazą, że aż mi w pięty poszło. Splunęła na podłogę, podchodząc coraz bliżej do balkonu. – Spierdalaj, ćwoku... – No weź no! Szybkie bara-bara, jestem niezły w te klocki. Nawet teraz już ci leci po nogach. Jakby ją piorun strzelił. Wyprostowała się, zacisnęła wąskie usta i pokazała na mnie palcem. – Masz wpierdol, nowy. Masz taki wpierdol, że się nie podniesiesz przez tydzień. Tylko wyjdź z tych drzwi, ty miałki, zagrzybiony koński zwisie, a ukręcę ci jajca przy samej szyi i wepchnę do ryja. Gówno mnie obchodzi, że byłeś Komornikiem i że na każde skinienie obciągałeś swojemu skrzydlatemu kolesiowi. Już po tobie. Tylko wyjdź, kurwo, na dwór. Mnie z kolei zamurowało. Nie pamiętam, kiedy ostatnio przyjąłem na klatę taką wiązankę, co więcej: dawno nikt otwarcie nie okazał mi takiej pogardy! Rozłożyłem tylko ręce i zarechotałem nieszczerze, gdy zwiadowczyni wypadła jak burza z pokoiku. Kroki załomotały po schodach, potem ucichły. Śmiech zamarł mi w gardle, przeniosłem wzrok na skulonych w rogu balkonu ludzi. Mężczyzna niepewnie skinął głową, nie do końca chyba rozumiejąc, co się właśnie wydarzyło. Pokazałem mu jeszcze raz gestem, żeby siedzieli cicho, po

czym uniosłem ręce i spokojnie, bez gwałtownych ruchów schowałem się za ściankę. Odetchnąłem głęboko. Co się, do cholery, stało?! Skąd w tych oberwańcach iście zwierzęcy strach, który popchnął mnie do tego, żeby ich – uratować? Ale przecież przed czym? No tak, zobaczyli grupę uzbrojonych, przygotowanych na wszystko ludzi przeczesujących domy. Ale wydawać by się mogło, że jednak ludzie są najmniejszym z możliwych zagrożeń. Chyba że... Wyszedłem ze zdewastowanego mieszkania i zacząłem powoli schodzić na dół. Czyżby coś mi umknęło? Jakiś element, którego do tej pory nie zauważyłem wśród mieszkańców Twierdzy. Najpierw dowiaduję się o złej sławie Miasta Bohaterów, potem trafiam w to gniazdo wykolejeńców. Witają co prawda lufą strzelby w twarz, ale nie doświadczam od nich niczego złego – bo przyjmują mnie za jednego ze swoich. Nie ma wątpliwości, że to zatwardziali recydywiści, grzesznicy i psychopaci, ale... Już prawie byłem w stanie wyartykułować myśl, gdy gwałtownie przerwano mi proces analityczny przy pomocy uderzenia deską w czoło. Wywinąłem orła na oblodzonych schodach wejściowych do bloku i trzasnąłem plecami o beton, aż zadudniło. Nawet nie wiedząc, co się dzieje, od razu przetoczyłem się w bok, dzięki czemu kopniak tylko musnął mi grzbiet, zamiast trafić w żebra. Za to drugi już wylądował równie celnie, co boleśnie w okolicach podbrzusza. Nie to, żebym nie znał bólu. W czasach Przed dostawało się łomot często, w młodości wręcz regularnie. Ale powiedzmy, że jego intensywność nieco mnie zaskoczyła; przez okres pracy w charakterze Komornika zdążyłem odwyknąć. Złapałem napastnika za nogę, objąłem rękoma i szarpnąłem mocno na siebie. Zachwiał się i poleciał na ziemię, przy okazji wbijając mi kolano w żołądek; zgiąłem się wpół, od razu uderzając na oślep pięścią w okolice twarzoczaszki. Bardziej pomogło mi szczęście niż umiejętności, a jednak trafiłem: chrupnęło satysfakcjonująco. Poczułem, jak ręce sięgają mi ku twarzy, a kciuki szukają oczodołów. Sam złapałem wroga za krtań i ścisnąłem. Teraz szybko pójdzie... – Dość! – głos Kemosza, kolejny kopniak w żebra i szarpnięcie, które dosłownie zerwało ze mnie mojego przeciwnika. Odcharknąłem, splunąłem na śnieg krwawą flegmą i przetoczyłem się na czworaka. Musiałem sobie język przygryźć czy co, bo na krwawienie wewnętrzne trochę za wcześnie. Za to mój oponent... pardon, oponentka

klęczała nieopodal i krwawiła ze złamanego nosa jak świnia, barwiąc biel pięknym szkarłatem. – Pojebana suka... – warknąłem. Reakcja nastąpiła błyskawicznie, następne uderzenie Kemosza posłało mnie z powrotem na ziemię. – Słuchaj, nowy. – Lufa strzelby dotknęła mi skroni. – Możesz sobie być ziomkiem Jonasza, nawet i byłym Komornikiem. Kim chcesz, kurwa, rozumiesz? Ale tutaj, tutaj masz się zachowywać...! Urwał w pół słowa. Zapadła jakaś taka dziwna cisza, nawet Jezebel przestała smarkać i kwękać. Wszyscy obejrzeli się w tę samą stronę, Tejwel sięgnął po broń. Spróbowałem i ja przekręcić się tak, żeby zobaczyć to, co oni, ale z poziomu asfaltu niewiele było widać. – Zbieramy się – rzucił krótko Kemosz. Bez chociażby pół słowa zarzucili plecaki na ramiona i ruszyli w drogę powrotną. Liczyłem na jeszcze jedno wrogie spojrzenie od Jezebel, na szansę, żeby zmierzyć się z nią wzrokiem, cokolwiek – ale nie doczekałem się. Nawet przelotnie na mnie nie zerknęła, jak gdyby w jednej chwili konflikt przeszedł do rangi spraw o wiele mniej istotnych. Szliśmy nerwowo, moi towarzysze wciąż oglądali się za siebie i wypatrywali oczy w otaczającej nas zewsząd ciemności. Musieli zobaczyć coś, co naprawdę ich przestraszyło. – Znowu ona – rzucił w przestrzeń Tejwel, wyprzedzając mnie w marszu. – Ściągnąłeś nam na głowy demona, były Komorniku. Niedobrze. Kemosz, jego trzeba zostawić. Zdębiałem. Po raz pierwszy ktoś zupełnie otwartym tekstem, i do tego w mojej obecności, mówił o mnie, jakbym był psem albo nadpękniętym słoikiem ogórków konserwowych. – Nie. – Kemosz potrząsnął głową pod potężną, futrzaną czapą. – Ona łazi za nim, Kemosz. Widziałeś przecież. – Widziałem COŚ. Musiało poczuć krew, zaraz się tam zaroi. Niczym na potwierdzenie jego słów, pomiędzy budynkami poniósł się przenikliwy, wysoki wrzask. Wszyscy obejrzeli się za siebie, instynktownie przyspieszyli kroku. – Same kłopoty, Kemosz – mruknął tylko Tejwel i wrócił na swoje miejsce w szyku. Byliśmy już na terenie Twierdzy, gdy Kemosz dał znak do zatrzymania się. – Zek zostaje ze mną – powiedział krótko. – Reszta do środka. Jeśli wrócę z nim, to tak jest. Jeśli sam, to tak jest. Jasne? Tejwel wzruszył ramionami i jako pierwszy poszedł dalej. Zakrwawiona Jezebel splunęła mi tylko pod nogi, jej siostra zmełła w ustach przekleństwo.

Gdy zniknęli za wypaloną cerkwią, szef grupy popatrzył na mnie ciężko. – Mówiłem ci: nie zaczepiaj, nie dotykaj. Szczególnie kobiet, jeśli same nie chcą. – Pierwsza zaczęła. – Zek, nie wciskaj mi kitu. Ją znam prawie dwa lata, ciebie niecały dzień. Ta suka ma nierówno pod sufitem, jak my wszyscy... he, he... ale nie zwykła bez pretekstu rzucać się na ludzi. Więc musiałeś jakoś ją sprowokować. Do tego jeszcze rozwaliłeś jej nos, teraz po naszym śladzie przylezie tu wszelka chujnia. – Czują krew? – zainteresowałem się. Grubas kiwnął ponuro, zsunął z czoła noktowizor i zaczął powoli, metodycznie lustrować okolicę. – Jak wygłodniałe brytany. Jeśli sam się zatniesz, skaleczysz, to nic się nie stanie. Nawet jak podetniesz sobie żyły, to umrzesz spokojnie. Ale do przelanej przez kogoś, w emocjach, z nienawiścią... zlatują się od razu z całej okolicy. – Dużo ich tu jest? – Źle postawione pytanie. Nie ma znaczenia, ile ich jest. Ważne jest to, na ile się boisz. Popatrzyłem na niego powątpiewająco. Co on, w japońskiego mędrca będzie się ze mną bawił? Kemosz tymczasem zakończył lustrację widnokręgu, wyłączył i podniósł okular. Przetarł oczy, pokiwał i mruknął: – Dokładnie tak. One nie istnieją cały czas, sam je przywołujesz. – E, coś przesadzasz. – Ale dokładnie tak jest, Zek. Jak dużo ich było, kiedy zaczęły cię ścigać? – Cała pieprzona fala. Goniły wasz transporter i... – Nie – przerwał mi. – Wcale nie. Tejwel tam był i mówił, że ścigało ich raptem kilka sztuk. To ty je potem ściągnąłeś. Spodziewałeś się, że tyle ich będzie – i tyle się pojawiło. Zamrugałem, zaskoczony. O, do diabła! Faktycznie, na ułamek sekundy przed tym, jak horda demonów wytoczyła się zza węgła, mignął mi przed oczami dokładnie taki obraz. Ale czy to znaczyło, że... – Nie. – Jak to: nie? Nawet nie wiesz, o co chciałem zapytać. – Rozłożyłem ręce. – Odpowiedź brzmi: „nie”. Nie jesteś w stanie się po prostu nie bać. Nie masz na to wpływu, nie kontrolujesz podświadomości. Możesz się przyzwyczaić, panikę da się poskromić. Ale strach zawsze pozostaje w tobie. – No dobra, ale to znaczy, że za każdym razem generują się na nowo? Mówiliście przecież, że ten cały... Koks, tak?... kręcił się wokół twierdzy już dłuższy czas.

Kemosz pokiwał głową na boki gestem niepewności. Dłuższą chwilę zbierał myśli, potem odezwał się powoli, ważąc słowa: – Najprawdopodobniej istnieje ich określona liczba. Jakby... w zawieszeniu, rozumiesz? Taki surowy potencjał demoniczny. I dopiero nasz strach daje im materialną, ale już wcześniej określoną formę. Wyłaniają się z Cienia, gdy zaczynasz się bać. – Ale to znaczy, że skądś się początkowo wzięły. – Gdy rozum śpi, budzą się demony. – Ej no... – No co? Sami ludzie je wyśnili. Mówił absolutnie poważnie, nie miałem co do tego ani krzty wątpliwości. – Więc stąd te pytania o moje sny. – Prychnąłem. – Nie mogliście od razu powiedzieć? – I co wtedy, przestałbyś śnić? Bez żartów. – Nie no, ale... – zająknąłem się. Faktycznie, co można było zrobić? Ćpać amfę, aż odklei się człowiekowi dekiel? Próbować nie spać przez dzień, dwa, a potem utonąć w morzu koszmarów? Niełatwy wybór, co tu dużo gadać. – Otóż to. – A więc? – zagaiłem po chwili milczenia. – A więc, Zek, nie prowokuj niepotrzebnie – powtórzył Kemosz. – Ale jeśli sytuacja dojrzeje, rozwiązuj od razu. Nie duś w sobie, bo wtedy kładziesz się spać ze złymi emocjami. O krwi ci powiedziałem, ze strachem sobie sam poradzisz... Patrz, widzisz? Lezą po śladzie. Obejrzałem się w kierunku, który mi wskazał. Rzeczywiście: w głębi ulicy, ponad zalegającym wszędzie śniegiem, kłębiły i przelewały się cienie, z których wyłaniały się i zapadały w bezforemną masę groteskowe kształty. Patrzyłem na to dłuższą chwilę, bo wydawało mi się, że pomiędzy atramentowoczarnymi smugami mignęła mi sylwetka, którą... A potem Kemosz szarpnął mnie za ramię: idziemy. Lampy rozjarzyły się wściekłym blaskiem, gdy tylko podeszliśmy do wrót; pewnie ktoś z oddziału czekał i wpatrywał się w ciemność, czy dowódca wróci sam, czy jednak z tym nowym. Kemosz stanął tyłem do bramy, uważnie zlustrował okolicę i dopiero potem załomotał w metal. Zgrzytnął zamek, stalowa płyta popełzła na bok. Smuga światła przecięła mrok, a cienie na granicy widzenia zauważalnie ożywiły się, pełznąc w naszą stronę. – Cholera – powiedział Kemosz bardziej do siebie niż kogokolwiek innego. – Do środka, ale to już. Schowaliśmy się do zalanego sztucznym blaskiem wnętrza, a brama

zajęczała i zadudniła głucho, zamykając się za nami. Miejscowy furtian zmierzył mnie niechętnym wzrokiem, odwrócił do Kemosza, pytającym ruchem głowy pokazał: i jak? – Słabo, jak zawsze – warknął tamten, ściągając z głowy kaptur. – Co z Fenrizem? Stary skrzywił się, zrobił dłonią gest niepewności ze wskazaniem na tendencję spadkową. – Ciężko by się czegoś innego spodziewać. Ty teraz uważaj, Zek, nie wchodź mu w drogę. Rozłożyłem ręce w geście bezradności, ale żaden z nich nie zwrócił nawet na to uwagi.

Rozdział VIII

P

obudka! – Ktoś bezceremonialnie załomotał w drzwi, wyrywając mnie z otchłani snu. Zamrugałem, przeciągnąłem dłonią po twarzy. Pod sufitem nieodmiennie jarzyła się bielą goła żarówka, której nie wolno było gasić nawet na najkrótszą chwilę. Cholera, jak ja odwykłem od spania przy sztucznym świetle... – Tata. Zamarłem w bezruchu. Nieskończenie powoli przekręciłem głowę w bok. W kącie pomieszczenia, na tle bielonej ściany wyraźnie odznaczała się ciemniejsza sylwetka. Pochylona głowa i pukle płowych włosów, nogi chude niczym patyki, spuszczone wzdłuż ciała ręce z wystającymi łokciami. Poznałbym ją wszędzie. Nocą i za dnia, żywy i martwy. Zerwałem się z posłania. Rzuciłem ku niej, żeby objąć, złapać w ramiona, przytulić – ale na jej miejscu była tylko pustka. Odwróciłem się, zdezorientowany, rozejrzałem bezradnie. Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu poczułem, jak gorycz ściska za gardło. Ubrałem się w swoje ciuchy, odryglowałem drzwi i wyszedłem na korytarz. Ktoś akurat przechodzący obdarzył mnie równie przelotnym, co bezinteresownie nienawistnym spojrzeniem. Głębiej w przejściu jeden z degeneratów kończył wydrapywanie w tynku kolejnego bluźnierczego malowidła. Skierowałem się do nieformalnego serca kompleksu, gdzie miały zaraz rozpocząć się uroczystości pogrzebowe. W dawnej hali magazynowej stała już większość z około dwudziestu mieszkańców Twierdzy. Na podeście w centrum pomieszczenia leżały sobie, ot tak, po prostu, zwłoki Sechmet. Wyglądała na jeszcze chudszą niż za życia, sama skóra i kości... Twarz była bezkształtną masą w kolorze fioletu i brązowej czerwieni z prześwitującymi tu i ówdzie białoróżowymi kawałkami kości. – To twoja wina – odezwał się Mormos, stając obok mnie.

Popatrzyłem na niego z dezaprobatą, ale nie powiedziałem nic. – Tak uważają moi ludzie, Komorniku. Przyszedłeś do nas i na wejściu tracimy kogoś z naszych. Szeal’tiela potrafili tolerować, bo zajmował się swoimi sprawami i nie przesiadywał w Twierdzy długo, ale też patrzyli na niego krzywo. Ty od razu na wejściu wyrobiłeś sobie debet. Nie pozwolę, żeby mieli po mnie bezkarnie jechać. Uśmiechnąłem się z pogardą, założyłem ręce na piersi i rzuciłem w przestrzeń: – Jebie mnie opinia twoich ludzi. Twoja zresztą też. Mormos odwrócił się do mnie, jego oczy błysnęły wrogo. – No, dawaj. – Popatrzyłem na niego kpiąco. – Powiedz jeszcze słowo, albo najlepiej mnie uderz. Zobacz, co stanie się dalej, zapraszam. I potem poczekamy, aż zjawi się tutaj Jonasz, a ty mu powiesz, że jednego z jego Komorników gdzieś zgubiłeś, a na drugiego napadłeś. Tego chcesz? Powściągnął emocje, schował gniew do kieszeni. Dał nawet radę się uśmiechnąć. Był dobry, muszę przyznać; nie dziwota, że rządził resztą tych wykolejeńców. – Wszyscy wy, Komornicy, jesteście mocni w gębie. Tylko nie zapominaj, że tutaj, w Cieniu, gramy wedle naszych reguł. – Dam sobie radę. Mormos odwrócił się znów w kierunku podwyższenia, chwilę patrzył na zbierający się tłum. Gdy do sali wszedł bocznym wejściem wyglądający niczym sama śmierć Fenriz, on również ruszył w kierunku ułożonego na marach ciała. – Umiłowani w Szatanie panu! – zawołał, wdrapując się na podwyższenie. – Dziś żegnamy cielesną formę siostry naszej, Sechmet. Ona sama odeszła już od nas w pustkę wieczności, a to, co pozostało, to tylko mięso i kości. Nie płaczcie i nie smućcie się, bo słabość ściąga śmierć, a jej już nie możecie pomóc. Zgromadzeni zamruczeli, kiwając głowami. – Śmierć przychodzi po nas wszystkich – zadudnił Mormos, przekręcając trupa plecami do góry i wyciągając nóż. – Śmierć przychodzi po nas wszystkich – powtórzył po nim nierówny chór głosów. Patrzyłem z ponurą fascynacją, jak wprawnymi ruchami robi nacięcia na plecach i kawałek po kawałku zaczyna zdejmować z martwej kobiety skórę. Bez wysiłku, bez emocji. Niczym rzeźnik rozbierający tuszę świniaka. Reszta przyglądała się temu uważnie, widziałem pałające niezdrowym ogniem oczy Fenriza i oblizującego usta Molocha. Ten ostatni wyczuł moje spojrzenie, bo wbił we mnie wzrok i po raz kolejny puścił oko. Miałem nawet ochotę pobawić się w konkurs gapienia na wytrzymałość, ale po prostu

odwróciłem się: nie ma sensu rozdrabniać się na takich miałkich zboczuszków. Ściągnięta skóra mlasnęła i zaskrzypiała, gdy Mormos odciął ostatnie ścięgna i strzepnął nią niczym świeżo wyciągniętą z szafy ścierką. Potem odwiesił na zawczasu przygotowany kij. Na podeście zostało tylko sinofioletowe ciało, nieprzypominające już w niczym jednego z Dzieci Bożych. – Nawozem ludzkim tylko jesteśmy! – zaintonował stojący w pobliżu Kemosz, odbierając od sprawującego ryt pogrzebowy zewnętrzną powłokę tego, co jeszcze niedawno było Sechmet. – Nawozem ludzkim i niczym więcej! – odpowiedzieli mu zgromadzeni wokół, podając sobie po kolei skórę, dotykając jej i wdychając unoszący się zapach rozpoczynającego się już rozkładu. Gdy upiorne trofeum dotarło do mnie, chciałem w pierwszej chwili od razu przekazać je dalej, ale coś... coś kazało mi na chwilę się zatrzymać. W skórze coś pozostało, jakby ostatnia, daleka iskierka tego, co odróżnia podobno człowieka od zwierzęcia, a istotę żywą od gliny. Hm, ciekawe. Podałem wilgotny, miękki strzep stojącej obok kobiecie i wróciłem do obserwowania poczynań Mormosa. Ten przekręcił ciało na bok i zaczynał właśnie fachowo patroszyć. Kolejność, w jakiej wyjmował organy, nie była bynajmniej przypadkowa. Wątroba, zaraz po niej nerki, ostrożnie, aby nie zahaczyć nic z układu pokarmowego... Potem dopiero żołądek i jelita, następnie ostrożne przecięcie przepony, żeby dostać się wyżej, ku płucom i sercu. – Nie dostaną jej już – warknął z zadowoleniem stojący obok mnie typ. I wtedy do mnie dotarło: on emulowali procedurę Egzekucji! Mormos dzielił organy na niepotrzebne, byle jak zrzucane do stojącej obok miednicy, oraz te, które pieczołowicie składał w przygotowanych zawczasu szklanych wekach. Na każdym z nich naklejono etykietę z innym znakiem: tu krzyż, tam gwiazda Dawida, tu znów jakiś hinduistyczny bożek. Nawet nie zdziwiłem się, gdy wyciął język i wydłubał resztki gałek ocznych, a potem zabrał się do wyskrobywania pozostałości mózgu. Przymknąłem oczy, próbując wyłapać emanację. Rzeczywiście, pośród przedziwnych wichrów i zawirowań czerni widać było powoli dzielące się i przesuwające ogniki tego, co do niedawna było jednolitą, całą, łatwą do znalezienia i zidentyfikowania duszą. Podzieloną teraz na kawałki, przepuszczoną przez szereg mechanizmów offszorowych, porozrzucaną po różnych jurysdykcjach. Dla patrzących z Góry księgowych – niewidoczną. Pranie brudnych dusz? Hm, w sumie czemu nie. Nie takie idiotyzmy się widywało w tej pracy. Mormos nie poprzestał jednak na tym – gdy usunął wszystkie organy,

a skóra zatoczyła pełne koło, wziął się do rozbierania ciała na kawałki. Fachowo wyciął podgardle i szyję, oddzielił od korpusu głowę, następnie zdjął mięso z kości rąk i ramion, potem przeszedł do odcinania cęgami palców u nóg, stóp, usunął mięśnie łydek, z przejmującym chrupnięciem stawów i jękiem ścięgien oderwał golenie od kości uda. Nie minęło nawet i pół godziny, jak ciało zniknęło. – Znów będzie padlina przez tydzień – po raz kolejny odezwał się z nieskrywanym niezadowoleniem stojący obok mnie typ. Nie powiem, spodziewałem się takiego obrotu spraw, ale w jego słowach uderzyło mnie zupełnie co innego. – Nie ma to jak świeżynka, co? – zaryzykowałem blef. – Ano, prawda – potwierdził. – A przecież w piwniczce jeszcze trzy sztuki czekają. Jest tam taki chłopak jak malowanie... A my wczorajszego trupa będziemy żreć. No tak, to tłumaczyło dużo. Zbyt dużo wręcz. Nie to, żeby mnie nie zdarzało się od czasu do czasu wrzucić na ruszt czegoś nie-do-końca uznawanego za normalne, jakkolwiek standardy leciały na łeb na szyję z roku na rok – ale żeby wydziwiać i świadomie gustować w świeżej ludzinie, no, no... To było, nie powiem, grube. I od razu pełna jasność: już wiadomo, czemu dwaj samotnicy tak się wystraszyli, gdy powiedziałem im, że idę do Miasta Bohaterów. Wystraszyli się wcale nie faktu, że tam idę. Wcale nie o mnie – ale mnie samego. Żeby nie było wątpliwości: nie wzruszało mnie zjadanie bliźnich. Nie miałem oporów natury moralnej, bo zarówno samą moralność, jak i kwestie wszelakich umów społecznych już dawno schowaliśmy, jako gatunek wymierający, do kieszeni. W neokanibalizmie chodziło wyłącznie o prosty rachunek prawdopodobieństwa przeżycia. Z tego punktu widzenia podejście praktykujących tę upiorną dietę było zupełnie logiczne: każdy człowiek w okolicy zmniejsza twoje szanse przeżycia, dzieląc dostępną do znalezienia pulę zapasów na pół. W dodatku dobrze sprawiony osobnik Homo sapiens to jakieś, lekką ręką licząc, sześćdziesiąt tysięcy łatwo dostępnych kalorii. Jeśli jeszcze nie pierniczyć się z koszernością, a zasypać mięso jak trzeba saletrą i solą, uwędzić i trzymać w chłodzie, to... Wstyd się przyznać, ale aż mi ślinka pociekła. Nie miałem, bynajmniej, zamiaru osądzać ani oceniać ludzi, zjadających innych ludzi. Natomiast robienie z tego modus operandi, a raczej vivendi... Chociaż, może mieszkańcy Miasta Bohaterów po prostu byli o krok przede mną i całą resztą ludzi z punktu widzenia ewolucji światopoglądu? Jak dotąd

wszystko, co tu zobaczyłem, cechował potworny pragmatyzm. Obrządek pogrzebowy nie doczekał się żadnego formalnego zakończenia. Nie było kazania, wspominków ani podziękowań. Mormos po prostu skończył dzielić mięso, wrzucił odpady do miednicy i zszedł z podestu. Tłum zaczął się rozchodzić. Kemosz załadował zrecyklingowane materiały na wózek i popchnął go w kierunku kuchni. „Nieludzki” pragmatyzm wręcz.

Sechmet była łykowata i sucha, wchodziła między zęby. – Teraz się wykorzystuje każdy kawałek – rzucił między jednym a drugim kęsem siedzący naprzeciwko Kemosz. – Kurwa, przydałby się jakiś keczup chociaż czy coś... Ja również gryzłem zawzięcie, patrząc jednocześnie spod oka na innych mieszkańców Twierdzy. Ani śladu emocji, zero ludzkich odruchów czy wahania. Widać było, że to bynajmniej nie pierwszy taki tutaj obrządek, a i na pewno nie ostatni. – Kupujecie czasem ludzi od handlarzy? – zagadnąłem z głupia frant. Brodacz kiwnął. Chciał coś powiedzieć, ale pokazał gestem, że najpierw musi przełknąć. Sięgnął po kubek ukradziony lata temu z sieciowej kawiarni, przepłukał usta wodą zabarwioną koncentratem owocowym i odezwał się: – Sami z nimi przyłażą. Oddają za bezcen prawie, zanim dalej pójdą, na słoneczną stronę. Mniej towaru, mniejszy kłopot. Czyli potwierdzało się to, co powiedział mi uratowany przypadkiem chłopak: handlarze żywym towarem faktycznie gnali swoje ofiary na Blask. Pokiwałem, żeby pokazać, że niby mnie to nie dziwi. Prawda była taka, że dziwiło niepomiernie! Po co mieliby polować na ludzi tutaj, na tym odludnym, mroźnym i niebezpiecznym pustkowiu? Rozumiem, gdyby zabijali ich na miejscu i zjadali: barbarzyństwo, ale chociaż uzasadnione. Natomiast ryzykowanie z przejściem na drugą stronę tylko po to, żeby ich... No właśnie: żeby co? – A dlaczego oddają? – zaciekawiłem się. Miałem już pewną teorię, ale trzeba było ją sprawdzić. Kemosz wzruszył ramionami. – Mormos ich przegląda i pokazuje: ten, ten, ten. Resztę zabierają, a tych, co on wybierze, zostawiają nam po kosztach. Albo i za friko czasami. Nie wiem, jaki tam mają układ, nie wnikam. I kolejny kawałek układanki na miejscu: Miasto Bohaterów było czymś w rodzaju stacji wstępnego sortowania towaru. Zostawiali im tutaj

niepotrzebnych, a z jakiegoś powodu wybranych pędzili dalej, na naszą stronę. I tam – no właśnie, tutaj ciąg logiczny mi się urywał. Chłopak mówił o jeszcze jakimś miejscu, coś o człowieku, co wychodził z dużego betonowego domu... Miałem pewne przypuszczenia co do tego, co miał na myśli, ale to nie był czas ani miejsce, żeby o tym dywagować. Tym bardziej że po raz kolejny przyłapałem Mormosa, jak uważnie mi się przygląda. Odchrząknąłem i zagadałem coś zupełnie idiotycznego do siedzącego naprzeciwko typa z wytatuowanymi policzkami. Ten ochoczo podłapał sprośny żarcik, zaśmiał się gardłowo i zaczął ciągnąć dalej historyjkę, z której słuchania wymiksowałem się podczas wspólnej warty poprzedniego dnia. – No i on ją, rozumiesz, zaczyna tam od tyłu! – rechotał wytatuowany o imieniu tak mrocznym i tajemnym, że przez nadmierną ilość „h”, „r” oraz „th” nawet go nie zarejestrowałem. – A ja widzę, że przecież tylko patrzeć, jak w obozie zgasną race!... Mormos był niebezpieczny, upomniałem sam siebie po raz kolejny. Zawsze gdy nasze spojrzenia się spotykały, moje nieodmiennie wędrowało ku jego znamionom na wewnętrznej stronie dłoni. Poza swoją kwaterą nosił jednak rękawiczki bez palców, jak gdyby po to, żeby właśnie to ukryć. Czy to możliwe, żeby naprawdę był Audytorem? Przecież ani on, ani ten cały Szeal’tiel nie mieli przydziałowej broni. Nie wiem nawet, w jego przypadku nie byłem pewien, czy powinien ją mieć; ale tamten miał znamię, zatem jego tożsamość nie ulegała wątpliwości. Więc... więc możliwe było istnienie poza oficjalną Hierarchią? Był tylko jeden sposób, żeby to sprawdzić. Po prostu wstałem od stolika. Momentalnie wszyscy spojrzeli na mnie, gwar rozmów przycichł; czyli słusznie zakładałem, że mi nie ufają i ukradkiem obserwują. Fenriz aż się prawie podniósł, sięgnął po nóż... Poderżnie mi gardło przy pierwszej nadarzającej się okazji, byłem tego pewien. Swoją drogą, ciekawe, o czym myślał, zjadając własną kobietę? Wziąłem krzesło, przeniosłem do pojedynczego stolika, przy którym jadł samotnie Mormos. Postawiłem naprzeciwko niego i usiadłem. – Masz tupet, dzieciaczku – mruknął szef Twierdzy, odgryzając kawałek mięśnia podudzia. – Nie było tabliczki „rezerwacja”. Kiedy wypadłeś z Ewidencji? Mormos uśmiechnął się półgębkiem, potrząsnął głową. – Pytasz o rzeczy, które cię nie dotyczą, Zek. Wypadłem to wypadłem. Na chuj drążyć temat? – Szeal’tiel nie zdążył mi za dużo powiedzieć. Wszystko prawda, po raz kolejny.

– I co? – Odchylił się na swoim zydlu. – Chcesz, żebym został twoim tatuśkiem? Molocha o to poproś. On cię chętnie przygarnie, nauczy sztuczek dorosłych. Spojrzałem mu głęboko w oczy. – Pierdol się – wycedziłem tak spokojnie, jak tylko byłem w stanie to zrobić. Mormos nawet nie zareagował, mimo że siedzący przy stolikach obok na pewno słyszeli – zamarli w bezruchu, spojrzeli ukradkiem w naszą stronę. On tylko westchnął ciężko, popatrzył na mnie zmęczonym wzrokiem. – Na samym początku jeszcze, kiedy dopiero się wszystko zaczynało. Byłem jednym z pierwszych, których zwerbowano. O ile wiem też, to ostatnim z naszego pionu, którego nie dali rady wykończyć. – Znałeś więc Danaiela. Trafiony. Jego usta drgnęły ledwo dostrzegalnym grymasem, w oczach strzelił ogień nienawiści. Interesujące, że najwyraźniej nikt nie lubił tego dupka. – Znałem – powiedział po prostu, ale jego głos nie miał już tej zwyczajowej, obojętnej intonacji. – Teraz ściągnęli go do Cytadeli. Konkretnie to Michał go ściągnął – rzuciłem ot, tak sobie. – Prawie skończyli budowę. – Szlag... – Coś się stało? – Musimy się zatem pospieszyć. – Mormos zacisnął pięści. – Kiedy tam ostatnio byłeś? – Miesiąc temu, półtora? Trudno dokładnie ocenić. Od kiedy czas ma znaczenie? Popatrzył na mnie kpiąco. Otwierał już usta, żeby coś powiedzieć, ale wtedy podszedł do niego Sorath. Nachylił się, szepnął coś na ucho. Mormos popatrzył na niego, zapytał niedowierzająco: – Jesteś pewien? – Jak własnej śmierci. Mormos podniósł się, uderzył pięścią w stół, aż podskoczyły talerze. – Obserwatorzy i snajperzy, na stanowiska! – zadudnił. – Pełna gotowość, przygotować się przy wrotach wschodnich! Generator na pełną moc, grzać silnik Bestii! Wszyscy poderwali się, wpychając do ust ostatnie kawałki mięsa. Zazgrzytały o podłogę krzesła, zastukały o podłogę podkute buty. Podniosłem się też, nie do końca rozumiejąc przyczynę tego nagłego zamieszania. – Chcesz się dowiedzieć, co i jak naprawdę wygląda? – Mormos złapał mnie za ramię.

Kiwnąłem, jakkolwiek trochę niepewnie. – No to masz okazję się dopytać u źródła. – Jakiego źródła? – zapytałem, ale on już ruszył ku głównemu wyjściu. Obrócił się jeszcze i rzucił przez ramię: – Jonasz idzie.

Od czasu do czasu słychać było, jak z którejś z kopuł pancernych fortu odzywa się karabin wyborowy – to snajperzy wyhaczali na podejściu co bardziej wyrywne demony. Co kilka minut w garażu obok zanosił się basowym warkotem odpalany silnik transportera opancerzonego. Podobno miało nie być konieczności, żeby wyjeżdżać tą mobilną platformą bluźnierczo-oświetleniową za bramę, ale Mormos postawił sprawę jasno: wszystkie siły kierujemy na zabezpieczenie podejścia do Twierdzy. Mnie i kilkoro innych ustawili przed stalowymi wrotami. Stanowiliśmy coś, co szumnie określono mianem „grupy szturmowej”; podobno mieliśmy w razie czego wyskoczyć przez wrota i bronić zbliżającego się Jonasza przed ścigającymi demonami. Nie muszę wam mówić, że miałem na ten temat własne przemyślenia i plany. Stałem tak, oblizując cokolwiek nerwowo spierzchnięte od zimna usta. Ręka odruchowo smyrała głowicę gladiusa, schowana pod warstwami polaru kabura z dwururką ciążyła na udzie. Jonasz z każdą chwilą zbliżał się do Twierdzy. – Bateria osłonowa, dajesz! – głos obserwatora rozległ się w starym, zajeżdżonym głośniku. Generator zawył wściekle, gdy operator stojący przy przełącznikach przerzucił wajchę, a kilkadziesiąt potężnych reflektorów naraz bluznęło potokiem światła, pochłaniając jakieś niewyobrażalne gigawaty energii. Ziemia zadrżała, basowy ryk poniósł się ponad całym Miastem Bohaterów. – Głowa się wkurwiła – mruknęła spod ściany Usza. – Znowu będzie się kilka dni drzeć non stop. Przez chwilę wszyscy wsłuchiwali się w wywrzaskiwane głosem z zaświatów obelgi, potem odezwał się Kemosz: – Też bym się wkurwił, jakby mi prosto w oczy zaświecili. Chociaż... Urwał myśl i zostawił tak w połowie, pewnie zastanawiając się, co takiego by konkretnie zrobił. Znów zapadła cisza, kontrapunktowana tylko hukiem karabinów.

Zerknąłem spod oka w lewo i prawo. Kemosz i Jezebel, pod ścianą Usza; po mojej prawej Tejwel, dalej niestety Fenriz i obok niego Moloch. Ci dwaj ostatni od samego początku akcji patrzyli na mnie wilkiem, a ja miałem graniczące z pewnością przekonanie, że któryś z nich strzeli mi w plecy przy pierwszej nadarzającej się okazji. No cóż. Nie to, żeby moje prywatne zamiary były dużo uczciwsze. – Bateria bramna! – znów zachrypiał głośnik. Przewody zabuczały i zajęczały, a zestaw jupiterów po drugiej stronie ceglanego muru rozjarzył się bielą. Jonasz musiał być nie dalej, jak pięćdziesiąt metrów od nas. Karabiny ucichły, za to w korytarzu zadudniły kroki. Szlag by to trafił. Wszyscy zładują się teraz tutaj, żeby przywitać dawno niewidzianego kolegę... A ja będę musiał mu na oczach całej tej ekipy upitolić łeb. – Otwierać! – zagrzmiał wpadający do przedsionka Mormos. Mechanizm zgrzytnął. Stalowe wrota drgnęły, z jękiem metalu trącego o metal popełzły na prowadnicach, otwierając się coraz szerszą szczeliną, przez którą do wnętrza wdarł się podmuch chłodu i oślepiający blask setek tysięcy lumenów, odbitych od zalegającego wszędzie wokół śniegu. Zobaczyłem biegnącą ku nam sylwetkę. Serce aż skoczyło mi w piersi, zęby ścisnęły się bolesnym skurczem. Jonasz. – Jonasz! – wykrzyknął Mormos, wysuwając się przed szereg i rozkładając ręce w geście powitania. – Jonasz, już się o ciebie prawie martwiłem! – Cholerne paskudy... co wyście im zrobili, że takie wkurwione? – zaskrzeczał mój Dłużnik, zasłaniając oczy kikutem prawej ręki. Ciekawe, swoją drogą: był przecież martwy, a światło nadal go raziło. Mormos objął Jonasza kordialnie, zamknął w niedźwiedzim uścisku ogromnych ramion. Nerwy zżerały mnie takie, że aż się spociłem: ten ostatni na razie jeszcze mnie nie poznał, może była szansa, że jakoś się upiecze. Nie będzie chyba oficjalnych powitań, co nie? Niech się wszyscy rozejdą, a ja go potem po cichutku, na spokojnie: ciach! I pozamiatane. – Rajd był. Znasz moją ekipę, nie muszę ci ich przedstawiać... Ale jest ktoś nowy, ma wieści z Blasku. – Co... Kto? Poczułem, jak wokół mnie robi się pusto. Niczym wody Morza Czerwonego, stojący obok rozstąpili się, a ja zostałem sam. Jak dotykający się gdzie nie należy nastolatek przy plaży nudystów. – Ezekiel. Jonasz ściągnął z twarzy chustę, wytrzeszczył na mnie zapadnięte,

podkrążone oczy trupa. – To... to przecież Komornik! – Cofnął się o krok. – Tak. Przyszedł właśnie z Blasku, mówił, że... Mormos urwał, popatrzył na Jonasza, potem na mnie. W jego oczach błysnęło podejrzenie, które musiał żywić już wcześniej. – To Komornik!! – wrzasnął strasznym głosem Jonasz, sięgając pod gruby, wełniany płaszcz, zapewne po broń. – Wy debile, sprowadziliście tu urzędującego Komornika!... Na nieskończenie krótką chwilę oczy wszystkich zwróciły się na mnie, wyrażając cały wachlarz emocji: od pełnego niezrozumienia, aż po skrajne zaskoczenie... A potem Fenriz ryknął dziko, szarpnął dźwignię zamka karabinu i ściągnął spust. Skoczyłem w bok, wyszarpując jednocześnie z kabury obrzyna i odpalając gladius. Purpurowy płomień miecza strzelił i sypnął iskrami, liznął Bogu ducha winnego (dosłownie) Kemosza i w mgnieniu oka zamienił go w płonącą pochodnię. Brodacz krzyknął przeraźliwie, próbując zasłonić twarz przed palącym aż do kości ogniem. Jednocześnie z drugiej strony pomieszczenia huknął karabin, na oślep plując rykoszetującym od ścian ołowiem. Kule sięgnęły kogoś, kto stał zaraz obok mnie, ja tylko poczułem, jak jedna z nich uderza mnie w udo. Poleciałem na ziemię jak długi, wyłącznie dzięki temu unikając ciosu toporem Jezebel, który niechybnie rozpłatałby mi czaszkę. – Ezekielsiódmy, Komornikprzeprodzającyprawocnąegzucję! – wykrzyczałem, wycelowałem w kierunku Jonasza i wypaliłem z obu rur naraz. No dobra – nie do końca wycelowałem, przyznaję. Bardziej „w kierunku” niż „do”. W zasadzie to strzeliłem całkiem na oślep, licząc na to, że niszczycielska moc dwóch ładunków niebiańskiego śrutu i tak zrobi swoje. Niemalże miałem rację. Chmura purpurowego ognia i iskier dosłownie rozpyliła w powietrzu prawą połowę ciała nieszczęsnego Kemosza, który akurat nawinął mi się pod lufę, szybko i skutecznie skracając jego męczarnię. Szybko rozwijająca się w powietrzu wiązka śrutu po drodze zahaczyła jeszcze stojącego obok Tejwela i cisnęła kilkorgiem innych na boki, jak szmacianymi lalkami. Trafiona rykoszetem skrzynka elektryczna przy bramie dosłownie eksplodowała fontanną iskier, zapachniało palącymi się włosami i ozonem. Żarówka pod sufitem zamrugała i zgasła. Brama szarpnęła i stanęła. Biel na dworze przeszła w żółć, potem w głęboki pomarańcz i szkarłat – aż w końcu wszystko zalała atramentowa, dławiąca czerń. Tylko leżące w progu wrót dopalające się ciało Kemosza rzucało purpurowe blaski na śnieg.

– Aaaa! – wrzasnął ktoś obok. W tym krzyku było tyle czystego, zwierzęcego przerażenia, że aż włosy zjeżyły mi się na karku... Jednocześnie znów zahuczał karabin Fenriza, ktoś inny zaczął strzelać na oślep z pistoletu. – Idioci, zamykać bramę! Zamykać ręcznie! – rozległ się głos Mormosa, ale na odzyskanie kontroli było już za późno. W błysku ognia wylotowego karabinu zobaczyłem, jak przez uchyloną bramę wślizguje się do środka pierwszy z Cieni. Bodajże Jezebel przytomnie odpaliła racę, rzuciła na środek pomieszczenia. Tłoczące się u wejścia istoty odskoczyły, zaskowyczały przeraźliwie... Ale ja już wiedziałem: Twierdza upadła. Nie miałem pojęcia, co stało się z generatorem, ale też nie chciałem nawet sprawdzać. Nie to mnie teraz interesowało, nie po to tu przyszedłem. – Jonasz! – ryknąłem wściekle i skoczyłem na dwór, śladem mojego Dłużnika.

Rozdział IX

M

iasto Bohaterów było ciche i ciemne. Opustoszałe, wyziębione bloki z wielkiej płyty wznosiły się wokół mnie niczym nagrobki na gigantycznym cmentarzu: obojętne, milczące i zimne. Puste okna patrzyły szyderczo, jak brnę przez ulice, znacząc śnieg śladem krwi z przestrzelonego uda. – Dorwę cię... – warknąłem przez zęby. Wiedziałem jednak, że to tylko takie czcze pieprzenie. Nie miałem szans go dorwać. Nie miałem szans w tym stanie, tu i teraz, zrobić nic konstruktywnego. Zdechnąć w głupi sposób – o, to tak. Ale niewiele więcej. Ponad miastem po raz kolejny poniosło się echo strzałów z Twierdzy, któremu znów odpowiedział chóralny skowyt demonów. Pomiot Rewersu ściągał z najgłębszych czeluści opuszczonej metropolii, czując lejącą się teraz szerokim strumieniem świeżą krew i narastający strach. Cholera jasna. Nie potrzebowałem Azraela, żeby to wiedzieć: skrewiłem. Skrewiłem koncertowo. Jonasz, oczywiście, zdążył rzucić się ku bramie, gdy wyciągnąłem broń i dałem ognia. Zbyt długo już ścigałem tego złamasa, żeby chociaż przez chwilę żywić nadzieję, że nie dał rady się uchylić. Ale za to byłem pewien, pewien, że przynajmniej go zahaczyłem! Widziałem, jak śrut trafia go w ramię! Popędziłem za nim od razu, co tchu – ale to tylko tak się ładnie mówi. Prawda jest taka, że gdy jest się w pomieszczeniu pełnym przerażonych, wściekłych ludzi, kiedy każdy próbuje coś zrobić, większość strzela, inni wrzeszczą, a spora część albo już umiera, albo zaraz zacznie... No, wtedy nawet pokonanie głupich kilku kroków staje się niewyobrażalnie skomplikowaną, akrobatyczną odyseją. Przymknąłem oczy, po raz kolejny analizując to, co się wydarzyło, i szukając błędów w ocenie. Byłem już we wrotach, gdy coś z zewnątrz wpadło na mnie i wepchnęło

z powrotem do środka. Machnąłem na odlew gladiusem, który zdążył znów zgasnąć, a teraz po raz kolejny strzelił płomieniem, jak źle ustawiony palnik gazowy. Przed twarzą mignęły mi kły i pazury, klinga wgryzła się w cielsko demona; istota zakwiczała, próbując sięgnąć mnie zębiskami, ale strzeliłem ją tylko prosto w pysk rękojeścią trzymanego w drugim ręku obrzyna. Zrzuciłem z siebie wierzgające i rzucające się cielsko, zerwałem się na nogi i po raz kolejny miotnąłem ku wyjściu. Z niewiele lepszym skutkiem, bo ktoś znów zaczął strzelać na oślep, a kule zabębniły o żelazną płytę. Zanurkowałem szczupakiem na ziemię, prosto w czyjeś flaki. Robiąc łokciami, popełzłem ku prześwitowi między skrzydłami wrót, aż w końcu wytoczyłem się na dwór, prosto na lodowato zimny śnieg. Uświadomiłem sobie, że miecz znów się nie pali; tylko słaba, purpurowa poświata pełgała wokół klingi. Co jest, do cholery?! Gdy tylko o nim pomyślałem, od razu rozjarzył się z pełną mocą, jak gdyby próbując udowodnić mi, że niepotrzebnie się martwię i w ogóle wszystko jest w najlepszym porządku. A nie było. Oj, nie było. Zerwałem się i podniosłem płonące ostrze wysoko nad głowę, żeby okrąg światła sięgnął jak najdalej. W ciemnościach wiły się i przelewały psychodeliczne kształty, które odskoczyły od razu, niczym sparzone, poza zasięg purpurowego blasku. Omijały mnie z daleka, ale i tak stopniowo przesuwały w kierunku bramy do Twierdzy... A daleko, daleko przede mną widać było uciekającego Jonasza. – Dorwę cię... – warknąłem i pokuśtykałem jego śladem. Udo krwawiło paskudnie, regeneracja ni cholery nie działała, gladius co i rusz przygasał. Ciemność wokół kłębiła się i skakała ku mnie, formując kształty, na widok których sam Hieronim Bosch dostałby twórczego orgazmu. Wszystko to zachowywało formę nie dłużej, jak jedno okamgnienie, potem znów zapadając się w amorficzną, lepką masę cienia. Płynny mrok przesuwał się i kawałek po kawałku pełzł coraz bliżej i bliżej w kierunku Twierdzy, rozbłyskującej ogniami desperackiej, ale chyba już ostatniej obrony. Nie, nie czułem z tego tytułu zadowolenia. O dziwo dla mnie samego, nie było nawet złośliwej satysfakcji. Mormos i jego banda wykolejeńców zasłużyli na śmierć, owszem – natomiast obawiałem się, że nie ona była im pisana, i było mi ich prawie szkoda. Prawie. W miarę jak oddalałem się od fortu, robiło się coraz spokojniej. Demony zostały z tyłu, bardzo słusznie przedkładając prostą, w porównaniu ze mną

bezbronną zdobycz ponad żelazo i ogień gladiusa. Tylko betonowa Głowa wciąż wyła i złorzeczyła basowym głosem, wyrykując ku pustemu niebu obelgi na całą ludzkość i brak sprawiedliwości dziejowej. Jonasz mignął mi jeszcze raz i drugi na odległym skrzyżowaniu. Widziałem go, jak powłócząc nogą i zataczając się niczym pijany, brnie przez śnieg, upada, podnosi się i kuśtyka dalej. Nawet gdy ginął mi z oczu, czułem go. Kilka mikroskopijnych kawałków płonącego metalu musiało wgryźć się w jego martwe ciało, a ich emanacja była dla mnie niczym boja nawigacyjna pośród bezkresu czarnej pustki. Dopóki tych śrucin nie wydłubie albo nie zgasną same, będę iść za nim na azymut. A potem... potem i tak będę ścigać go dalej. Po śladzie, po zapachu, na wyczucie. Na ślepy traf. Ale tym razem skurwielowi nie odpuszczę. I w końcu go dojdę. W głowie mi się kręciło, płuca paliły ogniem, serce skakało jak oszalałe. Organizm, przyzwyczajony przez cały czas Po do ciągłych dostaw łatwo przyswajalnej i zawsze dostępnej energii z Góry, dostawał teraz najczystszej wody pierdolca: ale jak to?! Zmęczenie?! Utrata krwi?! Czułem się, jakbym pierwszy raz w życiu próbował przebiec ćwierćmaraton. I to bez jakiegokolwiek przygotowania. Po latach żywienia się wyłącznie w fast foodach. Zabiłbym teraz za podwójnego burgera z frytkami i colą. – No i chuj bombki strzelił – sapnąłem w końcu, czując, że dalej po prostu nie dam rady. Zatrzymałem się, zatoczyłem i byłbym upadł, gdyby nie przekrzywiony znak drogowy, o który się ciężko wsparłem. Dyszałem jak miech kowalski, przed oczami latały kolorowe plamy – nie dam rady, po prostu nie dam rady, muszę się zatrzymać. Opatrzyć ranę, jakoś zaleczyć. Jonasz od razu zaczął zyskiwać odległość. No tak, w końcu był martwy, więc zmęczenie go nie brało. Mógł tak leźć praktycznie bez końca, dopóki nie zedrze sobie podeszew stóp i nie popękają mu więzadła w kolanach. A ja miałem do ogarnięcia całą fizjologię i bilans energetyczny ciała. Odkuśtykałem na bok, żeby nie sterczeć tak na głównej ulicy. Potrzebna była mi relatywnie spokojna meta, żeby się ogarnąć i odpocząć... Nauczony ponurym doświadczeniem, ruszyłem pomiędzy bloki. Śnieg zalegał tu grubszą warstwą, nie było widać aż tylu oznak bytności człowieka. Ot, tu i ówdzie tylko nitka śladów przecinała pustą połać pomiędzy kilkunastopiętrowymi potworkami, a poza tym nic. Zupełna cisza, bezruch. Martwy spokój. Rozglądałem się, próbując zrozumieć niegdysiejszy układ osiedla. W końcu wypatrzyłem to, czego szukałem: ciemniejszy prostokąt zejścia do węzła

ciepłowniczego, teraz w dużej mierze przysypany białym puchem. Drzwi ustąpiły za trzecim razem, orząc półkolistą bruzdę w głębokim do pół łydki, zmarzniętym śniegu. Odpaliłem gladius i wsunąłem w szczelinę. Pomachałem w lewo i prawo: ot, taki atawistyczny odruch, próba przepędzenia potworów, które mogą czaić się w ciemnych kątach. Wysoki, przenikliwy wrzask przebrzmiał echem ułamek sekundy po tym, jak uświadomiłem sobie, że nie była to bezpieczna myśl. Echo poniosło się pomiędzy blokami, zamarło wśród śniegu. Szarpnąłem za skrzydło obiema rękami, otworzyłem czystą siłą i desperacją. Wcisnąłem się przez szczelinę do środka, zamknąłem za sobą i od razu odwróciłem, taksując spojrzeniem zalane purpurowym blaskiem pomieszczenie. Ktoś tu kiedyś mieszkał. W rogu widać było zetlały barłóg z koców i śpiworów, w kącie poniewierały się puszki po konserwach. Na prymitywnym stoliku wciąż stał samowar z dorobioną przedłużoną rurą komina, która musiała ogrzewać nieduże pomieszczenie. Kilka pudełek świec, zakapany stearyną świecznik. Paręnaście książek, na ścianie przyklejony święty obrazek. Przeszedłem powoli bliżej, zaglądając w ciemne kąty. O, była nawet plastikowa skrzynka z resztką zasobów: parę chińskich zupek, dwie rozdęte puszki z nieznaną zawartością. Butelka do połowy wypełniona zamarzniętą wodą. Mieszkał tu ktoś sobie, a potem wyszedł po zaopatrzenie i nie wrócił. Historia, jakich były na świecie już dziesiątki, setki milionów – a jednak to mnie uderzyło. Aż gardło nie wiedzieć czemu ścisnęło się wzruszeniem. Odwracając znany aforyzm: śmierć milionów to może i statystyka, ale śmierć jednostki jest wciąż tragedią. Umocowałem płonący na minimalny ogień gladius pomiędzy dwiema rurami, sam usiadłem ciężko na posłaniu. Ogień powoli ogrzewał pomieszczenie, a ja nie chciałem brać się przedwcześnie do opatrywania rany tylko po to, żeby dostać zawału z zimna. Bez ściągnięcia ocieplanych spodni i bielizny termicznej się nie obejdzie, a jakoś nie miałem ochoty się niepotrzebnie chłodzić. Potrzebnie zresztą też nie. Kiedy zrobiło się nieco cieplej, ściągnąłem jedną nogawkę i obejrzałem ranę. Krew już zaschła, zlepiając wszystko w jedną burą masę, więc wyglądało to naprawdę paskudnie. Westchnąłem ciężko. No cóż, igła w dłoń, będziemy się szyć – a potem spróbujemy podleczyć magią.

Zamrugałem nerwowo i szarpnąłem się na posłaniu. Musiałem przysnąć, nawet nie wiedzieć kiedy... Na szczęście ogień nie zgasł, klinga gladiusa wciąż jarzyła się pełgającymi płomykami. Noga bolała nieco mniej, więc moja kuracja czarami musiała zadziałać. Nie miałem ochoty wychodzić spod ciepłych koców i pledów. Nakryłem się szczelniej, z głową, zostawiając sobie tylko dziurkę na oczy i nos. Poleżę jeszcze trochę, a później... Stała w głębi pomieszczenia, za plątaniną rur i zaworów. Widziałem dokładnie jej koszulkę nocną w uśmiechnięte zajączki i sięgające za ramiona płowe włoski. Nawet ułożenie palców, gdy jej rączki wisiały wzdłuż ciała, było identyczne jak u niej. Ale to nie mogła być ona. Niezmiernie powoli wysupłałem ze śpiwora rękę, sięgnąłem po gladius. W ciemności, którą była jej twarz, poblaskiwały dwa punkciki oczu, jak u dzikiego zwierzęcia nocą. Patrzyła na mnie, czułem to, a w głowie kłębił się cały huragan myśli i uczuć. To nie była ona. Ale przez te wszystkie lata tyle razy w chwilach słabości wyłem do pustego nieba, błagając obojętnego Boga i jego służbistych Aniołów, żeby pozwolili mi ją jeszcze raz, tylko raz zobaczyć!... że serce aż rwało się dawno nieodczuwanym bólem. Utopiłbym świat we krwi, żeby móc ją jeszcze raz – pieprzony, ostatni raz! – objąć i przytulić. Ale to nie była ona. Dłoń dotknęła rękojeści miecza, palce zaplotły się wokół wyrzeźbionej w drewnie rękojeści. Płomień drgnął, zakołysał się. Wraz z nim zatańczyły w pomieszczeniu cienie, perspektywa na chwilę popłynęła, uciekła ostrość widzenia. Gdy przyciągnąłem klingę bliżej i podniosłem się na posłaniu, już jej nie było. – Piekło i szatani... – mruknąłem przez ściśnięte gardło. Wiedziałem, że nie zostanę w tej piwniczce ani chwili dłużej. I to nie tylko dlatego, że Jonasz był z minuty na minutę coraz dalej ode mnie. Ubrałem się i wyszedłem z powrotem na kłujący w policzki mróz. Udało mi się odzyskać minimum ciepła i sił, poza tym energia Góry jakoś musiała się tu mimo wszystko przesączać, bo czułem się niemalże świeżo. Przymknąłem oczy... Tak, wyczuwałem śruciny wyraźnie – nieco słabiej te już gasnące, powbijane w ciała i stal w przedsionku Twierdzy; o wiele mocniej te tkwiące w ciele Jonasza. Wciąż palące go świętym ogniem, niedające spokoju i chwili wytchnienia.

Czemu ich nie wyciągnął? Trudno powiedzieć. Ale jeśli trafiłem go w lewy bark, to mógł zwyczajnie nie mieć czym – mało kto potrafi operować sam siebie, tym bardziej postrzeloną ręką. Nawet jeśli nie żyje. A przecież jego prawa dłoń nadal gniła sobie gdzieś na wschód od ruin Miasta, obok jego i mojego niedoszłego grobu. Ruszyłem na przełaj przez zasypany śniegiem plac zabaw. Noga wciąż dawała o sobie trochę znać, więc znalazłem sobie kawał długiej, metalowej rurki, na której opierałem się niczym na lasce szamana. Dla dopełnienia obrazu nasadziłem jeszcze na szczyt kostura ludzki czerep, a potem aż zachichotałem nad własną głupotą. Niewiele było potrzeba, żeby człowiek wrócił do pierwotnego zestawu zachowań i wyobrażeń na temat swojego „ja”. Tak, byłem posłańcem zagłady i się z tym nie ukrywałem. Nie, nie służyłem siłom Dobra – tego byłem pewien już od dawna. Dopiero tutaj, w Rewersie, rzeczy stawały się tym, czym były naprawdę. Nim wyszedłem z Miasta Bohaterów, w sakwie u boku klekotało mi już pół tuzina czerepów, a ja rozglądałem się za czymś odpowiednio epickim, żeby zrobić z tego naramiennik. Odwrócone zasady? Negatyw wszystkiego, co do tej pory? Nie ma problemu. Przeżyłem tam, przeżyję i tu. – Kiedy wejdziesz między wrony... – warknąłem z ponurym zadowoleniem. A potem zobaczyłem przed sobą nierówny, zygzakujący ślad. Świeży ślad. Ktoś szedł tędy niedawno, zataczając się i nie mogąc ustać na nogach – a nietrudno było zgadnąć, kto taki. Więc po raz kolejny byłem na tropie Jonasza, niczym myśliwy podążający za postrzeloną zwierzyną. Marsz przez śnieg nie należał do łatwych. Tu i ówdzie potworzyły się z niego zaspy, gdzie indziej znów pod pozornie cienką warstewką bieli kryły się wyrwy i jamy. Na szczęście miałem przed sobą kluczący ślad mojego Dłużnika, więc tylko uśmiechałem się złośliwie, widząc miejsca, gdzie Jonasz musiał potknąć się o niewidoczne na pierwszy rzut oka żelastwo i wyłożyć jak długi albo pośliznąć i wpaść w wykrot. Gdy wyszedłem na resztki starej autostrady, miałem już pewność: Jonasz parł równo na wschód. Splunąłem ze złością na ziemię, marnując w ten sposób odrobinę cennej wody i ciepła. Pokręciłem głową i rzuciłem mu w ślad: – Bodajbyś wreszcie zdechł. Co było zrobić? Ruszyłem za nim.

Rozdział X

J

onasz parł naprzód powoli, ale za to jednolitym, równym tempem. Zatrzymywał się z rzadka, wybierając na postoje samotnie stojące domy; nie byłem w stanie mu dorównać, ciało pozbawione stałego potoku niebiańskich anabolików jednak się męczyło. Przez kilka dobrych marszodni nie zbliżyłem się do niego nawet na tyle, żeby chociaż raz dać radę nawiązać kontakt wzrokowy. Ale zbliżałem się. Nieustępliwie i nieubłaganie skracałem dzielący nas dystans, zyskiwałem przewagę przy forsownym marszu i częściowo traciłem ją, musząc mimo wszystko zatrzymywać się na odpoczynek i krótki, nerwowy sen. Och, czułem go. Im głębiej wchodził w Rewers, tym wyraźniejsze były dla mnie zagrzebane w jego nieumarłym ciele drobinki purpurowego żelaza. On też musiał je wyczuwać, bo desperacko chciał się ich pozbyć – dwa razy znalazłem ślady równie prymitywnych, co nieskutecznych operacji, jakich próbował dokonywać na sobie mój nieumarły przyjaciel. Raz w wydeptanym kręgu śniegu leżało kilka strzępów od dawna martwego, zasuszonego ciała. Nierównych, jak gdyby zrywanych na oślep płatami. Usiadł na ziemi i zębami próbował sięgnąć? Chyba tak. Drugi zabieg odbył się w zdewastowanej willi na skraju martwego lasu. Jonasz jakimś cudem dał radę umocować w półprzymkniętych drzwiach nóż kuchenny, a potem... nie no, nawet mnie kolana miękły, jak o tym myślałem. Musiał nieźle kombinować, bo ilość leżącej na podłodze materii organicznej była, nie powiem, imponująca. Kilka kawałków śrutu dał nawet radę wyjąć – ale nie wszystkie. Im dalej odchodziliśmy od granicy Blasku, tym bardziej surrealistyczny robił się pejzaż martwego świata. Panowała tu absolutna, niczym niezmącona cisza i zupełny bezruch. Śniegu było nieco mniej, ale w powietrzu i tak wisiał skrzący się w świetle mojego gladiusa drobny, białawy puch, w oddali zagęszczający się w mętną zasłonę mgły.

Nie mam pojęcia, jakim cudem Jonasz radził sobie z przejściem przez tę krainę; ja nieustannie widziałem na granicy wzroku ciemne kształty o lśniących oczach, obserwujące każdy mój ruch. Istoty z Rewersu tylko czekały, żebym popełnił jakiś błąd – ale nie zamierzałem dać im tej satysfakcji. Czasami znikały, a ja nieodmiennie dziwiłem się: dlaczego odeszły? Pojawiały się wtedy jak na zawołanie, wypełzając spomiędzy popalonych domów i wychylając zza odartych z kory drzew. Gdy nie myślałem o nich i dawałem radę pozbyć się irracjonalnego strachu przed nieznanym, to zdobywałem się na to, żeby zgasić miecz i iść przez jakiś czas bez światła. Ale wystarczyło pozwolić sobie na chwilę słabości, na krótki moment zwątpienia – i wiedziałem, że wróciły. Gdy klinga zapalała się płomieniem, zawsze były w pobliżu. Poprawiłem narzuconą na ramiona skórę niedźwiedzia, zabraną z willi, gdzie Jonasz próbował swoich sił jako chirurg. Mój kostur zdobiła już cała kolekcja czerepów, nasadzonych wedle wielkości: największy na samym szczycie, potem stopniowo coraz mniejsze. Twarz wymazałem pastą do butów w esy-floresy i spirale, a drogę umilałem sobie rozmyślaniami o sposobie, w jaki mógłbym wymalować ubranie w odpowiednio bluźniercze symbole. Tak, tak: nie jest łatwo znaleźć farbę, która nadaje się do użytku kilka lat po końcu świata. Kilka razy natknąłem się na ślady bytności człowieka. Jeszcze wcześniej, nieopodal Miasta Bohaterów, widziałem na horyzoncie słup ciągnącego równo w niebo dymu – jak z dużego ogniska albo komina. W końcu jakoś musiały się tu gnieździć niedobitki po Apokalipsie, korzystający z resztek nadających się do spożycia zapasów żywności i szczątków technologii. Nie miałem wątpliwości, że pomiędzy ruinami kryły się dobrze zakamuflowane legowiska – na jedno takie natrafiłem przypadkiem, myszkując po resztkach posterunku policji. Wycofałem się od razu, jak tylko zobaczyłem pierwszy potykacz z granatem: właściciel mógł zjawić się w dowolnej chwili, a ja nie potrzebowałem więcej kłopotów, niż i tak miałem. No i jeszcze ludzie. Tak po prostu, ni z tego, ni z owego, wyszedłem na nich zza rogu budynku: czterech mężczyzn, dwie kobiety i trójka nastolatków. Ciągnęli za sobą parę szerokich sań, załadowanych dobytkiem i przykrytych futrami. Spłoszyli się nie mniej niż ja, ale zareagowali błyskawicznie: kobiety i młódź padli plackiem na ziemię, mężczyźni skoczyli na boki, sięgając po broń. Stanąłem w rozkroku, powoli unosząc ręce nad głowę. Nie było sensu iść na konfrontację.

– Nie chcę problemów – powiedziałem. Co najmniej dwie lufy patrzyły mi prosto w twarz. Jaka była szansa na to, że strzelą i trafią? Albo na to, że w ogóle mają w komorach nabojowych amunicję?

Zbyt duża, podpowiadał rozsądek. Odcięty od systemu Góry, byłem tutaj człowiekiem śmiertelnym o wiele bardziej, niż chciałbym to sam przed sobą

przyznać; nie miejsce i nie czas na kozaczenie. Obeszli mnie dookoła szybko i sprawnie, nieustannie trzymając na muszce. Jeden z mężczyzn wsiadł tyłem na sanie i wymownie patrzył ponad lufą karabinu, dopóki kawalkada nie znikła za rogiem. Odczekałem jeszcze jakiś czas, a potem podjąłem trop.

Mogłoby się zdawać, że widziałem już najgorsze, co było do zobaczenia w Rewersie. Bliżej granicy z Blaskiem kłębiły się najstraszniejsze koszmary i potworności: rogate demony, istoty składające się głównie z kłów i pazurów. Dzikie okrucieństwo i bezsensowna nienawiść. Ale im głębiej byłem, tym bardziej rozumiałem, że tam jeszcze dało się żyć. Ponieważ w Mieście Bohaterów od demonów aż się roiło – ale były jeszcze w miarę przewidywalne. No dobrze, umówmy się: co poniektóre wręcz slapstickowe. Do bólu oczywiste, jak wyrwane z grafik dla trzynastolatków, mających wzbudzić poczucie jarmarcznej grozy. Poznałem zasady unikania i walki z nimi tylko pobieżnie, ale w ogóle były tam jakieś zasady. Blask był domeną ortodoksji, płytki Cień – bluźnierstwa. Głupie, ale oczywiste. Można się nauczyć żyć. Natomiast tutaj... Tutaj panował już tylko chaos. Od czasu spotkania z milczącymi nomadami nie trafiłem już na ani jeden znak, że byli tu ludzie. Tak jakby nawet ci desperaci, którzy z jakiegoś powodu zdecydowali się pozostać po tej stronie, nie bez powodu trzymali się właśnie tamtego wąskiego skrawka, przysypanego nieustannie lecącym z nieba śniegiem. Mijałem wypalone miasta, w których z nieznanych powodów zostawiono nietknięte tylko pojedyncze domy. Przechodziłem przez linie uskoków tektonicznych i szedłem całymi marszodniami wzdłuż granic gigantycznych zapadlisk. Przekraczałem zamarznięte i wyschnięte rzeki. Tu i ówdzie trafiałem na ziejące w ziemi szczeliny, z których sączyło się gorące, pachnące siarką powietrze; jak gdyby pozbawiona ożywczej wiary Ziemia zaczynała łuszczyć się i pękać. Śniegu było coraz mniej. Jego miejsce powoli zastępował suchy pył – jak ten niesiony mroźnym wichrem znad zaoranych pól. Znak jałowiejącej, leżącej ugorem ziemi.

Już z daleka usłyszałem łomot i rumor, więc miałem się na baczności, podchodząc ku ruinom. Niepotrzebnie: dwie istoty i tak by nie zwróciły na mnie uwagi. Ogromny, jeleniopodobny stwór wyłonił się zza budynku szkoły. Złapał dłonią wielkości łyżki koparki stojący na parkingu samochód, bez najmniejszego wysiłku zmiął w kulkę, zamachnął się i cisnął przed siebie. Prawie dwutonowy pocisk pomknął przez powietrze, musnął ścianę kilkupiętrowego bloku i trafił prosto w pysk wychylającego się zza niego żaboluda. Jęknął metal, bryznął olej i benzyna. Ropuchobodobne monstrum wrzasnęło, zaskrzeczało przeraźliwie i poleciało w tył, miażdżąc i gruchocząc halę dawnego supersamu. Zaczęło rzucać się i miotać, niezgrabnie próbując wstać... A w tym czasie jeleniolbrzym złapał się za pokaźne, wystające brzuszysko, zadarł pysk ku górze i zaczął pohukiwać głośno, podskakując przy tym tak, że aż trzęsła ziemia. One się bawią, błysnęła mi myśl. Bawią jak dzieci, rzucające w siebie śnieżkami. Rzeczywiście, ropuch dał radę wygramolić się z ruin, poderwał się na pokraczne łapy i cisnął w jelenia złapaną ciężarówką. Ten schylił się, ale wielki samochód zawadził naczepą o rozłożyste poroże i zadyndał na nim, sypiąc ze środka paletami wciąż zafoliowanych towarów. Obydwa potwory zarechotały pospołu. Powoli, starając się nawet nie oddychać, wycofałem się rakiem i ruszyłem okrężną drogą. Mieszkańcy Rewersu zdawali się nie to, że nie interesować ludźmi ani ich światem: byli zupełnie ponad nim. Funkcjonowali na odrębnej płaszczyźnie egzystencji, i nawet nie jestem pewien, czy w ogóle byli świadomi naszego istnienia.

Dom z włączonym światłem widać było z daleka. Wszędzie tylko zimna pustka, kikuty martwych drzew i czarne niebo bez gwiazd, a tutaj nagle takie rozświetlone pudełko. Jak postawiony ciemną nocą na podwórku samotny lampion. Ślad Jonasza szedł nieco bokiem, ale przyznaję bez bicia: zaciekawiło mnie to. Było to tak bezczelne i oczywiste, że aż... no sam nie wiem. Chuchnąłem w zgrabiałe dłonie. Temperatura oscylowała pewnie w okolicach minus dziesięciu, więc zaczynało być ostro. Przyda się miejsce, w którym organizm, zamiast tylko wydatkować energię, będzie mógł chociaż

trochę jej przyswoić. A dom mamił łatwym ciepłem i pozornym bezpieczeństwem. Tak, owszem: mnie również nasunęła się paralela z Jasiem i Małgosią oraz domkiem z piernika. Powoli, ostrożnie podszedłem bliżej. Ogrodzona posesja wyglądała, o dziwo, na zadbaną. Co to znaczy, „zadbaną”? No właśnie to: zadbaną. Żadnych śladów dewastacji, zero śmieci. Nawet pozostała zamiast trawnika ziemia była równiutko wygrabiona... I okna czyste... i stojący na podjeździe samochód był wypolerowany na błysk... I w ogóle... Skrzypnęły drzwi wejściowe, na progu stanął człowiek. Światło od tyłu rzucało długi cień sylwetki, rozmywający się w ciemnościach. – Ależ, kochanie, mamy gościa! – zawołał do kogoś, najwyraźniej pozostającego jeszcze środku. – Dzień dobry! Zamarłem bez ruchu. Nie mógł mnie widzieć, byłem dobre sto metrów od bramy. Pomachał, ewidentnie w moim kierunku. – Ależ zapraszamy! John, John! Bądź tak dobry, otwórz panu furtkę! Rzeczony John wybiegł zza węgła domu. Ochoczo podskoczył do kutej z żelaza furtki, zgrzytnął kluczem i jęknął zawiasami. Nawet stąd widziałem, że ubrany jest w klasyczną czapkę bejsbolówkę i bezrękawnik, obszyty emblematami klubów sportowych. John? Co jest, w przestrzeni mnie przerzuciło? Czy już w ogóle wszystko zwariowało tak, że inny kontynent przedryfował do nas i wbił się intruzją w te niegdyś spokojne ziemie? – Zapraszamy! – zawołał do mnie chłopak. No, przynajmniej wyglądał na chłopaka. Tak też był ubrany. Jak będą krzyczeć i machać, to tylko patrzeć, aż coś wylezie z pustki i mnie po prostu zeżre, pomyślałem sobie. Rad nierad podniosłem się z mojego prowizorycznego ukrycia, z godnością otrzepałem futro i skierowałem kroki ku furtce. Swoją drogą, prowadziła ku niej zupełnie kulturalna, wysypana żwirkiem ścieżynka. Gospodarz nie ustawał w grzecznościach: – Dzień dobry, ależ witamy! Proszę, ależ proszę... Przechodząc przez furtkę, zerknąłem na chłopaka. Był zdecydowanie za lekko ubrany, jak na panującą na dworze temperaturę. Jedynie na dłoniach miał cienkie, skórzane rękawiczki. Uśmiechnął się jakoś sztucznie, nienaturalnie. Jakby skóra jego twarzy w ogóle się nie marszczyła. Stojący w drzwiach nieznajomy odsunął się na bok, zapraszając do środka.

Powinienem pewnie był zastanowić się, przyjrzeć, pomyśleć... Ale wnętrze aż promieniało ciepłem. Nie czekając nawet, przestąpiłem przez próg. – Scott. Scott Williams. – Gospodarz wyciągnął do mnie rękę. Jak zauważyłem, również w rękawiczce. – Poznał pan już mojego syna, Johna. – Ezekiel – przedstawiłem się. – Miło mi poznać. Z jego facjatą również coś było nie tak. Niby wszystko jak trzeba, rumieniec na policzkach, kolor ust, oczy... ale obydwaj wyglądali jak z taniej reklamy kosmetyków. Albo po zbyt dużej ilości fotoszopa. Za to w środku było ciepło. Ciepło, cieplutko, przyjemnie i sucho. Już teraz czułem, jak podnoszące się od ogrzewania podłogowego powietrze otula podeszwy butów i ciepło powoli zaczyna przesączać się wyżej, ku skórze stóp. A stamtąd ogrzeje krew, a potem serduszko popchnie to dalej. I całemu mnie zrobi się ciepło. Na chwilę zapadła cisza. Nie to, że krępująca: raczej cisza z gatunku tych, gdy stremowane dzieci na przedstawieniu na krótki moment zapomną, że teraz ich kolej. W końcu John odezwał się: – To nasz dom. Zrobił przy tym taki ruch ręką, jakby wcale nie ogłaszał właśnie czegoś oczywistego. – Tak – zgodziłem się. – Jest bardzo... ładny. Utrzymanie go w tym stanie musi kosztować wiele pracy. Scott wyraźnie się ucieszył. – Ależ tak. W tej chwili stoimy w przedpokoju. Zamknę drzwi, a potem przejdziemy przez korytarz do części mieszkalnej. Urządziliśmy ją w konwencji open space. Wie pan, co to jest, prawda? Połączona jadalnia, salon oraz część kuchenna. – Tak, wiem... Aha, jasne. Miałem kiedyś open space: jak wychodziłem na balkon zajarać. Scott faktycznie zamknął drzwi wejściowe na oba zamki. Nie, nie wyczułem w tym nic niepokojącego... No, może poza tym, jak na mnie patrzył. Jak gdyby robił to pierwszy raz w życiu, a ja powinienem, nie wiem – bić brawo? Albo co najmniej się zachwycać. – Ależ zapraszam. – Ruszył przodem. Dom był urządzony, faktycznie, modelowo. Na podłogach wielkoformatowe spieki kwarcowe, punktowe oświetlenie, dizajnerskie meble... Uderzyło mnie co prawda, że część plakatów na ścianach powieszono bokiem albo do góry nogami, no ale cóż – bogaci mają swoje fanaberie. – Żona zaraz przyjdzie. – Scott przepraszająco pokazał w kierunku blatu kuchennego, jakby to tam było jedyne słuszne miejsce dla jego towarzyszki życia. – Moja żona, oczywiście. Mieszkamy razem w tym domu. A to nasz

syn. Córka jest na górze, w swoim pokoju. Również zaraz przyjdzie, abyśmy mogli wspólnie spożyć z naszym gościem posiłek. – Tato... – syknął John. Scott zreflektował się, uśmiechnął do mnie. – Och, ależ faktycznie. Gdzie moje maniery. Czy zechce się pan czegoś napić? – Eee... A co macie? Nie chcę sprawiać kłopotu. Surrealizm sytuacji był wszechogarniający. – Wszystko. – Scott podszedł do szafy i otworzył ją na szerokość. Takiej kolekcji alkoholi i napojów gazowanych nie widziałem, odkąd świat zaliczył zgon. Było tu wszystko, dosłownie naprawdę wszystko! Wódki, likiery, whisky, koniaki, tequile, nalewki, wina, piwa. Wprawne oko od razu wyłapało kilka bezalkoholowych i podpiwków, wyglądających dość dziwnie w tej kolekcji. Poustawiane nie gatunkami, a kolorem butelek. Osobliwe. Jakby ktoś koniecznie chciał mieć coś takiego, bo słyszał, że wypada. – Poproszę... erm... herbatę z rumem. I miodem – wypaliłem. Gospodarz uśmiechnął się z tak irracjonalnym zadowoleniem, że aż mnie ciarki przeszły. – John, mój synu. – Tak, mój tato? – Zagotuj, proszę, wodę w czajniku. Potem zaparz w imbryku herbatę. – Dobrze, tato. Zdjąłem czapkę, rozpiąłem dwa najwyższe guziki. Powoli robiło mi się cieplej... dopiero teraz zauważyłem swoje brudne ślady, prowadzące od wejścia. – Napaskudziłem... – mruknąłem przepraszająco. – Nic nie szkodzi! – Scott rozpromienił się jeszcze szerszym uśmiechem. Jego skóra też się nie marszczyła i była zupełnie matowa, jakby nosili obydwaj z Johnem ogromną ilość makijażu. – Moja żona, Sarah, sprzątnie to z przyjemnością. Oto i ona! Obejrzałem się: rzeczywiście, po schodach z góry schodziła kobieta, ubrana w trochę zbyt wyjściową sukienkę i czerwone szpilki. Za nią szła kilkuletnia dziewczynka. Obydwie były wymalowane jak dziwki na chwilę przez rozpoczęciem zdjęć. – Sarah. – Wyciągnęła do mnie dłoń... Tak, w długiej, wieczorowej rękawiczce! Jej córka miała z kolei rękawiczki rowerowe. Wszyscy czworo nosili golfy. Jedyną odkrytą częścią ciała były wymalowane jak u lalek twarze. Wróć, nie to słowo. NAMALOWANE. – Cieszymy się, że pan przyszedł – odezwał się Scott.

– Bardzo – odezwał się z kuchni John. – Jak się panu podoba nasz dom? – odezwała się Sarah. – To nasza córka, Jessica. Chodzi już do drugiej klasy szkoły podstawowej. – Bardzo mi miło – odezwałem się ja. – Dzień dobry. Jak się pan miewa? – odezwała się Jessica. – Mam na imię Jessica. Jessica Williams. Mieszkam z moimi rodzicami, Scottem oraz Sarah, oraz moim starszym bratem Johnem. John ma piętnaście lat, a ja mam osiem. W wolnym czasie lubimy grać w tenisa, a ja uczęszczam na lekcje śpiewu... i... Znów zawisła niezręczna, teatralna cisza. Słychać było tylko coraz głośniejszy szum wody w czajniku. – I jazdy konnej... – podpowiedział nieśmiało Scott. – Przecież nie mamy konia! – zaskrzeczała nagle Jessica. – Jak mogę mówić, że jeżdżę konno, skoro nie mamy konia?! – Jessico, jak ty się zachowujesz! Coś dziwnego działo się z tą małą. Wydawać by się mogło, że aż napęczniała, a pod jej skórą coś zaczęło się przelewać, jak wijące się sploty liny okrętowej. Niczym zbyt duży kształt, wciśnięty w zbyt małe ubranie. – Nie mamy przecież tego cholernego konia! I nie uczęszczam na śpiew, więc po co o tym mówić! On i tak wie, że to wszystko nieprawda!... – Jessica! – szczeknął Scott. Właśnie „szczeknął”! – Do swojego pokoju, już! Byłaś niegrzeczna! Dziewczynka nagle spojrzała na Scotta z bezgraniczną miłością. – Na... naprawdę? Ojciec i matka popatrzyli po sobie. Sarah kiwnęła niepewnie. – Tak... Tak, córeczko! Idź do siebie i nie wychodź, aż ci nie pozwolimy! – Jej! – Jessica podskoczyła z radości. – A dostanę szlaban? – Tak! I potem tata przyjdzie do ciebie i spuści ci lanie pasem na gołą dupę! Prawda, kochanie? – Ależ oczywiście! – ochoczo przytaknął Scott. Jessica radośnie popędziła do swego pokoju na górę. Zatupały nogi, trzasnęły drzwi. Popatrzyłem na gospodarzy. – Dzieci – bąknąłem. – Tak, dzieci! – podłapał Scott. – To właśnie była Jessica. Była niegrzeczna. Została ukarana! Ależ proszę, pańska herbata z rumem. – I z miodem – wtrącił John. – I z miodem – podkreśliła Sarah. Siorbnąłem łyka. Patrzyli na mnie jak... No nie wiem, jak w obrazek! Jak na zjawisko, o którym tylko słyszeli.

– Może obejrzymy razem futbol? – zaproponował Scott. Zatkało mnie. Autentycznie. – Eee... – Proszę! – Nie czekając na to, co mogę chcieć powiedzieć, podskoczył do kanapy i pokazał mi miejsce. – Ależ niech pan siada! Proszę siadać, a moja żona Sarah przygotuje kolację. Lubi pan pizzę? – Eee... Czułem, że zaczynają mi się przegrzewać obwody. Przez te lata doświadczyłem wielu absurdów, ale to... – Zatem pizza – uśmiechnęła się Sarah. Otworzyła chłodziarkę, wyjęła kilka mrożonek, na widok których niemalże udławiłem się własną śliną. Tymczasem Scott z namaszczeniem, patrząc na mnie i jakby oczekując aprobaty, włączył telewizor i wsadził płytę DVD do odtwarzacza. Pokazał się znak fabryczny, Scott wybrał z menu odpowiednią opcję, kliknął przycisk. Na ekranie wyświetliło się logo mistrzostw Europy, które zdążyły się odbyć trzy lata Przed. – Widzi pan, mamy tutaj wszystko – mówił do mnie, patrząc w ekran. Z jego twarzy nie schodził wyraz głębokiego zadowolenia. – Jest woda, prąd. Mamy własne szambo. Jadamy czasami obiady, niekiedy nawet urządzamy sobie z żoną późne, romantyczne kolacje. Ale nieczęsto miewamy gości. W zasadzie to jest pan pierwszy. Mam nadzieję, że herbata z rumem panu smakuje? – I z miodem – z kuchni wychyliła się Sarah. – I z miodem – z rozrzewnieniem szepnął John. – Tak – odpowiedziałem machinalnie. Machinalnie, bo cały czas patrzyłem na jego szyję. Na miejsce, gdzie spod warstwy pokrywającego twarz makijażu wystawała sina, pomarszczona skóra. Trupia skóra. W pierwszej chwili, gdy tu wszedłem, pomyślałem: wow, nie oszczędzają na odświeżaczach. Ale tu nie chodziło o świeżość, a o zamaskowanie wiszącego w powietrzu słodkawego zapachu rozkładu. Po to były rękawiczki i ubrania: żeby jak najlepiej skompletować strój. I dlatego jedzenie było jak na pokaz... Bo było tylko na pokaz! – Naprawdę, naprawdę się państwo staracie – powiedziałem bardzo ostrożnie. – Widać w tym kolosalny wkład pracy. Dbałość o szczegóły. – Dbałość o szczegóły – powtórzyła z ukontentowaniem przebrana w ciało martwego człowieka istota. – Kochanie, nasz gość docenia twoje wysiłki. Stojąca przy piekarniku i tępo patrząca na rozmrażającą się pizzę Sarah

przekręciła do mnie głowę i uśmiechnęła sztucznie. – Och, dziękuję. Z początku nie wiedzieliśmy, czy się uda. Tak trudno o niektóre rzeczy. Lubi pan krwistą czy średnio wysmażoną? – Ależ moja żono! Pizza to rodzaj potrawy włoskiej. One powinny być robione al dente. – Och, rzeczywiście. Co za gapa ze mnie! Siedziałem i gapiłem się tępo w ekran, po którym ganiali za piłką dawno martwi ludzie. Sarah przyniosła potem pizzę, podali mi jeszcze piwo. Żadne z nich nawet nie dotknęło jedzenia, ale pochłaniali każdy mój kęs wzrokiem. To w końcu nie lada gratka: móc na żywo poobserwować przedstawiciela gatunku wymarłego. Szczególnie kiedy uczyniło się z niego swoje hobby. – Naprawdę muszę już iść – odważyłem się w końcu powiedzieć na przerwie po pierwszej połowie. Scott zrobił minę, która pewnie miała być z założenia rozżaloną. Nie mówiłem nawet, że wcześniej, przy drugim golu, pękła mu skóra na policzkach i teraz widać było przelewające się pod nią włókna Cienia. – Och, jaka szkoda. A może zechce pan skorzystać z toalety? – Nie – stanowczo odmówiłem, wstając. – Naprawdę, na mnie pora. Ale dziękuję za gościnę. – To my panu dziękujemy – przebrany za człowieka Cień wyciągnął do mnie dłoń w rękawiczce. – To wielka szkoda, że nie może pan zostać dłużej. Popatrzyłem na ich kuchnię. Gotowego robić mi na zawołanie herbatę z rumem Johna. Wypchane żarciem i piciem szafy. Stojącą wciąż przy piekarniku Sarah. Mógłbym tu zostać, znaleźć sobie miejsce w ich maskaradzie... Tylko po co? I za jaką cenę? Garnitury prędzej czy później się zużywają, a byłem zbliżonej budowy ciała, co Scott. Nie chciałbym, żeby kiedyś, przeglądając się w lustrze, widział moją twarz. – Owszem – westchnąłem, naciągając czapkę i zarzucając na ramiona skórę z niedźwiedzia. – Ale państwa gościna na długo pozostanie mi w pamięci. Nie jadłem nic tak smacznego od... od bardzo dawna. – Proszę wpadać częściej – uśmiechnęła się do mnie Sarah, też powoli gubiąca makijaż. – Pozdrówcie państwo córkę. A ty, młody człowieku, ćwicz! Może pewnego dnia to ciebie zobaczę w telewizji. John ucieszył się tak, jakby naprawdę miał kiedykolwiek zagrać w czymkolwiek. – Dziękuję, proszę pana. Do widzenia.

– Do widzenia. Wyszedłem na dwór, otworzyłem sobie furtkę. W głowie miałem natłok myśli, w brzuchu czterdzieści centymetrów pizzy hawajskiej, herbatę i pół butelki lagera. W całej tej sytuacji, przy całym jej absurdzie i grotesce, najbardziej zastanawiało i bolało mnie jedno. Dlaczego akurat, do cholery, hawajska!?

Rozdział XI

Ś

lad Jonasza skręcił na północ, chowając się pomiędzy gęsto rosnące pnie martwego lasu. Przyznam, że przez chwilę zawahałem się, stając przed ścianą czarnych drzew. Było w nich coś... złowieszczego. I to nie tylko moje przeczucie mnie w tym niepokoiło: śniegu nie było prawie wcale, coraz trudniej było mi utrzymać trop. – Idziemy? – zwróciłem się do majaczącego pomiędzy drzewami cienia sześciolatki. Towarzyszyła mi już od trzech snów. To specjalnie dla niej przygaszałem na postojach ogień gladiusa, żeby mogła podejść bliżej. Po prostu stała wtedy w ciemnościach, ledwo widoczna, i patrzyła na mnie. A ja patrzyłem na nią tak długo, aż oczy same zamknęły się zmęczeniem. Byłbym w stanie tu zostać. Myśl już dłuższy czas kręciła się pod czaszką, zakopując coraz głębiej i głębiej w synapsy. Wijąc przytulne, mroczne gniazdko. I tak nie miałem na świecie nic, i tak byłem nikim. Tutaj, w Rewersie, mogłem przynajmniej myśleć i robić, co chcę. Mając przy sobie widmo jedynej istoty, jaką w życiu naprawdę kochałem czystą, bezwarunkową miłością. Las otaczał mnie ze wszystkich stron, labirynt gołych gałęzi zamykał się nad głową i ograniczał widoczność. Jonaszowi musiało być tutaj naprawdę ciężko iść, a mimo to zdecydował się właśnie na tę drogę – po co, dlaczego? Nie wątpiłem, że ma w tym jakiś swój przewrotny cel... A może to ja przesadzałem? Po jakimś półtora tysiącu kroków zamknąłem oczy, żeby złapać kierunek. Nic. Zamrugałem, zaskoczony. Jak to nic?! Przecież kiedy sprawdziłem po śnie, to czułem Jonasza. Słabo, w oddali, ale był. A teraz nie było nic, zupełnie nic. Włosy zjeżyły mi się na karku. Obróciłem się w lewo, w prawo, chcąc zorientować się w terenie – ale wszędzie był tylko las. Identyczny, jednolity,

martwy i cichy. Jonasz mnie zgubił! Zgubił mnie w sensie bardzo dosłownym oraz tym kalamburowym – bo nie zgubiłem „się”, tylko zostałem w to zgubienie wmanewrowany. Ten cholerny las. To na pewno przez niego. Musiało coś tu być, w drzewach albo w ziemi, co tłumiło aurę. Jonasz o tym wiedział. Celowo mnie tak poprowadził, licząc na to, że nie pomyślę, głupi, zanim wdepnę w nieznane. No cóż. Ja poznałem już jego, on poznał mnie. Diagnoza w stu procentach trafna. Spróbowałem cofnąć się po śladach, ale to również nie dało mi nic. Mój własny trop znikał po kilkudziesięciu krokach, a potem była tylko sucha, zimna polanka pełna martwych wrzosów. Szedłem już przez nią? No może i tak, nie byłem pewien. Na wszelki wypadek okrążyłem placyk, szukając śladów... Nic, ni cholery. Zrobiłem pełne kółko, popatrzyłem na odciski własnych butów w śniegu. To tędy tu trafiłem – ale czubki skierowane były OD polany. Poczułem się jak Prosiaczek, łażący wokół drzewa i próbujący wytropić Jagulara. Tylko że on miał chociaż swojego Puchatka, którego mógł potrzymać za łapkę – a ja tylko cień, śledzący każdy mój ruch. – No i klops. Masz jakiś pomysł? – zwróciłem się do stojącej za drzewami dziewczynki. Spojrzała na mnie uważnie, przechyliła głowę takim ruchem, że aż coś mnie ścisnęło w dołku. Potem powoli się odwróciła i wymownie popatrzyła w ciemny las. Nawet chwilę się nie zastanawiając, zszedłem z polanki i poszedłem w tamtą stronę. Nie pytajcie, bo sam nie wiem. Może zaczynałem tracić zmysły? W końcu od wielu, wielu snów nie widziałem nikogo normalnego. W porównaniu z Rewersem Blask był tętniącą życiem metropolią, pełną zupełnie przyzwoitych, gościnnych i uśmiechniętych ludzi. Ja już zaczynałem gadać do idącej za mną ślad w ślad własnej... Zatrzymałem się, zacisnąłem oczy. TO NIE BYŁA ONA! To tylko jeden z Cieni, który wyczuł moje sny i przyjął taką formę. Wyłącznie skorupa. Puste i bezmyślne odwzorowanie moich strachów i żalu. A mimo to szedłem w stronę, którą mi wskazała.

Rewers był dziwnym miejscem.

Niemal czułem, jak jego aura ciśnie mi na skronie, wsączając w głowę myśli, na które wcześniej nie miałbym odwagi sobie pozwolić. „Jestem ten, który jestem” – cytat z Pisma nie dawał spokoju. Ja też byłem tutaj tym, czym byłem. Ubrany jak dzikus, żywiący się tym, co znajdę. Niegardzący zmarzniętą ludziną. Poza dobrem i złem, poza jakąkolwiek moralnością, przynależnością czy obowiązkiem. Czemu więc ścigałem Jonasza? Bo miałem do wyrównania dług. I to bynajmniej nie tylko Dług, bo Azrael pewnie już nawet mnie nie widział. Jonasz dawno przestał być tylko Zleceniem, a stał się osobistym wrogiem. To przez niego zginął Ozjasz, to z jego pośredniej winy musiałem zabić Arta. Był zarówno przyczyną, jak i celem wszystkiego, co robiłem. Bałem się myśleć, co będzie, jeśli w końcu go dopadnę i zabiję. Co ja wtedy pocznę, jak odnajdę sens dalszego istnienia?

Ognisko trzaskało wesoło pośród morza atramentowej czerni, oświetlając nagie pnie martwych drzew i rzucając długie cienie. Pięć pomniejszych ogni rozpaliłem w równych odstępach na wykreślonym gladiusem okręgu, zamykając w ten sposób pięcioramienną gwiazdę ochronną. – Szkoda, że nawet mnie nie rozumiesz. Dziewczynka patrzyła na mnie tymi samymi, szklanymi oczami. Oderwałem zębami kolejny kawałek suszonego mięsa, zagryzłem grudką zmarzniętego na kość majonezu i zacząłem powoli, z namaszczeniem przeżuwać. Cisza aż dzwoniła w uszach. Na skraju widzenia przesuwały się cienie, pomiędzy którymi czasami mignął mi zwalisty kształt krążącego wokół mojego obozowiska Ślepiora. – Za rzadko mówiłem tobie i mamie, jak bardzo was obie kocham – wyrzuciłem w końcu to, co gnębiło mnie już długi, długi czas. – Nie byłem dla was tak dobry, jak powinienem. Wybaczysz mi kiedyś, moje słoneczko? Cień stał nieruchomo. Otarłem dłonią ściekającą łzę, policzek od razu zapiekł bólem odmrożenia. Siąknąłem nosem i prychnąłem: – Nie chcesz, to nie będziemy rozmawiać. Możesz sobie tak stać choćby przez całą noc. Dobranoc. Patrzyła na mnie, gdy zamykałem oczy i zapadałem w sen.

– Tata. Tatuś, obudź się. Głos nadpłynął cichym szumem, niczym zbliżająca się do brzegu fala. Otworzyłem oczy, nie do końca rozumiejąc, co się dzieje. – Tatuś, wstań. Proszę cię, wstań szybko. Boję się. Cień stał o wiele za blisko, już wewnątrz okręgu. Podniosłem się, wyciągnąłem gladius i zapaliłem klingę – ale płomień tylko zafurkotał, strzelił i zgasł. Spróbowałem jeszcze raz, potem znów, ale efekt był ten sam. Cholera. I wtedy, przy gasnącym ognisku za moimi plecami, zobaczyłem Ślepiora. Wielki, czarny kształt był niczym chmura jeszcze ciemniejszego cienia. Tylko dwoje oczu niczym pałające węgle pozwalało domyślać się, że w tym cielsku ukryty jest złośliwy, zupełnie obcy intelekt. Ogień ledwo się już tlił, a potwór podchodził coraz bliżej. Już prawie, prawie właził w żar, potem czuł pewnie gorąco, bo zasłaniał pysk łapami niczym kamienne filary i cofał się o kilka kroków. Chwilę stał w ciemności i znów zaczynał się podsuwać, po kroczku, po kroczku... W końcu wlezie w to ognisko i je zadepcze, dotarło do mnie. Złapałem wiązkę przygotowanego zawczasu chrustu i rzuciłem na żar. Płomienie strzeliły wyżej, Ślepior zawył żałośnie i zasłonił od jaskrawego blasku. Byle tylko nie patrzeć mu w oczy, byle tylko nie patrzeć! Szybko ogarnąłem też pozostałe ogniska, potem usiadłem w centrum kręgu. Aż się spociłem, mimo że temperatura oscylowała w okolicach minus pięciu stopni. Popatrzyłem na cień dziewczynki, stojący tak, jak stał – nadal wewnątrz znaku ochronnego. – Dziękuję ci, słoneczko. A co ty w ogóle tu robisz? A kysz, uciekaj do siebie! Cofnęła się poza granicę znaków, ale z widoczną niechęcią. Pokręciłem głową. – No, tak lepiej. Rozumiesz, słoneczko, prawda? Musimy przecież trzymać się pewnych zasad. Ja jestem żywy i jestem tutaj, a ty przecież... Urwałem. Przełknąłem gulę, która nagle stanęła w gardle. – Nieważne, nie słuchaj mnie. Tak sobie gadam, żeby gadać. Ślepior wciąż krążył pomiędzy drzewami, próbując podejść ku mnie w pasmach cienia. Odczekałem, aż zbliży się wystarczająco, po czym kopnąłem ognisko w jego stronę feerią iskier. Stwór zajęczał basowo i zatoczył się w tył, a ja skoczyłem w przeciwległą stronę. Nim się zorientuje, że umknąłem, będę już daleko. Był tylko jeden problem: nadal nie miałem pojęcia, w którą stronę

powinienem iść. Las był niemalże identyczny, niezależnie od tego, gdzie się zwrócić. Martwe, suche pnie drzew bez kory odcinające się na tle białawego śniegu, nad plątaniną gołych gałęzi atramentowoczarne niebo. Jedynym dźwiękiem było skrzypienie moich własnych kroków i ulatujący obłoczkami pary oddech. Szła za mną. Przesuwała się od drzewa do drzewa, z jakiegoś powodu unikając mojego wzroku; gdy tylko spoglądałem w jej kierunku, przystawała i chowała za najbliższym pniem, jak gdyby spłoszona. Po chwili wyglądała, a jeśli nadal patrzyłem, to odwracała główkę. Czasami powoli wysuwała się zza grubych pni, zerkając jednym oczkiem i znów chowając tak, żebym jej nie widział. Dopiero po dłuższym czasie dotarło do mnie, że to była zabawa. Czy ja zaczynam wariować, pomyślałem sobie?! Jestem nie wiadomo gdzie, na ziemiach Rewersu, i próbuję przekonać sam siebie, że jeden z jego stworów się ze mną bawi? Bzdura! Ten Cień na pewno czekał na sposobność, igrając ze mną w sobie tylko znany sposób. Wystarczy chwila mojej nieuwagi, a... Stała przede mną, na samym środku ścieżki. Zatrzymałem się jak wryty, odruchowo odpaliłem gladius. Przynajmniej SPRÓBOWAŁEM odpalić, bo płomień pyrknął, fuknął i rozwiał się w nicość. ŚCIEŻKI. Wąska, wydeptana w śniegu dróżka zygzakowała na samym skraju przecinki. Tak, przecinki! Z ziemi sterczały równe, na jednej wysokości zrąbane pniaki. Wokół każdego z nich w wydeptanym śniegu widać było szczapy i kawałki drewna. Podszedłem powoli do zwalonego drzewa, dotknąłem nierównej krawędzi zaciosu. Ślady siekiery aż nadto wyraźne... Ktoś tu prowadził regularny, zorganizowany wyrąb. Poodcinane przy samym pniu gałęzie leżały na jednej kupce, obok nich mocno spracowany pieniek do cięcia i kolejna sterta szczapek. Ślady sanek prowadziły w siwą mgłę, znikając pośród połaci wyrębiska. Chciałem spojrzeć na dziewczynkę, ale zniknęła. Obróciłem się, szukając jej wzrokiem – i wtedy poczułem dym. Mocno drzewny, wyraźnie wyczuwalny aromat wisiał w zmrożonym powietrzu. Nie mam pojęcia, jakim cudem zapach mógł wędrować, skoro nie było wiatru, ale poczułem go wyraźnie. Woń ognia, paleniska, ciepła. Bezpieczeństwa. Domu. – No przecież musi tu być jakaś cywilizacja... – mruknąłem, zostawiając za sobą przeklęty las i wychodząc na przecinkę. Wąskie, podwójne ślady płóz krzyżowały się i przeplatały, podobnie jak

wydeptane w śniegu ścieżynki. Im dalej szedłem, tym więcej ich było – zaskakująco regularnych, niemalże geometrycznie symetrycznych. Jakby ktoś wielokrotnie przemieszczał się najkrótszą, optymalnie przemyślaną trasą pomiędzy każdymi dwoma zadanymi punktami. Pnie po ściętych drzewach nabierały coraz ciemniejszego odcienia, krawędzie drewna nie były aż tak ostre. Mimo braku zróżnicowania warunków atmosferycznych czas robił swoje. Szedłem zatem w dobrym kierunku, bo ktokolwiek tu mieszkał, najpierw ścinał to, co rosło najbliżej jego lokum. Logiczne i w pełni zasadne postępowanie. Ciekawe, kto też mógł... Myśl urwała się w pół, a ja stanąłem w miejscu. Podszedłem jeszcze dwa kroki i znów się zatrzymałem. Z mgły wyłaniał się płot. Wysoki na dobre trzy metry, uciekający w siwą ciemność po lewej i prawej. Drut kolczasty rozpięty pomiędzy wkopanymi w ziemię potężnymi balami z ociosanego drewna zapleciono w misterną, geometryczną siatkę, u góry dodatkowo zawiniętą ku wnętrzu obozu na żelaznych pałąkach. „Obozu” – bo już stąd widziałem pierwszy barak. Przysadzista, niska budowla o wąskich okienkach i spadzistym dachu, postawiona z pociemniałych bali drewna, przywodziła na myśl widziane kiedyś zdjęcia z głębokiego, kontynentalnego wschodu. W szarej mgiełce majaczył kolejny, pomiędzy nimi coś na kształt szopy na narzędzia. A potem usłyszałem odgłos rąbania drewna. Uwierzcie mi, w takiej ciszy od razu się wie, co to za dźwięk. Charakterystyczny stuk i trzask dartych włókien, głuche tąpnięcia ostrza siekiery wchodzącej w pieniek. Potem kolejne, w innej tonacji: to już połówka galaka przecinana na ćwiartki. I jeszcze raz, wyżej i weselej, lżej. Nieomal radośnie. Ktoś tu mieszkał! Ruszyłem wzdłuż płotu, pilnując się, żeby nie zacząć biec. Tylko spokojnie, Zek, tylko spokojnie... Już widać bramę, uniesiony szlaban zaprasza do wejścia. Nad słupami drewniany szyld z wymalowanym farbą olejną hasłem, za nim wąziutka strużka szarego dymu sączy się powoli w atramentową ciemność nocnego nieba. Odgłosy rąbania akurat ucichły, ale nie miało to już znaczenia. Powoli, mimo wszystko rozglądając się na boki – ostrożność nie zawadzi, prawda? – wszedłem na teren kompleksu. Cztery duże baraki, szopa na narzędzia. Po prawej zbite z desek wygódki. Ponad tym wszystkim góruje ułożona z prawdziwym pietyzmem ściana drewna... Nie wiem, pięćset metrów sześciennych? Może więcej? Obok niej

pieniek z wbitą siekierką i żelazne sanki. I cisza. Dzwoniąca w uszach. Pusta. Martwa. Podszedłem do niewielkiej chatynki, stojącej w centrum kompleksu. „Naczelnik” – głosił po prostu wyrzezany nad drzwiami napis. Na ganku wisiał żelazny trójkąt sygnałowy, obok niego klucz oczkowy na kawałku łańcucha. Zapukałem. – Kto tam? – rozległo się najbardziej absurdalne z możliwych pytań. Wybaczcie, ale w czasach po przejściu Apokalipsy, gdy Aniołowie i ich sługi przemierzali pustkowie zdewastowanej Ziemi, a ludzie cofnęli się w swym rozwoju o prawie dwa tysiące lat... No umówmy się: mało kto reagował w ten sposób, gdy pukano do jego drzwi! Niemniej dokładnie takie słowa usłyszałem, i zupełnie wybiło mnie to z rytmu. – To ja – odparłem, po raz kolejny czując się jak postać z książki dla dzieci. – Aha – powiedział głos zza drzwi. – W takim razie wejdź, proszę. Rozejrzałem się, czy aby gdzieś nie będzie wisiał jeszcze przybity gwoździem ogon, po czym nacisnąłem na klamkę i popchnąłem drzwi. W środku było ciepło – takie pierwsze i najważniejsze wrażenie zarejestrował mój organizm. W powietrzu wisiała drapiąca w podniebienie nutka żywicznego dymu, ogień wesoło trzaskał w żeliwnym piecyku. Obok leżała równiutko ułożona pryzma idealnie porąbanych bierwion, gotowych niemalże samoistnie wskoczyć do popielnika. Ubrany w waciak i uszankę brodacz podniósł się z fotela, odłożył trzymany w ręku kozik. – Och, witaj! – Uśmiechnął się do mnie szeroko, szczerze. Pomimo dzielących nas dobrych kilku kroków niemalże poczułem w jego oddechu woń samogonu. – Gość w dom, Bóg w dom! – Taak... – mruknąłem, zatrzymując się niepewnie na progu. W zasadzie to powinienem w tej samej chwili odwrócić się i wyjść. Coś było w tym nieznajomym nie tak, i to mocno nie tak... – No i? – Popatrzył na mnie pytająco. – Jestem... ahem. Ezekiel jestem. – Bardzo, ale to bardzo mi miło. – Brodacz skłonił się, szurnął szarmancko schodzonym gumofilcem. – Nazywam się Rafał i jestem naczelnikiem tutejszego obozu. Już wcześniej zaszeregowałem w myślach to miejsce jako „obóz” – ale nazwa i tak uderzyła dość mocno. Obóz, obóz, OBÓZ. Okrągłe O, duże B, wysokie Ó i ostre Z. Jak ten obóz – okrągły, duży, z wysokim i zaostrzonym

płotem. Rafał przez chwilę jakby na coś czekał, ale potem pokazał gestem na zbity z desek stołek. – Ależ siadaj, Ezekielu. Czy mogę zaproponować ci coś do picia? Z zaopatrzeniem w jedzenie, niestety, jest u nas krucho, ale szklaneczka czegoś na rozgrzewkę się zawsze znajdzie. Przytaknąłem niepewnie, cały czas lustrując wnętrze. Wystrój był bez mała spartański: prymitywna kojka w rogu, stół i dwa krzesła, zydel. Kilka sztuk cynowych naczyń. Na ścianie wypłowiały ze starości święty obrazek za szkłem i kalendarz, z którego wszystkie kartki dawno musiały już trafić na rozpałkę do pieca. Oraz stanowiąca niemalże integralną część piecyka instalacja do destylacji alkoholu. – T-tak, czemu by nie – kiwnąłem w końcu po nieco przeciągniętej pauzie. Rafał podszedł do stojącej w rogu kilkulitrowej szklanej butli. Przekręcił kurek, a wąska strużka krystalicznie czystego płynu pociekła do kubków, bębniąc o cynowe denka. – Proszę. – Zaprosił gestem do stołu. Usiadłem, wymamrotałem jakieś ogólnikowe podziękowania. Brodacz w waciaku usiadł naprzeciwko, podał mi naczynko. – Czyżby meloman? – Pokazałem palcem na stojący przy łóżku futerał wiolonczeli. – Słucham? – Uniósł brwi. – Nie, nic... Tak się tylko pytam. – To co, za spotkanie? – Uśmiechnął się, niezrażony. Spirytus palił w gardło, odwykłe od aż tak mocnych trunków. Błogie ciepło rozlało się od razu po całym przełyku, spłynęło gęstą strugą w dół, odbiło od dna żołądka i wróciło, zalewając twarz palącą w policzki falą. – Mocne – wycharczałem, rozglądając się za czymkolwiek na zagryzkę. Z braku czegoś lepszego schowałem twarz w połę futra i zaczerpnąłem głęboko zapachu mokrej sierści; pomogło. Odetchnąłem głęboko, widząc, jak świat nabiera barw. – Ale do dna, do dna! – zachęcił mnie gospodarz, pokazując na kubek. – Spokojnie. – Potrząsnąłem głową. – Na pusty żołądek nie można tak... – Czcze przesądy – parsknął Rafał, sięgając po odłożony kozik i kawałek drewna. Zaczął dłubać samą końcówką, cyzelując jakiś detal twarzy przy figurce młodej dziewczyny, z zaskakującą gracją zawijającej się w płachtę materiału. – Człowiek może przyzwyczaić się do wszystkiego, o ile dozowanie będzie właściwie dobrane. Ja na przykład tylko tym się żywię, ha, ha! – Ha, ha – zgodziłem się.

Jego ruchy były niezmiernie pewne. Patrzyłem z fascynacją, jak zakrzywiony scyzoryk tańczy po drewnie, wyłuskując coraz to nowe szczegóły z pozornie bezdusznego kawałka materiału. Wyglądało to tak, jakby mój gospodarz tylko odcinał zbędne fragmenty, od razu wiedząc, jaki dokładnie kształt skrywa się pod słojami. Na chwilę zamarł. Uniósł wzrok i spojrzał na mnie po raz kolejny, jak gdyby czegoś oczekując. Wzruszył ramionami, uśmiechnął przepraszająco. – No już, już. Takie tam tylko, drobne, ludzkie słabości... Alleluja i do przodu! – Hę? – Nie zrozumiałem. On znów odłożył swoją pracę – figurka była już prawie skończona – i wyłuskał mi z ręki kubek. Wstał, podszedł, nalał. Wrócił, podał. Usiadł. Uniósł. – Za co wypijemy? – Za... za grzechy tego świata – wypaliłem. Alkohol w połączeniu z ciepłem szedł do głowy jak burza. Rozpiąłem kurtkę pod szyją, czując, że zaczynam się intensywnie pocić. Gospodarz pokiwał poważnie głową, wychylił swój kubek duszkiem. Ja, nieco ostrożniej, wypiłem niespełna połowę. Rafał zauważył to, skrzywił się, niezadowolony. – Kto w kompanii nie pije, ten jest kapusiem albo złodzijem – zrymował, nieco naginając zasady fonetyki. – Komornikiem – rzuciłem odruchowo i od razu pożałowałem. On jednak nieszczególnie się tym przejął, wzruszył tylko ramionami. – Ano, żadna praca nie hańbi. No to co, Boh trojcu ljubitʹ? – Ale ja jeszcze nie... – chciałem zaoponować, a potem zrozumiałem. Pokornie dopiłem, chociaż przyznam, że gardło już ścisnęło się skurczem: nieodmienny znak, że zbliżałem się do granicy zawartości krytycznej w żołądku. Gdy wstał, żeby nalać kolejkę, uświadomiłem sobie: to się nie skończy! Mnie już szumiało w głowie, ręce robiły się ciężkawe. Za to Rafał nie miał zamiaru dawać oznak nie to, że upojenia, ale chociażby lekkiego rauszu. – Ładnie tu macie, w tym waszym obozie! – zawołałem w desperackiej nadziei, że może dam radę zmienić temat przewodni rozmowy. Rafał drgnął, popatrzył na mnie i rozpromienił się uśmiechem. Nalał co prawda spirytusu w oba kubki, ale postawił je na stole, nie wciskając mi żadnego w rękę. – Dziękuję. – Idealnie uformowane słowo przebrzmiało doskonale wyartykułowanymi zgłoskami i na chwilę zawisło w powietrzu. – Czy życzyłbyś sobie, Ezekielu, dokonać oględzin? Chętnie oprowadzę cię po terenie.

– Bardzo – jęknąłem, czując, że to może być moja jedyna szansa. Już lepszy martwy chłód niż śmierć z przepicia. Uśmiechnął się jeszcze raz. Podniósł ze stołu niemalże skończoną figurkę, otworzył piecyk i nim zdążyłem chociażby zaprotestować, wrzucił w płomienie. Zamknął popielnik i pokazał gestem na drzwi: goście przodem. Wyszliśmy na dwór, a ja od razu poczułem, jak robi mi się lepiej. Ostre, zimne powietrze otrzeźwiało niczym prysznic, wlewając się do płuc falą rześkiej i kłującej świeżości. Rafał klepnął mnie w ramię, pokazał na kurtkę. – Zapnij się, Ezekielu. O przeziębienie nietrudno, a obawiam się, że aspiryna skończyła się dawno temu. No więc, oto przed tobą Obóz Redemptoryjny numer zero zero jeden... – Słucham? – Spojrzałem na niego uważniej. On jednak zdawał się mnie nie słuchać, trajkocząc jak nakręcony: – ...Wszystkie cztery baraki wzniesiono z materiałów niskoemisyjnych, a technologia wykonania gwarantuje żywotność konstrukcji równą dwudziestu planowanym żywotom ludzkim. Jak widać, posiadamy też odpowiednie zaopatrzenie w narzędzia i wyposażenie konieczne do wykonania normy dziennej i zapewnienia jej powtarzalności... Wskazał szopę z narzędziami, a w mojej głowie zakiełkowało straszne podejrzenie. Rafał tymczasem perorował dalej, prowadząc mnie wokół baraków po dziewiczym, od lat nienaruszonym śniegu: – ...Oczywiście, w wyniku kurczliwości zasobów byliśmy zmuszeni do wprowadzenia pewnych korekt, które jednak były niezbędne z racji konieczności urealnienia planu produkcyjnego względem bieżącej sytuacji. W tej chwili zmuszony byłem przejąć na siebie większość obowiązków, w tym też lwią część dziennej normy. Pokazał na sanki, siekierkę, pieniek i wznoszącą się za nimi ogromną pryzmę porąbanego w równiutkie kawałki drewna. – Dziennej? – zdziwiłem się. – Czas, naturalnie, to pojęcie względne. Ale też konieczne, jeśli chcemy utrzymać tempo wykonywania planu. Pierwsza grupa demerytów okazała się najskuteczniejsza, co jednak... Och, Ezekielu! Czy wspomniałem ci już o moich badaniach? – Nie – warknąłem. Szczerze mówiąc, zastanawiałem się właśnie, czy jeśli dobędę gladiusa teraz, to zdążę ciąć go w potylicę, zanim się odwróci... I czy cholerny złom w ogóle odpali. Zawsze wiedziałem, że ktoś tam, na Górze, jest w najlepszym razie nienormalny. Nie dziwiło mnie już, że totalitarystyczne zapędy, odziedziczone chyba po wyobrażeniach ludzi o państwie idealnym, owocowały czasem dość

kuriozalnymi połączeniami. Na przykład pasami z klamrą Gott mit uns, którymi przepasywały swe śnieżnobiałe chitony Zastępy Niebieskie, szturmujące największe miasta kontynentu w pierwszej fali szczęścia i radości, zaraz po nadejściu Apokalipsy. Nie przypuszczałem jednak, że przeprowadzili aż tak daleko posunięte badania środowiskowe. – Nie uwierzysz. – Rafał nachylił się ku mnie, wionąc zapachem przetrawionego samogonu. – Ale jestem bliski sukcesu! Zdolności adaptacyjne człowieka są naprawdę niesamowite, a założona metodologia okazała się być w pełni słuszna. Przy pełnym uwzględnieniu potrzeb energetycznych organizmu staje się jasne, że dla ich zaspokojenia ... Zastanawiało mnie jednak coś zupełnie innego: byłem głęboko w Cieniu, a ta placówka ewidentnie stanowiła część infrastruktury właściwej Górze. Nawet ten palant Danaiel zawsze powtarzał mi, że to nie nasze terytorium... Czyżby więc miało to znaczyć, że kiedyś układ sił był inny? Przełknąłem narastającą w gardle pigułę, zapytałem: – Ilu ludzi... to jest demerytów... liczy sobie każdy barak? – Czterdzieści osiem miejsc – z dumą odpowiedział Rafał. – Więc całościowa pojemność obiektu wynosi sto dziewięćdziesiąt sześć plus jeden. Mamy potencjał rozbudowy, ale na obecną chwilę nic nie wskazuje na to, żeby miała być potrzebna. Popatrzyłem w ciemne okno najbliższego baraku. Bez słowa podszedłem do drzwi i popchnąłem skrzydło, pod którym utworzyła się nieduża zaspa. – Tu nie ma nikogo. – Głos Rafała powstrzymał mnie, gdy już miałem wejść do ciemnego przedsionka. – Używany był tylko barak numer jeden. – Pokaż mi – zażądałem słabym głosem. – Oczywiście, Ezekielu. Z największą przyjemnością. Och, może będziesz w stanie od razu mi pomóc? Borykam się z takim niewielkim problemem technicznym. Podszedł do chaty z wymalowaną na froncie białą jedynką, otworzył drzwi i uprzejmie puścił mnie przodem. Stanąłem na środku pomieszczenia. On zaczął pstrykać zapalniczką, chcąc odpalić wiszącą pod sufitem lampkę. Nie musiał, ale wiedziałem też, że nie ma sensu mu przerywać. Dla mnie wszystko było już jasne. Padającego przez kratki piecyka światła było aż nadto, bym mógł w pełni ocenić sytuację. W końcu błysnął ogienek, potem knot rozjarzył się nierównym, trzaskającym płomieniem. Długie cienie popełzły po podłodze, oświetlając czterdzieści osiem sienników. – O, nareszcie! Nie wiem, Ezekielu, na ile znasz się na fizjologii? Nie mam

zupełnie pojęcia, co zaradzić na odwodnienie i hipotermię. Zdaje się, że brakuje im też dużej części składników mineralnych. Patrzyłem w milczeniu na kilkadziesiąt zasuszonych, zmumifikowanych ciał, spoczywających równiutko pod idealnie ułożonymi kocami. Gdyby przejść się z linijką od posłania do posłania, to jestem pewien, że odległość szarych pledów od desek podłogi byłaby w każdym miejscu dokładnie taka sama. Każda poduszka była idealnie rozesłana, zaprasowana w kancik i wykrochmalona. Na sznurku suszyła się zmiana bielizny, obok żeliwnej kozy leżała równiusieńka, niemalże geometrycznie precyzyjna sterta drewna. Tylko ludzie już od dawna nie żyli. – Widzisz? – Rafał podszedł do najbliższego łóżka, pstryknął palcami nad martwą twarzą jakiegoś chudego niczym szczapa brodacza. – Zupełnie nie potrafię ich dobudzić. Z drugiej strony, ich stan jest przynajmniej stabilny, prawda? – Tak – zacharczałem przez ściśnięte gardło, patrząc na kilka dalszych kojek. Leżące na nich kształty nie sięgały nawet do dwóch trzecich długości posłań, wydawało mi się, że na jednej widziałem też płowe loki, wysypujące się spod zetlałej czapeczki. Ten skurwysyn ich zakatował. Po prostu zamęczył, jak uwiązane na łańcuchu psy! Nawet nie ze złości, bynajmniej nie z okrucieństwa. Na pewno nie był świadom tego, co robi. I jak to mówił? „Trudności z aprowizacją”? Zagłodził ich po prostu, zapił na śmierć swoim spirytusem, podawanym pewnie jako... – Płynny chleb to dobra droga – stwierdził z absolutną pewnością siebie Rafał, uśmiechając się promiennie. – Potrzebna jest tylko większa grupa badawcza, a jestem przekonany, że... Nie dokończył, bo ja nie wytrzymałem. Po prostu wyszarpnąłem gladius, doskoczyłem do niego i wbiłem aż po rękojeść w splot słoneczny. Klinga trzasnęła iskrami i bluznęła ogniem, zapachniało gorącym metalem. Patrzyłem, jak osuwa się na ziemię, a jego oczy matowieją i gasną, niczym u wyłączającej się maszyny. Twarz nie wyrażała bólu, nie wyrażała zaskoczenia. Nie wyrażała nic. Ciało opadło na podłogę, zasyczały przypalające się deski. Wyszarpnąłem dymiącą klingę, zatoczyłem się w tył, a potem wypadłem z baraku na dwór i porzygałem. Gdy torsje ustały, umyłem twarz śniegiem i zajrzałem jeszcze raz do środka: Rafał leżał tak, jak upadł, pomiędzy swoimi podopiecznymi. Zdmuchnąłem kaganek i zamknąłem drzwi. Przetrząsnąłem jego kanciapę od góry do dołu, zabierając wszystko, co

tylko mogło się przydać. Z czegoś musiał pędzić ten spirytus, więc szukałem, szukałem – aż znalazłem. W szopie z narzędziami stało osiem pełnych i jeden otwarty worek poczerniałej, zmarzniętej na kość, ale wciąż chyba relatywnie zdatnej do spożycia pszenicy. Czy powinno się coś takiego jeść? Na pewno nie. Czy da się? Oj, da, zapewniam was. Nie takich się rzeczy człowiek imał. Chciałem już wyjść z tego przeklętego miejsca, ale zawahałem się, stanąłem. Jeśli nie sprawdzę tego teraz, to będzie mnie gnębić do końca mojej żałosnej egzystencji. Wróciłem do chatki naczelnika, wyciągnąłem zza łóżka futerał. Otworzyłem zdecydowanym ruchem. W środku leżała para idealnie białych, pięknych, niemalże skrzących się wewnętrznym blaskiem skrzydeł.

Rozdział XII

W

końcu udało mi się wyjść z tego przeklętego lasu. Nie będę opowiadał wam bajek, nie będę czarował, że szedłem cały czas w tę samą stronę albo że znaczyłem drzewa. Nie wpadłem też na to, żeby rozwiesić sprutą z koca włóczkę i od niej wyznaczać kierunek. Tym bardziej że i tak było ciemno, więc w skali makro gucio bym widział. Chętnie powiedziałbym, że kluczem okazała się bezmyślna przemoc, po zabiciu Anioła Stróża las stracił zdolność tłumienia aury – ale nie stracił. Poza tym wcale nie miałem gwarancji, że Rafa’el – bo tak należało go przecież nazywać – naprawdę zginął, o ile było to w ogóle możliwe. Zwyczajnie lazłem, lazłem i lazłem, a potem lazłem jeszcze trochę... Aż w końcu z tego lasu wyszedłem. Ot tak, po prostu. Najpierw pomiędzy drzewami pokazał się prześwit, potem zrobiło się minimalnie, ale to dosłownie minimalnie jaśniej, i byłem już na jego skraju. Przede mną rozciągała się ponura panorama spalonego miasteczka, częściowo skrytego pod warstwą litościwego śniegu. Tylko wypalone okna odcinały się od białego tła prostokątami głębokiej czerni, psując krajobraz idealny. Cień dziewczynki stał nieopodal, patrząc na mnie pustymi oczami. – O, jesteś – skwitowałem. – Tęskniłaś? Bo ja, powiem ci, że chyba tak. Jakoś tak raźniej we dwoje. Nie powiedziała nic, ale też nie liczyłem na to. Jej obecność, paradoksalnie, naprawdę mnie ucieszyła: przywykłem do niej przez tych ileś tam snów. Tym bardziej że praktycznie przyjąłem już myśl, że nie chce mnie skrzywdzić. Gdyby tego pragnęła, to miałaby po temu już wiele okazji. O ile, naturalnie, byłem w stanie przewidzieć i zrozumieć motywację istoty zrodzonej z Rewersu. Przede mną znów była pusta przestrzeń zrujnowanego świata, mogłem podjąć pościg. Powinienem się ucieszyć, podskoczyć z radości albo coś w ten deseń. Ja

jednak tylko zacisnąłem zęby i przymknąłem oczy: musiałem sprawdzić, czy nadal będę czuł Jonasza. Czułem go. Kilka drobinek purpurowego piasku znów zatańczyło na krawędzi odczuwania i percepcji, ale tym razem o wiele, wiele dalej. Musiał odsadzić mnie spory kawałek. Poza tym wyszedłem w zupełnie innym kierunku i teraz azymut jego lokalizacji prawie że ślizgał się po krawędzi lasu. Drugi raz nie zaryzykuję, moja noga między tymi drzewami nie postanie. Czekał mnie naprawdę forsowny marsz, jeśli chciałem go dojść w przewidywalnej przyszłości. Sięgnąłem do kieszeni, wrzuciłem w usta kilka ziaren gorzkiej, pachnącej pleśnią pszenicy i zacząłem powoli, miarowo przeżuwać, jednocześnie kierując się prosto za nim. – Gorzkie żale, przybywajcie... – zanuciłem pod nosem. Pejzaż stawał się coraz bardziej ponury. Pasek szkarłatu na niegdysiejszym zachodzie zblakł i w ogóle zniknął już jakiś czas temu, więc towarzyszył mi tylko zimny blask księżyca od południa. Było zimno, naprawdę zimno: cała ta kraina wręcz chłonęła, wysysała najmniejszą odrobinę ciepłoty z ciała. Ściany budynków emanowały mroźnym tchnieniem, ziemia nieustannie kłuła w podeszwy stóp tysiącami igiełek. Śniegu stopniowo ubywało, aż w końcu zniknął zupełnie. Tylko tu i ówdzie w zagłębieniach leżały białe plamy przyniesionego nie wiedzieć jak sypkiego puchu, więc świat przybrał zupełnie przygnębiające barwy niczym nieskrytej śmierci i spustoszenia. Co jakiś czas mijałem miejsca, będące niemymi świadkami tragedii zarówno indywidualnych, jak i kolektywnych. A to dom, gdzie znajdowałem skulonych pod kocami ludzi, którym skończył się opał... To znów samochód, który w końcu odmówił posłuszeństwa i nie dowiózł właściciela do cieplejszych krain... Leżące czasem samotnie, a kiedy indziej znów po kilka, kilkanaście sztuk ciała. Nikt ich nie pochował, nikt nie przerobił na żywność. Nawet nie obszukał – leżeli tak, jak padli. Skuleni niczym martwe embriony, wtuleni w siebie nawzajem w próżnym poszukiwaniu odrobiny zbawiennego ciepła. Ja jednak mijałem ich doczesne szczątki i parłem naprzód, niczym samotny lodołamacz, dysząc parą i żądzą zemsty. Wbrew temu, co mi się początkowo wydawało, moje łącze z Górą nie mogło się było urwać zupełnie, bo też już skapiałbym i sczezł, podobnie jak cała reszta ludzi tutaj. Nie było zwyczajnie możliwości, żeby organizm dał radę uzupełniać ubytek energetyczny przez tak długi czas. – Azrael, ty włochaty brudasie... Dzięki – mruknąłem, unosząc wzrok ku

niebu. Chyba po raz pierwszy byłem za coś temu interesownemu, złośliwemu palantowi wdzięczny. Jeśli to faktycznie on odpowiadał za zdalne regulowanie mojego strumienia energii życiowej, to robił kawał dobrej roboty. Parę razy widziałem w oddali stwory mniej lub bardziej dziwaczne, ale omijałem je po prostu szerokim łukiem, nie marnując ognia gladiusa. W większości były zresztą raczej groteskowe i żałosne niż w sposób widoczny groźne... To jest do momentu, gdy wszedłem na ślad Nefilima. Miałem Jonasza już relatywnie blisko – przez ostatnie trzy marsze bardzo skróciłem dzielący nas dystans, bo purpurowe śruciny jarzyły się coraz wyraźniej i mocniej. Dłużnik najwyraźniej opadał z sił, robił coraz dłuższe i częstsze przestoje. Czułem już nawet, kiedy zamierał w bezruchu, a potem znów ruszał w trasę, podejmując próżny wysiłek umknięcia przed karzącą ręką sprawiedliwości. I wtedy, kiedy już, już liczyłem na to, że lada chwila zobaczę na widnokręgu kuśtykającą w ciemność sylwetkę mojego wroga z dawnych lat – wdepnąłem butem w smołę. Ślad rozszczepionego kopyta był wielkości dwóch złożonych razem dłoni, a więc całkiem pokaźny. Szarpnąłem się od razu w tył, ale nie dość szybko. Zapach siarki uderzył w nozdrza, w głowie zawirowało, skronie jak gdyby ktoś ścisnął w ogromnych obcęgach. Jęknąłem i osunąłem się na kolana, próbując nie myśleć o łzach bólu, zamarzających mi na policzkach. Nefilim, cholerny Nefilim! Akurat teraz, akurat tutaj... Dałem radę wstać, po czym idąc jak paralityk, z nogą wyciągniętą w bok, spróbowałem zetrzeć jak najwięcej potwornie cuchnącej mazi z buta. Diabelstwo nie chciało schodzić, lepiło się, ciągnęło i czepiało, ale i ja zawzięcie tarłem i skrobałem o gruz ruin. W końcu większość została na kamieniach, a ja odszedłem – byle dalej, żeby odsapnąć po niespodziewanej przygodzie. Rozejrzałem się, szukając wzrokiem cienia dziewczynki. Skakała właśnie, niby grając w klasy, ze śladu na ślad, przy tym – śmiejąc się? Wsłuchałem się w dzwoniącą ciszę. Nie, musiało mi się przesłyszeć! Ale ten śmiech, dokładnie ten śmiech!... Jej śmiech. Zatrzymała się, jak gdyby czując, że na nią patrzę. Odwróciła do mnie, miałem wrażenie, że przez ułamek sekundy na pyzatej twarzyczce mignął uśmiech! Ale mogło mi się tylko zdawać. Podskoczyła znów, przeskakując na kolejną kałużę smoły: hop, hop, hop... Z ciężkim westchnieniem podniosłem się, rozejrzałem. Trop demona

prowadził dokładnie w kierunku, dokąd podążałem. Już od jakiegoś czasu musiałem iść do niego równolegle, a dopiero teraz go znalazłem. Ot, skręciłem, żeby ominąć ziejącą z przodu dziurę zapadliska; gdyby nie to, mógłbym się jeszcze długo nie zorientować. – Ej, dokąd tak ci spieszno? – krzyknąłem za oddalającą się dziewczynką. Ta odwróciła się, pomachała mi radośnie i wróciła do swej zabawy, skacząc coraz dalej ode mnie. – Piekło i szatani, no... Ruszyłem, rad nierad, za nią. Nie miałem nawet wątpliwości, że demon nie pojawił się tu przypadkiem: albo też szedł za Jonaszem, albo... Wolałem nawet nie myśleć, jaka może być druga ewentualność.

– Witaj ponownie, Emisariuszu. Słowa były tak strasznie niespodziewane, że aż podskoczyłem. Odwróciłem się na pięcie, od razu wyciągając przed siebie miecz, który smętnie pierdnął iskrami i zgasł. Kobieta siedziała na masce samochodu, uśmiechając się pogardliwie. „Kobieta” – a w zasadzie coś przebrane za kobietę. – Och, nie rób aż takich min, Komorniku Ezekielu. – Słowa wypływały spomiędzy sinobladych ust, ale widać było, że płuca nie mają udziału w powstawaniu dźwięków. – Przecież miałeś nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Tęskniłeś? Powiedz, że tak... Przełknąłem ślinę, ujmując mocniej rękojeść gladiusa. Sukkub zsunął się z wraku i podszedł do mnie krokiem, który z założenia miał pewnie być takim kocim stąpaniem... Tylko że słabo to wygląda, jak próbuje się przyjść na pokaz mody w tych samych ciuchach, w których przed chwilą wpadło się pod autobus. Jak gdyby czytając mi myślach, istota z godnością poprawiła zwisający płat skóry tak, żeby zakryć pusty oczodół i odkrytą kość policzkową. – Czego chcesz? – warknąłem, wyciągając przed siebie miecz. Sukkub uśmiechnął się, pokazując przy tym połamane, ledwo trzymające się w dziąsłach zęby. Delikatnie przejechał językiem po samym czubku sztycha klingi. Zasyczało, w powietrze uniósł się dymek. – Mmm, pyszne. Ale przyznaję, że czuję się dotknięta, Emisariuszu. Ostatnio byłeś bardziej bezpośredni... Niechciane, ale nie mniej przez to żywe wspomnienia napłynęły same z siebie. Jej ciało, wyginające się w łuk i wijące pode mną, dotyk dłoni na plecach, zapach potu... Potrząsnąłem głową, strząsając urok. Sukkub fuknął z niezadowoleniem.

– Czego chcesz? – powtórzyłem. – Och, wiesz dobrze, czego chcę. Ale obawiam się, że to ciało nieszczególnie już się do tego nadaje, prawda? Zerknąłem ukradkiem na wyglądającą spod porozrywanych ubrań poszarpaną, zmarzniętą skórę, na przebijające przez nią połamane kości. Całość przywodziła na myśl pogryzioną przez psa marionetkę, która nadal stoi w pionie i porusza się tylko dzięki sznurkom, podczepionym we właściwych miejscach. – No nie. – Tak też myślałam. To zaskakujące, jak bardzo wy, śmiertelni, żyjecie w fałszywym wyobrażeniu o swoich ciałach. Wielbić i używać tylko powłok zewnętrznych, pomijając cały świat głębszych doznań... Ale nie o tym mieliśmy przecież rozmawiać. – Nie? – Uniosłem brew. Istota odwróciła głowę i wydała z siebie coś, co zapewne miało być westchnieniem. Efekt nieco zepsuło powietrze, uciekające przez rozerwaną w połowie szyi tchawicę. Spojrzała w czarno-szarą dal, tam, dokąd prowadziły widoczne w popielnym kurzu ślady Nefilima. – On tam jest, Emisariuszu. Ja nie dam rady się do niego dostać, niestety... Ale ty masz szansę. – Jonasz – powiedziałem tylko, a Sukkub kiwnął twierdząco. – To o niego ci chodzi. Wskazałaś mi trop, a potem poszłaś moim śladem. Wykorzystałaś mnie. – Wykorzystaliśmy się nawzajem, Emisariuszu. I to chyba dość przyjemnie, mhmm... Coś za coś, uczciwa wymiana płynów ustrojowych i informacji. Nie wspominałeś jednak, że masz rodzinę. Szczęki mimowolnie ścisnęły się skurczem gniewu. Zerknąłem w bok, na obserwującą naszą rozmowę dziewczynkę. – Nie waż się jej do tego... – zacząłem, a wtedy Sukkub zaczął trząść się i miarowo, urywanie sapać. Po chwili dopiero uświadomiłem sobie, że miał to być śmiech. Przebrana w ciało martwej donosicielki istota klasnęła w ręce. – Och, Emisariuszu! Jesteś tak bardzo ludzki, tak beznadziejnie przywiązany do własnych iluzji. – Czego chcesz? – powtórzyłem po raz trzeci. Istota spoważniała, o ile było to możliwe w jej stanie. Spojrzała znów w kierunku, gdzie i ja czułem Jonasza. – Zabij go. – Tak... po prostu? – upewniłem się. Jakoś nie mogłem uwierzyć, że nie było w tym drugiego dna.

– Tak po prostu. Chcę wiedzieć, że mam udział w jego śmierci. – Jakoś nie proponowałaś mi tego układu wcześniej – zauważyłem chyba dość trzeźwo. – Dopóki nie stało ci się... cokolwiek się stało. Sukkub wydął pogardliwie to, co pozostało z warg. – Zmienione okoliczności wymagają zmienionej taktyki. – Aha. A gdyby się nie zmieniły, to zabiłabyś go sama. I co ja bym wtedy zrobił, co bym powiedział szefostwu? Nieładnie tak, samolubnie. Nie po bożemu. Sukkub wzruszył zgruchotanymi ramionami. – Jestem kobietą, nie muszę tłumaczyć się z braku logiki w postępowaniu. Patrzyłem na nią chwilę, potem zdecydowałem się zapytać: – Dlaczego go nienawidzisz? – Doprawdy, Emisariuszu. Czy wszystko musi koniecznie... – Nie. Nie próbuj się wykręcać sianem, nie tym razem. I tak go zabiję, a ty o tym dobrze wiesz. Prędzej, później, ale go dojdę i ukatrupię. Masz wybór: albo zobaczy w moich oczach tylko moją własną nienawiść, albo i cząsteczkę twojej. Jak będzie? Sukkub potrząsnął głową, a płat skóry po raz kolejny odlepił się od ciała i zwisł na policzku, odsłaniając podwójny rząd ostrych, spiczastych zębów i dziwnego koloru dziąsła. – Dobry z ciebie negocjator, Emisariuszu, przyznaję. – Ja z tobą nie negocjuję. – Dokładnie dlatego. Jonasz natomiast... Kiedyś byliśmy blisko, jeśli musisz wiedzieć. Przyznam, że zatkało mnie. Spodziewałem się czegoś spektakularnego, ale to było naprawdę, autentycznie grube. – To nie tłumaczy wszystkiego – rzuciłem od razu, starając się pokryć zmieszanie. – Nie. Ale ten, którego wy nazywacie Jonaszem Dwudziestym Drugim, zdradził nasze zaufanie. Moje szczególnie. Uniosłem rękę. – Hola, hola... Jacy znów „wy” i „my”? Ki diabeł?... Sukkub uśmiechnął się zagadkowo. – Dowiesz się, Ezekielu. I to już niedługo, jak sądzę. – Czekaj, zaraz. Czy ty mi chcesz powiedzieć, że... – Niczego nie chcę ci powiedzieć, Emisariuszu. – Istota ostentacyjnie odwróciła się do mnie plecami, obejrzała jeszcze przez ramię. – Wymieniliśmy się, a układ jest uczciwy. Teraz ty zabijesz Jonasza również ode mnie. Powiesz mu, że przysłała cię Lul’ti... Tak, właśnie tak. – A jeśli nie?

– Śmierć za śmierć. Wtedy ja zabiję ciebie. Postawienie sprawy, nie powiem, bardzo otwarte i dosłowne. Skinąłem głową; Sukkub już odchodził, ale jestem pewien, że mój ruch nie uszedł jego uwadze. Obserwowałem, jak przebrana w skórę martwej kobiety demonica powoli rozmywa się w ciemnościach. Spotkanie nieco wybiło mnie z rytmu, przyznaję; do tej pory byłem przekonany, że po prostu dopadnę Jonasza i urządzę jakąś epicką rozpierduchę. Teraz jednak nabierałem pewności, że nic nie wyjdzie tak, jak to sobie założyłem. No cóż, w końcu byłem w Rewersie. Po jakimś tysiącu kroków natknąłem się na miejsce, w którym demonica walczyła z Nefilimem. Och, uwierzcie mi: to naprawdę widać na pierwszy rzut oka. Nie chodziło tylko o przeoraną kopytami, zrytą ziemię ani o dopalające się jeszcze szczątki kilku samochodów, które musiały podczas potyczki posłużyć za improwizowaną zasłonę albo broń. Nie, nie naprowadził mnie na tę myśl ciężki, dławiący smród siarkowodoru ani zalegająca kałużami smoła. Nawet nie świeże ruiny domów i wciąż wiszący w powietrzu ceglany pył. Ten Nefilim nadal tam był. Zaryczał groźnie, gdy powodowany przemożną ciekawością podszedłem zbyt blisko rumowiska, w które musiał się wczołgać. Parsknął ogniem z nozdrzy, potrząsnął rogatym łbem i buchnął ogniem, ale płomienie szybko zamieniły się w gęsty, smolisty dym. Był ogromny, imponujący. Widać było tylko górną połowę jego cielska i łapy, reszta ginęła gdzieś w jamie pod betonowymi płytami, ale i tego wystarczyło, by wyrobić sobie pogląd na wielkość całej istoty. Do tej pory widziałem tylko jednego, i to z daleka – nie licząc tamtego ze starych sztolni, ten był drugi. Musiał stoczyć ciężką walkę. Poszarpane łapy i tors broczyły smołą, jeden róg był ułamany. Widoczny pomiędzy węglami skóry ogień płonął nierówno, wyraźnie pokazując, że czas majestatycznej kreatury był już policzony. Podszedłem jeszcze kawałek i stanąłem, czując, jak zaczyna kręcić mi się w głowie. Aura była o wiele słabsza, bo i demon nie miał w sobie nawet dziesiątej części normalnej mocy, ale mózg i tak jakby ktoś przepuszczał przez wyżymaczkę. Krew dudniła w skroniach, a żołądek zaciskał się w supeł. Stałem tak długą chwilę, mierząc się z nim wzrokiem. W ślepiach pełgało coś na kształt inteligencji, widać było, że istota musi być zdolna do rozumowania. Demon spróbował wczołgać się głębiej w gruzowisko, ale bezskutecznie.

W końcu machnął w moją stronę łapą, posyłając gęsty kłąb czarnego dymu. Odsunąłem się po prostu na bok, żeby trujący opar nawet mnie nie dotknął, i patrzyłem dalej. Jest coś takiego w człowieku, że pokonany przeciwnik przestaje wywoływać w nas agresję, a zaczyna wzbudzać litość i współczucie. Kiedy indziej, w innych okolicznościach, kombinowałbym tylko, jak takiego Nefilima utłuc; teraz było mi go niemalże szkoda. Jest w nim coś pięknego, pomyślałem sobie. To znaczy: nie ulegało wątpliwości, że to monstrum. Maszyna do zabijania, pomiot Rewersu. Kłąb czystej nienawiści do wszystkiego, co żyje... A mimo to o wiele lepiej przemyślany, bardziej foremny od tych wszystkich pokrak, jakie zapełniały Blask. Nawet teraz, poraniony i zapewne już dogorywający, pełen był jakiejś majestatycznej gracji. Demon zawarczał głucho, ale dało się w jego głosie słyszeć nutę bólu i strachu. Czy stwór z Rewersu mógł się bać śmierci? To jest, o ile zdolny był w ogóle umrzeć. Może byliśmy sobie bliżsi, niż mi się wydawało. Niewykluczone, że dla niego doczesność też była jedyną pewną rzeczą w tym istnieniu, a wszystko poza granicą śmierci wyłącznie niejasnym domysłem. Konstrukcją mentalną, zbudowaną na półsłowach i propagandowych hasłach. Odsunąłem się dalej, żeby niepotrzebnie nie prowokować może i śmiertelnie rannego, ale nie mniej przez to niebezpiecznego demona. Więc to tutaj Sukkub musiał dogonić Jonasza, idącego w asyście Nefilima... Stop! Ale jak to, w asyście? Dopuszczałem do siebie taką myśl już wcześniej, ale jej potwierdzenie i tak okazało się być nielichym szokiem. Jonasz uciekł w Rewers nie dlatego, żeby nie dosięgła go tam Góra; on był tutaj regularnie kryty! Demon na usługach to mocna rzecz, można iść, nie bojąc się niczego. No, chyba że napadnie cię wkurwiony Sukkub. Urażona kobieta potrafi być groźna sama z siebie, a jeszcze taka... Nie do pozazdroszczenia. Myśl o tym, jaką rolę grał w tym wszystkim Sukkub i kim byli tajemniczy „oni”, aż się prosiła o pociągnięcie dalej, ale miałem tu jeszcze do dokończenia robotę. Poważną robotę, którą przeciągnęła się już zdecydowanie zbyt długo. Od pobojowiska oddalał się wyraźny, zygzakujący trop – jak gdyby ktoś na zmianę pełzł na brzuchu, potem wstawał i przechodził chwiejnie kilka kroków tylko po to, żeby znów upaść bezwładnie.

Gdy ruszyłem śladem Jonasza, Nefilim szarpnął się i ryknął z wściekłością, puszczając nozdrzami kłęby dymu. Gdyby tylko dać mu szasnę, ani chybi

rozerwałby mnie na strzępy, i doskonale o tym wiedział – ale mógł tylko miotać się bezsilnie, przyspieszając nieuniknione. Jonasz półleżał kilkaset metrów dalej, oparty plecami o ścianę domu. Musiał się mnie spodziewać, bo od razu, na wejściu, puścił w moją stronę piorun kulisty – ale jakiś taki marny, cherlawy. Bez trudu odchyliłem jego pocisk, postawiłem zawczasu przygotowaną tarczę i powoli, krok po kroku zacząłem podchodzić. Obserwował mnie z pogardą. Próbował sklecić jeszcze jeden czar, ale ręce nie chciały się go słuchać; w końcu opuścił je, popatrzył na mnie zrezygnowanym, kpiącym wzrokiem. – Nie ma zasadzki, nie ma nic – zacharczał, dobrze odgadując przyczynę mojej ostrożności. – Podejdź tu, Komorniku. Miejmy to obydwaj nareszcie za sobą. Stanąłem nad nim. Popatrzyłem na potrzaskaną, połamaną formę doczesną człowieka, którego dopadnięcie kosztowało mnie tyle nerwów, krwi, potu i starań. Odchrząknąłem, starając się nadać głosowi podniosłą, uroczystą barwę. Tyle tylko, że wcale nie czułem satysfakcji. – Jonaszu Dwudziesty Drugi. Działając na podstawie oficjalnego Zlecenia, oświadczam ci niniejszym, że przystępuję do wykonania Egzekucji, zmierzającej do zaspokojenia... Nieumarły potrząsnął głową, poirytowany. – Daj sobie spokój, Zek, i tak cię tutaj nie słyszą. Twój rejestr aktywuje się dopiero, kiedy wrócisz w zasięg. Siadaj. – ...zmierzającej do zaspokojenia na aktywach doczesnych i wiecznych... – Siadaj, mówię! Nie masz zapalić? Potrząsnąłem głową, ani na chwilę nie tracąc czujności. Wyrecytowałem do końca zwyczajową formułkę, stanąłem nad nim z gladiusem w ręku. Jonasz patrzył mi wciąż prosto w oczy. – Niczego nie żałuję – powiedział tylko. – Ani jednej chwili Przed, ani momentu Po. Każda chwila mojego istnienia miała przyczynę, sens i cel... I dlatego też, mimo że jestem już martwy, to żyłem po tysiąckroć bardziej niż ty, Komorniku. Wzniosłem gladius do ciosu. – Lul’ti przesyła pozdrowienia. Coś w jego twarzy drgnęło boleśnie, ale uśmiechnął się popękanymi z mrozu wargami. – Ona... Tak, ale było warto. A teraz skończmy to wreszcie.

Zostawiłem za sobą rozpłatane ciało Jonasza, a wokół niego porozrzucane fałszywe relikwie, które miał w plecaku. Podeptałem, porwałem i poniszczyłem, co tylko się dało; tutaj raczej nikomu się nie przydadzą, ale zasada była prosta: cokolwiek jest cenne dla wroga, należy profilaktycznie zniszczyć. Nie miałem pojęcia, po co targał je ze sobą taki kawał drogi. Na pewno był w tym jakiś plan, jakiś cel – ale niewiele mnie to obchodziło. Moje Zlecenie obejmowało tylko wykończenie Dłużnika, o niczym innym nie było mowy. Wracałem w Blask. Powinienem się cieszyć, czuć w sercu palącą satysfakcję, poczucie dobrze spełnionego obowiązku. Wyobrażałem przecież sobie tę scenę w myślach dziesiątki, setki razy! Jak stoję nad nim dumnie, on próbuje błagać o litość albo przekonywać mnie, a ja mimo to robię to, co zrobić należy! Jak kawałek po kawałku wycinam mu wnętrzności, a on coś bełkocze. Nie może uwierzyć, że to już koniec. – Nie tak to wszystko miało wyglądać. Zamarłem w pół kroku, obróciłem się ku rumowisku. Wygasłe, ziębnące cielsko Nefilima leżało tak, jak je widziałem ostatnio, na wpół schowane pod betonowymi płytami – a obok niego siedział na kamieniach... – Uwierz mi, nie tak. – Brodaty typ zaciągnął się papierosem i popatrzył na mnie smutnym wzrokiem. Biała tunika odcinała się wyraźnie od szarości gruzu, wrażenie kontrastu dodatkowo potęgowała przewieszona przez ramię czerwona szarfa. Zamrugałem. Wydawać by się mogło, że przywykłem już do pewnego poziomu niedorzeczności, ale to było coś nowego. Ta twarz, w czasach Przed wyzierająca z każdego obrazka, każdej ikony, niezliczonych mniej lub bardziej udanych rzeźb... Nie miałem wątpliwości. To był On. W pierwszym, atawistycznym odruchu miałem wręcz ochotę uklęknąć. Gladius zasyczał, zatrzeszczał i sam z siebie zapłonął purpurowym ogniem. Blask zalał okolicę, kilka podkradających się już ku padlinie Cieni zaskowyczało przenikliwie i odskoczyło poza zasięg światła. Siedzący na kamieniu... heee... no, siedzący na kamieniu MĘŻCZYZNA pokiwał głową, z lubością wystawiając twarz do purpurowego płomienia. – O tak – mruknął. – Tyle długich eonów już tego nie czułem... Podejdź no tutaj, Komorniku Ezekielu. Nie bój się, nie mam zamiaru cię skrzywdzić. Moje przeczucia, powiem wam, sugerowały coś zupełnie przeciwnego. Jeśli ktoś mówi, że nie ma zamiaru zrobić ci nic złego, a do tej pory stanowił –

przynajmniej w teorii – uosobienie łagodności i dobra, to... Nawet sam nie byłem pewien, co konkretnie. – Popatrz tylko na to wszystko. – Brodacz rozłożył ręce. – Ohyda spustoszenia, dokładnie tak, jak przepowiedział to prorok. A przecież plan był taki piękny, tak uporządkowany. Harmonia idealna, chóry wyśpiewujące wieczną chwałę. Co poszło nie tak? Popatrzył na mnie, po Jego twarzy przemknął cień niezadowolenia. – Zgadza się... Wy poszliście nie tak, Ezekielu. Czynnik ludzki, który oczywiście musiał popsuć Plan Doskonały. I powiem ci: na całe szczęście. Obszedłem postać dokoła, w niedowierzaniu dotknąłem tuniki. On popatrzył na mnie, wyraźnie poirytowany. Zaciągnął się papierosem po raz ostatni i zdusił niedopałek w krwawiącej ranie na wewnętrznej stronie dłoni. – Tak, to ja. Albo, jeśli wolisz: Ja. Może chcesz mi jeszcze włożyć dwa palce w jakiś otwór ciała? Jestem cierpliwy, zapewniam cię. Czekałem... no, długo czekałem na to wszystko. Zrobił ręką ruch, jakby chciał to „wszystko” naraz objąć. Pokręciłem głową, usiadłem na kawałku betonu naprzeciwko i spojrzałem w Jego twarz. – Dlaczego? – wykrztusiłem. – Dlaczego nie przyszedłeś, kiedy było trzeba? Przecież to wszystko mogło się zakończyć zupełnie inaczej... On potrząsnął puklami długich włosów, uśmiechnął się kwaśno. – To nie takie proste, Ezekielu. Przyszedłbym, uwierz mi. Mieliśmy wszystko ugadane, ustalone, ugrane w najmniejszym szczególe. – Więc?... Sięgnął za pazuchę po paczkę mentoli, wytrząsnął jednego i wsadził w usta. Potem zreflektował się, wyciągnął pudełko w moją stronę; odruchowo wziąłem, kto by nie wziął? Pokazał mi gestem, żebym nie wstawał, sam podniósł się i odpalił papierosa od małego, błękitnego ognika, który zapłonął mi nad głową. Zaciągnął się z lubością, wydmuchnął dym ku niebu. – Więc co? Mój stary to hochsztapler, ot co.

Rozdział XIII

S

iedziałem i patrzyłem w absolutnym osłupieniu na Syna Człowieczego, jarającego długiego, wąskiego papierosa dla kobiet. Wypalił do połowy, potem spojrzał na mnie, ewidentnie rozdrażniony. Ja siedziałem, jak usiadłem, z niezapalonym mentolem przyklejonym do dolnej wargi. – No co? Taka jest prawda, Komorniku. Nie da się współpracować z kimś, kto przez parę tysięcy lat umawia się z tobą na coś, a potem w ostatniej chwili zostawia konającego na krzyżu. Nie da się, i koniec. Potrząsnąłem głową, próbując poskładać to wszystko w całość. Puzzle rzeczywistości już prawie ułożyły się w spójny obrazek, a potem znów posypały, jak projekt reformy budżetowej. – Więc to przez Ciebie... – jęknąłem, chowając twarz w dłoniach. – Wypraszam sobie – żachnął się mężczyzna w bieli. – Do tanga trzeba dwojga. Inna była umowa, a to, że ktoś... w zasadzie Ktoś... zmienia warunki w trakcie gry, to już nie moja wina. Skoro mnie gdzieś nie chcą, to ja się nie pcham. Poza tym to On was zostawił samopas, nie ja. Ja jestem waszym wielkim fanem, Ezekielu. Te ostatnie słowa zabrzmiały cokolwiek dziwnie, nawet jak na całościowy standard rozmowy. Spojrzałem na mego rozmówcę uważniej, ten uśmiechnął się z nieukrywaną satysfakcją. – O, no proszę. Wreszcie zaczynasz myśleć, Komorniku. Pewnie zapytasz zaraz o Jonasza, prawda? Pozwól więc, że oszczędzę ci jednego oddechu w życiu i powiem sam... Kimkolwiek był, miał ewidentne parcie na gadanie. Nie ma się co dziwić zresztą, ciężko w Rewersie znaleźć normalnego partnera do konwersacji. – Otóż nieodżałowanej pamięci Jonasz pracował dla mnie. – Tego to się akurat domyśliłem – wszedłem Mu w słowo, zastanawiając się jednocześnie, jak bardzo poważnym może to być grzechem. – Ale co Ty tu robisz?

Popatrzył na mnie jak na niedorozwiniętego. – Rządzę – odparł po prostu, jak gdyby było to oczywiste. Na chwilę zapadła absolutna cisza. On zaciągnął się jeszcze raz mentolem, potem roztarł niedopałek podeszwą sandała. Popatrzył na mnie szelmowskim wzrokiem. – Przerywnik humorystyczny – powiedział, po czym zaplótł dłonie, wsunął środkowe palce każdej ręki w stygmaty i pomachał nimi, gdy wyjrzały z drugiej strony. – Nie bawi cię to? Hm, trudno. – Czy ty... to znaczy Ty... wiesz, co się z Nim stało? Pokazał znaczącym gestem na niebo. – Znaczy się z Tamtym? Nie mam pojęcia. Nie rozmawialiśmy ze sobą już od dłuższego czasu, jak się domyślasz. W ogóle z Nim się zawsze trudno rozmawiało. Zresztą zastanów się sam, Ezekielu: o czym można dyskutować z kimś, kto porozumiewa się tylko aksjomatami w trybie rozkazującym? Straszna świadomość uderzyła mnie niczym obuch siekiery świniaka w potylicę. – Czy ja dobrze rozumiem... – zacząłem ostrożnie – że to wszystko, cały ten syf i bałagan... to wzięło się stąd, że po prostu się nie dogadaliście? On pokiwał głową na boki. – W dużym uproszczeniu? Tak. Ja obstaję przy swojej wersji, Ezekielu: zostałem oszukany. Nie pierwszy raz zresztą, ale tym razem w wyjątkowo paskudnym stylu. Naprawdę, myślałby kto, że zrobiłem wszystko, co kochający Syn powinien, by udobruchać swego Ojca. Ale nie, rozumiesz? Jemu nadal było mało. Cholerne, zadawnione urazy... Zamrugałem, nie nadążając za tokiem myśli. Mój rozmówca przewrócił ostentacyjnie oczami, zrobił rękoma gest, jakby tłumaczył coś od początku pięciolatkowi. – Popatrz: załóżmy, że masz ojca i kilku braci. Okej, dasz radę sobie to wyobrazić? No, zuch chłopak. I pewnego dnia twój stary po pijaku przynosi do domu małpę. No dobra, mówisz: małpa to małpa, niech będzie. Czego się dla ojca nie robi, co nie? Nieśmiało przytaknąłem. – No... – Ale staremu tego mało. On tej małpie zaczyna budować wielkie terrarium, bo mówi, że teraz ta małpa jest dla niego najważniejsza. Zaczyna z nią rozmawiać, uczyć ją sztuczek, szyć jej ubranka... A ty i twoi bracia w odstawkę, rozumiesz? Bo teraz liczy się tylko ta pierdolona małpa. Ale to jeszcze nie jest najlepsze, poczekaj! Bo pewnego dnia ojciec każe wam się zebrać w salonie i... – ...i oddać tej małpie pokłon – sapnąłem.

– Do-kład-nie-tak. – Mężczyzna rozciągnął się złym uśmiechem. – Małpa jest teraz równa wam, mówi Ojciec. Kocham ją ponad wszystko inne! A ty patrzysz, jak twoi braciszkowie posłusznie, po kolei podchodzą, klękają i całują tę małpę w dupę. Małpa, rozumiesz, nawet nie ma pojęcia, co się dzieje, bo właśnie obiera banana... Czytałem kiedyś tę wersję, chociaż nie w takiej redakcji. Przymknąłem oczy, czując, jak świat wiruje coraz prędzej i prędzej. To się nie dzieje, próbowałem sobie wmówić. A tymczasem długowłosy brodacz w białej tunice i sandałach paplał jak najęty, wkręcając się we własną historyjkę. – I w końcu przychodzi twoja kolej. Patrzysz na tę śmierdzącą małpę, rozumiesz, i czujesz, jak coś w tobie pęka. Mówisz: Ojciec, ale zaraz, chwila, to przecież tylko małpa. A my jesteśmy twoimi dziećmi! Mieszkamy przecież razem, gotujemy ci zupę, prasujemy koszule! Logiczne, nie? A ten niewdzięcznik, wyobraź sobie, dostaje szału. Wygania cię z mieszkania i zrzuca ze schodów. Wysyła jeszcze za tobą twojego młodszego bratakoksiarza, który na kopach wynosi cię z bloku i mówi, że od dziś masz mieszkać w piwnicy. – „Któż inny jest jak Bóg?” – szepnąłem mimowolnie, wspominając na prawdziwe znaczenie imienia Michała. Widać Archanioł nie od wczoraj robił za typa od mokrej roboty. – Tak, mój Ezekielu, dokładnie tak było. Ale widzę, że chcesz o coś zapytać? Chodziło mi to po głowie już dłuższą chwilę. Patrząc w jego oczy, niemalże odczytywałem tam czającą się odpowiedź... Ale On chciał, żebym Go o to zapytał. Jak każda istota nadrzędna, delektował się swą wyższością – a zarazem był w czysto ludzki sposób głodny mojej uwagi. Zebrałem w sobie wszystkie siły, a potem wyrzuciłem jednym tchem: – Kim tak naprawdę jesteś? Spojrzał na mnie, w jego oczach błysnęło coś... niemalże ludzkiego. Uśmiechnął się szeroko. Jam jest bestia straszna, sroga, jam jest szatan, śmierć i trwoga, dowodziłem na Wołyniu, pociągałem spust w Katyniu, prowadziłem tupolewa, celowałem prosto w drzewa... Poczułem się tak bardzo surrealistycznie, że aż zakręciło mi się w głowie.

Odruchowo sięgnąłem do paska, wymacałem i ścisnąłem Talent. Brodacz zauważył to, pokiwał głową i kontynuował: Jam, nikt inny, jest ten święty, co uderzył w World Trade Center, strącił Łuszcza z ośmiu pięter, a najbardziej na tym świecie lubił... – Dość – przerwałem mu, unosząc rękę. – Dość, dość, dość! Ja tu poważnie pytam. – Poważnie? No cóż, szkoda. Że tak zacytuję ponadczasowego klasyka: „jam jest Światłością Świata”. Mężczyzna wstał, rozłożył ramiona szeroko. Przez dziury w jego dłoniach prześwitywał pejzaż zniszczonego, zamarzniętego pustkowia... A potem cała postać rozbłysnęła światłem: złocistym, niemalże oślepiającym blaskiem. Rysy twarzy wyostrzyły się, zniknęła gdzieś broda, a włosy zwinęły się w blond pukle. Dwoje potężnych, lśniących skrzydeł wysunęło się zza pleców, gdy istota spojrzała wprost na mnie. – JAM JEST HEOSFOROS, GWIAZDA ZARANNA I WENUS NA NOCNYM NIEBIE! – zahuczał głosem niczym wodospad. – JAM JEST JAŚNIEJĄCY, SYN JUTRZENKI I TEN, CO DZIERŻY W SWYCH DŁONIACH BLASK! – Lucyfer... – jęknąłem. – Nie przepadam za tą wersją imienia – skrzywił się Upadły, osiadając znów na swym kamieniu i wyciągając kolejnego papierosa. – Ale jeśli już koniecznie musisz, to niech będzie Światłodzierżca. – Ale Ty nie możesz być – nie możesz być jednocześnie Nim! Popatrzył na mnie uważnie. – Ezekielu, ależ ja JESTEM Nim. To tylko wy, ludzie, wszystko poplątaliście. Nie wyobrażasz sobie, ile razy trzeba powtarzać waszym prorokom nawet najprostsze rzeczy, a oni i tak wszystko pokręcą i zinterpretują tak, żeby wyciągnąć z tego jak najwięcej własnej korzyści. „Zrodzony z dziewicy”, ha! System wierzeń oparty na oksymoronie, wynikającym z durnego błędu tłumacza. Zresztą spójrz sam na siebie! Mówię ci, jak jest, a ty mi nie wierzysz. Nie da się zaprzeczyć, miał sporo racji. Nie dziwicie mi się chyba, prawda? Każdemu przy czymś takim wysiadłyby bezpieczniki. Światłodzierżca odpalił od mojego płomyka kolejnego papierosa; ja wciąż bezwiednie trzymałem w zębach tego pierwszego.

– Naprawdę, próbowałem się z Nim dogadać. – Dmuchnął na mnie dymem. – W końcu już myślałem, że ustaliliśmy coś konstruktywnego. Plan był prosty: ja wchodzę między ludzi, żeby zobaczyć, jacy naprawdę są słodcy, puchaci i pachnący. On cały czas mnie pilnuje, pomaga robić różne fajne sztuczki i ogólnie nie daje sromotnie przepaść. Widziałem, że znów się podpala własnymi słowami. I to dosłownie podpala: temperatura w okolicy wzrosła zauważalnie, ziemia pod jego nogami zaczynała parować. – Razem w końcu stawiamy ten świat na nogi, raz na zawsze dajemy ludziom obowiązującą wykładnię Prawa – warknął. – Potem ja się zbieram, On mnie bierze do siebie i jest cycuś-glancuś-pizdeczka. I co? I co, kurwa mać?! Przychodzę na świat w jakiejś zasranej oborze!... Płomienie strzeliły spod tuniki, zalewając okolicę. Nagle znaleźliśmy się w oku ryczącego cyklonu, wokół kłębił się i huczał ogień, wznoszący się coraz wyżej i wyżej pionowymi ścianami. Poczułem, jak skręcają mi się i topią brwi, zasłoniłem twarz od żaru – a potem wszystko zniknęło. Ogień zgasł, zapadła atramentowa ciemność. Tylko syczące i trzaskające pogorzelisko wokół świadczyło o tym, że nie było to moim przywidzeniem. Upadły z godnością poprawił czerwoną szarfę, przyklepał tlący się róg materiału. Potoczył wzrokiem po żarzącym się pustkowiu. – W stajence, jeśli wolisz – mruknął. – Resztę, jak się zdaje, znasz. Dzieciństwo, dorastanie, wągry na nosie, pierwsze mokre sny, problemy żołądkowe... Ale ja twardo brnę naprzód, wiedząc, że On na mnie patrzy. Owszem, z tym nauczaniem w świątyni nieco się pospieszyłem, przyznaję. Postanowiłem, że wyczekam, a potem im powiem. I powiedziałem. Wiesz, jak się to skończyło, prawda? – „Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?” – rzuciłem cytatem z Pisma, który od zawsze nie dawał mi spokoju. Upadły poważnie pokiwał głową. – Tak, dokładnie tak. Okazało się, że najwyraźniej On nigdy nie miał zamiaru się wywiązać z danego mi Słowa. Siedział pewnie tam, na Górze, i zaśmiewał się do rozpuku, gdy ja pozwalałem robić z siebie idiotę. Ale nic to, myślę, to tylko taki okres próby. Przecież nie mógł o mnie zapomnieć. Leżę w grobie... i leżę... i leżę... I wiesz co? Wiedziałem. – I nic – parsknąłem. – I nic. Poleżałem trzy dni, w końcu wyszedłem. Odwiedziłem jeszcze raz moich, pożegnałem się z mamą, powiedziałem ludziom, co i jak. I nadal nic, zero! Ani słowa od Niego. I wtedy już wiedziałem, że... – Że lepiej będzie mimo wszystko rządzić w Piekle? Upadły nachylił się do mnie, w jego oczach błysnęły martwe gwiazdy.

– Zdążyłem sobie wykroić niemałe księstewko od czasu pierwszej z Nim kłótni... Wyobraź sobie, że byłem naprawdę gotów z tego zrezygnować, pojednać się z Nim. Sprawić, aby znów było tak, jak kiedyś! Ale jest jedna rzecz, obok której nie jesteśmy w stanie przejść obojętnie – i wy, ludzie, i ja. Wiesz może, co to takiego? Zastanowiłem się chwilę. – Bycie ignorowanym – odpowiedziałem. – Dokładnie tak, Ezekielu. Możemy znieść wiele, ty i ja, ale tylko przy świadomości, że komuś na tym zależy. Powiedz mi, czy chciałem aż tak wiele? Czy żądałem czegoś ponad siły, i to od istoty z założenia wszechmogącej? Pokręciłem tylko głową. Cóż było rzec? Doskonale go rozumiałem. Sam bym przecież... – Przyłącz się do mnie. Spojrzałem na Upadłego takim wzrokiem, że aż musiał się zorientować: pospieszył się z werbunkiem. – Słucham? – Nastawiłem uszu. – Chyba się przesłyszałem. Proponujesz mi zdradę? Światłodzierżca uśmiechnął się ujmująco. Gdyby był sprzedawcą w telemarkecie, to centrala telefoniczna za chwilę uległaby przeciążeniu i samozapłonowi. – Drugi etat raczej. Zachowujesz swój dotychczasowy zakres obowiązków i umiejętności, ale pracujesz dla mnie. W zamian do tego, co płaciła ci do tej pory Góra, dorzucam kilka bonusów. Nie pożałujesz. – Wy chcecie zaatakować Cytadelę – olśniło mnie. – Poczekać, aż rzucany przez nią cień wyciągnie się na maksymalną długość, a potem uderzyć w samo serce systemu. I potrzebujesz kogoś, kto otworzy ci wtedy bramę. Zgadza się? – Jedna taka oferta w życiu. Edycja limitowana, imienna. – Nie ma szans. – Splunąłem na ziemię i wstałem z kamienia. – Mogę być chłopcem na posyłki, ale aż tak się nie skurwię. Zatkało go. Widać było, że nie spodziewał się, że mógłbym odmówić. – Jesteś pewien, Komorniku? Takiej propozycji nie dostaje się drugi raz! – Jestem pewien, i właśnie ją dostałem. Odpowiedź to nadal „nie”. Upadły potrząsnął głową z niedowierzaniem. – Popełniasz błąd, Ezekielu. Moich ofert się nie odrzuca. – Być może. – Ostrożnie dotknąłem czubkiem buta zeszklonej ziemi, sprawdzając, czy warstwa żaru już się zestaliła. – A mimo to jednak. Miło było poznać, a teraz na mnie pora. Odwróciłem się do niego plecami i ruszyłem w swoją stronę. Czułem, jak

świdruje mnie wzrokiem między łopatkami... I właśnie dlatego chciałem jak najszybciej się oddalić. Dość miałem dziwnych spotkań, niedopowiedzeń i eschatologicznych tajemnic, jak na jedną wyprawę w Rewers. – Wrócisz do mnie szybciej, niż ci się wydaje, Komorniku! – dobiegł mnie jeszcze jego głos. – Czas już się prawie dopełnił, a kiedy nadejdzie bitwa na polach Har-Megiddo, będziesz musiał wybrać jedną ze stron!... Wzniosłem oczy ku pustemu niebu i westchnąłem sobie, tak głęboko, od serca. Niemalże stęskniłem się za Azraelem, który w porównaniu z zamieszkującymi Rewers popaprańcami był wręcz uosobieniem normalności.

Rozdział XIV

D

o przedmieść Miasta Bohaterów dotarłem, jak to się ładnie mawia, na oparach. Odsapnąłem z ulgą, widząc majaczące na widnokręgu kilkunastopiętrowe bloki. Z mocno sflaczałej już torby z zapasami wysupłałem ostatniego batonika, odgryzłem kawałek zmarzniętej na kość czekolady i zacząłem powoli, miarowo przeżuwać. Nagroda motywacyjna to cholernie ważna rzecz – a w naszym, komorniczym fachu nieporównanie częściej dostajemy od przełożonych właśnie nie marchewkę, a kijek. Ergo, dobrze człowiek musiał sobie robić sam. Gladius ledwie, ledwie bździł, ale w ogóle już podawał ogień, więc nie gasiłem go nawet na chwilę. To przedziwny paradoks, ale głębiej w Cieniu demonów nie było aż tak znów wiele. Tutaj, bliżej granicy z Blaskiem, ciemność aż dyszała i kłębiła się ich kształtami. Może naprawdę było tak, że powstawały w wyniku interakcji z ludźmi, a bez nich – nie mogły istnieć? Paradoks równie zajmujący, co prawdopodobny. Ostrożnie przekradłem się w pobliże Twierdzy i zaległem w ośnieżonym wykrocie, obserwując okolicę. Panowała cisza, tylko wiatr świszczał pomiędzy ruinami, niosąc kłujący, ostry śnieg. Od czasu do czasu słyszałem też, jak poza granicą widoczności odzywa się niskim, basowym zawodzeniem Głowa. Zimno nie było tutaj aż tak dotkliwe, ale wychłodzony organizm powoli zaczynał się poddawać. Kiedy poczułem, że nie wiedzieć czemu robi mi się ciepło i błogo, zebrałem ostatek sił: trudno, wóz albo przewóz! Podobno tak się właśnie zamarza, że człowiek przestaje odczuwać zimno, a ja nie miałem zamiaru tu zginąć. Wygrzebałem się i ruszyłem w kierunku głównej bramy, którą ostatnio opuściłem kompleks umocnień. Twierdza była milcząca, cicha i pusta. Ściany pokrywały sople zastygłej krwi, na podłodze garażu leżało rozwłóczone, zmasakrowane nie do poznania ciało któregoś z mieszkańców. Transporter tkwił wbity w skrzydło nie do

końca otwartych wrót, z włazu kierowcy zwisał krwawy strzęp w resztkach kamuflażowej kurtki. Ostrożnie, przyświecając sobie znalezioną latarką, wszedłem w podziemne korytarze. To zaskakujące, jak bardzo zmienia się takie miejsce, jak tylko odciąć prąd. Nagle każdy kąt może skrywać nieznane zagrożenie. W ciszy zdają się rozbrzmiewać echem kroki i szepty, rytm krwi w skroniach jest niczym walenie młota kowalskiego. Plamka światła tańczy po ścianach, wyciągając z wszechobecnego mroku zaledwie wycinek otaczającej rzeczywistości. Kilka razy coś uciekło w ciemność przed mżącym słabo ostrzem gladiusa. W takich chwilach zamierałem w bezruchu, próbując usłyszeć w ciszy coś więcej niż tylko własny oddech; wiedziałem, że jeśli pozwolę sobie na chociażby chwilę niepokoju, to ten strach mnie zje. Zupełnie dosłownie. Dotarłem w końcu do celi, którą ochrzciłem jako „swoją”. Gdy zaświeciłem do środka, serce aż skoczyło mi do gardła. – Nie strasz mnie!... – syknąłem do stojącej na środku pomieszczenia dziewczynki. Nie odpowiedziała, rzecz jasna; za to przesunęła się jednak w bok, jak gdyby pokazując mi, że mogę wejść. Pokręciłem tylko głową z niezadowoleniem, zamykając za sobą drzwi: teraz tylko patrzeć, jak jakieś cholerstwo tu przylezie! Usiadłem na posłaniu, okutałem się wszystkimi kocami, jakie tylko znalazłem. Czekałem, aż się ogrzeję. Dmuchnąłem parą, patrząc, jak purpurowy od światła gladiusa obłoczek powoli znika w powietrzu. Nie było tu bynajmniej ciepło... ale też nie dojmująco zimno, dobre piętnaście stopni różnicy w porównaniu z tym, co na dworze. Stosunkowo niewielka cela powinna się szybko nagrzać od płomieni. Oglądałem kiedyś program, że w lodowym igloo wystarcza jedna malutka świeczka. Chyba. Pytanie tylko, czy ta sama zasada obowiązuje, kiedy jestem w podziemiu ceglano-betonowego fortu. Taką miałem przynajmniej nadzieję. – Zaprosiłbym cię pod kocyk – szczękając zębami, zwróciłem się do stojącej nieruchomo dziewczynki. – Ale chyba wiele by to nie pomogło. Pewnie i tak mnie nie... Urwałem w pół słowa, kiedy Cień odwrócił głowę i popatrzył prosto na mnie. Nierzeczywistym, rwanym ruchem, niczym źle nałożony efekt specjalny,

podeszła bliżej. Usiadła tyłem na rogu posłania. Podsunęła się. Wstrzymałem oddech. Serce skoczyło jak oszalałe, kiedy podkuliła nóżki, zwinęła się w kłębek i powoli oparła główkę o moje kolana. Zamarłem. Wydawało mi się, że aż czuję chłód śmierci przez koce i śpiwory. „Co ty robisz, człowieku!” – darł się rozsądek. „Głupota! Śmierć! Niebezpieczeństwo!...” Natomiast serce... Nieskończenie powoli uniosłem rękę, która na chwilę zawisła nad skołtunionymi, płowymi włoskami – a potem zamknąłem oczy i położyłem dłoń na jej główce. – Tata. – Jestem tutaj, córeczko – szepnąłem, czując, jak po policzkach płyną łzy.

Mokry, lepki śnieg był wszędzie. Osiadał ciężką pierzyną na ramionach, przesączał się przez materiał kurtki, zawisał na wąsach i brodzie. Wciskał się w nos, zalepiał oczy i tajał zimnymi kroplami na wargach. W butach chlupotało, spodnie od kolan w dół były mokre i ciężkie. Przestawiałem nogi zupełnie mechanicznie, za każdym razem słysząc ciamkanie i mlask niechcącego mnie wypuścić błota. Granica z Blaskiem była już pewnie niedaleko – ale wiedziałem, że jeśli nie przejdę jeszcze tych kilkunastu mil, to zwyczajnie tu zostanę. Azrael jeszcze się nie pojawił, ja nadal nie mogłem złapać połączenia z systemem energetycznym Góry. Poziom rezerw spadał w zastraszającym tempie, organizm wyczerpał zapasy regeneracji już jakiś czas temu. – Cholerny świat... Niech to szlag trafi! – warknąłem. – Nie sądzisz, słoneczko? Szła ze mną. Cały czas widziałem jej kształt, odcinający się od bieli, majaczący w szarej zasłonie przechodzącego w deszcze śniegu. Kiedy miałem już wrażenie, że nie dam rady, że nie zrobię kolejnego kroku – wtedy podnosiłem wzrok i widziałem ją przed sobą. Wyciągała do mnie drobną rączkę, a ja nabierałem ponownie miażdżącej pewności: muszę! Więc podnosiłem nogę, wyszarpywałem but z bagna i brnąłem dalej. Stopniowo robiło się jaśniej, deszcz zaczynał zamieniać się w wiszącą wszędzie, gęstą mgłę. Lód zniknął, po śniegu nie zostało ani śladu... Dziwnie było znów widzieć świat w kolorach innych niż tylko biel i odcienie szarości. Rozglądałem się cały czas nerwowo, dobrze pamiętając osobliwe istoty,

które widziałem gdzieś tutaj przy wejściu w Rewers. Kiedy to było?... Kilka dni, a może tygodni? Miesiąc? Pogubiłem się w rachubie snów i marszy, w Rewersie wszystko było na opak. A mimo to mógłbym... Ech. Obejrzałem się na dziewczynkę, pokręciłem głową. Nie odważę się tego powiedzieć.

Tym razem droga zajęła mi o wiele dłużej. Może była to kwestia wycieńczenia organizmu, a może pobłądziłem i zamiast iść w poprzek, zboczyłem, idąc na skos? Nieważne, i tak nie sprawdzę. Wiem, że gdy nareszcie wyszedłem na suche, odetchnąłem z ulgą. – Udało się, maleńka! – Wyszczerzyłem zęby do idącej za mną dziewczynki. Być może było to tylko moje wrażenie, ale w jej twarzyczce coś drgnęło?...

Stanąłem na szczycie pagórka, pozwalając, żeby zalał mnie mdły, słabowity blask zachodzącego słońca. Nareszcie! Udało mi się, przeżyłem, dałem radę!... Dorwałem skurwiela Jonasza, pokonałem trasę do przedsionka Piekła i z powrotem. Poobcierany, z czarnymi placami odmrożonej skóry, lżejszy o dobrych parę kilo, wyziębiony, z bolącym gardłem i gorączką – ale dałem radę! – Udało się... – sapnąłem po raz nie wiem który i odwróciłem się do dziewczynki. Stała u stóp pagórka, patrząc na mnie wielkimi, ciemnymi oczami. – Idziemy, słoneczko moje! – Machnąłem ręką. – Teraz już będzie... Urwałem. Minęliśmy granicę Cienia już dawno. A mimo to ona nadal szła za mną, chociaż w coraz większej odległości, coraz niechętniej. Przestała już jakiś czas temu skakać po kałużach, po prostu maszerowała ze spuszczoną główką. A teraz dotarliśmy do miejsca, gdzie pojawia się światło słońca. Dalej nie mogła już pójść. Opadłem na kolana, czując, jak nagle ucieka ze mnie cała siła i chęć do życia. Świadomość tego, że muszę zostawić ją tutaj, po raz drugi zostawić, odejść... A potem ona ruszyła ku mnie. – Nie, nie... – Potrząsnąłem głową, wyciągając przed siebie ręce. – Nie idź tutaj, słoneczko! Przecież to cię...!

Podeszła, objęła mnie za szyję i przytuliła się mocno. Widziałem przez łzy, jak płatki mroku odrywają się od jej ciałka i dryfują ku górze, rozwiewając w nicość. – Tatuś – szepnęła, przyciskając zimne usteczka do mojego policzka. Trwałem tak bez ruchu, aż ostatnie pasmo jej ciemności uleciało ku pustemu niebu, a w moich ramionach została wyłącznie pustka.

Rozdział XV

A

zrael przylazł do mnie niedługo po tym, jak wszedłem w Blask. Posmęcił coś o niedokładnym przestrzeganiu instrukcji służbowych, poprzekomarzał się i ogólnie mnie powkurwiał, po czym w końcu podsunął mi do podpisania pokwitowanie wykonania Zlecenia. Pobieżnie przejrzałem lakoniczny tekst, zgłosiłem swoje uwagi co do ilości i jakości wykonanych robót. Anioł oczywiście poinformował mnie z przesłodzonym uśmiechem, że w związku z niemożnością udokumentowania przeze mnie, itepe, itede, słowem: miałem nie marudzić, tylko cieszyć się, że w ogóle mi płaci. Skrobnąłem swoje inicjały rylcem na glinianej tabliczce, a on w końcu wyskoczył z gotówki. Powiem tylko jedno: mimo wszystko było warto. – Masz zgłosić się do Cytadeli, Ezekielu – rzucił jeszcze na odchodnym. – Nie będę służył w waszej obronie terytorialnej – zastrzegłem od razu, ale Azrael tylko wzruszył skrzydłami i zniknął. Krzyknąłem jeszcze za nim: – I kij ci w ryj, kuraku jeden! Przysiadłem na krawężniku niegdysiejszego parkingu przy stacji benzynowej. Przyjemnie brzęczące Talenty i srebrne szekle pieczołowicie upchnąłem w pasek, upiłem kilka łyków wydziadowanego od Anioła wina. Z ciężkim westchnieniem zzułem ciepłe, schodzone buty na anatomicznej podeszwie i zacząłem wiązać moje przydziałowe sandały. Wokół mnie znów był tak dobrze, do bólu znajomy świat: wielkie, jałowe pustkowie kurzu pełne bezimiennych grobów. Jak okiem sięgnąć, wszędzie tylko ruiny i suche kikuty drzew. Długie cienie kładące się na jałowej ziemi i ledwo wystający znad horyzontu szkarłatny dysk zachodzącego słońca. A ja przed oczami wciąż miałem czerń Rewersu i sypiący z nieba śnieg. Nadal czułem usteczka mojej córki na policzku. Splunąłem na ziemię, wstałem i ruszyłem w jedynym istniejącym jeszcze kierunku geograficznym, po drodze zrzucając z siebie równie wygodne, co

zupełnie niekoszerne ubranie. – Do dupy z tym wszystkim... – warknąłem. Odnosiło się to dokładnie do wszystkiego: świata, religii, martwego już nieodwołalnie Jonasza, niewygodnej bielizny, świecącego mi prosto w pysk słońca... Dokładnie wszystkiego!

Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu żałowałem, że tamtego feralnego dnia, dawno temu, po prostu nie umarłem.

Nie do końca mając pojęcie, gdzie mogę się znajdować, szedłem po prostu na czuja. Plan krótkoterminowy był prosty: dotrzeć w jakiekolwiek znane miejsce. Nie próbowałem nijak tego precyzować, bo Azrael oczywiście nie raczył mi powiedzieć, gdzie chociaż w przybliżeniu jestem. Średnioterminowo chciałem mimo wszystko zajrzeć do Cytadeli, gdzie miałem najpierw zamiar, a potem nadzieję. Zamiar sprowadzał się do pyskówki z Danaielem, po której Pierwszy na pewno nie weźmie mnie do swoich anońskich bojówek; nadzieja była taka, żeby wymienić trochę zarobionej gotówki na bardziej przydatny sprzęt. Dość już miałem ciągłego wykrwawiania się na śmierć, niech mi Stratilata wykuje jakiś kirys albo coś w ten deseń. Na razie maszerowałem, za wszelką cenę starając się nie myśleć. Próbowaliście kiedyś NIE MYŚLEĆ? Za wszelką cenę nie zastanawiać się nad czymś, nie rozpatrywać wariantów tego, co mogłoby być, gdyby? Usilnie nie roztrząsać popełnionych błędów i zmarnowanych możliwości? Bo jeśli tak, to... – Hola, hola, pielgrzymie! A dokąd to droga prowadzi? ...to domyślacie się, że tak absurdalne zawołanie przyjąłem wręcz z pewną ulgą. Ulgi nie popsuła mi nawet wymierzona prosto w brzuch kusza ani wytatuowana twarz, spoglądająca na mnie z bezpiecznej odległości ponad paskudnie wyglądającym bełtem. Na pierwszy rzut oka było widać, że przyczajony w ruinach mężczyzna to straż przednia jakiejś większej ekipy. Nie miał przy sobie plecaka ani zapasów, tylko kołczan z kilkoma bełtami i skórzaną tarczkę z szerokim tasakiem do kompletu. Tunika i większość odzieży w pełni koszerna, ale zastanowiły mnie spodnie oraz buty: solidne, grube, jakby szedł ze zdecydowanie zimniejszych regionów. Albo dopiero się w nie wybierał. Zmierzyłem go wzrokiem. Nie bał się, nawet nie denerwował. Po prostu czekał na odpowiedź, żeby zadecydować, jak ma postąpić dalej. – Idę z Miasta Bohaterów – zagrałem va banque. – Aha. – Pokiwał głową. – No i...? – No i Twierdza upadła. – Nie mam pojęcia, o czym mówisz, brodaczu. Kłamał, bo drgnięcie twarzy aż nadto dobitnie świadczyło, że było wręcz na odwrót. „Brodaczu”? No pewnie tak, nie przycinałem kudłów już od dłuższego czasu. – Dokąd idziesz, pytałem? – powtórzył.

Odbiłem piłeczkę: – Macie tu gdzieś obóz? Chętnie odsapnę chwilę, przemarzłem jak cholera. Ezekiel jestem. Kusza bujnęła się niezdecydowanie, potem powoli opuściła. – Lamech. Co z Mormosem i resztą? Pokręciłem tylko głową. – Nie wiem, ciężko powiedzieć. Mogli przeżyć, ale nikogo nie znalazłem. Taki mój los najwyraźniej, że wszystkim tylko złe wiadomości przynoszę. Jakoś się przez te lata przyzwyczaiłem, ale wciąż potrafi to człowieka zaboleć. – Kurwa... – zmełł przekleństwo. – Dobra, chodź. My zaraz ruszamy, ale opowiesz chociaż, co i jak. – Aha – zgodziłem się. Było ich sześciu. Niezła ekipa, nawet po twarzach patrząc, znać było, że to lepsi wyjadacze. Niekoszerny sprzęt w większości trzymali na kołowym wózku, przystosowanym do ciągnięcia na szerokich pasach dla ciężarowców. Sprytne, muszę przyznać: jakby co, odpinasz sprzączkę i Wysłannik nie rejestruje, że miałeś ze sobą kilkadziesiąt kilo konserw, broni, polaru i czego tam jeszcze. Czy byli zaskoczeni, gdy Lamech przyprowadził mnie do ogniska? Raczej nieszczególnie. Pewnie gdybym ściągnął kapelusz, to zobaczyliby znamię i trochę zrewidowali poglądy na temat poziomu zagrożenia. Nie przejawiali jednak śladów nerwowości, więc i ja starałem się nie dawać im po temu powodów. W krótkich żołnierskich słowach opowiedziałem, co stało się w Twierdzy. Rzecz jasna, skrupulatnie pominąłem jakąkolwiek w tych wydarzeniach swoją rolę. Ot, tak się złożyło. Nie, nie mam pojęcia – jak się obudziłem, to tam już masakra szła w najlepsze. No, jakoś mi się udało przeżyć. Słuchali w skupieniu, okazjonalnie zadając krótkie pytania. Czułem, jak jeden z wartowników cały czas wymownie ściska rękojeść topora, stojąc mi za plecami. – Stąd macie jeszcze jakieś dwa, trzy marsze do granicy Cienia – dodałem na zakończenie mojej lakonicznej opowieści. – Ale to pewnie wiecie lepiej ode mnie. Ich szef – niski, długowłosy chudzielec – skinął oszczędnie głową. – Zostawcie mu kilka konserw, niech sobie podgrzeje w popiele – polecił swoim ludziom. – A my ruszamy, nie ma co tracić czasu. Da radę? Już otwierałem usta, żeby odpowiedzieć, ale zrozumiałem: nie mnie miał na myśli. – Powinna – odpowiedział siepacz z przepaską na oku.

– No to podrywaj ją i idziemy. Ezekiel, powodzenia. – Aha – mruknąłem, wydłubując nożem resztki pasztetu z puszki i obserwując ich z ukosa. Zwinęli obozowisko, częściowo przebrali się w niekoszerne ciuchy. Widziałem na wózku broń palną i grube kurtki, jeden z nich miał dość dokładną mapę... To była silna, profesjonalna ekipa. Jeśli kogoś mi przypominali, to łowców nagród Ma’ela – tych, którzy nie wrócili z opuszczonego centrum handlowego. – Wstawaj! – warknął Lamech. W pierwszej chwili nie wiedziałem, do kogo mówi, ale potem zobaczyłem: przy ich majdanie leżał skulony ktoś jeszcze. Kobieta albo dziewczyna, o ile byłem w stanie wnioskować z tej odległości. Ubrana w jakieś łachmany i zbyt duże buty, przywiązana za ręce do wózka. Nie była częścią ich drużyny. Ot, złapali ją sobie w Blasku i teraz brali w Rewers – jako seks-niewolnicę albo ofiarę. Jedną z wielu. Patrzyłem, jak zbierają się i odchodzą bez słowa pożegnania. Nie moja sprawa. Dziewczyna uniosła głowę, popatrzyła na mnie przez ramię. Najpierw beznamiętnie, wypranym z emocji wzrokiem. Potem jej oczy rozszerzyły się, usta otwarły w zdziwieniu. Poznała mnie. A ja poznałem ją. Moja córka byłaby teraz dokładnie w jej wieku.

– Bhgrakh... – Ostatni z łowców głów zakrztusił się własną krwią, gdy wbiłem mu gladius w splot słoneczny i przekręciłem ostrze. Pozwoliłem ciału opaść bezwładnie, a po chwili sam zachwiałem się i usiadłem ciężko na ziemi. Nie ukatrupiło mnie zimno, nie dorwali Wysłannicy, nie dał mi rady nawet chodzący trup Jonasz. Ale jeśli coś mnie kiedyś zabije, to właśnie ludzkie odruchy. Spojrzałem ciężkim wzrokiem w kierunku dziewczyny, trzęsącej się z przerażenia przy wózku. Gdy zaczęła się jatka, chciała się schować za stertą manatków, ale potem strzał z mojej dwururki rozniósł pakunki w drzazgi, przy okazji unosząc ze sobą Lamecha z już gotową do strzału kuszą i jeszcze jednego z obstawy, który chwilę wcześniej cisnął we mnie dzirytem. Miał, skurwiel, cela. Wziąłem dwa głębokie oddechy, zacisnąłem zęby i złapałem za sterczące z brzucha drzewce. Ostrze przeszło na wylot, pewnie o włos mijając nerki – inaczej bym się już wykrwawił. Jednak zadzior znaczył, że nie wyjmę go tą

samą drogą, więc musiałem... – Aaaa!!! – wrzasnąłem, cal po calu przepychając drewno przez środek jamy brzusznej. – Kurwaa, aaa!!!... Dziewczyna zatkała uszy dłońmi, ale jej urażone odczucia estetyczne najmniej mnie wtedy akurat obchodziły. Czułem każdy cal chropowatej, nierównej powierzchni, ocierającej się o moje powłoki cielesne i szorującej po flakach. Mniej więcej w dwóch trzecich długości zrobiłem krótką przerwę i porzygałem się z bólu. Potem poszło już gładko. Opadłem na bok, czując, jak świat wiruje. Pytanie brzmiało: czy byłem już w zasięgu Góry na tyle, żeby nie wykrwawić się na śmierć?... Chyba tak, bo powoli mi się poprawiało. – Jezu... Chryste... – stęknąłem, podnosząc się na czworaka. Potem przypomniałem sobie spotkanie w Rewersie i uznałem, że nie była to najszczęśliwsza inwokacja. Próbująca rozwiązać pęta dziewczyna podskoczyła ze strachu. Musiała dojść już do zupełnie logicznego wniosku, że pewnie umarłem, a teraz wstaję z grobu. Zataczając się i potykając, podszedłem do niej i znów opadłem na kolana. Patrzyła z radosnym niedowierzaniem, gdy wyjąłem nóż i przeciąłem krępujące ją powrozy – a potem rzuciła mi się na szyję i zaszlochała. Zgłupiałem. Tak potwornie dawno nie widziałem, żeby ktokolwiek płakał! Gdy pukałem do drzwi grzeszników, to ci zazwyczaj byli zbyt wypaleni i zblazowani na opłakiwanie losu, nawet własnego. Potrafili prosić, błagać, nawet skamleć o życie... Ale nie płakali. Na całe szczęście. Pocieszanie płaczących nigdy nie było moją mocną stroną. – No już, już. – Poklepałem ją po plecach. Kobiet już w szczególności. Buczała coś i próbowała się nawet składnie odezwać, ale efekt był tylko taki, że cała się osmarkała i zaczęła płakać jeszcze bardziej. Rozejrzałem się: cholera, trzeba się stąd wynosić. Jeden z tych debili zdążył sięgnąć po pistolet, wystrzały było słychać w całej okolicy. Tylko patrzeć, jak zjawi się tu jakiś Wysłannik. Współczuciem nic nie zdziałam. Trzeba inaczej. Zebrałem w sobie resztkę po raz kolejny nadwątlonych sił, podniosłem się na nogi. Złapałem dziewczynę za ramię i bezceremonialnie szarpnąłem, stawiając do pionu. – Wstawaj! – Uderzyłem w twarz. Nie za mocno, ale tak, żeby otrzeźwić. – Dasz radę iść?! Westchnęła spazmatycznie, pokiwała głową. Chyba podziałało, bo płacz

przeszedł jak ręką odjął. – No to już, za mną!

Siedzieliśmy w ruinach osiedla mieszkaniowego jakieś pół dnia marszu dalej. Odważyłem się rozpalić nieduże ognisko, bardziej dla siebie niż dla niej: zimno nijak nie chciało wyjść z kości, cały czas się trząsłem jak w febrze. Koszerne ubranie zwisało ze mnie niczym ze stracha na wróble, ogólnie musiałem wyglądać jak wrak człowieka. A mimo to jakoś mnie rozpoznała. – Dziękuję panu. Uniosłem głowę i spojrzałem na nią. Odezwała się po raz pierwszy, do tej pory tylko słuchała i wykonywała polecenia. – Ta... – mruknąłem, żeby powiedzieć cokolwiek. Podziękowania zajmowały zaraz za płaczem zaszczytne drugie miejsce w rankingu rzeczy, od których odwykłem. – Skąd się tu wzięłaś? I jak ty w ogóle masz na imię? – Maryam. Ja... Skrzywiłem się, podniosłem dłoń: niech nie odpowiada. To przecież oczywiste, skąd się wzięła. Porwali ją, uprowadzili przemocą. Ciągnęli ze sobą taki szmat drogi. Traktowali... Tak jak traktuje się niewolników. Widziałem to wszystko wypisane na jej twarzy, nie było sensu dziewczyny dręczyć. Odchrząknąłem. – A co z twoim ojcem?... Szlomo, tak? Szlomo. Nie zapomina się imienia człowieka, który ratuje ci życie, a potem nie chce nic w zamian. – Tate... i mame, brat... Potrząsnąłem głową: po raz kolejny wszystko było jasne. Cholera, pięknie mi się rozmowa kleiła, nie ma co! Z pytania na pytanie coraz paskudniejsze faux pas. Tyle twarzy przez te lata, tyle imion, tyle osób. Dlaczego zapamiętałem właśnie ich, starowierczą rodzinę spod ruin Miasta? Nie mam pojęcia. Może dlatego, że byli jednymi z nielicznych, których nie byłem zmuszony zabić? Komunikacja z większością napotkanych ograniczała się do wyklepania formułki, a potem dłuższego bądź krótszego (chociaż przeważnie raczej krótszego) pościgu i Egzekucji. Ci jeszcze mi pomogli, wzięli pod swój dach. Doskonale wiedzieli, kim jestem, a mimo to nie zostawili na drodze. Historyjka jak z Biblii. Bardzo na miejscu, nie ma co. Dziewczyna patrzyła na mnie, ale znać było, że jest na skraju wyczerpania. Podobnie zresztą jak ja. Ech...

– Odpocznij, prześpij się – rzuciłem tylko. – Ja postoję na warcie.

– Tatuś. Rzuciłem się, zaczerpnąłem gwałtownie powietrza. Wisząca nade mną twarz córki zadrgała i zafalowała, kontury rozmyły się... żeby po chwili znów zebrać w całość, ale już inną. – Tatuś – głos napłynął znowu, ale nie pasował do wizji. Potrząsnąłem głową, próbując zebrać to wszystko do kupy. Gdzie ja byłem, co się działo?... Czy to jeszcze Rewers, czy już Blask? – Proszę pana! – Pochylająca się nade mną dziewczyna szarpała mnie i tarmosiła za ramię. – Panie Komorniku, idą! Uderzenie adrenaliny i nagle świat nabrał ostrości. Nie miałem zamiaru nawet pytać, co za „oni”, bo jej ton mówił wszystko: ci, którzy będą chcieli nas skrzywdzić. Czyżby łowcy głów mieli przyjaciół, którzy jakimś cudem dowiedzieli się, że wykończyłem główną ekipę? A może w Twierdzy nie było nikogo dlatego właśnie, że Mormos przeżył i poprowadził swoich w Blask? Nie no, to ostatnie było zupełnie niedorzeczne. Doskoczyłem do otworu po wyrwanym oknie, wychyliłem się w kierunku, który wskazywała mi Maryam. Spojrzałem na nią, zdziwiony do granic. Ona przytaknęła, zagryzając kostki dłoni. Prosto w naszą stronę maszerowało contubernium Nawróconych. Trzy trójki pancernych idących równym, mierzonym krokiem. Jak na paradzie normalnie. Przed nimi dekurion z proporcem na włóczni. Górą leci Pastuch, lustruje okolicę i potem zawraca, żeby zdać raport. Oho, nie wyglądało to dobrze. – Ćśś... – syknąłem do dziewczyny, która znów zaczęła płakać. Teoretycznie nie miałem się czego bać. Sytuacja była jasna: Nawróceni szli śladem ekipy, zdążającej w Rewers. Ekipa była zła, więc ją zabiłem. Nawróceni byli dobrzy, a zatem byli moimi sojusznikami. Teoretycznie. – Cicho, mówię, głupia! – fuknąłem, bo Maryam cały czas smarkała, siąkała i wydawała dziwne odgłosy. Tylko patrzeć, jak cholerny Pastuch nas zauważy i tu przyleci. Nie zauważył. Minęli naszą ruderę o jakieś sto, może sto pięćdziesiąt kroków, a potem poszli równo na wschód. Posłuchałem chwilę chóru oddalających się głosów, wywrzaskujących prymitywne, pseudoreligijne pieśni, a potem popatrzyłem badawczo na dziewczynę. – Zbieramy się stąd – rzuciłem krótko, mimo że w głowie aż kłębiło się od

domysłów.

– Dokąd idziemy? – po raz trzeci w ciągu jakiejś godziny zapytała idąca za mną Maryam. Obejrzałem się na suchą jak patyk, kędzierzawą dziewczynichę. Szła za mną niczym wierny pies: krok w krok, nie za blisko i nie za daleko. Nie narzekała, chociaż widziałem, że ledwo wytrzymuje narzucone tempo. – Do... – Zawahałem się. Cholera, co ja jej miałem powiedzieć? Nawet nie wiedziałem, po co za mną lazła. Przecież w zasadzie to „my” nie szliśmy donikąd. Nie było żadnych „nas”. Byłem ja, była ona. – Dojdziemy razem do Rzeki. Potem ja idę w kierunku Cytadeli, a ty dokąd chcesz. – Aha. To ja pójdę z panem. Westchnąłem sobie ciężko, od serca. Równie dobrze można było to powiedzieć teraz. – Nie pójdziesz ze mną. – Pokręciłem głową. Jej broda zadrżała, ale dała radę opanować nerwy. Zacisnęła pięści, aż zbielały kostki dłoni. – Nie mam nikogo innego. Pan mnie uratował – powiedziała przez zęby. – Idę z panem. – Nie. – Tak... – Nie! – Aż tupnąłem nogą. Nie przypuszczałem, że nastolatki potrafią być tak strasznie irytujące. – Nie możesz zakładać, że będę się tobą opiekował! Nie jestem... Chciałem powiedzieć „twoim ojcem”, ale słowa ugrzęzły w gardle. Machnąłem ręką. – Nieważne. Idziemy dalej.

Rozdział XVI

O

fiarnik lazł za nami już dłuższy czas. Po prostu przyczepił się jak rzep psiego ogona. Obejrzałem się: nawet teraz człapał naszym śladem równie uparcie, co bezdusznie i bezsensownie. Widziałem, jak ta wielka góra mięsa kołysze się z boku na bok, niezgrabnie przestawiając wielkie, rozklapciane stopy. Czego mógł chcieć, cholernik jeden? – zachodziłem w głowę. Zarządziłem postój, przejrzałem swoje rzeczy. Na wszelki wypadek wywaliłem nawet te, co do których koszerności mógłbym mieć chociażby minimalne podejrzenia. No, oczywiście – z wyjątkiem obrzyna i kilku sztuk amunicji do niego, ale nawet ultrasowość ma swoje granice. Dziewczyna w ogóle mało co miała. Ot, ubranie na grzbiecie i tyle, ale sprawdzić przecież nie zaszkodzi. Skończywszy autoremanent, odwróciłem się do niej, żeby sprawdzić poziom koszerności. – Nie rozbiorę się przy panu! – zapiszczała, gdy tylko otworzyłem usta. Co to jest, że młodzi ludzie w pewnym wieku tak strasznie się wszystkiego wstydzą? Każdy ma dupę, każdemu rosną włosy, i to wcale nie tam, gdzie byśmy chcieli. Parsknąłem z nieukrywaną pogardą. – No dobra, o co te nerwy?... Widzisz go przecież. – Pokazałem palcem ku widnokręgowi. – Idzie ewidentnie za nami. Dlatego szukam, co może mu nie pasować. Ja jestem czysty, więc ty... – Że co, nieczysta?! – naskoczyła na mnie dziewucha. Aż się odsunąłem o krok z wrażenia. Człowiek przeważnie głupieje, gdy agresję wobec niego przejawia coś mniejszego i słabszego, co jednak robi dużo szumu i zamieszania. Na przykład, nie wiem – kura. Albo kobieta. Podniosłem tylko ręce gestem godnym Piłata przed tłumem: nie chcesz, nie będę cię zmuszał. – Jak uważasz. – Pokręciłem głową. – Ale on musi coś... Czekaj, ty się dobrze czujesz?

– T-tak... – Maryam wycedziła przez zaciśnięte zęby. Jej twarz przybrała odcień niezdrowej bladości, widziałem, jak grdyka lata w górę i w dół. Chciała jeszcze coś powiedzieć, a potem zgięła się wpół i rzygnęła sobie pod nogi. Wzniosłem oczy ku niebu. Jeszcze tego mi tylko brakowało: Ofiarnika na ogonie i nieletniej z zatruciem pokarmowym. Jeden z dwóch problemów należało rozwiązać. I to ten, który mogłem załatwić szybciej, prościej i po swojemu. Sięgnąłem po gladius. Spojrzała na mnie, przerażona, wycierając kantem dłoni usta. – Ja już... nie będę, ja... – zachłysnęła się niedoszłą powtórką rzyga. Podszedłem do stojącej nieopodal drewnianej rudery i zacząłem metodycznie, jedna po drugiej odrywać przesuszone deski. Rwały się z suchym trzaskiem, jak papier, ale to nie na nich mi zależało. – Lepiej ci? – zagadnąłem, układając dechy gwoździami do góry na naszym śladzie. – Nie czuję się wcale źle – odwarknęła dziewczyna, wstając z ziemi, jakby faktycznie przed chwilą nie rzygała jak kot. Jeszcze raz szarpnął nią skurcz torsji, ale nawet z pewną godnością przełknęła podchodzącą do gardła żółć. Popatrzyłem krytycznie na swoje dzieło. Ciężko było to nazwać nawet namiastką pułapki, ale poziom jej skomplikowania odpowiadał inteligencji przeciwnika. – No to ruchy. Maszerując, co i rusz zerkałem spod oka na Maryam. Faktycznie, teraz nie wyglądała, jakby coś jej było. I wcześniej dobrze się trzymała, a tu nagle taki bełt? Może zaszkodził jej nadpleśniały chleb, nie wiem. Gdy stanęliśmy na skromny popas i sen, wspiąłem się na piętro wolnostojącego domku i wpatrzyłem w linię widnokręgu na wschodzie. Nie było widać żadnego ruchu, tylko statyczny, zawieszony w formalinie świat powolnego obumierania. Czyżby Ofiarnik rzeczywiście wlazł w gwoździe i teraz kwilił gdzieś pod murem, próbując nieudolnie sięgnąć zbyt krótkimi łapami do stóp? A może po prostu skręcił w bok, bo wcale nie szedł za nami. Zszedłem na parter, spojrzałem na posapującą przez sen Maryam. Nie, nie była ani trochę podobna do mojej córki. Zbyt ostre rysy twarzy, lekko garbaty nos, ciemne włosy. Podczas gdy moja była... Zacisnąłem pięść i uderzyłem się w udo, żeby odgonić niepotrzebne myśli. Doholuję ją do Rzeki. Potem niech sobie idzie, dokąd chce.

Przeszliśmy już dobre sześć mil, kiedy na horyzoncie pokazała się długa,

nierówna kreska wykolejonego pociągu pospiesznego. Odetchnąłem z ulgą: wreszcie jakieś znajome miejsce. Akurat tutaj byłem dwa razy wcześniej, potrafiłem jako tako określić nasze położenie w przestrzeni. – Idziemy tam. – Pokazałem palcem. Maryam drgnęła, zrobiła ruch, jakby chciała złapać mnie za rękę. – Ale... tam będzie bezpiecznie? Wrak zawsze zamieszkiwali mniej lub bardziej osiadli i cywilizowani autochtoni, kiedyś nawet działało tam coś na kształt gospody... Ale to dawno i nieprawda, kiedy jeszcze było co i na czym gotować. – Będą ludzie. – Wzruszyłem ramionami. Jej reakcja, nie powiem, zaskoczyła mnie. Po raz kolejny. – Nie... – pisnęła. – Nie idźmy tam, proszę! Puściłem idiotyczną prośbę mimo uszu i po prostu ruszyłem w kierunku rdzewiejącego składu. Prawdę powiedziawszy, to zdążyłem już uknuć roboczy plan, żeby właśnie w Pociągu ją komuś zostawić, ale najwyraźniej nie miało to dojść do skutku. Zauważyli nas już z daleka. Siedzący na skleconej z byle czego wieżyczce obserwacyjnej strażnik gwizdnął na palcach, powiadamiając o naszym nadejściu. Ktoś wyjrzał z przechylonego wagonu, jeszcze inny na chwilę zatrzymał się, popatrzył i poszedł dalej. – Patrz, jest nawet szansa na mleko. – Pokazałem w kierunku pasącego się nieopodal mizernego stadka wyliniałych kóz. Zwierzęta jak gdyby usłyszały, że to o nich mowa, bo uniosły brodate łby i popatrzyły na nas z zaciekawieniem. „Pasącego się” to, rzecz jasna, duże przekoloryzowanie. Snuły się tu i tam, próbując znaleźć cokolwiek do zjedzenia, obgryzając rosnące od słonecznej strony mech i porosty. Koza, swoją drogą, to zaskakujące zwierzę: potrafi nawet dyktę zeżreć i przerobić na mleko. Przeżyje w każdych warunkach, szybko się uczy, wlezie w takie miejsca, że strach myśleć. Poza tym jest o wiele mądrzejsza od takiej durnej owcy, która da się bez oporu poprowadzić na przysłowiową rzeź. Nie dziwota, że to właśnie owce chciała z nas zrobić Góra, a z nieprawomyślnej kozy uczyniła symbol Szatana. – Pochwalony – przywitałem się w miarę neutralnym pozdrowieniem. – Znajdzie się u was trochę jedzenia i kąt do spania? Zapłacę dobrą monetą. Siedzący na odwróconym wiadrze mężczyzna oderwał się na chwilę od prób skręcenia powrósła, zmierzył mnie wzrokiem. Nie to, że niechętnym; zmęczonym raczej. Gotów byłbym uwierzyć, że szykował sobie sznur, na którym chce się powiesić. – Pomówcie z Eliszebet. Siedzi pewnie u siebie, w kaplicy.

Jeden z wagonów wypchnęło ku górze podczas kolizji, więc teraz sterczał pod kątem, opierając się o wrak lokomotywy. Na jego szczycie przymocowano krzywy, sklecony ze złomu krzyż, całość zaś pokrywały nieczytelne stąd, wydrapane w farbie napisy i rysunki. Ani chybi, właśnie to miał na myśli niezbyt utalentowany powroźnik. Podziękowałem mu skinieniem głowy, pociągnąłem Maryam za rękę. – Chodź. – Nie. – Potrząsnęła głową. – Nie chcę, ja zostanę tutaj. Poczekam. Proszę, niech mi pan nie każe iść. Zakląłem w duchu. Co z nią było nie tak? Przyklęknąłem na jedno kolano, żeby chociaż raz to ona mogła popatrzeć na mnie z góry. Podobno tak to działa ze zwierzętami i z małymi dziećmi, że trzeba się zniżyć do ich poziomu oczu, żeby zrozumiały. Młodzież była co najwyżej jeden szczebel wyżej na drabinie ewolucji. Postarałem się zrobić w miarę przyjazną minę. – Posłuchaj: musimy się tu zatrzymać. Ja jestem odwodniony i niedożywiony, ty to w ogóle mogłabyś w obozie zagłady do kalendarza pozować... – Czym jest obóz zagłady? Kurwa mać. Punkt dla mnie, jak zwykle. Nie ma to jak pośmieszkować o Holokauście z młodym żydziątkiem, szczególnie zważywszy na okoliczności eschatologiczne. – Nieistotne. Istotne jest to, że ty masz kłopoty żołądkowe, a ja jestem słaby. Musimy się zatrzymać i wypocząć. – Nie mam kłopotów żołądkowych. Zacisnąłem pięść, ale szybko ją rozluźniłem, żeby odruchowo nie uderzyć. Odetchnąłem głęboko kilka razy i dopiero otworzyłem oczy. – ...Tak. W takim razie uznaj, że to ja nie wytrzymuję trudów podróży i już nie jestem w stanie dalej iść bez odpoczynku. To ja również jestem głodny i osłabiony, a ty się po prostu o mnie troszczysz. Czy możemy zatrzymać się tu na popas? Proszę? – Nie ma potrzeby być złośliwym. – Zrobiła obrażoną minę. – Nie, rzeczywiście nie ma – sarknąłem, ruszając ku pociągowi. Stłoczone jeden na drugim wagony poobijano drewnem i blachą falistą, tworząc z nich coś na kształt prawie-że-spójnej budowli. Oczywiście, wyglądało to wszystko tak, jak wyglądać musiało: zikkurat ze złomu i śmieci. Na górę prowadziły schodki, poprzybijane bezpośrednio do dachu wagonu klasy premium, a potem do środka wchodziło się przez wyrżniętą w poszyciu dziurę. Co ciekawe, jak tu byłem ostatnio, to powstania tej akurat konstrukcji nic

nawet nie zapowiadało, a w wagonach gnieździło się raptem kilkunastu półdzikich włóczęgów. Owszem, wydawali jedzenie i w ogóle, ale teraz Pociąg zaczynał przypominać regularne miasteczko. Taki już był urok świata Po, że mało co było tu stałe: nieliczni ludzie migrowali z miejsca na miejsce, osady pojawiały się i znikały nierzadko w ciągu jednego dnia. Dosłownie. Wystarczyło, że Wysłannicy upatrzyli sobie jakieś miejsce i było pozamiatane. Po stromych schodkach wdrapaliśmy się na dach wagonu i weszliśmy do „kaplicy”. Faktycznie, zapach kościelnego kadzidła wisiał w powietrzu, szmer głosów przywodził na myśl średniowieczne klasztory. Na tym podniosłość i duchowość miejsca się kończyła. Dla mnie nadal był to przechylony wagon, tyle tylko, że pełen wariatów. Na miejscu wyprutych siedzeń wznosiły się sklecone z byle czego poziome podesty, klęczący i siedzący na nich ludzie przebierali w dłoniach kulki różańca i poruszali ustami. Na końcu i zarazem szczycie wagonu wznosił się zaimprowizowany ołtarz, ściany wyklejone były porwanymi i wyblakłymi świętymi obrazkami. – Wielki Metatronie, Skrybo Niebieski, wstawiaj się za nami! – zaintonowała stojąca do nas tyłem kobieta, ubrana w kilka rozmiarów za duży ornat. – Wstawiaj się! – powtórzył nierówny chór. – Skrzydła ogniste wirujące, oczyśćcie nas z cielesności grzechu doczesnego! – Oczyśćcie!... Wspiąłem się na górę po przybitych do podłogi poprzeczkach, puknąłem wychudzoną kapłankę w ramię. – Nie chcę przeszkadzać, ale przeszkodzę. Możemy u was przenocować i coś kupić do jedzenia? Eliszebet, bo to najwyraźniej była ona, popatrzyła na mnie niewidzącym wzrokiem. Dopiero po chwili jak gdyby złapała ostrość i kontakt z rzeczywistością, z rozpędu zaintonowała jeszcze kawałek przygotowanego tekstu: – Wielka Niebiańska Prawico, ujmij nas... Słucham? – Ujmij!... – posłusznie powtórzył chór modlących się. – Spać. Jeść. Pić. – Przyjmujemy każdego, kto trafi pod nasz dach – odpowiedziała, jak gdyby czytając tekst z ulotki dla świadków Jehowy. – Kto trafi!... – odezwało się kilkoro co bardziej nawiedzonych. – Jest nas dwoje, ja i dziewczyna. Pokazałem za siebie kciukiem.

Kapłanka jak gdyby dopiero teraz spostrzegła Maryam, jej oczy rozszerzyły się zauważalnie. Wyminęła mnie na swoim podeście i zrobiła krok w dół po schodach; jednocześnie dziewczyna zaczęła cofać się, gotowa w każdej chwili rzucić do ucieczki. Delikatnie, ale stanowczo ująłem Eliszebet pod ramię, przytrzymałem i obróciłem do siebie. – Możemy zostać? – zapytałem tak, żeby nie miała wątpliwości, że to nie pytanie, a zapowiedź. Pokiwała entuzjastycznie, rozciągając się tak maniakalnym uśmiechem, że aż przeszedł mnie dreszcz. – Ależ... musicie! I oto nawiedził mnie Pan, i poczułam mimo starych lat, jak dzieciątko poruszyło się w mym łonie! – Poruszyło się! – podchwycili rozmodleni. – To raczej gazy albo wyrostek. Względnie guz – mruknąłem pod nosem, a głośniej dodałem: – Dobra, wspaniale po prostu. Przyjmujecie szekle? – Nie będzie mowy o zapłacie. Jesteście naszymi gośćmi! – Eliszebet klasnęła w ręce. – Zewadiaszu, dopilnuj, aby dostali odpowiednie lokum, napitki i strawę! Najmarniej wyglądający i najbardziej zabiedzony, a zarazem klęczący najbliżej ołtarza typ posłusznie podniósł się z modlitewnika, strzelając przy tym wszystkimi chyba stawami. Zarówno postura, jak i mina świadczyły o lekkim upośledzeniu umysłowym, co czyniło go idealnym do roli lokalnego kościelnego. – Tak, matko. Zgarnąłem dziewczynę, wyprowadziłem na dwór. Widziałem, że jest przerażona, aż się cała trzęsła pod ubraniem. – Wynosimy się stąd – syknąłem do niej, kiedy Zewadiasz prowadził nas przez zdewastowany pociąg. Spojrzała na mnie z nadzieją. – Teraz? – Nie no, bez przesady. Ale jak najszybciej. Nie podoba mi się tu. – Słucham? – Zewadiasz odwrócił się do mnie. – Mówię, że bardzo podoba mi się tu. Prawdziwy Raj na ziemi. – Tak, tak! – Pokiwał entuzjastycznie, unosząc palec do góry, jakby z jego ust płynęły prawdy objawione, a nie bredzenie niedożywionego fanatyka. – Matka Eliszebet doskonale to wszystko przemyślała. Spędzamy nasze dni na poście i modlitwie, oczekując Drugiego Przyjścia. – A to się już nie wydarzyło przypadkiem? – zainteresowałem się uprzejmie. – Oczywiście, ale czas jeszcze nie dobiegł końca. Cykl dopełni się dopiero, gdy z ziemi znikną wszelkie ślady grzechu.

– Czyli my – szepnęła dziewczyna. – Otóż i wasze lokum, drodzy bracie i siostro! – Nasz przewodnik wskazał na jeden z nielicznych ocalałych przedziałów. – Zaraz dopilnuję, żeby przyniesiono wam strawę. Czy życzycie sobie być wezwanymi na najbliższą modlitwę? Popchnąłem Maryam przodem, a sam stanąłem w drzwiach, żeby obdartus nie wlazł z nami. Spojrzałem na niego wymownie. – Wolimy pomodlić się w samotności. On spojrzał na mnie równie wymownie, a mnie zrobiło się nieco głupio. Czy naprawdę wystarczy podróżować w towarzystwie nieletniej, żeby być posądzanym o najgorsze zdrożności? Zasunąłem drzwiczki, popatrzyłem na dziewczynę. – Twoje, moje. – Machnąłem na fotele po lewej i prawej stronie, pełniące tu rolę posłań. Wyjrzałem jeszcze przez potrzaskaną szybę: okno wychodziło na trójkątną przestrzeń pomiędzy trzema wagonami, nie było widać szczególnie dużo. Z drugiej strony, jeśli trzeba się będzie ewakuować, to była szansa, że nie przyciągniemy niepotrzebnej uwagi. – Panie Komorniku, czy... – Spać – uciąłem krótko, kładąc pod głowę plecak. – Ale ja tylko... – Spać.

Obudziłem się za wcześnie. Wiem, że za wcześnie, i tyle: może w połowie snu, może nieco później. Dziewczyna siedziała na swoim posłaniu i patrzyła na mnie. – Nie mogę spać – powiedziała na wpół przepraszająco, na wpół z wyrzutem. Normalnie jakby to była moja wina. – Licz baranki Boże – poradziłem, odwracając się do niej plecami. Leżałem tak, ale sen uciekł. Gapiłem się szeroko otwartymi oczami w ścianę, z minuty na minutę coraz bardziej wkurzony. – Nie śpi pan, prawda? – Nie – warknąłem. – Dziękuję, że mnie pan uratował wtedy. I za drugim razem też. Naprawdę. Przekręciłem się w jej stronę, popatrzyłem na nią ciężko. – Serio? Myślisz, że było warto? – Tate chciał, żebym żyła.

To akurat rozumiałem aż nadto dobrze. Sam bym oddał wszystko, żeby... I wtedy dotarł do mnie sens tego, co powiedziała. Usiadłem na posłaniu, opierając się plecami o porwane oparcia. – Poczekaj no... Kiedy „wtedy”? – Kiedy tate i brat pana znaleźli. Leżał pan u nas w domu, a mame... – Pamiętam – przerwałem jej. – Byłem wtedy ślepy, a nie upośledzony. Co się stało potem? Nabrała powietrza. Widziałem, jak trudno musi jej przychodzić mówienie o tym, co widziała. – Zjawili się u nas. Tate próbował rozmawiać. Nie chcieli słuchać. I wtedy... – wyrzuciła z siebie jednym tchem, patrząc w okno. – I wtedy co? – Tate wcisnął mi w rękę monetę. „Uciekaj”, powiedział, „uciekaj i żyj. Cokolwiek się stanie, żyj dalej”. I ja... pobiegłam. Moneta była taka zimna, że aż parzyła, a ja biegłam tak szybko... Chyba ją zgubiłam po drodze. Ale uciekłam. Talent. Mój Talent, który zostawiłem im w podzięce za uratowanie życia. Idiotyczny odruch ludzkiej wdzięczności, który wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu spełnił dokładnie te nadzieje, jakie w nim wówczas pokładałem. „Dla córki weźcie” – powiedziałem mu. Albo jakoś tak, nie pamiętam nawet. I teraz okazuje się, że ona przeżyła – a ja przypadkiem spotkałem ją, wracając z Rewersu. Talent. Rewers. Zupełnie przypadkiem. Domyślacie się już, że bardzo mi się to nie podobało. – Zgubiłaś ją? – zapytałem na wszelki wypadek. – Tak. Przepraszam. Dała radę użyć Talentu, nawet o tym nie wiedząc. A może to jej ojciec go aktywował? Nie miało to znaczenia – moneta zadziałała na dziko, bez nadzoru, w rękach spanikowanej nastolatki. To tak, jakby wparadować na salę w połowie finalnej rozgrywki mistrzostw pokera i krzyknąć „dwadzieścia jeden, oczko!”. – Słuchaj, a czy... – chciałem coś powiedzieć, ale myśl urwała się w połowie. Zamrugałem, próbując złapać ulatujący wątek – niczym człowiek, który właśnie upuścił złoty kolczyk do umywalki. Dziewczyna popatrzyła na mnie wyczekująco, potem ziewnęła ostentacyjnie. A ja wsłuchiwałem się w pustkę, która nagle zapanowała w mojej głowie... I wszędzie dookoła. – Spieprzamy – rzuciłem, zeskakując z fotela. Nie zrozumiała albo nie dotarło do niej.

– Co? Szarpnąłem za uchwyt, próbując opuścić zastane we framudze okno. – Spieprzamy stąd, chuda. Dajemy dyla. Wycinamy w długą. – Ale dlaczego...? Odsunąłem się o krok, wyszarpnąłem gladius i z całej siły sieknąłem płonącą klingą w szybę. Na wszystkie strony poleciały fragmenty szkła i żelaza, dziewczyna odskoczyła i skuliła się w kącie, zasłaniając głowę rękami. Wytłukłem co większe fragmenty, wyrwałem z futryny to, co jeszcze w niej pozostało. Nawet nie tracąc czasu na gadkę, złapałem Maryam wpół i bezceremonialnie wyrzuciłem na zewnątrz. – A!... – zdążyła tylko pisnąć, nim uderzenie w piach wybiło jej dech z płuc. Wypchnąłem na zewnątrz plecak i skoczyłem śladem dziewczyny, od razu złapałem za pasek i poderwałem się na nogi. – Ruchy, mówię! Pociągnąłem ją w kierunku prześwitu pomiędzy dwoma wagonami. Potykała się, kasłała i pokazywała gestami, że nie może zaczerpnąć tchu, ale nieubłaganie wlokłem ją za sobą. Wiedziałem, że walczymy o każdy sążeń odległości, bo zaraz... Gwizd z wieży strażniczej aż nadto dobitnie dał mi do zrozumienia: nie zdążyliśmy. – W drugą stronę! – Szarpnąłem ją, zawracając w kierunku kaplicy. – Co się dzieje?!... – dała w końcu radę wycharczeć. – Wysłannicy. Czułem ich, czułem już wcześniej! Dlatego nie mogłem zasnąć, bo gromadzący się potencjał był jak telewizor, piszczący na granicy słyszalności w mieszkaniu u sąsiada: niby nic, a nie daje ci spokoju. Dopiero potem, w trakcie rozmowy z nią, zorientowałem się, że gdzieś tutaj lata... Pastuch wypłynął spomiędzy dwóch skleconych z badziewia chatynek, majestatycznie zawrócił, kładąc się na bok i zatrzymał w powietrzu. Nagle pierścienie żyroskopu zawirowały szybciej, a potem zamarły; setka oczu z płonących obręczy spojrzała wprost na mnie. – ...Jebię – sapnąłem tylko, a potem skoczyłem w bok, ciągnąc dziewczynę za sobą. Biegłem na wyczucie, mając tylko nadzieję, że nastolatka nie potknie się i nie przewróci. Nie, nie chodziło mi wcale o jej zdrowie: po prostu trzymała mnie za rękę tak kurczowo, że niechybnie pociągnęłaby za sobą. – Tutaj! – rzuciłem do niej, wpadając do ciemnego wnętrza wagonu. Pobiegliśmy pomiędzy rzędami niegdyś luksusowych siedzeń, przeskakując ponad śpiącymi tu i ówdzie autochtonami i przeciskając między

wybudowanymi w środku pomieszczonkami mieszkalnymi. Raz i drugi za cudem ocalałym oknem mignął mi buchający płomieniami i lecący równolegle do nas Pastuch... Czego się przyczepił? Może ja coś ze sobą przywlokłem z Rewersu? Może podrzucili mi, nie wiem... jakąś piekielną pluskwę? Albo czuć ode mnie było siarkę i nieprawomyślne poglądy? – Dobiegamy tam i...! – krzyknąłem do Maryam, pokazując na coraz bliższe wyjście w drugim końcu wagonu. W tej samej chwili coś chrupnęło przeraźliwie, jęknęła rwąca się stal. W połowie przedziału pojawiła się jaśniejsza kreska, opasująca ściany, podłogę i sufit podłużnego pudełka pociągu. Potem wagon drgnął i jego połowa, odkreślona tą właśnie linią, uniosła się i odjechała na bok – jakby ktoś odciął nożem i przesunął papierową rolkę po ręczniku kuchennym. Do środka zajrzał Żniwiarz. Pamiętacie, jakie to uczucie, kiedy w wieku szczenięcym próbujecie dla zabawy siłować się z ojcem? Z jednej strony coś tam możecie pokazać i jedziecie pełną siłą, na maksymalnej wydajności organizmu, no bo heja! Raz się żyje i w ogóle. Z drugiej jednak macie takie uczucie, że tata się tylko wami bawi. No bo silniejszy jest, większy, doświadczony i w ogóle. Gdyby chciał, to mógłby jedną ręką kark skręcić, jak bezbronnemu kociakowi. Jakby co, to po prostu nie macie z nim szans. A to „jakby co” przychodzi dość często, kiedy tatuś wraca późno do domu i tak dziwnie słodko pachnie mu z buzi. Pamiętacie? No to super. Wyobraźcie sobie teraz, że wasz tata za młodu grał w koszykówkę i koksował anaboliki, a do tego jeszcze po awarii elektrowni atomowej urosły mu dwa dodatkowe komplety rąk. Do tego zapisał się na szermierkę egzotyczną krajów Bliskiego Wschodu, umarł, został profesjonalnie zmumifikowany i zmartwychwstał, dysząc żądzą zemsty za wszystkie doznane za życia dobrodziejstwa. Skoro macie już to przed oczyma duszy, to zrozumcie: wasz tata mógłby Żniwiarzowi w najlepszym razie buty wiązać. Gigantyczna bestia ryknęła, wtłaczając w przecięty wagon falę grobowego smrodu, i sięgnęła w naszą stronę. – Z powrotem! – zapiałem, zawracając w miejscu i oczywiście wpadając na biegnącą zaraz za mną Maryam. Zakotłowaliśmy się w wąskim przejściu, próbując ustalić, które biegnie pierwsze... A koścista łapa była coraz bliżej! W końcu popchnąłem dziewczynę przodem i puściłem się za nią. Wypadliśmy z wagonu bezładną grupą: ja, ona i kilku miejscowych. Od razu za drzwiami każdy prysnął w swoją stronę, słusznie kalkulując, że

Żniwiarz dopadnie tylko jednego na raz. Dziewczyna, oczywiście, musiała rozejrzeć się i pobiec za mną, skutecznie pomagając Wysłannikom typować nas jako najlepiej widoczny cel. Monstrum zaryczało po raz drugi, złapało jakiegoś nieszczęśnika i podrzuciło nad sobą, jak kot bawiący się myszką. Biedak wrzasnął krótko, urywanie, lecąc w ku górze, potem zwolnił i na mgnienie oka zawisł w najwyższym punkcie lotu. Żniwiarz zamachnął się i kilkoma tanecznymi ciosami niczym uderzenie błyskawicy rozpłatał włóczęgę na krwawe ochłapy, które poleciały na wszystkie strony, ciągnąc za sobą sznury szkarłatnych kropel. – Ja nie mogę!... nie dam rady!... – wyjęczała Maryam w biegu. Faktycznie, wyglądała, jakby zaraz miała zemdleć albo w ogóle paść na zawał: blada, zlana zimnym potem, przerażone oczy lada chwila wyskoczą z czaszki. Złapałem ją wpół, zarzuciłem sobie na ramię i pobiegłem dalej. Jak najdalej od szalejącego za nami sześciorękiego wcielenia śmierci. Dziewczyna jednak szamotała się, rzucała i ogólnie zachowywała irracjonalnie – mogłaby przynajmniej nie przeszkadzać! Wpadliśmy w ruiny budynku stacji, przy której ongiś wykoleił się pociąg. Zerknąłem tylko przez dziurę w murze: Żniwiarz szalał pośród wagonów, zamieniając jeszcze do niedawna spokojne miejsce w złomowisko i jatkę w jednym. I co, no co ja mówiłem o stałych osiedlach? Postawiłem Maryam na ziemi, a ona odepchnęła mnie od siebie, uderzyła w twarz. – Nie dotykaj mnie! Nie ruszaj, nie wolno tak!... Niewiele myśląc, też ją trzasnąłem w pysk. Zupełnie odruchowo, na automacie. Zachwiała się i byłaby poleciała na ścianę, ale złapałem ją od razu pod rękę. W jej oczach zatańczyły łzy, a ja poczułem, jak rumienię się ze wstydu. – Ty głupia smarkulo... Przepraszam, że cię musiałem uderzyć, ale nie rób tak! – warknąłem, próbując nie dopuścić do tego, żeby załamał mi się głos. Cholera jasna, właśnie po raz pierwszy w życiu podniosłem w gniewie rękę na dziecko! Chlipnęła, ale pokiwała głową: dotarło. Może tak było trzeba, nie wiem, może czasami się nie da inaczej? Ale i tak czułem się podle, podlej, niż gdy rozłupywałem głowy niewinnym staruszkom na oczach ich współmałżonków. Tamto była robota, a to... to zwykła brutalność. Czysta, zwierzęca instynktowna głupota. Ja tu przeżywam spóźnione rozterki moralne, a Żniwiarz tuż, tuż. Wychyliłem się do okna i szybko odskoczyłem: wokół gigantycznej mumii uwijało się jeszcze kilku Nawróconych, radośnie szlachtujących każdego, kto

nawinął im się pod rękę. Pastuch kręcił się dokoła, zaglądał we wszystkie dziury i myszkował pośród budynków, ale był coraz bliżej. Widziałem też zbliżającą się od południa głowę Cherubina. Co się, do diaska, działo?! – Słuchaj... – szepnąłem do Maryam, trzęsącej się jak liść osiki. – Będziemy stąd uciekać. Kiedy powiem ci „już”, puszczasz się pędem ze mną, rozumiesz? I trzymasz mnie za rękę! Pokiwała, ale nie jestem pewien, czy zrozumiała, co mówię. Zerknąłem przez okno jeszcze raz: nie było mowy, żeby nas tu nie znaleźli, Pastuch zataczał koła, nieubłaganie zbaczając w naszą stronę, cała ta czereda zdawała się dryfować ku nam. Co ja ze sobą przywlokłem?!... Sięgnąłem lewą dłonią do paska, wysupłałem z kieszonki Talent. Ująłem Maryam mocno za rękę, zacisnąłem oczy. Oby tylko podziałało. Wysłannicy zamarli na chwilę. Nie musiałem tego widzieć, bo wręcz poczułem, jak ulatniający się z dłoni srebrny krążek na krótką chwilę daje radę przebić się przez wypalone w ich ograniczonych umysłach algorytmy działania. To była nasza, Komorników, jedyna szansa, ostatni hamulec bezpieczeństwa. Zawsze nam powtarzali: jeśli coś pójdzie nie tak, używasz Talentu. A teraz szło bardzo, bardzo nie tak. – Won stąd – wyszeptałem do nich wszystkich. – W drugą stronę. Tutaj nie podchodzić... Maryam, już! To ostatnie, oczywiście, skierowałem do dziewczyny. Wystartowała jak z procy, aż musiałem skoczyć za nią długim susem – ale już za chwilę pędziliśmy razem, obok siebie. Tylko wiatr szumiał w uszach, gdy przesadzaliśmy coraz to kolejne rumowiska i wymijaliśmy wraki samochodów. Osłabła jako pierwsza. Spociła się, spąsowiała, potem zaczęła łapać dech szeroko rozwartymi ustami, jak wyrzucona na brzeg ryba. – Jeszcze... trochę!... – rzuciłem na wdechu i wydechu, słysząc, że ona już rzęzi przy każdym tchu. – Wytrzymaj!... Nie przebiegliśmy nawet dwóch mil, gdy dziewczyna zwaliła się ciężko na piach. Po prostu biegła, biegła, a potem upadła, podnosząc tuman kurzu. Doskoczyłem do niej, złapałem na ręce i poniosłem dalej: byliśmy wciąż za blisko Wysłanników. – Nie, nie!... – zajęczała. – Ja muszę odpocząć, muszę! Nie dam rady dalej, muszę się położyć, proszę, błagam!... Nie słuchałem jej, tylko niosłem dalej. Próbowała się wyrwać, wykręcić, jęczała coś i błagała, ale ja wiedziałem – jeśli zostaniemy w zasięgu, to nas

wytropią, dorwą i... I nawet nie chciałem wiedzieć co. W końcu, gdy nogi zaczęły odmawiać mi posłuszeństwa, skręciłem do rudery samotnych zabudowań. Tu przynajmniej będzie widać, czy nie idą za nami. Ostatkiem sił wtoczyłem się do dawno opuszczonej chaty, uklęknąłem z ciężkim sapnięciem i ułożyłem płaczącą Maryam na klepisku. Potem uwaliłem się na bok, przekręciłem na plecy i dyszałem długo, ciężko i spazmatycznie. Ona skuliła się w kłębek, odwróciła do mnie plecami i łkała. – Musimy... Ty musisz... Nie możesz chodzić ze mną – wycharczałem przez zaschnięte gardło. – Coś się im uwidziało... I będą mnie ścigać... Cholera, już wcześniej, ten Cherubin... Muszę pomówić w Cytadeli... – Wiem – jęknęła Maryam, wciąż odwrócona do ściany. – To moja wina. Przepraszam, nie chciałam... Zamrugałem. Czego nie chciała? – Nie, nie. – Odwróciłem się na bok, pociągnąłem dziewczynę za ramię, żeby popatrzyła na mnie. – To przecież za mną chodzą ci cholerni Wysłannicy. Z ciężkim westchnięciem przekręciła się na plecy. Chciała obrócić się jeszcze kawałek i ułożyć do mnie twarzą, ale przytrzymałem ją tak. Podniosłem na łokciu i delikatnie, badawczo przeciągnąłem jej dłonią po podbrzuszu. Nie, nic z tych rzeczy. Nie miałem ciągot pedofilskich, chociaż wedle wszelkich kanonów sztuki to był TEN moment. Było losowe spotkanie, była kłótnia, pościg, uratowanie życia... teraz powinienem ją pocałować. Tyle tylko, że dotknąłem jej brzucha z zupełnie innego powodu. Spojrzałem na nią z pytającym niedowierzaniem, pomieszanym z czystym przerażeniem. Maryam pokiwała głową, a potem skrzywiła się i znów rozpłakała. Była w ciąży.

Rozdział XVII

S

iedziałem oparty o ścianę i patrzyłem w niemym stuporze na najbardziej niewiarygodną aberrację rzeczywistości, jaką dane mi było widzieć. Zrozumcie mnie należycie: naprawdę, zdążyłem już przywyknąć do latających głów ziejących ogniem, błąkających się po świecie zmartwychwstałych trupów, Aniołów rodem z Auschwitz i wszelkich innych debilizmów. Ale te debilizmy były stałe. Niezmienne. Permanentne, konstans, terminalne i cała reszta listy ze słownika synonimów. Dawno już się pogodziłem z tym, że idiotyczne wymysły Góry zostały nam narzucone i przyjdzie nam z nimi żyć... albo raczej umrzeć. To było coś nowego. – Ja naprawdę nie wiem, jak to się stało... – chlipała Maryam, wciśnięta w kąt ruiny. Nawet to, jak obejmowała ręką teraz relatywnie jeszcze niewielki brzuszek, tylko potwierdzało pewność mojego spostrzeżenia. – Przysięgam... Ja nie chciałam... Powoli, na próbę pokręciłem głową z boku na bok. O dziwo, wciąż miałem kontakt z otaczającą mnie rzeczywistością. Wykorzystałem go do tego, żeby objąć głowę rękami i jęknąć: – Coś ty najlepszego narobiła... – Naprawdęę-ę-u-u-uuu... – załkała dziewczyna. – Skoncentruj się teraz. Takie rzeczy się przeważnie pamięta – powiedziałem powoli, cedząc sylaby. O ile wcześniej uczucia rodzicielskie wobec tej przybłędy tylko się we mnie tliły, to teraz zahuczały z mocą inferno. I to w najgorszej z możliwych manifestacji, bo miałem ochotę po prostu przełożyć ją przez kolano i porządnie wlać pasem na gołą dupę. – Kto. Jest. Ojcem? – Ni-i-i-ikt... Buu-huu-uuu... – Dziewczyno, zapytam jeszcze tylko raz. Kto... – Nikt! – wrzasnęła nagle, podrywając się na nogi. – Co ja ci mówię! Nikt!

Nikt, rozumiesz?! To, to po prostu we mnie jest! Samo się pojawiło! Ty myślisz, że ja bym... Spąsowiała, zbladła, a potem złapała się za brzuch i zwymiotowała. Instynkt był silniejszy od rozsądku, więc skoczyłem do niej, podtrzymałem, pomogłem usiąść. Pogładziłem po głowie, a potem objąłem i przytuliłem do siebie; była miękka jak wosk. Wcale się jej nie dziwiłem. – No już, już, już... – szepnąłem na tyle uspokajająco, na ile byłem w stanie. Co prawda oczami wciąż strzelałem na lewo i prawo, w każdej chwili obawiając się, że najdzie nas pościg Wysłanników. – Będzie dobrze. Tylko nie płacz już. Uspokój się, oddychaj równo... Równo oddychaj, mówię! Dla dziecka oddychasz, nie tylko dla siebie. Popatrzyła na mnie, przerażona. Zebrałem się w sobie: ktoś musi dać jej odrobinę pewności, sama jest na deficycie. – Dokładnie tak: dla dziecka. – Ale ja nie chcę mieć... – zaczęła, ale uciszyłem ją gestem. – Wiem. Ja też wielu rzeczy nie chciałem, ale tak wyszło. – Ale jak ja...? – Nie mam pojęcia – przyznałem z rozbrajającą szczerością. – Miejmy nadzieję, że matka natura dopomoże. To znaczy bądźmy pewni! Takie sprawy rozwiązują się same. Będzie dobrze. Aż mnie uszy zapiekły, tak strasznie kłamałem. Pokiwała głową. Nieszczęsna, jeszcze się nie nauczyła, że ludziom nie wolno ufać. – Do... dobrze. – Siąknęła nosem, wytarła gila. – Ale musisz mi powiedzieć: jak się to stało? Spodziewałem się już wszystkiego, szczerze mówiąc. Że zgwałcił ją Anioł, że obryzgała ją krew Serafina, że... no nie wiem, że cokolwiek! Tymczasem ona spojrzała mi prosto w oczy i już wtedy wiedziałem, że w naszej dwójce bezczelny, perfidny kłamca jest tylko jeden. – Nijak. – No dobrze, ale musiał ktoś być... – Nie było nikogo. I dopiero wtedy mnie naprawdę zmroziło. Bardzo starannie pokiwałem głową, a kiedy ona znów przytuliła się do mojego ramienia, przymknąłem oczy i pozwoliłem świadomości odpłynąć nieco w tył, przestrajając się na fale emanacji Góry. Czułem otaczającą mnie pustkę, lekko odczuwalny blask gladiusa, elementy obrzyna... Oraz ją. Konkretnie jej nienarodzone dziecko, które lśniło purpurą niczym latarnia morska. Lekko brudną, skrzywioną w spektrum. Jak relikwie, ale raczej te fałszywe.

Miałem obok siebie żywą, chodzącą bombę bluźnierczogenną. Siedziałem tak, bojąc się nawet poruszyć. Ba, nawet myśleć! Przecież... przecież ona musiała być widoczna dla wszystkich agentów Góry w promieniu co najmniej kilku mil. Chyba czystym przypadkiem było to, że ja jej na wejściu nie zlustrowałem. Głupi, głupi, beznadziejnie głupi Zek! Stary, a niepoprawnie głupi. I teraz uwikłany w coś, o czym wolałbym nawet nie wiedzieć. Jej oddech się powoli uspokoił, potem wyrównał. Odpłynęła. Zmęczyła się biegiem i nerwami, bidula, więc po prostu zasnęła. Ufnie i spokojnie, niczym dziecko. Ostrożnie, żeby nie zbudzić dziewczyny, wysunąłem się spod niej i ułożyłem głowę na ziemi. Poruszyła się i zamamrotała coś przez sen, ja na chwilę zamarłem w bezruchu. Spała głęboko. Podszedłem do okna, wyjrzałem na pustkowie zalane poziomą łuną zachodzącego słońca. Potem obróciłem się do Maryam, popatrzyłem na jej aurę: niekształtny kłębek czegoś, co tkwiło w jej podbrzuszu, lśnił purpurą. Blask był rzęsisty, wręcz oślepiający; zostając z nią, wystawiałem się na statystycznie pewne kłopoty, albo i śmierć. Nawet teraz Wysłannicy pewnie szli na jej emanację, niczym po sznurku. Jak drony lecące do boi radiolokacyjnej. Prędzej czy później namierzą ją, dopadną i rozerwą na sztuki. A mnie razem z nią. Przypomniałem sobie tę chwilę na granicy Blasku i Cienia, gdy po raz ostatni w życiu objąłem ramionami cień martwej córki. Ja żyłem nadal, a powinienem był umrzeć dawno, dawno temu. Właśnie razem z nią. Podszedłem do śpiącego dziecka, trąciłem czubkiem sandała. – Wstawaj. Wstawaj, mówię. – Hmm? – Rozejrzała się niewidzącym wzrokiem. – Idziemy. – Ale... dlaczego? – Bo tak – mruknąłem, rugając sam siebie w myślach. – Nie możemy zostać tutaj, Wysłannicy są zbyt blisko. Idziemy. – Ale... dokąd?... – Tam, gdzie cię nie znajdą.

Rozdział XVIII

P

rzemierzaliśmy pustkowie świata, mając słońce niemalże prosto w pysk: ja nieco żwawiej, dziewczyna trochę opornie. Widać było, że nie nawykła do tak forsownych marszów, ale mimo to trzymała się dzielnie. Gdy zaczynała zaciskać zęby, robiliśmy postój, jedliśmy coś, odpoczywaliśmy... I szliśmy dalej. Rozłożyliśmy się na postój w losowej ruderze. Gdy zobaczy się ich odpowiednio dużo, wszystkie zaczynają wyglądać w przybliżeniu jednakowo. Maryam odparzyła sobie nogi, mnie jak zwykle opaska biodrowa obcierała w rowku... Należała się chwila wytchnienia. Kolejne resztki miasteczka. Kolejna ruina. Kolejny postój. – Opowiedz mi jeszcze raz, jak to było. Wtedy, kiedy przyszli Wysłannicy – odezwałem się, patrząc na nią przez pełgający płomień ogniska. Drgnęła, popatrzyła na mnie, zaskoczona. Odgarnęła kosmyk włosów z czoła. – To pan nie śpi? – Nie chce mi się – skłamałem. Tak było prościej. Podniosłem się, oparłem o ścianę. – A ty dlaczego nie śpisz? Popatrzyła na mnie podkrążonymi, przekrwionymi oczami. – Nie mogę. Niby jestem zmęczona, chce mi się... A próbuję i nic z tego. – Bywa. No więc, jak to było? Zaczęła opowiadać. Nieskładnie, nie po kolei, nie umiejąc dobierać słów. Słuchałem jej jednym uchem, tak naprawdę koncentrując się na czymś zupełnie innym. Musiała w którymś momencie się pomylić. Musiała, po prostu musiała! Choćby nie wiem jak dokładnie to przemyślała i ułożyła, musi być coś, co w końcu pomoże mi udowodnić jej, że kłamie. Że był jakiś ojciec tego dzieciaka, że wszystko to ma logiczne wytłumaczenie. Wróć. Logicznego wytłumaczenia nie ma. Nawet jeśli miałoby być tak, jak zakładam, to mieliśmy do czynienia z poważnym błędem systemowym: dzieci

się nie rodziły. Nie rodziły, i kropka! A jednak ona była w ciąży. – Dobra, nieważne – przerwałem jej. – Ale ja jeszcze nie... – Słyszałem to już wcześniej. – Pan przecież sam... – Wiem. Kładź się i śpij. Posłusznie ułożyła się na boku, przykryła pledem. Po kilkunastu minutach oddech jej się wyrównał, zaczęła nawet pochrapywać. Wstałem, obszedłem pozbawioną dachu ruinę. Rozkraczyłem się, mając już, już zamiar puścić ciepłą strugę na węgieł... Podniosłem głowę i zobaczyłem Azraela. – Powinienem był się spodziewać, że pojawisz się, jak tylko wyjmę małego – warknąłem. Anioł otaksował mnie wzrokiem od stóp do głów. Poczułem, jak zwieracze samoistnie się zaciskają, a pęcherz aż zabolał. Skrzywiłem się i zawiązałem gacie: nie no, nic z tego nie będzie. Nie umiem, jak ktoś podgląda. – Twoje żarty przestają być zabawne, Ezekielu. – Anioł pokręcił głową, wydymając wargi. – Zabawne? Azi, od kiedy znasz definicję tego słowa? Zeskoczył z muru, rozkładając skrzydła dla utrzymania równowagi, i przysiadł na dachu przekoszonej budki telefonicznej. – Jesteś podenerwowany, Ezekielu. Twoje reakcje perkutaniczne wyraźnie wskazują na to, że... – Zaraz. – Uniosłem rękę. – Jakiego ty słowa użyłeś? – Reakcje? – Nie, nie. To, jak to było... kutacośtam. – Przezskórne – wyjaśnił z godnością Anioł. – Wiesz, dlaczego przyszedłem, prawda? Zastanowiłem się, czy mógł widzieć dziewczynę. Oczywiście, że mógł. Pytanie: czy widział? – Nie jestem pewien – odparłem zgodnie z prawdą. Azrael sięgnął za plecy, wyjął i rozwinął pergamin. Rolka z szelestem spłynęła niemalże do samej ziemi. – Otóż zakończyło się postępowanie wyjaśniające w sprawie twojego sprzętu. Potrzebuję, żebyś pokwitował przyjęcie decyzji komisji skrutacyjnej. – Sprzętu? – Tak – mlasnął wargami Azrael. – W związku z domniemaną niewłaściwą alokacją zasobów przez Stratilatę. Masz coś do powiedzenia, Ezekielu? Przebiegłem na szybko w myślach warianty odpowiedzi.

– Nie dostarczono mi żadnej decyzji – zauważyłem trzeźwo. – Oczywiście, że nie. Wnioski objęte są na razie klauzulą poufności Biura Spraw Wewnętrznych. Niemniej decyzja została wydana. Pokwituj, proszę. Odebrałem od niego rylec i glinianą tabliczkę. – Tylko za to „proszę” – mruknąłem, stawiając rząd klinów pod dokumentem. – Jednak się uczysz, Azi. Coś jeszcze? – Tak. Gapił się na mnie, a ja na niego. Usłyszałem, jak w domku zaszurał gruz: to dziewczyna się pewnie obudziła. – No więc?... – ponagliłem Anioła. – Twoje wykresy aktywności energetycznej rejestrują pewną nieregularność, Ezekielu. Od twojego powrotu w Blask pojawiła się pewna delta, która... – Delta? – Wydatkujesz dużo energii, ale nie cała ona zamyka się w twoim organizmie, Ezekielu. Czyżbyś zajmował się po drodze działalnością charytatywną? Kątem oka zauważyłem, że Maryam wyszła z domku i chwiejnym krokiem ruszyła w drugą stronę. Cholera, musieli tam, na Górze, czuć, że ją podleczam... I teraz, po niedawnej sesji, pewnie przyspieszył jej metabolizm i się dzieciaczkowi siku zachciało. Że też nie miała kiedy! – N-nie. – Zawahałem się. – Raczej nie. Możesz mi o tym dokładniej opowiedzieć? – Nie widzę potrzeby. – Ale to bardzo ciekawe. Poza tym ty wszystko tak dobrze tłumaczysz, Azraelu. Anioł umościł się wygodniej, założył ręce. Miał w tamtej chwili minę niczym wykładowca z pośledniej uczelni, gdy okazuje się, że ktoś wreszcie przeczytał jego książkę z vanity publishingu. – A zatem, Ezekielu. Jak zapewne pamiętasz ze szkolenia, każdy z was, Komorników, jest podpięty do rejestrowanego źródła energetycznego. Przy właściwym wydatkowaniu energii jej bilans w danym okresie rozrachunkowym wyniesie zero lub wykaże nieduży ubytek. To możliwe, bo przecież część ofensywnych jej zastosowań... Kiwałem i robiłem mądre miny, kątem oka cały czas obserwując Maryam. Ta odeszła kawałek dalej, nieświadoma, że na nią patrzę. Przykucnęła, zadarła tunikę. – Coś innego cię interesuje, Ezekielu? – Nie. – Szybko wróciłem oczami do Anioła. – Przepraszam, nawyki zawodowe.

– Ostrożność i behape przede wszystkim. A więc, jak już mówiłem: sumując wszystkie poszczególne przypadki, otrzymujemy zbiorczą pulę energetyczną. Następnie musimy podzielić ją przez statystycznie wyciągniętą ilość zastosowań operacyjnych... Maryam zrobiła swoje i w końcu wstała znad mokrej plamki w piachu. Odsunąłem się dwa kroki w bok, żeby dziewczyna mnie przypadkiem nie zobaczyła: nie byłem pewien, czy inni też słyszą głos mojego Anioła, ale nie miałem zamiaru sprawdzać tego akurat teraz. – Znów zrobiłeś się nerwowy, Ezekielu. Nie możesz ustać w miejscu? – Mam owsiki – szepnąłem. Przysięgam, była to pierwsza rzecz, jaka przyszła mi na myśl! Azrael popatrzył na mnie uważnie. – Nie, wcale nie. – Nieważne – syknąłem. – Mów dalej. To bardzo ciekawe. – Już skończyłem. Tak więc, Ezekielu: czy używałeś swoich zdolności do leczenia osób trzecich? Spojrzałem mu w te lustrzane oczy. Położyłem rękę na sercu. Wziąłem głęboki oddech. – ...Nie. – To dobrze. Czekamy na ciebie w Cytadeli, Zek. Jakbyś nie wiedział, to jest dokładnie... tam. Spojrzałem we wskazanym kierunku. Wzruszyłem ramionami. – Wiem. – Och, doskonale. Po prostu twoja trasa przemarszu mogłaby sugerować, że z jakiegoś powodu nie masz zamiaru udać się tam najkrótszą dostępną drogą. – Cóż za impertynencka supozycja. Azrael przekrzywił głowę, uśmiechnął się pogardliwie. – Ogarnij się, Zek. Jest dobrze, ale ostatnio się opuściłeś ze statystyką. Plan czeka, musisz dostarczyć. – Co muszę zrobić?... – Dostarczyć – Anioł z zadowoleniem powtórzył korpofrazes, a potem zniknął. Postałem tak chwilę sam, a potem wróciłem do dziewczyny. Ta, oczywiście, już znów spała w najlepsze. Dorzuciłem do ognia kilka kawałków deski, zawinąłem się w pled. Nie widział jej, nie wyczuł? Mało prawdopodobne, ale możliwe. Oparłem się o ścianę, przymknąłem oczy. Obraz utkanej z cienia córki nadpłynął nieproszony.

Rozdział XIX

C

o jest tam dalej? Przysłoniłem dłonią rażące w oczy słońce, wpatrzyłem się w linię widnokręgu. Można było mieć wrażenie, że w pewnym miejscu działo się z nią coś dziwnego: jak gdyby wyginała się w dół, osiadając niczym przemoczona dykta. – Powinniśmy być bardziej na południe już... – zastanowiłem się na głos. – Ale niewykluczone, że to Dziura. – Jaka dziura? – zaciekawiła się Maryam. – Nie „dziura”, a Dziura – poprawiłem. – Z dużej litery mówiona. No chodź, zobaczysz sama. Powinniśmy byli wyjść bliżej ku Rzece i to już wzdłuż jej koryta podejść ku połączonym miastom Klatki i Hermy. Tak, właśnie tam chciałem zostawić Maryam: wiedziałem, że w otoczeniu instalacji i betonu na pewno nie wyczują jej Wysłannicy, a bardziej-niż-nie nowoczesna infrastruktura zapewni jej chociaż... no... godny poród czy co. Zamiast tego rzuciło nas ku zachodowi i mieliśmy przed sobą Dziurę. Chciałoby się powiedzieć: „Nikt nie wiedział dokładnie, skąd wzięła się Dziura. Otóż pewnego dnia okazało się, że...” – ale nie będzie to prawda. Historia powstania Dziury była absolutnie oczywista i powszechnie znana, jeszcze zanim Przed do końca zamieniło się w Po. Otóż na jej miejscu było kiedyś przedmieście sporego miasta, leżącego sobie nad Rzeką. W mieście była nawet starówka, i to niebrzydka, kilka fajnych knajpek, no i stara kamienica. Mieszkał tam ongiś kędzierzawy typ, którego największym osiągnięciem było udowodnienie czegoś, co okazało się nieprawdą jeszcze na samym początku naszej Apokalipsy. Jedno wstrzymał, drugie ruszył – a potem i tak wszystko poszło psu w dupę. Co jednak ważniejsze, albo i najważniejsze: w mieście było sobie radio. Radio, jakich wiele, ale z perspektywy wydarzeń rzec by się chciało, że prorocze. Zarazem lukrowano-przesłodzone i zabójczo żrące, jak posypana

cukrem pudrem kremówka z rohypnolem. Idealnie fanatyczne, doskonale fundamentalistyczne. Perfekcyjnie nastrojone na wyciskanie pieniędzy z portfeli emerytów. I to radio wymyśliło sobie, że zrobi geotermię. Nikt nie wiedział do końca, o co w niej ma chodzić, ale były na to rządowe pieniądze. No i zaczęli drążyć odwierty: jeden, drugi, trzeci... A potem było jak u klasyka: „W swej chciwości krasnoludy dokopały się zbyt głęboko”. Prosto do Piekła. Oczywiście, nawet gdy okolica zaczęła powoli osuwać się we wciąż rozszerzającą się pionową jamę, nie było pewności, że to właśnie tam ona prowadzi. Nowoczesne domy i zabytkowe kamienice osypywały się i ciągnąc za sobą pióropusze kurzu, zlatywały nie wiedzieć dokąd. Drogi kruszyły się i zapadały po kawałku. Idealnie równo, jak nożem odciął: doskonały okrąg pustki, pochłaniający coraz to większy obszar. Wtedy świat jeszcze jako tako funkcjonował, więc od razu zarządzono ewakuację mieszkańców. Nawet rzekę odgrodzono na szybko usypanymi wałami, żeby przypadkiem nie spłynęła w dół. Jakie by to miało znaczenie, skoro słońce już zaczynało stawać? Nie wiem. Ale ludzie tak już mają, że do ostatniej chwili zajmują się pierdołami, więc w ramach szeroko zakrojonej akcji prewencyjnej podjęto wszelkie niezbędne środki uzasadnionej ostrożności. A potem przyszli Wysłannicy i zrównali całe miasto z ziemią. Ot tak, po prostu, w ciągu raptem dwóch dni. Bynajmniej nie metodycznie, a właśnie wściekle, na szybko, z wciąż emanującą ze skruszonych cegieł nienawiścią. Niezadługo okazało się, że czyścili przedpole dla nadciągających już sił uderzeniowych, które dostały od Góry jasno wytyczony rozkaz: zniszczyć abominację! I teraz zastanówcie się: w jaki sposób można szturmować wielką dziurę w ziemi? No właśnie. Kiedy ostatni żołnierze Apokalipsy zniknęli z wrzaskiem w czeluściach tej nienaturalnej studni i wszystko relatywnie się uspokoiło, na ruiny zaczęli wracać ludzie. W okolicy nie pozostało nic, poza ziejącą w ziemi dziurą – którą nazwano, może nieszczególnie kreatywnie, ale za to bardzo zasadnie, właśnie Dziurą. Po dwóch przeciwległych stronach leja wyrosły z czasem dwie osady, wyznające dwie przeciwstawne ideologie traktowania samego fenomenu. Mieszkańcy jednej, pośród których było kilku niedobitków ekspedycji karnej, twierdzili, że Dziura stanowi zagrożenie i należy ją za wszelką cenę

zniszczyć. Nie próbowałem nigdy nawet przypominać im, że raz już próbowali, a zasadniczo nie mają po temu nie to, że technologii, ale nawet pomysłu. Drudzy natomiast stanowili jakże rzadki w naszych czasach odłam pseudonaukowy. Za cel swego żałosnego istnienia i punkt wątpliwego honoru postawili sobie rozwikłanie tajemnicy Dziury i wszystkiego, co z nią powiązane. Dlatego też spisywali to, co wydawało im się, że widzą i słyszą, zarazem próbując opisać, zbadać i skatalogować wszystko dotyczące świata Po i rządzących nim praw... lub raczej ich braku. Przez długi czas obydwie grupy wegetowały na obrzeżach Dziury, dając radę zachować kruchą równowagę sił i interesów. A teraz obydwie po prostu zniknęły. – Halo! – zawołałem, wchodząc przez uchyloną bramę do kasztelu. Zawołałem ot tak, dla zasady: już z daleka było widać, że nie ma tu żywego ducha. Odpowiedziała mi tylko głucha cisza. Pokazałem Maryam ruchem ręki, żeby nie szła dalej, a sam stanąłem na podwórcu i rozejrzałem po forcie braci destrukcjanów. Nie wiem, kto ich tak nazwał, ale nieźle sobie to wymyślił. Trafnie i zwięźle, jak pisarz jakiś normalnie. Zakrzyknąłem jeszcze raz: – Ej, jest tu kto?! Półotwarte okiennice wisiały nieruchomo na skórzanych zawiasach, odsłaniając ciemne wnętrza niskich sal. W kotle nad paleniskiem wciąż tkwiła łyżka, mimo że ogień zgasł już dawno temu, a żar ostygł. Na stoliku snycerza leżały rozłożone dłuta i koziki, na ziemi wciąż walały się wióry i strużyny z na wpół ozdobionej belki. Kosz z cegłami został tak, jak zrzucił go z pleców tragarz. Wszystko wyglądało tak, jakby mieszkańcy po prostu na chwilę zostawili swoje zajęcia i gdzieś sobie poszli. – Może... może gdzieś tu są? – zaryzykowała nieśmiałe przypuszczenie Maryam, która wbrew zakazowi jednak ruszyła za mną. Wspiąłem się po drabince na ceglane mury, rozejrzałem po okolicy. Od strony umocnień destrukcjanów ponad ziejącą czeluścią Dziury wyciągała się konstrukcja starego dźwigu, na którym zamontowano skomplikowany system lin i wielokrążków. Nawet teraz na jej końcu dyndała się wyciągnięta nie wiadomo skąd beczka z paliwem, do której przyczepiono drutem kilka granatów ręcznych.

Aż dziwne, że chłopcy z nieodległej Klatki się o nią nie upomnieli, w końcu musiało tam być w środku ze dwieście litrów wachy. Co i rusz wybuchały o to

spory, bo destrukcjanie ślepo wierzyli, że w końcu Dziurę zniszczą – i wrzucali w nią wszystko, co tylko mogło, w ich mniemaniu, się do tego przyczynić. A tym razem przytaszczyli tu taką perełkę... i zostawili. Po przeciwległej stronie niemalże pionowego szybu widać było o wiele skromniejszą osadę apologetów. Nawet stąd widziałem, że tam też nie ma nikogo. Jasna cholera. Nie podobało mi się to. – To to jest ta Dziura?... Maryam była chyba nieco zawiedziona. No tak, co tu dużo ukrywać: Dziura była po prostu dziurą. Miała, owszem, dobre półtorasta sążni średnicy i sięgała zapewne aż do samego Piekła; niemniej była to tylko dziura. – Idziemy stąd – zaordynowałem. – Ale to... nie zobaczymy nic? – Nie ma nic do zobaczania. Zgarnąłem ją za wsiarz i mimo słabych protestów wyprowadziłem za bramę. Miałem już, już zostawić to wszystko za sobą, odwrócić plecami i odejść... Ale spojrzałem jeszcze raz na osadę apologetów. Była tam jedna konstrukcja, której nie widziałem wcześniej. – Idziemy tam. – Pociągnąłem ją po obrzeżu Dziury. – Ale mówił pan... – Władza ma to do siebie, że jest kapryśna i nieprzewidywalna – rzuciłem parafrazą z Makiawela. – Idziemy tam. Poszliśmy szeroko, żeby nie zbliżać się do krawędzi; wiedziałem już, że cokolwiek siedziało na jej dnie, reagowało na obecność Komorników nerwowo. Maryam, jak na złość, ciągle zbaczała ku uskokowi, ciekawie wyciągając szyję i próbując zajrzeć jak najniżej. – Sto osiemdziesiąt sążni – powiedziałem w końcu, żeby ją czymś zająć. – Głębokości? – Gdzie tam. Na tyle spuścili najbardziej odważnego, albo raczej najgłupszego eksploratora. Byłem przy tym wtedy. Młody mnich, ubrany w świeżo wyprany habit. Przy wszystkich krawędziach strój obszyto taśmami z wyhaftowanymi zaklęciami ochronnymi i modlitwami, żeby złe duchy nie weszły przez otwory w świętej szacie. Obejmujący go, poklepujący po plecach i błogosławiący na drogę starsi ojcowie apologeci. On sam lekko przerażony, ale nerwowo uśmiechnięty przed podróżą życia. Szykowali go do tej misji wiele, wiele snów. Wybrali najbardziej odpornego na złe wpływy, specjalnie przygotowali postem, modlitwą i ćwiczeniami ducha. W końca zapakowali go w wiklinowy koszyk, jak małego Mojżesza,

i spuścili z wysięgnika w czeluść Dziury. Patrzyliśmy wszyscy, jak pleciona z wielu sznurów lina rozwija się z potężnego bębna, a on powoli zjeżdża coraz niżej i niżej, niknąc w ciemnościach otchłani pełnej szeptów. Zaczęli wyciągać koszyk, gdy lina niepokojąco gwałtownie bujnęła się na bok. Szło podejrzanie lekko, i ja od razu przeczuwałem, co się stało. Braciszkowie mieli więcej ufności i nadziei, więc dopiero, gdy pojawił się kosz, rozległy się okrzyki trwogi i żałości. Kosz, rzecz jasna, był pusty. Destrukcjanie wykorzystali to jako pretekst do intensyfikacji swej kampanii: to przecież oczywiste, że Dziura stanowi niebezpieczeństwo! Coś z niej wylazło i porwało młodego, biednego mnicha, gdy ten nazbyt zbliżył się do rozwikłania złowieszczej zagadki. Nieformalna wersja u apologetów była taka sama: braciszek padł ofiarą czegoś, co siedziało na dnie Dziury. Co poniektórzy, bardziej odważni przebąkiwali, że mógł po prostu w ciemnościach spanikować, stracić równowagę i wypaść z kosza. Ja jednak wiedziałem swoje. On skoczył. Spisał tyle, ile dał radę, a potem odwiązał pasy bezpieczeństwa, wgramolił się na burtę i przewalił przez krawędź. Nie bez powodu przecież ojciec przełożony Tertulian nie pokazał nikomu dwóch ostatnich kart, pokrytych coraz to bardziej rozchwianym i bezładnym pismem. – I co? – zapytała Maryam, gdy weszliśmy pomiędzy zabudowania chatynek. – I nic. Na pewno sięga głębiej. Poczekaj tutaj, nie ruszaj się nigdzie. Zaraz wracam. Wszedłem do wnętrza opuszczonej kaplicy apologetów, przeciąłem skryptorium. Karty pergaminu i wyschnięte, popękane gliniane tabliczki leżały na stołach kopistów, kaganki dawno już wypaliły się i pogasły. Nie było tu nikogo, dokładnie nikogo. Wąską klatką schodową wspiąłem się na górę, wyszedłem na dobudowaną nad daszkiem platformę. Ostrożnie, z pewną bojaźnią zbliżyłem się do ustawionej na pokracznym trójnogu konstrukcji. Byłem w stanie pobieżnie zidentyfikować część przymocowanych do niej instrumentów: prawie-żekoszerne astrolabium, bluźnierczo nowoczesny sekstant, prymitywny, bez sensu kręcący się w kółko kompas... oraz teleskop. Zadrżałem, patrząc na rozłożone wokół wykresy i diagramy, karty nieba i schematy geograficzne. Apologeci musieli być przekonani, że coś odkryli, że mozolnie zbierane przez nich informacje w końcu do czegoś prowadzą. Byli tego na tyle pewni, że zaryzykowali użycie zakazanej technologii i wiedzy. Po co?

Ostrożnie położyłem dłoń na tubie potężnego teleskopu. Z wahaniem nachyliłem głowę i przytknąłem oko do skórzanego okularu. Pośrodku wielkiego okręgu ciemnego błękitu pełgała pojedyncza kropka purpury. Odskoczyłem od machinerii, zamrugałem. Przecież... niebo było od lat puste! Ani jedna gwiazda, ani kawałek planety nie ostał się na ugorze naszej galaktyki. Świat był jałowy, podobnie jak łona kobiet. Stąd, z wysokości, doskonale widać było odciśnięte w sypkim pyle ślady stóp mieszkańców osady. Chaotyczną plątaninę na głównym placu, potem połączenia we wspólne ścieżki i drogi – aż wreszcie ostatni szlak. Wszyscy zgromadzili się tutaj, przed kaplicą. Zwołał ich zapewne Tertulian, stojący tam, gdzie ja teraz, przy teleskopie. Powiedział coś ważnego i... i potem wszyscy razem, karnie i spokojnie, podeszli do krawędzi Dziury. Ani jeden ślad nie prowadził w odwrotnym kierunku. Spojrzałem kawałek dalej – i zobaczyłem Maryam, przesuwającą się po drewnianym ramieniu wysięgnika ponad bezkresem pustki. – Stój! – wrzasnąłem, rozrywając zawisłą ciszę. Odwróciła się i pomachała mi radośnie. – Nie idź!.... Jajebię! Zeskoczyłem z platformy, ześliznąłem się po spadzistym daszku. Zeskok, amortyzacja, przewrót przez ramię i pobiegłem ku niej. Już wcześniej widziałem, że z czterech lin trzymających zazwyczaj wysięgnik zapięta była tylko jedna, główna. Musieli zdjąć je do renowacji i nie zdążyli założyć... A teraz ona pchała się na sam koniec ramienia. – Wracaj! Wiedziałem, że nawet jeśli usłyszy, to nie posłucha. W biegu zrzuciłem plecak, odpiąłem pas i kaburę, cisnąłem na ziemię gladius. Wyhamowałem piętami i ostrożnie, noga za nogą zacząłem wchodzić na chybotliwą konstrukcję. Maryam była raptem kilkanaście kroków ode mnie. Patrzyła z chorobliwą fascynacją w dół, gdzie perspektywa zaczynała zaginać się i tańczyć. Ja starałem się nie odrywać wzroku od niej, unosząc głowę tak wysoko, jak mogłem. Nie patrz w dół, nie patrz w dół... Podobno widzenie peryferyjne jest kilka razy czulsze od centralnego. Coś w tym jest: kątem oka widzi się tak wyraźnie, że to aż boli. Mnie bolało w tej chwili wszystko, a najbardziej mózg, próbujący skurczyć się i wcisnąć w najgłębszy kąt czaszki. Mimo to szedłem za nią. – Maryam – wycharczałem przez ściśnięte gardło. – Maryam, dziewczyno.

Wracaj. Odwróciła głowę i spojrzała na mnie niewidzącym wzrokiem. – Ale to jest ciekawe. I to powietrze też jest przyjemne. Ciepłe. Dopiero teraz poczułem, że cały czas owiewa mnie podmuch z dna Dziury. Wilgotny, niosący w sobie nutę starego rozkładu i śmierci. Z każdym krokiem coraz wyraźniejszy, podobnie jak słyszalne w nim urywki szeptów. – Maryam. Chodź do mnie, idiotko. Wysięgnik zajęczał niepokojąco, a ja zamarłem w bezruchu. I tak cudem było, że utrzymywał wagę nas obojga. Dziewczyna przesunęła się jeszcze kawałek, a potem coś w jej twarzy drgnęło. Spojrzała prosto w dół. – Nadchodzi... – wyszeptała pobielałymi wargami. Fala głosów nadpłynęła i objęła nas, otuliła niewidzialnym całunem. Dziesiątki, setki szeptów, krzyków i skowytów we wszystkich językach znanych ludziom i Aniołom naraz złapały moją głowę w stalowe kleszcze, wwiercając się rozżarzonymi hufnalami w uszy i przesączając płynnym ołowiem prosto do mózgu. Maryam wrzasnęła i szarpnęła się w tył. Wysięgnik zarezonował, zabujał się i zatańczył. Lina zajęczała, trzasnęła i pękła przy samym wiązaniu. A dla mnie świat jakby się zatrzymał. Widziałem, jak drewniana konstrukcja w ślimaczym tempie ucieka dziewczynie spod stóp, a lina powoli zwija się w tył luźną sinusoidą. Nie mogłem w tamtej chwili myśleć, bo gdybym myślał, to zrobiłbym coś zupełnie innego. Mniej hurrabohaterskiego, bardziej zachowawczego i logicznego. Zamiast tego rzuciłem się w przód, żeby złapać Maryam, zanim będzie za późno. Chwyciłem ją za przedramię, gdy już spadała w dół. Zaczęła mi się wyślizgiwać, więc zacisnąłem dłoń tak mocno, że ona aż chciała krzyknąć – ale nie zdążyła, bo wtedy do gry wkroczyła nieubłagana grawitacja, która pociągnęła nas oboje w dół. Na szczęście nie pionowo, a po łuku, bo drugą rękę zdążyłem zapleść wokół jednej z belek drewnianego wysięgnika, który z jękiem i trzaskiem składał się właśnie wpół. – Waaaa! – zawyłem, widząc zbliżającą się w strasznym tempie ścianę Dziury. Huk i łoskot musiał ponieść się echem po okolicy, gdy ta niemała w końcu konstrukcja z solidnego drewna wbiła się z pełnym impetem w prawie że pionową skarpę. „Musiał”, bo ja wciąż miałem w głowie tylko głosy, głosy z Otchłani. Wokół posypały się deski i ziemia, wszystko podskoczyło i znów opadło.

Zerknąłem przelotnie na Maryam, ale to był błąd: za jej przerażoną twarzą ziała otchłań bez dna, czekająca tylko, aby połknąć nas oboje. Krzyczała coś, ale ja nie słuchałem. Czułem, widziałem, wiedziałem, że lada chwila cała konstrukcja urwie się z trzymania u góry i spadnie, a my razem z nią. Jedyną szansą było odciążenie jej, przeniesienie naszej wagi na coś innego, jak choćby... Jak choćby lina. Której koniec dyndał może o stopę nad moją głową. Gdyby była niżej, złapałbym ją zębami i wtedy zastanowił się, co dalej. Ale była o stopę nade mną. Stopa to w gruncie rzeczy niedużo. Ot, raptem dwanaście cali albo niecałe trzydzieści centymetrów. Trochę mniej niż długość przedramienia. A jednak kiedy nie masz swobodnej ręki, żeby złapać linę, to jest to bardzo, baaardzo dużo. Mogłem puścić Maryam i uratować siebie. Mogłem spróbować złapać linę ręką, która trzymała nas oboje, i zapewne zgubić zarówno ją, jak i siebie. W obecnej sytuacji trzeciej opcji nie było. Dlatego też zebrałem wszystkie siły, puściłem w mięśnie tyle energii, ile tylko miałem, i szarpnąłem dziewczynę w górę tak mocno, jak tylko potrafiłem. Zapiszczała z bólu, a gdy znalazła się na wysokości mojej twarzy, po prostu ją puściłem. Zawisła na ułamek sekundy w powietrzu, a wtedy ja, kontynuując ruch ręki, sięgnąłem i złapałem koniec liny; jednocześnie druga ręka powoli, nieskończenie powoli odplątała się z drewnianego dźwigara i niczym mucha w smole popełzła ku niej. Gdy moja dłoń była w połowie drogi, Maryam zaczęła spadać. Jej włosy zafalowały wokół twarzy jak zatopione w wodzie, skóra na chudych policzkach przesunęła się ku górze, znamionując, że inercja zmieniała wektor. Oczy rozwarły się jeszcze szerzej, o ile było to w ogóle możliwe, usta otwarły w niemym krzyku przerażenia... A potem chwyciłem ją za rękę. Szarpnięcie niemalże wyrwało mi bark ze stawu. Dziewczyna wrzasnęła rozdzierająco, w odpowiedzi z dna Dziury buchnęła kolejna fala głosów i jeszcze silniejszy podmuch wilgotnego wichru. Wisieliśmy tak, zawieszeni w pół drogi pomiędzy pewną Apokalipsą a domniemanym Piekłem. W końcu zebrałem resztkę sił, zacząłem podciągać ją cal po calu ku górze. – Oprzyj... nogami... o coś... – sapnąłem. Na szczęście zrozumiała. Wolną ręką złapała za szczebel, wsparła się o deskę. Wywindowałem ją tak, że złapała mnie za szyję.

Trwaliśmy w bezruchu, aż w końcu poczułem, że znów mam siłę się poruszyć. Złapałem linę drugą ręką, zacząłem powoli wciągać nas oboje na górę. Mówią, że podobno droga powrotna zawsze zleci szybciej. Nie wierzcie w to wierutne kłamstwo. Dla mnie powrót na powierzchnię trwał cały eon. Kiedy nareszcie rzeczywistość zamiast pionowej stała się pozioma, miałem ochotę się rozpłakać. Odczołgałem nas (bo Maryam wczepiła mi się w szyję tak kurczowo, że ledwo mogłem oddychać) na bezpieczną odległość, po czym bezceremonialnie strząsnąłem z siebie pasażerkę i przekręciłem się na plecy. – Ani... słowa... – wydyszałem, czując przez skórę, że dziewczyna chce coś powiedzieć. Zapytać. Przeprosić. Wytłumaczyć się. Nie wiem, po jaką cholerę tam polazła. Ona pewnie też nie, i stanowiło to, jeśli o mnie chodzi, wystarczające wytłumaczenie. Istotne było to, że oboje żyliśmy. I miałem zamiar w takim stanie nas utrzymać. Poprawka: nie oboje. Wszyscy troje. Zamrugałem, patrząc w puste niebo. To, co zobaczyłem przez teleskop na chwilę przed niedoszłą katastrofą... Czy naprawdę tam było? Malutki punkcik światła, migająca kropka? Czy może tylko mi się wydawało, a był to zwykły odblask światła, skaza na soczewce? Zmrużyłem oczy, wpatrując się w punkt nad horyzontem na niegdysiejszym południu. Może i coś tam było... A może i nie. Nie wiem. – Dasz radę iść? – zwróciłem się do Maryam. Ta pokiwała głową, robiąc przy tym minę skarconego szczeniaka. – To i dobrze. Przejrzymy, czy nie zostawili po sobie jakichś zapasów, i ruszamy dalej. Zaczynałem mieć tego wszystkiego mocno dość.

Rozdział XX

K

latkę widać było już z daleka. Potężne kominy i plątanina rur wznosiły się w martwe niebo, równie nieruchome i pozbawione życia, co większość pejzażu wokół nich. Jak szkielety dawno wymarłych zwierząt, zalegające pośród piachów pustyni, która zastąpiła ongiś żyzne równiny: majestatyczne, epickie, odarte z zasadności istnienia. Przydatne tylko jako schronienie dla drobnych padlinożerców. Różnica była jednak znacząca: tutaj zagłada nie była wstępem do nowej ewolucji... Zerknąłem spod oka na drepczącą pół kroku za mną Maryam. ...CHYBA nie była. Przynajmniej tak jeszcze do niedawna sądziłem. – Dasz radę? – zapytałem. Ona tylko kiwnęła głową, zaciskając zęby: znów coś jej było. A to mdłości, a to gorąco, a to zimno... Jeść – nie jeść. Śmiać się – płakać. Nie wiem, kto wymyślił tę bzdurę, że kobiety w ciąży rzekomo mają ochotę na seks. To chyba była jakaś propaganda środowisk prorodzinnych, bo gdyby facet wiedział, na co się pisze, to nawet tych osiem sekund przyjemności nie zrekompensowałoby mu następujących dziewięciu miesięcy kurwicy serca. Tak, tak. Ciąża to nie przelewki... Szczególnie kilka dobrych lat po Apokalipsie. Przez całą drogę tutaj łamałem sobie głowę: ale jak to możliwe? Dlaczego, po co? Jak?! Oczywiście, w systemie zdarzały się błędy. Przydziałowy sprzęt potrafił szwankować, regeneracja nie zawsze działała jak należy. Bywało tak, że i Wysłannicy też pojawiali się, najdelikatniej mówiąc, niedoskonali: a to oczko nie wyjdzie równe, a to główka nie w tę stronę.... Ba, bywały i większe wtopy. Sam rozmawiałem kiedyś z lekko obłąkanym eksastronomem, który z pasją tłumaczył mi, że Ziemia jednak od czasu do czasu jeszcze minimalnie się przekręca! Pokazywał płachty obliczeń, tablice z logarytmami, rzucany na odległej ścianie cień chałupniczego gnomonu.

Niestety – musiałem go zabić, więc wysłuchiwałem tych rewelacji w pewnym nerwowym skrócie. Ale zgodnie z danym mu słowem wysłuchałem, zapamiętałem i powtórzyłem. Dopiero potem pchnąłem go mieczem, rozłupałem czaszkę, wyciąłem organy wewnętrzne i tak dalej. Przez długi czas byłem przekonany, że gościu był zwykłym świrem. A teraz, po wizycie u Apologetów, zaczynałem się poważnie zastanawiać. – Widzisz? – Pokazałem na żelazną konstrukcję, żeby odciągnąć myśli od niekoszernych torów. – To tam. Jeszcze jakieś pół marszu i będziemy na miejscu. Dziewczyna kiwnęła tylko głową bez słowa. Pewnie znów męczyły ją mdłości, poza tym była trochę osłabiona: racjonowałem jej wodę i żywność, wiedząc, że i tak jeden posiłek dziennie zwróci i zmarnuje. Do jedzenia rzygowin jeszcze nie dojrzałem, chociaż... jeśli świat nadal będzie staczać się z taką prędkością, jak do tej pory, to niedługa przed nami droga. Nie miałem pojęcia, czy w Klatce nas przyjmą. Wróć: że „nas” nie przyjmą, byłem nawet pewien. Nie po tym, co się tam odjaniepawliło przy moim ostatnim pobycie. Ale za wzięcie pod skrzydła dziewczyny byłem im w stanie zapłacić, i to sowicie. – Dlaczego akurat tam? – zapytała. Najwyraźniej atak minął, czymkolwiek był: powoli wracały jej kolory, nawet przestała się garbić. – Tam znajdziesz ludzi, którzy będą umieli ci pomóc. Lekarstwa, opiekę medyczną. Ginekologa. – Kogo? – Takiego lekarza od spraw kobiecych. Przyda ci się, jeśli masz zamiar... Nieważne, to już oni ci wytłumaczą. – A pan? Westchnąłem ciężko. Był też w mojej niegdysiejszej kolekcji film o zabójcy, którego życie przypominało głównie roślinkę, hodowaną przez niego w pokoju – analogia nieprzypadkowa. On też znalazł sobie nieletnią, którą się opiekował... A potem przez nią zginął, wykończony przez niegdysiejszych partnerów w spółce z pracodawcą. Różnica polegała na tym, że przed śmiercią zdążył (przynajmniej w wersji reżyserskiej) sobie zadupczyć. A ja się na przyjemności spóźniłem. – Ja sobie grzecznie pójdę dalej. – Nie zostanie pan ze mną? – Ujęła mnie za rękę. – Proszę. Nie chcę, żeby pan sobie poszedł. Przymknąłem oczy, policzyłem do dziesięciu. Delikatnie, ale stanowczo wysupłałem dłoń z jej uścisku. Wyjaśniłem: – Nie mogę. Pokłóciłem się z właścicielami tego miejsca i mnie mogą nie

lubić. Ale ciebie przyjmą. – Ale będzie pan mnie odwiedzał? – Tak – westchnąłem po chwili namysłu. Uśmiechnęła się tak promiennie i szczerze, że aż mnie coś ścisnęło w dołku. Należało się jej pozbyć. Jak najszybciej.

Spojrzałem na tańczący mi po ubraniu czerwony punkcik wskaźnika laserowego. Nie wiedzieć czemu, ale namolnie przypominał mi kropkę purpury, widzianą przez teleskop. – Ale no naprawdę?! Aż tak bardzo nie macie kogo postawić, żeby umiał na sto metrów strzelić przez muszkę i szczerbinkę?! – lekko poirytowany zakrzyknąłem do ukrytego na umocnieniach Klatki strażnika. Byliśmy idealnie oświetleni bocznym słońcem. Jak kaczki na strzelnicy. Doskonały cel. – Podejdźcie powoli, z rękoma w górze! – doniósł się głos. – Żadnych gwałtownych ruchów! Szczególnie ty! Nawet nie liczyłem na to, że mają na myśli Maryam. W końcu zdjąłem kapelusz od razu, jak tylko wyszliśmy na widok, więc moje znamię było lepiej niż widoczne. He, he... Pewnie nieźle się tam zakotłowało, kiedy obserwatorzy donieśli, że idzie ku nim Komornik. – Wystarczy! Posłusznie stanąłem w miejscu, zaryzykowałem opuszczenie ręki i przytrzymałem dziewczynę. Po co ma tam komuś palec na spuście drgnąć niepotrzebnie? Staliśmy tak pośród otaczającego Klatkę pustkowia. Wszystkie budynki celowo i świadomie rozebrano, tu i ówdzie widać było prymitywnie zamaskowane wilcze doły – raczej na zabłąkanych Wysłanników niż ludzi. Umocnienia opasywał dodatkowo potrójny rów, a za nim była już tylko głucha, stalowa ściana z nierównymi szwami spawów i zasłoniętymi otworami strzelnic. I tylko jedna, wąziutka bramka od tej strony, i zbiegające się ku niej ślady ludzi i opon. – Ręce w górze! Dziewczyna też! Droga do Klatki nie należała, przyznaję, do prostych. Unikaliśmy wszelkich osad i osiedli, więc do jedzenia mieliśmy tylko to, co dałem radę znaleźć lub ukraść. Tam, gdzie była woda, tam zawsze i ludzie, więc siłą rzeczy omijaliśmy nieliczne zdatne do picia zbiorniki i cieki wodne.

Co najgorsze – wszystko z okolicy bliższej i dalszej skręcało za nami i lazło śladem. Kluczyłem, zacierałem ślady i kombinowałem, ale Wysłannicy byli jak jadący naszym tropem walec drogowy. Powoli, pyr, pyr, pyr, swoim ślimaczym tempem, ale nieubłaganie. Po raz pierwszy czułem to, co do tej pory uważałem wyłącznie za zapowiedź słusznej kary dla ściganych przeze mnie Dłużników... i wcale, ale to wcale mi się to nie podobało. Przestąpiłem z nogi na nogę. – Długo jeszcze tak? Lać mi się chce! Coś zgrzytnęło, przeraźliwie jęknął rdzewiejący metal. Brama drgnęła, uchyliła się. Przez wąską szczelinę przecisnął się ubrany w schodzoną dżinsową kurtkę mężczyzna. Grzywa siwych, niemalże białych włosów nie pozostawiała wątpliwości: pofatygował się do mnie osobiście jeden z włodarzy Klatki. – Dzień dobry, panie Kadiuszu! – zawołałem, jak tylko zbliżył się na tyle, że miał szansę mnie rozpoznać. Wiedziałem, że miał problemy z oczami, a z jakiegoś powodu uparcie odmawiał noszenia okularów. – Ezekiel Siódmy kłania się nisko. Kadiusz pokiwał głową, zatrzymał się kilka kroków ode mnie. Na pewno dostał od strzelców na murach wytyczne, żeby nie zasłaniać im linii ognia. – Zek, więc to ty. Że też masz czelność się tu pojawiać. Skrzywiłem się. Wzrok sam uciekł z jego twarzy ku górze, ponad horyzont. Była tam czy jej nie było?... – Wyższa konieczność przygnała. Ale nie, nie jestem tu służbowo. – Więc? Ręce mi już zdrętwiały, „więc” założyłem je za głowę. Kiwnąłem na dziewczynę, stojącą zgodnie z moimi wcześniejszymi poleceniami nieruchomo i w milczeniu. – Przyprowadziłem wam sierotę. Znalazłem ją w pobliżu Cienia, to... córka dawnego znajomego. Człowieka, który uratował mi życie. – Poważna sprawa. I co? – Odkarmiłem, ogarnąłem, ale przy mnie się nie utrzyma. Szczególnie że jest z nią taka sprawa, że... – Nie. Zamrugałem, autentycznie zaskoczony. – Słucham? Nawet nie powiedziałem, o co mi chodzi. – Przechyliłem głowę. – Nie, nie weźmiemy jej do siebie. Przykro mi, Zek, ale odpowiedź brzmi „nie”. Poczułem, jak robi mi się gorąco ze złości. Gladius niepokojąco zabuczał w pochwie, więc czym prędzej odetchnąłem głęboko i powiedziałem najspokojniej, jak umiałem:

– Panie Kadiuszu, to jeszcze dziecko. Straciła rodzinę, ledwo się uratowała. Kiedy ją znalazłem... – Podobnie jak wszyscy inni na tym łez padole. Nadal nie – przerwał mi. – Coś jeszcze? – Zapłacę wam. Sięgnąłem do sakiewki. Strażnik z murów krzyknął ostrzegawczo, ale pokazałem mu tylko wysokiego faka drugą ręką. Wyjąłem kilkanaście szekli, wyciągnąłem przed siebie na otwartej dłoni. – Zapłacę wam, wy chciwe skurwysyny – powtórzyłem, czując, że wpadam w desperację. – Zapłacę, ile powiesz. I będę płacił regularnie, żebyście tylko się nią zajęli. – Nie. Nie, Zek, i przyjmij to do wiadomości. Po tym, co zrobiłeś Artowi, nawet nie wchodzi to w grę. Powinniśmy cię zastrzelić od razu, jak tylko podszedłeś, ale ryzyko retorsji jest zbyt duże. – Więc was zmuszę! – Cisnąłem mu srebrnikami w twarz i sięgnąłem po broń, doskakując tak, żeby nikt nie odważył się dać ognia. Kadiusz ani drgnął, ale zobaczyłem w jego oczach strach. – Wejdę tam i będę was wyrzynał, jednego po drugim, aż... Uniósł rękę, dając znak ludziom na murach, żeby nie strzelali. Pokręcił głową. – Nie wejdziesz. Jak tylko przekroczysz granicę naszych murów, znikasz z radaru Góry. Będziesz miał szczęście, to dostaniesz tylko taserem i się zesrasz. Jak nie... No cóż, będzie nam trochę przykro, ale tylko trochę. Ja wiedziałem, co ryzykuję, wychodząc do ciebie. – To dziecko... Dziecko! – Nie mamy miejsca dla darmozjadów, Zek. Co może wnieść do naszej społeczności? Co potrafi? Jakieś rzemiosło, wiedza, doświadczenie? Patrzyłem mu w oczy bez słowa. Nie musiałem nic mówić, bo moja przegrana była oczywista od jego pierwszych słów. Taka jednak natura człowieka, że nadzieja umiera w nim ostatnia. Kadiusz pokiwał głową. – Tak też myślałem. – Wy zasrani judasze – syknąłem mu w ucho, odsuwając się. – Nie stać nas na filantropię, Zek. Po tym ostatnim ataku nie ma wolnych kwater, nawet w stajni śpią ludzie. Przykro mi. Splunąłem mu pod nogi. Kopnąłem leżące w piachu srebrniki i odwróciłem się do obwarowań Klatki tyłem. Jak chcą, niech mnie zastrzelą, wszystko jedno. – Idziemy – warknąłem, mijając dziewczynę. – Ale...

– Idziemy – powtórzyłem. – Zabrakło miejsca w stajence.

Herma była taka, jak ją zapamiętałem: brudna, chaotyczna i pełna wariatów. Przybyło tylko ruin i pogorzelisk, więc warunki bytowania osiągały tu powoli dno absolutne. – Do czego oni się modlą? – zapytała Maryam. Popatrzyłem na bandę oberwańców, klęczących pośrodku rozległego okręgu zeszklonego piachu. Wyglądali jak wycięci sztancą: brudni, szaroburzy, zarośnięci. Z rozłożonymi szeroko rękoma i pustym wzrokiem utkwionym w martwe niebo, wargi poruszające się bezgłośnie w nieskładnych modlitwach. Dopiero po chwili zorientowałem się, że część grupy stanowiły kobiety. – Do głupoty własnej. Po niedawnym ataku Wysłanników przybyło tu kapliczek i zaimprowizowanych miejsc kultu. Ci akurat klęczeli w centrum miejsca, gdzie wylądował Serafin; wcześniej minęliśmy odciśnięty na ścianie cień postaci – jedyną pozostałość po nieszczęśniku, na którego spojrzał z uwagą jeden z Cherubinów. Myślałem, że to z ludzkimi cieniami po detonacjach atomowych to taka legenda tylko... Okazało się, że Góra brała nasze przekonania o wiele bardziej dosłownie niż my sami. – Ale... tam, na Górze, ktoś przecież jest? I słyszy to wszystko? Wzruszyłem ramionami. Zaskakujące pytanie, szczerze mówiąc. Nie tylko z ust nastolatki, ale w ogóle; mało kto zastanawiał się nad prawdziwym znaczeniem sloganów, którymi nas karmiono. To jedno pozostało niezmienne z czasów Przed. – Nie wiem – odpowiedziałem zgodnie z prawdą. – Nigdy Go nie widziałem. – Ale przecież masz swojego Anioła, prawda? No więc musiał ci coś mówić. Stanąłem. Delikatnie wziąłem dziewczynę pod ramię. Nachyliłem się do niej, z trudem przywołując na twarz zapomniany, bardzo łagodny i zupełnie nieszczery uśmiech. – Skąd o tym wiesz? Tym razem ramionami wzruszyła ona. Było coś niepokojąco naturalnego w tym, jak zagajała o rzeczy, których najlepiej nie powinno się w ogóle roztrząsać. – Każdy przecież ma Anioła. Tylko że ty pewnie swojego widzisz i znasz jego język. – Możliwe. – Przecież przyszedł do ciebie wtedy. Nie chciałam wam przeszkadzać, więc

poszłam siusiu gdzie indziej. Zrobiło mi się gorąco. – No więc? – nie ustawała. – Mówił ci coś o Nim? – Zatrzymamy się tam – zmieniłem temat, wskazując na gospodę. – Ale pytałam... – Wiem, o co pytałaś. A ja odpowiadam: zatrzymamy się tam. Spróbuję kupić coś do jedzenia i picia, ty trochę odpoczniesz. Ja trochę pomyślę. Kiwnęła głową, a potem zadała pytanie, którego się obawiałem: – I dokąd pójdziemy dalej? Przejrzałem w myślach warianty odpowiedzi. W końcu pokazałem ruchem głowy na gospodę. – Na razie tam. Gdy wchodziliśmy, w środku panował tłok. Kiedy znalazłem karczmarza, było już nieco luźniej. Jak w końcu przynieśli nam po misce rozgotowanej kaszy i kubku mętnej wody, w sali zostali już tylko albo głupcy, albo ludzie, którzy dawno przestali cenić własne życie. Trudno powiedzieć, żeby prestiż mojego zawodu zyskał cokolwiek po Apokalipsie. Dziewczyna pałaszowała, aż jej się uszy trzęsły: w końcu jadła za dwoje, cholera jasna! Ja mechanicznie przebierałem łyżką w misce, nie czując nawet smaku lekko zatęchłej brei. Nie miałem pomysłu, co zrobić dalej. Patrzyłem tępo na otaczającą mnie paskudną rzeczywistość przypominającą dekoracje z tandetnych jasełek w wiejskiej szkole. Na twarze ludzi, niczym żywcem wyjętych z ilustracji w podręczniku patologii społecznej. Ten świat nie był miejscem, gdzie powinno się sprowadzać dziecko. W ogóle nie było to miejsce, gdzie powinno się sprowadzać kogokolwiek. – Przynieś nam bukłak wody z winem i trochę suszeniny – zaordynowałem u właściciela tego pięknego przybytku. Chciał coś powiedzieć, pewnie, że nie ma albo że czasy ciężkie, albo coś równie sztampowego i głupiego; ja tylko wymownym ruchem położyłem na stół gladius w pochwie i wsypałem mężczyźnie w dłoń kilka monet. Wymuszenie? Być może. Ale równie dobrze mogłem sobie to wszystko zarekwirować i nie dać mu ani grosza. Siedzieliśmy tak po prostu. Ludzie kasłali, chrychali i jęczeli, z dworu donosiły się religijne zawodzenia. Potem przetoczyła się procesja, bodajże biczowników – jednak chlaszczącego odgłosu rzemieni wgryzających się w ciało nie da się pomylić z niczym innym. Karczmarz przyszedł, postękał coś, że zbierze zamówione produkty za dwa pacierze. – Idę się przejść – zdecydowałem w końcu. – Ty nie rób nic głupiego, nie

rozmawiaj z nikim. Unikaj tłumu. Zrozumiano? Dziewczyna kiwnęła głową, a ja po prostu zarzuciłem na ramię plecak, naciągnąłem kapelusz i wyszedłem na dwór. Nie, nie miałem zamiaru jej tu zostawić, jakkolwiek taka myśl mignęła mi w głowie. Rzeczy zabrałem, bo trudno było wymagać od dziecka, żeby skutecznie pilnowało dobytku. A przejść musiałem się naprawdę, żeby dać radę w ogóle pomyśleć. – No i co dalej, Zek? – westchnąłem sam do siebie, idąc przez śmierdzące padliną slumsy Hermy. To samo pytanie zadawała mi już kilka razy Maryam, a ja po prostu nie wiedziałem. Gdybym wtedy, przy granicy Cienia, po prostu ją zostawił z handlarzami żywym towarem, to nie byłoby problemu. Wyrzuty sumienia – być może; problem – nie. A tak wziąłem sobie na plecy ciężar, pochopnie przyjąłem odpowiedzialność... I teraz płaciłem za to z nawiązką. Pokręciłem głową z niedowierzaniem. Idea tego, że ta nieletnia była przy nadziei, wciąż jawiła mi się tak niedorzeczną, że sam musiałem sobie o tym czasami przypominać. A mimo to właśnie taka była prawda: „przy nadziei”. Nosicielka towaru deficytowego w tym szarym, powoli umierającym świecie. Doszedłem do granicy terenu zamieszkanego, stanąłem pomiędzy dwiema lichymi lepiankami. Przede mną były już tylko osmalone ruiny dawnego miasta i dalej, aż po horyzont, pustka i nijakość. A może ją jednak tu zostawić?... Da sobie w końcu radę, ktoś przecież ją przygarnie. Nie zginie, jakoś przewegetuje, razem z innymi. Nie, nie przewegetuje. Jeszcze góra miesiąc i nie ukryje brzucha. Zatłuką ją kijami, a ciało przerobią na relikwie. To jest o ile wcześniej nie dopadną jej Wysłannicy, którzy nawet teraz na pewno zbliżali się do Hermy. Zawróciłem, chowając się znów pomiędzy lepianki tego niby-miasta. Tak, gdybym ją wtedy zostawił, to byłoby z głowy. Zabraliby ją w Rewers i... stop! Oparłem się o ścianę i zamrugałem, próbując zmusić mózg do wysiłku. Przecież łowcy niewolników szli prosto w Cień! Nie pędzili przed sobą karawany ofiar do złożenia na bluźnierczych ołtarzach, a tylko wlekli tę jedną dziewczynę. Bynajmniej jej nie szanując, jak gdyby nie zdając sobie sprawy z tego, jaki jest jej faktyczny stan. A mimo to ciągnęli ją na wschód. Dlaczego? Odpowiedź nasuwała się sama: bo tak im kazano. „Znajdźcie tę dziewczynę, przyprowadźcie do mnie. Całą i zdrową”. Mogłem tylko przypuszczać, z czyich ust padły takie słowa; i nie wiem, który z dostępnych wariantów byłby bardziej przerażający. Jak na potwierdzenie moich domysłów, w katedrze uderzył dzwon.

Fałszywa, jękliwa nuta poniosła się nad dachami lepianek, wibrując nierówno w nieruchomym powietrzu; czasza musiała być nadpęknięta po ostatnim ataku, więc dźwięk był złamany i nieczysty, niczym jękliwe wołanie staruchy wzywającej pomocy. Uniosłem głowę, rozejrzałem się: czyżby to już Wysłannicy docierali do Hermy? Po chwili rozległo się drugie uderzenie, na zupełnie innej tonacji. Jakiś czas później trzecie, słabsze i mniej wyraźne. Po nim napłynęły kolejne, każde z innym rodzajem niedoskonałości i fałszu – jakby za sznur szarpał ktoś zupełnie niemający albo pojęcia, albo siły. Tak czy inaczej, coś się działo. Szybkim krokiem ruszyłem w kierunku karczmy, zdecydowany zabrać stąd Maryam najszybciej, jak to tylko możliwe. Gdy dotarłem do głównego placu, miasto zaczynało już powoli wpadać w zwyczajowy dla niego amok. Po uliczkach przebiegali wrzeszczący coś ludzie, fanatycy zbijali się w losowe grupki i gardłowali na cały głos, próbując udowodnić jeden drugiemu, czyja prawda jest bardziej prawdziwa i czemu mojsza jest warta więcej niż twojsza. Kilku nadgorliwych biczowników zażarcie pomagało leżącemu w kałuży własnej krwi koledze przenieść się na miejscówkę do Lepszego Świata. Jeszcze przed chwilą Herma była spokojna, niemalże wymarła. A teraz jakby ktoś zakradł się nocą do schroniska dla psów i dmuchnął w gwizdek ultradźwiękowy: pełny chaos, ujadanie i nieukierunkowana ekscytacja. – Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię! – wrzasnął mi prosto w twarz jakiś typek, biegnący w kierunku wejścia do katedry. Pomachałem dłonią przed twarzą, próbując rozgonić pozostałą po nim chmurę śmierdzącego oddechu, wyminąłem formującą się spontanicznie procesję i wszedłem do gospody. Maryam nie było tam, gdzie ją zostawiłem. Podskoczyłem do pustego miejsca na ławie, podniosłem wylizaną do czysta miskę. Potoczyłem błędnym wzrokiem po pustym pomieszczeniu, a potem wypadłem z powrotem na dwór. Rozejrzałem się w lewo, w prawo... Mogła być gdziekolwiek! Mój wzrok padł na katedrę, do której tłumnie ciągnęli miejscowi. Świat zawirował, a ja aż złapałem się futryny, żeby nie upaść. Najbardziej idiotyczne i niedorzeczne rozwiązanie jest przeważnie najbardziej prawdopodobne. Pozwoliłem, żeby strumień prących do wnętrza ludzi porwał mnie ze sobą, uniósł w półmrok dusznego wnętrza, zatopionego w mdłym blasku kaganków

i łuczyw. Figury na płaskorzeźbach drzwi bełkotały coś i bredziły nieskładnie, próbując wychylić się poza obrys spiżowych skrzydeł, łapiąc przechodzących zbyt blisko za ubrania i ciągnąc za włosy. W wąskim gardle kruchty ludzka rzeka na chwilę zwalniała, a potem rozlewała szeroko po imponującym interiorze. Odszedłem na bok, za rząd kamiennych filarów. To tutaj ganiałem się z bandą Starego, chyba w tamtej kapliczce prawie spadł na mnie Skorpion. Mało było miejsc, z których zostawało cokolwiek po utarczce Komornika z Wysłannikami, ale architekci katedry odwalili kiedyś kawał dobrej roboty: połatane, popodpierane belkami i stemplami, popękane mury nadal stały. Kiedyś to wszystko zawali się tym idiotom na głowy, pomyślałem sobie. Dopiero będzie w Hermie święto. – Nal wes ðu, Maria, mid gyfe gefylled! – brzmiący metalem, lekko nosowy głos poniósł się pod tonącym w półmroku sklepieniem. Zgromadzony wokół ołtarza tłum zafalował, podchwycił zniekształcone słowa: – Nalweswu! Nal-wes-wuu! Obszedłem wciąż rosnącą grupę fanatyków od lewej strony, a potem zacząłem przeciskać się bliżej ku przodowi. Przypuszczałem, co tam zobaczę, ale... ale ciekawość to przecież pierwszy stopień sami wiecie dokąd. Na podwyższeniu ołtarza stała otoczona całym morzem świeczek, lampek i kaganków głowa. Blaski ogników igrały i tańczyły na wypolerowanym złocie, migotały i odbijały się w drogocennych kamieniach korony przy każdym drgnięciu odlanej z metalu facjaty. Święty Zygmunt patrzył uporczywie w jeden punkt. W konkretną osobę, stojącą w tłumie zaraz przed nim. Maryam weszła na schodek, drobna i mała w tej ogromnej budowli. Wyciągnęła przed siebie rękę, a święty aż zadrżał z ekscytacji, spróbował jak najdalej wysunąć króciutką szyję. Przytulił się do jej dłoni policzkiem, otarł niczym wierny pies o rękę właściciela. Potem potoczył na wpół obłąkanym wzrokiem po zgromadzonych i zawołał: – Het ist unserre æ blóstma! – Blost-ma! Blost-ma! – podłapał od razu tłum. Ludzie zaczęli podskakiwać i machać rękoma w powietrzu, rzucać się sobie nawzajem na szyje i śmiać w głos. Nie sądzę, żeby ktokolwiek z nich rozumiał nawet ułamek tego, co wołała głowa... A mimo to z jakiegoś powodu słowa wywoływały niemalże ekstatyczną radość. Przepchnąłem się w końcu, stanąłem za dziewczyną. Ona zdawała się nie zauważać otaczającej ją rzeczywistości, wodząc koniuszkami palców po wycyzelowanych w złocie i srebrze detalach żywej rzeźby. Święty zamruczał

niczym kot, otworzył usta, żeby coś jeszcze powiedzieć – i wtedy zauważył mnie. – Mine leode... Mine leode, áhreddaþ mec! – wydarł się na cały głos, wykrzywiając się grymasem wściekłości i obrzydzenia. – Áhreddaþ! Ludzie podskoczyli, jakby ktoś oblał ich kubłem zimnej wody. Czar prysł. Maryam strzeliła na boki oczami. Zauważyła mnie. – Panie... panie Komorniku! – Odskoczyła od ołtarza, przylgnęła do mnie. Odruchowo objąłem ją ramieniem i przytuliłem, odwróciłem do ludzi. Nie to, że chciałem coś pokazać czy zademonstrować, bynajmniej. Po prostu nagle poczułem, jak zmienia się wektor i dominanta nastroju: tłum, który jeszcze przed chwilą był radosny i po prostu za mną, nagle wbijał mi w plecy nienawistne spojrzenia. Przynajmniej na razie były to tylko spojrzenia. – Jestem, mała – mruknąłem. – Co ty tu robisz? Jej usta zadrżały, w oczach pojawiły się łzy. – Ja... nie wiem... Przyszłam tu po prostu! Myślałam, że to dobre miejsce. Wyglądało tak ślicznie, więc weszłam, a potem... – Mid him weġ! – wrzasnął mi zza pleców święty Zygmunt. Obejrzałem się na niego gniewnie, a głowa relikwiarza aż szarpnęła się w tył. Oczy z kamieni szlachetnych prześliznęły się po mnie, potem po dziewczynie, którą wciąż obejmowałem ramieniem. – Þū pintel! – Ej, tylko bez takich – warknąłem, rozpoznając już takie czy inne wyrażenia. Ciekawy błąd systemu, swoją drogą: jego język się nie przetłumaczył. – Zważaj se, bo znów do wora wsadzę. Tłum zaszumiał groźnie. Kmiotki z Hermy spoglądały na sąsiadów po lewej i prawej, jak gdyby chcąc wybadać, co nakaże im świadomość kolektywna. Przed chwilą wszyscy się cieszyliśmy, tak? I teraz przyszedł ten łysy i wszystko zepsuł. No więc, teraz pytanie: czy łysy z dziarą na czole jest naszym wrogiem, czy nie?... – Mówiłem ci, że masz zostać w gospodzie – mruknąłem półgębkiem do Maryam, pociągając ją jednocześnie ku wyjściu. – Po coś tu przylazła... Ludzie niechętnie, ale rozstąpili się, zamykając przejście zaraz za nami. Sytuacja była napięta niczym szyja pacjenta podczas leczenia kanałowego górnej jedynki. – Wcale pan tak nie mówił – zauważyła przytomnie, trzęsąc się mimo to jak osika. – Geforscéade scitte, daþ awiht þæh!!! Dziewczyna już, już gotowa była wysforować się przede mnie. To zrozumiałe, że chciała wydostać się na dwór jak najszybciej... A ja,

w odróżnieniu od niej, chciałem dostać się tam w ogóle. – Nie spiesz się – pouczyłem. – Idź spokojnie, bo rozerwą nas na strzępy. Nie okazuj strachu, bo jak tylko te kundle... – Bluźnierca! – wydarł się ktoś. Zapadła straszna, ściskająca za gardło cisza. – Kurwa mać – westchnąłem. A potem pobiegliśmy. Ktoś chciał zagrodzić nam drogę, ale nawet nie wyciągając gladiusa, podskoczyłem i kopnąłem go w brzuch. Przewrócił się prosto na kamratów, ja odtrąciłem kolejnego ramieniem, następnemu wbiłem łokieć prosto w nos i wypadliśmy na schody. – Tędy!! – ryknąłem do dziewczyny, pociągając ją w bok. Zgodnie z moimi przewidywaniami tłum rzucił się naszym śladem, ale biegnący na przedzie, popychani przez napierających z tyłu, nie dali rady zmienić wektora ruchu. Cała ta wielka, ludzka rzeka potoczyła się teraz w dół, na łeb na szyję po stromych schodach, łamiąc nogi, ręce, tratując się nawzajem, złorzecząc oraz skowycząc z bólu. Tylko kilku co bardziej kumatych zorientowało się i popędziło za nami. Tylko – albo aż. Lecieliśmy przez zaułki i uliczki Hermy, ścigani przez wrzeszczących i wymachujących nad głowami orężem wszelakim popaprańców. Wbrew moim przewidywaniom grupa nie topniała wraz z odległością: wręcz przeciwnie, robiła się coraz większa! – Zasrańcy!... – charknąłem w biegu. Stara jak świat zasada: strach rodzi agresję, słabość powoduje okrucieństwo. Skoro ktoś ucieka, to trzeba go gonić. – Dawaj, w bok!... Maryam skręciła pierwsza, ja zaraz za nią. Widziałem, jak szybko słabnie, że jej twarz zmienia kolor z czerwonego na pąsowy... Kiedy złapała się gwałtownie za bok, po prostu poderwałem dziewczynę na ręce: kolka nie wybiera, a już szczególnie kobiety sobie z nią nie radzą. – Jeszcze trochę i ich odsadzimy! – rzuciłem. – Potem schowamy się w ruinach zoo, aż w końcu!... Woah!... Wyhamowałem w ostatniej chwili, ryjąc podkutymi sandałami ziemię. Musiałem skręcić nie w tę uliczkę i źle wyliczyć odległość, bo bynajmniej nie trafiliśmy na łagodny stok prowadzący nad rzekę. Zamiast tego przed nami było urwisko samobójców. Obejrzałem się przez ramię, na wypadających spomiędzy chatynek fanatyków. Nie było szans, żebym dał im tu odpór; zresztą miałem ze sobą dziewczynę. Ja się zregeneruję, ona nie... – Lubisz czytać bajki? To trzymaj mnie mocno za szyję – zwróciłem się do

niej. – C-co...? Nie czekając, aż zrozumie, bezceremonialnie przerzuciłem ją sobie za plecy, złapałem za ręce z przodu. Pisnęła, jak gdyby czując, co chcę zrobić. – Nie płacz, Sucharku – warknąłem, zbierając w sobie wszystkie siły. – Zobaczymy się w pieprzonej Nangijali. A potem wziąłem rozpęd, wbiegłem na żelazny pomost i skoczyłem z urwiska, celując tylko tak, żeby w miarę możliwości nie spaść na żadne ostre żelastwo.

Rozdział XXI

K

ur... wa... Przełożyłem lewą dłoń nad prawą. Cholerna, śliska blacha nie dawała dobrego chwytu, a i ręce miałem już mocno osłabłe. Napiąłem mięśnie, podciągnąłem się kolejny centymetr w górę. Jeszcze ze dwa razy i będzie koniec, dam radę się ześliznąć. – Może panu jednak pomogę?... Z wysiłkiem odwróciłem głowę, popatrzyłem przekrwionymi z wysiłku oczami na bladą jak papier Maryam. Szczerze mówiąc, udało mi się w tym skoku nagiąć rachunek prawdopodobieństwa: dziewczynie nie stało się praktycznie nic. Ot, kilka siniaków i stłuczeń, przygryziony język. Nic więcej. Za to ja... – Nie... – sapnąłem, unosząc się tyłem kolejne parę milimetrów. Przerdzewiała, pogięta blacha z resztek karoserii samochodu weszła centralnie w podbrzusze, jakimś cudem ominąwszy przynajmniej większość organów wewnętrznych. Dlaczego, jakim zrządzeniem losu nie nadzialiśmy się na nią oboje? Nie wiem. Gdy zobaczyłem, że spadamy centralnie na wrak, myślałem, że już po ptakach. Nogi przed siebie, zacisnąć oczy i... Nie, nie. Takich rzeczy, takiego odgłosu, tego uczucia nie należy wspominać. Pochyliłem się tylko, próbując osłonić dziewczynę i licząc na to, że uda mi się... Nie, przepraszam: gówno prawda. Jak człowiek spada skądś, to nie myśli i nie planuje. Tak się po prostu udało, ślepy fart. Albo i niefart, zależy jak patrzeć. – Jeszcze... kawałek... – odkaszlnąłem krwią. Maryam przyglądała się temu z nieukrywanym przerażeniem. Była już świadkiem jednej nieudanej próby, gdy niemalże dałem radę upchnąć w jamie brzusznej wypływające jelita i nawet zacząłem po kawałku wyciągać żelastwo z trzewi. Niestety, coś poszło nie tak, musiałem zaczepić o tętnicę i... No, i sami rozumiecie. Najbardziej irytowało mnie to, że płakała i krzyczała, gdy

wydawało się jej, że umieram... I potem, gdy była przekonana, że wstaję jako Powróceniec. Miałem nadzieję, że tym razem nie rozczaruję ani jej, ani siebie. – Pomogę panu! – zaproponowała po raz kolejny, równie niezdecydowanie. Potrząsnąłem głową: nie. Dam radę, dam radę, dam... Ręka pośliznęła się, palce straciły oparcie. Poczułem, jak zaczynam zjeżdżać w dół, szorując flakami i kością o metal. Zaskowyczałem, a wtedy dziewczyna podskoczyła do mnie i podparła od dołu, przytrzymując w miejscu. – Co... ty... – zacharczałem. Ona tylko potrząsnęła głową i popchnęła ku górze. – Ja... ty... uufffoooch kurrr... ależ to boli... Powoli, cal za calem, daliśmy radę podnieść mnie do poprzedniej pozycji. Odsapnąłem, poczekałem, aż przed oczami przestaną latać mroczki, a organizm dopompuje wciąż uciekającą krew. Rozejrzałem się powoli, z trudem: kilku miejscowych ludków nadal czaiło się w zakamarkach placu samobójców. Już wcześniej podkradali się jak sępy do padliny, a potem bezszelestnie odskoczyli, gdy okazało się, że mimo wszystko jeszcze nie umarłem. Jeśli pozwolę sobie na chwilę słabości, to któryś gotów wyświadczyć mi przysługę i dobić... A ja nawet nie będę mu w stanie przeszkodzić. – Weź... sięgnij do kabury – wycharczałem do Maryam. – Tutaj, głupia! To coś na udzie. Wyjmij i wyceluj... Trzęsącymi się dłońmi odpięła pasek, nieumiejętnie wydobyła obrzyna. Wyciągnęła przed sobą jak czarodziejską różdżkę, zakręciła się wokoło, celując do wszystkich i wszystkiego. Byle tylko nie pociągnęła z nerwów za spust, gdy akurat ja będę przy wylocie luf. – No dobra... – stęknąłem sam do siebie, zbierając siły. Albo teraz, albo nigdy. Szarpnąłem się ku górze, wyrywając pogiętą blachę z już zaczynającego zasklepiać się brzucha. Mlasnęło obrzydliwie, żelazo jęknęło i zgrzytnęło, orząc mi niczym grabie po organach wewnętrznych. Chlusnęła krew, przed oczami zrobiło się ciemno, ale pociągnąłem jeszcze kawałek wyżej i dalej, odpychając się od samochodu nogami – a potem poleciałem bezwładnie w tył, na piach. – Nie podchodź! – Wyciągnąłem ku niej ostrzegawczo rękę. Trząsłem się jak w febrze, wiem, że chciała pomóc, ale za bardzo bałem się interferencji jej aury z procesem regeneracji. Złożyłem dłonie w znak leczenia, zamknąłem powieki. Byle tylko teraz nie umrzeć, byle tylko nie umrzeć... – Tatuś, ale wyzdrowiejesz, prawda? Rozchyliłem oczy i popatrzyłem na Maryam, ale twarz nie należała do niej. Ani te blond włoski, ani kilim na ścianie. Byłem znów u nas w mieszkaniu, na

drugim piętrze, była wiosna i pachniał bez... Rzeczywistość nakładała się i mieszała z moimi wizjami, świat zdawał się płynąć jak wylewany do żaroodpornej miski budyń. – Nic się nie martw, moje słoneczko – szepnąłem. – Tatuś sobie poradzi, jest dorosły... – Co? Proszę, niech pan nie umiera, błagam!... Zamrugałem. Nade mną klęczała zapłakana i zasmarkana Maryam, jak gdyby niemogąca się zdecydować, czy mnie uderzyć, czy raczej pogłaskać. – Przecież... żyję... – jęknąłem. – Chociaż co to za życie... Zaszlochała i przylgnęła do mnie, przy okazji naciskając ręką prosto na dziurę w brzuchu. Zaskowyczałem, ona odskoczyła i zaczęła płakać. Normalnie jak dziecko, które zrobiło krzywdę rodzicowi. – Nie płacz, idiotko... Przecież... nie dam rady... cię pocieszyć w tym stanie... – Ale ja... – chlipnęła – się cieszę... że pan... nie u-u-u-maaa... Uu-hu-uuu... Przymknąłem oczy, pozwalając, żeby regeneracja robiła swoje. Gdy poczułem, jak w dłoń wsuwa mi się jej koścista, zimna ze strachu i spocona z przerażenia łapka, nawet nie zabrałem ręki. W końcu co to zmieni, że... Znienacka zrobiło mi się cieplej, a po ciele przepłynęła zbawcza energia. Wrażenie było takie, jakbym ciągnąc już ostatkiem bateryjki, nagle wpiął się w gniazdko przy transformatorze wysokiej pojemności: aż włosy stanęły dęba. Byłem zbyt wyczerpany, żeby mieć siłę się nad tym zastanowić, więc ścisnąłem tylko jej dłoń. Leżeliśmy tak oboje, czekając, aż oddryfuję odpowiednio daleko od bram Śmierci.

Rana nie zabliźniła się do końca, ale byłem już w stanie iść, więc opierając się o Maryam, odkuśtykałem jak najdalej od urwiska. Po co ma mnie ktoś jeszcze zobaczyć i dojść do wniosku, że byłbym fajnym materiałem wyjściowym na relikwię? I tak byłem zaskoczony, że ścigającym nas fanatykom nie chciało pofatygować się na dół, żeby sprawdzić, czy na pewno nie żyję. Zawiedzeni ścierwiarze odprowadzali nas nieodgadnionymi spojrzeniami wodnistych oczu, ale żaden nie odważył się stanąć na naszej drodze. Zostali tam, pośród cuchnących resztek i zakrzepłych kałuż krwi, czekając na kolejny ochłap, który spadnie im z góry. Przystanęliśmy po niespełna mili, bo znów brakło mi sił. Obejrzałem się na Hermę i Klatkę. Dwa bliźniacze miasta, niby tak cholernie odmienne, a mimo to obydwa jednakowo niewdzięczne. Sodoma i Gomora nowych czasów. – Nie wiem – sapnąłem, uprzedzając pytanie.

– Ale ja nie... Popatrzyłem na Maryam ciężko. Może zbyt ciężko trochę, więc spróbowałem złagodzić wrażenie uśmiechem. Nie udało się chyba, wreszcie po prostu potrząsnąłem głową. – Nie wiem, dziewczyno. Nie mam pojęcia, co z tobą zrobić. Kąciki ust jej zadrżały, więc czym prędzej pospieszyłem z wyjaśnieniem: – Nie, nie zostawię cię, głupia. Gdybym chciał, to... to już dawno bym... Nieważne zresztą. Objęła mnie ramionami i przytuliła. Tak po prostu, jak przytula się przyjaciela albo... nie, nawet nie odważyłem się pociągnąć tej myśli dalej. Też ją ostrożnie objąłem, poklepałem niepewnie po ramieniu. – I co ja mam... – wybuczała mi w okolicy pachy. Musiała znów zacząć płakać, nie zorientowałem się nawet kiedy. – Co ja zrobię z... uuu-u-u... – Nie wiem – powtórzyłem, patrząc w przysłowiową siną dal. – I nie wiem, kto mógłby... Kto... Cholera. W zasadzie to może i wiedziałem?

Rozdział XXII

C

zy mogę zaproponować panu pakiet rodzinny?! Wrzaski idącego za nami komiwojażera już jakiś czas działały mi na nerwy. Tym razem jednak aż zatrzymałem się, obejrzałem na typa: no, to było coś nowego nawet dla mnie. – Specjalna oferta!! – Ten zamachał trzymanymi w ręku tabliczkami, sądząc, że wykazałem zainteresowanie. – Zniżka dla córki! Niepowtarzalna okazja! Maryam oparła się o mnie ciężko, też popatrzyła przez ramię. – Czego chce ten pan, psze pana? – Chce nam sprzedać usługę samoutylizacji. Chodź, idziemy dalej... może się odczepi w końcu. Niepokoiło mnie to trochę, przyznaję: dużo, naprawdę dużo wszelkiego tałatajstwa lazło za nami. Ten pajac akurat był najmniej groźny, bardziej denerwował wciąż majaczący na horyzoncie Ofiarnik i krążący wokół niego rój Szarańczy. Byliśmy już trzy marsze od Hermy, a ja nadal nie mogłem pozbyć się wrażenia, że biorę udział w jakimś durnym wyścigu. Tylko że nie wiedziałem, kto jest goniącym, a kto ucieka. Popatrzyłem z ukosa na Maryam. Wiedziałem, że czym prędzej trzeba ją pokazać komuś, kto mi chociażby w przybliżeniu powie, co jest grane. – Idziemy. – Popchnąłem ją delikatnie. Obnośny sprzedawca odpustów pokrzyczał jeszcze trochę. Potem zobaczył, że ani myślimy na niego czekać, więc puścił się pędem za nami. Nie było ryzyka, że nas dojdzie zbyt prędko, ale jakoś trzeba się było go pozbyć. Skręciłem ku wznoszącym się nieco z boku od naszej trasy ruinom niedużego miasta. Ściany domów oddawały chłodem, w zalegającym cieniu czuć było wręcz wilgoć. Pachniało butwiejącym drewnem i starą padliną, kroki odbijały się echem w pustych zaułkach. Maryam przylgnęła do mnie, rozglądając się trwożliwie na boki. Rodzice

musieli niejedno jej opowiadać o widocznym z ich chatki Mieście, więc teraz wszystkie te strachy odżywały na nowo. – Nie bój się, nikogo tu nie ma – powiedziałem, nieco być może na wyrost. Sam miałem się na baczności; nie przepadałem za miejscami niekoszernymi, a to tutaj jakoś wyjątkowo mi nie pasowało. Obejrzałem się przez ramię: sprzedawca przystanął na szczycie pagórka, wyraźnie skonsternowany. Sam pewnie nie miał ochoty się pchać pomiędzy wypalone skorupy domów, więc na szybko kalkulował sobie, czy warto zaryzykować i pójść za nami, czy może lepiej poszukać łatwiejszych ofiar. Potem zasłonił go węgieł trzypiętrowego budynku, więc w końcu nie wiem, jaką podjął decyzję. Dziewczyna objęła moje przedramię, próbując patrzeć przed siebie i nie widzieć całej upiorności otaczającego nas świata. Przełknęła głośno ślinę, odetchnęła dwa razy. Chciała o coś zapytać, zbierała się na odwagę. – Jak było... wtedy? – Inaczej było – odpowiedziałem półgębkiem, zaglądając mimochodem do wnętrza stojącego w poprzek ulicy samochodu. Od razu wiedziałem, o co pytała, nie było sensu udawać. – No ale jak? – Spokojniej. Można było po prostu porozmawiać z nieznajomym, nie bojąc się, że wsadzi ci zaostrzony kij w plecy, jak tylko się odwrócisz. Zielono było poza tym, a zimą biało. I wszędzie było pełno... Umilkłem, patrząc na powyginane pręty niegdysiejszego placu zabaw. Podziurawiona kulami zjeżdżalnia była wyrwana z ziemi i przekoszona, z huśtawki zamiast siedzisk zwieszały się zbite z desek krzyże. Pośrodku dawnej piaskownicy czernił się okrąg paleniska, w którym wyraźnie odznaczały się poprzepalane kości. – Czego? – Niczego – mruknąłem. – A pan miał kiedyś...? Odwróciłem się do niej, może nieco zbyt gwałtownie. – Posłuchaj mnie uważnie – syknąłem, ujmując ją za ramiona tak delikatnie, jak tylko było mnie na to w tamtej chwili stać. – Każdy miał Przed coś i kogoś, rozumiesz? Każdy. Ja nie włażę ci z butami w życie, nie dopytuję się, czy mamusia i tatuś... Oczy błyskawicznie zaszły jej łzami. No do ciężkiej cholery, czy nie można już nic powiedzieć?! Pokręciłem głową, znów poklepałem ją po ramieniu ruchem, który nawet mnie samemu bardziej kojarzył się z gospodarzem zaganiającym do obory jałówkę niż rzekomo dorosłym facetem pocieszającym dziecko.

– Ale ja nie... – zaczęła płaczliwie. Uciszyłem ją po prostu gestem. – Wiem. Przepraszam. Nie zwracaj uwagi. Idziemy dalej, bo... Ucho nie to, że zarejestrowało, ale ledwo co wyłowiło niepasujący do tła dźwięk. Zadziałałem na poziomie pamięci mięśniowej, na czystych odruchach: zgarnąłem dziewczynę za siebie, ręka sięgnęła po gladius, nogi już wyrzuciły ciało do przodu, umysł posłał sygnał: odpalaj! Zawisłem z bronią gotową do ciosu, trzymając ręką za gardło – staruszkę. – Labogarety!.... – jęknęła babulinka. W jej wielkich z przerażenia oczach odbijał się blask gladiusa, wściekle strzelającego na wszystkie strony syczącymi iskrami purpury. Puściłem ją, odstąpiłem o krok, a ona osunęła się po ścianie. – No więc, khem... – odchrząknąłem. Jakoś głupio tak, z bronią i w ogóle... Starowinka wyciągnęła przed siebie rękę, więc i ja podałem jej dłoń, myśląc, że chce się podnieść. Ona jednak trzepnęła mnie niecierpliwie po palcach, odtrąciła rękę na bok i pokazała na Maryam. – Dziecinko złota moja!... Wybawienie ty nasze! Popatrzyłem na nią, na dziewczynę. Dziewczyna popatrzyła na mnie. Potem na nią. Babulinka przekręciła się na kolana, zaczęła na czworaka podczołgiwać ku Maryam. Ta zrobiła krok w tył, drugi; widać było, że gotowa jest rzucić się do ucieczki. – Szczęście nasze złote! Tyle lat czekane, wypatrywane... Nareszcie! – Hola, hola. – Stanąłem tak, żeby odgrodzić Maryam od wariatki. – Żadnego szczęścia, nic z tych rzeczy. Nie wiem, czego ty... to jest czego pani chce, ale na pewno tego nie mamy. Do widzenia. – Alleluja! – zapiała babcia, wyrzucając ręce w górę. Pociągnąłem Maryam za rękę. – Idziemy, już. Babcia pełzła za nami na kolanach po gruzie, ale szybko ją odsadziliśmy. Miałem nadzieję, że na bezpieczną odległość – ale wtedy spomiędzy wraków po lewej pokazał się inny oberwaniec. – Chwalmy Pana! – zakrzyknął, wymachując trzymaną w ręku pseudochorągwią. – Bracia, nadeszło wybawienie! – Wybawienie! – okrzyk poniósł się po ruinach, podawany z ust do ust. – Idziemy. Idziemy. Idziemy!... – warczałem tylko do Maryam, oglądającej się na lewo i prawo, na wysypujących się i wyłażących z każdej dziury obłąkańców. Wyglądało to jak zbierająca się psychodeliczna procesja z fantasmagorycznych malowideł Boscha: ludzie o twarzach jak z podręcznika karykatury, porwane łachmany przemieszane z kawałkami szat

liturgicznych, na głowach lejki od benzyny i pogięte durszlaki. Bezładny tłum szedł, pełzł, kuśtykał i skakał za nami. Kalecy hamowali sprawniejszych, kulawi zataczali się i wpadali na jeszcze sprawnych, starzy czepiali się i spowalniali młodszych. Wyszliśmy z Hermy kawał czasu temu, a wrażenie było, jak gdyby jej obłęd przyszedł tu za nami. – Chwała Zbawieniu! – piała babcia. – Znak, znak ukazał się nam wszystkim! Bracia, chwalmy miłosierdzie Boże! Maryam obróciła się jeszcze raz przez ramię, zaczęła nieśmiało: – Proszę pana, a może powinniśmy... Jednak ja już tylko przyspieszałem kroku, czując, że coś się święci. Ludzie nie byli jedyną rzeczą, jaka trwała w pozornym uśpieniu pośród tych ruin. Nawet teraz gdzieś z tyłu i w bok od nas gromadził się potencjał, jakby narastający pomruk silnika maszyny wybudzającej się z uśpienia. – Nie zatrzymuj się – rzuciłem, czując, jak zaczynam się pocić. Zazgrzytał osuwający się gruz i kruszony beton, zajęczały zbrojenia. Tkwiący pod tonami cegieł ze zwalonych domów, do tej pory przysypany i nieaktywny Cherubin zabuczał i uniósł się ponad rumowisko w chmurze ceglanego pyłu. Skrzydełka zafalowały, strzepując kawałki cegieł i fragmenty instalacji elektrycznych, a potem w pomarańczowo-białej od kurzu masce twarzyczki błysnęły dwie szczeliny uchylających się oczu. Procesja zamarła w pół kroku. Ludzie spojrzeli na górujący nad nimi kształt Wysłannika. Nawet nie myśląc, sięgnąłem do paska po Talent. Uklęknąłem na kolano, złapałem Maryam za kark jak kociaka, przyciągnąłem do siebie i wtuliłem jej twarz w swoje ramię na sekundę przed tym, gdy niebiański dron ofensywny zidentyfikował nas jako cele. – Oto łaska Wszechmocnego zstępuje na nas w powiewie niczym wieczorna bryza! – łamiącym się głosem wrzasnął ktoś z procesji. A potem Cherubin zabuczał niczym trąba jerychońska i zamienił wszystko wokół w inferno. Ściskałem Maryam tak mocno, że aż bałem się, że pogruchoczę jej żebra. Płomienie buchały i przelewały się falami, ludzie wyli i skowyczeli, umierając, kamień topił się i płynął – a my trwaliśmy w kruchym bąblu mojej postawionej w ostatniej chwili tarczy ochronnej. Pola siłowego nie starczało, aby w pełni ekranować żar, więc co i rusz wzdragałem się, gdy gorąco lizało mnie po gołych łydkach. Śmierdziało stopionymi włosami z nosa, a ja tylko otulałem dziewczynę jak najszczelniej płaszczem, żeby jej na pewno nic się nie stało. Pal licho mnie, nie raz umierałem, nie raz się wylizywałem. Ale ona miała tylko to jedno życie!

W końcu płomienie nieco opadły, więc odważyłem się nawet zaczerpnąć tchu. Za wcześnie: poczułem od razu, jak pali mnie gardło i tchawica, więc tylko mocniej wcisnąłem twarz Maryam w swoje ubranie. Przez ogień i falujące powietrze widziałem, jak Wysłannik przelatuje jeszcze raz ponad poskręcanymi, pozwijanymi skwarkami niedawno jeszcze żywych ludzi, a potem wznosi wyżej i oddryfowuje gdzieś pomiędzy budynki. Puściłem dziewczynę, a ta spazmatycznie złapała oddech i rozkaszlała się od razu boleśnie: musiało to być porównywalne z wciągnięciem w płuca oparów znad węglarki pełnej gorącego popiołu. Smród przepalonego żużlu i ziemi, dymne, ciężkie nuty smoły, zatykający dwutlenek węgla i bezwonny czad... I do tego jeszcze zapach zwęglonego mięsa. – Już, już minęło – wyszeptałem przez wysuszone gardło. Chciała już, teraz zerwać się i pobiec, ale przytrzymałem ją w miejscu. Asfalt wokół wciąż gotował się i płynął, kamienie skwierczały i trzaskały, szybko tracąc temperaturę w chłodnym powietrzu. Wrażenie było, jakbyśmy stali w rozpalonym piecu chlebowym, ale zejście z bezpiecznej wysepki byłoby równoznaczne z samobójstwem. Musieliśmy jeszcze odczekać. – Teraz. Szybko – rzuciłem, pociągając ją w końcu przez w miarę najbezpieczniejsze rejony. Raz i drugi podkuty sandał zapadł się w smołę, a ja czułem, jak nagrzewają się gwoździe podeszew... W końcu wyskoczyliśmy za róg. Zimno uderzyło w rozpalone twarze. Maryam spojrzała na mnie. Myślałem, że zacznie płakać, ale potrząsnęła tylko głową, przełknęła łzy. – Niech pan prowadzi. Dam radę. Nabierała odporności w zastraszającym tempie. No cóż, przyda jej się to: brzuszek był coraz bardziej widoczny. Piąty miesiąc? Szósty? Mijaliśmy właśnie przekrzywiony, pordzewiały znak z przekreśloną nazwą miasteczka, gdy z tyłu rozległo się dalekie, niskie buczenie Cherubina, a po nim wrzask przerażenia, który zniknął w odgłosie odpalanego palnika acetylenowego. – Ten człowiek nie będzie już państwa nachodzić – mruknąłem sam do siebie. Nie wiem, czy była to puenta jakiegoś dowcipu, ale pasowało jak ulał. Chciałem zapytać jeszcze o coś Maryam, ale wtedy wydało mi się, że nad horyzontem po południowej stronie błysnęła... Nie, jednak nie. Musiało mi się tylko wydawać. Chyba.

Rozdział XXIII

P

omny na prześladujące nas ostatnio wydarzenia, osadę ominąłem szerokim łukiem. Wydawała mi się, prawdę powiedziawszy, jeszcze bardziej opustoszała niż poprzednim razem: nie było widać kręcących się po jałowiejących poletkach ludzi, nawet z kominów nie unosił się dym. No cóż. W końcu wytrzymałość ludzka ma swoje granice, a bycie zeżartym przez niekoszerną bestię z otchłani bliskowschodniego antyku nie leży w zakresie standardowego zestawu marzeń i ambicji. – Tam w środku coś jest. I my do tego idziemy. Popatrzyłem na Maryam z pewnym uznaniem. Po kilku awanturach oraz licznych prośbach i groźbach w końcu przestawała porozumiewać się ze mną pytaniami. Chociaż nadal trudno było ją uznać za równoprawnego partnera do rozmowy. – Tak – potwierdziłem. – Postaraj się nie bać. Zrobiła minę, która pewnie miała wyrażać połączenie odwagi z lekceważeniem. – Po tym, co już... – Mówię zupełnie poważnie. Przynajmniej zachowaj pozory. Na wpół zrujnowane centrum handlowe nie zmieniło się, nadal było tak samo ponure i złowieszcze. Wrażenie pustki i rozkładu wręcz emanowało z tchnących chłodem, potrzaskanych witryn. Pokryty kolorowym tynkiem styropian łuszczył się płatami i odpadał, zalegając wokół niczym sztuczny śnieg. Nie, nie wszystko było tak, jak poprzednio. Kilka okien wyleciało wraz z futrynami na zewnątrz, w paru miejscach widać było przestrzeliny. Słońce wyłuskiwało leżące w trawie puste gilzy. Podniosłem jedną, powąchałem: w miarę świeże. Polowanie na grubego zwierza zatem nadal trwało... I miałem nadzieję, że się nie spóźniliśmy. Ostrożnie weszliśmy w trzewia wolnorynkowego molocha. Bestia była

dokładnie tak cwana, jak przypuszczałem: zmieniała i rekonstruowała swój labirynt po przejściu każdej kolejnej niedoszłej ekipy łowców. Wejście i początkowe elementy pozostawały identyczne, żeby nie budzić podejrzeń zwiadowców – a potem zaczynała się wielka układanka. – Melekeszu! – zawołałem w końcu. I tak nie było sensu się ukrywać, a sfinks musiał wiedzieć, że tu jesteśmy. Odpowiedziało mi tylko echo. Labirynt kluczył i zawracał, zmuszając nas do błądzenia w górę i w dół po piętrach. Zauważyłem ślady kilku ekip, które musiały naprawdę dobrze się przygotować: oznaczenia sprayem na ścianach, opisy... Znalazłem nawet dwa i pół otworu, wyciętego profesjonalną szlifierką do zbrojonego betonu. Ktoś dobrze myślał: po co iść tak, jak każą, skoro można sobie zrobić własną drogę? No, PRAWIE dobrze, i dlatego „pół” – przy niedoszłym trzecim otworze ścianę zdobił malowniczy, bury kleks zaschniętej krwi. Widocznie pan i władca tego przybytku zdecydował, że pora ukrócić wandalizm. Też bym się wkurzył, jakby mi świnka morska zaczęła rozbierać ustawiony dla niej w klatce kołowrotek. – Melekeszu! – zawołałem znów. Coś poruszyło się, gdzieś daleko zadzwoniło szkło. Z brzękiem spadła na ziemię i potoczyła się blaszana pokrywka. Potem jęknął gięty metal, chrupnął plastik. – „I oto usłyszałem głos wołającego na puszczy: przygotujcie drogę Panu, dla Niego prostujcie ścieżki...” – słowa mierzone, niczym pod metronom, poniosły się po spowitym w ciemność wnętrzu. – Czemu znów mnie niepokoisz, Emisariuszu Ezekielu? Czyżbyś jednak, z właściwą ludziom nonszalancją, nie wyciągnął właściwych wniosków z naszej rozmowy? Byłbym zawiedziony, lecz nie zaskoczony. – Przyszedłem w pokoju! – powiedziałem w mrok, jednocześnie kładąc dziewczynie rękę na ramieniu: wszystko było w porządku. – Odejdź, Emisariuszu. Mam teraz o wiele ważniejsze sprawy niż przyziemne, jałowe gierki słowne z tobą. Gdybyś chociaż był w stanie w przybliżeniu zrozumieć to, co mnie w tej chwili zajmuje, być może wtedy... Pokręciłem głową z niedowierzaniem: co z nimi wszystkimi było nie tak?! Niezależnie, czy Anioł, czy niekoszerny tetramorf, każda z tych istot była do głębi przekonana o własnej pieprzonej najważniejszości w tym całym cholernym świecie. I każdy z nich musiał gadać, gadać, gadać... Wyłącznie o sobie! Sfinks coś jeszcze marudził, ale przestałem go słuchać. Puknąłem Maryam w ramię i ruszyłem, zgrzytając szkłem i gruzem pod podeszwami butów. Głos był coraz bliżej, coraz wyraźniejszy.

– Jesteś naprawdę uparty, Emisariuszu. – Sfinks odwrócił się od rozprutego automatu z napojami. Nawet z umorusanym pyskiem i plując przy każdym słowie obłoczkami czekolady w proszku, wyglądał co najmniej majestatycznie. – Nadal nie jestem w stanie zrozumieć, skąd wy, ludzie... Urwał, gdy popchnąłem Maryam naprzód. Dziewczyna potknęła się o połamane krzesło i westchnęła spazmatycznie, patrząc na potężną kreaturę, stojącą akurat w plamie światła sączącego się przez dziurę w dachu. Sfinks zamrugał. Autentycznie, po ludzku zamrugał tymi wielkimi oczami koloru lapis lazuli. Parsknął, otarł usta wierzchem łapy i zarzucił łbem. Usiadł na zadzie i poczochrał trefioną brodę pazurem. Wstał. Obszedł nas dokoła, a potem stanął przed Maryam, spojrzał jej prosto w oczy... I skłonił się. – Bądź pozdrowiona, o Matko Nowego! – zaintonował. – Otóż wypełniło się, co było zapisane... Emisariuszu, znalazłeś Ją! Lekko zbaraniałem. Nawet nie zareagowałem, kiedy dziewczyna uniosła rękę i wyraźnie zafascynowana, przesunęła Melekeszowi po czole. Uwierzcie lub nie, ale gdy wplotła mu palce w loki, ten zamruczał! Zamruczał jak jakiś cholerny, domowy kociak. – C-co?... – wydukałem. Nagle poczułem się jakoś – OBOK tego wszystkiego. Jak wtedy, kiedy chcesz pochwalić się znajomemu nowo poznaną dziewczyną, a tu się okazuje, że w zasadzie to kiedyś ze sobą chodzili. I ty siedzisz jak ten baran i patrzysz, jak oni coraz ostrzej zaczynają ze sobą flirtować. Nie, wcale nie byłem zazdrosny. Jeszcze nie. Sfinks cofnął się o kilka kroków. Znów przysiadł na zadzie, nie zważając na jęk i zgrzyt łamiącej się pod jego ciężarem lady chłodniczej. – Emisariuszu, znalazłeś Ją! – To znaczy... kogo w zasadzie? Melekesz wykonał ruch, jak gdyby chciał wstać; Maryam, jakby dopiero teraz zdając sobie sprawę z tego, co zrobiła, pisnęła i schowała się za mnie. Tetramorf mruknął, machnął w powietrzu łapą w geście niezadowolenia i postąpił krok w naszą stronę. – Nie ma potrzeby się obawiać. Teraz wszystko już... Urwał, kiedy niemalże dźgnął nosem w podwójną lufę mojego obrzyna. – Nie ma żadnego „teraz” – wycedziłem, powoli cofając się i zasłaniając Maryam. Jego twarz zmieniła się w mgnieniu oka. Rysy stężały, nabrały drapieżnej ostrości. Oczy zamieniły się w błękitne szparki, a wargi drgnęły, obnażając kły.

– Popełniasz błąd, Emisariuszu – syknął złowieszczo. – Zabiję cię tak, jak zabiłem wszystkich innych przed tobą. Będziesz umierał długo i powoli, a twoja agonia... Odwiodłem oba kurki. Sfinks dopiero teraz musiał zauważyć nakuty na wyloty luf podwójny pierścień z lekko opalizującej stali, oddającej minimalnie purpurą. Zawahał się, spojrzał na mnie baczniej. – ...Być może jednak nie doceniłem cię – zgodził się niechętnie, odstępując w tył. Stałem tak, jak stanąłem, celując do niego. Melekesz prychnął pogardliwie, ostentacyjnie odwrócił do mnie tyłem i wrócił do wyjadania zawartości maszyny z napojami. – Suche mleko... ohyda. – Wyciągnął ze środka i odrzucił na bok kontener ze skawalonym białym proszkiem. – No już, Ezekielu. Zastrzel mnie i nie dowiedz się nigdy tego, po co tu przyszedłeś. Albo zrób to, po co tu przyszedłeś, ale najpierw opuść swoją broń. Fakt, nie miałem wielu wariantów. W końcu ostrożnie, delikatnie spuściłem kurki i schowałem dwururkę. Położyłem dziewczynie dłoń na ramieniu. Spróbowałem sformułować właściwe pytanie: – Kim?.... Dlaczego...? No dobra, w jaki sposób... Cholera jasna! Sfinks uniósł brew i spojrzał na mnie z ukosa, tym razem wyraźnie rozbawiony. Nastroje mu się zmieniały jak w kalejdoskopie. – Tak?... Wzniosłem ręce do góry, opuściłem w poczuciu pełnej bezsilności. – Powiedz mi, co tu się w ogóle, do cholery, dzieje – wyrzuciłem z siebie. Melekesz pokiwał głową. Przeżuł i połknął kilkanaście kapsułek bezkofeinowej naraz, oblizał się ze smakiem. Potem podszedł bliżej, zarzucając ogonem z lewa na prawo. – Przyprowadziłeś do mnie Matkę Nowego, Emisariuszu. – Uśmiechnął się do Maryam tak, że ona też niepewnie uniosła kąciki ust. – Udowodniłeś to, na co wszyscy mieliśmy nadzieję: że Krąg jeszcze się nie wypełnił. Pokręciłem głową. – Zaraz, powoli. Dziewczyna jest w ciąży, ale to już, zakładam, wiesz. – Tak. To widać od pierwszej chwili, Emisariuszu. – I nie było ojca. – Nie. Nie w waszym, ludzkim rozumieniu przynajmniej. – Czyli... ty wiesz, o co w tym chodzi? Sfinks uśmiechnął się do mnie tak, jak dorosły uśmiecha się do dziecka. Czytaj: jak do istoty pośledniego sortu. – Przepowiednia się wypełniła, Ezekielu. Wszystko dokładnie tak, jak zapisano to przed eonami: co do joty. Oczywiście, mógłbym uznać twoją

w tym rolę za zupełnie przypadkową... Ale tak nie jest. Zakręciło mi się w głowie. Obawiałem się, że takie słowa padną, ale łudziłem się nadzieją, że jednak nie. – Ty myślisz, że ona... – Pokazałem drżącym palcem na Maryam, która tymczasem odkrywała smak orzeszków w czekoladzie. – Że ona... Melekesz z Lakisz majestatycznie pokiwał swoją wielką głową. – To dziecko, Ezekielu, może doprowadzić do upadku Góry. – „Może”!? – W zasadzie: nie, ona nie. Nie bezpośrednio. Natomiast Syn, którego nosi w swym łonie, już tak. Popatrzyłem na tetramorfa, jakbym widział go pierwszy raz w życiu. – No chyba sobie żartujesz... Jaki upadek Góry? Za późno na to, przecież to już było! Apokalipsa, trąby, te rzeczy! Co to.. co to za brednie?! – Ona nosi w sobie nowe życie, Emisariuszu. Teraz ty odpowiedz mi na jedno pytanie: w jaki sposób wasze losy splotły się wcześniej? Oparłem się ciężko o filar. Dopiero teraz wszystko wskoczyło na swoje miejsce. – Ty... ty śmiesz twierdzić, że to ja... – Ależ, bynajmniej – prychnął sfinks. – Widzę jednak, że się nie pomyliłem. Jęknąłem, objąłem głowę rękoma. – Dałem jej Talent – wydukałem. – Jej ojcu, żeby ich uratował. I ona przeżyła. Ale to tylko Talent, nic więcej. Melekesz znów poważnie przytaknął. – Iskra Boża oddana w ręce śmiertelnych. Niczym Prometeusz w dawnych czasach. Teraz, Ezekielu, nie masz wyjścia. Musisz... Mówiłem wam już, że źle reaguję na czasowniki modalne? Nie? No więc źle reaguję na czasowniki modalne. A już „musisz” powoduje u mnie reakcję alergiczną z wysypką na mózgu włącznie. Szczególnie okraszone gadką o braku wyjścia. – Nie... nie! – krzyknąłem. – To wcale nie tak! Dałem tym cholernym żydkom Talent, uczciwa wymiana! Życie za życie, nic więcej. I teraz ona przyplątała się do mnie... – Zostałeś wybrany, Ezekielu. Popatrzyłem na niego, na dziewczynę. Przełożyłem lewą rękę przez zgięcie prawej i pokazałem sfinksowi wała. – Takiego chuja jak „Batorego” komin. Ja się z tego wypisuję. Odwróciłem się i zacząłem odchodzić. Maryam poderwała się, chciała za mną pobiec, ale osadziłem ją w miejscu wyciągniętym karząco palcem. – Stać! Ani kroku, cholera, dalej! – Ale... ale niech mnie pan nie zostawia! Co ja mam zrobić?! – Rozłożyła

ręce. Pokazałem na tetramorfa. – Teraz ten pokrak się tobą opiekuje. Skoro jest taki mądry, to na pewno da sobie radę. – Emisariuszu! – zawołał za mną Melekesz. – Bujaj się! – Emisariuszu, popełniasz błąd! I tak do mnie jeszcze wrócisz!... Zostałeś wybrany, by być jej opiekunem! Szedłem przez centrum handlowe, zatykając uszy. Z wściekłością pierdolnąłem z podkutego sandała w jakimś cudem stojący przy wyjściu kosz na śmieci, który bardzo satysfakcjonująco poleciał po podłodze i odbił się od ściany, rozsypując wszędzie dokoła syf z dawno nieistniejącego świata. – Bujajcie się wszyscy... – warknąłem sam do siebie, wychodząc na dwór. Sfinksy, dzieci, Szatany i przepowiednie. Ciężarne nastolatki. I w tym wszystkim, kurwa, ja. Bujajcie się. Miałem szczery, nieudawany zamiar pójść do Cytadeli i o wszystkim tym dokładnie, ze szczegółami, opowiedzieć. Po prostu podpierdolić wszystkich po kolei. A potem niech się dzieje, co chce. Ja chciałem nareszcie mieć od tego wszystkiego święty spokój i po prostu robić swoje. Naprawdę się bujajcie.

Rozdział XXIV

A

zraela zobaczyłem już z daleka: podłużny, biały prostokąt szaty Anioła Śmierci przykucniętego na złomku betonowej płyty i odcinająca się od niej w blasku zachodzącego słońca brązowa plama jego twarzy, podpartej na złożonych dłoniach. Pasek bieli maźnięty brązem. – Azi, spierdalaj. Nie teraz, nie jestem w humorze. Przecież idę do tej twojej Cytadeli – zacząłem, jeszcze podchodząc. – Zek – głos Anioła był pusty, wyprany dosłownie ze wszystkiego. – Ezekielu Siódmy. Polecono mi poinformować cię o podjętej w odnośnej sprawie decyzji. Zatrzymałem się może dwa kroki od niego. – Jakiej sprawie? – Odnośnej – powtórzył Anioł, uśmiechając się nieszczerze. Złe przeczucie ścisnęło mi pierś. Przełknąłem ślinę, może ciut zbyt głośno. Uśmiechnąłem się fałszywie. – No to dawaj, Azi. Byle szybko, rozumiesz? Mam ważny raport. Pewnie nawet sam Michał będzie chciał to usłyszeć. – Michał nie będzie chciał już usłyszeć od ciebie nic, Zek. Zjebałeś, i to tym razem definitywnie. – Co ty w ogóle pierdolisz... – Rozłożyłem ręce. – Czy ty masz pojęcie, z czym ja do niego idę? To będzie bomba! Ozłocą mnie! Stratilata będzie błagał, żeby zbudować mi mechaniczną kobietę! Anioł zaczerpnął tchu. Jestem pewien, że nie musiał tego robić, ale tak było bardziej dramatycznie. – Ezekielu Siódmy. Postanowieniem specjalnie powołanej do rozpatrzenia twojej sprawy komisji zostajesz odsunięty od pełnienia funkcji Komornika i pozbawiony dotychczas działającego tytułu wykonawczego. Wyrok nabiera mocy prawnej z momentem ogłoszenia, apelacji nie przewiduje się. Świat po raz drugi w bardzo krótkim czasie zawirował. Wbiłem w Azraela zdumione spojrzenie.

– Co? – To, co słyszałeś, Zek. Właśnie straciłeś pracę. – Ale... zaraz! – Zamachałem rękoma. – Jakieś odwołanie, druga instancja? – Zek. Instancja jest tylko jedna, ostateczna. – Ale... może chociaż uzasadnienie werdyktu? O co jestem oskarżony? – O nic. Już o nic. – No więc jak.... – Nie jesteś oskarżony, bo już zostałeś osądzony. Uznany winnym konszachtów z osobnikami niespełniającymi wymogów ustawowych przewidzianych w rozporządzeniach niejawnych Góry, ze szczególnym uwzględnieniem działań wywrotowych i/lub mogących stanowić podstawę i/lub zachęcanie do myśli, tendencji lub czynów mogących być za takie uznane. – To jakaś bzdura! – wybuchnąłem, czując, jak robi mi się na przemian zimno i gorąco. Azrael uśmiechnął się prawie współczująco. – Niemniej tak jest. Twój sprzęt przydziałowy ulegnie stopniowej degradacji, więc nie musisz kłopotać się z jego oddawaniem do magazynu. Zostaniesz doprowadzony na przesłuchanie w niedługim czasie. Wyznaczony do tego zadania pełnomocnik wraz z grupą wsparcia przyjdzie po ciebie w miejsce doręczenia wyroku. Jak się domyślasz, stawianie oporu jest bezcelowe. Słyszałem wciąż jego słowa, które odkładały mi się na korze mózgowej warstwami zwapnień, ale nie byłem już w stanie przetworzyć ich na przyswajalne dla synaps sygnały elektryczne. – Co? – powtórzyłem tylko. – Twoja kartoteka ulegnie wykreśleniu... ulega wykreśleniu właśnie teraz. Wraz ze wszystkimi aktywami i instrumentami powiązanymi, rzecz jasna. Na tę chwilę nie ma cię już w Ewidencji, Ezekielu Siódmy. – Ale... Ja idę do Cytadeli! Wytłumaczę to wszystko, ja...! – Dziękujemy za skorzystanie z naszych usług i życzymy miłego dnia. Azrael drgnął, a potem zawiesił się. Wyglądał niczym sygnał przerwanego połączenia: półotwarte usta, wpatrzone w nieokreślony punkt przestrzeni oczy. Gotów nawet byłem uwierzyć, że spomiędzy jego warg wydobywał taki jednostajny, ciągły dźwięk, jak buczenie linii telefonicznej. Kołyszącym się krokiem odstąpiłem w tył, nie mogąc oderwać wzroku od zastygłego w bezruchu Anioła – a potem odwróciłem się i pobiegłem.

Biegłem tak długo, aż płuca zaczęły palić ogniem, a łydki drętwieć. Powoli, razem z nadchodzącym bólem mięśni i niewydolnością płuc, docierała do mnie świadomość tego, o czym mówił Azrael. Zwolniłem, żeby sprawdzić, w jakim tempie organizm odbuduje siły. Dwa... trzy... cztery... Doliczyłem do trzydziestu dziewięciu, a potem zacisnąłem pięści w geście bezsilnej złości. Skurwysyny, odpięli mnie od systemu! Usiadłem na przewalonym słupie trakcyjnym, ścisnąłem głowę rękami. Jak to, dlaczego? Po co?! Odpowiedź była, umówmy się, oczywista: po prostu wpadłem. Albo sam kutasina Azrael mnie jednak widział z dziewczyną, albo któryś z jego ziomków Wysłanników musiał złapać nas oboje w pole widzenia. Informacja trafiła do obiegu Góry, procedowali ją i omawiali, aż w końcu... jeb. Przyszyli mi współsprawstwo, do tego ktoś jeszcze podpiął moje poprzednie grzeszki. Albo i sam Azrael usłużnie na mnie doniósł, żeby pokryć własne machlojki. – Jezuuu.... Kurwa! O czym ja w ogóle myślę!? – zawyłem do pustego nieba. To przecież miało być Niebo, Aniołowie i inne byty raczej bliższe niż dalsze Absolutu! Tymczasem siedziałem tu i roztrząsałem, kto mógł mnie wsypać albo komu się opłacało sprzedać mnie przysłowiowej psiarni. Dobra, nieważne. Nie miało to znaczenia. Nie zdążyłem sam podjebać na sfinksa i dziewczynę, zamiast tego ktoś nakapował na mnie. Trudno. No to co? Trzeba poczekać na tego pełnomocnika, tak? No tak. Gościu zjawi się, zaprosi na przesłuchanie. A tam po prostu powiem prawdę. Całą, wyłącznie i nieudawaną, tak mi dopomóż Ten, Którego Chyba Jednak Nie Ma. Co miałoby pójść nie tak? Przeanalizowałem na szybko warianty. Kogo, no kogo obecnie zarządzający Cytadelą miałby wybrać na swą prawą rękę? Kto idealnie nadawałby się do zadania doprowadzenia przed oblicze sprawiedliwości eks-Komornika, podejrzanego o kolaborację z wrogimi siłami? Aż zadrżałem. Danaiel. Nikt inny nie mógł dostać od Michała takiej funkcji. Swój swojego pozna, tacy dwaj socjopatyczni sadyści się zawsze dogadają, wyczują jeden drugiego na odległość. I nawet nie łudziłem się, bo wiedziałem, że Danaiel wykona powierzone mu zadanie z pełnym pietyzmem. Stosując cały dozwolony literą i duchem Prawa wachlarz środków zapobiegawczych – zarówno przed, w trakcie, jak i po. Nie, nie ma wuja we wsi. Nie oddam się dobrowolnie w ręce tego oprawcy. Nie po pyskówce, którą ostatnio odstawiłem na dziedzińcu. Więc... co? Życie banity? Skorzystać z doświadczenia i zostać jednym z Dłużników, jak Jonasz?

No też nie. Wiedziałem, jak taki żywot wygląda, i nie miałem na niego ochoty. Chuj, dupa i kamieni kupa. Pozostawało tylko jedno. Skoro myśleli, że kolaboruję z Wrogiem... to może wypadało zacząć to robić. Podniosłem się i zacząłem wracać po własnym śladzie.

Zwolniłem, a potem przystanąłem. Przykucnąłem, chowając się za pogiętym kontenerem na śmieci. Azrael siedział dokładnie tam, gdzie go zostawiłem. W tej samej pozie, na tym samym przekrzywionym kawałku betonu. W pierwszej chwili pomyślałem sobie: czeka na Danaiela i jego ekspedycję karną. Ale... ale po co miałby na nich czekać? Przecież mieli już namiary i pewnie walili teraz z Cytadeli, ile pary w nogach. Trzy, cztery marsze i mogą tu być. Nie będzie przecież tutaj aż tak długo kiblować, nawet przy całym absurdzie świata i głupocie Góry. – Ha... w dupę was wszystkich – mruknąłem pod adresem niedawnych przełożonych z pewną mściwą satysfakcją. Nareszcie mogłem to nie tylko bezkarnie pomyśleć, ale i powiedzieć! Sytuacja mogła mieć jakieś zalety... miałem nadzieję. Podszedłem do Anioła z tyłu. Ani drgnął, nawet się nie obejrzał. Może chciał mi coś jeszcze przekazać? Dać dobrą radę na drogę albo wskazać na ukryty kruczek prawny? Furtkę w przepisach, która pozwoli to wszystko odkręcić? – Azi, hej... Zero reakcji. Podniosłem z ziemi kijek i delikatnie pchnąłem go w ramię. Azrael płynnie, z pewnym nawet wdziękiem przechylił się i spadł głową w piach. Nie zmieniając ułożenia ciała, przetoczył się na bok i tak zamarł, wciąż patrząc w ten sam punkt. Miałem kiedyś, w dzieciństwie, chomika. I kiedyś ten chomik zdechł. Myślałem, że tylko oparł się przednimi łapakami o szkło i na mnie patrzył, ale się w ogóle nie ruszał. Więc puknąłem w szybkę, a on się przewrócił na grzbiet i tak już został, z tymi rozczapierzonymi łapkami. Płakałem wtedy strasznie i chciałem Pyzia (tak się nazywał) pochować, ale ojciec po prostu wyrzucił go do śmieci. No cóż. Zawsze miałem pamięć do uraz. Kiedy stary zniedołężniał i zaczął robić pod siebie, to można metaforycznie powiedzieć, że zrobiłem z nim to samo. A teraz stałem nad moim Aniołem i zupełnie poważnie zastanawiałem się,

czy nie jest to już eks-Anioł. – E, panie! – Szturchnąłem Azraela pod żebro. – Tu się nie leży, tu się pożycza... Anioł drgnął, zamrugał. Obrócił do mnie twarz. Jeszcze żył... jeszcze. I był zupełnie bezbronny. A ja właśnie przypominałem sobie wszystkie jego odzywki. Każde pojawienie się nie w porę. Kolejne przycinki i złośliwości. Mędrkowanie i chandryczenie się ze mną o byle gunwo. Biurwokrację i dosłowność, niezliczone strajki włoskie i drobne szpile, które wsadzał mi przez te lata. Moją rodzinę. Wyjąłem gladius, oblizałem usta. Miałem go, patafiana brudnego, za co nienawidzić. Miałem się za co mścić. Co najważniejsze: miałem go w swojej mocy, a co jeszcze najważniejsze – i tak miałem już przecież koncertowo przesrane. Jeśli polecieć, to polecieć za coś naprawdę grubego. Tak się zastanowiłem: od czego zacząć zabijanie Anioła? I w tym właśnie momencie Azrael załkał. Właśnie „załkał” – urywanym, krótkim szlochem dziecka, któremu zabrano lizaka. Płaczem człowieka, który właśnie rozstał się z miłością swego życia. Żałością starca rozumiejącego, że najlepsze już dawno za nim. Spojrzał na mnie z pełnym zrozumieniem sytuacji i zajęczał przeciągle. Potem szarpnął się i zwinął w kłębek, drżąc z bólu. I powiem wam: szkoda mi się go zrobiło. Łatwo jest zabić ot tak, na gorąco, w ferworze walki. Ale na spokojnie, z premedytacją, nawet bez adrenaliny, za to z pełną świadomością... No nie, nie. Już nawet wykonanie egzekucji na Jonaszu sporo mnie kosztowało. Lazłem za nim tak długo, poznałem tak dobrze, tyle o nim myślałem! A teraz już go nie było. Jonasz był, niezaprzeczalnie, złym i wrednym, na wpół obłąkanym chujem – ale był też MOIM chujem. Przy całej do niego nienawiści, wiele razy przyznawałem sam przed sobą, że ten konkretny Dłużnik miał jednak swój pewien niepowtarzalny styl. I teraz miałem analogiczną sytuację z Azraelem. Był to, owszem, mój Anioł Nadzorca. Kapuś i konfident. Wredny, ciapaty, wyrachowany pajac. Ale w pewnym stopniu był też po prostu MÓJ. Zadrżałem: moja córka tak miała. Kiedy nie potrafiła czegoś wytłumaczyć, mówiła „po prostu”. – Wstawaj! – Szarpnąłem Azraela za ramię. Zaskowyczał, tym razem ze strachu i zaskoczenia. W zasadzie przemocą podniosłem go, po dwóch próbach postawiłem do pionu. Bujnął się w tył

i machnął skrzydłami, tocząc wokoło przerażonym wzrokiem. W końcu złapał równowagę, stanął na ugiętych nogach. Jak kot po znieczuleniu u weterynarza, zupełne nieogarniający, co się dzieje, ale w swoim mniemaniu gotów do ucieczki. – A-a-a... – wydukał. – Aaa... – Alleluja i do przodu – warknąłem, biorąc go pod rękę. – Idziemy. No już! Lewa-prawa, lewa-prawa... Pociągnąłem za sobą Anioła, co i rusz zataczającego się albo potykającego o byle kamień. Z początku szedł jak pacjent, który dopiero co został wypuszczony z OIOM-u na korytarz: chciał opierać się o każde drzewo i słup, jakkolwiek daleko by były, zwalniał i przystawał, robił nieskoordynowane ruchy. Dość szybko jednak doszedł do wprawy, przynajmniej nie gubiąc już kroku i nie próbując machać skrzydłami. Co się, do cholery, stało? Miałem na ten temat swoje niejasne przypuszczenia, ale co jedno, to było bardziej niedorzeczne. Też go wyrzucili? Przypadkiem ktoś maznął piórem za szeroko i skreślił razem ze mną mojego Anioła? A może... Aż się zatrzymałem. Azrael zrobił jeszcze krok, potem zaczepiona kurczowo wokół mojego ramienia dłoń pociągnęła go w bok, więc zawinął łukiem i wpadł prosto na mnie. Spojrzałem w jego orzechowe, pełne bezbrzeżnej pustki istnienia oczy. – Sukinsyny! – jęknąłem. Sprawa była tak gruba, że tamci na Górze zwyczajnie, na szybko odcinali luźne końce. Sprzątali świadków... wszystkich świadków! Nawet tych, którzy stali po ich stronie. Cokolwiek wiedział Azrael, najwyraźniej było to ważne. A w tych czasach, jak to powiedział pewien sfinks, wiedza to potęga. Wniosek był prosty: mogłem przehandlować mojego Anioła w zamian za... Szczerze mówiąc, za cokolwiek. Przekręciłem go znów we właściwą stronę, popchnąłem w ramię. – Naprzód. Los, verfluchte niebiańskie Schweine! Anioł posłusznie zrobił krok, drugi i trzeci. Oglądając się przez ramię, czy aby nie lecą już ku mnie Wysłannicy, prowadziłem go w kierunku opuszczonego centrum handlowego. Nie miałem pojęcia, czy to, co robię, jest chociaż w przybliżeniu słuszne. Ale i wyjścia też nie.

Rozdział XXV

Z

abij mnie. Odwróciłem się do Azraela, siedzącego przy ognisku z kolanami pod brodą. Mój Anioł patrzył w pełgający ogienek tak samo pustym wzrokiem, jak wcześniej. Mrugał chyba tylko wtedy, gdy wysychająca rogówka sama zmuszała powieki do zamknięcia się. Były to pierwsze słowa, jakie w ogóle wypowiedział, odkąd obydwaj spadliśmy z przysłowiowego rowerka. – Zabij mnie – powtórzył, z wysiłkiem kształtując zgłoski nienawykłymi do pracy ustami. – Nie pieprz głupot. Powoli odwrócił głowę i spojrzał na mnie. – Błagam, Zek. Zabij mnie. Dlaczego mnie nie zabiłeś? Pokręciłem głową, próbując na szybko ułożyć jakąś ciętą odpowiedź. – To nie takie proste. Nic za darmo. Masz czym zapłacić? No widzisz. Nie można zabijać ot tak. To kwestia zasad. Azrael znów wbił wzrok w ogień. Jego spękane wargi poruszały się ledwo dostrzegalnie, jak gdyby szeptał coś sam do siebie. – Napij się lepiej czegoś. – Podałem mu bukłak z winem. Wziął. Już samo to uznałem za sukces, bo motoryka rąk zaczynała mu działać, jak należy. Chwilę pomocował się z zatyczką, w końcu odszpuntował. Uniósł do ust, spojrzał na mnie pytająco; pokiwałem głową, pokazując, że jak na razie robi wszystko, jak należy. Przechylił mocnym ruchem. Wino z wodą chlusnęło na boki, lejąc mu się po brodzie, wlatując do nosa i plamiąc szatę. Kaszlnął, zakrztusił się i parsknął, oczy wylazły mu na wierzch. Autentycznie przerażony, zaczął łapać powietrze otwartymi ustami, niczym ryba. Podskoczyłem z tyłu i walnąłem go w plecy, co wcale nie było proste przez trzepoczące spazmatycznie skrzydła. W końcu uspokoił się jakoś, dał radę złapać oddech. Spojrzał na mnie załzawionymi oczami.

– Dobre... – wycharczał. – Jeszcze. Westchnąłem. Szybko się uczył życia, nie ma co.

– Ezekielu. Westchnąłem ciężko, zatrzymałem się. Obejrzałem na stojącego kilka kroków za mną Anioła Śmierci. Droga dała się już Azraelowi we znaki. Jego dżalabija była utytłana i pobrudzona, w kilku miejscach udało mu się ją rozedrzeć. Materiał, swoją drogą, był wyjątkowo gówniany: widać nikt na Górze nie przewidział, że to przebranie będzie musiało mieć jakąkolwiek wartość użytkową. – Czego? – Ezekielu, coś się zepsuło w mojej lewej dolnej kończynie. Czuję naruszenie integralności powłok cielesnych i utratę płynów. – Pokaż – zakomenderowałem. Azrael usłużnie podniósł nogę, stracił równowagę i przewrócił się na bok. Podszedłem bliżej, nie mając już siły komentować. Starając się nie widzieć, co ma pod szatą, zdjąłem z jego sterczącej w górę nogi sandał. – Odcisk masz zwykły, bekso. Nic ci nie będzie, wstawaj. Zastanowił się chwilę. – To... gorące? – Boli – poprawiłem. Pojęcia „zimne-gorące” przerabialiśmy na ostatnim postoju, kiedy Azrael chciał popisać się inicjatywą i zaczął dokładać do ogniska. – Poczekaj, aż ci się dupa odparzy, dopiero będzie. No już, wstawaj, mięczaku. Został raptem kawałek. Anioł niezgrabnie wstał. Chwilę łapał równowagę, pomagając sobie skrzydłami. W końcu uśmiechnął do mnie niepewnie i utykając, ruszył dalej. – Tam – pokazałem właściwy kierunek. Czułem się trochę jak opiekun osoby niepełnosprawnej umysłowo... Albo niedołężnej. Jednak postanowiłem sobie twardo: utrzymam tego ciapatego kozojebcę przy życiu. Dlaczego? Cóż, powody były dwa. Po pierwsze, byłem przekonany, że Azrael coś musi wiedzieć i da się to z niego wyciągnąć. Kawałek po kawałku, stopniowo. Po drugie, żywy Anioł mógł okazać się moją kartą wstępu w łaski sfinksa. Nie wiem, co kombinował Melekesz i bardzo enigmatycznie pojęci „oni”, którzy przewinęli się jeszcze podczas naszej pierwszej rozmowy. Na pewno jednak zaoferują mi coś lepszego niż Danaiela jako niańkę. A po trzecie... Hm, miały być dwa, ale trudno. No więc po trzecie nie miałem zamiaru go zabić dlatego, że przypuszczałem, iż tego by właśnie

chciała Góra. Azraela, owszem, nienawidziłem. Ale zarówno on, jak i ja byliśmy do tej pory tylko ślepymi narzędziami, trzymanymi przez niewidzialną rękę Opatrzności. Sami wiecie: od czasu do czasu, nie wiadomo dlaczego, człowiek pieprznie się młotkiem w palec. I dochodziłem właśnie do wniosku, że to wcale nie przypadek. Narzędzia po prostu z definicji nienawidzą swoich użytkowników. – Mógłbyś przestać? – zwróciłem się do Anioła, który pomagał sobie w marszu machaniem skrzydłami. Nie to, żeby mi to przeszkadzało, ale irytowało i niepotrzebnie ściągało uwagę. Znów musiałem wyminąć wioskę przy centrum handlowym szerokim łukiem, żeby nikt nie zainteresował się, czemu prowadzę ze sobą upośledzonego skrzydlatego taliba. Azrael zaczynał robić się marudny, wszystko go bolało i/lub interesowało, pytał o każde, najmniejsze nawet gówno. Słowem: ciekawość dziecka, mentalność starego zgreda. Ciało o małym przebiegu, zupełnie nienadające się do tras przełajowych, jakimi przeważnie poruszałem się ja. – Melekeszu! – zawołałem, stając przy głównym wejściu do gmachu. – Melekeszu z Lakisz, podejdź no do płota! Cisza. Zupełna, wyniosła, irytująca cisza. Rad nierad, pociągnąłem Azraela za rękaw do środka. – Nie widzę! Nic nie widzę! – wydarł się Anioł, gdy tylko zeszliśmy z wiecznego blasku słońca i spowił nas mrok. – Aaaa! Stanąłem w miejscu, zatkałem mu ryj dłonią. Policzyłem do dziesięciu, puściłem. – Ćśśś – syknąłem. – Cicho. Masz. Być. Cicho. Pokiwał. Jak tylko ruszyliśmy dalej, wyłożył się jak długi i wpadł prosto w regał z garnkami.

Sfinksa i dziewczynę znalazłem, bynajmniej nie zaskakująco, razem. To znaczy nie w tym znaczeniu „razem”. Ona spała pośrodku dawnego food courtu na ułożonym z ciuchów, kołder i koców legowisku; on leżał z łbem na łapach piętro wyżej, w holu zdewastowanego kina. Kiedy podeszliśmy, położył pazur na ustach i pokazał ruchem głowy: porozmawiamy na boku. – Zostań tu – przykazałem Azraelowi. Wiedziałem już, że jak mu coś kazać, to to zrobi. W końcu do tego go przez całą wieczność tresowali. Melekesz czekał na mnie przy potrzaskanym panoramicznym oknie. Złożone skrzydła bestii ledwo zauważalnie poruszały się, pod alabastrową

skórą grały mięśnie. Długi ogon z chwostem bił po bokach, zdradzając ukrywane poirytowanie. – Wróciłeś. – Obrócił do mnie łeb i rzucił niczym mokrą ścierkę w twarz. – Tak. Stanąłem obok niego, patrząc na pusty pejzaż zniszczonego świata. Czułem, że ma ochotę powiedzieć mi coś do słuchu, ale też zmaga się ze sobą. Wiedział, że jeśli przegnie, to pójdę sobie po raz trzeci... I już nie wrócę. – Zwolnili mnie – zacząłem, żeby zagwarantować sobie chociaż minimum inicjatywy. – Razem z moim Aniołem. Zresztą przecież go widziałeś. Kiwnął, nawet na mnie nie patrząc. – Próbowałem ci powiedzieć, Emisariuszu. Zostaliście wybrani, ty i ona. Spojrzałem na niego ciężko. – Opowiedz mi od początku – zażądałem. Melekesz parsknął, rozprostował i znów złożył skrzydła. Usiadł na zadzie, a potem ułożył się, opierając bokiem o pogięte stanowisko z lodami. Musiał tu często przychodzić, bo wpasował się idealnie w ślad. – Od początku, Emisariuszu? To zbyt długa historia. Miałbym zacząć od prapoczątku, gdy nie było jeszcze nic? Czy może mówić o zamierzchłych czasach legend, tak odległych, że nawet ja znam je tylko z opowieści istot starszych ode mnie? – Po prostu opowiedz. – A zatem, Emisariuszu. Dosyć powiedzieć, że w ciąg proroctw wkradło się pewne zamieszanie... Westchnąłem ciężko. Skąd ja to znam! Sfinks spojrzał na mnie z dezaprobatą, więc rozłożyłem ręce. – No co? Nic przecież nie mówię. Dawaj dalej. – Tak więc. Ahem. Kilka nieścisłości w tłumaczeniu. Niedoskonałość waszego, ludzkiego pojmowania spraw transcendentnych. – No i? Dawaj, do rzeczy. Może być w równoważnikach zdań. – Krąg czasu nadal nie zatoczył pełnego koła. Nie wszystko się jeszcze wypełniło. Nadal czekamy na przyjście Tego, Który Został Przepowiedziany. Urwał, patrząc na mnie wyczekująco. Zamrugałem. – Czekaj. Czy ty mi chcesz powiedzieć, że... że Maryam to naprawdę...? Sfinks kiwnął. – Tak. Poprzednie interpretacje co poniektórych zdarzeń były najwyraźniej przedwczesne. Nadal czekamy na wypełnienie Proroctwa. – W takim razie skoro ona jest Matką, to ja mam być – niby że kim? Patrzył na mnie uważnie, wnikliwie. Pokręciłem głową, cofając się. – O nie. Nie. Nie, nie, nie. Nie dam się w tej szopce wrobić w rolę... – Jak brzmiało twoje prawdziwe imię, Emisariuszu?

Zacisnąłem pięści. Zacisnąłem oczy. Wziąłem głęboki wdech. – Nie twoja sprawa – wycedziłem, czując, jak mój wykrywacz surrealizmu zaczyna pokazywać odczyty poza skalą. Na chwilę zapadła cisza. Tetramorf patrzył za okno z kamienną twarzą, podczas gdy ja próbowałem pozbierać do kupy zdolność rozumowania i pojmowania otaczającego mnie świata. W końcu zadałem jedyne pytanie, na jakie miałem odwagę się zdobyć: – I co dalej? Melekesz podniósł łapę i dźgnął pazurem w szybę. – Widzisz to, Emisariuszu? Przytknąłem nos do zimnego szkła, przetarłem ręką warstwę brudu. Przez chwilę nie wiedziałem, o czym mówi. Potem zobaczyłem. – Widzę – wydusiłem nieswoim głosem przez ściśnięte gardło. Ponad ciemnym horyzontem pośród bezmiaru granatowego nieba pełgała purpurą samotna gwiazda. Wisiała sobie, zupełnie niezobowiązująco, pośród jałowego ugoru naszej galaktyki. Wydawało mi się, że widzę wyciągający się od niej w dół cieniutki ogonek. Taki sobie kosmiczny plemnik zagłady i chaosu. Sfinks położył mi łapę na ramieniu. Ostrożnie położył, żeby nie zgnieść mnie na placek, ale i tak doceniłem zamierzony gest zaufania i bliskości. – Musisz wziąć ze sobą Dziewicę i ruszyć na południe. – Rozumiem, że masz na myśli konkretne miejsce, nie tylko kierunek. Każesz mi zgadywać czy powiesz sam? Łapa drgnęła. No tak, Anioła już przeze mnie wywalili na bruk, teraz pora wkurzyć sfinksa. – Tam, gdzie powinno narodzić się Dziecko. Miejsce jest wyznaczone już od wieków, czeka na was. Gdy zaś nadejdzie czas rozwiązania, ona pocznie i porodzi Syna, który będzie... – Hola, hola. Chcesz powiedzieć, że mam zasuwać z nią parę tysięcy mil? Piechotą? – Dostrzegasz inne rozwiązania, Emisariuszu? Zastanowiłem się chwilę. – W oryginale, z tego, co pamiętam, nie byli sami – zacząłem ostrożnie. – O ile mi wiadomo, Dziewica jechała na osiołku... W pierwszej chwili nie załapał. Dopiero potem zmarszczył potężne brwi, parsknął gniewnie. – Nie pozwalaj sobie za dużo, Ezekielu. Teraz, gdy zaczynają wypełniać się przepowiednie, będę musiał dopilnować naszych spraw osobiście. Ty zaprowadzisz Dziewicę do miasta Domu Chleba, a ja tymczasem... – Bet-Lehem, tak? U nas w Domu Chleba to bagietki sprzedawali. A wiesz,

swoją drogą, że w wersji arabskiej to było Be’et Lahm, czyli Dom Mięsa? Melekesz spojrzał na mnie ciężko. – Tak tylko mówię – mruknąłem pod nosem. – No dobra, więc ja biorę na barana dziewczynę w ciąży i zasuwam przez pół świata do jakiejś mitycznej stajenki. Wiesz, że nie zdążę, prawda? Ona jest w tej chwili w szóstym, może nawet siódmym miesiącu. Ale nie przeszkadzaj sobie, twój genialny plan na pewno to uwzględnił. Udało mi się w końcu. Melekesz warknął, mruknął, potrząsnął łbem, a potem rzucił się na mnie. Złapał ogromną łapą za gardło, docisnął do ściany i zbliżył spiżową twarz tak bardzo, że aż zobaczyłem kolorowe skittlesy, wciąż tkwiące między jego zębami. – Weźmiesz dziewczynę do Domu Chleba, Emisariuszu – wysapał mi prosto w twarz. – Wypełnisz przepowiednię! Ty jesteś w tym nieistotny, możesz nawet zginąć po drodze, czego też nie wykluczam. Ona musi dotrzeć na miejsce, żeby mogło narodzić się Dziecko! Puścił mnie. Upadłem, z pewną godnością wstałem. W głowie mi się kręciło, mocno mnie ścisnął jednak. – Co mi dasz za Anioła? – rzuciłem moją ostateczną kartą przetargową. Melekesz zerknął w kierunku miejsca, gdzie zostawiliśmy Azraela i Maryam. Wzruszył łapami. – Nie sądzę, żeby miał być do czegoś potrzebny. Zabij go, tak będzie najprościej. Zrobiłem minę pełną niedowierzania i obrzydzenia. Autentycznego, nieudawanego. – Co z wami, biblijnymi, jest nie w porządku?! „Zabij tego, zabij tamtego!...” Wara od niego, nie będę nikogo zabijał! – Zatem weź go ze sobą, Emisariuszu. Mnie nie jest do niczego potrzebny, a tobie może się przydać. Nie wykluczam, że jego emanacja zapewni ci przynajmniej na jakiś czas zapas energii. – Aha. Czyli mam ze sobą targać tego niedołężnego zamachowca jako przenośny akumulator? – Mówiłem: zabij. Machnąłem ręką. – Zachowaj swoje dobre rady dla siebie. Dobrze, ja biorę Maryam na południe. Jakimś cudem docieramy gdzie trzeba w dwa miesiące. Co dalej? – Tam będę czekać już ja i moi dwaj... bracia. Zauważyłem pewne zawahanie przy słowie „bracia”, ale postanowiłem, że nie będę już naciskać. Jednego wybuchu furii wystarczy. – Aha. No i? – Dziewica porodzi Syna, przepowiednia się wypełni. Wtedy otworzą się

bramy i na równinie Har-Megiddo staniemy do walki przeciwko Uzurpatorowi. – Ale ty wiesz, że to nie równina, a wąwóz? W zasadzie nieduża dolinka, bardziej taki parów, gdzie... Okej, już jestem cicho. Jasne. Dziewica porodzi Syna, pan hetman bunt batogami rozgoni, pokój zapanuje, szczęśliwość. A dasz mi swój herb? Zobaczyłem brak zrozumienia, tym razem kompletny. No tak, sieciowy salon księgarni, w którym miał swoje leże Melekesz, nawet Przed miewał braki w zaopatrzeniu. – Ezekielu, musicie ruszać – sfinks zmienił temat. – Sam powiedziałeś, że czas ucieka. – Dobra, już. Zabieram swoje zabawki i idę. A jakaś rada na drogę? Może randomowa świecąca buteleczka i tekst, że „przyda ci się, gdy będziesz go potrzebować”? Jakiś artefakcik, nieduży spell? Tetramorf zmierzył mnie wzrokiem tak pełnym pogardy, że aż poczułem się jak podczłowiek. Jakby patrzył na golema ulepionego z odchodów. – Dasz sobie radę – rzucił przez ramię, chowając się w mrok centrum handlowego.

Rozdział XXVI

A

nioł bez funkcji. Nastolatka w ciąży. Bezrobotny egzekutor długów. Dream team po prostu. – Ojej, są prawdziwe? – powiedziała Maryam, patrząc na skrzydła Azraela. Nawet nie zdziwiła się, że ja w ogóle wróciłem; pewnie Melekesz już jej zdążył nakłaść do głowy swojej antycznej propagandy, więc czekała po prostu, jak na pewnik. I teraz też: ani me, ani be, ani pocałuj mnie w dupę. Liczyły się tylko pierzaste wyrostki mojego niedawnego brygadzisty. Azrael za to nie mógł oderwać wzroku od jej brzuszka. – Życie zamknięte w życiu – powiedział w końcu. – Ezekielu, to przecież cud! – Oczywiście – warknąłem. Jakoś nie był tak zachwycony wtedy, w moim mieszkaniu. Nie zbierało mu się też na krasomówstwo. Wyprowadziłem ich oboje z centrum handlowego, a potem ruszyliśmy prosto na wschód. Założenie było proste: dotrzeć możliwie jak najbliżej granicy Cienia, gdzie Wysłannicy nie będą mogli nas tak łatwo dojść, a Rewers jeszcze nie sięgnie. Unikać i jednych, i drugich. Iść jak najszybciej. Anioł inwalida i dziewczynka z brzuchem. W takim towarzystwie słowo „szybko” nabiera innego znaczenia. – ...I właśnie w taki sposób powstała Ziemia – dokończył snutą opowieść Azrael. Maryam patrzyła w niego jak w obrazek. – Ojej... Byłeś przy tym? Anioł wyprostował się tak dumnie, jakby raptem trzy marsze temu nie uczył się dopiero chodzić. – Nasza esencja od zawsze była częścią Stwórcy, panienko Maryam. Każdy z nas uczestniczył w każdym akcie Jego działań tak długo, aż On nie zdecydował o wydzieleniu dla nas specjalnych funkcji. – To znaczy w jego żargonie „nie” – sarknąłem. – A konkretnie „nie, ale

wstyd mi się otwarcie przyznać”. To tak, jakby twój ząb usiłował cię przekonać, że uczestniczył w, nie wiem... namalowaniu obrazka. Nie było go tam, i koniec. A poza tym on już nie jest Aniołem. W twarzy Azraela coś drgnęło boleśnie. Maryam musiała to zauważyć albo poczuć, bo ujęła się za nim: – To przecież nie jego wina, proszę pana! I nie należy tak surowo go osądzać. Pokręciłem tylko głową. Cudem będzie, jeśli dam radę tę dwójkę doprowadzić dokądkolwiek dalej niż za pierwszy widnokrąg. Z drugiej strony, nie było tak źle. Maryam bardzo przejęła się, że mam ze sobą Anioła, i postawiła sobie za punkt honoru, żeby go wszystkiego nauczyć. Szło jej nawet nieźle, bo już przy trzecim posiłku Azrael przestał sam siebie gryźć w palce. Azi był natomiast tak zafascynowany dziewczyną, że gdyby mógł, toby jej nieba przychylił. Szkoda, oczywiście, że jego możliwości w tym zakresie uległy ostatnio znacznemu ograniczeniu. Tak czy inaczej, na tyle dobrze zajmowali się sobą nawzajem, że ja mogłem poświęcić się bez reszty temu, w czym byłem naprawdę dobry. Nie, nie zabijaniu. Przeżywaniu. – Odrobinę szybciej, jeślibyście tylko mogli – rzuciłem przez ramię, lustrując najbliższą okolicę. Wydawało się, że jest w miarę spokojnie; przynajmniej w miarę, przynajmniej wydawało. Sięgnąłem do wnętrza duszy, próbując przywołać obraz w spektrum purpury... tak, jeszcze tam był. Słaby i z zakłóceniami, ale nadal go odbierałem. Najwyraźniej umiejętność postrzegania go nie zależała od aktywnego statusu Komornika. Ciekawiło mnie to, przyznaję, od dawna: jaką część naszych umiejętności zawdzięczaliśmy właśnie podłączeniu do Góry, a ile z nich było kwestią odpowiedniego treningu i umiejętności? No cóż, nadarzała się okazja sprawdzić. Tylko że... czegoś brakowało. Zupełnie nie czułem ani Maryam, ani Azraela. Odwróciłem się: nie, byli tam nadal, dwa gołąbeczki. Nie zniknęli. A mimo to aura dziewczyny była ledwie widoczna, Azraela zaś nie było w ogóle. Jakby ktoś zrobił palcem wgłębienie w osnowie rzeczywistości, i teraz w tę dziurę wsączał się, niczym w bezdenną otchłań, purpurowy blask z podbrzusza Maryam. Patrzyłem na nich, jak lśnienie przelewa się, faluje i od czasu do czasu wydostaje małymi pasemkami poza zasięg przyciągania czarnej dziury eksAnioła. Nie dziwota, że tych dwoje tak ku sobie lgnęło.

Hm, to jednak dawało pewną nadzieję. O ile dam radę trzymać głowę – zarówno swoją, jak i ich głowy – dość nisko, to Góra nie powinna nas za bardzo widzieć. O ile. – Opa... – Wyciągnąłem w tył rękę, wychodząc na szczyt wzniesienia. Azrael nadal szedł jak po bulwarze, coś klarując; Maryam zrozumiała szybciej, pociągnęła go w dół, do ziemi. Po równinie pyłu przemieszczała się grupa Nawróconych. Coś podejrzanie dużo się ich ostatnio zrobiło, szczerze mówiąc. Ci, na szczęście, nie byli jednolicie opancerzeni ani uzbrojeni – raczej auxilia, czyli tubylcze oddziały cieciów pomocniczych, niż piechota liniowa. Co nie zmieniało faktu, że tu byli. I najwyraźniej czegoś szukali. Patrzyłem, jak dwóch zwiadowców z lekkimi dzirytami w rękach przeczesuje ruiny wioski, podczas gdy reszta oddziału stopniowo podsuwała się naprzód. Potem weszli pomiędzy spalone domki, po jakimś czasie pokazali się z drugiej strony. – Co się dzieje? Zerknąłem w tył. Okazało się, że tymczasem ciekawska Maryam podczołgała się do mnie, zostawiając Azraela. Pokazałem jej gestem: wracaj do niego! Niechętnie, ale zsunęła się po zboczu. Na szczęście Nawróceni nie mieli chyba w swojej ekipie szamana, bo ich zachowanie nie zmieniło się. Obserwowałem oddział tak długo, aż przestali stanowić potencjalne zagrożenie. Potem zszedłem na dół, do wciąż nieruchomego Anioła i ewidentnie znudzonej dziewczyny, która ułożyła się na plecach z rękoma pod głową. Wyraźna półkula brzuszka sterczała ku górze, urągając wszystkiemu, co do tej pory miałem za pewnik. Z tej perspektywy był to raczej siódmy niż szósty miesiąc. I to zaawansowany. – Nie odstępuj go ani na krok – zacząłem od najważniejszego, pokazując na Azraela. – Trzymaj się jak najbliżej. I ty też, słyszałeś? Ona do ciebie, ty do niej. Papużki nierozłączki. Popatrzyli na mnie oboje z twarzami będącymi jedną i tą samą maską niezrozumienia. – Po prostu trzymajcie się razem. Wstawać, idziemy dalej. Pomogliśmy podnieść się Azraelowi, który nadal miał pewne kłopoty z motoryką. Odczekałem dla bezpieczeństwa jeszcze trochę, po czym ruszyliśmy w kierunku, który kiedyś był wschodem. Nie czułem się jakoś szczególnie inaczej. Ot, tyle tylko, że w ogóle zdarzało się dostać zadyszki, a zadrapania na rękach i siniaki nie znikały same

z siebie. I jeść mi się bardziej chciało, i pić. I... i cała masa innych rzeczy, od których zdążyłem odwyknąć, a które teraz w bardzo niemiły sposób przypominały mi o gwałtownie odzyskanej śmiertelności. Bałem się nawet myśleć, jak musiał czuć się Azrael.

– Słuchaj, Azi... – zagadnąłem go nieśmiało na którymś kolejnym postoju. – To co, teraz już nie będzie Anioła Śmierci? Nic osobistego. Tak tylko pytam, informacyjnie. Azrael spojrzał na mnie tymi swoimi orzechowymi oczami. Uśmiechnął smutno, z rezygnacją. – Nie wiem, Ezekielu. – Wzruszył ramionami, przy czym skrzydła lekko zafalowały i oklapły. – Nie wiem... I wiem, że nie wiem. Wcześniej byłem niczym... niczym surma trzymana przez muzyka. Czułem w sobie żar jego oddechu, silne dłonie obejmujące mój obły kształt. A teraz jestem pusty, gdyż uleciała ze mnie esencja Jego miłości. – Oho, ale nad porównaniami to popracuj – poradziłem. Maryam położyła eks-Aniołowi dłoń na ramieniu, pogładziła czule. – Dlaczego jesteś dla niego taki niemiły? – zapytała. – A dlaczego już nie mówisz do mnie per „pan”? – odgryzłem się. – Jestem dla niego niemiły, bo... Bo jestem. Bo mam swoje powody, i tyle. – Zabiłem jego rodzinę – powiedział Azrael, patrząc w pustkę. Dłoń Maryam znieruchomiała, potem cofnęła się. On odwrócił się ku mnie, spojrzał wyzywająco w oczy. – Zabiłem jego żonę. Potem zabiłem jego córkę. A on mógł tylko na to patrzeć... Miałaby dziś tyle lat co ty, panienko Maryam. Podniósł rękę, pogładził ją po włosach. Patrzył na mnie cały czas, czekał, prowokował. Poczułem, jak pięści zaciskają się same, a usta zamieniają w wąską kreskę gniewu. Przełknąłem jednak gorzką pigułę, potrząsnąłem głową i powiedziałem: – Chciałbyś, prawda? Bardzo byś chciał. Jeden mój ruch i po wszystkim. Ale nie zaznasz tego spokoju, Azi. Będziesz żyć właśnie po to, żeby to wszystko pamiętać. Anioł spuścił głowę. Wydawało się, że wręcz zmalał cały. Przez chwilę milczał, potem popatrzył znów na mnie zrezygnowanym wzrokiem starego psa podwórkowego, przyprowadzonego do weterynarza na ostatni zastrzyk. – Skąd wiesz, Zek, że po tamtej stronie jest spokój? – powiedział bardzo powoli i bardzo spokojnie. Tak chłodno, że aż ciarki przebiegły mi po plecach. – A jeśli powiem ci, że nic, co wam mówiono o życiu po śmierci, nie jest

prawdą? Że i tu, i tam jesteście tym samym? – O czym... o czym on mówi? – zająknęła się Maryam, spoglądając na Azraela wielkimi oczami. No tak, dla niej był do tej pory Biednym Panem Aniołkiem, niesłusznie strąconym ze swojej grzędy w niebiosach. – O tym, że jesteśmy tylko nawozem. Surowcem, aktywem, półproduktem. A po śmierci idziemy na przemiał i służymy komuś do jego własnych celów. Zgadza się? Azrael wbił wzrok w czubki swoich sandałów. – Nie wiem, Ezekielu. Już nie. Zapadła cisza. Siedzieliśmy niby we troje, ale każde osobno. W końcu odchrząknąłem, puknąłem Azraela w bok. – To jak w końcu z tym twoim następcą? Czy to tylko tak, że wycięli mojego ciebie, a dla wszystkich innych nadal ganiasz po świecie? I możesz sam siebie spotkać? Anioł popatrzył na mnie tak zmęczonym wzrokiem, że machnąłem ręką: nieważne. Maryam skuliła się w końcu, nakryła kocem i zasnęła. Azrael siedział tak, jak usiadł, gapiąc się przekrwionymi oczami w pustkę. – Czy ty w ogóle sypiasz? Drgnął, popatrzył na mnie. – Nie wiem – odpowiedział. – A spałeś? Bo jak cię widzę, to zawsze masz otwarte oczy. Nie chce ci się spać? Może spróbuj zamknąć oczy i się zdrzemnąć? – To nic nie da, Ezekielu – westchnął Azrael, mimo to przymykając powieki. – Moja powłoka cielesna zaprojektowana została tak, by nie potrzebować ludzkiego odpoczynku. I kiedy nawet zamknę oczy, to wciąż mam przed nimi nie wiem do końca, ale poczekaj, ja... pojadę naprzód, sprawdzę... chrrrr... Popatrzyłem na śpiącego Anioła. Poczekałem, aż głowa opadnie mu na piersi, a potem delikatnie ułożyłem go na boku i nakryłem swoim pledem. No co? Co się uśmiechacie głupio? Ja sobie dam radę, a ten ciapaty jeszcze się przeziębi i umrze. I co ja potem zrobię z martwym Aniołem? Aha, jasne: „wypchać i nad kominek”. Skąd ja wam wezmę dziś tyle trocin? A kominki niekoszerne są.

Osada nie wyglądała może najlepiej, ale po prostu musiałem do niej zajść. Opcje się skończyły, warianty wyczerpałem. Szliśmy już siódmy marsz. Było nas, jakkolwiek na to patrzeć, troje.

Musieliśmy jeść i pić, a ja nie miałem sztywnego łącza z niewyczerpanym źródełkiem energii z Góry. Musiałem odnowić zapasy, napełnić bukłak świeżą – albo przynajmniej świeższą – wodą. – Siedźcie tu, nie wyłaźcie – rozkazałem Maryam i Azraelowi, zostawiając ich w kryjówce pomiędzy dwoma przewróconymi wrakami na poboczu autostrady. Poprawiłem pas, schowałem gladius pod połę płaszcza. Naciągnąłem kapelusz na czoło: o ile wcześniej na ludzi, rozpoznających mnie jako Komornika, patrzyłem z wyższością i pogardą, o tyle teraz... Tak. Być może byłbym w stanie się wyłgać z tarapatów i zastraszyć ludzi swym groźnym, profesjonalnym spojrzeniem. A być może nie. Już schodząc ku osadzie, zauważyłem, że coś jest nie tak. Za dużo ruchu, za dużo zamieszania. Pomiędzy domkami kręcili się ludzie, słychać było podniesione głosy i wołania. Na placyku stało coś na kształt ołtarzyka. Jakieś święto mieli czy co? – Chwalmy Pana! – przywitał mnie bezładny chór wrzasków. – Alleluja! Zbawienie nadeszło! Ludzie skakali i pląsali chaotycznie, kilka równoległych grupek śpiewało pobożne hymny i klepało litanie. Patrząc na ich blade twarze z niezdrowymi wypiekami na polikach i zapadnięte oczy, od razu zrozumiałem: te dzikie tańce nie zaczęły się dziś i na pewno nie skończą się jutro. Złapałem za rękaw pierwszego lepszego kmiotka, wrzasnąłem mu w ucho: – Chcę kupić jedzenie! Mężczyzna zatrzymał się na chwilę, jego twarz niemalże przybrała wyraz zrozumienia. Potem jednak podskoczył, wyrwał mi się. Machnął rękami i zapiał: – Czas się wypełnia! Nareszcie nadchodzi koniec! – Znak! Znak się pokazał! – Brudna kobieta wpiła mi się w ramię połamanymi paznokciami jak szpony, wyciągnęła drugą rękę ku niebu. – Spójrz! Nie musiałem. Doskonale wiedziałem, na co wskazywała; kometa była już wyraźnie widoczna, podobnie jak ciągnięty przez nią purpurowy ogon. – Nadejdzie nasz Zbawiciel! – wrzasnął na całe gardło typ, przebrany w nie wiadomo skąd wyciągniętą sutannę. – Narodzi się ten, co paść będzie narody rózgą żelazną! – zawtórowało mu kilku losowych oberwańców, przy czym jeden z nich zgiął się wpół, rozkaszlał straszliwie i odcharknął na piasek krwią. Musieli tak wrzeszczeć już dłuższy czas. Spróbowałem jeszcze raz:

– Jedzenie! Kupić! Srebrne szekle! Zero reakcji. Byłem jak dziecko próbujące grać na piszczałce w oku cyklonu. – To nie – warknąłem w końcu. Po prostu wlazłem do pierwszej z brzegu chaty i zacząłem przetrząsać skrzynie. Wyciągnąłem z glinianego dzbana trochę zasuszonego na kamień sera, przywłaszczyłem sobie garść cudem wyhodowanego bobu. Zabrałem jeszcze słój z resztką skawalonego miodu. Wyszedłem na dwór: nikt nawet się mną nie zainteresował. Dla odmiany teraz wszyscy pełzali na kolanach wokół na szybko skleconego ołtarzyka, na którym wznosiła się wykonana ze słomy, patyków i skrawków materiału kukła. Dziewczyna z niemowlęciem na ręku, a nad jej głową wieniec z dwunastu gwiazd. Najwyższa była wymalowana na kolor wściekłej czerwieni i ciągnęła za sobą ogon ze starego łańcucha choinkowego. – Czyńcie pokutę! Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię! – zawył jakiś półnagi typek, chlastając się po głowie szczerbatym nożem. Wyglądało to tak, jakby do tej pory endemiczna choroba psychiczna z Hermy w błyskawicznym tempie zaczęła roznosić się drogą kropelkową, przechodząc od razu w postać kliniczną z powikłaniami. – Melekesz, ty czworonożny dupku. Mogłeś mi powiedzieć, co się będzie odpierdalać – warknąłem sam do siebie, nurkując do wnętrza kolejnej lepianki. Załadowałem sakwę tak, że prawie się z niej wysypywało; miejscowi w ogóle nie kojarzyli, co się dzieje. Nikt nie próbował mnie zatrzymać ani nawet przeszkodzić, mimo że w jednym z domów obserwował mnie niewidzącymi oczami leżący na posłaniu człowiek, półżywy z wyczerpania po religijnej ekstazie. Powinienem mieć wyrzuty sumienia, że ich okradam. Ale nie miałem. Ani wyrzutów, ani zapewne nawet tego, co miałoby je spowodować.

Kiedy wróciłem, Maryam spojrzała na mnie jakoś tak dziwnie, ale nie powiedziała nic. Z początku przeżuwała podany jej kawałek ciemnego placka

wyniośle, małymi kęsami. Potem głód i fizjologia upomniały się o swoje, zaczęła pałaszować, aż jej się uszy trzęsły. – Jedz. – Podetknąłem Azraelowi pod nos płat suszonej koziny. Anioł pokręcił głową. Po początkowym zachłyśnięciu się smakami i zapachami miał teraz fazę na obrzydzenie dosłownie do wszystkiego. – Jedz, mówię, bo przecież z głodu padniesz. – Nie mogę spożywać czegoś, co kiedyś żyło, Ezekielu. To... niewłaściwe. Poza tym moja forma cielesna nie potrzebuje aż tyle żywności. – Aha, żebym ci nie uwierzył. Masz to zjeść, rozumiesz? Bez dyskusji! – Wcisnąłem mu mięso w rękę. Chciał w pierwszej chwili je upuścić, ale w ślad za koziną podsunąłem mu pod nos pięść i syknąłem: – Ani mi się waż! To więcej, niż nierzadko człowiek zje przez trzy dni! – Ja mu pomogę – zaoferowała się Maryam, przysuwając się bliżej. Zostawiłem ich, sam znów wyszedłem na autostradę, oświetloną rudym blaskiem zachodu. Potrzaskany i popękany, podnoszący się płatami asfalt nie nadawał się nijak do jazdy czymkolwiek – ale my mieliśmy tylko swoje dwie nogi, a wstęga biegła praktycznie równo na południe, z lekkim odchyleniem na wschód. Jeśli zaryzykujemy poruszanie się po niekoszernej trasie, to rozwiniemy prędkość, o jakiej agenci Góry nie będą nawet mogli marzyć. Gra warta świeczki.

Rozdział XXVII

S

zliśmy przez świat pogrążający się w obłędzie. I bynajmniej nie jest to przesada. Wydawało mi się, że widziałem już chaos i anarchię, gdy zaczęła się Apokalipsa. Masowe rozruchy w miastach. Konflikty zbrojne wybuchające bez celu i gasnące bez wyraźnej przyczyny. Bandy łupiące sklepy i mordujące ludzi dla czystej przyjemności poczucia adrenaliny w żyłach. Bezsensowne okrucieństwo i nielogiczną, ślepą wiarę. Potem, gdy nadeszły czasy Po, wszystko to jakoś się utrzęsło. Jak śpiewał ongiś z zajeżdżonej kasety wieszcz: „zapanował w końcu prawdziwy spokój”. Tylko okazjonalnie Wysłannicy urządzali sobie lokalną hekatombę, a potem ludzie znów osiadali w marazmie wieczystej codzienności, pokornie czekając na śmierć. Teraz jednak w tym gigantycznym truchle martwego świata coś... drgnęło. Ludzie byli podekscytowani, ogarnięci narastającym podnieceniem. We wioskach paliły się ognie, czasem nie wiedzieć skąd było słychać wołania i okrzyki. Dało się zauważyć też wzmożoną aktywność Góry: jeszcze dwukrotnie przyszło nam się ukrywać przed patrolami Nawróconych, raz o paręset sążni minął nas przelatujący w oddali Serafin. Co poniektóre z mijanych osad były opustoszałe. Porzucone przez mieszkańców w pośpiechu, z drzwiami chat otwartymi na oścież i przedmiotami codziennego użytku walającymi się tak, jak je rzucono na klepisko. – Gdzie oni wszyscy są? – zapytała w końcu Maryam, gdy odważyłem się zabrać ją i Anioła do jednej z takich osad-widm. Nie potrafiłem nawet wymyślić żadnej ciętej odpowiedzi. Było upiornie cicho i pusto, zupełnie jak w dwóch osadach na skraju Dziury. Ludzie po prostu zostawili wszystko i... i sobie poszli. Widzieliśmy z wiaduktów i estakad ciągnące znikąd i donikąd procesje: mniej oraz bardziej liczne, jarmarcznie wystawne i do bólu ubogie. Raz nawet

spotkaliśmy się z takim orszakiem, jak na złość, na ogrodzonym barierami akustycznymi kawałku trasy. Powinienem był ich usłyszeć z daleka, ale Azrael ciągle paplał. Ja, chcąc nie chcąc, jednym uchem słuchałem jego parafraz biblijnych opowieści: bądź co bądź, była to informacja z pierwszej ręki. Kiedy za zakrętem pojawiło się czoło pochodu, było zwyczajnie za późno, żeby się wycofać. Rozejrzałem się szybko: najbliższe drzwi ewakuacyjne były akurat przed nami. Jeśli zaczniemy biec teraz... No, część z ludzi rzuci się za nami w pogoń czysto odruchowo. Więc zacisnąłem dłoń na uchwycie obrzyna i szliśmy dalej. – Narzuć mu coś na te skrzydła! – warknąłem do Maryam przez ramię. Przecież jak zobaczą z nami Anioła, to wszystkich nas rozerwą na strzępy z czystej miłości. – Prze-ed Twe-e oołta-arzee za-anosim błagaaa-nieee.... – zaciągał nierówny chór pielgrzymów. Na przedzie tej osobliwej procesji kilku mężczyzn niosło, podpierało i asekurowało linami pełnowymiarowy krzyż, do którego przywiązali trytytkami nieszczęśnika w koronie z drutu kolczastego. Wokół niego pląsało parę półnagich, zakrwawionych i ledwo trzymających się na nogach kobiet, bez szczególnego przekonania smaganych drobnymi łańcuchami przez idące zaraz za nimi babcie. Ekipa bielanek sypała pod nogi uczestników kawałki papieru, które potem idąca za orszakiem służba porządkowa skrupulatnie zbierała w koszyki i przekazywała z powrotem na czoło. – Hej, dokąd idziecie?! – zawołałem, gdy pochód zrównał się z nami. Jakiś chudzielec o znudzonej twarzy zmierzył wzrokiem mnie, dziewczynę z brzuchem i garbatego arabusa. – Do Cytadeli! – odkrzyknął bez przekonania. – Przyłączcie się do nas! Pojawił się znak, a tam powiedzą nam, co robić dalej. Aha, już wam powiedzą. Niemalże mogłem sobie wyobrazić płomienną przemowę Michała, jego celne argumenty śmigające przez powietrze i tnące ciało aż do kości. Potem tylko głosowanie przez podniesienie rąk i opuszczenie ich na twarze opozycji, szybki retoryczny blitzkrieg po niedobitkach i wieńcząca wszystko intelektualna uczta na trupach pokonanych. Wszystko to czysto metaforycznie, rzecz jasna. Nie próbowałem ich jednak zatrzymać. Niby po co, dlaczego? I przede wszystkim – jak? Byłem teraz tylko zwykłym cieciem. Jednym z kilkunastu milionów cieciów, jacy wciąż błąkali się jeszcze po świecie... I ta świadomość naprawdę mi doskwierała. – Idziemy dalej – warknąłem, kiedy pochód schował się za zakrętem,

a śpiewy ścichły. Ściągnąłem z Azraela pled i... – Ojej, gdzie są jego skrzydła! – pisnęła Maryam. Rzeczywiście, skrzydła Anioła zniknęły. Po prostu ich nie było. – Azi... – Zajrzałem mu badawczo w twarz. – Co się z nimi stało? – Nic, Ezekielu – odrzekł Anioł z miną niewiniątka. – Więc gdzie są? Azrael popatrzył na mnie, potem na Maryam, jakbyśmy oboje byli niespełna rozumu. Rozłożył skrzydła i poruszył nimi z godnością. Pokazał za siebie kciukiem: – O tutaj. Poczułem, jak krew napływa mi do twarzy. – I ty je... ty je potrafisz chować, a nic nie powiedziałeś?! To ja was prowadzę jakimiś opłotkami, zmieniam marszruty!... Gubię ogon, o którym nawet nie wiem, czy go mam!... – Wypraszam sobie, Ezekielu – przerwał mi Azrael. – Niczego nie chowam ani nie ukrywam. Skrzydła są nadal częścią mojej istoty, tyle tylko, że... Machnąłem ręką, odwracając się od niego. – Że transcendentną albo eschatologiczną, albo jeszcze inne mądre słowo. Chowasz je w innowymiarową kieszonkę. Sprawiasz, że są, ale ich nie ma. Trójjedyny, ale każdy oddzielnie, i mimo to jeden. Sztuczki niebiańskiej buchalterii kreatywnej. Tak? Azrael nadąsał się wyraźnie. – Nie tak bym to ujął. – Nie obchodzi mnie, jak byś to ujął, pajacu. Jest jeszcze coś, o czym mi nie mówiłeś? Potrafisz latać, teleportować siebie i innych? Przenosić góry? Pluć jadem na odległość? Założył ręce na zapadniętej klatce piersiowej: obraził się do końca. No i dobrze, no i cześć. Nie musząc już koniecznie iść po autostradzie, skręciliśmy jeszcze bardziej ku wschodowi. Cienie wyciągały się już tutaj długimi jęzorami, robiło się pusto i chłodno. Tylko patrzeć, jak zejdziemy z równiny i wkroczymy w teren wyżynny, gdzie łatwiej będzie się schować. Planowałem, że tamtędy przekradniemy się poza teren bezpośredniej bliskości Cytadeli, a następnie udamy w kierunku sąsiadującego z naszym terytorium rewiru VIII. Jak zawsze: człowiek plany robi, a Pan Bóg się z nich śmieje... i woła Diabła, żeby mu raźniej było.

Nagie skały wyglądały spod jałowiejącej ziemi, trzymającej się tylko na martwych korzeniach dawno uschłych roślin. Niebo zdawało się jeszcze bardziej granatowe, przez co wisząca na nim kometa odcinała się mocniejszą purpurą. Szliśmy tak, żeby nie schodzić zbyt głęboko w zacienione doliny, ale też nie poruszając się wyłącznie po zalanych światłem słońca zboczach. Miałem złe przeczucia związane i z jedną, i z drugą stroną: Góra już zdążyła mi pokazać, co o mnie myśli. Rewers też nie dał długo na siebie czekać. Z początku myślałem, że przyczepił się do nas jakiś upierdliwiec. Majacząca wciąż na widnokręgu sylwetka nie sprawiała wrażenia zagrożenia: ot, idzie sobie ktoś naszym śladem. Niepokoiło mnie jednak to, że maszerował wyjątkowo równym tempem. Gdy my zwalnialiśmy, doganiał nas. Kiedy wychodziliśmy na łatwiejszy teren, zostawał w tyle. Kiedy udało mi się dostosować krok do jego tempa, to nie zbliżał się ani na jotę. Ciągle tylko szedł. Nieubłaganie. Jak automat. I tak już przeciągnąłem nasz marszodzień. Azrael zaczynał ledwo zipać; Maryam twardo parła naprzód, choć coraz mocniej zaciskając zęby. W końcu wypatrzyłem odpowiednie miejsce, zaordynowałem postój. – Pilnuj jej. – Pokazałem Aniołowi na dziewczynę. – A ty jego. Niedługo wrócę. – Ale... dokąd pan idzie? – zawołała mi w ślad Maryam. Och, to wyrachowane bydlątko! Jak tylko czuła się zagrożona i myślała, że potrzebuje opieki, to od razu przeskakiwała na „pan”. Na odchodnym podniosłem dłoń na znak, że wszystko będzie dobrze. Odszedłem od obozowiska jakieś pół mili. Wypatrzyłem w miarę wygodny kamień i usiadłem tak, żeby mieć dobry widok na okolicę. Czekałem. Przekoszony kształt zamajaczył w cieniu, pod jedną ze skałek. Nie poruszyłem się nawet. Nie musiałem: już od dłuższego czasu jedną rękę miałem na rękojeści gladiusa, a kciuk drugiej pieścił kurki obrzyna. – Wyjdź tak, żebym cię widział – rozkazałem. Istota syknęła, mlasnęła i wychynęła na światło. Nie na darmo usiadłem właśnie tutaj: wiedziałem, że świecące jej prosto w ślepia słońce da mi pewną przewagę. – Aghh – zachrypiał ustami człowieka siedzący w nim Cień. Niezgrabnie uniósł nie swoją rękę, zasłaniając się przed światłem. – Komorniku Ezekielu, przychodzę do ciebie. Porozmawiać. – Czego chcesz? Przesunął się tak, żeby chociaż częściowo stać w moim cieniu. Zgarbił się

jeszcze bardziej, w końcu uklęknął i skulił, chowając przed światłem. – Masz coś, co jest nasze, Komorniku. Zabrałeś to, a teraz musisz oddać. Tako rzecze Światłodzierżca. Suchy, niemalże papierowy głos brzmiał bardziej jak syk węża, wwiercał się w uszy nutkami, których prawie na pewno nie mogło tam być, i rezonował pod czaszką. Hipnoza? Na wszelki wypadek puściłem obrzyna i złożyłem palce w pasywny znak ochronny. – Nie mam nic, co należałoby do niego – odparłem. – Dziewczyna! – zasyczał pasożyt w ciele człowieka. Cholera. Nie powiem, żebym się tego nie spodziewał: tamci pajace, których pozabijałem, prowadzili ją prosto w Rewers. I wychodziło na to, że Miasto Bohaterów było daleko wysuniętą placówką Upadłego. Nie wiedziałem tylko jeszcze, jak mają się do tego fałszywe relikwie... Umówmy się: chwilowo mnie to nie obchodziło. Rzeczy tracą na ważności, kiedy eskortuje się nieletnią matkę pieprzonego neo-Mesjasza do miasta, które pewnie już nie istnieje. Cień przysunął się kawałek bliżej, uśmiechnął połamanymi zębami. – Zabrałeś to, co nie twoje. Oddaj ją, a Światłodzierżca przyobiecał ci w zamian łaskę i miejsce u swego boku. – Och, to takie proste? Nie no, to spoko. Jasna sprawa. Jest wasza. Mimika człowieka, w którego ubrał się cień, zatańczyła w przedziwnych pląsach. – Oddasz nam ją? – upewniła się istota. – No coś ty? Tak sobie przecież jaja robię. Cień sarknął, warknął i skoczył na mnie, gotów sięgnąć pazurami prosto do gardła – ale zatrzymał się w pół drogi, skutecznie przystopowany ostrzem mojego gladiusa przy szyi. Z niekłamaną satysfakcją zauważyłem, że klinga mimo wszystko trochę syfonowała purpurą. – Posłuchaj mnie, sługusie. – Nachyliłem się do niego, jednocześnie przytrzymując za resztki ubrania drugą ręką, żeby mi się za szybko nie wyrwał. – Przekaż Światłodzierżcy, że gówno ode mnie dostanie. Zrozumiano? Chciał coś powiedzieć, ale kopnąłem go podkutym butem prosto w pachwinę. Zaskowyczał, skulił się z bólu. Zaskakujące, swoją drogą: ciało niby zawieszone między życiem a śmiercią, a takie prymitywne sztuczki nadal działały. – Pożałujesz tego, Komorniku! – zawył, odczołgując się ze słońca w cień. – Światłodzierżca nie przebacza! Pokazałem mu faka na odchodne. – Jak czegoś ode mnie chce, to niech sam po to przyjdzie! – krzyknąłem

butnie. Dopiero kawałek dalej uświadomiłem sobie, że być może nie powinienem był tego mówić. Ech, no cóż. Przecież to tylko taka przenośnia, co nie? Mam nadzieję.

Dym widać było już z daleka. Nie jakieś tam wyjątkowo gęste kłęby, walące w niebo gęstymi, smolistymi kolumnami. Nie podświetlały ich od spodu płomienie szalejącego pożaru. Brak było rozciągającej się szeroko, płaskiej chmury w kolorze sadzy, przeplatanej szaromlecznymi pasmami. Na ten zestaw efektów spóźniliśmy się o jakiś marszodzień. Pogorzelisko wciąż się żarzyło, ale dogorywające bierwiona sączyły już tylko szarobury, gryzący w nozdrza kopeć. Osmalone, popękane słupy kominów sterczały pośród prostokątów przetykanego gorącym pomarańczem popiołu, od czasu do czasu unoszącego się chmurą płatów ku górze, gdy kolejny fragment konstrukcji nie wytrzymywał własnego ciężaru i zapadał się z trzaskiem. Trupy leżały porozrzucane bezładnie, niczym szmaciane lalki. Krew dawno już wsiąkła w spękaną, suchą ziemię, więc ciała nabrały nienaturalnego, woskowo-bladego koloru z sinymi obwódkami warg okalających otwarte w niemym krzyku usta. Częściowo spalone odświętne ubrania... Wianki z suchych kwiatów na głowach. Leżąca pośrodku placyku, posiekana mieczami, przerąbana na pół figura Dziewicy z Dzieciątkiem. – Ekspedycja karna – zawyrokowałem, patrząc na ślady cięć mieczami i wąskie, głębokie rany po grotach pilum. Oddział musiał tu wkroczyć, kiedy mieszkańcy sprawowali swój obrządek. Nie zauważyli nadciągających siepaczy? Może widzieli, ale nie podejrzewali, co się święci? – Nawet nie próbowali uciekać. Odwróciłem się do Maryam, stojącej nad ciałami rodziny. Ojciec, matka, syn i córka, leżący w równym rządku. Upadli tak, jak stali, wciąż trzymając się za ręce. Czy zabili ich naraz, myślałem tylko, czy może po kolei? Najpierw dorosłych... nie, bo przecież ci, upadając, pociągnęliby dzieci. Więc najpierw najmłodszy syn, potem córka, potem matka i na końcu ojciec. Nie próbował ratować rodziny? Patrzył, jak jego najbliżsi giną, czy może starał się nie

widzieć? – Nawet nie próbowali! – zawołała Maryam, wyciągając ręce w geście bezradności, który miał z założenia objąć to wszystko: rzeźnię, pogorzelisko, cały świat. – Jak można nie próbować!? Jak można tak po prostu...! Wziąłem ją za ramię, po prostu przyciągnąłem do siebie. Objąłem, czując, jak zaczyna trząść się spazmatycznie. – Ćśśś. No już, już, mała. Nie płacz, moje słoneczko... Załkała i zaszlochała głośno. Azrael patrzył na to z przedziwną mieszaniną uczuć na twarzy, zupełnie nie wiedząc, jak ma zareagować. Czułem, jak dziewczyna trzęsie się, jak walczy o oddech i wyrzuca go gwałtownymi spazmami. Wszystko, przez co musiała przejść, co w sobie tłumiła, o czym myślała i nie mogła mówić – znalazło ujście w tej właśnie chwili, pośród zatykającego, duszącego smrodu spalonych ciał i oddających gorącem zgliszcz. Odsunęła się ode mnie, zarzuciła głową. – Ale... oni... ja... – chlipnęła, a potem nagle jej twarz stężała, usta zacisnęły się w wąską kreskę. Przesunęła dłonią po brzuchu. – Ja to skończę. Dotrę, gdzie trzeba... Urodzę to dziecko. A ty mi w tym pomożesz. Popatrzyłem na dźgający mnie w pierś palec, suchy i cienki, jak patyk. Normalnie bym go złamał w trzech miejscach, zwinął w rulonik i wepchnął jej do gardła. Teraz jednak tylko zdawkowo kiwnąłem głową. – Zgoda.

Rozdział XXVIII

P

oczątkowo nie planowałem odbijać w bok, ku niegdysiejszym włościom i zamczysku pana Teodarda. Jednak pewne zdarzenia na szlaku potrafią nawet człowieka tak zasadniczego i konsekwentnego jak ja zmusić do przemyślenia raz powziętych założeń i zmiany pozornie optymalnej marszruty. Szliśmy akurat przez pozostałości niegdyś nawet dość dużego miasta. Już Po, za mojej pamięci dwukrotnie podejmowano próby zasiedlenia ruin – na darmo. Ludziom zwyczajnie nie pasowało miejsce. Może za daleko było do wody albo zbyt głęboko kładły się tu cienie? Albo słyszeli jeszcze w snach wrzaski pierwszych jego mieszkańców, co do jednego, od najstarszych do najmłodszych, ukrzyżowanych w ogromnym kręgu opasującym całe przedmieścia. Nawet teraz resztki słupów wznosiły się równo wytyczonym kołem. – Dwieście jeden tysięcy trzysta sześćdziesiąt trzy – powiedziałem sam do siebie. – Co takiego? – zapytała idąca zaraz za mną Maryam. Azrael zamykał pochód, niosąc na sobie większość dobytku. Po początkowym okresie niedołężności szybko zyskiwał w moich oczach, bo może i był nieszczególnie bystry, ale za to wytrzymały jak muł. Ot, taki typ żylastego robola, którego stawiasz na cały dzień przy betoniarce i każesz mieszać beton. Cztery łopaty piachu, łopata cementu, chlust wody i od początku. I tak dziesięć godzin z przerwą na bułkę i oranżadę, a potem typ normalnie, na własnych dwóch idzie do domu. Pije na umór, o szóstej wstaje i tak w kółko. Poza tym ujemny ładunek aury sprawiał, że można było naszego bezpańskiego Anioła zupełnie bezkarnie obładować niekoszernymi rzeczami. W tym celu wynalazłem mu starą kamizelkę rybacką, wyciąłem na plecach dwie dziury na skrzydła – mimo że Azi zapewniał, że to nie jest konieczne – i doczepiłem do niej na pasie tyle sakiew, ile się zmieściło.

Wyglądał trochę jak obładowany semtexem zamachowiec... ale i tak nie było tu nikogo, kto miałby się tym przejąć. – Dwieście jeden tysięcy trzysta sześćdziesiąt trzy – powtórzyłem. – Tylu ludzi tu kiedyś mieszkało i tyle postawili krzyży. Musieli zrobić łapankę w okolicy, bo trochę im zabrakło autochtonów. Ale w końcu zapełnili je wszystkie... Prawda, Azi? Nie tak było? Anioł spojrzał na mnie ciężkim wzrokiem. – No nie udawaj, że nie wiesz. Musisz to pamiętać przecież. – Nie wiem, Ezekielu... – szepnął, wbijając wzrok w ziemię. Miałem dość jego wykręcania się od odpowiedzi i zasłaniania niewiedzą. Przejadło mi się, że ten sukinsyn najpierw był głównym kurkowym przy zaworze z gazem, a teraz tłumaczy, że tylko puszczał wodę pod prysznicem. Tym razem nie miałem zamiaru ustąpić. – Pamiętasz, prawda? Danaiel mówił, że to było jedno z pierwszych zadań, jakie mu poruczyłeś. Podobno osobiście nadzorowałeś przybijanie każdego z jeńców do krzyża. – Przecież powiedział ci, że nie wie! – Maryam, jak zwykle, obrała stronę pozornie pokrzywdzonego. – W ogóle to daj mu spokój. Jemu też jest smutno i źle. I też kogoś stracił. Rozłożyłem ręce. – To znaczy kogo?! Rozejrzyj się, dziewczyno! Jesteśmy na gruzach świata! To się naprawdę samo nie zepsuło! To zrobił on i jemu podobni, rękoma moimi i mnie podobnych. – Ale on... On stracił swojego Boga. Parsknąłem śmiechem. – Boga?! – Tak. To był sens jego istnienia, a teraz nie ma nic. Nawet mniej niż ty i ja. – To morderca! Taki sam jak ja, tylko że skrzydlaty... Ona jakby nie słyszała. Przyspieszyła kroku, wyminęła mnie i zrównała się z Azraelem. Pogładziła go po plecach, poczochrała po skrzydłach. Zajrzała w oczy. – Chcesz być moim aniołem? – zaproponowała. Azrael zamrugał. Niemalże cały zafalował, zadrgał, jak źle zsynchronizowana warstwa animacji. – Twoim?... – Aniołem Stróżem. Takim, który pilnuje ludzi. Bo ja chyba nie mam swojego, a ty jesteś fajny. – Nadzorcą raczej – prychnąłem. Było jednak już za późno: Azrael spojrzał na nią z taką psią wdzięcznością,

że aż mi cukier zazgrzytał w zębach. No cóż, trafił swój na swego. – Nie musisz robić nic szczególnego – mówiła do Anioła Maryam. – Wystarczy, że będziesz dla mnie. Dobrze? Ja nikogo nie mam, ty też. Więc będziesz mój. Kiwnął głową, słuchając ze skupieniem. Ja potrząsnąłem tylko głową: to przechodziło najśmielsze oczekiwania! Puknąłem Maryam w ramię, może zbyt mocno, bo syknęła z bólu. Koścista ta dziewucha. – Masz zamiar się obtykać z tym przydymionym brodaczem? Bo w takim razie... Nie dokończyłem, bo Azrael rzucił się na mnie. To znaczy: po prostu na mnie poleciał, jak wystrzelony z procy. Dłoń niczym żelazne kleszcze zacisnęła mi się na gardle, poczułem, jak unosi mnie w górę. Świat zamienił się w rozmazaną plamę kolorów, a potem uderzyłem plecami o twardą, szorstką betonową ścianę. Zawisł nade mną niczym sokół nad ofiarą. Oczy Anioła płonęły purpurą, rozłożone na całą rozpiętość skrzydła lśniły oślepiającą, niemalże opalizującą bielą. – Ezekielu Siódmy! – zagrzmiał. – Oficjalnym dekretem Góry oświadczam ci, że!... Że nie wolno ci... że... Zamigotał i zgasł. Oklapł. Puścił mnie i usiadł na ziemi. Popatrzył bezsilnie na własne ręce. Ze łzami w oczach wyszeptał: – Nie wiem. Zawsze tam było... a teraz nie ma. Odeszło. Rozkasłałem się, masując cokolwiek zmiętą tchawicę. Do Anioła podbiegła przerażona Maryam, objęła go za szyję i popatrzyła na mnie z wyrzutem. – Co ty mu robisz?! – Ja?... – wychrypiałem, próbując przełknąć ślinę. – To on byłby mnie udusił, zdrajca jeden! Maryam już, już gotowa była się uspokoić... Ale potem hormony wzięły górę. – Nie masz prawa tak do niego mówić! – Skoczyła na mnie z pięściami. Zaczęliśmy się szamotać. To znaczy: ona zaczęła się szamotać, bo ja po prostu złapałem ją za nadgarstek i wykręciłem rękę. Wiła się i rzucała, dała radę nawet kopnąć mnie w kolano i prawie że sięgnęła nosa, robiąc głową dziki wymach do tyłu. Chwyciłem ją wolną dłonią za kark, wymacałem arterię. Jedno przyciśnięcie, potem przytrzymać i będzie grzeczna jak śpiące niemowlę. – Ałaaa, boliii! – Ty gówniaro! Już ja cię nauczę.... – Ci-cho! Popatrzyliśmy oboje na Anioła, zaskoczeni.

– Bądźcie cicho. – Przyłożył palec do ust, nastawił uszu. Wsłuchałem się w panującą wokoło ciszę. Jakiś dźwięk wibrował i sączył się na granicy słyszalności, jak gdyby... szuranie i przesypywanie się gruzu. Tu stuknął toczący się po zwalisku kawałek betonu, tam znów brzęknął pogięty metal. Coraz głośniej. Wyraźniej. Bliżej. – Nadchodzą – rzucił Azrael takim tonem, że zmroziło mi krew w żyłach. – Zabierz... zabierz dziewczynę! – Pokazałem mu ruchem ręki na południowy zachód. – Tam jest zamek! Forteca z kamienia, z wieżą. Może dwa marsze stąd. Powiedz, że przysłał was Ezekiel, idź do pana Teodarda.... Tfu! Ten nie żyje, do jego syna idź, jak mu tam... Trzymajcie się słońca, idź! Azrael, jeszcze chwilę temu zimny i pewny siebie, nagle wyglądał jak przedszkolak, który właśnie dostał klucze i ma sam wrócić do domu. Popatrzył na mnie i powiedział niemalże płaczliwym głosem: – To ty jesteś Opiekunem!... – Zabierz ją stąd! – wrzasnąłem mu w twarz, wyszarpując z pochwy gladius. Już widziałem pierwsze Cienie w ciałach ludzi, przeskakujące pomiędzy budynkami i spełzające w dół popękanych fasad domów mieszkalnych. Zerknąłem jeszcze przez ramię: Anioł i dziewczyna już migali piętami, aż się za nimi kurzyło. Stanąłem w lekkim rozkroku, gladiusem wykreśliłem wokół siebie krąg ochronny. Pchnąłem w niego tyle energii, ile tylko mogłem dać, a mimo to ledwo, ledwo zapalił się słabawą poświatą... Niedobrze! Poluzowałem obrzyna, mierząc wzrokiem podsuwające się coraz bliżej Cienie. – No chodźcie, pokraki. Światło zachodzącego słońca biło mi dokładnie w plecy, widziałem swój cień, ciągnący się długim pasmem po gruzie. Aż trochę pożałowałem, że wywalili mnie z roboty: byłaby z tego naprawdę epicka scena walki, coś jak znalazł do opowiadania kumplom przy amforze wina. Teraz zanosiło się raczej na epicką śmierć. Pierwszy z Cieni wystartował bez ostrzeżenia, wyrywając się przed szereg. Nie przypuszczałem, że będzie w stanie biec tak szybko; widać było, jak ciało człowieka nie nadąża na jego ruchami, prując się i rwąc na łączeniach stawów, odsłaniając czarną materię, bulgocącą pod spodem. Rzucił się na mnie, wyciągając w skoku, jak wilk. Zrobiłem unik i ciąłem go gladiusem od dołu, rozpłatując od mostka aż po miednicę. Coś zimnego i ciemnego chlapnęło mi na rękę, istota zaryła twarzą w ziemię, zaczęła rzucać się w konwulsjach. Spomiędzy trzewi człowieka wysuwały się i biły na oślep trzepocące pasma cienia, próbujące złapać

rozchodzące się płaty skóry i... nie wiem, nie wiem! Czy Cień chciał się z człowieka wydostać, czy może właśnie zamknąć ranę?!... Jak na komendę, pozostałe skoczyły na mnie ze wszystkich stron naraz. Pierwszych kilka odrzuciłem w tył falą ognistego podmuchu, którą już od dłuższej chwili kręciłem na lewej dłoni. Płonące i zwijające się w błękitnawym ogniu postaci nie doleciały jeszcze nawet do ziemi, gdy kolejny Cień rzucił mi się na plecy i wpił zębami człowieka w ramię. Zawyłem z bólu, ściągnąłem napastnika przed siebie, trzasnąłem głowicą gladiusa w kark. Chciałem wykończyć szybkim pchnięciem w splot słoneczny, ale kolejny był już tuż, tuż, więc zamachnąłem się mieczem i ciąłem go zdradziecko, nyżkiem, od prawa-dół. Demon zabulgotał krwią i złapał się za wypływające z rozciętego brzucha jelita, ale już na plecy wskoczył mu kolejny, który odepchnął się od upadającego kolegi i poszybował wprost na mnie. Było ich dużo. Za dużo. Pierwszy wystrzelony z mojej niebiańskiej dwururki ładunek wyorał purpurową, rozszerzającą się bruzdę w fali atakujących Cieni. Ranne i postrzelone, ciągnące za sobą dymiące, wciąż płonące żywym ogniem kikuty, mimo to wstawały i atakowały dalej. Wyły z bólu i przerażenia, skowyczały, wczepiały się we mnie pazurami i zębami, szarpały, darły, ciągnęły... Ginęły i padały pod ciosami gladiusa, a jednak nie odstępowały. Czułem, że słabnę. Krwawiłem już z dziesiątka mniejszych i większych ran. Brakowało oddechu, pot zalewał oczy. Z trudem trzymałem rękojeść miecza, śliską od krwi; raz już niemalże wypuściłem gladius, gdy ugrzązł pomiędzy żebrami któregoś z przeciwników. Widziałem, czułem, jak ogień ostrza zaczyna furkotać i przygasać, jak palnik na kuchence, gdy kończy się gaz. Niedobrze. Drugi ładunek odpaliłem, wyskakując z kręgu ochronnego, teraz pokrytego kłębowiskiem rannych i dogorywających Cieni. Przynajmniej z założenia chciałem wyskoczyć, ale któryś z tych sukinsynów akurat złapał mnie zębami za ścięgno Achillesa! Wrzasnąłem z bólu i ściągnąłem spust, posyłając chmurę purpurowego ognia i śrutu zdecydowanie zbyt wysoko. Poleciałem na ziemię, wypuszczając strzelbę i gubiąc kapelusz. Zacząłem wstawać, ale nogi rozjechały się pode mną, pośliznąłem się na krwi i flakach i znów przewróciłem, jak długi. Świat wokół płynął i falował. Przed oczami dwoiło się i troiło. Nie mogłem złapać ostrości widzenia. Musiał mnie któryś poważnie zajechać w łeb... A nie,

zaraz: to zwykła utrata krwi. „Zwykła”, ha! Niedawno bym na to gwizdał. A teraz mogłem zwyczajnie, prymitywnie zdechnąć. Spomiędzy wijących się w agonii Cieni podniósł się jeden. Ten, który skoczył na mnie od tyłu. Najbystrzejszy, najwredniejszy. Krwawił z głowy, jucha lała się na ludzką-nieludzką twarz, wykrzywiała i tak już groteskowe rysy. Zasyczał i przychylił się, szykując do ataku. Oblizałem usta. Czułem, że tych kilka ciosów będzie moimi ostatnimi. Na więcej zwyczajnie nie starczy mi sił. Ruszył na mnie tak po prostu, frontalnie. Żaden z nas nie miał czasu ani sił na finezję. Wyrzuciłem przed siebie rękę i strzeliłem w niego wyładowaniem żaru, ale on przetoczył się w bok, odbił od betonowego ostańca i skoczył mi do gardła. Przyjąłem go haniebnie nieumiejętnym cięciem na odlew, a on zatopił mi pazury w boku. Wrzasnąłem i pchnąłem mieczem od góry, pomiędzy obojczyk a łopatkę. Ostrze weszło jak w masło, sięgnęło płuc i tchawicy; Cień szarpnął się, ciałem jego nosiciela zatrzęsły drgawki. Chciałem się odsunąć, ale złapał mnie ręką za kark, przyciągnął do siebie i szepnął: – Światłodzierżca... idzie po ciebie. Strząsnąłem go z siebie, kopnąłem butem z obrzydzeniem. Popatrzyłem na pobojowisko, na leżących bezładnie kilkanaście rozpłatanych, dymiących ciał... I przewróciłem się na plecy.

– Tata, gdzie jesteś? Świat wokół płynął i tańczył, jak na karuzeli. Musiałem znów za dużo wypić, bo głowa to ciągnęła w górę jak balonik, to znowu spływała w dół ołowianym odważnikiem. Nie byłem pewien, gdzie jest sufit, a gdzie podłoga. – Tata, coś ci się stało? Jesteś chory? Widziałem ją, jak nade mną stoi. Wyciągałem rękę, a mimo to nie mogłem trafić w jej włoski. – Tata źle się czuje, kwiatuszku – głos żony był niczym lodowy sopel przewiązany czerwoną kokardką. – Chodź, damy sobie radę same. – Ale ja chcę tatusia! Mamo, a tata śpi czy nie? Bo ma otwarte oczy? – Chodź, kochanie. Mama cię ubierze i zawiezie. Nie potrafiłem zebrać do kupy własnego umysłu. Pokój rozpadał się na

kawałki, a jednocześnie był wciąż cały. Meble spadały na mnie, mimo to nie ruszając się ze swych miejsc. Gdzie ja byłem, kiedy ja byłem?... Pamiętam Artura, spotkaliśmy się u niego na... U niego, w każdym razie. I chyba jakieś święto, coś piliśmy. Ale dlaczego tyle, po co jestem tutaj? – Do widzenia, tatuś! Trzaśnięcie drzwi jest jak wystrzał armatni. Nagle, na jedną krótką chwilę, wszystko sobie przypominam: zebranie w przedszkolu. Akademia. Koniec roku szkolnego. Dziś, teraz, zaraz. I moja obietnica. Muszę wstać. Zrywam się z kanapy i lecę na podłogę. Uderzam twarzą w dywan, słyszę chrupnięcie pękającego nosa. Krew leje mi się po rękach, nie czuję własnego ciała. Ale mimo to próbuję się podnieść. Muszę wstać. Dla niej.

Muszę wstać dla niej. Kołacząca się pod czaszką myśl nie dawała zamknąć oczu. Nie pozwalała sercu się poddać, zmuszała nabrania w płuca kolejnego rzężącego oddechu. Zabraniała ześliznąć się jeszcze ten ostatni kawałek, dzielący mnie od krawędzi niebytu. Powoli, cierpiąc w każdej sekundzie, zamykałem co większe rany. Miałem złamane dwa palce lewej ręki, więc musiałem ustawiać je prawą, nawet nie mając na tyle siły, by podnieść głowę i spojrzeć. Po omacku. Na wyczucie. Metodą prób i błędów. Grałem w sapera na niesprawnym monitorze. Obrażeń było wciąż za dużo, a ja zbyt słaby i wyczerpany. Szybko spaliłem cały płytki zasób energii i sięgnąłem głębiej, do tkanek własnego ciała. Nie mogłem umrzeć. Po prostu nie mogłem! Po raz pierwszy od bardzo dawna naprawdę walczyłem o życie. Kurczowo, pazurami trzymając się funkcjonowania organizmu. Nie dopuszczając do ustania czynności serca i ruchu płuc. Spowalniając krążenie krwi na tyle, żeby się nie wykrwawić, a jednocześnie skutecznie zatamować jej utratę. Żyj! Cienie też nie odpuszczały. Dwa wciąż jeszcze mogły się ruszać i pełzły ku mnie, czepiając się pazurami gruzu. Słyszałem je, nie mogąc nawet spojrzeć. Wymacałem strzelbę. Na oślep, jedną ręką przełamałem, wyjąłem wystrzelone gilzy. Jakimś cudem wsunąłem dwie nowe. Zamknąłem, niemalże tracąc przytomność z bólu. Wycelowałem na słuch i dałem ognia:

raz, potem nieco w bok i drugi. Basowy huk był jak bicie dzwonu, w którym za serce robiła moja nieszczęsna głowa. Chyba trafiłem, bo potem pełzł ku mnie już tylko jeden. Tego po prostu zatłukłem na śmierć kamieniem. Leżałem tak, nie wiedzieć nawet jak długo. Wszystko wokół było nieruchome i martwe. Zatopiony w formalinie świat z niezmiennym źródłem stałego oświetlenia. Czas upływał tylko w uderzeniach mojego serca, oddechach i sączącej się wciąż z ran krwi. W końcu zdobyłem się na wysiłek niezbędny do tego, żeby wstać. Najpierw przetoczyłem się na bok, podciągnąłem ręce i nogi. Podniosłem na cztery, uklęknąłem. W głowie mi się kręciło, byłem słaby jak nowo narodzone kocię. Ale żyłem. Jakimś cudem dokuśtykałem do leżącego na uboczu kostura, który wyniosłem jeszcze z Rewersu. Skóra z niedźwiedzia natomiast... ech. Skóra wisiała w strzępach, nawet łeb udało się któremuś popsuć. Przesiąkła moją i ich krwią. I dobrze. Nie zostawię jej, niech będzie epicka. – Tak! – zachrypiałem, unosząc ręce w geście tryumfu. Udało mi się! Położyłem własnoręcznie kilkanaście Cieni. Odpięty od systemu, licząc tylko na siebie. Bez szans na respa, bez instant uzdrowień. Byłem z siebie dumny, bo wciąż żyłem. Poprawka: dopiero zaczynałem żyć naprawdę. Co prawda marne to było życie. Podpierając się moją laską, utykając na pogryzioną nogę i posykując sobie z bólu, powlokłem się w kierunku, w którym, jak miałem nadzieję, poszedł też Anioł z dziewczyną.

– Przepraszam, nie potrzebuje pan przypadkiem pomocy? Drgnąłem, otwierając oczy. Usiadłem tylko na chwilę pod wrakiem ciężarówki, żeby odsapnąć po marszu. Pamiętam, że głowa mi latała, oczy się rozjeżdżały i... i nic dalej. No tak, zasnąłem. Zasnąłem na otwartym terenie. A teraz ktoś tu przyszedł i pewnie będzie chciał mnie albo zabić, albo coś sprzedać. Powoli odwróciłem głowę, sięgając odruchowo do gladiusa. Gdybym był mniej zaspany i myślał logicznie, wyciągnąłbym obrzyna. No cóż, mówi się trudno, cierpi się dalej. Powróceńcy stali w pewnej odległości ode mnie. Dwoje: mężczyzna i kobieta. Wciąż ubrani we w miarę porządne ciuchy. Jak na kogoś, kto już

nie żyje, to nawet zadbani. – Aleksy, ależ doprawdy, chodźmy dalej. – Trup kobiety delikatnie pociągnął mężczyznę za ramię. – Przecież widzisz, że pan odpoczywa. Ten spojrzał na nią, potem pokazał ręką w moim kierunku. Nie „na mnie”, tylko właśnie „w kierunku”: niegrzecznie jest pokazywać na kogoś. – Zaraz, moja duszko. Chcę się tylko upewnić... Halo, dzień dobry panu! – Dzień dobry – zachrypiałem. – Przechodziliśmy akurat z małżonką w pobliżu i nie mogliśmy pana nie zauważyć. Czy wszystko w porządku? Dobrze się pan czuje? Popatrzyłem na dwa mówiące do mnie trupy. Na siebie, pokrytego strupami, siniakami i zadrapaniami. Na brudne od zaschniętej krwi ubranie. Na zniszczony świat wokoło. – Nie – odparłem. Dwoje martwych wymieniło spojrzenia. Musiało to być niełatwe, skoro ich oczy już dawno wyschły i zamieniły się w zaciągnięte cienką skórą powiek wgłębienia, ale właśnie tak zrobili. Mężczyzna ledwo zauważalnie skinął w moją stronę. Kobieta równie dyskretnie kiwnęła. Mój Boże! To było – to było tak nieludzko ludzkie, że aż mnie ścisnęło w dołku. Taką rozmowę bez słów można było widzieć w każdym związku ze stażem, w każdym kochającym się małżeństwie... Kiedyś. A teraz trzeba było dwojga chodzących trupów, żeby to zobaczyć. – Chcielibyśmy zaoferować panu pomoc – odezwała się kobieta. Ha, jakże typowe! Mąż przedstawił pomysł, żona nie chciała. Ale kiedy decyzja zapadła, to inicjatywę przejmowała właśnie kobieta. Podeszli do mnie, ona została dwa kroki z tyłu. On przyklęknął na jedno kolano, strzelając wszystkimi możliwymi stawami. – Proszę się nie bać. – Spróbował się uśmiechnąć wyschniętymi wargami. Efekt był, przyznaję, dość upiorny. – Nie boję się – odparłem, prawie że zgodnie z prawdą. – To bardzo z pana strony... miłe. Taktowne. Rozumie pan, zdajemy sobie z małżonką sprawę, że nasz stan nie skłania do zaufania w pierwszym odruchu. Miał pan wypadek? Przymknąłem oczy, próbując powstrzymać gorzki uśmiech. Co za pytanie w świecie po Apokalipsie! – Można tak powiedzieć. – Mieszkamy niedaleko stąd. Czy zechce pan przyjąć gościnę? Pomogli mi się podnieść, on wziął moją sakwę i plecak. – To nie problem, zapewniam. – Uniósł ręce, gdy chciałem zaprotestować. – Ja już, rozumie pan, nie zmęczę się. Znam swoje ograniczenia i nie sądzę, żeby miało mi coś pęknąć. Duszko, prowadź, bądź tak dobra. Ja dotrę wkrótce

z panem...? – Ezekiel – przedstawiłem się. – Bardzo mi miło. – Trup wyciągnął suchą, kościstą dłoń. – Moja małżonka, Róża. A ja mam na imię Aleksy. Tak więc, duszko: zaraz z panem Ezekielem dołączymy do ciebie. Starając się nie opierać na nim za bardzo, pokuśtykałem za kobietą. Ta, powiewając szeroką spódnicą i częściowo podtruchtując, poprowadziła nas przez ruiny parutysięcznej mieściny. – Państwo tak... długo? – zapytałem, żeby chociaż częściowo podtrzymać rozmowę. Powróceniec popatrzył na mnie twarzą bez oczu, uniósł ledwo widoczne brwi w geście zdumienia. – Przepraszam. Nie moja sprawa, nie powinienem był – zreflektowałem się. Przez kilkanaście kroków milczał. Potem nabrał ze świstem powietrza, spróbował się uśmiechnąć. – Nic nie szkodzi. Niemalże od razu Po, jak sądzę. Wie pan, to dosyć trudno określić. Ja, niestety, zmarłem pierwszy. Nieładnie z mojej strony, wiem. Ale cóż poradzić, prawda? Śmierć i podatki. – Śmierć i podatki – powtórzyłem głucho. – Na szczęście mieliśmy przygotowaną kwaterę. Bardzo dobre miejsce, suche i przewiewne. Syn z rodziną chcieli mnie spopielić, moja Rózia nie pozwoliła. Skarb, nie kobieta, mówię panu. Zmarła sześć dni po mnie, w fotelu przy oknie. No i, rozumie pan, obudziliśmy się... razem. Milczałem, słuchając opowieści o miłości silniejszej niż śmierć. – Trochę zajęło nam otworzenie grobowca. Ale kiedy ma się całą wieczność... – Westchnął. – I wyszliśmy na świat. To, w co się zamienił, w każdym razie. Wróciliśmy do domu, odbudowaliśmy, na ile się dało. I tak od tamtej pory żyjemy. – Nie próbowano państwa – egzekwować? Pokiwał głową. – Och, naturalnie. Przychodzili tu różni tacy, pokazywali nam swoje pełnomocnictwa. Raz nawet był jeden z zastępców naczelnika Działu Windykacji. Przełknąłem ślinę. – Raguiel? – O, dokładnie ten. Cóż, porozmawialiśmy sobie szczerze o interpretacji Prawa i jego zawiłościach. Wypił herbatę... Wspomniałem już, że moja Róża parzy doskonałą herbatę? No cóż, będzie musiał pan się jej napić. Nie, nie, absolutnie nalegam. Tak rzadko ktoś nas odwiedza, a my sami, rozumie pan, niekoniecznie już doceniamy smak.

– Tak. – Kiwnąłem głową, próbując ogarnąć to, co właśnie słyszę. – Był u was Raguiel i.... i nic? Mój rozmówca wzruszył ramionami. – Jak to: nic? Przysłano nam oficjalną decyzję z rozstrzygnięciem na naszą korzyść. Prawomocną, zaznaczam. Trochę było z tym zachodu, ale kiedy ma się całą wieczność, to nawet z diabłem można się sądzić. Domyślałem się już odpowiedzi, ale i tak zadałem pytanie: – Przepraszam za wścibstwo, ale kim był... to znaczy jest pan z zawodu? Powróceniec uśmiechnął się szeroko, z bocznej kieszeni surduta wyciągnął i podał mi ręcznie kaligrafowaną wizytówkę. – Adwokatem.

Ich dom był ideałem mieszczańskiej dbałości o szczegóły. Pieczołowicie, z namaszczeniem ustawione ma półkach porcelanowe filiżanki; świeżo wyprasowana, ażurowa serwetka na nieczynnym telewizorze; bukiet suchych kwiatów w wazonie na stole. – Zerwałam je, kiedy wciąż jeszcze w ogóle rosły – wyjaśniła kobieta, widząc mój niedowierzający wzrok. – Aleksy zawsze był tak pełen pomysłów, więc to jego zasługa. Wkuśtykałem na pokoje. Pomagający mi usiąść trup machnął ręką. – Doprawdy, duszko. Odrobina lakieru bezbarwnego na początek, dla zakonserwowania. Potem delikatnie pokryłem je żywicą epoksydową, żeby zapobiec pękaniu. Kiedyś zajmowałem się w wolnym czasie renowacją antyków, uwierzy pan? Wierzyłem. Dom był naprawdę w nienagannym stanie, nawet politura na meblach wyglądała na świeżo położoną. Dbałość tych dwojga o wszystko wokół była... – Zielona, czy może czarna? – zagadnęła mnie Róża, zdejmując czajnik z ognia. – Czarna... Nie, jednak zielona! – poprawiłem się szybko. Zalała napar, przykryła imbryczek ściereczką. W tym czasie Aleksy wrócił z puzderkiem, wyjął igłę i nici, rozłożył na stole zestaw opatrunków, fiolek i ampułek. – Różni, rozumie pan, się przez te lata trafiali – wyjaśnił. – Więc trzymamy, tak, na podorędziu. Amatorsko, ale zawsze można komuś pomóc. „Amatorsko”. Igła w jego nieumarłych palcach zdawała się tańczyć, zbierając do siebie krawędzie ran. Czułem, jak świadomość odpływa, i tylko ukłucia i pręgi nowego bólu pozwalały na chwilę zogniskować uwagę.

Patrzyłem tępo, jak po kolei otwiera i czyści rany, dezynfekuje otarcia, zaszywa i łata to, co spartaczyła moja chałupnicza magia. Cierpienie i wycieńczenie zlały się w jedno. Nadeszła apatia. – A teraz, jeśli pan pozwoli, ulokujemy go... Głos rozszedł się echem, zaniknął i zgasł.

– Jest pan pewien, Ezekielu, że nie zostanie pan dłużej? Spojrzałem na nich oboje. – Muszę iść. – Potrząsnąłem głową. – Gościna u państwa była... niezrównana. Dziękuję za pomoc, dziękuję za wszystko. Nie próbowali mnie zatrzymać, nie ponad to, co nakazywały dobre obyczaje. Ich pokój gościnny z puchową kołdrą, pachnący mydłem różanym i... ach! To było jak sen. Nie mówiąc o naprawdę doskonałej herbacie, którą parzyła pani Róża. Oczywiście, okazało się, że czarna była lepsza. Odprowadzili mnie nawet kawałek, a potem długo machali na do widzenia. Ubrania pachniały czystością, kantami rękawów na wyprasowanej koszuli można by ciąć szkło. Dostałem od nich żywność, wino – prawdziwe, wytrawne, z południa Włoch! – i mapę okolicy. – Niech pan na siebie uważa – powiedziała przy pożegnaniu pani Róża. Wymamrotałem coś pod nosem, a potem jak ostatni sztubak szurnąłem nóżką i cmoknąłem ją w suchą, zimną dłoń. Bolało mnie dosłownie wszystko. Każdy kawałek ciała wył cierpieniem, skóra była jednym wielkim siniakiem. Zakwasy, naciągnięte mięśnie, nadwerężone stawy. Rany głębokie i powierzchowne. Stłuczenia kości. Mimo to parłem naprzód. Wedle tykającego w salonie Powróceńców stojącego zegara zabawiłem w ich gościnie dobę z okładem. To znaczyło, że miałem jakieś dwa dni straty do Maryam i Azraela... O ile, naturalnie, tamtych dwoje poszło tam, gdzie im kazałem. Nawet nie chciałem myśleć, co będzie, jeśli jednak nie.

Rozdział XXIX

Z

amek stał tak, jak go zapamiętałem: wyniosły i dumny na szczycie kredowej skałki, od zachodu oświetlony pomarańczową łuną słońca. No, PRAWIE że tak, jak zapamiętałem. Wokół podgrodzia wyrósł jeszcze jeden, przysadzisty mur; chat też było jakby więcej. Nawet z pewnej odległości widziałem kręcących się tu i ówdzie ludzi, kóz także jakby przybyło. Znać, że projekt pana Teodarda – nie wiem, pamięci świętej czy nie, i kto miałby świecić nad jego duszą – sprawdził się w praktyce, skoro ściągali tu nowi osadnicy. – Stój! Ktoś za jeden? – zawołał na mnie wychylający się zza muru strażnik. – To ja, Artur. Król Brytów, pogromca Sasów. Suweren całej Anglii! – odparowałem. Strażnik obejrzał się na kogoś, pewnie przełożonego. Nastąpiła krótka wymiana zdań, a potem obok pierwszej głowy wyrosła druga. – O, to przecież ten Komornik... Zedekiel! – odezwał się starszy zmiany. – Wpuśćcie go! Pan Teodlef mówił, że może się zjawić. Furtka w bramie uchyliła się, a ja wcisnąłem się w powstałą szczelinę. Nie tylko bramy trzymali tu mocno zamknięte, uświadomiłem sobie, wchodząc na dziedziniec. O ile wcześniej kasztel przypominał skansen, to teraz zaczynał zamieniać się w muzeum wojskowości: kuźnia działała pełną parą, dwaj kowale na zmianę okładali młotami kęs żelaza, krzesząc pomarańczowe skry. Pod ścianą stała rozłożona rama ogromnej kuszy oblężniczej. W koszu było kilkadziesiąt promieni do strzał, a rzemieślnik właśnie kończył strugać kolejny. Kobiety siedzące w rogu plotły cięciwy, gwarząc wesoło. Pojąłem w lot: ci idioci szykowali się do oblężenia. – Gdzie wasz pan? – zawołałem, przekrzykując harmider. Ktoś wskazał mi na główną część mieszkalną zamku, teraz wzbogaconą o drewniane hurdycje,

doczepione przy krawędzi dachu. Teodlefa nie było, wbrew moim oczekiwaniom, w głównej świetlicy. Kręcący się tam pomywacz odesłał mnie mruknięciem na górę, stamtąd znów zostałem grzecznie, ale stanowczo wyproszony przez kilku pancernych. W końcu odnalazłem pana na włościach w sali kominkowej na dole, w otoczeniu dwóch jegomościów i już znanego mi czarownika. – ...Zatem zabezpieczyć podejście przez Przełęcz Babską. – Sędziwy, siwy na skroniach mężczyzna o twarzy jak z krzemienia puknął palcem w wyrysowaną na rozłożonej skórze mapę. – W ten sposób mamy jasną sytuację i kontrolujemy wydarzenia. Nieco młodszy, z długimi włosami zebranymi w warkocz, założył ręce na kolczudze z płaskich oczek. – O ile nie przejdą przez szczyty. – O ile – kiwnął pan Teodlef. Zauważył mnie, uniósł brwi w radosnym zdumieniu. – Panowie! Wygląda na to, że przybyła nasza jednoosobowa armia. Witajcie, panie Ezekielu! Skłoniłem się oszczędnie. – ...bry. Nie przeszkadzam? – Wejdźcie, panie Komorniku! – Nowy władca na kasztelu podszedł do mnie. Przywitał się, objął i kordialnie poklepał po plecach. Wykapany ojciec, zarówno z wyglądu, jak i zachowania. – Przedstawiam wam panów Hildeberta i Torreda, moich doradców wojennych. – Ezekiel Siódmy, lega.... No, wystarczy Ezekiel. – Ugryzłem się w język. – Od razu spieszę poinformować: wasi przyjaciele dotarli do nas, cali i zdrowi. Odpoczywają teraz, nabierając sił. Odetchnąłem z ulgą w myślach. – Przyprowadziliście nam, panie Komorniku, kogoś naprawdę wyjątkowego – odezwał się lekko skrzypiącym głosem Hildebert, ten starszy. – A my teraz myślimy, co z tym dalej zrobić. – Jakieś propozycje? – zapytałem ostrożnie. Nie miałem pojęcia, o czym mógł mówić: czy o dziewczynie w ciąży, czy może jednak o zwolnionym dyscyplinarnie Aniele Śmierci. Mag, którego imienia nadal nie dane mi było poznać, obserwował mnie bacznie. Nieco zbyt bacznie, jak na mój gust. Torred, ten z warkoczem, zrobił krok w moją stronę i położył dłoń na rękojeści miecza. Oho, za dużo się filmów o wikingach naoglądaliśmy, mamy tendencje do teatralnych zachowań. – Będziemy się bronić! – Potrząsnął głową, a koraliki na lamelkowym pancerzu zabrzęczały. Kapitan Oczywistość w natarciu. Zapuściłem sondę nieco głębiej:

– Więc zakładacie, że dojdzie do ataku? – Góra nie toleruje takich rzeczy – zazgrzytał Hildebert. – Ale nie oddamy jej. Na szczęście, mówił chyba o Maryam; zatem mój obdarzony ograniczonymi zdolnościami poznawczymi Anioł nie zaczął wizyty od pokazywania, jakie ma ładne skrzydełka. Podszedłem do stołu, nachyliłem się nad mapą. Spojrzałem pytająco na pana Teodlefa. – Siatka z podziałką na dziesiąty wiek naszej ery? Wzruszył ramionami. – Nikt nam nie udowodni, że nie jest to system linii ułatwiających kopiowanie rysunku. A to, że skopiowaliśmy go z wojskowej sztabówki – no cóż. Oryginał był zdecydowanie niekoszerny. Kopię można już nazwać... – Zalegalizowaną. – Skinąłem głową. Wokół oznaczającej zamek wieży ułożono na mapie kilka żetonów. – To wasze posterunki? Zauważyłem, że Hildebert popatrzył porozumiewawczo na pana Teodlefa. Wyprostowałem się, spojrzałem mu prosto w oczy. Powiedziałem bardzo powoli i bardzo spokojnie: – Posłuchaj, dziadziu. Wyjaśnijmy sobie od razu jedno: nie jestem wtyką Góry, okej? Krzemienny emeryt nie opuścił wzroku. Powiedział tym samym, wyważonym głosem: – Niczego takiego nie sugeruję. Poza tym jesteś w końcu ich Komornikiem. Czy może już nie? – To skomplikowane – odparłem wymijająco. – Ale to nie przesłuchanie. Nie widzę, żebyś miał na sobie pagony z dwiema belkami i gwiazdką, więc odpuść ten ton. Podziałało, coś w jego twarzy drgnęło. Uśmiechnął się. – Znamy się? – zapytał. – Przelotnie. Nas było wtedy czterech, waszych trzy razy tyle. Podobno jedna z ostatnich akcji pana majora. Kolejne drgnięcie przelotnego uśmiechu, błysk nostalgii w oczach. – Skazany? – Pięć w zawieszeniu na trzy. – Cholerni partacze z prokuratury – warknął. – No cóż, można to nazwać jakimiś tam referencjami. Witamy w zespole. No tak. Już wiedziałem, że młody wiking będzie w tym wszystkim grał drugie skrzypce: pan major, a obecnie pan Hildebert był swego rodzaju czarną legendą w moich kręgach Przed. Zespole?

Zaraz, coś mi umknęło chyba. – Czy mogę zobaczyć się z Maryam? – zapytałem tonem, który miał sugerować, że zupełnie mi nie zależy i to tylko taka niezobowiązująca ciekawość. – Dziewczyna w tej chwili odpocźywa – po raz pierwszy za mojej pamięci odezwał się mag. Aha. No tak, wszystko jasne. Rzeczywiście, jak ktoś odpoczywa, to nie można się z nim zobaczyć. Pan Teodlef oparł się pięściami o mapę, patrząc w rozstawione na niej znaczniki. – Macie, panie Komorniku, jakieś sugestie co do naszej obrony? – To zły plan – powiedziałem, nawet nie spoglądając na mapę. Wiking z warkoczykami potrząsnął głową, jakby do nosa wpadła mu mucha. Spojrzał na mnie jak na niedorozwiniętego. – Nawet go nie znacie, panie Ezekielu! – wybuchnął. – Nie muszę. To zły plan – powtórzyłem spokojnie. – Bo...? – Bo każdy plan jest zły, kiedy próbujecie podskoczyć Górze. Zapadła cisza. Każdy z nich musiał już o tym myśleć wcześniej, tylko żadnemu nie starczyło odwagi, żeby powiedzieć jako pierwszemu. Nie honor pewnie albo nie godzi się rycerzowi cnemu, zali wżdy. A ja pluję na honor, bo jestem szmalcownikiem na bezrobociu. Mówienie ludziom nieprzyjemnych rzeczy było moim zawodem, odkąd mogę spamiętać. I wtedy pan Teodlef powiedział to, czego się obawiałem od samego początku: – Dziewczyna zostaje tutaj. Obronimy się, zapewnimy jej bezpieczeństwo. Nie ugniemy się przed tyranią! Dwaj zbrojni zamruczeli potwierdzająco. Tylko mag patrzył na mnie z ukosa.

Azraela znalazłem w przydzielonej nam wspólnej komnacie na poddaszu. „Komnata” to może szumne słowo: ot, taka sobie klitka z dwoma siennikami i zaciągniętym błoną okienkiem od zachodu. Anioł siedział po turecku na swoim posłaniu i chyba spał, a w każdym razie miał zamknięte oczy. Spał, spał jak dziecko. Wyjąłem z siennika źdźbło słomy i wsadziłem mu prosto w ucho. Podskoczył, zerwał się i trzasnął głową w ścianę. Rozrzucił na boki

skrzydła, uderzył jednym w drzwi, drugim w sufit. Zatrzepotał się jak przerażona kura na grzędzie, gdy nocą łasica wśliźnie się przez niedomknięte drzwi, poleciał na podłogę. W końcu zamarł w bezruchu, zasłaniając twarz rękami. Przykucnąłem nad nim. Złapałem za poły już nie białej, a lekko przyżółkłej szaty. Podciągnąłem ku sobie. – Gdzie jest Maryam? – syknąłem mu do ucha. Zamrugał czerwonymi, zaspanymi oczami. Rozciągnął się ufnym uśmiechem półgłówka. – W swoim pokoju, Komorniku Ezekielu. Ma tam żywność i picie, dobrze się nią opiekują. Jest bezpieczna i... – Gdzie? – W swoim... – powtórzył, tracąc lekko pewność siebie – pokoju. – Piękny z ciebie Anioł Stróż. Oddałeś dziewczynę jak zasrany rudy cieć Ezaw pierworództwo. Za miskę soczewicy. – Pokiwałem głową, siadając na brzegu materaca. Azrael popatrzył na wylizaną do czysta miskę przy swoim posłaniu, zauważalnie się zaczerwienił. – Nie muszę wciąż przy niej być, żeby jej pilnować! – odparł z godnością urażonego trzynastolatka. – W każdej chwili mogę sprawdzić, co robi! Spuściłem głowę, westchnąłem ciężko. – Udowodnij. Azrael wstał, popatrzył na mnie. Wyprostował się, zamknął oczy i upadł na podłogę, jak szmaciana lalka z podciętymi sznurkami. – Ty skrzydlaty debilu – powiedziałem, nawet nie podnosząc wzroku. – Oszukali cię. Zamknęli ją gdzieś, a ciebie tu przyprowadzili. Nakarmili, napoili i ululali jak dziecko. Nie, nie możesz już się do niej teleportować. – Aaa... – jęknął Anioł. – Nie masz pojęcia, gdzie jest. Nie masz pojęcia, ani co robi, ani co jej robią. Wiesz tylko tyle, ile widzisz teraz albo widziałeś wcześniej. To, co masz w głowie, to wyłącznie twoje wspomnienia albo domysły. Rozumiesz? To, co na zewnątrz głowy: świat rzeczywisty. To, co w środku: twoje durne myśli. Jasne? – Aaaa!... – Azrael pokiwał, nadal jęcząc. Musiał się zdrowo huknąć, swoją drogą. – Patrz uważnie. Wyjąłem z sakwy kawałek węgla drzewnego, narysowałem na ścianie głowę. W głowie znak zapytania, wokół głowy ludziki. – Świat. Myśli. – Dźgnąłem palcem w oba miejsca po kolei. – Rozumiesz? Teraz ty. – Świat... Myśli – sapnął Azrael, powoli się podnosząc.

– Brawo. Reasumując zatem: myślisz, że wiesz, gdzie jest Maryam. Ale nie wiesz na pewno. Morał? Jesteś Aniołem Stróżem, który nie upilnował dzieciaka. Jego oczy nagle tak strasznie posmutniały, że aż mnie ścisnęło za serce. Odchrząknąłem, poklepałem go po ramieniu. – No już, nie smutaj. Znajdziemy ją. Znasz rozkład tego miejsca? Plan? – Ja... Nie. – Potrząsnął głową w turbanie. – Brawo. Samoświadomość to pierwszy krok do doskonałości. Dobra, więc zrobimy tak...

Spacerowałem sobie właśnie po murze od zachodniej strony. Ot, tak sobie spacerowałem, niezobowiązująco. Żeby rozprostować nogi i zupełnie przypadkiem policzyć, ilu mają zbrojnych. – Nieładnie osźukiwać swego suzerena, panie Ezekielu. Popatrzyłem na stojącego w wykuszu muru maga, którego imienia nadal nie znałem. – Pan Teodlef nie jest moim zwierzchnikiem lennym – odparłem spokojnie. – Nie widzę też, na czym miałoby się zasadzać moje rzekome oszustwo. Mag mlasnął językiem w udawanym zachwycie. – Ach, jakie gładkie słowa: „rźekome”. Pan Hildebert słuśznie nas przestrźegał prźed źbytnią ufnością. Aż się skrzywiłem w duchu: co się raz usłyszało, nie może zostać odsłyszane. – Do rzeczy – mruknąłem, patrząc w kierunku zachodzącego słońca. Gdzieś tam była Cytadela, od której na pewno już maszerowały w tę stronę zastępy Wysłanników. Sięgnął ręką, wziął za głowicę gladius i wyciągnął go z pochwy. Nawet nie protestowałem. Podniósł do oczu, obejrzał dokładnie. – Piękna robota. A mimo to w tej chwili to źaledwie prźedmiot. Ładnie oprawiony kawałek metalu. Co się stało, panie eks-Komorniku? Odebrałem mu miecz, z dezaprobatą popatrzyłem na ślady paluchów znaczące klingę. Wytarłem pedantycznie połą płaszcza, schowałem z powrotem w należne miejsce. – Redukcja etatów. I co z tego wynika? Wzruszył ramionami z udawaną obojętnością. – Nic. Ale ciekaw jestem, co jesźcźe kryją wasi prźyjaciele. Maryam to osobliwość sama w sobie. A kim jest pan... Aźrael, tak? – Turystą pasjonatem. Szuka miejsca, gdzie mógłby dokończyć kurs

pilotażu. Nie boicie się, że wasza wieża przyciąga zbyt dużo uwagi? Przyłapałem go, jak tak dziwnie na nią patrzył. Mag prychnął z godnością, podkasał ciut przydługą tunikę i poszedł sobie. Sukinkot, będzie mnie w niewybredny i wcale niezawoalowany sposób szantażował! Raz jeszcze omiotłem wzrokiem mury. Ci posrańcy naprawdę mieli zamiar się bronić. Z ich mapy wywnioskowałem, że najwięcej patroli wystawili od strony nie-tak-znów-odległej Cytadeli... Czyli doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że Góra się o dziewczynę upomni. Pytanie tylko, czy połączyli pojawienie się eks-Komornika, śniadego niedorozwoja w turbanie oraz nieletniej w ciąży z wiszącą na południowym nieboskłonie kometą. Bo jeśli nie, to było tylko kwestią czasu, aż sepleniący czarobździej ich na ten trop naprowadzi. Uśmiechnąłem się nieszczerze do mijanego strażnika. Trzeba stąd spadać, i to w krótkich abcugach.

Na kolacji Maryam, oczywiście, nie było. Zostałem bardzo kulturalnie poinformowany, że „przebywa na swoich komnatach i wciąż odzyskuje siły”. Tak, tak – „na komnatach”. Nie wiem, czy oni tutaj robili specjalne warsztaty z mówienia tym pretensjonalnym pseudostylizowanym językiem? Usiadłem koło Azraela, któremu oddałem swój płaszcz i zapasową koszulę w ramach tuniki. Przewiązałem mu poza tym turban na podobieństwo bandany, dzięki czemu wyglądał już tylko jak imigrancki dzikus, a nie plansza zza pleców blondynki prowadzącej główne wydanie wiadomości na CNN. – Za zdrowie naszych gości! – wzniósł toast pan Teodlef. Uniosłem kubek, kątem oka patrząc, czy Anioł znów się nie zakrztusi albo nie zrobi czegoś równie durnego. Dopadła go ostatnio faza na zapachy, w związku z czym zanim usiadł, obwąchał swoje miejsce na ławie. Bałem się, że gdy wstanie, będzie chciał zrobić to samo. Skinieniem głowy podziękowałem siedzącemu naprzeciwko gospodarzowi. – To my jesteśmy wdzięczni. Rzadko znajdzie się ludzi, którzy w zamian za dobre słowo, zupełnie bezinteresownie, udzielą gościny. Jesteście godnym synem swego ojca. Skrzywił się, odruchowo dotknął przewieszonego przez ramię fejkowego gladiusa. Pewnie niełatwo było mu siedzieć przez stół z kimś, kto wypatroszył tatusia jak tucznika. – Obowiązek święty to jedno, panie Ezekielu. A ludzka przyzwoitość,

zupełnie co innego. Ale słusznie prawicie, że na świecie teraz z tym krucho. My to jednak odmienimy! Sława! – Sława! – podchwyciło okrzyk kilkunastu biesiadników. – A jak planujecie tego dokonać, jeśli mogę zapytać? – rzuciłem, zawzięcie krojąc ciągnące się po talerzu ugotowane glony. Rozmowy ścichły zauważalnie. No tak, ktoś ośmielił się publicznie rzucić władcy pytanie, będące w zasadzie wyzwaniem dla jego autorytetu. Na to liczyłem. Musiał mi teraz odpowiedzieć, bo jeśli spróbuje się wykręcić sianem, to straci twarz. Oczywiście, istniała też opcja B – żeby nie stracić twarzy, każe mnie zrzucić z murów. Teodlef upił łyk ze swego kielicha, odchylił się w potężnym fotelu z oparciem. Potoczył wzrokiem po zgromadzonych. – Przez długie lata szykowaliśmy się do walki o swoje. Ta chwila nadeszła wcześniej, niż się spodziewaliśmy... Ale nie ulękniemy się! Gdy nowe życie wzywa, naszym honorem jest walka! Zgromadzeni przy stole wojowie załomotali w stół trzonkami noży i kubkami, zatupali nogami. Teodlef podniósł się, pokiwał dumnie głową. – Wmawiali nam, że nie ma już nadziei! Ale oto pojawił się promyk w ciemności! Kto najmocniej wpatruje się w mrok, pierwszy dostrzeże światło! – Sława! Chwała! – rozległy się okrzyki. – Będziemy walczyć! Uśmiechnąłem się wymuszenie, patrząc na otaczających mnie szaleńców. Czułem się jak jedyny rozsądnie myślący człowiek podczas narady, która ma radośnie rzucić miasto pełne ludności cywilnej w bezsensowną walkę przeciwko ciężkiemu sprzętowi oblężniczemu, lotnictwu i miotaczom płomieni. Oh, wait... W zasadzie to było dokładnie, co do joty tak. – To, że dziewczyna trafiła do nas, to znak! – zawołał Teodlef, któremu ewidentnie stawał od słuchania własnego głosu. – Jest nadzieja! Skoro mogą rodzić się dzieci, to jeszcze nie zginęliśmy! I będziemy walczyć o swoje! Przy stole wybuchła prawdziwa euforia, łącznie z radosnymi gwizdami, wiwatami i wznoszeniem mieczy i hardych okrzyków. Zawsze mi się w takich przypominał pewien film, nakręcony w połowie ostatniej dekady ostatniego wieku, jaki zdążył się jeszcze skończyć – o góralach z wypacykowanymi na niebiesko twarzami, którzy też tak bohatersko walczyli. I tam też była taka epicka przemowa, i ogólna euforia. I w ostatecznym rozrachunku, oczywiście, wielka wygrana. Tylko że ja pamiętałem z tego filmu jedną jedyną scenę. Jak król w złotej koronie tak od niechcenia macha ręką, a tysiunc pincet dwa dziwińcet jego łuczników wypuszcza strzały. I one lecą, i lecą taką chmurą, i spadają prosto

w tych półnagich górali. I jednego ta strzała trafia prosto w twarz, na wylot przez oba policzki. I ja wiem, że oni w końcu wygrywają swoją drogocenną wolność. Ale ja zawsze myślałem tylko o tym biedaczynie z przestrzelonymi policzkami. Bo życie mnie jednego nauczyło: jeśli ktoś w takiej bitwie ma zginąć, to zawsze będziesz to właśnie ty. Spojrzałem panu Teodlefowi w przysłonięte mgłą rozkoszy oczy. – A ja wam w tym pomogę. – Uniosłem kubek, uśmiechając się tylko ustami. Włodarz na tych ziemiach też uniósł swój puchar i wychylił jednym haustem. Aha, czyli dokładnie taki macie plan. Takiego wała.

– Ezekielu. Otworzyłem oczy. – Czego chcesz, Azi? Cisza. Ten sam purpurowy blask słońca przez wąskie okienko. Równy oddech śpiącego Anioła. Jeszcze tego mi brakowało, żeby miał zacząć gadać przez sen. – Ezekielu. Podniosłem się na łokciu. Już chciałem trącić go w bok, ale powstrzymałem się w ostatniej chwili. Westchnąłem ciężko, zrzuciłem z siebie pled i wyszedłem na korytarzyk. – Ezekielu! – głos odezwał się po raz trzeci. – No nie, na pewno nie powiem: „Mów, Panie, sługa twój słucha”. Nawet na to nie licz – warknąłem w przestrzeń. Światłodzierżca siedział na zewnętrznych blankach. W pierwszej chwili miałem ochotę po prostu podbiec i go popchnąć dla czystej satysfakcji patrzenia, jak rozmaśla się na kamieniach kilkadziesiąt stóp niżej, ale i tak wiedziałem, że nic to nie da. Nie rozwiąże docelowo żadnego z problemów, jakie prześladowały mnie już od dłuższego czasu. Tym razem odpuścił sobie tunikę i sandały. Był obleczony w czerń, zwieszającą się z tyłu niczym poły surduta. Z tej czerni wystawały tylko idealnie wypielęgnowane dłonie i do bólu znajoma twarz, okolona puklami długich, falujących włosów. Brodę związał pojedynczą, czerwoną tasiemką – z rodzaju tych, jakie zawiązuje się na rączce niemowląt. Nasz proboszcz zawsze powtarzał, że to szatański zwyczaj. Jak się okazuje, miał stuprocentową rację.

– Zachowałeś się bardzo nieładnie, Ezekielu. Wiesz, jak długo zajęło mi wprowadzenie ich wszystkich w Blask? A ty ich po prostu pozabijałeś. – Czego chcesz? Upadły popatrzył na mnie oczami, w które można by po prostu wpaść i nigdy nie dolecieć do dna. – Chcę tej dziewczyny, Ezekielu. Oddaj mi ją, a moja oferta pozostaje aktualna. – Sprecyzuj. Obrócił się, pokazał ruchem ręki na zalany słońcem pejzaż. – To wszystko w zamian za dziewczynę. Do mnie i tak to wszystko należeć będzie, wszystkie królestwa i ich wspaniałość. Mogę oddać, komu chcę... A gotów jestem tobie. – Namiestnik na ziemi? Światłodzierżca wzruszył ramionami. – Namiestnik, generał-gubernator, nadzorca. Wszystko mi jedno, jaki tytuł przyjmiesz. I tak nie masz już Boga, któremu miałbyś służyć. Nie zasłonisz się tym, że tylko Jemu oddajesz pokłon. Potrząsnąłem głową. – Słabo się targujesz. Przykro mi, ale nie jestem zainteresowany. Patrzył na mnie długą chwilę. – I tak ją dopadnę, Ezekielu – wysyczał. – I tak będzie moja. Ona i jej syn. – Niewykluczone. Ale tylko po moim trupie. – To się da załatwić. Popatrzyłem na niego, uśmiechnąłem się i popchnąłem go w tył. Bujnął się, złapał ręką za kamienny występ, ale sprawnym ruchem podbiłem mu ramię w górę. Pięty mignęły w powietrzu i zniknął za krawędzią. Odetchnąłem głęboko raz i drugi, wyjrzałem: na dole nie było nic, tylko zalane blaskiem słońca skały. No dobra, to teraz nie było już odwrotu.

Uderzenia dzwonu wcięły się w ciszę dnia jękliwymi, nierównymi falami: blą! blą! bląą!... Zaraz po nich po murach kasztelu poniósł się krzyk: – Alarm! Nadchodzą! Wszyscy do środka! Poderwałem się z zydla. Co, tak wcześnie? Przecież stąd do Cytadeli powinno być o wiele dalej. Siedziałem tu raptem dwa sny, więc to nie mogli być Wysłannicy! Bo nie byli. Wybiegłszy na dziedziniec, zorientowałem się, że na murach następuje pospieszne przetasowanie sił. Przebiegający na wschodnią, słabiej

umocnioną ścianę łucznicy łomotali butami o drewniane pomosty. Pasterze czym prędzej zaganiali przez bramę swoje stada, zdolni do noszenia broni wciągali wydawane ze zbrojowni pikowane kurty i wiązali pod brodą troki prymitywnych hełmów. – Nie patrzcie w oczy! – krzyczał stojący na wieży Torred. – Gdy będą w połowie stoku, podpalcie stosy! Pamiętajcie, tylko ogniem ich zranicie! Rewers. Zamek rzucał tak długi cień na wschód, że dla ciągnących z ciemnej strony planety sił musiało to być jak autostrada. I teraz po tym szlaku szła do nas armia... A przecież jeszcze grubo wcześniej, z Artem i Izraelem, widzieliśmy snujące się po okolicznych dolinach stwory mroku. Kto wie ile ich się mogło kryć po jaskiniach i rozpadlinach? Cholera. Niedobrze. – Aziii! – wydarłem się, składając dłonie w lejek przy ustach. Mój Anioł, jak zwykle, gdzieś sobie polazł, kiedy był potrzebny. – Azi! – Ezekielu. Aż podskoczyłem, odwróciłem się na pięcie. Azrael stał zaraz za mną. – Azi – sapnąłem. – Zek. Przyciągnąłem go do siebie. – Pamiętasz plan? – Oczywiście. – Kiwnął. – Gdy tylko zlokalizujemy Maryam, ty ruszasz ją uwolnić, a ja... – Panie Komorniku! Spojrzałem na wołającego mnie Hildeberta, stojącego już w połowie schodów na górę. – Panie Komorniku, zapraszamy do zabawy! – zakrzyknął, robiąc zachęcający ruch ręką. Cholera. Nie mogłem teraz po prostu ich olać, bo przecież nie to, że zaczną coś podejrzewać, tylko od razu się domyślą, że chcę odebrać im dziewczynę i dać drapaka. Trzeba grać w tę grę... Przynajmniej jakiś czas. – Jeszcze nie teraz! – Ścisnąłem Azraela za ramię tak, że oczy aż mu zaszły łzami, po czym popędziłem długimi susami ku drewnianym schodkom na mury. Plan był taki, żeby zlokalizować miejsce, gdzie mogą trzymać Maryam. Nie było to szczególnie trudne, bo i zamek do ogromnych nie należał, a rozkład pomieszczeń był, oględnie rzecz ujmując, trywialnie oczywisty. Dobrą poszlaką było też dwóch stojących w połowie korytarza na piętrze zbrojnych, którzy po prostu nie wpuszczali nikogo dalej. Dalej wszystko też było oczywiste: zatłuc strażników, wyrwać drzwi,

zabrać dziewczynę. W miarę niepostrzeżenie, wykorzystując moment dywersji, wymknąć się za bramę. I w długą, wzdłuż cienia zamczyska, ku wschodowi. Tylko że to właśnie od wschodu szli teraz wrogowie. Wbiegłem w końcu na górę, wyjrzałem pomiędzy zębami blanek. Hildebert ustawił się zaraz obok, napinając potężny arbalest. – Co się... opa... – zacząłem, ale zaraz urwałem. Ze swojej pozycji aż nadto dobrze widziałem, co się święci. Ciągnął ku nam korowód rodem z najbardziej psychodelicznych obrazów średniowiecza. Na przedzie szło powolnym, kołyszącym się krokiem kilka Ślepiorów. Ktokolwiek planował ten atak, niestety wiedział, co robi: nikt przy zdrowych zmysłach nie będzie w takiego celować, bojąc się, że przypadkiem zajrzy mu w oczy. Poza tym ich zwaliste, masywne cielska były doskonałą zasłoną dla wszystkiego, co kryło się dalej. Widziałem co najmniej kilkanaście Cieni, pochowanych w ciałach ludzi. Nieforemne, powykrzywiane, poruszające się z gracją epileptyków istoty przemieszczały się dziwnie rwanymi ruchami, ledwo radząc sobie w przymałych dla nich ciałach. Dalej szło co najmniej pół setki Powróceńców. Paradoksalnie, to właśnie oni wywoływali u mnie najpoważniejsze obawy: wśród wyposażenia obrońców zamku mało było narzędzi zdolnych zabić coś, co już nie żyje. Najpopularniejsze włócznie i strzały mogły żywego trupa, owszem, spowolnić, ale na pewno nie zabić. Pochód zamykało imponująco wielkie, posklejane chyba z co najmniej kilkudziesięciu ciał monstrum oblężnicze. Nie wiem, czy był to jedyny, endemiczny egzemplarz, czy chodziło tego po Rewersie więcej... Ale gdy zobaczyłem otwierającą się i zamykającą dłoń, której każdy palec spleciony był z ludzkich sylwetek, a każda z nich wymachiwała rękami i nogami, głowy przewracały oczami, krzyczały, wyły i śmiały się... To nawet mnie zrobiło się miękko w okolicy kolan. No i w końcu to, czego nie widzieliśmy. Och, nie miałem nawet cienia wątpliwości, że Światłodzierżca nie wystawił przeciwko nam wszystkich swoich sił w pierwszym rzucie. Wiedziałem, czułem, że ma w rękawie jakiegoś asa... I wyciągnie go, gdy będziemy się tego najmniej spodziewać. – Jak strzelanie do kaczek! – zaśmiał się pan niegdysiejszy major Hildebert, przyłożył kolbkę kuszy do ramienia i ściągnął spust. Cięciwa jęknęła, łukiem posyłając czterdziestocentymetrowy bełt prosto w środek ciągnącej pod górę grupy stworów. – Ognia!

Patrzyłem, jak obrońcy zamku jeden po drugim naciągają łęczyska, kładą bełty w wyżłobieniach łoża, celują i strzelają. Od razu widać było, że mało który miał tak dobre oko, jak stary wyjadacz: większość pocisków przenosiła albo szła bokiem. – Jezus, Maria, Nikodem! – wrzasnął ktoś niedaleko. – Nikoś! Nikoś, co ty...! Rzuciłem się w bok, popędziłem po pomoście. Już z daleka widziałem, jak jeden ze strzelców powoli, niczym marionetka obraca się do kolegi i ściąga język kuszy. Bełt wszedł prosto w podbrzusze, tamten zachłysnął się krwią, osunął na kolana. Podskoczyłem do zahipnotyzowanego, złapałem jedną ręką za pasek, drugą za nogę wykroczną i po prostu przerzuciłem przez blanki, na zewnątrz. Nawet nie krzyknął, nic. Jak manekin. – Nie patrzcie Ślepiorom w oczy! – wydarłem się na gapiących się na mnie jak cielę na malowane wrota kmiotków. – Jeśli komuś coś, od razu go za burtę! Na to nie ma lekarstwa!... Spod murów rozległ się chóralny wrzask i wycie z ludzkich-nieludzkich gardeł: to Cienie ruszyły do ataku. – Nie pozwólcie im wejść na mury! – krzyknął z północnej wieży Torred. Wujek dobra rada, naprawdę. Sam wyszarpnąłem gladius i wychyliłem się za krawędź muru, ale szybko odskoczyłem w tył: Cień piął się po pionowej ścianie z iście małpią zręcznością! Cholera jasna, jak ja się nie lubię bronić! W takich chwilach wychodzą na jaw wszystkie ludzkie słabości, dają znać o sobie strachy. Podświadomie każdy ma nadzieję, że jeśli się schować, zamknąć oczy i siedzieć cicho, to cały ten koszmar go ominie. Że może ktoś inny coś za niego zrobi. Że... że cokolwiek! Że może nie trzeba nic. A potem okazuje się, że jest za późno. Wychyliłem się pomiędzy zębami krenelaży jeszcze raz, wystawiłem przed siebie lewą rękę. Cień był może metr poniżej! Zobaczył mnie, zaskrzeczał wściekle i chciał sięgnąć szponiastą łapą, a wtedy ja praktycznie z przyłożenia posłałem mu prosto w twarz „odrzutowca”. Efekt był porównywalny do nazwy: jakby dmuchnąć komuś prosto w oczy płomieniem wylotowym silnika rakietowego. Płonąca marionetka ciała oderwała się od kamieni, na chwilę zawisła w powietrzu, a potem poszybowała w dół, ciągnąc za sobą smugę płomieni i rzadkiego, siwawego dymu. Ale na jej miejsce już parła następna... i kolejna... – Uwaga pod bramą! – zakrzyknął Hildebert. Monstrum było już niebezpiecznie blisko, cienie wpełzały po ścianach. – Przedarli się! – zawył Torred, do spółki z kimś jeszcze wściekle siekający

i rąbiący na kawałki jednego z Cieni, wciąż rzucającego się i miotającego pomiędzy obrońcami wieży. – Więcej strzał! – Pomocy! Zaraz tu wejdzie, ratunku! – Aaa!... – Nie ustępować! – od strony kasztelu rozległ się mocny, pewny głos samego Teodlefa. Widać pan na zamku zdecydował, że pora wspomóc walczących. – Do bramy! Pilnować wejścia! Nie to, żebym znał się na oblężeniach. Ale w ustawkach, owszem, brało się udział. I wiedziałem jedno: dowodzenie na poziomie mikrostrategicznym to mit. Liczy się tylko taktyka! To, na ile ogarniasz swoją indywidualną sytuację, na ile zdajesz sobie sprawę z tego, co dzieje się wokoło. Sprowadza się to do... Cień wyskoczył znikąd, jak gdyby po prostu zmaterializował się przede mną. Uchyliłem się, przepuszczając szponiastą łapę o kilka cali od żeber, po czym ciąłem go mocno po ramieniu. Poprawiłem kopniakiem pod kolano, pchnąłem w gardło i zrzuciłem, wciąż wierzgającego, z pomostu na dół. ...No właśnie. Do tego, czy umiesz walczyć na automacie i nie stracić z oczu swojej bieżącej sytuacji. Czy pomożesz towarzyszowi broni, czy odstąpisz we właściwą stronę. To jest taktyka. Strategia natomiast na poziomie szeregowego wojownika to umiejętność słuchania i reagowania na rozkazy. Nie bezsensownego wydzierania się czy informowania wszystkich o wszystkim. To walka w milczeniu. Strategia. Taktyka. Umiejętności. Niestety, obrońcy zamku żadnego z powyższych nie posiadali w stopniu zadowalającym. – Aaaa! – wrzasnął przebiegający obok mnie, zalany krwią spod hełmu ludek. Myślałem, że biegnąc na oślep, wbije się w ścianę wieży, ale zamiast tego poślizgnął się, potknął i spadł przez barierkę na dół. Chaos. Tak to jest, kiedy ma się więcej chęci niż umiejętności, a buńczuczna retoryka zaciera świadomość własnej niewiedzy odnośnie do tego, co się da, a co nie. I wyglądało na to, że zaraz powtórzymy los skądinąd znanego już i przywołanego kilkanaście stron wcześniej powstania. A ja nie jestem z tych, którym wystarczy poczesne miejsce na tablicy pamiątkowej i pamięć potomnych. Tym bardziej że tych potomnych, wedle wszelkich znaków na niebie i ziemi, miało nie być. Wróć: właśnie wedle znaków mieli być. Ale tylko jeśli wezmę sprawy we własne ręce, zamiast pozwalać robić to partaczom i amatorom. – Nefilim! – wydarł się ktoś tak przejmującym wrzaskiem, że aż mnie

ciarki przeszły. Naprawdę, pora była najwyższa się zwijać. Odepchnąłem na bok szamoczącego się z kolejnym Cieniem kmiotka, ciąłem napastnika przez plecy i nawet nie patrząc na to, co wydarzy się dalej, puściłem się biegiem po śliskich od krwi schodach. Jeśli się obronią, to i beze mnie. Jeśli nie... no cóż, wtedy tym bardziej. Przebiegłem przez dziedziniec. Czułem, wiedziałem, że na mnie patrzą! Na sto procent pan dawny major, być może też sam Teodlef. Ale teraz nie miało to naprawdę żadnego znaczenia. Wpadłem do zamku, popędziłem schodami na piętro. – Stój! – zawołał na mnie jeden z pancernych, opuszczając włócznię. Nie lubię włóczników. Nigdy nie lubiłem. Odbiłem jego grot klingą gladiusa na bok, doskoczyłem i z piruetu ciąłem na wysokości szyi. Bryznęła krew, strażnik zagulgotał i padł. Padł co prawda prosto na mnie, przewracając na ziemię! Drugi nieumiejętnie wyszarpnął z pochwy szeroki, ciężki miecz i ciął mnie na odlew z góry. Zasłoniłem się gladiusem, już wiedząc, że nie utrzymam zastawy. Ostrze wytrzymało, ale odskoczyło w tył, wbiło mi się dokładnie w przedramię lewej ręki, którą na szczęście osłoniłem twarz. Gdyby nie to, sam bym sobie rozwalił łuk brwiowy! Zawyłem, pchnąłem pancernego od dołu w brzuch. Klinga ześliznęła się po ogniwach kolczugi i samym koniuszkiem sztycha dźgnęła go w aortę. Skrzywił się, odruchowo złapał ręką za szyję, a wtedy ja podciąłem mu ścięgno w kolanie i uderzyłem głowicą w nasadę nosa, posyłając na ziemię. – Kur-wa! – zakląłem, patrząc na lejącą się z przedramienia juchę. Prosto w kość! Ból był taki, że aż promieniował na ramię i dłoń. No nic, to się opatrzy, a potem... – Wiedziałem, że cię tu znajdę, Komorniku. Odwróciłem się, popatrzyłem ciężko na wchodzącego po schodach pana Teodlefa. – Daj dziewczynie odejść – sapnąłem, podnosząc się z podłogi. – Nie. – Pokręcił głową. – I to nie tylko moja decyzja. Ona jest nową nadzieją. Dowodem na to, że możemy podtrzymać ciągłość gatunku. Że to, z czym mamy do czynienia, to tylko zaburzenia hormonalne. A ona jest lekarstwem. Początkiem nowej linii. Pokręciłem głową z niedowierzaniem. – Ty chory pojebie... Ty chcesz z niej zrobić początek stada rozpłodowego! Pokiwał głową, powoli ruszając w moją stronę. Ramię pulsowało bólem. – A potem co, będziesz ruchać jej dzieci?! – Rozłożyłem ręce. – I wnuki? Ty i twoi przyboczni, na zmianę? Żeby wzbogacić pulę genów?

Uśmiechnął się wyjątkowo paskudnie. – Jeśli będzie trzeba, tak. Podobno wszyscy pochodzimy od tych samych przodków, więc to nic nowego. Jedna matka dla początku jednej, nowej ludzkości. Cień Azraela po prostu wyrósł za jego plecami. Anioł bezszelestnie rozłożył skrzydła i położył panu Teodlefowi dłoń na ramieniu, a ten padł na ziemię jak kłoda. Brzęknął wypadający z bezwładnych rąk miecz, hełm potoczył się po posadzce. Spojrzałem z niedowierzaniem na tę jakże zaskakująco niepoprawną politycznie, jednoosobową odsiecz wiedeńską. – Zabiłeś go – wykrztusiłem. – Tak – przytaknął Azrael, przechodząc ponad ciałem. – Powiedz mi, Ezekielu... Czy to normalne odczucie? Chwila euforii, a potem jałowa pustka w duszy? – Tak po prostu go zabiłeś! Wyminął mnie, potem stanął przed jednymi z drzwi. – Tak. I chyba mi się to spodoba. To tutaj. Popchnął potężne, dębowe skrzydło, a to po prostu wygięło się, trzasnęło i z jękiem kutych zawiasów wpadło do środka. Azrael złożył skrzydła i schylił się, wchodząc w niską futrynę. Stałem tak, jak stanąłem, zupełnie osłupiały. Zawsze się Azraela bałem. Potem się z nim oswoiłem. Potem przestałem się bać... A teraz znów, bardzo szybko i skutecznie, przypominałem sobie swoje pierwsze z nim spotkania. – Idziesz, Ezekielu? – Głowa w zawojo-bandanie wychyliła się z przejścia. – Tu jest jakaś kobieta. Dasz radę z nią porozmawiać czy ja mam to zrobić? – Kurwa, neofita Holokaustu się znalazł...! Pospieszyłem do środka. Nie to, żeby miało mi przeszkadzać, że Azrael będzie chodził i zabijał wszystkich po kolei, ale akurat Anioła socjopaty najmniej potrzebowałem. Oddelegowana do pilnowania i zajmowania się Maryam babulina wcisnęła się w najdalszy kąt komnaty i łkała cichutko, podnosząc do oczu chustę w kratę. Też pewnie bym się zestrachał, jakby do pokoju wparował bez otwierania drzwi talib. Nie mniej przerażona dziewczyna skuliła się na łóżku... Ale potem poznała Azraela, rzuciła mu się na szyję. – Trzymają mnie tutaj! – zaszlochała, tuląc się do niego. – Mówili, że sobie poszliście! A ja nie wierzy-yłaam, uu-u-u!.... – Weź ją na ręce. Tylko delikatnie... No cholera jasna, no! – zdenerwowałem się, widząc, że Anioł zupełnie nie wie, jak się zabrać do rzeczy. Sam oderwałem od niego Maryam, pokazałem, co i jak. Od razu wytłumaczyłem dziewczynie: – Zero marudzenia! Będziemy za szybko się

poruszać, nie ma co ryzykować. Masz ją? Tylko nie upuść! Naprzód! Popędziliśmy przez opustoszałe korytarze zamku. Zlecieliśmy na dół, potem przez część mieszkalną, pełną przerażonych kobiet i dziatwy... I na zewnątrz. – Tędy! – pokazałem drogę, czując już znajome łomotanie krwi w skroniach i ucisk w gardle. Obrońcy przy bramie zginali się wpół i rzygali jak dzieci po papierosach; Cienie miotały się od jednego do drugiego, rwąc i szarpiąc ciało, ginąc i padając pod ciosami tych, co jeszcze stali. Monstrum dotarło już do murów, bo widziałem przebierające po blankach gigantyczne łapska, brama trzeszczała i jęczała, wyginając się do środka. Jeśli podciągną na pełny zasięg Nefilima, to witaj, smutku. I wtedy z północnej wieży odezwał się karabin. Nie, nic wielkiego, nie żadna maszynówka ani nic takiego. Bijący oszczędnie, pojedynczymi, ale celnie jak sto diabłów kałasznikow. Widziałem smugi traserów, jedna po drugiej przecinające powietrze i lądujące skrzącymi metalicznym magnezem ołowianymi stożkami w ciałach Cieni.... Które wiły się, rzucały i szarpały ciało, próbując wyrwać trawiący je ogień. Na darmo. Płonęły jeden po drugim, ich powłoki padały na ziemię i flaczały, jak dętki ze spuszczonym powietrzem. Potem, po wyczyszczeniu dziedzińca, strzelec przeniósł swój ogień poza mury, rażąc wciąż tłoczące się pod bramą trupy i pewnie robiąc dość przykrą niespodziankę Nefilimowi. Być może nie doceniłem pana majora. Istniała szansa, że jednak się obronią, a wtedy... Huk detonacji granatu, chóralny skowyt siekanych odłamkami stworów i tubalny ryk rannego potwora oblężniczego aż nadto dobitnie potwierdziły moją teorię: obronią się. Pora uciekać. Dopadliśmy do opuszczonej wieży południowej. Wyjąłem wcześniej ukradzioną i schowaną linę z powiązanymi węzłami, zaczepiłem przygotowaną pętlą za hak w ścianie. – Ty pierwszy! – Pchnąłem Azraela w stronę wąskiego okienka. – Gdzie z dziewczyną, idioto!... Ją postaw na nogi, sam złaź i ją asekuruj! Anioł popatrzył na mnie z dziecięcą bezradnością, ale potem chyba zebrał się w sobie. Już za trzecim razem dał radę zmieścić się w wąskiej strzelnicy, złapał się liny obiema rękami. W jego oczach widziałem strach, ale też tyle desperacji i zacięcia, że wiedziałem: uda mu się. – A my... co... – Maryam ledwo dawała radę mówić przez podchodzącą jej do gardła treść żołądkową. Była blada jak ściana, widać aura Nefilima brała ją po całości. – Łap mnie za szyję i trzymaj! – poleciłem, ustawiając się do niej tyłem. Złapała, faktycznie, chwytem topielca, prawie że dokładnie za grdykę.

Rakiem, sapiąc i stękając, ustawiłem się nogami do parapetu, położyłem i zacząłem zsuwać za krawędź. Widziałem już, jak stojący na dziedzińcu mag w zarzyganej szacie pokazuje w naszym kierunku. Kilku słaniających się na nogach wojów ruszyło w tę stronę... Cholera, zorientowali się! W końcu chwyciłem linę i powoli, ręka za ręką, zacząłem się zsuwać w dół. Mięśnie wyły bólem, każde włókno ciała trzęsło się od nadmiaru adrenaliny... Ale dawałem radę. Jako tylko człowiek albo aż człowiek. Nie dam jej zginąć, uświadomiłem sobie w tamtej chwili z pełną wyrazistością. Po prostu nie dam! Nie oddam w ręce ani Góry, ani Dołu, nie pozwolę zrobić z niej maciory rozpłodowej. Będę pilnował i strzegł jak własnej córki – a nawet lepiej. Nie powtórzę drugi raz tego błędu. Ostatni odcinek był najtrudniejszy, bo Azrael z niezrozumiałych dla mnie pobudek doszedł do wniosku, że najlepiej i najszybciej pomoże mi zejść, ciągnąc za nogi.

Odeszliśmy od zamku pana Teodarda, potem pana Teodlefa, a teraz nie wiem kogo, spory kawał, nim odważyłem się zatrzymać i obejrzeć. Nieudane oblężenie dobiegło końca. Resztki oddziałów Rewersu rejterowały w cieniste doliny. Widziałem nawet stąd dwa Ślepiory i wciąż tak samo powolnego, ale chyba niewzruszonego wszystkim, co się wydarzyło, Ciałogiganta. Na karku bestii jechał, niczym wódz na swoim rumaku, dymiący czarnym smogiem Nefilim. Popatrzyłem na Azraela, na trzęsącą się z nerwów i wyczerpania nerwowego Maryam. Na swoją rękę, pokrytą zastygłą krwią.

Ciekawe – zabolała dopiero teraz, kiedy sobie o niej przypomniałem. – Pewnie nie potrafiłbyś mnie uleczyć, co? – zwróciłem się do Anioła. Ten

spojrzał na mnie z pełnym niezrozumieniem. – No tak, ale warto było spróbować. A jak ty się czujesz, mała? Dziewczyna kiwnęła zdawkowo głową. – Bardzo boli? – Bywało gorzej – syknąłem, oglądając ranę. Prawda taka, że było słabo: ostrze weszło głęboko w kość, nie wiem, czy nie miałem jeszcze tam odszczepu. Kwalifikowało się to co najmniej na profesjonalne szycie. Puściłem na próbę prosty czar leczniczy, ale tylko zapiekło i poleciało więcej krwi. Nie tędy droga. – Daj, obejrzę. – Maryam przysunęła się bliżej. – Daj spokój, dziewczyno! Jeszcze tego mi brakuje, żebyś miała... coś... Przesunęła dłonią po moim przedramieniu, a mnie jakby ktoś podpiął do skóry akumulator. Włosy stanęły dęba, krew przyspieszyła jak stary rzęch na nitro. Uniosłem rękę, popatrzyłem na zabliźniającą się w oczach ranę. – Co zrobiłaś? – jęknąłem. – Jak?... – Ja... ja nie chciałam! – Maryam zakryła usta dłonią. – Przepraszam! Azrael nastroszył skrzydła i spojrzał na mnie bojowo, jak mały kurczaczek na dżdżownicę. Ot, wielki się obrońca znalazł. Do zabijania piastunek i dziedziców dotknięciem w plecy to pierwszy, a żeby umieć drzwi otworzyć, to już nie. – Nie, nic nie zrobiłaś źle... – mruknąłem, przejeżdżając dłonią po przedramieniu. Blizna, niewiele więcej. Jaśniejszy ślad na skórze. Niespodzianki, jak widać, dopiero się zaczynały.

Rozdział XXX

C

iągnęliśmy ku południu, odbijając jednocześnie na wschód. Moje założenie było bardzo proste: Rewers połamał sobie zęby na zamku przy pierwszym podejściu, więc będzie próbować jeszcze raz. Jeśli nie zorientowali się, że daliśmy nogę, to trochę czasu zmitrężą na bezproduktywnym drapaniu się na mury. My w tym czasie będziemy już daleko. Cytadela ze swojej strony najprawdopodobniej wysłała za nami kolejną ekspedycję karną. Przecież ci debile ze średniowiecza przez kilka dni trzymali Azraela z dala od Maryam, więc jej aura była widoczna dla wszystkiego w promieniu kilkunastu mil. Teraz co prawda emanacja tych dwojga powinna się wzajemnie znosić, więc... Więc nie wiem. Ale nie miałem zamiaru siedzieć i czekać na rozwój wydarzeń. Popatrzyłem z ukosa na dziewczynę. Nie, nie było szans, żebyśmy dali radę doprowadzić ją nawet w pobliże miejsc, o których mówił Melekesz. Więcej: choćby z daleka nie liźniemy docelowego kontynentu. Już teraz brzuch wystawał jej jak wsadzona pod sukienkę piłka. Maryam pociła się, sapała i czerwieniła przy byle stromiźnie. Co chwila musieliśmy robić przerwy, żeby odpoczęła. Czasami płakała, a wtedy na zmianę ją z Azraelem pocieszaliśmy. On reagował jako pierwszy, instynktownie: po prostu obejmował ją i tulił do siebie, patrząc na mnie przerażonym wzrokiem kogoś, kto zupełnie nie wie, jak ma się zachować. Mnie łapał wkurw, bo kolejne opóźnienie, kolejny nielogiczny problem, następna scena o chuj wie co. Przeważnie rzucałem wszystko w diabły i szedłem se w cholerę. Siadałem na jakimś kamieniu i kurwiałem, aż mi złość minęła. Potem wracałem, kucałem koło dziewczyny i zaczynałem jej tłumaczyć. Powoli, cierpliwie, jak dziecku, którym mimo wszystko była. Aż w końcu uspokajała się, ocierała łzy, wysmarkiwała w palce i mogła iść dalej. A ja wtedy podnosiłem oczy ku niebu, próbując tylko oszacować, ile czasu zmitrężyliśmy.

Doskonale wiedziałem, że będą za nami szli. Przy każdym postoju wspinałem się na drzewa albo właziłem na najwyższe piętro grożących wyjątkowo głupią śmiercią ruin, żeby zlustrować okolicę. Za każdym razem wzdychałem z ulgą, nie widząc śladów pościgu. Aż do tamtego dnia. – Musimy się ruszać – rzuciłem tylko, wchodząc do domku, w którym stanęliśmy na postój, i zadeptując ognisko. Azrael po prostu wstał, zaczął zbierać ekwipunek. Maryam spojrzała na mnie ze zmęczoną dezaprobatą. – Dopiero usiedliśmy... – jęknęła. – A przecież ten tutaj kopie tak, że ja ledwo mogę iść. Pokazała palcem na brzuch. Nie da się zaprzeczyć, dzieciak wierzgał jak muł już drugi albo trzeci marsz z rzędu, ku niekłamanej uciesze oraz fascynacji Azraela... oraz utrapieniu samej nosicielki. – Trudno – skwitowałem, wyciągając siurka i odlewając się na popiół. Maryam odwróciła się, zdegustowana; Anioł natomiast zamarł, patrząc z fascynacją, jak węgle syczą i gasną. Zrobił minę godną naczelnego sufiego, pokiwał głową. – Woda zabija ogień. – Tak, a kobiety noszące spodnie powodują trzęsienia ziemi. – Naprawdę?! – On przecież cię oszukuje – pogładziła Anioła po ramieniu Maryam. – Nie powinieneś tak robić, Zek. To nie fair wobec niego. – Lepiej ja z sympatii niż ktoś inny z wyrachowania. Zbierajcie się, idziemy dalej. Oczywiście, że mogło mi się tylko wydawać. Sam byłem zmęczony i zapewne trochę odwodniony, wzrok mógł na taką odległość płatać figle. Natomiast purpurowa aura nie kłamała: Wysłannicy szli naszym tropem. Zamiast przeć dalej na południe, skręciliśmy ostro na wschód. Stąd mieliśmy pięć, góra sześć marszodni do granicy Cienia; nie miałem wątpliwości, że słudzy Światłodzierżcy też zdążyli już zalizać rany i tylko patrzeć, jak ruszą po wciąż ciepłym śladzie. – Melekesz, ty skrzydlaty ćwoku. Dlaczego ja ci się dałem na to namówić? – westchnąłem, spoglądając na widoczną na granatowym niebie kometę. Gwiazda rosła w oczach. Wyraźnie dało się już odróżnić płonące głębokim, niemalże błękitnym ogniem jądro i ciągnący się za nią ku dołowi, purpurowy ogon. Było w niej coś upiornego i patrzącego na nią zdejmowała jakaś taka niezdrowa fascynacja: oto coś, co nawet heroldów Apokalipsy wprawia w zakłopotanie. – Azi... ty pewnie wiesz, o co w tym wszystkim chodzi – zagadnąłem

idącego obok Anioła Śmierci. – No więc uchyl rąbka tajemnicy. Azrael westchnął. Podrapał się po brodzie, powąchał palce. – Wygląda na to, Ezekielu, że nie wszystkie elementy proroctwa zostały we właściwym trybie potwierdzone przeprowadzonymi dowodami. Jakkolwiek formalne przesłanki Zamknięcia Czasów zostały wypełnione, to jeszcze ja wiedziałem o pewnych... nazwijmy to: nieścisłościach, które mogły podważyć integralność całego przedsięwzięcia. – Jak chociażby Aniołowie Apokryficzni – nie mogłem odpuścić sobie zjadliwej uwagi. – Tak. – Azrael po prostu się zgodził, wprawiając mnie w pewne zakłopotanie. – Patrząc na to wszystko z perspektywy, która stała się teraz moim udziałem, to właśnie tak jest. Podjęto, naturalnie, szereg działań doraźnych, zmierzających do usunięcia braków formalnych. Jednak, ekhem, jak widać... Zrobił wymowną pauzę. Uczył się, skubany! Pokazałem dyskretnie na idącą przed nami Maryam oraz kometę na niebie. On kiwnął, po czym równie znacząco wskazał kciukiem na samego siebie. – Azi, poczekaj! – Uniosłem rękę, zanim jeszcze się odezwał. – Pokaż jeszcze raz na siebie i powiedz, co ten gest znaczy! Popatrzył na mnie, zdziwiony. Dźgnął się w gołębią pierś palcem. Powiedział: – Ja. Ja jestem. A czemu chciałeś, żebym to zrobił, Ezekielu? Przełknąłem ślinę, odchrząknąłem. Aż mnie ścisnęło w dołku: on nawet nie zdawał sobie sprawy z filozoficznej wagi takiego stwierdzenia! – Nieważne. A więc, jak widać...? – Jak widać, mimo wdrożenia procedur korygujących, w przyjętym rozporządzeniu wykonawczym pozostał szereg zadawnionych wad prawnych. Jeśli podnieść je w odpowiednim trybie, to mogą doprowadzić one do podważenia nałożonych środków zapobiegawczych, skutkując częściowym bądź całościowym uchyleniem wydanej decyzji. To z kolei oznaczać będzie, że wydający ją organ... że... Poczułem, jak robi mi się gorąco. Azrael spojrzał na mnie z niedowierzaniem, jakby dopiero teraz rozumiejąc implikacje. – Że nie miał prawa jej wydać? – dokończyłem z nadzieją w głosie. – T-tak... Tak, w zasadzie tak, Ezekielu. – O czym mówicie? – zaciekawiła się w końcu Maryam. Odkąd podróżowaliśmy razem, nie słyszała pewnie, żebym tak długo rozmawiał z Aniołem. I jeśli traktowała go podobnie jak ja, to pewnie zrobiła się trochę zazdrosna. – Zaraz, poczekaj. Azi, co to będzie oznaczać? Że organ przekroczył swoje

uprawnienia? – To... – Mój brodaty kompan wyraźnie zawiesił się na tej myśli. Zmarszczył brwi, próbując dociągnąć ją do logicznego końca. – To będzie znaczyć, że... że... – Że rzeczony organ nie jest do tego umocowany – podpowiedziałem mu. – Że nie ma prawa takich decyzji podejmować. Że podlega pewnym ograniczeniom, a zatem z definicji nie jest kompetentny. Odetchnął z wyraźną ulgą. – Tak. – Ale... co to wszystko ma znaczyć? – Maryam nadal nie łapała. W sumie nie dziwiłem się jej. Oblizałem usta, próbując zebrać to wszystko w jedną, w miarę spójną myśl. – To znaczy, że kiedy urodzi się twój syn... – mówiłem powoli, starannie dobierając słowa – to możliwa stanie się sytuacja, w której teoretycznie, zupełnie teoretycznie!, Bóg przestanie być Bogiem. Albo inaczej: już nie Wszechmogącym. Czysto teoretycznie, ale mimo wszystko. Kiedy możliwe będzie postawienie Go w stan... eee... Jak to się nazywa... – Impeachment – rzucił Azrael. Aż się potknąłem z wrażenia, uderzyłem dużym palcem u nogi o kamień. Odsyczałem swoje, pokląłem na czym świat stoi, w końcu kiwnąłem z aprobatą. – Dokładnie, cholera, tak. Poprzez, nie wiem... referendum? Globalne, obywatelskie nieposłuszeństwo? – Akt wyrażenia woli zbiorowej. Przyjrzałem się Aniołowi z rosnącym uznaniem. – Tylko zmieńmy nieco szyk, Azi, dobrze? „Zbiorowy akt wyrażenia woli”. Łatwiej jest o zbiorowy akt niż zbiorową wolę. Czyli mówimy o... o powstaniu? – Nie wysnuwaj pochopnych wniosków, Ezekielu. Góra nadal może rościć sobie prawo własności i zarządu poprzez usucapio mortis i wdrożenie środków zapobiegawczych lub przymusu bezpośredniego. – Co? – znów obróciła się Maryam. – Zasiedzenie cmentarne – wyjaśniłem. – Pozabijają nas wszystkich, co po fakcie udowodni, że skoro to zrobili, to najwyraźniej mieli do tego prawo. Czyli co, skoro tu rządzą, to świat należy do nich? – Tak. – Więc skoro odwrotne oznacza odwrotne... to jednak powstanie – mruknąłem. IMPEACHMENT BOGA.

Nie powiem, podobało mi się.

Rozdział XXXI

C

huchnąłem przed siebie. Obłoczek pary zawisł na chwilę w nieruchomym powietrzu, a potem rozwiał się w nieistniejącą mgiełkę. Było ciemno i chłodno. – Tam... to już Rewers? – zapytała Maryam, okutana w koce i płaszcze. Kiwnąłem głową. Staliśmy wszyscy troje na szczycie wzniesienia, patrząc na przewalającą i kłębiącą się masę ciężkich, pełnych wody chmur na horyzoncie. Słońce ledwo muskało ich górne partie, wyciągając ostre kontury i głębokie cienie. Od czasu do czasu głęboko we wnętrzu potężnego frontu atmosferycznego przeskakiwało światło wyładowania elektrycznego, a potem słychać było odległy, niski pomruk gromu. – Przepiękne – powiedział Azrael, patrząc na granicę mroku z wyrazem najczystszej fascynacji na twarzy. Pojedyncza łza zatańczyła mu w kąciku oka, stoczyła się po policzku i zniknęła w gęstwinie brody. – Azi, czy ty masz jakieś podświadome życzenie śmierci? – Trąciłem Anioła łokciem. Fascynacja Azraela sytuacjami i przedmiotami niebezpiecznymi zaczynała mnie, przyznaję, niepokoić. Przeszedł fazę pytania o wszystko, minął już okres sensoryczny, czyli wąchanie i wkładanie różnych przedmiotów do buzi. Po niedawnych wydarzeniach na zamku nasz Anioł odkrył natomiast, że można robić sobie i innym krzywdę. Już dwa razy przyłapałem go, jak wbijał sobie w ręce różne ostre rzeczy i patrzył, jak leci krew. Maryam dała mi też do zrozumienia, że notorycznie pyta jej, czy przypadkiem nie skaleczyła się albo nie obtarła nóg. Kiedy jednak obudziłem się dziś i zobaczyłem, że Azi znalazł kawałek liny i ćwiczy wiązanie pętli, urządziłem mu regularną awanturę. – Skąd taki pomysł, Ezekielu? – Nawet na mnie nie spojrzał. – I tak nie wiesz, co myślę. Nikt mnie nie rozumie.

Aha, czyli o to chodziło – faza na emo. No cóż, dopóki nie zacznie się ciąć plastikowymi nożykami i polewać keczupem, nie powinno być kłopotów. Maryam przysunęła się bliżej, wcisnęła między nas dwóch, próbując się rozgrzać. Zapytała, szczękając zębami: – D-d-daleko jeszcze idziemy? – Nie. – Potrząsnąłem głową pod kapturem i niedźwiedzim łbem. – Dalej już nie. Dojście tutaj, do granicy terytoriów Rewersu, było pestką. Nawet z nimi dwojgiem. Teraz jednak zaczynała się najbardziej akrobatyczna i kunktatorska część mojego planu. Sięgnąłem do sakwy, wyjąłem fiolkę z zebranym jeszcze w Cytadeli proszkiem vhibuti. Odkorkowałem i przekręciłem, pozwalając, żeby wiejący w plecy porywisty wiatr porwał wysypującą się z niej jasnoszarą strużkę i uniósł daleko, het, ku kształtującym się chmurom. Azrael popatrzył na mnie z przerażeniem. Ja tymczasem wyrzuciłem pustą ampułkę, splunąłem jej w ślad i obróciłem do pasma ciemności plecami. – Idziemy – zakomenderowałem. – Zek... – powiedziała niepewnie Maryam. – Słuchaj, ja się nie czepiam, serio. Jesteś starszy, dorosły, doświadczony i w ogóle, rozumiem. Ale to było chyba głupie? Maryam robiła się, owszem, coraz bardziej wyczulona na TE kwestie. Coraz bardziej lgnęła ku Azraelowi, a jej własna aura aż kłuła w oczy. Dwa marsze temu oświadczyła mi – na pełnej powadze! – że znaków ochronnych nie powinienem stawiać tak, a srak, bo inaczej to źle działa i ją od tego boli głowa i nie może spać. A tak w ogóle to nie powinienem nosić gladiusa po tej samej stronie, co strzelby, bo tam jest konflikt pływów energii i tere-fere. I poza tym jeszcze to używam darów niezgodnie z przeznaczeniem. Wyszła z tego, naturalnie, karczemna awantura. Sami się domyślacie: kobieta w ciąży, która twierdzi, że ma alergię na magię! Nie dało się jednak zaprzeczyć, że sam zacząłem po cichu ufać jej instynktom: wyczuwała na milę miejsca emanujące purpurowym blaskiem Góry, niemalże instynktownie odmawiała wchodzenia na niekoszerne drogi. Słowem, robił się z niej chodzący barometr. – Owszem – zgodziłem się. – No więc... – Widać było, że bardzo się stara nie sprowokować kolejnej kłótni. – Wytłumaczysz mi? Proszę. – Chcę ich zwabić. – Co?! – Na sto procent to wyczują, dadzą znać, gdzie trzeba. Chcę, żeby wiedzieli, gdzie jesteśmy.

– Po co?! I... na sto czego? – No, że na pewno. A po co ich chcę ściągnąć? Ech... I jak tu wytłumaczyć dziewczynie, że jeśli będą za nami szły niemalże równolegle dwie ekipy, jedna z ramienia Góry, a druga Rewersu, to prędzej czy później któraś nas dopadnie? Nie da się im w nieskończoność uciekać! Zwyczajnie nas zajeżdżą, jak psy gończe zająca. Natomiast jeśli obydwa oddziały pościgowe wejdą na nasz trop razem, to istniała duża szansa, że jeden wpadnie na drugi. Oni niech się radośnie powyrzynają, a my sobie śmigniemy dalej. Oczywiście, istniała też stara, dobra maksyma: plan poczyniony to plan zaprzepaszczony. Wystarczy powiedzieć, co sobie umyśliłeś, a złośliwe licho stanie na głowie, żeby nic z tego nie wyszło. Dlatego też zdecydowałem się na wariant pośredni. – Fałszywy trop – rzuciłem zdawkowo. Nie przekonałem jej, ale nie potrzebowałem tego aż tak bardzo. Ruszyliśmy tak, żeby mieć purpurową kometę przed sobą i nieco po lewej stronie.

Rewers nie dał na siebie długo czekać. – Oddaj nam ją – zasyczała ciemność pomiędzy martwymi drzewami. Pospiesznie zawiązałem troczki spodni, poprawiłem pas. Sięgnąłem po gladius. Widziałem go, ale nie dopuszczałem do siebie myśli, że to on. To nie mógł, nie miał prawa być on... A mimo to był. Kemosz zatrzymał się kilkanaście kroków ode mnie, częściowo chowając za obłupionym z kory pniem. Widziałem, że lewa strona jego ciała praktycznie nie istniała, twarz trzymała się chyba na samej skórze... Jednak sięgnąłem go wtedy tym strzałem. – Oddaj nam dziewczynę, Zek – brodacz szepnął nie swoim głosem, przestępując z nogi na nogę. Martwe, sinoblade usta poruszały się z lekkim opóźnieniem względem słów; cały zdawał się bujać i kiwać, jak niestabilna wieża z klocków. – Oddaj ją. Światłodzierżca prosi. – „Prosi”, powiadasz. – Prosi. Jemu się nie odmawia, Zek. Zdradziłeś nas, ale to już nieważne. Oddaj dziewczynę, teraz tylko ona się liczy. Coś w nim było innego. Niepodobnego do wszystkich innych Cieni. Zaryzykowałem i podszedłem nieco bliżej; on cofnął się, spłoszony. – Kemosz. Kemosz, to ty, prawda?

– Tak... Tak, ja. Spojrzałem w oczy, za którymi kłębiły się macki pasożyta. Czy to możliwe, żeby człowiek w takim stanie zachował część swojej wiedzy i tożsamości? Chyba tak... – Kemosz, po co Światłodzierżcy były te wszystkie relikwie? Po co handel obdarzonymi magicznie ludźmi? Ciało zatrzęsło się. Miałem wrażenie, że to zamknięte gdzieś w nim dwa umysły walczą ze sobą o kontrolę. – Oddaj nam dziewczynę! – syknął Cień, a jednocześnie odezwał się głos Kemosza: – Cytadela... chodzi o Cytadelę, Zek. Odpowiednio umieszczony ładunek i masa krytyczna relikwii. Wtedy mówili, że uderzymy dalej. Odbierzemy, co naszeeee...! Wygiął się w nienaturalny łuk, zatrzepotał rękoma. Potem wrócił do pionu, jak sprężyna – ale w jego oczach nie było już człowieka. – Dziewczyna! Pomiot Rewersu zarzucił łbem, zrobił krok ku mnie. Tyle zdążył, nim wbiłem mu gladius od dołu pod szczękę, przebijając podniebienie i sięgając aż do resztek mózgu. Klinga strzeliła ogniem, pyknęła i zgasła. Oczy pękły jak zepsute jajka w mikrofalówce, na dłoń poleciała mi zimna niczym lód, gęsta ciecz. Wyszarpnąłem miecz, pozwalając ciału opaść w tył. Popatrzyłem na pokrytą cuchnącym szlamem rękę, wytarłem się o drzewo. „Ładunek i masa krytyczna”. Oni chcieli zbudować bombę!

Wracaliśmy w kierunku Blasku co sił w nogach. Mój plan sprawdził się nawet nieco zbyt dobrze: na widnokręgu nieustannie migało mi to kilka, to kilkanaście pokrak wszelakiej maści i autoramentu. Z okolicznych cmentarzy ciągnęli ku nam Powróceńcy. Widziałem także kilka rzeczy, których nijak sam nie mogłem zaklasyfikować, ale też nie miałem do tego głowy: dostrzeżone kątem oka i raz zarejestrowane, od razu trafiały do jednej wspólnej kategorii. Wróg. – Szybciej! – ponagliłem wlokącego się z tyłu Azraela. Maryam, o dziwo, miała jakiś lepszy dzień, bo skakała po kamieniach jak kozica. – Ja już... nie mogę... umieram... – jęknął Anioł, złapał się za serce i rymsnął na bok. Podskoczyłem do niego, trzasnąłem w pysk i poderwałem na nogi.

– To nie zawał, ty debilu, tylko zwykła kolka cię łapie! Ruszaj się, bo wszystkich nas dopadną! – Zostawcie mnie... kupię wam trochę czasu... – bełkotał Azrael, ale mimo to przebierał nogami. Maryam wysforowała się naprzód, rozejrzała się po otaczających nas wzniesieniach. Na dłuższą chwilę zatrzymała wzrok na ciągnących za nami już nie wiadomo który farsang sługach Upadłego. Potem przeniosła krytyczne spojrzenie na mnie, wzięła się pod boki. – Fałszywy trop?! – zapytała z przekąsem. – A co w nim fałszywego?! Idą za nami jak po sznurku! Obróciłem się, zmrużyłem oczy i spróbowałem przełączyć się w tryb postrzegania astralnego. Niewyraźne, pełgające ciemnością ogniki istot Rewersu... Cholera jasna! Przecież ta dziewczyna świeciła po oczach jak halogen. Nic przez nią nie było widać, tylko wcinający się w oczy blask. Zaraz, i jeszcze coś. Wznoszącą się właśnie nad widnokręgiem od zachodu purpurową kropkę. Migającą, pulsującą. Jak światła bombowca, który już widzi swój cel i lotem ślizgowym schodzi na wysokość zrzutu. – O-ho... Ruszamy się, biegiem! – zakrzyknąłem na moich towarzyszy. Złapałem Anioła pod ramię, pociągnąłem w górę zbocza. – Lotnik, kryj się! – Ale co się dzieje?! – zawołała Maryam, mimo wątpliwości też puszczając się biegiem ku szczytowi. – Szybko! Dobiegliśmy do szczytu, przesadziliśmy grzbiet i popędziliśmy dalej, w dół, na złamanie karku. Kropka rosła coraz bardziej i bardziej, dało się słyszeć przybliżający się, narastający w uszach wizg... – Padnij! – krzyknąłem, nurkując pomiędzy skałki. Maryam wskoczyła w wykrot po zwalonym drzewie, Anioł po prostu rzucił się plackiem na ziemię. Huk, potworny trzask i basowy łomot zlały się w jedno. Ziemia podskoczyła i zatrzęsła się, coś przeraźliwie jęknęło. Ze stoku posypały się mniejsze i większe kamienie. – Teraz powstań, biegiem za mną! – wrzasnąłem, krztusząc się i kaszląc pyłem, który podniósł się i zawisł teraz ciężkim całunem nad całą okolicą. – Maryam! Azi! – Tu... – jęknęła dziewczyna. – Azrael! Azrael, gdzie jesteś!? Za odłamem skały, którego jeszcze przed chwilą tam nie było, zobaczyłem jasną plamę tuniki. Dopadłem Anioła, chwyciłem i powlokłem za sobą. Wycie i świst wibrowały pod czaszką, świdrowały w uszach, nie pozwalając skupić się na niczym. Ledwo widziałem płynący krajobraz, z trudem utrzymywałem obrany kierunek, modląc się, żebym przypadkiem nie pomylił

się w ocenie azymutu. Po drugiej stronie wzgórza słychać już było odgłos powoli rozkręcających się gigantycznych turbin. Serafin Uderzeniowy. Wiedziałem, że coś takiego istnieje tylko stąd, że opowiedział mi o nim po pijaku Stratilata. W podziemiach Cytadeli podobno mieli takiego jednego, więc przekonałem Teodora, żebyśmy poszli obejrzeć. Świętego, rzecz jasna, nie trzeba było dwa razy prosić. Był przerażający, nawet jak na Wysłannika. Gigantyczna kula z kutego spiżu, połączonego setkami zawiasów, sworzni i haków w jedną zabójczą całość. Pokryta rytami, ornamentami i zdobieniami tak zawiłymi, że aż mieniły się w oczach. Skompresowana w idealnie sferyczny kształt, niczym ściśnięta sprężyna. Gotowa w każdej chwili rozprężyć się, rozwinąć na całą objętość podziemnej sali i przerobić wszystko w zasięgu swoich dwunastu przeciwbieżnych skrzydeł na konfetti. Gdy zeszliśmy wtedy na dolny poziom Zbrojowni, był akurat uśpiony. Stratilata tłumaczył mi, jak to od czasu do czasu muszą i tak zrobić rozruch kontrolny, żeby utrzymać sprawność bojową, rozchodzić łączenia i takie tam. Dodał mimochodem, że nawet to pochłania tyle energii, że w ogóle nie opłaca się tego metalowego kolosa budzić; stosunek efektywności do nakładów był podobny, jak przy samobieżnych moździerzach oblężniczych czasów ostatniej wielkiej wojny. Ot, huknie srogo, jak trafi, to wszystko w okolicy zabije na amen. Ale nic poza tym. Więc trzymają go tak tutaj, bo Góra oczywiście nie pozwala spisać i zdjąć ze stanu wyposażenia. Słuchałem tego jednym uchem, patrząc na przebłyskujące spomiędzy ostrych jak brzytwy płatów nośnych wirnika oko. Rubinowo czerwone, bezbrzeżnie złe i nieludzko inteligentne. Patrzące wprost na mnie. Bo ten Serafin Uderzeniowy wcale nie spał. On wtedy po prostu nie uznał za stosowne się ruszać. A teraz właśnie rozkręcał swoje tornado zniszczenia po przeciwległej stronie wzgórza. – Biegiem! Nie zatrzymujemy się! – wołałem tylko, pchając przed sobą, ciągnąc, pomagając wstać i ogólnie pędząc swoje dwuosobowe stadko w koniecznym kierunku. Za nami zgrzytnęły i trzasnęły skały, kamień eksplodował na boki fontanną gruzu. Ogromne, spiżowe ramię Wysłannika wychynęło z górotworu, zatoczyło łuk i z rumorem miażdżonego kamienia schowało się z powrotem w zbocze, ciągnąc za sobą ogon pokruszonych głazów i żwiru. Cały pagórek jęknął, stęknął i osiadł w posadach. Poczułem tylko, jak odłamki większe i mniejsze uderzają mnie po głowie, ramionach i sieką w nogi, odruchowo zakryłem potylicę, wtuliłem głowę w ramiona i pobiegłem jeszcze szybciej. Pył poruszył się i popełzł nam na spotkanie długimi, burymi

pasmami, coraz bardziej wyczuwalny stawał się wiejący w twarze wiatr. – Szyb-ciej!... – sapnąłem, walcząc z narastającą wichurą, która wepchnęła mi ostatnią sylabę do gardła razem z garścią kurzu i suchych liści. Maryam już nie biegła, a noga za nogą, pochylona naprzód, parła przeciwko huraganowi. Azrael coś wołał, ale jego słowa ginęły we wszechogarniającym wyciu i świście wiatru. Wiedziałem, że jeśli nie wyjdziemy szybko poza zasięg, to Serafin zassie nas do środka i przemieli na atomy. Więc walczyłem o każdy cal, o każdą piędź odległości. Stopniowo, powoli, niemalże niezauważalnie, robiło się lżej. Już tylko drobny żwir leciał, niesiony wichurą, już tylko piach, kurz... A potem rymsnąłem na ziemię, złapałem się jej pazurami i zacząłem się czołgać, pełznąć, byle dalej od tej ryczącej potworności. Gdy w końcu zaryzykowałem i obróciłem się, wzgórze, z którego dopiero co zbiegaliśmy, zniknęło. Podobnie zresztą jak sąsiednie parę hektarów terenu, wciągniętego we wciąż kłębiący się koszmar zniszczenia. „Podobno mieli ich docelowo używać do terraformingu” – powiedział mi wtedy Stratilata, gdy wychodziliśmy ze Zbrojowni. „Żeby planeta w końcu stała się kulą, a nie jakimś nieregularnym kartoflem. Tylko po co komu terraforming, jak brak mieszkańców?” Wtedy nie byłem pewien, co miał na myśli. Teraz już tak. Azrael leżał tak, jak upadł po wyjściu ze strefy ssania Wysłannika. Maryam trzymała się kurczowo uschłego drzewka, płacząc i krzycząc o pomoc. Zebrałem oboje, odciągnąłem kawałek dalej. Dałem się wywrzeszczeć, wyszlochać i wystrachać, po czym postawiłem na nogi i po prostu kazałem: – Idziemy dalej! Maryam pokiwała głową z zaskakującym zapałem. Azrael natomiast jeszcze obrócił się, popatrzył z jakimś takim smutkiem na huczący wir zagłady. Częściowo go chyba rozumiałem: mieć kiedyś moc i ją stracić... Przerąbane. Było jedno uczucie poza przygnębiającym smutkiem, które zawsze i u każdego powodowała podobna sytuacja. – Chodź, Azi. – Klepnąłem go w ramię. – Nie damy im się. Doprowadzimy dziewczynę, dokąd się da, niech urodzi tego dzieciaka. Zobaczymy, jakie wtedy ci pajace z Góry będą mieli kocie japy. Chęć odwetu i dopieczenia swojego byłemu szefowi. Anioł błysnął oczami, zacisnął usta i uśmiechnął się złośliwie. – Rzekłeś, Ezekielu. Z pomocą Najwyższego zegniemy karki tych psów niewiernych.

O, skubany. Chyba udało mi się wychować autentycznego apostatę.

Rozdział XXXII

P

o masakrze z udziałem Serafina Uderzeniowego miałem graniczące z pewnością przekonanie, że przynajmniej od sił Rewersu na pewien czas będziemy mieli spokój. Nie był to co prawda mój plan. Miałem nadzieję, że moja sprytna wolta z marszem na wschód, a potem zarzuceniem przynęty z naskórka Świętego ściągnie na tyle duże siły z tamtej strony, że bez trudu załatwią one idącą ku nam ekspedycję z Cytadeli. Potem, owszem, musielibyśmy bujać się z Cieniami, Ślepiorami i wszelką inną hołotą, ale po stronie Blasku nie byłoby to aż takim wyzwaniem. Tymczasem, jak to zwykle w bajkach bywa, wyszło na odwrót. Zamiast epickiej bitwy odbyła się dość jednostronna rzeź, a łopaty Świętego Blendera przerobiły armię ciemności na konfetti. I teraz musiałem liczyć się z tym, że oddziały Wysłanników doganiały nas z każdym snem. Jakby tego było mało, ścigali nas też przybysze z cywilizacyjnej przyszłości. Przyuważyłem ich, gdy akurat przechodzili przez tory kolejowe kilkaset kroków od nas. Na szczęście miałem taki zwyczaj, że przed wyjściem na otwarte zawsze dawałem sobie jakiś czas na obserwację terenu. Teraz też wysunąłem się spomiędzy martwych drzew, przykucnąłem nieco poniżej grzbietu nasypu i czekałem. Gdyby nie to, to oni wypatrzyliby nas, a to by się źle skończyło. Ich zwiadowca pojawił się dosłownie kilkanaście sekund później, gdy już gotów byłem podnieść się i machnąć na czekających Maryam i Azraela. Wyszedł na tory i też przykucnął, obserwując – ale po amatorsku, na widocznym miejscu, na samym czubku wzniesienia. Ja od razu ześliznąłem się niżej, rozpłaszczyłem i wstrzymałem oddech, czując, jak adrenalina chlusta w żyły. On patrzył, ja patrzyłem. Widział mnie?... Chyba nie. A może tak, i teraz upewniał się, że oczy go nie mylą? Cały organizm wołał: „uciekaj!”, ale ja wiedziałem, że to tylko ułuda. Sprzężenie zwrotne mózgu. Nie widział. Zrobił gest ręką, a wtedy z lasu zaczęli wysypywać się inni.

Jeden, dwóch, pięciu, siedmiu... dziewięciu. Zmrużyłem oczy: na końcu szedł nieznany mi z imienia mag, obok niego, a jakże!, pan major Hildebert z zarzuconym na plecy kałaszem. Ale przed nimi... To nie mógł być on, a jednak był. Teodlef stanął w rozkroku, patrząc, jak jego ludzie przebiegają przez tory. Ta sama poza, ta sama postać, kolczuga... Ale on nie żył! Widziałem przecież, jak zabił go Azrael! Potrząsnąłem głową. No cóż, najwyraźniej nie zabił go na śmierć; w końcu był eks-Aniołem Śmierci, więc i jego zabijanie mogło być niedoszłe albo byłe, albo inaczej – niewydarzone. Nieistotne. Istotne było to, że musieli trzymać się naszego śladu już dłuższy czas i bardzo skutecznie nas doganiać, skoro dali radę się zrównać. Raptem paręset kroków w bok i byłoby krucho. Uratował nas ślepy fart; chyba po raz pierwszy za mojej pamięci zdarzyło się tak, że mogło być gorzej, a wyszło lepiej. Odczekałem, aż wszyscy przejdą i znikną w gęstwinie martwych sosen o rudych igłach, a potem zsunąłem się z powrotem ku czekającym na mnie podopiecznym. – Zmiana planów – szepnąłem tak, że oboje aż się odruchowo skulili, rozejrzeli na boki. – Ale jaka? – odszepnęła Maryam. – Jeszcze nie wiem. Ale niewykluczone, że będzie trzeba na trochę zapaść w dzicz, przeczekać. Dziewczyna wymownym ruchem położyła rękę na brzuchu. Ja tylko kiwnąłem: wiem. Otóż okazuje się, że położnik był ze mnie taki, jak i w obecnej chwili Komornik. Nie wiem, może była to kwestia tego, że wszystko i tak działo się poza jakimikolwiek regułami i prawami natury? Ale Maryam była dosłownie kilka dni od rozwiązania, i było to po prostu widać. Nie tylko po niej zresztą. Kometa też nabrzmiała i napęczniała, zalewając purpurowym blaskiem przywykły już do jednego tylko źródła oświetlenia świat. Ogon wskazywał niemalże dokładnie w dół, niczym karzący miecz, gotów, by w dowolnej chwili przebić worek owodniowy i sprowadzić na świat nowego Mesjasza. Nasza sytuacja była, słowem, nie do pozazdroszczenia. W zasadzie nie było ani jednej siły czy frakcji, która nie próbowałaby nas albo zabić, albo wykorzystać do własnych celów – co w zasadzie było równoznaczne. „Zapaść w dzicz”, ha! Lasy też były pełne snujących się bez celu i sensu nawiedzeńców, na wpół obłąkanych kaznodziejów oraz maszerujących znikąd i donikąd procesji.

Ani jedna osada, do jakiej byśmy próbowali zajść – a zapewniam was, że już dłuższy czas skrupulatnie omijałem wszelkie miejsca zamieszkane szerokim łukiem – nawet dalece nie przypominała normalnego miejsca. – Zek, to już naprawdę niedługo. – Przecież widzisz, że myślę! – ofuknąłem ciężarną. Aha, „myślę”. Można było udawać, że tak jest, ale do czasu. – Azi, jak ty to widzisz? – zwróciłem się do Anioła. Cóż, stara zasada zawsze aktualna: nie wiesz, co zrobić, to powołaj się na decyzję kolektywu. Spojrzał na mnie orzechowymi oczami, rozłożył ręce. – Do tej pory byłem ślepy, Ezekielu, bo moje oczy wypełniał tylko Jego blask. Uczę się widzieć świat na nowo. Cwaniak, też próbował się wykręcić sianem. Ja jednak nie miałem zamiaru ustąpić. – I co widzisz zatem? – Proroctwo mówi o Niewieście w bólach porodowych, która ucieka na pustynię... Spojrzałem na Maryam. – Check. Co jeszcze? – Przed Niewiastą stoi Smok, gotów pożreć jej Syna, skoro tylko ten się urodzi. – Check... – Smok rozwiera paszczę niczym skalna grota, ale Niewiasta zostaje uniesiona na skrzydłach orła tak, że on jej nie widzi. – Che... Czekaj, zaraz. Smok? – Tak, Ezekielu. Pisma i zawarte w nich przepowiednie to chyba standardowy element programu szkoleniowego Komorników? – Siedziałem w ostatniej ławce, słabo było widać tablicę. Smok i grota, tak? – Nie, Ezekielu. Smok, który otwiera paszczę niczym mehmmhmpf... Zatkałem mu jego paszczę dłonią, patrząc gdzieś het, w dal. Proroctwa przeważnie są sformułowane tak, że rozumie się je dopiero, kiedy się wypełnią. Wtedy każdy mówi: „Aha, to o to chodziło!” i uderza się otwartą dłonią w czoło: „No tak, jak mogłem się nie domyślić?”. Ciekawe, czy ktoś kiedyś próbował na takich nieprecyzyjnych sformułowaniach ukręcić swój własny wałek. Jakby co, to będę pierwszy. – Zbierajcie się, idziemy – powiedziałem po raz nie wiem który. – Cały czas przecież gdzieś idziemy... – jęknęła Maryam. Wspiąłem się na nasyp kolejowy. Jeśli to była ta linia, to znaczyło, że już stosunkowo niedaleko będzie...

Popatrzyłem na nich z góry. – Ale tym razem wiem dokąd.

Morze ruin pozostałych po niemalże ośmiusettysięcznym mieście robiło potężne wrażenie. Owszem, przyznaję: nie była to może największa konurbacja na terenie byłego kraju, chociażby centralne Miasto było ponaddwukrotnie liczniejsze i bardziej rozległe. Jednak w większości przypadków ruiny naszej cywilizacji zaczynały się stopniowo. Najpierw niższe domki na przedmieściach, osiedla, uliczki. Potem linie dalekich tramwajów, obwodnice, stacje kolejowe. Coraz wyższe bloki, stopniowo dwupasmowe i jeszcze szersze arterie komunikacyjne. Ani się człowiek obejrzał, a stał w martwej, betonowej dżungli, zza węgła zaś wylatywał chcący go zabić wzrokiem Cherubin. Tutaj jednak było inaczej. Po prostu wyszliśmy wzdłuż zakorkowanej rdzewiejącymi samochodami autostrady na wzgórze, z którego otworzył się widok na cały ogrom dawnej metro-, a obecnej nekropolii. Pozbawione dachów domy stały równo, jeden przy drugim, niczym zakurzone słoiki w dawno nieużywanej piwnicy. Jednolicie szare, odarte z kolorów tynku przez ogień i padającą z nieba siarkę. Pokryte identycznymi, burymi zaciekami od krwawych deszczów. Co poniektóre z czarnymi, smolistymi śladami nad otworami okien i drzwi. Kolejki martwych aut, które na zawsze już utkwiły w gigantycznych korkach na drogach wyjazdowych. Nawet stąd widoczne zasieki i barykady po desperackich próbach obrony. Krzyże na skwerach i bulwarach, zajętych pod cmentarze. Nigdy tu nie byłem; no, w każdym razie nigdy Po. Mój... to znaczy już-niemój rewir kończył się jakoś w tej okolicy, a w bliżej nieokreślonym miejscu, tuż przed górami, zaczynał się kolejny. Wysłannicy mogli się tu jeszcze zapuszczać, ale kwestie precedensu i niejasnej jurysdykcji powodowały, że mało który Komornik chciałby aktywnie działać w tej okolicy. O ile, oczywiście, nie kazano mu znaleźć i zabić matki Mesjasza. Nie pytajcie nawet, jak rozpoznałem z tej odległości Danaiela. W zasadzie mogłem tylko przypuszczać. Rzecz jasna, istniały podpierające mój domysł poszlaki: ogromny grzebień purpurowych włosów na hełmie, błyszcząca jak psie jajca zbroja. Kręcących się dokoła kilku podobnie ubranych, ale celowo mniej spektakularnych epigonów, wyraźnie pełniących wobec tego pysznego koguta role w najlepszym razie służalcze.

Kilku Ofiarników, lewitujące po orbitach bliższych i dalszych Pastuchy oraz pół centurii Nawróconych. I sztandar. Pieprzona, złoto-purpurowa chorągiew samego Archistratigosa Michała, prawie-że-dumnie zwisająca – no bo powiewać nie miała w podmuchach czego! – na dziesięciostopowej sztycy. Ludziki wielkości mrówek kręciły się po parkingu przed supermarketem na spopielonych przedmieściach. Pastuchy powoli, uliczka po uliczce przeczesywały okolicę. Dwaj z Ofiarników metodycznie, powoli i bez szczególnego przekonania masakrowali losowy wrak samochodu, pięściami niczym kamienie młyńskie okładając karoserię i wytłukując resztki szyb. Nie mam pojęcia, czemu z dziesiątków maszyn wybrali właśnie tę; może kierowca miał na lusterku zawieszony różaniec albo w schowku na rękawiczki uchował się ostatni wydany numer niedzielnej gazetki. Patrzyłem na to, nie mogąc nadziwić się figlom, jakie płata człowiekowi jego własny sposób postrzegania rzeczywistości. Najpierw był ruch, potem zatrzymanie uderzenia i wginająca się blacha, a dopiero po kilku sekundzie, dwóch z opóźnieniem dolatywał do mnie odbity echem huk. Byli dokładnie pomiędzy nami a najdogodniejszym wejściem do miasta. – Kurwa – dosadnie skwitowałem to wszystko. Azrael zaległ w krzakach zaraz obok mnie. Wedle moich ocen miał teraz umysłowo jakieś szesnaście–osiemnaście lat, więc uważał się już za dorosłego i w pełni samodzielnego. Najgorszy, szczenięcy okres burzy i naporu minął, ale teraz przychodziła pora na naprawdę poważne, brzemienne w skutki błędy. Bardzo próbował być przydatny, więc łaził za mną krok w krok i małpował każdy ruch. Teraz też mrużył oczy, udawał, że pokazuje na coś palcem i po cichu liczy jakieś obiekty. Popatrzyłem na Anioła kątem oka. Podniosłem do twarzy ręce, złożyłem na podobieństwo nieistniejącej lornetki i zacząłem udawać, że reguluję ostrość. Azrael po chwili zrobił dokładnie to samo, zerkając na mnie, czy aby nie umknął mu jakiś ważny szczegół. Westchnąłem ciężko. – On tam jest – powiedział nagle Azrael, unosząc się na łokciach. Podsunąłem się do niego odruchowo, wpiłem wzrok w pejzaż zniszczonego miasta. – Kto? Danaiel? No przecież wiem, o tam... – Nie. Nie on. – Więc kto? Azrael przełknął ślinę. Zacisnął pięści, aż zbielały mu kostki. – Sammail. Anioł Śmierci.

– Ale to przecież ty jesteś... Azrael spojrzał na mnie tak smutno, że aż poczułem ołowiany ciężar jego wzroku na karku. Odchrząknąłem, poprawiłem się na pozycji i spróbowałem jeszcze raz wpatrzeć się w placyk, na którym kręcili się Wysłannicy. Rzeczywiście, obok Danaiela można było dostrzec falującą niczym słup gorącego powietrza postać. Ubraną na czarno, z równie czarnymi skrzydłami złożonymi na długim, skórzanym płaszczu. Tylko mi się wydawało czy widziałem bryczesy, wpuszczone w wysokie, wyglancowane na błysk oficerki? Bo purpurowej opaski na ramieniu nie dało się nie zauważyć. – To ten... ekhem. Ten drugi wariant, który odpadł na wysokości grup fokusowych, tak? No cóż. Nie dziwię się, że go odrzucili. Wróciliśmy po Maryam, siedzącą wyjątkowo smętnie pod zwalonym drzewem. Nie wyglądała, szczerze powiedziawszy, dobrze: blada, podkrążone oczy, opuchnięte nogi. Spocona jak mysz. – Chodź, już niedaleko. – Wyciągnąłem do niej rękę. Po co dziewczynę martwić czymś, na co i tak nie ma wpływu? – Ja wiem. Ale u mnie już niedługo. Popatrzyłem na nią, lekko przerażony. Nie no, chyba jeszcze nie zaczynała rodzić... Kurde bele! Poczułem się tak bardzo bezradny, jak tylko facet potrafi być w obliczu tak zwanych spraw kobiecych, na które nie to, że nie ma wpływu, ale o których nawet pojęcie ma tylko mgliste. Jakoś trzeba będzie się do tego miasta dostać. Akurat co do tego, że znajdziemy tam właściwe dla wypełnienia przepowiedni miejsce, nie miałem wątpliwości.

Przekradaliśmy się uliczkami zasłanymi gruzem i potłuczonym szkłem. Panowała straszna cisza, tylko od czasu do czasu z górnego, wciąż zamieszkanego miasta niosły się odgłosy normalnego życia: głosy i wołanie, brzęk kutego żelaza, turkot kół po bruku. Pachniało tu mokrą wilgocią i śmiercią. Wszystko przydatne już dawno splądrowali i wynieśli miejscowi, więc ruiny świeciły pustkami. Na opał wydarto nawet drewniane ramy okienne i klepkę z podłogi, ryzykując, że płonący razem z drewnem lakier zwabi Wysłanników równie nieorganiczną, co niekoszerną chemią. Od czasu do czasu wchodziłem do któregoś z wypalonych, wciąż oddających dymem domów i wspinałem na samą górę po ledwo trzymających się na zbrojeniach schodach. Stamtąd długo, skrupulatnie lustrowałem panoramę

ruin, wyszukując oznak ruchu i przemieszczających się Wysłanników. Byli tam, przeczesywali kwartał po kwartale. Pastuchy po kolei wznosiły się i nurkowały w uliczki, flankując idących środkiem ludzi i pewnie zamykających pochód Ofiarników. – Danaiel, ty kurwi synu... – mruknąłem sam do siebie. Pierwszy zawsze był dobry, pieruńsko dobry. Nawet jeszcze wtedy, gdy byłem jednym z jego przydupasów, czułem, że ma zdolności... no, prekognicyjne! Inaczej się tego nie da ująć. Potrafił postawić blok mieczem szybciej, niż ja wyprowadzałem cios. Kilka razy czekaliśmy na Dłużnika w kryjówce, do której tamten jeszcze nie zdążył dotrzeć. Danaiel zdawał się czytać w myślach ludzi, i to czasem wcale ich nie znając. A teraz przylazł tutaj, do Celeberrimy, szybciej ode mnie. Jeszcze zanim ja zdążyłem powziąć decyzję, że dokądś w ogóle idę. Nie lubiłem nazwy tego miasta. Wydawała mi się jakaś taka pompatyczna i przekombinowana, przydługa. No ale co zrobić? Jego mieszkańcy od zawsze mieli muchy w nosie i nosili się, jakby byli nie wiadomo kim. A jeszcze po kilku co ważniejszych pochówkach Przed, oho-ho! Królom niemalże równi. Kiedy przyszło Po, z dawnego zawołania zostało tyle, co z urbanistyki: już bez nazwy, już nie miasto, ale nadal rzekomo Najwspanialsze. CELEBERRIMA. Uniosłem głowę, patrząc na wznoszące się ponad morzem ruin wzgórze zamkowe. Nieco pod nim rozciągało się wciąż częściowo zamieszkane podgrodzie, zapewne zbyt jednak rozległe i jak na standardy koszerności, nowoczesne, żeby pełnić Po rolę osiedla. Zresztą tylko z samego szczytu niosło się w puste niebo kilka strużek dymu, wieszczących, że jest tam jeszcze jakakolwiek cywilizacja. Płonąca wściekłą purpurą kometa wisiała nad samym miastem, dźgając prosto w nie sztyletem ogona. Gdy wyszliśmy w końcu na niegdysiejszy główny plac, nie byłem nawet szczególnie zaskoczony. Dokąd byśmy ostatnio nie zawitali, wszędzie odbywały się jasełka połączone z obchodami Bożego Ciała oraz procesjami pokutnymi biczowników. – Słuchajcie, słuchajcie, nim będzie za późno! – darł się idący na czele procesji wychudzony brodacz z dzikim obłędem w oczach. – Poddajcie się oczyszczeniu i pokutujcie! – Zagłada! Zagłada puka do wrót naszych! – krzyczeli zupełnie nie w rytm i nie w takt ciągnący za nim półnadzy oberwańcy. Otaksowałem tylko pobieżnie ten korowód przebierańców, nie mając sił już nawet na nich patrzeć. Kiedy zobaczy się w życiu odpowiednio dużo religijnych fanatyków, wszyscy zaczynają wyglądać tak samo. Jedyne, co ich

wyróżniało, to ulepione z papier mâché i gałganów komety w odcieniach mniej lub bardziej udanej czerwieni oraz coraz częściej przewijający się motyw kobiety z dzieckiem i wieńcem z gwiazd wokół głowy. Bardziej zaniepokoiło mnie coś zupełnie innego: kręcący się w drugim końcu wybrukowanego placu miejskiego wikingowie i turbo-Słowianie. Co za cholerny pech, że wszyscy wrogowie musieli trafiać w to miejsce, zanim dowlokłem się tam ja! – Uch-och – jęknęła Maryam. Faktycznie, jeden z rycerzy spojrzał prosto na nas. Pokazał palcem, zawołał coś. Spojrzeli wszyscy. – Chodu! – krzyknąłem, pociągając ją i Azraela w boczną uliczkę. Nie wiedziałem nawet, czy tamci pobiegli za nami, ale też nie zamierzałem czekać, aby się dowiedzieć. Chciałbym powiedzieć, że „pędziliśmy” albo „lecieliśmy sprintem”. Nic z tego. W sandałach, po bruku, z ciężarną w ostatnich dniach przed rozwiązaniem, można sobie co najwyżej truchtać. Wiedziałem, że nie damy rady... więc pociągnąłem ich oboje do pierwszego lepszego budynku, wcisnąłem w najgłębszy kąt zrujnowanej kamienicy. – Ćśś! – syknąłem, kładąc palec na ustach. – Tam pobiegli, tędy! – rozległy się okrzyki i tupot stóp. Przyczaiłem się pod samym otworem okna, ściskając w rękach odbezpieczoną dwururkę. Jeśli będą chcieli zacząć przeszukiwać domy, wygarnę im z obu rur. Z tej odległości połowę położę od razu... Druga rzuci się na mnie, nakryje czapkami. Na nagłe wyładowanie energii zlecą się Wysłannicy, zjawi się Danaiel. Pełna chujnia. Ale wyboru nie było. – Stać! – głos Teodlefa poniósł się po uliczce. Tak samo władczy i nieznoszący sprzeciwu, ale... Jakiś inny. Odmieniony. – Stać, mówię! Cicho! Prześladowcy zatrzymali się, kroki zamarły. Wstrzymaliśmy oddechy, ścigający też nasłuchiwali. Na nasze szczęście pomyleńcy na placu nie cichli, nieustannie drąc się wniebogłosy. – Etelwulf, Torsten! Sprawdzacie ten zaułek do końca. Hildebert ze swoimi ludźmi, cofnijcie się do placu. Sigwald, weź resztę i przeczesz tamtą uliczkę. Spotykamy się przy kościele. Zaryzykowałem zerknięcie jednym okiem. Wojowie rozchodzili się do zadań, pan Teodlef stał do mnie bokiem. Widziałem dość dokładnie jego twarz... Jednego spojrzenia wystarczyło, abym zrozumiał: Azrael nie skrewił sprawy. Zabił pana Teodlefa do końca, na śmierć i nieodwołalnie – tylko że pewnie zapomniał oddzielić ciało od duszy. I teraz ta ostatnia kurczowo trzymała się

powłoki doczesnej, powoli, ale nieubłaganie ulegającej procesom pośmiertnym. W końcu odeszli wszyscy. Drżącą ręką, ostrożnie, żeby nie zrobić czegoś nieskończenie głupiego, po jednym spuściłem kurki. Popatrzyłem karcąco na Azraela, ten wzruszył skrzydłami: no co? Nie moja wina. – Maryam, idziemy. Chodź, jeszcze kawałek... O cholera! Dziewczyna spojrzała na mnie wielkimi ze strachu oczami. Spróbowała obciągnąć i tak za krótką tunikę, żeby ukryć rozlewającą się jej po nogach mokrą plamę. – Ja... ja nie chciałam... przepraszam, ja nie... – załkała, a potem wczepiła się we mnie rękami. – Ja nie chcę! Uklęknąłem obok niej, gorączkowo próbując przypomnieć sobie, co w takich chwilach mówili na filmach. Do diabła, tam były tylko dwa rodzaje sytuacji! Jak miało być dobrze, to wszystko szło jak z płatka. A jak tylko ktoś zaczynał rozpatrywać opcje i cokolwiek się przeciągało, to nie ma bata – albo kobieta, albo dziecko mieli umrzeć. – Spokojnie, tylko spokojnie. Przyj... to jest, tfu! Oddychaj! Oddychaj, a potem przyj?... – Ezekielu, ona traci płyny – powiedział Azrael tonem głównego inżyniera, obserwującego rosnącą temperaturę w osłonie rdzenia reaktora atomowego. Maryam podciągnęła się, podniosła do pozycji niemalże pionowej. – Nie, nie, chyba jeszcze nie... ja mogę wstać! To nic, to na pewno nic, prawda? – Ty rodzisz – powiedziałem krótko. – Ja mogę iść! Wstała, rzeczywiście podeszła do drzwi. Chciała wyjść na ulicę, ale złapałem ją za ramię, sam wyjrzałem pierwszy: czysto. – Chodźcie, do cholery... Maryam, owiń się kocem, ukryj to jakoś! Przecież nas rozerwą na strzępy. Zegar biologiczny tykał coraz głośniej. Opłotkami wróciliśmy na główny plac, gdzie procesja przeradzała się powoli w orgię połączoną z paleniem wiedźm. Nie mam pojęcia, jakim cudem Danaiel dawał radę powstrzymać swoją czeredę Wysłanników przed zwykłym, oczywistym wyrżnięciem tych ludzi w pień. – Tam! – Pokazałem ręką w kierunku wzgórza zamkowego. Jeśli gdzieś musieliśmy się dostać, to właśnie tam, na samą górę. Zostawiliśmy za sobą religijny obłęd i parliśmy prosto pod górę. Już w miarę dokładnie widać było poszczególne budynki dawnego zamku, nadgryzione teraz zębem czasu, wojny i Wysłanników. Już, już widziałem przed nami sklepioną bramę na jedynej wiodącej na kasztel drodze. Jeszcze dwieście kroków, jeszcze sto...

– Stój! – Szczęk przeładowywanego kałasznikowa był tylko odrobinę mniej wymowny niż te słowa. Zatrzymałem się, złapałem za rękę chcącą już uciekać Maryam. Powoli się obróciłem. – Witam pana majora. – Uśmiechnąłem się kwaśno. Hildebert stał kilkanaście metrów za nami z karabinem w ręku. Nie musiał do mnie celować, bo wiedziałem, że i tak zdąży wystrzelić. – Ręce do góry – zakomenderował nieznoszącym sprzeciwu głosem. Przypomniała mi się tamta akcja, kiedy zgarnęli mnie i Arta... Tak samo mówił wtedy, bez cienia emocji. – W mieście jest pół setki Wysłanników – zdecydowałem się zagrać kartą półblefu. – Jeśli strzelisz, wszyscy się tu zbiegną w te pędy. – Ale to już nie będzie twój problem, prawda?... eks-Komorniku? Z uliczki obok zaczęli wychodzić pozostali woje, na czele z samym panem Teodlefem. – Oczywiście, że on nie strzeli – zacharczał Teodlef, chrząknął i splunął zielonkawą mazią na bruk. Przechodząc koło Hildeberta, wyłuskał mu z rąk karabin i szedł dalej ku mnie. – Zabroniłem mu. Jeszcze mógłby przypadkiem zahaczyć naszą bezcenną Matkę Królów. – Ona nie jest... – zacząłem. Nie dokończyłem, bo pan Teodlef podskoczył do mnie i zupełnie bezceremonialnie walnął kolbą prosto w twarz. Chrupnęło, świat wykręcił kozła z półbeczką, a potem zapadła ciemność.

Rozdział XXXIII

N

a początku podobno była ciemność, a Duch Boży... A nie, chwila. To już przecież było. Zawsze kiedy budziłem się z omdlenia, letargu, stanu katalepsji albo śmierci klinicznej, miałem uczucie déjà vu. Robiłem to już tyle razy, znałem tak dobrze. Można było się wręcz przyzwyczaić do nieustannie tych samych reakcji organizmu i zachowań ciała. Tym razem było zupełnie inaczej. – Okuurwaaa... – jęknąłem, sięgając ku pulsującemu bólem nosowi. Okazało się to karygodnym błędem, bo dotyk był jak uderzenie rozgrzanym do czerwoności młotem; zwinąłem się z bólu, zachłysnąłem zalegającymi w zatokach skrzepami. Rozkasłałem się, w końcu porzygałem na brązowo krwią, która musiała ściekać do żołądka. – Ocknął się – zameldował głos maga bez imienia. Rozejrzałem się załzawionymi oczami. Pierwszą rzeczą, jaką dostrzegłem, był nos. Mój własny nos, zasłaniający sporą część pola widzenia. Przesunięty w bok, obrzmiały i napuchnięty jak bania. Drugą byli – zbiorowo – rycerze i wikingowie, siedzący wokół niedużego ogniska i radośnie wpieprzający moje zapasy. Trzecią zaś ogólny zarys wnętrza pozbawionego sklepienia kościoła o dwóch nierównych wieżach. Pamiętałem, że kiedyś było tu pięknie, jak z dziecięcej malowanki. Figury, rzeźby, piękny drewniany ołtarz, wszystko to w najdzikszych odcieniach czerwieni, żółci, błękitu i zieleni, jakby wpadł tu średniowieczny Witkacy na mefedronie... A teraz tylko gołe ściany, polichromia skuta do cegieł. – Coście, skurwysyny, uczynili z tą krainą... – jęknąłem w nagłym przypływie żalu nad sobą i chyba całym światem. Było już tak blisko! Prawie się udało, a tu taki klops. – Co z dziewczyną? – odezwał się stojący z kałaszem na ramieniu pan Teodlef.

– Jej stan jest stabilny, panie – odpowiedział mag. Spróbowałem poruszyć głową, żeby go zobaczyć, ale doczekałem się tylko kolejnego łupnięcia bólu w złamanym nosie. Dopiero teraz zorientowałem się, że ręce miałem fachowo związane w nadgarstkach, a nogi skrępowane na wysokości kostek i kolan. A potem rozdzierająco krzyknęła Maryam. Rzuciłem się, próbując zerwać się, wstać, pobiec do niej... Kilku wojów roześmiało się, wyraźnie rozbawionych moimi równie bezskutecznymi, co desperackimi próbami rozerwania więzów. – Leż spokojnie, Komorniku, a może pozwolimy ci umrzeć szybko. – Pan na włościach podniósł się, podszedł i przykucnął przede mną. – A może i nie. Za to, co mi zrobiliście ty i twój koleżka, powinienem zabijać was przez co najmniej tydzień. Ale teraz to... Maryam wrzasnęła jeszcze raz, zawyła. Czułem w tym głosie cierpienie, rozpacz i bezsilność, ale też coś o wiele więcej, o wiele bardziej bolesnego. – Ona cierpi, ty pojebie! – charknąłem. – Nie może urodzić!... – Zapewniam cię, Ezekielu, że jest w dobrych rękach. Pan doktor wie, co robi. – Nie może urodzić! – wysapałem, patrząc Teodlefowi prosto w twarz. – Musisz ją zaprowadzić na górę... Proroctwo musi się wypełnić. – Nonsens. To czysta biologia. Proroctwa, bogowie i wasze absurdalne przepisy nie mają nic do rzeczy. Ona urodzi, tak czy inaczej. Piękne słowa od kogoś, kogo dopiero co zabił własnoręcznie Anioł Śmierci, a kto teraz nie żył, a istniał. – Azraeeeel! – wydarłem się, a potem znów rozkasłałem tak, że aż w głowie mi się zakręciło. Teodlef wstał, odszedł poza pole mojego widzenia. Maryam znowu krzyczała: dziecko chciało się urodzić, a ci idioci jej nie pozwalali. Zabiją ich oboje. Zaprzepaszczą wszystko. Kolejny pieprzony ślepy zaułek historii. – Kurwa... – załkałem. – Kurwa mać... Przecież coś się musi zdarzyć... I wtedy jedna ze ścian eksplodowała ogniem. Tak po prostu, bez ostrzeżenia wybrzuszyła się, a potem pękła deszczem roztopionego kamienia i ołowiu, sypiąc wokół odłamkami cegły i szkła. Siedzący przy ogniu popadali na ziemię, rozpierzchli się na boki. – Zasadzka! – wrzasnął nie wiedzieć czemu Teodlef. A z góry spadł na nich huragan purpurowej śmierci. Jeśli ktoś nigdy nie widział, jak walczy Pierwszy, to nawet w przybliżeniu tego nie zrozumie. Nie będzie w stanie choćby wyobrazić sobie zamaszystych zygzaków i esów-floresów, wykreślanych w powietrzu przez dwie płonące

wściekłą purpurą klingi. Nie pojmie skomplikowanego, a zarazem pełnego gracji tańca szermierza, tak doskonale przyzwyczajonego do walki z niepomiernie słabszymi od siebie. Nie zrozumie całej pogardy, z jaką Danaiel zabijał. A zabijał skutecznie. Żołnierze Teodlefa walczyli mężnie, ale ginęli żałośnie. Na kolanach, z wyprutymi wnętrznościami, wrzeszczący i próbujący zatamować sikającą z przeciętych mięśni krew. Bo Pierwszy nie uderzał, żeby zabić: on ciął tak, żeby to w końcu oni jego błagali o śmierć. Był taki moment, że jeszcze mieli szansę. Dokładnie ten moment, kiedy do środka zaczęli wsypywać się Nawróceni, a drzwi zablokowało dwóch Ofiarników. – Dość! – zakomenderował Danaiel, podnosząc do góry miecz, zalany gotującą się i syczącą na ostrzu krwią. – Starczy! Chcę ich żywcem... Ludzie Teodlefa i tak nie mieli szans. Zbici w ciasną grupkę, otoczeni pierścieniem stali i spiżu, jeden po drugim zaczęli rzucać broń na ziemię i podnosić ręce do góry. – Na kolana – głos Pierwszego nie znał sprzeciwu. Ja leżałem, tak jak wcześniej, na boku. Przede mną, w połowie drogi dzielącej mnie od Danaiela, leżał pan major Hildebert, coraz bardziej blady od krwi wyciekającej przez rozprute jelita. Był już przy drzwiach, trafił na Ofiarnika; aż tak daleko nim rzuciło. – Sekstus! Zakuty od stóp do głów w pancerz Komornik wysunął się z szeregu. – Słyszę i jestem posłuszny. – Sekstus, weź jeńców i odeskortuj do Cytadeli. Większość powinna dać się resocjalizować. Po drodze dopilnuj właściwej utylizacji tej hołoty na placu... I wszystkich innych, których spotkasz. – Jakie wziąć siły? Pierwszy potoczył wzrokiem po wnętrzu zrujnowanej bazyliki. Był niepodzielnym panem sytuacji. – Wszystkie. Sammailu! Postać pojawiła się znikąd. Niczym kawałek ciemności, który nagle podniósł się z mrocznego kąta budowli, Sammail z godnością złożył skrzydła i podszedł bliżej, chrzęszcząc po gruzie podkutymi oficerkami. Stanął, spojrzał pod nogi. Przydepnął wciąż jeszcze widoczny fragment gotyckiej rzeźby, aż drewno chrupnęło i pękło z trzaskiem.

– Witaj, Komorniku Danaielu Pierwszy – odezwał się Anioł Śmierci głosem niczym aksamit, na którym leżą skalpele i wzierniki z nierdzewnej stali.

– Sammailu, kwituję przekazanie jeńców. Potwierdzam ujęcie heretyczki, egzekucji dokonam osobiście w trybie przepisanym. Zawieszony w prawach wykonywania zawodu Komornik, niejaki Ezekiel Siódmy, też został ujęty. Zobaczymy, czy dotrze do Cytadeli żywy. Och, i jest tutaj też... Przeszedł kawałek, kopnął kogoś leżącego na ziemi. Azrael zaskamlał jak uderzony kundel. – Tak, Komorniku Danaielu Pierwszy? – Nieistotne. To nikt, zupełnie nikt. Przyjąłeś? – Tak, Komorniku Danaielu Pierwszy. – Dobrze. Zamelduj Archistratigosowi Michałowi, że wkrótce wyruszę w drogę powrotną. Anioł Śmierci kiwnął, zasalutował do czapki z trupią główką i zniknął. Nie mogłem nie zauważyć, że na purpurowej opasce miał wyhaftowany na białym tle czarny krzyż. – Wykonać – rzucił krótko Danaiel. W ciągu niespełna minuty bazylika opustoszała. Poza Pierwszym zostałem tylko bezradny ja, kwilący na ziemi Azrael i sapiąca oraz pojękująca z bólu Maryam. – Ezekielu, mój Ezekielu. – Danaiel podszedł do mnie, pogładził z udawaną czułością po twarzy. – I po co ci to było? – Nie mam... – zacząłem mówić, ale on wyprostował się i po prostu kopnął mnie w brzuch. Ot tak, od niechcenia, nawet nie biorąc szczególnego zamachu. Zwinąłem się wpół, rozkasłałem i porzygałem tym, co jeszcze zalegało w żołądku. – Nie będziesz się odzywać, o ile nie zapytam albo ci nie każę. Jasne? – Hhhyyy... – dałem radę wyjęczeć. Przeszedł się po pozostałościach świątyni, oglądając z zadowoleniem ciała. Przykucnął nad jednym z konających, wziął w dłoń pugio i powoli, z lubością wbił mu w splot słoneczny. Wytarł o płaszcz. Chwilę popatrzył w kierunku zakrystii, gdzie chyba leżała Maryam w bólach porodowych. Związali ją tam, dzikusy? Chyba tak. – Wypluj wreszcie z siebie tego bachora i miejmy to za sobą – poradził jej Danaiel. – Co, nie widać jeszcze główki? To nic, poczekamy. A jak nie będzie chciała się pokazać, to ją z ciebie... wyciągniemy! A ty co? Waruj! To ostatnie skierowane było do Azraela, który dał radę podnieść się na czworaka. Pierwszy pokręcił głową z dezaprobatą, wyciągnął z rumowiska pręt i tanecznym krokiem, zawijając wokół siebie żelazem, podszedł do gramolącego się Anioła. – Waruj! – Trzasnął go przez plecy na wysokości nerek. Azrael pisnął

i upadł, rozpłaszczył się na ziemi. – O tak, psie... Patrz, ucz się od tego niewydarzonego łysola. Pokazał prętem na mnie. Po plecach aż przebiegł dreszcz, gdy pomyślałem, że mógłby znów zainteresować się mną; atawistyczne, wszczepione głęboko w podświadomość strachy odezwały się z pełną siłą. Patrzyłem bezradnie, jak Pierwszy znów idzie w kierunku Maryam. Uśmiechnął się wrednie, wyciągnął i odpalił miecz. Zaciął nim końcówkę pręta pod kątem, jak igłę strzykawki, ocenił krytycznie. – Nie chce wyjść. – Pokazał tą przerażającą sztycą na jej brzuch. – Więc trzeba go będzie, jak w czasach Przed... wyłyżeczkować. No już, już, nie bój się. Ale powiem ci prawdę, gówniaro: owszem, to będzie bolało. Nawet strasznie. Za to zdradzę ci, że... Co? Urwał w pół słowa. Zmrużyłem oczy, próbując zrozumieć, co się stało. Spośród posiekanych, porżniętych ciał wojów podniósł się kształt. Nawet stąd widziałem zwisające mu z brzucha wnętrzności i wbite w pierś pilum... Zrobił chwiejny krok, potem drugi. Podniósł z ziemi miecz. – Stawaj – wyszeptał martwy pan Teodlef, ale ten szept poniósł się po całej bazylice. Danaiel popatrzył na niego z niedowierzaniem, parsknął śmiechem. – Ty!... Ty śmiesz rzucać wyzwanie – mnie?! Pierwszy przerzucił w dłoni pręt i cisnął niczym oszczepem. Pocisk pomknął przez powietrze, trafił Teodlefa prosto w mostek, poderwał w powietrze i cisnął na hałdę gruzu kilka stóp dalej. Danaiel krzyknął tryumfalnie, podnosząc obie ręce gestem zwycięzcy. Uświadomiłem sobie gorzką prawdę: to od niego przejąłem ten durny zwyczaj. – Tak! Prosto w środeczek, dziecino! Nawet po ciemku i bez włosów, tatuś zawsze trafi w... Teodlef stęknął i podniósł się z trudem, przeciążany do tyłu przez wciąż tkwiące mu w piersiach ostrze. Zakołysał się, byłby upadł, ale oszczep oparł się o ziemię. – Patrzcie tylko! – pokazał na niego Danaiel, wyciągając z pochew oba płonące ostrza. – Więc teraz nakręcimy krótki filmik instruktażowy... o, pardon: wyryjemy na glinianej tabliczce zwięzłą sekwencję rysunków. Pokażę wam, dzieci, jak bardzo można okaleczyć wciąż żywego trupa. Teodlef chciał machnąć mieczem, ale Pierwszy odbił jego klingę, bez trudu wytrącił mu broń z ręki. Potem przytknął płonący gladius do twarzy. Rozległ się dziki, pełen zwierzęcego bólu skowyt, zaskwierczało smażące się mięso. Maryam zawtórowała Teodlefowi kolejnym wrzaskiem, przechodzącym w jęk i bolesne sapanie. – Cicho tam! – odwrócił się Danaiel. – Do ciebie jeszcze dojdę, suko...

A teraz będziemy komponować symfonię. Myślę, że zanim do tego dojdzie, to muszę skompletować moje instrumenty. Ezekiel! Lodowata dłoń strachu ścisnęła mnie za gardło. Nie, nie, nie!... Danaiel ruszył w moją stronę. – Chodź tu, mój wierny druhu. Najpierw musimy cię odpowiednio nastroić, bo będziesz w naszej świątecznej orkiestrze sopranem, więc... Trzasnął strzał. Danaiel szarpnął się, stanął jak wryty. Popatrzył na pierś, dotknął rozlewającej się po pancerzu krwawej plamy. Odkaszlnął krwią i odwrócił się, zaskoczony. Zalany krwią, brudny i utytłany Azrael stał za nim, nieudolnie, w zupełnie absurdalny sposób trzymając dymiący karabin pana Hildeberta. Podstawy miał jednak opanowane: palec na spuście, lufa w kierunku wroga. – Allahuakbar – warknął przez rozbite wargi i znów ściągnął spust. Seria rzuciła Pierwszym w tył, trafiając go na wysokości podbrzusza i orząc w napierśniku serię dziur ku górze. Mój dawny mentor zatoczył się i upadł, ale od razu zaczął wstawać. Czułem niemalże, jak energia pulsuje w jego ciele, błyskawicznie zasklepiając rany i tamując krwotoki. – Ty.... – wycharczał, patrząc na eks-Anioła z czystą pogardą i nienawiścią. – I ty myślisz, że... Azrael szarpnął spust jeszcze raz i drugi, siejąc ołowiem. Większość kul poleciała bokiem, wznosząc fontanny kurzu i krusząc gruz, ale kilka znów sięgnęło Danaiela, cisnęło na rumowisko. Komornik zajęczał, potem roześmiał się. Splunął krwią. – Ty plugawy odszczepieńcu! Wydaje ci się, że możesz mnie... Azrael podszedł do niego, stanął w rozkroku. Pierwszy spróbował sięgnąć go gladiusem w nogę, ale mój Anioł po prostu odsunął się, tak że migoczące ostrze tylko musnęło i osmaliło kraj szaty. Lufa kałasza uniosła się, spojrzała obłóczonemu w przepięknej roboty antyczny pancerz Komornikowi w twarz. Anioł otworzył i oblizał usta, zaczerpnął tchu. Huknął strzał, głowa Pierwszego skoczyła w tył i zwisła bezwładnie. Z dziury w potylicy uniósł się dym, wypływająca na gruz zawartość zaciumkała miękko. – ...Ojej. – Azrael popatrzył na mnie, zdetonowany. – Chciałem jeszcze coś powiedzieć. To byłoby właściwe, prawda, Ezekielu? To może jeszcze raz... Ekhem... – Rozwiąż mnie, ty debilu! – zachrypiałem. – Przecież on już nie żyje! Zdawał się mnie nie słyszeć. Nachylił się nad ciałem Pierwszego, dźgnął lufą. Wystawił przed siebie karabin w dwóch rękach i strzelił jeszcze raz z tak bliska, że płomień wylotowy aż zakrzywił się na pancerzu pod szyją. I znów, i jeszcze raz, bez sensu masakrując bezwładne ciało...

– Allaaah! – wrzasnął dziko. Poczułem się, jakbym oglądał jakiś obłędny filmik z egzekucji jeńców: Anioł wystrzelał całą amunicję, kilka razy jeszcze nacisnął spust. Nie stało się nic, więc złapał karabin za lufę i zaczął okładać zalanego krwią trupa, jak maczugą. – Aaaaaaa! Aaaaaa!! – Azrael, kurwa twoja anielska mać! – wydarłem się. Anioł zamarł w pół ruchu z karabinem wzniesionym nad głową, dysząc ciężko. Upuścił broń, zataczając się, podszedł do mnie, upadł na kolana. Złapał za liny, przez chwilę mocował się z węzłami. Potem po prostu uśmiechnął się przepraszająco i rozdarł je gołymi rękoma, jakby były zrobione z papieru. – Maryam! – Pokazałem mu w kierunku zakrystii. – Uwolnij dziewczynę!... Zastanymi, zdrętwiałymi rękoma zacząłem rozwiązywać supły na nogach, a tymczasem Azrael pokuśtykał na drugi koniec bazyliki. Znów rozległ się odgłos rwanych sznurów, Maryam krzyknęła, potem załkała z ulgą. – Ezekiel!... – rozległ się głos Teodlefa. – Komorniku, żyjesz? – Tutaj... Zataczając się, ciągnąc po rumowisku flaki i wystający z pleców pręt, żywy trup podkuśtykał do mnie. Już wcześniej wyglądał źle, ale teraz przypominał wyciągniętą z ogniska szmacianą lalkę. Spojrzałem na wylewające się z brzucha biało-fioletowe wnętrzności, popatrzyłem mu w oczy pytająco. Kiwnął głową. – Może nie patrz – poradziłem, a potem szarpnąłem jelita ku sobie i urżnąłem jak najbliżej dziury w otrzewnej. – I jeszcze, czekaj... Złapałem za pręt z tyłu, zaparłem się o jego żebra nogą i wyciągnąłem do końca. Upadł na potrzaskaną posadzkę, skulił się z bólu. Wyciągnąłem do niego rękę: – Pokój? – Pokój – zacharczał, złapał moją dłoń i wstał. – Przynajmniej do czasu... Moi ludzie! Potrząsnąłem głową, pokazałem ruchem brody na Anioła, prowadzącego ledwo trzymającą się na nogach Maryam. – Są teraz ważniejsze sprawy. Potem ich znajdziemy, odbijemy. Najpierw ona.

Kuśtykaliśmy znów w kierunku wzgórza zamkowego. Pokryci krwią, poobijani, ledwo żywi. Wyrzucony z pracy Anioł ekstremista, wyjęty spod prawa Komornik, dziewczyna mająca urodzić Mesjasza i żywy trup z przyszłości. Wszystko wokół zalewał upiorny, purpurowy blask wiszącej nam nad

głowami komety. Wszędzie wokół biegali ludzie, słychać było wrzaski i urywki hymnów, losowe fragmenty litanii przeplatały się ze złorzeczeniami i przekleństwami. Szaleństwo sięgało apogeum. – Aaahmmm!... – Maryam znów zajęczała, zgięła się wpół i zatoczyła. Złapaliśmy ją pod ramiona. – Jeszcze nie, jeszcze... wytrzymaj, dziewczyno! – Ująłem jej twarz w dłonie. – Tylko trochę, już niedługo! Teodlef pociągnął mnie za rękaw, pokazał na budynki zamku. – Może gdzie indziej? – Nie. – Potrząsnąłem głową. – Musi być tam. Musi być stajenka. – Skąd wiesz, że tam będzie? – Bo wiem! Nie wiedziałem. Ale zanim Po przestała działać telewizja, to jedną z ostatnich rzeczy, jakie transmitowano, były – o ironio! – przygotowania do obchodów Bożego Narodzenia. Na zasadzie „niech się pali, niech się wali, a taca musi się zgadzać”. Właśnie z tego miasta, z tego konkretnego kościoła. I z jakiegoś powodu doszedłem do wniosku, że właśnie tam, w katedrze na górze, ta szopka jeszcze będzie stać. Musiała stać. Ruszyliśmy znów pod górę. Brakowało nam jeszcze raptem kilkudziesięciu kroków, ale Maryam walczyła o każdy cal. Widziałem, że ledwo trzyma się na nogach... – Ahem. Odwróciłem się, już z gladiusem w dłoni. Ogromne oczy w kolorze lapis lazuli popatrzyły na mnie z pobłażaniem. – Doprawdy, mógłbyś milej mnie witać, Emisariuszu. – Melekesz pokręcił ogromnym łbem, a utrefiona broda zafalowała. Teodlef zrobił krok w tył, potknął się i upadł, nie mogąc oderwać wzroku od potężnej kreatury. – Już myślałem, że tu nie dotrzecie. – Byłeś tu wcześniej? Ty... ty cholerny mutancie! I nie kiwnąłeś pazurem, żeby nam pomóc?! – Każdy ma swoją rolę, Ezekielu. Widzę, że zdążacie na miejsce. Doskonale. Pospieszcie się, czas jest już bliski. Pokazałem reszcie: idziemy! Sam jednak poskrobałem się po głowie. Coś się nie zgadzało. Odwróciłem się do sfinksa. – Czekaj, zaraz. Przecież mówiłeś, że was będzie trzech. Melekesz stropił się. – Doprawdy? Na pewno ci się wydawało. Ilość nie ma znaczenia. – Na pewno miało być was trzech! Mówiłeś sam, że inaczej nic się nie uda! – Tego nie powiedziałem na pewno – z godnością wyprostował się

tetramorf. – Aha! Ale jednak miało być was trzech! – ...Tak. – No i gdzie pozostali dwaj? A wy idźcie, idźcie! Maryam w asyście Anioła i trupa podjęła swą mozolną wspinaczkę. Sfinks westchnął, przewrócił oczami. Machnął łapą, przyzywając kogoś, kto do tej pory się ukrywał. Istota wyłoniła się z wnętrza zniszczonego domku. Była równie imponująca i pełna pradawnej gracji jak Melekesz: wycięta z kamienia twarz, wycyzelowana broda, piękne łuki skrzydeł. Gdy podeszła jednak bliżej, pomyślałem sobie, że chyba kamieniarz był mniej utalentowany albo miał nieco inny, hm, kanon piękna. Łapy były nieco zbyt masywne, twarz zbyt okrągła. Zamiast wklęsłej linii talii i grających pod skórą żeber, widać było dość obfite, pulchne boczki. Antyczny tetramorf z nadwagą. – To jest Baal-Szain. Baal-Szainie, to właśnie Emisariusz, o którym ci opowiadałem. A tam widzisz Matkę. Jej plecy konkretnie. Skłoniłem się, istota odpowiedziała kiwnięciem łbem. – Zaszczycony jestem i w ogóle – powiedziałem, może nieco zbyt oschle. Przyjaciel Melekesza chyba wyczuł mój sarkastyczny nastrój. Speszył się wyraźnie, spuścił wzrok... Jeszcze będzie miał kompleksy! – No super, jest was dwóch. A trzeci? Sfinksy wymieniły spojrzenia. – Będzie – powiedział Melekesz takim tonem, że niemalże byłem pewien, że wcale nie. – Wasza mać!... Jaka Apokalipsa, takich i trzech mędrców. Ruszyłem biegiem za moimi towarzyszami. – Pospiesz się, Emisariuszu! – rzucił za mną sfinks. – Czas się prawie wypełnił! Zrównałem się z resztą ekipy, popatrzyłem tylko na nich, wyminąłem i pobiegłem przodem. – Do katedry! – zawołałem. Zmieniło się tu mocno, odkąd byłem ostatni raz. Trawnik w całości przerobiono na poletka, porośnięte rachitycznymi sadzonkami. Do każdego z przepięknych niegdyś budynków kleiły się lepianki i prymitywne chatynki. Cholerne, nove średnioviecze. Przeleciałem przez dziedziniec, kierując się prosto na kompleks świątynny. Już stąd widziałem, że przy wejściu do katedry kłębi się tłum, ludzie tłoczą się i pchają do środka. Dobiegłem do granicy tłumu i utknąłem.

– Przepuśćcie mnie! – zawołałem, próbując łokciami wepchnąć się głębiej. Już widziałem zawieszone nad wrotami kości pradawnego zwierza; zaskakujące, swoją drogą, że wciąż tu były, tak bezczelnie zaprzeczając Jedynej Prawdziwej Teorii powstania świata. – Co się pan pchasz! – ofuknęła mnie baba z futrzanym kołnierzem, wciąż pachnącym naftaliną. – Bezczelny! – Tu jest kolejka! Im mocniej próbowałem się przepchnąć, tym szczelniej zwierał się przede mną tłum. Na złość, na przekór. Zdyszałem się, sapałem jak miech kowalski, a nie przesunąłem się nawet o metr. W końcu, zdesperowany, krzyknąłem: – Mesjasz się rodzi! Przepuśćcie mnie! – Każdy chce zobaczyć! – odkrzyknął mi jakiś dziadek o zaciętej twarzy. – No właśnie, co to za uprzywilejowanie młodych! Ile ja tu już stoję!... – Na koniec kolejki! – Ale... prowadzę Jego Matkę! – wrzasnąłem w końcu, czując, jak ogarnia mnie desperacja. – Aha, jasne! I pewnie jesteś Komornikiem, co? – Ha, ha! – He, he, he! Odpuściłem, pozwalając, żeby tłum wypluł mnie poza swój obręb. Stanąłem ze zwieszoną głową, patrząc na ludzi tak zajętych samymi sobą, że nieznajdujących nawet miejsca na myśl o tym, że istnieje coś więcej. – Zabrakło miejsca w stajence – powiedziałem po raz drugi. Tylko że... zaraz! Oni najpierw poszli do gospody! A potem dopiero stajenka, która tak naprawdę była... Chuj. Nie poddam się. Nie kijem go, to młotkiem. Obróciłem się na pięcie i popędziłem z powrotem. – Na dół, na dół! – Zamachałem rękoma, widząc, że ciężarna i jej dwóch groteskowych asystentów już wchodzą w bramę. – Co!... – jęknęła Maryam. – Człowieku, ja tu zaraz będę rodzić!... Nawet nie zatrzymując się, popędziłem w dół po śliskim bruku. Zahamowałem ślizgiem przed dwoma sfinksami. – Ezekielu, dokąd... – chciał zacząć Melekesz. – No i gdzie ten trzeci, do cholery?! – wydarłem się na niego. – Co to za burdel w ogóle?! Czy ja wszystko muszę sam robić?! Za mną idziecie! Bez marudzenia! Pomaszerowałem w dół, potem wściekły jak sto diabłów, skręciłem w bok, ku skałom, na których stał zamek. Przedarłem przez wyrzucane tu z góry odpadki. Gdzieś tu, cholera, była przecież! Nie mogła zniknąć, nawet po

Apokalipsie... Była. Ciemny, zimny otwór w jednolitym kamieniu. Grota. – To? – powątpiewająco zapytał Melekesz. – Ale tu ktoś mieszkał. Zostawił nawet drzwi. Spojrzałem na niego tak wściekle, że po prostu się zamknął. Faktycznie, wejście kiedyś zabudowano deskami i kawałkami blachy, ale teraz miejsce wyglądało na dokumentnie opuszczone. – Tutaj? – również nie doceniając mojej inwencji, odezwał się pan Teodlef, na spółkę z Azraelem podprowadzając sapiącą ciężko Maryam. – Przecież mogliśmy zejść z góry schodami. Szybciej by było. – Zamknijcie się wszyscy! Popatrzyli na mnie dziwnie. – Sfinksy, warować tutaj! I tak się nie zmieścicie do środka. – Ej, to było niemiłe. – Baal-Szain mruknął płaczliwo-urażonym głosem i zwiesił głowę. – Maryam, Azrael, za mną! A ty, ty pilnujesz. Pokazałem na Teodlefa palcem, obróciłem się i zanurkowałem w ciemność. Nawet nie myśląc, odpaliłem gladius, który zapalił się równym, wysokim płomieniem. Chociaż jeden, który wie, kiedy się należy zachować. W środku panował syf. Ktoś tu kiedyś mieszkał, jadł, spał, szczał i srał, więc capiło niemiłosiernie. Ale było za to sklecone z desek łóżko i kilka skotłowanych pledów. Nie do końca oddział położniczy, ale będzie musiało wystarczyć. – Dawaj, pomóż mi ją ułożyć! – poleciłem Azraelowi. Jakoś daliśmy radę wtaszczyć Maryam na posłanie. Zadarłem jej sukienkę, ofuknąłem Anioła, żeby się głupio nie gapił. Był przerażony, rozumiem – ja też. Ale nie należy tego okazywać. – Cholera... ręczniki? Azi potrząsnął głową. Potem ściągnął i podał mi turban. – Okej... gorąca woda? Tylko potrząsnął głową. – Dobra, dziewczyno. To jest ten moment. Teraz... cholera. Oddychaj równo. Wdech-wydech, wdech-wydech... – Aaaaa! – wrzasnęła Maryam, zwijając się wpół. – Boliiii! – Nie krzycz, bo dzieciak będzie miał wybroczyny – rzuciłem słyszaną kiedyś mądrością ludową. – I teraz przyj, mocno! Azi, sprawdź rozwarcie! Azrael z oczami jak kamienie młyńskie pochylił się między nogami Maryam. Odskoczył, przerażony. – Ona pęka, Ezekielu – szepnął. – Czyli jest dobrze. Teraz tak, jeszcze, i mocniej!

– Aaaa! – I teraz oddychasz, spokojnie... Czego?! Zaglądający nieśmiało Teodlef pokazał ręką za siebie. – Jest ten... y... ta... to trzecie. – Przecież widzisz, że rodzę! Pomagam w każdym razie. Masz, trzymaj! Nie podpal się tylko. Wcisnąłem Azraelowi świecący gladius, który, o dziwo, nie zgasł. Wypadłem na dwór, potoczyłem dokoła wściekłym wzrokiem. – Ezekielu – uroczyście odezwał się Melekesz – pozwól, że przedstawię ci... – Ja jebię! – wybuchnąłem. Trzeci sfinks miał cycki. – No co, co, co?! – naskoczyła na mnie od razu istota. – Nic. – Odetchnąłem bardzo głęboko. – Nic. Dziś nic nie jest tak, jak powinno. – „Powinno”?! Co to za dyskryminująca postawa w ogóle? Owszem, nie wstydzę się swojego ciała! Ani ja, ani on! Transtetramorf pokazał na swego kolegę z nadwagą. Ten mruknął coś niewyraźnie i zaczął grzebać pazurem w ziemi. Zacisnąłem oczy do bólu. Pokazałem na jaskinię, z której niosły się jęki i krzyki. – Mam tam dziewczynę rodzącą właśnie syna. Przepraszam: nawet „Syna”. Czy mamy już kworum, żeby wreszcie to zakończyć? – Tak – skinął Melekesz. – Baal-Szaina już znasz, a to Kin-alil-Addon. Przybyliśmy, aby pokłonić się Matce i jej Synowi, gdy ten... Podniosłem ręce. – Dajcie mu się najpierw urodzić. Proszę. Ja rozumiem, że macie wszyscy trzej pewne... – Czy on właśnie a priori dokonał założenia odnośnie do mojej płci?! Melekesz spojrzał z ukosa na kolegę z cyckami. – Słuchaj, nie wiem, jakie masz na swój temat wyobrażenia. – Machnąłem ręką, jakbym chciał się odciąć od tego wszystkiego. – Ale wiem, że mam tam dziewczynę w połogu. Nie wiem, czy wiecie, co to znaczy, ale ona potrzebuje mojej pomocy. – Ezekielu, połóg to w zasadzie... – Nie znasz nas, nie powinieneś zakładać, że czegoś nie wiemy! – zapiał sfinks-feminista. – Nie wolno mu tak mówić! Powiedz mu, Melekeszu! – Ezekielu, proszę cię. – Wywołany do tablicy zrobił do mnie błagalną minę. Zacisnąłem oczy. Szczerze mówiąc, to miałem ochotę wszystkich ich – je! – posłać w diabły. Nabrałem głęboko powietrza, odetchnąłem i odezwałem się: – Skoro mamy już komplet, to może byście...

– Ezekielu! – przeszywający wrzask z groty sprawił, że aż mi stanęło serce. Azrael wypadł na zewnątrz, w przejściu zahaczył głową o belkę. Zaczepił puklem włosów o gwóźdź, zaczął się szamotać i bić skrzydłami. – Szybko! Coś jeszcze się dzieje!... Porzuciłem sfinksy, kometę i całą resztę popieprzonego świata. Odepchnąłem Anioła, który wrzasnął i zostawił pasmo włosów wiszące w przejściu. Wpadłem do środka, popatrzyłem na miecz powoli wypalający dziurę w stole. Na leżącą na zakrwawionym łóżku dziewczynę. O cholera. Zapomniałem, że tam jest tyle krwi i... wszystkiego. – To chyba... już... – jęknęła Maryam, unosząc się na łokciach. – Teeeraaaaaaz! Złapałem ją za rękę, położyłem dłoń na czole. Na Boga, Szatana i wszystkich bogów! Że też człowiek musi być tak bezsilny! – Przyj, już! – zawołałem. Wrzasnęła i ścisnęła moją rękę tak, że aż zobaczyłem gwiazdy przed oczami. Czułem, że coś nadciąga, że pulsowanie jej serca to rytm świata, że krew to płonąca na niebie kometa, że wszyscy ci szaleńcy i fanatycy czekali właśnie na to, na tę chwilę, na ten moment, gdy... – Aaaaachh!... – Ła! Łaa!... Rzuciłem się ku dolnej części łóżka, złapałem to bezkształtne, zalane krwią, pokryte sinofioletowymi strzępami, niezdarne, niezmiernie, niewyobrażalnie kruche coś. Zawinąłem w turban Azraela, potem pomyślałem chwilę... Odwinąłem, wykonałem całą tę wyjątkowo fizjologiczną magię z pępowiną... Aż mi się zrobiło słabo, przyznaję. A przecież tyle się mordowało ludzi, wypruwało flaków! – Czy to... czy to... – Maryam wyciągnęła ręce. Podałem jej dziecko. – Tak. Tak, to twój syn! – Mój!... – zaszlochała Dziewica, tuląc do siebie Mesjasza. Nie było chórów anielskich, był tylko jeden półgłówek, stojący teraz w drzwiach i patrzący na to wszystko z niedowierzającym przerażeniem. Nie było trzech mędrców, tylko sfinksy: jeden w miarę mądry, jeden gruby i jeden... jedna... no, nietypow... Cholera, sami wiecie! A mimo to Proroctwo wypełniło się. – Jest... piękny! – Maryam spojrzała na mnie załzawionymi oczami. Dotknęła twarzyczki wrzeszczącego dziecka, przeciągnęła dłonią po malutkich rączkach i nóżkach. – Mój syn!... Rąbek chusty odwinął się. I wtedy zobaczyłem, co nasz przyszły Mesjasz ma między nogami.

O chuj... A w zasadzie właśnie nie.

KONIEC TOMU DRUGIEGO

Cherubin to przykład typowej dla Góry transpozycji ikonicznej, gdzie powszechne wyobrażenia zostają inkorporowane w jeden z bytów stworzonych, a nie zrodzonych. Po ludzku mówiąc: Cherubin jaki jest, każdy chyba widzi. Słodka buźka dzieciaka, ale rozdęta do dwóch metrów średnicy. Wisi sobie w powietrzu i nieporadnie macha tymi szczątkowymi skrzydełkami. Perkaty nosek wielkości muszli klozetowej, usta jak dwa wiadra krwi i te zielone oczka jak płyty kompaktowe, a za nimi przelewa się plazma. I ten głosik, jak syrena fajrantowa na odlewni żeliwa: OOO.... UUU... Jak takiego zobaczysz, to najlepiej połóż się i udawaj, że cię nie ma. Będzie to doskonałym ćwiczeniem na przyszłość, bo już za chwilę naprawdę cię nie będzie.

Serafin zasadniczo też nie odbiega swym wyglądem od tego, jak przedstawiają go ikony i ilustracje w Biblii: głowa, a wokół głowy trzy pary płonących skrzydeł. Ale takich długich. Naprawdę, poważnie długich, jak łopaty śmigłowca. Oczywiście płonących. I ostrych, jak sto diabłów... pardon: jak sto aniołów, powiedzieć chciałem. Serafin wykorzystywany jest przez oddziały Góry jako rodzaj przenośnej bomby termojądrowej: wystrzeliwuje się go na z góry upatrzony i oznaczony punkt, a potem tylko trzeba zgrabić popiół i zatknąć pośrodku wypalonego kręgu zeszklonej ziemi krzyż. Och, jak działa? Posługując się analogią kuchenną: weź główkę lalki barbie, przyklej pośrodku głowicy tnącej blendera. Potem wlej do środka benzyny i podpal. Włącz mikser, a na końcu wrzuć do środka cokolwiek – pudełko zapałek, zdechłą mysz, pomidora. Albo rękę wsadź, jeśli masz szczególnie

głupie pomysły. No. To by było na tyle.

Ofiarnik jest doskonałym przykładem typowej dla każdego systemu wierzeń sytuacji: miało być świetnie, wyszło jak zawsze. Statystyka, rozumiecie, potrafi czasem oszukać nie tylko człowieka, ale też samą siebie. No bo jak wziąć dwóch ludzi, to oni są silniejsi i sprawniejsi niż jeden, prawda? No prawda. A jeśli czterech, to już w ogóle będzie super. No więc, pomyślał ktoś na Górze, weźmy tych czterech ludzi i zróbmy z nich jednego superludzia! No nie. To tak nie działa. Ofiarnik to paskudny, nieforemny i bezdennie tępy konstrukt, nienadający się praktycznie do niczego poza bezmyślnym rąbaniem czymkolwiek, co akurat włoży mu się w łapę. Miecz, siekiera, maczuga, wał korbowy od samochodu – bez różnicy. Unieść–opuścić, krok w przód, unieść–opuścić, krok w przód. Obłóczony w prymitywny pancerz, praktycznie nieczujący bólu,

nieznający nawet pojęcia strachu – to naprawdę jeden z paskudniejszych przeciwników, jakich można sobie wymarzyć.

Nawróceni to ludzie, którzy pod naciskiem wszechobecnej propagandy i okoliczności przeszli na stronę sił okupacyjnych Góry. Sprowadzeni przez indoktrynację i pranie mózgu do poziomu ludzi epoki brązu, są nowymi barbarzyńcami naszych czasów – ubrani w prymitywne szaty, uzbrojeni w byle co, podatni na pierwotne popędy, są doskonałym narzędziem w rękach lepiej przygotowanej kadry dowódczej. Ostatnio zauważyć się daje tendencję wcielania większej liczby Nawróconych w oddziały legionistów, formowane przy Cytadeli pod osobistym dowództwem Archistratega Michała. Wyposażeni w lepszy sprzęt, w ogóle podobni już do ludzi, ale nadal tak samo posłuszni swoim zwierzchnikom, przemierzają w składzie jednego z Legionów pustkowie ziemi. W drodze najczęściej towarzyszy im Pastuch – istota pośledniego rzędu, pełniąca rolę zwiadowcy i wartownika, zdolna do komunikacji głosowej

i potrafiąca realizować proste algorytmy.

Istota niczym z najgorszych koszmarów, wyłoniona z pokrytych kurzem odmętów Starego Testamentu i wypuszczona na świat, by szerzyć śmierć i zniszczenie. Trudno powiedzieć, czy Żniwiarz posiada w ogóle jakikolwiek intelekt albo czy jest świadom tego, co wokół niego się dzieje. Jedynym sensem istnienia tej skądinąd imponującej istoty jest to, do czego i w imię czego została powołana do istnienia. Zabijanie. Żeby nie było wątpliwości: Żniwiarz nie walczy. On zrywa ludzi, jak dojrzałe kłosy, z gracją idącego przez dojrzały łan zboża kosiarza. Za nim zostaje już wyłącznie równo ścięty ślad, gotowy do wejścia pozostałych pracowników Winnicy Pańskiej.

Copyright © by Michał Gołkowski Copyright © by Fabryka Słów sp. z o.o., Lublin 2017 Wydanie I

ISBN 978-83-7964-232-8 Wszelkie prawa zastrzeżone All rights reserved Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy. Projekt i adiustacja autorska wydania Eryk Górski, Robert Łakuta Ilustracja na okładce Piotr Cieśliński Projekt okładki black gear Paweł Zaręba Ilustracje Jan Marek, Vladimir Nenov Redakcja Agnieszka Pawlikowska Korekta Katarzyna Pawlik Skład „Grafficon” Konrad Kućmiński Skład wersji elektronicznej [email protected] sprzedaż internetowa

Zamówienia hurtowe Firma Księgarska Olesiejuk sp. z o.o. sp.j. 05-850 Ożarów Mazowiecki, ul. Poznańska 91 tel./faks: 22 721 30 00 www.olesiejuk.pl, e-mail: [email protected]

Wydawnictwo Fabryka Słów sp. z o.o. 20-834 Lublin, ul. Irysowa 25a tel.: 81 524 08 88, faks: 81 524 08 91 www.fabrykaslow.com.pl e-mail: [email protected] www.facebook.com/fabryka

Spis treści Karta tytułowa Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV Rozdział V Rozdział VI Rozdział VII Rozdział VIII Rozdział IX Rozdział X Rozdział XI Rozdział XII Rozdział XIII Rozdział XIV Rozdział XV Rozdział XVI Rozdział XVII Rozdział XVIII Rozdział XIX Rozdział XX Rozdział XXI Rozdział XXII Rozdział XXIII

Rozdział XXIV Rozdział XXV Rozdział XXVI Rozdział XXVII Rozdział XXVIII Rozdział XXIX Rozdział XXX Rozdział XXXI Rozdział XXXII Rozdział XXXIII Spis miar, wag i terminów trudnych Książki Michała Gołkowskiego Karta redakcyjna Okładka