Krag czarnoksieznika (tom 1) Z - Morgan Rice

Morgan Rice

KRĄG CZARNOKSIĘŻNIKA

CYKL: KRĄG CZARNOKSIĘŻNIKA WYPRAWA BOHATERÓW - KSIĘGA 1. MARSZ WŁADCÓW - KSIĘGA 2. LOS SMOKÓW - KSIĘGA 3. ZEW HONORU - KSIĘGA 4. BLASK CHWAŁY - KSIĘGA 5. SZARŻA WALECZNYCH - KSIĘGA 6. RYTUAŁ MIECZY - KSIĘGA 7. OFIARA BRONI - KSIĘGA 8. NIEBO ZAKLĘĆ - KSIĘGA 9. MORZE TARCZ - KSIĘGA 10. ŻELAZNE RZĄDY - KSIĘGA 11. KRAINA OGNIA - KSIĘGA 12. RZĄDY KRÓLOWYCH - KSIĘGA 13. PRZYSIĘGA BRACI - KSIĘGA 14. SEN ŚMIERTELNIKÓW - KSIĘGA 15. POTYCZKI RYCERZY - KSIĘGA 16. ŚMIERTELNA BITWA - KSIĘGA 17.

WYPRAWA BOHATERÓW KSIĘGA 1 KRĘGU CZARNOKSIĘŻNIKA

– Niespokojna ta głowa, co koronę nosi – William Shakespeare

ROZDZIAŁ PIERWSZY Na najwyższym pagórku niziny Zachodniego Królestwa Kręgu stał chłopiec. Spoglądał na północ, gdzie na nieboskłon wschodziło pierwsze słońce. Zielenią pokryte wzniesienia, przedzielone dolinami i szczytami, ciągnęły się po horyzont, niczym garby wielbłąda. Wczesne promienie słońca zabarwiły poranną mgłę odcieniem spalonej pomarańczy i iskrząc natchnęły magią, która współgrała z nastrojem chłopca. Rzadko wstawał tak wcześnie, czy zapuszczał się tak daleko od domu – nigdy też nie wspinał się tak wysoko, gdyż wiedział, że rozgniewałoby to jego ojca. Tego dnia jednak było mu wszystko jedno. W tym dniu nie liczyły się żadne zasady ani obowiązki, które przytłaczały go przez czternaście lat jego życia. Ten dzień był bowiem inny. Tego dnia upomniało się o niego przeznaczenie. Thorgrin z Zachodniego Królestwa południowej prowincji klanu McLeod, dla wszystkich po prostu Thor, najmłodszy z czterech braci, był najmniej lubiany przez ojca. Całą noc nie spał, nie mogąc doczekać się tego dnia. Z oczami czerwonymi z braku snu przewracał się z boku na bok na łóżku i modlił, aby wreszcie wzeszło pierwsze słońce. Taki dzień bowiem zdarzał się tylko raz na kilka lat i gdyby go przegapił, Thor już na wieczność zostałby w wiosce i doglądał stada ojca. Myślenie o tym było nie do zniesienia. Dzień Poboru do królewskiej armii. Dzień, w którym oddziały armii przeszukują każdą prowincję i wybierają spośród ochotników przyszłych wojowników królewskiego legionu. Przez całe swoje życie Thor marzył tylko o tym. Dla niego życie miało tylko jeden cel: dołączyć do Srebrnej Gwardii, elitarnego kręgu rycerzy królewskich noszących najznakomitsze zbroje i posługujących się najlepszą bronią, jaką można tylko znaleźć w obydwu królestwach. Zanim jednak ktokolwiek dołączył do Srebrnej Gwardii, musiał zostać członkiem legionu, zastępu giermków w wieku od czternastu do dziewiętnastu lat. Jedynie synowie arystokracji oraz wsławionych w boju wojowników dostępowali tego zaszczytu. Innego sposobu nie było. Dzień Poboru był jedynym odstępstwem, rzadkim wydarzeniem organizowanym co kilka lat, kiedy to liczebność członków legionu spadała i ludzie króla przeszukiwali prowincje zaciągając nowych rekrutów. Wiadomo było, iż tylko niewielu młodzieńców spośród ludu zostanie wybranych, a jeszcze mniej w rzeczywistości dołączy do legionu. Thor śledził horyzont wnikliwym wzrokiem, wypatrując jakiegokolwiek ruchu. Wiedział, że oddział Srebrnej Gwardii musi przybyć tą drogą, jedyną prowadzącą do jego wioski. Chciał być pierwszym, który ich zauważy. Owce pasące się wokół beczały domagając się, aby sprowadził je z powrotem na dół, gdzie roślinność była bogatsza i smaczniejsza. Próbował nie zwracać uwagi ani na hałas, ani na odór. Teraz naprawdę musiał się skupić.

Jedyną rzeczą, która pozwoliła mu przetrwać te wszystkie lata spędzone na pasaniu owiec, usługiwaniu ojcu i swoim braciom, byciu tym, któremu powierzano najwięcej obowiązków i okazywano najmniej troski, była myśl, że kiedyś opuści to miejsce. Pewnego dnia, kiedy Srebrna Gwardia zjawi się w jego wiosce, Thor zaskoczy wszystkich, którzy go nie doceniają i zostanie wybrany. W mgnieniu oka wsiądzie do powozu i pożegna się z dotychczasowym życiem. Ojciec Thora, oczywiście, nigdy tak naprawdę nie widział w nim kandydata na legionistę. W zasadzie nie uważał, aby chłopiec miał być jakimkolwiek kandydatem. Całą swoją miłość i uwagę ofiarował trzem starszym braciom Thora. Najstarszy z nich miał dziewiętnaście lat, młodsi urodzili się kolejno rok po roku, co oznaczało, że różnica wieku między najmłodszym z nich a Thorem wynosiła trzy lata. Być może za sprawą tej różnicy, bądź też z powodu podobieństwa, jakie łączyło trzech starszych braci, trzymali oni tylko ze sobą, ledwo zauważając jego istnienie. Co gorsze, przewyższali go wzrostem, siłą i muskulaturą. Thor nie był niski, jednak w porównaniu z nimi czuł się mały, a jego umięśnione nogi wyglądały mizernie przy ich wyrzeźbionych niczym z dębu kończynach. Ojciec Thora nie widział potrzeby tego zmieniać – chłopiec miał paść owce i dbać o broń, podczas gdy jego bracia trenowali. W powszechnym przekonaniu chłopiec miał spędzić życie w cieniu wielkich dokonań swoich braci. Gdyby te plany miały się powieść, Thor zostałby tutaj, pochłonięty przez wioskę, obarczony obowiązkiem wspierania rodziny. Thor czuł też, iż bracia paradoksalnie obawiali się go, być może nawet nienawidzili. Dostrzegał to w każdym ich spojrzeniu, każdym geście. W jakiś dziwny sposób wywoływał u nich strach i zazdrość. Być może dlatego, że nie był do nich podobny, ani nie mówił z typową dla nich manierą. Różnił się też ubiorem, gdyż ich ojciec odkładał lepsze szaty – w kolorze purpury i szkarłatu – oraz złocony oręż dla jego braci, pozostawiając mu szorstkie parciane okrycie. Mimo tego chłopcu udawało się panować nad swym ubiorem: związywał koszulę w pasie, a teraz, kiedy lato było w pełni, odciął rękawy pozwalając, by wiatr muskał jego silne ręce. Nosił też szorstkie lniane spodnie, jego jedyne, oraz obuwie z najtańszej skóry, zawiązywane na przedzie łydki. W żadnej mierze nie przypominało butów jego braci, ale Thor używał go z powodzeniem. Był to typowy strój pasterski. Chłopcu daleko jednak było do typowego pasterza: wysoki jak na swój wiek, szczupły, z dumnie zarysowaną szczęką, szlachetnie wysuniętym podbródkiem, wysoko umieszczonymi kośćmi policzkowymi i szarymi oczami, wyglądał jak wojownik na wygnaniu. Jego proste kasztanowe włosy opadały falując w dół za uszy, a oczy błyszczały, niczym diamenty na słońcu. Thor wiedział, że tego dnia jego bracia będą mogli dłużej spać, najeść się do syta i zaprezentować w najlepszym rynsztunku ze szczerym ojcowskim błogosławieństwem – podczas gdy jemu nie będzie nawet dane wziąć udziału w wydarzeniu. Raz poruszył ten

temat, ale nie poszło za dobrze – ojciec krótko uciął rozmowę i Thor nigdy już do tego nie wracał. To po prostu było nie w porządku. Chłopiec zamierzał przeciwstawić się planom ojca: na widok królewskiego orszaku gotów był pobiec do domu i oznajmić mu o swojej decyzji – niech się dzieje, co chce – on i tak pokaże się ludziom króla. Pragnął uczestniczyć w werbunku tak jak inni. Jego ojciec nie mógł go powstrzymać. Na samą myśl o tym Thor czuł ucisk w żołądku. Dostrzegł ich, kiedy pierwsze słońce już wzeszło, a drugie pojawiło się na horyzoncie i rozjaśniło purpurowe niebo kolorem miętowej zieleni. Z wrażenia wyprostował się jak struna, a włosy stanęły mu dęba. W oddali widział ledwie zarysowany kształt konnego powozu i kurz unoszący się spod kół. Kiedy pojawił się następny powóz, serce zabiło mu ze zdwojoną siłą. Nawet z tak dużej odległości można było dostrzec ich blask w świetle dwóch słońc, niczym błysk srebrnołuskiej ryby, która wyskoczyła nad powierzchnię wody. Doliczywszy dwunastu powozów, Thor nie był już w stanie dłużej czekać. Obrócił się i z sercem dudniącym w piersiach, po raz pierwszy w życiu zapominając o swych owcach, zbiegł z pagórka potykając się co chwila, zdecydowany zrobić wszystko, co konieczne, aby ludzie króla dowiedzieli się o nim. * Ledwo łapiąc oddech, popędził w dół pagórka między drzewami, ocierając się o gałęzie i nie zwracając na nic uwagi. Dotarł na polanę, z której rozlegał się widok na jego wieś położoną poniżej: senną osadę pełną jednopiętrowych, ulepionych z białej gliny domostw, ich dachów pokrytych strzechą oraz kilkadziesiąt osób krzątających się dookoła. Z kominów powoli sączył się dym. Thor wiedział, iż większość mieszkańców wstała wcześnie by przygotować poranny posiłek. Jego sielankowa wioska położona była w wystarczającej odległości od królewskiego dworu – o cały dzień jazdy konno – aby zniechęcić do składania odwiedzin. Była to zwyczajna rolnicza osada na skraju Kręgu jakich wiele, jeszcze jeden trybik w wielkim kole, jakim było Zachodnie Królestwo. Thor ruszył biegiem przez plac wiejski, wzbijając za sobą tumany kurzu. Psy i kury tylko uciekały mu spod nóg. Jakaś kobiecina, siedząc w kucki przy przydomowym ognisku, syknęła na niego nad kociołkiem pełnym gotującej się wody. – Zwolnij chłopcze! – pisnęła, kiedy przebiegał koło niej zasypując kurzem ognisko. Thor nie zatrzymałby się teraz dla nikogo. Skręcił w jedną boczną uliczkę, potem następną, manewrując dobrze sobie znanymi ścieżkami, aż w końcu dotarł do domu. Była to mała, niczym nie wyróżniająca się chata jakich wiele, ze ścianami z białej gliny i kanciastym dachem pokrytym strzechą. Podobnie jak w większości tego typu domostw, wewnątrz była jedna izba przedzielona w połowie – po jednej stronie spał ojciec, a po drugiej starsi bracia. Co ciekawsze, na tyłach znajdował się niewielki kurnik i

to tutaj Thor z czasem musiał nocować. Na początku spał z braćmi, ale w miarę tego, jak rośli, stawali się bardziej złośliwi i izolowali się od Thora, ostentacyjnie pokazując najmłodszemu bratu, iż nie ma tu dla niego miejsca. Bolało go to, ale i cieszyło, gdyż teraz miał własny kąt. Wolał zniknąć im z oczu. Potwierdzało się tylko to, co już dobrze wiedział – w tej rodzinie był ledwo tolerowany. Thor podbiegł do drzwi, otworzył je i bez wahania wpadł do izby. – Ojcze! – krzyknął, próbując złapać oddech – Srebrna Gwardia! Już są! Bracia wraz z ojcem siedzieli pochyleni nad śniadaniem, ubrani w swoje najlepsze odzienie. Usłyszawszy jego słowa, zerwali się od stołu i, przepychając się koło Thora w drzwiach, wybiegli na drogę. Thor dołączył do nich szybko i razem już wpatrywali się w horyzont. – Nikogo nie widzę – rzekł basowym głosem Drake, najstarszy z braci. Najszerszy w ramionach, z włosami przyciętymi krótko podobnie jak u młodszych braci, brązowymi oczyma i wygiętymi w pogardzie ustami, spojrzał gniewnie na Thora, jak to zresztą miał w zwyczaju robić. – Ani ja – wtórował mu Dross, o rok młodszy od Drake’a, zawsze trzymający stronę starszego brata. – Jadą! – odkrzyknął Thor – Przyrzekam! Ojciec chłopców zwrócił się do Thora i stanowczo zacisnął ręce na jego ramionach. – A skąd niby to wiesz? – zapytał. – Widziałem ich. – Gdzie, jak? Thor zawahał się na moment; dał ojcu się podejść. Ojciec dobrze wiedział, że jedynym miejscem, z którego Thor mógł dostrzec orszak, był szczyt tego wysokiego wzniesienia. Chłopiec zawahał się na chwilę nie wiedząc, co odpowiedzieć. – Ja…wspiąłem się na to wzniesienie– – Wraz ze stadem? Wiesz dobrze, iż nie wolno z nimi się tak oddalać. – Ale dziś to co innego. Musiałem sprawdzić. Ojciec spojrzał na niego gniewnie. – Natychmiast idź do izby, przynieś braciom ich miecze i wypoleruj je, aby wyglądały jak najlepiej kiedy przybędą ludzie króla. To powiedziawszy, odwrócił się do pozostałych braci, którzy nadal wpatrywali się w horyzont. – Myślisz, że nas wybiorą? – spytał Durs, najmłodszy z tej trójki, a zarazem starszy o pełne trzy lata od Thora. – Byliby głupcami, gdyby tego nie zrobili – odrzekł ojciec. – Brakuje im ludzi w tym roku. Przyjęli niewielu rekrutów, inaczej w ogóle by tu nie zaglądali. Wyprostować mi się ale już! Cała trójka! Z podniesionym czołem i wypiętą piersią! Nie patrzcie im prosto w oczy, ale też nie odwracajcie wzroku. Bądźcie silni i pewni siebie. Nie okazujcie

słabości. Jeśli chcecie należeć do królewskiego legionu, to zachowujcie się tak, jakbyście już tam byli. – Tak ojcze! – odrzekli chórem i przyjęli postawę. Po czym odwrócił się, spojrzał na Thora i zapytał: – Co ty tutaj jeszcze robisz?. Do środka! Thor przystanął, czując się wewnętrznie rozdarty. Nie chciał okazywać ojcu nieposłuszeństwa, musiał jednak z nim porozmawiać. Serce łomotało szalenie, kiedy tak stał rozmyślając. W końcu zdecydował, iż najlepiej będzie jak posłucha ojca i przyniesie miecze braci, a dopiero potem z nim porozmawia. Na nic zdałby się teraz jego sprzeciw. Ruszył pędem przez chatę na tyły, gdzie znajdowała się komórka z orężem. Znalazł trzy miecze braci – okazy prawdziwego kunsztu – uwieńczone rękojeściami z najlepszego srebra, podarunki od ojca, na które pracował przez lata. Chwycił trzy na raz i ruszył z powrotem, jak zwykle zdumiony ich ciężarem. Podbiegł do braci, rozdał miecze i spojrzał na ojca. – No jak to, nie wypolerowane? – zapytał Drake. Ojciec spojrzał na Thora wzrokiem pełnym dezaprobaty i miał już coś powiedzieć, kiedy chłopiec wybuchnął: – Ojcze, błagam. Muszę z Tobą porozmawiać! – Poleciłem ci, abyś doprowadził broń do jak najlepszego wyglądu. – Ojcze, błagam! Ojciec spojrzał na niego. Musiał dostrzec powagę na twarzy chłopca, bo w końcu zapytał: – No, co tam? – Chcę tam iść. Razem z innymi. Być wybranym do legionu! Za plecami Thora rozległ się donośny śmiech jego braci, a jego twarz zapłonęła purpurą. Jego ojcu daleko było jednak do śmiechu; wprost przeciwnie, rozgniewało go to jeszcze bardziej. – Czyżby? Thor skinął głową stanowczo. – Mam czternaście lat. Nadaję się. – Czternaście lat to minimum – skwitował lekceważąco Drake. – Gdyby cię przyjęli, byłbyś najmłodszym rekrutem. Ty myślisz, że wybraliby ciebie w miejsce kogoś takiego jak ja, o pięć lat od ciebie starszego? – Bezczelny, no – powiedział Durs. – Zawsze taki był. Thor zwrócił się w kierunku braci i powiedział: –Was nie pytałem. – Ojcze, błagam. Daj mi szansę. To wszystko, o co proszę. Wiem, że jestem jeszcze młody, ale sprawdzę się, kiedyś – prosił Thor. Ale ojciec jedynie pokręcił głową.

– Nie jesteś żołnierzem. Nie jesteś taki, jak twoi bracia. Jesteś pasterzem. Twoje życie jest tu, przy mnie. Będziesz wykonywał swoje obowiązki i to dobrze. Nie powinno się mierzyć zbyt wysoko. Zaakceptuj swój los i naucz się go kochać. Thor czuł, że jego serce pęka z żalu, a życie legnie w gruzach. Nie, pomyślał. Tak nie będzie. – Ale ojcze… – Cisza! – wrzasnął ojciec, a jego przenikliwy głos przeciął powietrze jak batem świsnął – Dość już tego. Oto i oni. Zmiataj stąd i zachowuj się, gdy tu będą! Jedną ręką odepchnął Thora, jak gdyby ten był przedmiotem, którego nie chce widzieć, i podszedł do przodu. Miejsce na piersi, w które uderzył chłopca, zapulsowało boleśnie. Nagle rozległo się wielkie dudnienie. Ludzie zaczęli wychodzić z domów i ustawiać się wzdłuż drogi. Rosnący z każdą chwilą obłok kurzu zwiastował nadjeżdżającą królewską karawanę. Po chwili dwanaście konnych powozów wtargnęło do wioski z łomotem, jak gdyby nagle rozszalała się burza z piorunami. Przybyli. Jak nie zapowiedziani goście. Ich powozy zatrzymały się nieopodal domu Thora. Konie prychały i podskakiwały niespokojnie. Kłęby kurzu przerzedzały się z powolna, a Thor z niecierpliwością usiłował podejrzeć broń i zbroję przybyszy. Nigdy jeszcze nie był tak blisko rycerzy Srebrnej Gwardii. Serce waliło mu z podniecenia. Jadący na czele wojownik właśnie zsiadał z konia. Oto przybył prawdziwy członek Srebrnej Gwardii, odziany w błyszczącą kolczugę, z mieczem przytwierdzonym do pasa. Wyglądał na około trzydzieści parę lat. Prawdziwy żołnierz – jego twarz pokrywała szczecina i blizny, a krzywy nos był zapewne pamiątką po którejś z bitew. Thor nigdy jeszcze w swym życiu nie widział tak potężnego mężczyzny – ramiona miał szerokie jak u dwóch stojących przy sobie rycerzy. Z jego wyrazu twarzy łatwo można było odczytać, kto tu dowodzi. Zeskoczył z konia wprost na piaszczystą drogę i, z brzęczącymi ostrogami, podszedł do chłopców stojących w szeregach. Jak wieś długa i szeroka, dziesiątki chłopców stały na baczność z wyrazem nadziei na twarzy. Dołączenie do Srebrnej Gwardii wiązało się z życiem przepełnionym zaszczytami, bitwami, renomą i chwałą, ale też z otrzymaniem ziem, tytułów i bogactw. Oznaczało najlepszą pannę młodą, najpiękniejsze ziemie i życie w chwale. Było zaszczytem dla całej rodziny. Pierwszym krokiem do tej chwały było zaś wstąpienie do legionu. Thor przyjrzał się uważnie wielkim złoconym powozom i zrozumiał, że mogą pomieścić ograniczoną liczbę rekrutów. Królestwo było zaś rozległe i karawanie Srebrnej Gwardii pozostało jeszcze wiele miejscowości do odwiedzenia. Thor zachłysnął się powietrzem, kiedy zdał sobie sprawę z tego, iż jego szanse były jeszcze mniejsze niż myślał do tej pory. Musiałby pokonać wszystkich innych chłopców,

wielu z nich doświadczonych w młodzieńczych bójkach, wliczając w to także jego trzech braci. Marnie to wyglądało. Ledwie łapiąc oddech, Thor obserwował, jak barczysty wojownik w ciszy podchodził do kolejnych chłopców i oceniał ich wzrokiem. Zaczął od najdalszego zakątka i powoli zakreślał koło. Thor oczywiście znał wszystkich tych chłopców. Wiedział, iż niektórzy z nich, choć do tego nigdy by się nie przyznali, nie chcieli wstępować do legionu mimo, że ich rodziny właśnie tego od nich oczekiwały. Bali się; nie nadawali się na żołnierzy. Thor nie mógł znieść tego upokorzenia. Czuł, że zasługuje, tak jak oni wszyscy, aby wziąć udział w naborze. To, że jego bracia byli starsi, wyżsi i silniejsi nie musiało oznaczać, że nie miał prawa stać wśród nich i zostać wybranym. Płonął nienawiścią do swego ojca i niemal ze skóry wyskoczył, kiedy wojownik podszedł bliżej. Zatrzymał się, pierwszy raz, przy jego braciach. Zlustrował ich od pięt po czubki głów i był pod wrażeniem. Wybrał jedną z ich pochew z mieczem i szarpnął, jakby chciał sprawdzić, na ile solidna jest ta broń. Uśmiechnął się szeroko. – Nie używałeś jeszcze miecza w walce, co chłopcze? – zapytał Drake’a. Pierwszy raz w życiu Thor widział, jak Drake zaczął się denerwować. Brat przełknął ślinę. – Nie, panie. Ale często używałem go w praktyce i miałem nadzieję… –W praktyce! Mężczyzna wybuchnął gromkim śmiechem i odwrócił się do pozostałych żołnierzy, którzy razem z nim już śmiali się Drake’owi prosto w twarz. Drake cały płonął ze wstydu. Thor nigdy w życiu nie widział, aby jego najstarszy brat był zażenowany. Zazwyczaj to on zawstydzał innych. – Zatem przekażę naszym wrogom, kogo mają się obawiać – Drake’a, który w praktyce nauczył się władać mieczem. Znów rozległ się śmiech żołnierzy. Wojownik podszedł do pozostałych dwóch braci. – Trzej z jednego chowu – powiedział pocierając zarost na brodzie – to może się przydać. Wszyscy jesteście słusznego wzrostu. Choć bez doświadczenia. Jeśli na coś macie się przydać, będziecie musieli jeszcze dużo ćwiczyć. Zamilkł na chwilę, po czym powiedział: – Przypuszczam, że znajdzie się dla was miejsce. Skinął głową w kierunku tylnego powozu. – Wskakujcie i to szybko, zanim się rozmyślę. Promieniejąc ze szczęścia, bracia ruszyli pędem w kierunku powozu. Thor dostrzegł, że ich ojciec był również uradowany. Z każdym krokiem braci, w Thorze narastało jednak poczucie zawodu.

Wojownik odwrócił się i ruszył w kierunku następnego domostwa. Thor nie wytrzymał. – Panie! – krzyknął. Jego ojciec odwrócił się i zmierzył go wzrokiem. Chłopcu było już wszystko jedno. Żołnierz zatrzymał się i powoli odwrócił. Thor zrobił dwa kroki do przodu i z bijącym sercem wypiął pierś najdalej jak mógł. – Mnie jeszcze nie rozważyłeś, panie – powiedział. Zaskoczony takim zachowaniem, wojownik spojrzał badawczo na chłopca, jakby to był jakiś żart. – Ach nie? – spytał i kolejny raz wybuchnął śmiechem. Jego ludzie mu zawtórowali. Ale Thor nie przejął się tym. To była jego chwila. Teraz albo nigdy. – Chcę wstąpić do legionu! – powiedział. Wojownik podszedł do chłopca. – Co ty nie powiesz? – Wyglądał na rozbawionego. – A czternaście lat to już skończyłeś? – Tak. Dwa tygodnie temu. – Dwa tygodnie temu! – Mężczyzna ryknął śmiechem. Tak samo, jak jego ludzie nieopodal. – W takim razie, nasi wrogowie z pewnością trząść się będą ze strachu na sam twój widok. Thor czuł, że wojownik go tylko poniża. Musiał coś zrobić. Nie mógł pozwolić, aby ta rozmowa skończyła się w ten sposób. Kiedy mężczyzna odwrócił się i chciał już odejść, Thor zrobił jeszcze kilka kroków i krzyknął: – Panie! Robisz wielki błąd! Tłum wydał z siebie przeraźliwy okrzyk zdumienia, żołnierz zaś zatrzymał się i powoli odwrócił w kierunku chłopca. Tym razem z jego wzroku emanował gniew i niezadowolenie. – Głupi chłopaku! – zawołał jego ojciec i pociągnął go w kierunku domostwa – do domu, prędko! – Nie! – odkrzyknął Thor strącając rękę ojca ze swego ramienia. Wojownik podszedł do niego, a ojciec odsunął się do tyłu. –Wiesz, jaka kara grozi za obrazę wojownika Srebrnej Gwardii? – warknął żołnierz. Serce waliło mu jak oszalałe, ale Thor wiedział, iż nie może się wycofać. – Panie, proszę, wybacz mu – błagał ojciec. – To jeszcze dziecko i… – Nie mówiłem do ciebie – odparł żołnierz i miażdżącym wzrokiem zmusił ojca, by ten odwrócił głowę. Po czym wrócił do Thora. – Odpowiadaj!

Thor przełknął ślinę nie będąc w stanie wykrzesać z siebie ani słowa. Inaczej to sobie wyobrażał. – Znieważając Srebrną Gwardię, znieważasz samego króla – odpowiedział potulnie Thor recytując z pamięci. – Dokładnie – powiedział mężczyzna. – Co oznacza, iż jeśli zechcę, mogę ukarać cię czterdziestoma batami. – Panie, nie chciałem nikogo obrażać – odrzekł Thor. – Ja tylko chcę zostać wybrany. Błagam. Marzyłem o tym przez całe swoje życie. Proszę. Pozwólcie mi do was dołączyć. Kiedy tak stali, wyraz twarzy wojownika powoli złagodniał. Po dłuższej chwili potrząsnął głową. – Jesteś jeszcze młody. Masz dumne serce, ale nie jesteś jeszcze gotowy. Wróć do nas, kiedy dorośniesz. To powiedziawszy, wojownik odwrócił się i jak burza pomaszerował w kierunku swojego konia, nie zwracając uwagi na pozostałych chłopców. W mgnieniu oka wspiął się na wierzchowca. Thor stał w miejscu przybity całym zajściem, kiedy karawana ruszyła. Tak szybko, jak się pojawiła, tak i znikła. Ostatnią rzeczą, którą Thor dostrzegł, byli jego bracia siedzący na tyłach ostatniego powozu, spoglądający na niego szyderczo, z dezaprobatą. Odjeżdżali daleko, do lepszego życia. Thor czuł się tak, jakby jakaś jego część umierała. W wiosce, w miarę jak emocje opadały, ludzie zaczęli wracać do swych domostw. – Głupi chłopaku! Czy ty wiesz jak niemądrze postąpiłeś? – warknął ojciec i chwycił go za ramiona – Czy zdajesz sobie sprawę, że mogłeś zniweczyć szanse swych braci? Thor strącił gwałtownie ręce ojca ze swoich ramion. Wtedy on uderzył chłopca w twarz. Thor poczuł kłujący ból i spiorunował ojca wzrokiem. Pierwszy raz w życiu jakaś jego część chciała oddać to uderzenie. Ale się wstrzymał. – Idź sprowadź owce do domu. W tej chwili! A kiedy wrócisz, nie oczekuj, iż dostaniesz coś do jedzenia. Pomyśl o tym, co zrobiłeś. O kolacji możesz zaś zapomnieć. – Może już wcale tu nie wrócę! – krzyknął Thor, odwrócił się i wybiegł, oby jak najdalej od tego domu, w kierunku wzgórz. – Thor! – wrzasnął głośno ojciec, aż przechodzący w pobliżu wieśniacy zatrzymali się i popatrzyli na niego. Thor biegł najpierw truchtem, potem przyśpieszył. Chciał być jak najdalej stąd. Nie zauważył, iż z oczu płynęły mu łzy. Wszystkie jego marzenia właśnie legły w gruzach.

ROZDZIAŁ DRUGI Po wielu godzinach bezcelowej wędrówki wśród okolicznych wzniesień, kiedy to myśli o ostatnich wydarzeniach kotłowały się w jego głowie bez ustanku, Thor w końcu wybrał jeden z pagórków, usiadł z rękoma skrzyżowanymi na kolanach i spojrzał na horyzont. Drugi raz już nie przybędą. Przeznaczenie skazywało go na długie lata spędzone w tej wiosce w oczekiwaniu na kolejną szansę – jeśli w ogóle ludzie króla tu powrócą. Jeśli ojciec kiedykolwiek wyrazi zgodę. Teraz będzie musiał mieszkać z nim sam i z pewnością odczuje ojcowski gniew w pełnej okazałości. Nadal będzie wykonywał jego polecenia. Lata miną i Thor skończy tak, jak jego ojciec, służalczo przywiązany do tej wsi, podczas gdy jego bracia cieszyć się będą sławą i chwałą. Czuł, jak krew w nim wzbiera na myśl o swym poniżeniu. Jednego był pewien: nie tak miało wyglądać jego życie. Dręczyły go rozpaczliwe myśli, co miałby teraz robić, jak odmienić swój los, ale odpowiedź nie nadchodziła. Takie karty rozdało mu życie. Po wielu godzinach, przygnębiony, wstał i ruszył z powrotem tak dobrze znanymi sobie wzgórzami, wyżej i wyżej. W końcu zwrócił swe kroki w kierunku stada owiec pozostawionego na wysokim pagórku. Pierwsze słońce skłaniało się już ku zachodowi, drugie zaś stało w zenicie rozświetlając okolicę zieloną poświatą. Nie spieszył się. Bezwiednie wyjął zza pasa procę, której skórzany uchwyt nosił ślady wielu lat użytkowania. Włożył rękę do woreczka umocowanego na biodrze i pogładził swą kolekcję kamyków, z których każdy gładszy był od poprzedniego. Przez te wszystkie lata zbierał je w najlepszych strumykach. Czasami strzelał do ptaków, innym razem do wszelakiej maści gryzoni. Wyrobił w sobie ten nawyk przez długie lata spędzone na pasaniu owiec. Na początku nie trafiał w nic. Raz jednak udało mu się trafić w ruchomy cel. Od tego czasu już nie chybiał. Strzelanie z procy stało się nieodłączną częścią jego zajęć i nie raz przyniosło ulgę w złości. Jego bracia może i potrafili jednym zamachnięciem miecza przeciąć polano – nigdy jednak nie udałoby im się trafić kamieniem w ptaka będącego w locie. Chłopiec bezwiednie umieścił kamień w procy, wychylił się i strzelił z całą siłą udając, iż celuje w ojca. Trafił w gałąź drzewa, które rosło w oddali, odcinając ją elegancko. Kiedy tylko zdał sobie sprawę, iż jest w stanie zabić uciekające zwierzęta, przestał w nie celować w obawie przed skutkami swojej śmiercionośnej umiejętności, nie chcąc ranić żadnego stworzenia. Teraz za cel obierał gałęzie, chyba że lis czyhał na jego stado. Z czasem jednak dzikie zwierzęta nauczyły się omijać owce Thora z daleka, dzięki czemu, było to najbezpieczniejsze stado w całej wsi.

Chłopiec często myślał o swych braciach, o tym gdzie teraz byli, i krew się w nim gotowała. Po jednym dniu zapewne dotarli do królewskiego dworu. Widział to doskonale oczami swej wyobraźni. Widział, jak wjechali przy fanfarach, witani przez ludzi odzianych w najznakomitsze szaty. Witani przez wojowników. Przez członków Srebrnej Gwardii. Widział, jak przydzielono ich do baraków legionu i miejsca na placu treningowym, by walczyć najznakomitszą bronią. Jak każdy z nich zostawał giermkiem słynnego rycerza. Pewnego dnia oni sami staną się rycerzami, otrzymają swego rumaka, własny herb i własnego giermka. Widział, jak biorą udział w licznych ucztach i biesiadują przy królewskim stole. Widział to cudowne życie, które wymknęło mu się z rąk. Thor czuł fizyczną niemoc i daremnie próbował pozbyć się jej ze swych myśli. Jakaś jego część, głęboko schowana, wołała do niego. Zdawała się mówić: nie poddawaj się, twoje przeznaczenie wykracza ponad to wszystko. Nie miał pojęcia, co to oznacza, ale przeczuwał, iż nie było mu pisane tutaj pozostać. Czuł, że jest inny. Może nawet wyjątkowy. Że nikt go nie rozumie. I że nikt go nie docenia. Thor dotarł na szczyt wysokiego pagórka i dostrzegł swoje stado. Ułożone owce pasły się w grupie, z zadowoleniem przegryzając kępy traw. Wypatrując czerwonych plamek na ich grzbietach, które sam zostawił, przeliczył je szybko. I zamarł. Jednej owcy brakowało Policzył je jeszcze raz. I kolejny raz. Nie mógł uwierzyć: jedna przepadła. Nigdy mu się jeszcze nie zdarzyło, żeby zgubił owcę. Jego ojciec nie dałby mu żyć. Bardziej jednak martwiło go to, że zagubiła się gdzieś i błąka samotnie, narażona na niebezpieczeństwa czyhające w dziczy. Nie mógł znieść, kiedy jakaś niewinna istota skazana była na cierpienie. Chłopiec pognał na sam szczyt pagórka i zaczął przeczesywać wzrokiem horyzont. Po chwili zobaczył zaginioną owcę w oddali, o kilka wzniesień od niego, samotną, z czerwoną plamką na grzbiecie To ta dziksza w jego stadzie. Serce w nim zamarło, kiedy zdał sobie sprawę, iż nie tylko uciekła, ale też wybrała najgorszy ze wszystkich kierunków ucieczki, na zachód, prosto do puszczy Darkwood. Thor przełknął ślinę. Darkwood było zakazane – nie tylko dla owiec. Dla ludzi. Thor wiedział, od kiedy tylko nauczył się chodzić, iż nie wolno zapuszczać się do tej położonej poza granicami wsi puszczy. I nigdy tam nie był. Według legendy, pójście tam oznaczało niechybną śmierć – w tej niezmierzonej gęstwinie pełnej okrutnego zwierza. Spojrzał na zmierzchające już niebo. Nie mógł pozwolić, aby jego owca odeszła. Doszedł do wniosku, iż jeśli szybko pokona tę odległość, to uda mu się sprowadzić ją na czas. Rozejrzał się dokoła jeszcze raz, po czym ruszył za owcą, na zachód, w kierunku Darkwood, nad którym zbierały się właśnie ciężkie chmury. Miał złe przeczucie, ale nogi same go niosły. Wiedział – dla niego nie ma już powrotu, nawet gdyby chciał. Jakby zanurzał się w jakiś koszmar.

* Bez zatrzymywania się pokonał kilka pagórków, które oddzielały go od gęstej kopuły drzew Darkwood. Wszelkie ślady kończyły się tu, gdzie puszcza miała swój początek. Thor wkraczał na nieznane tereny, rozgniatając z chrzęstem liście opadłe z rozgrzanych letnim słońcem drzew. Kiedy tylko przekroczył granicę puszczy, otoczyła go ciemność. To korony wysokich sosen nie przepuszczały żadnego światła. Thor poczuł też chłód, ale nie z powodu braku światła, czy niskiej temperatury. Było to coś, czego nie potrafił nazwać, jakby uczucie, że jest śledzony. Spojrzał w górę na wiekowe, sękate konary, grubsze od niego samego, które kołysząc się na wietrze skrzypiały złowieszczo. Ledwie uszedł kilkadziesiąt stóp, gdy wokół niego rozległy się dziwne zwierzęce odgłosy. Odwrócił się i z trudem dostrzegł polanę, z której wyruszył w głąb puszczy. Czuł, że już nie ma odwrotu. Zawahał się. Darkwood od zawsze istniało gdzieś na skraju osady, w odległych zakamarkach świadomości chłopca, jako coś głębokiego i tajemniczego. Żaden pasterz, który stracił owcę w puszczy, nigdy nie szedł jej tam szukać. Nawet jego ojciec. Zbyt mroczne i nierzeczywiste opowieści krążyły o tym miejscu. Ten dzień był jednak inny, było w nim coś, co sprawiło, iż chłopcu było wszystko jedno, wszelkie jego troski uleciały z wiatrem. Jakaś jego część chciała przekroczyć granice, uciec jak najdalej od domu, zdać się na swój los. Szedł dalej. Przystanął, kiedy zobaczył ślady, jakie musiała zostawić jego owca – ułamane gałązki – i ruszył przed siebie. Po jakimś czasie znowu zmienił kierunek. Jeszcze, zanim minęła kolejna godzina poszukiwań, Thora ogarnęła rozpaczliwa myśl, że całkowicie się zgubił. Próbował przypomnieć sobie kierunek, z którego przyszedł – ale i tego nie był pewien. Czuł ucisk w żołądku. Pomyślał, iż jedyne wyjście z tego lasu leży gdzieś przed nim, więc szedł dalej. Wkrótce ujrzał snop światła w oddali i skierował się ku niemu. Zatrzymał się na skraju polany gwałtownie, jakby nogi wrosły mu w ziemię. Nie mógł uwierzyć w to, co właśnie zobaczył. Stał tam mężczyzna, odwrócony plecami do chłopca, ubrany w długą, satynową, błękitną szatę. Nie, raczej nie był to zwykły mężczyzna. Thor czuł, że postać była czymś innym. Być może to druid. Wysoki, wyprostowany, z głową ukrytą pod kapturem, stał nieruchomo, jakby troski tego świata zupełnie go nie dotyczyły. Thor nie wiedział, jak postąpić. Słyszał o druidach, ale nigdy żadnego nie spotkał. Znaki na szacie i jej misternie złotem utkane wykończenie świadczyły, iż nie był to też jakiś zwykły druid: nosił insygnia królewskie. Królewskiego dworu. Thor nie mógł zrozumieć, co tutaj robi królewski druid.

Po chwili, która Thorowi wydawała się trwać wiecznie, druid odwrócił się do chłopca i spojrzał na niego. Thor od razu rozpoznał tę twarz. Aż mu dech w piersiach zaparło. Była to jedna z najpopularniejszych osób w królestwie: osobisty druid króla. Odwieczny doradca królów Zachodniego Królestwa, Argon. Już samo to, że był tu, w samym środku Darkwood, z dala od królewskiego dworu, było tajemnicze. Thor pomyślał, że sobie to tylko wyobraża. – Nie myli cię wzrok – rzekł Argon, patrząc chłopcu prosto w twarz. Jego głęboki, pradawny głos, zabrzmiał, jakby to drzewa do niego przemówiły. Duże, mgłą zasnute oczy zdawały się świdrować chłopca na wylot w próbie oceny. Thor poczuł falę intensywnej energii emanującej od druida – jakby stanął na wprost słońca. Chłopiec w mgnieniu oka upadł na kolano i pochylił głowę. – Panie – rzekł. – Wybacz, że ci przeszkodziłem. Brak szacunku dla doradcy króla oznaczał więzienie lub nawet śmierć. Prawdę tą wpajano chłopcu od jego narodzin. – Wstań, dziecko – powiedział Argon. – Powiedziałbym ci, gdybym chciał, abyś klęknął. Thor podniósł się powoli i spojrzał na druida. Argon podszedł bliżej, przyglądając się chłopcu przez dłuższą chwilę tak, że Thor poczuł zakłopotanie. – Masz oczy po matce – powiedział. Thor mrugnął oczyma, zaskoczony. Nigdy nie widział swojej matki, ani też nie spotkał nikogo poza swym ojcem, kto by ją znał. Powiedzieli mu, że umarła przy jego narodzinach. Thor zawsze odczuwał winę z tego powodu. Podejrzewał, iż to dlatego cała rodzina go nienawidziła. – Chyba mylisz mnie z kimś, panie – odrzekł. – Nie mam matki. – Ach nie? – spytał Argon z lekkim uśmieszkiem na twarzy. – Czyżbyś narodził się z mężczyzny? – Panie, miałem na myśli, iż matka umarła przy moich narodzinach. Dlatego sądzę, że się mylisz. – Tyś jest Thorgrin z klanu McLeod. Najmłodszy z czterech braci. Ten, którego nie wybrali. Thor otworzył szeroko oczy. Nie wiedział, co o tym myśleć. Nie mógł zrozumieć, jak ktoś tak ważny jak Argon wiedział, kim on jest. Nawet w snach nie przypuszczał, że ktoś spoza wioski mógłby go znać. – Skąd… wiesz to wszystko, panie? Argon uśmiechnął się tylko, ale nie odpowiedział. Chłopiec poczuł w sobie nagłą ciekawość. – Skąd… – dodał, szukając słów – … skąd znacie moją matkę? Spotkaliście ją? Kim była? Argon odwrócił się jednak i odszedł. – Innym razem – powiedział.

Thor patrzył ze zdziwieniem, jak mężczyzna znika. To wszystko było tak oszałamiające i tajemnicze zarazem i tak szybko się działo. Chłopiec pomyślał, iż nie może pozwolić druidowi odejść i pobiegł za nim. – Co tutaj robicie? – spytał próbując go dogonić. Ten jednak, podpierając się antyczną, wyrzeźbioną z kości słoniowej laską, odchodził już podejrzanie szybkim krokiem. – Nie na mnie czekaliście panie, prawda? – Na kogóż innego? – spytał Argon. Pozostawiając za sobą polanę, Thor przyspieszył, aby zrównać się z druidem. – Ale dlaczego na mnie? Skąd wiedzieliście, że tu będę? Czego oczekujecie? – Tyle pytań – odrzekł Argon. – Tyle hałasu. Powinieneś nauczyć się słuchać. W miarę jak zagłębiali się w puszczę, Thor podążał za druidem starając się z całych sił nie odezwać do niego. – Przybyłeś w poszukiwaniu swej zaginionej owcy – stwierdził Argon. – Szlachetny uczynek. Ale tracisz czas. Ona tutaj nie przetrwa. Thor otworzył szeroko oczy. – Skąd to wiecie? – Znam sprawy, których ty nigdy nie poznasz, chłopcze. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Chłopiec zastanawiał się nad słowami druida cały czas próbując go dogonić. – Ale ty słuchać nie będziesz. Taka już twoja natura. Uparty jak twoja matka. Pobiegniesz za owcą zdecydowany za wszelka cenę ją ocalić. Thor poczerwieniał na twarzy, gdy Argon tak łatwo odczytał jego myśli. – Zadziorny jesteś – dodał. – Uparty. Zbyt dumny. Same pozytywne cechy. Pewnego dnia jednak mogą doprowadzić cię upadku. Argon zaczął wspinać się po porośniętej mchem grani. Thor podążył za nim. – Chcesz wstąpić do królewskiego legionu – powiedział Argon. – Tak! – odpowiedział Thor podniesionym głosem. – Mam jakieś szanse? Czy możesz sprawić, żeby tak się stało? Argon wybuchnął głębokim, pustym śmiechem, aż Thor poczuł ciarki na plecach. – Mogę sprawić, iż stanie się wszystko albo nic. Twe przeznaczenie zostało już spisane. Ale od ciebie zależy, czy je zrealizujesz. Thor nie rozumiał. Kiedy dotarli na szczyt grani, Argon zatrzymał się i spojrzał na chłopca, który stał zaledwie kilkanaście cali za nim. Thor czuł, jak pali go promieniująca od druida moc. – Twe przeznaczenie jest bardzo ważne – rzekł. – Nie odrzucaj go. Chłopiec otworzył szeroko oczy. Jego przeznaczenie? Ważne? Czuł, jak rośnie w nim duma. – Nie rozumiem. Mówisz zagadkami. Proszę, powiedz cos więcej. Argon znikł.

Z wrażenia Thor otworzył usta. Rozglądał się wszędzie, nasłuchując zdziwiony. Czy on sobie to wszystko wyobraził? Czy to było tylko jakieś złudzenie? Odwrócił się i spojrzał w dół na puszczę. Z tego miejsca, wysoko na grani, widział o wiele więcej niż przedtem. Nagle dostrzegł jakiś ruch w oddali. Usłyszał pisk i był już pewien, że to jego owca. Potykając się, zbiegł w dół porośniętą mchem granią w kierunku, z którego dobiegał dźwięk, z powrotem przez puszczę. Nie mógł jednak zapomnieć o swym spotkaniu z Argonem. Ledwie mógł pojąć to, co się przed chwilą wydarzyło. Co tu robił królewski druid? Tu, ze wszystkich możliwych miejsc? Czekał na Thora. Ale dlaczego? I co miał na myśli mówiąc o jego przeznaczeniu? Im bardziej starał się rozwikłać tą zagadkę, tym mniej ją rozumiał. Argon ostrzegł go, aby nie próbował, a jednocześnie nęcił, aby jednak to zrobił. Biegnąc w dół, Thor czuł rosnącą w nim obawę, jakby za chwilę miało wydarzyć się coś wielkiego. Wyminął zakręt i stanął jak wryty na widok tego, co zobaczył. W jednej chwili urzeczywistniły się wszystkie jego koszmary. Włosy stanęły mu dęba i zdał sobie sprawę, że popełnił śmiertelny błąd wchodząc do Darkwood. Naprzeciw, jakieś trzydzieści kroków od niego, stał Sybold. Potężny, umięśniony, stojący pewnie na wszystkich czterech kończynach, wzrostu dorodnego konia, był najbardziej przerażającym stworzeniem w Darkwood, może nawet w całym królestwie. Thor nigdy go jeszcze nie widział, ale słyszał wiele opowieści. Z wyglądu przypominał lwa, lecz był większy i szerszy. Jego skóra miała odcień głębokiego szkarłatu, zaś oczy błyszczały żywą żółcią. W legendach powiadano, iż to krew niewinnych dzieci zabarwiała skórę potwora na czerwono. Thor słyszał o niewielu przypadkach napotkania tego zwierza, a i opowieści te traktowano jako zmyślone. Być może tak było, bo nikt nie przeżył spotkania ze stworem. Niektórzy uważali go za boga puszczy, za znak. Thor nie miał jednak pojęcia, co też ten znak miał zwiastować. Cofnął się ostrożnie o krok. Sybold, z paszczą w połowie otwartą i kłami ociekającymi śliną, spojrzał na chłopca swymi żółtymi ślepiami. W paszczy zaś dygotała zaginiona owca Thora. Wisząc górą do dołu piszczała przeraźliwie, przebita w połowie rzędem kłów potwora. Była już prawie martwa. Widocznie Sybold pastwił się nad nią nie spiesząc się zbytnio. Wyglądało, jakby tortury te sprawiały mu przyjemność. Thor nie mógł już słuchać tych pisków. Owca wiła się bezradnie, a Thora męczyła odpowiedzialność za jej los. W pierwszym odruchu chłopiec chciał odwrócić się i uciec, ale wiedział, jak daremna byłaby to próba. Bestia prześcignęłaby każdego. Ucieczka mogła ją tylko rozzuchwalić. No i nie mógł skazać swej owcy na taki koniec. Stał unieruchomiony strachem, wiedząc, że musi coś zrobić. Odruchowo sięgnął do woreczka, wyjął kamień i umieścił w procy. Trzęsącą dłonią naciągnął cięciwę, zrobił krok do przodu i wypuścił pocisk.

Kamień szybko przebył dzielącą ich odległość i trafił w cel. Idealny strzał. Uderzył owcę w oko wbijając się głęboko w mózg. Owca zawisła bez ruchu, martwa. Thor zaoszczędził zwierzęciu cierpienia. Sybold spojrzał gniewnie, wściekły, że chłopiec śmiał zepsuć mu zabawę. Powoli rozwarł szczękę i upuścił owcę, która uderzyła o ziemię z głuchym odgłosem. Potem utkwił wzrok w Thorze. Warknął głębokim, złowrogim dźwiękiem wydobywającym się wprost z jego czeluści. Zaczął skradać się ku chłopcu, kiedy ten, z walącym sercem, umieścił kolejny kamień w procy, naciągnął ją i czekał w gotowości. Nagle Sybold zerwał się do biegu, pokonując dystans szybciej, niż Thor mógłby się tego spodziewać. Chłopiec przesunął się o krok do przodu i wypuścił kamień, modląc się, aby ten trafił w cel. Tym razem kamień uderzył dokładnie w prawe oko potwora, całkowicie je miażdżąc. Niesamowity strzał, który powaliłby każde mniejsze zwierzę na kolana. Lecz Sybold do takich nie należał. Nic nie było w stanie go powstrzymać. Wrzasnął z bólu, jaki zadał mu kamień, lecz nawet go to nie spowolniło. Nawet z jednym okiem i kamieniem tkwiącym w mózgu, bestia zmierzała bezmyślnie w kierunku Thora. Chłopiec nie mógł już nic zrobić. Chwilę później bestia była już na nim. Zamachnęła się swym wielkim pazurem i cięła chłopca po ramieniu. Thor wrzasnął. Poczuł jakby trzy ostrza naraz przecięły jego ciało. Momentalnie z jego rany trysnęła krew. Bestia przyszpiliła go do ziemi, stojąc na nim wszystkimi nogami. Ciężar był nie do zniesienia, jakby słoń na nim stanął. Czuł, że jego klatka piersiowa zaraz pęknie. Potwór zarzucił głową, rozwarł szczęki szeroko ukazując szereg kłów i zaczął opuszczać je w kierunku gardła chłopca. Thor wyprostował ręce i chwycił za szyję stwora, twardą niczym jeden potężny mięsień. Ledwo wytrzymywał. Ręce zaczęły trząść się z wysiłku, a kły zwierzęcia zniżały się coraz bardziej, coraz bliżej. Czuł już gorący oddech na swej twarzy i spływającą na szyję ślinę. Zwierz wydobył z siebie donośny, raniący uszy ryk. Thor czuł, że za chwilę umrze. Zamknął oczy. Proszę, Boże. Daj mi siłę. Pozwól mi pokonać to stworzenie. Proszę. Błagam. Zrobię wszystko, o co poprosisz. Będę miał u ciebie wielki dług do spłacenia. Wówczas stało się coś dziwnego. Thor poczuł, jak wzbiera w nim olbrzymi żar, pulsuje w jego żyłach i wypełnia go potężna energia. Otworzył oczy i ze zdziwieniem dostrzegł jak z jego dłoni wydobywa się żółte światło. Napierając na szyję zwierzęcia, czuł teraz, że dorównuje mu siłą i jest w stanie trzymać je w bezpiecznej odległości.

Pchał dalej, aż w końcu to on zmusił zwierzę do wycofania. Jego siła rosła, aż poczuł potężny ładunek i chwilę potem odrzucił zwierzę w powietrze na dobre dziesięć stóp. Zwierze wylądowało z impetem na grzbiecie. Thor usiadł nie pojmując, co się właściwie wydarzyło. Bestia stanęła z powrotem na nogi i zaatakowała w szale. Tym razem jednak Thor czuł się inaczej. Całe jego ciało przepełniała energia; czuł w sobie moc, jakiej jeszcze nigdy nie doświadczył. Kiedy bestia skoczyła, chłopiec przykucnął, chwycił ją za brzuch i cisnął daleko wykorzystując jej pęd. Stwór przeleciał między drzewami, uderzył w jedno i padł na ziemię. Thor zagapił się z niedowierzaniem. Czy on właśnie rzucił Syboldem? Zwierzę mrugnęło powiekami, po czym łypnęło na Thora. Podniosło się i kolejny raz zaatakowało. Tym razem, kiedy stwór skoczył na chłopca, ten chwycił go za gardło i razem wylądowali na ziemi – Sybold na górze. Thor jednak przetoczył się ze zwierzęciem i to ono znalazło się teraz pod nim. Chłopiec ściskał gardło potwora dławiąc go, kiedy ten próbował podnieść głowę i zatopić swe kły w ciele człowieka. Dużo nie brakowało. Czując nową siłę, Thor naparł mocniej na gardziel stwora i nie puszczał. Pozwalał, żeby ta energia w nim krążyła. Wkrótce zauważył ze zdumieniem, że jest silniejszy od zwierzęcia. Dusił Sybolda, aż ten w końcu wydał ostatnie tchnienie i osunął się bezwładnie. Thor nie zwolnił uścisku przez całą następną minutę. Wstał powoli, ciężko łapiąc oddech, i ze zdziwieniem spojrzał w dół na swoją zranioną rękę. Nie mógł uwierzyć w to, co się przed chwilą wydarzyło. Zabił Sybolda – on, Thor. Wierzył, że ze wszystkich dni jakie przeżył, jest to znak dany mu w ten właśnie dzień. Czuł, że wydarzyło się coś nadzwyczajnego. Właśnie pokonał najsłynniejszą, wywołującą największą trwogę u ludzi w całym królestwie, bestię. Jedną ręką. Bez jakiejkolwiek broni. To było nierealne. Nikt mu nie uwierzy. Czując zawroty głowy, zastanawiał się, jaka to energia nim zawładnęła, co to mogło oznaczać, kim on naprawdę był. Jedynymi znanymi mu ludźmi, którzy posiadali takie moce, byli druidzi. Ale ani ojciec, ani matka nie byli druidami, więc z pewnością on też nie. A może jednak? Wyczuł czyjąś obecność za sobą, odwrócił się i zauważył Argona stojącego nieopodal i wpatrującego się w martwe zwierzę. – Skąd się tutaj wzięliście panie? – spytał Thor ze zdziwieniem. Argon zignorował chłopca. – Czy widziałeś, co się stało? – spytał nadal nie wierząc. – Nie wiem jak tego dokonałem.

– Ależ oczywiście, że wiesz – odpowiedział Argon. – Głęboko, w swym wnętrzu. Nie jesteś taki, jak inni. – To było jak… nagły przypływ energii – powiedział Thor. – Jak siła, o której istnieniu do tej pory nie wiedziałem. – Wewnętrzna siła magiczna… – skwitował Argon. – Pewnego dnia poznasz ją całkiem dobrze. Może nawet nauczysz się ją kontrolować. Thor ścisnął swe ramie; ból był potworny. Spojrzał w dół i zobaczył swą rękę całą we krwi. Czuł zawroty głowy i martwił się, co się stanie, jeśli mu nikt nie pomoże. Argon podszedł do chłopca, chwycił jego wolną dłoń i przycisnął mocno do rany. Trzymając ją w tej pozycji, odchylił się i zamknął oczy. Thor poczuł ciepłe mrowienie rozpływające się w jego ręce. Nie minęły sekundy, jak lepka krew wyschła, a ból zaczął mijać. Spojrzał w dół, nie mogąc tego pojąć: został uleczony. Jedynym śladem były trzy blizny w miejscu przecięcia skóry – lecz zasklepione, wyglądały jakby miały już kilka dni. Po krwi nie było śladu. Thor spojrzał na Argona z niedowierzaniem. – Jak to zrobiłeś? – zapytał. Argon jedynie się uśmiechnął. – To nie ja. To ty. Ja tylko skierowałem odpowiednio twoją energię. – Ale ja nie mam leczniczych mocy – odpowiedział Thor zmieszany. – Ach nie? – odpowiedział Argon. – Nie rozumiem. Nic z tego nie ma żadnego sensu – powiedział Thor, czując narastające zniecierpliwienie – Proszę, wytłumacz mi. Argon odwrócił wzrok. – Na wszystko przyjdzie pora. Nagle chłopcu przyszło coś na myśl. – Czy to oznacza, że mogę wstąpić do królewskiego legionu? – zapytał podekscytowany. – Z pewnością, skoro potrafię zabić Sybolda, to poradzę sobie z innymi chłopcami. – Na pewno tak – odpowiedział druid. – Ale oni wybrali mych braci – mnie nie wybrali. – Twoi bracia nie pokonaliby tej bestii. Thor spojrzał na niego, myśląc intensywnie. – Ale oni mnie już odrzucili. Jak ja teraz mogę do nich dołączyć? – A od kiedy to wojownik potrzebuje zaproszenia? – spytał Argon. Jego słowa zapadły głęboko w serce chłopca. Thor czuł, jak kojące ciepło rozlewa się po całym ciele. – Czy to znaczy, że mam tak po prostu tam się pojawić? Bez zaproszenia? Argon uśmiechnął się znowu. – To ty kreujesz swoje przeznaczenie, nie inni.

Thor zamrugał oczyma, a chwilę potem Argona już nie było. Znów rozpłynął się w powietrzu. Chłopiec rozejrzał się dokoła, ale po druidzie nie było ani śladu. – Tutaj – rozległ się głos. Thor obrócił się na pięcie i zobaczył wielki głaz przed sobą. Miał wrażenie, że głos rozległ się z jego szczytu i szybko wspiął się na skałę. Dotarł na szczyt, ale Argona tam nie było. Z miejsca tego jednak rozlegał się widok na całą puszczę. Widział krańce Darkwood. Widział, jak drugie słońce właśnie znika za horyzontem w zielonej poświacie. I jeszcze dalej – drogę wiodącą na dwór królewski. – Podążaj tą drogą – odezwał się głos – jeśli masz w sobie tyle odwagi. Thor odwrócił się gwałtownie, ale nikogo tam nie było. Tylko głos, niesiony echem ponad puszczą. Chłopiec wiedział jednak, że gdzieś tam ukryty Argon nawołuje go do działania. I czuł, głęboko w swym wnętrzu, że druid ma rację. Bez chwili zastanowienia zszedł ze skały i ruszył przez puszczę w kierunku odległego traktu, spiesząc ku swemu przeznaczeniu.

ROZDZIAŁ TRZECI Na najwyższym wale zamku, u boku swej królowej, stał król MacGil – korpulentny, barczysty, z brodą przetykaną zbyt gęstą siwizną jak na człowieka tej postury i szerokim czołem przeoranym zmarszczkami pozostawionymi przez zbyt liczne bitwy – przyglądając się przygotowaniom do zabawy i świętowania, które zaplanowano na ten dzień. Jego ziemie rozpościerały się poniżej w całej swej okazałości, jak okiem sięgnął, a miasto będące w pełnym rozkwicie otaczały starożytne, kamienne mury. Dwór królewski. Wszelkiego rozmiaru i kształtu budynki, połączone istnym labiryntem ulic, dawały schronienie wojownikom, dozorcom, koniom, członkom Srebrnej Gwardii, legionu i straży; były też tam koszary, zbrojownia i składnica broni. Między nimi zaś piętrzyły się setki pomniejszych domostw ludzi, którzy zechcieli zamieszkać wewnątrz miejskich murów. Liczne zagony zieleni, jak też królewskie ogrody, kamienne place i tryskające fontanny dopełniały piękna widoku. Ulepszaniem miasta zajął się już jego ojciec, a jeszcze wcześniej ojciec jego ojca, i miasto było obecnie u szczytu swej chwały. Była to niewątpliwie najbezpieczniejsza twierdza w całym Zachodnim Królestwie Kręgu. Królowi dane było cieszyć się posiadaniem najznakomitszych i najbardziej lojalnych wojowników spośród znanych któremukolwiek z jego poprzedników. Za jego panowania nikt nie ośmielił się zaatakować jego ziem. Był siódmym królem z rodu MacGil, który władał królestwem mądrze i roztropnie od trzydziestu dwóch lat. Pod jego rządami ziemie rozkwitły, armia dwukrotnie zwiększyła swą liczebność, miasta rozwinęły się przynosząc profity, a wśród ludu nadaremnie by szukać powodów do niezadowolenia. Król znany był ze swej szczodrości, w całej historii zaś nie było okresu takiego dostatku i poczucia bezpieczeństwa, jak za jego panowania. Paradoksalnie, właśnie to sprawiało, iż MacGil nie potrafił zmrużyć oka po nocach. Wiedział bowiem, że już dawno nie było tak długiego okresu bez wojny. Nie zastanawiał się zatem, czy atak nastąpi, ale raczej kiedy. I kto okaże się agresorem. Największa groźba pochodziła oczywiście spoza Kręgu, z imperium barbarzyńców rządzącego odległymi terenami Wilds, które podporządkowało sobie wszystkie ludy poza Kręgiem, po drugiej stronie kanionu. Ani MacGil, ani też żaden z jego siedmiu poprzedników noszących to nazwisko, nie zetknął się bezpośrednio z zagrożeniem ze strony barbarzyńców. Nie musieli obawiać się ich gdyż sprzyjało im położenie geograficzne królestwa – kształtem przypominającego okręg, jakby pierścień – oddzielonego od reszty świata głębokim i szerokim na milę kanionem, i chronionego tarczą energetyczną, działającą nieprzerwanie, od kiedy pierwszy MacGil zasiadł na tronie. Barbarzyńcy nie raz przypuszczali atak, próbując przebić się przez tarczę,

pokonać kanion, ale nigdy nie odnieśli zwycięstwa. Jak długo MacGil i jego ludzie pozostawali wewnątrz Kręgu, nie było żadnego zagrożenia. Nie oznaczało to jednak, iż groźba taka nie mogła pochodzić z wewnątrz. I właśnie to spędzało sen z powiek króla w ostatnim czasie. Również to było powodem przygotowań do świętowania: zaślubiny jego najstarszej córki. Małżeństwo zaaranżowane specjalnie w celu załagodzenia stosunków z jego wrogami, utrzymania niepewnego pokoju między Wschodnim i Zachodnim Królestwem Kręgu. Terytorium Kręgu rozpościerało się dobre pięćset mil w każdym kierunku, a w połowie, z północy na południe, przedzielone było pasmem górskim, zwanym Highlands. Za nim leżało Wschodnie Królestwo obejmujące drugą połowę Kręgu. Królestwo to od wieków pozostawało we władaniu rywalizującej rodziny McCloud, która za wszelką cenę dążyła do zerwania kruchego rozejmu zawartego z MacGilami. Wiecznie niezadowoleni, rozgoryczeni parcelą, jaka przypadła im we władaniu, byli święcie przekonani, że ich królestwo leży na gorszych, mniej urodzajnych ziemiach. Kwestionowali również przynależność Highlands, twierdząc, iż w całości należy do nich, podczas gdy przynajmniej połowa tych terenów znajdowała się pod panowaniem MacGilów. Sytuacja ta prowadziła do częstych przygranicznych utarczek i bezustannie stwarzała groźbę inwazji. MacGil rozmyślał nad tym z coraz większą irytacją. McCloudowie powinni być szczęśliwi; bezpieczni wewnątrz Kręgu, chronieni przez kanion, żyli na żyznych ziemiach bez jakichkolwiek zmartwień. Dlaczego nie potrafili zadowolić się swoją połową Kręgu? Tylko fakt, iż MacGil znacznie wzmocnił swą armię, powodował, iż pierwszy raz w historii McCloudowie nie śmieli zaatakować jego ziem. Ale MacGil, w swej mądrości, przeczuwał, że coś się zbliża; wiedział, że ten pokój długo nie potrwa. Dlatego też zaaranżował małżeństwo swej najstarszej córki z najstarszym królewiczem z rodziny McCloud. I oto nadchodził ten dzień. Spojrzał w dół i zobaczył tysiące poddanych odzianych w jasnokolorowe tuniki, przybywających z najodleglejszych zakątków królestwa, z obu stron Highlands. Mieszkańcy niemal całego Kręgu wlewali się wielką falą wprost na jego dwór. Przygotowania zajęły długie miesiące. Ludziom przykazano, aby wszystko wyglądało bogato i solidnie. Dzień ten nie miał być tylko dniem zaślubin; miał również być przesłaniem dla McCloudów. MacGil ocenił wzrokiem setki swoich żołnierzy porozmieszczanych w strategicznych miejscach wałów, na ulicach, więcej niż kiedykolwiek i poczuł zadowolenie. Taki pokaz siły właśnie zaplanował. Czuł jednak też niepokój; atmosfera na ulicach i w samym dworze była napięta i sprzyjała rozruchom. Miał nadzieję, że rozochoceni alkoholem zwolennicy obu stron nie zakłócą przebiegu ceremonii. Przyjrzał się przygotowanym pod potyczki i zabawy terenom, myśląc o nadchodzącym dniu pełnym różnorakich form rozrywki. To będzie ciężki dzień. McCloudowie z pewnością przybędą w otoczeniu małej armii i każda potyczka, każda

walka, czy konkurencja będzie miała znaczenie. Jeśli cokolwiek pójdzie nie tak, może się to przerodzić w prawdziwą bitwę. – Mój królu? Poczuł dotyk miękkiej dłoni i, obróciwszy się, spojrzał na Kreę, swą królową, nadal najpiękniejszą kobietę, jaką kiedykolwiek widział. Pozostawała z nim szczęśliwie w związku od początku jego panowania, obdarowując go pięciorgiem dzieci, w tym trzema synami, nigdy na nic się nie skarżąc. Co więcej, z czasem stała się jego najbardziej zaufanym doradcą. MacGil zrozumiał też, iż jest mądrzejsza od wszystkich jego ludzi razem wziętych. Nawet od niego samego. – To będzie dzień politycznych układów – powiedziała. – Ale również dzień zaślubin naszej córki. Spróbuj nacieszyć się nim. Drugi raz się nie powtórzy. – Miałem mniej zmartwień, kiedy nic nie posiadałem – odpowiedział. – Teraz to wszystko jest tylko przyczynkiem kolejnych utrapień. Jesteśmy bezpieczni, ale jakoś nie czuję się bezpieczny. Spojrzała na niego swymi wielkimi, orzechowymi oczyma ze współczuciem; oboje wyglądali, jakby posiedli całą mądrość tego świata. Jej powieki opadły nieco, jak zwykle zresztą, nadając jej twarzy senny wyraz. Proste kasztanowe włosy, poprzetykane gdzieniegdzie srebrnymi nitkami, opadały swobodnie wokół twarzy. Miała kilka zmarszczek więcej, ale i tak nic się nie zmieniła. – To dlatego, że nie jesteś bezpieczny – powiedziała. – Żaden król nie jest bezpieczny. Nasz dwór skrywa więcej szpiegów, niż chciałbyś wiedzieć. Taka jest natura rzeczy. Pochyliła się, pocałowała go i uśmiechnęła się. – Spróbuj cieszyć się tym dniem – powiedziała. – Jakby nie było, to wesele. To rzekłszy, odwróciła się i podążyła w dół wałów. Obserwował jak schodziła, po czym jeszcze raz objął spojrzeniem swój dwór. Królowa miała rację; od zawsze. Chciał czerpać przyjemność z tego dnia. Kochał swą najstarszą córkę. No i było jeszcze wesele. W najpiękniejszym dniu najpiękniejszej pory roku, kiedy wiosna władała światem w najlepsze, ustępując jednak pierwszym oznakom lata; kiedy dwa słońca spoczęły nad horyzontem w idealnej harmonii, a na twarzy czuć było delikatny powiew wiatru. Cały świat promieniał w rozkwicie, drzewa mieniły się różnymi odcieniach różu, purpury, pomarańczy i bieli. Niczego więcej tak nie pragnął jak zejść i usiąść wśród poddanych, obejrzeć zaślubiny córki i wypić niezliczoną ilość piwa – do upadłego. Nie było mu to jednak dane. Miał przed sobą jeszcze wiele obowiązków i zanim mógłby opuścić podwoje swego zamku, musiał przypilnować wiele spraw. Wszakże, dzień zaślubin córki oznaczał dla niego wiele pracy: musiał spotkać się z Radą, ze swymi dziećmi oraz zastępami suplikantów, którzy tego dnia akurat mieli prawo do audiencji. Będzie miał szczęście, jeśli uda mu się uczestniczyć w ceremonii rozpoczynającej się o zachodzie słońca.

* MacGil – ubrany w najlepsze królewskie szaty: aksamitne czarne spodnie, złoty pas, królewską tunikę utkaną z najdelikatniejszego, purpurowego i złotego jedwabiu, białą opończę i błyszczące, skórzane buty do łydek, z koroną – pieczołowicie zdobionym złotym otokiem z wielkim rubinem osadzonym w centrum – na głowie, przemierzał zamkowe sale w otoczeniu swej świty. Zamaszystym krokiem pokonywał kolejne sale w dół po schodach balustrady, mijał królewskie komnaty, aż wpadł do wielkiej, łukiem zwieńczonej sali, której sufit piął się wysoko, a mury poniżej zdobiły liczne witraże. W końcu dotarł do starożytnych, dębowych, grubych na pal wrót. Jego służący otworzyli je i usunęli się z drogi. Była to Sala Tronowa. Doradcy króla stanęli na baczność, kiedy ten wszedł do środka, a drzwi zamknęły się za nim z hukiem. – Siadajcie – rzekł trochę ostrzej niż miał w zwyczaju. Był zmęczony, zwłaszcza tego dnia, niekończącymi się nigdy formalnościami związanymi z rządzeniem królestwem. Chciał jak najszybciej mieć je z głowy. Przeszedł zdecydowanym krokiem przez Salę Tronową, która nigdy nie przestawała go zachwycać. Jej sklepienie wznosiło się pięćdziesiąt stóp nad ziemią. Jedną zaś ze ścian zdobił w całości witraż. Podłogi i ściany zrobione były z litego kamienia, grubego na stopę. Pomieszczenie to mogło pomieścić nawet stu dostojników. W takie dni jak ten jednak, kiedy odbywały się spotkania Rady królewskiej, przepaścista sala gościła jedynie króla i garść jego doradców. W pomieszczeniu dominował szeroki stół w kształcie półkola, za którym właśnie oczekiwali doradcy. Wszedł dumnie od otwartej strony stołu, zmierzając wprost do środka, gdzie stał jego tron. Wspiął się po kamiennych schodach, minął wyrzeźbione w złocie lwy i opadł na aksamitną czerwoną poduszkę wyścielającą w całości wykuty ze złota tron. Siadywał tu jego ojciec, przedtem też i ojciec jego ojca, i wszyscy poprzednicy z rodu MacGil. Kiedy usiadł, poczuł, jak przytłacza go ciężar minionych wieków. Spojrzał na przybyłych doradców. Wśród nich był Brom, najlepszy z jego generałów i doradca w sprawach wojskowych; Kolk, generał legionu kadetów; Aberthol, najstarszy ze zgromadzonych w sali osób, uczony historyk, mentor królów od trzech pokoleń; oraz Firth, doradca do spraw wewnętrznych dworu, kościsty mężczyzna z krótko przyciętymi, siwymi włosami i wyłupiastymi oczyma, które nawet na chwilę nie zatrzymały się w jednym punkcie. MacGil nigdy tak naprawdę nie ufał Firthowi, nie rozumiał nawet, z czym wiąże się jego tytuł. Jednakże jego ojciec, jak i ojciec jego ojca, posiadali doradcę do spraw dworu, więc i on, z szacunku dla swych przodków, utrzymywał to stanowisko. Był też wśród nich Owen, skarbnik królewski; Bradaigh, doradca do spraw zewnętrznych; Earnan, poborca podatków; Duwayne, służący radą w sprawach poddanych; oraz Kelvin, przedstawiciel rodów szlacheckich.

Król cieszył się oczywiście władzą absolutną. Lecz królestwo miało z gruntu liberalny charakter. Jego przodkowie zawsze szczycili się tym, iż rody arystokratyczne w ich królestwie mogły decydować o wszelkich sprawach za pośrednictwem swego przedstawiciela w Radzie. Równowaga ta jednak z punktu widzenia historii nie była zawsze taka łatwa. O ile teraz król żył w harmonii z rodami, o tyle w przeszłości znane były liczne powstania i walki o władzę między nimi. Lepszej równowagi sił być już nie mogło. Kiedy tak MacGil przyglądał się po kolei swoim doradcom, zauważył, że jednej osoby brakowało: tej akurat, z którą koniecznie chciał zamienić słowo – Argona. Zazwyczaj trudno było przewidzieć, gdzie i kiedy się pojawi. Doprowadzało to króla do szału, lecz nie miał innego wyjścia, jak to zaakceptować. Druidzi żyli swoim zagadkowym życiem. Brak jednak Argona na sali wzmógł u MacGila poczucie pośpiechu. Chciał mieć już to za sobą i zająć się tysiącem innych spraw jeszcze przed zaślubinami. Dokoła półkolistego stołu, w równych odstępach co dziesięć stóp, na misternie wyrzeźbionych krzesłach z wiekowego dębu, siedzieli jego doradcy. – Mój panie, jeśli można – zawołał Owen. – Owszem. Tylko się streszczaj. Mój czas jest dziś krótki. – Twoja córka otrzyma dziś wiele podarunków, które mamy nadzieję wypełnią jej skrzynie po brzegi. Tysiące ludzi złoży hołd, składając dary bezpośrednio w twe ręce, a zapełniając karczmy i zamtuzy pomogą zapełnić i nasze szkatuły. Jednakże, przygotowania do dzisiejszej uroczystości uszczuplą też zasoby królewskiego skarbca. Dlatego doradzam podniesienie podatku pobieranego tak od ludu, jak i arystokracji. Jednorazowa danina pozwoli zmniejszyć obciążenia związane z tą wielką uroczystością. MacGil dostrzegł troskę na twarzy skarbnika i poczuł ucisk w żołądku na myśl o topniejących środkach w skarbcu. Mimo to nie podniesie znowu podatku. – Lepszy już taki skarbiec i lojalni poddani – odrzekł MacGil. – Naszym bogactwem jest szczęście poddanych. Nie wprowadzimy nowych obciążeń. – Ależ mój panie, jeśli nie – – Podjąłem już decyzję. Co jeszcze? Owen opadł na krzesło z widocznym zawodem. – Mój królu – odezwał się Brom swym głębokim głosem. – Zgodnie z twoim rozkazem rozmieściliśmy większość naszych sił w obrębie dworu z okazji dzisiejszego wydarzenia. Pokaz siły istotnie będzie robił wrażenie. Jednakże oznacza to, iż liczebność naszych oddziałów w Królestwie została zmniejszona. W przypadku ataku gdziekolwiek poza dworem, będziemy bezradni. MacGil skinął głową, zastanawiając się przez chwilę. – Nasi wrogowie nie zaatakują, biesiadując przy naszych stołach. Na sali rozległ się śmiech. – Jakie wieści z Highlands?

– Od tygodni nie mieliśmy wieści o jakichkolwiek działaniach na tych terenach. Widocznie ich oddziały wycofały się, aby przygotować się do zaślubin. Być może gotowi są zawrzeć pokój. MacGil nie był jednak tego taki pewien. – Oznaczałoby to, że albo zaaranżowana uroczystość odniosła oczekiwany skutek, albo też ich napaść nastąpi kiedy indziej. A co ty o tym myślisz, stary druhu? – zapytał MacGil spojrzawszy na Aberthola. Aberthol odkaszlnął, i zachrypłym głosem rzekł: – Mój panie, ojciec twój, jak i ojciec twego ojca, nigdy nie ufali McCloudom. To, że teraz tkwią w letargu nie oznacza, że się nie obudzą. MacGil skinął głową z wdzięczności za te sentymenty. – A co z legionem? – spytał zwracając się do Kolka. – Dziś powitaliśmy nowych rekrutów – odpowiedział Kolk, skinąwszy szybko głową. – Mój syn jest wśród nich? – zapytał król. – Dumnie kroczy pośród nich, wspaniały chłopiec. MacGil skinął ponownie głową i zwrócił się do Bradaigha: – A jakie wieści spoza kanionu? – Mój panie, w ostatnich tygodniach nasze patrole odnotowały większą liczbę prób przekroczenia kanionu. Może to oznaczać, iż barbarzyńcy mobilizują się do ataku. Zdławiony szept rozległ się wśród członków rady. Na samą myśl o tym MacGil poczuł niepokój. Tarcza energii była nie do pokonania, mimo to jednak wieści te nie wróżyły dobrze. – A jeśli przypuszczą atak na pełną skalę? – zapytał. – Jak długo tarcza działa, niczego nie musimy się obawiać. Od wieków próbują przekroczyć kanion – nadaremnie. Nie ma powodu, aby myśleć inaczej. MacGil nie był tego taki pewien. Najazdu spoza granic królestwa należało się spodziewać już dawno. Nie potrafił zignorować niepokoju o to, kiedy miałoby to nastąpić. – Mój panie – odezwał się Firth swym nosowym głosem – Moim obowiązkiem jest przypomnieć, iż dwór gości wielu dostojników przybyłych z królestwa McCloudów. Uznano by to za obrazę, gdybyś nie zszedł do nich i nie zabawiał, bez względu na to, czy są naszymi rywalami, czy też sprzymierzeńcami. Doradzałbym, abyś poświęcił swe popołudnie i przywitał każdego z osobna. Przybyli z liczną świtą, wieloma podarkami oraz, podobno, z zastępem szpiegów. – Kto twierdzi, iż już teraz ich tu nie ma? – odparł MacGil spoglądając uważnie na Firtha i zastanawiając się jak zwykle, czy on sam nie jest przypadkiem szpiegiem. Firth otworzył usta gotowy odpowiedzieć, ale MacGil westchnął tylko i uniósł dłoń na znak, że ma już dość. – Jeśli to wszystko, opuszczę was teraz i udam się na ślub mojej córki.

– Mój panie – powiedział Kelvin i odchrząknął. – Oczywiście jest jeszcze jedna sprawa. Chodzi o tradycję związaną z zaślubinami najstarszego królewskiego potomka. Każdy MacGil wyznaczył swego następcę. Lud oczekuje, iż postąpisz podobnie. Niecierpliwi się. Roztropnie byłoby ich nie zawieść. Zwłaszcza kiedy Miecz Przeznaczenia nadal spoczywa nietknięty. – Chcesz, abym wyznaczył następcę, kiedy jestem u szczytu swych sił? – zapytał MacGil. – Panie, nie chciałem cię obrazić – zająknął się Kelvin z wyrazem niepokoju na twarzy. MacGil uniósł dłoń. – Znam tradycję. I doprawdy, wyznaczę dziś swego następcę. – Zechciałbyś panie poinformować nas, kto to będzie? – spytał Firth. MacGil zlustrował go spojrzeniem z irytacją. Firth znany był ze swego plotkarstwa i król mu nie ufał. – Dowiecie się, kiedy nadejdzie odpowiednia chwila. MacGil wstał, a za nim jego doradcy. Ukłonili się, odwrócili i opuścili salę w pośpiechu. MacGil stał tak sam rozmyślając przez niewiadomo jak długa chwilę. W takie dni jak ten żałował, że jest królem. * MacGil zszedł z tronu. W ciszy, jaka panowała dokoła, słychać było tylko rozbrzmiewające echem kroki króla, który skierował się do dębowych drzwi. Otworzył je jednym szarpnięciem za żelazny uchwyt, po czym wszedł do przybocznej izby. Uwielbiał spokój i samotność, którą od zawsze zapewniało to przytulne pomieszczenie. Niewielka na zaledwie dwadzieścia kroków w każdą ze stron izba zwieńczona była wysokim łukowatym sklepieniem. Zbudowana w całości z kamienia, wyposażona była w nieduże, okrągłe okno przesłonione witrażem. Światło wlewało się przez nie zabarwiając żółcią i czerwienią jedyną rzecz, jaka znajdowała się w pustej bądź co bądź izbie. Miecz Przeznaczenia. Spoczywał w centralnym miejscu pomieszczenia, oparty na żelaznych wspornikach, nawoływał niczym kusicielka. MacGil podszedł do niego i okrążył, przyglądając się uważnie. Robił tak zawsze, od kiedy był dzieckiem. Miecz Przeznaczenia. Legendarny miecz, źródło siły i potęgi całego królestwa, z pokolenia na pokolenie. Komukolwiek uda się go podźwignąć, zostanie Wybrańcem, władcą królestwa aż do śmierci, pogromcą wszelkich zagrożeń, które czyhają wewnątrz i poza Kręgiem. MacGil dorastał przy tej pięknej legendzie i kiedy tylko otrzymał królewskie namaszczenie sam spróbował podnieść miecz. Jedynymi osobami bowiem, którym na to pozwalano, byli królowie z

rodziny MacGil. Wszyscy jego poprzednicy próbowali, lecz bez powodzenia. Był pewien, że on jest inny. Że to on zostanie tym jedynym. Mylił się jednak. Podobnie jak wszyscy poprzedni królowie z rodziny MacGil. Jego porażka zaś położyła się cieniem na całym jego późniejszym panowaniu. Spoglądając na miecz, MacGil przestudiował uważnie jego wydłużony brzeszczot, zrobiony z metalu, którego nikt nigdy jeszcze nie rozpoznał. Jeszcze większą tajemnicą było jego pochodzenie. Powiadano, iż wyłonił się z głębin w trakcie trzęsienia ziemi. Kolejny raz poczuł gorycz swej porażki. Może i był dobrym królem, ale nie był Wybrańcem. Jego poddani o tym wiedzieli. Jego wrogowie również. Był dobrym królem, lecz nigdy nie zostanie tym jedynym. Podejrzewał, iż gdyby nim był, jego dwór przestałyby nękać niepokoje, nie byłoby tyle konspiracji i spiskowania. Jego własny lud ufałby mu o wiele bardziej, a wrogom do głowy by nie przyszło, żeby najeżdżać jego ziemie. Jakaś jego część pragnęła, by ten miecz rozpłynął się po prostu w powietrzu, a jego legenda razem z nim. Ale wiedział, że tak się nie stanie. Taka też była klątwa – i potęga – związana z każdą legendą. Potężniejsza nawet niż cała armia. Spoglądając na niego po raz tysięczny, MacGil nie potrafił oprzeć się myślom o tym, kim będzie ta osoba. Której z jego krewnych przeznaczenie ofiaruje miecz we władanie? Rozmyślając o tym, co go czeka, o wyznaczeniu następcy tronu, zastanawiał się, komu, jeśli w ogóle, przeznaczone jest podźwignąć ten miecz. – Ciężar ostrza jest wielki – odezwał się nagle głos. MacGil obrócił się, zdziwiony, iż w tej małej izbie był jeszcze ktoś poza nim. W drzwiach stał Argon. MacGil poznał jego głos zanim jeszcze go zobaczył, czując złość z powodu tego, iż druid nie przybył wcześniej, ale też zadowolenie, iż był tu teraz. – Spóźniłeś się – powiedział MacGil. – Twoja miara czasu do mnie nie przystaje – odrzekł Argon. MacGil odwrócił się w kierunku miecza. – Czy sądziłeś kiedykolwiek, że będę w stanie go podźwignąć? – spytał z refleksją. – Tego dnia, kiedy zostałem królem? – Nie – odpowiedział Argon zdecydowanym głosem. MacGil odwrócił się i spojrzał na niego. – Wiedziałeś, że mi się nie uda. Widziałeś to, prawda? – Tak. MacGil zamyślił się nad tym. – Przerażasz mnie, kiedy tak wprost odpowiadasz na pytania. To do ciebie niepodobne. Argon milczał i w końcu MacGil zdał sobie sprawę, że druid nic nie powie. – Dziś wyznaczę swego następcę – powiedział MacGil. – Dziwne, jak ten błahy wybór potrafi pozbawić króla radości płynącej z zaślubin jego dziecka. – Być może nie pisana jest ci taka radość.

– Ale jeszcze tyle lat rządzenia przede mną – orędował MacGil. – Może nie aż tyle, ile zakładasz – odparł Argon. MacGil zmrużył oczy w namyśle. Co też druid chciał mu dać do zrozumienia? Argon zamilkł jednak bez słowa. – Sześcioro dzieci. Kogo powinienem wybrać? – spytał MacGil. – Dlaczego mnie pytasz? Przecież już wybrałeś. MacGil spojrzał na niego. – Dostrzegasz wiele rzeczy. Tak, już wybrałem. Nadal jednak chcę poznać twoje zdanie. – Sądzę, że dokonałeś mądrego wyboru – odrzekł Argon. – Ale pamiętaj, nie można rządzić zza grobu. Bez względu na to, kogo wybierzesz, przeznaczenie i tak znajdzie sposób, by dopiąć swego. – Czy ja umrę niebawem, Argonie? – spytał szczerze MacGil, zadając pytanie, na które pragnął poznać odpowiedź, od kiedy obudził się poprzedniej nocy ze strasznego koszmaru. – Ostatniej nocy przyśniła mi się wrona – dodał – która przybyła by zabrać moją koronę. Później nadleciała kolejna i poniosła mnie w przestworza. W dole widziałem me królestwo, które tonęło w czerni, obracało się w proch, jedną wielką pustynię. Oczyma pełnymi łez spojrzał na Argona. – Czy to był tylko sen, czy może coś jeszcze? – Sny zawsze oznaczają coś więcej, nieprawda? – odparł Argon. MacGila ogarnęło złe przeczucie. – Gdzie czyha zagrożenie? Powiedz mi choć tyle. Argon podszedł blisko do króla i spojrzał mu w oczy tak głęboko, że MacGilowi zdawało się, iż ten widzi w nich królestwo nie z tego świata. Argon nachylił się i wyszeptał: – Zawsze bliżej, niż ci się wydaje.

ROZDZIAŁ CZWARTY Schowany w wyładowanym słomą powozie podskakującym co rusz na polnej drodze, Thor jechał powoli ku swemu przeznaczeniu. Zeszłej nocy chłopiec dotarł do traktu i czekał cierpliwie, aż pojawi się wóz na tyle duży, aby mógł schować się na nim niezauważenie. Zapadł już zmrok, kiedy usłyszał nadjeżdżającą z oddali furę. Toczyła się niezbyt szybko. Thor zdołał zrównać się biegiem z jej krańcem, skoczył i wylądował na sianie, po czym prędko się w nim zagrzebał. Na jego szczęście woźnica nic nie zauważył. Chłopiec nie wiedział, czy wóz zmierza na królewski dwór, ale przynajmniej jechał w dobrym kierunku. Poza tym, tak duży wóz, oznakowany znajomymi insygniami, mógł zmierzać tylko w jedno miejsce. Kołysząc się na sianie w nocnej ciszy, chłopiec nie mógł jednak zasnąć. Myślami wracał do potyczki z Syboldem. Do spotkania z Argonem. Do rozmowy o jego przeznaczeniu. O matce. Widział swój dotychczasowy dom. Czuł, że świat odpowiedział w końcu na jego wołanie i przyznał, iż chłopcu pisany jest inny los. Leżąc z rękoma pod głową, Thor wpatrywał się w nocne niebo przez wystrzępione i porwane płótno zadaszenia. Czuł niewysłowioną radość. Pierwszy raz w życiu nareszcie podróżował. Nie wiedział dokąd, ale nie to było ważne. Jechał – w tą czy inną stronę – zrobi wszystko, by w końcu dotrzeć na królewski dwór. Świtało już, kiedy otworzył oczy. Światło słoneczne rozlewało się wszędzie dokoła. Zdał sobie sprawę, iż zmorzył go sen. Usiadł gwałtownie i rozejrzał się wokół, besztając się za tą swawolę. Powinien zachować większą ostrożność – miał szczęście, że go nikt nie znalazł. Powóz nadal jechał, ale już nie tak chybotliwie i tylko jedno mogło to oznaczać – lepszą drogę. Musiał być już blisko miasta. Spojrzał w dół. Droga była tu wygładzona, pozbawiona kolein i kamieni, wyściełana drobnymi, białymi muszelkami. Serce zabiło mu szybciej. Dojeżdżali do królewskiego dworu. Thor wyjrzał przez tylny otwór powozu i zamarł poruszony tym, co zobaczył. Nieskazitelnie czyste ulice tętniły pełnym życiem. Dziesiątki wozów, różnego kształtu i wielkości, wyładowane wszelkim możliwym do wyobrażenia towarem, zapełniały ulicę aż po jej krańce. Na jednym skóry, na drugim pledy, jeszcze na innym kurczaki. A wśród nich, niczym w ulu, setki kupców – jedni prowadzili bydło, inni spieszyli z koszami pełnymi towarów na głowie. Czterech mężczyzn dźwigało na drągach zwój jedwabiu, co rusz tracąc równowagę. Ci wszyscy ludzie wyglądali niczym wielka armia sunąca w jednym tylko kierunku. Thor poczuł ożywienie. Nigdy jeszcze nie widział tylu ludzi naraz, tak wiele towarów, takiego zamieszania. Całe życie spędził w niewielkiej wiosce. Teraz zaś znalazł się w pępku świata, pochłonięty przez żywy ludzki ocean.

Nagle rozległ się głośny dźwięk, jakby jęk łańcuchów, i łomot opadającej potężnej drewnianej konstrukcji, aż ziemia zatrzęsła się pod nogami. Chwilę później chłopiec usłyszał zgoła inny dźwięk: stukot kopyt na drewnianej powierzchni. Spojrzał w dół. Właśnie przejeżdżali przez most, pod którym wiła się fosa; zwodzony most. Thor wytknął głowę i ujrzał po obu stronach potężne kamienne kolumny, zaś nad sobą spiczastą żelazną bramę – właśnie przejeżdżali Królewskimi Wrotami. Thor nigdy nie widział tak olbrzymiej bramy. Podniósł wzrok na jej spiczaste kolce i pomyślał ze zgrozą, iż gdyby teraz opadły, z łatwością przepołowiłyby go na dwoje. Ujrzał też czterech królewskich wojowników Srebrnej Gwardii strzegących bramy i jego serce zabiło szybciej. Przejechali długim kamiennym tunelem, po czym niebo otwarło się znowu nad nimi. Dotarli na królewski dwór. Thor nie mógł w to uwierzyć. Panował tu jeszcze większy zgiełk. Tysiące ludzi przepychało się bezładnie w każdym kierunku. Dostrzegł też rozległe połacie zieleni z równo przyciętą trawą i kwitnącymi kwiatami wszędzie dokoła. Droga rozszerzała się tu, a po każdej jej stronie stały stragany, stoiska handlarzy i kamienne budynki. Pomiędzy nimi zaś ujrzał ludzi króla paradujących w zbrojach. Udało mu się, pomyślał. W całym tym zamieszaniu chłopiec wstał nagle nieświadomie. Wóz zatrzymał się, natychmiast zwalając go z nóg z powrotem na słomę. Zanim jeszcze zdążył się pozbierać, usłyszał skrzypienie opuszczanego drewnianego boku wozu i zobaczył starego człowieka odzianego w szmatławe okrycie, w jego oczach zaś złowieszcze iskierki gniewu. Sięgnął w stronę Thora, chwycił za kostki swymi wychudzonymi rękoma i wyciągnął z wozu. Thor upadł plecami na gruntową drogę z impetem, wzbijając w powietrzu kłęby kurzu. Dokoła rozległ się śmiech. – Następnym razem gdy załadujesz mi się na wóz chłopcze, to zejdziesz z niego w kajdanach! Masz szczęście, że nie wezwę Srebrnej Gwardii! Starzec odwrócił się, splunął i pospieszył z powrotem na siedzisko, po czym batem pogonił konie do drogi. Thor wstał speszony odzyskawszy swój rezon. Rozejrzał się dokoła. Jedna, czy też dwie osoby mijały go właśnie chichocząc pod nosem. Thor spojrzał na nich szyderczo, aż ci odwrócili wzrok. Strzepnął kurz z ubrania i roztarł ramiona; jego duma ucierpiała, ale ciało nie doznało uszczerbku. Rozejrzał się powtórnie i humor mu powrócił. Oślepiony światłem słonecznym, zdał sobie sprawę, iż powinien być szczęśliwy. Przynajmniej dotarł aż tutaj. Nie musiał się już ukrywać, więc rozglądał się ochoczo, a było na co patrzeć: dwór rozciągał się w dal, jak okiem sięgnął. W samym jego centrum stał pałac otoczony wyniosłymi, kamiennymi murami obronnymi, zwieńczonymi balustradą, po której poruszały się w regularnych odstępach królewskie patrole. Wszędzie dokoła widać było utrzymane w

doskonałym stanie połacie zieleni, kamienne place, fontanny i zagajniki. Tak wyglądało miasto. I tonęło w mrowiu ludzi. Thor widział, jak strumień ludzi, różnorakiej maści kupców, żołnierzy i dostojników, płynął w jednym kierunku w pośpiechu. Dopiero po chwili zrozumiał, że działo się coś wyjątkowego. Idąc spokojnym krokiem, obserwował czynione przygotowania – rozstawianie siedzisk, wznoszenie ołtarza. Wyglądało na to, iż wszyscy wokół gotowali się do ślubu. Serce stanęło mu na chwilę, kiedy w oddali ujrzał pole turniejowe do walki na kopie, z jego długim rozbiegiem i liną rozdzielającą walczących. Dalej widział też miejsce, w którym żołnierze rzucali włóczniami do odległych celów. I kolejne, gdzie łucznicy strzelali do słomianych tarcz. Jakby wszędzie odbywały się właśnie gry i turnieje. Słychać też było melodię wygrywaną na niezliczonych lutniach, fletach i cymbałach. Co rusz spotykał jakichś muzykantów. Widział, jak z piwnic wytaczano beczki pełne napitku, wynoszono jadło, i zastawiano długie drewniane stoły. Czuł się, jakby przybył w samym środku ogromnej uroczystości. Niemniej jednak, chociaż to wszystko było olśniewające i tak nowe dla chłopca, Thor czuł naglącą potrzebę znalezienia legionu. Już był spóźniony. A musiał jeszcze przedstawić się Srebrnej Gwardii. Podbiegł do pierwszej osoby, którą akurat zobaczył. Starszy mężczyzna, który sądząc po zaplamionym krwią fartuchu, był rzeźnikiem, spieszył się dokądś. Wszyscy gonili tutaj w pośpiechu. – Przepraszam, panie – rzekł Thor łapiąc go za rękę. Starzec spojrzał na dłoń chłopca lekceważąco. – A cóż tam chłopcze? – Szukam królewskiego legionu. Czy wiesz, gdzie trenują? – A czy ja ci wyglądam na mapę? – syknął i pospieszył w swoim kierunku. Zaskoczyła go szorstkość, z jaką został potraktowany. Podszedł do innej osoby. Przy wydłużonym stole siedziały kobiety zajęte różnymi czynnościami. Jedna z nich zagniatała właśnie ciasto – Thor pomyślał, że przecież któraś z nich musi znać odpowiedź na jego pytanie. – Wybacz, pani – powiedział – Czy wiesz może, gdzie trenuje królewski legion? Kobiety spojrzały po sobie chichocząc. Niektóre z nich były zaledwie o kilka lat starsze od niego. Najstarsza odwróciła się i spojrzała na chłopca. – Szukasz w złym miejscu – odparła – Tu przygotowujemy się do przyjęcia. – Ale powiedziano mi, że trenują na królewskim dworze – rzekł Thor nieco zmieszany. Kobiety znów zachichotały. Ta najstarsza oparła dłonie na biodrach i potrząsnęła głową. – Mówisz, jakbyś pierwszy raz był tutaj. Masz pojęcie, jak wielki jest dwór?

Thor poczerwieniał na twarzy i poszedł dalej, pozostawiając śmiejące się kobiety za sobą. Nie lubił być czyimś pośmiewiskiem. Przed sobą ujrzał bezlik ulic krzyżujących się i wijących w każdym kierunku. Kamienne mury skrywały w sobie dziesiątki wejść. To miejsce przytłaczało go swym rozmachem. Miał złe przeczucie, iż całe dni miną, zanim dotrze do legionu, jeśli w ogóle mu się to uda. Przyszedł mu do głowy pewien pomysł: każdy żołnierz przecież wie, gdzie odbywają się treningi. Na myśl o rozmowie z żołnierzem króla poczuł się jednak nieswojo, ale wiedział, że nie ma wyjścia. Podbiegł w kierunku murów do żołnierza, który stał na warcie przy najbliższym wejściu. Miał nadzieję, że ten nie wyrzuci go z miasta. Żołnierz stał na baczność, z wzrokiem utkwionym gdzieś przed sobą. – Szukam królewskiego legionu – powiedział z odwagą, jaką tylko zdołał w sobie zebrać. Żołnierz nadal wpatrywał się przed siebie, ignorując Thora kompletnie. – Powiedziałem, że szukam królewskiego legionu! – z uporem powtórzył Thor, głośniej, zamierzając zwrócić na siebie uwagę. Po kilku sekundach żołnierz zerknął w dół z szyderczym wyrazem na twarzy. – Czy możesz powiedzieć mi, gdzie to? – naciskał Thor. – A jakąż to masz do nich sprawę? – Bardzo ważną – ponaglił Thor w nadziei, że żołnierz nie będzie wypytywał go o nic więcej. Lecz ten przyjął swą wyprostowaną postawę, kolejny raz ignorując chłopca. Thor poczuł zawód, iż może nie dowie się niczego od tego mężczyzny. Jednak po chwili, która chłopcu wydawała się trwać wieczność, żołnierz odrzekł: – Idź do bramy wschodniej, potem skieruj się na północ i idź tak daleko, jak tylko się da. Wejdź do trzeciej bramy po lewej stronie. Skręć w prawo, potem jeszcze raz w prawo. Kiedy miniesz drugi łuk, zobaczysz przed sobą ich plac ćwiczeń. Ale uwierz mi, tracisz tylko czas. Oni nie są skorzy do zabawiania gości. Tylko to chciał usłyszeć. W ułamku sekundy zerwał się do biegu, pokonał plac i podążył według wskazówek, powtarzając je w myślach, aby ich nie zapomnieć. Zauważył, że słońce stało już wysoko i modlił się w duchu, żeby nie było za późno. * Thor biegł czystymi, wyścielanymi białymi muszlami ulicami, klucząc między niezliczonymi budowlami królewskiego dworu. Starał się podążać dokładnie według otrzymanych wskazówek, mając jednocześnie nadzieję, iż nie został wprowadzony w błąd. Na samym końcu dziedzińca dostrzegł bramy i przebiegł pod trzecią po lewej stronie. Minął rozwidlenia, kolejne ścieżki, aż wpadł na zatłoczoną ulicę – wprost na

tysiące ludzi przybywających do miasta. Gąszcz ciał zacieśniał się z minuty na minutę. Thor musiał teraz przeciskać się między lutnistami, żonglerami, błaznami i wszelakiej maści artystami. Wszyscy oni ubrani byli odświętnie. Thor nie mógł znieść myśli, że selekcja zacznie się bez niego. Próbował skupić uwagę. Pokonywał odcinek za odcinkiem w poszukiwaniu jakiegokolwiek śladu placu ćwiczeń. Przebiegł pod łukowatym sklepieniem, skręcił w kolejną ulicę i wówczas, w oddali, ujrzał to, co mogło być jedynym celem jego poszukiwań: małe koloseum zbudowane w całości z kamienia, na planie idealnego okręgu. U wrót, na straży, stali żołnierze. Nagle dobiegły go stłumione owacje zza murów, a jego serce zaczęło bić mocniej. Dotarł na miejsce. Pognał w tym kierunku szybko, aż płuca zaprotestowały z wysiłku. Kiedy dotarł do bramy, dwóch strażników zagrodziło mu drogę krzyżując lance, a trzeci wyszedł przed nich i podniósł dłoń. – Stój – rozkazał. Thor zatrzymał się w miejscu, z trudem łapiąc powietrze i powstrzymując narastające emocje. – Nie…rozumiecie…panie – westchnął głęboko, mieszając słowa z haustami wciąganego powietrza – Muszę wejść. Spóźniłem się. – Spóźniłeś? A na co? – Na selekcję. Strażnik, człowiek niskiego wzrostu, dużej wagi, pokryty licznymi bliznami, odwrócił się do innych, ci natomiast popatrzyli na chłopca z cynizmem. Spojrzał powtórnie na Thora, mierząc go gniewnym wzrokiem. – Rekrutów już dawno zabrano. W królewskim transporcie. Skoro nie zostałeś zaproszony, nie możesz tu wejść. – Ale nie rozumiecie. Ja muszę– Strażnik wyprostował rękę i chwycił chłopca za koszulę. – To ty nie rozumiesz, bezczelny chłopczyno. Jak śmiesz przychodzić tu i próbować wymusić swe wejście? Zmykaj stąd, albo zakuję cię w kajdany. Po czym popchnął Thora mocno, aż ten, potykając się, cofnął o kilka stóp. Chłopiec poczuł ukłucie w miejscu, w które przed chwilą uderzył strażnik. O wiele większy jednak ból sprawiała mu świadomość, że właśnie został odrzucony. Powoli oburzenie brało nad nim górę. Nie po to pokonał taki szmat drogi, żeby jakiś strażnik przegonił go teraz, nie dając mu nawet szansy się wykazać. Zamierzał tam wejść tak, czy inaczej. Kiedy strażnik odwrócił się w kierunku żołnierzy, chłopiec przeszedł na bok i zaczął okrążać kolisty budynek zgodnie z kierunkiem wskazówek zegara. Miał plan. Odszedł na tyle, aby nikt go nie widział, po czym przyspieszył i truchtem już biegł wzdłuż murów budowli. Jeszcze raz sprawdził, czy żołnierze nie patrzą i pognał przed siebie. W połowie budynku, po przeciwległej jego stronie, dostrzegł inne wejście

prowadzące do wewnątrz, na arenę. Wysoko nad sobą ujrzał łukowate otwory wykute w kamiennym murze, przegrodzone żelaznymi prętami. W jednym z nich brakowało blokujących drogę prętów. Usłyszawszy kolejny wybuch ryku, podskoczył, przytrzymał się występu, podciągnął i spojrzał. Jego serce przyspieszyło. Cały, rozległy plac treningowy wypełniony był rekrutami. Między nimi stali też jego bracia. Kilku wojowników Srebrnej Gwardii chodziło między rzędami chłopców i lustrowało ich badawczym wzrokiem. W dali, nieco z boku, stała jeszcze jedna grupa rekrutów. Chłopcy rzucali włócznią do odległego celu pod czujnym okiem nadzorującego żołnierza. Jeden z nich chybił. Thor poczuł, jak krew zagotowała się w nim z oburzenia. Z łatwością mógłby trafić do tego celu; był równie dobry, co każdy chłopiec w tej grupie. To, że był młodszy, nieco mniejszy, nie dyskwalifikowało go przy werbunku. Nagle poczuł dłoń na plecach i szarpnięcie do tyłu silne na tyle, że wyleciał w powietrze i upadł twardo na ziemi, bez tchu. Spojrzał w górę i zobaczył strażnika, tego, który go przegonił, szyderczo uśmiechającego się do niego. – Co ci mówiłem, chłopcze? I zanim jeszcze Thor zdołał się pozbierać, mężczyzna odchylił się i kopnął go z całą siłą. Thor poczuł ostry ból w piersiach, a strażnik wziął kolejny zamach, chcąc powtórzyć uderzenie. Tym razem jednak Thor złapał stopę żołnierza w powietrzu, szarpnął, wytrącając go z równowagi, i posłał przeciwnika na ziemię. Następnie wstał szybko. W tej samej chwili zrobił to i żołnierz. Chłopiec patrzył na niego, zaszokowany tym, co właśnie zrobił. Żołnierz spojrzał na chłopca ze wściekłością. – Nie tylko pójdziesz w kajdany – zasyczał, – ale sprawię też, że za to zapłacisz. Nikomu nie wolno dotykać królewskiego strażnika. Zapomnij o legionie – teraz będziesz się taplał w lochu! Będziesz miał szczęście, jeśli kiedykolwiek stamtąd wyjdziesz! Mężczyzna wyciągnął łańcuchy z kajdanami na końcu i podszedł do Thora z mściwym wyrazem na twarzy. Chłopiec zreflektował się szybko. Nie mógł pozwolić dać zakuć się w kajdany, nie chciał też zranić członka straży królewskiej. Musiał coś wymyślić – i to szybko. Przypomniał sobie o swej procy. Sięgnął po nią odruchowo, załadował kamień, naciągnął cięciwę, wycelował i wypuścił pocisk. Kamień poszybował w powietrzu i wybił kajdany z rąk zszokowanego strażnika. Uderzył też jednak w palce mężczyzny. Ten cofnął się gwałtownie, zatrząsł ręką i zaskowyczał, a kajdany upadły na ziemię. Strażnik rzucił chłopcu mordercze spojrzenie i wydobył swój miecz. Ostrze opuściło osnowę z charakterystycznym, metalicznym świstem. – To był twój ostatni błąd – groźnie krzyknął i natarł na chłopca. Thor nie miał wyboru; ten strażnik zawziął się na niego. Umieścił następny kamień w procy i wystrzelił. Dobrze wybrał cel – nie chciał zabić mężczyzny, ale musiał go jakoś

powstrzymać. Zamiast więc w serce, nos, oko, czy głowę, Thor skierował swój pocisk w jedyne miejsce, o którym wiedział, że jeśli trafi, to zatrzyma tym strażnika. Pomiędzy jego nogi. Wypuścił kamień. Nie przyłożył do tego całej siły, a tylko tyle jedynie, aby go powalić. Idealny strzał. Strażnikowi pociemniało w oczach. Upuścił swój miecz, i trzymając się za krocze, zwalił na ziemię i zwinął w kłębek. – Zawiśniesz za to! – wydusił mężczyzna, jęcząc z bólu. – Straże! Straże! Thor podniósł wzrok i dostrzegł kilku strażników, którzy właśnie rzucili się w jego stronę. Teraz lub nigdy, pomyślał. Nie marnując ani sekundy więcej, popędził w kierunku kamiennego podestu. Musiał zeskoczyć z niego wprost na arenę, by zgromadzeni tam wojownicy srebrnej gwardii zwrócili na niego uwagę. I był gotów walczyć z każdym, kto stanąłby mu na drodze.

ROZDZIAŁ PIĄTY MacGil siedział w wyższej sali zamku, jego osobistej sali spotkań, używanej wyłącznie w celu przedyskutowania spraw rodzinnych. Zajmował miejsce na swym osobistym tronie, tym razem wyciosanym z drewna, i spoglądał na stojących przed nim czworo swoich dzieci. Był tam jego najstarszy syn Kendrick, który mając dwadzieścia pięć lat, był już wspaniałym wojownikiem i prawdziwym dżentelmenem. To on, ze wszystkich jego dzieci, najbardziej przypominał MacGila – jak na ironię, gdyż był jego jedynym potomkiem zrodzonym z innej kobiety, bastardem, o którego matce MacGil już dawno zapomniał. MacGil wychowywał go razem ze swymi prawowitymi dziećmi mimo początkowych protestów ze strony królowej, jednak pod warunkiem, iż Kendrick nigdy nie zasiądzie na tronie. Cierpiał teraz z tego powodu, gdyż Kendrick okazał się najwspanialszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek znał, synem, z którego był teraz bardzo dumny. Nie widział lepszego kandydata do objęcia władzy w królestwie. Obok stał jego drugi syn, skrajne przeciwieństwo Kendricka – jednak będący jego pierwszym prawowitym synem – Gareth. Miał dwadzieścia trzy lata, był szczupły, pod jego wielkimi brązowymi oczyma, które ani na moment nie przestawały świdrować, widniały wiecznie zapadnięte policzki. Charakterem nie mógł różnić się bardziej od swego starszego brata. Z natury Gareth był tym wszystkim, czym nie był Kendrick: szczerość starszego brata zastępowało ciągłe skrywanie myśli, dumę i szlachetność Kendricka – kłamstwa i nieuczciwości. Królowi przykro było, iż nie lubił syna i wiele razy próbował zmienić swoje uczucia, jednak gdy Gareth osiągnął pewien wiek, MacGil zdecydował, że jego syn ma już taką naturę: intryganta, żądnego władzy i ambitnego w każdym negatywnym tego słowa znaczeniu. MacGil wiedział również, że Gareth nie potrafi kochać żadnej kobiety, miał za to wiele męskich kochanków. Każdy inny król wyparłby się takiego syna, ale MacGil był wyrozumiały. Dla niego nie był to powód, by nie kochać syna. Nie osądzał go za to. Oceniał go jednak za jego zły charakter intryganta, coś, na co nie mógł przymknąć oka. Dalej za Garethem stała druga córka MacGila – Gwendolyn. W wieku szesnastu lat jawiła się, jako najpiękniejsze dziewczę, które król widział w swym życiu, a jej charakter przyćmiewał nawet jej aparycję. Była życzliwa, hojna i szczera – najpiękniejsza młoda kobieta, jaką znał. Pod tym względem przypominała Kendricka. Spoglądała nań z miłością, jaką tylko córka może obdarzyć swego ojca. Jej lojalność dla niego biła z każdego jej spojrzenia. Była przyczyną jego dumy nawet większej, niż z synów. Za Gwendolyn ustawił się Reece, jego najmłodszy chłopiec, dumny i pełen życia młodzieniec, który mając czternaście lat właśnie stawał się mężczyzną. Był jednak jeszcze za młody i wiele musiał się nauczyć.

MacGil walczył z mieszanymi uczuciami, kiedy tak obserwował swoje dzieci: trzech synów i córkę i próbował je ocenić. Czuł dumę i jednocześnie rozczarowanie, złość i poirytowanie, jako że dwojga jego pozostałych dzieci nie było przy nim. Luanda, jego najstarsza córka, przygotowywała się właśnie do ślubu. Ponieważ wychodziła za mąż za przyszłego władcę innego królestwa, nie miała żadnego interesu w tym spotkaniu następców tronu. Jednak Godfrey, jego kolejny syn, mając lat osiemnaście i będąc średnim wobec pozostałych braci, nie przybył. MacGil tylko poczerwieniał ze złości na to lekceważące zachowanie. Godfrey już od najwcześniejszych lat swego dzieciństwa okazywał niebywały brak szacunku dla spraw królestwa. Wiadomo było, że nigdy nie będzie rządził i nie dbał o to. Ku wielkiemu rozczarowaniu króla, w zamian wybrał marnowanie czasu w piwiarniach, w towarzystwie szubrawych przyjaciół, przynosząc rodzinie królewskiej wieczny wstyd i hańbę. Był obibokiem, który przesypiał większość dni, a resztę czasu spędzał na piciu. Z jednej strony MacGil wdzięczny był, iż go tu nie było. Z drugiej zaś była to obraza, której nie mógł puścić płazem. Wprawdzie spodziewał się tego i wysłał swych ludzi, by przeczesali karczmy i sprowadzili go do domu. MacGil siedział i czekał w ciszy, aż w końcu się pojawili. Ciężkie, dębowe drzwi otworzyły się z hukiem i do sali weszli gwardziści królewscy, niosąc Godfreya między sobą. Popchnęli go, aż ten zatoczył się, a za nim drzwi zamknęły się z trzaskiem. Jego bracia i siostra obejrzeli się i popatrzyli na niego. Wyglądał niechlujnie, cuchnął piwem, był nieogolony i w połowie rozebrany. Uśmiechnął się do nich. Bezczelny. Jak zwykle. – Witaj ojcze – powiedział. – Czyżby minęła mnie cała zabawa? – Stań przy rodzeństwie i czekaj, aż ja przemówię. Inaczej, Boże dopomóż, zakuję cię w łańcuchy i poślę do lochów razem z pospolitymi więźniami, i nie uświadczysz żadnej strawy – nie mówiąc o piwie – przez całe trzy dni. Gniewnym wzrokiem Godfrey spojrzał na ojca wyzywająco. W jego spojrzeniu MacGil dostrzegł głęboko ukryte pokłady siły, coś z siebie samego, jakąś iskrę, która kiedyś może bardzo przydać się synowi. Oczywiście tylko wówczas, gdy uda się mu pokonać własny charakter. Buntowniczy do samego końca, Godfrey odczekał dobrą chwilę, zanim zastosował się do polecenia i podszedł wolnym krokiem do rodzeństwa. MacGil przyjrzał się pięciorgu dzieci stojących przed nim: nieprawemu, dewiantowi, pijakowi, swej córce i najmłodszemu. Dziwna to była mieszanina i ledwo mógł uwierzyć, że to on spłodził ich wszystkich. A teraz, w dzień zaślubin najstarszej córki, spoczął na nim obowiązek wyboru następcy spośród tej grupki. Jak to w ogóle było możliwe? Daremne to było zadanie; ostatecznie były to jego najlepsze lata i mógł jeszcze rządzić kolejne trzydzieści. Kogokolwiek by dzisiaj nie wybrał, dziesiątki lat mogły

minąć, zanim osoba ta zasiadłaby na tronie. Cała ta tradycja jedynie działała mu na nerwy. Może i miała sens w czasach jego ojców, ale nie teraz. Odchrząknął. – Zgromadziliśmy się tu w związku z pewną tradycją. Jak wam wiadomo, w tym dniu, w którym najstarsze z mych dzieci zawiera małżeństwo, moim obowiązkiem jest wyznaczyć następcę tronu. Przyszłego włodarza tego królestwa. Jeśli umrę, nie ma w tej chwili nikogo lepszego do tej roli, niż wasza matka. Prawa naszego królestwa jednak wymagają, aby to królewski potomek objął tron. Dlatego też muszę teraz dokonać wyboru. MacGil nabrał powietrza. Wokoło panowała głęboka cisza. Dało się odczuć niecierpliwe oczekiwanie. Król spojrzał w oczy dzieci i u każdego zobaczył co innego. Bastard wyglądał na zrezygnowanego, wiedząc, że nie zostanie wybrany. Dewiant za to patrzył, a jego oczy płonęły ogniem ambicji, oczekiwał bowiem, iż wybór padnie naturalnie na niego. Pijak wyglądał właśnie przez okno, było mu wszystko jedno. Jego córka zaś spoglądała z miłością wiedząc, iż nie jest częścią tej rozmowy, niemniej kochając go bez względu na wszystko. To samo dotyczyło jego najmłodszego dziecka. – Kendricku, zawsze traktowałem cię jak prawowitego syna. Ale prawa naszego królestwa zabraniają mi przekazać rządy w ręce kogokolwiek innego niż prawowitego następcy. Kendrick ukłonił się. – Ojcze, Nie oczekiwałem, że to zrobisz. Jestem zadowolony z tego, co posiadam. Proszę, nie pozwól, by cię to nękało. Odpowiedź syna sprawiła mu tylko ból. Czuł, jak szczera ona była i tylko jeszcze bardziej żałował, iż nie może Kendricka mianować swym następcą. – Pozostaje więc wasza czwórka. Reece, jesteś wspaniałym młodym człowiekiem, najlepszym, jakiego znam. Ale jesteś zbyt młody, by być częścią tej rozmowy. – Niczego więcej nie oczekiwałem, ojcze – odpowiedział Reece ukłoniwszy się nieco. – Godfreyu, jesteś jednym z moich trzech prawowitych synów – jednak wolisz marnować czas w piwiarniach w otoczeniu motłochu. Mogłeś korzystać z licznych przywilejów, ale wzgardziłeś każdym. Jeśli mam poczuć kiedyś jeszcze większe rozczarowanie, to ty będziesz tego powodem. Godfrey skrzywił się, zażenowany słowami ojca. – Cóż więc. Jeśli to wszystko, wrócę do swojej piwiarni. Ukłonił się szybko z udawanym szacunkiem, odwrócił się i dumnym krokiem ruszył do drzwi. – Wracaj tu! – wrzasnął MacGil. – W TEJ CHWILI! Godfrey szedł dalej kompletnie go ignorując. Przemierzył pokój i otworzył drzwi. Stało tam dwóch wartowników. MacGil kipiał ze złości, kiedy strażnicy spojrzeli na niego pytająco. Godfrey nie zatrzymał się jednak; wyminął ich i poszedł w kierunku otwartej sali.

– Zatrzymać go! – krzyknął MacGil. – I trzymać z dala od królowej. Nie chcę, by jego matka przejmowała się jego wyglądem w dzień zaślubin jej córki. – Tak panie – odpowiedzieli. Zamknęli drzwi i pospieszyli za Godfreyem. – MacGil opadł oddychając ciężko, z czerwoną twarzą, próbując się uspokoić. Po raz tysięczny już zastanawiał się, co też takiego uczynił, że doczekał się takiego potomka. Spojrzał na pozostałe rodzeństwo. Ich czwórka spoglądała na niego, oczekując w przytłaczającej ciszy. Próbując się skupić, nabrał głęboko powietrza. – Pozostaje zatem wasza dwójka – kontynuował. Z waszej dwójki wybrałem następcę. MacGil zwrócił się do córki. – Gwendolyn, ty nim zostaniesz. W pokoju rozległ się stłumiony okrzyk; wszystkie jego dzieci wydawały się tym zaszokowane, a zwłaszcza Gwendolyn. – Czy dobrze rzekłeś ojcze? – spytał Gareth. – Powiedziałeś Gwendolyn? – Ojcze, jestem zaszczycona – odpowiedziała Gwendolyn. – Ale nie mogę się na to zgodzić. Jestem kobietą. – To prawda, nigdy jeszcze żadna kobieta nie zasiadała na tronie MacGilów. Ale zdecydowałem, że nadeszła pora, by zmienić tę tradycję. Gwendolyn, jesteś najbystrzejsza i najrozsądniejsza spośród wszystkich znanych mi kobiet. Jesteś jeszcze młoda. Jeśli Bóg zechce, pożyję jeszcze trochę, a kiedy przyjdzie mój czas, ty będziesz już dość mądra i doświadczona by rządzić. Królestwo będzie należeć do ciebie. – Ale ojcze! – krzyknął Gareth, a jego twarz poszarzała. – Jestem twoim najstarszym prawowitym synem! Od zawsze, w całej historii rodziny MacGil, władanie przechodziło na najstarszego syna! – Ja jestem królem – odrzekł ponuro MacGil – i to ja ustalam tradycję. – Ale to nie w porządku – błagalnym głosem zaskomlał Gareth. – To ja mam być królem. Nie moja siostra. Nie jakaś kobieta! – Zamilknij chłopcze! – zawołał MacGil. – Uszanujesz mój wybór i będziesz mu posłuszny, jak każdy poddany w tym królestwie. Teraz możecie odejść. Dzieci ukłoniły się szybko i pośpiesznym krokiem wyszły z pomieszczenia. Gareth jednak zatrzymał się w drzwiach. Nie potrafił zmusić się do opuszczenia tej sali. Zawrócił i sam stanął przed ojcem. MacGil dostrzegł wyraz rozczarowania na jego twarzy. Najwyraźniej oczekiwał, że to on dziś zostanie następcą. Co więcej: on tego chciał. Rozpaczliwie. Co w żadnej mierze króla nie dziwiło – i co było najważniejszym powodem, dla którego go nie wybrał. – Dlaczego mnie nienawidzisz ojcze? – zapytał. – Nie nienawidzę cię. Po prostu nie jesteś odpowiednią osobą do rządzenia mym królestwem. – A dlaczegóż to? – naciskał Gareth.

– Bo dokładnie tego pożądasz. Twarz Garetha pokryła się purpurą. Najwyraźniej król przejrzał jego najskrytszą prawdziwą naturę. MacGil obserwował wzrok syna, widział jak jego oczy płoną nienawiścią do ojca, jakiej nie mógł sobie wyobrazić. Bez słowa Gareth wybiegł z sali, zatrzaskując za sobą drzwi. MacGil zadrżał, gdy hałas przetoczył się echem po sali. Pamiętał spojrzenie syna i czuł nienawiść, głębszą nawet niż u jego wrogów, którą Gareth żywił do niego. Wówczas pomyślał o Argonie, o jego przepowiedni, o niebezpieczeństwie czyhającym w pobliżu. Czy mogło być ono aż tak blisko?

ROZDZIAŁ SZÓSTY Thor pomknął przez rozległą arenę tak szybko, na ile mu sił starczyło. Za sobą słyszał kroki królewskich strażników. Z każdą chwilą zbliżali się do niego coraz bardziej. Biegli przez plac w chmurze kurzu, klnąc pod nosem na chłopca. Przed nim zaś stali członkowie Srebrnej Gwardii i nowi rekruci wybrani do legionu. Chłopcy tacy jak on, jedynie trochę od niego starsi i silniejsi. Trenowali i pokazywali swe umiejętności w różnych dziedzinach. Kilku rzucało włóczniami, inni oszczepami, jeszcze inni ćwiczyli, jak poprawnie trzymać lancę. Oto byli jego rywale – sprawiali wrażenie niepokonanych. Wśród nich kilkunastu rycerzy Srebrnej Gwardii stało w półokręgu i przyglądało się chłopcom. Oceniali i decydowali, kto zostanie, a kogo odeślą do domu. Thor wiedział, iż musi udowodnić swoją wartość, zrobić odpowiednie wrażenie na tych mężczyznach. Za chwilę dopadną go strażnicy, była to więc jego jedyna szansa. Ale co zrobić? Rozmyślał gorączkowo, biegnąc przez arenę. Nie zamierzał kolejny raz zostać odrzucony. Gonitwa Thora zwróciła uwagę stojących tam osób. Kilku rekrutów zatrzymało się w trakcie wykonywanych ćwiczeń i spojrzało na Thora. Podobnie uczynili rycerze. Po chwili, uwaga wszystkich zgromadzonych skupiła się już tylko na Thorze. Patrzyli zdumieni; Thor zdał sobie sprawę, iż pewno zastanawiają się, kim on jest i co robi na arenie goniony przez trzech strażników. Nie takie wrażenie chciał wywrzeć. Przez całe życie, kiedy tylko rozmyślał o legionie, wyobrażał to sobie całkiem inaczej. Biegnąc, Thor zastanawiał się, co zrobić, aż w końcu okazja nadarzyła się sama. Jeden z rekrutów, chłopak o potężnej budowie ciała, sam postanowił zatrzymać Thora i w ten sposób wywrzeć wrażenie na pozostałych. Wysoki, umięśniony, dwukrotnie szerszy od Thora, uniósł swój drewniany miecz z zamiarem zatrzymania uciekiniera. Thor widział, iż jego oponent gotowy jest powalić go na ziemię i zrobić z niego pośmiewisko, i w ten sposób udowodnić swoją przewagę nad innymi rekrutami. Thor poczuł złość. Rekrut nie miał żadnego powodu do zatargu z Thorem. To nie była jego sprawa, jego walka, a mimo to do niej stawał. Tylko po to by zdobyć przewagę nad innymi. W miarę, jak zbliżał się do niego, rosło w nim niedowierzanie: rekrut był olbrzymi, zwyczajnie nad nim górował. Spoglądał z grymasem na Thora, a jego czoło pokrywały gęste czarne loki. Tak szerokiej szczęki, jak u tego rekruta, Thor nie widział nigdy w życiu. Nie wiedział, w jaki sposób miałby go chociaż zadrapać. Rekrut zaatakował, dzierżąc w dłoni swój drewniany miecz. Thor wiedział, że jeśli wkrótce czegoś nie zrobi, to zostanie pokonany.

Zadziałały odruchy. Sięgnął po procę, naciągnął cięciwę i wypuścił kamień dokładnie w kierunku dłoni chłopca. Miecz wypadł mu z dłoni akurat w momencie, kiedy miał go już opuścić. Zawył z bólu i złapał się za rękę. Thor nie marnował czasu. Natarł na rekruta, wykorzystując jego nieuwagę, podskoczył i obiema piętami wbił się w jego klatkę. Ale ten był zbyt mocny, Thor poczuł, jakby kopnął pień dębu. Przeciwnik cofnął się nieznacznie, a Thor, zatrzymawszy się na tej zaporze, upadł u jego stóp. Za dobrze to nie rokuje, pomyślał zderzając się z ziemią z łoskotem. Aż w uszach mu zadzwoniło. Thor spróbował wstać, ale rekrut miał nad nim przewagę. Sięgnął w dół, chwycił Thora za plecy i cisnął w powietrze twarzą do przodu, wprost na ziemię. Pozostali chłopcy utworzyli wokół nich krąg i wiwatowali. Thor, poniżony w ten sposób, poczerwieniał na twarzy. Odwrócił się zamierzając wstać, ale rekrut był od niego szybszy. Wskoczył na plecy Thora i przygniótł go do ziemi. Zanim Thor zdał sobie z tego sprawę, walka przeistoczyła się w zapasy, a ciężar przeciwnika był przytłaczający. Thor słyszał zdławione okrzyki pozostałych rekrutów, kiedy tak stali wokoło i wrzeszczeli domagając się krwi. Rekrut spojrzał gniewnie na Thora, po czym wyprostował kciuki i skierował je w stronę jego oczu. Thor nie mógł w to uwierzyć – on naprawdę chciał zrobić mu krzywdę. Czy aż tak zależało mu na tym, aby zdobyć tą przewagę? W ostatniej sekundzie Thor odwrócił głowę i palce przeciwnika zanurzyły się w piachu. Thor wykorzystał to i wydostał się spod niego. Skoczył na nogi i stanął naprzeciwko rekruta, który również już stał. Ten rzucił się na Thora i zamachnął z zamiarem uderzenia go w twarz, ale Thor kucnął w ostatniej chwili, czując jedynie powiew na swej twarzy. Zdał sobie sprawę, że gdyby ta pięść trafiła do celu, pogruchotałaby mu szczękę. Thor wyprostował się i uderzył chłopca w brzuch, nie wyrządzając mu jednak żadnej krzywdy. Jakby walnął w drzewo. Zanim zdążył zareagować, chłopak uderzył go łokciem w twarz. Thor potknął się do tyłu i aż zapadł się od zadanego ciosu. Jakby uderzył go młot, a w uszach usłyszał głośne dzwonienie. Thor zatoczył się, próbując złapać oddech, kiedy rekrut zaatakował ponownie i mocno kopnął go w klatkę. Thor poleciał do tyłu i łupnął o ziemię, lądując na plecach. Wokół zawrzało od śmiechu. Zamroczony uderzeniem Thor próbował wstać, ale przeciwnik zaatakował ponownie. Wziął zamach i uderzył mocno w twarz posyłając go na ziemię – tym razem na dobre. Leżąc, słyszał stłumione okrzyki zgromadzonych chłopców. W buzi czuł słonawy smak krwi płynącej obficie z nosa, skutek uderzenia. Jęcząc z bólu, spojrzał w górę i

zobaczył, że rekrut właśnie odwrócił się i zaczął odchodzić w kierunku swych przyjaciół, napawając się zwycięstwem. Thor chciał się poddać. Ten rekrut był zbyt potężny, a walka wydawała się z góry przesądzona. Nie był też w stanie wytrzymać kolejnych ciosów. Coś w nim jednak popychało go do działania. Nie mógł przegrać. Nie przed tymi wszystkimi ludźmi. Nie poddawaj się. Wstawaj. Wstawaj! Zebrał jakoś w sobie siły. Pojękując, przeturlał się i podniósł najpierw na łokcie i kolana, potem, powoli, wstał i wyprostował się. Krwawiąc od zadanych uderzeń, ze spuchniętymi oczyma, ledwie widząc, ciężko łapiąc oddech, stanął naprzeciw rekruta i podniósł zaciśnięte pięści. Olbrzym obrócił się i spojrzał na Thora. Zatrząsł głową w niedowierzaniu. – Powinieneś zostać tam, gdzie padłeś, chłopcze – rzekł i ruszył w kierunku Thora. – DOŚĆ! – wrzasnął ktoś nagle – Cofnij się Eldenie! Między chłopców wszedł rycerz i podniósł dłoń w kierunku rekruta, powstrzymując go przed zbliżeniem się do Thora. Tłum ucichł, a wszyscy spojrzeli na wojownika; najwyraźniej był to mężczyzna, któremu należał się szacunek. Thor spojrzał na rycerza zdziwiony jego obecnością. Mężczyzna miał ponad dwadzieścia lat, był wysoki, szeroki w ramionach, miał kwadratową szczękę i brązowe zadbane włosy. Thor polubił go w jednej chwili. Jego pierwszorzędna zbroja i kolczuga zrobiona z polerowanego srebra nosiły królewskie insygnia: sokole godło rodziny MacGil. Thorowi zaschło w buzi, właśnie stał przed członkiem królewskiej rodziny. Nie mógł w to uwierzyć. – Wytłumacz się chłopcze – przemówił do Thora. – Dlaczego wtargnąłeś na naszą arenę bez zaproszenia? Zanim Thor zdołał odpowiedzieć, trzech goniących go strażników przecisnęło się przez tłum okalający Thora, przystanęło, a ten na przedzie wskazał palcem na chłopca dysząc ciężko. – Zignorował nasz rozkaz! – krzyknął strażnik. – Zmierzam zakuć go w kajdany i zaciągnąć wprost do królewskich lochów! – Nie zrobiłem nic złego! – zaprotestował Thor. – Nie? A teraz? – odkrzyknął strażnik – Wtargnąłeś nieproszony na królewską posesję! – Chciałem dostać tylko jedną szansę! – zawołał Thor błagalnym głosem w kierunku rycerza, członka rodziny królewskiej. – Wszystko, czego pragnąłem, to szansy na przyłączenie się do legionu! – Na ten plac wstęp mają tylko zaproszeni, chłopcze – skomentował ktoś szorstkim głosem. Na środek wystąpił wojownik, koło pięćdziesiątki, barczysty, mocno zbudowany, bez jednego włosa na głowie, z krótko przyciętą brodą i blizną biegnącą w poprzek nosa,

a na jego piersi widniała złota szpila. Wyglądał na dowódcę zgromadzonych tu wojowników. Serce Thora przyspieszyło na jego widok: generał. – Panie, nie zostałem zaproszony – powiedział Thor – To prawda. Ale od zawsze marzyłem, aby tu być. Wszystko, czego chcę, to pokazać, co potrafię. Jestem równie dobry, co każdy z tych rekrutów. Dajcie mi tylko jedną szansę, a to udowodnię. Proszę. O niczym innym nigdy nie marzyłem. – To pole bitewne nie jest dla marzycieli, chłopcze – odparł szorstko generał. Tu walczą wojownicy. Nie ma wyjątków od naszych praw: rekruci byli i są wybierani przez nas. Generał skinął głową, a przed niego wyszedł strażnik z kajdanami w dłoniach. Nagle jednak wystąpił rycerz, członek rodziny królewskiej. Podniósł dłoń i wstrzymał strażnika. – Być może jednak, od czasu do czasu, możemy zezwolić na jakieś odstępstwo – powiedział. Strażnik zerknął na niego skonsternowany. Widać było, iż chciał coś powiedzieć, jednak powstrzymał się z szacunku dla członka rodziny królewskiej. – Podziwiam twój hart ducha chłopcze – kontynuował rycerz. – Zanim cię wyrzucimy chciałbym zobaczyć, co potrafisz. – Ależ Kendricku, mamy swoje zasady – rzekł generał z widocznym niezadowoleniem. – To królewska rodzina je ustala – odparł stanowczo rycerz – a legion odpowiada przed królewską rodziną. – Odpowiadamy przed twym ojcem, królem – nie tobą. – ripostował generał równie wyzywająco. Rozmowa utknęła nagle w martwym punkcie. Dokoła czuć było gęstniejącą atmosferę. Thor nie mógł uwierzyć w to, czego stał się przyczynkiem. – Znam swego ojca i wiem, czego by chciał. Chciałby dać szansę temu chłopcowi. I to zrobimy. Po kilku chwilach napięcia generał wycofał się wreszcie. Kendrick odwrócił się do Thora i utkwił w nim wzrok. Patrzył na chłopca intensywnie brązowymi oczyma, błyszczącymi na twarzy księcia, ale też i wojownika. – Dam ci jedną szansę – powiedział do chłopca – Zobaczmy, czy uda ci się trafić do tamtego celu. Wskazał na stertę siana hen po drugiej stronie placu, z małą czerwoną plamą w samym jej środku. Kilka włóczni tkwiło już w sianie, żadna jednak w jej obrębie. – Jeśli potrafisz dokonać tego, co nie udało się żadnemu z tych chłopców, jeśli trafisz w tą plamę, wówczas będziesz mógł do nas dołączyć. Rycerz odsunął się na bok, a Thor poczuł na sobie spojrzenie każdego z obecnych. Zauważył stojak z włóczniami i przyjrzał się im dokładnie. Jakością przewyższały wszystkie, jakie do tej pory widział: wydrążone z mocnego dębu, obciągnięte najlepszą

skórą. Serce waliło mu, kiedy podszedł bliżej, ścierając krew z nosa kantem dłoni, czując zdenerwowanie, jakiego jeszcze nigdy w życiu nie doświadczył. Najwyraźniej wyznaczono mu zadanie prawie niewykonalne. Ale musiał chociaż spróbować. Thor sięgnął ręką i podniósł włócznię, ani za długą, ani za krótką. Zważył ją w ręce – była ciężka i solidna. Nie taka, jak te, których używał w domu. Ale też robiła dobre wrażenie. Czuł, iż być może, naprawdę tylko być może, zdoła trafić do celu. Poza tym, rzucanie włócznią było tym, co potrafił robić najlepiej, zaraz po strzelaniu z procy. Wiele długich dni spędził włócząc się po dzikich odstępach obfitujących w przeróżne cele. Zawsze udawało mu się trafić do celów, do których nawet jego bracia nie trafiali. Zamknął oczy i nabrał głęboko powietrza. Jeśli chybi, strażnicy spuszczą mu lanie i zaciągną do więzienia – a jego szanse na dołączenie do legionu przepadną na zawsze. W tym jednym momencie ziszczały się wszystkie jego marzenia. Pomodlił się do Boga jak tylko mógł najlepiej. Bez wahania otworzył oczy, zrobił dwa kroki w przód, wziął zamach i rzucił włócznię. Wstrzymał oddech obserwując jej lot. Proszę, Boże. Proszę. Włócznia przecięła ze świstem panującą wokół martwą ciszę. Thor widział, jak setki oczu podążają za nią w powietrzu. Po chwili, która wydawała się trwać całą wieczność, usłyszał dźwięk, ten charakterystyczny dźwięk, kiedy czubek włóczni przebija siano. Nie musiał patrzeć. Wiedział, po prostu wiedział, iż trafił idealnie do celu. Czuł to po sposobie, w jaki włócznia wyleciała z jego dłoni, po ułożeniu jego nadgarstka. Rzucił jednak spojrzeniem – i zauważył, z wielką ulgą, że miał rację. Włócznia odnalazła swój cel w środku czerwonej plamy. Jako jedyna ze wszystkich tkwiących w tej stercie. Dokonał tego, czego nie udało się zrobić pozostałym rekrutom. Wszędzie dokoła zalegała cisza. Thor zdał sobie sprawę, ze wszyscy, rekruci i rycerze, wpatrują się w niego zszokowani jego dziełem. W końcu podszedł do niego Kendrick i klepnął chłopca mocno po plecach, okazując swe zadowolenie. Na jego twarzy promieniał szeroki uśmiech. – Miałem rację – rzekł. – Zostajesz! – Ależ mój panie! – wrzasnął strażnik. – To nie wypada! Ten chłopiec przybył bez zaproszenia! – Trafił do celu. Dla mnie wystarczy to za zaproszenie. – Jest o wiele młodszy i mniejszy od innych. To nie jakiś oddział mikrusów – rzekł generał. – Wolę mniejszego żołnierza, który trafia do celu, niż jakiegoś niedołęgę, który tego nie potrafi. – odparł rycerz. – Szczęśliwy traf! – zawołał ten duży chłopiec, z którym Thor przed chwilą stoczył walkę. Gdybyśmy więcej popróbowali, też byśmy trafili! Rycerz odwrócił się i spojrzał na chłopca, który tak bezpardonowo się wtrącił.

– Ach tak? – zapytał. To może teraz popatrzę, jak ty to robisz? Może postawimy na to twój pobyt tutaj? Wytrącony z równowagi chłopiec spuścił tylko wzrok ze wstydu, najwyraźniej nieskory do podjęcia wyzwania. – Ale ten chłopiec jest zupełnie obcy – zaprotestował generał. – Nie wiemy nawet, skąd pochodzi. – Z nizin – odezwał się jakiś głos. Wszyscy obejrzeli się, aby zobaczyć, do kogo należał. Thor nie musiał – rozpoznał ten głos. Głos, który prześladował go przez całe jego dzieciństwo. Głos najstarszego brata: Drake’a. Drake wystąpił do przodu razem ze swymi pozostałymi braćmi i spojrzał gniewnie na Thora wzrokiem pełnym dezaprobaty. – Zwie się Thorgrin z klanu McCleod, z południowej prowincji Zachodniego Królestwa. Najmłodszy z czterech braci. Wywodzimy się z tego samego domu. Thor zajmuje się wypasem owiec naszego ojca! Wszyscy zgromadzeni chłopcy i rycerze wybuchli zgodnym śmiechem. Thor poczuł, jak krew uderza mu do głowy. Chciał umrzeć tu na miejscu. Nigdy się jeszcze tak nie wstydził. Brat postąpił dokładnie jak miał to w zwyczaju, odebrał mu chwilę jego chwały, zrobił wszystko, by go poniżyć. – Pasie owce, co? Wtórował generał. – Zatem nasi wrogowie naprawdę będą musieli na niego uważać! – krzyknął inny chłopiec. Rozległy się kolejne śmiechy, a Thor poczuł się jeszcze bardziej upokorzony. – Dość! – zawołał Kendrick stanowczym głosem. Głęboka cisza zapadła wśród chłopców, którym nie było już więcej do śmiechu. Thor był niezmiernie wdzięczny Kendrickowi. Przyrzekł sobie, iż odwdzięczy się mu jakkolwiek będzie tylko mógł. Niezależnie od tego, w jakiej sytuacji znalazł się właśnie Thor, ten mężczyzna zwrócił mu jego honor. – Nie wiesz chłopcze, iż nie przystoi wojownikowi paplać na swych przyjaciół – a co dopiero własną rodzinę, własną krew? – spytał rycerz Drake’a. Drake spuścił wzrok, zmieszany, jeden z niewielu razy, kiedy Thor widział brata w takim stanie. Inny z jego braci, Dross, wystąpił jednak do przodu i protestacyjnym tonem zawołał: – Ale on nawet nie został wybrany. To nas zwerbowano. On jedynie podążał za nami. – Nie szedłem tutaj za wami – powiedział Thor odzyskawszy głos. – Jestem tu z powodu legionu. Nie was. – Nie ważne, dlaczego tu jest – rzekł generał rozdrażnionym głosem. – Marnuje czas nas wszystkich. Prawda, to był dobry rzut, ale nadal nie przesądza o jego przyjęciu. Nie

ma rycerza, który by go sponsorował. Nie ma też giermka, z którym mógłby wspólnie ćwiczyć. – Ja zostanę jego partnerem – odezwał się głos. Thor odwrócił się, a z nim cała reszta. Ze zdziwieniem zobaczył chłopca stojącego nieopodal, w jego wieku, w zasadzie podobnego do Thora. Odróżniał się od niego kolorem włosów blond, i jasnozielonymi oczyma. Na sobie miał przepiękną królewską zbroję: kolczugę pokrytą szkarłatnymi i czarnymi insygniami – kolejny członek rodziny królewskiej. – Niedopuszczalne – odparł generał. – Rodzina królewska nie zadaje się z pospólstwem. – Zrobię, co zechcę – ripostował chłopiec.– I mówię, że Thorgrin będzie moim partnerem. – Nawet jeśli to usankcjonujemy – odrzekł generał – i tak nie ma to znaczenia. Nadal nie ma rycerza, który by go sponsorował. – Ja nim będę – odezwał się nowy głos. Wszyscy odwrócili się w stronę, z której dobiegał. I jednym chórem wydali stłumiony okrzyk. Thor odwrócił się i zobaczył rycerza na koniu, odzianego w piękną błyszczącą zbroję, z przytwierdzoną do pasa wszelakiej maści bronią. Rycerz emanował wprost światłem – jakby spojrzeć na słońce. Sądząc po jego zachowaniu, postawie ciała i oznakowaniach na hełmie, Thor mógł stwierdzić, że ten rycerz był jakiś inny. Oto stał przed nimi czempion. Thor rozpoznał go. Widział jego portrety i słyszał krążące o nim legendy. Był to Erec. Thor nie mógł w to uwierzyć. Erec był najznakomitszym rycerzem w całym Kręgu. – Ależ panie, wy już macie giermka – zaprotestował generał. – Wobec tego będę miał teraz dwóch – odpowiedział Erec głębokim, pewnym siebie głosem. Cisza, jaka zapanowała po tych słowach, równać się mogła tylko ze zdumieniem, które ją wywołało. – Zatem nie ma już nic do dodania – powiedział Kendrick. – Thorgrin ma zarówno sponsora, jak i partnera. Sprawa została rozwiązana. Jest teraz członkiem legionu. – Ale zapomniałeś o mnie! – zawołał królewski strażnik i wyszedł przed resztę. – Nic z tego nie usprawiedliwia faktu, iż chłopiec uderzył członka straży królewskiej, i że musi zostać ukarany. Sprawiedliwości musi stać się zadość! – I się stanie – głos Kendricka mógłby ciąć stal. – Ale będzie to z mojej woli. Nie twojej. – Ależ panie mój, jego w dyby zakuć należy! Jako przykład dla innych! – Mów tak dalej, a sam w dyby pójdziesz – odpowiedział strażnikowi Kendrick, piorunując go wzrokiem od stóp do głów.

W końcu strażnik wycofał się; acz niechętnie, odwrócił się na pięcie i odszedł, purpurowy na twarzy, gniewnie zerkając na Thora. – Zatem to oficjalne – głośno zawołał Kendrick. – Thorginie, witaj w królewskim legionie! Zgromadzeni chłopcy i rycerze potwierdzili głośnym wiwatem i wrócili do swoich zajęć. Thor zdrętwiał cały z wrażenia. Nie mógł w to wszystko uwierzyć. Był członkiem legionu. Jak we śnie. Odwrócił się w stronę Kendricka, wdzięczny temu bardziej, niż jakiekolwiek słowa mogłyby to wyrazić. Nigdy nie miał nikogo, kto zatroszczyłby się o niego, odłożył swe sprawy, by zająć się jego, by go chronić. Dziwne było te nowe uczucie. Już teraz Kendrick był mu bliższy, niż jego własny ojciec. – Nie wiem, jak mam ci dziękować – powiedział. – Mam u ciebie wielki dług. Kendrick uśmiechnął się do niego. – Moje imię Kendrick. Jeszcze nie raz je usłyszysz. Jestem najstarszym synem króla. Podziwiam twą odwagę. Będziesz wspaniałym dodatkiem do tej całej zbieraniny. Po czym odwrócił się i odszedł pospiesznie. Wtedy podszedł do niego Elden, ten duży chłopiec, z którym walczył niedawno. – Miej oczy szeroko otwarte – powiedział. – Wiesz, nocujemy w tych samych koszarach. Nawet przez chwilę niech ci się nie wydaje, że jesteś bezpieczny. To rzekłszy odwrócił się i odszedł zanim jeszcze Thor zdołał coś odpowiedzieć. Już miał pierwszego wroga. Zaczął zastanawiać się, co go tutaj czeka, kiedy podszedł do niego najmłodszy syn króla. – Nie zwracaj na niego uwagi – powiedział do Thora. – Zawsze szuka zaczepki. Jestem Reece. – Dziękuję – rzekł Thor i wyciągnął do niego swą dłoń – za wybranie mnie na partnera. Nie wiem, co bym bez tego począł. – To przyjemność wybrać kogoś, kto przeciwstawia się temu bydlakowi – odparł wesoło Reece. – Nieźle walczyłeś. – Żartujesz? – spytał Thor, wycierając zeschniętą krew z twarzy i czując jak opuchlizna powiększa się z każda chwilą. – Prawie mnie zabił. – Ale się nie poddałeś – odrzekł Reece. – Imponujące. Każdy z nas zostałby na ziemi. A ten rzut włócznią był piekielny. Gdzie nauczyłeś się tak rzucać? Będziemy partnerami na śmierć i życie! – Po czym spojrzał na Thora wymownie – i przyjaciółmi. Tak czuję. Ściskając jego dłoń, Thor nie mógł oprzeć się wrażeniu, że właśnie zdobył przyjaciela na całe życie. Nagle poczuł szturchnięcie z boku. Obrócił się i ujrzał starszego chłopca. Jego ciało pokrywały liczne blizny, a twarz była wąska i wydłużona.

– Jestem Feithgold. Giermek Ereca. Jesteś teraz jego drugim giermkiem. Co oznacza, że odpowiadasz przede mną. A za chwilę rozpoczyna się turniej. Zamierzasz tak stać, kiedy właśnie mianowano cię giermkiem najsłynniejszego rycerza w królestwie? Za mną! Prędko! Reece zdążył się już odwrócić. Thor pobiegł zatem przez plac za giermkiem. Nie miał pojęcia, gdzie się udają, ale nie przejmował się tym zanadto. Wewnątrz podśpiewywał z radości. Udało mu się.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Ubrany w królewskie szaty Gareth zmierzał spiesznym krokiem przez królewski dwór, przepychając się w tłumie ludzi przybywających na ślub jego siostry. Wszystko gotowało się w nim ze złości. Nadal przeżywał spotkanie z ojcem. Jak to w ogóle było możliwe, że go pominięto? Że ojciec nie wybrał go na przyszłego króla? To nie miało sensu. Był jego pierwszym pełnoprawnym synem. Tak to zawsze działało. Od kiedy tylko sięgał pamięcią zakładał, że będzie rządzić – nie było powodu, żeby myśleć inaczej. To już była przesada. Pominąć go na rzecz młodszego rodzeństwa – i to dziewczyny – gorzej być nie mogło. Kiedy ta wieść się rozniesie, zostanie pośmiewiskiem całego królestwa. Prąc naprzód, czuł jakby ktoś nagle pozbawił go tchu, a on nie potrafił złapać oddechu. Potykając się co chwila, niesiony przez tłum, Gareth zmierzał na ceremonię ślubną starszej siostry. Rozejrzał się i zobaczył mnóstwo różnokolorowych szat, niekończący się potok ludzi, różniących się między sobą mieszkańców różnych prowincji. Nienawidził być tak blisko pospólstwa. Był to jedyny czas, kiedy biedni mogli stąpać na równi z bogatymi, kiedy ci barbarzyńcy ze Wschodniego Królestwa, daleko po drugiej stronie Highlands, również mieli tutaj wstęp. Gareth nie mógł pojąć, że jego siostra wychodzi za mąż za jednego z nich. Był to zaledwie polityczny wybieg jego ojca, żałosna próba pogodzenia dwóch królestw. Co dziwne, jego siostra wydawała się lubić tego człowieka. Gareth nie mógł zrozumieć, z jakiego powodu. Znał ją i wiedział, że to nie o niego chodziło, a o tytuł, szansę zostania królową jej własnej prowincji. Dostanie to, na co zasługuje. Oni wszyscy byli zwierzętami, ci zza Highlands. Według Garetha brakowało im jego uprzejmości, jego ogłady, jego wytworności. To nie był jego problem. Jeśli jego siostra była szczęśliwa, dlaczego nie miałaby wyjść za mąż. Jedno z rodzeństwa mniej na jego drodze do tronu. W gruncie rzeczy, im dalej wyjeżdżała, tym lepiej dla niego. Nie żeby miał z tego powodu jakiekolwiek obawy. Już nie. Po tym dniu już nigdy nie zostanie królem. Teraz zostanie zdegradowany do pozycji kolejnego anonimowego księcia w królestwie jego ojca. Nie miał przed sobą żadnej ścieżki do władzy; został skazany na życie przeciętnego członka rodziny królewskiej. Jego ojciec go nie doceniał – jak zwykle z resztą. Król uważał się za politycznego spryciarza – ale Gareth był od niego bystrzejszy, zawsze taki był. Na przykład: wydając swą córkę Luandę za McClouda, ojciec uważał się za politycznego mistrza. Gareth jednak o wiele lepiej przewidywał niż jego ojciec, potrafił dostrzec szersze konsekwencje i już teraz był o krok przed nim. Wiedział, do czego to zmierza. W końcowym rozrachunku to małżeństwo nie ułagodzi McCloudów, a jedynie ich rozzuchwali. Byli dzikusami, więc nie traktowali tej pokojowej oferty jako oznaki siły, lecz raczej słabości. Nie dbali o

więzy, które połączą rodziny. Gareth był pewien, iż wrócą do planowania ataku, jak tylko zabiorą stąd jego siostrę. To był zwykły podstęp. Próbował powiedzieć o tym ojcu, ale ten go nie słuchał. Nie żeby miał z tego powodu jakiekolwiek obawy. Wszakże był teraz jednym z wielu książąt, trybikiem w tym kole, jakim było królestwo. Garetha rozsadzała wściekłość na samą myśl o tym. W tej chwili czuł do ojca nienawiść, jakiej u siebie w ogóle nie podejrzewał. Przepychając się ramię w ramię z ludźmi, obmyślał sposoby, jak mógłby się zemścić, jak mimo wszystko zasiąść na tronie. Nie mógł tak po prostu tego zostawić. Był tego pewien. Nie mógł pozwolić, żeby władanie trafiło w ręce jego młodszej siostry. – Tutaj jesteś – usłyszał czyjś głos. Był to Firth. Szedł koło niego z radosnym uśmiechem na twarzy, odsłaniając rząd idealnie białych zębów. Miał osiemnaście lat, wysoki głos, gładką skórę i rumiane policzki, był wysoki i szczupły. I był jego obecnym kochankiem. Gareth zwykle cieszył się na jego widok, ale w tej chwili nie był w nastroju do rozmowy. – Sądzę, że unikasz mnie cały dzień – dodał Firth biorąc Garetha za rękę. Gareth strącił gwałtownie jego dłoń i rozejrzał się, czy aby ktoś tego nie zobaczył. – Czyś ty zgłupiał? – zgromił go Gareth. – Nigdy więcej publicznie nie bierz mnie za rękę. Nigdy. Firth spuścił wzrok czerwieniejąc na twarzy. – Przepraszam – powiedział – nie pomyślałem. – Masz rację, nie pomyślałeś. Zrób tak jeszcze raz i już nigdy się nie zobaczymy – burknął Gareth. Firth poczerwieniał jeszcze bardziej i spojrzał prawdziwie skruszonym wzrokiem na księcia. – Przepraszam – powiedział. Gareth upewnił się jeszcze raz, że nikt ich nie widział i poczuł się trochę lepiej. – Zatem o czym plotkują ludzie? – zapytał Gareth chcąc zmienić temat i porzucić czarne myśli. Firth ożywił się w jednej chwili, a na jego buzię powrócił uśmiech. – Wszyscy oczekują z niecierpliwością. Czekają na ogłoszenie, że to ty zostałeś następcą. Gareth spuścił wzrok, a Firth zmierzył go badawczym spojrzeniem. – Nie zostałeś? – zapytał sceptycznie. Tym razem to Gareth poczerwieniał na twarzy i odwrócił wzrok, nie chcąc napotkać jego spojrzenia. – Nie. Firth wciągnął gwałtownie powietrze. – Pominął mnie. Możesz to sobie wyobrazić? Wybrał moją siostrę. Moją młodszą siostrę. Teraz i Firth spuścił wzrok. Wyglądał na zaskoczonego.

– To niemożliwe – powiedział. To ty jesteś pierworodnym. Ona jest kobietą. Niemożliwe – powtarzał. Gareth spojrzał na niego lodowatym wzrokiem – Ja nie kłamię. Szli razem przez jakiś czas w ciszy. Robiło się coraz tłoczniej i Gareth obejrzał się, zdając sobie sprawę gdzie jest i co tak naprawdę to wszystko dla niego oznacza. Dwór królewski był całkowicie zatłoczony – tysiące ludzi wlewało się do środka każdym możliwym wejściem. Wlokąc się, zmierzali w kierunku misternie przygotowanego podwyższenia, na którym miała odbyć się uroczystość. Dokoła stało przynajmniej tysiąc obramowanych czystym złotem, wykwintnych krzeseł wyściełanych grubymi, aksamitnymi, czerwonymi poduchami. Niezliczona armia sług ganiała przejściami w tę i z powrotem, usadzając gości i roznosząc napoje. Po obu stronach niezmiernie długiej ławy ślubnej, udekorowanej kwieciem, siedziały dwie rodziny – MacGilów oraz McCloudów – bardzo różniących się między sobą. Setki z nich ubrani byli w swe najlepsze stroje: MacGilowie okryci ciemną purpurą swego klanu i McCloudowie w odcieniach spalonej pomarańczy. W oczach Garetha te dwa klany wyraźnie się między sobą różniły. Mimo, że każdy ubrany był bogato, czuł, że McCloudowie przebrali się tylko na tę chwilę, że udają. Pod tą całą otoczką skrywali swą brutalną naturę – widział to w ich twarzach, ich sposobie poruszania, wzajemnym przepychaniu się, zbyt głośnym śmiechu. Było w nich coś, jakby tuż pod powierzchnią, czego żadne królewskie szaty nie były w stanie ukryć. Z niechęcią patrzył na nich zasiadających tu, w obrębie murów. Całe to wesele mu się nie podobało. Ot, kolejny głupawy pomysł jego ojca. Gdyby Gareth był królem, zupełnie inaczej by to rozegrał. Również doprowadziłby do zaślubin. Ale potem zaczekałby do późnej nocy, kiedy McCloudowie by spali zmorzeni napitkiem, zabarykadowałby wejście do sali i spalił ich wszystkich w wielkim ogniu, likwidując wszystkich jednym czystym posunięciem. – Zwierzęta – rzekł Firth przyglądając się przeciwległej stronie ławy ślubnej. – Nie mogę zrozumieć, dlaczego twój ojciec ich wpuścił. – Powinno być ciekawie podczas potyczek po ceremonii – odparł Gareth. – Zaprasza wrogów w nasze progi, po czym aranżuje weselne zawody. Czyż to nie najlepsza okazja do rozruchów? – Tak myślisz? – spytał Firth. – Bitwa? Tutaj? Z tymi wszystkimi żołnierzami? W dzień zaślubin królewskiej córki? Gareth wzruszył jedynie ramionami. Po McCloudach spodziewał się wszystkiego. – Za nic mają gościnę i honor. – Ale my tu mamy tysiące żołnierzy. – A oni nie? Gareth odwrócił się i ujrzał niezmierzone szeregi żołnierzy – MacGilów i McCloudów – rozmieszczonych po obu stronach murów obronnych. Nie sprowadziliby tylu żołnierzy, gdyby nie spodziewali się jakiejś bitwy. To wiedział na pewno. Pomimo

uroczystości, tych wszystkich pięknych szat, przepychu, suto zastawionych stołów, letniego przesilenia w pełnym rozkwicie, kwiatów – mimo tego wszystkiego, nadal można było wyczuć gęstą atmosferę w powietrzu. Każdy był jakiś spięty – Gareth widział to w sposobie, w jaki ściągali ramiona, jak wysuwali łokcie od siebie. Nie ufali sobie nawzajem. Może będę miał szczęście, pomyślał Gareth, i jeden z nich wbije sztylet w serce ojca. Wówczas może zostanę jednak królem. – Przypuszczam, iż nie możemy usiąść razem – powiedział Firth z wyraźnym zawodem w głosie, kiedy dotarli do miejsc siedzących. Gareth zerknął na niego z pogardą. – Jak wielka jest twoja głupota? – spytał zjadliwym głosem. Zaczynał się poważnie zastanawiać, czy wybór chłopca stajennego na kochanka był dobrym pomysłem. Jeśli szybko nie oduczy go jego głupkowatych odzywek Firth niechcąco gotów jest zdradzić ich wspólny sekret. Firth spuścił głowę ze wstydu. – Zobaczymy się później w stajni. Teraz już znikaj – powiedział i popchnął go niedbale. Chłopiec rozpłynął się w tłumie. Nagle poczuł lodowaty ucisk na ramieniu. Na chwilę stanęło mu serce na myśl, że może jednak jego sekret został odkryty. Potem poczuł jak długie paznokcie wieńczące chude palce, wbijają się mu w skórę i wiedział już, że to była Helena, jego żona. – Nie zawstydzaj mnie choć dziś – syknęła głosem pełnym nienawiści. Obrócił się i przyjrzał jej. Wyglądała przepięknie, cała wystrojona, ubrana w długą, białą, satynową suknię, z włosami upiętymi do góry, wspaniałym diamentowym naszyjnikiem i nieskazitelną cerą wygładzoną makijażem. Gareth mógł obiektywnie stwierdzić, iż była piękna, tak piękna jak w dzień, kiedy ją poślubił. Lecz nadal nie czuł do niej pociągu. Kolejny pomysł ojca – próba ożenku wbrew jego naturze. Jedyne, co mu to dało, to towarzystwo wiecznie zgorzkniałego kompana – oraz jeszcze więcej spekulacji co do jego prawdziwych skłonności. – To ślub twojej siostry – zganiła go. – Choć raz mógłbyś udawać, że jesteśmy parą. Chwyciła go pod ramię i przeszli do zarezerwowanej części, oddzielonej od reszty satynową wstęgą. Dwóch królewskich strażników przepuściło ich, po czym dołączyli do reszty rodziny królewskiej oczekującej u podnóża ołtarza. Rozległ się głos trąbki i gwar z wolna przycichł. Wkrótce dały się słyszeć delikatne dźwięki tympanonu, a na drogę wiodącą do ołtarza posypały się płatki kwiatów. Królewska procesja ruszyła wzdłuż nawy, w parach trzymających się pod rękę. Gareth poczuł szarpnięcie Heleny i razem z innymi ruszyli w pochodzie. Gareth, wystawiony na widok publiczny, czuł się niezręcznie, bardziej niż kiedykolwiek, zastanawiając się, co zrobić, by jego miłość do żony wyglądała na szczerą. Czuł na sobie spojrzenia setek osób i nie mógł oprzeć się wrażeniu, że wszyscy go właśnie oceniają, chociaż tak nie było. Przejście do ołtarza wydłużało się niezmiernie;

nie mógł doczekać się, by w końcu tam dotrzeć, stanąć przy siostrze i mieć już to za sobą. Nie mógł też przestać myśleć o swej rozmowie z ojcem. Zastanawiał się, czy wszyscy ci gapie znali już prawdę. – Złe wieści dziś otrzymałem – szepnął do Heleny, kiedy w końcu dotarli na miejsce i nikt już na nich nie patrzył. – Czy naprawdę myślisz, że ich już nie znam? – odburknęła. Odwrócił się i popatrzył na nią zdziwiony. Spojrzała na niego z pogardą. – Mam własnych szpiegów – rzekła. Zmrużył oczy, szukając sposobu, by ją jakoś zranić. Jak mogła być tak nonszalancka? – Jeśli ja nie będę królem, to ty nigdy nie zostaniesz królową – powiedział. – Nigdy nie oczekiwałam, iż nią zostanę – odpowiedziała. To zdumiało go jeszcze bardziej. – Nigdy nie spodziewałam się po nim, że ciebie wybierze – dodała. – Dlaczego miałby to zrobić? Nie jesteś typem lidera. Jesteś kochankiem. Ale nie moim. Gareth poczuł, że czerwieni się na twarzy. – Ani ty moją – rzekł do niej. Teraz to ona się zaczerwieniła. Nie była jedyną osobą, która miała sekretnego kochanka. Gareth miał swoich szpiegów, którzy donosili mu o jej występkach. Do tej pory puszczał jej to płazem – tak długo, jak ona milczała i dawała mu święty spokój. – Nie pozostawiasz mi wyboru – odpowiedziała. – Czy oczekujesz, że do końca mych dni będę żyć w celibacie? – Wiedziałaś, jaki jestem – odparł.– A i tak za mnie wyszłaś. Wybrałaś władzę, nie miłość. I nie udawaj zdziwienia. – Nasze małżeństwo zostało zaaranżowane – powiedziała. Nie miałam żadnego wyboru. – Ale też nie protestowałaś – odrzekł. Gareth nie miał już sił dalej z nią dyskutować. Była przydatną ostoją, żoną– marionetką. Tolerował ją, a i ona okazyjnie bywała użyteczna – tak długo, jak mu się zbytnio nie naprzykrzała. Gareth obserwował z wyjątkowym sarkazmem, jak wszyscy zwracają spojrzenia w stronę jego najstarszej siostry, prowadzonej do ołtarza przez ojca, tego potwora. Miał nawet czelność udawać smutek, ścierając łzę z policzka, jak tak razem szli w parze. Aktor do ostatniej chwili. W oczach Garetha jednak był zwykłym, nieudolnym głupcem. Nie mógł wyobrazić sobie, że jego ojciec mógłby czuć prawdziwy smutek z powodu wydania córki za mąż, którą bądź co bądź, rzucał na pożarcie wilkom z królestwa McCloudów. Równie głęboką pogardę Gareth żywił dla Luandy, która wydawałoby się, czerpała przyjemność z całej tej uroczystości. Jakby wcale się nie przejmowała, że zadaje się z plebsem. Ona również pożądała władzy. Z zimną krwią. Z premedytacją. W tej kwestii, spośród całego rodzeństwa, była jak Gareth. Pod niektórymi względami mógł z nią znaleźć wspólny język, chociaż nigdy nie żywili do siebie cieplejszych uczuć.

Gareth zmienił pozycję, niecierpliwiąc się, kiedy to wszystko się skończy. Cierpiał w trakcie ceremonii. Patrzył, jak Argon udziela błogosławieństwa, recytuje zaklęcia, odprawia rytuały. Wszystko to było farsą i tylko niedobrze mu się od tego robiło. Po prostu było to połączenie dwóch rodzin ze względów politycznych. Dlaczego nie mogli nazwać rzeczy po imieniu? W końcu wszystko, dzięki Bogu, dobiegło końca. Tłum uniósł się wiwatując, gdy dwoje młodych złożyło pocałunek. Rozległ się dźwięk potężnego rogu i idealny porządek ślubu ustąpił miejsca kontrolowanemu zamieszaniu. Rodzina królewska podążyła z powrotem przejściem między nawami w kierunku miejsca, gdzie zaplanowano weselne przyjęcie. Nawet Gareth, jakim by nie był cynikiem, był pod wrażeniem widoku; ojciec nie szczędził grosza tym razem. Przed nimi stały stoły, bankiety, kadzie z winem i niezliczony wybór pieczeni – z wieprza, baraniny i jagnięciny. A za nimi trwały przygotowania do najważniejszego wydarzenia: zawodów. Mocowano już tarcze do rzutów kamieniem, włócznią, czy też dla łuczników – a w centrum tego wszystkiego było pole do walki na kopie. Już teraz wokół niego gromadziły się tłumy. Lud dzielił się na dwoje i podążał za konkurującymi rycerzami. Ze strony MacGilów pierwszy oczywiście był Kendrick, dosiadający swego konia zakuty w zbroję, a za nim dziesiątki członków Srebrnej Gwardii podążało powolnym tempem. Dopiero jednak kiedy pojawił się Erec, jadący na swym białym koniu w niewielkim oddaleniu od reszty, gawiedź ucichła w podziwie. Był jak magnes przyciągający uwagę każdego; nawet Helena pochyliła się w jego kierunku, a Gareth dostrzegł jej pożądliwe spojrzenie, jak każdej zresztą tutaj kobiety. – Jest już prawie w wieku sposobnym do ożenku, mimo to nie ma jeszcze żony. Każda kobieta w królestwie z chęcią by go poślubiła. Dlaczego nie wybiera żadnej z nas? – A tobie co do tego? – spytał Gareth, wbrew sobie ukłuty zazdrością. Też chciał być tam, w zbroi, dosiadać rumaka, walczyć na kopie w imię jego ojca. Ale nie był wojownikiem. I każdy o tym wiedział. Helena jedynie machnęła lekceważąco ręką. – Nie jesteś mężczyzną – zadrwiła. – Nie pojmujesz tych rzeczy. Gareth zarumienił się na twarzy. Chciał odkuć się na niej, ale nie była to dobra pora. Zamiast tego towarzyszył jej na trybunę, gdzie usiedli razem z innymi, by oglądać zawody. Ten dzień z każdą chwilą robił się coraz gorszy. Gareth już miał złe przeczucie. To będzie bardzo długi dzień, wypełniony rycerską chwałą, przepychem i pozoranctwem. Wzajemnie raniącymi się i zabijającymi wojownikami. Dzień, z którego był kompletnie wykluczony. Dzień pełen tego wszystkiego, co tak nienawidził. Siedział na trybunie i rozmyślał. Marzył po cichu o tym, żeby te zawody przeistoczyły się w masową jatkę, żeby ujrzeć przed sobą rozlew krwi na niespotykaną skalę, żeby to wszystko, co dobre w tym miejscu zostało zniszczone, rozdarte na strzępy.

Pewnego dnia będzie jak on zechce. Pewnego dnia zostanie królem. Kiedyś.

ROZDZIAŁ ÓSMY Thor pędził co sił w nogach, aby dotrzymać kroku giermkowi Ereca lawirującemu w tłumie. Od wydarzeń na arenie wszystko działo się w zawrotnym tempie, ledwo kojarzył, co się wokół niego dzieje. Nadal wewnętrznie roztrzęsiony, nie mógł uwierzyć, że dostał się do legionu, i że został drugim giermkiem Ereca. – Mówiłem ci już chłopcze – pospiesz się! – burknął Feithgold. Thorowi nie podobało się, że nazywał go chłopcem, zwłaszcza, kiedy giermek sam miał nie wiele lat więcej. Feithgold szybko przedzierał się przez tłum, jakby chciał go zgubić. – Czy tu zawsze jest tak tłoczno? – krzyknął Thor dalej próbując nadrobić dzielącą ich odległość. – Oczywiście, że nie! – odparł głośno Feithgold. – Dziś świętujemy nie tylko letnie przesilenie, najdłuższy dzień w roku, ale też zaplanowany przez króla na ten dzień ślub jego córki – i jedyny dzień w historii, kiedy otworzyliśmy bramy dla McCloudów. Nigdy nie było tu tylu ludzi naraz. To niespotykane. Nie spodziewałem się tego! Boję się, że się spóźnimy! – odparł w pośpiechu pędząc przez tłumy. – Dokąd biegniemy? – spytał Thor. – Zrobić to, co każdy przykładny giermek teraz czyni: pomóc przygotować się naszemu rycerzowi! – Przygotować do czego? – domagał się Thor ledwo łapiąc oddech. Robiło się coraz goręcej i starł z czoła pierwszy pot. – Królewskiego turnieju walki na kopie! W końcu udało im się dotrzeć na skraj tłumu i zostali zatrzymani przez królewskiego strażnika. Poznał Feithgolda i skinął na pozostałych żołnierzy, by ich przepuścili. Prześliznęli się pod liną i stanęli w miejscu wolnym od tłumów. Thor ledwie mógł w to uwierzyć; znaleźli się właśnie w pobliżu torów. Za nimi, ograniczone linami, stały niezliczone rzesze ludzi. Na całej zaś długości toru, w rzędzie, stały potężne, bitewne rumaki – największe, jakie Thor kiedykolwiek widział w życiu – a na nich siedzieli rycerze w różnorodnej zbroi. Wśród wojowników Srebrnej Gwardii dostrzec można było rycerzy z obydwu królestw, ze wszystkich prowincji, jednych w czarnej zbroi, innych w białej, z hełmami na głowach i wszelkiego rodzaju bronią za pasem. Wyglądało, jakby zwalił się tu cały świat. Na niektórych torach trwały już zawody. Thor widział rycerzy pochodzących z prowincji, których nie znał; słyszał dźwięczne starcia lanc i tarcz, którym za każdym razem towarzyszyły krótkie wiwaty zgromadzonej gawiedzi. Patrząc na to z bliska, Thor

nie mógł uwierzyć w siłę i szybkość rozpędzonych koni, w hałas używanej przez rycerzy broni. Śmiertelna była to sztuka. – To w ogóle nie przypomina sportu! – Thor powiedział do Feithgolda podążając za nim po obrzeżach toru. – Bo nim nie jest – odparł Feithgold przekrzykując szczęk broni. – To poważne zajęcie, uprawiane pod przykrywką zabawy. Ludzie umierają tu każdego dnia. To bitwa. Szczęście mają ci, którzy opuszczają to miejsce bez szwanku. Niewielu takich jest. Thor podniósł wzrok i zobaczył jak dwóch rycerzy starło się właśnie w pełnym galopie. Usłyszał okropny łoskot zderzających się, zakutych w zbroję ciał, a chwilę potem ujrzał, jak jeden z walczących spadł z konia niedaleko miejsca, w którym stał. Gawiedź wydała z siebie stłumiony okrzyk. Rycerz leżał bez ruchu, a Thor zobaczył sterczące z jego piersi drzewce, które przebiło zbroję. Krzyczał z bólu, a z ust ciekła mu krew. Kilku giermków podbiegło do niego i odciągnęło z toru. Zwycięski rycerz paradował powoli unosząc lancę nad głową ku radości zgromadzonych gapiów. Thor milczał zszokowany. Nigdy nie wyobrażał sobie, iż ten sport może być aż tak niebezpieczny. – To, co zrobili przed chwilą ci chłopcy, od teraz jest twoim zadaniem – powiedział Feithgold – jesteś teraz giermkiem. A dokładniej, drugim giermkiem. Zatrzymał się, po czym podszedł do Thora blisko, tak blisko, że ten aż poczuł odór płynący z jego ust. – I nie zapominaj o tym. Ja odpowiadam przed Erec’iem. A ty przede mną. Twoim zadaniem jest pomaganie mi. Czy to rozumiesz? Thor skinął głową na znak, że zrozumiał. Nadal próbował pojąć to wszystko. Wyobrażał to sobie zupełnie inaczej i wciąż tak naprawdę nie wiedział, co go jeszcze czeka. Czuł niechęć z jaką, zagrożony pozycją Thora, traktował go Feithgold. Właśnie zyskał kolejnego wroga. – Nie jest mą intencją wtrącać się w twe giermkowanie Erecowi– powiedział Thor. Feithgold wydał z siebie krótki, szyderczy śmiech. – Chłopcze, nie byłbyś w stanie wtrącić się w moje sprawy, nawet gdybyś spróbował. Po prostu nie wchodź mi w drogę i rób, co mówię. To rzekłszy, odwrócił się i pognał krętymi ścieżkami tuż za odgradzającymi ich od ludu linami. Thor biegł za nim ledwo nadążając i wkrótce znalazł się w labiryncie stajni. Szedł wąskim przejściem, a zewsząd dobiegało go rżenie bitewnych koni i okrzyki zdenerwowanych, krzątających się przy nich giermków. Feithgold zmieniał co chwilę kierunek, aż w końcu stanął przed wielkim, wspaniałym rumakiem. Thor musiał wstrzymać oddech. Ledwo mógł sobie wyobrazić, iż coś tak wielkiego i pięknego mogło być prawdziwe, nie mówiąc już o tym, że dawało trzymać się w ryzach swego ogrodzenia. Wyglądał na gotowego do wojny.

– Warkfin – powiedział Feithgold. – Koń Ereca. A przynajmniej jeden z nich. Ten, którego wybiera do walki na kopie. Nie łatwo go poskromić. Ale Erecowi to się udało. Otwórz bramkę – polecił Feithgold. Thor spojrzał na niego zmieszany, później na bramkę próbując zrozumieć, co ma zrobić. Podszedł bliżej i pociągnął za kołek między listwami, ale nic się nie stało. Pociągnął silniej, aż kołek drgnął, i Thor zaczął ostrożnie otwierać drewnianą bramkę. W tej chwili Warkfin zarżał, przechylił się do tyłu i kopnął w drewnianą framugę ocierając czubek palca Thora. Thor szarpnął ręką w tył z bólu. Feithgold zaśmiał się głośno. – Dlatego właśnie tobie kazałem to zrobić. Następnym razem otwórz ją szybciej chłopcze. Warkfin na nikogo nie czeka. Zwłaszcza na ciebie. Thor gotował się cały ze złości; Feithgold zaczynał grać mu na nerwach i nie widział sposobu, w jaki miałby z nim sobie poradzić. Szybko otworzył drewnianą bramkę, tym razem unikając młócących powietrze kopyt. – Mam go wyprowadzić? – zapytał ostrożnie, nie chcąc tak naprawdę dotykać lejc, kiedy Warkfin tak stąpał i chwiał się na boki. – Oczywiście, że nie – odpowiedział Feithgold. To moja rola. Twoim zadaniem jest go karmić, kiedy ci powiem. I sprzątać po nim. Feithgold chwycił za lejce i poprowadził konia przez stajnie. Thor przełknął ślinę obserwując jak przechodzą koło niego. Nie takiego początku się spodziewał. Wiedział, że będzie musiał od czegoś zacząć, ale to było poniżające. Myślał o wojnie, o chwale i bitwach, ćwiczeniach i zawodach rozgrywanych ze swymi rówieśnikami. Nigdy nie widział siebie w roli sługi dworu. Zaczynał się zastanawiać, czy podjął właściwą decyzję. W końcu wynurzyli się z ciemnych stajni wprost na skąpane w słońcu tory. Thor zmrużył oczy zaskoczony tą nagłą zmianą i momentalnie utonął w jazgocie gapiów wiwatujących walczącym rycerzom. Nigdy jeszcze nie słyszał takiego brzęku metalu uderzającego o metal, a ziemia trzęsła się pod ciężarem masywnych koni. Wszędzie dokoła rycerze i ich giermkowie szykowali się do walki. Giermkowie polerowali zbroje, oliwili broń, sprawdzali siodła i mocowania, i ponownie sprawdzali broń, a rycerze dosiadali swych wierzchowców i czekali, aż ich imiona zostaną wywołane. – Elmalkin! – rozległ się głos zapowiadacza. Przed bramę wyjechał rycerz; przybył z prowincji, której Thor nie znał, człowiek szeroki w ramionach, ubrany w czerwoną zbroję. Thor obrócił się i odskoczył w samą porę. Rycerz pogonił wzdłuż toru, a jego lanca ześliznęła się z tarczy przeciwnika. Zderzyli się, lanca drugiego rycerza dosięgła celu i Elmalkin poleciał w powietrze do tyłu, lądując na plecach. Tłumy zareagowały wiwatem. Elmalkin stanął natychmiast na nogi, obrócił się na pięcie, a jego ręka wystrzeliła w kierunku giermka, który stał obok Thora.

– Moja maczuga! – wrzasnął rycerz. Giermek wyrwał do przodu, chwycił maczugę spoczywającą na stojaku i pognał na środek toru. Biegł do Elmalkina, ale jego przeciwnik zdążył już zawrócić i szarżował na rycerza. Zanim giermek zdołał dobiec i umieścić maczugę w dłoni swego rycerza, ten drugi najechał na nich obydwu. Giermek nie zdążył na czas. Przeciwnik opuścił lancę, a ta osunęła się na jego głowę. Odrzucony siłą uderzenia giermek owinął się w powietrzu i padł twarzą na ziemię. Nie poruszał się. Thor widział, jak krew sączy się z jego głowy, nawet z tej odległości, jak zabarwia ziemię na czerwono. Thor przełknął głośno ślinę. – Niezbyt miły widok, co? – obok niego stał Feithgold patrząc na scenę szeroko otwartymi oczami. – Weź się w garść, chłopcze. To bitwa. A my jesteśmy w samym jej środku. Nagle ucichł hałas, a główny tor został otwarty. Thor czuł narastające w powietrzu zniecierpliwienie. Wszystkie potyczki zostały wstrzymane w oczekiwaniu na tę walkę. Z jednej strony nadjechał Kendrick dzierżąc swoją lancę. Po drugiej, w oddali pojawił się rycerz ubrany w charakterystyczną zbroję McCloudów. – MacGilowie przeciw McCloudom – szepnął Feithgold – prowadzimy wojnę od wieków. I szczerze wątpię, czy ta potyczka ją zakończy. Rycerze opuścili przyłbice, i kiedy zabrzmiał róg, natarli na siebie z okrzykiem. Thor nie mógł uwierzyć, jakiej prędkości nabrali zanim chwilę potem starli się z łoskotem. Niemal zasłonił uszy rękoma. Tłum wydał okrzyk zdumienia, kiedy obaj rycerze spadli z koni. Szybko skoczyli na nogi i zdjęli swe hełmy, a ich giermkowie wręczyli im krótkie miecze. Przeciwnicy walczyli ze sobą wkładając w to wszystkie swe siły. Thor patrzył zafascynowany na kunszt wymachów i cięć Kendricka: to było coś pięknego. Jednak McCloud był również znakomitym wojownikiem. Poruszali się w wojennym tańcu, raz w przód raz w tył, próbując zmęczyć przeciwnika, nie ustępując ani na krok. W końcu ich miecze starły się w jednym potężnym uderzeniu, a jego siła wybiła je z dłoni rycerzy. Ich giermkowie podbiegli z maczugami, lecz kiedy Kendrick sięgał po swoją, giermek McClouda podbiegł od tyłu i uderzył go w plecy, posyłając na ziemię. Tłum zawył z przerażenia. McCloud dobył miecza, podszedł do Kendricka i przyłożył mu ostrze do szyi, przyciskając go do ziemi. Kendrick nie miał żadnego wyboru. – Poddaję się!– krzyknął. McCloudowie podnieśli zwycięski okrzyk – wśród MacGilów dało się jednak słyszeć gromy oburzenia. – Oszustwo! – krzyknęli MacGilowie. – Oszustwo! Oszustwo! – zawtórował oburzony tłum.

Jego wrzenie rosło z każdą chwilą, aż w końcu ogrom protestów rozdzielił go i zwolennicy obu stron – MacGilów i McCloudów – natarli na siebie nawzajem. – Niedobrze – powiedział Feithgold do Thora, kiedy tak stali z boku i przyglądali się zajściu. Chwilę później tłum oszalał; w ruch poszły pięści. Wybuchła totalna jatka; zewsząd padały ciosy na oślep, powalając jednych i drugich na ziemię. Tłum gęstniał i bitwa mogła lada chwila przerodzić się w otwartą wojnę. Nagle zabrzmiał róg. Z obu stron wkroczyli strażnicy i rozdzielili walczący tłum. Kolejny raz rozległ się dźwięk rogu, tym razem głośniejszy. Zapadła cisza, a Król MacGil wstał ze swego tronu. – Nie będzie dziś żadnych burd! – zagrzmiał swym królewskim głosem. – Nie w dniu uroczystości! I nie na moim dworze! Powoli tłum uspokoił się. – Jeśli chcecie walki między naszymi wspaniałymi klanami, niech to rozstrzygnie jeden wojownik, jeden mistrz, z każdej ze stron. MacGil spojrzał na Króla McClouda, który siedział w otoczeniu swej świty po drugiej stronie trybuny. – Zgoda? – krzyknął MacGil. McCloud wstał uroczyście. – Zgoda! – zawołał. – Wybierzcie swego najlepszego człowieka! – ryknął MacGil. – Już to zrobiłem – odparł McCloud. I nagle spośród nich wyłonił się rycerz, ogromny, największy człowiek, jakiego Thor kiedykolwiek widział, dosiadający swego konia. Wyglądał niczym potężny głaz – zwalisty mężczyzna z długą brodą i wydawałoby się nigdy niegasnącym grymasem na twarzy. Thor wyczuł jakiś ruch za sobą i tuż przy nim stanął Erec. Dosiadł Warkfina i podjechał do przodu. Thor przełknął ślinę. Ledwo mógł uwierzyć, że to wszystko dzieje się wokół niego. Rozpierała go duma z powodu Ereca. Zaraz potem jednak poczuł niepokój, gdyż zdał sobie sprawę, że przecież jest na służbie. Był giermkiem, a jego rycerz szykował się do walki. – Co robimy? – zapytał Feithgolda pospiesznie. – Odsuń się po prostu i rób, co mówię – odparł. Erec zbliżył się do toru i wstrzymał konia, wpatrując się w twarz przeciwnika. Rumaki stąpały głośno zniecierpliwione tą chwilą impasu. Serce Thora waliło mocno, kiedy tak stał i czekał. Zabrzmiał róg i rycerze natarli na siebie. Thor nie mógł uwierzyć w to, z jaką gracją poruszał się Warkfin – jakby ryba pląsała w falach oceanu. Przeciwnik był ogromny, Erek zaś pełen wdzięku i gracji. Przeciął powietrze niczym strzała, z nisko pochyloną głową, jego srebrna zbroja naprężona, błyszczała tak, jak Thor nigdy jeszcze nie widział.

Dojechawszy do środka, Erec wycelował dokładnie i pochylił się na bok. Zdołał trafić przeciwnika w sam środek jego tarczy, jednocześnie unikając jego uderzenia. Zwalista sylwetka wojownika poleciała w tył i padła na ziemię. Jakby głaz runął w pobliżu. Strona MacGilów wybuchła radosnym okrzykiem, a Erec przejechał obok, zakręcił i zawrócił. Podniósł przesłonę hełmu i przytknął czubek lancy do gardła przeciwnika. – Poddaj się!– krzyknął Erec. Rycerz splunął tylko. – Nigdy! Po czym sięgnął do ukrytej za pasem saszetki, wyciągnął garść piachu i zanim Erec zdążył zareagować, rzucił mu w twarz. Erec, zszokowany tym wybiegiem, sięgnął do oczu, upuścił lancę i spadł z konia. W tłumie MacGilów rozległy się gwizdy, syki i krzyki, kiedy Erec opadł z rękoma przy oczach. Nie marnując czasu, jego przeciwnik podbiegł i uderzył kolanem w bok Ereca. Erec przewrócił się, a ten drugi chwycił kawał skały, podniósł wysoko gotów rzucić nim w dół i rozłupać czaszkę Ereca. NIE! – wrzasnął Thor i zrobił krok do przodu, nie mogąc zapanować nad sobą. Thor patrzył z przerażeniem, jak rycerz upuszcza skałę. W ostatniej sekundzie Erec zdołał odturlać się z drogi pocisku. Skała uwięzła głęboko w ziemi dokładnie w miejscu gdzie jeszcze przed chwilą leżała głowa Ereca. Thor był zachwycony jego sprawnością. Już stał na nogach naprzeciw tego plugawego żołnierza. – Krótkie miecze! – zawołali obaj królowie. Feithgold odwrócił się nagle i spojrzał na Thora wielkimi oczyma. – No podaj mi go! – wrzasnął. Serce Thora waliło w panice. Obrócił się, ujrzał stojak z bronią Ereca i zaczął szukać miecza. Przed sobą miał wręcz oszałamiającą różnorodność broni. Sięgnął go i wręczył Feithgoldowi. – Głupi chłopaku! To jest średni miecz! – wrzasnął Feithgold. Thorowi zaschło w gardle, czuł jak całe królestwo właśnie jemu teraz się przygląda. Wpadł w jeszcze większą panikę. Wzrok mu się zamazał. Nie wiedział, który miecz wybrać. Ledwie mógł skupić uwagę. Feithgold odepchnął go z drogi, sam chwycił krótki miecz i pobiegł na pole walki. Thor obserwował go jak biegnie, czując się jednocześnie bezużytecznym i niepotrzebnym. Próbował wyobrazić sobie, że to on w tej chwili biegnie tam, przed tymi wszystkimi ludźmi, i nogi się pod nim ugięły. Giermek drugiego rycerza dotarł do niego szybciej i Erec musiał uskoczyć z drogi, kiedy rycerz zamachnął się na niego ledwie chybiając. W końcu i Feithgold dotarł do

Ereca i podał mu broń. W tym momencie rycerz zaatakował Ereca. Ale ten był na to przygotowany. Odczekał aż do ostatniej chwili i znów zrobił unik. Rycerz nie zatrzymał się jednak i wpadł wprost na Feithgolda, który stał dokładnie w miejscu, w którym jeszcze przed chwilą był Erec. Rozwścieczony niepowodzeniem, rycerz chwycił za włosy giermka oburącz i mocno uderzył głową w twarz chłopca. Rozległ się chrzęst kości i z nosa Feithgolda trysnęła krew, ten zaś upadł na ziemię bezwładnie. Thor stał zszokowany z otwartą buzią. Nie mógł uwierzyć w to, co się stało. Z tłumu rozległy się piski i okrzyki niedowierzania. Erec zamachnął się na rycerza prawie go trafiając i mężczyźni znów stanęli naprzeciw siebie. Thor zdał sobie sprawę, iż był teraz jedynym giermkiem Ereca. Nabrał łapczywie powietrza do płuc. Co niby miał teraz robić? Nie był na to przygotowany. A całe królestwo patrzyło. Rycerze starli się brutalnie, parując cios za ciosem. Rycerz McCloudów był widocznie silniejszy od Ereca, ten jednak był lepszym wojownikiem, szybszym i zwinniejszym. Cięli, machali i odpierali uderzenia, nie mogąc zdobyć przewagi. W końcu Król MacGil wstał i zawołał: – Długie włócznie! Serce zabiło mu szybciej – Thor wiedział, iż to o niego chodziło. Był na służbie. Odwrócił się i spojrzał na stojak, po czym chwycił broń, która wydawała mu się najodpowiedniejsza. Chwytając skórzaną rękojeść modlił się, żeby jego wybór był trafny. Wpadł na tor i poczuł na sobie spojrzenie tysięcy oczu. Biegł co sił w nogach, chcąc dotrzeć do Ereca jak najszybciej. W końcu złożył broń na ręce Ereca i z dumą stwierdził, że dotarł do niego pierwszy. Erec wziął włócznię i odwrócił się gotowy do walki. Ponieważ był honorowy, poczekał aż jego przeciwnik odbierze broń i dopiero wtedy zaatakował. Thor usunął się prędko z jego drogi, nie chcąc powtórzyć błędu Feithgolda, jednocześnie odciągając jego ciało na bok. Nagle poczuł, że coś jest nie tak. Przeciwnik chwycił włócznię, podniósł w górę i zaczął opuszczać pod dziwnym kątem. Thor poczuł jak jego cały świat zawęża się w tej chwili do tego wojownika. Intuicja podpowiadała mu, że coś nie gra. Skupił wzrok na grocie włóczni McClouda i zauważył, iż był luźny. Rycerz planował użyć go jak rzucanego noża. Kiedy opuścił włócznię, grot odłączył się od reszty i poszybował w powietrzu w obrotach wprost w kierunku serca Ereca. Tylko sekundy oddzielały go od śmierci. Nie miał czasu na żadną reakcję. Sądząc po wyszczerbionej powierzchni był to nóż tnący zbroję.

W jednej chwili Thor poczuł w sobie falę gorąca, mrowienie, jakiego pierwszy raz doświadczył w Darkwood, walcząc z Syboldem. Cały świat zwolnił. Widział czubek grotu obracającego się w zwolnionym tempie i czuł wzrastającą w sobie energię, ogień rosnący z każdą chwilą – coś, czego u siebie nigdy nie podejrzewał. Postąpił krok naprzód i poczuł, że jest znacznie większy od grotu. W swym umyśle nakazał mu, by się zatrzymał. Zażądał, aby ten stanął w miejscu. Nie chciał widzieć, jak Erec cierpi. Zwłaszcza nie w taki sposób. – NIE! – wrzasnął. Zrobił jeszcze jeden krok, wyprostował rękę i skierował dłoń w stronę nadlatującego ostrza. Stanęło i zawisło w powietrzu prawie dotarłszy do celu. Po czym upadło nieszkodliwie na ziemię. Obaj rycerze odwrócili się i spojrzeli na Thora – tak samo jak i królowie, i tysiące widzów. Czuł jak cały świat mu się przygląda i zdał sobie sprawę, że oni wszyscy byli świadkami tego, czego przed chwilą dokonał. Wiedzieli, że nie był zwyczajny, że posiadał jakąś moc, że wpłynął na wynik zawodów, że ocalił Ereca – i zmienił losy królestwa. Thor stał wrośnięty w ziemię zastanawiając się, co się właśnie wydarzyło. Teraz miał już pewność, że nie był taki, jak ci wszyscy ludzie. Był inny. Ale kim był?

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Porwany przez tłum, Thor podążał za Reece’em, najmłodszym synem króla i jego nowym partnerem. Wszystko, począwszy od ostatniego pojedynku, wydawało mu się takie nierealne. Cokolwiek tam uczynił, jakiejkolwiek mocy użył by zatrzymać grot i udaremnić zamach na Ereca, sprawiło, iż to na nim skupiła się uwaga całego królestwa. Pojedynek został przerwany, odwołany przez obydwu królów, po czym ogłoszono rozejm. Rycerze wrócili do swych namiotów, tłumy rozeszły się poruszone całym zajściem, a Thor wiedziony przez Reece’a za rękę, zszedł z pola bitwy. Thor ruszył w drogę powrotną do zamku wraz z królewską świtą, przedzierając się przez tłumy, przez cały czas czując niesłabnący uchwyt Reece’a. Nadal trząsł się z powodu przeżytych tego dnia wydarzeń. Z ledwością pojmował, co uczynił na torze i jak wpłynął na przebieg potyczki. Chciał być nikim, po prostu jeszcze jednym członkiem królewskiego legionu. A już na pewno nie pragnął być w centrum uwagi. Co gorsze, nie miał pojęcia, dokąd był prowadzony, czy zostanie ukarany za wtrącenie się do potyczki. Oczywiście, ocalił życie Ereca – ale też zakłócił przebieg rycerskiej potyczki, co dla giermka było niedozwolone. Nie był pewien, czy za swój uczynek zostanie wynagrodzony, czy też raczej zganiony. – Jak to zrobiłeś? – spytał Reece, nadal ciągnąc go za sobą. Thor szedł ślepo za nim, próbując poukładać sobie wszystko w głowie. Tłumy gapiły się na niego, jakby był jakimś dziwolągiem. – Nie wiem – odrzekł Thor szczerze. – Chciałem mu tylko pomóc i … stało się. Reece pokręcił głową. – Ocaliłeś życie Ereca. Wiesz, co to oznacza? On jest naszym najsławniejszym rycerzem. A ty go uratowałeś. Rozważając te słowa Thor w końcu poczuł się dobrze, odczuł wielką ulgę. Polubił Reece’a od razu, gdy go spotkał. Miał kojący głos; zawsze wiedział, co powiedzieć. Rozmyślając o tym doszedł do wniosku, że może mimo wszystko nie czeka go kara. Może w jakiś sposób stał się dla nich bohaterem. – Nie chciałem przeszkadzać – powiedział. – Chciałem tylko, żeby żył. To było takie… normalne. Naprawdę, nic takiego. – Nic takiego? – powtórzył za nim Reece. – Ja bym tak nie potrafił. Nikt z nas zresztą. Minęli róg i Thor ujrzał przed sobą rozległy królewski zamek, sięgający wysoko do nieba. Wyglądał monumentalnie. Królewska armia stała na baczność, rozstawiona wzdłuż brukowanej drogi wiodącej do wewnątrz przez zwodzony most, utrzymując tłumy w bezpiecznej odległości. Widząc Reece’a i Thora ustąpili z drogi i pozwolili im przejść.

Otoczeni żołnierzami z obu stron, chłopcy wspinali się w kierunku potężnych łukowych wrót pokrytych żelaznymi bolcami. Na ich widok czterech żołnierzy otworzyło wrota i stanęło na baczność. Thor nie mógł uwierzyć w honory, z jakimi go przyjmowano. Czuł, jakby był członkiem rodziny królewskiej. Weszli do środka i drzwi zamknęły się za nimi. Thor ze zdumieniem spojrzał na rozpościerający się przed nim widok: to miejsce było ogromne. Kamienne, grube na stopę mury pięły się wysoko, a wewnątrz było wiele różnych sal i pomieszczeń. Przed sobą zobaczył zaś setki członków królewskiego dworu, dyskutujących o czymś z podekscytowaniem. Wyczuwał ogólne poruszenie i emocje, a kiedy wszedł, wszystkie oczy skierowały się na niego. Przytłaczające doświadczenie. Obecni tłoczyli się wokół niego i przyglądali, kiedy razem z Reece’em mijał kolejne zamkowe korytarze. Nigdy jeszcze nie widział tylu osób ubranych w tak wyszukane szaty. Dziesiątki dziewcząt w różnym wieku, ubrane w wymyślne stroje, stały z założonymi rękoma i szeptały cos sobie na ucho, chichocząc, kiedy przechodził w pobliżu. Czuł zażenowanie. Nie wiedział, czy im się spodobał, czy też z niego żartowały. Nie nawykł do bycia w centrum uwagi – co tu dopiero mówić, będąc w zamku – i nie wiedział, jak ma sobie z tym poradzić. – Dlaczego śmieją się ze mnie? – spytał Reece’a. Reece obrócił się i zachichotał. – Nie śmieją się z ciebie – powiedział. – Polubiły cię. Jesteś sławny. – Sławny? – spytał zdumiony. – No co ty? Przecież dopiero co przybyłem. Reece zaśmiał się i poklepał go po ramieniu. Najwidoczniej Thor go rozbawił. – Wieści roznoszą się tu szybciej niż możesz to sobie wyobrazić. A przybysz taki jak ty – cóż, takie rzeczy nie zdarzają się często. – Dokąd zmierzamy? – spytał Thor zdając sobie sprawę, iż w zasadzie jest gdzieś prowadzony. – Mój ojciec chce ciebie poznać – odparł skręcając w kolejny korytarz. Thor przełknął. – Twój ojciec? Znaczy... król? Nagle poczuł zdenerwowanie. – Dlaczego miałby chcieć mnie poznać? Jesteś pewien? Reece zaśmiał się tylko. – Jestem całkiem pewien. Nie denerwuj się tak. To tylko mój tata. – Tylko tata? – powiedział Thor z niedowierzaniem. – To król! – Nie jest taki zły. Coś mi się wydaje, że to będzie szczęśliwa audiencja. Jakby nie patrzeć, ocaliłeś życie Ereca. Thor przełknął głośno ślinę, poczuł jak dłonie mu się pocą, kiedy przed nimi otworzyły się kolejne drzwi i weszli do przepastnej sali. Uniósł wzrok w zadumie na jej łukowe zwieńczenia, pokryte misternymi wzorami, pnące się wysoko. Zdobione witrażami okna ciągnęły się wzdłuż całego muru. W sali tłoczyło się jeszcze więcej ludzi. Tysiąc, jak nie więcej – prawdziwe mrowie. W poprzek sali ustawiono długie stoły

bankietowe, przy których, siedząc na nieskończenie długich ławach, biesiadowali uczestnicy. Między nimi znajdowało się wąskie przejście wyłożone długim, czerwonym dywanem, który prowadził wprost na podwyższenie, gdzie znajdował się tron. Biesiadnicy rozstępowali się w miarę jak chłopcy podążali po chodniku w kierunku króla. – A dokąd to go prowadzisz? – odezwał się wrogi, nosowo brzmiący głos. Thor podniósł wzrok i zobaczył stojącego przed nim mężczyznę, niewiele starszego od siebie, ubranego w królewskie szaty – najpewniej księcia, który zastąpił im drogę i patrzył gniewnie. – Rozkazy ojca – warknął Reece. – Lepiej zejdź nam z drogi, chyba że chcesz je świadomie zignorować. Książę nie ustępował. Zachmurzony, wyglądał, jakby właśnie przegryzł coś zgniłego i przyglądał się Thorowi. Chłopcu od razu nie spodobał się on. Było w nim coś, co nie budziło zaufania. A do tego jego mizerna, nieżyczliwa aparycja i wiecznie świdrujące oczy. – To nie miejsce dla pospólstwa – odparł książę. Powinieneś zostawić tego prostaka na zewnątrz, tam, skąd przybył. Thor czuł rosnący niepokój. Ten mężczyzna najwidoczniej go nienawidził, a Thor nie miał pojęcia, z jakiego powodu. – Czy mam przekazać ojcu, co powiedziałeś? – nie ustępował Reece. Książę, aczkolwiek niechętnie, obrócił się i odszedł pospiesznie. – Kto to był? – Thor spytał Reece’a podążając dalej za nim. – Nie przejmuj się nim – odparł Reece. To tylko mój starszy brat – jeden z nich przynajmniej. Ma na imię Gareth. Najstarszy. Ale nie tak naprawdę – najstarszy pełnoprawny. Najstarszy jest Kendrick, ten, którego spotkałeś na arenie. – Dlaczego Gareth mnie nienawidzi? Nawet go nie znam. – Nie martw się nim. Nie tylko ty jesteś obiektem jego nienawiści. On nienawidzi wszystkich, a każdego, kto zbliży się do rodziny królewskiej traktuje jak zagrożenie. Nie przejmuj się. Jest tylko jednym z wielu. – Dlaczego stanąłeś w mojej obronie? – spytał z ciekawości Thor. Reece wzruszył ramionami. – Dostałem rozkazy, by sprowadzić cię do ojca. Poza tym, jesteś moim partnerem w rycerskim rzemiośle. I dawno już nie było tu nikogo w moim wieku, kto zasłużyłby na takie zaszczyty. – Ale co sprawia, że ja zasługuję? – spytał Thor. – Twoja dusza wojownika. Tego nie da się nie zauważyć. Idąc tak w kierunku króla, Thor czuł, jakby znał Reece’a od wieków, i pod niektórymi względami traktował go jak własnego brata. Nigdy nie miał żadnego – takiego prawdziwego – i poczuł się z tym naprawdę dobrze.

– Nie martw się. Moi pozostali bracia są zupełnie inni – powiedział Reece. Wokół cisnęli się ludzie, chcąc chociaż przez chwilę popatrzeć na Thora. – Mój brat Kendrick, ten którego spotkałeś, jest najlepszy ze wszystkich. Jest moim przyrodnim bratem, ale traktuję go jak prawdziwego – jest mi bliższy nawet od Garetha. Jest dla mnie jak drugi ojciec. Jestem pewien, że dla ciebie też nim będzie. Nie ma niczego, czego nie zrobiłby dla mnie – lub kogokolwiek. Spośród całej rodziny królewskiej to jego najbardziej uwielbia lud. Wielka szkoda, że nie może zostać królem. – Powiedziałeś – bracia – Masz jeszcze jakiegoś? – zapytał Thor. Reece wziął głęboki oddech. – Tak, mam jeszcze jednego. Zwie się Godfrey, ale nie łączą nas silne więzi. Niestety, mój brat marnuje cały swój czas przesiadując z pospólstwem w piwiarniach. Nie jest wojownikiem tak jak my. Nie interesują go te sprawy – nic go w zasadzie nie interesuje. Poza piwem – i kobietami. Nagle zastąpiła im drogę jakaś dziewczyna i musieli się zatrzymać. Thor stanął jak porażony. Była może o kilka lat od niego starsza i wpatrywała się w niego swymi niebieskimi, migdałowymi oczyma. Miała idealną cerę i długie blond włosy o truskawkowym odcieniu. Nosiła długą, białą suknię wykończoną koronkami, a jej oczy po prostu płonęły – przebijała z nich figlarna radość. Zamknęła go w swoim spojrzeniu, a on stał bez ruchu zauroczony. Nie mógł się ruszyć, nawet gdyby chciał. Była najpiękniejszą osobą, jaką kiedykolwiek widział. Uśmiechnęła się pokazując idealnie białe zęby – i gdyby nie to, że już i tak stał sparaliżowany, jej uśmiech uziemiłby go, rozweselając jego serce tym jednym tylko gestem. Nigdy nie czuł się tak ożywiony. Stał przed nią nie mogąc wydusić ani słowa. Nie mogąc zaczerpnąć tchu. Pierwszy raz w życiu tak się czuł. – Nie przedstawisz mnie? – spytała Reece’a. Jej wzrok cały czas spoczywał na Thorze, a jej głos był piękniejszy nawet, niż jej wygląd. Reece tylko westchnął. – No i jest jeszcze moja siostra – odparł z uśmiechem. – Gwen, oto Thor. Thor. Gwen. Dziewczyna dygnęła zgrabnie. – Miło mi – powiedziała z uśmiechem. Thor stał jak słup soli. W końcu Gwen zachichotała. – Nie tyle słów naraz, błagam – powiedziała cały czas śmiejąc się. Thor poczuł, jak czerwienieje na twarzy; odchrząknął. – Prze…prze…przepraszam – odrzekł. Jestem Thor. Gwen zachichotała ponownie. – Już to wiem – rzekła i spojrzała na Reece’a. – Rany, twój przyjaciel naprawdę potrafi się wysłowić. – Ojciec chce go widzieć – powiedział zniecierpliwiony Reece. – Spóźnimy się.

Thor chciał z nią porozmawiać, powiedzieć, że jest piękna, jakie miał szczęście, że ją spotkał, jak wdzięczny był jej za to, że się przed nimi zatrzymała. Ale jego język całkowicie odmówił mu posłuszeństwa. Wydusił więc z siebie jedynie: – Dziękuję. Gwen znów wybuchła śmiechem. – Dziękujesz? Za co? – spytała. Jej oczy błyszczały. Najwidoczniej jej się to podobało. Thor poczuł, iż ponownie się czerwieni. – Hm…nie wiem – wymamrotał. Gwen zaśmiała się tylko jeszcze głośniej, a Thor poczuł się urażony. Reece dał mu poganiającego kuksańca i poszli dalej. Po kilku krokach Thor odwrócił się. Gwen stała tam nadal patrząc na niego. Thor poczuł, jak wali mu serce. Tak bardzo chciał z nią porozmawiać, dowiedzieć się wszystkiego o niej. Czuł zażenowanie z powodu braku słów. Nigdy jednak nie spotkał dziewczyn w swej małej wiosce, i to jeszcze tak pięknych. Nie nauczono go, co ma powiedzieć, jak się zachować. – Gaduła z niej – powiedział Reece, gdy zbliżali się już do króla – nie przejmuj się nią. – Jak ma na imię? – spytał Thor. Reece spojrzał na niego dziwnie. – Właśnie ci powiedziała – i zaśmiał się. – Przepraszam, ale…zapomniałem – odrzekł ze wstydem. – Gwendolyn, ale wszyscy wołają na nią Gwen. Gwendolyn. Thor zaczął powtarzać jej imię w myślach. Gwen. Nie chciał pozwolić, by mu to uleciało. Chciał, żeby pozostało w jego świadomości jak najdłużej. Zastanawiał się, czy będzie miał jeszcze okazję zobaczyć się z nią. Prawdopodobnie nie, jako że był z pospólstwa. Ta myśl ukłuła go mocno. Tłum ucichł, a Thor spojrzał w górę i zobaczył, że znajdowali się przed królem. Siedział na tronie odziany w purpurową królewską opończę, z koroną na głowie. Wyglądał imponująco. Reece uklęknął, a Thor za nim. Głęboka cisza zapanowała na sali. Król odchrząknął głośno i donośnie. Kiedy przemówił, jego głos zadudnił w pomieszczeniu. – Thorgrinie z nizin południowej prowincji Zachodniego Królestwa – rozpoczął. – Czy zdajesz sobie sprawę z tego, iż zakłóciłeś dziś królewską potyczkę? Thor poczuł, jak zasycha mu w gardle. Nie wiedział, jak powinien odpowiedzieć; niezbyt dobrze zaczynała się ta rozmowa. Zastanawiał się, czy go ukarzą. – Wybacz, panie – rzekł w końcu. – Nie miałem takiego zamiaru. MacGil nachylił się do przodu i uniósł jedną brew. – Nie miałeś zamiaru. Chcesz powiedzieć, że nie chciałeś ocalić życia Ereca?

Słowa króla wytrąciły go z równowagi. Czuł, że tylko pogarsza swoją sytuację. – Nie, panie. Znaczy, chciałem– – Więc przyznajesz, że miałeś zamiar się wtrącić? Thor czuł, jak jego serce wali. Co miał powiedzieć? – Wybacz, panie. Chyba… chciałem tylko pomóc. – Chciałeś pomóc? – rzekł król tubalnym głosem, po czym odchylił się i ryknął śmiechem. – Chciałeś pomóc! Erecowi! Naszemu najlepszemu i najsławniejszemu rycerzowi! Sala wybuchła śmiechem, a Thor zarumienił się kolejny raz. Czy choć jednej rzeczy nie potrafił zrobić tutaj dobrze? – Powstań chłopcze i podejdź bliżej – rozkazał król. Thor spojrzał w górę i ze zdziwieniem stwierdził, że ten uśmiechał się do niego. Król objął go badawczym wzrokiem, kiedy Thor wstał i podszedł bliżej. – Masz szlacheckie rysy twarzy. Nie pochodzisz z pospólstwa. Nie, w żadnej mierze… MacGil odchrząknął. – Erec jest naszym najbardziej uwielbianym rycerzem. Wielkiej rzeczy dziś dokonałeś. Dla nas wszystkich. W nagrodę, od dziś będę traktował cię, jak członka rodziny królewskiej, ze wszystkimi honorami i szacunkiem należnym moim synom. Król wyprostował się i zawołał: – Niechaj wszyscy o tym się dowiedzą! Rozległy się gromkie wiwaty i tupanie w całej sali. Thor rozejrzał się podenerwowany, nie potrafiąc zrozumieć, co się dokoła niego dzieje. On częścią rodziny królewskiej? To wszystko wykraczało poza jego najśmielsze oczekiwania. Wszystko, czego pragnął, to tylko zostać przyjętym do legionu. A tu coś takiego. Czuł, jak przepełnia go wdzięczność i radość. Nie wiedział, jak się zachować. Zanim zdążył zareagować, w sali rozległy się pieśni, rozpoczęły tańce i ucztowanie. Totalny chaos. Spojrzał na króla, a w jego oczach dostrzegł miłość, uwielbienie i akceptację. Nigdy nie dane mu było poczuć ojcowskiej miłości. A tu proszę, był obiektem miłości, nie tam jakiegoś zwykłego człowieka, ale samego króla. W jeden dzień jego świat zmienił się nie do poznania. Modlił się tylko, aby to wszystko było prawdziwe. * Gwendolyn przepychała się przez tłum chcąc zobaczyć chłopca zanim jeszcze zostanie wyprowadzony na zewnątrz królewskiego dworu. Thor. Jej serce zabiło szybciej na myśl o nim. Nie mogła powstrzymać się od ciągłego powtarzania jego imienia w myślach. Nie mogła przestać myśleć o nim od momentu, kiedy go spotkała. Był od niej młodszy, ale nie więcej niż o rok, może dwa. Poza tym, wokół siebie roztaczał jakąś atmosferę, która sprawiała, że wyglądał na starszego, dojrzalszego od innych, bardziej wnikliwego. Od chwili, w której go ujrzała, czuła, że go zna. Zaśmiała się do

siebie na wspomnienie ich spotkania, jego podenerwowania. Widziała w jego oczach, iż chłopiec czuje do niej dokładnie to samo. Oczywiście nawet go nie znała. Ale widziała, czego dokonał na polu do potyczek, jaką sympatią obdarzył go jej młodszy brat. Obserwowała go wciąż, mając niewyraźne wrażenie, iż Thor jest wyjątkowy, jakiś inny od wszystkich. Ich spotkanie tylko utwierdziło ją w tym przekonaniu. Różnił się od wszystkich zgromadzonych na sali ludzi, od każdej osoby, która tu przyszła na świat i tu dorastała. Była w nim jakaś orzeźwiająca szczerość. Pochodził z zewnątrz, z pospólstwa, ale, co dziwne, nosił się po królewsku. Jakby był dumny z tego, kim jest. Podeszła do krawędzi balkonu i spojrzała w dół, gdzie rozpościerał się widok na królewski dwór. Udało jej się jeszcze raz ujrzeć Thora, zanim został odprowadzony w towarzystwie Reece’a. Była pewna, że zmierzali prosto do koszar, gdzie ćwiczyli razem z innymi chłopcami. Poczuła ukłucie żalu. Zaczęła zastanawiać się, układać plany, co zrobić, by spotkać go ponownie. Musiała się więcej o nim dowiedzieć. Po prostu musiała. W tym celu musiała udać się do jedynej kobiety, która w królestwie wiedziała wszystko o wszystkich: do swojej matki. Zawróciła i pognała przez tłum, i dalej lawirując tylnymi, tak dobrze znanymi sobie korytarzami zamku. Zakręciło się jej w głowie. Ten cały dzień był oszałamiający. Najpierw poranne spotkanie z ojcem i jego decyzja, że to ona będzie władać królestwem. Ścięło ją to z nóg. Nigdy, przenigdy nie oczekiwała takich wieści. Ledwo to do niej docierało. Jak w ogóle miałaby rządzić królestwem? Odepchnęła tę myśl od siebie mając nadzieję, że ten dzień nigdy nie nadejdzie. Mimo wszystko, jej ojciec był silny i zdrowy. Jedyne czego pragnęła, to aby żył wiecznie. Żeby był tu przy niej. Szczęśliwy. Nie mogła jednak zapomnieć o spotkaniu. Gdzieś głęboko w niej zalęgła się myśl, że pewnego dnia, kiedykolwiek by nie nadszedł, ona będzie następna. To ona obejmie po nim tron, a nie któryś z jej braci. Tylko ona. Przerażała ją ta myśl. Jednocześnie sprawiała, iż w Gwen rosło poczucie wartości, pewności siebie, tak bardzo odmienne od wszystkich, jakich do tej pory doświadczyła. Król uważał, że to ona była najwłaściwszą osobą do objęcia rządów – ona – to ona miała być tą najmądrzejszą ze wszystkich. Ale dlaczego? W pewnej mierze również ją to niepokoiło. Przypuszczała, że taki obrót sprawy spotka się z niechęcią i zazdrością – skierowaną na nią, jako na dziewczynę wybraną, aby rządzić. Już wyczuwała nienawiść Garetha. I to ją przerażało. Wiedziała, że jej starszy brat jest strasznym manipulatorem i nie wybacza nikomu. Nic nie było w stanie go powstrzymać, jeśli czegoś chciał. Nie podobała jej się perspektywa bycia w centrum jego zainteresowania. Próbowała co prawda porozmawiać z nim po spotkaniu, ale nawet na nią nie spojrzał. Zbiegła w dół krętymi schodami, a odgłosy jej kroków odbiły się echem od murów. Skręciła w kolejny korytarz, minęła tylną kaplicę, jeszcze jedne drzwi, kilku strażników i dotarła do prywatnych komnat zamku. Musiała porozmawiać z matką. Wiedziała, że

znajdzie ją tu zażywającą odpoczynku. Królowa nie miała już sił na te wszystkie przedłużające się dworskie wydarzenia. Lubiła wymknąć się do swych prywatnych komnat i odpoczywać o każdej możliwej porze. Gwen minęła kolejnego strażnika, pokonała jeszcze jedną salę, aż w końcu stanęła przed drzwiami prowadzącymi do garderoby królowej. Już miała je otworzyć, ale zawahała się. Zza drzwi dobiegły ją przytłumione odgłosy, z każdą chwilą coraz donośniejsze. Jej matka właśnie kłóciła się z kimś. Gwen wytężyła słuch i usłyszała głos ojca. Walczyli ze sobą. Ale z jakiego powodu? Gwen wiedziała, iż nie powinna podsłuchiwać – ale nie mogła się powstrzymać. Otworzyła i popchnęła delikatnie ciężkie, dębowe drzwi, trzymając za żelazny uchwyt. Drzwi uchyliły się odrobinę i Gwen usłyszała teraz wyraźniej. – Nie zostanie w moim domu – warknęła matka. – Osądzasz pochopnie nie znając całej historii. – Znam ją – odburknęła. – I to aż za dobrze. Gwen usłyszała, z jaką zjadliwością odpowiadała jej matka i aż ją cofnęło. Rzadko słyszała kłócących się rodziców – może z kilka razy w całym swym życiu – ale nigdy jej matka nie była taka zdenerwowana. Nie mogła zrozumieć, dlaczego. – Pozostanie w koszarach z innymi chłopcami. Nie chcę go widzieć pod moim dachem. Rozumiesz? – naciskała królowa. – To wielki zamek – odfuknął król. – Nawet nie zauważysz jego obecności. – Nie dbam o to, czy go zauważę, czy nie. Nie chcę go tu. To twój problem. To ty zdecydowałeś go tu sprowadzić. – Sama nie jesteś taka niewinna – ripostował król. Gwen usłyszała kroki i zobaczyła, jak jej ojciec opuścił komnatę drugimi drzwiami, zatrzaskując je za sobą z taką siłą, że aż cały pokój się zatrząsł. Jej matka stała samotnie na środku pokoju i nagle zaczęła płakać. Gwen poczuła się okropnie. Nie wiedziała, co robić. Z jednej strony najlepiej by było, gdyby wymknęła się niepostrzeżenie. Z drugiej jednak nie mogła znieść widoku płaczącej matki, nie mogła zostawić jej w tym stanie. Nie mogła też żadną miarą zrozumieć, o co kłócili się jej rodzice. Przypuszczała, że chodziło o Thora. Ale dlaczego? Dlaczego miałoby to obchodzić jej matkę? W zamku mieszkały dziesiątki rożnych osób. Nie mogła zdecydować się odejść, nie kiedy jej matka płakała. Musiała ją pocieszyć. Delikatnie popchnęła drzwi, aż te otworzyły się na oścież. Zaskrzypiały i królowa odwróciła się gwałtownie kompletnie zaskoczona. Spojrzała gniewnie na córkę. – Już nie pukasz? – warknęła. Gwen dostrzegła, iż jej matka była wstrząśnięta i zrobiło jej się przykro. – Co się stało, matko? – zapytała i podeszła do niej powoli. – Nie powinnam się wtrącać, ale słyszałam, jak kłóciłaś się z ojcem. – Masz rację. Nie powinnaś – odparła jej matka.

Zaskoczyło to Gwen. Jej matka często bywała zdenerwowana, ale nigdy aż tak. Siła jej gniewu sprawiła, że Gwen stanęła jak wryta kilka kroków od matki. – Czy chodzi o tego nowego chłopca, Thora? – spytała. Królowa odwróciła się i starła łzę z policzka. – Nie rozumiem – rzekła z naciskiem. – Dlaczego miałoby cię obchodzić to, gdzie on przebywa? – Moje sprawy nie powinny cię obchodzić – odpowiedziała chłodno królowa, najwyraźniej chcąc zakończyć ten temat. – Czego chcesz? Po co tu przyszłaś? Gwen poczuła ogarniające ją zdenerwowanie. Chciała, aby matka opowiedziała jej o Thorze, ale wybrała najgorszą porę ze wszystkich. Odchrząknęła z wahaniem. – Właśnie… chciałam spytać o niego. Co o nim wiesz? Jej matka odwróciła się do niej i zmrużyła oczy, coś podejrzewając. – A dlaczego pytasz? – spytała śmiertelnie poważnym tonem. Gwen czuła, jak jej matka świdruje ją wzrokiem, ocenia i dostrzega swym niebywałym zmysłem, iż ta go polubiła. Próbowała ukryć uczucia, ale wiedziała, że to daremne. – Jestem tylko ciekawa – powiedziała nieprzekonująco Gwen. Nagle królowa pokonała dzielącą je odległość, wzięła Gwen w ramiona i spojrzała głęboko w jej oczy. – Posłuchaj mnie – syknęła. – Powiem to tylko raz. Trzymaj się od niego z dala. Rozumiesz? Nie chcę, abyś przebywała w jego towarzystwie, bez względu na okoliczności. Gwen patrzyła z przerażeniem. – Ale dlaczego? Jest bohaterem. – Nie jest jednym z nas – odpowiedziała matka. – Pomimo tego, co myśli twój ojciec. Chcę, żebyś trzymała się od niego z daleka. Słyszysz? Przysięgnij. Przysięgnij tu i teraz. – Nie zrobię tego – powiedziała Gwen, wyrywając rękę ze zbyt mocnego uścisku matki. – Jest z pospólstwa, a ty jesteś księżniczką – krzyknęła jej matka. Jesteś księżniczką. Rozumiesz to? Jeśli zobaczę cię w jego pobliżu, odeślę go stąd. Rozumiesz? Gwen nie wiedziała, jak się zachować. Nigdy nie widziała matki w takim stanie. – Nie mów mi, co mam robić, matko – odrzekła w końcu. Gwen starała się przybrać odważną minę, lecz głęboko w swym wnętrzu cała się trzęsła. Przyszła tu, gdyż chciała wszystkiego się dowiedzieć. Teraz zaś czuła przerażenie. Nie rozumiała, co się dzieje. – Rób jak uważasz – odpowiedziała matka. – Ale jego los spoczywa w twoich rękach. Pamiętaj o tym. To powiedziawszy, królowa odwróciła się i opuściła komnatę w pośpiechu. Drzwi za nią trzasnęły z hukiem, pozostawiając Gwen osamotnioną w dźwięczącej ciszy. Jej nastrój legł w gruzach. Co mogło wywołać tak gwałtowną reakcję u obojga rodziców? Kim był ten chłopiec?

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY MacGil siedział w sali bankietowej obserwując swoich poddanych. Przy drugim końcu stołu spoczywał król McCloud. Między nimi biesiadowały zaś setki ludzi z obydwu klanów. Weselna hulanka trwała godzinami, aż w końcu napięcie wywołane rozegranymi tego dnia turniejami walk na kopie ustąpiło z wolna po każdej stronie. Tak jak przewidział MacGil, wszystko, czego im było trzeba to wino i mięso – i kobiety – aby zapomnieć o dzielących ich podziałach. Teraz, pomieszani ze sobą, siedzieli przy stołach, niczym towarzysze broni. W gruncie rzeczy, przyglądając się im, MacGil nie potrafił już rozróżnić, który wojownik pochodzi z którego klanu. MacGil czuł, że podjął słuszną decyzję; jego mistrzowski plan mimo wszystko właśnie się spełniał. Już teraz obydwa klany zbliżyły się do siebie. Udało mu się osiągnąć coś, czego nie potrafili jego poprzednicy z rodziny MacGil: zjednoczyć dwie części Kręgu, uczynić z nich, jeśli nie przyjaciół, to przynajmniej żyjących w pokoju sąsiadów. Jego córka Luanda siedziała właśnie ramię w ramię ze swym mężem, księciem McCloud, i wydawała się zadowolona. Jego poczucie winy trochę zelżało. Może i pozbył się jej, ale przynajmniej zostanie królową. Wrócił myślami do tych wszystkich przygotowań poprzedzających dzisiejsze wydarzenie, wspomniał długie dni spędzone na kłótniach ze swymi doradcami. Postąpił wbrew wszystkim ich radom aranżując ten związek. Nie był to łatwy pokój. Pewnego dnia McCloudowie i tak staną po swojej stronie Highlands, całkowicie zapomniawszy o tym mariażu i dojdzie do kolejnych utarczek i potyczek. Nie był naiwny. Teraz jednak istniały między ich klanami więzy krwi – zwłaszcza, kiedy narodzi się dziecko – tego tak łatwo nie będzie można zignorować. Kiedy to dziecko podrośnie i pewnego dnia obejmie nawet władzę – dziedzic dwóch stron Kręgu – to być może nadejdzie dzień, kiedy cały Krąg się zjednoczy. Highlands nie będą już sporną granicą, a ziemia będzie rozwijać się pod jednym władcą. Takie było jego marzenie. Nie dla siebie, ale dla swych potomków. Bądź, co bądź, Krąg musiał pozostać silny, musiał zjednoczyć się, by strzec kanionu, aby zwalczać hordy barbarzyńców zagrażających najazdem spoza Kręgu. Tak długo, jak ich dwa klany pozostawały podzielone, stanowiły słaby opór wobec zagrożeń płynących z całego świata. – Toast – krzyknął MacGil i wstał od stołu. Pozostali biesiadnicy ucichli, chwycili swe kielichy i również wstali. – Za ślub mojego najstarszego dziecka! Za zjednoczenie MacGilów i McCloudów! Za pokój w całym Kręgu! – SŁUSZNIE! RACJA! – rozległ się chór okrzyków. Wszyscy wypili toast i na salę powrócił hałas śmiechów i ucztowania.

MacGil usiadł z powrotem na miejsce i rozejrzał się, szukając reszty swych dzieci. Był tam oczywiście Godfrey, z pełnym kielichem w każdej dłoni, z dziewkami przy każdym boku, w otoczeniu swych szubrawych przyjaciół. Było to najprawdopodobniej jedyne wydarzenie w życiu dworu, w którym chętnie uczestniczył. Był też Gareth siedzący za blisko swego kochanka Firtha, który szeptał mu właśnie coś do ucha. Sądząc po jego niespokojnym, wciąż świdrującym wzroku, MacGil domyślał się, że właśnie coś konspiruje. Na samą myśl o tym przewracało mu się w żołądku, więc odwrócił wzrok. W odległym końcu sali dostrzegł Reece’a, swego najmłodszego syna, biesiadującego przy stole giermków w towarzystwie tego nowego chłopca – Thora. Czuł, że już teraz Thor był dla niego jak syn i cieszyło go, że jego najmłodszy syn tak szybko się z nim zaprzyjaźnił. Przyglądał się twarzom w poszukiwaniu Gwendolyn, swej najmłodszej córki, aż w końcu dostrzegł ją na uboczu, otoczoną przez swe służące, roześmianą. Spojrzał w kierunku, w którym akurat rzuciła ukradkowe spojrzenie i zauważył, że patrzyła na Thora. MacGil przyjrzał się jej dokładnie i zdał sobie sprawę, iż była zadurzona w tym chłopcu. Nie przewidział tego, ale też nie był pewien, co o tym sądzić. Wyczuwał kłopoty. Zwłaszcza ze strony swojej żony. – Nic nie jest takie, na jakie wygląda – usłyszał czyjś głos. Odwrócił się i ujrzał Argona siedzącego nieopodal, obserwującego, jak dwa klany biesiadują ze sobą. – I co myślisz o tym wszystkim? – zapytał MacGil. – Czy zapanuje pokój w obydwu królestwach? – Pokój to dynamiczne zjawisko – odparł Argon – niczym fale przypływu i odpływu. To, co widzisz w tej chwili to jedynie jego pozory. Dostrzegasz tylko jedno jego oblicze. Próbujesz narzucić pokój tam, gdzie od wieków panuje zaciekła rywalizacja. A przecież dzielą was setki lat przelanej krwi. Dusze wołają o pomstę. A tego nie da się załagodzić jednym małżeństwem. – Cóż mówisz? – spytał król, upiwszy kolejny łyk wina, czując się nieswój, jak zwykle przy druidzie. Argon spojrzał na króla skupionym wzrokiem, aż ten poczuł trwogę w swym sercu. – Gotuj się do wojny. McCloudowie uderzą niebawem. Wszyscy ci goście, których tu teraz widzisz, niedługo powstaną i zrobią wszystko, by wybić twoją rodzinę. MacGil przełknął głośno. – Czy podjąłem złą decyzję wydając mą córkę za jednego z nich? Po chwili ciszy Argon w końcu odpowiedział: – Niekoniecznie. Druid odwrócił wzrok i król zrozumiał, iż to koniec tego tematu. Miał milion pytań do niego, lecz wiedział, że jego czarodziej na nie odpowie dopiero, kiedy będzie na to gotowy. W zamian więc śledził spojrzenie Argona, najpierw do Gwendolyn, potem do Thora. – Czy widzisz ich razem? – spytał MacGil wiedziony nagłą ciekawością.

– Być może – odparł Argon. – Jeszcze wiele decyzji zostało do podjęcia. – Mówisz samymi zagadkami. Argon wzruszył ramionami i odwrócił wzrok. MacGil zdał sobie sprawę, iż i ten temat był już zamknięty. – Widziałeś, co stało się dzisiaj na torze? – ponaglił MacGil. – Z chłopcem? – Zobaczyłem to, zanim się jeszcze wydarzyło – odrzekł druid. – I co na to powiesz? Skąd pochodzą jego moce? Czy jest taki sam, jak ty? Argon odwrócił się do króla i ponownie spojrzał na niego w skupieniu, aż ten prawie spuścił swój wzrok. – Jest ode mnie znacznie potężniejszy. MacGil popatrzył na niego zszokowany. Nigdy jeszcze nie słyszał, żeby druid mówił tak o sobie. – Potężniejszy? Od ciebie? Jak to możliwe? Jesteś czarnoksiężnikiem króla – w całym królestwie nie ma nikogo potężniejszego od ciebie. Argon wzruszył jedynie ramionami. – Moc nie przybiera tylko jednej formy – powiedział. – W chłopcu drzemią siły, jakich nie potrafisz sobie wyobrazić. Większe, niż on sam zdaje sobie z tego sprawę. Nie ma pojęcia, kim jest. Ani też, skąd pochodzi. Druid odwrócił się i ponownie spojrzał na króla. – Lecz ty to wiesz – dodał po chwili. MacGil zapytał zdziwiony: – Doprawdy? Powiedz mi. Muszę znać prawdę. Argon pokręcił głową. – Odpowiedzi szukaj w sobie. Twe uczucia cię nie mylą. – Co się z nim stanie? – zapytał król. – Zostanie wielkim przywódcą. I wielkim wojownikiem. Będzie władał królestwami w swym własnym imieniu. O wiele większymi niż twoje. I będzie o wiele wspanialszym królem od ciebie. Takie jest jego przeznaczenie. Przez chwilę MacGil poczuł, jak trawi go zazdrość. Odwrócił się i przyjrzał chłopcu, który śmiał się niewinnie wspólnie z Reece’em, przy stole dla giermków, zwyczajny wieśniak, słabowity przybysz, najmłodszy ze stada. Nie wyobrażał sobie, jak to jest możliwe. Patrząc na niego widział jedynie chłopca, który ledwie do legionu został dopuszczony. Zastanawiał się przez chwilę, czy aby Argon się nie myli. – Dlaczego mi o tym mówisz? – spytał król. Argon odwrócił się i kolejny raz spojrzał na MacGila. – Gdyż nadszedł czas, abyś się przygotował. Chłopiec musi ćwiczyć. Musi nauczyć się wszystkiego, co możesz mu zapewnić. Taki masz obowiązek. – Ja? A co z jego ojcem? – Kogo masz na myśli?

ROZDZIAŁ JEDYNASTY Thor otworzył oczy. Zdezorientowany otoczeniem zastanawiał się, gdzie jest. Leżał na podłodze, na stercie siana, z twarzą na boku i rękoma wzniesionymi nad głową. Podniósł głowę, starł ślinę z buzi i natychmiast poczuł kłujący ból, zaraz za oczyma. Najgorszy ból głowy w jego życiu. Przypomniał sobie wczorajszy wieczór, królewską ucztę, picie, pierwszy smak piwa. Pokój kręcił się dokoła. W gardle mu zaschło. Przyrzekł sobie, że już nigdy więcej nie tknie alkoholu. Rozejrzał się wokół, próbując zorientować w przepastnych koszarach. Dokoła na stertach siana leżały ciała. Pomieszczenie wypełniał odgłos chrapania. Odwrócił się i dostrzegł Reece’a, leżącego kilka stóp dalej, śpiącego tak, jak i inni. W końcu dotarło do niego: był w koszarach. Koszarach legionu. Wszędzie dokoła leżeli chłopcy w jego wieku, w liczbie około pięćdziesięciu. Jak przez mgłę pamiętał, jak Reece wskazał mu drogę i jak zwalił się na stertę siana. Światło poranka wlewało się przez otwarte okna. Thor zauważył, że był jedynym, który już nie spał. Spojrzał w dół i stwierdził, że spał w ubraniu. Uniósł dłoń i przeczesał tłuste włosy. Oddałby wszystko za możliwość kąpieli, chociaż nie wiedział, gdzie by to mogło być. Zrobiłby też wszystko za kubek wody. W żołądku burczało nieznośnie – był też głodny. Wszystko było dla niego takie nowe. Ledwo wiedział, gdzie jest, dokąd zaprowadzi go życie, jak wygląda rutyna królewskiego legionu. Ale był szczęśliwy. To była olśniewająca noc, jedna z najlepszych w jego życiu. Zyskał bliskiego przyjaciela w osobie Reece’a. Zauważył jedno lub dwa ukradkowe spojrzenia, które rzuciła mu Gwendolyn. Próbował z nią porozmawiać, ale za każdym razem kiedy do niej podchodził, zawodziła go odwaga. Na myśl o tym poczuł żal. Za dużo osób przebywało w jej pobliżu. Gdyby nadarzyła się okazja, aby byli sami, z pewnością nabrałby odwagi. Ale czy będzie jeszcze jakaś następna? Zanim jeszcze skończył o tym myśleć, rozległo się walenie w drewniane drzwi koszarów, a po chwili otworzyły się na oścież wpuszczając promienie światła. – Wstawać, giermkowie! – rozległ się wrzask. Do koszar wmaszerował tuzin członków Srebrnej Gwardii w dzwoniących kolczugach, walących metalowymi sztabami o drewniane ściany pomieszczenia. Hałas był wręcz ogłuszający. Wszędzie dokoła Thora chłopcy zrywali się ze snu. Na czele przybyłej grupy stał wyglądający wyjątkowo groźnie żołnierz, ten, którego Thor pamiętał z poprzedniego dnia, z areny – krępy, łysy, z blizną na nosie, którego imię poznał od Reece’a. Kolk. Wydawał się spoglądać gniewnie wprost na Thora. Podniósł palec i wycelował w niego.

– Ty tam, chłopcze! – krzyknął. – Powiedziałem wstawać! Thor zdębiał. Przecież już stał. – Ale przecież stoję, panie – odparł. Kolk podszedł i spoliczkował go. Thor poczuł natychmiast oburzenie, zwłaszcza, że wszyscy spoglądali teraz na niego. – Ani mi się waż odszczekiwać przełożonemu! – zganił go Kolk. Zanim Thor zdążył odpowiedzieć, Kolk był już przy kolejnym rekrucie i kolejnym, gwałtownym szarpaniem stawiając ich na nogi, kopiąc spóźnialskich po żebrach. – Nie martw się – dobiegł go uspokajający głos. Thor odwrócił się i zobaczył stojącego nieopodal Reece’a. – To nic osobistego. Oni już tak mają. Ich sposób, by nas złamać. – Ale ty nie oberwałeś – odparł Thor. – Oczywiście. Nie dotkną mnie ze względu na ojca. Ale też nie będą zbyt uprzejmi. Chcą nas ułożyć, ot co. Myślą, że staniemy się przez to twardsi. Nie zwracaj na nich zbytniej uwagi. Chłopcy marszem opuścili koszary, Reece i Thor razem z innymi. Kiedy wyszli na otwartą przestrzeń, jaskrawe światło poraziło Thora, aż zmrużył oczy i zasłonił je rękoma. Nagle ogarnęła go fala nudności, odwrócił się, zgiął w pasie i zwymiotował. Usłyszał rżenie pozostałych chłopców. Któryś strażnik popchnął go i Thor, potykając się, dołączył do reszty, wycierając usta. Nigdy w życiu nie czuł się tak paskudnie. Reece uśmiechnął się do niego. – Ciężka noc, co? – spytał Thora, szczerząc się do niego i posyłając kuksańca. – Mówiłem, żebyś skończył po drugim kielichu. Thora mdliło. Słońce kłuło w oczy; świeciło mocniej niż kiedykolwiek, a przynajmniej tak mu się zdawało. Już teraz było gorąco. Poczuł pierwsze krople potu pod skórzaną opończą. Próbował przypomnieć sobie wieczorne ostrzeżenie Reece’a, lecz za nic w świecie nie potrafił. – Nie pamiętam żadnej rady – odparł. Reece roześmiał się jeszcze bardziej. – No właśnie. Bo nie słuchałeś – zachichotał. – A te amatorskie próby porozmawiania z moją siostrą – dodał – totalna beznadzieja. Nigdy nie spotkałem jeszcze chłopaka, który tak bardzo obawiałby się dziewczyny. Thor poczerwieniał, jednocześnie próbując cokolwiek sobie przypomnieć. Ale nie potrafił. Wszystko widział, jak przez mgłę. – Nie chciałem cię obrazić – powiedział. – Wiesz, z twoją siostrą. – I nie obrazisz. Jeśli wybierze ciebie, będę uradowany. Razem pomaszerowali szybciej, jako że ich grupa zaczęła wchodzić na wzgórze. Słońce paliło coraz bardziej z każdym krokiem.

– Ale muszę cię ostrzec: każdy kawaler w królestwie ma wobec niej zamiary. Szansa, iż wybierze ciebie… Cóż, powiedzmy, że jest mglista. Maszerowali coraz szybciej przez zielone wzgórza królewskich ziem Thor uspokoił się. Czuł, że Reece go akceptuje. Dziwne, ale czuł, że Reece staje się bliskim mu bratem, bliższym, niż kiedykolwiek. Widział, jak jego trzej prawdziwi bracia maszerują nieopodal. Jeden z nich spojrzał na niego gniewnym wzrokiem, szturchnął innego, a ten zaśmiał się szyderczo. Pokręcili głowami i odwrócili się od niego. Nie mieli dla niego nawet jednego miłego słowa. Ale też Thor nie spodziewał się niczego innego. – Legion! Do szeregu! Natychmiast! Thor podniósł wzrok i ujrzał kilku wojowników Srebrnej Gwardii tłoczących się przy nich, ustawiających ich ciasno przy sobie w dwuszeregu. Jeden wyszedł zza Thora i zdzielił po plecach stojącego przed nim chłopca wielką bambusową laską. Chłopiec zawył i ustawił się ciaśniej w szeregu. Wkrótce maszerowali już w równym dwuszeregu, pokonując kolejny odcinek królewskich ziem. – Kiedy maszerujecie do bitwy, macie być jak jedno ciało! – krzyknął Kolk, chodząc w tę i z powrotem wzdłuż szeregu. – To nie podwórko mamusi! Maszerujecie na wojnę! Thor szedł i szedł, z Reece’m u boku, pocąc się na słońcu i zastanawiając, dokąd prowadzili ich żołnierze. Żołądek nadal wywracał się po piwie. Myślał jedynie o tym, kiedy w końcu dostanie śniadanie i coś do picia. Przeklął siebie ponownie za bezmyślne picie poprzedniego wieczoru. Pokonawszy wiele pagórków, dotarli do kamiennej, łukowej bramy, za którą rozpoczynały się okalające dwór pola. Minęli jeszcze jedną kamienną, łukową bramę, aż zobaczyli coś w rodzaju areny – miejsce treningowe legionu. Na jego całej powierzchni ujrzeli dziesiątki różnorakich tarcz do rzucania włóczniami, strzelania z łuku, ciskania kamieniami, jak również wiązki siana przeznaczone do ćwiczeń cięć i uderzeń mieczem. Serce Thora przyspieszyło na sam ten widok. Chciał jak najszybciej wejść i użyć każdej z tych broni, ćwiczyć. Ale kiedy zmierzał w tym kierunku, nagle poczuł, jak ktoś szturchnął go łokciem w plecy, po czym w niewielkiej grupie sześciu rekrutów, w większości młodszych, jak Thor, zostali odłączeni od głównego szeregu. Rozdzielony z Reece’m, Thor zauważył, że jego mała grupa została poprowadzona w stronę przeciwległego krańca pola. – Myśleliście, że będziecie trenować? – spytał kpiącym głosem Kolk odciągając ich od tarcz. – Dla was mamy dziś konie. Skierowali wzrok za Kolkiem i ujrzeli w oddali, na odległym końcu pola, kilka brykających koni. Kolk spojrzał na Thora ze złowrogim uśmiechem na twarzy. – Dziś, kiedy pozostali będą rzucać włóczniami i dzierżyć miecze, wy zajmiecie się końmi. Posprzątacie po nich. Trzeba od czegoś zacząć. Witajcie w legionie. Zmartwiły Thora te słowa. Nie tak wyobrażał sobie to wszystko. – Myślisz, że jesteś wyjątkowy, chłopcze? – nachyliwszy się do Thora, spytał Kolk. Thor czuł, że żołnierz próbował go złamać. – To, że król i jego syn cię polubili, nie

oznacza, że dla mnie nie jesteś gównem. Jesteś teraz pod moją komendą. Rozumiesz? Nie obchodzą mnie jakiekolwiek dziwaczne sztuczki, jakimi posłużyłeś się wczoraj. Jesteś po prostu jeszcze jednym, słabowitym chłopczykiem. Zrozumiano? Thor przełknął ślinę. Czekał go długi i wyczerpujący dzień. A żeby było gorzej, gdy tylko Kolk odszedł torturować kogoś innego, stojący przed Thorem niski, krępy i ze spłaszczonym nosem chłopiec odwrócił się i zaśmiał szyderczo. – Ty tu nie należysz – powiedział. – Oszukiwałeś, by dostać się do nas. Nie zostałeś zwerbowany. Nie jesteś jednym z nas. Nikt cię tu nie lubi. Stojący obok chłopiec również odwrócił się i zaśmiał szyderczo. – Zrobimy wszystko, abyś odpadł – powiedział. – Dostanie się do legionu to nic w porównaniu z pozostaniem w nim. Thor wzdrygnął się wyczuwając ich nienawiść. Nie mógł uwierzyć, iż miał tu już wrogów i nie rozumiał, co też zrobił takiego, by na to zasłużyć. Chciał tylko dostać się do legionu. – Odczepcie się – odezwał się jakiś głos. Thor spojrzał w jego kierunku i zobaczył wysokiego rudzielca z piegami pokrywającymi całą twarz i małymi, zielonymi oczyma, który właśnie stanął w jego obronie. – Obaj ugrzęźliście tu z nami i będziecie machać łopatami – dodał. – I też nie jesteście jacyś wyjątkowi. Idźcie poznęcać się nad kimś innym. – Pilnuj swego nosa, pachołku – odwarknął jeden z chłopców – albo zajmiemy się też tobą. – Tylko spróbuj – odburknął rudzielec. – Porozmawiacie sobie, jak wam pozwolę – ryknął Kolk do jednego z chłopców i walnął go po głowie. Dwójka chłopców stojących przed Thorem, dzięki Bogu, odwróciła się do przodu. Thor nie wiedział, co powiedzieć; stanął za rudzielcem wdzięczny za pomoc. – Dziękuję – powiedział. Rudzielec odwrócił się do niego i uśmiechnął. – Zwą mnie O’Connor. Podałbym ci rękę, ale daliby mi za to po głowie. Przyjmij to zatem jako niewidzialny uścisk dłoni. Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Thor z miejsca go polubił. – Nie przejmuj się nimi. Są tylko wystraszeni. Jak my wszyscy. Nikt z nas tak naprawdę nie wiedział, na co się piszemy. Wkrótce grupka dotarła do końca pola i Thor naliczył sześć brykających koni. – Łapać cugle! – rozkazał Kolk. – Trzymać pewnie i prowadzić dokoła areny, aż się uspokoją. Ale już! Thor postąpił krok do przodu by złapać cugle jednego z koni, kiedy ten cofnął się nieznacznie i uniósł przednie nogi do góry, omal nie kopiąc chłopca. Zaskoczony taką reakcją, Thor potknął się do tyłu, a reszta chłopców wybuchnęła śmiechem.

– Jesteś teraz członkiem legionu. Nigdy się nie cofaj. Przed nikim. Ani przed człowiekiem, ani przed zwierzęciem. A teraz bierz te cugle! Thor przygotował się, zrobił krok i chwycił cugle brykającego konia. Zdołał je przytrzymać, kiedy koń wyrywał się i ciągnął i w końcu ruszył z nim dookoła szerokiego, ziemistego pola, w równej linii z innymi. Koń szarpał się, opierał, ale Thor nie dawał za wygraną. – No, już lepiej, jak widzę. Odwrócił się i zobaczył idącego za nim z uśmiechem na twarzy, O’Connora. – Wiesz, że chcą nas złamać? Nagle koń Thora stanął. Bez względu na to, jak mocno ciągnął Thor, koń nie ustępował. Chłopiec poczuł zaś jakiś smród; z konia wydobywała się niemożliwie wielka ilość odchodów. Bezustannie. Thor poczuł, jak ktoś wcisnął mu do ręki niewielką szuflę i spojrzał na niego. Przy nim, z dzikim uśmiechem na twarzy stał Kolk. – Posprzątaj – warknął.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Gareth stał na zatłoczonym targowisku, pocąc się w płaszczu ubranym pomimo południowego słońca, i próbował nie rzucać się w oczy. Zawsze unikał tej części królewskiego dworu, tych zatłoczonych alejek śmierdzących ludzkim fermentem i pospólstwem. Dokoła niego ludzie handlowali i targowali się próbując przechytrzyć jeden drugiego. Gareth stał przy narożnym straganie udając zainteresowanie sprzedawanymi tam owocami, z głową nisko opuszczoną. Kilka kroków dalej, na końcu ciemnej alejki, stał Firth. Załatwiał właśnie to, po co tu przyszli. Gareth stał wystarczająco blisko, by słyszeć całą rozmowę odwrócony do niego plecami. Firth opowiedział mu o mężczyźnie, najemniku, który gotów był sprzedać im fiolkę z trucizną. Gareth chciał coś mocnego, coś, co spełni swoje zadanie. Nie mógł pozwolić sobie na jakiekolwiek ryzyko. Jakby nie było, to swoje życie kładł na szali. Nie była to rzecz, o którą mógłby poprosić miejscowego aptekarza. Przydzielił zatem to zadanie Firthowi, który popytał na czarnym rynku i zdał mu później raport. Uzyskawszy tuzin wskazówek co do drogi, Firth doprowadził ich do tego niechlujnego typa, z którym właśnie rozmawiał po kryjomu na końcu alejki. Gareth wymógł swoją obecność przy finalizacji transakcji, aby upewnić się, że wszystko pójdzie gładko, że nie zostanie oszukany i otrzyma prawdziwą truciznę. Nie był też pewien, czy Firth sobie poradzi. Czekali na tego mężczyznę pół godziny. Co chwilę ktoś potrącał Garetha i ten modlił się, żeby nikt go nie rozpoznał. Nawet jeśli, pomyślał, zwrócony plecami do alejki odszedłby na stronę, nikomu nie przyszłoby na myśl wiązać go z tą sprawą. – Gdzie flakonik? – zapytał stojący tuż obok Firth tego prostaka. Gareth odwrócił się nieco, tak aby jego twarz nadal pozostawała w ukryciu i zerknął na nich. Przed Firthem stał paskudnie wyglądający człowiek, niechlujny, wychudzony, z zapadłymi policzkami i wielkimi czarnymi oczyma. Wyglądał niczym szczur. Gapił się na Firtha bez jednego mrugnięcia. – Gdzie pieniądze? – odrzekł. Gareth miał nadzieję, że Firth załatwi to, jak trzeba. Zwykle jednak wszystko w przedziwny sposób partaczył. – Dostaniesz pieniądze, kiedy dasz fiolkę – nie ustępował Firth. Dobrze, pomyślał Gareth z podziwem. Nastała chwila ciszy, oczekiwania w napięciu, po czym obcy odpowiedział: – Daj połowę teraz, a powiem ci gdzie jest fiolka. – Gdzie jest fiolka? – Firth powtórzył niczym echo, zdziwiony. – Powiedziałeś, że ją dostanę.

– Powiedziałem, że ją dostaniesz. Nie powiedziałem jednak, że ją przyniosę. Masz mnie za głupca? Wszędzie wokół roi się od szpiegów. Nie znam twoich zamiarów – ale przypuszczam, że to nie jest jakaś błahostka. W innym przypadku, po co byłaby ci fiolka trucizny? Firth zawahał się. Gareth wiedział, że te słowa zaskoczyły go. W końcu usłyszał wyraźny odgłos stukających monet, spojrzał ukradkiem i zobaczył, jak królewskie złoto wysypuje się z sakiewki wprost do dłoni mężczyzny. Gareth czekał, sekundy ciągnęły się nieubłaganie; czuł rosnący niepokój, iż oto właśnie zostali w coś wmieszani. – Pójdziesz przez Blackwood – odpowiedział w końcu mężczyzna. – Po trzech milach wybierz ścieżkę prowadzącą w górę. Na szczycie skręć ponownie, tym razem w lewo. Podążysz najciemniejszym lasem, jaki kiedykolwiek widziałeś. W końcu dotrzesz na niewielką polanę. Na niej zobaczysz chatę wiedźmy. Będzie już na ciebie czekała – z fiolką, której tak pożądasz. Gareth rzucił okiem spod kaptura i zobaczył, że Firth gotował się już do odejścia. Wtem ręka drugiego mężczyzny wystrzeliła w kierunku Firtha i złapała mocno za poły jego koszuli. – Pieniądze – warknął. Chcę więcej. Gareth dostrzegł strach w oczach Firtha i pożałował, że to jego wysłał z tym zadaniem. Ten niechluj musiał wyczuć jego strach – i teraz chciał to wykorzystać. Firth po prostu nie nadawał się do takich rzeczy. – Ale dałem ci dokładnie tyle, ile zażądałeś – zaprotestował Firth podniesionym głosem. Jego zniewieściały ton tylko rozzuchwalił rzezimieszka. Ten zaśmiał się złowieszczo. – Ale teraz proszę o więcej. Oczy Firtha rozwarły się szeroko ze strachu, ale też niepewności. Wówczas odwrócił się i spojrzał dokładnie na Garetha. Gareth odwrócił się mając nadzieję, że nie za późno, że nikt tego nie widział. Jak Firth mógł być tak głupi? Modlił się, aby ten go nie zdradził. Serce Garetha waliło mocno, kiedy tak stał i czekał. Z niepokojem przebierał między owocami udając, że mu na nich zależy. Za sobą nie słyszał kompletnie żadnego dźwięku i wyobrażał sobie wszystko, co akurat mogło pójść nie tak. Proszę, niech tędy nie przechodzi, modlił się do siebie. Proszę, zrobię wszystko. Porzucę cały ten plan. Poczuł chropowatą dłoń na ramieniu. Odwrócił się i spojrzał. Wielkie, czarne bezduszne oczy obcego wpatrywały się w niego. – Nie mówiłeś, że masz partnera – burknął. – Chyba, że jesteś szpiegiem? Mężczyzna wyciągnął rękę i zanim Gareth zdążył zareagować, ściągnął kaptur z jego głowy. Przyjrzał się dokładnie Garethowi i otworzył oczy szeroko ze zdziwienia. – Królewicz – zająknął się. – Co tutaj robisz?

Sekundę później zmrużył powieki. Rozpoznał Garetha i sam odpowiedział na własne pytanie z zadowolonym uśmieszkiem na twarzy. W mig poskładał całą intrygę. Był o wiele bystrzejszy, niż Gareth śmiał zakładać. – Rozumiem – powiedział mężczyzna. – Ta fiolka była dla ciebie, co? Chcesz otruć kogoś? Ale kogo? Tak, ciekawe pytanie… Twarz Garetha pokryła się purpurą. Zaczął lękać się tego człowieka. Był za szybki. I było już za późno. Jego tajemnica została wyjawiona. Firth schrzanił wszystko. Jeśli ten człowiek wyda tajemnicę Garetha, ten zostanie skazany na śmierć. – Może twego ojca? – spytał mężczyzna, a jego oczy rozbłysły na znak zrozumienia. – Tak, musi chodzić o niego. Nie ciebie wybrał. Twój ojciec. Planujesz zabić ojca. Gareth miał już tego dość. Bez wahania podszedł do mężczyzny, wyciągnął niewielki sztylet ze swego płaszcza i zatopił w jego klatce. Mężczyzna wydał stłumiony okrzyk. Gareth nie chciał, aby jakiś przechodzień ich zobaczył, więc przyciągnął zbira blisko do siebie, tak blisko, że poczuł jego śmierdzący oddech na swej twarzy. Wolną ręką zatkał mu usta zanim ten zdołał wydać jakiś dźwięk. Czuł gorącą krew tryskającą mu na dłoń, ściekającą między palcami. Firth podszedł od tyłu i krzyknął przeraźliwie. Gareth trzymał w objęciach mężczyznę jeszcze dobrą minutę, aż w końcu poczuł, jak ten obsuwa się bezwładnie. Pozwolił mu upaść. Kolejna, nic nie mówiąca sterta na ziemi. Odwrócił się gwałtownie, zastanawiając się, czy ktoś go nie zobaczył. Na szczęście nikt w tym zgiełku nie patrzył w tę stronę. Nikt na całym targu nie patrzył w stronę ciemnej alejki. Zdjął swój płaszcz i rzucił na pozbawioną życia stertę na ziemi. – Tak mi przykro. Tak bardzo, bardzo mi przykro – powtarzał w kółko Firth jak mała dziewczynka, łkając histerycznie i trzęsąc się, gdy podszedł do Garetha – W porządku? Jesteś cały? Gareth wysunął dłoń i spoliczkował go. – Zamknij się i wynocha stąd – syknął. Firth odwrócił się i pobiegł. Gareth miał już odejść, ale zatrzymał się i zawrócił. Pozostała jeszcze jedna rzecz do zrobienia: sięgnął w dół, wyjął z dłoni zabitego swoją sakwę z monetami i włożył z powrotem za pas. On już ich nie potrzebował.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Gareth szedł szybko leśną ścieżką, z twarzą ukrytą pod kapturem mimo panującego upału, a za nim podążał Firth. Książę nie mógł pojąć, jak też znalazł się właśnie w takiej sytuacji, której chciał uniknąć. Pozostawił za sobą martwe ciało, ślad. Kto wie, z kim ten żołdak mógł rozmawiać. Firth powinien wykazać się większą powściągliwością. A teraz ślad ten mógł prowadzić prosto do Garetha. – Wybacz mi – powiedział Firth próbując zrównać z nim krok. Gareth zignorował go i tylko przyspieszył. Wszystko się w nim gotowało. – To, co tam zrobiłeś było głupie, i tchórzliwe – odparł Gareth. Nie powinieneś w ogóle spoglądać w moim kierunku. – Nie miałem takiego zamiaru. Nie wiedziałem, co robić, kiedy zażądał więcej pieniędzy. Firth miał rację. To był podstęp. A tamten mężczyzna okazał się samolubną, zachłanną świnią. Zmienił zasady gry, więc zasłużył na swą śmierć. Gareth nie uronił po nim ani jednej łzy. Modlił się wyłącznie o to, żeby nie było świadków morderstwa. Ostatnią rzeczą, której teraz potrzebował, to jakiś wiodący do niego ślad. Zabójstwo ojca wiązało się z szeroko zakrojonym dochodzeniem i nie mógł sobie pozwolić na to, aby jakikolwiek, najmniejszy chociaż ślad wskazywał na niego. Przynajmniej byli już w Blackwood. Mimo pełni letniego słońca panował tu niemal kompletny mrok. Strzeliste drzewa eukaliptusa nie przepuszczały żadnego światła – idealne odwzorowanie jego nastroju. Gareth jednak nie mógł ścierpieć tego miejsca. Podążał krętą ścieżką według wskazówek zabitego mężczyzny. Miał nadzieję, że tamten powiedział prawdę, że nie wprowadził ich w błąd. Wszystko to mogło być zwykłym kłamstwem. Mógł też skierować ich wprost w ręce jakiegoś kompana, który tylko czekał, aby ich ograbić z większej ilości pieniędzy. Gareth zbeształ samego siebie. Zbytnio zaufał Firthowi. Sam powinien zająć się wszystkim. Jak zwykle zresztą. – Ty się módl tylko, żeby ten szlak zaprowadził nas do wiedźmy – zażartował Gareth – i żeby miała truciznę. Szli dalej, aż w końcu dotarli do rozwidlenia, zgodnie z tym, co powiedział zamordowany mężczyzna. Dobrze to rokowało i Gareth poczuł niewielką ulgę. Skręcili w prawo, weszli na wzniesienie i wkrótce mieli przed sobą kolejne rozwidlenie. Wskazówki okazały się prawdziwe. Istotnie, przed nimi wyrastał najciemniejszy zagon leśny, jaki Gareth kiedykolwiek widział. Drzewa były ogromne i splątane ze sobą. Gareth wszedł do lasu i momentalnie poczuł ciarki na plecach. Wyczuwał zło wiszące w powietrzu wszędzie dokoła. Nie mógł uwierzyć, iż na zewnątrz nadal był dzień.

Obleciał go strach i zaczął myśleć o powrocie, kiedy ścieżka przed nimi zakończyła się nagle niewielką polaną, oświetloną pojedynczym snopem słonecznego światła. Na środku stała nieduża kamienna chatka. Dom wiedźmy. Gareth poczuł, jak jego serce przyspiesza. Wszedł na polanę rozglądając się dokoła, czy aby nikt ich nie obserwuje, czy to nie jest jakaś pułapka. – Widzisz, mówił prawdę – powiedział Firth podekscytowanym głosem. – To jeszcze nic nie znaczy – zbeształ go Gareth. – Zostań na zewnątrz na straży. Zapukaj w drzwi jeśli ktoś się zbliży. I zamknij jadaczkę. Gareth nie trudził się pukaniem do małych, drewnianych, łukowych drzwi. Chwycił żelazną klamkę, popchnął grube na dwa cale drzwi, schylił się wchodząc, po czym zamknął je za sobą. W środku panował mrok rozświetlony jedynie płomieniami świec rozstawionych po całym pomieszczeniu. Chata miała tylko jedną izbę. Nie było żadnych okien, a całość emanowała potężną energią. Gareth stał unieruchomiony panującą tu ciszą, przygotowując się na wszelką ewentualność. Wyczuwał zło i przyprawiało go to o dreszcze. Nagle w zacienionej części izby zauważył jakiś ruch, potem usłyszał hałas. W jego kierunku, kuśtykając, szła stara, wysuszona, zgarbiona kobieta. Podniosła świecę, która rozświetliła jej pokrytą brodawkami i zmarszczkami twarz. Wyglądała na wiekową, starszą nawet od sękatych drzew otulających jej chatę. – Nosisz kaptur nawet w ciemności – powiedziała ze złowieszczym uśmiechem, a jej głos zaskrzypiał niczym trzask starego drzewa. – Twoja misja nie jest taka niewinna. – Przybyłem po flakon – odpowiedział szybko Gareth, starając się, by zabrzmiało to odważnie i z przekonaniem. Jego głos jednak zadrżał. – Kazarczy korzeń. Powiedziano mi, że posiadasz takowy. Po długiej chwili usłyszał okropny rechot, który rozszedł się echem po izbie. – Nieważne, czy go mam, czy też nie. Ważne po co ci on? Serce zabiło mu mocniej. Próbował sformułować jakąś odpowiedź. – A co ci do tego? – w końcu zapytał. – Przyjemnie wiedzieć, kogo zamierzasz zabić – odpowiedziała. – Nie twój interes. Przyniosłem pieniądze. Gareth sięgnął za pas i wyjął worek pieniędzy, potem jeszcze jeden, ten który odebrał zabitemu mężczyźnie, i z hukiem rzucił obydwa na drewniany stolik. W izbie rozległ się metaliczny dźwięk monet. Modlił się, aby to wystarczyło, aby dała mu wreszcie flakon i mógł opuścić to miejsce. Wiedźma sięgnęła po woreczek jednym, zakończonym długim i zaokrąglonym paznokciem palcem i zważyła w dłoni. Gareth wstrzymał oddech w nadziei, że nie zażąda więcej. – Tyle akurat starczy, żeby kupić moje milczenie – powiedziała.

Po czym odwróciła się i pokuśtykała w zacieniony kąt. Rozległ się syk. Gareth dostrzegł, jak przy bladym świetle świecy wiedźma wymieszała i wlała do niewielkiej, szklanej fiolki jakąś ciecz. W środku zabulgotało, a ona zatkała flakonik korkiem. Garethowi wydawało się, iż czas jakby zwolnił. Z każdą minutą niecierpliwił się coraz bardziej. Przychodziły mu do głowy setki rzeczy, które mogłyby pójść nie tak: co by zrobił, gdyby ktoś go nakrył? Tu i teraz? A gdyby dała mu złą miksturę? Gdyby powiedziała komuś o nim? Czy go rozpoznała? Nie wiedziałby, jak postąpić. Miał coraz więcej zastrzeżeń do swego planu. Nie przypuszczał nawet, jak trudne może być zamordowanie kogoś. Po chwili, która wydawała mu się nie mieć końca, wiedźma wróciła i podała mu flakon – tak mały, że praktycznie zniknął w jego dłoni, po czym odsunęła się od niego. – Taka mała fiolka? – zapytał. – I wystarczy? Wiedźma uśmiechnęła się. – Zdziwiłbyś się, gdybyś wiedział, jak niewiele trzeba, aby zabić człowieka. Gareth odwrócił się i chciał już odejść, kiedy nagle poczuł na ramieniu jej zimny palec. Nie miał pojęcia, jak udało się jej pokonać dzielącą ich odległość w tak krótkim czasie i przeraziło go to. Stał bez ruchu bojąc się odwrócić i spojrzeć na nią. Odwróciła go do siebie, nachyliła blisko – tak, że poczuł jej odór – po czym objęła rękami jego twarz i pocałowała, przyciskając mocno swe wysuszone usta do jego. Gareth poczuł odrazę. Była to najohydniejsza rzecz, jaka przydarzyła się w całym jego życiu. Jej usta przypominały usta jaszczurki. Jej język, którym naparła na jego, były niczym u jakiegoś gada. Próbował się wyrwać, ale wiedźma trzymała jego głowę w stalowym uścisku i tylko mocniej do niego przywarła. W końcu jednak udało mu się wyrwać z jej objęć. Tyłem dłoni wytarł buzię, a ona tylko odsunęła się i zachichotała. – Najtrudniej jest, kiedy pierwszy raz zabijasz człowieka – powiedziała. Potem będzie już łatwiej. * Gareth wypadł z chaty na polanę, gdzie Firth na niego oczekiwał. – Coś nie tak? Co się stało? – zapytał zaniepokojony. – Wyglądasz, jakby cię dźgnięto nożem. Zrobiła ci coś? Gareth przystanął ciężko dysząc i wycierając buzię co rusz. Nie wiedział, jak ma mu odpowiedzieć. – Chodźmy stąd – Natychmiast! Kiedy opuszczali polanę, sunące po niebie chmury przysłoniły słońce i sprawiły, że ten piękny dzień wydał się nagle zimny i ciemny. Gareth nigdy nie widział tak ciężkich, czarnych chmur, które w dodatku pojawiły się tak szybko. Wiedział, że cokolwiek się właśnie działo, nie było to normalne. Zastanawiał się, jak potężne były moce wiedźmy,

kiedy nagle zerwał się zimny wiatr i w ten letni dzień musnął jego szyję. Wydawało mu się, że starucha, całując go, w jakiś sposób go posiadła, rzuciła zaklęcie i nie mógł z tym nic zrobić. – Co tam się stało? – spytał Firth domagając się odpowiedzi. – Nie chcę o tym rozmawiać – odrzekł Gareth. – Nie chcę nawet myśleć o tym dniu – nigdy więcej. Ruszyli pospiesznie w drogę powrotną, zeszli z pagórka i wkrótce dotarli do ścieżki wiodącej przez właściwy las do królewskiego dworu. I właśnie gdy Gareth zaczynał odczuwać ulgę, gotów ukryć całe to wydarzenie głęboko w zakamarkach swego umysłu, nagle usłyszał czyjeś kroki. Odwrócił się i zobaczył grupę mężczyzn idącą w jego kierunku. Nie mógł w to uwierzyć. Jego brat Godfrey. Pijak. Szedł w jego stronę z uśmiechem na twarzy, otoczony kompanami, na czele z tym łajdackim Harrym. Ze wszystkich możliwych miejsc i chwil właśnie teraz musiał się napatoczyć. W lesie, pośrodku niczego. Gareth poczuł, że jego cały plan od początku był przeklęty. Odwrócił się, naciągnął kaptur na głowę i przyspieszył tempa, modląc się po cichu, aby nikt go nie zdemaskował. – Gareth? – zawołał ktoś. Gareth nie miał wyboru. Stanął w miejscu, ściągnął kaptur, odwrócił się i spojrzał na brata, który podszedł do niego zataczając się z radością. – Co tu robisz? – zapytał. Gareth otworzył usta, po czym zamknął, gdyż zabrakło mu słów. – Byliśmy na spacerze – powiedział Firth wybawiając Garetha z opałów. – Na spacerze, co? – jeden z przyjaciół Godfreya przedrzeźniał Firtha wysokim, kobiecym tonem. Reszta jego przyjaciół roześmiała się. Gareth wiedział, iż brat i jego kompani oceniali go po jego skłonnościach – ale tym akurat teraz się nie przejmował. Musiał tylko zmienić temat rozmowy. Nie chciał, by zaczęli zastanawiać się, co tu robił. – A co wy tu robicie? – spytał odbijając piłeczkę. – W Southwood otworzyli nową gospodę – odparł Godfrey. – Właśnie byliśmy ją wypróbować. Najlepsze piwo w całym królestwie. Chcesz trochę? – zapytał wyciągając przed siebie beczułkę. Gareth pokręcił szybko głową. Wiedział, że musi odwrócić jego uwagę. Pomyślał, że najlepiej będzie zmienić temat i zganić brata. – Ojciec dostałby szewskiej pasji gdyby przyłapał cię na piciu w biały dzień – powiedział. – Sugeruję, abyś wziął to pod uwagę i wrócił do dworu. Zadziałało. Godfrey spojrzał gniewnie na niego i, co było widać na jego twarzy, przestał myśleć o Garethie na rzecz swego ojca i siebie samego. – A od kiedy to przejmujesz się troskami naszego ojca? – ripostował Godfrey.

Gareth miał go już dość. Nie miał czasu użerać się z pijakiem. Udało mu się odwrócić jego uwagę, więc nie powinien już, daj Boże, zastanawiać się, dlaczego natknął się na Garetha w tym miejscu. Gareth odwrócił się i ruszył dalej ścieżką pozostawiając za sobą ich ironiczne śmiechy. Już go to nie obchodziło. Wkrótce to on będzie osobą, której śmiech rozlegnie się jako ostatni.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Thor siedział przy drewnianym stole, pracując nad łukiem i strzałą, które leżały przed nim rozebrane na części. Przy nim siedział Reece oraz kilku innych członków legionu. Wszyscy pochylali się nad swą bronią i ciężko pracowali rzeźbiąc łuki i naciągając cięciwy. – Dobry wojownik wie, jak założyć cięciwę na własny łuk – krzyknął Kolk chodząc w tę i z powrotem wzdłuż siedzących w rzędach chłopców, przyglądając się efektom ich pracy. – Najważniejszy jest naciąg. Zbyt słaby i strzała nie dosięgnie celu. Zbyt mocny i nie trafisz do niego. Broń niszczy się w bitwie. Niszczy się też w podróży. Trzeba umieć ją naprawić w każdej sytuacji. Najlepszy wojownik jest też kowalem, cieślą, szewcem; potrafi naprawić to, co akurat się zepsuło. I nie poznasz dobrze swojej broni dopóty, dopóki własnoręcznie jej nie naprawisz. Kolk zatrzymał się za Thorem i nachylił nad jego ramieniem. Wyrwał drewniany łuk z jego ręki, raniąc cięciwą jego dłoń. – Cięciwa jest słabo napięta – złajał Thora. – Jest za luźna. Użyj takiej broni w bitwie, a z pewnością zginiesz. I twój partner razem z tobą. Rzucił łuk na stół i poszedł dalej, a kilku chłopców zarżało śmiechem. Thor poczerwieniał na twarzy. Chwycił cięciwę, naciągnął ze wszystkich sił i owinął wokół wycięcia na końcu łuku. Siedział nad tym już parę godzin – takie zajęcie zafundował im Kolk na koniec morderczej całodziennej pracy i wykonywania niewdzięcznych zadań. Większość chłopców trenowała, odbywała sparingi i walki na miecze. Thor widział w oddali swych braci, całą trójkę, którzy śmiejąc się stukali drewnianymi mieczami, jak zwykle. Czuł, że zdobywają nad nim przewagę, a on zmuszony jest pozostawać w ich cieniu. To było niesprawiedliwe. Rosło w nim przekonanie, iż był tutaj niechciany. Jakby nie był prawdziwym członkiem legionu. – Nie martw się, załapiesz się i na to – powiedział stojący obok O’Connor. Ręce Thora spierzchły od wielokrotnego sprawdzania cięciwy. Naciągnął ją ostatni raz wkładając w to wszystkie siły, aż w końcu usłyszał, jak zaskoczyła. Sznurek leżał idealnie w wycięciu, kiedy Thor, pocąc się z wysiłku, ciągnął z całych sił. Nareszcie stwierdził z satysfakcją, że jego łuk był tak mocny, jak powinien. Cienie z wolna wydłużały się na ziemi. Thor starł pot z czoła ręką. Zastanawiał się, jak długo jeszcze to potrwa. Rozmyślał o tym, co oznacza bycie wojownikiem. Zupełnie inaczej wyglądało to w jego głowie. Jedynym zajęciem, jakie sobie wyobrażał, były ustawiczne treningi. Jednakże, przypuszczał, że i to zajęcie było jakąś formą ćwiczeń. – Też nie na to się pisałem – powiedział O’Connor jakby czytał w jego myślach.

Thor odwrócił się i upewnił widząc jego nieodłączny uśmiech na twarzy. – Pochodzę z północnej prowincji – kontynuował. – Ja też całe życie marzyłem o legionie. Chyba myślałem o sparingach i bitwach. Nie o tych niewdzięcznych zajęciach. Ale będzie lepiej. To teraz, to tylko dlatego, że jesteśmy nowi. Taka forma inicjacji. Wygląda na to, że mają tu hierarchię. Jesteśmy też najmłodsi. Nie widzę tu żadnego dziewiętnastolatka. To nie może trwać wieczność. Poza tym, warto się tego nauczyć. Zabrzmiał dźwięk rogu. Thor spojrzał na resztę i zauważył, że zbierają się przy dużym kamiennym murze umieszczonym centralnie w polu ćwiczeń. Z muru, wysokiego na trzydzieści stóp, zwisały liny, rozmieszczone dokładnie co dziesięć stóp. U podstawy ułożono snopy siana. – Na co czekacie? – ryknął Kolk. – RUCHY! Wszędzie dokoła pojawili się członkowie Srebrnej Gwardii krzycząc. Zanim się zorientował, wszyscy łącznie z nim, zeskoczyli z ławek i popędzili w stronę muru. Wkrótce wszyscy chłopcy stali przed linami, a w powietrzu słychać było ich podekscytowany gwar. Thor poczuł, jak rośnie w nim entuzjazm z powodu dołączenia do pozostałych. Przepchał się do Reece’a, który stał w parze z innym swoim kompanem. O’Connor również przyłączył się do nich. – Biorąc udział w bitwie zobaczycie, że większość miast posiada fortyfikacje – zagrzmiał Kolk spoglądając na twarze chłopców. – Zadaniem żołnierza jest je pokonywać. W typowym oblężeniu używa się lin i haków, jakie zarzuciliśmy tu dla was. Wspinaczka po linie należy do najniebezpieczniejszych rzeczy w trakcie bitwy. Tak odkryci i bezbronni jak wówczas, nie będziecie prawie nigdy. Wróg będzie lał stopiony ołów. Będzie strzelał do was z łuku. Zrzucał kamienie. Nie wejdziecie na mur, dopóki nie nadejdzie idealny moment. A kiedy nadejdzie, będziecie wspinać się walcząc o życie – inaczej czeka was tylko śmierć. Kolk wziął głęboki oddech, po czym wrzasnął: – ZACZYNAJCIE! Wszyscy chłopcy ruszyli do lin. Thor zobaczył jedną wolną i już chciał ją chwycić, ale wcześniej złapał ją jakiś starszy chłopak i odepchnął go z drogi. Thor przedarł się do najbliższej, jaką widział, grubej i splecionej licznymi węzłami. Zaczął wspinać się, z mocno bijącym sercem. Dzień spowił mgłą teren ćwiczeń i nagle noga Thora ześlizgnęła się z mokrego kamienia. Mimo to jednak szło mu dobrze. Nie mógł nie spojrzeć na innych i przekonał się, że był szybszy od wielu z nich, niemal wychodził na prowadzenie. Walczył o każdy następny kawałek liny i po raz pierwszy w tym dniu zauważył, że czuje się dobrze, że rozpiera go duma. Nagle coś twardego walnęło go w bark. Spojrzał w górę i zauważył, że członkowie Srebrnej Gwardii zrzucali na nich niewielkie kamienie, kije i wszelkiego rodzaju skalny gruz. Chłopiec pnący się przy Thorze zasłonił twarz ręką, druga już go nie utrzymała i poleciał w tył, w dół na ziemię. Spadł z dobrych dwudziestu stóp i wylądował na stercie siana.

Thor też zaczął tracić przyczepność, ale jakoś jeszcze wisiał. Z góry spadła pałka i uderzyła go mocno w plecy, ale brnął dalej w górę. Był naprawdę wysoko, zaczął nawet myśleć, że będzie pierwszy na górze, kiedy nagle dostał ostrego kopniaka w żebra. Nie mógł zrozumieć, skąd nadeszło uderzenie i obejrzał się. Jeden z chłopców kołysał się obok niego na linie. Zanim Thor zdążył zareagować, chłopiec kopnął go ponownie. Tym razem Thor puścił linę i poleciał w dół młócąc w powietrzu rękoma i nogami. Wylądował na plecach w sianie, zszokowany, lecz w jednym kawałku. Wygramolił się na kolana i ręce, łapiąc oddech, i rozejrzał. Wszędzie dokoła chłopcy odpadali z lin jak muchy, lądując bezpiecznie na sianie. Albo sami siebie zrzucali kuksańcami i kopniakami, albo robili to stojący na górze wojownicy Srebrnej Gwardii. A tym, którym jakoś udało się nie oberwać, odcinali liny i też spadali na dół. Żaden z chłopców nie dotarł na górę. – Na nogi! – krzyknął Kolk. Thor skoczył razem z innymi. – MIECZE! Chłopcy popędzili do wielkiego stojaka z drewnianymi mieczami. Thor chwycił jeden i zdziwił się, jak ciężka to była broń. Ważyła dwukrotnie więcej, niż jakakolwiek, którą do tej pory miał okazję trzymać. Ledwie utrzymywał ją w dłoni. – Zaczynają ciężkie miecze! – rozległ się krzyk. Thor podniósł wzrok i zobaczył Eldena, tego wielkiego łajzę, który zaatakował go pierwszy raz na arenie. Thor pamiętał go aż za dobrze. Twarz nadal bolała go od siniaków, które pozostawił Elden. Nacierał na Thora z mieczem uniesionym wysoko i wściekłym spojrzeniem na twarzy. Thor uniósł swój miecz w ostatniej chwili i zdołał zablokować uderzenie Eldena. Miecz był jednak zbyt ciężki, ledwie trzymał go w garści. Elden był większy i silniejszy. Zaatakował z boku i mocno kopnął Thora w żebra. Zamroczony bólem Thor upadł na kolana. Elden zrobił kolejny zamach i już zamierzał uderzyć Thora w twarz, ten jednak zdołał kolejny raz zablokować uderzenie, zyskując chwilę wytchnienia. Elden był jednak zbyt szybki i silny. Zamachnął się powtórnie i ciął po nodze Thora, aż ten upadł na bok. Wokół zebrał się mały tłum chłopców, którzy wrzeszczeli i wiwatowali coraz głośniej w miarę, jak ich walka przykuwała uwagę pozostałych. Wyglądało na to, że wszyscy dopingowali tylko Eldena. Elden ponownie ciął mieczem w dół, a Thor przeturlał się w bok, ledwie unikając uderzenia w plecy. Wykorzystał zdobytą tym wybiegiem chwilę przewagi i ciął Eldena za kolanem. Trafił w słaby punkt. Elden poleciał w tył, potknął się i upadł na ziemię. Thor wykorzystał tę chwilę i wstał na nogi. Elden również wstał, czerwony na twarzy, wściekły jak nigdy i spojrzał na Thora. Thor wiedział, że nie może tak stać i zaatakował Eldena. Zamachnął się, ale jego ćwiczebny miecz zrobiony był z dziwnego i zbyt ciężkiego drzewa; Elden przewidział to uderzenie, zablokował z łatwością i dźgnął Thora mocno w żebra.

Tym razem miecz przeciwnika trafił w jego słaby punkt. Thor zasłabł na chwilę, upuścił miecz nie mogąc złapać oddechu. Zgromadzeni chłopcy krzyczeli z zadowolenia. Thor klęczał bez jakiejkolwiek broni i czuł czubek miecza Eldena na swoim gardle. – Poddaj się! – zażądał Elden. Thor spojrzał na niego gniewnie czując słony smak krwi na wardze. – Nigdy – odparł wyzywająco. Elden skrzywił się, podniósł miecz i przygotował do uderzenia. Thor nic już nie mógł zrobić. Czekał go potężny cios. Kiedy miecz zaczął opadać, Thor zamknął oczy i skupił się. Poczuł, jak świat wokół niego spowalnia, jakby coś przenosiło go do innego królestwa. Nagle był w stanie poczuć ruch ostrza w powietrzu i zmusił wszechświat, by je zatrzymał. Poczuł, jak jego ciało ogarnia fala ciepła, jakby mrowienie pod skórą i w miarę, jak skupiał uwagę czuł, że coś się dzieje. Że jest w stanie kontrolować opadający miecz. Nagle ostrze Eldena zatrzymało się w pół uderzenia. Thor zdołał zatrzymać je swoją mocą. Elden stał zaskoczony trzymając swój miecz, a Thor ponownie użył siły swego umysłu. Sięgnął i ścisnął nadgarstek Eldena. Ściskał coraz mocniej, aż ten krzyknął i upuścił miecz. Wszyscy stojący dokoła chłopcy zamilkli, zastygli w bezruchu, patrząc na Thora z szeroko otwartymi oczami ze zdziwienia i strachu. – To demon! – wrzasnął któryś. – Czarnoksiężnik! – krzyknął inny. Thor leżał przytłoczony całym zajściem. Nie miał pojęcia, co właśnie zrobił. Ale wiedział, że to nie było zwyczajne. Przepełniała go duma, ale jednocześnie też i wstyd, odwaga i strach. Kolk postąpił kilka kroków i stanął pośród wszystkich, między Thorem i Eldenem. – To nie miejsce na czary, chłopcze, kimkolwiek jesteś – zganił Thora. – Tu się walczy. Złamałeś nasze zasady. Będziesz miał czas, żeby pomyśleć o tym, co zrobiłeś. Wysyłam cię gdzieś, gdzie czyha prawdziwe niebezpieczeństwo. Zobaczymy, czy obronią cię twoje czary. Zgłoś się do patrolu zwiadowczego w kanionie. Zgromadzeni wydali z siebie stłumiony okrzyk, po czym ucichli wszyscy. Thor nie rozumiał za bardzo, co to wszystko znaczy, ale wiedział, że cokolwiek by to nie było, nie mogło być dobre. – Nie możesz wysłać go do kanionu! – zaprotestował Reece. – Nie ma doświadczenia. Może stać mu się krzywda. – Zrobię to, co uznam za stosowne, chłopcze – odparł z grymasem Kolk. – Nie ma tu twego ojca by cię chronić. Lub jego. I to ja dowodzę legionem. Uważaj lepiej na język – to, że jesteś z rodziny królewskiej, nie znaczy, że możesz mówić, kiedy przyjdzie ci na to ochota.

– Świetnie – odrzekł Reece. – W takim razie idę z nim! – I ja również! – wtrącił O’Connor występując do przodu. Kolk przyjrzał się im i pokręcił głową. – Głupcy. Wasz wybór. Dołączcie do niego, jeśli tak chcecie. Kolk odwrócił się i spojrzał na Eldena. – Nie myśl, że ujdzie ci to na sucho. Zacząłeś walkę, więc też musisz za to zapłacić. Dołączysz do ich patrolu dziś wieczór. – Ależ panie. Nie możesz wysłać mnie do kanionu! – zaprotestował Elden ze strachem w oczach. Pierwszy raz Thor widział, żeby Elden się czegoś bał. Kolk podszedł do Eldena i oparł ręce na biodrach. – Czyżby? – powiedział. – Mogę nie tylko cię tam wysłać, ale nawet odesłać na dobre z tego legionu, do najdalszych ziem królestwa, jak będziesz tak odszczekiwał. Elden odwrócił wzrok, zbyt wytrącony z równowagi, aby coś odpowiedzieć. – Jeszcze ktoś chętny do przyłączenia się do nich? – zawołał Kolk. Pozostali chłopcy, więksi, starsi i silniejsi, odwrócili wzrok ze strachu. Thor przełknął ślinę widząc ich wszystkich tak zdenerwowanych. Zastanawiał się, jak bardzo zły może być ten kanion.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Thor podążał gruntową, mocno wydeptaną drogą wraz z Reece’em, O’Connorem oraz Eldenem. Od momentu, kiedy opuścili teren ćwiczeń, nie odezwali się do siebie. Byli nadal wstrząśnięci tym, co ich czeka. Thor spojrzał na Reece’a i O’Connora z wdzięcznością, jakiej jeszcze nigdy nie czuł. Nie mógł uwierzyć, iż wpakowali się w to dla niego. Czuł, że znalazł prawdziwych przyjaciół, braci nawet. Nie wiedział, co ich czeka w kanionie, ale z czymkolwiek przyszłoby się im tam zmierzyć, był szczęśliwy, że byli przy nim. Próbował nie patrzeć na Eldena. Widział, jak ten kopał kamienie, jak zżerała go wściekłość, z jaką irytacją i przygnębieniem traktował swoją obecność w ich patrolu. Thor jednak nie czuł litości. Było tak, jak Kolk powiedział. To on zaczął walkę. I miał teraz za swoje. Szli dalej drogą, banda wyrostków, podążając za wskazówkami. Minęło wiele godzin, było już późne popołudnie, i Thor zaczął odczuwać zmęczenie w nogach. Był też głodny. Ostatnią jego strawą była niewielka miska wywaru jęczmiennego, którą dostał w południe. Miał nadzieję, że czeka na nich jakieś jedzenie dokądkolwiek zmierzali. Miał jednak na głowie większe zmartwienia. Przyjrzał się swojej nowej zbroi i wiedział, że nie dostałby jej gdyby nie było ważnego powodu. Przed wyruszeniem cała czwórka otrzymała nowy przyodziewek giermka: skórzany i przykryty kolczugą. Dostali też krótkie miecze wykute z chropowatego metalu – za nic nie przypominały gładkiej stali wykorzystywanej przy wykuwaniu mieczy rycerskich. Lepsze to jednak, niż nic. Dobrze było czuć porządną broń przy pasie, oprócz oczywiście procy, którą nadal wszędzie ze sobą nosił. Zdawał sobie jednak sprawę, że jeśli znajdą się w prawdziwych opałach, ich zbroja i broń mogą nie wystarczyć. Tęsknił za tymi używanymi przez legionistów: wybornymi średnimi i długimi mieczami wykutymi z najlepszego metalu, krótkimi włóczniami, maczugami, sztyletami i halabardami. Była to jednak broń dostępna chłopcom, którzy wsławili się już i zdobyli honory, pochodzącym ze słynnych rodów, które stać było na taki wydatek. Thor, syn prostego pasterza, do takich nie należał. Podążali dalej, wydawałoby się niekończącą drogą, w kierunku zachodzącego drugiego słońca, coraz dalej od przyjaznych bram królewskiego dworu, ku odległej przepaści kanionu. Thor nie mógł oprzeć się wrażeniu, że to wszystko była jego wina. Z jakiegoś powodu niektórzy członkowie legionu go nie lubili, byli jakby niezadowoleni z jego obecności. To nie miało sensu i powodowało tylko, że miał złe przeczucie. Jedyną rzeczą, której pożądał w swoim życiu było wstąpienie do legionu. Teraz czuł, że niejako włamał się do niego posłużywszy oszustwem. Czy kiedykolwiek zdobędzie ich akceptację?

Teraz, do tego wszystkiego, został wybrany do odbycia służby w kanionie. To było niesprawiedliwe. Nie rozpoczął bójki, a kiedy użył swej mocy, czymkolwiek by to było, nie zrobił tego umyślnie. Nadal jej nie rozumiał, nie wiedział skąd pochodzi, w jaki sposób ją przywołać, czy też wyłączyć. Nie powinien ponosić za to kary. Thor nie wiedział, z czym wiąże się służba w kanionie, lecz sądząc po minach innych chłopców, nie należała do pożądanych. Zastanawiał się, czy odprowadzają go na śmierć, czy jest to ich sposób na pozbycie się go z legionu. Postanowił nie poddawać się tak łatwo. – Jak daleko jeszcze do kanionu? – spytał O’Connor przerywając ciszę. – Niedaleko – odrzekł Elden. Nie tkwilibyśmy w tym gównie, gdyby nie Thor. – To ty zacząłeś, pamiętasz? – przerwał mu Reece. – Ale walczyłem czysto, w przeciwieństwie do niego – zaprotestował Elden. – Poza tym, należało się mu. – Dlaczego? – spytał Thor chcąc poznać odpowiedź na męczące go od jakiegoś czasu pytanie. – Dlaczego mi się należało? – Bo nie należysz do nas. Wkradłeś się do legionu. Wszyscy inni zostali zwerbowani. Ty wywalczyłeś swoje miejsce. – Ale czy nie o to chodzi, w legionie? O walkę? – odparł Reece. Byłbym skłonny uznać, że Thor zasłużył na swe miejsce bardziej niż którykolwiek z nas. My zostaliśmy najzwyczajniej wybrani. On walczył i wywalczył to, co nie było mu dane. Elden wzruszył ramionami bez przekonania. – Zasady to zasady. Nie został wybrany. Nie powinien z nami być. Dlatego z nim walczyłem, – Cóż, tak szybko się mnie nie pozbędziesz – odrzekł Thor drżącym głosem, zdecydowany walczyć o akceptację. – Jeszcze zobaczymy – wymamrotał ponuro Elden. – I co niby ma to znaczyć? – zapytał O’Connor. Elden nie powiedział już ani słowa. Szedł dalej w ciszy. Thor poczuł ucisk w żołądku. Odnosił wrażenie, że narobił sobie wielu wrogów, chociaż nie rozumiał dlaczego. Nie podobało mu się to uczucie. – Nie zwracaj na niego uwagi – powiedział Reece do Thora wystarczająco głośno, aby wszyscy słyszeli. – Nie zrobiłeś nic złego. Wysłali cię do kanionu, bo widzą w tobie potencjał. Chcą cię zahartować. Inaczej nie zawracaliby sobie tobą głowy. Obserwują cię też i dlatego, że mój ojciec ciebie jednego wyróżnił. I tyle. – Ale o co chodzi z tą służbą w kanionie? – zapytał. Reece odchrząknął. Wyglądał teraz na zaniepokojonego. – Sam nigdy tam nie byłem. Ale słyszałem opowieści. Od starszych chłopców i moich braci. Polega to na patrolowaniu, ale drugiej strony kanionu. – Drugiej strony? – spytał O’Connor przerażonym głosem. – Co masz na myśli mówiąc „drugiej strony”? – spytał Thor nie rozumiejąc.

Reece przyjrzał mu się badawczo. – Nigdy nie byłeś w kanionie? Thor poczuł, jak wszyscy mu się przyglądają. Potrząsnął głową ze wstydem. – Bujasz – burknął Elden. – Naprawdę? – naciskał O’Connor. Ani razu w całym życiu? Thor potrząsnął głową, a jego twarz poczerwieniała. – Nasz ojciec nigdy nigdzie nas nie zabierał. Tylko słyszałem o nim. – Pewnie nigdy nie wyszedłeś poza granice swej wioski, chłopcze – powiedział Elden. – Co? Thor wzruszył ramionami. Czy to było aż tak oczywiste? – Nie wyszedł – dodał Elden z niedowierzaniem. – Nie do wiary. – Zamknij się – powiedział Reece. – Zostaw go w spokoju. To nie czyni ciebie ani odrobinę lepszym od niego. Elden zaśmiał się szyderczo do Reece’a i podniósł rękę do swego miecza, po czym ją opuścił. Widocznie, mimo tego, że był większy od Reece’a, nie chciał prowokować królewskiego syna. – Kanion jest jedyną rzeczą, która zapewnia królestwu Kręgu bezpieczeństwo – wyjaśnił Reece. – Nic innego między nami i hordami zewnętrznego świata nie stoi na przeszkodzie. Jeśli dzikusy z Wilds pokonają kanion, wszyscy marnie skończymy. Dlatego cały Krąg liczy na nas, ludzi króla, że ich ochronimy. Nasze straże patrolują te tereny bez przerwy. Głównie po naszej stronie kanionu, ale też z rzadka po drugiej. Krawędzie łączy tylko jeden most, jedyna droga do wewnątrz i na zewnątrz. Przejścia pilnują najbardziej elitarni członkowie Srebrnej Gwardii przez całą dobę. Thor słyszał w swym życiu wiele historii o kanionie, wiele mrożących krew opowieści o złu kryjącym się po drugiej stronie, potężnym imperium zła, które otaczało Krąg, terrorze w bliskim sąsiedztwie. Był to jeden z powodów, dla których chciał wstąpić do legionu: aby pomóc chronić swoją rodzinę i królestwo. Nie mógł znieść myśli, że gdzieś tam ktoś cały czas dba o jego bezpieczeństwo, kiedy on żyje sobie wygodnie na łasce królestwa. Chciał służyć i pomagać zwalczyć hordy zła. Wojownicy strzegący przejścia przez kanion byli dla niego wzorem odwagi i bohaterstwa. – Kanion jest szeroki na milę i otacza cały Krąg – wyjaśnił Reece – nie łatwo go pokonać. Nasi wojownicy nie są oczywiście jedyną siłą, która powstrzymuje dzikie hordy przed inwazją. Miliony żyjących tam stworów mogłyby przejść kanion w jednej chwili, jedynie za sprawą silnej woli, gdyby tylko zechciały. Nasi wojownicy są tylko uzupełnieniem tarczy energetycznej kanionu. Prawdziwa moc, która powstrzymuje ich od wejścia pochodzi od miecza. – Jakiego miecza? – spytał Thor odwróciwszy się do Reece’a. Reece spojrzał na niego. – Miecza Przeznaczenia. Znasz jego legendę? – Ten wieśniak pewnie nigdy o nim nie słyszał – wtrącił Elden.

– Oczywiście, że ją znam – warknął Thor w samoobronie. Nie tylko ją znał, ale też spędził wiele dni zastanawiając się nad nią. Pragnął zobaczyć ten miecz, od kiedy tylko o nim usłyszał po raz pierwszy. Słynny Miecz Przeznaczenia, magiczny miecz, który chronił cały Krąg przed najeźdźcami. – Ten miecz spoczywa na dworze królewskim? – spytał Thor. Reece pokiwał głową. – Jest w rodzinie królewskiej od pokoleń. Królestwo byłoby niczym bez niego. Krąg zostałby już dawno zaatakowany. – Jeśli nas chroni, to dlaczego w ogóle zawracać sobie głowę patrolowaniem kanionu – spytał Thor. – Miecz powstrzymuje jedynie większe zagrożenia – wyjaśnił Reece. – Mały, pojedynczy stwór może prześliznąć się tu i ówdzie. Dlatego nasi ludzie są tam potrzebni. Jedno stworzenie może przekroczyć kanion, może nawet niewielka ich grupa – mogą być na tyle śmiali, że przejdą mostem. Lub też zejdą po kryjomu po zewnętrznej stronie i wejdą po naszej. Naszym zadaniem jest ich wtedy zatrzymać. Nawet jedno stworzenie może wyrządzić wiele szkód. Lata temu jednemu udało się przedostać i wymordować połowę dzieci w wiosce, zanim go złapali. Miecz załatwia większość zagrożeń, ale i my jesteśmy tam niezbędni. Thor wchłaniał nowe informacje ze zdziwieniem. Kanion wydawał się taki wielki, a ich służba tak ważna. Nie mógł uwierzyć, że jest częścią tego wielkiego planu. – Ale i tak nie powiedziałem ci wszystkiego – powiedział Reece. – Kanion to o wiele więcej. To powiedziawszy zamilkł. Thor spojrzał na niego i dostrzegł cień strachu, czy też zadumy w jego oczach. – Jak by ci to wytłumaczyć? – rzekł Reece szukając właściwych słów. Odchrząknął. – Kanion jest większy od nas wszystkich. Jest… – Kanion jest miejscem dla mężczyzny – odezwał się czyjś donośny głos. Usłyszawszy go oraz stąpanie końskich kopyt wszyscy odwrócili się jak na komendę. Oczy Thora wyszły z orbit. Jadąc konno kłusem, ubrany w pełną kolczugę, z długą błyszczącą bronią przy boku zbliżał się Erec. Uśmiechnął się do wszystkich i utkwił wzrok w Thorze. Thor popatrzył zdziwiony. – To miejsce uczyni z ciebie prawdziwego mężczyznę – dodał Erec – jeśli jeszcze nim nie jesteś. Thor nie widział Ereca od momentu jego potyczki. Poczuł wielką ulgę na jego widok – ma przy sobie prawdziwego rycerza w drodze do kanionu, i to nie byle kogo, ale samego Ereca. – Co tu robisz? – zapytał Thor. – Czy będziesz nam towarzyszył? – zapytał mając nadzieję, że nie zabrzmiało to zbyt entuzjastycznie. Erec odchylił się i zaśmiał.

– Nie masz się czego obawiać, młodziaku – odparł. Jadę z wami. – Naprawdę? – zapytał Reece. – Tradycją jest, że członek Srebrnej Gwardii towarzyszy członkowi legionu na jego pierwszym patrolu w kanionie. Zgłosiłem się na ochotnika. Po czym odwrócił się w stronę Thora i spojrzał na niego. – Poza tym, przecież pomogłeś mi wczoraj. Thor poczuł ulgę, podniesiony na duchu obecnością Ereca. Czuł też, że zyskał w oczach przyjaciół. Oto znalazł się w towarzystwie najlepszego rycerza królestwa, w drodze do kanionu. Większość jego obaw rozpłynęła się w powietrzu. Oczywiście nie pojadę z tobą na patrol – dodał Erec. – Ale przeprowadzę cię przez most i odprowadzę do waszego obozowiska. Twoim zadaniem będzie wyruszyć z obozu na patrol samemu. – To wielki zaszczyt, panie – odpowiedział Reece. – Dziękujemy – jednym głosem zawołali O’Connor i Elden. Erek spojrzał na Thora i uśmiechnął się. – Poza tym, jeśli masz być moim pierwszym giermkiem, nie mogę pozwolić ci umrzeć ot tak. – Pierwszym? – spytał Thor, a jego serce stanęło na chwilę. – Feithgold złamał nogę w trakcie tej potyczki i nie będzie pełnił służby przez najbliższe osiem tygodni. A to oznacza, że ty jesteś teraz moim pierwszym giermkiem. I możemy rozpocząć nasz trening równie dobrze teraz, co ty na to? – Oczywiście, panie – odparł Thor. W myślach Thor rozpływał się z radości. Pierwszy raz od jakiegoś czasu poczuł, że szczęście znów uśmiecha się do niego. Był teraz giermkiem najwspanialszego rycerza w królestwie. Czuł, jakby jednym susem pokonał wszystkich swoich przyjaciół, zdobył nad nimi przewagę. Ruszyli dalej w drogę, w kierunku zachodzącego słońca, Erec na koniu stąpającym wolno obok nich. – Przypuszczam, iż byłeś w kanionie, panie? – zapytał Thor. – Wiele razy – odpowiedział Erec. – Na moim pierwszym patrolu miałem w zasadzie tyle lat co ty teraz. – I jak było? – zapytał Reece. Wszyscy czterej utkwili wzrok w Erecu, słuchając w skupieniu. Erec jechał parę chwil w ciszy, zapatrzony przed siebie, z zaciśniętą szczęką. – Twój pierwszy raz jest doświadczeniem, którego nie zapomina się przez całe życie. Ciężko to wyjaśnić. To miejsce jest zarazem dziwne, obce, mistyczne i piękne. Po drugiej stronie czyha niewyobrażalne niebezpieczeństwo. Most, którym pokonujesz kanion jest długi i pochyły. Wielu wojowników go patroluje, a i tak czujesz się tam samotny. To surowa, dzika przyroda w pełnym tego słowa znaczeniu. Każdy człowiek odczuwa jej miażdżący wpływ, chociażby stał tylko w jej cieniu. Nasi wojownicy strzegą

go już od wieków. Pokonanie mostu wygląda jak jakiś rytuał przejścia. Bez niego nie zrozumiesz, co tak naprawdę ci zagraża. Nie możesz bez tego zostać rycerzem. Zamilkł ponownie. Chłopcy spojrzeli po sobie z niepokojem. – Czy powinniśmy zatem spodziewać się tam jakiejś utarczki? – spytał Thor. Erec wzruszył ramionami. – Wszystko jest możliwe, kiedy już wejdziesz na terytorium Wilds. Mało prawdopodobne, ale możliwe. Erec spojrzał na Thora. – Czy chcesz być znakomitym giermkiem i pewnego dnia zostać wspaniałym rycerzem? – spytał patrząc wprost na chłopca. Thor poczuł, jak serce uderzyło mu szybciej. – Tak panie, bardziej niż cokolwiek innego. – W takim razie musisz o czymś pamiętać – powiedział Erec. – Siła to nie wszystko, ani też zwinność, czy bycie doskonałym wojownikiem. Jest jeszcze coś innego, coś ważniejszego. – Erec zamilkł ponownie, a Thor z niecierpliwością czekał na wyjaśnienie. – Co takiego – spytał. – Co jest ważniejsze od wszystkiego? – Musisz posiadać hart ducha – odparł Erec. – Nigdy nie odczuwać strachu. Musisz potrafić wejść do najciemniejszego lasu, wziąć udział w najniebezpieczniejszej bitwie z absolutnym spokojem. Musisz nieść ten spokój ze sobą o każdej porze i gdziekolwiek jesteś. Nigdy nie czuć strachu, zawsze czuwać na straży. Nigdy nie tracić uwagi, zawsze sumiennie wypełniać rozkazy. Nie dla ciebie już luksus oczekiwania, że ktoś cię ochroni. Nie jesteś już zwykłym mieszkańcem Kręgu. Teraz jesteś jednym z ludzi króla. Najlepsze cechy wojownika to odwaga i spokój. Nie obawiaj się niebezpieczeństw. Oczekuj, że nadejdą, ale też ich nie szukaj. – Krąg, w którym żyjemy – dodał Erec – nasze królestwo. Wydawałoby się, że ci wszyscy nasi wojownicy chronią je przed najazdem hord z zewnętrznego świata. Ale tak nie jest. Chroni nas tylko kanion, jedynie magia w nim spoczywająca. Żyjemy w kręgu magii. Nie zapominajcie o tym. Żyjemy i umieramy za sprawą magii. Nic nie zapewnia bezpieczeństwa po którejkolwiek stronie kanionu. Zabierzcie magię, zabierzcie też czary i zostaniemy z niczym. Szli w ciszy przez jakiś czas. Thor myślał o tym, co powiedział rycerz. Czuł, że Erec przekazał mu jakąś ukrytą wiadomość. Jakby mówił mu, że bez względu na to, jaką posiadał moc, jakiekolwiek stosował czary, nie był to powód do wstydu. W zasadzie był to raczej powód do dumy. Było to źródłem wszelkiej mocy w królestwie. Thor poczuł się lepiej. Wydawało mu się, że został wysłany do kanionu w ramach kary za użycie magii i miał z tego powodu wyrzuty sumienia. Teraz jednak myślał, że jego moce, czymkolwiek by nie były, mogły stać się powodem jego dumy. Kiedy pozostali chłopcy przyspieszyli i Thor razem z Erec’iem pozostali z tyłu, rycerz spojrzał na Thora.

– Zdążyłeś narobić sobie wielu potężnych wrogów na dworze – powiedział Erec z rozbawionym uśmiechem na twarzy. – Ilu wrogów, tylu przyjaciół, jak widzę. Thor poczerwieniał ze wstydu. – Nie wiem, jak to się stało, panie. Nie miałem takiego zamiaru. – Wrogów nie zdobywa się zamiarem. To zazdrość nimi kieruje. A tobie udało się wywołać jej co nie miara. Niekoniecznie musi to być złe. Jesteś w centrum licznych spekulacji. Thor podrapał się po głowie próbując go zrozumieć. – Ale dlaczego? Sam nie wiem. Erek nadal spoglądał na chłopca z rozbawieniem. Na czele twoich adwersarzy stoi sama królowa. W jakiś sposób zdołałeś nadepnąć jej na odcisk. – Moja matka? – zapytał Reece odwróciwszy się do nich. – Ale dlaczego? – Oto pytanie, nad którym zastanawiam się i ja – powiedział Erec. Thor poczuł się okropnie. Królowa? Jego wrogiem? Co on jej uczynił takiego? Nie mógł tego pojąć. Jak w ogóle mógł być na tyle ważny, żeby królowa go zauważyła? Nie rozumiał, co się wokół niego dzieje. Nagle coś sobie uprzytomnił. – Czy to przez nią zostałem tu wysłany? Do kanionu? – zapytał. Erec odwrócił się i spojrzał prosto przed siebie. Jego twarz spoważniała. – Być może – odparł z zadumą. – Może właśnie dlatego. Thor zaczął myśleć o tym, ilu i jak poważnych wrogów zdołał w tak krótkim czasie sobie narobić. Przybył do dworu, o którym nic nie wiedział. Chciał tylko gdzieś przynależeć. Podążał jedynie za swą pasją i marzeniami, i zrobił wszystko co trzeba, aby je zrealizować. Nie sądził, że jednocześnie wzbudzi tyle zawiści i zazdrości. Rozmyślał o tym ustawicznie, jakby miał przed sobą jakąś zagadkę, lecz nie potrafił dotrzeć do jej sedna. Thor rozważał wszelkie możliwości, kiedy jego drużyna dotarła do szczytu pagórka. Przed sobą ujrzeli niesamowity widok, a wszystkie troski Thora zeszły na drugi plan. Poczuł, że brakuje mu tchu, i to nie za sprawą silnego, porywistego wiatru. Przed nimi, jak daleko okiem sięgnąć, rozpościerał się kanion. Thor widział go pierwszy raz i widok ten wstrząsnął nim do głębi. Stał przyrośnięty do drogi, nie mogąc zrobić ani jednego ruchu. Była to najpotężniejsza, najbardziej majestatyczna rzecz, którą kiedykolwiek widział. Ogromna przepaść w ziemi wydawała się nie mieć końca. Tylko jeden, wąski most, obstawiony przez żołnierzy, spinał jej krawędzie. Most ten ciągnął się w dal, jakby do samego końca ziemi. Zachodzące właśnie drugie słońce rozświetlało kanion niebieskozieloną poświatą, a od jego ścian odbijały się iskrzące promienie gwiazd. Thor poczuł, że nogi ponownie odmawiają mu posłuszeństwa. Szedł jednak dalej z innymi, coraz bliżej mostu, aż w końcu mógł spojrzeć w dół klifu. Wydawało mu się, że skała zapada się głęboko w

czeluściach ziemi. Nie widział nawet dna, nie wiedział jednak, czy to dlatego, że dna nie było, czy też pokrywała je mgła. Skała wieńcząca klify wydawała się mieć milion lat, a wzory na niej wyrzeźbione musiały być pozostałością burz, które nawiedziły to miejsce wieki temu. Najbardziej pierwotny teren, jaki do tej pory widział. Nie miał pojęcia, że ta planeta jest tak rozległa, tryskająca energią i pełna życia. Jakby dotarł do początku wszelkiego stworzenia. Thor słyszał jak inni wokół niego również z trudem łapią powietrze. Sama myśl o tym, że ich czwórka ma patrolować kanion wydawała się śmieszna. Wydawali się tacy malutcy w porównaniu z samym tym widokiem. W miarę jak zbliżali się do mostu, stojący na straży żołnierze stawali na baczność ustępując miejsca nowemu patrolowi. Thor poczuł, jak przyspiesza mu puls. – Jakoś nie widzę naszej czwórki patrolującej to wszystko – powiedział O’Connor. Elden zarżał śmiechem. – Oprócz nas jest tu jeszcze wiele patroli. Jesteśmy jedynie małym trybikiem w wielkiej maszynie. Idąc mostem słyszeli tylko gwizd wiatru, odgłos własnych butów i kopyt rycerskiego konia uderzających w drewniane podłoże. Głuchy, dodający otuchy stukot kopyt rumaka był jedyną rzeczywistą rzeczą, której Thor mógł się uchwycić w tym nierealnym otoczeniu. Żaden z mijanych przez nich żołnierzy, którzy na widok Ereca stawali na baczność, nie odezwał się do nich słowem, a minęli ich setki. Thor nie mógł nie zauważyć, po obu stronach barierek mostu, wbitych na pale co kila stóp głów barbarzyńskich najeźdźców. Niektóre były całkiem nowe, ociekały osoczem. Thor odwrócił wzrok. To wszystko było zbyt nierealne. Nie wiedział, czy jest gotowy na coś takiego. Próbował nie wyobrażać sobie bitew, z których pochodziły te trofea. Ciekawe co czeka na nich po drugiej stronie. Zastanawiał się, czy uda im się powrócić. Czy taki był powód tej całej ekspedycji? Aby go ukatrupić? Spojrzał ponad krawędzią mostu na niekończące się, znikające w oddali klify. Dobiegł go pisk jakiegoś ptaka; dźwięk, jakiego nigdy jeszcze nie słyszał. Zastanawiał się, co to za ptak i jakie inne egzotyczne stworzenia czaiły się jeszcze przed nimi. Tak naprawdę to nie zwierzętami się przejmował, ani nawet głowami zatkniętymi na szpicach. To było raczej to miejsce i nastrój, jaki tu panował, bardziej niż cokolwiek innego. Nie wiedział, czy to za sprawą mgły, czy też wyjącego wiatru, lub ogromu otwartej przestrzeni, czy też poświaty rzucanej przez słońce. Coś w tym miejscu było na tyle nierealnego, że czuł, jakby go to unosiło, otaczało zewsząd. Czuł potężną magiczną energię wiszącą nad nimi. Zastanawiał się, czy to właśnie działa ochronna magia Miecza, czy też jest jakaś inna pradawna moc. Czuł jakby nie tylko pokonywał wielki teren, ale też wkraczał do innego królestwa, w inną rzeczywistość.

Jeszcze kilka dni temu pasał owce w swej małej wiosce. Jak niewiarygodnym wydawał się fakt, iż teraz, po raz pierwszy w życiu, miał spędzić noc bez żadnej ochrony po drugiej stronie kanionu.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Słońce zaczęło znikać za horyzontem oblewając cały świat ciemnym szkarłatem i błękitem. Thor wraz z Reece’em, O’Connorem i Eldenem szli szlakiem prowadzącym w głąb lasu Wilds. Thor nigdy jeszcze nie czuł takiego napięcia. Byli sami, gdyż Erec pozostał w obozie. Mimo sprzeczek, które różniły chłopców, Thor czuł, iż tym razem potrzebowali siebie nawzajem jak nigdy wcześniej. Musieli radzić sobie sami, bez rycerza. Zanim opuścili obóz, Erec powiedział im, aby nie martwili się zanadto, że będzie w bazie gotowy przybyć na ich wezwanie, jeśli tylko znajdą się w takiej potrzebie. W tej chwili jednak słowa Ereca nie dodawały mu otuchy. Las gęstniał wokół nich coraz bardziej. Thor rozglądał się po tym egzotycznym miejscu, stąpał po podłożu usianym cierniami i dziwnymi owocami. Gałęzie wiekowych drzew pokryte licznymi sękami, niemal splatały się ze sobą i zachodziły na szlak często zmuszając Thora do uchylania się. Zamiast liści miały kolce, które sterczały w każdym kierunku. Gdzieniegdzie zwisały żółtawe pnącza. Thor raz tylko popełnił błąd próbując odsunąć je ze swojej twarzy. Trafił na węża – krzyknął i uskoczył w bok w ostatniej chwili. Myślał, że inni zaczną się z niego śmiać, ale i im strach zamknął usta. Zewsząd dobiegały obce odgłosy egzotycznych zwierząt. Niektóre niskie, gardłowe, inne znowu wysokie i piskliwe. Niesione echem z oddali lub wydane niemożliwie wręcz blisko chłopców. Zmierzch zapadł zbyt szybko, a oni brnęli dalej. Thor był niemal pewien, że lada chwila wpadną w jakąś pułapkę. Niebo ciemniało szybko i prawie nie rozpoznawał już twarzy swych kompanów. Chwycił za klingę miecza z taka siłą, że aż mu kłykcie zbielały. W drugiej ręce trzymał procę. Pozostali również chwycili za broń. Zmuszał się w myślach do bycia silnym, pewnym siebie i odważnym, jak przystało na dobrego rycerza. Zgodnie z zaleceniami Ereca. Lepiej teraz zmierzyć się ze śmiercią, niż potem całe życie obawiać się jej. Podniósł głowę do góry i stąpał odważnie do przodu, nawet przyspieszył kroku wyprzedzając nieco pozostałych. Serce waliło mu w piersiach, ale przynajmniej czuł, że stawia czoła swoim strachom. – Czego my tak naprawdę szukamy? – spytał. Chwilę potem zdał sobie sprawę, jak durne to było pytanie. Oczekiwał, że Elden kolejny raz z niego zadrwi. Ku swemu zdziwieniu jednak nic nie usłyszał. Spojrzał w tył i zobaczył jego szeroko otwarte oczy. Elden bał się bardziej, niż on sam, co dodało mu trochę otuchy. Thor był mniejszy i słabszy od Eldena, a jednak nie poddawał się trwodze. – Wroga, jak myślę – odpowiedział Reece w końcu. – Znaczy kogo? – spytał Thor. – Jak on wygląda?

– Różni tu żyją – odparł Reece. – Jesteśmy w Wilds. To dom wielu dzikich plemion i wszelakich ras złych stworzeń. – Ale gdzie w tym wszystkim tkwi sens naszego patrolu? – spytał O’Connor. – Jaka różnica, czy to robimy, czy nie? Nawet jeśli zabijemy jednego lub dwa stwory, w jaki sposób powstrzyma to te miliony podążające za nimi? – Nie jesteśmy tu po to, by uszczuplić szeregi wroga – odrzekł Reece. – Mamy zaznaczyć tylko naszą obecność, w imię króla. Mają wiedzieć, że lepiej nie podchodzić za blisko kanionu. – Myślę, że miałoby to większy sens, gdybyśmy pozwolili im spróbować przekroczyć kanion i wówczas rozprawili się z nimi – powiedział O’Connor. – Nie – odpowiedział Reece. – Lepiej zniechęcać ich do zbliżania się do nas. Takie jest zadanie patroli. Przynajmniej tak wyjaśnił mi to mój starszy brat. Thor czuł, jak serce wali mu coraz mocniej w miarę zagłębiania się w las. – Jak daleko mamy iść? – zapytał Elden drżącym głosem odzywając się pierwszy raz od jakiegoś czasu. – Nie pamiętasz, co mówił Kolk? Musimy znaleźć i przynieść z powrotem czerwoną chorągiew – powiedział Reece. – To będzie dowód na to, że zaszliśmy wystarczająco daleko jako patrol. – Nigdzie nie widać czerwonej chorągwi – powiedział O’Connor. – W zasadzie to niczego tu nie widać. Jak my w ogóle wrócimy? Nikt mu nie odpowiedział. Thor myślał o tym samym. Jak mieli znaleźć chorągiew w czarnej niczym smoła nocy. Zaczął zastanawiać się, czy to aby nie był podstęp, jakieś ćwiczenie, kolejny etap psychologicznego treningu, któremu legion poddawał swoich członków. Przypomniał sobie słowa Ereca o swoich licznych wrogach na dworze. Miał złe przeczucie co do tego patrolu. Czy czekała ich zasadzka? Nagle usłyszeli przeraźliwy pisk. Zaraz potem jakiś ruch w gałęziach. Ich drogę przebiegło coś wielkiego. Thor dobył miecza, i cała reszta patrolu także. Dźwięk wyjmowanych mieczy z osnów i tarcia metalu o metal wypełnił zalegającą ciszę. Stali z mieczami wymierzonymi w potencjalnego przeciwnika i podenerwowani rozglądali się dokoła. – Co to było? – krzyknął Elden łamiącym się ze strachu głosem. Zwierz ponownie przebiegł w poprzek ich ścieżki, jednym susem pokonawszy nieosłonięty niczym odcinek. Tym razem dobrze mu się przyjrzeli. Thor poczuł ulgę, kiedy rozpoznał to stworzenie. – To tylko jeleń – powiedział odetchnąwszy z ulgą. – Najdziwniejszy, jakiego widziałem – niemniej jeleń. Reece wybuchnął dodającym otuchy śmiechem, zbyt dojrzałym jak na swój wiek. Usłyszawszy go, Thor zdał sobie sprawę, że to śmiech przyszłego króla. Poczuł się lepiej mając przy sobie przyjaciela. I również parsknął śmiechem. To tylko strachy na lachy.

– Nie wiedziałem, że twój głos tak się łamie kiedy się boisz – Reece zadrwił z Eldena i zaśmiał się znowu. – Gdybym cię widział, to już byś zarobił – powiedział Elden. – Ja cię za to widzę dobrze – odparł Reece – chodź i spróbuj tylko. Elden spojrzał gniewnie na niego, ale nie śmiał niczego zrobić. Zamiast tego wsunął miecz z powrotem do pochwy. Inni uczynili to samo. Thor podziwiał Reece’a za uprzykrzanie Eldenowi życia. Elden naigrawał się ze wszystkich – zasługiwał, żeby chociaż częściowo dostać za swoje. Podziwiał odwagę Reece’a – jakby nie było Elden był od niego dwa razy większy. Thor poczuł, jak w końcu schodzi z niego napięcie. Pierwsze spotkanie nieznanego mieli już za sobą. Lody zostały przełamane i wszyscy nadal byli żywi. Odchylił się w tył i również roześmiał ze szczęścia, że jeszcze żył. – Śmiej się dziwaku – powiedział Elden. – Zobaczymy, kto będzie się śmiał ostatni. Nie śmieję się z ciebie tak jak to robi Reece – pomyślał Thor – po prostu cieszę się, że żyję. Ale na głos tego nie powiedział. Wiedział bowiem, że nic, co powie nie zmieni nienawiści, jaką Elden do niego czuje. – Patrzcie! – wrzasnął O’Connor. – Tam! Thor zmrużył oczy, ale ledwo widział, na co jego kompan wskazywał w gęstniejącej nocy. Wtem to dostrzegł: chorągiew legionu zwisającą z gałęzi. Wszyscy zerwali się do biegu, by być pierwszym, który ją złapie. Elden biegł popychając brutalnie wszystkich na boki. – Flaga jest moja! – wrzeszczał. – Ja ją pierwszy zobaczyłem – krzyknął Connor. – Ale ja pierwszy ją zdejmę i to ja zaniosę ją do obozu! – krzyknął Elden. Thor zagotował się ze złości. Nie mógł uwierzyć w to, co właśnie robił Elden. Przypomniał sobie, co powiedział im Kolk. Którykolwiek zdobędzie chorągiew, zostanie wynagrodzony. I zrozumiał, dlaczego Elden tak się zachował. Ale to go nie usprawiedliwiało. Mieli tworzyć zespół, drużynę, a nie każdy sobie. Elden pokazywał właśnie swoje prawdziwe oblicze – nikt z pozostałych nie pobiegł, nie próbował prześcignąć reszty. To sprawiło, że Thor znienawidził Eldena jeszcze bardziej. Elden pobiegł pierwszy, odepchnąwszy łokciem O’Connora. Zanim ktokolwiek z nich zdążył zareagować, zyskał nad nimi przewagę i chwycił chorągiew. W tym samym momencie, ni stąd ni zowąd, w ułamku sekundy podniosła się z ziemi wielka sieć, oplotła Eldena i pofrunęła wysoko razem z nim. Kołysał się teraz przed nimi w niewielkiej odległości od ich twarzy, niczym zwierzę złapane w pułapkę. – Ratunku! Ratunku! – krzyczał przerażony Elden. Zwolnili podchodząc do Eldena. Reece zaczął się śmiać. – I kto tu teraz jest tchórzem? – krzyknął Reece z rozbawieniem.

– Poczekaj tylko mała cholero! – wrzasnął Elden. – Zabiję cię, jak tylko stąd się wydostanę. – Naprawdę? – ripostował Reece. – A kiedy to będzie? – Opuście mnie! – krzyknął Elden wykręcając się i wierzgając w sieci. – Rozkazuję wam! – Rany, ty nam rozkazujesz? – rzekł Reece i kolejny raz wybuchnął śmiechem. Reece odwrócił się i spojrzał na Thora. – Jak myślisz? – spytał Reece. – Sądzę, że jest nam wszystkim winien przeprosiny – powiedział O’Connor. – Zwłaszcza Thorowi. – Zgadzam się – odparł Reece i zwrócił się do Eldena – Przeproś, tylko szczerze, a rozważę twoje uwolnienie. – Mam was przeprosić? – powiedział Elden przerażonym głosem. – Nigdy w życiu. Reece ponownie spojrzał na Thora. – Może po prostu zostawimy tą niedołęgę tutaj na noc? Będzie smakowitym kąskiem dla tutejszej zwierzyny. Co ty na to? Thor uśmiechnął się szeroko. – Świetny pomysł – wtrącił O’Connor. – Czekajcie! – wrzasnął Elden. O’Connor sięgnął wzwyż i zabrał chorągiew z dyndającego palca Eldena. – Widać, nie pokonałeś nas jednak w wyścigu do chorągwi – powiedział. Po czym chłopcy odwrócili się od niego i zaczęli odchodzić. – Nie, czekajcie! – krzyknął Elden. – Nie możecie mnie tu zostawić! Nie zrobilibyście mi tego! Chłopcy szli dalej. – Przepraszam! – powiedział łkając. – Proszę! Wybaczcie mi! Thor zatrzymał się, ale i Reece i O’Connor szli dalej. W końcu Reece odwrócił się. – Co robisz? – zapytał Thora. – Nie możemy go tu tak zostawić – odparł Thor. Mimo że tak bardzo nie lubił Eldena, nie uważał, aby pozostawienie go w sieci było słuszne. – A dlaczego nie? – spytał Reece. – Sam sobie jest winien. – Gdyby role się odwróciły – powiedział O’Connor – wiesz, że z przyjemnością zostawiłby ciebie tak wiszącego. Dlaczego zatem miałby nas obchodzić jego los? – Wiem – odparł Thor. – Ale nie oznacza to, iż powinniśmy zachowywać się jak on. Reece oparł ręce na biodrach i westchnął głośno, po czym nachylił się do Thora i wyszeptał: – Nie miałem zamiaru zostawiać go samego na całą noc. Może tylko na połowę. Ale masz rację. On się do tego nie nadaje. Pewnie posikałby się ze strachu i dostał zawału.. Jesteś zbyt dobry. I w tym tkwi twój problem – powiedział Reece i położył dłoń na ramieniu Thora. – Ale z tego właśnie powodu to ciebie wybrałem na przyjaciela.

– I ja – powiedział O’Connor kładąc dłoń na drugim ramieniu Thora. Thor odwrócił się, podszedł do sieci i ją rozciął. Elden wylądował z łomotem na ziemi, po czym wygramolił się na nogi, odrzucił sieć i zaczął przeszukiwać ziemię jak oszalały. – Mój miecz! – wrzasnął. – Gdzie się podział? Thor spojrzał w dół na ziemię, ale było zbyt ciemno, aby cokolwiek zobaczyć. – Musiał polecieć w kierunku drzew, kiedy sieć wywindowała cię do góry – odparł Thor. – Gdziekolwiek by teraz nie był, już po nim – powiedział Reece. – Nigdy go już nie znajdziesz. – Ale nie rozumiecie – błagał Elden. – Tu chodzi o legion. Jest tylko jedna zasada. Nigdy nie porzucać swojej broni. Nie mogę wrócić bez niej. Wyrzucą mnie! Thor odwrócił się i ponownie przeszukał podłoże i drzewa. Zaglądał wszędzie. Ale wszelki ślad po mieczu Eldena zaginął. Reece i O’Connor stali jedynie w miejscu nie zawracając sobie głowy szukaniem. – Przykro mi – powiedział Thor – Nigdzie go nie widzę. Elden gramolił się wszędzie, aż w końcu się poddał. – To twoja wina – powiedział wskazując na Thora. Ty nas wpakowałeś w ten bajzel! – Nieprawda – odrzekł Thor. – Ty to zrobiłeś. To ty pobiegłeś po flagę. To ty odepchnąłeś nas wszystkich z drogi. Tylko siebie możesz winić. – Nienawidzę cię! – wrzasnął Elden. Natarł na Thora, złapał za koszulę i powalił na ziemię. Ciężar jego ciała zaskoczył Thora. Zdołał wykręcić się, ale Elden zrobił to samo i przycisnął Thora do ziemi. Był zbyt duży i zbyt silny. Thor nie był w stanie go powstrzymać. Nagle jednak Elden zwolnił uścisk i odturlał się na bok. Thor usłyszał dźwięk miecza dobywanego z osnowy, spojrzał w górę i zobaczył Reece’a stojącego nad Eldenem z mieczem przyłożonym do jego gardła. O’Connor wysunął dłoń, podał ją Thorowi i pomógł wstać jednym pociągnięciem. Thor stał z dwójką swoich przyjaciół spoglądając w dół na Eldena, wciąż z mieczem Reece’a przy krtani. – Dotknij mojego przyjaciela jeszcze raz – powiedział Reece powolnym, śmiertelnie poważnym tonem – a zapewniam, że cię zabiję.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Thor siedział przy płonącym ognisku razem z Reece’em, O’Connorem, Eldenem i Erec’iem. Utworzywszy krąg, siedzieli w przygnębiającej ciszy. Thor nie mógł uwierzyć, że w środku letniej nocy mogło być aż tak zimno. Coś dziwnego było w tym kanionie. Zimny, mistyczny wiatr, który hulał między drzewami, musnął mu plecy, zmieszał się z wiecznie zalegającą mgłą, i przemoczył Thora do suchej nitki. Chłopiec pochylił się do przodu i roztarł ręce przy buchającym z ogniska żarze. Nijak nie mógł ich rozgrzać. Przeżuwał kęs suszonego mięsa, które krążyło między nimi. Było twarde i słonawe, ale w jakiś sposób również pożywne. Erec sięgnął ponad ogniem i wręczył coś Thorowi. Chłopiec poczuł bukłak z miękkiej skóry i usłyszał chlust wina. Sakwa wydała mu się niezmiernie ciężka. Przechylił ją i pociągnął łyk, zbyt duży. Pierwszy raz tej nocy poczuł, jak ciepło rozchodzi się po całym ciele. Siedzieli w ciszy spoglądając na tańczące płomienie. Thor nadal czuł niepokój. Będąc tu, po drugiej stronie kanionu, na wrogim terytorium, miał wrażenie, iż przez cały czas powinien mieć się na baczności. Spokój Ereca, który zachowywał się, jakby siedział na własnym podwórku, mocno go zatem dziwił. Thor poczuł ulgę, kiedy w końcu opuścili Wilds, Erec ponownie do nich dołączył i siedzieli teraz razem wokół dodającego otuchy ogniska. Rycerz obserwował kontury lasu z uwagą, skupiony na każdym najmniejszym chociaż dźwięku, jednak pewny siebie i spokojny. Thor wiedział, że w przypadku jakiegokolwiek niebezpieczeństwa, Erec obroni ich wszystkich. Thor siedział odprężony przy ognisku. Rozejrzał się i zobaczył, że reszta patrolu też wyglądała na zadowolonych. Poza oczywiście Eldenem, który od powrotu z lasu był przygnębiony. Stracił pewność siebie, którą tak buńczucznie okazywał jeszcze tego ranka. Siedział skwaszony, pozbawiony swego miecza. Thor wiedział, że ich dowódcy nigdy nie wybaczą takiego błędu – Elden wyleci z legionu, jak tylko wrócą do koszar. Zastanawiał się, co wówczas Elden pocznie. Czuł, że tak łatwo się nie podda, że miał jakiś plan awaryjny, jakiegoś asa w rękawie. Cokolwiek by to było, Thor wiedział, że nie będzie to nic dobrego. Odwrócił się i podążył wzrokiem za spojrzeniem Ereca na odległy horyzont, na południe. Noc rozświetlała tam mglista poświata, niekończąca się linia światła wijąca się jak okiem rzucił. Thor zdziwił się widząc to. – Co to? – w końcu spytał Ereca. – Te światła? Te, które obserwujesz? Erec przez dłuższą chwilę nie odzywał się. Słychać było jedynie pogwizdywanie wiatru. W końcu, bez odwracania głowy, powiedział: – Gorale. Thor wymienił spojrzenia z innymi, którzy odwracali wzrok ze strachu. Poczuł ucisk w żołądku na samą myśl. Gorale. Tak blisko. I nic między nimi oprócz zwykłego lasu i rozległej równiny. Czy choćby przepastnego kanionu, który zapewniał

bezpieczeństwo. W swym życiu słyszał wiele opowieści o brutalnych dzikich z Wilds, którzy niczego tak nie pragnęli, jak najechać Krąg. A teraz nie było między nimi, a patrolem Thora żadnej przeszkody. Nie mógł uwierzyć, że było ich tak wielu. Potężna armia czekająca na jeden sygnał. – Nie boisz się? – spytał Ereca. Ten potrząsnął jedynie głową. – Gorale atakują całą armią. Obozują tam każdej nocy. Od wielu już lat. Zaatakują kanion, jeśli uda im się zmobilizować wszystkie siły i przypuścić jedno wielkie natarcie. Ale nie ośmielą się nawet spróbować. Moc miecza działa jak tarcza. Wiedzą, że jej nie pokonają. – To dlaczego tam obozują? – spytał Thor. – Taki mają sposób zastraszania. I przygotowują się. Wiele razy w historii, w czasach naszych ojców, atakowali Krąg próbując przełamać moc kanionu. Za mojego życia to się jednak nie wydarzyło ani razu. Thor spojrzał na czarne niebo usiane żółtymi, błękitnymi i pomarańczowymi gwiazdami migoczącymi nad jego głową. Zastanawiał się. Ta strona kanionu od zawsze była przyczółkiem koszmarów, od kiedy tylko nauczył się chodzić. Poczuł strach, ale zmusił się do wyrzucenia go z umysłu. Teraz był członkiem legionu i musiał postępować jak na takiego przystało. – Nie martw się – powiedział Erec, jakby czytał w jego myślach. – Nie zaatakują, kiedy Miecz Przeznaczenia jest w naszym posiadaniu. – Dzierżyłeś go kiedyś? – Thor spytał Ereca powodowany ciekawością. – Ten miecz? – Oczywiście, że nie – odparł ostro rycerz. – Nikomu nie wolno go dotykać poza potomkami króla. Thor spojrzał na niego zmieszany. – Nie pojmuję. Dlaczego? Reece odchrząknął. – Mogę? – wtrącił. Erec przytaknął skinięciem głowy. – Jest pewna legenda związana z tym mieczem. Nikt nigdy tak naprawdę go nie podniósł. Legenda powiada, że tylko jednemu człowiekowi, wybrańcowi, uda się ta sztuka. Tylko król może spróbować, lub którykolwiek z jego potomków, który został jego następcą. Tak więc, miecz spoczywa nietknięty od stuleci. – A co z naszym obecnym królem? Twoim ojcem? – spytał Thor. – Może on spróbuje? Reece spuścił wzrok. – Raz to zrobił. Zaraz po koronacji. Przynajmniej tak nam powiedział. Nie podźwignął go. Więc teraz miecz spoczywa w komnacie i przypomina mu jego porażkę. Ojciec nienawidzi go. Ciąży mu, jak kula u nogi.

– Kiedy pojawi się ten wybraniec – dodał Reece – uwolni Krąg od jego wrogów czyhających wszędzie wokół i poprowadzi ku przeznaczeniu większemu, niż ktokolwiek z nas może sobie wyobrazić. Wszystkie wojny dobiegną końca. – Bajeczki i bzdury – wtrącił Elden. – Nikt nigdy nie podniesie tego miecza. Jest zbyt ciężki. To po prostu niemożliwe. No i nie ma żadnego wybrańca. Same bzdury. Tę legendę wymyślono, by trzymać ludzi w miejscu, byśmy wszyscy czekali na rzekomego wybrańca. By wywyższyć klan MacGilów. Bardzo wygodna legenda. Dla MacGilów. – Ugryź się w język, chłopcze – warknął Erec. – O królu należy mówić zawsze z szacunkiem. Elden pokornie spuścił wzrok. Thor myślał o tym wszystkim, z trudem próbując to zrozumieć. Całe życie marzył, żeby chociaż raz zerknąć na Miecz Przeznaczenia. Słyszał opowieści o jego idealnym kształcie. Podobno został wykuty z metalu, którego nikt nie znał. Przypuszczalnie był bronią magiczną. To sprawiało, że Thor nieustannie zastanawiał się, co by było, gdyby nie mogli liczyć ani na miecz, ani tym bardziej na zapewnianą przez niego ochronę. Czy imperium rozgromiłoby armię króla? Spojrzał na żarzący się ogniem horyzont. Łuna ciągnęła się w nieskończoność. – Byłeś tam kiedyś? – spytał Thor rycerza. – Tam daleko? Za lasem? W czeluściach Wilds? Wszyscy utkwili wzrok w Erecu. Thor nie mógł doczekać się odpowiedzi, Erec zaś patrzył w płomienie. Po długiej chwili ciszy Thor pomyślał w końcu, że nie usłyszą od rycerza nic na ten temat. Może był zbyt wścibski. Tyle mu zawdzięczał i z pewnością nie chciał go zdenerwować. Nie był też pewien, czy chciał usłyszeć odpowiedź. Już zaczynał żałować swego pytania, kiedy Erec nagle na nie odpowiedział: – Tak – powiedział poważnym tonem. To jedno słowo zawisło nad nimi na bardzo długo, a Thor poczuł, jak wielki ciężar ze sobą niosło i nie chciał wiedzieć nic więcej. – Jak tam jest? – spytał O’Connor. Thorowi ulżyło, że nie jest jedyną osobą, która zadawała pytania. – Jedno, bezwzględne imperium kontroluje wszystkie ziemie – odrzekł rycerz. – Ale są one rozległe i zróżnicowane. Jest terytorium dzikich. I ziemie niewolników. I kraina potworów – niepodobnych do niczego, co możecie sobie wyobrazić. Są też pustynie i góry, i wyżyny jak okiem sięgnąć. Są też moczary i bagna. I potężny ocean. I ziemia druidów. I wreszcie kraina smoków. Oczy Thora wyszły z orbit. – Smoków? – zapytał ze zdziwieniem. – Myślałem, że nie istnieją. Erec spojrzał na niego śmiertelnie poważnym wzrokiem. – Zapewniam cię. One istnieją. I nie jest to miejsce, które chciałbyś kiedykolwiek odwiedzić. Nawet Gorale obawiają się tam zapuszczać.

Thor przełknął ślinę na myśl o tym. Nie mógł sobie wyobrazić wyprawy w głąb świata. Zastanawiał się, jak Erec dał radę wrócić żywym. Musi później zapytać go o to. Miał jeszcze wiele pytań do rycerza: o naturę złowrogiego imperium; o to, kto nim rządził; dlaczego chcieli zaatakować Krąg; kiedy Erec tam był, kiedy wrócił. Chłopiec wpatrywał się w ognisko, a wokół zapadał zmrok i robiło się coraz zimniej, Thor poczuł, że powieki opadają mu same ze znużenia. To nie była dobra pora na szukanie odpowiedzi. Zamiast tego pozwolił, by zawładnął nim sen. Położył głowę na ziemi. Zanim zamknął oczy, rozejrzał się po tej obcej krainie i pomyślał, kiedy – albo raczej czy – kiedykolwiek wróci do swego domu. * Thor otworzył oczy, zdezorientowany, gdzie był i jak się tu znalazł. Spojrzał w dół i zobaczył, że połowę jego ciała spowijała gęsta mgła, tak gęsta, iż nie widział własnych stóp. Odwrócił się i dostrzegł, że nad kanionem wstawał już świt. Daleko, po drugiej stronie był jego dom. A on nadal przebywał tu, po złej stronie przepaści. Jego serce zabiło szybciej. Spojrzał na most. Dziwne, ale nie było na nim żadnych żołnierzy. Całe to miejsce wydawało się opuszczone. Nie rozumiał dlaczego. Widział, jak deski, z których był zbudowany, jedna po drugiej niczym kostki domina, zapadały się i po chwili cały most runął w przepaść. Dno kanionu było tak daleko, iż nie usłyszał nawet, jak konstrukcja uderzyła o podłoże. Thor przełknął ślinę i rozejrzał się w poszukiwaniu towarzyszy, lecz nigdzie ich nie było. Nie wiedział, co robić. Był uziemiony. Tu w tym miejscu, samotny, po niewłaściwej stronie kanionu i bez szansy na powrót. Nie mógł zrozumieć, gdzie się wszyscy podziali. Nagle usłyszał coś i spojrzał w głąb lasu. Dostrzegł jakiś ruch. Wstał i poszedł w tym kierunku, brodząc w ziemi nogami. Zbliżywszy się, znalazł sieć zawieszoną na jednej z niskich gałęzi, a w niej Eldena. Chłopiec obracał się wraz z siecią wkoło cały czas, powodując, iż gałąź, na której wisiał trzeszczała niemiłosiernie. Na jego głowie siedział sokół, jego sylwetka była wyraźnie zarysowana – z mieniącym się srebrzyście upierzeniem i jednym, czarnym pasem, biegnącym pionowo miedzy oczami. Sokół schylił się i wydłubał oko Eldena, po czym popatrzył na Thora, nadal trzymając oko chłopca w swoim dziobie. Thor chciał odwrócić wzrok, ale nie potrafił. Kiedy w końcu zaczął zdawać sobie sprawę, że Elden nie żyje, cały las wokół zatętnił życiem. Nagle, spośród drzew ze wszystkich stron wypadła armia Gorali. Potężni, odziani jedynie w biodrowe przepaski, z muskularnymi klatami i trzema nosami ułożonymi trójkątnie na twarzy oraz dwoma długimi, ostrymi kłami, natarli na Thora sycząc wściekle i warcząc. Włosy dęba stawały

od tego dźwięku. Thor nie miał dokąd uciekać. Opuścił dłoń, aby dobyć miecza, ale jego pochwa była pusta. Wrzasnął. Obudził się siedząc wyprostowany, ciężko oddychając, rozglądając się dokoła jak oszalały. Wszędzie panowała cisza – prawdziwie żywa cisza, nie taka, jak w jego śnie. Przed sobą, we wczesnym świetle poranka, widział Reece’a, O’Connora i Ereca śpiących w nieładzie na ziemi, a przy nich iskry dogorywającego ogniska. Na ziemi dostrzegł też sokoła idącego w podskokach. Nagle ptak zawrócił i zadarł głowę w kierunku Thora. Był wielki, upstrzony srebrem i kroczył dumnie. I spoglądał na chłopca. Prosto w oczy. Nagle wydał pisk, który przyprawił Thora o ciarki. To był dokładnie ten sam sokół, którego widział w swoim śnie przed chwilą. Wtedy dotarło do niego, że ten ptak był sygnałem – że jego sen nie był tylko mrzonką. Że coś było nie tak. Czuł to, niewielkie mrowienie na plecach przesuwające się wzdłuż ramion. Wstał szybko i rozejrzał się dokoła, zastanawiając się nad tym. Nie słyszał nic dziwnego, nie dostrzegał też żadnych anomalii w swoim otoczeniu. Most wisiał tak, jak zawsze, patrolowany przez żołnierzy. O co chodzi? – zastanawiał się. Wtem pojął, co to było. Kogoś brakowało. Eldena. Najpierw pomyślał, że może Elden ich opuścił, wrócił mostem na drugą stronę kanionu. Być może ogarnął go wstyd z powodu zgubionego miecza i odszedł na dobre. Potem jednak spojrzał przed siebie i zobaczył świeże zagłębienia w mchu, ślady wiodące w głąb lasu, przesłonięte poranną mgłą. Niewątpliwie pozostawił je Elden. Nie odszedł; wrócił do lasu. Sam. Być może za potrzebą. Albo, Thor uświadomił to sobie zszokowany, poszedł tam, żeby odzyskać swój miecz. Głupie posunięcie, iść tam samemu ot tak. Dowodziło to jedynie tego, jak bardzo zdesperowany był Elden. Thor wyczuł natychmiast wiszące w powietrzu niebezpieczeństwo. Na szali leżało życie Eldena. Sokół wrzasnął, jakby na potwierdzenie myśli Thora, po czym odbił się od ziemi i uniósł w powietrze celując dokładnie w twarz chłopca. Thor uchylił się w ostatniej chwili. Szpony ptaka prawie go musnęły. Poleciał jednak dalej, wysoko i znikł z jego oczu. Thor zerwał się i, nie namyślając się dłużej nad tym co robi, pobiegł do lasu podążając za śladami. Nie miał czasu na strach biegnąc coraz głębiej i głębiej w czeluście Wilds. Gdyby choć na chwilę stanął i pomyślał, jak szalone było, to co robił, prawdopodobnie stanąłby w miejscu przytłoczony panicznym strachem. Zamiast tego jednak, po prostu poddał się chwili i czuł, że musi pomóc Eldenowi. Biegł dalej w osamotnieniu, we wczesnym świetle poranka. – Elden! – zawołał.

Nie potrafił tego wytłumaczyć, ale w jakiś sposób wyczuwał, że Elden miał za chwilę umrzeć. Być może nie powinien się nim przejmować, zwłaszcza po tym, jak traktował go Elden, ale nie mógł nic na to poradzić. Gdyby sam znalazł się w takiej sytuacji, Elden z pewnością nie przybyłby mu na ratunek. Tylko szaleniec ryzykowałby swe życie dla kogoś, kto miał go za nic – a w zasadzie z przyjemnością widziałby go martwym. Ale on musiał mu pomóc. Nigdy jeszcze tak się nie czuł. Wszystkie zmysły poganiały go do działania – i to w sytuacji, w której jeszcze nigdy się nie znalazł. Czuł, jakby jego ciałem sterowała jakaś nowa, tajemna siła, co wzbudziło w nim niepokój i pozbawiało możliwości samokontroli. Tracił zmysły? Czy raczej przesadzał? Może to wszystko było pozostałością po jego śnie? Może powinien zawrócić. Ale nie uczynił tego. Pozwolił nogom nieść się dalej i nie poddawał się strachowi, ani budzącym się w nim wątpliwościom. Biegł coraz dalej i dalej, aż w końcu poczuł ból w płucach. Ominął zakręt, a to co zobaczył sprawiło, iż stanął jak wryty. Chwytając łapczywie oddech, próbował pogodzić się ze sceną, która rozgrywała się właśnie przed nim, z bezsensem tego widoku. Niejeden zatwardziały wojownik oblałby się potem ze strachu. W niewielkiej odległości od Thora stał Elden ze swym mieczem w dłoni, a przed nim stworzenie, jakiego Thor jeszcze w życiu nie widział. Było przerażające. Swym rozmiarem przytłaczało obydwu chłopców. Mierzyło około dziewięciu stóp wzrostu i szerokie było na czterech chłopa. Swe umięśnione, czerwone ręce zakończone trzema długimi palcami przypominającymi paznokcie unosiło w górę nad demoniczną głową zwieńczoną czterema rogami, wydłużoną szczęką i szerokim czołem. Miało dwa wielkie błyszczące żółcią oczy i kły zakrzywione na podobieństwo ciosów słonia. Odchyliło się i wrzasnęło, a grube, mające setki lat drzewo, obok którego stał chłopiec, rozszczepiło się na dwoje. Elden stał unieruchomiony przerażeniem. Opuścił miecz, a ziemię pod nim pokryła mokra plama. Zwierz ślinił się i warczał. W końcu zrobił krok w kierunku Eldena. Thor również czuł strach, ale w przeciwieństwie do Eldena, nie paraliżował go aż tak mocno. Z jakiegoś powodu natomiast wyostrzył tylko jego zmysły, sprawił, iż Thor poczuł większą świadomość swojego istnienia. Jego spostrzeganie zawęziło się wyłącznie do stwora stojącego przed nim, jego pozycji względem Eldena, jego rozmiarów, siły i szybkości. Skupił się na każdym najmniejszym ruchu potwora. Ale też na swojej własnej pozycji i dostępnej mu broni. Thor zaatakował pierwszy. Natarł na bestię, ustawiwszy się między nią, a Eldenem. Stwór zaryczał, a jego oddech był na tyle gorący, że Thor poczuł go nawet z takiej odległości. Jego dźwięk podniósł wszystkie włosy na głowie chłopca i sprawił, że Thor stanął na chwilę ogarnięty chęcią zawrócenia. Ale usłyszał w głowie głos Ereca, który nakazywał mu być silnym. Nieustraszonym. By zachować spokój ducha. I zmusił się, aby stawić czoło bestii.

Podniósł swój miecz wysoko i zaatakował wbijając go między żebra bestii, celując w jej serce. Zwierzę zawyło z bólu. Jego krew ściekała Thorowi po ręce, a ten dalej napierał na miecz wciskając go aż po rękojeść. Ale ku zaskoczeniu Thora, zwierze nie zdechło. Wydawało się być raczej niezwyciężone. W ułamku sekundy obróciło się i zmiotło Thora silnym uderzeniem, aż ten usłyszał trzask w swoich żebrach. Chłopiec przeleciał przez całą długość polany, uderzył w drzewo i upadł na ziemię. Leżąc bez ruchu, poczuł nieopisany ból głowy. Podniósł głowę, ogłuszony i zdezorientowany silnymi zawrotami. Zwierzę sięgnęło po miecz Thora i wyrwało ze swego ciała. W jego łapach broń wyglądała niepozornie, niczym wykałaczka. Stwór zrobił zamach i wyrzucił miecz, który przeleciał między drzewami ścinając gałęzie i zniknął w gęstwinie. Bestia skupiła całą swoją uwagę na Thorze i zaczęła zbliżać się do niego. Elden stał tam gdzie poprzednio, nadal zastygły w bezruchu, przerażony do szpiku kości. Kiedy jednak bestia natarła na Thora, Elden ruszył na nią także. Zaszedł ją od tyłu i skoczył na jej grzbiet, co spowolniło ją na tyle, że Thor zdołał podnieść się na kucki. Rozwścieczony czynem Eldena stwór, sięgnął rękoma i wyrzucił go w powietrze. Chłopiec przeleciał przez polanę, uderzył w drzewo i osunął się na ziemię. Dysząc ciężko i wciąż krwawiąc, bestia z powrotem utkwiła wzrok w Thorze. Warcząc przeciągle, zaczęła rozwierać swe kły w miarę, jak zbliżała się coraz bardziej do chłopca. Thor nie miał już żadnego wyboru. Jego miecz przepadł, a między nim i potworem nie było żadnej przeszkody. Zwierz zanurkował w jego kierunku, a Thor uskoczył mu z drogi w ostatniej sekundzie. Potwór trafił w drzewo, przed którym jeszcze przed chwilą stał chłopiec. Siła jego uderzenia była tak wielka, iż wyrwała je z korzeniami. Stwór podniósł kończynę z zamiarem zmiażdżenia głowy Thora, lecz ten znowu przetoczył się w bok. Stopa stwora pozostawiła jedynie ślad w miejscu, w którym jeszcze przed chwilą leżała głowa chłopca. Thor skoczył na nogi, umieścił kamień w procy i strzelił. Trafił dokładnie między oczy bestii. Mocniej niż kiedykolwiek. Stwór aż zatoczył się w tył. Thor był pewien, że ją zabił. Ale ku jego zdziwieniu, potwór nie zatrzymał się. Chłopiec próbował ze wszystkich sił przywołać moc – czymkolwiek by ona nie była – która w nim tkwiła. Natarł na bestię skacząc do przodu, uderzył w nią z zamiarem powalenia na ziemię i rozprawienia przy użyciu swej nadludzkiej mocy. Ku jego zdziwieniu jego moc tym razem nie zadziałała. Był zwykłym chłopcem, słabeuszem w objęciach masywnej bestii. Ta sięgnęła w dół, chwyciła go w pasie i podniosła wysoko nad głowę. Thor nie mógł nic zrobić. Szamotał się w powietrzu. Chwilę potem bestia cisnęła nim ponad polaną niczym pociskiem. Thor kolejny raz walnął o drzewo.

Leżał ogłuszony uderzeniem, z pękającą bólem głową i obitymi żebrami. Bestia ruszyła w jego kierunku. Wiedział, iż tym razem to będzie już jego koniec. Stwór podniósł umięśnioną, czerwoną nogę przygotowując się do zmiażdżenia głowy chłopca. Thor przygotował się na śmierć. Wtem, z jakiegoś powodu, bestia zamarła w pół uderzenia. Thor zamrugał oczami nie rozumiejąc, co się dzieje. Bestia uniosła ręce do góry i złapała się za gardło. Thor dostrzegł utkwione w nim ostrze strzały. Chwilę potem stworzenie osunęło się na ziemię i zdechło. W zasięgu jego wzroku pojawił się Erec, a za nim Reece i O’Connor. Erec podbiegł do niego i zapytał, czy wszystko z nim w porządku. Thor chciał odpowiedzieć, bardziej niż czegokolwiek. Ale nie mógł wydusić z siebie słowa. Po chwili zamknął oczy się i cały świat spowiła czerń.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Thor otworzył oczy powoli, na wpół nieprzytomny, próbując dojść do tego, gdzie był. Leżał na słomie i przez chwilę pomyślał, że był z powrotem w koszarach. Podniósł się na łokciu, zachowując czujność, i poszukał wzrokiem pozostałych. Ale był gdzie indziej. Wyglądało na to, że leżał w bogato zdobionej kamiennej izbie. Jakby w zamkowej komnacie. Na zamku królewskim. Zanim to wszystko do niego dotarło, wielkie dębowe drzwi rozwarły się i do komnaty wpadł Reece. Z oddali dobiegały przytłumione głosy gawiedzi. – W końcu, ożył – oświadczył Reece z uśmiechem na twarzy. Podbiegł do Thora, złapał za rękę i jednym pociągnięciem postawił go na nogi. Thor złapał się za głowę próbując powstrzymać nadchodzący ból. – No dalej, chodź, wszyscy na ciebie czekają – pospieszał go Reece szarpaniem. – Jedną minutę, błagam – odparł Thor próbując wziąć się w garść. – Gdzie jestem? Co się stało? – Jesteśmy z powrotem na zamku królewskim – ciebie zaś obwołamy za chwilę bohaterem dnia! – rzekł rozradowany Reece kierując się w stronę drzwi – Bohaterem? O czym ty mówisz? I… jak ja się tu znalazłem? – zapytał próbując sobie cokolwiek przypomnieć. – Zostałeś ogłuszony przez bestię i przez całkiem długi czas leżałeś nieprzytomny. Musieliśmy przenieść cię przez most. Dramatycznie to wyglądało. Zupełnie inaczej, niż sobie wyobrażałem. Twój powrót na tę stronę kanionu oczywiście – odrzekł ze śmiechem. Idąc korytarzami zamku Thor widział najprzeróżniejszych ludzi – kobiety, mężczyzn, giermków, strażników i rycerzy – wszystkich spoglądających na niego jakby w końcu doczekali się jego przebudzenia. W ich oczach dostrzegał też coś jeszcze, jakby szacunek. Pierwszy raz od chwili, kiedy tu się pojawił. Do tej pory widział jedynie pogardę – a teraz spoglądali na niego, jakby był jednym z nich. – Co dokładnie się wydarzyło? – zapytał przeszukując swe wspomnienia. – Nic nie pamiętasz? – spytał Reece. Thor skupił się. – Pamiętam, jak pobiegłem do lasu. Jak walczyłem z bestią. A potem… – nic, pustka. – Ocaliłeś Eldenowi życie – powiedział Reece. – Pobiegłeś do lasu, sam, odważnie. Nie wiem, dlaczego w ogóle marnowałeś siły, by ratować tego zarozumialca. Ale to zrobiłeś. Król jest bardzo z ciebie zadowolony. Nie, żeby przejmował się Eldenem. Dla niego liczy się męstwo. Uwielbia świętować. Takie historie są dla niego ważne i czci je,

jako że są one inspiracją dla innych. I dobrze świadczą o królu i legionie. Pragnie świętować, a ty znalazłeś się tu, gdyż chce cię wynagrodzić. – Wynagrodzić mnie? – spytał Thor z osłupieniem. – Ale ja nic takiego nie zrobiłem! – Ocaliłeś życie Eldena. – To była tylko taka reakcja. Zrobiłem to, co wydawało się normalne. – I dokładnie za to król chce ciebie wynagrodzić. Thor poczuł się skrępowany. Nie sądził, że jego czyny zasługują na jakąś nagrodę. Poza tym, gdyby nie Erec, Thor już dawno by nie żył. To pomyślawszy, ponownie poczuł wdzięczność dla Ereca. Miał nadzieję, że któregoś dnia będzie mógł mu się zrewanżować. – Ale co z naszym obowiązkiem, patrolem? – spytał. – Przecież go nie dokończyliśmy. Reece położył mu rękę na ramieniu, uspokajając Thora. – Przyjacielu, ocaliłeś życie chłopcu. Członkowi legionu. A to o wiele ważniejsze niż nasz patrol – odrzekł Reece ze śmiechem. – I to by było na tyle, jeśli chodzi o pierwszy nudny patrol! – dodał. Na końcu któregoś z kolejnych korytarzy dwóch strażników otworzyło im drzwi i Thor zamrugał z niedowierzania powiekami. Właśnie wchodzili do królewskiej sali. Około stu rycerzy zebrało się w pomieszczeniu, którego sufit piął się wysoko, niczym w katedrze, w oknach błyszczały witraże, a wszędzie na ścianach rozwieszono zbroje i różnoraką broń, niczym wojenne trofea. Galeria broni zasłużonych. W tym miejscu spotykali się wszyscy wielcy wojownicy, wszyscy członkowie Srebrnej Gwardii. Jego serce przyspieszyło na widok słynnej broni oraz zbroi dzielnych i legendarnych rycerzy. Thor słyszał wiele pogłosek na temat tej sali w swym życiu. Marzył o tym, by kiedyś ją obejrzeć. Na ogół nie wpuszczano tu giermków, nikogo poza Srebrną Gwardią. Co dziwne, gdy weszli, wszyscy rycerze odwrócili się i utkwili spojrzenia w Thorze. W nim samym. Wszyscy, jak jeden. A na ich twarzach dominował podziw. Thor nigdy jeszcze nie widział tylu rycerzy zebranych w jednym pomieszczeniu. Ani nie czuł takiej akceptacji wobec siebie. Jakby zapadł w sen. Zwłaszcza, że jeszcze przed chwilą spał mocno jak kamień. Reece nie mógł nie zauważyć onieśmielenia na twarzy Thora. – Najlepsi rycerze Srebrnej Gwardii zgromadzili się tu, aby oddać ci honory. Thor poczuł dumę, ale też niedowierzanie. – Honory? Mi? Ale przecież nic takiego nie zrobiłem? – Nieprawda – dobiegł go czyjś głos. Thor odwrócił się i poczuł ciężką dłoń na swym ramieniu. Przed nim stał Erec i uśmiechał się do niego serdecznie. – Wykazałeś się męstwem, honorem i odwagą znacznie przewyższającą to, czego od ciebie oczekiwano. Prawie oddałeś swe życie, aby uratować jednego ze swych braci. Tego właśnie oczekujemy po legionie, tego też spodziewamy się po Srebrnej Gwardii.

– Ocaliłeś mi życie – powiedział Thor do Ereca. – Gdyby nie ty, ta bestia rozszarpałaby mnie na śmierć. Nie wiem, jak mam ci dziękować. Erec uśmiechnął się do niego. – Już to uczyniłeś – odparł.– Nie pamiętasz potyczki? Wierzę, że jesteśmy kwita. Thor pomaszerował przejściem w kierunku tronu króla MacGila, który znajdował się po drugiej stronie sali. Po jego jednej stronie szedł Reece, a po drugiej Erec. Czuł na sobie spojrzenie setek oczu. Jakby to był sen. Królowi towarzyszyli skupieni wokół tronu doradcy, łącznie z jego najstarszym synem Kendrickiem. Serce Thora przepełniała duma. Nie mógł uwierzyć, iż król obdarowuje go kolejną audiencją – i że tylu ważnych ludzi jest tego świadkami. Dotarli w końcu do tronu. Król wstał, a w tłumie zapanowała cisza. Wyniosłe spojrzenie króla przemieniło się w szeroki uśmiech, po czym zrobił trzy kroki w jego kierunku i ku zdumieniu chłopca uścisnął go. Sala zagrzmiała od wiwatów. MacGil odsunął się, chwycił mocno ramiona Thora i uśmiechnął się. – Dobrze przysłużyłeś się legionowi – powiedział. Służący podał królowi kielich. Władca wzniósł go ku górze i zawołał głośno: – ZA ODWAGĘ! – ZA ODWAGĘ! – zawtórowały setki zgromadzonych wojowników. Na sali zapanował szum podekscytowanych ludzi, po czym wszyscy ponownie umilkli. – Na cześć twoich dzisiejszych dokonań – zagrzmiał królewski głos – podaruję ci wielką nagrodę. Król dał sygnał i podszedł do niego sługa niosąc wydłużoną, czarną rękawicę, na której siedział przepiękny sokół. Ptak obrócił głowę i spojrzał na Thora, jakby go już znał. Chłopcu zaparło dech w piersiach. Był to dokładnie ten sam ptak, którego widział w swych snach. Z srebrzystym upierzeniem i z pojedynczym czarnym pasem biegnącym w poprzek czoła. – Sokół jest symbolem naszego królestwa i naszej królewskiej rodziny – zagrzmiał król. – To ptak drapieżny, symbol dumy i honoru. Ale też sprawności i przebiegłości. Jest lojalny, ale groźny. I unosi się wysoko ponad wszystkie stworzenia. Jest też stworzeniem świętym. Mamy takie powiedzenie, iż ten, kto posiada sokoła, jest również jego własnością. Będzie prowadził cię przez wszystkie dni. Odleci na jakiś czas, ale zawsze do ciebie wróci. I teraz należy do ciebie. Sokolnik podszedł do Thora, wręczył mu ciężką, osnutą kolczugą rękawicę i posadził na niej ptaka. Thor poczuł podekscytowanie trzymając sokoła na ręce. Nie mógł się poruszyć. Zdumiała go waga sokoła. Niemal walczył o to, by równo stać, kiedy ptak wiercił się na jego nadgarstku. Czuł szpony wbite w rękawicę, ale na szczęście tylko ich nacisk, jako że rękawica chroniła go wystarczająco. Ptak odwrócił się, spojrzał na Thora i wydał z siebie przeciągły pisk. Thor czuł, jak ptak mu się przygląda, czuł też

jakąś mistyczną więź, która właśnie ich połączyła. Chłopiec wiedział, że ptak pozostanie z nim do końca swych dni. – Więc jak ją nazwiesz? – spytał król w panującej dokoła ciszy. Thor poszukał w myślach, ale był zbyt spięty, by cokolwiek tam znaleźć. Myślał pospiesznie. Przywołał wszystkie nazwy słynnych wojowników królestwa. Odwrócił się i zlustrował ściany: wisiały tam płyty z nazwami wszystkich bitew, wszystkich miejsc w królestwie. Jego wzrok spoczął na jednym szczególnym, na miejscu, w którym Thor nigdy jeszcze nie był i o którym tylko słyszał, iż jest mistyczne, pełne mocy. I jego nazwa brzmiała odpowiednio. – Nazwę ją Estopheles – zawołał. – Estopheles! – tłum powtórzył niczym echo, z zadowoleniem akceptując imię. Sokół pisnął jakby w odpowiedzi. Nagle Estopheles zatrzepotała skrzydłami i poleciała wysoko do samego wierzchołka katedralnego stropu i na zewnątrz przez otwarte okno. Thor obserwował ją w locie. – Nie martw się – powiedział sokolnik. – Wróci do ciebie. Za każdym razem. Thor odwrócił się i spojrzał na króla. Nigdy jeszcze nie otrzymał żadnego podarunku, nie mówiąc już o tym, jak wartościowy był ten jeden. Nie wiedział, co powiedzieć, jak dziękować. Czuł się do głębi poruszony. – Mój panie – powiedział schylając głowę. – Nie wiem, jak ci dziękować. – Już to zrobiłeś – odparł MacGil. Zebrani wznieśli gromkie okrzyki i całe napięcie na sali uleciało w powietrze. Wojownicy zaczęli rozmawiać między sobą z ożywieniem. Tak wielu z nich podeszło do Thora, że ten nie wiedział, w którą stronę ma się odwrócić. – Oto Algod ze wschodniej prowincji – powiedział Reece przedstawiając ich sobie nawzajem. – A to jest Kamera, z Low Marshes… A to Basikold z Northern Forts. Wkrótce wszystkie te nazwy pomieszały mu się w głowie. Czuł, jak przytłacza go ta sytuacja. Nie mógł uwierzyć, że ci wszyscy rycerze chcieli go poznać. Nigdy jeszcze nie czuł tak wielkiej akceptacji czy szacunku innych do siebie. Wydawało mu się, że ten dzień nigdy już się nie powtórzy. Thor pierwszy raz w życiu czuł swoją wartość. I nie mógł przestać myśleć o Estopheles. Podczas gdy zwracał się do każdego, aby się przywitać i wymienić nazwiskami, do sali wpadł posłaniec i przecisnął się między rycerzami. Trzymał niewielki zwój, który wręczył Thorowi. Thor rozwinął go i przeczytał wiadomość napisaną pięknym i delikatnym pismem ręcznym: Czekam na tylnym dziedzińcu. Za bramą.

Thor wyczuł delikatną woń emanującą z różowego zwoju i zdziwił się zaintrygowany, od kogo mógł być ten list. Nie było żadnego podpisu. Reece nachylił się nad Thorem, przeczytał wiadomość i wybuchnął śmiechem. – Wygląda na to, że spodobałeś się mojej siostrze – powiedział z uśmiechem. – Na twoim miejscu poszedłbym już. Nie cierpi, kiedy ktoś każe jej czekać. Thor poczuł, że się rumieni. – Droga na tylny dziedziniec wiedzie przez te bramy. Pospiesz się. Znana jest z tego, że szybko zmienia zdanie – Reece uśmiechnął się spoglądając na Thora. – A i ja z przyjemnością powitam cię w mojej rodzinie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Thor przemierzał zatłoczone korytarze zamku zgodnie ze wskazówkami Reece’a, co nie było łatwym zadaniem. Co chwilę musiał skręcać i lawirować. Zbyt dużo było tu ukrytych, tylnych drzwi i długich korytarzy, które prowadziły jedynie do kolejnych długich korytarzy. Zbiegając po schodach ponownie wertował w myślach wskazówki Reece’a. Przeszedł kolejny korytarz i w końcu stanął przed niewielkimi, łukowatymi drzwiami z czerwoną klamką, o których wspominał Reece. Otworzył je jednym pchnięciem. Wybiegł na zewnątrz. Ostre światło letniego dnia poraziło mu wzrok. Dobrze było w końcu być na zewnątrz, z dala od dusznych pomieszczeń zamku, oddychać świeżym powietrzem i czuć ciepło promieni słonecznych na twarzy. Zmrużył oczy, aby przystosować się do jaskrawego światła, po czym rozejrzał się dokoła. Przed sobą miał królewskie ogrody rozpościerające się jak okiem sięgnął. Idealnie przycięty żywopłot, uformowany w różnorodne kształty, tworzył starannie rozplanowane rzędy, między którymi wiły się ścieżki i przejścia. Były też fontanny, niespotykane drzewa, sady pachnące wczesnymi owocami lata i pola różnobarwnych kwiatów w niezwykłych kształtach i rozmiarach. Ten widok zaparł mu dech w piersiach; jakby wniknął w malowidło. Spoglądał dokoła z mocno bijącym sercem, szukając choćby śladu Gwendolyn. Tylny dziedziniec był jednak opustoszały. Thor pomyślał, iż prawdopodobnie przeznaczony był wyłącznie dla rodziny królewskiej, jako że odgradzały go od poddanych wysokie kamienne mury. Zaglądał wszędzie i mimo to nigdzie jej nie znalazł. Zaczął zastanawiać się, czy aby ten liścik od niej nie był jakimś dowcipem. Pewnie właśnie tak było. Prawdopodobnie stroiła sobie z niego żarty, kpiąc z niego, jak z wiejskiego kmiotka. Jak ktoś o jej pozycji mógł zainteresować się nim? Spojrzał w dół i jeszcze raz przeczytał liścik, po czym zwinął go ze wstydem. Ktoś się nim zabawił. Jakim głupcem musiał być, żeby mierzyć tak wysoko. Bardzo go to zabolało. Zawrócił i skierował się do wyjścia. Ze spuszczoną głową chwycił klamkę, kiedy zabrzmiał dźwięczny głos. – A dokąd ty się wybierasz? – zabrzmiał radosny głos. Jakby usłyszał ptasi śpiew. Thor pomyślał, iż sobie to wyobraził. Obrócił się przeszukując okolicę wzrokiem i oto była – siedziała w cieniu rzucanym przez mury zamku. Uśmiechała się do niego. Ubrana w królewskie szaty, białą atłasową suknię z różowymi wykończeniami, wyglądała nawet piękniej niż ją zapamiętał. To ona. Gwendolyn. Dziewczę, o którym śnił od momentu, kiedy pierwszy raz zobaczył jej błękitne, migdałowe oczy i długie, rudawe włosy oraz uśmiech, który

rozweselał jego serce. Na głowie miała wielki, biało–różowy kapelusz chroniący jej twarz przed słońcem, a spod niego zerkały iskrzące oczy dziewczyny. Przez moment poczuł się tak, jakby musiał sprawdzić, czy nikt za nim nie stoi, upewnić się, że to on jest adresatem jej spojrzeń. – Hm – zaczął – Nie wiem… Chciałem…hm… wejść do środka i… Po raz kolejny zdał sobie sprawę, jak jej obecność wytrącała go z równowagi. Ciężko było mu zebrać myśli i je wyartykułować. Roześmiała się – najpiękniejszym śmiechem, jakim Thor kiedykolwiek słyszał. – A dlaczego miałbyś to zrobić? – spytała wesoło. – Przecież dopiero co tu wszedłeś. Tracił głowę, a głos ugrzązł mu w gardle. – Ja… nie mogłem cię znaleźć – odparł zażenowany. Roześmiała się, ponownie. – Cóż, jestem tu. Nie podejdziesz i nie przywitasz się? Podała mu dłoń. Thor podszedł pospiesznie i chwycił ją. Dotyk jej skóry, tak miękkiej i gładkiej, zelektryzował go. Jej krucha dłoń idealnie wpasowała się w jego. Spojrzała na niego i pozwoliła przez chwilę trzymać się za rękę, po czym wstała powoli. Uwielbiał czuć dotyk jej delikatnych palców w swej dłoni i marzył, aby to nigdy się nie skończyło Cofnęła rękę, po czym wzięła go pod ramię. Zaczęła iść prowadząc po krętych ścieżkach. Szli brukowaną alejką, a potem dotarli do labiryntu z żywopłotu, który chronił ich przed widokiem z zewnątrz. Thor czuł podenerwowanie. Mógł przecież, jako kmieć z pospólstwa, napytać sobie biedy spacerując tak swawolnie z córką króla. Poczuł lekki pot na czole. Nie wiedział, czy to za sprawą upału, czy też jej dotyku. Nie był też pewien, co powinien powiedzieć. – Wywołałeś tutaj spore zamieszanie – powiedziała z uśmiechem na twarzy. Thor wdzięczny był jej za to, że przerwała krępującą ciszę. Wzruszył ramionami. – Przepraszam. Nie chciałem. Roześmiała się ponownie. – A dlaczego miałbyś nie chcieć? Czy to coś złego? Thor był w kropce. Nie wiedział, co jej odpowiedzieć. Wyglądało na to, że cokolwiek powiedział, było niewłaściwe. – Poza tym, jest tu duszno i nudno – powiedziała. – Miło jest powitać kogoś nowego. Mój ojciec wyraźnie cię polubił. Mój brat również. – Hm… dziękuję – odpowiedział Thor. Czuł, jak wszystko się w nim kotłowało. Powinien powiedzieć coś jeszcze, i nawet chciał. Tylko po prostu nie wiedział co. – Czy… – zaczął usiłując dobrać właściwe słowa – podoba ci się tu? Odchyliła się i roześmiała. – Czy mi się tu podoba? – spytała. – Raczej musi. Ja tu mieszkam!

I znowu się roześmiała, a Thor poczuł, że się czerwieni. Czuł, że naprawdę wszystko tylko psuł. Nie wychowywał się w pobliżu dziewcząt. Nigdy nie miał dziewczyny w swej wiosce. Po prostu nie miał pojęcia, o czym z nią rozmawiać. O co pytać? Skąd pochodzisz? Wiedział już, skąd jest. Zaczął zastanawiać się, po co ona w ogóle się z nim zadawała. Może tylko ku swej uciesze? – Dlaczego ci się podobam? – zapytał. Spojrzała na niego i wydała dziwny dźwięk. – Jesteś bezczelny – zachichotała. – Kto twierdzi, że mi się podobasz? – spytała z wielkim uśmiechem na twarzy. Najwyraźniej wszystko, co mówił sprawiało jej uciechę. Thor poczuł, że wpadł w kłopoty po same uszy. – Przepraszam. Nie chciałem tego powiedzieć. Zastanawiałem się tylko. Znaczy… hm… Wiem, że ci się nie podobam. Roześmiała się jeszcze głośniej. – Jesteś zabawny. Muszę ci to przyznać. Rozumiem, że nigdy nie miałeś dziewczyny, czyż nie? Thor spuścił wzrok i potrząsnął głową upokorzony. – Jak przypuszczam, nie masz też żadnych sióstr? – naciskała. Ponownie potrząsnął głową przecząco. – Mam trzech braci – wydukał. W końcu udało mu się cokolwiek normalnego powiedzieć. – Ooo? A gdzie oni teraz są? W twej wiosce? Thor potrząsnął głową. – Nie, są tutaj, w legionie, razem ze mną. – Cóż. Przynajmniej jest ci tu łatwiej. Thor ponownie potrząsnął głową. – Nie. Oni mnie nie lubią. Woleliby, żeby mnie tu nie było. Pierwszy raz z jej twarzy znikł uśmiech. – Ale dlaczego? – spytała przerażona. – Twoi rodzeni bracia? Thor wzruszył ramionami. – Sam chciałbym wiedzieć. Szli przez jakąś chwilę w ciszy. Nagle pomyślał, że właśnie psuje nastrój im obojgu. – Ale niech cię to nie martwi. Mi to nie przeszkadza. Zawsze tak było. W zasadzie dopiero tu poznałem przyjaciół. Najlepszych ze wszystkich. – Mojego brata? Reece’a? – spytała. Thor pokiwał głową. – Reece jest w porządku – odparła. – W niektórych sprawach jest nawet moim faworytem. Jak wiesz, mam czterech braci. Trzech prawdziwych i jednego przyrodniego. Najstarszy jest synem mego ojca zrodzonym z innej kobiety. Znasz go już? Kendricka? Thor przytaknął. – Zawdzięczam mu wiele. To dzięki niemu znalazło się dla mnie miejsce w legionie. Jest wspaniałym człowiekiem. – To prawda. Jednym z najlepszych w całym królestwie. Kocham go jak prawdziwego brata. Jest jeszcze Reece, którego darzę taką samą miłością. Pozostała

dwójka… cóż… Wiesz, jak to bywa w rodzinach. Nie wszyscy sobie radzą. Czasami zastanawiam się, jak to możliwe, iż mamy tych samych rodziców. Teraz Thor poczuł zaciekawienie. Chciał dowiedzieć się czegoś więcej o tym, jacy byli, jakie łączyły ich stosunki, dlaczego oddalili się od siebie. Chciał ją zapytać, ale nie śmiał naciskać. A i ona nie wyglądała na chętną do rozmowy na ten temat. Była taką szczęśliwą osobą; skupiała się wyłącznie na rzeczach wesołych i przynoszących szczęście. Kiedy opuścili labirynt, przed nimi pojawił się kolejny ogród. Trawa była tu idealnie przycięta i ukształtowana. Potężna plansza do gry rozciągała się na pięćdziesiąt stóp w każdym kierunku. Na niej stały wielkie drewniane figury, większe od Thora, porozmieszczane dookoła. Gwen krzyknęła w zachwycie. – Zagramy? – spytała. – A co to takiego? – odparł. Odwróciła się do niego i spojrzała z oczyma rozwartymi szeroko ze zdziwienia. – Nigdy nie grałeś w szachy? – zapytała. Thor potrząsnął przecząco głową speszony, czując się jak jakiś wiejski prostak. – To najpiękniejsza z gier! – krzyknęła. Chwyciła jego dłonie i pociągnęła w kierunku planszy. Poruszała się skocznie z rozkoszą. Nie mógł oprzeć się jej widokowi i sam uśmiechnął się do niej. Dotyk jej dłoni sprawiał, że czuł ożywienie; nic, ani ta wielka plansza, ani to piękne miejsce tak go nie elektryzowało, jak poczucie, że ktoś go pragnie. Ona chciała, aby za nią podążał. Chciała poświęcać mu swój czas. Dlaczego ktoś miałby się nim przejmować? Zwłaszcza ktoś taki, jak ona? Kolejny raz odniósł wrażenie, że to mu się tylko śni. – Stań w tamtym miejscu – powiedziała, – za tą figurą. Musisz ją przesunąć i masz na to tylko dziesięć sekund. – Co masz na myśli mówiąc, abym ją przesunął. – spytał Thor. – Wybierz kierunek, szybko! – krzyknęła. Thor podniósł potężny drewniany kloc i zdziwił się jego niewielką wagą. Przeniósł go kilka kroków i upuścił na innym kwadracie. Bez chwili wahania Gwen popchnęła swoją figurę, która wylądowała na figurze Thora i powaliła ją na ziemię. Krzyknęła uradowana. – Zły ruch! – powiedziała. – Wszedłeś wprost na moją drogę! Przegrałeś! Chłopiec spojrzał na dwie figury na planszy w zadumie. Za nic w świecie nie rozumiał tej gry. Zaśmiała się, chwyciła go pod ramię i poszli dalej. – Nie martw się. Nauczę cię kiedyś – powiedziała. Jego serce załomotało. Powiedziała, że go nauczy. Chciała spotkać się z nim ponownie. Spędzić razem czas. Czy on to sobie tylko wyobraził?

– Tak więc, powiedz mi, co myślisz o tym miejscu? – spytała prowadząc go w kierunku kolejnych labiryntów. Ten, do którego właśnie się zbliżali, ułożony był z kwiatów wysokich na osiem stóp, upstrzonych bogactwem najróżniejszych kolorów, nad którymi latały jakieś dziwne owady. – To najpiękniejsze miejsce, jakie w życiu widziałem – odparł szczerze Thor. – A dlaczego chcesz należeć do legionu? – Jest wszystkim, o czym kiedykolwiek marzyłem. – odparł. – Ale dlaczego? – spytała. – Chcesz służyć mojemu ojcu? Thor pomyślał przez chwilę. Nigdy tak naprawdę nie zastanawiał się nad powodem – zawsze gdzieś tam był, a on nie dociekał. – Tak – odparł. – Jemu i Kręgowi. – A co z twoim życiem? – spytała. – Nie chcesz założyć rodziny? Mieć ziemi? Żony? Zatrzymała się i spojrzała na niego. Zaskoczyła go. Nigdy jeszcze nie myślał o tych sprawach i nie wiedział, co ma jej odpowiedzieć. Jej oczy błyszczały, kiedy tak wpatrywała się w niego. – Hm… Nie wiem. Nigdy o tym nie myślałem. – A co powiedziałaby twoja matka? – spytała swawolnie. Uśmiech znikł z twarzy Thora. – Nie mam matki. Teraz i jej twarz spoważniała. – Co się z nią stało? – spytała. Thor miał już odpowiedzieć, opowiedzieć o wszystkim. Pierwszy raz w życiu powiedziałby komuś o swej matce. I co dziwne, chciał tego. Pragnął rozpaczliwie otworzyć się przed nią, obcą osobą bądź co bądź, i pozwolić jej poznać jego najgłębsze uczucia. Ale kiedy otworzył usta, skądś dobiegł ich surowy głos. – Gwendolyn! – wrzasnął. Obydwoje odwrócili się i zobaczyli jej matkę, królową, ubraną w najwspanialsze szaty, której towarzyszyły osobiste służki, zmierzającą wprost do swej córki, bladą na twarzy. Podeszła do Gwen, złapała brutalnie za rękę i szarpnęła ze złością. – Natychmiast wracaj do środka. Co ci mówiłam? Nie chcę, abyś kiedykolwiek jeszcze z nim rozmawiała. Rozumiesz? Twarz Gwen pokryła się purpurą, a potem pojawił się na niej gniew i duma. – Odczep się ode mnie! – wrzasnęła do matki. Ale na nic się to zdało. Królowa odciągała ja coraz dalej, a wokół nich ustawiły się służki. – Powiedziałam, żebyś się ode mnie odczepiła! – krzyknęła Gwen. Spojrzała na Thora rozpaczliwym, smutnym i błagalnym wzrokiem.

Thor znał to spojrzenie. Sam często go doświadczył. Chciał ją zawołać, czuł, jak pęka mu serce widząc, jak znika w zamku. Jakby ktoś zabrał mu sprzed nosa całe jego przyszłe życie. Stał tam jeszcze długo potem. Zapatrzony, wrośnięty w ziemię, nie mogąc złapać tchu. Nie chciał odchodzić, nie chciał o tym wszystkim zapomnieć. Przede wszystkim, nie potrafił sobie wyobrazić, że już nigdy nie mógłby jej spotkać. * Thor wracał wolnym krokiem do zamku, nadal pod tak silnym wrażeniem swego spotkania z Gwen, iż nie zwracał żadnej uwagi na otoczenie. Jego umysł zawładnęły myśli o niej, a sprzed jego oczu nie znikała jej twarz. Była wspaniała. Była najpiękniejszą, najsłodszą, najbardziej życzliwą i najdelikatniejszą, pełną miłości i radości osobą, którą kiedykolwiek spotkał. Musiał się z nią ponownie zobaczyć. Jej nieobecność sprawiała mu tylko ból. Nie rozumiał swych uczuć do niej i to go przerażało. Ledwo ją znał. Wiedział jednak, iż nie potrafi bez niej żyć. Jednocześnie przypomniał sobie, jak królowa brutalnie potraktowała swoją córkę, jak szarpała i ciągnęła Gwen z powrotem do zamku. Poczuł wielki niepokój zdając sobie sprawę, jak potężna i wpływowa osoba stanęła między nimi; osoba, która z jakiegoś powodu nie chciała, aby byli razem. Próbował rozgryźć ten problem, kiedy nagle poczuł sztywną dłoń na swojej klatce, która zatrzymała go obcesowo w miejscu. Spojrzał w górę i zobaczył chłopca, starszego od siebie może o parę lat, wysokiego i szczupłego, ubranego w najdroższe jedwabne szaty, jakie Thor widział w swym życiu – w królewskich odcieniach purpury, zieleni i szkarłatu. Na głowie miał wyszukany kapelusz ozdobiony piórami. Na jego twarzy zaś Thor zauważył grymas. Wyglądał wykwintnie, jak rozpuszczone, wychowane w luksusie dziecko, z miękkimi dłońmi i podniesionymi wysoko brwiami, spod których zerkał co chwilę z pogardą. – Zwą mnie Alton – zaczął. – Jestem synem lorda Altona, pierwszego kuzyna naszego króla. Nasz ród nosi ten tytuł już od siedmiu stuleci, co uprawnia mnie do zostania księciem. Ty natomiast, przeciwnie, jesteś z pospólstwa – powiedział, niemal wypluwając to słowo. – Dwór królewski jest dla królewskiej rodziny. I ludzi wysokich rangą. Nie dla takich, jak ty. Thor stał bez ruchu nie mając pojęcia ani kim był ten chłopiec, ani co on takiego uczynił, żeby go rozzłościć. – Czego ode mnie chcesz? – spytał. Alton zarżał śmiechem. – Oczywiście. Nawet nie wiesz. Pewnie nic nie wiesz, co? Jak śmiałeś wtargnąć tutaj i udawać, że jesteś jednym z nas? – fuknął.

– Niczego nie udaję – odrzekł Thor. – Ach, nieważne, jaka fala cię tu przyniosła. Chcę cię tylko ostrzec, zanim wbijesz sobie do głowy jeszcze więcej bajek, że Gwendolyn jest moja. Thor spojrzał na niego w szoku. Jego? Nie wiedział, co powiedzieć. – Nasze małżeństwo zostało zaplanowane już przy naszych urodzinach – kontynuował Alton. – Jesteśmy w tym samym wieku i tej samej rangi. Niektóre przygotowania zostały już poczynione. Nie waż się myśleć, nawet przez chwilę, że będzie inaczej. Thor poczuł, jakby mu oddech odjęło; nie miał nawet siły odpowiedzieć. Alton podszedł o krok i spojrzał na Thora. – Zrozum – powiedział łagodnym tonem – pozwalam Gwen flirtować. Na wielu frontach. Od czasu do czasu przejmuje się losem jakiegoś prostaka, może sługi. Pozwala, by dostarczali jej rozrywki, by ją zabawiali. Być może doszedłeś do wniosku, iż jest w tym coś więcej. Ale taka już jest Gwen. Jesteś jedynie kolejną znajomością, zabawką, które kolekcjonuje niczym lalki. Nic dla niej nie znaczą. Poekscytuje się nowym przybyszem i po jednym, dwóch dniach znudzi się nim. I o tobie szybko zapomni. Jesteś dla niej nikim, naprawdę. A pod koniec roku połączy nas węzeł małżeński. Już na zawsze. Chłopiec rozwarł szeroko oczy na znak zacięcia i zdecydowania. Thor poczuł, jak jego serce pęka od słów Altona. Czy mówił prawdę? Czy rzeczywiście Thor nic dla niej nie znaczył? Miał mętlik w głowie; nie wiedział, w co wierzyć. Gwen wydawała się taka szczera. Ale może zbyt łatwo i pochopnie wyciągał wnioski? – Kłamiesz – odpowiedział w końcu. Alton zarżał śmiechem ponownie, po czym wzniósł pojedynczy, wychuchany palec i dźgnął nim Thora w klatkę. – Jeśli jeszcze raz zobaczę cię w jej pobliżu, użyję swej władzy, by przywołać królewskie straże. A oni wsadzą cię do więzienia. – Na jakiej podstawie? – spytał Thor. – Nie potrzebuję powodu. Mam tu władzę. Podam jakikolwiek, a wszyscy mi uwierzą. Zanim skończę cię szkalować, połowa królestwa będzie przekonana, że jesteś przestępcą. Alton zaśmiał się zuchwale. Thorowi zrobiło się niedobrze. – Nie masz za krzty honoru – odparł Thor, nie rozumiejąc, jak ktoś mógł być aż tak pozbawiony przyzwoitości. Alton wybuchnął przenikliwym śmiechem. – Zacznijmy od tego, że nigdy go nie miałem – powiedział. – Honor jest dla głupców. Ja dostaję to, co chcę. Możesz zachować swój honor dla siebie. Ja biorę Gwendolyn.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Thor wyszedł wraz z Reece’em z królewskiego dworu przez bramę zwieńczoną łukiem, na wiejską drogę wiodącą do koszar legionu. Na ich widok strażnicy stanęli na baczność, wzbudzając w Thorze upragnione poczucie przynależności, tak, że nie czuł się już obcym. Wrócił myślami do chwili, kiedy jeszcze kilka dni temu strażnik przepędził go z tego miejsca. Jak wiele się zmieniło w tak krótkim czasie. Thor usłyszał pisk i spojrzał w górę. Wysoko nad nim Estopheles krążyła na niebie obserwując ziemię. Zanurkowała, a Thor wystawił rękawicę, którą nadal miał przy sobie, czekając z przejęciem. W pewnym momencie ptak odbił ponownie w górę, odleciał wyżej i wyżej, cały czas jednak pozostając w zasięgu wzroku. Thor poddał się zadumie. Estopheles była stworzeniem mistycznym. Wyczuwał głęboką więź, jaka ich połączyła, a którą trudno było wyjaśnić. Szli dalej w ciszy szybkim krokiem, zmierzając do koszar. Thor wiedział, iż brać legionowa oczekiwała go i zastanawiał się, jaki rodzaj powitania mu zgotuje. Czy spotka się z zazdrością i zawiścią? Czy też będą wściekli, że zdołał skupić na sobie uwagę całego dworu? Czy będą się z niego wyśmiewać, że na noszach wracał z Wilds przez most? Czy może w końcu go zaakceptują? Miał nadzieję na to ostatnie. Znużyła go już walka z resztą chłopców w legionie. Chciał po prostu czuć, bezwarunkowo, że w końcu należy do legionu, że jest jednym z nich. Kiedy dostrzegł koszary w oddali, jego myśli podążyły w innym kierunku. Gwendolyn. Zastanawiał się, czy może porozmawiać o niej z Reece’em i ile może mu zdradzić, mając na uwadze fakt, że była jego siostrą. Nie potrafił o niej zapomnieć. Nie mógł też przestać myśleć o spotkaniu z Altonem – jawnym zagrożeniem ze strony rodziny królewskiej – i o tym, ile z tego, co on powiedział, było prawdą. Jakaś część jego podświadomości obawiała się poruszyć ten temat z Reece’em, aby niechcący nie zrazić go do siebie i stracić nowego przyjaciela na rzecz jego siostry. Z drugiej strony, po prostu musiał wiedzieć, co Reece o tym sądził. – Kim jest Alton? – w końcu spytał Reece’a z wahaniem. – Alton? – powtórzył Reece – dlaczego pytasz? Thor wzruszył ramionami nie wiedząc, ile może mu powiedzieć. Na szczęście Reece sam podjął temat. – Jest tylko jeszcze jednym, odgrażającym się, pomniejszym członkiem rodziny królewskiej. Kuzynem króla z trzeciej linii. A co? Przyczepił się do ciebie? Po chwili Reece zmrużył oczy – Chodzi o Gwen, prawda? Powinienem cię ostrzec? Thor odwrócił się i spojrzał na niego. Chciał usłyszeć coś więcej.

– Co masz na myśli? – To zwykły cham. Przyczepił się do Gwen, kiedy tylko nauczył się chodzić. Jest przekonany, że ją poślubi. Moja matka myśli chyba tak samo. – A poślubi? – spytał Thor z niepokojem. Reece spojrzał na niego i uśmiechnął się. – No no, zauroczyła cię, co? – zachichotał. – Szybko poszło. Thor poczerwieniał na twarzy mając nadzieję, iż nie było to tak oczywiste. – To, czy będą ślubować, czy nie, będzie zależało od charakteru uczuć mojej siostry wobec niego – odrzekł w końcu Reece. – Chyba, że zmuszą ją do tego małżeństwa. Ale szczerze wątpię, aby mój ojciec to zaakceptował. – A co ona czuje do niego? – naciskał Thor, obawiając się, czy nie jest zbyt wścibski, ale musiał znać odpowiedź. Reece wzruszył ramionami. – Musiałbyś sam ją o to zapytać. Nigdy nie rozmawiałem z nią o tym. – Ale czy twój ojciec mógłby zmusić ją do małżeństwa? – domagał się Thor. – Czy naprawdę mógłby posunąć się do tego? – Mój ojciec może zrobić wszystko, co tylko zechce. Lecz ta kwestia to już sprawa między nim i Gwen. Reece spojrzał ponownie na Thora. – Skąd te wszystkie pytania? O czym wy rozmawialiście? Thor zaczerwienił się niepewny, co ma odpowiedzieć. – O niczym takim – w końcu odparł. – No, o niczym! – zaśmiał się Reece. – To mi wygląda na całkiem spore nic! Zaśmiał się jeszcze głośniej, a Thor poczuł zażenowanie. Może tylko mu się zdawało, iż Gwen go polubiła. Reece oparł rękę na jego barku stanowczo. – Posłuchaj, stary druhu – powiedział – jedyną rzeczą, której możesz być pewien u Gwen to to, iż ona wie, czego chce. I to dostaje. Zawsze tak było. Jest uparta jak ojciec. Nikt nie zdoła zmusić ją do zrobienia czegokolwiek – lub poślubienia kogokolwiek – jeśli ona tego nie zechce. Więc nie martw się. Jeśli wybierze ciebie, to zaufaj mi, będziesz o tym wiedział. W porządku? Thor skinął głową czując się o wiele lepiej, jak zwykle zresztą po rozmowie z Reece’em. Spojrzał przed siebie i zobaczył wrota do koszar legionu. Zdziwił się, gdyż przed nimi stało kilku chłopców, jakby oczekując ich, a jeszcze bardziej, kiedy zobaczył ich wyszczerzone w uśmiechu zęby i usłyszał gromkie hurra jak tylko go zobaczyli. Podbiegli do Thora, chwycili go za ramiona i pociągnęli do środka. Zdziwił się, gdyż chłopcy praktycznie unieśli go ze sobą i wprowadzili do koszar. Zewsząd otaczały go twarze pełne podziwu i życzliwości. – Opowiedz o kanionie. Jak tam jest po drugiej stronie? – zapytał ktoś. – Jak wyglądał potwór? Ten, którego zabiłeś? – zapytał ktoś inny. – Nie zabiłem go – zaprzeczył Thor. – To dzieło Ereca.

– Słyszałem, że ocaliłeś życie Eldena – powiedział któryś chłopiec. – A ja, że natarłeś bezpośrednio na potwora. Bez żadnej porządnej broni. – Od teraz jesteś jednym z nas! – ktoś krzyknął, a inni podnieśli radosny okrzyk. Prowadzili go dalej tak, jakby był ich dawno niewidzianym bratem. Ledwo mógł w to wszystko uwierzyć. Im więcej słów słyszał, tym bardziej zdawał sobie sprawę, że może mieli rację. Może rzeczywiście był dzielny. Nigdy tak naprawdę o tym nie myślał. Po raz pierwszy od długiego czasu zaczynał czuć zadowolenie z samego siebie. Przede wszystkim dlatego, iż w końcu czuł, iż do nich należy. Czuł, jak schodzi z niego całe napięcie. Thor znalazł się na głównym placu treningowej areny, a przed nim stały dziesiątki legionistów wraz z wieloma wojownikami Srebrnej Gwardii. Zobaczywszy Thora, wydali okrzyk radości. Wszyscy podchodzili do niego i klepali po plecach. Nagle pojawił się Kolk i wszyscy umilkli. Thor skupił uwagę, gdyż jak dotąd wojownik okazywał mu jedynie pogardę. Ale teraz, ku jego zdziwieniu, zobaczył zupełnie inny wyraz twarzy. Mimo, że dowódca nadal jakoś nie potrafił zmusić się do uśmiechu, to przynajmniej nie marszczył gniewnie czoła. Thor mógłby przysiąc, iż dostrzegł w jego oczach coś jakby zachwyt. Kolk wyszedł przed wszystkich, podniósł dłoń, w której trzymał szpilę zwieńczoną podobizną czarnego sokoła i przypiął ją na piersi chłopca. Symbol legionu. Thor został oficjalnie do niego przyjęty. Nareszcie był jednym z nich. – Thorgrinie z południowej prowincji Zachodniego Królestwa – powiedział z dumą Kolk. – Witamy cię w legionie. Chłopcy wydali okrzyk, po czym podbiegli do niego, chwycili za ramiona i bujali raz w jedną, raz w drugą stronę. Thor nie mógł ogarnąć tego wszystkiego. Nawet nie próbował. Pragnął jedynie cieszyć się tą chwilą. W końcu znalazł swoje miejsce. Kolk odwrócił się w kierunku chłopców. – Dobra chłopaki. Uspokójcie się – rozkazał. – Dziś jest wyjątkowy dzień. Żadnych wideł, czyszczenia, czy też sprzątania końskiego gówna. Dziś naprawdę potrenujemy. Ogłaszam dzień walki. Chłopcy zareagowali entuzjastycznym wiwatem i podążyli za Kolkiem w kierunku wielkiej okrągłej budowli z dębu, do jej lśniących, wykutych z brązu drzwi. Thor przyłączył się do wszystkich i w jednym wielkim gwarze, w towarzystwie Reece’a i O’Connora, który właśnie do nich dołączył, ruszył po broń. – Myślałem, że już nigdy nie zobaczę ciebie wśród żywych – powiedział O’Connor uśmiechając się i poklepując Thora po barku. – Następnym razem obudź mnie pierwszego, dobra? Thor uśmiechnął się do niego.

– Co to za budynek? – spytał Thor Reece’a, kiedy zbliżyli się do niego. Drzwi pokryte były wieloma żelaznymi nitami. Cała budowla sprawiała imponujące wrażenie. – Skład broni – odparł Reece. – To tu przechowują całą naszą broń. Raz na jakiś czas pozwalają nam rzucić okiem na broń, a nawet nią poćwiczyć. W zależności od tego, jaką akurat umiejętność chcą nam przekazać. Thor poczuł ucisk w żołądku na widok podchodzącego do nich Eldena. Opanował się jednak i czekał na kolejną groźbę pod swoim adresem. Tym razem zauważył jednak ze zdziwieniem, że Elden zmienił się, że jego twarz wyrażała wdzięczność. – Muszę ci podziękować – powiedział z pokorą. – Za uratowanie mi życia. Thora zatkało; nigdy nie spodziewałby się czegoś takiego po nim. – Myliłem się co do ciebie – dodał chłopiec. – Zostaniemy przyjaciółmi? – spytał i wyciągnął rękę w kierunku Thora. Thor nigdy nie chował do nikogo urazy i z chęcią wyciągnął dłoń na zgodę. – Przyjaciele – oznajmił. – Nie myśl, że nie traktuję tego poważnie – powiedział Elden. – Zawsze będę u twego boku. A i winien ci jestem jedną przysługę. To powiedziawszy odwrócił się i znikł w tłumie. Thor nie wiedział, co myśleć. Dziwił się tylko, jak szybko wszystko wokół niego się zmieniało. – Chyba jednak nie jest taką całkowitą mendą – powiedział O’Connor. – Może mimo wszystko jest w porządku. Dotarli do składu broni. Wielkie drzwi otworzyły się szeroko i Thor wszedł oniemiały. Kroczył powoli wyciągając szyję, lustrując całe to miejsce dokoła, chłonąc każdy najdrobniejszy szczegół. Setki różnych broni, z których części nawet nie znał, wisiały dokoła na ścianach. Pozostali chłopcy wpadali do budynku z przejęciem, podbiegali do broni, podnosili ją, przymierzali, oglądali ze wszystkich stron. Thor poszedł za ich przykładem, czując się jak dziecko w sklepie z cukierkami. Podszedł do olbrzymiej halabardy, podniósł drzewce dwoma rękoma i sprawdził jej ciężar. Była masywna i dobrze naoliwiona, a jej ostrze było wytarte i pokarbowane. Thor zastanawiał się, czy zabiła już kogoś w bitwie. Odstawił ją na miejsce i sięgnął po cep bojowy– krótką pałkę z doczepioną na długim łańcuchu, nabijaną ćwiekami metalową kulą. Uniósł, trzymając za drewniany koniec i poczuł, jak na drugim zadyndała spiczasta kula. Obok stał Reece i oglądał właśnie wojenny topór. Za nim zaś O’Connor sprawdzał ciężar długiej piki, dźgając w powietrzu wyimaginowanego przeciwnika. – Słuchajcie wszyscy! – krzyknął Kolk i wszyscy zwrócili się w jego stronę. – Dziś nauczymy się walczyć z przeciwnikiem na odległość. Czy ktoś wie, jakiej broni można użyć? Czym można zabić przeciwnika, który stoi oddalony od was o trzydzieści kroków? – Strzelając z łuku – krzyknął któryś z chłopców.

– Owszem – odparł Kolk. – Co jeszcze? – Włócznią! – krzyknął ktoś inny. – Czym jeszcze? Jest więcej rodzajów takiej broni. No? – Z procy – dodał Thor. – Co jeszcze? Thor szukał zawzięcie w myślach, ale nic innego nie przychodziło mu do głowy. – Nożem do rzucania – wrzasnął Reece. – I co jeszcze? Chłopcy zawahali się. Żaden nie miał już pomysłu. – Są jeszcze rzucane młoty – krzyknął Kolk – i rzucane topory. Jest też kusza. Można też cisnąć piką, a nawet mieczem. Kolk przemierzał pomieszczenie w tą i z powrotem, obserwując twarze chłopców stojących w skupieniu. – A to jeszcze nie wszystko. Zwykły kamień leżący na ziemi może stać się twoim najlepszym przyjacielem. Widziałem człowieka wielkiego niczym byk, bohatera wojennego, który poległ w ułamku sekundy trafiony odłamkiem rzuconym przez jakiegoś sprytniejszego żołnierza. Żołnierze na ogół nie zdają sobie sprawy z tego, iż nawet zbroi można użyć jako broni. Można zdjąć rękawicę i rzucić nią w twarz przeciwnika. Na chwilę straci orientację, a wtedy będziecie mogli go zabić. Możecie rzucić też swoją tarczą. Kolk wziął głęboki oddech. – Co istotne, kiedy uczysz się walczyć, nie zawężasz walki wyłącznie do odległości, która oddziela ciebie od przeciwnika. Musisz znacznie rozszerzyć pole działania. Większość ludzi walczy w trójkroku. Dobry wojownik walczy w trzydziestu. Zrozumiano? – Tak jest! – krzyknęli chórem legioniści. – Dobrze. Dziś udoskonalimy waszą umiejętność rzucania. Rozejść się po składzie i chwycić jakąkolwiek broń rzucaną. Wziąć jedną i wrócić przed budynek w trzydzieści sekund. Ale już! Pomieszczenie zaroiło się od chłopców. Thor podbiegł do ściany szukając czegoś do rzucania. Co chwilę jakiś podekscytowany legionista popychał go to z jednej, to z drugiej strony. W końcu Thor ujrzał to, czego szukał i chwycił mały rzucany topór. O’Connor chwycił nóż, a Reece – miecz. I całą trójką wybiegli razem z pozostałymi ze składu. Podążyli za Kolkiem na odległy koniec placu, gdzie na palach wisiało kilkanaście tarcz. Wszyscy chłopcy, dzierżąc wybraną przez siebie broń, skupili się wokół dowódcy w oczekiwaniu. – Ustawiacie się tutaj – zagrzmiał wskazując linię na piachu – i celujecie w te tarcze. Kiedy już rzucicie, biegniecie do tarcz i zgarniacie inną broń, którą wykorzystujecie przy następnym rzucie. Nie wolno wam rzucać tą samą bronią dwa razy pod rząd. I za

każdym razem celujecie do tarcz. Ci, którzy nie trafią, robią jedną rundkę biegiem dookoła placu treningowego. Zaczynajcie! Chłopcy ustawili się, ramię przy ramieniu za linią i zaczęli ciskać bronią do tarcz oddalonych o dobre trzydzieści jardów. Thor dołączył do innych w linii. Chłopiec stojący obok niego rzucił włócznią chybiając o włos. Odwrócił się i truchtem ruszył dookoła areny. W tym momencie podbiegł do niego wojownik i zarzucił mu na barki ciężką kolczugową opończę, która przygniotła chłopca do ziemi. – Biegnij z tym! – rozkazał. Chłopiec z ugiętymi od ciężaru nogami, pocąc się od panującego upału, pobiegł dalej. Thor nie chciał chybić. Odchylił się, skoncentrował, machnął toporem najpierw w tył i wypuścił go przed siebie. Zamknął oczy modląc się, aby trafił do celu. Po chwili poczuł ulgę słysząc dźwięk ostrza wchodzącego w skórzaną tarczę. Ledwie mu się udało. Trafił w dolny róg, ale przynajmniej trafił. Wszędzie wokół chłopcy ciskali bronią. Kilkunastu nie trafiło i biegli już dokoła placu. Tych niewielu, którym się powiodło, pobiegło do tarcz po kolejną broń. Thor również podbiegł i znalazł długi, wąski nóż do rzucania. Wyciągnął go z tarczy i wrócił na miejsce przy linii. Ćwiczenie to trwało kilka długich godzin. Ręka pulsowała mu przeraźliwym bólem. Zrobił też wiele okrążeń, za dużo jak na jego siły. Pot lał się z niego obficie, podobnie zresztą, jak z wszystkich innych chłopców. Trening był ciekawy i wciągający – pierwszy raz mieli możliwość rzucać przeróżną bronią oraz przyzwyczajać się do wrażenia, jakie sprawiał dotyk i ciężar ich ostrzy i rękojeści. Thor czuł, iż z każdym kolejnym rzutem przyzwyczajał się coraz bardziej i stawał się coraz lepszy. Mimo tego jednak, panujący wokół ukrop był nie do zniesienia. Thor czuł narastające zmęczenie. Niewielu już chłopców stało przed tarczami. Cała reszta biegała. Ciężko było trafić tyle razy, tak różną bronią, i do tego jeszcze w upale i w przerwach między wycieńczającym biegiem po arenie. Wszystko to odbijało się negatywnie na trafności rzutów do celu. Thor dyszał. Nie wiedział ile jeszcze zdoła wytrzymać. I właśnie w chwili, kiedy miał już upaść, Kolk krzyknął: – Dość! Chłopcy wrócili ze swych okrążeń na środek placu i upadli na trawę. Leżąc i dysząc, ściągali z siebie ciężkie opończe. Thor również usiadł na trawie, z obolałym ramieniem i potem spływającym obficie z całego ciała. Wojownicy przynieśli kubły z wodą i postawili przy chłopcach. Reece sięgnął po jeden, napił się i podał O’Connorowi, ten z kolei upił spory łyk i podał do Thora. Chłopiec pił i pił, a woda ściekała mu po brodzie i klatce. Była cudowna. Wziął głęboki oddech i oddał kubeł Reece’owi. – Jak długo może to potrwać? – zapytał. Reece potrząsnął głową dysząc: – Nie wiem.

– Jak nic próbują nas zabić – odezwał się ktoś. Thor odwrócił się i ujrzał Eldena, który podszedł i usiadł przy nich. Zdziwił się jego obecnością, ale zrozumiał, że Elden naprawdę chciał się zaprzyjaźnić. Dziwnie było doświadczać takiej zmiany w jego zachowaniu. – Chłopcy! – wrzasnął Kolk przechadzając się powoli między nimi. – Wielu z was nie trafia już do celu. Teraz, kiedy dzień ma się ku końcowi. Jak widzicie, ciężko o precyzję, kiedy jest się zmęczonym. I właśnie o to chodzi. W bitwie nigdy nie będziecie wypoczęci. Prędzej wyczerpani. Czasami bitwa trwa kilka dni. Zwłaszcza, kiedy oblega się zamek. I to wówczas, kiedy wasze zmęczenie sięga zenitu, musicie wykonać swój najcelniejszy rzut. Często trzeba wówczas rzucać czym popadnie. Dlatego musicie znać się na każdej broni i używać jej na każdym etapie zmęczenia. Zrozumiano? – TAK, PANIE DOWÓDCO! – zawtórowali okrzykiem. Niektórzy z was potrafią rzucać nożem, inni włócznią. Ale te same osoby chybiają rzucając młotem lub toporem. Myślicie, że można przeżyć potrafiąc rzucać tylko jedną bronią? – NIE, PANIE DOWÓDCO! Na twarzy Kolka pojawił się grymas. Krążył wokół chłopców i kopał w plecy tych, którzy według niego nie siedzieli wystarczająco wyprostowani. – Dosyć odpoczynku – powiedział. – Wstawać! Thor zwlókł się na nogi i poczuł jak bardzo były zmęczone. Nie wiedział, jak długo da radę na nich ustać. – W walce na odległość liczą się dwie sprawy – kontynuował dowódca. – Możecie rzucać bronią – ale to samo może robić wasz wróg. Tak jak on nie może czuć się bezpieczny w odległości trzydziestu stóp od was, tak i wy jesteście podobnie narażeni na jego atak. Musicie nauczyć się bronić w takiej sytuacji. Zrozumiano? – TAK, PANIE DOWÓDCO! – Obrona przed rzuconym obiektem będzie wymagać od was nie tylko refleksu i wiedzy jak szybko wstać, uchylić się, przetoczyć, czy zrobić unik, ale też mistrzowskiej wręcz sprawności w posługiwaniu się tarczą. Na znak Kolka jeden z żołnierzy przyniósł wielką i ciężką tarczę. Thor oniemiał – była prawie dwa razy większa od niego. – Jakiś ochotnik? – spytał Kolk. W grupie chłopców panowała cisza i wahanie. Nie namyślając się, powodowany chwilą, Thor podniósł rękę. Kolk skinął głową, a Thor podszedł do niego. – Dobrze – powiedział dowódca. – Przynajmniej jeden z was jest na tyle tępy, żeby zgłaszać się dobrowolnie. Podziwiam twego ducha, chłopcze. Głupia decyzja. Ale niech ci będzie.

Thor zaczął zastanawiać się, że może rzeczywiście podjął idiotyczną decyzję. Kolk podał mu tarczę, którą chłopiec przypiął do ramienia. Nie mógł uwierzyć, że ona może aż tyle ważyć. Ledwo był w stanie ją podnieść. – Thor. Twoje zadanie polega na dotarciu do drugiego końca areny. Bez szwanku. Widzisz tych pięćdziesięciu chłopców? Wszyscy oni będą rzucać w ciebie bronią. Prawdziwą bronią. Rozumiesz? Jeśli nie użyjesz tej tarczy do swej ochrony, umrzesz, zanim dobiegniesz do końca. Thor spojrzał na niego z niedowierzaniem. Chłopcy umilkli ze strachu. – To nie zabawa – kontynuował Kolk. – Mówię poważnie. Każda walka jest na poważnie. Żyj lub umieraj. Jesteś pewien, że nadal tego chcesz, chłopcze? Thor skinął głową zbyt przerażony, aby wymówić jakiekolwiek słowo. Nie mógł zmienić decyzji, nie – stojąc przed nimi wszystkimi. – Dobrze. Na znak Kolka, z szeregu wystąpił sługa i dmuchnął w róg. – Ruszaj! – wrzasnął Kolk. Thor podniósł tarczę obiema rękoma, używając wszystkich sił, jakie mu pozostały. Od razu usłyszał donośny, głuchy odgłos, tak dotkliwy, że omal mu czaszka nie pękła. To żelazny młot jako pierwszy uderzył w tarczę. Nie przebił jej, ale wstrząsnął całym jego ciałem. Prawie upuścił tarczę. Zebrał się jednak w sobie, poprawił chwyt i ruszył dalej. Zaczął biec, kuśtykając z tarczą najszybciej, jak tylko potrafił. Widział, jak różna broń i pociski mijały jego tarczę, i skulił się za nią jak najlepiej umiał. Była jego jedyną ostoją, ostatnią deską ratunku. I w miarę jak biegł, uczył się, jak pozostawać w jej bezpiecznym cieniu. Nagle minęła go strzała. Chybiła o włos tylko i Thor ciaśniej przywarł do tarczy. Kolejny ciężki obiekt gruchnął w tarczę tak mocno, iż chłopiec cofnął się o kilka kroków i upadł na ziemię. Ale wstał zaraz i pobiegł dalej. W końcu, krańcowo wyczerpany i dysząc ciężko, Thor dotarł do końca areny. – Dość! – ryknął Kolk. Thor opuścił tarczę na ziemię, cały mokry od potu. Był bardziej niż wdzięczny bogu, że udało mu się dotrzeć na drugi koniec areny. Nie utrzymałby jej ani chwili dłużej. Podbiegł z powrotem do chłopców. Na twarzach wielu z nich widział podziw i uznanie. Zastanawiał się, jak udało mu się przetrwać, jeśli rzeczywiście to było takie trudne. – Nieźle – szeptem skomentował Reece. – Kolejny ochotnik? – zawołał Kolk. Wśród chłopców zapanowała śmiertelna cisza. Zobaczywszy, przez co przeszedł Thor, żaden z nich nie miał na to ochoty. Thor poczuł dumę. Nie był jednak pewien, czy zgłosiłby się na ochotnika, wiedząc, co go czeka. Lecz teraz, kiedy miał to za sobą, był zadowolony, iż mu się udało.

– W porządku. Wobec tego ja wybiorę ochotnika za was – wrzasnął Kolk. – Ty! Saden! –zawołał wskazując na chłopca w tłumie. Na środek wyszedł starszy, szczupły chłopiec, wyraźnie przerażony. – Ja? – powiedział łamiącym głosem. Zgromadzeni chłopcy wybuchnęli śmiechem. – Oczywiście, że ty. A kto inny? – powiedział Kolk. – Wybacz, panie, ale wolałbym nie. Wśród chłopców dał się słyszeć stłumiony okrzyk. Kolk podszedł do niego ze skrzywioną miną. – Będziesz robił nie to, co chcesz, ale to, co ja ci każę – warknął Kolk. Saden stał jak wryty, przerażony na śmierć. – Byłoby lepiej dla niego, gdyby nie służył w legionie – wyszeptał Reece do Thora. Thor odwrócił się i spojrzał pytająco: – Co chcesz przez to powiedzieć? – Pochodzi z arystokratycznej rodziny, która przysłała go tutaj wbrew jego woli. Nie jest typem wojownika i Kolk o tym wie. Sądzę, że spróbują go złamać i wyrzucą go stąd. – Wybacz, panie, ale nie mogę – odparł Saden przerażonym głosem. – Możesz – wrzasnął Kolk – i zrobisz! Napięcie sięgnęło zenitu. Saden spuścił wzrok i zwiesił głowę ze wstydu. – Bardzo mi przykro, panie. Proszę, daj mi inne zadanie, a z chęcią je wykonam. Twarz Kolka poszarzała ze złości. Podszedł do chłopca tak blisko, iż dzieliło ich kilka cali. – Ja ci dam inne zadanie, chłopcze. Nie obchodzi mnie, kim jest twoja rodzina. Zasuwaj dookoła placu tak długo, aż padniesz. A potem wróć i dobrowolnie podnieś tę tarczę. Zrozumiałeś? Saden skinął głową wyglądając tak, jakby za chwilę miał wybuchnąć płaczem. Z boku podszedł żołnierz i zarzucił na chłopca kolczugę. Potem pojawił się następny i zarzucił kolejną. Thor nie mógł zrozumieć, jak Saden był w stanie udźwignąć obie naraz. Sam ledwo biegł z jedną na plecach. Kolk wychylił się i kopnął mocno Sadena w tyłek. Chłopiec ruszył potykając się co chwila, w swój długi, powolny maraton dokoła areny. Thorowi zrobiło się go żal. Patrzył na chłopca kuśtykającego wokół placu i nie mógł oprzeć się wrażeniu, że może tu, w legionie, nie przetrwać. Nagle rozległ się dźwięk rogu i Thor zauważył konną kompanię żołnierzy, którym towarzyszyło kilkunastu rycerzy Srebrnej Gwardii. Zatrzymali się przed legionem. – Na cześć córki króla i jej zaślubin oraz z okazji dnia letniego przesilenia, król ogłosił dzień łowów! Wszyscy chłopcy wokół Thora wybuchnęli okrzykiem radości. Jak jeden mąż ruszyli za odjeżdżającymi końmi, na przełaj areny.

– Co się dzieje? – spytał Reece’a w biegu. Reece uśmiechał się szeroko. – Prawdziwy dar z niebios! – odparł. – Mamy wolne! Idziemy na polowanie!

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Thor biegł leśnym szlakiem wraz z resztą uczestników polowania. W ręce trzymał włócznię, którą dostał specjalnie na te łowy. Obok niego biegł Reece, O’Connor, Elden oraz przynajmniej pięćdziesięciu innych legionistów. Przed nimi zaś jechali konno wojownicy Srebrnej Gwardii w liczbie około setki, ubrani w lekką zbroję, niektórzy wyposażeni w krótkie włócznie, większość jednak z łukami na plecach. Towarzyszyły im dziesiątki giermków i sług. Na czele jechał sam król MacGil, potężny i dumny jak mało kiedy, z podekscytowanym uśmiechem na twarzy. Po jego obu stronach jechali synowie, Kendrick, Gareth, a nawet, co dziwne, Godfrey. Za nimi zaś podążały tuziny paziów. Niektórzy dęli w długie rzeźbione rogi z kości słoniowych; inni próbowali zapanować nad psami, które aż wyrywały się, by dogonić jadące przed nimi konie. Kompletny zamęt. W miarę jak cały ten orszak zagłębiał się coraz bardziej w las, oddzielały się od niego mniejsze grupy i odjeżdżały w każdym możliwym kierunku. Thor nie miał pojęcia, dokąd zmierzały, ani też do której grupy powinien dołączyć. W pobliżu przejechał Erec. Thor, jak i cała reszta jego kompanów, zdecydował się pobiec za nim. Obok pojawił się Reece. – Dokąd zmierzamy? – zapytał go dysząc ciężko. – Głęboko w las – krzyknął Reece. – Wojownicy chcą wrócić z liczną zdobyczą. – Dlaczego niektórzy rycerze jadą konno, a inni biegną? – zapytał O’Connor. – Ci na koniach będą polować na łatwiejszą zdobycz: jelenie i ptactwo – odparł Reece. – Będą strzelać z łuku. Ci, którzy idą piechotą, zapolują na groźniejszego zwierza, jak żółto–ogoniastego dzika. Na wzmiankę o dziku Thor poczuł jednocześnie podekscytowanie i niepokój. Kiedyś widział, jak jeden dorastał; paskudne i niebezpieczne stworzenie. Znane było z tego, iż wystarczył mały pretekst, a rozszarpywało człowieka na dwoje. – Najstarsi rycerze zwykle zostają w siodłach i polują na łanie i wszelakie ptactwo – dodał Erec. – Młodsi wolą gonić większą zwierzynę. Do czegoś takiego potrzeba lepszej kondycji. – Dlatego też i wy jesteście dziś na polowaniu – krzyknął biegnący z legionistami Kolk. – To też jest ćwiczenie. Macie biec, całą drogę pokonać piechotą i nadążać za końmi. Z czasem podzielicie się na mniejsze grupki. Każda pójdzie swoją drogą i zapoluje na swoją zwierzynę. Macie znaleźć i ukatrupić najbardziej okrutne i niebezpieczne zwierzęta. Dzięki temu nabędziecie cech prawdziwego żołnierza: wytrwałość, odwagę, umiejętność stawienia czoła przeciwnikowi i nie cofania się przed niczym. Bez względu na to, jak duży i niebezpieczny okaże się wróg. A teraz w drogę!

Thor przyspieszył razem z całą bracią zamierzając dogonić konie, przedzierając się przez gęstwinę. Nie miał pojęcia, jaki kierunek obrać. Pomyślał, iż najrozsądniej będzie trzymać się Reece’a i O’Connora. – Strzałę, szybko! – krzyknął Erec. Thor zerwał się do działania. Chwycił strzałę zatkniętą w kołczanie przypiętym do siodła Ereca i podał ją rycerzowi. Erec umieścił ją w łuku, zmusił konia do powolnego truchtu i powoli wycelował do czegoś w lesie. – Psy! – wrzasnął rycerz. Jeden z królewskich sług spuścił psa ujadającego głośno, który wbiegł między krzaki. Thor zauważył ze zdziwieniem, jak po chwili z naprzeciwka poderwał się do lotu wielki ptak. Erec posłał w jego kierunku strzałę, która trafiła idealnie w szyję stworzenia. Ptak padł martwy. Thor nie mógł się nadziwić, jak Erec wypatrzył go w takiej gęstwinie. – Przynieś ptaka! – wrzasnął rycerz. Thor podbiegł, złapał go, jeszcze ciepłego, tryskającego krwią, wrócił do Ereca i powiesił na jego siodle. Wszędzie dokoła widział, jak rycerze postępują podobnie: płoszą ptactwo, zabijają, a ich giermkowie przynoszą i wieszają je u siodeł. Większość używała strzał, niektórzy ciskali włóczniami. Kendrick wziął zamach i cisnął włócznią w jelenia: trafił idealnie w jego gardziel i zwierzę padło. Thor nie mógł się nadziwić bogactwem zwierzyny żyjącej w tych lasach oraz liczbą zdobyczy, którą przyjdzie im zabrać ze sobą do zamku. Wystarczy, aby wyżywić, przez wiele kolejnych dni, cały królewski dwór. – Byłeś już kiedyś na polowaniu? – Thor spytał Reece’a, ledwo unikając stratowania przez jednego z ludzi króla. Ciężko było cokolwiek usłyszeć. Wszędzie rozlegały się odgłosy ujadających psów, trębaczy dmących w rogi, okrzyków i śmiechu zadowolonych z łowów ludzi. Reece uśmiechał się z zadowoleniem biegnąc i przeskakując nad kolejnymi przeszkodami. – Wiele razy! Ale tylko dzięki ojcu. Nie wolno brać udziału w polowaniu przed ukończeniem pewnego wieku. To fascynujące zajęcie, mimo, że prawie nikt nie wychodzi z niego bez szwanku. Wielu ludzi zostaje rannych lub zabitych podczas polowania na dzika. Reece wciągnął głęboko powietrze: – Tylko, że do tej pory zawsze byłem tu konno. – dodał –Nigdy wcześniej nie pozwolono mi biec razem z legionem, ani polować na dzika. To mój pierwszy raz!

Nagle las jakby się zmienił. Przed nimi pojawiło się wiele szlaków wiodących w różnych kierunkach, każdy dzieląc się na kilka następnych. Rozbrzmiał dźwięk rogu i cała drużyna zaczęła dzielić się na mniejsze grupki. Thor stanął blisko Ereca. Dołączyli do nich Reece i O’Connor. Razem skręcili w wąską ścieżkę, wiodącą po okręgu w dół. Biegli i biegli. Thor ściskając mocno swą włócznię, przeskoczył nad niewielkim strumykiem. Ich grupa składała się teraz z Kendricka i Ereca na koniach oraz biegnących przy nich Thora, Reece’a, O’Connora i Eldena. Thor odwrócił się i zauważył dwóch innych członków legionu, bliźniaków, wielkich i szerokich z włosami w kolorze piasku opadającymi na roześmiane twarze, podążających za nimi. Wyglądali na kilka lat starszych od Thora. Razem było więc już osiem osób w jego drużynie. – Jestem Conval – zawołał jeden z nich. – A ja Conven. – Jesteśmy braćmi – powiedział Conval. – Bliźniakami! – dodał Conven. – Możemy się do was przyłączyć? – spytał Conval. Thor widział ich już wcześniej w koszarach, ale nigdy nie poznał osobiście. Był szczęśliwy, że mógł teraz to uczynić, zwłaszcza, że chcieli się z nim zaprzyjaźnić. – Ależ oczywiście – zawołał Thor. – Im więcej rąk, tym lepiej – zawtórował Reece. – Słyszałem, że tutejsze dziki są ogromne – napomknął Conval. – I śmiertelnie niebezpieczne – dodał Conven. Thor spojrzał na długie włócznie bliźniaków, trzy razy dłuższe od jego i zdumiał się. Zauważył, iż patrzyli na jego krótką broń. – Ta włócznia jest za krótka – powiedział Conval. – Tutejsze dziki mają ogromne fajki. Potrzebujesz czegoś dłuższego – potwierdził Conven. – Weź moją – zaoferował Elden podbiegając do Thora. – Nie mogę jej wziąć – odparł Thor. – A czego ty użyjesz? – Obędę się – Elden wzruszył ramionami. Poruszyła go do głębi szczodrość Eldena. Nie mógł się nadziwić, jak bardzo zmieniły się ich relacje. – Weź jedną z moich – nakazał czyjś głos. Thor podniósł wzrok i zobaczył Ereca jadącego obok i wskazującego na siodło. Przypięte do niego wisiały dwie długie włócznie. Thor chwycił jedną z wdzięcznością. Była cięższa i niewygodna w rzucaniu, ale poczuł się bezpieczniej. Wyglądało też na to, że wkrótce będzie musiał zrobić z niej użytek. Biegli żwawo przez dłuższy czas, aż w końcu jego płuca zastrajkowały boleśnie. Nie wiedział, jak daleko jaszcze da radę tak gonić. Rozglądał się uważnie, wypatrując

jakiegokolwiek śladu zwierzyny. Czuł się bezpiecznie w otoczeniu swojej drużyny i niezwyciężony dzięki nowej broni. Mimo to jednak, czuł napięcie. Nigdy jeszcze nie polował na dzika i nie miał pojęcia, czego powinien się spodziewać. Jego płuca płonęły żywym ogniem, kiedy nagle las się przerzedził i drużyna wpadła na polanę. Szczęśliwie dla Thora, obaj rycerze zatrzymali swoje rumaki. Thor pomyślał, że i dla nich oznaczało to postój. Chłopcy stali dysząc i łapczywie oddychając kiedy Kendrick i Erec zsiedli z koni. Wokół słychać było tylko parskanie ich wierzchowców i szum liści poruszanych wiatrem. Dawno już umilkły odgłosy głównej grupy buszującej w lesie. Thor był pewien, że oddalili się od nich na znaczną odległość. Rozejrzał się dokoła polany, wciąż dysząc po biegu. – Nie widziałem żadnych śladów zwierząt – Thor powiedział do Reece’a. – A ty? Reece pokręcił przecząco głową. – Dzik to sprytne zwierzę – odparł Erec wychodząc na polanę. – Nie zawsze się pokaże. Czasami to on będzie obserwował ciebie. Może zaczekać, aż stracisz czujność i wtedy zaatakuje. Trzeba pilnować się na każdym kroku. – Uważaj! – wrzasnął O’Connor. Thor odwrócił się na pięcie i zobaczył jak na polane wbiegło wielkie zwierzę robiąc mnóstwo hałasu. Thor wzdrygnął się sądząc, że zaatakował ich dzik. O’Connor wrzasnął, a Reece wycelował i rzucił swoją włócznią. Chybił, a zwierzę wzbiło się w powietrze. Dopiero teraz Thor zorientował się, że to był indyk. Ptak zniknął z powrotem w leśnej gęstwinie. Wszyscy wybuchnęli śmiechem rozładowując napięcie. O’Connor zaczerwienił się i Reece poklepał go uspokajająco po ramieniu. – Nie martw się druhu – powiedział. O’Connor odwrócił wzrok ze wstydu. – Nie ma tu dzików – powiedział Erec. – Pojechaliśmy złą drogą. Jedyne, co tu żyje to te kuraki. Wrócimy z pustymi rękoma. – Może i dobrze – powiedział Conval. – Słyszałem, że walka z dzikiem często kończy się śmiercią. I to niekoniecznie dzika. Kendrick zlustrował okalający ich las spokojnym wzrokiem. Tak samo postąpił Erec. Thor mógł przysiąc, sądząc po wyrazie ich twarzy, że coś się działo. Wiedział, iż kierowani doświadczeniem i mądrością rycerze mieli się na baczności. – Cóż, szlak urywa się na tej polanie – powiedział Reece. Jeśli pójdziemy dalej, to wkroczymy na nieznane tereny i możemy nie znaleźć drogi powrotnej. – Tak, ale jeśli pójdziemy z powrotem, to nasze polowanie właśnie się skończyło – odparł O’Connor. – Co się stanie, jeśli wrócimy z pustymi rękoma? – zapytał Thor. – Bez dzika? – Zostaniemy pośmiewiskiem całej reszty – powiedział Elden. – Nieprawda – odparł Reece. – Nie każdy znajduje dzika. W zasadzie to o wiele częściej wraca się bez dzika, niż z nim.

Stojąc ze wszystkimi na polanie, ciężko dysząc z wysiłku i obserwując las, Thor zdał sobie nagle sprawę, iż chyba wypił za dużo wody. Wstrzymywał się przez całe polowanie i teraz pęcherz bolał go niemiłosiernie dopominając się swego. – Wybaczcie na chwilę – powiedział i zaczął odchodzić na stronę. – A dokąd to? – spytał ostrzegawczo Erec. – Muszę za potrzebą. Zaraz wracam. – Nie odchodź daleko – ostrzegł go Erec. Skrępowany tą sytuacją Thor przebiegł dwadzieścia kroków i znalazł odpowiednio zakryte miejsce. Skończył właśnie kiedy nagle usłyszał trzask łamanej gałązki. Dźwięk był głośny i wyraźny. Thor wiedział, tak po prostu, iż żaden człowiek nie mógł go wydać. Odwrócił się powoli, czując jak włosy stają mu dęba, i rozejrzał. Dziesięć kroków dalej znajdował się podobny zagajnik, pośrodku którego spoczywał wielki głaz. Tam przy nim, u jego podstawy, Thor dojrzał jakiś ruch, jakieś nieznane mu, małe zwierzę. Nie wiedział, czy ma wracać do pozostałych, czy też podejść bliżej i przyjrzeć mu się. Nie namyślając się dłużej, podkradł się do niego. Czymkolwiek było, nie chciał go wystraszyć. Gdyby wrócił tu później, zwierzęcia mogłoby już dawno nie być. Thor podszedł jeszcze bliżej, z sercem na ramieniu. Las gęstniał coraz bardziej dając coraz mniej pola do manewru. Widział jedynie leśny gąszcz poprzecinany promieniami słonecznymi, krzyżującymi się pod różnym kątem. Powoli rozluźnił chwyt na swej włóczni i opuścił ją na wysokość biodra. W końcu dotarł do przerzedzenia. To, co tam zobaczył, oświetlone akurat dzięki niewielkiej przerwie między gałęziami, kompletnie go zaskoczyło. Na trawie przy skale, zwinięte w kłębek, leżało młode lamparta, skomląc i mrużąc oczy przed ostrym słonecznym światłem. Wyglądało, jakby właśnie się narodziło; długie ledwie na stopę, tak małe, iż z łatwością zmieściłoby się za koszulą chłopca. Thor stał oniemiały. Futro kota na całej powierzchni było białe. Musiał być młodym lamparta białego, najrzadszego wśród zwierząt. Usłyszawszy nagły szelest liści za sobą, Thor odwrócił się i zobaczył całą swoją drużynę przedzierającą się w jego kierunku. Na przedzie szedł Reece, wyraźnie zaniepokojony. Po chwili dotarli do niego. – Gdzieś ty poszedł? – zapytał władczym głosem Reece. – Myśleliśmy, że już nie żyjesz. Kiedy podeszli bliżej i ujrzeli u jego stóp młode, aż zaniemówili z wrażenia. – To ważny omen – rzekł Erec do Thora. Zdobycz na całe życie. Najrzadsze ze wszystkich zwierząt. Porzucone. Bez opieki. Co oznacza, że należy teraz do ciebie. Twoim obowiązkiem jest je wychować. – Jest moje? – zapytał Thor skonsternowany. – To twój obowiązek – dodał Kendrick. – Znalazłeś je. A może raczej to ono znalazło ciebie.

Thor milczał zdumiony. Zajmował się już owcami, ale nigdy w życiu nie wychowywał żadnego zwierzęcia i nie wiedział, co robić. Małe, jasnoniebieskie oczka kota wpatrywały się w twarz Thora. Tylko jego. W tej właśnie chwili poczuł, że połączyła ich silna więź Thor podszedł, nachylił się i podniósł młode. Kocię podniosło łepek i polizało go po policzku. – Co mam robić? Jak się nim zajmować? – spytał przytłoczony nową sytuacją. – Przypuszczam, iż tak samo jak wszystkim innym – powiedział Erec. – Karm go, gdy jest głodny. – Musisz nadać mu imię – powiedział Kendrick. Thor zamyślił się i zdziwił, w jak krótkim czasie przychodziło mu ostatnio nazywać zwierzęta. Przypomniał sobie pewną opowieść z dzieciństwa o lwie, który terroryzował wieś. – Krohn – odparł. Inni pokiwali głowami z aprobatą. – Jak w legendzie – powiedział Reece. – Podoba mi się – rzekł O’Connor. – Niech będzie Krohn – podsumował Erec. Krohn złożył głowę na piersi chłopca i ten poczuł więź łączącą go ze zwierzęciem, większą ponad wszystkie, jakich do tej pory doświadczył. Młode poruszało się co chwilę i kwiliło, a Thor nie mógł oprzeć się wrażeniu, że znał je od zawsze. Nagle doleciał go wyraźny dźwięk, taki, który podnosi włosy na głowie, który sprawił, że obejrzał się szybko i spojrzał w niebo. Wysoko nad sobą dostrzegł Estopheles. Sokół zanurkował i z piskiem runął wprost ku jego twarzy, lecz w ostatnim momencie odbił w bok i poleciał w górę. Thor pomyślał, iż może Estopheles była zazdrosna o Krohna, ale po chwili, trwającej może ułamek sekundy, zdał sobie sprawę, że przed czymś go ostrzegała. Nagle, po drugiej stronie lasu rozległ się wyraźny hałas. Najpierw szelest, potem odgłos szarżującego zwierza, a reszta wydarzeń potoczyła się o wiele za szybko. Dzięki ostrzeżeniu, Thor miał przewagę – dostrzegł zwierzę i w porę odskoczył z jego drogi. Dzik był ogromny i chybił Thora o włos. Na polanie zapanował chaos. Dzik przypuścił szarżę na pozostałych członków drużyny. Jak oszalały wymachiwał fajkami w tę i z powrotem. Jednym zamachem rozorał ramię O’Connora. Z rany trysnęła krew. Chłopiec zawył z bólu i przycisnął do niej dłoń. Polana rozgorzała walką – jakby próbowali ubić byka, ale bez odpowiedniej broni. Elden dźgnął dzika swą długą włócznią, ale ten tylko odwrócił się, kłapnął mordą i jednym, czystym ruchem przepołowił drzewce. I zaatakował Eldena uderzając w jego klatkę. Na szczęście zwierz chybił. Mało brakowało, a swymi fajkami rozerwałby Eldena na części.

Był nie do powstrzymania. Powodowała nim żądza krwi i wyraźnie nie chciał dać im spokoju do momentu, aż ją zaspokoi. Pozostali zwarli szeregi i stanęli do boju. Erec i Kendrick dobyli swych mieczy, a chłopcy podążyli za ich przykładem. Otoczyli zwierzę, ale nie mogli podejść bliżej ze względu na jego długie na trzy stopy fajki. Dzik krążył po polanie goniąc raz jednego, raz drugiego. Każdy próbował atakować, aż w końcu Erec zaliczył czysty cios w bok bestii. Mimo to dzik biegł dalej, jakby był ze stali. Wówczas sytuacja uległa niespodziewanej zmianie. Na chwilę coś zwróciło uwagę Thora. Odwrócił się i popatrzył w głąb lasu. Mógłby przysiąc, iż nieopodal dostrzegł zakapturzonego mężczyznę w czarnej pelerynie, próbującego ukryć się za pniami drzew. Podniósł łuk, umieścił strzałę na cięciwie i wycelował dokładnie w polanę. Wyglądało na to, iż nie celował w dzika, ale do znajdujących się tam ludzi. Thor pomyślał, że coś mu się przewidziało. Czy ktoś ich właśnie atakował? Tu? W samym środku niczego? Ale kto? Pozwolił zadziałać instynktowi. Czuł, że reszta kompanów znalazła się w bezpośrednim niebezpieczeństwie i pobiegł w ich kierunku. Widział, jak mężczyzna zamierza się na Kendricka. Thor zanurkował i zbił rycerza z nóg. Ułamek sekundy później przeleciała nad nimi strzała. Thor spojrzał natychmiast z powrotem w las, ale po mężczyźnie nie było śladu. Nie miał jednak czasu na myślenie. Dzik nadal ganiał jak oszalały po polanie, mijając ich o centymetry. Tym razem zaszarżował na Thora, który nie miał już czasu jakkolwiek zareagować. Przygotował się na uderzenie widząc, jak fajki dzika były coraz bliżej i bliżej. Chwilę później usłyszał przeraźliwy pisk. Odwrócił się i zobaczył Ereca wskakującego na grzbiet bestii. Rycerz uniósł swój miecz obydwoma rękoma i wbił głęboko w kark zwierzęcia. Dzik ryknął. Z jego ryja poleciała struga krwi. Padł w końcu, najpierw na kolana. I znieruchomiał z Erec’iem na grzbiecie. Ledwie stopę od Thora. Wszyscy zamarli z wrażenia, spoglądając na siebie nawzajem. Każdy zdumiony tym, czego przed chwilą był świadkiem.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Thor, z Krohnem za koszulą, podążał za Reece’em do karczmy. Gwar jaki usłyszał, gdy jego przyjaciel otworzył drzwi, niemal go obezwładnił. Liczna grupa legionistów i żołnierzy zbitych ciasno jeden przy drugim, powitała ich okrzykiem. W środku było tłoczno i panował przykry zaduch. Po chwili stali już wśród braci, ramię przy ramieniu. Polowanie wydłużyło dzień i wszyscy zgromadzili się tu, w położonej w głuchej dziczy karczmie, by świętować udane łowy. Najpierw szli wojownicy Srebrnej Gwardii, a za nimi Thor, Reece i cała reszta. Za Thorem szli Conval i Conven, niosąc na palu zawieszonym na ich barkach swoją cenną zdobycz, dzika, największego z dziś upolowanych, którego musieli zostawić przed karczmą. Thor rzucił ostatnie spojrzenie na bestię – nadal wyglądała groźnie. Nie mógł uwierzyć, że udało im się ją zabić. Thor poczuł ruch pod kurtą i spojrzał w dół na Krohna, swego nowego towarzysza. Nadal dziwiło go, iż nosił ze sobą młode białego lamparta. Kociak patrzył na niego krystalicznie niebieskimi oczyma i piszczał. Thor wyczuł, że młode było głodne. Tłum ludzi idących za Thorem wcisnął go do wnętrza karczmy i popychał głębiej w tę niewielką bądź co bądź, zatłoczoną izbę. W środku musiało być ze dwadzieścia stopni cieplej niż na zewnątrz, nie wspominając już o wilgotności. Thor podążał za Kendrickiem i Erec’iem, za nim zaś szli Reece, Elden, bliźniacy i O’Connor, którego rana zadana przez dzika przestała już krwawić. Chłopiec trzymał się za opatrzoną rękę, bardziej oszołomiony niż obolały. Powrócił mu dobry nastrój. Cała zaś drużyna przepchała się głębiej do środka pomieszczenia. W środku panował niebywały tłok. Ścisk był taki, że nawet odwrócić się nie dało. Ludzie siedzieli na długich ławach przyciśnięci ramię do ramienia, inni stali i śpiewali pijackie piosenki waląc kuflami o kufle przyjaciół, lub bezpośrednio w stoły. Panowała biesiadna, wręcz łobuzerska atmosfera. Thor nigdy jeszcze nie uczestniczył w czymś takim. – Pierwszy raz w piwiarni? – krzyknął głośno Elden, chcąc być usłyszanym. Thor pokiwał głową, ponownie czując się jak wieśniak. – Założę się, że jeszcze nigdy nie piłeś piwa, co? – spytał Conven poklepując Thora po ramieniu i śmiejąc się głośno. – Pewnie, że piłem – odszczeknął Thor w samoobronie. Zaczerwienił się jednak i miał nadzieję, że nikt tego nie zauważy. Nigdy bowiem nie pił piwa, no może poza małym łyczkiem na weselu. Jego ojciec nigdy nie zezwalał na picie w domu, a nawet jeśli, to upewniał się, żeby dla Thora nie wystarczyło.

– No, to dobra! – krzyknął Conval. – Karczmarzu, jedną kolejkę najmocniejszego trunku. Ten tutaj Thor jest wytrawnym znawcą piwa! Jeden z bliźniaków położył na stół złotą monetę. Thor zdziwił się na jej widok. Skąd takie pieniądze u bliźniaków? Z jakiej rodziny się wywodzili? Ta moneta pozwoliłaby jego rodzinie we wsi przeżyć cały miesiąc. Chwilę później tuzin kufli z pienistym piwem wylądował na barze i chłopcy przepchali się do niego, by je odebrać. W ręce Thora trafiła niewielka baryłka. Piana pociekła po boku i chłopiec poczuł, jak jego żołądek wywrócił się na ten widok. Naszły go pewne obawy. – Za łowy! – krzyknął Reece. – ZA ŁOWY! – zawtórowali wszyscy. Thor, za przykładem innych, podniósł pieniący się płyn do ust, próbując wyglądać naturalnie. Upił łyk. Smak był ohydny. Cała reszta jego drużyny piła bez odrywania ust od kufli, aż nie pozostało w nich ani kropli. Thor uznał, że musi postąpić podobnie, żeby nie wyjść na tchórza. Zmusił się do picia, łykając trunek najszybciej, jak mógł, aż mniej więcej w połowie odstawił na stół, krztusząc się głośno. Inni popatrzyli na niego i wybuchnęli śmiechem. Elden poklepał go po plecach. – To naprawdę twój pierwszy raz, co? – spytał. Thor poczerwieniał, ścierając pianę z ust. Na szczęście nie zdążył odpowiedzieć, gdyż nagle rozległ się krzyk i na środek pomieszczenia, przepychając się przez tłum, wyszło kilku muzykantów. Zaczęli przygrywać na lutni, fletach i dźwięcznych cymbałach rozgrzewając jeszcze bardziej nastrój zabawy. – Bracie mój! – rozległ się głos. Thor odwrócił się i ujrzał chłopca o parę lat starszego od siebie, z niewielkim brzuszkiem, ale też i szerokimi ramionami, nieogolonego, wyglądającego niechlujnie, który podszedł do Reece’a i uściskał go niezdarnie. Towarzyszyło mu trzech kompanów, równie niechlujnych. – Nigdy nie myślałem, że ciebie tu spotkam! – dodał. – Cóż, raz na jakiś czas muszę pójść w ślady brata, no nie? – krzyknął Reece z uśmiechem. – Thorze, znasz Godfreya, mojego brata? Godfrey odwrócił się i uścisnął dłoń Thora, który nie mógł nie zauważyć, jak gładką i pulchną rękę miał brat Reece’a. – Oczywiście, że znam twego towarzysza – wybełkotał Godfrey nachylając się zbyt nisko. – Całe królestwo o nim huczy. Przedni wojownik, jak słyszałem – rzekł do Thora. – Szkoda. Co za marnotrawstwo talentu. Taka strata dla karczmy! Godfrey odchylił się i ryknął śmiechem, a jego trzej kompani dołączyli do niego. Jeden z nich, wyższy o głowę od pozostałych, z wielkim brzuchem i czerwonymi od przepicia policzkami nachylił się i położył dłoń na ramieniu Thora.

– Odwaga to wspaniała cecha. Dzięki niej jednak walczysz w bitwach i marzniesz w polu. Pijaństwo jest o wiele lepsze: zapewnia bezpieczeństwo i ciepło – i rozgrzaną niewiastę u boku! Ryknął śmiechem, a inni razem z nim. Karczmarz zaś postawił nową kolejkę świeżo napełnionych kufli. Thor miał nadzieję, iż nie będzie musiał pić; już odczuwał, jak alkohol uderza mu do głowy. – To jego pierwsze polowanie! – Reece krzyknął do swego brata. – Naprawdę? – odparł Godfrey. – W takim razie trzeba to oblać, nie? – Nawet podwójnie! – dodał jego wysoki przyjaciel. Thor zobaczył, jak w jego stronę podąża kolejna porcja piwa. – Za początki! – krzyknął Godfrey – ZA POCZĄTKI! –wrzasnęli zebrani. – Niech twe życie obfituje w początki – dodał dryblas – oprócz tego jednego, kiedy pierwszy raz trzeźwiejesz! Wszyscy ryknęli śmiechem i przechylili kufle. Thor upił łyk i już odsuwał kufel sądząc, że mu się upiecze, ale zauważył to Godfrey. – Nie tak się to pije, chłopcze! – wrzasnął. Przysunął się, chwycił kufel Thora i przyłożył do jego ust. Thor pił, a wszyscy wokół śmiali się głośno. Po chwili Godfrey odstawił puste naczynie i wszyscy krzyknęli z aprobatą. Thor czuł, że kręci mu się w głowie, że zaczyna tracić panowanie nad sobą, i coraz trudniej s jest mu się skupić. Nie podobało mu się to. Poczuł kolejny ruch za koszulą, kiedy Krohn cofnął głowę. – A cóż my tu mamy? – krzyknął zadowolony Godfrey. – To młode lamparta – odpowiedział Thor. – Znalazł je na polowaniu – dodał Reece. – Jest głodne – rzekł Thor. – Nie wiem, czym go karmić. – Jak to, piwem oczywiście! – wydarł się dryblas. – Poważnie? – spytał Thor. – Czy to zdrowe? – Oczywiście! – wrzasnął Godfrey. – To tylko chmiel, chłopcze! Godfrey zamoczył palec w pianie i podsunął kotu; Krohn wychylił się i polizał. I lizał, i lizał. – Widzisz, posmakowało mu! Nagle cofnął rękę z krzykiem. Podniósł w górę, a z jego palca wypłynęła krew. – Ma ostre zęby! – krzyknął, a wszyscy wybuchnęli gromkim śmiechem. Thor pogłaskał Krohna po łepku i podał mu resztę swego piwa. Ten wychłeptał napój, a Thor przyrzekł sobie, że znajdzie mu prawdziwe jadło. Miał nadzieję, że Kolk pozwoli mu trzymać kota w koszarach i że nikt z legionu nie będzie miał nic przeciwko. Muzykanci zaczęli grać nową melodię, a z tłumu wyłonili się kolejni kompani Godfreya. Wypiwszy nową kolejkę, zabrali go i z powrotem wmieszali się w tłum.

– Zobaczymy się później, młodzieniaszku – rzucił Reece’owi Godfrey na odchodne, po czym odwrócił się do Thora: – Miejmy nadzieję, że spędzisz więcej czasu w tej budzie. – Miejmy nadzieję, że spędzi więcej czasu na polu bitwy – odparł Kendrick. – Bardzo w to wątpię! – powiedział Godfrey i ryknął śmiechem wraz ze swymi kompanami, po czym rozpłynął się w tłumie. – Zawsze tak świętują? – zapytał Thor Reece’a. – Godfrey? Przesiaduje w karczmie od momentu, kiedy nauczył się chodzić. Ku rozczarowaniu naszego ojca. Ale jemu samemu z tym dobrze. – Nie, miałem na myśli ludzi króla. Legion. Zawsze kończy w karczmie? Reece potrząsnął głową. – To wyjątkowy dzień. Pierwsze łowy, przesilenie letnie. Nie często się to zdarza. Korzystaj, póki możesz. Czuł, że coraz bardziej traci rozeznanie. Rozejrzał się dokoła. To nie tu chciał być. Wolał koszary i ćwiczenia. Myślami znów wrócił do Gwendolyn. – Przyjrzałeś mu się dobrze? – spytał Kendrick odwracając się do Thora. Chłopiec spojrzał na niego z osłupieniem. – Temu mężczyźnie w lesie, który strzelił z łuku? – wyjaśnił Kendrick Pozostali ucichli i nachylili się ku niemu próbując usłyszeć, co powie. Thor próbował sobie przypomnieć, ale bez skutku. Obraz w jego pamięci był zamazany, niewyraźny. – Przykro mi – odparł. – Wszystko działo się tak szybko. – Może to jeden z ludzi króla strzelił w naszym kierunku przez pomyłkę – powiedział O’Connor. Thor potrząsnął głową przecząco. – Był inaczej ubrany. Cały w czerni, w pelerynie z kapturem. I wystrzelił tylko jedną strzałę wycelowaną w Kendricka, a potem znikł. Przykro mi, choćbym chciał, nic więcej nie widziałem. Kendrick zamyślony pokręcił głową. – Komu zależałoby na twojej śmierci? – spytał Reece. – Czy to był skrytobójca? – zapytał O’Connor. Kendrick wzruszył ramionami. – Z tego, co wiem, nie mam żadnych wrogów. – Ale ojciec ma wielu – powiedział Reece. – Może ktoś chce zabić ciebie, żeby w ten sposób dotrzeć do niego. – Albo pozbyć się ciebie, jako rywala do tronu – stwierdził Elden. – Absurd! Jestem bastardem! Nie mogę dziedziczyć tronu! Podczas gdy tak siedzieli, popijali i próbowali rozgryźć tą zagadkę, nagle usłyszeli kolejny okrzyk i oczy wszystkich skierowały się ku schodom wiodącym na górę. Thor spojrzał również i ujrzał grupkę kobiet wychodzących z górnego korytarza. Stanęły przy

poręczy i rozejrzały się po izbie. Wszystkie skąpo ubrane, za to z nadmiernym makijażem. Thor zarumienił się. – No to witajcie panowie! – zawołała stojąca na przedzie dama z wydatnym biustem, ubrana w czerwony, koronkowy strój. Mężczyźni ryknęli entuzjastycznie. – Kto chce wydać dziś trochę pieniędzy? – zapytała. Mężczyźni ponownie wznieśli okrzyk. Oczy Thora wyszły z orbit z zaskoczenia. – Czy tu też jest burdel? – zapytał. Wszyscy odwrócili się w jego kierunku i umilkli zszokowani, po czym ryknęli wielkim śmiechem. – Mój boże, aleś ty naiwny! – powiedział Conval. – Nie mów, że nigdy nie byłeś w burdelu? – powiedział Conven. – Założę się, że nigdy nie był z kobietą! – dodał Elden. Thor czuł, jak wszyscy go obserwują, jak jego twarz robi się czerwona niczym burak. Chciał zniknąć. Mieli rację: nigdy nie był z kobietą. Ale też nigdy by im o tym nie powiedział. Zastanawiał się, czy jego wyraz twarzy go nie zdradzał. – Myślę, że masz pierwszego klienta! – krzyknął Elden. Rozległ się kolejny okrzyk i Thor, mimo że się opierał i wykręcał, popychany przez wszystkich nagle znalazł się na schodach. Jego myśli cały czas skupione były na Gwen, na tym, jak bardzo ją kochał, i jak nie chciał być z nikim innym. Pragnął odwrócić się i uciec. Ale nie było dosłownie żadnej drogi ucieczki. Dziesiątki mężczyzn, największych jakich kiedykolwiek widział, wypchnęło go do przodu i uniemożliwiało odwrót. Zanim się zorientował, stał już na podeście patrząc na wyższą od siebie kobietę, która pachniała perfumami i uśmiechała się do niego. Co gorsza, Thor był już pijany. Wszystko wręcz wirowało wokół niego i czuł, że za chwilę runie na ziemię. Kobieta złapała go za koszulę, stanowczo pociągnęła i poprowadziła do pokoju, po czym zatrzasnęła za sobą drzwi. Thor był przekonany, że nie chciał być z nią. Przywoływał myśli o Gwen i zmuszał się, aby one przysłaniały wszystko. Nie tak miało wyglądać jego pierwsze doświadczenie. Lecz jego umysł odmawiał posłuszeństwa. Był tak pijany, że ledwo co widział. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętał zanim stracił przytomność, było to, jak kobieta prowadziła go przez izbę w kierunku łoża, a on miał nadzieję, że zdąży, że nie runie na ziemię.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI MacGil otworzył sklejone od snu oczy, obudzony nachalnym łomotaniem w drzwi, i od razu tego pożałował – jego głowę przeszył rozdzierający ból. Przez otwarte okno jego sypialni wpadały jaskrawe promienie słońca. Zdał sobie sprawę, iż spał z twarzą wciśniętą w pled z owczej wełny. Zdezorientowany, próbował coś sobie przypomnieć. Był w domu, w swoim zamku. Usiłował przywołać wspomnienia z poprzedniego wieczoru. Pamiętał polowanie. Potem karczmę w lesie. I picie ponad miarę. Później jakoś musiał tu dotrzeć. Spojrzał w bok i zobaczył swoją żonę, królową, śpiącą przy nim pod narzutami. Powoli i ona zaczęła się budzić. Walenie w drzwi powróciło okropnym metalicznym dźwiękiem uderzania żelazną kołatką o drzewo. – Kto to może być? – spytała głosem pełnym irytacji. MacGil sam się nad tym zastanawiał. Pamiętał, że wydał wyraźne instrukcje, żeby go nie budzono – zwłaszcza po polowaniu. Jeszcze mu za to zapłacą. Pomyślał, iż to pewnie jego zarządca z kolejną, nieistotną, finansową sprawą. – Uciszcie ten cholerny łomot! – ryknął w końcu MacGil. Sturlał się z łoża, usiadł na krawędzi z łokciami na kolanach i głową w dłoni. Przeczesał palcami niemyte włosy i brodę, potem przetarł twarz próbując się obudzić. Polowanie – i piwo – kosztowało go zbyt dużo sił. Nie był już tak gibki. Mijające lata odcisnęły swe piętno; był wyczerpany. W tym momencie nie miał ochoty na picie – nigdy więcej. Z najwyższym wysiłkiem zmusił się, aby wstać. Ubrany jedynie w koszulę, szybkim krokiem przemierzył salę, chwycił żelazną klamkę grubych na stopę drzwi i jednym szarpnięciem otworzył je. Przed nim stał Brom, najwyższy rangą królewski generał, a za nim dwóch poruczników. Żołnierze schylili głowy z szacunkiem, lecz jego generał wpatrywał się w niego z ponurą miną na twarzy. MacGil nie cierpiał go w takim stanie. To zawsze oznaczało złe wieści. Właśnie w takich chwilach jak ta nienawidził być królem. Jego wczorajszy dzień był wielce udany. Wspaniałe polowanie przypomniało mu dni, kiedy jeszcze był młody i beztroski; kiedy mógł pozwolić sobie na marnowanie nocy pijąc w karczmie. Brutalna pobudka, jaką przed chwilą zgotowali mu jego ludzie, odebrała mu wszelkie złudzenia pokoju, które w sobie nosił. – Mój panie, przykro mi cię budzić – powiedział Brom. – Powinno ci być – warknął MacGil. – Lepiej żeby to było coś ważnego. – Jest – odparł generał. MacGil dostrzegł powagę w jego wzroku. Odwrócił się i zerknął na królową. Zasnęła ponownie.

Dał sygnał, żeby poszli za nim. Pokonali przepastną sypialnię i przeszli innymi łukowatymi drzwiami do przybocznej izby. Król zamknął drzwi, nie chcąc przeszkadzać królowej we śnie. Czasami używał tego niewielkiego pomieszczenia, szerokiego ledwie na dwadzieścia kroków, wyposażonego w kilka krzeseł i jedno duże witrażowe okno, kiedy nie miał ochoty schodzić do Sali Głównej. – Mój panie. Nasi szpiedzy donieśli o kontyngencie McCloudów jadącym na wschód w kierunku Morza Fabiana. Nasi południowi zwiadowcy zaś zauważyli statki Imperium kierujące się na północ. Z pewnością płyną na spotkanie z McCloudami. MacGil próbował przetrawić te informacje, ale jego mózg pracował zbyt wolno z powodu alkoholowego upojenia. – I? – ponaglił, zniecierpliwiony i zmęczony. Był już zbyt wyczerpany niekończącymi się machinacjami, spekulacjami i podstępami na swym dworze. – Jeśli McCloudowie rzeczywiście mają zamiar spotkać się z Imperium, to tylko w jednym możliwym celu – ciągnął generał. – Aby sprzysiąc się przeciw królestwu, pokonać kanion i obalić Krąg. MacGil spojrzał na swego podstarzałego dowódcę, u którego boku walczył nieprzerwanie od trzydziestu lat, i dostrzegł śmiertelną powagę w jego oczach. Ale też i strach. To go zaniepokoiło. Brom nie był mężczyzną, który kiedykolwiek czegokolwiek się obawiał. MacGil wstał powoli, wyprostował się prezentując znaczną jeszcze posturę, odwrócił się, przemierzył izbę i stanął przy oknie. Wyjrzał na zewnątrz i zlustrował dwór, opustoszały o tej wczesnej porze. Zastanawiał się. Wiedział, że kiedyś nadejdzie ten dzień. Nie spodziewał się tylko, iż nastąpi to tak szybko. – Nie zajęło im to dużo czasu – odparł. – Minęło zaledwie kilka dni od zaślubin mojej córki z ich księciem. Uważasz więc, iż teraz spiskują, żeby obalić nasze królestwo? – Tak mój panie – odparł szczerze Brom. – Innego powodu nie widzę. Wszystko wskazuje na to, że będzie to spotkanie w celu zawarcia wojennego paktu. MacGil potrząsnął głową. – Ale to nie ma sensu. Nie mogą wpuścić imperium. Po co mieliby to robić? Nawet gdyby udało im się osłabić tarczę po naszej stronie i zrobić w niej wyłom, do czego by to doprowadziło? Imperium wchłonęłoby też i ich ziemie. Nie mogliby czuć się bezpiecznie. Z pewnością są tego świadomi. – Może chcą zawrzeć umowę – zaripostował Brom. – Może wpuszczą Imperium w zamian za atak jedynie na nasze królestwo, tak, aby mogli potem kontrolować cały Krąg. Król potrząsnął głową. – McCloudowie są na to zbyt mądrzy. Zbyt przebiegli. Wiedzą, że nie można ufać Imperium. Generał wzruszył ramionami. – Może pragną władać Kręgiem aż tak bardzo, że są gotowi wykorzystać tą szansę. Zwłaszcza teraz, gdy twa córka jest ich królową.

MacGil zamyślił się. Głowa pulsowała ostrym bólem. Nie miał ochoty zajmować się tą sprawą akurat w tej chwili. Nie o tak wczesnej porze. – Co zatem proponujesz? – spytał szorstko zmęczony tymi wszystkimi spekulacjami. – Możemy uprzedzić wydarzenia i zaatakować McCloudów. Teraz jest odpowiednia chwila. MacGil spojrzał na niego z ogromnym zdziwieniem. – Zaraz po tym, jak oddałem im swoją córkę podczas zaślubin? Nie sądzę. – Jeśli tego nie uczynimy – ripostował Brom – pozwolimy im wykopać nam grób. Z pewnością nas zaatakują. Jeśli nie teraz, to wkrótce. Jeśli zaś połączą swe siły z Imperium, będziemy skończeni. – Tak łatwo nie przejdą przez Highlands. Kontrolujemy wszystkie newralgiczne punkty. Skazaliby się na rzeź. Nawet z Imperium w odwodzie. – Imperium dysponuje milionami wojowników – odparł Brom. – Może pozwolić sobie na niejedną rzeź. – Nawet jeśli tarcza przestanie nas chronić – powiedział król – trudno im będzie przerzucić milionową armię przez kanion, czy też Highlands, nie mówiąc już o użyciu floty. Zauważymy każdą większą mobilizację sił i to z dużym wyprzedzeniem. MacGil zamilkł pogrążony w myślach. – Nie, nie zaatakujemy. Postąpimy jednak rozważnie: podwójcie patrole na Highlands, umocnijcie fortyfikacje i zwiększcie liczbę naszych szpiegów. To wszystko. – Tak, mój królu – odpowiedział Brom, po czym odwrócił się i pospiesznym krokiem opuścił izbę wraz ze swymi porucznikami. MacGil ponownie spojrzał przez okno. Jego głowę wciąż rozsadzał nieznośny ból. Przeczuwał zbliżającą się wojnę. Nieuchronną niczym zimowa burza. Co więcej, wiedział, że nic nie może na to poradzić. Rozejrzał się dokoła. Objął wzrokiem zamek, kamienne mury, swój nieskazitelny, idealny dwór rozpościerający się poniżej. Zastanawiał się z niepokojem, ile czasu jeszcze zdoła to wszystko przetrwać. Ile by dał za jeszcze jeden łyk napitku.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Thor poczuł czyjąś stopę szturchająca go w żebra i otworzył sklejone snem oczy. Leżał na stercie siana z twarzą ku dołowi i przez chwilę nie mógł pojąć, gdzie się znajduje. Głowa ciążyła mu, niczym tysiąc funtów, a gardło zeschło na papier. Nagle, jego oczy i głowa zaczęły pulsować nieznośnym bólem. Czuł się, jakby właśnie spadł z konia. Znowu poczuł trącanie i usiadł, a całe pomieszczenie zawirowało gwałtownie. Przechylił się i zwymiotował, krztusząc się co chwila. Nagle usłyszał chóralny śmiech. Spojrzał w górę i zobaczył stojących przy nim Reece’a, O’Connora, Eldena i bliźniaków. Wszyscy patrzyli na niego z rozbawieniem. – No, w końcu śpiąca królewna się obudziła! – zawołał Reece, uśmiechając się szeroko. – Myśleliśmy, że już nigdy nie wstaniesz! – dodał O’Connor. – Wszystko w porządku? – zapytał Elden. Siedząc, przetarł usta wierzchem dłoni i spróbował zorientować się w sytuacji. W tym momencie, leżący do tej pory obok niego Krohn zakwilił, podbiegł, wskoczył na ręce i wtulił się w jego koszulę. Obecność kota uspokoiła go nieco. Był szczęśliwy, iż miał go przy sobie. Próbował przypomnieć sobie cokolwiek z poprzedniego dnia. – Co to za miejsce? – spytał. – Co takiego wydarzyło się wczoraj? Cała trójka wybuchnęła śmiechem. – Obawiam się przyjacielu, iż wypiłeś o jeden kufel za dużo. Ktoś tu ma słabą głowę. Nic nie pamiętasz? A karczmy? Thor przetarł oczy, rozmasował skronie i spróbował przywołać wspomnienia. Powoli wracały w przebłyskach. Przypomniał sobie polowanie… karczmę… picie. Pamiętał, jak ktoś prowadził go schodami do góry... zamtuz. Cała reszta tonęła w ciemności. Na myśl o Gwendolyn serce przyspieszyło mu gwałtownie. Czy aby nie zrobił czegoś głupiego z tą dziewczyną w karczmie? Czy zrujnował swe szanse u Gwen? – Co się tam stało? – ponaglił Reece’a poważnym tonem, chwyciwszy go za nadgarstek. – Powiedz mi proszę. Powiedz, że do niczego poważnego nie doszło. Pozostali zaśmiali się ponownie. Reece jednak spojrzał na niego szczerze, zorientowawszy się, jak bardzo Thor był zmartwiony. – Nie martw się przyjacielu – odparł. – Nic takiego nie zrobiłeś. No może poza tym, że zwymiotowałeś jeszcze zanim zwaliłeś się na jej łóżko! Pozostali znów wybuchnęli śmiechem. – I to by było na tyle, jeśli chodzi o twój pierwszy raz – skwitował Elden. Thor poczuł wielką ulgę. Nie zdradził Gwen.

– Ostatni raz zapłaciłem za twoją kobietę! – powiedział Conval. –Straszne marnotrawstwo pieniędzy – dodał Conven. – O zwrocie nawet słyszeć nie chciała! Chłopcy zaśmiali się ponownie. Thor czuł się upokorzony, ale jednocześnie odetchnął z ulgą, iż nie zniszczył niczego. Chwycił Reece’a za rękę i odciągnął go na bok. – Czy twoja siostra – wyszeptał ponaglająco – Czy ona coś o tym wie? Na twarz Reece’a wstąpił powoli uśmiech. Objął Thora ramieniem. – Twój sekret jest u mnie bezpieczny, chociaż i tak nic nie zrobiłeś. Gwen nic nie wie. Widzę, jak bardzo ci na niej zależy i doceniam to – powiedział z poważną miną. – Teraz naprawdę wierzę, że jest bliska twemu sercu. Nie chciałbym mieć za szwagra kogoś, kto zadaje się z ladacznicami. A właśnie, miałem przekazać ci ten list. Reece wsunął mu w dłoń niewielki zwitek papieru, a Thor popatrzał na niego speszony. Zauważył królewską pieczęć. I różowy papier. I już wiedział – jego serce zabiło mocniej. – Od siostry – dodał Reece. – Wow! – krzyknęli chłopcy chórem. – Ktoś tu dostał liścik miłosny! – rzekł O’Connor. – Przeczytaj na głos! – krzyknął Elden. Reszta zachęciła go kolejnym śmiechem. Thor jednak, chcąc zachować prywatność, odszedł w odosobnione miejsce koszar, z dala od wszystkich. Głowa mu pękała i nie minęły jeszcze zawroty – ale nie zwracał już na to uwagi. Rozwinął delikatny pergamin i przeczytał wiadomość z trzęsącymi się rękoma. – Spotkajmy się w Forest Ridge w południe. Nie spóźnij się. I nie zwracaj na siebie niczyjej uwagi. Schował liścik do kieszeni. – I jak tam, kochasiu? – zawołał Conven. Thor podszedł do Reece’a wiedząc, że tylko jemu może zaufać. – Dziś legion nie trenuje, tak? – zapytał. Reece potrząsnął głową. – Oczywiście, że nie. Jest święto. – Gdzie jest Forest Ridge? – zapytał Thor. Reece uśmiechnął się. – Ach, ulubione miejsce Gwen – powiedział – Wyjdź z zamku wschodnią bramą i trzymaj się prawej strony. Wejdź na wzniesienie. Forest Ridge zaczyna się za drugim pagórkiem. Thor spojrzał na Reece’a. – Proszę, nie mów nikomu. Nie chcę, aby ktokolwiek o tym wiedział. Reece uśmiechnął się.

– Jestem pewien, że ona też. Gdyby moja matka się dowiedziała, zabiłaby was oboje. Zamknęłaby moją siostrę pod kluczem, a ciebie wygnała na południowe krańce królestwa. Thor przełknął ślinę na samą myśl o tym. – Naprawdę? – spytał. Reece pokiwał głową przytakująco. – Nie darzy cię sympatią. Nie wiem, dlaczego, lecz tak już jest. Leć prędko i nie mów nikomu. I nie martw się – powiedział, ściskając mu dłoń – Ja też będę milczał jak grób. * Był dopiero wczesny ranek. Thor szedł szybkim krokiem, starając się nie zwracać niczyjej uwagi. U jego boku dreptał Krohn. Chłopiec podążał za wskazówkami Reece’a, powtarzając je w myślach. Wyminął pospiesznie peryferia zamku, pokonał niewielkie wzniesienie i szedł teraz brzegiem lasu. Po jego lewej stronie ziemia opadała gwałtownie, tak że jej wąski szlak wiódł skrajem stromego zbocza – pomiędzy klifem po lewej, a lasem po prawej. Forest Ridge. Kazała mu tu przybyć. Czy mówiła poważnie? Czy też tylko się nim bawiła? Czy Alton, ten nadęty członek rodziny królewskiej, mówił prawdę? Czy Thor był dla niej jedynie rozrywką? Czy Gwen znudzi się nim wkrótce? Miał wielką nadzieję, że to nie była prawda. Chciał wierzyć, że jej uczucia do niego były prawdziwe; chociaż nadal nie pojmował, jak to było możliwe. Ledwo go znała. I pochodziła z królewskiej rodziny. Co takiego w nim widziała? Poza tym, była od niego starsza. Dzielił ich rok, może dwa. Nigdy nie spotkał starszej od siebie dziewczyny, która zainteresowałaby się jego osobą. W zasadzie, nigdy żadna dziewczyna się nim nie zainteresowała. I to nie dlatego, że w jego małej wiosce nie było zbyt wiele dziewcząt. Tak naprawdę Thor nigdy nie myślał o dziewczynach. Nie wychowywał się wśród sióstr, a w jego wiosce nie było wiele dziewcząt w jego wieku. Jego rówieśnicy również nie interesowali się tymi sprawami. Większość chłopców żeniła się ukończywszy osiemnaście lat, w zaaranżowanych małżeństwach, które przypominały raczej zawieranie umowy handlowej. Mężczyzn o wysokiej pozycji, którzy osiągnąwszy wiek dwudziestu pięciu lat nie byli związani ślubami małżeńskimi, obowiązywał zaś Dzień Selekcji. Musieli wybrać sobie żonę, lub ją znaleźć. Oczywiście, Thora to nie dotyczyło. Był zbyt biedny. Ludzie mu podobni zawierali małżeństwa z woli ich rodzin i dla ich korzyści. Przypominało to bardziej handel bydłem. Kiedy jednak Thor ujrzał Gwendolyn, wszystko uległo zmianie. Pierwszy raz w życiu został odurzony. Zapałał uczuciem głębokim i silnym na tyle, iż nie potrafił już myśleć o niczym innym. Nie rozumiał tego za dobrze, ale odczuwał ból na samą myśl o rozłące.

Przyspieszył kroku rozglądając się wkoło i zastanawiając, gdzie dokładnie mieli się spotkać – lub czy w ogóle do tego miało dojść. Pierwsze słońce wzeszło wysoko na niebie i Thor poczuł, jak na jego czoło wystąpiły krople potu. Nadal odczuwał skutki poprzedniej nocy – było mu niedobrze i miał mdłości. W miarę jak słońce wznosiło się coraz wyżej, a poszukiwania Gwen pozostawały bezowocne, Thor zaczął zastanawiać się, czy ona naprawdę chciała się z nim spotkać. Myślał również o niebezpieczeństwie, na które narażał ich oboje. Jeżeli jej matka, królowa, rzeczywiście była temu przeciwna, to czy zesłałaby go na wygnanie poza królestwo? Wyrzuciła z legionu? Z dala od wszystkiego, co znał i pokochał? Co by wtedy począł? Rozmyślając o tym, w końcu zdecydował, że i tak gra była warta świeczki. Chciał widywać się z nią jak najczęściej. Był gotów zaryzykować wszystko dla tej jednej sprawy. Miał tylko nadzieję, że ona się nim nie bawi, że nie wysuwał zbyt pochopnych wniosków co do jej uczuć wobec niego. – Zamierzałeś tak po prostu mnie ominąć? – usłyszał głos, a później chichot. Drgnął zaskoczony, po czym zatrzymał się i odwrócił. Stała w cieniu potężnej sosny, uśmiechając się do niego. Gwendolyn. Jego serce podskoczyło na jej widok. Widział miłość w jej oczach. Wszystkie jego obawy i zmartwienia rozpłynęły się w powietrzu. Zbeształ się w myślach za to, jakim był głupcem próbując odgadnąć jej prawdziwe zamiary. Krohn pisnął na jej widok. – A co my tu mamy?! – krzyknęła z zachwytem. Uklękła, a Krohn podbiegł do niej i wskoczył na jej ręce kwiląc. Podniosła go i zaczęła głaskać. – Jest słodki! – powiedziała, przytulając go mocno. Polizał ją po twarzy. Zachichotała i pocałowała go. – A jak się nazywasz mały koleżko? – spytała. – Krohn – powiedział Thor. W końcu udało mu się od razu odpowiedzieć. – Krohn – powtórzyła wpatrując się w oczy kota. – Zawsze podróżujesz z lamparcim przyjacielem? – spytała ze śmiechem. – Znalazłem go – odparł Thor, czując się przy niej bardzo skrępowany, jak zwykle zresztą. – W lesie, na polowaniu. Twój brat powiedział, że powinienem go zatrzymać, gdyż go znalazłem. Że to przeznaczenie. Spojrzała na niego, a jej wyraz twarzy spoważniał. – Cóż, miał rację. Zwierzęta to święte stworzenia. Ich się nie znajduje. To one znajdują nas. – Mam nadzieję, iż może do nas dołączy – powiedział Thor. Zachichotała. – Będę smutna, jeśli tego nie zrobi – odparła. Spojrzała w obydwu kierunkach, jakby chciała się upewnić, że nikt ich nie obserwuje, po czym chwyciła jego dłoń i pociągnęła za sobą do lasu.

– Chodźmy, zanim ktoś nas zauważy – powiedziała. Jej dotyk sprawił, iż Thor poczuł się wniebowzięty. Podążali leśnym szlakiem pospiesznie, co chwilę skręcając między wielkimi sosnami. Puściła jego dłoń, ale jej dotyk pozostał w jego pamięci. Był coraz bardziej przekonany co do jej prawdziwych intencji. Lubiła go. I również nie chciała, aby ktoś, prawdopodobnie jej matka, ich teraz zobaczył. To nie mogła być tylko zabawa – sama dużo ryzykowała spotykając się z nim. Z drugiej strony, może nie chciała, żeby zobaczył ją Alton, lub którykolwiek z jej chłopców. Może Alton miał rację. Może wstydziła się z nim pokazywać. Czuł jak te wszystkie emocje wirują w nim bezustannie. – Kot połknął twój język, czy co? – spytała przerywając w końcu ciszę. Thor czuł się rozdarty; nie chciał niczego zepsuć mówiąc jej o swych rozterkach – ale też czuł potrzebę rozwiązania ich w jakiś sposób. Musiał wiedzieć, na czym stoi. Nie mógł już dłużej tego znieść. – Po naszym ostatnim spotkaniu wpadłem na Altona. Zaatakował mnie. Jej twarz spochmurniała, a dobry humor przepadł, jak kamień w wodę. Thor poczuł wyrzuty sumienia – uwielbiał jej dobroduszność i radość. Żałował, że nie może już cofnąć słów. Chciał to wszystko naprawić. Ale nie było odwrotu. – I co powiedział? – spytała cichym głosem. – Kazał mi trzymać się od ciebie z daleka. Powiedział, że jestem ci tak naprawdę obojętny. Że jestem jedynie atrakcją. Że znudzisz się mną po dniu lub dwóch. Powiedział też, że macie ślubować i że wasze małżeństwo zostało już zaplanowane. Gwendolyn wybuchnęła śmiechem pełnym złości i ironii. – Ach tak? – prychnęła. – To najbardziej arogancki i nieznośny typ, jakiego znam – dodała ze złością. – Jest mi zadrą od kiedy zaczęłam chodzić. Myśli, że należy do rodziny królewskiej tylko dlatego, że nasi ojcowie są kuzynami. Nie spotkałam jeszcze nikogo takiego jak on, kto miałby do tego prawo, ale zupełnie na nie nie zasługiwał. Co gorsza, ubzdurał sobie, iż jesteśmy sobie przeznaczeni i zawrzemy małżeństwo. Jakbym pozwalała rodzicom decydować za mnie w każdej sprawie. Przenigdy. A już na pewno nie z nim. Nie mogę nawet na niego patrzeć. Jej słowa przyniosły mu niebywałą ulgę. Czuł się o milion funtów lżejszy; mógłby śpiewać siedząc na wierzchołku drzewa. Dokładnie to chciał od niej usłyszeć. Jednocześnie zrobiło mu się przykro, że zepsuł nastrój z tak błahego powodu. Nie odpowiedziała jednak na jeszcze jedno, ważne dla niego pytanie: czy go lubi, właśnie jego – Thora. – Jeśli zaś chodzi o ciebie – rzekła rzucając mu ukradkowe spojrzenie, po którym odwróciła głowę. – Prawie cię nie znam. Nie możesz nalegać, bym określiła swoje uczucia. Jednakże, nie spędzałabym z tobą czasu, gdybym czuła do ciebie nienawiść. Oczywiście, mam prawo zmieniać swoje zdanie według uznania, a potrafię być kapryśna – ale nie w przypadku miłości.

To mu wystarczyło. Był pod wrażeniem jej powagi i szczerości, a jeszcze bardziej ze względu na jej dobór słów: – powiedziała – miłość. Czuł, jak jej słowa go wskrzesiły. – A przy okazji, mogłabym zapytać cię o to samo – powiedziała, odbijając piłeczkę. – W zasadzie, mam o wiele więcej do stracenia, niż ty. Jakby nie było, pochodzę z rodziny królewskiej, ty zaś z pospólstwa. Jestem starsza, ty młodszy. Nie sądzisz, że to ja powinnam być bardziej powściągliwa? Cały dwór szepce o twoich zakusach, wspinaniu się po drabinie społecznej, wykorzystywaniu mnie w celu zdobycia pozycji, przychylności króla. Czy powinnam w to wierzyć? Thor słuchał z przerażeniem. – Nie, moja pani. Nigdy. Te rzeczy nigdy nie przyszły mi do głowy. Jestem przy tobie tylko dla tego, że nie zniósłbym być gdziekolwiek indziej. Tylko dlatego, że tego pragnę. Tylko dlatego, iż kiedy nie jestem z tobą, nie potrafię myśleć o niczym innym. Niewielki uśmiech pojawił się w kąciku jej ust. Thor widział, iż jej wyraz twarzy nieco złagodniał. – Jesteś tu nowy – powiedziała. – Na królewskim dworze i w życiu królewskiej rodziny. Potrzeba czasu, abyś zrozumiał, na czym to wszystko polega. Nikt tutaj nie mówi tego, co myśli. Każdy ma jakiś cel. Każdy walczy o władzę – pozycję, majątek, bogactwo, czy też tytuły. Nikomu nie można ufać na ładne oczy. Każdy ma swoich szpiegów, popleczników i ukryte zamiary. Kiedy Alton na przykład powiedział ci, że mój ślub został już ustalony, chciał sprawdzić jak blisko jesteśmy ze sobą. Poczuł się zagrożony. I być może komuś zdaje z tego relacje. Dla niego w małżeństwie nie liczy się miłość. To tylko związek dyktowany względami finansowymi dla zdobycia pozycji. Majątku. Na naszym dworze nic nie jest tym, czym się wydaje. Nagle Krohn pognał koło nich, dalej, leśnym szlakiem w kierunku polany. Gwen spojrzała na Thora i zachichotała. Chwyciła jego dłoń i pobiegli razem. – No dalej! – krzyknęła podekscytowana. Oboje pobiegli zanosząc się śmiechem. Nagle wypadli na rozległą polanę. Widok, który mieli przed sobą zaparł mu dech w piersiach: przepiękna leśna łąka pokryta była dywanem polnych kwiatów mieniących się wszystkimi kolorami, sięgających im do kolan. Wielobarwne ptaki i motyle, małe i duże, tańczyły radośnie w powietrzu, a całą łąkę wypełniał odgłos ćwierkania. Słońce świeciło jaskrawym światłem. To miejsce tchnęło tajemniczością, było niczym sekretna oaza pośród wielkiego i ciemnego lasu. – Bawiłeś się kiedyś w ślepego wisielca? – zapytała ze śmiechem. Thor potrząsnął głową. Zanim zdążył cos odpowiedzieć, zdjęła chustę z szyi i zawiązała wokół jego głowy. Nic nie widział, a ona głośno zachichotała przy jego uchu. – Jesteś wisielcem! – krzyknęła. Po czym usłyszał, jak pobiegła gdzieś po trawie. Uśmiechnął się. – Dobra, ale co mam robić? – zawołał. – Złap mnie – odparła.

Jej głos docierał z daleka. Thor zaczął biec za nią, przewracając się co chwila. Słuchał uważnie szelestu jej sukni próbując ustalić kierunek. Trudna to była sztuka. Biegł przed siebie z szeroko rozstawionymi rękoma, obawiając się ciągle, że zaraz wpadnie na drzewo, mimo, że dobrze wiedział, iż zewsząd otaczała go otwarta przestrzeń. Chwilę później stracił całkowicie orientację. Miał wrażenie, iż biega w kółko. Wciąż jednak nasłuchiwał. Słyszał jej chichot w oddali i cały czas próbował zmieniać swój bieg. Czasami był tuż tuż, a potem nagle daleko. Zaczął odczuwać zawroty głowy. Słyszał Krohna biegnącego u jego boku, jego skamlenie. Zaczął biec za jego odgłosem i zorientował się, że prowadzi go do Gwen. Był zdumiony bystrością Krohna, sposobem, w jaki dołączył do ich zabawy. Wkrótce usłyszał ją w pobliżu. Gonił zygzakiem po łące. Sięgnął dłonią i złapał róg jej sukni. Zaśmiała się uradowana. Potknął się i razem wylądowali na miękkim podłożu. W ostatniej chwili obrócił się w powietrzu i upadł pierwszy, amortyzując jej upadek. Thor wylądował na ziemi, Gwen na nim wydając okrzyk zaskoczenia. Nadal chichocząc, ściągnęła przepaskę z jego oczu. Jego serce uderzyło mocniej, kiedy zobaczył jej twarz tak blisko swojej. Przez jej cienką letnią suknię czuł ciężar jej ciała, każdą wypukłość i każdą wklęsłość. Przygniatała go całą sobą nie próbując stawiać żadnego oporu. Wpatrywała się w jego oczy oddychając płytko. Nie odwracała wzroku. On również. Jego serce waliło tak szybko, iż nie mógł na niczym się skupić. Nagle nachyliła się i złożyła pocałunek na jego ustach. Jej usta były miękkie, delikatniejsze niż mógłby to sobie wyobrazić. Kiedy dotknęły jego, Thor po raz pierwszy w życiu poczuł, że naprawdę żyje. Zamknął oczy. Gwen zrobiła to samo. Leżeli bez ruchu, zaklęci w jednym, długim pocałunku. Thor chciał, aby ta chwila trwała wiecznie. W końcu, z oporem, oderwała swą głowę od niego. Uśmiechając się, z wolna otworzyła oczy. Nie poruszyła się jednak i nadal leżała na nim. Leżeli tak, bardzo długo, wpatrując się w siebie. – Skąd przybyłeś? – zapytała łagodnym głosem, cały czas uśmiechając się do niego. Uśmiechnął się do niej. Nie wiedział, co odpowiedzieć. – Jestem tylko zwyczajnym chłopcem – odrzekł. Potrząsnęła głową i znów się uśmiechnęła. – Nie, nie jesteś. Wyczuwam to. Podejrzewam, iż jesteś kimś znacznie, znacznie ważniejszym. Nachyliła się i pocałowała go ponownie, a jego usta przywarły do niej na długą chwilę. Podniósł rękę i pogładził ją po włosach, a ona uczyniła to samo. Nie mógł opanować wirujących w oszalałym tempie myśli.

Zastanawiał się też, jak to wszystko się skończy. Czy mogli zostać ze sobą już na zawsze, wbrew przeciwnościom i stojącym między nimi siłom? Czy mogli zostać parą? Thor żywił nadzieję, że tak. Chciał być przy niej bardziej nawet niż w legionie. Rozmyślając tak, nagle usłyszał szelest w trawie. Zaskoczeni tym oboje odwrócili się w stronę, z której dobiegł. Krohn skoczył w trawę, tuż obok nich. Usłyszeli kolejny szelest. Krohn zaskomlał, po czym warknął groźnie. Potem dobiegł ich syk i nastała cisza. Gwen sturlała się z Thora i oboje usiedli. Spojrzeli na gęstwinę, a Thor zasłonił Gwen swoim ciałem. Co to mogło być? Nikogo nie widział. Ale ktoś, lub coś, czaiło się tam nieopodal, w wysokiej trawie. Krohn wyskoczył i stanął przed nimi. W jego pyszczku, między ostrymi niczym brzytwa ząbkami zwisał bezwładnie potężny biały wąż. Musiał mieć z dziesięć stóp długości i gruby był niczym solidna gałąź. Jego skóra połyskiwała bielą. Thor zorientował się natychmiast, co się stało. Krohn uratował ich oboje przed atakiem śmiercionośnego gada. Serce chłopca napełniło się wdzięcznością. Gwen natomiast westchnęła głośno. – Białogrzbiet – powiedziała – najbardziej śmiertelny gad w całym królestwie. Thor przyglądał mu się oniemiały. – Sądziłem, że nie istnieje. Że to tylko legenda. – Jest bardzo rzadki – odparła Gwen. – Tylko raz go widziałam. W dniu, w którym zabito ojca mego ojca. To zły znak. Odwróciła się i spojrzała na Thora. – Oznacza rychłą śmierć. Kogoś naprawdę bliskiego. Thor poczuł ciarki na plecach. Zimna bryza przepędziła nagle urok letniego dnia na łące. Thor wiedział, był tego absolutnie pewien, że Gwen miała rację.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Gwendolyn przemierzała samotnie kolejne pomieszczenia zamku. Weszła na schody prowadzące na sam szczyt. W jej głowie wciąż kołatały się różne myśli. O Thorze. O ich wspólnym spacerze. Pocałunku. I wreszcie o wężu. Jej serce wypełniały sprzeczne uczucia. Z jednej strony towarzystwo Thora wprawiało ją w euforię; z drugiej zaś, na myśl o wężu i o śmierci, której był zwiastunem, ogarniało ją przerażenie. Nie wiedziała, czyją śmierć wróżył i nie mogła przestać o tym myśleć. Obawiała się, że może chodzi o kogoś z jej rodziny. Może o któregoś z jej braci? Godfreya? Kendricka? Może o jej matkę? Albo, wzdrygnęła się na samą tę myśl, o jej ojca? Widok węża położył się ponurym cieniem na jej radosnym spotkaniu z Thorem. Niestety, nie potrafili już wskrzesić nastroju, który towarzyszył im do tej pory. Wrócili razem na dwór, rozstając się jeszcze, zanim las ustąpił miejsca odkrytej przestrzeni. Nie chcieli, aby ktokolwiek zobaczył ich razem, a zwłaszcza królowa. Gwen nie miała zamiaru tak łatwo rezygnować z Thora. Musiała znaleźć sposób, aby przekonać matkę. Potrzebowała tylko czasu, aby obmyślić jakiś plan. Rozstanie z Thorem było dla Gwen bolesne i źle się czuła myśląc o tym teraz. Zamierzała zapytać go, czy zechciałby spotkać się z nią ponownie. Chciała zaplanować następny dzień. Miała jednak straszny mętlik w głowie. Widok węża wyprowadził ją z równowagi i o wszystkim zapomniała. Martwiła się teraz, czy Thor nie pomyślał, że jest jej obojętny. Kiedy dotarła na królewski dwór, słudzy jej ojca przekazali, iż miała stawić się u niego niezwłocznie. Wspinała się zatem po schodach z mocno bijącym sercem i zastanawiała, dlaczego chciał się z nią widzieć. Czy ktoś zauważył ją z Thorem? Z jakiego innego powodu jej ojciec chciałby tak pilnie się z nią spotkać? Czy on też miał zamiar zabronić jej widywać się z Thorem? Nie, nie mógłby jej tego zrobić. Zawsze trzymał jej stronę. W końcu dotarła na sam szczyt, dysząc z wysiłku. Pokonała korytarz, wyminęła strażników, którzy stanęli na baczność na jej widok i otworzyła drzwi do komnaty ojca. Para sług, która stała w środku, ukłoniła się jej nisko. – Zostawcie nas – powiedział do nich jej ojciec. Ukłonili się i opuścili komnatę w pośpiechu, zamykając za sobą drzwi z głuchym echem. Król wstał od swego biurka i z szerokim uśmiechem na twarzy ruszył w jej kierunku. Na jego widok uspokoiła się, jak zwykle zresztą. Poczuła ulgę nie stwierdziwszy żadnych oznak gniewu na jego twarzy. – Moja Gwendolyn – powiedział.

Wyprostował ramiona i objął ją mocnym uściskiem. Przytuliła się do niego, po czym przeszli do dwóch dużych krzeseł ustawionych na rogach buchającego ogniem kominka. Kilka potężnych psów, w większości wilczarzy, które znała od dzieciństwa, zeszło im z drogi. Dwa podążyły za nią i położyły swe łby na jej kolanach. Ogień przyjemnie rozgrzewał jej ciało – jak na letni dzień zrobiło się dziwnie zimno. Król nachylił się nad ogniem i wpatrywał w trzaskające płomienie. – Domyślasz się, dlaczego ciebie wezwałem? – zapytał. Przyjrzała się jego twarzy w poszukiwaniu jakiejś wskazówki, ale bezowocnie. – Nie, ojcze. Spojrzał na nią ze zdziwioną miną. – W związku z naszym niedawnym spotkaniem. Naszym i twojego rodzeństwa. W sprawie dziedziczenia. O tym chciałem właśnie z tobą porozmawiać. Gwen poczuła, że spadł jej kamień z serca. Nie chodziło o Thora. Tylko o politykę. Głupią politykę, na której wcale jej nie zależało. Odetchnęła z ulgą. – Wyglądasz, jakby ci ulżyło – powiedział. – O czym innym mielibyśmy rozmawiać? Jej ojciec był zbyt spostrzegawczy, zawsze taki był. Był jedną z niewielu osób, które potrafiły czytać w jej myślach jak w otwartej książce. Musiała mieć się przy nim na baczności. – O niczym, ojcze – odpowiedziała natychmiast. Król uśmiechnął się ponownie. – W takim razie więc powiedz mi, co sądzisz o mojej decyzji? – spytał. – Jakiej decyzji? – zapytała. – Wybrania mojego następcy! Na władcę królestwa! – Masz na myśli mnie? – A kogo innego? – zaśmiał się. Gwen oblała się rumieńcem. – Ojcze, twój wybór mnie zaskoczył, żeby nie powiedzieć dosadniej. Nie jestem twoim pierworodnym dzieckiem. Jestem kobietą. I nie znam się na polityce. Nie dbam o nią – ani o rządzenie królestwem. Nie posiadam politycznych ambicji. Nie wiem, dlaczego mnie wybrałeś. – Dokładnie z tych powodów – powiedział ze śmiertelnie poważną miną. – Dlatego, że nie aspirujesz do tronu. Nie pożądasz władzy. I nie wiesz nic o polityce. Wciągnął głęboko powietrze. – Ale znasz ludzką naturę. Jesteś spostrzegawcza. Tę cechę odziedziczyłaś po mnie. Nie tracisz rezonu – podobnie jak twoja matka. Jednak to po mnie masz naturalną zdolność poznania, co w kim siedzi. Wiesz, jak oceniać ludzi; umiesz przejrzeć ich na wylot. Właśnie ta cecha przydaje się królowi najbardziej. Umiejętność dostrzegania prawdziwej natury innych ludzi. Nic poza tym. Cała reszta to tylko sztuczki, sprytne zagrania. Poznaj swój lud. Zrozum go. Zawierz swoim instynktom. Bądź dobra dla poddanych. To wszystko.

– Jestem pewna, że władanie królestwem to coś znacznie więcej – powiedziała. – Niekoniecznie – odparł. – Wszystkie czyny wynikają z tego właśnie. Decyzje również. – Ale ojcze, zapominasz, że po pierwsze – nie mam ochoty rządzić, a po drugie – nie umrzesz tak szybko. To tylko głupia tradycja związana z zaślubinami najstarszego dziecka. Po co się nad tym rozwodzić? Wolałabym w ogóle o tym nie mówić, ani nawet myśleć. Mam nadzieję, że dzień, w którym od nas odejdziesz, nigdy się nie zdarzy – więc to wszystko jest nieistotne. Odkaszlnął i spojrzał na nią z poważną miną. – Rozmawiałem z Argonem. Ciemne chmury zawisły nad moją przyszłością. Sam to przeczuwam. Muszę się przygotować. Gwen poczuła niepokój. – Argon to głupiec. Czarnoksiężnik. Połowa z tego, co mówi nigdy się nie sprawdza. Zignoruj go. Nie zawierzaj tak łatwo jego wróżbom. Jesteś zdrowy. Będziesz żył wiecznie. Ale król potrząsnął głową powoli. Widziała smutek na jego twarzy i jej niepokój tylko się pogłębił. – Gwendolyn, córko moja, kocham cię. Chcę, abyś była gotowa. Chcę, abyś była następnym władcą Kręgu. Mówię to poważnie. To nie jest prośba. To rozkaz. Spojrzał na nią spochmurniały, z taką powagą, iż się naprawdę wystraszyła. Nigdy jeszcze nie widziała takiej miny na twarzy ojca. Poczuła, jak w oczach zebrały się łzy i otarła je ręką. – Wybacz, że cię zdenerwowałem – powiedział. – Więc przestań o tym mówić – odparła z płaczem. – Nie chcę, żebyś umarł. – Wybacz, ale nie mogę. Musisz dać mi odpowiedź. – Ojcze, nie chcę ciebie obrazić. – Więc powiedz tak. – Ale jak ja mam rządzić? – spytała błagalnym tonem. – Nie jest to takie trudne, jak ci się wydaje. Będziesz otoczona doradcami. Pierwszą zasadą jest im nie ufać. Polegaj tylko na sobie. Uda ci się. Twój brak wiedzy, twoja naiwność sprawią, że będziesz wspaniałym władcą. Będziesz podejmowała roztropne decyzje. Przyrzeknij – nalegał. Spojrzała mu w oczy i zrozumiała jak wiele to dla niego znaczyło. Chciała zakończyć ten temat, choćby tylko po to, aby rozwiać jego grobowy nastrój i rozweselić go. – Dobrze, obiecuję – powiedziała pospiesznie. – Czy teraz czujesz się już lepiej? Odchylił się. Gwen widziała, że poczuł wyraźną ulgę. – Tak, dziękuję. – W takim razie możemy porozmawiać o innych sprawach? O czymś, co rzeczywiście może się wydarzyć? – spytała. Jej ojciec odchylił się i wybuchł śmiechem. Jego humor poprawił się znacznie.

– Za to cię kocham – powiedział. – Zawsze jesteś taka szczęśliwa. Zawsze potrafisz mnie rozweselić. Przyjrzał się jej uważnie. Wyczuła, że sondował ją wzrokiem. – Ty sama wyglądasz na niebywale wręcz szczęśliwą – powiedział. – Czy stoi za tym jakiś chłopiec? – Wybacz ojcze, ale to sprawa prywatna. – Nie jest prywatna, jeśli zamierzasz rządzić moim królestwem – odparł. – Ale nie będę cię naciskał. Aczkolwiek, twoja matka zażądała widzenia się z tobą i przypuszczam, że nie będzie tak pobłażliwa. Zezwolę na to, ale przygotuj się. Poczuła ucisk w żołądku. Odwróciła się i spojrzała przez okno. Nienawidziła tego miejsca. Chciała być gdziekolwiek indziej. Wieść proste życie u boku Thora w jakiejś nic nieznaczącej wiosce, na zwykłym gospodarstwie. Z dala od tego wszystkiego, od wszystkich tych sił próbujących nad nią zapanować. Poczuła delikatny dotyk ręki na swoim ramieniu. Odwróciła się i spojrzała na ojca stojącego tuz przy niej z uśmiechem na twarzy. Twoja matka potrafi być bezwzględna. Cokolwiek postanowi, pamiętaj, iż stoję po twojej stronie. W kwestii miłości każdy powinien mieć prawo wolnego wyboru. Gwen zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła się do niego. W tej jednej chwili jej miłość do ojca przewyższała wszystkie uczucia. Próbowała odegnać z myśli obraz węża i śmierć, którą zwiastował. Modliła się, najgorliwiej jak mogła, aby nie chodziło o jej ojca. * Gwen pokonywała korytarz za korytarzem, mijała rzędy okien zdobionych witrażami, kierując się do komnat matki. Nienawidziła, kiedy ta wzywała ją do siebie. Nie cierpiała jej despotycznego charakteru. Pod wieloma względami to właśnie jej matka rządziła królestwem. W wielu kwestiach wykazywała silniejszą wolę, nie ustępowała i nie poddawała się tak łatwo. Nikt w królestwie oczywiście o tym nie wiedział; zawsze to twarz króla emanowała siłą, to on zdawał się tym mądrzejszym. Kiedy jednak wracał do zamku i drzwi zamykały się za nim, to do niej zwracał się o poradę. To ona była bardziej roztropna. Zimnokrwista. Wyrachowana. Nieustępliwa. I nieustraszona. To ona była opoką. I rządziła ich liczną rodziną żelazną ręką. Kiedy czegoś chciała, a zwłaszcza, jeśli wbiła sobie do głowy, iż na szali leżało dobro rodziny, realizowała to. Teraz zaś z jej stalową wolą musiała zmierzyć się Gwen. Już teraz przygotowywała się psychicznie na to, co ją czekało. Wyczuwała, że musi chodzić o jej życie miłosne. Obawiała się, iż może ktoś zauważył ją jednak w towarzystwie Thora. Ale też postanowiła nie ustępować – bez względu na konsekwencje. Jeśli miałaby opuścić to miejsce, była gotowa to uczynić. Jej matka mogła równie dobrze wtrącić ją do lochu.

Dotarła do komnaty matki. Słudzy otworzyli przed nią wielkie, dębowe drzwi i odstąpili na boki. Weszła, a drzwi zamknęły się za nią natychmiast. Komnata matki nie była tak duża jak ojca. Sprzyjała intymnej atmosferze. Na ziemi leżały wielkie kobierce. Przy kominku stał niewielki herbaciany zestaw i plansza do gier oraz kilka delikatnych krzeseł pokrytych żółtym aksamitem. Jej matka siedziała na jednym z nich, odwrócona plecami do Gwen, mimo że spodziewała się wizyty córki. Spoglądając na ogień, sączyła herbatę. Wykonała ruch pionem na planszy. Królowej towarzyszyły dwie damy dworu, z których jedna zajmowała się jej włosami, druga zaś zawiązywała sznurki sukni na plecach. – Wejdź, dziecko – powiedziała surowym tonem królowa. Gwen nie podobało się jej zachowanie – załatwianie spraw w obecności sług. Dlaczego nie mogła odprawić ich tak, jak to robił ojciec, kiedy z nią rozmawiał? Przynajmniej tyle mogła zrobić, by zachować odrobinę prywatności i przyzwoitości. Ale nie. Gwen pomyślała więc, że to rodzaj jakiejś gry, pokaz siły. Pozwalając na to, żeby jej słudzy krzątali się w pobliżu i słuchali wszystkiego, jej matka chciała wyprowadzić Gwen z równowagi. Gwen nie miała wyjścia. Podeszła do matki i zajęła miejsce na jednym z krzeseł, stojącym zbyt blisko trzaskającego ognia. Kolejna zagrywka z jej strony – Gwen czuła jego żar, który nie pozwalał jej się skupić. Nie podnosząc wzroku, królowa wykonała kolejny ruch pionem z kości słoniowej, przestawiając go na inne pole na przypominającej skomplikowany labirynt planszy. – Twoja kolej – powiedziała. Gwen spojrzała na planszę. Zdziwił ją fakt, iż jej matka nadal rozgrywała ich wspólną partię. Przypomniała sobie, iż jej piony były brązowe. Nie grała jednak w tą grę od tygodni. Jej matka była w niej ekspertem, lecz Gwen była od niej lepsza. Królowa nienawidziła przegrywać. Oczywiste było to, że analizowała swój kolejny ruch już od jakiegoś czasu. Miała nadzieję, iż będzie idealny. Mając Gwen u boku, wznowiła grę i zrobiła swój ruch. W przeciwieństwie do matki, Gwen nigdy nie musiała skupiać się na grze. Wystarczył jeden rzut okiem i znała już kolejne, najlepsze z możliwych posunięcie. Podniosła pion i przesunęła go na bok, w poprzek całej planszy. Już tylko jeden ruch dzielił ją od wygranej. Jej matka rzuciła pozbawionym wyrazu wzrokiem na planszę, nie licząc pojedynczego drgnięcia brwi, które, i Gwen dobrze o tym wiedziała, oznaczało chwilę konsternacji. Gwen była od niej bystrzejsza, ale jej matka nigdy by tego nie przyznała. Królowa odkaszlnęła wpatrując się w planszę, nadal nie podnosząc wzroku na córkę. – Wiem wszystko o twych eskapadach z tym chłopcem z pospólstwa – rzekła drwiącym tonem. – Jesteś mi nieposłuszna.– W końcu spojrzała na Gwen. – Dlaczego?

Gwen nabrała łapczywie powietrza czując narastający niepokój i próbując sformułować jak najlepszą odpowiedź. Nie podda się. Nie tym razem. – Moje prywatne sprawy nie powinny cię obchodzić – odparła. – Ach tak? Zapewniam cię, że powinny i to bardzo. Twoje prywatne sprawy będą miały wpływ na królestwo. Na los tej rodziny. Kręgu. Twoje prywatne sprawy mają zgoła polityczny charakter, bez względu na to, jak usilnie chciałabyś tego uniknąć. Nie jesteś z pospólstwa. W twoim świecie nie ma miejsca na prywatność. A już z pewnością nie ukryjesz niczego przede mną. Głos jej matki był zimny jak stal. Gwen nie mogła znieść ani minuty więcej tego spotkania. Ale nie mogła nic zrobić. Musiała siedzieć i czekać, aż matka skończy. Czuła się niczym w pułapce. W końcu królowa odchrząknęła. – Skoro nie chcesz mnie słuchać, jestem zmuszona podjąć kroki w tej sprawie. Nigdy więcej nie spotkasz się z tym chłopcem. Jeśli jednak to zrobisz, dopilnuję, aby został wyrzucony z legionu, usunięty z królewskiego dworu z powrotem do wsi, z której pochodzi. Sprawię, iż zakują go w dyby razem z całą jego rodziną. Okryje się hańbą i wszyscy odwrócą się od niego. A ty nigdy więcej o nim nie usłyszysz. Królowa spojrzała znów na Gwen z drżącymi z gniewu ustami. – Zrozumiałaś? Gwen oddychała gwałtownie. Po raz pierwszy przekonała się, do jakiego okrucieństwa jej matka była zdolna. Czuła wobec niej ogromną nienawiść, większą niż to można sobie wyobrazić. Spostrzegła też zdenerwowane spojrzenia sług. To było takie poniżające. Zanim zdołała coś odpowiedzieć, jej matka znowu zabrała głos. – Ponadto, aby zapobiec twoim kolejnym lekkomyślnym czynom, podjęłam kroki zmierzające do zawarcia rozsądnego związku małżeńskiego. Wyjdziesz za Altona, pierwszego dnia następnego miesiąca. Możesz rozpocząć przygotowania do ślubu. Szykuj się do życia w roli zamężnej kobiety. To wszystko – odparła z lekceważeniem i wróciła do gry, jakby przed chwilą wspomniała o czymś mało istotnym. Wszystko w Gwen się zagotowało. Chciała krzyczeć. – Jak śmiesz – odpowiedziała, czując jak narasta w niej gniew. – Czy myślisz, że jestem jakąś kukiełką na sznurkach, za które możesz pociągać według uznania.? Czy naprawdę sądzisz, że wyjdę za kogoś, kogo każesz mi poślubić? – Ja nie sądzę – odpowiedziała królowa. – Ja to wiem. Jesteś moją córką, odpowiadasz przede mną. I poślubisz dokładnie tego, kogo ci wskażę. O nie! – krzyknęła Gwen. – Nie możesz mnie zmusić! Ojciec powiedział, iż nie możesz tego zrobić! – Aranżowane małżeństwa w tym królestwie nadal leżą w gestii rodziców – i z pewnością są przywilejem króla i królowej. Twój ojciec może sprawiać inne wrażenie, ale wiesz dobrze, że w końcu ulega mej woli. Mam swoje sposoby.

Królowa spojrzała na nią gniewnie. – Więc jak widzisz, zrobisz to, co ci powiem. Twoje małżeństwo właśnie staje się faktem. Nic nie stanie na jego przeszkodzie. Zacznij się przygotowywać. – Nie zrobię tego – odparła Gwen. – Przenigdy. A jeśli jeszcze raz wspomnisz o tym, przestanę się do ciebie odzywać. Jej matka spojrzała na nią, a na jej twarzy pojawił się zimny, złowrogi uśmiech. – Nie dbam o to. Jestem twoja matką, a nie przyjacielem. I jestem też twoją królową. Równie dobrze może to być nasze ostatnie spotkanie. Nie ma to najmniejszego znaczenia. I tak w końcu zrobisz, co powiem. I będę obserwować cię z oddali, przyglądać się, jak wiedziesz życie, które tobie zaplanowałam. Po czym odwróciła się do planszy z grą. – Możesz odejść – powiedziała machnąwszy ręką, jakby Gwen była tylko jeszcze jedną sługą. Gwen nie mogła już tego znieść. Cała kipiała złością. Podeszła do planszy i obiema rękoma wyrzuciła ją w powietrze. Plansza wraz z pionami upadła na posadzce i rozbiła się w drobny mak. Królowa podskoczyła, nie spodziewając się takiej reakcji. – Nienawidzę cię – wysyczała Gwen. To powiedziawszy, odwróciła się i z purpurową twarzą wyszła z pokoju odtrącając ręce sług, zdecydowana opuścić to miejsce z własnej woli. I nigdy już nie patrzeć na twarz swojej matki.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Thor pozostał w lesie i od kilku godzin chodził krętymi ścieżkami, rozmyślając o spotkaniu z Gwen. Nie mógł się otrząsnąć. Nie potrafił pozbyć się widoku jej twarzy ze swych myśli. Ich wspólnie spędzony czas był niemal magiczny. Przebił jego najśmielsze oczekiwania. Jego zmartwienia dotyczące jej prawdziwych uczuć rozpłynęły się w powietrzu. Był to zdecydowanie jego najlepszy, idealny wręcz dzień – pominąwszy oczywiście to, co stało się pod koniec ich spotkania. Biały wąż, tak rzadko spotykany, pojawił się niespodziewanie i przyniósł złowrogą wróżbę. Mieli dużo szczęścia, że ich nie ukąsił. Thor spojrzał w dół na Krohna. Kot kroczył lojalnie u jego boku, szczęśliwy, jak mało kiedy. Co by się stało, gdyby akurat nie było go w pobliżu, gdyby nie zabił węża i nie ocalił ich od śmierci? Czy oboje byliby teraz martwi? Chłopiec był mu dozgonnie wdzięczny. Wiedział, że miał w nim dozgonnego przyjaciela, towarzysza na całe życie. Mimo to, wciąż trawił go niepokój: biały wąż widywany był nadzwyczaj rzadko. Co więcej, jego legowiska znajdowały się w innej części królestwa, bardziej na południu, pośród bagien i mokradeł. Jakim cudem zawędrował tak daleko? Dlaczego zaatakował ich akurat w tym momencie? Całe to wydarzenie wydawało się nierealne, wręcz mistyczne. Chłopiec był absolutnie pewien, że niosło ze sobą ukryte znaczenie. Czuł, podobnie jak Gwen, iż zobaczyli zły znak, zwiastuna rychłej śmierci. Tylko czyjej? Thor chciał pozbyć się tych myśli ze swego umysłu, chciał zapomnieć i myśleć o innych rzeczach. Lecz nie potrafił. Miał dzień wolny, jak cały legion i chodził po lesie, próbując uporządkować myśli i oczyścić umysł. Był pewien, że wąż oznaczał jakąś głęboko ukrytą wiadomość, przeznaczoną wyłącznie dla niego. Że przeznaczenie wzywało go do działania. Co gorsza, jego spotkanie z Gwen zakończyło się tak raptownie. Kiedy dotarli na skraj lasu, rozdzielili się szybko niemal bez słowa. Gwen wyglądała na zrozpaczoną. Przypuszczał, że przyczyną tego był wąż, lecz do końca nie mógł być pewien. Nie wspomniała o kolejnym spotkaniu. Czy zmieniła zdanie? Czy zrobił coś nie na tak? Te myśli rozdzierały go od wewnątrz. Nie wiedział, co ma ze sobą począć i błąkał się bezcelowo już kilka godzin. Musiał porozmawiać z kimś, kto te sprawy rozumiał, kto znał się na wróżbach i złych znakach. Nagle zatrzymał się gwałtownie. Oczywiście. Argon. Nadawał się idealnie. Mógł wytłumaczyć to wszystko i uspokoić jego rozbiegane myśli. Rozejrzał się. Stał na północnym skraju najdalej wysuniętego grzbietu wzniesienia. Miał przed sobą widok na całe królewskie miasto. Niedaleko znajdowały się rozstaje szlaków. Thor wiedział, iż Argon żył w odosobnieniu, w kamiennej chacie położonej na północnym skraju Boulder Plains. Wiedział też, iż jeśli podąży szlakiem skręcającym w

lewo, w przeciwnym kierunku od miasta, w końcu trafi do domu druida. Ruszył więc tą drogą. Zapowiadał się długi spacer. Poza tym, istniała duża szansa, że Argona nie będzie, kiedy Thor dotrze do jego chaty. Ale musiał przynajmniej spróbować. Musiał uzyskać odpowiedzi dla własnego spokoju. Szedł z werwą szybkim marszem, kierując się w stronę równin. Godziny mijały jedna za drugą i było już popołudnie, a Thor nadal podążał do swego celu. Był piękny letni dzień. Promienie słońca iskrzyły na otaczających chłopca polach. Krohn szedł u jego boku sprężystym krokiem, zatrzymując się co chwilę, aby w końcu rzucić się za wiewiórką. Niósł ją teraz triumfalnie w swym pyszczku. Szlak zrobił się bardziej stromy i znacznie bardziej przewiewny. Otaczające chłopca do tej pory łąki ustąpiły miejsca skałom i głazom. Wkrótce jego szlak niemal zanikł. W miarę jak wspinał się coraz wyżej, coraz mniej drzew dawało ochronę, robiło się chłodniej i wiatr był bardziej porywisty. Krajobraz zdominowały skały i gruzowiska. Prawdziwie upiorne otoczenie, nic poza niewielkimi skałami, gruzem i głazami, których widok ciągnął się jak okiem sięgnął. Thor miał wrażenie, że podróżuje jałowym pustkowiem. Jego szlak zanikł kompletnie i teraz szedł po podłożu pełnym żwiru i skalnej drobnicy. Nagle idący przy nim Krohn miauknął żałośnie. Powietrze przesycone było straszliwą, przyprawiającą o gęsią skórę energią. Thor również ją wyczuwał. Nie była zła, raczej po prostu jakaś inna. Jakby otaczała ich ciężka, mistyczna mgła. Thor zaczął zastanawiać się, czy obrał dobry szlak i czy szedł w dobrym kierunku, kiedy na horyzoncie, wysoko na szczycie pagórka pojawiła się mała, kamienna chata. Idealnie kolista, zbudowana na planie okręgu, zrobiona była z czarnego, litego kamienia i osadzona nisko w ziemi. Nie posiadała żadnego okna i tylko jedne łukowe drzwi – na których nie było żadnej kołatki ani klamki. Czy rzeczywiście to tu, w tym opuszczonym miejscu, mieszkał Argon? Czy rozgniewa się, że Thor przybył nieproszony? Zaczynał mieć wątpliwości, lecz zmusił się, by dalej brnąć w tym kierunku. Kiedy podszedł do drzwi, wyczuł w powietrzu energię na tyle przytłaczającą, iż prawie nie mógł oddychać. Jego serce zabiło szybciej powodowane niepokojem, kiedy wyprostował ramię gotów zapukać całą pięścią. Zanim jednak dotknął powierzchni, drzwi uchyliły się same. W środku panował mrok. Chłopiec nie był pewien, czy to tylko za sprawą wiatru drzwi otworzyły się przed nim. Czarny mrok panujący wewnątrz domku zdziwił go – jak ktokolwiek mógł tam przebywać? Sięgnął w kierunku drzwi i popchnął je łagodnie, po czym wsunął do środka głowę. – Hej? – zawołał głośno. – Argonie? Stojący przy nim Krohn miauknął żałośnie. Thor wiedział dobrze, iż jego pomysł był głupi. Argona nie było w domu. Zmusił się jednak, by spojrzeć w głąb. Zrobił dwa kroki i

w tym momencie drzwi zamknęły się za nim z hukiem. Thor obrócił się i dostrzegł Argona stojącego przy przeciwległej ścianie. – Wybacz, że ci przeszkodziłem – powiedział z bijącym ciężko sercem. – Przybywasz bez zaproszenia – odparł Argon. – Wybacz, nie miałem zamiaru przeszkadzać. Jego oczy zaczęły przyzwyczajać się do mroku. Rozejrzał się. Przy kamiennych ścianach, dokoła izby stało kilka niewielkich świec. Wnętrze rozświetlał pojedynczy snop światła wpadający do środka przez nieduży okrągły otwór w suficie. Izba przytłaczała swoją surowością i nierealnością. – Niewielu ludzi tu było – odpowiedział Argon. – Oczywiście, ciebie również by tu nie było, gdybym na to nie przyzwolił. Te drzwi otwierają się tylko przed wybranymi osobami. Dla pozostałych nigdy się nie otworzą – bez względu, jakiej siły użyją. Thor poczuł się trochę lepiej. Zastanawiało go, skąd Argon wiedział, że do niego przyjdzie. Wszystko w tym człowieku było takie tajemnicze. – Spotkało mnie coś, czego nie rozumiem – powiedział, chcąc jak najszybciej to z siebie wydusić i usłyszeć opinię druida. – Był tam wąż. Białogrzbiet. Prawie nas zaatakował. Krohn, mój lampart, ocalił nam życie. – Nam? – zapytał Argon. Thor poczerwieniał na twarzy zdawszy sobie sprawę, że właśnie powiedział za dużo. Nie wiedział, jak odpowiedzieć. – Nie byłem sam – odparł. – A któż to był z tobą? Thor ugryzł się w język. Nie wiedział, ile może mu zdradzić. Jakby nie było, druid był w bliskim otoczeniu jej ojca, króla, i mógł donieść mu o wszystkim. – Nie rozumiem, jaki to ma związek z wężem – powiedział w końcu. – Kolosalny. Zacznijmy od tego, czy nie przyszło ci do głowy, iż to właśnie dlatego wąż się pokazał? Druid całkowicie zaskoczył tym pytaniem chłopca. – Nie rozumiem – powiedział Thor. – Nie każdy znak, który dostrzegasz, przeznaczony jest dla ciebie. Niektóre adresowane są do innych osób. Chłopiec obserwował Argona stojącego w niewyraźnym świetle. Teraz dopiero zaczynał rozumieć. Czy Gwen miało spotkać coś złego? A jeśli tak, to czy zdoła to powstrzymać? – Czy można zmienić czyjś los? – zapytał. Argon odwrócił się i powolnym krokiem przemierzył pomieszczenie. – Bynajmniej; na to pytanie szukamy odpowiedzi już od wieków – odparł Argon. – Czy można zmienić los? Z jednej strony, wszystkim rządzi przeznaczenie, wszystko zostało już spisane. Z drugiej zaś mamy wolną wolę. Nasze wybory również wpływają na nasz los. Choć wydaje się to niemożliwe, aby przeznaczenie i wolna wola mogły

istnieć obok siebie, to jednak tak jest. W miejscu, gdzie te dwie siły się ścierają, gdzie przeznaczenie napotyka wolną wolę, swoją rolę zaczyna odgrywać czynnik ludzki, nasze zachowanie. Przeznaczenia nie można unicestwić, ale można je nagiąć, czasami nawet zmienić poprzez wielkie poświęcenie i potężną siłę woli. Jednak najczęściej przeznaczenie pozostaje niewzruszone. Jesteśmy jedynie biernymi świadkami tego, co się dzieje. Wydaje się nam, iż odgrywamy jakąś rolę w tej rzeczywistości, ale zazwyczaj tak nie jest. Najczęściej pozostajemy zwykłymi obserwatorami. A nie uczestnikami. – Dlaczego zatem wszechświat obdarowuje nas znakami, jeśli nie możemy nic na nie poradzić? – spytał Thor. Argon odwrócił się do niego i uśmiechnął. – Jesteś bystry, chłopcze. Muszę ci to przyznać. W większości przypadków znaki są ostrzeżeniem, iż mamy się przygotować. Poznajemy swój los, aby mieć czas na niego się przygotować. Czasami, bardzo rzadko jednak, znak jest zsyłany po to, abyśmy mogli podjąć działanie, zmienić to, co ma nadejść. Ale zdarza się to bardzo rzadko. – Czy to prawda, że Białogrzbiet zwiastuje śmierć? Argon przyjrzał się chłopcu uważnie. – Tak – odparł w końcu. – Bez wątpienia. Serce chłopca zabiło mocniej, kiedy usłyszał tą odpowiedź, kiedy potwierdziły się jego obawy. Zdziwiła go również bezpośredniość, z jaką druid to powiedział. – Spotkałem dziś jednego – powiedział – ale nie wiem, kto ma umrzeć. Ani też, czy jest coś, co powinienem zrobić, aby temu zapobiec. Muszę pozbyć się tych wątpliwości, ale nie potrafię. Cały czas widzę głowę tego węża. Dlaczego? Argon spojrzał na niego i po dłuższej chwili westchnął. – Ponieważ, bez względu na to, kto umrze, będzie to miało wpływ bezpośrednio na ciebie. Wpłynie na twoje przeznaczenie. Thor czuł jak narasta w nim oburzenie; jak każda odpowiedź rodzi wiele nowych pytań. – Ale to nie w porządku – powiedział. Muszę wiedzieć, kto umrze. Muszę ostrzec tę osobę! Argon potrząsnął głową powoli. – Być może nie masz się tego dowiedzieć – odpowiedział druid. – A nawet jeśli się dowiesz, może nie będziesz mógł nic na to poradzić. Śmierć zawsze znajdzie swego – nawet jeśli go ostrzeżesz! – To dlaczego widziałem ten znak? – zapytał z udręką chłopiec. – I dlaczego nie mogę o tym zapomnieć? Argon podszedł do niego i stanął bardzo blisko. Jego oczy zapłonęły intensywnym ogniem, który przeciął mrok izby i przeraził chłopca. Miał wrażenie, że patrzył wprost na słońce i nie mógł odwrócić wzroku. Druid podniósł rękę i oparł ją na jego ramieniu. Była lodowato zimna i wywołała dreszcze.

– Jesteś młody – powiedział Argon powoli. – Jeszcze się uczysz. Odczuwasz wszystko zbyt intensywnie. Wgląd w przyszłość to wielki dar. Ale może też stać się wielkim przekleństwem. Większość ludzi doświadczających swego przeznaczenia, nigdy nie jest tego świadoma. Czasami największy ból przychodzi w momencie, kiedy uświadomisz sobie swoje przeznaczenie, kiedy dostrzeżesz niechybną przyszłość. Ty zaś nawet nie zacząłeś poznawać własnej mocy. Ale to się zmieni. Ten dzień nadejdzie. Kiedy zrozumiesz, skąd pochodzisz. – Skąd pochodzę? – spytał zmieszany. – Dom twojej matki. Daleko stąd. Za kanionem, na przeciwległych krańcach Wilds. Jest tam zamek, wysoko na skale, stoi samotnie na klifie. Aby do niego dotrzeć, trzeba pokonać kręte, kamienne schody. To magiczna droga – niczym wznoszenie się do samego nieba. To miejsce potężnej siły. To stamtąd się wywodzisz. Nigdy w pełni nie zrozumiesz, jeśli tam nie dotrzesz. A kiedy już tego dokonasz, uzyskasz odpowiedź na każde pytanie. Thor zamrugał oczyma i ku swemu zdziwieniu znalazł się na zewnątrz chaty Argona. Nie miał pojęcia, jak tu dotarł. Wiatr zacinał ostro na skalistej grani. Thor zmrużył oczy porażony ostrym słonecznym światłem. Przy jego boku Krohn miauczał żałośnie. Podszedł do drzwi chaty druida i zapukał z całej siły. Nie usłyszał nic, cisza. – Argonie! – wrzasnął. Odpowiedział mu jedynie gwizd wiatru. Spróbował popchnąć drzwi, nawet wsparł się o nie ramieniem, lecz nie drgnęły. Czekał przez dłuższą chwilę, sam nie wiedząc jak długą, aż zrobiło się późno. W końcu uzmysłowił sobie, iż jego pobyt tutaj dobiegł końca. Odwrócił się i ruszył z powrotem w dół po skalistym zboczu. Zastanawiał się. Miał potworny mętlik w głowie, większy niż kiedykolwiek, ale też większą pewność, że ktoś wkrótce umrze. I czuł się bardziej bezradny nie mogąc tego powstrzymać. Pokonując opustoszałe ziemie, poczuł nagle zimny dotyk na swych stopach. Przy ziemi zobaczył gęstą mgłę, która z każdą chwilą podnosiła się coraz wyżej. Nie rozumiał, co się dzieje. Krohn zakwilił cicho. Spróbował przyśpieszyć tempa, zejść z tej góry, lecz w niektórych miejscach mgła była tak gęsta, że niczego przed sobą nie widział. Jednocześnie czuł jak jego nogi robią się ociężałe, a niebo pociemniało jakby w magiczny sposób. Czuł jak ogarnia go zmęczenie. Nie mógł zrobić ani jednego kroku. Zwinął się w kłębek na ziemi dokładnie w miejscu, w którym stał, a mgła otuliła go z każdej strony. Spróbował otworzyć oczy, poruszyć się choć trochę, lecz nie mógł. Chwilę potem zasnął twardym snem. *

Thor zobaczył siebie stojącego na szczycie góry, przyglądającego się całemu królestwu Kręgu. Widział przed sobą królewski dwór, zamek, fortyfikacje, ogrody, drzewa i pagórki wznoszące się daleko jak okiem sięgnął. Wszystko w pełnym, letnim rozkwicie. Pola obfitowały w owoce i kolorowe kwiaty. Słyszał też odgłosy muzyki i świętowania. W miarę, jak przesuwał wzrok po krajobrazie, trawa zaczynała czernieć, owoce opadały z drzew, a one same obracały się w pył. Wszystkie kwiaty wyschły na wiór. Ku jego przerażeniu nawet budynki, jeden po drugim popadały w ruinę. W końcu całe królestwo przemieniło się w pustkowie, sterty gruzu i kamieni. Thor spojrzał w dół. Nagle zobaczył potężnego Białogrzbieta pełzającego między stopami. Stał bezradny, a wąż owijał się wokół jego nóg, potem talii i ramion. Zaczął się dusić. Czuł, jak wąż wyciska z niego życie, jak zwiększa ucisk na całe jego ciało i wpatruje się w jego twarz z odległości kilku zaledwie cali. Jak syczy niemal dotykając swym długim językiem jego policzka. Wówczas wąż otworzył paszczę szeroko, pokazując swe wielkie kły, nachylił się i połknął jego twarz. Thor wrzasnął. W następnej chwili zobaczył siebie wewnątrz królewskiego zamku. Był sam. Zamek był całkowicie opustoszały. Nawet miejsce, w którym zwykle stał tron, było puste. Miecz Przeznaczenia leżał nienaruszony na ziemi. Wszystkie okna wybito, a sterty witraży walały się po kamiennej posadzce. Usłyszał odległą muzykę, odwrócił się w kierunku, z którego dobiegała i ruszył mijając po drodze puste komnaty jedna za drugą. W końcu dotarł do wielkich, podwójnych wrót, wysokich na sto stóp, i otworzył je wkładając w to wszystkie siły. Stał w wejściu do królewskiej sali biesiadnej. Przed sobą zobaczył dwa długie, biesiadne stoły ustawione w poprzek sali. Uginały się od przeróżnego jadła, jednak biesiadników nigdzie nie było widać. Na odległym krańcu sali zauważył tylko jednego człowieka. Króla MacGila. Siedział na tronie i wpatrywał się w Thora. Wydawał się taki odległy. Thor czuł, iż musi do niego dotrzeć. Ruszył w jego kierunku między obydwoma stołami. W miarę jak je mijał, jedzenie na nich ulegało zepsuciu, gniło z każdym jego kolejnym krokiem. Wkrótce sczerniało i zaroiło się od much. Owady bzyczały, latały chmarami wokół Thora i wydzierały sobie resztki jedzenia. Thor przyspieszył kroku. Był coraz bliżej króla, dzieliło ich już niecałe dziesięć stóp. Nagle z bocznej komnaty wyszedł sługa niosący ogromny, złoty kielich z winem. Naczynie wyróżniało się spośród wszystkich znanych mu kielichów – wykute z litego złota i ozdobione rzędami rubinów i szafirów. Thor zauważył, iż kiedy król nie patrzył, jego sługa wsypał do kielicha biały proszek. Chłopiec zorientował się, iż była to trucizna. Sługa podszedł do króla i podał kielich, który król podniósł obiema rękoma. – Nie! – wrzasnął Thor. Skoczył do przodu zamierzając wytrącić naczynie z rąk króla.

Ale był zbyt powolny. MacGil wypił zawartość kielicha w kilku wielkich łykach. Odrobina płynu pociekła mu po policzkach i w dół po klatce, kiedy już skończył pić. MacGil odwrócił się i spojrzał na chłopca, a jego oczy otworzyły się szeroko. Chwycił się za gardło. Zaczął krztusić się, aż w końcu zasłabł i spadł z tronu. Upadł bokiem na twardej kamiennej posadzce. Jego korona spadła ze szczękiem na kamienną podłogę i potoczyła się po niej kilkanaście stóp. Leżał w miejscu bez ruchu, z otwartymi oczyma, martwy. Estopheles zanurkowała w dół i usiadła na głowie MacGila. Wpatrując się w Thora zaskrzeczała przenikliwym dźwiękiem, który przyprawił go o dreszcze. – Nie! – krzyknął. * Obudził się z krzykiem. Usiadł i rozejrzał się dokoła. Czuł, jak oblewa go pot, jak ciężko mu oddychać i zastanawiał się, gdzie jest. Nadal leżał na ziemi, na górze Argona. Musiał zasnąć tu na tym miejscu. Po mgle nie było śladu. Spojrzał w górę i stwierdził, że już świtało. Krwistoczerwone słońce właśnie wychodziło zza horyzontu rozświetlając okolicę. Krohn miauknął, wskoczył mu na nogi i polizał po twarzy. Thor objął kota ramieniem, próbując złapać oddech i zorientować się, czy to nadal był sen. Po dłuższej chwili zdał sobie sprawę, że już nie śnił. Tylko że jego sen wydawał się taki rzeczywisty. Usłyszał pisk i odwróciwszy się zobaczył Estopheles siedzącą na skale tuż obok niego. Ogromny ptak wpatrywał się w Thora, wydając piski, jeden za drugim. Ten hałas przyprawiał chłopca o ciarki na plecach. Był to ten sam dźwięk, który usłyszał w swoim śnie. W tym właśnie momencie uświadomił sobie w pełni, że jego sen był wiadomością. Ktoś zamierzał otruć króla. Thor skoczył na nogi i w pierwszych promieniach poranka popędził w dół góry kierując się na królewski dwór. Musiał dotrzeć do króla. Musiał go ostrzec. Król mógł sobie pomyśleć, że chłopiec oszalał, ale nie miał wyboru – zrobiłby wszystko co w jego mocy, aby ocalić życie króla. * Przebiegł po zwodzonym moście i skierował się w stronę zewnętrznej bramy zamku. Na szczęście strażnicy pamiętali go z areny legionu i przepuścili bez zatrzymywania. Thor biegł cały czas, a przy jego nodze pędził Krohn. Pokonał królewski dziedziniec. Minął fontanny i pobiegł do wewnętrznych bram zamku. Czterech stojących tam na warcie żołnierzy zagrodziło mu drogę.

Thor zatrzymał się łapiąc oddech łapczywie. – Co cię tu sprowadza, chłopcze? – zapytał jeden z nich. – Nie rozumiecie, musicie mnie wpuścić – wydyszał. – Muszę zobaczyć się z królem. Strażnicy spojrzeli po sobie sceptycznie. – Jestem Thorgrin, członek królewskiego legionu. Musicie mnie przepuścić. – Wiem, kim on jest – powiedział jeden z wartowników. – Jest jednym z nas. Do przodu wystąpił ich dowódca. – A jaką to sprawę masz do króla? – nalegał. Thor nadal nie mógł swobodnie oddychać. – Bardzo pilną. Muszę natychmiast się z nim zobaczyć. – Cóż, raczej nie spodziewa się ciebie a poza tym posiadasz błędne informacje. Króla tu nie ma. Wyruszył ze świtą w sprawach dworu kilka dobrych godzin temu. Nie wróci do wieczora, do czasu królewskiej uczty. – Uczty? – spytał Thor z walącym sercem. Przypomniał sobie swój sen, stoły biesiadne i poczuł jak w jakiś niesamowity sposób jego sen staje się rzeczywistością. – Owszem, uczty. Jeśli jesteś z legionu, to z pewnością tam będziesz. Teraz jednak króla tu nie ma i ni jak się z nim nie zobaczysz. Wróć wieczorem, z całą resztą. – Ale ja muszę przekazać mu wiadomość! – nalegał Thor. – Jeszcze przed ucztą! Jeśli chcesz, możesz zostawić ją u mnie. Ale nie będę w stanie dostarczyć jej wczesnej, niż gdybyś sam to zrobił. Thor nie zamierzał zostawić takich wieści u strażnika; zdawał sobie sprawę, jak szalone się wydawały. Musiał przekazać je osobiście, dziś wieczór, zanim rozpocznie się uczta. Modlił się tylko, żeby nie było za późno.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Thor wrócił spiesznym krokiem do koszar. Świtało dopiero i na jego szczęście pozostało jeszcze trochę czasu do rozpoczęcia ćwiczeń w legionie. Dyszał ciężko, kiedy w końcu wpadł z Krohnem u swego boku na innych chłopców. Dopiero budzili się i ustawiali w rzędzie gotowi do przyjęcia zadań na nadchodzący dzień. Stał wśród nich z trudem łapiąc powietrze. Nigdy jeszcze nie miał tylu zmartwień na głowie. Nie miał pojęcia, jak zdoła przetrzymać ćwiczenia. Będzie odliczał minuty do wieczornej uczty, aż w końcu uda mu się ostrzec króla. Był pewien, iż znak został mu zesłany po to, aby przekazać ostrzeżenie. Na jego barkach spoczął los całego królestwa. Pobiegł u boku Reece’a i O’Connora w kierunku treningowego placu, już wyglądając na nieźle zmęczonego i ustawił się razem z nimi w szeregu. – Gdzie byłeś całą noc? – spytał Reece. Thor sam chciałby znać na to odpowiedź – ale naprawdę nie miał pojęcia, gdzie był. Co miał niby powiedzieć? Że zasnął na dworze na ziemi, na górze Argona? To nie miało sensu nawet dla niego. – Nie wiem – odparł nie wiedząc ile może im zdradzić. – Jak to nie wiesz? – spytał O’Connor. – Zgubiłem się – odpowiedział Thor. – Zgubiłeś? – Cóż, masz szczęście, że wróciłeś w porę – powiedział Reece. Gdybyś się spóźnił na przydział zadań, nie przyjęliby cię z powrotem do legionu – dodał Elden podchodząc do niego i poklepując swą muskularną ręką. – Dobrze cię widzieć. Brakowało nam ciebie wczoraj. Thor nadal nie mógł wyjść z podziwu, jak Elden traktował go od czasu ich wyprawy na drugą stronę kanionu. – Jak poszło z moją siostrą? – spytał ściszonym głosem Reece. Thor zaczerwienił się nie wiedząc, co ma odpowiedzieć. – Widziałeś się z nią? – spytał zachęcająco. – Tak – zaczął Thor. – Przeżyliśmy razem cudowne chwile. Aczkolwiek musieliśmy rozstać się dość nagle. – No cóż – ciągnął dalej Reece ustawiając się z resztą ramię przy ramieniu przed Kolkiem i pozostałymi ludźmi króla. – Dziś wieczór uczta królewska. Będziesz miał szansę na dłuższe spotkanie. Nałóż swoje najlepsze ubranie. Thor znów poczuł niepokój. Przypomniał mu się sen i odniósł wrażenie, iż przeznaczenie zagra mu na nosie– i że jest bezradny, skazany jedynie na obserwowanie kolejnych scen.

– CISZA! – wrzasnął Kolk i zaczął chodzić w tę i z powrotem przed rzędami chłopców. Thor stanął na baczność razem z innymi i zapadła kompletna cisza. Kolk przechadzał się obok chłopców i lustrował ich wzrokiem. – Pobawiliście się wczoraj. Teraz wracamy do ćwiczeń. Dzisiaj nauczycie się starożytnej sztuki kopania rowów. Wśród chłopców rozległ się zbiorowy jęk. – CISZA! – krzyknął żołnierz. Chłopcy ucichli. – Kopanie rowów to ciężka praca – kontynuował Kolk. – Ale ważna zarazem. Przyjdzie dzień, kiedy będziecie siedzieć głęboko w dziczy i ochraniać nasze królestwo, nie mogąc liczyć na czyjąkolwiek pomoc. Mróz będzie taki, że nie będziecie czuć palców u nóg. W mroku nocy zrobicie wszystko, byleby się rozgrzać. Może też zdarzyć się tak, iż walcząc w bitwie będziecie musieli poszukać schronienia przed strzałami wroga. Jest jeszcze milion innych powodów, dla których rów może okazać się potrzebny. Rów może zostać twoim najlepszym przyjacielem. Odchrząknął i kontynuował swoją przemowę. – Dzisiaj będziecie kopać tak długo, aż wasze ręce pokryją się czerwonymi odciskami, wasze plecy będą pękać z bólu i nie będziecie w stanie zrobić niczego więcej. Wówczas, kiedy nadejdzie dzień bitwy, kopanie rowu nie będzie takie złe. – ZA MNĄ! – wrzasnął Kolk. Wśród chłopców rozległ się kolejny jęk zawodu. Ustawili się w dwuszeregu i podążyli placem za dowódcą. – Wspaniale – powiedział Elden. – Kopanie rowów. Akurat tak chciałem spędzić ten dzień. – Mogło być gorzej – powiedział O’Connor. – Mogło padać. Spojrzeli wszyscy na niebo. Thor zauważył nad sobą groźnie wyglądające chmury. – Jeszcze nic nie wiadomo – powiedział Reece. – Nie zapesz. – THOR – zawołał ktoś. Chłopiec odwrócił się i zobaczył nieopodal Kolka przypatrującego się mu gniewnie. Podbiegł do niego zastanawiając się, co też złego uczynił. – Tak, panie. – Wezwał cię twój rycerz – powiedział szorstko. – Zgłoś się u Ereca na zamku. Masz szczęście: masz dziś wolne od obowiązków w legionie. W zamian będziesz usługiwał swemu rycerzowi, jak przystało na dobrego giermka. Nie myśl jednak, iż minęło cię kopanie. Kiedy wrócisz tu jutro, sam do rowu pójdziesz. A teraz już leć! – wrzasnął. Thor spojrzał na innych i zobaczył zazdrosne miny na ich twarzach. Opuścił plac i skierował się do zamku. Co takiego Erec mógł od niego chcieć? Czy to miało jakiś związek z królem?

* Biegnąc przez królewski dwór skręcił w drogę, którą nigdy wcześniej nie chodził, a która prowadziła do koszar Srebrnej Gwardii. Jej koszary wyglądały znacznie okazalej w porównaniu z legionem. Budynki były dwa razy większe, zdobione miedzią, a ścieżki między nimi wysypano nowym kamieniem. Aby tu się dostać, Thor musiał przejść przez wielką, łukiem zwieńczoną bramę, przy której kilkunastu wojowników trzymało wartę. Dalej ścieżka rozszerzała się i ciągnęła w poprzek wielkiego placu, dochodząc w końcu do kamiennych budowli otoczonych ogrodzeniem, przy którym kolejnych kilkunastu rycerzy stało na warcie. Widok był imponujący, nawet z tak wielkiej odległości. Pobiegł szybko ścieżką. Jego sylwetka wyróżniała się na opustoszałym placu. Rycerze przygotowali się na jego nadejście, pomimo tego, że był jeszcze od nich daleko. Wystąpili do przodu i skrzyżowali włócznie, patrząc wprost przed siebie, całkowicie go ignorując. – Co cię tutaj sprowadza? – zapytał jeden z nich. – Zgłaszam się na służbę – odpowiedział Thor. – Jestem giermkiem Ereca. Rycerze popatrzyli na siebie nieufnym wzrokiem, jednak inny rycerz wystąpił przed nich i kiwnął głową. Cofnęli się, podnieśli włócznie, a brama zaczęła się otwierać. Widział jak jej metalowe bolce unoszą się powoli i słyszał skrzypienie wrót. Brama była olbrzymia, gruba przynajmniej na dwie stopy. Thor miał wrażenie, że to miejsce posiadało lepsze fortyfikacje nawet od królewskiego zamku. – Drugi budynek na prawo – krzyknął rycerz. – Znajdziesz go w stajniach. Odwrócił się i spiesznym krokiem przemierzył dziedziniec. Minął skupisko kamiennych budynków, podziwiając każdy nowy widok. Wszystko tu błyszczało, utrzymane w idealnym stanie i nieskazitelnej czystości. Całe to miejsce emanowało siłą i potęgą. Odnalazł budynek, a widok, który mu się ukazał, onieśmielił go na chwilę: dziesiątki największych koni, jakie do tej pory widział, stały w równych rzędach uwiązane przed budynkiem. Większość z nich nosiła lśniącą zbroję. Wszystko tutaj było większe, okazalsze. Wszędzie widział rycerzy, prawdziwych wojowników noszących różne rodzaje broni, przemierzających dziedziniec w drodze z i do różnych bram. Miejsce to tętniło życiem. Wyczuwał panujący tu bitewny nastrój. Tu nie chodziło już o trening, ale o wojnę. Walkę na śmierć i życie. Wszedł niewielkim łukowym wejściem, potem wzdłuż ciemnego, kamiennego korytarza, aż wreszcie dotarł do stajni. Mijał jedną za drugą w poszukiwaniu Ereca. Dotarł na ich koniec, ale rycerza nigdzie nie było. – Szukasz Ereca? – zapytał strażnik. Thor skinął głową potakująco. – Tak, panie. Jestem jego giermkiem.

– Spóźniłeś się. Jest już na zewnątrz i szykuje swego konia. Ruszaj szybko. Pobiegł korytarzem i nagle wypadł na otwartą przestrzeń. Zobaczył Ereca. Rycerz stał przy wielkim walecznym ogierze, błyszczącym karym rumaku z plamą bieli na nosie. Prychnął kiedy zobaczył Thora i Erec odwrócił się w stronę chłopca. – Wybacz, panie – powiedział dysząc ciężko. – Przybyłem najszybciej, jak się dało. Nie chciałem się spóźnić. – Jesteś w samą porę – powiedział Erec uśmiechając się do niego uprzejmie. – Thorze, poznaj Lannina – dodał wskazując na konia. Lannin prychnął i bryknął jakby w odpowiedzi na słowa rycerza. Thor podszedł do niego i pogłaskał po nosie, na co ten zarżał cicho. – Jest moim koniem podróżnym. Rycerz o ugruntowanej pozycji posiada wiele koni. Przekonasz się o tym z czasem. Jednego do walki na kopie, drugiego na czas bitwy, jeszcze innego na długie, samotne podróże. Z tym ostatnim nawiązujesz największą przyjaźń. O, lubi cię. To dobrze. Lannin nachylił się do przodu i położył pysk na dłoni chłopca. Majestat tego stworzenia był wręcz miażdżący. Thor dostrzegł inteligencję w jego oczach. Dziwaczne to było uczucie; jakby koń wszystko rozumiał. Nagle dotarło do chłopca, że rycerz powiedział coś jeszcze, co nim do głębi wstrząsnęło. – Czy wspomniałeś o podróży, panie? – zapytał ze zdziwieniem. Erec przestał naciągać uprzęż, odwrócił się i spojrzał na niego. – Dziś jest dzień moich narodzin. Skończyłem dwadzieścia pięć lat. To wyjątkowy dzień. Wiesz coś o Dniu Selekcji? Thor potrząsnął przecząco głową. – Prawie nic, panie. Tylko to, co powiedzieli mi inni. – My, rycerze Kręgu musimy zawsze dbać o przedłużenie rodu. Musimy wybrać oblubienicę przed ukończeniem dwudziestego piątego roku życia. Po tym czasie prawo nakazuje nam znaleźć przyszłą żonę. Daje nam rok na poszukiwanie i przywiezienie jej ze sobą na dwór. Jeśli wrócimy bez niej, wówczas tracimy swoje prawo wyboru żony i król podejmuje decyzję za nas. – Tak więc dzisiaj muszę wyruszyć w podróż na poszukiwanie mojej oblubienicy. Thor, oniemiały, patrzył na rycerza. –Ale panie, wyjeżdżasz? Na rok? Thor przyjął te wieści z niepokojem. Czuł, jak zawala mu się cały świat. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak bardzo polubił Ereca; w niektórych kwestiach rycerz stał się mu ojcem – z całą pewnością bliższym niż jego prawdziwy. – Ale w takim razie czyim będę giermkiem? – zapytał. – I dokąd pojedziesz? Thor przypomniał sobie ile razy Erec narażał się dla niego, jak ocalił mu życie. Załamał się na wieść o wyjeździe rycerza. Erec zaśmiał się beztrosko.

– Na które pytanie mam odpowiedzieć najpierw? – powiedział. Zostałeś przydzielony do innego rycerza. Będziesz jego giermkiem do mojego powrotu. Będziesz służył Kendrickowi, najstarszemu synowi króla. Serce chłopca zabiło mocniej na te słowa; czuł równie silne przywiązanie do Kendricka, który jakby nie było, wypatrzył go pierwszy i zapewnił mu miejsce w legionie. – Co się tyczy mojej podróży… – kontynuował Erec – sam jeszcze nie wiem. Pojadę na południe, w stronę królestwa, z którego pochodzę, i tam rozejrzę się za panną młodą. Jeśli nie znajdę żadnej w obrębie Kręgu, może przekroczę morze i poszukam jakiejś w moim królestwie. – W twoim królestwie, panie? – zapytał Thor. Thor zorientował się, jak mało wiedział o Erecu, o tym, skąd on pochodził. Zawsze po prostu przypuszczał, że rycerz był z Kręgu. Erec uśmiechnął się. – Tak, daleko stąd, za morzem. Ale na tę opowieść przyjdzie pora kiedy indziej. Czeka mnie daleka droga i długa podróż i muszę się do niej przygotować. Więc pomóż mi teraz. Nie mam za wiele czasu. Zaprzęgnij mego konia i zaopatrz we wszelkiego rodzaju broń. Thor rzucił się do pracy, aż mu się w głowie zakręciło. Pobiegł do konnej zbrojowni i znalazł wyróżniającą się wśród pozostałych srebrno–czarną zbroję należącą do Lannina. Za każdym razem przynosił jej część. Najpierw kolczugę którą umieścił na rumaku, układając ją równomiernie na jego grzbiecie. Następnie naczółek, pancerz z cienkiego metalu nakładany na koński łeb. Lannin rżał, kiedy Thor nakładał na niego zbroję, ale wydawało się, iż to mu się podoba. Rumak Ereca był szlachetnym koniem, urodzonym wojownikiem, i nosił zbroję z zadowoleniem, podobnie jak rycerz. Thor pobiegł po złote ostrogi rycerza i pomógł założyć je na stopy, kiedy Erec dosiadł swego konia. – Której broni będziesz potrzebował, panie? – spytał Thor. Erec spojrzał w dół. Z tej perspektywy wydawał się ogromny. – Ciężko przewidzieć, jakie przyjdzie mi stoczyć bitwy w nadchodzącym roku. Będę jednak musiał polować i bronić siebie. Tak więc potrzebuję długi miecz. Zabiorę też krótki miecz, łuk z pełnym kołczanem strzał, krótką włócznię, maczugę, sztylet i moją tarczę. Podejrzewam, iż to wystarczy. – Tak, panie – powiedział Thor i pobiegł do stojaka z bronią Ereca znajdującego się zaraz obok stajni Lannina. Przyjrzał się zgromadzonej broni, a było z czego wybierać. Ostrożnie wyjął broń, którą opisał Erec i począł przynosić jedną po drugiej, podawać Erecowi lub samemu mocować do jego uprzęży. Rycerz szykował się do drogi, mocując skórzane rękawice, a Thor nie mógł już znieść tego widoku.

– Panie, czuję, że moim obowiązkiem jest towarzyszyć ci w tej podróży – powiedział. – Wszakże jestem twoim giermkiem. Erek potrząsnął głową. – W tą podróż muszę wyruszyć sam. – Czy mogę przynajmniej towarzyszyć ci do pierwszych rogatek? – nalegał Thor. – Jeśli kierujesz się na południe, to będziesz jechał drogami, które znam bardzo dobrze. Jestem z południa. Erec spojrzał na niego w zadumie. – Jeśli chcesz mi towarzyszyć do pierwszych rogatek, nie widzę przeszkody. Ale to będzie dzień ciężkiej jazdy, więc musimy jechać już teraz. Weź konia mojego giermka. Stoi na tyłach stajni. Gniady z rudą grzywą. Thor pobiegł do stajni, znalazł konia, a kiedy na niego wsiadał, Krohn wysunął łepek zza jego koszuli, spojrzał na twarz chłopca i miauknął. – Wszystko w porządku Krohn – rzekł do niego uspokajającym tonem. Thor pochylił się do przodu, pognał konia i wyjechał ze stajni. Erec nie czekał nawet, aż Thor go dogoni. Pognał galopem i Thor musiał podążyć za nim najszybciej jak potrafił. Razem opuścili królewski dwór przejeżdżając przez bramę, którą otworzyli przed nimi strażnicy i usunęli się z drogi. Kilkunastu rycerzy Srebrnej Gwardii oczekiwało za bramą w kolejce, obserwując otoczenie. Kiedy Erec ich mijał, unosili pięści i salutowali. Thor czuł, jak rozpiera go duma, mogąc jechać u boku rycerza i służyć jako jego giermek. Był przejęty możliwością towarzyszenia Erecowi chociażby tylko do pierwszych rogatek. O wielu rzeczach nie powiedział jeszcze Erecowi; miał tyle pytań do niego i chciał podziękować za wszystko. Ale nie było czasu. Galopowali na południe królewskim traktem w promieniach porannego słońca, przecinając równiny, a krajobraz zmieniał się wokół nich nieustannie. Minęli wzgórze i Thor dostrzegł w oddali swoich kolegów z legionu, uginających się przy kopaniu rowów. Cieszył się, że nie był dzisiaj wśród nich. Jeden z chłopców wyprostował się i podniósł pięść w kierunku Thora. Ciężko było w tym słońcu stwierdzić, kto to był, ale Thor był pewien, że to Reece zasalutował mu. Podniósł więc swoją pięść w tym samym geście i pojechał dalej. Porządnie utwardzone drogi ustąpiły miejsca zaniedbanym wiejskim drożynom: węższym i wyboistym, które w końcu stały się jedynie wydeptanymi ścieżkami prowadzącymi na przełaj. Thor wiedział, jak niebezpiecznie dla zwykłych ludzi było jeżdżenie takimi ścieżkami samemu, zwłaszcza w porze nocnej. Wszędzie czaili się rabusie i rzezimieszki, ale Thor nic sobie z tego nie robił, zwłaszcza że miał Ereca za kompana. W zasadzie, gdyby napadł ich jakiś złodziej, Thor martwiłby się bardziej o jego życie. Nie mówiąc o tym, jak szalony musiałby być ten rabuś, żeby zatrzymywać członka Srebrnej Gwardii.

Jechali cały dzień, praktycznie bez przerwy, aż w końcu Thor poczuł ogromne zmęczenie i nie mógł złapać oddechu. Nie mógł też uwierzyć, jak wytrzymały okazywał się Erec. Mimo to, nie pokazał po sobie zmęczenia w obawie, że wyjdzie na słabeusza. Minęli główne rozstaje, które Thor natychmiast rozpoznał. Wiedział, iż gdyby skręcili w prawo, dotarliby do jego wioski. Przez chwilę poddał się uczuciu nostalgii. Jakaś jego część chciała zobaczyć ojca i wioskę. Zastanawiał się, co jego ojciec właśnie porabiał, kto pilnował jego owiec, jak bardzo musiał się rozgniewać, kiedy Thor nie wrócił do domu. Nie, żeby Thorowi na nim zależało. Po prostu zatęsknił na chwilę za tym, co było mu znajome. W gruncie rzeczy poczuł ulgę, kiedy stąd uciekł. Jakaś jego część nigdy nie chciała tu wracać. Podążali galopem nieustannie na południe, na tereny, których Thor jeszcze nie odwiedził. Słyszał o południowych ziemiach, jednak nigdy nie miał powodu tam się zapuszczać. Przed nimi wił się jeden z trzech traktów, które prowadziły na południowe krańce Kręgu. Thor był już o dobre pół dnia drogi od królewskiego dworu. Cienie zaczęły wydłużać się na ziemi od zachodzącego słońca. Thor był cały przepocony, oddychał ciężko, i zaczynał zastanawiać się trawiony niepokojem, czy zdąży wrócić do zamku na królewską ucztę. Czy popełnił błąd, towarzysząc Erecowi aż tak daleko? Objechali szczyt pagórka i w końcu dostrzegł na horyzoncie nieomylny znak pierwszych strażnic. Była to wielka, obita skórą wieża, z której zwisała, skierowana na wszystkie cztery strony świata, królewska flaga. Na balustradach wieży stali członkowie Srebrnej Gwardii i pełnili wartę. Na widok Ereca rycerz stojący na szczycie wieży, zadął w trąbkę. Powoli ich oczom ukazała się wieża strażnicza Byli oddaleni od niej o niecałe kilkaset jardów i Erec spowolnił swego konia do tempa spacerowego. Thor czuł niepokój na myśl, że są to jego ostatnie chwile u boku Ereca. Kto wiedział, kiedy rycerz wróci? Kto wiedział, czy w ogóle wróci? Rok to dużo czasu i różne rzeczy mogą się zdarzyć. Thor był zadowolony, że miał przynajmniej szansę towarzyszyć mu do tego miejsca. Czuł, że wypełnił swój obowiązek. Szli razem ramię przy ramieniu. Oddychając ciężko, podobnie jak ich konie, zbliżali się do wieży. – Wiele księżyców może minąć, zanim zobaczę cię ponownie – powiedział Erec. – Kiedy wrócę, towarzyszyć mi będzie moja przyszła żona. Wiele rzeczy może ulec zmianie, jednak pamiętaj, bez względu na wszystko, zawsze będziesz moim giermkiem. Rycerz wziął głęboki oddech. – Ponieważ się rozstajemy, chcę, abyś zapamiętał kilka rzeczy. Nie z siły rycerz się rodzi, lecz z inteligencji. Sama odwaga to za mało. Musi być i odwaga i honor i mądrość zarazem. Musisz nieustannie doskonalić swego ducha i swój umysł. Rycerskość to nie bierna, lecz aktywna cecha. Musisz nad nią pracować, uszlachetniać siebie o każdej porze każdego dnia. – Nauczysz się w tym czasie posługiwać wszelkiego rodzaju bronią, zdobędziesz rozmaite umiejętności. Ale pamiętaj: nasza walka ma jeszcze jeden wymiar. Wymiar

czarnoksiężnika. Poszukaj Argona. Naucz się jak rozwijać swe ukryte moce. Wyczułem je w tobie. Masz duży potencjał i nie masz powodu do wstydu. Rozumiesz? – Tak, panie – odparł chłopiec przepełniony wdzięcznością za jego słowa, wiedzę i zrozumienie. – Wziąłem cię pod me skrzydła nie bez powodu. Nie jesteś jak inni. Przed tobą wielkie przeznaczenie. Może większe nawet od mojego. Ale na razie pozostaje niespełnione. Nie możesz traktować go zbyt oczywiście. Musisz nad nim pracować. By zostać wielkim wojownikiem nie wystarczy jedynie być nieustraszonym i zręcznym. Musisz również posiadać ducha wojownika i nieść go wszędzie ze sobą w sercu i umyśle. Musisz być gotów oddać życie za innych. Prawy rycerz nie poszukuje bogactw, ani honoru, czy też sławy lub chwały. Podejmuje zaś najtrudniejsze zadanie ze wszystkich: stawanie się lepszą osobą. Musisz starać się być kimś lepszym każdego dnia. Nie tylko od innych – ale od siebie samego. Musisz dążyć do obrony mniejszych i słabszych od ciebie. Musisz bronić tych, którzy obronić się nie potrafią. To nie droga dla lekkoduchów. To wyprawa godna tylko bohaterów. Thor poczuł, że zakręciło mu się w głowie w miarę jak chłonął i rozważał każde słowo rycerza. Był mu niezmiernie wdzięczny i nie wiedział, co odpowiedzieć. Miał wrażenie, iż wiele księżyców minie, zanim pełne znaczenie tych słów zapadnie w jego pamięci. Dotarli do bramy baszty. Kilku członków Srebrnej Gwardii wyszło Erecowi na powitanie. Podeszli do niego uśmiechając się szeroko, a kiedy zsiadł ze swego wierzchowca poklepali go po plecach, jak starego przyjaciela. Thor zeskoczył z konia, chwycił lejce Lannina i zaprowadził do dozorcy stojącego przy bramie, aby ten nakarmił go i wytarł do sucha. Erec odwrócił się i spojrzał ostatni raz na Thora. Ich ostateczne pożegnanie było zbyt krótkie, by Thor mógł o wszystkim mu powiedzieć. Chciał mu podziękować. Opowiedzieć o znaku. O jego śnie. O jego obawach względem króla. Miał nadzieję, że Erec zrozumiałby to wszystko. Lecz nie potrafił zmusić się do tego. Ereca otoczyli inni rycerze i Thor obawiał się, że teraz zarówno Erec jak i rycerze pomyślą, że oszalał. Stał więc nie mogąc wykrztusić ani słowa, kiedy Erec ostatni raz podszedł do niego i uścisnął mu ramię. – Strzeż naszego króla – powiedział stanowczo. Słowa te przyprawiły go o dreszcze, jakby Erec odczytał jego myśli. Erec odwrócił się, przekroczył bramę z innymi rycerzami, a kiedy to zrobił, metalowe szpice zaczęły powoli opuszczać się na ziemię. Erec znikł za bramą, a Thora naszło złe przeczucie. Mógł minąć cały rok, zanim zobaczy rycerza ponownie. Wspiął się na swego konia, chwycił lejce i pogonił wierzchowca mocnym kopnięciem. Było już popołudnie, a miał przed sobą przynajmniej pół dnia jazdy, by dotrzeć na ucztę. Czuł, że ostatnie słowa Ereca rozbrzmiewały mu w głowie, jak mantra.

Strzeż króla. Strzeż króla.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Thor dotarł na królewski dwór, popędzając konia bez ustanku, przez otaczającą ich ciemną noc. Przejechał ostatnią bramę, zeskoczył z konia praktycznie w biegu i wręczył cugle słudze. Cały dzień spędził na koniu. Słońce zaszło już kilka godzin temu. Zorientował się natychmiast, po świetle pochodni i dobiegającym zza bramy hałasie, że uczta trwała już w najlepsze. Pluł sobie w brodę, że stracił tyle czasu i modlił się, aby nie było za późno. Podbiegł do najbliżej stojącego sługi. – Czy wszystko w środku w porządku? – zapytał pospiesznie. Musiał dowiedzieć się, czy król czuł się dobrze. Nie mógł oczywiście spytać wprost, czy nie został otruty. Sługa spojrzał na niego ze zdziwieniem. – A dlaczego miałoby być inaczej? Wszystko jest w porządku za wyjątkiem tego, że się spóźniłeś. Członkowie królewskiego legionu powinni zawsze zjawiać się na czas. I jeszcze to twoje brudne okrycie. Tylko wstyd przyniesiesz swoim towarzyszom. Umyj ręce i prędko do środka. Minął pospiesznie bramę, cały oblany potem, włożył ręce do małego, kamiennego, wypełnionego wodą naczynia. Obmył twarz, po czym przeczesał palcami przydługawe włosy. Od wczesnego ranka był w ciągłym ruchu. Jego ubiór pokrywał kurz, pamiątka po całodniowej przejażdżce. Czuł się zaś, jakby w jeden dzień przeżył ich na raz dziesięć. Wziął głęboki oddech, spróbował się uspokoić i wyglądać szykownie i pospieszył korytarzami prowadzącymi do wielkich drzwi sali biesiadnej. Kiedy wszedł przez te wielkie, zwieńczone łukiem podwoje, jego oczom ukazał się widok niczym wyjęty z jego snu: dwa biesiadne stoły, długie przynajmniej na sto stóp, na końcu których, przy głównym miejscu własnego stołu siedział król w otoczeniu swej świty. Hałas zaatakował Thora niczym żywe stworzenie. Sala wypełniona była ludźmi po brzegi. Przy stołach siedzieli ludzie króla, członkowie Srebrnej Gwardii, kobiety lekkich obyczajów… Byli też przeróżni słudzy, strażnicy i psy ganiające dookoła. Prawdziwe targowisko ludzkie. Ludzie pili trunki z wielkich pucharów, przeważnie stojąc i śpiewając pijackie przyśpiewki. Padali sobie w ramiona i trzaskali kielichami. Stoły uginały się od nadmiaru jedzenia, a na rożnie przy kominku piekły się dziki, jelenie i inna różnorodna zwierzyna. Połowa biesiadników obżerała się ponad miarę, a reszta kręciła się między stołami. Thor zdał sobie sprawę, że gdyby przybył wcześniej, zastałby większy porządek – tymczasem teraz na sali panował chaos i większość ludzi była już pijana. Uczta przeistoczyła się w pijacką orgię. Z początku cała ta sytuacja go obezwładniła. Zaraz potem poczuł wielką ulgę ujrzawszy króla wśród żywych. MacGil miał się dobrze. Chłopiec pomyślał, że może jego

proroczy sen nie miał się spełnić, że może tylko zbyt mocno zareagował na swe urojenia i wyolbrzymił je sobie. Nadal jednak nie mógł pozbyć się złego przeczucia. Nadal czuł naglącą potrzebę porozmawiania z królem, ostrzeżenia go. Strzeż króla. Zaczął przedzierać się przez gęsty tłum, ale szło mu to powoli. Ludzie byli pijani i hałaśliwi, stali i siedzieli ściśnięci ramię przy ramieniu, a MacGil był setki stóp dalej. Udało mu się przejść mniej więcej połowę drogi, kiedy nagle dostrzegł Gwendolyn i się zatrzymał. Siedziała przy jednym z mniejszych stołów ustawionych na uboczu, otoczona swoimi służkami. Wyglądała na przygnębioną, co było do niej niepodobne. Jej strawa i napój były nietknięte, a ona sama siedziała na boku, oddzielnie od królewskiej rodziny. Thor zastanawiał się, co też mogło się stać. Wyrwał się z tłumu i podbiegł do niej. Podniosła głowę i zobaczyła, jak do niej się zbliżał. Nie uśmiechnęła się jednak. Wręcz przeciwnie, jej twarz spochmurniała. Pierwszy raz zobaczył gniew w jej oczach. Gwen wysunęła swe krzesło spod stołu, wstała, odwróciła się do niego plecami i zaczęła odchodzić. Thor poczuł, jak jego serce przebija sztylet. Nie mógł zrozumieć jej reakcji. Czy zrobił coś złego? Obiegł prędko stół, pospiesznym krokiem dogonił ją i chwycił delikatnie za nadgarstek. Zaskoczyła go strząsając szorstko jego dłoń. Odwróciła się i spojrzała gniewnie na niego. – Nie waż się mnie dotykać! – krzyknęła. Thor cofnął się o krok z wrażenia. Czy to ta Gwendolyn była jego ukochaną? – Wybacz – powiedział. – Nie miałem zamiaru cię ranić. Ani też być nieuprzejmy. Pragnę tylko z tobą porozmawiać. – Nie mam ci nic do powiedzenie – wysyczała, a jej oczy zapłonęły wściekłością. Zaparło mu dech w piersiach; nie miał najmniejszego pojęcia, co złego zrobił. – Moja pani, proszę, powiedz, co takiego zrobiłem, czym cię uraziłem? Cokolwiek to jest, przepraszam. – To, co uczyniłeś wykracza poza wszelkie granice zadośćuczynienia. Żadne przeprosiny tego nie naprawią. Taki już jesteś. Zaczęła odchodzić, a jakaś jego część wołała, iż powinien jej na to pozwolić. Z drugiej strony nie mógł tak po prostu zawrócić i również odejść, nie po tym wszystkim, co razem już przeżyli. Musiał wiedzieć – musiał znać przyczynę, dlaczego tak bardzo go znienawidziła. Podbiegł i stanął przed nią tarasując jej drogę. Nie mógł pozwolić jej odejść. Nie bez wyjaśnienia. – Gwendolyn, proszę. Daj mi choć jedną szansę, bym mógł się dowiedzieć, co takiego zrobiłem. Proszę, daj mi choć tyle.

Spojrzała na niego z wściekłością i oparła dłonie na biodrach. – Myślę, że wiesz. Myślę, że wiesz i to bardzo dobrze. – Nie – oświadczył solennie. Spojrzała na niego badawczym wzrokiem i w końcu chyba mu uwierzyła. – Tej nocy przed naszym spotkaniem podobno odwiedziłeś zamtuz. Ponoć poużywałeś sobie z wieloma kobietami. I rozkoszowałeś się nimi przez całą długą noc. Potem, kiedy słońce wyjrzało zza chmur, przyszedłeś do mnie. Czy teraz już coś sobie przypominasz? Brzydzę się twoim zachowaniem. Czuję odrazę na myśl, że cię w ogóle poznałam, że mnie dotykałeś. Mam nadzieję, że już nigdy nie zobaczę twej twarzy. Zrobiłeś ze mnie idiotkę – a nikt nie robi ze mnie idiotki! – Moja pani! – krzyknął Thor próbując ją zatrzymać, pragnąc wszystko wytłumaczyć. – To nieprawda! Lecz w tejże chwili rozdzieliła ich grupa muzykantów i Gwen rzuciła się do ucieczki, prześliznęła przez tłum i Thor nie mógł już jej znaleźć. Chwilę potem kompletnie stracił ją z oczu. Wszystko się w nim gotowało. Nie mógł uwierzyć, że ktoś dotarł do niej, naopowiadał tych wszystkich kłamstw i nastawił przeciwko niemu. Zastanawiał się, kto za tym stał. Nie miało to w zasadzie znaczenia; jego szanse na ich związek właśnie legły w gruzach. Czuł, jak wszystko w nim umiera. Odwrócił się i przypomniawszy sobie o królu poszedł chwiejnym krokiem przez salę. Czuł pustkę, jakby nie miał żadnego powodu by dalej żyć. Uszedł kilka kroków kiedy nagle, ni stąd ni zowąd, wyrósł przed nim Alton. Zablokował drogę i uśmiechnął się szyderczo z zadowoloną miną. Miał na sobie jedwabne getry, aksamitną marynarkę i upstrzony piórami kapelusz, spod którego sterczał jego charakterystycznie wydłużony nos i podbródek. Spoglądał z góry na Thora z najwyższą arogancją i samozadowoleniem. – Coś takiego – powiedział. – Czy to nie nasz wieśniak? Czy znalazłeś już tutaj swoją przyszłą oblubienicę? Oczywiście, że nie. Jak sądzę, wieści o twych lubieżnych wyczynach w karczmie rozeszły się szybko po całym dworze. Uśmiechnął się i nachylił blisko, pokazując swe małe żółte zęby. – W rzeczy samej, jestem tego pewien. – Wiesz, co powiadają: jeśli choć ziarno prawdy kryje się w kłamstwie, pogłoski szybko się rozchodzą. Znalazłem to ziarenko i teraz twoja reputacja legła w gruzach, chłopcze. Thor zawrzał ze złości, nie mógł tego znieść. Zaatakował Altona i uderzył go pięścią w brzuch ścinając z nóg. Chwilę potem, w ich kierunku skoczyli jego koledzy z legionu i żołnierze z zamiarem rozdzielenia walczących. – Przekroczyłeś granicę, chłopcze! – wrzasnął Alton wytykając go palcem ponad gawiedzią. – Nikt nie tyka członka rodziny królewskiej! Zakują cię w dyby do końca

twego życiach! Wsadzę cię do aresztu! Możesz być tego pewien! Przyjdą po ciebie z samego rana! – wrzasnął Alton, po czym odwrócił się i oddalił pospiesznie. Thor nie przejmował się jednak ani Altonem, ani jego groźbami. Myślał w tej chwili jedynie o królu. Zignorował kolegów z legionu i zawrócił do MacGila. Odpychał ludzi na boki torując sobie drogę do stołu króla. Jego umysłem targały różne myśli i emocje, nie mógł uwierzyć w to, jaki obrót przybrały jego sprawy. Jego reputacja z dnia na dzień rosła, aby później w jednej chwili zostać zniszczoną przez tego złośliwego gada. Jego miłość zaś podstępnie mu odebrano. I jeszcze teraz ta groźba, iż jutro trafi do więzienia. Mając wroga w królowej obawiał się, iż być może właśnie taki czeka go los. Nic z tego jednak nie martwiło go w tej chwili bardziej, niż bezpieczeństwo króla. Zaczął mocniej napierać na tłum, lawirować; wpadł po drodze na błazna w trakcie jego pokazu. W końcu, odepchnąwszy trzy sługi, dotarł do królewskiego stołu. MacGil siedział w samym jego środku. W jednej ręce trzymał wielki, skórzany bukłak z winem. Śmiał się uradowany zabawą, z policzkami czerwonymi od przepicia, otoczony swymi najważniejszymi generałami. Chłopiec zaczął torować sobie wśród nich drogę do ławy, na której siedział król, aż w pewnym momencie MacGil go zauważył. – Mój panie – krzyknął, słysząc desperację w swoim głosie. – Proszę! Muszę z tobą pomówić! Nagle podszedł do niego strażnik z zamiarem odciągnięcia od stołu nieproszonego gościa, ale MacGil powstrzymał go unosząc dłoń. – Thorgrinie! – ryknął swym głębokim, królewskim, nieco niewyraźnym z przepicia głosem. – Chłopcze mój. Dlaczego przychodzisz do naszego stołu? Legion siedzi tam. Thor zrobił głęboki ukłon. – Mój królu, wybacz mi. Ale muszę z tobą pomówić. Jakiś muzykant zagrał dźwięcznie na talerzu tuż przy uchu Thora. W końcu MacGil go uciszył. Muzyka ucichła, a wszyscy generałowie spojrzeli na Thora. Chłopiec czuł ich całą uwagę skupioną na sobie. – Cóż, młody Thorgrinie, scena należy do ciebie. Przemów. Co takiego masz do powiedzenia, co nie może zaczekać do jutra? – powiedział król. – Mój panie – zaczął Thor, ale zaraz się zatrzymał. Co dokładnie miałby powiedzieć? Że miał sen? Że zobaczył znak? Że czuł, iż król zostanie otruty? Czy nie brzmiało to zbyt absurdalnie? Lecz nie miał już wyboru. Musiał kontynuować. – Mój panie, miałem sen. Był o tobie. Siedzącym w tej biesiadnej sali na tym właśnie miejscu. Sen mówił… ze nie powinieneś pić. Król nachylił się do przodu z szeroko otwartymi oczyma. – Że nie powinienem pić? – powtórzył głośno i powoli. Po krótkiej chwili konsternacji MacGil odchylił się i wybuchnął śmiechem, trzęsąc całym stołem.

– Że nie powinienem pić! – powtórzył. – Co to za sen?! Nazwałbym to raczej koszmarem. Król ponownie wybuchł śmiechem, a jego ludzie mu zawtórowali. Thor poczerwieniał cały, ale nie mógł się wycofać. MacGil skinął na strażnika, który podszedł, złapał Thora i zaczął go odciągać. Thor jednak strząsnął szorstko dłoń mężczyzny. Był zdecydowany przekazać królowi wiadomość. Strzeż króla. – Mój królu, żądam, abyś mnie wysłuchał! – wrzasnął z czerwoną od przejęcia twarzą, po czym podszedł do stołu i walnął w niego pięścią. Stół podskoczył od uderzenia i wszyscy spojrzeli na niego. W miarę jak mina króla pochmurniała, ludzie siedzący przy nim cichli z wrażenia. – TY żądasz? – wrzasnął MacGil. – Ty niczego nie możesz ode mnie żądać, chłopcze! – wrzasnął, a jego gniew przybierał na sile. Biesiadnicy ucichli jeszcze bardziej, a Thor poczuł, jak jego policzki czerwienieją od upokorzenia. – Mój królu, wybacz mi. Nie chciałem być nieuprzejmy. Ale obawiam się o twoje bezpieczeństwo. Proszę. Nie pij. W moim śnie zostałeś otruty! Proszę. Bardzo zależy mi na tobie i tylko dlatego ci to mówię. Powoli gniew na twarzy MacGila zaczął zanikać. Spojrzał chłopcu głęboko w oczy i wziął głęboki oddech. – Tak, widzę, że ci zależy. Mimo, że postępujesz głupio, chłopcze. Wybaczam ci twój brak szacunku. Idź już i nie każ mi oglądać twojej twarzy do jutra rana. Skinął na strażników i ci odciągnęli Thora. Tym razem użyli większej siły. Biesiadnicy zaś powoli odzyskali dawny humor opróżniając kolejne puchary. Czuł w sobie narastające oburzenie, kiedy strażnicy odciągali go od stołu. Jednocześnie poczuł strach z powodu tego, co właśnie uczynił. Miał złe przeczucie, że jutro przyjdzie mu zapłacić za to cenę. Może nawet wyrzucą go stąd na zawsze. Strażnicy popchnęli go ostatni raz i znalazł się przy stole legionu, oddalonego od króla o przynajmniej dwadzieścia stóp. Poczuł dłoń na swym ramieniu i odwrócił się. Obok niego stał Reece. – Szukałem cię cały dzień. Co ci się stało? – zapytał Reece. – Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha! Thor był zbytnio poruszony i nie mógł zdobyć się na żadną odpowiedź.. – Chodź, usiądź ze mną – zająłem ci miejsce – powiedział. Reece pociągnął go za sobą w stronę stołu zarezerwowanego dla rodziny królewskiej. Był tam Godfrey z kielichami w każdej ręce. Obok niego siedział Gareth obserwując wszystko skaczącymi nieustannie oczyma. Thor miał wielką nadzieję, że może tutaj będzie Gwen, ale niestety.

– O co chodzi, Thorze? – zachęcił go Reece do rozmowy. – Przyglądasz się temu stołowi, jakby miał za chwilę cię ugryźć. Thor pokręcił głową. – Nawet gdybym ci powiedział, nie uwierzyłbyś. Lepiej więc się przymknę. – Powiedz. Mi możesz powiedzieć wszystko – naciskał Reece. Thor dostrzegł jego spojrzenie i zorientował się, że ktoś w końcu traktował go poważnie. Nabrał powietrza i zaczął swą opowieść. Nie miał nic do stracenia. – Tego dnia, kiedy spotkałem się z twoją siostrą w lesie, natknęliśmy się na węża, Białogrzbieta. Gwen powiedziała, że to zapowiedź śmierci. Wierzę, że tak jest w istocie. Poszedłem więc do Argona. Potwierdził, że zbliża się czyjaś śmierć. Niedługo potem miałem sen, w którym twój ojciec został otruty. Tutaj. Tej nocy. W tej sali. Czuję to w kościach. On umrze. Ktoś spróbuje go zabić. Powiedział to wszystko w pośpiechu i poczuł ulgę zdjąwszy z siebie ten ciężar. Poczuł się lepiej, kiedy ktoś w końcu rzeczywiście go wysłuchał. Reece milczał spoglądając mu w oczy przez dłuższą chwilę. Po chwili odezwał się do Thora. – Wydajesz się szczery. W to nie wątpię. I doceniam to, że troszczysz się o mego ojca. Wierzę ci. Naprawdę. Ale sny bywają zdradliwe. Nie zawsze są tym, za co je bierzemy. – Powiedziałem to królowi – odrzekł Thor. – I mnie wyśmiał. Z pewnością nie przestanie dziś pić. – Thorze, wierzę, że ci się to przyśniło. I wierzę, iż targają tobą złe przeczucia. Lecz ja sam miewam okropne sny, przez całe życie. Pewnej nocy przyśniło mi się, że wypchnięto mnie z zamku i obudziłem się czując, jakbym rzeczywiście tego doświadczał. Jednakże to się nie wydarzyło. Rozumiesz? Sny potrafią być dziwaczne. A Argon przemawia zagadkami. Nie możesz brać tego wszystkiego tak na poważnie. Mój ojciec czuje się dobrze. Tak samo i ja. I wszyscy tu zgromadzeni. Spróbuj rozsiąść się wygodnie, napić i zrelaksować. I baw się dobrze. To powiedziawszy oparł się na oparciu swego wyściełanego skórami krzesła i pociągnął duży łyk trunku. Skinął na sługę i ten postawił przed Thorem wielką porcję sarniny oraz kielich. Thor jednak siedział nieruchomo, wpatrując się w strawę. Miał wrażenie, że cały jego świat walił się właśnie i nie wiedział, co robić. O niczym innym nie mógł teraz myśleć. Jakby był w koszmarze: siedząc i obserwując każdy dzban i każde danie serwowane na sali. Mógł jedynie patrzeć i śledzić wzrokiem wszystkie czary i kielichy podążające w kierunku króla. Obserwował każde danie i każdy kielich z winem i za każdym razem, kiedy król pociągnął łyk, wzdrygał się. Coś go opętało. Nie potrafił odwrócić wzroku. Patrzył i patrzył wydawałoby się godzinami.

W końcu wypatrzył konkretnego sługę, który podszedł do króla z kielichem nieprzypominającym żadnego innego. Był wielki, wykuty z prawdziwego złota, ozdobiony rzędami rubinów i szafirów. Był to ten sam kielich, który Thor widział w swoim śnie. Jego serce zaczęło mocno walić. Patrzył z przerażeniem, jak sługa zbliża się do króla. Kiedy dzieliła ich już tylko jedna stopa, Thor nie wytrzymał. Każda cząstka jego ciała zdawała się krzyczeć, że ten kielich zawiera truciznę. Skoczył od swego stołu i przepchnął się przez gęsty tłum, bezceremonialnie używając łokci, odpychając tych, którzy stali mu na drodze. – W chwili, kiedy król chwycił kielich, Thor wskoczył na stół i wytrącił naczynie z jego rąk. Kielich poleciał w powietrze i opadł na kamienną posadzkę z głośnym brzękiem. W całym pomieszczeniu zaś rozległo się pełne grozy westchnienie biesiadników. Na sali zapanowała śmiertelna cisza. Wszyscy zamilkli: każdy muzykant, każdy żongler. Setki ludzi zwróciło się w ich kierunku i patrzyło. Król wstał powoli i objął Thora gniewnym spojrzeniem. – Jak śmiesz! – wrzasnął. – Ty bezczelny mały chłopcze! Zakuję cię za to w dyby! Thor stał porażony strachem. Czuł, jak cały świat zwala się na jego barki. Pragnął zniknąć. Nagle do kałuży wina rozlanego na posadzce podszedł ogar i wychłeptał pozostałość płynu. Zanim Thor zdążył cokolwiek odpowiedzieć, zanim ktokolwiek zdążył się poruszyć, oczy wszystkich zwróciły się na psa, który zaczął wydawać przeraźliwe dźwięki. Chwilę później ogar znieruchomiał, przewrócił się na bok i zdechł. Wszyscy spojrzeli na niego z okrzykiem przerażenia. – Wiedziałeś, że wino było zatrute! – ktoś krzyknął. Thor odwrócił się w stronę, z której dobiegł go głos i ujrzał Garetha, który podszedł do króla i wskazał palcem oskarżycielsko na Thora. – Skąd miałbyś wiedzieć, że było zatrute? Chyba, że sam je zatrułeś. Thor próbował otruć króla! – wrzasnął Gareth. Cała zgromadzona gawiedź zawyła z oburzenia. – Zabrać go do lochów! – rozkazał król. Chwilę później Thor poczuł, jak strażnicy chwycili go mocno od tyłu i pociągnęli przez całą salę. Wykręcił się i zaprotestował. Nie! – wrzasnął. – Nic nie rozumiecie! Nikt jednak go nie słuchał. Wywlekli go przez tłum bez zbędnych ceregieli. Widział, jak wszyscy znikali mu sprzed oczu, jak jego całe życie znikało bezpowrotnie. Pokonawszy długą biesiadną salę, wyszli bocznymi drzwiami, które zamknęły się za nimi z hukiem.

Panowała tu cisza. W następnej chwili chłopiec poczuł, jak ciągnięty przez kilka par rąk, zsuwał się po krętych schodach na dół. Wokoło robiło się coraz ciemniej i ciemniej. Wkrótce usłyszał zawodzenie więźniów. Otwarły się żelazne drzwi prowadzące do cel. Zrozumiał, dokąd go zabierali. Do lochów. Zaczął ponownie się wykręcać, próbując zaprotestować, uwolnić się. – Nic nie rozumiecie! – wrzasnął. Podniósł wzrok i ujrzał strażnika, wielkiego, nieokrzesanego i nieogolonego mężczyznę z żółtymi zębami. Spojrzał na Thora z grymasem niezadowolenia. – Ależ rozumiem i to bardzo dobrze – odezwał się swym zachrypłym głosem. Wziął zamach ramieniem. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętał Thor, była pięść strażnika zmierzająca wprost do jego twarzy. Potem jego świat ogarnął mrok. pozostać w kontakcie!

MARSZ WŁADCÓW KSIĘGA 2 KRĘGU CZARNOKSIĘŻNIKA

– Jestli to sztylet, co przed sobą widzę, Z zwróconą ku mej dłoni rękojeścią? Pójdź, niech cię ujmę! Nie mam cię, a jednak Ciągle cię widzę– William Shakespeare

ROZDZIAŁ PIERWSZY Król MacGil wszedł niepewnym krokiem do swej komnaty. Wypił znacznie za dużo wina. Ściany wirowały wokół, a w głowie dudniło jeszcze od wieczornej uczty. Jakaś kobieta, której imienia nie znał nawet, przywarła do niego obejmując go w pasie. Z chichotem i bluzką w połowie już zdjętą prowadziła go do jego łoża. Dwóch strażników zamknęło za nimi dyskretnie drzwi i znikło bezszelestnie. MacGil nie miał pojęcia, gdzie była teraz królowa. Tej nocy nawet o to nie dbał. Rzadko dzielił z nią łoże – królowa zazwyczaj udawała się na spoczynek do swojej komnaty, zwłaszcza kiedy w zamku odbywały się uczty trwające do późnej nocy. Wiedziała o słabościach króla i widocznie nie przejmowała się nimi. Jakby nie było, był królem. MacGilowie zaś zawsze rządzili, korzystając z posiadanych praw. Komnata zawirowała gwałtownie w jego oczach. Odtrącił kobietę nie mając już ochoty na te sprawy. – Zostaw mnie samego! – rozkazał i odepchnął ją. Kobieta stanęła w miejscu, zszokowana i zraniona jego słowami. Drzwi do komnaty otwarły się. Strażnicy powrócili, chwycili ją za ręce i wyprowadzili. Na nic zdały się jej protesty, które wkrótce ucichły, zdławione zamkniętymi drzwiami. MacGil usiadł na skraju swego łoża z głową podpartą na rękach. Próbował powstrzymać pulsujący w niej ból. Jakoś do tej pory nigdy nie zdarzało się, żeby pojawiał się tak wcześnie, zanim jeszcze alkohol przestał krążyć w jego krwi. Ten wieczór był jednak inny. Wszystko zmieniało się błyskawicznie. Uczta trwała w najlepsze; przed sobą miał wyborne mięsiwa i mocne wino, kiedy nagle ten chłopiec, Thor, pojawił się niewiadomo skąd i wszystko zepsuł. Najpierw ten jego wyskok i głupia opowiastka o śnie, a potem miał jeszcze czelność wytrącić kielich z królewskich dłoni. Później zaś napatoczył się ten pies, który wychłeptał rozlane wino i padł trupem na oczach wszystkich. MacGil nie mógł się od tego momentu pozbierać. Kiedy zdał sobie sprawę, iż właśnie ktoś spróbował go otruć, poczuł, jakby go ktoś młotem zdzielił. Ktoś chciał go zamordować. Nie mieściło się to w jego głowie. Ktoś przechytrzył jego straże, jego testerów wina i jadła. Tylko jeden oddech dzielił go od śmierci. Myśl ta wstrząsała nim wciąż na nowo. Przypomniał sobie, jak straże zabierały Thora do lochów. Zastanawiał się, czy jego rozkaz był słuszny. Z jednej strony chłopiec nie mógł w żaden sposób wiedzieć, że wino w kielichu było zatrute, jeśli sam nie dolał trucizny do niego lub w jakiś sposób nie był w to zamieszany. Z drugiej zaś strony wiedział, że Thor posiadał ukryte, tajemne moce – zbyt tajemnicze – i być może mówił prawdę: być może rzeczywiście zobaczył to wcześniej w swoim śnie. Być może Thor uratował mu tak naprawdę życie, a on odesłał do lochów jedyną, prawdziwie mu wierną osobę.

Myśli te wywołały tylko kolejną falę bólu głowy. Począł rozcierać przeorane zmarszczkami czoło, próbując pojąć jakoś to wszystko. Zbyt dużo jednak wypił tej nocy, jego umysł brnął we mgle, myśli kłębiły się i nie potrafił dotrzeć do sedna. Było zbyt gorąco – kolejna letnia, parna noc. Godziny spędzone na nieposkromionym objadaniu się i opilstwie sprawiły, iż teraz jego ciało buchało gorącem. Zaczął oblewać się potem. Zrzucił z siebie opończę, potem wierzchnią szatę, aż została na nim jedynie koszula. Starł pot z brwi i brody, poczym odchylił się i ściągnął potężne buty jeden po drugim. Zwinął palce u stóp, kiedy poczuł chłodne powietrze. Siedział ciężko oddychając i próbując odzyskać równowagę. Jego brzuch urósł dziś i stał się nieznośnym ciężarem. Kopnięciem ułożył nogi na łożu, a jego głowa spoczęła na poduszce. Westchnął, spojrzał w górę, ponad baldachim, na sufit i modlił się, żeby w końcu komnata przestała wirować. Kto chciałby mnie zabić? po raz wtóry zastanawiał się. Pokochał Thora niczym własnego syna i coś mu mówiło, że to nie mogła być jego sprawka. Dumał nad tym, kto jeszcze mógłby to być, jaki motyw miała ta osoba i co najważniejsze, czy spróbuje ponownie. Czy był bezpieczny? Czy słowa Argona były rzeczywiście prawdziwe? Czuł, jak powieki robią się coraz cięższe, a odpowiedź na jego pytania wymyka się jego umysłowi. Gdyby tylko jego myśli były bardziej przejrzyste, być może rozwikłałby tą zagadkę. Ale i tak musiałby poczekać do rana, do spotkania ze swymi doradcami, aby wszcząć dochodzenie. Pytanie, które formowały jego myśli nie dotyczyło tego, kto miałby pożądać jego śmierci – ale raczej, kto tego nie chciał. Królewski dwór obfitował w chętnych do przejęcia jego tronu: ambitnych generałów; wiecznie manipulujących członków rady; żądnych władzy arystokratów oraz możnowładców, szpiegów; odwiecznych rywali; skrytobójców nasyłanych przez McCloudów – być może również wysłanników z Wilds. A być może był to ktoś znacznie mu bliższy. Zamrugał powiekami kiedy poczuł, iż zapada w sen. Coś jednak zwróciło jego uwagę. Jego oczy zarejestrowały jakiś ruch. Rozejrzał się i stwierdził, że to nie byli jego strażnicy. Przymknął oczy nieco zdezorientowany. Jego straż nigdy nie pozostawiała go samego. W gruncie rzeczy nie pamiętał, kiedy ostatni raz był tu sam. Nie przypominał sobie też, że wydał im rozkaz opuszczenia komnaty. Jeszcze dziwniejszy był fakt, że drzwi do niej były otwarte na oścież. W tej samej chwili usłyszał hałas dolatujący z drugiego końca pokoju i obrócił się w tym kierunku. Ktoś czaił się pod przeciwległą ścianą w cieniu. Nagle wyszedł na światło rzucane przez pochodnie – wysoki, chuderlawy mężczyzna w czarnej pelerynie i kapturze zakrywającym jego twarz. MacGil zamrugał powiekami kilka razy zastanawiając się, czy nie ma zwidów. Na początku był przekonany, że to cienie i rozbłyski rzucane przez pochodnie grają na jego wyobraźni. Chwilę później jednak zjawa była już kilka kroków bliżej i szybko podchodziła do jego łoża. MacGil próbował skupić wzrok w przygasłej poświacie, zobaczyć, kim była ta postać. Instynktownie zaczął siadać na łożu i jako wytrawny wojownik sięgnął do pasa

po miecz lub choćby sztylet. Ale rozebrał się niemal do naga i nie miał pod ręką żadnej broni. Usiadł bezbronny na łóżku. Postać podchodziła coraz szybciej, sunęła niczym wąż nocną porą. Kiedy MacGil usiadł, przyjrzał się jej twarzy. Komnata wciąż wirowała i jego zamroczony umysł nie pojmował wszystkiego, ale przez jedną chwilę mógłby przysiąc, że zobaczył swego syna. Gareth? Serce MacGila przepełniła nagła trwoga, kiedy przyszło mu do głowy pytanie, co też jego syn mógł tu robić, bez zapowiedzi swej wizyty i do tego tak późno w nocy. – Mój synu? – zawołał. MacGil dostrzegł złowrogi zamysł w oczach mężczyzny i to mu wystarczyło – wyskoczył z łóżka. Postać poruszała się jednak zbyt szybko. Natarła na króla i zanim ten zdążył podnieść rękę w swej obronie, w powietrzu dał się zauważyć błysk metalu i ostrze zanurzyło się w jego piersi. MacGil wrzasnął głębokim okrzykiem bólu i zdziwił się słysząc samego siebie. Był to bitewny okrzyk, który słyszał już w życiu zbyt wiele razy. Okrzyk śmiertelnie ranionego wojownika. Poczuł, jak zimny metal przedziera się przez jego żebra, przecina mięśnie, miesza się z jego krwią i wnika coraz głębiej i głębiej, przynosząc ból, jakiego nie mógłby sobie wyobrazić. Wydawało się mu, że trwa to wieki. Wciągnął gwałtownie powietrze i poczuł smak gorącej, słonej krwi w buzi. Coraz ciężej było mu oddychać. Zmusił się, aby spojrzeć w górę, na twarz napastnika. Zdziwił się. To nie był jego syn. To ktoś inny. Ktoś, kogo rozpoznawał. Nie pamiętał dokładnie, ale był to ktoś z jego otoczenia. Ktoś wyglądający podobnie do jego syna. Jego umysł pogrążył się w chaotycznej próbie przypisania imienia do tej twarzy. Mężczyzna stał nad MacGilem trzymając wciąż sztylet, kiedy król zdołał podnieść rękę i odepchnąć przeciwnika, powstrzymać go. Poczuł przypływ siły wprawionego w boju wojownika, siłę swych przodków, jakąś część siebie, która czyniła go królem i sprawiała, że nie chciał się poddać. Jednym potężnym pchnięciem, z całych swych sił odepchnął od siebie skrytobójcę. Mężczyzna okazał się chudszy i znacznie bardziej słabowity niż przypuszczał MacGil. Poleciał w tył izby z krzykiem potykając się co chwilę. MagGil wstał, z największym wysiłkiem chwycił za rękojeść i wyszarpnął sztylet ze swej piersi. Cisnął nim przez całą długość komnaty, a ten upadł z metalicznym dźwiękiem na kamiennej posadzce, ślizgiem doleciał do przeciwległej ściany i walnął o nią z hukiem. Mężczyzna zerwał się na nogi. Jego kaptur zesunął się z głowy i MacGil dostrzegł, jak przeciwnik patrzył na niego szeroko rozwartymi ze strachu oczyma. Król zaczął iść w jego stronę, ten jednak odwrócił się i pobiegł przez komnatę zatrzymując się jedynie po to, aby zabrać ze sobą narzędzie zbrodni.

MacGil próbował pobiec za nim, ale mężczyzna okazał się zbyt szybki. Królewską pierś przeciął przeraźliwy ból i MacGil poczuł, że słabnie. Stał w swej komnacie spoglądając w dół na sączącą się z rany krew, wprost na jego dłonie i opadł na kolana. Czuł, jak jego ciało pogrąża chłód. Odchylił się i spróbował krzyknąć. – Straże – odezwał się słabym głosem. Wziął głęboki oddech i cierpiąc niemal agonalny ból, zdołał wykrzesać z siebie głęboki okrzyk. Okrzyk byłego władcy. – STRAŻE! – zawył. Gdzieś z oddali doleciały do niego odgłosy kroków. Zbliżały się powoli. Usłyszał otwierane gdzieś drzwi i wyczuł, że ktoś zmierza w jego kierunku. W tej chwili ściany jego komnaty ponownie zawirowały, tym razem jednak nie z powodu przepicia. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył była zimna, kamienna podłoga, która uniosła się nagle na spotkanie z jego twarzą.

ROZDZIAŁ DRUGI Thor chwycił żelazną kołatkę potężnych drewnianych drzwi i pociągnął z całych sił. Otworzyły się z wolna skrzypiąc niemiłosiernie i przed chłopcem pojawiła się królewska komnata. Zrobił jeden krok i kiedy minął próg poczuł, jak włosy zjeżyły mu się na rękach. Wyczuwał panujące wewnątrz potężne zło, które niczym mgła wisiało w powietrzu nieruchomo. Zrobił kilka kroków w kierunku ciała, a raczej bezwładnej sterty leżącej na podłodze. Zewsząd dobiegał odgłos ognia trzaskającego na rozwieszonych na ścianach pochodniach. W jakiś sposób dotarło do niego, że to król leży martwy na posadzce, że został zamordowany, a on, Thor, przybył za późno. Zdziwił się, gdyż nigdzie w pobliżu nie było żadnych strażników, nikogo, kto mógłby uratować władcę. Podszedł do ciała i poczuł, jak nogi odmawiają mu posłuszeństwa; uklęknął na kamiennej posadzce, chwycił za ramię, zimne już niestety, i przewrócił króla na plecy. Oto leżał przed nim z szeroko otwartymi oczyma MacGil, jego dotychczasowy król. Martwy. Thor spojrzał w górę i zobaczył stojącego nad sobą sługę. W jego ręce spoczywał wielki, wysadzany kamieniami kielich, ten, który Thor zapamiętał z uczty. Naczynie zrobione było ze szczerego złota i przyozdobione szeregami rubinów i szafirów. Spoglądając na Thora sługa wylał powoli zawartość kielicha na królewską pierś. Wino rozlało się dokoła ochlapując przy okazji całą twarz Thora. Thor usłyszał pisk, odwrócił się i zobaczył swego sokoła Estopheles siedzącą na królewskim ramieniu. Ptak nachylił się i zlizał wino z policzka władcy. Wtem usłyszał jakiś hałas i ujrzał nad sobą Argona spoglądającego na niego gniewnym wzrokiem. W jednej ręce trzymał lśniącą koronę, w drugiej zaś swoją laskę. Podszedł do Thora i zdecydowanym ruchem nałożył koronę na jego głowę. Thor poczuł jej ciężar. Poczuł, jak otok dopasowuje się idealnie do jego głowy, jak metal otula jego skronie. Spojrzał ze zdziwieniem na Argona. – Teraz ty jesteś królem – oświadczył druid. Chłopiec przymknął powieki, a kiedy je otworzył zobaczył przed sobą wszystkich członków legionu, Srebrnej Gwardii, setki mężczyzn i chłopców cisnących się w komnacie, wszystkich zwróconych twarzą do niego. Uklękli naraz i pochylili się przed nim nisko. Ich twarze sięgały niemal podłogi. – Nasz panie – odezwali się chórem. Thor poderwał się nagle ze snu. Usiadł wyprostowany i rozejrzał się dokoła, oddychając ciężko. Otaczał go mrok i wilgotne powietrze. Zdał sobie sprawę, że siedzi na kamiennej podłodze, plecami oparty o mur. Zmrużył wzrok i dostrzegł w oddali kraty, a za nimi migocące światło pochodni. Wówczas przypomniało mu się wszystko: te lochy i jak został do nich zaciągnięty przez straże po uczcie.

Przypomniał sobie, jak strażnik zdzielił go po twarzy. Musiał wówczas stracić przytomność. Nie miał pojęcia na jak długo. Wyprostował się, a jego oddech zrobił się jeszcze cięższy. Spróbował otrząsnąć się z tego, o czym właśnie śnił. To było okropne, ale też tak bardzo realne. Modlił się w duchu, żeby tylko nie okazało się prawdziwe. Że król nie umarł. Wizerunek zmarłego władcy nieustępliwie katował jego myśli. Czy rzeczywiście zobaczył prawdę? Czy to tylko jego wyobraźnia płatała figle? Poczuł jak ktoś kopnął jego stopę i zobaczył stojącą nad sobą osobę. – Najwyższy czas, żebyś się obudził – usłyszał czyjś głos. – Czekam już godzinami. W panującym tu przytłumionym świetle Thor dostrzegł zarysy twarzy chłopca, mniej więcej w tym samym wieku co on. Był szczupły i niski. Miał zapadłe policzki i ospowatą skórę, a jednak z jego zielonych oczu wyzierała uprzejmość i inteligencja. – Jestem Merek – powiedział. – Twój więzienny towarzysz. Za co siedzisz? Thor wyprostował się próbując zebrać myśli. Oparł się o mur, przeczesał włosy palcami i spróbował przypomnieć sobie cokolwiek, poskładać wydarzenia w całość. – Mówią, że próbowałeś zabić króla. – Bo tak było i jeśli kiedykolwiek wyjdzie zza tych krat, to rozerwiemy go na strzępy – ktoś warknął. Rozległ się brzęk cynowych kubków uderzanych o metalowe kraty. Thor dostrzegł korytarz w całości wypełniony celami, a w nich więźniów – groteskowe postacie przeciskające swe twarze przez kraty. W migoczącym świetle pochodni chłopiec dostrzegł, jak spoglądali na niego szyderczo. Większość z nich była nieogolona, brakowało im zębów, a co niektórzy wyglądali tak, jakby spędzili tu już wiele lat. Był to okropny widok i Thor zmusił się, aby odwrócić wzrok. Czy rzeczywiście był tu teraz? Czy utknął z tymi wszystkimi ludźmi tutaj na wieki? – Nie przejmuj się nimi – powiedział Merek. – W tej celi jesteśmy tylko ty i ja. Nie wejdą tu. Mi zaś nie mogłoby bardziej zależeć na tym, żebyś otruł króla. Sam chętnie bym to zrobił. – Nie otrułem króla – oburzył się Thor. – Nikogo nie otrułem. Próbowałem go uratować. Jedynie wytrąciłem mu kielich z rąk. – A skąd wiedziałeś, że wino było zatrute? – krzyknął ktoś z celi znajdującej się głębiej w korytarzu. – Czary jakieś pewnie? Zewsząd, z każdej strony korytarza, dał się słyszeć cyniczny śmiech współwięźniów. – Jasnowidz się trafił! – zakpił któryś z nich wywołując kolejną salwę śmiechu. – Nie, to był zwyczajnie szczęśliwy traf! – ryknął ktoś jeszcze – ku uciesze pozostałych. Thor spojrzał na nich spode łba mając im za złe te oskarżenia. Chciał wszystko wyjaśnić, ale wiedział, że to tylko strata czasu. Poza tym nie musiał bronić się przed tymi rzezimieszkami.

Merek zlustrował Thora wzrokiem pozbawionym sceptycyzmu. Popatrzył na niego zamyślony. – Wierzę ci – odparł po cichu. – Naprawdę? – spytał Thor. Merek potrzasnął jedynie ramionami. – Jakby nie patrzeć, jeśli zamierzałbyś otruć króla, czy naprawdę byłbyś na tyle głupi, żeby mu o tym powiedzieć? Po czym odwrócił się i odszedł kilka kroków dalej, usiadł pod ścianą naprzeciw Thora. Teraz to Thor poczuł zainteresowanie. – A za co ty tutaj jesteś? – zapytał. – Jestem złodziejem – odparł Merek nieco zbyt dumnie. Thora zbiły te słowa z tropu. Nigdy nie przebywał w towarzystwie złodzieja, takiego prawdziwego złodzieja. Jemu samemu nigdy nie przyszło na myśl, aby coś ukraść. Dziwiło go, że inni ludzie byli skłonni to robić. – Dlaczego to robisz? – zapytał Thor. Merek wzruszył ramionami. –Moja rodzina nie ma nic do jedzenia, a przecież muszą coś jeść. Nie mam żadnego wykształcenia ani też jakiejś konkretnej umiejętności. Złodziejski fach to wszystko, co znam. Nic większego, głównie jedzenie. Cokolwiek, co pomoże im przetrwać. Przez wiele lat uchodziło mi to na sucho. Złapali mnie raz. Teraz jestem tu już trzeci raz. Trzeci jest najgorszy. – Dlaczego? – spytał Thor. Przez chwilę Merek był cicho, potem potrząsnął powoli głową. Thor widział, jak oczy chłopca napełniają się łzami. – Królewskie prawo jest surowe. Nie ma wyjątków. Trzecie wykroczenie i odcinają ci dłoń. Thora przepełniło przerażenie. Spojrzał na ręce Mereka; obydwie były na swoim miejscu. – Jeszcze po mnie nie przyszli – powiedział Merek. – Ale przyjdą. Thor poczuł się okropnie. Merek odwrócił wzrok jakby się czegoś wstydził. Thor zrobił to samo nie chcąc o tym myśleć. Thor oparł głowę o swe ręce. Próbował nie zwracać uwagi na pulsujący w nich ból i uporządkować swe myśli. Ostatnie dni minęły w zawrotnym tempie: tyle rzeczy wydarzyło się tak szybko. Z jednej strony miał poczucie, że odniósł sukces, uznanie: zobaczył przyszłość, przewidział próbę otrucia MacGila i ocalił go od śmierci. Być może jednak można zmienić czyjś los, nagiąć czyjeś przeznaczenie. Czuł dumę: uratował swego króla. Z drugiej strony był teraz tu, w lochach i nie mógł oczyścić swego imienia. Wszystkie jego nadzieje i marzenia legły w gruzach. Jakiekolwiek szanse na jego pobyt

w legionie uleciały z wiatrem. Teraz będzie miał szczęście, jeśli nie spędzi tutaj reszty swych dni. Bolała go świadomość, że MacGil, który przyjął go jak ojciec, jedyny prawdziwy ojciec, jakiego Thor miał, myślał, że chłopiec próbował go naprawdę zabić. Bolało go to, iż Reece, jego najlepszy przyjaciel, mógł uwierzyć, że Thor próbował zabić jego ojca. Lub jeszcze coś gorszego – Gwendolyn. Pomyślał o ich ostatnim spotkaniu – o tym, jak pomyślała, że odwiedza burdele i poczuł, jakby wszystko, co w jego życiu było dobre, zostało mu nagle odebrane. Zastanawiał się, dlaczego to właśnie jemu te wszystkie rzeczy się przytrafiają. Chciał przecież jedynie czynić dobro. Nie wiedział, co się z nim teraz stanie. Nie dbał o to. Chciał tylko oczyścić swe imię. Chciał, żeby ludzie zrozumieli, że nie próbował zaszkodzić królowi; że jego moce były prawdziwe, że naprawdę mógł zobaczyć przyszłość. Nie wiedział, co teraz się z nim stanie, ale jedno było pewne: musiał się stąd wydostać. W jakikolwiek sposób. Zanim skończył o tym myśleć usłyszał odgłos czyichś kroków. Ciężkie buciory waliły w kamienną posadzkę korytarza. Potem usłyszał brzęk kluczy i chwilę później pojawił się przysadzisty strażnik więzienny, ten sam mężczyzna, który zaciągnął tu Thora i uderzył go w twarz. Na sam jego widok Thor poczuł ból w policzku. Po raz pierwszy w zasadzie świadomie go odczuł. I napełniła go fizyczna odraza do strażnika. – Czyż to nie nasz mały pypeć, który próbował zabić króla – burknął gniewnie strażnik przekręcając żelazny klucz w zamku. Po kilku niesionych echem kliknięciach sięgnął za kraty i otworzył drzwi do celi. W jednej ręce trzymał kajdany, a u jego pasa zwisał niewielki topór. – Jeszcze dostaniesz za swoje – powiedział do Thora z szyderczym uśmiechem na twarzy. – Teraz jednak przyszła pora na ciebie, złodziejaszku. Trzeci raz – powiedział uśmiechając się złośliwie – żadnych wyjątków. Nachylił się ku Merekowi, chwycił go niedbale, wygiął rękę chłopca do tyłu i zacisnął na niej kajdany. Potem przymocował drugi koniec kajdan do haka w murze. Merek wrzasnął i szarpnął dziko za kajdany próbując się uwolnić, ale nadaremno. Strażnik podszedł go od tyłu, unieruchomił w żelaznym uścisku, chwycił wolną rękę chłopca i ułożył na kamiennym występie. – To cię oduczy kraść – warknął. Odpiął topór od swego pasa i uniósł wysoko nad głowę. W jego otwartych szeroko ustach sterczały ohydne zęby. Mężczyzna warczał przeciągle. – NIE! – wrzasnął Merek. Thor siedział bez ruchu sparaliżowany strachem. Widział jak strażnik opuszcza swą broń mierząc w nadgarstek Mereka. Zdał sobie sprawę, iż za chwilę dłoń chłopca zostanie odcięta od ręki i to jedynie z powodu mało znaczącej kradzieży pożywienia, które miało pomóc przetrwać jego rodzinie. Niegodziwość tego, co się właśnie przed nim działo płonęła w Thorze. Wiedział, że nie może na to pozwolić. To po prostu było niesprawiedliwe.

Nagle poczuł, jak jego ciało ogarnia fala gorąca, jak płynie od jego stóp w górę i emanuje z jego dłoni, jak nagle gdzieś w środku zapłonął żar. Czas zwolnił i Thor poczuł, że może poruszać się szybciej niż strażnik. Czuł upływ każdej sekundy, każdy najmniejszy ruch zawisłego w powietrzu topora. Poczuł w dłoni kulę palącej energii i cisnął nią w strażnika. Obserwował oniemiały, jak żółta kula popłynęła z jego dłoni wprost w kierunku twarzy strażnika. Jej ślad rozświetlił na chwilę ich małą celę. Uderzyła mężczyznę w głowę, a ten w jednej chwili wypuścił z ręki topór i poleciał w powietrzu w kierunku przeciwległej ściany, uderzył o nią z impetem i upadł bez ruchu. Thor ocalił Mereka o ułamek sekundy. Ostrze topora niemal dosięgło swego celu. Merek spojrzał na niego szeroko otwartymi oczyma. Strażnik potrząsnął głową i począł wstawać z zamiarem powstrzymania Thora. Chłopiec jednak czuł w sobie gorejącą moc i kiedy strażnik zdołał stanąć mu naprzeciw, Thor podbiegł, wyskoczył w powietrze i kopnął strażnika w klatkę piersiową. Czuł w sobie moc, jakiej jeszcze nigdy nie doświadczył. Strażnik ponownie poleciał w kierunku muru i z trzaskiem walnął o ścianę, po czym osunął się bezwładnie, tym razem pozbawiony przytomności. Merek stał unieruchomiony szokiem. Thor wiedział dokładnie, co należało teraz zrobić. Chwycił topór, podbiegł do łańcucha więżącego Mereka, przyłożył go do kamiennej ściany i rąbnął toporem. Z łańcucha poleciała wielka iskra. Merek wzdrygnął się, podniósł głowę i spojrzał na łańcuch dyndający aż do ziemi – i zrozumiał, że był wolny. Spojrzał na Thora z otwartą buzią. – Nie wiem, jak ci dziękować – powiedział. – Nie wiem, jak to zrobiłeś, czymkolwiek to było, ani kim jesteś – a raczej czymkolwiek jesteś – ale zawdzięczam ci życie. I jestem winien przysługę, a to dług, który traktuję bardzo poważnie. – Nic mi nie jesteś winien – powiedział Thor. – O nie – odparł Merek i chwycił Thora przedramię. – Teraz jesteś moim bratem. I jakoś, kiedyś odwdzięczę się ci. To powiedziawszy odwrócił się, wybiegł z celi i ruszył wzdłuż korytarza wywołując okrzyki współwięźniów. Thor rozejrzał się, popatrzył na nieprzytomnego strażnika i otwarte drzwi celi. Wiedział, że i on musiał coś zrobić. Okrzyki więźniów z każdą chwilą przybierały na sile. Wyszedł z celi, popatrzył w obydwu kierunkach i zdecydował się pobiec w stronę przeciwną do tej, którą wybrał Merek. Wszak nie zdołają złapać ich obydwu naraz.

ROZDZIAŁ TRZECI Biegł ukrytymi w mroku nocy chaotycznymi uliczkami królewskiego dworu, a panujący wszędzie zgiełk i tumult napawały go zdumieniem. Tłumy ludzi otaczały go ze wszystkich stron, zdawałoby się czymś poruszone. W dłoniach wielu osób płonęły pochodnie rozświetlając mrok i rzucając kontrastujące cienie na ich twarze. Zamkowe dzwony biły nieustannie niskim tonem z jednominutowym interwałem. Thor wiedział dobrze, co to oznaczało. Śmierć. Dzwony pogrzebowe. Jedyną osobą w królestwie, dla której mogłyby akurat tej nocy dzwonić, był król. Serce zabiło mu szybciej, kiedy przyszło mu coś na myśl. Sztylet, który ujrzał w swym śnie – czy to mogła być prawda? Musiał się upewnić. Zatrzymał chłopca biegnącego w przeciwnym kierunku. – Dokąd to? – zażądał wyjaśnień – Skąd to całe zamieszanie? – Nie słyszałeś? – odparł z desperacją chłopiec. – Król umiera! Zasztyletowany! Ludzie zbierają się pod królewską bramą, aby usłyszeć jakieś wieści. Jeśli to prawda, okropne czasy nas czekają. Możesz to sobie wyobrazić? Królestwo bez władcy? To powiedziawszy, strącił dłoń Thora, odwrócił się i pobiegł przed siebie. Wkrótce zniknął w panującym dokoła mroku. Thor stał z mocno bijącym sercem. Nie chciał pogodzić się z taką rzeczywistością. Jego sny i przeczucia były czymś więcej niż zwykłym urojeniem. Widział przyszłość. I to już dwa razy. Czuł, jak ogarnia go przerażenie. Jego moce okazywały się znacznie większe niż był tego świadom. I wyglądało na to, że z każdym dniem stawały się jeszcze potężniejsze. Do czego to wszystko zmierzało? Zastanawiał się, dokąd powinien teraz pójść. Uciekł z lochów, jednak teraz nie miał pojęcia, co robić dalej. Z pewnością wkrótce straże królewskie – a może nawet cały dwór – zaczną go szukać. Jego ucieczka sprawiła jedynie, iż teraz jego wina wydawała się bardziej rzeczywista. Z drugiej strony jednak, czy to, że był w celi, kiedy MacGil został pchnięty sztyletem, w jakiś sposób nie oczyszczało go z zarzutów? A może raczej wskazywało go jako współwinowajcę? Nie mógł ryzykować. Najwyraźniej nie było teraz w królestwie nikogo, kto byłby w nastroju, aby myśleć racjonalnie. Wszyscy wokoło wydawali się żądni krwi. A on prawdopodobnie szybko stałby się kozłem ofiarnym. Musiał ukryć się, pójść gdzieś, gdzie mógłby przeczekać burzę, oczyścić swe imię i wrócić do legionu. Najbezpieczniej byłoby – jak najdalej stąd. Powinien uciec, ukryć się w swej wiosce, albo jeszcze dalej, tak daleko, jak tylko zdołałby dojść. Thor jednak nie chciał iść tą najbezpieczniejszą z dróg; nie takim był człowiekiem. Chciał zostać tutaj, oczyścić swoje dobre imię i zachować miejsce w legionie. Nie był tchórzem i nie uciekał. Ponad wszystko chciał ujrzeć MacGila zanim ten umrze – jeśli jeszcze żył. Musiał się z nim zobaczyć. Czuł, jak przytłacza go ciężar winy powodowanej

tym, że nie zdołał powstrzymać zamachu. Z jakiego powodu dane mu było ujrzeć śmierć króla, jeśli nie mógł nic z tym zrobić? I dlaczego w jego wizji król został otruty, jeśli tak naprawdę został dźgnięty sztyletem? Nagle przyszedł mu na myśl Reece. Reece był jedyną osobą, której mógł zaufać, która nie wydałaby go straży, a może nawet udzieliła mu schronienia. Czuł, że Reece mu uwierzy. Reece wiedział, że miłość Thora do króla była prawdziwa. Jeżeli ktokolwiek był w stanie oczyścić Thora z zarzutów, to z pewnością był to Reece. Musiał go tylko znaleźć. Pobiegł szybko tylnymi alejkami, przeciskając się i lawirując w tłumie, coraz dalej od królewskiej bramy, w kierunku zamku. Wiedział, gdzie znajduje się komnata Reece’a – we wschodnim skrzydle, blisko zewnętrznego muru miejskiego – i miał nadzieję, że Reece tam teraz jest. Jeśli tak, może uda mu się zwrócić jego uwagę, aby pomógł mu dostać się jakoś na zamek. Miał złe przeczucie. Jeśli zostanie na ulicach jeszcze jakiś czas, ktoś go w końcu rozpozna. Wówczas całe zgromadzone tu pospólstwo rozedrze go na strzępy. Pokonywał kolejne ulice, a jego stopy ślizgały się po pokrytej błotem nawierzchni. W końcu dotarł do kamiennego muru zewnętrznych szańców. Trzymając się jak najbliżej ściany, biegł wzdłuż niej tuż pod czujnym okiem rozstawionych co kilka kroków strażników. Kiedy dotarł pod okno Reece’a, podniósł z ziemi gładki kamień. Na szczęście strażnicy przeoczyli jego starą, zaufaną procę, kiedy prowadzili go do lochów. Wyjął ją teraz zza pasa, umieścił w niej kamień i strzelił. Dzięki swojej precyzyjnej dokładności w trafianiu do celu, wystrzelony pocisk poleciał ponad zamkowym murem wprost w otwarte okno komnaty Reece’a. Thor usłyszał, jak kamień trzasnął w przeciwległą ścianę. Czekał skulony przy murze tak, żeby żaden z królewskich strażników, którzy drgnęli usłyszawszy ten stukot, go nie odkrył. Przez chwilę nic nadzwyczajnego się nie wydarzyło. Thor poczuł jak serce w nim zamiera. Może jednak Reece’a nie było w środku. W takim razie Thor musiał uciekać. W żaden inny sposób nie był w stanie zapewnić sobie tu bezpiecznej przystani. Wstrzymał oddech. Serce waliło mu mocno. Czekał obserwując okienny otwór komnaty Reece’a. Po chwili, która zdawała się trwać wiecznie, Thor zdecydował się już odejść, kiedy ktoś wyjrzał przez okno, przytrzymał się parapetu oburącz i rozejrzał dookoła z wyrazem zdziwienia na twarzy. Thor wstał, odszedł od muru kilka kroków i machnął ręką wysoko. Reece zerknął w dół i zauważył go. Jego twarz rozjaśniała w momencie, kiedy rozpoznał Thora w świetle pochodni, widocznego nawet z tej odległości. Thorowi spadł kamień z serca na widok radości na twarzy młodego królewicza. Wiedział już to, na czym mu tak zależało: Reece go nie wyda.

Reece dał mu znać, żeby chwilę zaczekał i Thor z powrotem przykleił się do muru i kucnął nisko. Zaraz potem jeden ze strażników spojrzał w jego stronę. Thor czekał nie wiedząc jak długo, przygotowany rzucić się do ucieczki przed strażnikami w każdej chwili. Po chwili z wrót w zewnętrznym murze wypadł Reece. Ciężko oddychając rozglądał się wszędzie, aż w końcu dostrzegł Thora. Podbiegł do niego i objął ramionami. Thor ucieszył się ogromnie. Nagle usłyszał pisk, spojrzał w dół i ku swej radości zobaczył Khrona, zawiniętego w poły koszuli Reece’a. Kot niemal wyskoczył w powietrze, kiedy Reece sięgnął by podać go Thorowi. Krohn – to nieustające rosnąć kocię białego lamparta, które Thor kiedyś ocalił – skoczył w ramiona Thora, kwiląc, popiskując i liżąc twarz chłopca, kiedy on tulił je do siebie. Reece uśmiechnął się. – Próbował pójść za tobą, kiedy zabierali cię z sali. Zatrzymałem go i upewniłem, że będzie bezpieczny. Thor klepnął go po ramieniu z wdzięczności. I roześmiał się, gdyż Krohn nie przestawał go lizać. – Też za tobą tęskniłem, koleżko – zaśmiał się i pocałował kota. – Cicho już, bo strażnicy nas usłyszą. Krohn ucichł, jakby zrozumiał słowa Thora. – Jak udało ci się uciec? – spytał Reece tonem pełnym zdziwienia. Thor wzruszył ramionami. Nie wiedział tak naprawdę, co odpowiedzieć. Nadal niezręcznie mu było mówić o swych mocach, których i tak nie rozumiał. Nie chciał, żeby inni myśleli o nim jak o jakimś dziwolągu. – Chyba miałem szczęście – odrzekł. – Nadarzyła się okazja, więc z niej skorzystałem. – Aż dziw, że te tłumy nie rozerwały cię na strzępy – powiedział Reece. – Jest ciemno i sądzę, że nikt mnie nie rozpoznał. W każdym razie jeszcze nie. – Wiesz, że w tej chwili każdy żołnierz w królestwie szuka właśnie ciebie? I że ktoś pchnął sztyletem mojego ojca? Thor potaknął głową z poważną miną. – Co z nim? Reece spuścił wzrok ze smutku. – Źle – odparł z grymasem. – Umiera. Thor poczuł, jak druzgocąca była dla niego ta wiadomość, jakby chodziło o jego własnego ojca. – Wiesz, że nie miałem z tym nic wspólnego, prawda? – spytał Thor z nadzieją w głosie. Nie ważne, co myśleli inni. Zależało mu jedynie na tym, aby jego najlepszy przyjaciel, najmłodszy syn MacGila, wiedział, że Thor jest niewinny. – Oczywiście – odparł Reece. – Inaczej nie byłoby mnie tutaj. Thor poczuł wielką ulgę i poklepał Reece’a po ramieniu z wdzięczności.

– Ale reszta królestwa nie będzie tak ufna – dodał Reece. – Najbezpieczniej byłoby dla ciebie gdzieś daleko stąd. Dam Ci swego najszybszego wierzchowca i prowiant i odeślę jak najdalej. Musisz się ukryć i zaczekać, aż to wszystko ucichnie, aż znajdą prawdziwego zabójcę. Nikt tu teraz nie myśli trzeźwo. Thor potrząsnął głową. – Nie mogę wyjechać. Wyglądałoby to tak, jakbym był winien. Chcę, żeby inni wiedzieli, że to nie ja zrobiłem. Nie mogę uciec przed swymi problemami. Muszę oczyścić swoje dobre imię. Teraz Reece pokręcił przecząco głową. – Jeśli tutaj zostaniesz, znajdą cię. Znów wtrącą do lochów – a potem zostaniesz stracony – jeśli przedtem nie rozszarpie cię tłum. – Muszę podjąć to ryzyko – odparł Thor. Reece przyglądał się mu poważnie przez dłuższą chwilę, a w jego spojrzeniu najpierw widać było troskę, potem zaś podziw. W końcu Reece pokiwał powoli głową. – Jesteś dumny. I głupi. Bardzo głupi. Dlatego cię tak lubię. Uśmiechnął się, a Thor odwzajemnił jego gest. – Muszę zobaczyć się z twoim ojcem – powiedział Thor. – Muszę chociaż raz spróbować wytłumaczyć mu wszystko, porozmawiać twarzą w twarz, powiedzieć, że to nie byłem ja, że nie miałem z tym nic wspólnego. Jeśli wówczas postanowi wydać na mnie wyrok, niech tak już będzie. Ale muszę ten raz spróbować. Chcę, żeby o tym wiedział. Proszę, daj mi jedną szansę. Reece spoglądał na niego poważnie. Próbował ocenić prawdomówność swego przyjaciela. W końcu, po chwili, która zdawał się trwać wieczność, pokiwał głową twierdząco. – Mogę zaprowadzić cię do niego. Znam tylne wejście prowadzące do jego komnaty. Ale to będzie ryzykowne. Kiedy już dostaniesz się do środka, będziesz zdany tylko na siebie. Nie będzie odwrotu. Nie będę mógł już nic więcej dla ciebie zrobić. To może skończyć się twoją śmiercią. Jesteś pewien, że chcesz skorzystać z tej szansy? Thor pokiwał głową twierdząco z powagą. – No dobra – powiedział Reece, sięgnął nagle w dół, wydobył płaszcz i rzucił do Thora. Thor złapał go i spojrzał na podarunek ze zdziwieniem; zorientował się, że Reece musiał już wcześniej to zaplanować. Reece uśmiechnął się, kiedy Thor podniósł na niego wzrok. – Wiedziałem, że będziesz na tyle durny, żeby tu zostać. Niczego innego nie spodziewałbym się po moim najlepszym przyjacielu.

ROZDZIAŁ CZWARTY Gareth przemierzał swoją komnatę przeżywając ponownie wydarzenia tej nocy. Jego myśli przepełniała obawa. Nie mógł uwierzyć w to, co stało się w trakcie uczty. Wszystko poszło nie tak. Nie mógł zrozumieć, w jaki sposób ten głupi chłopak, Thor, przybysz, wpadł na trop jego spisku z trucizną – co więcej, zdołał przechwycić kielich. Wrócił myślą do tej chwili, w której zobaczył, jak Thor poderwał się i wytrącił kielich, kiedy usłyszał dźwięk uderzenia kielicha o posadzkę, kiedy zobaczył, jak wino rozlewa się na podłodze, a wraz z nim wszystkie jego marzenia i aspiracje. W tej jednej chwili Gareth był skończony. Wszystko, do czego dążył zostało zniszczone. A kiedy pies wychłeptał wino i padł martwy – wiedział, że to jego koniec. Zobaczył całe swoje życie przed oczyma, jak zostaje wykryty, skazany na dożywocie w lochach za próbę zabicia swego ojca. Lub co gorsza, stracony. Bez sensu. Nigdy nie powinien wprowadzać tego planu w życie, ani odwiedzać wiedźmy. Przynajmniej szybko zareagował. Korzystając z okazji poderwał się na nogi i jako pierwszy przypisał całą winę Thorowi. Patrząc na to teraz był z siebie dumny, że tak szybko zadziałał. Coś go natchnęło i o dziwo chyba zadziałało. Kiedy wywlekli Thora z sali, wszyscy wrócili do ucztowania. Oczywiście, nic już nie było później takie samo, ale przynajmniej podejrzenia padły całkowicie na tego chłopca. Gareth modlił się tylko, aby tak już pozostało. Od ostatniej próby zamachu na MacGila minęły dziesiątki lat i Gareth obawiał się, że ewentualne dochodzenie skończy się na dokładnym zbadaniu tej sprawy. Patrząc wstecz, uświadomił sobie, jaką głupotą była próba otrucia króla. Jego ojciec był niezwyciężony. Powinien zdawać sobie z tego sprawę. Przeholował. Teraz zaś nie mógł oprzeć się poczuciu, że podejrzenie padnie na niego, i że jest to tylko kwestia czasu. Będzie musiał zrobić wszystko, co w jego mocy, aby udowodnić winę Thora i doprowadzić do jego egzekucji zanim będzie za późno. Przynajmniej w pewnej mierze się zrehabilitował: po nieudanej próbie zabójstwa, odwołał jego wykonanie. Teraz czuł ulgę. Będąc świadkiem niepowodzenia własnego spisku, zdał sobie sprawę, że jednak jakaś, głęboko ukryta jego część nie pragnęła zabójstwa jego ojca, nie chciała mieć jego krwi na swych rękach. Nie zostałby królem. Mógł nigdy już nim nie być. Lecz po wydarzeniach dzisiejszej nocy pogodził się z tym, Przynajmniej będzie wolny. Nie zniósłby tego stresu, gdyby kolejny raz miał przez to wszystko przechodzić: tych tajemnic, skrytych konszachtów, bezustannej obawy, iż zostanie odkryty. Dla niego było to aż za dużo. Przemierzając komnatę tam i z powrotem w końcu powoli zaczął się uspokajać. Noc już robiła się późna i kiedy zaczynał dochodzić do siebie, kiedy miał kłaść się spać, nagle dobiegł go łoskot. Odwrócił się w kierunku drzwi i ujrzał Firtha. Jego oczy były otwarte szeroko, ogarnięte szaleństwem. Chłopiec wpadł do komnaty, jakby go gonili. – Nie żyje! – krzyknął. – Nie żyje! Zabiłem go! Nie żyje!

Firth wpadł w histerię, zawodził jękliwie i Gareth nie mógł zrozumieć, o czym on mówił. Upił się? Firth przebiegł przez całą komnatę wrzeszcząc piskliwie, płacząc, wymachując rękoma nad głową. Wtedy właśnie Gareth dostrzegł jego dłonie pokryte krwią i żółtą, zaplamioną na czerwono tunikę. Jego serce zabiło mocniej. Firth właśnie kogoś zabił. Ale kogo? – Kto nie żyje? – zażądał odpowiedzi. – O kim mówisz? Firth jednak nadal histeryzował, nie potrafił skupić uwagi. Gareth podbiegł do niego, chwycił stanowczo za ramiona i potrząsnął nim całym. – Odpowiadaj! Firth otworzył oczy i począł gapić się na niego wzrokiem oszalałego konia. – Twój ojciec! Król! Zginął! Z mojej ręki! Na te słowa Gareth poczuł, jakby ktoś wbił mu sztylet w serce. Spojrzał na Firtha szeroko otwartymi oczyma, zastygły w bezruchu, czując jak całe jego ciało drętwieje. Zwolnił uścisk, cofnął się o krok i spróbował złapać oddech. Cała ta krew – wiedział, że Firth mówi prawdę. Nie potrafił tego pojąć. Firth? Chłopiec stajenny? Najbardziej niezdecydowany człowiek wśród jego przyjaciół? Zabił jego ojca? – Ale…jak to możliwe? – wysapał Gareth. – Kiedy? – W jego komnacie. – odparł Firth. – Teraz, przed chwilą. Dźgnąłem go sztyletem. Prawda wyzierająca z tych słów zaczęła powoli do niego docierać. Gareth wziął się w garść, zauważył otwarte drzwi do komnaty, podbiegł i zatrzasnął je z hukiem, upewniwszy się, iż straże niczego nie widziały. Na szczęście korytarz był pusty. Zaciągnął ciężki, żelazny rygiel i wrócił pospiesznym krokiem. Firth nadal histeryzował i Gareth musiał go uspokoić. Potrzebował kilku odpowiedzi. Chwycił Firtha za ramiona, odwrócił do siebie i spoliczkował na tyle mocno, że chłopiec przestał łkać. W końcu, po chwili, Firth popatrzył na niego skupionym wzrokiem. – Powiedz mi wszystko – zimnym głosem zażądał Gareth. – Opowiedz mi dokładnie, co się stało. Dlaczego to zrobiłeś? – Co masz na myśli mówiąc dlaczego? –zapytał zmieszany Firth. – Chciałeś go zabić. Twoja trucizna nie zadziałała. Pomyślałem, że mogę ci pomóc. Myślałem, że właśnie tego chcesz. Gareth potrząsnął głową. Chwycił za poły jego koszuli i potrząsnął nim raz, potem znowu. – Dlaczego to zrobiłeś? – wrzasnął. Czuł jak jego cały świat się rozpada. Był wstrząśnięty odkryciem, że jednak czuł skruchę z powodu ojca. Nie potrafił tego zrozumieć. Jeszcze kilka godzin temu chciał ponad wszystko zobaczyć, jak jego ojciec umiera otruty przy stole. A teraz wiadomość, że został zabity zabolała go niczym śmierć najlepszego przyjaciela. Czuł przytłaczające

wyrzuty sumienia. Jakaś jego część nie chciała jednak tej śmierci – zwłaszcza zadanej w taki sposób. Ręką Firtha. I nie przy użyciu ostrza. – Nie rozumiem – załkał Firth. – Kilka godzin temu sam próbowałeś go zabić. Ten cały spisek z kielichem. Sądziłem, że będziesz mi wdzięczny! Ku swemu zdziwieniu, Gareth wziął zamach i zdzielił Firtha po twarzy. – Nie kazałem ci tego robić! – wyrzucił z siebie Gareth. – Nigdy nie mówiłem, żebyś to zrobił. Dlaczego go zabiłeś? Spójrz na siebie. Cały jesteś we krwi. Teraz obaj jesteśmy skończeni. Nie minie wiele czasu, jak straże przyjdą po nas. – Nikt nic nie widział – zawołał błagalnym tonem Firth. Prześliznąłem się w trakcie zmiany warty. Nikt mnie nie zauważył. – A gdzie sztylet? – Nie zostawiłem go tam – odparł dumnie Firth. – Nie jestem głupi. Pozbyłem się go. – A jakiego użyłeś? – zapytał Gareth. Jego myśli zaprzątały teraz wszelkie implikacje czynu Firtha. Czuł skruchę, ale zaraz potem obawę. Myślał o każdym szczególe, każdym śladzie, który mógł pozostawić ten bełkoczący dureń, czymkolwiek, co prowadziłoby do niego. – Użyłem takiego, którego nie można rozpoznać – odparł dumny z siebie Firth. – Tępe, nijakie ostrze, które znalazłem w stajni. Były tam jeszcze cztery takie same. Nie do wyśledzenia – powtarzał ciągle. Gareth poczuł, jak jego serce stanęło na chwilę. – Czy to nie był krótki nóż z czerwonym trzonkiem i zagiętym ostrzem? Zawieszony na ścianie przy moim koniu? Firth skinął twierdząco, aczkolwiek niepewnie głową. Gareth spojrzał na niego wściekle. – Ty głupcze. To ostrze akurat bardzo łatwo rozpoznać! – Ale przecież nie miało żadnych znaków! – zaprotestował przestraszonym, trzęsącym się głosem Firth. – Na ostrzu nie ma znaków – ale za to jest na rękojeści! – ryknął Gareth. – Na spodzie! Nie sprawdziłeś dokładnie. Ty głupcze! Gareth podszedł bliżej. Jego twarz pokrywała się purpurą. – Na spodzie ma wyrzeźbione godło mojego wierzchowca. Każdy, kto dobrze zna rodzinę królewską może powiązać to ostrze ze mną. Utkwił spojrzenie w Firthie, który znieruchomiał niczym pień. Miał ochotę go zabić. – Co z nim zrobiłeś? – spytał z naciskiem Gareth. – Powiedz, że masz go przy sobie. Powiedz, że przyniosłeś go tutaj. Błagam. Firth przełknął ślinę. – Starannie go ukryłem. Nikt nigdy go nie znajdzie. Gareth skrzywił się jedynie. – Gdzie dokładnie?

– Wrzuciłem go do kamiennego zsypu, zamkowego szaletu. Opróżniają go co godzinę, prosto do rzeki. Nie martw się, mój panie. Nóż już dawno spoczywa głęboko na jej dnie. Nagle zabiły zamkowe dzwony. Gareth odwrócił się i podbiegł do otwartego okna. Jego serce przepełniała panika. Wyjrzał na zewnątrz i dostrzegł na dole jeden wielki chaos, tłumy ludzi otaczające zamek. Te dzwony mogły oznaczać tylko jedno: Firth nie kłamał. Rzeczywiście zabił króla. Gareth poczuł jak ciało oblewa zimny pot. Nie mógł pojąć, iż to on sprowadził tak wielkie zło. I że to Firth, ze wszystkich znanych mu ludzi, był jego egzekutorem. Nagle rozległo się głośne walenie do drzwi, które otwarły się z impetem, a do komnaty wpadło kilku królewskich strażników. Przez chwilę Gareth był pewien, iż przyszli go aresztować. Ku jego zdziwieniu jednak stanęli na baczność i czekali na jego znak. – Mój panie, twego ojca próbowano zasztyletować. Zamachowiec jest na wolności. Proszę, zostań w swojej komnacie. Król jest poważnie ranny. Usłyszawszy ostatnie słowa Gareth poczuł, jak włosy stają mu na głowie. – Ranny? – powtórzył, a słowo to niemal utknęło mu w gardle. – Więc żyje jeszcze? – Tak, mój panie. I niech Bóg ma go w swej opiece. Przeżyje i powie nam, kto dokonał tego haniebnego czynu. Po czym strażnik ukłonił się szybko i pospiesznym krokiem opuścił komnatę, zatrzaskując za sobą drzwi. Garetha ogarnęła wściekłość. Chwycił Firtha za ramiona, przeciągnął przez komnatę i cisnął o kamienną ścianę. Firth spojrzał na niego oszalałym wzrokiem, oniemiały z przerażenia. – Coś uczynił? – wrzasnął Gareth. – Teraz obaj jesteśmy skończeni! – Ale…ale… – zająknął się Firth. – Byłem pewien, że nie żyje! – Jesteś pewien wielu rzeczy – odparł Gareth – ale we wszystkim się mylisz! Nagle przyszła mu do głowy pewna myśl. – Ten sztylet. Musimy go odzyskać, nim będzie za późno. – Ale, mój panie, ja go wyrzuciłem – powiedział Firth. – Jest już w rzece! – Wrzuciłeś go do zsypu. To nie koniecznie znaczy, że jest już w rzece. – Ale najprawdopodobniej właśnie tam jest! – odparł Firth. Gareth nie mógł już znieść paplaniny tego durnia. Wyminął go i wybiegł przez drzwi, a zaraz za nim podążył Firth. – Pójdę z tobą. Pokażę ci dokładnie, gdzie go wyrzuciłem – powiedział Firth. Gareth zatrzymał się w korytarzu, obrócił i popatrzył na niego spode łba. Firth cały był we krwi. Aż dziw, że straże tego nie zauważyły. Mieli szczęście. Firth stał się kulą u nogi jak nigdy dotychczas.

– Powiem to tylko raz – warknął. – Wracaj do mojej komnaty, przebierz się, a te rzeczy spal. Pozbądź się wszelkich śladów krwi. Później opuść zamek. Nie zbliżaj się do mnie tej nocy. Rozumiesz mnie? Gareth odepchnął go od siebie, po czym odwrócił się i pobiegł. Puścił się biegiem przez korytarz, w dół po spiralnych schodach, coraz niżej i niżej w kierunku pomieszczeń dla służby. W końcu wpadł do podziemi wywołując zaciekawienie kilkoro służby. Właśnie czyścili potężne gary i gotowali wodę w kubłach. W ceglanych piecach huczał ogień. Służba ubrana w zaplamione fartuchy ociekała potem. W odległej części izby Gareth dostrzegł wielki kubeł. Co chwilę wpadało do niego z chlupotem łajno i odpadki. Gareth podbiegł do najbliżej stojącego sługi i chwycił go desperacko za ramię. – Kiedy ostatni raz opróżniliście pojemnik? – zapytał. – Kilka minut temu wynieśli go nad rzekę, mój panie. Gareth obrócił się i wybiegł z izby. Szybkim tempem przemierzył kolejne korytarze, wbiegł z powrotem po spiralnych schodach i wydostał się na zewnątrz, w chłodne nocne powietrze. Pokonał trawą pokryte pole i biegł dalej sapiąc ciężko w kierunku rzeki. Gdy dotarł na miejsce, schował się za wielkim drzewem, tuż przy brzegu rzeki. Obserwował, jak dwóch służących unosi wielkie żelazne naczynie i nachyla je ku wartkiemu nurtowi rzeki. Zaczekał, aż słudzy odwrócą kubeł do góry nogami i opróżnią go całkowicie, aż zawrócą i zaniosą go z powrotem na zamek. W końcu poczuł zadowolenie. Nikt nie zauważył jakiegokolwiek sztyletu. Gdziekolwiek teraz był, porwała go rzeka i uniosła w dal ku nicości. Jeśli jego ojciec miał umrzeć tej nocy, nie istniał żaden ślad prowadzący do zabójcy. Ale czy na pewno?

ROZDZIAŁ PIĄTY Thor biegł tuż za Reece’em, z Krohnem u swego boku. Lawirowali tylnymi korytarzami zmierzając do komnaty króla. Reece poprowadził ich przez ukryte w kamiennej ścianie schody. Przy świetle trzymanej w ręce pochodni przeciskali się jeden za drugim przez oszałamiającą wręcz ilość wąskich przejść i zakrętów wewnątrz murów zamku. Wspięli się po wąskich kamiennych schodach, które prowadziły do kolejnego korytarza. W końcu skręcili i przed ich oczyma ukazały się kolejne schody. Thor nie mógł się nadziwić, jak zawiłą drogą podążali. – To przejście wybudowano setki lat temu – wytłumaczył Reece szeptem. Ciężko dysząc dodał – Za pradziada mojego ojca, trzeciego króla z rodziny MacGil. Zlecił budowę tuż po oblężeniu – miała to być droga ucieczki. Jak na ironię, zamek nigdy już nie był oblegany, a te korytarze popadły w niepamięć na setki lat. Wyjścia pozabijano deskami. Znalazłem je będąc jeszcze dzieckiem. Lubię czasami korzystać z nich, aby przemieszczać się po zamku bez zwracania czyjeś uwagi. Kiedy byliśmy młodsi, Gwen, Godfrey i ja bawiliśmy się tutaj w chowanego. Kendrick był na to już za stary, zaś Gareth nie chciał się z nami bawić. Żadnych pochodni, taką mieliśmy zasadę. Ciemno, choć oko wykol. Strasznie to wtedy wyglądało. Thor starał się nadążyć za Reece’em, który odnajdował drogę z szokującym wręcz kunsztem. Było oczywiste, że znał każdy odcinek na pamięć. – Jak ty w ogóle rozpoznajesz te wszystkie zakręty? – spytał ze zdziwieniem Thor. – Gdybyś dorastał na zamku od młodości, pierwsze co zaczęłoby ci doskwierać to samotność. Zwłaszcza, jeśli wszyscy wkoło są od ciebie starsi, a ty jesteś zbyt młody, aby wstąpić do legionu, poza którym nie ma tu nic do robienia. Postawiłem sobie za cel, taką misję, odkryć wszelkie zakamarki tego miejsca. Znowu skręcili, po czym zeszli po trzech kamiennych schodkach, przecisnęli się przez wąski otwór w murze i zeszli po ciągnących się daleko w dół schodach. W końcu Reece zatrzymał się przy grubych, dębowych, pokrytych kurzem drzwiach. Przyłożył do nich ucho i zaczął nasłuchiwać. Thor podszedł bliżej. – Co to za drzwi? – spytał. – Ciii – odparł Reece. Thor zamilkł i sam przyłożył ucho. Krohn stał za nim spoglądając w górę. – Tylne drzwi do komnaty mojego ojca – wyszeptał Reece. – Chcę usłyszeć, kto jest tam teraz z nim. Thor słuchał z walącym sercem stłumionych głosów dobiegających zza drzwi. – Wygląda na to, że w środku jest pełno ludzi – powiedział Reece. Odwrócił się i spojrzał na Thora wymownie. – Wpadniesz w sam środek burzy. Są tam jego generałowie, jego doradcy i rodzina – wszyscy. I jestem pewien, że każdy z nich szuka właśnie ciebie, jego domniemanego

mordercy. Jakbyś wszedł w tłum chętny zlinczować cię bez pytania. Jeśli mój ojciec nadal uważa, że to ty próbowałeś go otruć, będziesz skończony. Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? Thor przełknął ślinę głośno. Teraz albo nigdy, pomyślał. Zaschło mu w gardle, gdy zdał sobie sprawę, iż właśnie w tej chwili nadszedł jeden z punktów zwrotnych jego życia. Najłatwiej byłoby teraz odejść, uciec od tego wszystkiego. Mógłby wieść spokojne życie z dala od królewskiego dworu, gdzieś tam. Ale mógł też przejść przez te drzwi i najprawdopodobniej spędzić resztę życia w lochu, z łachudrami – bądź nawet zostać stracony. Wciągnął głęboko powietrze i podjął decyzję. Musiał zmierzyć się z własnymi demonami twarzą w twarz. Nie mógł się wycofać. Skinął głową. Bał się otworzyć usta. Obawiał się tego, że jeśli je otworzy, to może zmieni zdanie. Reece również skinął głową, z wyrazem aprobaty na twarzy. Popchnął żelazną klamkę i natarł ramieniem na drzwi. Thor zmrużył gwałtownie oczy, kiedy drzwi otworzyły się i stanęli w świetle pochodni. Byli w samym środku komnaty. Reece i Krohn stanęli tuż przy nim. Król leżał na swym łożu, a wszędzie dokoła tłoczyli się ludzie. Przynajmniej dwa tuziny: niektórzy pochylali się nad władcą, inni klęczeli. Byli tam jego doradcy i generałowie, jak również Argon, królowa, Kendrick, Godfrey – nawet Gwendolyn. Zastygli w czuwaniu przy łożu śmierci, a Thor właśnie zakłócił tę bądź, co bądź prywatną, rodzinną sprawę. W komnacie panował ponury nastrój. Wszyscy przybrali poważną minę. MacGil leżał wsparty na poduchach. Thor poczuł ulgę, kiedy spostrzegł, że król jeszcze żyje – przynajmniej w tej chwili. Wszystkie twarze zwróciły się jak na komendę w kierunku, gdzie tak nagle pojawili się Thor i Reece, ku kompletnemu zaskoczeniu czuwających. Thor zdał sobie sprawę, jaki to musiał być dla nich szok ujrzeć ich tak nagle wychodzących z ukrytych drzwi w ścianie prosto na środek izby. – To ten chłopak! – krzyknął ktoś w tłumie i wskazał na Thora z wyrazem nienawiści na twarzy. – To on próbował otruć króla! Ze wszystkich stron wyskoczyli strażnicy i rzucili się na chłopca. Thor nie wiedział, co robić. Z jednej strony chciał zawrócić i uciec. Wiedział jednak, że musi przeciwstawić się rozwścieczonej gawiedzi, że musi rozstać się z królem w pokoju. Wziął się więc w garść. Straże już niemal miały go w swych rękach. Krohn podszedł bliżej i warknął ostrzegawczo w ich kierunku. Nagle chłopiec poczuł, jak gdzieś z głębi jego ciała wypływa fala gorąca i rozchodzi się po nim całym. Podniósł rękę bezwiednie, skierował dłoń w kierunku zgromadzonych i posłał tą wzbierającą falę energii przed siebie.

Ku jego zdziwieniu wszyscy stanęli jednocześnie w pół kroku, kilka stóp dalej, jakby obróceni w lód. Jego moc, czymkolwiek była, pulsująca już teraz w całym jego ciele, trzymała ich na dystans. – Jak śmiesz wchodzić tu i używać swoich czarów, chłopcze! – ryknął Brom, najwyższy rangą generał królewski, i chwycił za swój miecz. – Czy jedna próba zabicia naszego króla ci nie wystarczy? Podszedł do Thora z uniesionym orężem. W tej chwili chłopiec poczuł, jak coś w nim się budzi, uczucie silniejsze niż wszystkie, jakich do tej pory doświadczył. Zwyczajnie zamknął oczy i skupił się. Czuł energię wibrującą w mieczu Broma, jego kształt, metal, z którego został zrobiony i w jakiś sposób zjednoczył się z nim. Wewnętrznym głosem nakazał mu się zatrzymać. Brom stanął jak wryty z szeroko otwartymi oczyma. – Argonie! – krzyknął Brom odwróciwszy się do druida. – Powstrzymaj te czary w tej chwili! Zatrzymaj tego chłopca! Argon wyszedł przed tłum i powoli opuścił swój kaptur. Popatrzył na Thora swym intensywnym, płonącym spojrzeniem. – Nie widzę powodu, aby go powstrzymywać – odparł Argon. – Nie przybył tu, by wyrządzić komuś krzywdę. – Oszalałeś? Prawie zabił naszego króla! – Tak ci się wydaje – powiedział Argon. – Ja widzę coś innego. – Zostawcie go – dobiegł ich chropawy, głęboki głos. Wszyscy zwrócili się w kierunku MacGila, który właśnie usiadł na swym łożu. Rozejrzał się dokoła ledwie przytomnym wzrokiem. Widać było, ile wysiłku kosztowało go wypowiedzenie tych dwóch słów. – Chcę rozmawiać z tym chłopcem. To nie on mnie ranił. Widziałem twarz tego mężczyzny i to nie był ten chłopiec. Thor jest niewinny. Powoli wśród zgromadzonych dało się odczuć odprężenie. Thor również rozluźnił swój umysł i zwolnił ich ze swego władania. Straże wycofały się, spoglądając na niego z rezerwą tak, jakby był nie z tej ziemi, i schowały niepotrzebny już oręż do pochew. – Chcę z nim rozmawiać – powiedział MacGil. – W cztery oczy. Wy wszyscy. Zostawcie nas samych. – Mój królu – wtrącił Brom. – Czy naprawdę sądzisz, że to bezpieczne? Tylko ty panie i ten chłopiec? – Nie pozwalam go tknąć – odparł MacGil. – Teraz opuście nas. Wszyscy. Łącznie z moją rodziną. W pomieszczeniu zapanowała grobowa cisza. Wszyscy spoglądali po sobie najwidoczniej nie mając pojęcia, co robić. Thor zaś stał wrośnięty w ziemię i nie mógł zrozumieć, co się dzieje.

W końcu, podążając jeden za drugim, wszyscy, również członkowie rodziny królewskiej, opuścili komnatę. Reece i Krohn wyszli jako ostatni. Komnata opustoszała tak nagle, jakby jeszcze przed chwilą nie była zatłoczona. Drzwi zamknęły się. Tylko Thor i król – sami, w otaczającej ich ciszy. Chłopiec nie mógł w to uwierzyć. Widok leżącego króla, bladego, zmagającego się z bólem ranił Thora bardziej niż mógł to opisać. Nie wiedział dlaczego, ale czuł, jakby to jakaś jego część umierała tu, na tym łożu. Tak bardzo chciał, żeby król poczuł się lepiej. – Podejdź tu, mój chłopcze – rzekł władca słabym, ochrypłym głosem, niemal szeptem. Thor pokłonił się, podszedł bliżej i uklęknął. Król podniósł z trudem rękę. Thor chwycił ją i złożył pocałunek. Chłopiec podniósł wzrok i dostrzegł, że MacGil uśmiecha się słabo. Ku swemu zdumieniu poczuł, jak gorące łzy zraszają jego policzki. – Mój panie – zaczął Thor pospiesznie nie mogąc już powstrzymać w sobie wszystkiego. – Proszę, uwierz mi. To nie ja ciebie otrułem. Wiedziałem o spisku tylko dzięki mojemu snu. Dzięki jakiejś mocy, której nawet nie znam. Chciałem tylko cię ostrzec. Błagam, uwierz mi––– MacGil podniósł dłoń i Thor zamilkł. – Myliłem się co do ciebie – powiedział. – Czyjaś inna ręka musiała zadać mi cios żebym zrozumiał, że to nie ty. Starałeś się jedynie mnie uratować. Wybacz mi. Pozostałeś lojalny do końca. Być może jedyny lojalny członek mego dworu. – Tak bardzo chciałbym się mylić – odparł Thor. – Tak bardzo chciałbym, żebyś był zdrów panie. Żeby moje sny były tylko iluzją; żebyś nigdy nie został zabity. Może się myliłem. Może przeżyjesz. MacGil potrząsnął głową przecząco. – Mój czas już nadszedł – powiedział. Thor przełknął ślinę mając nadzieję, że to nieprawda, przeczuwając jednak, że było tak, jak mówił król. – Czy wiesz panie, kto dopuścił się tego haniebnego czynu? – Thor zadał pytanie, które gnębiło go od momentu złowieszczego snu. Nie mógł pojąć, kto mógłby chcieć zabić króla, ani dlaczego. MacGil spojrzał w sufit, mrużąc oczy z wysiłku. – Widziałem jego twarz. Twarz kogoś, kogo dobrze znam, ale z jakiegoś powodu nie potrafię skojarzyć. Odwrócił się i spojrzał na Thora. – Teraz to już nie ma znaczenia. Nadeszła moja pora. Czy to z jego ręki, czy też kogoś innego, koniec jest taki sam. To, co teraz się liczy – powiedział i chwycił za nadgarstek Thora z siłą, która zaskoczyła chłopca – to to, co się stanie, kiedy odejdę. Do nas będzie należeć królestwo bez króla.

MacGil przyjrzał się chłopcu z przejęciem, którego ten nie rozumiał. Thor nie wiedział zbyt dokładnie, o czym mówił król – czego, jeśli w ogóle, od niego żądał. Chciał zapytać, ale widział, z jaką trudnością przychodziło mu złapać oddech i nie chciał mu przerywać. – Argon miał co do ciebie rację – powiedział powoli puszczając go z uścisku. – Twoje przeznaczenie jest o wiele większe od mojego. Usłyszawszy te słowa, Thor poczuł, jak przeszywa go prąd. Jego przeznaczenie? Większe niż króla? Już sama myśl o tym, że król trudziłby się, aby rozmawiać o nim z Argonem wykraczała poza jego pojmowanie. A jego słowa, że niby przeznaczenie Thora było większe niż króla – co też mógł mieć na myśli? Czy król MacGil w swoich ostatnich chwilach padł ofiarą urojeń? – Wybrałem ciebie… przyjąłem cię do mojej rodziny nie bez powodu. Czy wiesz o czym mówię? Thor potrząsnął głową przecząco, chcąc rozpaczliwie poznać tę przyczynę. – Nie wiesz, dlaczego chciałem, abyś tu był, właśnie ty, w moich ostatnich chwilach? – Wybacz mi, mój panie – odparł Thor kręcąc głową. – Naprawdę nie wiem. MacGil uśmiechnął się słabo, a jego oczy zaczęły się zamykać. – Daleko stąd leży rozległa kraina. Dalej niż Wilds. Dalej nawet niż ziemie smoków. To kraina należąca do druidów. Z niej pochodzi twoja matka. Tam musisz się udać po wszelkie odpowiedzi. Oczy MacGila otworzyły się szeroko i spojrzały na Thora z mocą, której chłopiec nie rozumiał. – Losy naszego królestwa od tego zależą – dodał król. – Nie jesteś jak oni wszyscy. Jesteś wyjątkowy. Dopóki nie zrozumiesz, kim jesteś, nasze królestwo nie zazna spokoju. Zamknął oczy, a jego oddech stał się płytki. Każdy wydech poprzedzał gwałtowny wdech. Jego uścisk na ręce Thora zelżał powoli. Chłopiec poczuł jak łzy wypełniają mu oczy. Jego umysł przetwarzał jak oszalały każde słowo, które wypowiedział do niego król. Próbował znaleźć w tym wszystkim sens. Nie mógł jednak się skupić. Czy dobrze wszystko usłyszał? MacGil zaczął mówić coś szeptem, ale tak cichym, że Thor nie mógł rozróżnić poszczególnych słów. Nachylił się nisko i przyłożył ucho do ust króla. Król uniósł głowę ostatni raz, ostatnim wysiłkiem wydobył z siebie słowa: – Pomścij mnie. Nagle znieruchomiał. Przez chwilę leżał tak jeszcze, po czym jego głowa opadła na bok, a jego oczy otworzyły się szeroko, zastygłe w bezruchu. Martwe. – NIE! – jęknął Thor. Jego krzyk zawodu musiał być na tyle donośny, że zaalarmował straże, gdyż chwilę potem Thor usłyszał, jak drzwi otwarły się za nim z impetem i do komnaty wpadły

dziesiątki ludzi. Gdzieś w zakamarkach świadomości docierał do niego cały ten rwetes. Słyszał niewyraźne bicie dzwonów, raz po raz. Ich łoskot dudnił mu w głowie, zlewając się w jeden rytm z pulsowaniem krwi w skroniach. Wszystko stało się jedną wielką plamą, gdy chwilę później komnata zaczęła wirować bez opamiętania. Thor zasłabł. Opadł na kamienną posadzkę omdlały.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Gareth poczuł na twarzy podmuch powietrza i podniósł wzrok, zamrugał oczyma, aby powstrzymać cisnące się do oczu łzy i spojrzał na blade światło wstającego właśnie pierwszego słońca. Dzień dopiero się zaczynał, a mimo to w tym tak odległym miejscu, na skraju klifów Kolviana, zgromadziły się setki ludzi, krewnych rodziny królewskiej, przyjaciół i wiernych poddanych mających nadzieję, że uda im się wziąć udział w uroczystościach pogrzebowych. Za nimi zaś, powstrzymywane przez armię, cisnęły się tłumy pospólstwa, tysiące ludzi chętnych obejrzeć tą ostatnią posługę. Smutek na ich twarzach był jak najbardziej szczery. Jego ojciec był uwielbiany. Tego był pewien. Gareth stał z resztą najbliższej rodziny czuwającej w półkolu przy ciele ojca, które ułożone na deskach umocowanych do lin miało za chwilę zniknąć w znajdującym się pod nim otworze w ziemi. Argon przystanął przed tłumem, ubrany w szkarłatne szaty, które zakładał tylko z okazji pogrzebu. Spoglądał na króla z nieprzeniknionym wyrazem na twarzy, którą częściowo zakrywał kaptur. Gareth usiłował rozpaczliwie rozszyfrować tą twarz, zorientować się, co wie Argon. Czy wie, że Gareth zabił swego ojca? A jeśli tak, czy powie wszystkim – czy raczej pozwoli, by przeznaczenie zdecydowało, co dalej? Na jego nieszczęście, Thor, ten nieznośny chłopak, został oczyszczony z zarzutów; najwyraźniej nie mógł wbić sztylet w króla, będąc jednocześnie zamknięty w lochach. Nie wspominając już o tym, że to jego ojciec, sam król oznajmił wszystkim, że Thor jest niewinny. Dla Garetha oznaczało to złe wieści. Już zorganizowano zebranie rady, aby zbadać tą sprawę, sprawdzić każdy szczegół związany z zabójstwem króla. Serce Garetha waliło mocno, kiedy tak stał z rodziną i przypatrywał się zmarłemu, którego ciało miało za chwilę spocząć w grobie; chciał zapaść się pod ziemię razem z nim. Dotarcie po śladach do Firtha było tylko kwestią czasu – a kiedy już to się stanie, Gareth pogrąży się razem z nim. Musiał działać szybko, musiał odwrócić uwagę, przypisać winę komuś innemu. Zastanawiał się, czy stojące przy nim osoby podejrzewały go o to morderstwo. Równie dobrze mógł popaść w paranoję. Rozejrzał się dokoła po ich twarzach, ale żadna nie była zwrócona w jego kierunku. Widział swoich braci, Reece’a, Godfreya i Kendricka; swoją siostrę Gwendolyn; i matkę, której twarz spowijał smutek. Wyglądała jak w transie. Od śmierci jego ojca stała się zupełnie inną osobą, ledwie się odzywała. Słyszał, iż na wieść o śmierci króla coś w niej pękło, doznała czegoś w rodzaju paraliżu. Połowa jej twarzy zastygła w bezruchu. Kiedy otwierała buzię, żeby coś powiedzieć, jej słowa wydobywały się nazbyt powoli. Przyjrzał się twarzom członków królewskiej rady stojących tuż za królową. Naczelny generał Brom i dowódca legionu Kolk stali na przedzie, a za nimi niezliczone rzesze królewskich doradców. Wszyscy z udawanym smutkiem na twarzy. Ale Gareth wiedział dobrze, że wszyscy ci ludzie, wszyscy członkowie rady, doradcy i generałowie

oraz wszyscy możnowładcy i cała arystokracja zebrana za nimi, nie przejmowali się zbytnio tym wydarzeniem. Z ich twarzy wyzierały ambicje. Pożądali władzy. Gareth czuł, że przyglądając się królowi, zastanawiali się, komu z nich uda się teraz przywłaszczyć tron. Ta sama myśl kołatała się w głowie Garetha. Co ich teraz czeka, co wydarzy się w następstwie tak chaotycznego zabójstwa? Gdyby to był prosty, zwykły zamach, a winę przypisano komuś innemu, wówczas plan Garetha byłby idealny – to on odziedziczyłby tron. Wszak to on był pierworodnym, prawowitym synem. Jego ojciec oddał tron Gwendolyn, ale nikogo oprócz rodzeństwa nie było na tym spotkaniu i królewskie życzenie nie zostało nigdy usankcjonowane. Gareth znał radę. Wiedział, jak poważnie traktowała przepisy prawa. Bez ratyfikacji jego siostra nie mogła objąć rządów. Wszystko więc znów sprowadzało się do niego. Jeśli wszystko potoczy się zgodnie z literą prawa – a Gareth był zdeterminowany zrobić wszystko, aby tak się właśnie stało – wówczas tron będzie musiał wpaść w jego ręce. Tak stanowiło prawo. Jego rodzeństwo będzie z nim walczyć; nie miał co do tego wątpliwości. Przypomną sobie spotkanie z ojcem i prawdopodobnie będą się domagać, aby to Gwendolyn objęła rządy. Kendrick nie spróbuje przejąć władzy – ma zbyt czyste serce. Godfrey jest apatyczny. Reece za młody. To Gwendolyn była dla niego jedynym realnym zagrożeniem. Ale Gareth był dobrej myśli. Nie sądził, aby rada była gotowa zaakceptować kobietę – co dopiero nastolatkę – jako władcę Kręgu. A bez ratyfikacji królewskiego wyboru rada miała świetną wymówkę, aby nie wziąć Gwen pod uwagę. Jedynym zagrożeniem, jakie podsuwał mu jego umysł, był zatem Kendrick. Wszak to on, Gareth, był tym, znienawidzonym przez ogół, zaś Kendricka uwielbiało zarówno pospólstwo, jak i żołnierze. W tych okolicznościach zawsze istniała jakaś szansa, że rada przekaże tron Kendrickowi. Im szybciej Garethowi uda się objąć władzę, tym szybciej z niej skorzysta i wyeliminuje Kendricka. Nagle poczuł szarpnięcie. Spojrzał w dół i zauważył, że to zasupłana lina wpija mu się w dłoń. Zorientował się, iż zaczęli opuszczać trumnę ojca do grobu. Rozejrzał się. Pozostałe rodzeństwo trzymało liny podobnie jak on i popuszczało je z wolna. Trumna po stronie Garetha przechyliła się gdyż za późno zaczął puszczać swoją linę. Złapał ją swoja drugą ręką i wyrównał poziom z pozostałymi. Jakaż ironia: nawet po śmierci ojca nie potrafił go zadowolić. W oddali biły zamkowe dzwony. Argon stanął naprzeciw wszystkich i podniósł dłoń. – Itso ominus domi ko resepia… Zapomniany język Kręgu. Język królów, używany przez przodków przez tysiące lat. Język, który prywatni korepetytorzy wpajali Garethowi przez całe jego dzieciństwo – język, który będzie mu potrzebny, kiedy już przejmie władzę. Nagle Argon zatrzymał się, podniósł wzrok i spojrzał prosto na Garetha. Królewicz poczuł, jak zimny dreszcz przeszył jego ciało, jak przejrzyste oczy druida świdrowały go

na wskroś palącym ogniem. Gareth zaczerwienił się. Zaczął zastanawiać się, czy właśnie teraz całe królestwo patrzy na niego, czy ktokolwiek wie, co oznacza to spojrzenie. Zrozumiał, że Argon wie o jego udziale w morderstwie. Jednakże Argon pozostawał tajemniczy, zawsze powstrzymując się przed ingerencją w zawiłości ludzkiego losu. Czy będzie milczał? – Król MacGil był dobrym władcą, sprawiedliwym – powiedział powoli Argon swym głębokim, nieludzkim głosem. – Przynosił chlubę i sławę swoim przodkom, bogactwo i pokój temu królestwu, jakiego nie było nam dane uświadczyć od wieków. Jego życie zakończyło się przedwcześnie, zgodnie z wolą Boga. Ale pozostawił po sobie spuściznę obfitą i bogatą. Teraz od nas zależy, czy to dziedzictwo utrzymamy i wzbogacimy. Zamilkł na chwilę. – Wielkie i złowrogie niebezpieczeństwo czyha po każdej stronie naszego królestwa. Za kanionem, chronionym jedynie przez naszą energetyczną tarczę, leżą ziemie barbarzyńców i potworów, które najchętniej rozszarpałyby nas na strzępy. Wewnątrz Kręgu, naprzeciw naszych Highlands, żyje klan, który czeka tylko, żeby nas skrzywdzić. Żyjemy w niesłychanym dobrobycie i pokoju, ale nasze bezpieczeństwo nie będzie trwać bez końca. – Dlaczego bogowie zabierają nam kogoś w sile wieku – króla dobrego, mądrego i sprawiedliwego? Dlaczego jego przeznaczeniem była śmierć zadana w ten sposób? Jesteśmy niczym więcej, niż pionkami, kukiełkami w rękach losu. Nawet będąc u szczytu swoich sił, możemy skończyć pod ziemią. Pytanie, z którym przychodzi nam się zmagać, to nie do czego dążymy – ale kim chcemy się stać. Argon spuścił głowę. Gareth czuł, jak jego dłonie płoną żywym ogniem od powoli puszczanej liny. W końcu trumna uderzyła o dno z głuchym dźwiękiem. – NIE! – rozległ się czyjś krzyk. To Gwendolyn. Ogarnięta histerią rzuciła się ku krawędzi otworu, jakby chciała do niego skoczyć. Reece podbiegł szybko, chwycił ją i odciągnął do tyłu. Kendrick podszedł, by mu pomóc. Gareth jednak nie miał dla niej współczucia; czuł raczej zagrożenie. Jeśli chciała znaleźć się pod ziemią, mógł to zorganizować. O tak, naprawdę był gotów to zrobić. Thor stał kilka stóp od ciała króla MacGila i obserwował, jak znika w ziemi. Widok ten obezwładniał go bez reszty. Król wybrał urzekające miejsce na swój pochówek – na skraju najwyższego klifu królestwa, sięgające wysoko niemal do samych chmur. Pierwsze słońce wchodziło powoli na nieboskłon, zabarwiając chmury odcieniami pomarańczy, zieleni, żółcieni i róży. Dzień jednak tonął we mgle, która nie chciała ustąpić, jakby to królestwo samo przywdziało żałobę. Stojący obok niego Krohn zakwilił cicho.

Thor usłyszał pisk, spojrzał w górę na Estopheles, która krążyła na niebie wysoko, przyglądając się im wszystkim. Thor nadal czuł się otępiały; nie mógł uwierzyć w wydarzenia ostatnich dni, że stał teraz tutaj pośród rodziny króla patrząc, jak mężczyzna, którego w tak krótkim czasie zdążył pokochać, znika w ziemi. Wydawało się to niemożliwe. Ledwie go poznał, pierwszego człowieka, który stał się mu prawdziwym ojcem, a tak szybko został mu odebrany. Ponad wszystko, Thor nie mógł przestać myśleć o ostatnich słowach króla: Nie jesteś jak oni wszyscy. Jesteś wyjątkowy. Dopóki nie zrozumiesz, kim jesteś, nasze królestwo nie zazna spokoju. Co król miał na myśli? Kim był tak naprawdę? W jaki sposób był wyjątkowy? Skąd król o tym wiedział? Co też losy królestwa miały wspólnego z Thorem? A może król tylko majaczył? Daleko stąd leży rozległa kraina. Dalej niż Wilds. Dalej nawet niż ziemie smoków. To kraina należąca do druidów. Z niej pochodzi twoja matka. Tam musisz się udać po wszelkie odpowiedzi. Skąd MacGil mógł wiedzieć o jego matce? Skąd wiedział, gdzie mieszka? I jakiego rodzaju odpowiedzi miała dla niego? Thor zawsze zakładał, że nie żyje – myśl, że jednak mogła być wśród żywych zelektryzowała go. Był zdecydowany, bardziej niż kiedykolwiek, odszukać ją, znaleźć w jakikolwiek sposób. By poznać odpowiedzi, odkryć, kim naprawdę jest i dlaczego jest taki wyjątkowy. W trakcie, kiedy ciało MacGila opadało do grobu przy akompaniamencie bijących dzwonów, Thor zastanawiał się nad okrutnymi zawiłościami losu; dlaczego dane mu było wejrzeć w przyszłość, zobaczyć jak zabijają tego wielkiego człowieka – a jednocześnie pozbawiono go mocy uczynienia czegokolwiek w tym względzie? W pewnym sensie żałował, iż ujrzał to wszystko, że wiedział wcześniej, co się stanie; chciałby być jednym z tych wielu nieświadomych niczego, przypadkowych osób, wstać pewnego dnia i dowiedzieć się, że król umarł. Tymczasem teraz czuł, jakby był częścią tego wszystkiego. W jakiś sposób czuł się winny, jak gdyby mógł bardziej się postarać. Zastanawiał się, co teraz stanie się z królestwem. Ziemią bez króla. Kto będzie rządzić? Czy, zgodnie z przypuszczeniami wszystkich, będzie to Gareth? Thor nie mógł wyobrazić sobie niczego gorszego. Przyjrzał się zgromadzonym ludziom. Na twarzach arystokracji i możnowładców przybyłych z najdalszych zakątków królestwa dostrzegł surowość i powagę. Z tego, co mówił Reece, stali przed nim potężni i wpływowi ludzie, włodarze tego niespokojnego królestwa. Nie potrafił przestać myśleć o tym, kim mógł być zabójca. Sądząc po wyrazie twarzy tych wszystkich ludzi, każdy był podejrzany. Wszyscy oni będą rywalizować o wpływy. Czy królestwo czeka rozpad? Czy ich armie wystąpią przeciw sobie? Jaki będzie jego los? Co z legionem? Rozwiążą go? Czy wojsko króla również podzieli ten los? Czy Srebrna Gwardia zareaguje buntem, jeśli to Gareth zostanie królem?

I czy po tym wszystkim, co się stało, ktokolwiek naprawdę uwierzy, że Thor jest niewinny? Czy zmuszą go do powrotu do jego wioski? Miał nadzieję, że nie. Kochał to, co tutaj miał; chciał ponad wszystko pozostać tu, w legionie. Chciał, żeby wszystko było jak dawniej, żeby nic się nie zmieniło. Jeszcze kilka dni temu królestwo wydawało się takie mocne, tak trwałe. MacGil wyglądał, jakby mógł dzierżyć władzę po wieki. Jeżeli coś tak bezpiecznego, tak stałego mogło nagle rozpaść się – jaką nadzieję mogli mieć pozostali. Nic już nie było trwałe dla niego. Kiedy Gwendolyn próbowała wskoczyć do grobu za ojcem, Thor poczuł jak jego serce pęka z żalu. Chwilę potem, kiedy Reece powstrzymywał ją przed skokiem, do grobu zbliżyli się służący i zaczęli zasypywać otwór, a Argon kontynuował ceremonialne inwokacje. Przez chwilę jakaś chmura przysłoniła pierwsze słońce. Thor poczuł, jak w ten szybko nagrzewający się poranek, zerwał się zimny wiatr i musnął mu plecy. Usłyszał jęk i spojrzał w dół na Krohna, który odwzajemnił spojrzenie. Nie miał pojęcia, co przyniosą kolejne dni, lecz jednej rzeczy był pewien: musi porozmawiać z Gwen. Musi powiedzieć jej, jak mu przykro, jaka rozpacz w nim zamieszkała po śmierci jej ojca, i że nie jest sama. Nawet jeśli zdecyduje się już nigdy z nim nie spotkać, musiał jej wytłumaczyć, że został fałszywie oskarżony, że do niczego nie doszło wtedy w burdelu. Chciał dostać szansę, jedną jedyną, aby wyprostować sprawy, zanim Gwen odprawi go na dobre. Kiedy na grób poleciała ostatnia grudka ziemi, a dzwony biły nieustannie, tłum zaczął się przemieszczać: rzędy ludzi ciągnące się po widnokrąg, wijące się wzdłuż klifu, ustawiały się w kolejce do świeżo ubitej ziemi na grobie króla. Każdy poddany trzymał w ręce czarną różę. Thor podszedł do grobu, uklęknął i złożył swoją na pokaźnym już stosie pozostałych róż. Krohn zawył. Kiedy tłumy ludzi zaczęły się rozpraszać, kłębić bezładnie i rozchodzić w każdym możliwym kierunku, Thor zauważył, że Gwen, pogrążona w rozpaczy, wyrwała się z uścisku Reece’a i zaczęła uciekać. – Gwen! – zawołał za nią. Nic nie mogło jej jednak w tej chwili pocieszyć. Przedzierała się przez gęsty tłum. Biegła polną drogą wzdłuż krawędzi klifu. Thor nie mógł patrzeć na nią w takim stanie; musiał spróbować z nią porozmawiać. Zaczął również przedzierać się przez tłum, z Krohnem przy nodze, lawirować raz w tą, raz w drugą stronę, próbując nadrobić dzielącą ich odległość. W końcu udało mu się uwolnić ze ścisku. Zobaczył Gwen biegnącą w oddali. – Gwendolyn! – wrzasnął. Biegła dalej. Thor ruszył za nią z podwojoną szybkością. Krohn biegł tuż za nim skowycząc. Chłopiec biegł coraz szybciej i szybciej, aż jego płuca wypełnił żar, ale w końcu udało mu się dogonić Gwen. Chwycił ją za ramię i zatrzymał.

Odwróciła się gwałtownie. Jej zaczerwienione oczy tonęły we łzach, a jej długie włosy przykleiły się do policzków. Strąciła jego rękę. – Zostaw mnie w spokoju! – krzyknęła. – Nie chcę cię widzieć! Nigdy więcej! – Gwendolyn – odparł błagalnym tonem Thor. – Nie zabiłem twego ojca. Nie miałem nic wspólnego z jego śmiercią. Sam to powiedział. Nie rozumiesz? Próbowałem go chronić, nie ranić. Próbowała uciec, ale przytrzymał ją za nadgarstek i nie puszczał. Nie mógł na to pozwolić – nie tym razem. Walczyła z nim, ale nie próbowała już uciekać. Była zbyt zajęta płaczem. – Wiem, że go nie zabiłeś – powiedziała. – Ale nie czyni cię to w żadnej mierze lepszym. Jak śmiesz przychodzić i rozmawiać ze mną po tym, jak upokorzyłeś mnie przed wszystkimi? I to zwłaszcza teraz, ze wszystkich możliwych chwil. – Ale nie rozumiesz. Do niczego nie doszło w tym burdelu. To wszystko kłamstwa. Nic z tego nie jest prawdą. Ktoś rzuca na mnie oszczerstwa. Zmrużyła oczy. – A więc chcesz mi wmówić, że nie poszedłeś do tamtego burdelu? Thor zawahał się nie będąc pewien, co odpowiedzieć. – Tak. Poszedłem tam ze wszystkimi. – I mówisz, iż nie wszedłeś do komnaty z obcą kobietą? Thor spuścił wzrok. Był zażenowany i nie wiedział jak zareagować. – Przypuszczam, że tak, ale––– – Żadnego ale – przerwała mu. – Przyznajesz się zatem do tego. Jesteś ohydny. Nie chcę mięć z tobą nic wspólnego. Rozpacz na jej twarzy ustąpiła wściekłości. Przestała płakać. Ogarnął ją szał. Opanowała się, objęła go zimnym spojrzeniem, podeszła i powiedziała: –Nie chcę oglądać twojej twarzy. Nigdy, przenigdy. Rozumiesz? Nie wiem, co też przyszło mi do głowy, żeby spędzić z tobą tyle czasu. Moja matka miała rację. Jesteś tylko zwykłym chłopem, człowiekiem z pospólstwa. Jej słowa ubodły go do żywego. Miał wrażenie, iż wbiła mu sztylet w serce. Puścił jej rękę i cofnął się kilka kroków. Być może Alton miał rację. Być może Thor był jedynie jej kolejną zabawką. Odwrócił się bez słowa i zaczął od niej odchodzić. Krohn wiernie podążył za nim. Po raz pierwszy, od kiedy tu przybył, Thor zaczął zastanawiać się, co jeszcze go tu trzymało.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Gwendolyn stała na skraju klifu obserwując, jak Thor odchodzi. Czuła rozdzierający ból, jakiego jeszcze nigdy w życiu nie doświadczyła. Najpierw jej ojciec; a teraz Thor. Ten dzień był inny od wszystkich. Nie była w stanie opisać głębi smutku, który rozdzierał ją na myśl o śmierci ojca; śmierci zadanej przez jakiegoś skrytobójcę; o tym, że w jednej krótkiej chwili zabrano go jej. To po prostu nie było w porządku. Był światłem jej życia, a jakiś obcy człowiek odebrał go jej na zawsze. Kiedy Gwen dowiedziała się o tym, sama chciała umrzeć. Ostatnia noc przypominała jeden niekończący się koszmar, a poranek przyniósł jego najgorszy moment. Kiedy opuszczono ciało ojca do grobu, chciała skoczyć za nim i już nigdy nie wyjść. Kiedy wydostała się ze ścisku tłoczącego się pospólstwa, przyszło jej na myśl, że mogłaby skoczyć z klifu. Ale wtedy pojawił się Thor. Jego widok w jakiś sposób wyrwał ją z odrętwienia, rozchmurzył i oderwał od myśli o ojcu – choć z drugiej strony sprawił, że wszystko wyglądało o wiele gorzej. Nadal była na niego wściekła, nadal trawiła ją złość za to, jak ośmieszył ją swym zachowaniem w burdelu. Zaryzykowała związek z chłopcem z pospólstwa, a on udowodnił wszystkim jaka jest lekkomyślna. Łącznie z jej matką. Czuła wstyd większy niż to sobie można wyobrazić. A teraz miał czelność pokazać się tu, próbować wszystko naprawić i jednocześnie przyznać samemu, iż poszedł tam i był z tą kobietą. Sama ta myśl wystarczyła, że zrobiło się jej niedobrze. Obserwując jak Thor z Krohnem oddalają się z klifu pospiesznym krokiem, poczuła wbrew sobie tęsknotę, rozpacz; zastanawiała się, czy może wydarzyć się jeszcze coś gorszego. Spojrzała w dal, w nie kończące się przestworza, ponad kotlinami i dolinami klifów Kolviana, na zachodnią część królestwa. Wiedziała, że gdzieś tam, dalej niż mogła zobaczyć, leżały Highlands, a za nimi królestwo McCloud’ów. Zastanawiała się, czy jej siostra już tam dotarła, wraz z mężem, czy korzysta z życia. Miała szczęście, że była tak daleko stąd. Z drugiej strony jednak jej siostra nigdy nie była blisko z ich ojcem. Gwen zastanawiała się, czy w ogóle wieści o jego śmierci, kiedy już tam dotrą, obejdą ją jakkolwiek. Gwen ze wszystkich dzieci była z nim w najbardziej zażyłych stosunkach. Reece i Kendrick również. Widziała jaki ból sprawiła im ta wiadomość. Godfrey nienawidził ojca, chociaż teraz, kiedy mu się przyglądała, ze zdziwieniem stwierdziła, że i on był zasmucony. I był jeszcze Gareth. Nadal wyglądał na zimnego i pozbawionego emocji, jak zwykle z resztą, nawet w obliczu śmierci ojca. Coś absorbowało jego myśli, jakby jego wzrok pochłaniał każdy aspekt władzy, której tak desperacko pożądał.

Ta myśl sprawiła, że przeszedł ją dreszcz. Przypomniała sobie pamiętną przemowę ojca, wyznaczającą ją do objęcia rządów w królestwie w jakiejś odległej przyszłości, w dniu, którego była pewna, że nie ujrzy. Przypomniała sobie swoją przysięgę, że będzie rządzić. Teraz zaś stała tutaj, z losami królestwa spoczywającymi w jej dłoniach. Czy zmuszą ją do rządzenia? Miała nadzieję, że nie. Przecież nie ją. A jednak, złożyła przysięgę ojcu, że tak postąpi. Co ją czekało? – Tutaj jesteś – dobiegł ją czyjś głos. Odwróciła się i zobaczyła Reece'a, który stał kilka stóp od niej i przyglądał z troską. – Martwiłem się o ciebie. – A co, myślałeś, że skoczę? – odburknęła zbyt ostro. Nie miała zamiaru odpowiadać w ten sposób, ale wszystko się w niej gotowało i ledwo nad sobą panowała. – Nie, oczywiście że nie – odparł Reece. – Martwiłem się o ciebie i to wszystko. – Nie martw się – odrzekła. – Jestem twoją starszą siostrą. Potrafię zadbać o siebie. – Nigdy nie twierdziłem inaczej – powiedział Reece w samoobronie. – Chcę tylko, żebyś wiedziała… nie jesteś jedyną osobą, która cierpi. Też kochałem ojca. Gwen zastanowiła się nad tym. Dostrzegła łzy w jego oczach i wiedziała, że jej brat ma rację, zachowywała się egoistycznie. Śmierć ich ojca przyniosła im wszystkim cierpienie. – Przepraszam – powiedziała łagodnym tonem. – Wiem, że go kochałeś. I wiem, że on również kochał ciebie. I to bardzo. W zasadzie sądzę, że to w tobie najbardziej widział samego siebie. Reece spojrzał na nią smutnym, pełnym nadziei wzrokiem. Wyglądał na bardzo zagubionego. Jego widok łamał jej serce. Kto się nim teraz zajmie? Miał czternaście lat. Nie był już chłopcem, ale też jeszcze nie mężczyzną. Był w wieku, w którym każdy chłopiec najbardziej potrzebuje swego ojca, mężczyznę, na którym mógłby się wzorować. Od śmierci króla ich matka popadła niemal w katatonię, wycofała się, stała się nieobecna dla nich wszystkich. Starsza siostra Gwen wyjechała; Garetha nigdy nie było w pobliżu; Godfrey mieszkał wręcz w pijalni; a Kendrick całe dnie spędzał na polu bitwy. To Gwen przypadł teraz obowiązek zastąpienia mu matki i ojca. – Wszystko się ułoży – powiedziała zebrawszy w sobie odwagę. – Dla nas wszystkich. – Czy to Thora widziałem idącego tą drogą? – spytał Reece. Na samą myśl o tym Gwen poczuła ucisk w żołądku. – Tak – odpowiedziała beznamiętnie. – I go odesłałam. – Dlaczego? – spytał ostrożnie. – Myślałem, że jesteście sobie bliscy. Gwen odchrząknęła. – Już nie. Nie po tym, co zrobił. – A co on zrobił? – zapytał z wybałuszonymi oczyma. – Jakbyś nie wiedział? Jakby całe królestwo nie wiedziało, jak mnie ośmieszył? – Ciebie? O czym ty mówisz? – spytał z nieudawaną ciekawością.

Przyjrzała się mu uważnie. Rzeczywiście wyglądał tak, jakby nie wiedział. Zaskoczyło ją to. Wyobrażała sobie, że całe królestwo wie, że wszyscy śmieją się z niej za jej plecami. A może nie było tak źle, jak myślała; może nie było tak źle, jak mówił Alton. – Słyszałam wszystko o jego wyczynach w burdelu. O chwilach spędzonych z tymi kobietami. Reece otworzył szeroko usta. – I od kogo to niby słyszałaś? Gwen zamilkła. Nagle straciła pewność siebie. – Cóż, od Altona oczywiście. Reece uśmiechnął się. – I mu uwierzyłaś? Gwen utkwiła w nim spojrzenie. Poczuła niepokój i zaczęła się zastanawiać, czy nie popełniła okropnego błędu. – Co masz na myśli? – zapytała. – Byłem tam tego dnia razem z nim – powiedział Reece. – Wszyscy tam byliśmy. Cały legion. Wracaliśmy z polowania. Nie zrobił nic złego. To była raczej karczma, aniżeli burdel. W zasadzie siedziałem koło niego, kiedy przyszły kobiety. Thor zdziwił się, kiedy zobaczył, że były tam jakieś. Próbował uciec nawet. Ludzie wypchnęli go na przód. Z własnej woli tam nie poszedł. – Tak czy inaczej, poszedł – skwitowała oskarżycielskim tonem Gwen. Reece pokręcił głową stanowczo. – Ktoś wprowadził cię w błąd. Thor nic nie zrobił. Dotarł do podestu schodów i zemdlał. Padł na ziemię zanim któraś z kobiet zdążyła wziąć go w obroty. Nie dotknął żadnej z nich. Zapewniam cię. Alton cię okłamał. To Alton zrobił z ciebie pośmiewisko. Twoja cześć nie została splamiona. Gwen poczuła jak krew się w niej zagotowała. Ulga, jaką odczuła była obezwładniająca, ale taki sam był jej wstyd. Myliła się co do Thora. Przypomniała sobie ostre słowa, jakimi go uraczyła. Nigdy nie zamierzała nazwać go chłopem. Nie wiedziała nawet, dlaczego to zrobiła. Mówiła z taką wyniosłością i arogancją; poczuła odrazę do siebie samej. Jak mogła być tak okrutna? – Co dokładnie mu powiedziałaś? – spytał Reece. Gwen spuściła wzrok. – Coś głupiego. Bardzo, bardzo głupiego. Coś, czego nie miałam na myśli. Poczuła się przytłoczona; objęła Reece’a rękoma i przytuliła do niego. Reece odwzajemnił się tym samym, a ona zaczęła płakać. – Tęsknię za naszym ojcem – powiedziała. – Wiem – odparł stłumionym głosem ponad ramieniem,. – Też za nim tęsknię. Reece wypuścił ją z objęcia i spojrzał w jej oczy. – Porozmawiam z Thorem. Cokolwiek mu powiedziałaś, spróbuję to załagodzić.

Gwen potrząsnęła głową powoli, niepewna. – Niektórych rzeczy nie da się cofnąć – odparła łagodnym głosem.

ROZDZIAŁ ÓSMY Gareth wszedł do wielkiego zamkowego holu razem ze swymi braćmi: Kendrickiem, Godfreyem, Reece’em oraz siostrą Gwen. Pomieszczenie wypełniały setki ludzi króla kłębiących się bezładnie, poruszonych ostatnimi wydarzeniami. Niewielka grupka rodzeństwa podążała przez tłum, przyjmując kondolencje od rycerzy przybyłych na dwór ze wszystkich prowincji Kręgu. – Kochaliśmy twego ojca, panie – powiedział jakiś przysadzisty rycerz, którego Gareth nigdy nie widział. – Był wspaniałym królem. Gareth nie znał tych ludzi – i nie zależało mu na poznaniu ich. Nie chciał ich współczucia. Nie podzielał go. Teraz, kiedy miał czas zastanowić się nad tym, oswoić z nową rzeczywistością, był zadowolony, że jego ojciec nie żyje. MacGil nigdy nie znalazł w sobie miłości dla niego. Mimo że jeszcze poprzedniej nocy Gareth czuł się wewnętrznie rozdarty, teraz zaczął inaczej o tym myśleć. Teraz czuł wielką ulgę – wręcz radość ze zwycięstwa – iż jego morderczy spisek odniósł sukces. Mimo, że nie zabił króla własnoręcznie, że jego ojciec umarł w zupełnie inny sposób, niż to zaplanował, przynajmniej to on zapoczątkował te wydarzenia. Nic z tego by się nie wydarzyło, gdyby nie on. Rozejrzał się po otaczających go rycerzach, popatrzył na cały tłum, jeden wielki chaos i zszokowany zdał sobie sprawę, że to on ponosił za wszystko odpowiedzialność. To on jeden zmienił ich życie, nieważne, czy byli tego świadomi, czy nie. Kilkoro sług pomagało rodzeństwu przedzierać się przez tłum do odległej sali, w której czekali na nich członkowie królewskiej rady. Gareth czuł ucisk w piersiach na myśl o tym, co ich tam czekało. Naturalnie musieli wybrać następcę. Nie mogli pozwolić na to, aby królestwo pozostało bez władcy. To tak, jakby pozbawić statek steru. Gareth żywił nadzieję, że to jego wskażą. Bo kogo innego? Może wykorzystają to spotkanie i jego siostrę ogłoszą nowym władcą. Przyjrzał się swemu rodzeństwu. Szli razem z nim, z kamiennym wyrazem twarzy, milczący. Zastanawiał się, czy będą z nim wałczyć o tron. Prawdopodobnie tak będzie. Nienawidzili go. Poza tym, ich ojciec jasno dał im do zrozumienia, że to Gwen powierza obowiązek władania królestwem. Nadszedł jedyny moment w jego życiu, kiedy musi podjąć walkę. Jeśli to spotkanie rozegra z powodzeniem, wyjdzie z niego jako król. Jednocześnie zastanawiał się, czując pewien niepokój, że może właśnie wpada w zastawioną na niego pułapkę. Może wezwali go, żeby oskarżyć w obecności wszystkich, aby przedstawić dowód, że to on zabił swego ojca; może wywleką go z sali i wykonają egzekucję. Miotały nim przeróżne emocje, od optymizmu po obawy, kiedy tak zastanawiał się nad możliwymi, drastycznymi zakończeniami tego spotkania.

W końcu przedarli się przez tłum, który najwyraźniej czekał tylko na to, aby usłyszeć postanowienia rady. Przeszli pod łukowymi drzwiami, które stojący nieopodal czterej strażnicy zamknęli natychmiast za nimi. Przed nimi stał wielki, półkolisty stół rady, za którym siedzieli doradcy króla – w tym samym miejscu, które zajmowali ich przodkowie od setek lat. Dziwnie było znaleźć się tu i nie zobaczyć ojca siedzącego na tronie. Wielki, złoty tron stał opustoszały, po raz pierwszy w ich życiu. Członkowie Rady siedzieli naprzeciw niego, jakby w oczekiwaniu na to, iż władca spadnie z nieba i ich poprowadzi. Rodzeństwo podeszło na środek pomieszczenia, pomiędzy dwie części stołu, odwróciło się i stanęło naprzeciw rady. Serce Garetha waliło mocno. Doradcy przyglądali się im ponuro i Gareth nie mógł powstrzymać się od podejrzeń, iż może właśnie czeka go przesłuchanie. Wśród nich, lekko na uboczu, na filigranowym tronie siedziała królowa w otoczeniu swej świty. Pustym wzrokiem obserwowała całe zajście, nie ruszając się ani na chwilę, pozostawała pod wpływem silnego szoku. W samym centrum stołu siedział Aberthol, najstarszy z członków rady, uczony i historyk, mentor królów od trzech pokoleń. Wyglądał na prawdziwie wiekowego człowieka, poorany zmarszczkami, ubrany w swą królewską, purpurową szatę, którą nosił zapewne jeszcze przed narodzinami ojca Garetha. Był najstarszy i najmądrzejszy, dlatego też pozostali członkowie rady jemu powierzali prowadzenie narad. Po jego stronach siedzieli Brom, Kolk, skarbnik Owen; królewski doradca do spraw zewnętrznych Bradaigh; główny poborca podatkowy Earnam; królewski doradca do spraw ludu Duwayne; oraz przedstawiciel arystokracji Kelvin. Zebrani razem robili duże wrażenie. Gareth przyglądał się im, próbując zauważyć oznaki potępienia u któregokolwiek doradcy. Nikt jednak nie patrzył bezpośrednio w jego stronę. Aberthol odchrząknął spoglądając w dół na jakiś zwój, po czym podniósł wzrok na rodzeństwo. – Rada pragnie rozpocząć spotkanie od złożenia naszych najszczerszych kondolencji w związku ze śmiercią waszego ojca. Był wspaniałym człowiekiem i wspaniałym królem. Jego nieobecność na tej sali i w całym królestwie będzie dotkliwie odczuwana. Sądzę, że mogę uczciwie powiedzieć, że to królestwo nigdy już nie będzie takie samo bez niego. Znałem go od chwili, kiedy nauczył się chodzić. Doradzałem jego ojcu. Był mi drogim przyjacielem. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, aby odszukać jego zabójcę. Powoli zlustrował ich wszystkich. Kiedy utkwił wzrok w Garethie, ten próbował nie popaść w paranoję. – Znam was od momentu waszych narodzin. Jestem pewien, że wasz ojciec jest z was bardzo dumny. Chcielibyśmy dać wam czas na opłakiwanie ojca, ale są sprawy nie cierpiące zwłoki, związane z rządzeniem królestwem. Z tego powodu was tu wezwaliśmy. Odchrząknął.

– Najpilniejszą sprawą jest śledztwo w sprawie zabójstwa waszego ojca. Powołamy komisję, która zbada powód i okoliczności jego śmierci, jak również doprowadzi zabójcę przed oblicze sprawiedliwości. Do tego czasu myślę, że żaden poddany w tym królestwie nie będzie mógł spokojnie spać. Włączając w to również mnie. Gareth mógłby przysiąc, że widział, jak spojrzenie starca zatrzymało się na nim. Zastanawiał się, czy aby nie skrywało jakiejś wiadomości dla niego. Odwrócił wzrok próbując o tym nie myśleć. Rozmyślał zawzięcie o planie odwrócenia ich uwagi od siebie. Musiał wrobić kogoś w to zabójstwo i to szybko. – Tymczasem, nasze królestwo pozbawione zostało króla. Żyjemy w niespokojnym świecie, w którym nie można czuć się bezpiecznie. Im dłużej pozostajemy bez władcy, tym więcej czasu dajemy konspiratorom chętnym przejąć władzę i obalić królewski dwór. Nie muszę wspominać o tym, że wielu ludzi chętnie siebie widziałoby na tronie. Westchnął. – Prawo Kręgu mówi, że władza królewska przechodzi z ojca na jego pierworodnego syna. W tym przypadku, nad czym ubolewam, na pierwszego pełnoprawnego syna – bez obrazy dla ciebie Kendricku. Kendrick pochylił głowę. – Żadnej nie żywię, panie. – W takim razie oznacza to – odparł Aberthol odchrząkując – że władza musi przejść na Garetha. Usłyszawszy te słowa, Gareth poczuł dreszcz emocji, przypływ siły, którego nie był w stanie opisać. – Ależ panie, a co z naszą siostrą Gwendolyn? – zagaił natychmiast Kendrick. – Gwendolyn? – odparł Aberthol ze zdziwieniem. – Zanim nasz ojciec umarł – kontynuował Kendrick – powiedział nam, że jego życzeniem jest, aby to Gwendolyn objęła po nim tron. Twarz Garetha nabiegła krwią, gdy wszystkie twarze skierowały się w stronę Gwendolyn. Spuściła wzrok na ziemię, zrozpaczona, może nawet zawstydzona. Gareth zakładał, że oto dała niezły pokaz pokory. Prawdopodobnie chciała rządzić bardziej nawet niż on. – Czy to prawda, Gwendolyn? – spytał Aberthol. – Tak, panie – odrzekła delikatnym głosem, wciąż wpatrując się w podłogę. – Tego życzył sobie mój ojciec. Kazał mi przysiąc, że zaakceptuję jego wolę. I przyrzekłam. Teraz żałuję. Nie przychodzi mi do głowy żadna inna rzecz, której mogłabym mniej pożądać. Zaskoczeni członkowie rady wydali z siebie stłumiony okrzyk podekscytowania i niepokoju. – Żadna kobieta nie rządziła jeszcze tym królestwem – powiedział poruszony Brom. – Tym bardziej taka młoda – dodał Kolk.

Jeśli przekażemy władzę dziewczynie – powiedział Kelvin – arystokraci z pewnością podniosą bunt, zaczną rywalizować o władzę. Nasza pozycja osłabnie. – Nie wspominając o McCloudach – dodał Bradaigh. – Zaatakują nas. Będą chcieli nas przetestować. Aberthol podniósł rękę i powoli wszyscy zamilkli. Siedział przy stole z dłonią wspartą o jego blat, wyglądając jak starożytne drzewo, które tu właśnie zapuściło swoje korzenie. – Czy takie było królewskie życzenie, czy nie, nie do nas należy o tym rozstrzygać. Nie to jest ważne. Ważne jest prawo. A z punktu widzenia prawa, ostatni, choć bardzo niezwykły wybór króla dotyczący jego następcy nigdy nie został ratyfikowany. A bez tego, nic nie staje się prawem. – Ale stałoby się nim na następnym zebraniu rady! – powiedział Kendrick. – Być może – odparł Alberthol – ale na nieszczęście króla to spotkanie nigdy się nie odbyło. Zatem nie mamy pisemnego potwierdzenia, ani ratyfikacji zmieniającej jego wybór w prawny dokument. – Ale mamy świadków! – krzyknął Kendrick żarliwym tonem. – To prawda! – krzyknął Reece. – Byłem tam! – Ja również! – krzyknął Godfrey. Gareth trzymał język za zębami nawet wtedy, gdy wszyscy spojrzeli na niego. Wszystko gotowało się w nim ze złości. Czuł, jakby jego marzenia rozpadały się tu i teraz. Gardził swoim rodzeństwem bardziej niż kiedykolwiek. Wyglądało tak, jakby zmówili się wszyscy przeciw niemu. – Obawiam się, że świadkowie nie wystarczą, kiedy na szali leży sprawa tak ważna jak rządzenie królestwem – powiedział Aberthol. – Wszystkie oficjalne dekrety muszą zostać ratyfikowane przez radę. Bez tego nie mogą stać się prawem. Co oznacza, że musimy postąpić zgodnie z nim tak, jak to robili od stuleci królowie z rodziny MacGil: najstarszy, pierworodny dziedziczy. Przykro mi Gwendolyn. – Matko! – wrzasnął Kendrick błagalnym tonem w kierunku królowej. – Znasz życzenia króla! Zrób coś! Powiedz im! Lecz królowa siedziała niewzruszona z rękoma złożonymi na kolanach, zapatrzona w dal. Była w katatonicznym stanie i nic do niej nie docierało. Po chwili ciszy Kendrick odwrócił się do rady. – Ale to niewłaściwe! – wrzasnął. – Bez względu na to, czy wybór króla został ratyfikowany, czy nie, taka była jego wola. Wola naszego ojca. Wszyscy mu służyliście. Powinniście to uszanować. Nie Gareth powinien rządzić, a Gwendolyn. – Mój drogi bracie, proszę, będzie dobrze – powiedziała Gwen łagodnym tonem do Kendricka i położyła swą dłoń na jego ręce. – A kto miałby decydować, że to nie ja powinienem rządzić? – w końcu krzyknął Gareth, kipiąc ze złości i nie mogąc się już dłużej powstrzymywać. – Wszak to ja jestem pierworodnym synem króla. W przeciwieństwie do ciebie – prychnął Gareth do Kendricka.

Twarz Garetha nabiegła krwią ze złości i od razu pożałował swych słów. Wiedział, że powinien się zamknąć, zaczekać, aby wyglądało to tak, jakby przejął rządy z niechęcią. Ale nie potrafił się powstrzymać. Widział w spojrzeniu Kendricka, jak bardzo go zranił swoimi słowami. I poczuł zadowolenie z tego powodu. – Wystarczy – powiedział powoli Aberthol, – Prawo jest prawem. Przykro mi. Garethcie, synu króla MacGila, zgodnie z pradawnym prawem Kręgu, niniejszym ogłaszam cię ósmym królem z rodziny MacGil Zachodniego Królestwa Kręgu. Niech wszyscy tutaj zebrani o tym usłyszą: czy uznajecie naszą proklamację? – Tak jest! – padła odpowiedź. Rozległ się metaliczny dźwięk uderzenia żelaznej laski, który poniósł się echem po całej sali. Gareth wzdrygnął się czując, jak jego ciało przeszywa dreszcz. Wraz z tym dźwiękiem poczuł uniesienie. Wraz z tym dźwiękiem stał się królem.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Król McCloud jechał na czele niewielkiego oddziału wojskowego. Miał na sobie bitewny rynsztunek oraz zbroję w kolorze spalonej pomarańczy charakterystycznej dla McCloudów. Był rosłym, tęgim mężczyzną, w barach szeroki na dwóch, bez grama tłuszczu. Miał krótko przyciętą rudą brodę, długie włosy w całości niemal pokryte siwizną, szeroki nos, którego kształt przypominał o wielu odbytych bitwach oraz jeszcze szerszą szczękę. Był człowiekiem, który niczego w życiu się nie boi. Mając dopiero pięćdziesiąt lat, znany był już jako najbardziej agresywny i brutalny władca z rodziny McCloudów. O taką reputację zabiegał i taką hołubił. McCloud był człowiekiem, który z życia wyciska wszystko, co ono może zaoferować. To, czego nie dostawał, brał sam. W rzeczy samej lubił brać więcej, niż mógł otrzymać. Uwielbiał sprawiać innym przykrość. Czerpał przyjemność z rządzenia żelazną ręką w swoim królestwie. Nie lubił okazywać litości. Swoich żołnierzy dyscyplinował jak żaden król z McCloudów, którzy przed nim rządzili. I przynosiło to efekty. Jego wojownicy jechali teraz za nim w idealnym szyku, żaden nie ośmieliłby się odezwać do niego, czy też zrobić cokolwiek wbrew jego woli. Dotyczyło to też jego syna, królewicza, który mu towarzyszył wraz z kilkunastoma najlepszymi łucznikami jadącymi tuż za nim. McCloud i jego oddział spędzili cały dzień na ostrej jeździe konnej. Wczesnym rankiem przekroczyli wschodnią przełęcz kanionu. Galopowali dalej na wschód, przez piaszczyste równiny Nevari, cały czas przygotowani na ewentualną zasadzkę. Kontynuowali jazdę bez żadnego postoju, aż drugie słońce skończyło swoją wędrówkę po nieboskłonie. W końcu McCloud, pokryty tak jak i reszta jego oddziału równinnym kurzem, dostrzegł na horyzoncie Morze Ambrek. Jego uszy wypełniał tętent końskich kopyt, kiedy poczuł zapach morskiego powietrza. Było chłodne letnie popołudnie, drugie słońce chyliło się nad horyzontem zabarwiając go odcieniami turkusu i różu. McCloud czuł, jak jego włosy smaga wiatr. Chciał już tam stanąć, na brzegu. Lata minęły, od kiedy ostatni raz widział ocean: wyprawa na te terytoria, poza kanion, pięćdziesiąt mil z dala od bezpiecznych terenów, wiązała się z dużym ryzykiem. McCloudowie mieli oczywiście swoją flotę pływającą po dostępnych wodach, podobnie jak MacGilowie po swojej stronie Kręgu. Mimo to, wyprawy poza chronione energetyczną tarczą wody, były ryzykowne. Od czasu do czasu Imperium zawłaszczało jakiś statek i McCloudowie nic nie mogli na to poradzić. Flota Imperium znacznie przewyższała ich liczebnie. Tym razem było jednak inaczej. Statek McCloudów został przechwycony na morzu przez jednostkę Imperium. Zazwyczaj Imperium żądało później okupu. McCloud nigdy nie płacił, z czego był dumny; zamiast tego pozwalał Imperium wymordować załogę statku. Nie miał zamiaru rozzuchwalać Imperium.

Coś jednak się zmieniło, gdyż tym razem statek wraz z załogą został odesłany z wiadomością: chcieli spotkać się z McCloudem. McCloud przypuszczał, że mogło chodzić tylko o jedno: pokonanie kanionu. Inwazję Kręgu. Oraz sprzymierzenie się w celu obalenia MacGilów. Imperium już od wielu lat zabiegało u McCloudów o to, by pozwolili im pokonać kanion, przejść przez tarczę energetyczną, by wpuścili ich do wewnątrz Kręgu, aby podbić i zdominować ostatnie niepodległe tereny na planecie. W zamian proponowali podział władzy. McClouda nurtowało jedno pytanie: ile z tego miało być dla niego? Ile Imperium było skore mu dać? Przez długie lata odrzucał ich propozycje. Teraz jednak dużo się zmieniło. MacGilowie urośli nadmiernie w siłę i McCloud zaczął sobie zdawać sprawę z tego, iż może już nigdy nie zrealizuje swych planów kontrolowania całego Kręgu bez pomocy z zewnątrz. Kiedy zbliżali się do plaży, McCloud rzucił okiem na świeżo upieczoną małżonkę swego syna, jego trofeum zdobyte na MacGilach. Jaką głupotą wykazał się MacGil oddając swoją córkę. Czy naprawdę myślał, że w ten sposób uzyska pokój między nimi? Czy myślał, że McCloud jest tak miękki, tak tępy? McCloud zaakceptował oczywiście pannę młodą, tak samo jakby zaakceptował stado bydła. Zawsze lepiej było mieć coś w zanadrzu, jakieś karty przetargowe. Ale nie oznaczało to, że gotów jest zawrzeć pokój. Jeśli już, to te zaślubiny tylko go rozzuchwaliły. Sprawiły, że jeszcze bardziej pożądał części Kręgu należącej do MacGilów. Zwłaszcza po tym, jak wpuścili go na królewski dwór i pokazali możliwe zdobycze. McCloud chciał tego wszystkiego tylko dla siebie. Żarliwie pożądał tylko dla siebie. Wjechali na piaszczystą plażę. Kopyta zapadały się w piasku i McCloud zmieniał co chwilę ułożenie w siodle, aż dojechali do linii wody. Poczuł powiew chłodnej mgły na policzku. Dobrze było być tu znowu, na plaży, po tylu latach. Życie uczyniło go królem i był zbyt na to zajęty, ale to w takie dni jak dziś przyrzekał sobie, że porzuci wszystkie obowiązki i zacznie żyć pełnią życia. Dostrzegł karawanę czarnych okrętów Imperium znikającą co chwilę za falami na widnokręgu. Płynęły pod żółtą banderą z czarną tarczą pośrodku, z dwoma sterczącymi rogami na górze. Najbliższy z nich był jakieś sto jardów od brzegu i stał już na kotwicy, oczekując ich przyjazdu. Za nim zakotwiczyły dwa tuziny innych statków. McCloud zastanawiał się, czy jest to tylko pokaz siły, czy też Imperium urządziło na niego zasadzkę. Musiał podjąć ryzyko. Miał nadzieję, że chodziło o to pierwsze. Poza tym, zabicie ich nikomu nie przyniosłoby pożytku: nie pomogłoby to w przekroczeniu kanionu, a o to przecież tak naprawdę im chodziło. Z tego powodu też McCloud wziął ze sobą tylko tuzin wojowników. Pomyślał, że dzięki temu będzie wyglądał na silniejszego. Aczkolwiek, przyprowadził swoich najlepszych łuczników, czekających na sygnał by wypuścić zatrute strzały, jeśli zaistniałaby taka konieczność. Zatrzymał się ze swymi ludźmi na skraju wody. Ich konie dyszały ciężko. Zsiadł ze swego wierzchowca. Jego ludzie również zsiedli, po czym otoczyli go kordonem. Załoga

statku musiała już ich zauważyć, gdyż po chwili opuszczono łódź, w której siedział tuzin dzikusów. Przygotowywali się do zejścia na ląd. McCloud przyjrzał się żaglom i poczuł ucisk w żołądku: nienawidził prowadzić interesy z tymi dzikusami, tymi potworami gotowymi zdradzić go, przekroczyć kanion i najechać obydwie części Kręgu, jeśli tylko byłoby to możliwe. Ludzie McClouda zacieśnili kordon wokół króla. – Na pierwszą oznakę kłopotów zapalcie strzały i wypuście w powietrze. Celujcie w ich żagle. Możecie puścić całą flotę z dymem dwunastoma strzałami na każdy statek. – Tak, najjaśniejszy panie – chórem odpowiedzieli łucznicy. Syn McClouda Devon stał przy jego boku razem ze swą żoną, kobietą z MacGilów, która rozglądała się nerwowo. To McCloud wpadł na pomysł, aby przyprowadzić ją tutaj. Chciał wzbudzić w niej strach. Chciał, żeby wiedziała, iż jest teraz własnością McClouda, iż jej bezpieczeństwo zależy od nich i tyko od nich. Chciał, by zdała sobie sprawę, iż jej ojciec i jego królestwo znajdują się daleko stąd, i że już nigdy tam nie wróci. I odnosiło to skutek. Przerażona, przylgnęła praktycznie do Devona. A Devon, ten głupawy syn, wydawał się upajać tą chwilą. Nie dostrzegał w tym wszystkim niczego istotnego. McCloud zauważył ze wstrętem, że chłopak zachowywał się jakby był w niej zadurzony. – Czego oni mogą od nas chcieć? – zapytał Devon zbliżywszy się do ojca. – Czego innego mieliby chcieć – prychnął McCloud – jak nie otwarcia wrót do kanionu, głupi chłopcze. – Wpuścisz ich? Zawrzesz z nimi umowę? McCloud odwrócił się i popatrzył na chłopca gniewnym wzrokiem tak długo, aż ten odwrócił głowę. – Nigdy i z nikim nie dyskutuję o moich intencjach. Poznasz moją decyzję, kiedy ją podejmę. A tymczasem stój i obserwuj. I ucz się. Stali w ciszy wyczekując, aż łódź Imperium dobije do brzegu. Pozostało jeszcze kilkanaście minut solidnego wiosłowania na przekór falom, które załamywały się w kierunku oceanu w tych dziwnych prądach Ambreka, na dobre sto jardów od brzegu i trzeba było walczyć z nimi zaciekle, żeby dotrzeć do plaży. McCloud był szczęśliwy, że to nie on siedział za wiosłem. Pamiętał ze swych młodzieńczych lat, jak ciężka to była praca. Statek to wspinała się, to opadała w takt napływających fal. Nagle McCloud usłyszał odgłos galopującego konia. Nie oczekiwał nikogo obcego w otoczeniu kilku mil – to nie miało sensu. Natychmiast wzmógł swoją czujność. Jego ludzie odwrócili się również i dobyli swych mieczy, lub chwycili za łuki gotowi na atak. McCloud właśnie tego się obawiał: czy to jednak była pułapka? Obserwując horyzont nie dostrzegł zbliżającej się armii. To, co zobaczył zdumiało go. Pojedynczy wierzchowiec galopował przez równiny podnosząc tumany kurzu,

wprost w ich kierunku. Był to jeden z jego ludzi, odziany w pomarańczowe szaty z niebieskimi pasami na barkach oznaczającymi posłańca. Posłaniec galopujący przez te jałowe ziemie musiał podążać za nimi aż z królestwa. McCloud zaczął zastanawiać się, co mogło być aż tak pilne, że jego ludzie wysłali za nim posłańca w te odległe tereny. Musiał nieść ważne wiadomości. Posłaniec podjechał do nich, zeskoczył z konia zanim ten jeszcze na dobre się zatrzymał i zataczając się i dysząc mocno podszedł do McClouda, klęknął i ukłonił się. – Najjaśniejszy panie, przynoszę wieści z królestwa – powiedział oddychając gwałtownie. – No, jakie? – rzucił McCloud zniecierpliwiony, zerkając co chwilę ponad ramieniem, by sprawdzić odległość łodzi Imperium od brzegu. Dlaczego posłaniec musiał przybyć akurat teraz, ze wszystkich możliwych chwil? Kiedy akurat musiał mieć się na baczności wobec Imperium. – No już, wyduś to z siebie – wrzasnął. Posłaniec stał dysząc ciężko cały czas. – Najjaśniejszy panie, król MacGil nie żyje. Wśród jego ludzi podniósł się okrzyk zdziwienia – najgłośniejszy wydał jednak sam McCloud. – Nie żyje? – zapytał nie mogąc tego pojąć. Przecież dopiero co opuścił jego dwór, dwór króla u szczytu swej potęgi. – Zamordowany – odparł posłaniec. – Zasztyletowany w swej własnej komnacie. Tuż za nim podniósł się okropny wrzask. McCloud odwrócił się i zobaczył córkę MacGila zawodzącą żałośnie, wymachującą rękoma w histerii. – NIE! – krzyknęła. – Ojcze! Wrzeszczała i młóciła rękoma. Devon próbował ją powstrzymać, złapać w ramiona, ale nie udało się mu jej uspokoić. – Puszczaj! – krzyczała. – Muszę wracać. Natychmiast! Muszę się z nim zobaczyć! – On nie żyje – powiedział Devon. – NIE! – jęknęła. McCloud nie mógł pozwolić, aby Imperium zobaczyło, jak jedna z jego kobiet zawodzi, nie daje się kontrolować. Nie chciał też, aby zdradziła im najnowsze wieści. Musiał ją uciszyć. Podszedł do niej i zdzielił w twarz tak mocno, że straciła przytomność. Opadła w ramiona Devona, który spojrzał na ojca przerażony. – Coś uczynił? – krzyknął. – To moja żona! – warknął oburzony. – To moja własność – poprawił go McCloud. Patrzył na syna gniewnie tak długo, aż ten odwrócił wzrok. McCloud odwrócił się do posłańca. – Jesteś pewien, że nie żyje?

– Całkowicie, najjaśniejszy panie. Cała należąca do nich część Kręgu jest w żałobie. Jego pogrzeb odbył się dziś o poranku. Jest martwy. – Co więcej – dodał posłaniec – wybrali już nowego króla. Jego pierworodnego syna, Garetha. Gareth. McCloud pomyślał przez chwilę. Idealnie. Najsłabszy z całego rodzeństwa. Ten, z którego będzie najgorszy król. McCloud nie mógłby prosić o lepsze wieści. Skinął głową powoli pocierając brodę, namyślając się nad tym, co usłyszał. Z pewnością sprzyjające to były wieści. W samą porę. MacGil, jego rywal, martwy w końcu po tylu latach. Zamordowany. Zastanawiał się przez kogo. Chciałby podziękować temu człowiekowi. Żałował jedynie, że to nie on tego dokonał. Wysyłał oczywiście skrytobójców od lat, próbował infiltrować dwór, ale nigdy nie odniósł sukcesu. A teraz, tam gdzie on ponosił porażkę, udało się to jednemu z ludzi MacGila. To wszystko zmieniało. McCloud odwrócił się, podszedł do brzegu i obserwował, jak łódź Imperium zbliżała się do niego. Wspinała się na fale i była już niemal trzydzieści jardów od brzegu. McCloud podszedł do wody i stanął sam, kilka stóp od swych ludzi, z rękoma na biodrach, rozmyślając. Te wieści zmieniały charakter jego spotkania z Imperium. Z martwym MacGilem i jego słabowitym synem na tronie, MacGilowie będą bezbronni. Rzeczywiście nadeszła idealna pora na atak. Teraz pomoc Imperium mogła być nawet zbędna. Łódź dobiła do brzegu. McCloud cofnął się, kiedy zatrzymała się na piachu, a jego ludzie otoczyli go z obu stron. W łodzi znajdował się przynajmniej tuzin mężczyzn, dzikusów noszących na biodrach jasnoczerwone przepaski Wilds. Kiedy stanęli, McCloud zauważył, jacy byli potężni i imponujący. McCloud sam był słusznej postury, a mimo to te dzikusy przewyższały go o głowę, miały szerokie ramiona i mięśnie naprężone pod czerwoną skórą. Ich szczęki były równie potężne, podobne do zwierzęcych, ich oczy osadzone zbyt szeroko i nosy zapadłe, tworzące niewielkie trójkąty na ich twarzach. Ich wąskie usta, długie kły i zakrzywione żółte rogi wyrastające z łysych głów sprawiały, że nawet McCloud musiał przyznać, że się ich bał. Stały przed nim prawdziwe potwory. Ich przywódca Andronicus stał na tyle łodzi. Był jeszcze wyższy od pozostałych. Prawdziwy przedstawiciel swego gatunku. Był niemal dwukrotnie wyższy od McClouda, a jego żółte oczy błyszczały, kiedy uśmiechał się złowieszczo ukazując rząd ostrych zębów. Zeskoczył z łodzi i w dwóch krokach był już na brzegu. Miał na sobie błyszczący naszyjnik, sznur zrobiony ze złota, na którym wisiały skurczone głowy jego wrogów. Dotknął go ręką, która tak jak i u pozostałych, zakończona była trzema ostrymi pazurami. Zeskoczył na piasek, a jego ludzie za nim, tworząc wokół niego półkole. Andronicus. McCloud słyszał o nim opowieści. Słyszał o jego okrucieństwie, barbarzyństwie, żelaznym władaniu całym Imperium, każdą jedną prowincją poza

Kręgiem. Nigdy w pełni nie wierzył w to, jak imponujący jest Andronicus, aż do tej pory. Czuł to teraz na własnej skórze. Po raz pierwszy od niepamiętnych dni czuł się zagrożony, nawet w otoczeniu swoich żołnierzy. Pożałował, że zgodził się na to spotkanie. Andronicus podszedł bliżej prostując ręce dłońmi do góry, ukazując swe lśniące pazury. Uśmiechnął się szeroko, co bardziej przypominało grymas, a z jego gardła wydobył się bulgoczący dźwięk. – Pozdrawiam – powiedział niemożliwie głębokim głosem. – Przywozimy ci prezent z Wilds. Skinął głową, a jeden z jego ludzi wyszedł naprzód trzymając w rękach wielką, zdobioną drogimi kamieniami skrzynię. Skrzyła się w promieniach późnego, popołudniowego słońca i McCloud spojrzał na nią w podziwie. Służący otworzył wieko, sięgnął do środka i wyjął odciętą głowę jakiegoś mężczyzny. McCloud patrzył z przerażeniem: głowa należała do mężczyzny w wieku około pięćdziesięciu kilku lat, oczy szeroko otwarte w śmiertelnym spojrzeniu, z krzaczastą czarną brodą i krwią nadal ociekającą z tego, co pozostało po jego szyi. McCloud wpatrywał się w to ze zdziwieniem. Podniósł wzrok na Andronicusa, próbując wyglądać na niewzruszonego. – To podarek? – zapytał McCloud. – Czy groźba? Andronicus uśmiechnął się. – I to i to – odparł. – W naszym królestwie panuje zwyczaj, iż jako podarek ofiarowuje się głowę jednego z twoich wrogów. Mówi się, że jeśli wypijesz krew z jego gardła, kiedy jest jeszcze świeża, posiądziesz siłę wielu. Sługa wyprostował ręce i McCloud chwycił zakrwawione, zmierzwione włosy głowy i podniósł ją wysoko. Jej widok wzbudził w nim wstręt, lecz nie chciał zdradzić swych uczuć przed dzikusami, więc ze spokojem oddał ją jednemu ze swoich ludzi, nie patrząc na nią ponownie. – Dziękuję – powiedział. Andronicus uśmiechnął się jeszcze szerzej, a McClouda naszło osobliwe przeczucie, że olbrzym przejrzał go na wylot. Nie był na to przygotowany. – Czy wiesz, dlaczego zwołaliśmy to spotkanie? – spytał Andronicus. – Zgaduję – odparł McCloud – iż potrzebujecie naszej pomocy, aby wejść do Kręgu. Aby przebyć kanion. Andronicus kiwnął głową. Jego oczy rozbłysły czymś w rodzaju podniecenia i pożądania. – Tego chcemy i to bardzo. Wiemy też, że możesz nam to zapewnić. – Dlaczego nie pójdziecie do MacGilów – McCloud zadał pytanie, które spędzało mu sen z powiek. – Dlaczego my? – To zakute łby. W przeciwieństwie do was.

– Ale dlaczego uważacie, że my jesteśmy inni? – spytał McCloud chcąc go sprawdzić, zorientować się ile on wie. – Moi szpiedzy donieśli mi, iż nie jesteście ze sobą w dobrych stosunkach. Wy chcecie kontrolować Krąg. Ale też wiecie, że do tego nie dojdzie. Jeśli rzeczywiście tego chcecie, to będziecie potrzebować silnego sprzymierzeńca, który pomoże wam osiągnąć wasz cel. Wpuścicie nas do Kręgu, a my pomożemy wam zająć jego drugą połowę. McCloud przyglądał się mu uważnie, zastanawiając się nad jego słowami. Oczy Andronicusa pozostawały nieprzeniknione. Wielkie i żółte migotały nieustannie. Nie miał pojęcia, o czym myśli teraz Andronicus. – A czego chcecie w zamian? – spytał. Andronicus uśmiechnął się. – Oczywiście, kiedy nasza armia pomoże wam przejąć Krąg, wówczas zostanie on częścią Imperium. Będziecie jednym z naszych suwerennych terytoriów. Będziesz odpowiadał przede mną, ale będziesz mógł rządzić według swoich zasad. Pozwolę ci władać całym Kręgiem. Zatrzymasz dla siebie wszystkie zdobycze. W ten sposób obaj wygramy. Pocierając brodę, McCloud bacznie mu się przyglądał. – Ale jeśli to ja zatrzymam wszystkie łupy i będę mógł rządzić według uznania, co ty na tym zyskasz? Andronicus ponownie się uśmiechnął. Krąg jest jedynym królestwem na tej planecie, którego nie kontroluję. Nie podoba mi się coś, nad czym nie mogę zapanować. Nagle jego uśmiech przemienił się w grymas. McCloud mógł przez krótką chwilę dostrzec w nim złość. – To daje zły przykład innym królestwom. Fale morskie załamywały się dookoła nich, a słońce skłoniło się niżej ku horyzontowi. McCloud zastanawiał się. Takiej odpowiedzi oczekiwał, ale na najważniejsze pytanie wciąż nie otrzymał odpowiedzi. – A skąd mam wiedzieć, że mogę wam zaufać? – zapytał. Andronicus uśmiechnął się szeroko. – Znikąd – odparł. Szczerość tej odpowiedzi zadziwiła McClouda, ale też jak na ironię sprawiła, że uwierzył mu jeszcze bardziej. – Jednak i my nie wiemy, czy możemy zaufać tobie – dodał. Wszak wewnątrz Kręgu nasze wojska będą bezbronne. Możecie znów zamknąć barierę, kiedy już będziemy wewnątrz, i urządzić pułapkę na naszych ludzi. Musimy zaufać sobie nawzajem. – Tylko że wy macie o wiele więcej ludzi, niż my – odparł McCloud. – Ale każde życie jest cenne – powiedział Andronicus. McCloud wiedział, że to kłamstwo. Czy naprawdę myślał, że w to uwierzy? Andronicus miał miliony żołnierzy do swej dyspozycji, a McCloud słyszał opowieści, jak poświęcał wielomilionową armię, aby zdobyć kawałek lądu tylko po to, żeby coś

udowodnić. Czy zrobiłby to samo, aby zdradzić McClouda? Czy pozwoliłby mu władać Kręgiem i później któregoś dnia, kiedy McCloud najmniej będzie się tego spodziewał, zabić go również? McCloud przemyślał to. Jeszcze do wczoraj podjąłby takie ryzyko: jakby nie było, mógłby kontrolować cały Krąg, usunąć MacGilów i według swego zamysłu zdradzić Imperium jako pierwszy, wykorzystać dzikusów do podbicia Kręgu, po czym reaktywować tarczę i wybić utkniętych w jej wnętrzu wojowników Imperium. Dziś jednak, usłyszawszy wieści o śmierci MacGila, o tym, że Gareth jest jego następcą, McCloud rozumował inaczej. Może pomoc Imperium w ogóle nie będzie mu potrzebna. Szkoda, że ta wiadomość nie dotarła do niego wcześniej, zanim zgodził się na to spotkanie. McCloud nie chciał jednak całkowicie rezygnować z Imperium; mogą się przydać kiedy indziej. Musiał opóźnić ich zakusy, zdobyć trochę czasu by wypróbować nową strategię. Pogłaskał swoją brodę udając, iż zastanawia się nad tą ofertą. Fale nieugięcie załamywały się wokoło, a niebo pokryło się purpurą. – Jestem wdzięczny za taką ofertę. Rozważę ją dokładnie. Andronicus podszedł do niego nagle tak blisko, że McCloud poczuł jego śmierdzący oddech i zobaczył jego niezadowoloną minę. Pomyślał, że może go obraził i poczuł nagłą chęć dobycia miecza. Ale był zbyt zdenerwowany, aby to zrobić. Ten potwór mógł rozedrzeć go na strzępy, gdyby chciał. – Oby nie za długo – wysyczał. Cały jego dobry humor nagle gdzieś znikł. – Nie lubię ludzi, którzy potrzebują czasu do namysłu. A i moja oferta nie będzie wkrótce aktualna. Jeśli nas nie wpuścisz, znajdziemy inną drogę. A jeśli dostaniemy się tam sami, zmiażdżymy was. Miej to na uwadze rozważając wszelkie możliwości. McCloud popatrzył na niego spode łba, czując jak się czerwieni. Nikt nigdy nie mówił do niego w ten sposób. – Czy to groźba? – spytał. Chciał, aby jego pytanie zabrzmiało pewnie, ale wbrew sobie wypowiedział je trzęsącym się głosem. Z płuc Andronicusa wydobył się głęboki, gardłowy dźwięk. McCloud pomyślał najpierw, że to kaszel, ale chwilę potem zdał sobie sprawę, iż Andronicus się roześmiał. – Ja nigdy nie grożę – powiedział w dół do McClouda. – Przekonasz się o tym i to aż za dobrze.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Thor szedł ze zwieszoną głową, przybity, kopiąc co chwilę kamyki zalegające na drodze. Towarzyszyli mu Krohn i Estopheles, która krążyła nad nimi wysoko. Powolnym krokiem zmierzał do koszar legionu. Od pogrzebu i spotkania z Gwen czuł przytłaczające przygnębienie. Ból, który poczuł, gdy trumna z królem MacGilem zniknęła w ziemi, pozbawił go czegoś – jakby jakaś jego część spoczęła w grobie razem z nim. Król przygarnął go pod swe skrzydła, okazał życzliwość, podarował Estopheles i był mu ojcem. Thor czuł, jakby był mu coś winien. Jakby jego zadaniem było ocalić króla, ale go zawiódł. Dzwony biły, a jemu wydawało się, iż ogłaszają jego porażkę. Do tego doszło jeszcze spotkanie z Gwen. Był pewien, że nienawidziła go i nic, co powie, nie zmieni jej zdania. Co gorsza, wyjawiła dziś swoje prawdziwe myśli: stwierdziła, iż Thor jest niższego stanu. Że pochodzi z pospólstwa. Wyglądało na to, że Alton we wszystkim miał rację. Myśl ta przybiła go jeszcze bardziej. Najpierw stracił króla; potem dziewczynę, którą pokochał. Podążając z powrotem do legionu zdał sobie sprawę, że jest on jedyną rzeczą, która mu tutaj pozostała. Nie obchodziła go jego wieś, ani też ojciec, czy jego bracia. Gdyby nie legion, Reece i Krohn, nic by go tutaj nie trzymało. Krohn zawył i Thor podniósł głowę. Zobaczył przed sobą koszary. Królewska chorągiew powiewała w połowie wysokości. Dostrzegł tuziny nadąsanych chłopców. Widział też, że ogarnął ich posępny nastrój. Był dzień żałoby. Król, ich przywódca, został zamordowany, a co gorsza, nikt nie wiedział, kto to zrobił. I dlaczego. Wszędzie wokoło panował nastrój niepewności i oczekiwania. Czy armia zostanie rozwiązana? I legion razem z nią? Kiedy przechodził pod wielką, kamienną bramą, dostrzegł nieufne spojrzenia. Legioniści zatrzymywali się i przyglądali mu. Dopiero co poprzedniej nocy został wrzucony do lochów. Thor był pewien, że plotki o jego udziale w próbie otrucia króla już się rozeszły. Czy ci chłopcy wiedzieli, że został oczyszczony z zarzutów? Czy nadal go podejrzewali? Czy raczej mieli go za bohatera, który próbował uratować króla? Nie mógł rozeznać się po wyglądzie ich min. Ale wyczuwał napięcie i był pewien, że był przedmiotem wielu rozmów. Kiedy wszedł do wielkiego, drewnianego budynku koszar, zobaczył dziesiątki chłopców pakujących swe rzeczy i różne przedmioty do płóciennych worków. Wyglądało to tak, jakby cały legion się pakował. Rozwiązali legion? Pomyślawszy to, poczuł ogromną panikę. – Tutaj jesteś – dobiegł go głos, który od razu rozpoznał. Odwrócił się i zobaczył O’Connora uśmiechającego się w charakterystyczny dla niego dobroduszny sposób. Jego jasne, rude włosy i piegi dopełniały tylko wyglądu. Objął ramieniem Thora.

– Jakbym nie widział cię od kilku dni. Wszystko w porządku? Słyszałem, że wylądowałeś w lochach. Co się stało? – Hej, patrzcie, to Thor! – ktoś wrzasnął. Thor odwrócił się i spostrzegł Eldena biegnącego w ich kierunku. Na jego twarzy panował przyjacielski uśmiech. Podbiegł do Thora i objął go ramieniem. Thor nadal nie mógł uwierzyć, jak Elden zmienił swoje zachowanie wobec niego po uratowaniu mu życia za kanionem. Zwłaszcza, kiedy przypominał sobie jego wręcz wrogie wcześniejsze występki. Razem z Eldenem podeszli też bliźniacy Conval i Conven. – Cieszę się, że wróciłeś – powiedział Conven i uściskał Thora. – Ja też – dodał Conval. Thor czuł wielką ulgę widząc ich wszystkich razem, zwłaszcza, gdy zdał sobie sprawę, że nie podejrzewali go o jakikolwiek udział w morderstwie. – To prawda – odparł Thor spoglądając na O’Connora, nie wiedząc, na które pytanie odpowiedzieć najpierw. – Wrzucili mnie do lochów. Na początku sądzili, że miałem coś wspólnego z otruciem króla. Ale po jego zabójstwie zorientowali się, że to nie ja. – Więc cię wypuścili? – spytał O’Connor. Thor zastanowił się. Nie był pewien, co odpowiedzieć. – No, nie dokładnie. Sam uciekłem. Spojrzeli na niego wielkimi oczyma. – Uciekłeś? – spytał Elden. – Kiedy już się wydostałem, pomógł mi Reece. Zaprowadził mnie do króla. – Widziałeś się z królem zanim umarł? – zapytał zszokowany Conval. Thor pokiwał głową. – Wiedział, że jestem niewinny. – Co jeszcze powiedział? – spytał O’Connor. Thor zawahał się. Jakoś śmiesznie byłoby powiedzieć im o tym, co król mówił mu o jego przeznaczeniu, o byciu wyjątkowym. Nie chciał, żeby wyglądało to tak, jakby się chwalił, lub miał jakieś omamy, ani też wzbudzać zazdrość. Postanowił więc nie wspominać o tym i podzielić się tylko zakończeniem tej historii. Thor spojrzał mu w oczy. – Powiedział: Pomścij mnie. Pozostali spuścili wzrok zasmuceni. – Wiesz, kto to może być? – spytał O’Connor. Thor potrząsnął głową przecząco. – Wiem tyle, co i wy. – Chętnie bym go złapał – powiedział Conven. – No, ja też – dodał Elden. – Czegoś nie rozumiem – powiedział Thor rozglądając się dokoła. – Dlaczego wszyscy się pakują? Opuszczają koszary? – Owszem – odrzekł O’Connor. – Łącznie z tobą.

Sięgnął za siebie, chwycił płócienny worek i rzucił nim w Thora. Worek uderzył go mocno w klatkę, jednak ten chwycił go, zanim upadł na ziemię. – Co masz na myśli? – zapytał ze zdziwieniem Thor. – Rytuał Stu Dni zaczyna się już jutro – odparł Elden. – Wszyscy przygotowują się do niego. – Stu dni? – spytał Thor. – Czy ty cokolwiek wiesz? – spytał Conval. – Wygląda na to, iż musimy nauczyć to pacholę wszystkiego – dodał Conven. Podszedł do Thora i położył mu rękę na ramieniu. – Nie martw się mój druhu. W legionie zawsze jest mnóstwo do nauczenia. Sto Dni to sposób na uczynienie z nas wszystkich zahartowanych wojowników – i wyplenienie tych najsłabszych. To rytuał przemiany. Każdego roku latem wysyłają nas na studniowe wyczerpujące ćwiczenia, jakie tylko można sobie wyobrazić. Powracają tylko nieliczni. Dla nich zarezerwowane są honory, broń i stałe miejsce w legionie. Thor rozejrzał się nadal nie rozumiejąc. – Ale dlaczego się pakujecie? – Bo Rytuał jest gdzie indziej. Wysyłają nas daleko stąd. Musimy przebyć kanion, ziemie Wilds, pokonać Morze Tartuwiańskie i całą drogę do Wyspy Mgieł. Sto dni piekła. Wszyscy się tego boją. Lecz musimy przez to przejść, jeżeli mamy pozostać w legionie. Nasz okręt odpływa jutro, więc pakuj się szybko. Thor zerknął na swój wór z niedowierzaniem. Ledwo mógł pojąć, że oto ma spakować nieliczne swe rzeczy, przejść przez kanion i Wilds, zaokrętować się i spędzić sto dni na wyspie ze wszystkimi członkami legionu. Na samą myśl o tym czuł już podekscytowanie. Ale też i przerażenie. Nigdy nie był na statku, nigdy nie przepłynął morza. Cieszył się tylko na myśl, że będzie mógł podnieść swoje umiejętności. Miał nadzieję, że przetrwa, że nie odpadnie. – Zanim się spakujesz, powinieneś zgłosić się do swojego rycerza – powiedział Conven. – Teraz, kiedy Erec wyjechał, jesteś giermkiem Kendricka, prawda? Thor skinął głową. – Tak, jest gdzieś tutaj? – Był na zewnątrz z pozostałymi rycerzami. Przygotowywał swego konia i wiem, że szukał ciebie. Wszystko się w nim gotowało. Na myśl o Rytuale czuł ekscytację, którą trudno byłoby opisać. Chciał sprawdzić swoje możliwości, dojść do granic swojej wytrzymałości, potwierdzić, że jest tak dobry, jak pozostali. I jeśli wróci – czego był pewien – przybędzie jako silniejszy wojownik. – Na pewno mam do was dołączyć? Pozwolili mi? – zapytał. – Oczywiście, że tak – odparł O’Connor. – Pod warunkiem jednak, że twój rycerz nie zechce, abyś tu został. Musisz mieć jego pozwolenie. – Poproś go – powiedział Elden. – Załatw to szybko. Przygotowania zajmują dużo czasu. Już jesteś daleko w tyle. Łodzie nie będą czekać. A nikt, kto nie popłynie, nie może pozostać w legionie.

– Sprawdź w zbrojowni – powiedział O’Connor. – Widziałem tam Kendricka jeszcze przed godziną. Thor nie potrzebował zachęty. Wybiegł z koszar i popędził przez pola w kierunku zbrojowni. Krohn miauczał i biegł tuż przy nim. Chwilę później dotarł na miejsce. Dysząc ciężko, rozejrzał się i dostrzegł Kendricka. Stał sam w budynku, zapatrzony w ścianę obwieszoną halabardami. Wyglądał na zamyślonego, zmagającego się z emocjami. Thor poczuł, jakby zakłócił jego prywatność, i ogarnęło go uczucie winy. Kendrick odwrócił się. Jego oczy były zaczerwienione od płaczu. Thorowi przyszedł na myśl pogrzeb króla, przypomniał sobie, jak Kendrick opuszczał jego trumnę do grobu, i poczuł się strasznie. – Wybacz mi, panie – powiedział złapawszy oddech. – Przepraszam, że ci przeszkodziłem. Już sobie idę. Kiedy Thor odwrócił się gotowy do wyjścia, usłyszał dźwięczny głos Kendricka. – Nie. Zostań. Chciałbym z tobą porozmawiać. Thor odwrócił się i czekał w ciszy, podzielając ból Kendricka. Po długiej chwili, w której Kendrick przyglądał się broni, odezwał się w końcu. – Mój ojciec… kochał cię bardzo. Ledwo cię znał, lecz widziałem, jaką miłością pałał do ciebie. Była prawdziwa. – Dziękuję ci, panie. Ja również kochałem twego ojca. – Nikt w królestwie, ani na królewskim dworze nie uważa mnie za jego prawdziwego syna. Tylko dlatego, iż narodziłem się z innej kobiety. Kendrick zwrócił się w kierunku Thora i spojrzał z determinacją. – Ale ja jestem jego synem. Na równi z pozostałymi. Był mi ojcem. Jedynym ojcem. Ojcem z krwi. To, że nie pochodzę od tej samej matki nie oznacza, że jestem kimś gorszym. Znów pogrążył się w myślach. Sięgnął do ostrza wiszącego na ścianie i sprawdził dotykiem jego czubek. Oczy zaszły mu łzami. – Krótko go znałem – powiedział Thor – ale z tego, co widziałem, to kochał cię i popierał. Uważam, że kochał cię tak samo prawdziwie i mocno jak pozostałych. Kendrick pokiwał głową i Thor dostrzegł w jego oczach wdzięczność. – Był dobrym człowiekiem. Czasami bywał okrutny i surowy. Ale był dobry, zawsze sprawiedliwy. Nasze królestwo nigdy już nie będzie takie same bez niego. – Żałuję, że nie ty jesteś królem – powiedział Thor. – Byłbyś najlepszym władcą ze wszystkich. Kendrick przyjrzał się kolejnemu ostrzu. – Nasze królestwo rządzi się swoimi prawami i muszę ich przestrzegać. Nie czuję zazdrości wobec mego brata Garetha. Prawo mówi, że to on powinien rządzić i tak się stanie. Martwię się jednak z powodu siostry. Pominięto ją. Nie takie było życzenie mego ojca. Ja jednak nie czuję żalu. Nie wiem, czy Gareth będzie dobrym królem. Ale takie jest

prawo, a prawo nie zawsze jest sprawiedliwe. Nie idzie na kompromis– taka już jego natura. Odwrócił się do Thora i zmierzył go wzrokiem. – Dlaczego tu przyszedłeś? – zapytał. – Ponieważ Erec wyjechał, powiedziano mi, iż mam teraz służyć tobie jako giermek. To wielki zaszczyt mój panie. – A, Erec – odrzekł Kendrick i odwrócił głowę. Jego oczy wypełniało szkliste spojrzenie. – Najznakomitszy rycerz, jakiego mamy. Wyjechał na swój rok Selekcji, nieprawdaż? Tak, cieszę się, że mam tu ciebie za giermka, choć jestem pewien, że to długo nie potrwa. Wróci. Nigdy nie potrafił opuścić królewskiego dworu na długo. Na jego twarzy nagle pojawił się wyraz zrozumienia. – Więc przychodzisz do mnie z prośbą o pozwolenie na wyjazd na Rytuał, prawda? – spytał. – Tak, panie. Jeśli tobie to odpowiada. Jeżeli nie, jestem gotowy pozostać tu i służyć tobie. Kendrick potrząsnął głową. – Każdy młody członek legionu musi przejść ten rytuał, rytuał przemiany. Chciałbym zatrzymać cię tu, ale byłoby to samolubne i nie będę cię powstrzymywał. Jedź. Wrócisz jako silniejszy wojownik i o wiele lepszy giermek. Thor poczuł ogromną wdzięczność wobec Kendricka. Chciał zapytać go o to, czego można się spodziewać na Rytuale, ale właśnie w tej chwili drzwi do zbrojowni rozwarły się z hukiem. Odwrócili się i ujrzeli Altona ubranego w królewskie szaty oraz dwóch towarzyszących mu strażników. – Oto i on! – krzyknął Alton wskazując wyniośle na Thora. – To on uderzył mnie w trakcie wczorajszej uczty. Zwykły prostak, uwierzycie? Uderzył członka rodziny królewskiej. Pogwałcił nasze prawo. Aresztujcie go! Strażnicy zaczęli zbliżać się do Thora, kiedy wystąpił przed nim Kendrick i dobył miecza. Zbrojownię wypełnił dźwięk pocieranego metalu. Widok wściekłego Kendricka z dobytym mieczem sprawił, że strażnicy zatrzymali się gwałtownie. – Podejdźcie bliżej, a poznacie cenę – zagroził Kendrick. Thor usłyszał w jego głosie coś głębokiego, ciemnego, ton, którego nigdy w życiu jeszcze nie słyszał. Straże musiały też to wyczuć, gdyż ani drgnęły. – To ja jestem członkiem rodziny królewskiej – poprawił Kendrick. – Najbliższym członkiem. Ty Altonie nim nie jesteś. Jesteś synem trzeciego kuzyna króla. Straże, odpowiadacie najpierw przede mną, a nie przed tym samozwańcem. A Thor jest mym giermkiem. Nie wolno wam go tknąć. Ani teraz, ani kiedykolwiek. – Ale złamał prawo! – jęknął Alton zaciskając dłonie w kułak jak niemowlak. – Pospólstwu nie wolno bić rodziny królewskiej! Kendrick uśmiechnął się.

– W tym przypadku cieszę się bardzo, że to zrobił. W rzeczy samej, gdybym tam był, sam bym cię złoił. Cokolwiek zrobiłeś, jestem pewien, że sobie zasłużyłeś – a nawet więcej. Alton spojrzał z nachmurzoną miną, cały się czerwieniąc. – Myślę, że straże mogą już sobie iść. No chyba, że wolicie podejść bliżej i zapłacić za to odpowiednią cenę. Tak naprawdę to aż mnie świerzbi, żeby użyć miecza. Strażnicy popatrzyli na siebie nieufnie, po czym odwrócili się, schowali miecze i dostojnym krokiem opuścili zbrojownię. W środku pozostał tylko Alton, który ze złością obserwował wyjście straży. – Proponuję, żebyś szybko za nimi podążył, zanim zrobię godny użytek z tego miecza. Kendrick zrobił krok do przodu, a Alton nagle odwrócił się i wybiegł. Kendrick uśmiechnął się, schował miecz i odwrócił się do Thora. – Nie wiem, jak mam ci dziękować – powiedział Thor. Kendrick podszedł do niego i położył dłoń na ramieniu. – Już to zrobiłeś. Sam widok wyrazu twarzy tego pypcia poprawił mi humor. Kendrick zaśmiał się i Thor również. Potem spojrzał na chłopca z całkowitą powagą. – Mój ojciec nie przygarniał ludzi pod swe skrzydła ot tak. Widział w tobie coś wielkiego. Ja też to widzę. Dasz nam powód do dumy. Jedź na Rytuał i wyróżnij się. Jedź i stań się wojownikiem, jakim wiem, że będziesz.

Thor przemierzał skąpane w letnim słońcu pola poza zabudowaniami legionu. Towarzyszył mu Krohn. Drugie słońce chyliło się już ku horyzontowi, rozlewając się po całym niebie w postaci widowiskowych róży, pomarańczy i fioletów. Krohn miauknął zadowolony z tego, iż Thor prowadził go coraz dalej i dalej, dając mu okazję do biegania, zabawy, gonitwy za zwierzętami i złapania kolacji. Trzymał właśnie w swej paszczy ursutuaya, dziwne stworzonko wielkością zbliżone do królika, z fioletowym futerkiem i trzema głowami, które złapał kilka minut wcześniej. Krohn rósł w oczach z każdym dniem. Był już dwa razy większy niż wtedy, kiedy Thor go znalazł. Miał też coraz więcej ochoty na bieganie i zażywanie ruchu. Zrobił się też bardziej swawolny i wymagał od Thora, aby ten zabierał go coraz dalej i ganiał razem z nim. Jeśli chłopiec nie biegał z nim tyle, na ile kot miał ochoty, zwierzak kąsał mu niby żartem kostki stóp i nie dawał spokoju, dopóki ten nie zaczął go gonić. Wówczas Krohn odskakiwał z piskiem zadowolenia i uciekał tak długo, aż Thor się zmęczył. Dzień miał się ku końcowi, kiedy Thor postanowił, iż przyda mu się przerwa od koszar oraz całych tych szaleńczych przygotowań. Był już zupełnie spakowany,

podobnie jak inni i wszyscy zdawali się odliczać godziny do wymarszu i opuszczenia Kręgu. Thor nie wiedział dokładnie, kiedy wyruszą w drogę. Oznajmiono mu jedynie, iż nastąpi to w przeciągu najbliższych dwóch dni. W koszarach panowała napięta atmosfera i podenerwowanie, przeplatane obawą przed podróżą, i żałobą po królu. Jakby czas wielkich zmian zaskoczył ich nagle i omiótł całkowicie. Thor chciał ostatni raz przed wyprawą pobyć sam, oczyścić umysł nadal pochłonięty myślami o śmierci króla i spotkaniem z Gwendolyn. Przyszedł mu na myśl również Erec oraz to, gdzie może teraz przebywać. Czy kiedykolwiek wróci? Pomyślał, jak niestałe było życie: wszystko wydawało się trwałe, a tak rzadko takim pozostawało. Sprawiało to, iż czuł się jednocześnie bardziej i mniej ożywiony. – Nic nie jest tym, czym się wydaje – dobiegł go czyjś głos. Thor odwrócił się na pięcie i ku swemu zaskoczeniu ujrzał przed sobą Argona odzianego w szkarłatną szatę, dzierżącego swą laskę, wpatrzonego w odległy horyzont i ogromne przestworza otwartego nieba. Thor zdziwił się jak zwykle, w jaki sposób Argon pojawił się tu tak nagle. Spojrzał na niego i poczuł zarazem lęk i ekscytację. – Szukałem cię po pogrzebie – powiedział Thor. – Mam tyle pytań do ciebie. Miałem jeszcze zanim król został zabity. Lecz nie mogłem cię znaleźć. – Nie zawsze chcę, aby mnie znaleziono – powiedział Argon. Jego oczy błyszczały jasnoniebieskim światłem. Thor gapił się na niego i zastanawiał, co Argon w tej chwili widzi. Czy widzi przyszłość? Czy powiedziałby mu o niej, gdyby ją zobaczył? – Wyruszamy jutro – powiedział Thor – na Rytuał Stu Dni. – Wiem – odparł Argon. – Czy wrócę tu z powrotem? – zapytał Thor. Argon odwrócił wzrok. – Czy nadal będę w legionie? Czy zaliczę ten sprawdzian? Czy zostanę wielkim wojownikiem? Argon wpatrywał się w dal beznamiętnie. – Wiele pytań – powiedział i znów się odwrócił. Thor zrozumiał, że nie otrzyma odpowiedzi na żadne z nich. – Jeśli wyjawię ci przyszłość, może to wpłynąć na jej zmianę – dodał Argon. – Każdy twój wybór tworzy twoją przyszłość. – Ale przecież widziałem przyszłość MacGila – powiedział Thor. – W tym śnie. Widziałem, że umrze. Mimo to próbowałem pomóc i nic to nie dało. Jaki sens miała ta przepowiednia? Wolałbym nigdy się o tym nie dowiedzieć. – Ah tak? – spytał Argon. – Ale ta wiedza zmieniła przyszłość. Miał zostać otruty. Zapobiegłeś temu. Thor spojrzał na niego zdumiony. Nigdy nie pomyślał o tym w ten sposób. – Ale został zabity tak czy owak. – odparł Thor.

– Ale nie przy użyciu trucizny, a od sztyletu. Nie wiesz, jaki skutek ta niewielka zmiana będzie miała na losy tego królestwa. Thor zastanowił się nad tymi słowami. Głowa go rozbolała. Za dużo musiał pojąć. Nie rozumiał dokładnie, co Argon starał się mu podpowiedzieć. – Król chciał zobaczyć się ze mną przed śmiercią – kontynuował natychmiast spragniony odpowiedzi Thor. – Dlaczego ze mną? Ze wszystkich ludzi? I co miał na myśli mówiąc o mojej matce? O moim przeznaczeniu większym od jego? Czy to były tylko słowa umierającego człowieka? – Sądzę, że wiesz, iż były czymś o wiele ważniejszym – odparł Argon. – A więc to prawda? – spytał Thor. – Moje przeznaczenie jest większe nawet od jego? Jak to możliwe? On był królem. Ja jestem nikim. – Tak uważasz? – ripostował Argon. Podszedł kilka kroków, stanął nie dalej niż stopę od Krohna i spojrzał na niego. Krohn zamiauczał, po czym odwrócił się i uciekł. Thor poczuł chłód, kiedy Argon prześwietlił go wzrokiem. – Bóg nie wybiera arogantów do spełnienia swej woli. Wybiera ludzi pokornych. Tych najmniej prawdopodobnych. Tych, których nikt nie zauważa. Nigdy o tym nie myślałeś? Przez te wszystkie dni spędzone na gospodarstwie, doglądając owiec twojego ojca w wiosce? To są fundamenty wojownika – prawdziwego wojownika. Pokora. Rozwaga. To z nich wykuty jest wojownik. Nigdy tego nie wyczułeś? Że byłeś kimś ważniejszym niż to, co robiłeś. Że zostałeś stworzony dla innego celu? Thor zastanowił się i zorientował, że rzeczywiście tak było. – Tak – odparł. – Czułem, że… być może moim przeznaczeniem były większe rzeczy. – A teraz, kiedy się pojawiają, nadal w to nie wierzysz? – spytał Argon – Ale dlaczego ja? – spytał Thor. – Jakie moce posiadam? Jakie jest moje przeznaczenie? Skąd pochodzę? Kim była moja matka? Dlaczego wszystko w życiu musi być takie zagadkowe? Argon powoli potrząsnął głową. – Przyjdzie dzień, kiedy dowiesz się tego wszystkiego. Musisz jednak dużo się jeszcze nauczyć. Musisz najpierw stać się tym, kim jesteś. Twe moce są potężne. Nie wiesz jednak, jak się nimi posługiwać. W twym ciele płynie potężna rzeka, ale nadal ukryta jest pod powierzchnią. Musisz ją wydobyć. Dużo się nauczysz podczas tych stu dni. Ale pamiętaj, to dopiero początek. Thor wpatrywał się w Argona zastanawiając się, ile ten widzi. – Żyję tylko w poczuciu winy – powiedział Thor. Rozpaczliwie chciał wytłumaczyć Argonowi, tej jedynej osobie, która go rozumiała, co ma na myśli. – Król umarł, a ja wciąż żyję. Czuję, że to ja ponoszę winę za jego śmierć. I ta myśl sprawia okropny ból. Argon spojrzał na niego. – Jeden król umiera i jego miejsce zajmuje kolejny. Tak już ten świat funkcjonuje. Tron nie może pozostać pusty. Królowie będą przepływać niczym rzeka przez nasz

Krąg. Wszystko niby trwałe, a jednak ulotne. Nic na tym świecie – ani ja, ani ty – nie może powstrzymać tego prądu. To parada marionetek w służbie przeznaczenia. To marsz władców. Thor westchnął i przez dłuższą chwilę wpatrywał się w horyzont. – Ścieżki wszechświata są nieprzeniknione – kontynuował dalej Argon. – Nie zrozumiesz ich. Tak, to prawda, że ciężko z tym żyć. Ale musimy. Nie mamy wyboru. I pamiętaj – powiedział uśmiechając się do Thora w sposób, który go przeraził – pewnego dnia i ty dołączysz do MacGila. Twój czas tutaj jest krótki niczym rozbłysk światła. Nie pozwól, by życie przygniotło cię poczuciem strachu, winy, czy żalu. Wykorzystaj każdą jego chwilę. Najlepsze, co możesz teraz uczynić dla MacGila, to żyć. Żyć pełnią życia. Rozumiesz mnie? Argon wyprostował ręce i położył na ramionach Thora. Chłopiec poczuł, jakby dwa ognie wypalały mu ręce. Druid patrzył na niego w takim skupieniu, iż Thor musiał w końcu odwrócić głowę i zamknąć oczy. Podniósł ręce by ochronić oczy i nagle wszystko zniknęło. Podniósł wzrok, ale Argona już nie było. Zniknął. Thor stał osamotniony na polu, rozglądając się we wszystkich kierunkach. Nie widział nic poza otwartym niebem, rozległymi równinami; jedynie wiatr wył niemiłosiernie.

Była chłodna letnia noc. Thor siedział przy ognisku w towarzystwie innych członków legionu i słuchał głuchych dźwięków trzaskającego w ogniu drewna. Oparł się na łokciach i zapatrzył w nocne niebo, na którym w oddali błyskały odcieniami czerwieni i pomarańczy gwiazdy. Zastanawiał się jak to miał w zwyczaju nad odległymi światami leżącymi gdzieś tam daleko. Czy były planety nieprzeorane kanionami, morza niestrzeżone przez smoki, królestwa niepodzielone armiami? Zastanawiał się nad naturą losu i przeznaczenia. Ogień trzaskał głośno. Spojrzał ponad płomieniami na siedzących dokoła towarzyszy broni, przygarbionych, z rękami obejmującymi kolana, ponurych i nie mogących doczekać wyprawy. Niektórzy piekli kawałki mięsa nabite na patyki. – Chcesz? – dobiegł go jakiś głos. Thor odwrócił się i zobaczył Reece’a. Siedział przy nim i w ręce trzymał kij obleczony jakąś brejowatą substancją. Rozejrzał się i stwierdził, że i inni chłopcy otrzymali przekąskę. – Co to? – spytał i wziął do ręki, po czym dotknął białej mazi. Była lepka. – Sap z drzewa sigilowego. Trzeba go upiec. Zaczekaj, aż zmieni kolor na fioletowy. Jest wyśmienity. I będzie ostatnią tak smaczną rzeczą, którą zjesz przez dłuższy czas.

Thor obserwował jak inni chłopcy trzymali swoje kije w ogniu, a nawleczona na nie substancja skwierczała. Thor włożył swój kij do ognia i zdumiał się, kiedy jego posiłek najpierw cały pokrył się bąblami, a później zaczął zmieniać kolory. Zobaczył wszystkie kolory tęczy, zanim w końcu masa stała się niezmiennie fioletowa. Wyciągnął ją z ognia i posmakował. Zdziwił się, jaka była smaczna. Słodka i ciągnąca się. Jadł kęs za kęsem. Po jego drugiej stronie siedzieli, wesoło przeżuwając, Elden, O’Connor oraz bliźniacy. Thor rozejrzał się i zauważył, że legion podzielił się na naturalne kliki. Przy różnicy wieku między 14 a 19 lat oraz liczbie chłopców sięgającej niemal stu w legionie, każda grupa wiekowa liczyła po kilkunastu chłopców. Dziewiętnastolatkowie ledwie zauważali czternastolatków. Wydawało się, że każdy rocznik trzyma ze sobą. Patrząc na twarze dziewiętnastolatków, Thor nie mógł uwierzyć w dzielącą ich różnicę wieku – w porównaniu z jego grupą, wyglądali jak dorośli mężczyźni. Wyglądali nawet, jakby byli za starzy, aby być w legionie. – Czy oni też idą? – zapytał Reece’a. Nie musiał dodawać dokąd. Wszyscy myśleli tej nocy tylko o jednym, i o niczym innym nie rozmawiali. – Oczywiście – odparł Reece. – Wszyscy idą. Bez wyjątków. Każdy rocznik. – Jedyna różnica – wtrącił Elden – jest taka, że kiedy wrócą, ich członkowstwo w legionie dobiegnie końca. 19 lat to ostateczny wiek. Później kończą szkolenie. – I potem co? – spytał Thor. Jeśli przeżyją swój ostatni Rytuał – odparł Reece – stają przed królem, który decyduje o tym, który z nich zostanie rycerzem. Następnie, kiedy już zostaną wybrani, wyjeżdżają na posterunki i patrolują całe królestwo. Muszą odbyć dwuletnią rotację. Wówczas wracają na królewski dwór i mogą ubiegać się o przyjęcie do Srebrnej Gwardii. – Czy może się tak zdarzyć, że nie zaliczą swego ostatniego Rytuału? Po tych wszystkich latach? – spytał Thor. Reece zmarszczył brwi. – Z każdym rokiem i dla każdego rocznika inaczej to wygląda. Słyszałem opowieści o tych, co nie wrócili, bez względu na wiek. Chłopcy ucichli. Thor utkwił spojrzenie w płomieniach, zastanawiając się, co może ich czekać. Po dłuższej chwili dobiegł ich jakiś tumult. Odwrócili się i zobaczyli, jak na środek ich kręgu wszedł Kolk z dwoma wojownikami u boku. Stanęli tyłem do ogniska. Kolk zmierzył wszystkich srogim spojrzeniem i wolnym krokiem obszedł dokoła zaglądając w oczy wszystkich chłopców. – Wypocznijcie i najedzcie się – powiedział. – To będzie wasza ostatnia taka okazja. Od tego momentu nie jesteście już chłopcami. Jesteście mężczyznami. Czeka was najtrudniejsze sto dni w waszym życiu. Kiedy wrócicie – jeśli wrócicie – ci z was, którym się to uda nareszcie będą coś warci. W tej chwili jesteście nikim.

Kolk chodził dokoła powolnym krokiem, wyglądając tak, jakby chciał wzbudzić strach w każdym z nich. – Rytuał Stu Dni to nie test – ciągnął dalej. – To nie są ćwiczenia. To rzeczywistość. To, co robiliście tutaj, czy to próbne walki czy trening – to były ćwiczenia. Ale przez następne sto dni zapomnijcie o tym. Wchodzicie na teren objęty wojną. Przekroczymy kanion, będziemy poza ochronną tarczą, będziemy wędrować przez Wilds, terytorium pozbawione jakiejkolwiek ochrony. Wejdziemy na łodzie i przepłyniemy Morze Tartuwiańskie. Będziemy na wodach należących do wroga, daleko od brzegu. Popłyniemy na wyspę, na której nie ma naszych ludzi, która nie jest chroniona przed atakami z zewnątrz, która leży w samym centrum Imperium. Możemy w każdej chwili wpaść w pułapkę. Wszędzie wokół będą czyhały siły wroga. A niedaleko stamtąd czają się smoki. – Bez wątpienia będziemy musieli walczyć. Kilku z naszych wojowników będzie wam towarzyszyło, lecz w większości przypadków będziecie zdani tylko na siebie. Będziecie mężczyznami zmuszonymi toczyć męskie bitwy. Czasami na śmierć i życie. W ten sposób nauczycie się walki. Niektórzy z was zginą. Inni zostaną dożywotnio okaleczeni. Jeszcze inni odpadną ze strachu. A ta niewielka garstka, która powróci – ci zasłużą na swoje miejsce w legionie. Jeśli zanadto boicie się tej wyprawy, nie pokazujcie się jutro na oczy. Każdego roku, właśnie z tego powodu, kilku z was pakuje się i opuszcza legion. Jeśli jest wśród was ktoś taki, to niech zrobi to teraz. Nie chcemy tchórzy wśród nas. To powiedziawszy Kolk odwrócił się i odszedł wraz ze swymi kompanami. Wśród chłopców podniosły się ożywione szepty. Spoglądali na siebie z uwagą, a na twarzach wielu z nich rysował się strach. – Czy tam jest naprawdę aż tak źle? – O’Connor spytał chłopca siedzącego tuż za nim. Był starszy, miał może 18 lat i wpatrywał się w płomienie ze szczęką zaciśniętą w grymasie. Pokiwał głową. – Za każdym razem jest inaczej – odparł. – Wielu z moich kompanów nie powróciło. Jest tak, jak powiedział – to będzie prawdziwa przeprawa. Najlepsza rada, jaką mogę ci dać jest taka: przygotuj się na walkę na śmierć i życie. Powiem ci jeszcze jedno: jeśli uda ci się wrócić, będziesz lepszym wojownikiem, niż mógłbyś się tego spodziewać. Thor zaczął zastanawiać się, czy da sobie radę. Czy jest wystarczająco twardy? Jak zareaguje, kiedy trafi w sam środek bitwy na śmierć i życie? Jak przetrwa sto dni takich walk? I jaki będzie, kiedy wróci? Wyczuwał, iż nie będzie już taki sam. Nikt z nich nie będzie. A oni wszyscy w tym będą uczestniczyć. Spojrzał na twarz Reece’a i zauważył, jak bardzo strapiony był jego towarzysz. Zdał sobie sprawę, iż przygniatał go inny ciężar. Myśli o ojcu. – Przykro mi – powiedział do niego Thor.

Reece nie odpowiedział, tylko wolno skinął głową. Jego oczy tonęły we łzach, kiedy tak wpatrywał się w ziemię. – Chcę tylko wiedzieć, kto to zrobił – powiedział Reece. – Chcę wiedzieć, kto go zabił. – Ja też – odezwał się niczym echo Elden. – I my – zawtórowali bliźniacy. – Czy powiedział ci cokolwiek na ten temat? – Reece zapytał Thora. – W tych ostatnich minutach, które z nim spędziłeś, czy powiedział ci, kto to zrobił? Thor wyczuł, że wszyscy spojrzeli na niego. Próbował przypomnieć sobie, co król powiedział. – Powiedział, że widział sprawcę. Ale nie potrafił skojarzyć jego twarzy. – Ale czy był to ktoś, kogo znał? – naciskał Reece. – Tak, tak powiedział – odparł Thor. – Ale to tylko trochę zawęża krąg podejrzanych – powiedział O’Connor. – Król zna więcej osób, niż my kiedykolwiek poznamy. – Wybacz – dodał Thor. – Nie powiedział nic więcej. – Ale byłeś tam razem z nim w jego ostatnich chwilach – naciskał dalej Reece. – Co jeszcze ci powiedział? Thor zawahał się. Nie wiedział, ile może mu powiedzieć. Nie chciał, by Reece poczuł zazdrość, ani też nie chciał wywołać takich uczuć u któregokolwiek z kompanów. Co miał powiedzieć? Że król powiedział, iż przeznaczenie Thora było większe od jego? Takie słowa mogły jedynie wzbudzić zazdrość i nienawiść. – Wiele nie mówił – odparł. – Leżał w ciszy. – To dlaczego chciał zobaczyć się z tobą? Akurat z tobą – tuż przed swoją śmiercią? Dlaczego nie chciał widzieć mnie? – naciskał Reece. Thor siedział bez ruchu nie wiedząc, co ma odpowiedzieć. Zdał sobie sprawę, jak źle musiał czuć się Reece. Jako jego syn. Syn króla, który w swych ostatnich chwilach wolał porozmawiać z kimś obcym. Nie wiedział, co powiedzieć, żeby go pocieszyć. Musiał szybko coś wymyślić. – Chciał, żebym przekazał ci, jak bardzo bliski mu byłeś – skłamał Thor. – Sądzę, że łatwiej było mu powiedzieć o tym komuś obcemu. Poczuł, jak Reece przygląda mu się bacznie, sprawdza, czy Thor nie skłamał. W końcu Reece odwrócił się i spojrzał w dal najwidoczniej zadowolony z takiej odpowiedzi. Thor czuł się źle z tym, iż nie wyjawił mu całkowitej prawdy. Nienawidził kłamać i nigdy tego nie robił. Ale nie wiedział, co ma w tej sytuacji powiedzieć. A nie chciał zranić swego przyjaciela. – To jak teraz będzie z mieczem? – zapytał Conval. Reece odwrócił się i spojrzał na niego. – Co masz na myśli?

– No wiesz. Miecz Dynastii. Teraz, kiedy król nie żyje, następny z linii MacGilów będzie miał okazję spróbować go podźwignąć. Słyszałem, że korona przypadła Garethowi. To prawda? Wszyscy chłopcy siedzący dokoła ogniska, nawet ci starsi, ucichli i spojrzeli na Reece’a. Reece pokiwał powoli głową. – Tak – odparł. – To oznacza, że Gareth spróbuje – powiedział O’Connor. Reece wzruszył ramionami. – Zgodnie z tradycją. Owszem. Jeśli taki będzie jego wybór. – Myślisz, że będzie w stanie go podnieść? – spytał Elden. – Myślisz, że to on jest wybrańcem? Reece prychnął z drwiną – Żarty sobie stroisz Jest moim bratem, ale tylko przez krew. Nie z wyboru. Nie mam nic z nim wspólnego. Nie jest wybrańcem. Nie jest nawet królem. Zaledwie królewiczem. Gdyby mój ojciec żył, Gareth nigdy nie zostałby królem. Założę się o moją głowę, że nie udźwignie tego miecza. – Poza tym, jak to będzie wyglądało w oczach innych królestw, jeśli nasz nowy król podejmie tę próbę i poniesie klęskę? – spytał Conval. – Kolejny zawód w rodzinie MacGilów. Będziemy wyglądać na słabeuszy. – Chcesz powiedzieć, że mój ojciec był słabeuszem – warknął poirytowany Reece. – Nie – odparł Conval wymijająco. – Nie to miałem na myśli. Mówię tylko, że nasze królestwo będzie wyglądać na słabe, jeśli nowy król nie da rady podnieść miecza. Może to stanowić zachętę do zaatakowania nas. Reece wzruszył ramionami. – Nic nie możemy na to poradzić. Kiedy nadejdzie odpowiedni czas, pewnego dnia, któryś z MacGilów podniesie ten miecz. – Może ty nim będziesz? – powiedział Elden. Wszyscy utkwili wzrok w Reece’ie. – Jakby nie patrzeć – dodał Elden – jesteś drugim pełnoprawnym synem króla. – Godfrey również – odparł Reece. – Jest też ode mnie starszy. – Lecz Godfrey nigdy nie obejmie rządów. A po Garethie zostajesz ty. – Nic z tego nie ma teraz znaczenia – powiedział Reece. –To Gareth jest królem. Nie ja. – Może nie na długo – powiedział któryś z pozostałych chłopców głębokim głosem dobiegającym gdzieś z tłumu. – A co to ma znaczyć? – zapytał Reece przyglądając się twarzom w poszukiwaniu autora tych słów. Ale odpowiedziała mu tylko cisza, a wszyscy odwrócili wzrok.

– Krążą pogłoski o rewolcie – wydobył z siebie w końcu Elden. – Gareth to nie ty. Nie jest też jednym z nas. Narobił sobie wielu wrogów. Zwłaszcza w legionie oraz Srebrnej Gwardii. Wszystko może się teraz wydarzyć. Pewnego dnia możesz odkryć, że to ty zostałeś władcą. Reece poczerwieniał. – Zostanę królem, ale tylko zgodnie z prawem. Nie w takich okolicznościach. Nie z powodu wczesnej śmierci mego ojca, ani też dlatego, że Gareth został zdradzony. Poza tym, mój najstarszy brat Kendrick byłby o wiele lepszy ode mnie. – Lecz on nie ma prawa zostać królem – powiedział O’Connor. – Cóż, jest jeszcze moja starsza siostra Gwendolyn. To ona miała rządzić zgodnie z ostatnią wolą ojca. – Że niby kobieta miałaby zasiąść na tronie? – krzyknął zdumionym tonem któryś z chłopców. – To się nigdy nie stanie. – Ale takie było jego życzenie – upierał się Reece. – No, ale teraz jego życzenie nie zostanie spełnione, co? – zauważył ktoś inny. Reece potrząsnął głową powoli. – Jesteśmy w garści Garetha na dobre i na złe – powiedział. – Kto wie, co zastaniemy, kiedy tu wrócimy za sto dni? – nadmienił Elden. Grupa zamilkła, a wszyscy zapatrzyli się w płomienie. Thor siedział pochłonięty myślami. Na wzmiankę o Gwendolyn poczuł ucisk w żołądku. Odwrócił się i szeptem zapytał Reece’a: – A twoja siostra, czy widziałeś się z nią po pogrzebie? Reece popatrzył na niego i powoli skinął głową. – Rozmawiałem z nią. Oczyściłem twe imię. Wie, że do niczego nie doszło w tym burdelu. Thor poczuł wielką ulgę, poczuł jak pierwszy raz od dłuższego czasu schodzi z niego napięcie. Jego wdzięczność za to, co zrobił Reece była nie do opisania. – Czy powiedziała, że chciałaby się znowu ze mną spotkać? – zapytał Thor z nadzieją w sercu. Reece potrząsnął głową. – Przykro mi bracie. Ona należy do tych dumnych. Nie lubi przyznawać się do własnych błędów. Nawet jeśli jest w błędzie. Thor odwrócił się i popatrzył w ogień. Rozumiał. Czuł pustkę w sercu, która jednak dała mu siłę. Czekało go sto długich dni i najlepiej byłoby, gdyby nie musiał niczym się martwić. * Thor stał w komnacie króla, przy jego łożu. Wewnątrz panował mrok, rozświetlany jedynie migoczącym ogniem pochodni, zawieszonej na odległym końcu komnaty. Zrobił

trzy kroki w kierunku króla, uklęknął i wziął jego dłoń. Oczy króla były zamknięte. Z jego twarzy emanował spokój. Był zimny i nieruchomy i Thor czuł, że nie żyje. Korona MacGila nadal spoczywała na jego głowie. Nagle do wewnątrz wleciała Estopheles, zanurkowała i usiadła na głowie króla. Chwyciła koronę swym dziobem i odleciała przez okno. Thor widział jak jej wielkie skrzydła młóciły powietrze, kiedy ptak wznosił się z koroną coraz wyżej i wyżej. Spojrzał z powrotem na króla. Na jego miejscu leżał jednak Gareth. Thor cofnął rękę odruchowo, a kończyna Garetha przemieniła się w węża. Spojrzał wyżej i zauważył, że twarz Garetha zaczęła przypominać głowę kobry. Jego skóra pokryła się łuskami, a język wysuwał się co chwilę w stronę Thora. Gareth uśmiechnął się złowrogo, a jego oczy zaszły żółcią. Thor zmrużył oczy, a kiedy je otworzył zobaczył, że jest z powrotem w swojej wiosce. Domy i ulice wyglądały na opuszczone, drzwi i okna otwarte na oścież, jakby wszyscy opuścili wieś w pośpiechu. Poszedł drogą, którą pamiętał z dzieciństwa. Kurz kłębił się wszędzie dokoła. Dotarł do swego dawnego domu, niewielkiej budowli pokrytej białą gliną, której drzwi również były otwarte. Wszedł do środka nachylając się w przejściu i zobaczył swego ojca siedzącego przy stole na samym środku izby, odwróconego do niego plecami. Chłopiec zaczął okrążać izbę z walącym sercem. Nie chciał widzieć się z ojcem, ale jednocześnie coś go do tego zmuszało. Dotarł do drugiego końca stołu i usiadł naprzeciw ojca. Jego nadgarstki, objęte wielkimi żelaznymi kajdanami, były przykute do drewna. Ojciec patrzył na niego surowym wzrokiem. – Zabiłeś naszego króla – powiedział. – Nie zabiłem go – odparł Thor. – Nigdy nie byłeś częścią tej rodziny – rzekł ojciec. Serce Thora waliło mocno, kiedy próbował pojąć słowa ojca. – Nigdy cię nie kochałem! – krzyknął ojciec, wstał i zrzucił z siebie kajdany. Podszedł kilka kroków w kierunku Thora a łańcuchy zadzwoniły w powietrzu. – Nigdy ciebie nie chciałem! – wrzasnął. Natarł na Thora z podniesionymi pięściami, jakby chciał go udusić. W chwili, kiedy jego ręce zacisnęły się na szyi Thora, ten przymknął oczy. Stał na dziobie statku – potężnego, drewnianego okrętu wojennego. Statek zanurzał się co chwilę głęboko w wodzie, po czym unosił wysoko, a fale rozbijały się o niego ze wszystkich stron. Thor stał za sterem. Przed nim frunęła Estopheles, nadal trzymając w dziobie królewską koronę. W oddali ukazała się wyspa. Wyrastała z morza spowita mgłą. A jeszcze dalej na niebie ujrzał płomień. Niebo przykryły ciemnofioletowe chmury, a słońca stały w swoim bliskim sąsiedztwie. Usłyszał okropny ryk i wiedział już, iż przed sobą miał Wyspę Mgieł.

Poderwał się ze snu. Usiadł, głęboko wciągając powietrze. Rozejrzał się dokoła. To był tylko sen. Leżał w koszarach oświetlonych wczesnym światłem poranka. Pozostali chłopcy spali wszędzie wokoło. Serce waliło mu niemiłosiernie. Sięgnął ręką, by zetrzeć pot z czoła. Ten sen wydawał się tak realny. – Wiem coś o złych snach chłopcze – dobiegł go czyjś głos. Thor odwrócił się i ujrzał Kolka stojącego nieopodal. W pełni ubrany, ręce skrzyżował na piersi i spoglądał na śpiących chłopców. – Pierwszy wstajesz. To dobrze. Przed nami długa podróż. A twe koszmary to tylko początek.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Gareth stał w otwartym oknie swojej komnaty i obserwował, jak świt wstaje nad jego królestwem. Jego królestwem. Dobrze brzmiały te słowa. Jeszcze dziś zostanie królem. On, a nie jego ojciec. On – Gareth MacGil. Ósmy z rodu MacGilów. Korona spocznie na jego głowie. Był to początek nowej epoki. Nowego panowania. Jego wizerunek będzie na każdej monecie. Jego postument stanie przed zamkiem. Jeszcze kilka tygodni i imię jego ojca będzie zaledwie wspomnieniem, faktem zdegradowanym do kilku linijek w księgach historii. Teraz nadeszła jego pora, jego czas, by błyszczeć. Dzień, na który czekał przez całe swe życie. Tak naprawdę całą noc spędził na nogach nie mogąc zasnąć. Wiercił się i przewracał na łóżku, potem chodził po izbie w tę i z powrotem, spocony i nękany zimnymi dreszczami. Tych kilka chwil, kiedy udało mu się zdrzemnąć, wypełnił niespokojny sen. Widział twarz swego ojca wpatrującą się w niego, ganiącą go tak samo jak za życia. Teraz jednak ojciec nie mógł już go ruszyć. Teraz to on decydował o wszystkim. Otworzył oczy i sprawił, że ten obraz znikł z jego myśli. To on był w świecie żywych, nie jego ojciec. On sam, jedyny. Ledwo pojmował wszystkie zmiany, jakie dokoła niego zachodziły. Niebo jaśniało z każdą chwilą i robiło się coraz cieplej. Wiedział, że za kilka godzin otrzyma koronę, królewskie szaty oraz berło. Wszyscy królewscy doradcy i generałowie, wszyscy ludzie w tym królestwie będą jemu się kłaniać. Będzie miał kontrolę nad armią, legionem i skarbcem. W zasadzie nie będzie takiej rzeczy, której nie mógłby kontrolować. Nie będzie nikogo, kto nie będzie musiał kajać się przed nim. To tej władzy tak pożądał przez całe swoje życie. I teraz była ona w jego posiadaniu. Nie jego siostry, ani też żadnego z jego braci. Udało mu się do tego doprowadzić. Być może przedwcześnie. Pomyślał jednak, że i tak któregoś dnia korona należałaby do niego. Dlaczego miał czekać całe życie, zmarnować swoje najlepsze lata na oczekiwanie? Królem powinien zostać w młodości, a nie jako stary człowiek. On tylko sprawił, że wszystko wydarzyło się nieco wcześniej. Jego ojciec dostał to, na co zasługiwał. Całe życie krytykował go, nie chciał zaakceptować takim, jakim był. Teraz Gareth zmusi ojca, by go zaakceptował zza grobu, czy to mu się podoba, czy nie. Zmusi go, by skierował swój wzrok na swego najmniej kochanego syna, jako na władcę, tego samego syna, którego nigdy nie chciał. Taka była kara za rezygnację z okazywania mu miłości, za jej brak od samego początku. Gareth nie potrzebował już jej. Teraz całe królestwo miało obdarzyć go miłością i oddawać mu cześć. I zamierzał wycisnąć z niego tyle, ile się da. Nagle usłyszał pukanie do drzwi. Dźwięk żelaznej kołatki uderzanej o drewno rozbrzmiał w całej komnacie. Zdążywszy się już ubrać, odwrócił się i podszedł do drzwi.

Otworzył je jednym szarpnięciem z radosną myślą, że robi to już ostatni raz. Od dzisiaj będzie spał gdzie indziej – w komnacie króla. Słudzy będą stać przy jego drzwiach z obu stron gotowi mu służyć przez okrągłą dobę. Nigdy więcej nie dotknie klamki. Królewska świta, wojownicy, służba, ktokolwiek, kogo zechce widzieć w swoim pobliżu będą gromadzić się przy nim tłumnie. Już sama ta myśl była elektryzująca. – Najjaśniejszy panie – dobiegł go chór głosów. Tuzin jego strażników ukłoniło się nisko, kiedy otworzył drzwi. Jeden z jego doradców wyszedł przed szereg. – Przybyliśmy towarzyszyć ci na ceremonię koronacji. – Dobrze więc – powiedział starając się wypowiedzieć te słowa z opanowaniem, aby nie zabrzmiało to tak, jakby wyczekiwał na ten moment przez całe swoje życie. Ruszył przed siebie z podniesioną brodą, doskonaląc już od tej chwili królewski wygląd. Miał zamiar pozwolić, by ten dzień go przemienił i żądać od wszystkich wkoło, by w ich spojrzeniach dokonała się taka sama przemiana. Szedł po czerwonym dywanie wyłożonym dla niego wzdłuż kamiennej, zamkowej posadzki, między dwoma szeregami straży ustawionych po obu jego stronach, oczekujących na jego nadejście. Wolnym, przemyślanym tempem pokonywał korytarz za korytarzem, upajając się każdą chwilą. Wszędzie, gdzie się pojawił, straże kłaniały mu się nisko. – Najjaśniejszy panie – powtarzali jeden za drugim, jak domino. Miło było słyszeć te słowa. Brzmiały wręcz cudownie, gdy kroczył śladami ojca, który jeszcze wczoraj przemierzał tę samą drogę. Pokonał ostatni zakręt. Słudzy otworzyli przed nim strzeliste dębowe drzwi, ciągnąc ze wszystkich sił za ich żelazne kołatki. Otworzyły się ze skrzypnięciem i ukazały ogromną, ceremonialną salę. Gareth oczekiwał tłumów, ale to, co zobaczył zbiło go z tropu: tysiące najznamienitszych i najważniejszych mieszkańców dworu, arystokracji, rodziny królewskiej, setki wojowników Srebrnej Gwardii wypełniały pomieszczenie po brzegi. Wszyscy znieruchomieli na jego widok. Ubrani w swe najlepsze szaty, które założyli na tę najważniejszą uroczystość, stali w równych odstępach wyznaczonych ławami. Tysiące ludzi odwróciło się by spojrzeć na niego i oddać pokłon. Gareth nie mógł uwierzyć. Wszyscy ci ludzie zgromadzili się tu wyłącznie dla niego. Nic i nikt go już teraz nie powstrzyma. To był jego czas. Już za chwilę korona spocznie na jego głowie, a tego nikt już nie będzie w stanie mu odebrać. Aż go świerzbiło, żeby poczuć jej ciężar na głowie. Szedł nieśmiało wzdłuż przygotowanej do tego nawy, stawiając krok za krokiem po pluszowym, czerwonym dywanie wyścielającym drogę. Na jego końcu znajdowały się ołtarz i tron. Tam tez oczekiwał na niego Argon oraz kilku członków królewskiej rady. – Słuchajcie, słuchajcie! Niechaj wszyscy przyjmą i powitają nowego króla!

– Słuchajcie! – odezwał się chór okrzyków, tysięcy głosów wypełniających salę, niesionych echem wysoko pod katedralne sklepienie. Nagle odezwała się muzyka. Dźwięki lutni przygrywały Garethowi, kiedy ten rozpoczął ceremonialny marsz do tronu. Widział twarze, które rozpoznawał od razu oraz takie, których nie kojarzył w ogóle. Byli tam ludzie, którzy zwykli patrzeć na niego jak na kolejnego, zwyczajnego chłopca, oraz ci, którzy nie zwracali na niego nigdy uwagi. Teraz oni wszyscy musieli okazywać mu szacunek. Teraz mógł żądać od nich całkowitej uwagi. Minął swe rodzeństwo stojące obok siebie. Godfreya, Kendricka, Gwendolyn i Reece’a. Za Reece’em stał ten chłopak, Thor. Wszyscy oni byli mu solą w oku. Nieważne. Wkrótce pozbędzie się ich. Kiedy zasiądzie na tronie i obejmie władzę, rozprawi się z każdym z nich z osobna. Wszak on sam wiedział najlepiej, że najgorszy wróg czyha w najbliższym otoczeniu. Wyminął swoją matkę, królową, która wpatrywała się w niego z dezaprobatą. Nie potrzebował już jednak jej poparcia, nigdy więcej. Teraz to on był jej królem. Teraz to ona odpowiadała przed nim. W końcu, wyminąwszy wszystkich, dotarł do tronu. Muzyka rozbrzmiała jeszcze głośniej, kiedy wchodził po schodach z kości słoniowej na podwyższenie, gdzie oczekiwał Argon przyodziany w swe najlepsze ceremonialne szaty. Gareth stanął przed nim. W tym momencie wszyscy – tysiące ludzi zgromadzonych na sali – usiedli. Muzyka ucichła i zapanowała grobowa cisza. Gareth spoglądał na Argona, który patrzył na niego tak intensywnie, iż wydawało się, że jego przejrzyste oczy prześwidrują go na wskroś. Gareth chciał odwrócić głowę, ale zmusił się do porzucenia tej myśli. Zaczął ponownie się zastanawiać, co Argon widział. Czy widział przyszłość? Lub, co gorsza, czy widział przeszłość? Czy widział to, czego Gareth się dopuścił? A jeśli tak, czy był gotowy to ujawnić? Zapamiętał w myślach, żeby pozbyć się również Argona. Miał zamiar wyeliminować każdego z najbliższego otoczenia swego ojca – każdego, kto mógł go podejrzewać. Zebrał się w sobie, kiedy Argon zaczął przemawiać. Modlił się w duchu, żeby druid nie powiedział niczego, co wskazałoby jego, jako zabójcę. – Los zechciał – oznajmił Argon wyważonym głosem – iż zgromadziliśmy się tu wszyscy, by opłakiwać stratę wspaniałego króla, a jednocześnie uznać koronację jego syna. Prawo Kręgu nakazuje, by rządy przejął pierworodny, prawowity syn. A jest nim Gareth MacGil. Każde jego słowo, każda pojedyncza fraza była dla Garetha oznaką potępienia. Dlaczego Argon musiał użyć akurat tych słów, położyć nacisk na wyraz prawowity? Gareth odebrał to za oczywisty afront. Wiedział dokładnie, że druid dawał mu do zrozumienia, iż wolałby widzieć Kendricka na jego miejscu. Gareth przyrzekł sobie, że Argon jeszcze za to zapłaci.

– Jako czarnoksiężnik rodziny MacGilów od siedmiu pokoleń, mam obowiązek złożyć koronę na twojej głowie Garethie w nadziei, że wypełnisz najważniejsze obowiązki króla Kręgu. Czy ty, Garethie, przyjmujesz ten przywilej? – Przyjmuję – odpowiedział Gareth. – Czy ty, Garethie, przysięgasz utrzymywać i bronić praw naszego wspaniałego królestwa? – Przysięgam. – Czy ty, Garethie, przysięgasz pójść w ślady twego ojca, we wszystkim, co czynił, oraz twoich przodków i chronić Krąg, utrzymać kanion i bronić nas przed wszystkimi wrogami, którzy czyhają wewnątrz i na zewnątrz królestwa? – Przysięgam. Argon wpatrywał się w niego długo surowym wzrokiem, beznamiętnie, aż w końcu sięgnął po wielką, zdobioną klejnotami koronę, tą, którą nosił jego ojciec, podniósł wysoko i zaczął opuszczać na głowę Garetha. Cały czas nucił w kółko to samo w dawno zapomnianym języku Kręgu. – Atimos lex vi mass primus… Recytował swoim głębokim, gardłowym głosem jeszcze przez jakiś czas. W końcu przestał i umieścił koronę na czole Garetha. – Z prawa nadanego mi przez Zachodnie Królestwo Kręgu, ja Argon niniejszym ogłaszam ciebie Garethie ósmym królem z rodu MacGil. W sali rozległy się przytłumione oklaski, którym daleko było do entuzjazmu. Gareth odwrócił się i stanął naprzeciw swoich poddanych. Stali wszyscy uprzejmie, a Gareth przyglądał się ich twarzom. Cofnął się o dwa kroki i zasiadł na tronie ojca, zatonął w nim czując pierwszy raz jak to jest wesprzeć ramiona na wysłużonych poręczach. Siedział wpatrując się w swoich poddanych, którzy spoglądali na niego z nadzieją, a może też z obawą. Widział też tych, którzy nie wiwatowali, którzy patrzyli na niego sceptycznie. Dobrze zapamiętał sobie ich twarze. Każdy z nich za to zapłaci. * Thor opuścił królewski zamek w otoczeniu członków legionu. Wszyscy zostali zmuszeni by uczestniczyć w ceremonii przed wyruszeniem na wyprawę. Czuł pustkę. Robiło mu się niedobrze, kiedy stał tam i obserwował koronację Garetha. Wszystko wyglądało tak nierzeczywiście. Jeszcze kilkanaście godzin wcześniej na tym samym tronie siedział MacGil, niezłomny, z tą samą koroną na głowie, dzierżąc to same berło. Jeszcze tak niedawno całe królestwo oddawało honory jego władcy. Co stało się z ich lojalnością? Oczywiście rozumiał, że królestwo powinno mieć pana i że tron nie mógł stać pusty przez dłuższy czas. Ale czy nie można było poczekać jeszcze trochę? Czy taka już była

jego natura, że nie pozostawał pusty przez więcej niż tylko kilka godzin? Co takiego było w tronie, we władzy i w tytułach, że wszyscy garnęli się, by je zdobyć? Czy Argon miał rację? Czy marsz władców miał trwać w nieskończoność? Czy może jednak kiedyś miał się zakończyć? Obserwując Garetha na tronie, Thor doszedł do wniosku, że tron bardziej będzie przypominał złote więzienie, niż symbol władzy. Odkrył też, iż było to miejsce, którego nigdy nie chciałby zająć. Przypomniał sobie ostatnie słowa MacGila o jego przeznaczeniu, o tym, że jest większe niż samego króla. Zadrżał. Modlił się, żeby król nie miał na myśli, iż kiedyś to Thor zostanie królem – ani tu, ani nigdzie indziej. Polityka nie interesowała go zupełnie. Chciał zostać wielkim wojownikiem. Chciał chwały. Chciał walczyć u boku swych braci, pomagać potrzebującym. To wszystko. Chciał zostać wodzem na polu bitwy, ale nie poza nim. Nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że każdy przywódca, który dążył do objęcia władzy, zawsze kończył skorumpowany. Wydostał się z tłumu razem z innymi legionistami. Wszyscy byli nadąsani, że ich podróż została odłożona tylko po to, by złożyć hołd nowemu królowi. Dzień ten ogłoszono świętem narodowym i nie mogli wyruszyć aż do następnego poranka. Oznaczało to kolejny dzień spędzony na przesiadywaniu, opłakiwaniu poprzedniego króla i kontemplowaniu wywyższenia Garetha. Była to ostatnia rzecz, jaką Thor miał ochotę robić. Z niecierpliwością oczekiwał wymarszu, przebycia kanionu, wejścia na łódź, odetchnięcia morskim powietrzem, które wyostrzyłoby jego zmysły, pozostawienia tego wszystkiego za sobą i rzucenia się w wir ćwiczeń, jakiekolwiek legion mu zgotuje. Kiedy wychodzili bramą zamkową, podszedł do niego Reece i dźgnął ostro palcem między żebra. Thor odwrócił się i spostrzegł, iż Reece coś mu pokazuje. Odwrócił się w tym kierunku i ledwo mógł uwierzyć w to, co zobaczył. W niewielkim oddaleniu od nich stała Gwendolyn. Ubrana była w suknię z czarnego jedwabiu i patrzyła wprost na niego. – Chce z tobą rozmawiać – powiedział Reece. – Idź do niej. O’Connor, Elden, bliźniacy i jeszcze kilku chłopców uraczyło go serią ochów i achów popychając Thora łokciami. – Kochaś ma randkę! – krzyknął O’Connor. – Biegnij lepiej do niej, zanim zmieni zdanie! – powiedział Elden. Thor zaczerwienił się i popatrzył na Reece’a, próbując zignorować pozostałych. – Nie rozumiem. Myślałem, że nie chce mnie widzieć na oczy. Reece potrząsnął powoli głową i uśmiechnął się. – Pewnie doszła już do siebie – odparł. – Idź do niej. Nie wyruszymy przed jutrem. Masz dużo czasu. Thor usłyszał skowyt i spojrzał w dół na Krohna, który popędził galopem do Gwendolyn. Thor nie potrzebował dalszej zachęty– pobiegł za lampartem pośród

szyderczych okrzyków przyjaciół. Ale nie przejmował się nimi. Nic go w tej chwili nie obchodziło poza myślą, że za chwilę znów ją zobaczy. Nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo za nią tęsknił – jak wielki ból odczuwał w sercu aż do teraz, kiedy zobaczył ja kolejny raz. Thor pobiegł zygzakiem za Krohnem przez tłum. W końcu dotarł do niej. Stała w niewielkim oddaleniu od wejścia do zamku, on przed nią, popychany przez setki ludzi opuszczających zamek po ceremonii. Patrzyła na niego z poważną miną. Poczuł smutek, że po jej wielkiej radości, która rozświetlała jej twarz nie pozostał żaden ślad. Zastąpiła ją powściągliwość, żałobna aura. A jednak w jakiś sposób sprawiało to, iż wyglądała jeszcze piękniej w surowym świetle poranka. Krohn skoczył do jej nóg, ale ona nie odwracała wzroku od Thora. I znowu stał przed nią i nie miał bladego pojęcia, co powinien powiedzieć. Już miał wydusić coś z siebie, kiedy zabrała głos. – Wybacz mi moje wczorajsze słowa – powiedziała miękkim głosem. – O tym, że jesteś z pospólstwa. Że jesteś niższego stanu. Nie miałam tego na myśli. Po prostu byłam zdenerwowana. To do mnie niepodobne. Wybacz mi. Serce Thora przepełniła radość. Nie mógł uwierzyć, że znów okazywała mu życzliwość. – Nie musisz przepraszać – powiedział. – Muszę. Nie miałam tego na myśli. Reece powiedział, że to, co o tobie usłyszałam, to były same kłamstwa. Myliłam się. Powinnam wiedzieć lepiej, a nie słuchać innych. Powinnam dać ci szansę. Spojrzała na niego swymi zdumiewająco błękitnymi, hipnotyzującymi oczyma, które sprawiły, że nie mógł zebrać myśli. – Dasz mi jeszcze jedną szansę? – spytała. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Oczywiście.– Spuścił wzrok i zaczął kopać leżące na ziemi kamyki. – Tak naprawdę to nigdy nie straciłem nadziei, że zmienisz zdanie, bo i ja go nie zmieniłem. Spojrzała na niego i pierwszy raz od jakiegoś czasu na jej twarzy zawitał uśmiech. Wielki uśmiech, który podniósł Thora na duchu. Z miejsca poczuł się o połowę lżejszy. Wszędzie dokoła przepychali się opuszczający zamek ludzie. Gwen chwyciła jego dłoń, a dotyk jej miękkiej skóry poraził go. – Chodź ze mną – powiedziała. Thor czuł na sobie spojrzenia wszystkich cisnących się i popychających ich w każdą stronę ludzi i sam zapragnął opuścić to miejsce. – Gdzie idziemy? – zapytał. – Zobaczysz. Bez wahania pozwolił jej poprowadzić się przez tłum przy bocznym murze zamku i na zewnątrz, na otwartą przestrzeń.

Szli trzymając się za ręce przez pola pokryte kwiatami, skąpane w świetle porannego słońca. Krohn dreptał za nimi wesoło. Drugie słońce wchodziło dopiero na nieboskłon. Zapowiadał się piękny, słoneczny dzień. Minęli zagajnik drzew w pełnym rozkwicie, udekorowanych biało–zielonymi i turkusowymi kwiatami, wśród których nurkowały i buszowały rozmaite ptaki. Wspinali się dalej na niewielkie wzniesienie, krocząc po dywanie z kwiecia sięgającego im do kolan. W końcu dotarli na szczyt. Rozpościerał się stamtąd niesamowity widok. Thor odwrócił się i zobaczył królewski dwór sięgający w dal w każdym kierunku. Bezchmurne niebo mieniło się błękitami i żółcieniami. Tylko hen daleko na horyzoncie zawisła bez ruchu jedna chmura. Silniejsze wrażenie wywarł na nim jednak widok, który zobaczył odwróciwszy się w drugą stronę – miejsce pochówku króla MacGila. Niewielki, świeżo usypany kopiec ziemi, oznaczony długą żerdzią zakończoną okręgiem z osadzoną wewnątrz podobizną sokoła, symbolem ich królestwa, wyróżniał się na tle wyniosłych klifów Kolviana. Wysoko na niebie rozległ się pisk. Thor dostrzegł Estopheles, która zanurkowała i wylądowała na czubku żerdzi. Spojrzała na Thora i Gwen, uniosła skrzydła i wrzasnęła ponownie. Potem opuściła je i usiadła wygodnie na żerdzi. Thor i Gwen popatrzyli na siebie zaintrygowani zachowaniem sokoła. – Zwierzęta zawsze będą dla mnie tajemnicą – powiedział Thor. – Wyczuwają różne rzeczy – odpowiedziała Gwen. – Rzeczy, których my nie dostrzegamy. Zdziwił się, że byli tu, nad świeżym jeszcze miejscem pochówku, tylko we dwoje. Myśl ta sprawiła mu ból. Dzień wcześniej król mógł wydawać rozkazy każdemu, wezwać tysiące ludzi jednym tylko skinieniem; a teraz, kiedy już nie żył, nikt nie przychodził, by oddać mu hołd. Gwen uklęknęła i położyła na grobie pęk turkusowych kwiatów, które zebrała po drodze. Thor uklęknął przy niej i zmiótł zalegające na grobie kamienie. Krohn wszedł między nich, położył się na kopcu, spuścił głowę i zakwilił. Klęcząc u grobu słyszeli jedynie świst wiatru hulającego dokoła. Nagle przemożne uczucie smutku ogarnęło Thora. Jednocześnie pocieszył go fakt, iż był w tej chwili dokładnie tam gdzie chciał. Razem z MacGilem. Razem z Gwen. A nie we dworze, oglądając koronację królewicza. Ani nigdzie indziej. – Wiedział, że jego koniec jest bliski – powiedziała Gwen. Spojrzał na nią. Patrzyła w dół na grób. – Kilka dni temu kazał mi usiąść i słuchać. Mówił o swojej śmierci. Dziwnie to brzmiało. Tylko się zmartwiłam. Kazałam mu przestać, ale nie chciał mnie słuchać. Nie, dopóki mu nie przyrzekłam. – Co przyrzekłaś? – spytał Thor.

Gwen zamilkła, starła łzę z policzka i ułożyła kwiaty na jego grobie w idealny wzór. Po długiej chwili, w końcu odchyliła się i westchnęła. – Kazał mi przysiąc, że jeśli umrze, ja będę rządzić jego królestwem. Odwróciła się i spojrzała na Thora. Jej piękne, błękitne oczy tonęły we łzach, rozświetlone porannym światłem obu słońc. Były najpiękniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widział. I uprzytomnił sobie zaskoczony, że mówiła prawdę. – Ty? Miałabyś rządzić? – spytał z przejęciem. Jej twarz spochmurniała. – Sądzisz, że się nie nadaję? – spytała oskarżycielskim tonem. Thor zająknął się. – Nie, nie, no oczywiście, że tak. Nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało. Ja, ja tylko jestem zaskoczony. Nie miałem o tym pojęcia. Wyraz jej twarzy złagodniał. – Też byłam zaskoczona. Nie było to coś, czego bym pragnęła. Ale powiedziałam mu, że to uczynię. Nie przestawał nalegać, dopóki nie złożyłam przysięgi. – To… ja już nic nie rozumiem – odparł zdezorientowany Thor. – Dlaczego to Gareth został koronowany, a nie ty? Spojrzała z powrotem na grób. – Życzenie mego ojca nigdy nie zostało ratyfikowane. Rada nie zastosowała się do jego wyboru. – Ale to nieuczciwe – krzyknął Thor czując jak wzbiera w nim oburzenie. – Nie tego chciał twój ojciec! Wzruszyła ramionami. – Jest jak jest – odparła. – Naprawdę, nie chciałabym tego. – Ale to nie w porządku, że akurat Gareth ma rządzić. Westchnęła, otarła łzę z policzka i zebrała się w sobie. – Powiadają, że każde królestwo ma takiego władcę, na jakiego zasługuje – odpowiedziała. Jej słowa zawisły w powietrzu. Kiedy Thor zastanowił się nad tym, zrozumiał, że Gwen była o wiele mądrzejsza niż mógł przypuszczać. Zdał sobie też sprawę, jak dobrym władcą by była. Jego złość wzmógł dodatkowo fakt, że została pominięta, że życzenie jej ojca zostało zignorowane. – Lecz naprawdę martwię się o nasze królestwo – powiedziała – o naszą część Kręgu. Kiedy McCloudowie dowiedzą się o koronacji Garetha, tylko ich to rozzuchwali. Wszystkich naszych wrogów także. Gareth nie jest typem prawdziwego władcy i oni to wiedzą. Narazi nas to na duże niebezpieczeństwo. Thor zastanawiał się nad wszystkimi konsekwencjami zabójstwa króla. Wydawały się nie mieć końca. – Lecz najbardziej nie daje mi spokoju to, że nikt nie zna jego zabójcy. Muszę się tego dowiedzieć. Nie spocznę dopóki tego nie odkryję. Czuję, że i dusza mego ojca nie

zazna do tego czasu spokoju. Sprawiedliwości musi stać się zadość. Nie ufam nikomu we dworze. Zbyt wielu jest tam szpiegów i każdy żyje tylko kłamstwem. W zasadzie, jesteś jedyną osobą, której mogę zaufać, a to dlatego, że jesteś z zewnątrz. Tobie oraz moim braciom – Kendrickowi i Reece’owi. Nikomu innemu. – Czy masz jakiekolwiek podejrzenia, komu mogłoby zależeć na jego śmierci? – spytał. – Mam i to wiele. I wiele tropów do zbadania. Podążę za każdym z nich i nie spocznę, póki nie znajdę zabójcy. Jej słowa brzmiały niczym oświadczenie, kiedy wypowiadała je wpatrując się w grób ojca. Thor czuł, z jak dużym przekonaniem to powiedziała i był pewien, że dowie się, kto to zrobił. Po dłuższej chwili Gwen wstała. Thor również. Stali przy sobie zapatrzeni w grób. – Chciałabym uciec stąd jak najdalej – powiedziała. – Zostawić to miejsce za sobą. Jakaś część mnie najchętniej nigdy by już tu nie wróciła. Nienawidzę tego wszystkiego. Nie wiem, dokąd to wszystko zmierza, lecz przeczuwam, że skończy się tragicznie. Śmiercią. Zdradą. Zabójstwem. Nienawidzę tego dworu. Nienawidzę bycia w rodzinie królewskiej. Chciałabym wieść proste życie. Chciałabym, żeby mój ojciec był zwykłym rolnikiem. Wówczas nadal by żył. A to o wiele więcej dla mnie znaczy niż całe królestwo. Czując jej ból, Thor objął jej dłonie swymi. Nie cofnęła się. – Już wkrótce sam będę daleko stąd – powiedział. Odwróciła się i spojrzała na niego. W jej oczach dostrzegł strach. – O czym ty mówisz? Jutro wyruszamy w podróż, cały legion. Na Rytuał Stu Dni. Popłyniemy łodziami na odległą wyspę, aby ćwiczyć. Nie wrócę przed jesienią. Jeśli w ogóle wrócę. Gwen wyglądała na przybitą. Powoli potrząsnęła głową. – Życie bywa okrutne – powiedziała. – Wszystkie nieszczęścia naraz. Na jej twarzy pojawił się nagle wyraz zdecydowania. – Kiedy odpływa łódź? – Z samego rana. Uścisnęła jego dłoń. – To mamy cały dzień dla nas – odrzekła z uśmiechem. – Wykorzystajmy go do ostatka. Thor uśmiechnął się do niej. – Ale jak? – spytał. Uśmiech na jej twarzy tylko się pogłębił. – Znam idealne miejsce. Odwróciła się i pociągnęła za sobą. Razem biegli przez pola trzymając się za ręce, z Krohnem u boku. Thor nie miał pojęcia, gdzie go prowadziła, ale tak długo, jak był z nią nic innego się nie liczyło.

Podążali polami pełnymi kwiatów, pokonując niewielkie pagórki, a Thor zachwycał się każdą chwilą spędzoną w towarzystwie Gwen. Wyczuwał, że i ona była radosna. Lecz już nie w tak bujny i serdeczny sposób, który rozświetlał wszystko wkoło. Jej tryskający energią śmiech ustąpił miejsca ponuremu i poważnemu, który zrodził się wraz ze śmiercią jej ojca. Szli polami, które mieniły się wszystkimi kolorami tęczy, od róży i zieleni do fioletów i bieli. Krohn biegał dokoła nich, jazgocząc i podskakując, wyglądając na szczęśliwszego nawet od nich. Dotarli do wielkiego wzgórza, a kiedy weszli na jego szczyt, Gwen zatrzymała się, a Thor zaraz obok niej. Wrósł w ziemię oniemiały z wrażenia. W oddali tuż przed horyzontem zobaczył wielkie jezioro. Jasnobłękitna, błyszcząca w słońcu woda była przeźroczysta i czystsza od wszystkich, jakie Thor widział w swoim życiu. Wokoło piętrzyły się strzeliste góry, a ich klify, niczym żywe, mieniły się przeróżnymi kolorami w porannym słońcu. – Jezioro klifów – powiedziała. – Jest bardzo stare; schowane tak dobrze, iż nikt tu nie przychodzi. Odkryłam je, kiedy byłam dzieckiem. Miałam dużo czasu i spędzałam go na pieszych wędrówkach. Widzisz tą wysepkę, o tam? –spytała wskazując palcem. Thor zmrużył oczy przed słońcem połyskującym na wodzie i dostrzegł ją. Małą wysepkę położoną na samym środku jeziora, daleko od brzegu. – To tam uciekałam będąc dzieckiem. Przeprawiałam się na tej niewielkiej łódce – powiedziała wskazując tym razem na pokrytą mchem łódkę na brzegu – i sama wiosłowałam. Czasami spędzałam tam całe dni, z dala od wszystkich. Nikt inny nie mógł tam dotrzeć. Jest to jedyne miejsce nieskalane jeszcze obecnością nikogo poza mną. Odwróciła się i spojrzała na Thora. On również na nią patrzył. Jej oczy jarzyły się wszelkimi kolorami nieba i po raz pierwszy od śmierci króla wydawały się prawdziwie żywe. – Chcę cię tam zabrać – powiedziała – podzielić się tym z tobą. Usłyszawszy te słowa, Thor poczuł wzruszenie; tak blisko Gwen nie był jeszcze nigdy. – Będę zaszczycony – odpowiedział. Chwyciła jego dłoń i nachyliła się; on również i ich usta spotkały się w pocałunku. Magicznym pocałunku – słońce wyszło zza chmury, a Thor poczuł jak po jego ciele rozlewa się miłe ciepło. Miała miękkie, delikatne wargi. Thor dotknął jej niewiarygodnie gładkiego policzka. Trwali w pocałunku jeszcze przez długi czas. W końcu Gwen odsunęła się i z uśmiechem na twarzy chwyciła jego dłoń. Zaczęli schodzić ze wzgórza po łagodnej, opadającej do samego brzegu jeziora grani i leżącej tam łódki. Thor nie mógł się doczekać.

Płynęli po spokojnych, jasnobłękitnych wodach jeziora. Thor wiosłował i wpatrywał się w siedzącą naprzeciw niego Gwen. Po chwili dopłynęli do piaszczystego brzegu wyspy. Wyskoczył z łodzi, wciągnął ją dalej na ląd i podał rękę Gwen, która przy jego pomocy zeskoczyła na pokryty błyszczącym, czerwonym piaskiem brzeg. Krohn wyskoczył zaraz za nią i zaczął ganiać dokoła popiskując radośnie. Thor chwycił dłoń Gwen i pozwolił jej poprowadzić się w głąb wysepki. Przybrzeżny piasek szybko ustąpił połaciom trawy i kwiatów. Wyspa rozbrzmiewała dźwiękiem kołyszących się, egzotycznych, strzelistych drzew, które chyliły się wszędzie dokoła smagane letnią bryzą, raz w tą, raz w drugą stronę. Z drzew zaś opadały wszędzie niczym śnieg białe płatki kwiatów. Gwen miała rację– to miejsce było zaczarowane. Gwen zachichotała. Jej nastrój widocznie się poprawił. Chwyciła Thora za rękę i poprowadziła ledwo widocznym szlakiem przez wijące się wszędzie dokoła zielone ścieżki. Po sposobie w jaki szła, domyślił się, że znała tu każdy kąt na pamięć. Zastanawiał się, dokąd go prowadzi. Co chwilę skręcali i zmieniali kierunek. Thor uchylał się często przed zwisającymi tu i ówdzie gałęziami. W końcu dotarli na małą polanę schowaną wśród drzew w samym środku wyspy. Thor ze zdumieniem zauważył ruiny niewielkiej, niszczejącej, kamiennej budowli. Jej ściany stały jeszcze, lecz wnętrze świeciło pustkami od dawien dawna. Otwarta z każdej strony, wystawiona była na działanie żywiołów, a jej podłogę pokrywała warstwa grubego, miękkiego mchu. Na jej środku wyrastał z ziemi i piął się łagodnie w górę podest tworzący niewielkie, naturalnie nachylone łoże. Gwen pociągnęła Thora i razem legli obok siebie na plecach, spoglądając na nieboskłon. Krohn podbiegł i położył się przy Gwen. Chichotała i głaskała kota, a Thor zaczął się zastanawiać, czy aby Krohn nie lubił jej bardziej od niego. Oparł głowę na rękach na mokrym mchu, i spojrzał w górę na dwa słońca, jasne, turkusowożółte niebo, drzewa kołyszące się na wietrze i opadające z nich płatki kwiatów. Letnia bryza zagrała dźwięcznie na ścianach budowli i Thor miał przez chwilę wrażenie, że razem z Gwen są ostatnimi ludźmi na ziemi. Czuł się tak, jakby udało im się uciec od wszelkich trosk, jakby byli w bezpiecznym, chronionym miejscu, gdzieś, gdzie nikt nie mógł ich tknąć. Poczuł się rozluźniony jak nigdy przedtem i nie chciał już nigdzie stąd odejść. Poczuł jej dłoń na swojej i spojrzał na Gwen. Ich palce splotły się, a dotyk jej skóry przyniósł mu jeszcze większą ulgę. Wszystko na świecie miało nareszcie sens. Leżąc w ciszy i rozkoszując się chwilą relaksu Thor pomyślał o jutrze, o tym, że będzie musiał ją opuścić – i ta myśl zabolała go bardzo. Tak jak z wielką ekscytacją oczekiwał wyruszenia na Rytuał, tak teraz myśl o rozstaniu z Gwen zasmuciła go bardzo. Po tym wszystkim przez co przeszli– śmierci króla, ich nieporozumieniu i późniejszym pogodzeniu –w końcu czuł, że jest w odpowiednim miejscu. Zastanawiał się, czy to rozstanie tego nie zepsuje. I jak będzie wszystko wyglądało za te sto dni, czy nadal będzie jej na nim zależało?

– Żałuję, że muszę jutro wyjechać, zostawić cię tutaj samą – powiedział. Czuł się nieswojo i miał nadzieję, że jego słowa nie zabrzmiały zbyt rozpaczliwie. Ku jego zdziwieniu odwróciła się i spojrzała na niego, a jej twarz była uśmiechnięta. – Miałam nadzieję, że to powiesz. O niczym innym nie myślałam od chwili, kiedy mi powiedziałeś o wyprawie. Myśl o tym, że musisz wyjechać sprawia mi ból nie do opisania. Twój widok był jedyną rzeczą, która dała mi pocieszenie. Uścisnęła jego dłoń, przywarła do niego i pocałowała. A on odwzajemnił jej pocałunek. Całowali się jeszcze przez długą chwilę, po czym ponownie położyli się i leżeli przy sobie. – A co z twoją matką? – spytał Thor. – Czy nadal zabrania ci widywać się ze mną? Gwen wzruszyła ramionami. – Od śmierci ojca jest zupełnie inną osobą. Nie poznaję jej. Nie odzywa się ani słowem do nikogo. Nic, tylko patrzy. Sądzę, że jakaś jej część umarła razem z nim. Nie wyobrażam sobie, że mogłaby nagle wstać i nas rozdzielić. A nawet jeśli, nie dbam już o to. Jestem sobą. Coś wymyślę. Wyjadę stąd, jeśli będzie trzeba. Zaskoczyły go te słowa. – Opuściłabyś królewski dwór? Dla mnie? Spojrzała na niego i pokiwała głową. W jej oczach widział miłość. Widział, że była prawdziwa i jego serce przepełniła wdzięczność. – Ale dokąd mielibyśmy pójść? – zapytał. – Gdziekolwiek. Tak długo jak jestem z tobą, to nieważne. Jego serce załomotało. Nie mógł uwierzyć, że to powiedziała. Wszak było to dokładnie to, o czym sam myślał. – Zabawne – powiedziała miękkim głosem – jak niektórzy ludzie pojawiają się w twoim życiu w odpowiedniej chwili. Ty, który pojawiłeś się w moim z chwilą śmierci mojego ojca. Dziwne. Nie wiem, co bym uczyniła, gdyby ciebie tu nie było. I pomyśleć, że prawie cię straciłam. I to przez głupie nieporozumienie. – Sam często się nad tym zastanawiam – odparł Thor. – Co by było, gdybym nie spotkał Argona tamtego dnia w lesie? Co by było, gdybym nie spróbował dostać się na królewski dwór i dołączyć do legionu? Co by było, gdybym nigdy ciebie nie spotkał? Jak bardzo różniłoby się moje życie? Zapadła długa, krzepiąca cisza. – Ciężko pojąć, że już jutro będziesz tak daleko stąd – powiedziała. – Na łodzi, na wodach oceanu, w odległej krainie, pod zupełnie innym niebem. Podniosła się i spojrzała na niego. W jej oczach dostrzegł zaciętość. – Obiecujesz, że wrócisz do mnie? – zapytała nagle zaniepokojona. Widział, jak bardzo to przeżywała. Jednak nie odstraszyło go to – jego uczucia pozostały niezmienione. Spojrzał na nią z taką samą powagą. – Obiecuję – odpowiedział.

– Przysięgnij – powiedziała. – Przysięgnij, że wrócisz. Że nie zostawisz mnie tutaj. Że bez względu na wszystko wrócisz dla mnie. Wyprostowała ręce, a Thor złapał je i spojrzał w jej oczy z równie głęboką powagą. – Przysięgam – odpowiedział. – Wrócę dla ciebie. Bez względu na wszystko. Gwen wpatrywała się w jego oczy przez długą chwilę, po czym nachyliła się i pocałowała go namiętnie. Ujął jej policzki w swe dłonie i przyciągnął do siebie. Próbował wyryć w swej pamięci to, jak miękka była jej skóra, jak dźwięczał jej głos, jak pachniały jej włosy, zachować te wspomnienia głęboko w umyśle, żeby nawet za sto dni ich nie zapomnieć. Lecz w tym momencie odezwały się jego moce. Jego szósty zmysł podpowiadał mu szeptem, nawet w tej chwili radosnego uniesienia, że pewnego dnia ich miłość spowije mrok. I że przysięga, którą przed chwilą złożył może kosztować go życie.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Pierwsze słońce wstało już wiele godzin temu, a drugie właśnie chyliło się ku horyzontowi. Erec jechał cały ten czas bez przystanku. Polna ścieżka wreszcie ustąpiła coraz szerszemu traktowi, którego powierzchnia, wygładzona i utwardzona, stawała się z każdym krokiem mniej wyboista. W miejsce zalegających na niej kamieni o ostrych krawędziach pojawiły się delikatne otoczaki, które z kolei zastąpiły białe gładkie muszelki. Erec wiedział już, że jest coraz bliżej miasta. Z czasem pojawili się ludzie podróżujący piechotą, dźwigający wszelkiego rodzaju dobra i towary. Ich głowy przykrywały szerokie kapelusze chroniące przed upalnym słońcem. Na drodze robiło się coraz tłoczniej. Ludzie zmierzali w obydwu kierunkach, niektórzy prowadzili woły, inni jechali powozami. Był cudowny letni dzień. Sądząc po ilości przejechanych dni, Erec zakładał, że zbliża się do Savarii, twierdzy Południa. Miasto słynęło z pięknych kobiet, mocnego wina oraz wspaniałych rumaków. Erec słyszał o nim już wiele razy, lecz nigdy jeszcze nie miał okazji go odwiedzić. Był jeszcze jeden powód, dla którego Savaria była tak popularna: co roku odbywał się tu turniej walki na kopie. Nagrodą dla zwycięzcy była panna, którą sam mógł sobie wybrać na żonę. Kobiety z całego Kręgu przybywały tu zatem z nadzieją, że zostaną wybrane. Zjeżdżali się tu również sławni rycerze ze wszystkich prowincji z nadzieją na zwycięstwo. Erec pomyślał, iż było to najlepsze miejsce, od którego mógł zacząć swój rok Selekcji. Nie oczekiwał, że to tu znajdzie żonę, i to tak od razu, ale mógł przynajmniej poćwiczyć i utrzymać swe umiejętności walki na kopie na wysokim poziomie. Będąc prawą ręką króla, najlepszym rycerzem w królestwie, Erec nie wątpił, że mógł pokonać każdego przeciwnika. I nie była to oznaka pychy, tylko wiedza o swoich umiejętnościach w porównaniu z innymi rycerzami. Minęło wiele lat, od kiedy ktoś go pokonał. To, że nie potrafił znaleźć sobie żony było zupełnie inną historią. Wjechał na wzgórze, a kiedy dotarł na jego szczyt ujrzał przed sobą wielkie, rozległe miasto: z zamkami, balustradami, wieżami i szpicami oraz potokiem leniwie przepływającym w ich okolicy. Ze wszystkich stron okalał je starożytny, gruby na dwóch chłopa mur. Savaria była pięknym miastem, uroczym wręcz, lecz nie aż tak wielkim, co królewski dwór, mimo to słusznych rozmiarów. Budynki o niskich sklepieniach były w całości zbudowane z kamienia. Ich dachy pokrywała dachówka, a z wielu kominów unosił się wolno dym. Kiedy Erec wstrzymał konia, aby przyjrzeć się miastu, dostrzegł czujkę na jednej z wysokich miejskich wież – chłopca odzianego w czerwono–zielone kolory Południa. Młodzian skoczył na nogi i zaczął szaleńczo wymachiwać rękoma w kierunku Ereca. Zadął na długiej trąbie – witając i ogłaszając w ten sposób przybycie głównego strażnika króla. Erec zauważył też, że krata za zwodzonym mostem uniosła się i przejechali pod nią dwóch konnych jeźdźców, po czym ruszyli galopem w jego kierunku.

Przyszło mu na myśl, że członkowie Srebrnej Gwardii bardzo rzadko zapuszczali się tak daleko na południe, oraz że przybycie jednego z nich, a zwłaszcza kogoś bezpośrednio z królewskiego dworu, wystarczyło by ogłosić dzień niemal świętem. A już sam fakt, że oto przybył Erec – najbardziej hołubiony członek Srebrnej Gwardii oraz królewski czempion – musiał wywołać niezłe zamieszanie. Widział z tej odległości entuzjazm chłopca, zbierające się tłumy ludzi na wieżach i radość jeźdźców jadących by go powitać. Zatrzymali dyszące od wysiłku konie i powitali Ereca uśmiechem schowanym pod rudymi brodami Savarian. – Mój panie – zawołał jeden z nich. – To wielki zaszczyt gościć cię w naszych progach! Minęło wiele lat od momentu, kiedy ostatni raz odwiedził nas ktoś z królewskiego dworu. – Co cię do nas sprowadza? – spytał drugi z przybyłych. – Festiwal? – Owszem – odparł Erec. Właśnie rozpoczął się mój rok Selekcji. Obawiam się, że byłem jak dotąd zbyt wybredny. Obaj żołnierze zareagowali na te słowa śmiechem. – To akurat mogę zrozumieć – powiedział ten pierwszy. – Nie udało mi się znaleźć żony przed moim rokiem Selekcji, ani przed jego ukończeniem. Dostałem więc żonę z przydziału. I rozpaczam z tego powodu po dziś dzień! – powiedział z rubasznym śmiechem. – Nie ma dnia, żeby nie suszyła mi głowy i przypominała, że jej nie wybrałem! Erec zaśmiał się. – Mój rok Selekcji zaczyna się w przyszłym sezonie – powiedział drugi żołnierz. – Mam nadzieję, że uda mi się wybrać jakąś pannę do tego czasu. – Cóż, Dopiero wyruszyłem w swoją podróż – powiedział Erec. – Nie wiem, czy to tutaj znajdę przyszłą żonę. Ale z ochotą obejrzę wasze miasto. I stanę w szranki w turnieju. – I bardzo dobrze, mój panie – odpowiedział dobrodusznym tonem jeden z jeźdźców. – Nasz książę z największą przyjemnością ugości cię panie. Nam zaś uczynisz zaszczyt, jeśli pozwolisz towarzyszyć sobie do zamku. Musisz wiedzieć, że przyjazd królewskiej prawicy to dla nas ważne wydarzenie! W naszych progach będziesz traktowany jak członek rodziny królewskiej! Erec roześmiał się. – Żaden ze mnie członek rodziny królewskiej – powiedział ze skromnością. – Jestem tylko zwykłym rycerzem. – Daleko ci do tego, panie – skwitował drugi mężczyzna. – Słyszeliśmy opowieści o twych podbojach w odległych krainach. – Wykonuję tylko swoje obowiązki wobec króla. Nic poza tym. A propos, będę zaszczycony, jeśli zechcecie towarzyszyć mi w drodze do miasta. Jedźmy więc do księcia!

Zawrócili i w trójkę pojechali kłusem drogą ku uciesze i zadziwieniu gromadzącej się coraz licznie gawiedzi, chcącej chociaż na chwilę ujrzeć Ereca. Przejeżdżając przez masywną, łukowatą, zbudowaną z kamienia bramę Savarii, Erec nie mógł wyjść z podziwu jak wiele ludzi przyszło, by go zobaczyć. Pojechali dalej, ku centralnemu miejscu miasta: szerokiemu placowi z kamienną posadzką, otoczonemu starożytnymi, kamiennymi murami. Książę w otoczeniu tuzina swych ludzi wyjechał już im naprzeciw, by powitać Ereca. Razem z nim pojawiły się dziesiątki kobiet ubranych w swe najlepsze szaty, mających nadzieję, że uda im się przyciągnąć uwagę Ereca. Każda piękniejsza była od poprzedniej. Erec nie mógł w to uwierzyć. Tyle zainteresowania i to wyłącznie jego osobą? Poczuł się bardziej popularny niż na to zasługiwał. W miarę jak książę zbliżał się do niego, Erec przypomniał go sobie. Spotkał go już raz, we dworze królewskim, z okazji jakiegoś królewskiego wydarzenia. Był wysoki i szczupły, idealnie wyprostowany; wyglądał mężnie i walecznie. Tuż obok księcia Erec z radością zauważył jednego ze swych dawnych braci broni, byłego członka Srebrnej Gwardii i wojownika, u którego boku stoczył wiele bitew. Byli w tej samej grupie w legionie. Jego widok przywołał wiele dawnych wspomnień. Przeszli razem wiele i z wielu tarapatów udało im się razem wydostać. Brandt. Z ciepłym spojrzeniem jego zielonych oczu oraz blond brodą wyglądał dokładnie tak, jakim pożegnał go Erec wiele lat temu. Twarz Brandta rozjaśnił szeroki uśmiech, kiedy wraz z księciem zeskoczyli ze swoich wierzchowców. Erec również zsiadł ze swego i pospieszył im na powitanie. – Erec, ty skurczybyku! – zawołał Brandt śmiejąc się rubasznie. – Zawsze myślałem, że nie wytkniesz nosa z królewskiego dworu! I objął go serdecznie. – Nigdy nie myślałem, że cię jeszcze kiedykolwiek zobaczę, stary druhu. – Twoja obecność raduje nas niezmiernie! – powiedział książę i uściskał Ereca serdecznie ramieniem. – Wiele lat minęło, od kiedy ostatni raz się widzieliśmy. Jesteś tu wielce mile widziany. Twoja wizyta znaczy dla nas tyle, co przyjazd samego króla. – STRAŻE! – odwrócił się i ponad ramieniem zawołał książę. Kilku strażników podbiegło szybko do niego. – Przygotować salę bankietową! Wszyscy będziemy dziś świętować na cześć naszego brata Ereca. – Słuchajcie, słuchajcie! – wiwatował wesoło tłum. – A co sprowadza cię tutaj? – spytał Brandt. – Czy król przysyła cię do nas? – Obawiam się, że nie. Tym razem przybywam z… osobistą misją. Brandt przyjrzał się mu uważnie, zmarszczył brwi, po czym jego twarz rozjaśnił uśmiech. – Nie mów – powiedział Brandt. – Ty psie! Doczekałeś się swego roku Selekcji! Nie znalazłeś nikogo, co? Ty skurczysynu! Wiedziałem! Wiedziałem, że się będziesz ociągał!

Zawsze bardziej pociągała cię broń aniżeli niewiasty. Nigdy nie mogłem zrozumieć, na co tak czekasz. Połowa kobiet w królewskim dworze rzucała ci się do nóg. Erec ryknął śmiechem. – Też nie wiem, na co mi było tak czekać, przyjacielu. Ale masz rację, oto jestem. Pomyślałem, iż mógłbym wziąć udział w waszym turnieju. – Ooo! – krzyknęli razem. – Staniesz zatem w szranki? – spytał książę. – W takim razie wynik turnieju jest już przesądzony! Bo któżby miał wygrać z tobą? – Ja mogę utrudnić mu trochę to zadanie! – zawołał Brandt. – W rzeczy samej. Ostatnio, jeśli mnie pamięć nie myli, to ja dawałem ci lanie na terenie legionu. Erec roześmiał się. – Tak sądzisz? – spytał Erec. – Tak. Mieliśmy po dziesięć lat. I nie miałeś żadnej szansy! – krzyknął Brandt. Erec zaśmiał się ponownie. – Od tego czasu nigdy już cię nie pokonałem – w zasadzie nikt cię nie pokonał, więc nie jest tak źle. Zawsze jednak mogę spróbować ponownie, co? – zapytał Brandt roześmiany. Brandt objął Ereca ramieniem i poprowadził przez tłum w kierunku zamku. Książę wraz ze swoją świtą podążyli za nimi. – Z drogi zbóje! – krzyknął pogodnym głosem Brandt. – Mamy tu prawdziwego rycerza Srebrnej Gwardii! Erec zaśmiał się kolejny raz. Dobrze było spotkać się po latach ze starym przyjacielem. – Może i jesteś lepszy w walce, ale to ty padniesz pierwszy pod stół od napitku! – powiedział Brandt po drodze. – Jeszcze zobaczymy – odparł Erec. – Twój udział w turnieju wywoła prawdziwą sensację – powiedział książę. Zwłaszcza wśród tych pań. Tylko popatrz. Każda jedna gapi się na ciebie. Cóż, przybyły tu z najodleglejszych zakątków Kręgu by znaleźć męża – i to ty ze wszystkich najbardziej się nadajesz! Na wieczornej uczcie – dodał Brandt – będziesz miał okazję przyjrzeć się im wszystkim z bliska. Wszystkie, co do jednej tam się stawią. Będziesz miał z czego wybierać. Mam nadzieję, że oświadczysz się którejś dziś wieczór. Tak, to z pewnością znacznie podniesie poziom zainteresowania naszymi zawodami! Szli dalej wśród tłoczącej się gawiedzi, dziesiątek kobiet i innych rycerzy, którzy chcieli przyjrzeć się nowo przybyłej konkurencji. Erec był szczęśliwy mogąc iść w towarzystwie starego przyjaciela, czując się bardzo mile widzianym gościem. Z utęsknieniem myślał o wieczornej zabawie, zwłaszcza po całym dniu spędzonym w siodle. Był też trochę przytłoczony: nie był pewien, czy jest gotowy już tego wieczora wybrać narzeczoną.

Jednak mijając kobiety, jedna piękniejsza od drugiej, miał wrażenie, że dzisiejsza noc wszystko zmieni.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Był wczesny poranek. Godfrey siedział przy barze niewielkiej oberży, czując jak wypity już o tej porze alkohol uderza do głowy. Był to najgorszy tydzień ze wszystkich, które mógł spamiętać. Najpierw śmierć i pogrzeb jego ojca; potem ceremonia koronacyjna jego brata Garetha. Musiał się napić. Wszak, w jaki inny, lepszy sposób mógłby uczcić brata, którego nienawidził? W jaki inny, lepszy sposób pożegnać ojca, który nienawidził i nie aprobował go przez całe jego życie? Siedząc w otoczeniu dwóch kompanów od kufla – Akortha, wysokiego i przysadzistego mężczyzny nie pierwszej już młodości, którego twarz zakrywała niechlujna, ruda broda oraz Fultona, chudego i starszego o zbyt zachrypniętym głosie i z twarzą przedwcześnie postarzałą od przepicia – Godfrey ze zdziwieniem stwierdził, że pogrąża się w rozpaczy. Zawsze uważał, że dzień, w którym umrze jego ojciec będzie dniem radosnego świętowania, dniem, w którym wreszcie będzie miał swego ciemiężcę z głowy, w którym w końcu będzie mógł swobodnie pić i żyć własnym życiem bez narażania się na przykre konsekwencje. W pewnej mierze tak się stało. Czuł coś jakby ulgę, wyzwolenie, iż nie było już ojca, który mógłby patrzeć na niego z dezaprobatą. Czuł większą swobodę wyboru własnego sposobu na życie, możliwości picia przez całe dni bez obawy przed kolejnymi oskarżeniami. Jednak ku swemu zdziwieniu czuł też nieoczekiwany przypływ skruchy. Coś w nim, głęboko ukrytego i stłumionego, coś, z czego nie zdawał sobie sprawy, zaczęło kipieć, budzić się do życia. Nie mógł uwierzyć, że w jakiejś mierze pogrążał się w smutku z powodu śmierci ojca. Chciał tak naprawdę, aby ten nadal żył. Pożądał jego aprobaty. Żeby choć przez chwilę jego ojciec zaakceptował to, kim był jego syn, jakie życie sobie wybrał. Nawet jeśli tak bardzo różniło się od jego. Dziwna rzecz, ale nie czuł się wyzwolony. Zawsze oczekiwał, że w dniu, w którym umrze jego ojciec, będzie mógł pić do woli, a nawet jeszcze więcej, że zamknie się z kompanami w oberży na długi czas. Lecz teraz, kiedy ten dzień nadszedł, Godfrey nie miał już jakoś ochoty na picie. Czuł w sobie coś, czego nie doświadczył jeszcze nigdy w życiu, pragnienie by wyjść i coś zrobić. Coś odpowiedzialnego, choć nie wiedział, co by to miało być. Dziwne było to uczucie. Coś sprawiało, że faktycznie czuł się tak, jakby był na miejscu ojca. – Jeszcze jedna! – krzyknął Akorth do oberżysty, który podbiegł do nich z nową kolejką trzech kufli wypełnionych spienionym piwem i wcisnął jeden do rąk Godfreya. Godfrey podniósł go, przyłożył do ust i pił długo głośno łykając, czując jak napitek uderza mu do głowy. Rozejrzał się i zorientował, że nikogo poza nimi tu nie było. Nie zdziwił się jednak, gdyż był to dopiero wczesny ranek. A on chciał, żeby ten cały dzień już się skończył.

Spojrzał w dół na swoje buty ubrudzone ziemią z miejsca pochówku ojca i znów ogarnął go smutek. Nie potrafił wyrzucić ze swej głowy widoku ciała ojca znikającego w ziemi. Sprawiał, że zaczynał myśleć o swojej śmiertelności, o tym jak spędził swe życie do tej pory, i jak będzie wyglądać jego reszta. Ponad wszystko jednak, sprawiał, że Godfrey zaczął zdawać sobie sprawę, iż je zmarnował. Był jeszcze młody, miał zaledwie osiemnaście lat, ale czuł, przynajmniej częściowo, że było już dla niego za późno, że stał się tym, kim teraz był. Ale czy na pewno? Może istniała jeszcze nadzieja, że zmieni swe życie całkowicie? Że stanie się takim synem, jakiego chciał zawsze widzieć jego ojciec? – Myślisz, że dla mnie już za późno? – zapytał Akortha odwróciwszy się do niego i odłożywszy swój kufel na blat. Akorth dokończył kufel trzymany w jednej ręce i upił duży łyk z trzymanego w drugiej. Odłożył go w końcu i beknął głośno. – Co masz na myśli? – Żeby stać się porządnym obywatelem. Wojownikiem. Lub aby zrobić coś wartościowego. Gdyby przyszła mi na coś kiedykolwiek ochota. Coś dobrego. – Znaczy coś odpowiedzialnego, wartościowego ze swoim życiem? – spytał. – Tak. – Znaczy zostać jednym z nich? – wtrącił Fulton. – Tak – odparł Godfrey. – Gdybym zechciał. Myślicie, że już na to za późno? Akorth wybuchnął potężnym śmiechem, od którego zatrząsł się cały bar, i walnął dłonią w blat. – Zaszło ci chłopcze to wszystko za skórę, co? – ryknął Akorth. – Aż strach słyszeć takie słowa u ciebie! Dlaczego niby chciałbyś być jednym z nich? Nie wyobrażam sobie nic bardziej nudnego. – Wiedziesz piękne życie tu, przy nas – powiedział Fulton. – Przed nami jeszcze wiele lat. Po co je marnować na robieniu czegoś odpowiedzialnego, kiedy możesz marnować je na piciu? Fulton zaśmiał się głośno ze swego żartu, a Akorth dołączył do niego. Godfrey odwrócił się, spojrzał na swój kufel i zaczął zastanawiać się, czy mieli rację. Częściowo się z nimi zgadzał: właśnie w ten sposób zawsze rozumował, usprawiedliwiał swoje dotychczasowe życie, swoją egzystencję. Nie mógł jednak zaprzeczyć, że nachodziły go ostatnio myśli, ze może jednak jest coś jeszcze. Że może dość już miał dotychczasowego marnotrawstwa. Przede wszystkim jednak czuł, że rośnie w nim gniew. I co dziwne, chęć wymierzenia sprawiedliwości. Nie w stosunku do ojca, ale do jego mordercy. Być może chodziło tylko o to, żeby zrozumieć. Chciał – nie, musiał – dowiedzieć się, kto zabił jego ojca. Komu zależało na jego śmierci? I dlaczego? Jak udało im się przechytrzyć wszystkie straże? W jaki sposób uniknęli pojmania? Rozważał wszystkie możliwości raz po raz; myślał o ludziach, którym mogłoby zależeć na śmierci króla. Z jakiegoś powodu, cały czas jego myśli wracały do brata – Garetha. Do spotkania ojca z ich całym rodzeństwem, tego, które tak obcesowo opuścił,

tego, na którym ojciec wyznaczył swego następcę. Dowiedział się później, że ojciec wybrał Gwendolyn. Był to najprawdopodobniej jedyny słuszny wybór, jakiego dokonał w całym swoim życiu – i jedyny, z którego powodu Godfrey poczuł szacunek do ojca. Godfrey pogardzał Garethem: jego brat był złym, wiecznie spiskującym intrygantem. Odcięcie Garetha od władzy było chyba najmądrzejszą decyzją ze wszystkich, jakie podjął w swoim życiu ich ojciec. A mimo to, stało się to, co się stało. Gareth został królem. Coś nie dawało mu spokoju, coś, co nie chciało zniknąć i cały czas nakręcało jego rozważania o Garethie. W jego oczach dostrzegał nienawiść, już od najwcześniejszych lat dzieciństwa. Zastanawiał się, czy przypadkiem Gareth nie miał coś wspólnego z zabójstwem ich ojca. W rzeczy samej, coś mu mówiło, że tak właśnie było. Nie wiedzieć, dlaczego. Wiedział też, że nikt nie potraktuje go poważnie. Nie Godfreya – tego pijusa. Mimo to jednak coś kazało mu poszukać odpowiedzi. Jeśli nie z innego powodu, to przynajmniej dlatego, aby zrekompensować te wszystkie lata ojcu, nadrobić zmarnowany czas. Jeśli nie mógł zdobyć przychylności ojca za życia, to może uda się to po jego śmierci. Siedział przy barze rozcierając czoło, próbując skupić się na swych myślach, dotrzeć do sedna tego wszystkiego. Coś czaiło się w ciemnych zakątkach jego świadomości, jakaś wiadomość, która uparcie go dręczyła. Jakiś obraz, wspomnienie. Nie mógł dokładnie sobie przypomnieć, ale wiedział, że to było ważne. Kiedy tak siedział łamiąc sobie głowę i próbując zagłuszyć odgłosy śmiechu, nagle to do niego dotarło. Tamtego dnia, w lesie widział Garetha i Firtha, jak szli dokądś razem. Przypomniał sobie, że wydało mu się to wtedy dziwne. Nie potrafili powiedzieć, ani gdzie idą, ani gdzie byli. Nagle usiadł prosto jak porażony. Zwrócił się w kierunku Akortha. – Pamiętasz ten dzień w lesie, kiedy spotkaliśmy mojego brata Garetha? Akorth zmarszczył brwi w widocznym wysiłku zebrania myśli wbrew alkoholowemu otumanieniu. – Pamiętam, jak widzieliśmy go razem z tym jego kochasiem! – zadrwił Akorth. – Szli za rączkę, jak mniemam! – wtrącił Fulton i wybuchnął śmiechem. Godfrey próbował się skoncentrować. Nie miał nastroju wysłuchiwać ich żartów. – Ale przypominacie sobie chyba, z którego kierunku szli? – Z którego? – spytał skonsternowany Akorth. – Spytałeś ich, ale nie odpowiedzieli – powiedział Fulton. Godfrey pomyślał o czymś i myśl ta wydała mu się bardzo prawdopodobna. – Dziwne, nie? Spacerowali sobie sami tak pośrodku niczego? Pamiętasz, co miał na sobie? Pelerynę z kapturem w upalny letni dzień? Idąc szybkim krokiem tak, jakby dokądś zmierzał lub stamtąd wracał. Wraz z każdym swoim słowem Godfrey przekonywał się coraz bardziej do tego pomysłu.

Akorth spojrzał na niego, zakłopotany. – Co takiego próbujesz nam powiedzieć? – zapytał. – Jeśli oczekujesz ode mnie, że to rozgryzę, to trafiłeś pod zły adres przyjacielu. Powiem ci tylko tyle, że jeśli chcesz dotrzeć do sedna, napij się jeszcze! – krzyknął i zaryczał śmiechem. Godfrey mówił jednak poważnie. Jego umysł wyostrzył się i nie miał zamiaru pozwolić, by cokolwiek go rozproszyło. – Myślę, że gdzieś szedł – dodał wypowiadając swe myśli na głos. – Myślę, że obaj dokądś zmierzali. I sądzę, że nie mieli dobrych zamiarów. Odwrócił się i spojrzał na swych kompanów. – I sądzę, że miało to coś wspólnego ze śmiercią mego ojca. Akorth i Fulton zamilkli w końcu i przyjrzeli mu się. Uśmiech na ich twarzy znikł jak kamfora. – To śmiały domysł – powiedział Akorth. – Oskarżasz brata i jego kochanka o to, że zabili króla? – spytał Fulton. Oberżysta stanął jak wryty i również spojrzał na niego. Próbował to rozgryźć. Jego umysł pracował na zwiększonych obrotach. Czuł napięcie. Miał świadomość istnienia celu, misji, którą musiał podjąć. Było to uczucie całkiem mu obce. – Dokładnie to powiedziałem – powiedział w końcu. – Niebezpieczna gadka – ostrzegł go oberżysta. – Twój brat jest teraz królem. Ktoś usłyszy twoje słowa i wylądujesz w lochu. Mój ojciec jest królem – poprawił go Godfrey żelaznym tonem. Czuł w sobie przypływ nowej siły. – Mój brat Gareth tylko nosi koronę. Nie jest królem. Raczej królewiczem jak ja. I to beznadziejnym. Oberżysta tylko pokręcił głową i odwrócił wzrok. – Dokąd oni wtedy szli? Co tam jest, w tym lesie? – Godfrey spytał Akortha z nagłym zaniepokojeniem, chwytając go za nadgarstek. – Spokojnie, mój przyjacielu, nie trzeba się tak od razu denerwować––– – Zapytałem, co tam jest? – zażądał Godfrey niemal krzykiem. Akorth rzucił mu spojrzenie, którego Godfrey nigdy jeszcze u niego nie widział. Był wstrząśnięty. Być może nawet poczuł szacunek. – Co w ciebie wstąpiło? Nie znam odpowiedzi na twoje pytania. Nie mam pojęcia. – Chwila, coś tam jednak jest – powiedział Fulton. Godfrey odwrócił się i spojrzał na niego. – Nie dokładnie tam, ale w pobliżu. Blackwood. Kilka mil dalej. Krążą pogłoski o chacie wiedźmy ukrytej gdzieś w lesie. – Chacie wiedźmy? – powtórzył powoli Godfrey. Myśl ta przebiła go niczym włócznia. – No tak. Tyle, że to plotka. Myślisz, że to tam szli?

Godfrey stoczył się ze swego stołka, przewracając go jednocześnie i jednym susem pokonał izbę. Jego kompani skoczyli na nogi i ruszyli za nim. – Gdzie idziesz? – zawołał Akorth. – Straciłeś rozum? Godfrey otworzył drzwi jednym szarpnięciem. Ostre poranne światło uderzyło go w twarz sprawiając, że pierwszy raz od długiego czasu poczuł, że naprawdę żyje. Zatrzymał się, odwrócił i ostatni raz objął spojrzeniem całą gospodę. – Zamierzam odszukać mordercę mojego ojca.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Steffen skulił się pod batem swego pana. Zgiął się w pół i przygotował na kolejne razy spadające na jego plecy. Zakrył rękoma tył głowy próbując ochronić ją przed najgorszym uderzeniem. – Kazałem ci opróżnić kubeł, kiedy był pełen! Patrz, jakiego bałaganu narobiłeś! – wrzeszczał jego pan. Steffen nienawidził, jak się na niego wrzeszczało. Urodził się zdeformowany: z garbem wyrosłym na plecach oraz przedwcześnie postarzałym wyglądem był obiektem krzyków i obelg od najmłodszych lat swego dzieciństwa. Nigdy nie pasował ani do swego rodzeństwa, ani do przyjaciół, nikogo. Jego rodzice próbowali udawać, że go po prostu nie ma, a kiedy już podrósł trochę, wyrzucili go z domu pod jakimś błahym pretekstem. Byli z jego powodu wiecznie zażenowani. Od tamtej chwili jego życie było ciężkie i pozbawione jakiegokolwiek towarzysza. Musiał radzić sobie sam. Po latach wykonywania najróżniejszych rzeczy, żebrania na ulicach, kiedy zmusił go do tego los, znalazł w końcu zajęcie we wnętrzu królewskiego zamku, harując z pozostałą służbą w pomieszczeniach z kubłami na odchody. Jego zadanie od wielu lat polegało na tym, że czekał aż wielki, żelazny kubeł wypełni się ściekami z pięter położonych wyżej i następnie wynosił go z innym sługą tylnymi drzwiami zamku, potem przez pola aż do rzeki, do której wylewali jego całą zawartość. Przez te wszystkie lata nauczył się wprawnie wykonywać swoją pracę, a ponieważ jego ciało uległo deformacji, zanim jeszcze się narodził, taszczenie kubła nie mogło już bardziej mu zaszkodzić. Smród ekskrementów był oczywiście nie do zniesienia, jednak nauczył się go blokować. Nauczył się odpływać myślami w odległe miejsca, fantazje. Wyobrażał sobie inne barwne światy i przekonywał samego siebie, że był wszędzie, tylko nie tu. Jednym z jego darów w życiu była bogata wyobraźnia i niewiele było mu trzeba, by przenosić się w inne krainy. Innym darem była umiejętność obserwacji. Wszyscy go lekceważyli, ale on widział i słyszał wszystko. I wchłaniał niczym gąbka. Był o wiele bardziej wrażliwy i spostrzegawczy niż ktokolwiek przypuszczał. Z tego powodu, tego dnia, kiedy sztylet odbijając się od kamiennych ścian spadł zsypem do kubła, tylko Steffen to zauważył. Usłyszał niewielką różnicę w plusku, jaki wywołał. To nie było nic ludzkiego, raczej metalicznego. Usłyszał prawie niesłyszalny dźwięk metalu osiadającego na dnie kubła – i od razu zrozumiał, że coś było nie tak. Coś się nie zgadzało. Ktoś wrzucił coś do zsypu, coś, czego nie powinien zrzucać, czy to przez przypadek, czy raczej naumyślnie. Steffen zaczekał chwilę gdy nikt nie patrzył i podszedł do kubła po kryjomu, podwinął rękaw, zatkał nos i sięgnął w głąb niemal po szyję. Przesuwał dłoń po dnie, aż w końcu to znalazł. Miał rację: coś tam było – długie i metalowe. Chwycił i wyciągnął.

Czuł, zanim jeszcze to zobaczył – to był sztylet. Wyjął szybko, przyjrzał się przez krótką chwilę, poczym owinął szmatą i ukrył za obluzowaną cegłą. Teraz, kiedy wszystko ucichło, rozejrzał się, upewnił jeszcze raz, że nikt go nie widzi i nie grozi mu żadne niebezpieczeństwo, podbiegł do cegły, wyjął sztylet z pakunku i obejrzał go dokładnie. Był niepodobny do żadnych, jakie do tej pory widział. Z pewnością nie należał do kogoś z nizin społecznych. Raczej do arystokracji. Był dziełem sztuki, bardzo wartościowym i drogim. Podniósł w kierunku światła rzucanego przez pochodnię i obrócił w każdą stronę. Zauważył jakieś plamy. Plamy, których nie dawało się usunąć. Zorientował się przerażony, że to krew. Przypomniał sobie, że ostrze wpadło do kubła tej samej nocy, kiedy zamordowano króla. Jego ręce zaczęły się trząść, kiedy zdał sobie sprawę, że może właśnie trzymał narzędzie tej zbrodni. – Jaki ty głupi jesteś! – wrzasnął jego pan zadając mu kolejne razy batem. Steffen schylił się i stojąc do mężczyzny tyłem szybko zawinął sztylet, modląc się i mając nadzieję, że ten nic nie zauważył. Kiedy przyszedł obejrzeć sztylet, kubeł został bez nadzoru i fekalia przelały się przez jego brzegi. Nie przypuszczał, że jego pan będzie tak blisko. Przyjął bicie jak każdego dnia, bez względu na to, czy dobrze wykonał swój obowiązek, czy źle. Zacisnął szczękę w nadziei, że bicie zaraz ustanie. – Jeśli z tego kotła znów się wyleje, upewnię się, że cię stąd wyleją! Albo nie. Gorzej – zakują cię w kajdany i wrzucą do lochu. Ty głupi zdeformowany garbusie! Nie wiem, dlaczego się z tobą zadaję! Jego pan, gruby, dziobaty i niedowidzący mężczyzna wziął zamach i uderzył go kolejny raz i znowu i znowu. Zazwyczaj bicie kończyło się w tym momencie, ale widocznie tego dnia był w szczególnie bojowym nastroju, bo razy padały wciąż bez ustanku. Wydawało się, że nigdy nie skończy. W końcu coś w Steffenie pękło. Nie mógł znieść więcej. Nie namyślając się zareagował błyskawicznie: chwycił rękojeść sztyletu, obrócił się i wbił go w klatkę piersiową swego pana. Mężczyzna wydobył z siebie przerażony okrzyk, a jego oczy wyszły z orbit. Stał nieruchomo spoglądając w dół ze zdziwieniem. Steffena ogarnął szał. Cały, tłumiony latami gniew znalazł nagle ujście. Skrzywił się, chwycił mężczyznę za szyję i ścisnął jedną ręką. Drugą ponownie wbił w jego ciało i powoli ciągnął w górę, rozcinając mostek i dalej w kierunku serca. Po jego dłoni polała się gorąca krew. Był w szoku, że zdobył się na odwagę i to zrobił – i czerpał przyjemność w każdej sekundzie swego czynu Przez lata ten mężczyzna, ten potwór znęcał się nad nim, bił, kiedy mu na to przyszła ochota. Teraz w końcu się za to zemścił. Po tych wszystkich latach. Po tym całym znęcaniu się.

– Oto, co cię czeka za bicie mnie – powiedział. – Myślisz, że tylko ty tu rządzisz? I jak ci się teraz to podoba? Mężczyzna syczał i dyszał, aż w końcu upadł na podłogę. Martwy. Steffen spojrzał na niego, stertę leżącą bezładnie na ziemi z wystającym z klatki piersiowej sztyletem. O tej późnej nocnej porze nikogo innego tu nie było. Steffen rozejrzał się, z zadowoleniem stwierdził, że izba była pusta, wyjął sztylet z ciała zabitego, zawinął w szmatę i schował do kryjówki za cegłą. Coś w tym ostrzu, jakaś zła energia sprowokowała go do jego użycia. Stojąc i przyglądając się ciału swego pana, nagle poczuł przypływ paniki. Co on takiego zrobił? Nigdy w całym swoim życiu nie uczynił nic podobnego. Nie miał pojęcia, co w niego wstąpiło. Schylił się, podniósł ciało, zarzucił na swój bark, po czym przechylił się i wrzucił je do kubła. Ciało wylądowało na dnie z głośnym pluskiem, całe skąpane w nieczystościach. Na szczęście kubeł był głęboki i ciało zniknęło pod ich powierzchnią. Na następnej zmianie Steffen wyniesie kubeł ze swoim kompanem, człowiekiem permanentnie upitym do tego stopnia, że nigdy nie wie, co jest w środku, który zawsze odwraca od niego głowę, zatyka nos, by nie czuć odoru. Nie zorientuje się nawet, że tym razem kubeł jest cięższy. W nocy nie zauważy ciała, które porwane przez prąd odpłynie w dal. Steffen miał nadzieję, że prosto do piekła.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Gareth siedział na tronie ojca w przepastnej sali rady. Właśnie odbywało się jej pierwsze spotkanie. Gareth czuł, że w środku cały dygocze. Naprzeciw niego, przy półkolistym stole siedzieli doradcy jego ojca. Wszyscy wytrawni i zaprawieni w boju weterani przybyli tu, do tej imponującej sali, na zebranie i właśnie wpatrywali się w niego z powagą i powątpiewaniem. Cała ta sytuacja przerastała go. Rzeczywistość dopiero do niego docierała. To był tron jego ojca. Jego sala. Jego sprawy. Ponad wszystko jednak, jego ludzie. Każdy z nich był lojalny wobec jego ojca. Gareth zastanawiał się w duchu, czy nie podejrzewali go o morderstwo. Wmawiał jednak sobie, że wpada w paranoję. Mimo to, cała ta sytuacja robiła się z każdą chwilą coraz bardziej uciążliwa. Pierwszy raz też odczuł, z czym wiązało się władanie królestwem. Całe to brzemię, decyzje i odpowiedzialność, jaka spoczywała na jego barkach. Czuł się żałośnie nieprzygotowany. Zawsze marzył o byciu królem. Rządzenie, zajmowanie się codziennymi, przyziemnymi sprawami królestwa zdecydowanie wykraczało poza sferę jego marzeń. Minęło już wiele godzin. Przedyskutowali różne sprawy, a on nie potrafił podjąć decyzji w żadnej z nich. Miał wrażenie, jakby każdy przedstawiony problem miał na celu ukazać jego słabości, powstrzymać, udowodnić całkowitą ignorancję. Zorientował się szybko, że brak mu ojcowskiej przenikliwości, jego rozsądku, doświadczenia we władaniu królestwem. Nie posiadał kompetencji, które pozwoliłyby podjąć te decyzje. Wiedział też, już w chwili ich podjęcia, że wszystkie były błędne. Ponad wszystko jednak nie potrafił się skupić będąc świadomym tego, iż śledztwo w sprawie zabójstwa jego ojca nadal trwa. Nie potrafił stłumić obawy, czy i kiedy trop powiedzie do niego. Lub do Firtha, co oznaczałoby prawie to samo. Nie mógł usiedzieć spokojnie na tronie dopóki nie był pewien, że jego pozycja była niezagrożona. Wymyślił już plan wrobienia kogoś innego w to zabójstwo. Ryzykowny, lecz nie mniejszy niż spisek na życie jego ojca. – Najjaśniejszy panie – powiedział jeden z doradców. Wszyscy oni patrzyli na niego z porażającą powagą. Osobą, która zabrała głos był Owen, skarbnik jego ojca. Spojrzał na stół, na zalegający na nim długi zwój. Im bardziej go rozwijał, tym dłuższy się wydawał. – Obawiam się, że nasz skarbiec bliski jest bankructwa. Sytuacja jest poważna. Ostrzegłem o niej twego ojca, lecz nie podjął żadnych działań. Nie chciał obciążać nowym podatkiem ani ludu, ani możnowładców. Szczerze powiedziawszy, nie miał żadnego planu. Przypuszczam, że myślał, iż jakoś to będzie. Lecz sytuacja nie poprawiła się. Musimy wykarmić armię. Naprawiać broń, opłacić kowali, wykarmić i zająć się końmi. A nasz skarbiec jest niemal pusty. Jaka jest twoja propozycja mój panie?

Gareth siedział zamyślony, zastanawiając się, co zrobić. Nie miał żadnego pomysłu. – Co ty być radził zrobić? – zapytał. Owen odkaszlnął i spojrzał na niego podenerwowany. Wyglądało na to, że pierwszy raz król poprosił go o podzielenie się z nim opinią. – Cóż…, mój panie…, ja… zaproponowałem twemu ojcu, iż nałożymy podatek na lud. Jego zdaniem jednak był to zły pomysł. – To jest zły pomysł – wtrącił Earnan. – Ludzie zbuntują się przeciwko jakiemukolwiek podatkowi. A bez poparcia ludu, nie będziesz miał nic, mój panie. Gareth odwrócił się i spojrzał na młodzieńca siedzącego po jego prawicy w niewielkim oddaleniu. Był to jego przyjaciel Berel, chłopak, z którym dorastał i którego ambicje i cynizm dorównywały cechom Garetha. Gareth przyprowadził ze sobą grupkę własnych doradców, swoich przyjaciół, aby zrównoważyć podział władzy na sali oraz posłuchać rad kogoś w swoim wieku. Nowego pokolenia. Już przy wejściu stary strażnik robił problemy, kiedy Gareth chciał wpuścić ich na salę. – A ty co o tym myślisz, Berel? – zapytał. Berel nachylił się do przodu, zmarszczył brew i bez chwili zastanowienia odparł swoim głębokim, pewnym siebie głosem: – Opodatkuj ich. Opodatkuj potrójnie. Niech ludzie poczują jarzmo nowej władzy. Spraw, by się ciebie bali. To jedyny sposób by rządzić. – A skąd niby wiesz, na czym to polega? – zawołał Aberthol do Berela. – Wybacz, najjaśniejszy panie, ale kim jest ten młodzieniec? – zawołał Brom równie oburzony. – Jesteśmy radą królewską. Nigdy nie usankcjonowaliśmy nowych członków naszej rady. – Rada ma robić to, co ja postanowię – wtrącił Gareth. – To jeden z moich nowych doradców. Berel. I podoba mi się jego pomysł. Nałożymy na lud potrójny podatek. Napełnimy nasze skrzynie, a co więcej, sprawimy, że ludzie będą cierpieć z powodu tych obciążeń. Wówczas zrozumieją, że to ja jestem królem. I że to mnie mają się obawiać – bardziej niż mojego ojca. Aberthol pokręcił głową. – Najjaśniejszy panie, chciałbym ostrzec przed tak drastycznymi krokami. Umiar jest najważniejszy. Takie posunięcie jest lekkomyślne. Zrazisz poddanych do siebie. – Moich poddanych – rzucił Gareth. – Dokładnie tym są. I zrobię z nimi, na co mi przyjdzie ochota. Ta sprawa jest zamknięta. Co jeszcze macie dla mnie? Doradcy obejrzeli się po sobie i wymienili zatroskane spojrzenia. Nagle wstał Brom. – Najjaśniejszy panie, z całym szacunkiem, nie mogę zasiadać w radzie, która nie uwzględnia naszych opinii. Zasiadam w tej radzie od lat i jestem tu, by ci służyć z szacunku dla twego ojca. Lecz nie jesteś moim królem. On był. I nie zamierzam służyć w żadnym zgromadzeniu, które nie ma poważania i szacunku dla swych założycieli.

Przyprowadziłeś młode, obce osoby, które nie mają pojęcia o władaniu królestwem. Nie będę uczestniczył w tej farsie. Niniejszym zrzekam się członkowstwa w tej radzie. Brom odsunął swe krzesło ze zgrzytem, wstał i opuścił pomieszczenie, jednym szarpnięciem otworzywszy drzwi i z hukiem je za sobą zatrzasnąwszy. Głuchy dźwięk odbijał się echem po całej sali przez kilka chwil. Serce Garetha waliło mocno. Czuł jak poszczególne karty jego tali upadają wkoło. Czy nie posunął się zbyt daleko? – Nieważne – powiedział. – Nie potrzebujemy go. Przedstawię własnego doradcę do spraw wojskowych. – Nie potrzebujemy, mój panie? – zawtórował Aberthol niczym echo. – Jest naszym naczelnym generałem i był najlepszym przyjacielem twego ojca. – Doradcy mego ojca nie są moimi doradcami – zagroził Gareth. – Nastał nowy czas. Czy jest tu jeszcze ktoś niezadowolony z takiego stanu rzeczy? Jeśli tak, może również wyjść w tej chwili. Jego serce waliło mocno, kiedy siedział oczekując, że cała reszta doradców również opuści salę. Ku swemu zdziwieniu zobaczył, że jednak nikt się nie ruszył. Wszyscy patrzyli na niego unieruchomieni szokiem. Czuł, że musi zaznaczyć swoją władzę, sprawić, żeby to królestwo stało się jego własnością. Spotkanie ciągnęło się już od kilku godzin. Gareth czuł spływający po nim pot i chciał je mieć już z głowy. – Jakieś inne wieści, czy możemy już skończyć – spytał bezceremonialnym tonem. – Najjaśniejszy panie, jest jeszcze jedna ważna sprawa – powiedział Bradaigh. – Wieści o śmierci twego ojca dotarły już do wszystkich granic Kręgu, jak również do McCloudów. Nasi szpiedzy donieśli o ich spotkaniu z oddziałem Wilds. Mówi się, że gotują się do ataku. Albo sami, albo z pomocą Imperium. Mogą pozwolić dzikusom z Wilds wejść wschodnim przejściem kanionu. Sugeruję, aby zmobilizować nasze siły i podwoić patrole na terenie Highlands. Gareth siedział jak przyrośnięty, nie mając pewności, co czynić. Nigdy nie miał jakichkolwiek zdolności w zakresie spraw wojskowych i myśl o inwazji McCloudów napawała go przerażeniem. – McCloudowie nie pozwolą, by Imperium przekroczyło kanion – powiedział w końcu. – Sami naraziliby się na niebezpieczeństwo. Mogą jednak nas zaatakować, nawet jeśli moja siostra została ich królewną. Może nie powinniśmy czekać. Może my pierwsi powinniśmy zaatakować ich. – Zaatakować ich bez przyczyny? – spytał Kevin. – I wywołać wojnę w całym Kręgu? Oparłszy policzek na dłoni, Gareth począł rozważać wszystkie możliwości. Zastanawiał się, kiedy to się skończy. Chciał już stąd wyjść. Przestać myśleć o tych wszystkich problemach. Chciał też mieć już z głowy najważniejszą jego troskę – śledztwo w sprawie zabójstwa jego ojca.

– Rozważę, co należy zrobić – powiedział szorstko. – W międzyczasie, muszę podnieść znacznie pilniejszą sprawę, a mianowicie zabójstwo mego ojca. Poinformowano mnie, że morderca został ujęty. – Co!? – Co mówisz, mój panie? – Kto? Jak? Wszyscy doradcy naraz zaczęli przekrzykiwać się. Niektórzy wstali z emocji i oburzenia. Gareth uśmiechnął się w duchu. Zdał sobie sprawę, że udało mu się skupić ich uwagę na tym, na czym mu zależało. Odwrócił się i kiwnął głową na Firtha, który stojąc do tej pory pod ścianą, wkroczył na środek trzymając coś małego w dłoni. Firth dał niezłe przedstawienie podając to Garethowi, który podniósł wysoko, aby wszyscy dobrze się przyjrzeli. Wychylił się do przodu na swym tronie, a w jego ręce była niewielka fiolka. – Kazarczy korzeń. Ten sam, którego użyto najpierw, aby otruć mego ojca w trakcie uczty. Jak widzicie, flakon jest prawie pusty. Znaleziono go w komnacie mordercy jeszcze tej samej nocy. – Ale kim jest zabójca, mój panie? – krzyknął Aberthol. – Z bólem to oznajmiam – powiedział powolnym, pełnym udawanego smutku głosem – że to mój najstarszy brat. Pierworodny syn mojego ojca. Kendrick. – Co! – Skandal! – Nie może być! – zawołali razem. – Ach, obawiam się, że to prawda – odparł Gareth. – Zebraliśmy wiele dowodów. W tej chwili właśnie, kiedy rozmawiamy, rozkazałem odnaleźć go i aresztować. Zostanie uwięziony i skazany za śmierć mojego ojca. Doradcy zaczęli mamrotać między sobą oburzeni. – Ale przecież to Kendricka najbardziej miłował twój ojciec! – krzyknął Duwayne. – Był mu najbardziej lojalny ze wszystkich. – To jakaś pomyłka – zawołał Bradaigh. – No i nasza komisja wciąż jeszcze bada tę sprawę! – wrzasnął Kelvin. – Możecie odwołać dochodzenie – odparł Gareth. – Właśnie się skończyło. – To ma sens – powiedział Firth postąpiwszy kilka kroków na przód. – Miał motyw. Jest synem pierworodnym. Pominiętym przy sukcesji. Musiało mu zależeć na zemście, na tym, żeby to on usiadł na tronie. Doradcy odwrócili się w jego kierunku i popatrzyli z zatroskaniem, sceptycznie. – Mylisz się – powiedział Aberthol. – Kendrick nie ma takich ambicji. Jest lojalnym wojownikiem. Zgromadzeni w sali mężczyźni zaczęli debatować między sobą, a Gareth obserwował ich ze skrywanym uśmiechem. Właśnie tego chciał: zasiać zwątpienie w ich

umysłach. Osiągnął to, co sobie obmyślił. Znalazł kozła ofiarnego, podrzucił dowody świadczące przeciw niemu i dał sobie wymówkę, by go uwięzić. Nie miał zamiaru dopuścić do procesu. Pozwoli, by całe królestwo dowiedziało się, że sprawa została załatwiona szybko i bezproblemowo. W międzyczasie zaś usunie jedno z zagrożeń dla swej korony. Usiadł wygodnie, zadowolony z siebie, i obserwował z przyjemnością chaos, który wywołał Zaczynał zdawać sobie sprawę, że to mu odpowiadało, takie rządzenie. Bardzo mu to odpowiadało.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Szeroką, polną drogą, która wydawała się nie mieć końca, maszerował liczny oddział wojska złożony z członków legionu. Wśród nich był Thor, a u jego boku szli Reece, O’Connor, Elden i bliźniacy. Krohn trzymał się wiernie jego nogi. Wiele godzin spędzili już w drodze do odległego kanionu, przygotowując się wewnętrznie na pierwszy etap podróży ku Morzu Tartuwiańskiemu. Thor powrócił z nocnego spotkania z Gwen wcześnie. Obudził się o brzasku i przybywszy do koszar dołączył do pozostałych, którzy dopiero wstawali. Przygotował wszystko, chwycił swój worek, procę i broń i wyszedł z pozostałymi w samą porę wymarszu. Nie mógł uwierzyć, że wyrusza w podróż z tymi wszystkimi chłopcami, w drogę, która miała stać się najtrudniejszymi stu dniami w jego życiu – w drogę, podczas której jego chłopięcy świat zniknie, a on stanie się mężczyzną. Serce mu waliło, gdy rozmyślał o tym z niecierpliwością. Czuł w powietrzu ogólnie panujący nastrój podekscytowania, ale też i napięcie. Niektórzy chłopcy szli w podskokach, inni zaś w ciszy, a na ich twarzach rysował się strach. Kiedy Thor przybył do koszar nad ranem dowiedział się, że dwóch członków legionu uciekło w nocy. Najprawdopodobniej byli zbyt przerażeni, aby wyruszyć na Rytuał. Cieszył się, iż żaden z jego nowo poznanych przyjaciół nie poszedł w ich ślady. Thor również mógł czuć strach, jednak na jego szczęście był zbyt zajęty myślami o innych sprawach. O Gwendolyn. Wspólnie spędzona noc przesłoniła jego świat niczym chmura. Nie potrafił otrząsnąć się z widoku jej twarzy, dźwięku jej głosu, jej energii. Jakby była tu teraz przy nim. Poprzedni dzień i noc były niemal magiczne, najlepsze w całym jego życiu. Jego serce biło mocniej na każdą myśl o niej. Świadomość, że istniała sprawiała, że czuł, że wszystko będzie dobrze bez względu na to, co wydarzy się na Rytuale. Tak długo, jak należała do niego, miał powód by przetrwać, miał powód by wrócić. Ta wiedza pozwoli mu przejść przez wszystko. Razem opłakiwali jej ojca, a obecność Gwen u jego boku przyniosła mu spokój i pociechę, której nie czuł wcześniej; możliwość podzielenia się wszystkim z nią czyniła życie bardziej znośnym. Zbliżyła ich również do siebie. Zamknął oczy i ponownie zobaczył jezioro, jego białobłękitne wody, wyspę tak ustronną i odosobnioną; było to najbardziej magiczne miejsce, w którym kiedykolwiek był. Przypomniał sobie, jak spoglądali na gwiazdy przez całą długą noc, jak leżała w jego ramionach. Przespała w ten sposób całą noc. Żadne z nich nie zdjęło swego ubrania, ale całowali się długo, aż w końcu zwinęła się w kłębek i położyła głowę na jego piersi. Pierwszy raz jakaś dziewczyna spała w jego ramionach. Czasami zapłakała, a on wiedział, że myślała wtedy o swym ojcu. Thor obudził się wraz z pierwszym światłem poranka, które skąpało horyzont w pięknej czerwieni wstającego pierwszego słońca. Wszystko wydawało się na miejscu.

Obudził się nadal trzymając Gwen w ramionach, czując jej ciężar na sobie, jej ciepło, idealny i absolutny spokój letniego poranka. Wiała lekka bryza i drzewa kołysały się nad nim, a cały świat wydawał się idealny. Pierwszy raz obudził się w prawdziwie dobrym nastroju, ze świadomością, że do kogoś należał, że ktoś go kochał. Pierwszy raz czuł, że ktoś go pragnął i miało to dla niego większe znaczenie niż mógłby to opisać. Rozstali się rankiem w smutku. Thor musiał pospieszyć się, żeby zdążyć na wymarsz legionu. Płakała cicho, łzy spływały po policzkach, a ona przytuliła się do niego i nie puszczała go przez długi czas. – Przysięgnij znowu – wyszeptała – że wrócisz. – Przysięgam – odpowiedział. Nadal pamiętał wyraz jej zapłakanych oczu, pełnych nadziei i tęsknoty, kiedy patrzyła na niego we wczesnym porannym świetle. To spojrzenie podtrzymywało go na duchu. Nawet teraz widział jej oczy maszerując drogą ze wszystkimi braćmi z legionu. – Wcale nie uśmiecha mi się znowu przekroczyć kanion – dobiegł go czyjś głos. Thor otrząsnął się, spojrzał ponad ramieniem i zobaczył Eldena kilka stóp dalej i jego twarz pełną obawy. W oddali widać już było zarys mostu– wschodnie przejście przez kanion. Wzdłuż stały setki żołnierzy. – Tym razem będzie inaczej – powiedział Reece. – Idziemy całą grupą. W Wilds będziemy tylko chwilę. Zaraz potem wsiądziemy na łodzie. Do wybrzeża prowadzi prosty szlak. Nie zapuścimy się zbyt głęboko w ich terytorium po drodze do oceanu. O’Connor dodał: – Mi też nie. – Mimo to, będziemy poza kanionem i wszystko może się zdarzyć – powiedział Conval. Zapanowało milczenie. Thor słuchał odgłosów setek butów miażdżących kamienie, dyszenie idącego tuż obok Krohna, ciężko stąpających koni prowadzonych przez niektórych wojowników. Czuł zapach wierzchowców i pot przerażonych ludzi. Sam jednak nie czuł strachu. Raczej podekscytowanie i przemożną tęsknotę za Gwendolyn. – Pomyśleć tylko, że kiedy wrócimy w następnym sezonie, wszyscy będziemy inni – powiedział O’Connor. – Nikt już nie będzie taki sam. – Jeśli wrócimy – poprawił go Reece. Thor przyjrzał się uważnie wszystkim chłopcom i mężczyznom otaczającym go ze wszech stron i zastanowił się nad tymi słowami. Nic już nie będzie takie samo. Czuł, że świat nieustannie zmienia się wokół niego, w każdej minucie każdego dnia; tak trudno było wytrwać przy czymkolwiek. Chciał zatrzymać to wszystko, ale nawet wówczas wiedział, że nie jest w stanie.

W końcu dotarli do wschodniego przejścia kanionu. Stanęli na chwilę zanim weszli na most. Thor widział w oczach swych braci legionistów podziw i przerażenie. Przypomniał sobie, jak pierwszy raz zobaczył ten most i zrozumiał, co teraz czuli. Nawet w tej chwili, spoglądając na niego po raz drugi, czuł ten sam respekt, strach i zdziwienie: most ciągnął się w nieskończoność, znikał z oczu, a przepaść po obu jego stronach nie miała dna. Mimo, że setki królewskich żołnierzy stały rozstawione wzdłuż mostu, pierwszy krok postawiony na nim wydawał się krokiem, od którego nie było już powrotu. Zaczęli wchodzić na most maszerując w ciszy. Thor czuł, jak z każdym krokiem rosła stawka. To nie było już jakieś ćwiczenie; opuszczali właśnie rzeczywistą barierę ochronną Kręgu. Teraz mieli być prawdziwymi wojownikami, tam gdzieś na terenach Wilds, gdzie ktokolwiek i kiedykolwiek mógł ich zabić. Teraz mieli tylko jeden wybór: życie lub śmierć. Wszyscy stłoczyli się trochę ciaśniej, w miarę jak posuwali się coraz dalej. Thor widział, jak inni zaciskali pięści, wzmocnili uchwyt na mieczach, widział ich nerwy napięte jak postronki. Wyjący wiatr smagał ich ze wszystkich stron. Większość z nich zerkała co chwilę w przepaść, natychmiast cofając się od krawędzi mostu. Wbrew sobie, Thor również spojrzał w dół i od razu tego pożałował: ujrzał skok prosto w nicość, którego koniec spowijała gęsta mgła. Przełknął głośno ślinę i ponad tysięczny już raz zaczął zastanawiać się nad magią tego miejsca. Krohn pisnął i podszedł bliżej do Thora, ocierając się o jego kostki. Ich marsz trwał wieczność, a rozpiętość kanionu wydawała się nie mieć końca. Thor usłyszał odległy pisk i spostrzegł Estopheles szybującą wysoko i krążącą nad nimi. Zanurkowała i strzelistym lotem skierowała się dokładnie w jego kierunku. Odwinął płócienny rękaw i podniósł rękę w nadziei, że ptak na niej wyląduje. Zamiast tego jednak sokół leciał wprost na niego, a Thor zauważył, że trzymał coś w szponach, coś, co wyglądało na zwój. Kiedy podleciała blisko, rozwarła szpony i upuściła go. Zawiniątko poszybowało w powietrzu i wylądowało tuż obok jego stopy. Wrzasnęła jeszcze raz, po czym załopotała skrzydłami i odleciała. Krohn podbiegł do zwoju, chwycił zębami i przyniósł Thorowi. Chłopiec schylił się i z zaciekawieniem podniósł zwitek pergaminu. – Co to? – spytał Reece. – Może jakaś wiadomość? – nadmienił O’Connor. Trzymając zwój blisko siebie, Thor rozwinął go powoli, w ukryciu przed wszystkimi. Była to oczywiście wiadomość skierowana wyłącznie do niego. Zanim jeszcze zdążył rozwinąć zwój do końca, zauważył odręczne pismo i od razu zgadł, od kogo był ten list. Trzymając go jeszcze bliżej ciała zasłonił go zazdrośnie. List od Gwen. Maszerując dalej, czytał z trzęsącymi się rękoma:

Wiele dni minie zanim znów się zobaczymy. Możliwe, że nie zobaczymy się już nigdy. Nie potrafię opisać tego, co czuję. Nie mogę przestać myśleć o tobie. Jestem przy tobie w każdej twojej podróży, dokądkolwiek się udajesz. Wiedz, że moje serce spoczywa w twoich dłoniach. Nie upuść go. Myśl o mnie. I wróć do mnie. Twoja wiecznie miłująca Gwendolyn – Co tam masz? – zapytał Elden. – Jaką wiadomość dostałeś? – zachęcająco powiedział Conval. Thor jednak zwinął list i wetknął do kieszeni nie będąc pewnym, czy chciał, aby inni się dowiedzieli. – Czy to od mojej siostry? – spytał Reece po cichu. Thor zaczekał, aż nikt na niego nie patrzył i pokiwał twierdząco głową. Reece kiwnął również i odwrócił się w kierunku drogi. – Zakochała się w tobie, mój przyjacielu. Mam nadzieję, że będziesz dobrze ją traktował. Jest delikatna. I jest mi naprawdę droga. Serce Thora zabiło szybciej, kiedy przeczytał w myślach jej wiadomość jeszcze raz. Dziwne. Sam nie potrafił myśleć o niczym innym tylko o niej, a tu wiadomość od niej spada nagle prosto z nieba. Jakby jego myśli objawiły się w rzeczywistości. Kochał ją bardziej, niż mogłyby wyrazić to jakiekolwiek słowa i w jakiejś mierze już zaczął odliczać dni do swego powrotu. Po raz pierwszy od dłuższego czasu czuł, że było coś stałego, przy czym mógłby wytrwać. Nie miał pojęcia, ile czasu minęło zanim w końcu zeszli z mostu na ziemiste podłoże po drugiej stronie kanionu. Odczuł to jak jakiś energetyczny wstrząs. Poczuł opuszczenie Kręgu, wyjście poza ochronną energię tarczy. W jednej chwili uświadomił sobie brak bezpiecznej aury. Inni musieli odnieść podobne wrażenie, gdyż widział ich spięcie, ich dłonie spoczywające na broni, ich spojrzenia. Wszyscy razem ruszyli ścieżką wiodącą w głąb ciemnego lasu, a dokoła podniosły się dziwne, zwierzęce odgłosy. Kolk wyszedł przed szereg i zwrócił się twarzą do pozostałych. – Macie zostać razem, blisko jak jeden zespół, z wyciągniętą bronią. Przejdziemy ten las wspólnie. Wiele mil dzieli nas od oceanu. Nasze łodzie oczekują gotowe do podróży. Nasi ludzie chronią je. Armia Imperium rozbiła swój obóz zbyt daleko, by stanowić jakiś problem. Mogą jednak zdarzyć się pojedyncze próby ataku. Miejcie się na baczności. Mijały godzina za godziną, ścieżka zwęziła się, niebo pociemniało, a oni maszerowali wijącym się szlakiem coraz głębiej w ciemny las. Obce im odgłosy zwierząt nie ustawały ani na chwilę. Thor cały czas szedł w gotowości. Czasami usłyszeli odgłosy jakiejś szamotaniny w gałęziach, wzdrygali się nie raz, ale nic ich nie zaatakowało.

Po wielu godzinach las przerzedził się i Thor zobaczył w oddali rozbijające się o brzeg fale Morza Tartuwiańskiego. Poczuł ulgę, ale też i obawę. Nawet z tej odległości był w stanie usłyszeć łoskot fal i wyczuć różnicę w powietrzu. Między nimi a morzem rozpościerała się szeroka równina, i tak daleko jak okiem sięgnąć nie było ani jednego śladu wroga. Odetchnął z ulgą. Potężny drewniany okręt z luźno trzepoczącymi na wietrze żaglami oczekiwał na nich przy brzegu. Dokoła pełnili wartę ludzie króla. – Udało się! – Powiedział O’Connor. – Jeszcze nie – powiedział Elden. – Dotarliśmy do łodzi. To wszystko. Nadal czeka nas przeprawa przez ocean. A to będzie znacznie gorsze. – Słyszałem, że wyspa jest oddalona o wiele dni drogi – powiedział Conval. – Morskie fale są ponoć potężniejsze, niż człowiek jest w stanie wytrzymać. Pogoda jest okropna, a na morzu spotkać można zarówno potwory, jak i wrogie okręty. Nasza podróż nawet się jeszcze nie zaczęła. Thor spojrzał na łodzie dumnie stojące na horyzoncie, na ich lśniące bielą żagle, na drugie słońce, które właśnie wyszło zza chmur i poczuł podniecenie. Krąg pozostawili już za sobą.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Erec siedział na honorowym miejscu przy stole w wielkiej sali bankietowej wypełnionej setkami gości księcia. Nie przypuszczał, że jego przyjazd wywoła tyle zamieszania i czuł się z tego powodu trochę przytłoczony. Wiedział, że jest ważną osobą w królestwie, zwłaszcza ze względu na łączące go z królem relacje, ale nie oczekiwał, że książę zada sobie aż tyle trudu by powitać go z tak przesadnymi honorami. Mijał już drugi dzień ucztowania na cześć Ereca oraz oczekiwania na rozpoczęcie turnieju. Stół Ereca zastawiony był dobrym jadłem i winem. Jeśli nie stanie wkrótce do walki, jego umiejętności mogą okazać się nieco stłumione. Oparł się wygodniej na poduchach i rozejrzał dokoła. Widział rycerzy ze wszystkich zakątków Kręgu, odzianych w różnokolorowe ubiory, mówiących z różnym akcentem i zachowujących się w odmienny sposób. Ich wygląd robił wrażenie. Książę był przekonany, iż Erec pokona ich wszystkich, ale Erec niczego nie brał za pewnik. Nauczył się tego w czasie ćwiczeń. Służba pilnowała, by jego kielich nie pozostawał pusty, lecz on sączył wino powoli. Turniej zaczynał się następnego dnia, więc chciał być w dobrej formie. Wszak jego czyny i dokonania świadczyły o królu, przynajmniej w jego mniemaniu. A to było coś, co traktował bardzo poważnie. Czy jednak znajdzie tu żonę było zupełnie inną sprawą. Uśmiechał się pod nosem kiedykolwiek przychodziły mu do głowy te myśli. Przez ostatnie dwa dni przedstawiono mu chyba wszystkie wspaniałe kobiety w królestwie. I rzeczywiście, kiedy rozejrzał się po sali, ujrzał dziesiątki pięknych kobiet i nie mógł nie zauważyć, że większość z nich patrzyła na niego. Wydawało się też, że był obiektem zazdrości ucztujących mężczyzn, którzy zabiegali o względy tych niewiast. Erec jednak nie czuł zazdrości ani potrzeby stawania w konkury. Poznał wszystkie te panny i był pod ich wrażeniem; każda z nich piękniejsza, lepiej ułożona, ubrana w bardziej wymyślne odzienie niż poprzednia. Czuł się zaszczycony mogąc poznać je wszystkie, ale już wiele lat temu przyrzekł sobie, że w wyborze żony zda się na swój wewnętrzny instynkt. Z jakiegoś tajemniczego powodu nie poczuł jak dotąd tej charakterystycznej wibracji. Nie zamierzał być wybredny. Był przekonany, że te wszystkie kobiety stanowią dobry materiał na żonę, lecz nie dla niego; nie czuł po prostu, iż któraś z nich mu odpowiadała. – Erecu z Prowincji Południowej Wyspy Kręgu, pozwól, że przedstawię ci Dessbar z Drugiej Prowincji Lowlands – powiedział książę do niego, kiedy wstał by powitać kolejną wspaniałą niewiastę. Parada powitań wydawała się nie mieć końca. I ta kobieta była bardzo ładna, odziana w białe jedwabie od stóp do głów. Złożyła ukłon, wyciągnęła dłoń i uśmiechnęła się uprzejmie. – To przyjemność powitać cię, panie. – Przyjemność po mojej stronie – powiedział Erec, stojąc przez grzeczność i całując koniuszki jej dłoni.

– Dessbar pochodzi ze Szmaragdowych Równin, z arystokratycznej rodziny ze wschodu. Jej matka jest kuzynką królowej w trzeciej linii. Ma więc w sobie szlachecką krew. Stanowi świetną partię – powiedział książę. Erec pokiwał głową z uprzejmością, nie chcąc obrazić niewiasty, ani też księcia. – Widzę, iż wywodzi się ze wspaniałego rodu – odparł Erec i ukłonił się krótko. – To zaszczyt poznać cię, pani. To powiedziawszy złożył jeszcze jeden pocałunek na jej dłoni i usiadł na swoim miejscu. W jej spojrzeniu pojawiło się rozczarowanie, jakby chciała jeszcze z nim porozmawiać; tak samo wyglądał książę. Erec nie poczuł jednak do niej nic, co miałby poczuć poznawszy tę jedyną. A zależało mu, by potraktować wybór żony z takim samym podejściem, z jakim podchodził do bitwy – z determinacją i przejęciem. Uczta trwała w najlepsze do późnych godzin nocnych. Erec cieszył się, że przynajmniej mógł porozmawiać ze swym starym przyjacielem Brandtem, który siedział po jego prawej stronie. Dzielili się opowieściami o stoczonych bitwach już pół nocy i nie przerwali, nawet kiedy ogień przygasł i ludzie zaczęli opuszczać salę. – A pamiętasz tamto wzgórze? – spytał Brandt. – Naszą czwórkę na patrolu? Naprzeciw całego oddziału McCloudów? Erec pokiwał głową. – Aż za dobrze. – Przysięgam, gdyby nie ty, już dawno byłbym trupem. Erec potrząsnął głową. – Miałem szczęście. – Ty nigdy nie masz szczęścia – powiedział Brandt. – Jesteś najwspanialszym rycerzem w królestwie. – To prawda – wtrącił książę siedzący po jego drugiej stronie. – Obawiam się o życie każdego, komu przyjdzie z tobą jutro walczyć. – Nie byłbym tego taki pewien – odparł ze skromnością Erec. – Wygląda na to, że zgromadziłeś tu liczne zastępy wojowników. – To prawda – powiedział książę. – Zjechali się tu ze wszystkich stron Kręgu. Wydawałoby się, że każdy chce tej samej rzeczy pod słońcem – porządnej kobiety. Tylko bogowie wiedzą dlaczego. Jak już jedną zdobędziesz, robisz wszystko by się jej pozbyć! Mężczyźni wybuchnęli zgodnym śmiechem. – Jutro z pewnością będzie ciekawie – dodał książę. – Jednak nie mam wątpliwości co do ciebie. – Jedyny problem – wtrącił Brandt – to to, że zwycięzca wybiera brankę. A znając ciebie nie wybierzesz żadnej – i obrazisz je wszystkie! Erec potrząsnął głową. – Nikogo nie chcę obrażać – powiedział. – Przypuszczam… myślę, że po prostu jeszcze jej nie odnalazłem. – Chcesz powiedzieć, że żadna z tych panien, które tu przybyły, ci nie odpowiada? – zapytał książę z nutą niedowierzania w głosie.

– Poznałeś kilka najwspanialszych kobiet, którymi może poszczycić się mój dwór. Każdy mężczyzna umarłby dla nich – a jutro, może i do tego dojdzie. – Nie chcę urazić nikogo, mój panie – powiedział Erec. – Nie uważam też siebie za lepszego od tych niewiast. Przeciwnie, z pewnością ich walory są większe od moich. Po prostu… no cóż… czuję, że poznam swoją, jak tylko ją zobaczę. Nie chcę wybierać pochopnie. – Pochopnie! – krzyknął Brandt. – Miałeś na to dwadzieścia pięć lat! Ile czasu jeszcze potrzebujesz? Roześmiali się obaj. – Po prostu wybierz jedną – dodał Brandt – obarcz siebie jakąś i dołącz do reszty naszej żałosnej kompanii. Jakby nie patrzeć, niedola ceni sobie towarzystwo! A i nasze królestwo musi się zaludniać! Zaśmiali się znowu. Erec odwrócił wzrok nieco skrępowany tą całą rozmową i zamarł. Po drugiej stronie sali stała służka w wieku może osiemnastu lat, z długimi blond włosami i wielkimi, migdałowymi, zielonymi oczyma. Miała na sobie zwyczajne odzienie służby, niemal szmaciane i chodziła dokoła pomieszczenia, od osoby do osoby, rozlewając wino do kielichów. Trzymała głowę nisko schyloną, nigdy nie zerkając na kogokolwiek. Była pełna pokory; Erec nie widział jeszcze nikogo takiego. Tłoczyła się z resztą służących dziewcząt, uwijając się przy ciężkiej pracy. Nikt nie zwracał na nie uwagi. Należały do służby, a tutaj we dworze, kwestia przynależności do klasy społecznej była traktowana bardzo poważnie: służbę postrzegano tak, jakby nie istniała. Jej ubiór był poplamiony, a jej włosy były jak niemyte od wielu dni. Wyglądała na przygnębioną. A jednak w chwili, w której Erec ją zauważył, poczuł, jakby uderzył go piorun. Czuł, jak emanowała czymś, co sprawiało, że była wyjątkowa. Była dumna niczym członek rodziny królewskiej. Coś mu mówiło, że była inna niż wszystkie. Podeszła bliżej napełniając cały czas kielichy biesiadników i Erec mógł przyjrzeć się dobrze jej twarzy. I aż wstrzymał oddech. Nigdy jeszcze w całym swym życiu, czy to spotykając kogoś, czy też w obecności rodziny królewskiej nie czuł się w ten sposób. Miał zawsze nadzieję, że to uczucie przyjdzie kiedyś do niego, pomimo, że nie wiedział, czy jest w stanie go doświadczyć. Była wspaniała. Aż zaniemówił z wrażenia. Musiał dowiedzieć się, kim była. – Kim jest tamta kobieta? – zapytał księcia i skinął głową w jej stronę. Zarówno książę jak i kilkoro podekscytowanych biesiadników odwróciło się we wskazanym kierunku. – Kogo masz na myśli? Esmeraldę? Tą w błękitnej sukni? – Nie – odpowiedział Erec cały czas wskazując. – Ją. Wszyscy podążyli za jego wzrokiem w ciszy, skonsternowani. – Masz na myśli tą służącą? – spytał książę. Erec przytaknął głową.

Książę wzruszył ramionami. – A któż to wie? Jedna ze służących – powiedział lekceważąco. – Dlaczego pytasz? Znasz ją? – Nie – odparł Erec, a jego głos uwiązł w gardle. – Ale mam taki zamiar. Dziewczyna podeszła bliżej i nachyliła się by napełnić kielich Ereca. Był tak nią zafascynowany, że zapomniał unieść swe naczynie. W końcu spojrzała na niego. Kiedy to zrobiła, kiedy jej oczy napotkały jego wzrok, poczuł że cały świat zapadł się pod ziemię. – Mój panie? – spytała wpatrując się w niego. Jej oczy uwięzły w jego oczach; w tej chwili rozszerzyły się również. Teraz i ona wyglądała na zauroczoną. Jakby spotkali się ponownie po latach. – Mój panie? – powtórzyła po kilku sekundach. – Czy mam napełnić twój kielich? Erec wpatrywał się na nią zapominając o dobrych manierach, zbyt osłupiały, by wydusić z siebie słowo. Po kilku sekundach, w końcu, ruszyła dalej. Oglądała się co chwilę i spoglądała na niego nad swoim ramieniem. W końcu postawiła dzban na miejsce, odwróciła się i wybiegła z sali. Erec wstał bezustannie śledząc ją wzrokiem. – Muszę ją poznać – powiedział do księcia. – Ją? – zapytał książę zszokowany. – Ale ona jest tylko służącą. Po cóż miałbyś ją poznawać? – zapytał Brandt. Erec wstał zelektryzowany. Pierwszy raz wiedział dokładnie, czego chce. – To jej chcę. To dla niej będę jutro walczył. – Dla niej? – spytał Brandt zaszokowany i stanął przy Erecu. Książę dołączył do nich. – Możesz wybrać którąkolwiek kobietę w królestwie, po obu stronach Kręgu. Możesz wybrać księżniczkę. Córkę możnowładcy. Kobietę z posagiem bogatym niczym całe królestwo. A ty wybierasz ją? Służącą? Ich słowa jednak nie speszyły go ani na chwilę. Obserwował zahipnotyzowany, jak wybiegła z sali do bocznej komnaty. – Dokąd ona idzie? Muszę wiedzieć – zażądał. – Erecu, czy jesteś tego pewien? – zapytał Brandt. – Robisz poważny błąd – dodał książę. – I uczynisz afront wszystkim kobietom, zwłaszcza tym z najwyższych sfer. Erec odwrócił się do niego i powiedział wprost: – Nie chcę nikogo znieważać – odparł. – Ale to jest kobieta, którą zamierzam poślubić. Czy pomożesz mi ją znaleźć? Książę kiwnął na służącego, który ruszył z miejsca, by wypełnić tę misję. Podniósł rękę i poklepał Ereca po ramieniu, a na jego twarzy pojawił się serdeczny uśmiech.

– To prawda, co mówią o tobie, mój przyjacielu. Nie zdajesz się na cudzy osąd. I chyba właśnie to cenię w tobie najbardziej. Książę westchnął. – Odnajdziemy ci tę służkę. I zeswatamy was ze sobą! Wokół Ereca podniosły się radosne okrzyki, a wszyscy podchodzili i klepali go po plecach. Ale on nie zwracał na to uwagi. Jego umysł skupił się tylko na jednym: na niej. Czuł bez cienia wątpliwości, że odnalazł miłość swego życia.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Gareth stał w komnacie swego ojca, w której zapadały ważne decyzje, wyglądając przez okno na królewski dwór dokładnie w ten sam sposób, w jaki uwielbiał to robić jego ojciec. Ojciec zwykł przechadzać się po krużgankach, Gareth nie czuł jednak takiej potrzeby. Był absolutnie szczęśliwy, stojąc tu, wewnątrz tej komnaty, przy krawędzi okna, z rękoma założonymi luźno za plecami i ukryty w cieniu, spoglądając na swój lud. Jego lud. Teraz byli jego ludem. Stał wrośnięty w ziemię, z koroną od momentu koronacji leżącą pewnie na jego głowie. Nie zdejmie jej. Miał też na sobie należącą do jego ojca biało czarną opończę mimo, że panował letni skwar, a w ręce ściskał ojcowskie, złote berło. Zaczynał czuć się jak król – prawdziwy król – i już uwielbiał to uczucie. Wszyscy jego poddani kłaniali mu się, kiedy przechodził. Jemu, a nie jego ojcu. To sprawiało, że czuł przypływ energii odmienny od tych, które miewał do tej pory. Wszystkie oczy zwracały się ku niemu, o każdej porze dnia. Naprawdę tego dokonał. Udało mu się zabić ojca, zatuszować tę zbrodnię i zniszczyć wszelkie przeszkody stojące na jego drodze do władzy. I wszyscy się na to nabrali. Teraz, kiedy już go ukoronowali, nie było odwrotu. Nic już nie mogli zrobić, by to zmienić. Jednak teraz, kiedy już był królem, nie bardzo wiedział, co robić. Marzył o tej chwili przez całe swe życie; kiedy już to osiągnął, nie wiedział, co dalej. Od kiedy został królem, odniósł wrażenie, że bycie nim oznaczało samotność. Stał tutaj, w tej komnacie, już kilka godzin i obserwował dwór. W pomieszczeniu poniżej oczekiwała na niego królewska rada. Postanowił, że mogą jeszcze poczekać jakiś czas. Był królem i mógł każdemu kazać na siebie czekać, jak długo miał na to ochotę. Obserwując swój lud zastanawiał się, w jaki sposób mógłby umocnić i zabezpieczyć swoją pozycję. Na początek uwięzi Kendricka. Niedługo potem odbędzie się jego egzekucja. Zbyt duże ryzyko wiązało się z obecnością Kendricka, pierworodnego syna i najbardziej wielbionego z całego rodzeństwa, na dworze. Uśmiechnął się na myśl, że właśnie w tej chwili straże szukają go, i chcą uwięzić. Potem sprawi, że umrze Thor. Również on stanowił zagrożenie zważywszy na to, jak bliskie stosunki łączyły go z ojcem Garetha; kto wie, co ojciec powiedział mu na łożu śmierci? Może zidentyfikował Firtha. Gareth był zadowolony z siebie, iż wprowadził w życie plan zabójstwa Thora, opłacił członka legionu, by ten wykonał zlecenie: kiedy dotrą na Wyspę Mgieł, zwabi Thora w pułapkę i pozbędzie się go. Był pewien, że Thor nigdy nie wróci. Kiedy już wyeliminuje Kendricka i Thora, zajmie się Gwen. Ona również stanowiła zagrożenie. Wszak ostatnim życzeniem ojca było, aby to ona objęła rządy. Tak długo jak ona żyła, istniała możliwość wybuchu rewolty.

W końcu, pozostawała jeszcze jedna, najważniejsza sprawa, która nie dawała mu spokoju: Miecz Dynastii. Czy ma spróbować go unieść? Gdyby mu się udało, wyróżniłby się spośród wszystkich MacGilów, którzy przed nim władali królestwem. Wszyscy ludzie pokochaliby go już na wieki. Oznaczałoby to, że jest wybrańcem, tym, którego przeznaczenie wybrało do rządzenia. Uprawomocniłoby to jego pozycję i zapewniło bezpieczne panowanie po wieki. Odkąd był małym chłopcem marzył o chwili, kiedy podniesie upragniony oręż. Po części był pewien, że tego dokona. Jednak całkowicie nie był o tym przekonany. Drzwi do jego komnaty otwarły się nagle. Gareth odwrócił się z niechęcią, kto mógł być aż tak zuchwały, żeby bezceremonialnie przerwać rozmyślania króla. Na widok Firtha jego mina zrzedła. Firth wkroczył do komnaty między strażnikami, którzy spojrzeli na króla tępym wzrokiem. Firth stał się zbyt bezczelny od czasu koronacji Garetha – zachowywał się, jakby rządził królestwem razem z nim. Gareth miał mu za złe, że ten wtargnął w ten sposób. Zastanawiał się, czy nie popełnił błędu wywyższając Firtha, mianując go swoim doradcą. Jednak z drugiej strony musiał przyznać, że dobrze było go zobaczyć. Miał już dość samotności. Nie wiedział też, z kim mógłby się przyjaźnić teraz, kiedy był królem. Wyglądało na to, że odizolował się od wszystkich dokoła. Gareth skinął na straże, które zamknęły drzwi za Firthem. Firth pokonał dzielącą ich odległość i objął Garetha ramionami. Odchylił się i próbował go pocałować, ale Gareth odwrócił głowę. Nie miał nastroju zadawać się teraz z nikim. Niespodziewany gość zakłócił jego myśli. Firth spojrzał na niego zranionym wzrokiem, ale zaraz potem uśmiechnął się. – Najjaśniejszy panie – powiedział przeciągając ostatnie słowo. – Czyż nie uwielbiasz, jak zwracają się do ciebie w ten sposób? To tak do ciebie pasuje! – klasnął rękoma z zachwytu. – Uwierz! Jesteś królem. Tysiące poddanych jest gotowych stawić się na każde twoje zawołanie. Teraz możemy zrobić wszystko. – My? – zapytał mrocznym głosem Gareth. Firth zawahał się. – Miałem na myśli... ty, panie. Uwierz w to! Cokolwiek zechcesz. Tu i teraz, wszyscy oczekują twej decyzji. – Jakiej decyzji? – Odnośnie miecza – powiedział Firth. – Całe królestwo o tym szepcze. Tylko o tym rozmawiają. Czy spróbujesz go podnieść? Gareth przyjrzał się mu badawczo. Firth był znacznie bardziej spostrzegawczy niż mógł się tego spodziewać. Być może dobrze zrobił, że uczynił go swoim doradcą. – I co miałbym według ciebie zrobić?

– Musisz podnieść miecz. W innym przypadku wyjdziesz na zbyt słabego. Pomyślą, że nie jest ci pisane być królem. Ponieważ w ich oczach, gdybyś naprawdę czuł, że masz prawo rządzić, przynajmniej spróbowałbyś go dobyć. Gareth zastanowił się nad tym przez chwilę. W tych słowach kryła się prawda. Może Firth miał rację. – Poza tym – powiedział Firth z uśmiechem na twarzy i podszedł bliżej, wziął go pod ramię i poprowadził do okna – tobie pisane było zostać królem. Jesteś wybrańcem. Gareth odwrócił się i spojrzał na niego, już teraz czując się staro. – Nie, nie jestem – odpowiedział szczerze. Przywłaszczyłem tron, a nie został mi on przekazany. – To nie oznacza, że nie jest ci pisany – powiedział Firth. – W tym życiu dostajemy tylko to, co jest nam przeznaczone. Niektórzy przyjmują swój los, inni muszą go sobie wybrać. A to czyni cię wspanialszym, mój panie, a nie gorszym. Pomyśl o tym – powiedział. – Jesteś jedynym MacGilem, który przejął tron, a nie czekał bezczynnie, aż mu go przekażą. Czy to nic dla ciebie nie znaczy? Dla mnie owszem. Dla mnie oznacza to, że ty, ty jedyny ze wszystkich MacGilów masz podnieść ten miecz i rządzić już na wieki. I kiedy to juz zrobisz to pomyśl: wszyscy ludzie, ze wszystkich zakątków Kręgu, będą kłaniać ci się nisko już na zawsze. Zjednoczysz Krąg. Nikt nie będzie wątpił w prawowitość twojej władzy. Gareth odwrócił sie i spojrzał na Firtha. Jego oczy błyszczały od ekscytacji i wyczekiwania. – Musisz spróbować! Gareth odsunął się od niego i zaczął chodzić po pomieszczeniu. Rozmyślał nad tymi słowami, chciał dobrze rozważyć ich sens. Firth miał trochę racji. Może rzeczywiście jego przeznaczeniem było zostać królem. Może nie doceniał siebie, był dla siebie zbyt surowy. Wszak jego ojciec miał umrzeć – inaczej by do tego nie doszło. Może to wszystko potoczyło się w ten sposób, gdyż on, Gareth, miał zostać lepszym królem. Tak, może rzeczywiście zabójstwo ojca miało służyć dobru królestwa. Nagle usłyszał zgiełk, odwrócił sie i spojrzał na królewski dwór. W dole szła parada, ludzie świętowali koronację nowego króla, na wietrze trzepotały sztandary. Jego żołnierze maszerowali w równym szyku. Był, idealnie piękny letni dzień. Spoglądając w dół na to wszystko nie mógł oprzeć się wrażeniu, że właśnie tak miało być. Tak, jak to ujął Firth, gdyby nie było mu pisane zostać królem, nigdy by nim nie został i nie stałby tutaj w tej chwili. Wiedział, że była to najważniejsza decyzja na drodze do jego panowania. Musiał podjąć ją w tej chwili. Żałował, że nie ma w pobliżu Argona, że ten nie może służyć mu teraz radą. Wyczuwał jednak również, że Argon go nienawidzi. Nawet gdyby dał mu jakąś radę, Gareth zastanawiałby się, czy to ta odpowiednia. Westchnął i odwrócił się od okna. Nadszedł czas podjęcia pierwszej ważnej decyzji w jego panowaniu.

– Wezwij straże – rozkazał Firthowi, który odwrócił się i szedł w kierunku drzwi. – Przygotujcie salę dynastyczną. Stanął i odwrócił się w kierunku Firtha, który również stanął i wpatrywał się w niego z ekscytacją. – Zamierzam podnieść miecz.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Król McCloud siedział na swym wierzchowcu na szczycie Highlands. Wokół niego zgromadzili się jego syn, najważniejsi generałowie i setki ludzi. Wszyscy wpatrywali się właśnie z chciwością w część Kręgu należącą do MacGilów. Był letni dzień i lekka bryza zwiewała jego długie włosy do tyłu. Wpatrywał się w rozciągającą się przed nim obfitą krainę z zazdrością. Pożądał jej od zawsze, tak samo jak jego ojciec i ojciec jego ojca. Bogatsza strona Kręgu opływała w żyźniejsze ziemie, głębsze rzeki, urodzajną glebę i czystszą wodę. Jego część Highlands, strona McCloudów, była zadowalająca, może nawet dobra. Natomiast z pewnością nie była wyborna. Nie była ziemią MacGilów. Nie posiadała najlepszych winnic, najwartościowszego mleka, najjaśniejszych promieni słońca. I McCloud, podobnie jak jego ojciec, był zdecydowany to zmienić. MacGilowie cieszyli się lepszą połową Kręgu wystarczająco długo; teraz nadeszła pora, by McCloudowie z niej skorzystali. Siedząc na szczycie Highlands i rozglądając się po ziemiach MacGilów pierwszy raz od kiedy był podrostkiem, McCloud pałał optymizmem. Już sam fakt, że mógł być w tym miejscu tak wysoko, mówił mu wszystko, co chciał wiedzieć. W przeszłości MacGilowie zawsze strzegli Higlands z taką skrupulatnością, że McCloudowie nie mogli znaleźć choćby niewielkiej drogi do przejścia – a z pewnością nie mogli siedzieć sobie ot tak w miejscu, w którym był teraz McCloud. Jego ludzie oczyścili ten teren w wyniku jednej, niewielkiej potyczki. MacGilowie rzeczywiście nie spodziewali się ataku ze strony swych odwiecznych przeciwników. Albo, jak przypuszczał McCloud, nowy król MacGil był słaby i nieprzygotowany. Gareth. Spotkał go kilka razy przy różnych okazjach. W żadnej mierze nie przypominał swego ojca. Pomyśleć, że królestwo znajdowało się obecnie w jego rękach – śmiechu warte. McCloud rozpoznawał nadarzającą się okazję, jak tylko się pojawiała – a ta była jedyna taka w jego życiu. Nie mógł pozwolić jej zaprzepaścić. Mógł uderzyć w MacGilów mocno, raz na zawsze rozprawić się z nimi, głęboko na ich terytorium, zanim zdołają pozbierać się po śmierci byłego króla. McCloud zakładał, że nadal będą pogrążeni w smutku, że nie będą wiedzieć, jak reagować na rządy nowicjusza na tronie. Jak do tej pory, jego założenia okazywały się słuszne. Przypuszczenia McClouda sięgały nawet wyżej. Był przekonany, że zabójstwo MacGila wskazywało na rozłam w dynastii MacGilów. Ktoś dokonał tego zamachu i zrobił to bardzo dobrze. MacGilowie mieli słabe punkty i to na całej linii, a to oznaczało słabość, podział. Same pozytywne znaki. Wszystkie wskazywały na rozłam w królestwie. I wszystkie wskazywały, że McCloudowie w końcu, po bardzo długim czasie otrzymują swą szansę na rozprawienie się z MacGilami raz na zawsze, na władanie całym Kręgiem.

McCloud uśmiechnął się na tą myśl, przynajmniej na tyle, na ile go było stać – niewielkie wygięcie kącików ust, które ledwo co poruszyło jego gęstą, sztywną brodą. Czuł jak jego ludzie spoglądają na niego przeczesującego wzrokiem horyzont w oczekiwaniu na pierwszy znak, co robić, jak postąpić. To, co widział przed sobą sprawiało mu potężną radość. Małe wioski położone na bukolicznych wzniesieniach, dym ulatujący z kominów, rolnicy zbierający owoce – a przede wszystkim żadnych patroli jak okiem sięgnąć. MacGilowie stali się niedbali. Jego uśmiech tylko się pogłębił. Już wkrótce to będą jego kobiety. Wkrótce to będą jego owce. – DO ATAKU! – wrzasnął McCloud. Jego ludzie zareagowali wiwatem, bitewnym okrzykiem. Wszyscy dosiadali koni, wszyscy dzierżyli swe miecze. Ruszyli jak jeden do ataku. Setki żołnierzy przypuściły szarżę w dół po zboczu góry. McCloud jechał pierwszy, jak zwykle. Wiatr rozwiewał jego włosy. Pędził po stromym zboczu i czuł wielkie podekscytowanie. Poganiał bezlitośnie swego konia kopniakami i galopował szybciej i szybciej. Nigdy jeszcze nie czuł się tak ożywiony.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Kendrick siedział na długiej drewnianej ławie w Galerii broni, wśród dziesiątek towarzyszy broni – członków Srebrnej Gwardii. Przyglądał się uważnie swemu mieczowi, który właśnie ostrzył. Był zrozpaczony. Odejście ojca zraniło go bardziej niż można to wyrazić. Całe życie przejmował się tym, jak świat traktuje jego relacje z królem. MacGil był mu jedynym, prawdziwym ojcem. Był tego pewien. Czuł to głęboko w swym sercu. Traktował go jak prawdziwego ojca, a i sam MacGil miał go za prawdziwego syna. Jego rzeczywistego, pierworodnego syna. A jednak w oczach całego świata był nieprawy. Dlaczego? Tylko dlatego, że ojciec wybrał inną kobietę na królową. To było niesprawiedliwe. Zaakceptował swoją rolę bastarda i zachowywał się, jak przystało na porządnego syna z szacunku dla swojego ojca. Posłusznie tłumił swe uczucia przez całe dotychczasowe życie. Teraz jednak, kiedy ojciec nie żył, a zwłaszcza kiedy Gareth został królem, Kendrick nie potrafił pogodzić się z takim stanem rzeczy. Narastało w nim oburzenie. Nie chciał być królem. Pragnął tylko, aby reszta świata w końcu uznała go za pierworodnego syna MacGila, prawowitego w tej samej mierze, co jego przyrodnie rodzeństwo. Ostrzył miecz pocierając o niego kamieniem raz po raz, wydobywając z niego przenikliwy dźwięk, który roznosił się po całej sali. Myślał o tym wszystkim, czego nie zdążył powiedzieć ojcu. Żałował, że nie było wystarczająco czasu, aby podziękować mu, wyrazić wdzięczność za to, że wychował go jak własnego syna, powiedzieć, że bez względu na to co myślał świat, był jego prawdziwym ojcem, a on jego prawdziwym synem. Powiedzieć to, czego nigdy nie mówił: że go kocha. Zbyt wcześnie mu go odebrano. I bez ostrzeżenia. Pocierał miecz wciskając kamień w metal coraz mocniej w miarę, jak budziła się w nim wściekłość. Odnajdzie mordercę ojca. I sam go zabije. Był tego pewien. Przychodziło mu na myśl wielu podejrzanych i godzina za godziną rozważał wszystkie możliwości. Niestety, jego myśli wracały najczęściej do jednej osoby, o której obawiał się myśleć. Kogoś z jego najbliższego otoczenia. Jego przyrodniego brata, Garetha. Nie potrafił powiedzieć dlaczego to on cały czas przychodził mu do głowy, czy miał z tym jakiś związek? Przypominał sobie spotkanie z ojcem, z jaka wściekłością Gareth zareagował na to, że został pominięty na rzecz swojej siostry Gwendolyn. Kendrick wychowywał się razem z nim. Dzieliła ich niewielka różnica wieku. Zdążył poznać krętacką naturę Garetha i to aż za dobrze. Jak daleko sięgał pamięcią, Gareth zazdrościł mu tego, że był starszy, że był pierworodnym. Zawsze traktował Kendricka jako przeszkodę. Gareth nie powstrzymałby się przed niczym, aby zdobyć koronę. Przychodzili mu do głowy również inni podejrzani. Ojciec miał wielu nieprzyjaciół, wrogów królestwa, przeciwników, których pokonał w walce, rywalizujących z nim możnowładców. Ludzie ci jednak byli poza najbliższym otoczeniem Kendricka, łatwiej

mu było spekulować na ich temat. Miał nadzieję, że to jedna z tych osób okaże się rzeczywistym zabójcą. Miał zamiar przyjrzeć się każdej z nich z osobna. Lecz bez względu na to jak usilnie próbował się na nich skupić, w jego umyśle uparcie pojawiał się obraz przyrodniego brata. Odchylił się i rozejrzał po innych członkach Srebrnej Gwardii. Wszyscy zajmowali się swoją bronią. Dzień był szary i ponury. Letnie słońce niespodziewanie ustąpiło miejsca mgle i deszczowi. Dzień, który przychodził po letnim przesileniu, od zawsze przynosił wielkie zmiany. W ten dzień żołnierze przeglądali swoją broń, pielęgnowali ją i przygotowywali się do nowego sezonu. Również tego dnia legion wyruszał na Rytuał. Kendrick przypomniał sobie swego nowego giermka Thora i uśmiechnął się; polubił tego chłopaka i spodziewał się po nim wiele. Obserwował pozostałych członków Gwardii. Wielu z nich było od niego starszych; doświadczeni wojownicy siedzieli dookoła stołu i żartowali sobie, doglądając swej bądź co bądź robiącej wrażenie broni. Kendrick był wdzięczny, jak zwykle, że mógł być jednym z nich. Zaakceptowali go jako pełnoprawnego członka – na co w pełni sobie zresztą zasłużył. Na początku, kiedy był jeszcze młody, ludzie witali go z rezerwą. Wielu przypuszczało, że był tu tylko ze względu na jego ojca lub też, że będąc członkiem rodziny królewskiej, będzie patrzył na nich z góry. Z czasem jednak, powoli, zapracował na ich szacunek, wywalczył swoje miejsce stając z nimi ramię w ramię w najcięższych bitwach. Zaczęli dostrzegać, że był im podobny i z czasem nauczyli się traktować go jak jednego ze swoich. Był z tego bardzo dumny. Kiedykolwiek ktoś okazywał mu przychylność z powodu tego, że był synem króla, zawsze nalegał, żeby traktować go jak pozostałych. Z czasem ludzie zauważyli, że jest szczery i autentyczny, i pokochali go. Po tych wszystkich latach wiedział, że stał się ich największym ulubieńcem z całej rodziny królewskiej – kochali go nawet bardziej niż jego ojca. Był w zasadzie jedynym, któremu Srebrna Gwardia oddawała szacunek i traktowała jak prawdziwego wojownika. Znaczyło to dla niego więcej niżeli cokolwiek, co do tej pory osiągnął. Jedyną rzeczą jakiej zawsze pragnął było stać się prawdziwym i szanowanym wojownikiem Srebrnej Gwardii. Rozglądając się dokoła widział ten szacunek w oczach swych towarzyszy broni. Był nawet pewien, że zwłaszcza wśród młodszych wiekiem zaczął uchodzić za przywódcę. Po śmierci jego ojca niejeden z nich podszedł do niego i wyraził swoją konsternację z powodu tego, że to nie on został nowym królem. Czuł, że to jego chcieli widzieć na czele. Ale ojciec jasno przedstawił swą wolę. To Gwen miała rządzić, a on ponad wszystko szanował życzenia ojca. To miało dla niego największe znaczenie. Z drugiej strony, miał Garethowi za złe, że uzurpował sobie prawo do tronu. Martwił się losami królestwa. Gwen nie była jeszcze wystarczająco silna, by poprowadzić rewoltę. Gdyby do tego doszło, wolał przejąć władzę od Garetha chociażby po to, by zadbać o dobro Kręgu. Kiedy Gwen będzie starsza i bardziej obyta, z chęcią przekaże jej władzę.

– Jak ci się podobała ceremonia? – spytał Atme, siedzący przy nim wojownik, który właśnie polerował trzonek swojego topora. Był rycerzem z natury gwałtownym o jasnorudych włosach i brodzie. Pochodził z odległych wschodnich krańców królestwa. Kendrick stoczył wiele bitew u jego boku. Był jego bliskim i zaufanym przyjacielem. – Co myślisz o wyborze twego młodszego brata na króla? – dodał. Kendrick spojrzał na niego, zobaczył jego szczery wyraz twarzy, jak również wielu innych siedzących dokoła rycerzy Gwardii chętnych usłyszeć, co ma do powiedzenia. Widział w ich oczach, jak bardzo im zależało, żeby to on był ich królem – i jak wiele obaw mieli w związku z rządami jego brata. Nikt nie ufał Garethowi. To było oczywiste. Zastanawiał się, jak i co odpowiedzieć. Wiedział ze sposobu, w jaki Atme wypowiedział słowo „młodszego”, że ten go podpuszcza. Chciał powiedzieć: To strasznie niesprawiedliwe. Gareth nie nadaje się na króla. To będzie katastrofa. Powali królestwo na kolana. Mój ojciec nigdy tego nie chciał. Pewnie przewraca się teraz w grobie. Coś trzeba z tym zrobić. Lecz nie mógł tego powiedzieć. Nie w towarzystwie tych ludzi. Nie teraz. Zniechęciłby ich i prawdopodobnie doprowadził do przewrotu. Musiał dobrze przemyśleć swoje następne posunięcie, w jaki sposób najlepiej rozegrać tą sytuację. W tej sytuacji musiał bardzo zważać na słowa. – Czas odkryje przeznaczenie wszech rzeczy – odpowiedział obojętnym tonem. Rycerze odwrócili swe spojrzenia, kiwając głowami niby zadowoleni z takiej odpowiedzi. Kendrick wiedział jednak, że wcale tak nie było. Nagle usłyszał potężny łomot dochodzący zza drzwi Galerii. Wszyscy zwrócili swe oczy w tym kierunku, a do wewnątrz wpadło kilkunastu królewskich strażników. Kendricka zdziwił fakt, że przybyli tu, do sali należącej do Srebrnej Gwardii, bezceremonialnie dzierżąc miecze w dłoniach. Nigdy się to jeszcze nie zdarzyło. Gwardziści, wprawieni w boju wojownicy, zareagowali gwałtownie odwracając się w kierunku strażników i bacznie się im przyglądając. Strażnicy królewscy przemierzyli szybkim krokiem salę kierując się wprost na Kendricka. Spoglądali na niego surowym wzrokiem i Kendrick zaczął zastanawiać się, o co też mogło im chodzić. Wyczuwał ich zniecierpliwienie i pomyślał, że może przychodzą do niego z prośbą o pomoc. Zatrzymali się przed nim i jeden z nich, mianowany jeszcze przez jego ojca, mężczyzna noszący imię Darloc, którego Kendrick od razu rozpoznał, a który służył lojalnie jego ojcu od lat, wystąpił przed wszystkich z ponurą miną na twarzy. – Kendricku z Klanu MacGil Zachodniego Królestwa Kręgu – zaanonsował oficjalnym, grobowym wręcz głosem, począwszy czytać rozwinięty przed sobą zwój. – Niniejszym oświadczam, że zgodnie z królewskim rozkazem, zostajesz aresztowany jako zdrajca królestwa za zamordowanie króla MacGila. Włosy zjeżyły się Kendrickowi na głowie, a całym ciałem wstrząsnął lodowaty dreszcz.

Na sali rozległ się okrzyk. Jego towarzysze broni zaczęli powoli podnosić się od stołów, poirytowani i pełni napięcia. Gęsta cisza spowiła całe pomieszczenie, a wszyscy spojrzeli na Kendricka w oczekiwaniu na jego reakcję. Kendrick wstał powoli, próbując oddychać normalnie, zrozumieć, o co chodzi. Poczuł jak całe życie przeleciało mu przed oczyma. Przyjrzał się uważnie twarzy Darloca, przeoranej zmarszczkami i zastygłej w ponurym spojrzeniu. Widział, że strażnik mówił poważnie. – Darlocu – powiedział Kendrick wyważonym tonem, zmuszając się do zachowania spokoju, a jego głos odbił się echem od ścian. – Znasz mnie od moich narodzin. Wiesz, że to nieprawda. Powieka Darloca drgnęła lekko. – Mój panie – odparł smutno Darloc. – Obawiam się, że moje osobiste poglądy nic tu nie znaczą. Jestem jedynie królewskim sługą i wykonuję tylko jego rozkazy. Proszę mi wybaczyć. Masz rację. Sam nigdy nie uwierzyłbym w taką potwarz. Jednak moje osądy zależą od osądów króla. Obawiam się, iż muszę wykonać ten rozkaz. Kendrick wpatrywał się w niego, widział powagę na jego twarzy, fakt jak bardzo był zdenerwowany, miotany wewnętrznym konfliktem, że postawiono go w tej sytuacji. Zrobiło mu się go autentycznie żal. Nie potrafił jednak pojąć, jak zuchwały to był zarzut: jego własny brat oskarżył go o zamordowanie ich ojca. Mogło to oznaczać tylko jedno: Gareth poczuł się zagrożony. I miał coś do ukrycia. Potrzebował kozła ofiarnego i to natychmiast. Nieważne, jak mało przekonujący był ten wybór. Dzięki temu Kendrick utwierdził się w przekonaniu, że to jednak Gareth był mordercą. Poczuł, jak wzbiera w nim świeża gorycz i złość – nie dlatego, że miał trafić do więzienia, ale dlatego, że poczuł się w obowiązku postawić Garetha przed obliczem sprawiedliwości. – Przykro mi Kendricku, ale mam zamiar cię zabrać – powiedział Darloc i skinął na jednego ze swych ludzi. Kiedy żołnierz zrobił krok, Atme nagle skoczył na równe nogi i jak błyskawica pojawił się przed Kendrickiem, dobywając miecza. – Jeśli chcesz tknąć Kendricka, będziesz musiał najpierw pokonać mnie – powiedział grobowym tonem. Nagle całe pomieszczenie wypełnił odgłos dobywanych mieczy. Wszyscy członkowie Gwardii jak jeden mąż skoczyli na nogi i stanęli twarzą w twarz ze strażnikami. Darloc stał, wyglądając na przerażonego, i dopiero teraz zdał sobie sprawę, że przeliczył się sromotnie, przychodząc tutaj. Dotarło też do niego, że królestwo dzielił już tylko jeden krok od niszczącej wojny domowej.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Gwen stała na piaszczystym brzegu oceanu, którego fale załamywały się blisko jej stóp – potężne, gwałtowne grzywy uderzały w nie z wystarczającą siłą, żeby co chwilę się chwiała. Stała próbując utrzymać się na nogach i obserwowała, jak wielki okręt rozwinął żagle do drogi. U jego steru stał Thor i machał do niej ręką. Estopheles siedziała na jego ramieniu i wpatrywała się w Gwen złowieszczo. Spojrzenie sokoła zmroziło jej krew. Thor uśmiechał się. Po chwili zobaczyła, jak jego miecz wyślizgnął się zza pasa i runął do oceanu. Co dziwne, on nawet tego nie zauważył. Nadal uśmiechał się do Gwen i machał ręką, a ona poczuła nagle niepokój. Rozległe wody, które do tej pory wydawały się tak spokojne, rozszalały się nagle, a ich kryształowoniebieska barwa ustąpiła spienionej czerni. Widziała, jak statek zakołysał się gwałtownie, miotany falami oceanu. Thor jednak stał uśmiechając się wciąż i machając do niej, jakby nic się nie stało. Nie mogła pojąć, co się dzieje. Niebo za Thorem, które jeszcze przed chwilą było czyste, przesiąknęło szkarłatem, a chmury zdawały się nacierać w szaleńczym ataku. Nagle błyskawica rozświetliła na chwilę wszystko dokoła, po czym uderzony piorunem żagiel okrętu stanął w ogniu. Chwilę później cały statek objęły płomienie. Okręt zaczął nabierać prędkości, odpływał coraz szybciej i szybciej, wsysany coraz głębiej i głębiej przez potężne prądy oceanu. – THOR! – wrzasnęła Gwen. Wydała z siebie jeszcze jeden pisk, kiedy okręt zamienił się w kulę ognia i wessany przez ciemny czerwony nieboskłon, zniknął z horyzontu. Spojrzała w dół. Wysoka fala rozbiła się o jej pierś zwalając ją z nóg na plecy. Próbowała się czegoś przytrzymać – lecz nadaremnie. Czuła jak ocean wciąga ją coraz głębiej, coraz szybciej, jak jego prądy pochłaniają ją, a kolejna fala rozbija się o jej twarz. Krzyknęła! Otworzyła oczy i zobaczyła, że znajduje się w komnacie swego ojca. Wewnątrz było pusto i panował przenikliwy chłód. Była noc. Zatknięte gęsto w ścianie pochodnie rozświetlały wnętrze migocącym światłem. Nagle dostrzegła sylwetkę jakiejś osoby. Stała na parapecie okna, odwrócona do niej plecami. Od razu wyczuła, że to jej ojciec. Miał na sobie królewskie futra, a na głowie koronę, która wyglądała na większą niż kiedykolwiek. – Ojcze? – spytała podchodząc bliżej. Powoli odwrócił się i spojrzał na nią. Obleciał ją strach. Jego twarz w połowie pozbawiona była skóry, oczy wystawały z oczodołów, a ciało uległo znacznemu rozkładowi. Objął ją okropnym spojrzeniem, pełnym rozpaczy, i wyciągnął rękę w jej kierunku. – Dlaczego mnie nie pomścisz? – jęknął.

Gwen zatkało oddech w piersiach. Przerażona pospieszyła do niego. Zaczął odsuwać się od niej. Prawie chwyciła go za rękę – ale było już za późno. Osunął się powoli do tyłu i poleciał w dół. Krzyknęła, podbiegła do okna i wysunęła głowę. Jej ojciec spadał w czerń coraz szybciej i szybciej. Ziemia zapadła się pod nim i wydawało się, że leci do samego jej wnętrza. Nie usłyszała odgłosu upadku jego ciała. Nagle dobiegł ją brzęk z wewnątrz komnaty. Odwróciła się i zlustrowała wzrokiem całe pomieszczenie. Jego korona. Musiała spaść mu z głowy i teraz toczyła się po posadzce, wydając głuchy, metaliczny dźwięk. Zaczęła obracać się dookoła własnej osi, wydając coraz głośniejszy brzęk, aż w końcu zatrzymała się na samym środku pustej podłogi. Skądś powróciły do niej jego słowa: – Pomścij mnie! Poderwała się ze snu. Usiadła wyprostowana na łóżku ciężko oddychając. Przetarła oczy i zeskoczyła z materaca. Podbiegła do okna próbując otrząsnąć się z tego okropnego koszmaru. Nabierając w dłonie lodowatej wody z miski stojącej przy oknie spryskała twarz kilka razy i wyjrzała na zewnątrz. Świtało już. Królewski dwór trwał pogrążony w ciszy. Wschodzące pierwsze słońce skąpało okolicę we wczesnych promieniach. Wyglądało na to, że wstała pierwsza. Sen był okropny. Bardziej przypominał wizję. Jej serce waliło mocno, kiedy próbowała odtworzyć wszystkie szczegóły. Thor umierający na tym statku. Czuła, że to była jakaś wiadomość, coś jakby przepowiednia przyszłości aniżeli tylko zwykły sen. Serce jej pękło na myśl, że Thor, o czym była przekonana, wkrótce umrze. I do tego jeszcze ten przerażający wizerunek ojca, jego rozkładających się zwłok. Jawna nagana skierowana pod jej adresem. Wszystko było takie rzeczywiste, tak prawdziwe, że nie mogła już później zasnąć. Chodziła po komnacie nie wiedząc, co czynić ze sobą. Bez namysłu podeszła do łóżka i zaczęła się ubierać, o wiele wcześniej niż zwykle. Czuła, że musi coś z tym zrobić. Cokolwiek. Coś, co sprawi, że znajdzie mordercę swego ojca.

Trzeźwy i osamotniony po raz pierwszy od wielu lat, Godfrey pokonywał puste, zamkowe korytarze skąpane we wczesnym, porannym świetle pierwszego słońca. Dziwne to było uczucie. Nie mógł przypomnieć sobie, kiedy ostatni raz cały dzień spędził bez picia, albo bez swoich pijanych towarzyszy. To osamotnienie i powaga były dla niego czymś nowym. Zdał sobie sprawę, że w ten właśnie sposób czuli się ludzie wiodący zwykły ziemski żywot. Okropieństwo. Nuda. Nienawidził tego uczucia. Chciał

popędzić z powrotem do karczmy, do swych przyjaciół, sprawić, żeby to wszystko odeszło. Zwykłe życie nie było dla niego. Pierwszy raz jednak w życiu przeciwstawił się swoim odruchom. Nie wiedział, co go naszło, ale obraz ciała jego ojca opuszczanego do grobu coś w nim zmienił; od śmierci ojca coś w nim wzbierało. Był jak kocioł zawieszony nad niewielkim paleniskiem; odczuwał niezadowolenie i niepokój jak nigdy wcześniej. Czuł się nieswojo we własnej skórze. Po raz pierwszy spojrzał na siebie surowym okiem. Ocenił siebie na nowo, sposób, w jaki żył do tej pory i jak może spędzić resztę swoich dni. Kiedy popatrzył w lustro na siebie, nie spodobało mu się to, co tam ujrzał. Godfrey spojrzał również na swoich przyjaciół w nowym świetle. Nie mógł znieść widoku ich twarzy. A zwłaszcza swojej. Tego ranka, pierwszy raz w życiu, smak piwa zaleciał mu zgnilizną. Pierwszy raz, od kiedy tylko sięgał pamięcią wszystko widział wyraźnie, miał świadomość swych myśli i uczuć. A musiał to dziś rozważyć na trzeźwo, zebrać myśli. Ponieważ coś w nim płonęło, coś, czego w pełni nie pojmował, co zmuszało go by szukać mordercy ojca. Być może było to poczucie własnej winy, świadomość nie do końca rozwiązanych spraw, jego stosunku do ojca; być może właśnie w ten sposób mógł zasłużyć na jego akceptację. Jeśli nie za życia ojca, to przynajmniej po jego śmierci. A gdyby udało mu się znaleźć zabójcę ojca, mógłby również zrehabilitować się, zrewanżować za te wszystkie zmarnowane lata życia. Czuł, jak pali go niesprawiedliwość tego wszystkiego. Nienawidził tego, że jego brat Gareth zasiadł na tronie. Gareth zawsze knuł jakieś intrygi, manipulował, był oziębłym kanalią, która nie kochała nikogo oprócz siebie. Zawsze kręcił się przy podejrzanych typach, potrafił rozpoznać takiego z odległości mili. Widział w jego oczach zło wzbierające i błyszczące, wydobywające się niczym spod ziemi. Był człowiekiem, który pożądał władzy, który chciał dominować nad wszystkimi. Godfrey wiedział, że Gareth gra nieczysto. Był też pewien, że jego brat miał coś wspólnego ze śmiercią ich ojca. Pokonał kolejne schody, następny korytarz i z rosnącym chłodem w sercu wszedł w korytarz wiodący do komnaty ojca. Znane mu dobrze ściany wywołały wspomnienia, jeszcze zbyt świeże, o tym, jak szedł tędy ostatni raz, jak został wezwany, jak ojciec zganił go. Zawsze z nienawiścią pokonywał ten ostatni kawałek drogi prowadzący do komnaty króla. Aczkolwiek teraz poczuł zupełnie coś innego, jakieś nowe doznanie: jakby szedł korytarzem opanowanym przez ducha. Niemal wyczuwał obecność ojca, z każdym krokiem, który stawiał. Dotarł do ostatnich drzwi i stanął przed nimi. Były wielkie, w kształcie łukowatej bramy, grube na stopę i wyglądały, jakby miały z tysiąc lat. Zastanawiał się jak wielu MacGilów używało tych drzwi. Dziwnie było widzieć je bez straży wokoło. Jakby wszystkim było już obojętne, że jego ojciec kiedykolwiek tutaj żył.

Drzwi były zamknięte. Chwycił za ich żelazną klamkę i popchnął. I kiedy otworzyły się z pradawnym skrzypnięciem, wszedł do środka. W środku było jeszcze bardziej upiornie. Pusta komnata pulsowała witalnością jego ojca. Łoże było nadal zasłane. Szaty ojca leżały ułożone na nim w poprzek, opończa wisiała w rogu, a jego buty stały przy palenisku. Przez otwarte okno wleciał nagle podmuch letniej bryzy i Godfrey poczuł chłód; poczuł stojącego przy sobie ojca. Bryza wydęła płócienne połacie baldachimu na łożu króla i Godfrey nie potrafił powstrzymać się od myśli, że oto przemawia do niego ojciec. Poczuł przytłaczający wręcz smutek. Chodził dookoła komnaty, czując chłód na myśl o tym, że to właśnie tutaj zamordowano ojca. Nie wiedział dokładnie, czego szuka, ale miał wrażenie, że właśnie tutaj, gdzie to wszystko się wydarzyło, należy zacząć. Być może była tu jakaś niewielka wskazówka, coś, co przeoczono, a co mogło pomóc mu wpaść na jakiś pomysł. Założył, że królewska rada przeczesała już dokładnie to pomieszczenie. Ale chciał chociaż spróbować. Musiał spróbować, dla własnego dobra. Lecz po jakimś czasie dokładnych oględzin nie znalazł nic, żadnej wskazówki, która rzuciłaby się mu w oczy. – Godfrey? – dobiegł go kobiecy głos. Obrócił się na pięcie zaskoczony, nie spodziewając się tu obecności kogokolwiek. Zobaczył swą młodszą siostrę Gwendolyn. – Wystraszyłaś mnie – powiedział i odetchnął. – Nie wiedziałem, że jest tu ktoś poza mną. – Wybacz – odparła, po czym weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi. – Drzwi były otwarte. Również nie myślałam, że ciebie tu znajdę. Zmrużył oczy i przyjrzał się jej dokładnie. Wyglądała na zagubioną i zatroskaną. – Co ty tutaj robisz? – zapytał ją. – Mogłabym zadać ci to samo pytanie – odpowiedziała. – Jest jeszcze bardzo wcześnie. Musiałeś zostać tu sprowadzony podobnie jak ja. Godfrey obejrzał się dokoła, szukając znaków, że ktoś ich obserwuje lub podsłuchuje. Zdał sobie jednocześnie sprawę, że ogarnia go paranoja. Powoli i z rezerwą pokiwał głową. Godfrey zawsze dbał o Gwen. Z całego rodzeństwa była jedyną osobą, która go nie krytykowała. Zawsze cenił ją za jej wrażliwość i współczucie. Wyczuwał, że ze wszystkich członków rodziny królewskiej ona jedna była gotowa uwierzyć w niego, dać mu drugą szansę. I czuł, że mógł jej powiedzieć wszystko, że nigdy nie wykorzystałaby tego przeciwko niemu. – Masz rację – odparł. – Rzeczywiście coś mnie tu przyciągnęło. W zasadzie nie potrafiłbym podać innej przyczyny. – Ja tak samo – powiedziała Gwen. – Jego śmierć była tak niespodziewana. Tak gwałtowna. Nie spocznę, ani nie nacieszę się życiem dopóki nie będę wiedziała, że złapaliśmy jego mordercę. Miałam straszny sen. I to on mnie tu sprowadził.

Godfrey pokiwał głową. Rozumiał. Obserwował ją jak chodziła po komnacie i próbowała pojąć to wszystko. Widział cierpienie na jej twarzy i zdał sobie sprawę, jak bolesne musiało to być również dla niej. Wszak to ona była w największej zażyłości z ojcem. Najbliżej z nich wszystkich. – Pomyślałem, że jeśli tu przyjdę, to może cos znajdę – powiedział, chodząc dokoła komnaty, zaglądając w każdy kąt, pod łóżkiem, sprawdzając każdy szczegół. – Nic jednak tu nie ma. Gwen również zlustrowała komnatę, chodząc powoli dokoła jej. – Co sądzisz o tych plamach? – spytała. Odwrócił się i podbiegł w miejsce, które wskazywała. Na posadzce zobaczył zarys plamy ledwie odróżniającej się od ciemnego kamienia. Podążając za śladami skierował się do okna, a kiedy znaleźli się w świetle słońca, ujrzeli je dokładniej: plamy krwi. Chłód wstrząsnął jego ciałem. Plamy pokrywały posadzkę i kamienne ściany wszędzie wokoło. Zdał sobie sprawę, że to krew jego ojca. – Musiało dojść do ostrej walki – powiedziała idąc po śladach wewnątrz komnaty. – Okropne – odrzekł. – Nie wiem dokładnie, co spodziewałam się tu znaleźć – ale sądzę, że chyba tylko zmarnowałam czas. Nic innego tutaj nie widzę. – Ani ja – powiedział Godfrey. – Być może istnieją inne miejsca, które należałoby sprawdzić – dodała. – Gdzie? Wzruszyła ramionami. – Gdziekolwiek, ale nie tu. Godfrey poczuł kolejny powiew bryzy i przejmujący chłód, który nie chciał dać mu spokoju. Poczuł nagłe pragnienie opuszczenia tej komnaty i to samo ujrzał w oczach Gwen. Jak na komendę odwrócili się i ruszyli do drzwi. Kiedy jednak już miał je otworzyć, dostrzegł coś, co zwróciło jego uwagę, co sprawiło, że zatrzymał się gwałtownie. – Stój – powiedział. – Patrz tutaj. Gwen obróciła się i podeszła za nim kilka kroków do paleniska. Podniósł dłoń i palcem dotknął pozostawionej na ścianie plamy krwi. – Ta plama jest inna od reszty – powiedział. – Jest w innej części komnaty. I jest jaśniejsza. Wymienili zdziwione spojrzenia i przyjrzeli się jej dokładnie. – Może to z narzędzia zbrodni – dodał. – Może zabójca próbował ukryć je w murze. Godfrey dotykał kamieni, szukał jakiegoś obluzowanego, lecz nic nie znalazł. Wówczas Gwen zatrzymała się i wskazała na palenisko. – Tam – rzekła. Spojrzał, lecz nie ujrzał niczego. – Za paleniskiem. Widzisz? Otwór w ścianie. To zsyp. Zsyp na odpady.

– No i? – zapytał. – To plamy ze sztyletu. Są wszędzie dokoła. Spójrz. Rzucili się na kolana i przyjrzeli z bliska. Ze zdumieniem odkrył, że miała rację. Plamy prowadziły wprost do zsypu. – Tą drogą powędrował sztylet – wydedukowała. – Musiał wrzucić go do zsypu. Odwrócili się i spojrzeli na siebie. Wiedzieli, gdzie teraz muszą iść. Kubeł ściekowy – powiedział.

Godfrey i Gwen schodzili po kamiennych, zamkowych schodach, które opadały po spirali w dół, w głąb czeluści zamku, głębiej, niż Godfrey kiedykolwiek zszedł. Zaczynało się mu kręcić w głowie, kiedy w końcu doszli do żelaznych drzwi. Odwrócił się do Gwen. – To mi wygląda na pomieszczenia dla służby – powiedział. – Przypuszczam, że kubeł ściekowy znajduje się za tymi drzwiami. – Sprawdźmy – powiedziała. Godfrey uniósł pięść i walnął kilka razy w drzwi. Po chwili usłyszeli czyjeś kroki. W końcu drzwi otwarły się przed nimi. Ujrzeli pociągłą, poważną twarz jakiegoś mężczyzny. – Tak? – zapytał staruszek, widocznie długoletni już sługa. Godfrey spojrzał na Gwen, a ona potaknęła głową. – Czy tu znajduje się kubeł ściekowy? – zapytał. – Tak – odparł mężczyzna. – Oraz część kuchni. – Co was tu sprowadza? – Zanim Godfrey zdążył odpowiedzieć, mężczyzna zmrużył oczy i w jego spojrzeniu dostrzegli nagłe olśnienie. – Chwila – dodał – czy wy nie jesteście dziećmi króla MacGila? W jego spojrzeniu pojawił się teraz szacunek. – A jakże – odpowiedział sobie. – Co wy tutaj robicie? – Proszę – powiedziała łagodnym tonem Gwen, poczym postąpiła krok do przodu i położyła rękę na jego nadgarstku. – Wpuść nas. Mężczyzna cofnął się i otworzył szeroko drzwi, a oni weszli szybko do środka. Godfrey patrzył z niedowierzaniem na pomieszczenie, w którym nigdy jeszcze nie był, chociaż znajdowało się przecież w miejscu, gdzie spędził całe swe dotychczasowe życie. Byli w najgłębszych czeluściach zamku, w przestronnej komnacie, w której mrok rozświetlały sporadyczne pochodnie. Wszędzie stały stoły służące do przygotowywania jedzenia. W paleniskach huczał ogień, a nad nim wisiały wielkie kotły z bulgoczącą zawartością. Z pewnością miejsce to przystosowane było do obecności dziesiątek służących. Poza mężczyzną, który otworzył im drzwi, nie było tu jednak nikogo. – Przychodzicie o dziwnej porze – powiedział. – Nie zaczęliśmy jeszcze przygotowywać śniadania. Reszta służby zjawi się tu wkrótce. – Nic nie szkodzi – odpowiedział Godfrey. – Jesteśmy tu z innego powodu.

– Gdzie znajduje się kubeł ściekowy? – zapytała Gwen nie marnując czasu. Mężczyzna spojrzał na nich ze zdziwieniem. – Kubeł ściekowy? – powtórzył niczym echo. – Ale po co wam to wiedzieć? – Proszę, po prostu nam go pokaż – powiedział Godfrey. Sługa gapił się chwilę na niego swymi oczyma umieszczonymi na pociągłej twarzy z zapadłymi policzkami, po czym odwrócił się i poprowadził ich przez izbę. Stanęli przed wielką, kamienną jamą, w której spoczywał ogromny sagan, tak duży, że trzeba było aż dwóch ludzi, żeby go unieść; tak duży, że wystarczył na nieczystości z całego zamku. Stał pod zsypem wiodącym gdzieś hen w górę. Godfrey wyczuł jego smród i aż go cofnęło. Podeszli razem z Gwen bliżej i obejrzeli dokładnie ściany otaczające kubeł. Mimo usilnych starań nie zauważyli żadnych plam, nic niezwykłego. Spojrzeli w dół na sagan, ale był pusty. – Nic tam nie znajdziecie – powiedział sługa. – Opróżniają go co godzinę. O każdej pełnej godzinie. Godfrey pomyślał, że może marnują czas. Westchnął. Popatrzyli na siebie i wymienili spojrzenie pełne rozczarowania. – Czy chodzi o mojego pana? – spytał w końcu sługa przerywając ciszę. – Twego pana? – spytała Gwen. – No, tego, który zaginął. – A zaginął? – spytał Godfrey. Sługa przytaknął skinięciem głowy. – Zniknął pewnej nocy i do tej pory nie wrócił do pracy. Krążą pogłoski, że go zabili. Godfrey i Gwen wymienili spojrzenie. – Powiedz nam coś więcej – ponagliła Gwen. Zanim jednak zdążył odpowiedzieć, otwarły się tylne drzwi po drugiej, odległej stronie pomieszczenia i do środka wszedł człowiek, którego wygląd zbił Godfreya z tropu. Był niski, krępy, a co najważniejsze, jego plecy były zdeformowane, wygięte i przygarbione. Szedł utykając na jedną nogę, z widocznym wysiłkiem unosząc swoją głowę, powoli w ich kierunku. W końcu stanął przed nimi rozglądając się w przód i w tył między Godfreyem i sługą. – To wielki przywilej, że zechcieliście zaszczycić nas swą obecnością – powiedział garbus i ukłonił się. – Steffen będzie wiedział znacznie więcej o tej sprawie niż ja – dodał drugi sługa oskarżycielskim tonem. Było oczywiste, że nie przepadał za Steffenem. To powiedziawszy, sługa odwrócił się i pospiesznym krokiem opuścił izbę wychodząc przez tylne drzwi. Steffen odprowadził mężczyznę wzrokiem. Godfrey i Gwen wymienili spojrzenie.

– Steffenie, czy możemy z tobą porozmawiać? – spytała Gwen łagodnie, próbując go uspokoić. Steffen spojrzał na nich ze zdenerwowania wykręcając ręce. – Nie wiem, co wam powiedział, ale on zawsze kłamie. I plotkuje – powiedział Steffen przybrawszy obronny ton głosu. – Ja nic nie zrobiłem. – Nic takiego nie powiedzieliśmy – odparł Godfrey, również próbując go uspokoić. Ewidentnie Steffen miał cos do ukrycia. Godfrey musiał się dowiedzieć, co to było, bo czuł, że miało związek ze śmiercią ich ojca. – Chcemy porozmawiać z tobą o naszym ojcu, królu – powiedziała Gwen. – O tej nocy, kiedy umarł. Czy przypominasz sobie coś niezwykłego? Jakąś broń, która spadła zsypem do kubła? Steffen wił się i patrzył w dół nie chcąc spojrzeć im w oczy. – Nic nie wiem o żadnym sztylecie – powiedział. – A kto mówił, że to sztylet? –złapał go za słowo Godfrey. Steffen odwrócił wzrok z miną winowajcy, a Godfrey wiedział, że odkrył jego kłamstwo. Ten człowiek zdecydowanie coś przed nimi ukrywał. To dodało mu odwagi. Steffen nic nie odpowiedział, jedynie dłubał palcami nóg w ziemi i dalej wykręcał swoje ręce. – Nic nie wiem – powtórzył. – Nie zrobiłem nic złego. Godfrey i Gwen wymienili porozumiewawcze spojrzenie. Znaleźli kogoś ważnego. Jednocześnie było oczywiste, że sługa nie zamierzał nic więcej im powiedzieć. Godfrey czuł, że musi coś zrobić, zmusić go do mówienia. Podszedł i stanowczym ruchem położył rękę na jego ramieniu. Steffen podniósł wzrok i spojrzał na niego zawstydzony niczym szkolny zawadiaka. Godfrey zmarszczył gniewnie brwi, wzmocnił swój chwyt i przytrzymał w miejscu. – Wiemy, co stało się z twoim panem – powiedział blefując. – Teraz, albo powiesz nam wszystko, co wiesz o zabójstwie naszego ojca, albo wtrącimy cię do lochu i nigdy więcej nie ujrzysz słońca. Wybór należy do ciebie. Stojąc tak Godfrey czuł, jak siła ojca wstępowała w jego ciało. Czuł pierwszy raz tą nadprzyrodzoną siłę, która krążyła w jego żyłach, we krwi królów z rodziny MacGil od pokoleń. Pierwszy raz w życiu, czuł się silny, pewny siebie, godny. Czuł się jak MacGil, akceptowany przez ojca. Steffen musiał również to poczuć, ponieważ w końcu, po bardzo długiej chwili, przestał się kręcić. Podniósł wzrok, spojrzał Godfreyowi w oczy i skinął głową na zgodę. – Nie uwięzicie mnie? – spytał. – Jeśli wam powiem? – Nie – odparł Godfrey. – O ile nie miałeś nic wspólnego ze śmiercią naszego ojca. To mogę ci obiecać. Steffen oblizał usta, namyślając się. W końcu, po długiej chwili skinął głową. – W takim razie dobrze – powiedział. – Powiem wam wszystko, co wiem.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Thor siedział w łodzi, ściśnięty z innymi na drewnianych ławach w równym rzędzie, oburącz trzymając grube drzewce i wiosłując nieustannie. Krohn kulił się u jego stóp. Letnie słońce wyciskało z niego siódme poty, któryś już dzień z rzędu, jakie spędzili dotychczas na morzu. Oddychał ciężko i zastanawiał się, czy kiedykolwiek się to skończy. Podróż wydawała się trwać wiecznie. Na początku unosiły ich żagle. Potem jednak wiatr nagle zamarł i wszystkich chłopców na statku obarczono wiosłowaniem. Siedział mniej więcej na środku długiej i wąskiej łodzi. Za sobą miał Reece’a, przed nim zaś siedział O’Connor. Zastanawiał się cały czas, jak długo dadzą radę tak wiosłować. Nigdy nie pracował tak ciężko przez tak długi czas. Każdy jego mięsień drgał ze zmęczenia. Jego barki, nadgarstki, ramiona, bicepsy, plecy, szyja, a nawet uda – wszystkie one miały za chwilę zastrajkować. Ręce trzęsły mu się, a dłonie starte były do żywego mięsa. Kilku innych członków legionu padło już z wycieńczenia. Ta wyspa, czymkolwiek by nie była, wydawała się leżeć po drugiej stronie świata. Modlił się o wiatr. Pozwolono im wypocząć przez krótką chwilę w nocy, pospać w piętnastominutowych zmianach, kiedy to inni ich wyręczali. Leżał na plecach w środku czarnej nocy, z Krohnem zwiniętym w kłębek tuż obok, i patrzył na niebo. Była to najczarniejsza, ale zarazem najczystsza noc, jaką kiedykolwiek widział. Cały świat wypełniały mieniące się na czerwono i żółto gwiazdy. Na szczęście letnia pogoda utrzymywała się nadal i nie było jeszcze zbyt zimno. Oceaniczna, wilgotna bryza schłodziła jego ciało i zasnął w sekundzie – tylko po to, żeby za chwilę znowu go obudzono. Zastanawiał się, czy to też wliczało się w Rytuał, czy w ten sposób próbowali ich złamać. Myślał poważnie o tym, co ich jeszcze czeka i czy zdoła sobie z tym poradzić. Zaburczało mu w żołądku. Zeszłej nocy dali mu tack, niewielki pasek solonej wołowiny i taką samą flaszkę rumu do popicia. Połowę tego dał Krohnowi, który połknął to ledwie rozgryzając zębami, i załkał o jeszcze. Thor czuł się okropnie z tym, że nie miał dla niego nic więcej. Sam jednak nie zjadł nic porządnego od wielu dni i zaczynał tęsknić za domowymi wygodami. – Jak długo jeszcze będzie to trwało? – usłyszał głos jakiegoś chłopca, starszego od siebie o kilka lat, który zwrócił się z tym pytaniem do innego. – Wystarczająco długo, żeby nas wszystkich pozabijać – odkrzyknął któryś, oddychając głośno. – Byłeś już na tej wyspie – krzyknął jeszcze inny do starszego chłopaka, który wiosłował uparcie z ponurym wyrazem twarzy. – Jak długo jeszcze zanim tam dotrzemy? Jak daleko jeszcze? Starszy chłopiec, wysoki i umięśniony wzruszył ramionami.

– Ciężko powiedzieć – odparł. – Nie dotarliśmy jeszcze nawet do deszczowej ściany. – Deszczowej ściany? – krzyknął ktoś inny. Ale ten duży chłopiec, sapiący z wysiłku, zamilkł ponownie i cała łódź pogrążyła się w ciszy. Jedynym dźwiękiem, który nieustannie dolatywał do uszu Thora był odgłos wioseł uderzających w taflę wody. Thor spuścił wzrok po raz setny, mrużąc oczy przed oślepiającym światłem słońca. Nie mógł nadziwić się żółtej barwie wody. W niektórych miejscach była przeźroczysta, zwłaszcza tuż pod powierzchnią i widział tam różne egzotyczne stworzenia pływające wzdłuż łodzi, ciągnące się za nimi, jakby chciały ich dogonić. Zobaczył też długiego, fioletowego węża, niemal tej samej długości co ich łódź, z tuzinem głów rozmieszczonych wzdłuż ciała. W miarę, jak płynęli dalej, głowy wysuwały się z ciała w powietrze i kłapały ostrymi niczym brzytwa zębami. Thor nie mógł pojąć, co robiło to stworzenie. Czy oddychało w ten sposób? Czy próbowało złapać jakieś owady? Czy może była to groźba pod ich adresem? Ciężko było mu wyobrazić sobie, jakie inne dziwne stworzenia przyjdzie im spotkać tam, dokąd zmierzali. Próbował nie myśleć o tym. Była to inna cześć świata i wszystko było możliwe. Czy i to miało być częścią treningu? Miał złe przeczucie, że raczej tak. Jeden z chłopców, wysoki i słabowity, którego Thor pamiętał z placu treningowego, nagle osunął się na swym wiośle i upadł około dziesięć stóp dalej. Zatoczył się na boki i padł z głuchym tąpnięciem na drewniany pokład. Był to ten sam chłopiec, który podczas ćwiczenia z tarczami bał się je wykonać i który musiał z tego powodu przebiec kilka okrążeń więcej. Thorowi zrobiło się go wtedy żal i nadal czuł to samo. Bez namysłu przestał wiosłować i skoczył w jego kierunku. Jak przez mgłę dotarło do niego, że postąpił wbrew zasadom, lecz zrobił to odruchowo na widok kompana legionisty w kłopotach. Obrócił go i spojrzał na jego twarz. Była zbyt czerwona, jego skóra płonęła od słońca, a usta wyschły i popękały. Żył, ale jego oddech był płytki. – Wstawaj! – ponaglił go Thor trzęsąc nim całym. Zamrugał oczami. – Już więcej nie dam rady – odpowiedział słabym głosem. – Wstawaj! – wyszeptał natarczywie Thor. – Wstawaj, zanim cię zobaczą! – THORGRINIE! – wrzasnął Kolk. Thor poczuł mocne kopnięcie w krzyż i poleciał twarzą na pokład. Kiedy uderzył dłońmi i twarzą w drewnianą podłogę poczuł piekący ból. – CO TO MA NIBY ZNACZYĆ!? Thor poczuł gniew, twarz zaczerwieniła mu się ze złości, ale powstrzymał się przed zrobieniem czegoś pochopnie. Odwrócił się i spojrzał w górę. – Przewrócił się – zaprotestował. – Ja tylko chciałem pomóc– – NIGDY nie opuszczasz swojego miejsca! Z ŻADNEGO powodu! Nie pieścimy się tu z nikim. Jeśli ma upaść, niech upadnie! – wrzasnął Kolk górując nad Thorem, z rękoma opartymi na biodrach. Thor poczuł przypływ świeżej nienawiści do tego człowieka.

Bardziej niż jego kopniak dopiekło mu to, że krzyczał na niego na oczach wszystkich chłopców. Zraniło to jego dumę i poprzysiągł mu zemstę. Czasami Kolk był zbyt ostry jak na dowódcę. Krohn podbiegł do jego nóg i warknął na Kolka. Na jego widok Kolk znieruchomiał nabrawszy szacunku. Wskazał jedynie trzęsącym się palcem miejsce Thora przy wiośle. – A teraz wracaj tam! – wrzasnął. – Albo wyrzucę cię z tej łodzi własnoręcznie! Thor podniósł się na kolano i nagle dostrzegł coś ponad ramieniem Kolka, co sprawiło, że zamarł z wrażenia. – UWAŻAJ! – wrzasnął i wskazał na coś. Kolk odwrócił się, ale było już za późno. Thor nie miał wyjścia: runął przed siebie i zbił Kolka z nóg – w samą porę. Ułamek sekundy później rozległ się donośny huk i nadleciała kula armatnia, wprost na nich. Świsnęła ponad pokładem dokładnie w miejscu, w którym przed chwilą stał Kolk. Praktycznie otarła się o jego głowę, kiedy przewracał się na pokład. Przypaliła wierzchni reling i roztrzaskała drzewce, ale o dziwo nie wyrządziła szkody łodzi. Poleciała dalej i z głośnym chlupotem wylądowała w wodzie. Dzięki ostrzeżeniu Thora wszyscy zdołali na czas dać nura na podłogę. Potem, razem jak na komendę wychylili się nad burtę i rozejrzeli. W oddali na horyzoncie ujrzeli potężny czarny statek, jego wiosła miarowo uderzające w wodę przybliżały go do nich szybko. Na jego maszcie powiewała żółta flaga z symbolem czarnej tarczy pośrodku i dwoma rogami sterczącymi na jej szczycie. – Okręt Imperium! – krzyknął Kolk. Zbliżał się szybko. Wielkie działo było wycelowano prosto w ich kierunku, a na pokładzie było przynajmniej stu żołnierzy. Ich statki nie mogły się równać. Imperialny był większy, miał armatę i liczniejszą załogę. Co gorsze, byli to dzikusy: potężne bestie, obrośnięte mięśniami, z czerwoną skórą i rogami wyrastającymi z łysych głów, z żółtymi oczyma, małym trójkątem zamiast nosa, niemożliwie szerokimi szczękami, rzędem ostrych niczym brzytwa zębów i dwoma kłami wystającymi po obu stronach paszczy. Te potężne stworzenia stały na pokładzie z mieczami w rękach, a z ich ust ciekła ślina na widok innego statku. – DO GALER! – wrzasnął Kolk stanąwszy z powrotem na nogi. Chłopcy rzucili się do wioseł. Thor ledwie pojmował, co się wkoło niego działo, co miał robić. Starsi chłopcy jednak wydawali się wiedzieć, co do nich należy. – ŁUCZNICY NA RUFĘ! – wrzasnął Kolk. – Przygotować strzały! Wszyscy inni podpalić je! Wszędzie dokoła niego, starsi i bardziej zdyscyplinowani chłopcy, pospiesznie wyjęli łuki i strzały z koszy stojących głębiej na łodzi i podbiegli do burty. Młodsi legioniści zanurzyli gałgany w oliwie, nawinęli na końce strzał i podpalili.

Thor chciał pomóc. Dostrzegł łucznika, który właśnie schylał się po gałgan, gdyż nie miał nikogo do pomocy. Podbiegł do niego, zanurzył gałgan w oliwie, przywiązał do końca jego strzały i podpalił, kiedy łucznik nałożył ją na cięciwę. Wystrzelił natychmiast, podobnie jak tuzin innych chłopców. Płonące strzały popłynęły w powietrzu i w większości wpadły do wody z sykiem, nie doleciawszy do celu. Kilka wylądowało na statku przeciwnika. Niestety, trafiły one w pokład, z dala od potężnych żagli będących ich celem. Pierwsza salwa nie dokonała żadnych zniszczeń. Załoga Imperium jednak zdążyło przestawić armatę i wystrzelić ponownie. – PADNIJ! – wrzasnął Kolk. Z mocno bijącym sercem Thor runął na pokład twarzą najpierw, jak wszyscy pozostali – i przyciągnął do siebie Khrona. Rozległ się kolejny łoskot i następna kula przeleciała nad nimi ocierając się o drewno i wyrywając je tym razem z trzaskiem. Zdołała zniszczyć dużą część relingu, roztrzaskując drewno na kawałki i posyłając w każdym kierunku niczym pociski. – DO ŁUKÓW! – wydarł się Kolk. Łucznicy zajęli swoje pozycje. Thor rzucił się do pomocy, odpalił grot strzały i podał łucznikowi, który umieścił ją natychmiast na cięciwie i wypuścił w powietrze. Okręt wroga był już bliżej i tym razem mieli więcej szczęścia. Statek Imperium zbliżał się coraz szybciej, nieustraszony, bez obawy pokonując dzielącą ich odległość. Dzieliło ich już zaledwie pięćdziesiąt jardów. Prawdopodobnie liczyli na to, że podpłyną o wiele szybciej i strzały nie wyrządzą im szkody. I to był ich błąd. Tym razem kilkadziesiąt płonących pocisków spadło na żagle. Dzikusy ugasiły kilka, reszta jednak zajęła się ogniem. Chwilę później cały takielunek był już w ogniu. – PADNIJ! – wrzasnął Kolk. Thor rzucił okiem na okręt wroga w samą porę, aby zauważyć dzikusów ustawiających się na krawędzi relingu i ciskających dzidami w ich łódź. Thor dał nura na podłogę przyciągając Krohna do siebie. Serce waliło mu mocno, kiedy włócznie przelatywały ze świstem wszędzie dokoła. Słyszał jak przebijały ich drewniany pokład. Nagle dobiegł go wrzask. Odwrócił się i zobaczył starszego chłopca, który przytrzymywał ramię rozszarpane włócznią i broczące krwią. Thor objął krótkim spojrzeniem resztę załogi. Na szczęście nikt inny nie odniósł poważniejszych obrażeń, ani tym bardziej nie stracił życia. Większości udało się w porę schować. Spojrzał w tył na statek Imperium, który był już niedaleko. Może ze trzydzieści jardów. Widział nabiegłe żółcią oczy dzikusów. Ich statek płonął, ale wojownicy zdawali się tym w ogóle nie przejmować. Wiosłowali z podwojoną siłą skupieni na dotarciu do łodzi legionu, a nawet wyprzedzeniu jej. Khron warczał i syczał na obcy statek.

– WŁÓCZNIE! – krzyknął Kolk podbiegając do nich i chwytając jedną samemu. – RZUCAĆ ZA RUFĘ! Wszędzie dokoła Thora chłopcy rzucili się by wyciągać włócznie tkwiące w drewnianym pokładzie. Thor podbiegł do jednej i wyrwał. Była długa i gruba, i tkwiła głęboko w pokładzie; musiał użyć całej siły, żeby ją wyciągnąć. Ale udało mu się. Podbiegł do burty i rozejrzał się za możliwym celem. Stojący za nim Reece i Elden rzucili swe włócznie, ale nie doleciały do okrętu i wpadły z chlupotem do wody. Mało która z rzuconych przez chłopców włóczni doleciała do celu. Te kilka, które tam dotarły, nie trafiły w nikogo. Thor skupił wzrok na pojedynczej, grubej linie, wysoko na okręcie wroga, która utrzymywała główny maszt na miejscu. Zamknął oczy, skupił się i poczuł przypływ mocy, ciepło rozlewające się po całym ciele. Pozwolił, żeby ta moc przejęła kontrolę, pokierowała nim. Podszedł kilka kroków do przodu, wziął szeroki zamach i wypuścił włócznię w powietrze. Obserwował, jak frunęła w kierunku statku. Czuł dumę, gdyż leciała prosto do celu. Idealny rzut. Włócznia przecięła linę na pół. Ta trzasnęła głośno i chwilę potem płonące żagle opadły prosto na pokład wroga zalewając go falą ognia. Wśród bestii, które zapłonęły niczym pochodnie, rozległy się wrzaski i krzyki. Chwilę później ich statek zakołysał się gwałtownie, pochylił na bok i wywrócił do góry dnem. Dzikusy wskakiwały do wody jak oszalałe. Legioniści wydali z siebie okrzyk zwycięstwa, a Thor zastanawiał się, czy ktokolwiek widział jego rzut. – Nieźle – powiedział ktoś, a jakiś chłopiec, którego nie znał, poklepał go po ramionach. Odwrócił się i zobaczył innych, którzy przyglądali się mu z podziwem. Czuł, jak rozsadzała go duma. Poczucie zwycięstwa. Na początku obleciał go strach na widok statku Imperium, gdy dotarło do niego, że rzeczywiście udało się im ich pokonać, czuł, że wszystko jest możliwe. Czuł, że jeśli udało się im to przetrwać, mogli przetrwać wszystko. Właśnie wtedy usłyszał krzyk: – FLOTA IMPERIUM! Podniósł wzrok i zobaczył jednego z legionistów siedzącego wysoko na maszcie, wypatrującego i wskazującego na horyzont. Thor podbiegł do relingu z innymi i spojrzał w tym kierunku. Mina mu zrzedła. Daleko na horyzoncie zobaczył całą flotę statków Imperium. Serce biło mu mocno. W żaden sposób nie pokonają tylu statków naraz. Nie zdążą też wrócić do Kręgu. Było już po nich. – DESZCZOWA ŚCIANA! – krzyknął ktoś inny.

Thor odwrócił się w tamtym kierunku i zobaczył na horyzoncie coś w rodzaju wodnego muru. Nigdy czegoś takiego nie widział. Był idealny, letni dzień; żadnej chmury na niebie – a jednak na horyzoncie widniała ściana deszczu. Trwała nieruchomo, jak wodospad pośrodku niczego. – Co to? – Thor spytał Reece’a stając za nim. – To granica oddzielająca nasz świat od drugiego. Od Smoczego Morza. – DO WIOSEŁ! WIOSŁOWAĆ W TAMTĄ STRONĘ! – krzyknął Kolk rozpaczliwie. Pierwszy raz Thor usłyszał w jego głosie strach. Rzucił się w kierunku swego miejsca i zaczął wiosłować z całych sił, podobnie jak wszyscy. Ich łódź ruszyła pędem wprost na ścianę, a kiedy zbliżyli się do niej, prąd morski zaczął wsysać ich głębiej do środka niczym wir. Thor odwrócił się i zobaczył, że okręty Imperium ścigały ich nadal. – A co ze statkami Imperium? – zawołał Thor do Reece’a. Reece potrząsnął głową. – Nie popłyną dalej. Nie przez deszczową ścianę. – A dlaczego? – spytał Thor. – To zbyt niebezpieczne. Nie zaryzykują. Za tą ścianą rozpościera się morze pełne potworów. Thor spojrzał na wodę i zaczął się zastanawiać. – Jeśli jest zbyt niebezpieczne dla nich, jaką my mamy szansę? Reece potrząsnął głową. – To jedyna droga. Nie mamy wyboru. Kiedy zbliżyli się do ściany Thor usłyszał potężny huk spadającej wody. Poczuł nawet z tej odległości powietrze przesiąknięte nadmiarem wilgoci. Kiedy spojrzał do tylu zobaczył, że statki Imperium wstrzymały pościg. Czuł ulgę, że pozbyli się wroga, jednak narastał w nim również strach przed tym, co go czekało. Krohn zakwilił. Ciało Thora pochłonęła lodowata woda, świat stał się niewyraźną plamą, przywarł do masztu ze wszystkich sił, podobnie jak inni chłopcy na statku. Próbował się utrzymać, lecz nie udało się i ześliznął się po całej szerokości pokładu w dół. Woda wciskała się do jego oczu, uszu i nosa. Kiedy wyrzucił przed siebie ramiona młócąc nimi powietrze – i spróbował złapać oddech, płuca wypełniły się wodą. Zdążył jedynie pomyśleć: jeśli te wody były zbyt niebezpieczne dla Imperium, to jakie przerażające stwory musiały tam żyć?

LOS SMOKÓW KSIĘGA 3 KRĘGU CZARNOKSIĘŻNIKA

– Nie wchodź pomiędzy smoka i gniew jego. – William Shakespeare

ROZDZIAŁ PIERWSZY Król McCloud przypuścił szarżę w dół zbocza i dalej, przez wyżynne tereny Highlands w kierunku części Kręgu należącej do klanu MacGilów. Setki jego ludzi pędziły za nim ile tchu. Podniósł pejcz i ciął po zadzie swego wierzchowca: koń nie potrzebował ponaglania, po prostu smaganie konia sprawiało przyjemność McCloudowi. Uwielbiał zadawać ból zwierzętom. Niemal ślinił się na widok tego, co miał przed sobą: idylliczną wioskę MacGilów, jej mężczyzn pracujących w polu, bez żadnej broni, kobiety krzątające się przy domostwach, rozwieszające płótna, ledwo odziane z powodu panującego upału. Drzwi domostw były otwarte; kury szwendały się gdzie popadnie, kociołki parowały pełne gotującej się, obiedniej strawy. Pomyślał o zniszczeniach, jakich się dopuści, łupach, które zagarnie, kobietach, które posiądzie – i wielki uśmiech rozkwitł na jego twarzy. Prawie czuł smak krwi, którą miał za chwilę przelać. Galopowali pokonując coraz większy odcinek drogi, aż w końcu ktoś ich zauważył: wiejski strażnik, żałosna karykatura żołnierza, młodzian dzierżący włócznię, który na dźwięk galopujących koni wstał i odwrócił się w ich kierunku. McCloud doskonale widział białka jego szeroko rozwartych oczu, strach i panikę, które natychmiast pojawiły się na twarzy chłopca. Strzegący tej sennej placówki chłopiec prawdopodobnie nigdy w życiu nie widział bitwy. Był całkowicie nieprzygotowany na to, co go za chwilę czekało. McCloud nie marnował czasu: pierwszą śmierć chciał zadać sam, własnoręcznie, jak zwykle w trakcie każdej bitwy. Jego ludzie dobrze o tym wiedzieli. Smagnął konia ponownie, aż ten parsknął z bólu i przyspieszył, wychodząc sporo przed szereg swego wojska. McCloud podniósł włócznię swego przodka, ciężką broń wykutą z żelaza, wychylił się i cisnął w powietrze. Trafił dokładnie do celu, jak zwykle zresztą. Chłopiec nie zdążył jeszcze odwrócić się na dobre, kiedy ostrze przecięło powietrze ze świstem, trafiło go w plecy, przebiło się przez całe ciało i przyszpiliło do drzewa. Z rany trysnęła krew. Tyle wystarczyło, żeby McCloud poczuł zadowolenie. Wydał z siebie krótki okrzyk radości i kontynuował natarcie na urodzajne ziemie MacGilów, przez pola pełne pożółkłych kolb kukurydzy kiwających się na wietrze, sięgających mu do kolan, wprost do wiejskiej bramy. To było zbyt piękne: wspaniały dzień, cudowne miejsce i tyle okazji do siania spustoszenia. Wjechali przez niestrzeżoną przez nikogo wiejską bramę, do miejsca, które ktoś bezmyślnie założył na obrzeżach Kręgu, w tak bliskim sąsiedztwie Highlands. Powinni zastanowić się nad tym dwa razy – pomyślał z pogardą McCloud i rzucił toporem w drewniany znak oznajmiający nazwę wsi, rozłupując go na dwoje. I tak wkrótce nazwie tę wieś po swojemu.

Kiedy nadjechali jego ludzie, wszędzie dokoła rozległy się piski i krzyki kobiet, dzieci, starszyzny i kogo tam jeszcze, kto akurat był w domu w tej zapomnianej przez boga osadzie. Było tu około setki nieszczęśliwych duszyczek. McCloud postanowił, że każda z nich mu teraz zapłaci. Podniósł wysoko swój topór. Upatrzył sobie kobietę, która uciekała właśnie odwrócona do niego plecami, ze wszystkich sił próbując dotrzeć do swego domostwa, bezpiecznego w jej mniemaniu azylu, który miał się wkrótce okazać wszystkim, ale nie tym. Topór McClouda uderzył ją w tylnią część łydki, tak jak to było w jego zamyśle. Kobieta upadła z wrzaskiem. Nie chciał jej zabić: jedynie okaleczyć. Wszak chciał, aby żyła i dała mu rozkosz, jak już będzie po wszystkim. Wybrał ją starannie: miała długie, rozczochrane blond włosy, wąskie biodra i najwyżej osiemnaście lat. Będzie jego, a kiedy już z nią skończy, może wówczas ją zabije. Albo i nie; może zatrzyma ją, jako służącą. Kiedy podjechał do niej bliżej, krzyknął z zachwytu i zeskoczył z konia zanim ten zdążył się zatrzymać. Wylądował na niej i przygniótł do ziemi. Przeturlał się z nią kilka razy amortyzując upadek i uśmiechnął się na myśl, jak dobrze było znowu poczuć pełnię życia. Nareszcie życie znowu nabrało sensu.

ROZDZIAŁ DRUGI Kendrick stał w samym oku cyklonu, na środku Galerii broni, otoczony z obu stron przez swych braci, zahartowanych w boju członków Srebrnej Gwardii i spoglądał ze spokojem na Darloca – dowódcę królewskiej straży wysłanego z tą godną pożałowania misją. Co też Darloc sobie myślał? Czy naprawdę wydawało mu się, że może ot tak wejść do Galerii broni i spróbować aresztować Kendricka – najbardziej uwielbianego członka rodziny królewskiej, na oczach wszystkich towarzyszy broni? Czy naprawdę myślał, że będą stali obok i pozwolą mu na to? Nie docenił lojalności członków Gwardii wobec Kendricka. Nawet gdyby pojawił się tutaj z uzasadnionymi zarzutami – czym z pewnością nie były – i nakazem aresztowania, Kendrick wątpił i to bardzo, czy jego bracia pozwoliliby strażnikowi wywlec go z sali. Ich lojalność trwała na wieki, aż po grób. Takie było credo Srebrnej Gwardii. Zareagowałby podobnie, gdyby któryś z jego braci stanął w obliczu zagrożenia. Wszak wszyscy razem trenowali, walczyli ramię w ramię i chronili swe życie. Czuł napięcie, jakie panowało na sali w gęstniejącej z każdą chwilą ciszy. Wszyscy członkowie Gwardii trzymali swą broń w gotowości. A naprzeciw nich, przestępując z nogi na nogę, stał może tuzin królewskich strażników, czujących się coraz bardziej nieswojo. Musieli zdawać sobie sprawę, że jeśli któryś z nich dobędzie miecza, to będzie masakra – i na szczęście nikt tego nie zrobił. Wszyscy stali i czekali na rozkazy swego dowódcy Darloca. Darloc przełknął głośno ślinę. Wyglądał na bardzo zdenerwowanego. Uświadomił sobie, że jego sytuacja była beznadziejna. – Wygląda na to, że przyprowadziłeś ze sobą zbyt mało ludzi – powiedział spokojnym głosem Kendrick i uśmiechnął się. – Tuzin strażników przeciwko setce gwardzistów. Twoja przegrana. Darloc oblał się rumieńcem na skądinąd bladej twarzy i odchrząknął. – Mój panie, wszyscy służymy temu samemu królestwu. Nie mam zamiaru z tobą walczyć. Masz rację: tę walkę przegralibyśmy. Jeżeli rozkażesz, opuścimy salę i wrócimy do króla. – Lecz wiesz, że Gareth wyśle więcej ludzi. Kogoś innego. I wiesz, jak to wszystko się skończy. Możesz zabić ich wszystkich – ale czy chcesz mieć krew braci na swoich rękach? Czy naprawdę chcesz doprowadzić do wojny domowej? Dla ciebie oni wszyscy zaryzykują życie, zabiją nas wszystkich. Lecz w jakim świetle ich to postawi? Kendrick rozejrzał się i namyślił. Darloc miał rację. Nie chciał, aby któremukolwiek z jego braci stała się krzywda i to wyłącznie z jego powodu. Czuł przemożne pragnienie, by uchronić ich przed rozlewem krwi, bez względu na to, jaki czekał go los. I jakkolwiek ohydny był jego brat Gareth, jakkolwiek złym był władcą, Kendrick nie chciał wywołać

wojny w królestwie – a przynajmniej nie ze swojego powodu. Były inne sposoby. Zdążył się nauczyć, że bezpośrednia konfrontacja nie zawsze odnosiła największy sukces. Powoli podniósł rękę, położył dłoń na wiszącym w powietrzu mieczu Atme i obniżył go ku ziemi. Odwrócił się do gwardzistów. Czuł przemożną wdzięczność, iż stanęli w jego obronie. – Bracia gwardziści – powiedział. – Uniżenie dziękuję za waszą postawę. Zapewniam, że w pełni na nią zasługuję. Znacie mnie wszyscy i wiecie, że nie miałem nic wspólnego ze śmiercią mego ojca, naszego poprzedniego króla. Kiedy znajdę jego prawdziwego zabójcę, którego jak mniemam po naturze tych rozkazów już znalazłem, ja pierwszy dokonam zemsty. Oskarżono mnie niesłusznie. Lecz nie chcę być zarzewiem wojny. Więc proszę, opuście broń. Pozwolę im mnie zabrać bez walki, gdyż żaden mieszkaniec Kręgu nie powinien występować przeciwko innemu. Jeśli istnieje jeszcze sprawiedliwość, to prawda wyjdzie na jaw – i wkrótce z powrotem do was dołączę. Powoli i z niechęcią członkowie Srebrnej Gwardii opuścili swe miecze, a Kendrick zwrócił się do Darloca. Podszedł bliżej i razem z nim skierowali się w kierunku drzwi. Kendrick szedł dumnie wyprostowany po środku, w otoczeniu królewskich strażników. Darloc nie próbował nawet założyć mu kajdan – być może z poczucia szacunku, może strachu, a może dlatego, że wiedział, iż Kendrick jest niewinny. Kendrick sam podążył do swego nowego więzienia. Lecz nie podda się tak łatwo. W jakiś sposób oczyści swoje dobre imię, uwolni się z lochu – i zabije mordercę swojego ojca. Nawet jeśli okaże się, że to jego własny brat.

ROZDZIAŁ TRZECI Głęboko w czeluściach zamku, Gwen i Godfrey stali przyglądając się Steffenowi, który przestępował z nogi na nogę i wykręcał ręce ze zdenerwowania. Był osobliwym człowiekiem – nie tylko dlatego, że jego ciało było zdeformowane, plecy wygięte i zgarbione, ale też wydawał się wiecznie spięty. Jego oczy ani na chwilę nie spoczęły w jednym miejscu. Ręce splatał wiecznie, jakby dręczyło go poczucie winy. Stał w miejscu bujając się raz w tą, raz w drugą stronę, przenosząc ciężar ciała z nogi na nogę, i nucił coś do siebie gardłowym głosem. Gwen przeczuwała, że te wszystkie lata spędzone tutaj w odosobnieniu, wpłynęły na jego obecny, dziwaczny charakter. Gwen czekała niecierpliwie, aż Steffen otworzy się przed nimi, ujawni, co stało się ich ojcu. Sekundy zamieniły się jednak w minuty. Brwi Steffena pokrył obfity pot, a mimo to kiwał się tylko dalej i nic z siebie nie wydusił. Cisza gęstniała z każdą chwilą, odmierzana jedynie jego nuceniem pod nosem. Gwen poczuła, że i ją zaczyna oblewać pot. Był słoneczny gorący dzień, a do tego jeszcze na paleniskach buchał ogień. Chciała szybko się z tym uporać i opuścić to miejsce – i nigdy już tutaj nie wrócić. Zlustrowała Steffena wzrokiem, próbując odczytać cokolwiek z jego wyrazu twarzy, odgadnąć, co też kryje się w jego umyśle. Przyrzekł, że coś im powie, lecz teraz zamilkł. Wyglądało na to, że namyślił się i zmienił zdanie. Widać było, że czegoś się obawiał, że miał coś do ukrycia. W końcu Steffen odchrząknął. – Przyznaję, że coś spadło zsypem tamtej nocy – zaczął unikając ich wzroku, patrząc gdzieś na posadzkę – lecz nie wiem, co to było. Coś metalowego. Wynieśliśmy kubeł ściekowy w nocy i usłyszałem, jak coś wpadło do rzeki. Coś nietypowego. Więc – powiedział odchrząknąwszy kilka razy, wciąż wykręcając ręce – jak widzicie, czymkolwiek to jest, zostało dawno zabrane przez prąd rzeki. – Jesteś tego pewien? – zażądał Godfrey. Steffen skinął głową stanowczo. Gwen i Godfrey wymienili spojrzenia. – Czy przynajmniej przyjrzałeś się mu? – naciskał Godfrey. Steffen potrząsnął głową. – Lecz powiedziałeś, że to był sztylet. Skąd miałbyś to wiedzieć, jeśli go nie widziałeś? – spytała Gwen. Była pewna, że on kłamie; nie wiedziała tylko, dlaczego. Steffen odchrząknął. – Powiedziałem to, gdyż tak mi się wydawało – odparł. – Był to niewielki metalowy przedmiot. Cóż innego mogłoby to być? – Sprawdziłeś na dnie kubła? – zapytał Godfrey. – Po tym, jak go opróżniłeś? Może nadal jest w kuble, może przywarł do dna? Steffen potrząsnął głową przecząco.

– Sprawdziłem. Zawsze to robię. Nic tam nie było. Pustka. Czymkolwiek to było, zostało wypłukane. Widziałem, jak odpływa. – Jeśli było zrobione z metalu, to jak mogło pływać? – spytała Gwen. Steffen odchrząknął, potem wzruszył ramionami. – Ta rzeka jest tajemnicza – odparł. – Ma silne prądy. Gwen wymieniła sceptyczne spojrzenie z Godfreyem. Po jego wyrazie twarzy widziała, że on równiej nie wierzył Steffenowi. Gwen była coraz bardziej zniecierpliwiona. Teraz dodatkowo ogarnęła ją konsternacja. Jeszcze chwilę temu Steffen był gotowy powiedzieć im wszystko, tak jak przyrzekł. Ale potem nagle zmienił zdanie. Podeszła krok bliżej do niego i popatrzyła z gniewną miną wyczuwając, że ten mężczyzna coś przed nimi ukrywa. Przybrała najsroższą ze swych min, poczuła ojcowską siłę krążącą w jej żyłach. Była zdecydowana dowiedzieć się wszystkiego, co on wiedział – zwłaszcza jeśli miało to pomóc jej znaleźć zabójcę ojca. – Kłamiesz – powiedziała lodowatym głosem. Moc kryjąca się za tonem jej głosu zdumiała nawet ją samą. – Wiesz, jaka kara czeka kogoś, kto kłamie członkowi rodziny królewskiej? Steffen wykręcił jeszcze mocniej ręce i niemal podskoczył w miejscu, tam gdzie stał. Spojrzał na nią przez chwilę, po czym znów spuścił wzrok. – Przepraszam – powiedział. – Wybaczcie, nic więcej nie wiem. – Spytałeś nas wcześniej, czy oszczędzimy ci więzienia, jeśli powiesz nam, co wiesz – powiedziała. – Lecz nie powiedziałeś nam nic. Po co miałbyś nas prosić o to, jeśli nie masz nam nic do powiedzenia? Steffen oblizał wargi spoglądając cały czas w dół. – Ja, ja... hm – zaczął i zamilkł. Odchrząknął. – Bałem się... że wpadnę w tarapaty, gdyż nie zgłosiłem wpadnięcia przedmiotu do kubła. To wszystko. Wybaczcie. Nie wiem, co to było, ale już tego nie ma. Gwen zmrużyła oczy wpatrując się w niego i próbując przebić przez jego kłamstwa. – Co dokładnie przydarzyło się twemu panu? – spytała, nie pozwalając mu ani na chwilę się odprężyć. – Powiedziano nam, że go nie ma, i że to ty masz coś z tym wspólnego. Steffen potrząsał wciąż głową. – Odszedł – odparł Steffen. – Tylko tyle wiem. Przepraszam. Nie wiem nic, co mogłoby wam pomóc. Nagle dobiegł ich głośny szum. Odwrócili się i zobaczyli, jak ścieki spadają zsypem do kubła z plaśnięciem. Steffen odwrócił się i pobiegł przez izbę do kubła. Stanął w jego pobliżu i obserwował, jak wypełniał się nieczystościami spływającymi z położonych wyżej komnat. Gwen popatrzyła na Godfreya, a on na nią. Był równie zdumiony, co Gwen. – Cokolwiek ukrywa – powiedziała – łatwo tego nie wyjawi.

– Możemy wtrącić go do lochu – powiedział Godfrey. Może to zachęci go do mówienia. Gwen potrząsnęła głową. – Nie sądzę. To nie ten typ. Łatwo zauważyć, że panicznie się czegoś boi. Myślę, że to ma coś wspólnego z jego panem. Wyraźnie targają nim jakieś sprzeczności. Nie uważam jednak, że dotyczy to śmierci naszego ojca. Myślę, że wie coś, co mogłoby nam pomóc – ale mam przeczucie, że dalsze przypieranie go do muru sprawi, że zamknie się na dobre. – To co zrobimy? – spytał Godfrey. Gwen zaczęła o tym myśleć. Przypomniała sobie jedną z jej przyjaciółek, kiedy jeszcze była mała i złapano ją na kłamstwie. Jej rodzice próbowali wydobyć z niej prawdę na różne sposoby, ta jednak poszła w zaparte. Dopiero kilka tygodni później, kiedy wszyscy dali jej już spokój, sama z siebie przyszła i wszystko wyjawiła. Gwen wyczuła, że Steffen miał podobny charakter, że zagonienie go w róg skończyłoby się jedynie jego milczeniem, iż potrzebuje przestrzeni, czasu, by samemu zdecydować, kiedy wyjawić prawdę. – Dajmy mu trochę czasu – powiedziała. – Poszukajmy gdzie indziej. Zobaczymy, czy zdołamy dowiedzieć się czegoś jeszcze i potem tu wrócimy. Myślę, że się otworzy. Tylko nie jest jeszcze na to gotowy. Odwróciła się i przyjrzała Steffenowi, który stał przy kuble i obserwował, jak ścieki wypełniają kubeł. Była pewna, że doprowadzi ich do zabójcy ich ojca. Nie wiedziała jedynie w jaki sposób. Zastanawiała się, co skrywają jego myśli. Był naprawdę osobliwym człowiekiem. Bardzo osobliwym.

ROZDZIAŁ CZWARTY Thor spróbował złapać oddech. Zamrugał oczyma, by pozbyć się z nich nadmiaru wody. Był całkowicie przemoknięty. Woda przelewała się wokoło i wciskała do jego ust, nosa i uszu. Ześliznąwszy się po pokładzie na drugą stronę łodzi, przywarł do drewnianego relingu i trzymał ze wszystkich sił, a woda nieustępliwie próbowała wyrwać go z jego uchwytu. Wszystkie mięśnie drżały mu z wyczerpania. Nie wiedział, ile jeszcze zdoła wytrwać. Pozostali chłopcy robili podobnie, trzymali się, czego popadnie, ile sił w rekach, starając się nie dać zmyć z pokładu. Jakoś to im się udawało. Ryk wody był ogłuszający, a widoczność zmniejszyła się do zaledwie kilku stóp. Mimo, że był to letni dzień, woda była lodowata i przyprawiała go o ciarki, których nie mógł znieść. Kolk stanął na pokładzie i spojrzał na nich gniewnie z rękoma opartymi na biodrach. Niewzruszony ścianą deszczu, wrzeszczał na wszystkich. – WRACAĆ NA MIEJSCA! – krzyczał. – WIOSŁOWAĆ! Sam zajął miejsce przy jednym z wioseł i zaczął wiosłować. Chwilę później, ślizgając się po pokładzie, chłopcy rzucili się w kierunku wioseł. Serce Thora zabiło mocniej, kiedy puścił reling i z wysiłkiem brnął przez pokład. Schowany za koszulą Krohn miauknął, kiedy Thor pośliznął się i upadł z impetem na podłogę. Resztę drogi pokonał czołgając się. Po chwili zasiadł na swoim miejscu. – PRZYWIĄZAĆ SIĘ! – wrzasnął Kolk. Thor rzucił okiem pod ławkę i zobaczył splątane liny. W końcu dotarło do niego, do czego służyły: sięgnął po jedną i obwiązał nadgarstek, przykuwając się w ten sposób do wiosła i ławki. Zadziałało. Przestał się ześlizgiwać. Wkrótce był w stanie też wiosłować. Wszyscy wokół wrócili do wioseł. Reece usiadł przed nim. Ich łódź ruszyła z miejsca. Chwilę potem Thor zobaczył, że ściana deszczu rozjaśnia się przed nimi. Wiosłował uparcie, skóra go piekła od tego dziwnego deszczu, a każdy mięsień dosłownie wył z bólu. W końcu dźwięk deszczu zaczął cichnąć. Thor czuł, że na jego głowę spada coraz słabszy strumień. Po chwili wypłynęli na wypełnione słońcem wody. Thor rozejrzał się. Był w szoku. Była to najdziwniejsza rzecz, jaką do tej pory widział w swoim życiu: połowa łodzi błyszczała w słońcu, a druga tonęła w ulewie. W końcu, zawieszone na czystym, niebiesko–żółtym niebie słońce, objęło swymi ciepłymi promieniami całą łódź. Zapanowała cisza. Deszczowa ściana znikła wkrótce z ich oczu i wszyscy popatrzyli na siebie ze zdumieniem. Poczuli się, jakby przeszli przez kurtynę do innego świata. – SPOCZNIJ! – wrzasnął Kolk. Wszyscy chłopcy puścili swe wiosła wydając z siebie jeden zbiorowy jęk, dysząc i próbując złapać oddech. Thor czuł, jak każdy jego mięsień drży. Był wdzięczny za chwilę

przerwy. Osunął się na miejsce, łapiąc oddech szeroko otwartymi ustami i spróbował ulżyć swym mięśniom kompletnie się rozluźniając. Ich łódź kołysała się łagodnie na tych nieznanych mu wodach. W końcu doszedł do siebie, wstał i rozejrzał się. Spojrzał w dół na wodę i stwierdził, że zmieniła kolor. Teraz miała jaskrawą, jasnoczerwoną barwę. Wpłynęli na zupełnie inne morze. – Smocze Morze – powiedział Reece stojący obok i również spoglądający na wodę. – Powiadają, że jego kolor od krwi ofiar pochodzi. Thor przyjrzał się wodzie jeszcze raz. Gdzieniegdzie wydobywały się na jego powierzchnię pęcherzyki powietrza, a w niewielkim oddaleniu pojawiały się co chwilę dziwne stworzenia. Żadne z nich nie zawisło w powietrzu na tyle, żeby zdążył przyjrzeć się mu dokładnie. Nie chciał jednak ryzykować i nachylać się niżej. Thor odwrócił się i rozejrzał próbując pojąć to, co właśnie widział. Wszystko tutaj, po tej stronie deszczowej ściany wyglądało obco, było tak odmienne. W powietrzu, nisko nad wodą zawisła nawet delikatna czerwona mgła. Na horyzoncie natomiast widniały dziesiątki małych wysepek rozmieszczonych niczym kamienie w strumieniu. Nagle podniósł się mocny wiatr i Kolk krzyknął: – PODNIEŚĆ ŻAGLE! Thor skoczył wraz z pozostałymi chłopcami do żagli, chwycił linę i zaczął podciągać żagiel w górę, aż ten złapał wiatr. Wszystkie żagle wydęły się od wiejącej bryzy i ich łódź ruszyła szybko do przodu, wprost na widniejące na horyzoncie wysepki. Łódź kołysała się na wielkich falach, które napływały niewiadomo skąd, łagodnie unosząc się i opadając. Thor poszedł na dziób, oparł się o reling i rozejrzał. Reece i O’Connor dołączyli do niego z obu stron. Stali przez dłuższą chwilę w ciszy, spoglądając na szybko zbliżające się wyspy. Chłodna bryza koiła ich nadwyrężone ciała i pozwoliła się odprężyć. W końcu Thor zauważył, iż płynęli w kierunku jednej z wysp. Z czasem rosła w jego oczach i poczuł chłód na myśl, że oto miał przed sobą cel całej wyprawy. – Wyspa Mgieł – powiedział Reece z podziwem. Przyglądał się jej w skupieniu. Powoli zaczął rozróżniać kształt – wyboisty, skalisty i jałowy. Rozciągała się na kilka mil w każdym kierunku, wydłużona i wąska, przypominała kształtem końską podkowę. Potężne fale rozbijały się o jej brzegi z grzmotem słyszanym nawet z tej odległości. Woda uderzała z łoskotem w ogromne głazy i tryskała potężnymi kaskadami piany. Za nimi leżał niewielki skrawek lądu, nad którym górowały klify pnące się pionowo w górę hen wysoko. Thor nie mógł dostrzec żadnego miejsca, w którym ich łódź mogłaby bezpiecznie przybić do wyspy. Osobliwość tego miejsca potęgowała dodatkowo czerwonawa mgła przykrywająca całą wyspę, niczym rosa iskrząca się w słońcu. Wyspa emanowała złowieszczo czymś nieludzkim i nieziemskim.

– Powiadają, że leży tu niepokonana od milionów lat – dodał O’Connor. – Jest starsza od Kręgu. Starsza nawet od Imperium. – Należy do smoków – nadmienił Elden podchodząc do Reece’a. Nagle drugie słońce gwałtownie zniżyło się nad horyzontem, zamieniając słoneczny, jasny dzień niemal w mrok rozświetlany jego ostatnimi promieniami. Niebo nabrało czerwonofioletowej barwy. Nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył. Nigdy jeszcze nie widział, żeby słońce poruszało się tak szybko. Zastanawiał się, czym jeszcze różniła się ta część świata od jemu znanego. – Żyje tu jakiś smok? – spytał Thor. Elden potrząsnął głową. – Nie, ale słyszałem, że jakiś mieszka niedaleko stąd. Powiadają, że to jego oddech zabarwia tę mgłę na czerwono. W nocy jego oddech unosi się nad sąsiednią wyspą, a za dnia wiatr znosi go tutaj, pokrywając ją całkowicie. Nagle usłyszał jakiś hałas. Na początku zabrzmiało to jak dudnienie, jak piorun, na tyle głośny i długotrwały, że potrząsnął całą łodzią. Krohn, który nadal chował się za jego koszulą, dał nura głębiej i zakwilił. Wszyscy odwrócili się w kierunku, z którego nadbiegł ów dźwięk. Gdzieś na horyzoncie Thor dostrzegł niewyraźne kontury płomieni liżących zachodzące słońce, po czym ogień pochłonął czarny dym. Wyglądało to, jak wybuch niewielkiego wulkanu. – To smok – powiedział Reece. – Jesteśmy na jego terytorium. Thor przełknął ślinę. Zamyślił się. – To jak my mamy tu być bezpieczni? – spytał O’Connor. – Nigdzie nie jesteś bezpieczny – dobiegł ich donośny głos. Thor odwrócił się na pięcie i zobaczył Kolka. Ręce oparł na biodrach i przyglądał się horyzontowi nad ich głowami. – Na tym polega Rytuał, by każdy dzień przeżyć ryzykując swe życie. To już nie są ćwiczenia. Smok mieszka niedaleko i w każdej chwili może zaatakować. Prawdopodobnie tego nie zrobi, gdyż zazdrośnie strzeże skarbu na własnej wyspie. A smoki nie lubią pozostawiać swoich skarbów bez ochrony. Ale nieraz usłyszycie jego ryk i zobaczycie jego płomienie w nocy. A jeśli rozgniewamy go w jakikolwiek sposób, wszystko może się zdarzyć. Thor usłyszał kolejne nisko brzmiące dudnienie. Znów też zobaczył płomienie na horyzoncie. Zbliżali się coraz bardziej do wyspy, a fale rozbijały się o nią z coraz głośniejszym łoskotem. Spojrzał na strzeliste klify, na tę ścianę z kamienia, i zaczął zastanawiać się, jak dotrą tam na szczyt, na suche równinne ziemie. – Tylko nie widzę miejsca, gdzie moglibyśmy przybić – powiedział Thor. – Nie ma tak łatwo – rzucił Kolk. – To jak dotrzemy na ląd? – spytał O’Connor. Kolk uśmiechnął się do niego złowieszczo. – Popłyniecie.

Przez chwilę Thor myślał, że Kolk sobie zażartował. Wkrótce jednak wyraz twarzy potwierdził jego słowa. Thor przełknął. – Mamy płynąć? – spytał Reece z niedowierzaniem. – Ależ to dopiero początek – kontynuował Kolk. – Te pływy są zdradzieckie, te wiry będą wciągać was na dno, te fale będą ciskać wami o postrzępione skały, woda jest gorąca, a jeśli uda się wam przedostać przez tamte skały, będziecie musieli znaleźć sposób na to, żeby wspiąć się na te klify i stanąć na suchym lądzie. Jeśli zdołacie najpierw umknąć morskim stworom. Witajcie w nowym domu. Thor stał jak wrośnięty pośród innych chłopców przy burcie ich łodzi, spoglądając na spienioną wodę poniżej. Woda kłębiła się niczym jakieś żywe stworzenie, morskie pływy z każdą chwilą przybierały na sile, rzucając ich łodzią raz w tę, raz w tamtą stronę. Z ledwością utrzymywał równowagę. A poniżej woda przelewała się w szaleńczym tempie, kłębiła się bezustannie. Jej jasnoczerwona barwa wyglądała jak krew rodem z samych piekieł. Thor zauważył jednak, że najgorszą rzeczą w tym wszystkim były morskie stworzenia, które co chwilę podpływały do powierzchni wody, wystawiały głowy, kłapały paszczami i ponownie znikały w czeluściach. Nagle, ich łódź zarzuciła kotwicę, daleko od brzegu i Thor przełknął ślinę. Popatrzył na głazy stanowiące linię brzegową wyspy i zaczął zastanawiać się, jak mają pokonać tak wielką odległość wpław. Huk rozbijających się fal rósł z każdą chwilą i sprawiał, że trzeba było krzyczeć, aby ktoś cię usłyszał. Kilka mniejszych wiosłowych szalup opuszczono do wody, po czym zasiadający w nich dowódcy odpłynęli na dobre trzydzieści jardów od ich łodzi. Zbytnio im tego nie ułatwiali: musieli popłynąć do nich wpław. Na samą myśl o tym Thora skręciło w żołądku. – SKACZ! – krzyknął Kolk. Pierwszy raz Thor poczuł strach. Pomyślał, czy nie umniejszyło to go, jako członka legionu, jako wojownika. Wiedział, że wojownik powinien przez cały czas pozostawać nieustraszony, ale musiał to przyznać: w tej chwili naprawdę zaczął się bać. Nienawidził tego uczucia. Chciał móc się nie bać. Lecz nie potrafił. Rozejrzał się jednak dokoła po twarzach innych chłopców, przerażonych na równi z nim, i poczuł się lepiej. Wszyscy oni stali blisko przy burcie unieruchomieni strachem i spoglądali na wodę. Jeden z nich bał się aż tak bardzo, że zaczął się trząść. Był to ten sam chłopiec, który owego dnia bał się wykonać ćwiczenie z tarczą i musiał przebiec dodatkowe okrążenia. Kolk musiał to wyczuć, gdyż podszedł wprost do niego, niewzruszony silnymi powiewami wiatru, które odrzucały jego włosy do tyłu. Szedł z grymasem na twarzy, wyglądając na gotowego stawić czoło największym siłom przyrody. Podszedł bliżej i spojrzał gniewnie na chłopca. – SKACZ! – wrzasnął.

– Nie! – odparł chłopiec. – Nie mogę! Nie zrobię tego! Nie umiem pływać! Zabierzcie mnie z powrotem do domu! Kolk zbliżył się jeszcze bardziej do niego i kiedy chłopiec zaczął wycofywać się w głąb łodzi, chwycił za poły jego koszuli i podniósł go wysoko w górę. – No to najwyższy czas żebyś nauczył się pływać! – warknął Kolk i rzucił chłopca do wody. Thor nie mógł w to uwierzyć. Chłopiec poleciał w powietrze z krzykiem, przez dobre piętnaście stóp, i wpadł do wody z chlupotem. Po chwili wynurzył się na powierzchnię i wymachując rękoma próbował złapać powietrze. – POMOCY! – krzyknął. – Jakie jest pierwsze prawo legionu? – krzyknął Kolk zwróciwszy się do pozostałych chłopców na łodzi, całkowicie ignorując topielca. Thor przypomniał sobie poprawną odpowiedź jak przez mgłę, lecz był zbyt zdenerwowany z powodu tonącego obok chłopca, żeby powiedzieć ją na głos. – Pomagać braciom legionistom w potrzebie! – wrzasnął Elden. – A ten jest w potrzebie? – zawył Kolk wskazując palcem na wodę. Chłopiec wyrzucił ramiona nad głowę. Co chwila znikał i pojawiał się na powierzchni wody, a reszta chłopców gapiła się tylko na niego, zbyt przerażona by samemu wskoczyć do wody. W tej chwili coś dziwnego stało się z Thorem. Próbując skupić się na tonącym chłopcu, wymazał ze świadomości wszystko inne. Nie myślał już o sobie. Nawet nie przyszło mu do głowy, że sam może za chwilę zginąć. Morze, stwory, potężne fale... wszystko znikło. Wszystko, o czym w tej chwili myślał skupiało się na uratowaniu kogoś innego. Wszedł na reling, ugiął nogi w kolanach i bez namysłu skoczył wysoko w powietrze, głową na przód, w bulgocące, czerwone wody poniżej.

ROZDZIAŁ PIĄTY Gareth siedział na tronie swego ojca w Sali Wielkiej, pocierając dłońmi smukłe, drewniane poręcze i obserwował rozgrywającą się przed nim scenę: tysiące poddanych przybyły ze wszystkich stron Kręgu i cisnęły się teraz w wielkim tłoku, chcąc uczestniczyć w niepowtarzalnym wydarzeniu, jakim była próba podniesienia Dynastycznego Miecza. Wszyscy oni pragnęli zobaczyć, czy to on okaże się Wybrańcem. Ostatni raz taka okazja zdarzyła się wiele lat temu, kiedy ojciec Garetha jako młody król próbował tego dokonać i nie było nikogo, kto nie chciałby tego zobaczyć tym razem. Podniecenie zawisło w powietrzu niczym chmura. Oczekiwanie na tę chwilę otumaniło nawet Garetha. Obserwował, jak coraz więcej ludzi zbiera się przed nim, jak tłum gęstnieje z każdą chwilą i zastanawiał się. Może doradcy ojca mieli rację. Może rzeczywiście to był zły pomysł. Może nie powinien organizować tego wydarzenia w Sali Wielkiej. Ani pozwolić, żeby ci wszyscy ludzie byli tego świadkami. Gareth nie ufał jednak ludziom swego poprzednika. Bardziej wierzył w swoje przeznaczenie, niż w opinię popleczników swego ojca. Chciał, żeby całe królestwo było świadkiem jego czynu, potwierdzenia, że to on jest Wybrańcem. Chciał, żeby ten historyczny moment zapadł ludziom głęboko w pamięć. Ta chwila, w której objawiło się jego przeznaczenie. Gareth wszedł do Sali z klasą, dostojnym krokiem w otoczeniu swoich doradców, z koroną na głowie i berłem w dłoni, przyodziany w królewską opończę. Chciał, żeby ci wszyscy ludzie zobaczyli, że to on, a nie jego ojciec, był prawdziwym królem, prawdziwym MacGilem. Zgodnie z jego oczekiwaniami, nie minęło dużo czasu by poczuł, że zamek należy do niego razem ze wszystkimi poddanymi. Chciał, aby wszyscy to teraz zrozumieli, chciał im wszystkim dać pokaz swojej siły. Po dzisiejszym wydarzeniu będą wiedzieć z całą pewnością, że to on jest ich jedynym i prawdziwym władcą. Teraz jednak, kiedy tak siedział na tronie i wpatrywał się w puste żelazne żerdzie na środku sali, na których miał spocząć miecz – oświetlony przez smugę światła wpadającą tu przez otwór w suficie, zabrakło mu pewności. Powaga czynu, którego miał się za chwilę dopuścić, przygniotła go do siedziska; miał zamiar zrobić coś nieodwołalnego, coś, od czego nie było odwrotu. A co jeśli rzeczywiście nie podoła? Próbował wyrzucić to ze swej głowy. Wielkie drzwi po drugiej stronie sali otworzyły się ze skrzypnięciem. Gdzieniegdzie rozległy się próby uciszenia podekscytowanego tłumu i po chwili zapanowała pełna oczekiwania cisza. Do środka weszło z tuzin najsilniejszych mocarzy we dworze, niosąc miedzy sobą miecz i uginając się od jego ciężaru. Sześciu mężczyzn z każdej strony stawiało powoli kroki jeden za drugim, kierując się w stronę żerdzi.

Serce Garetha przyspieszyło na ten widok. Przez krótką chwilę zawahał się – jeśli tych dwunastu mężczyzn, największych, jakich do tej pory miał okazję widzieć, z ledwością utrzymywało miecz w powietrzu, to jaką on miał szansę? Znów odepchnął te myśli od siebie. Wszak miecz wiązał się z przeznaczeniem, a nie z siłą. I zmusił się by pamiętać, że to jego przeznaczenie sprowadziło go tutaj, to ono sprawiło, że był pierworodnym MacGila, że został królem. Poszukał wzrokiem Argona; z jakiegoś powodu poczuł nagłą chęć zasięgnięcia jego rady. W tej chwili potrzebował go najbardziej. Z jakiegoś powodu druid był jedyną osobą, która przychodziła mu teraz na myśl. Lecz oczywiście nigdzie go nie było. W końcu tuzin osiłków dotarł na środek Sali Głównej, kładąc miecz w snopie słonecznego światła na żelaznych żerdziach. Opadł z dźwięcznym szczękiem, który rozszedł się falami w pomieszczeniu. Zapadła całkowita cisza. Tłum rozstąpił się instynktownie, tworząc przed Garethem alejkę biegnącą w kierunku miecza. Gareth wstał z tronu powoli, rozkoszując się tą chwilą, delektując byciem w centrum uwagi. Czuł spojrzenia wszystkich skupione na nim. Wiedział, że podobna chwila nigdy więcej się nie wydarzy. Nigdy więcej całe królestwo nie będzie patrzeć na niego z takim natężeniem, tak absolutnie analizując każdy jego ruch. Przeżył tę chwilę w swoich myślach już wielokrotnie, począwszy od najmłodszych lat. I oto nadeszła. Chciał, by trwała jak najdłużej. Zszedł po stopniach wiodących do tronu, zatrzymując się na każdym z osobna, delektując każdą sekundą. Wszedł na czerwony dywan. Czuł jego miękkość pod swymi stopami. Zbliżał się do oświetlonego miejsca, do miecza. Wydawało mu się, że śni. Że idzie obok siebie. Jak gdyby pokonywał ten niewielki odcinek drogi już tysięczny raz, a miecz uniósł milion razy. We snach. Sprawiało to, że jego przekonanie o takim właśnie losie rosło w nim z każdym krokiem, że wychodzi naprzeciw swemu przeznaczeniu. Widział oczyma wyobraźni, jak to wszystko się potoczy: śmiało podejdzie do miecza, wyciągnie przed siebie jedną rękę, a kiedy jego poddani nachylą się, by lepiej wszystko widzieć, podniesie miecz wysoko nad głową w teatralnym geście. Wszyscy zareagują gwałtownym wdechem i rzucą się na twarz, obwołując go Wybrańcem, najważniejszym MacGilem spośród całej linii jego rodu, którym przyszło władać tym królestwem, tym, który miał rządzić już po wieki. Będą płakać z radości na jego widok. Będą kajać się przed nim ze strachu. Będą składać dzięki Bogu, że przyszło im dożyć tej chwili. Będą czcić go niczym boga. Zbliżył się do miecza na odległość jednej stopy i czuł, że w środku cały dygoce. Kiedy wszedł na skrawek rozświetlony słońcem, piękno oręża sprawiło, że cofnął się pomimo tego, że widział je wielokrotnie. Nigdy wcześniej co prawda nie pozwolono mu zbliżyć się do miecza, dlatego też poczuł teraz zaskoczenie. Miecz sprawiał intensywne wrażenie. Jego długie, lśniące ostrze zrobiono z materiału, którego natury nikt jeszcze nie odgadł. Miał bogato zdobioną rękojeść, otuloną wspaniałym, jedwabistym płótnem i

wysadzaną różnorodnymi klejnotami oraz przyozdobioną sokolim herbem. Zbliżył się do niego jeszcze o krok i spojrzał z góry. Czuł emanującą z miecza potężną energię. Jakby pulsowała. Z wysiłkiem zaczerpnął oddechu. Już za chwilę miał go trzymać w dłoni. Wysoko nad głową. Błyszczący w słońcu. Widoczny dla każdego, dla całego świata. On, Gareth, ten Wielki. Wyprostował rękę i położył prawą dłoń na rękojeści. Powoli zacisnął wokół niej palce, wyczuwając każdy klejnot, każde zagłębienie. Czuł ożywienie. Intensywna energia popłynęła w górę jego ręki i rozlała się po całym jego ciele. Nigdy jeszcze nie czuł czegoś takiego. Ta chwila należała do niego. Po wieki. Gareth nie chciał ryzykować: objął rękojeść również drugą ręką. Zamknął oczy i spłycił swój oddech. Jeśli bogowie zezwolą, proszę dajcie szansę podniesienia tego miecza. Dajcie jakiś znak. Pokażcie, że to ja jestem królem. Pokażcie, że to ja mam rządzić. Gareth modlił się po cichu, oczekując jakiejś odpowiedzi, jakiegoś znaku, nadejścia idealnej chwili. Sekundy mijały jednak jedna za drugą. Minęła dziesiąta, całe królestwo obserwowało go, ale nic nie usłyszał. Wtem, nagle ujrzał twarz swego ojca, jego gniewne spojrzenie. Gareth otworzył oczy z przerażenia, chcąc pozbyć się tego widoku ze swego umysłu. Jego serce waliło jak oszalałe. Czuł, że to był zły omen. Teraz albo nigdy. Nachylił się i z całych sił spróbował podnieść miecz. Włożył w to wszystko, na co go było stać, jego ciało zaczęło się trząść, aż wpadło w konwulsje. Miecz ani drgnął. Jakby próbował poruszyć podwoje całej ziemi. Próbował coraz mocniej, coraz bardziej. W końcu jęknął i krzyknął z wysiłku. Chwilę później osunął się na posadzkę. Ostrze nie drgnęło ani o cal. Kiedy upadł, w sali rozległ się okrzyk zdziwienia. Kilku doradców pospieszyło mu z pomocą, sprawdzając, czy z nim wszystko w porządku. Gareth odepchnął ich gwałtownie. Zażenowany wstał z powrotem na nogi. Czując upokorzenie rozejrzał się po swych poddanych. Chciał zobaczyć, jak teraz będą go traktowali. Zdążyli się już odwrócić i pojedynczo opuszczali Wielką Salę. Widział rozczarowanie na ich twarzach. Widział, że stał się dla nich kolejnym lichym widowiskiem. Teraz wszyscy wiedzieli, każdy z osobna, że nie był ich prawdziwym władcą. Nie był tym MacGilem, którego wybrało przeznaczenie. Był nikim. Jeszcze jednym królewiczem, który uzurpował sobie prawo do tronu. Czuł, jak wstyd spala mu wnętrzności. Nigdy jeszcze nie czuł się tak samotny, tak odizolowany. Wszystko, o czym marzył jeszcze od swego dzieciństwa, okazało się kłamstwem. Iluzją. Wierzył w swoją własną legendę.

I to go zdruzgotało.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Gareth przemierzał swoją komnatę w tę i z powrotem. Jego umysł walczył z natłokiem myśli i szokiem spowodowanym porażką. Nie podniósł miecza i teraz próbował rozważyć konsekwencje. Nie mógł pojąć, że był na tyle głupi, by próbować podnieść miecz, Miecz Dynastii, którego żaden MacGil z jego siedmiu poprzedników nie był w stanie udźwignąć. Skąd w ogóle przyszło mu do głowy, że był lepszy od swych przodków? Dlaczego zakładał, że jest inny? Powinien to wiedzieć. Powinien zachować ostrożność, nigdy nie przeceniać własnych możliwości. Powinien zadowolić się jedynie tronem po ojcu. Dlaczego musiał brnąć dalej? Teraz wszyscy jego poddani wiedzieli, że nie jest Wybrańcem; teraz jego rządy do końca będą naznaczone tą skazą; teraz być może ich podejrzenia o jego udział w morderstwie króla nie będą już tak bezpodstawne. Widział, iż patrzyli teraz na niego w inny sposób, jakby był zjawą, jakby już teraz przygotowywali się na nadejście następnego króla. Co gorsze, pierwszy raz w życiu Gareth zwątpił w samego siebie. Przez całe życie wyraźnie dostrzegał oznaki swego przeznaczenia. Był pewien, że ma zająć miejsce ojca, ma rządzić i dzierżyć Miecz. Jego pewność siebie została nagle całkowicie zdruzgotana. Już niczego nie był teraz pewien. Najgorsze jednak było to, że ani na chwilę nie potrafił pozbyć się ze swych myśli widoku twarzy ojca, tego, który ujrzał tuż przed próbą uniesienia miecza. Czy w ten sposób się na nim mścił? – Brawo – dobiegł go czyjś sardoniczny głos. Odwrócił się zaskoczony, że był tu ktoś jeszcze poza nim. Rozpoznał ten głos; głos, do którego przez te wszystkie lata zdążył się już przyzwyczaić i pogardzać. Głos jego żony. Heleny. Stała w odległym kącie komnaty i obserwowała go paląc swą fajkę z opium. Zaciągnęła się głęboko, przez chwilę wstrzymała w sobie, po czym wypuściła powoli. Jej oczy nabiegły krwią – od razu zorientował się, że paliła ją już zbyt długo. – Co ty tutaj robisz? – spytał. – Wszak tu jest moja małżeńska komnata – odparła. – Mogę tu robić, na co tylko przyjdzie mi ochota. Jestem twoją żoną i twoją królową. Nie zapominaj. Rządzę królestwem na równi z tobą. A po twoim dzisiejszym fiasku, słowa rządzę użyłabym w bardzo ogólnym znaczeniu. Twarz Garetha zapłonęła czerwienią. Helena zawsze potrafiła zadać mu najsilniejszy cios i to w najgorszym możliwym momencie. Gardził nią bardziej niż jakąkolwiek kobietą w królestwie. Nie mógł uwierzyć, że zgodził się ją poślubić.

– Ach tak? – prychnął Gareth i zaczął iść w jej kierunku. Wszystko się w nim gotowało. – Zapominasz, że to ja jestem królem, ty dziewko i że mogę wrzucić cię do lochu, jak każdego innego mieszkańca mego królestwa, bez względu na to, czy jesteś moją żoną, czy nie. Wyśmiała go szyderczym parsknięciem. – I co potem? – warknęła. – Niech poddani zastanawiają się nad twoimi seksualnymi ciągotami? Nie, wątpię i to bardzo. Nie w świecie zaplanowanym przez Garetha. Nie w umyśle człowieka, który ponad wszystko ceni opinię innych osób o sobie. Gareth zatrzymał się przed nią. Zrozumiał, że w jakiś sposób umiała przejrzeć go i to go denerwowało do żywego. Pojął jej groźbę i zdał sobie sprawę, że kłótnia z nią nie przyniosłaby niczego dobrego. Stał więc tak w ciszy, oczekując, z zaciśniętymi pięściami. – Czego chcesz? – powiedział powoli próbując powstrzymać się od zrobienia czegoś pochopnie. – Przychodzisz do mnie tylko wtedy, kiedy czegoś chcesz. Zaśmiała się drwiąco. – Sama sobie wezmę to, czego chcę. Nie przyszłam tu prosić cię o cokolwiek. Raczej by coś ci powiedzieć: całe królestwo właśnie ujrzało twoją porażkę. W jakim świetle nas to stawia? – Jak to nas? – spytał zastanawiając się, co się za tym kryło. – Twoi poddani wiedzą już to, czego ja jestem świadoma od dawna – że jesteś nieudacznikiem. Że nie jesteś Wybrańcem. Składam gratulacje. Teraz już potwierdziłeś to oficjalnie. Objął ją gniewnym spojrzeniem. – Mój ojciec również nie zdołał go unieść. Jednak nie powstrzymało go to przed skutecznym rządzeniem, przed byciem królem. – Ale rzuciło się cieniem na całe jego panowanie – warknęła. – Na każdy dzień. – Jeśli przeszkadzają ci moje niedoskonałości – wycedził Gareth – to dlaczego się stąd po prostu nie wyniesiesz? Zostaw mnie samego. Porzuć tą parodię małżeństwa. Jestem teraz królem. Nie potrzebuję cię już więcej. – Cieszę się, że poruszyłeś ten temat – powiedziała – ponieważ właśnie dlatego tu przybyłam. Chcę, abyś oficjalnie zakończył nasze małżeństwo. Chcę rozwodu. Jest pewien mężczyzna, którego kocham. Prawdziwy mężczyzna. Jeden z twoich rycerzy nawiasem mówiąc. Jest wojownikiem. Kochamy się, a nasza miłość jest prawdziwa. Niepodobna do żadnych, jakie do tej pory znałam. Rozwiedź się ze mną, abym nie musiała już ciągnąć tego w tajemnicy. Chcę, aby inni ludzie wiedzieli o naszym związku. I chcę zostać jego żoną. Gareth patrzył na nią zaskoczony. Czuł pustkę. Jakby właśnie ktoś pchnął go sztyletem w pierś. Dlaczego akurat teraz wyszła ta sprawa z Heleną? Ze wszystkich możliwych chwil. Miał już dość wszystkiego. Czuł, że świat znęca się nad nim mimo tego, że on już leży.

Zdał sobie sprawę ze zdziwieniem, a nawet może wbrew sobie, że żywił do Heleny jakieś głębsze uczucie, gdyż usłyszawszy jej słowa, jej prośbę o rozwód, poczuł, jakby coś w nim pękło. Zdenerwowało go to. Doszedł do wniosku, iż wbrew sobie nie chciał tego rozwodu. Gdyby to wyszło od niego, to co innego. Lecz to ona wyszła z tym żądaniem, a to już zmieniało postać rzeczy. Nie chciał, żeby sprawy potoczyły się po jej myśli. Nie chciał jej tego ułatwiać. Przede wszystkim jednak, zastanawiał się jak rozwód wpłynie na jego władanie królestwem. Rozwiedziony król byłby pożywką dla zbyt wielu dociekań. I mimo wszystko, poczuł zazdrość o tego rycerza. Drażnił go też sposób, w jaki wytykała mu brak męskości. Zapragnął zemsty. Na nich obojgu. – Nie dostaniesz go – warknął. – Jesteś przywiązana do mnie. Utkwiłaś tu jako moja żona na wieki. Nigdy nie zwrócę ci wolności. A jeśli kiedykolwiek natknę się na tego rycerza, z którym mnie zdradzasz, wyślę go na tortury, a zaraz potem na szafot. Helena warknęła w odpowiedzi. – Nie jestem twoją żoną! A ty nie jesteś moim mężem. Nie jesteś nawet mężczyzną. Nasz związek jest bezbożny. Zawsze taki był, od samego początku. Zaaranżowany dla politycznych korzyści. Wzbudza we mnie jedynie odrazę – od zawsze zresztą. I zaprzepaścił moją jedyną szansę na prawdziwy ożenek. Oddychała ciężko, a gniew widocznie w niej wzbierał. – Dasz mi rozwód, bo inaczej wyjawię całemu królestwu, jakim jesteś mężczyzną. Sam decyduj. To powiedziawszy odwróciła się i stanowczym krokiem opuściła komnatę, nie trudząc się nawet, aby zamknąć drzwi. Gareth stał w kamiennej komnacie targany dreszczami, obserwując otwarte drzwi i słuchając echa jej kroków. Nie potrafił pozbyć się chłodu, który przenikał całe jego ciało. Czy nie istniało już nic, co mogło dać mu poczucie stabilizacji? Stojąc tak i trzęsąc się w dreszczach, zauważył ze zdziwieniem, że drzwiami wszedł ktoś inny. Ledwie zdążył zastanowić się nad swoją rozmową z Heleną, nad jej wszystkimi groźbami, kiedy pojawiła się aż nazbyt znajoma twarz. Firth. Jego zwyczajny sprężysty krok przepadł gdzieś. Wszedł do komnaty z wahaniem i miną winowajcy. – Garethie? – zapytał niepewnie. Firth patrzył na niego szeroko otwartymi oczyma i Gareth z łatwością spostrzegł, jak ciężko mu było na sercu. I powinno, pomyślał. Wszak to Firth namówił go, aby spróbował unieść miecz, to on go w końcu przekonał do tego, wmówił mu, że jest kimś więcej. Gdyby nie podszepty Firtha, to kto wie? Być może w ogóle nie próbowałby podnieść miecza. Gareth odwrócił się ku niemu ze wściekłością. W końcu znalazł kogoś, na kim mógł wyładować swój gniew. Poza tym, to Firth zabił jego ojca. To Firth, ten przygłupawy stajenny chłopiec, wpakował go w ten cały bałagan. Dzięki niemu był teraz jeszcze jednym zwyczajnym następcą tronu MacGilów.

– Nienawidzę cię – wysyczał Gareth. – I co mi teraz po twoich obietnicach? Twojej pewności, że udźwignę miecz? Firth przełknął ślinę wyglądając na bardzo zdenerwowanego. Nie mógł wydusić z siebie słowa. Najwidoczniej nie miał nic do powiedzenia. – Wybacz, mój panie – powiedział. – Myliłem się. – Myliłeś się w wielu sprawach – warknął Gareth. I rzeczywiście, im więcej Gareth o tym myślał, tym bardziej zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo Firth się mylił. W zasadzie, gdyby nie Firth, jego ojciec by żył teraz – a Gareth nie miałby tego bałaganu na głowie. Ciężar związany z rządzeniem spoczywałby teraz na kimś innym. Nie byłoby tych wszystkich rozczarowań i niepowodzeń. Zaczął tęsknić do tych chwil, kiedy wszystko było proste, kiedy nie był królem, kiedy jego ojciec żył. Zawładnęło nim nagłe pragnienie przywrócenia tego wszystkiego, żeby było jak za dawnych dni. Lecz było to niemożliwe. I za to wszystko winił Firtha. – Co ty tutaj robisz? – zapytał Gareth. Firth odchrząknął wyraźnie zdenerwowany. – Słyszałem… plotki… szeptania służących. Obiło mi się o uszy, iż twój brat i siostra zadają pytania. Widziano ich w pomieszczeniach dla służby. Przeszukiwali okolice wylotu zsypu w poszukiwaniu narzędzia zbrodni. Sztyletu, którego użyłem, by zabić twego ojca. Gareth stanął jak wryty. Unieruchomiony szokiem i przerażeniem. Czy ten dzień mógł przynieść coś jeszcze gorszego? Odchrząknął. – I co znaleźli? – zapytał. W gardle mu zaschło i jego pytanie było ledwie słyszalne. Firth potrząsnął głową. – Nie wiem, mój panie. Wiem jedynie to, że mają jakieś podejrzenia. Gareth poczuł przypływ świeżej nienawiści do Firtha. Nigdy nie podejrzewał, że mógłby kogoś tak bardzo nienawidzić. Przecież gdyby nie niewydarzone zachowanie Firtha, gdyby pozbył się sztyletu w odpowiedni sposób, Gareth nigdy nie znalazłby się w tej sytuacji. Firth narażał go na niebezpieczeństwo. – Powiem to tylko raz – odparł Gareth i podszedł bliżej do Firtha. Stanął z nim twarzą w twarz i przywołał najsroższą minę, na jaką potrafił się zdobyć. – Nigdy więcej nie chcę oglądać twej twarzy. Rozumiesz? Wynoś się z mego życia i nigdy nie wracaj. Powierzę ci obowiązki daleko stąd, a jeśli kiedykolwiek twoja stopa stanie w tym zamku, bądź pewien, że zostaniesz aresztowany. – A TERAZ WYNOŚ SIĘ! – wrzasnął Gareth. Firth odwrócił się i z oczyma pełnymi łez wybiegł z komnaty, a echo jego kroków w korytarzu rozbrzmiewało jeszcze przez długą chwilę. Gareth wrócił myślami do miecza, do swej porażki. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że oto wprawił w ruch wydarzenia, które zakończą się jego klęską. Jakby właśnie zepchnął sam siebie z klifu i od tej pory mógł jedynie być świadkiem swego upadku.

Stał, niczym wrośnięty w posadzkę, w głuchej ciszy, wewnątrz komnaty swego ojca, trzęsąc się i zastanawiając, co on najlepszego zrobił. Nigdy wcześniej nie czuł się taki samotny, tak niepewny. Czy właśnie tak powinien czuć się król? Spiesznym krokiem, pokonując piętro za piętrem Gareth pędził schodami w kierunku najwyższej wieży zamku. Musiał się przewietrzyć. Potrzebował czasu i miejsca, aby spokojnie pomyśleć. Chciał znaleźć się w miejscu, z którego rozpościerał się widok na jego królestwo, jego dwór, jego poddanych. Chciał znowu poczuć, że to wszystko należy do niego. Że mimo tych koszmarnych wydarzeń, był nadal królem. Odprawił swoich służących i biegł sam, pokonując piętro za piętrem, dysząc ciężko. Zatrzymał się na jednym i pochylił, by złapać oddech. Po jego policzkach ciekły łzy. Cały czas miał przed oczyma twarz ojca, utyskującego na każdym kroku. – Nienawidzę cię! – krzyknął w powietrze. Mógłby przysiąc, że w odpowiedzi usłyszał śmiech pełen drwiny. Śmiech jego ojca. Musiał się stąd wydostać. Odwrócił się i znów zaczął biec, pędzić coraz szybciej, aż w końcu dotarł na sam szczyt. Wypadł przez drzwi na otwartą przestrzeń i poczuł na twarzy podmuch świeżego letniego powietrza. Oddychał głęboko, łapiąc każdy haust powietrza, upajając się słonecznym światłem i ciepłą bryzą. Zdjął opończę, tę, która należała do jego ojca, i rzucił na posadzkę. Było zbyt gorąco – i nie miał zamiaru nosić jej nigdy więcej. Podszedł do balustrady, przytrzymał się jej i, ciężko dysząc, rozejrzał się po swym dworze. Dostrzegł niezliczone tłumy ludzi opuszczających zamek. Poddani opuszczali ceremonię. Jego ceremonię. Niemal czuł ich rozczarowanie, nawet z tej odległości. Wyglądali tak niepozornie. Zdumiał się, że rządził nimi wszystkimi. Ale jak długo jeszcze? – Z rządzeniem różnie bywa – dobiegł go pradawnie brzmiący głos. Gareth odwrócił się na pięcie i ku swemu zaskoczeniu zobaczył Argona. Stał może stopę dalej, ubrany w białą szatę z kapturem, i w ręce trzymał swój pastorał. Wpatrywał się w niego z lekkim uśmiechem na ustach – którego jednak nie widać było w jego oczach. Te jarzyły się przeszywając Garetha na wskroś, sprawiając, że poczuł się niepewnie. Oczy druida dostrzegały zbyt dużo. Tak wiele miał mu do powiedzenia, tyle pytań. Teraz jednak, kiedy nie udało mu się podźwignąć miecza, nie potrafił przypomnieć sobie ani jednego z nich. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – błagalnym, wręcz rozpaczliwym głosem spytał Gareth. Mogłeś powiedzieć, że nie było pisane mi go podnieść. Mogłeś oszczędzić mi tego wstydu. – A dlaczego miałbym to zrobić? – zapytał Argon. Gareth zmarszczył brwi.

– Nie służysz królowi radą – odparł. – Doradziłbyś memu ojcu rzetelnie. Ale nie mnie. – Być może na to zasługiwał – powiedział Argon. Te słowa wzmogły jedynie odczuwaną przez Garetha wściekłość. Nienawidził tego mężczyzny. I obwiniał go o wszystko. – Nie chcę cię widzieć w moim otoczeniu – powiedział . – Nie mam pojęcia, dlaczego mój ojciec wynajął ciebie, lecz ja nie chcę cię widzieć na królewskim dworze. Argon zaśmiał się pustym, przerażającym śmiechem. – Twój ojciec mnie nie zatrudnił, głupi chłopaku – powiedział. – Ani też jego ojciec przed nim. Moim przeznaczeniem było i jest być tutaj. W rzeczy samej, mógłbym powiedzieć, że to ja zatrudniłem ich. Nagle postąpił o krok do przodu i spojrzał na Garetha tak, jakby widział jego duszę. – Czy to samo można powiedzieć o tobie? – spytał Argon. – Czy takie jest twoje przeznaczenie? Te słowa poruszyły Garetha do żywego, wywołały dreszcze na całym ciele. Dokładnie nad tym zastanawiał się Gareth od jakiegoś czasu. Pomyślał też, czy to nie była groźba. – Kto przez krew na tronie zasiada, ten przez krew rządzić będzie – oświadczył Argon, po czym odwrócił się i zaczął odchodzić. – Czekaj! – krzyknął Gareth. Już nie chciał, aby ten odszedł. Potrzebował odpowiedzi. – Co masz na myśli? Gareth nie mógł pozbyć się wrażenia, że Argon próbował przekazać mu jakąś wiadomość, że nie będzie rządził zbyt długo. Musiał dowiedzieć się, czy akurat to druid miał na myśli. Pobiegł za nim, ale kiedy już prawie go dogonił, Argon znikł sprzed jego oczu. Odwrócił się, rozejrzał dokoła, lecz nic nie zobaczył. Usłyszał jedynie pusty śmiech rozlegający się gdzieś w powietrzu. – Argonie! – wrzasnął. Obrócił się ponownie, po czym spojrzał w górę na nieboskłon, opadł na jedno kolano, odrzucił głowę do tyłu i krzyknął: – ARGONIE!

ROZDZIAŁ SIÓDMY Erec wraz z księciem, Brandtem i liczną świtą podążali wijącymi się uliczkami Savarii, do miejsca, w którym mieszkała służka. Z każdą chwilą do ich grupy dołączali jacyś ludzie. Erec nalegał, aby umożliwić mu bezzwłoczne spotkanie z wybranką, a książę chciał osobiście go do niej zaprowadzić. Tam zaś gdzie szedł książę, tam też udawali się wszyscy. Erec rozejrzał się po rosnącym tłumie i poczuł zażenowanie. Kiedy dotrze do domu służki, towarzyszący mu ludzie wypełnią całą uliczkę. Od momentu, kiedy ją ujrzał, Erec nie był w stanie myśleć o czymkolwiek innym. Kim była ta dziewczyna, która nosiła się po szlachecku, a mimo to pracowała jako służąca we dworze księcia? Dlaczego uciekła przed nim w takim pośpiechu? Dlaczego przez te wszystkie lata, kiedy poznawał wysoko urodzone panny, tylko ta jedna zawładnęła jego sercem? Spędziwszy dużo czasu w towarzystwie wysoko urodzonych osób, samemu będąc synem rycerza, Erec potrafił rozpoznać takie osoby jednym spojrzeniem – i wyczuł to również w jej przypadku. Jej obycie więcej miało wspólnego z królewskim wychowaniem aniżeli z tym, czym teraz się zajmowała. Czuł palącą go ciekawość: kim była, skąd pochodziła i co tutaj robiła. Musiał spojrzeć na nią ponownie, sprawdzić, czy czegoś sobie nie wyobraził, czy nadal będzie czuł to samo. – Moi słudzy donieśli, iż mieszka na obrzeżach miasta – powiedział książę, idąc przed Erec’iem. Ludzie po obu stronach ulicy otwierali okna i przyglądali się pochodowi, zdziwieni obecnością księcia i jego świty w tym zwyczajnym miejscu. – Wygląda na to, że jest służącą jakiegoś karczmarza. Nikt nie wie, skąd jest. Jedynie to, że przybyła do miasta pewnego dnia i podjęła pracę u tego karczmarza. Jej przeszłość, najwidoczniej, jest owiana tajemnicą. Weszli w kolejną uliczkę, której brukowana powierzchnia nie była już tak równa, a domostwa stały bliżej siebie i były w opłakanym stanie. Książę odchrząknął. – Przyjąłem ją na służbę w przypadku szczególnych okazji. Jest cicha i skryta. Nikt nic o niej nie wie, Erecu – powiedział książę, odwróciwszy się do niego i położywszy dłoń na jego nadgarstku. – Jesteś tego pewien? Ta kobieta, kimkolwiek by nie była, wywodzi się z pospólstwa. A ty możesz wybierać ze wszystkich kobiet w królestwie. Erec spojrzał na niego równie intensywnie. – Muszę ją znowu zobaczyć. Nieważne, kim jest. Książę potrząsnął głową z dezaprobatą i poszedł dalej, skręcając z jednej uliczki w drugą, mijając wąskie i zawiłe alejki. Z każdą chwilą widok Savarii stawał się bardziej obskurny, na ulicach coraz częściej napotykali pijusów, pełne rynsztoki, kurczęta i na wpół dzikie psy uganiające za nimi. Mijali karczmy jedna za drugą, a krzyki biesiadujących w nich ludzi rozbrzmiewały hałaśliwie na ulicach. Przegonili kilku

pijanych ze swej drogi, którą ze względu na zapadającą noc, oświetlały już tylko pochodnie. – Ustąpić drogi księciu! – wykrzykiwał idący na przedzie sługa i odpychał pijane pospólstwo na boki. Podejrzane typy odsuwały się i ze zdziwieniem przyglądały księciu i Erecowi. W końcu dotarli do niepozornej karczmy, otynkowanej, pokrytej spadzistym dachem z łupkowej płytki. Z zewnątrz wyglądało na to, że karczma mogła pomieścić pięćdziesiąt klientów, a na górze miała kilka pokoi dla gości. Drzwi frontowe wisiały krzywo na zawiasach, jedno okno było zbite, a wisząca krzywo nad wejściem pochodnia rzucała nierówne światło dokoła. Z wewnątrz dochodziły okrzyki pijaków, które sprawiły, że pochód stanął w miejscu. Jak to możliwe, żeby taka wspaniała dziewczyna pracowała w miejscu takim jak to? Zdziwił się Erec. Słysząc krzyki i gwizdy dochodzące z karczmy poczuł, że ogarnia go przerażenie. I serce niemal mu pękło, kiedy zdał sobie sprawę, jak niegodne warunki musiała znosić na co dzień. To niesprawiedliwe, pomyślał. Był zdecydowany ocalić ją, wyrwać z tego miejsca. – Dlaczego musisz przybyć do najgorszego ze wszystkich miejsc, aby szukać swej żony? – spytał książę i odwrócił się w stronę Ereca. Brandt również spojrzał na niego. – Ostania szansa, przyjacielu – powiedział Brandt. – Na zamku czekają na ciebie zastępy najwspanialszych kobiet. Lecz Erec potrząsnął głową. Już podjął decyzję. . – Otwórzcie drzwi – rozkazał. Jeden z książęcych sług podbiegł do nich i otworzył z rozmachem. Poczuł zapach stęchłego piwa i aż go cofnęło. Wewnątrz pijani mężczyźni siedzieli zgarbieni przy drewnianych stołach, przekrzykując się, śmiejąc, szydząc i popychając co chwila. Sami prostacy. Erec od razu to zauważył – ich opasłe brzuszyska, nieogolone policzki i brudne ubranie. Żaden z nich nie był wojownikiem. Erec przeszedł kilka kroków na środek izby i przeszukał ją wzrokiem. Nie potrafił wyobrazić sobie, jak taka kobieta jak ona mogła tu pracować. Przyszło mu na myśl, że może trafili pod zły adres. – Wybacz, panie. Szukam kobiety – powiedział do stojącego obok wysokiego, przysadzistego człowieka z wielkim brzuchem i zarostem na twarzy. – Naprawdę? – odkrzyknął ten szyderczym tonem. – To źle trafiłeś! To nie burdel. Chociaż jest jeden po drugiej stronie ulicy. Słyszałem, że tamtejsze kobiety są urodziwe i pulchne! I zaniósł się głośnym śmiechem, zbyt głośnym, prosto Erecowi w twarz. Kilku jego towarzyszy dołączyło do niego.

– Nie szukam burdelu – odparł Erec poważnym tonem – ale kobiety, która tu pracuje. – To pewnie chodzi ci o służącą karczmarza – krzyknął ktoś inny, kolejny postawny, pijany mężczyzna. – Jest gdzieś na tyłach i szoruje podłogi. Wielka szkoda – wolałbym mieć ją tu, na moich kolanach! Jego kompani wybuchnęli śmiechem zadowoleni ze swych żartów, a Erec poczerwieniał na twarzy. Zrobiło mu się wstyd za nią i poniżenie tak wielkie, że nie potrafił go znieść – jak mogła obsługiwać te wszystkie typy?! – A ty to kto? – odezwał się ktoś inny. Na środek wystąpił mężczyzna najszerszy z nich wszystkich, z ciemną brodą i wyłupiastymi oczami, z niezadowoloną miną i szeroką szczęką. Za nim stanęło kilku innych obszarpańców. Miał więcej mięśni na sobie niż tłuszczu. Podszedł groźnie do Ereca, najwyraźniej nastawiony na walkę o swoje. – Masz zamiar porwać moją służącą? – zażądał. – Wynocha! Podszedł bliżej i wyciągnął rękę z zamiarem schwytania Ereca. Erec jednak, zahartowany przez te wszystkie lata treningów, najlepszy rycerz w królestwie, miał refleks, którego ten człowiek nie był sobie w stanie wyobrazić. W chwili, kiedy jego ręka dotknęła Ereca, rycerz zaatakował, chwycił go za nadgarstek, obrócił błyskawicznie, złapał za tylne poły jego koszuli i popchnął w poprzek izby. Wielkolud poleciał niczym kula armatnia, zbijając z nóg kilku swoich towarzyszy jak kręgle. W izbie zapanowała całkowita cisza. Wszyscy odwrócili się, żeby to zobaczyć. – WALCZ! WALCZ! – zanucili zachęcająco. Karczmarz stanął na nogi nieco zamroczony i natarł na Ereca z krzykiem. Tym razem Erec zareagował od razu. Wyszedł do przodu wprost na napastnika, podniósł ramię i walnął łokciem w jego twarz, łamiąc mu nos. Karczmarz zatoczył się do tyłu, po czym padł plecami na ziemię. Erec podszedł do niego, podciągnął i mimo jego rozmiarów uniósł wysoko nad głowę. Zrobił kilka kroków i rzucił nim w powietrze w kierunku pijanych ludzi, ścinając połowę karczmy z nóg. Wszyscy znieruchomieli. Przestali nucić, ucichli i zrozumieli, że oto pojawił się wśród nich ktoś wyjątkowy. Mimo tego barman natarł na niego z butelką trzymaną w ręce wysoko nad głową, mierząc dokładnie w Ereca. Erec spostrzegł to i jego ręka wystrzeliła po miecz – ale zanim zdążył go wyciągnąć, tuż obok pojawił się Brandt z dobytym zza pasa sztyletem i przyłożył go do szyi furiata. Barman wbiegł prosto na niego i stanął jak wryty. Ostrze niemal przebiło mu skórę. Stał przerażony, gapiąc się wypukłymi oczami, z butelką zawisłą w pół ruchu. Karczma ucichła jak makiem zasiał. – Rzuć to – rozkazał Brandt. Mężczyzna uczynił to i butelka rozbiła się na podłodze.

Erec dobył swego miecza z dźwięcznym zgrzytem, podszedł do karczmarza, i przyłożył czubek broni do jego szyi. – Powiem to tylko raz – oznajmił. – Wyrzuć stąd ten cały motłoch. Żądam rozmowy z tą dziewczyną. W cztery oczy. – Książę! – krzyknął któryś. Wszyscy odwrócili się w stronę drzwi i nareszcie rozpoznali księcia w otoczeniu jego świty. Zdjęli czapki z głów i poczęli składać mu pokłony. – Jeśli do momentu, w którym skończę mówić to pomieszczenie nie opustoszeje – oświadczył książę – wszystkich was zakuję w kajdany. I to natychmiast. Izba przemieniła się w jedno wielkie kotłowisko. Każdy pomknął do wyjścia, omijając księcia i jego ludzi, pozostawiwszy niedopite butelki z piwem tak jak stały. – Ty też znikaj – powiedział Brandt do barmana i nachylając się ze sztyletem, chwycił go za włosy i wypchnął za drzwi. Izba, która jeszcze przed chwilą rozbrzmiewała okrzykami, stała teraz pusta, nie licząc Ereca, Brandta, księcia i tuzina jego ludzi, którzy zatrzasnęli za sobą drzwi z hukiem. Erec zwrócił się do karczmarza siedzącego nadal na podłodze. Oszołomiony mężczyzna ścierał krew płynącą z nosa. Erec chwycił go za koszulę obiema rękoma, podniósł i posadził na jednej z pustych ław. – Zaprzepaściłeś moje dzisiejsze dochody – jęknął karczmarz. – Zapłacisz za to. Książę podszedł do niego i zdzielił go ręką w twarz. – Mogę rozkazać cię zabić chociażby za dotknięcie tego człowieka – powiedział gniewnym tonem książę. – Nie wiesz, kim on jest? To Erec, najlepszy rycerz króla, czempion Srebrnej Gwardii. Jeśli zechce, sam ciebie ukatrupi. Tu i teraz. Karczmarz spojrzał na Ereca i po raz pierwszy na jego twarzy pojawił się strach. Niemal zadygotał w miejscu, na którym siedział. – Nie miałem pojęcia. Nie przedstawiłeś się. – Gdzie ona jest? – zażądał zniecierpliwiony Erec. – Na tyłach. Szoruje kuchenną podłogę. Co takiego masz do niej? Okradła cię? Jest tylko zwykłą służącą. Erec wyciągnął sztylet i przyłożył go do gardła karczmarza. – Nazwij ją tak jeszcze raz – ostrzegł Erec – i możesz być pewien, że poderżnę ci gardło. Rozumiesz? – spytał surowym tonem, cały czas trzymając sztylet u jego szyi. Oczy mężczyzny wypełniły się łzami. Skinął powoli głową. – Przyprowadź ją tutaj i to szybko – rozkazał Erec postawiwszy go na nogach i popchnął przez izbę w kierunku tylnych drzwi. Kiedy ten zamknął za sobą drzwi, dobiegły ich dźwięki obijanych garnców, zdławione okrzyki i po chwili drzwi otworzyły się ponownie. Przed nimi stanęło kilka kobiet odzianych w łachmany, fartuchy i czepki poplamione kuchennym tłuszczem. Trzy

z nich były starsze, w wieku sześćdziesięciu kilku lat i Erec pomyślał przez chwilę, czy karczmarz miał pojęcie, do kogo przyszedł. Wtem weszła do izby – a jego serce stanęło. Nie mógł złapać oddechu. To była ona. Miała na sobie poplamiony tłuszczem fartuch. Głowę trzymała nisko schyloną, zbyt zawstydzona, żeby podnieść wzrok. Włosy miała związane, schowane pod szmatą, policzki pokryte zeschniętym brudem – a jednak na jej widok Ereca ścięło z nóg. Jej skóra była taka młoda, idealna. Miała wypukłe, wyraziste policzki i żuchwę, maleńki nos pokryty piegami i szerokie usta. Miała wysokie, charakterystyczne dla dobrze urodzonych, czoło. Jej śliczne blond włosy opadały zalotnie z czoła przez jedną, krótką chwilę. Jej wielkie, cudowne, migdałowe, zielone oczy na ułamek sekundy zmieniły barwę na krystalicznie niebieską i przykuły go do ziemi. Zorientował się, że jego pierwotna fascynacja była niczym w porównaniu z tym, co czuł w tej chwili. Za nią do izby wszedł karczmarz. Nadal wycierał krew z nosa, a na jego twarzy widoczny był aż za dobrze grymas niezadowolenia. Dziewczyna wystąpiła naprzód niepewnie razem ze wszystkimi kobietami i dygnęła przed Erec’iem. Ten wstał, a za nim ludzie księcia. – Mój panie – powiedziała łagodnym, słodkim głosem, który wypełnił jego serce po brzegi. – Powiedz proszę, co takiego uczyniłam, czym cię uraziłam. Nie wiem, co to było, ale przepraszam za wszystko, cokolwiek usprawiedliwiałoby obecność księcia i jego świty tutaj. Erec uśmiechnął się. Jej słowa, jej mowa, dźwięk jej głosu – wszystko to przywracało go do życia. Chciał słuchać jej już zawsze. Podniósł dłoń i dotknął jej policzka. Podniósł jej głowę i ich oczy spotkały się. Patrzył jej w oczy, a jego serce łomotało bez opamiętania. Jakby zatracił drogę na oceanie błękitu. – Moja pani. Nie uczyniłaś nic, co mogłoby mnie urazić. Nie sądzę, że kiedykolwiek będziesz w stanie to zrobić. Przyszedłem tu nie z powodu złości – lecz miłości. Od momentu, w którym cię ujrzałem, o niczym innym nie potrafię myśleć. Jego słowa wytrąciły ją z równowagi. Po chwili spuściła ponownie swój wzrok mrugając niespokojnie oczyma. Zaczęła wykręcać ręce ze zdenerwowania i zagubienia. Najwidoczniej nie nawykła do tego. – Proszę, pani, powiedz. Jakie jest twoje imię? – Alistair – odparła pokornie. – Alistair – powtórzył Erec do głębi poruszony. Było to najpiękniejsze imię, jakie kiedykolwiek słyszał. – Nie rozumiem jednak, dlaczego miałbyś chcieć je poznać – dodała miękkim głosem, wciąż spoglądając na ziemię. – Ty jesteś panem, ja zwykłą służącą. – Moją służącą, tak nawiasem mówiąc – powiedział karczmarz stając przed nią z paskudnym wyrazem twarzy. – Służy u mnie. Podpisała kontrakt lata temu. Siedem lat

przyrzekła pracować. W zamian żywię ją i zapewniam nocleg. Mijają dopiero trzy lata, więc jak widzisz, wszystko na nic. Tracisz czas. Jest moja. Jest moją własnością. Nie zabierzesz jej stąd. Jest moja. Rozumiesz? Erec poczuł do niego nienawiść większą, niż do jakiegokolwiek człowieka w swym życiu. Prawie wyciągnął miecz i wbił w jego serce, kończąc z nim w tej chwili. Jednak bez względu na to, jak bardzo karczmarz na to zasługiwał, Erec nie chciał złamać królewskiego prawa. Wszak jego dzieła świadczyły o królu. – Królewskie prawo jakie jest, każdy wie – powiedział do karczmarza. – Nie zamierzam wystąpić przeciw niemu. Jutro rozpoczyna się turniej. I mam prawo, jak każdy mężczyzna, wybrać swoją przyszłą żonę. I niechaj wszyscy tu zgromadzeni usłyszą, że wybieram Alistair. W izbie rozległ się stłumiony okrzyk. Obecni popatrzyli po sobie zdumieni. – Oczywiście – dodał Erec – jeśli się zgodzi. Z mocno bijącym sercem spojrzał na nią. Wciąż stała ze spuszczoną głową. Zauważył jednak, że się zarumieniła. – Czy zgadzasz się, pani? – spytał. Zapanowała cisza. – Mój panie – odparła łagodnie – nic nie wiesz o mnie, skąd pochodzę i dlaczego tu jestem. Obawiam się, że nie mogę ci tego wyjawić. Erec spojrzał na nią zaintrygowany. – A dlaczegóż to? – Nie wyjawiłam tego nikomu od czasu mojego przyjazdu. Złożyłam przysięgę. – Ale dlaczego? – naciskał z rosnącą ciekawością. Alistair jednak milczała, wciąż patrząc na podłogę. – To prawda – wtrąciła jedna ze służących. – Nigdy nie powiedziała nam, kim jest. Ani też dlaczego tu jest. Ciągle milczy. Wiele razy już ją o to pytałyśmy. Jego zdziwienie jedynie się pogłębiło – ale też dodało uroku jej tajemniczości. – Jeśli nie mogę dowiedzieć się, kim jesteś, to niech tak zostanie – powiedział.– Uszanuję twoją przysięgę. W żaden sposób jednak nie wpłynie to na moje uczucia do ciebie. Pani, kimkolwiek jesteś, jeśli zwyciężę w turnieju, ciebie wybiorę jako moją nagrodę. Ciebie, ze wszystkich kobiet w całym królestwie. Pytam ponownie: czy zgadzasz się? Alistair utkwiła jednak wzrok w podłodze. Wkrótce Erec zauważył, że po jej policzkach spływają łzy. Nagle odwróciła się na pięcie i wybiegła z izby zatrzaskując za sobą drzwi. Erec stał w ciszy wśród innych, równie zszokowany, co oni. Nie wiedział, jak miał rozumieć taką odpowiedź. – Jak widzisz, marnujesz tylko czas, tak swój jak i mój – powiedział karczmarz. – Powiedziała nie. A teraz znikajcie stąd. Erec zmarszczył brwi.

– Nie powiedziała nie – wtrącił Brandt. – Nic nie powiedziała. – Ma prawo się zastanowić – powiedział Erec w jej obronie. – Wszak wiele od tego zależy. A i ja jestem jej obcy. Erec stał i rozmyślał nad tym, co robić. – Zostanę tu na noc – powiedział w końcu. – Dasz mi izbę obok niej. Rano, przed turniejem, zapytam ją ponownie. Jeśli się zgodzi, a ja wygram zawody, zostanie moją żoną. Wówczas wykupię ją z terminowania u ciebie i opuścimy to miejsce raz na zawsze. Karczmarz popatrzył na niego z niechęcią, lecz obawiał się powiedzieć cokolwiek. Wybiegł zatem z izby zatrzaskując za sobą drzwi z hukiem. Erec pokiwał głową z powagą. – W całym moim życiu nie było rzeczy, której byłbym bardziej pewny.

ROZDZIAŁ ÓSMY Thor zanurkował w powietrzu niczym pocisk i wpadł głową w przód do wzburzonej wody Ognistego Morza. Zanurzył się cały i stwierdził z zaskoczeniem, że woda była gorąca. Otworzył na chwilę oczy – i natychmiast tego pożałował. Ujrzał wszelakiej maści dziwaczne stworzenia morskie, małe i wielkie, z niezwykłymi i groteskowymi paszczami. Ocean obfitował w różnorakie formy życia. Zaczął modlić się o to, żeby zdążył dotrzeć do szalupy zanim go zaatakują. Wypłynął na powierzchnię i gwałtownie zaczerpnął powietrza. Poszukał też natychmiast tonącego chłopca. Zauważył go w samą porę. Chłopiec coraz słabiej wymachiwał rękoma i wystarczyłaby jeszcze chwila, a utonąłby na pewno. Thor podpłynął do niego od tyłu, chwycił za obojczyk i zaczął płynąć z nim, utrzymując jego głowę na powierzchni. Po chwili usłyszał pisk i jęk, odwrócił się i zszokowany zobaczył Krohna. Musiał wskoczyć za nim do wody. Teraz płynął obok pluskając i skomląc żałośnie. Thor poczuł się straszliwie, że narażał Krohna na takie niebezpieczeństwo – miał jednak obydwie ręce zajęte i nie mógł nic więcej zrobić. Próbował nie rozglądać się wkoło, nie patrzeć na wzburzone, czerwone fale, na dziwne stwory, które co rusz pojawiały się na powierzchni i zaraz potem znikały. Nagle jeden wypłynął tuż obok niego. Wyglądał ohydnie – fioletowy, miał dwie głowy i cztery ramiona. Spojrzał na Thora, zasyczał i zanurzył się z powrotem pod powierzchnię, a Thor wzdrygnął się. Odwrócił się i ujrzał szalupę około dwadzieścia jardów dalej. Zaczął płynąć w jej kierunku jak oszalały, młócąc wodę wolną ręką i nogami, ciągnąc chłopca za sobą. Ten nadal wymachiwał rękami i krzyczał, opierając się wysiłkom Thora, który zaczął się obawiać, że chłopiec pociągnie go na dno ze sobą. – Nie ruszaj się! – krzyknął szorstkim głosem Thor w nadziei, że chłopiec go posłucha. I w końcu to zrobił. Thor natychmiast poczuł ulgę – i usłyszał plusk. Odwrócił się i zobaczył kolejnego stwora, małego z żółtą, kwadratową głową i czterema mackami. Podpłynął bliżej warcząc i trzęsąc się cały. Wyglądał podobnie do grzechotnika, tyle że żył w wodzie i jego łeb był o wiele bardziej kwadratowy. Thor przygotował się na ugryzienie, ale zamiast tego potwór rozwarł szczękę i chlusnął morską wodą w jego twarz. Thor zamrugał oczami próbując wypłukać ją z nich. Stworzenie pływało wciąż dokoła nich, a Thor podwoił wysiłki. Płynął szybciej. Chciał wydostać się stąd jak najszybciej. Thor zbliżał się coraz bardziej do szalupy, kiedy nagle po jego drugiej stronie pojawił się jeszcze jeden potwór. Był długi, wąski i pomarańczowy, z dwoma kleszczami wyrastającymi z jego paszczy i kilkunastoma niewielkimi odnóżami. Miał też długi ogon,

którym zacinał na lewo i prawo. Wyglądał jak homar, który stanął na przeciwko Thora wyprostowany. Pomknął po powierzchni wody niczym wodny robak, brzęcząc zbliżył się do Thora i smagnął go ogonem po ramieniu. Thor zawył z bólu. Stworzenie śmigało wokół chłopców strzelając ogonem niczym batem. Thor żałował, że nie może teraz dobyć swego miecza i rozprawić się z potworem – lecz miał tylko jedną rękę wolną i potrzebował ją, by płynąć dalej. Płynący tuż obok Krohn odwrócił się i warknął na stworzenie. Dźwięk wydany przez kota mógłby zjeżyć niejednemu włosy na głowie. Wystarczył, żeby potwór wystraszył się i czmychnął z powrotem w wodne czeluście. Thor odetchnął z ulgą – lecz potwór wypłynął po jego drugiej stronie i ponownie ciął swoim ogonem. Krohn zawrócił i zaczął gonić stwora, próbował złapać go kłapiąc szczęką, lecz chybiał za każdym razem. Thor zaczął usilnie płynąć w kierunku szalupy. Zdał sobie sprawę, że jedynym sposobem, żeby wydostać się z tego całego bałaganu było wdrapanie się na nią. Po chwili, która wydawała się trwać wiecznie, umęczony bardziej niż kiedykolwiek w swym życiu, dotarł w pobliże kołyszącej się silnie szalupy. Dwóch chłopców, starszych od Thora, którzy nigdy nie zamienili z nim słowa, z nikim zresztą z jego rocznika, czekali już na niego. Nachylili się i wyciągnęli ręce w ich kierunku, za co w oczach Thora zasłużyli na uznanie. Thor pomógł najpierw holowanemu chłopcu. Złapał go w pasie i podniósł do góry. Starsi chłopcy złapali jego ręce i wciągnęli na pokład. Thor odwrócił się, chwycił Krohna za podbrzusze i jednym zwinnym ruchem wrzucił go do szalupy. Kot pacnął głośno swymi czterema łapami o deski i zaczął ślizgać się po mokrym pokładzie. Ociekał wodą i cały się trząsł. Ślizgiem pojechał w poprzek szalupy, po czym odbił się i szybko podbiegł do krawędzi szukać Thora. Stał tak, wpatrywał się w wodę i skomlał. Thor złapał ręce chłopców i zaczął się już podciągać, kiedy nagle poczuł, jak coś silnego i muskularnego owija się wokół jego kostki i uda. Odwrócił się i spojrzał w dół. Jego serce stanęło na moment. Zobaczył zielonożółte stworzenie podobne do kałamarnicy, które owijało jego nogę jedną ze swych macek. Thor wrzasnął z bólu, kiedy poczuł, jak mackowe szpile wrzynają się w jego ciało. Zorientował się, że jeśli szybko czegoś nie zrobi, to będzie po nim. Sięgnął wolną ręką po krótki miecz tkwiący za jego pasem, nachylił się i zaczął siekać mackę. Była jednak zbyt gruba. Jego miecz nawet nie przebił skóry. Za to rozzłościł stwora. Wynurzył się nagle w całej okazałości – zielony, bez oczu, z dwoma szczękami na długiej szyi umieszczonymi jedna na drugiej – otworzył paszczę pełną ostrych niczym brzytwa zębów i nachylił się nad Thorem. Thor czuł, jak krew spływa mu po nodze. Wiedział, że musi działać szybko. Mimo, że chłopcy robili, co mogli, by go wciągnąć, jego uchwyt wyślizgiwał im się z rąk i Thor zaczął osuwać się do wody.

Krohn skomlał wniebogłosy, ze zjeżonym grzbietem i nachylał się nad wodą, jakby chciał do niej wskoczyć za chwilę. Ale nawet on musiał przeczuwać, iż nie miał szans w walce z tym potworem. Jeden ze starszych chłopców zbliżył się i krzyknął: – PADNIJ! Thor spuścił głowę, a chłopiec cisnął w stwora włócznią. Świsnęła w powietrzu, jednak nie trafiła, przeleciała niegroźnie obok i utonęła. Stwór był zbyt giętki i zbyt szybki. Nagle Krohn wyskoczył w powietrze i wylądował z otwartą szczęką najeżoną ostrymi zębami na tułowiu stwora. Zacisnął szczękę i zaczął szarpać raz w tę, raz w drugą stronę, nie puszczając ani na chwilę. Ale jego walka była z góry przesądzona: skóra stworzenia była zbyt twarda, zbyt umięśniona. Otrząsnął się kilka razy i wkrótce Krohn poleciał do wody. W międzyczasie, jego uchwyt na nodze Thora zacieśnił się jeszcze bardziej niczym imadło. Chłopiec poczuł, że zaczyna brakować mu tchu. Miejsce, w którym macka owinęła jego nogę piekło niemiłosiernie i Thor pomyślał, że za chwilę potwór po prostu urwie mu nogę. Ostatkiem sił sięgnął do pasa po miecz, puściwszy rękę starszego chłopca, obrócił się i w tej samej chwili schwytał rękojeść swojej broni. Nie zdążył jednak; ześliznął się, obrócił i wpadł do wody. Czuł, że stworzenie odciąga go od szalupy w kierunku otwartego morza. Odpływał odwrócony głową do tyłu coraz szybciej i szybciej, wymachując rękoma, a szalupa szybko znikła z pola widzenia. Następną rzeczą, którą zapamiętał było wciąganie pod wodę, głęboko w czeluście Ognistego Morza.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Gwendolyn biegła przez łąkę wraz ze swoim ojcem królem MacGilem. Była młodsza, miała może z dziesięć lat, a i jej ojciec był o wiele młodszy. Miał krótką brodę bez jakichkolwiek oznak siwizny, która posypała się w późniejszych latach jego życia, żadnych zmarszczek, młodą i błyszczącą skórę. Był szczęśliwy, beztroski i śmiał się z radością biegnąc przy niej i trzymając jej dłoń. Takiego ojca pamiętała, takim go znała. Podniósł ją i zarzucił na bark. Zaczął kręcić się razem z nią dokoła, śmiać się coraz głośniej, a ona chichotała bez opamiętania. Czuła się taka bezpieczna w jego ramionach, chciała, aby ta chwila trwała wiecznie. Kiedy ojciec postawił ją na ziemi stało się jednak coś dziwnego. Nagle słoneczny dzień zmienił się w zmierzch. Kiedy jej stopy dotknęły ziemi, nie musnęły ich łąkowe kwiaty, lecz błoto, które sięgnęło do kostek. Jej ojciec leżał w nim na plecach kilka stóp dalej. Był starszy, o wiele starszy. Najwyraźniej utkwił w mokrej ziemi. Jeszcze dalej ujrzała jego koronę leżącą w błocie i skrzącą się. – Gwendolyn – wyjęczał. – Córko moja. Pomóż mi. Wyciągnął rękę z błota i sięgnął w jej kierunku w rozpaczliwym geście. Poczuła nagłą potrzebę służenia mu pomocą i próbowała podejść do niego, uchwycić jego dłoń. Lecz jej nogi ani drgnęły. Spojrzała w dół i zobaczyła, że błoto twardnieje wokół jej stóp, wysycha i pęka. Wierciła się i wyginała chcąc uwolnić się z pułapki. Zamrugała oczyma i oto stała przy balustradzie zamku, spoglądając w dół na królewski dwór. Coś było nie tak: nie widziała zwyczajowego przepychu i fety, lecz rozległe cmentarzysko. Tam, gdzie kiedyś błyszczał splendor królewskiego dworu, teraz leżały świeże mogiły – hen, jak okiem sięgnąć. Usłyszała szuranie czyichś stóp i obróciwszy się poczuła, że jej serce stanęło. W jej kierunku skradał się, odziany w czarny płaszcz z kapturem, skrytobójca. Skoczył w jej kierunku. Jego kaptur opadł i jej oczom ukazała się groteskowa twarz pozbawiona jednego oka, w miejscu którego widniała gruba poszarpana blizna. Warknął, uniósł dłoń, a w niej lśniący sztylet z żarzącą się na czerwono rękojeścią. Poruszał się zbyt szybko i Gwen nie zdążyła zareagować na czas. Zebrała się w sobie wiedząc, że za chwilę umrze, widząc jak zabójca z całą siłą opuszcza sztylet w dół. Nagle ostrze zatrzymało się w powietrzu, kilka cali od jej twarzy. Otworzyła oczy i spostrzegła swego ojca, trupa, który chwycił nadgarstek zabójcy w połowie drogi. Zaczął ściskać jego rękę, aż wypuścił sztylet, po czym podniósł go w powietrze i wyrzucił przez balustradę. Gwen słyszała jego oddalający się wrzask. Ojciec mocno chwycił jej ramiona swymi rozkładającymi się rękoma i spojrzał na nią poważnym wzrokiem. – Nie jesteś tu bezpieczna – ostrzegł. – Nie jesteś bezpieczna! – zawołał a jego ręce wpijały się w jej ciało coraz mocniej, aż krzyknęła.

Obudziła się z krzykiem. Usiadła wyprostowana na łożu i rozejrzała po całej komnacie spodziewając się napastnika. Nic jednak nie zauważyła. Otaczała ją jedynie cisza – głucha, jednostajna, zwiastująca świt cisza. Spocona i zdyszana, wyskoczyła z łóżka, nałożyła nocną, koronkową podomkę i zaczęła chodzić nerwowo po komnacie. Podeszła do niewielkiej, kamiennej misy i spryskała twarz wodą raz po raz. Oparła się o ścianę. Bosymi stopami wyczuła chłód idący od kamiennej posadzki w ten ciepły, letni poranek i spróbowała wziąć się w garść. Jej sen był zbyt rzeczywisty. Odnosiła wrażenie, że był czymś więcej – prawdziwym ostrzeżeniem od ojca, wiadomością. Zapragnęła opuścić królewski dwór jak najszybciej, teraz, już i nigdy tu nie wracać. Wiedziała, że nie może tak postąpić. Musiała dojść do siebie, zebrać myśli. Za każdym razem jednak, kiedy mrugnęła oczami widziała twarz swego ojca, czuła jego ostrzeżenie. Musiała coś zrobić, żeby otrząsnąć się z tego snu. Wyjrzała przez okno i zobaczyła, że pierwsze słońce właśnie wstawało nad horyzontem. Przyszło jej na myśl jedyne miejsce, które mogło pomóc odzyskać spokój: królewska rzeka. Tak, musiała tam iść. Zanurzała się co chwilę w lodowatej wodzie źródeł królewskiej rzeki, trzymając się za nos i nurkując głową pod jej powierzchnią. Siedziała w niewielkim, utworzonym przez naturę basenie, wyrytym w skale i ukrytym tuż przy górnych źródłach, które znalazła będąc dzieckiem, i które od tamtej pory często odwiedzała. Wsadziła głowę pod wodę i pozostała w tej pozycji, czując, jak zimne prądy przemywają jej włosy i skórę, oczyszczają jej nagie ciało. Było to ustronne, ukryte wśród kępy drzew, położone wysoko u szczytu góry zagłębienie, które powstało dzięki temu, iż prąd rzeczny zwalniał tu i tworzył głęboką nieckę ze stojącą niemal wodą. Z góry woda napływała powoli, u dołu wypływała w tym samym tempie – w tym miejscu jednak rzeczny prąd był ledwie wyczuwalny. Niecka była głęboka, kamienie wygładzone, a to miejsce tak odosobnione, że mogła dowoli kąpać się nago. Przychodziła tu prawie w każdy letni poranek, wraz z pierwszymi promieniami słońca, by oczyścić swój umysł. Zwłaszcza zaś w takie dni, jak dzisiaj – kiedy prześladowały ją sny, co nazbyt często się zdarzało – to miejsce było jej jedynym schronieniem. Gwendolyn nie wiedziała, co o tym myśleć. Czy to był tylko sen, czy też coś więcej? Skąd miała wiedzieć, że sen przynosi jakąś wiadomość, jest jakimś znakiem? Skąd miała wiedzieć, czy to jej wyobraźnia płata figle, czy też powinna podjąć jakieś działanie? Wynurzyła się, by nabrać ciepłego, letniego powietrza, a wszędzie wokół ćwierkały ptaki. Oparła się o skałę, zanurzona po szyję w wodzie, siedząc na naturalnym skalnym występie i rozmyślała. Nabrała wody w dłonie i opłukała twarz, po czym przeczesała

palcami swoje długie, truskawkowoblond włosy. Spojrzała na powierzchnię krystalicznie czystej wody, w której odbijało się niebo i drugie słońce, które właśnie zaczynało swoją wędrówkę po nieboskłonie, gałęzie drzew zwisających nad wodą i jej własna twarz. Jej migdałowe oczy jarzące się na niebiesko spoglądały na nią z pomarszczonej tafli wody. Widziała w nich coś z jej ojca. Odwróciła się i niedawny sen znów przyszedł jej na myśl. Wiedziała, że jej dalszy pobyt na królewskim dworze był niebezpieczny w związku z zabójstwem ojca, obecnością wszystkich szpiegów, spisków – a zwłaszcza z Garethem u władzy. Jej brat był nieprzewidywalny. Mściwy. Szalony. I bardzo, ale to bardzo zazdrosny. Każdego postrzegał jako zagrożenie – a przede wszystkim ją. Wszystko mogło się zdarzyć. Wiedziała, że nie jest tu bezpieczna. Nikt nie był. Lecz nie należała do tych, co uciekają z byle powodu. Musiała upewnić się, kim był zabójca jej ojca, a jeżeli okazałoby się, że to Gareth, nie wyjedzie stąd, zanim nie postawi go przed obliczem sprawiedliwości. Wiedziała, że duch ojca nie spocznie, póki jego morderca nie zostanie schwytany. Sprawiedliwość stała u podstawy całego jego życia i to on, ze wszystkich ludzi, zasługiwał na nią po śmierci. Przypomniała sobie o swym spotkaniu ze Steffenem. Była pewna, że coś ukrywa i zastanawiała się, co to mogło być. Czuła również, że otworzy się przed nią w swoim czasie. Lecz jeśli nie? Czuła naglącą potrzebę znalezienia zabójcy ojca – ale nie wiedziała, gdzie jeszcze mogłaby szukać odpowiedzi. W końcu wstała ze swego miejsca w wodzie, wdrapała się na brzeg, naga i trzęsąca z porannego zimna, schowała za grubym pniem i sięgnęła po ręcznik wiszący jak zwykle na gałęzi. Jednak ze zdumieniem odkryła, że jej ręcznika tam nie było. Stała tak, naga i trzęsąca się i próbowała zrozumieć, co się stało. Była pewna, że powiesiła go tam jak zwykle. Skonsternowana i zziębnięta już teraz, nagle wyczuła za sobą jakiś ruch. To stało się tak szybko – jak rozmyta plama – i chwilę potem jej serce stanęło. Zorientowała się, że tuż za nią był jakiś mężczyzna. Dalej wszystko potoczyło się zbyt szybko. Mężczyzna w czarnej szacie z kapturem, dokładnie taki, jak w jej śnie, pojawił się za nią, chwycił od tyłu i kościstą łapą zatkał jej usta, uciszając jej krzyki i przygważdżając ją do siebie. Drugą ręką złapał ją w pasie, pociągnął mocno i przewrócił na ziemię. Wierzgała nogami próbując krzyczeć, dopóki nie przygniótł jej wciąż trzymając ją w silnym uścisku. Próbowała się z niego wyrwać, ale napastnik był zbyt silny. Sięgnął za siebie i Gwen zauważyła w jego ręce sztylet z czerwoną rękojeścią – taki sam, jak w jej śnie. A jednak, jej sen okazał się ostrzeżeniem. Poczuła ostrze mocno przyciśnięte do szyi. Trzymał je tak mocno, że każdy jej ruch przeciąłby jej gardło. Łzy popłynęły jej po policzku, kiedy próbowała złapać oddech. Była wściekła na samą siebie. Była taka głupia. Powinna mieć się na baczności.

– Rozpoznajesz moją twarz? – zapytał mężczyzna. Nachylił się nad nią i poczuła jego gorący, ohydny oddech na swoim policzku. I zobaczyła go z profilu. Jej serce stanęło – to była ta sama twarz, co w jej śnie. Ten sam mężczyzna bez oka, za to z blizną. – Tak – powiedziała trzęsącym się głosem. Znała tę twarz i to aż za dobrze. Nie znała jego imienia, lecz wiedziała, że był łotrem. Typ z nizin społecznych, jeden z kilkunastu, którzy uczepili się Garetha od jego najmłodszych lat. Był jego posłańcem. Wysyłał go do każdego, kogo chciał nastraszyć – lub zadręczyć, albo zabić. – Jesteś psem mojego brata – wysyczała wyzywająco. Uśmiechnął się pokazując braki w uzębieniu. – Jestem jego posłańcem – powiedział. – I przynoszę wiadomość razem z czymś, co pomoże ci ją zapamiętać. Jego wiadomość do ciebie dzisiaj brzmi: przestań zadawać pytania. Popamiętasz to, gdyż kiedy już z tobą skończę, blizna na twojej pięknej buźce będzie ci o tym przypominać przez całe życie. Prychnął, po czym uniósł sztylet wysoko i zaczął opuszczać go w stronę jej twarzy. – NIE! – wrzasnęła Gwen. Zebrała się w sobie przygotowując na cięcie, które miało zmienić jej życie na zawsze. Kiedy jednak ostrze opadało, coś się stało. Nagle usłyszeli krzyk ptaka, który runął na mężczyznę prosto z nieba. Zdążyła zerknąć i rozpoznała go w ostatniej chwili: Estopheles. Zanurkowała z rozwartymi pazurami i jęła rozdrapywać twarz napastnika w chwili, kiedy ten opuszczał sztylet. Ostrze musnęło policzek Gwen, wywołując piekący ból i osunęło się w bok. Mężczyzna wrzasnął, upuścił sztylet i podniósł ręce do twarzy. Gwen ujrzała rozbłysk białego światła na niebie, promienie słońca przedzierające się przez gałęzie i kiedy Estopheles odfrunęła, Gwen wiedziała, że to ojciec wysłał sokoła na pomoc. Nie marnowała czasu. Odwróciła się, wzięła zamach i zgodnie z tym, czego nauczyli ją tutorzy, kopnęła napastnika ze wszystkich sił w splot słoneczny. Swoją bosą nogą trafiła idealnie do celu. Mężczyzna zasłabł od siły uderzenia jej nogi. Od najmłodszych lat wpajano jej, że nie trzeba być silnym, aby odeprzeć napastnika. Wystarczyło, żeby użyła swoich najsilniejszych mięśni – swoich ud. I dobrze wymierzyła cios. Kiedy mężczyzna stał ogłuszony, Gwen chwyciła go za włosy z tyłu, uniosła kolano i ponownie dobrze wymierzywszy, kopnęła dokładnie w grzbiet jego nosa. Usłyszała satysfakcjonujący chrzęst i poczuła jego gorącą krew cieknącą jej po nodze. Wiedziała, że złamała mu nos, zanim jeszcze zdążył upaść na ziemię. Wiedziała też, że powinna skończyć z nim tu i teraz, wziąć ten sztylet i zatopić go w jego sercu.

Jednak zwyciężył w niej instynkt, aby odziać się i oddalić jak najprędzej. Nie chciała mieć jego krwi na swych rękach bez względu na to, jak bardzo na to zasługiwał. Zamiast tego zatem podniosła jego sztylet, cisnęła do rzeki, owinęła się swoją szatą i już miała pobiec, ale zatrzymała się, wróciła i z całej siły kopnęła mężczyznę w krocze. Wrzasnął z bólu i zwinął się w kłębek niczym ranne zwierzę. Gwen trzęsła się wewnątrz na myśl o tym, jak niewiele dzieliło ją od śmierci, albo przynajmniej okaleczenia. Czuła piekący ból na policzku i zdała sobie sprawę, że prawdopodobnie zostanie niepozorna, aczkolwiek zawsze jakaś, blizna. Nie mogła otrząsnąć się z tego, co przed chwilą przeżyła. Ale tego nie okazywała, gdyż jednocześnie poczuła nową siłę rozpierającą ją, siłę jej ojca, siłę siedmiu pokoleń władców z klanu MacGil. I pierwszy raz zdała sobie sprawę, że i ona posiadała tą siłę. Na równi ze swymi braćmi. Na równi z każdym z nich. Zanim odeszła, nachyliła się nad mężczyzną tak, żeby usłyszał ją między swymi jękami. – Zbliż się do mnie jeszcze raz – warknęła – a własnoręcznie cię ukatrupię.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Thor czuł, jak stworzenie wciąga go coraz głębiej pod wodę i wiedział, że za chwilę będzie już tak głęboko, że utonie – jeśli wcześniej nie zostanie zjedzony żywcem. Modlił się najgorliwiej, jak tylko umiał. Proszę, nie pozwól mi umrzeć. Nie tutaj. Nie w tym miejscu. Nie za przyczyną tego potwora. Spróbował wezwać swoje moce, czymkolwiek były. Próbował ze wszystkich sił wymusić, by ta energia popłynęła przez jego ciało i pomogła pokonać potwora. Zamknął oczy i siłą woli zmuszał ją do działania. Ale nie nadeszła na zawołanie. Nic się nie stało. Był tylko zwyczajnym chłopcem, bezsilnym tak jak każdy. Gdzie była ta jego energia, kiedy potrzebował jej najbardziej? Czy w ogóle była prawdziwa? Czy może za każdym poprzednim razem miał po prostu szczęście? Tracąc świadomość, w myślach ujrzał szereg obrazów. Zobaczył króla MacGila, jakby stał tuż obok i czuwał nad nim; zobaczył Argona; a potem Gwendolyn. I jej twarz obudziła w nim chęć do walki o swe życie. Nagle usłyszał za sobą plusk i stwór zawył. Odwrócił się i na moment przed zanurzeniem dostrzegł Reece’a w wodzie, niedaleko siebie. Zobaczył też jego miecz i odciętą głowę stwora w ręce kompana. Głowa wrzeszczała mimo, że nic już nie łączyło jej z cielskiem, z którego sączyła się żółta krew. Thor poczuł, że powoli uścisk na jego nodze maleje. Reece chwycił mackę i oderwał ją od jego nogi, która zapłonęła ostrym bólem. Modlił się, żeby tylko nie okazało się, że został trwale okaleczony. Poczuł rękę Reece’a pod swoim ramieniem – ten zaczął holować go z powrotem w kierunku szalupy. Thor zamrugał oczyma, co chwilę tracąc świadomość, widząc jak przez mgłę wielkie napływające fale spienionej wody morskiej, które unosiły się i opadały wszędzie wokoło. W końcu dopłynęli do szalupy. Pozostali chłopcy wyciągnęli go z wody razem z Krohnem, a chwilę potem Reece pacnął obok nich. W końcu wszyscy byli bezpieczni. Thor leżał na pokładzie oddychając ciężko, a szalupa co raz podnosiła się i opadała wśród rozbijających się wkoło fal. – W porządku? – spytał Reece siedząc nad Thorem. Thor spojrzał w górę i zauważył Krohna, który nachylił się i polizał mu policzek. Chłopiec pogłaskał go po mokrym futrze. Chwycił dłoń Reece’a i podciągnął się do pozycji siedzącej, próbując równocześnie rozeznać się w sytuacji. Zerknął w dół na swoją nogę i zobaczył, że po stworze pozostały ślady. Pulsowały bólem przez płótno spodni, w których jednej nogawki i tak już nie było, a raczej same strzępy. Zauważył okrągłe ślady w miejscu, gdzie macki stwora przyssały się do jego

skóry, i zaczął je rozcierać. Czuł niewielkie wypukłości po ssawkach. Teraz jednak, kiedy macka nie zaciskała się na jego nodze, ból ustępował z każdą sekundą. Spróbował zgiąć nogę i udało się. Na szczęście, nie było tak źle, jak zdawało się być, a noga szybko dochodziła do siebie. – Jestem twoim dłużnikiem – powiedział Thor i uśmiechnął się do Reece ‘a. – Sądzę, że jesteśmy kwita. Thor rozejrzał się dokoła i zobaczył kilku starszych chłopców przy wiosłach, próbujących utrzymać kontrolę nad szalupą, która kołysała się niebezpiecznie na falach. – RATUNKU! – usłyszał nagle Odwrócił się w kierunku, z którego usłyszał wołanie o pomoc i zobaczył kilkunastu chłopców zeskakujących z łodzi – lub spychanych z niej przez Kolka i pozostałych dowódców. Wśród nich dojrzał Eldena, O’Connora i bliźniaków. Wpadli z pluskiem do wody i zaczęli młócić rękoma, wynurzając się co chwilę na powierzchnię. Niektórzy z nich byli lepszymi pływakami i radzili sobie lepiej. Wszędzie dokoła nich zaczęły wypływać różnobarwne stworzenia, o różnym kształcie i rozmiarze. – POMOCY! – wrzasnął jeden z chłopców, kiedy płaskie, pokryte łuskami zwierzę okręciło się i smagnęło go swymi płetwami. Reece podszedł do miejsca, w którym leżał łuk i strzały, podniósł je i wycelował w stworzenia. Spudłował. Ale dzięki temu Thor wpadł na pomysł. Spojrzał w dół i z wielka radością stwierdził, że jego wysłużona proca nadal wisiała przy pasie. Chwycił ją, wyjął z woreczka gładki kamień i nałożył na cięciwę – wymierzył i wystrzelił. Kamień poleciał w powietrzu i uderzył stwora w głowę, zbijając go z legionisty i zmuszając do odpłynięcia. Po chwili usłyszał kolejny krzyk i zobaczył O’Connora z uczepionym do jego pleców potworem. Stwór wyglądał jak żaba, ale był czarny w białe kropki i z dziesięć razy od niej większy. Jego długi język wystawał z paszczy i zbliżał się do szyi O’Connora. Wydał dziwny, gardłowy dźwięk i rozwarł szeroko paszczę. O’Connor rzucił spojrzeniem pełnym strachu przez ramię. Wszyscy wokoło próbowali trafić strzałą w potwora, ale chybiali. Thor umieścił kamień w procy, odchylił się, przymierzył i wypuścił pocisk. Idealny strzał. Stworzenie zakwiczało dziwacznie, odwróciło i ze złością popatrzyło na Thora. Syknęło i w następnej sekundzie – ku zgrozie Thora – skoczyło w jego kierunku. Thor nie mógł uwierzyć w to, jak daleko to stworzenie mogło skoczyć: pofrunęło wręcz w powietrzu z szeroko rozłożonymi odnóżami, zmierzając dokładnie w kierunku jego twarzy. Thor załadował następny kamień i strzelił natychmiast. Kamień uderzył w cel na sekundę przed tym, jak stworzenie miało dotrzeć do szalupy. Trafiony w pół skoku potwór wpadł z powrotem do wody. Thor odetchnął z ulgą.

– UWAŻAJ! – ktoś krzyknął. Thor odwrócił się w samą porę, żeby zauważyć, jak wielka fala nadpływająca niewiadomo skąd załamała się nad nimi. – Podniósł ręce i krzyknął – ale było już za późno. Woda pochłonęła wszystko. Przez chwilę Thor poczuł się, jakby był pod wodą. Fala pogrążyła ich szalupę, zakołysała nią niebezpiecznie i znikła tak niespodziewanie, jak się pojawiła. Po chwili wynurzyli się łapiąc gwałtownie powietrze, siedząc na nietkniętej szalupie. Thor nabrał powietrza i zaczął krztusić się, wypluwając słoną wodę, podobnie jak inni. Na szczęście szalupa była całkiem duża, a fala okazała się tylko spienioną wodą. Thor rozejrzał się i zauważył Krohna uczepionego tuż u skraju szalupy; skoczył w tę stronę i złapał go, zanim ten zdążył się ześliznąć do wody. Chłopcy zapanowali nad szalupą i Thor zauważył, iż kierowali się w kierunku wyspy. Byli już blisko plaży, ze dwadzieścia jardów i Thor odetchnął z ulgą. Jednocześnie zorientował się, że brzeg to nic innego jak praktycznie jedno wielkie pole minowe zbudowane z wystrzępionych głazów. Nigdzie nie było miejsca, gdzie mogliby bezpiecznie wysiąść. Potężne fale wznosiły się i z impetem uderzały w skały. Nagle nadpłynęła wielka fala i uniosła ich szalupę wysoko. Wszyscy krzyknęli jak na komendę widząc, że opadają wprost na skały. Nie było czasu na jakąkolwiek reakcję. Ich szalupa roztrzaskała się o skalisty brzeg z taką siłą, aż im zęby zadzwoniły. Wszyscy wylecieli z szalupy w powietrze. Thor poleciał głową do przodu i ponownie znalazł się w wodzie. Otoczony ze wszystkich stron spienioną, czerwoną wodą, wymachiwał rękoma próbując zorientować się w sytuacji. Tym razem Krohn był w pobliżu, więc chwycił go i przygarnął do siebie. Nadpłynęła nowa fala, uniosła wysoko i rzuciła w dół. Thor uchylił się i z ledwością uniknął walnięcia w najeżoną ostrymi krawędziami skałę. Jednakże nadpływała już następna fala. Wiedział, że musi szybko coś wymyślić. Zauważył głaz, którego wierzch nie był aż tak poszarpany i popłynął w jego kierunku. Dotarł do niego akurat, kiedy fala się wycofywała. Spróbował wdrapać się na nią, lecz pokrywał ją śliski mech, który wymykał mu się wciąż z uchwytu. Nadpłynęła kolejna fala, popchnęła go tak, że wyrżnął brzuchem w głaz, ale równocześnie uniosła go na tyle, że dotarł na jego powierzchnię. Dotarłszy tam, rozejrzał się za Reece’em. Spostrzegł go w dole wymachującego rękami, podbiegł na drugą stronę głazu i wyciągnął rękę by go złapać. Reece jednak był trochę za daleko. – Użyj łuku – wrzasnął Thor. Reece zrozumiał – sięgnął na plecy, zdjął łuk i jeden jego koniec skierował do Thora. Thor schwycił i wciągnął Reece’a na skałę. Zdążył w sam raz. Chwilę potem kolejna fala rozbiła się u ich stóp. – Dzięki – powiedział Reece z uśmiechem na twarzy. – Teraz to ja jestem ci winien przysługę.

Thor uśmiechnął się. Odwrócili się, Thor wsadził Krohna za poły swojej koszuli, i zaczęli skakać ze skały na skałę. Posuwali się w ten sposób coraz bliżej do brzegu, aż w pewnej chwili Thor pośliznął się i poleciał w dół prosto do morza. Był już jednak blisko brzegu i kiedy nadeszła następna fala, katapultowała go jeszcze bliżej lądu tak, że był już w stanie stanąć na nogi w wodzie sięgającej mu do pasa. Zaczął brodzić pokonując ostatni odcinek, kiedy nadpłynęła następna fala, uderzyła w plecy i wypchnęła na brzeg, wąski skrawek czarnego piasku. Thor upadł na tym podłożu tuż obok Reece’a. Krohn wyskoczył zza pazuchy i również przywarł do piachu. Thor czuł fizyczną i psychiczną niemoc. Ale wciąż żył. Usiadł, odwrócił się w stronę morza i zobaczył legionistów brnących w wodzie ku brzegowi, fale uderzające co chwilę w ich plecy, wyrzucające ich na brzeg. Niektórzy poszli za jego przykładem i skakali z głazu na głaz, inni poddawali się fali i wpadali na brzeg starając się ze wszystkich sił unikać postrzępionych skał. Spostrzegł O’Connora, Eldena, bliźniaków i innych znanych mu chłopców, i poczuł ulgę, że z nimi również wszystko było w porządku. Thor odwrócił się i spojrzał wzwyż na strome klify, pnące się hen do nieba. Gdzieś tam zaczynała się wyspa. – Co teraz? – zapytał Reece’a zdawszy sobie sprawę, że utknęli na wąskim, skalnym skrawku brzegu. – Wspinamy się – odparł Reece. Thor przyjrzał się klifom jeszcze raz; pięły się na sto stóp i wyglądały na mokre, pokryte oceaniczną mgiełką. Nie widział możliwości wspięcia się po nich. – Ale jak? – spytał Thor. Reece wzruszył ramionami. – Nie mamy większego wyboru. Tu zostać nie możemy. Brzeg jest zbyt wąski i nadchodzi przypływ – wkrótce znów znajdziemy się w wodzie, jeśli nie ruszymy dalej. Fale już zaczęły napływać i wąski brzeg robił się coraz mniejszy. Thor wiedział, że Reece ma rację. Nie mieli ani chwili do stracenia. Nie miał pojęcia, jak mieliby wspiąć się po klifie, ale musieli chociaż spróbować. Nie mieli innej możliwości. Thor schował Krohna z powrotem za pazuchę, odwrócił się w kierunku ściany, zaczął wciskać palce we wszelkie wnęki i szczeliny, które mógł wyczuć, oparł stopy o niewielkie występy i zaczął wspinać się pionowo. Tuż obok, Reece poszedł w jego ślady. Szło im nieprawdopodobnie ciężko. Klif był niemal płaski. Jedynie tu i ówdzie napotykali małe występy, które dawały podpórkę palcom rąk i nóg. Czasami musiał wspinać się wykorzystując do tego jedynie czubki niektórych palców. Pokonał kilka zaledwie stóp, a jego mięśnie już trzęsły się z wysiłku. Spojrzał wzwyż. Miał przed sobą przynajmniej sto stóp. Spojrzał w dół i zobaczył, że pokonał dopiero najwyżej dziesięć. Dyszał ciężko i nie wiedział, jak ma mu się to udać. Krohn miauczał i wiercił się pod jego koszulą.

Reece wspiął się na tą samą wysokość, zatrzymał się, żeby odpocząć, również spojrzał w dół i wymienił z Thorem zdziwione spojrzenie. Thor zrobił następny krok i się pośliznął. Spadł kilka stóp. Reece podał mu rękę, ale było już za późno. Thor poleciał w dół jak kamień. Zebrał się w sobie przygotowując na upadek na piach. Krohn miauknął, wyskoczył zza koszuli i leciał razem z nim. Nagle usłyszał huk rozbijającej się pod nim fali i szczęśliwie dla niego upadł z pluskiem do wody, która zamortyzowała znacznie uderzenie. Usiadł i zobaczył, że Reece również stracił przyczepność i poleciał w dół do wody tuż obok niego. Siedzieli teraz razem i zastanawiali się, co dalej. Pozostali chłopcy docierali właśnie na brzeg i spoglądali na ścianę z podobną obawą. Thor nie mógł pojąć, jak niby mieli wspiąć się po tej ścianie, jak w ogóle mieli dostać się na wyspę. O’Connor dotarł na brzeg i zaczął przyglądać się ścianie. Po dobrej minucie zdjął łuk z ramienia. Ze swego pasa wziął zwój liny i przywiązał ją do końca strzały. Thor nie zdążył go o nic zapytać, gdyż O’Connor natychmiast wystrzelił. Strzała poniosła linę wyżej i wyżej, aż w końcu dosięgła szczytu klifu i zahaczyła o niewielkie drzewo. O’Connor trafił idealnie; strzała przeleciała wokół jednego końca drzewa i opadła w dół klifu. O’Connor pociągnął i zablokował linę, upewniwszy się, że trzymała stabilnie. Drzewko ugięło się, ale nie puściło. Thor był pod wrażeniem. – Jeszcze nie taka ze mnie łamaga – powiedział O’Connor i uśmiechnął się z dumą. Pozostali członkowie legionu skupili się wokół niego i jego liny. O’Connor zaczął się wspinać. Podciągał się całkiem szybko i z łatwością, coraz wyżej i wyżej, aż w końcu dotarł do szczytu. Uwiązał strzałę do drzewa zapewniając reszcie bezpieczną wspinaczkę. – Pojedynczo! – zawołał. – Ty pierwszy – powiedział Reece do Thora. – Najpierw ty – powiedział Thor. Reece wspiął się, a kiedy dotarł na szczyt, Thor podążył za nim. Było o wiele łatwiej w porównaniu ze wspinaczką po gołej ścianie i po chwili Thor był już na górze. Upadł na trawę oblany potem, dysząc z wysiłku ponad swe siły. Leżał na miękkiej trawie, która po tym, przez co przeszedł, wydała się mu najbardziej luksusowym ze wszystkich łoży, na których przyszło mu do tej pory odpoczywać. Podniósł głowę i zobaczył zachód słońca, który przyozdabiał to dziwne miejsce tajemniczą poświatą. Wyspa miała skaliste podłoże, wyglądała na wymarłą i opustoszałą. Wszędzie dokoła pokrywała ją upiorna i odstręczająca mgła, która wydawała się kalać wszystko, gotowa pochłonąć Thora w całości. Ciepłym powitaniem nigdy by tego nie nazwał. Przełknął ślinę. To opustoszałe miejsce leżące pośrodku niczego, na krańcu świata, miało być jego domem przez następne sto dni.

ROZDZIAŁ JEDYNASTY Gwendolyn biegła tylnymi uliczkami królewskiego dworu coraz skręcając i zawracając, próbując przypomnieć sobie drogę do pijalni. Była tam tylko raz w życiu, kiedy przy jakiejś okazji musiała dotrzeć do Godfreya. Nigdy potem tam nie wróciła. Okolica była zbyt obskurna, a rzucane jej przez obleśne typy spojrzenia były nieprzyjemne. Czuła smutek, iż Godfrey marnował tak wiele czasu tutaj, w miejscu znacznie poniżej jego stanu. Kładło się to również cieniem na całej rodzinie królewskiej, a wiedziała, że Godfreya było stać na więcej. Łzy nadal ciekły jej po policzkach i serce waliło mocno, gdy jej umysł wciąż powracał do wydarzeń znad rzeki. Podniosła rękę i dotknęła niewielkiej ranki na policzku. Nadal piekła. Zbyt świeża. Zastanawiała się, czy pozostanie po niej blizna. Spojrzała na swą dłoń i zauważyła, że była cała we krwi. Nie miała czasu, żeby ją opatrzyć – lecz nie to było jej głównym zmartwieniem. Zdała sobie sprawę, jakie miała szczęście, że nie została zabita, czy też okaleczona; pomyślała o Estopheles, była pewna, że to ojciec ją ocalił. Spoglądając wstecz, doszła do wniosku, że powinna bardziej poważnie traktować swoje sny. Ale jak? Sny były tajemnicą. Nigdy nie wiedziała tak naprawdę, co właściwie powinna zrobić, nawet jeśli wydawało się to oczywiste. Wiedziała, że sługus Garetha miał reputację rzeźnika; wiedziała, że okaleczył wielu ludzi i dziwiła się, że jej udało się umknąć. Struchlała na myśl o tym, że to Gareth go na nią nasłał. Jej umysł zaczął podsuwać wszelkie implikacje tego czynu. Oczywiście nie wysłałby go, gdyby nie miał do ukrycia czegoś, co wiązało go z zabójstwem ojca. Teraz była już tego pewna. Pozostawało jedynie jakoś to udowodnić. Nie spocznie, aż do tego nie doprowadzi – nawet za cenę swojego życia. Gareth z pewnością pomyślał, że ten mężczyzna ją odstraszy – ale właśnie było wręcz przeciwnie. Gwen tak łatwo nie dawała za wygraną. A kiedy ktoś próbował ją nastraszyć lub przerazić, odpłacała mu w dwójnasób. Minęła kolejny róg i w końcu spostrzegła karczmę, pochyloną i przekrzywioną z jednej strony, której konstrukcja pamiętała dawne czasy i nigdy tak naprawdę nie była naprawiana. W uchylonych drzwiach pojawili się dwaj pijacy. Jeden z nich ożywił się na jej widok. – No popatrz! – powiedział i szturchnął łokciem swego kompana, który będąc bardziej pijanym odwrócił się i beknął w jej stronę. – Panienka do nas? – wrzasnął i wybuchnął śmiechem zadowolony z własnego żartu. Zataczając się podeszli do niej. Po tym, co Gwen dzisiaj przeszła, nie czuła jednak strachu. Nie miała nastroju na zadawanie się z hołotą – i zepchnęła ich brutalnie ze swej drogi. Zaskoczeni takim zachowaniem potoczyli się bezwładnie w tył. – Hej! – wrzasnął jeden z nich, oburzony.

Gwen jednak wyminęła ich pospiesznie i bez obawy podążyła do otwartych drzwi oberży. W takim nastroju, w jakim akurat była, gdyby któryś z nich poszedł za nią, znalazłaby pustą baryłkę i rozbiła mu na głowie. Przynajmniej następnym razem pomyśleliby dwa razy, zanim potraktowaliby członka rodziny królewskiej bez należytego szacunku. Wparowała do karczmy zderzając się z panującym tu smrodem. Hałas ucichł natychmiast i wszyscy na niej skupili uwagę. Naliczyła z tuzin podejrzanych typów, wszystkich pijących, niechlujów. Nie mogła uwierzyć, że o tak wczesnej porannej porze tyle osób było już pijanych. A to przecież nie był dzień świąteczny, o ile pamięć jej nie zawodziła. Z drugiej strony, dla tych ludzi każdy dzień pewnie był świąteczny. Jeden z mężczyzn siedzących przy barze odwrócił się dopiero teraz i na jej widok oczy wyszły mu z orbit. – Gwen! – zawołał zdziwionym głosem. Podeszła szybko do Godfreya, czując jak wszystkie emocje z niej spływają. Godfrey spojrzał na nią z niekłamaną troską, stoczył się ze stołka, pospieszył do niej i objął ramieniem. Zaprowadził ją z dala od wszystkich, do niewielkiego stołu w rogu karczmy. Jego przyjaciele Akorth i Fulton stanęli murem odgradzając ich od reszty ludzi, dając nieco prywatności. – Co się stało? – zapytał szeptem, acz z naciskiem, siadając tuż obok. – Co z twoją twarzą? – zapytał wskazując na policzek. Siedziała skierowana plecami do wszystkich i dopiero teraz poczuła, jak wszystko z niej schodzi. Wbrew sobie wybuchnęła płaczem i schowała twarz w dłoniach ze wstydu. – Gareth próbował mnie zabić – rzekła. – Co!? – wykrzyknął Godfrey ze zgrozą. – Nasłał na mnie jednego ze swych rzezimieszków. Kąpałam się w królewskiej rzece. Zaskoczył mnie. Powinnam bardziej uważać. Jaka ja byłam głupia. Całkowicie nieprzygotowana. – Pokaż – powiedział Godfrey i odsunął jej dłoń z policzka. Przyjrzał się ranie, po czym pstryknął palcami na Akortha. Ten pobiegł gdzieś za bar i wkrótce wrócił z czystą, namoczoną ścierką i podał ją Godfreyowi. Jej brat wytarł cały policzek delikatnie. Zimna woda sprawiła jej ból, ale była wdzięczna za pomoc. Podał jej ściereczkę, którą przyłożyła do rany. Widziała jego autentyczne zatroskanie i pierwszy raz w swoim życiu poczuła do niego siostrzaną miłość oraz dumę, że Godfrey jest jej bratem, kimś, na kim mogła polegać. Jej serce przepełniał ból na myśl, że to tutaj Godfrey spędzał czas. – Co tutaj robisz? – spytała. – Szukałam cię wszędzie. Powiedzieli mi, że tutaj wróciłeś. A przecież obiecałeś. Przyrzekłeś, że skończyłeś z piciem. Godfrey, przybity, spuścił wzrok na stół.

– Próbowałem – powiedział zdruzgotany. – Naprawdę. Ale alkoholowy głód okazał się zbyt silny. Po naszej wczorajszej porażce, tej w izbie dla służby... Sam nie wiem. Spodziewałem się zbyt wiele. Byłem pewien, że Steffen da nam dowód, którego szukaliśmy. Lecz kiedy to nie wypaliło, straciłem nadzieję. Wpadłem w depresję. A potem jeszcze te wieści o Kendricku. To mnie po prostu przerosło. Musiałem się napić. Przykro mi. Nie mogłem nad tym zapanować. Wiem, że nie powinienem tu wracać. Ale stało się inaczej. – Jakie wieści? – spytała Gwen z niepokojem. – Co z Kendrickiem? Spojrzał na nią zaskoczony. – Nic nie wiesz? Potrząsnęła głową z rosnącą obawą. – Gareth kazał go aresztować. Pod zarzutem zamordowania naszego ojca. – Co? – zawołała ze zgrozą Gwen. – Nie ujdzie mu to na sucho! Przecież to absurd! Godfrey spuścił wzrok i potrząsnął głową powoli. – Już to zrobił. Jest teraz królem – może robić, na co mu przyjdzie ochota. A kwestionowanie osądu króla jest herezją, nieprawdaż? Co gorsze, Kendrick ma zostać stracony. Gwen poczuła ucisk w żołądku. Po dzisiejszych przeżyciach nie myślała, że mogłaby poczuć się jeszcze gorzej. A jednak. Kendrick, którego kochała ponad wszystko, został uwięziony i miał wkrótce ponieść śmierć. Na samą tą myśl robiło jej się niedobrze. On, taki wspaniały mężczyzna, wrzucony do lochu i skazany na śmierć jak pospolity kryminalista. – Musimy to powstrzymać – naparła Gwen. – Nie możemy pozwolić, by umarł! – Zgadzam się – powiedział Godfrey. – Aż nie chce mi się wierzyć, że Gareth próbował zrobić ci krzywdę – dodał z nieukrywanym zdumieniem. – Nie? – spytała Gwen. – Wygląda na to, że nie poprzestanie, dopóki wszyscy nie umrzemy. Wszyscy stoimy mu na przeszkodzie. Nie rozumiesz? Według niego jesteśmy zagrożeniem. Chce usunąć nas z drogi. Gdyż znamy jego prawdziwy charakter. Jest winny morderstwa naszego ojca i nie spocznie, póki reszta z nas nie umrze. Godfrey siedział obok potrząsając głową. – Chciałbym móc zrobić coś więcej – powiedział. – Musimy go powstrzymać. – Tak, oboje – odparła. – Nie możemy już dłużej zwlekać. – Przypomniało mi się coś ostatnio – powiedział Godfrey i usiadł wyprostowany, a jego oczy zapłonęły z podekscytowania – coś, co wydarzyło się niedawno w lesie. Natknąłem się tam na Garetha. Był razem z Firthem. Podobno jest też tam gdzieś chatka wiedźmy. Zastanawiam się, czy to właśnie stamtąd wtedy wracali. Pomyślałem, że mógłbym spróbować odnaleźć tą chatkę. Być może coś bym odkrył. – Powinieneś tam pójść – odpowiedziała Gwen. – To dobry pomysł. Poza tym, jeśli nie teraz, to kiedy? Godfrey skinął głową.

– Lecz najpierw musisz skończyć z tym wszystkim – powiedziała i rozejrzała się dokoła. Godfrey spojrzał jej w oczy. Musiał zauważyć, że mówiła to z całkowitą stanowczością. Że nadszedł czas, by przestał się tak zachowywać. Przestał pić raz na zawsze. Coś w jego spojrzeniu się zmieniło. Niemal zauważyła przemianę dokonującą się na jej oczach. Widziała jego determinację. Tym razem wydawała się prawdziwa. – Tak zrobię – powiedział z pewnością siebie niepodobną do niczego, co od niego usłyszała. Czuła to i naprawdę mu wierzyła. – A ja pójdę do naszego brata – powiedziała Gwen. – Znajdę sposób, aby dotrzeć do Kendricka w lochu i znajdę sposób, aby go stamtąd uwolnić. Cokolwiek będę musiała uczynić, nie pozwolę mu umrzeć. Godfrey podniósł dłoń i położył na jej nadgarstku. – Uważaj na siebie – dodał z naciskiem. – Gareth uderzy w ciebie ponownie. Jesteś najsłabszym ogniwem. Nie możesz chodzić bez ochrony. Masz, weź to. Gwen usłyszała brzęk, spojrzała w dół i zobaczyła niewielki kawałek drewna, który Godfrey posunął po stole w jej kierunku. Przyjrzała się mu ze zdziwieniem. Godfrey sięgnął po niego i pokazał, na czym polegała sztuczka. Chwycił za drewno, podważył w połowie tak, że ukazała się szczelina. Potem pociągnął w odwrotnych kierunkach i jej oczom ukazał się ukryty wewnątrz sztylet. – To ulubiona broń bywalców takich miejsc, jak to – wytłumaczył. – Łatwo schować, praktycznie niewykrywalny. Godfrey popatrzał na nią znacząco. – Trzymaj przy sobie. Jeśli ktoś znowu stanie tak blisko ciebie, nie zadawaj pytań. Wbij mu go prosto w serce.

ROZDZIAŁ DWUNASTY – Wstawać! Thor otworzył oczy potrząsając głową i spojrzał w górę zdezorientowany, próbując połapać się, gdzie był. Kilku dowódców legionu stało nad chłopcami leżącymi gdzie popadnie, pogrążonymi w głębokim śnie. Z założonymi na biodrach rękoma, poganiali ich kopniakami; wkrótce i Thor poczuł kopnięcie w boku. Podniósł wzrok i zobaczył Kolka stojącego nad nim i szturchającego go stopą. Krohn warknął w obronie Thora i Kolk ruszył dalej budzić okrzykami pozostałych chłopców. Walił żelaznym toporem o swą żelazną tarczę tuż nad głową O’Connora. Metaliczny dźwięk sprawił, że O’Connor poderwał się ze snu z szeroko otwartymi oczyma. Thor również wstał pocierając oczy, próbując zorientować się w sytuacji. Byli w jaskini, tylko tyle wiedział. Razem z nim był tam jeszcze tuzin legionistów, wszyscy w jego wieku. Głowa pękała mu z bólu. Po niewielkiej poświacie wpadającej do jaskini z zewnątrz zorientował się, iż właśnie wstawał świt. Spróbował przypomnieć sobie ostatnie wydarzenia. Wszystko widział jak przez mgłę. Przypomniał sobie poprzednią noc, wspinaczkę na klif, pierwsze kroki na wyspie, odpoczynek. Kiedy w końcu wszyscy legioniści wspięli się po ścianie, zostali zagonieni przez dowódców w jedną grupę. Rozkazano im odpocząć przez noc i rano przygotować się do wymarszu. Zostali podzieleni na mniejsze grupy według wieku i Thor trafił do jednej razem z Reece’em, O’Connorem, Eldenem, bliźniakami i dwoma innymi chłopcami, których nie znał. Później skierowano ich do niewielkich jaskiń w skalistym zboczu wymarłej wyspy. Noc zapadła szybko i gęsta mgła spowiła ziemię tak, że Thor nie mógł dostrzec, co czekało na nich w oddali. Ledwie udało im się dojść do jaskini – cali przemoczeni i przemarznięci – kiedy zapadł zmrok. Ktoś rozpalił ognisko i Thor przypomniał sobie, że legł w jego pobliżu i zaraz potem zasnął kamiennym snem. Następną rzeczą, którą pamiętał była pobudka. W brzuchu mu burczało, ale nie śmiał się odezwać. Spał w odzieży i butach tak jak wszyscy. Ognisko wysuszyło je przynajmniej częściowo. Dowódcy wyganiali chłopców jeden za drugim z jaskini. W pewnej chwili i Thor został wypchnięty razem z resztą na ostre poranne światło. Czerwona mgła wciąż zalegała nad wyspą. Wydawało się, że wydobywa się wprost z ziemi, lecz poranne światło sprawiało, że Thor mógł przynajmniej rozejrzeć się po okolicy. Wyspa wydała się jeszcze bardziej dziwaczna niż wczoraj – opustoszały krajobraz wypełniały jedynie liczne głazy i skały, niewielkie góry i kratery. Horyzont ciągnął się w nieskończoność, pozbawiony jakichkolwiek drzew. Thor słyszał wszechobecny odgłos załamujących się fal. Wiedział, że gdzieś tam poniżej znajduje się ocean, którego granicę wyznaczały klify

okalające całą wyspę. Przypominały każdemu, że tylko jeden krok dzielił ich od niechybnej śmierci. Nie potrafił wyobrazić sobie, jak mieli tu trenować. Otaczała ich kompletna pustka, żadnego śladu pola ćwiczebnego – żadnych tarcz, żadnej broni, czy też zbroi lub koni. Jego towarzysze broni opuścili jaskinię jeden po drugim i dołączyli do niego, cisnąc się obok siebie i mrużąc oczy, zasłaniając je rękoma przed ostrymi promieniami słońca. Kolk stanął przed nimi poirytowany jak nigdy wcześniej. – Nie gratulujcie sobie niewiadomo czego tylko dlatego, że tu dotarliście – powiedział. – Pewnie wszyscy myślicie, że jesteście wyjątkowi. Cóż, nie jesteście. Kolk zaczął chodzić tam i z powrotem. – To przywilej tutaj być, na tej wyspie – ciągnął dalej. – Wasz pobyt tutaj nie wynika z przysługującego wam prawa, nie jest też prezentem. Zostaniecie tu wówczas – i tylko wówczas – jeśli na to zapracujecie. W każdej chwili, każdego dnia. A to oznacza, że na początek musicie postarać się o zgodę na pozostanie na tej wyspie. Zanim zaczną się ćwiczenia, musicie uzyskać pozwolenie od tubylców. – Tubylców? – spytał O’Connor. – Wyspę zamieszkuje pradawne plemię wojowników. Zwą się Kavos. Mieszkają tu i szkolą ludzi od tysiąca lat. Każdy wojownik, który tu przybywa, musi ich prosić o zgodę. W innym przypadku, zostaje odesłany z powrotem do Kręgu. Podzielono was na małe grupy i każdy z osobna musi uzyskać owo pozwolenie. Nie możecie już liczyć na wsparcie całego legionu – jedynie na członków swojej grupy. Thor popatrzył na swoją ośmioosobową grupę i popadł w zadumę. – No, ale gdzie oni są? – spytał Elden przecierając oczy z powodu ostrego, porannego słońca. – Ci Kavos? – Odszukanie ich nie będzie łatwe – powiedział Kolk. – Nie chcą, aby ktokolwiek ich odnalazł. Nie lubią was. Dla wielu rekrutów może to oznaczać śmierć. Są agresywni. Będą z wami walczyć. W ten sposób rozpocznie się test waszej męskości. – Ale jak mamy ich znaleźć? – ponaglił Conven. Kolk wzruszył ramionami. – To rozległa i bezlitosna wyspa. Być może w ogóle ich nie znajdziecie. Być może wcześniej umrzecie z głodu. Może już nigdy nie wrócicie. Kolk wsparł dłonie o swe biodra i uśmiechnął się. – Niechaj rozpocznie się Rytuał. Thor odwrócił się i przyjrzał swojej grupie. Cała ich ósemka stała po środku niczego, przyglądając się sobie wzajemnie, oszołomieni i zdezorientowani; również wyczerpani: O’Connor, Reece, Elden, bliźniacy i dwójka pozostałych. Jednego z nich rozpoznał. Był to ten tchórz, chłopiec, który wystraszył się na łodzi i którego Thor uratował. Był jeszcze jeden, którego Thor w ogóle nie kojarzył. Wyglądał na ich rówieśnika i stał w pewnym oddaleniu od pozostałych. Z jego twarzy nie znikał grymas

niezadowolenia. Było w nim coś, co nie spodobało się Thorowi od samego początku, coś mrocznego. Coś… złego. – A więc dokąd teraz? –spytał O’Connor. Pozostali zaczęli gderać pod nosem i odwrócili się od niego. – Gdzie są ci Kavos? – spytał Elden. Reece wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia. – Cóż, na południu jest ocean, więc tam nie możemy iść – powiedział Reece. – Możemy skierować się na północ, wschód lub zachód. To pustkowie, o którym mówił Kolk będzie pewnie na północy – rzekł i zmrużył oczy patrząc na horyzont. – Cała ta wyspa to pustkowie – powiedział Elden. – No to chodźmy na północ i zobaczymy, co dalej – powiedział Reece. Pozostali kiwnęli głowami najwyraźniej na zgodę i wszyscy ruszyli w długą drogę. Krohn podążył za Thorem miaucząc. – Jestem William – powiedział do Thora ten chłopiec, którego ocalił w wodzie i który bał się ćwiczenia z tarczą. Szedł teraz obok niego i patrzył z wdzięcznością. – Nie miałem jeszcze okazji podziękować ci za to, że uratowałeś mnie tam w wodzie. – Thor – odparł – i nie musisz mi za nic dziękować. Thor polubił go; był wątły i chudy, miał wielkie orzechowe oczy i przydługawe włosy opadające na oczy. Było coś w jego zachowaniu, co martwiło Thora – wyglądał mizernie. Inni emanowali siłą, podczas gdy on wyglądał na skrajnie wyczerpanego. Thor czuł, iż nie do tego został ten chłopiec stworzony. Szli godzinami przez pustkowie. Jedynym dźwiękiem, który niezmiennie im towarzyszył, był odgłos ich butów rozgniatających piach na kamieniach. Każdy członek jego ośmioosobowej grupy szedł w ciszy, pogrążony w myślach. Jak na letni poranek było nadzwyczaj chłodno, nawet pomimo wschodzącego pierwszego słońca. Mgła nadal zalegała na ziemi, sięgając im do kostek. Zimna bryza wiała nieustannie i nie chciała dać za wygraną. Szli w ciszy, jeden obok drugiego, mając przed sobą coraz rozleglejsze pustkowie. Thor przełknął ślinę. Był spragniony, podenerwowany i zastanawiał się, czy kiedykolwiek trafią tam, gdzie mieli dotrzeć, nie będąc jednocześnie pewnym, czy tego akurat chce. Czuł się znacznie pewniej mając za sobą dziesiątki legionistów – teraz ich ósemka wydawała się o wiele bardziej narażona na atak. Usłyszał pisk zwierzęcia w oddali. Niepodobny do żadnego, jakiego słyszał w swoim życiu. Brzmiało to po części jak pisk orła, a po części jak ryk niedźwiedzia. Pozostali odwrócili się również i spojrzeli w tym kierunku. Thor dostrzegł autentyczny strach w oczach Williama. Rozejrzał się, próbując zlokalizować miejsce, z którego dobiegał ten dźwięk. Lecz było to niemożliwe. Wszędzie wokół otaczało ich pustkowie znikające w oddali w oparach mgły.

Widział, że wszyscy byli spięci, wszyscy, oprócz ostatniego chłopca, tego z ciemnymi włosami, Malica, który wciąż spoglądał na wszystko z grymasem. Wyglądał, jakby coś go absorbowało, jakby zagubił się we własnym wyimaginowanym świecie. Obserwując go, Thor zaczął zdawać sobie sprawę, kim on był. Przypomniał sobie krążące o nim pogłoski. Jedyny człowiek, który wstąpił do legionu przez zabicie jakiegoś mężczyzny. Jeśli plotki nie były zmyślone, pewnego dnia w jego wsi odbył się werbunek do legionu. Malic został pominięty. Wówczas zaatakował i zabił mężczyznę dwukrotnie od siebie większego, czym wywarł na wojskowych takie wrażenie, że zmienili zdanie i postanowili przyjąć go do legionu. Najwidoczniej było im na rękę przyjmować w każdym nowym naborze kogoś, kto wywoływał popłoch, wyszkolonego, bezwzględnego mordercę. Tym razem padło na Malica. Thor odwrócił wzrok i spojrzał na horyzont, na swoje otoczenie. Próbował zachować niesłabnącą czujność. Spojrzał w górę i zdał sobie sprawę, iż niebo miało tu odmienny, pomarańczowo– zielony odcień. Mgła sprawiała dziwne, obezwładniające wrażenie. Powietrze miało inny zapach, było chłodne i rześkie. Wszystko w tym miejscu wydawało się tak obce, tak niezwykłe. Jego moce tkwiące gdzieś tam w jego wnętrzu również podpowiadały mu, że to miejsce było inne, pierwotne. Wyczuwał obecność smoka, moc jego oddechu. W gruncie rzeczy, nie mógł oprzeć się wrażeniu, że oto znaleźli się w legowisku smoka, szli po kłębach mgły powstałej z jego oddechu. W tym miejscu była magia. Już raz czuł się podobnie, kiedy przekraczali kanion – tu jednak owa moc wibrowała złowrogo. Thor był pewien, że żyły tu jakieś stworzenia – żadne z nich jednak nie było nastawione przyjaźnie. – A co będzie, kiedy spotkamy tych Kavos i powiedzą nie? – powiedział O’Connor do całej grupy, zadając pytanie, nad którym wszyscy po cichu się zastanawiali. – Co będzie jak nie dadzą nam pozwolenia? – kontynuował O’Connor. – Co wtedy? – Wówczas zmusimy ich, żeby je nam dali – odparł Elden. – Jeśli go nie otrzymamy, to będziemy musieli je sobie wywalczyć. Czy myślisz, że jakikolwiek wróg pozwoli ci w trakcie walki najechać jego miasta? To dlatego tu jesteśmy, no nie? Nie o to w tym chodzi? Reece wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia, o co w tym chodzi – powiedział. – Wiem jedynie to, co zapamiętałem z opowieści mojego starszego brata Kendricka. Opowiedział mi o swym pierwszym pobycie na wyspie. Jego dwaj najbliżsi przyjaciele tutaj wówczas zginęli. Thor poczuł, że przeszedł go dreszcz. Odwrócił się i spojrzał na Reece’a. Po wyrazie jego twarzy widział, że Reece mówił poważnie. Pozostali tylko bardziej się zdenerwowali. – Jak? – spytał O’Connor. Reece wzruszył ramionami. – Nie chciał powiedzieć.

– Naprawdę myślisz, że pozwoliliby legionistom tu umrzeć? – spytał Conval. – Czemu miałoby to służyć? Dziesiątkowanie własnych rekrutów? – spytał Conven. Reece wzruszył ponownie ramionami, po czym zamilkł i szedł dalej w ciszy. – Sam sobie odpowiedziałeś – powiedział nagle Malic. – Rekrutów. Wszyscy spojrzeli na niego ze zdziwieniem. Miał mroczny, gardłowy głos, który zdumiał Thora, gdyż nigdy jeszcze go nie słyszał. Malic nie spojrzał na nich, tylko wpatrywał się przed siebie, z ręką spoczywającą na rękojeści miecza, bawiącą się nią jakby to był jego najlepszy przyjaciel. Czarno–srebrna rękojeść błyszczała w dziennym świetle. – Rekrutów – powiedział. – Wszyscy jesteśmy rekrutami. Nie członkami. Nikt tak naprawdę nie jest pełnoprawnym członkiem legionu, dopóki nie ukończy szkolenia. W wieku dwudziestu lat. Jeszcze sześć lat przed nami. Próbują odsiać tych słabszych. Chcą potęgi złożonej z najbardziej elitarnych rycerzy na świecie. Jeśli się nam nie uda, mamy tu umrzeć. Nie dbają o to. No bo po co? W wioskach Kręgu są tysiące takich jak my. Thor zaczął rozmyślać o tym, maszerując dalej w ciszy, przy akompaniamencie skrzypiących butów. Z każdym krokiem wchodzili coraz głębiej w pustkowie. Thor pomyślał o innych legionistach, tych wszystkich grupach – gdzie teraz były, z czym przychodziło im się zmierzyć. Cieszył się z towarzystwa, w którym przypadło mu teraz przebywać. Mijały godziny. Pierwsze słońce stanęło w zenicie i Thor czuł zmęczenie. Czuł, że traci koncentrację. Nagle, tuż obok siebie, usłyszał głośne bulgotanie i syk. Zeskoczył z drogi w samą porę. Obok niego zabulgotała ziemia. Na jego oczach zmieniła barwę na pomarańczową, potem jasnoczerwoną, aż w końcu zagotowała się i wybuchła. Lawa wystrzeliła wysoko do góry, iskrząc się i dymiąc, rozrzucając niewielkie płomyki wszędzie dokoła. Jeden z nich spadł na rękaw Thora. Pacnął go natychmiast dłonią. Ugasił, jednak zbyt późno i poczuł piekący ból. Krohn warknął, gotów zaatakować lawę. Thor odbiegł z pozostałymi dalej od źródła lawy, która z każdą chwilą wybijała coraz wyżej i wyżej. I mądrze postąpili, gdyż ziemia wokół źródła zaczęła się topić. – Co to za miejsce? – spytał William ze strachem. – Lepiej ruszajmy – powiedział Reece. Odwrócili się i podążyli na północ, pospiesznie oddalając się od buchającej lawy. Kiedy pokonali całkiem sporą odległość, tuż obok nich po drugiej stronie wybuchł kolejny gejzer lawy, tym razem bez żadnej zapowiedzi. William wrzasnął i uskoczył przed płomieniami, które prawie otarły się o niego. Pospiesznie odeszli i od tego źródła lawy – lecz wówczas, nagle, wszędzie wokół nich i po horyzont zaczęły wystrzeliwać kolejne fontanny lawy. Zewsząd dochodziły odgłosy syczenia i bulgotania. Cały teren zaczął roić się od wybuchów niczym pole minowe. Mimo przerażenia, Thor nie mógł nie zauważyć piękna, z jakim wybuchy lawy rozświetlały otoczenie.

Stali wrośnięci w ziemię, bojąc się wykonać krok w jakimkolwiek kierunku. Źródła lawy znajdowały się w oddaleniu dwudziestu stóp jedno od drugiego i ciężko byłoby przebrnąć między nimi. – Jak my mamy iść dalej? – spytał William. – Przynajmniej już wybuchły – powiedział Elden. – Teraz wystarczy iść między nimi. – A co jeśli wybuchną kolejne? – spytał William. Najwyraźniej nie mieli wyboru. Ruszyli przed siebie stąpając po polu lawy, ostrożnie omijając jej źródła. Na szczęście nowe nie wybuchały, lecz Thor wciąż zachowywał czujność. Kiedy wydawało się, że pozostawili niebezpieczny teren za sobą, wybuchło kolejne, ostatnie źródło, całkowicie ich zaskakując. Wytrysnęło przy O’Connorze, o wiele za blisko, aby zdążył na czas uskoczyć. Powietrze wypełniło się jego okrzykami, jak też odorem spalonego ciała. Kapka lawy przypaliła paskudnie prawy biceps O’Connora. Chłopiec wydzierał się jak opętany. Jego tunika stanęła w ogniu. Obok niego stał Malic, który z łatwością mógłby pomóc mu ugasić płomienie. Ale nie zrobił tego. Thor i Reece skoczyli na O’Connora zwalając go z nóg i gasząc ogień. O’Connor wrzeszczał cały czas. Thor popatrzył na jego oparzenie – musiało strasznie boleć. Razem z Reece’em podnieśli go na nogi. Thor urwał kawałek swojej tuniki i obwiązał nim ramię O’Connora. – Dlaczego mu nie pomogłeś? – wrzasnął Reece do Malica. – Stałeś najbliżej. Mogłeś ugasić płomień. Thor myślał dokładnie to samo. Malic wzruszył nonszalancko ramionami i mimo tego uśmiechnął się do nich. – Niby dlaczego? – zapytał. – Dlaczego miałbym przejmować się tym, że się poparzy? Thor wlepił w niego oczy z niedowierzaniem. – Chcesz powiedzieć, że nie zależy ci na bezpieczeństwie swych braci? – spytał Elden. Malic uśmiechnął się ponownie, a Thor dostrzegł zło czające się w jego oczach. – Pewnie, że nie. W zasadzie, sam zabiłbym każdego z was, gdyby to przyniosło mi jakieś korzyści. Jego uśmiech nie znikał z twarzy. Thor wiedział, że Malic mówił poważnie. Sam jego widok, głębia drzemiącego w nim zła, przyprawiło Thora o dreszcze. Inni wlepiali w niego oczy, osłupiali. – Powinniśmy zabić cię tu, na miejscu – powiedział Elden. – To jazda – powiedział Malic. – Dajcie mi tylko powód, bym was pozabijał. Elden podszedł do niego z gniewnym spojrzeniem, dobywając swego miecza – nagle jednak rozdzielili ich bliźniacy. – Szkoda czasu – Conven powiedział do Eldena. – On nie jest tego wart.

Elden zatrzymał się wciąż rozgniewany. W końcu odwrócił się. Stojący przy Thorze Krohn najwyraźniej również nie żywił do Malica sympatii. Warknął w jego kierunku i za każdym razem spoglądał na niego ze zjeżonym włosem na karku. – Chodźmy stąd – powiedział Reece. – Możesz iść? – zapytał O’Connora, który stał między nimi ciężko oddychając i trzymając się za ramię. O’Connor przytaknął skinieniem głowy. – Piecze jak diabli. Ale dam radę. Ruszyli dalej przez pustkowie z duszą na ramieniu, spodziewając się w każdej chwili wybuchu kolejnego gejzeru. W końcu, po godzinie marszu, Thor nabrał pewności, że pozostawili niebezpieczny teren za sobą i rozluźnił się. Szli i szli, słońce rzucało coraz dłuższe cienie na ziemi, a Thor zastanawiał się, jak długo będą jeszcze tak iść i czy w ogóle znajdą tych Kavos. Jak bardzo pobłądzili? – Skąd wiemy, czy idziemy w dobrym kierunku? – spytał nagle William werbalizując myśli wszystkich członków swojej grupy. Odpowiedziała mu tylko cisza i gwizd wiatru. To wystarczyło za odpowiedź – nikt tego nie wiedział. Godziny mijały jedna za drugą, a oni wciąż maszerowali przez pustkowie, rozgniatając piasek i kamienie pod stopami. Thorowi zaczęło dokuczać zmęczenie i głód. A przede wszystkim pragnienie. Chłodny poranek ustąpił upalnemu dniowi, a wiejący wiatr przynosił ze sobą jeszcze więcej piasku i gorącego powietrza. Oblizał usta. Był gotów zrobić wszystko za bukłak wody. Podniósł wzrok i zamrugał oczami. Wydawało mu się, że zauważył coś biegnącego w oddali. Wyglądało jak struś, chociaż poruszało się na tyle szybko, że nie był pewien, co zobaczył. Albo czy na pewno? Jakieś zwierzę, tu, pośrodku niczego? Mrużąc oczy spojrzał w tym kierunku ponownie. Poranna mgła w większości wyparowała i dzięki temu zauważył niewielki tuman kurzu. – Widziałeś? – spytał Reece’a. – Co? – powiedział Reece. – Ja widziałem – powiedział Conven. – Coś jakby zwierzę. Thor zaczął się zastanawiać. Idąc dalej zauważyli kolejne zwierzę szarżujące na nich. Wyciągnęli miecze, ale stworzenie poruszało się zbyt szybko i zdołało zmienić kierunek w ostatniej sekundzie. – Co do diaska? – spytał Conval. Tym razem Thor dobrze się przyjrzał zwierzęciu – miało czarno–żółte cielsko, okrągły brzuch, długie chude odnóża wysokie na przynajmniej dziesięć stóp, krótkie i grube skrzydła zamiast ramion i potężną głowę. Wyglądało jak trzmiel na szczudłach. Nagle, niewiadomo skąd, nadbiegł kolejny i natarł na nich. Biegnąc w ich kierunku piszczał i łopotał skrzydłami, wywołując brzęczący dźwięk. Szarżował wprost na Thora. Thor dobył miecza i w ostatniej sekundzie zrobił unik. Kiedy stworzenie otarło się o

niego, ciął mieczem, lecz było zbyt szybkie. Miecz przeciął powietrze z dala od cielska stworzenia. Krohn warknął i kłapnął zębami, ale również bez powodzenia. Thor nie mógł zrozumieć, jak coś tak dużego mogło się tak szybko poruszać. Na jego ramieniu, w miejscu otarcia przez zwierzę, pojawił się siniak. Chłopcy byli zdumieni, ale Reece pokiwał głową ze zrozumieniem. – Hemlocki – powiedział i rozluźnił się. – Są niegroźne, chyba że je sprowokujesz. – Niegroźne? – powiedział O’Connor. – To mi nie wyglądało na niegroźne. – W jaki sposób sprowokujesz? – powiedział Elden. – Masz na myśli coś w rodzaju wejścia na ich terytorium? Bo właśnie dokładnie to robimy. Thor zlustrował horyzont i nagle dostrzegł setki Hemlocków, czmychających we wszystkich możliwych kierunkach, brzęczących skrzydłami, gromadzących się w oddali, wydających jeden wielki jazgot niczym rój szerszeni. Biegały zygzakiem w prawo i lewo sprawiając, że wszyscy chłopcy przyrośli do ziemi. Stali tak unieruchomieni, niepewni, co dalej. Wiedzieli, że jeśli pójdą dalej, zostaną zaatakowani. – Wycofajcie się powoli – powiedział Reece. – Nie spuszczajcie ich z oczu. Potraktują to, jako oznakę słabości. Zaczęli cofać się ostrożnie, krok za krokiem i po kilkunastu minutach znaleźli się poza terytorium stworzeń. – W tym kierunku nie możemy iść – powiedział Conval. – To chodźmy tędy – powiedział Conven. Skręcili ostro w prawo i podążyli wąskim szlakiem między dwiema górami. Kiedy tylko stracili stworzenia z oczu, puścili się biegiem, chcąc znaleźć się od nich jak najdalej . – Myślisz, że pójdą za nami? – spytał O’Connor. – Mam nadzieję, że nie – odparł William. Biegli mniej więcej przez godzinę i w końcu dotarli na drugą stronę gór, na kolejne pustkowie. Przestali biec – szli dysząc ciężko, oblani potem. Słońce przypiekało mocno i Thor dałby wszystko za łyk wody. Rozejrzał się i stwierdził, że pozostali towarzysze byli równie wyczerpani. – To idiotyczne – powiedział w końcu William. – Jak mamy ich znaleźć? Może akurat idziemy nie w tym kierunku co trzeba. – Najważniejsze, to iść cały czas przed siebie – powiedział Reece. – Ale dokąd? – spytał zirytowany Elden. – Może to wszystko to kolejne ćwiczenie – powiedział O’Connor. – Chcą nas wszystkich pozabijać. Być może ci Kavos w ogóle nie istnieją. Może to wszystko to kolejny test – chcą sprawdzić jak daleko zajdziemy, zanim postanowimy zawrócić. Może oni wszyscy czekają na nas tam, skąd wyruszyliśmy. – Absurd – powiedział Elden. – Mamy zadanie. Nie możemy zawrócić. William przystanął. Wszyscy również zatrzymali się i popatrzyli na niego.

– Myślę, że powinniśmy się obrócić – powiedział. – Jeśli nie będziesz szedł dalej, to ciebie…– powiedział Malic. Zanim dokończył zdanie usłyszeli odgłos kroków na pustynnym podłożu. Thor odwrócił się na pięcie i zobaczył tuzin najgroźniejszych wojowników, jakich kiedykolwiek widział w swoim życiu. Pędzili wprost na nich. Odziani cali na czarno, z odkrytymi mięśniami rąk i nóg. Na ich głowach spoczywały czerwone hełmy. Byli wysocy i szerocy, prężyli muskuły, nosili miecze i tarcze, oraz wszelkiego rodzaju śmiertelną broń. Wydali z siebie bitewny okrzyk. – Chyba ich znaleźliśmy – powiedział Malic. Kavos. Pojawili się znikąd i nie wyglądali na zadowolonych. Thor i inni stanęli naprzeciw nich, lecz nie mieli już czasu na jakąkolwiek reakcję. Żaden nie dobył miecza, nie wiedząc dokładnie, czy ich prowokować, czy raczej próbować po dobroci. – Przybyliśmy prosić o waszą zgodę! – krzyknął Reece próbując ich udobruchać. – Nigdy! – wrzasnął ich dowódca. Thor i reszta jego drużyny chwycili rękojeści swych mieczy – jednak nawet na to było już za późno. Kavos zderzyli się z nimi. Poruszali się szybciej niż Thor mógł to sobie wyobrazić. Widział jak jego bracia unoszą miecze oraz tarcze. Po chwili rozległ się jeden wielki łoskot, kiedy legioniści zablokowali uderzenia wojowników Kavos. Thor podniósł swój miecz by zablokować cios wymierzony w jego bark. Uderzenie okazało się tak mocne, tak straszliwe, że potoczył się w tył o kilka kroków. Podniósł wzrok i zauważył, że wojownik zadaje kolejny cios. Zablokował i ten. Wówczas jednak ten wielki wojownik z długą, dziką brodą wychylił się i kopnął Thora mocno w klatkę. Poleciał w tył na kilkanaście stóp, całkowicie pozbawiony oddechu. Krohn warknął i skoczył na wojownika odciągając go od Thora i trzymając na dystans kiedy Thor leżał na ziemi. Wojownicy zwalili wszystkich z nóg – bliźniaków, Williama, Reece’a i O’Connora. Elden zdołał , dzięki swej sile, oddawać cios za cios, jednak i on nieźle obrywał. Thor nie mógł zrozumieć, skąd Kavos czerpali tyle sił – i dlaczego byli tak wrogo nastawieni. Wcześniej myślał, że wyrażą zgodę. Teraz zaś zrozumiał, że będzie musiał o nią walczyć Sturlał się w bok, unikając kolejnego ciosu. Ostrze utknęło w ziemi i Thor wykorzystał tę chwilę – odwrócił się i walnął swoją tarczą w plecy wojownika. Usłyszał krzyk, po czym mężczyzna zwalił się na kolana. Thor podskoczył i kopniakiem wysłał go na ziemię. Wówczas jednak zaatakował go kolejny wojownik, powalając i jego na ziemię. Wylądował z hukiem na twarzy, znów pozbawiony tchu. Spróbował się przekręcić, ale Kavos, trzykrotnie od niego większy, przyszpilił go do ziemi. Mężczyzna sięgnął pazurami do jego twarzy, jednak Thor zdołał uchwycić jego dłoń i go powstrzymać.

Mimo to, Kavos był zbyt silny. Thor skręcił głowę, w ostatniej sekundzie unikając palców napastnika, które zanurzyły się w piachu. Thor próbował zwalić wojownika z siebie, lecz ten był zbyt silny. Potoczyli się kilka razy, lecz wojownik skończył na górze przygważdżając Thora do ziemi. Mężczyzna sięgnął po coś i po chwili Thor ujrzał zagięty sztylet zmierzający prosto ku jego twarzy. Nic nie mógł zrobić. Przygotował się na uderzenie. Nagle pojawił się Krohn. Warcząc, wskoczył na mężczyznę i kąsał go w głowę. Wojownik wrzasnął i puścił Thora. Pojawił się Elden i grzmotnął wojownika w skroń. Kavos upadł na ziemię, a Thor skoczył na nogi i stanął przy Eldenie. Był wdzięczny Krohnowi i Eldenowi, jak nigdy. – Jestem ci dłużny – powiedział. Pojawili się inni wojownicy. Chłopcy stanęli im naprzeciw z podniesionymi mieczami i zaczęli blokować uderzenia. Thor parował ciosy, skacząc to w przód, to w tył. Uderzenia mieczy dzwoniły w powietrzu. Cofał się jednak coraz bardziej, ledwie utrzymując swój miecz. Wojownicy byli po prostu zbyt silni, zbyt szybcy. Thor nie był w stanie już dłużej ich powstrzymywać. Zdesperowany, poczuł przypływ energii, siły, która wzrastała w jego ciele. Poczuł uderzenie niesamowicie gorącej fali, która przepłynęła przez nogi, ręce i ramiona do jego dłoni. Nagle ktoś wybił miecz z jego dłoni. Thor stanął całkowicie bezbronny. Kiedy Kavos zamachnął się, by uderzyć ponownie, Thor poczuł, że jego dłonie dosłownie zapłonęły. Musiał zdać się na swój instynkt. Oparł stopy pewnie na podłożu, wyprostował dłoń i skierował swoją energię ku wojownikowi. Z jego rąk wyleciała złota kula energii i uderzyła mężczyznę prosto w pierś. Poleciał w powietrze na dobre dwadzieścia stóp, wrzeszcząc wylądował na plecach i już nie wstał. Pozbawiony przytomności. Inni musieli to zauważyć, gdyż zaprzestali walki i spojrzeli ze zdziwieniem na Thora. Thor kierował dłoń z jednego wojownika na drugiego i tak po kolei ciskał kulami energii w każdego, powalając wszystkich na plecy. Najpierw znokautował napastnika Reece’a, potem Eldena, O’Connora i całą resztę. Ocalił wszystkich towarzyszy broni, oszczędził im paskudnych ciosów zadawanych przez atakujących. Jeden Kavos wyróżniał się spośród innych. Był większy, a jego zbroja miała inną barwę. Wyglądał na dowódcę. Natarł na Thora. Thor odwrócił się w jego kierunku i posłał kolejną kulę energii. Jednakże wojownik zdołał zbić ją z drogi, zanim do niego dotarła. Podszedł trzy kroki do Thora, chwycił za koszulę, podniósł wysoko do góry na kilka stóp, aż zrównali się wzrokiem. Trzymał go tak i wpatrywał się z gniewem. Thor poczuł przepływającą przez tego człowieka niesamowitą energię i zdał sobie sprawę, że był całkowicie bezradny. Gdyby chciał go zabić, Thor był pewien, że zrobiłby to.

Po kilku sekundach wyraz twarzy wojownika zmienił się, złagodniał i wkrótce przeobraził w uśmiech. – Podobasz mi się – warknął głębokim, pradawnym głosem. – Chcę, byś tu został. Odchylił się i rzucił Thora wysoko w powietrze. Chłopiec wylądował z impetem na ziemi, przeturlał się kilka razy i ponownie nie mógł złapać tchu. Leżał, ciężko chwytając oddech i spoglądając na wojownika. Mężczyzna roześmiał się, po czym odwrócił i zaczął odchodzić. – Witajcie na Wyspie Mgieł – powiedział.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Erec obudził się wczesnym świtem w nieznanym sobie łożu, usiadł wyprostowany i rozejrzał, próbując zorientować się w sytuacji. Przypomniał sobie: był w karczmie. Z powodu Alistair. Wyskoczył na podłogę i ubrał się w mgnieniu oka, gotując się na to, co go czekało. Nie kładł się przez większą część nocy. Czuł krew pulsującą w żyłach coraz mocniej z każdą myślą o Alistair. Jej twarz tkwiła mu uparcie w umyśle. Ledwie panował nad sobą wiedząc, że spała w izbie na dole, pod tym samym dachem. Nie mógł uspokoić się również dlatego, iż jak dotąd nie zgodziła się przyjąć jego oświadczyn. Kiedy wkładał na siebie kolczugę, zauważył pierwsze promienie słońca przebijające przez skrzywione okiennice i pomyślał, że nareszcie nadszedł ten dzień. Dzień, w którym rozpocznie się jego nowe życie, pierwszy dzień ze stu dni turniejowych, w których wywalczy sobie żonę. Teraz miał powód by walczyć. Jeśli go zechce, będzie walczył dla niej. Obserwował, jak pierwsze słońce rozjaśnia powoli świat, kreśli zarys drzew; słuchał pierwszych porannych śpiewów ptaków i nagle zrozumiał coś, co nie dawało mu spokoju: jeśli ona się zgodzi, będzie to dzień, który odmieni jego życie. Spotkał wiele kobiet w swoim życiu, ale nigdy nie poczuł tego, co obudziło się w nim na widok Alistair. Kiedy znalazł ją później w karczmie, nie oczekiwał, że ponownie to poczuje. Ku swemu zdziwieniu jednak zdał sobie sprawę, iż nadal to czuł, a nawet jeszcze silniej. Nie przywidziało mu się . Poczuł natychmiastowe oddanie i wierność. Pewność, że na zawsze chce zostać u jej boku. Nie wiedział, czy i ona żywiła podobne uczucia. Nie potrafił również stwierdzić, czy postąpiła wczoraj w ten sposób, gdyż była poruszona, czy raczej po prostu nie była nim zainteresowana. Musiał się tego dowiedzieć. Nie spocznie, póki nie otrzyma odpowiedzi. Skończył się ubierać, zebrał broń i opuścił pospiesznie komnatę. Jego kroki rozniosły się w korytarzu dźwięcznym echem jego ostróg i skrzypieniem drewnianej podłogi. Zszedł po schodach i wszedł do głównej izby, pustej, nie licząc jego. Pozostali spali jeszcze. Usiadł przy jednym z pustych stołów, żeby zaczekać. Żywić nadzieję. Czy już się obudziła? Zastanawiał się. Czy chociaż jej zależało? Chwilę potem otworzyły się drzwi do kuchni. Karczmarz wystawił głowę, popatrzył z dezaprobatą na Ereca i zatrzasnął je natychmiast. Rozległy się krzyki, brzęk garnków i po chwili drzwi otworzyły się ponownie. Stanęła w nich Alistair. Na jej widok odjęło mu mowę. Miała na sobie to samo odzienie, co wczoraj. Jej włosy były w nieładzie. Po jej wyglądzie zorientował się, że obudzono ją na prędce. Wyglądała również na zmęczoną, jakby nie spała zbyt wiele. Mimo wszystko jednak, dla niego jawiła się piękna jak zwykle. Jej wielkie niebieskie oczy błyszczały w porannym świetle, emanowały energią, jakiej jeszcze nigdy nie doświadczył.

Podbiegła do jego stołu z kuflem piwa w ręce, z głową opuszczoną w pokorze, i postawiła go przed nim, nadal unikając jego spojrzenia. Niczego innego tak nie pragnął, jak móc spojrzeć w tej chwili w jej oczy, poznać, co czuła do niego. Już miał się do niej odezwać, kiedy nagle pojawił się za nią karczmarz. Alistair wpadła w popłoch, uderzyła w stół i niewielka ilość piwa poleciała na podłogę. – No i patrz, co narobiłaś! – wrzasnął na nią karczmarz. – Brudna, głupia dziewczyno! Wytrzyj to! Erec zaczerwienił się usłyszawszy te inwektywy. Poczuł, że rośnie w nim gniew. Alistair odwróciła się zdenerwowana i niechcący potrąciła kufel, który potoczył się po stole, spadł i uderzył w ziemię z łoskotem. Napitek prysnął we wszystkie strony. – Głupia dziewucho! – wrzasnął karczmarz. Zamachnął się wielką otwartą dłonią z zamiarem uderzenia Alistair w twarz. Erec był jednak szybszy – zdał się na swój żołnierski instynkt, skoczył z ławy i złapał rękę karczmarza w pół uderzenia. Chwycił go mocno za nadgarstek, na sekundę przed uderzeniem, i przytrzymał w miejscu. Mężczyzna popatrzył na niego ze złością, jednak Erec był silniejszy. Jedną ręką wykręcił mu nadgarstek do tyłu, zmuszając karczmarza do padnięcia na kolana. – Jeśli jeszcze raz podniesiesz na nią rękę – powiedział Erec, po czym wyjął sztylet i przyłożył go do szyi karczmarza, – Bóg mi świadkiem, zabiję cię. Karczmarz przełknął i rozwarł oczy szeroko ze strachu. – Mój panie, proszę, nie rób mu krzywdy – łagodnym tonem powiedziała Alistair. Jej głos ułagodził go, stłumił nieco jego gniew, zwłaszcza, że karczmarz przełknął ślinę, a na jego czole pojawiły się krople potu. – Nie tknę jej – powiedział zachrypiałym od przylegającego do gardła ostrza głosem. – Przyrzekam. Erec puścił go. Karczmarz opuścił ramię i zaczął rozcierać obolały nadgarstek, oddychając ciężko. – Przyłączysz się? – spytał Erec dziewczynę i wskazał miejsce przy stole, naprzeciwko siebie. – Ona ma robotę! – wrzasnął karczmarz i wstał na nogi. – Jeśli wygram turniej i jeśli ona się zgodzi, wówczas zostanie moją żoną – powiedział Erec. – Już nigdy nie będzie musiała pracować. – Może i zostanie twoja żoną – warknął karczmarz – jednak nie zwolni jej to z posługi u mnie. Terminuje u mnie jako służąca. Jeszcze przez całe cztery lata, zgodnie z umową. Erec spojrzał na Alistair, ona na niego i pokiwała głową ze łzami w oczach. – To prawda, mój panie. Jak widzisz, nie jestem odpowiednią żoną dla ciebie. Jestem związana umową. Muszę spłacić swój dług, zanim będę wolna. Erec odwrócił się i popatrzył gniewnie na karczmarza. Nienawidził go i żywił odrazę, której nie spodziewałby się u siebie.

– Powiedziałem ci już, że spłacę jej umowę, jeśli zgodzi się za mnie wyjść. Ile wart jest ten kontrakt? – spytał Erec. – To nie twoja sprawa… – Odpowiedz! – warknął Erec kładąc dłoń na sztylecie. Karczmarz musiał wyczuć, że Erec mówił zupełnie poważnie, ponieważ przełknął i odwrócił się. – Zwykły sługa otrzymuje pokój, wyżywienie i 100 pensów za siedmioletni kontrakt – powiedział. – Jeśli wygram walki na kopie, a ona zgodzi się za mnie wyjść, wykupię jej kontrakt u ciebie. W gruncie rzeczy zapłacę ci potrójnie. Erec podniósł przytwierdzoną do pasa sakiewkę i rzucił na stół. Wylądowała z brzękiem. – 300 pensów w królewskim złocie – oznajmił Erec. Karczmarz spojrzał w dół z wybałuszonymi oczami. Oblizał wargi z chciwością, spoglądając to na Ereca, to na Alistair. Chwycił sakwę, zważył w dłoni i otworzył, przeglądając jej zawartość. W końcu wepchnął ją do swej kieszeni i wzruszył ramionami. – A bierz ją sobie – powiedział. – To twoje pieniądze. Tylko głupiec wyrzuciłby tyle złota za sługę. – Proszę, mój panie, nie rób tego – zawołała Alistair do Ereca. – To o wiele za dużo! Nie jestem tego warta! Karczmarz miał już odejść, ale zawrócił. – A jeśli nie wygrasz turnieju? I jeśli ona nie zgodzi się zostać twoją żoną? – zapytał. – Jeśli ona odzyska wolność – powiedział Erec – będziesz mógł zachować złoto. Karczmarz uśmiechnął się, odwrócił i opuścił izbę zatrzaskując za sobą kuchenne drzwi. W końcu zostali sam na sam. Erec odwrócił się i spojrzał na nią. – Czy twoim życzeniem jest poślubienie mnie? – zapytał z powagą, na jaką nigdy jeszcze się nie zdobył. Alistair opuściła głowę pokornie. Erec czekał na odpowiedź z mocno bijącym sercem. Co będzie, jeśli powie nie? – Mój panie, nie potrafię wyobrazić sobie większego zaszczytu, marzenia, którym dla każdej dziewczyny w królestwie byłoby zostanie twoją żoną. Lecz ja na to nie zasługuję. Jestem zwykłą służką. Skalasz swe dobre imię, jeśli ze mną zostaniesz. Serce Ereca wezbrało nową falą miłości do niej. W tej jednej chwili dobrze wiedział, że nie obchodziło go, co inni sobie pomyślą – chciał spędzić resztę życia u jej boku. – Wyjdziesz za mnie? – spytał wprost. Spuściła głowę. Erec podszedł jeden krok, położył delikatnie dłoń na jej brodzie i podniósł ją.

Spojrzała na niego, a jej oczy tonęły we łzach. – Płaczesz – powiedział zdruzgotany. – To znaczy, że nie. Potrząsnęła głową. – Te łzy to z radości, mój panie – powiedziała. – Od chwili, kiedy ciebie ujrzałam, nie chciałam niczego innego. Moje serce było zbyt przejęte, by móc wyrazić to słowami. Nigdy nie śmiałabym nawet o tym marzyć. Padli sobie w objęcia. Erec trzymał ją mocno, a dotyk jej ciała schowanego w jego ramionach napawał go uczuciem silniejszym niż cokolwiek w jego życiu. – Proszę, mój panie – wyszeptała mu do ucha. – Wygraj turniej. Wygraj go dla mnie.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Thor stał razem z pozostałymi członkami legionu próbując złapać oddech. Pot obficie spływał mu po całym ciele. Drugie słońce stało w zenicie chłoszcząc promieniami po głowie. Jak gdyby ten dzień jeszcze nie dał im w kość. Kiedy uzyskali zgodę Kavos i dotarli z powrotem do legionu poprzedniej nocy, wszyscy padli w końcu na pustynny piasek. Thor miał wrażenie, że dopiero co zamknął oczy, kiedy obudzono go bladym świtem następnego dnia. Od tego czasu przez cały dzień ćwiczyli bez ustanku. Był to pierwszy dzień Rytuału, bardziej wyczerpujący niż mógł sobie wyobrazić. Od samego rana walczyli w sparingach, dzieląc się na grupy bez względu na wiek. Godzinami ćwiczyli rzucanie włóczniami do ruchomych celów, zderzanie się tarczami, ćwiczenia z cięższymi mieczami, przeskakiwanie nad jarami, zapasy z innymi legionistami. Kiedy obrócił się i rozejrzał, zauważył że wszyscy chłopcy wyglądali na wyczerpanych. Jakby wcisnęli tydzień ćwiczeń w jeden poranek bez żadnej przerwy na odpoczynek. Bolał go każdy mięsień. Nie wyobrażał sobie, jak mieliby utrzymać takie tempo przez sto dni. A może właśnie o to chodziło. W końcu dowódcy zgromadzili ich wszystkich razem. Stał, próbując złapać oddech i spoglądał na Kolka, który chodził między nimi. – Nie bez powodu znaleźliście się na tej wyspie – zagrzmiał. – Tutejszy trening różni się od wszystkich prowadzonych gdzieś indziej na świecie. Gdybyśmy chcieli szkolić was technicznie, zostawilibyśmy was w Kręgu. Tutaj zaś ćwiczenia mają wyjątkowy charakter, wyjątkowy dla treningu wojownika, mają coś, czego nie nauczycie się nigdzie na świecie. Ta wyspa znana jest jako poligon elitarnych wojowników każdego królestwa – nie tylko Kręgu. Przybywają tu ze wszystkich zakątków świata by trenować, uczyć się wojennej techniki od siebie nawzajem, by ścierać się ze sobą. Teraz przyszła kolej na was, teraz wy stawicie czoło najlepszym z najlepszych. – W SZYKU! – wrzasnął Kolk. Chłopcy ustawili się w dwuszeregu, jeden przy drugim. Thor stanął obok Reece’a i zaczęli maszerować w górę stromego wzgórza. Krohn kroczył tuż obok nich. Thor podniósł wzrok i zauważył, że wzgórze pięło się wysoko do nieba. Słońce oślepiało oczy. Nie mógł uwierzyć, że szli tak wysoko. Już samo dotarcie tutaj, na płaskowyż, gdzie trenowali sparingi, zajęło wiele godzin. Wejście na szczyt tej góry zajmie im kilka kolejnych. Reece sapał głośno nie mogąc złapać tchu. – Wiesz, że nie każdy wraca – powiedział Malic. Mówił do Williama, który szedł razem z nim. Thor dostrzegł przerażenie w oczach Williama i zrozumiał, że Malic chciał go wystraszyć. Malic musiał wyczuć, że William nie był tak twardy jak pozostali.

Wyglądało na to, że Malic postanowił go złamać. Thor nie mógł pojąć, o co mu chodziło. Czy pałał nienawiścią do każdego wokół? Czy też urodził się już taki zły? – Co masz na myśli? – spytał przestraszony William. – Pewną liczbę – odparł Malic. – Legionistów. Nawet jeśli się dobrze spiszemy, muszą zostawić tu jakiś odsetek – powiedział . – Nie gadaj bzdur – powiedział Reece. – Mówię, co słyszałem – odparł Malic. – Nie każdy zasługuje na miejsce w legionie – poprawił Elden obróciwszy się do nich. – Ale nie dlatego, że jest jakiś odsetek. Zwyczajnie odpadają. To zależy od osiągnięć. – Nie zostawiliby nas tutaj, na tej wyspie, co? – spytał William bojaźliwym głosem. – Oczywiście, że tak – odparł Malic. William spojrzał na otoczenie ponownie z poczuciem strachu. Dobiegł ich okropny skrzek. Wszyscy podnieśli wzrok. Wielki ptak spadł z wysokiego nieba, zawisł nad nimi i zaczął krążyć. Wyglądał jak myszołów, ale miał trzy głowy i długi, żółty ogon. Najwyraźniej przyglądał się Williamowi. Zaskrzeczał ponownie i wzniósł ogon. – Co to? – spytał William. – Galtross – powiedział Reece. – Padlinożerca. – Powiadają, że wybiera żywe trupy – dodał Malic. – Za kimkolwiek poleci, ta osoba wkrótce umrze. Ptak zaskrzeczał wprost na Williama. Thor widział, jak w chłopcu wzbiera przerażenie. – Dlaczego nie odczepisz się od niego? – powiedział do Malica. – Będę robił z nim, co mi się podoba – powiedział Malic. – A kiedy skończę, zabiorę się za ciebie. Thor zauważył, jak ręka Malica powędrowała za pas, do sztyletu. Krohn warknął na Malica. – Tylko tknij mojego przyjaciela, to mój nóż poczujesz w plecach – powiedział do niego Reece. – I mój – dodał O’Connor. Malic jednak uśmiechnął się tylko, niewzruszony. W zasadzie to nawet zaśmiał się, odwrócił i pomaszerował dalej. – Jeszcze wiele dni Rytuału przed nami – powiedział złowieszczym tonem i zamilkł. Ich grupa maszerowała dalej spięta, w ciszy. Góra stawała się coraz bardziej stroma tak, że wkrótce musieli opaść niemal na ręce i kolana i czołgać się do przodu. Po jakimś czasie, który zdawał się trwać wiecznie, a nogi Thora piekły niemiłosiernie, dotarli na rozległy płaskowyż na samym szczycie góry. Wszyscy chłopcy łącznie z Thorem padli na ziemię ze zmęczenia.

Leżeli dysząc głośno, pochłonięci obłokiem prawdziwej chmury. Nic dosłownie nie było widać, mgła spowiła wszystko dokoła. Thor leżał ciężko oddychając, zmęczony bardziej niż wydawało mu się to możliwe. – WSTAWAĆ! – ktoś krzyknął. W jakiś sposób Thor zmusił się, żeby wstać razem z pozostałymi chłopcami. W tym momencie chmura uniosła się. Thor zszokowany zauważył stojącą nieopodal dużą grupę najróżniejszych wojowników. Na ich czele stal najgroźniejszy wojownik, jakiego Thor kiedykolwiek widział w swoim życiu. Jego skóra miała jasnozielony odcień. Miał łysą głowę. Rozmiarem przewyższał trzech mężczyzn. Na sobie miał tylko krótkie spodenki. Jego mięśnie napinały się pod skórą. Trzy blizny biegły w poprzek jego klatki, brakowało mu jednego oka, a do pasa przytwierdzona była różnego rodzaju broń. Był jednoosobową armią. Za nim stał tuzin wojowników różnych rozmiarów, ras i kształtów. Wyglądali egzotycznie. Thor zgadywał, że pochodzili z krain położonych daleko poza granicami Kręgu. Poczuł, że zabrakło mu tchu. Prawdziwi wojownicy. Mężczyźni, których uważał za swoich bohaterów. Nigdy nie spotkał nikogo, kto pochodziłby spoza Kręgu, nie mówiąc już o wojowniku. – To Kibotu – oznajmił Kolk. – Zamieszkuje tu i szkoli. To do niego po naukę przybywają wojownicy z całego świata. Szkoli najlepszych, a i sam jest jednym z nich. Kibotu skinął głową z szacunkiem w stronę Kolka, po czym przyjrzał się członkom legionu. Thor czuł, jakby wojownik świdrował go wzrokiem na wskroś. Czuł się mizerny w jego obecności. – Co roku przyprowadzają nam tu nowych, młodych wojowników. Co roku niektórym z nich udaje się przetrwać, innym nie. Moc wojownika tkwi w jego sercu. W jego zahartowanym duchu. Ta wyspa ma wpoić w was ducha wojownika. Ona nie wybacza. Nie popełniajcie błędów. Traktujcie ją z szacunkiem, a ona odpłaci wam tym samym. Thor spojrzał ponad ramieniem Kibotu i dostrzegł zarysy terenu ćwiczeń. Były tam przeróżne budowle, przepastne pola potyczek, dziesiątki wojowników uwijało się w pocie, walcząc przy użyciu wszelkiej, możliwej do wyobrażenia sobie broni. Strzelali z łuków do tarcz, ciskali włóczniami, atakowali manekiny mieczami, szarżowali i potykali się na kopie. To miejsce tchnęło wojowniczym duchem. – Będziecie ćwiczyli tutaj razem z nami co dzień dopóki wasz Rytuał nie dobiegnie końca, dopóki wasz duch nie nabierze ogłady. Nie marnujcie ani chwili. Zająć pozycję! Chłopcy popatrzyli po sobie ze zdziwieniem. – Podzielić się na ośmioosobowe grupy! – rozkazał Kolk. – Znacie siebie. Wybierzcie sprawność i nie przestańcie jej doskonalić, aż wam powiem! Legioniści zerwali się do biegu i ruszyli w stronę placu ćwiczeń. Thor razem ze swoim zespołem skierowany został na odległy kraniec, by ćwiczyć rzucanie włócznią.

Teraz czekał na swoją kolej. Chłopcy podnosili włócznie i jeden za drugim ciskali do odległej tarczy – kawałka drewna wyciętego na kształt okręgu umocowanego do drzewa. Jeden po drugim nie trafiali. Tarcza była po prostu zbyt mała i wisiała zbyt daleko od nich. Żadna włócznia do niej nie doleciała. Przyszła jego kolej. Podniósł długą, zrobioną z brązu włócznię. Była dłuższa i cięższa od wszystkich, które miał do tej pory w ręku. Wycelował w tarczę. Była tak daleko, dalej, niż jakakolwiek rzecz, do której kiedykolwiek celował. Nie potrafił pojąć, jak niby miało mu się to udać. Zrobił trzy kroki i rzucił. Z zażenowaniem stwierdził, że upadła w piachu kilkanaście stóp od celu. – Rzucaj całym ciałem – dobiegł go czyjś surowy glos – nie umysłem! Thor odwrócił się i zobaczył Kibotu, który sam we własnej osobie pojawił się przy nim i zerkał ze zmarszczonymi brwiami. Podszedł do włóczni, podniósł jedną, jakby była wykałaczką, wziął jeden krok i rzucił. Pomknęła w powietrzu niczym piorun i uderzyła dokładnie w środek tarczy. Thor nie mógł uwierzyć. Czuł się przy tym wojowniku jak zwykły pachołek. Zaczął się zastanawiać, dlaczego Kibotu podszedł akurat do niego. – Jak to zrobiłeś? – zapytał. – To nie ja – odparł szorstko Kibotu. – To włócznia. W tym tkwi twój problem. Nie ma więzi między tobą i twoją bronią. A musicie stanowić jedność. Kibotu położył kolejną włócznię w ręce Thora. Odciągnął jego ramię do tyłu i nagiął szyję tak, by wycelować dokładnie w środek tarczy. – Zamknij oczy – rozkazał. Thor postąpił zgodnie z poleceniem. – Kiedy zrobisz wykrok, twoim wewnętrznym okiem zobacz, jak włócznia wbija się w tarczę. Nie puszczaj jej. Pozwól, żeby to ona puściła ciebie. Thor skupił się. Poczuł włócznię w sposób, jakiego nigdy jeszcze nie doświadczył. Poczuł przypływ energii w całym ciele. Odetchnął głęboko. Otworzył oczy, postąpił kilka kroków do przodu i rzucił. Tym razem jednak czuł ją jakoś inaczej. Była lżejsza, idealna. Nie musiał patrzeć. Wiedział, jaki będzie efekt. Czuł to. Zobaczył to, co już dobrze wiedział: włócznia trafiła idealnie w środek tarczy. Jedyny skuteczny rzut spośród wszystkich chłopców, którzy nie zdołali trafić chociażby w jej pole. Thor odwrócił się i uśmiechnął, oczekując pochwały od Kibotu. Ku jego zdziwieniu jednak Kibotu zdążył już odejść. Thor nie wiedział, czy to miało oznaczać, że był zadowolony, czy raczej rozczarowany. Nadal też nie wiedział, dlaczego wojownik potraktował go tak wyjątkowo. Ćwiczenia trwały cały dzień. Trenowali różne umiejętności –jedna po drugiej, aż w końcu zabrzmiał róg i zapanował chaos. Zanim Thor zdążył zorientować się w sytuacji, wszyscy chłopcy rozbiegli się po polu. Spostrzegł Malica, który pędził wprost na niego

ze sztyletem w dłoni. Malic spojrzał na niego gniewnie. Thor zauważył w tym spojrzeniu jego mordercze zamiary. Malic rzucił się na niego próbując wbić mu sztylet w serce. Wszystko potoczyło się zbyt szybko – Thor nie mógł w porę zareagować. Przygotował się na uderzenie wiedząc, że za chwilę zginie. Nagle pojawił się przed nim Krohn. Z wyskoku opadł na klatkę Malica i zatopił w niej kły; Malic potknął się zaskoczony. Spróbował zrzucić Krohna z siebie. Zanim Thor zareagował, ktoś zaatakował go od tyłu i przygniótł do ziemi, wciskając jego twarz w podłoże. Thor spróbował wstać, zrozumieć, co się dzieje, widząc jak wszędzie wkoło legioniści również zmagają się z tym problemem. Odwrócił się i zobaczył kogoś na sobie. Był to jeden z tych egzotycznych wojowników, pochodzących z odległych krain. Starał się przytrzymać Thora na ziemi. Dopiero wówczas zdał sobie sprawę, że odgłos rogu oznaczał zakończenie ćwiczeń. Rozpoczęły się zapasy. Tylko dlaczego Malic natarł na niego ze sztyletem? Nikt inny nie miał przy sobie broni. Thor nigdy nie uczył się zapasów. Czuł palący ból w ramieniu, które wojownik, młody – mający góra osiemnaście lat, ciemną brązową skórę, potężne żółte oczy, łysą głowę i bliznę ciągnącą się nad brwią, odgiął do tyłu i przycisnął do jego pleców. Był znacznie silniejszy, niż Thor mógł przypuszczać. Thor czuł, że jego ręka za chwilę pęknie. Zwijał się i walczył, lecz nie potrafił uwolnić się z uścisku wojownika. – PODDAJ SIĘ! – wrzasnął mężczyzna. Thor jednak nie zamierzał poddać się tak szybko. W chwili, kiedy jego ramię nie mogło zgiąć się już więcej i myślał, że zaraz się złamie, usłyszał odgłos biegnących stóp, potem kopnięcia, i poczuł, że wojownik zwalił się z jego pleców. Thor spojrzał w górę chcąc podziękować swemu wybawcy, bez względu na to, kim był – i zdumiał się, kiedy mrugnąwszy oczyma w oślepiającym słońcu, zobaczył Malica. Chłopiec oswobodził się z kłów Krohna, po czym zwalił wojownika z pleców Thora. Z całych sił kopnął go w głowę, kiedy ten leżał na ziemi, i wyjął swój sztylet. Doskoczył do wojownika w chwili, kiedy ten się obrócił i zatopił mu ostrze w sercu. Wojownik wydał przeraźliwy krzyk. Krew płynęła obficie z jego klatki, zabarwiając cały sztylet na czerwono. Thor usiadł przerażony, nie mogąc uwierzyć w to, co się dzieje. Czuł się okropnie: to wszystko potoczyło się zbyt szybko. Nie miał czasu na jakąkolwiek reakcję. Najwyraźniej, w tym ćwiczeniu nie należało używać broni. Tylko dlaczego Malic zabił tego wojownika? Zanim się zorientował, Malic rzucił się w jego stronę i włożył zakrwawiony sztylet do jego dłoni, po czym odbiegł pospiesznie.

Rozległ się kolejny dźwięk rogu i nagle otoczyły go dziesiątki wojowników. Spoglądali na niego gniewnym wzrokiem. W pewnej chwili rozstąpili się i przepuścili Kibotu i Kolka. – Coś ty zrobił? – wydarł się Kibotu. – Zabiłeś jednego z moich wojowników w trakcie ćwiczeń! – Nikogo nie zabiłem! – zaprotestował Thor i spojrzał w dół na zakrwawione ostrze. – Ja tego nie zrobiłem! – To skąd ten sztylet w twojej dłoni? – krzyknął Kibotu. – To dzieło Malica! – wrzasnął Thor. Rozległ się stłumiony okrzyk i wszyscy odwrócili się w stronę Malica. Pojawił się wleczony przez dwóch wojowników. Thor wstał. Coraz więcej osób gromadziło się wokół niego. Czuł ich spojrzenia na sobie. – Nie zabiłem tego człowieka! – skłamał Malic. – Widziałem, jak Thor to zrobił. To przecież jego sztylet. A ten mężczyzna zaatakował go. – Czy zaprzeczysz, że ten wojownik natarł na ciebie? – zażądał Kibotu od Thora. – To prawda, zaatakował mnie. Walczyliśmy ze sobą. Prawie złamał mi rękę. – Więc przyznajesz, że wbiłeś w niego sztylet? – powiedział Kibotu. – Nie! Nie zrobiłem tego. Przysięgam. – Zapytam więc ponownie: dlaczego to ty trzymasz sztylet? Jeden z wojowników podszedł do Thora, wyrwał sztylet z jego dłoni i podał Kibotu. Kibotu obejrzał go i podał Kolkowi. Kolk podniósł go do słońca i przyjrzał się mu uważnie. Skinął z ponurą miną. – To sztylet Thora – potwierdził. – Ale to nie ja go zabiłem! – błagał Thor. – To Malic go wbił! Kibotu zaczął przyglądać się raz Thorowi, potem Malicowi. – Jeden z was kłamie. Wasz los to rozsądzi. Mordercę należy ukarać. Na tej wyspie wierzymy, że tylko Cyklop potrafi rozstrzygać ostatecznie. Ktokolwiek stanie przed jego obliczem i przeżyje, jest niewinny. Ktokolwiek zginie z jego ręki, przeznaczenie uznaje go winnym. Kibotu podszedł bliżej i westchnął. – Wasza dwójka zmierzy się z Cyklopem. Który przeżyje, będzie niewinny. Który umrze, niech tak pozostanie. Krew żąda krwi. Thor przełknął ślinę. Cyklop? Nie potrafił wyobrazić sobie walki z takim potworem, bez względu na to, że był niewinny. Poczuł, jak ktoś schwytał go obcesowo z tyłu i związał ręce sznurem tak mocno, że aż wpił się w skórę. Malic również został związany. Popychani przez wojowników podążyli ze wszystkimi przez płaskowyż i dalej w dół stromej góry. Krohn szedł blisko Thora i ani myślał zostawić go samego. Drugie słońce chyliło się ku zachodowi. Thor objął wzrokiem rozpościerający się poniżej teren wyspy. Z tego miejsca widział niebo mieniące się odcieniami szkarłatu i fioletu. Daleko u podstawy góry znajdowały się jaskinie, dziesiątki jaskiń.

Usłyszał ryk, który zatrząsł ziemią wkoło. Wiedział, że prowadzą go prosto do legowiska potwora.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Gwendolyn biegła zamkowymi korytarzami. Była spięta, przerażona ponad miarę i nie potrafiła myśleć o czymkolwiek innym niż uwięzieniu Kendricka i jego przyszłej egzekucji. Gareth posunął się za daleko. Nie mogła przyglądać się temu bezczynnie. Jednocześnie czuła się taka bezradna. Musiało być coś, co mogłaby teraz zrobić, jakiś sposób, żeby mu pomóc. Była zdecydowana dowiedzieć się tego. Schodziła po spiralnych kamiennych schodach coraz niżej, coraz głębiej w czeluście zamku. Minęła nawet poziom z izbami dla służby, kilka kolejnych, aż w końcu dotarła do żelaznych drzwi. Nie marnowała ani chwili: podeszła do nich i zaczęła walić w nie pięściami. Czekała pozbawiona tchu, z ciężko bijącym sercem, aż w końcu jeden ze strażników je otworzył. Inny uniósł pochodnię i rozświetlił panujący tu mrok. – Moja pani – powiedział stojący na środku strażnik. – Czy to nie jest córka króla? – zapytał inny. – Byłego króla – jeszcze inny poprawił. – Obecnego i na wieki – poprawiła stanowczym tonem Gwen i podeszła bliżej. – To ja. – Co robisz tu na dole? – zapytał jeden z nich z wybałuszonymi oczyma. – To nie miejsce dla damy. – Muszę zobaczyć się z moim bratem Kendrickiem. Strażnicy popatrzyli po sobie nerwowym wzrokiem. – Wybacz, pani, lecz Kendrickowi nie wolno z nikim się widywać. Ścisłe królewskie rozkazy. Gwendolyn popatrzyła na strażnika z determinacją. Już podjęła decyzję. Czuła w sobie narastającą siłę. Siłę swego ojca. – Spójrz mi w twarz – powiedziała. – Znasz mnie od dzieciństwa. A i ja przez całe swoje życie widziałam, że jesteś wiernym i posłusznym sługą mego ojca. Twarz dowódcy straży, poorana zmarszczkami, złagodniała. – To prawda, moja pani. – Czy uważasz, że mój ojciec zabroniłby mi spotkać się z moim własnym bratem Kendrickiem? Zamrugał oczyma w zadumie. – Twój ojciec niczego ci nie zabraniał. Jego miłość do ciebie była bezgraniczna. Nigdy nie odwołał rozkazu mówiącego, że Gwendolyn zawsze dostaje to, czego pragnie. Gwen skinęła głową. – No widzisz – powiedziała. – A teraz mnie wpuść. – Aczkolwiek – powiedział strażnik stając jej na drodze. – Mam również wątpliwość, czy twój ojciec chciałby, aby ktokolwiek odwiedzał jego mordercę.

Gwen zakipiała ze złości. – Wstydź się – powiedziała stanowczo. – Znasz Kendricka dłużej niż ja. Wiesz, że nikt nie kochał mego ojca tak, jak on. Czy naprawdę wierzysz, że przyłożył do tego rękę? Strażnik zagapił się na nią. Gwen widziała, że rozważa to w myślach. – Nie – odparł łagodnie. – Nie wierzę. – Dość gadania – powiedziała. – Zejdź mi z drogi. Wystarczy idiotyzmów. Przyszłam tu, aby zobaczyć się z bratem. I go zobaczę – powiedziała z taką stanowczością, taką siłą, że aż sama się zdziwiła. To był rozkaz, który nie pozostawiał miejsca na jakiekolwiek wątpliwości. Strażnik wahał się tylko przez chwilę, po czym dał znak innym, ukłonił się i zszedł z drogi. Otworzył drzwi szeroko i Gwen wbiegła pospiesznie zatrzaskując je za sobą. – Proszę za mną, moja pani i pospiesz się – ponaglił ją. – W tym miejscu roi się od szpiegów. Nie mogę ci pozwolić być tutaj zbyt długo. Jeśli się wyda, to i dla mnie znajdzie się miejsce w lochu. Gwen podążyła za nim. Odgłosy ich kroków odbijały się echem w korytarzu rozświetlonym gdzieniegdzie pochodniami. W miarę jak mijali kolejne cele, widziała więźniów spowitych mrokiem, wtykających twarze między kraty swoich cel, ludzi, którzy spędzili tu już zbyt wiele czasu. Dostrzegała wyraz ich twarzy – zły i lubieżny. Niektórzy z nich sykali na jej widok. Przyspieszyła, próbując nie przyglądać się im zbyt blisko. W końcu, pokonawszy kilka kolejnych korytarzy, strażnik skierował ją do pojedynczej celi, ostatniej po lewej. Stanął za nią i czekał. – Odejdź – rozkazała Gwen. Strażnik spojrzał na nią i po chwili wahania odwrócił się i odszedł, pozostawiając ją samą w korytarzu. Zajrzała do celi z sercem mocno bijącym ze zniecierpliwienia. Podeszła bliżej. W końcu pojawił się Kendrick. Wyglądał blado, zbyt blado i uśmiechał się do niej. – Siostro moja – powiedział. Sięgnął ręką przez kraty i chwycił jej dłoń. Uśmiechnęła się do niego, a jego twarz rozjaśniła się. Tak dobrze było móc znowu go zobaczyć. Zobaczyć, że wciąż żyje i ma się dobrze. Jej serce pękało na jego widok, widok upokorzenia, z jakim przyszło mu żyć w tym miejscu. Został potraktowany niesprawiedliwie, a mimo to wciąż stać go było na życzliwy, szlachetny i pełen współczucia uśmiech. Był najwspanialszym człowiekiem, jakiego znała. – Siostro moja – powtórzył. – Swoim przyjściem sprawiasz mi wielką przyjemność. – Przyjemność po mojej stronie – odparła. – To zaszczyt cię widzieć. Wybacz, że nie przyszłam tu wcześniej. – Jestem zdziwiony, że w ogóle tu dotarłaś – powiedział i zamknął jej dłoń w swoich. Miał słaby i zachrypnięty głos. Sięgnęła do kieszeni i wyjęła schowane tam dla niego smakołyki. Wcisnęła je między kratami, a on spojrzał na nie ze zdziwieniem.

– Suszona sarnina – powiedziała. – Twoja ulubiona. Wystarczy na tyle, żeby dodać ci sił. Schwytał ją i natychmiast odgryzł jeden kęs, oddzierając mięso z kości. Przełknął głośno. Umierał z głodu. Gwen sięgnęła ponownie do kieszeni i wydobyła niewielki bukłak z wodą. Wypił ją łapczywie. Potem sięgnęła do pasa i chwyciła woreczek. – Chciałam, żebyś zjadł też coś słodkiego – powiedziała uśmiechając się. – Ciastka miodowe. Sama wyrabiałam. Podała mu woreczek, a jego oczy nabiegły łzami. – Przynosisz chlubę naszemu ojcu – powiedział. – Wiesz, że go nie zabiłem, prawda? – zapytał rozpaczliwym tonem. Skinęła głową. – Oczywiście. Inaczej nie byłoby mnie tutaj. Pokiwał głową. Widok Kendricka tutaj w lochu niemal wyciskał jej łzy z oczu. Sprawiał, że czuła tylko jeszcze większą wściekłość na Garetha. Niesprawiedliwość tego wszystkiego burzyła krew w jej żyłach. – Gareth uważa nas za zagrożenie – powiedziała. – Dlatego tu się znalazłeś. Kendrick spojrzał na nią. – Taki już jego charakter – odparł. – Jedyną ambicją jego całego życia był tron naszego ojca. Dlaczegóż jednak miałby traktować wszystkich wokół, jako zagrożenie? Chyba, że sam przyłożył rękę do tego morderstwa? Gwen spojrzała na niego wymownie. – Dokładnie to samo pomyślałam – powiedziała Gwen. – Któż inny miałby na tym zyskać? – Ale musisz to udowodnić. Musisz znaleźć narzędzie zbrodni – powiedział Kendrick. – Sztylet, którym go zabito. Ten, który zaginął. On jest kluczem do rozwiązania tej sprawy. – Może masz jakiś pomysł, gdzie go szukać? – spytała. Ku jej rozczarowaniu Kendrick potrząsnął głową. – Gareth pewnie się go pozbył, lub zadbał o to, aby ktoś zrobił to za niego – odparł. – A bez sztyletu ciężko będzie cokolwiek udowodnić. Pozostają same poszlaki. A zanim coś udowodnią, mogę spędzić tu resztę swych dni aż do samej egzekucji. Te słowa złamały jej serce. Poczuła dreszcz przeszywający całe ciało. – Nie dopuszczę do tego – krzyknęła. – Znajdę sposób by go powstrzymać. Przyrzekam ci. Kendrick potrząsnął głową. – Chciałbym podzielać twój optymizm, lecz chcesz mierzyć się z siłami, jakich sobie nie wyobrażasz. Uknuto spisek, by ukryć prawdę o śmierci naszego ojca i jestem

pewien, że jego macki sięgają głęboko. Uważaj, gdzie stąpasz. Nie lekceważ nikczemności Garetha. Pamiętaj, że walczysz ze smokiem. – Smokiem? – spytała Gwen. – Na tym świecie wiele jest rodzajów smoków. Zło czające się za uśmiechem człowieka może być podstępem, jakiego nie dopuściłby się najokrutniejszy smok na bezludziu. Gwen westchnęła rozważając jego słowa. Wiedziała, że miał rację. – Musi być jakiś sposób, jakiś człowiek, który pomoże wydostać cię stąd – powiedziała. Kendrick stał potrząsając jedynie głową, kiedy nagle oświecił ją przebłysk natchnienia. – Matka – powiedziała i wzdrygnęła się na sam dźwięk tego słowa. Jeśli był ktoś oprócz Garetha, kogo nienawidziła bardziej, to właśnie swojej matki. Jedyną dobrą stroną śmierci ojca była katatonia, w którą wpadła jej matka. Obiecała sobie, że nigdy więcej się z nią nie zobaczy i pomysł, że miałaby teraz z nią rozmawiać, przyprawiał ją o mdłości. Jednak zrobi to dla Kendricka. – Nie wiem, jak miałaby pomóc – powiedział Kendrick. – Nie potrafi wydusić z siebie ani jednego słowa od czasu śmierci naszego ojca. A nawet jeśli, Gareth jest teraz królem. Ona już nie jest królową. Jej wpływy, jeśli w ogóle jeszcze jakieś pozostały, są już przeszłością. – Ale jeszcze kilka dni temu była nią – ripostowała Gwen. – Wielu ludzi nadal jej służy, nadal obawia się jej i szanuje; zdadzą się na jej wybór – zwłaszcza ci lojalni wobec naszego ojca. Kendrick pokiwał głową. – Przyznam, że jest w tym jakaś szansa – odparł. Sięgnął rękoma przez kraty i objął nimi dłonie Gwen. – Cokolwiek się stanie, chcę byś wiedziała, że nasz ojciec miał rację wybierając ciebie na swego następcę. Wcześniej tego nie rozumiałem, ale teraz już tak. Miał rację we wszystkim. Gwen spojrzała na niego, a jej serce przepełniała wdzięczność. – Wiedz również, że cię miłuję – dodał. – Też cię kocham – powiedziała ze łzami w oczach. – Wiedz, że nie pozwolę ci tu umrzeć. Prędzej sama umrę, niż do tego dojdzie.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Thor schodził z góry w kierunku jaskiń Cyklopa skąpanych w świetle zachodzącego słońca, mieniących się milionami odcieni szkarłatu. Czuł, jakby odprowadzano go na śmierć – jakby zstępował do samych piekieł. Szedł razem z Malic’iem, z rękoma nadal związanymi za plecami, z Krohnem u boku i pozostałymi legionistami podążającymi za nimi w bezpiecznej odległości. Wrzaski bestii ukrytej gdzieś w jaskini narastały z każdym ich krokiem. Ziemia trzęsła się w ich rytm. Thor wyobrażał sobie, jak złe musiało być to stworzenie. Thor nienawidził Malica z żarliwością, jakiej nie czuł do nikogo innego. Przez niego został niesprawiedliwie wrobiony, niesłusznie oskarżony, wciągnięty w to wszystko, co mogło zakończyć się jego śmiercią. Modlił się, żeby tylko legenda o Cyklopie okazała się prawdziwa – żeby jedynie winny stracił życie. Wrócił myślami do tego, co stało się na polu, kiedy Malic próbował go najpierw zabić. Nadal nie rozumiał, co się tam wtedy wydarzyło, czy też z jakiego powodu? – Zanim wyślą nas na śmierć – odezwał się do idącego obok Malica – powiedz mi tylko jedno. Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego próbowałeś mnie tam wtedy zabić? A kiedy ci się nie udało, dlaczego zabiłeś tego mężczyznę? Malik szedł dalej i ku zdziwieniu Thora uśmiechał się, nawet w obliczu śmierci. Wyglądał, jakby sprawiało mu to przyjemność. On naprawdę był szalony. – Nigdy cię nie lubiłem – powiedział Malic. – Od chwili kiedy cię poznałem. Ale nie to było powodem. Zapłacili mi za to sowicie – za zabicie ciebie. Thor zdumiał się. – Zapłacili? – spytał. – Masz bardzo bogatych wrogów. Z ochotą wziąłem zapłatę za coś, co sam chciałem zrobić. – To dlaczego zabiłeś tego mężczyznę, który walczył ze mną? – spytał Thor. – Co on miał ze mną wspólnego? – Kiedy nie udało mi się cię zabić – powiedział Malic – pomyślałem, że najlepiej będzie, jeśli zabiję jego i zwalę to na ciebie. Wówczas wojownicy zabiliby ciebie i oszczędzili mi zachodu. Thor zmarszczył brwi. – No, ale nie poszło po twojej myśli, co? – powiedział Thor. – Umrzesz z ręki Cyklopa – powiedział Malic. – Ty również – ripostował Thor. Malic wzruszył ramionami. – Każdy kiedyś umrze – powiedział i zamilkł. Thor nie mógł go zrozumieć. Naprawdę nie zależało mu na życiu. Zastanawiał się, co złego musiało mu się przydarzyć, że stał się tym kim teraz był.

– Powiedz mi jeszcze jedną rzecz zanim umrzesz – ponaglił go Thor. – Kto ci zapłacił? Kim są moi wrogowie? Malic szedł dalej w ciszy. Skończył już z rozmową. – No cóż, – konkludował Thor – mam nadzieję, że jesteś zadowolony. Dzięki tobie obaj teraz zginiemy. – Mylisz się – powiedział Malic. – Nie wierzę w legendy i bajki. Nie zabije mnie żaden potwór. Jestem silniejszy od każdego z nich. Zabije tylko jednego z nas i tym kimś będziesz ty. Thor spojrzał na niego z nienawiścią większą od czegokolwiek. – Zabiłbym cię tu na miejscu, gdybym mógł – powiedział. Malic uśmiechnął się. – Cóż, jaka zatem szkoda, że obaj jesteśmy związani. Szli dalej w ciszy zbliżając się coraz bardziej do jaskiń. Niebo ciemniało z każdą chwilą. Krzyki potwora rozbrzmiewały coraz głośniej. – Podobasz mi się – powiedział Malic ku zaskoczeniu Thora. – W innym życiu bylibyśmy przyjaciółmi. Thor popatrzył na niego z niedowierzaniem. – Jesteś szalony – powiedział . – Nie rozumiem cię. Powiedziałeś, że mnie nienawidzisz. Nigdy nie zostalibyśmy przyjaciółmi. Nie przyjaźnię się z kłamcami – ani mordercami. Malic odrzucił głowę i roześmiał się na cały głos. – Kłamstwo i morderstwo leżą u podstaw tego świata – odparł. – Ja przynajmniej mam odwagę to przyznać. Wszyscy inni tchórzą i chowają się za fasadami. Szli dalej, coraz niżej i niżej, coraz bliżej jaskini Cyklopa. Niebo pokryło się jaskrawą, jarzącą się czerwienią, jakby stanęło w ogniu. Thor nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że schodził prosto w piekielne otchłanie. W końcu ziemia stała się na powrót pozioma. Zatrzymali się trzydzieści jardów od wejścia do jaskini i jacyś wojownicy podeszli i uwolnili ich ręce z więzów. Zaraz potem odbiegli pospiesznie w górę i dołączyli do licznej grupy legionistów, którzy stali w bezpiecznej odległości i przyglądali się im. Thor i Malic popatrzyli po sobie, po czym Thor ruszył odważnym krokiem w kierunku wielkiej jaskini. Jeśli miał umrzeć, chciał zrobić to z odwagą. Malic ruszył za nim. Krohn również podążył za nim mrucząc. – Krohn, zostań! – rozkazał Thor chcąc ocalić jego życie. Krohn jednak nie posłuchał go. Dobiegł ich kolejny, wywołujący trzęsienie ziemi, wrzask potwora. To wystarczyło, żeby Thor stanął jak wryty. Malic obszedł go swobodnym krokiem, z uśmiechem na twarzy, jakby był zadowolony ze spotkania z potworem. Może cieszył się, że czeka go śmierć. Jak jakiś samobójca.

Thor zaczął myśleć intensywnie, kiedy zbliżył się do jaskini. Wejście pięło się wysoko na jakieś trzydzieści stóp. Nie wróżyło to nic dobrego. Zastanawiał się, jak duże musiało być stworzenie, które tu mieszkało; czy właśnie to były jego ostatnie chwile na ziemi, czy tak właśnie umrze, tu w tej jaskini, na tej wyspie. I to wszystko z powodu Malica, z powodu zbrodni, której nie popełnił. Zastanawiał się nad swym losem, swoim przeznaczeniem. Czy się myliło. Wszak Argon nigdy tego nie przewidział, jego spotkania z Cyklopem – lub przynajmniej nie ostrzegł go przed tym. Sam Thor nigdy też tego nie zobaczył. Czy jego moc nie była wystarczająco silna, tak jak myślał? Czy to tu wszystko miało się skończyć? A może jego los odmienił się w jakiś sposób? Pierwszy raz od chwili wyruszenia na Rytuał poważnie potraktował myśl, że może jednak nie powrócić. Z jakiegoś powodu pomyślał o Gwendolyn. Pomyślał, że czeka na niego, a on się nie pojawi, nie wróci do niej i to złamało mu serce. Zanim skończył tę myśl, nagle z czeluści jaskini wyszedł mu na przeciw największy potwór jakiego kiedykolwiek widział. Cyklop postąpił trzy kroki schylając głowę pomimo tych trzydziestu stóp i wyprostował się prezentując swoje pełne rozmiary. Był niewiarygodnie wielki, podobny do góry. Z każdym jego krokiem ziemia wpadała w drgania. Odchylił się i wrzasnął. Thor czuł, że bębenki miały mu za chwilę trzasnąć. Znieruchomiał ze strachu. Malic w końcu też. Stał gapiąc się na potwora z otwartymi ustami a miecz zwisał mu bezwładnie z dłoni. Krohn warknął jak zwykle nieustraszony. Cyklop musiał mieć z pięćdziesiąt stóp wysokości. Był szerszy i grubszy niż słoń, jego szara skóra napinała się od prężących się pod nią mięśni. Jego jedyne oko mrugało w oszalałym tempie. Miał dwa wielkie kły, każdy wielkości Thora. Odchylił głowę i zaryczał ponownie. Zacisnął ręce w pięści, podniósł je i opuścił błyskawicznie jak dwie kłody drzewa wprost na Thora i Malica. Thor odskoczył z ich drogi w samą porę. Pięści potwora zaryły się w ziemi tworząc krater, i zatrzęsły nią na tyle, że Thor się potknął. Malic również ledwo uniknął uderzenia. Thor spojrzał na krótki miecz w swoich dłoniach, na procę przymocowaną do pasa i zaczął się zastanawiać, jak w ogóle miał pokonać to stworzenie. Był niczym, niewielką drobiną w porównaniu z tą bestią. Wątpił, czy jego miecz przebiłby skórę Cyklopa. Cała armia i arsenał broni mogłyby nie wystarczyć, żeby chociaż spróbować go pokonać. Malic zignorował grożące mu niebezpieczeństwo. Podniósł miecz i z bitewnym okrzykiem natarł na stworzenie, zamierzając ugodzić je w piszczel. Nie dotarł jednak nawet w jego pobliże: bestia pacnęła go jedynie i Malic wystrzelił w powietrze, opadł ciężko na ziemię i potoczył się. Bestia odwróciła się w kierunku Thora i natarła na niego, z każdym krokiem trzęsąc ziemią. Unieruchomiony strachem, nie potrafił zrobić nawet jednego kroku. Chciał odwrócić się i uciec. Zmusił się jednak, aby stać dalej w miejscu i nie ustąpić. Zbyt wiele oczu spoczywało na nim w tej chwili; nie mógł zawieść swoich braci z legionu.

Przypomniał sobie, czego nauczył go jeden z ich trenerów: nie ma nic złego w odczuwaniu strachu, natomiast nie należy się jemu poddawać. Tak stało w kodeksie wojownika. Zamiast tego więc Thor zmusił się, by być silnym. Dobył miecza, postąpił krok do przodu i ciął po łydce potwora. Dokładnie i z wyrachowaniem. Skóra bestii okazała się jednak tak gruba, że jego miecz odbił się od niej i wypadł z ręki. Jakby uderzyć w kamień. Thor rzucił się po swój miecz, a rozzłoszczona bestia zamachnęła się olbrzymią pięścią na niego. Thor zdołał się uchylić i zauważył swoją szansę. Runął do przodu z uniesionym wysoko mieczem i zatopił go w najmniejszym palcu bestii. Potwór zakwiczał, a z jego palca trysnęła rzeka krwi. Krzyk bestii był przeraźliwy. Wstrząsnął Thorem do żywego tak, że chłopiec niemal pożałował, że go zaatakował. Thor nie wiedział, jak szybka była bestia. Zanim zdążył zareagować, ta zamachnęła jedną ręką i zmiotła Thora z ziemi podnosząc wysoko do góry. Ścisnęła go tak mocno, że ledwie mógł oddychać. Podniosła go jeszcze wyżej. Na dole, Krohn zawarczał na Cyklopa i rzucił się na niego. Zanurzył swe kły w jego palcu i zacisnąwszy szczęki, zaczął szarpać na wszystkie strony. W końcu rozeźlony Cyklop upuścił Thora . Thor poczuł jak leci i uderza mocno o ziemię, toczy się po niej kilka razy, pokrywając się piachem, pozbawiony tchu. Bestia zaryczała ponownie, po czym sięgnęła w dół po Krohna, który umknął w ostatniej chwili. Wyszarpnęła krótki miecz Thora ze swojego palca, jakby to była wykałaczka i przełamała na dwoje jedną ręką. Podeszła do Thora, który leżał i obserwował ją bezradnie, pewny, że to jego koniec. Wówczas jednak bestia zaskoczyła go. Zatrzymała się, odwróciła i zamiast tego popatrzyła na Malica. Jednym błyskawicznym ruchem sięgnęła po niego ręką, chwyciła i podniosła wysoko w powietrze, ściskając mocniej niż Thora poprzednio. Malic wrzasnął, a Thor usłyszał dźwięk łamanych kości. Bestia przysunęła go blisko do twarzy, jakby napawała się tą chwilą. Malic wierzgał w jej objęciu, lecz wszystko nadaremnie. Cyklop otworzył nagle paszczę pokazując szereg postrzępionych zębów, po czym włożył do niej głowę Malica i zacisnął szczęki. Krew trysnęła w każdym kierunku, niczym fontanna. Wszystko potoczyło się tak szybko, że Thor nie miał czasu nawet pomyśleć o tym, czego właśnie był świadkiem. Cyklop rzucił na ziemię resztkę tego, co zostało z Malica. Potem odwrócił się i spojrzał na Thora. Serce chłopca waliło jak oszalałe. Modlił się, aby legenda okazała się prawdziwa, że potwór zabija tylko winnych.

W końcu, po chwili, która zdawała się wiecznością, potwór odwrócił się powoli i wrócił do jaskini. Thor wstrzymał oddech. Zdał sobie sprawę, że ten koszmar właśnie się skończył. Nie mógł w to uwierzyć. Jego próba właśnie się odbyła, na oczach wszystkich jego braci. Dowiódł słuszności swoich słów. Mógł żyć dalej.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Gareth wszedł wolnym krokiem do sali koronacyjnej. Potrzebował czasu, by pobyć sam, pozbierać myśli, przypomnieć sobie, dlaczego chciał zostać królem. Wkroczył do olbrzymiej sali ze sklepieniami, kamienną posadzką i ścianami i przemierzył ją powoli ze spuszczoną głową. Szedł ścieżką, którą tak wiele razy podążał jego ojciec. Jego umysł kipiał od natłoku myśli. W połowie drogi podniósł głowę – i stanął jak wryty. Ku jego zaskoczeniu, ktoś w środku nocy odwrócił tron tak, iż teraz Gareth widział jego tył. Co więcej. Ktoś na nim siedział. Na jego tronie. Dostrzegł zarysy ciała, ramiona spoczywające na poręczach i poczuł wściekłość. Kto mógł być aż tak bezczelny, żeby zająć miejsce króla. Zastanawiał się też, jak udało się przesunąć tron, pradawne siedzisko, które wrosło w to miejsce tysiące lat temu. Podszedł szybkim krokiem do tronu, gotowy zmierzyć się z intruzem. Kiedy dotarł do podstawy schodków, tron obrócił się nagle – ku jego całkowitemu zaskoczeniu. Na nim, spoglądając w dół prosto na Garetha, spoczywał jego ojciec. Jego oczy otwarte szeroko zdawały się ganić syna. Gareth stał bez ruchu, pozbawiony tchu, czując się, jakby ktoś wbił mu sztylet w serce. Jego stopy przyrosły do posadzki; nie mógł podnieść ich, zmusić, by zrobiły chociaż jeden krok po schodkach wiodących do tronu. Wszak należał do jego ojca, a teraz on tam zasiadał. Nie mógł pojąć, jak to było możliwe. – Znamię mojej krwi zawisło na tobie – oznajmił ojciec. – Nie unikniesz tego. Krew za krew. Gareth zamrugał oczami – a kiedy otworzył je, tron stał pusty. Oddychając ciężko rozejrzał się dokoła. Zastanawiał się, czego był właśnie świadkiem. Czuł czyjąś obecność w powietrzu, lecz jego ojca nigdzie nie było. Na trzęsących się nogach Gareth pokonał niepewnie schodki z kości słoniowej, jeden za drugim, i dotarł w końcu do tronu. Zasiadł na nim powoli, obawiając się oprzeć o oparcie. Kiedy już to zrobił, rozejrzał się po pustej sali. Nagle poczuł przeraźliwy ból w rękach, ramionach, udach, nawet potylicy. Spuścił wzrok i spostrzegł, że tron pokrywały ciernie. Rozrastały się coraz gęściej, pięły niczym niepowstrzymana winorośl, otaczały go i przywiązywały do siedziska. Rosły dziko, zgniatały go w swym uścisku i w końcu Gareth zaczął krwawić na całym ciele. Walczył z nimi, odchylał się wrzeszcząc z bólu – aż pochłonęły go całego, owijając się wokół jego twarzy. Obudził się z krzykiem. Wyskoczył z łoża i zaczął chodzić po komnacie rozświetlonej przytłumionym światłem świtu, ciężko oddychając. Podszedł do odległej ściany, oparł dłoń na kamieniu i schylił się łapiąc oddech.

To wszystko wydawało się takie prawdziwe. Odwrócił się niemal oczekując, że gdzieś tam w swojej komnacie ujrzy ojca. Lecz go tam nie było. Był sam. Czuł się nękany. Miał paskudne przeczucie, że duch jego ojca nie zostawi go w spokoju. Już nigdy. Chciał poznać odpowiedzi. Chciał wiedzieć, jaka czeka go przyszłość, jak to wszystko się skończy. Szybkim krokiem przemierzał swą komnatę pogrążony w myślach. Nagle przyszedł mu ktoś do głowy: wiedźma. Oczywiście. Ona będzie wiedzieć. Przebiegł komnatę zatrzymawszy się tylko po to, by wziąć ze sobą koronę, opończę i berło, bez których nigdzie się nie ruszał. Musiał poznać odpowiedzi. I to szybko. * Szybkim tempem zdążał po leśnej ścieżce, zagłębiając się coraz bardziej w Dark Wood. Próbował wyrzucić z głowy mroczne myśli, które przylgnęły do niego i zawisły nad nim niczym chmura. Jego umysł nie przestawał walczyć z natłokiem myśli od momentu, kiedy się obudził. Nie potrafił znaleźć wytchnienia na zamku. Wszędzie widział ojca; kolejną, cichą naganę pod jego adresem, za to jaką porażką okazał się jako syn, a teraz jako król. Ogarniało go rosnące z każdą chwilą przekonanie, że zamek był wielkim grobowcem, pomnikiem nawiedzanym przez duchy, który pewnego dnia pochłonie również jego. Krew za krew. Głos ojca dzwonił mu w głowie nieustannie wraz z tym, jak przeżywał swój sen wciąż na nowo. Zastanawiał się nad tym wszystkim, nad swoją porażką, kiedy to nie zdołał unieść Dynastycznego Miecza, i nagle przyszła mu do głowy myśl. Być może, mimo wszystko, nie było mu przeznaczone być królem. Być może nigdy nie miał nim zostać. Potrzebował przepowiedni w równej mierze, co człowiek pozostawiony na pustyni łaknie wody. Wiedźma zobaczyła jego przyszłość, kiedy ostatnim razem ją odwiedził; ona będzie znała odpowiedzi, które tak bardzo chciał usłyszeć. Powie mu szczerze, jakie jest jego przeznaczenie. Nie uspokoi się do momentu, dopóki wszystkiego nie będzie wiedział. Szedł leśnym szlakiem coraz głębiej i głębiej, ignorując widok ciemniejącego nieba, przepastnych chmur, które zbierały się nad nim oraz letni deszcz, który nagle zaczął chłostać mu twarz. Zmieniał kierunek kilkakrotnie, próbując zapamiętać drogę powrotną. Miał nadzieję, że nigdy więcej nie wejdzie do Dark Wood, nigdy tu nie wróci. Ze zdziwieniem zdał sobie nagle sprawę, jak szybko przyszło mu tu ponownie zawitać. Temperatura powietrza spadła i Gareth wyczuł zbliżającą się mroczną moc. Nie miał wątpliwości. To tutaj. Wyczuwał ją w powietrzu, czuł jak przywiera do jego skóry, niczym jakaś maź.

Parł na przód, przedostał się przez kępę grubych drzew i zobaczył ją: w oddali na polanie stała niewielka kamienna chata. Pamiętał nawet drzewa otaczające polanę: powykręcane w nienaturalny sposób; trzy czerwone drzewa stojące na krawędzi polany, każde skierowane w innym kierunku. Pokonał polanę pospiesznym krokiem zmierzając do chaty wiedźmy. Dotarłszy do drzwi uniósł mosiężną kołatkę i uderzył nią kilkukrotnie. Drzwi rozbrzmiały głuchym echem. Czekał i czekał moknąc w deszczu coraz bardziej. Niebo spowił mrok podobny do nocy, a przecież był dopiero poranek. Walnął kołatką ponownie. – OTWIERAJ! – krzyknął. Nagle obleciał go strach. Zaczął się zastanawiać, co zrobi, jeśli jej tu już nie ma. Czekał przez chwilę, która zdała mu się wiecznością i miał już zawrócić i odejść, kiedy drzwi nagle się otworzyły. Gareth odwrócił się i zajrzał do środka. Nikogo nie dostrzegł. Nic tylko mrok i ledwo widoczny, migoczący płomyk świecy gdzieś w głębi. Odwrócił się i przeczesał wzrokiem otaczający las. Upewniwszy się, że nikt go nie obserwuje, wszedł pospiesznie do środka i zatrzasnął za sobą drzwi. Wewnątrz panowała cisza zakłócana jedynie odgłosem kropli deszczu uderzających w kamienny dach, kapiących na utworzoną na podłodze kałużę. Rozejrzał się czekając, aż jego oczy przywykną do mroku. Ledwie zauważył wiedźmę. Dostrzegł zarys jej sylwetki w odległym końcu izby. Zgarbiona, czymś zajęta, wyglądała jeszcze bardziej odrażająco i złowieszczo niż poprzednio. Cała izba przesiąkła jej odorem – smrodem psującego się ciała. Gareth ledwie mógł oddychać. Już żałował, że tu przyszedł. Czy popełnił błąd? – A więc – powiedziała swym zachrypniętym, drwiącym głosem wiedźma – nasz nowy król przybył z wizytą. Zarechotała, rozbawiona własnymi słowami. Gareth nie mógł zrozumieć, co takiego śmiesznego powiedziała. Nie cierpiał jej śmiechu. Nienawidził w niej wszystkiego. – Przyszedłem po odpowiedzi – powiedział i zrobił krok w jej stronę. Chciał, by jego słowa zabrzmiały pewnie, niczym słowa władcy, jednak w swym głosie wyczuł drżenie. – Wiem, po co przyszedłeś, chłopcze – wyrzuciła z siebie. – Po zapewnienie, że będziesz władał po wieki. Że nie zginiesz śmiercią, jaką zadałeś innym. Zawsze chcemy dla siebie tego, czego innym odmawiamy, co? Zaległa długa cisza. Wiedźma zbliżyła się do niego powoli. Gareth nie wiedział, czy ma stąd uciekać, czy też ją zganić. Przybliżyła jedną świeczkę do swej pokrytej brodawkami i zrytej zmarszczkami twarzy. – Nie mogę dać ci tego, czego nie posiadasz – powiedziała powoli i uśmiechnęła się złowieszczo, pokazując małe zepsute zęby. Gareth poczuł, jak jego ciało przeszył dreszcz. – Co masz na myśli mówiąc, że nie posiadam? – zapytał.

– Przeznaczenia, chłopcze – odparła. – A co to ma znaczyć? – naciskał powodowany złym przeczuciem. – Mówisz, że moim przeznaczeniem nie było zostać królem? – Wielu jest władców na świecie. Są też ci potężniejsi od królów. Ci, których przeznaczenie jest większe – które przyćmiewa twoje. – Większe od mojego? – spytał. – Ale ja jestem królem Zachodniego Królestwa Kręgu! Najrozleglejszych wolnych ziem w Imperium. Kto mógłby być potężniejszy? – Thorgrin – odpowiedziała otwarcie. Imię to uderzyło go niczym obuch. – Thorgrin będzie potężniejszy od ciebie. Potężniejszy niż wszyscy królowie z rodu MacGil. Potężniejszy, niż którykolwiek król, któremu przyszło władać na ziemi. I nadejdzie dzień, kiedy oddasz mu pokłon i będziesz błagał go o litość – powiedziała rechocząc co chwilę. Garethowi zrobiło się niedobrze od jej słów – zwłaszcza dlatego, że brzmiały tak bardzo prawdziwie. Nie potrafił zrozumieć, jak w ogóle to było możliwe. Thor? Chłopak znikąd? Zwyczajny legionista? Potężniejszy od niego? Jednym gestem ręki mógł wpędzić go do lochu i skazać na śmierć. Jak Thor miałby być potężniejszy? – Więc zmień moje przeznaczenie! – rozkazał szaleńczym tonem. – Uczyń MNIE najpotężniejszym! Spraw, żebym podźwignął miecz! Wiedźma odchyliła się i zarechotała. Gareth nie mógł już dłużej tego znieść. – Ciężar miecza zmiażdżyłby cię – powiedziała. – Jesteś królem – lecz tylko w tej chwili. To ci powinno wystarczyć. Spraw, żeby tak było. Ponieważ to jest wszystko, co kiedykolwiek osiągniesz. A kiedy twoje przeznaczenie się wypełni, zapłacisz cenę. Krwią za krew. Poczuł chłód. – Po co być królem, jeśli władanie nie trwa długo? – zapytał Gareth. – Po co żyć, jeśli śmierć i tak nadejdzie? – odparła. – Jestem twoim królem! – wrzasnął. – ROZKAZUJĘ CI! POMÓŻ MI! Rzucił się na nią chcąc chwycić jej ramiona i siłą zmusić do posłuszeństwa – lecz kiedy zacisnął palce poczuł jedynie powietrze. Obrócił się i rozejrzał po izbie – nikogo w niej nie było. Odwrócił się i wyszedł na zewnątrz, wprost w zacinający deszcz. Było zimno, woda spływała mu po twarzy i szyi. Powitał ją z radością. Miał nadzieję, że zabierze ze sobą jego sny, to spotkanie i całe zło, którego kiedykolwiek się dopuścił. Nie chciał już być królem. Chciał jedynie jeszcze jednej szansy w życiu. – OJCZE! – wrzasnął. Jego głos poniósł się echem w Dark Wood, zabrzmiał głośniej nawet od deszczu. Odpowiedział mu jedynie krzyk jakiegoś ptaka w oddali. *

Godfrey szedł szybko leśnym szlakiem. Kiedy odbił w stronę Dark Wood, niebo pociemniało i zerwał się chłodny wiatr. Z każdym jego krokiem zapadał coraz większy mrok, a wiatr hulał coraz głośniej. Godfrey czuł, jak włosy stają mu dęba. Czuł panujące tu zło. Kiedy rozpętała się ulewa, zapragnął jednego. Ponad wszystko chciał się napić, choć jeden kufel. Albo dwa. Kiedy dotarło do niego, co tak naprawdę właśnie robił, poczuł częściowy strach. Co będzie jeśli rzeczywiście znajdzie tą wiedźmę, jeśli znajdzie odpowiedzi, które nie spodobają się mu? Co miałby uczynić? Czy wiedźma była niebezpieczna? I jeśli Gareth przyłapie go na szukaniu odpowiedzi, czy nie wrzuci go do lochu, tak jak Kendricka? Podwoił tempo i kiedy wyszedł za niewielki zakręt, podniósł rękę zszokowany tym, co zobaczył. Zatrzymał się w miejscu jak wrośnięty, w bezruchu. W jego kierunku szedł ze spuszczoną głową, mamrocząc coś do siebie, nie kto inny, tylko jego brat: Gareth. Ubrany w najszykowniejsze szaty ich ojca, z koroną na głowie i berłem w dłoni, wynurzał się z Dark Wood, zmierzając samotnie w kierunku Godfreya. Co on tutaj robił? Chwilę później Gareth podniósł wzrok i wydał z siebie zduszony okrzyk. Dzieliło ich zaledwie kilka stóp. Widok kogokolwiek w tym miejscu zaskoczył go. I do tego jeszcze własnego brata. – Godfrey! – wykrzyknął Gareth. – Co ty tutaj robisz? – Powinienem spytać cię o to samo – odburknął Godfrey. Gareth spojrzał na niego gniewnie i Godfrey poczuł, że ich dawna, braterska rywalizacja właśnie się odrodziła. – Nie masz prawa mnie o nic pytać – wysyczał Gareth. – Jesteś moim młodszym bratem. A ja jestem twoim królem, jakbyś nie pamiętał – odparł twardym tonem. Godfrey wydał z siebie krótki, szyderczy śmiech, zachrypnięty od wieloletniego picia i palenia. – Nie jesteś niczyim królem – odszczeknął Godfrey. – Jesteś zwykłą świnią. Tą samą osobą, jaką zawsze byłeś. Innych możesz oszukiwać, ale nie mnie. Nigdy nie poddawałem się rozkazom ojca. Czy naprawdę myślisz, że uległbym twoim? Gareth poczerwieniał na twarzy, spurpurowiał. Godfrey widział, że tą prawdą zbił go z tropu. Gareth znał swego brata dobrze i wiedział, że Godfrey nigdy się przed nim nie pokłoni. – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – powiedział Gareth. – Co cię tu sprowadza? Godfrey uśmiechnął się widząc zdenerwowanie brata, zdając sobie sprawę, że miał go jak na dłoni. – Cóż, zabawne, że pytasz – odpowiedział Godfrey. – Przypomniałem sobie ten dzień, kiedy niemal zderzyłem się tu z tobą i twym nikczemnym pomagierem Firthem. Wówczas nie zwróciłem na to uwagi, nie zastanowiło mnie, co tu robiłeś, w Dark Wood. Pewnie założyłem, że wybraliście się na spacer kochanków. Godfrey zaczerpnął tchu.

– Lecz kiedy rozmyślałem o morderstwie naszego ojca, właśnie ten dzień przyszedł mi do głowy. I kiedy pomyślałem o flakonie z trucizną użytą w próbie zamachu na jego życie, dotarło do mnie, iż może przyszedłeś tu wtedy po coś jeszcze. Być może nie był to taki niewinny spacer. Być może przybyłeś po coś złego. Coś, co miałoby na tyle silne działanie, by zabić naszego ojca. Może jakiś napar czarownicy. Może tę samą truciznę, którą rzekomo odnaleziono w komnacie Kendricka – powiedział zadowolony, że udało mu się to poskładać w całość. Czuł teraz ponad wszelką wątpliwość, że miał rację. Obserwował dokładnie oczy Garetha z każdym wypowiedzianym przez siebie słowem. Widział, że błądzą, że Gareth robi co może, żeby zamaskować swoją reakcję. Dostrzegł jednak w jego oczach, że miał rację. Wszystko, co powiedział, było prawdą. – Jesteś chory, ty nieokrzesany pijaku – wygarnął mu Gareth. – Zawsze taki byłeś. Nie masz celu w życiu, więc wymyślasz historyjki na innych. Widzę, jak próbujesz dodać sobie znaczenia dzięki tym urojonym intrygom, jak chcesz zostać bohaterem naszego zmarłego ojca – ale nim nie jesteś. Nie wykraczasz ponad pospólstwo. W zasadzie, to nawet od niego jesteś gorszy, gdyż miałeś potencjał zostać kimś i go nie wykorzystałeś. Ojciec nienawidził cię. Nikt w całym królestwie nie traktuje cię poważnie. Jak śmiesz wplątywać mnie w morderstwo naszego ojca? Rzeczywisty skrytobójca siedzi w lochu i całe królestwo o tym wie. Bełkot pijaka na nic się zda, nie zmieni niczyjego zdania. Godfrey wyczuł w nadmiernym zapale przemowy Garetha, że jego brat był zdenerwowany. Że wiedział, iż został przyłapany. Godfrey uśmiechnął się. – To zadziwiające, w co królestwo gotowe jest uwierzyć pijakowi – powiedział – kiedy mówi prawdę. Gareth popatrzył na niego gniewnie. – Jeśli rzucisz oszczerstwo na swojego króla – zagroził Gareth – lepiej bądź gotów to udowodnić. Jeśli nie, to stracisz życie razem z Kendrickiem. – I kogo jeszcze wtrącisz do lochów? – spytał Godfrey. – Ile dusz wyślesz na szafot zanim poddani zorientują się, że mam rację? Gareth poczerwieniał. Nagle ruszył, przeszedł obok Godfreya zderzając się z nim ramionami, i zaczął oddalać się pospiesznie leśnym traktem. Godfrey odwrócił się i obserwował, jak Gareth odchodzi, jak znika w ciemnym lesie. Miał już pewność. I był zdeterminowany bardziej niż kiedykolwiek. Odwrócił się i spojrzał wzdłuż ścieżki, w kierunku leżącej w oddali polany. Wiedział, że to tam leżała chata wiedźmy. Był o krok od zdobycia dowodu, którego tak bardzo potrzebował. Ruszył pospiesznie w tę stronę; prawie biegł, potykając się o korzenie, przemierzając ostatni odcinek drogi najszybciej jak mógł. Niebo pociemniało i hulał złowieszczy wiatr. W końcu wyskoczył z kępy drzew wprost na polanę. Biegł gotowy wyważyć drzwi chaty wiedźmy, stanąć naprzeciw niej i zdobyć dowód.

Kiedy jednak wpadł na polanę, stanął w miejscu jak wryty. Nie rozumiał. Był tu, na tej polanie już wcześniej, widział chatę. Teraz jednak polana była całkowicie opustoszała. Nie było żadnej chaty, żadnej budowli – nic poza trawą. Pustka otoczona przez sękate drzewa, trzy z nich czerwone. Czyżby chata znikła? Niebo rozświetlił błysk i w polanę uderzył piorun. Godfrey stał i przyglądał się otoczeniu skonsternowany. Zastanawiał się, jakie ciemne moce tu działały, jakie zło ochraniało jego brata.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Gwendolyn stała przed wielkimi, dębowymi drzwiami komnaty matki. Z wahaniem chwyciła żelazną kołatkę. Przypomniała sobie, kiedy ostatni raz widziała się z matką. Jak źle potoczyło się to spotkanie. Ich wspólne groźby. Jak matka zabroniła jej widywać się z Thorem. Jak przyrzekła sobie nigdy więcej z nią nie rozmawiać. Obie chciały swego, bez względu na konsekwencje. Zawsze tak między nimi było. Gwen zawsze była ukochaną córką tatusia, co wywoływało w jej matce gniew i zazdrość. A jednak była tu, trzymała zimną, żelazną kołatkę gotowa uderzyć nią o drzwi, poprosić matkę o widzenie i błagać ją o pomoc w uwolnieniu Kendricka z więzienia. Czuła wstyd, że znalazła się w takiej sytuacji, że musiała ukorzyć się przed matką, rozmawiać z nią ponownie – i to tylko dlatego, że potrzebowała jej pomocy. Jakby przyznawała się przed nią do porażki. Czuła się rozdarta. Chciałaby być wszędzie tylko nie tutaj. Gdyby nie chodziło o Kendricka, nie poświęciłaby matce ani chwili uwagi. Bez względu na to, co mówiła jej matka, Gwen nigdy nie zmieni zdania odnośnie Thora. Wiedziała też jednak, że matka nigdy tak tego nie zostawi. Z drugiej strony, od śmierci ojca matka była naprawdę inną osobą. Coś się w niej zmieniło. Być może dostała szoku – a może miało to coś wspólnego z psychiką. Nie odezwała się słowem do ani jednej osoby od tego pamiętnego dnia. Była w niemal katatonicznym stanie i Gwen nie wiedziała, czego się po niej spodziewać. Być może jej matka nie będzie nawet w stanie z nią porozmawiać. Może to wszystko tylko strata czasu. Gwen wiedziała, że powinna współczuć matce – wbrew sobie jednak nie potrafiła. Obecny stan matki był jej na rękę – w końcu miała ją z głowy, w końcu nie musiała żyć w ciągłej obawie przed jej mściwością. Zanim to wszystko się stało, była pewna, że w pewnej chwili zacznie odczuwać naciski z każdej strony, by już więcej nie spotkać się z Thorem, by związać się małżeństwem z jakimś kretynem. Zastanawiała się, czy śmierć ojca rzeczywiście odmieniła matkę. Może i ją nauczyła pokory. Nabrała powietrza głęboko i uderzyła kołatką, próbując myśleć jedynie o Kendricku, bracie którego tak bardzo kochała, a który marniał w lochach. Uderzyła ponownie kilka razy, a dźwięk uderzenia poniósł się echem po pustych korytarzach. Czekała przez chwilę, która zdawała się wiecznością, gdy w końcu jakaś służąca otworzyła drzwi i spojrzała na nią z rezerwą. Była to Hafold, stara pielęgniarka, która służyła jej matce od niepamiętnych czasów. Była starsza niż sam Krąg. I wpatrywała się w Gwen z dezaprobatą. Była najbardziej lojalną służącą matki ze wszystkich, które znała Gwen; jak gdyby jej matka i Hafold były jedną i tą samą osobą. – Czego chcesz? – zapytała oschle. – Przyszłam, by zobaczyć się z matką – odparła Gwen. Hafold spojrzała z niechęcią.

– A dlaczegoż miałabyś to robić? Wiesz, że twoja matka nie ma ochoty cię widzieć. Ty również w jawny sposób dałaś do zrozumienia, że nie chcesz jej widywać. Gwen podniosła wzrok na Hafold i tym razem to ona rzuciła służącej ganiące spojrzenie. Poczuła w sobie rosnącą siłę ojca i coraz mniejszą tolerancję dla całego apodyktyzmu tych wszystkich osób, które obnosiły się ze swoją dezaprobatą dla młodszego pokolenia, niczym z jakąś bronią. Jakim prawem traktowali wszystko tak wyniośle, reagowali z niechęcią wobec każdego i wszystkiego? – Nie należysz do tych, którzy mogą mnie przepytywać, ani ja nie jestem z tych, co muszą tłumaczyć się tobie – odparła Gwen stanowczo. – Jesteś służącą rodziny królewskiej. Ja do niej należę, gdybyś nie pamiętała. Teraz zejdź mi z drogi. Przyszłam zobaczyć się z matką. Ja nie proszę – ja oznajmiam. Hafold otworzyła buzię ze zdziwienia. Stała chwiejąc się przez chwilę, po czym ustąpiła drogi i Gwen przeszła obok niej do komnaty. Postąpiła kilka kroków i zauważyła matkę w odległym kącie. Siedziała na swym delikatnym, żółtym, aksamitnym krześle tuż przy oknie, a słońce oświetlało jej twarz. Nie miała makijażu, była ubrana we wczorajsze szaty, jej włosy wyglądały na zaniedbane od wielu dni, a jej twarz – staro i blado, poorana zmarszczkami w miejscach, w których Gwen ich poprzednio nie widziała. Nie mogła uwierzyć, jak bardzo jej matka postarzała się od dnia zabójstwa – ledwie ją rozpoznawała. Widziała, jak wyniszczający efekt wywarła śmierć jej ojca na matce i wbrew sobie współczuła jej. Przynajmniej jedną rzecz miały wspólną: miłość do jej ojca. – Twoja matka nie czuje się dobrze – usłyszała szorstki głos Hafold, która podeszła razem z nią. – Nie warto jej niepokoić, nieważne z jakiego powodu przyszłaś tu rozmawiać––– Gwen odwróciła się. – Odejdź – rozkazała. Hafold zagapiła się na nią, zaskoczona. – Nie zostawię twej matki bez opieki. Moim obowiązkiem jest… – Powiedziałam, odejdź! – krzyknęła Gwen palcem wskazując drzwi. Czuła się silniejsza, pewniejsza niż kiedykolwiek i mogłaby przysiąc, że w swym głosie usłyszała autorytet ojca. Hafold musiała też to zauważyć, zorientować się, że to już nie była mała dziewczynka, za jaką zawsze ją uważała. Zaskoczona, może też i przestraszona, otworzyła szeroko oczy. Spojrzała gniewnie na Gwen, odwróciła się i wyszła pospiesznie z komnaty, zatrzaskując za sobą drzwi. Gwen podeszła do nich i przekręciła klucz; nie chciała, by jacyś szpiedzy, czy inni świadkowie podsłuchali, co miała do powiedzenia matce. Odwróciła się i podeszła do niej. Ta nie wzdrygnęła się. W żaden sposób nie zareagowała na wymianę zdań Gwen z Hafold. Królowa siedziała niezmiennie na swoim

krześle i patrzyła przez okno. Gwen zastanawiała się, czy potrafiła jeszcze mówić, czy nie traciła tu czasu. Uklękła przy niej, podniosła dłoń i położyła delikatnie na jej ręce. – Matko? – zapytała swym najłagodniejszym tonem. Ku jej rozczarowaniu nie uzyskała żadnej odpowiedzi. Czuła, jak jej serce rozpada się na kawałki. Niewiadomo dlaczego, poczuła nagle, jak ogarnia ją wielki smutek. W jakiś sposób, pierwszy raz była w stanie zrozumieć matkę – a nawet jej wybaczyć. – Kocham cię, matko – powiedziała. – Przepraszam za wszystko, co się stało. Naprawdę. Wbrew sobie poczuła, jak jej oczy napełniają się łzami. Nie wiedziała, czy płacze po stracie ojca, czy też straconej szansie normalnych relacji z matką, a może z powodu długo tłumionego smutku, który odczuwała od momentu kłótni z matką. Jakakolwiek była tego przyczyna, wszystko uszło z niej w tej chwili i zapłakała. Po chwili trwającej niemal wieczność, kiedy tą przepastną, pustą komnatę wypełniał jedynie odgłos jej łkania, matka odwróciła się i ku zaskoczeniu Gwen spojrzała na nią. Jej twarz była pozbawiona wyrazu, jej kryształowe, niebieskie oczy szeroko otwarte. Gwen zobaczyła w niej jednak jakieś niewielkie drżenie, jakby powracała do życia. – Twój ojciec nie żyje – powiedziała. Jej słowa zabrzmiały niczym ponure oświadczenie. Mimo, że Gwen wiedziała, iż są prawdziwe, słuchała ich z bólem. Potaknęła powoli głową. – Tak – odpowiedziała. – I nic go nam nie zwróci – dodała matka. – Nic – zgodziła się Gwen. Królowa odwróciła się w stronę okna. Westchnęła. – Nigdy nie myślałam, że to tak się skończy – powiedziała. Zamilkła ponownie i wpatrzyła się w odległą chmurę, która płynęła po nieboskłonie. Po długiej chwili, zbyt długiej, kiedy Gwen myślała, że może ponownie traci kontakt z matką, podniosła rękę i ścisnęła jej nadgarstek. – Matko – zachęciła, ścierając łzy wierzchem dłoni. – Potrzebuję twojej pomocy. Twój syn Kendrick gnije w lochu. Twój inny syn Gareth wtrącił go tam. Został oskarżony o popełnienie tego morderstwa. Wiesz, że Kendrick nie zrobiłby tego. Wyznaczono datę jego egzekucji. Nie możesz pozwolić, by to się stało. Gwen klęczała, ściskając rękę matki i czekała na odpowiedź. Czekała przez długi, bardzo długi czas. Nagle oczy jej matki zamrugały. – Kendrick nie jest moim synem – powiedziała rzeczowo, nadal przyglądając się niebu. – Jest synem twego ojca. Z innej kobiety.

–To prawda – odpowiedziała Gwen podenerwowana. – Lecz wychowałaś go, jak własnego syna. Twój mąż kochał go jak syna. Wiesz o tym. I, bez względu na to, czy był prawowity, czy nie, Kendrick zawsze traktował cię jak matkę. Nie ma nikogo innego. Jest, jak powiedziałaś. Nasz ojciec nie żyje. Na tobie spoczął obowiązek ochrony. Jeśli nic nie uczynisz, jeśli nie podejmiesz żadnych kroków, będzie martwy nazajutrz – za zbrodnię, której nie popełnił. Za zamordowanie twego męża. Jego egzekucja splami pamięć twego męża. Gwen poczuła dumę z siebie, z tego jak postawiła sprawę. Czuła też, że jej matka słyszała każde słowo. Nastąpiła długa cisza. – Nie władam tymi ziemiami – powiedziała matka. – Jestem tylko kolejną byłą królową. Bezsilną, tak jak pozostałe. Tym królestwem rządzą mężczyźni. – Nie jesteś bezsilna – naciskała Gwen. – jesteś matką obecnego króla. Jesteś byłą królową poprzedniego króla, który umarł niewiele dni temu – i którego nasz lud kocha i opłakuje. Jego wszyscy doradcy nadal ciebie słuchają. Ufają tobie. Kochają cię, choćby dlatego, że kochali jego. Twój rozkaz będzie wiele znaczył. Zapobiegnie śmierci Kendricka. Matka siedziała, zapatrzona beznamiętnym wzrokiem gdzieś przed siebie. Gwen wpatrywała się w jej oczy, jednak nie mogła być pewna, ile z tego wszystkiego jej matka była w stanie zrozumieć. Miała surowy wyraz twarzy, jak nigdy dotąd. Najwidoczniej jednak coś w niej się działo. – Czy nie chciałabyś znaleźć mordercy swego męża? – spytała Gwen. Jej matka wzruszyła ramionami. – Nie mogę wtrącać się w rządy mego syna. Jest teraz królem. Przeznaczenie rządzi się swoimi prawami. – Więc będziesz tu tak siedziała i nie zrobisz nic, kiedy twój niewinny syn umiera? Powoli była królowa potrząsnęła głową. – Gareth zawsze był samowolny. Mój pierworodny – powiedziała królowa. – Wierzę, że odziedziczył wszystkie moje złe cechy. Jego charakteru nigdy nie udało się utrzeć. Być może zabił twego ojca. Być może tego nie zrobił. Jednak taki już los królów. Kiedyś każdy zostaje zdetronizowany. Twój ojciec o tym wiedział. To ryzyko podejmuje każdy, kto wstępuje na tron. – Oczywiście, opłakuję mego męża – dodała. – Jednak taki jest koniec koron. Gwen zawrzała. Spojrzała na matkę, zobaczyła jej determinację i poczuła do niej świeżą nienawiść. Wstała i spojrzała na matkę gniewnie, gotowa tym razem naprawdę nigdy do niej nie wracać. Przyjrzała się jej jeszcze raz przez dłuższą chwilę, chcąc dobrze zapamiętać jej twarz. Była taka, jakiej nigdy nie chciała zapomnieć – nigdy stać się, taką, jak ona. – Nasz ojciec spogląda na ciebie ze wstydem – powiedziała Gwen, czując się tak, jakby użyczyła swego głosu ojcu.

To powiedziawszy, odwróciła się, przemierzyła komnatę, otworzyła drzwi i zatrzasnęła je za sobą z hukiem, który wstrząsnął całym zamkiem.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Thor siedział z innymi legionistami na ziemi, z Krohnem u boku, w prowizorycznym obozie na szczycie klifu. Ogień huczał w ognisku, bezskutecznie przeganiając mrok nocy. Dziesiątki chłopców siedziało wokół niego ściśnięci, wykończeni, wpatrując się ponuro w płomienie. Thor odwrócił się i zobaczył niebo rozświetlone tysiącem gwiazd. Mieniły się na czerwono, żółto i zielono, i leżały w konstelacjach, których Thor nigdy jeszcze w tej części świata nie widział. Ogień trzaskał i był to jedyny dźwięk, który rozlegał się w panującej wokoło ciszy. Siedzieli tak już od kilku godzin, nie ruszając się z wycieńczenia po wyczerpującym dniu ćwiczeń i zastanawiali nad swoim życiem. Thor czuł się poruszony, zwłaszcza spotkaniem z Cyklopem. Czuł, że zrehabilitował się w oczach swych towarzyszy, którzy patrzyli teraz na niego z nową dawką szacunku. Był również wstrząśnięty. Myślał o tym, jak blisko był śmierci. Zastanawiał się po raz nie wiadomo który nad tym, jaką tajemnicą okazywało się życie. Jeszcze wczoraj Malic siedział z nimi wszystkimi, a teraz już nie żył. Dokąd odszedł? Kto będzie następny? Kolk odchrząknął i chłopcy odwrócili się i spojrzeli na niego. Siedział razem z nimi w kręgu, opierając łokcie na kolanach, z wyprostowanymi plecami, spoglądając na ogień z marsową miną. Jego oczy były otwarte szeroko. Wyglądał, jakby coś rozpamiętywał. Chłopcy czekali na przyrzeczoną im opowieść o podbojach i chwale, jednak mijały kolejne godziny i niczego nie usłyszeli. Thor założył, że pewnie już jej nie usłyszą. Teraz jednak, kiedy Kolk odchrząknął, Thor rozsiadł się wygodnie i przygotował. Siedzący przy nim Reece, O’Connor, Elden i bliźniacy postąpili podobnie. – Dwadzieścia słonecznych cykli temu – zaczął ponurym tonem Kolk, wpatrując się w płomienie – zanim jeszcze większość z was się narodziła, kiedy sam byłem w wieku najstarszego spośród was, kiedy król MacGil jeszcze żył, kiedy był królewiczem i walczył ramię w ramię z nami, wydarzyła się bitwa, po której pozostała mi ta blizna – powiedział i pokazał policzek, a na nim długą, postrzępioną bliznę biegnącą wzdłuż jego szczęki. – Tamten dzień zaczął się jak każdy inny. MacGil, Brom, ja i kilkunastu jeszcze członków legionu wyszliśmy na patrol głęboko w dolinie Nevarunów: separatystów żyjących na odległych południowych rubieżach prowincji Kręgu. To rebelianci – winni posłuszeństwo MacGilom, jednak często grożą sprzymierzeniem się z jednym z możnowładców i odłączeniem od królestwa. Są nieokrzesani, okrutni i nie poddają się niczyjej władzy. Są solą w oku MacGilów od wieków. Są mieszańcami, w połowie ludźmi, w połowie czymś innym. Mają po osiem palców u rąk i nóg, a w ramionach są szerocy na dwóch chłopa. Powiada się, że zrodzili się z człowieka i jakiegoś innego stworzenia wieki temu. Nikt nie wie, jaki to był stwór.

– Nevaruni są gwałtowni i zaciekli – kontynuował Kolk. – Nie szanują naszego kodeksu etyki, naszych praw, idei rycerskości. Walczą, aby wygrać. Bez względu na koszty. Nabrał głęboko powietrza i z zamkniętymi oczyma przypominał sobie tamte chwile. – To był zimny i wietrzny dzień. Szliśmy wąską doliną. Po wielu dniach spokojnego patrolowania wpadliśmy w pułapkę. Kilkunastu z nich skoczyło na nas od tyłu, zwalając mnie z konia. Jeden z nich przygwoździł mnie włócznią, podczas gdy inny zaszedł mnie od tyłu, dźgnął w plecy, a potem użył swego noża, by dokonać dzieła – powiedział wskazując na swoją szczękę. Thor przełknął ślinę na myśl o tym, przez co Kolk musiał przejść. Nawet w tej chwili, dwadzieścia słonecznych cykli później, wyglądało na to, że Kolk, wpatrując się w płomienie, przeżywał to na nowo. – Umarłbym, gdyby nie MacGil, który musiał pójść za potrzebą i akurat wrócił. Był pięćdziesiąt kroków za mną i nie zauważyli go. Ich ciała przeszyły jego strzały. Kolk westchnął. – Postąpiłem głupio i taki z tego morał. Oczekiwałem, że wróg będzie walczył na moich warunkach. Na otwartej przestrzeni. Że wyzwie mnie i stanie naprzeciwko jak mężczyzna, jak powinien to zrobić prawdziwy wojownik. A nie – wyskoczyć tchórzliwie z tyłu, walczyć nieuczciwie dwóch na jednego, czekać, aż znajdę się w miejscu, gdzie nie będę mógł się poruszać. I to musicie zapamiętać: wasz wróg nigdy nie będzie walczył na waszych warunkach. Będzie walczyć według swego uznania. Wojna oznacza dla was co innego, niż dla niego. Tym, co uważacie za uczciwe i szlachetne, on pogardza. Musicie trwać w gotowości, w każdej chwili być przygotowani na każdą ewentualność. – Nie oznacza to, że macie zniżyć się do jego poziomu. Macie zawsze walczyć w poszanowaniu naszego kodeksu honoru i rycerskości – inaczej zatracicie ducha wojownika – czyli to, z czego czerpiecie siłę. Dzień, w którym zaczniecie walczyć jak on, będzie dniem zguby waszej duszy. Lepiej umrzeć z honorem niż zwyciężyć okrywszy się hańbą. To powiedziawszy Kolk zamilkł. Wśród chłopców zapadła głucha cisza. Przez dłuższą chwilę nie zakłócało jej nic poza odgłosem hulającego wiatru wysoko na klifie i wzburzonego oceanu hen na horyzoncie. I wówczas rozległ się ryk gdzieś w oddali, niczym grzmot błyskawicy. Thor odwrócił się podobnie jak wszyscy i zobaczył, jak coś rozświetliło horyzont. Wstał razem z Reece’em i kilkoma innymi chłopcami chcąc przyjrzeć się temu. Thor podszedł do krawędzi klifu i spojrzał w mrok, na horyzont rozjaśniony światłem gwiazd na tyle silnym, by rozświetlić kłębiące się poniżej czerwone wody oceanu. W oddali zauważył czerwoną łunę. Rozjarzyła się kilkoma wybuchami i znikła. Jak wulkan wyrzucający z siebie lawę, rozświetlającą noc i gasnącą równie szybko. Usłyszał kolejny, dudniący dźwięk. – Krzyk smoka – usłyszał czyjś głos.

Thor spojrzał w kierunku, z którego dobiegał. Wyróżniając się na tle pozostałych, Argon spoglądał ponad klifem, odwrócony do Thora plecami. W ręce trzymał swoją laskę. Thor był zszokowany jego widokiem. Odwrócił się od pozostałych chłopców i podszedł do niego. Stanął i czekał, aż druid będzie gotowy. Dobrze wiedział, że nie należy mu przeszkadzać. – Jak tutaj dotarłeś? – spytał ze zdziwieniem Thor. – Co ty tutaj robisz? Argon stał z beznamiętnym wyrazem twarzy, ignorując Thora całkowicie, i nadal wpatrywał się w horyzont. W końcu i Thor odwrócił się i spojrzał na horyzont. Próbował zachować cierpliwość, czekał, gotów zaakceptować rozmowę z druidem na jego warunkach. – Oddech smoka – zauważył Argon. – To smok, który wybrał życie w samotności. Jesteś na jego ziemi. Nie jest z tego zadowolony. Thor zastanowił się nad jego słowami. – Ale my tu mamy spędzić sto dni – powiedział zmartwiony. Argon odwrócił się i spojrzał na niego. – Jeśli ci pozwoli – odparł. – Te brzegi zasłane są kośćmi wojowników, którzy sądzili, że pokonają smoka. Smoki ucztują na ludzkiej dumie. Thor przełknął ślinę. Zaczął zdawać sobie sprawę z tego, jak niebezpieczny był Rytuał. – Czy ja tu zginę? – zapytał mając nadzieję, że usłyszy odpowiedź. – Twój czas jeszcze nie nadszedł – odpowiedział powoli Argon. Thor poczuł niewysłowioną ulgę słysząc te słowa, ale też zdziwienie, że Argon odpowiedział mu tak wprost. Pomyślał, że to wykorzysta. – Czy zostanę legionistą? – spytał. – To, i znacznie więcej – odparł Argon. Thora ogarnął wspaniały nastrój. Nie mógł uwierzyć, że Argon odpowiada na jego pytania. Nagle poczuł palącą ciekawość. Dlaczego Argon tu przybył? Wiedział, że nie byłoby go tutaj, nie rozmawiałby z nim, gdyby nie miał mu czegoś ważnego do przekazania. – Widzisz horyzont? – spytał Argon. – Za oddechem smoka? Za płomieniami? Tam, w mroku leży twoje przeznaczenie. Thor wyczuł, o czym mówił. Przypomniał sobie słowa umierającego MacGila o swoim przeznaczeniu, o matce. – Matka? – spytał Thor. Argon skinął powoli głową. – Żyje? Jest tam? W Krainie Druidów? Czy o to chodzi? Argon odwrócił się do niego i spojrzał jarzącymi się oczyma. – Tak – odpowiedział. – Oczekuje ciebie nawet w tej chwili. Masz wypełnić wielkie przeznaczenie.

Thor poczuł podekscytowanie – większe, niż mógłby w to uwierzyć – na myśl o tym, że jego matka żyła gdzieś tam na świecie, że ją spotka, odkryje, kim jest. Był przejęty tym, że ktoś na niego czeka, że komuś na nim zależy. Ale też zdezorientowany. – Ale ja myślałem, że moje przeznaczenie wiąże się z domem, z Kręgiem? – spytał Thor. Argon potrząsnął głową. – O wiele więcej czeka na ciebie tam, za horyzontem. Więcej, niż możesz sobie wyobrazić. Los Kręgu od tego zależy. Tam teraz nastał wielki niepokój. Krąg cię potrzebuje. Thor ledwie mógł to wszystko pojąć. Jak Krąg mógł go potrzebować, zwykłego chłopca? – Powiedz, Thorze, co widzisz? Spójrz w mrok. Zamknij oczy. Co widzisz w Kręgu Czarnoksiężnika? Thor postąpił zgodnie z zaleceniem. Zamknął oczy i odetchnął głęboko. Spróbował się skupić, pozwolić, aby przyszło do niego to coś, czymkolwiek było. Jednak jakiekolwiek moce w nim drzemały, nie zdołał ich wywołać. Nie potrafił się skupić – Bądź cierpliwy – odezwał się Argon. – Nie wymuszaj tego. Pozwól, by samo przyszło. Dostrzegasz to. Wiem, że tak jest. Thor trzymał oczy zamknięte, oddychał raz po raz i próbował przestać to kontrolować. Wtem doznał szoku. Dostrzegł coś. Wielkie obrazy, przejrzyste, jakby był świadkiem tych wydarzeń. Zobaczył zniszczenia w Kręgu. Zabójstwa. Pożary. Gruzowiska. Przeraziły go. – Widzę klęskę i nieszczęście – powiedział, usiłując zrozumieć swoje wizje. – Widzę śmierć. Bitwę. Zagładę. Widzę upadek królestwa. – Dobrze – powiedział Argon. – Tak, co jeszcze? Thor zmarszczył brwi. – Widzę potężny mrok w Gareth’ie. – Tak – powiedział Argon. Thor otworzył oczy i spojrzał na Argona z rozpaczą. – Gwendolyn – powiedział. – Co z nią? Nie widzę dokładnie. Ale coś wyczuwam. Coś złego. Coś, co mi się nie spodobało. Powiedz, że to nieprawda. Argon odwrócił się i spojrzał w mrok. – Obawiam się, iż każdemu z nas inny los jest pisany – westchnął. – Muszę ją ocalić! – wykrzyknął Thor. – Przed czymkolwiek, jakimkolwiek złem, które ma się jej przydarzyć. – Ocalisz ją – powiedział Argon. – I nie. – A co to znaczy? – błagał Thor. Proszę, powiedz. Błagam cię. Bez zagadek. Argon potrząsnął powoli głową.

– Przybyłeś tu, by wyszkolić się na wojownika. Jednak bitewna wprawa to tylko jego część. Musisz nauczyć się rozwijać swoje wewnętrzne umiejętności. Twoje moce. Twoją umiejętność postrzegania. Nie pozwól, by miecz i włócznia je przyćmiły. Nie obierz łatwej drogi. Argon odwrócił się i podszedł do niego bliżej. Spojrzał mu w oczy głęboko, intensywnie. – Największą bitwę przyjdzie ci stoczyć we własnym wnętrzu. 100 DNI PÓŹNIEJ

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Gareth siedział w sali tronowej swego ojca na jego tronie, spoglądając na dziesiątki dworzan, możnowładców i ludzi z pospólstwa – wszystkich przybyłych z własnymi problemami – i czuł się nieszczęśliwy. Minęły miesiące od momentu, w którym objął tron, a z każdym mijającym dniem czuł się coraz bardziej udręczony, coraz bardziej przerażony – i coraz bardziej samotny. Oddalił swego najbliższego przyjaciela i doradcę, Firtha, wieki temu, odsyłając go do stajni i zabraniając mu się ze sobą widywać. I tęsknił za nim. Postąpił słusznie odsuwając go od siebie – Firth był lekkomyślny i stał się ciężarem. Wszak pozostał jedyną osobą, dzięki której morderstwo króla można było powiązać z Garethem. Gareth już nigdy nie chciał być z nim łączony. Zgromadził wokół siebie pół tuzina przyjaciół, którzy mieli być jego mentorami i to w ich towarzystwie obracał się w ostatnim czasie. Bezlitosne, ambitne, arystokratyczne typki – dokładnie takich osób potrzebował. Niekoniecznie im ufał, ale przynajmniej byli w jego wieku i tak samo cyniczni i bezwzględni jak on. Byli dokładnie takimi ludźmi, jakimi chciał się otaczać. Postrzegali świat w ten sam sposób. Chciał zrównoważyć starą gwardię – nową. Ludzie jego ojca nadal cieszyli się silną pozycją, niczym instytucja i czuł się coraz bardziej przez nich dręczony. Gdyby mógł, starłby królewski dwór do gołej ziemi i zbudował go na nowo. Wszystko. Nie miał szacunku dla historii – gardził nią. Dla niego liczył się obecny dzień, tabula rasa, i zniszczenie każdej księgi o historii królestwa, która kiedykolwiek powstała. – Najjaśniejszy panie – odezwał się kolejny petent z ludu, podszedł bliżej i ukłonił się. Gareth westchnął, przygotowując się na kolejną sprawę. Przez cały, długi dzień wysłuchiwał błahych problemów. Nie miał pojęcia, że rządzenie może być aż tak nieciekawe. Nie tak wyobrażał sobie życie króla. Jedna za drugą pojawiały się przed nim kolejne osoby, wszystkie oczekujące od niego odpowiedzi i wyroków. Tyle decyzji do podjęcia. Każdy czegoś chciał, a wszystko zdawało się tak mało ważne. Dla Garetha rządzenie zawsze kojarzyło się z chwałą. Spojrzał na witraż w oknie, wysoko nad głową, i zapragnął być na zewnątrz – wszędzie, byle nie tu. Był porządnie znudzony. Czuł, jak coś w nim wzbiera. Wiedział, za każdym razem, kiedy to czuł, że powinien przerwać monotonię życia i wymyślić jakiś problem, jakiś zamęt, który pogrąży wszystkich wokoło. – Mój panie – kontynuował mężczyzna – ta ziemia była w mojej rodzinie od setek lat. Gareth westchnął, próbując to wszystko zignorować. Ci głupi chłopi sprzeczali się o ziemię od niewiadomo jak dawna. Ledwie nadążał za ich utyskiwaniami. Miał już tego dość. Chciał po prostu, żeby znikli mu sprzed oczu. Potrzebował czasu, by pobyć sam, by pomyśleć o ojcu, o wszystkich szczegółach morderstwa, które mogły zostać ujawnione.

O tym, czy wiedźma mogłaby go wydać. Czuł wyjątkowy niepokój od ich ostatniego spotkania. Popadał w coraz większą paranoję, strach, że wokół niego zawiązał się jakiś spisek. Zastanawiał się bez ustanku, czy zostanie odkryty. Odesłanie Firtha rozwiało nieco jego obawy, jednak nie całkowicie. – Mój panie, to nieprawda – powiedział drugi chłop. – Tą winnicę zasadzili przodkowie mego ojca. Kiedy urosła, weszła na jego ziemię. Z kolei jego bydło weszło na naszą. Gareth spojrzał na nich obydwu zły, że przerwali jego rozmyślania. Nie wiedział, jak jego ojciec z tym wszystkim sobie radził. Miał już tego dość. – Żaden z was nie zatrzyma tej ziemi – powiedział w końcu zdenerwowany. – Ogłaszam, że wasza ziemia zostaje skonfiskowana. Od tej pory jest własnością króla. Możecie poszukać sobie nowych domów. To wszystko – teraz odejdźcie. Chłopi popatrzyli na niego w ciszy, zszokowani, z otwartymi z wrażenia ustami. – Najjaśniejszy panie – powiedział Aberthol, jego wiekowy doradca, który siedział wraz z innymi członkami rady królewskiej przy półokrągłym stole. – Coś takiego nie miało miejsca w całej historii MacGilów. Z całą pewnością to nie są królewskie ziemie. Nie możemy konfiskować ziemi… – Powiedziałem, odejść – wrzasnął Gareth. – Ale najjaśniejszy panie, jeśli zabierzesz moją ziemię, gdzie się podzieję, a moja rodzina? – spytał chłop. – Żyliśmy na niej od pokoleń! – Możecie być bezdomni – warknął Gareth, po czym kiwnął głową do straży, które podbiegły szybko i odciągnęły chłopów z jego widoku. – Najjaśniejszy panie! Zaczekaj! – wrzasnął jeden z nich. Zostali jednak usunięci z sali i drzwi zamknęły się za nimi z hukiem. Wewnątrz zaległa pełna napięcia cisza. – Jeszcze ktoś? – wrzasnął Gareth, niecierpliwiąc się, kiedy to wszystko się skończy. Na uboczu stała grupka arystokratów. Spoglądali na siebie z wahaniem. W końcu wyszli na środek. Było ich sześciu. Baronowie z północnej prowincji – arystokraci – nosili błękitne jedwabie swego klanu. Gareth rozpoznał ich w mgnieniu oka: irytujący możnowładcy, którzy byli ciężarem ojcu przez całe jego panowanie. Kontrolowali północne wojska i trzymali rodzinę królewską w szachu żądając od niej, ile tylko mogli. – Najjaśniejszy panie – powiedział jeden z nich, wysoki, łysiejący mężczyzna w wieku pięćdziesięciu kilku lat. Gareth pamiętał go z dzieciństwa. – Mamy dwie sprawy. Pierwsza dotyczy McCloudów. Chodzą słuchy, iż najeżdżają nasze wioski. Nigdy dotąd nie zapuszczali się tak daleko na północ. To niepokojące. Może to być zapowiedzią większego ataku – inwazji na pełną skalę. – Absurd! – wykrzyknął Orsefain, jeden z nowych doradców Garetha, który zasiadał po jego prawej stronie. – McCloudowie nigdy nie zaatakowali i nigdy tego nie zrobią!

– Z całym szacunkiem – ripostował możnowładca – jesteś zbyt młody, by pamiętać, że McCloudowie nie raz próbowali już najechać królestwo. Zanim się narodziłeś. To możliwe, mój panie. W każdym bądź razie, nasi ludzie są zaniepokojeni. Prosimy, byś podwoił liczebność armii na północy. Chociażby po to, by uspokoić lud. Gareth siedział w ciszy, zniecierpliwiony. Ufał swemu młodemu doradcy i również nie wierzył, że McCloudowie mogliby rozpocząć inwazję. Prośbę możnowładców potraktował zatem jako rodzaj manipulacji nim i jego wojskami. Nadeszła pora, by pokazać im, kto rządzi królestwem. – Prośba odrzucona – oświadczył Gareth. – Coś jeszcze? Arystokraci spojrzeli po sobie z niezadowoleniem. Któryś z nich odchrząknął i wystąpił do przodu. – W czasach rządów twego ojca wzrosły podatki w naszej prowincji, by w niespokojnych chwilach móc zebrać armię. Twój ojciec przyrzekł, że cofnie je do poprzedniego stanu. Przed jego śmiercią decyzja ta miała wejść w życie, ale nigdy nie została ratyfikowana. Prosimy cię zatem, byś wypełnił wolę ojca i obniżył podatki nałożone na nasz lud. Gareth miał im za złe, że sądzili, że mogą dyktować mu, jak ma rządzić swoim królestwem. Był królem, czy to się im podobało, czy nie. Musiał pokazać im, kto tu rządzi. Zwrócił się do Amrolda, kolejnego z nowych doradców. – Co o tym sądzisz, Amroldzie? – spytał. Amrold siedział spoglądając na baronów ze zmrużonymi oczyma, z nachmurzona miną. Był wiecznie niezadowolony i z tego powodu Gareth go uwielbiał. – Nie powinieneś obniżać podatków – powiedział Amrold – lecz je podnieść. Czas by północ zrozumiała, kto kontroluje Krąg. Możnowładcy, jak i wszyscy starsi doradcy króla zareagowali stłumionym okrzykiem oburzenia. – Najjaśniejszy panie, kim są ci młodzi ludzie, których rady zasięgasz? – spytał Aberthol. – Ci ludzie, których widzicie za mną, są częścią mojej nowej rady. Będą mieli głos w sprawie każdej decyzji, jaką podejmiemy – powiedział Gareth. – Ależ najjaśniejszy panie, to skandal! – powiedział Kelvin. – Rada zawsze składała się z dwunastu osób. Od stuleci to się nie zmieniło, bez względu na to, który MacGil rządził. Twój ojciec tego się trzymał i my także. Zmieniasz podstawowe zasady rządzenia. Nasz rozsądek płynie z wieloletniego doświadczenia. Ci młodzi ludzie nie mają ani jednego, ani drugiego! – Ja rządzę i ja wprowadzam zmiany – odpalił Gareth stanowczo. Pomyślał, że nadeszła pora, by pokazać tym wszystkim staruchom, gdzie ich miejsce. I tak oni wszyscy byli przychylni jego ojcu, a jego zawsze nienawidzili. Dostrzegał niechęć w ich każdym spojrzeniu.

– I stu ludzi włączę do mej rady, jeśli będę miał taką ochotę – dodał – i zwrócę się o poradę do kogokolwiek, kogo wybiorę. Jeśli nie podoba się to wam, możecie odejść i to w tej chwili. Starzy doradcy siedzieli przy stole naprzeciw niego. Widział po ich twarzach, że byli zaskoczeni – właśnie ten efekt chciał osiągnąć. Chciał, by jego młodzi doradcy wyprowadzili ich z równowagi. W ten sposób przesyłał im wiadomość: byli starą gwardią, której już nie potrzebował. Kevin wstał od stołu. – Ja ustępuję – powiedział. – Ja również – zabrzmiał głos Duwayne’a niczym echo. Obydwaj odwrócili się do niego plecami by odejść. Gareth obserwował, jak szli. Czuł, jak jego twarz zapłonęła z oburzenia. – Straże, aresztujcie ich! – wrzasnął. Strażnicy zatrzymali wychodzących mężczyzn przy drzwiach, zakuli ich w kajdany i wyprowadzili. Słyszał ich przytłumione okrzyki dobiegające zza zamkniętych drzwi. Pozostali doradcy wstali. – Najjaśniejszy panie, to skandal! Jak możesz ich aresztować? Przecież właśnie powiedziałeś, żeby odeszli! – Powiedziałem, że mają wybór, czy chcą odejść – powiedział Gareth. – Lecz oczywiście oznacza to zdradę króla. A zdrajców tolerować nie będę. Czy ktoś jeszcze chciałby wyjść? Doradcy popatrzyli po sobie. Byli zrozpaczeni. W ich oczach pojawił się prawdziwy strach i zwątpienie. Wszyscy wyglądali na rozbitych – dokładnie tak, jak chciał Gareth. Uśmiechnął się w duchu. Likwidował ojcowskie instytucje. Zaczynając od pojedynczych osób. – Usiądźcie – rozkazał. Powoli, z niechęcią doradcy zajęli swe miejsca. Gareth zwrócił się do baronów, którzy stali oczekując jego odpowiedzi. Teraz i im trzeba było pokazać, gdzie ich miejsce. – Co do waszych podatków – powiedział do nich – nie tylko ich nie obniżę, ale jeszcze je podniosę. Od dziś będziecie płacić podwójnie. Nie przychodźcie tu, chyba, że zostaniecie wezwani. To wszystko. Twarz głównego barona zadrżała i okryła się szkarłatem. Gareth widział, że mężczyzna nie nawykł do takiego traktowania i cieszył się, że udało mu się go zdenerwować. – Najjaśniejszy panie, mój lud nie zniesie takiego znęcania się. Gareth wstał. Jego twarz również poczerwieniała. – Owszem, zniesie. Ja jestem teraz królem. Nie mój ojciec. I to przede mną odpowiadacie. A teraz odejdźcie. I nie pokazujcie mi się na oczy!

Baronowie popatrzyli na Garetha z otwartymi w szoku ustami. Zapadła cisza jak makiem zasiał. Nikt ze służących, doradców, czy też arystokracji siedzącej i stojącej w różnych miejscach sali nie śmiał jej przerwać. Baronowie odwrócili się i wyszli powolnym krokiem z sali – stukając obcasami, zatrzasnęli za sobą drzwi. Gareth dostrzegł ich konspiracyjne spojrzenia. Widział w ich oczach determinację, by go obalić. Już w tej chwili czuł, że ma na dworze wielu wrogów, że planują go zdetronizować. Zajmie się każdym z nich po kolei. Wtrąci do lochów każdego, jeśli będzie musiał. – Czy to już wszystko? – spytał pospiesznie pozostałych doradców i usiadł powoli na miejscu. – Najjaśniejszy panie – powiedział zmęczony Aberthol złamanym głosem. – Zostało tylko dochodzenie w sprawie śmierci twojego ojca. – O czym mówisz? – zażądał Gareth. – Dochodzenie zamknięto. Mój brat Kendrick został uwięziony. – Obawiam się, że to nie jest takie proste, mój panie – powiedział Aberthol. – Srebrna Gwardia jest całkowicie lojalna Kendrickowi. Gwardzistom nie podoba się to, że Kendrick został uwięziony. Zawieszenie egzekucji uspokoiło ich na chwilę, ale nie będzie tak zawsze. Szeregowcy nie kryją swego niezadowolenia, zwłaszcza po tym, jak obciąłeś ich pobory. Domagają się nowego śledztwa. W innym przypadku ryzykujesz rewoltę. – Ale przecież flakon z trucizną znaleziono w komnacie Kendricka – zaprotestował Gareth z mocno bijącym sercem. – A mimo to nie ma definitywnego dowodu, który łączyłby Kendricka z tym morderstwem. – Ogłaszam, iż z dniem dzisiejszym dochodzenie zostało zamknięte – oznajmił Gareth. – Kendrick sczeźnie w lochach do końca swych dni. – Ależ mój panie … – Nie chcę nigdy więcej słyszeć o tej sprawie – warknął Gareth. – A teraz wyjdźcie! Wszyscy! Doradcy opuścili salę pospiesznie i Gareth został sam, siedząc na tronie w całkowitej ciszy. Siedział z walącym sercem i wszystko się w nim gotowało; obawiał się, że coś takiego może się wydarzyć, jeśli Kendrick szybko nie zostanie stracony. Poczuł złość, kiedy przypomniał sobie, jak kilka miesięcy temu matka wtrąciła się nieoczekiwanie, wykorzystując swą pozycję, by powstrzymać go przed egzekucją Kendricka. Słyszał, że Gwen w jakiś sposób do niej dotarła i zjednoczyły się, chcąc temu zapobiec. Pałał nienawiścią do nich obu. Nie będzie bezpieczny dopóki one żyją.

Przypomniał też sobie nieudolną próbę swego człowieka, który miał dręczyć Gwen kilka miesięcy temu. Nie udało się. Być może nadszedł czas, by spróbować ponownie. Tym razem może udałoby się ją zabić na miejscu. Gareth uśmiechnął się do siebie w miarę, jak jego plan nabierał kształtów. Tak, tym razem mogło się powieść.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Thor stał samotnie u steru wielkiej łodzi, na środku oceanu, popychanej przez jego prądy z niesamowitą prędkością. Wiatr wydął żagle łodzi, na której nie było nikogo oprócz niego. Żeglował statkiem widmo. Stojąc u steru, wpatrywał się w horyzont ukryty za nieziemską mgłą, migoczącą odcieniami złota żółci i bieli w świetle porannego słońca. Kiedy mgła się uniosła, Thor dostrzegł zarys wyspy, a raczej góry wyrastającej z morza i jej szczyt pnący się wysoko do nieba. Góra pięła się wyżej niż jakakolwiek, którą Thor dotąd widział, a na jej szczycie stał zamek. Wyrastał ze skały, zbudowany na krawędzi klifu. Bezdenne niebo wypełniała zielono-bladożółta poświata, a u jego skraju zawisł wielki półksiężyc. Było tu niesamowicie, mistycznie. To miejsce tchnęło życiem. Jego łódź kołysała się na falach, lecz nie obawiał się. Czuł, że ocean zabiera go do tego miejsca, wiedział, że to tam miał być. Wiedział w jakiś sposób, że to tam czekało na niego przeznaczenie. Że w tym miejscu miał się znaleźć. Że w jakiś dziwny sposób to był jego dom. Nie pamiętał ani kiedy wyruszył, ani jak znalazł się na tej łodzi, ale wiedział, że miał podjąć się tej podróży. W jakiś sposób to miejsce było zawsze w jego snach, gdzieś głęboko w zakamarkach jego świadomości. Był pewien, że jego matka tam mieszka. Thor nigdy tak naprawdę nie rozmyślał o matce. Powiedziano mu, że odeszła przy jego narodzinach i z tego powodu żył w niewysłowionym poczuciu winy. Teraz jednak, kiedy zbliżał się do wyspy, czuł jej obecność. Czuł, że czeka na niego. Nagle wielka fala uniosła jego łódź, wyżej i wyżej, nabrała prędkości i jak tsunami popchnęła ją w kierunku wyspy coraz szybciej i szybciej. Kiedy podpłynął bliżej, zauważył samotną osobę stojącą na klifie. Kobietę. Miała na sobie zwiewne błękitne szaty. Głowę miała opuszczoną, a dłonie przylegające do boków skierowała na zewnątrz. Spoza jej postaci wydobywała się jasna poświata, promieniała z jej dłoni, strzelając niczym pioruny. Światło było tak jasne, że musiał przysłonić oczy, żeby się jej przypatrzeć. Nie był w stanie dostrzec jej twarzy. Wyczuwał, że to ona. Ponad wszystko chciał ujrzeć jej twarz, zobaczyć, czy wygląda podobnie. – Matko! – zawołał. – Mój synu – dobiegł go delikatny głos. Był najmilszym, najbardziej dodającym otuchy głosem, jaki Thor kiedykolwiek słyszał. Pragnął usłyszeć go ponownie. Nagle nadpłynęła fala, która rozbiła się o jego łódź i pociągnęła go za sobą w dół. Thor przygotował się na uderzenie o skały. Zerwał się ze snu i usiadł wyprostowany ciężko oddychając. Świtało na horyzoncie. Wszędzie wokół leżeli w rozsypce pozostali legioniści, pogrążeni w twardym śnie. W jego głowie wrzało od snu: wydawał się taki prawdziwy.

Kiedy doszedł do siebie, zorientował się, że dziś był ten dzień. Ostatni dzień Rytuału. Dzień, którego wszyscy się lękali. Czuł, że postarzał się o sto lat, odkąd przybył tu sto dni wcześniej. Nie mógł uwierzyć, że tego dokonał, że nadszedł ich ostatni dzień. Czas tutaj spędzony wykraczał daleko poza jego wyobraźnię. Każdy następny dzień był cięższy od poprzedniego, każde ćwiczenie bardziej wyczerpujące, wyciskające z nich coraz więcej sił. Dni wydłużały się. Nauczył się posługiwać wszelką znaną człowiekowi bronią – a nawet taką, która była nieznana. Zmuszano ich do ćwiczeń w każdym możliwym terenie, od bagien po lodowce, i wydzierano się na nich od wczesnego rana do późnej nocy. Wielu jego braci odpadło, zostali odesłani do domów samotnie, na niewielkim statku. Wielu zostało rannych. Umarli przez przypadek, ześlizgując się z klifu w jakiś szczególnie burzowy dzień. Razem radzili sobie ze zgryzotą, walczyli z potworami, znosili każdy rodzaj pogody. Wyspa była bezlitosna. Temperatura zmieniała się z upału w ziąb bez ostrzeżenia, jakby były tu tylko dwie pory roku. Siedział z Krohnem u boku i w pewnym sensie czuł obawę związaną z tym dniem. Chciał położyć się i zasnąć, lecz wiedział, iż nie potrafiłby. Te sto dni przekuły go w zupełnie innego człowieka. Był gotowy zmierzyć się ze wszystkim, co mogłoby się mu przydarzyć. Siedział we wczesnym porannym świetle i czekał. Wkrótce wszyscy wstaną, przygotują się i wyruszą z ostatnią misją. Do tego czasu jednak mógł upajać się chwilą, tym, że wstał jako pierwszy i w ciszy obserwować ostatni raz wschód słońca nad tym miejscem, które nauczył się kochać. * Stał z innymi na wąskiej, kamienistej plaży, z dłońmi na biodrach i obserwował targane burzą morze. Czuł chłód w powietrzu zwiastujący nadejście nowej pory roku. Z czasem przyzwyczaił się do złej pogody na tyle, że nie dostawał dreszczy od mroźnych podmuchów wiatru, które owiewały całe ciało. Spoglądał na morze lśniącymi, szarymi oczyma i czuł się zahartowany, nieugięty. Czuł się jak mężczyzna. Jego towarzysze broni stali nieopodal, Krohn jak zwykle przy jego boku, przy flocie niewielkich, drewnianych łodzi. Przygotowali się do wyruszenia w ostatnią podróż, na ostatni sprawdzian Rytuału. Czekali pełni obawy, a Kolk chodził między nimi niezadowolony jak zwykle. – Ci z was, którzy dotrwali do dzisiejszego dnia może chcieliby sobie pogratulować. Lepiej nie. Został przed wami jeszcze jeden, ostatni dzień, który wyróżnia się ze wszystkich pozostałych. Jeśli go przeżyjecie, wrócicie jako pełnoprawni członkowie legionu. Wszystkie próby, przez które przeszliście, były jedynie przygotowaniem do tego, co macie zrobić. Kolk zatrzymał się, odwrócił i wskazał na horyzont. – Ta wyspa na horyzoncie – powiedział – jest domem samotnego smoka, wyrzutka z krainy smoków. Żyliśmy w jego cieniu przez te ostatnie sto dni i mieliśmy szczęście, że

nie zaatakował. Wojownicy robią, co mogą, by unikać tego miejsca. Dziś wybierzemy się tam z wizytą. – Smok ten zazdrośnie strzeże pewnego skarbu. Starożytnego, złotego berła. Ponoć ukrył je głęboko w swym legowisku. Musicie odszukać kanion, zejść do niego, znaleźć berło i wrócić tu z nim. Wśród chłopców podniosły się nerwowe szepty. Spoglądali na siebie nawzajem, a w ich oczach pojawił się strach. Serce Thora waliło mocno, kiedy spoglądał na wzburzone morze, na odległą wyspę pokrytą nierealną mgłą nawet w ten przejrzysty dzień. Wyczuwał jego moc nawet z tej odległości. Przez te ostatnie sto dni jego moce rozwinęły się i był teraz w stanie wyczuwać obcą moc nawet z dużej odległości. Czuł, że na wyspie żyje potężne stworzenie, pradawne, pierwotne, a oni narażali się na wielkie niebezpieczeństwo. – Do łodzi i ruszać się! – rozkazał Kolk. Wszyscy skoczyli do niewielkich wiosłowych łodzi, które kołysały się szaleńczo na przybrzeżnych falach i zaczęli wsiadać po kolei – po około dwunastu do jednej. Thor wdrapał się na jedną wraz z Krohnem, Reece’em, O’Connorem, Eldenem i bliźniakami. Usiedli na ławkach i chwycili za wiosła. Zanim ruszyli, Thor zauważył na plaży Williama. W jego oczach czaił się strach. Thor był naprawdę zaskoczony, że William dotrwał do tego dnia. Na każdym kroku spodziewał się, że chłopiec odpadnie. Teraz jednak, ten ostatni test musiał być dla niego barierą nie do pokonania. – Powiedziałem, wsiadać do łodzi! – wrzasnął Kolk na chłopca, ostatniego na plaży. William spojrzał na niego szeroko otwartymi oczyma. – Przepraszam, panie, lecz nie mogę tego zrobić – powiedział potulnie. Siedząc na rozkołysanej łodzi Thor poczuł smutek z powodu Williama. Nie chciał, by odszedł. Nie po tym wszystkim, przez co przeszli – Nie zamierzam się powtarzać – zagroził Kolk. – Nie wsiądziesz do tej łodzi, wypadasz z legionu. Wszystko, co do tej pory zrobiłeś będzie daremne. Już na zawsze. William stał i potrząsał głową. – Przepraszam – powiedział. – Chciałbym móc to zrobić. Lecz tej jedynej rzeczy nie zrobię. – Ja też nie – odezwał się ktoś. Thor zobaczył, jak inny chłopiec, jeden ze starszych, wyskakuje z łodzi i staje na brzegu. Stali tam teraz we dwójkę ze zwieszonymi ze wstydu głowami. Kolk uśmiechnął się szyderczo, chwycił chłopców od tyłu i popchnął z dala od wszystkich. Thor poczuł się z tego powodu okropnie. Widział, że zostaną wsadzeni na niewielką łódź i odesłani do Kręgu. I będą żyć z tym piętnem do końca swych dni. Zanim Thor skończył o tym myśleć, dowódcy podeszli do tyłu każdej łodzi i popchnęli je mocno w kierunku morza. Thor poczuł jak jego łódź się pod nim porusza i w następnej chwili wiosłował już z pozostałymi.

Wzburzone morze przybierało na sile w miarę jak coraz bardziej oddalali się od brzegu. Wkrótce wpłynęli w strefę silnych prądów morskich, które wessały ich w siebie i zaczęły ciągnąć w kierunku smoczej wyspy. Kiedy znaleźli się bliżej, Thor spróbował przyjrzeć się jej lepiej – widział jedynie mgłę, która skrywała całą wyspę, ustawicznie przylegając do jej brzegów. – Słyszałem, że smok, który tam żyje, zjada całego człowieka na śniadanie każdego dnia – powiedział O’Connor. – No, musieli zachować coś takiego na ostatni dzień – powiedział Elden. – Kiedy już myśleliśmy, że wkrótce opuścimy to miejsce. Reece spojrzał na horyzont. – Słyszałem opowieści o tym miejscu od swoich braci – powiedział. – Siła smoka nie ma granic. Nie ma mowy, żebyśmy pokonali go w bezpośredniej walce. Nawet wspólnymi siłami. Możemy tylko mieć nadzieję, że będziemy na tyle ostrożni, że go nie obudzimy. Wyspa jest całkiem duża, a smok może właśnie śpi. Jedyną rzeczą, którą musimy zrobić jest to, by przeżyć ten dzień. – A jakie są na to szanse? – spytał O’Connor. Reece wzruszył ramionami. – Słyszałem, że nie wszyscy chłopcy przetrwali w ostatnich latach. Ale sporo tego dokonało. Obawy Thora wzrosły. Przypływ nasilił się i ich łódź pomknęła szybciej w kierunku wyspy. Wiosłowanie nie było już takie ciężkie i wkrótce Thor zauważył wyraźnie zarysowaną linię brzegową, na którą składały się czerwone, potężne skały o różnorodnym kształcie. Błyszczały, jakby stały w płomieniach. Lśniły w dziennym świetle, jakby całą plażę pokrywały miliony rubinów. Nigdy nie widział czegoś podobnego. – Orethist – powiedział Conval spoglądając na skały. – Według legendy, jeśli podarujesz jeden ukochanej osobie, uchroni ją to od śmierci. Chwilę później ich łodzie dobiły do brzegu. Thor wyskoczył z Krohnem i pozostałymi i razem wciągnęli łódź na skały. Podłoże chrzęściło pod ich stopami. Spojrzeli pod nogi i podnieśli mieniące się na czerwono kamienie. Thor postąpił podobnie. Podniósł jeden wysoko i przyjrzał się mu pod światło. Lśnił jak rzadki klejnot w świetle poranka. Zacisnął palce, zamknął oczy, a kiedy się skupił poczuł, jak podniosła się lekka bryza. Czuł energię zamkniętą w kamieniu. Czuł, jak pulsowała, przenikała do jego ciała. Conval miał rację: te kamienie były magiczne. Zauważył, że pozostali chłopcy zaczęli napychać nimi kieszenie. Na pamiątkę. Thor miał jeden i wsadził go głęboko do swojej kieszeni– jeden mu wystarczył. Dla siebie nie potrzebował żadnego. Istniała tylko jedna osoba, której chciał go dać: Gwendolyn. Pod warunkiem, że wróci. Zaczęli wspinać się po pochyłym brzegu. Jedyna droga do wnętrza wyspy wiodła przez strome klify. Mgła to pojawiała się, to nikła i nie mogli nic zobaczyć na większą

odległość. Thor jednak dostrzegł wąską ścieżkę, niczym naturalne schody, które pięły się w górę klifu i pokryte były mchem. Wspinali się jednym rzędem. Thor ześlizgiwał się wciąż, gdyż fale oceanu spryskiwały ścieżkę wodą i ich powierzchnia była śliska. Walczył z silnymi powiewami wiatru, starając się zachować równowagę. W końcu dotarli na szczyt. Thor stał wraz z innymi na pokrytym trawą pagórku, na samym szczycie smoczej wyspy, i rozglądał się dokoła. Wyspę pokrywał ciemny, zielonkawy mech tak daleko, jak okiem sięgnąć, a nad nim wisiały opary mgły. Było tu odrażająco, posępnie. Kiedy Thor rozglądał się, nagle usłyszał potężny ryk. Brzmiał, jakby to sama ziemia rozstąpiła się i zadrgała. W oddali zobaczył płomienie i dym, które pojawiły się na chwilę i znikły. W powietrzu poczuli dziwny zapach, jakby zmieszano popiół z siarką. Przenikał wszystko w tym miejscu. Krohn zamiauczał. Thor przełknął głośno ślinę. Chłopcy odwrócili się i popatrzyli na siebie. Nawet najdzielniejsi z nich mieli strach w oczach. Dużo razem przeszli – ale nic, co by to przypominało. Byli tutaj naprawdę. To już nie było ćwiczenie. Teraz w grę wchodziło ich życie lub śmierć. Ruszyli jak na komendę po jałowym pustkowiu wyspy, stąpając po śliskim mchu, wszyscy w gotowości, wszyscy z dłońmi na rękojeściach. Po jakimś czasie, trwającym niczym wieczność, idąc w kłębach mgły usłyszeli syk, po czym rozległ się głośny dźwięk i w końcu dotarli nad skraj wodospadu. Powietrze było tu chłodniejsze i bardziej wilgotne. Thor spojrzał znad krawędzi; urwisko zdawało się nie mieć dna. Szli dalej szlakiem wiodącym wokół wodospadu, przez bagniste tereny przesiąknięte jego wodnymi oparami. Ich stopy grzęzły w błocie. Szli i szli wśród mgielnych oparów, które czasami były tak gęste, że z ledwością widzieli siebie nawzajem. Ryk smoka przecinał powietrze co chwilę i zdawał się coraz głośniejszy. Thor odwrócił się, by spojrzeć w kierunku, z którego przyszli. Mgła była jednak zbyt gęsta by mógł cokolwiek zobaczyć. Zaczął się zastanawiać, jak odnajdą drogę powrotną. W pewnej chwili idący obok Thora Reece stracił równowagę i mógł upaść. Thor wykorzystał swój odkryty niedawno refleks. Jego ręka wystrzeliła i chwyciła Reece’a zanim ten upadł. Przytrzymał go mocno i pociągnął z powrotem do pozycji stojącej. Kiedy postąpił krok do przodu, zauważył, że właśnie ocalił Reece’owi życie. Tuż przed nimi ziemia rozstąpiła się i ujrzeli potężny kanion, którego ściany opadały setki stóp w dół. Reece odwrócił się i spojrzał na Thora z wyrazem wdzięczności za uratowanie życia. – Jestem twym dłużnikiem – powiedział. Thor potrząsnął głową. – Nie, nie jesteś. Chłopcy zbili się w grupę i patrzyli na potężny kanion, który tonął na setki stóp w głąb ziemi i nie mogli wyjść z podziwu.

– Co to? – spytał Elden spoglądając na kolejne potężne wyżłobienie w ziemi. – Wygląda na kolejny kanion – powiedział Conval. – Nie – powiedział Reece. – To nie kanion. – No więc co? – spytał Conven. – To odcisk – powiedział Reece. – Odcisk? – spytał Conven. – Spójrz na wcięcie, jakie jest strome. I spójrz na kształt, na krawędzie. To nie kanion, przyjacielu. To odcisk stopy smoka.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Erec jechał kłusem na swym koniu wydeptaną ścieżką w świetle porannego słońca, w otoczeniu oddziału książęcych rycerzy, wraz ze swym przyjacielem – Brandtem. Po drodze ku szrankom na kopie witały ich tysiące gapiów, wiwatujących na ich cześć po obu stronach traktu. Sto dni turnieju dobiegało końca i jak dotąd Erec wygrał każdą potyczkę. Dziś był ostatni dzień. Ludzie zgromadzili się tłumnie, by świętować finały, lecz Erec był w stanie myśleć tylko o jednym: o Alistair. Jej twarz wryła mu się w pamięć. Zacisnął dłoń wokół lancy, wiedząc, że dziś będzie walczył o nią. Jeśli dziś wygra, w końcu potwierdzi swoje prawo do niej, jako przyszłej żony. Postanowił, że żaden człowiek, nikt z całego królestwa, nie pokona go tego dnia. Kiedy przejechali przez potężną, zwieńczoną łukiem kamienną bramę i wjechali na arenę, powitały ich radosne okrzyki kolejnych tysięcy widzów, siedzących na kamiennych stopniach otaczającej arenę budowli. Wszyscy skupili wzrok na torach walki leżących pośrodku. Kiedy Erec wjechał, ludzie wstali i zaczęli obsypywać go kwieciem. Czuł rosnącą dumę. Poświęcił życie doskonaleniu wojennego rzemiosła i w chwilach takich jak ta, kiedy wszyscy wiwatowali na jego cześć, czuł, że jego ciężka praca nie poszła na marne. Nikt nie pokonał go w walce. Tłum zawył na jego widok. Podjechał na środek, odwrócił się i ukłonił przed księciem, który stał w otoczeniu żołnierzy razem z resztą swego ludu. Książę pokłonił mu się również, uśmiechnął, a Erec podjechał do linii bocznej. Były tam już niewielkie oddziały rycerzy, setki wojowników ubranych w różnorakie zbroje, o różnym kształcie i kolorze, dosiadający wszelakiej maści wierzchowców i dzierżący egzotycznie wyglądającą broń. Przybyli tu ze wszystkich zakątków Kręgu i wyróżniali się swoim wyglądem wśród innych. Przygotowywali się cały rok do tego turnieju, który okazał się nie lada wyzwaniem. Lecz Erec konsekwentnie wszystkich pokonywał. Kiedy pomyślał o Alistair, wiedział, że znajdzie sposób by i dziś wygrać. Czekał i obserwował otoczenie, kiedy nagle rozległ się dźwięk rogu i z przeciwległych krańców toru zaszarżowali rycerze. Jeden w ciemnozielonej zbroi, drugi w jaskrawożółtej – obaj unieśli lance i natarli na siebie. Ten w zielonej zwalił z konia tego w żółtej, a tłum zawiwatował jak dziki. Potyczka za potyczką, kolejni rycerze odpadali w eliminacjach. Erec, by uhonorować to, że jest mistrzem, występował jako ostatni w pierwszej rundzie zawodów. Stanął w szranki z jednym z najlepszych rycerzy – krzepkim mężczyzną w czarnej zbroi, z klatką piersiową dwukrotnie szerszą od Ereca. Dosiadał konia, który parskał szyderczo, zaś jego lanca wydawała się dwukrotnie dłuższa od Erecowej. Erec nie pozwolił jednak, by go to speszyło. Skoncentrował się na napierśniku przeciwnika, jego pochylonej głowie, sposobie, w jaki poruszały się części jego zbroi.

Dostrzegł jego słaby punkt niemal od razu, w sposobie, w jakim mężczyzna opuszczał lewy bark. Erec zaczekał do ostatniej chwili, wymierzył dokładnie w to miejsce i utrzymał tak lancę aż do momentu zderzenia. Tłum zareagował okrzykiem, kiedy jego przeciwnik wyleciał w powietrze i wylądował na ziemi ze szczękiem metalu. Tłum zawył w zachwycie, a Erec pojechał na drugi koniec toru oczekiwać na drugą rundę. Wiele rund miał jeszcze przed sobą. Dzień wydłużał się. Mijały runda za rundą, kolejni walczący rycerze odpadali i w końcu została ich tylko garść. Kiedy ich liczba zmniejszyła się do dziesięciu, rozległ się dźwięk rogu i ogłoszono przerwę. Książę wystąpił na środek i przemówił do swego ludu. Erec wykorzystał tę chwilę podobnie jak pozostali, aby unieść zbroję, zdjąć hełm i złapać oddech. Pojawił się giermek z wiadrem wody. Erec upił trochę, po czym zmoczył głowę i brodę. Mimo tego, że była już jesień, Erec spływał potem i oddychał głęboko, zmęczony godzinami walk. Czuł się obolały, jednak kiedy przyjrzał się innym rycerzom stwierdził, że byli bardziej zmęczeni od niego. Nie przeszli takiego szkolenia, jakiego on doświadczył. Przyrzekł sobie, że będzie ćwiczył codziennie, w każdym dniu swego życia, i nie opuścił jak dotąd ani jednego. Był przygotowany na wyczerpujący wysiłek. Natomiast tamci mężczyźni nie. Książę uniósł obie dłonie w kierunku tłumu, i powoli cały ten rwetes ucichł. – Moi drodzy – krzyknął. – Nasze prowincje wysłały swych najlepszych, najdoskonalszych, pochodzących z całego Kręgu wojowników, by stanęli tu w szranki i walczyli przez sto dni o najlepszą i najpiękniejszą kobietę, jaką to królestwo może się pochwalić. Każdy z nich wybrał już sobie kobietę. Ten, który dzisiaj zwycięży, będzie miał prawo ją poślubić, jeśli ona wyrazi zgodę. Rycerze, którzy ostali się na placu, zmierzą się ze sobą nie na kopie, a w walce wręcz. Każdy wybierze sobie jedną broń i będzie walczył z całą resztą. Wszystkie chwyty dozwolone oprócz zabijania. Ostatni, który zostanie na nogach, zwycięży. Wojownicy, powodzenia! – krzyknął odchodząc, a tłum zawył za jego plecami. Erec nałożył z powrotem swój hełm i spojrzał na wózek z bronią, który przed chwilą wtoczył tu jego giermek. Już wiedział, co wybierze: miał to zatknięte za pas. Wyjął swój ulubiony, kolczasty cep: długie na dwie stopy drewniane, wytarte żerdzie zakończone metalową, najeżoną kolcami kulą. Nosił go ze sobą od czasów swego pobytu w legionie. Żadnej broni nie znał tak dobrze jak tą. Rozległ się dźwięk rogu i nagle cała dziesiątka mężczyzn natarła na siebie, ścierając się na środku pola. Ereca zaatakował wielki rycerz bez hełmu, o jasnobłękitnych oczach i blond brodzie, wyższy od niego niemal o głowę. Zamachnął się olbrzymią pałką, celując w głowę Ereca. Prędkość uderzenia zaskoczyła Ereca. Uchylił się w ostatniej chwili i pałka śmignęła nad nim w powietrzu. Erec wykorzystał to, obrócił się i uderzył drewnianą rękojeścią swej broni w tył głowy

wojownika. Nie chciał użyć metalowej kuli, by go nie zabić. Mężczyzna potknął się i upadł straciwszy przytomność. Był pierwszym poległym na polu. Tłum wrzasnął z zachwytu. Rycerze walczyli ze sobą wszędzie dokoła niego. Wielu z nich zdecydowało się zaatakować szczególnie jego. Najwidoczniej traktowali go jak człowieka, którego łatwo można pokonać. Erec unikał kolejnych ciosów, lawirował najpierw wokół rycerza z toporem, potem innego z halabardą i kolejnego z włócznią. To by było na tyle z odezwy księcia o powstrzymaniu się od zabijania nawzajem, pomyślał. Najwidoczniej ci rycerze się tym w ogóle nie przejęli. Erec obracał się i wyginał, pokonując rycerzy jednego po drugim. Jeden skoczył na niego z długą, nabijaną ćwiekami halabardą. Erec wyrwał ją z rąk nieprzyjaciela i dźgnął go drewnianym końcem u podstawy szyi, w czuły punkt ponad jego zbroją, powalając mężczyznę na ziemię. Obrócił się i zamachnął ostrym końcem halabardy, rozcinając na dwoje włócznię jeszcze zanim zdążyła w niego trafić. Ponownie obrócił się i przy użyciu cepa wytrącił sztylet z ręki kolejnego przeciwnika. Zmienił chwyt na cepie i drewnianą końcówką walnął w podstawę jego nosa, łamiąc go i powalając mężczyznę na ziemię. Następny rycerz ruszył na niego z młotem. Erec schylił się nisko i uderzył rękawicą w jego splot słoneczny. Rycerz stracił dech w piersiach i wypuścił z rąk swoją broń w pół uderzenia. Został już tylko jeden przeciwnik. Tłum skoczył na nogi wiwatując szaleńczo, kiedy pozostała dwójka zaczęła krążyć wokół siebie powoli. Obydwaj ciężko dyszeli. Wszędzie wokół leżały ciała nieprzytomnych rycerzy, którym się nie powiodło. Ten ostatni rycerz pochodził z prowincji nieznanej Erecowi. Nosił jaskrawoczerwoną zbroję z kolcami wystającymi jak u jeżozwierza. Dzierżył broń przypominającą widły, z trzema długimi zębami, pomalowaną na dziwny kolor, który połyskiwał w słonecznym świetle i dezorientował Ereca. Rycerz dźgał powietrze raz po raz i Erec nie mógł się skupić. Nagle zrobił wypad i pchnął. Erec zablokował uderzenie swoim cepem w ostatniej sekundzie. Spletli się w bitewnym szale, przepychając się to w przód, to w tył. Erec pośliznął się na krwi jednego z przeciwników i stracił równowagę. Upadł na plecy. Jego rywal nie tracił czasu. Pchnął widłami wprost w twarz Ereca. Ten zablokował je swoi cepem i trzymał w bezpiecznej odległości. Z każdą chwilą jednak ostre zęby zbliżały się do niego. Tłum wydał stłumiony okrzyk. – PODDAJ SIĘ! – wrzasnął przeciwnik. Erec leżał na ziemi walcząc zaciekle, tracąc siły i nagle ujrzał twarz Alistair. Zobaczył wyraz jej twarzy, kiedy wpatrywała się w jego oczy, kiedy poprosiła, by

wygrał. I nagle poczuł przypływ świeżej siły. Nie mógł pozwolić sobie na przegraną. Nie tu i nie dziś. Ostatkiem sił Erec sturlał się na bok pociągnąwszy widły w dół i wbiwszy je w ziemię obok siebie. Przyturlał się z powrotem i zdzielił rycerza nogą w brzuch. Wojownik upadł na kolana, a Erec skoczył na nogi i uderzył go ponownie, powalając na plecy. Tłum zawył. Erec wyciągnął sztylet i przytknął do gardła przeciwnika. Natarł końcem ostrza zdecydowanie, aż rycerz zrozumiał, co trzeba. – PODDAJĘ SIĘ! – wrzasnął. Tłum zawył i zaryczał z radości. Erec wstał powoli, ciężko łapiąc powietrze. Myślał tylko o jednym. Alistair.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Thor spoglądał z trwogą na ślad smoka, głęboki na kilkaset stóp w głąb ziemi, rozmiarem przypominający kanion. Kiedy mgła nieco się rozrzedziła, Thor dojrzał coś na samym jego dnie. W odległym końcu zapadliska zobaczył jaskinię, a w niej coś lśniącego. Zabłysło i znikło za oparem mgły. – Tam – powiedział wskazując palcem. – Widzieliście? Chłopcy zmrużyli oczy. – Nic nie widzę – powiedział Elden. – Chyba coś zabłysło – powiedział Thor. – Może to berło – powiedział Reece. Wszędzie wokół nich – wychodząc z oparów mgły – pojawili się legioniści. Jeden z nich znalazł drogę w dół. Wiodła po stromym występie skalnym. Thor wraz z innymi i Krohnem u boku podążył za nim gęsiego. W miarę jak byli coraz niżej, ścieżka robiła się coraz bardziej stroma i Thor musiał użyć wszystkich sił, by utrzymać się na niej. W końcu dotarli na dno. Thor spojrzał w górę zastanawiając się, jak się stąd później wydostaną. Tu, na dole, powierzchnię pokrywał czarny piasek i kiedy szli, ich stopy grzęzły w nim. Od jakiegoś czasu nie słyszeli porykiwań smoka i wszędzie panowała niesamowita cisza. Szli w gotowości pokonując coraz większą powierzchnię kanionu, kierując się ku wejściu do jaskini. Mgła rozrzedziła się i widzieli wszystko wyraźnie. – Tam! – krzyknął Thor. Tym razem pozostali również to zauważyli. Coś lśniło wewnątrz jaskini. – Widzę – powiedział Reece. Wszyscy ruszyli dalej w tym kierunku. Mgła pojawiła się ponownie, potęgując złe przeczucie u Thora. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że ktoś lub coś ich obserwuje, jak gdyby kierowali się coraz głębiej ku legowisku smoka. Miał nadzieję i modlił się, że odnajdą berło i szybko stąd odejdą. Nagle usłyszał znajomy, sokoli pisk. Odwrócił się i zadarł głowę wysoko ku niebu. Tam, na nieboskłonie, dostrzegł Estopheles. Jej widok ucieszył go. Nie pamiętał, kiedy widział ją ostatnio. I zdziwił się. Co ona tu robiła? Odniósł wrażenie, że pojawiła się, by go ostrzec. Wydała z siebie kolejny pisk i zaczęła krążyć na niebie. Kiedy zgromadzili się przy wejściu do jaskini, Thor odwrócił się i poprowadził ich do jej wnętrza. Świat pochłonął mrok, kiedy znaleźli się w środku. Z góry zwisały długie sople, a ciszę wypełniały jedynie odgłosy spadających kropel wody i nietoperzy trzepoczących skrzydłami. Wchodzili coraz głębiej i głębiej, a ich podenerwowane

szepty rozchodziły się echem wokoło. Jedyną rzeczą, która rozświetlała jaskinię, był pojedynczy, lśniący przedmiot znajdujący się w pewnej odległości od wejścia. Kiedy mgła przerzedziła się, Thor w końcu zobaczył wyraźnie – i wszyscy wydali z siebie stłumiony okrzyk. Złote berło wystawało z ziemi. Było długie na około trzy stopy i lśniło. Błyszczało i emanowało światłem wystarczająco jasnym, żeby rozświetlić większą część jaskini. Legioniści stanęli jak wryci i wpatrywali się w berło z podziwem. Thor czuł intensywną energię emanującą z berła, nawet z tej odległości. – Pierwszy je zobaczyłeś – powiedział Reece do Thora. – To je bierz. Ponieś je dla legionu. Thor wyszedł na przód, a reszta podążyła tuż za nim. Wiedział, że powinien czuć ulgę. Znaleźli je. Mogli wracać. Lecz z jakiegoś powodu, w miarę jak zagłębiał się co raz bardziej w czeluście jaskini, czuł coraz większe podenerwowanie. Zadziałały jego zmysły. Jakaś jego część, której do końca nie rozumiał, zaczęła krzyczeć, że zbliża się niebezpieczeństwo. Jednak nie mógł tak po prostu się odwrócić, kiedy wszyscy legioniści obserwowali każdy jego ruch. Podszedł bliżej i chwycił berło. Poczuł impuls energii, która przeszyła całe jego ciało. Była to najpiękniejsza i najpotężniejsza rzecz, której kiedykolwiek dotknął. Po chwili chłopcy odwrócili się i opuścili jaskinię pospiesznie. Stłoczyli się wokół Thora chcąc lepiej przyjrzeć się berłu. Zapanowało ogólne poczucie ulgi: ich misja była skończona. Mogli wracać do domu. Zaczęli gotować się do wymarszu. Lecz w chwili, kiedy wyszli z cienia jaskini, świat uległ zmianie. Niewiadomo skąd rozległ się przeraźliwy ryk. Wszyscy podnieśli wzrok. Thor ujrzał najbardziej przerażającego stwora w swoim życiu. Smok. Uniósł głowę nad kanionem i spojrzał na nich rozeźlony. Thorowi zajęło chwilę, zanim zorientował się, że to nie senny koszmar, ale rzeczywistość. Nigdy wcześniej nie widział prawdziwego smoka – i nie sądził, że kiedykolwiek zobaczy. Był największą i najbardziej przerażającą istotą, na jakiej kiedykolwiek spoczął jego wzrok. Kiedy uniósł swą wielką szyję, a jego potężna głowa znalazła się nad nimi całkowicie blokując słońce, wszyscy zebrani znikli w jej cieniu. Jedna jego łuska była większa od Thora – a przecież pokrywały go tysiące czerwono-zielonych łusek. Podniósł potężne przednie stopy, każda wielkości pięćdziesięciu chłopa, i Thor zobaczył wielkie pazury, po trzy na każdej stopie, sięgające do nieba, ostre niczym miecz i długie jak drzewo. Najgorsza ze wszystkiego była jednak jego morda; długa, wyciągnięta, wąska szczęka; w otwartej paszczy widniały rzędy kłów, każdy wielkości domu i ostrzejszy niż jakakolwiek broń, którą Thor widział w swoim życiu. Smok zarzucił łbem do tyłu i zaryczał dźwiękiem, który mógłby rozedrzeć człowieka na dwoje.

Każdy legionista podniósł ręce do uszu. Thor zrobił to samo, nadal trzymając berło w dłoni. Ziemia zatrzęsła się, a Thor poczuł, że jego głowa za chwilę eksploduje. Krohn miauknął i zawarczał. Kiedy smok skończył ryczeć, zniżył głowę, nabrał powietrza, otworzył paszczę i zionął. Ogień pochłonął wszystko niczym tornado, przypalając ściany kanionu. Smok poruszył szyją i omiótł ogniem większy teren – i dokładnie wtedy Thor usłyszał krzyki. Kilkunastu legionistów zawyło z przeraźliwego bólu, kiedy smoczy ogień pochłonął ich i spalił żywcem. Thor patrzył na to bezradnie. W następnej chwili puścił się biegiem razem z innymi w poszukiwaniu schronienia. Smok opuścił nogę, a kiedy jego stopa dotknęła ziemi, powstał kolejny kanion. Ziemia zatrzęsła się tak mocno, że Thor wraz z innymi wyleciał w powietrze na dobrych dziesięć stóp. Wylądował twardo na boku i przeturlał się kilka razy. Skoczył na nogi i spojrzał w górę. Smok zbliżał się do uciekających chłopców. Niektórzy z nich, starsi wiekiem, postanowili coś zrobić. Jeden z nich miał przy sobie długą linę i hak. Rozdał linę innym, którzy rozbiegli się i zaczęli oplatać stopy smoka. Zamierzali go przewrócić. Był to naprawdę odważny czyn. Chłopcy biegali nieustraszenie i szybko wokół smoka i ku zaskoczeniu Thora zdołali dwukrotnie opleść jego nogi. Spodziewali się, iż smok padnie przy kolejnym kroku. Jednak wszyscy z przerażeniem zobaczyli, że smok zerknął tylko w dół, zauważył pęta i zerwał je, jakby ich tam wcale nie było. Potem podniósł stopę i opuścił rozgniatając kilkunastu starszych chłopców na ziemi. Machnął pazurami rozcinając na pół kilku innych. Thor zauważył ze zgrozą, że również O’Connor ucierpiał. Uniknął pazurów, jednak uderzony stopą smoka poleciał w powietrze i rąbnął o ścianę kanionu. Thor modlił się, żeby tylko przeżył. Pozostali chłopcy, pozbawieni jakiejkolwiek możliwości, ponownie rzucili się do ucieczki. Thor wiedział, że musi działać i to szybko. W tym tempie smok zdoła ich wszystkich pozabijać w kilka minut. Nie było żadnego wyjścia. Smok złapał ich w pułapkę. Kiedy wszyscy zerwali się do biegu, Thor zebrał się na odwagę i zatrzymał się. Stanąwszy pośrodku kanionu, odwrócił się i zmierzył smoka wzrokiem. Jego serce łomotało szaleńczo. Wiedział, że może właśnie wydał na siebie wyrok śmierci – ale musiał tak uczynić. Spróbował przypomnieć sobie wszystko, czego nauczył go Argon. Spróbował przywołać swoją moc, wszystko, co mogłoby teraz pomóc. Jeśli rzeczywiście miał jakiś przyrodzony dar, właśnie nadeszła najlepsza pora, by z niego skorzystać. To teraz najbardziej go potrzebował.

Nagle smok zatrzymał się i skupił na nim uwagę. Odchylił głowę i zaryczał, jakby był wściekły, że ktoś śmiał rzucić mu wyzwanie. Thor pożałował, że nie uciekł z innymi. Stojąc samotnie naprzeciw smoka, podniósł dłoń, zdecydowany użyć wszelkich nadprzyrodzonych mocy, by pokonać bestię Proszę, Boże. Błagam. Smok wciągnął powietrze, otworzył paszczę i zionął ogniem wprost na Thora. Thor trzymał wyprostowaną rękę przed sobą i modlił się, by to zadziałało. Ogień huczał wszędzie wokoło. Thor zauważył ze zdumieniem, że wydobywająca się z jego dłoni moc utworzyła wokół niego energetyczną tarczę ochronną. Płomienie rozstępowały się przed jego dłonią bezboleśnie i w ogóle mu nie szkodziły. Pozostali chłopcy stanęli i patrzyli. Smok dostał szału. Podniósł stopę i zaczął obniżać ją, chcąc zmiażdżyć Thora. Thor trzymał jednak rękę niewzruszenie i kiedy stopa smoka opadła na niego, zatrzymał ją. Zawisła w powietrzu kilka stóp nad nim. Czuł moc bestii, jej siłę, jej głębokie pragnienie zadania mu śmierci. Ciało Thora zaczęło trząść się z wysiłku, z jakim przeciwstawiał się bestii. Dłużej nie mógł tego znieść. W końcu, wytrzymawszy jeszcze chwilę, opuścił tarczę mocy i zaczął uciekać. Smocza stopa opadła z łoskotem tuż obok Thora zakopując się w ziemi. Smok zaryczał z wściekłości. Legioniści zatrzymali się i obejrzeli. Spoglądali na tą scenę z trwogą. Smok natarł na Thora, rozwścieczony jak nigdy. Zanurkował w powietrzu wprost w jego kierunku. Otworzył paszczę pełną kłów zamierzając połknąć go w całości. Thor poczuł, jak jego ciało przeszywa kolejna fala gorąca i ponownie użył swych mocy. Tym razem skoczył – wyżej niż kiedykolwiek – i kiedy smok zanurkował, Thor skoczył nad jego łbem i wylądował na karku. Chwycił wystające łuski i przytrzymał się ich ze wszystkich sił, kiedy smok wierzgnął. Jakby ujeżdżał wielką górę; czuł energię smoka. Była najpotężniejsza ze wszystkich, z jakimi dotychczas miał do czynienia. Użył swej mocy, by pokierować tą energią. Zaszczepił w umyśle smoka pomysł, obraz, iż odlatuje. I dokładnie to smok zrobił po chwili. Nagle podniósł się i odleciał. Thor kontrolował jego myśli, kiedy smok oddalał się coraz bardziej. Coraz dalej. Trzymał się umysłu smoka ze wszystkich sił. Wiatr i mgła smagały jego twarz. Lecieli coraz wyżej i wyżej. Po krótkiej chwili, kanion był już tylko niewielką kreską. Thor skierował smoka w kierunku morza. Szeptem nakazał mu zniżyć lot w pobliżu brzegu, modląc się, by go posłuchał. Posłuchał. Kiedy przelatywali nad brzegiem, Thor wykorzystał nadarzającą się okazję. Wstrzymał oddech i zeskoczył ze smoka. Leciał w dół jak pocisk z nadzieją, że przeżyje.

Wylądował we wzburzonym morzu, w falach sięgających mu do ramion. Wynurzył się natychmiast, łapiąc oddech gwałtownie, i spojrzał na odlatującego smoka. Jego sylwetka znikała w oddali nad horyzontem. Ostatkiem sił wydostał się na brzeg i upadł na piasku. Nie był w stanie zrobić chociaż jednego ruchu. Berło nadal tkwiło w jego zaciśniętej dłoni. Nie mógł uwierzyć. Udało mu się.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Andronicus zasiadał na swym tronie otoczonym kilkunastoma nagimi służkami, przykutymi do ziemi łańcuchem. Poruszały wachlarzami i wkładały mu owoce do ust. Odchylił się i uśmiechnął na widok trwającej w najlepsze zabawy. Pośrodku jego potężnej, tronowej sali, na kolistej posadzce właśnie rozpoczynały się wieczorne walki. Na sali zasiadały setki najbliższych zwolenników Andronicusa oraz ubrane w różnorodne kolory reprezentacje krain, przybyłe ze wszystkich stron Imperium, by złożyć mu hołd. Ucztowali – tańczyli, pili i palili – jak każdego zresztą wieczoru. Rzeka dostojników, którzy przybywali, by złożyć wyrazy szacunku, nigdy się nie kończyła. Jego armia zmiotłaby ich krainy w mgnieniu oka, gdyby nie przybyli. A rozpoczynające się walki były miłym dopełnieniem długiego dnia spędzonego na piciu i ucztowaniu. Pierwsze walki zazwyczaj fascynowały najbardziej, a i te dzisiejsze zapowiadały się nie inaczej. Skądś wytrzasnęli Spokebulla, masywną bestię z trzema rogami, szeroką szczęką i ośmioma parami długich kłów i zestawili go z Livarą, potężnym stworzeniem przypominającym lwa, wyposażonym w cztery pary skrzydeł. Spokebull natarł na Livarę z rykiem, a Livara nie pozostała mu dłużna. Zapowiadała się piękna walka. Ogarnięte szałem stworzenia starły się ze sobą na środku areny i warcząc zatopiły kły w skórze przeciwnika. Padły na posadzkę i potoczyły się po niej, a sala wypełniła się ich warczeniem. Chwilę później krew zmieszana ze śliną zaczęła pryskać na wszystkie strony. Andronicus uśmiechnął się szeroko z zachwytu, kiedy ta maź trysnęła przez ogrodzenie wprost na jego twarz. Natchniony chwilą, sięgnął ręką i przygarnął do siebie jedną z gołych dziewcząt. Położył ją na kolanach i zanim zdała sobie sprawę, co się dzieje, zatopił swe kły w jej gardle. Wrzasnęła. Spijał jej krew, czując jak gorąca ciecz spływa mu w gardło, i trzymał w uścisku, aż w końcu przestała się wyrywać. Jej ciało zwiotczało, martwe w jego dłoniach. Wytarł usta, trzymając ją nadal przy sobie. Niewiele było rzeczy, które lubił bardziej niż świeże ciało na jego kolanach. Ta noc naprawdę stawała się coraz lepsza. Rozległ się agonalny skowyt i biesiadnicy skoczyli na nogi krzycząc, obserwując jak jedno ze stworzeń zyskało przewagę i zabiło drugie. Andronicus wstał i zobaczył, iż to Spokebull wygrał przekłuwając pierś Livary swoim trzecim rogiem. Stał teraz nad martwą Livarą, prychał i trącał jej odnóża. Tłum zawył z radości, kiedy służący otworzył bramę, przygotowując kolejną walkę. Coś jednak poszło wówczas nie tak: rozwścieczony Spokebull zaszarżował na sługę. Mężczyzna nie zdołał na czas zejść z drogi i bestia nabiła go na rogi, przekłuła mu brzuch i uniosła wysoko w powietrze, przygważdżając do klatki. Nikt nie ruszył mu na pomoc. Zamiast tego tłum zawył w zachwycie obserwując jak ciało sługi zwisa i umiera. Nikt nie pomógł; wręcz przeciwnie, wszyscy upajali się tą chwilą.

Nadbiegło trzech innych służących. Przy pomocy włóczni odepchnęli bestię i ruszyli ocalić nieszczęśnika. Bestia natarła jednak i na nich, zmiażdżyła kłami ich włócznie i rozszarpała ich ciała. W końcu pojawił się kolejny sługa. Zamachnął ogromnym, obosiecznym toporem i odrąbał łeb stworzenia jednym czystym cięciem. Truchło padło na ziemię tryskając krwią dookoła. Tłum zawył z zachwytu kolejny raz. Nadbiegło kilkunastu innych służących, by posprzątać cały ten bałagan. Na drugim końcu areny otworzyły się wrota i wprowadzono parę kolejnych zwierząt, które miały zmierzyć się w następnej rundzie. Obydwa takie same. Przypominały nosorożce, lecz były trzy razy większe. Słudzy zaprowadzili je do przeciwległych końców areny. Chrząkały i warczały, prawie wyrywając się czterem sługom trzymającym ich na uwięzi. Kiedy tylko usunięto zwłoki i zamknięto wrota, rozległ się gwizd i słudzy spuścili zwierzęta z uwięzi. Bez zastanowienia ruszyły galopem ku sobie i grzmotnęły głowami pośrodku areny. Przeraźliwy łoskot przeszył powietrze. Zderzenie ich twardych niczym żelazo ciał było na tyle silne, że wstrząsnęło całą salą. Tłum zawył z radości. Andronicus usiadł powoli na swoim miejscu, nadal trzymając zwiotczałe dziewczęce ciało na rękach, upajając się rozgrywającą na jego oczach sceną. Dzisiejsze walki wypadały lepiej niż się tego spodziewał. Jego nastrój już dawno nie był tak dobry. – Najjaśniejszy panie, wybacz mi – usłyszał nagle. Odwrócił się i ujrzał jednego ze swych wysłanników, który stanął tuż przy nim i szeptał mu do ucha. – Wybacz, że przerywam, panie, ale przynoszę ważkie wieści. – No mówże – warknął Andronicus nadal spoglądając przed siebie, próbując zignorować mężczyznę. Miał złe przeczucie, że cokolwiek to było, z pewnością zepsuje mu dobry nastrój. A tego naprawdę nie chciał. – Chodzą słuchy, że armia McCloudów zaatakowała drugą połowę Kręgu. Nasi szpiedzy donoszą, że królestwo MacGilów może przejść w ich ręce na dniach i to McCloudowie będą teraz kontrolować Krąg. Andronicus skinął głową powoli. Z każdym słowem rosła w nim niepohamowana furia, której nie okazał jednak, tylko chwycił gońca obiema rękoma, wstał i cisnął przez salę z nadnaturalną siłą. Posłaniec, będąc niewielkim i niepozornym mężczyzną z Hinterlands, poleciał w powietrzu z wrzaskiem, przebił się przez ogrodzenie areny i upadł w pobliżu walczących zwierząt. Tłum obserwował to z zapartym tchem. Zwierzęta zatrzymały się zaskoczone jego widokiem, po czym odwróciły się w jego kierunku i natarły na niego zgodnie. Posłaniec odwrócił się i zaczął uciekać krzycząc przeraźliwie. Nie miał jednak gdzie się schować. Kiedy zaczął wspinać się po ogrodzeniu, jedno ze zwierząt przebiło rogiem jego plecy i przyszpiliło do klatki. Posłaniec wrzasnął. Z jego ust popłynęła krew. Próbował paznokciami wbić się w ogrodzenie, wdrapać się, ale było już za późno. Skonał.

Tłum skoczył na nogi i wrzasnął w zachwycie. Andronicus zaczął zastanawiać się nad wiadomością. Naprawdę zepsuła mu dobry nastrój. Król McCloud go zignorował, odrzucił jego ofertę, nie przychylił się do życzenia, by pozwolić mu przekroczyć kanion, razem zaatakować MacGilów. McCloud był zbyt roztropny. Andronicus nie podejrzewał go o to. Był poza jego zasięgiem. A on nienawidził wszystkiego, czego nie mógł kontrolować. Andronicus spodziewał się, że ta chwila kiedyś nadejdzie. Krąg był mu tylko solą w oku, zadrą całego Imperium – jedyną wolną krainą leżącą na jego terytorium, niepodległą od czasów, których nawet jego przodkowie nie pamiętali. Był zdecydowany to zmienić. Podbił dosłownie każdy zakątek Imperium. Jego zwycięstwo nie mogło być pełne dopóki nie zagarnie Kręgu, dopóki wszystkie ziemie nie poddadzą się jego woli. Miał przygotowany plan na wypadek takich wiadomości i właśnie nadeszła chwila, by wprowadzić go w życie. Wstał nagle, powodując, że cała gawiedź rzuciła się na kolana oddawać mu pokłony. Odrzucił pozbawione życia, zimne ciało dziewki na bok i ruszył przed siebie. Wszędzie wokół ludzie kłaniali mu się nisko do ziemi, zaś tuż za nim podążyła świta wiernych doradców. Wiedzieli dobrze, iż nie należy pytać, dokąd zmierza. Wiedzieli, że trzeba iść za nim dopóki nie rozkaże inaczej. Wyszedł z sali i ruszył korytarzami zamku, ze swą świtą niemal za plecami. Szedł dalej i dalej w głębokie czeluście zamku, w kierunku sali tortur, a wszystko gotowało się w nim z wściekłości. Pokonywał korytarze zbudowane na planie koła, rozświetlone szeregiem pochodni, aż w końcu dotarł do kwadratowych, metalowych, najeżonych kolcami drzwi. Na jego widok trzech służących skoczyło by je przed nim otworzyć i skłonili nisko głowy. Andronicus wszedł do środka razem ze świtą. W pomieszczeniu było tylko dwóch więźniów, członków klanu McCloud, których pochwycił lata temu na jednym ze statków McCloudów. Przyjrzał się im obydwu, przykutym do muru po obu stronach pomieszczenia, ze związanymi rękoma i nogami, i doszedł do wniosku, że wyglądają odpowiednio. Trzymał ich tu uwięzionych przez długie lata, głodził, torturował raz dziennie, łamał ich ducha całkowicie, przygotowując do tej chwili. Do momentu, kiedy McCloud się mu przeciwstawi. Nadszedł czas, by ich wykorzystać, zdobyć informacje, których potrzebował przez całe życie. Miał tylko jedną szansę i musiał odpowiednio ją wykorzystać. Podszedł do ściany i zdjął z niej długi, ostry hak, po czym podszedł do jednego z więźniów i przystawił ostry koniec do jego podbródka. Zaczął ciągnąć go w górę, raniąc najdelikatniejsze i najczulsze miejsce ze strunami głosowymi, aż przebił skórę. Oczy więźnia nabiegły łzami. Wrzasnął w agonii. – Czego chcesz? – spytał mężczyzna. Andronicus uśmiechnął się do niego.

– Kanionu – warknął. – Masz jedną szansę na podanie mi odpowiedzi. Jak przełamać jego moc? Jaką tajemnicę skrywa? Czym jest tarcza energetyczna? Kto ją kontroluje? Mężczyzna zamrugał oczyma, pocąc się ze strachu. – Nie wiem – powiedział – przysięgam… Andronicus nie był w nastroju na to: szarpnął hakiem w górę przebijając gardło więźnia, oddzielając jego głowę, która spadła i potoczyła się po ziemi. Andronicus odwrócił się i spojrzał na drugiego więźnia, drugiego McClouda przykutego do przeciwległej ściany. Mężczyzna zamrugał oczyma kilka razy. Zaczął zawodzić i trząść się cały, kiedy Andronicus ruszył z hakiem w jego kierunku. – Proszę! – zakwiczał więzień – proszę nie zabijaj mnie! Proszę, błagam! Andronicus podszedł do niego, przystawił hak do jego szyi i nachylił się. – Znasz pytanie – powiedział. – Możesz odpowiedzieć lub dołączyć do swego przyjaciela. Masz trzy sekundy. Raz, dwa… Zaczął podnosić hak. – Dobra! – wrzasnął mężczyzna. – Dobra! Powiem ci! Powiem wszystko! Andronicus przyjrzał mu się z bliska próbując ocenić, czy aby nie kłamie. Był w tym mistrzem. Wszak zabił wielu ludzi w swym życiu. Wpatrując się głęboko w rozszerzające się źrenice więźnia zobaczył, że mężczyzna mówi prawdę. Powoli uśmiechnął się i rozluźnił. W końcu Krąg będzie należał do niego.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Gwendolyn stała na wyższej balustradzie zamku. Był chłodny jesienny dzień i wiatr zwiewał jej włosy na plecy. Spoglądała na iskrzący się krajobraz. Na ciągnących się w dal polach widziała żniwiarzy zajętych jesiennymi pracami i dziesiątki kobiet zbierających owoce do koszy. Dokoła niej wszystko się zmieniało, liście mieniły się niezliczonymi odcieniami fioletów, zieleni, pomarańczy i żółci… Wiszące na nieboskłonie dwa słońca również ulegały zmianom, jak zwykle na jesieni, świecąc na żółto i fioletowo. Rozpościerające się przed nią widoki sprawiały, iż w ten wspaniały dzień wszystko wydawało się na miejscu. Pierwszy raz od śmierci ojca spoglądała na życie z optymizmem. Obudziła się przed świtem i z niecierpliwością wyczekiwała bicia dzwonów zapowiadających powrót legionu. Wpatrywała się w horyzont i czekała, a godziny mijały jedna za drugą. Poniżej, na ulicach gromadziły się już powoli tłumy. Ludzie gotowali się na powitalne parady. Gwen cieszyła się ogromnie i była podekscytowana. Nadszedł dzień, w którym Thor do niej powróci. Nie mogła spać przez całą noc, tylko odliczała minuty do wschodu słońca. Nie mogła uwierzyć, że w końcu nadszedł ten dzień. Dzień powrotu Thora. Wszystko znów będzie na swoim miejscu. Miała w sobie również radość, poczucie spełnienia, gdyż Kendrick uniknął egzekucji. W jakiś sposób jej rozmowa z matką wywarła na niej wrażenie. Gwen nie mogła znieść myśli, że Kendrick nadal przebywał w lochu. Każdego dnia obmyślała sposoby wydostania go stamtąd, utrzymując go przynajmniej po dziś dzień przy życiu. Była zdecydowana udowodnić winę mordercy ojca, jednak nie była w stanie przez te ostatnie sto dni natrafić na jakiś nowy ślad, mimo jej wszystkich wysiłków. Godfrey również utknął w ślepym zaułku. Na każdym kroku natykali się na jakieś przeszkody. Pod czujnym okiem Garetha Gwendolyn czuła rosnące zagrożenie. Jego niezliczone zastępy szpiegów sprawiały, że z każdym dniem czuła się mniej bezpiecznie na zamku. Wzdrygnęła się na myśl o bliźnie pozostawionej na jej policzku przez skrytobójcę Garetha; nie była wielka, ledwie widoczna i to w świetle słonecznym. Wyglądała jak zadrapanie – mimo to jednak była tam cały czas. Za każdym razem, kiedy popatrzyła w lustro, widziała ją i przypominała sobie wszystko. Wiedziała, że musi wkrótce coś przedsięwziąć. Z każdym dniem Gareth stawał się coraz bardziej szalony i nie było wiadomo, czego dopuści się następnym razem. Teraz jednak, kiedy Thor był już w drodze powrotnej, kiedy legion miał lada chwila zawitać w domu, razem z jej młodszym bratem Reece’em, nie czuła się już w tym wszystkim taka osamotniona. Czuła , że nadchodzą zmiany, że status quo nie będzie już długo taki sam. Czuła, że znajdzie sposób, by uwolnić brata, że jest to tylko kwestia czasu. Najważniejsze zaś było to, że już wkrótce miała być z Thorem na stałe. Nie

rozmawiała z matką od tego ostatniego, pamiętnego spotkania i podejrzewała, że już nigdy do tego nie dojdzie. No, ale przynajmniej matka nie stanowiła już przeszkody między nią a Thorem. Gwen obserwowała horyzont. W oddali, za kanionem dostrzegła ledwo widoczne migotanie oceanu i poszukała jakiegokolwiek śladu żagli. Wiedziała, że nazbyt optymistycznie spodziewała się ujrzeć ich z tak dużej odległości, a poza tym, po wylądowaniu na brzegu dzieliło ich jeszcze pół dnia drogi jazdy konnej. Nie mogła jednak nic na to poradzić i wciąż wpatrywała się w dal. Rozległo się bicie dzwonów. Miała na sobie najznakomitsze białe jedwabie, wybrane specjalnie na ten dzień. Jakaś jej część chciała, by Thor zabrał ją stąd, z tych wszystkich dworskich manipulacji i ukrył się razem z nią w jakimś bezpiecznym miejscu. By rozpocząć życie na nowo. Razem. Nie wiedziała, jak miałoby to wyglądać, ani gdzie mieliby się podziać, ale jedno wiedziała na pewno, chciała wszystko rozpocząć od nowa. – Gwendolyn? – usłyszała czyjś głoś. Obróciła się na pięcie wyrwana z potoku myśli, i ku swemu zdziwieniu ujrzała mężczyznę, który stał w niewielkiej odległości. Podkradł się do niej, a co gorsza, był osobą, którą gardziła ze wszech miar. Nie, nie był mężczyzną – raczej chłopcem. Alton. Jego dwulicowa, arystokratyczna twarz odzwierciedlała wszystko to, co w tym miejscu było chore. Stał spoglądając na nią arogancko, pewny siebie, ubrany w swój idiotyczny strój, obnosząc się z jedwabnym krawatem nawet jesienią. Gardziła nim bardziej niż kiedykolwiek. Reprezentował wszystko to, co nienawidziła w mężczyźnie. Nadal była na niego wściekła o to, że wprowadził ją w błąd, że powiedział jej te wszystkie kłamstwa o Thorze, które niemal ich rozdzieliły. Zakpił z niej. Poprzysięgła nigdy więcej się z nim nie spotkać – nie mówiąc już o tym, że go nienawidziła. Jak dotąd udawało jej się to. Minęły długie miesiące, od kiedy widziała go ostatni raz. Nie mogła uwierzyć, że ot tak miał czelność pojawić się przed nią. Zastanawiała się, jak tu dotarł, jak przedostał się przez te wszystkie straże. Pewnie znowu użył tej nędznej gadki o pokrewieństwie z rodziną królewską, a oni mu uwierzyli. Potrafił być bardzo przekonujący, nawet kiedy kłamał. – Co ty tutaj robisz? – spytała Gwen tonem domagającym się natychmiastowej odpowiedzi. Podszedł jeden krok bliżej, o jeden za blisko, jak na jej gust. Dzieliło ich tylko kilka stóp. Była coraz bardziej spięta. Uśmiechnął się nie zauważywszy jej wrogiej postawy. – Przyszedłem dać ci drugą szansę – powiedział. Zaśmiała się głośno w reakcji na tą niedorzeczność. – Mi? Drugą szansę? – spytała pełna niedowierzania. – Zacznijmy od tego, że nie chciałam nawet pierwszej. I kim ty jesteś, żeby dawać ludziom szanse? Jeśli już, to prędzej ja mogłabym dać drugą szansę tobie. Lecz jest tak, jak powiedziałam. Nikt

nikomu nie daje tu szansy. Nic dla mnie nie znaczysz. I nigdy nie znaczyłeś. Jakoś nie potrafisz się z tym pogodzić. Żyjesz w świecie iluzji. Alton prychnął na nią. – Rozumiem, że jeśli uczucia kobiety do mężczyzny są tak silne, czasami potrafi ona przeczyć sama sobie. Dlatego wybaczam ci te ostre słowa. Wiesz, że ty i ja zawsze byliśmy sobie przeznaczeni, od samego dzieciństwa. Możesz opierać się temu. Wiesz dobrze jednak, podobnie jak i ja, że nic nas nie rozdzieli. Zaśmiała się. – Nie rozdzieli nas? – zakpiła Gwen. – Ty naprawdę jesteś chory. Nigdy nic nas nie łączyło. I nigdy nie połączy. Nie ma czego rozdzielać. Może tylko poza twoimi kłamstwami. Jak śmiałeś okłamywać mnie o Thorze! – wrzasnęła podniesionym głosem, coraz bardziej oburzona. Alton wzruszył jedynie ramionami. – Szczegóły – powiedział. – To zwykły chłop. Nikomu na nim nie zależy. – Mi zależy – i to bardzo. Rozpuściłeś plotki o nim i zakpiłeś ze mnie. – Nawet jeśli luźno potraktowałem fakty, to niczego nie zmienia. Może i nie popełnił tego występku, ale z pewnością co innego będzie miał na sumieniu. Fakt pozostaje faktem, jest z ludu, znacznie poniżej twojej klasy i wiesz, że mam tu rację. Nigdy nie będzie wystarczająco dla ciebie dobry. – Z drugiej strony, jestem gotowy zaakceptować ciebie jako moją żonę. Przyszedłem tu teraz, by potwierdzić, że chcesz abym rozpoczął przygotowania. Wszak śluby bywają kosztowne. Moja rodzina za wszystko zapłaci. Gwen spojrzała na niego z niedowierzaniem. Nigdy jeszcze nie spotkała nikogo, kto aż tak rozmijałby się z rzeczywistością, był tak napuszony. Nie mogła uwierzyć, że mówił to z takim przekonaniem. Zrobiło jej się niedobrze. – Nie wiem, na ile różnych sposobów mam ci to powiedzieć, Altonie: nie kocham cię, nawet ciebie nie lubię. W zasadzie, to nienawidzę cię ze wszystkich sił. I już zawsze tak pozostanie. Sugeruję więc, żebyś zostawił mnie w spokoju. Nigdy za ciebie nie wyjdę. A poza tym, mam inne plany. Alton uśmiechnął się niezrażony jej słowami. – Jeśli masz na myśli twój ewentualny ślub z Thorem, to będziesz musiała jeszcze raz się zastanowić – powiedział pewnym siebie tonem, a na jego ustach pojawił się złośliwy uśmiech. Gwen poczuła, jak jej serce się zatrzymało. – O czym mówisz? – syknęła. Alton stał i uśmiechał się, napawając się tą chwilą. – Twój kochaś Thor nie wróci. Słyszałem z pewnego źródła, że stracił życie na Wyspie Mgieł. Obawiam się, że zginął na skutek śmiertelnego wypadku. Więc możesz przestać wyglądać jego powrotu. Nigdy nie nastąpi.

Widziała z jaką pewnością siebie to powiedział i jej serce zamarło. Czy mówił prawdę? Jeśli tak, to była gotowa zabić go własnymi rękoma. Alton podszedł kolejny krok i zajrzał jej w oczy. – Więc, jak widzisz, Gwendolyn, przeznaczenie jednak popycha nas ku sobie. Przestań się opierać. Weź moja rękę i niech sprawy przyjmą oficjalny charakter. Przestańmy walczyć z tym, co i tak jest już wiadome. Alton wyprostował rękę, a uśmiech na jego twarzy tylko się pogłębił. Dostrzegła jednak pot na jego czole. – Nadal nic? – powiedział. – Pozwól więc, że wspomnę jeszcze o jednej rzeczy – dodał, trzymając rękę w powietrzu i trzęsąc się cały. – Słyszałem wiarygodne pogłoski, że podobno twoja rodzina zamierza wydać ciebie za mąż, podobnie jak twoją starszą siostrę. Wszak, nie mogą sobie pozwolić, by jakaś niezamężna z klanu MacGil wałęsała się po okolicy. Możesz wybrać moją rękę i małżeństwo ze mną – lub pozwolić, by wydano cię za jakiegoś obcego. I dodam jeszcze, że ów obcy może okazać się jakimś brutalem, dzikusem z odległego zakątka Kręgu. Lepiej by ci było z kimś takim jak ja, kimś, kogo znasz. – Kłamiesz – wyrzuciła z siebie Gwen. Czuła, jak jej całe ciało zaczyna drżeć. – Nie mogą wydać mnie za mąż. Nie moja rodzina. Nikt. – Ach nie? A z twoją siostrą jak było? – Wtedy jeszcze żył mój ojciec. Był królem. – A czyż teraz nie mamy króla? – zapytał kpiarsko. – Królewski rozkaz to królewski rozkaz. Serce Gwen biło szaleńczo, kiedy próbowała poskładać jego słowa w całość. Gareth? Jej własny brat? Mógłby ją wydać za mąż? Czy mógłby być aż tak chory, tak okrutny? Czy miał chociaż prawo to zrobić? Był co prawda królem, lecz nie jej ojcem. Nie chciała już więcej o tym myśleć. Alton wzbudzał w niej odrazę. Nie miała pojęcia, w co wierzyć. Stanęła krok bliżej niego i przybrała swoją najbardziej niewzruszoną minę. – Pozwól, że wyjaśnię ci to najlepiej jak potrafię – oświadczyła powolnym, zimnym niczym lód tonem. – Jeśli jeszcze kiedyś zobaczę cię w pobliżu, rozkażę królewskim strażom – tym prawdziwym, strzegącym rodzinę królewską – by cię uwięziły. Wrzucą cię do lochu i nigdy stamtąd nie wyjdziesz. To ci mogę przyrzec. A teraz zniknij z mojego otoczenia. Raz na zawsze. Alton gapił się na nią przez chwilę. Powoli jego uśmiech znikł, a na jego twarzy pojawiło się zatroskanie. W końcu cały zaczął się trząść. Widziała, jak jego twarz zmienia się, jak wyziera z niej wściekłość. – Nie zapominaj – wysyczał – że sama na siebie to sprowadziłaś. Nigdy wcześniej nie widziała go takim złym. Obrócił się na pięcie i ulotnił się z balustrady, popędził w dół po schodach.

Stała w osamotnieniu, trzęsąc się cała w środku, i słuchała dźwięku jego oddalających się kroków. Modliła się o to, by już nigdy więcej go nie zobaczyć. Odwróciła się do balustrady, podeszła do krawędzi i spojrzała przed siebie. Czy cokolwiek z tego, co powiedział, było prawdą? Miała nadzieję, że nie. Z Altonem zawsze było tak samo – potrafił zasiać w niej najczarniejsze myśli, takie, których nie potrafiła się pozbyć. Zamknęła oczy i spróbowała otrząsnąć się z tego. Był paskudnym stworzeniem, uosobieniem wszystkiego, co nienawidziła w tym miejscu, wszystkiego, co w tym świecie było nie w porządku. Otworzyła oczy i spojrzała na królewski dwór. Chciała, by to wszystko znikło. Spróbowała wrócić do tego, o czym rozmyślała zanim pojawił się Alton. Przywołała obraz Thora, jego powrót do domu, siebie w jego ramionach. Dzięki Altonowi zdała sobie przynajmniej sprawę, jak bardzo kocha Thora. Thor był całkowitym jego przeciwieństwem: był szlachetnym, dumnym wojownikiem, o czystym sercu. Zasługiwał by zostać członkiem rodziny królewskiej bardziej, niż Alton kiedykolwiek. Dzięki temu zdała sobie sprawę, jak bardzo pragnęła być z Thorem, jak wiele by dała, żeby być z nim sam na sam, daleko stąd. Była zdecydowana, bardziej niż kiedykolwiek, nie pozwolić niczemu stanąć między nimi. Próbowała odzyskać spokój, przypomnieć sobie twarz Thora, kształt jego podbródka, kolor oczu, zaokrąglenia jego ust, lecz nie potrafiła. Jej krew kipiała ze złości. Jej spokój został rozerwany na strzępy. Nie potrafiła już jasno myśleć, a chciała to zrobić jeszcze przed przybyciem Thora. Obróciła się na pięcie, zeszła z balustrady na spiralne schody i ruszyła w dół. Potrzebowała zmiany otoczenia. Zamierzała pójść do królewskich ogrodów i pospacerować wśród kwiatów. To zmieni jej nastawienie, zawsze tak było. Schodziła coraz niżej i niżej po wytartych, kamiennych schodach, pokonując kolejne piętra i coś nagle ją zaniepokoiło. Coś było nie tak. Jakiś chłód, lodowate mrowienie, jakby nagle przebiła się przez obłok chmury. Zauważyła coś, skrajem oka dostrzegła jakiś ruch, mroczny, rozmyty i niewyraźny. Wszystko potoczyło się bardzo szybko. I wtedy to poczuła. Ktoś popchnął ją z tyłu. Czyjeś chropowate łapy chwyciły ją w pasie i zepchnęły w dół, na posadzkę. Uderzyła mocno o kamień i zaczęła spadać coraz niżej i niżej. Świat zawirował, rozmył się w jej oczach, a ona spadała uderzając się i raniąc kolana, łokcie i ręce. Staczając się coraz niżej, instynktownie zakryła głowę rękoma, jak uczyli ją jej instruktorzy, kiedy jeszcze była dzieckiem. W ten sposób uchroniła ją od najgorszych uderzeń. Kilkanaście schodków niżej, sama nie wiedząc jak wielu, sturlała się w końcu na płaski podest prowadzący ze schodów na korytarze. Leżała zwinięta w kłębek i oddychała ciężko, pozbawiona przez chwilę tchu.

Nie było jednak czasu na odpoczynek. Usłyszała kroki zbliżające się szybko, zbyt szybko, ciężkie kroki napastnika. Wiedziała, że kimkolwiek był, deptał jej teraz po piętach. Zmusiła się do wstania, podniesienia całego ciała i kosztowało ją to resztki sił. W jakiś sposób udało jej się wstać na ręce i kolana i dokładnie w tej chwili pojawił się napastnik, pies Garetha, ten sam, co poprzednio. Tym razem miał na dłoni skórzaną rękawicę z kolcami na kłykciach. Sięgnęła szybko do pasa i wydobyła broń, którą dał jej Godfrey. Wyciągnęła ostrze z drewnianej osnowy i natarła na mężczyznę. Była szybka, szybsza, niż mogłaby się po sobie spodziewać. Pchnęła ostrzem celując prosto w jego serce. Jednak on był od niej szybszy. Uderzył jej dłoń i niewielkie ostrze wyleciało w powietrze, upadło na posadzkę i potoczyło się po niej. Gwen śledziła je wzrokiem i czuła, jak wraz z nim ulatują jej wszystkie nadzieje. Była bezbronna. Służalec Garetha zamachnął się zaciśniętą pięścią, zamierzając uderzyć ją w twarz wystającymi kolcami. Wszystko potoczyło się zbyt szybko, by mogła jakkolwiek zareagować. Zauważyła metalowe kolce osadzone na kłykciach, zbliżające się ku jej policzkowi – i wiedziała, że za chwilę przedziurawią jej twarz, pozostawią paskudne blizny na całe życie. Zostanie oszpecona. Zamknęła oczy i przygotowała się na ból, który miał zmienić jej całe życie. Nagle usłyszała jakiś hałas i ku swemu zdziwieniu zauważyła, że cios napastnika zatrzymał się w pół uderzenia, tuż przy jej policzku. Coś jakby zadzwoniło. Spojrzała w bok i zobaczyła jakiegoś człowieka, szerokiego, z garbem na plecach i krótkim, metalowym drążkiem w dłoni. Trzymał go blisko jej twarzy, blokując uderzenie kolczastej rękawicy. Steffen. Ocalił ją przed tym ciosem. Ale co on tutaj robił? Steffen dzierżył drążek w drżącej dłoni, utrzymując rękę napastnika w miejscu, osłaniając Gwen przed uderzeniem. Po czym nachylił się do przodu i dźgnął mocno napastnika w twarz. Jego cios złamał mu nos i posłał na zimną, kamienną posadzkę wprost na plecy. Pies Garetha leżał na ziemi, a Steffen stał nad nim z drążkiem w dłoni i przyglądał się mu. Po chwili odwrócił się i spojrzał na Gwen z niepokojem. – Wszystko dobrze, pani? – spytał. – Uważaj! – krzyknęła. Steffen odwrócił się, lecz było już za późno. Spuścił sługusa Garetha z oczu na zbyt długą chwilę. Szczwany zabójca zwalił Steffena z nóg kopnąwszy go za kolanem. Metalowy drążek potoczył się ze szczękiem po posadzce, w poprzek korytarza, a zabójca skoczył na Steffena i przygwoździł go do ziemi. Sięgnął po sztylet Gwen, uniósł wysoko i jednym szybkim ruchem opuścił ku gardle Steffena. – Przywitaj się ze stwórcą, ty nic niewarty połamańcu – warknął mężczyzna.

Kiedy opuścił sztylet, rozległ się okropny jęk – lecz to nie Steffen zawył, a zbir Garetha. Gwen stała nad nim z trzęsącymi się rękoma, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie zrobiła. Nawet się nie zastanawiała, po prostu to zrobiła – i spojrzała w dół, jakby nie swoimi oczyma. Kiedy metalowy drążek upadł na ziemię, podniosła go i rąbnęła w głowę zabójcy. Uderzyła z wielką siłą, tuż przed tym jak miał zasztyletować Steffena, iż ten stoczył się na posadzkę bezwładnie. Zadała mu śmiertelny cios, idealny. Leżał w kałuży krwi z nieruchomymi oczyma. Martwy. Gwen spojrzała na żelazny pręt w swoich dłoniach, taki ciężki i zimny i nagle wypuściła go. Uderzył o kamień ze szczękiem. Miała ochotę rozpłakać się. Steffen ocalił jej życie. A ona uratowała jego. – Pani? – usłyszała nagle. Podniosła wzrok i ujrzała Steffena stojącego tuż obok, spoglądającego na nią z zatroskaniem. – Moim zamiarem było ciebie uratować – powiedział – ale to ty uratowałaś mnie. Zawdzięczam ci naprawdę wiele. Ukłonił się z szacunkiem. – Zawdzięczam ci życie – powiedziała. – Gdyby nie ty, już byłabym martwa. Co ty tutaj robisz? Steffen spuścił wzrok, po czym spojrzał ponownie na nią. Tym razem nie unikał jej spojrzenia. Tym razem patrzył wprost na nią. Nie wykręcał się, nie wymigiwał. Wydawał się zupełnie inną osobą. – Szukałem cię, by przeprosić – powiedział. – Okłamałem cię. Przyszedłem wyznać prawdę. O twoim ojcu. Powiedzieli mi, że będziesz gdzieś tutaj, no więc przyszedłem. Natknąłem się na waszą dwójkę. Miałem szczęście. Gwen popatrzyła na Steffena z nowym poczuciem wdzięczności i podziwu. Zżerała ją też ciekawość. Już miała go zapytać, jednak tym razem Steffen nie potrzebował zachęty. – Tamtego wieczora rzeczywiście z zsypu wyleciało ostrze – powiedział. – Sztylet. Znalazłem go i zabrałem. Ukryłem go. Nie wiem dlaczego. Może wyglądał nietypowo. I wartościowo. Nie każdego dnia spada coś takiego. Ktoś wyrzucił go do zsypu, więc nie widziałem nic złego w tym, że zatrzymam go dla siebie. Odkaszlnął. – Los jednak chciał, że mój pan bił mnie tego wieczora. Zresztą, bił mnie każdego wieczora od momentu, kiedy zacząłem tam pracować, przez trzydzieści lat. Był okrutnym i przerażającym człowiekiem. Pozwalałem mu na to co wieczór, jednak tamtego miałem już dość. Czy widzisz te wszystkie blizny na moich plecach? Odwrócił się i podniósł koszulę, a Gwen wzdrygnęła się na sam widok: całe jego ciało pokrywały poszarpane blizny.

Steffen odwrócił się. – Byłem u granicy wytrzymałości. A ten sztylet znalazł się akurat w mojej dłoni. Nie namyślając się dokonałem zemsty. Broniłem się. Błagał ją, by go zrozumiała. – Moja pani, nie jestem mordercą. Musisz mi uwierzyć. Współczuła mu. – Wierzę ci – powiedziała i objęła jego dłonie. Podniósł wzrok. Jego oczy tonęły we łzach wdzięczności. – Naprawdę? – spytał jak mały chłopiec. Skinęła głową. – Nie powiedziałem ci tego, gdyż bałem się, że wtrącisz mnie do lochu za zabicie mego pana. Ale musisz zrozumieć, to było w samoobronie. I obiecałaś też, że jeśli ci powiem, to nie pójdę do więzienia. – I nadal tak jest – powiedziała Gwen z przekonaniem. – Nie pójdziesz do więzienia. Ale musisz pomóc mi znaleźć właściciela tego sztyletu. Muszę wtrącić do lochu zabójcę mego ojca. Steffen sięgnął do kieszeni i wyjął jakiś przedmiot zawinięty w szmatę. Wyprostował rękę i podał jej zawiniątko, kładąc je na jej dłoni. Powoli odwinęła szmatę i zobaczyła znalezioną przez niego broń. Czuła jej ciężar w swojej dłoni, a serce waliło jak oszalałe. Przeszył ją dreszcz. Trzymała narzędzie zbrodni, którym zadano śmierć jej ojcu. Chciała je wyrzucić jak najdalej od siebie. Ale jednocześnie, stała jak sparaliżowana. Spostrzegła pokrywające je plamy, zobaczyła rękojeść. Ostrożnie obracała nim w każdym kierunku. – Nie widać żadnych znaków, pani – powiedział Steffen. – Nic, co by wskazywało właściciela. Gwen jednak całe dzieciństwo spędziła w otoczeniu broni, w przeciwieństwie do Steffena. Wiedziała, gdzie patrzeć i czego szukać. Odwróciła sztylet rękojeścią do góry i przyjrzała się jej spodowi. Tak w razie czego, gdyby miało okazać się, że sztylet należał do członka rodziny królewskiej. Wówczas jej serce zatrzymało się. Zobaczyła inicjały: GAM. Gareth Andrew MacGil. Sztylet należał do jej brata.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Gwen szła obok Godfreya, żywo rozpamiętując spotkanie ze zbirem Garetha i Steffenem. Nadal czuła zadrapania na kolanach i łokciach. Nie mogła dojść do siebie na myśl o tym, jak bliska była śmierci oraz, że właśnie zabiła człowieka. Ręce trzęsły się jej cały czas. Nie mogła zapomnieć momentu, w którym uderzyła go prętem. Jednocześnie czuła wielką ulgę, że przeżyła. Była wdzięczna Steffenowi za to, że ją uratował. Nie doceniła go i to bardzo. Okazał się taki dobry mimo swego wyglądu, mimo tego, że zabił swojego pana – ale przecież w samoobronie, a ten rzeczywiście na to zasłużył. Wstydziła się za siebie, iż oceniała go po wyglądzie. Stała się jego przyjacielem na całe życie. Postanowiła, że kiedy to wszystko się skończy, nie pozwoli by Steffen gnił w podziemiach. Była zdecydowana odwdzięczyć się mu, w jakiś sposób poprawić jego los. Wiódł tragiczny żywot i ona chciała mu pomóc. Przemierzając zamkowe korytarze Godfrey wyglądał na nadzwyczaj zatroskanego. Przeraził się, kiedy usłyszał o prawie udanej próbie zabicia jej, o Steffenie, który ją uratował i wyjawił szczegóły historii sztyletu. Przyniosła go ze sobą – Godfrey zbadał go czujnym okiem i potwierdził, że broń należała do Garetha. Teraz, kiedy już mieli narzędzie zbrodni, obydwoje wiedzieli, co należy zrobić: zanim jeszcze stanęli przed królewską radą, musieli dotrzeć do świadka. Godfrey przypomniał sobie o udziale Firtha w całej tej sprawie. Przypomniał sobie, jak spotkał go razem z Garethem tamtego dnia w lesie. Pomyślał, że przycisną go najpierw, zmuszą do mówienia – a dopiero później, mając świadka i narzędzie zbrodni, przedstawią sprawę radzie i obalą brata na dobre. Gwen przystała na to; ruszyli szukać Firtha w stajniach. Gwen trzymała sztylet w dłoni, narzędzie, którym zadano śmierć jej ojcu, nadal noszące ślady jego krwi, i chciało jej się płakać. Tęskniła za ojcem okropnie. Świadomość, że umarł w ten sposób, od wbitego w ciało ostrza, sprawiała jej niewysłowiony ból. Jej smutek jednak szybko ustąpił złości, kiedy zdała sobie sprawę z roli Garetha w tym wszystkim. Potwierdziły się jej najgorsze podejrzenia. Jakaś jej część uczepiła się myśli, że być może Gareth nie był aż tak zły, że można było zawrócić go z obranej ścieżki. Jednak po tym ostatnim zamachu na jej życie, po tym, jak zobaczyła inicjały na sztylecie, wiedziała jedno – dla Garetha nie było ratunku. Był złem w czystej postaci. I był jej bratem. Co to oznaczało dla niej? Wszak byli tej samej krwi. Czy to znaczyło, że zło czaiło się też i w niej? Czy brat i siostra mogli aż tak się różnić? – Nadal nie pojmuję, jak Gareth mógł to zrobić – powiedziała do Godfreya, idąc szybko przy jego boku, przemierzając kolejne wijące się korytarze w kierunku odległych stajni.

– Nie?– powiedział Godfrey. – Znasz Garetha. Wiesz, że całe życie myślał tylko o tronie. – Ale żeby zabić ojca tylko dla władzy? Dla tytułu? Godfrey odwrócił się i popatrzał na nią. – Ależ jesteś naiwna. A z jakiego innego powodu? Czego innego można pożądać bardziej niż tronu? Bardziej niż związanej z nim władzy? Spojrzała na niego i zaczerwieniła się. – Sądzę, że to ty jesteś naiwny – powiedziała. – Życie ma o wiele więcej do zaoferowania niż władza. W zasadzie, w ostatecznym rozrachunku, władza okazuje się najmniej atrakcyjną częścią. Czy sądzisz, że nasz ojciec był szczęśliwy? Rządy królestwem przygnębiały go jedynie. Wciąż narzekał i tęsknił za nami. Godfrey wzruszył ramionami. – Masz idealistyczne wyobrażenie o nim. Między nami nie układało się tak dobrze. W moim mniemaniu, jego głód władzy dorównywał innym na dworze. Gdyby chciał spędzić czas z nami, zrobiłby to. Wybrał jednak inaczej. Poza tym, było mi jakoś lżej bez jego towarzystwa. Nienawidził mnie. Gwen przyjrzała się bratu i pierwszy raz zdała sobie sprawę, jak odmienne były ich doświadczenia z dzieciństwa. Jakby wychowywał się przy innym ojcu. Zastanawiała się, czy było tak, ponieważ był chłopcem, a ona dziewczynką, czy też może chodziło o odmienne osobowości. Kiedy o tym pomyślała, zdała sobie sprawę, że miał rację: ich ojciec nie był dla niego miły. Nie wiedziała, dlaczego wcześniej nie zdała sobie z tego sprawy. Nagle zrobiło jej się go żal. Teraz zrozumiała wreszcie, dlaczego Godfrey przesiadywał w karczmie. Zawsze myślała, że ojciec odnosił się z dezaprobatą do niego, bo marnował czas w pijalni. Lecz być może było to bardziej skomplikowane. Być może Godfrey szukał pocieszenia w karczmie, gdyż był ofiarą dezaprobaty ojca. – Nigdy nie udało ci się zyskać przychylności ojca, prawda? – spytała ze współczuciem, zaczynając go rozumieć. – Więc z czasem przestałeś nawet próbować. Godfrey wzruszył ramionami próbując wyglądać nonszalancko, lecz dostrzegła smutek na jego twarzy. – Między nami była duża różnica – powiedział – i nigdy nie potrafił się z tym pogodzić. Przyjrzała się mu. Zobaczyła go w innym świetle. Pierwszy raz nie był dla niej niechlujnym pijakiem; pierwszy raz zobaczyła w nim dziecko z wielkim potencjałem, które nie odebrało należytego wychowania. Poczuła złość na ojca z tego powodu. W zasadzie dostrzegła w nim teraz niektóre ojcowskie cechy. – Jestem pewna, że gdyby traktował cię inaczej, byłbyś teraz innym człowiekiem – powiedziała. – Myślę, że twoje zachowanie było niczym innym, jak krzykiem mającym zwrócić jego uwagę. Gdyby zaakceptował ciebie takim, jaki jesteś, to sądzę, że z nas wszystkich ty najbardziej byś go przypominał.

Godfrey spojrzał na nią zaskoczony, po czym odwrócił głowę. Spuścił wzrok, zmarszczył brwi i zastanowił się nad jej słowami. Szli dalej w ciszy, otwierając jedne drzwi za drugimi, przemierzając długie, wijące się korytarze. W końcu wydostali się na zewnątrz zamku, na chłodne, jesienne powietrze. Gwen zmrużyła oczy przed światłem. Dziedziniec huczał od przygotowań. Podekscytowani ludzie biegali we wszystkich kierunkach. Pili, świętując już tak wcześnie. – Co się dzieje? – spytał Godfrey. Nagle Gwen przypomniała sobie. – Dziś wraca legion – odparła. Tyle się ostatnio wydarzyło, że zupełnie o tym zapomniała. Jej serce zabiło mocniej na myśl o Thorze. Jego łódź wkrótce przybije do brzegu. Pragnęła jak najszybciej go zobaczyć. – Będzie huczne świętowanie – dodała Gwen radośnie. Godfrey wzruszył ramionami. – Mnie nigdy nie przyjęli do legionu. Dlaczego miałbym się tym przejąć? Spojrzała na niego ze złością. – Powinieneś – zrugała go Gwen. – Będzie z nimi Reece. I Thor. Godfrey odwrócił się i spojrzał na nią, – Lubisz tego chłopca, co? – spytał. Gwen zaczerwieniła się. Milczała. – Rozumiem – odparł Godfrey. – Jest w nim coś szlachetnego. Nieskazitelnego. Gwen pomyślała o tym i uświadomiła sobie, że miał rację. Godfrey był bardziej przenikliwy niż zdawała sobie z tego sprawę. Szli zamkowym dziedzińcem. Gwen czuła, jak trzymany przez nią sztylet parzył ją. Chciała go wyrzucić jak najdalej od siebie. Zauważyła stajnie w oddali i przyspieszyła. Firth był już blisko. – Gareth jakoś się z tego wykaraska – powiedział Godfrey. – Wiesz o tym, prawda? Zawsze mu się udaje. – Nie, jeśli zmusimy Firtha, żeby potwierdził i żeby wystąpił w roli świadka. – I co wówczas? – spytał Gareth. – Czy naprawdę uważasz, że ustąpi z tronu ot tak po prostu? – Oczywiście że nie. Ale zmusimy go do tego. Namówimy radę, by go do tego zmusiła. Mając dowód, sami możemy wydawać polecenia strażom. Godfrey wzruszył ramionami sceptycznie. – Nawet jeśli to się uda, nawet jeśli go obalimy – co wtedy? Kto będzie rządził? Jakiś arystokrata ruszy wypełnić tę pustkę, chyba, że jedno z nas zasiądzie na tronie. – Kendrick powinien rządzić – powiedziała Gwen. Godfrey potrząsnął głową. – Nie. To ty musisz rządzić. Takie było życzenie ojca.

Gwen oblała się rumieńcem. – Ale ja nie chcę – powiedziała. – Nie dlatego to robię. Chcę jedynie sprawiedliwości, dla ojca. – W końcu może i ją znajdziesz. Ale musisz również objąć tron. Jeśli zrobisz inaczej, okażesz mu brak szacunku. Jeśli się nie zgodzisz, to następnym najstarszym prawowitym synem jestem ja – a ja rządzić nie zamierzam. Nigdy – powiedział zdecydowanym tonem. Serce Gwen uderzyło mocniej kiedy o tym pomyślała. Wszystko tylko nie to. Przeszli po trawiastym ganku stajni i dotarli do wielkiego, otwartego wejścia. Weszli do środka, gdzie panował półmrok i zaczęli mijać kolejne boksy koni – każdy wytworniejszy od poprzedniego. Brykały i rżały, kiedy Gwen i Godfrey przechodzili obok, stąpając po ziemi wyłożonej sianem. Zapach koni wypełniał całe wnętrze do samego końca. Przeszli jeden korytarz, potem drugi, aż w końcu dotarli do miejsca, w którym trzymano konie rodziny królewskiej. Podeszli pospiesznie do narożnika Garetha, zobaczyli wszystkie jego wierzchowce, a Gwen zlustrowała półkę z bronią. W rzędzie sztyletów jednego brakowało. Gwen powoli odwinęła ze szmaty trzymany przez siebie sztylet i ostrożnie położyła na pustym miejscu na ścianie. Pasował idealnie. Zatkało ją. – Brawo – powiedział Godfrey. – Nadal jednak nie świadczy to o tym, że to Gareth go użył – lub też zlecił to morderstwo. Może przecież powiedzieć, że ktoś go ukradł. – Nie świadczy – ripostowała – ale jest pomocne. A w parze ze świadkiem wystarczy, by zamknąć tą sprawę. Owinęła z powrotem sztylet w szmatę i schowała za pas. Poszli dalej, aż w końcu napotkali stajennego dozorcę. – Panie, pani – powiedział zdziwiony obecnością dwóch członków rodziny królewskiej. – Co was tu sprowadza? Wasze konie? Nie powiadomiono nas. – W porządku – powiedziała Gwen i położyła dłoń na jego nadgarstku. – Nie przyszliśmy tu po konie. Co innego nas sprowadza. Szukamy stajennego Firtha, który dogląda koni Garetha. – Tak, jest tu dzisiaj. Sprawdźcie na tyłach, przy sianie. Wyszli pospiesznie ze stajni i obeszli budynek, kierując się na tyły. Zobaczyli go, jak na otwartej przestrzeni zagarniał siano widłami. Twarz Firtha emanowała smutkiem. Kiedy podeszli bliżej, zatrzymał się, podniósł wzrok i spojrzał na nich ze zdziwieniem. I czymś jeszcze – może strachem. Jego spojrzenie wystarczyło Gwen. Zobaczyła wszystko, co chciała. Firth coś ukrywał. – Gareth was przysłał? – zapytał. Gwen i Godfrey wymienili spojrzenia. – A czemu miałby to zrobić? – spytał Godfrey.

– Tylko pytam – powiedział Firth. – Nie – odparła Gwen. – A co, spodziewałeś się, że to uczyni? Firth zmrużył oczy, błądząc wzrokiem miedzy nimi. Potrząsnął powoli głową i zamilkł. Gwen popatrzyła na Godfreya, po czym zwróciła się do Firtha. – Przyszliśmy tu z własnej woli – powiedziała. – Chcemy zadać ci kilka pytań na temat zabójstwa naszego ojca. Obserwowała Firtha dokładnie i mogłaby przyrzec, że się zdenerwował. Zaczął bawić się widłami. – Dlaczego mi? – Ponieważ wiesz, kto to uczynił – odpowiedział Godfrey beznamiętnym tonem. Firth przestał bawić się widłami i spojrzał na niego. a na jego twarzy rysował się autentyczny strach. Przełknął ślinę. – Gdybym to wiedział, mój panie, zatajenie tego byłoby zdradą. Groziłaby mi egzekucja. A zatem odpowiedź brzmi nie. Nie wiem, kim jest zabójca. Gwen spostrzegła, że Firth zdenerwował się mocno i postąpiła krok bliżej. – To co ty tutaj, przy sianie, robisz? – spytała, zdawszy sobie nagle z czegoś sprawę. – Jeszcze kilka miesięcy temu kręciłeś się koło Garetha. W zasadzie, kiedy został królem, to awansował ciebie jeśli się nie mylę. – Tak było, moja pani – odparł potulnie Firth. – To dlaczego ciebie wyrzucił, zdegradował do tego tu? Pokłóciliście się o coś? Firth zamrugał oczyma. Przełknął głośno spoglądając raz na Gwen, raz na Godfreya. Mimo to, nie odezwał się. – A o co takiego się pokłóciliście? – naciskała Gwen instynktownie. – Zastanawiam się, czy to nie miało coś wspólnego z zabójstwem mego ojca? Z zatajaniem może? – Nie pokłóciliśmy się, pani. Po prostu wolałem tu przyjść i pracować. Godfrey roześmiał się – Tak? – spytał. – Wyczerpał cię pobyt na królewskim zamku, więc postanowiłeś przyjść tutaj i zgarniać łajno w stajniach? Firth odwrócił wzrok i się zaczerwienił. – Zapytam cię jeszcze tylko jeden raz – powiedziała stanowczo Gwen. – Dlaczego mój brat odesłał cię tutaj? O co się pokłóciliście? Firth odchrząknął. – Twój brat zdenerwował się, kiedy nie zdołał podnieść Dynastycznego Miecza. To wszystko. Zostałem ofiarą jego gniewu. Nic poza tym, moja pani. Gwen i Godfrey wymienili spojrzenia. Wyczuła, że Firth mówił prawdę, przynajmniej częściowo – ale też, że coś nadal ukrywał. – A co wiesz o brakującym sztylecie ze stajni Garetha? – spytał Godfrey. Firth przełknął ślinę. – Nic nie wiem z brakującym sztylecie, panie.

– Nie? Są tylko cztery. Gdzie jest piąty? – Być może Gareth go wziął. A może zaginął? – słabym głosem powiedział Firth. Gwen i Godfrey wymienili spojrzenia. – Ciekawe, że to powiedziałeś – powiedziała Gwen – gdyż właśnie rozmawialiśmy z pewnym sługą, który twierdzi inaczej. Opowiedział nam o tej nocy, kiedy zabito naszego ojca. Ktoś wrzucił do zsypu sztylet i on go zatrzymał. Rozpoznajesz go? Sięgnęła do pasa, odwinęła ze szmaty i pokazała mu. Jego oczy rozszerzyły się gwałtownie i odwrócił wzrok. – Dlaczego nosisz to ze sobą, moja pani? – Ciekawe, że pytasz – powiedziała Gwen – gdyż ten sługa powiedział nam coś innego. Gwen kłamała, blefowała. – Widział twarz człowieka, który zrzucił ten sztylet. To byłeś ty. Oczy Firtha rozszerzyły się jeszcze bardziej. – Ma też na to świadka – dodał Godfrey. – Obydwaj widzieli twoją twarz. Firth wyglądał na tak przejętego, że omal ze skóry nie wyskoczył. Gwen zrobiła kolejny krok w jego stronę. Był winny. Wyczuwała to. I chciała wtrącić go do lochu. – Zapytam cię tylko raz – powiedziała głosem twardym niczym stal. – Kto zabił naszego ojca? Gareth? Firth przełknął ślinę. Najwyraźniej zadała celne pytanie. – Nawet gdybym coś wiedział o śmierci waszego ojca – powiedział Firth – mówienie o tym źle by się dla mnie skończyło. Karą jest egzekucja, tak jak już mówiłem. Co miałbym na tym zyskać? Gwen i Godfrey spojrzeli po sobie. – Jeśli powiesz nam, kto odpowiada za tę zbrodnię, jeśli przyznasz, że to Gareth za nią stał, nawet jeśli miałeś w tym swój udział, dopilnujemy, by cię ułaskawiono – powiedziała Gwen. Firth spojrzał na nią, zwężając oczy. – Całkowicie ułaskawiono? – spytał. – Nawet, jeśli odegrałem w tym jakąś rolę? – Tak – odpowiedziała Gwen. – Jeśli zgodzisz się zostać świadkiem przeciwko naszemu bratu, zostaniesz ułaskawiony. Nawet jeśli to ty zadałeś cios. Wszak, to nasz brat na tym skorzystał, nie ty. Ty byłeś jedynie jego sługą. – No więc, powiedz nam – naciskała Gwen. – To twoja ostatnia szansa. Mamy już dowód łączący ciebie z morderstwem. Jeśli teraz zamilkniesz, będziesz gnił w lochu do końca swego życia. Wybieraj. Mówiąc te słowa, Gwen poczuła w sobie siłę swego ojca. Siłę płynącą ze sprawiedliwości. W tej jednej chwili, pierwszy raz zrozumiała, że może jednak jest w stanie rządzić. Firth wpatrywał się w nią przez długą chwilę. Wodził wzrokiem między Gwen i Godfreyem najwyraźniej zastanawiając się nad tymi opcjami.

W końcu wybuchł płaczem. – Sądziłem, że tego właśnie chce wasz brat – powiedział przez łzy. – Zlecił mi pozyskanie trucizny. To była jego pierwsza próba. Kiedy skończyła się niepowodzeniem, pomyślałem. że…. Pomyślałem, że dokończę sprawę za niego. Nie życzyłem źle waszemu ojcu, przyrzekam. Tak mi przykro. Chciałem jedynie sprawić radość Garethowi. Tak bardzo tego pragnął. Kiedy mu się nie udało, nie mogłem tego znieść. Przepraszam – powiedział łkając, po czym upadł na ziemię, usiadł i przykrył głowę rękoma. Ku zaskoczeniu Gwen, Godfrey podszedł do Firtha, chwycił go za poły koszuli i postawił na nogi. Trzymał mocno i patrzył gniewnym wzrokiem. – Ty małe ścierwo – powiedział. – Powinienem cię teraz zabić. Gwen zdziwiła się widząc Godfreya w tym stanie, zwłaszcza mając na uwadze jego relacje z ojcem. Być może, gdzieś głęboko w sercu, Godfrey skrywał uczucia do ojca silniejsze nawet, niż sobie uświadamiał. – Ale nie zrobię tego – dodał Godfrey. – Chcę najpierw zobaczyć, jak Gareth zawiśnie. – Przyrzekliśmy ci ułaskawienie i tak się stanie – dodała Gwen – zakładając, że będziesz zeznawał przed radą przeciwko Garethowi. Będziesz? Firth skinął potulnie głową, spuszczając wzrok, by uniknąć ich spojrzeń. Nadal płakał. – Oczywiście, że będziesz – dodał Godfrey. – Jeśli nie, to zabijemy cię własnoręcznie. Godfrey wypuścił Firtha z uścisku i ten opadł z powrotem na ziemię. – Przepraszam – powtarzał wciąż. – Przepraszam. Gwen spojrzała na niego z obrzydzeniem. Ogarnął ją wielki smutek na myśl o ojcu, szlachetnym i mężnym człowieku, który musiał zginąć z ręki tego pożal się boże człowieczka. Sztylet, który nadal trzymała w dłoni, trząsł się cały. Miała ochotę wbić go w serce Firtha. Lecz nie zrobiła tego. Owinęła go ostrożnie szmatą i zatknęła za pas. Potrzebowała tego dowodu. Mieli już świadka. Nadszedł czas, by obalić brata.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Thor stał u steru łodzi. Żagle wypełniał wiatr i łódź płynęła ochoczo. Kiedy ujrzał na horyzoncie ziemię, swój dom, jego serce zaczęło mocniej bić. Krąg. Powrotna podróż zajęła wiele dni. Kiedy opuszczali Wyspę Mgieł, morze było wzburzone i zmuszało ich do walki o każdą milę. Później musieli przebyć ścianę deszczu z jeszcze większym wysiłkiem. Wypłynęli na otwarte wody skryte w gęstej mgle, która pozwoliła im uniknąć statków Imperium i pokonać całą drogę powrotną. Teraz, kiedy Krąg był już w zasięgu wzroku i obydwa słońca świeciły w całej okazałości, ten dzień wydał się idealny. Żagle złapały wiatr i dały im odetchnąć od wioseł. Wstał i Krohn podbiegł do niego. Był wyższy, miał wyprostowaną sylwetkę, szersze ramiona i szerzej zarysowaną szczękę. Jego większe i silniejsze nogi trzymały się mocno pokładu. Spoglądał swymi wąskimi, szarymi oczyma na ojczystą ziemię, a jego włosy rozwiewał wiatr. W dłoni trzymał błyszczący Orethist, kamień, który zabrał ze smoczego brzegu. Czuł, jak pulsował mocą i uśmiechnął się na myśl o chwili, w której podaruje go Gwen. Całą powrotną drogę zajmowała jego myśli. Zdał sobie sprawę, że ze wszystkich spraw pozostawionych w Kręgu, to ona znaczyła dla niego najwięcej, to jej nie mógł się doczekać. Miał nadzieję, że zależało jej jeszcze na nim. A może żyła swoim życiem. Wszak była z rodziny królewskiej – musiała poznać setki innych chłopców w międzyczasie. Ścisnął klejnot w ręce mocniej, zamknął oczy i pomodlił się w duchu o to, żeby nadal czuła do niego to samo co on do niej, chociaż jakąś tego cząstkę. Otworzył oczy i na horyzoncie dostrzegł gęste lasy okalające Krąg. Odetchnął. Ostatnie sto dni dłużyły mu się bardzo, najbardziej w jego życiu. Nadal nie mógł uwierzyć, iż je przetrwał. Wracał do domu dumny, zadowolony, że przetrwał, zadowolony, iż był pełnoprawnym członkiem legionu. Przypomniał sobie, jak wyglądała pozostała jeszcze przeprawa przez las, przez kanion i tarczę energetyczną Kręgu. Przypomniał sobie swój strach, z jakim pierwszy raz opuszczał kanion i dziwił się, jak inaczej czuł się w tej chwili. Nie miał już w sobie żadnego strachu. Po stu dniach wyczerpujących ćwiczeń, wszelkich możliwych form walki, po zmierzeniu się z Cyklopem, a zwłaszcza smokiem – nic już nie wywoływało w nim trwogi. Zaczynał czuć się jak wojownik. Nagle usłyszał znajomy pisk i podniósł wzrok na Estopheles. Krążyła wysoko na niebie, podążając za ich łodzią. Zanurkowała i po chwili wylądowała na relingu tuż obok niego. Odwróciła się i wrzasnęła, patrząc wprost na Thora. Thor czuł radość na jej widok. Przypominała mu o domu. W następnej chwili uniosła się w powietrze, trzepocząc swymi dużymi skrzydłami. Wiedział, że i tak wkrótce ją zobaczy.

Położył dłoń na rękojeści swojego nowego miecza. Kiedy Rytuał się zakończył, zanim jeszcze weszli na łodzie mające zawieść ich do domu, dowódcy legionu wręczyli każdemu ocalałemu chłopcu broń, dowód symbolizujący ich pełną przynależność do legionu. Reece otrzymał wysadzaną drogimi kamieniami tarczę; O’Connor, który kulał jeszcze od czasu utarczki ze smokiem, dostał mahoniowy łuk i strzały; Elden otrzymał cep ze srebrną, najeżoną kolcami głownią – a Thor dostał właśnie ten miecz. Jego rękojeść, owiniętą jedwabiem najlepszej jakości, zdobiły drogie kamienie, a klinga była ostrzejsza i gładsza od wszystkich, jakie widział do tej pory. Trzymając go w dłoni, miał wrażenie, że to powietrze. Ścisnął rękojeść mocniej i poczuł, że jest już częścią legionu, jednym z tych braci do końca życia. Przeszli razem rzeczy, których nikt nie byłby w stanie pojąć. Spojrzał na swych kompanów i zauważył, że oni również wyglądają na starszych. Silnych, zahartowanych. Wszyscy wyglądali, jakby przeszli przez piekło. I tak było. Pomyślał o wszystkich braciach, których tam stracili; chłopcach, którzy wyruszyli z nimi na tej łodzi, ale nie wracali; tych, którzy odpadli gdzieś po drodze z powodu tchórzostwa i tych, którzy zostali zabici. Myśli te działały otrzeźwiająco. Dziś była okazja do świętowania – ale też opłakiwania. Ten ciężar nieśli ze sobą wszyscy legioniści. Thor dostrzegał w ich spojrzeniach powagę i dojrzałość. Ich chłopięce roztrzepanie, które przejawiali jeszcze kilka miesięcy temu, teraz gdzieś przepadło, a zastąpiło je coś innego. Świadomość własnej śmiertelności. Thor zrobiłby teraz dla nich wszystko. Byli jego prawdziwymi braćmi. Oni zaś, po tym, jak ocalił ich od smoka, spoglądali na niego z szacunkiem. Może nawet i podziwem. Nawet Kolk patrzył na niego inaczej, jakby z szacunkiem. Od tamtej chwili ani razu nie udzielił mu reprymendy. Nareszcie Thor czuł, że znalazł swoje miejsce. Bez względu na to z jakim wrogiem przyszłoby mu się zmierzyć na lądzie, nie czuł już strachu. W zasadzie to garnął się teraz do każdej walki. Teraz rozumiał, co znaczy być wojownikiem. * Thor jechał konno wśród pozostałych członków legionu; Reece z jednej strony, O’Connor, Elden i bliźniacy z drugiej i Krohn za nimi. Podążali traktem w kierunku królewskiego dworu. Nie mógł uwierzyć własnym oczom: przed nim, jak daleko okiem sięgnąć, tysiące ludzi ustawiło się wzdłuż drogi, krzycząc i wiwatując z okazji ich powrotu. Machali transparentami, rzucali słodkości i płatki kwiatów. Wojskowe bębny dudniły z precyzją, a dookoła rozbrzmiewała muzyka i taneczne dźwięki krotali. Thor nie widział jeszcze tak okazałej parady. Jechał w samym jej centrum otoczony swymi braćmi. Nie spodziewał się aż tak wspaniałego powitania. Na szczęście, ich droga powrotna przez kanion przebiegła spokojnie. Doznał szoku, kiedy przekraczali most, a setki królewskich żołnierzy kłaniało się im z szacunkiem. Im. Chłopcom. Strażnicy podnosili halabardy i opuszczali je jedna za drugą na ich cześć. Przechodząc koło nich, nigdy

wcześniej nie spotkał się z taką akceptacją, nie czuł takiej przynależności. Dzięki temu poczuł, iż każda przeżyta minuta każdej niewygody była tego warta. Oto jechał teraz, szanowany przez tych wspaniałych ludzi, jako jeden z nich. Nigdy niczego tak bardzo nie pragnął w całym swoim życiu. Kiedy już wszyscy stanęli po bezpiecznej stronie kanionu, czekała ich kolejna niespodzianka: zastępy koni wybranych specjalnie dla nich, najpiękniejszych, jakie Thor widział w swoim życiu. Teraz, zamiast zajmować się nimi i sprzątać ich odchody, mógł sam dosiąść jednego. Był synonimem świetności, miał czarną sierść i długie białe nozdrza. Thor nazwał go Percival. Jechali przez większą część dnia, wspiąwszy się na niewielkie wzgórze, zanim dotarli na królewski dwór. Kiedy dotarli na jego szczyt, Thora zatkało: jak okiem sięgnąć królewski trakt roił się od ludzi wiwatujących na ich cześć. Horyzont wypełniały jesienne liście i kwiaty, a ten dzień był po prostu idealny. Opuścili te strony latem, a wrócili na jesieni i zmiany, jakie tu zaszły, wprawiły ich w osłupienie. Jadąc konno wśród wiwatującej gawiedzi, w świetle zachodzącego słońca, Thor czuł się jak we śnie. – Uwierzysz, że to dla nas? – zapytał jadący obok O’Connor . – Jesteśmy teraz członkami legionu – powiedział Elden. – Prawdziwymi członkami legionu. Jeśli wybuchnie wojna, zostaniemy powołani jako rezerwa. Już nie jesteśmy jakimiś uczniakami: jesteśmy żołnierzami. Tłumy skandowały, kiedy przejeżdżali w pobliżu. Thor przyglądał się twarzom, szukając tylko jednej: Gwendolyn. Wypełniała wszystkie jego myśli. Nie było miejsca dla bogactw, sławy, czy chwały. Chciał tylko ją ujrzeć, przekonać się, że była tu nadal, że nadal jej na nim zależało. Kiedy dotarli do królewskiej bramy, wiwaty osiągnęły apogeum. Przejechali po królewskim moście, który zadudnił echem od ciężkich, końskich kopyt i dalej pod kamiennym sklepieniem pnącym się do nieba, pod kratą zwieńczoną rzędem żelaznych szpikulców. Przejechali ciemną częścią tunelu i wyjechali po drugiej stronie, na królewski dwór. Powitały ich okrzyki zgromadzonych na placu tłumów. Ludzie przybywali ze wszystkich stron, cisnęli się wokół nich i wołali po imieniu. Thor ze zdziwieniem usłyszał swoje – nie mógł uwierzyć, że ktokolwiek go zna. Jadąc dalej, zauważył, jak ustawiano stoły i czyniono inne przygotowania do uczty. Uświadomił sobie, iż ten dzień musiał być świętem, a wszystkie przygotowania były na ich cześć. Trudno było to pojąć. Dotarli na środek placu, gdzie z powitaniem oczekiwał na nich Brom, naczelny generał wszystkich sił zbrojnych. Otaczali go jego główni generałowie oraz dziesiątki członków Srebrnej Gwardii. Legioniści pojedynczo zsiadali z koni, podchodzili do nich i stawali na baczność w linii.

Kolk obszedł ich dokoła i stanął przy Bromie. Stanęli ramię w ramię naprzeciwko chłopców, a tłum ucichł. – Panowie – zawołał Brom – od tej pory będziecie tak nazywani – witamy was jako członków legionu! Tłum zawył, a rycerze Gwardii podeszli do każdego z nich i na ich lewej piersi, nad sercem, przypięli szpile przedstawiające czarnego sokoła dzierżącego miecz, symbol legionu. Każdy członek legionu otrzymał szpilę od rycerza, któremu giermkował – Thor zdenerwował się, że nie było tu ani Ereca, ani Kendricka, by to zrobić. W zamian, podszedł do niego Kolk. Spojrzał na niego i ku zdziwieniu Thora uśmiechnął się szeroko. – Nie jesteś taki zły – powiedział. Pierwszy raz Thor zobaczył, jak Kolk się uśmiecha. Dowódca zmarszczył brwi i odszedł pospiesznym krokiem. Gawiedź wiwatowała. Muzykanci zaczęli przygrywać na bębnach, lutniach, krotalach i harfach, a ludzie ruszyli, by ucztować. Wytoczono beczki piwa i po chwili kufel pienistego napoju trafił w ręce Thora. W mgnieniu oka powitanie przeistoczyło się w masową hulankę. Ktoś podszedł od tyłu, uniósł Thora wysoko i posadził na barki, podobnie jak wszystkich jego braci. Po chwili Thor bujał w powietrzu machając kuflem i śmiejąc się soczyście. Nachylił się i stuknął kuflem o kufel Reece’a, który tak samo wisiał w powietrzu tracąc równowagę. Przekręcił się i upadł lądując na nogach tak, jak pozostali. Zewsząd dobiegały pieśni i odgłosy tańca. Thor znalazł się nagle w objęciach kobiety, której nie znał, która wciągnęła go do tańca i wirowała dokoła niego, obracała nim raz w tą, raz w drugą stronę. Zaskoczony, w końcu wycofał się. Nie chciał tańczyć z nią. Mimo tego, że wszyscy legioniści tańczyli właśnie z przypadkowymi kobietami, Thor nie chciał przebywać w ich towarzystwie. Pragnął tylko jednej – Gwendolyn. Wodził wzrokiem po tłumie jak oszalały. Czy była gdzieś w pobliżu? Czy nadal była nim zainteresowana? Tłum hulał w najlepsze, kiedy słońce zaszło i zapalono pochodnie. Napitek jakby nabrał mocy. Pojawili się żonglerzy podrzucający zapalonymi pałkami i rozpoczęły się różne sportowe konkurencje. Na stołach pojawiły się wielkie, pieczone na rożnie kawały mięsiwa. Thor cieszył się ogromnie będąc w samym centrum tej uczty – jednak bez Gwendolyn, czuł jakąś pustkę. – Hej, to moja panna! – krzyknął ktoś groźnie. Thor odwrócił się i ujrzał kuśtykającego nadal O’Connora, który tańczył z jakąś dziewką. Jakiś pijus podszedł do niego i odepchnął mocno. Był wysoki i umięśniony, a O’Connor zaskoczony potknął się i cofnął o kilka kroków. Pijus zaczął iść w stronę O’Connora, lecz w tym momencie, zareagowawszy instynktownie, pojawił się przed nim Thor – a z każdej innej strony wyrośli jak spod ziemi Reece, Elden i bliźniacy. Nie minęła chwila jak rzucili się na niego i powalili na ziemię.

Mężczyzna poderwał się ze strachem w oczach i czmychnął czym prędzej. Thor odwrócił się do O’Connora, który miał się dobrze, lecz był trochę oszołomiony. Thor spojrzał na swych braci – zdał sobie sprawę, jak szybko zareagowali i stanęli w obronie O’Connora i uświadomił sobie, że stanowili teraz jeden zgrany zespół. Miło było to poczuć. Kiedy patrzył na wszystkich tańczących ludzi, na myśl przyszła mu Gwendolyn. Szukał jej wszędzie. Opuścił tańczących, swoich braci i zaczął chodzić wzdłuż biesiadnych stołów. Musiał ją znaleźć. Wskoczył na ławę i rozejrzał się wokoło. Nie było jej jednak nigdzie i poczuł smutek. Zeskoczył na ziemię i zobaczył zamkową służkę. Rozpoznał ją. Była ładną dziewczyną w wieku około siedemnastu lat. Podbiegł do niej, a kiedy odwróciła się w jego kierunku, jej oczy rozbłysły w podziwie. Flirtowała z nim. – Thorgrin! – wykrzyknęła. Objęła go ramionami, a on delikatnie ją od siebie odsunął. – Widziałaś gdzieś Gwendolyn? – zapytał. Potrząsnęła głową i spojrzała mu w oczy. – Nie widziałam – powiedziała. – Ale ja tu jestem. Czy zatańczysz ze mną? Potrząsnął głową lekko i odszedł pospiesznie nie chcąc wplątać się w podobną sytuację. Szukał jej wszędzie, we wszystkich narożnikach placu, i zaczynał mieć czarne myśli. Może uciekła z kimś innym. Może jej matka wtrąciła się i zabroniła jej spotkać się z nim. Może nie czuła tego, co on. Nagle poczuł klepnięcie w ramię. Odwrócił się, a jego świat się rozpłynął. Stała kilka stóp od niego, uśmiechając się. Miłość jego życia. Gwendolyn. * Stał jak zahipnotyzowany. Gwendolyn jak zwykle wyglądała pięknie. Spoglądała na niego z szerokim uśmiechem, idealną skórą, długimi blond włosami i wielkimi, niebieskimi oczyma. Jakby spotkał ją pierwszy raz. Nie mógł odwrócić od niej wzroku. Jego serce waliło jak oszalałe. Nareszcie poczuł, że naprawdę wrócił. Gwendolyn skoczyła w jego ramiona, objęła go mocno, a on odwzajemnił się jej tym samym. Nie mógł uwierzyć, że ktoś taki jak ona mógł go miłować. Kochał ją z wzajemnością, całym sobą. Trzymał ją w swych objęciach długo, a i ona go nie puszczała. – Tak się cieszę, że wróciłeś – wyszeptała żarliwie do jego ucha. – Ja również – odpowiedział.

Poczuł jej gorące łzy spływające po szyi i powoli się odsunął. Nachylił się i ją pocałował. Trwali w pocałunku przez długą chwilę, popychani przez bawiących się ludzi, wśród krzyków i wiwatów kłębiącej się gawiedzi. Nagle usłyszeli skomlenie i Gwen spuściła wzrok, witając łaszącego się do niej Krohna. Kucnęła i pogłaskała go, ucałowała, a kiedy polizał jej twarz roześmiała się głośno. – Stęskniłam się za tobą – powiedziała. Krohn miauknął. Gwen wstała uśmiechając się wciąż i spojrzała na Thora. Ostatnie promyki zachodzącego słońca rozświetliły jej oczy. Wzięła go za rękę. – Chodź ze mną – powiedziała. Nie potrzebował zachęty. Poprowadziła go przez tłum, manewrując raz w tą, raz w tamtą stronę, aż w końcu minęli antyczną bramę i weszli do królewskich ogrodów. Znaleźli się z powrotem w labiryncie oficjalnych królewskich ogrodów, gdzie panowała cisza, gdyż odgłosy uczty stłumiły mury i drzewa. W końcu mieli prywatność i trzymali się za ręce. Stanęła przed nim. Przez długą chwilę znowu się całowali. W końcu oderwała się od niego. – Nie było dnia, żebym o tobie nie myślał – powiedział Thor. Uśmiechnęła się. – A ja o tobie – powiedziała patrząc mu w oczy. – Modliłam się codziennie o twój bezpieczny powrót. Thor uśmiechnął się i sięgnął do kieszeni. Powoli wyjął kamień, który tak bardzo pragnął jej ofiarować. – Zamknij oczy – powiedział – i otwórz rękę. Zamknęła oczy uśmiechając się ciągle i z wahaniem podała mu dłoń. – To nie wąż, prawda? – spytała. Roześmiał się. – Nie, raczej nie – powiedział. Wyciągnął rękę i położył na jej dłoni Orethist, który zabrał ze smoczej wyspy. Gwen otworzyła oczy i przyjrzała się podarunkowi ze zdziwieniem. Kamień spoczywał w jej dłoni, świecąc jak gdyby żył własnym życiem, przytwierdzony do srebrnego naszyjnika, który Thor własnoręcznie wykuł. – Piękne! – krzyknęła. – To Orethist. Kamień z brzegu smoczej wyspy. Ponoć posiada magiczne właściwości. Według legendy, jeśli podaruje się go osobie, którą kochasz, to ocali jej życie. Gwen spuściła wzrok i zaczerwieniła się usłyszawszy słowo „kochasz”. Przywiozłeś to aż stamtąd? Dla mnie? – spytała.

Kiedy spojrzała na kamień ponownie z podziwem, Thor wziął naszyjnik z jej dłoni, obszedł ją dokoła i zawiesił na jej szyi. Przyłożyła do niego rękę, po czym odwróciła się i przytuliła mocno do Thora. – To najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek dostałam – powiedziała. – Będę dbać o nią do końca życia. Złapała jego rękę i poprowadziła głębiej wijącymi się ścieżkami ogrodu. – No, ale ja nie mam nic dla ciebie – powiedziała. – Wszystko, co mogłabyś dać, jest tu. Nadal przy mnie. Uśmiechnęła się. Chwyciła jego dłoń. – Możemy już być razem – powiedziała. – Moja matka… nie jest sobą. Szkoda mi jej. Lecz na nasze szczęście, nie ma już nic, co mogłoby nas rozdzielić. – Muszę przyznać, że bałem się, że kiedy wrócę, będziesz z kimś innym – powiedział. – Jak mogłeś tak myśleć – zrugała go. Thor wzruszył ramionami, zawstydzony. – Nie wiem. Masz tylu innych do wyboru. Potrząsnęła głową. – Nie rozumiesz. Ja już wybrałam. Chcę być z tobą po kres życia. Zatrzymał się, odwrócił i pocałował ją. Ich pocałunek trwał wiecznie, otoczony gasnącymi promieniami zmierzchu. Jej słowa sprawiły, że był szczęśliwy, jak nigdy przedtem. Tego bowiem właśnie pragnął. Spojrzała na niego speszona. – Ja również muszę się do czegoś przyznać – powiedziała. Thor spojrzał na nią zaintrygowany. – Bałam się, że uznasz, że już nie jestem ładna – powiedziała spuszczając wzrok – z powodu tej blizny. – Jakiej blizny? – O tu, na policzku – powiedziała wskazując na zadrapanie, które zostawił po sobie zbir Garetha. Thor przyjrzał się jej ze zmrużonymi oczyma, zdziwiony. – Nawet jej nie widać – powiedział. – To dlatego, że jest ciemno. W dziennym świetle widać lepiej. Potrząsnął głową. – Wyobrażasz sobie, że jest większa niż w rzeczywistości – powiedział. – To zaledwie ślad. Ledwo ją dostrzegam, stojąc kilka cali od ciebie. A poza tym, nie umniejsza twojej urodzie – jeśli już, to tylko ją podkreśla. Poczuła, jak jej serce roztapia się dla niego. Była uspokojona; uświadomiła sobie, że powiedział to szczerze. Nachyliła się i pocałowała go. – Zostałam napadnięta – powiedziała po chwili. Twarz Thora spochmurniała. Jego ręka instynktownie powędrowała do miecza.

– Przez kogo? – zażądał. – Powiedz mi kto to, a zabiję go tu i teraz. Potrząsnęła głową. – To już nie ma znaczenia – powiedziała i spochmurniała. – Już nie żyje. Teraz liczy się to, abyś przygotował się na duże zmiany – powiedziała. – Królewski dwór już nigdy nie będzie taki sam. – O czym mówisz? – zapytał zatroskany. – Czy wszystko w porządku? Powoli potrząsnęła głową. – Tak i nie. Mój brat Kendrick został wtrącony do lochu. – Co!? – krzyknął Thor oburzony. – Gareth oskarżył go o zabójstwo ojca. Same kłamstwa. Morderca ojca – znaleźliśmy go. W końcu, mamy też dowód. Oczy Thora wyszły z orbit. – To Gareth – powiedziała. Thor poczuł, jak jego całe ciało zesztywniało od tych wieści. Nie wiedział, co powiedzieć. Próbował pomyśleć o tym, co to oznaczało dla królewskiej armii, legionu, królestwa, dla Kendricka – zbyt wiele naraz, by to wszystko pojąć. Świadomość, że ślubował posłuszeństwo królowi będącemu jednocześnie mordercą napawała go wstrętem. – Co zamierzasz? – spytał. – Mamy świadka tej zbrodni. Jutro, razem z moim bratem Godfreyem, skonfrontujemy to z Garethem. Wymierzymy sprawiedliwość. A królewski dwór zostanie pozbawiony władcy. Thor próbował pojąć znaczenie jej słów. Jego umysł zaczął podsuwać liczne konsekwencje. Był szczęśliwy, że nareszcie odkryto zabójcę MacGila. Jednocześnie martwił się o bezpieczeństwo Gwen. – Czy to znaczy, że jutro uwolnicie Kendricka? – Tak – odparła. – Jutro wszystko się zmieni. Świadka znaleźliśmy dopiero kilka godzin temu. I czekaliśmy do waszego powrotu. Chcieliśmy, by legion tu był, wsparł nas, kiedy wystąpimy przeciw Garethowi, w razie ewentualnej rewolty. Tak łatwo nie ustąpi. Thor nabrał powietrza. – Zrobię co będę mógł, pani, aby oddać sprawiedliwość twemu ojcu. I zapewnić ci bezpieczeństwo. Nachyliła się i pocałowała go. A on pocałował ją. Jesienna bryza muskała ich ciała, a Thor marzył, żeby ta noc trwała wiecznie. – Kocham cię – powiedziała. Przeszył go dreszcz. Pierwszy raz wypowiedziała te słowa – pierwszy raz, kiedy usłyszał je od jakiejkolwiek dziewczyny. Spojrzał w jej lśniące błękitem oczy, rozświetlone poświatą zmierzchu i zobaczył w nich swoje odbicie. Zobaczył twarz, którą ledwo poznał. Każdego dnia czuł, że staje się kimś innym.

– Ja też cię kocham – powiedział. Pocałowali się ponownie. Pierwszy raz od bardzo długiego czasu wszystko zdawało się być na swoim miejscu.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Król McCloud nie mógł uwierzyć we własne szczęście, w to jak głęboko jego ludzie zdołali wedrzeć się w ziemie MacGilów. Mijały trzy miesiące, cała pora roku, od momentu, w którym zeszli z wyżyn i gwałcili, grabili i mordowali, pozostawiając za sobą zniszczenia od wschodu po zachód, przedzierając się w kierunku serca Zachodniego Królestwa Kręgu. Sto niezakłóconych niczym dni – więcej, niż kiedykolwiek w całym życiu McClouda – wypełnionych chwałą i zwycięstwem. Nasycił się winem, bydłem, łupami, ściętymi głowami i kobietami. McCloud zamknął oczy, galopując coraz dalej na zachód, w kierunku zachodzącego drugiego słońca. Uśmiechnął się, kiedy przypomniały mu się twarze tych wszystkich, których zamordował: niewinnych wieśniaków, którzy zaskoczeni atakiem stawiali pożałowania godny opór; wyszkolonych królewskich żołnierzy, zbyt nielicznych, słabo uzbrojonych i nieprzygotowanych. Te ostatnie mordy należały do najprzyjemniejszych – przynajmniej zapewniły namiastkę potyczki. Aczkolwiek nie mieli żadnych szans: ludzie McClouda mieli zbyt silną motywację i byli zbyt zdyscyplinowani. Każdą bitwę toczyli na śmierć i życie. Gdyby bowiem przegrali, lub chociaż nie walczyli wystarczająco zaciekle, McCloud sam by ich pozabijał. Dobrze wyszkolił swoich żołnierzy. Armia McClouda zbierała krwawe żniwo, zdobywając mieścinę za mieściną, zagarniając dla siebie zdobyte ziemie. Była niczym gwałtowna nawałnica szarańczy pochłaniająca kolejne ziemie, której nic nie było w stanie zatrzymać. Za najważniejsze uznał to, aby najpierw otoczyć każdą osadę, zablokować wszystkie wyjścia i zatrzymać posłańców, którzy mogliby zanieść wieści o inwazji na królewski dwór i postawić na nogi armię MacGila. Udało mu się zabić ich wszystkich, zachować najazd w tajemnicy przez tyle dni. Miał nadzieję, że zaskoczy wojska MacGila i zetrze je z powierzchni ziemi, zanim zdołają stawić opór. Wówczas wkroczy na królewski dwór, zmusi Garetha do poddania się i przywłaszczy cały Krąg. Świta McClouda rosła w miarę zdobywania nowych niewolników, chłopców i mężczyzn, których przymuszał do dołączenia do swojej armii. Galopował teraz w otoczeniu przynajmniej tysiąca ludzi, wszystkich wytrawnych wojowników, niczym wielka maszyna do zabijania. W oddali widział już kolejne miasto, jego iglice wyraźnie sterczące na horyzoncie. To miasto było większe od większości mieścin i świadczyło o tym, że zbliżali się do królewskiego dworu. Kiedy zbliżyli się do murów miasta McCloud zauważył, iż było to ostatnie ważne miasto leżące na trasie do królewskiego dworu. Zostały jeszcze trzy dni jazdy konnej. Wystarczająco daleko, by dwór nie był w stanie wysłać posiłków na czas. Mieszkańcy nie mieli żadnej szansy w starciu z jego armią. Popędzili konie. Odgłos końskich kopyt zadudnił w jego uszach, a kurz wzbijany przez konie wypełnił jego nozdrza. Dostrzegł, że mieszkańcy miasta ruszyli zamykać

miejską bramę i opuścić wielkie, żelazne kraty. McCloud był niemal pod wrażeniem. Większość miast pozbawiona była murów i żelaznych bram, miała jedynie kiepskie umocnienia. To miasto było większe, wytworne, przygotowane na oblężenie. Kiedy jednak McCloud zlustrował mury swym żołnierskim okiem, zauważył przede wszystkim, iż brakowało na nich żołnierzy. Jedynie garstka chłopców i starców stała na straży, porozmieszczana na posterunkach zbyt od siebie odległych. Niestrzeżonych miejsc było pod dostatkiem. McCloud wiedział, że będą w stanie zająć miasto w kilka minut. Będą chcieli się poddać, tak jak i inni. Ale nie da im tej szansy. Nie pozbawi się tej przyjemności. – Do ataku! – wrzasnął. Podążający za nim wojownicy ryknęli z aprobatą i ruszyli biegiem w kierunku miasta. McCloud jak zwykle galopował na przedzie. Kiedy dotarli w pobliże bramy, sięgnął w dół ku uprzęży, wyciągnął wielką włócznię i cisnął ją z siłą. Trafił idealnie w plecy jakiegoś chłopca, który biegł przez dziedziniec, by zamknąć przed nimi bramę. Udało mu się to, jednak była to ostatnia rzecz, jaką zrobił w swoim krótkim życiu. Żelazna brama nie mogła ich jednak powstrzymać. Kiedy podjechali bliżej, doświadczeni ludzie McClouda zatrzymali konie tuż przy niej, inni zaś zsiedli ze swych wierzchowców i wdrapali się na te stojące przy bramie. Siedzący już tam wojownicy podnieśli ich jeszcze wyżej i zrzucili z drugiej strony muru. Jeden za drugim zeskoczyli w dół i otworzyli zamkniętą bramę dla reszty oddziału. Armia ruszyła do ataku. Tysiąc wojowników przecisnęło się przez niewielkie wejście i rozlało falą wokoło. McCloud pogalopował, zdecydowany jako pierwszy polać krew. Dobył miecza i zaczął uganiać się za mężczyznami i kobietami. Zastanawiał się, jak wielu ludzi i w jak wielu miastach będzie jeszcze uciekać przed nim w ten sposób. Wszędzie, gdzie do tej pory był, widział ten sam widok. Nic nie było w stanie go powstrzymać, nic w całym Kręgu. Jak z pamięci chwycił swój mały, rzucany toporek tkwiący za pasem, odchylił się, obrał za cel tułów jakiegoś mężczyzny, który akurat mu się nie podobał i cisnął w powietrze. Topór obracał się w powietrzu raz za razem i wbił się w swoja ofiarę z zadowalającym łupnięciem, jakby ostrze wbiło się w pień. Mężczyzna wrzasnął i padł prosto na twarz, a McCloud przejechał po nim na swoim koniu, upewniwszy się, by kopytem zmiażdżyć głowę nieszczęśnika. Poczuł dreszcz satysfakcji. Zamierzał później wrócić po swoją broń. McCloud wypatrzył młodą i szczególnie ładną kobietę, mającą może ze dwadzieścia lat, która uciekała właśnie do swego domu. Popędził konia kopniakiem i ruszył w pościg. Kiedy ją dogonił, zeskoczył i wylądował na niej, powalając na ziemię. Jej miękkie ciało i wydatny biust zamortyzował jego upadek.

Krzyknęła i zaczęła wrzeszczeć, otumaniona napadem, turlając się z McCloudem po ziemi. Zdzielił ją w twarz i ucichła. Potem wstał, zarzucił ją sobie na ramię i poszedł do pierwszego pustego domostwa, które akurat znalazł. Uśmiechnął się kiedy jego wojownicy przejechali tuż obok, kiedy usłyszał krzyki i zobaczył ogólną masakrę. Zapowiadała się wspaniała noc. * Luanda płakała rzewnie, jadąc z tyłu na koniu Bronsona zmierzającego do otoczonego murami miasta jej ojczystej ziemi, miasta matki jej siostry, które miało za chwilę zostać spustoszone przez McCloudów, podobnie jak wszystkie inne poprzednio. Nie miała większego wyboru. Musiała jechać z nimi, przez te wszystkie dni; nauczyła się trzymać język za zębami, a i tak starszawy McCloud ukarał ją już zbyt wiele razy. Robiła wszystko, co mogła, by zachować ciszę, by wpasować się w McCloudów, usprawiedliwiać sama przed sobą tę rzeź i plądrowanie jej ojczystej ziemi. W końcu jednak miała już tego dość: coś w niej pękło. Rozpoznała to miasto. Spędziła w nim całe dzieciństwo. Leżało o kilka dni drogi od królewskiego dworu. Jego widok sprawił, że ugięły się pod nią kolana i poczuła przypływ emocji. Tak, miała już tego dość. W obliczu potęgi obcej armii czuła się bezbronna, lecz teraz, tak blisko domu, na własnej ziemi, poczuła przypływ nowych sił. Na nowo odżyła w niej myśl, że musi to jakoś powstrzymać. Nie mogła pozwolić, by sprawy nadal toczyły się w tym kierunku. W kilka dni mogli najechać królewski dwór. Kto wiedział, jakich zniszczeń tam się dopuszczą. Zakochała się w Bronsonie, mimo, że w żadnej mierze nie przypominał jej ojca, i który w zasadzie nim pogardzał. Jednak z czasem zdała sobie sprawę, iż popełniła błąd biorąc ślub z McCloudem. Ich klan ni jak nie przypominał jej ziomków. Wszyscy kulili się ze strachu przed żelazną ręką starszego McClouda. Jej mąż przynajmniej nie uczestniczył w tym barbarzyństwie. W przeciwieństwie do innych. Przed swym ojcem odgrywał niezłe przedstawienie, jednak ona znała go już dobrze. Po wjechaniu do miasta odbił w bok i ulotnił się, kiedy inni siali spustoszenie. Zsiadł z konia i zaczął go oglądać udając, że jest ranny, próbując wyglądać na zajętego, jednocześnie robiąc wszystko, by nikogo nie ranić. Pomógł Luandzie zsiąść, jak miał to w zwyczaju, a ona łkając rzuciła się w jego ramiona i przycisnęła mocno. – Powstrzymaj to! – krzyknęła do jego ucha. Przytrzymał ją mocno tak, że poczuła, że ją kocha. – Wybacz, moja miłości – powiedział. – Naprawdę bardzo bym chciał. – „Wybacz” nie wystarczy – krzyknęła i odsunęła się od niego. Patrzyła mu w oczy, zbierając w sobie całą zaciętość swego ojca. Wszak ona również pochodziła z długiej linii królów. – Mordujecie mój lud! – Nie ja – powiedział i spuścił wzrok. – Mój ojciec. – Ty i twój ojciec jesteście z tej samej rodziny! Tej samej dynastii. Przystajesz na to.

Podniósł wzrok i spojrzał na nią kapryśnie. – Znasz mojego ojca. Jak mam go niby powstrzymać? Jego armię? Nie mogę go kontrolować – powiedział w przypływie skruchy. Widziała w jego oczach, jak bardzo tego pragnął – i jak bezbronny był wobec swego ojca. – Każdego można powstrzymać – powiedziała. – Nikt nie jest na tyle silny. Spójrz. Idzie tam – powiedziała i odwróciła się, wskazując palcem. Patrzyła z obrzydzeniem, jak stary McCloud prowadzi kolejną młodą, niewinną i na wpół świadomą dziewkę, która miała zostać jego zabawką tej nocy. – Twój ojciec będzie tam bezbronny – powiedziała. – Nie potrzebuję cię. Sama podkradnę się do niego i kiedy zaśnie wbiję szpikulec w jego czaszkę. Ośmielona swoim pomysłem sięgnęła do siodła i wyjęła długi, ostry szpic. Nie namyślając się długo, odwróciła się gotowa iść i dokładnie to zrobić – zabić starego McClouda po swojemu. Nagle jednak poczuła silną rękę na ramieniu, która zatrzymała ją w miejscu. Odwróciła się i zobaczyła gapiącego się na nią Bronsona. – Nie znasz go – powiedział. – Jest niepokonany. Ma w sobie siłę dziesięciu wojowników. I jest bardziej przebiegły niż szczur. Wyczuje cię na milę. Wytrąci ci broń i zabije cię, zanim jeszcze przekroczysz drzwi. To nie jest dobry pomysł – powiedział. – Są inne sposoby. Przyjrzała się mu uważnie, zastanawiając się, o co mu chodzi. – Czy to znaczy, że mi pomożesz? – Nienawidzę ojca równie mocno, jak ty – powiedział. – Nie powstrzymam jego armii, kiedy jest w ataku. Jeśli jednak jego wojska przegrają, jestem gotowy wkroczyć do akcji. Spoglądał na nią znacząco, a ona widziała, że nie żartował – jednak nie potrafiła też powiedzieć, czy będzie na tyle zdecydowany, żeby wcielić swe słowa w życie. Był dobrym człowiekiem, kiedy jednak chodziło o ojca, był słaby. Potrząsnęła głową. – To nie wystarczy – powiedziała. Moi ludzie giną tu i teraz. Nie mogą czekać. Ja również. Zabiję go teraz sama. A jeśli zawiodę, przynajmniej umrę próbując. To powiedziawszy, strąciła jego dłoń, odwróciła się i wyszła z namiotu z żelaznym szpicem w dłoni, cała się trzęsąc ze strachu. Była jednak zdecydowana zabić tego potwora, raz a dobrze.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Gwendolyn przemierzała szybkim krokiem kręte, zamkowe korytarze w towarzystwie Thora i Krohna. Był wczesny poranek, a oni szli do sali królewskiej rady z pewnym zamiarem. Gwen odetchnęła głęboko, przygotowując się na konfrontację z Garethem. Nadszedł dzień sądu, i mimo zdenerwowania czuła też wielką ulgę. W końcu, po tych wszystkich miesiącach, miała dowód niezbędny do tego, by postawić mordercę ojca przed obliczem sprawiedliwości. Umówiła się z Godfreyem, że spotkają się przed salą i wraz z Firthem wkroczą do środka by stanąć twarzą w twarz z Garethem; w obecności rady wyjawią prawdę i publicznie udowodnią jego winę. Thor zaproponował, że będzie jej towarzyszył w tej drodze, a ona chętnie przystała na jego propozycję. Po ostatniej nocy, długiej, magicznej nocy, którą spędzili ze sobą, nie miała ochoty się z nim rozstawać. Poza tym, czuła się bezpieczniej mając jego wsparcie. Oczywiście, na sali będą członkowie rady i straże, które pozbawione wyboru, będą musiały ją poprzeć i zaaresztują Garetha, kiedy dowód zbrodni ujrzy światło dzienne. Jednakże obecność Thora dodawała jej większej pewności siebie. Minęli kolejny róg, a Gwen uśmiechnęła się do siebie na myśl o nocy spędzonej z Thorem. Spała w jego ramionach w otoczeniu kwiatów, w królewskich ogrodach, a jesienny wiatr pieszczotliwie muskał ich ciała przez całą noc. Zasnęli, przypatrując się gwiazdom. Było niebiańsko. Jej życie wywróciło się do góry nogami po śmierci jej ojca. Żyła w nieustannej obawie i zamieszaniu. Teraz jednak, po powrocie Thora, kiedy Gareth miał wkrótce zostać obalony, a Kendrick uwolniony z lochu, w końcu poczuła, że wszystko wróci mniej więcej do normy. Przemierzali ostatni, długi korytarz wiodący do sali rady królewskiej i jej serce biło mocno. Nie wolno jej było lekceważyć Garetha. Wiedziała, że nie przyjmie tego zbyt dobrze. Całe życie czekał, by rządzić i zrobi wszystko, co w jego mocy, by władzę zachować i nie oddać tronu. Potrafił kłamać w bardzo przekonujący sposób. Gwen próbowała przygotować się na jego zaprzeczenia i wzajemne oskarżenia. Modliła się, aby tylko Firth okazał się konsekwentny, niepodważalnie świadcząc przeciwko niemu. Przypuszczała, że jego zeznania oraz przedstawienie narzędzia zbrodni, które trzymała za pasem, nie pozostawi miejsca na jakiekolwiek wątpliwości. – W porządku? – spytał słodko Thor i chwycił jej dłoń. Musiał wyczuć, że się denerwowała. Skinęła głową i ścisnęła jego rękę. Szli dalej, a odgłosy ich kroków niosły się echem po całym korytarzu. Mijali otwarte okiennice, przez które wpadały pierwsze promienie słońca. Wiedziała już, jakie to uczucie iść z Thorem u swego boku. Jako para. Wspaniałe uczucie. Takie naturalne. W jego obecności czuła spokój. Czuła się silniejsza.

Dotarli do końca korytarza i stanęli na przeciw wielkich, łukowych, dębowych drzwi, za którymi znajdowała się sala rady królewskiej. Usłyszała czyjeś przytłumione głosy dobiegające zza drzwi, przed którymi stały straże. Gwen stała przed nimi zdezorientowana. Godfrey i Firth mieli tu na nią czekać, spotkać się tu z nią i wejść do środka razem. Kilkukrotnie upewniała się z Godfreyem, że taki jest plan – nie mogła zrozumieć, gdzie się podziewał. Obydwoje uzgodnili to bardzo dokładnie. Bez nich nie mogła przecież tego załatwić. – Moja pani? – spytał strażnik. – Obawiam się, że właśnie odbywa się spotkanie rady. – Czy mój brat, Godfrey, był tutaj? – spytała. Strażnicy spojrzeli po sobie ze zdziwieniem. – Nie, pani. Jej serce zabiło mocniej. Coś było nie tak. Godfrey nie mógł nie pojawić się ot tak. Gdzie był? Czy powrócił do nałogu i poszedł do karczmy? Czy pił? I gdzie był Firth? Gdzieś głęboko czuła, że coś było nie tak. Bardzo, bardzo nie tak. Stała rozdarta namyślając się, co robić. Nie mogła odejść. Nie teraz. Zbyt wiele było na szali. Nie było też już czasu do stracenia. Jeśli musiała zrobić to sama, to niechaj tak będzie. Już miała rozkazać strażom, by ją wpuściły, kiedy nagle z przeciwległego końca korytarza dobiegł ją dudniący odgłos czyichś kroków. Odwróciła się wraz z Thorem i ujrzała oddział dwunastu żołnierzy z Bromem na przedzie. Miał nachmurzoną, zatroskaną, grobową minę i pędził przed siebie, a jego ludzie, wszyscy będący członkami Srebrnej Gwardii, słynnymi wojownikami, podążali tuż za nim. – Otwierać te drzwi i to już – rozkazał strażom Brom. – Ależ panie, właśnie odbywa się spotkanie rady – odparł niepewnie jeden ze strażników, wyraźnie podenerwowany. Brom położył dłoń na rękojeści miecza i spojrzał groźnie. – Drugi raz nie powtórzę – warknął. Strażnicy wymienili spojrzenia, po czym szybko ustąpili miejsca i otworzyli drzwi. Brom, wściekły jak osa, wyminął ich i wparował do sali wraz ze swym oddziałem. Gwen i Thor wymienili spojrzenia i również weszli do środka. Gwen była skonsternowana; nie tak sobie to wszystko zaplanowała. Musiała dowiedzieć się o co chodzi i dopiero zdecydować, czy była dobra pora przeciwstawić się Garethowi. Kiedy weszli, wielkie drzwi zatrzasnęły się za nimi z hukiem, a tuzin doradców siedzących na wiekowych, dębowych krzesłach przy półokrągłym stole odwróciło się w ich kierunku jak na komendę. Gareth siedział w samym środku pomieszczenia na swym tronie i podniósł wzrok, zaskoczony. Spojrzał gniewnie na przybyłych. – Patrzcie no – powiedział. – Czy to nie jest aby Brom. Jeśli dobrze pamiętam, zrezygnowałeś z zasiadania w tej radzie.

– Przybywam z ważkimi wieściami – powiedział pospiesznie Brom. – Nasi ludzie donieśli o ataku na Highlands. Pełnowymiarowej inwazji McCloudów. Całe wioski zostały starte z powierzchni ziemi. Wygląda na to, że McCloudowie zwietrzyli szansę w twoim panowaniu. Mordują nasz lud nawet teraz, kiedy o tym mówię. Mamy wojnę. Gwen zatkało; nie mogła w to uwierzyć. Stała kilkanaście stóp za żołnierzami i obserwowała całe zajście. Widziała, jak twarz Garetha ulega przemianie. Był w szoku. Siedział nieruchomo i nie odpowiadał. – Co proponujesz? – spytał Brom. – Co masz na myśli? – odpowiedział Gareth podenerwowany. – Jakie są twoje rozkazy? Jaka strategia? Jak zamierzasz podjąć walkę? Których formacji użyjesz? I jak będzie wyglądało nasze kontrnatarcie? Ile fortyfikacji obsadzić? I jak mamy bronić wiosek? Gareth siedział na tronie, otwierając co chwilę usta, by przemówić i zamykając je natychmiast. Wyglądał równocześnie na zbitego z tropu i wytrąconego z równowagi. Najwyraźniej przerastało go to. – Ja... – zaczął odchrząknąwszy i zamilkł. – Sądzę, że... może nie jest aż tak źle, jak myślisz. Zaczekajmy i zobaczmy co się wydarzy. – Zobaczmy, co się wydarzy? – powtórzył niczym echo zdumiony Brom. – Zawsze możemy zając się tym później, jeśli zbliżą się zanadto – powiedział Gareth. – To z pewnością zwykły wypad i wkrótce wrócą do domów. Poza tym, niedługo będzie festiwal i nie chcę, by cokolwiek zakłóciło przygotowania do niego. Brom patrzył na niego z wyrazem szoku i obrzydzenia na twarzy. W końcu jego twarz pokryła się purpurą. – Przynosisz wstyd pamięci twego ojca. – powiedział. Po czym odwrócił się i zaczął odchodzić, a jego ludzie podążyli za nim. Gareth wstał, zacisnął pięści i zaczerwienił się ze złości – Wracaj tutaj! – wrzasnął. – Nigdy nie odwracaj się plecami do własnego króla! To zdrada! Aresztuję cię! Uczynisz, jak ci rozkażę! Brom! BROM! ARESZTOWAĆ GO! Straże jednak stały nieruchomo, obawiając się choć zbliżyć do Broma. Brom wybiegł z sali i drzwi trzasnęły za nim. Gwen pobiegła za Bromem. – Panie! – krzyknęła. Brom zatrzymał się i odwrócił, nadal wzburzony. – Moja pani – powiedział z szacunkiem, ale też i niecierpliwością. – Twój ojciec nigdy by na to nie pozwolił – dodał wciąż gotując się ze złości. – Wiem – odparła. – Mój ojciec nie zgodziłby się na wiele rzeczy, które tu mają miejsce. Co planujesz uczynić? W związku z inwazją? – Muszę działać. Jaki inny wybór mi pozostaje? Nie mogę siedzieć i oglądać, jak moja ojczyzna popada w ruinę. Będę walczył, nie ważne czy za zgodą króla, czy bez niej. Sam zbiorę nasze wojska. Przejmę dowództwo nad armią. To herezja. Wiem, ale nie mam wyboru. Musimy się bronić.

– Dokładnie to powinieneś zrobić – powiedziała. Spojrzał na nią i ochłonął w mgnieniu oka. – Cieszę się słysząc to od członka królewskiej rodziny – powiedział. – Szkoda, że nie ty zasiadasz na tronie. – Jest jeszcze jeden członek rodziny królewskiej, o którego powinieneś się zatroszczyć –dodała. – Mój brat Kendrick siedzi w lochu. Byłby kluczowym elementem twojej armii. Ludzie uwielbiają go i zbiorą się wokół niego. Będąc zaś członkiem rodziny królewskiej, usankcjonuje twoje poczynania, a ludziom doda pewności siebie, której tak bardzo będą potrzebować w bitwie. Przyglądał się jej uważnie, będąc pod wrażeniem jej słów. – Ale Kendrick został uwięziony za morderstwo. Za zdradę. Gwen potrzęsła głową. – Kłamstwa. Wszystko to kłamstwa. Jest niewinny. W zasadzie to znalazłam dowód uniewinniający Kendricka. Wpadł w pułapkę zastawioną przez prawdziwego mordercę. Brom spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami. – To kim jest ten morderca? – spytał. – Gareth – odpowiedziała. Oczy Broma wyszły z orbit ze zdziwienia. W końcu pokiwał głową ze zrozumieniem. – Zajmiemy się nim, kiedy wrócimy z bitwy – powiedział. – W międzyczasie zaś uwolnimy Kendricka. Masz rację. Pomoże poprowadzić nas do boju. Do lochów! Odwrócili się i całą grupą podążyli krętymi, zamkowymi korytarzami, a odgłosy ich stóp rozbrzmiewały niczym pioruny. Schodzili po spiralnych schodach, mijając kolejne piętra, cały czas w dół, aż w końcu dotarli na najniższy poziom. Kilkunastu strażników blokowało dostęp do żelaznych drzwi celi. Na widok Broma i Gwardzistów stanęli na baczność. – Otwierać te drzwi i to już! – rozkazał Brom. – Mój panie – powiedział strażnik drżącym głosem. – Obawiam się, iż mogę je otworzyć tylko z królewskiego rozkazu. – Jestem dowódcą siedmiu legionów Zachodniego Królestwa Kręgu! – powiedział groźnie Brom kładąc dłoń na rękojeści swego miecza. – Powiedziałem, natychmiast otwórzcie te drzwi! Strażnicy stali niezdecydowani, patrząc po sobie nerwowo. Gwen czuła, że może dojść do konfrontacji, więc wystąpiła do przodu w zaległej ciszy i stanęła między nimi. – Ja należę do królewskiej rodziny – powiedziała łagodnym tonem. – Mój ojciec, Panie świeć nad jego duszą, był królem jeszcze nie tak dawno temu. Działam z jego upoważnienia. Otwórzcie te drzwi. Strażnicy popatrzyli po sobie, po czym skinęli głowami i powoli otworzyli drzwi.

Brom i jego ludzie poszli na sam koniec korytarza i zatrzymali się przed celą Kendricka. Kendrick podbiegł do krat i przycisnął twarz, bladą i wychudzoną. Widząc go w takim stanie, Gwen zamarła z rozpaczy. Że też nie była w stanie uwolnić go wcześniej. – Otwórzcie te drzwi – rozkazała strażom, które przyszły tu wraz z nimi. Strażnik podszedł do drzwi i otworzył je. Powoli kraty odsunęły się i pojawił się Kendrick. Uściskał Gwendolyn, a ona przylgnęła do niego mocno. Kendrick odwrócił się i spojrzał na Broma. Zasalutował, po czym Brom zasalutował jemu. – McCloudowie nas zaatakowali – powiedział Brom. – Poprowadzisz jeden z naszych oddziałów do bitwy. Musimy wyruszyć natychmiast. Kendrick skinął ponuro głową. – To zaszczyt, panie. – Czy chcesz, by twój giermek znowu ci towarzyszył? – spytał z uśmiechem Thor. Kendrick odwrócił się i jego twarz rozświetlił szeroki uśmiech. – Właśnie wróciłem z Rytuału, panie – powiedział Thor. – Jestem gotów. Uczynisz mi zaszczyt, jeśli pozwolisz mi jechać przy tobie. Kendrick wyprostował rękę i położył ją na ramieniu Thora. Zlustrował go z góry na dół i skinął głową z aprobatą. – Widzę, że jesteś gotowy. Nikogo innego przy swoim boku nie chcę widzieć. – Ruszajmy – powiedział Thor. – Najwyższa pora pokazać tym McCloudom, z czym wiąże się inwazja na naszą stronę Kręgu. Odwrócili się i ruszyli w drogę powrotną więziennym korytarzem. Wkrótce byli już na górze i wyszli główną bramą zamku. Thor zatrzymał się i spojrzał na Gwen. Patrzył na nią wzrokiem pełnym zatroskania i tęsknoty. – Muszę dołączyć do mych braci – powiedział z poczuciem winy. – Nie chcę cię opuszczać. Ale muszę bronić Kręgu Jej serce krwawiło z rozpaczy, lecz nie pokazała tego po sobie. Skinęła jedynie głową. – Wiem – powiedziała, ukrywając niepokój. – Musisz jechać. Samolubnie chciała by został, ale wiedziała, że jego udział w tej bitwie był właściwą rzeczą. Sięgnął ręką i dotknął jej naszyjnika, po czym pogłaskał ją po policzku. Nachylił się i pocałował ją, a ona całowała go tak długo, jak się dało. – Będę myślał o tobie w każdej minucie – powiedział. – Wrócę najszybciej jak się da. A kiedy przyjadę, będę chciał zadać ci pewne pytanie. Gwen uśmiechnęła się, zaintrygowana. – Jakie pytanie? Thor uśmiechnął się.

– Takie, które jak sądzę odmieni nasze życie. Zależy to oczywiście od twojej odpowiedzi. Chwycił jej dłoń, podniósł i pocałował opuszki jej palców. Potem odwrócił się i pobiegł w stronę żołnierzy, którzy spieszyli ku swym wierzchowcom. Krohn podążył jak zwykle za nim. Gwen przyglądała się mu z tęsknotą i podziwem. Modliła się ze wszystkich sił, aby go jeszcze zobaczyć.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Erec galopował na koniu tylnymi ulicami Savarii, pędząc na złamanie karku do karczmy. Z niecierpliwością myślał o chwili, kiedy zabierze stamtąd Alistair, ocali ją od tego miejsca i razem odjadą w dal. Był wyczerpany po całodniowej walce, cały poobijany i pocięty, osłabiony z głodu i pragnienia – a mimo to mógł myśleć jedynie o niej. Nie był w stanie zatrzymać się, czy odpocząć, dopóki nie będzie jej miał w swoich ramionach. Zatrzymał konia przed karczmą. Zeskoczył z niego i ubrany w swoją kolczugę wtargnął do środka. Drzwi otworzyły się z trzaskiem. Spodziewał się, że zastanie tam Alistair czekającą już na niego. Jednak stwierdził ze zdumieniem, że jej tam nie było. Zamiast niej dostrzegł gburowatego barmana, który stał za kontuarem oraz siedzących przy nim kilku niechlujnych typów. Rozejrzał się po całej izbie, ale nigdzie nie było śladu Alistair. Niechluje umilkli i w karczmie zapanowała pełna napięcia cisza. Erec nie miał pojęcia, o co w tym wszystkim chodziło. Barman skinął na służącego, który odwrócił się i wybiegł tylnimi drzwiami. Chwilę potem pojawił się w nich karczmarz. Wkroczył butnie do izby, z krzywym uśmiechem na twarzy. Erecowi nie podobało się to, co właśnie widział. – Gdzie jest moja przyszła żona? – zażądał odpowiedzi postąpiwszy kilka kroków naprzód. Karczmarz podszedł do niego dumnym krokiem. – Patrzcie no, kto do nas zawitał – powiedział. Erec zauważył, że kilku przysadzistych łotrów wstało od kontuaru i ruszyło za karczmarzem. – Czyż to nie ten rycerz w lśniącej zbroi? – przedrzeźniał go karczmarz. – Nie zapytam drugi raz – powiedział Erec. – Gdzie ona jest? – powiedział z naciskiem. Czuł, jak wzbiera w nim złość. Uśmiech karczmarza jedynie się powiększył. – Cóż, ciekawe, że o to pytasz. Widzisz, pieniądze, które mi wręczyłeś podsunęły mi pewien pomysł. Pomyślałem, że jeśli Alistair była aż tyle warta dla ciebie, może ktoś inny też dałby za nią okrągłą sumkę. I miałem rację. Ubiłem prawdopodobnie najlepszy interes w swoim życiu – powiedział oblizując usta i śmiejąc się. Pozostali mężczyźni również wybuchnęli śmiechem. W Erecu wszystko zawrzało, a jego twarz pokryła purpura. Warknął przez zaciśnięte zęby: – Masz ostatnią szansę. Gdzie—ona—jest? Karczmarz roześmiał się znowu czerpiąc przyjemność z tej chwili.

– Cóż, wygląda na to, że była warta więcej dla kogoś innego. Sprzedałem ją handlarzowi niewolników, który skory był zapłacić za nią pięćset pensów. Przejeżdżał tędy w poszukiwaniu dziwek do swego interesu. Przykro mi. Spóźniłeś się. Ale dziękuję za ten pomysł. A twoją sakiewkę zatrzymam jako rekompensatę za obrażanie moich przyjaciół tamtego wieczora. Karczmarz stał szczerząc zęby w uśmiechu, z rękoma opartymi na biodrach. – Możesz więc ruszać w swoją drogę – dodał – zanim wyrządzimy ci więcej złego, niż tego chcesz. Erec przyjrzał się oczom zadowolonego z siebie łotra i niestety uświadomił sobie, że wszystko co mówił było prawdą. Nie mógł w to uwierzyć. Jego Alistair. Odebrali mu ją. Sprzedali w niewolę, zmusili do nierządu. A wszystko to z powodu stojącego przed nim obrzydliwego człowieka. Erec nie mógł znieść już więcej. Ogarnęła go chęć zabijania, ale też zemszczenia się na nim. Ludzie karczmarza rzucili się nagle na niego i Erec nie marnował ani chwili dłużej. Trenował walkę z licznym przeciwnikiem, z różnorodnych powodów, i był przyzwyczajony do takiej sytuacji. Napastnicy nie mieli pojęcia, kogo zaatakowali. Kiedy jakiś potężny drab chwycił go, Erec kucnął, chwycił jego ramię i przerzucił przez siebie. Bez wahania odwrócił się na pięcie i kolejnemu zbirowi wymierzył kopniaka w krocze, po czym wywinął się i walnął łokciem następnego w twarz. Zaraz potem nachylił się i staranował głową czwartego napastnika – barmana. Wszyscy czterej padli na podłogę. Usłyszał wyraźny odgłos dobywanego miecza i odwrócił się. Kolejne trzy zbiry zmierzały w jego kierunku z wyciągniętymi mieczami. Nie marnował czasu: sięgnął do pasa, wydobył sztylet i kiedy pierwszy mężczyzna natarł na niego z mieczem, podciął mu gardło. Zbir wrzasnął krztusząc się krwią, a Erec odebrał mu jego broń. Odwrócił się na pięcie i jednym ciosem odciął głowę drugiemu napastnikowi, po czym wbił miecz w serce trzeciego. Wszyscy trzej padli nieżywi. Na podłodze leżało już siedmiu ludzi, w bezruchu, a jedyną osobą, która pozostała bez szwanku był karczmarz, Patrzył teraz na Ereca ze strachem w oczach. Cofnął się o dwa kroki zdawszy sobie sprawę, że popełnił duży błąd – lecz było już za późno. Erec runął na niego, skoczył w powietrze i kopnął z taką siłą, że ten poleciał na stoły, miażdżąc je po drodze ku ziemi. Erec chwycił drewnianą ławę, podniósł wysoko i rozbił w drzazgi o głowę karczmarza. Mężczyzna upadł zalewając się krwią, a Erec skoczył na niego. Karczmarz wyjął sztylet tkwiący za jego pasem. Erec zauważył to jednak i nadepnął na jego nadgarstek. Mężczyzna krzyknął, a Erec posłał ostrze kopniakiem w głąb izby. Erec nachylił się nad nim i zaczął go dusić. Mężczyzna zakrztusił się. – Gdzie ona jest? – zażądał Erec. – Dokąd zmierzał ten handlarz? – Nigdy ci nie powiem – wysapał karczmarz.

Erec ścisnął mocniej szyję, aż ten spurpurowiał na twarzy. Chwycił sztylet karczmarza i przyłożył do jego krocza. Zaczął naciskać coraz mocniej i mocniej, aż karczmarz wydał z siebie przenikliwy pisk. – Masz ostatnią szansę – ostrzegł go Erec. Popchnął jeszcze mocniej, a mężczyzna wrzasnął i w końcu krzyknął: – Dobra. Handlarz jechał na południe. Południowym traktem. Kierował się do Baluster. Wyruszył wczoraj wczesnym rankiem. To wszystko, co wiem. Przysięgam! Erec spojrzał na niego gniewnie, zadowolony, że uzyskał prawdziwą odpowiedź. Odsunął sztylet, po czym jednym szybkim ruchem zatopił go w sercu karczmarza. Karczmarz usiadł z wybałuszonymi oczami, ciężko łapiąc powietrze, a Erec napierał na sztylet coraz mocniej, obracał nim coraz głębiej i patrzył w jego oczy, kiedy ten umierał. – To za Alistair.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY Gwen nie miała czasu do stracenia. Musiała sprawdzić, czy Godfrey i Firth czekają na nią przed salą rady, gotowi stanąć naprzeciw Garetha. Być może coś ich opóźniło i teraz już tam byli. Nie mogła pozwolić, by weszli do sali bez niej. Musieli przedstawić sprawę teraz, kiedy spotkanie rady nadal trwało. Skoro Kendrick, Thor, Brom i wszyscy pozostali mogli narażać życie w obronie ojczystego kraju, to ona mogła przynajmniej wziąć przykład z ich odwagi i zaryzykować własne bezpieczeństwo – tu, we własnym domu próbując powstrzymać Garetha. Poza tym, jeśli miała odbyć się koronacja nowego władcy, to pomogłoby to wielce całej armii. Z Thorem włącznie. Pobiegła w górę schodami, pokonała korytarz i stanęła przed ogromnymi drzwiami. Ku swemu rozczarowaniu nie spotkała tam ani Godfreya, ani Firtha. Nie miała pojęcia, co mogło się im przytrafić. Drzwi do sali rady stały otworem i kiedy zerknęła do środka, zauważyła, że rada opuściła już pomieszczenie, że jej spotkanie dobiegło końca. Jedyną osobą, która pozostała w tej wielkiej, pustej sali był Gareth. Siedział na tronie i pocierał poręcze. Zostali sami, tylko ona i on. Gwen zdecydowała, że nadeszła odpowiednia chwila. Może będąc z nim sam na sam zdoła wbić mu do głowy trochę rozumu i sprawi, by abdykował bez wywoływania zamieszania. Mężczyźni, których tak kochała, wyruszyli na bitwę, pojechali walczyć za nią i wszystkich pozostałych; ona również musiała walczyć. Nie mogła czekać. Zamierzała skonfrontować go z tym, co już wiedziała i przy odrobinie szczęścia może Gareth ustąpi dobrowolnie. W zasadzie było jej wszystko jedno, czy odejdzie po cichu, bez fanfar. Chciała tylko, żeby odszedł. Weszła. Jej kroki odbijały się echem w wielkiej sali. Zmierzała w kierunku brata, zza którego, przez wielkie zdobione witrażem okna, wlewało się do środka słoneczne światło. Gareth spojrzał na nią zimnymi, czarnymi, pozbawionymi wyrazu oczyma. Dostrzegła, jak wielką nienawiścią ją darzył. Widziała w jego chorym spojrzeniu, jaką była dla niego przeszkodą. Może było tak z powodu tego, że ojciec kochał ją bardziej. A być może dlatego, że już taki się urodził. – Chcę zamienić z tobą słowo – oświadczyła zbyt głośnym tonem w tym miejscu przesiąkniętym polityką, której tak nienawidziła. Dziwnie było widzieć brata na tronie ich ojca. Nie podobało jej się to. Czuła, że coś jest nie tak. Jego wzrok zionął pustką. Wyglądał, jakby postarzał się o sto lat. Zupełnie inaczej, niż ich ojciec, który zasiadał na tronie w naturalny sposób, wyglądając szlachetnie, wspaniale i dumnie – jakby ten tron mu się należał. Gareth siedział zaś na nim jak zdesperowany, jakby się przeliczył – jakby to miejsce było dla niego za duże. Być może dochodziły w niej do głosu uczucia zmarłego ojca, przemawiały do niej w jakiś sposób. Ogarnęła ją wściekłość na myśl o tym, co Gareth uczynił ich ojcu. Zabrał go jej.

Jednocześnie poczuła też obawę. Wiedziała, że Gareth potrafi mścić się bezlitośnie. Przeczuwała, że to się źle skończy. Gareth gapił się na nią w ciszy. Czekała, jednak nic nie powiedział. W końcu odchrząknęła i z mocno bijącym sercem odezwała się. – Wiem, że zleciłeś morderstwo naszego ojca – powiedziała chcąc mieć to już za sobą. – Wiem, że to Firth wbił sztylet. Mamy narzędzie tej zbrodni. Mamy ten sztylet. Nastąpiła długa chwila ciszy. Gareth, trzeba mu to przyznać, zdołał zachować kamienną twarz. W końcu prychnął szyderczo. – Jesteś głupią, młodą i bujającą w obłokach dziewczyną – powiedział. – Zawsze taka byłaś. Nikt ci nie uwierzy. I nikt nigdy tego nie zrobi. Zazdrościsz mi, gdyż to ja zasiadam na tronie zamiast ciebie. To twoja jedyna motywacja. Opowiadasz bzdury. – Czyżby? – spytała. – Namówiłaś ojca, by ciebie ogłosił następcą zamiast mnie – ripostował Gareth. – Manipulowałaś nim, powodowana chciwością i żądzą władzy. Zawsze potrafiłem cię przejrzeć, od kiedy byłaś małym dzieckiem. Ale nie udało ci się. To ja tu zasiadam. A ty nie możesz tego znieść. Gwen potrząsnęła głową, zdumiona tym, jak żałosny był Gareth. Własne odczucia przenosił na wszystkich wkoło. Był chory. Przeszył ją dreszcz na myśl o tym, że byli rodziną. – Ludzie sami zdecydują, jak bardzo bujam w tych obłokach – powiedziała. – Czyżbym wyobraziła sobie tę broń na mojej dłoni? – spytała, sięgnąwszy do pasa i wydobywszy sztylet. Podniosła go, by Gareth mógł się dobrze przyjrzeć, a on pierwszy raz otworzył szeroko oczy. Pierwszy raz wyprostował się na tronie i zacisnął ręce na oparciach. – Gdzie go znalazłaś? – spytał. W końcu go miała. Widziała po wyrazie jego twarzy – jasnym jak słońce. Nadal nie mogła w to uwierzyć. Zabił ich ojca. – Brzydzę się tobą – powiedziała. – Jesteś żałosną ludzką kreaturą. Żałuję, że nie ma tu ojca, by samemu zemścić się na tobie. A tak, sama poszukam sprawiedliwości zamiast niego. Zostaniesz osądzony, skazany i poniesiesz śmierć. Dusza naszego ojca w końcu spocznie w pokoju. – A jak dokładnie masz zamiar do tego doprowadzić? – spytał. – Naprawdę sądzisz że ludzie uwierzą ci, gdyż znalazłaś sztylet pokryty plamami krwi? Każdy mógł go użyć. I gdzie teraz jest twój dowód? – Mam świadka – powiedziała. – Człowieka, który użył tej broni. Ku jej zdziwieniu Gareth roześmiał się. – Masz na myśli Firtha? – spytał. – Nie martw się: nie usłyszymy o nim już nigdy więcej.

Tym razem to Gwen była zaskoczona; jej serce waliło mocno na dźwięk każdego jego słowa. – Co chcesz przez to powiedzieć? – spytała niepewnie. – Firtha nie ma już z nami od jakiegoś czasu. Kilka godzin temu odbyła się jego egzekucja, czyż nie? – zapytał z szerokim uśmiechem. Gwendolyn poczuła jak zasycha jej w gardle. Czy to była prawda? A może blefował? Nie wiedziała już, w co ma wierzyć. – Kłamiesz – powiedziała. – Być może. Ale robię to znacznie lepiej od innych. Wiedziałem wszystko o twym żałosnym spisku. Nie doceniłaś mnie i to bardzo. Jak zwykle zresztą. Mam wszędzie szpiegów. Śledziłem każdy twój ruch, każdy etap twoich dociekań. I podjąłem działanie, kiedy przyszła na to najlepsza pora. Obawiam się, że twój jedyny świadek nie żyje – a to narzędzie zbrodni jest teraz bezużyteczne. Co zaś tyczy się naszego drogiego brata Godfreya – no cóż, jest powód, dla którego nie mógł się tutaj z tobą dziś spotkać. Oczy Gwen otworzyły się szeroko ze zdumienia. Czuła, że Gareth mówił prawdę. – Co masz na myśli? – zapytała niepewnie. – Obawiam się, że wypił coś niedobrego wczoraj w karczmie. Ktoś pewnie go otruł. Właśnie w tej chwili umiera. W zasadzie, jestem całkiem pewny, że już nie żyje. Gwen poczuła, jak ogarnia ją panika. Gareth natomiast roześmiał się szczerze. – Więc widzisz, moja droga, zostałaś już tylko ty. Nie ma Godfreya. Ani Firtha. Żadnego świadka. Tylko ty i ten żałosny sztylet, który niczego nie dowodzi. Westchnął. – Co zaś tyczy się twego kochasia, Thora – ciągnął dalej – obawiam się, że i jego czas dobiegł końca. Widzisz, ten najazd McCloudów, który toleruję nie z byle powodu, jest pułapką. Twój kochanek zmierza prosto w jej środek. Opłaciłem ludzi, by go odizolowali, kiedy nadejdzie okazja. Zostanie napadnięty i będzie wtedy sam, zaręczam ci to. Zanim ten dzień minie, Thor będzie już martwy. Dołączy do Firtha i Godfreya w niebie – a może w piekle, kto wie? Roześmiał się głośno. Spostrzegła, jakim stał się maniakiem. Wyglądał jak opętany. – Mam nadzieję, że twoja dusza zgnije w piekle – fuknęła czując, jak wzbiera w niej złość. – Już gnije, droga siostro. I nie zostało już nic, czym mogłabyś mi zaszkodzić. Jest jednak wiele, czym ja mógłbym dopiec tobie. Przyjdź jutro. Ciebie też będę miał z głowy. Primos Livarius Stantos – powiedział. – Wiesz, co to znaczy? Patrzyła na niego beznamiętnym wzrokiem zastanawiając się, jaki ohydny plan miał w głowie. – To prawniczy termin określający królewskie prawo do aranżowania małżeństwa. Skinął głową i się uśmiechnął. – Bardzo dobrze. Zawsze byłaś tą najlepiej wyedukowaną. Znacznie lepiej ode mnie. Lecz to akurat nie ma teraz znaczenia. Postanowiłem powołać się na to prawo i zmusić

cię do małżeństwa. Znalazłem zwykłego człowieka, dzikusa, nevaruńskiego żołnierza, który pochodzi z najbardziej prymitywnej prowincji na południu Kręgu. Już wysłali oddział wojska, który ma odeskortować przyszłą żonę do domu. Więc pakuj się. Jesteś teraz niczym więcej, jak dobytkiem. I już nigdy więcej nie ujrzysz mojej twarzy. Zaśmiał się histerycznie, zadowolony z siebie. Gwen poczuła, że jej serce rozpada się na kawałki. Nie chciała w to wszystko uwierzyć. Może się tylko z nią bawił? Nie mogła znieść jego towarzystwa ani sekundy dłużej. Odwróciła się i wypadła z sali. Pobiegła korytarzem, potem w górę spiralnymi schodami, wyżej i wyżej, aż dotarła do górnej balustrady. Podbiegła do przeciwległego końca, nachyliła się nad krawędzią i spojrzała na leżący poniżej plac. Musiała przekonać się, czy to była prawda, czy Firth rzeczywiście został stracony, czy też może wszystkie jego słowa były kłamstwem. Widok, który tam ujrzała zmroził jej krew w żyłach. Złapała się za serce z braku powietrza. Tam, w samym środku placu zwisało na linie zaciśniętej wokół szyi bezwładne ciało Firtha. Dyndało i kołysało się na wietrze, a wokół niego zbierał się tłum gapiów. To prawda. To wszystko prawda. Odwróciła się i podbiegła na drugą, wschodnią stronę balustrady, mając nadzieję, że zobaczy jeszcze Thora i legion. Dostrzegła ich na horyzoncie, setki jeźdźców, wielką armię wzbijającą w powietrze obłoki kurzu. Chmura rosła w oczach. W pewnej chwili zobaczyła Thora. Galopował z innymi tak bardzo pragnąc chwały. Przypomniała sobie słowa Garetha o pułapce, jaką zastawił na niego. Patrzyła na Thora i wiedziała, że nic nie może na to poradzić. – NIE! Krzyknęła w niebo i osunęła się na kolana, zawodząc i waląc w mur pięściami. Tak bardzo chciała, by chodziło o kogoś innego, cokolwiek innego. Nie mogła wyobrazić sobie nawet tej myśli. Gareth mógł ją zabić, odesłać gdziekolwiek, zniszczyć wszystko, co miało sens w jej życiu – nie mogła jednak znieść myśli, że Thorowi stanie się krzywda. – THOR! – wrzasnęła. Tak bardzo chciała, żeby ją usłyszał, żeby odwrócił się tam na horyzoncie, zobaczył ją i zawrócił. Jej krzyk jednak pochwycił wiatr, uniósł ze sobą i obrócił w nicość.

ZEW HONORU KSIĘGA 4 KRĘGU CZARNOKSIĘŻNIKA

– Nie lękaj się wielkości: Jednym przypada ona z urodzenia, inni wydźwigną się ku niej, innym nareszcie z nieba spadnie – William Shakespeare

ROZDZIAŁ PIERWSZY Luanda pomknęła przez plac przypominający pole bitwy w kierunku niewielkiego domostwa, w którym przed chwilą zniknął król McCloud. Ledwie udało jej się uniknąć stratowania przez galopującego konia, gdy biegła do swego celu. W dłoni ściskała zimny, żelazny pręt, a jej ciałem miotały dreszcze. Pokonywała zakurzoną drogę miasta, które kiedyś tak dobrze znała, miasta, w którym żyli jej pobratymcy. Od miesięcy zmuszano ją, by była świadkiem ich rzezi – i miała już tego dość. Coś w niej pękło. Było jej wszystko jedno. Chociażby miała stanąć sama naprzeciw całej armii McClouda – zrobi wszystko, by to powstrzymać. Wiedziała, że to, co zamierzała zrobić, było szalone, że stawiała na szali swoje życie i McCloud najprawdopodobniej ją zabije. Jednakże biegła dalej, odepchnąwszy od siebie te myśli. Nadeszła pora, by zrobić to, co słuszne – bez względu na konsekwencje. Zauważyła McClouda w oddali, po drugiej stronie placu, jak szedł wśród swych żołnierzy, taszcząc biedną, wrzeszczącą dziewczynę w kierunku opuszczonego domostwa, niewielkiej glinianej chaty. Zatrzasnął za sobą drzwi, wznosząc kłęby kurzu dokoła. – Luanda! – dobiegł ją czyjś głos. Obejrzała się i spostrzegła Bronsona. Był oddalony od niej o jakieś sto jardów i gonił ją. Zwolnił nagle, kiedy niekończący się potok żołnierzy i koni utrudnił mu bieg. Luanda zobaczyła w tym swoją szansę. Jeśli Bronson ją dogoni, powstrzyma ją przed realizacją jej zamierzenia. Podwoiła tempo. Ściskając pręt, próbowała nie myśleć, jak szalony był jej zamiar, jak nikłe szanse miała. Jeśli całym armiom nie udało się dotąd pokonać McClouda, jeśli jego generałowie, a nawet własny syn trzęśli się przed nim ze strachu, to jaką szansę mogła mieć ona jedna? Co więcej, Luanda nigdy jeszcze nie zabiła człowieka, a co tu mówić o mężczyźnie tej postury, co McCloud. Czy, kiedy nadejdzie pora, nie zastygnie w miejscu ze strachu? Czy jest w stanie się do niego podkraść? Czy McCloud jest nietykalny, tak, jak ostrzegał ją Bronson? Czuła, jak pogrom i rozlew krwi, jakie przyniosła ze sobą ta armia, przytłaczają ją. Żałowała, że kiedykolwiek zgodziła się wyjść za McClouda, mimo, że kochała Bronsona. Z czasem przekonała się, że McCloudowie to barbarzyńcy, których okrucieństwa nie da się okiełznać. MacGilowie mieli szczęście, że od McCloudów oddzielały ich Highlands; że McCloudowie zadomowili się po swojej stronie Kręgu. Dopiero teraz to sobie uświadomiła. Jaka była naiwna, jak głupia, kiedy myślała, że McCloudowie nie byli aż tak źli, jak jej to wkładano do głowy przez całe dzieciństwo. Sądziła, że zdoła ich zmienić, że zostając ich królewną, a pewnego dnia królową, odniesie sukces, bez względu na ryzyko.

Teraz już wiedziała, jak bardzo się myliła. Oddałaby wszystko – swój tytuł, bogactwa, sławę i wszystko, co się z nimi wiąże, byleby tylko nigdy nie spotkać McCloudów, by pozostać bezpieczną wśród swej rodziny, po jej stronie Kręgu. Była zła, że jej ojciec zaaranżował to małżeństwo; była młoda i naiwna, powinna wiedzieć lepiej. Czy polityka aż tak bardzo dla niego się liczyła, że poświęcił własną córkę? Była na niego wściekła również dlatego, że umarł, że zostawił ją samą na pastwę tego wszystkiego wokoło. Przez kilka ostatnich miesięcy przeszła twardą szkołę, nauczyła się polegać na sobie. I teraz nadeszła chwila, by wszystko naprawić. Trzęsła się cała, kiedy wreszcie dotarła do glinianego domostwa i stanęła przed ciemnymi, dębowymi drzwiami. Odwróciła się i rozejrzała, spodziewając się, że ludzie McClouda rzucą się na nią z dwóch stron. Z ulgą stwierdziła jednak, że byli zbyt zajęci sianiem spustoszenia i nie zwracali na nią uwagi. Uniosła dłoń i chwyciwszy gałkę przekręciła ją najdelikatniej jak potrafiła. Modliła się, by nie wzbudziło to czujności McClouda. Weszła do środka. Było ciemno. Jej wzrok nawykły do ostrego, słonecznego światła odbijanego przez białe mury miasta, powoli przyzwyczaił się do mroku. Przekroczyła próg. Poczuła chłód. Usłyszała też od razu szloch i zawodzenie dziewczyny. Rozejrzała się po niewielkim domostwie. Na ziemi, rozebrany od pasa w dół leżał McCloud, a pod nim wykręcała się i walczyła rozebrana dziewczyna. Płakała i krzyczała z oczyma utkwionymi w suficie, a McCloud uniósł swą wielką, mięsistą dłoń i zasłonił jej usta. Luanda nie mogła uwierzyć, że to się dzieje naprawdę, że właśnie wciela swój plan w życie. Niepewnie postąpiła do przodu. Jej ręce się trzęsły, jej kolana robiły się coraz słabsze i modliła się o siłę, by móc zrealizować swój plan. Ścisnęła żelazny pręt jakby był jej ostatnią deską ratunku. Proszę, Boże, pozwól mi zabić tego człowieka. Słyszała jak McCloud chrząkał i stękał, jak jakieś dzikie zwierzę, czerpiąc przyjemność z gwałtu. Był niepohamowany. Wrzaski dziewczyny zdawały się głośniejsze z każdym jego ruchem. Luanda zrobiła kolejny krok, jeszcze jeden, aż w końcu znalazła się blisko McClouda. Spojrzała w dół na jego ciało, próbując wybrać najlepsze miejsce do wbicia pręta. Na szczęście zdjął z siebie kolczugę i w tej chwili miał na sobie tylko cienką, płócienną koszulę, przemoczoną od potu. Poczuła go i aż ją cofnęło. Postąpił nieostrożnie, zdejmując z siebie zbroję. Luanda postanowiła, że będzie to jego ostatni błąd. Zamierzała objąć pręt obiema rękoma, unieść wysoko i zatopić w jego obnażonym ciele. Kiedy postękiwanie McClouda osiągnęło apogeum, Luanda wzniosła pręt. Pomyślała, jak odmieni się jej życie, jak za chwilę nic już nie będzie takie samo. Królestwo McCloudów wyzwoli się od rządów tyrana. Jej lud uniknie dalszej zagłady. Jej mąż zajmie jego miejsce i w końcu wszystko będzie dobrze.

Stała jednak nad nim unieruchomiona strachem. Trzęsła się. Wiedziała, że jeśli nic zaraz nie zrobi, to już nigdy nie zdobędzie się na odwagę. Wstrzymała oddech, podeszła krok bliżej, uniosła pręt wysoko nad głowę obiema rękoma i nagle upadła na kolana, uderzając ze wszystkich sił w jego plecy, gotowa przebić go na wskroś. Coś jednak wydarzyło się w tej samej chwili, zbyt szybko, by mogła zareagować. Jak przez mgłę zobaczyła, że w ostatnim momencie McCloud zdołał stoczyć się w bok. Jak na mężczyznę tej postury, był szybszy, niż mogła to sobie wyobrazić. Sturlał się, odsłaniając dziewczynę, a Luanda nie była już w stanie zatrzymać swego ciosu. Żelazny pręt pomknął w dół, ku zgrozie Luandy, i przebił pierś dziewczyny. Dziewczyna usiadła wyprostowana, krzycząc. Luanda zaś zmartwiała, czując jak ostrze przebiło pierś dziewczyny głęboko aż do serca. Krew pociekła z jej ust. Spojrzała na Luandę przerażona, z poczuciem zdrady. W końcu upadła na plecy martwa. Luanda klęczała. Była odrętwiała, nie mogła otrząsnąć się z tego, co przed chwilą zrobiła, a z czego nie w pełni zdawała sobie sprawę. Zanim jednak zdążyła to pojąć, zanim uświadomiła sobie, że McCloud był cały i zdrów, poczuła kłujący ból od uderzenia w twarz, które powaliło ją na ziemię. Opadając w dół, zdała sobie niejasno sprawę, że McCloud właśnie uderzył ją, wymierzył potężny cios w jej twarz. Dopiero teraz dotarło do niej wszystko to, co uczyniła po wejściu do izby. McCloud przez ten cały czas udawał, czekał na ten moment, w którym nie tylko uniknął jej ciosu, ale również wmanewrował ją w zabicie tej nieszczęsnej dziewki, sprawił, by cała wina spoczęła na sumieniu Luandy. Zanim świat zniknął we mgle, kątem oka dostrzegła wyraz twarzy McClouda. Przyglądał się jej, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu, dysząc ciężko jak jakieś dzikie zwierzę. Ostatnie, co usłyszała zanim jego wielki but uderzył ją w głowę, był jego gardłowy głos, którym wycharczał niczym zwierz: – Wyświadczyłaś mi przysługę – powiedział. – Już i tak z nią skończyłem.

ROZDZIAŁ DRUGI Gwendolyn biegła krętymi ulicami najgorszej części Królewskiego Grodu. Łzy ciekły jej po policzkach od momentu, kiedy wybiegła z zamku, chcąc znaleźć się jak najdalej od Garetha. Jej serce wciąż mocno biło po rozmowie z bratem, gdy zobaczyła kołyszące się ciało powieszonego Firtha, kiedy usłyszała groźby Garetha. Usiłowała rozpaczliwie oddzielić prawdę od fałszu, od jego kłamstw. W jego umyśle jednak prawda i fałsz splątały się ze sobą i ciężko było powiedzieć, co pozostaje rzeczywiste. Może próbował ją jedynie nastraszyć? A może wszystko, co powiedział, było prawdą? Widziała dyndające ciało Firtha na własne oczy, dlatego też tym razem to wszystko mogło okazać się prawdą. Być może Godfrey naprawdę został otruty; może rzeczywiście została sprzedana, wrobiona w małżeństwo z jednym z tych dzikich Nevarunów; może Thor zmierzał właśnie wprost w zastawioną na niego pułapkę. Na tę myśl przeszył ją dreszcz. Czuła się bezradna. Musiała coś zrobić. Nie mogła pobiec za Thorem, ale mogła odszukać Godfreya i sprawdzić, czy rzeczywiście został otruty – i czy jeszcze żył. Przyspieszyła kroku, zagłębiając się coraz bardziej w obskurne dzielnice miasta, dziwiąc się, że już dwukrotnie przyszło jej je odwiedzać w tak krótkim czasie, przebywać w tej części Królewskiego Grodu, która napawała ją obrzydzeniem, do której poprzysięgła nigdy nie wracać. Jeśli rzeczywiście Godfrey został otruty, to z pewnością stało się to w pijalni. No bo gdzie indziej? Była wściekła na niego, że tu wrócił, że zignorował niebezpieczeństwo, że był nieostrożny. Przede wszystkim jednak – obawiała się o niego. Uświadomiła sobie, jak bardzo bliski stał się jej brat w tych ostatnich kilku dniach, a myśl, że mogła również jego stracić, zwłaszcza teraz, po śmierci ojca, zostawiła pustkę w jej sercu. Czuła się też w pewien sposób odpowiedzialna. Czuła autentyczny strach, pokonując kolejne ulice. Nie z powodu pijaków, czy też różnych rzezimieszków, których teraz mijała. Bała się raczej swego brata, Garetha. W trakcie ich ostatniej rozmowy zachowywał się, jakby go demon opętał. Nie mogła zapomnieć wyrazu jego twarzy, jego oczu – tak bardzo mrocznych, tak bezdusznych. Wyglądał na opętanego. Jego postać na tronie ich ojca nadawała wszystkiemu tylko więcej niesamowitości. Obawiała się jego poczynań. Być może rzeczywiście knuł plan wydania jej za mąż, coś, na co ona nigdy się nie zgodzi; a może chciał tylko wyprowadzić ją z równowagi, a w rzeczywistości zamierzał ją zabić. Gwen rozejrzała się. Biegła i wszystkie twarze, które widziała zdawały się nieprzyjazne i obce. Każdy stanowił potencjalne zagrożenie, każdy mógł być wysłannikiem Garetha niosącym jej śmierć. Zaczynała popadać w paranoję. Skręciła za rogiem i wpadła ramieniem na starszego, pijanego mężczyznę. Straciła równowagę, odskoczyła i krzyknęła mimowolnie. Miała nerwy napięte jak postronki. Dopiero po chwili zorientowała się, iż był to jakiś niechlujny przechodzień, a nie jeden z

pachołków Garetha. Odwróciła się i zobaczyła, jak mężczyzna zatoczył się i bez jednego słowa przepraszam, poszedł dalej. Nie mogła znieść poniżenia, z jakim spotykała się w tej części miasta. Gdyby nie chodziło o Godfreya, nigdy nie zbliżyłaby się nawet do tej części miasta. Nienawidziła go za to, że musiała teraz tak bardzo się zniżać. Dlaczego nie mógł po prostu trzymać się z dala od pijalni? Pokonała kolejny zakręt i ujrzała przed sobą tawernę Godfreya, lichą namiastkę biznesu, pochylającą się nad ziemią, z otwartymi drzwiami, przez które co chwilę wpadali i wypadali pijacy. Nie marnując czasu, Gwen wtargnęła przez otwarte drzwi do wnętrza. Minęła chwila zanim jej oczy przyzwyczaiły się do półmroku w izbie, zalatującej smrodem stęchłego piwa i ludzkiego potu. Kiedy weszła, w karczmie zapanowała cisza. Cisnący się przy stołach klienci, w liczbie około dwóch tuzinów, odwrócili się jak na komendę i popatrzyli na nią. Oto stanęła przed nimi członkini rodziny królewskiej, odziana w najlepsze szaty, wpadłszy do izby niesprzątanej prawdopodobnie od lat. Podeszła do wysokiego mężczyzny z wielkim brzuchem, rozpoznawszy w nim Akortha, jednego z towarzyszy Godfreya od kufla. – Gdzie mój brat? – zażądała odpowiedzi. Akorth, który zazwyczaj był w dobrym humorze, zawsze gotowy skwitować wszystko tandetnym żartem, z którego sam czerpał radość, tym razem zadziwił ją: jedynie potrząsnął głową. – Nie jest dobrze, moja pani – odpowiedział ponurym tonem. – O czym mówisz? – spytała z naciskiem czując, jak jej serce zaczyna bić mocniej. – Wypił coś niedobrego – powiedział wysoki, szczupły mężczyzna, Fulton, drugi kompan Godfreya. – Zaniemógł późno zeszłej nocy i już nie wstał. – Żyje? – zapytała ze strachem i złapała Akortha za nadgarstek. – Ledwie co – odparł i spuścił wzrok. – Ciężko to znosi. Niecałą godzinę temu przestał się całkowicie odzywać. – Gdzie on jest? – spytała z naciskiem. – Na tyłach, kochaniutka – powiedział karczmarz wycierając kufel z ponurą miną. – Najlepiej byłoby, gdybyś coś z nim zrobiła. Nie mam zamiaru przetrzymywać truposza w moim zajeździe. Poruszona do głębi Gwen wyciągnęła niewielki sztylet i ku swemu zdziwieniu nachyliła się nad kontuarem i przycisnęła czubek ostrza do krtani mężczyzny. Mężczyzna przełknął głośno i spojrzał na nią zszokowany, a cała izba utonęła w martwej ciszy. – Po pierwsze – powiedziała – to miejsce nie jest zajazdem, raczej nędzną namiastką wodopoju, który królewskie straże zetrą z powierzchni ziemi, jeśli ponownie odezwiesz się do mnie w ten sposób. Możesz zacząć zatem od tytułowania mnie moja pani.

Gwen czuła, jakby nie była sobą. Siła, która ją przepełniała, zaskoczyła ją samą. Nie miała pojęcia, skąd ją czerpała. Karczmarz przełknął ślinę. – Moja pani – powtórzył niczym echo. Gwen przytrzymała sztylet przy jego krtani. – Po drugie, mój brat nie umrze, a już na pewno nie tutaj. Jego ciało przyniosłoby temu miejscu znacznie więcej zaszczytu niż ktokolwiek z żywych, który tu zawitał. Jeśli zaś rzeczywiście umrze, możesz być pewien, że cała wina spadnie na ciebie. – Ale ja nic złego nie zrobiłem, moja pani! – powiedział błagalnym tonem. – Wypił to samo piwo, które piją pozostali! – Ktoś musiał je otruć – dodał Akorth. – To mógł być każdy – powiedział Fulton. Gwen powoli opuściła swój sztylet. – Zaprowadźcie mnie do niego. Natychmiast! – rozkazała. Karczmarz spuścił wzrok z pokorą, odwrócił się i wyszedł pospiesznie bocznymi drzwiami za kontuarem. Gwen podążyła za nim, depcząc mu po piętach. Akorth i Fulton ruszyli za nią. Weszła do tylniej izby karczmy i z jej ust wyrwał się stłumiony okrzyk na widok jej brata, Godfreya, leżącego na podłodze na wznak. Nigdy jeszcze nie widziała go aż tak bladego. Wyglądał, jakby jeden krok dzielił go już tylko od śmierci. Jednak wszystko było prawdą. Gwen podbiegła do brata. Chwyciła jego zimną i lepką od potu dłoń. Nie zareagował. Jego głowa spoczywała na ziemi – był nieogolony, a jego przetłuszczone włosy przykleiły się do czoła. Poczuła jednak jego puls, słaby, mimo to wciąż wyczuwalny. Zauważyła, jak z każdym oddechem unosiła się jego klatka piersiowa. Żył. Nagle zawładnęło nią przemożne poczucie wściekłości. – Jak mogłeś zostawić go tutaj w tym stanie? – krzyknęła i zwróciła się w kierunku karczmarza. – Mojego brata, członka rodziny królewskiej, pozostawionego niczym psa zdychającego w samotności na ziemi? Mężczyzna przełknął ślinę z widocznym zdenerwowaniem. – Co innego miałbym zrobić, moja pani? – zapytał niepewnie. – To nie szpital. Wszyscy mówili, że już praktycznie nie żyje i… – On żyje! – wrzasnęła. – Wy dwaj – powiedziała, odwróciwszy się do Akortha i Fultona – co z was za przyjaciele? Czy on zostawiłby was tak? Akorth i Fulton wymienili potulne spojrzenia. – Wybacz mi – powiedział Akorth. – Zeszłej nocy przybył lekarz. Przyjrzał się mu i powiedział, że Godfrey umiera – i jedynie można czekać, aż nadejdzie jego koniec. Nie sądziłem, że można zrobić jeszcze cokolwiek.

Przesiedzieliśmy z nim większą część nocy, moja pani – rzekł Fulton – u jego boku. Zrobiliśmy sobie jedynie krótką przerwę, by w napitku utopić nasz smutek, a wtedy ty, pani weszłaś i… W przypływie gniewu machnęła ręką i wybiła kufle z ich dłoni, które spadły na ziemię, rozpryskując piwo na wszystkie strony. Spojrzeli na nią zaskoczeni. – Chwyćcie go z obu stron – rozkazała oziębłym tonem. Stojąc nad bratem czuła, jak ogarnia ją poczucie siły. – Wyniesiecie go stąd. Pójdziecie za mną przez cały Królewski Gród aż do siedziby królewskiej uzdrowicielki. Mój brat będzie miał szansę rzeczywiście wyzdrowieć, a nie sczeźnie tu, bo tak zawyrokował jakiś tępy lekarz. – A ty – dodała, obróciwszy się w stronę karczmarza. – Jeśli mój brat przeżyje, jeśli wróci tu kiedykolwiek, a ty podasz mu napitek, sprawię i to osobiście, byś do końca swych dni nie opuścił lochu. Mężczyzna przestąpił z nogi na nogę i spuścił głowę. – A teraz za mną! – krzyknęła. Akorth i Fulton drgnęli i zabrali się do dzieła. Gwen opuściła pospiesznie izbę w towarzystwie ich dwóch dźwigających jej brata. Wyszli z karczmy na rozświetloną jasnym słońcem drogę. Przeciskali się zatłoczonymi uliczkami Królewskiego Grodu, zmierzając w kierunku kwatery uzdrowicielki. Gwen modliła się w duchu, aby tylko nie było za późno.

ROZDZIAŁ TRZECI Thor galopował na swym rumaku przez piaszczyste rubieże królewskich ziem, wśród niezliczonej armii złożonej z członków legionu i Srebrnej Gwardii z Kendrickiem, Kolkiem i Bromem na czele. W jego pobliżu jechali Reece, O’Connor, Elden i bliźniacy. Krohn biegł jak zwykle tuż obok Thora. Jechali w zwartym szyku na wschód, na spotkanie z oddziałami McClouda, by odbić zajęte przez niego miasto. Tętent końskich kopyt zagłuszał wszystko, dudnił niczym uderzenia piorunów. Jechali cały dzień. Drugie słońce rzucało już długie cienie. Thor nadal nie mógł pojąć, że oto jedzie wśród tych wspaniałych wojowników na swoją pierwszą wojskową misję. Czuł, że traktowali go jak jednego ze swoich. W rzeczy samej, cały legion powołano w formie rezerwy i teraz Thor jechał w otoczeniu wszystkich towarzyszy broni. Liczba członków legionu była jednak niczym w porównaniu z tysiącami żołnierzy królewskiej armii. Pierwszy raz w swoim życiu Thor czuł, że jest częścią czegoś większego. Widział też przed sobą cel. Czuł, że jest potrzebny. Jego ziomkowie stali się obiektem bezpośredniego ataku i tylko oni mogli przyjść im z pomocą, przywrócić wolność i uchronić od straszliwego losu. Znaczenie ich misji ciążyło mu niczym kamień – jednocześnie sprawiając, iż czuł, że żyje. Towarzystwo tak wielu ludzi napawało Thora poczuciem bezpieczeństwa, ale też było powodem zmartwienia: w końcu byli to żywi ludzie, którzy mieli wkrótce stanąć do walki z armią złożoną również z żywych ludzi. Prawdziwych, zahartowanych w boju wojowników. Tym razem stawką było ich życie. Tym razem chodziło o coś znacznie więcej, coś, czego jak dotąd jeszcze nie doświadczył. Instynktownie sięgnął dłonią do pasa i poczuł dodającą mu otuchy wysłużoną procę i nowy miecz. Zastanawiał się, czy pod koniec dnia będzie nosił ślady przelanej krwi. Lub czy sam odniesie jakieś rany. Kiedy armia minęła zakręt i ludzie ujrzeli po raz pierwszy oblegane miasto, nagle z ich gardeł wydobył się krzyk, donośniejszy nawet niż dudnienie końskich kopyt. Tumany czarnego dymu zawisły nad miastem w wielu miejscach. Żołnierze pogonili swe rumaki. Thor również ponaglił swego konia, usiłując dotrzymać im tempa. Wszyscy dobyli mieczy, unieśli nad głowami i pogalopowali ku miastu powodowani żądzą odwetu. Wielka armia podzieliła się na mniejsze grupy. W grupie Thora znalazło się dziesięć osób, dziesięć legionistów, jego przyjaciele i kilku innych, których nie znał. Na ich czele jechał jeden z wyższych rangą dowódców królewskiej armii, którego zwali Forgiem. Był wysoki, szczupły, o żylastej budowie ciała, skórze pokrytej bliznami, krótko przyciętych, siwych włosach i ciemnych, zapadniętych oczach. Armia dzieliła się na mniejsze oddziały, które odbijały we wszystkich kierunkach. – Wasza grupa, za mną! – rozkazał dowódca, wskazując swym obuchem Thora i pozostałych, by podążyli za nim.

Usłuchali rozkazu i pojechali za Forgiem, zostawiając za sobą trzon ich armii. Thor obejrzał się i zauważył, że oddalili się na większą odległość niż pozostałe grupy. Zaczął zastanawiać się, dokąd prowadził ich dowódca, kiedy Forg krzyknął: – Zajmiemy pozycję na flance McCloudów! Thor i pozostali członkowie oddziału wymienili zaniepokojone i podekscytowane spojrzenia. Pogalopowali dalej i wkrótce armia MacGilów zniknęła im z oczu. Znaleźli się na nieznanym terenie. Nie mogli dostrzec miasta. Thor zachował czujność, jednak po armii McClouda również nie było śladu. W końcu Forg wstrzymał konia przed niewielkim wzniesieniem, w zagajniku utworzonym przez kilka drzew. Inni zatrzymali się tuż za nim. Spojrzeli na Forga zastanawiając się, dlaczego się zatrzymał. – Naszą misją jest tamten stołp – wyjaśnił Forg. – Jesteście młodymi wojownikami i chcemy oszczędzić wam prawdziwej bitwy. Zostaniecie na pozycji, kiedy nasza armia oswobodzi miasto i zmierzy się z McCloudami. Mało prawdopodobne, że żołnierze McClouda pojawią się tutaj, więc będziecie bezpieczni. Zajmijcie pozycje wokół budowli i nie opuszczajcie ich dopóki nie otrzymacie innego rozkazu. Teraz w drogę! Forg pogonił kopniakiem swego wierzchowca i pogalopował w górę wzniesienia. Thor i reszta grupy podążyła za dowódcą. Jechali przez piaszczyste równiny, wzbijając tumany kurzu. Nigdzie jak okiem sięgnąć nie było nikogo. Thor poczuł rozczarowanie, że odsunięto go od bezpośredniej konfrontacji; przed czym ich tak chroniono? Im dalej jechali, tym bardziej Thor czuł, że coś jest nie tak. Nie potrafił stwierdzić, co to takiego, jednak jego szósty zmysł ostrzegał go przed czymś. Kiedy zbliżyli się do wierzchołka wzniesienia, na którym stał niewielki, pradawny stołp –wysoka, smukła, wyglądająca na opuszczoną wieżyczka – coś w Thorze kazało mu odwrócić się. Wówczas zobaczył Forga. Zdziwił się, że ten stopniowo wycofał się, pozostał w tyle, aż w końcu zawrócił i bez ostrzeżenia pognał konia i pogalopował w odwrotnym kierunku. Thor nie mógł zrozumieć, co się dzieje. Dlaczego Forg tak nagle ich opuścił? Krohn zakwilił tuż obok. Kiedy właśnie uświadamiał sobie całe to zajście, jego grupa dotarła do wierzchołka, do antycznej budowli, nie spodziewając się niczego poza kolejnym pustkowiem. Jednak ich niewielki oddział legionistów zmuszony został nagle do wstrzymania rumaków. Patrzyli w oniemieniu na roztaczający się przed nimi widok. Przed nimi bowiem stała cała armia McClouda. Stała i czekała. Wpadli wprost w pułapkę.

ROZDZIAŁ CZWARTY Gwendolyn przemierzała pospiesznie wijące się uliczki Królewskiego Grodu, rozpychając na boki cisnące się pospólstwo. Akorth i Fulton szli zaraz za nią, dźwigając Godfreya. Zamierzała dotrzeć do uzdrowicielki w jak najkrótszym czasie. Godfrey nie mógł umrzeć, nie po tym wszystkim, przez co oboje przeszli, a już na pewno nie w taki sposób. Oczami wyobraźni widziała uśmiech samozadowolenia na twarzy Garetha, kiedy dotrą do niego wieści o śmierci Godfreya – i z całą stanowczością zamierzała nie dopuścić do tego. Żałowała jedynie, iż nie dotarła do niego wcześniej. Minęła róg i weszła na miejski plac, nadzwyczajnie zatłoczony. Podniosła wzrok i zobaczyła Firtha nadal wiszącego na belce, z zaciśniętą na szyi pętlą, dyndającego na oczach wszystkich gapiów. Instynktownie odwróciła wzrok. Widok był ohydny i przypominał jej o nikczemności brata. Czuła, że nie zdoła uciec przed nim, gdziekolwiek się uda. Dziwne to było uczucie – jeszcze wczoraj rozmawiała z Firthem, a teraz wisiał przed nią martwy. Nie potrafiła wyzbyć się przeczucia, że śmierć coraz bardziej zacieśnia krąg wokół niej, że i po nią wkrótce przyjdzie. Bardzo chciała odwrócić się i pójść inną drogą, lecz wiedziała, że droga przez plac prowadziła bezpośrednio do celu. Nie zamierzała ulec swym strachom; zmusiła się, by przejść pod szafotem, tuż obok wiszących zwłok. Wówczas stanął jej na drodze królewski kat, mężczyzna odziany w czarne szaty. Najpierw pomyślała, że zamierzał również ją zabić – ten jednak oddał jej pokłon. – Moja pani – powiedział uniżenie i schylił głowę z szacunkiem. – Nie otrzymałem jeszcze królewskiego rozkazu, co zrobić z ciałem. Nie pouczono mnie, czy przygotować odpowiedni pochówek, czy wrzucić do masowego grobu nędzarzy. Gwen zatrzymała się, zdenerwowana tym, że to na jej barki spadła ta sprawa. Akorth i Fulton stanęli za nią. Podniosła oczy w górę, zmrużyła przed słońcem i spojrzała na dyndające ciało nie dalej niż o stopę od niej. Miała już ruszyć dalej i zignorować kata, kiedy nagle coś sobie uprzytomniła. Chciała sprawiedliwości w imieniu ojca. – Wrzuć go razem z nędzarzami – powiedziała. – Bez tabliczki, bez pogrzebnego namaszczenia. Chcę by jego imię zostało wymazane ze stronic historii. Ukłonił się na potwierdzenie, a Gwen poczuła niewielkie zadośćuczynienie. Jakby nie było, to on zabił jej ojca. Nienawidziła przemocy w każdej postaci, jednak nad Firthem nie uroniła ani jednej łzy. Czuła obecność ducha ojca przy sobie, bardziej niż kiedykolwiek i spokój, jaki z niego emanował. – Jeszcze jedno – dodała, zatrzymując kata. – Zdejmij to ciało. – Teraz, pani? – spytał kat. – Król wydał rozkaz, by wisiało tu po wieki. Gwen potrzasnęła głową. – Teraz – powtórzyła. – Król zmienił rozkaz – skłamała.

Kat ukłonił się i ruszył odciąć zwłoki z szafotu. Gwen ponownie poczuła zadośćuczynienie. Nie miała wątpliwości, że Gareth sprawdza co chwilę przez swoje okno, czy Firth wisi na miejscu – usunięcie jego ciała z pewnością go zirytuje, przypomni mu, że nie zawsze sprawy potoczą się zgodnie z jego życzeniem. Gwen miała już odejść, kiedy nagle usłyszała wyraźny pisk; zatrzymała się i odwróciła. Wysoko na belce szafotu ujrzała Estopheles. Gwen przyłożyła do oczu dłoń, by je osłonić przed słonecznym blaskiem, by sprawdzić, czy jej wzrok nie myli. Estopheles pisnęła ponownie i rozłożyła skrzydła, po czym złożyła je i siadła na belce. Gwen czuła, że sokół niesie ze sobą ducha jej ojca. Jego dusza, wiecznie niespokojna, była teraz o krok bliżej pokoju. Nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł; zagwizdała i wyprostowała rękę. Estopheles sfrunęła z belki i wylądowała na nadgarstku Gwen. Ptak był ciężki, a jego szpony wbiły się w jej skórę. – Leć do Thora – wyszeptała do sokoła. – Znajdź go na polu bitwy. Chroń go. Leć! – krzyknęła Gwen i podniosła rękę. Estopheles zaczęła machać skrzydłami i wkrótce uniosła się wysoko do nieba. Gwen modliła się w duchu, by to zadziałało. Czuła, że w tym ptaku drzemała jakaś tajemnica, że między sokołem i Thorem była jakaś specjalna więź i wszystkiego można było się spodziewać. Gwen ruszyła dalej, przemierzając kolejne kręte ulice w kierunku chaty uzdrowicielki. Przeszli pod jedną z kilkunastu bram z łukowym sklepieniem, które wiodły na zewnątrz miasta. Gwen szła tak szybko, jak mogła i modliła się aby Godfrey wytrzymał wystarczająco długo, zanim otrzyma pomoc. Drugie słońce schyliło się nad horyzontem, kiedy dotarli do niewielkiego pagórka na peryferiach Królewskiego Grodu i przed sobą ujrzeli chatę uzdrowicielki. Była to prosta, jednoizbowa budowla o białych ścianach ulepionych z gliny, z jednym małym oknem po każdej stronie i jednymi, małymi, dębowymi drzwiami w kształcie łuku. Z dachu zwisały różnorodne kolorowe rośliny, otaczając chatę wiankiem. Wokół rozciągał się zielarski ogród pełen wielobarwnych kwiatów o rozmaitej wielkości, co sprawiało wrażenie, że miejsce to wyglądało niczym wnętrze szklarni. Gwen podbiegła do drzwi i uderzyła żelazną kołatką kilkukrotnie. Drzwi otworzyły się i przed nią pojawiła się twarz wystraszonej uzdrowicielki. Illepra. Przez całe swe życie służyła rodzinie królewskiej i w świadomości Gwen istniała, od kiedy tylko ta nauczyła się chodzić. Mimo to, uzdrowicielce nadal udawało się zachować młody wygląd – w zasadzie wyglądała niewiele starzej od Gwen. Jej skóra wręcz promieniała, olśniewała, uwydatniając jej zielone, pełne życzliwości oczy, dzięki czemu wyglądała na niewiele więcej, niż osiemnaście lat. Gwen wiedziała, że kobieta była znacznie starsza, że jej wygląd był ułudą. Wiedziała też, że Illepra jest jedną z najmądrzejszych i najbardziej utalentowanych osób, jakie kiedykolwiek poznała.

Wzrok Illepry powędrował w kierunku Godfreya zaraz po tym jak uświadomiła sobie, co widzi. Darowała sobie wszelkie uprzejmości, a jej oczy rozwarły się szeroko w zatroskaniu. Dotarło do niej, jak bardzo nagląca to była sprawa. Wyminęła Gwen i podeszła do Godfreya. Położyła dłoń na jego czole i zmarszczyła brwi. – Wnieście go – rozkazała obu mężczyznom pospiesznie – i to już. Illepra weszła z powrotem do swej chaty, otwierając drzwi szerzej, a oni weszli za nią. Gwen podążyła za nimi, schylając się w niskim wejściu i zamknęła za sobą drzwi. W środku panował półmrok i dopiero po chwili oczy Gwen przystosowały się do niego. Wówczas ujrzała dokładnie to, co zapamiętała, kiedy była jeszcze małą dziewczynką: małą, jasną, czystą izbę pełną roślin, ziół i różnorakich naparów. – Połóżcie go tam – rozkazała Illepra poważnym tonem, którego Gwen nigdy jeszcze u niej nie słyszała. – Na tamtym łożu w narożniku. Zdejmijcie jego obuwie i koszulę. A potem wyjdźcie. Akorth i Fulton zrobili dokładnie tak, jak im kazano. Kiedy wychodzili, Gwen chwyciła ramię Akortha. – Stańcie na straży za drzwiami – rozkazała. – Ktokolwiek zrobił to Godfreyowi, może spróbować ponownie. Lub zrobić to mnie. Akorth skinął głową i wyszedł z izby razem z Fultonem, zamykając za sobą drzwi. – Jak długo jest w tym stanie? – spytała natarczywym tonem Illepra. Nie patrząc w ogóle na Gwen, uklękła u boku Godfreya i zaczęła sprawdzać jego nadgarstki, brzuch i krtań. – Od wczorajszej nocy – odparła Gwen. – Wczorajszej nocy! – niczym echo powtórzyła Illepra z niepokojem. Badała go w ciszy przez długą chwilę, a wyraz jej twarzy z każdą sekundą coraz bardziej pochmurniał. – Nie jest dobrze – skwitowała. Położyła dłoń na jego czole i tym razem zamknęła oczy, oddychając głęboko przez długi czas. W izbie zapanowała pełna napięcia cisza i Gwen zaczęła tracić poczucie czasu. – Trucizna – wyszeptała w końcu Illepra z wciąż zamkniętymi oczyma, jakby wyczuwała stan Godfreya przez dotyk. Gwen zawsze fascynowały umiejętności Illepry; uzdrowicielka nie myliła się nigdy, ani razu w całym swoim życiu nie popełniła błędu. Ocaliła zaś więcej istnień, niż zabrała ich cala armia. Gwen zastanawiała się, czy swe umiejętności Illepra nabyła w trakcie nauki, czy też były kwestią dziedziczenia. Matka Illepry była uzdrowicielką, tak samo jak matka jej matki. Mimo to, Illepra spędzała każdą dosłownie chwilę, badając właściwości wywarów i doskonaląc sztukę uzdrawiania. – Bardzo silna trucizna – dodała Illepra z większym przekonaniem. – Rzadko spotykana. I bardzo droga. Kimkolwiek był ten, który próbował go zabić, wiedział, co robi. Aż dziw, że jeszcze nie umarł. Musi być silny, silniejszy, niż sądzimy.

– Ma to po ojcu – powiedziała Gwen. – Miał organizm silny niczym u byka. Podobnie jak wszyscy królowie z linii MacGil. Illepra przeszła na drugą stronę izby i zmieszała kilka ziół na kamiennym bloku. Poszatkowała je i ugniotła, dodając do mikstury jakiś płyn. W końcu otrzymała gęstą, zieloną zawiesinę, którą nałożyła na swą dłoń i podbiegła do Godfreya. Posmarowała balsamem krtań, wewnętrzną część ramion i czoło Godfreya. Kiedy skończyła, wróciła do kąta, chwyciła szklane naczynie i wlała do niego kilka cieczy: czerwoną, brązową i fioletową. Płyny zmieszały się ze sobą, bulgocząc i sycząc. Zamieszała całość długą, drewnianą łyżką, po czym podeszła szybko do Godfreya i wlała ją jemu do ust. Godfrey nie zareagował. Illepra podparła jego głowę dłonią i uniosła, zmuszając go, by wypił miksturę. Większość pociekła po policzkach, trochę jednak udało się jej wlać mu do gardła. Uzdrowicielka starła resztę płynu z ust i buzi Godfreya, po czym odchyliła się i westchnęła. – Przeżyje? – spytała Gwen rozpaczliwie. – Być może – odpowiedziała ponuro kobieta. – Dałam mu wszystko, co mam, ale to nie wystarczy. Jego życie jest w rękach przeznaczenia. – Co mogę dla niego zrobić? – spytała Gwen. Illepra odwróciła się i popatrzyła na nią. – Módl się. To będzie naprawdę długa noc.

ROZDZIAŁ PIĄTY Kendrick nigdy nie doceniał wolności – prawdziwego jej znaczenia – aż do dziś. Czas spędzony w lochu zmienił jego spojrzenie na życie. Teraz cenił każdą, drobną nawet rzecz –uczucie słonecznego ciepła, wiatru we włosach, samo bycie na zewnątrz. Szarżując w tej chwili na koniu, czując, jak ziemia porusza się pod nim, czując dotyk zbroi ponownie na sobie, broni przy boku, jadąc w otoczeniu towarzyszy, miał wrażenie, jakby wystrzelono nim z działa, czuł przypływ brawury, jakiej nigdy jeszcze nie doświadczył. Galopował nachylony nisko przed wiatrem, a u jego boku jechał bliski przyjaciel – Atme. Kendrick czuł wdzięczność za to, że mógł walczyć u boku swych braci, że mógł wziąć udział w bitwie, czuł nieodpartą chęć oswobodzenia miasta spod okupacji McCloudów – wymierzenia im kary za inwazję. Jechał ogarnięty żądzą rozlewu krwi, chociaż wiedział, że prawdziwym adresatem jego gniewu nie byli McCloudowie, a jego brat Gareth. Nigdy nie wybaczy mu, że uwięził go, że oskarżył o zabójstwo ich ojca, że rozkazał ująć go na oczach jego ludzi – i za to, że próbował go zgładzić. Chciał zemścić się na Garethie – ponieważ jednak nie mógł uczynić tego w tej chwili, zamierzał obrócić tą zemstę przeciw McCloudom. Kiedy już wróci na królewski dwór, uporządkuje te sprawy. Zrobi wszystko, by usunąć brata z tronu i posadzić na nim swą siostrę Gwendolyn, jako nową władczynię królestwa. Kiedy zbliżyli się do splądrowanego miasta, ujrzeli unoszące się nad nim i płynące w ich kierunku chmury czarnego dymu, który wypełnił nos Kendricka gryzącą wonią. Czuł ból na widok miasta MacGilów w tak opłakanym stanie. Gdyby jego ojciec nadal żył, to nigdy nie miałoby miejsca. Gdyby Gareth nie wstąpił na tron, to również nigdy nie wydarzyłoby się. Była to zniewaga, plama na honorze MacGilów i Srebrnej Gwardii. Kendrick modlił się o to, aby nie przybywali za późno, aby zdołali ocalić tych ludzi, by okazało się, że McCloudowie dopiero co tu przybyli, i aby niewielu ludzi zostało rannych, czy też zabitych. Pogonił konia kopnięciem, wyprzedzając pozostałych jeźdźców. Pędzili razem niczym rój pszczół w kierunku otwartych bram miasta. Kiedy przejeżdżali przez nie, Kendrick dobył miecza gotowy zmierzyć się z zastępami wojska McCloudów, szarżując wprost na nich. Wydał z siebie krzyk, podobnie jak wszyscy wokoło i przygotował się na uderzenie. Kiedy jednak zostawił bramę za sobą i wjechał rozpędzony na ziemisty plac miejski, widok tego, co tam zastał, zaszokował go. Nie było tu nic. Poza oznakami inwazji, zniszczeń, ognia, złupionych domostw, stosów ciał i szwendających się kobiet. Zabito nawet zwierzęta. Na ścianach widoczna była krew. Jedna wielka masakra. McCloudowie

wymordowali niewinnych ludzi. Sama ta myśl sprawiła, że Kendrickowi zrobiło się niedobrze. Tchórze! Co go jednak najbardziej zdumiało, kiedy jechał ulicami miasta, była całkowita nieobecność McCloudów. Nie mógł tego zrozumieć. Wyglądało na to, że cała armia opuściła to miejsce z jakiegoś powodu, jakby wiedziała, że zbliża się kontrnatarcie. Ogień pożogi jeszcze nie wygasł. Najwyraźniej rozpalono go w jakimś celu. Kendrick zaczął podejrzewać, że to wszystko mogło być jedynie przynętą, że McCloudowie chcieli zwabić w to miejsce armię MacGilów. Ale z jakiego powodu? Nagle obrócił się i rozejrzał dokoła, rozpaczliwie sprawdzając, czy któregoś z jego ludzi nie brakuje, czy któryś z jego oddziałów nie został odciągnięty na bok, w jakieś inne miejsce. W jego umyśle zrodził się niepokój, przeczucie, że to wszystko zostało przez kogoś zaplanowane, aby oddzielić część jego ludzi od reszty, zwabić ich w pułapkę. Zlustrował cały oddział zastanawiając się, kogo brakowało. I wtedy do niego dotarło. Jednej osoby nie było. Jego giermka. Thora.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Thor siedział na swym koniu na szczycie wzniesienia pośród pozostałych legionistów i wpatrywał się w zdumiewający widok: konne oddziały McCloudów, wielka i ciągnąca się jak okiem sięgnąć armia wroga, oczekująca na nich. Wpadli w pułapkę. Forg specjalnie ich tu przyprowadził. Zdradził ich. Ale dlaczego? Thor przełknął ślinę, przyglądając się temu, co mogło skończyć się tylko ich śmiercią. Nagle rozległ się potężny okrzyk bojowy i armia McClouda rozpoczęła szarżę. Byli zaledwie kilkaset jardów dalej i bardzo szybko pokonywali dzielącą ich odległość. Thor obejrzał się, ale nie nadchodziły żadne posiłki. Byli zupełnie sami. Wiedział, że nie mieli innego wyboru, jak przeciwstawić się wrogowi po raz ostatni, tu, na tym niewielkim wzniesieniu, przy tej opuszczonej wieżyczce. Ich szanse nie były nawet mizerne. Nie istniał żaden sposób, by wygrać tę potyczkę. Jeśli jednak miał teraz polec, postanowił zrobić to odważnie, zmierzyć się z nimi wszystkimi jak mężczyzna. Zawdzięczał to legionowi. To tam nauczył się, że ucieczka nie wchodzi w grę. Przygotował się na śmierć. Odwrócił się i spojrzał na twarze swych towarzyszy. Widział, że oni również byli bladzi z przerażenia. W ich oczach dostrzegł śmierć. Jednakże musiał im to przyznać, że zachowali odwagę. Żaden z nich nie drgnął, mimo że ich konie zaczęły wierzgać, jakby miały zaraz zawrócić i uciec. Ich oddział był teraz jednością. Byli kimś więcej, niż tylko przyjaciółmi: Rytuał Stu Dni stworzył z nich braci. Żaden nie zostawiłby drugiego w potrzebie. Wszyscy złożyli przysięgę. Na szali zaś był teraz ich honor. Dla legionisty honor znaczył więcej niż krew. – Panowie, wierzę, iż czeka nas walka – oznajmił wolnym tonem Reece i sięgnął po swój miecz. Thor wyjął swoją procę z zamiarem wyeliminowania jak największej liczby żołnierzy wroga, zanim do nich dotrą. O’Connor chwycił krótką włócznię, a Elden podniósł oszczep. Conval trzymał już rzucany młot, Conven zaś rzucany topór. Pozostali członkowie drużyny, legioniści, których Thor nie znał, dobyli mieczy i wznieśli tarcze. Thor wyczuwał w powietrzu ich strach. Sam się bał. Odgłos uderzających o ziemię kopyt dudnił coraz głośniej, a dźwięk okrzyków ludzi McClouda unosił się pod niebo coraz wyżej. Jakby za chwilę mieli dostać się pod nawałnicę piorunów. Thor wiedział, że potrzebują jakiegoś planu – nie wiedział jednak, co niby mieliby zrobić. Stojący u jego boku Krohn warknął. Odwaga kota natchnęła Thora: Krohn nigdy nie zaskomlił, czy chociażby odwrócił wzrok. Wręcz przeciwnie. Włosy na jego karku zjeżyły się i powoli ruszył przed siebie, jakby samemu chciał rozprawić się z całą armią. Thor wiedział, że Krohn był jego najprawdziwszym towarzyszem broni. – Myślicie, że dostaniemy jakieś wsparcie? – spytał O’Connor.

– Nie zdążą na czas – odparł Elden. – Forg nas wystawił. – Ale dlaczego? – spytał Reece. – Nie wiem – odpowiedział Thor i wyjechał swym koniem przed szereg – ale mam złe przeczucie, że to ma coś wspólnego ze mną. Sądzę, że ktoś chce mnie koniecznie widzieć martwym. Thor poczuł, jak pozostali odwrócili się i spojrzeli na niego. – Dlaczego? – spytał Reece. Thor wzruszył ramionami. Nie wiedział, ale podejrzewał, że chodziło tu o te wszystkie machinacje związane z królewskim dworem, z morderstwem MacGila. Najprawdopodobniej była to sprawka Garetha. Być może postrzegał go, jako zagrożenie. Thor czuł się okropnie ze świadomością, że narażał życie towarzyszy broni, jednakże w tej chwili nic nie mógł na to poradzić. Mógł jedynie spróbować ich obronić. Miał już dość czekania. Wydał z siebie okrzyk i pogonił konia obcasami, który ruszył galopem i wyrwał się przed wszystkich, szarżując. Nie miał zamiaru czekać w miejscu na McCloudów, na swoją śmierć. Chciał przyjąć na siebie pierwsze ciosy, a może nawet zaoszczędzić kilku swoim kompanom i dać im szansę na ucieczkę, gdyby akurat na to przyszła im ochota. Jeśli to tu czekał go koniec, zamierzał powitać go bez strachu i z honorem. Cały trzęsąc się w środku, jednak nie okazując tego na zewnątrz, oddalał się coraz bardziej od pozostałych, szarżując w dół naprzeciw nacierającej armii. Krohn gnał tuż obok, nie odstając ani na krok. Usłyszał za sobą swoich kompanów, którzy ruszyli stępa chcąc do niego dołączyć. Galopowali niecałe dwadzieścia jardów za nim, wznosząc bojowe okrzyki. Thor jechał cały czas na przedzie, a świadomość, że miał ich wsparcie dodała mu otuchy. Thor zobaczył nagle, jak oddział wojowników wroga, około pięćdziesięciu mężczyzn, oddzielił się od reszty i poszarżował mu na spotkanie. Pozostało im jakieś sto jardów i szybko pokonywali ten odcinek. Thor użył swej procy, umieścił na niej kamień, wycelował i wypuścił. Za cel obrał wojownika jadącego na czele oddziału, wielkiego mężczyznę noszącego srebrny napierśnik. Trafił idealnie w podstawę jego szyi, między płytami zbroi. Wojownik zwalił się z konia na ziemię przed wszystkimi. Upadając, pociągnął za sobą swego rumaka i sprawił, że nadjeżdżające za nim konie wpadły na niego, zrzucając z siebie jeźdźców twarzą w przód na ziemię. Zanim zdążyli zareagować, Thor nałożył kolejny kamień, odchylił się i ponownie wystrzelił z procy. I tym razem trafił do celu. Pocisk uderzył jednego z jadących na przedzie wojowników w ciemię odsłonione uniesioną do góry osłoną i zwalił go w bok z konia na kilku innych wojowników, którzy niczym domino poupadali za nim ze swych wierzchowców. W tym momencie przeleciały tuż przy jego głowie najpierw oszczep, potem włócznia, młot i topór. Thor uzmysłowił sobie, że jego bracia legioniści przyszli mu w sukurs. Oni również nie chybili. Ich broń ze śmiertelną precyzją trafiła w kilku kolejnych

wojowników McClouda, którzy padając z koni, uderzali o innych i pociągali ze sobą na ziemię. Thor poczuł radość na widok tak wielu żołnierzy McClouda, których udało im się powalić na ziemię od bezpośredniego uderzenia bronią, w większości jednak dzięki przewracającym się koniom. Cały, pięćdziesięcioosobowy oddział leżał na ziemi w wielkim tumanie kurzu. Armia McClouda była jednak potęgą i teraz przyszła jej kolej na kontratak. Kiedy Thor podjechał na trzydzieści jardów, w jego kierunku poleciała różnoraka broń. Rzucany młot poszybował wprost na jego twarz, jednak w ostatniej chwili Thor zrobił unik i tylko usłyszał świst przelatującego tuż obok żelaza. O cal od jego głowy. Zaraz potem nadleciała włócznia i Thor uchylił się w drugą stronę, czując jak jej czubek otarł się o jego zbroję. I tym razem miał szczęście. Thor spostrzegł lecący w kierunku twarzy topór, uniósł tarczę i zablokował go. Topór wbił się w tarczę, więc Thor sięgnął po niego, wyciągnął i rzucił z powrotem w napastnika. Topór trafił dokładnie w jego klatkę piersiową, przebiwszy zbroję; mężczyzna wrzasnął, po czym osunął się z konia martwy. Thor poszarżował dalej, w sam środek stłoczonej armii, morza wojowników, gotowy na śmierć. Wydał z siebie potężny bojowy okrzyk i uniósł miecz nad głowę. Kilkanaście jardów za nim, jego towarzysze broni postąpili podobnie. Starli się z wrogiem przy akompaniamencie potężnego szczęku broni. Natarł na niego wielki, wyrośnięty wojownik. Uniósł oburącz topór i uderzył w głowę Thora. Ten jednak zdołał uniknąć ciosu, uchyliwszy się, i kiedy ostrze przeleciało tuż obok, rozharatał brzuch wroga swoim mieczem. Mężczyzna ryknął i osunął się z konia. Spadając, wypuścił z rąk wojenny topór, który uderzył w jego konia. Rumak zachrapał i podskoczył, zrzucając z siebie jeźdźca na innych. Thor kontynuował natarcie wprost na gęsto zbity tłum wojowników McClouda, setki mężczyzn. Wycinał sobie drogę, parując uderzenia ich mieczy, toporów, maczug, blokując je swą tarczą, oddając cios za ciosem, robiąc uniki i wykręty, wciąż galopując. Był dla nich zbyt szybki, zbyt zwinny. Nie spodziewali się tego. Ta wielka armia nie była w stanie manewrować wystarczająco szybko, by go powstrzymać. Wokół niego rozbrzmiewał metaliczny brzęk uderzanej broni. Zewsząd leciały na niego ciosy, które blokował raz mieczem, raz tarczą. Nie był w stanie jednak powstrzymać ich wszystkich. Jakiś miecz zadrasnął go w bark i Thor zawył z bólu, kiedy popłynęła krew. Na szczęście rana była powierzchowna i nie powstrzymała go przed dalszą walką. Oddawał cios za cios. Walczył sam otoczony wojownikami McClouda. Z każdą chwilą czuł, jak ich ciosy stają się słabsze. To reszta jego oddziału dotarła w końcu do niego. Szczęk uderzanych broni stawał się z każdą chwilą coraz głośniejszy. Wojownicy McClouda nacierali na młodych legionistów, ich miecze uderzały o tarcze, włócznie raniły ich wierzchowce, ich oszczepy osuwały się po ich zbroi. Walczyli ze sobą we wszelki możliwy sposób. Wrzaski padały z obu stron.

Legioniści mieli tą przewagę, że stanowili niewielką i zwinnie poruszającą się siłę bojową, ich dziesiątka wewnątrz wielkiej, powoli płynącej armii. Wykorzystywali to, że nie wszyscy żołnierze McClouda mogli dotrzeć do nich w tym samym czasie; Thor walczył z dwoma, trzema wojownikami na raz. Jednak nie więcej. A jego bracia walczący za jego plecami upewniali się, żeby nie został zaatakowany od tyłu. Jakiś wojownik wyczuł moment nieuwagi Thora i machnął cepem, celując w głowę. Wówczas jednak pojawił się Krohn. Warknął i skoczył na wojownika, zacisnął zęby na jego nadgarstku i rozerwał go. Krew trysnęła w każdym kierunku, zmuszając wojownika do zmiany kąta uderzenia cepu dokładnie w chwili, kiedy ten miał już uderzyć i zmiażdżyć głowę Thora. Wszystko wydawało się jedną wielką plamą. Thor walczył, zadawał ciosy i parował te padające na niego z każdej strony. Wykorzystywał każdą nabytą umiejętność, by bronić, atakować, chronić swych braci i siebie. Instynktownie przestawił się na tryb Rytuału, nieustannego treningu, odpierania ataku z każdej strony, w każdej możliwej sytuacji. Otrzymał solidne wyszkolenie, dzięki czemu czuł, że da sobie teraz radę. Czuł nieustanną obecność swego strachu, jednak potrafił już nad nim zapanować. W miarę, jak jego walka przedłużała się w czasie, czuł, że jego ramiona robią się ociężałe, a jego barki coraz bardziej zmęczone i wtedy przyszły mu na myśl słowa Kolka: Wasz wróg nigdy nie będzie walczył na waszych warunkach. Będzie walczył według swojego zamysłu. Wojna dla was oznacza to samo dla przeciwnej strony. Thor zauważył nagle, jak jakiś niski, barczysty wojownik uniósł oburącz w górę nabijany kolcami łańcuch i zamachnął się nim celując w potylicę Reece’a. Reece nie zauważył tego; od śmierci dzieliła go jedna chwila. Thor skoczył z konia wprost na wojownika i zaatakował go zanim ten zdołał wypuścić łańcuch w powietrze. Obaj wylądowali twardo na ziemi, wzbijając tumany kurzu. Pozbawiony uderzeniem tchu Thor poturlał się kilka razy z wojownikiem po ziemi, pośród rozdeptujących wszystko końskich kopyt. Zaczął mocować się z nim tak, jak leżeli i nagle jego przeciwnik wzniósł kciuki, zamierzając wydłubać Thorowi oczy. W tym momencie jednak dał się słyszeć pisk i z nieba runęła ku nim Estopheles. Wbiła szpony w oczy wojownika tuż przed tym, zanim zdołał wyrządzić krzywdę Thorowi. Mężczyzna wrzasnął i przycisnął dłonie do twarzy, a Thor zdzielił go łokciem i zwalił z siebie. Już miał cieszyć się ze zwycięstwa, kiedy poczuł mocne kopnięcie w brzuch, które posłało go z powrotem na plecy. Podniósł wzrok i zobaczył, jak jakiś wojownik podnosi oburącz wojenny topór i celuje w jego serce. Thor sturlał się na bok i topór przeleciał z gwizdem obok niego, zakopując się w ziemi aż po rękojeść. Thor uświadomił sobie, że niechybnie uniknął właśnie śmierci. Krohn skoczył na mężczyznę i zatopił kły w jego łokciu. Wojownik wygiął się i uderzył kota pięścią raz i drugi. Krohn jednak nie puścił. Warczał i walczył, aż odgryzł jego przedramię. Mężczyzna zawył i upadł na ziemię.

W tym momencie podbiegł inny wojownik z zamiarem rozpłatania zwierzęcia mieczem na dwoje, jednak Thor przyturlał się do kota ze swą tarczą i zablokował uderzenie. Zatrząsł się od siły ciosu, ale ocalił życie Krohna. Klęcząc przy nim, odsłonił się jednak na atak wroga. Wykorzystał to jakiś wojownik i najechał na niego koniem, przygniatając twarzą do ziemi. Twarde kopyta końskie miażdżyły jego ciało, czuł, jakby łamały każdą jego kość. Od razu podskoczyło do niego kilku wojowników McClouda, otoczyli go i zaczęli zacieśniać krąg. Thor zorientował się, że był na straconej pozycji. Dałby wszystko, by znowu znaleźć się na swym koniu. Leżąc na ziemi z dzwoniącym bólem głowy, kątem oka dostrzegł, jak pozostali legioniści walczyli zaciekle, mimo to ustępując powoli wrogowi. Jeden z nich, chłopiec, którego Thor nie znał, wydał z siebie nagle przenikliwy okrzyk. Jakiś wojownik przebił jego pierś mieczem i chłopiec osunął się na ziemię nieżywy. Inny legionista, chłopiec, którego Thor również nie znał, skoczył mu na ratunek i zabił wojownika, zatopiwszy w nim ostrze swej włóczni. W tej samej chwili jednak, inny żołnierz podjechał od jego tyłu i wbił mu w szyję swój sztylet. Chłopiec wrzasnął i padł na ziemię martwy. Thor odwrócił się i zauważył pół tuzina żołnierzy, którzy zamierzali się już na niego. Jeden wzniósł miecz i zaczął opuszczać go w stronę głowy Thora, ten jednak zablokował uderzenie wzniesioną w porę tarczą. Odgłos uderzenia rozbrzmiał głośno w jego uszach. Wtedy jednak inny żołnierz wybił kopniakiem tarczę z ręki Thora. Trzeci napastnik stanął na jego nadgarstku, przyduszając go do ziemi. Czwarty atakujący stanął nad nim i wzniósł swą włócznię z zamiarem przebicia serca Thora na wylot. Thor usłyszał nagle potężne warknięcie. To Krohn skoczył na wojownika, popchnął go w tył i przygwoździł do ziemi. Inny wojownik jednak podszedł i jednym, mocnym machnięciem maczugi zmiótł kota ze swego towarzysza tak, że Krohn poleciał w powietrze z piskiem i wylądował bezwładnie grzbietem na ziemi. Inny wojownik podszedł do Thora i uniósł nad głowę trójząb. Spojrzał na niego gniewnie. Tym razem nikt nie był w stanie mu przeszkodzić. Przygotował się do zadania ostatecznego ciosu. Thor leżał przygwożdżony do podłoża, bezradny. Nie mógł oprzeć się myśli, że oto nadszedł jego koniec.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Gwen klęczała przy Godfreyu w przyprawiającej o klaustrofobię chacie, tuż obok Illepry, mając już dość tego widoku. Spędziła długie godziny, przysłuchując się pojękiwaniu brata, obserwując twarz Illepry, która z każdą chwilą robiła się coraz bardziej ponura, jakby zapowiadała niechybną śmierć Godfreya. Będąc przy nim, czuła się jednocześnie bezsilna. Czuła, że musi coś zrobić. Cokolwiek. Nękało ją poczucie winy, ale też obawa o życie Godfreya – a przede wszystkim o życie Thora. Wyobrażała sobie, jak szarżuje, wpada w pułapkę zastawioną przez Garetha i umiera i nie mogła pozbyć się tego obrazu z umysłu. Czuła, że musi jakoś mu pomóc. Wariowała od siedzenia tu, w tej chacie. Nagle wstała na nogi i przeszła przez izbę. – A dokąd to? – spytała Illepra ochrypłym od modlitewnych przyśpiewek głosem. Gwen odwróciła się w jej stronę. – Wkrótce wrócę – odparła. – Muszę coś sprawdzić. Otworzyła drzwi i wybiegła przez nie na oświetlony zachodzącym słońcem ganek. Zmrużyła powieki na widok pokrytego smugami czerwieni i fioletu nieba i zachodzącego drugiego słońca, które wisiało nad horyzontem jak zielona kula. Akorth i Fulton stali przed chatą na straży. Podskoczyli na jej widok i spojrzeli na nią z niepokojem. – Przeżyje? – spytał Akorth. – Nie wiem – odparła Gwen. – Zostańcie tu na straży. – Gdzie idziesz, pani? – spytał Fulton. Kiedy spojrzała na krwistoczerwone niebo i poczuła coś nieziemskiego w powietrzu, przyszła jej na myśl pewna rzecz. Był ktoś, jeden człowiek, który być może mógł pomóc. Argon. Był jedynym, któremu mogła zaufać, który obdarzył miłością Thora i pozostał lojalny wobec jej ojca; jedynym, który posiadał moc, dzięki której w jakiś sposób mógł teraz pomóc. – Muszę odszukać pewną wyjątkową osobę – odparła. Odwróciła się i pospiesznym krokiem zaczęła odchodzić. Wkrótce już biegła, odtwarzając w pamięci drogę do chaty Argona. Nie była tam od lat, od swego dzieciństwa, ale pamiętała, że mieszkał wysoko na gołej, pokrytej skałami równinie. Biegła wciąż, a wokół niej teren robił się coraz bardziej opustoszały, wietrzny; trawa ustąpiła miejsca otoczakom, te z kolei skałom. Wiatr zawodził przeciągle, a krajobraz stał się niesamowity; wydawało się jej, że kroczy po powierzchni jakiejś gwiazdy.

W końcu dotarła do chaty Argona. Pozbawiona tchu załomotała do drzwi. Nie widziała nigdzie żadnej klamki, czy uchwytu, których mogłaby teraz użyć. Wiedziała jednak, że to było to miejsce. – Argonie! – wrzasnęła. – To ja! Córka MacGila! Rozkazuję ci! Wpuść mnie! Waliła w drzwi nieprzerwanie, jednak jedyną odpowiedzią jaką usłyszała, było wycie wiatru. W końcu rozpłakała się. Była wykończona. I bezradna jak nigdy wcześniej. Czuła w sobie pustkę, jakby nie miała dokąd iść. Słońce zatonęło za horyzontem, a jego krwistoczerwona poświata ustąpiła z wolna miejsca zmierzchowi. Gwen odwróciła się i zaczęła schodzić ze wzniesienia. Starła z policzków łzy. Szła rozmyślając usilnie, dokąd miałaby się teraz udać. – Ojcze, proszę – powiedziała na głos, zamknąwszy oczy. – Daj jakiś znak. Wskaż drogę. Pokaż, co mam teraz uczynić. Proszę, nie pozwól dziś umrzeć swemu synowi. Nie pozwól też, by Thor umarł. Jeśli mnie kochasz, odpowiedz. Szła w ciszy nasłuchując wiatru, kiedy nagle olśniło ją Jezioro. Jezioro Smutku. Oczywiście. To tam szli wszyscy wznosić modły za kogoś, kogo zmogła śmiertelna choroba. Było to niewielkie, nieskazitelne jezioro pośrodku Czerwonej Puszczy, otoczone strzelistymi drzewami, które sięgały do nieba. W przekonaniu wszystkich było to miejsce święte. Dziękuję ojcze, za to, że mi odpowiedziałeś, pomyślała Gwen. Czuła jego obecność bardziej niż kiedykolwiek. Zerwała się do biegu w kierunku Czerwonej Puszczy, nad jezioro, które wysłucha jej żalów. * Uklękła na brzegu Jeziora Smutku. Kolana oparła na sośninie okalającej jezioro niczym pierścień i spojrzała na jego zastygłą w bezruchu wodę: tak spokojną, jakiej Gwen jeszcze w życiu nie widziała. W jej lustrze zobaczyła wschodzący na nieboskłon księżyc. Błyszczał w pełni, ukazując się w całej krasie. Zachodzące drugie słońce i wschodzący już księżyc pogrążyły Krąg w świetle zmierzchu i w księżycowej poświacie. Słońce i księżyc odbijały się równocześnie po przeciwległych stronach jeziora, nadając tej chwili niezwykłej świętości. Jakby stanęła przed oknem, przed którym z jednej strony kończył się dzień, a z drugiej dopiero się zaczynał. Wszystko było możliwe o tej świętej porze, w tym świętym miejscu. Gwen klęczała na brzegu, płakała i modliła się ze wszystkich sił. Wydarzenia kilku ostatnich dni dały jej mocno w kość i teraz wyrzucała to wszystko z siebie. Modliła się o brata, ale przede wszystkim o Thora. Nie mogła znieść myśli, że może stracić ich obydwu tej nocy, że zostanie sama, mając do towarzystwa jedynie Garetha. Nie mogła znieść myśli, że wywiozą ją gdzieś i wydadzą za jakiegoś barbarzyńcę. Miała wrażenie, że jej całe życie wali się wkoło. Musiała poznać kilka odpowiedzi. Ważniejsze jednak było odnaleźć nadzieję.

Wiele osób w całym królestwie wznosiło modły do boga jezior, boga lasów, gór, czy też wiatru – ale Gwen nie wierzyła w nich. Podobnie jak Thor, przeciwstawiała się tym wierzeniom. Była zwolenniczką głębokiej wiary w jednego boga, jeden byt, który kontrolował cały wszechświat. Do tego boga się teraz modliła. Proszę, Boże. Zwróć mi Thora. Niech wyjdzie z bitwy cały i zdrów. Niech odnajdzie drogę z pułapki. Pozwól żyć Godfreyowi. I chroń mnie – nie pozwól, by mnie stąd wywieziono, wydano za tego dzikusa. Zrobię wszystko, co chcesz. Daj mi jedynie jakiś znak. Pokaż, czego ode mnie oczekujesz. Klęczała jeszcze przez długi czas, słysząc jedynie zawodzenie wiatru pośród nieskończenie wysokich sosen Czerwonej Puszczy. Słuchała delikatnie trzeszczących gałęzi, kołyszących się nad jej głową. Obserwowała, jak sosnowe igły opadały z drzew prosto do wody. – Uważaj, o co się modlisz – usłyszała nagle. Odwróciła się gwałtownie, zaskoczona czyjąś obecnością. Przeraziłaby się z pewnością, gdyby nie to, że rozpoznała ten głos niemal natychmiast – sędziwy, starszy niż drzewa wokoło, niż sama ziemia. Jej serce zabiło mocniej z radości, kiedy uświadomiła sobie, kto stał obok. Odwróciła się i ujrzała go nad sobą: w białej pelerynie z kapturem, z przejrzystymi oczyma, którymi prześwietlał ją na wskroś, jakby przyglądał się jej duszy. Trzymał swoją laskę rozświetloną światłem zachodzącego słońca i wschodzącego księżyca. Argon. Wstała i zmierzyła go wzrokiem. – Szukałam cię – powiedziała. – Byłam przy twej chacie. Słyszałeś, jak pukałam? – Słyszę wszystko – odparł tajemniczo. Zawahała się i zaczęła zastanawiać. Jego twarz pozbawiona była jakiegokolwiek wyrazu. – Powiedz, co mam zrobić – powiedziała. – Zrobię wszystko. Proszę, nie pozwól, by Thor umarł. Nie możesz pozwolić mu umrzeć! Podeszła bliżej i z błagalnym wzrokiem chwyciła jego rękę. Kiedy go dotknęła, poczuła, jakby sparzyła się ogniem, który spłynął z jego ręki i objął jej dłoń. Cofnęła ją szybko, przytłoczona energią płynącą z druida. Argon westchnął i odwrócił się. Podszedł kilka kroków do jeziora. Stanął tam i utkwił wzrok w powierzchni wody. Jego oczy odbijały padające tam światło. Podeszła do niego i stojąc w ciszy przez długą chwilę, czekała, aż będzie gotów przemówić. – Można zmienić czyjeś przeznaczenie – powiedział – ale cena za to jest wysoka. Chcesz ocalić czyjeś życie. To szlachetny uczynek. Dwóch żyć jednak nie ocalisz. Będziesz musiała wybrać. Odwrócił się i spojrzał na nią.

– Czy chcesz, by dzisiejszą noc przeżył Thor, czy może twój brat? Jeden z nich musi umrzeć. To już przesądzone. Przeraziło ja to pytanie. – Cóż to za wybór? – spytała. – Oszczędzając jednego, skazuję drugiego. – Nie – odparł. – Im obu dziś śmierć pisana. Przykro mi. Lecz taki ich los. Gwen czuła się tak, jakby ktoś zatopił w niej sztylet. Obaj mają umrzeć? Zbyt okropna była ta myśl, by ją sobie wyobrazić. Czy los mógł naprawdę być aż tak okrutny? – Nie mogę wybrać jednego kosztem drugiego – powiedziała w końcu słabym głosem. Moja miłość do Thora jest oczywiście silniejsza. Lecz Godfrey to moje ciało i krew. Nie mogę znieść myśli, że jeden umrze na korzyść tego drugiego. I nie sądzę, żeby spodobało się to któremukolwiek z ich dwójki. – W takim razie umrą obaj – odparł Argon. Gwen poczuła paniczny strach. – Czekaj! – zawołała, kiedy on zaczął się już odwracać. Spojrzał na nią. – A co ze mną? – spytała. – Czy ja mogę umrzeć zamiast nich? Czy to możliwe? Czy mogą obaj przeżyć, gdy ja umrę? Argon wpatrywał się w nią przez bardzo długą chwilę, jakby wchłaniając całą jej istotę. – Masz czyste serce – powiedział. – Najczystsze ze wszystkich MacGilów. Twój ojciec dokonał mądrego wyboru. Naprawdę mądrego… Jego głos stawał się niewyraźny. Wpatrywał się w jej oczy. Poczuła skrępowanie, ale nie śmiała odwrócić wzroku. – Ze względu na twój wybór, na twoje poświęcenie tej nocy – powiedział Argon – przeznaczenie wysłucha twych próśb. Thor przeżyje. Twój brat również. I ty także. Jednak niewielka cząstka twego istnienia zostanie ci odebrana. Pamiętaj, że zawsze jest jakaś cena. Umrzesz częściowo w zamian za życie ich obydwu. – Co to znaczy? – spytała zdjęta strachem. – Wszystko ma swoją cenę – odpowiedział. – Masz wybór. Wolisz jej nie zapłacić? Gwen zebrała się w sobie. – Dla Thora zrobię wszystko. I dla mojej rodziny. Argon świdrował ją wzrokiem. – Thor ma przed sobą wspaniały los – powiedział Argon. – Jednak los może ulec zmianie. Nasze przeznaczenie zostało spisane w gwiazdach. Jednakże kontroluje je Bóg. Bóg może je zmienić. Thor miał umrzeć tej nocy. Będzie żył tylko dzięki tobie. Zapłacisz za to cenę. A będzie ona wysoka. Gwen chciała dowiedzieć się jeszcze czegoś i sięgnęła ręką w stronę Argona. W tym momencie rozbłysnął przed nią snop światła i Argon zniknął. Gwen obróciła się szukając go wszędzie, lecz nigdzie go nie widziała.

W końcu odwróciła się i spojrzała na jezioro, tak spokojne, jakby nic się przed chwilą nie wydarzyło. Dostrzegła swoje odbicie, tak bardzo odległe. Przepełniała ją wdzięczność oraz, w końcu, spokój. Nie mogła jednak równocześnie pozbyć się obawy o swoją przyszłość. Próbowała usilnie wyrzucić z głowy te myśli, lecz cały czas zastanawiała się: jaką cenę przyjdzie jej zapłacić za życie Thora?

ROZDZIAŁ ÓSMY Thor leżał na ziemi pośrodku bitewnego pola, przygwożdżony do ziemi przez żołnierzy McClouda, bezradny, i słuchał dobiegających zewsząd odgłosów walki: krzyków i jęków konających ludzi i rzężenie zranionych koni. Zachodzące słońce i wschodzący księżyc – w pełni tak wyraźny, jakiego Thor jeszcze nigdy wcześniej nie widział – nagle zostały przesłonięte przez wielkiego wojownika, który podszedł i wzniósł wysoko w powietrze swój trójząb, przygotowując się do zadania śmiertelnego ciosu. Thor wiedział, że oto nadeszła jego ostatnia chwila. Zamknął oczy, przygotowując się na śmierć. Nie czuł strachu. Jedynie wyrzuty sumienia. Chciał pożyć trochę dłużej; chciał odkryć, kim jest, jakie jest jego przeznaczenie, ale przede wszystkich chciał spędzić więcej czasu z Gwen. Czuł, że taka śmierć była niesprawiedliwa. Nie tutaj miał umrzeć. I nie w ten sposób. Nie dziś. Jego czas jeszcze nie nadszedł. Czuł, że nie tak miało się to odbyć. Nie był jeszcze gotowy. Nagle poczuł, jak coś w nim wzbiera: jakaś zaciętość, dzikość, siła niepodobna do żadnej mu znanej. Jego ciało przeszył dreszcz, który rozlał się żarem od stóp przez nogi, tors, ramiona aż po czubki palców. Emanował palącą energią, mocą, którą ledwie pojmował. Ku swemu zdziwieniu zaryczał dziko, niczym smok powstający z ziemskich otchłani. Poczuł w sobie siłę dziesięciu mężczyzn, wyrwał się przytrzymującym go wojownikom i skoczył na nogi. Zanim żołnierz z trójzębem zdążył opuścić swą broń, Thor zbliżył się do niego i czołem staranował mu twarz, łamiąc nos, po czym kopnął go z taką siłą, że ten poleciał w tył, niczym armatnia kula, zwalając z nóg dziesięciu żołnierzy. Thor wrzasnął ze świeżo obudzonej wściekłości, chwycił jednego mężczyznę, uniósł wysoko nad głowę i cisnął nim w tłum, zwalając kolejny tuzin walczących niczym kręgle. Potem wyrwał któremuś żołnierzowi cep z długim na dziesięć stóp łańcuchem, zaczął machać nim w powietrzu, aż wszędzie dokoła rozległy się wrzaski wojowników, którzy znaleźli się akurat w jego zasięgu; dziesiątki mężczyzn powalonych na ziemię. Thor czuł, jak moc nieustannie przepływa przez jego ciało i zdał się całkowicie na nią. Kilku kolejnych wojowników natarło na niego. Thor uniósł dłoń i ze zdziwieniem poczuł jakieś mrowienie. Zaraz potem zaczęła wydobywać się z niej chłodna mgła. Wojownicy zatrzymali się nagle pokryci warstwą lodu. Stali jak wrośnięci w ziemię, nieruchome bryły lodu. Thor skierował dłonie w różnych kierunkach, zamrażając po kolei wszystkich walczących. Wkrótce wyglądało to tak, jakby całe bitewne pole pokryło się lodowymi skałami. Thor odwrócił się w kierunku towarzyszy broni. Zauważył też kilku żołnierzy, którzy mieli już zadać śmierć Reece’owi, O’Connorowi, Eldenowi i bliźniakom. Wzniósł

dłoń w ich stronę i zamroził atakujących, ocalając tym samym życie swych braci. Odwrócili się i spojrzeli na niego oczyma pełnymi wdzięczności i poczucia ulgi. Wyczyny Thora wkrótce zostały zauważone przez armię McClouda i zaczęto podchodzić do niego z większą ostrożnością. Utworzono wokół niego bezpieczny korowód, ale żaden z wojowników nie podszedł bliżej zdjęty strachem na widok dziesiątek towarzyszy zamienionych w lód, zamrożonych w miejscu tak, jak stali. Wówczas rozległ się ryk i przed szereg wystąpił mężczyzna pięciokrotnie większy od pozostałych. Musiał mieć ze czternaście stóp wzrostu i dźwigał potężny miecz. Thor wzniósł dłoń, by i jego zamrozić – ale w jego przypadku to nie zadziałało. Pacnął jedynie ręką w mgłę i odtrącił na bok niczym jakiegoś natrętnego owada. I wciąż szedł w kierunku Thora. Thor zaczął zdawać sobie sprawę, że jego moce nie były jednak doskonałe; był zaskoczony i nie rozumiał, dlaczego nie był wystarczająco silny, aby powstrzymać tego mężczyznę. Olbrzym dopadł Thora w trzech długich susach, zaskoczywszy go swoją zwinnością, i uderzył pięścią w twarz posyłając w powietrze. Thor wylądował twardo na ziemi. Nie zdążył się jeszcze odwrócić, a olbrzym już był na nim. Chwycił go dwoma rękoma i uniósł nad głowę. Cisnął nim w dal przy akompaniamencie wiwatującej armii McClouda. Thor przeleciał w powietrzu dobrych dwadzieścia stóp, wylądował twardo na ziemi i potoczył się kilka razy. Poczuł, jakby wszystkie kości nagle mu popękały. Podniósł wzrok i zobaczył zbliżającego się olbrzyma. Tym razem nie mógł już nic zrobić. Jakiekolwiek moce posiadał, wyczerpały się. Zamknął oczy. Proszę Boże, pomóż mi. Kiedy olbrzym zbliżał się do niego, Thor usłyszał nagle ciche brzęczenie, najpierw w swej głowie. Z każdą chwilą robiło się coraz głośniejsze i wkrótce czuł je już wokół siebie, w całym wszechświecie. Poczuł się dziwnie, jak nigdy dotąd; poczuł jedność z otaczającym go powietrzem, kołyszącymi się drzewami, poruszającymi się na wietrze źdźbłami traw. Wyczuwał to brzęczenie między każdą rzeczą, każdym stworzeniem. Uniósł rękę i poczuł, jakby zagarniał tą więź, zbierał ze wszystkich zakamarków wszechświata i poddawał swojej woli. Otworzył oczy, słysząc nad sobą to niesamowite brzęczenie i ku swemu zaskoczeniu zobaczył, jak tuż przy nim materializuje się z powietrza wielki rój pszczół. Nadlatywały ze wszystkich stron i kiedy Thor wzniósł ręce, czuł, że może nimi kierować. Nie miał pojęcia, jak to było możliwe. Wiedział jednak, że było. Skierował ręce w stronę olbrzyma. Ogromny rój pszczół przyćmił niebo, zanurkował i pochłonął olbrzyma w całości. Wielkolud podniósł ręce do góry i zaczął wymachiwać nimi na wszystkie strony. Później zawył od tysiąca użądleń i upadł na twarz martwy. Ziemia zatrzęsła się od zderzenia z jego wielkim ciałem.

Wtedy Thor skierował dłoń w stronę armii McClouda – w większości żołnierzy dosiadających koni, gapiących się na Thora, obserwujących z szokiem tę scenę. Żołnierze zaczęli odwracać się i uciekać – lecz nie mieli dość czasu na reakcję. Thor machnął dłonią w ich kierunku. Rój pszczół zerwał się z olbrzyma i zaczął atakować żołnierzy. Napastnicy wydali z siebie okrzyk przerażenia, po czym jak na komendę zawrócili i zaczęli uciekać w popłochu, żądleni przez niezliczony rój pszczół. Wkrótce pole bitwy opustoszało. Cała armia znikła. Niektórzy żołnierze nie zdołali uciec na czas i teraz spadali z wierzchowców, zasilając zastępy martwych ciał na ziemi. Ocalali wojownicy odjeżdżali w pełnym galopie, ścigani przez pszczoły aż po horyzont. Donośne brzęczenie zlało się w jeden zgiełk z odgłosem dudniących kopyt i okrzykami strachu wojowników. Thor osłupiał: w kilka minut pole bitwy opustoszało i zapanował kompletny spokój. Słyszał jedynie zawodzenie rannych, leżących w nierównych stertach, żołnierzy McClouda. Rozejrzał się dokoła i zobaczył swoich przyjaciół. Byli wyczerpani i oddychali ciężko. Wyglądali na mocno poobijanych. Odnieśli niewielkie rany, lecz poza tym mieli się dobrze. Poza oczywiście tymi trzema legionistami, których nie znał, a którzy leżeli martwi w niewielkiej odległości. Nagle usłyszał potężne dudnienie. Odwrócił się i po przeciwnej stronie na horyzoncie dostrzegł szarżującą w ich kierunku armię króla. Zjeżdżała ze wzniesienia z Kendrickiem na czele. Galopowali i w kilka chwil znaleźli się przy Thorze i jego kompanach, jedynych ocalałych na tym pobojowisku. Thor stał przed nimi w szoku, obserwując, jak Kendrick, Kolk, Brom i inni zeskoczyli z wierzchowców i powoli podeszli do niego. Towarzyszyły im dziesiątki rycerzy Srebrnej Gwardii, wszyscy wspaniali wojownicy królewskiej armii. Zobaczyli, że Thor oraz inni stoją sami, zwycięscy, na krwawym polu bitwy usłanym ciałami żołnierzy McClouda. Widział ich spojrzenia pełne podziwu, szacunku, a nawet trwogi. Widział to w ich oczach. Właśnie tego pragnął przez całe życie. Właśnie stał się bohaterem.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Erec galopował na swym wierzchowcu południowym traktem. Popędzał konia jak nigdy w życiu, próbując ze wszech sił omijać ledwie widoczne w nocnym mroku wyboje i dziury. Nie zatrzymał się ani na chwilę od momentu, kiedy dowiedział się o porwaniu Alistair, o jej sprzedaży w niewolę, wywiezieniu do Baluster. Nie mógł przestać obwiniać siebie. Jaki był głupi i naiwny, że zaufał temu oberżyście, iż ten dotrzyma słowa, że wywiąże się ze swej części umowy i odda mu Alistair po wygranym turnieju. Słowo Ereca znaczyło dla niego tyle, co jego honor i przyjął, że dla innych również było świętością. Popełnił błąd. A Alistair zapłaciła za to wysoką cenę. Na myśl o niej serce mu krwawiło. Popędzał konia coraz mocniej, uderzając go w boki obcasami. Ta piękna i wytworna dama najpierw musiała znosić poniżającą pracę dla oberżysty – a teraz została sprzedana w niewolę, na pastwę ni mniej ni więcej tylko handlu nierządem. Sama ta myśl sprawiała, że ogarniał go szał. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że to on za to odpowiadał: gdyby nie pojawił się w jej życiu, nie zaoferował, że zabierze ją stąd, być może oberżyście w ogóle nie przyszłoby do głowy, by ją sprzedać. Pędził przez noc przy nieustannym akompaniamencie uderzeń kopyt i oddechu konia. Jego wierzchowiec był już porządnie wyczerpany i Erec obawiał się, że wkrótce zajeździ go na śmierć. Do oberży przybył tuż po turnieju. Nie robił żadnej przerwy, by odpocząć. Był w tej chwili tak znużony, wyczerpany, że czuł, jakby za chwilę miał przewrócić się i spaść z siodła. Lecz zmusił się, aby jego oczy pozostały otwarte, by nie zasnąć, kiedy tak jechał w poświacie pełnego księżyca, kierując się cały czas na południe do Baluster. Przez całe życie słyszał opowieści o Baluster. Nigdy co prawda tam nie był. Miejsce to słynęło z hazardu, opium, nierządu, każdej możliwej do wyobrażenia przywary tego królestwa. To tam przybywali tłumnie wszyscy niezadowoleni z życia, z każdego zakątka królestwa, by pławić się w każdej znanej człowiekowi przyjemności. To miejsce było całkowitym zaprzeczeniem tego, kim był. Nigdy nie uprawiał hazardu. Pił sporadycznie, przedkładając nad to ćwiczenia i nabieranie wprawy w swych umiejętnościach. Nie potrafił zrozumieć ludzi, którzy ulegali lenistwu i oddawali się hulankom tak, jak robili to bywalcy Baluster. Pobyt w tym miejscu nie wróżył nic dobrego. Z tego mogło wyniknąć tylko samo zło. Jego serce truchlało na myśl o tym, że ona tu przebywa. Wiedział, że musi szybko ją uratować, zabrać daleko stąd, zanim ktoś wyrządzi jej krzywdę. Księżyc schylił się już nad horyzontem, a droga stała się szersza i nosiła coraz więcej śladów podróżowania, kiedy Erec dostrzegł pierwsze oznaki miasta: niezliczone pochodnie oświetlające miejskie mury. Wyglądało to tak, jakby całe miasto zamieniło się w jedno wielkie ognisko. Erec nie był tym zdziwiony: chodziły słuchy, że jego mieszkańcy nie kładli się spać aż do rana.

Erec pogonił jeszcze bardziej swego wierzchowca. Miasto było coraz bliżej i bliżej, aż w końcu przejechał po drewnianym moście oświetlonym z każdej strony światłem pochodni. Drzemiący wartownik podskoczył na nogi kiedy Erec wpadł na most i przejechał koło niego. Strażnik zawołał: – HEJ! Erec nawet nie zwolnił. Gdyby ten mężczyzna nabrał pewności siebie i zaczął go gonić – w co Erec wątpił i to wielce – wówczas upewniłby się, że byłaby to ostatnia rzecz, jaką zrobił w swoim życiu. Przegalopował przez wielkie otwarte bramy rozłożonego na planie kwadratu miasta, otoczonego ze wszech stron niskim, antycznym, kamiennym murem. Przejechał wąskimi uliczkami miasta rozświetlonymi gęsto pozatykanymi pochodniami. Budynki wybudowano blisko siebie, nadając miastu klaustrofobiczny charakter. Ulice wypełniały gęste tłumy ludzi. Wszyscy sprawiali wrażenie podpitych, potykali się co rusz, przekrzykiwali głośno i przepychali – jedna wielka hulanka. Każdy zaś budynek był albo karczmą, albo jaskinią hazardu. Erec wiedział, że trafił w dobre miejsce. Wyczuwał obecność Alistair gdzieś w pobliżu. Przełknął głośno, mając nadzieję, że się nie spóźnił. Podjechał do budynku, który wyglądał na obszerny zajazd, położony w centrum miasta. Tłumy ludzi cisnęły się przed wejściem. Erec pomyślał, że było to najlepsze miejsce, by zacząć szukać Alistair. Zsiadł z konia i wszedł pospiesznie do środka, rozpychając łokciami na boki rozzuchwalonych wypitym alkoholem ludzi. Przedzierał się do karczmarza, który stał na tyłach, na środku pomieszczenia i spisując nazwiska ludzi, brał od nich monety i kierował do poszczególnych pokojów. Był oślizły, na jego twarzy królował udawany uśmiech, pocił się cały i zacierał ręce, licząc uzbierane monety. Spojrzał na Ereca, uśmiechając się sztucznie. – Pokój, panie? – zapytał. – Czy raczej kobietę? Erec potrząsnął głową i podszedł do niego bliżej. Chciał, by mężczyzna dobrze go usłyszał. – Szukam handlarza – powiedział. – Handlarza niewolników. Przejeżdżał tędy dzień lub dwa temu. Z Samarii. Wiózł ze sobą cenny ładunek. Ludzi. Mężczyzna oblizał wargi. – Szukasz cennych informacji – odparł mężczyzna. – Mogę ci ich dostarczyć. Ot tak, jak i tych pokoi. Mężczyzna uniósł dłoń i potarł palcami. Spojrzał na Ereca i uśmiechnął się. Nad górną wargą wystąpił pot. Erec poczuł obrzydzenie na jego widok, lecz potrzebował informacji i nie chciał tracić więcej czasu. Sięgnął do sakiewki i położył na dłoni mężczyzny złotą monetę. Oczy karczmarza otwarły się szeroko ze zdziwienia. – Królewskie złoto – zauważył. Był pod dużym wrażeniem. Zlustrował Ereca spojrzeniem pełnym szacunku i podziwu.

– Przebyłeś zatem całą drogę z Królewskiego Grodu? – zapytał. – Dość – powiedział Erec. – Ja tu jestem od zadawania pytań. Zapłaciłem ci. A teraz mów: gdzie jest ten handlarz? Mężczyzna oblizał wargi kilkukrotnie, po czym nachylił się nisko. – Człowiek, którego szukasz zwie się Erbot. Przejeżdża tędy raz na tydzień. Ze świeżą partią dziewek. Sprzedaje je temu, kto da najwięcej. Znajdziesz go najpewniej w jego melinie. Jedź tą ulicą do końca. Tam go znajdziesz. Jeśli jednak szukasz jakiejś wartościowej partii, to najpewniej już jej tam nie ma. Jego dziewki i tak długo nie wytrzymują. Erec miał już odwrócić się i odejść, kiedy poczuł na swoim nadgarstku uścisk ciepłej, lepkiej dłoni. Spojrzał na karczmarza ze zdziwieniem. – Jeśli szukasz dziewki, może spróbujesz jednej z moich? Są równie dobre, co jego i za połowę ceny. Erec uśmiechnął się do niego szyderczo. Mężczyzna wzbudzał w nim odrazę. Gdyby miał więcej czasu, prawdopodobnie zabiłby go teraz, chociażby dlatego, żeby świat nie musiał więcej go znosić. Zlustrował go jednak wzrokiem i uznał, że nie był wart zachodu. Erec strząsnął jego rękę i nachylił się nisko. – Dotknij mnie jeszcze raz – ostrzegł go – a pożałujesz, że kiedykolwiek to zrobiłeś. A teraz cofnij się o dwa kroki, zanim znajdę jakieś wygodne miejsce dla tego oto rapiera w mojej dłoni. Karczmarz spojrzał w dół oczyma szeroko otwartymi ze strachu i cofnął się o kilka kroków. Erec odwrócił się i wypadł z izby, rozpychając łokciami na boki klientów, jednym susem pokonawszy podwójne drzwi karczmy. Nigdy jeszcze rodzaj ludzki nie napawał go takim obrzydzeniem. Wspiął się na konia, który stąpał niespokojnie i parskał na jakiegoś pijanego przechodnia. Mężczyzna zerkał akurat na niego – Erec nie miał wątpliwości, że zamierzał spróbować go ukraść. Zastanawiał się, czy nie doszłoby do tego, gdyby akurat nie wrócił. Musiał pamiętać na przyszłość, żeby baczniej uwiązywać swego wierzchowca. Nie mógł nadziwić się licznym przywarom tego miasta. Pominąwszy to, jego rumak Warkfin był zahartowanym koniem bitewnym i gdyby ktokolwiek chciał go ukraść, ten rozdeptałby go na miazgę. Erec pogonił kuksańcem Warkfina i pojechał galopem wzdłuż wąskiej ulicy, z wszystkich sił próbując unikać cisnących się ludzi. Była już późna noc, a mimo to wydawało się mu, że ulice z każdą chwilą robią się coraz ciaśniejsze, pełne ludzi różnego pochodzenia, mieszających się ze sobą. Kilku pijaków wydarło się na niego, kiedy przejechał zbyt szybko tuż obok, lecz nie przejął się tym. Czuł, że Alistair jest już blisko i nic nie było w stanie go teraz zatrzymać, nic zanim jej nie odzyska.

Ulicę wieńczył kamienny mur. Ostatni budynek po prawej był kolejną, chylącą się ku ziemi karczmą, ze ścianami z białej gliny i dachem krytym strzechą, której lepsze dni już dawno minęły. Po spojrzeniach rzucanych mu przez wchodzących i wychodzących ludzi poznał, że dotarł na miejsce. Zsiadł z konia, przywiązał go porządnie do palika i wtargnął do wewnątrz gospody. I stanął jak wryty, całkiem zaskoczony. Izba była słabo oświetlona kilkoma migocącymi pochodniami i wygasającym ogniem w kominku w przeciwległym rogu. Wszędzie leżały porozrzucane niedbale pledy, na których leżało całe mnóstwo ledwie przyodzianych kobiet, przywiązanych grubą liną do siebie i ścian. Wyglądało na to, że wszystkie były pod wpływem narkotyku – wyczuł zapach opium w powietrzu i dostrzegł krążącą między nimi fajkę. Kilku porządnie ubranych mężczyzn przechadzało się dokoła, trącając i szturchając stopy kobiet, jakby sprawdzali towar przed podjęciem decyzji, przed jego zakupem. W odległym kącie karczmy, na niewielkim, czerwonym, aksamitnym krześle, siedział mężczyzna. Ubrany był w jedwabne szaty, a z obu stron wystawały łańcuchy, którymi przykuł do siebie kobiety. Za nim stali potężni, umięśnieni mężczyźni. Ich twarze pokrywały blizny. Byli wyżsi i szersi nawet od Ereca. Wyglądali na takich, którzy czekają tylko na jakąś okazję, by kogoś zabić. Erec rozejrzał się i w mig pojął, co tu się dzieje: miał przed sobą gniazdo rozpusty, a te kobiety były do wynajęcia, zaś mężczyzna na krześle był królem tego przybytku, tym, który porwał Alistair – jak zapewne również i pozostałe kobiety. Zdał sobie sprawę, że Alistair mogła tu gdzieś być. Ruszył jak oszalały przeglądać twarze kobiet w poszukiwaniu tej jedynej. Było tu kilkadziesiąt kobiet – niektóre pozbawione świadomości – a poza tym panował półmrok, więc trudno było tak od razu się rozeznać. Przyglądał się uważnie każdej twarzy z osobna, chodząc między rzędami kobiet, kiedy nagle wielka łapa smagnęła go w tors. – Płacisz? – usłyszał czyjś szorstki głos. Erec podniósł wzrok i zobaczył nad sobą potężnego mężczyznę, który spoglądał na niego gniewnie. – Chcesz popatrzeć na kobiety, to płać – powiedział tubalnym, niskim tonem. – Takie zasady. Erec popatrzył na niego szyderczo. Czuł, jak wzbiera w nim nienawiść. I wtem, szybciej niż mężczyzna zdążył mrugnąć oczyma, uderzył go nasadą dłoni prosto w przełyk. Mężczyzna wydał stłumiony okrzyk, otworzył szeroko oczy, po czym upadł na kolana z rękoma na gardle. Erec wziął zamach i łokciem uderzył go w skroń. Mężczyzna upadł na ziemię płasko na twarz. Erec kontynuował poszukiwania Alistair, chodził między rzędami kobiet i desperacko przyglądał się ich twarzom, lecz jej nie znalazł. Nie było jej tu.

Z mocno walącym sercem podszedł do odległego krańca izby, do tego starszego mężczyzny siedzącego w rogu i baczącego na wszystko tutaj. – Znalazłeś coś w twoim guście? – zapytał mężczyzna. – Coś, o co chciałbyś się potargować? – Szukam kobiety – zaczął Erec ostrym niczym stal tonem, próbując zachować spokój – i powiem to tylko raz. Jest wysoka, ma długie blond włosy i zielono-niebieskie oczy. Ma na imię Alistair. Zabrano ją z Savarii dzień lub dwa temu. Powiedziano mi, że tutaj jest. Czy to prawda? Mężczyzna potrząsnął głową powoli z uśmieszkiem na twarzy. – Obawiam się, że towar, którego szukasz został już sprzedany – powiedział . – Całkiem niezły okaz. Naprawdę masz dobry gust. Wybierz inną, a ja dam ci zniżkę. Erec popatrzył na niego gniewnie. Czuł rozsadzającą go wściekłość. – Kto ją zabrał? – warknął Erec. Mężczyzna uśmiechnął się. – Rany, naprawdę zadurzyłeś się w tej niewolnicy. – Nie jest niewolnicą – warknął Erec. – To moja żona. Mężczyzna spojrzał na niego zszokowany – po czym nagle odchylił głowę i roześmiał się na głos. – Twoja żona! A to dobre. Niestety przyjacielu, już nią nie jest. Teraz robi za igraszkę kogoś innego. Gdy to powiedział, jego twarz pociemniała nagle i nabrała mrocznego wyrazu. Dał znak swoim ludziom i dodał: – Pozbądźcie się stąd tego śmiecia. Dwaj umięśnieni mężczyźni wystąpili do przodu i z szybkością, która zadziwiła Ereca, rzucili się jednocześnie na niego. Nie byli jednak świadomi, na kogo się porwali. Erec był szybszy. Zrobił unik i chwycił nadgarstek jednego z atakujących. Wygiął go do tyłu, aż mężczyzna padł plecami na ziemię. Jednocześnie rąbnął łokciem w krtań drugiego draba. Podszedł i zmiażdżył tchawicę tego, który leżał już na podłodze, pozbawiając go oddechu. Potem nachylił się i staranował głową drugiego z przeciwników, który wciąż trzymał się za szyję. Mężczyzna zwalił się z nóg ogłuszony ciosem. Erec przeszedł po leżących, nieprzytomnych mężczyznach w kierunku starszego mężczyzny, który trząsł się razem ze swoim krzesłem. Miał szeroko otwarte oczy ze strachu. Erec chwycił go za włosy i odchylił głowę do tyłu, po czym przyłożył mu sztylet do krtani. – Powiedz gdzie ona jest, a ja być może pozwolę ci żyć – warknął. Mężczyzna zająknął się. – Powiem ci, gdzie jest, ale to i tak strata czasu – odparł. – Sprzedałem ją możnowładcy, który ma własny oddział rycerzy i mieszka w swoim zamku. To bardzo potężny człowiek, którego zamku nigdy jeszcze nie zdobyto. A poza tym, ma w rezerwie

całą armię. Jest bardzo bogaty – jego armia najemników gotowa jest wypełnić każdy rozkaz, o każdej porze. Zatrzymuje przy sobie każdą dziewkę, którą kupi. Nie ma mowy, żebyś ją oswobodził. Wracaj więc tam, skąd przybyłeś, gdziekolwiek to jest. Ona przepadła. Erec naparł na ostrze sztyletu, aż pociekła krew, a mężczyzna krzyknął. – Gdzie on jest, ten możnowładca? – warknął Erec. Tracił już cierpliwość. – Jego zamek leży na zachód od miasta. Przejedź zachodnią bramą i jedź tak długo, aż skończy się trakt. Wtedy zobaczysz jego zamek. Ale to strata czasu. Zapłacił za nią solidnie – więcej niż była warta. Erec miał już tego dość. Bez namysłu podciął krtań handlarzowi nierządem, uśmiercając go na miejscu. Krew polała się wszędzie. Mężczyzna opadł na swym siedzisku i znieruchomiał. Erec spojrzał na niego, na dwóch leżących na podłodze mężczyzn i poczuł odrazę do całego przybytku. Nie mógł uwierzyć, że coś takiego w ogóle istniało. Zaczął rozcinać sznury więżące kobiety, uwalniać jedną po drugiej. Kilka z nich wstało od razu i pobiegło do drzwi. Wkrótce cała izba zapełniła się tratującymi się nawzajem kobietami, które za wszelką cenę chciały dostać się do drzwi. Niektóre z nich były zbyt odurzone, by iść samodzielnie i inne im pomagały. – Kimkolwiek jesteś – powiedziała do niego jedna z nich, zatrzymując się na chwilę w drzwiach – dziękuję ci. Gdziekolwiek zmierzasz, niech Bóg cię wspiera. Erec przyjął całą tę wdzięczność i błogosławieństwo; przeczuwał z niepokojem, że tam, dokąd się udawał, będzie potrzebował wsparcia.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Zaczęło świtać. Poranne słońce wlewało się przez małe okna chaty Illepry i kładło na zamkniętych oczach Gwendolyn, budząc ją z wolna. Pierwsze słońce, mieniące się barwą stonowanej pomarańczy, opromieniło jej twarz i obudziło ją w panującej dokoła ciszy. Zamrugała oczyma, zdezorientowana, zastanawiając się, gdzie jest. Wkrótce uświadomiła coś sobie: Godfrey. Gwen zasnęła na wyściółce chaty, na słomianym łóżku obok niego. Illepra spała tuż przy Godfreyu. Ta noc była długa. Godfrey zawodził, przewracał się i wiercił, a Illepra doglądała go bez ustanku. Gwen trwała przy nim, gotowa pomóc najlepiej, jak mogła. Przynosiła mokre okłady, wykręcała z nich wodę, kładła na czole Godfreya, podawała Illeprze zioła i balsamy, o które ustawicznie ją prosiła. Ta noc wydawała się nie mieć końca. Wiele razy słyszała krzyk brata. Była pewna, że umiera. Nie raz wzywał ojca, czym przyprawiał Gwen o dreszcze. Czuła obecność ojca. Czuła jak unosi się nad nimi ciężko. Nie miała pojęcia, czy chciał, aby jego syn przeżył, czy umarł – ich relacje tak często były napięte. Gwen spędziła noc w chacie, gdyż nie wiedziała, dokąd pójść. W zamku nie czuła się bezpiecznie. Nie pod tym samym dachem z jej bratem. Czuła się za to dobrze tutaj, pod opieką Illepry, z Akorthem i Fultonem stojącymi na zewnątrz na straży. Czuła, że nikt nie wie, gdzie się teraz znajduje i chciała, żeby tak pozostało. Poza tym, polubiła w ostatnich dniach człowieka, którym stał się jej brat. Odkryła w nim kogoś zupełnie sobie obcego. I z bólem znosiła myśl, że właśnie umierał. Podźwignęła się na nogi i podeszła do brata. Jej serce zaczęło mocno bić. Zastanawiała się, czy jeszcze żyje. Coś jej mówiło, że jeśli Godfrey przebudzi się tego ranka, to przeżyje, a jeśli nie, to będzie już po nim. Illepra podniosła się i również spojrzała na niego. Musiała zasnąć w międzyczasie; Gwen nie mogła jej winić. Klęknęły obydwie u boku Godfreya, spoglądając na niego w wypełniającym izbę świetle brzasku. Gwen położyła rękę na jego nadgarstku i potrząsnęła nim, a Illepra położyła swoją na jego czole. Zamknęła oczy i odetchnęła – i nagle Godfrey otworzył oczy szeroko. Illepra cofnęła rękę zaskoczona. Gwen również nie spodziewała się tego. Zdziwiła się, widząc, że Godfrey otworzył oczy. Odwrócił się i spojrzał na nią. – Godfreyu? – powiedziała. Zmrużył oczy, zamknął je, po czym znowu otworzył. Potem, ku jej zdziwieniu, podparł się na łokciu i spojrzał na nie obydwie. – Która godzina? – spytał. – Gdzie ja jestem? Jego głos brzmiał tak żywo, tak zdrowo. Gwen nigdy nie czuła tak wielkiej ulgi. Uśmiechnęła się szeroko, podobnie jak Illepra.

Gwen zbliżyła się do niego i objęła ramionami. Uściskała go mocno, po czym wyprostowała się. – Ty żyjesz! – wykrzyknęła. – Oczywiście, że żyję – powiedział. – Dlaczego miałoby być inaczej? I kim jest ona? – spytał, wskazując głową na Illeprę. – To kobieta, która uratowała ci życie – odparła Gwen. – Uratowała życie? Illepra spuściła wzrok. – Pomogłam tylko troszeczkę – powiedziała uniżenie. – Co się stało? – spytał Gwen zdziwiony. – Ostatnie, co pamiętam, to to, że piłem w karczmie, a potem… – Zostałeś otruty – powiedziała Illepra. – Bardzo rzadką i silną trucizną. Dawno już nie miałam z nią do czynienia. Masz szczęście, że żyjesz. W zasadzie jesteś jedyną znaną mi osobą, która to przeżyła. Ktoś u góry musiał sprawować pieczę nad tobą. Usłyszawszy te słowa, Gwen poczuła, że kobieta miała rację. Od razu przyszedł jej na myśl ojciec. Słońce zaświeciło mocniej i poczuła jego obecność. Chciał, by Godfrey żył. – Dobrze ci tak – powiedziała z uśmiechem. – Obiecałeś skończyć z piciem. Zobacz, co z tego wyszło. Odwrócił się i uśmiechnął do niej. Na jego policzkach dostrzegła oznaki powracającego życia i poczuła wielką ulgę. Wrócił do niej, do świata. – Ocaliłaś mi życie – powiedział żarliwie. Odwrócił się do Illepry. – Obie mnie uratowałyście – dodał. – Nie wiem jak kiedykolwiek się wam odwdzięczę. Kiedy spoglądał na Illeprę, Gwen coś zauważyła – coś w jego spojrzeniu, coś o wiele więcej niż wdzięczność. Odwróciła się i spojrzała na Illeprę. Zauważyła, że kobieta się zaczerwieniła i spuściła wzrok – i uświadomiła sobie, że ci dwoje spodobali się sobie nawzajem. Illepra odwróciła się na pięcie i przeszła w inny kąt izby. Zaczęła przygotowywać jakąś miksturę odwrócona do nich plecami. Godfrey odwrócił się do Gwen. – To Gareth? – spytał nagle poważniejąc. Gwen skinęła głową, rozumiejąc, o co ją pytał. – Masz szczęście, że żyjesz – powiedziała. – W przeciwieństwie do Firtha. – Firtha? – spytał ze zdziwieniem Godfrey. – Nie żyje? Ale jak? – Powiesił go na szubienicy – powiedziała. – Ty miałeś być następny. – A ty? – spytał Godfrey. Gwen wzruszyła ramionami. – Planuje wydać mnie za mąż. Sprzedał mnie Nevarunom. Ponoć już są w drodze, by mnie stąd zabrać.

Godfrey usiadł z oburzenia. – Nigdy na to nie pozwolę! – krzyknął. – Ani ja – odparła. – Znajdę jakiś sposób. – Jednak bez Firtha nie mamy dowodów. Nie obalimy Garetha w żaden sposób. Będzie wolny. – Znajdziemy sposób – odparła. – Znajdziemy… Nagle izba wypełniła się światłem – Akorth i Fulton wmaszerowali do środka. – Moja pani– zaczął Akorth, kiedy nagle dostrzegł Godfreya. – Skurczybyku jeden! – wykrzyknął z radością. – Wiedziałem! Wszystko w życiu oszukałeś – wiedziałem, że ze śmiercią będzie tak samo! – A ja wiedziałem, że żaden kufel do grobu cię nie wpędzi! – dodał Fulton. Podbiegli do Godfreya i kiedy ten wyskoczył z łoża, wpadli sobie w objęcia. Wtem Akorth odwrócił się do Gwen i popatrzył na nią z powagą. – Moja pani. Przepraszam, że nachodzę, lecz dostrzegliśmy oddział żołnierzy na horyzoncie. Jadą tu w pełnym galopie. Gwen spojrzała na niego z niepokojem, po czym wybiegła na zewnątrz, nachyliwszy się w drzwiach, i zwęziła wzrok przed mocnym słonecznym światłem. Pozostali poszli w jej ślady. Stanęli w jednej grupie przed chatą. Gwen spojrzała na horyzont i zobaczyła niewielki oddział Srebrnej Gwardii, który jechał w ich kierunku. Pół tuzina ludzi szarżowało z największą prędkością, bez wątpienia podążając co tchu w ich kierunku. Godfrey sięgnął po miecz, jednak Gwen uspokoiła go, kładąc mu dłoń na ręce. – To nie są ludzie Garetha – to od Kendricka. Jestem pewna, że przybywają w pokoju. Jeźdźcy dotarli do nich, zeskoczyli z siodeł, nie tracąc ani chwili, i uklękli przed Gwen. – Pani – powiedział jadący na czele żołnierz. – Przynosimy wspaniałe wieści. Odparliśmy McCloudów! Twój brat Kendrick jest bezpieczny i kazał przekazać mi wiadomość: Thor ma się dobrze. Na te słowa Gwen wybuchnęła płaczem. Przepełniły ją wdzięczność i poczucie ulgi. Podeszła do Godfreya i uściskała go. Godfrey odwzajemnił jej uścisk, a ona poczuła, jakby życie na nowo wstąpiło w jej ciało. – Dziś wszyscy wrócą – ciągnął dalej posłaniec – i na królewskim dworze odbędzie się wielka uczta! – Doprawdy, wspaniałe to wieści – krzyknęła Gwen. – Moja pani – usłyszała czyjś inny, głęboki głos. Podniosła wzrok i zobaczyła Sroga, wsławionego w boju możnowładcę, odzianego w czerwienie typowe dla zachodnich prowincji, mężczyznę, którego znała od dzieciństwa. Wojownik przyjaźnił się blisko z jej ojcem. Uklęknął przed nią, wprawiając ją w zakłopotanie. – Proszę, panie – powiedziała – nie klękaj przede mną.

Był sławnym mężczyzną, wpływowym możnowładcą, który dysponował tysiącami oddanych żołnierzy, który rządził Silesią, swoim własnym miastem, twierdzą zachodnich ziem zbudowanym na klifie, na samej krawędzi kanionu. Była praktycznie nie do zdobycia, a on był jednym z niewielu, którym jej ojciec ufał. – Przybyłem tu z tymi oto ludźmi, gdyż dotarły do mnie wieści, iż na królewskim dworze zaszły wielkie zmiany – powiedział z rozmysłem. – Tron utracił stabilność. Nowy władca – zdecydowany i z prawdziwego zdarzenia – musi zasiąść na jego miejscu. Słyszałem zaś, że pragnieniem twego ojca było, abyś to ty nim została. Twój ojciec był mi jak brat, a jego słowo jest dla mnie wiążące. Jeśli takie miał życzenie, takie jest i moje. Przybyłem oświadczyć ci, iż jeśli obejmiesz władzę, moi ludzie złożą przed tobą przysięgę wierności. Zalecałbym, abyś szybko podjęła jakieś działanie. Dzisiejsze wydarzenia udowadniają, że w Królewskim Grodzie potrzebny jest nowy władca. Gwen stała, zaskoczona, nie mając pojęcia, co odpowiedzieć. Czuła pokorę i dumę, ale też była poruszona do głębi. Czuła, że to wszystko ją przerasta. – Dziękuję ci, panie – powiedziała. – Jestem wdzięczna za twe słowa i za propozycję. Głęboko je przemyślę. Teraz jednak chciałabym powitać w domu mego brata – oraz Thora. Srog pokłonił się jej, a kiedy na horyzoncie rozległ się dźwięk rogu, Gwen spojrzała tam i dostrzegła, jak z chmury kurzu wyłania się wielka armia. Podniosła dłoń do oczu, by osłonić je przed słonecznym blaskiem i jej serce natychmiast szybciej zabiło. Nawet z tej odległości poznała, kim są ci ludzie. To Srebrna Gwardia, ludzie króla. A na ich czele jechał Thor.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Thor wracał z całą armią, tysiącami żołnierzy maszerującymi zgodnie jak na komendę w kierunku Królewskiego Grodu. Czuł się wspaniale. Nadal nie mógł w pełni zrozumieć, co się stało. Był dumny z tego, czego dokonał: kiedy bitwa wydawała się już przegrana, nie poddał się strachowi i przeciwstawił się wrogowi. Był w szoku, że udało mu się przeżyć. Cała bitwa jawiła mu się nierzeczywistą. Był dumny, że udało mu się wezwać swe moce – a jednocześnie miał mętlik w głowie, gdyż nie zawsze mógł na nie liczyć. Nie rozumiał ich, a co gorsza, nie wiedział skąd się brały i jak nad nimi zapanować. Dzięki temu uświadomił sobie, że musiał nauczyć się polegać również na swych ludzkich umiejętnościach – musiał stać się najlepszym wojownikiem, najlepszym żołnierzem, jakim tylko mógł. Zaczynał zdawać sobie sprawę, że aby nim zostać, potrzebował obu stron swojej natury – wojownika i czarnoksiężnika – skoro był nimi oboma naraz. Jechali całą noc, by dotrzeć jak najszybciej do królewskiego dworu. Thor czuł się zmęczony, wyczerpany ponad granice wytrzymałości, ale też zadowolony. Pierwsze słońce wyłaniało się właśnie zza horyzontu, zabarwiając bezkresne niebo odcieniami żółci i różu, sprawiając, że Thor miał wrażenie, iż widzi wszystko po raz pierwszy w życiu. Nigdy dotąd nie czuł się tak ożywiony. Otaczali go przyjaciele: Reece, O’Connor, Elden i bliźniacy. Jechał razem z Kendrickiem, Kolkiem, Bromem, setkami członków legionu, Gwardii i królewskimi żołnierzami. Zamiast jednak jechać gdzieś na uboczu, był w samym środku, otoczony nimi ze wszystkich stron. I rzeczywiście. Od czasu bitwy wszyscy spoglądali na niego inaczej. Widział podziw w ich oczach, zarówno legionistów, jak i pełnokrwistych wojowników. Stanął naprzeciw armii McClouda i odwrócił losy tej wojny. Thor czuł jedynie radość, że nie zawiódł żadnego ze swych braci legionistów. Był szczęśliwy, że wyszli z tego prawie bez szwanku, ale też czuł wyrzuty sumienia z powodu tych, którzy polegli w walce. Nie znał ich, ale żałował, że i ich nie ocalił. Stoczyli krwawą i zażartą bitwę i nawet teraz, za każdym razem, kiedy mrugnął oczyma, widział przed sobą walczących ludzi, różnoraką broń, którą przeciwko niemu użyli. McCloudowie byli zaciekłym klanem, a on miał szczęście; kto wie, czy miałby go tyle przy następnym spotkaniu. Kto wiedział, czy udałoby mu się ponownie użyć mocy. Nie wiedział, czy w ogóle wróciliby do domu. Chciał poznać odpowiedzi. I chciał odnaleźć matkę. Chciał wiedzieć, kim naprawdę jest. Musiał odszukać Argona. Usłyszał pisk Krohna za sobą i nachylił się, by go pogłaskać, a kot polizał jego dłoń. Czuł wielką ulgę na myśl, że i Krohn wyszedł z bitwy cało. Zniósł go z pola i zawiesił na koniu za swoim siodłem. Wydawało się, że kot był w stanie iść o własnych siłach, jednak Thor chciał, by Krohn odpoczął przed długą, powrotną drogą do domu. Cios, który posłał go w powietrze, był potężny i Thor podejrzewał, że kot ma połamane kości. Nie

potrafił wyrazić wdzięczności wobec Krohna, który był mu raczej bratem, niż zwierzęciem, a który uratował jego skórę już nie raz. Kiedy weszli na wzniesienie i ujrzeli przed sobą panoramę królestwa, w oczy rzuciło im się rozległe, wspaniałe miasto – Królewski Gród, pełne wież i strzelistych iglic, jego stare, kamienne mury i masywny, zwodzony most, bramy w kształcie łuku, setki żołnierzy stojących na warcie na gzymsach i drodze, otoczone przepastnymi polami oraz oczywiście zamek królewski pośrodku tego wszystkiego. Thor pomyślał od razu o Gwen. Dzięki niej przetrzymał bitwę. Dała mu powód i cel życia. Wiedząc, że został zwabiony w pułapkę, że ktoś urządził zasadzkę, poczuł nagle niepokój o jej życie. Miał nadzieję, że tu, na zamku, była bezpieczna, że jakiekolwiek siły uwzięły się na niego, ją pozostawiły nietkniętą. Usłyszał odległy śmiech i dostrzegł coś migocącego w świetle. Zmrużył oczy i uświadomił sobie, że na horyzoncie zbierały się właśnie wielkie tłumy mieszkańców Królewskiego Grodu. Wylegali na ulice i wymachiwali flagami. Gromadzili się tłumnie, by ich powitać. Ktoś zadął w róg i Thor zdał sobie sprawę, że właśnie zostali powitani w domu. Pierwszy raz w życiu nie czuł się tu obcy. – To na twoją cześć – powiedział jadący obok Reece i poklepał Thora po plecach. Z jego spojrzenia wyzierał szacunek. – Jesteś herosem tej bitwy. Jesteś teraz bohaterem tych wszystkich ludzi. – Wyobraźcie sobie – jeden z nas, zwykły legionista, a zawrócił całą armię McClouda – dodał z dumą O’Connor. – Zaiste – przysparzasz honoru całemu legionowi – powiedział Eden. – Teraz będą musieli nas wszystkich potraktować znacznie poważniej. – Nie wspominając o tym, że ocaliłeś życie nam wszystkim – dodał Conval. Thor wzruszył ramionami. Przepełniała go duma, ale jednocześnie nie pozwalał, by uderzyło mu to do głowy. Wiedział, że jest człowiekiem, słabym i podatnym na różne niebezpieczeństwa, podobnie jak oni wszyscy. Wiedział również, że losy bitwy mogły potoczyć się zupełnie inaczej. – Zrobiłem tylko to, do czego mnie przygotowali – odparł Thor. – To, czego nauczono nas wszystkich. Nie jestem lepszy od was. Tego dnia miałem akurat szczęście. – Powiedziałbym, że znacznie więcej niż szczęście – powiedział Reece. Jechali dalej spokojnym kłusem po głównym trakcie prowadzącym do Królewskiego Grodu. Zewsząd pojawiało się coraz więcej ludzi. Wiwatowali i wymachiwali chorągwiami w królewskich niebiesko-żółtych barwach MacGilów. Thor zauważył, że powitanie przeradzało się z wolna w uroczystą paradę. Cały dwór wyległ przed zamek, by uczcić ich powrót. Widział ulgę i radość na ich twarzach. Rozumiał, skąd się brały: gdyby armia McClouda podeszła jeszcze bliżej, wszystko to mogłoby lec w gruzach.

Otoczony ze wszystkich stron gęstym tłumem ludzi, przejechał wraz z innymi po drewnianym moście. Odgłos końskich kopyt zadudnił głośno. Minęli strzelistą, kamienną bramę, przejazd i wyjechali po drugiej stronie – gdzie powitały ich wiwatujące masy ludzi. Wymachiwali flagami i rzucali słodkości. Do witających przyłączyła się też muzykalna trupa i rozległy się dźwięki krotali i bębnów. Ludzie zaczęli tańczyć na ulicach. Thor, podobnie jak inni, zsiadł z konia. Zrobiło się zbyt ciasno na jazdę konną. Zdjął ze swego rumaka Krohna i postawił na ziemi. Kot najpierw trochę kulał, lecz wkrótce potruchtał zwykłym chodem. Wyglądało na to, że wszystko było z nim w porządku. Thor poczuł ulgę, a Krohn polizał kilkakrotnie jego dłoń. Przeszli królewskim placem. Ludzie, których Thor nie znał zupełnie, ściskali go i tulili się do niego z każdej strony. – Ocaliłeś nas! – krzyknął jakiś staruszek. – Oswobodziłeś nasze królestwo! Thor chciał coś mu odpowiedzieć, lecz jego głos utonął w zgiełku setek ludzi wiwatujących i krzyczących wszędzie wkoło oraz coraz głośniejszej muzyki. Wkrótce wytoczono beczki z piwem. Ludzie zaczęli pić, śpiewać i cieszyć się na głos. Thor myślał jednak tylko o jednym: Gwendolyn. Musiał ją zobaczyć. Zlustrował wszystkie twarze, rozpaczliwie pragnąc ujrzeć choćby jej mgnienie. Był pewien, że jest tu – jednak nigdzie jej nie dostrzegał. Był zdruzgotany. Wówczas poczuł czyjąś dłoń na ramieniu. – Widzę, że kobieta, której szukasz, jest tam – powiedział Reece i odwrócił Thora, wskazując przeciwny kierunek. Thor odwrócił się i jego oczy rozbłysły. Szła szybkim krokiem do niego, z radosnym uśmiechem i wyrazem ulgi na twarzy, wyglądając, jakby nie spała całą noc. Gwendolyn. Wyglądała pięknie, jak nigdy dotąd. Podbiegła, rzuciła mu się w ramiona i uścisnęła go. On przytulił ją mocno i obrócił się z nią dokoła w rozweselonym tłumie. Przywarła do niego i nie chciała puścić. Thor czuł jej łzy płynące po jego szyi. Czuł jej miłość i ją odwzajemniał. – Dzięki Bogu, żyjesz – powiedziała uradowana. – Myślałem tylko o tobie – odparł, wciąż trzymając ją mocno. Dotyk jej ciała sprawiał, że wszystko znów było tak, jak powinno. Puścił ją powoli. Wpatrywała się w niego, aż w końcu oparli się o siebie i pocałowali. I trwali w tym pocałunku przez długą chwilę, otoczeni przez kłębiące się masy ludzi. – Gwendolyn! – krzyknął zachwycony Reece. Odwróciła się i uściskała go. Wówczas pojawił się Godfrey i uściskał najpierw Thora, potem Reece’a. Jedno wielkie rodzinne spotkanie. Thor czuł się jego częścią, jakby oni wszyscy byli jego rodziną. Ich wszystkich łączyła miłość do MacGila – i nienawiść do Garetha.

Krohn podbiegł i otarł się o Gwendolyn, która przysunęła się ze śmiechem i wtuliła w niego, a Krohn polizał jej twarz. – Z każdym dniem robisz się większy! – wykrzyknęła. – Jak mam ci dziękować za pilnowanie Thora? Krohn znowu zaczął łasić się do niej, aż w końcu pogłaskała go, śmiejąc się cały czas. – Chodźmy stąd – powiedziała Gwen do Thora pośród cisnących się zewsząd ludzi i chwyciła jego dłoń. Thor przytrzymał jej dłoń i miał już iść za nią – kiedy nagle podeszło od tyłu kilku wojowników Srebrnej Gwardii i uniosło go w górę, wysoko i posadziło na swych barkach. Kiedy tam zasiadł, tłum wydał z siebie okrzyk. – THORGRIN! – wiwatował. Thor wirował w powietrzu raz w tę, raz w drugą stronę. W pewnej chwili ktoś wcisnął mu do ręki kufel piwa. Przechylił go i wypił, a tłum zawył z radości. Wylądował twardo na nogach, potknął się, zaśmiał i dał uściskać witającym go ludziom. – Idziemy na ucztę na cześć zwycięzcy – powiedział nieznany mu wojownik, członek Srebrnej Gwardii, i poklepał go po plecach muskularną ręką. – Uczta tylko dla wojowników. Prawdziwych mężczyzn. Dołącz do nas. Jest tam miejsce zarezerwowane dla ciebie przy stole. I dla ciebie, i dla was – powiedział zwróciwszy się do Reece’a, O’Connora i pozostałych przyjaciół Thora. – Jesteście teraz mężczyznami. Dlatego przyłączycie się do nas. Podniósł się hałas wiwatujących ludzi, a Gwardziści chwycili ich i pociągnęli za sobą. Thor zdołał wyrwać się w ostatniej chwili i odwrócił się do Gwen, czując się winnym i nie chcąc jej zawieść. – Idź z nimi – powiedziała bezinteresownie. – To ważne. Ucztuj wraz ze swymi braćmi. Świętuj z nimi. To tradycja Srebrnej Gwardii. Nie możesz tego przegapić. A później wieczorem przyjdź pod tylnie drzwi Galerii Broni. Wówczas będziemy mieli czas tylko dla siebie. Thor nachylił się i pocałował ją jeszcze raz, długo na ile tylko mógł, po czym poddał się szarpiącym go żołnierzom. – Kocham cię – powiedziała. – Ja ciebie też – odpowiedział. Nie miała pojęcia, jak szczere było to wyznanie. Wszystko, o czym w tej chwili myślał, widząc jej śliczne oczy przepełnione miłością do niego, to chęć oświadczenia się jej, sprawienia, by już na zawsze należała do niego. Teraz jednak pora była jeszcze nieodpowiednia. Już wkrótce, powiedział sobie. Może nawet dziś wieczór.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Gareth stał w swojej komnacie, wyglądając przez okno i obserwował, jak wschodzące nad Królewskim Grodem słońce odsłaniało jego zabudowania, tłumy ludzi zbierające się poniżej – i robiło mu się niedobrze. Na horyzoncie pojawił się właśnie powód jego największej obawy, obraz tego, czego lękał się najbardziej: królewska armia. Wracała zwycięska, triumfująca po starciu z McCloudami. Na jej czele jechali Kendrick i Thor, wolni i żywi – bohaterowie. Jego szpiedzy donieśli mu już o wszystkim, co się tam wydarzyło, że Thor przeżył zasadzkę, że był żywy i cały. Zwycięstwo z pewnością rozzuchwaliło żołnierzy. Wracali jako umocniona w jedności drużyna. Wszystkie jego plany legły w gruzach. Poczuł głęboki niepokój. Jakby królestwo zaczęło zaciskać się wokół niego. Nagle coś w jego komnacie zatrzeszczało. Odwrócił się na pięcie i zamknął oczy, przerażony tym, co zobaczył. – Otwórz oczy, synu! – usłyszał tubalny głos. Cały się trzęsąc, otworzył oczy. Struchlał na widok ojca, stojącego w pobliżu rozkładającego się trupa, z zardzewiałą koroną na głowie i zardzewiałym berłem w dłoni. Patrzył na syna z naganą, podobnie jak za życia. – Krew za krew – oświadczył jego ojciec. – Nienawidzę cię! – wrzasnął Gareth. – NIENAWIDZĘ CIĘ! – powtarzał. Wyciągnął zza pasa sztylet i rzucił się na ojca. Kiedy dotarł do niego, wbił sztylet – jednak ostrze przecięło tylko powietrze – a on poleciał, zataczając się, przez komnatę. Gareth odwrócił się, lecz zjawy już nie było. Był sam. Całkowicie sam. Czy może zaczął tracić zmysły? Podbiegł w odległy narożnik komnaty i pogrzebał w szafce. Trzęsącymi rękoma wydobył fajkę do opium, rozpalił ją i zaciągnął się głęboko, raz po raz. Poczuł jak narkotyk rozlewa się falą po całym ciele, jak traci na chwilę orientację pod wpływem narkotyku. Ostatnimi czasy sięgał po opium coraz częściej – wydawało się, że tylko tak może odegnać od siebie wizerunek ojca. Przeżywał męczarnie w tej komnacie. Zastanawiał się, czy duch ojca nie został uwięziony w tych czterech ścianach oraz czy nie powinien przenieść dworu w inne miejsce. Chciał zetrzeć to miejsce na proch – miejsce, które przypominało mu jego całe dzieciństwo, coś, czego tak bardzo nienawidził. Odwrócił się w stronę okna. Oblał go zimny pot, który starł z czoła wierzchem dłoni. Przyglądał się. Armia zbliżała się z każdą chwilą, a na jej czele, widoczny nawet z tej odległości, jechał Thor. Głupie pospólstwo cisnęło się do niego jak do jakiegoś bohatera. Gareth zrobił się siny z wściekłości. Zaczęła zżerać go zazdrość. Każdy plan, który uknuł i wprawił w ruch, rozpadał się na kawałki: Kendrick odzyskał wolność; Thor żył; nawet

Godfrey w jakiś sposób wykaraskał się z zatrucia – a przecież dawka, którą wypił powaliłaby konia. Z drugiej jednak strony niektóre jego plany się powiodły: przynajmniej Firth był martwy i nie było już żadnego świadka, by udowodnić, że to Gareth zabił ojca. Wziął głęboki wdech. Z poczuciem ulgi zdał sobie sprawę, że nie było wcale tak źle. Jakby nie patrzeć, konwój Nevarunów był już w drodze po Gwendolyn, by zabrać ją w jakieś odległe miejsce Kręgu i wydać za mąż. Myśl ta sprawiła, że uśmiechnął się do siebie. Od razu poczuł się lepiej. O, tak. Już wkrótce przynajmniej ją będzie miał z głowy. Miał czas. Znajdzie inny sposób rozprawienia się z Kendrickiem, Thorem i Godfreyem. Przychodziły mu do głowy niezliczone spiski, dzięki którym mógłby ich pozabijać. Miał czas i władzę, największą na całym świecie, aby sprawić, by tak się stało. To prawda, wygrali pierwszą rundę, lecz następnej nie zdołają. Usłyszał kolejny pomruk. Odwrócił się w mgnieniu oka, ale niczego nie zauważył. Musiał wynosić się stąd – nie mógł już więcej tego znieść. Odwrócił się i wypadł z komnaty przez otwarte w porę drzwi przez zawsze czujnych na jego każdy ruch służących. Zarzucił na siebie ojcowską opończę, nałożył koronę i chwycił berło. Szybkim krokiem przemierzał zamkowe korytarze, kierując się do swej osobistej jadalni – izby o wymyślnie wykutych z kamienia ścianach, wysokim, zwieńczonym łukiem stropie i witrażowych oknach – rozświetlonej promieniami porannego słońca. Przy drzwiach oczekiwało dwóch służących. Trzeci stał u szczytu stołu – długiego na pięćdziesiąt stóp, wokół którego w równych rzędach stały krzesła. Kiedy Gareth podszedł bliżej, służący wysunął jego krzesło. Było to stare, dębowe siedzisko, z którego setki razy korzystał ojciec. Gareth usiadł na nim i zdał sobie sprawę, jak bardzo nienawidził tego pomieszczenia. Pamiętał, jak zmuszano go w dzieciństwie do zasiadania tutaj, pośród wszystkich członków rodziny królewskiej. Pamiętał, jak ojciec i matka ganili go co rusz. Teraz było tu tak pusto. Nikogo oprócz niego nie było – ani braci, ani sióstr, ani rodziców, czy też przyjaciół. Ani żadnego z jego doradców. W ostatnich dniach udało mu się odizolować od wszystkich i teraz jadał w samotności. Nawet wolał, żeby tak zostało – zbyt wiele razy widział tu ducha ojca i miał już dość wstydu, kiedy nagle zobaczywszy go, krzyknął ze strachu przy wszystkich. Sięgnął łyżką do talerza i wypił odrobinę porannej zupy, po czym wrzucił ją z powrotem do talerza. – Ta zupa jest już zimna! – wrzasnął. Zupa nie była zimna, jednak nie wrząca tak, jak lubił. Gareth nie zamierzał tolerować kolejnego błędu swoich sług. Jeden z nich podbiegł właśnie do niego. – Wybacz, najjaśniejszy panie – powiedział, nisko kłaniając głowę i sięgając po talerz z zamiarem odniesienia go do kuchni. Gareth jednak podniósł talerz i wylał gorącą ciecz prosto na twarz sługi.

Sługa podniósł ręce do swych oczu i wrzasnął poparzony zupą. Wówczas Gareth uniósł talerz wysoko nad głowę sługi i rozbił go o nią. Sługa wrzasnął ponownie i chwycił się za broczącą krwią głowę. – Zabierzcie go stąd! – wrzasnął Gareth do pozostałych sług. Spojrzeli po sobie niepewnie, po czym usłuchali rozkazu, acz z niechęcią. – Wtrącić go do lochu! – powiedział Gareth. Usiadł z powrotem na swoim miejscu, drżąc na ciele. W sali nie było nikogo oprócz jednego sługi, który zbliżył się do Garetha ostrożnie. – Najjaśniejszy panie – powiedział nerwowo. Gareth podniósł na niego wzrok. Kipiał ze złości. Nagle, za sługą, zobaczył ojca. Siedział wyprostowany kilka krzeseł dalej i uśmiechał się do niego niecnie. Gareth spróbował odwrócić od niego wzrok. – Przybył możnowładca, którego chciałeś zobaczyć – powiedział sługa. – Pan Kultin z prowincji Essen. Oczekuje przed drzwiami. Gareth zamrugał kilkakrotnie oczami, próbując zrozumieć, o czym mówi sługa. Pan Kultin. Ach tak, juz sobie przypomniał. – Wpuśćcie go natychmiast – rozkazał Gareth. Służący ukłonił się nisko i wybiegł z sali. Po chwili drzwi otworzyły się i do wnętrza dumnie wkroczył potężny, bezwzględny wojownik. Miał długie, czarne włosy, zimne, czarne oczy i długą, czarną brodę. Ubrany w pełnym rynsztunku, z dwoma, długimi mieczami po obu stronach pasa, opierał dłonie na ich rękojeściach. Jakby gotów był w każdej chwili odeprzeć atak – lub zaatakować. Wyglądał, jakby rozsadzała go wściekłość. Gareth jednak wiedział, że tak nie było – Kultin zawsze nosił się w ten sposób, jeszcze za czasów jego ojca. Podszedł dumnym krokiem do Garetha, stanął nad nim, a Gareth machnął ręką, wskazując mu miejsce. – Usiądź – powiedział. – Wolę stać – uciął szorstko Kultin. Spojrzał gniewnie na Garetha. Usłyszawszy słowa możnowładcy, siłę jego głosu, Gareth wiedział, że był on inny od pozostałych. Zacięty, spragniony krwi, gotowy zabić wszystkich na miejscu. Był dokładnie takim człowiekiem, jakiego Gareth chciał mieć w pobliżu. Gareth uśmiechnął się. Po raz pierwszy tego dnia był zadowolony. – Wiesz, dlaczego ciebie tu wezwałem? – spytał Gareth. – Mogę tylko zgadywać – odparł lapidarnie Kultin. – Podjąłem decyzję o twoim awansie – powiedział Gareth. – Będziesz ponad ludźmi króla. A nawet członkami Srebrnej Gwardii. Od tej chwili będziesz moim osobistym strażnikiem. Będziesz należał do królewskiej elity. Ty i twoich pięćset wojowników otrzymacie najlepsze mięsiwa, najwyborniejsze zakwaterowanie i czcigodną Srebrną Salę. Wszystko, co najlepsze.

Kultin potarł brodę. – A co, jeśli nie mam ochoty ci służyć? – powiedział z nachmurzoną miną, wyzywająco, i zacisnął dłonie na swych mieczach. – Służyłeś memu ojcu. – Ty nim nie jesteś – odparł. – To prawda – powiedział Gareth. – Jestem jednak znacznie bogatszy i płacę znacznie sowiciej. Dziesięć razy więcej od niego. Ty i twoi ludzie zamieszkacie na królewskim dworze. Będziesz słuchał jedynie moich rozkazów. Nie będziesz miał ponad sobą nikogo oprócz mnie. I przysporzysz swojej prowincji bogactw ponad wszelkie wyobrażenie. Kultin stał, pocierając brodę, aż w końcu uderzył pięścią w stół. – Dwadzieścia razy więcej – odparł. – I zabijemy każdego na twój rozkaz. Będziemy chronić cię za cenę naszego życia, bez względu na to, czy zasługujesz, czy też nie. Zabijemy każdego, kto się do ciebie zbliży. – Każdego – powiedział z naciskiem Gareth. – Czy to królewskiego żołnierza, czy członka Srebrnej Gwardii. Jeśli rozkażę ci go zabić, tak zrobisz. Po raz pierwszy na twarzy Kultina pojawił się uśmiech. – Nie dbam o to, kogo zabijam, jeśli cena jest wystarczająco wysoka.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Thor siedział przy długim, biesiadnym stole w Galerii Broni, razem ze swymi braćmi legionistami, bliskimi przyjaciółmi, mnóstwem członków Srebrnej Gwardii oraz Kendrickiem, Kolkiem i Bromem. Czuł się jak u siebie, jak nigdy wcześniej w całym życiu. Mijający dzień był istnym kołowrotkiem. Jeszcze wczoraj patrzeli na niego z rezerwą, jak na obcego. Lub najwyżej kolejnego legionistę. Dziś jednak traktowali go jak swojego. Jak równego sobie. Widział to w każdym ich spojrzeniu, wyczuwał po sposobie, w jaki się do niego zwracali. Ludzie, których zawsze podziwiał, odnosili się do niego z szacunkiem, na co ciężko pracował całe swe życie. Jedyną rzeczą, której pragnął ponad wszystko, była możliwość bycia tu, z tymi ludźmi, walczenia u ich boku, zdobycie ich uznania. Czuł się zmęczony ponad miarę. Nie spał prawie od dwóch dni, a jego ciało pokrywały stłuczenia, rany i otarcia. Przez cały ten czas był w ciągłym ruchu. Miał ochotę paść tu na miejscu, zasnąć i obudzić się dopiero po tygodniu. Zdołał jednak złapać drugi oddech. Otaczający go mężczyźni i chłopcy byli w wielce świątecznym nastroju. Nie widział ich jeszcze aż tak rozweselonych. Wielkie napięcie uszło z nich wreszcie, ustępując miejsca poczuciu ulgi. Albo raczej radości. Radości płynącej ze zwycięstwa. Z ocalenia ojczyzny. I w tym wszystkim udział miał Thor. Jeden za drugim gwardziści podchodzili do niego, obejmowali ramieniem, poklepywali po plecach, potrząsali nim, ściskali ręce i wołali „Thorgrinson”. Tytuł taki nadawano z szacunku, najczęściej dorosłym. Oznaczał, że Thor stał się elitarnym wojownikiem. Kiedy nazwy tej używali między sobą legioniści, zazwyczaj mieli na myśli jakiś żart; tymczasem w tej chwili zgromadzeni żołnierze wymawiali je z pełnym szacunkiem. Kiedy w jego ręku wylądował kolejny kufel spienionego piwa, upił duży łyk i poczuł, jak alkohol uderza mu do głowy. Potem chwycił leżący przed nim na stole wielki kawał sarniny. Padał z głodu, jednak nachylił się i najpierw podał mięso Krohnowi. Kot chwycił je z zadowoleniem. Thor sięgnął po kolejny kawał i zaczął przeżuwać. Jadło było wyśmienite. Usługujące im służki biegały ledwo ubrane między mężczyznami, napełniając ich kufle piwem i kielichy winem. Nagle jeden z wojowników pochwycił tę, która akurat przechodziła obok i posadził sobie na kolana. Dziewczyna zachichotała jedynie. Kiedy inna przechodziła tuż obok Thora, jakiś wojownik chwycił ją i próbował posadzić na kolana Thora. Ten jednak podniósł ręce i odsunął ją od siebie delikatnie. – Kobiet nie lubisz? – spytał Thora ów wojownik. – Lubię, a jakże – powiedział Thor. – Jednak jest taka jedna, dla której oszczędzam się w całości.

– Tylko jedna? – naciskał z rozczarowaniem wojownik. – Weź sobie dwie, albo nawet trzy. Nie zakochuj się w jednej. Jesteś jeszcze zbyt młody. Bierz tyle ile zdołasz zagarnąć. I powiedziawszy to, przyciągnął służkę do siebie. Dziewczyna krzyknęła z zachwytu, a mężczyzna zarzucił ją sobie na bark i zaniósł w odległy koniec sali, gdzie piętrzyły się liczne pledy. – Nie słuchaj go – usłyszał z boku. Thor spojrzał tam i zobaczył siedzącego przy sobie Reece’a, który położył rękę na jego ramieniu. – Gwen byłaby dumna – powiedział Reece. – Ja jestem. Dokładnie takiej odpowiedzi spodziewałbym się po moim szwagrze. Thor uśmiechnął się. – Gdybym zamierzał oświadczyć się jej, czy zgodziłbyś się przyjąć mnie do swojej rodziny? – spytał Thor. – Cóż to za pytanie? – spytał Reece. – Ty już jesteś mi bratem. W każdym tego słowa znaczeniu. Moim prawdziwym bratem. Thor poczuł się zaszczycony. On również myślał o Reece’ie w ten sposób. – Bądź dla niej dobry – dodał Reece. – Jedynie o to proszę. Jest nieustępliwa, ale też wrażliwa. Nie żeń się z inną. I nie szukaj innej. Reece powrócił do picia. Zanim Thor zdążył zareagować, nagle wstał siedzący na wprost niego Kolk i uderzył kuflem o drewniany stół kilkukrotnie, aż wokół zapadła cisza. Słychać było jedynie trzaskający ogień w odległym kącie pomieszczenia i warczenie psów walczących ze sobą o miejsce przy ogniu. – Legioniści! – zawołał donośnym głosem. – Gwardziści! Żołnierze króla! Mamy dziś dzień chwały MacGilów! Byłoby niedbalstwem z naszej strony nie uznać wyczynów jednego wojownika: Thorgrinsona! – zawołał i uniósł swój napitek w stronę Thora. Wszyscy w sali nagle wstali i unieśli swoje. – Thorgrinson! – zawołali i zawiwatowali. Żołnierze zaczęli poklepywać go po plecach. Czuł zażenowanie, ale też radość. Nie miał pojęcia, jak się zachować. I do tego Kolk, wojownik, który go zawsze strofował. Nigdy nie spodziewałby się tego po nim. Kolk znowu uderzył kuflem o stół i wszyscy usiedli. Zapanowała cisza. – Odwaga Thora uosabia wszystko to, czego oczekujemy od członków legionu, czego wymagamy od Srebrnej Gwardii. Honor musi być wynagrodzony bez względu na koszty. Dlatego też od dziś zostałeś awansowany na dowódcę legionu. Będziesz słuchał jedynie moich rozkazów, zaś wszyscy legioniści będą podlegać tobie. Od dziś dowodzisz setkami najlepszych młodych wojowników w naszym królestwie. Za Thorgrinsona! – zawołał ponownie. – Za Thorgrinsona! – odezwała się cała sala. Wszyscy usiedli na miejsca. Thor zaś nie mógł złapać oddechu. Siedział zszokowany, nie mogąc uświadomić sobie tego wszystkiego. On, najmłodszy z

legionistów, awansował na dowódcę ich wszystkich. Czuł, iż wcale na to nie zasługiwał. Uczynił tylko to, do czego go przygotowali. Wszyscy zajęli się na powrót ucztowaniem, a Thor usłyszał miauczenie. Spuścił wzrok i zobaczył Krohna, który położył głowę na jego kolanach. Zorientował się, że kot poczuł się wykluczony – i głodny. Sięgnął po kolejny kawał sarniny, tym razem większy, cały udziec wraz z kością. Krohn wyrwał mięso z jego dłoni i z zadowoleniem przetaszczył je przez salę. Znalazł miejsce przy ogniu i śmiało wszedł między wilczary. Mimo, że były większe od niego, ustępowały przed nim na boki. Żaden nie śmiał stanąć mu na drodze. Już teraz emanował energią niepodobną do żadnego innego stworzenia. Z każdym dniem, na oczach Thora rósł i nabierał siły, był coraz bardziej potężny, coraz bardziej tajemniczy. – Zaszczyt zasłużony – powiedział Reece, wstał i objął go ręką. Thor odwzajemnił uścisk, po czym wymienił uściski z Eldenem, O’Connorem i bliźniakami. Pozostali legioniści, jeden po drugim, podchodzili do niego i ściskali jego dłoń i ramię, okazywali szacunek, wyraźnie zadowoleni, że to on został ich dowódcą. – Bitwa wygrana zwykłymi czarami i sztuczkami – odezwał się nagle czyjś ponury głos. Thor odwrócił się i ujrzał swoich trzech braci: Drake’a, Drossa i Dursa. Jego serce stanęło na chwilę, kiedy ujrzał ich kilka kroków dalej, patrzących na niego zimnym wzrokiem bez choćby krótkiego uśmiechu. Nie widział się z nimi od wieków i praktycznie o nich zapomniał. W ich oczach nadal kryła się nienawiść do niego. Powrócił w myślach do swego dzieciństwa, kiedy czuł się tak bardzo niegodny, tak mały w porównaniu z nimi. – Nie walczyłeś jak wojownik – powiedział Drake, najstarszy z nich wszystkich. Nie walczyłeś jak jeden z nas. Gdyby tak było, nigdy byś nie zwyciężył. – Nie zasługujesz na zaszczyty, którymi cię obsypują – dodał Dross. – Nieważne, co ci ludzie myślą o tobie, my znamy prawdę. Nadal jesteś tylko naszym najmłodszym bratem – powiedział Durs. – Nadal zwyczajnym owczarzem. Najmniejszym i najmniej zasługującym na to wszystko. Przez oszustwo dostałeś się do legionu i przez oszustwo zasłużyłeś na dzisiejsze zaszczyty. – A co wy wiecie o oszukiwaniu? – odpowiedział im O’Connor, stanąwszy w obronie Thora. – I dzięki czemu niby jesteście lepsi? – dodał Elden stojący tuż obok. – Bo jesteście starsi? – Zgadza się – powiedział Drake. – Jesteśmy starsi. Więksi. I silniejsi. Moglibyśmy stłuc was na kwaśne jabłko, kiedykolwiek i gdziekolwiek. – To dlaczego tego nie zrobicie? – odparł Reece. – Powalczmy jeden na jednego i zobaczymy, kto wygra. Dross zaśmiał się szyderczo.

– Nie muszę cię słuchać – powiedział. – Jesteś zbyt młody i prymitywny, by chociaż rozmawiać ze mną. Jestem znacznie potężniejszym wojownikiem, niż ty kiedykolwiek będziesz. – A nie, bo musisz od dziś słuchać Thora – ripostował Reece. – Jest teraz waszym dowódcą. Nie słyszałeś, co powiedział Kolk? Od dziś będziecie musieli słuchać każdego jego słowa. I jak z tym się czujecie? – zaśmiał się Reece. Starsi bracia popatrzyli z niezadowoleniem. – Nigdy cię nie posłuchamy – wyrzucił z siebie Drake. – Nigdy nie wykonamy twego rozkazu. Przenigdy. Jak długo będziemy żyć. Złość, którą okazali Thorowi wytrąciła go na chwilę z równowagi. – Dlaczego tak mnie nienawidzicie? – spytał. – Od kiedy tylko pamiętam. – Bo nie jesteś nic wart – szydził Durs. To powiedziawszy, trzej bracia odwrócili się i odeszli, znikając w tłumie. Thor czuł, jak mu serce wali. Miał złe przeczucie. Reece położył rękę na ramieniu Thora. – Nie martw się. Nie są warci ziemi, po której stąpasz. O’Connor zwrócił się do niego. – Niektórzy ludzie nienawidzą cię bez powodu – dodał . – Tacy już są. – Innych zaś przepełnia zazdrość o każdego i o wszystko – dodał Elden. – Muszą obarczyć kogoś winą, więc uważają, że to ty jesteś powodem, dla którego nie dostają w życiu tego, na czym im zależy. Nienawidzą cię też za to, że nie powiodło im się w życiu. W ten sposób idą na łatwiznę – winią ciebie zamiast szczerze przyznać, że to oni są nic niewarci. To taka forma zastraszania. Thor rozumiał. Nadal jednak kłuło go to do żywego. Nie miał pojęcia, co też zrobił takiego, żeby zasłużyć na niechęć ze strony jego własnej rodziny. I to nie tylko w tej chwili, ale przez całe życie. Dlaczego musiał urodzić się akurat w tej rodzinie? Dlaczego czyhali zawsze w pobliżu, za każdym zakrętem, gotowi popsuć wszystko w najszczęśliwszych chwilach jego życia? – Przyjacielu – powiedział Reece. Thor podniósł wzrok. – Myślę, że o tam jest ktoś, kto cię rozweseli – powiedział Reece kładąc rękę na ramieniu Thora i odwrócił go w kierunku przeciwległej strony sali. W drzwiach, uśmiechając się do niego przez całą salę, stała Gwendolyn. Serce Thora zabiło mocniej. – Wygląda na to, że oczekuje ciebie – powiedział Reece z uśmiechem na twarzy. Thor zupełnie o niej zapomniał. Będąc pod wpływem tylu emocji zapomniał, że miał się z nią spotkać przy tylnym wyjściu. Ruszył pospiesznym krokiem przez salę, gwizdnąwszy na Krohna, który skoczył, by go dogonić. Spostrzegł, że Gwen uśmiechnęła się szeroko, po czym zniknęła w tylnych

drzwiach. Jego serce waliło mocno. Zdał sobie sprawę, że nareszcie, po tym wszystkim, nadszedł czas, który mogli spędzić sam na sam ze sobą.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Thor trzymał rękę Gwen z niecierpliwością, a ona prowadziła go przez oświetloną księżycowym blaskiem noc. Szli wijącymi się ścieżkami po łagodnie opadających wzgórzach otaczających Królewski Gród. Krohn kroczył u ich boku. Kiedy wspięli się prawie na sam szczyt, Gwen stanęła za Thorem, zasłoniła mu oczy dłońmi i, śmiejąc się, zatrzymała go w miejscu. – Nie patrz – powiedziała i poprowadziła do przodu, krok za krokiem. Thor uśmiechnął się i wysunął ręce przed siebie. – Gdzie idziemy? – spytał. – Chcę, żebyś coś zobaczył – powiedziała. – Ale zaczekaj, aż dojdziemy na szczyt. Jeszcze tylko kilka kroków. Nie otwieraj oczu, zanim ci nie powiem. Obiecujesz? Thor uśmiechnął się szeroko. Uwielbiał jej wesołość; od zawsze. – Obiecuję – powiedział. Powoli Gwen odsunęła dłonie. Thor czekał, aż w końcu powiedziała: – Już. Otworzył oczy i aż mu dech zaparło z wrażenia: przed nim, tak daleko jak okiem sięgnąć, rozpościerały się łąki pełne pięknych i egzotycznych kwiatów nocnych. Nawet nie wiedział, że takie kwiaty istnieją. W księżycowym świetle były jak ożywione, kwitły, wręcz jarzyły się, rozświetlając mrok. Połacie ziemi iskrzyły się różnymi odcieniami żółci, fioletu i bieli. Kołysały się w nocnej bryzie sprawiając wrażenie, że łąki żyją i kołyszą tysiącami zapalonych świec. Thor nigdy jeszcze nie widział tak zapierającego dech widoku. – Płonące kwiaty – powiedziała. – Czyż nie są piękne? Chwyciła jego dłoń, a on nachylił się i pocałował ją. Trwali w pocałunku przez długą chwilę, po czym chwycili się za dłonie i poszli dalej pośród iskrzących się kwiatów, jedno przy drugim. Krohn skakał w kwiatach wokoło. Szli przez – mogłoby się wydawać – wieczność, kiedy Thor spytał z uśmiechem: – Dokąd idziemy? Gwen odwzajemniła uśmiech. – W pewne, szczególnie wyjątkowe dla mnie miejsce – odparła. – Miejsce drogie memu sercu. Miejsce, o którym mało kto wie. Szli przez chwilę w ciszy zakłócanej jedynie gwizdem wiatru, sporadycznym śpiewem nocnych ptaków i odgłosem oddychającego tuż przy nich Krohna. Kot co rusz wskakiwał między kwiaty, rzucał się na jakieś zwierzę, którego nawet nie widzieli, po czym wracał triumfalnie i szedł dalej przy nich. – Modliłam się za ciebie – powiedziała łagodnym tonem Gwen. – Dziękuję Bogu, że wróciłeś do mnie bezpiecznie. Myśl, że nie ma cię przy mnie, była nie do zniesienia. – Wybacz, że musiałem cię opuścić – powiedział Thor. – Chciałbym, żeby było inaczej.

– To ciekawe – powiedziała Gwen – ale od kiedy cię poznałam, nie potrafię myśleć o niczym innym. W jakiś sposób zapadasz w pamięć i trudno mi skoncentrować się, kiedy nie ma ciebie w pobliżu. Kiedy jesteś, to i tak nie mogę się skupić. Thor ścisnął jej dłoń mocniej, powodowany miłością, zdziwiony, iż czuła do niego dokładnie to samo, co on do niej. Pragnął gorąco poprosić ją, by za niego wyszła. Zaczął zastanawiać się, czy to był dobry moment i dobre miejsce. Już miał zapytać, odchrząknął nawet, lecz poczuł, że się denerwuje, boi, że może odpowiedzieć nie. Zebrał się w sobie. Otworzył usta by przemówić i już miał ją zapytać. Nagle jednak minęli zakręt i zobaczyli przed sobą niewielką, acz wspaniałą budowlę, przypominającą miniaturowy zamek, uroczy i kameralny. Stał wysoko na wzgórzu, z którego rozpościerał się widok na okalające łąki, otoczony tysiącem iskrzących się nocnych kwiatów. – To dom mojej matki – powiedziała Gwen. – Twojej matki? – spytał Thor. – Z wiekiem moja matka i ojciec coraz trudniej znosili swoje towarzystwo. Matka kazała zbudować to miejsce dla siebie, głównie po to, by móc ukryć się tu przed nim. Przed nami wszystkimi. Lubiła samotność. Teraz już nie musi. Teraz, jak na ironię, zdana jest na pobyt na zamku – przynajmniej do chwili, aż wydobrzeje. To miejsce zaś stoi puste. Niewiele osób wie o nim. Przychodziłam tu czasami, kiedy byłam mała, aby uciec przed światem, kiedy jej tu nie było. Chcę podzielić się nim z tobą – powiedziała ściskając jego dłoń. Thor był zdziwiony, że takie miejsce w ogóle istniało. Jego widok zapierał dech w piersi. Stara, urocza, kamienna budowla zlewała się z wyżynnym krajobrazem, a jej fasada pokryta iskrzącym się kwieciem sprawiała wrażenie, jakby to miejsce było zaczarowane. Gwendolyn poprowadziła go przez łąkę, w górę do zamku, przez jego niewielkie, łukiem zwieńczone drzwi. Kiedy weszli, zapaliła pochodnię i użyła jej do rozpalenia kolejnych, rozświetlając każdą komnatę, do której weszli. Było tu przytulnie, a kamienne komnaty były niewielkich rozmiarów. Gwen rozpaliła ogień w kominku, umieściła swą pochodnię na ścianie i wraz z Thorem spoczęła na futrach rozłożonych na posadzce w pobliżu płomieni. Krohn podszedł i usiadł kilka kroków dalej, przy kominku. Jego wzrok spoczął na drzwiach. Pilnował i ochraniał ich. Kiedy Thor i Gwen usiedli obok siebie, Gwen splotła ręce z rękoma Thora. Nachylili się i pocałowali. Thor czuł, jak jej ręka drży. Sam zaczął się denerwować. Pogłaskał jej policzek. Trwali w tym pocałunku jeszcze przez długą chwilę. Thor leżał koło niej przepełniony miłością. Tyle rzeczy chciał jej powiedzieć. Przede wszystkim jednak chciał zadać jej pewne pytanie. Musiał ją o coś zapytać. Chciał być z nią już na wieki i chciał, by o tym wiedziała. – Jest coś, o co chciałbym cię zapytać – powiedział w końcu z walącym sercem.

Gwen podniosła dłoń i położyła mu palec na ustach, uciszając go w ten sposób. Pochyliła się i pocałowała go. – To nie pora na słowa – powiedziała łagodnie uśmiechając się. Thor nie protestował, a ona składała pocałunki na jego ustach raz po raz. Wkrótce padli sobie w ramiona i zaczęli turlać się po futrach przy trzaskającym ogniu w kominku. Już wcześniej dzień ten okazał się bardziej niezwykły, niż mógł to sobie wymarzyć w najbardziej szalonych zamysłach. A to, że był tu teraz z Gwen, tylko jeszcze bardziej wzmogło to uczucie. Nie było miejsca w całym świecie, w którym wolałby teraz być. Modlił się w duchu, żeby ta noc nigdy się nie skończyła. * Pływała w Jeziorze Smutku. Był piękny, słoneczny dzień, a woda była czysta, jak nigdy dotąd. Spojrzała w dół i zobaczyła przepływające pod nią ławice ryb, mieniących się jaskrawo odcieniami jasnego błękitu, różu i żółci. Pływały wszędzie wokół niej. Kiedy odpłynęły, ujrzała dno, piasek pokryty złotem, które zaścielało całe jezioro. Kiedy poruszała się, złoto skrzyło się, odbijając ogrom różnobarwnego światła w wodzie. Postanowiła zanurkować. Popłynęła głębiej i głębiej, zdecydowana chwycić dłonią trochę i wydobyć na powierzchnię. Im jednak głębiej się znajdowała, tym dalej było dno. Wkrótce całkowicie zniknęło. Gwen zamrugała oczyma. Kiedy je otworzyła, zauważyła, że stoi na szczycie wzgórza. Ze wszech stron otaczał ją wymarły krajobraz. Rozpoznała go natychmiast. Okolica Argona. Jednak nie widziała nigdzie jego domostwa. W rzeczy samej nie było tu nic, jak okiem sięgnąć. Jedynie wiatr wyjący pośród skał. Nagle poczuła jakiś ruch w swoim brzuchu. Spojrzała w dół i z szokiem zauważyła wielki, wystający brzuch. Była w ciąży. Objęła go dłońmi, a kiedy to zrobiła, ku swemu zaskoczeniu poczuła kopnięcie. Nagle usłyszała głos Argona: – Nosisz w sobie wspaniałą istotę – powiedział. Gwendolyn spojrzała w dół. Jej oczy nabiegły łzami. Wiedziała, że jego słowa były prawdziwe. Pogłaskała brzuch obiema dłońmi, chcąc okazać swoją miłość, czując energię promieniującą z jej wnętrza. Poczuła kolejne kopnięcie. Otworzyła oczy i rozejrzała się, ciężko oddychając i zastanawiając się, gdzie jest. Kiedy jej oczy przyzwyczaiły się do słabego światła, zobaczyła, że leży w objęciach Thora przykryta stosem futer, w zamku jej matki, przy dogasającym żarze ognia. Odwróciła się i ujrzała pierwsze promienie brzasku wpadające do wewnątrz przez okno, śpiącego niedaleko Krohna i zdała sobie sprawę, że to wszystko było jedynie snem. Wstała powoli, delikatnie wysunąwszy się z objęć Thora pogrążonego w głębokim śnie i podeszła do otwartego okna. Kiedy stanęła na świeżym powietrzu, spojrzała w dół i przesunęła dłoń po brzuchu. Wszystko było jak dawniej.

A mimo to czuła się jakoś inaczej. Czuła moc krążącą w jej ciele. Nie potrafiła tego wytłumaczyć, lecz w jakiś sposób czuła, że zmieniła się i to na zawsze. I w tym jednym momencie uświadomiła sobie, że rzeczywiście nosi w sobie dziecko Thora.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Król McCloud kipiał ze złości. Przechodził właśnie plac przed swoim zamkiem zasłany rannymi, zdziesiątkowanymi i pokonanymi żołnierzami. Wszędzie dokoła widział, jak jego ludzie zawodzili, krwawili, a ci, którzy nie odnieśli obrażeń, siedzieli na ziemi przybici porażką. Widok ten sprawiał, że robiło mu się niedobrze. Nie liczył się fakt, że mieli za sobą sto dni niesłychanych zwycięstw, zniszczeń, ingerencji w ziemie MacGilów głębszej niż to miało miejsce za czasów któregokolwiek z jego przodków. Teraz jego żołnierze będą pamiętać jedynie o przegranej, utracie zdobyczy, niewolników, poniesionych ranach i zgładzonych braciach. I to wszystko za przyczyną jakiegoś chłopca. Co za hańba. McCloud patrzył gniewnie na żołnierzy, kopał siedzących na ziemi mężczyzn jak popadnie, popychał innych, uderzał rannych. Tuż za nim podążała grupka jego doradców. Żaden nie śmiał cokolwiek powiedzieć. Dobrze wiedzieli, że nie mogą popełnić tego błędu. Wałkował w myślach powód przegranej wciąż na nowo. Co poszło nie tak? Co mógł zrobić inaczej? Może powinien poprzestać na przedostatnim mieście; może nie powinien zapuszczać się tak głęboko. Gdyby wcześniej zawrócił, dotarłby do swojej strony Highlands na własnych warunkach. Jako bohater zdobywca, najpotężniejszy król ze wszystkich dotychczasowych McCloudów. Przeciągnął jednak strunę – zagarnął o jedno miasto za dużo, zaryzykował o jedną bitwę za wiele. Błędnie ocenił możliwości obronne MacGilów. Był pewien, że Gareth, nowy król MacGil, jest słabeuszem, że nie będzie potrafił stawić oporu. A może armia walczyła na przekór Garethowi. Nie mógł tego zrozumieć. W szczególności zaś nie mógł zrozumieć, jak Thor, niepozorny chłopiec, dokonał tego wszystkiego. Nigdy, na żadnym polu bitwy, nie spotkał jeszcze takiego przeciwnika. Tak potężnego. W żaden sposób nie potrafił przeciwstawić się jego mocom. Chodząc wśród żołnierzy obozującej armii wiedział, że rewolta była nieunikniona. Kwestią czasu było tylko to, kiedy jego ludzie, którzy jak dotąd sławili go, powstaną gromadnie przeciwko niemu i spróbują go zdetronizować. I zamiast zostać zapamiętanym jako najlepszy z królów McCloudów, przejdzie do historii jako ten, który zawiódł. A na to nie mógł pozwolić. Musiał uprzedzić fakty. Musiał stać się jeszcze twardszy, jeszcze bardziej bezwzględny wobec swoich ludzi. Będzie tak bestialski, że nawet do głowy im nie przyjdzie buntować się przeciw niemu. Wówczas obmyśli kolejny plan i zaatakuje MacGilów ponownie, tym razem bardziej dotkliwie. Widząc jednak w jak opłakanym stanie była jego armia, nie mógł sobie tego nawet wyobrazić. Był wściekły na swych żołnierzy. Zawiedli go – a nikt tego nie robił.

Minął kolejny kraniec obozu, przeszedł kolejnym rzędem przybitych żołnierzy i ujrzał Luandę, świeżo poślubioną żonę swego syna Bronsona, córkę MacGila. Leżała na ziemi pośród reszty niewolników, związana sznurem. I to w niej znalazł ujście dla swej nienawiści. Przypomniało mu się nagle wszystko: jak czerpał niewysłowioną przyjemność z niewolonej dziewki, kiedy przeszkodziła mu Luanda, kiedy podkradła się z tyłu – i teraz nadeszła pora, by wyładować swoje złe samopoczucie na niej. To ona była najlepszym odzwierciedleniem nieposłuszeństwa jego własnych ludzi. Żona własnego syna, która próbowała go zabić i to w samym środku wielkiego zwycięstwa. Więcej nie mógł znieść. Jej zachowanie mogło rozzuchwalić innych. Teraz zaś, bardziej niż kiedykolwiek, musiał dać im wszystkim coś do zrozumienia. Podszedł szybkim krokiem do Luandy. Leżała na plecach z szeroko otwartymi ze strachu oczyma, związanymi rękoma i nogami. Wyciągnął sztylet. Wzdrygnęła się, kiedy zbliżył się do niej sądząc, że ją potnie. Ten miał jednak inny zamiar. Sięgnął w dół i przeciął krepujący ją sznur. Zdziwiła się, że ją uwolnił. Była zdezorientowana – jednak McCloud nie dał jej czasu rozmyślać nad tym. Sięgnął po nią, chwycił za koszulę i postawił bezceremonialnie na nogach. Potem uniósł w powietrze i zlustrował ją gniewnym spojrzeniem. Odwzajemniła się taką samą miną, po czym, ku jego zdziwieniu, napluła mu w twarz. Jej zuchwałość i odwaga zaskoczyły go. Bez namysłu wziął zamach i uderzył ją na tyle mocno, że wszyscy siedzący dokoła nich mężczyźni odwrócili się, chcąc sprawdzić, co się dzieje. Tłum żołnierzy zaczął gęstnieć. Przestała z nim walczyć. Jego cios podziałał, a jej twarz zaczęła zmieniać kolor na czarny i siny. Przytrzymał ją wysoko w powietrzu i zaczął obracać się powoli, patrząc na twarze zebranych na placu żołnierzy. – Niech to będzie ostrzeżeniem dla wszystkich, którym przyjdzie do głowy opierać się moim rozkazom! – zagrzmiał. – Ta oto kobieta śmiała podnieść rękę na własnego króla. Teraz w pełni pozna, co to gniew i sprawiedliwość moja! Rozległy się wiwaty, a McCloud powlókł ją przez plac, przycisnął do wielkiej, drewnianej kłody, chwycił jej nadgarstki i związał za plecami, po czym przywiązał je do kłody. Stała nachylona nad kłodą, bezradna. Krzyczała i szamotała się, lecz wszystko na próżno. McCloud odwrócił się i zmierzył wzrokiem tłumnie zgromadzonych żołnierzy. – Luanda śmiała przeciwstawić się mi. Będzie ostrzeżeniem dla wszystkich kobiet, które przeciwstawiają się swoim mężczyznom, jak i poddanym, którzy ignorują swego króla. Skazuję ją zatem na publiczną chłostę! Niech każdy człowiek, który ma ochotę, podejdzie do niej i rozprawi się z nią według upodobania! Wśród żołnierzy podniosły się okrzyki i kilku z nich wystąpiło do przodu. Popędzili w jej kierunku, chcąc być pierwszymi. – NIE! – wrzasnęła Luanda, walcząc z krępującym ją sznurem, wyginając się jak oszalała i próbując się uwolnić.

Ale daremnie. Przywiązał ją solidnie. Trzech żołnierzy podeszło do niej od tyłu. Rozpychali się łokciami, chcąc dostać się do niej jako pierwszy. Ten, który był najbliżej niej, opuścił spodnie i wyciągnął ręce, by ją schwycić. Nagle rozległ się krzyk biegnącej przez tłum osoby i chwilę później, ku rozgoryczeniu McClouda, pojawił się jego syn – Bronson. Nadal miał na sobie zbroję, a w ręce dzierżył miecz. Gnał przez tłum z wysoko podniesionym mieczem i kiedy dotarł do żołnierza, który prawie dotknął Luandy, opuścił go na jego nadgarstek. Żołnierz zawył, kiedy miecz Bronsona odciął mu dłoń, a z kikuta popłynęła obficie krew. Bronson stanął naprzeciw pozostałych dwóch żołnierzy zamierzających zranić Luandę. Zamachnął się mieczem i ściął głowę jednego, po czym rzucił się do przodu i przebił serce następnego. Wszyscy trzej żołnierze leżeli martwi na ziemi, a Bronson nie marnując ani chwili przeciął więzy Luandy i ją uwolnił. Struchlała, schowała się za jego plecami, kiedy tłum zacieśnił się wokół nich dwojga. – Jeśli któryś z was podejdzie bliżej – zawołał Bronson – spotka go śmierć! To moja żona. Nie zostanie ukarana, ani też torturowana. Przez nikogo. Będziecie najpierw musieli rozprawić się ze mną. Gniew McClouda tylko się pogłębił. Był rozwścieczony, jak nigdy dotąd. Oto własny syn przeciwstawił się jego woli na oczach tych wszystkich ludzi. McCluod sam dobył miecza z potężnym szczękiem stali i ruszył do przodu z okrzykiem, bezceremonialnie rozpychając swych ludzi na boki, szarżując na własnego syna. Natarł na chłopca. – Najwyższa pora, żebym nauczył cię szacunku! – wrzasnął McCloud. Zaatakował go. Opuścił miecz, celując w głowę Bronsona. Miał nadzieję rozciąć go na dwoje, a wraz z nim jego żonę. Lecz chłopak był szybki. Zbyt dobrze go wyszkolił. Bronson odbił jego miecz tarczą, po czym ciął własnym. McCloud zablokował uderzenie. Zaczęli chodzić raz w tą, raz w tamtą stronę i wymieniać się ciosami. Starszy McCloud był większy i silniejszy i wkrótce zdołał zmusić syna do cofania się coraz dalej i dalej, przy akompaniamencie głośnego szczęku mieczy i tarcz. Starszy McCloud zadał potężne uderzenie zamierzając odciąć głowę syna – ale przeliczył się. Ostrze przeleciało nad głową Bronsona, który wychylił się i kopnął ojca mocno w brzuch, posyłając go na ziemię. Uderzenie to zaskoczyło McClouda. Jego duma ucierpiała, kiedy grzmotnął o ziemię. Podniósł wzrok i ujrzał stojącego nad sobą syna i jego miecz przy swojej szyi. Bronson mógł go zabić, kiedy McCloud zadał niecelny cios, zamiast tego jednak kopnął go tylko. Nie dałby mu takiej szansy, gdyby ich role się odwróciły. Poczuł rozczarowanie. Powinien być bardziej bezlitosny.

– Nie chcę cię ranić – powiedział Bronson. Chcę tylko, abyś uwolnił Luandę. Rozkaż swym ludziom, by trzymali się od niej z daleka. My zaś opuszczamy obóz i zrywamy jakiekolwiek więzi z tym królestwem. Nie zranię cię. Ani żadnego z pozostałych twoich ludzi. Zapanowała głucha, pełna napięcia cisza. Setki żołnierzy zebrało się wokół nich, słuchając każdego słowa, jakie padło pomiędzy ojcem i synem. Starszy McCloud myślał usilnie. Czuł się upokorzony, aż kipiał ze złości i chciał raz na zawsze skończyć ze swym synem. Nagle przyszło mu coś do głowy. – PODDAJĘ SIĘ! – krzyknął. Wśród zgromadzonych dał się słyszeć stłumiony okrzyk. – MACIE TRZYMAĆ SIĘ Z DALA OD DZIEWCZYNY! – krzyknął ponownie. Żołnierze wydali z siebie kolejny stłumiony okrzyk. McCloud zauważył, że powoli Bronson rozluźnił ramiona i opuścił miecz odrobinę. Starszy McCloud zmusił się do uśmiechu, wielkiego, wyszczerzonego uśmiechu i położył swój miecz na ziemi, po czym sięgnął otwartą dłonią do syna, jakby prosił, by ten pomógł mu wstać. Bronson zawahał się tylko przez moment; wyglądało to tak, jakby zastanawiał się, czy może ufać ojcu. Zawsze jednak był zbyt naiwny, zbyt ufny. I to przesądziło o jego upadku. W końcu ustąpił i przełożywszy miecz do drugiej ręki, podał otwartą dłoń ojcu, gotowy pomóc mu wstać. McCloud zobaczył w tym swoją szansę. Nabrał pełną dłoń piachu, odwrócił się i rzucił nim w oczy chłopca. Bronson krzyknął i podniósł obie dłonie do twarzy. Zatoczył się do tyłu, a McCloud skoczył na nogi, kopnął syna w klatkę z całej siły, powalając go na ziemię, i rzucił się na niego. – Żołnierze! – wrzasnął. W mgnieniu oka pojawiło się kilku jego zaufanych ludzi. Rzucili się na Bronsona, inni przytrzymali Luandę, która biegła mu na pomoc. – Przyprowadźcie go do pala! – rozkazał McCloud. Zaciągnęli wciąż walczącego Bronsona, nadal oślepionego piachem, do potężnego drewnianego pala i brutalnie przywiązali do niego jedną rękę chłopca. McCloud chwycił wolną rękę Bronsona i przywiązał ją do belki, którą miał przed sobą. Bronson spojrzał na niego bezradnie, ze strachem w oczach. – Żołnierze, zbierzcie się tu! – wrzasnął McCloud. Gęsty tłum żołnierzy otoczył ich i stanął o kilka kroków od nich, a McCloud chwycił miecz i uniósł go nad głowę. – Nie, ojcze, nie rób tego! – krzyknął Bronson. McCloud jednak tylko się skrzywił. Trzymając oburącz swój miecz nad głową, opuścił go z całą siłą, na jaką było go stać.

Bronson wrzasnął, kiedy miecz przeciął jego ciało. Krew trysnęła we wszystkich kierunkach, a jego dłoń opadła bezwładnie na ziemię. Stojąca za nim Luanda krzyczała i wrzeszczała. W końcu udało się jej uwolnić od żołnierzy i skoczyła na McClouda. Chwyciła go za włosy, ten jednak odchylił się i wyrżnął łokciem prosto w jej nos, łamiąc go i posyłając dziewczynę na ziemię, pozbawiwszy ją przytomności. – ŻELAZO! – wrzasnął. Po chwili w jego dłoni wylądował gorący, żelazny pogrzebacz. Odwrócił się i dźgnął nim w pozbawiony dłoni kikut syna. Bronson wrzasnął jeszcze głośniej, donośniej, a smród przypalanego ciała wypełnił jego nozdrza. McCloud przytrzymał rozżarzony pogrzebacz przy ręce syna, aż krew przestała lecieć. Nie chciał śmierci syna. Wolał, aby żył. Okaleczony. Chciał, by Bronson cierpiał, by zapamiętał tę chwilę. Aby wszyscy jego ludzie o niej pamiętali. Aby się go bali. – Obiecałem ci, że nikt nie dotknie twojej dziewki – powiedział do syna, który stał obok, jakby zwiotczały, przygarbiony, z trudem łapiąc powietrze. – I dotrzymam słowa. Nikt jej nie tknie – gdyż pozbawię ją życia. Odchylił się i zagrzmiał śmiechem, ledwie łapiąc oddech. Ten dzień nie był jednak aż taki zły. O nie. Wcale taki nie był.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Thor i Gwen wracali z zamku matki, trzymając się za ręce. Szli wśród łąk opromienionych wczesnym porannym słońcem, a Krohn kroczył krok w krok za nimi. To była cudowna noc. Przeszła jego najśmielsze oczekiwania. Nigdy wcześniej nie obudził się ze snu tak spokojny, tak zadowolony, tak zjednoczony ze światem. Czuł, jakby odnalazł swoje miejsce w życiu, przy boku Gwen, i nie chciał być już nigdzie indziej. Nie martwił się, gdzie go prowadziła, dokąd zmierzali, jeśli tylko mogli być razem. Thor czuł się również porządnie wypoczęty po przespaniu całej nocy. Ostatnio całe dnie spędzał na maszerowaniu, walce, jeździe konnej i czuł się, jakby nie spał od miesiąca. W ciągu nocy miał dziwne sny. Śnił o bitwie, o żołnierzach, mieczach i tarczach – a nawet o swym dziecku. Gdyby Krohn go nie obudził, nie zaczął rankiem lizać po twarzy, pewnie mógłby przespać cały dzień. Kiedy tak szli, Thor zastanawiał się, jaka przyszłość czeka go u boku Gwen. Miał obowiązki wobec legionu, ale chciał też spędzać czas z Gwen. Zastanawiał się, jak mają zbudować wspólne życie. Wiedział, że chciał zostać tu, w Królewskim Grodzie. Gdzieś w głowie kołatała się jednak myśl, że tak długo, jak Gareth będzie królem, ich wspólne życie będzie niemożliwe. Zbyt duże niebezpieczeństwo groziło tu im obojgu. Szli trzymając się za ręce. Skądś zawiał lekki jesienny wiatr, a świat tętnił życiem wielobarwnych kwiatów. Gwen uśmiechała się, Krohn skakał między ich nogami, a Thor ponad wszystko chciał zadać jej swoje pytanie. Czy wyjdzie za niego? Znów jednak zawahał się. Pora wydawała się nieodpowiednia. Czekał na magiczny, idealny mement. Z jakiegoś powodu nie miał pewności, czy to już. Zaczął się też denerwować – serce biło mocno i zasychało mu w gardle za każdym razem, kiedy chciał ją zapytać. Bardzo obawiał się, że Gwen może mu odmówić. Nie wiedział też, czy zdoła zebrać odwagę. Co będzie, jeśli powie nie? Co, jeśli jego pytanie całkowicie zrujnuje ich związek? Nie chciał ryzykować. Kiedy w ciszy minęli ostatnie wzgórze, ich oczom ukazał się położony w oddali Królewski Gród. Zatrzymali się. Coś było nie w porządku. Nawet z tej odległości Thor rozróżniał dziesiątki wojowników Srebrnej Gwardii, legionu i pozostałej armii, którzy stłoczyli się widocznie czymś wstrząśnięci. Kłębili się na zewnątrz Galerii Broni, a Thor czuł, że coś się zmieniło. Nie mógł zrozumieć, co się dzieje: kiedy opuszczał dwór poprzedniego wieczora, wszyscy bawili się i ucztowali hucznie. Wracał do nich spodziewając się, że jeszcze wszyscy będą spać, że będą do siebie dopiero dochodzić. A tu wszyscy byli na nogach, dawno obudzeni i w stanie podwyższonej gotowości. Większość z nich miała ze sobą broń. Wchodzili pospiesznie i z niepokojem do wnętrza sali. – Coś się stało – zauważył Thor.

– Tak – odparła – pospieszmy się. Pobiegli szybko przez dzielącą ich od miasta równinę, a Krohn zaraz za nimi. Przeszli pod kamienną, strzelistą bramą, po ziemistym placu królewskiego dworu, gdy na przeszkodzie stanął im tłum żołnierzy. Wmieszali się w nich i w ten sposób weszli do Galerii Broni. Na miejscu Thor ze zdziwieniem zauważył, jak wielu ludzi już tu weszło. Istny tłum. Zauważył też wszystkich swoich przyjaciół z legionu oraz dziesiątki członków Srebrnej Gwardii. Dostrzegł Kendricka, Kolka, Broma, Atme i dziesiątki sławnych wojowników. Wszyscy byli czymś poruszeni. Wielu wojowników siedziało przy stołach, rękoma podtrzymując głowę, jakby próbowali powstrzymać oznaki przepicia. Inni przemierzali salę w tę i z powrotem, kłócąc się z kim popadnie. Atmosfera w sali była napięta. Słychać było jedynie pomruk, jakby wszyscy akurat byli w środku gorącej debaty. – Ale to nieuczciwe! – wrzasnął któryś żołnierz do innego. – Nigdy w całej historii MacGilów nie wydarzyło się coś podobnego! Thor wszedł z Gwen do sali i skierował się środkiem ku Reece’owi, Godfreyowi i Kendrickowi, którzy siedzieli zbici w grupkę wraz z kilkoma Gwardzistami otaczającymi ich z każdej strony. Podnieśli wzrok, spojrzeli na siostrę i ustąpili jej miejsca. – Co tu się stało? – zapytała Kendricka. Thor miał złe przeczucie. Cokolwiek to było, nie wróżyło nic dobrego. Nie mógł uwierzyć, że wczorajszy nastrój, od momentu, kiedy opuścił ich zaledwie kilka godzin temu, mógł zmienić się tak bardzo. – To sprawka naszego drogiego brata, Garetha – powiedział ponuro Kendrick. – Usunął Srebrną Gwardię ze Srebrnej Sali. – Co! – krzyknął Thor, nie mogąc w to uwierzyć. – To prawda – powiedział Kendrick. – Srebrna Gwardia zajmowała tę salę od tysięcy lat, za każdego króla z klanu MacGilów. – To zniewaga, której nie można tolerować! – dodał jakiś żołnierz. – Ale dlaczego? – spytał Thor. – Dlaczego Gareth miałby to zrobić? Jak mogło mu to ujść płazem? – Nie ujdzie – powiedział surowym tonem Brom i walnął pięścią w stół. – Wygląda na to, że zawezwał obcy oddział wojowników – powiedział Kendrick. – Pana Kutlina z prowincji Essen. Wynajął go i jego oddział na osobistą straż, własną siłę bojową. Zasypuje ich wszystkim, co najlepsze, włączając w to przekazanie im Srebrnej Sali. To policzek zadany nam wszystkim. – Ale czy on może to zrobić? – spytał Thor. – Jest królem – odparł Reece. – Może robić wszystko, na co przyjdzie mu ochota. Thor potrząsnął głową. Był zszokowany. Inni ucichli, jednak nie uspokoili się i nadal debatowali między sobą. Nie mógł uwierzyć, że Gareth był na tyle zuchwały, żeby zrobić coś takiego. Zastanawiał się, co dla nich mogło to oznaczać. Czy dojdzie do wybuchu wojny domowej? Było jasne, że granica została przekroczona.

– Cóż, przynajmniej Gwardia w końcu przekona się, o czym my już dawno wiemy – odezwała się Gwendolyn. – Że naszemu bratu nie można ufać. Że dąży do rozłamu królestwa. Że to za jego sprawą Kendrick został niesłusznie uwięziony. I że to on odpowiada za śmierć naszego ojca. W sali zaległa cisza, kiedy ostatnie słowa Gwen nie przebrzmiały jeszcze na dobre. Wszyscy wojownicy odwrócili się i spojrzeli na nią. – Śmierć waszego ojca? – zapytał jeden z żołnierzy. – To poważne zarzuty, moja pani – powiedział Brom. – Czy masz jakiś dowód? – Mieliśmy. Godfrey i ja – odparła. – A także świadka tej zbrodni. Człowieka, który użył sztyletu. Doradcę Garetha – Firtha. Teraz jednak wisi on na szubienicy. Gareth już o to zadbał. – W takim razie nie macie dowodu – powiedział Kolk. – Już nie. Gareth zdołał pozbyć się wszelkich dowodów, które moglibyśmy okazać. Nie próbowałby jednak otruć Godfreya, ani zabić mnie, gdyby nie czuł, że jesteśmy blisko ujawnienia jego czynów. – Mimo wszystko, to tylko poszlaki – powiedział Brom. – Rada ściśle przestrzega prawa. Nie możemy obalić króla, jeśli nie istnieje dowód jego przestępstwa – byłaby to zdrada Kręgu. Niestety, nasze prawo nie pozostawia miejsca na kompromis. Wymagany jest dowód, bez względu na to, jak nieuczciwie postępuje król. – Ale tu chodzi o coś więcej niż to, że zamordował ojca – wtrącił Kendrick. – Przecież on naraża nas wszystkich, nasz lud, cały Krąg. Właśnie dlatego McCloudowie przekroczyli Highlands; wyczuli, że jesteśmy słabi. Można by sądzić, że mamy prawo, że spoczywa na nas odpowiedzialność, by wzniecić rewoltę i posadzić na tronie innego władcę. Wszystko to w najlepszym interesie Kręgu. – Może i tak – argumentował Kolk – ale nie możemy podjąć żadnych kroków, kiedy on nadal sprawuje władzę w majestacie prawa. Potrzebny jest dowód podjętej przez niego próby zabójstwa. Wówczas będziemy mogli go zdetronizować. – Sądzę, że ten dowód istnieje – powiedział Godfrey. Wszyscy odwrócili się i spojrzeli na niego. – Jeśli udowodnię, kto mnie otruł tamtej nocy w karczmie – kontynuował – i że to miało związek z Garethem. Z pewnością próba zabójstwa własnego brata, członka rodziny królewskiej, będzie stanowić podstawę do jego dymisji. – Tak będzie – odparł Brom. – Ale potrzebujemy dowodu. Oraz świadka – Zdobędę go – odrzekł Godfrey. – Jestem tego pewien. – Więc odszukaj go i to szybko. A w międzyczasie zrobimy wszystko, co można, by odbudować i umocnić naszą kruchą pozycję – dodał Kendrick. – Najazd McClouda osłabił nas. Poprowadzę grupę ludzi do naszej wschodniej linii obrony. Pomożemy w odbudowaniu fortyfikacji, które ucierpiały znacznie w trakcie najazdu. Będziemy potrzebowali wielu ludzi, by wzmocnić nasze miasta i zapobiec kolejnym atakom McClouda.

– Ja pomogę i przydzielę legionistów – wtrącił Kolk. – Mogą pomóc w odbudowie pozostałych wiosek zniszczonych przez armię McClouda. – A my w tym czasie znajdziemy dowód oraz legalny sposób na detronizację Garetha – powiedziała Gwen. – Lepiej jak najszybciej – stwierdził Brom. – Moi ludzie nie ścierpią obecności Kultina i jego zgrai w Srebrnej Sali przez dłuższy czas. Sądzę, że jeśli nie znajdziemy sposobu na obalenie Garetha zgodnie z prawem, to dojdzie do wojny domowej. Zgromadzeni mruknęli na zgodę. – A jeśli mowa o zdrajcach – dodał Kendrick – musimy najpierw usunąć ich z naszych szeregów. Kendrick odwrócił się do stojącego przy drzwiach Atme i dał mu znak. Wojownik zatrzasnął wielkie drzwi Galerii Broni. Ich łomot rozniósł się głuchym dźwiękiem, a Atme zasłonił je sobą, by nie wypuścić żadnego z żołnierzy. W pomieszczeniu zaległa pełna napięcia cisza. – Forg! – zawołał Kendrick. – Wystąp! Nadeszła pora wytłumaczyć się z wczorajszego postępowania na polu bitwy. Podniósł się krzyk. Kilku Gwardzistów chwyciło Forga i wywlokło go, rozpychając tłum, na środek pomieszczenia. Próbował wyrwać się, jednak czterech rycerzy przytrzymało go na miejscu. – Co to ma znaczyć! – wrzasnął oburzony Forg. – Jestem lojalnym członkiem królewskiej armii. Nie uczyniłem nic złego! – Ach nie? – spytał Kendrick. – Thor i kilku jego przyjaciół legionistów wpadli w pułapkę zastawioną przez ludzi McClouda. To ty ich wystawiłeś na niechybną śmierć. Kendrick podszedł bliżej, wyciągnął zza pasa sztylet i przyłożył go do szyi Forga. – Zapytam cię tylko raz. Odpowiedz szczerze, a może ocalisz życie. Czy to Gareth rozkazał ci tak postąpić? Na sali zapanowała pełna napięcia cisza. Forg przełknął ślinę. Zaczął się pocić. W końcu skinął głową i spuścił wzrok. – Tak było – przyznał. Sala zagrzmiała wybuchem oburzenia. – Przyznał się do zdrady! – zawołało kilku rycerzy. – Wybacz mi, mój panie – błagał Forg z rozpaczą w oczach. – To był rozkaz samego króla. A ja byłem zbyt słaby, by go nie wykonać. – Jednakże rozkazano ci zabić jednego z własnych ludzi – powiedział Kolk wystąpiwszy do przodu. – Zwabić szlachetnych członków legionu w pułapkę, wydać ich na śmierć z ręki wroga. Ten rozkaz podszyty był zdradą i oszustwem. A ty go wykonałeś. Wiesz, jaka kara czeka tego, kto zdradził członka legionu. Forg głośno przełknął ślinę. – Proszę, panowie, miejcie litość!

– Thor – powiedział Kendrick i odwrócił się do niego. – Ty musisz podjąć decyzję o wyroku. To ciebie Forg zdradził. Cała sala ponownie ucichła i wszyscy skupili wzrok na Thorze. Serce mu mocno biło, kiedy tak stał i przyglądał się temu mężczyźnie, który czekał na śmierć. Nagle ogarnęła go wściekłość na myśl o tym, na jakie niebezpieczeństwo naraził swych braci legionistów. Jednocześnie, z drugiej strony, człowiek ten wzbudził w nim litość. Wszak wyglądało na to, że Forg był dobrym rycerzem zanim to wszystko się stało. Nie był po prostu w stanie przeciwstawić się tyranii, postąpić słusznie, kiedy wymagała tego sytuacja, w najważniejszym momencie. Thor nie mógł znieść myśli, że ten człowiek poniesie za chwilę śmierć – i to z jego rozkazu. Wystąpił na przód i odchrząknął. To prawda – zawołał. – Forg zasługuje na śmierć za to, co uczynił. Jednak proszę was wszystkich o łaskę dla niego. W sali podniósł się stłumiony okrzyk zdziwienia. – Łaskę? – zapytał Kolk. – Ale dlaczego? – Może i zasługuje na śmierć – powiedział Thor. – Ale nie oznacza to, że mamy mu ją zadać. To Gareth jest złem, które kryje się za tym wszystkim. Nie chcę mieć krwi tego rycerza na sumieniu. Popełnił błąd. A my przeżyliśmy jednak. Przynajmniej większość z nas. – Thorgrinsonie – odezwał się Kendrick. – Nasze prawo zabrania nam trzymania zdrajcy w naszych szeregach. Coś z nim należy uczynić. – To wyrzućcie go – powiedział Thor. – Ześlijcie go z dala od Grodu. Niech dołączy do ludzi Garetha, albo opuści Krąg. Ale niech nadal żyje. Kendrick rzucił Thorowi długie i ciężkie spojrzenie. W końcu skinął głową. – Widzę, że drzemie w tobie wielka mądrość, pomimo młodego wieku. Odwrócił się do Forga, chwycił go i spojrzał mu gniewnie w oczy. – Masz dziś wielkie szczęście – powiedział. – Jeśli zobaczę twoją twarz ponownie, osobiście cię ukatrupię. Po czym sięgnął ręką i wyszarpnął wojskową szpilę z odzienia Forga, obrócił go i kopnął mocno, posyłając przez całą salę w stronę drzwi. Potykając się, Forg ruszył dalej. Atme otworzył przed nim drzwi, przepuścił go i zatrzasnął za nim. Z wolna sala zatętniła życiem. Wówczas na środek wystąpił Brom. – Nadal nie zajęliśmy się najważniejszą sprawą – zagrzmiał. Sala pogrążyła się w ciszy i wszyscy popatrzyli na niego. – Jeśli bogowie pozwolą, pewnego dnia, prędzej czy później, Gareth zostanie usunięty. A kiedy ten dzień nadejdzie, Krąg zostanie bez władcy. Który MacGil zasiądzie na tronie? Kendricku, jesteś pierworodnym, bez względu na to czy prawowitym, czy też nie. Ludzie ciebie słuchają. Czy zaakceptujesz tę rolę? Kendrick potrząsnął głową stanowczo.

– Życzeniem mego umierającego ojca było, aby to Gwendolyn objęła rządy. Wszyscy byliśmy tego świadkami. Na sali rozległ się stłumiony gwar. – Kobieta? – zawołał jeden z rycerzy. – To prawda! – powiedział Reece. – I owszem! – zawołał również Godfrey. – Wszyscy byliśmy obecni przy tej rozmowie. Nasz ojciec wyraził się jasno. Pominął nas wszystkich i wybrał ją. Jako jej rodzeństwo akceptujemy ten wybór. W zasadzie zgadzamy się z nim wszyscy. – Jeśli darzycie szacunkiem MacGila – powiedział Kendrick – to uhonorujcie jego ostatnie życzenie. Ustanowicie Gwen władczynią królestwa i będziecie jej bronić przed wszystkimi wrogami. Wszyscy żołnierze zgromadzeni w sali spojrzeli na Gwen. Zapanowała cisza. Thor spojrzał na nią i zobaczył, jak pokornie schyla głowę. – Jeśli MacGil uznał to za dobry wybór, to i ja mogę – zagrzmiał Brom, przerywając milczenie zaszokowanych ludzi. – Ja również! – dodał Kolk. – I ja! – niczym echo zawołali wszyscy zebrani. – Ale, Gwendolyn, czy wyrazisz zgodę? – spytał ją Kendrick. Zaległa pełna oczekiwania cisza, a ona spuściła głowę. Cisza trwała jeszcze kilka dobrych minut. – Wiem, że będziesz sprawiedliwą i mądrą władczynią – dodał Kendrick. – O wiele lepszą niż Gareth. – Jesteś tym, czego pragnął nasz ojciec – powiedział Godfrey – i tym, czego Krąg potrzebuje. W końcu Gwen odchrząknęła. – Nie tego bym sobie życzyła, ani też do tego dążyła, panowie – powiedziała. – To prawda, iż kiedy ojciec na mnie naciskał, rzeczywiście zgodziłam się przyjąć na siebie tę rolę. Jednak zrobiłam to niechętnie. O wiele bardziej wolałabym, aby to jeden z was rządził zamiast mnie. Kendrick potrząsnął głową. – Nie zawsze dostajemy to, czego pragniemy – powiedział. – Czasami trzeba robić to, co najlepsze dla królestwa. I całym sobą, jak tu stoję, wiem, że to ty powinnaś rządzić. – Tak! – zawołało zgodnie kilku żołnierzy. Sala czekała w ciszy na odpowiedź Gwen. – Gwen, powiedz tak – nakłaniał Godfrey, widząc jak się waha. – Ludzie muszą mieć kogoś, wokół kogo będą się gromadzić. Zarówno arystokracja, możnowładcy jak i wszyscy we wszystkich prowincjach – muszą wiedzieć, że ktoś jest tu na miejscu, ktoś za kim staną, kiedy Gareth upadnie. Dla dobra całego królestwa, zgódź się. Gwen spojrzała w dół na ziemię, czując obecność ojca przy sobie. W końcu podniosła głowę.

– Zgadzam się – powiedziała. Sala zagrzmiała od wiwatów i Thor usłyszał radość i ulgę, z jaką wszyscy przyjęli tę nową alternatywę Garetha. Rozpierała go radość i niewysłowiona duma. Zanim jednak wiwaty zdążyły ucichnąć, zanim jeszcze zdążył podejść i pogratulować jej, nagle drzwi Galerii otworzyły się i wpadł do środka rozgorączkowany posłaniec. – Mój panie! – powiedział i ukłonił się w stronę Kendricka. – Na zewnątrz czeka oddział ludzi – setka mocarnych, zaciekłych wojowników. To Nevaruni! Mówią, iż przybyli po narzeczoną! – Narzeczoną? – zawołał Kendrick. – Mówią, iż przybyli rościć prawo do Gwendolyn! – powiedział posłaniec. Sala wybuchnęła okrzykami oburzenia. – Gwendolyn, czy to prawda? – spytał Kendrick. Wzruszyła ramionami. – To kolejna pokrętna intryga naszego brata. Nie udało mu się mnie zabić, więc pomyślał, iż może wydać mnie za mąż i w ten sposób pozbyć się mnie. Nie ma prawa. Nie jest moim ojcem. Thor dobył nagle miecza i zaczął iść w kierunku drzwi. – Czy ma prawo, czy nie, nie dbam o to – powiedział. – Jest tylko jedno prawo, które się liczy. Prawo miecza. Jeśli ci ludzie chcą zabrać Gwendolyn, będą musieli najpierw mnie pokonać! – I mnie! – wrzasnął Reece, dobywając miecza. Nagle rozległ się dźwięk dobywania setek mieczy i za Thorem podążyli wszyscy żołnierze. Wyszli z Galerii na zewnątrz, na powitanie przybyłego oddziału. Setka zaciekłych wojowników dosiadających rumaków stała przed budowlą i czekała. Ich dowódca zdążył już zsiąść z konia. Był dwukrotnie większy i dwukrotnie szerszy od normalnego mężczyzny. Miał jasną, czerwoną skórę i rozglądał się gniewnie. Z jego ust sterczały dwa kły niczym ciosy, między którymi dostrzec można było kilka rzędów ostrych, gnijących zębów. Skóra na jego twarzy była czerwona, zaś jego oczy, niewiele większe od szpar, były ciemnożółte. Jego łysa głowa miała kształt stożka. Zarówno on jak i wszyscy jego ludzie nosili żółto-zielone zbroje. – Przybyłem, aby rościć prawo do narzeczonej – warknął w dół do Thora. Jego słowa zabrzmiały niczym warczenie jakiegoś zwierzęcia. Stojący u boku Thora Krohn, zaczął groźnie warczeć i włos zjeżył mu się na grzbiecie. Był gotów skoczyć na mężczyznę w każdej chwili. – Jesteś w błędzie – odpowiedział Thor dzielnie, próbując przemówić pełnym przekonania głosem. – Nie ma tu żadnej narzeczonej dla ciebie. Gwendolyn nie ma ochoty stąd wyjeżdżać. Nie opuści tego królestwa bez przelanej krwi wszystkich naszych wojowników.

Mężczyzna popatrzył gniewnie na Thora, zacisnął palce na rękojeści miecza, a jego twarz stała się jeszcze bardziej czerwona. – Wasz król obiecał mi narzeczoną! – warknął, to zaciskając, to zwalniając uchwyt na rękojeści miecza. Jego ludzie reagowali nerwowo na każdy jego ruch. – Obiecał ci coś, czego nie możesz mieć – odparł Thor. – Spierać możesz się z naszym królem, nie z nami. I nie z Gwendolyn. – Z nikim nie muszę się spierać! – wrzasnął. – Bo ta dziewka jest moja. I zabieram ją ze sobą! – A teraz z drogi, karle! Nevarun podszedł do Thora, wysoko uniósł miecz, a kiedy to zrobił, Thor poczuł przypływ gniewu, jakiego nigdy jeszcze nie doświadczył. Kiedy mężczyzna zbliżył się bardziej, Thor podniósł dłoń i wymierzył w niego. I zobaczył, jak żółta kula energii wystrzeliła z jego ręki i uderzyła w mężczyznę, posyłając go na ziemię kilkadziesiąt stóp dalej. Tłum zamarł a wrażenia. Powoli Nevarun potrząsnął głową i wstał na nogi. Odwrócił się i spojrzał ze zdziwieniem na Thora. I z nienawiścią. Tym razem jednak nie śmiał podejść bliżej. – Jesteś demonem! – powiedział. – Nazywaj mnie jak chcesz – powiedział Thor, nie czując już wstydu z powodu tego, kim lub czym był. Zaczynał czuć się jak w domu. – Nie tkniesz Gwendolyn! Nevarun stał tak niepewny, sięgając po miecz i go opuszczając, warcząc z każdym kolejnym oddechem. Po chwili, która zdawała się trwać wieczność, odwrócił się w końcu do swych ludzi. Wymamrotał coś w swoim języku, czego Thor nie zrozumiał, po czym skoczył z powrotem na swego wierzchowca. – Znieważyłeś honor Nevarunów. My nie wybaczamy. Pewnego dnia zapłacisz za to – wszyscy zapłacicie – własną krwią. I kiedy weźmiemy ze sobą narzeczoną – a tak będzie – nie zwrócimy jej. Odeślemy jej trupa! Nevarun splunął, po czym zawrócił razem z całym oddziałem i odjechał galopem po królewskim trakcie. Thor opuścił swój miecz powoli. Trząsł się cały wewnątrz, ale nie chciał tego po sobie pokazać. Podszedł do niego Reece i poklepał po ramieniu. Potem zrobiło to samo jeszcze kilku innych żołnierzy. Podeszła też Gwen. Położyła mu dłoń na policzku, nachyliła się i pocałowała go. I za sprawą tego pocałunku wszystko wróciło na swoje miejsce. Nigdy nie opuściłby jej. Nigdy.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Erec galopował na Warkfinie, poganiając go, bodąc ze wszystkich sił, walcząc z upływającym czasem. Przed oczami cały czas widział Alistair. Wyruszył z Baluster późną nocą. Cwałując cały czas, pokonał peryferie miasta i skierował się na zachód. Jechał tak długo, aż pierwsze słońce zaczęło wychylać się zza horyzontu i ujrzał w oddali zarysy niewielkiego zamku. Leżał wysoko na wzgórzu, otoczony ogromną fosą ze zwodzonym mostem i kamiennymi murami, na których dziesiątki żołnierzy pełniło wartę. Mieli na sobie wyróżniającą się zbroję, inną od tej noszonej na północy – była zielona, błyszcząca, pokryta łuskami, zaś hełmy miały spiczaste nosy. Około dwóch tuzinów rycerzy broniło wstępu, co było całkiem nietypowe jak na możnowładcę. Erec zdał sobie sprawę, że handlarz niewolników mówił prawdę: miał przed sobą wszechpotężnego człowieka. Jechał drogą oświetloną porannym słońcem wprost w kierunku mostu. Kiedy zbliżył się do niego, krata w bramie powoli opuściła się, a do przodu wystąpiło kilku rycerzy. Podnieśli wysoko oszczepy i spojrzeli nieufnie na nadjeżdżającego Ereca. Ten zauważył natychmiast, iż strażnicy przewyższali go liczebnie, a mimo to był pewien, że jakoś dostanie się do środka, jeśli zaistnieje taka konieczność. Nie chciał jednak zaczynać od starcia. Nadal wierzył w bliźniego, a samemu będąc szlachetnym, chciał dać szansę możnowładcy, by ten uznał, że bezwiednie popełnił błąd; być może, kiedy kupował Alistair, nie wiedział, że została odebrana Erecowi. Chciał dać mu szansę naprawienia błędu, zanim dojdzie do zbrojnej konfrontacji. Kiedy Erec wjechał rozpędzony na most, kilku żołnierzy zastąpiło mu drogę. Mógłby zabić ich wszystkich przy użyciu miotanej broni umocowanej przy pasie; zamiast tego jednak zatrzymał się i z wysiłkiem zapanował nad zniecierpliwieniem. – Ktoś ty? – krzyknął jeden z żołnierzy. – Jestem Erec, syn Arosena, pierwszy rycerz i doradca króla MacGila, władcy Zachodniego Królestwa Kręgu – przedstawił się władczym tonem, siedząc wyprostowany na koniu. – Żądam audiencji u waszego pana. – A kimże jest ten, który chce widzieć się ze mną? – zagrzmiał czyjś głos. Erec podniósł wzrok. Wysoko nad zwodzonym mostem, w zamkowej wieży ujrzał stojącego na niewielkim balkonie pana zamku. Mężczyzna odziany był w czerwone i białe jedwabie, nosił długie aż do kolan, zielone buty. Miał na sobie pelerynę i niewielką koronę. Po jego wyglądzie łatwo było domyślić się, iż możnowładca uważał się za kogoś, kim nie był. Pewnie wyobrażał sobie, że jest królem; a przecież był jednym z pomniejszych możnowładców, jednym z tysiąca, którzy podlegali MacGilowi i królewskiej armii. Jego aparycja świadczyła jednak o tym, iż nie zdawał sobie do końca z tego sprawy.

– Możecie znać mnie, jako prawą rękę króla i dowódcę Srebrnej Gwardii – zawołał Erec. – Moi towarzysze broni, a są ich tysiące, gotowi są przybyć na moje wezwanie ze wszystkich zakątków Kręgu i stanąć w obronie mojej sprawy. Nigdy dotąd ich nie wezwałem, gdyż swoje sprawy i nieporozumienia rozwiązuję sam. Mówię to nie po to, by ci grozić, lecz by zwrócić uwagę, że byłoby stosowniej rozwiązać zwadę bez uciekania się do zbrojnej konfrontacji. – A jaka to zwada poróżnia mnie z tobą? – zawołał możnowładca. – Wiem, kim jesteś. Twoja zbroja cię zdradza. Erek odchrząknął ośmielony odpowiedzią. Może jednak temu możnowładcy dałoby się przemówić do rozsądku. – Nie dalej jak wczoraj kupiłeś kobietę od handlarza niewolników – powiedział Erec, ledwie wyduszając z siebie te słowa na myśl o losie Alistair. – Jestem przekonany, że nie zdawałeś sobie wówczas sprawy z tego, kim ona jest. Ale to wyjątkowa kobieta, która została porwana, wywieziona wbrew swojej woli z Savarii i bezprawnie tu osadzona. – A skąd niby wiesz o tym wszystkim? – zapytał możnowładca. – Ponieważ ona jest moją żoną – odpowiedział Erec. Wśród żołnierzy dało się słyszeć stłumiony okrzyk zdziwienia. Ich pan spoglądał na Ereca w ciszy. – Nie mam podstaw, aby sądzić inaczej – kontynuował Erec. – Nie mogłeś tego wiedzieć, kiedy ją kupowałeś. Teraz jednak już wiesz i proszę, byś ją uwolnił, bym mógł zabrać ją ze sobą, byśmy uniknęli zbrojnej konfrontacji. Bez względu na to, ile zapłaciłeś tamtemu handlarzowi, zwrócę ci to, nawet podwójnie. – Naprawdę? – zawołał możnowładca. – A jeśli odmówię? Odpowiedź mężczyzny zaszokowała Ereca; nie takiej się spodziewał. Spojrzał gniewnie, czując jak wzbiera w nim złość. – Dlaczego miałbyś to zrobić? – zawołał zaskoczony Erec. – Odmówię – odkrzyknął możnowładca – gdyż takie jest moje życzenie. Ponieważ nikt nie będzie mi mówił, co mam robić. Może i odebrano ci żonę bezprawnie. Ale w takim razie, może powinieneś lepiej jej strzec, jako jej mąż. Nie świadczy to najlepiej o najlepszym rycerzu króla, jeśli nie potrafi zapobiec porwaniu własnej żony sprzed nosa. Mężczyzna zaśmiał się i jego ludzie również. Erec zaś poczuł ogarniającą go wściekłość. – MacGil może i ma tysiące wojowników – ale ja również – zawołał mężczyzna. – Nie ma drugiego takiego możnowładcy, który dorównuje mi bogactwem. A używam go z głową. Opłaciłem wojowników we wszystkich sąsiadujących prowincjach stąd aż do kanionu. I to sowicie. Ktokolwiek zadrze ze mną, będzie miał do czynienia z armią, jakiej jeszcze nie widziano. Nawet taki wojownik, jak ty, zostanie zgnieciony w ułamku sekundy.

– Niechaj zatem będzie to dla ciebie nauczką – kontynuował możnowładca. – Następnym razem bacz pilniej na tych, na których ci zależy. Jesteś żałosną namiastką rycerza. Przychodzisz tu i myślisz, że zapłacę za twoje błędy. Może i kupiłem ją bezprawnie, jednak teraz należy do mnie. I nigdy nie wypuszczę jej poza tą bramę. Ani na prośbę twoją, ani na prośbę samego króla. Jest moją własnością i mogę robić z nią, co chcę. Wiedz również, że przybywasz w odpowiedniej chwili: właśnie obmywają ją służki i lada moment przyprowadzą ją do mego alkierza. Na pierwszą wizytę. Wiedząc zaś, kim jesteś i kim ona jest, będę oczekiwał jej z o wiele większą niecierpliwością. Mężczyzna odchylił się i zaśmiał, skrzyżował ręce w triumfalnym geście i spojrzał w dół na Ereca. Erec poczuł wściekłość większą niż kiedykolwiek dotychczas. Stojący na balkonie człowiek reprezentował sobą całe zło rodzaju ludzkiego, całkowite przeciwieństwo rycerskości, czy też tego, do czego dążył Erec. Szybciej niż którykolwiek z jego ludzi zdążył zareagować, wyciągnął krótką włócznię przytwierdzoną do siodła, piękną broń z dobrze wyszlifowanym, mahoniowym trzonkiem i srebrną szpicą, wziął zamach i cisnął z całej siły w możnowładcę. Popłynęła w powietrzu szybciej niż strzała i zanim możnowładca zdołał wykonać jakiś ruch, włócznia przeszyła jego krtań na wylot i utknęła po drugiej stronie w drewnianej ścianie. Mężczyzna stał przez sekundę z wielką dziurą w szyi, z broczącą obficie z rany krwią i podniósł ręce do szyi. Jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, ale też i bólu. Stał tak jeszcze kilka sekund, spoglądając na Ereca z niedowierzaniem, po czym osunął się do przodu, wypadł z balkonu i, obracając się w powietrzu kilka razy, wylądował na twarzy z plaśnięciem. Leżał teraz u wejścia do własnego zamku, pozbawiony życia. W pełnej zdziwienia ciszy, która właśnie zapanowała, żołnierze zastygli w bezruchu, nie mogąc zrozumieć, co się stało i to tak szybko. Erec nie czekał na ich reakcję. Ruszył do ataku jeszcze zanim ciało możnowładcy runęło na ziemię. Oszacował wyzwanie, jakie miał przed sobą i zdecydował, że nie będzie tracić sił ani czasu na żołnierzy stojących przed bramą. Jego głównym zamiarem było uwolnić Alistair i opuścić to miejsce. Najpierw zaś musiał przedostać się przez tę wielką spiczastą bramę. Zerwał się do galopu, sięgnął do torby przy siodle i wyjął długi łańcuch z kolczastą kulą na końcu. Zakręcił nim nad głową i rzucił. Kolczasta kula przeleciała łukiem ponad bramą i owinęła się dokoła pala. Erec chwycił mocno za drugi koniec, skoczył ze swego rumaka wzwyż i zwisając na łańcuchu poleciał niczym wahadło. Przeleciał obok żołnierzy, kilka stóp nad ich głowami, w kierunku otworu nad żelazna kratą.

Przeleciał przez otwór i wylądował z przewrotem bezpiecznie po drugiej stronie kraty, na dziedzińcu. Żołnierze ruszyli do ataku, lecz nie mieli jak przedostać się przez bramę. Szybko zorientował się w sytuacji i przygotował do odparcia ataku żołnierzy na dziedzińcu. Pierwszy z kilku na zielono ubranych rycerzy natarł na niego. Erec klęknął i pchnął mieczem w brzuch przeciwnika, znajdując czuły punkt między krańcem zbroi a podbrzuszem – a mężczyzna wypuścił z rąk kolczasty cep i zwalił się na ziemię nieżywy. Erec sięgnął po cep, wstał i zamachnął się nim dokoła, uderzając najeżoną kolcami kulą w twarz kolejnego przeciwnika, który poleciał w tył i walnął plecami płasko o ziemię. Trzeci atakujący oberwał kopniaka w splot, zanim jeszcze zdążył opuścić swój topór. Potem Erec sięgnął po krótką włócznię zwisającą u pasa i cisnął w kolejnego napastnika. Trafił w nieosłonione miejsce między kolanem i udem. Następnie chwycił mały topór, obrócił się na pięcie i uderzył ostatniego z atakujących w czułe miejsce między osłonami barku i klatki piersiowej. Mężczyzna padł na ziemię z krzykiem. Erec zlustrował dziedziniec: pięć nieruchomych ciał i jak na razie nikogo więcej. Nie marnował czasu. Popędził przed siebie i wpadł do wewnątrz niewielkiego zamku. Stanął w pogrążonym w mroku, wąskim korytarzu i zaczął rozglądać się zdezorientowany. – ALISTAIR! – krzyknął zdesperowany. Nie otrzymał jednak żadnej odpowiedzi – zamiast tego zza zakrętu wypadł kolejny człowiek i zaatakował Ereca praktycznie bez chwili wahania. Podbiegł od tyłu i rzucił się na Ereca, próbując chwycić go za gardło gołymi rękoma. Najwidoczniej wolał walkę w ręcz. Erec złapał go za nadgarstek, zgiął i przerzucił przez swoje ramię, po czym butem zmiażdżył mu szyję. Z tyłu nadbiegł kolejny atakujący. Erec obrócił się i wyrżnął go łokciem w brzuch, po czym złapał go i cisnął o ścianę głową do przodu. Dwa ciała leżące jedno na drugim blokowały teraz przejście w wąskim korytarzu. Erec nie marnował czasu. Wybrał kierunek i pobiegł korytarzem wiodącym do serca zamku. Miał nadzieję, że to tam trzymali Alistair. – ALISTAIR! – odchylił się i zawołał ponownie. – Erec! – dobiegł go niewyraźny głos Najpierw nie był pewien, skąd pochodził; po chwili jednak usłyszał go ponownie, tym razem wyraźniej. – Erec! – wołała. – Tutaj! Erec odwrócił się, zauważył spiralne, kamienne schody. Właśnie zbiegali po nich trzej kolejni żołnierze w zielonych zbrojach i z mieczami w dłoniach. Erec sięgnął do sakiewki przy pasie i wyjął garść niewielkich, gładkich kamieni, których używał do procy i rzucił je pod nogi schodzących. Napastnicy nie mieli czasu na reakcję. Cała trójka

potoczyła się w dół z przeraźliwym zgrzytem zbroi, uderzając o siebie i posadzkę, wprost pod nogi Ereca. Erec zszedł im z drogi i pozwolił, by potoczyli się dalej. Nie chciał marnować ani sił, ani czasu na walkę, która nie była potrzebna. Ich waga i pęd wystarczyły, by pozbawić ich przytomności, kiedy grzmotnęli o ziemię poniżej. Erec pobiegł dalej, piął się po schodach coraz wyżej i wyżej. Za sobą w oddali, słyszał zgrzyt podnoszonej bramy, z którą mocowali się pozostawieni przed nią żołnierze. Nie pozostało mu zbyt dużo czasu. – ALISTAIR! – wrzasnął ponownie. – Erec! – odpowiedziała na jego zawołanie. Po czym usłyszał krzyk. Jej krzyk. Wiedział, że cierpi. Jego serce zabiło mocniej. Pobiegł jeszcze szybciej Dotarł na szczyt schodów i w końcu usłyszał, skąd dobiegały jej krzyki. Obrócił się w prawo i runął przez korytarz w kierunku otwartych drzwi na jego końcu. Słyszał dochodzące stamtąd odgłosy szamotaniny. Wpadł do wnętrza i ujrzał Alistair. Miała ręce związane za plecami. Sługa zabitego możnowładcy ciągnął ją właśnie do otwartego okna. Był gotów wyrzucić ją za chwilę, posłać na niechybną śmierć. Erec zorientował się, iż był za daleko, by ją ocalić. Mógł zabić służącego, nie mógł zaś ocalić Alistair. Czekała ją tylko śmierć. Nie wahał się jednak. W ułamku sekundy ocenił sytuację i przyszedł mu do głowy pewien pomysł. Narażał życie Alistair, ale warto było spróbować: sięgnął do pasa po swój sztylet i odchylił się, modląc do wszystkich bogów, żeby nie pozwolili mu chybić. Gdyby pomylił się choć o włos, sztylet odebrałby życie Alistair zamiast służącemu. Pochylił się do przodu i rzucił. Widział jak ostrze leci w powietrzu, obracając się wokół własnej osi. Czuł, jak serce przestaje mu bić. Wstrzymał oddech. Z wielką ulgą zauważył, że ostrze wbiło się w krtań mężczyzny, prawie otarłszy się o Alistair. Trafiony sługa puścił ją i wzniósł dłonie do szyi, charcząc i brocząc obficie krwią, po czym osunął się na ziemię. Alistair zatrzymała się tuż przy oknie, odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z Erec’kiem. Ten podbiegł do niej, wyjął drugi sztylet i przeciął więzy na jej rękach. Rzuciła się w jego objęcia, zanosząc histerycznym łkaniem, i objęła go mocno rękoma. Dobrze było móc ponownie poczuć ją w swoich ramionach. Erec otworzył oczy i spojrzał ponad jej ramieniem. Ku swemu zdziwieniu zauważył, że sługa nagle zerwał się z ziemi, stanął na nogach i wyrwał tkwiący w jego szyi sztylet. W jakiś sposób zdołał wskrzesić w sobie siły. Podniósł sztylet wysoko nad głowę i natarł na nich z zamiarem wbicia ostrza w plecy Alistair. W ułamku sekundy Erec odepchnął ją z drogi, zrobił krok do przodu i złapał nadgarstek sługi w powietrzu. Potem wykręcił mu rękę do tyłu, złapał za poły koszuli,

postąpił kolejne trzy kroki i rzucił przez otwarte okno głową do przodu. Zgotował mu los, którym jeszcze przed chwilą służący chciał obdarzyć Alistair. Mężczyzna poleciał w powietrzu, krzycząc, machając rękoma i nogami, aż w końcu wylądował na ziemi z głuchym odgłosem, tuż obok swojego pana. Erec wyjrzał przez okno. Nie spodobało mu się to, co tam zobaczył: dziesiątki rycerzy przybywało ze wszystkich stron, wjeżdżając na most wiodący do zamku. Zauważył też, że wkrótce miało udać im się wyważyć bramę i wejść do środka. Najwyraźniej zgładzony możnowładca miał wielu potężnych wasali, którzy przybyli zgodnie z przyrzeczonym słowem. – Jest inne wyjście – powiedziała Alistair, kiedy podeszła do niego i spojrzała mu w oczy. – Zauważyłam je, kiedy mnie tu prowadzili. Tylne wyjście. – Pokaż mi je – powiedział Erec. Pobiegli korytarzem do przeciwległego krańca zamku, po czym Alistair skierowała się do narożnej komnaty. Podeszli do otwartego okna i oczom Ereca ukazało się zaplecze zamku prowadzące na otwartą łąkę. I nigdzie w pobliżu nie było żadnego rycerza. Miała rację. Tylne wejście było jednak zablokowane żelazną bramą. Erec uświadomił sobie, że jeśli uda im się dotrzeć na łąkę jakąś inną drogą, to zdołają uciec i uniknąć konfrontacji z dziesiątkami rycerzy. Może i dałby radę pokonać ich wszystkich, jednak w żaden sposób nie mógł uratować jednocześnie Alistair i siebie. Jeśli chciał, by Alistair przeżyła, musiał uniknąć walki w każdy możliwy sposób. Sięgnął do pasa po przymocowany tam, długi na około dwadzieścia stóp, zwój drutu zakończony pętlą. Erec używał go w wyjątkowych sytuacjach, kiedy chciał przewrócić konia swego wroga. Nigdy jeszcze nie używał go do czegoś takiego. Zdał sobie też sprawę, iż nie wystarczy go na tyle, aby bezpiecznie dotrzeć na dół – czekał go długi i bolesny upadek. Ale nie miał wyboru. Zlustrował wzrokiem kamienny mur za oknem i zauważył przytwierdzoną do niego na żelaznym pręcie flagę. Owinął koniec drutu wokół pręta i wyrzucił resztę w dół. Koniec drutu zawisł dobre dziesięć stóp nad ziemią, jednak już poza murami zamku i żelazną bramą. Jeśli ich upadek nie skończy się śmiercią, to może w ten sposób wydostaną się na wolność. Usłyszał odgłosy biegnących po korytarzu rycerzy i wiedział, że nie zostało mu wiele czasu. – Ale co z rękoma? – spytała Alistair. – Przecież ten drut przetnie je na dwoje. Erec myślał o tym samym. Rozglądał się dokoła szukając czegoś, co mogłoby ochronić ich dłonie. – Weź to! – powiedziała Alistair. Zdjęła z siebie futrzane okrycie, a Erec wziął je z wdzięcznością i owinął dłonie kilka razy. – Wejdź mi na plecy – powiedział.

Wskoczyła na niego i Erec podszedł do krawędzi okna. Złapał drut, pociągnął dla sprawdzenia i opuścił się w dół przy zamkowym murze. Zsuwali się szybciej, niż był w stanie nad tym zapanować. Nie mógł powstrzymać upadku. Lecieli w dół do miejsca, w którym kończył się drut i dalej jeszcze dziesięć stóp. Wylądowali twardo na ziemi – uderzając o nią o wiele za mocno. W ostatniej chwili Erec zdołał wykręcić się i zamortyzować swoim ciałem upadek Alistair, przyjąwszy na siebie cały impet. Kiedy wylądowała na nim, poczuł, jak pękło mu żebro. Pozbawiony tchu podniósł się na ręce i kolana. Widząc gwiazdy wokoło, odwrócił się i spojrzał na Alistair. – W porządku? – spytał. Pokiwała głową. Widział, że była oszołomiona, jednak wyszła z tego bez szwanku i Erec odetchnął z ulgą. Nagle usłyszał łoskot żelaza i uświadomił sobie, że armia przedostała się właśnie przez bramę, i że zgromadzeni przed nią żołnierze wtargnęli do zamku i pędzili po schodach z zamiarem rozprawienia się z nimi. Erec wstał i zagwizdał wyróżniającym się dźwiękiem, takim, jaki tylko Warkfin mógł usłyszeć i rozpoznać. Chwilę później Warkfin wyłonił się zza rogu. Erec wstał i podsadził Alistair, po czym samemu dosiadł rumaka. Kiedy popędził konia do galopu, Alistair przywarła mocno do jego ciała. Odjechali w pełnym galopie, pozostawiając za sobą odgłosy wdzierających się na zamek wojowników, które z każdą chwilą coraz bardziej cichły. Jej ramiona zaciśnięte wokół jego ciała przyniosły Erecowi ukojenie, jakiego nie był w stanie sobie wyobrazić. Była bezpieczna. W końcu była bezpieczna.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Andronicus jechał na czele swojej armii. W ręce trzymał rozpaloną pochodnię, z którą pochylał się i podkładał ogień pod słomiane dachy zabudowań wioski należącej do McCloudów. W przeciągu kilku minut udało mu się puścić z dymem całą osadę. Galopował między domostwami w tę i z powrotem, pośród buchających płomieni i coraz głośniejszych krzyków. Uśmiechnął się z zadowoleniem. To powinno nauczyć czegoś króla McClouda. Powinno dać nauczkę wieśniakom, że mają chować się po domach, żyć w ciągłym strachu przed nim i jego ludźmi. Miał zamiar zgładzić wszystkich mieszkańców tej wioski przed odjazdem. Nie przetrwa nikt. Zawsze tak postępował. We wszystkich krajach, na rozległych terytoriach świata, które do tej pory podbił, Andronicus kierował się jedną, prostą zasadą: zabić, zniszczyć i zdławić wszystkich i wszystko w zasięgu wzroku. Nie pozostawiać nikogo przy życiu. Nie brać jeńców. Spalić wszystko do samej ziemi. Tak, żeby nie pozostał nikt, kto mógłby przywrócić stary porządek. Liczył się tylko nowy. Ustalony przez niego. I tak też było. Jego armia podbijała miasto za miastem, państwo za państwem, a jego imperium liczyło miliony poddanych. Miał na usługach miliony żołnierzy i jeszcze większą liczbą niewolników. Wszyscy posłuszni aż do przesady. Był w stanie wysłać swoje wojska w najróżniejsze krańce świata jednocześnie i zmieść z powierzchni ziemi każdego, kto śmiał powstać przeciwko niemu. Nic nie dawało mu większej satysfakcji. Teraz zaś nadeszła pora, by to król McCloud zapłacił. McCloud popełnił poważny błąd odmawiając wsparcia Andronicusa, rezygnując ze współpracy, kiedy nadarzyła się okazja. Oczywiście oferta Andronicusa miała drugie dno i gdyby McCloud pozwolił mu przekroczyć kanion, skorzystałby z tej szansy i zniszczył wszystko, co należało do McClouda. Oczywiście, nie zrobiłby tego tak od razu. Pozwoliłby McCloudowi myśleć przez jakiś czas, że jest wolny. Do momentu, w którym zwabiłby go w pułapkę i zabił. I całą jego rodzinę. McCloud jednak na to nie poszedł, przez co rozsierdził Andronicusa. Teraz, aby dać do zrozumienia pozostałej części jego imperium, zamierzał nie tylko zniszczyć McClouda i jego ukochanych, ale najpierw ich torturować. Uśmiechnął się na myśl o tym, jak ćwiartuje ich powoli, jak wywozi ich rozczłonkowane ciała na wszystkie strony świata. O tak, zamierzał wysuszyć ich głowy i zakonserwować, a może nawet zastąpić swój obecny naszyjnik nowym, zrobionym z głowy McClouda. Sięgnął ręką do szyi i pogładził palcami zwisające tam wysuszone czerepy. Myśl ta sprawiała mu ogromną przyjemność. Już teraz zaczął zastanawiać się nad rodzajem łańcucha, na który nawlecze głowę McClouda. Jego ludzie nadrobili dzielącą ich od dowódcy odległość i wpadli z krzykiem do gorejącej wioski, zarzynając wieśniaków, którzy wychodzili ze swych chałup.

Andronicus spojrzał za siebie i uśmiechnął się na widok rozlanej po drodze krwi. Zapowiadał się rewelacyjny dzień. Pustoszyli już dziesiątą wioskę tego dnia, a drugie słońce zaledwie wspięło się na nieboskłon. Wylądowali wczesnym rankiem na brzegu należącym do McClouda – Andronicus na czele dziesięciotysięcznej floty. Kiedy jego stopy dotknęły piaszczystego brzegu, Andronicus nie mógł wyjść z podziwu, że ponownie stanął w tym miejscu, na zewnętrznym brzegu Kręgu, zanim księżyc odbył cały cykl. Tym razem jednak przybył gotowy na wojnę, a nie na rozmowy. Przywiózł ze sobą więźnia z klanu McCloud, który znał sposób na przebycie kanionu. Tym razem nie zamierzał spotkać się z McCloudem. Tym razem chciał poprowadzić swych ludzi przez pięćdziesięciomilowe zewnętrzne pustkowie McCloudów wprost do kanionu, wykorzystać jeńca, który miał mu pokazać, jak pokonać kanion, przejść na drugą stronę i zaskoczyć McClouda, spalić jego dwór do gołej ziemi. Nie mógł doczekać się wyrazu zdziwienia na twarzy McClouda, kiedy zobaczy go pod swoim nosem, po swojej stronie kanionu. Tak, ten widok będzie bezcenny. A kiedy skończy z McCloudami, skupi się na prawdziwym celu: na MacGilach. Kiedy już będzie w środku Kręgu, przekroczy Highlands, poprowadzi milionową armię pod drzwi MacGilów i zetrze na proch pamięć o Królewskim Grodzie. Kiedy skończy, miejsce to istnieć będzie jedynie w odległej historii. Jako sterta gruzu. Oczami wyobraźni widział już dym, proch i opary unoszące się nad ziemiami MacGila, kiedyś żyznymi i bogatymi, obecnie będące jedynie opustoszałą ruiną, ostrzeżeniem dla wszystkich, którym przyszło do głowy z nim walczyć. Myśl ta wywołała uśmiech na jego twarzy. Pognał przez wioskę, nie zatrzymując się, by terroryzować jej mieszkańców. Skupił się raczej na widniejącym w oddali kanionie. Jego ludzie dogonili go i jechali tuż za nim przez pustkowie, na którym poddani MacClouda bezmyślnie pozakładali osady. Pozbawieni rozsądku pionierzy byli na tyle durni, by zamieszkać po zewnętrznej stronie kanionu. Mieli teraz za swoje. Trzeba było pozostać wewnątrz. Czy naprawdę myśleli, że nigdy nic nie będzie im tu grozić, że pozostaną poza zasięgiem wielkiego Andronicusa? Jechali już od kilku dobrych godzin, cały czas na zachód, coraz bliżej kanionu, pustosząc po drodze kilka kolejnych wiosek. Kiedy drugie słońce zaczęło rzucać długie cienie na ziemi i armia Andronicusa pokonała wzniesienie, w końcu ich oczom ukazał się wielki kanion. Sprawiał majestatyczne wrażenie, takie samo, jak wówczas, gdy Andronicus przybył tu jako chłopiec. Zdumiewał go bezgranicznie ten cud świata, wraz ze swoją magiczną, energetyczną tarczą, która trzymała w ryzach jego ludzi i uniemożliwiała zdobycie Kręgu od wielu pokoleń. Był ostatnią rzeczą na świecie, której jego armia nie była w stanie przełamać. Teraz zaś posiadał informacje, których potrzebował, by przekroczyć kanion. Miał zamiar osiągnąć to, czego nie udało się wszystkim jego przodkom. Miał zamiar wjechać do tego ostatniego nietkniętego, nieskazitelnego miejsca na całej planecie i splamić krwią każdy jego kawałek. Chciał niszczyć je, aż całkowicie uzna jego zwierzchnictwo.

Czuł smak zwycięstwa, przypływ siły, która wzbierała w nim, kiedy już było po wszystkim. Niebawem nie będzie miejsca na ziemi, którym by nie zawładnął. Jego ludzie dogonili go i wkrótce wszyscy zatrzymali się przed krawędzią kanionu. Zsiedli z koni. Andronicus podszedł kilka kroków i przyjrzał się przepastnej otchłani. Była potężna, budziła respekt nawet u niego, który przecież był już w każdym zakątku tego świata, widział wszystko, każdy cud natury. Ten był jednak wyjątkowy. Spowity żółtą, upiorną mgłą, która wydawała się rozpościerać nieskończenie daleko. Do tego zaś potężna moc energetycznej tarczy, którą Andronicus wyczuwał nawet stąd. Podniósł rękę przed siebie, w kierunku krawędzi i trzymał wyprostowaną. Wiedział, że kilka kroków dalej znajdowała się niewidzialna ściana i gdyby podszedł bliżej, pozbawiłaby go przytomności. Jak niewidzialna bańka powstrzymująca go przed pójściem dalej. Gdyby nie ta tarcza, on i jego ludzie powybijaliby po prostu wojowników MacGila, którzy strzegli Wschodniego Przejścia. Lub zeszli na dół, na dno kanionu, lub zbudowali własny most. Przychodziły mu do głowy tysiące pomysłów na jego pokonanie. Pamiętał jednak, jak w przeszłości rozbili tu obóz i przez cały księżycowy cykl próbowali w najrozmaitszy sposób tego dokonać. Za każdym razem, kiedy tylko przestąpili próg, energetyczna tarcza spalała ich, zabijając w ułamku sekundy. Nie było na to żadnego sposobu. Tym razem będzie inaczej. – Przyprowadźcie go do mnie – warknął Andronicus, nie spojrzawszy nawet za siebie i podniósł rękę rozczapierzając swe trzy długie pazury. Chwilę później jego ludzie przyprowadzili związanego jeńca. McCloud wił się ze strachem w oczach, kiedy żołnierze pchnęli go w kierunku Andronicusa. Ten chwycił swymi trzema pazurami za poły koszuli więźnia i przyciągnął blisko do siebie. – Nadeszła twoja szansa, ludzkie nasienie – powiedział do niego. – Przyrzekłeś pokazać nam, jak przebyć kanion. Jesteśmy tu, zatem powiedz, jak to zrobić. Człowiek stał z otwartymi szeroko oczami, zerkając raz na Andronicusa, raz na otchłań kanionu i trząsł się cały ze strachu. Andronicus zaczął podejrzewać, że coś jest nie tak i bardzo nie spodobało mu się to przeczucie. – Wybacz – krzyknął człowiek. – Skłamałem! Nie mam pojęcia, jak przejść przez kanion. Chciałem tylko wydostać się z lochu. Trzymałeś mnie tam tyle lat. Nie mogłem już tego znieść. Byłem zdesperowany. Gotowy powiedzieć cokolwiek. Przebacz! – powiedział zanosząc się płaczem. – Przebacz! Andronicus spojrzał na człowieka z niedowierzaniem, które szybko ustąpiło miejsca furii, potężnej i mrocznej, jakiej nie czuł jeszcze nigdy. Dał się oszukać. I to człowiekowi. Zmobilizował całą armię, przepłynął morze Amorek, z niecierpliwością oczekiwał i napawał się myślą o tej chwili, a wszystko to tylko dlatego, że jakiś żałosny człowieczek postanowił go okłamać. Wybuchnął nieziemskim rykiem, sięgnął rękoma i podniósł człowieka wysoko nad głowę. Używając swej niebywałej siły, rozdarł go na dwoje. Krew trysnęła dokoła.

Pokryła głowę i twarz Andronicusa, pociekła w dół po napierśniku. Rozdarty na dwoje człowiek krzyczał przeraźliwie. Wciąż żył, a jego dwie połowy wiły się bezładnie. Andronicus wziął zamach i rzucił je w otchłań kanionu. Człowiek krzyczał jeszcze przez chwilę, kiedy części jego ciała, obracając się w powietrzu, opadały niżej, coraz głębiej w czeluściach kanionu – lecz kiedy dotarły do niewidocznej bariery, zaległa cisza – jego ciało przemieniło się w proch. Andronicus odchylił się i zawył z rozpaczy i frustracji; wrzasnął krzykiem, który wstrząsnął podwojami całego Kręgu. Poprzysiągł, że znajdzie drogę do wewnątrz, choćby miała to być ostatnia rzecz, jaką uczyni.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Thor i Gwen szli ścieżką prowadzącą do północnej bramy, na zewnątrz Królewskiego Grodu i dalej aż do Klifów Kolviana. Krohn kroczył przy nich wesoło. Od kiedy opuścili Galerię Broni, wszystko potoczyło się szybko, jak w kalejdoskopie. Thor nadal nie mógł pojąć, co tak naprawdę się wydarzyło. Najpierw szok związany z pojawieniem się nowej, bitewnej formacji lojalnej jedynie Garethowi. Potem kolejny, kiedy Srebrna Gwardia pozbawiona została swej siedziby i zmuszona do stacjonowania w koszarach. No i rozłam królestwa, który w przekonaniu Thora pogłębiał się z każdą chwilą. Do tego ten zdrajca Forg. I zaprzysiężenie Gwen na następcę tronu w przypadku obalenia Garetha. Przede wszystkim zaś wizyta Nevarunów, którzy przybyli, by zabrać stąd Gwen. Thor nie chciał nawet myśleć, co by się stało, gdyby nie było go w Grodzie w chwili pojawienia się Nevarunów. Czy naprawdę mogłaby zniknąć z jego życia? Czy naprawdę nie istniało nic, do czego Gareth nie posunąłby się, żeby się jej stąd pozbyć? Był wdzięczny losowi, że akurat wtedy był na miejscu i mógł ich powstrzymać, że miał wsparcie swoich towarzyszy broni. Był dumny, że chcieli, aby to ona rządziła i uważał, że była najlepszym kandydatem do tronu. Czuł również, że czas spędzony z nią miał teraz większą wartość. Legion przygotowywał się do ponownego wymarszu, by wspomóc odbudowę miast i wsi spustoszonych przez najazd McClouda. Wiedział, że to tylko kwestia czasu, kiedy zostanie wezwany i wysłany z pozostałymi żołnierzami. Dlatego chciał spędzić z Gwen każdą chwilę z czasu, który mu jeszcze pozostał. Przede wszystkim zaś pozostawało pytanie, które nie dawało mu spokoju: czy za niego wyjdzie? Idąc wolnym, spacerowym krokiem mijali pola i klify. Trzymali się za ręce. Serce Thora biło mocno i zaschło mu w gardle. Był gotów zapytać ją; chciał to zrobić i za każdym pokonanym zakrętem zastanawiał się, czy miejsce, do którego dotarli było wystarczająco dobre na zadanie pytania, które miało zmienić ich życie już na zawsze. Czuł wstyd, że nie ma jakiegoś klejnotu, czy też pierścionka, ani nic wartościowego, co mógłby jej ofiarować; mógł dać jedynie swoją miłość. Obawiał się też, że odpowie: nie. Co stałoby się wówczas z ich związkiem? Czy nie mierzył zbyt wysoko? Czy nadal sądziła, że był niższego stanu? Albo gorszy? Czy kiedykolwiek w to wierzyła? Chciał myśleć, że był dla niej ważny i że zechce zostać jego żoną, jednak gdzieś zawsze czaiła się niepewność. Mimo wszystko, nadeszła pora, by ją o to zapytać i za każdym mijanym zakrętem chciał to zrobić. Nie potrafił jednak zdecydować, czy nadeszła ta jedyna, idealna chwila. – Wydajesz się czymś zatroskany – powiedziała Gwen. Thor wziął się w garść. – Naprawdę?– spytał. – Tak, naprawdę – powiedziała.

– Przepraszam – odparł. – Powiedz, gdzie mnie prowadzisz? – Już ci mówiłam – powiedziała z lekkim uśmieszkiem. – Naprawdę jesteś nieobecny, wiesz? Zaczerwienił się. – Wybacz. Powiedz jeszcze raz, proszę. – Chcę zabrać cię do miejsca, które jest dla mnie szczególnie ważne. Powiedziałeś, że chcesz wiedzieć o mnie więcej. A to miejsce mówi o mnie wszystko. To tam spędzam większość czasu, gdy ciebie nie ma w pobliżu. To miejsce jest dla mnie wszystkim, a nawet jeszcze więcej. I chcę podzielić się nim z tobą. – Jestem zaszczycony – powiedział. – Co tam jest takiego? Gwen uśmiechnęła się radośnie. – Zobaczysz, kiedy już będziemy na miejscu. Ścisnęła jego dłoń mocniej i przyspieszyli kroku. Krohn miauczał, idąc za nimi przez pola, po wzniesieniu stopniowo pnącym się w górę, pokrytym bogactwem kwiatów. – Nie mamy dużo czasu dla siebie – powiedział Thor odchrząknąwszy, czując jak oblewa go pot na myśl, że za chwilę się oświadczy. – Wkrótce wyślą mnie gdzieś z oddziałem legionistów, by pomóc przy naprawie zniszczeń. – Wiem – powiedziała i jej twarz pociemniała. – Odbudowa jednak nie będzie trwać wiecznie. Wrócisz za kilka dni. – Mam nadzieję, że do mojego powrotu niektóre rzeczy ulegną zmianie – powiedział prawie się jąkając. – Jak to? – spytała. Odchrząknął kilka razy i zaczerwienił na twarzy. Czuł się jak niedojda, unieruchomiony własnym zażenowaniem i strachem. – Od jakiegoś czasu chcę zadać ci pewne pytanie – wyrzucił z siebie w końcu. Jej uśmiech powiększył się jeszcze bardziej. – No i – spytała – jakież to pytanie? Thor otworzył usta, by przemówić, ale za każdym razem zasychało mu w gardle. Poczerwieniał z zażenowania. Nigdy jeszcze nie prosił żadnej dziewczyny, by wyszła za niego i nie miał pojęcia, jak to zrobić. – Hm… – wydusił, po czym zaczął jeszcze raz. – Hm… Zastanawiałem się… Gwen roześmiała się serdecznie. – A ostatnio byłeś taki wygadany – powiedziała, śmiejąc się. Thor oblał się jeszcze głębszą purpurą niepewny, czy powinien ciągnąć to dalej. Czuł, że i tak zdążył już zepsuć tę chwilę. W tym momencie dotarli na szczyt wzgórza i ujrzeli przed sobą budowlę. Zatrzymali się oboje i patrzyli z zachwytem. Rozpościerający się przed Thorem widok kompletnie go zaskoczył. Był to jeden z najpiękniejszych budynków, jakie Thor widział w swoim życiu. Zbudowany na planie idealnego okręgu, osadzony nisko w ziemi, był wysoki najwyżej na dwanaście stóp. Ściany z pradawnego, zniszczonego kamienia, który

błyszczał odcieniami bieli, podpierały idealnie płaski dach pokryty iskrzącą się w słońcu złotą powłoką. Drzwi miały niski strop w kształcie łuku i również pokryte były złotem. – Piękne – powiedział Thor. – Co to? – Nigdy tu nie byłeś? Thor potrząsnął głową, czując wstyd. – To Dom Uczonych – wyjaśniła. – Znajdują się tu najcenniejsze i najrzadsze księgi naszego królestwa. I królewska biblioteka – moim zdaniem największy skarb, jakim nasze królestwo może się pochwalić. Gwen pociągnęła go za rękę i poprowadziła do drzwi, a Thor uświadomił sobie, że czas na zadanie pytania minął. Zbeształ się w myślach. Teraz musiał z tym poczekać. Dotarli do budynku i Gwen otworzyła drzwi ot tak, jakby to miejsce należało do niej. Thor wszedł do środka, Krohn zaraz za nim. Kiedy weszli, Thor zaniemówił z wrażenia. Podczas gdy na zewnątrz budynku ściany zbudowane były z kamienia, wewnątrz pokryte były w całości szkłem. Pośrodku zaś znajdował się okrągły, porośnięty trawą dziedziniec z jednym, rzadko spotykanym, kwitnącym owocowym drzewem, które stało w samym jego centrum. Słoneczne światło wpadało do środka przez szkło i rozświetlało dziedziniec. Wszędzie dokoła wewnętrznych ścian, daleko jak okiem sięgnąć, widniały grzbiety ksiąg – pradawnych, wielkich, przepastnych, w srebrnych i złotych oprawach, najbardziej egzotycznych i cennych wolumenów, jakie przyszło mu do tej pory oglądać. Lśniły, jak dzieła sztuki. – Ależ tu pięknie – powiedział Thor. – Przeczytałaś wszystkie te księgi? – zapytał z podziwem. Gwen odchyliła głowę i roześmiała się. – Chciałabym – powiedziała. – Oczywiście próbowałam. To tu spędzam większą część każdego dnia. Moje rodzeństwo często naśmiewało się ze mnie, nazywając mnie molem książkowym. Jednak jest to część mojego życia. Nagle Thor coś sobie uświadomił. – To dlatego twój ojciec wybrał ciebie na władcę – powiedział. – Uważał cię za najmądrzejszą. Gwen spojrzała na niego i zamrugała oczyma, jakby zastanawiała się nad tym po raz pierwszy. Wzruszyła ramionami. – No nie wiem. Moje rodzeństwo jest również całkiem oczytane. Thor jednak wiedział, że przemawiała przez nią skromność. Widząc ją tu, w tym miejscu, jak zachowuje się, jakby była w domu, zobaczył ją w innym świetle. Po raz pierwszy zdał sobie sprawę, jak bogatą wiedzę posiadała. Dostrzegał jej inteligencję; nagle wszystko miało sens. Zrozumiał, że Gwen dysponowała własnym źródłem potęgi. Posiadała wiedzę. Mądrość, której Thor nigdy nie będzie w stanie posiąść. Świadomość tego była budująca. A wcale nie spodziewał się tego po niej, zważywszy na jej urodę i fakt, że kobiety w tym królestwie rzadko odbierały akademicką wręcz edukację.

– Spóźniłaś się na dzisiejszą lekcję – dobiegł ich czyjś głos. Thor odwrócił się i zobaczył starego człowieka idącego w ich kierunku. Jego twarz pokrywały zmarszczki, a głowę wieńczyła siwizna. Odziany był w purpurowo-zielone szaty Królewskiej Rady. Utykał i garbił się lekko, podpierając laską, której złocona końcówka wybijała rytm na kamiennej posadzce w miarę, jak zbliżał się do nich. Uśmiechnął się ciepło do Gwen, a jego twarz pokryły tysiące zmarszczek. Gwen odchrząknęła. – Thorze, poznaj Aberthola. Jest królewskim uczonym. Służył radą memu ojcu i ojcu mego ojca. – Jak i ojcu jego ojca – dodał Aberthol zachrypniętym głosem z uśmiechem na twarzy. – W przeciwieństwie do obecnego króla z rodu MacGilów – dodał i spoważniał natychmiast. – Przynajmniej od jakiegoś czasu. Gwen spojrzała na niego zaskoczona. – Naprawdę? – spytała. Skinął głową. – Konkretnie od wczoraj. Tego było już za wiele. Nie mogłem znieść jego kolejnych zniewag. Poza tym, powołał nową Radę. Otoczył się młodymi ludźmi, którzy z uporem odradzają mu podjęcie jakichkolwiek sensownych decyzji. Nadal zasiadam na zebraniach Rady, ale jest to już tylko formalność. Aberthol potrząsnął głową ze smutkiem. – Twój ojciec przewraca się w grobie – powiedział. – Nie rokuje to zbyt dobrze dla Kręgu. Wcale a wcale. Kiedy wiedzę i mądrość zastępuje ignorancja i wyniosłość, upadek dworu – a wraz z nim królestwa – jest tylko kwestią czasu. Wszak na czym oparte są dwór i królestwo, jeśli nie na wiedzy i mądrości? Wszystko inne – broń, żołnierze, bogactwo i władza – z tego bierze początek. Mądrość to fundament każdego królestwa. Nigdy o tym nie zapominaj, Gwendolyn. Skinęła głową, a mężczyzna przyjrzał się jej uważnie. – Słyszałem, że obejmiesz rządy. Gwen otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. – Skąd się tego dowiedziałeś? – spytała. Uśmiechnął się. – Mam swoje źródła – powiedział. – Nawet taki stary człowiek, jak ja. Na królewskim dworze słowo szybko wędruje. Zbyt szybko. Jednak w tym przypadku to wieść, którą przyjąłem z radością. Zawsze wiedziałem, że będziesz wspaniałą władczynią. Lepszą nawet od twego ojca. Gwen zaczerwieniła się i opuściła wzrok. – Jeszcze niczym nie władam – powiedziała. – Mój brat nadal sprawuje rządy. I nic nie wskazuje na to, że abdykuje. Aberthol wzruszył ramionami.

– Jabłko o przegniłym wnętrzu nie pożyje zbyt długo – powiedział. – Albo on upadnie, albo królestwo. Razem nie przetrwają. Porzuć pokorę. Czyń przygotowania. Nasz Krąg potrzebuje cię. Nie pora na potulność. Nadszedł czas, by wykazać się siłą. Podejmij swoją rolę. Pozwól, by rodacy czerpali siłę z twojego przykładu. Uczyń to, czego życzył sobie twój ojciec. Tu nie chodzi już o ciebie. Teraz liczą się oni. Twój lud. Pozostawiony bez władcy. Gwen skinęła głową. – Zrobię wszystko, by pomóc naszemu ludowi – powiedziała. Aberthol spojrzał na Thora. Otworzył mocno pobrużdżone oczy na tyle, aby rzeczywiście mu się przyjrzeć. – A oto i nasz przybysz – powiedział. – MacGil polubił ciebie i widzę dlaczego. W twych oczach kryje się inteligencja. Przyda ci się. Nie zapominaj o tym. Nie myśl, że możesz polegać wyłącznie na broni. Albo czarnoksięstwie. To inteligencja leży u podstaw wszystkiego. Thor opuścił wzrok. – Tak, panie – powiedział ze spokojem. – Los cię pokrzywdził – powiedział do Thora. – Wychowałeś się w wiosce, bez dostępu do królewskiej biblioteki. Z drugiej strony, niewielu ludzi dostępuje tego zaszczytu. Ucz się od Gwen. Pozwól, by była twoim nauczycielem. Chłoń wszystko, co ma do przekazania. Ciesz się, że odkryłeś to miejsce dziś, a nie kiedyś później. Kontempluj wiedzę, która jest tu zebrana. Poznaj historię Kręgu. Dobrze opanuj tą wiedzę. Bez niej, bez historii, jesteś niczym więcej, niż pustą skorupą. To powiedziawszy, Aberthol odwrócił się i ruszył dalej. Przeszedł obok nich, stukając swą laską o posadzkę. – Nigdy nie zapominaj o tym, Gwendolyn – powiedział odwrócony do niej tyłem. – Te księgi cię ocalą. Thor odwrócił się i spojrzał na Gwen poruszony. Patrzyła na niego błyszczącymi oczami. Kiedy Aberthol znalazł się poza zasięgiem głosu, powiedziała łagodnym tonem: – Wybacz mu – bywa zasadniczy. Nie marnuje czasu na błahostki. Zawsze był taki. – Nie przepraszaj za niego – odparł Thor. – W kilka minut powiedział tyle, że całe życie przyjdzie mi się nad tym zastanawiać. Gwen roześmiała się. Chwyciła go za dłoń i zaczęła oprowadzać po szerokim kręgu. Mijali stosy ksiąg, aż doszli do wąskich, okrężnych schodów, biegnących w dół do podziemi, głębokich czeluści tej budowli. Thor szedł za Gwen zdziwiony, że pod ziemią była jeszcze jedna kondygnacja. Schody biegły jednak jeszcze niżej. Mijali poziomy jeden za drugim, wszystkie wypełnione księgami, schodząc niżej i niżej przynajmniej z dziesięć poziomów. Thor był w szoku. To miejsce było ogromne. Istny labirynt.

– Wszystkie te księgi – powiedział Thor, łapiąc oddech i próbując nadążyć za Gwen, która mijała schodki, jakby była w swoim domu. – Już na ich widok na górze poczułem się przytłoczony. Ale ilość pięter wydaje się nie mieć końca. Gwen roześmiała się. – O tak, biblioteka jest rozległa. Ale pamiętaj, mamy tu do czynienia z siedemsetleciem rządów MacGilów. Zgromadzona tu wiedza jest na równi rozległa, co historia królewskiej rodziny – i samego Kręgu. W tym budynku mieszczą się również pradawne pisma całego Imperium, sięgające tysiące lat wstecz, a my jesteśmy ich strażnikami. Jesteśmy powiernikami starożytnej prawdy. Jest to jeden z powodów, dla których Imperium tak bardzo zależy na naszej zagładzie. Chcą wymazać karty historii, napisać ją na nowo. Tak długo, jak będziemy ją tutaj chronić nie będą w stanie tego zrobić. Zeszli na ostatni poziom i Thor podążył za Gwen kamiennym korytarzem rozświetlonym co kilka stóp pochodniami. Gwen zdjęła jedną ze ściany i przeszła jeszcze kilka podobnych tuneli, aż w końcu dotarli do niewielkiej, położonej na zapleczu komnaty. Kiedy weszli, Gwen zapaliła kilka pochodni na ścianach i to małe, przytulne wnętrze rozjarzyło się światłem. Przymocowała swoja pochodnię do ściany i pociągnęła Thora w kierunku wygodnego siedziska, wystarczająco dużego, aby oboje się na nim zmieścili. Stało ono przy wiekowym, dębowym stole na środku komnaty, pokrytym nieuporządkowanym stosem ksiąg. Thor nie mógł dojść do siebie z podziwu. Tylko na samym stole leżało tyle ksiąg, że nie starczyłoby mu życia, żeby je wszystkie przeczytać. Gwen zaczęła je układać, jakby dobrze znała je wszystkie. Sięgnęła po ogromny wolumin i otworzyła go. Zawierał starożytne mapy. Thor nachylił się przy Gwen i przesunął palcami po wspaniałych, pomarszczonych stronach, śladem wyrysowanych atramentem rzek i gór. Mapa była niemalże dziełem sztuki. – Znasz pradawny język? – spytała Gwen. – Zapomniany język Kręgu? Thor potrząsnął głową z zażenowaniem. – Nie przejmuj się – powiedziała. – Nie ma powodu, dla którego miałbyś go znać. Mało komu jest znany. Członkowie rodziny królewskiej uczą się go siłą rzeczy. Poza tym, pozostaje tylko w strefie dociekań uczonych i władców. Nauczyłabym cię go gdybyś tylko chciał. – Z przyjemnością – odparł Thor podekscytowany tą myślą. Zawsze cenił wiedzę, ale nigdy nie miał do niej dostępu w swojej ubogiej wiosce; a zwłaszcza do nauki starożytnego języka, o którym wiedział, że posługiwali się nim królowie od setek lat. Sam pomysł, że mógłby uczyć się tego języka, przyprawił go o dreszcze. – To dobrze – powiedziała – gdyż w tym języku jest napisana większość tych ksiąg. Skarbów zaś, które otwiera, jest nieskończenie wiele. Przewróciła kilka ciężkich stronic, aż doszła do kolejnej mapy. Ta była jeszcze bardziej misterna, barwiona przeróżnymi kolorami, oznaczona cętkami, które

wystawały nad powierzchnię karty. Ziemie, które przedstawiała wyglądały przepięknie. Nigdy nie widział czegoś podobnego. Co to za miejsce? – zapytał. – Tej nocy, kiedy opowiadałeś mi o swojej matce – powiedziała Gwen – zaciekawiłeś mnie. Nie znoszę zagadek – zawszę muszę dotrzeć do sedna wszystkiego. Kiedy powiedziałeś, że nigdy jej nie widziałeś, że nie wiesz ani kim, ani gdzie jest, rozbudziłeś moją ciekawość. Zaczęłam badać Krainę Druidów z myślą o tobie. Serce Thora zabiło szybciej, kiedy przysunął się bliżej. – I znalazłam te starodawne mapy. Sądzę, że to te ziemie zamieszkuje twoja matka. Thor pochylił się jeszcze bardziej. Był zafascynowany. Tym razem patrzył na mapę z inną perspektywą. Widział pradawne pismo i choć nie potrafił go zrozumieć, przyjął, iż opisywało Krainę Druidów. Przesunął palcem po każdej linii, błękicie oceanu, czerwieni klifów. Zauważył niebieski, jarzący się zamek, stojący na szczycie klifu, otoczony bezkresnym błękitnym morzem. Prowadził do niego długi, skalisty, naturalny pomost, który zakręcał i znikał. Thor czuł emanującą z tego miejsca magię. – Zamek Liry – powiedziała Gwen. – Ponoć pradawne i święte miejsce. Leży w centrum Krainy Druidów. Myślę, że to tutaj mieszka twoja matka. Thor przesunął palcem po rysunku i poczuł, jak fala intensywnej energii popłynęła przez jego dłoń w górę ręki. Wiedział, że Gwen miała rację. Czuł każdą cząstką swego ciała, że rzeczywiście jego matka tam była. Poczuł nieodparte pragnienie, silniejsze niż kiedykolwiek dotychczas, by ją zobaczyć. Po prostu musiał się z nią spotkać. – Co piszą o druidach? – zapytał podekscytowany Thor. Gwen położyła przed nimi inną księgę. Ta nie była już tak duża. Była gruba i nie zawierała żadnych ilustracji. Przerzuciła kilka ciężkich, pofałdowanych stronic i zaczęła czytać fragment. Thor nic z tego nie rozumiał. Gwen zatrzymała się w połowie, po czym zaczęła przerzucać strony szybciej, przeczesując palcem ich krańce. Nagle zatrzymała się. – Druidzi są życzliwym i łagodnie usposobionym ludem – zaczęła czytać na głos. – Potrafią również działać z zaciekłością. Ich siła nie pochodzi z rąk, czy też broni, ale czarnoksięstwa. Różnią się jednak od innych magów. Ich potęga jest bardziej tajemnicza i ma głębsze korzenie. Tworzą jedność z naturą. Znamienne dla każdego druida jest to, iż wabią wszelkiego rodzaju zwierzęta, które stają się czymś więcej, niż bliskimi kompanami. Zwierzęta działają z woli druida. Ponieważ druid stanowi jedność i zgodę z przyrodą, zaawansowani druidzi potrafią ją kontrolować, potrafią rozkazywać zwierzętom, owadom, wszelkim siłom natury, które mają w swoim otoczeniu. Słuchając słów Gwen, Thor poczuł, jakby przeszedł go prąd. Przypomniał sobie bitwę z McCloudami, jak zdołał wezwać pszczoły bez konkretnego zamiaru. Czuł prawdę wyzierającą z czytanych przez Gwen słów.

– Moc mistrza druida jest w zasadzie nieograniczona. Nikt i nic, czy to na ziemi, czy też w przyrodzie, nie jest w stanie powstrzymać druida, który korzysta z wszystkich swych mocy. Jednakże, niewielu druidów osiąga ten poziom. Thor pomyślał o tym i zdał sobie sprawę, że jego moc nie była doskonała. Nie zawsze przychodziła na jego wezwanie. Nie zawsze działała. Zazwyczaj też, po skorzystaniu z niej, ogarniało go zmęczenie. Zastanawiał się, czy miało to związek z tym, iż był po części człowiekiem. Czy to wpływało na niestabilność jego mocy? Czuł, że było tak w istocie. Kiedy Gwen zamknęła księgę, Thor nie wiedział, kim lub czym był. Ani do jakiego miejsca na świecie tak naprawdę należał. Czy był druidem? Czy człowiekiem? Czuł, jakby utknął między dwoma światami, że być może był jakimś mieszańcem. Ani w pełni druidem, ani człowiekiem. Zastanawiał się też, czy Gwen z tego powodu nie zacznie gorzej o nim myśleć. – Mam nadzieję, że nie myślisz o mnie jako odmieńcu – powiedział do Gwen. Potrzasnęła głową. – Nie, oczywiście, że nie – odpowiedziała łagodnym tonem. – Ponieważ jedyne, czego pragnę, to być taki jak ty – odparł Thor. – Być człowiekiem. Być normalnym. Jestem wdzięczny za wszelką moc, którą posiadam, lecz nigdy o nią nie prosiłem. Pragnę tylko walczyć uczciwie, jak każdy wojownik. Chcę trenować i stać się niepokonanym, dzięki własnemu wysiłkowi. Kiedy przywołuję moc, czuję się, jakbym oszukiwał. Gwen potrząsnęła głową. – Nie robisz nic złego – powiedziała. – Taki już jesteś. Takim miałeś się stać nie bez powodu. Przeznaczenie opiera się na celu – źle byłoby nie przyznać się i nie zaakceptować tego, kim jesteś. Odrzucić własny los. Rodzimy się z naszymi wyjątkowymi mocami w określonym celu. Tak samo rodzimy się z pewnymi ograniczeniami. One wszystkie czynią nas silniejszymi. Gwen sięgnęła po inną księgę, piękną, grubą, oprawioną srebrem i złotem, i podała ją Thorowi. Thor chwycił ją obiema dłońmi i przyjrzał się niewiarygodnemu wręcz kunsztowi wykończenia i wizerunkowi sokoła, symbolu rodziny MacGilów. Poczuł natychmiast emanującą z księgi moc. – Co to? – zapytał. – Kronika Kręgu – odparła. Spisano ją prawie tysiąc lat temu. Zawiera nie tylko historię MacGilów, ale też opowieść o Wielkim Rozłamie. Opisuje dawne czasy, jeszcze kiedy Krąg był jednym królestwem. Zanim powstały Highlands. Zanim nastał ród McCloudów. Wcześniej nawet od samego kanionu. Kiedy Imperium stanowiło jedność. Kiedy nie było granic. Thor ze zdumieniem patrzył na księgę. – Opisuje również przyszłość. Powiadają, że spisała ją rada uczonych, mistyków i czarnoksiężników, przed którą nie było żadnych tajemnic i nic się nie ukryło. Całą swoją

wiedzę przelała na karty tej księgi. Opisują tu nawet obecne wydarzenia. Piszą o siedmiu pokoleniach królów z klanu MacGil. Przepowiadają, iż siódmy z kolei sprowadzi wielkie zło na Krąg. Nie wymieniają Garetha po imieniu, ale opisują jego postępki. Thor spojrzał na księgę z szacunkiem. Podniósł ciężką oprawę i przerzucił kilka stronic, marszcząc je przy tym, przesuwając dłonią po pradawnym, odręcznym piśmie, którego nie rozumiał. – Co jeszcze piszą? – spytał. – O ósmym władcy MacGilów. Twierdzą, że spowoduje zniszczenia jakich Krąg jeszcze nigdy nie widział. Chociaż doprowadzi również do wielkich zmian i zaprowadzi Wielki Pokój. To proroctwo jest akurat bardzo tajemnicze. Wszystkie inne łatwo zrozumieć, to jedno pozostaje niejasne. Nie rozumiem go. Aberthol również. A Argon, jeśli wie, to nam nic nie mówi. Sprawdziłam wszystkie źródła, lecz nadal tkwię w niewiedzy. Możemy jedynie domniemywać, że ta księga nie została dokończona. Gwen sięgnęła po księgę, zamknęła ją i spojrzała głęboko w oczy Thora z przejęciem tak wielkim, jakiego nigdy jeszcze u niej nie widział. Jej oczy błyszczały wręcz od wiedzy. – Czy rozumiesz, co to znaczy? – spytała. – Jeśli mam rządzić, to ja będę tym ósmym MacGilem. Ja. Nie chcę być zwiastunem zagłady. Ta przepowiednia mnie przeraża. Nie potrafię przestać myśleć, że jestem jedynie trybem w kole przeznaczenia. Jakbym miała sprowadzić jakieś fatum na mój lud, bez względu na moje starania. Pod warunkiem oczywiście, że nie zginę i ósmym władcą zostanie kto inny. Thor siedział, próbując nadążyć za tokiem jej myśli, za księgami, które przerzucała z najwyższą biegłością, za ogromem jej wiedzy. Starał się to wszystko zrozumieć. Gotów był zadać jej jeszcze więcej pytań, kiedy nagle zabrzmiał odgłos rogu gdzieś wysoko, na szczycie całej tej budowli, niesiony echem w dół spiralnych schodów, aż do ich komnaty. Gwen wstała nagle. Wyglądała na zaniepokojoną. – To Aberthol – powiedziała. – Nigdy nie używa rogu, jeśli to nie jest coś ważnego, jeśli nie przyjechał tu ktoś po mnie. Wyszli pospiesznie z pomieszczenia i zaczęli wspinać się po spiralnych schodkach do góry, potem pokonali korytarz i wyszli frontowymi drzwiami. Krohn trzymał się cały czas u boku. Thor podniósł dłonie do oczu porażony ostrym słonecznym światłem, zmrużył je i przez mgłę próbował dojrzeć znajdujące się przed nim osoby. Ze zdumieniem rozpoznał w nich swoich kompanów – Reece’a, O’Connora, Eldena, bliźniaków – oraz kilku innych legionistów, wszystkich na koniach, czekających na niego. – Wybacz, że przerywamy – powiedział Reece – ale mamy rozkazy Kolka. Musimy jechać. Legion ma pomóc przy odbudowie. Uformowały się już oddziały, a ty jesteś teraz dowódcą. Bez ciebie nie wyruszą. Thor poczuł wielki żal na myśl, że musi opuścić Gwen. Skinął jednak głową pozostałym.

– Będę tam za chwilę. Jedźcie beze mnie. Reece kiwnął głową na znak, że rozumie i skierował się do pozostałych, którzy zawrócili i odjechali galopem w dół wzniesienia. Thor odwrócił się do Gwen, a w jej oczach dostrzegł cierpienie. Była to ich ostatnia wspólna chwila. Musiał zadać jej swoje pytanie. I to teraz, ze wszystkich możliwych chwil. W jej oczach zobaczył smutek i poczuł, że ten moment nie był jednak odpowiedni. – Będziesz tu bezpieczna? – zapytał Skinęła z powagą. – Nic mi nie będzie – odparła. – Nie martw się o mnie. – Nie możesz mieszkać na zamku – powiedział Thor z niepokojem. – Nie, kiedy jest tam Gareth. To niebezpieczne. Potrząsnęła głową. – Będę w zamku matki. Nikt o nim nie wie. Będę czekać tam na twój powrót. – Kiedy wrócę, a ty nadal nie będziesz wiedziała, jak zdetronizować Garetha, uciekniemy stąd razem. Udamy się w jakieś bezpieczne miejsce. – Nie mam czego się obawiać – powiedziała. – Gareth próbował mnie odesłać i poniósł porażkę. Nie może już w żaden sposób mi zaszkodzić. Zbyt wielu żołnierzy wie o jego zdradzie. Będzie dobrze. A i ty przecież wkrótce wrócisz. – Pozwól mi przynajmniej zostawić Krohna – powiedział Thor. Krohn miauknął, skoczył na Gwen i zaczął ją lizać. – Będzie cię strzegł podczas mojej nieobecności – dodał Thor. – A kiedy wrócę, zostaniemy już na zawsze razem. Nachylił się i pocałował ją, a ona jego. Czuł, jak jej pocałunek przenosi go do innego świata i całował ją tak długo, jak mógł. Poczuł powiew chłodnej, jesiennej bryzy. Pragnął, by ten moment trwał wiecznie. Powoli odsunął się od Gwen. W jej oczach były łzy. – Kocham cię – powiedział. – Ja ciebie też – odparła.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Gwen stała przed Domem Uczonych i obserwowała, jak Thor ponownie znikał jej z oczu, jak oddalał się ze swymi legionistami na horyzoncie. I znowu poczuła kamień na sercu. Jej rozpacz nie była już jednak tak wielka, jak wówczas, kiedy Thor opuszczał ją, by odbyć Rytuał Stu Dni. Tym razem Thor miał wkrótce wrócić i nie ryzykował życia w jakiejś niebezpiecznej okolicy. Miał jedynie wesprzeć odbudowę osad leżących w pobliżu Grodu. Jechał tam w towarzystwie wiernych przyjaciół i była pewna, że nic mu nie grozi. Ona zaś miała u boku Krohna, mogła ukryć się i mieszkać w zamku matki oraz polegać na żołnierzach, którzy byli już świadomi zdrady, jakiej dopuścił się Gareth. Mimo wszystko jednak nie mogła pozbyć się przemożnego uczucia smutku i tęsknoty. W jakiś sposób, tym razem było to trudniejsze. Kochała go mocniej. Jak nikogo przedtem. Jej miłość do niego trudno było opisać. Ona sama jej nie rozumiała. Thor był pełen dobroci, wrażliwy, lojalny, opiekuńczy i dumny. Jego nieobecność sprawiała jej ból. Cały czas potrzebowała jego bliskości. Kiedy opuściła dłoń i dotknęła brzucha, wyczuła, że nosi w sobie jego dziecko. Na każdym kroku, z każdym ruchem ciała czuła się inaczej. Wyczuwała rosnącą w sobie energię, wszechobecny byt. Odczuwała też spokój. I przez to tęskniła jeszcze bardziej. Mimo, że Thor jechał na pokojową misję, mogło być niebezpiecznie – czasy były niespokojne. Nikt nie wiedział, co może się wydarzyć. Nawet tak blisko domu, nawet w trakcie pokojowej misji. Obawiała się o niego. I o siebie – o mało nie została zabrana przez Nevarunów. To przeżycie bardzo nią wstrząsnęło, bardziej nawet niż zdrada Garetha. Czuła wsparcie ze strony Srebrnej Gwardii i ludzi króla, jednak wciąż obawiała się brata. Nadal groziło jej tu niebezpieczeństwo. Pobyt w zamku matki miał zapewnić jej bezpieczeństwo na jakiś czas – ale nie na dłużej. Razem z Godfreyem musiała znaleźć sposób, by jak najszybciej odsunąć Garetha od władzy zgodnie z prawem. W innym razie będzie musiała stąd odejść na zawsze. Musiała spotkać się z Argonem, bardziej niż kiedykolwiek. Musiała się dowiedzieć, co niesie ze sobą przyszłość. Wiedziała jednak, że szukanie go byłoby stratą czasu. Pojawiał się, kiedy chciał i jeśli chciał. Inaczej nigdy nie mogła go znaleźć. Zamiast tego więc, Gwen wspięła się na szczyt wzgórza i obserwowała, jak Thor znikał w oddali. Krohn miauknął i otarł się o jej nogę. Polizał ją po dłoni, kiedy go pogłaskała. Czuła niezwykły spokój z powodu jego obecności. Jakby miała przy sobie cząstkę Thora. Krohn wyrastał na dużego lamparta i mimo, że w jej oczach nadal był kociakiem, strach, z jakim patrzyli na niego inni mówił jej, że dla nich był dziką bestią. Podniosła wzrok ponownie na horyzont i otarła łzę z oka, patrząc, jak oddział Thora rozpływa się na widnokręgu pochłonięty przez chmurę kurzu. – Horyzont zapomnianych snów – odezwał się czyjś głos.

Gwen nie musiała się odwracać, żeby wiedzieć, do kogo należał. Poczuła wielką ulgę. Argon. Odwróciła się powoli i ujrzała go w niedużej odległości od siebie, kilka stóp zaledwie, odzianego w swe charakterystyczne szaty, z laską w dłoni, spoglądającego na horyzont, jakby obserwował ich rozstanie. Nie miała pojęcia, skąd się tu wziął. Był dla niej jedną wielką niewiadomą. Jego obecność jednak podniosła ją na duchu. Odwróciła się i spojrzała na horyzont. Uśmiechnęła się. – Dziękuję, że tu jesteś – powiedziała. – Musiałeś wyczuć, że pragnęłam cię ujrzeć. – Zawsze przybywam na wezwanie króla – odparł. – Jeśli jest prawdziwe i pochodzi od prawdziwego władcy. Spojrzała na niego zaskoczona jego słowami. Argon jednak, z kamiennym wyrazem twarzy, wciąż obserwował horyzont. – Czy to znaczy, że obejmę rządy? – spytała. – Znasz dobrze odpowiedź na to pytanie – odpowiedział. – A co z moim bratem, Garethem? – nalegała. Twarz Argona pociemniała, a w kącikach ust pojawił się grymas dezaprobaty. – Jego władza zdaje się bezkresna. Ale taka nie będzie. Ten, kto przez krew tron zawłaszcza, krwią za to musi zapłacić. Wszystko ma swoją cenę. Zawsze. Odwrócił się i spojrzał na nią, a jego intensywny wzrok zmusił ją do odwrócenia oczu. – Pamiętasz swoją przysięgę? – spytał. – Kiedy zdecydowałaś się poświęcić dla Thora? Skinęła głową. W kącikach oczu pojawiły się łzy. Nie chciała jeszcze umierać. Nie teraz. – Przysięgi nakładają ogromne jarzmo – przypomniał. – Zanim przyjdzie ci zapłacić cenę, wiele się jeszcze musi wydarzyć. Czeka cię wielka przyszłość. Najpierw jednak niewielkie żniwo zbierze śmierć. Przygotuj się i bądź silna. Właśnie siły najbardziej teraz będziesz potrzebować. Więcej, niż kiedykolwiek w życiu. Jeśli przetrwasz to, co ma się wkrótce wydarzyć, to nic nie będzie cię w stanie złamać. Gwen zadrżała i poczuła dreszcze na całym ciele. – Twoje słowa przerażają mnie – powiedziała. – Musisz nauczyć się, co to strach – odparł. – Władca musi być nieustraszony. Ale musi też czuć strach. – Proszę – błagała – powiedz, czego mam się lękać. Daj jakąś wskazówkę. – Gdybym to zrobił, twoje przeznaczenie uległoby zmianie. A nie może. Przez wzgląd na ciebie, ani przez wzgląd na Krąg. Znasz swoją historię? Czy też muszę ci ją przypomnieć? Siedem słonecznych cykli. Siedem księżycowych faz. To zdarza się tylko raz na tysiąc lat. I kiedy zdarzy się ponownie? – zapytał ją. Gwen skupiła się, próbując przywołać całą wiedzę o historii, którą do tej pory poznała, wszystkie przeczytane przez siebie pradawne przepowiednie.

– Co ze słońcem i księżycem stać się ma w następnym cyklu słonecznym – powiedziała – stanie się już za kilka tygodni. Argon skinął głową zadowolony. – Tak, bardzo dobrze. Naprawdę dobrze. Będziesz o wiele mądrzejszym władcą od swego ojca. Istotnie, MacGilowie od wielu pokoleń nie mieli takiego władcy. Wiesz zatem, co się stanie. Gwen zmarszczyła brwi. – Ale sądziłam, że te pradawne przepowiednie są jedynie przypowieścią, metaforą. Nie myślałam, że należy brać je tak dosłownie. Uczono mnie, iż można interpretować je na wiele sposobów. – I kto miałby decydować, która wersja jest prawdziwa? – zapytał Argon. Gwen otworzyła szeroko oczy. – Chcesz powiedzieć, ze to wszystko prawda? Że Krąg czeka koniec i to już za kilka tygodni? Że pradawne przepowiednie ziszczą się niedługo? Argon odwrócił się i zapatrzył w horyzont na długą chwilę, po czym odetchnął. – Krąg, jaki znamy, czeka koniec. Żyjemy w czasach wielkich zmian. Większych, niż możesz to sobie wyobrazić. Wszystko, co do tej pory znałaś, odmieni się. Zapadnie straszliwy mrok. I nadejdzie pora światła. Dla tych, którzy przetrwają mrok. Z głową huczącą od natłoku myśli, próbowała pojąć wagę jego słów. – Tobie przypadnie rola przeprowadzenia twego ludu przez mroczny czas – powiedział Argon. – Przygotuj się. Argon odwrócił się z zamiarem odejścia, ale Gwen chwyciła go za ramię. – Zaczekaj! – zawołała. Poczuła jednak palący żar i szybko cofnęła rękę. Energia promieniująca od niego była zbyt intensywna, by mogła to znieść. – Proszę! Zanim odejdziesz, powiedz jeszcze jedno. Odwrócił się i spojrzał na nią. – Odpowiedź brzmi tak – powiedział zanim otworzyła usta. – Nosisz dziecko Thora. I to odmieni twe życie. Znikł, zanim zdążyła zapytać go o coś więcej. Odwróciła się szukając go wzrokiem wszędzie dokoła, ale nic nie dostrzegła. Poza pojedynczym ptakiem, który wydając dźwięki, odlatywał coraz dalej i dalej. Odwróciła się i utkwiła wzrok w nicości, w wielkich przestworzach Kręgu. Zastanawiała się. Podniosła dłoń do brzucha. Dziecko Thora. A więc to prawda.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Thor jechał konno swobodnym kłusem w towarzystwie Reece’a, O’Connora, Eldena, bliźniaków i kilku innych dopiero co poznanych legionistów po dobrze utwardzonej drodze. Byli już o pół dnia drogi od Królewskiego Grodu. Ich oddział, podobnie jak inne dziesięcioosobowe grupy, został wysłany przez Kolka do pomocy przy odbudowie wiosek otaczających Królewski Gród. Thor został wyznaczony na dowódcę oddziału i wysłany do Sulpy, osady leżącej na południu, niespełna dzień drogi od grodu; osada ta znacznie ucierpiała podczas najazdu McCloudów. Thor czuł się dziwnie jadąc znaną sobie drogą, prowadzącą też do jego rodzinnej osady. Zwłaszcza po rozmowie z Gwen o jego matce. Zastanawiał się, czy los dawał mu coś do zrozumienia. Dotarli do głównego skrzyżowania, rozwidlenia na drodze. Thor poprowadził swoich ludzi w lewo, z dala od drogi, która zaprowadziłaby go do jego wsi. Jego przeznaczenie wyznaczało mu jednak inny kierunek. Kiedy skręcili w stronę Sulpy, Thor nie zdołał oprzeć się pragnieniu, by ostatni raz zerknąć ponad ramieniem na starą, znajomą drogę. Pomyślał o domu. Zastanawiał się, co w tej chwili porabia jego ojciec, czy tęskni za nim. Prawdopodobnie nie. Jeśli już, to usychał z tęsknoty za pozostałymi trzema synami. Pewnie myślał, że są gwiazdami legionu. Zdziwiłby się, jak dobrze poszło Thorowi. Był pewien, że ojciec nie uwierzyłby mu nawet. Wyrzucił z głowy te myśli. Zamiast tego przypomniał sobie Gwendolyn. Jej dotyk został z nim i mimo, że rozstali się kilka godzin wcześniej, nadal czuł, jakby była teraz u jego boku. Był rozkojarzony. Nie potrafił myśleć o niczym innym. Czuł ból pozostawiając ją w ten sposób. Odczuwał też brak Krohna, z którym nie rozstawał się od czasu, kiedy go znalazł. Czuł, jakby zostawił na królewskim dworze znaczną część siebie. Poza tym, mimo że zostawił Krohna u boku Gwen, nadal obawiał się o jej bezpieczeństwo. Postanowił uporać się z tą misją i wrócić do Gwen najszybciej, jak się da. Beształ się wciąż za to, że nie zebrał się na odwagę i nie zadał jej swego pytania. Dlaczego przychodziło to tak ciężko? Postanowił, że pierwszą rzeczą, jaką zrobi po powrocie, bez względu na to, czy pora będzie odpowiednia i czy sprzyjać będą okoliczności, zada jej to pytanie. Wystarczy, że się do tego zmusi. Zaczął zdawać sobie sprawę, iż żadna pora nie była odpowiednia. Jeśli miałaby powiedzieć nie, zrobiłaby to i już. Przynajmniej jednak spróbował i spojrzał swemu strachowi w oczy. – To jak nazywa się ta wieś? – zawołał O’Connor. Thor wziął się w garść. – Kolk powiedział, że to Sulpa – powiedział Thor. – Mała wieś, ale położona w strategicznym punkcie pomiędzy dolinami. – Najwidoczniej nieźle oberwali – dodał Reece.

– Cóż, nie widzę powodu, dla którego musimy tam jechać i uporać się z tym całym bałaganem – powiedział Elden. – Z pewnością znalazłoby się dla nas jakieś inne, lepsze zajęcie. Choćby trening. – Każda osada jest jak ogniwo łańcucha – powiedział Reece. – Nie chcemy, by którekolwiek było słabe. Poza tym, to nasz lud. Jesteśmy mu to winni. – Ależ nie – powiedział Conval. – Jesteśmy wojownikami. Nie budowniczymi. Jedyną rzeczą, jaką jesteśmy winni królestwu to chronienie go przed zagrożeniami. I zabijanie najeźdźców. – Częścią tej ochrony jest dbanie o to, by królestwo było silne – odparł Reece. – Chronimy je nie tylko poprzez odpieranie ataków, ale też budowanie umocnień broniących nasze miasta przez atakiem. Przez jakiś czas oddział jechał w ciszy, a krajobraz zaczął się zmieniać. Piękne, zielone wzgórza ustąpiły miejsca obumarłej, piaszczystej okolicy. Jakby wędrowali przez pustynię. Kontrast był uderzający. Kolczaste krzaki wysokie na dziesięć stóp, kołysały się na wietrze i czepiały się wszystkiego. Droga zaczęła zanikać w piachu i coraz ciężej było stwierdzić, dokąd zmierzali. Thorowi wcale się to nie podobało. – Czy to jedyna droga? – spytał O’Connor. Thor rozłożył mapę, którą otrzymał od Kolka, i przyjrzał się jej ponownie. – Z tego, co tu widać, to tak – odpowiedział. – Kolk nas przestrzegał. Mówił, że po drodze będzie jałowy obszar. Wieś otacza pustynia. Dalej znów pojawia się żyzna ziemia. Thor popatrzył po zaniepokojonych minach swoich braci. Znajdowali się w niewielkiej odległości jeden od drugiego. Thor uświadomił sobie, iż nadeszła chwila, by zaczął odgrywać rolę dowódcy, dał im odczuć, że wie, co robi i uspokoić ich. – Trzymajcie się tylko razem, a wszystko będzie dobrze – rozkazał. – Nigdy nie wiadomo, co może się tu na nas czaić. Pozostali usłuchali jego rozkazu, zwarli szereg i jechali dalej w ściśniętej formacji. Kiedy w otwartym terenie zawył wiatr wysokim, dziwnym tonem, podenerwowani tym legioniści wzmogli czujność. Thor słyszał opowieści o tym pustkowiu. Nie chciał, by jego ludzie zostali jego kolejnymi ofiarami. Jechali godzinami w ciszy. Kiedy drugie słońce zaczęło rzucać na ziemię długie cienie, na horyzoncie pojawiły się pierwsze oznaki żyznych terenów. Thor odetchnął z ulgą. Dokonali tego bez jakichś incydentów. – Można na stronę? – spytał Reece. Pozostali odwrócili się i spojrzeli na niego. Wskazał niewielką grotę wyżłobioną w ogromnym głazie spoczywającym samotnie pośród opustoszałego terenu. – Muszę – powiedział. – Dłużej nie wytrzymam. Thor wzruszył ramionami. – Rób swoje – powiedział.

Siedział na swym koniu, zniecierpliwiony nastrojem, jakim emanowało to miejsce. Tuż obok, turlając się po piachu, niesiona wiatrem, przemknęła wielka, kolczasta kula, szeleszcząc głośno. Wzdrygnął się. Był zbyt spięty. To miejsce było wręcz upiorne. Dłonie wszystkich ludzi spoczywały na broni. Poczuł ulgę, iż nie tylko on był ostrożny. – Co według ciebie stanie się z Kręgiem? – zapytał Thora Elden. – Myślisz, że ludzie Garetha… Powietrze przeciął krzyk. Thor zeskoczył z konia, podobnie jak reszta legionistów, dobył miecza i popędził w kierunku groty. Krzyk dochodził z wnętrza. I to Reece krzyczał. Wypadł z groty, pędząc co tchu, a Thor zauważył jakieś stworzenie przyczepione do jego ramienia. Reece młócił powietrze ręką, wrzeszcząc cały czas. Thor w końcu zorientował się, z czym walczył Reece: był to Forsyth, największy i najbardziej śmiercionośny pająk w całym Kręgu. Czarny, upstrzony futrem, z czerwonymi plamami na ciele, posiadał dwanaście odnóży i właśnie przywarł do ręki Reece’a. Rozciągnięty od nadgarstka po bark, nie puszczał mimo szaleńczych wysiłków Reece’a, by go z siebie strącić. Thor podbiegł do niego i chwycił owada obiema rękoma. Pociągnął z całych sił za włochate odnóża, spróbował je podważyć, ale wszystko nadaremnie. Chwycił sztylet i wbił go w czerep bestii. Forsyth zawył, po czym wydał z siebie okropny syk. Sięgnął jednym z odnóży w stronę Thora, próbując chwycić jego dłoń. Thor ciął bestię raz po raz. Towarzysze broni dopadli ich i również zaczęli siekać owada. W końcu puścił Reece’a i odwrócił się do reszty. Otworzył swój niewielki otwór gębowy i splunął w ich kierunku. Thor uchylił się, jednak część jadu musnęła ramię jednego z pozostałych legionistów. Ten krzyknął i chwycił dłonią za rękaw, który zaczął dymić w miarę, jak kwas wżerał się coraz głębiej. Bestia opadła na ziemię i zaczęła uciekać. Kilku legionistów rzuciło w jej kierunku sztylety, jednak stwór poruszał się zbyt szybko, aby któryś trafił. Chwilę później nie było po nim śladu. Reece trzymał się za ramię, zgięty w pół w agonii. Thor objął go ramieniem. – W porządku? – zapytał. Reece przygryzł wargę i potrząsnął głową. – Nie sądzę – odparł. Thor spojrzał niżej i dostrzegł ranę – i przeraził się. Na ramieniu Reece’a widniała wielka, okrągła, głęboka dziura, brocząca ropą i krwią. Stojący obok O’Connor oderwał zębami ze swej koszuli kawałek materiału i obwiązał nim ramię Reece’a, by zatamować krwawienie. – Jad Forsytha jest toksyczny – powiedział ponurym głosem Elden, przyglądając się ranie. – Rozniesie się po całym organizmie i wywoła paraliż. Jeśli nie sprowadzimy szybko pomocy, to już po nim. Thor spojrzał na Reece’a, który zbladł i zaczął się trząść.

Zanim Thor zdążył zareagować, nagle rozległ się charakterystyczny dźwięk, jakby stukot i razem z pozostałymi odwrócił się w stronę groty. I jego serce stanęło. Z cienia wyłaniał się powoli kolejny Forsyth. Zatrzymał się na chwilę, po czym ruszył w ich kierunku. Powoli wycofali się krok za krokiem, Reece przy pomocy Thora. – Na konie! – rozkazał Thor. – Wynieśmy się stąd. I to już! Pierwszy raz otwarcie rozkazał członkom legionu i, o dziwo, wydało mu się to takie naturalne. Nie starał się o pozycję dowódcy, ale czuł się z tym dobrze i miał wrażenie, iż przejmując dowodzenie, mógł w ten sposób wesprzeć innych, sparaliżowanych strachem. Stwór był już blisko, kiedy wsiedli na konie – wszyscy oprócz jednego. Legionisty o kilka lat starszego od Thora, którego ten nie znał, chłopca, którego rękę pająk spryskał jadem. Sprzeciwił się rozkazowi Thora i pozostał na miejscu. – Nie będę uciekał przed owadem! – krzyknął. Odpiął krótką włócznię od pasa i cisnął w kierunku stwora. Zanim zdążyła dojść celu Forsyth ruszył z miejsca. Thor nigdy jeszcze nie widział tak szybkiego stworzenia. W ułamku sekundy rzucił się na legionistę. Chłopiec, trzeba mu to przyznać, zareagował szybko – trening, który przeszedł w trakcie kolejnych Rytuałów Stu Dni odniósł należyty skutek. Wskoczył na konia zanim pająk doleciał do jego nogi. Stwór nie trafił, jednak z rozpędu wleciał na nogę konia i przyssał się do niej. Wierzchowiec zarżał i zaczął wierzgać, kopać nogami, kiedy pająk owinął się dokoła jednej z nich i zwiększył uścisk. Po chwili koń wydał przeraźliwy kwik, po czym zesztywniał i przewrócił się razem z chłopcem na bok. Ten próbował się wybronić przed upadkiem, ale nie zdążył zeskoczyć w porę. Spadł na ziemię, a koń stoczył się na niego przygniatając mu nogę. Chłopiec zawył z bólu. Thor zeskoczył z konia ze sztyletem w dłoni, gotowy wbić go w Forsytha. Zanim jednak zdążył to zrobić, tuż obok przeleciała strzała i utknęła dokładnie w samym środku cielska pająka. Stwór zakwiczał przeraźliwie, a z jego wnętrzności trysnął kwas. Na szczęście na jego drodze znalazło się truchło konia, które zasłoniło ich przed trucizną. Kwas wżarł się niemal natychmiast w skórę wierzchowca. Thor spojrzał za siebie i zobaczył O’Connora trzymającego łuk w rękach. – Niezły strzał – powiedział do niego. – Pomóżcie mi! Inni podbiegli, by pomóc wydostać jęczącego z bólu legionistę spod konia. Conven zarzucił go sobie na bark, po czym przerzucił w poprzek własnego wierzchowca. Zanim wsiedli na konie rozległ się nagle kolejny stukot. Serce Thora stanęło na widok kilkunastu następnych stworzeń u wejścia do groty. Wszyscy zatrzymali się, po czym małymi krokami zaczęli iść na przód.

Thor nie zdążył wydać rozkazu, kiedy nagle Elden wydał wojenny okrzyk i skoczył przed siebie. Natarł nieustraszenie wprost na wejście do groty. Thor zastanawiał się, co też Elden robi – wyglądało to bowiem jak samobójstwo – zanim nie zobaczył, że Elden unosi swój wielki wojenny topór obiema rękoma wysoko nad głowę i uderza w głaz tkwiący nad wejściem do groty. Rozległo się potężne dudnienie. Chwilę później wejście zasypały spadające z góry głazy, miażdżąc kilka Forsythów, innym zaś blokując drogę. Wszyscy spojrzeli na Eldena z wdzięcznością i dumą. – Nieźle – powiedział Thor. – Ocaliłeś nam życie. Elden wzruszył ramionami i przypiął topór z powrotem do swego siodła. Bez chwili wahania Thor ułożył bezwładne ciało Reece’a na swoim wierzchowcu. Usiadł przed nim i oddział ruszył, chcąc jak najszybciej znaleźć pomoc dla Reece’a – i odjechać jak najdalej stąd. * Thor i jego grupa wjechali do Sulpy w pełnym galopie. Ich leniwa przejażdżka zamieniła się w wyścig z czasem. Z każdą mijającą sekundą Thora ogarniała panika z powodu Reece’a, który siedział za nim i trzymał się go z ledwością. Thor modlił się, żeby nie było za późno dla jego najlepszego przyjaciela. Ręce Reece’a były już lodowato zimne. Wstrząsał nim potworny spazm. Thor miał świadomość tego, jak toksyczny musiał być jad, jak rozprzestrzeniał się po całym ciele. Miał nadzieję, że ktoś w tej wiosce miał lekarstwo i mógł pomóc Reece’owi. Nie ujechali daleko, kiedy pustynny krajobraz ustąpił miejsca niewielkiej oazie: po chwili znaleźli się ponownie wśród zielonych wzgórz. Piasek zastąpiły pokryte trawą pola. Pojawiła się też wydeptana droga, która poprowadziła ich do szemrzącego strumienia, dalej przez niewielki zwodzony most, pozostawiony sam sobie, aż w końcu wjechali do wioski. Otaczał ją kamienny mur, zniszczony gdzieniegdzie przez oddziały McCloudów. Wioska liczyła kilkadziesiąt chałup i była domem dla kilkuset ludzi. Thor widział, że większość została zniszczona. Między domostwami leżały sterty gruzu. Z jednego, czy dwóch domów nadal unosił się dym. Kiedy przejeżdżali bramą wjazdową do wsi, otwartą i wyważoną z zawiasów, nie powitał ich żaden strażnik. Skierowali się na centralny plac. Wieś okazała się wspaniała, całkiem inna od otaczających ją pustkowi: ziemię pokrywała bujna, zielona trawa, poprzecinana tu i ówdzie małymi strumykami. Dostrzec też można było piękne owocowe sady. Sulpa była sielską oazą położoną pośród rozległych połaci bezlitosnej wręcz pustyni. Thor nie był zbyt obyty i nie wiedział, że takie miejsca znajdują się w całym Kręgu. Kiedy wpadli na plac, podbiegło do nich kilkunastu starszych mieszkańców osady z zamiarem powitania przybyłych. W ich oczach widać było zatroskanie. Nie byli jacyś niemądrzy – od razu zauważyli, w jakim stanie był Reece, zanim Thor zdążył zatrzymać

konia, zanim cokolwiek wyjaśnił. Utkwili w Reece’ie poważne spojrzenia pełne obawy. Wydawało się, iż natychmiast rozpoznali powód jego cierpienia. – Kiedy został ugryziony? – zapytał jeden z nich. – Niecałe dziesięć minut temu – odparł Thor. – Może jeszcze nie jest za późno. Musicie zanieść go do uzdrowicielki i to szybko. Za mną. Odwrócili się i pobiegli wąskimi uliczkami, a Thor i reszta podążyli konno za nimi. Osada nie była wielka i po chwili ich przewodnicy zatrzymali się przed małą chatą, zbudowaną z pradawnego kamienia, której drzwi wieńczył łuk. Starszy człowiek załomotał kołatką, a Thor zeskoczył z konia i z Reece’em na rękach podszedł bliżej. Reece zwisał bezwładnie. Thor nie mógł uwierzyć, że tak szybko tak poważnie zaniemógł. Drzwi otworzyły się i stanęła w nich piękna, młoda, na oko szesnastoletnia dziewczyna, ubrana w zwiewną białą suknię. Miała proste, czarne włosy i skrzące się, błękitne oczy. Jej wzrok spoczął natychmiast na Reece’ie. Z widocznym zaniepokojeniem, bez słowa, podbiegła od razu do niego. Uniosła dłoń i przyłożyła mu do czoła, obejrzała ciało i dostrzegła ugryzienie, które zdążyło się już ostro zaognić. – Do środka! – powiedziała z naciskiem. Odwróciła się i pospiesznie weszła sama, a Thor z Reece’em na rękach podążył szybko za nią. Pozostali legioniści zajęli pozycje przed chatą, która była zbyt mała, by ich wszystkich pomieścić. – Połóż go tam! – rozkazała i wskazała na stertę słomy w kącie izby. Thor wykonał pospiesznie polecenie, a dziewczyna podeszła do Reece’a z ostrym nożem. – Przytrzymaj jego ręce! – rozkazała, czym zaskoczyła Thora. – Chwyć jego pięści! – dodała – i trzymaj mocno! Rozumiesz? Będzie się opierał. Nawet, jeśli jest tak osłabiony. Nie pozwól mu zrobić najmniejszego ruchu. Rozumiesz?! Thor, zdenerwowany, skinął głową, a dziewczyna bezzwłocznie zabrała się do pracy. Nachyliła się i rozcięła głęboko jego nabrzmiałą, w połowie już sczerniałą ranę. Potem nacięła niewielki czop w samym środku rany i Reece nagle wrzasnął i spróbował usiąść. Wyginał się jak oszalały i Thor wkrótce spocił się, używając wszystkich sił, by powstrzymać Reece’a na miejscu. Nigdy jeszcze nie widział swego przyjaciela w takim stanie. Podstawiła rondel i z rany pociekła czarna maź, która wypełniła naczynie prawie po brzegi. Stopniowo wydzielina przestała lecieć, a Reece zaczął się uspokajać, oddychać głęboko i jęczeć. Uzdrowicielka wyrzuciła rondel z czarną cieczą przez otwarte okno, odłożyła nóż, podeszła pospiesznie do półki, zdjęła jakąś czerwoną maść i wtarła ją zdecydowanym ruchem w ranę. Z miejsca rozległ się syk i Reece wrzasnął ponownie. Thor trzymał go ze wszystkich sił, a nie było to łatwe.

Owinęła ranę kilkakrotnie bandażem, po czym położyła swą dłoń uspokajająco na piersi Reece’a i powoli zmusiła go, by się położył. Położyła mu dłoń na czole, podniosła obie powieki i zajrzała w źrenice. Puściła je i Reece zamknął oczy. Czekała cierpliwie – po kilku sekundach zamrugał oczami, po czym otworzył je całkowicie. Thor był w szoku: jego przyjaciel wyglądał na wyczerpanego, ale w pełni świadomego. – Już mi lepiej – powiedział słabym, zachrypniętym głosem. – Trucizna się wycofuje – wyjaśniła. – Chyba zdążyliśmy w samą porę. Reece oblizał spierzchnięte i suche usta. – Czy ja mam jakieś omamy, czy też jesteś najpiękniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek widziałem? – spytał niemal delirycznym tonem. Dziewczyna zarumieniła się i odwróciła wzrok. – Zdaje ci się tylko – odparła. – Albo żartujesz sobie. Reece spojrzał poważnie. – Przyrzekam, że nie, pani – powiedział. Otwartymi oczami patrzył na nią z jeszcze większą uwagą, wręcz z niecierpliwością. – Muszę wiedzieć, jak ci na imię. Myślę, iż zakochałem się w tobie. Sięgnęła po mały flakonik z jakimś płynem, otworzyła usta Reece’a i wlała mu jego zawartość. – Mam na imię Selese – odparła. – I nie kochasz mnie, tylko moje lekarstwo. A teraz wypij i zapomnij o tym wszystkim. Reece połknął płyn i po chwili zamknął oczy straciwszy przytomność. Selese popatrzyła na Thora. – Wygląda na to, że twój przyjaciel przeżyje – powiedziała. – Wątpię jednak, czy będzie coś z tego pamiętał. Majaczył tylko. Thor miał odmienne zdanie. Nigdy nie widział, żeby Reece w ten sposób stracił głowę, a z pewnością nie traktował miłości beztrosko. Czuł, że pomimo swego stanu, Reece obdarzył ją prawdziwym uczuciem. – Nie byłbym tego taki pewien – powiedział. – Mój przyjaciel nie rzuca słów na wiatr. Nie zdziwię się, jeśli to tu znajdzie miłość swego życia.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Godfrey przemierzał tylne uliczki Królewskiego Grodu w towarzystwie Akortha i Fultona, z ręką spoczywającą luźno na sztylecie przytwierdzonym do pasa, bacznie obserwując okolicę. Rozglądał się dookoła wpadając w coraz większą panikę z powodu wydarzeń mijającego tygodnia. Już nie lekceważył morderczych zapędów brata. Czuł, że w każdej chwili może paść ofiarą zamachu. Akorth i Fulton stali mu się bardzo bliscy. Był im wdzięczny za pomoc w ocaleniu życia i mimo, że daleko im było do wojowników, to jednak obecność dwóch dodatkowych osób, dwóch dodatkowych par oczu pomagała zachować czujność. Godfrey minął róg i jego oczom ukazał się szyld jego starej karczmy, zwisający krzywo i huśtający się w popołudniowym wietrze; ujrzał pijaków wysypujących się z wnętrza – i poczuł wstręt. Owładnął nim niepokój. Nie znajdował tu już pocieszenia; teraz to miejsce przypominało mu, jak bliski był śmierci. Powiedział sobie, że jego noga nigdy więcej nie przekroczy progu tej karczmy. Pomimo obaw brnął jednak przed siebie i wszedł przez otwarte drzwi, gdyż coś sobie postanowił. Był zdecydowany doprowadzić do upadku Garetha bez względu na konsekwencje, czy też niebezpieczeństwo, jakie mu osobiście groziło. Zbyt wiele leżało na szali, zbyt wiele krwi przelano. Nie mógł tak po prostu darować wszystkiego i zniknąć, rozpłynąć się bezszelestnie w nocnym mroku. Musiał dowiedzieć się, kto podjął próbę otrucia go – i to nie przez wzgląd na siebie, ale na nich wszystkich. Jeśli byłby w stanie udowodnić ten morderczy spisek, wówczas Królewska Rada miałaby podstawy do detronizacji Garetha zgodnie z prawem. Potrzebował zaledwie jednego świadka. Jedną, wiarygodną osobę. W tej części miasta wiarygodność była jednak rzadko spotykaną cechą. Razem z przyjaciółmi wszedł do karczmy. Kilku jego dawnych kompanów rzuciło mu spojrzenia i zamarło w bezruchu. Po wyrazie ich twarzy poznał, iż byli zaskoczeni, widząc go żywym. Jakby ujrzeli chodzącą zjawę. Nie winił ich. Jeszcze poprzedniej nocy był pewien, że umrze. Oraz że tylko cudem przeżył. Z wolna karczma wróciła do życia, a Godfrey podszedł do kontuaru i wraz z Akorthem i Fultonem zajął swoje dawne miejsce. Karczmarz spojrzał na Godfreya nieufnie, po czym podszedł do nich. – Nie spodziewałem się ujrzeć ciebie tak szybko – powiedział swym głębokim, drżącym głosem. – Cóż, w ogóle nie spodziewałem się ciebie tu zobaczyć. Kiedy widziałem cię ostatnio, wydawałeś się całkiem nieżywy. – Przykro mi, że cię rozczarowuję – odparł Godfrey. Mężczyzna rzucił na niego okiem, podrapał się po zaroście na brodzie i uśmiechnął szeroko, pokazując krzywe zęby. Potem wyciągnął dłoń i objął przedramię Godfreya, a Godfrey odwzajemnił ten gest.

– Ty szczwany lisie – powiedział. – Naprawdę masz dziewięć żyć. Cieszę się, że wróciłeś. Mężczyzna napełnił kufle dla Akortha i Fultona. – Dla mnie zbrakło? – spytał zdziwiony Godfrey. Karczmarz pokręcił głową. – Obiecałem twojej siostrze. Harda z niej osóbka. Niezbyt chętnym złamać dane jej słowo. Godfrey skinął głową. Rozumiał, co mężczyzna miał na myśli. Coś skłaniało go do picia, a z drugiej strony był rad, iż karczmarz tak właśnie postąpił. – Nie po to tu jesteś jednak, by pić, prawda? – zapytał z coraz poważniejszym wyrazem twarzy, mierząc wzrokiem każdego z nich trzech z osobna. Godfrey potrząsnął głową. – Przyszedłem odszukać człowieka, który próbował mnie zabić. Karczmarz odchylił się i z poważną miną odchrząknął. – Nie twierdzisz chyba, że miałem z tym coś wspólnego? – zapytał nagle w swej obronie. Godfrey potrząsnął głową. – Nie. Lecz widzisz różne rzeczy. Podawałeś napitek. Widziałeś kogoś wczoraj? – Kogoś, kto nie powinien tu być? – dodał Akorth. Karczmarz potrząsnął głową energicznie. – Gdyby tak było, sądzisz, że nie powstrzymałbym go? Myślisz, iż chcę, byś został otruty w moim przybytku? Więcej mi nerwów to napsuło, niż tobie. A i interesom to nie służy. Niewielu przyjdzie tu, by zażyć truciznę, prawda? Połowa mojej klienteli nie wróciła po tym, jak zwaliłeś się na ziemię, jak kłoda. – Nie oskarżamy ciebie – wtrącił Fulton. – Godfrey pyta jedynie, czy widziałeś coś nietypowego. Coś podejrzanego. Mężczyzna odchylił się i podrapał po zaroście. – Ciężko powiedzieć. Karczma była pełna po brzegi. Nie pamiętam wszystkich twarzy po kolei. Wpadają tu i wypadają chyłkiem, a i tak połowę czasu stoję odwrócony do nich plecami. Nawet gdyby ktoś podkradł się do ciebie, najpewniej nie zauważyłbym go. – Zapominasz o chłopaku – odezwał się czyjś głos. Godfrey odwrócił się i ujrzał starszego, pijanego mężczyznę, zgarbionego, siedzącego samotnie przy końcu kontuaru i wpatrującego się w nich nieufnie. – Coś powiedział? – spytał Godfrey. Mężczyzna milczał przez chwilę, spojrzał na kontuar, coś tam do siebie wymamrotał i Godfrey pomyślał, że już nie przemówi. W końcu jednak odezwał się, nie patrząc w ich kierunku. – Był jakiś chłopiec. Jakiś nietutejszy. Wpadł tu i zaraz zniknął, rychło po prawdzie.

Godfrey rozpoznał starego pijaczynę. Był stałym bywalcem. Pili przy tym samym kontuarze przez lata, nie zamieniwszy jak dotąd ani jednego słowa ze sobą. Godfrey wymienił zaciekawione spojrzenia z Akorthem i Fultonem, po czym wszyscy trzej wstali i wolnym krokiem podeszli do końca kontuaru. Spoczęli po obu stronach starszego mężczyzny, a on nie kwapił się nawet na nich spojrzeć. – Powiedz nam coś więcej – poprosił Godfrey. Starzec podniósł wzrok na niego i skrzywił się. – A dlaczegóż to? – zapytał. – Po co wtykać nos w kłopoty? Co dobrego mi to przyniesie? Godfrey sięgnął dłonią do pasa, wyciągnął pokaźną sakiewkę złotych monet i z brzękiem położył na kontuarze. – Wiele dobrego możesz mieć z tego – odparł. Mężczyzna podniósł palec sceptycznie i rozsunął nim brzegi sakiewki. Zerknął do środka na ukryte tam złoto – większej sumy nie widział zapewne w całym swym życiu – i zagwizdał. – Wysoka cena. Lecz na co mi to, jeśli własną głową za to zapłacę. Skąd mam wiedzieć, czy twój brat nie przyśle tu swych ludzi, aby i mnie otruli? Godfrey sięgnął po drugą sakwę i rzucił na kontuar obok pierwszej. Oczy starca otworzyły się szeroko w prawdziwym zdumieniu. – To wystarczy, aby wyjechać stąd daleko – gdzie nie sięga ręka mego brata – i nigdy już nie martwić się o nic – powiedział Godfrey. – Powiedz mi teraz zatem. Drugi raz nie poproszę. Mężczyzna odchrząknął z oczami utkwionymi w dwóch sakiewkach złota, po czym wreszcie złapał je, przyciągnął do siebie i spojrzał na Godfreya. – Chłopak, jakich wiele w okolicy – powiedział. – Na posyłki chodzą. Znacie ten typ. Widziałem go już raz, czy dwa w szulerni. Zapłacisz mu, a on gotowy załatwić wszelkie sprawunki. Zawitał tu tamtej nocy. Wbiegł i wybiegł. Nie widziałem go tu nigdy wcześniej, ani od tamtej pory. Godfrey zlustrował mężczyznę dokładnie, zastanawiając się, czy aby nie kłamie. Starzec popatrzył na niego i wytrzymał spojrzenie Godfreya, który uznał, że starzec jednak mówił prawdę. – W szulerni powiadasz? – spytał Godfrey. Starzec skinął głową, a Godfrey, nie tracąc ani chwili więcej, wstał i wybiegł z karczmy. Akorth i Fulton podążyli za nim. W następnej chwili byli już na zewnątrz. Szli pospiesznie uliczkami, pokonywali wijące się, wąskie alejki, zmierzając do szulerni położonej kilka skrzyżowań dalej. Godfrey wiedział, iż była to jaskinia grzechu, w której przesiadywały najrozmaitsze ciemne typy. Ostatnimi czasy towarzystwo to znacznie sparszywiało, więc trzymał się z dala od szulerni w obawie przed kolejną jatką.

Godfrey jednym pchnięciem otworzył skrzypiące drzwi i natychmiast poraził go panujący wewnątrz zgiełk. W tej niewielkiej izbie tłoczyło się ze stu ludzi. Wszyscy pogrążeni w najrozmaitszych formach hazardu, zgarbieni nad stołami, zastawiali różnorodne monety, wszelkiego typu walutę. Godfrey zlustrował tłum w poszukiwaniu jakiegoś chłopca, kogokolwiek młodego. Nie dostrzegł jednak nikogo w swoim chociażby wieku, czy też młodszego od siebie. Wszyscy byli starsi, w większości życiowi wykolejeńcy, którzy całe życie spędzili na obstawianiu, którzy patrzyli wzrokiem dawno pozbawionym nadziei. Godfrey pospiesznym krokiem podszedł do gospodarza, niskiego, pulchnego mężczyzny, który zerkał raz w tę, raz w drugą stronę, za to ani razu nie spojrzał mu w oczy. – Szukam chłopca – powiedział Godfrey. – Na posyłki. – A cóż masz do niego? – odwarknął mężczyzna. Godfrey sięgnął do pasa, po czym wetknął sakiewkę złotych monet w dłoń mężczyzny. Ten zważył je, nadal nie patrząc Godfreyowi w oczy. – Zdają się lekkie – powiedział. Godfrey wepchnął kolejną sakiewkę w dłoń mężczyzny, który w końcu się uśmiechnął. – Za złoto dziękuję. A chłopak nie żyje. Wczoraj w nocy znalazłem jego ciało na ulicy wśród ścieków. Ktoś go ukatrupił. Kto, nie wiadomo. Ani z jakiej przyczyny. Nic mi po nim. Godfrey wymienił zdumione spojrzenie z Akorthem i Fultonem. Ktoś zabił chłopaka, którego wysłano, by zabił jego. To Gareth, nie miał wątpliwości. Zacierał za sobą ślady. Godfrey podupadł na duchu. To oznaczało kolejny ślepy zaułek. Zaczął gorączkowo myśleć. – Gdzie ciało? – zapytał, chcąc upewnić się, czy mężczyzna nie skłamał. – Z resztą biedoty – powiedział mężczyzna. – Nie chciałem, by leżał przed moimi drzwiami. Możesz sprawdzić, jeśli masz ochotę, lecz marnujesz tylko czas. Mężczyzna wybuchnął śmiechem. – Jest nieżywy, jak sama śmierć. Odwrócili się i opuścili szulernię. Godfrey pragnął jak najszybciej znaleźć się z dala od tego człowieka i tego miejsca. Wyszli tylnymi drzwiami i podążyli drogą prowadzącą na cmentarz dla biedoty. Godfrey przyjrzał się dokładnie kilkunastu świeżo usypanym kopcom, patykom i drobnym przedmiotom zatkniętych w ziemi w najrozmaitszych kształtach bogów, do których modlili się umarli za życia. Szukał najświeższego – tak wiele jednak wydawało się świeżych. Czy aż tylu ludzi umierało każdego dnia w Królewskim Grodzie. Przytłoczyła go ta myśl. Idąc wzdłuż szeregu mogił spostrzegł młodego chłopca, który klęczał przed jedną z nich. Grób przed chłopcem był świeższy od pozostałych. Kiedy Godfrey zbliżył się do

niego, chłopiec, który miał może osiem lat, odwrócił się i spojrzał na niego. Potem skoczył na nogi i ze strachem w oczach zaczął uciekać. Godfrey spojrzał zdumiony na swych towarzyszy. Nie miał pojęcia, kim był ów chłopiec, ani co tutaj robił, lecz jedną rzecz wiedział na pewno – jeśli uciekał, to znaczyło, że miał coś do ukrycia. – Czekaj! – zawołał Godfrey. Pobiegł za chłopcem, próbował go dogonić, kiedy ten zniknął za rogiem. Musiał go odszukać. Bez względu na cenę. W jakiś sposób czuł, że ten chłopiec miał klucz do rozwiązania zagadki, kim był skrytobójca Godfreya.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Thor siedział razem ze swymi braćmi legionistami przy huczącym ognisku w centrum Sulpy. W mięśniach czuł znużenie całodzienną pracą. Zaraz po opuszczeniu chaty Selese’y zakasali rękawy i wzięli się do pracy, pomagając mieszkańcom wioski w odbudowie. Reece nie wydobrzał jeszcze na tyle, aby dołączyć do reszty. Przespał dzień, dochodząc do sił w chacie Selese’y. Natomiast dziesiąty członek oddziału, chłopiec, który miał zmiażdżoną nogę, dochodził do siebie w samotności. I tak – oprócz Thora, O’Connora, Eldena i bliźniaków, w grupie pozostało kilku innych legionistów i razem pracowali ciężko, aż do chwili, kiedy drugie słońce zaczęło rzucać długie cienie na ziemię. Pomagali w umacnianiu różnych form obrony istniejących we wsi, odbudowywali mury, łatali dachy, usuwali gruz, dogaszali pożary i umacniali bramy. Według Thora na niewiele to się zdało, dla wieśniaków jednak miało duże znaczenie. Thor czuł ogromną satysfakcję, widząc na ich twarzach wdzięczność. Wielu z nich mogło nareszcie spokojnie powrócić do swych domostw. Thor siedział przed trzaskającym ogniskiem i rozglądał się po twarzach swych równie znużonych braci. Cieszył się ogromnie, że Reece wrócił do nich, siedział tuż obok. Może i wyglądał na nieco osłabionego, lecz zdrowiał i był w dobrym nastroju. Dzień spędzony na odzyskiwaniu sił dobrze mu zrobił i teraz wydawał się znowu sobą. Niewiele brakowało. – Jednak kiedy się obudziłem, nigdzie jej nie było – powiedział Reece po raz kolejny. – Czy może to znaczyć, że nie polubiła mnie? Thor westchnął. Reece rozpamiętywał Selese od chwili, kiedy opuścił jej chatę. Thor nigdy nie widział swego druha w takim stanie. Zawładnęła nim całkowicie. Nie potrafił mówić o niczym innym. – Nie umiem powiedzieć – odparł Thor. – Z pewnością nie traktowała cię z niechęcią. Raczej… rozbawiłeś ją. – Rozbawiłem? – spytał w samoobronie Reece. – Cóż to ma znaczyć? Nie zabrzmiało to optymistycznie. – Nie, nie to miałem na myśli – odparł Thor próbując cofnąć swe słowa. – Musisz jednak przyznać, iż majaczyłeś wtedy – nawet jej nie znałeś, a powiedziałeś, że ją kochasz. Przysłuchujący się tej rozmowie O’Connor, Elden i bliźniacy wybuchnęli śmiechem, a Reece poczerwieniał na twarzy. Thor poczuł się z tego powodu źle. Nie chciał zawstydzać przyjaciela. Mówił jedynie prawdę tak, jak ją widział. – Posłuchaj, przyjacielu – powiedział i położył mu dłoń na ramieniu. – Nie ma powodu, by myśleć, iż ciebie nie lubi. Być może zacząłeś zbyt nachalnie i teraz nie wie, co o tym myśleć. Być może sądziła, że twe wyznanie nie było szczere. Może powinieneś wrócić tam jutro z rana i sprawdzić, jak postąpi.

Reece spojrzał na ziemię, dłubiąc w niej palcami stopy. – Myślę, że zaprzepaściłem swe szanse – odparł. – Nigdy nie jest za późno – powiedział Thor. – Żarty sobie stroisz? – spytał Elden. – Jesteśmy pośrodku niczego. Która wiejska panna nie chciałaby stąd czmychnąć? – Niektórym ludziom podobają się ich wioski – powiedział O’Connor. – A ta zdaje się być całkiem przyjemna – powiedział Conven. – Lecz to nie to samo, co Królewski Gród. Jestem pewien, iż chciałaby opuścić to miejsce wraz z tobą. – Jesteś pewien, że chcesz ją zabrać? – spytał Conven. – Oto właściwe pytanie. Nawet jej nie znasz. – Znam ją wystarczająco dobrze – powiedział Reece. – Uratowała mi życie. Jest najpiękniejszą dziewczyną, jaka kiedykolwiek widziałem. Pozostali popatrzyli po sobie z rezerwą. – To przez te leki – powiedział Elden. – Założę się, iż w innych okolicznościach nie spojrzałbyś na nią po raz wtóry. – To nieprawda – powiedział Reece, czerwieniejąc na twarzy ze złości i determinacji. Zaległa cisza. Thor widział niebywałe zdecydowanie w oczach Reece’a. Zaskoczyło go to. Myślał, iż wie wszystko o swym przyjaciele – nigdy jednak nie widział go jeszcze z tej strony. Chociaż, nigdy tak naprawdę nie nadarzyła się okazja, żeby pobyć w towarzystwie dziewczyn. Cały czas wypełniały im treningi. – Być może związała się już z kimś innym – powiedział z ponurą miną Reece. – Czy rzekła coś jeszcze na mój temat? Po tym, jak zasnąłem? Thor nie mógł już więcej tego znieść. – Wybacz – powiedział, próbując mówić ze stanowczością, która pozwoliłaby zakończyć ten temat. – Żałuję, iż o nic więcej nie zapytałem. Pospieszyłem jednak z pomocą przy odbudowie wioski. Od tamtej pory jej nie widziałem. Idź do niej o poranku. Jestem pewien, że odpowie na wszystkie twoje pytania. Dlaczego miałaby odmówić? Wszak należysz do królewskiej rodziny. Czy naprawdę sądzisz, że mogłaby ciebie odtrącić? Reece spuścił wzrok i wzruszył ramionami. Thor dostrzegł strach i wahanie czające się w oczach Reece’a i zdał sobie sprawę, że był zdenerwowany. Przypomniał sobie swoją pierwszą rozmowę z Gwen i wszystko zrozumiał. Nigdy nie widział, żeby Reece czegokolwiek się lękał. Widząc go jednak w tej chwili, Thor obawiał się, czy Reece zdobędzie się na odwagę i spotka się rano z dziewczyną. Thor znał to aż za dobrze. Sam nie należał do zbyt rozmownych. Nie odważył się przecież poprosić Gwendolyn o rękę. Zaczynał uświadamiać sobie, iż pod pewnymi względami odwaga, która pozwalała ruszyć do boju, była niczym w porównaniu z tą, która pozwoliłaby przetrwać odrzucenie ze strony ukochanej dziewczyny.

Pojawiło się więcej mieszkańców wsi. Przynieśli kolejną porcję goko zatkniętą na długich patykach. Była to czerwona, ciągnąca się maź, którą Thor i cała reszta umieścili nad ogniem. Wkrótce rozległo się syczenie, goko zmieniło barwę na jasną, po czym zaczęło się przypalać. Thor podmuchał na swoją porcję i zjadł ją szybko. Była słodka i smaczna. Pomogli wieśniakom, za co oni potraktowali ich bardzo dobrze. Nadal czuł się syty po ogromnym posiłku, którym poczęstowali ich wcześniej. Cała grupa pogrążyła się w pełnej zadowolenia ciszy. Thor, opierając się na jednym łokciu, podniósł wzrok i spojrzał na nocne niebo, na odległe gwiazdy iskrzące się na czerwono i żółto. Myślami wrócił do Gwendolyn. Przypomniał sobie ich ostatnią wyprawę do Domu Uczonych, te wszystkie księgi. Obserwował odległe gwiazdy i pomyślał o matce, o mapie. O Krainie Druidów. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek tam dotrze. Zastanawiał się też, dlaczego akurat morze musiało oddzielać go od matki, dlaczego nigdy jej nie spotkał. Kolejny raz pomyślał o swoim przeznaczeniu. Thor czuł bliską obecność jakiejś tajemnicy, kryjącej się tuż poza zasięgiem jego myśli. Kiedy próbował dojść do sedna, jego myśli zaczynały wirować wokół jego matki, ojca, dorastania i druidów. Jednak kończący się właśnie dzień trwał zbyt długo, jego umysł był zbyt wyczerpany. Choć próbował zwalczyć skutki zmęczenia, chłodny, jesienny wiatr utulił go do snu. Zanim uświadomił to sobie, mimowolnie zamknął oczy. * Kroczył powoli ulicami rodzinnej, opustoszałej osady, między opuszczonymi domostwami, których drzwi stały otwarte na oścież. Wiatr hulał dokoła, unosząc kłęby kurzu, tocząc skłębione rośliny wprost na Thora. Wzniósł dłonie i przycisnął je do oczu. Nie miał pojęcia, co tu robił, czuł jednak, iż z jakiegoś powodu musiał tu się znaleźć, musiał coś ujrzeć. Minął róg i wszedł na dawną ulicę. W oddali zobaczył swój dom i zbliżył się do niego szybko. Wszedł do środka przez uchylone drzwi. Wszystko było dokładnie w takim stanie, w jakim je zostawił. Z tym wyjątkiem, że nie było tu nikogo. Jego ojciec gdzieś odszedł. Thor wyczuł, iż zrobił to już dawno temu. Wyszedł przez tylne drzwi i podszedł do szopy, w której niegdyś nocował. Zdziwił się, kiedy w drzwiach do szopy ujrzał jakąś kobietę. Miała na sobie zwiewne, niebieskie szaty, zaś w dłoni trzymała długą, misternie zakończoną, żółtą laskę. Z jej twarzy emanowała niebieska poświata, na tyle intensywnie, że nie mógł rozpoznać jej rysów. Wyczuwał, iż kobieta była kimś ważnym w jego życiu. Być może, śmiał mieć taką nadzieję, była to jego matka. – Thorgrinie, mój synu – powiedziała głosem delikatnym i kojącym. – Czekam na ciebie. Już czas, byś powrócił do domu. Już czas, byś dowiedział się, kim jesteś. Thor zrobił krok w jej kierunku. Tak bardzo był ciekaw, jak wygląda jej twarz, tak bardzo chciał dowiedzieć się jeszcze czegoś. Jej energia przyciągała go jak magnes, lecz im bliżej podchodził, tym intensywniej jaśniało światło. Podniósł ręce. Nie mógł podejść bliżej.

– Matko? – zapytał. – Czy to ty? – Wracaj do domu, Thorgrinie – powiedziała z naciskiem. – Wracaj w tej chwili. Postąpiła o krok i położyła mu dłonie na barkach. Thor poczuł intensywną energię krążącą po ciele, napawającą go światłem. Nadal nie widział jej twarzy. Podniósł dłonie i osłonił oczy przed blaskiem, który zdawał się wypalać wszystko na swej drodze. Thor usiadł, ciężko oddychając, i rozejrzał się dokoła. Ze zdumieniem stwierdził, iż był to sen. Był taki prawdziwy. Leżał wraz z innymi legionistami przy dogasającym ognisku, w miejscu, w którym zmorzył go sen. Pozostali spali jeszcze. Odwrócił się, by ujrzeć świt, wschodzące nad horyzontem pierwsze słońce, które skąpało niebo w odcieniach żółci i fioletu. Wstał i starł pot z brwi, wciąż rozmyślając o swym śnie. Był taki żywy; serce nie zdążyło mu się jeszcze uspokoić. Naprawdę czuł się, jakby przed chwilą spotkał matkę. Jej słowa zaś wciąż brzmiały mu w głowie. Niczym jakaś wiadomość. Albo i coś więcej – niczym rozkaz. Wracaj do domu. Thor czuł zniecierpliwienie, czuł, iż w jego dawnej wiosce czeka na niego jakaś ważna wiadomość. Jakiś wielki sekret, który należy wyjawić. Tajemnica związana z tym, kim jest. I kim jest jego matka. Podszedł do szemrzącego strumyka, uklęknął i ochlapał twarz zimną wodą, próbując otrząsnąć się ze snu. Ale nie mógł. Przywarł do niego, uporczywie ponaglał do wyruszenia w drogę. A może wyobrażał to sobie? Może były to jego pobożne życzenia? Senne urojenia? Tak ciężko było rozeznać się, co jest snem, a co wiadomością. W którym momencie wkraczała jego nieświadomość i powodowała, że nie mógł wyraźnie odczytać wiadomości? – Czasami sny są czymś więcej, niż tylko snami – odezwał się czyjś głos. Thor poznał go. Sprawił, że przeszedł go dreszcz. Odwrócił się powoli i ujrzał Argona. Druid stał niedaleko. W ręce trzymał laskę, ubrany był w białe szaty i przypatrywał się pierwszym promieniom wschodzącego słońca. Nawet nie spojrzał w stronę Thora. Thor poczuł ulgę na jego widok. Jakby zobaczył starego przyjaciela. – Argonie – powiedział. – Proszę, powiedz mi. Czy to wszystko było prawdziwe? We śnie? Czy moja matka mnie oczekuje? – Tak i nie – odparł. Thor zaczął się zastanawiać. – Czy mam wrócić do mojej rodzinnej wsi? – nalegał. – Znasz odpowiedź. I tak było w istocie. Czuł to. Musiał jechać. – Czy ona tam na mnie czeka w tej chwili? Jak tam dotarła? Co tam robi? – Niektórych rzeczy sam musisz się dowiedzieć – powiedział Argon. – Od ciebie zależy, czy wyruszysz w podróż.

Nagle Argon znikł. Thor rozglądał się we wszystkich kierunkach, szukał go, jednak po druidzie nie było ani śladu. Potarł twarz kilka razy, zastanawiając się, czy tylko sobie to wyobraził. Miał jednak pewność, że nie było to złudzenie. Najpierw ten sen. Później Argon. Thor czuł, że to znak, którego nie mógł dłużej ignorować. Czuł się dokładnie tak samo, jak owego pamiętnego dnia, kiedy opuścił swą wieś i wyruszył do Królewskiego Grodu. Przemawiał do niego wszechświat. Musiał wrócić do rodzinnej wsi. Coś czekało tam na niego. Jakaś tajemnica, którą musiał odkryć. Czy to dlatego los rzucił go tutaj, do tej odległej wioski, do której prowadziła ta sama droga, co do jego wsi? Zastanawiał się. Czy przez cały ten czas wszechświat słał mu znaki? Wstał wyprostowany, mokrymi dłońmi przeczesał włosy i podjął decyzję. Musi jechać. Musi poznać odpowiedzi. Jego wieś oddalona była jedynie o niecały dzień drogi stąd. Mógł pojechać tam i wrócić przed zachodem słońca. Jego bracia legioniści poradziliby sobie bez niego przez ten czas. Podejmował ryzyko, gdyż oznaczało to opuszczenie swego stanowiska i gdyby dowódca legionu dowiedział się o tym, poniósłby karę. Pozostały jednak tylko lekkie prace przy odbudowie i nic poza tym. Nie tak, jak na wojnie. Thor był pewien, iż jego przyjaciele będą bezpieczni. Odwrócił się i skierował w stronę swego wierzchowca, gotowy wyruszyć jeszcze zanim słońce wzeszło na dobre. Nagle usłyszał czyjś głos. – A dokąd to? Thor odwrócił głowę i dostrzegł Reece’a. Stał w pełni ubrany, niemal całkowicie ozdrowiały. Thor zatrzymał się i zwrócił do niego. – Reece – powiedział. – Dobrze wyglądasz. Cieszę się widząc, że czujesz się już lepiej. – Owszem – odparł z dawną werwą. – O wiele lepiej. W rzeczy samej, właśnie zamierzam złożyć wizytę dziewczynie, która mi pomogła. Thor uśmiechnął się. – Nie marnujesz czasu – zauważył Thor przyglądając się wschodzącemu słońcu. – Brawo. Thor podziwiał jego odwagę. Wiedział, co się z tym wiązało. Reece uśmiechnął się do niego z zakłopotaniem. – A ty? – zapytał spoglądając na konia Thora. – Wyglądasz, jakbyś się gdzie wybierał. Thor odchrząknął, nie wiedząc ile może powiedzieć. Ufał Reece’owi jak nikomu innemu i postanowił się mu zwierzyć. – Przyśniło mi się coś – odparł. – Jakbym otrzymał jakiś znak. Muszę jechać do swej wioski. Wrócę przed zachodem drugiego słońca. Mógłbyś mnie zastąpić? Reece skinął głową uroczyście. – Czyń, co nakazuje ci przeznaczenie – powiedział. Reece podszedł bliżej i mocno objął Thora.

– Wczoraj ocaliłeś mi życie. Nigdy tego nie zapomnę. Kiedy uścisnęli ręce, Thor poczuł, że Reece był jego prawdziwym bratem, bliższym mu niźli ktokolwiek inny w życiu. A kiedy pomyślał o powrocie do domu, w którym dorastał pośród braci darzących go jedynie nienawiścią, tym większą poczuł wdzięczność wobec Reece’a.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTU CZWARTY Luanda stała w lochu McClouda, przykuta łańcuchem do kamiennego muru. Żelazne kajdany oplatały jej nadgarstki i kostki. Trzęsła się z wycieńczenia, strachu i głodu. Zastanawiała się, jak do tego doszło, że ona, królewna, pierworodna z rodu MacGilów, znalazła się w takiej sytuacji, upadła tak nisko. Ledwo potrafiła to wszystko pojąć. Jeszcze kilka miesięcy temu wyobrażała sobie, jak radosne czeka ją życie. Myślała o ślubie z królewiczem McCloud, o zostaniu królową królestwa McCloudów. A oto stała tutaj, uwięziona we własnym zamku, potraktowana jak zwyczajny przestępca – a nawet jeszcze gorzej. Starszy McCloud był złym człowiekiem, najpodlejszym przedstawicielem ludzkiego rodzaju. Nigdy jeszcze nie spotkała osoby, która byłaby bardziej bestialska, nieokrzesana i nikczemna od tego mężczyzny. Napełniał przerażeniem każdego i wszystko w swym otoczeniu. Mimo, iż zaryzykowała i poniosła porażkę, skończyła tu, gdzie była, to nie żałowała, iż podjęła próbę odebrania mu życia w tamtym domu, w swoim rodzinnym mieście, chcąc ocalić przed nim tę nieszczęsną dziewczynę. Popełniła błąd myśląc, że zdoła go zabić. Bronson przestrzegał ją przed tym. Spoglądając na swój czyn z perspektywy czasu, widziała, jak głupio postąpiła. Mimo to, nie żałowała. Zamknęła oczy i w myślach ujrzała tą okropną scenę, kiedy stary McCloud zaatakował własnego syna i odrąbał mu rękę za próbę ocalenia jej życia. Przytłaczało ją ogromne poczucie winy. Kochała Bronsona ponad wszystko, podziwiała, iż w końcu sprzeciwił się ojcu i doceniała jego poświęcenie. Na nowo poczuła również niewypowiedziany wstręt do jego ojca. Musiała wydostać się z lochu i uratować Bronsona, dla którego wyznaczono już egzekucję. Zanim umrze z ręki własnego ojca. Musiała wydostać ich oboje z miasta, opuścić terytorium McCloudów, w jakiś sposób przebyć Highlands i schronić się na bezpiecznych ziemiach MacGilów. Musiała wrócić na dwór ojca z nadzieją, że przyjmą ją z powrotem. Tymczasem wszystkie te plany wydawały się zbyt odległe. Sądząc po tym, czego doświadczyła, Bronson mógł już nie żyć. Ona zaś stała zakuta w kajdany, pozbawiona nadziei, iż uniknie więziennych wartowników. W rzeczy samej, miała teraz inne, bardziej pilne sprawy na głowie: ci bowiem wartownicy, dwaj gamonie, znęcali się nad nią na zmianę przez całą noc. Jeden chwytał ją za włosy, drugi podciągał koszulę. Straszyli ją ostrzem, później gorącym żelastwem. Nie zhańbili jej jeszcze, ani nie poddali torturom. Jednak ich groźby ciągnęły się już godzinami i z każdą mijającą chwilą nasilały się coraz bardziej. Czuła, że chcieli osiągnąć jakiś efekt. I jeśli wszystkie te pogróżki były prawdziwe, to wiedziała, iż jeszcze przed wschodem słońca porzucą ją tu zniewoloną i wycieńczoną torturami na pewną śmierć. Stali przed nią dwaj niscy, odrażający mężczyźni, nieogoleni, z przetłuszczonymi włosami, noszący typowe liberie McCloudów.

Czuła, że nie rzucali słów na wiatr. Jej chwile zostały policzone. Musiała znaleźć sposób na wydostanie się stąd i to szybko. Nadeszła pora wykonać jakiś ruch. Nie wiedziała tylko, co to miałoby być. – Powiadam ci, potnijmy ją powoli – powiedział jeden strażnik do drugiego z okrutnym uśmieszkiem na twarzy, odsłaniając rząd zepsutych zębów. – Ja zaś powiadam ci, przypalmy ją najpierw – powiedział ten drugi. Zaśmiali się, rozbawieni własnymi żartami. Luanda myślała gorączkowo. Była kobietą i nikt nigdy nie traktował jej intelektu poważnie – a ona była bystra. Przynajmniej na tyle, co ojciec, co każde z pozostałych dzieci MacGila. Zawsze potrafiła znaleźć wyjście, niemal z każdej sytuacji. Zebrała w sobie siłę, przywołała całą przebiegłość – spryt pokoleń królów z klanu MacGilów, których krew płynęła w jej żyłach. Zamknęła oczy i myślała, przywoływała rozwiązanie. Wówczas jedno przyszło jej na myśl. Było nieprawdopodobne i raczej nie mogło się sprawdzić, lecz musiała spróbować. – Przystanę na wszystko, o czym mówicie! – zawołała nagle zachrypniętym głosem. – Wiemy o tym! – odkrzyknął jeden z nich. – Nie masz wyboru! Po czym obaj zarechotali lubieżnym śmiechem. – Nie to miałam na myśli – powiedziała z bijącym sercem. – Jeśli mnie rozkujecie – dodała – zaznacie rozkoszy, jakich jeszcze nie doświadczyliście. Strażnicy popatrzyli na siebie nawzajem z uśmiechem na twarzy, rozważając jej propozycję. Luanda zastanawiała się, czy dadzą się zwieść. – Jakich rozkoszy dokładnie? – zapytał jeden z nich i podszedł do niej blisko, tak blisko, że poczuła jego zalatujący zgnilizną oddech. Mężczyzna przyłożył jej ostrze do krtani. – Wykraczających ponad wszystko, czego doświadczyłeś z jakąkolwiek inną kobietą – powiedziała, usilnie starając się, by jej słowa zabrzmiały przekonująco. – Na mnie nie robi to wrażenia – odparł drugi lekceważąco. – Całe życie spędziłem w lupanarach. Sądzisz, że możesz pokazać mi coś, czego zwykła dziewka nie potrafi? Strażnicy ponownie wybuchnęli śmiechem. Ten drugi chwycił żelazny pogrzebacz, włożył jego końcówkę do ognia i zaczekał, aż rozgrzała się do czerwoności. – Nadto – powiedział, odwróciwszy się w jej stronę. – Wolę poddać cię torturom. Więcej przyjemności z tego będzie. Król powiedział, iż jesteś nasza. Możemy postąpić z tobą wedle naszego życzenia. I z całą pewnością to uczynimy! Oczy Luandy otworzyły się szeroko z przerażenia, kiedy rozpalony pogrzebacz pojawił się tuż przy jej twarzy. Był tak gorący, że zaczęła się pocić, mimo, iż był jakąś stopę od niej. Dostrzegła złośliwy uśmiech strażnika. Wiedziała, iż za chwilę jej twarz zostanie oszpecona na zawsze.

– Zaczekaj! – krzyknęła. – Nie tylko rozkosz oferuję! Są też i bogactwa! Pamiętaj, że moim ojcem jest król! Dostaniesz więcej pieniędzy, niż mógłbyś zamarzyć! Z pewnością więcej, niż kiedykolwiek ofiaruje ci McCloud! Jej ciemiężcy zatrzymali się. Pierwszy raz ich zaintrygowała. – A ile dokładnie tego będzie? – zapytał strażnik. – Więcej, aniżeli zdołasz udźwignąć. Taczki wypełnione po brzegi. Albo i całe domy, jeśli wolisz. – I jak sprawę tę załatwisz? – spytał ten drugi i podszedł bliżej. – Poślę wiadomość do ojca. Przyśle wszystko, czego zapragnę. Nie widzieliście zaślubin? Tych klejnotów, które miałam na sobie? Strażnicy spojrzeli po sobie z niepewnością. – Twój ojciec nie żyje – powiedział jeden z nich. – Jego dwór nadal tętni życiem – odparła, myśląc szybko, co dalej. – Moja matka wciąż żyje. I moje rodzeństwo. Przyślą bogactwa, jakie tylko zechcecie, jeśli skreślę kilka słów. Jeden ze strażników podszedł do niej i naparł na ostrze trzymane przy jej szyi. – A może raczej zabijemy ciebie – powiedział powoli – skreślimy parę słów w twoim imieniu i odbierzemy bogactwa, tak, czy inaczej? – Nie znacie mego charakteru pisma – powiedziała, myśląc gorączkowo – Nigdy nie uwierzą w coś, co nie zostało napisane moją ręką! Wówczas skończycie z niczym! Zaiste, większą wartość ma dla was całe to złoto, niżeli moja śmierć! Spojrzeli na siebie z namysłem. – Może przymusimy cię najpierw do napisania tego listu, potem zaś cię zabijemy? W ten sposób dostaniemy złoto, a ciebie zakatujemy! Spojrzała na nich z przerażeniem w oczach. Nagle przyszło jej coś do głowy. – Uczynię wszystko, co każecie – powiedziała. – Zdam się na waszą łaskę. Nie mogę jednak pisać z kajdanami na dłoniach. Rozkujcie mnie, przynieście pióro i pergamin, a potem zdecydujecie, co ze mną zrobić. Mężczyźni popatrzyli na siebie, po czym jeden z nich skinął głową, oblizawszy usta. – Jesteś głupsza, niż myślałem – powiedział. Podszedł do niej od tyłu i odpiął kluczem jej kajdany w miejscu, w którym przypięte były do muru. – Teraz bowiem zdobędziemy twój list, a potem zakuję cię ponownie i będę brać siłą i torturować przez całą noc! Strażnicy ryknęli hałaśliwym śmiechem. Kiedy strażnik skończył odpinać część kajdan, Luanda ruszyła do dzieła. Kajdany przypięte były do muru na długim na trzy stopy, żelaznym łańcuchu w ten sposób, że jedna okowa oplatała jej nadgarstek, a druga tkwiła przy murze. Strażnik odpiął okowy przy murze, pozostawiając te na jej rękach nadal połączone z łańcuchem. Luanda wiedziała, że ma tylko jedną szansę.

Zakręciła nadgarstkiem, na którym nadal tkwiła okowa. Wprawiła w ruch ciężki żelazny łańcuch, który przeleciał nad jej głową. Ze wszystkich sił cisnęła nim, celując w twarz mężczyzny, który nierozważnie stanął przed nią. Zlekceważyli ją. Nie spodziewali się, że miała w sobie jeszcze tyle siły, iż potrafiła ją wykorzystać, że posiadała wiedzę i spryt godny córki króla, która całe życie spędziła trenując z najlepszymi królewskimi wojownikami. I to był ich ostatni błąd. Wykorzystując zdobyte umiejętności, całą odwagę, na jaką było ją stać, zakręciła łańcuchem w powietrzu i rzuciła go w twarz strażnika. Wymierzyła, a jej cios był celny. Łańcuch, z przymocowaną do drugiego końca ciężką, żelazną okową, spadł prosto na nos mężczyzny. Uderzenie było mocne. Łańcuch grzmotnął mężczyznę w nos, a ten zatoczył się do tyłu kilka stóp i padł na ziemię, krzycząc z potwornego bólu. Upuścił rozgrzany żelazny pogrzebacz i objął twarz dłońmi. Luanda zakręciła drugą ręką bez wahania i wycelowała w krtań pozostałego strażnika. Mężczyzna popełnił błąd, odwracając się do niej tyłem, by spojrzeć na leżącego na ziemi kompana. Łańcuch owinął się bez przeszkód wokół jego szyi. Luanda natychmiast chwyciła drugi koniec i zacisnęła go na krtani mężczyzny. Strażnik wierzgnął gwałtownie, a ona przytrzymała łańcuch ze wszystkich sił i zaciskała coraz bardziej i mocniej. Mężczyzna robił wszystko, by się uwolnić, jednak Luanda dusiła go z całej siły. Chwycił łańcuch i szarpał go raz po raz, próbując zerwać go z szyi – jednak jej chwyt był zbyt mocny. Trzymała zaciekle, jakby od tego zależało jej życie. I tak było. Drugi strażnik zaczął powoli wstawać. Oparł się najpierw na rękach i kolanach, a Luanda zaczęła się modlić w myślach. Żeby tylko wystarczyło jej czasu na uduszenie jednego przeciwnika, zanim zaatakuje ją drugi. Zaciskała łańcuch coraz mocniej i mocniej, a mężczyzna krzyczał i krztusił się, walczył, szarpiąc się jak dzikie zwierzę. W pewnej chwili zdołał nawet jej dosięgnąć i wbić jej łokieć w brzuch. Zabolało, lecz nie puściła. Nie ustąpiła. Zbyt wiele od tego zależało. Drugi strażnik wstał w końcu na nogi, sięgnął po rozgrzany pogrzebacz i zaatakował ją. Nie miała czasu. Duszony mężczyzna nadal żył, wił się w jej uścisku. Cokolwiek by robiła, nie mogła go uśmiercić. Nie mogła puścić go, by się bronić. Gorączkowo szukała w myślach jakiegoś wyjścia. Kiedy drugi strażnik na nią natarł z wzniesionym przed sobą pogrzebaczem, poczekała i w ostatniej chwili zrobiła unik, wywinęła się i pociągnęła za sobą duszonego mężczyznę. Wykorzystała go, jako tarczę. Zadziałało. Mężczyzna przebił ciało strażnika, wbił się głęboko aż po serce swego druha. Mężczyzna, dławiony wciąż przez Luandę, wrzasnął. Po chwili jego ciało wreszcie zwiotczało. Tkwił w jej objęciach ze sterczącym z piersi żelastwem. Drugi strażnik stanął oniemiały i gapił się na bezwładne ciało kamrata.

Luanda nie czekała. Wypuściła trupa z rąk. Jednocześnie zakręciła ręką wysoko i ponownie rąbnęła żelazną okową w twarz drugiego strażnika. Jej uderzenie, kolejny raz celne, znów zmiażdżyło mu nos i zbiło z nóg. Mężczyzna wylądował na plecach i zaczął zawodzić. Nie chciała ryzykować. Sięgnęła po pogrzebacz, wyciągnęła go z ciała nieżyjącego już mężczyzny, uniosła wysoko nad głowę, pochyliła się i wbiła w serce drugiego strażnika. Mężczyzna usiadł z wrzaskiem, krwią broczącą z ust i wzrokiem utkwionym w suficie, jakby nie mogąc uwierzyć w to, co się stało. Chwilę później, znieruchomiał i upadł na ziemię nieżywy. Luanda osunęła się na kolana, przeszukała pas mężczyzny, znalazła klucz i zdjęła kajdany ze stóp, potem rąk. Zaczęła rozcierać obolałe ponad wszelką miarę miejsca, głębokie stłuczenia pozostawione przez żelazne okowy. Rzuciła okiem na strażników, dwa martwe ciała zabrudzone krwią. Poczuła gniew i splunęła na nich obydwu. Sięgnęła po jeden z ich sztyletów. Miał przydać się tam, dokąd zamierzała teraz iść. Nie mogła bowiem odejść stąd bez męża. Chciała uwolnić go, chociażby za cenę swego życia.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Thor jechał samotnie przez pustynne pustkowie, galopując na zachód przy świetle wstającego słońca, czując w sercu wielką nadzieję. Jechał już od paru godzin również w poczuciu winy, że zostawił swoich braci. Aczkolwiek, miał przeczucie, że oto wyruszył na doniosłą wyprawę, wiodącą go ku jego przeznaczeniu. Dzięki temu, co zobaczył we śnie oraz spotkaniu z Argonem, przeczuwał, iż jakaś wielka tajemnica czeka na niego w jego rodzinnej wiosce. Czuł mrowienie w całym ciele. Czuł, jakby stał nad przepaścią wiodącą ku wielkiemu odkryciu. Jednocześnie miał też w sobie obawę. Nie widział ojca od momentu, kiedy wybiegł z domu owego pamiętnego dnia, pokłóciwszy się z nim i nigdy więcej już tam nie wrócił. Zastanawiał się, co ojciec o nim teraz myślał. Czy gotów był wyrazić skruchę? Czy żałował, że obchodził się z nim tak surowo? Czy ubolewał nad tym, iż tak bardzo wyróżniał jego braci? Czy tęsknił za Thorem? Czy przeprosi go i powita z powrotem? Czy będzie chciał, aby Thor został? Czy będzie z niego dumny, kiedy zobaczy, jakim stał się wojownikiem, co osiągnął na przekór wszystkiemu? Czy może pozostał tym samym, pełnym nienawiści i zazdrosnym ojcem? Tym, który zawsze z nim rywalizował, który zawsze wyróżniał jego braci? Który nie chciał docenić niezwykłości Thora, jego pozytywnych cech i wyjątkowych talentów. Tym, który za każdym razem starał się go ograniczać? Tym ojcem, którego zawsze znał. Ojcem, którego znienawidził. Thor wiele razy podejmował próby obdarzenia go miłością, usiłował zbliżyć się do niego – lecz ojciec odpychał go wciąż od siebie, wyszukiwał przeszkody, które ich rozdzielały. W końcu Thor zaprzestał. Rozmyślając nad tym teraz, Thor doszedł do wniosku, iż jego wyjazd niczego nie zmienił, choćby o ułamek. Ojciec najprawdopodobniej pozostał tym samym, mściwym, pełnym żalu i uporu człowiekiem. Najpewniej nie ucieszy się na widok Thora. Zapewne zacznie go porównywać, jak zwykle zresztą, do jego braci, traktując ich wyższy wzrost i większe rozmiary, jako dowód na to, że są od niego lepsi. Ojciec Thora już taki był i nic nie mogło tego zmienić. Nawet miłość Thora. Jego ojciec był ofiarą własnej osobowości. Lecz nie można było go tym tłumaczyć – powinien okazać siłę wystarczającą do pokonania własnych przywar, przynajmniej na tyle, aby okazać Thorowi życzliwość. Thor uświadomił sobie, iż istniała pewna granica, do której skłonny był wybaczyć ojcu ze względu na jego charakter. Po jej przekroczeniu, ojciec musiał wziąć odpowiedzialność za własne czyny. Ubódł konia jeszcze mocniej i wkrótce zjechał z pustyni na dobrze utwardzoną drogę, otoczoną polami pokrytymi trawą, coraz bliżej domu, który kiedyś tak dobrze znał. Dziwne było to uczucie – jechał znaną sobie drogą w stronę domu – tym razem jednak na własnym wierzchowcu, wspaniałym zwierzęciu, wspanialszym od tych, które

posiadali inni wojownicy, czy też dorośli mężczyźni w jego wiosce, z pierwszorzędną bronią i ubrany w własną zbroję. Najważniejszy był jednak symbol legionu – niewielka, czarna szpila z wizerunkiem sokoła, umieszczona na jego piersi. Błyszczała w słonecznym świetle, napawając go większą dumą, niż cokolwiek innego. Czuł się po części tak, jakby wracał do wioski, jako zwycięski bohater; który opuścił ją, jako chłopiec, a wracał jako mężczyzna. Równy swemu ojcu. Aczkolwiek, jego ojciec nigdy nie uznałby tego. Skręcał w znajome ścieżki, nie mogąc nadziwić się, iż oto był tu z powrotem. W dniu, kiedy stąd odchodził, nie wyobrażał sobie, że mógłby tu wrócić, z jakiegokolwiek powodu. Kiedy tu mieszkał, nie potrafił wyobrazić sobie, iż mógłby stąd wyjechać. Jego odwiedziny były zatem nader osobliwym doświadczeniem. Skręcił na szeroką, otwartą drogę wiodącą do jego małej wsi. Pamiętał ją, znał tak dobrze, jak własną kieszeń. Zlustrował okolicę i zdumiał się: nic się tutaj nie zmieniło. Stare kobiety nadal pochylały się nad kotłami, przyrządzając strawę. Psy ganiały wokoło. Były też kury, owce… Wyglądało, jakby nikt nawet nie ruszył się, nie zmienił swego miejsca. Rozpoznawał twarze, te same leciwe kobiety, ci sami sędziwi mężczyźni, ci sami chłopcy, wszyscy zajęci tą samą rutyną codziennych obowiązków. Jakby nic na całym świecie, przez te wszystkie miesiące jego nieobecności, nie zmieniło się dla mieszkańców tej osady. Ciężko było to pojąć. On bowiem zmienił się i to bardzo, w tak szybkim czasie. Był w tylu innych miejscach od momentu opuszczenia wioski, przeżył tak wiele, iż zmieniło się jego postrzeganie: kiedyś to miejsce wydawało się duże i ważne, teraz jednak było niewielkie. Wręcz nic nieznaczące. Nie potrafił pojąć, jak kiedyś mogło ono tyle dla niego znaczyć. To, co kiedyś wydawało mu się znajome, co podnosiło go na duchu, teraz tak naprawdę go dławiło. Teraz zdawał sobie sprawę z tego jak wielki był świat. Spoglądał na wieś, jak na osadę, którą była w rzeczywistości – kolejną, nieistotną, rolniczą wioską położoną na peryferiach Królewskiego Grodu. Przejeżdżając przez nią teraz, czuł niemal jakby się dusił. Pragnął jak najszybciej ją opuścić, już, w tej chwili. Z trudnością przychodziło mu pogodzić się z faktem, iż spędzi tu całe popołudnie. Był w nim jednak też gniew – a nawet pragnienie zemsty. Wszyscy tutaj mieli go za najmłodszego, najsłabszego, najmniej ambitnego ze wszystkich dzieci jego ojca. Znali go, jako najmniej kochanego, najmniej chcianego, tego, który całe życie miał spędzić w chacie, doglądając owiec. Nikt nigdy nie traktował go poważnie. Nikt też nie spodziewał się, że Thor stąd odejdzie. Czuł się tu taki maleńki, tak mało znaczący w porównaniu z tym, kim był naprawdę. Całkowicie odmiennie od tego, jak traktowano go w Królewskim Grodzie, jak czuł się tam za sprawą legionu. Patrząc na wieś z tą nową perspektywą zrozumiał, że żywi do niej głęboką urazę. Przejeżdżając główną ulicą zwolnił nieco. Wieśniacy spoglądali na niego ze zdumieniem. Czuł ich spojrzenia na sobie, ale nie zatrzymał się, by z kimkolwiek porozmawiać. Z nikim nie wymienił spojrzenia. Zamiast tego, przejechał dumnie przez

główny plac, skręcił w drogę, którą znał na pamięć, i podążył w kierunku dawnego domu. Tego, który nawiedzał go we snach. I w koszmarach. Zatrzymał konia przed wejściowymi drzwiami. Zeskoczył na ziemię, brzęcząc ostrogami, i uwiązał go na miejscu. Potem ruszył do drzwi, dzwoniąc przytwierdzoną do biodra bronią. Zauważył, iż drzwi do domu były uchylone, co sprawiło, iż poczuł się niesamowicie. Jego senne mary wróciły z pełną mocą. Poczuł, jak wzbiera w nim olbrzymi żar. Wiedział, że za chwilę wydarzy się coś doniosłego. Sięgnął po żelazną kołatkę i w tym samym momencie usłyszał dzwonienie dochodzące zza domostwa. Rozpoznał ten dźwięk: to ojciec uderzał w coś w przydomowej kuźni. Najprawdopodobniej naprawiał właśnie podkowę. Często mu się to zdarzało. Dźwięk uderzeń dzwonił rytmicznie i zdecydowanie świadczył o tym, że ojciec zajęty był swoją pracą. Thor obszedł dom przygotowując się na spotkanie z ojcem. Serce mu mocno biło. Czuł większe podenerwowanie niż wówczas, kiedy sposobił się do bitwy. Po części nie mógł doczekać się, gdy go zobaczy, gdy przekona się, że jest z niego dumny; mimo wszystko żywił taką nadzieję. Z drugiej strony jednak czuł strach, obawiał się najgorszego. Skręcił za róg chaty i ujrzał go– swego ojca. Nachylał się nad kowadłem ubrany w to samo odzienie, które miał na sobie, kiedy Thor odchodził i stukał młotem w podkowę tak, jakby to była najważniejsza czynność na świecie. Thor stał nieruchomo, odrętwiały ze strachu, i wpatrywał się w ojca rozpamiętując ich ostatnią rozmowę. Serce zabiło mu po dwakroć szybciej, kiedy pomyślał o reakcji ojca na jego widok. Stał i czekał cierpliwie, nie chcąc przeszkadzać – nie był też pewien, co tak naprawdę tu robił. Czy popełnił błąd przyjeżdżając do domu? Czy zachował się głupio, kiedy podążył za swoim snem? Mężczyzna w końcu zdecydował się odpocząć. Odsunął kowadło, pochylił się i wierzchem dłoni starł pot z czoła. I odwrócił się – a kiedy to zrobił, zamarł. Wzdrygnął się na widok Thora. Otworzył szeroko oczy z szoku, jakiego właśnie doznał. Przez chwilę Thor żywił nadzieję, spodziewał się czegoś lepszego. Czy wszystko mogło tym razem wyglądać inaczej? Przynajmniej częściowo czuł, że tak. Może mogli rozpocząć wszystko na nowo. W miarę jednak, jak spoglądał na twarz ojca, zauważył, iż pociemniała i zastygła w krzywym spojrzeniu. Ta mina powiedziała mu wszystko, co chciał wiedzieć. Ojciec nie okazywał skruchy. Nie wybaczał. Nie chciał zaczynać wszystkiego od początku. Był tym samym, starym, zapiekłym w złości człowiekiem. – Popatrzcie, kto przywlókł się z powrotem do domu – wysyczał, mierząc Thora wzrokiem od stóp do głów, jakby był jakimś insektem. – Ubrany w swą wymyślną zbroję, co? Myślałeś, że wzbudzisz mój podziw?

Thor trząsł się cały w środku. Zapomniał, jak podłym i uszczypliwym potrafił być jego ojciec. Nie chciał, by odbyło się to w ten sposób. – Cóż, nie wzbudziłeś – ciągnął dalej. – W najmniejszym choćby stopniu. Umarłeś dla mnie w dniu, w którym stąd odszedłeś. Jak śmiesz w ogóle tu wracać? Thor poczuł, jak surowe słowa ojca zaparły mu dech w piersi. Uświadomił sobie, jak inne w porównaniu z nim były osoby zastępujące mu ojca – MacGil, Kendrick i Erec. Żaden nie był z nim spokrewniony, a jednak każdy obdarowywał go większą życzliwością. Zdał sobie również sprawę, jak okrutnym i śmiesznym człowieczkiem był jego ojciec – zwłaszcza na tle pozostałych ojców – jak źle trafił będąc jego synem. Dziwnie się z tym czuł. Przez większość życia idealizował go, myślał, że jest największym i najważniejszym człowiekiem na świecie. Kiedy jednak wydostał się stąd, kiedy poznał innych, uświadomił sobie, że to wszystko było tylko iluzją. Zaczął odczuwać coś zupełnie innego – zrozumiał, że jego ojciec nic dla niego nie znaczył. Jakby był mieszkającym gdzieś daleko znajomym, człowiekiem, który potraktował wizytę Thora z niezadowoleniem. – Nie wróciłem tu z twego powodu, ojcze – powiedział zimnym, spokojnym tonem, cały dygocząc w środku, jednak jak zwykle z szacunkiem. – Nie wróciłem tu, by tu zostać. – Więc dlaczego? – warknął ojciec. – Zostawiłeś tu coś? A może przybyłeś, by przekazać nowiny o twoich braciach? Oby nie były złe. To wspaniali mężczyźni, którym ty nigdy nie dorównasz. Thor próbował zachować spokój, próbował być odważny. Słowa ojca wytrącały go jednak z równowagi, jak zwykle zresztą. Nie potrafił już myśleć tak jasno, jak przedtem. Zawsze z trudem przychodziło mu stawić czoło ojcu, przedstawić swoje racje pod wpływem chwili. Tym razem jednak postanowił, że sprawy potoczą się inaczej. – Nie, nie przybyłem tu po to, by przekazać wieści o twych ukochanych, pozostałych, synach – powiedział Thor. Jego własne słowa sprawiły mu przyjemność. Usłyszał w nich jakąś nową siłę, moc, której nigdy przedtem nie miał, przemawiając do ojca. Siłę wojownika, kogoś, kto się usamodzielnił, kto stał się sobą. Jego ojciec musiał to wyczuć, gdyż wstał poruszony jego słowami, odwrócił się tyłem do niego i zaczął bawić się narzędziami, jakby Thor wcale nie istniał. – Zatem po co? – warknął, nie patrząc w stronę syna. – Jeśli przybywasz, by błagać o przebaczenie, nie otrzymasz go. Straciłeś ojca w dniu, w którym stąd odszedłeś. To było niewybaczalne. Słyszałem, że utorowałeś sobie drogę do legionu. Nie sądzisz chyba, iż uczyniło to z ciebie mężczyznę? Zagarnąłeś miejsce w jego szeregach. Miałeś szczęście. Nie zasłużyłeś jednak na nie. Pewno wydaje ci się, żeś jakiś wojownik. Lecz jesteś niczym. Rozumiesz? – spytał z twarzą zaczerwienioną od nabiegłej krwi, mierząc Thora wzrokiem pełnym wściekłości. Thor nie ustępował z miejsca. Sam czuł, jak wzbiera w nim złość. Widział tę scenę wcześniej oczami wyobraźni. Tak bardzo różniła się od tej chwili. Przybył z zamiarem

uzyskania odpowiedzi na kilka nurtujących go pytań – teraz zaś, w tej właśnie chwili, one wszystkie uleciały mu z głowy. W zamian pojawiło się inne. – Dlaczego mnie nienawidzisz? – zapytał chłodnym tonem, zadziwiając sam siebie, że miał odwagę zadać to pytanie. Ojciec znieruchomiał, po czym spojrzał na niego, po raz pierwszy w życiu zbity z tropu. Zmrużył oczy. – A cóż to za pytanie? – zapytał. – Kto powiedział, że cię nienawidzę? Czy to tego nauczają w legionie? Nie nienawidzę cię. Jest, jak rzekłem. Jesteś dla mnie nikim. – Lecz mnie nie kochasz – naciskał Thor. – A dlaczegóż miałbym cię kochać? – zaripostował. – Co uczyniłeś, by kiedykolwiek zasłużyć na moją miłość? – Jestem twoim synem – odparł Thor. – Czy to nie wystarczy? Ojciec spojrzał na niego wyniośle, długo i poważnie, po czym odwrócił się. Zanim to zrobił, Thor dostrzegł na jego twarzy minę, której nigdy wcześniej u niego nie widział. Jakby konsternację. – Synowie nie zasługują na miłość tylko dlatego, że nimi są – powiedział ojciec. – Muszą na nią zapracować. Na tym świecie na wszystko trzeba zapracować. – Naprawdę? – ripostował Thor. Tym razem nie pozwoli, by na tym stanęło. W przeszłości zawsze ulegał argumentom ojca, obcesowo urywanym rozmowom, kiedy to ojciec miał ostatnie słowo i nie chciał słyszeć o niczym innym. Jednak nie tym razem. – A co dokładnie musi zrobić taki syn, aby zasłużyć na ojcowską miłość? Ojciec poczerwieniał na twarzy. Był na granicy wytrzymałości, najwyraźniej przechytrzony przez Thora, nie mógł już znieść tego więcej. Obrócił się i dopadł Thora, kładąc silne, zgrubiałe dłonie na jego barkach, jak to robił już wielokrotnie przedtem. – Z jakiego zatem powodu tu przybyłeś? – wykrzyczał w twarz syna. – Czego chcesz ode mnie? Thor czuł złość ojca, która płynęła z jego dłoni i wrzynała się w jego barki. Jednak ramiona Thora były większe i szersze niż wówczas, kiedy stąd odchodził. Również jego dłonie i przedramiona dysponowały większą siłą, znacznie większą niż dawniej. Jego ojciec zwykł uważać, iż może zakończyć sprzeczkę, chwytając Thora i trzęsąc nim, zarażając go tym gniewem – ale już nigdy więcej. Kiedy tylko dłonie ojca zacisnęły się na jego barkach, Thor uniósł ręce między rękoma ojca i zbił je z siebie, po czym popchnął go nasadą dłoni, uderzając w pierś na tyle mocno, iż mężczyzna zatoczył się do tyłu dobrych pięć stóp i pozbawiony równowagi niemal się przewrócił. Spojrzał na Thora zszokowany, jakby zastanawiał się, kim jest stojący przed nim człowiek. Wyglądał tak, jakby ukąsił go wąż. Wściekłość nadal rysowała się na jego twarzy, tym razem jednak pozostał na miejscu, zachowując bezpieczną odległość i nie ważąc się zbliżyć do syna – po raz pierwszy w życiu. – Nigdy więcej nie podnoś na mnie ręki – powiedział ze spokojem i stanowczością Thor. – To nie jest ostrzeżenie.

Thor czuł się teraz silny. Nie mógł już więcej znieść takiego traktowania; coś w nim samym ostrzegało go, iż jeśli ojciec ponownie podniesie na niego rękę, on nie będzie w stanie powstrzymać swojej reakcji. Coś niewypowiedzianego przeskoczyło między nimi, jakaś myśl, którą ojciec zdawał się rozumieć. Stojąc przed Thorem, opuścił ramiona, dzięki czemu Thor uświadomił sobie, że ojciec nigdy już go nie uderzy. – Przybyłeś zatem, by zgotować mi udrękę? – spytał ojciec łamiącym się, brzmiącym staro głosem. – Nie – odparł Thor. W końcu sobie przypomniał. – Przybyłem po odpowiedzi. Takie, które tylko ty znasz i możesz mi przekazać. Ojciec spojrzał się na niego, a Thor nabrał powietrza. – Kim była moja matka? – zapytał Thor. – Moja prawdziwa matka? – Twoja matka? – powtórzył niczym echo, wyprowadzony tym pytaniem z równowagi, ojciec. – A dlaczegóż chciałbyś to wiedzieć? – Dlaczego miałbym nie pragnąć się tego dowiedzieć? – zapytał Thor. Ojciec spuścił wzrok na ziemię, jego wyraz twarzy nieco złagodniał. – Twoja matka zmarła przy twoich narodzinach. Już ci to mówiłem. Jednak wypowiadając te słowa, nie patrzył na syna. Thor wyczuł, że ojciec nie był z nim szczery. Był teraz bardziej czuły na różne rzeczy, odczuwał je coraz głębiej i czuł, że ojciec go okłamywał. – Wiem, co mówiłeś – powiedział z mocą Thor. – Teraz chcę poznać prawdę. Ojciec podniósł na niego wzrok i Thor ujrzał, że wyraz jego twarzy kolejny raz uległ zmianie. – Z kim rozmawiałeś? – zapytał ojciec. – Co ci powiedzieli? Z kim się widziałeś? – Chcę poznać prawdę – zażądał Thor. – Ostateczną i niezmienną. Żadnych więcej kłamstw. Kim była moja matka? I dlaczego ukrywałeś to przede mną? Ojciec wpatrywał się w niego z powagą przez dłuższą chwilę, aż w końcu, po czasie niezakłóconej, napiętej ciszy, poddał się. Spuścił wzrok. Teraz naprawdę wyglądał na starego człowieka. – Myślę, że nie ma sensu nadal ukrywać to przed tobą – odparł. – Twoja matka nie umarła przy narodzinach. Wymyśliłem tę opowiastkę, by powstrzymać cię od zadawania pytań. Twoja matka żyje. Mieszka daleko stąd. Thor poczuł ożywienie. Wiedział, że to prawda, jednak słysząc te słowa z ust własnego ojca, nabierał przekonania, że się nie mylił. – W Krainie Druidów? – naciskał. Ojciec otworzył oczy szeroko ze zdumienia. – Kto ci to powiedział? – zapytał. – Jest druidką, prawda? – zapytał Thor. – Co oznacza, że ja jestem w połowie druidem. Nie jestem wyłącznie człowiekiem? – Owszem – przyznał ojciec. – Nie chciałem, by wieści o tym rozniosły się po wsi.

– I to dlatego zawsze się mnie wstydziłeś? – zapytał Thor. – Ponieważ moja matka była innej rasy? Ojciec odwrócił wzrok, podenerwowany. – Powiedz mi zatem – naciskał Thor – jak ją poznałeś? Dlaczego rozwiodłeś się z nią? Dlaczego to ty mnie wychowywałeś, a nie ona? Ojciec kręcił głową raz po raz. – Nie zrozumiesz – powiedział. – To jest o wiele bardziej skomplikowane, niż się wydaje. – Powiedz mi! – zażądał Thor krzykiem, zaciskając pięści z gniewu, używając wobec ojca znacznie ostrzejszego tonu niż kiedykolwiek dotychczas. Pierwszy raz w życiu Thor dostrzegł, że jego ojciec się zatrwożył. Mężczyzna spojrzał na niego i w końcu, powoli, odpowiedział: – Tyś nie mój. Thor odwrócił wzrok i, trzęsąc się z gniewu, spróbował zrozumieć te słowa. – Nie jestem twoim ojcem – dodał. – Nigdy nim nie byłem. Odchowałem cię jedynie, jak własnego. Serce Thora waliło mocno w miarę jak docierał do niego sens słów ojca. Słów człowieka, którego raczej kiedyś uważał za ojca. Poczuł, iż jego świat zadrżał u podstaw. Nagle, wszystko stało się jasne. Pierwszy raz w życiu wszystko miało sens. Stojący przed nim człowiek nie był jego ojcem. – Kto nim zatem jest? – zapytał Thor. – Naprawdę nie wiem – odparł. – Nigdy go nie spotkałem. Z twoją matką widziałem się tylko raz. I to przez chwilę. Zostawiła cię, kiedy byłeś oseskiem. Złożyła w moje ręce. Pilnowałem wówczas stada na górskim szczycie. A ona pojawiła się tam nagle, trzymając cię na rękach. Powiedziała, iż mam cię odchować, iż przed tobą wielkie przeznaczenie i że to ja miałem zostać twoim opiekunem. Była najpiękniejszą i najpotężniejszą kobietą, jaką widziały me oczy w całym moim życiu. Nie była z tego świata. Na jej widok ugięły się pode mną kolana. Byłem gotów zrobić wszystko, o co by prosiła. Wziąłem cię, a ona zniknęła. – Zostałem sam na szczycie góry, z tobą na rękach, a kiedy tylko zniknęła, zacząłem zastanawiać się, dlaczego to zrobiłem. Kiedy odeszła, odzyskałem zmysły. Jednak zostałem skazany na ciebie. Jego słowa sprawiały ból, lecz jednocześnie, ten jeden raz, zabrzmiały prawdziwie. Jednak nie rozwikłało to zagadki, kim był jego prawdziwy ojciec. Ani też dlaczego akurat ten mężczyzna został wybrany, by wychować Thora. – Zanim odeszła, wydała mi rozkaz. Powiedziała, że w dniu, w którym dowiesz się o jej istnieniu, mam ci coś przekazać. Odwrócił się, dumnym krokiem pokonał niewielkie podwórze i wszedł do szopy. Thor poszedł za nim.

Klęknął na drewnianej podłodze, swoją masywną dłonią zmiótł zalegający na niej kurz i odsłonił skrytkę. Dmuchnął na nią, odkrywając zasuwę, którą przekręcił i z całą mocą dźwignął w górę. Powoli podniósł grubą na stopę pokrywę. Ze skrytki uleciał kurz zmieszany z powietrzem pamiętającym pradawne czasy. Wyglądało na to, iż od wielu lat nikt jej nie otwierał. Mężczyzna zanurzył rękę po łokieć, przesunął palcami po dnie skrytki, złapał coś i wyciągnął. Kiedy podniósł do góry niewielką, skórzaną sakiewkę, dmuchnął na nią, by oczyścić trochę z kurzu i podał Thorowi, który klęczał naprzeciw niego. Thor otworzył ją delikatnie i sięgnął do wnętrza. Wyczuł kawałek pergaminu, zwinięty w zwitek, wyjął go i rozwinął. Nie mógł uwierzyć. Ujrzał przed sobą pismo matki. Przeszedł go dreszcz, kiedy zaczął czytać: Mój drogi Thorgrinie: W dniu, kiedy będziesz to czytał, będziesz już mężczyzną. Przykro mi, że cię tu zostawiłam. Jednak powód był ważny. Los swoją ścieżką prowadzi nas przez życie i pojmiesz wszystko, kiedy się spotkamy. Wewnątrz sakwy znajdziesz dwa klejnoty – każdy z nich ocali ci życie. Pierwszy to pierścień, który winien jesteś ofiarować tej, którą miłujesz. Drugi to naszyjnik, który sam masz nosić na szyi. Zaprowadzi cię do ojca. I do mnie. Kocham cię każdą częścią siebie, tego, kim jestem, i rozpaczam, że nie ma cię przy mnie. Twoja matka. Trzęsącymi się rękoma sięgnął do sakwy i wydobył z niej najpierw pierścień. Aż dech mu zaparło: był to wielki diament, bez najmniejszej skazy, wysadzany dookoła rubinami i szafirami. Thor nigdy, w całym życiu, nie widział klejnotu, który byłby bardziej efektowny. Później sięgnął do sakwy ponownie i wyjął naszyjnik. Łańcuch zdobiony był diamentami, szafirami i rubinami, i zwieńczony figurą sokoła, wyrzeźbioną z czarnego ametystu. Podniósł go i nałożył na szyję. Natychmiast poczuł jego moc, pulsującą i przenikającą ciało. Klejnot dodawał otuchy. Sprawiał, że Thor czuł się chroniony. Pierwszy raz w życiu poczuł, jakby jego matka była przy nim. Zatknął zwój i pierścień bezpiecznie za połami koszuli i nagle jego myśli zwróciły się ku jednej, jedynej osobie. Gwendolyn. Ofiaruj go tej, którą miłujesz. – To wszystko, co dla ciebie przechowałem – powiedział ojciec, podnosząc się na nogi.

Thor wstał również. – Widzisz więc – ciągnął dalej – nie ma tu dla ciebie nic poza tym. Otrzymałeś, po coś przybył. Thor spojrzał ponownie na tego żałosnego człowieka, który kiedyś jawił mu się tak srogim i ogromnym. Poczuł wielki smutek. – Zanim odejdę, powiedz jedno – odparł Thor. – Czy kiedykolwiek darzyłeś mnie miłością? Chociażby niewielką? Musiał się upewnić. Dla swojego dobra. Z jakiegoś powodu, było to dla niego ważne. Nieśpiesznie i ze smutkiem mężczyzna potrząsnął głową. – Żałuję, iż nie mogę powiedzieć, że tak było – odparł solennie. – Moim życiem byli jednak moi trzej chłopcy. Tylko ich na względzie miałem. Ty byłeś mi zawsze ciężarem. Dla całej naszej rodziny. Jeśli chciałeś poznać prawdę, oto ona. Thor skinął głową powoli i ze smutkiem, uświadamiając sobie tę prawdę. Był wdzięczny chociaż i za to. Jeśli ten mężczyzna nie mógł ofiarować mu w życiu niczego innego, to przynajmniej potrafił się do tego przyznać. – Nie martw się – powiedział Thor, gotując się do odjazdu. – Nie będę już dla ciebie ciężarem. Nigdy. Odwrócił się, wyszedł z szopy i ruszył przez podwórze do swego wierzchowca. Kiedy wspiął się na niego, by odjechać, opuścić tą wioskę po raz ostatni, mógłby przysiąc, iż usłyszał coś za sobą, że usłyszał wołanie mężczyzny. Mógłby przysiąc, że usłyszał, jak woła jego imię, tęsknie, przepraszająco, po raz ostatni. Nie mógł jednak do końca być pewien, gdyż odgłos uderzających o ziemię końskich kopyt z każdą chwilą robił się coraz głośniejszy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Serce Reece’a waliło mocno, kiedy przejeżdżał przez niewielką wioskę Sulpę, udając się z wizytą do Selese. Kolejny raz wytarł spocone dłonie o spodnie i uświadomił sobie, że nie pamięta, kiedy ostatnio tak bardzo się denerwował. Odwlekał wizytę przez większą część poranka, pomagając przyjaciołom w odbudowie wiejskiej bramy. Pierwsze słońce zawisło wysoko na niebie, a on wciąż tkwił pogrążony w pracy przy odbudowie – wybierał duże, skalne bryły, podawał je innym, ustawionym w linii ludziom i później pomagał swym braciom ustawiać z nich mur i spajać wszystko zaprawą. Kiedy i drugie słońce wzeszło na nieboskłon, dzięki wspólnemu wysiłkowi mur liczył już niemal cztery stopy wysokości. Nadeszła chwila wytchnienia i wówczas uświadomił sobie, że jego czas się skończył. Nie mógł już dłużej tego odkładać. Myśli o niej rozpraszały go przez ten cały czas. Musiał stawić czoło swoim lękom. W końcu oddzielił się od grupy i ruszył zakurzonymi uliczkami wioski w kierunku jej chaty. Kiedy zbliżył się do niej, jego dłonie pokrył pot. Uzdrowicielka spisała się doskonale – rana na barku ledwie dawała znać o sobie. Reece czuł się tak, jakby nigdy nie miał w sobie trucizny. Potrzebował jednak jakiejś wymówki, by spotkać się z nią ponownie. Pomyślał, iż może właśnie to będzie powodem. Wszak mógł nadmienić, iż pojawił się tam w trosce o swe zdrowie. Gdyby sprawy między nimi przybrały niefortunny obrót, mógłby posłużyć się tym pretekstem i odejść. Oddychając głęboko, przyspieszył kroku i umocnił się w swym zamiarze. Wiedział, że nie musiał niczego się obawiać. Wszak był królewiczem, królewskim synem, a ona zwykłą dziewczyną z odległej wioski, położonej na obrzeżach Kręgu. Winna radować się z jego awansów. Mimo to, wyczuł coś w jej spojrzeniu, kiedy leżał w malignie w jej chacie. Była uparta. Prawa. Dumna. Niezależna. Zastanawiał się zatem, z jaką reakcją z jej strony się spotka. Zatrzymał się przed drzwiami i zawahał. Oddychał głęboko. Zorientował się też, iż oblewa go pot i ponownie przetarł dłonie. Serce waliło mocno. Kiedy tak stał, poczuł, że właściwie nie chciał ciągnąć tego dalej. Wiedział jednak, iż w przeciwnym razie nie potrafiłby myśleć o niczym innym. Zebrał się w sobie, sięgnął do kołatki i zapukał. Kilkoro przechodniów odwróciło się i spojrzało na niego. Poczuł skrępowanie. Zwłaszcza, gdy odgłos kołatki rozbrzmiał o wiele za głośno. Stał czekając, przestępując z nogi na nogę i nie wiedząc, co czynić ze sobą. Kiedy doszedł do wniosku, iż nie było jej w środku, kiedy miał już odwrócić się i odejść, drzwi otworzyły się nagle przed nim. Zaschło mu w gardle. Oto stała przed nim dumna, pewna siebie, lustrując go wzrokiem – błękitnymi oczyma rozświetlonymi promieniami drugiego słońca. Piękniejsza nawet, niż ją zapamiętał. Jej krucze włosy opadały po obu stronach twarzy,

obejmując ją niejako, podkreślając jej wysokie policzki i dumny podbródek. Nosiła się zaś tak, jakby pochodziła z wyższego stanu Nie potrafił zrozumieć, co taka dziewczyna robiła tu, w tej niepozornej wiosce. Była jakby zbyt wielka na tak małe miejsce. Zdał sobie nagle sprawę, iż się jej przygląda. Odchrząknął więc i stanął na drugiej nodze, a ona spoglądała na niego i czekała. Stała z kamiennym wyrazem twarzy, być może lekko rozbawiona. Nie ułatwiała mu tego. – Ja.. hm… ja – zaczął Reece i przerwał, raz podnosząc wzrok, raz opuszczając. – Przyszedłem sprawdzić, jak się miewasz. Roześmiała się. – Jak ja się miewam? – zapytała z lekkim zdziwieniem. Reece poczerwieniał. – Chciałem powiedzieć… hm… jak ja się miewam. Roześmiała się jeszcze głośniej. – Co!? – spytała. – Przyszedłeś tu, by sprawdzić, jak ty sam się miewasz? – Miałem na myśli… hm… – powiedział, czerwieniejąc jeszcze bardziej – byś sprawdziła, jak ja się miewam. A raczej moja rana – oczywiście. Spojrzała na niego oczami błyszczącymi z rozbawienia i uśmiechnęła się od ucha do ucha. Reece zaś poczuł się, jak dureń. Wszystko zdążył już popsuć. – Ach tak? – spytała sceptycznie, najwyraźniej nie do końca o tym przekonana. – A dlaczego miałbyś o to pytać? Powiedziałam ci wczoraj, iż twoja rana została uleczona. Twarz Reece’a okryła się jeszcze głębszą purpurą. Zaczął grzebać palcami stopy w ziemi. Spuścił wzrok, nie wiedząc, co powiedzieć. Przez całe życie spędzone na królewskim dworze napotkał tysiące ludzi i swobodnie ze wszystkimi rozmawiał. Był wiecznie adorowany przez różne dziewczęta i musiał powstrzymywać ich awanse – i nigdy wówczas nie czuł się nieswojo. Nie nawykł gonić za nimi. Ta była inna. Miała w sobie coś, co wytrącało go z równowagi. – Ja… hm… wydaje mi się… cóż, rwała trochę – odrzekł, nie wiedząc, co innego miałby powiedzieć. Uśmiechnęła się szelmowsko. – Trochę? – spytała. – Cóż, gdyby w twą ranę wdało się zakażenie, ból byłby wielki. A tak, goi się, więc normalne, że odrobinę pobolewa. A ty nie jesteś wielkim, silnym wojownikiem legionu? – zapytała ze śmiechem. Reece był podenerwowany. Nie wyobrażał sobie, że tak potoczy się ich rozmowa. Odwrócił się, by odejść, speszony, kiedy nagle podeszła i położyła mu obie dłonie na ramieniu. Podniosła je i przyjrzała się ranie fachowym okiem. Przesunęła po niej swoją dłonią, po czym odwinęła mu rękaw. Mimo wszystko, dotyk jej ręki poruszył go do żywego. Sprawił, iż na chwilę przestał myśleć jasno. – Z twoją raną wszystko jest w porządku – powiedziała. – W rzeczy samej, jestem dumna ze swego dzieła.

– Przybyłem tu, by ci podziękować – powiedział łagodnym tonem Reece. – Za ocalenie mi życia. – Myślałam, iż przyszedłeś, gdyż rwała cię rana? – zapytała, uśmiechając się, spoglądając skrzącymi się oczyma, najwyraźniej czerpiąc z tego przyjemność. Reece zarumienił się. – To nie ja ocaliłam ci życie – dodała, ratując go z opresji. – Zrobili to twoi przyjaciele. Przywieźli cię tu szybko. Gdyby zaczekali choć jedną chwilę dłużej, nic by cię nie uratowało. Reece skinął głową. Nie wiedział, co mógłby jeszcze powiedzieć. Zbiła go z tropu – a jednocześnie wzbudziła podziw swą pokorą. – Zatem, czy masz jeszcze jakieś sprawy?– zapytała, wciąż z uśmiechem na twarzy. Nie zamierzała mu niczego ułatwiać. Zajrzał jej do oczu, wesołych i inteligentnych, i odniósł wrażenie, iż była dla niego zbyt sprytna. Od momentu, kiedy podszedł do jej drzwi przejrzała każdą jego myśl. Najwyraźniej zależało jej na tym, by powiedział, co go trapi i nie zamierzała darować aż do chwili, kiedy powie. – Cóż… hm… – powiedział i przełknął. Nie było mu łatwo. Nie pamiętał, żeby kiedykolwiek wcześniej rozmowa z dziewczętami przychodziła mu z takim trudem. – Sądzę, iż było coś jeszcze – powiedział. – Myślę… zastanawiam się… co sądzisz o mnie? A raczej… o nas? – O nas? – zapytała, chichocząc. Reece poczerwieniał. Nie potrafił po prostu zebrać przy niej myśli. – Mam na myśli – to znaczy – zastanawiałem się …czy … masz … kawalera? W końcu wydusił to z siebie i poczuł wielką ulgę. Od lat nie czuł się aż tak zakłopotany. Wolałby raczej wrócić na pustynię i walczyć z Forsythem, aniżeli przechodzić przez tą męczarnię. Teraz, kiedy miał to wreszcie za sobą, podniósł wzrok i spojrzał w jej oczy – teraz na nią przyszła kolej, by podenerwować się trochę. Selese zamrugała kilkakrotnie powiekami i odwróciła wzrok, po czym spojrzała w dół i zaczęła bawić się rękoma. – A co ciebie to obchodzi? – spytała. – Moim zamiarem nie było cię urazić, pani – powiedział. – Zastanawiałem się tylko… – Nie mam kawalera – powiedziała. Reece spojrzał na nią z nadzieją. Lecz ona nadal patrzyła na niego dumnie, nieprzystępnie. – I nie zamierzam mieć – dodała. Spojrzał na nią ze zdziwieniem. – A dlaczegóż to? – spytał. – Gdyż nie znalazłam w tej wiosce mężczyzny, który by mi odpowiadał. – A poza nią?

– Podróżni rzadko tędy przejeżdżają. A jeśli nawet, to zbyt zajęta wówczas jestem mą leczniczą sztuką. – Cóż… Ja właśnie tędy przejeżdżam – powiedział Reece. Spojrzała mu w oczy, uśmiechając się. – I? – odparła. Reece spojrzał na nią, wytrącony z równowagi. Dlaczego tak bardzo to utrudniała? Czy nie była zainteresowana? Wyglądało na to, iż nie była. Zaczęło go to już nużyć. – Jestem królewskim synem – powiedział i natychmiast tego pożałował. Nie znosił samochwalstwa. Nie był taki. Jednak ogarniała go rozpacz, czuł, że się miota i nie wiedział, co mógłby jeszcze powiedzieć. Te słowa same wymsknęły mu się z ust. – I? – zachęciła, by kontynuował. – Jaką czyni to różnicę? Reece nie mógł jej zrozumieć. – Dla większości kobiet w królestwie, różnica byłaby ogromna. – powiedział. – Przesądziłaby o wszystkim. Powoli potrząsnęła głową. – Nie jestem, jak ta większość – powiedziała. – Wszystkie te tytuły, ziemie i bogactwa nie robią na mnie wrażenia. Zostawiam je dla innych kobiet. Obserwował ją, próbując zrozumieć te słowa. – Co zatem może wzbudzić twój podziw? – spytał. Wydawało się, iż przez chwilę pogrążyła się w myślach. – Uczciwość. Wierność. I może… wytrwałość. – Wytrwałość? – zapytał Reece. Uśmiechnęła się z fałszywą skromnością. – A twoje życie miłosne? – zapytała. Reece zająknął się. – Nie wiąże mnie obecnie narzeczeństwo z żadną kobietą – odparł Reece starając się, by jego słowa zabrzmiały szlachetnie i stosownie. – Gdyby tak było, nie rozmawiałbym tu z tobą. – Nie? – zapytała z uśmiechem, najwyraźniej rozbawiona rozmową. – Zatem, czemuż syn króla miałby troskać się o zwykłą, wiejską dziewczynę? Reece nabrał dużo powietrza. Nadeszła pora, by powiedzieć jej, co czuł. – Kiedy spoglądam w twe oczy, pani, widzę znacznie więcej, niż wiejską dziewczynę. Czuję coś, czego nigdy w życiu do żadnej kobiety jeszcze nie czułem. Kiedy cię widzę, nie potrafię odwrócić wzroku. A twój widok zapiera mi dech w piersi. Moja pani, darzę cię miłością. Był zaskoczony i jednocześnie dumny z siebie. Pierwszy raz przestał się jąkać i zdołał wydusić z siebie wszystko, opisać swoje prawdziwe uczucia. Nie mógł uwierzyć, kiedy usłyszał swoje słowa. Jednak była to sama prawda. Teraz, kiedy zostały już wypowiedziane, przyszła kolej na jej reakcję, na jej słowa oddające jej pragnienia.

Pierwszy raz w trakcie całej rozmowy zachowywała się, jakby naprawdę została wytrącona z równowagi. Zamrugała kilkakrotnie powiekami, przestąpiła z nogi na nogę, a jej policzki zarumieniły się. – Ważne słowa dobierasz – powiedziała. – Skąd mam wiedzieć, iż są prawdziwe? – Moja pani, ja nigdy nie kłamię – poważnym tonem odparł Reece. Spuściła wzrok i palcami u stopy zaczęła rysować coś na piasku. – Słowa to tylko słowa – powiedziała w końcu. – Nic nie znaczą. – Co zatem ma znaczenie? – zapytał. Wzruszyła ramionami w milczeniu. Widać było, iż traktuje go z rezerwą, potrzebuje czasu, by mu zaufać. – Jak zatem mogę udowodnić miłość do ciebie? – naciskał. Ponownie wzruszyła ramionami. – Ty żyjesz w swoim świecie, ja w swoim – powiedziała. – Czasami tak powinno zostać. Reece poczuł, jak pęka mu serce. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, iż właśnie powiedziała mu, by odszedł. – Prosisz mnie, bym sobie poszedł? – zapytał zrozpaczony. Spojrzała mu w oczy. Jej – były pełne smutku i mądrości. Czuł, jakby zatracał się w nich. Nie potrafił zdecydować, o czym świadczył ich wyraz. – Jeśli taka twoja wola – odparła. Jego serce rozpadło się na kawałki. Odwrócił się i odszedł, zdruzgotany. Miał zamęt w głowie. Nie był pewien, czy go odrzuciła – jednak z pewnością nie przyjęła. Pozostała tajemnicą; zastanawiał się, czy kiedykolwiek zdoła ją zrozumieć. Przyspieszył kroku. Wracał do swych braci, świata, który rozumiał, żałując, iż w ogóle się tu pojawił. Chociaż była tą samą dziewczyną, która ocaliła go od śmierci, to w jakiejś mierze żałował, iż nie pozwoliła mu po prostu umrzeć.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Godfrey biegł bocznymi uliczkami najbardziej obskurnej części Królewskiego Grodu, próbując dotrzymać tempa młodzianowi, który raz po raz znikając w tłumie, uciekał przed nim jeszcze od cmentarza. Akorth i Fulton podążali ich tropem. Dysząc ciężko, starali się dogonić będącego w lepszej kondycji Godfreya – który właściwie w zbyt dobrej formie nie był, ale bardzo się starał, by dogonić uciekiniera. Zbyt wiele lat spędzonych w pijalni odcisnęło na nich swe piętno i gonitwa za malcem przeistoczyła się w morderczy pościg. Przeciskając się w tłumie, Godfrey postanowił rozpocząć nowy rozdział w swoim życiu: raz na zawsze skończyć z piciem i zacząć dbać o formę. Tym razem, naprawdę zamierzał tak postąpić. Odepchnął jakiegoś pijaczynę, zszedł z drogi młodemu człowiekowi próbującemu sprzedać mu opium, a następnie przecisnął się przez rząd ladacznic. Ta część miasta stawała się z każdym dniem coraz gorsza. Zwężające się alejki wypełniał szlam i ścieki. A chłopiec był szybki i dobrze znał te uliczki. Skręcał co chwilę, korzystał z licznych skrótów, lawirował między przekupniami – było oczywiste, że mieszkał gdzieś w okolicy. Godfrey musiał go złapać. Najwyraźniej, chłopiec miał jakiś powód, by uciekać, by nie zatrzymać się ani na chwilę od momentu, kiedy zauważyli go nad grobem. Był przerażony. Był też jedyną nadzieją Godfreya na znalezienie dowodu potrzebnego, aby znaleźć jego skrytobójcę – oraz by doprowadzić do upadku Garetha. Chłopiec znał dobrze okolicę, lecz Godfrey znał ją lepiej. Tam, gdzie brakło mu chyżości, nadrabiał rozumem. Spędziwszy niemal całe życie na piciu i zadawaniu się z tutejszymi ulicznicami, niezliczone noce na uciekaniu i ukrywaniu się przed strażnikami ojca, Godfrey znał te ulice znacznie lepiej, niż chłopak. Kiedy zatem ujrzał, jak malec skręcił w lewo, w boczną uliczkę, wiedział już, iż zawracała ona i kończyła tylko jednym wyjściem. Godfrey zobaczył w tym szansę: podążył skrótem między budynkami, gotowy przeciąć mu drogę przy wyjściu. Wyskoczył z alejki w samą porę, by zablokować chłopcu dalszą drogę ucieczki. Oglądający się co rusz za siebie uciekinier w ogóle się tego nie spodziewał. Godfrey natarł na niego z boku i przewrócił na pokrytą błotem ziemię. Chłopiec wrzasnął i zaczął się wykręcać, więc Godfrey chwycił go za ramiona i przygwoździł do podłoża. – Dlaczego uciekasz przede mną? – zażądał odpowiedzi Godfrey. – Puśćcie mnie! – odkrzyknął chłopiec. – Zejdźcie ze mnie! Ratunku! Pomocy! Godfrey uśmiechnął się. – Zapomniałeś, gdzie jesteśmy? Nikt ci tutaj nie pomoże, chłopcze. Przestań zatem krzyczeć i porozmawiaj ze mną.

Chłopiec oddychał ciężko, patrzył szeroko otwartymi ze strachu oczyma, lecz przynajmniej przestał wrzeszczeć. Spojrzał na Godfreya ze strachem, ale i z arogancją. – Czego ode mnie chcecie? – zapytał łapiąc oddech. – Dlaczego uciekałeś przede mną? – Nie wiedziałem, kim jesteście. Godfrey spojrzał na niego sceptycznie. – Co robiłeś na cmentarzu? Kim była pochowana tam osoba? Chłopiec wahał się, lecz ustąpił. – To mój brat. Mój starszy brat. Godfreyowi zrobiło się szkoda chłopca i poluzował nieco chwyt, jednak nie na tyle, by pozwolić mu odejść. – Cóż, przykro mi z twego powodu – powiedział Godfrey. – Lecz nie z mojego. Twój brat próbował mnie otruć. Tamtej nocy w karczmie. Chłopiec otworzył oczy szeroko ze zdziwienia, lecz leżał dalej w ciszy. – Nic nie wiem o tym spisku – powiedział w końcu. Godfrey zmarszczył brwi. Był pewien, iż chłopiec miał coś do ukrycia. Kiedy na miejsce dotarli Akorth i Fulton, Godfrey wstał, chwycił chłopca za koszulę i podniósł. – Gdzie mieszkasz, chłopcze – zapytał. Chłopiec spoglądał milcząc raz na Godfreya, raz na Akortha, raz na Fultona. Wyglądało na to, iż bał się odpowiedzieć na to pytanie. – Pewnie to jakiś bezdomny gałgan – zasugerował Fulton. – Założę się, że nie ma nawet rodziców. To sierota. – To nieprawda! – zaprotestował podrostek. – Ja MAM rodziców! – Zapewne cię nienawidzą, nie chcą mieć z tobą do czynienia – podjudzał go Akorth. – Jesteś KŁAMCĄ! – wrzasnął chłopiec. – Moi rodzice mnie KOCHAJĄ! – No to gdzie mieszkają, jeśli w ogóle istnieją? – zapytał Fulton. Chłopiec zamilkł. – Uproszczę ci to – powiedział Godfrey rzeczowo. – Albo powiesz nam, gdzie mieszkasz, albo zaciągnę cię na królewski zamek i zakuję w lochu, z którego już nigdy nie wyjdziesz. Chłopiec spojrzał na niego oczyma rozwartymi ze strachu, po czym, po kilku pełnych napięcia sekundach, spuścił wzrok, podniósł rękę za sobą i wskazał kierunek. Godfrey podążył wzrokiem za palcem i zobaczył niewielką budowlę przypominającą budę, przechyloną w jedną stronę tak, iż wydawało się, że zaraz runie. Była wąska, liczyła z grubsza dziesięć stóp, i nie posiadała okien. W całym swoim życiu Godfrey nie zetknął się z większą biedą. Chwycił chłopca i zaczął ciągnąć w kierunku domostwa. – Zobaczymy, co twoi rodzice mają do powiedzenia na temat twego zachowania – powiedział.

– Nie, Panie! – krzyknął chłopiec. – Proszę, nie skarżcie na mnie rodzicom! Nic nie zrobiłem! Zgniewają się! Godfrey ruszył z chłopcem, który ani na chwilę nie przestał błagać i protestować, w kierunku jego domu, po czym otworzył drzwi kopniakiem i wszedł do środka, wciągając za sobą nieszczęśnika. Akort i Fulton weszli za nimi. Wnętrze okazało się jeszcze mniejsze, niż można się było tego spodziewać po zewnętrznych wymiarach. Dom składał się z jednej izby i kiedy weszli, rodzice chłopca stojący kilka stóp dalej odwrócili się i spojrzeli na nich z niepokojem. Matka zajęta była akurat jakąś robótką na drutach, ojciec zaś garbowaniem skóry. Oboje przerwali swe zajęcia, wyprostowali się i spojrzeli na intruzów, po czym ich zatroskany wzrok powędrował w dół, na syna. Godfrey w końcu wypuścił go i chłopiec podbiegł do matki i objął ją mocno w pasie. – Blaine! – powiedziała do chłopca i zmartwiona przytuliła do siebie. – Wszystko dobrze? – Kto wy? – zapytał z gniewem ojciec chłopaka i zrobił krok w ich kierunku. – Jakim prawem wpadacie tak do mego domu? I co uczyniliście naszemu chłopcu? – Nic mu nie zrobiłem – odparł Godfrey. – Sprowadziłem go wszak do domu, gdyż chcę poznać pewne odpowiedzi. – Odpowiedzi? – spytał ojciec jeszcze bardziej rozeźlony, zdezorientowany i podszedł do Godfreya z groźną miną. Był już w podeszłym wieku, miał wielki, pokryty brodawkami nos i silnie zarysowaną szczękę – i nie wyglądał na zadowolonego. – Twój drugi syn otruł mnie wczorajszej nocy – oznajmił Godfrey. Ojciec zatrzymał się jak wryty, a matka wybuchnęła płaczem. – Mówisz o Clayforth’ie – powiedział ojciec. Spuścił wzrok ze smutkiem i potrząsnął głową powoli. – Mamo, gonili za mną całą drogę aż z cmentarza – powiedział chłopiec. – Jak sądzę, Blaine wie coś o zamachu na moje życie – powiedział Godfrey do matki chłopca. Spojrzała na niego z niepokojem i matczyną troską. – I skąd te podejrzenia? Nic nie wiesz o naszym synu. – Uciekł przed nami na cmentarzu. Coś ukrywa. I chcę wiedzieć, co to takiego. Nie chcę robić mu krzywdy. Chcę jedynie, by powiedział, dlaczego jego brat mnie otruł i kto za tym stoi. – Mój chłopiec nic nie wie o takich krętactwach – warknął ojciec.– Clayforth był utrapieniem, przyznaję. Lecz Blaine taki nie jest. Nigdy nie ugrzązłby w czymś takim. – W przeciwieństwie do jego brata? – spytał Godfrey Ojciec wzruszył ramionami. – Już i tak nie żyje. Zapłacił ze swe grzechy. Widać tak miało być. – Nie, NIE miało – poprawił go Godfrey podniesionym głosem. – Prawie umarłem zeszłej nocy. Nie rozumiesz? Jestem synem króla. Czy wiesz, jaka kara grozi za

usiłowanie zabójstwa kogokolwiek z rodziny królewskiej? Clayforth nie żyje, jednak nie stanowi to zadośćuczynienia. Blaine coś wie, a to czyni go współwinnym tej zbrodni. Zgodnie z królewskim prawem, może ponieść karę. Powiedz mi zatem w tej chwili, co wiesz, albo sprowadzę tu królewskiego strażnika! Twarz Godfreya nabiegła krwią i ciężko oddychał. Dawno już nie był tak zdenerwowany. Miał już tego dość i chciał w końcu usłyszeć prawdę. Ojciec chłopca pierwszy raz spojrzał na niego z niepokojem, potem odwrócił się i zlustrował syna. Nie był już taki pewny siebie. Blaine tkwił kurczowo uczepiony matki. – Blaine – powiedział do syna – czy jest coś, o czym nam nie mówisz? Blaine popatrzył na ojca, potem na matkę i pokręcił głową nerwowo. Godfrey westchnął zastanawiając się, co dalej. W końcu sięgnął do kieszeni, wyciągnął sakwę złota i rzucił pod ich stopy. Złote monety wysypały się na podłogę i potoczyły po niej, a rodzice chłopca wydali stłumiony okrzyk. – Królewskie złoto – powiedział Godfrey. – Najlepsze. No, policzcie. Wystarczy, by dożyć reszty dni i nie musieć już nigdy pracować. Nie żądam niczego w zamian. Możecie je zatrzymać. Pragnę jedynie poznać prawdę. Chcę, by wasz syn powiedział, co widział. Wiem, że coś ukrywa. Chcę jedynie wiedzieć, co to takiego. Będę go chronić. Przyrzekam. Matka pogłaskała syna po włosach, kucnęła i złożyła pocałunek na jego czole. – Blaine, jeśli nic nie widziałeś, nie obawiaj się. Nie potrzebne nam to złoto. Jego ojciec jednak podszedł do niego stanowczym krokiem i złapał za podbródek. – Blaine, ci ludzie wierzą, że coś wiesz. Te pieniądze mogą na zawsze odmienić życie naszej rodziny. Jeśli masz coś do powiedzenia, to mów. I pamiętaj. Zawsze uczyłem cię mówić prawdę. Nie bądź, jak twój brat. No dalej. Bądź mężczyzną. Nie masz czego się lękać. Blaine przełknął nerwowo, po czym spojrzał w końcu na Godfreya. – Byłem z Clayforthem tej nocy – powiedział chłopak. – Podszedł do niego mężczyzna, którego nigdy wcześniej nie widzieliśmy. Wiedział, że Clayforth biegał na posyłki dla szulerni. Zapytał, czy wsypie komuś truciznę do napitku. Najpierw brat odmówił. Lecz wówczas ten mężczyzna pokazał złoto – więcej nawet, niż to tutaj. Brat ponownie odmówił. Wtedy pokazał mu jeszcze więcej złota i jeszcze, aż w końcu brat uległ namowom. Blaine wziął głęboki oddech. – Musicie zrozumieć – dodał – mój brat nigdy wcześniej nie zrobił niczego takiego. Ale te pieniądze – było ich zbyt dużo, by z nich zrezygnować. Powiedział, że to zmieni nasze życie na zawsze, i że już nigdy nie będziemy musieli wracać do tej części miasta. Chciał kupić mamie i tacie nowy dom, gdzie byłoby czysto i bezpiecznie. – Czy widziałeś twarz tego człowieka? – zapytał Godfrey. Chłopiec skinął powoli głową.

– Był wysoki, wyższy od wszystkich, których kiedykolwiek widziałem. I nie miał jednego zęba. – Po prawej stronie? – spytał Godfrey. Chłopiec skinął ponownie, a jego oczy rozszerzyły się nagle. – Skąd wiecie? Godfrey wiedział aż za dobrze. To był Afget, nowy zbir Garetha. Nikt inny nie pasował do tego opisu. Godfrey miał w końcu świadka. Miał świadka, który potwierdzał, iż człowiek Garetha usiłował zamordować jego, królewskiego potomka. To wystarczyło, by go zdetronizować. Miał dowód, którego tak potrzebowali. – Chcę, by wasz syn zaświadczył – powiedział Godfrey do ojca chłopaka. – To, co zeznał, nie tyle istotne jest dla mnie, co dla całego królestwa, całego Królewskiego Grodu. Całego Kręgu. Musi zeznawać. W ten sposób zadośćuczyni to, że jego brat próbował odebrać mi życie. Żadnemu z was nie stanie się krzywda. Zostaniecie otoczeni ochroną. Gwarantuję. Możecie zatrzymać całe to złoto, a nawet więcej. W izbie zaległa pełna napięcia cisza, a wszyscy skupili wzrok na chłopcu. – Blaine, to twój wybór – powiedział ojciec. Blaine zlustrował Godfreya od stóp do głów, potem zaś spojrzał na rodziców. – Czy obiecujesz, iż moi rodzice będą bezpieczni? – zapytał Godfreya. – I że mogą zachować całe to złoto? Godfrey uśmiechnął się. – To i jeszcze więcej – odparł uspokajająco. – I tak, masz moje słowo. Będziecie bezpieczni, jak nigdy dotąd. W końcu Blaine wzruszył ramionami. – W takim razie, dlaczego nie. Wszak, będzie jak powiada tato: prawda nigdy nie boli.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Thor galopował na swym rumaku przez pustynię, oddalając się z każdą chwilą od rodzinnej wsi, od wspomnień o spotkaniu z ojcem – a raczej człowiekiem, który go wychował. Wyprawa przeistoczyła się w podróż, która zmieniła całe jego życie, była zarazem straszna i inspirująca. Spotkanie było co prawda bolesne, jednak w końcu zyskał to, czego tak długo poszukiwał – klarowny obraz. Całe życie podejrzewał, iż różni się od swego ojca, swoich braci, wioski; że nie należał do tego miejsca; że skrywano przed nim jakąś wielką tajemnicę o jego przeszłości; że przeznaczone mu było coś innego, jakieś inne, większe cele. Teraz, kiedy usłyszał wszystko, co ojciec miał mu do powiedzenia – iż nie był tak naprawdę jego ojcem, że to nie byli jego prawdziwi bracia – że jego matka żyje – że był naprawdę inny – wszystko nabrało sensu. Pomimo całej tej nieprzyjemnej scysji, w końcu poczuł spokój, jakiego nigdy jeszcze nie zaznał. W końcu zaczynał odsłaniać kolejne warstwy tajemnicy skrywającej jego prawdziwą tożsamość, lepiej rozumieć, kim jest. W myślach rozważał wciąż to, co usłyszał od ojca. Bardzo się cieszył, że jego matka żyła, że zależało jej na nim; czuł dotyk naszyjnika od matki na swej szyi i to go uspokajało, sprawiało, iż miał wrażenie, że matka była tuż obok. Czuł promieniującą z niego energię, która wypełniała całą jego duszę. Naprawdę zależało jej na nim. Wyczuwał to. Pragnęła go ujrzeć. A to znaczyło dla niego więcej, niż cokolwiek innego. Był zdecydowany ją odnaleźć. Nie mógł jednak oprzeć się myśli: skoro tak jej na nim zależało, dlaczego przede wszystkim zdecydowała się go oddać? Dlaczego akurat temu mężczyźnie? W tej wsi? Nurtowało go również inne pytanie: kim zatem był jego ojciec? Tajemnica ta nie dawała mu spokoju. Teraz nie tylko nie wiedział, kim była jego matka, ale też nie miał pojęcia, kim był jego prawdziwy ojciec. Mógł to być ktokolwiek. Może jakiś druid? Czy mieszkał w Kręgu? I dlaczego również on go opuścił? Poczuł pierścień od matki spoczywający bezpiecznie w wewnętrznej kieszeni koszuli i jego myśli popłynęły w kierunku Gwendolyn. Wiedział już, lepiej niż kiedykolwiek, że to ona była tą jedyną. Czuł, że ten pierścień pojawił się w jego życiu z konkretnego powodu, że miał ofiarować go właśnie jej. Nie mógł doczekać się swego powrotu, momentu, w którym zapyta ją, czy zostanie jego żoną – i jeśli odpowie tak, wsunięcia go na jej palec. Był to najpiękniejszy pierścień, jaki Thor widział w swoim życiu i myśl o tym, że Gwen go przyjmie, przyprawiała go o dreszcze. Ubódł konia mocniej, chcąc zdążyć z powrotem do swych towarzyszy jeszcze przed zachodem drugiego słońca. Chciał dokończyć odbudowę wsi i wrócić do Królewskiego Grodu, zobaczyć Gwen i Krohna. Chciał wrócić do Domu Uczonych, przestudiować mapę

dokładniej i zdecydować, jaką drogą podąży do Krainy Druidów. Musiał spotkać się z matką. Musiał też dowiedzieć się, kim był jego ojciec. Na myśl o człowieku, który go wychował ogarnął go smutek. Dorastając, nie widział poza nim świata – teraz jednak ten mężczyzna stał się dla niego obcy. Tyle lat upłynęło, zanim dożył dnia, kiedy w końcu wszystko się wyjaśniło. Zaczynał też nabierać nowego poczucia własnej wartości. Skoro ten człowiek nie był jego ojcem, jego myśli i uczucia odnośnie Thora nie miały znaczenia. Był kolejną, obcą mu osobą. Teraz Thor mógł swobodnie snuć wnioski o tym, co czuje i myśli o sobie. Mógł też rozpocząć poszukiwania prawdziwego ojca – który, Thor miał taką nadzieję, mógł okazać się wspaniałym i wielkim człowiekiem, dzięki czemu Thor mógłby poczuć większą dumę z własnego pochodzenia. Tenże człowiek mógł też w rzeczywistości kochać go za to, kim był, być dumny ze wszystkiego, co Thor osiągnął. Kiedy przebył już prawie całe pustkowie zbliżając się do wioski, jego koń odbił mocno w lewo. Zaskoczony tym Thor próbował zawrócić go na szlak, jednak koń nie reagował. Oddalili się od szlaku i kiedy wyjechali za niewielkie wzniesienie, Thor ujrzał strumień. Jego lśniące, błękitne wody kontrastowały z żółtą barwą pustyni. Koń podbiegł prosto do wody. Thor nie miał innego wyjścia, jak zsiąść z wierzchowca, który nachylił się i pił. Thor uświadomił sobie, że koń musiał być spragniony. Mimo to jednak, zachował się dziwnie – zazwyczaj wykonywał wszystkie komendy. Thor zaczął zastanawiać się, czy aby wierzchowiec nie przywiódł go tu z jakiegoś powodu, kiedy nagle usłyszał głos. – Czasami prawda staje się ciężkim brzemieniem. Thor znał już ten głos i odwrócił się powoli. Poczuł ulgę na widok Argona, który stał nieopodal w swych charakterystycznych szatach, z laską w dłoni i wpatrywał się w Thora lśniącymi oczyma. Wyglądał niemal jak zjawa na tle tych wymarłych pustkowi. – Ten człowiek nie był moim ojcem – powiedział Thor. – Wiedziałeś o tym cały czas. Dlaczego nic nie powiedziałeś? Argon potrząsnął głową. – Nie ja miałem ci o tym powiedzieć. – Kim jest zatem mój ojciec? Argon potrząsnął głową ponownie. I milczał. – Czy możesz przynajmniej cos o nim powiedzieć? – naciskał Thor. – Jest wspaniałym i potężnym człowiekiem – powiedział Argon. – Godnym ciebie. Poznasz go, kiedy nadejdzie właściwa pora. Usłyszawszy te słowa, Thor bardzo się wzruszył . Jego ojciec był wspaniałym człowiekiem. A to miało dla niego największe znaczenie. – Czuję się teraz inaczej – powiedział Thor – od chwili, kiedy odkryłem prawdę, kiedy otrzymałem wiadomość od matki. Nie czuję się już tym samym chłopcem, którym byłem wcześniej.

– Bo i nie jesteś nim – powiedział Argon. – Ten chłopiec został daleko za tobą. Teraz jesteś mężczyzną. Nie ma odwrotu. Trening może przeistoczyć cię tak samo, jak wiedza. Nie jesteś już tym dawnym Thorem. Jesteś gotów. Thor spojrzał na niego ze zdziwieniem. – Gotów na co? – Gotów rozpocząć prawdziwe szkolenie – powiedział druid. – Nie tę zabawę z mieczami, kijami i tarczami – lecz to, co liczy się najbardziej. Trening własnego wnętrza. – Zamknij oczy – powiedział Argon unosząc dłoń z laską – i powiedz, co widzisz. Thor zrozumiał, dlaczego jego rumak sprowadził go właśnie tutaj. Nie z powodu pragnienia. Miał przywieźć go do Argona, na to niezwykłe szkolenie pośrodku niczego. Thor nie był w stanie pojąć druida. Argon pojawiał się w najmniej prawdopodobnych chwilach i najmniej prawdopodobnych miejscach. Thor zamknął oczy i zaczął głęboko oddychać, próbując skoncentrować się, przygotować na każde ewentualne zadanie powierzone mu przez druida. – Spójrz na trzon Kręgu – rozkazał druid. – Ujrzyj wsze czasy – przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Co widzisz? Thor zamknął oczy, walcząc ze sobą. Powoli coś jakby do niego zaczęło docierać. – Są jednością – odparł Thor. – Nie dostrzegam żadnych granic między przeszłością, a przyszłością. Czas – jest jak rwąca rzeka. – Dobrze – powiedział Argon. – Bardzo dobrze. Masz rację. Nie ma żadnych podziałów oprócz tych, które są w nas. I jak rzeka, nigdy nie ma końca. Podążaj za tą rzeką. Co widzisz? Thor starał się usilnie coś dostrzec, czuł wzbierający w nim na nowo spokój. Ziemia, na której stał, wydawała się emanować energią, jakby była poświęcona, a za sprawą naszyjnika od matki Thor poczuł w sobie potężną moc, której nigdy jeszcze nie doświadczył. W jego umyśle pojawiały się i znikały obrazy. Wizje Kręgu zaczynały nabierać większej przejrzystości. Jakby wszystko, co widział, działo się naprawdę. Już nie było zamazane, tak rozmyte, jak kiedyś. Skupił się i zobaczył wielki pochód ludzkości, nieskończoną liczbę miast; spoglądał na nie z góry, jakby z lotu ptaka. Obserwował zmieniające się pory roku, mijający czas, dekadę za dekadą, stulecie za stuleciem. Widział wszystkich ludzi z osobna. Później wszystkich jak jeden organizm. – Dobrze – powiedział Argon. – Moje zmysły mówią mi, iż to czujesz. Strumień mocy. Teraz zapanuj nad tą rzeką. Spójrz w przyszłość i powiedz, co widzisz. Thor zamknął oczy, usilnie się starając – jednak nic nie zobaczył. Wówczas przypomniał sobie poprzednie lekcje z Argonem i zmusił się, by przestać walczyć. Oddychał głęboko. Zamiast tego spróbował pozwolić, by to samo przyszło do niego. Zobaczył krystalicznie czyste obrazy przyszłości. Wzdrygnął się wewnętrznie i przeraził, kiedy zobaczył Królewski Gród pustoszony przez najeźdźców, którzy

niszczyli, równali z ziemią i palili do gołej ziemi. W miejscu, gdzie kiedyś stało wspaniałe miasto, teraz zalegały prochy i popioły. Słyszał krzyki, widział tysiące umykających ludzi, tysiące zmasakrowanych ciał i kolejne tysiące uwięzionych, wziętych do niewoli. Widział, jak pustynia rozrasta się i pochłania sielankowe niegdyś wzgórza Kręgu. Widział owoce spadające z drzew, porywane kobiety. Obserwował wielkie armie dokonujące inwazji, pochłaniające każdy zakątek Kręgu. I niebo pogrążające się w mroku. – Widzę czas wielkiej pożogi – powiedział Thor. – Tak – odrzekł Argon. Thor zamknął oczy i zobaczył krwistoczerwony księżyc wschodzący nad wymarłym pustkowiem. Była noc. Dostrzegł ogień płonący samotnie w okrytym mrokiem Kręgu. – Widzę ogień – powiedział Thor. Płonący na pustkowiu. – Ten ogień jest źródłem nadziei – powiedział druid. – Jest tym, co narodzi się z popiołów. Thor zmrużył oczy i zobaczył więcej. – Widzę miecz – powiedział. – Błyszczący. Lśniący w słońcu. I setkę ludzi zabitych jednym cięciem. – To Miecz Przeznaczenia – powiedział Argon. Thor wzdrygnął się ponownie na widok smoków opadających z nieba, zionących ogniem, palących to, co zastało z Kręgu – Widzę chmarę smoków – powiedział drżącym głosem Thor. – Atakują, jak na komendę. Musiał otworzyć oczy – nie mógł już znieść tego widoku. Jego wizje były zbyt przerażające. Argon wpatrywał się w niego. – Masz potężną moc – powiedział Argon. – Wiele zobaczyłeś. Jesteś silny. Silniejszy niż myślałem. – Ale powiedz, co to wszystko znaczy – błagał Thor podenerwowanym głosem. – Czy to prawda? Czy Krąg zostanie zniszczony? Co stanie się z Królewskim Grodem? Z legionem? Z Gwendolyn? Argon potrząsnął smutno głową. – Nie możesz zapanować nad przyszłością – powiedział Argon. – Ale możesz się przygotować. Musisz się przygotować. – Ale jak? – Musisz stać się potężniejszy. Krąg ciebie potrzebuje. Musisz rozwijać swe moce. Musisz upomnieć się o źródło mocy twojej matki, wielkiej druidki, i twego ojca, wielkiego wojownika. Wszystko jest w tobie. Nie pozwalasz jedynie, by zabłysło. Musisz to zaakceptować. Uwolnić. Upomnieć się jak o swoją własność. – Ale jak? – zapytał błagalnym tonem Thor. – Przestań się temu opierać. Przestań obawiać się tego, kim jesteś.

Argon odwrócił się. – Ten strumień – powiedział. – Zamknij oczy. Usłysz jego szum. Naprawdę wsłuchaj się w niego. Thor zamknął oczy i spróbował się skupić. Usłyszał delikatny szum wody przepływającej po kamieniach. – Czujesz to? – spytał Argon. – Wyczuwasz nurt? Thor wsłuchiwał się w cichy odgłos strumienia, czuł jego ruch, czuł wodny prąd. – Dobrze – powiedział Argon. – Ty i ta woda stanowicie jedność. A teraz zatrzymaj ją, Zmień jej bieg. Niech popłynie w górę, pod prąd. Thor skupił się na prądzie wodnym, czuł, jakby ta woda przepływała przez jego ciało. Wówczas wyciągnął powoli przed siebie dłoń i skierował ją ku wodzie. Wyczuwał źródło energii strumienia, łaskoczące wnętrze jego dłoni. Powoli zmusił wodę w strumieniu, by odwróciła swój bieg. Poczuł w sobie wielką siłę, wyczuł opór wody napierający na jego dłoń, czuł, że z nim walczy, jakby podnosił jakiś przedmiot. Otworzył oczy i ze zdumieniem stwierdził, iż właśnie powstrzymywał bieg wody w strumieniu. Tworzył niewielki wodny mur, jakby tamę, stojącą wolno na środku strumienia, odsłaniającą leżące poniżej suche dno. – Dobrze – powiedział Argon. – Bardzo dobrze. A teraz puść. Thor cofnął dłoń i woda runęła w dół i popłynęła dalej. – Zapanowałeś nad niewielką częścią przyrody – powiedział druid. – Przyroda jednak nie ogranicza się do ziemi. Przyroda jest wszędzie dokoła nas. Woda płynie w strumieniu – ale również w powietrzu. Poczuj chmury wiszące nad tobą. Poczuj ich gęstość, nasączenie wodą. Czujesz? Thor spojrzał w górę skonsternowany. Na niebie nie było ani jednej chmury. – Ale dziś jest bezchmurnie – zaprotestował. – Spójrz ponownie – powiedział Argon i uniósł swoją laskę. Na oczach Thora niebo pociemniało od ciężkich chmur napływających ze wszystkich kierunków. Thor był pełen podziwu dla mocy Argona. – Teraz zamknij oczy – powiedział druid – i poczuj chmury. Thor zamknął oczy i ze zdziwieniem uświadomił sobie, iż był w stanie wyczuć wiszącą nad nim – jak jakiś materialny przedmiot – chmurę. Sprawiała wrażenie czegoś ciężkiego, gęstego i mokrego. – Otwórz ją – powiedział Argon. – Otwórz tę chmurę i pozwól, by uwolniła rozsadzające ją ciśnienie. Pozwól, by spuściła na nas deszcz. Chce tego. Pozwól jej. Thor uniósł obie dłonie do nieba, odchylił się i poczuł wielką falę energii przepływającą przez całe ciało. Nagle rozległ się huk pioruna i na ich głowy spadła ściana wody. Thor usłyszał dudnienie i po chwili był już cały przemoczony. Deszcz padał wszędzie dokoła, zraszając suchy, pustynny piasek, lejąc się na głowę Thora.

– Dobrze! – zawołał równie przemoczony Argon, przekrzykując odgłos burzy. – A teraz powstrzymaj to! Thor zamknął oczy, wyczuł ścianę deszczu, podniósł jedną dłoń nad głowę i skierował ją ku chmurze. Od razu przestało padać. Thor otworzył oczy i ze zdumieniem zauważył padający z nieba deszcz, który jednak zatrzymywał się kilka stóp nad jego głową. Wstrzymywał wodę w powietrzu – przez co wyczerpywały się jego siły. Poczuł, jak z wysiłku zaczęły mu drżeć nogi. – Jesteś zmęczony, gdyż starasz się za bardzo – krzyknął Argon. – Spraw, by chmura znikła! Dzień znów zrobił się słoneczny i bezchmurny. Thor rozejrzał się dokoła. Po burzy nie pozostał żaden ślad – poza jednym, z jego odzienia skapywała obficie woda. Spojrzał z podziwem na Argona. Jego moc inspirowała go. – Czuję własną moc – powiedział Thor. – Ale jest jakby nierówna, chwiejna. – To twa ludzka natura – wyjaśnił Argon. – Po części jesteś człowiekiem. To twój atut, ale też i słabość. Musisz nauczyć się panować nad własną niedoskonałością. Możesz nigdy nie dorównać potęgą swojej matce, ale równie dobrze możesz stać się od niej silniejszy. Rozwiązanie znajdziesz w swym umyśle, w determinacji i rozwijaniu swoich umiejętności. Thor usiłował zrozumieć wszystko, o czym mówił Argon. – Wszystko to jednak – poruszanie wodą, wywoływanie deszczu – nadal nie rozumiem, jak ma mi to pomóc w bitwie – powiedział Thor. – Nie? – spytał Argon Druid odwrócił się nagle, uniósł dłoń, wycelował w głaz, po czym podniósł rękę. Pięćdziesiąt stóp dalej, potężny głaz wielkości dziesięciu Thorów oderwał się nagle od ziemi i poszybował wysoko w powietrzu, a kiedy Argon poruszył nadgarstkiem, kamień runął na ziemię z łoskotem, kilka stóp od Thora. Thor potknął się, kiedy głaz wstrząsnął ziemią, wybijając w niej głęboki krater i przegnał owady na cztery strony świata. Thor spojrzał na Argona z podziwem – i strachem. Nie docenił go. Kolejny już raz. – Cała przyroda jest ze sobą powiązana – powiedział Argon. – Woda, skały, niebo. Jeśli potrafisz zapanować nad nurtem wodnym, to potrafisz zapanować nad wszystkim. Nawet zwierzętami. Druid spojrzał na niebo. – Widzisz tego ptaka? – zapytał. Thor podniósł wzrok i spostrzegł orła kołującego wysoko nad nimi. – Wezwij go tu, do nas. Spraw, by wylądował na twoim ramieniu. Thor zamknął oczy, podniósł dłoń i z całych sił spróbował ukierunkować energie orła. Czuł, że ptak zniża lot – jednak w następnej chwili odleciał. Próbował najmocniej

jak potrafił, lecz nie udało mu się zapanować nad ptakiem. Otworzył oczy i dostrzegł orła w oddali. Opuścił rękę. Był fizycznie i psychicznie wyczerpany. – Wybacz – powiedział. – Nie mogłem nad nim zapanować. To było zbyt trudne. – Było trudne tylko dlatego, iż za mocno się starałeś – powiedział Argon. – Nie pozwoliłeś, by to przyszło do ciebie samo. Nadal polegasz na swym ludzkim poczuciu woli. – Ale nie rozumiem, jak można kontrolować zwierzęta – powiedział Thor. Argon uniósł swoją laskę i nagle Thor usłyszał ryk Odwrócił się i ujrzał żwawo kroczącego ku nim lwa. Argon ruszył ręką i lew podążył w kierunku wskazanym przez dłoń druida. Podszedł do Argona, usiadł obok i spojrzał na Thora. Był spokojny i posłuszny. Thor zaniemówił. – Nie wierzę – powiedział w końcu. – I w tym tkwi twój problem – powiedział Argon. – Jeśli nie potrafisz uwierzyć, nie możesz tworzyć. Nie widzisz tego bowiem, nie manifestujesz. Musisz nauczyć się ufać samemu sobie. Wiesz więcej, niż to możliwe. Nagle Thora oślepił błysk światła i Argon zniknął, a wraz z nim lew. Thor rozejrzał się dookoła, ale ich nigdzie nie zauważył. Czuł się wyczerpany, ale również silniejszy. Czuł się, jakby cały dzień spędził na treningu. Zrobił ważny krok i czuł, że jego umiejętności się rozwijają. Wiedział też, iż zostało jeszcze wiele do nauki. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek będzie w stanie opanować to wszystko. Jak potężne były jego moce? Jakie było jego przeznaczenie? Jak miał wesprzeć Krąg? Czuł w jakiś sposób, że dopóki nie spotka się z rodzicami, nigdy nie rozwiąże tej zagadki.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Gwendolyn stała wśród rozległych wzgórz z Krohnem bawiącym się tuż obok. Był piękny, jesienny dzień. Jak daleko okiem sięgnąć ziemię pokrywały barwne kwiaty, a krajobraz przypominał utkany z fioletów, żółcieni i bieli gobelin. Wzięła głęboki oddech, wybrała cel i wypuściła strzałę z łuku. Pomknęła ze świstem w powietrzu i ledwie musnęła cel na odległym dębie. Zmarszczyła brwi. Była to już jej dziesiąta próba i za każdym razem chybiła. Będąc dzieckiem, spędzała mnóstwo czasu na treningu z królewskim łucznikiem i zawsze trafiała do celu. Co prawda, od kilku lat nie miała łuku w dłoni, lecz spodziewała się, iż nadal potrafi go używać z powodzeniem. Jednak nie potrafiła. Być może powodem było to, iż była starsza, a może dawna umiejętność po prostu uległa zatarciu. Opuściła łuk i odetchnęła głęboko, napawając się otoczeniem. Przyszła tu, by oczyścić umysł, spróbować zapomnieć choć na chwilę o Thorze. Krohn pomrukiwał i skakał po polu, próbując schwytać królika. Gwen uśmiechnęła się, patrząc na niego. Był jej prawdziwym kompanem od wyjazdu Thora. Widząc kota, myślała wciąż o Thorze i dodawało jej to pewności. Kochała Krohna jakby był jej własnym zwierzęciem. Wyczuwała w nim instynkt opiekuńczy i była mu bardzo wdzięczna. Z każdym dniem rósł coraz bardziej. Wkrótce miał stać się w pełni wyrośniętym lampartem. Czasami spoglądała na niego z obawą, dopóki nie odwzajemnił spojrzenia i nie zobaczyła w jego oczach przywiązania. Rozglądała się, podziwiając ten piękny, jesienny dzień, światło tańczące w chmurach, kołyszące się w oddali drzewa, łany kwiatów ożywianych podmuchami wiatru, pląs barw raz w tę, raz w drugą stronę. Spojrzała na horyzont i pomyślała o Thorze. Był gdzieś tam w tej osadzie, pomagając przy jej odbudowie. Zastanawiała się, co akurat robił. Kiedy się żegnali, przybrała obojętny wyraz twarzy, w środku czuła jednak, jak pęka jej serce. Pragnęła ujrzeć go ponownie, tęskniła za nim, a nade wszystko chciała, by był tu teraz przy niej. Pragnęła opuścić to miejsce. Nie czuła się tu już bezpieczna. Od zamachu na jej życie. Od chwili, w której pojawili się tu Nevaruni z zamiarem wywiezienia jej stąd. W kasztelu matki czuła się w jakiejś mierze bezpieczna, żyjąc z dala od zamku, w odosobnieniu, pośród tych wzniesień. Również obecność Krohna sprawiała, iż czuła się nieco bezpieczniej. I świadomość, że Thor niedługo do niej wróci. Nie mogła doczekać się jego powrotu i chwili, kiedy opuszczą to miejsce na dobre. Tymczasem modliła się, aby Godfrey zdołał odnaleźć dowód, który był im tak bardzo potrzebny do ostatecznego obalenia Garetha. Gdyby to się powiodło, nie musiałaby nawet uciekać; jednak Gareth wydawał się taki niepokonany. Wątpiła, czy kiedykolwiek uda się doprowadzić do jego detronizacji.

Ujrzała w myślach twarz Thora i przypomniała sobie tę chwilę, kiedy patrzył na nią, jakby zamierzał o coś ją spytać. Wówczas w jego oczach pojawił się na chwilę strach. Zastanawiała się, co to takiego. Czy zamierzał poprosić ją, by za niego wyszła? Jej serce przepełniła radość na samą myśl o tym. Niczego innego tak bardzo nie pragnęła. Nie rozumiała jednak, dlaczego jeszcze tego nie zrobił. Czyżby jego uczucia nie były tak głębokie, jak jej własne? Modliła się w duchu, aby jednak były. Dotknęła dłonią brzucha, przypomniała sobie słowa Argona i uświadomiła sobie, iż z każdym dniem czuje się silniejsza, każdą cząstką swego ciała czuje noszone w sobie dziecko Thora. Mistyczne, obdarzone potężną mocą dziecko. Usłyszała nagle jakiś hałas, odwróciła się i w oddali spostrzegła samotnego mężczyznę idącego pospiesznie przez pola w jej kierunku. Przyjrzała się dokładniej jego niskiej, zgarbionej sylwetce, wyraźnemu utykaniu i przypomniała sobie: to Steffen. Wysłała jednego ze swoich służących po niego, nie wiedząc, czy zgodzi się przyjść. Ucieszyła się niezmiernie na jego widok. Gwen nigdy nie zapominała o tych, którzy okazali jej życzliwość – zwłaszcza o tych, którzy ocalili jej życie – i chciała okazać mu swoją wdzięczność. Nie mogła znieść myśli, iż Steffen gnił w pomieszczeniach dla służby, zwłaszcza po tym, co dla niej uczynił. To nie było w porządku. Był dobrym człowiekiem, błędnie ocenianym po wyglądzie. Musiała przyznać, iż nawet ona na początku źle go osądziła. Steffen podszedł bliżej, zdjął czapkę i ukłonił się nisko przed nią, pokazując zlane potem czoło. – Pani – powiedział. – Posłałaś po mnie. Krohn podbiegł do Gwen, stanął troskliwie obok niej i warknął na Steffena. – Krohn, wszystko w porządku – powiedziała Gwen. – To jeden z naszych. Krohn natychmiast się rozluźnił. Włosy zjeżone na jego karku i postawione w sztorc uszy opadły jakby zrozumiał jej słowa. Podszedł do Steffena i kiedy ten sięgnął ręką, kot oblizał ją. Potem podskoczył i oblizał mu twarz. Steffen roześmiał się. – To najmilszy młody lampart, jakiego kiedykolwiek spotkałem. – Jeśli stoisz po jego stronie – odparła Gwen. – Dziękuję, że przyszedłeś. Nie wiedziałam, czy się zgodzisz. – Dlaczegóż miałbym się nie zgodzić? – Z Garethem u władzy przebywanie w moim otoczeniu może okazać się niebezpieczne. Wszak spójrz, co przydarzyło się Firthowi. Myślałam, iż może obawiasz się mieszać w te sprawy. Steffen wzruszył ramionami. – Moja pani, niewiele już rzeczy może mnie przerazić. Po trzydziestu latach spania w zamkowych piwnicach, nie mam naprawdę wiele do stracenia. Nie boję się królów. Jeno niesprawiedliwości.

Zlustrowała Steffena wzrokiem i doszła do wniosku, iż mówił prawdę. Im więcej czasu spędzała w jego towarzystwie, tym większym poważaniem darzyła tego śmiesznego, dziwacznego człowieczka, który na świat patrzył własną miarą. Był o wiele mądrzejszy oraz miał znacznie większą inteligencję, niż mogła się po nim spodziewać. Poczuwała się do obowiązku odpłacić mu za to, co dla niej zrobił. Był jej przyjacielem, jednym z niewielu na całym zamku, którym mogła w pełni zaufać. – Wezwałam cię tu, gdyż nie miałam jeszcze okazji podziękować ci odpowiednio – powiedziała. – Za nic nie musisz dziękować, pani. – Ależ tak. I ja zawsze spłacam zaciągnięte długi. W moim mniemaniu to nieuczciwe, abyś nadal służył po tym, jak uratowałeś członka rodziny królewskiej. Mam u ciebie wielki dług i chciałabym ci się zrewanżować. Proszę, powiedz jak? Chcesz bogactw? Nowego stanowiska? Steffen potrząsnął głową. – Pani, niepotrzebne mi bogactwo. Może w młodości, lecz teraz już nie. Nie mam miejsca, które mógłbym nazwać domem. Sypiam w niewielkiej izbie przylegającej do pomieszczeń służby. Nie mam rodziny – przynajmniej nikogo, kto przyznałby się do mnie. Nie mam nikogo, ani niczego na tym świecie nie posiadam. Zatem nie ma we mnie chęci posiadania czegokolwiek. Zawsze już tak ze mną było. Gwendolyn poczuła, jak pęka jej serce. – Ale to niesprawiedliwe – powiedziała. Wzruszył ramionami. – Taki już porządek świata. Niektórzy rodzą się bogaci, inni dostają niewiele. – Ale nigdy nie jest za późno na zmianę – powiedziała Gwen. – Chciałabym chociaż dać ci lepsze zajęcie. Chciałabym, abyś pracował gdzie indziej, wykonywał zajęcie z godnością. – Jak długo twój brat pozostaje królem, nie chcę znaleźć się w jego pobliżu. Zamkowe piwnice odpowiadają mi w zupełności. – A jeśli któregoś dnia nastanie nowy władca? – spytała Gwen. Spojrzał na nią i przejrzał jej słowa w ułamku sekundy. Był bardzo spostrzegawczy, bardziej, niż myślała. – Pani, jeśli będziesz władać, a modlę się, by któregoś dnia tak się stało, będę zaszczycony móc objąć jakiekolwiek stanowisko, które mi powierzysz. Do tego czasu jednak, zadowoli mnie stan obecny. Skinęła głową. Nagle uświadomiła sobie, co może uczynić. – Jeśli ten dzień nadejdzie – powiedziała – będę potrzebować wielu doradców. Niewielu z nich zaufam, tak jak tobie. Nie wspomniawszy o tym, iż lubię twoje towarzystwo. Steffen uśmiechnął się; był to pierwszy raz, kiedy Gwen ujrzała uśmiech na jego twarzy. Posmutniała. Dostrzegła w jego oczach małego chłopca, który chciał, by go

pokochano, a spotkał się jedynie z odrzuceniem. Zdała sobie sprawę, iż mógł to być w zasadzie pierwszy raz w jego życiu, gdy ktoś go zaakceptował, pierwszy raz, gdy ktoś zwrócił na niego uwagę. – Moja pani – powiedział uniżenie ze łzą w oku – nic innego nie przysporzyłoby mi większego zaszczytu. Nagle postąpił krok do przodu, pochylił się i podniósł jej łuk. – Jeśli mam zostać twym doradcą – powiedział – jeśli pozwolisz, może zaczniemy w tej chwili od zajęć z łuku. Uśmiechnął się i wskazał obrany przez nią wcześniej, odległy cel. – Wybacz, pani, lecz zdaje mi się, jeśli pozwolisz, iż twa celność wymaga nieco poprawy. Gwen uśmiechnęła się mile zaskoczona. Nieufnie potraktowała tę propozycję, zważywszy na jego posturę, ale postanowiła spróbować i zgodziła się. Był taki dziwaczny. – Cieszę się, iż raczyłeś to zauważyć – powiedziała. – Gdyż w istocie, sporej wymaga poprawy. Parasz się łucznictwem? Wyszczerzył zęby w uśmiechu i podniósł strzałę. Zważył ją w dłoni. Nigdy jeszcze nie widziała, aby ktoś obchodził się ze strzałą w ten sposób. – Niewiele umiejętności posiadłem w życiu, pani – powiedział – lecz łucznictwo z pewnością do nich należy. Mogłabyś pomyśleć, iż tak nie jest – aczkolwiek coś w mych zgarbionych plecach ułatwia mi strzelanie. Od zawsze. Tych niewielu przyjaciół, których życie mi dało, zwykło żartować, iż urodziłem się w kształcie łuku. Czasami jednak myślę, iż nie jest tak źle. Nagle umieścił strzałę w łuku, pociągnął za cięciwę i puścił, przez cały czas spoglądając na Gwen z uśmiechem na twarzy. Sekundę później usłyszeli odgłos wbijającej się w cel strzały. Gwen popatrzyła z zapartym tchem w tamtą stronę. Steffen trafił idealnie w środek. Wydała stłumiony okrzyk. Nie mogła zrozumieć, jak to zrobił: patrzył na nią, kiedy wypuścił strzałę. Nigdy w życiu nie widziała czegoś podobnego – nawet wśród królewskich łuczników. – Możesz nauczyć mnie tak strzelać? – spytała z podziwem. – Tak – powiedział, po czym podał jej łuk. Chwyciła go i umieściła strzałę na miejscu. Była podekscytowana. – Naciągnij, pozwól zobaczyć mi twoje ułożenie – odparł. Drżącą ręką naciągnęła cięciwę. – Twój łokieć jest za nisko. Musisz też przyciągnąć palce bliżej podbródka. Opuść go też niżej. Twoje oczy są rozbiegane. Wybierz jedno. Nie namyślaj się. I nie przytrzymuj za długo – ręce zaczną ci drżeć. Gwen wypuściła strzałę. Kolejny raz otarła się o cel, tym razem jednak nieco bliżej środka.

– Dziś jest silny wiatr – powiedział Steffen. – Musisz wziąć to pod uwagę. Poza tym, ziemia, na której stoisz jest nieco pochylona. Należy wziąć poprawkę na obydwie te rzeczy. I na koniec, ten łuk jest dla ciebie za ciężki. Musisz o tym pomyśleć. Popraw, celując nieco wyżej i bardziej na prawo. Zegnij też trochę kolana: są zbyt sztywne. Dzięki temu będziesz mogła oddychać. Weź głęboki wdech i wypuść strzałę, zanim zaczniesz wypuszczać powietrze. Gwen zrobiła wszystko według jego wskazówek i kiedy wypuściła strzałę, poczuła się jakoś inaczej. Tym razem miała większą kontrolę. Rozległ się dźwięk uderzającej w cel strzały. Krzyknęła uradowana, kiedy zauważyła, iż bełt trafił niemal w środek. Steffen również uśmiechnął się szeroko i klasnął dłońmi. – Ojej, szybko się uczysz! – powiedział. – Jesteś dobrym nauczycielem – odparła cała rozpromieniona i dumna z siebie. Nagle usłyszeli dochodzące zza nich warczenie Krohna. Włosy zjeżyły się mu na całym ciele. Odwrócił się i wciąż warcząc, zaczął obserwować pusty horyzont. – Krohn, cóż to? – spytała. Krohn warczał przeciągle, a Steffen i Gwen wymienili zdziwione spojrzenia. Gwen zaczęło martwić dziwne zachowanie Krohna. Nigdy jeszcze nie widziała go w takim stanie. Czy coś tam dostrzegł? Nagle rozległo się potworne dudnienie, jakby uderzenie pioruna, i na horyzoncie pojawił się tuzin jeźdźców, noszących żółto-zielone zbroje. Serce Gwen zatrzymało się na chwilę. Rozpoznała ich natychmiast. Nevaruni. Zakładała, iż wyjechali na dobre po tym, jak przepędzono ich spod Galerii Broni. Najwidoczniej jednak czekali tylko na okazję, moment, w którym w ogóle nie spodziewała się ich. Teraz zaś pędzili prosto na nią. Gwen zaczęła wyrzucać sobie, jak mogła być aż tak głupia. Nie powinna narażać się, zostawać sama wśród wzgórz, zwłaszcza bez wierzchowca, jedynego sposobu na ucieczkę. Steffen również był bez konia. Utknęli tu, pozbawieni jakiejkolwiek nadziei, mogąc jedynie czekać na nadjeżdżający oddział. Nagle ogarnęła ją panika i poczuła żal, iż nie ma przy niej Thora. W jej sercu pojawiła się też siła. Poczuła się upokorzona. Była wszak córką MacGila, króla i miała w sobie królewską dumę. Jej ojciec przed nikim nie uciekał, ona również nie zamierzała. Usłyszała pisk i wysoko na niebie zauważyła Estopheles, która zaczęła obniżać lot kołując nad nimi. Gwen poczuła obecność ojca. – Moja pani, uciekaj! – wrzasnął Steffen. Podszedł do niej, wyrwał jej łuk z rąk i szybciej niż jakikolwiek łucznik, którego widziała w swym życiu, wystrzelił trzy kolejne strzały w nadjeżdżającą grupę. Jeźdźcy byli jakieś trzydzieści jardów od nich.

Celność Steffena była niewiarygodna. Trafił trzech jeźdźców z największą precyzją, przyszywając ich szyje u podstawy obojczyka na wylot. Wszyscy trzej padli na ziemię nieżywi. – Nigdy! – krzyknęła Gwen. W tej samej chwili chwyciła drugi łuk i zaczęła strzelać do nadjeżdżających. Pierwsza strzała chybiła. Wówczas przypomniała sobie wszystko to, czego nauczył ją Steffen. Zaczęła oddychać spokojnie, rozluźniła się i kiedy wypuściła kolejną strzałę, ze zdziwieniem patrzyła, jak popłynęła w powietrzu i przeszyła szyję wojownika. Mężczyzna podniósł ręce do szyi i krzycząc zwalił się również na ziemię. Jeźdźcy byli już tak blisko, iż ani Steffen ani Gwen nie mieli czasu na kolejny strzał. W ostatniej chwili odskoczyli na bok przed rozpędzonymi wierzchowcami, unikając rozjechania. Żołnierze zeskoczyli z koni i zaatakowali: jeden Gwen, a drugi Steffena, powalając ich na ziemię i lądując na nich w pełnym uzbrojeniu. Gwen walnęła o ziemię z impetem, tłukąc boleśnie całe ciało. Jej napastnik wziął szeroki zamach odzianą w rękawicę dłonią z zamiarem spoliczkowania jej. Zebrała się w sobie gotując na uderzenie, które z pewnością roztrzaskałoby jej szczękę. Wówczas jednak jej uszy wypełniło potężne warczenie. To Krohn skoczył na jej oczach w kierunku mężczyzny i zatopił kły w jego krtani. Żołnierz wrzasnął, kiedy Krohn znalazł słaby punkt między częściami jego zbroi i kąsał głębiej, przyduszając mężczyznę do ziemi i nie puszczając bez względu na wszystko. Gwen wyturlała się spod wojownika, jednocześnie wyrywając zza jego pasa sztylet i, odwróciwszy się, zatopiła w następnym, który akurat zanurkował w jej kierunku. Dźgnęła go nisko w brzuch. Mężczyzna wrzasnął i wypuścił z ręki maczugę, zanim ta dosięgła głowy Gwen. Żołnierz zwalił się na nią bezwładnie, wywołując kolejną falę bólu. Wytrzymała jednak i wbiła sztylet głębiej. Wkrótce przestał się zwijać i znieruchomiał martwy. Zepchnęła go z siebie. Kolejny żołnierz rzucił się na nią z batem, zamierzając smagnąć ją nim po twarzy. W tej chwili jednak Krohn skoczył w powietrze i zatopił kły w nadgarstku żołnierza. Oderwał dłoń z batem od reszty ręki w powietrzu, a żołnierz wrzasnął, upadł na kolana i złapał się za zakrwawiony kikut. Steffen uwolnił się w końcu spod rycerza i jednym cięciem miecza pozbawił bezrękiego mężczyznę głowy. Kolejny żołnierz zaatakował Gwen od tyłu. Rzucił ją sobie pod nogi i przyłożył sztylet do jej szyi. – Mam nadzieję, że zapamiętasz na całe życie, kto zostawił ci tą bliznę, królewno – powiedział, dysząc swym gorącym oddechem do jej ucha. Po czym podniósł dłoń i przyłożył ostrze do jej policzka.

Gwen przygotowała się na cięcie, czując dotyk zimnego metalu na skórze – wtem usłyszała pisk i ujrzała Estopheles nurkującą w powietrzu z rozczapierzonymi szponami wprost na nią. Schyliła głowę, a sokół spadł na jej napastnika i szponami rozorał mu twarz. Żołnierz krzyknął, złapał się za oczy i wypuścił sztylet. Steffen natarł na niego i ugodził ostrzem w serce. Potem obrócił się i rozciął brzuch innego żołnierza, zanim ten zdążył zaatakować go obuchem. Gwen, cała posiniaczona i pokryta krwią, trzęsąc się na całym ciele, popatrzyła wokoło na leżące ciała i nie mogła się nadziwić pogromowi, jaki wraz ze Steffenem urządzili Nevarunom. Wyglądało to, jak miniaturowe pole bitwy, a ona, Steffen i Krohn w jakiś sposób ją przetrwali. Rozluźniła się jednak zbyt wcześnie: Krohn znów zaczął warczeć, a ona odwróciła się i usłyszała kolejne potężne dudnienie. Horyzont wypełnił się żołnierzami, setkami wojowników, wszystkich w żółtozielonych zbrojach Nevarunów. Serce Gwen zatrzymało się na chwilę. Uświadomiła sobie, iż tych kilku rycerzy, których zabili, było jedynie oddziałem ekspedycyjnym, przedsmakiem tego, co miało nadejść. Teraz nadjeżdżała cała armia, zmierzając ku nim w pełnej gotowości bojowej. W żaden sposób nie mogli przed nią się obronić – ani uciec gdziekolwiek. Steffen podszedł do przodu, chwycił nieustraszenie łuk i przygotował się do strzału. Gwen zdumiała jego rycerskość, jego odwaga, wiedziała jednak, że ta bitwa była z góry przegrana. – Steffen! – zawołała. Odwrócił się i spojrzał na nią, a ona położyła rękę na jego nadgarstku. – Nie – powiedziała. – Nie wygramy. Musisz coś dla mnie zrobić. Odejdź. Uciekaj stąd. Zanieś wiadomość do Thora. Do legionu. Przekaż im, by mnie odszukali, gdziekolwiek będę. Musisz to dla mnie zrobić. – Moja pani, nie mogę cię opuścić – zaprotestował z szeroko otwartymi oczyma, podniesionym głosem tak, aby zbliżająca się armia go usłyszała. – Musisz! – nalegała. – Żądam, byś to zrobił. Jeśli ci na mnie zależy, zrób to. Jesteś potrzebny gdzie indziej. Moja wiadomość nie dotrze do Thora bez ciebie. Jesteś moją ostatnią nadzieją. Idź. IDŹ! – wrzasnęła wściekle. Steffen odwrócił się i pognał przez pola. Gwen stała samotna, z Krohnem u boku, mierząc wzrokiem nadjeżdżające oddziały i choć trzęsła się cała wewnątrz, nie pokazywała tego po sobie. Wypięła pierś, podniosła brodę do góry i stała dumnie, ani myśląc o ucieczce. Krohn warczał na żołnierzy, nie okazując ani krzty bojaźni, a Gwen postanowiła dorównać mu odwagą. Cokolwiek miało się wydarzyć. Przynajmniej pójdzie w niewolę z dumą. Chwilę potem armia dotarła na miejsce. Najpierw usłyszała łoskot końskich kopyt, kłębiących się wszędzie wkoło, później okrzyki gniewu setek rozeźlonych mężczyzn

biegnących ku niej z grubymi, plecionymi pętami, z zamiarem związania jej. Niezrażony tym wszystkim Krohn skoczył i odgryzł rękę pierwszemu mężczyźnie, który zbliżył się do niej. Inny żołnierz jednak podniósł maczugę i zdzielił nią Krohna po grzbiecie. Gwen usłyszała paskudne gruchnięcie, jakby kości kota zostały złamane – a mimo to, Krohn zdołał obrócić się i odgryźć dłoń również temu wojownikowi Krohn skoczył na następnego żołnierza. Zanurzył kły w jego szyi i zacisnął szczękę, a żołnierz wrzasnął. Inny wojownik smagnął go maczugą, jednak Krohn nie puścił – aż w końcu któryś inny zarzucił na niego sieć i związał go. W tej samej chwili żołnierze zatrzymali swe wierzchowce przed Gwen. Kilku z nich zsiadło z koni i podbiegło do niej. Jeden wyszedł przed szereg, zbliżył się do niej i podniósł przyłbicę. Rozpoznała go, pamiętała z konfrontacji przy Galerii Broni. To temu mężczyźnie została sprzedana, to jego Gareth wybrał na jej męża. – Mówiłem ci, że wrócę – powiedział z ponurą twarzą. – Miałaś okazję pójść po dobroci. Teraz poznasz siłę Nevarunów. Gwendolyn zdołała zaledwie dostrzec niewyraźny kontur rękawicy opadającej na jej twarz. Usłyszała okropny odgłos uderzającego o jej czaszkę metalu i dzwonienie w uszach, po czym poczuła, jak osuwa się, tracąc przytomność, na usianą kwiatami łąkę.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Luanda skradała się uliczkami miasta McCloudów, trzymając się jak najbliżej murów, starając się z całych sił nie zostać zauważoną. Spędziła tu niewiele czasu i teraz robiła wszystko, aby odtworzyć z pamięci drogę prowadzącą do miejsca, w którym, jak wiedziała, przetrzymywali Bronsona. Minęła konia uwiązanego do słupa. Spojrzała przez chwilę na horyzont, zachodzące słońce, rozległe pola i zapragnęła nade wszystko użyć trzymanego w dłoni sztyletu, przeciąć więzy konia, wspiąć się na niego i odjechać daleko stąd – daleko, poza Highlands, ku bezpiecznym ziemiom jej byłego domu. Wiedziała jednak, iż nie może; miała zadanie do wykonania. Jakkolwiek nikczemna była rodzina McCloudów, nadal kochała Bronsona i musiała go ocalić. Nie mogłaby dalej żyć z myślą, iż tego nie uczyniła. Zagryzła wargi i ruszyła dalej. Przedzierała się przez zatłoczone ulice, szła wąskimi, krętymi alejkami, mijała place, karczmy, lupanary, ulice zalegające błotem i odpadami i panoszące się wokoło psy. Nagle po jej bosej stopie przebiegł szczur – zrzuciła go z siebie kopnięciem, powstrzymując się w ostatniej chwili od krzyku. Musiała zachować spokój i hart ducha. Modliła się, aby jej mąż jeszcze żył, aby znalazła jakąś drogę ucieczki, opuszczenia tego miejsca na zawsze. Zanim odciągnęli ją do lochu, Luanda zauważyła, jak Bronson został spętany na miejskim placu, wystawiony przez ojca na pośmiewisko, jako przykład dla gawiedzi. Domyślała się, iż stał tam teraz nadal. Pokonywała pospiesznie ulicę za ulicą, starając się przypomnieć sobie drogę w gęstniejącym z każdą chwilą tłumie, mając nadzieję, iż zmierza we właściwym kierunku. Wiedziała, że gawiedź zazwyczaj tłoczy się wokół nieszczęścia, tortur i widowisk. Z oddali dobiegły okrzyki i pomyślała, że jest już blisko głównego placu. Wkrótce stały się bardziej wyraźne, wrzaskliwe i wiedziała już, iż jest niedaleko. Szła szybko ze schyloną głową w nadziei, iż nikt jej nie zauważy. Minęła kram jakiejś staruszki, pełen różnorodnej odzieży i kiedy kobieta odwróciła się zajęta swoim psem, Luanda chwyciła długą, brązową opończę. Minęła róg i narzuciła ją na siebie, okrywając swe wyziębione ciało i zakrywając twarz. Rozejrzała się, upewniła, iż nikt nie widział jej występku i od razu poczuła się lepiej. Wetknęła zabrany strażnikowi sztylet za pas i ruszyła dalej przeciskając się chyłkiem przez tłum, czując, jakby toczyła walkę z czasem. Kwestią czasu bowiem było, kiedy zorientują się, iż uciekła – a kiedy to nastąpi, wszyscy ludzie McClouda zaczną jej szukać. Pokonała kolejną ulicę przy akompaniamencie coraz głośniejszych okrzyków i z poczuciem ulgi dostrzegła plac miejski. Wielkie tłumy cisnęły się wokół jego środka; wszyscy spoglądali wzwyż. Podążyła za ich wzrokiem i ze zgrozą zauważyła swego męża związanego na szafocie. Jego szeroko rozciągnięte członki przytroczone były do

wielkiego krzyżaka. W miejscu brakującej, odciętej przez jego ojca dłoni widniał teraz tylko osmalony kikut. Bronson stał bezwładnie, ze zwieszoną głową. Tłum ciskał w niego odpadkami, a on nie mógł nic uczynić, jak tylko znosić w upokorzeniu te zaczepki. Luanda poczerwieniała z wściekłości z powodu takiego traktowania jej męża. Przyspieszyła kroku, odchodząc od zmysłów, nie wiedząc, czy jeszcze żyje. Nie była pewna, patrząc na niego z tej odległości. Kiedy podeszła bliżej, zauważyła, jak na chwilę uniósł głowę, odrobinę tylko, w jej kierunku, jakby wiedział. Odetchnęła z ulgą widząc, że jeszcze żyje. Była nadzieja. Tyle wystarczyło. Zdała sobie sprawę, iż jeśli spróbuje go teraz uwolnić, prawdopodobnie sama zginie. Nie miało to jednak dla niej znaczenia. Musiała spróbować. Jeśli miała umrzeć, trudno, niechaj i tak będzie. Wszak była pierworodną córką króla MacGila i w jej naturze nie leżało pozostawianie kogokolwiek na pastwę losu. Zwłaszcza własnego męża, zwłaszcza po tym, jak został raniony próbując ocalić jej życie. Zlustrowała swe otoczenie, rozpaczliwie szukając jakiegoś wyjścia. Nie pomyślała o tym, co zrobi, kiedy w końcu zobaczy Bronsona i teraz, gdy to już nastąpiło, jej umysł pracował ze zdwojoną siłą. Uświadomiła sobie, iż musi zaczekać dopóki wszyscy ci ludzie nie znikną. Potrzebowała anonimowości, którą zapewnić mogła tylko noc. Nie była pewna, czy jej mąż wytrzyma do tego czasu, lecz nie miała wyboru. W żaden sposób nie zdołałaby uwolnić go na oczach całej tej gawiedzi. Przesunęła się powoli w kierunku placu, podążając wzdłuż murów i przeszukując wszelkie zakamarki. W końcu dotarła do niszy wystarczająco głębokiej i nisko położonej w starożytnych murach, by wcisnąć się do środka. Otwór miał kilka stóp głębokości. Usiadła, osunąwszy się na ziemię i owinęła szczelnie opończą. Zniknęła zupełnie w niewielkiej niszy. Nikt jej nie zauważył. Jedynie dreptające wokół szczury. Siedziała i czekała. Nadchodził zmierzch, a wkrótce po nim noc. W końcu wszyscy ci odrażający McCloudowie mieli rozejść się, powrócić do swoich domostw. W końcu miała zostać tu sama. I wówczas wykona swój ruch. * Otworzyła gwałtownie oczy i rozejrzała się dokoła, zastanawiając się, gdzie się znajduje. Zasnęła. Obudziła się w połowie mocnego, niespokojnego snu. Zbeształa się, oddychając ciężko. Miała uważać na wszystko, czuwać, jednak znużenie musiało wziąć nad nią górę. Wyjrzała w mrok, całkowity bezruch panujący na placu miejskim i zastanawiała się, która mogła być godzina. Przynajmniej słońce jeszcze nie wstało. I plac był całkowicie opustoszały, na co tak bardzo liczyła.

Poza jedną osobą – tą, na której najbardziej jej zależało: mężem. Był wciąż na szafocie przywiązany do krzyżaka, zwisając bezwładnie. Nie wiedziała, czy jeszcze żył. Ale przynajmniej był teraz sam. Nadeszła jej szansa. Powoli wyczołgała się ze szczeliny. Ręce i nogi zesztywniały jej od zbyt długiego siedzenia w kuckach. Wstała, rozprostowała je i rozejrzała się po otoczeniu. Bronson wisiał wysoko. Musiała jakoś go stamtąd ściągnąć – później zaś musiała w jakiś sposób ich stąd wydostać. Nie widziała jednak w pobliżu ani jednego wierzchowca, żadnego sposobu na ucieczkę. Nie było też czasu na poszukiwania takiego. Teraz, albo nigdy. Dobrze o tym wiedziała. Musiała tylko uwolnić go z więzów. Później zastanowi się, co dalej. Przeszła chyłkiem przez plac nisko nachylona, dotarła do szafotu i wspięła się po tylnych schodkach. Podeszła bliżej i usłyszała jęki Bronsona. Ucieszyła się, usłyszawszy je. Wciąż żył. Wspięła się wyżej na sam szczyt podniesienia, dziesięć stóp nad ziemią i stanęła przed nim. – Bronsonie – wyszeptała do ucha pogrążonego w bezruchu męża. – To ja, Luanda. Jestem tutaj. Bronson uniósł głowę i spojrzał na nią jednym okiem. Zauważyła, iż uśmiechnął się kącikami ust. Były jednak zbyt popękane, by mógł przemówić. – Zabieram cię stąd, rozumiesz? – powiedziała. Skinął głową powoli. Luanda wydobyła zza pasa sztylet, sięgnęła za Bronsona i rozcięła grube, krępujące go więzy. W tym samym momencie Bronson osunął się w dół na nią. Jego ciężar zaskoczył ją i popchnął w dół. Upadła ciężko na drewniane deski, które rozbrzmiały głuchym echem po całym placu. – Stać! Ktoś ty? – usłyszała czyjś surowy głos. Nagle mrok rozświetliła pochodnia i w ich kierunku podjechał jeździec. Luanda podniosła wzrok przerażona i dostrzegła jednego z ludzi McClouda, królewskiego gwardzistę pędzącego ku nim co tchu. Musiała szybko coś wymyślić. Skoczyła na nogi, wyciągnęła sztylet zza pasa i cisnęła nim w nadjeżdżającego mężczyznę. Modliła się do Boga, by jej rzut okazał się celny. Zadziałał odruch, refleks. Rzucanie noży ćwiczyła od dziecka. Była to jej jedyna umiejętność. Teraz modliła się, by te wszystkie lata przyniosły skutek. Usłyszała dźwięk ostrza wbijającego się w ciało i krzyk strażnika. Widziała, jak sztylet przebił mu szyję i zwalił mężczyznę z konia na ziemię. Wierzchowiec pędził jednak dalej. Luanda chwyciła za wodze, zanim zdążył odbiec. Potem złapała Bronsona i,

ciągnąc ze wszystkich sił w górę, postawiła na nogi, po czym przewiesiła go przez siodło. Wskoczyła za nim na konia, pogoniła zwierzę piętami i ruszyli z kopyta. Usłyszała za sobą głosy ludzi, lecz nie zatrzymała się by sprawdzić, kto puścił się za nimi w pogoń. Prowadziła konia wijącymi się drogami miasta, pragnąc i modląc się, by jak najszybciej opuścili wrogie mury. Jej nadzieje wkrótce się spełniły. Po kilku kolejnych zakrętach znaleźli się pod otwartym niebem na rozległych polach, galopując na zachód, tam, gdzie zachodzi drugie słońce i wschodzi pierwszy księżyc. W oddali ujrzała zarysy Highlands i jej serce zabiło mocniej. Tuż za tymi górami było już bezpiecznie. Przyrzekła sobie, iż jeśli tam dotrą, nigdy więcej jej noga nie stanie na ziemi McCloudów. Nie mogła uwierzyć. Byli wolni.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY Reece obudził się o świcie następnego dnia. Wstał jako pierwszy z całego oddziału i rozejrzał się wokół dogasającego, żarzącego się ogniska. Jego bracia legioniści spali porozkładani pod gołym niebem. Kiedy Thor powrócił wczoraj późną porą, Reece uradował się bardzo. Siedli potem i przez pół nocy rozmawiali. W pewnej chwili zmorzył ich sen. Reece’a nękały niespokojne sny. Wciąż widział twarz Selese. Najpierw w łodzi na morzu, dryfującą wraz z silnym prądem, coraz dalej i dalej od niego. Potem zwisającą z krawędzi klifu, trzymającą się jego ręki. W każdym z tych snów wymykała się mu, a on próbował ją ocalić. Zawsze było jednak za późno. Obudził się zlany potem, gorączkowo rozglądając się za nią. Nie było jej tu oczywiście. Nie zamienił z nią słowa, od kiedy odrzuciła jego awanse poprzedniego dnia. Próbował zapomnieć o niej. Rzucił się w wir pracy, pomagając wieśniakom w odbudowie osady, robiąc wszystko, by zapomnieć. Mimo to wracała do niego nieustannie z każdym położonym przez niego kamieniem, w każdym najmniejszym zajęciu. Z jakiegoś powodu nie potrafił otrząsnąć się ze wspomnień o niej. Wbrew sobie przywiązał się do tej niewielkiej wioski, prostej osady położonej wśród rozległych pustkowi, zwyczajnych ludzi i kojącej atmosfery. Przynosiła orzeźwienie po dniach spędzonych w Królewskim Grodzie. Wiedział jednak, iż czas spędzony tutaj niemal dobiegł końca, i że już nigdy zapewne nie ujrzy Selese. Chodził tam i z powrotem we wczesnym świetle poranka i zadręczał się myślami. Żegnając się z nim poprzedniego dnia, pozostawiła go w niepewności. Nie potrafił zdecydować, czy darzyła go sympatią, czy też nie. Wiedział zaś, iż jeśli nie spróbuje porozmawiać z nią ponownie, po raz ostatni, nigdy tu już nie wróci, nigdy więcej nie poważy się na to. Wiedział też, że będzie go to prześladować do końca życia – jeśli wróci do Królewskiego Grodu, nie ośmieliwszy się, nie osiągnąwszy jakiegoś rozwiązania. Czuł się rozdarty między dwoma światami. Rozpaczliwie pragnął znowu się z nią spotkać, ale obawiał się, czy zechce ujrzeć go ponownie. Jej słowa gmatwały wszystko. Zabrzmiały niczym odmowa, chociaż drzwi za sobą nie domknęła. Wspomniała zaś enigmatycznie, iż pełna jest podziwu dla ludzkiej wytrwałości. Była taka tajemnicza – i to stąd po części brał się jego podziw dla niej. Nigdy jeszcze nie spotkał nikogo, kto trzymałby go w karbach tak, jak ona. Nareszcie poznał osobę, której nie zależało na bogactwie, tytułach i pozycji, która nie przejmowała się, kim był, ani skąd pochodził. Była czysta i szczera – i to sprawiało, że darzył ją coraz większym uczuciem. Nie pojmował, dlaczego aż tak go opętała. Czy dlatego, że sprowadziła go z powrotem do świata żywych? A może był jakiś inny powód? Dostrzegał łączącą ich głęboką więź, taką, której nie potrafił zerwać. Nigdy wcześniej nie czuł się podobnie. Nie potrafił jej zignorować, bez względu na to, jak bardzo się starał. Był już cały roztrzęsiony.

Nie mógł tego znieść. W końcu podjął decyzję. Odwrócił się i ruszył pospiesznie uliczkami niewielkiej osady, maszerując zdecydowanym krokiem do chaty Selese. Jego głowę przepełniały myśli, które zamierzał jej przekazać. Musiał dowiedzieć się, dlaczego nim wzgardziła i co tak naprawdę do niego czuła. Zaczął w myślach toczyć z nią rozmowę i kiedy w końcu dotarł do drzwi i chwycił za kołatkę, był już całkiem roztrzęsiony. Załomotał kołatką o jej drzwi kilka razy. Odgłos uderzeń poniósł się przez całą wieś, uśpioną, pogrążoną w ciszy, i rozbrzmiał w pustych uliczkach. O wiele za głośno. Kiedy w oddali zaczął ujadać jakiś pies, Reece odniósł wrażenie, że rzuca się zanadto w oczy. Jakby chodziło mu o to, by zbudzić całą osadę. Uderzył jeszcze kilka razy, aż w końcu ją usłyszał. – Dobrze już! Dobrze! – dobiegł zza drzwi zaspany głos. Reece cofnął się. Nagle uświadomił sobie, co zrobił. Przyszedł tu i walił w jej drzwi, ledwie zaczęło świtać – i poczuł się zażenowany. Chciał odwrócić się i uciec – ale było już na to za późno. Selese otworzyła drzwi jednym szarpnięciem i stanęła w nich, wpatrując się w niego w świetle wczesnego porannego słońca, owinięta ciasno chustą dookoła ramion. Wyglądała na zaspaną i wielce poirytowaną. – Co w ciebie wstąpiło? – zapytała. – Słońce jeszcze na dobre nie wstało, a ty walisz do mych drzwi, jakby armia nacierała na wioskę. Reece spojrzał na nią. Nie mógł wykrztusić słowa. – Więc? – ponagliła go, rozdrażniona. Reece stał próbując przypomnieć sobie cokolwiek z tego, co zamierzał jej powiedzieć. – Ja, hm… – zaczął i zamilkł. Dlaczego miała na niego taki wpływ? – Przybyłem, by powitać cię o poranku. Szeroko otworzyła oczy. – Powitać? – powtórzyła pełna niedowierzania. Po czym roześmiała się mu prosto w twarz. – Czyś stracił rozum? – dodała. Teraz Reece stracił cierpliwość. – Posłuchaj – powiedział, nie będąc już w stanie dłużej się powstrzymywać. – To, co czynisz, jest nie w porządku. Takie igraszki. Chcę, byś była ze mną szczera. Dość już tego. Spojrzała na niego zdumiona. – Dość czego? – zapytała. – Chyba śnisz? – Dość już tych gierek między nami. Chcę, byś powiedziała prawdę. – Nie gram z tobą w żadne gierki – powiedziała. – Nawet cię nie znam. Zlustrował ją wzrokiem, rozeźlony.

– Więc powiadasz, iż nie czujesz tego, co ja czuję? – zapytał, pragnąc przejść do sedna. Musiał wiedzieć. Dla własnego spokoju. Zamrugała oczyma. Była zaskoczona. – A cóż to czujesz? – zapytała. – Dość tych pytań! – zaprotestował Reece, będąc u granicy wytrzymałości. – Przyszedłem tu, gdyż cię miłuję. Czy rozumiesz? Kocham cię. I nie jestem chory. Nie majaczę. Jestem w pełni świadom. I przy zdrowych zmysłach. To właśnie czuję. I to by było na tyle! – wrzasnął zdenerwowany, podnosząc głos. Patrzyła na niego ze zdziwieniem, jakby stał przed nią jakiś lunatyk. Potem w kącikach jej ust zagościł uśmiech. – Przecież nie znasz mnie wcale – odparła. – Jak mam uwierzyć, że twe słowa są prawdziwe? Jak to w ogóle jest możliwe? Serce Reece’a stanęło. – Zatem twierdzisz, iż mnie nie miłujesz? – naciskał. – Nie znam cię – odpowiedziała. – Nie twierdzę, iż cię nie miłuję. Nie mówię też, że ciebie kocham. Nie są to słowa, których używam z łatwością. Nie wobec obcej mi osoby. – Cóż, jak masz mnie poznać, jeśli nawet nie dajesz mi szansy? – ponaglał ją Reece. Tym razem to ona się zarumieniła. – Jesteś królewiczem – powiedziała. – Ja zaś zwykłą dziewczyną. Nigdy się nam nie powiedzie. – Jak możesz być tego taka pewna? – zapytał Reece. – Ja sądzę, iż się powiedzie. Spojrzała na niego, pierwszy raz poważnie, jakby w końcu naprawdę zrozumiała jego słowa. – Co mówisz? – zapytała. Reece wziął głęboki oddech. – Proszę, abyś ze mną pojechała. Mówię, iż chcę zabrać cię ze sobą. Iż pragnę, byś dała nam szansę. I dokładnie to mam na myśli. Nie jestem jednym z przejezdnych. Miłość traktuję poważnie. I wiem, co czuję do ciebie. Nie zmrużyłem oka przez całą noc – o niczym innym nie mogę myśleć. Jej policzki pokryły się purpurą. Przestąpiła z nogi na nogę z podenerwowania. – Powiedz – poprosił Reece, nieco ochłonąwszy. – Czy w ogóle o mnie nie myślisz? Selese spuściła wzrok na ziemię i zaczerwieniła się jeszcze bardziej. – O niczym innym nie myślałam, od kiedy odszedłeś stąd wczoraj – powiedziała miękkim głosem, wciąż spoglądając w dół, jakby bała się do tego przyznać. Jego serce przepełniła radość. Gotów był ogłosić to całemu światu. Nie mógł uwierzyć, że podzielała jego uczucia. – Dlaczego zatem mi się opierasz? – zapytał błagalnym tonem. Podniosła wzrok, a jej oczy wypełniały łzy.

– Znudzisz się mną po dniu – powiedziała. – Stanę się jedynie pośmiewiskiem, wiejską dziewką sprowadzoną na królewski dwór. Wszyscy będą mnie wytykać. A ty wybierzesz sobie kolejną pannę. Nie chcę przez to przechodzić. – Nikt nie będzie ciebie wytykał – powiedział z naciskiem Reece. – A już z pewnością nie ja. Nie dbam o to, co inni pomyślą. Pragnę, byś tam pojechała. Pragnę, byś stanęła u mego boku. Zajrzała mu w oczy. Pierwszy raz naprawdę dostrzegł, jakim uczuciem go darzyła. Nie mógł doczekać się jej odpowiedzi: pochylił się, objął dłonią jej twarz, przyciągnął do siebie i pocałował. Nie opierała się. Nie oddała pocałunku, ale też nie cofnęła się przed nim. Dotyk jej ust był rozkoszny. Reece trwał w pocałunku tak długo, jak mógł. Nie chciał przerywać. Kiedy jednak oderwał od niej usta, poczuł, jakby przeniósł się do innego świata. Uświadomił sobie, że stała przed nim kobieta, z którą miał spędzić resztę życia. Nagle zabrzmiał róg. Jego odgłos przeciął poranne niebo. Reece odwrócił się i ujrzał, jak cała wieś pognała w jednym kierunku. Dostrzegł jeźdźca galopującego samotnie, gnającego od strony Królewskiego Grodu. Przybywał posłaniec. Reece zrozumiał natychmiast, iż jakiekolwiek wieści przynosił, nie mogło to być nic dobrego. * Thor stał pośrodku Sulpy skąpanej w blasku poranka. Odwrócił się z resztą mieszkańców osady i zauważył posłańca galopującego przez pustkowia w jego kierunku. Wprost z traktu wiodącego do Królewskiego Grodu. Zmrużył oczy przed słońcem zastanawiając się, czy to aby nie zjawa. Jednak odgłos rogu rozbrzmiewał wciąż dokoła. Thor wiedział, iż nadjeżdżający mężczyzna był prawdziwy. Wzmógł czujność, jakby szykował się do walki, ale zaraz potem zdał sobie sprawę, że jeździec był sam. Jego serce zabiło mocniej. Z czymkolwiek przybywał ten człowiek, nie mogły to być dobre wieści. Nie – sądząc po tym, jak poganiał wierzchowca. Kiedy podjechał bliżej, Thor wybiegł mu na spotkanie. Jego serce zamarło, kiedy uświadomił sobie, kim był ów mężczyzna. Steffen, ten garbus, który ocalił życie Gwen. Cwałował niestrudzenie, a jego twarz zlana była krwią i potem. Najwyraźniej spędził na koniu całą noc. Thor wyczuł jego zniecierpliwienie, nawet z tej odległości, a każda cząstka jego ciała zdawała się krzyczeć, iż stało się coś okropnego. Thor podbiegł jeszcze bardziej do przodu, chcąc powitać go przed wszystkimi, przy wjazdowej bramie. Steffen zeskoczył z wierzchowca i dysząc ciężko pośpieszył do niego. Ukłonił się zdawkowo. – Najjaśniejszy panie – zaczął ledwie łapiąc oddech. – Przynieście mu wody! – rozkazał Thor. Natychmiast podbiegł do niego wiejski chłopiec z wiadrem wody. Steffen chwycił je, przechylił i zaczął pić przełykając głośno, po czym polał głowę resztkami wody. Wytarł twarz wierzchem dłoni, odetchnął głęboko kilka razy i podniósł wzrok na Thora.

– Najjaśniejszy panie, stało się coś strasznego – zaczął. – Gwendolyn. Serce Thora waliło coraz mocniej. – Wpadliśmy w zasadzkę zgotowaną przez Nevarunów. Najpierw przybyło kilku i zdołaliśmy ich powyrzynać. Lecz potem zjechała cała armia. Pochłonęła nas. Staliśmy sami na szczycie wzgórza – Gwen, ja i lampart. Nikt nie przybył, nie stanął w naszej obronie. Steffen rozpłakał się nagle. Thor podszedł do niego ogarnięty paniką, chwycił małego człowieczka za ramiona i potrząsnął nim. – Mów, co się stało! – zażądał. – Czy z nią wszystko w porządku? Steffen potrząsnął głową. – Kazała mi ciebie odszukać. Chciałem zostać i walczyć do samego końca. Ale nalegała, bym poszedł i sprowadził ciebie. Kiedy ją opuszczałem, byli juz blisko. Nic nie mogłem uczynić. Nie wiem nawet, czy jeszcze żyje. Steffen płakał, a Thor stał ogarnięty poczuciem winy. Znienawidził siebie za to, że zostawił ją samą, że nie wrócił do niej wcześniej. Nie mógł znieść myśli, że ktoś ją porwał, że została bez jakiejkolwiek ochrony, zdana tylko na siebie. Czuł rozdzierającą rozpacz. Wtem poczuł wzbierający w nim gniew – uczucie, które całkowicie nim zawładnęło – pragnienie zemsty oraz chęć ocalenia jej, jeśli jeszcze żyła. Nie było czasu do stracenia. – NA KOŃ! – wrzasnął do braci legionistów, którzy zdążyli już skupić się wokół niego i wysłuchać słów Steffena. Po chwili wszyscy łącznie z Thorem dosiadali już wierzchowców. Thor ubódł swego konia mocniej niż kiedykolwiek i popędził ile sił przez pustkowia, kierując się do Królewskiego Grodu. Modlił się, by Gwen jeszcze żyła.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI Thor galopował na czele niewielkiego oddziału legionistów, spiesząc w kierunku Królewskiego Grodu. Wszyscy byli wyczerpani całodniową jazdą, nieustannym poganianiem koni. Drugie słońce rozpoczęło już wędrówkę ku zachodowi, kiedy Thor wjechał po zwodzonym moście pod Królewską Bramą i wyminął królewskiego strażnika, nie zwalniając ani trochę. Jego kompania podążyła za nim przez tunel i na zewnątrz; wjechali do Królewskiego Grodu, wznosząc za sobą tumany kurzu. Jechali dalej przez cały Gród, przez położoną po drugiej stronie murów bramę, za Steffenem, który prowadził ich do miejsca zasadzki. Tam, gdzie Gwen stawiła opór Nevarunom. Serce Thora waliło mocno. Modlił się w duchu, gdyż nadziei mu brakło, iż może znajdzie ją tutaj żywą. I Krohna. Po sposobie, w jaki opisał to Steffen, wiedział jednak, iż szanse były niewielkie. Mogła już nie żyć. Krohn również. Thor musiał zobaczyć to na własne oczy. Był wdzięczny swym braciom; wszyscy ruszyli za nim w tę podróż, mogąc przecież udać się gdziekolwiek indziej. Żaden z nich się nie zawahał, nawet przez chwilę. Czuł, że naprawdę byli jego braćmi. Jechali coraz dalej i dalej, przez pola, wzniesienia i ogromne polany kwiatów. Kiedy pokonali kolejne wzniesienia i wychynęli zza zakrętu, Thor spostrzegł Estopheles kołującą wysoko i poczuł, że byli już blisko. Minęli kolejne wzniesienie i serce Thora stanęło. Przed sobą ujrzał pobojowisko. Pospieszył konia, wychodząc na prowadzenie, i pierwszy dotarł na miejsce koszmaru. Na szczycie wzgórza leżało kilka ciał nevaruńskich żołnierzy, w zbrojach zabarwionych charakterystycznie na zielono i żółto. Nawet z tej odległości widział rozlew krwi, jaki się tam dokonał. Co więcej, wyczuwał go w każdej cząstce ziemi. Tę wielką tragedię, która tu się wydarzyła. I znienawidził się, że nie było go tu, by ochronić Gwen. Wjechali na szczyt i zsiedli z koni przy stercie ciał. Thor zeskoczył ze swojego, zanim rumak zdążył się na dobre zatrzymać i jął przeszukiwać ciała rozpaczliwie, ze łzami cisnącymi się do oczu, mając nadzieję i modląc się, aby jednym z nich nie okazała się Gwen. Już na pierwszy rzut oka stwierdził, że Steffen mówił prawdę. Był mu niezmiernie wdzięczny za to, iż bronił Gwen najlepiej, jak umiał. Thor lustrował twarze poległych z rozpaczą, biegając między nimi, podobnie, jak inni legioniści. Jego serce jednak podpowiadało mu to, co już wiedział: Gwendolyn tu nie było. Została uprowadzona. Poczuł, jakby ktoś zdzielił go obuchem. Z jednej strony poczuł ulgę, że nie znalazł jej ciała. Mógł przynajmniej mieć nadzieję, że ona wciąż żyje. Z drugiej zaś strony, wyobraził sobie, jak ją porywali i te wszystkie okropne rzeczy, przez które musiała

później przejść. W jego ciele zagorzał płomień – nagłe pragnienie ocalenia jej – i pomszczenia. Thor lustrował cały teren pokryty krwią i zauważył coś, co natchnęło go złym przeczuciem: Krohn leżał w bezruchu na boku, a z jego łba sączyła się krew. Thor podbiegł do niego, upadł na kolana i położył na nim dłoń. Dostrzegł, że jeszcze oddycha, wprawdzie płytko, ale poczuł wielką ulgę. Zauważył krew na jego kłach. Kiedy rozejrzał się dokoła po ciałach, zrozumiał, jakiego spustoszenia poczynił Krohn. Poczuł wielką wdzięczność dla swego lamparta za ochronę Gwen – jednocześnie też i wielkie poczucie winy. – Krohn – powiedział łagodnie, poszturchując go delikatnie. Jego ciało było wciąż ciepłe, jednak Krohn nie reagował. – Krohn – nalegał Thor, potrząsając kota. – Obudź się! Proszę! Potrząsał nim coraz mocniej, aż w końcu Krohn otworzył jedno oko. Spojrzał przez niewielką szczelinę, po czym zamknął je z powrotem. Thor widział, że kot cierpi, że został ciężko raniony. Wyczuł, że jeśli szybko nie sprowadzi pomocy, to Krohn umrze. Nie marnował czasu. Podniósł Krohna, zdziwiony, jaki ciężki się zrobił. Przewiesił przez ramię i zaniósł do Steffena. Ułożył go na jego koniu. Krohn spoczął tam bezwładnie, niczym sakwa. Wówczas Thor zwrócił się do Steffena. – Zawieź go do uzdrowicielki. Natychmiast. Nie marnuj ani chwili! Powiedz jej, iż ma zrobić wszystko, co może, by go uratować. JEDŹ! Steffen wskoczył na konia bez chwili wahania i pogalopował w dół wzgórza z Krohnem zwisającym z siodła. Thor odwrócił się i zmierzył wzrokiem legionistów. – Muszę odnaleźć Gwen – powiedział z determinacją – czuję wyrzuty sumienia, że nie zapobiegłem jej porwaniu. Nie mogę zwlekać ani chwili dłużej. Jeśli jest jakaś szansa, iż ona żyje, to liczy się każda minuta. Nie oczekuję, że udacie się ze mną. Stanę naprzeciw całej armii Nevarunów, sam, wobec ogromnej liczby wojowników. Reece wystąpił na przód i chwycił rękojeść swego miecza. – Dokładnie tak, jak lubię – powiedział. – I ja – dodał Elden. – I ja – wtrącił O’Connor. – My również – dodali bliźniacy. – Nigdy nie zostawimy ciebie samego w obliczu całej armii – powiedział Reece. – Nie po tym wszystkim, przez co przeszliśmy. Wszak Gwen jest moją siostrą. I nadejdzie dzień, kiedy zostanie twoją żoną. – Twoja krew to nasza krew – powiedział Elden. Thor skinął głową, rozumiejąc ich i będąc im niezmiernie wdzięcznym. Zrobiłby to samo dla każdego z nich.

– Jesteście pewni, że chcecie podjąć ryzyko? – spytał Thor. – To moja bitwa. Nie chcę was w to wciągać. – Jeśli kiedykolwiek myślałeś, że pozwolimy ci jechać samemu – powiedział Reece – to jesteś szalony. Przestańmy zatem marnować czas i sprowadźmy moją siostrę do domu. Thor spojrzał na twarze legionistów, jego braci i ujrzał ich determinację. Uświadomił sobie jak bardzo może na nich liczyć i był im za to wdzięczny. Dosiedli swych wierzchowców jak na komendę. Thor ubódł własnego, zmuszając go do galopu i popędził przez pole kwiatów, w kierunku odległego traktu prowadzącego z Królewskiego Grodu do odległych prowincji. W pewnej chwili sprawdził odruchowo broń przytroczoną do pasa, przewieszoną na plecach i umocowaną do siodła na całej jego długości. Był w pełni uzbrojony. To dobrze. Tam, dokąd się udawał, będzie potrzebował każdej sztuki. Wyruszał z misją samobójczą. I jeśli miał umrzeć w ten sposób, próbując uratować Gwen, niechaj i tak będzie. * Popędzał konia z całych sił, jadąc wśród swych braci legionistów, coraz dalej i dalej na południe, w kierunku odległej prowincji Nevarunów. Podążali śladami zostawionymi przez hordy wojowników, przez stratowane pola kwiatów, z powrotem na główny trakt wiodący do Królewskiego Grodu. Wyglądało na to, iż przybyli po Gwen w grupie stu wojowników, sądząc po rozmiarach wydeptanej trawy, połamanych gałęziach, śladach końskich kopyt na ziemi. Thor widział wyraźnie, gdzie zmierzali Nevaruni, a świeże ślady dawały mu nadzieję. Może zdąży dotrzeć do niej na czas. Popędzając konia co rusz, modlił się w duchu, by zdołał dotrzeć do Nevarunów, zanim wjadą do swej fortecy. Musiał wyprzedzić ich na trakcie, jeśli w ogóle chciał mieć jakąś nadzieję. Spodziewał się, iż zwolnią w którejś chwili i dadzą mu w ten sposób szansę, by ich dogonił. Przypuszczał, że właśnie tak zrobią. Wszak po opuszczeniu Królewskiego Grodu, kogo, taka armia złożona z setki Nevarunów, zaciekłych i barbarzyńskich wojowników, miałaby się bać? Z pewnością zwolnią i pojadą kłusem, albo nawet stępem. Niespiesznie i bezkarnie. Myśl, że Gwen była tam gdzieś wśród nich, paliła go żywym ogniem. Nie mógł tego znieść. Nienawidził Garetha tak, jak jeszcze nikogo – i poprzysiągł mu zemstę. Thor wiedział, że Gwendolyn była silna, zaciekła i dumna. Widział poczynione przez nią szkody na wzgórzu, kiedy odpierała atak Nevarunów wraz ze Steffenem. Był pod wrażeniem, jednak nie zdziwiło go to. Modlił się, aby ta siła pomogła jej zachować zimną krew, mieć wiarę, że Thor po nią przybędzie. Przyjął, iż chcieli, aby żyła jako branka, by mogli wypominać to MacGilom po wieki. Thor był zdecydowany to zmienić. Drugie słońce zaszło już prawie, a oni wciąż galopowali, pozbawieni tchu, podobnie jak ich wierzchowce. Kiedy mogli, popędzali konie do jeszcze szybszego biegu – i w końcu dotarli na płaskowyż położony wysoko na szczycie wzgórza, z którego

rozpościerał się widok na całą okolicę. Thor zobaczył położone poniżej liczne południowe prowincje Kręgu, niezliczone wzniesienia i doliny kontrastujące z niesamowitym, jesiennym niebem, pasmami chmur mieniących się wszystkimi kolorami i drzewa kołyszące się na wietrze. Na horyzoncie zaś dostrzegł liczny oddział Nevarunów. Jechali na południe, przez pola. Thor zauważył, iż zwolnili tempo i jechali teraz kłusem, co zadziałało na niego pobudzająco. Po raz pierwszy poczuł, iż mogą ich dogonić. Ubódł konia i wrzasnął. Pozostali uczynili podobnie i ruszyli w dół zbocza, śladem nevaruńskich żołnierzy, których nie chcieli stracić z oczu. Thor jechał szybciej niż kiedykolwiek, pokonywał kolejne wzgórza, polne drogi, łąki i wijący się las. Zbliżali się coraz bardziej do wroga, aż w końcu pozostało zaledwie kilkaset jardów. Kiedy znaleźli się w zasięgu strzału z łuku, Thor pierwszy raz dostrzegł Gwendolyn. Tylko przez krótką chwilę, ale wystarczyło, by poczuł niewysłowioną ulgę. Żyła. Jechała ze związanymi rękoma, z głową zwieszoną w upokorzeniu, na koniu dowódcy oddziału, który siedząc przed nią, kierował rumakiem tryumfalnie, z aroganckim uśmiechem na twarzy. Jechali na czele oddziału, kilkanaście stóp przed całą resztą, prowadząc zwycięską armię do domu. Thor nie mógł również nie zauważyć ogromu zniszczeń, jakie na swojej drodze zostawiali Nevaruni: splądrowane osady, z których dym wił się aż po horyzont. Formalnie, Nevaruni ślubowali posłuszeństwo MacGilom, jako że zamieszkiwali po ich stronie Highlands. Thor był przekonany, iż nie odważyliby się na taką bezkarność, gdyby na tronie nadal zasiadał ojciec Gwen. Nevaruni byli jednak buntownikami. Zawsze utrudniali sprawowanie jakiejkolwiek nad nimi kontroli. Teraz zaś, kiedy Gareth został królem – i zaprosił ich na dwór, by zabrali jego siostrę – najwidoczniej zrobili to, na co przyszła im ochota. Ich lojalność wobec MacGilów, czy też McCloudów, zawsze pozostawiała wiele do życzenia. Wyglądało na to, że darzyli nią tylko tego, kogo nie mieli ochoty akurat zabić. Z każdą chwilą podjeżdżali coraz bliżej, nadal niezauważeni i Thor uświadomił sobie, że potrzebny był im jakiś plan. Wszak ich grupa liczyła jedynie dziewięciu legionistów, podczas gdy w nevaruńskim oddziale mogło być przynajmniej stu żołnierzy. Pomijając to, Nevaruni byli potężnymi, zaciekłymi wojownikami, półkrwi ludźmi, którzy żyli dla wojny i zabijania. Thor przypomniał sobie opowieści Kolka o bliznach pozostawionych właśnie przez tych mieszańców. Nie mogli zaatakować ich bezpośrednio. Nawet ze swymi, nie do końca poznanymi, mocami Thor wiedział, iż byłaby to bitwa przegrana. Jego moce nie rozwinęły się jeszcze dostatecznie i nie mógł na nich polegać. A gdyby nagle przestały działać, naraziłby wszystkich na rzeź. Musiał obmyślić jakąś strategię. Pędząc dalej, rozmyślał gorączkowo, w jaki sposób najlepiej pokonać nevaruńskich wojowników.

Zlustrował wzrokiem okoliczne tereny i wpadł na pomysł. Widział, iż podążająca tym traktem armia Nevarunów musiała natknąć się za zakrętem na wąską gardziel między dwoma zboczami. Ciągnęła się ona przez dobre sto stóp i właśnie na tym odcinku armia stawała się bezradna. Thor podniósł wzrok, spojrzał na szczyty wzgórz i zauważył piętrzące się na ich krawędziach sterty głazów. Przyszła mu do głowy myśl. – Conval, Conven! – krzyknął. Bliźniacy podjechali do niego. – Widzicie te ostre stoki? Chcę, byście dotarli tam z obu stron i na mój znak zrzucili te głazy. Zmiażdżą przejeżdżających poniżej ludzi. W międzyczasie, zaatakujemy wszystkich, którym uda się ujść stamtąd z życiem. JEDŹCIE! – rozkazał. Conven i Conval oderwali się od grupy i popędzili po trawiastych zboczach wiodących na szczyt wzgórza. Resztę oddziału Thor poprowadził dłuższą, okrężną drogą wiodącą ku wyjściu z wąwozu, mając nadzieję zaskoczyć wyłaniających się po drugiej stronie nevaruńskich żołnierzy. Podążyli wijącą się drogą przez las. Thor zatrzymał się, kiedy dotarli do końcowej linii drzew. Reszta uczyniła to samo. Postanowili czekać. Thor widział, jak Conval i Conven zajęli pozycje na szczytach, wysoko nad głowami niczego niespodziewających się Nevarunów. Siedział na koniu i czekał, obserwował, próbował zachować cierpliwość. Zależało mu na tym, aby głazy wyrządziły jak najwięcej szkód. Musiał czekać, aż wjadą głębiej w rozpadlinę. Musiał jednym uderzeniem pokonać ich jak najwięcej. Musiał też upewnić się, że Gwen wyjechała stamtąd bezpiecznie. Jego rumak wierzgał niespokojnie, a on cały czas obserwował wylot wąwozu. Czekał z walącym sercem na moment pojawienia się Gwen. Musiał ujrzeć jej twarz, zanim da sygnał do ataku. W końcu, po trwającej niemal wieczność chwili, pojawił się dowódca. Wyjechał stamtąd truchtem, z Gwen, ze związanymi rękoma, siedzącą za nim – i Thor dał sygnał. Wyjechawszy zza linii drzew, przypuścił szarżę prosto na nich. Wydał potężny okrzyk bojowy, a jego towarzysze zawtórowali mu. W tej samej chwili Conval i Conven jęli zrzucać głazy, jak szaleni spychali je z krawędzi wzgórz. Kiedy głazy, jeden za drugim, zaczęły toczyć się w dół rozpadliny i uderzać z siłą o jej dno, rozległ się potężny łoskot. Wtórowały mu krzyki i wrzaski ludzi, kiedy na ich głowy zaczęły spadać, niczym grad, potężne głazy, wywołując przeciągłe dudnienie i drżenie ziemi. Wśród Nevarunów zapanował chaos. Ci, którzy przeżyli, unikając w ostatniej chwili któregoś ze skalnych pocisków, wypadali z rozpadliny, podążając za swym dowódcą i Gwen. Thor miał nadzieję, iż niewielu przeżyje – jednak zauważył, iż było ich więcej, niżby chciał. Wyglądało na to, iż ocalało trzydziestu. Wypełzali z rozpadliny jak mrówki i natychmiast ruszali na nieliczny oddział Thora. Mieli znaczną przewagę liczebną. Thor

zaś mógł jedynie kontynuować czołowe natarcie. Przynajmniej zabił już dziesiątki ich żołnierzy; wolał też mierzyć się z trzydziestką, niż z setką. Od strony Nevarunów dobiegł go dźwięk rogu bojowego i wszyscy jak jeden ruszyli na Thora. Thor usłyszał nagle świst strzały. Obejrzał się i ujrzał, jak O’Connor w pełnym galopie wypuścił z łuku kolejne trzy strzały. Patrzył, jak poszybowały w powietrzu i z podziwem dla mistrzostwa przyjaciela stwierdził, iż wszystkie trafiły w swój cel ze śmiertelną precyzją, powalając trzech Nevarunów na ziemię. Natchniony wyczynem O’Connora Thor sięgnął po procę i wystrzelił, uważając na Gwen i dowódcę. Precyzja jego strzałów poskutkowała kolejnymi dwoma powalonymi wojownikami, którzy uderzeni w głowę pospadali z wierzchowców. Elden poszedł za ich przykładem i cisnął swym młotem, a Reece toporem – i unieszkodliwili kolejnych dwóch żołnierzy. Nevaruński oddział nikł w oczach i kiedy Thor i reszta przygotowywała się do uderzenia, było ich już tylko dwa tuziny. Ich szanse na zwycięstwo nadal były niewielkie. Zwłaszcza w walce przeciw Nevarunom, którzy całe swe życie poświęcali bitwom i walkom. Żaden nie wydawał się przerażony, żaden z nich nie zawahał się choćby przez chwilę, kiedy nacierali na Thora i jego ludzi. W dłoniach pewnie dzierżyli bojowe trójzęby, topory i halabardy, jakby od urodzenia nie robili nic innego. Z ich gardeł wydobył się wściekły okrzyk bojowy i chwilę później obie grupy starły się ze sobą w rozdzierającym słuch szczękiem broni. Walka była zajadła. Dowódca Nevarunów upatrzył sobie Thora i natarł bezpośrednio na niego. Trzymając w jednej dłoni dwuręczny topór bojowy, zamachnął się na głowę Thora. Ten musiał zachować ostrożność w odpieraniu ataku ze względu na Gwen siedzącą za dowódcą, który oczywiście dobrze o tym wiedział i uśmiechał się, upajając tą sytuacją. Thor znalazł się w niebezpieczeństwie. Uniósł miecz, który podarował mu Kolk i zablokował uderzenie topora w ostatniej chwili. Było silne, jedno z najsilniejszych, jakie Thor wybronił. Poczuł siłę Nevaruna rozchodzącą się po rękojeści własnego miecza. Szczęk metalu był ogłuszający. Ramiona Thora zatrzęsły się. Zamknął oczy i modlił się, aby miecz, wytopiony z materiału, którego nawet nie znał, nie rozpadł się na dwoje. Poczuł ulgę, kiedy miecz wytrzymał – powstrzymał topór zaledwie kilka cali od jego głowy. Zazwyczaj w takiej sytuacji Thor wychyliłby się i oddał cios – jednak z Gwen siedzącą za mężczyzną nie mógł ryzykować. Był zmuszony przejechać tylko obok, wyminąć dowódcę. Wówczas na chwilę ujrzał oczy Gwen – siedzącej za nim ze związanymi za plecami rękoma – szeroko otwarte ze strachu – THOR! – wrzasnęła rozpaczliwie. Thor nie zdążył się już odwrócić. Zaatakowało go kolejnych dwóch wojowników. Jeden zakręcił w powietrzu bojowym młotem celując w żebra Thora, który odchylił się do tyłu w ostatniej chwili. Młot chybił o włos, zaoszczędziwszy mu licznych złamań.

Thor uniósł miecz i ciął po wyciągniętej ręce żołnierza. Odcięta ręka wraz z młotem upadły na ziemię, a raniony mężczyzna wrzasnął. Drugi wojownik natarł na Thora z toporem. Mężczyzna ciął z ukosa celując w jego głowę. Thor uchylił się w ostatniej chwili i usłyszał świst przelatującego obok ostrza. Odchylił się wraz z mieczem i jednym cięciem odrąbał mężczyźnie głowę. Ta odskoczyła i potoczyła się na ziemię, a bezgłowe ciało żołnierza przejechało jeszcze kilka stóp, po czym osunęło się na bok i runęło na ziemię. Thor nie miał czasu na jakikolwiek odpoczynek: Nevaruni atakowali go ze wszystkich stron, jeden po drugim, wszelkimi możliwymi rodzajami broni. Poczuł mocne uderzenie w bark odbite przez jego zbroję i uświadomił sobie, iż dostał cios maczugą. Szczęk metalu zadzwonił mu w głowie; na szczęście zbroja zapobiegła odniesieniu głębszej rany, jednak ból przeszył całe jego ramię. Kolejny żołnierz natarł na Thora z boku. Wzniósł tarczę i używając jej niczym tarana uderzył Thora w głowę, który, nie spodziewając się czegoś takiego, stoczył się z konia i ze szczękiem metalu uderzył mocno o ziemię. Pozbawiony tchu, wśród koni stąpających w popłochu i donośnych bojowych okrzyków rozlegających się wszędzie dokoła, stoczył się na bok. Podniósł wzrok i dostrzegł Reece’a. Ciął i odpierał ciosy, walcząc jednocześnie z dwoma żołnierzami. Nie ustępował, jednak przewaga liczebna dawała się mu we znaki. Thor dostrzegł też O’Connora, który uniósł łuk gotowy do strzału, oraz Nevaruna, który wytrącił mu trójzębem łuk z rąk, zanim O’Connor zdążył zwolnić cięciwę. Widział, jak Elden uniósł oburącz bojowy młot i strącił jednego Nevaruna z konia – i jak zaraz potem inny Nevarun dźgnął go oszczepem w plecy i powalił na ziemię twarzą do dołu. Thor dostrzegł również pozostałych trzech legionistów, chłopców, z którymi tu przybył, a których nie znał zbyt dobrze. Widział, jak wspaniale walczyli. Jeden z nich zdołał dźgnąć Nevaruna w szyję i zabić go – w tym samym momencie jednak jego pierś przebiła włócznia. Krzyknął i osunął się z konia, a Thor poczuł jego ból. W następnej chwili młody legionista już nie żył. Drugi z nich wbił włócznię w brzuch innego Nevaruna, raniąc go – jednak sam został zaatakowany od tyłu przez dwóch nevaruńskich wojowników. Jeden z nich ciął po nogach jego wierzchowca, drugi zaś roztrzaskał mu głowę młotem, zabijając legionistę na miejscu. Ostatni z trójki skoczył dzielnie ze swego rumaka wprost na dwóch Nevarunów, rozprawiając się z nimi w powietrzu, powalając na ziemię zanim zdążyli go zaatakować. Sięgnął po swój sztylet i wbił w szyję jednego, po czym ciął nim drugiego. W tym samym momencie jego plecy przebił trójząb. Chłopiec wydał z siebie przeraźliwy krzyk i padł martwy na ziemię. Przy życiu pozostali jeszcze Thor, Reece, O’Connor oraz Elden – ich czwórka przeciwko dwudziestu Nevarunom. Zabili już wielu żołnierzy, poważnie przetrzebili

szeregi Nevarunów, jednak wciąż ich przewaga liczebna i tempo, w jakim rozprawiali się z oddziałem Thora świadczyły o tym, iż ich szanse na wygraną są wątpliwe. Klęcząc na kolanach, zablokował uderzenie potężnego miecza dzierżonego przez jednego z Nevarunów, wymierzonego w jego głowę. W tej samej chwili spojrzał na niebo rozświetlone zachodzącym słońcem i w oddali dostrzegł Convala i Convena szarżujących z góry w ich kierunku, spieszących z pomocą. Nevaruńscy wojownicy nie spodziewali się tego i kiedy bliźniacy włączyli się do bitwy i cisnęli włóczniami, z łatwością zabili kolejnych dwóch Nevarunów, zanim reszta spostrzegła nadchodzące od tyłu zagrożenie. Ich szanse wzrosły. Teraz ich szóstka mierzyła się z niespełna dwudziestką wojowników i Thor poczuł przypływ nadziei. W końcu zdołał przeturlać się na bok unikając kolejnego napastnika, po czym odwrócił się i zabił go. Przetoczył się ponownie w bok, chwycił krótką włócznię i cisnął ją w galopującego w jego kierunku żołnierza. Przebił mu szyję, zanim ten zdążył dobyć trójzębu. Raniony mężczyzna cisnął swoją broń w Thora, jednak wytrącony z równowagi trójząb minął Thora o cal i wbił się w ziemię obok niego. Kolejny Nevarun natarł na Thora. Mężczyzna dzierżył w dłoni kiścień o trzech bijakach zawieszonych na długich łańcuchach. Thor schylił się i trzy metalowe, kolczaste kule świsnęły przy uchu, otarłszy się o jego hełm. Kiedy żołnierz go minął, Thor sięgnął po procę i cisnął odłamkiem skały w tył jego głowy, zwalając mężczyznę z konia i pozbawiając go broni. Thor zanurkował w dół, ratując się przed stratowaniem przez nadjeżdżającego konia, po czym chwycił leżący na ziemi kiścień z długim łańcuchem, przetoczył się, skoczył na nogi i, zakręciwszy łańcuchem, uderzył bijakami dwóch nadjeżdżających właśnie żołnierzy. Trafił obydwu. Stoczyli się na ziemię ze szczękiem metalu. Thor zakręcił bijakami wysoko nad głową i uderzył ich ponownie, zanim zdążyli powstać, powalając ich z powrotem na ziemię. Wysoko na niebie rozległ się pisk i Thor spostrzegł Estopheles, swoją sokolicę. Kiedy kolejny żołnierz natarł na Thora od tyłu z wysoko uniesionym oszczepem, Estopheles zanurkowała i dziobnęła mężczyznę w nadgarstek, zanim zdołał wykonać rzut. Żołnierz wrzasnął, wypuścił oszczep z dłoni i spadł z konia przy szczęku metalowej zbroi. Thor chwycił oszczep, odwrócił się na pięcie i zatopił go w sercu wojownika. Nagle jednak zabrakło mu tchu. Ktoś brutalnie zaatakował go od tyłu, powalił twarzą do ziemi. Chwilę potem jakiś wojownik przygniótł go do ziemi całym ciężarem zakutego w zbroję ciała. Thor obrócił się i usiłował walczyć z wojownikiem; chwycił go za nadgarstek w chwili, kiedy ten próbował zatopić mu w szyi trzymany w dłoni sztylet. Trzęsącą się z wysiłku ręką przytrzymał dłoń przeciwnika w bezpiecznej odległości, po czym uniósł głowę i uderzył nią, łamiąc nos wojownika. Żołnierz wrzasnął, a Thor zrzucił go z siebie wprost pod nogi kłusującego konia, który w ułamku sekundy stratował go na śmierć.

Thor był wyczerpany ponad miarę, walczył o każdy pojedynczy oddech. Jego bracia walczyli wokół niego o życie. Widział, iż powoli zaczynali przegrywać. O’Connor wrzasnął, kiedy jakiś Nevarun zdołał ciąć go w ramię, z którego obficie trysnęła krew. Elden otrzymał potężny cios maczugą w bark i potykając, potoczył się w tył, na ziemię. Reece uchylił się przed mieczem, jednak jego refleks nie był już taki, jak powinien. Thor wiedział, że jego przyjaciel ledwo uniknął śmierci. Wiedział też, że musiał szybko coś wymyślić; w innym razie wszyscy jego bracia wkrótce zginą. Poczuł żar, moc wzbierającą w całym ciele. Pomodlił się w duchu, aby tym razem udało mu się nad nią zapanować. Przynajmniej na tyle, aby wydostać ich z opałów, aby zapewnić Gwen bezpieczeństwo. Proszę, Boże, wspomóż mnie. Pomóż wygrać mi tę bitwę. Dwóch kolejnych żołnierzy zaatakowało Thora. Jeden z nich zamachnął się i cisnął w niego nożem. Thor widział, jak nóż, obracając się w powietrzu, szybko zbliżał się do niego. Nie miał czasu na reakcję. Stojąc bezradnie, uniósł dłoń i spróbował użyć mocy, by zatrzymać ostrze. Nóż zawisł w powietrzu tuż przed jego dłonią i spadł, nie wyrządzając żadnej szkody. Thor uniósł drugą dłoń. Czuł w sobie moc wzrastającą gwałtownie, potężniejszą, niż kiedykolwiek dotychczas. Uświadomił sobie, że tym razem coś się zmieniło. Coś w nim samym; poczuł się potężny, jak nigdy dotąd. Zmusił ziemię do posłuszeństwa. Czuł każde jej pęknięcie, kontury głazów; rozsunął dłonie na boki, jakby rozkazując jej się otworzyć. Nagle zagrzmiało i ziemia zaczęła drżeć, potem zatrzęsła się i otworzyła. Rozdzieliła się na dwoje, najpierw na kilka stóp, potem otwór stawał się coraz szerszy i dłuższy. Kilku żołnierzy szarżujących akurat w jego kierunku, wpadło wraz z końmi do rozpadliny i z wrzaskiem stoczyło się w otchłań. Kolejny Nevarun, walczący akurat z Eldenem, potknął się i poleciał w dół w chwili, kiedy miał zadać Eldenowi śmiertelny cios. Thor obejrzał się i zauważył innego Nevaruna, który uniósł dwuręczny topór wysoko nad głowę, gotując się do zadania ciosu leżącemu na brzuchu O’Connorowi. Nevarun miał go już zabić, jednak Thor przesunął dłoń w jego kierunku i cisnął kulę energii. Żołnierz uniósł się w powietrze i poleciał w tył, wprost w otchłań, upuściwszy topór i nie trafiając O’Connora. Thor odwrócił się w stronę innego żołnierza, który zamierzał pchnąć mieczem Reece’a. Jego ręka zawisła jednak w pół uderzenia, dając Reece’owi czas, by się odwrócił i ciął mężczyznę swoim mieczem. Thor obracał się co chwila i powstrzymywał kolejnych Nevarunów przed atakowaniem jego przyjaciół, ratując im życie i ułatwiając pokonanie przeciwnika. Pole bitwy szybko zaczęło się zmieniać, kiedy przy życiu pozostali już tylko nieliczni wrogowie.

Thor zaczął już myśleć optymistycznie, kiedy nagle na swoich plecach poczuł potężne uderzenie, jakby młota, który wbił mu się w zbroję i powalił na ziemię. Uderzył mocno w ziemię, po czym przetoczył się i skoczył na nogi. Stał przed nim dowódca Nevarunów. W jednej ręce dzierżył dwuręczny, bojowy młot, w drugiej zaś długi łańcuch, którym zakręcił w powietrzu. Na jego twarz wypełzł złośliwy uśmiech. Za nim zaś Thor dostrzegł Gwen przywiązaną do konia, zmuszoną, by to oglądać, bezradną, z oczyma szeroko otwartymi ze strachu i rozpaczy. – Sądziłeś, iż możesz odebrać mi moją dziewkę – warknął wojownik, spoglądając w dół na Thora. Zakręcił łańcuchem nad głową, a Thor uniósł dłoń zamierzając użyć swej mocy do powstrzymania go. Jednak z jakiegoś powodu jego magia nie imała się tego mężczyzny. Kiedy Thor skoczył na nogi, łańcuch okręcił się wokół nich kilka razy. Wojownik pociągnął i Thor upadł płasko na plecy ze związanymi nogami, całkiem bezradny. Thor nie wiedział, jakimi mocami władał jego przeciwnik, jednak były one znaczne, niespotykane u jakiegokolwiek wojownika, z którym przyszło Thorowi walczyć. Kiedy leżał bezradnie na plecach, wojownik podszedł do niego, uniósł młot i opuścił z siłą na jego głowę. Thor przetoczył się w bok w ostatniej sekundzie i młot ugrzązł głęboko w ziemi. Podniósł się i ze związanymi wciąż nogami sięgnął do pasa po miecz. Zanim jednak zdążył dosięgnąć broni, wojownik uderzył go wierzchem dłoni i posłał z powrotem na ziemię. Thor leżał bezbronny, w głowie mu dzwoniło, a wojownik wyrwał swój młot z ziemi, stanął nad Thorem i ponownie uniósł broń wysoko nad głowę. Był gotów zmiażdżyć czaszkę Thora, kiedy ten leżał bezradnie, nie mając żadnej możliwości obrony. – Rzeknij dobranoc, młody – powiedział, uśmiechając się szeroko. Nagle młot znieruchomiał w pół lotu, a oczy mężczyzny otworzyły się szeroko. Thor spojrzał na niego najpierw zdezorientowany, potem zauważył strzałę tkwiącą w jego szyi i jej bełt wystający pod brodą. Wojownik stał w miejscu bez najmniejszego ruchu, z młotem wciąż uniesionym wysoko. W jego ranie burzyła się krew, sączyła w dół i skapywała na jego napierśnik. Upuścił młot, który wylądował obuchem na ziemi i zwalił się tuż obok Thora – martwy. Thor podniósł wzrok i zobaczył Gwendolyn. Siedziała na koniu. W jej rękach tkwił łuk i strzała i to właśnie ona zabiła wojownika. W jakiś sposób udało jej się zerwać więzy. Jej ręce trzęsły się jeszcze, kiedy spojrzała na Thora. W tej chwili Thor darzył ją miłością większą, niż kiedykolwiek. Podniósł się, zdjął łańcuchy wiążące stopy, podbiegł do Gwen, wskoczył na konia i objął ją. Czując jej głowę na swym ramieniu, odetchnął z przemożną ulgą. Była bezpieczna. I znów byli razem.

Thor ogarnął wzrokiem pole bitwy i zauważył trzech Nevarunów przy życiu. Z jednym rozprawiał się właśnie Elden, z drugim O’Connor, trzeci zaś walczył z Reece’em. W pewnej chwili Reece pośliznął się, a jego przeciwnik wzniósł miecz gotując się do zadania mu śmiertelnego ciosu. Thor podjechał do nich galopem, wyciągnął krótką włócznię przytroczoną do siodła i zanim mężczyzna zdążył odrąbać Reece’owi głowę, cisnął nią. Drzewce przebiło go na wylot i mężczyzna osunął się na kolana martwy. Siedząc wraz z Gwen na koniu, Thor rozejrzał się dokoła. Otaczający ich teren przypominał prawdziwą rzeź. Ciała nevaruńskich wojowników spoczywały na ziemi pokrytej kałużami krwi, oddzielone od nich rozpadliną w ziemi. Tylko pięciu legionistów przeżyło: Thor, Reece, O’Connor, Elden i bliźniacy. Wszyscy odnieśli rany, byli wyczerpani i oddychali ciężko. Lecz to oni wyszli z walki zwycięsko. Thor uniósł miecz wysoko w górę i poczuł, jak rozpiera go radość ze zwycięstwa. – NIECH ŻYJE LEGION! – krzyknął. Pozostali odwrócili się i podnieśli swe miecze w odezwie. – NIECH ŻYJE LEGION!

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI Andronicus był wściekły. Prowadził swą potężną armię wzdłuż krawędzi kanionu, na północ, w kierunku Wschodniego Przejścia do Kręgu. Jego oddziały wciąż rosły w siłę w miarę jak coraz więcej statków i łodzi floty Imperium lądowało na brzegach morza i coraz więcej żołnierzy schodziło na ląd, gromadząc się tłumnie pod jego komendą. Czuł się upokorzony tym, w jaki sposób zwiódł go więzień McCloud, który pozwolił mu uwierzyć, iż potrafi przeprowadzić go przez kanion. Lata minęły, od kiedy ostatni raz ktoś zadrwił sobie z niego. Zdał sobie sprawę z tego, że jego obsesja w dążeniu do pokonania kanionu sprawiła, iż stał się nieostrożny i dał się oszukać. Trząsł się cały ze złości na myśl o tej zniewadze, mimo że zabił już więźnia. Żałował, że nie może wytropić jego rodziny i zabić jej również. Z każdym krokiem rosła jego determinacja, by w jakiś sposób przebyć kanion i zniszczyć cały Krąg, sprawić, by ci wszyscy ludzie cierpieli. Nie mogąc jednak go pokonać, nie był w stanie nic zrobić. Wiedział, że w tym momencie cała jego wyprawa okazała się daremna, że na nic zdało się zmobilizowanie takich sił. Mimo to, nie mógł znieść myśli, iż miałby zawrócić, opuścić to miejsce, powrócić do domu w niesławie. Zwłaszcza teraz, kiedy jego wszyscy ludzie byli już tutaj, a z każdą chwilą pojawiali się nowi. Pomyślał, że przynajmniej podejdzie do głównego miejsca przeprawy McCloudów, mostu strzeżonego przez jego żołnierzy i zobaczy, czy uda mu się sprowokować któregoś, by wyszedł spod ochronnej bariery kanionu. Jeśli w ogóle którykolwiek z nich okazałby się na tyle durny, aby to zrobić. Może poddałby ich torturom, może nawet zabił kilku. Przynajmniej złagodziłoby to jego zły nastrój. Mógł też wykorzystać okazję i kolejny raz sprawdzić, czy w barierze nie ma jakiegoś wyłomu. Mógł zrzucić w przepaść kilku swych żołnierzy i zobaczyć, czy przeżyją. Kto wie? Być może znalazłby jakiś słaby punkt. Jechał w wolnym tempie. Za nim rozbrzmiewał odgłos tysięcy maszerujących w jednym rytmie żołnierzy. Szli wzdłuż krawędzi kanionu, aż w końcu, zza zakrętu, wyłonił się ich cel: Wschodnie Przejście, tysiące żołnierzy McClouda porozstawianych wzdłuż mostu wiodącego ku jego ziemiom. Andronicus oddałby wszystko, by móc stanąć po drugiej stronie kanionu. Czuł jego smak nawet z tej odległości. Zauważył, jak ludzie McClouda zareagowali nerwowo na widok nadchodzącej armii, zbliżającej się do głównego wejścia na most. Podprowadził ich do krawędzi kanionu i zatrzymał się ledwie stopę przed nią. Wśród obydwu armii zaległa pełna napięcia cisza. Żołnierze McClouda pozostali rozsądnie na moście, po swojej stronie energetycznej bariery, nie ośmielając się narazić na niebezpieczeństwo, jakie czekało poza nią.

Andronicus skinął głową w stronę jednego ze swych dowódców, który wypchnął kilku żołnierzy przed szereg. Mężczyźni unieśli miecze i zaatakowali ludzi McClouda. Dziesiątka pechowców rzuciła się na most – lecz w chwili, kiedy przekroczyli linię, kiedy postawili nogę na moście, przekroczyli mistyczną barierę kanionu, cała dziesiątka rozsypała się, spłonęła w jednej chwili pozostawiając po sobie jedynie sterty popiołu pod stopami żołnierzy McClouda. Andronicus zmarszczył brwi. Nic się nie zmieniło. Nadal nie było sposobu, aby przejść. – Wyjdźcie tu, na tę stronę kanionu i walczcie z nami jak mężczyźni! – zagrzmiał Andronicus, a jego głos poniósł się echem po kanionie. Żołnierze McClouda stali na baczność na moście, wszyscy w idealnym porządku, nie śmiąc się poruszyć. Byli na to zbyt sprytni. Obie armie stały w impasie. Andronicusa ogarniała coraz większa desperacja. – Przepuśćcie mnie przez most – zagrzmiał Andronicus, próbując innej taktyki – a ofiaruję wam bogactwa, o jakich nigdy wam się nie śniło. Zostaniecie żołnierzami Imperium. Obsypię was złotem. Każdy z was zostanie generałem w mojej armii. Wszystko, czego zapragniecie, będzie wasze. Kolejny raz jego przemowa spotkała się jedynie z milczeniem. Żołnierze stali w pełnej napięcia ciszy idealnie na baczność i ani drgnęli. Nic, tylko upiorna cisza i wycie wiatru. Mgła zalegająca w kanionie napływała falami, otulając ich ze wszystkich stron, raz po raz odsłaniając ich i zasłaniając, kiedy tak stali i odwracali wzrok. Andronicus był zakłopotany. Nagle chwycił łuk i strzałę tkwiące w rękach któregoś z żołnierzy, naciągnął i wypuścił w kierunku najbliżej stojącego żołnierza McClouda. W chwili, kiedy strzała uderzyła w niewidzialna tarczę kanionu, rozpadła się w powietrzu. Andronicus chwycił sztylet przytroczony do pasa i rzucił go. I ta broń rozpadła się w locie. Odchylił się i zawył z wściekłości, nie wiedząc jak przebyć kanion. Było to jedyne miejsce na całym świecie, nad którym nie potrafił zapanować, ostatnia rzecz, której nie mógł posiąść. Nie miał wyboru. Pozostało mu jedynie zawrócić, wrócić do domu. Dał się nabrać i musiał się z tym pogodzić. Znajdzie inny sposób, w innym czasie, na przekroczenie kanionu i podporządkowanie sobie całego Kręgu. Im dłużej zaś teraz zwlekał, tym więcej czasu marnował. Zanim jednak odszedł, musiał na kimś wyładować zły nastrój. Zanim więc odwrócił się i odjechał, chwycił jednego ze swych szeregowych żołnierzy, uniósł wysoko nad głowę obiema rękoma, podbiegł do kanionu i cisnął nim znad krawędzi. Spodziewał się, że kiedy ciało żołnierza przeleci nad nią, rozpadnie się, zamieni w proch, podobnie jak i inni.

Doznał jednak szoku. Żołnierz przeleciał w powietrzu ponad krawędzią kanionu i bez szwanku runął w dół, wrzeszcząc i wymachując rękoma przez całą drogę na dno, na powitanie śmierci. Andronicus stał wpatrując się w to, mrugając oczyma i nie rozumiejąc, co właśnie się stało. Jakby ktoś nagle wyłączył tarczę ochronną. Chwycił kolejnego żołnierza i popchnął tym razem w kierunku mostu. Mężczyzna był przerażony. Widział, co stało się z jego kompanami. Andronicus popchnął go jednak, przytknąwszy włócznię do jego szyi, i mężczyzna pobiegł posłusznie. Zasłonił twarz rękoma przed wejściem na most, sądząc, że za chwilę umrze. Tym razem jednak stało się coś innego: żołnierz pobiegł dalej po moście. Nie rozpadł się jak pozostali. Stanął pośród żołnierzy McClouda. Żywy. Żołnierze McClouda wydawali się równie zaskoczeni, co Andronicus. Zaatakowali i zabili samotnego mężczyznę w ułamku sekundy. Potem odwrócili się i spojrzeli na armię Imperium z całkiem nowym szacunkiem – i strachem. Nie było już między nimi bariery. Zaszła jakaś zmiana. Setki żołnierzy McClouda zaczęły wycofywać się powoli, rozglądając nerwowo, nie rozumiejąc, co się stało. Andronicus również tego nie pojmował. Tarcza opadła. Naprawdę znikła. Co się stało? Nie czekał, by się tego dowiedzieć. – DO ATAKU! – wrzasnął. Tysiące jego ludzi rzuciło się na most, wywołując popłoch wśród ludzi McClouda. Zaczęli mordować ich i ścigać tych, którzy wzięli nogi za pas. Andronicus obserwował i czekał, chcąc zobaczyć, co się wydarzy, czy tarcza w jakiś sposób powróci. Ku jego zdziwieniu, żadnemu z jego ludzi nic się nie stało. Nacierali, posuwając się mostem coraz dalej i schodzili z niego po drugiej stronie. Stawali na ziemiach Kręgu należących do McCloudów. Cali i zdrowi. Tarcza opadła. Andronicus uśmiechnął się. Był zadowolony, szczęśliwszy niż kiedykolwiek w życiu. Dobył miecza i ruszył do ataku przyłączając się do swych ludzi. Wmieszał się w ogólny zgiełk i pokonując most zabił kilku swoich żołnierzy, tak dla zabawy. Znów czuł się jak mały chłopiec. Po chwili był już po stronie McCloudów. Pierwszy raz stał na ziemi Kręgu należącej do McClouda. O tej chwili marzył przez całe życie. Nie mógł w to uwierzyć. Nareszcie był tutaj. Stojąc wśród mijających go żołnierzy, klęknął i dotknął ziemi dłońmi, po czym nachylił się i pocałował ją. Podniósł wzrok i na horyzoncie dostrzegł miasto McClouda.

Uśmiechnął się szeroko, szyderczo, zwycięsko. Nadeszła pora złożyć McCloudowi wizytę.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY Thor wraz z siedzącą za nim Gwen wracali konno do Królewskiego Grodu. Obok nich jechali Reece, O’Connor, Elden i bliźniacy. Thor był wyczerpany, ale też przepełniało go uczucie wdzięczności. Drugie słońce właśnie zachodziło, a ich kompania jechała lekkim kłusem pod wspaniałym niebem. Thor czuł się znużony ponad miarę. Ból promieniował z każdego mięśnia w jego ciele, jakby właśnie wracał z wojny. Jednakże obecność Gwen – dotyk obejmujących go rąk, jej policzka na plecach – sprawiała, iż znużenie mijało. Mając ją przy boku czuł, że wszystko na całym świecie było w porządku. Był wdzięczny, że żyje, że nie została ranna, że dowódca Nevarunów nie miał okazji pokazać jej, na co go stać. Był wdzięczny, że przeżyli starcie z Nevarunami, i że zdołał ją ocalić – i że ona uratowała jego. Czuł, jakby wszystkie jego modlitwy zostały wysłuchane. Wracając do Królewskiego Grodu, Thor odczuwał zadowolenie ze zwycięstwa, ale również ból z powodu tragedii, jaką była śmierć ich trzech braci legionistów, których ciała wieźli ze sobą przewieszone za siodłami. I kiedy z jednej strony czuł się jak powracający do domu bohater, równocześnie obawiał się tego, co zastanie po powrocie. Wszak to Gareth, nadal prawnie dzierżący władzę król, poczynił przygotowania, by Gwen opuściła dwór z Nevarunami – i to na jego dwór właśnie wracali. Gareth stawał się coraz bardziej szalony. Tyle Thor wiedział na pewno. Teraz zaś, kiedy między Srebrną Gwardią, a ludźmi, których na dwór sprowadził Gareth, doszło do otwartej scysji, napięcie sięgało zenitu. Wyglądało na to, że Królewski Gród był na skraju wojny domowej i wystarczyła tylko jedna iskra zapalna. Thor zaś, zmierzając do tego miejsca z Gwendolyn, wbrew rozkazom Garetha, nie mógł oprzeć się wrażeniu, że może właśnie wiózł tę iskrę ze sobą. Zebrał się w sobie. Był zbyt wyczerpany na kolejną bitwę. A może właśnie czekało go ponowne starcie. Wiedział, że Gwendolyn i pozostali musieli albo znaleźć sposób, by zdetronizować Garetha, albo opuścić Królewski Gród raz na zawsze, znaleźć nowy dom, postawić dwór gdzie indziej. Tu nie było już bezpiecznie. Zbliżając się do Królewskiego Grodu, Thor wiedział, że najpierw muszą udać się do Galerii Broni, by spotkać się z legionistami, sprawdzić, kto tam pozostał. Wiedział też, że wielu z nich, podobnie jak Kendrick, nadal stacjonowało poza dworem, pomagając w odbudowie i umacnianiu fortyfikacji Kręgu. Jednakże kilku wspaniałych wojowników, w tym Kolk i Brom, nadal przebywali na dworze – również Godfrey tu był, ich ostatnia nadzieja na znalezienie dowodu, dzięki któremu mogliby oskarżyć Garetha. Thor i reszta jego oddziału wjechali kłusem na otwarty plac Królewskiego Grodu. Thor widział, jak tłumy gapiów zbierają się i przyglądają jego oddziałkowi, czuł ich spojrzenia i wiedział, że wieści o ich przybyciu właśnie zaczęły się rozchodzić. Wiedział

dobrze, że było tylko kwestią czasu, zanim dotrą do Garetha i jego ludzi. Skręcił ostro w kierunku Galerii i przyspieszył. Musiał rozmówić się z nimi zanim cokolwiek się stanie. Wjechali na plac przed Galerią Broni, na którym kłębiły się dziesiątki legionistów i członków Srebrnej Gwardii. Spojrzeli na nich, zakrwawionych i rannych, ze zdziwieniem. Jeden ze stojących tam legionistów dał sygnał i wkrótce, kiedy zsiedli z wierzchowców, na placu pojawiło się jeszcze więcej ludzi. Thor usłyszał miauczenie i serce zabiło mu mocniej. Spojrzał niżej i zauważył Krohna prowadzonego w ich kierunku przez Steffena. Thor ukląkł uradowany jego widokiem, po czym uściskał go, kiedy kot skoczył do niego. Utykał i wyglądał jeszcze słabowicie, jednak był zdecydowanie żywy. Gwen również uklękła i objęła Krohna. – Illepra dobrze się nim zajęła – powiedział Steffen uśmiechając się do nich. Krohn począł lizać Thora i Gwen, którzy ponownie uściskali go na powitanie. Drzwi do Galerii Broni otworzyły się z impetem i na plac zaczęli wychodzić członkowie Srebrnej Gwardii. Gromadzili się wokół Thora, Gwen i reszty przybyłych z widoczną ekscytacją, po czym porwali ich ze sobą i wprowadzili do Galerii Broni, której wrota zostały natychmiast zamknięte. Po wejściu do Galerii, Thor poczuł na sobie spojrzenia setek oczu. Cała sala wypełniona była po brzegi legionistami i gwardzistami, którzy zaczęli podchodzić do jego grupy. Na ich czele szli Kolk i Brom oraz Atme i kilku innych znanych Thorowi, sławnych wojowników. Kolk, potem Brom wzięli w objęcia Thora i pozostałych. Thor zauważył uczucie ulgi rysujące się na ich twarzy. – Powróciliście – powiedział Kolk. – Wieści o porwaniu Gwen i waszej pogoni dotarły do nas zbyt późno. Powinniście najpierw przyjść z tym do nas. Wyruszylibyśmy razem z wami. – Nie było na to czasu – powiedział Thor. – Gwendolyn! – odezwał się nagle czyjś głos. Godfrey podbiegł do niej, wziął w objęcia i odetchnął z ulgą. – Ty żyjesz – powiedział rozradowany. Zgromadzeni żołnierze spojrzeli na Thora i pozostałych przy życiu legionistów z szacunkiem i podziwem. Thor poczuł dumę. Otoczony tymi wszystkimi ludźmi zrozumiał, że nareszcie może odetchnąć głęboko i zmniejszyć czujność. – Nie wszystkim z nas udało się ujść z życiem – powiedział Thor smutnym, podniesionym głosem. – Przykro mi to mówić, lecz trzech legionistów poległo. Wyruszyliśmy w dziewiątkę. – Przeciwko stu Nevarunom – dodał Reece. – I gdzie jest teraz ta setka wojowników? – spytał Brom, postąpiwszy do przodu z dłonią na rękojeści swego miecza. – Ścigają was? Thor potrząsnął głową z powagą. – Wszyscy nie żyją, mój panie – powiedział.

Oczy Broma rozwarły się szeroko. Zlustrował ich od stóp do głów z wyrazem szacunku na twarzy. – Twierdzisz, że wasza szóstka zabiła setkę najbardziej bezwzględnych wojowników Kręgu? – spytał Brom. – Było nas dziewięciu, mój panie – poprawił go Thor. – Trzech zginęło. Ale tak właśnie było. Kolk podszedł do Thora i położył dłoń na jego ramieniu w geście pełnej aprobaty. – Przysporzyliście chwały legionowi – powiedział. Thor odchrząknął. – Obawiałem się, że będziecie niezadowoleni – powiedział. – Ocaliliśmy córkę króla, jednak złamaliśmy królewskie prawo, jako że została oddana zgodnie z wolą króla. Być może staliśmy się również zarzewiem wojny z Garethem. Jestem pewien, że nie pozostawi tak tego. – Niech spróbuje! – wrzasnął Brom. – Nie lękamy się nikogo. I nie jesteśmy niezadowoleni. Jesteśmy dumni z waszych dokonań. Każdy, kto przybędzie tu, by zabrać córkę króla wbrew jej woli, zasługuje na śmierć. – TAK JEST! – zagrzmiała sala. – Nawet jeśli jest to zgodny z prawem dekret króla? – spytał Reece. – Jakiego króla? – zawołał Kolk. – TAK JEST! – rozbrzmiała echem sala. – Ja mam dowód zdrady Garetha! – wrzasnął podekscytowany Godfrey. Wszyscy utkwili w nim wzrok. – Pewien chłopiec był świadkiem zbrodni. Zgodził się zeznawać przeciwko Garethowi, który dopuścił się zamachu na moje życie. Zebrani wydali stłumiony okrzyk, po czym zaczęli szemrać podekscytowani tymi wieściami. – Chłopiec przebywa w bezpiecznym miejscu na zamku. Czekałem na powrót wojowników – i teraz, kiedy jesteście już tu wszyscy, jesteśmy gotowi pójść do Rady, przyprowadzić chłopca i przedstawić dowód. Rada nie będzie miała wyboru. Wysłuchawszy świadka, będzie musiała pozbawić Garetha władzy. – A jeśli tego nie uczyni? – zapytał Kolk. – Jeśli Rada nie podejmie żadnych kroków – powiedział Brom – to będzie wyraźnie oznaczało, że w Królewskim Grodzie nie ma już miejsca dla nas, Srebrnej Gwardii, legionu, ani ludzi króla. Wówczas będziemy musieli opuścić to miejsce i ustanowić dwór gdzie indziej! – TAK JEST! – rozbrzmiała echem sala. – Pani – powiedział Brom odwróciwszy się do Gwen – jesteśmy gotowi walczyć dla ciebie do ostatniej kropli krwi, podobnie jak dla twego ojca, by posadzić cię na tronie. Kiedy Rada pozna nasz dowód, obalimy Garetha zgodnie z prawem. Wówczas ciebie

ustanowimy naszą królową. Zapytam zatem ponownie: czy uczynisz nam ten zaszczyt i wyrazisz zgodę? Gwen spuściła wzrok, po czym spojrzała na nich. – Czas zakończyć panowanie mego brata Garetha – powiedziała. – Jeśli oznacza to, iż mam zostać królową, niechaj tak się stanie. Na sali rozległy się gromkie wiwaty. – A jeśli zostaniemy zmuszeni, by opuścić to miejsce – powiedział Kolk – wówczas to ty Gwendolyn zostaniesz naszą nową władczynią. Założymy własny Królewski Gród w innym miejscu. – TAK JEST! – odezwała się sala. – Może w Silesii! – zagrzmiał czyjś głos. Wszyscy odwrócili się w stronę Sroga stojącego na uboczu w typowej dla wschodnich prowincji czerwonej zbroi. – Wszyscy możecie przybyć do mego miasta. Strzeże go tysiąc ludzi i to tam możemy założyć nowy Królewski Gród! Gwendolyn będzie mogła sprawować tam rządy, dopóki Gareth nie upadnie i wrócimy tutaj! – TAK JEST! – zagrzmiała sala. – Miejmy nadzieję, iż ten chłopiec będzie wiarygodnym świadkiem – powiedział Kolk zwróciwszy się do Godfreya – i że nie będziemy musieli nigdzie odchodzić. Godfreyu, czy jesteś pewny jego wiarygodności? Godfrey skinął głową. – Oczekuje nas właśnie. Teraz liczy się każda chwila. Ruszajmy skończyć z panowaniem Garetha raz na zawsze! – TAK JEST! – zawołali zgromadzeni. Odwrócili się jak na komendę, wyszli z Galerii i skierowali się do zamku Garetha. Thor wyczuwał panujące w powietrzu, wręcz namacalne, podniecenie i zniecierpliwienie. Wiedział, że za chwilę nic w Królewskim Grodzie nie będzie już takie samo.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY Thor, wraz z Gwen i liczną grupą żołnierzy, przemierzał ciągnące się jeden za drugim korytarze królewskiego zamku. Na ich czele szedł Godfrey oraz prowadzony przez niego chłopiec. Odgłos kroków niósł się echem aż po salę obrad Królewskiej Rady, dokąd właśnie zmierzali. Thor wyczuwał doniosłość chwili, wielkie zniecierpliwienie, jakie gęstniało w powietrzu z każdym krokiem zbliżającym ich do sali Rady. W końcu mieli wszystko, czego im było trzeba: Godfrey miał świadka, a Rada właśnie zaczęła swoje posiedzenie. W świetle tego, co miał do powiedzenia świadek, Rada musiała zatwierdzić detronizację Garetha zgodnie z prawem. A kiedy to nastąpi, rządy Garetha skończą się raz na zawsze, Gwendolyn zostanie wprowadzona na tron, a życie w Królewskim Grodzie wróci do normy. Jednakże, znając Garetha, Thor miał złe przeczucia. Gareth potrafił wykręcić się niemal ze wszystkiego, był zawsze o krok przed wszystkimi. Thor rozejrzał się, przyjrzał wszystkim niezłomnym wojownikom idącym wraz z nim, zastanawiając się, co się stanie, jeśli i teraz Gareth znajdzie jakieś rozwiązanie. Czy dojdzie do wojny domowej na wielką skalę? Czy opuszczą Królewski Gród i nigdy już tu nie wrócą? Próbował nie myśleć o tym wszystkim teraz, kiedy pokonali ostatni korytarz i zbliżali się w pełnym uzbrojeniu ku potężnym drzwiom sali Rady. Strzegący wejścia królewscy strażnicy zesztywnieli na widok zbliżających się ludzi. Ich oczy rozszerzyły się ze strachu. – Natychmiast otwórzcie te drzwi! – rozkazał Brom. Strażnicy spojrzeli po sobie, zawahali się przez chwilę, po czym zorientowali się, że nie mają wyboru. Sięgnęli do drzwi i otworzyli je jednym szarpnięciem, po czym usunęli się na bok. Thor wszedł z innymi do wielkiej sali Rady. Odgłos stąpających butów niósł się echem pod sklepienie. Kiedy wszyscy weszli, członkowie Rady odwrócili się w kierunku przybyłych i przerwali spotkanie. Dziesiątki członków Rady zasiadało wokół szerokiego, półkolistego stołu, naprzeciwko Garetha zajmującego miejsce na podwyższeniu, na tronie, ściskającego poręcze i obejmującego wzrokiem całą salę. Z jego oczu wyzierało szaleństwo. Wyglądał na bardzo zdesperowanego. Za nim stały dziesiątki żołnierzy, ludzi Kultina, jego osobisty oddział bojowy, wszyscy z rękoma na rękojeściach mieczy, jakby spodziewali się, że dojdzie do walki. Prawdziwe bestie. Kiedy ich oddział wszedł na salę, członkowie Rady wstali i odwrócili się w kierunku drzwi, zerkając z trwogą. – Co to ma znaczyć? – zapytał Aberthol, stojąc i wpatrując się w ich twarze.

– Gwendolyn – dodał – ty, ze wszystkich ludzi powinnaś wiedzieć najlepiej, że przerywanie spotkania Rady jest wbrew prawu. – Wybaczcie – odparła. – Lecz wieści, z którymi przychodzimy, ważkie są na tyle, by przerwać te obrady. W rzeczy samej, nasze wieści zmienią los Kręgu na zawsze. Gwendolyn spojrzała zimno na brata, który odwzajemnił się wzrokiem pełnym nienawiści. Wydał się zaskoczony, widząc ją żywą. Prawdopodobnie myślał, że była już daleko stąd, od dawna w rękach Nevarunów. W ostatnich dniach twarz Garetha zapadła się, dzięki czemu jego obłąkańczy wyraz twarzy tylko się pogłębił. Godfrey wystąpił do przodu. – Mam tu chłopca – zawołał – który staje tutaj w charakterze świadka zdrady, której dopuścił się Gareth. Mój brat wynajął człowieka, by mnie zamordować – mnie, członka rodziny królewskiej. Na sali rozległy się głosy oburzenia. – Ten oto chłopiec był tego świadkiem. Zaświadczy ostatecznie o tym, czego dopuścił się Gareth, a na was, Królewskiej Radzie, spocznie obowiązek powzięcia kroków zgodnie z prawem i detronizacji naszego króla! Szmery na sali przybrały na sile, kiedy liczni doradcy i możnowładcy spojrzeli na siebie. Gareth nadal spoglądał na wszystkich zimnym, pozbawionym wyrazu wzrokiem. Aberthol odwrócił się i spojrzał na Garetha. – Mój panie, czy to oskarżenia są prawdziwe? – zapytał powoli. Gareth uśmiechnął się. – Oczywiście, że nie – powiedział. – Godfrey zawsze snuł intrygi, a jako syn króla dąży do tego, by objąć po nim tron. Jest gotów wyciągać wszelkie zarzuty po to, by mnie obalić. – Nie zabiegam o tron – zaprzeczył Godfrey. – Nie mam ochoty rządzić. To Gwendolyn zostanie nowym władcą. Gareth prychnął. – Nie, nie zostanie – powiedział. – Ja nim jestem. Wedle prawa. I żadne słowo tego chłopca tego nie zmieni. – Mój panie – wtrącił Aberthol – jeśli ten chłopiec rzeczywiście był świadkiem próby zamachu, prawo stanowi, iż należy wysłuchać jego świadectwa i decyzji Rady. W powietrzu zawisła pełna napięcia cisza. Gareth spojrzał gniewnie na niego, po czym wzruszył ramionami. – Jeśli chcecie wysłuchać chłopaka, czyńcie podług waszej woli – powiedział nonszalancko. – Niechaj wystąpi naprzód. Chłopiec wzniósł wzrok na Godfreya, a ten skinął na niego i popchnął go delikatnie. Chłopiec wyszedł z wahaniem na środek sali, w miejsce oświetlone przez promienie słoneczne wpadające tu przez otwór w sklepieniu. Wydawał się przerażony, spoglądając raz na Aberthola, raz na Garetha.

– Powiedz szczerze chłopcze – powiedział Aberthol. – Czego byłeś świadkiem? Chłopiec stał na środku i wahał się powiedzieć cokolwiek. W końcu, po kilku długich sekundach, zawołał. – Nic nie widziałem! Wśród zgromadzonych rozległy się okrzyki zdziwienia. – Co mówisz, chłopcze? – krzyknął Godfrey, zszokowany i oburzony. – Powiedz im, to co powiedziałeś mnie! Opowiedz o tym, co widziałeś! Nie obawiaj się. Mów szczerze. – Chłopiec spojrzał ponownie na Garetha, który jakby skinął w odpowiedzi. – Nic nie widziałem! – wrzasnął ponownie chłopiec. – Nie mam nic do powiedzenia! Godfrey przyjrzał się chłopcu z wyrazem zdezorientowania na twarzy. Gareth zaś uśmiechnął się zadowolony. – Co też mówiłeś, mój kochany bracie? – zapytał Gareth. Godfrey spojrzał na niego z marsową miną. – Dotarłeś jakoś do chłopca! – wrzasnął. Gareth odchylił się i roześmiał. – Twój świadek jest nieprzydatny – powiedział. – Twój żałosny plan usunięcia mnie z tronu zawiódł. Nadal zasiadam tu, jako prawdziwy i prawowity władca. I nic nie możesz na to poradzić. – Abertholu, zrób coś! – błagał Godfrey. – Przecież to oczywiste, że wpłynął jakoś na świadka. Ten chłopiec widział to, co widział. Mój brat próbował mnie otruć! Aberthol potrząsnął głową smutno. – Obawiam się, że bez dowodu, prawo pozostaje prawem. Cokolwiek się wydarzyło, Gareth musi pozostać królem. Z braku dowodów świadczących inaczej. – Jesteś kłamcą! – wrzasnął Godfrey ponad wszystkimi w kierunku Garetha. Poczerwieniały na twarzy dobył miecza i rzucił się na niego. Odgłos dobywanego miecza odbił się echem po sali. Nagle, po chwili, rozległ się dźwięk dziesiątek mieczy dobywanych przez wojowników stojących za Garethem. Na to zareagowali natychmiast członkowie Srebrnej Gwardii i legionu, sięgając również po swoją broń. Na sali zapanowała pełna napięcia cisza. Impas. Dziesiątki żołnierzy stanęły naprzeciw siebie z mieczami w dłoniach. – Prawo jest po mojej stronie – powiedział Gareth powoli i wyraźnie. – Mogę rozkazać wtrącić was wszystkich do lochu, każdego z was. – Możesz wtrącić nas do lochu jedynie na mocy prawa Królewskiego Grodu – zawołała Gwendolyn i wystąpiła do przodu. – Jednakże od dzisiaj nie jesteśmy już mieszkańcami Królewskiego Grodu. Żaden z nas. Opuszczamy to miejsce na dobre. Możesz zasiadać tu na tronie i rządzić bezprawnie, kiedy my założymy własny gród i ja będę sprawować prawowitą władzę. A jeśli jeszcze raz przyślesz po mnie ludzi, potraktujemy to jako wypowiedzenie wojny i zapewniam cię, stawimy opór. Niektórzy możnowładcy pozostaną lojalni wobec ciebie. Inni będą lojalni wobec nas. Od dziś

przestajemy ci służyć. Jeśli Rada nie zdetronizuje ciebie zgodnie z prawem, to opuścimy to miejsce i utworzymy własną. – Możecie opuścić Królewski Gród wedle własnego życzenia – powiedział Gareth – jednak od teraz będziecie traktowani jak renegaci i zdrajcy. Łamiecie królewskie prawo. Jeśli kiedykolwiek spotkamy się poza Królewskim Grodem, to uśmiercę was wszystkich. A jeśli tu wrócicie, wszyscy zostaniecie straceni. Gwendolyn pokręciła głową. – Jesteś żałosną ludzką kreaturą – powiedziała. – Przeklinam dzień, w którym zostałeś moim bratem. Ojciec spogląda na ciebie z góry ze wstydem. Gareth odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się szaleńczo. – Ojciec na nikogo nie spogląda. On nie żyje, moja droga. Nie pamiętasz? Ktoś go zabił. Śmiał się coraz głośniej i głośniej. Wszyscy mieli już tego dosyć. Jak na komendę odwrócili się i opuścili w pośpiechu salę, maszerując tłumnie korytarzami, chcąc znaleźć się jak najdalej stąd. Śmiech Garetha odbijający się echem od pradawnych murów Królewskiego Grodu, którego nigdy już nie mieli zobaczyć, towarzyszył im przez całą drogę.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY Erec jechał konno leśną ścieżką. W końcu, po tych wszystkich miesiącach, wracał na północ, do domu, do Królewskiego Grodu. Tym razem jednak jego rumak Warkfin niósł również Alistair, jego przyszłą żonę. Przylgnęła do Ereca i nie puszczała od chwili, kiedy wkroczyli do gęstego lasu. Pędzili galopem całą drogę z zamku możnowładcy, chcąc pokonać jak największą odległość, znaleźć się jak najdalej od tego miejsca. Rozpoznawał ten las: byli już na skraju Savarii, niecały dzień drogi od miasta. Jadąc wśród gęstych drzew, odwrócił głowę i rozejrzał się jeszcze raz, chcąc upewnić się, że nikt za nimi nie podąża. Nikogo tam nie było. Horyzont jawił się pusty i bezpieczny. Podobnie jak za każdym razem, kiedy oglądał się za siebie. Pierwszy raz od momentu, kiedy skryli się pod osłoną drzew, poczuł, iż mogą się odprężyć. Spowolnił konia. Biedna Alistair obejmowała go przez tyle godzin, iż był pewien, że przyda się jej odpoczynek. Także i jemu. Ciężka walka i nieustanna jazda konna wyczerpały jego siły ponad miarę. Nie spał porządnie od wielu dni, a miejsce, do którego właśnie dotarli, wydawało się nadawać na postój. Znalazł zaciszne miejsce u brzegu jeziora, dobrze osłonięte wysokimi, kołyszącymi się drzewami. Zatrzymał się, zsiadł z konia i podał dłoń Alistair, by pomóc jej zsiąść. Dotyk jej ręki, jej miękkiej skóry, poruszył go. Wyglądała na wyczerpaną, jednak wciąż piękną i pociągającą jak nigdy. Był zachwycony, mogąc w końcu po tylu dniach walki o nią, tylu dniach rozłąki, stanąć u jej boku. A przecież niemal ją stracił. Różnie mogły potoczyć się ich losy. Radował się myślą, iż zdołał ocalić ją przed okrutną dolą. Postanowił, że już nigdy się nie rozstaną. Stanąwszy na ziemi, obejrzała się i spojrzała na niego smutnymi oczyma, w których odbijały się wody jeziora. Patrzyła z taką miłością i oddaniem, że poczuł, jak jego serce topnieje. Wiedział we wnętrzu swej duszy, że dokonał dobrego wyboru. Była tą jedyną, z którą chciał związać swój los już na zawsze. – Mój panie – rzekła i spuściła wzrok. – Nie wiem, jak ci dziękować. Ocaliłeś me życie. Podparł jej podbródek palcem, nachylił się i ją pocałował. Trwali w pocałunku przez długą chwilę. Jej usta były słodsze, niż cokolwiek, z czym zetknął się w swoim życiu. Przylgnęła do niego i całowała mocno, gładząc dłonią jego policzek, a on jej. Podniósł dłoń i odgarnął jej włosy do tyłu, wydobywając spod nich kontury jej ślicznej twarzy. Nigdy jeszcze nie widział kogoś równie pięknego, nigdzie w całym królestwie. Nie mógł uwierzyć w swe szczęście, w to, że była z nim. – Nie masz za co mi dziękować – odparł. – To ty ocaliłaś mnie. Uchroniłaś przed próżnym życiem, przed poszukiwaniem miłości. Wzięła jego dłoń i zaprowadziła nad porośnięty mchem brzeg jeziora. Usiedli w pobliżu kryształowo czystej wody. Drugie słońce zaczęło właśnie zachodzić. Wsparła się

o jego ramię, głowę położyła na jego barku, a on objął ją ramieniem i przytrzymał mocno. – Czekałam na ciebie z zapartym tchem każdego dnia – powiedziała – kiedy walczyłeś w turniejowych potyczkach. Kiedy sprzedali mnie w niewolę, walczyłam ze wszystkich sił aby przetrwać. Ale byli zbyt silni. Roniłam łzy każdego dnia, myśląc tylko o tobie. Słowa te rozdarły mu serce. – Wybacz, moja pani – powiedział. – Powinienem wiedzieć, iż karczmarz postąpi z tobą w ten sposób. Powinienem przybyć tam wcześniej i ciebie strzec. Uśmiechnęła się do niego. – Strzeżesz mnie w tej chwili – odparła. – Tylko to ma znaczenie. – Będę cię strzegł ze wszystkich sił, do końca mych dni – powiedział. Nachyliła się i pocałowała go ponownie. Odchyliła się, a on spojrzał w jej oczy jak zaczarowany. – Pani – powiedział. – Widzę, że jesteś wysoko urodzona, że pochodzisz z możnego rodu. Czy nie możesz wyjawić mi swej tajemnicy? Odwróciła się i spojrzała w inną stronę. Na jej twarzy zarysował się smutek. – Nie chcę niczego przed tobą zatajać, mój panie – odparła. – Lecz złożyłam przysięgę, iż nigdy nie ujawnię miejsca swego pochodzenia. – Z jakiego to powodu? Czy to miejsce może być aż tak straszne? – Miejsce to było piękne, mój panie – powiedziała. – Piękniejsze od wszystkiego, co widziałam w swoim życiu. Nie dlatego odeszłam. – Zatem powiedz – odparł zaintrygowany. – Powiedz choć jedną rzecz o twej przeszłości. Czy mam rację? Pochodzisz z królewskiego rodu? Spojrzała na jezioro. Westchnęła i po długiej ciszy spojrzała ponownie na niego. – Jeśli ci odpowiem, czy przyrzekniesz nigdy już o to nie pytać? Erec skinął głową. – Przysięgam – powiedział uroczyście. Spojrzała w jego oczy i w końcu powiedziała: – Jestem córką króla. Wbrew sobie, Erec poczuł zdziwienie. Wyczuwał to, jednak jej słowa wypowiedziane tak wprost zaskoczyły go. Tymczasem ogarnęło go palące pragnienie poznania, z którego rodu się wywodziła; dlaczego opuściła własną rodzinę; dlaczego wybrała los służki; co takiego wydarzyło się w jej przeszłości; skąd ta tajemnica. Umierał z ciekawości. Jednak złożył przysięgę i jako człowiek honoru, nie zamierzał złamać danego słowa. – Dobrze więc, moja pani – powiedział. – Nie zapytam już nigdy. Lecz wiedz, że cokolwiek wydarzyło się w twojej przeszłości, jestem tu by cię chronić. I kocham cię mocniej, niż można by to opisać. Ty i ja zaczniemy nowe życie. Takie, o którym z dumą będziesz opowiadała do końca swych dni.

Uśmiechnęła się szeroko. – Tego pragnę – powiedziała. – Pragnę rozpocząć życie od nowa. Nachyliła się i pocałowała go. I trwali w tym pocałunku długo, pieszczeni delikatnymi podmuchami wiatru. – Każdej nocy – powiedziała – w mej niewoli modliłam się o takiego mężczyznę, jak ty. Kogoś, kto pojawi się nagle i ocali mnie od tego wszystkiego. Nigdy jednak nie marzyłam, iż przybędzie ktoś tak wspaniały jak ty. Wszystkie moje modlitwy w tobie znalazły odbicie. Pragnę tobie oddać resztę mego życia. Pocałowali się ponownie, po czym legli na trawie i pośród cieni zapadającego zmierzchu pozostali w swych objęciach. Pierwszy raz od niepamiętnej chwili Erec czuł, że wszystko na całym świecie wróciło na swoje miejsce. * Obudził się bladym świtem czując, że coś było nie w porządku. Rozejrzał się uważnie dokoła. Alistair spała w jego ramionach, tak jak przez całą noc. Na jej twarzy promieniał uśmiech pełen zadowolenia. Mając ją przy sobie, czuł się rozluźniony. Drzewa stały nieruchomo, jeziorna tafla poruszała się łagodnie i jedynym dźwiękiem, który słyszał, był śpiew budzących się właśnie ptaków. Mimo to, jego instynkt wojownika podpowiadał mu, że coś było nie w porządku. Skoczył na nogi, przywdział opończę i podszedł do Warkfina. Rumak wierzgał nieco niespokojnie. Wyczuwał to również i odchylał uszy do tyłu. Coś było nie tak. Nagle poczuł delikatne drżenie pod nogami. Wiedział, że coś nadchodzi. Podbiegł szybko do Alistair i obudził ją. – Cóż to, mój panie? – zapytała, z niepokojem w oczach. – Nie wiem – odpowiedział. – Lecz musimy szybko ruszać w drogę. Podniósł ją i posadził na Warkfinie za siodłem, po czym sam wskoczył na siodło i ubódł wierzchowca. Pojechali leśnym traktem wzwyż, na wzniesienie, z którego rozlegał się widok na okoliczne wzgórza. Kiedy dotarli na szczyt, Erec zatrzymał konia. To, co ujrzał, całkowicie go zaskoczyło. W jego kierunku zmierzały setki wojowników w zbrojach zabarwionych błyszczącą zielenią możnowładcy z Baluster. Podążali ich śladem. Nie mieli zamiaru odpuścić: kierowała nimi zemsta. Możnowładca okazał się potężniejszy, niż Erec przypuszczał: nawet po jego śmierci, żołnierze nie zamierzali mu darować. Erec zorientował się natychmiast, iż za jego przyczyną mogło dojść do wojny. Zsiadł z konia, odwrócił się i spojrzał na Alistair. – Posłuchaj mnie uważnie – poinstruował ją poważnym tonem. – Musisz odjechać jak najdalej stąd, zanim pojawi się tu ta armia. Pojedź ścieżką przez las i dalej na północ. Dotrzesz do Savarii. Odszukaj księcia i mego starego druha Brandy’ego. Oni o ciebie zadbają. Będziesz tam bezpieczna. Siedząc na wierzgającym koniu, spojrzała na niego z przerażeniem.

– Lecz co z tobą, mój panie? – spytała. – Muszę tu zostać i zmierzyć się z tą armią – odparł. Otworzyła oczy szeroko ze strachu. Spoglądała to na niego, to na horyzont. – Mój panie, przecież ich jest zbyt dużo. Nie przeżyjesz tego! Potrząsnął głową ponuro. – Nie ma znaczenia, czy przeżyję, czy też nie – odparł. – Ważne, że ty przetrwasz. Jeśli zabiją mnie dziś w tym miejscu, może to ich zadowoli i zawrócą. Jeśli będziesz bezpieczna za murami Savarii, nie będą cię tam szukać. Jeśli jednak zostaniesz tu ze mną, umrzesz – lub co gorsza, zostaniesz porwana. Jeśli umrę, to w pełni zadowolony, wiedząc, że ty jesteś bezpieczna. Spojrzała na niego, a po jej policzkach pociekły łzy. – Panie mój, proszę, nie rób tego! – błagała. – Dlaczego nie uciekniesz wraz ze mną? Erec potrząsnął głową. – Złożyłem przysięgę na swój honor – odparł. – Należę do Srebrnej Gwardii i jest on dla mnie najważniejszy w życiu. Nie mogę uciekać przed żadnym wrogiem, z jakiegokolwiek powodu. Przykro mi, jednak mój honor zobowiązuje mnie do tego. Podszedł do niej i ze złamanym sercem patrzył na jej cierpienie. – Wiedz, że bardzo cię miłuję – powiedział. – A teraz jedź! – zawołał i smagnął mocno Warkfina, przestraszając go i zmuszając do biegu. Alistair płakała. Oglądała się na niego ponad ramieniem, kurczowo trzymając się wodzy. – PANIE MÓJ! – krzyknęła. Warkfin był dobrze ułożony i wiedział, czego Erec od niego oczekiwał. Nie zatrzyma się, dopóki nie odjedzie stąd daleko, dopóki nie dotrze do pałacu księcia. Erec poczuł spokój. Obserwował, jak odjeżdżała. Wiedział, że będzie z dala od tej bitwy. Odwrócił się, spojrzał ze wzgórza i zlustrował zbliżającą się z każdą chwilą armię. Słyszał hałas, dudnienie wywoływane przez kroczącą armię nawet z tej odległości. Przygotował się na walkę. Dobył miecza z charakterystycznym szczękiem, które rozniosło się echem wśród pobliskich wzgórz. Wysoko na niebie rozległ się ptasi pisk. To dla takich dni jak ten przyszedł na świat. Wiedział, że może umrzeć. Jednak wolał umrzeć mierząc się nieustraszenie z wrogiem, odpowiadając na ten jeden, potężny zew honoru.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY Thor stał pośród wielkiego orszaku legionistów i rycerzy Srebrnej Gwardii, którzy kończyli właśnie przygotowania do wymarszu, opuszczenia Królewskiego Grodu raz na zawsze. Zabierali broń z Galerii Broni i cały dobytek z koszar legionu. Ich liczebność rosła z każdą chwilą. Reece, O’Connor, Elden i bliźniacy dołączyli właśnie do Thora, spędziwszy ostatnie chwile na zbieraniu wszystkiego, co mogli ze sobą unieść. Razem wyszli z Galerii, ostatni raz przez jej wielkie drzwi, z Krohnem u boku. Ich olbrzymia, uzbrojona grupa ruszyła w kierunku rynku Królewskiego Grodu, za którym znajdowały się Królewska Brama, zwodzony most i droga, którą mieli opuścić Gród na zawsze. Kiedy tak szli, tworząc niewielką armię, utożsamiającą nowy dwór MacGilów, wokoło gromadzili się ludzie i obserwowali ich odejście z oczyma pełnymi zdziwienia i obawy. Wieści o rozłamie obiegły już Gród. Niektórzy obserwowali ich ze zdziwieniem, inni natomiast zdecydowali się przyłączyć do grupy, opuścić dwór Garetha i pójść z nimi. Widok ten rozdzierał serce. Thor czuł, jakby całe królestwo rozpadało się z każdym ich krokiem. Kiedy zbliżyli się do kamiennej bramy, ostatniego wyjścia z Grodu, Thor zerknął po raz ostatni na to miasto, miejsce, które pokochał, które nazywał domem. Nie mógł znieść myśli, że Gareth sprawował władzę, że pogrzebał to miejsce dla nich wszystkich, że uzurpował do niego prawo, jak do własnego, miasta, którym rządzili MacGilowie od siedmiuset lat. Nie byli w mocy uczynić z tym cokolwiek. Gwen ścisnęła mu dłoń. Spojrzał jej w oczy i ujrzał ulgę z powodu wyjazdu i tego, że mogła być razem z nim. Czuł to samo. Przynajmniej była bezpieczna. Szli razem trzymając się za ręce, dumnie krocząc pod sklepieniem. – Sądzisz, że jeszcze kiedyś tu wrócimy? – zapytał Gwendolyn. Popatrzyła na niego ze smutkiem. – Nie wiem – odparła. – Nie za panowania tego króla – wtrącił Reece. – Jeśli kiedyś wrócimy, to wyłącznie na naszych warunkach. Nagle odezwał się róg i wokół nich zapanował chaos. Thor odwrócił się wraz z innymi i zauważył ludzi biegających we wszystkie strony. Na ulicach podnosił się wzburzony gwar. Wtem, kilku zadyszanych posłańców podbiegło do Thora i reszty. – Miecz! – wrzasnął jeden z nich szaleńczo. – Miecz został skradziony! Tłum zareagował okrzykiem oburzenia, po czym wszyscy zaczęli szemrać. – Mów jaśniej, człowieku – wrzasnął na niego Kolk. – Co znaczą twe słowa? – Miecz Przeznaczenia! Znikł! A w kanionie – tarcza opadła!

Krzyk oburzenia poniósł się ulicami i wśród ludu wybuchła panika. Żołnierze odwracali się i spoglądali na siebie nawzajem. Thor widział strach na ich twarzach. Sam również czuł obawę. Tarcza opadła. Wszyscy znaleźli się w niebezpieczeństwie. Cały Krąg został pozbawiony obrony. Nic już nie oddzielało ich od Imperium. Milionowa armia Imperium mogła w każdej chwili nadejść, zaatakować. – Jak to możliwe? – spytał Reece. – Miecz Przeznaczenia spoczywał w królewskim zamku od siedmiu pokoleń! – zawołał Godfrey. – Dziesięciu mężczyzn trzeba, by go chociaż podźwignąć! – krzyknął Brom. – Dokąd mógł zostać zabrany? I przez kogo? – Złapali rabusiów! – odkrzyknął posłaniec. – Są na miejskim placu. Gotują się na szafot! Jak na komendę wszyscy odwrócili się i przebiegli przez rynek, skręcili w uliczkę prowadzącą na rozległy plac w centrum Królewskiego Grodu. Wokół szafotu zebrał się już gęsty tłum. Na podwyższeniu, z pętlami spoczywającymi na szyi, stało czterech mężczyzn. Byli związani i wyglądali na przerażonych. Z rozpaczą w oczach spoglądali na setki ludzi kłębiących się wokoło. Na przeciwległym końcu placu stał Gareth oraz Kultin i jego oddział. Spoglądali w górę na rzezimieszków. Thor i pozostali weszli na plac z innej strony Grodu. Przed ich oczyma jawił się istny chaos. W końcu odezwał się róg i zapadła cisza. – Przyznajcie się do swego występku!?– wrzasnął kat. – Jesteśmy częścią grupy, która skradła Miecz Przeznaczenia! – wrzasnął jeden z nich. Tłumy zaszemrały w oburzeniu, po czym ucichły ponownie. – Powiedzcie, gdzie jest teraz miecz! – wrzasnął kat. – Reszta naszej grupy zabrała go daleko stąd. Nieśli go przez całą noc, przekroczyli Wschodnie Przejście nad kanionem i weszli na pokład statku. Zabierają go do Imperium. W tej chwili miecz jest już po drugiej stronie morza, na obcym i wrogim terenie. Nigdy go nie odzyskacie! Tłum zareagował krzykiem i pełnym oburzenia szemraniem. – Cisza! – wrzasnął Gareth. Ludzie ucichli powoli. – A z jakiego to powodu dopuściliście się kradzieży miecza? – zawołał. – I dokąd go zabieracie? Złoczyńcy tym razem nie odezwali się, odmawiając udzielenia odpowiedzi. W końcu jeden z nich podniósł głowę. – Przyrzekliśmy nigdy tego nie ujawnić! Wśród tłumu rozległy się kolejne głosy oburzenia. W pewnej chwili Gareth wystąpił do przodu wraz ze swą świtą i spojrzał na skazańców.

Tłum zamilkł. – Zabić ich! – rozkazał katu. Tłum zareagował wiwatem. – Ale najjaśniejszy panie, przyrzekałeś… – zaczął jeden z nich i rozpłakał się. Gareth skinął głową i zanim mężczyzna dokończył zdanie, podłoga zapadła się i wszyscy zawiśli. Zadowolony tłum wzniósł wiwaty na widok kołyszących się na wietrze zwłok. Po czym zaczął rozchodzić się poruszony tymi wydarzeniami. – Skradziono Miecz Przeznaczenia – wyszeptał O’Connor. – Nie do pomyślenia – powiedział Elden. – I tarcza opadła – powiedział Conval. – Jesteśmy bezbronni – dodał Conven. Kolk, Brom i inni skupili się wokół Thora, Gwendolyn, Godfreya i pozostałych. – Musimy szybko stąd wyjechać – powiedział Kolk. – Musimy odjechać jak najdalej od Królewskiego Grodu i ufortyfikować nasz nowy dom. – Teraz nie ma to już znaczenia – powiedział Brom. – Jeśli tarcza opadła, nie będziemy nigdzie bezpieczni. Jeśli Imperium zaatakuje, Krąg upadnie pod nogami milionowej armii. Nic jej nie zatrzyma. – Zatem musimy przywrócić tarczę – powiedział Kolk. – Do tego zaś potrzebny jest miecz. – Słyszeliście rabusiów – powiedział Reece. – Jest już daleko stąd. Głęboko na ziemiach Imperium. – Musimy zatem tam się udać i go odzyskać – powiedział Brom. Usłyszawszy te słowa, licznie zgromadzeni rycerze umilkli i zaczęli spoglądać na siebie ponuro. Pierwszy raz Thor zobaczył strach malujący się na ich twarzach. – Czy jest wśród was ktoś gotowy zaryzykować wyprawę na ziemie Imperium i odnaleźć miecz? – zawołał Brom w kierunku rycerzy Srebrnej Gwardii. Zgromadzeni wokół niego ludzie, sami rycerze Srebrnej Gwardii, najznamienitsi wojownicy, jakich Thor znał, stali nie odzywając się. Żaden nie zgłosił się na ochotnika. – Panie, daremny byłby to trud – powiedział w końcu jeden z nich. – Wiesz o tym. Niewielki oddział wojowników nie przetrwa wypadu, zapuszczając się tak głęboko na ziemie Imperium. Nie zdarzyło się to nigdy w całej historii Kręgu. – Nie wiemy nawet, gdzie jest miecz! – powiedział któryś. – Ziemie Wilds ciągną się przez tysiące mil. Może być wszędzie! – Ta wyprawa to samobójstwo – dodał ktoś inny. – Nic nie możemy poradzić. Musimy przygotować się na atak. – Ja pojadę – powiedział Thor i stanął wewnątrz kręgu utworzonego przez ludzi. Zapadła cisza. Tak głęboka, iż można było usłyszeć przelatującą muchę. Thor czuł na sobie ich spojrzenia, czuł jak wzbiera w nim energia, czuł się ożywiony jak nigdy dotąd. Wiedział, że postąpił jak szalony, że był zuchwały, że szanse były

marne. Jednakże, czuł również, że właśnie po to się narodził, był dumny, iż nie uległ własnemu strachowi. Tu nie chodziło o przetrwanie. Tylko o honor. – Masz wielkie serce, Thorgrinsonie – powiedział Kolk. – I przysparzasz dumy całemu legionowi. Ale nie przeżyjesz. Nawet tobie się to nie uda. – Przetrwanie nie jest najważniejsze – powiedział Thor. – Trzeba robić to, co prawe. Dla naszego królestwa. Dla nas wszystkich. Stojący wokół mężczyźni nadal milczeli. – Nikt inny jednak nie zgłasza się na ochotnika, by pójść z tobą – powiedział Brom. – Nawet wśród tych dzielnych i wspaniałych wojowników. I nie winię ich za to. – Więc pójdę sam – powiedział Thor, przygotowując się na najgorsze. Już zdecydował. – Ja do niego dołączę! – odezwał się czyjś głos. Thor odwrócił się i zobaczył przy sobie Reece’a. – I ja! – powiedział O’Connor. – I ja! – powiedział Elden. – I my! – odezwali się bliźniacy. Wszyscy jego przyjaciele wystąpili do przodu, dodając mu tym odwagi. Stanęli w szóstkę, wszyscy jak jeden, gotowi razem zmierzyć się ze śmiercią. Kolk potrząsnął głową. – Jesteście szaleni. Każdy z was – powiedział Kolk. – I najdzielniejsi ludzie, jakich kiedykolwiek znałem. Brom podszedł do Thora, położył rękę na jego ramieniu i spojrzał w oczy. – Kimkolwiek jesteś, chłopcze – powiedział – przynosisz zaszczyt swym przodkom. Zlustrował Thora dokładnie, jakby podejmował decyzję. – Zatem jedź – powiedział w końcu Brom. – Odszukaj miecz. Sprowadź go do domu. Los naszego królestwa spoczywa teraz na tobie. – Opuścimy Królewski Gród i pojedziemy do Silesii. Tam utworzymy nowy dwór pod twoją nieobecność – powiedział Godfrey. – Będziemy oczekiwać twego powrotu. Uporaj się z tym szybko. I nie waż się umierać. Po czym wszyscy rozeszli się, a Thor pozostał na miejscu czując, jak jego świat zmienia się, obraca dokoła. Potem poczuł czyjąś dłoń na swym ramieniu. Obejrzał się i zobaczył stojącą obok niego Gwen. Jej oczy wypełniały łzy. Poczuł, jak serce mu pęka. – Zanim wyruszysz, porozmawiaj ze mną przez chwilę – powiedziała. Thor poszedł za nią, z dala od tłumu, w ustronne miejsce za kamiennymi murami. Podniosła na niego wzrok, a po jej policzku spłynęła łza. – Nie chcę, byś jechał – powiedziała. – Proszę. Nie po tym wszystkim, przez co przeszliśmy. – Jeśli tego nie uczynię, tarcza nie zadziała – powiedział Thor. Imperium zaatakuje. A my wszyscy zginiemy.

Potrząsnęła głową. – Już i tak nie żyjemy – powiedziała. – Miecza nie ma. Tarcza nigdy już się nie podniesie. Ty zaś nigdy go nie znajdziesz. Umrzesz tylko gdzieś samotnie. Jeśli mamy umrzeć, wolę umrzeć razem z tobą. Thor potrząsnął głową. – Wówczas twoja śmierć i śmierć nas wszystkich obciąży moje sumienie, gdyż nie spróbowałem odnaleźć miecza. Muszę to zrobić, Gwendolyn. Ty, ze wszystkich ludzi, musisz mnie zrozumieć. Proszę. Nie chcę cię opuszczać. Wiesz, jak bardzo cię kocham. Niczego innego nie pragnę jak pozostać przy tobie. Ale muszę to zrobić. Dla naszego królestwa. Dla Kręgu. Nie rozumiesz? Skinęła powoli głową, spuściła wzrok i otarła łzy. Thor poczuł spoczywający za połami jego koszuli pierścień, Ten, który zostawiła dla niego matka. W tej jednej chwili nade wszystko chciał uklęknąć na jednym kolanie i oświadczyć się Gwendolyn, poprosić, by została jego żoną. Coś w nim samym mówiło mu, iż to była właśnie ta chwila. Czuł też jednak coś, co mówiło mu, iż nie postąpiłby uczciwie, oświadczając się w tej chwili. Miał wyruszyć za moment, udać się w podróż, która najpewniej oznaczała jego śmierć. Jeśli wyszłaby teraz za niego, zostałaby wdową, już na zawsze. To nie byłoby wobec niej uczciwe. Zdecydował zatrzymać pierścień przy sobie, a wkrótce po swym powrocie – jeśli powróci – oświadczy się jej i będą mogli spędzić całe życie ze sobą. Sięgnął ku jej twarzy, podniósł podbródek i spojrzał w oczy. Uśmiechnął się do niej, starł łzy, nachylił się i pocałował. – Kocham cię, Gwendolyn – powiedział – Żadne słowa nie są w stanie opisać, jak bardzo. Zachłysnęła się łzami. Płacząc, rzuciła się w jego ramiona i przytuliła mocno. – Nienawidzę cię za to, że wyjeżdżasz – powiedziała. – Tym razem będziesz bezpieczna – powiedział Thor z bolącym sercem. – Zostajesz z tymi wszystkimi ludźmi. Będziesz władać własnym dworem. Cała armia będzie cię strzec. Nikt już nie wyrządzi ci krzywdy. – Nie o siebie się martwię – powiedziała. – Lecz o ciebie. Thor odsunął się w końcu i spojrzał głęboko w jej oczy. – Wrócę do ciebie, moja miłości – powiedział. – Nic, ani ten księżyc, ani gwiazdy, ani niebiosa nie mogą powstrzymać mnie od bycia z tobą. Uśmiechnęła się słabo. Po policzku popłynęła kolejna łza. – Chciałabym w to wierzyć – odparła.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ÓSMY Król McCloud wypadł z zamku ogarnięty szałem i przebiegł plac królewskiego dworu. Drugie słońce zachodziło właśnie za horyzontem. Wsiadł na konia, ubódł go i ruszył galopem przez niewielkie miasto na czele dziesiątek oddanych mu wojowników. Przejechali pod jedną ze sklepionych łukiem bram i dalej polnym traktem prowadzącym na wzniesienie. Poganiał wierzchowca, bodąc go coraz mocniej i mocniej, czując, jak ogarnia go coraz większy szał. Dopiero co dotarły do niego wieści o ucieczce syna, a wraz z nim jego żony. Uwolnili się spod jego jarzma zanim zdążył poddać ich torturom i zabić oboje, wystawiając wszystkim na pokaz. Pałał żądzą mordu z powodu tej zniewagi. Nie mógł uwierzyć, że ta mała wiedźma przechytrzyła go w ten sposób. Był w podłym nastroju od momentu powrotu do domu, teraz zaś był wściekły ponad miarę. Nawet jeśli miałaby to być ostatnia rzecz, jaką zrobi, zamierzał wyprawić się na łowy, odszukać ich zanim schronią się na ziemiach MacGila, torturować i zabić własnoręcznie. Galopował, z dziesiątkami ludzi w odwodzie, w kierunku szczytu, z którego rozpościerał się wyraźny widok na okolicę, skąd mógł sprawdzić dokładnie, gdzie byli i zdecydować o najlepszym sposobie ich pojmania. Niewdzięczny chłopak, pomyślał. Uświadomił sobie, iż popełnił błąd, pozwalając Bronsonowi żyć aż do tej pory. Wiedział już w momencie jego narodzin, że powinien go uśmiercić – wszystkim swoim synom zgotował taki los – aby nikt nigdy nie zagroził jego panowaniu, nie usunął z tronu. Był zbyt miękki. I teraz przyszło mu zapłacić za to cenę. Równie głupio postąpił, pozwalając córce MacGila żyć tak długo. Wiedział ze swych wcześniejszych doświadczeń, że pozbycie się kobiet zawsze było dobrym pomysłem. Wolał nie ryzykować. Na stare lata stał się miękki. Postanowił, że będzie okrutny i bezwzględny, jak nigdy dotąd. Popędzał konia krzykiem i pejczem, aż wierzchowiec zaczął krwawić i protestować głośno. W końcu, po wykańczającej jeździe, dotarli na szczyt wzgórza. Rozejrzawszy się, zauważył na horyzoncie swego syna Bronsona i Luandę. Galopowali w kierunku Highlands, pod niebem zabarwionym przez zachodzące słońce odcieniami szkarłatu, który tak bardzo pasował do jego obecnego nastroju. Złość rozgorzała w nim na nowo. Wyglądało na to, iż mieli nad nim dzień przewagi i ich pojmanie nie było takie proste. Lecz nie liczyło się to wcale. Zamierzał na nich zapolować, uczynić z tego świetną zabawę. Zamierzał całą noc spędzić na koniu, jeżeli byłoby to konieczne, i rzucić się na nich, zmiażdżyć gołymi rękoma, pozbawiając ich życia. Siedział na koniu obserwując horyzont, dysząc ciężko i już miał smagnąć konia pejczem, przypuścić za nimi pogoń, kiedy nagle zauważył coś, co go zdumiało. Zamrugał oczyma kilkukrotnie, nie będąc pewnym tego, co widział.

Przed sobą zobaczył armię na koniach, największą, jaką kiedykolwiek widział w swym życiu, niepodobną do niczego, na czym spoczął jego wzrok. Wyglądało na to, iż w jego kierunku, cisnąc się jak mrówki, zmierzała milionowa armia. Wypełniała sobą całą okolicę. Odwrócił się i dostrzegł ich wszędzie wkoło. Miliony ludzi zalewały jego ziemię plątaniną czarnych ciał i koni. I zbliżały się do niego z każdej strony. Nie potrafił zrozumieć, co się dzieje. Sądząc po ich strojach, byli to żołnierze Imperium. Ale przecież to było niemożliwe: jak mogli przedostać się przez kanion, wejść na ziemie Kręgu? – Czyżby tarcza zawiodła? – zaczął się zastanawiać, a jego serce stanęło na chwilę. Zanim to do niego dotarło, nagle pojawiło się przed nim, ledwie kilka stóp od niego, tysiące ludzi – a na ich czele jechał Andronicus, na koniu dwa razy większym od tego, którego dosiadał McCloud. Zbliżył się na kilka stóp do McClouda i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Uśmiechał się złowrogo. Z ust wystawały jego kły, a ostre zęby lśniły w świetle zachodzącego słońca. Jego demoniczne, żółte oczy mówiły wszystko, o czym McCloud musiał wiedzieć: został pokonany. Nagle ogarnął go paniczny strach. Odwrócił się i spojrzał za siebie, jakby chciał rzucić się do ucieczki – zaraz potem jednak kolejne tysiące żołnierzy Imperium pojawiły się i tam, uniemożliwiając jakąkolwiek rejteradę. Został otoczony ze wszystkich stron. Nie miał dokąd uciekać. Przełknął głośno. Pierwszy raz w swoim życiu poczuł prawdziwy strach. Wiedział, z czym wiązała się całkowita porażka. Spoglądając na Andronicusa, oblizał suche wargi. Zastanawiał się, czy był jakiś sposób, by się z tego wydostać. – Mój panie – rzekł do Andronicusa drżącym głosem. Cała jego pewność siebie gdzieś uleciała. – Miałeś okazję dojść do porozumienia ze mną – warknął Andronicus stentorowym, donośnym głosem, dudniącym z jego szerokiej piersi. – I odmówiłeś. – Wybacz, panie – powiedział McCloud łamiącym się głosem. – Właśnie miałem wysłać do ciebie ludzi z wiadomością, że chcę zawrzeć porozumienie. – Doprawdy? – powiedział Andronicus. Odchylił się i zaryczał śmiechem. – Jakoś w to bardzo powątpiewam – odparł Andronicus. – Kiepski z ciebie kłamca. Poza tym, niczego by to nie zmieniło. W moim świecie druga szansa nie istnieje. Odchylił się ponownie i uśmiechnął szeroko. – Teraz dowiesz się, jak to jest lekceważyć wielkiego Andronicusa.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY Thor siedział na koniu, jadąc stępa na czele niewielkiego oddziału złożonego z sześciu kompanów. Ich grupa odłączyła się właśnie od głównych sił Srebrnej Gwardii i legionistów, którzy wyjechali im na pożegnanie. Szóstka jeźdźców zatrzymała się przed głównym mostem Zachodniego Przejścia Kręgu. Zanim jeszcze wkroczyli na most, Thor i jego przyjaciele odwrócili się i spojrzeli na setki żołnierzy. Wszyscy wpatrywali się w nich z poważną miną, pełni podziwu i szacunku. Cokolwiek miało się wydarzyć, cokolwiek ich tam czekało, Thor czuł się, jakby znalazł swój dom. I rodzinę. Prawdziwą rodzinę. Wiedział też, jak rzadko coś takiego się zdarza. Z tego powodu jego wdzięczność będzie trwała po wieki. Kolk uniósł zaciśniętą pięść w powietrze, po czym obrócił ją do dołu w geście najwyższego szacunku i honoru. Wszyscy zebrani poszli w ślady Kolka, salutując Thorowi i jego kompanom – a oni odwzajemnili się tym samym gestem. Thor czuł niemal boską naturę jego wyprawy i postanowił zrobić wszystko, co w jego mocy, by ocalić królestwo. Obejrzał się i ujrzał twarz Gwendolyn. Stała między wojownikami i płakała. Ich oczy spotkały się. Widział w nich miłość i odwzajemnił się takim samym spojrzeniem. Jej bezpieczeństwo znaczyło dla niego więcej niż jego własne. Modlił się ze wszystkich sił, aby pozostała bezpieczna wśród tych wielkich wojowników. Dostrzegał już w niej siłę MacGila, wspaniałą przywódczynię, którą miała się stać. Był z niej bardzo dumny. Wiedział, że jeśli nie wyruszy natychmiast, to nigdy tego nie zrobi. Musiał zebrać się w sobie. Odwrócił się, jego przyjaciele również, i jak na komendę wjechali powoli na most. Setki żołnierzy stały porozstawiane wzdłuż przeprawy i kiedy Thor przejeżdżał, wszyscy stawali na baczność. Kiedy ich mijał, podnosili pięści i salutowali. Setki mężczyzn stojących po obu stronach mostu pozdrawiało ich, salutując. Przekraczając kanion, z Krohnem u boku, oddalali się coraz bardziej od bezpiecznych ziem Kręgu. Upiorna mgła spowijająca to miejsce od zawsze, zaczęła unosić się i otaczać ich z wszystkich stron. Thor nie miał pojęcia, co ich czekało. Wiedział, że może być niebezpiecznie. Wiedział, że może to potrwać miesiące, nawet lata. Nie potrafił wyobrazić sobie ziem, na które się udawał. Ani stworów, których napotkają. Ani walk, które przyjdzie im stoczyć. Wiedział, że ich szanse były niewielkie. Wiedział też, że mogą nigdy nie odnaleźć Miecza. Nie wyjeżdżali szukać przygód. Wyruszali na wyprawę bohaterów. Jadąc dalej Thor zaczynał uświadamiać sobie, że to nie cel czynił z kogoś bohatera – ale podróż, sama wyprawa. Gotowość jej podjęcia. Życie było krótkie. Teraz zdawał już sobie z tego sprawę. Nie ważne było, jak je zakończy. Istotne było, jak je przeżyje.

Kiedy zatem spojrzał przed siebie, ogarnął wzrokiem rozległą dzicz, wiedział, po raz pierwszy w życiu, że właśnie zaczynał żyć naprawdę.

BLASK CHWAŁY KSIĘGA 5 KRĘGU CZARNOKSIĘŻNIKA

Każdy swe życie ceni, lecz jedynie Najwięksi honor nad życie wynoszą. - William Shakespeare Trojlus i Kresyda

ROZDZIAŁ PIERWSZY Andronicus z dumą przemierzał na swym wierzchowcu ulice królewskiego miasta McClouda, otoczony z obu stron setkami swych generałów. Ciągnął za sobą swą najcenniejszą zdobycz: króla McClouda. Jego owłosione, tłuste cielsko, odarte ze zbroi, półnagie, było skrępowane sznurami i przywiązane do tylnej części siodła Andronicusa długą liną, która oplatała nadgarstki McClouda. Andronicus jechał powoli, napawając się swoim zwycięstwem. Przeciągał McClouda po ulicach, po pyle i drobnych kamieniach, wzniecając przy tym obłok kurzu. Ludzie McClouda zbiegali się i przypatrywali w osłupieniu. Andronicus słyszał krzyki McClouda, skręcającego się z bólu, kiedy wlókł go po ulicach jego miasta, i szeroko się uśmiechał. Twarze ludzi McClouda wykrzywiał strach. Oto ich poprzedni król stał się najniższym niewolnikiem. Był to jeden z najświetniejszych dni w życiu Andronicusa. Zdumiała go łatwość, z jaką przyszło mu zdobycie tego miasta. Jak gdyby ludzie McClouda stracili ducha do walki jeszcze przed atakiem. Żołnierze Andronicusa pokonali ich w okamgnieniu. Tysiące jego wojowników uderzyły, zmiotły kilku żołnierzy, którzy odważyli się stawić opór, i jak błyskawica wlały się do miasta. Najwyraźniej zdali sobie sprawę z tego, że obrona nie ma sensu. Złożyli broń, zakładając, że jeśli się poddadzą, Andronicus weźmie ich w niewolę. Nie znali jednak wielkiego Andronicusa. Gardził poddającymi się. Nie brał jeńców, a złożenie broni tylko ułatwiło mu sprawę. Ulice miasta McClouda spływały krwią – ludzie Andronicusa przeczesywali każdą uliczkę, każdy zakątek i masakrowali wszystkich mężczyzn, których spotkali na swej drodze. Kobiety i dzieci brał na niewolników, jak zawsze. Domy plądrowano, jeden po drugim. Andronicus przemierzał teraz powoli ulice, oceniając ogrom swojego triumfu. Jego oczom ukazał się widok ciał zabitych, piętrzące się łupy, zniszczone domostwa. Odwrócił się i skinął na jednego ze swych generałów, który natychmiast uniósł wysoko pochodnię, dając znak swoim ludziom, i setki żołnierzy rozpierzchły się po mieście, podpalając kryte strzechą dachy. Dokoła płomienie wystrzeliły w górę, próbując sięgnąć nieba, i Andronicus poczuł bijący od nich żar. - NIE! – krzyknął McCloud, szarpiąc się z tyłu na ziemi. Andronicus rozpromienił się w uśmiechu i ponaglił konia, zmierzając ku szczególnie okazałemu głazowi. Usłyszał za sobą łoskot, na dźwięk którego ogarnęło go szczególne zadowolenie. Wiedział, że to ciało McClouda uderzyło o kamień. Andronicusa niezwykle radował widok płonącego miasta. Podobnie jak w przypadku każdej mieściny, którą podbił i przyłączył do swego Imperium, najpierw zrówna je z ziemią, a później wzniesie na nowo – ze swoimi ludźmi, swoimi generałami,

swoim własnym Imperium. Zawsze tak postępował. Nie chciał widzieć ani śladu po tym, co stare. Budował nowy świat. Świat Andronicusa. Krąg, nienaruszalny Krąg, który wymykał się wszystkim jego przodkom, należał teraz do niego. Trudno było mu to pojąć. Oddychał głęboko, rozmyślając o swej potędze. Wkrótce przekroczy Pogórze i podbije także drugą połowę Kręgu. A wtedy na całym świecie nie będzie już takiego miejsca, które nie należałoby do niego. Andronicus zbliżył się do posągu McClouda, który górował nad placem miasta, i zatrzymał się przed nim. Wznosił się niczym świątynia, wysoki na pięćdziesiąt stóp, marmurowy. Ukazywał McClouda w postaci, której Andronicus nie rozpoznawał – młodego, sprawnego, muskularnego, który z dumą dzierżył miecz. Pomnik był skrajnym egocentryzmem. Za to Andronicus go podziwiał. Jakaś jego cząstka chciała zabrać ten pomnik ze sobą i ustawić w pałacu jako trofeum. Lecz inna jego cząstka była zbyt zniesmaczona. Bez namysłu sięgnął do pasa i wyciągnął swoją procę – trzy razy większą od proc innych wojowników, na tyle dużą, że mieścił się w niej kamień wielkości niedużego głazu – zamachnął się i cisnął z całych sił przed siebie. Kamień przeciął powietrze i uderzył w głowę posągu. Marmurowa głowa McClouda rozprysnęła się w drobny mak. Andronicus wydał z siebie okrzyk, uniósł swój dwuręczny kiścień, rzucił się naprzód i zamachnął z całych sił. Natarł na tors posągu. Marmur zachwiał się i roztrzaskał na ziemi z ogromnym hukiem. Andronicus zawrócił i upewnił się, że przejeżdżając przeciągnie McClouda po odłamkach. - Zapłacisz za to! – zawołał udręczony McCloud słabym głosem. Andronicus się roześmiał. Spotkał w swoim życiu wielu ludzi, lecz ten był chyba najbardziej żałosnym spośród nich. - Czyżby? – krzyknął Andronicus. Ten McCloud naprawdę był tępakiem – wciąż nie zdawał sobie sprawy z potęgi wielkiego Andronicusa. Trzeba było go uświadomić, raz na zawsze. Andronicus rozejrzał się po mieście i jego wzrok spoczął na tym, co niewątpliwie było zamkiem McClouda. Ponaglił konia kopniakiem, a ten ruszył galopem, ciągnąc McClouda przez zakurzony dziedziniec. Jego ludzie przyłączali się do niego, gdy zbliżał się do zamku. Andronicus pokonał dziesiątki marmurowych schodów, słysząc obijające się o stopnie ciało McClouda, krzyczącego i jęczącego z bólu na każdym z nich, i przejechał przez marmurowe wejście. Ludzie Andronicusa pełnili już przy nim wartę, a u ich stóp leżały zakrwawione ciała strażników McClouda. Andronicus uśmiechnął się z zadowoleniem, widząc, że każdy zakamarek miasta należy już do niego. Andronicus jechał dalej, minął szerokie wrota zamku i przemierzał korytarz o wysokim, łukowatym sklepieniu wykonanym z marmuru. Zachwycał go brak umiaru tego McClouda. Najwyraźniej nie oszczędzał na niczym, byle tylko sobie dogodzić.

Teraz nadszedł jego dzień. Andronicus otoczony swymi ludźmi zmierzał szerokimi korytarzami w kierunku tego, co musiało być salą koronacyjną McClouda. Stukot końskich kopyt odbijał się echem od ścian. Wpadł przez dębowe drzwi i zatrzymał się na samym środku pomieszczenia, obok nieprzyzwoicie dużego tronu wykonanego ze złota, który wznosił się pośrodku komnaty. Andronicus zsiadł z konia, powoli wspiął się po złotych schodach i zasiadł na tronie. Oddychając głęboko, odwrócił się i spojrzał na swych ludzi, na dziesiątki generałów, którzy siedzieli na swoich wierzchowcach, oczekując jego rozkazów. Przeniósł wzrok na zakrwawionego, jęczącego McClouda, który wciąż był przywiązany do jego siodła. Rozejrzał się po pomieszczeniu, dokładnie przyjrzał się ścianom, proporcom, zbroi, orężowi. Spojrzał w dół, na tron, i podziwiał kunszt, z jakim go wykonano. Zastanawiał się, czy lepiej będzie go stopić, czy też zabrać ze sobą. Mógłby oddać go któremuś z pomniejszych generałów. Ten tron, rzecz jasna, nie mógł się równać z tronem Andronicusa, najmasywniejszym tronem we wszystkich królestwach, którego wykonanie zajęło dwudziestu rzemieślnikom czterdzieści lat. Jego budowa rozpoczęła się jeszcze za życia jego ojca i została zakończona w dniu, w którym Andronicus go zamordował. Chwila nie mogłaby być dogodniejsza. Andronicus spojrzał w dół na McClouda, tego żałosnego człowieczka, i zastanawiał się, w jaki sposób najlepiej zadać mu ból. Przyjrzał się kształtowi i rozmiarowi jego głowy i uznał, że chciałby ją skurczyć i nosić przy szyi, wraz z innymi zmniejszonymi czerepami. Wiedział jednak, że nim go zabije, musi pozwolić, by jego twarz zeszczuplała, kości policzkowe – uwydatniły się, by lepiej prezentowała się przy jego szyi. Nie chciał, by tłusta, nalana twarz zaburzyła symetrię jego naszyjnika. Pozwoli mu jeszcze trochę pożyć, a w międzyczasie będzie go torturować. Uśmiechnął się do siebie. Tak, ten plan był znakomity. - Przyprowadźcie go do mnie – rozkazał Andronicus jednemu ze swoich generałów swoim pradawnie brzmiącym, gardłowym głosem. Generał zeskoczył z konia, nie zawahawszy się ani sekundy, pospieszył do McClouda, odciął linę i przeciągnął zakrwawione ciało po podłodze, zostawiając na niej czerwoną smugę. Rzucił je u stóp Andronicusa. - Nie ujdzie ci to na sucho! – wymamrotał cicho McCloud. Andronicus pokręcił głową; ten człowiek nigdy nie pojmie swej lekcji. - Spójrz na mnie. Siedzę na twym tronie – rzekł. – A ty leżysz u mych stóp. Myślę, że mogę z całą pewnością stwierdzić, że wszystko ujdzie mi na sucho. Że już uszło. McCloud leżał na ziemi, jęcząc i wijąc się. - Pierwszą rzeczą, o którą zadbam – powiedział Andronicus. – Będzie to, byś oddał należny hołd swemu nowemu panu i królowi. Zbliż się, spotka cię wielki zaszczyt – jako pierwszy uklękniesz przede mną w moim nowym królestwie, pierwszy ucałujesz moją dłoń i nazwiesz królem tego, co niegdyś było częścią Kręgu należącą do McClouda.

McCloud podniósł wzrok, uniósł się na kolanach i dłoniach, i drwiąco uśmiechnął do Andronicusa. - Nigdy! – powiedział, odwrócił się i splunął na posadzkę. Andronicus odchylił się w tył i wybuchnął śmiechem. Czerpał z tego wiele satysfakcji. Już dawno nie spotkał tak upartego człowieka. Andronicus odwrócił się i skinął głową. Na ten znak jeden z jego ludzi schwycił McClouda od tyłu, a inny podszedł i przytrzymał mu mocno głowę. Trzeci ruszył w jego kierunku z długą brzytwą. Na jego widok McCloudowi ugięły się nogi. - Co robisz? – zapytał McCloud w panice głosem o kilka oktaw wyższym. Mężczyzna szybkim ruchem zgolił połowę brody McClouda. Ten podniósł wzrok w konsternacji, wyraźnie zbity z tropu tym, że mężczyzna nie wyrządził mu krzywdy. Andronicus skinął i naprzód wystąpił inny człowiek – w dłoni miał długi pogrzebacz, zakończony odlanym w żelazie symbolem królestwa Andronicusa – lwem z ptakiem w paszczy. Był rozgrzany do czerwoności, aż unosiła się z niego para. Żołnierze przytrzymywali McClouda, a mężczyzna zbliżył pogrzebacz do jego świeżo ogolonego policzka. - Nie! – wrzasnął McCloud, pojmując, co się za chwilę stanie. Jednak było już za późno. Powietrze przeciął rozdzierający krzyk, któremu towarzyszył syk i swąd palonego ciała. Andronicus przyglądał się z radością, jak pogrzebacz zanurza się coraz głębiej w policzku McClouda. Syk stał się głośniejszy, a krzyki – niemal nie do zniesienia. W końcu, po dobrych dziesięciu sekundach, puścili McClouda. Ten osunął się na ziemię, nieprzytomny, zaśliniony, a z jego policzka unosił się dym. Teraz znajdował się na nim znak Andronicusa, wypalony w jego ciele. Andronicus pochylił się, spojrzał na nieprzytomnego McClouda i podziwiał swoje dzieło. - Witaj w Imperium.

ROZDZIAŁ DRUGI Erec stał na szczycie wzniesienia i patrzył, jak niewielka armia zbliża się w jego stronę. W jego sercu płonął ogień. Był stworzony dla takich chwil. W niektórych bitwach granica między sprawiedliwym i niesprawiedliwym była mglista – lecz nie tego dnia. Możnowładca z Baluster porwał jego żonę bezwstydnie i nie żałował bynajmniej swego uczynku, wręcz przeciwnie – chełpił się nim. Erec uświadomił mu jego postępek i dał szansę, by go naprawił, lecz ten odmówił. Sam ściągnął na siebie to nieszczęście. Jego ludzie powinni dać temu spokój – tym bardziej teraz, gdy już nie żył. Lecz oni ścigali go mimo tego. Były ich setki. Płatni najemnicy możnowładcy – wszyscy chcieli zabić Ereca tylko dlatego, że ten człowiek ich opłacił. Szarżowali w jego kierunku w swoich lśniących zielonych zbrojach, a gdy byli już blisko, wydali z siebie okrzyk bitewny. Jak gdyby to miało napędzić mu strachu. Erec się nie obawiał. Widział zbyt wiele takich bitew. Jeśli lata ćwiczeń czegoś go nauczyły, to właśnie tego, by nigdy się nie lękać, jeśli stoisz po stronie sprawiedliwości. Sprawiedliwość – uczono go – może nie zawsze zwycięża, lecz daje siłę dziesięciu mężczyzn temu, kto pozostaje jej wierny. To nie strach dręczył Ereca, gdy patrzył na setki zbliżających się mężczyzn, wiedząc, że zapewne tego dnia zginie. Spodziewał się tego. Los dał mu szansę, by ponieść śmierć w najbardziej honorowy sposób, i uważał to za dar. Złożył przysięgę chwały i dziś ta przysięga domagała się wypełnienia. Erec dobył miecza i puścił się biegiem w dół zbocza, wprost na szarżującą na niego armię. Nigdy bardziej niż dziś nie żałował, że nie ma przy sobie swego zaufanego rumaka, Warkfina, na którego grzbiecie mógłby stawić czoła przeciwnikowi. Spokój przynosiła mu jednak myśl, iż Warkfin niósł Alistair do Savarii, za bezpieczne mury dworu księcia. Gdy był już blisko żołnierzy, ledwie pięćdziesiąt jardów od nich, Erec przyspieszył, biegnąc prosto na dowodzącego rycerza w środku. Ani żołnierze, ani Erec nie zwolnili. Erec przygotował się na uderzenie. Wiedział, że jedno działa na jego korzyść: trzystu mężczyzn nie jest w stanie podejść tak blisko, by jednocześnie atakować jednego mężczyznę; z czasów swojego szkolenia wiedział, że nie więcej niż sześciu jeźdźców może zbliżyć się, by zaatakować jednego wojownika. Rozumiał tym samym, że jego szanse wynoszą nie trzysta do jednego, a jedynie sześć do jednego. Jak długo będzie w stanie zabijać sześciu mężczyzn dokoła siebie, tak długo będzie miał szansę zwyciężyć. Wszystko zależało jedynie od tego, czy starczy mu sił. Kiedy Erec pędził w dół zbocza, dobył zza pasa broni, która – wiedział to – będzie najlepsza: kiścienia z łańcuchem długim na dziesięć jardów, na którego końcu

znajdowała się najeżona kolcami metalowa kula. Była to broń przeznaczona do zastawiania pułapek na drodze – lub sytuacji takich jak ta. Erec odczekał do ostatniej chwili, tak by armia nie miała czasu zareagować, po czym zakręcił kiścieniem wysoko nad głową i zarzucił łańcuchem przez pole bitwy, mierząc w niewielkie drzewo. Naszpikowany kolcami łańcuch rozciągnął się przez pole bitwy. Kiedy kula zahaczyła o pień drzewa, Erec zwinął się i rzucił na ziemię, unikając wycelowanych w niego włóczni, i z całej siły trzymał trzonek swej broni. Idealnie odmierzył czas: armia nie zdążyła zareagować. Żołnierze zauważyli łańcuch w ostatniej chwili i próbowali powściągnąć konie – lecz przy takiej prędkości nie zdołali ich już zatrzymać. Cały pierwszy szereg wbiegł w najeżony kolcami łańcuch, który przerżnął nogi koni. Jeźdźcy zwalili się na ziemię głową naprzód, a ich konie poleciały na nich, przygniatając ich. Dziesiątki z nich zostały zmiażdżone w powstałym chaosie. Erec nie miał czasu na to, by napawać się szkodami, jakie zadał przeciwnikowi: kolejna flanka armii zwróciła się w jego kierunku i ruszyła, szarżując z okrzykiem bitewnym. Erec przetoczył się i skoczył na nogi, gotując się na to spotkanie. Kiedy dowodzący rycerz uniósł oszczep, Erec wykorzystał to, czym dysponował: nie miał konia, nie mógł więc walczyć z nimi na ich wysokości, ale skoro znajdował się bliżej ziemi, mógł to wykorzystać. Erec przypadł gwałtownie do ziemi, zwinął się, uniósł miecz i przeciął nogi konia, na którym siedział żołnierz. Koń przewrócił się, a wojownik padł na twarz nim zdążył wypuścić z rąk swoją broń. Erec przeturlał się na bok. Udało mu się uniknąć stratowania przez pędzące obok konie, zmuszone omijać powalone zwierzę. Wielu się to nie udało i wpadły na martwego rumaka – dziesiątki koni upadły na ziemię, wzniecając obłok kurzu i zatrzymując armię. Erec właśnie na to liczył: pył i zamieszanie, kolejne dziesiątki koni na ziemi. Skoczył na nogi, uniósł miecz i parował cios żołnierza, który wymierzony był w jego szyję. Obrócił się i zablokował oszczep, później włócznię i topór. Bronił się przed ciosami, które spadały na niego ze wszystkich stron, lecz wiedział, że nie będzie to trwało wiecznie. Jeśli miał mieć szansę zwyciężyć, to on musiał atakować. Erec rzucił się na ziemię i przeturlał się, lądując na jednym kolanie i cisnął mieczem jak gdyby była to włócznia. Miecz przeciął powietrze i wbił się w pierś najbliższego żołnierza, który otworzył szeroko oczy i zsunął się z konia na bok, martwy. Erec wykorzystał okazję i dosiadł jego wierzchowca, wyrywając mu wcześniej z dłoni kiścień. Była to wspaniała broń i Erec wybrał żołnierza właśnie z tego powodu; miała długą, nabijaną srebrną rękojeść i łańcuch długi na cztery stopy. Zakończona była trzema najeżonymi kolcami kulami. Erec odchylił się w tył i zakręcił nim wysoko nad głową, wytrącając broń z rąk kilku przeciwników naraz; zakręcił ponownie i zmiótł ich z koni.

Erec rozejrzał się po polu bitwy i zauważył, że wyrządził znaczne szkody – położył niemal stu rycerzy. Jednak pozostali, najmniej licząc dwustu, przegrupowali się i właśnie przypuszczali na niego szarżę – i wszyscy wyglądali na zdeterminowanych. Erec ruszył w ich kierunku, jeden mężczyzna przeciw dwustu, i wzniósł swój własny, donośny okrzyk bitewny, unosząc kiścień jeszcze wyżej i modląc się do Boga, by starczyło mu sił. * Alistair łkała, trzymając się kurczowo Warkfina, który galopem niósł ją przez dobrze jej znaną drogę prowadzącą do Savarii. Krzyczała i kopała zwierzę przez całą drogę, próbując z całych sił zawrócić i pognać z powrotem do Ereca. Koń jednak nie zamierzał jej usłuchać. Nigdy wcześniej nie widziała takiego konia – niezłomnie i bez wahania wykonywał rozkazy swego pana. Najwyraźniej zamierzał donieść ją dokładnie tam, gdzie Erec mu kazał – i w końcu, zrezygnowana, pogodziła się z faktem, że nie może temu nijak zaradzić. Alistair miała mieszane uczucia, kiedy wjeżdżała przez bramy miasta, miasta, w którym żyła tak długo, najęta jako służka. Po trosze było to miejsce, które znała – lecz budziło również wspomnienie karczmarza, który ją ciemiężył, wspomnienia wszystkiego, co w tym miejscu było nie tak. Z ogromną niecierpliwością czekała na inne życie, na opuszczenie tego miejsca z Erekiem i rozpoczęcie nowego życia z nim. Czuła się bezpiecznie za murami miasta, lecz zarazem narastało w niej złe przeczucie co do Ereca, który w pojedynkę stawiał czoła armii. Na myśl o tym zrobiło jej się słabo. Kiedy zdała sobie sprawę z tego, że Warkfin nie zawróci, wiedziała, że najlepszym posunięciem będzie sprowadzenie pomocy dla Ereca. Erec prosił, by została tam, za bezpiecznymi murami – ale ona nie miała najmniejszego zamiaru tak postąpić. Była córką króla i nie zwykła uciekać ze strachu albo przed konfrontacją. Erec znalazł w niej idealną towarzyszkę: była równie szlachetna i zmotywowana, co on. I nie darowałaby sobie, gdyby coś mu się tam stało. Znając dobrze to królewskie miasto, Alistair skierowała Warkfina w stronę zamku księcia – i teraz, kiedy byli już za murami miasta, zwierzę usłuchało. Podjechała przed wejście do zamku, zeskoczyła z konia i popędziła obok strażników, którzy próbowali zagrodzić jej drogę. Prześlizgnęła się między nimi i pobiegła co tchu marmurowymi korytarzami, których układ poznała bardzo dobrze, gdy była służką. Alistair naparła ramieniem na ogromne drzwi do królewskiej sali, gwałtownie je otworzyła i wparowała do prywatnej komnaty księcia. Kilku członków rady odwróciło się w jej kierunku i spojrzało na nią, wszyscy odziani byli w najświetniejsze szaty. Książę zasiadał na środku w otoczeniu kilku rycerzy. Na ich twarzach malowało się zdumienie; najwyraźniej przeszkodziła im w omawianiu ważnych spraw.

- Kim jesteś, niewiasto? – zapytał jeden z nich. - Kto waży się przerywać księciu omawianie ważnych spraw urzędowych? – wykrzyknął inny. - Poznaję tę kobietę – rzekł książę, wstając. - Ja również – powiedział Brandt, który, jak pamiętała Alistair, był przyjacielem Ereca. – Alistair, prawda? – zapytał. – Żona Ereca? Podbiegła do niego, cała we łzach, i chwyciła jego dłonie. - Proszę, panie, pomóż mi. Chodzi o Ereca! - Co się stało? – spytał książę, zaniepokojony. - Znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Stoi sam naprzeciw wrogiej armii. Nie pozwolił mi tam zostać. Proszę! Pomóżcie mu! Wszyscy rycerze bez słowa zerwali się na nogi i rzucili w stronę wyjścia, ani jeden się nie zawahał; Alistair odwróciła się na pięcie i biegła obok z nich. - Zostań tutaj! – zawołał Brandt. - Ani mi się śni! – powiedziała, depcząc mu po piętach. – Zaprowadzę was do niego. Wszyscy jak jeden mąż biegli korytarzami, wypadli z zamku i podbiegli do osiodłanych koni. Każdy dosiadł swego wierzchowca bez chwili wahania. Alistair wskoczyła na Warkfina, pospieszyła go kopniakiem i ruszyła na czele grupy, równie co oni dręczona niepokojem. Kiedy gnali przez dwór księcia, zewsząd żołnierze zaczęli dosiadać swych koni i przyłączać się do nich – gdy wyjeżdżali poza mury Savarii, towarzyszył im już spory i wciąż się rozrastający oddział najmniej stu mężczyzn, któremu przewodziła Alistair. Brandt i książę jechali u jej boku. - Jeśli Erec się dowie, że jedziesz z nami, zapłacę za to głową – powiedział Brandt, pędząc obok niej. – Proszę, pani, powiedz nam jedynie, gdzie go znajdziemy. Jednak Alistair uparcie pokręciła głową, powstrzymując łzy i pospieszyła konia. Wokół niej rozbrzmiewało grzmiące dudnienie jadących obok mężczyzn. - Prędzej umrę, niż opuszczę Ereca!

ROZDZIAŁ TRZECI Thor jechał ostrożnie leśnym szlakiem. Obok niego podążali Reece, O’Connor, Elden i bliźniacy, a Krohn deptał im po piętach. Wyłonili się z lasu po drugiej stronie Kanionu. Serce Thora biło szybko, niespokojnie, kiedy dotarli w końcu na obrzeża gęstego lasu. Uniósł rękę, dając innym znak, by ucichli, i wszyscy zastygli w bezruchu. Thor rozejrzał się, przyglądając się bacznie szerokiemu pasowi plaży, przestworowi nieba i dalej, rozległemu, żółtemu morzu, które miało doprowadzić ich do odległych krain Imperium. Morze Tartuwiańskie. Thor nie widział jego wód od czasu ich wyprawy na Rytuał Stu Dni. Dziwnie było wrócić w to miejsce – i to z misją, od której zależał los Kręgu. Od czasu przekroczenia mostu nad Kanionem ich krótka jazda przez Dzicz nie obfitowała w wydarzenia. Kolk i Brom polecili Thorowi, by szukał niewielkiej łodzi przycumowanej nad brzegiem Tartuwianu, starannie skrytej za gałęziami ogromnego drzewa, które zwieszały się nad morzem. Thor podążał za ich wskazówkami i kiedy dotarli na obrzeża lasu, spostrzegł łódź – dobrze skrytą, gotową, by zabrać ich tam, gdzie mieli dotrzeć. Odetchnął z ulgą. Wtedy jednak dostrzegł sześciu żołnierzy Imperium, stojących przed łodzią i uważnie ją oglądających. Jeden z nich wdrapał się na pokład łodzi, osadzonej częściowo w piasku i kołyszącej się na delikatnych, omywających ją falach. Plaża miała być pusta. Był to nieszczęśliwy splot okoliczności. Thor spojrzał w dal horyzontu i dostrzegł tam niewyraźny zarys czegoś, co wyglądało na flotę Imperium, tysiące czarnych statków pod czarną banderą Imperium. Na szczęście nie zmierzali w stronę Thora, lecz w innym kierunku – długą, okrężną drogą wokół Kręgu, na stronę McClouda, gdzie przekroczyli Kanion. Na szczęście ich flota podążała inną drogą. Za wyjątkiem tego jednego patrolu. Tych sześciu żołnierzy Imperium, prawdopodobnie zwiadowców na rutynowym wypadzie, jakimś cudem musiało się natknąć na tę łódź Legionu. Chwila po temu była bardzo nieodpowiednia. Gdyby Thor i reszta dotarli na brzeg kilka minut wcześniej, najpewniej zdążyliby wsiąść na pokład i odbić od brzegu. A teraz czekała ich potyczka. Nic innego nie wchodziło w rachubę. Thor rozejrzał się po plaży i nie dostrzegł żadnych innych oddziałów Imperium. Przynajmniej to działało na ich korzyść. Był to prawdopodobnie pojedynczy patrol. - Myślałem, że łódź miała być dobrze ukryta – powiedział O’Connor. - Najwyraźniej niewystarczająco dobrze – zauważył Elden. Siedzieli na końskich grzbietach, przypatrując się łodzi i grupie żołnierzy. - Lada chwila powiadomią pozostałe oddziały Imperium – stwierdził Conven. - A wtedy czeka nas porządna potyczka – dodał Conval. Thor wiedział, że mają rację. I że nie mogą sobie pozwolić na takie ryzyko.

- O’Connor – rzekł Thor. – Masz najcelniejsze oko. Widziałem, jak oddajesz celny strzał z odległości pięćdziesięciu jardów. Widzisz łucznika? Mamy jedną szansę. Podołasz? O’Connor z powagą skinął głową, utkwiwszy wzrok w żołnierzach Imperium. Powoli, ostrożnie sięgnął nad ramieniem, uniósł łuk, założył strzałę i trzymał broń w gotowości. Wszyscy liczyli na Thora, a on był gotów ich poprowadzić. - O’Connor, wypuść strzałę, kiedy dam znak. Wtedy natrzemy na pozostałych. Reszta – użyjcie broni miotanych, kiedy się zbliżymy. Postarajcie się podejść najbliżej jak się da. Thor dał znak ręką i O’Connor gwałtownie wypuścił strzałę. Strzała rozdarła ze świstem powietrze. Był to strzał doskonały – metalowy grot zatopił się w sercu łucznika Imperium. Wojownik przez chwilę stał w miejscu z szeroko otwartymi oczyma, jakby nie rozumiał, co się dzieje, po czym nagle rozpostarł szeroko ramiona i upadł w przód, lądując z głośnym plaśnięciem na plaży u stóp pozostałych żołnierzy, zabarwiając piasek na czerwono. Thor i reszta ruszyli do ataku, jak dobrze nakręcona maszynka, w której wszystkie elementy poruszają się w zgodzie z pozostałymi. Tętent końskich kopyt zdradził ich obecność i sześciu żołnierzy odwróciło się w ich stronę. Dosiedli swych koni i zaszarżowali na nich, gotując się na starcie pośrodku drogi. Thor i jego ludzie wciąż mieli przewagę ze względu na element zaskoczenia. Thor zamachnął się i cisnął kamieniem ze swojej procy, trafiając w skroń jednego z nich z odległości dwudziestu jardów, kiedy ten dosiadał swego konia. Zsunął się z niego martwy, z zaciśniętymi w dłoni wodzami. Kiedy zbliżyli się do przeciwnika, Reece cisnął toporem, Elden – włócznią, a obaj bliźniacy – sztyletami. Piaski były nierówne i konie się ślizgały, utrudniając rzucanie bardziej niż zwykle. Topór Reece’a trafił do celu, zabijając jednego z nich, lecz pozostali chybili. Zostało więc czterech żołnierzy. Dowodzący odłączył się od grupy, szarżując wprost na Reece’a, który nie miał broni; rzucił topór i nie zdążył jeszcze dobyć miecza. Reece przygotował się na starcie, lecz w ostatniej chwili Krohn przyskoczył do napastnika i zatopił kły w nodze jego konia, który się przewrócił, zrzucając jeźdźca na ziemię i ratując Reece’a w ostatniej chwili. Reece wyciągnął miecz i dźgnął wojownika, nim ten zdążył wstać. Zostało więc trzech. Jeden z nich zbliżył się do Eldena z toporem, mierząc w jego głowę; Elden zablokował cios tarczą, zamachując się jednocześnie mieczem i przeciął rękojeść topora na dwie części. Następnie obrócił się z tarczą i uderzył napastnika w bok głowy, strącając go z siodła.

Inny żołnierz dobył kiścienia zza pasa i zamachnął się jego długim łańcuchem, którego naszpikowana kolcami końcówka zmierzała niebezpiecznie w kierunku O’Connora. To działo się zbyt szybko i O’Connor nie zdążył zareagować. Thor widział zbliżający się kiścień i ruszył przyjacielowi na pomoc, unosząc miecz i przecinając łańcuch broni, nim ten zdołał sięgnąć O’Connora. Rozległ się szczęk miecza przecinającego żelazo, a Thor zachwycił się ostrością swej nowej broni. Kolczasta kula upadła na ziemię, nie robiąc nikomu krzywdy, i utkwiła w piasku, oszczędzając O’Connora. Conval nadjechał i dźgnął wojownika włócznią, zabijając go. Ostatni żołnierz Imperium spostrzegł, że tamci przewyższają go liczebnie; ze strachem w oczach nagle odwrócił się i ruszył przed siebie wzdłuż brzegu. Kopyta jego konia zostawiały w piasku głębokie ślady. Wszyscy próbowali zatrzymać uciekającego żołnierza: Thor cisnął kamieniem ze swojej procy, O’Connor uniósł łuk i wystrzelił, a Reece rzucił włócznią. Jednak koń żołnierza zapadał się w piasek i jego jazda była zbyt nieprzewidywalna – żaden z nich nie trafił. Elden dobył miecza i Thor spostrzegł, że zamierza ruszyć za nim. Wyciągnął rękę i dał znak, by zostawił go w spokoju. - Nie! – krzyknął Thor. Elden odwrócił się i spojrzał na niego. - Jeśli pozwolimy mu żyć, sprowadzi innych! – zaprotestował Elden. Thor odwrócił się i spojrzał na łódź. Wiedział, że strawiliby sporo cennego czasu na pogoń za nim – a na taką stratę nie mogli sobie pozwolić. - Imperium i tak będzie nas ścigać – odrzekł Thor. – Nie mamy czasu do stracenia. Teraz najważniejsze jest, byśmy znaleźli się jak najdalej stąd. Do łodzi! Kiedy dotarli do łodzi i zeskoczyli z koni, Thor sięgnął do swego siodła i zaczął opróżniać je z zapasów. Pozostali postąpili podobnie, ładując oręż, sakwy z jedzeniem i bukłaki z wodą. Kto wie, jak długo potrwa podróż i kiedy znowu ujrzą ląd – jeśli w ogóle go ujrzą. Thor załadował też jedzenie dla Krohna. Przerzucili sakwy wysoko nad burtą; wylądowały na pokładzie z głośnym plaskiem. Thor chwycił grubą, zasupłaną linę zwisającą z boku łódki i sprawdził, czy go utrzyma. Była szorstka i wrzynała mu się w dłonie. Przerzucił sobie Krohna przez ramię i podciągnął się w górę, ku pokładowi. Ich wspólny ciężar wystawił jego mięśnie na próbę. Krohn skomlał mu do ucha, przywierając do niego i wczepiając się ostrymi pazurami w jego pierś. Wkrótce Thor znalazł się na łodzi i Krohn zeskoczył na pokład. Pozostali poszli w jego ślady. Thor wychylił się i spojrzał w dół na pozostałe na plaży konie, które patrzyły na nich, jak gdyby w oczekiwaniu na rozkaz. - A co z nimi? – spytał Reece, stając obok niego. Thor odwrócił się i omiótł spojrzeniem pokład. Łódź miała może z dziesięć stóp szerokości i dwa razy tyle długości. Była wystarczająco duża dla nich siedmiu – lecz nie

dla ich koni. Gdyby spróbowali je zabrać, konie mogłyby zdeptać drewno, zniszczyć łódź. Musieli zostawić je na brzegu. - Nie ma innej rady – rzekł Thor, patrząc na nie ze smutkiem. – Będziemy musieli znaleźć sobie nowe wierzchowce. O’Connor wychylił się za burtę. - To mądre konie – powiedział. – Dobrze je wytresowałem. Wrócą do domu na moją komendę. O’Connor gwizdnął głośno. Jak jeden mąż konie odwróciły się i wystrzeliły przed siebie, mknąc przez piasek, i zniknęły w lesie, pędząc z powrotem w kierunku Kręgu. Thor odwrócił się, spojrzał na swych braci, na łódź, na morze kołyszące się przed nimi. Teraz byli pozostawieni sami sobie, bez koni i bez wyboru – mogli jedynie ruszać naprzód. Rzeczywistość zaczęła do niego docierać. Byli naprawdę sami, mieli tylko tę łódź i zamierzali opuścić brzegi Kręgu na dobre. Teraz nie było już odwrotu. - A niby jak mamy wypchnąć tę łódź na wodę? – spytał Conval i wszyscy spojrzeli piętnaście stóp w dół, na kadłub. Niewielką jego część omywały wody Tartuwianu, lecz większość tkwiła zdecydowanie w piasku. - Tutaj! – zawołał Conven. Pospieszyli na drugą stronę, gdzie przerzucony przez burtę zwisał gruby, żelazny łańcuch. Na jego końcu znajdowała się ogromna żelazna kula, osiadła na piasku. Conven chwycił łańcuch i szarpnął. Jęczał i napinał mięśnie, lecz mimo tego nie był w stanie jej unieść. - Jest zbyt ciężka – burknął. Conval i Thor pospieszyli mu na pomoc. Kiedy chwycili łańcuch we trzech i próbowali go wyciągnąć, Thora zdumiał jego ciężar: nawet we trzech byli w stanie unieść go jedynie na kilka stóp. W końcu dali za wygraną i kula ponownie zatopiła się w piasku. - Pomogę wam – zaofiarował się Elden, występując naprzód. Elden, który swoją ogromną posturą górował nad pozostałymi, chwycił łańcuch i szarpnął, i sam zdołał nieco unieść kulę. Thor był zdumiony. Pozostali przyłączyli się i ciągnęli jak jeden mąż, podciągając kotwicę o stopę za każdym szarpnięciem. W końcu udało im się przeciągnąć ją ponad burtą na pokład. Łódź zaczęła się poruszać, bujając się lekko na falach, ale nadal tkwiła w piasku. - Drągi! – powiedział Reece. Thor odwrócił się i zobaczył dwa drewniane drągi, długie niemal na dwadzieścia stóp, spoczywające po dwu stronach łodzi, i pojął, w jakim celu się tam znajdują. Podbiegł z Reece’em do jednego z nich, a Conval i Conven chwycili drugi. - Kiedy się odepchniemy – wykrzyknął Thor. – Postawcie żagle! Wychylili się za burtę, wbili drągi w piasek i odepchnęli z całej siły; Thor aż jęknął z wysiłku. Łódź zaczęła się odrobinę poruszać. W tej chwili Elden i O’Connor podbiegli na

środek łodzi i pociągnęli za liny, by postawić płócienne żagle, wciągając je z wysiłkiem, o stopę za jednym szarpnięciem. Na szczęście wiała mocna bryza i kiedy Thor i inni odpychali od brzegu, próbując wydostać tę niespodziewanie ciężką łódź z piasku, żagle zaczęły wznosić się wyżej i łapać wiatr. W końcu łódź zakołysała się pod nimi, ześlizgnąwszy się na wodę, i unosiła się to w górę, to w dół, lekka jak piórko. Ramiona Thora trzęsły się z wysiłku. Elden i O’Connor rozwinęli całkowicie żagle i wkrótce wypłynęli na pełne morze. Z ust wszystkich wydobył się krzyk radości. Odłożyli drągi na ich miejsce i podbiegli do Eldena i O’Connora, by pomóc im umocować liny. Krohn, podekscytowany zamieszaniem, skomlał. Łódź dryfowała bez celu. Thor podbiegł do steru, O’Connor tuż za nim. - Chcesz objąć ster? – Thor spytał O’Connora. O’Connor uśmiechnął się szeroko. - Z przyjemnością. Zaczynali nabierać prędkości, wypływając głębiej na żółte wody Tartuwianu. Wiatr im sprzyjał, popychając ich dalej. W końcu się poruszali. Thor wziął głęboki oddech. Płynęli. Thor przeszedł na dziób łodzi, a Reece podążył za nim. Krohn stanął między nimi i łasił się o nogę Thora, który schylił się i przeczesywał jego miękką, białą sierść. Krohn odwrócił się i polizał Thora. Ten sięgnął do małej sakiewki i wyciągnął stamtąd kawałek mięsa dla Krohna, który złapał je w locie. Thor spojrzał na morze rozciągające się przed nimi. Odległy horyzont był poznaczony kropkami czarnych statków Imperium, z całą pewnością zmierzających do części Kręgu należącej do McClouda. Na szczęście obrały inny cel i nie widziały pojedynczej łodzi, która zmierzała w kierunku ich ziem. Niebo było bezchmurne, w plecy wiał im silny wiatr i cały czas nabierali prędkości. Thor patrzył w dal i myślał o tym, co ich czeka. Zastanawiał się, ile czasu minie, nim dotrą na ziemie Imperium, i jakie powitanie zgotują im obce krainy. Dumał nad tym, jak znajdą miecz, jak to wszystko się skończy. Wiedział, że ich szanse są nikłe, lecz i tak był uradowany wyprawą, zachwycony, że udało im się wytrwać tak długo. Palił się, by odzyskać Miecz. - A jeśli go tam nie ma? – spytał Reece. Thor odwrócił się i spojrzał na niego. - Miecz – dodał Reece. – Co, jeśli go tam nie ma? Albo jeśli zaginął? Albo został zniszczony? Albo jeśli nigdy go nie znajdziemy? Imperium jest przecież ogromne. - Albo jeśli Imperium dowiedziało się, jak nim władać? – głębokim głosem zapytał Elden, podszedłszy od tyłu. - Co jeśli go znajdziemy, ale nie będziemy mogli zabrać go z powrotem? – spytał Conven.

Stali tak, udręczeni tym, co znajdowało się przed nimi: morzem pytań bez odpowiedzi. Ta wyprawa to szaleństwo, Thor wiedział o tym. Szaleństwo.

ROZDZIAŁ CZWARTY Gareth chodził tam i z powrotem po kamiennej posadzce gabinetu swego ojca – niewielkich rozmiarów komnaty na najwyższym piętrze zamku, którą jego ojciec ubóstwiał – i, krok po kroku, roznosił ją na strzępy. Gareth krążył od regału do regału, rozszarpując cenne tomiszcza, oprawione w skórę starożytne księgi, które należały do jego rodziny od wieków, rozdzierając oprawy i targając kartki na małe kawałeczki. Obsypywały go jak płatki śniegu, kiedy rozrzucał je w powietrzu, i przywierały do jego ciała i do śliny, która strużkami ściekała mu po brodzie. Był zdecydowany zniszczyć każdy przedmiot w tym miejscu, który jego ojciec kochał, księga po księdze. Gareth podszedł do narożnego stolika, drżącymi dłońmi chwycił swoją fajkę do opium i zaciągnął się mocno. Nigdy nie potrzebował tego bardziej niż w tej chwili. Był uzależniony i palił opium w każdej możliwej chwili, zdecydowany za wszelką cenę powstrzymać wizje swojego ojca, które prześladowały go w snach, a ostatnio również na jawie. Odkładając fajkę, Gareth ujrzał swego ojca. Stały przed nim jego rozkładające się zwłoki. Za każdym razem ciało było bardziej rozłożone, więcej kości niż mięsa; Gareth odwrócił oczy od tego strasznego widoku. Na początku Gareth próbował atakować to widziadło – nauczył się jednak, że nie odnosiło to żadnego skutku. Teraz po prostu odwracał głowę, bez ustanku spoglądał gdzie indziej. Zjawa była zawsze taka sama: jego ojciec w zardzewiałej koronie, z otwartą buzią i spojrzeniem pełnym wzgardy, wyciągał w jego stronę palec, wskazując na niego oskarżycielsko. W tym okropnym spojrzeniu Gareth wyczuwał, że jego dni są policzone, czuł, że to tylko kwestia czasu, nim dołączy do swego ojca. Niczego nie nienawidził tak bardzo, jak tych widziadeł. Jeśli z zamordowania jego ojca płynęła jakaś korzyść, to taka, że nie musiał już oglądać jego twarzy. Jak na ironię, teraz widywał ją częściej niż kiedykolwiek. Gareth odwrócił się i cisnął fajką w zjawę, licząc na to, że jeśli zrobi to wystarczająco szybko, może rzeczywiście ją trafi. Jednak fajka przecięła jedynie powietrze i rozbiła się w drobny mak, uderzywszy o ścianę. Jego ojciec wciąż stał przed nim i przypatrywał mu się. - Te używki w niczym ci teraz nie pomogą – skarcił go. Gareth nie był już w stanie dłużej tego znosić. Rzucił się na zjawę z wyciągniętymi rękami, chcąc podrapać twarz ojca; jednak, jak zawsze, przeleciał tylko przez powietrze i tym razem, potykając się, wylądował na twardym, drewnianym biurku ojca, które przewróciło się na ziemię wraz z nim. Gareth przetoczył się po podłodze, pozbawiony tchu. Podniósł wzrok i spostrzegł, że rozciął sobie rękę. Krew ciekła mu przez ubranie, a kiedy spojrzał w dół, zauważył, że

wciąż ma na sobie tę koszulę, w której sypiał od wielu dni; tak naprawdę nie zmieniał jej od tygodni. Obejrzał się i ujrzał swoje odbicie: włosy miał tak skołtunione, że wyglądał nie lepiej niż jakiś pospolity oprych. Jakaś jego część nie mogła uwierzyć, że stoczył się tak nisko. Lecz innej było już wszystko jedno. Jedynym uczuciem, które w nim płonęło, była żądza zniszczenia – zniszczenia wszystkiego, co pozostało po jego ojcu. Chciałby zrównać z ziemią ten zamek i Królewski Dwór wraz z nim. Byłaby to zemsta za traktowanie, które musiał znosić, kiedy był dzieckiem. Te wspomnienia tkwiły w nim głęboko, jak cierń, którego nie mógł wyciągnąć. Drzwi do gabinetu jego ojca otworzyły się szeroko i do środka wpadł jeden ze sług Garetha, spoglądając w dół z przerażeniem. - Mój panie – powiedział sługa. – Usłyszałem huk. Czy wszystko w porządku? Panie, krwawisz! Gareth rzucił chłopcu nienawistne spojrzenie. Próbował się podnieść i rzucić się na niego, ale poślizgnął się na czymś i ponownie padł na ziemię, oszołomiony po ostatnim uderzeniu opium. - Panie, pozwól mi pomóc! Chłopiec pospieszył do Garetha i ujął go pod wychudzone ramię, kości ledwie powleczone skórą. Lecz Gareth miał jeszcze wystarczająco dużo siły, by odepchnąć chłopca, kiedy ten go dotknął, posyłając go na drugi koniec pomieszczenia. - Tknij mnie jeszcze raz, a odetnę ci ręce – wysyczał. Chłopiec cofnął się przestraszony, a wtedy do pomieszczenia wszedł inny sługa. Towarzyszył mu starszy mężczyzna, który zdał się Garethowi znajomy. Po głowie kołatała mu się myśl, że go zna – nie pamiętał jednak skąd. - Mój panie – rozległ się stary, schrypnięty głos. – Oczekiwaliśmy cię w sali rady królewskiej przez pół dnia. Członkowie rady nie mogą już dłużej czekać. Mają pilne nowiny i muszą się nimi z tobą podzielić, nim skończy się dzień. Zjawisz się, panie? Gareth zmrużył oczy, przypatrując się mężczyźnie i łamiąc sobie głowę, kim też może on być. Pamiętał jak przez mgłę, że służył jego ojcu. Sala rady królewskiej… Spotkanie… Wszystko wirowało mu w głowie. - Kimżeś jest? – spytał Gareth. - Mój panie, jestem Aberthol. Zaufany doradca twego ojca – odrzekł, podchodząc bliżej. Powoli Gareth zaczynał sobie wszystko przypominać. Aberthol. Rada. Spotkanie. Wszystko wirowało, a ból rozsadzał mu czaszkę. Chciał tylko, by wszyscy zostawili go w spokoju. - Zostawcie mnie – odburknął. – Przyjdę. Aberthol skinął głową i pospiesznie wyszedł z komnaty ze służącym, który zamknął za nimi drzwi.

Gareth podniósł się na kolana, twarz ukrył w dłoniach i próbował myśleć, przypomnieć sobie. Było tego tak dużo. Wszystko zaczynało powoli do niego wracać. Tarcza opadła, Imperium najechało, połowa jego dworu odeszła do Silesii, a przewodziła im jego siostra… Gwendolyn… O to chodziło. To próbował sobie przypomnieć. Gwendolyn. Pałał do niej taką nienawiścią, że nie potrafił tego nawet ubrać w słowa. Nigdy nie pragnął jej zabić bardziej niż dziś. Musiał ją zabić. Ona była odpowiedzialna za wszystkie problemy, które na niego spadły. Znajdzie sposób, by się na niej zemścić, choćby miał przy tym zginąć. A później zabije resztę swojego rodzeństwa. Ta myśl poprawiła mu humor. Podniósł się z ogromnym wysiłkiem i zataczając się przeszedł przez pokój, przewracając przy tym niewielki stolik. Podszedłszy bliżej drzwi, dostrzegł alabastrowe popiersie swojego ojca, rzeźbę, którą jego ojciec ubóstwiał. Sięgnął do niej, chwycił za głowę i roztrzaskał o ścianę. Rozbiła się na miliony kawałków. Gareth uśmiechnął się po raz pierwszy tego dnia. Może ten dzień nie będzie jednak taki zły. * Gareth wkroczył do sali w otoczeniu kilku sług, pchnąwszy dłonią ogromne dębowe drzwi, które rozwarły się z hukiem. Wszyscy zebrani w pomieszczeniu podskoczyli na jego widok i szybko stanęli na baczność. Zwykle coś takiego przyniosłoby Garethowi odrobinę zadowolenia, tego dnia jednak zupełnie nie zwrócił na to uwagi. Prześladował go duch jego ojca i przepełniał gniew na siostrę, która odeszła. Emocje kłębiły się w nim i musiały znaleźć jakieś ujście. Gareth, zamroczony opium, ruszył przez ogromną salę niepewnym krokiem. Szedł środkiem przejścia w stronę tronu, mijając dziesiątki członków rady stojących po obu stronach. Na jego dworze roiło się od ludzi i tego dnia panowała tam gorączkowa energia, jako że wieści o odejściu połowy dworu oraz o opadnięciu tarczy docierały na coraz dalsze tereny. Jak gdyby każdy, kto pozostał we Królewskim Dworze, przybył po odpowiedzi. Których, rzecz jasna, Gareth nie potrafił im udzielić. Kiedy Gareth wchodził dumnie po schodach z kości słoniowej ku tronowi swojego ojca, zobaczył że stoi za nim cierpliwie pan Kultin, najemny dowódca jego osobistej siły zbrojnej – jedyny człowiek na dworze, któremu mógł jeszcze zawierzyć. U jego boku stały dziesiątki jego żołnierzy, w ciszy, z dłońmi na rękojeściach mieczy, gotowi walczyć dla Garetha do ostatniej kropli krwi. Była to jedyna rzecz, która jeszcze niosła mu ukojenie.

Gareth zasiadł na tronie i powiódł spojrzeniem po pomieszczeniu. Było tam tak wiele twarzy, kilka z nich rozpoznawał, ale wielu – nie. Nie ufał żadnemu z nich. Każdego dnia oczyszczał swój dwór i wielu z nich zesłał już do lochów, a jeszcze więcej oddał w ręce kata. Każdego dnia zabijał przynajmniej garść swych ludzi. Uważał, że to dobra strategia: mężczyźni mieli się na baczności i nie zajmowali się organizowaniem żadnego zamachu na jego głowę. Sala milczała, patrząc na niego w oszołomieniu. Wszyscy sprawiali wrażenie zbyt przerażonych, by przemówić. Właśnie taki efekt chciał osiągnąć. Nic nie wprawiało go w większy zachwyt, niż wzbudzanie strachu w swoich poddanych. W końcu Aberthol postąpił naprzód. Uderzenia jego laski odbijały się echem od kamiennej posadzki. Aberthol odchrząknął. - Mój panie – odezwał się sędziwym głosem. – W Królewskim Dworze zapanował ogromny bezład. Nie wiem, które wieści już do ciebie dotarły: Tarcza opadła, Gwendolyn opuściła Królewski Dwór i zabrała ze sobą Kolka, Broma, Kendricka, Atme, Srebrną Gwardię, Legion i połowę twej armii – oraz połowę Królewskiego Dworu. Ci, którzy tu pozostali, oczekują, że poprowadzisz ich i orzekniesz, jaki będzie nasz kolejny ruch. Ludzie chcą usłyszeć odpowiedzi, mój panie. - Nadto – rzekł inny członek rady, którego Gareth ledwie rozpoznawał. – Rozeszły się wieści, że wróg przekroczył już Kanion. Mówią, że Andronicus ze swoją milionową armią najechał na Krąg po stronie McClouda. Stłumiony krzyk oburzenia wyrwał się z ust zebranych; dziesiątki odważnych wojowników szeptały między sobą, przepełnieni strachem. Panika rozniosła się po pomieszczeniu jak ogień. - To nie może być prawda! – krzyknął jeden z żołnierzy. - Niestety! – odrzekł z naciskiem członek rady. - Zatem nie pozostał nawet cień nadziei! – wykrzyknął inny żołnierz. – Jeśli pokonali McCloudów, Imperium ruszy teraz na Królewski Dwór. Nie da się ich powstrzymać. - Musimy przedyskutować warunki kapitulacji, mój panie – rzekł Aberthol do Garetha. - Kapitulacji!? – wykrzyknął inny mężczyzna. – Nigdy się nie poddamy! - Jeśli tego nie zrobimy – krzyknął inny wojownik. – Zmiażdżą nas. Jak możemy stawić opór milionowi żołnierzy? Po sali rozszedł się szmer oburzenia, żołnierze i członkowie rady kłócili się ze sobą w zupełnym chaosie. Przewodniczący rady uderzył swoją żelazną laską o kamienna podłogę i krzyknął: - SPOKÓJ! Szmery stopniowo ucichły. Wszyscy odwrócili się i spojrzeli na niego.

- Te decyzje należą do króla, nie do nas – powiedział jeden z członków rady. – Gareth jest prawowitym królem i nie do nas należy ustanawianie warunków kapitulacji – lub tego, czy w ogóle się poddamy. Wszyscy zwrócili się w stronę Garetha. - Mój panie – rzekł Aberthol wyczerpanym głosem. – Jak postąpimy w kwestii armii Imperium? W sali zapadła martwa cisza. Gareth siedział, patrząc na mężczyzn i chcąc im odpowiedzieć, jednak coraz trudniej było mu jasno myśleć. Słyszał w głowie głos swego ojca, który krzyczał na niego, zupełnie jak wtedy, gdy był dzieckiem. Doprowadzało go to do obłędu. Głos nie zamierzał ucichnąć. Gareth wyciągnął rękę i zaczął pocierać drewnianą poręcz tronu, raz za razem. Odgłos jego paznokci drapiących drewno był jedynym dźwiękiem w sali. Członkowie rady wymienili zaniepokojone spojrzenia. - Mój panie – ponaglił inny członek rady. – Jeśli zdecydujesz się nie poddawać, musimy natychmiast zacząć umacniać Królewski Dwór. Trzeba zabezpieczyć wszystkie wejścia, drogi, bramy. Musimy zwołać żołnierzy, przygotować linie obrony. Musimy przygotować się do oblężenia, racjonować pożywienie, chronić mieszkańców. Jest tak wiele do zrobienia. Proszę, panie. Rozkaż, co robić. Raz jeszcze w sali zapadła cisza i spojrzenia zebranych skierowały się na Garetha. W końcu Gareth uniósł głowę i spojrzał przed siebie. - Nie będziemy walczyć z Imperium – stwierdził. – Ani się poddawać. Wszyscy spojrzeli po sobie, zbici z pantałyku. - Co w takim razie zrobimy, mój panie? – spytał Aberthol. Gareth odchrząknął. - Zabijemy Gwendolyn! – powiedział. – Jedynie to się teraz liczy. Odpowiedziała mu cisza. Wszyscy byli w szoku. - Gwendolyn? – zawołał zaskoczony członek rady, a w sali rozległy się znowu pełne zdziwienia szepty. - Poślemy za nią wszystkie nasze siły, by zabić ją oraz tych, którzy z nią uciekli, nim dotrą do Silesii – oznajmił Gareth. - Lecz, mój panie, w czym nam to pomoże? – krzyknął jeden z członków rady. – Jeśli wyruszymy za nią w pogoń, to jedynie narazi nasze siły na atak. Zostaniemy otoczeni i rozgromieni przez Imperium. - A Królewski Dwór będzie pusty i podatny na atak – wykrzyknął inny. – Jeśli nie zamierzamy się poddawać, musimy natychmiast umacniać Królewski Dwór! Grupa mężczyzn krzyknęła z aprobatą. Gareth odwrócił się i zmroził spojrzeniem członka rady. - Poświęcimy każdego mężczyznę, by zabić moją siostrę! – powiedział ponuro. – Nie oszczędzimy ani jednego!

W sali zapadła cisza. Jeden z członków rady wstał, przesuwając krzesło z hałasem po kamiennej posadzce. - Nie będę się przyglądał zgubie Królewskiego Dworu przez twoją prywatną obsesję. Nie stanę u twego boku! - Ani ja! – zawtórowała mu połowa zebranych w sali mężczyzn. Gareth poczuł, że gotuje się ze złości. Już miał wstać, gdy drzwi do komnaty otworzyły się i do środka wparował dowódca tego, co pozostało z armii. Wszystkie spojrzenia skierowały się na niego. Ciągnął za sobą mężczyznę, zbira o tłustych włosach, nieogolonego, którego nadgarstki były skrępowane sznurem. Przeciągnął go na środek sali i zatrzymał się przed królem. - Mój panie – powiedział chłodno dowódca. – Sześciu złodziei zostało straconych za kradzież Miecza Przeznaczenia. Ten mężczyzna jest siódmym, tym, który zbiegł. Opowiada niezwykłą historyjkę o tym, co według niego zaszło. - Gadajże! – ponaglił dowódca, potrząsając zbirem. Ten strzelił nerwowo oczami na wszystkie strony z niepewnym wyrazem twarzy. Tłuste strąki włosów przyklejały mu się do twarzy. W końcu wykrzyknął: - Kazali nam ukraść miecz! Po sali rozszedł się szmer oburzenia. - Było nas dziewiętnastu! – ciągnął dalej zbir. – Dwunastu miało go zabrać pod osłoną ciemności przez most na Kanionie do Dziczy. Ukryli go w wozie i przemycili przez most tak, żeby żołnierze stojący na warcie nie zorientowali się, co było w środku. Pozostałym, naszej siódemce, kazali zostać tam po kradzieży. Powiedzieli nam, że wrzucą nas do więzienia, na pokaz, a później uwolnią. Zamiast tego stracili moich przyjaciół. Taki sam los spotkałby mnie, gdybym nie uciekł. W sali zapanował ożywiony szept. - A dokąd zabrali miecz? – naciskał dowódca. - Nie wiem. Gdzieś głęboko do Imperium. - Z czyjego rozkazu? - Jego! – zawołał zbir, odwracając się nagle i wskazując kościstym palcem Garetha. – Naszego króla! On rozkazał nam to zrobić! W sali rozległ się szmer przerażenia i pojedyncze krzyki, aż w końcu członek rady uderzył kilkukrotnie swoją żelazną laską, wołając o ciszę. Pomieszczenie uspokoiło się, choć powoli. Gareth, trzęsąc się ze strachu i gniewu, podniósł się powoli ze swego tronu, a w sali zapadła cisza. Wszyscy spojrzeli na niego. Gareth schodził powoli po schodach z kości słoniowej, stopień po stopniu, a jego kroki odbijały się echem w sali. Cisza była tak gęsta, że można ją było siekać. Gareth przeszedł przez komnatę i stanął przed zbirem. Zmroził go spojrzeniem, zatrzymując się stopę od niego, a ten szarpał się w rękach dowódcy i strzelał oczami dokoła – wszędzie, byle nie na niego.

- Złodziei i kłamców w moim królestwie spotyka tylko jeden los – powiedział Gareth cicho. Nagle Gareth dobył zza pasa sztylet i zatopił go w sercu zbira. Mężczyzna krzyknął z bólu, aż oczy wyszły mu na wierzch, i gwałtownie osunął się na ziemię, martwy. Dowódca obrzucił Garetha gniewnym spojrzeniem. - Zamordowałeś właśnie świadka przeciwko sobie – rzekł dowódca. – Nie dostrzegasz, że świadczy to na twoją niekorzyść? - Jakiego świadka? – zapytał Gareth, uśmiechając się. – Martwi nie mają prawa głosu. Dowódca poczerwieniał. - O ile nie zapomniałeś, jestem dowódcą połowy królewskiej armii. Nie pozwolę, byś robił ze mnie głupca. Wnioskując po twoich czynach, mogę jedynie stwierdzić, że jesteś winien przestępstwa, o które cię oskarżył. A co za tym idzie, ani ja, ani moja armia nie możemy ci dłużej służyć. Tak w zasadzie aresztuję cię za zdradę Kręgu! Dowódca skinął na swoich ludzi i dziesiątki żołnierzy jak jeden mąż dobyły mieczy i wystąpiły naprzód, by aresztować Garetha. Pan Kultin postąpił naprzód z dwa razy większą ilością swoich ludzi, dobywających mieczy i stających za Garethem. Stali tak naprzeciw siebie, a Gareth między nimi. Gareth uśmiechnął się triumfalnie do dowódcy. Siły Garetha przewyższały liczebnie ludzi dowódcy i ten zdawał sobie z tego sprawę. - Nikt mnie nie aresztuje – uśmiechnął się szyderczo Gareth. – A już z pewnością nie będziesz to ty. Zabierz swoich ludzi i opuść mój dwór – albo poznasz gniew mojej osobistej siły zbrojnej. Po kilku pełnych napięcia sekundach dowódca odwrócił się i dał znak swoim ludziom, którzy jak jeden mąż wycofali się, postępując ostrożnie w tył z wyciągniętymi mieczami, i wyszli z sali. - Od tego dnia – zagrzmiał dowódca. – Niech będzie wiadome, że już ci nie służymy. Sam stawisz czoła armii Imperium. Oby potraktowali cię dobrze. Lepiej niż ty swego ojca! Żołnierze wypadli z sali. Towarzyszył im szczęk ich zbroi. Dziesiątki członków rady, sług i możnowładców, którzy pozostali w pomieszczeniu, stali w ciszy, szepcząc między sobą. - Zostawcie mnie! – krzyknął Gareth. – WSZYSCY! Wszyscy szybko wyszli, włącznie z siłą zbrojną Garetha. Jeden człowiek stał w miejscu i czekał, aż sala opustoszeje. Pan Kultin.

On i Gareth byli sami w sali. Podszedł do Garetha, zatrzymując się kilka stóp przed nim i badawczo na niego spojrzał, jak gdyby go oceniał. Jak zwykle na jego twarzy nie było śladu żadnej emocji. Była to twarz prawdziwego najemnika. - Nie dbam o to, co zrobiłeś, ani dlaczego – zaczął głosem chropowatym i ponurym. – Nie dbam o politykę. Jestem wojownikiem. Dbam jedynie o wynagrodzenie, które wypłacasz mnie i moim ludziom. Zamilkł. - Jednak ciekawi mnie i chciałbym wiedzieć: rzeczywiście rozkazałeś tym ludziom zabrać miecz? Gareth spojrzał na mężczyznę. W jego oczach kryło się coś, co Gareth dostrzegał także u siebie: były zimne, bezlitosne, wyrachowane. - A jeśli tak było? – zapytał Gareth. Pan Kultin przypatrywał mu się przez długi czas. - Ale dlaczego? – zapytał. Gareth patrzył na niego w milczeniu. Oczy Kultina rozszerzyły się, kiedy zrozumiał. - Nie potrafiłeś go podnieść, więc nie chciałeś nikomu na to zezwolić? – zapytał Kultin. – O to chodziło? – zamyślił się nad możliwymi konsekwencjami. – Niemniej jednak – dodał Kultin. – Z całą pewnością wiedziałeś, że kiedy go odeślesz, Tarcza opadnie i narazi nas na atak. Oczy Kultina otworzyły się szerzej. - Chciałeś, aby nas zaatakowano, prawda? W głębi duszy pragniesz zniszczyć Królewski Dwór – powiedział, nagle wszystko pojmując. Gareth uśmiechnął się. - Nie wszystkim miejscom – powiedział powoli. – Przeznaczone jest trwać wiecznie.

ROZDZIAŁ PIĄTY Gwendolyn szła z ogromną świtą żołnierzy, doradców, sług, członków rady, Srebrną Gwardią, Legionem i połową Królewskiego Dworu, oddalając się – jak jedno wielkie, przemieszczające się miasto – od Królewskiego Dworu. Gwen czuła, jak buzują w niej emocje. Z jednej strony, była zachwycona tym, że uwolniła się od swojego brata Garetha i ten już jej nie dosięgnie, że otaczają ją zaufani żołnierze, którzy mogli ją obronić, że nie musiała się już obawiać, że Gareth ją zdradzi lub o to, że przyrzeknie komuś jej rękę. I nie będzie musiała już oglądać się ciągle za siebie ze strachu przed jego zabójcami. Gwen odczuwała również natchnienie i pokorę płynącą z tego, że to ją wybrano, by rządziła, by przewodziła tej ogromnej grupie ludzi. Ogromna świta podążała za nią, jak gdyby była jakimś prorokiem, krocząc po niekończącej się drodze do Silesii. Widzieli w niej swego przywódcę – dostrzegała to w każdym ich spojrzeniu – i liczyli na nią. Czuła się winna, chciała by to jeden z jej braci dostąpił tego zaszczytu – ktokolwiek, byle nie ona. Widziała jednak, ile nadziei daje ludziom to, że mają sprawiedliwego i uczciwego przywódcę, i radowało ją to. Jeśli mogła być dla nich takim władcą, zwłaszcza w tych mrocznych chwilach, to nim będzie. Gwen pomyślała o Thorze, o ich smutnym pożegnaniu przy Kanionie, i to wspomnienie rozdarło jej serce; widziała, jak znika we mgle na moście nad Kanionem, wyruszając na wyprawę, która najpewniej doprowadzi go do śmierci. Była to bohaterska i szlachetna wyprawa – nie mogła mu jej odmówić – i wiedziała, że ktoś musi na nią wyruszyć, dla dobra królestwa, dla dobra Kręgu. Jednak wciąż zadawała sobie pytanie, dlaczego to właśnie on musiał się na nią wybrać. Chciałaby, by był to ktokolwiek inny. Nigdy tak bardzo jak dziś nie pragnęła, by był przy niej. W tym czasie chaosu, ogromnych zmian, gdy musiała rządzić zupełnie sama nosząc w łonie jego dziecko, chciała, by był u jej boku. Jednak jeszcze bardziej martwiła się o niego. Nie wyobrażała sobie życia bez niego; na samą myśl łzy cisnęły jej się do oczu. Gwen odetchnęła głęboko i wzięła się w garść. Wiedziała, że wszystkie oczy zwrócone są na nią w tej niekończącej się karawanie na zakurzonej drodze, prowadzącej daleko na północ, w kierunku odległej Silesii. Gwen była też wciąż w szoku, oderwana od rodzinnych ziem. Nie mieściło jej się w głowie, że pradawna Tarcza opadła, że wróg przekroczył Kanion. Odlegli szpiedzy donosili, że Andronicus już dotarł na ziemie McClouda. Nie miała pewności, którym wieściom zawierzyć. Trudno było jej pojąć, że to wszystko mogło dziać się tak szybko – przecież Andronicus musiałby przerzucić całą swoją flotę przez ocean. Chyba że jakimś cudem to McCloud stał za kradzieżą miecza i ukartował osłabienie Tarczy. Ale jak? Jak udało mu się go ukraść? Dokąd go zabrał? Gwen wyczuwała zniechęcenie wszystkich dokoła i nie miała im tego za złe. W tym tłumie panowała atmosfera przygnębienia; i był ku temu powód; bez Tarczy wszyscy

stali się bezbronni. Była to tylko kwestia czasu – jeśli nie dziś, to nazajutrz lub dzień później – kiedy Andronicus ich najedzie. A kiedy to zrobi, nie będą w stanie odeprzeć jego ludzi. Wkrótce miejsce, które nauczyła się kochać i o które się troszczyła, zostanie zdobyte, a wszyscy, których kocha – zamordowani. Szli, jak gdyby gotowali się na spotkanie ze śmiercią. Andronicus jeszcze tu nie dotarł, lecz oni już czuli się, jakby zostali pojmani. Przypomniało jej się coś, co jej ojciec kiedyś powiedział: podbij ducha armii, a bitwa jest już wygrana. Gwen wiedziała, że to ona musi ich wszystkich natchnąć, dzięki niej muszą się poczuć bezpieczni, chronieni – i nawet, w jakiś sposób, musi tchnąć w nich optymizm. Była silnie zmotywowana, by to zrobić. Nie mogła pozwolić na to, by jej osobiste obawy lub pesymizm zwyciężyły w takiej chwili. I nie pozwalała sobie rozczulać się nad sobą. Teraz nie chodziło już wyłącznie o nią. Chodziło o tych ludzi, ich życia, ich rodziny. Potrzebowali jej. Wszyscy liczyli na jej pomoc. Gwen pomyślała o swym ojcu i o tym, jak on postąpiłby na jej miejscu. Uśmiechnęła się na myśl o nim. Robiłby dobrą minę do złej gry, bez względu na okoliczności. Mówił jej zawsze, by skrywała strach za przechwałkami. Gwen pomyślała o jego życiu, i zdała sobie sprawę z tego, że jej ojciec nigdy nie wyglądał na przestraszonego. Ani razu. Być może było to jedynie przedstawienie, lecz było to dobre przedstawienie. Wiedział, że jako przywódca jest cały czas na świeczniku, wiedział, że ludziom potrzebne jest takie przedstawienie, może nawet bardziej niż przywództwo. Za bardzo skupiał się na innych, by pogrążać się w swoich obawach. Będzie brała z niego przykład. Podobnie jak on nie pozwoli, by jej obawy przejęły nad nią kontrolę. Gwen obejrzała się i zobaczyła idącego obok Godfreya, a przy nim Illeprę, uzdrowicielkę; ci dwoje zajęci byli rozmową. Zauważyła, że zaczynali pałać do siebie coraz większą sympatią od chwili, gdy Illepra uratowała Godfreyowi życie. Gwen zapragnęła, by była przy niej reszta jej rodzeństwa. Lecz Reece wyruszył z Thorem, Garetha rzecz jasna pożegnała na zawsze, a Kendrick tkwił wciąż na swojej placówce gdzieś na wschodzie, pomagając w odbudowie jednego z odległych miast. Wysłała do niego posłańca z wiadomością – była to pierwsza rzecz, jaką zrobiła – i modliła się, by dotarła do niego na czas, by go sprowadzić, by zdążył dotrzeć do Silesii i pomóc jej w obronie. Wtedy przynajmniej dwóch spośród jej rodzeństwa – Kendrick i Godfrey – mogłoby znaleźć schronienie z nią w Silesii; i byliby wszyscy razem. Oczywiście poza jej najstarszą siostrą, Luandą. Po raz pierwszy od długiego czasu myśli Gwen skierowały się ku Luandzie. Między nią a jej starszą siostrą zawsze istniała zaciekła rywalizacja; Gwen nie zdziwiło więc zupełnie, gdy Luanda skorzystała z pierwszej możliwości, by opuścić Królewski Dwór i poślubiła tego McClouda. Luanda zawsze była ambitna i zawsze chciała być pierwsza. Gwendolyn ją kochała i chciała być jak ona, gdy była młodsza; lecz Luanda, która chciała zawsze wygrywać, nie odwzajemniała tej miłości. Po jakimś czasie Gwen przestała się starać.

Teraz jednak było jej żal siostry; zastanawiała się, co się z nią stanie teraz, gdy Andronicus najechał McCloudów. Czy zostanie zabita? Gwen zadrżała na tę myśl. Były rywalkami, ale ostatecznie liczyło się tylko to, że były siostrami i nie chciała, by zginęła nim nadejdzie jej czas. Gwen pomyślała o swojej matce, jedynym poza Garethem członku rodziny, który został tam, opuszczony w Królewskim Dworze, z Garethem, w tak okropnym stanie. Ta myśl przyprawiła ją o dreszcze. Mimo gniewu, jaki do niej czuła, Gwen nie chciała, by matka skończyła w ten sposób. Co się stanie, jeśli Królewski Dwór zostanie podbity? Czy jej matka zginie? Gwen czuła, że jej starannie poukładane życie się rozsypuje, a ona nie może temu zaradzić. Miała wrażenie, że ledwie wczoraj było przesilenie letnie, ślub Luandy, wystawna uczta, Królewski Dwór opływający w dostatki, cała rodzina razem, świętowanie – a Kręgowi nic nie zagrażało. Wydawało jej się wtedy, że będzie to trwało wiecznie. Teraz wszystko się rozsypywało. Nic nie było już takie, jak niegdyś. Podniosły się chłodne podmuchy jesiennego wiatru i Gwen otuliła się ciaśniej wełnianym okryciem. Jesień była zbyt krótka tego roku; zbliżała się już zima. Czuła lodowaty wiatr, tym wilgotniejszy, im dalej na północy się znajdowali, idąc wzdłuż Kanionu. Zaczynało się szybciej ściemniać i powietrze przepełniał inny dźwięk – krzyki Zimowych Ptaków, czerwono-czarnych sępów, które pojawiały się wraz z nadejściem niższych temperatur. Ich nieustanne krakanie czasem drażniło Gwen. Było niczym dźwięk zbliżającej się śmierci. Od chwili pożegnania z Thorem kierowali się wzdłuż Kanionu, na północ, wiedząc, że ta droga doprowadzi ich do najbardziej na zachód wysuniętego miasta w zachodniej części Kręgu – Silesii. Kiedy tak szli, przedziwna mgła wypływała falami z Kanionu, oplatając kostki Gwen. - Niebawem będziemy na miejscu, pani – dobiegł ją głos. Gwen odwróciła się i ujrzała obok siebie Sroga, w charakterystycznej czerwonej zbroi Silesii. Otaczało go kilku jego żołnierzy w czerwonych kolczugach i butach. Gwen urzekła dobroć, jaką okazywał jej Srog, jego lojalność wobec pamięci jej ojca, jego propozycja, by schronili się w Silesii. Nie wiedziała, co ona i pozostali zrobiliby w przeciwnym razie. Najpewniej tkwiliby dalej w Królewskim Dworze na łasce zdrajcy Garetha. Srog był jednym z najbardziej honorowych możnowładców, jakich znała. Miał do dyspozycji tysiące żołnierzy i kontrolował słynną twierdzę zachodniej części Kręgu – nie musiał składać nikomu hołdu. A jednak złożył go jej ojcu. Układ sił między nimi zawsze był delikatny. W czasach ojca jej ojca Silesia potrzebowała Królewskiego Dworu; w czasach jej ojca – już mniej; a w jej czasach – wcale. Tak naprawdę przez to, że Tarcza opadła, a w Królewskim Dworze zapanował chaos, to oni potrzebowali Silesii.

Oczywiście Srebrna Gwardia i Legion byli najświetniejszymi wojownikami, jacy chodzili po tej ziemi – podobnie jak tysiące oddziałów towarzyszących Gwen, które składały się na połowę armii Króla. Srog mógł jednak, podobnie jak większość możnowładców, zwyczajnie zamknąć bramy i dbać o własne interesy. Zamiast tego odszukał Gwen, poprzysiągł jej lojalność i nalegał, że przyjmie ich wszystkich. Za tę dobroć Gwen pewnego dnia z pewnością w jakiś sposób mu odpłaci. Rzecz jasna, jeśli przeżyją. - Nie troskaj się tym – odrzekła łagodnie, kładąc swą delikatną dłoń na jego nadgarstku. – Poszlibyśmy na koniec świata, gdyby tam leżało twoje miasto. Mamy dużo szczęścia, że okazujesz nam dobroć w tych ciężkich dla nas chwilach. Srog się uśmiechnął. Był to wojownik w średnim wieku, o twarzy pooranej bliznami zebranymi na polach bitwy, kasztanowatych włosach, wyraźnie zarysowanej linii szczęki, bez brody. Srog był bardzo męski, był nie tylko panem, ale i prawdziwym wojownikiem. - Skoczyłbym w ogień za twoim ojcem – odrzekł. – Nie należą mi się podziękowania. To ogromny zaszczyt móc spłacić ten dług, pomagając jego córce. Wszak jego wolą było, byś to ty objęła rządy. Odpowiadając przed tobą, odpowiadam przed nim. Nieopodal Gwen szli Kolk i Brom, a za nimi rozchodził się niecichnący brzęk tysięcy ostróg, mieczy szczękających w pochwach, tarczy obijających się o zbroje. Była to ogromna kakofonia, przemieszczająca się coraz dalej na północ przy brzegu Kanionu. - Pani – rzekł Kolk. – Dręczy mnie poczucie winy. Nie powinniśmy byli pozwolić Thorowi, Reece’owi i pozostałym wyruszyć samotnie do Imperium. Więcej żołnierzy powinno było się zgłosić, by wyruszyć z nimi. Będę winił siebie, jeśli coś im się stanie. - Wybrali tę wyprawę – odrzekła Gwen. – To szczytna wyprawa. Kto miał na nią pójść, poszedł. Poczucie winy nic tu nie zmieni. - A co się stanie, jeśli nie wrócą z Mieczem na czas? – zapytał Srog. – Armia Andronicusa rychło stanie u naszych bram. - Wtedy stawimy opór – rzekła Gwen śmiało, zbierając w głosie tyle odwagi, ile potrafiła, w nadziei, że uspokoi pozostałych. Zauważyła, że inni generałowie odwrócili się i spojrzeli na nią. - Będziemy się bronić do ostatniego uderzenia – dodała. – Nie uciekniemy, nie poddamy się. Wyczuła, że generałowie są pod wrażeniem. Sama była pod wrażeniem własnego głosu. Wezbrała w niej taka siła, że nawet ją samą to zaskoczyło. Była to siła jej ojca, siła siedmiu pokoleń królów z rodu MacGil. Nie zatrzymywali się. Nagle droga skręciła ostro w lewo i kiedy Gwen minęła zakręt, stanęła w miejscu. Ten widok zaparł jej dech w piersi. Silesia. Gwen pamiętała, że ojciec zabierał ją tu, kiedy była małą dziewczynką. Było to miejsce, które widywała od tamtej pory w swoich snach, miejsce, które wtedy owiane

było jakąś magią. Teraz, gdy stanęła przed nim jako dorosła kobieta, nadal zapierało jej dech w piersi. Silesia była najniezwyklejszym miastem, jakie Gwen kiedykolwiek widziała. Wszystkie budynki, fortyfikacje, kamień – wszystko zostało wzniesione ze starożytnej, błyszczącej czerwieni. Górna połowa Silesii, wysoka, strzelista, pełna balustrad i wież, została wybudowana nad ziemią, a dolna połowa miasta – pod nią, w ścianie Kanionu. Wirujące mgły Kanionu wpływały i wypływały, otulając miasto, roziskrzając czerwień w słońcu – i sprawiając wrażenie, że Silesia została wzniesiona w chmurach. Fortyfikacje wznosiły się na sto stóp, zwieńczone były balustradami i umocnione niekończącym się rzędem murów. To była forteca. Nawet gdyby armia jakimś cudem przekroczyła mur, i tak musiałaby jeszcze zejść w dolną część miasta, klifami, i walczyć na skraju Kanionu. Była to wojna, której żaden najeźdźca nie chciałby prowadzić. Właśnie dlatego miasto stało niewzruszone od tysiąca lat. Jej ludzie zatrzymali się, patrząc na miasto, i Gwen czuła, że ich także ogarnął zachwyt. Po raz pierwszy od długiego czasu Gwen poczuła przypływ optymizmu. To było miejsce, w którym mogli się zatrzymać, gdzie nie dosięgnie ich Gareth, miejsce, które mogli obronić. Miejsce, w którym mogła rządzić. I może – żywiła nadzieję – w którym królestwo MacGilów mogłoby się odrodzić. Srog stał z rękoma wspartymi na biodrach, przyglądając się swemu miastu, jak gdyby widział je po raz pierwszy. W jego oczach błyszczała duma. - Witajcie w Silesii.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Thor otworzył oczy o brzasku i ujrzał delikatnie kołyszące się wody oceanu, wznoszące się i opadające wysokie grzbiety fal rozświetlone miękkimi promieniami pierwszego słońca. Jasnożółte wody Tartuwianu skrzyły się w porannej mgle. Łódź unosiła się cicho na wodzie, a ciszę przerywał jedynie odgłos uderzających o nią fal. Thor podniósł się i rozejrzał. Powieki ciążyły mu ze zmęczenia – tak naprawdę nigdy nie czuł się tak wykończony, jak teraz. Płynęli wiele dni i wszystko tutaj, po tej stronie świata, zdawało się inne. Powietrze było gęste od wilgoci, a temperatura – znacznie wyższa i Thor czuł się, jak gdyby oddychał pod nieustannym strumieniem wody. Morzył go przez to sen, a jego kończyny sprawiały wrażenie niezwykle ciężkich. Czuł się, jak gdyby przybył do lata. Thor rozejrzał się i zauważył, że jego przyjaciele, zwykle na nogach przed świtem, teraz jeszcze spali, rozrzuceni w niedbałych pozach po pokładzie. Nawet Krohn, który nigdy nie spał, teraz drzemał obok niego. Gęsta tropikalna pogoda dała się wszystkim we znaki. Nikt już nawet nie próbował trzymać steru – poddali się kilka dni temu. Nie było sensu: żagle były zawsze w pełni rozwinięte i dął w nie silny zachodni wiatr, a magiczne fale tego oceanu nieustannie pchały ich łódź w jednym kierunku, jak gdyby przyciągało ich jedno miejsce. Kilka razy próbowali chwycić ster albo zmienić kurs – lecz ich wysiłki na nic się nie zdawały. Poddali się więc Tartuwianowi i pozwolili mu nieść się tam, gdzie zamierzał ich doprowadzić. I tak nie wiedzieli, w którą część Imperium się udać, pomyślał Thor. O ile fale doprowadzą ich na suchy ląd, myślał, to im wystarczy. Krohn podniósł się i miauknął, po czym podszedł do Thora i polizał go po twarzy. Thor sięgnął do swojej sakwy, niemal pustej, i dał Krohnowi swój ostatni kawałek suszonego mięsa. Ku zaskoczeniu Thora, Krohn nie wyrwał mu go z dłoni jak zwykle; zamiast tego spojrzał na mięso, na pustą sakwę, a potem znacząco na Thora. Wahał się, czy wziąć jedzenie i Thor zrozumiał, że Krohn nie chciał pozbawiać go ostatniego kawałka pożywienia. Thora poruszyło zachowanie Krohna, ale nalegał, wpychając mięso do pyska swojego przyjaciela. Thor wiedział, że niedługo skończy im się jedzenie i modlił się, by dotarli do lądu. Nie miał pojęcia, jak długo jeszcze potrwa ta podróż; co, jeśli będą tak płynąć miesiącami? Czym będą się żywić? Słońce szybko wędrowało tu po nieboskłonie, i zbyt szybko jego promienie zaczynały oślepiać i palić. Mgła powoli podnosiła się znad wody. Thor wstał i przeszedł na dziób łodzi. Zatrzymał się i rozejrzał dokoła. Pokład pod jego stopami delikatnie się kołysał. Thor spojrzał przed siebie, na rozpraszającą się mgłę. Zamrugał, zastanawiając się, czy

mu się nie przywidziało – na horyzoncie pojawił się odległy zarys lądu. Serce zaczęło mu bić szybciej. Ląd! To naprawdę ląd! Ziemia, która ukazała się jego oczom, odznaczała się najniezwyklejszym kształtem: były to dwa długie, wąskie półwyspy wysunięte w morze, niczym dwa końce wideł, i kiedy mgła się podniosła, Thor rozejrzał się na boki i z zaskoczeniem spostrzegł dwa pasy ziemi po każdej stronie, każdy w odległości około pięćdziesięciu jardów. Wciągało ich prosto w środek długiej zatoczki. Thor gwizdnął, budząc swoich braci legionistów. Podpierając się rękami, szybko się podnieśli i pospieszyli w jego stronę. Stanęli na dziobie i rozejrzeli się. Zaparło im dech w piersi: ta kraina miała najbardziej egzotyczne brzegi, jakie do tej pory widzieli, porośnięte gęstą puszczą, o strzelistych drzewach wczepionych w linię brzegową, rosnących tak gęsto, że nie dało się dostrzec, co kryje się za nimi. Thor spostrzegł ogromne paprocie, wysokie na trzydzieści stóp, pochylające się nad wodą oraz żółte i fioletowe drzewa, które zdawały się sięgać niebios. Zewsząd dochodziły ich nieznane i niecichnące odgłosy zwierząt, ptaków, owadów i kto wie, czego jeszcze, warczących, krzyczących i śpiewających. Thor przełknął ślinę. Czuł, że wkraczają w nieprzeniknione królestwo zwierząt. Wszystko było tu inne; powietrze pachniało inaczej, obco. Nic tutaj ani trochę nie przypominało Kręgu. Pozostali legioniści odwrócili się i spojrzeli po sobie. Thor dostrzegł wahanie w ich oczach. Wszyscy zastanawiali się, jakie stwory czekały na nich w gęstwinie tej dżungli. I tak nie mieli wyboru. Prąd znosił ich w jednym kierunku i najwidoczniej to tutaj musieli wysiąść na ziemie Imperium. - Patrzcie! – krzyknął O’Connor. Podbiegli do burty, za którą wychylał się O’Connor i spojrzeli w kierunku czegoś, co wskazywał im w wodzie. Przy łodzi płynął ogromny owad, świetliście fioletowy, długi na dziesięć stóp, o setkach odnóży. Pobłyskiwał pod falami, po czym częściowo się wynurzył; wtedy tysiące jego małych skrzydełek zaczęły poruszać się z niezwykłą szybkością i owad uniósł się tuż nad wodę. Po chwili znowu ślizgał się po jej powierzchni, po czym gwałtownie rzucił się w dół. I powtórzył wszystko od początku. Kiedy się mu przyglądali, nagle uniósł się wyżej, na wysokość wzroku chłopców i zawisł w powietrzu, wpatrując się w nich swoimi czterema sporymi zielonymi ślepiami. Zasyczał i wszyscy mimowolnie odskoczyli, chwytając za miecze. Elden postąpił naprzód i zamachnął się na niego. Lecz kiedy jego miecz przecinał powietrze, owad był już z powrotem w wodzie. Thor i pozostali przewrócili się na pokład, gdy ich łódź gwałtownie zatrzymała się na brzegu. Serce Thora zabiło szybciej, gdy spojrzał za burtę: pod nimi znajdował się wąski pas plaży składający się z tysięcy małych, ostro zakończonych kamyków w kolorze żywego fioletu.

Ląd. Udało im się. Elden jako pierwszy ruszył do kotwicy. Pozostali chłopcy podążyli za nim i wspólnymi siłami unieśli ją i przerzucili na zewnątrz. Wszyscy zeszli po łańcuchu, zeskakując z niego na ziemię. Thor podał Eldenowi Krohna, gdy posuwał się w dół. Thor westchnął, kiedy postawił stopę na lądzie. Dobrze było poczuć ziemię – suchy, stały ląd – pod stopami. Nie miałby nic przeciwko temu, by już nigdy nie wsiadać na łódź. Chwycili liny i wciągnęli łódź tak głęboko na brzeg, jak się dało. - Myślicie, że przypływ ją zabierze? – spytał Reece, przypatrując się łodzi. Thor spojrzał na nią; wydawała się tkwić mocno w piasku. - Nie z tą kotwicą – powiedział Elden. - Przypływ jej nie zabierze – powiedział O’Connor. – Lecz to nie oznacza, że nie zrobi tego nikt inny. Thor przyjrzał się łodzi po raz ostatni i zdał sobie sprawę z tego, że przyjaciel ma rację. Nawet jeśli odnajdą miecz, po powrocie mogą zastać pusty brzeg. - Jak wtedy wrócimy? – spytał Conval. Thor miał wrażenie, że na każdym kroku tej wyprawy palą za sobą kolejne mosty. - Znajdziemy jakiś sposób – powiedział Thor. – Wszak w Imperium muszą być inne łodzie, prawda? Thor starał się brzmieć pewnie, by uspokoić swoich przyjaciół. Jednak gdzieś w głębi duszy sam nie był do końca przekonany. Miał coraz gorsze przeczucia co do tej wyprawy. Jak jeden mąż wszyscy odwrócili się i spojrzeli na dżunglę. Była to ściana listowia, za którą kryła się czerń. Odgłosy zwierząt rozchodziły się wokół nich kakofonią tak głośną, że Thor ledwie słyszał własne myśli. Jak gdyby każda bestia Imperium krzyczała, by ich powitać. Albo ostrzec. * Thor i pozostali przedzierali się ramię przy ramieniu, ostrożnie, przez gęstą tropikalną dżunglę. Każdy z nich był czujny. Thorowi trudno było usłyszeć własne myśli – tak natarczywe były krzyki i nawoływania orkiestry owadów i ptaków dokoła. Mimo tego, gdy próbował dojrzeć coś w ciemności, nie udawało mu się nic zobaczyć. Krohn szedł przy jego nodze powarkując, z sierścią najeżoną na grzbiecie. Thor nigdy nie widział, by był tak czujny. Obejrzał się na swoich towarzyszy broni i zobaczył, że wszyscy, jak on, trzymają dłoń na rękojeści miecza, a nerwy mają napięte jak postronki. Wędrowali już kilka godzin, zapuszczając się coraz głębiej w dżunglę, powietrze stawało się coraz cieplejsze i gęstsze, bardziej wilgotne, coraz trudniej było oddychać.

Szli po śladach czegoś, co kiedyś było chyba przesieką – kilka złamanych gałęzi wskazywało na drogę, którą mogli obrać przybyli tu ludzie. Thor żywił nadzieję, że była to ścieżka tych, którzy ukradli miecz. Thor spojrzał w górę, podziwiając przyrodę: wszystko tu osiągało niebosiężne rozmiary, każdy liść był tak wielki, jak on sam. Czuł się jak owad w krainie olbrzymów. Widział, że coś porusza się za liśćmi, ale nie mógł dostrzec, co się tam kryło. Miał złe przeczucie, że są obserwowani. Szlak zakończył się nagle gęstą ścianą listowia. Wszyscy zatrzymali się i spojrzeli po sobie, zbici z pantałyku. - Szlak nie może po prostu zniknąć! – powiedział O’Connor, nagle tracąc nadzieję. - Nie zniknął – powiedział Reece, przyglądając się liściom. – Dżungla po prostu ponownie zarosła. - Którędy teraz? – spytał Conval. Thor obrócił się i rozejrzał wokół, zastanawiając się nad tym samym. Zewsząd otaczała ich gęsta ściana listowia i zdawało się, że nie ma stamtąd wyjścia. Thor miał złe przeczucie i czuł się coraz bardziej zagubiony. Nagle coś przyszło mu do głowy. - Krohn – powiedział, klękając i szepcząc mu do ucha. – Wdrap się na to drzewo. Bądź naszymi oczami. Powiedz nam, którędy wiedzie droga. Krohn spojrzał na niego przenikliwie i Thor czuł, że go zrozumiał. Krohn pognał w stronę ogromnego drzewa, o pniu szerokim na dziesięciu mężczyzn, bez zastanowienia na nie skoczył i zaczął piąć się w górę. Wspiął się na jego wierzchołek, po czym przeskoczył na jedną z najwyższych gałęzi. Przeszedł na sam jej koniec i rozejrzał się, uszy postawił na sztorc. Thor zawsze przeczuwał, że Krohn go rozumie, a teraz miał co do tego pewność. Kron odchylił się w tył i wydał z siebie dziwny, gardłowy pomruk, po czym zbiegł w dół pnia i wystrzelił w jednym kierunku. Chłopcy wymienili zaciekawione spojrzenia, po czym wszyscy się odwrócili i podążyli za Krohnem w leśną gęstwinę, odgarniając grube liście, które zagradzały im drogę. Po kilku minutach Thor z ulgą zauważył, że ścieżka znowu się pojawia – ślady w postaci złamanych gałęzi i listowia wskazywały drogę, którą podążali mężczyźni. Thor pochylił się i poklepał Krohna, całując go w głowę. - Nie wiem, co byśmy zrobili bez niego – rzekł Reece. - Ja również – odpowiedział Thor. Krohn zamruczał, dumny i zadowolony. Kiedy zapuścili się krętą ścieżką głębiej w dżunglę, natrafili na ścianę nowego listowia, o ogromnych kwiatach wielkości Thora, mieniących się wszystkimi możliwymi barwami. Z innych drzew zwieszały się owoce wielkości głazów. Wszyscy zatrzymali się w zadziwieniu, a Conval podszedł do jednego z owoców, kuszącego czerwienią i wyciągnął rękę, chcąc go dotknąć.

Nagle rozległ się głęboki, gardłowy warkot. Conval cofnął się i chwycił swój miecz, a pozostali spojrzeli po sobie z niepokojem. - Co to było? – spytał Conval. - Odgłos dobiegł stąd – powiedział Reece, wskazując na inną część dżungli. Wszyscy odwrócili się i spojrzeli. Lecz Thor nie dostrzegł nic prócz liści. Krohn zawarczał na coś w ciemności. Dźwięk narastał i stawał się coraz bardziej natarczywy. W końcu liście zaczęły się poruszać. Thor i pozostali cofnęli się o krok, dobyli mieczy i trwali w bezruchu, spodziewając się najgorszego. To, co wyłoniło się z leśnej gęstwiny, przekroczyło nawet najśmielsze oczekiwania Thora. Stał przed nimi ogromny owad, pięć razy większy od Thora, przypominający modliszkę, o dwóch tylnych odnóżach i dwóch mniejszych przednich, które zwisały w powietrzu i były zakończone ostrymi szponami. Był fluorescencyjnie zielony, pokryty łuskami i miał niewielkie skrzydła, brzęczące i rozedrgane. Na czubku jego głowy znajdowało się dwoje ślepi i trzecie na czubku nosa. Wyciągnął odnóża i odsłonił jeszcze więcej szponów – skrytych pod gardłem – które drgały i uderzały o siebie z trzaskiem. Owad stał tak nad nimi, gdy kolejne szpony wysuneły się z jego brzucha – długa, stercząca, chuda ręka – i nagle tak szybko, że nikt nie zdołał zareagować, sięgnął po O’Connora. Chwycił go, zaciskając na nim trzy rozrastające się szpony, które owinęły się wokół jego pasa. Uniósł go wysoko w górę, jak gdyby był piórkiem. O’Connor zamachnął się mieczem, lecz zrobił to zdecydowanie za wolno. Stwór potrząsnął nim kilka razy, po czym otworzył nagle paszczę, ukazując rzędy ostrych zębów, odwrócił O’Connora bokiem i zaczął zbliżać do paszczy. O’Connor wydał z siebie krzyk, gdy w oczy zajrzało mu widmo nagłej i bolesnej śmierci. Thor nie zwlekał. Bez zastanowienia umieścił kamień w swojej procy, obrał cel i cisnął nim w trzecie ślepie stwora, znajdujące się na czubku jego nosa. Był to celny strzał. Stwór wrzasnął – a był to okropny dźwięk, głośny na tyle, by przeciąć drzewo wpół. Wypuścił O’Connora, który obróciwszy się kilka razy w powietrzu wylądował na miękkim runie dżungli. Wtedy bestia, rozwścieczona, przeniosła wzrok na Thora. Thor wiedział, że stawianie oporu i walka z tym stworem byłyby daremne. Najmniej jeden z jego braci by zginął, Krohn pewnie też, i pozbawiłoby ich to cennych resztek sił. Pomyślał, że może weszli na jego terytorium i jeśli szybko stamtąd odejdą, bestia zostawi ich w spokoju. - UCIEKAJCIE! – krzyknął. Odwrócili się i zaczęli biec. Bestia ruszyła za nimi. Thor słyszał, jak szpony stwora przecinają gęste listowie tuż za nimi, świszcząc w powietrzu i omijając jego głowę o kilka stóp. Strzępy liści fruwały w powietrzu i spadały na nich. Legioniści biegli jak jeden mąż i Thor przeczuwał, że jeśli tylko uda im się

zyskać przewagę nad stworem, uda im się też znaleźć schronienie. Jeśli nie, będą musieli stanąć do walki. Nagle biegnący obok niego Reece przewrócił się, potknąwszy się o gałąź i wpadłszy twarzą w listowie. Thor wiedział, że nie zdąży wstać, zatrzymał się więc przy nim, dobył miecza i zagrodził drogę bestii. - BIEGNIJCIE DALEJ! – krzyknął Thor przez ramię do pozostałych, stojąc obok Reece’a, gotów go bronić. Stwór rzucił się na niego z rykiem i zamachnął szponem na jego twarz. Thor zrobił unik i jednocześnie zamachnął się mieczem. Bestia wydała z siebie przeraźliwy krzyk, kiedy Thor odciął jeden z jej szponów. Zielony płyn wytrysnął z rany i opryskał Thora, który podniósł wzrok i zobaczył z przerażeniem, że szpon bestii odrasta równie szybko, jak został odcięty. Jak gdyby Thor nigdy jej nie zranił. Thor przełknął ślinę. Nie da się zabić tej bestii. A on ją rozwścieczył. Bestia zamachnęła się jeszcze inną ręką, sięgającą z jakiegoś innego miejsca na jej ciele i uderzyła Thora mocno w brzuch, wyrzucając go w powietrze tak, że wylądował na kępie drzew. Zbliżyła jeden ze swych szponów ku Thorowi i Thor wiedział, że jest w tarapatach. Elden, O’Connor i bliźniacy rzucili się naprzód i gdy stwór zbliżył się z kolejnym szponem do Thora, O’Connor posłał strzałę prosto w jego paszczę. Strzała utkwiła w tyle gardła i bestia wydała z siebie głośny ryk. Elden sięgnął po swój dwuręczny topór i uderzył w plecy stwora, a Conven i Conval rzucili po włóczni, trafiając z obu stron jego gardła. Reece skoczył na nogi i zatopił ostrze miecza w jej brzuchu. Thor podskoczył i zamachnął się mieczem na kolejną rękę bestii, odcinając ją. Krohn dołączył do nich, skoczył na stwora i zanurzył kły w jego gardle. Bestia wydawała z siebie krzyk za krzykiem, kiedy zadawali jej więcej ran, niż Thor myślał, że jest możliwe. Thor pomyślał, że to niesamowite, że bestia jeszcze trzyma się na nogach, a jej skrzydła wciąż drgają. Ten stwór nie zamierza umrzeć. Patrzyli z przerażeniem, jak – po kolei – bestia chwyta i zaczyna wyciągać włócznie, miecze i topór ze swojego ciała – a wszystkie rany goją się w okamgnieniu. Tej bestii nie dało się pokonać. Bestia wygięła się w tył i ryknęła tak głośno, że legioniści spojrzeli w górę, w szoku. Dali z siebie wszystko, próbując ją zranić, a nie zadali jej nawet niewielkich ran. Bestia szykowała się do kolejnego ataku, wystawiając ostre jak brzytwa zęby i szpony i Thor zdał sobie sprawę z tego, że nic więcej nie mogli już zrobić. Wszyscy zginą. - Z DROGI! – rozległ się nagle krzyk. Głos dochodził zza Thora i brzmiał młodo. Thor odwrócił się i zobaczył małego chłopca, w wieku może jedenastu lat, który biegł w ich kierunku, trzymając w dłoni coś, co wyglądało na dzban z wodą. Thor uchylił się, a chłopiec wylał wodę na pysk bestii.

Stwór wygiął się w tył i zaskrzeczał, a z jego pyska zaczęła unosić się para. Bestia wyciągnęła szpony ku twarzy i pocierała nimi po policzkach, ślepiach, głowie. Ryczała cały czas, i to tak głośno, że Thor musiał zakryć uszy dłońmi. W końcu odwróciła się i wystrzeliła z powrotem w dżunglę, znikając w listowiu. Wszyscy odwrócili się i spojrzeli na chłopca zdumieni, z nowo odkrytą wdzięcznością. Chłopiec ubrany był w łachmany, miał długawe, brązowe włosy i bladozielone oczy o inteligentnym wejrzeniu, cały był pokryty pyłem. Jego bose stopy i brudne ręce wskazywały na to, że tu mieszkał. Thor nigdy nie był nikomu tak wdzięczny jak jemu w tej chwili. - Orężem nic nie wskóracie przy gatorbestii – powiedział chłopiec, przewracając oczyma. – Mieliście fart, że usłyszałem krzyki i byłem niedaleko. W przeciwnym razie już byście nie żyli. Nie wiecie, że nigdy nie staje się na drodze gatorbestii? Thor spojrzał na swoich przyjaciół, oniemiały. - Nie stanęliśmy jej na drodze – rzekł Elden. – To ona stanęła nam na drodze. - One nigdy nie stają nikomu na drodze – powiedział chłopiec. – Chyba że wkroczycie na ich terytorium. - Co powinniśmy byli zrobić? – spytał Reece. - Cóż, przede wszystkim nie patrzeć jej w ślepia – odrzekł chłopiec. – A jeśli zaatakuje, położyć się twarzą do ziemi i poczekać, aż odejdzie. I najważniejsze, nigdy, przenigdy nie próbować uciekać. Thor postąpił krok naprzód i położył dłoń na ramieniu chłopca. - Ocaliłeś nam życie – powiedział. – Jesteśmy twymi dłużnikami. Chłopiec wzruszył ramionami. - Nie wyglądacie na żołnierzy Imperium – powiedział. – Wyglądacie, jakbyście przybyli z jakiegoś innego miejsca w świecie. Dlaczego więc nie miałbym wam pomóc? Wyglądacie jak ta grupa, która przyszła z łodzi kilka dni temu. Thor i pozostali wymienili porozumiewawcze spojrzenia i zwrócili się do chłopca. - Wiesz, którędy poszła ta grupa? – spytał Thor. Chłopiec wzruszył ramionami. - Było ich wielu i nieśli jakąś broń. Wyglądała na ciężką – wszyscy musieli ją podtrzymywać. Tropiłem ich wiele dni. Łatwo było ich wytropić. Poruszali się powoli i byli przy tym niezdarni i nieuważni. Wiem, dokąd poszli, choć nie tropiłem ich daleko za wioską. Mogę was tam zaprowadzić i wskazać właściwy kierunek, jeśli chcecie. Ale nie dziś. Wszyscy wymienili skonsternowane spojrzenia. - Dlaczego nie? – spytał Thor. - Za kilka godzin zapadnie noc. Nie można być na zewnątrz po zmierzchu. - Ale dlaczego? – zapytał Reece. Chłopiec spojrzał na niego jak na szaleńca. - Etabugi – odrzekł.

Thor zrobił krok naprzód i spojrzał na chłopca. Od razu zapałał do niego sympatią. Był inteligentny, poważny, nieustraszony i zdawał się mieć wielkie serce. - Znasz jakieś miejsce, w którym moglibyśmy się schronić przez noc? Chłopiec spojrzał na Thora i wzruszył ramionami z niepewną miną. Wahał się. - Chyba nie powinienem – powiedział. – Dziadek będzie zły. Nagle Krohn wychynął zza Thora i podszedł do chłopca – jego oczy rozpromieniły się radością. - Jejku! - krzyknął. Krohn zaczął lizać chłopca po twarzy, a ten śmiejąc się radośnie wyciągnął rękę i pogładził Krohna po głowie. Chłopiec przyklęknął, opuścił włócznię i objął Krohna. Zdawało się, że Krohn też go objął i chłopiec zaczął się śmiać bez opamiętania. - Jak się wabi? – zapytał chłopiec. – Co to jest? - Wabi się Krohn – powiedział Thor z uśmiechem. – To rzadki gatunek białej pantery. Pochodzi zza oceanu. Z Kręgu. My też stamtąd pochodzimy. Polubił cię. Chłopiec pocałował Krohna kilka razy, po czym w końcu wstał i spojrzał na Thora. - Cóż – powiedział chłopiec z wahaniem. – Chyba mogę was zaprowadzić do naszej wioski. Oby dziadek za bardzo się nie złościł. Jeśli się zezłości, będziecie w tarapatach. Chodźcie za mną. Musimy się pospieszyć. Za chwilę zapadnie zmrok. Chłopiec odwrócił się i zaczął przedzierać się przez dżunglę, a Thor i pozostali ruszyli za nim. Thor był zdumiony zręcznością chłopca i tym, jak dobrze znał dżunglę. Trudno było za nim nadążyć. - Ludzie pojawiają się tutaj od czasu do czasu – odezwał się chłopiec. – Ocean, prąd niosą ich prosto do przystani. Niektórzy ludzie idąc od morza przecinają tędy, w drodze w jakieś inne miejsce. Większości z nich nie udaje się przeżyć. Pożera ich któryś z leśnych stworów. Wy mieliście szczęście. Są tu stwory znacznie gorsze niż gatorbestie. Thor przełknął ślinę. - Gorsze niż to? Na przykład jakie? Chłopiec pokręcił głową, nie przerywając wędrówki. - Nie chcecie wiedzieć. Byłem tu świadkiem strasznych rzeczy. - Jak długo tu jesteś? – spytał Thor, zaciekawiony. - Całe życie – odrzekł chłopiec. – Mój dziadek nas tu przeniósł, kiedy byłem mały. - Ale czemu tutaj, w to miejsce? Z pewnością istnieją miejsca bardziej przyjazne niż to. - Nie znasz Imperium, prawda? – spytał chłopiec. – Wszędzie są żołnierze. Nie tak łatwo się przed nimi ukryć. Jeśli nas złapią, zrobią z nas niewolników. Ale tutaj rzadko się zapuszczają – nie tak głęboko w dżunglę. Kiedy przedzierali się przez gęstwinę listowia, Thor uniósł dłoń, żeby odsunąć liść ze swojej drogi, lecz chłopiec odwrócił się i odepchnął jego rękę, krzycząc: - NIE DOTYKAJ TEGO!

Wszyscy się zatrzymali, a Thor spojrzał na liść, którego niemal dotknął. Był ogromny, żółty i zdawał się być zupełnie nieszkodliwy. Chłopiec uniósł swój kij i lekko przytknął jego koniec do liścia. Kiedy to zrobił, liść nagle i niezwykle szybko owinął się wokół niego. Towarzyszył temu świszczący dźwięk. Czubek kija wyparował. Thor był w szoku. - Liść rankli – powiedział chłopiec. – Trucizna. Gdybyś go dotknął, nie miałbyś już dłoni. Thor rozejrzał się po listowiu z nowo odkrytym szacunkiem. Nie mógł się nadziwić, jak dużo mieli szczęścia, że spotkali tego chłopca. Ruszyli w dalszą wędrówkę. Teraz wszyscy trzymali już ręce blisko ciała. Starali się bardziej uważać, patrzeć pod nogi. - Trzymajcie się blisko siebie i idźcie dokładnie po moich śladach – powiedział chłopiec. – Niczego nie dotykajcie. Nie próbujcie jeść tych owoców. I nie wąchajcie tych kwiatów – chyba że chcecie zemdleć. - Hej, a to co? – zapytał O’Connor, odwracając się i patrząc na ogromny owoc zwieszający się z gałęzi, długi i wąski, błyszczący na żółto. O’Connor zrobił krok w jego stronę, wyciągając dłoń. - NIE! – krzyknął chłopiec. Lecz było już za późno. Kiedy go dotknął, ziemia pod nimi zapadła się i Thor poczuł, że ześlizguje się w dół, osuwając się po zboczu spływającym błotem i wodą. Spadali z lawiną błota i nie mogli się zatrzymać. Z krzykiem sunęli w dół przez setki stóp, prosto w czarną otchłań dżungli.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Erec siedział na końskim grzbiecie i oddychał ciężko, przygotowując się do ataku na dwustu wojowników, którzy stali przed nim. Walczył mężnie i udało mu się położyć pierwszych stu – lecz teraz jego ramiona osłabły, ręce zaczęły drżeć. Jego umysł mógł walczyć po wsze czasy – lecz nie wiedział, jak długo jego ciału starczy sił, by dotrzymać mu kroku. Zamierzał dać z siebie wszystko, jak we wszystkim, co robił przez całe swoje życie, i pozwolić przeznaczeniu podejmować decyzje. Erec krzyknął i ponaglił kopnięciem konia, którego ukradł jednemu z przeciwników, i przypuścił szarżę na żołnierzy. Oni zaszarżowali na niego, zagłuszając jego samotny okrzyk swoim, wściekłym. Na tym polu przelało się już sporo krwi i najwyraźniej żadna ze stron nie zamierzała odejść, dopóki nie wykończy przeciwnika. Kiedy szarżował, Erec dobył zza pasa noża, wycelował i cisnął przed siebie w dowodzącego żołnierza. Był to rzut idealny – Erec trafił w gardło i wojownik złapał się za szyję, puszczając wodze i spadając z konia. Wpadł pod kopyta innych koni, i kilka z nich potknęło się o niego i przewróciło na ziemię. Erec właśnie na to liczył. Uniósł oszczep w jednej ręce, tarczę w drugiej, opuścił zasłonę hełmu i natarł z całych sił. Miał zamiar zaszarżować na tę armię najszybciej i najmocniej, jak tylko potrafił, przyjąć wszystkie uderzenia, które miały na niego spaść i wyciąć linię przez środek wojska. Erec z krzykiem przypuścił szarżę na grupę. Wszystkie te lata potyczek na turniejach opłaciły się – Erec z wielką wprawą użył oszczepu, kładąc jednego żołnierza po drugim, strącając ich po kolei. Pochylił się nisko, a w drugiej ręce trzymał tarczę, którą się osłaniał; czuł, że zewsząd spada na niego grad ciosów, na jego tarczę, na jego zbroję. Uderzały w niego miecze, topory i buzdygany, istna burza metalu, i Erec modlił się, by jego zbroja wytrzymała. Zacisnął mocniej dłoń na oszczepie, strącając tylu wojowników, ilu się dało, kiedy szarżował, wycinając sobie ścieżkę w tej sporej grupie. Erec nie zwalniał i po mniej więcej minucie jazdy w końcu wynurzył się po drugiej stronie, znalazł się na otwartej przestrzeni. Przejechał siejąc zniszczenie przez środek grupy żołnierzy. Zabił najmniej dwunastu z nich – ale nie przyszło mu to łatwo. Ciężko oddychał, jego ciało rozrywał ból, brzęk metalu wciąż rozbrzmiewał mu w uszach. Czuł się tak, jak gdyby przepuszczono go przez przyrząd do mielenia. Spojrzał w dół i zobaczył, że jest pokryty krwią; na szczęście nie czuł, by zadano mu jakieś większe rany. Wyglądało na to, że to tylko niewielkie rozcięcia i draśnięcia. Erec zatoczył ogromne koło, odwracając się znowu w stronę armii i gotując się na kolejne starcie. Ci również odwrócili się, szykując się raz jeszcze do szarży. Erec był dumny ze swych dotychczasowych zwycięstw, lecz coraz trudniej było mu złapać

oddech i wiedział, że jeszcze jedno przejście przez tę grupę może go wykończyć. Mimo tego gotował się do kolejnej szarży. Nigdy się nie poddawał. Nagle na tyłach armii rozległy się niespodziewane krzyki i Erec ze zdumieniem ujrzał, że jakiś oddział żołnierzy atakuje tył grupy. Rozpoznał zbroję i serce zabiło mu szybciej z radości: był to jego bliski przyjaciel ze Srebrnej Gwardii, Brandt, wraz z księciem i dziesiątkami jego ludzi. Serce mu zamarło, gdy dostrzegł wśród nich Alistair. Prosił ją, by schroniła się w bezpiecznych murach zamku, a ona nie usłuchała. Kochał ją za to bardziej, niż był w stanie wypowiedzieć. Ludzie Księcia zaatakowali armię od tyłu z wściekłym okrzykiem bitewnym, wzbudzając niemałe zamieszanie. Połowa armii zwróciła się w ich stronę i natarli na siebie przy donośnym zgrzycie metalu. Na czele jechał Brandt ze swym dwuręcznym toporem. Zamachnął się na dowodzącego żołnierza, odciął mu głowę, i w tym samym ruchu zatopił ostrze w piersi innego mężczyzny. Erec odżył, na nowo przepełniony nadzieją: wykorzystał chaos i natarł na drugą połowę armii. Pochylił się w galopie, wyrwał wystającą z ziemi włócznię, odchylił się w tył i cisnął nią z siłą dziesięciu mężczyzn. Włócznia przeszyła gardło jednego żołnierza i zatopiła się w piersi innego. Erec uniósł wysoko miecz i opuścił go na pierwszego żołnierza, którego mógł dosięgnąć, przecinając trzonek jego buzdyganu w połowie, zamachując się i odcinając jego głowę. Erec walczył, rzucając się w grupę mężczyzn z całą siłą, jaką mu pozostała, pchając, blokując, parując ciosy, atakując żołnierzy, którzy nacierali na niego chmarą ze wszystkich stron. Na przemian unosił tarczę, blokując kolejne uderzenia, i atakował; w ciągu kilku chwil dziesiątki żołnierzy otoczyły go, napierając na niego z każdej strony. Zabił więcej, niż byłby w stanie zliczyć, lecz było ich zbyt wielu, nawet mimo tego, że ludzie księcia walczyli z nimi na drugim froncie. Jeden z nich zamachnął się buzdyganem na Ereca i trafił go w plecy, między łopatki. Erec krzyknął z bólu, kiedy kolczasta metalowa kula wylądowała na jego kręgosłupie. Spadł z konia prosto na ziemię. Uderzenie pozbawiło go oddechu. Nie poddawał się jednak. Instynkt podpowiadał mu, co robić. Zachował na tyle przytomny umysł, by przeturlać się, unieść tarczę i zablokować cios, który spadał na jego głowę. Odparł atak mieczem i ranił mężczyznę w ramię. Jeden z żołnierzy zamierzał rozdeptać głowę Ereca, lecz ten usunął się z drogi, zamachnął i odciął nogi konia, a jeździec spadł na ziemię. Erec przetoczył się i dźgnął go w pierś. Nacierało na niego coraz więcej mężczyzn. Erec przetoczył się na kolana i blokował uderzenie za uderzeniem, odpierając ciosy rojących się wokół niego żołnierzy. Jego ramiona słabły. Wojownik o wyjątkowo imponującej posturze i prostej, długiej brodzie wystąpił naprzód i podniósł wysoko topór. Erec uniósł tarczę, by zablokować cios, lecz

inny żołnierz wytrącił mu ją z rąk i nim Erec był w stanie zareagować, trzeci żołnierz nadepnął na jego pierś, przyszpilając go do ziemi. Było ich po prostu zbyt wielu, a Erec był zbyt zmęczony. Mógł jedynie patrzeć, jak ogromny rycerz opuszcza topór. Nagle kątem oka dostrzegł jakieś poruszenie i ujrzał, jak Brandt unosi swój miecz wysoko z dzikim okrzykiem i zamachuje się z całych sił. Jednym ruchem przeciął rękojeść topora wpół i ściął głowę ogromnego rycerza. Za nim zjawili się książę i kilku innych, atakując żołnierzy wokół Ereca, wycinając do niego drogę. Erec obrócił się, chwycił nogę mężczyzny, który stał na jego piersi i powalił go na ziemię; po czym przetoczył się i gołymi rękoma skręcił mu kark. Erec wyciągnął sztylet zza jego pasa, obrócił się i zatopił go w gardle innego napastnika, który się do niego zbliżał. Stanął na nogi, podniósł miecz ze spływającego krwią pola bitwy i odżył po raz drugi. Erec siekł na wszystkie strony, pokrzepiony tym, że znów walczył u boku swego przyjaciela Brandta i że mieli wsparcie ludzi księcia. We dwóch wycięli wkrótce drogę, zabijając tuzin mężczyzn, którzy na nich napierali. Erec znalazł wolnego konia, dosiadł go i szybko przyłączył się do pozostałych. Ocenił sytuację: dołączyło do niego kilka dziesiątek ludzi księcia i razem stawiali czoła temu, co pozostało z armii możnowładcy, około setki mężczyzn. Natychmiast poszukał wzrokiem Alistair i zobaczył ją na grzbiecie Warkfina na obrzeżach pola bitwy, przyglądającą sie wszystkiemu. Erecowi ulżyło – była bezpieczna, z dala od walki. Erec oddychał ciężko, a u jego boku równie ciężko dyszał Brandt, podobnie jak on zbroczony krwią. - Wiedziałem, że jeszcze będę walczył u twego boku – rzekł. – Lecz nie spodziewałem się, że nastąpi to tak szybko. Erec uśmiechnął się. - Wygląda na to, że znów jestem twym dłużnikiem. - Nic podobnego – powiedział Brandt. – Pamiętasz Artanię przed dziesięciu laty? Teraz jesteśmy kwita. Kiedy przygotowywali się, by zaszarżować na pozostałą setkę ludzi, z tyłów grupy doszedł ich nagle kolejny krzyk i Erec, zdezorientowany, odwrócił się próbując pojąć, co się dzieje. Zmrużył oczy i zdało mu się, że w oddali widzi bitwę, która wybuchła na tyłach wojsk. Nie rozumiał, co się dzieje. Czyżby ludzie możnowładcy ścierali się między sobą? - To twoi ludzie? – spytał Erec księcia. Lecz książę zaprzeczył ruchem głowy, równie zbity z pantałyku. - Wszyscy moi ludzie są ze mną. Nie wiem, kto przypuszcza na nich atak. Erec był zbity z tropu, a armię, która przed nimi stała, ogarnął chaos. Mężczyźni zaczęli się odwracać i uciekać z pola bitwy. Kiedy chaos przeniósł się bliżej nich, Erec dostrzegł w końcu, co to było. Ten widok zmroził mu krew w żyłach.

Armię możnowładcy atakowała od tyłu ogromna grupa stworów. Były dwa razy wyższe od ludzi, dwa razy szersze, miały błyszczącą, żółtą skórę, każde z nich po dwie głowy i ręce długie na osiem stóp. Erec od razu je rozpoznał. Kowenie. Legendarne stwory, które odznaczały się nadludzką siłą, które potrafiły jedną ręką rozerwać człowieka na pół. Nie miały żadnej broni – nie była im potrzebna. Wbrew jemu samemu, serce Ereca napełniło się strachem. - To niemożliwe – powiedział Brandt. – Kowenie żyją wyłącznie po drugiej stronie Kanionu. Co robią tutaj? - Mogły się tu znaleźć jedynie jeśli znalazły wyrwę w Kanionie – rzekł książę. - Lub jeśli Tarcza opadła – powiedział Erec z powagą. Kiedy Erec wypowiedział te słowa, nagle poczuł, że to prawda, i jego serce przepełniło się prawdziwym strachem. Tarcza opadła. Krąg narażony na atak. Nie był w stanie tego pojąć. Nie martwił się o siebie, lecz o przyszłość Kręgu. Jeśli tarcza jest opadła tutaj, mogła opaść w całym Kręgu. Teraz mogli paść ofiarą napadu. Albo, co gorsza, Imperium mogło najechać. Armia przed Erekiem rozstąpiła się, uciekając ile sił w nogach, kiedy coraz więcej Kowenii pojawiało się, atakując ich z tyłu, podnosząc jedną ręką i odgryzając im głowy. - Odwrót do Silesii! – zarządził Książę. – Musimy natychmiast zamknąć bramy! Jak jeden mąż wszyscy odwrócili się i ruszyli z pola bitwy; Erec zwolnił jedynie na chwilę, by podjechać do Alistair, wskoczyć na Warkfina i ruszyć dalej z nią. Czuł jej delikatne ręce trzymające go mocno od tyłu i dotyk tych dłoni, myśl, że są razem, że jest bezpieczna, sprawiły, że wszystko było znowu w porządku. - Zawdzięczam ci moje życie – powiedział Erec, kiedy jechali z innymi. - A ja tobie moje – odrzekła.

ROZDZIAŁ ÓSMY Kendrick stał przed odbudowanym murem miasta, podziwiając swoje dzieło. Wraz z niewielką grupą Gwardzistów umacniał ten mur od wielu dni, rozbiwszy obóz w sporym mieście przy wschodniej granicy Kręgu, które zostało mocno zniszczone w czasie najazdu McClouda. Legion został wysłany, by odbudować mniejsze wioski na południu, Kendrick uznał zatem, że Gwardziści powinni zająć się umocnieniem większych miast na wschodzie, na mniej bezpiecznym terenie nieopodal McCloudów. Tak należało postąpić – przewodzić, dając przykład. Ich wysiłki przy odbudowie były zwieńczone sukcesem, i niedługo mieli opuścić to miejsce. Kendrick od tygodni nie był w domu, nie miał wieści ze świata i odczuwał dojmującą tęsknotę za Królewskim Dworem, swoją siostrą, bliskim przyjacielem Atme, wszystkimi swoimi braćmi ze Srebrnej Gwardii – tęsknił nawet za swoim giermkiem, Thorem. Chciał jak najszybciej wrócić do Królewskiego Dworu, by upewnić się, że jego siostrze nic nie zagraża i by pomóc jej odsunąć Garetha od władzy. Kendrick, który trafił z jego rozkazu do lochu, mocniej niż większość odczuł na sobie jego gniew. Płonęła w nim żądza zadośćuczynienia niesprawiedliwości i obsadzenia na tronie swojej siostry – ze względu na pamięć ich zmarłego ojca, ze względu na Królewski Dwór i na Krąg. Drugie słońce chyliło się ku zachodowi, wymierzając koniec kolejnego dnia wykańczającej pracy, podczas którego Kendrick nadzorował setkę mieszkańców miasta, podczas gdy ci przenosili ogromne kamienie i łatali pradawną ścianę. Kendrick i jego ludzie wskazali im najlepsze miejsce na fortyfikacje i linię obrony, powiedzieli, gdzie zbudować balustrady i jak wznieść kamienne wieże, które miały służyć jako punkty obserwacyjne. Nim tu przybył, otwory w fortyfikacjach miasta były zbyt szerokie, w murach brakowało ambrazur i były grube jedynie na kilka cali. Teraz kamienne mury stały szerokie na kilka stóp i było tylko jedno wejście do miasta, wybudowane w taki sposób i w takim kształcie, by mogło być dobrze chronione od wewnątrz jedynie przez kilku mężczyzn. Zbudowano nowe balustrady, zza których mieszkańcy mogli bronić się kilkoma kotłami smoły i zatrzęsieniem strzał. Kendrick był zadowolony. W tym nowym mieście ledwie kilka setek dobrze wyszkolonych mężczyzn mogłoby odeprzeć atak kilku tysięcy. Tym ludziom bardzo potrzebne było oko i ręce profesjonalnych wojowników, i teraz ich miasto było znacznie bezpieczniejsze. Kendrick odczuwał satysfakcję po dniu ciężkiej pracy, po pomaganiu swoim ziomkom – a jednak w głębi duszy coś nie dawało mu spokoju. Nie był pewien, co to takiego. Mógłby przysiąc, że wcześniej tego dnia zobaczył Estopheles, zataczającą koła wysoko, skrzeczącą w sposób, który go niepokoił. To było jak ostrzeżenie. Co gorsza, ubiegłej nocy budziły go ciągle niespokojne sny, w których to miasto płonęło, cała praca

jego rąk szła na marne. Przyśniło mu się to nie raz, a trzy razy, i trzeci raz rozbudził go na dobre – zdawał się zbyt prawdziwy, by Kendrick mógł znowu zasnąć. Nie rozumiał, co to wszystko znaczy. Nie miał koszmarów, od kiedy był dzieckiem, od nocy przed śmiercią jego dziadka. Miał nadzieję, że sny nie były zwiastunem złych wieści. - Panie! – rozległ się naglący głos. Kendrick odwrócił się i zobaczył pędzącego w jego kierunku posłańca. Był to chłopiec, którego przyjął, by pełnił straż na nowo wybudowanej strażnicy. - Panie, pójdź za mną! Dostrzegłem coś na horyzoncie. Nie pojmuję, co to. Kendrick odwrócił się i wyruszył za posłańcem. Dołączyło do niego kilku jego ludzi. Przecinali kręte uliczki miasta, które Kendrick znał już na pamięć, i wyjechali na wąską ścieżkę, zakręcającą na niewielkim wzniesieniu na dalekim końcu miasta, tam, gdzie postawili nową kamienną wieżę. Był to najwyżej położony teren w mieście i miejsce, w którym wedle zaleceń Kendricka, żołnierz cały czas trzymał wartę. Po raz pierwszy strażnik coś dostrzegł i Kendrick domyślał się, że to fałszywy alarm podniesiony przez strachliwego chłopca. Kendrick dotarł na górę i stanął na wąskim, zaokrąglonym podeście wraz z innymi. Patrzył na punkt na horyzoncie, który wskazywał mu chłopiec. Był przejrzysty dzień, mieniący się na błękitno-żółto, ani jedna chmura nie mąciła nieba. Widoczność była idealna; Kendrick widział wszystko hen daleko, jak okiem sięgnąć. Spojrzał na wschód, w stronę Pogórza, ku granicy z McCloudem. Z miejsca, w którym się znajdowali, tego dnia Kendrick mógł dostrzec niewyraźny zarys Pogórza, spowite mgłą łańcuchy górskie znaczące horyzont. Kiedy przyjrzał się dokładniej, ku swojemu zaskoczeniu, również coś spostrzegł. - Tam, panie – powiedział chłopiec, wskazując palcem na prawo. Z początku Kendrick nie widział dokładnie tego, co pokazywał mu strażnik. Jednak kiedy przyglądał się linii horyzontu, też zaczął to dostrzegać. Na horyzoncie, bardzo daleko, pojawił się niewielki, niewyraźny obłok, który zdawał się być odrobinę gęstszy od pozostałych i znajdować się nieco bliżej ziemi. Kendrick przyglądał się mu bacznie i zdało mu się, że staje się coraz gęstszy i ciemniejszy. - Wygląda jak dym – powiedział chłopiec. – To nie ma sensu. Kendrick przytaknął. Chłopak miał rację: to nie miało sensu. Dlaczego po stronie McClouda coś miałoby płonąć? Żaden z jego ludzi nie najechał, z tego co było mu wiadome. - Być może to przypadkowy pożar, który wybuchł w jednym z ich miast? – zasugerował jeden z ludzi Kendricka, stojący obok niego. Kendrick skinął głową, zamyślony. Choć było to możliwe, odnosił wrażenie, że w tym przypadku sprawy wyglądają inaczej. Przeczuwał, że coś jest nie tak, że to coś poważniejszego. Coś, czego nie pojmował.

Kendrick wpatrywał się w horyzont, rozmyślając i próbując podjąć decyzję, jaki będzie jego następny krok. Gotował się psychicznie do opuszczenia ziem granicznych i powrotu do Królewskiego Dworu. Poprowadzenie teraz wypadu, by sprawdzić, co tam się dzieje, to niemal cały dzień jazdy w przeciwnym kierunku, ku Pogórzu. Nie chciał tego robić, chyba że był po temu dobry powód. Nagle kątem oka dostrzegł jakiś ruch i kiedy odwrócił się, zobaczył samotnego jeźdźca zbliżającego się do miasta drogą prowadzącą do Królewskiego Dworu. Serce zabiło mu mocniej z radości, bo natychmiast rozpoznał jeźdźca: zdradziły go jego koń i zbroja. Był to człowiek, którego znał i u boku którego walczył, od kiedy nauczył się chodzić. Jego bliski przyjaciel ze Srebrnej Gwardii, Atme. Uradował się na jego widok, lecz kiedy obserwował, jak galopuje w stronę bram miasta, po jego pośpiechu, po jego sylwetce poznał, że coś jest nie tak. To nie była zwykła, przyjacielska wizyta. Atme miał jakąś naglącą sprawę i Kendrick przeczuwał, że przynosi złe wieści. Zebrał się w sobie, a Atme przemknął jak strzała przez bramę miasta, spostrzegł go, zawrócił, zsiadł z konia i pognał w jego kierunku, przeskakując po trzy stopnie naraz. - Ostatni raz widziałem, byś tak spieszył, gdy uciekałeś przed swoimi długami – rzekł Kendrick z uśmiechem, kiedy jego stary przyjaciel podszedł do niego, z trudem łapiąc powietrze. Objęli się. Sługa podbiegł do Atme i podał mu wiadro wody, z którego ten długo pił, a resztą wody oblał sobie głowę. - Imperium, Kanion – wydusił Atme, łapiąc oddech. – Tarcza opadła. Kendrickowi zamarło serce na dźwięk tych słów. Gdyby usłyszał to od kogokolwiek innego, w innym czasie, uznałby to za żart. Lecz nie kiedy mówił to Atme, i to właśnie teraz. Kendrick ledwo pojmował, co to znaczy. Tarcza opadła. To niemożliwe. Nie kiedy Miecz Przeznaczenia jest w Królewskim Dworze. - A co z Mieczem Przeznaczenia? – spytał Kendrick. Atme pokręcił głową z powagą. - Nie ma go – powiedział. – Zniknął. Został skradziony. Kendrick zamarł. - Skradziony – wykrztusił. – Jak to możliwe? - Spora grupa mężczyzn zabrała go w nocy. Przekroczyli z nim Kanion, wsiedli na łódź i odpłynęli w kierunku Imperium. Wszystko to zdało się Kendrickowi nierealne. Miecz Przeznaczenia, z którego władcy z rodu MacGilów czerpali siłę od wieków, skradziony. W rękach Imperium. Krąg bez ochrony. Wyczuwał, że za tym wszystkim stoi Gareth. Kendrick odwrócił się, przyjrzał się bacznie nowemu murowi miasta i zrozumiał, że to wszystko na nic. Bez tarczy mogli się spodziewać najazdu całego Imperium – i nic, a z pewnością nie ten mur, nie będzie w stanie ich powstrzymać.

Kendrick pomyślał od razu o swojej rodzinie. Gwendolyn, Reece, Godfrey. Pomyślał o Królewskim Dworze, narażonym na atak. - Królewski Dwór musi zostać natychmiast umocniony – powiedział Kendrick. Atme po raz drugi pokręcił złowieszczo głową. - Nastąpił rozłam. Twoja siostra opuściła Królewski Dwór i zabrała ze sobą połowę ludzi, tych, na których nam zależy. Zmierzają teraz ku Silesii. Królestwo MacGilów rozpadło się na dwie części. Królewski Dwór został w rękach Garetha. Gwendolyn przysyła mnie po ciebie. - Musimy zatem wyruszyć do mojej siostry – rzekł Kendrick. – Do Silesii. Kendrick spojrzał na mieszkańców miasta w dole. - Bez tarczy ci ludzie będą bezbronni – powiedział. – Te umocnienia mają chronić przed oddziałami McClouda – nie wielomilionową armią Andronicusa. Ci ludzie nigdy nie przetrwają najazdu Imperium. Kendrick odwrócił się do Atme. - Jedź do mojej siostry. Wyrusz przede mną. Powiedz jej, że jadę. Nie mogę zostawić tych ludzi. Na twarzy Atme odmalował się niepokój. - To szlachetne z twej strony – rzekł. – Ale będą się poruszać powoli. Jeśli będziesz na nich czekał, możesz nie zdążyć do Silesii na czas. - Muszę podjąć to ryzyko – powiedział Kendrick. Atme przypatrywał się swojemu staremu przyjacielowi i powoli pokiwał głową. - Nie spodziewałem się, byś miał postąpić inaczej – rzekł. – Podejmę to ryzyko razem z tobą. Jestem przy twoim boku. Zawsze! - Panie! – dobiegł go pełen paniki głos strażnika, który stukał go w ramię. Kendrick odwrócił się i raz jeszcze spojrzał na punkt, który chłopak wskazywał na horyzoncie. Tym razem dostrzegł coś wyraźniej. Na początku Kendrick zamrugał. Czegoś takiego nie widział nigdy, w całym swoim życiu. Ten widok zaparł mu dech w piersi – nawet jemu, zahartowanemu w boju wojownikowi. Kiedy się mu przyglądał, cały horyzont poczerniał. Jak gdyby armia czarnych mrówek powoli opanowywała świat. Jakby cała ludzkość rozprzestrzeniała się po świecie. Setki tysięcy wojowników w imperialnej czerni pokryły każdy cal horyzontu, sunąc jak chmara owadów w ich kierunku. Andronicus. Jego milionowa armia już tu jest.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Gwendolyn podziwiała strzeliste bramy Silesii, jej pradawny szkarłatny kamień wznoszący się łukiem do nieba, czerwone bramy – ostre i masywne, o metalowych kolcach – jej starannie brukowane ulice, przy których stały rzędy strażników w idealnych szeregach, wszyscy na baczność, w szkarłatnych zbrojach Silesii. To był zupełnie inny świat. Jego otoczenie pogłębiało nierealny wymiar miasta: znajdujący się za nim Kanion, niekończący się przestwór nieba, wirująca mgła. Miasto stało tuż nad Kanionem, jak gdyby balansując na jego krawędzi. Połowa Silesii zbudowana była nad ziemią, druga połowa – pod, w granitowych klifach Kanionu. Wyglądało to tak, jak gdyby dwa miasta skryły się w jednym. Silesia przetrwała wieki i słynęła jako jedyne miasto w Kręgu, którego nie dało się zdobyć. A i tak wszystko, co Gwen kiedykolwiek słyszała o tym mieście, nie oddawało jego fantastyczności. Kiedy teraz, jako dorosła, przyglądała się miastu, jej wspomnienia z dzieciństwa odeszły w niepamięć, nie dorównując temu, co miała przed oczyma. Kamienne mury Silesii wznosiły się na sto stóp, miały szerokość dziesięciu mężczyzn i były zaopatrzone w ambrazury co dziesięć stóp, za którymi stały dziesiątki żołnierzy Silesii, z łukami w pogotowiu. Wyżej, za rzędami równych balustrad, były kolejne setki żołnierzy uzbrojonych we włócznie, małe głazy, a co dwadzieścia stóp – ogromne żelazne kotły z gorącą smołą. Były tam nawet małe katapulty na ścianach, z których można było ciskać w najeźdźców płonącymi kulami. Było to miasto, którego każdy szczegół został dokładnie przemyślany. Gwen była wdzięczna Srogowi za to, że pozostał lojalny wobec jej ojca przez te wszystkie lata: w przeciwnym razie, szczerze się zastanawiała, nie wiedziała czy ludzie jej ojca, nawet Srebrna Gwardia, potrafiliby zdobyć to miasto. Gwardziści byli najlepszymi wojownikami na świecie – lecz to nie oznaczało, że zdołaliby pokonać te mury. Kiedy Gwen przejeżdżała przez bramy, jej serce napełniło się nadzieją; poczuła przypływ optymizmu, czując, że być może – może – za tymi grubymi murami, na skraju Kanionu, uda im się przetrzymać atak, nawet armii Andronicusa. Może nie uda im się wygrać, ale być może zdołają odpierać ich wystarczająco długo. Wystarczająco długo na co – tego nie wiedziała. W głębi serca, wbrew rozsądkowi miała nadzieję, że Thor wróci z Mieczem i ich ocali. - Pani – powiedział Srog uprzejmie, przechodząc u jej boku przez bramę i wkraczając na rozległy dziedziniec – Moje miasto cię wita. Z każdego zakamarka ogromnego dziedzińca ludzie ubrani na czerwono pospieszyli naprzód i obsypali Gwendolyn i jej ludzi płatkami czerwonych róż. Uśmiechali się uprzejmie, podchodząc do Gwen i dotykając jej ramienia, pochylając się i całując ją w

policzek, jeden za drugim. Nigdy wcześniej nie była w takim miejscu; czuła, jak gdyby wszyscy oni ją tu przyjmowali. - Można by pomyśleć, że nie mają pojęcia, iż ku ich bramom zbliża się wojna – powiedziała Gwen, podziwiając ich beztroski i spokojny sposób bycia. - Wiedzą o tym – odrzekł Srog. – Lecz silesianie słyną z tego, że nie ulegają strachowi. Moi ludzie mogą go odczuwać, ale nigdy się w nim nie pogrążają. Takie są nasze zwyczaje. Wierzymy, że osoba, która boi się śmierci, umiera wiele razy, podczas gdy ta, która się nie boi, umiera raz. Jesteśmy szczęśliwym ludem, zadowolonym z tego, co daje nam życie. Nie pożądamy tego, co mają inni. I jesteśmy zadowoleni z tego, kim jesteśmy. Więcej ludzi wyłoniło się na plac, uśmiechając się do Gwen i jej świty, gładząc ich po plecach, witając ogromny oddział żołnierzy i cywili, jak gdyby byli ich zaginionymi braćmi. Gwen była w szoku. Spodziewała się ujrzeć ludzi rozgoryczonych ich obecnością; przecież przygotowywali się do oblężenia, a oto zjawia się masa ludzi, która będzie żyć za ich bramami, umocnieniami i z ich racji. Tymczasem silesianie zachowywali się zgoła inaczej, zdawali się cieszyć, że do nich dołączyli. Byli niezwykle gościnnymi ludźmi. - Recz nie tylko w tym, że twoi ludzie nie czują trwogi – rzekła Gwen. – Wyglądają też na prawdziwie szczęśliwych. Nawet w obliczu zbliżającego się nieszczęścia. - Jesteśmy szczęśliwym ludem – powiedział Srog. – Mówią, że to dzięki powietrzu z Kanionu i kolorowi naszych szat – uśmiechnął się, następnie spoważniał. – Lecz nie chodzi tylko o to. Cieszą się też na twój widok. - Dlaczego? – spytała Gwen, zbita z tropu. - Królewski Dwór to nasze miasto partnerskie i dochodziły nas różne wieści – wyjaśnił. – Nikt tutaj nie był zadowolony z rządów twego brata. To ciebie uważają za prawowitą następczynię tronu MacGilów i radują się, widząc prawdziwego władcę – nie parweniusza, który odsunął od władzy swego ojca. Jesteśmy uczciwi i sprawiedliwi i takich pragniemy mieć władców. Moi ludzie pragną władcy, na jakiego zasługują, i widzą go w tobie. Nie ma dla nich znaczenia, czy wszyscy tu zginiemy, czy wszystkich nas zmiażdży Imperium. Dopóty żyją, chcą żyć uczciwie. Serce Gwen zabiło szybciej z radości na te słowa; czuła, że każdy widzi w niej kogoś innego. Dla niektórych była wybawicielem, dla innych prorokiem, dla innych młodą dziewczyną, która nie radzi sobie z sytuacją, w której się znalazła, jeszcze dla innych – następczynią swojego ojca. Zaczynała odczuwać, jak wiele jej rola jako władczyni znaczyła dla innych. Przytłoczyło ją to. Nie mogła być wszystkim dla wszystkich. Rozpierała ją duma, lecz jednocześnie pokora. Czuła się przytłoczona tym, że jej postępowanie odbije się na nazwisku jej ojca, jego honorze i pamięci. I odczuwała ciężar odpowiedzialności, by temu sprostać, by być równie dobrą władczynią, co on władcą. Jej ojciec był dla niej jak bóg. Nie potrafiła rządzić; była silnie zmotywowana, by się

nauczyć, próbować tak, jak tylko umiała, by być tak oddaną i miłą dla nich, jak oni byli dla niej. Kiedy wjeżdżali głębiej w miasto, spory oddział żołnierzy w czerwonych zbrojach odznaczony różnymi medalami wystąpił naprzód. Gwen od razu zauważyła, że była to elita Sroga. Zatrzymali się, by ją powitać i stojący w środku mężczyzna, wysoki, chudy, o rudej brodzie i błyszczących zielonych oczach wystąpił naprzód, skłonił się i wyciągnął w kierunku Gwen dłonie, na których spoczywała równo złożona, piękna, szkarłatna peleryna. - Moja pani – powiedział miękko. – W imieniu silesiańskiej armii chciałbym zaofiarować ci tę oto pelerynę. To okrycie naszej poprzedniej pani, nienoszone od lat. To najwyższa oznaka szacunku, jaką możesz od nas otrzymać. Pani, uczyń nam ten zaszczyt i przywdziej ją. Gwen zaniemówiła, wyciągnęła rękę i ostrożnie przyjęła okrycie; był to najdelikatniejszy materiał, jakiego kiedykolwiek dotykała, prześlizgiwał się w jej dłoniach, kiedy go rozkładała. Zachwycił ją misterny wzór i błyszcząca, złota klamra. Okryła nią ramiona i zapięła klamrę pod szyją; pasowała jak ulał. Czuła się jak prawdziwa królowa, kiedy miała ją na sobie. Dokoła rozległ się dźwięk przypominający ciche gruchanie. Gwen spojrzała w górę, na wysokie mury, wieże wzbijające się na setki stóp i zobaczyła małe okienka, a w nich ludzi ubranych na czerwono, którzy przez nie wyglądali i wydawali te dźwięki. Unosili przy tym trzy palce do prawej skroni i powoli je odsuwali. - Co oni robią? – spytał stojący obok Godfrey. - Pozdrowienie silesian – wyjaśnił Srog. – To gest miłości. I szacunku. Gwen nie wiedziała, co powiedzieć. Nigdy wcześniej nie czuła się tak kochana. Nigdy też nie czuła, by na jej barkach spoczywała tak ogromna odpowiedzialność. Gwen odwróciła się, słysząc szczęk metalu, i zobaczyła dziesiątkę żołnierzy po obu stronach bram miasta, którzy zamykali żelazne kraty, kiedy ostatni ludzie Królewskiego Dworu weszli do środka. Gwen zadrżała na ten dźwięk. Kryła się w nim jakaś ostateczność. Byli teraz w Silesii. To był ich nowy dom. Dobrze się tu czuła. Lecz zarazem miała złe przeczucie. W tym dźwięku słyszała, jak gotują się do wojny. * Gwendolyn siedziała w pięknej, wysoko położonej komnacie w zamku w Silesii i rozkoszowała się otaczającą ją ciszą. Była sama po raz pierwszy od niepamiętnych czasów. Na zewnątrz, za zamkniętymi drzwiami ludzie Sroga oczekiwali jej rozkazów. Ale nie wzywała ich jeszcze. Chciała mieć kilka minut dla siebie. Była to piękna komnata. Należała do poprzedniej pani. Gwen wstała i zaczęła powoli przechadzać się po komnacie, dokładnie się jej przyglądając. Była wyrzeźbiona

ze wspaniałego, czerwonego kamienia, o gładkich, starożytnych, startych podłogach i ścianach, i stropach zwieńczonych spektakularnymi łukami. Komnata znajdowała się na samej górze zamku, a jej zwrócone ku zachodowi okna wychodziły na Kanion. Rozległe widoki wpadały do pokoju przez szerokie i wysokie łukowate okna. Gwen wyjrzała na zewnątrz i zachwycił ją widok z tej wysokości. Nigdy nie widziała Kanionu z takiej perspektywy, znajdując się dosłownie na jego skraju; stąd wydawało się, że cały świat to Kanion, jedna ogromna dziura wydrążona w ziemi, w głębi której wirowała wielobarwna mgła. Widok wzbudzał w niej zarazem niepokój, zachwyt pięknem, spokój i złe przeczucia. Gwen spojrzała w dal, na odległy horyzont, na Dzicz i w najbardziej oddalonym miejscu zobaczyła delikatny zarys żółtych wód Tartuwianu. Skierowała myśli na Thora i serce jej pękło. Zamknęła oczy i modliła się z całych sił o jego bezpieczeństwo. Bardziej niż kiedykolwiek chciała, by był teraz przy niej. Chciała, by żył. Chciała, by wychowywał z nią ich dziecko. Gwen sięgnęła w dół i położyła dłoń na brzuchu, wyczuwając dziecko. Wiedziała, że to niemożliwe, że było jeszcze za wcześnie, lecz czuła się jakoś pełniejsza, bardziej sobą. Czuła w sobie siłę dwóch istot. Ten dzień przytłoczył Gwen i targały nią sprzeczne uczucia, gdy spoglądała na ten piękny krajobraz. Próbowała przygotować się psychicznie na to, by być przywódcą, by przetrzymać coś, co z całą pewnością będzie najgorszym oblężeniem w dziejach Kręgu. Z jakiegoś powodu nie mogła się pozbyć wrażenia, że to miasto będzie miejscem jej ostatecznego spoczynku. Próbowała odegnać ponure myśli. Podeszła do małej, kamiennej fontanny, nabrała w dłoń trochę zimnej wody i kilka razy ochlapała twarz. Podmuchy zimowego wiatru wdarły się do pokoju i smagały ją po twarzy. Było to przyjemne uczucie. Potrzebowała tego. Musiała się obudzić, zrozumieć, gdzie jest i co się niedługo stanie. Musiała przestać myśleć o sobie, zrozumieć, że czas rządzić, że ludzie pokładali w niej nadzieję. Ta myśl ją przytłoczyła. Pomyślała o swym ojcu, o tym, jak on by postąpił, jak by myślał. Nauczył ją roztaczać wokół siebie aurę pewności, bez względu na to, czy tak było w rzeczywistości, czy nie. Podejmować odważne decyzje. Nie okazywać słabości, niezdecydowania, wahania. Być dla ludzi kimś, w kogo mogą wierzyć. Gwen pragnęła znowu zobaczyć ojca, zwłaszcza w chwili takiej jak ta. Oddałaby wszystko, byle tylko pojawił się tu na kilka minut, aby wesprzeć ją radą. Choćby kilka zdań. Jakąś częścią duszy czuła, że jest z nią. Usłyszała skrzeczenie, wyjrzała przez okno i zobaczyła, jak jakiś ptak znika we mgle. Popadła w zadumę. Gwen przeszła przez pokój w stronę krętych schodów, które wiły się aż do balustrady. Chwilę później była już na dachu zamku. Stała na górze, czując podmuchy zimnego wiatru, i patrzyła na Kanion, który z tej perspektywy robił jeszcze większe wrażenie. Rozejrzała się dokładnie w poszukiwaniu Estopheles, lecz nie mogła jej nigdzie dostrzec.

Gwen podeszła do brzegu balustrady i omiotła wzrokiem Silesię. Spojrzała w dół poza brzeg Kanionu i ujrzała dolną część miasta, której jeszcze nie widziała, wybudowaną nisko w dole, setki stóp w głąb Kanionu. Widok był niesamowity. Zastanawiała się, ilu silesian mieszka na dole, ilu oczekiwało, że ich ocali. Miała nadzieję, że sprosta temu zadaniu. - Znów się ukrywasz? – usłyszała nagle głos. Na jego dźwięk Gwen wzdrygnęła się z obrzydzenia. Odwróciła się powoli, choć i tak wiedziała, do kogo należy ten głos. Rozpoznała go i ścisnęło ją w żołądku. Ujrzała tę odrażającą twarz i jej podejrzenia się potwierdziły: Alton. Gwen nie mogła w to uwierzyć. Był tutaj, ten odrażający arystokrata, ta karykatura mężczyzny, której nienawidziła bardziej niż czegokolwiek innego; chłopiec, który chciał ją skłócić z Thorem, który nabił jej głowę kłamstwami, który nękał ją pół jej życia. Jakimś cudem ten mały łachudra podążała za jej karawaną i jakimś cudem udało mu się przekonać strażników, by go wpuścili. Nie dziwiło jej to: był uparty, nieustępliwy i doskonale kłamał. Bardzo dobrze szło mu również przekonywanie innych, że należy do arystokracji. Oczywiście nie należał do niej. Był w najlepszym razie arystokratą trzeciego rzędu, dalekim kuzynem jej rodziców. To nie przeszkadzało mu jednak w tym, by myśleć o sobie zgoła inaczej. Nie spotkała nigdy nikogo, kto uważałby, że przysługują mu większe prawa. Poczerwieniała ze złości. Jak śmie się tu pojawiać, właśnie tutaj, właśnie teraz? Wtargnął tu i uznał, że może się z nią zobaczyć, kiedy mu się spodoba i odzywać się do niej w tak bezpośredni sposób – jakby nie uznawał jej nowej pozycji. Sama jego obecność, tak zuchwała, niezapowiedziana, była dla niej obelgą. - Co cię tu sprowadza? – spytała chłodno. - Przyłączyłem się do połowy Królewskiego Dworu – powiedział. – Aby być z tobą. - Szczerze w to wątpię – powiedziała, przejrzawszy jego kłamstwa. – Przyszedłeś, chcąc uratować swoje życie. Alton wzruszył ramionami. - Możliwe, że przyświecały mi dwa cele. To prawda, Gareth jest niezrównoważony, a Królewski Dwór narażony na atak. Mogę przyznać, że kierowała mną pewna forma instynktu samozachowawczego. Uśmiechnął się i postąpił krok naprzód. - Lecz przyszedłem także dla ciebie – rzekł. – Aby dać ci drugą szansę. Gwen prychnęła, oburzona jego arogancją. - Aby dać mi drugą szansę? – powtórzyła. – Czy nie dostrzegasz szaleństwa w swych słowach? Widzisz szaleństwo Garetha, lecz nie swoje? Alton wzruszył ramionami, niezniechęcony. - Przeszłość zostawmy za sobą – rzekł. – Wybaczam ci twoje błędy. Oboje wiemy, że cokolwiek się między nami wydarzyło, nie ma to teraz znaczenia. Sytuacja uległa

zmianie. Oto jesteś – królowa bez króla, władczyni bez dworu. Każda królowa potrzebuje króla. Władcy są silni, gdy rządzą we dwoje. Czy naprawdę myślisz, że możesz rządzić tym wspaniałym miastem, tą armią zupełnie sama? Gwen potrząsnęła głową. Nie mogła w to uwierzyć. Był żałosny ponad wszelkie wyobrażenie. - Rozumiem, że to ty jesteś tym, który przybywa mi na ratunek, który będzie mi towarzyszył w sprawowaniu rządów? – spytała drwiąco. - A któżby inny? – spytał z dumą i rozpromienił się w uśmiechu. – Znamy się, od kiedy nauczyliśmy się chodzić. Oboje pochodzimy z królewskiego rodu. Tłumy kochają nas oboje. Gwen znowu się roześmiała. - Czyżby? – spytała. – Nie zdawałam sobie sprawy, że tłumy cię kochają. Tak naprawdę nie wiedziałam nawet, że wiedzą, kim jesteś. Tym razem to Alton zaczerwienił się ze wstydu. Nim zdążył się odezwać, Gwen uniosła dłoń. Miała dosyć. Nie miała na to czasu. Były inne, bardziej naglące sprawy, którymi musiała się zająć. - Zamilcz – rzekła. – Nie jestem tobą zainteresowana. Nigdy nie byłam. I z pewnością nie będę niczym rządzić razem z tobą – nie, żebym myślała, że jesteś w stanie rządzić czymkolwiek. Nie potrafisz rządzić nawet sobą. Nie wspominając już o tym, że jestem przyrzeczona Thorowi, a on mnie. Możesz teraz odejść. Alton roześmiał się krótko, drwiąco. - To wszystko? – spytał. – To wszystko, co stoi między nami? Thor? Nie mówisz chyba poważnie. Porzucił cię dla tej swojej małej, głupiutkiej wyprawy. Jest daleko na ziemiach Imperium i oboje wiemy, że jego powrót nie jest możliwy. Podszedł bliżej, prosząc. - Przyznaj, Gwen. Znasz prawdę. Wiesz, że Thor odszedł. Że nigdy nie wróci. Zostawił cię samą. Widzisz zatem, że teraz już nic nie stoi nam na przeszkodzie. Czas, byśmy się pobrali. Jeśli nie poślubisz mnie, to kogo? Zostaniesz sama na tym świecie. Nie obawiaj się. Możesz wyznać, jakie naprawdę żywisz do mnie uczucia. Gwen zagotowała się ze złości. - Powiem to tylko raz – wycedziła. – Tym razem słuchaj uważnie, bo usłyszysz te słowa po raz ostatni. Nie ma we mnie ani krztyny miłości dla ciebie. Nie chcę więcej widzieć twojej twarzy. Jeśli jeszcze raz zjawisz się przede mną niezapowiedziany, każę cię aresztować. A teraz odejdź. Powiedziawszy to, Gwen odwróciła się od niego i postąpiła dwa kroki naprzód, spoglądając nad balustradą, przyglądając się uważnie Kanionowi. Serce biło jej jak oszalałe i modliła się, by tym razem do niego dotarło i by ją zostawił, i żeby nigdy nie musiała już oglądać jego twarzy. Trzęsła się ze złości przez jego bezczelność i nie chciała postępować pochopnie.

Nie słyszała, żeby się oddalał. Zamierzała właśnie odwrócić się i spojrzeć, gdy nagle poczuła, jak silna dłoń zakrywa jej usta, a druga oplata ją i chwyta wpół. Alton trzymał ją mocno, mimo tego, że się wyrywała. Był zadziwiająco silny jak na takiego chudego i kościstego chłopaka. Przeszedł z nią kilka kroków naprzód i przechylił ją przez brzeg balustrady. Serce Gwen zamarło, gdy spojrzała prosto w dół na spadek i zdała sobie sprawę z tego, jak mało brakuje, by Alton zepchnął ją w dół. - Widzisz ten spadek? – krzyknął Alton. – Widzisz, co mogę zrobić? Przyznaj, że mnie kochasz. Przyznaj! Jeśli tego nie zrobisz… Gwen nagle przypomniała sobie, czego uczyli ją żołnierze jej ojca. Przypomniała sobie, że miała na nogach buty z drewnianym obcasem. Podniosła wysoko nogę i szybko opuściła ją na palec Altona. Ten pisnął jak mała dziewczynka, tracąc równowagę. Gwen uwolniła jedną rękę, zamachnęła się i uderzyła go łokciem w splot słoneczny. Alton gwałtownie wciągnął powietrze i padł na kolana, oddychając chrapliwie. Spojrzał na nią ze śmiercią w oczach i wstał, przygotowując się do kolejnego ataku. Gwen położyła dłoń na sztylecie za pasem, gotowa go użyć. Nagle Alton krzyknął i upadł na kolana. Gwen zauważyła Steffena i zrozumiała, że właśnie zdzielił Altona w krzyż. Steffen złapał Altona za włosy, przyciągnął w górę, wyciągnął sztylet zza pasa i zdecydowanym ruchem przycisnął go Altonowi do gardła. - Pani, wystarczy jedno słowo – powiedział Steffen. – A ten śmieć zniknie z historii MacGilów. - Błagam, błagam! – skamlał Alton. – Błagam, nie rób tego! Nie chciałem. Po prostu chciałem być z tobą! Alton wyglądał żałośnie, na klęczkach, skomląc, błagając o litość. - Powinnam rozkazać poderżnąć ci teraz gardło – zawrzała Gwendolyn, wciąż drżąc po tym, jak próbował ją wypchnąć za brzeg. Przestraszyła ją myśl o tym, jak niewiele brakowało. - Proszę! – błagał Alton. – Nie możesz mnie zabić! Jestem arystokratą! Nie masz prawa mnie tknąć! Gwen zauważyła jakiś ruch i na dachu pojawiło się kilku mężczyzn. Przewodził im Srog, za nim wpadli Kolk, Brom i kilku Gwardzistów. Podbiegli do niej i kilku mocno chwyciło Altona, szarpnięciem stawiając go na nogi i przytrzymując w miejscu. - Pani – powiedział Srog, dysząc ciężko, sprawiając wrażenie zakłopotanego. – Przyjmij moje przeprosiny. Ten chłopak jakimś cudem prześlizgnął się obok straży. Powiedział im, że pochodzi z królewskiego rodu, że jest z tobą spokrewniony. Gwen nadal cała się trzęsła, lecz nie dała tego po sobie poznać.

- Dziękuję za twą troskę – powiedziała, starając się używać swojego królewskiego tonu, próbując wejść w rolę, której od niej oczekiwano. – Ale nic mi nie jest. To tylko głupi chłopiec, a Steffen był tu i przyszedł mi z pomocą. Srog skinął głową z wdzięcznością ku Steffenowi. - Prawo Silesii mówi, że każdego, kto tknie króla lub królową, musi spotkać śmierć – powiedział Srog. - NIE! – krzyknął Alton, szlochając jak dziecko. – Błagam! Nie możecie! Gwen spojrzała na niego, kręcąc głową. Był żałosny, ale nie mogła znieść myśli o zabiciu go – nawet, jeśli na to zasłużył. - Panie – odrzekła Gwen Srogowi. – Jestem tu nowa, zatem proszę o przysługę. Ten jeden raz proszę, byście nagięli swoje prawo. W tym jednym przypadku nie życzę sobie, by go zabijano. Wolałabym, byście wymierzyli mu jakąś lżejszą karę. - Wola królowej – powiedział. – Co masz na myśli, pani? Gwen zastanowiła się, próbując obmyślić sposób na to, by na dobre usunąć Altona ze swego życia. - Skoro ten chłopiec twierdzi, że jest arystokratą, niech dostąpi królewskiego przywileju i walczy z żołnierzami. Dajcie Altonowi zbroję i oręż i wyślijcie go na bitwę ze zwykłymi oddziałami, niech walczy w pierwszych liniach. - Nie, pani! – krzyknął Alton. – Nie jestem wojownikiem! - Zatem nauczysz się, jak nim być – powiedziała Gwen. – Może wykorzystasz swoją waleczność w walce z wrogiem, a nie atakując bezbronną kobietę. Zabierzcie go – rozkazała Gwendolyn. Straże pospieszyły, by wykonać jej rozkaz, ciągnąc za sobą Altona, który krzyczał w proteście całą drogę. - Mądrze postąpiłaś, pani – powiedział Srog z podziwem. - Pani, jeśli chodzi o ważniejsze sprawy – Brom wystąpił naprzód. – Otrzymujemy raporty o mobilizacji armii Andronicusa. Trudno orzec, co jest prawdą, a co pogłoskami. Jednakże jeśli większość raportów to prawda, możemy nie mieć tyle czasu, ile myśleliśmy. Musimy zakończyć przygotowania i natychmiast zamknąć miasto. - To miasto zostało wybudowane z zewnętrzną linią zabezpieczeń – dodał Srog. – Na chwile takie jak ta. Możemy również zamknąć zewnętrzne bramy, jednak gdy to zrobimy, już ich nie otworzymy. Nikt nie będzie mógł wejść ani wyjść. Gwen się zamyśliła; wiedziała, że muszą się przygotować, ale nie była jeszcze gotowa na to, by zamknąć miasto. - Mój brat Kendrick wciąż tam jest – rzekła. – Podobnie jak Thorgin i inni mężni Legioniści. Nie chcę zamykać miasta, póki mają szansę tu dotrzeć. - Tak, pani – powiedział Srog. Wbrew rozsądkowi Gwen miała nadzieję, że Thor wróci, nim zamkną bramy miasta; wiedziała jednak, że będzie to graniczyło z cudem. Na tę myśl ogarniał ją smutek. Nie podobała jej się myśl o pozostawieniu go na zewnątrz.

- Pani, jest jeszcze jedna sprawa – dodał Srog, odchrząkując i wahając się. – To miasto zostało zbudowane z siecią tuneli przeznaczonych do ucieczki, głęboko pod powierzchnią. Jeśli znajdziemy się w trudnej sytuacji, kilkoro z nas może się wydostać. Ty możesz się wydostać. Jeśli otoczą nas i nasze umocnienia ustąpią, Andronicus zniszczy nas wszystkich. Będziemy mogli wyprowadzić cię w bezpieczne miejsce. Poza mury, daleko stąd. Gwendolyn poruszyła ta propozycja, lecz pokręciła powoli głową. - Jestem głęboko wdzięczna – powiedziała. – Lecz nigdy bym nie opuściła żadnego z was. Ani tego miasta. Przyjęliście mnie. Będę traktowała to miejsce jak mój dom. Jeśli Silesia upadnie, upadniemy razem z nią. Nie będzie żadnej ucieczki. Nie dla mnie. Mężczyźni spojrzeli na nią nagle jakoś inaczej i dostrzegła w ich oczach szacunek. Po raz pierwszy poczuła się jak władca. Prawdziwy władca. Czuła, że to właśnie znaczyło rządzić. Przewodzić, dając przykład. Gwendolyn odwróciła się i spojrzała na Kanion, na wirującą mgłę, rozświetloną zachodzącym słońcem i raz jeszcze zwróciła myśli ku Thorowi. Proszę, Thor, pomyślała, Wróć do domu, do mnie.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Thor szedł tuż za chłopcem, a reszta podążała za nim, i w końcu wyłonili się z gęstego listowia. Promienie drugiego słońca kładły się płasko na ziemi. Wydostanie się z dna krateru, do którego zsunęli się razem z błotem, było nie lada wędrówką. Mieli wrażenie, że nigdy nie przestaną spadać. Wszyscy byli całkowicie pokryci błotem, kiedy ześlizgiwali się kilkaset stóp w dół ogromnego otworu. Musieli wdrapać się z powrotem na górę, co trwało niemożliwie długo. Prawie zapadł już mrok i chłopiec był zdenerwowany jak nigdy, ciągle zerkał na niebo. Zdawało się, że niesamowicie mu ulżyło, kiedy wyszli na dużą polanę w dżungli, pierwszą, jaką Thor zobaczył w tym miejscu. Przez chwilę był pewien, że nigdy się nie wydostaną z tego błota – ani z tej dżungli. Thor z zaskoczeniem ujrzał sporą polanę, liczącą może po sto stóp w obu kierunkach, a na jej środku – małą chatkę. Z komina unosił się dym, co nie zdziwiło Thora – temperatura spadła w ciągu ostatnich godzin, gdy zaczęła zapadać noc. Widok chatki w takim miejscu był zdumiewający – domostwo w tak nieposkromionej dziczy, w otoczeniu drzew, których wierzchołki sięgały nieba. Thor i pozostali wymienili zdziwione spojrzenia. Któż mógł tu mieszkać, zastanawiał się Thor, w tym samotnym domu w sercu dziczy? To było bardzo niespodziewane. - Mój dziadek nie lubi większości ludzi – powiedział chłopiec, zwracając się ku nim. – Zaczekajcie tu, pomówię z nim. Obyśmy trafili na dobry nastrój, wtedy pozwoli wam zatrzymać się tu na noc. - Jesteśmy ci niezwykle wdzięczni – powiedział Thor. – Ale nie musimy zostawać tu na noc… Nim zdążył skończyć zdanie, chłopiec zniknął w domu dziadka. Niebo stawało się coraz ciemniejsze, dziwne nocne ptaki zaczęły wydawać najróżniejsze odgłosy. Thor odchylił się do tyłu i spojrzał na strzeliste drzewa, sięgające nieba, które były tak wysokie, że ledwie widział ich wierzchołki. Poczuł się przytłoczony ogromem natury w tym miejscu. Nagle z wnętrza chatki dobiegły ich krzyki. Thor spojrzał na innych, niezręcznie przestępując z nogi na nogę, i zastanawiał się, co robić. Z jednej strony – nie chciał się tu zatrzymywać, chciał ruszyć dalej. Ale chciał też poznać tego staruszka i dowiedzieć się, czy wiedział coś o Mieczu, nim ruszą w dalszą drogę. Drzwi otworzyły się gwałtownie i na zewnątrz wyjrzał mężczyzna w średnim wieku. Był łysy, z kępkami siwiejących włosów po obu stronach, dużym nosem, brązowymi oczami jak szparki i podwójnym podbródkiem. Miał na sobie wystrzępione szaty w odrobinę lepszym stanie niż łachmany. Zatrzymał się przed grupą i spojrzał prosto na Thora, wyraźnie poirytowany.

- Jakim prawem kazaliście mojemu wnukowi się tu przyprowadzić? – zapytał, wściekły. - Nie kazaliśmy! – zaprotestował Thor. – Zaproponował, że nas zaprowadzi… - A skąd niby mam wiedzieć, że nie jesteście z Imperium? – naciskał mężczyzna, sięgając w dół i chwytając rękojeść miecza, który spoczywał u jego pasa. Thor i reszta również instynktownie sięgnęli do swoich broni. Nie wiedzieli wszak, jak agresywny ten mężczyzna może się okazać. - Wasze szaty wskazują na to, że nie pochodzicie stąd – powiedział staruszek. – Ale co, jeśli to podstęp? Co jeśli jesteście szpiegami Imperium? Thor wyczuł, że tego nieufnego staruszka najlepiej przekonać dobrocią, podniósł więc spokojnie dłoń i zrobił krok do przodu. - Panie, nie chcemy zrobić wam krzywdy – powiedział najłagodniejszym tonem, na jaki mógł się zdobyć. – Nie jesteśmy szpiegami Imperium. Przybyliśmy tu z Kręgu. Szukamy miecza, który został skradziony z naszego królestwa. Nie spotka was z naszej strony nic złego. Jeśli powiecie nam, w którą stronę się z nim udali, od razu ruszymy w drogę. Jeśli nie –i tak ruszymy w drogę i zostawimy was w spokoju. W każdym razie podziękujcie waszemu wnukowi za dobroć, jaką nam okazał, ratując nas. Jesteśmy jego dłużnikami. Mężczyzna przyglądał się Thorowi poważnie przez chwilę, i w końcu jego dłoń się rozluźniła; puścił rękojeść miecza i jego twarz również się rozluźniła. - Słyszę to w twoim głosie – powiedział mężczyzna. – Akcent. Rzeczywiście jesteście z Kręgu. Minęły lata, zbyt wiele lat, od kiedy tam byłem. Piękne miejsce. Mocno za nim tęsknię. Mężczyzna przyjrzał się wszystkim, i w końcu rozluźnił się. - Wybaczcie, że tak pochopnie was oskarżyłem – dodał. – Mieszkamy tu sami i nigdy nie można być zbyt ostrożnym. Witajcie. Chciałbym, żebyście się tu zatrzymali. Wchodźcie szybko – powiedział, machając rękami i spoglądając na drzewa, jak gdyby bał się, że coś może ich zaatakować. Thor spojrzał na Reece’a i pozostałych, którzy skinęli głowami i jak jeden mąż weszli do chatki mężczyzny; ten wszedł za nimi i zamknął drzwi, ryglując je dużym metalowym drągiem. - Siądźcie, proszę – powiedział staruszek po wejściu, uprzątając w chacie. Thor rozejrzał się po przytulnej chatce i zauważył, że jest wystarczająco przestronna, by pomieścić ich wszystkich. Na podłodze rozłożone były futra, mały ogień płonął w kominku, a w powietrzu roznosił się zapach strawy. Thorowi zaczęło burczeć w brzuchu. Krohn też musiał wyczuć ten zapach, bo zaczął skomleć. Chłopiec pospieszył, by wykonać polecenie dziadka, wracając szybko z misą owoców, których Thor nie znał. Thor i pozostali wzięli po jednym, a kiedy Krohn zaskomlał, chłopiec wziął kawałek z misy, pochylił się i wyciągnął dłoń. Krohn wyrwał

mu go z ręki, spałaszował, zrobił śmieszną minę, kilka razy się oblizał i zaczął skomleć o więcej. Chłopiec się roześmiał. Thor przyjrzał się kawałkowi owocu. Wyglądał jak figa, lecz był znacznie większy, czerwony i pokryty delikatnym meszkiem. - Co to? – spytał. - To mules – odrzekł chłopiec. - Spróbujcie – wtrącił się dziadek. – Jest gorzki, a zarazem słodki. Doda wam sił po tak długiej wędrówce. Thor podsunął owoc do nosa – nie pachniał jak nic, co znał, jak cebula skrzyżowana z cytryną. Czuł w palcach, że się klei; podobnie jak pozostali, uniósł go i niepewnie ugryzł. Był zaskoczony jego smakiem: owoc był niezwykle smakowity i nawet ten niewielki kęs dał mu mnóstwo sił. Pochłonął go szybko i oblizał palce, czując się jak nowo narodzony. Thor siedział wraz z pozostałymi na stercie futer rozłożonych na podłodze przed kominkiem. Krohn podszedł do niego i położył głowę na jego kolanach. Thora zdumiało, jak dobrze jest usiąść. Ból nóg powoli ustępował. Nie zdawał sobie sprawy z tego, jak długo byli na nogach, jak mocno nadwerężył mięśnie. Byli też cali w siniakach przez starcie z tym stworem. Te futra były tak miękkie i wygodne, że Thor miał wrażenie, że mógłby zasnąć na siedząco. Pomyślał jednak o Kręgu, który był właśnie najeżdżany przez wroga, wiedział, że mają pilną sprawę, którą muszą się zająć i nie chciał marnować czasu. Nachylił się. - Jesteśmy niezwykle wdzięczni za waszą gościnę – powiedział Thor do staruszka. – Ale obawiam się, że nie mamy zbyt wiele czasu. Jesteśmy w trakcie naglącej wyprawy. Musimy odnaleźć Miecz. Proszę, powiedzcie nam, w którą stronę szli, a wyruszymy w drogę. Staruszek usiadł, podpierając się na futrze po drugiej stronie ognia, obok chłopca. Spojrzał na nich i pokręcił głową. - Nie możecie teraz tam wyjść – powiedział. – Nie teraz. Nie widzieliście? Drugie słońce właśnie zachodzi. - Mówiłem im, dziadziu! – powiedział chłopiec. - Doceniamy waszą przezorność – powiedział Thor. – Lecz, jak już wspomniałem, mamy naglącą sprawę, i nie lękamy się owadów. Staruszek prychnął. - Nie rozumiecie – rzekł. – Nikt nie może być na zewnątrz nocą. Nikt. Nie przetrwalibyście godziny. Po zmroku, podczas wschodu pierwszego księżyca, spada deszcz. Nikt nie przetrwa na zewnątrz podczas deszczu. - A dlaczegóż to nikt nie przetrwa tego deszczu? – naciskał Reece. Mężczyzna odwrócił się i zmrużył oczy.

- Bo to nie deszcz pada – powiedział. – To nie woda spada z nieba, chłopcze, lecz etabugi. - Etabugi? – spytał Elden. - Rodzaj pająka, tyle że większy i groźniejszy. W tej części Imperium pada nimi co noc. Usłyszycie, jak spadają na naszą chatę. Trwa to godzinę, po czym uciekają. Lecz jeśli ktoś znajdzie się w tym czasie na zewnątrz, bez schronienia, biada mu. Widziałem, jak etabugi pożarły dorosłego słonia w mniej niż pięć minut. Nie, zostaniecie tutaj. Przy świtaniu będziecie mogli wyruszyć w dalszą drogę. Thor i pozostali spojrzeli po sobie zdumieni. Zadziwiało ich, jak bardzo to miejsce różniło się od Kręgu. Kiedy Thor o tym pomyślał, zdał sobie sprawę z tego, że jest wykończony i podczas gdy jego umysł palił się, by ruszać dalej, jego ciało nie dotrzymywało mu kroku. Jego przyjaciele też wyglądali na wykończonych. Nie miał im tego za złe. Thor zrozumiał, że bycie dobrym przywódcą czasami oznaczało motywowanie innych do działania, by ruszali dalej – lecz czasem oznaczało też pozwolenie na odpoczynek. A jeśli ten staruszek nie przesadzał – a Thor podejrzewał, że tak było – był wdzięczny, że znalazł to schronienie i że mężczyzna był taki gościnny. Nie chciał myśleć o tym, co mogłoby się stać, gdyby byli na zewnątrz w tym czasie. - Jesteśmy zatem bardzo wdzięczni za wasze ostrzeżenie i gościnę – rzekł Thor. – Dziękuję, że możemy się tu zatrzymać na noc. Staruszek wzruszył ramionami. - Miło mieć towarzystwo od czasu do czasu. Zwłaszcza z Kręgu. Spędziłem tam lepszą część młodości. Cudowne miejsce. Thor otworzył oczy szeroko ze zdziwienia; ten człowiek był w Kręgu? - Więc co robicie tutaj? – spytał O’Connor. Mężczyzna spojrzał w dół, odczekał kilka sekund i nie odezwał się. - Przepraszam – powiedział O’Connor. – Nie było moim zamiarem się wtrącać. Staruszek milczał przez chwilę. W końcu wziął głęboki oddech. - Kiedy byłem młody, w moim życiu zdarzyła się tragedia. Myślałem, że najlepiej będzie zacząć od nowa. Chciałem wyruszyć na zachód, za Kanion, przepłynąć przez Morze Tartuwiańskie do Imperium, do dziczy. Chyba w tamtym czasie gdzieś w głębi duszy miałem nadzieję, że zginę. Pochłonęły mnie moje żale i szukałem łatwej drogi, by o nich zapomnieć. Tak się jednak nie stało. Jakimś cudem przetrwałem. I spodobało mi się to. Mieszkałem tu sam przez te wszystkie lata – aż pojawił się mój wnuk. Teraz mam dla czego żyć. I mimo wszystkich tych zwierząt, polubiłem to miejsce. Przebyłem całe Imperium, widziałem miejsca i rzeczy, których nie jesteście w stanie sobie wyobrazić. To ogromna, rozległa ziemia, Krąg w porównaniu z nią to błahostka. Nie żyliście naprawdę, jeśli nie widzieliście tego wszystkiego. Nie tylko samego Imperium, i nie tylko wysp. Lecz również Krainy Smoków. I Krainy Druidów.

- Krainy Druidów? – spytał Thor, prostując się i otrząsając z senności. – Byliście tam? Mężczyzna skinął głową. - W samym jej sercu. To magiczne miejsce. W Imperium jest wiele magicznych miejsc. Wszystko zostało zniszczone przez Andronicusa, jego armię, która jest wszędzie. Jego patrole są wszechobecne, dlatego zamieszkałem tutaj, głęboko w dżungli. Każdego, kogo złapią, przerabiają na żołnierza lub niewolnika. Armia jego niewolników jest tak naprawdę większa niż armia żołnierzy. Musi dominować nad wszystkimi, nad każdą jedną duszą. Staruszek westchnął. - Stałem się dość zręczny w ukrywaniu się przed tym człowiekiem. Nigdy mnie nie pojmali – i nigdy im się to nie uda. Ani mojego wnuka. Nie chcę, by tak się stało. Dlatego jestem nieufny wobec nowych gości, jak wy. Nie chcę, by ktokolwiek mnie wydał. Thor i pozostali spojrzeli po sobie, zdumieni opowieścią staruszka. - Czy możecie nam powiedzieć, co wiecie o Mieczu? – spytał Thor. Mężczyzna bacznie się przyglądał Thorowi. W końcu odwrócił wzrok. - Widziałem tuzin mężczyzn. Również z Kręgu. Niezręcznie poruszali się przez dżunglę. Towarzyszyło im kilku wojowników, robili wrażenie. Zostawili za sobą szeroką przesiekę. Łatwo za nimi podążać. Choć oczywiście dżungla zarasta każdego dnia, więc o ile ścieżka nie jest świeża, znika. Ale obserwowałem ich. Wiem, dokąd się udali. - Dokąd? – spytał Reece. Thorowi wydało się, że widzi w oczach mężczyzny coś na kształt strachu. - Obrali drogę, która prowadzi do Miasta Niewolników. - Miasta Niewolników? – powtórzył Elden. Staruszek skinął głową. - Jakieś dziesięć mil na zachód stąd. My jesteśmy na skraju dżungli. Jest tylko jedna droga. Ale uprzedzam was: Miasto Niewolników nie bez powodu nosi taką nazwę. Są ich tam setki tysięcy. Wszyscy to niewolnicy, służący Andronicusowi. I taka sama liczba strażników. Zapuśćcie się do tego miasta, a już się stamtąd nie wydostaniecie. - Ale dlaczego mieliby zabierać tam Miecz? – spytał Conval. - Nie twierdzę, że tam go zabierają – odrzekł. – Powiedziałem jedynie, że idą tą drogą. Mogą iść dokądkolwiek. - Więc powinniśmy ruszyć za nimi o brzasku – powiedział Thor. Staruszek potrząsnął głową. - Wejść do Miasta Niewolników to oddać się w niewolę. Szczególnie z tak małą siłą zbrojną, jak wasza. To samobójstwo. - Nie mamy wyboru – nalegał Thor. – Przybyliśmy, by odzyskać miecz. I musimy podążać za nim, gdziekolwiek się znajduje. Staruszek opuścił głowę i potrząsnął nią ze smutkiem. - Wskażecie nam drogę? – spytał Thor. – Rankiem?

- Skazujecie się na śmierć – powiedział staruszek. – Mogę wam pokazać, jak dojść gdziekolwiek. Zadowolony, Thor oparł się na futrach – jednak gdy wyciągnął rękę, poczuł, że coś go parzy. Odsunął ją szybko, krzycząc z bólu. Odwrócił się i spojrzał myśląc, że ujrzy ogień, lecz nic nie zobaczył. Zastanawiał się, co się stało, czym się oparzył. - Mówiłem ci, żebyś zamknął okiennice, chłopcze! – krzyknął staruszek. Chłopiec podbiegł do Thora i szybko zamknął drewniane okiennice za nim. Kiedy Thor się mu przyglądał, zdał sobie sprawę z tego, że siedział przy otwartym oknie. Był zdezorientowany, kiedy patrzył na swoją rękę, na której został niewielki ślad po oparzeniu. - Co mnie oparzyło? – zapytał. - Światło księżycowe – odrzekł chłopiec. - Światło księżycowe? – zapytał Thor, w szoku. - Jest silne w tych stronach. Nigdy nie wystawiajcie się na nie bezpośrednio. Parzy. - Tylko pierwszy księżyc parzy – dodał staruszek. – Promienie osłabną za kilka godzin, gdy pająki znikną. Pod promieniami drugiego można już chodzić. Thor potarł ramię, kładąc się na plecy, i myślał o tym miejscu. Czuł, jakby znalazł się o milion mil od domu. Jakąś częścią duszy czuł, że już nigdy tam nie wróci. - Przynieś mięsiwo – polecił starzec. Chłopiec przemierzył chatkę i pojawił się z półmiskiem pełnym mięsa. Thor i pozostali – zwłaszcza Krohn – ożywili się, unieśli senne powieki i nachylili się. Thor nie śmiał zapytać, z jakiego zwierzęcia pochodzi to mięso, i tak nie znał nazw żadnych tutejszych zwierząt. Lecz pachniało wyśmienicie i kiedy chłopiec zbliżył się z półmiskiem, Krohn oblizał się i zaskomlał. Chłopiec roześmiał się i podał pierwszy kawałek mięsa Krohnowi, odrywając go i rzucając mu w powietrzu; roześmiał się jeszcze głośniej, kiedy Krohn złapał go w locie. Krohn poruszał ogonem, niosąc go do kąta i przeżuwając. Thor uśmiechał się, kiedy każdy brał po kawałku z tacy za pomocą kijków. Chłopiec i starzec poszli w ich ślady i wszyscy odsunęli się, posilając się z zadowoleniem przy ogniu. Thor ugryzł kawałek i był zaskoczony tym, ile smaku kryło się w tym mięsie – i jak twarde było. Czuł, że wracają mu siły, gdy je przeżuwał. Chłopiec przyniósł bukłak z winem i kielichy, rozdając i napełniając je. Thor napił się i mocny trunek od razu uderzył mu do głowy. Z pełnym brzuchem, po mocnym winie i przy ciepłym płomieniu, który go odprężał, Thor czuł, że zaczyna morzyć go sen. Ale otrząsnął się z tego uczucia. Był przywódcą tej grupy i nie mógł sobie jeszcze pozwolić na to, by zasnąć. Najpierw chciał się upewnić, że pozostali posnęli.

W chatce zapanowała przyjemna cisza. Wkrótce w pomieszczeniu zaczęło się rozlegać chrapanie starca; chłopiec zachichotał. Krohn wrócił do Thora, oparł głowę na jego kolanach, zamknął oczy i też zasnął. Thor i jego bracia nie spali, szeroko otwartymi oczyma wpatrywali się w płomień. Widzieli dzisiaj zbyt wiele i wszystkich, mimo zmęczenia, ogarnął niepokój. Panowała ponura, niezmącona cisza, jak gdyby wiedzieli, że są na wyprawie, która prowadzi ich do śmierci. - Myślicie czasem o tym, jak inaczej wyglądało nasze życie, nim przystąpiliśmy do Legionu? – spytał O’Connor. - Jaki sens teraz to roztrząsać? – spytał Elden. O’Connor wzruszył ramionami. - Czasem myślę o tym, co było kiedyś – powiedział O’Connor. – Choć nie żałuję. Po prostu o tym myślę. Jak inaczej ułożyłoby się życie. Czasem ogarnia mnie tęsknota za moją wioską. Za rodziną. Najbardziej chyba brakuje mi siostry. Jest o dwa lata młodsza. Teraz, kiedy tarcza opadła i Imperium najeżdża myślę o niej, jest tam sama. Nie wiem, czy kiedykolwiek ją jeszcze ujrzę. - Jeśli zdążymy na czas – powiedział Thor. – Ocalimy ją. O’Connor zamyślił się, nieprzekonany. - Chciałem zostać kowalem – powiedział Elden. – Mój ojciec, to on nakłonił mnie do Legionu. Sam próbował, jako chłopiec, i mu się nie powiodło. Chciał, bym osiągnął to, co jemu się nie udało. Cieszę się, że tak się to potoczyło. Moje życie byłoby pospolite, gdyby nie to. Nie zobaczyłbym połowy tego, co widziałem. - Panny czekały na nas w wiosce – powiedział Conval. – Obaj byliśmy po słowie, mieliśmy się żenić. Podwójny ślub. Legion to zmienił. Obiecały, że poczekają na nas. - Jednak wątpimy, że tak się stanie – powiedział Conven. Thor zamyślił się i zdał sobie sprawę z tego, że nie tęsknił za nikim ani niczym ze swojej wioski. Legion był jego życiem, całym jego życiem. W oczach pozostałych dostrzegał, że to było również ich życie. Stali się kimś więcej niż przyjaciółmi – stali się prawdziwymi braćmi. Byli wszystkim, co mieli. - Nie mówię już z rodziną – powiedział Elden. - Ja również – rzekł O’Connor. - Teraz Legion to nasza rodzina – powiedział Reece. Thor zdał sobie sprawę z tego, że to prawda. Nagle rozległy się głośne uderzenia o dach, jakby grad spadał z nieba. Przybierały na sile i Thor i pozostali zaniepokojeni spojrzeli na sufit, który brzmiał jakby zaczynał się uginać. Staruszek i chłopiec obudzili się i również spojrzeli w górę. - Deszcz – zauważył staruszek. Dźwięk był przerażający, absorbujący, brzmiał tak, jak gdyby z nieba spadały małe kamienie. Co gorsza, temu dźwiękowi towarzyszył przerażający, świszczący odgłos tysięcy owadów. Brzmiało to tak, jak gdyby owady chciały się przegryźć przez dach i

dostać do środka. Thor spojrzał w górę i był wdzięczny za tę barierę, która oddzielała ich od zewnątrz, bardzo wdzięczny, że ten mężczyzna nie kazał im spędzić nocy w dżungli. Po jakimś czasie, który zdawał się trwać kilka godzin, dźwięk w końcu ustał, a syczenie przycichło. Chłopiec skoczył na nogi, przeszedł przez chatę, otworzył drzwi i rozejrzał się. - Teraz jest już bezpiecznie – rzekł. Wszyscy skoczyli na równe nogi, pospieszyli do drzwi i wyjrzeli na zewnątrz. W oddali Thor widział tysiące czarnych owadów spieszących w przeciwnym kierunku, w stronę dżungli. - Promienie księżyca też już nic nie zrobią – powiedział chłopiec. – Widzicie – to drugi księżyc. Można poznać po fioletowym świetle. Thor wyszedł na zewnątrz, wciągając w płuca zimne nocne powietrze. Dżungla przepełniona była miękkimi odgłosami nocy. Thor rozejrzał się w ciemności ze zdumieniem. - Teraz jest bezpiecznie, ale nie zostawajcie tu długo – powiedział chłopiec. Reece wyszedł i stanął obok Thora, a chłopiec pospieszył do środka i zamknął za sobą drzwi chaty. Stali tam we dwóch, patrząc na niebo, na ogromny, fioletowy księżyc i błyszczące, czerwone gwiazdy. To miejsce było jeszcze bardziej fantastyczne, niż Thor sobie wyobrażał. - Możemy jutro zginąć – powiedział Reece, patrząc w niebo. - Wiem – odrzekł Thor. Myślał dokładnie o tym samym. Zdawało się, że nie mają żadnych szans. - Jeśli tak będzie, chcę, byś wiedział, że jesteś moim bratem – powiedział mu Reece. – Moim prawdziwym bratem. Reece spojrzał na niego znacząco. Thor wyciągnął do niego rękę i ścisnął jego przedramię. - A ty moim – odrzekł.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Hafold spieszyła przez komnatę królowej, przygotowując jej poranny posiłek, jak każdego dnia podczas trzydziestu pięciu lat swojej służby u królowej. Hafold była skrupulatną kobietą i trzymała się sztywno swojego planu dnia, przemierzając kamienną komnatę i przygotowując zupę z płatków owsianych dla królowej. Jednak tego dnia poruszała się dwa razy szybciej niż zawsze. Po raz pierwszy w czasie swojej służby spóźniła się. Wierciła się i przewracała całą noc przez jakieś niejasne sny, które nie mogły wróżyć nic dobrego, pierwsze koszmary, jakie kiedykolwiek się jej przyśniły. Widziała Królewski Dwór stojący w ogniu, ludzi płonących żywcem, krzyczących dokoła niej. Kiedy się przebudziła, pierwsze słońce stało już wysoko na niebie i Hafold, zakłopotana, wyskoczyła z posłania. Czuła się potwornie na myśl, że kazała królowej czekać, że zjawi się tak późno. Hafold zwykle przychodziła pierwsza, a za nią druga służąca królowej, która przynosiła przedpołudniową herbatę. Teraz Hafold będzie musiała się wstydzić, że zjawi się w tym samym czasie, co druga służąca. Hafold nie znosiła niekompetencji u innych; u siebie nie mogła jej ścierpieć. Hafold pochyliła głowę, skuliwszy się, przyspieszyła kroku i zacisnęła drżące dłonie na tacy, żywiąc nadzieję, że królowa nie będzie na nią zła. Rzecz jasna, w tak katatonicznym stanie, w jakim znajdowała się królowa, trudno było oczekiwać, że wyrazi cokolwiek, czy to zadowolenie, czy też jego brak. Lecz Hafold była w stanie wyczuć najmniejsze ruchy królowej. Po tylu latach królowa była dla niej zarazem jak matka, siostra i córka. Hafold była wobec niej bardziej opiekuńcza niż wobec któregokolwiek mieszkańca Królewskiego Dworu – niż wobec któregokolwiek członka swojej rodziny. Hafold skręciła za róg, zastanawiając się, w jaki sposób może wynagrodzić królowej swoje spóźnienie. Podniosła wzrok i dostrzegła ją w oddali. Królowa siedziała na krześle przy oknie, wpatrując się pustym wzrokiem w przestrzeń, niezmiennie od tygodni. Przy niej stała druga służąca, z filiżanką w dłoni, w sam czas; dziewczyna była młoda i nowa w Królewskim Dworze. Ostrożnie wlewała napar do błyszczącej, złotej filiżanki. Hafold nie chciała im przeszkodzić, podeszła więc cicho, stąpając bezszelestnie, jej miękkie pantofle tłumiły odgłos kroków na kamiennej podłodze. Kiedy się zbliżyła i przygotowywała, by się odezwać, nagle się zatrzymała. Coś było nie tak. Hafold zobaczyła, jak służąca szybkim ruchem sięga do kamizeli, wyciąga małą sakiewkę, wsypuje biały proszek do herbaty królowej i wsuwa ją z powrotem do kieszeni. Włożyła filiżankę w bezwładną dłoń królowej i pomagała jej ją wypić, jak zawsze. Serce Hafold przepełniło się trwogą; upuściła srebrną tacę, roztrzaskując delikatne naczynia na podłodze i rzuciła się w kierunku królowej. Wyciągnęła rękę i odepchnęła

filiżankę od jej ust. W sama porę trąciła delikatną porcelanę, która rozbiła się w drobny mak na posadzce. Służąca podskoczyła, spoglądając na Hafold oczyma ogromnymi z przerażenia. Hafold przyskoczyła do niej, chwytając mocno za koszulę, rozrywając jej kamizelę i wyciągając sakiewkę z proszkiem. Powąchała, nabrała odrobinę na koniuszek palca i spróbowała. Warknęła na dziewczynę, która zamarła z przerażenia. - Niamrut – powiedziała Hafold z naciskiem. – Dlaczego dajesz to królowej? Wiesz, czym się kończy podawanie komuś tego proszku? Dziewczyna patrzyła na nią tępo, cała się trzęsła. Hafold wpadła w furię. To była toksyczna trucizna, powstała, by zabijać mózg powoli. Dlaczego ta dziewka jej to podawała? Patrząc na nią, tak młodą i głupią, Hafold zrozumiała, że stał za tym ktoś inny. - Kto cię do tego namówił? – naciskała Hafold, chwytając ją mocniej. – Kto rozkazał ci otruć naszą królową? Jak długo to trwa? GADAJŻE! – wrzasnęła, zamachując się i z całej siły uderzając dziewczynę otwartą dłonią. Dziewczyna krzyknęła, cała się trzęsąc i szlochając. W końcu wydusiła z siebie: - Król! Król rozkazał mi to zrobić! Zagroził mi. To jego rozkazy. Wybaczcie! Hafold zatrzęsła się z gniewu. Gareth. Syn królowej. Truje swoją matkę. Na myśl o tym zrobiło jej się niedobrze. - Od jak dawna? – spytała Hafold, zastanawiając się, czy stan królowej rzeczywiście miał coś wspólnego z jej udarem. Dziewczyna wybuchnęła płaczem. - Od śmierci jej męża. Wybaczcie. Nie wiedziałam. Król mówił, że to jej pomoże. - Głupia dziewczyno – wrzasnęła Hafold i odepchnęła ją na drugi koniec pomieszczenia. Dziewczyna krzyknęła, zatoczyła się i uciekła z komnaty z płaczem. Hafold uklękła przy swojej królowej i spojrzała na nią zupełnie inaczej niż dotychczas. Dzięki wieloletniej pracy pielęgniarki Hafold wiedziała, jakie szkody był w stanie wyrządzić niamrut – wiedziała też, jak usunąć jego objawy. Jego efekty nie były trwałe, jeśli zaradziło się mu w porę. Hafold przymknęła powieki królowej i ujrzała, że mają żółtawy odcień, co utwierdziło ją w przekonaniu, że królowej podawano tę truciznę. Hafold była przekonana, że to dlatego wpadła w ten katatoniczny stan. To nie żal po zmarłym mężu – a trucizna, którą podawał jej jej własny syn. Musiała to przyznać Garethowi: wybrał idealną chwilę na to, by ją otruć, by przed światem wyglądało to tak, jakby matka marniała z żalu. Był nawet bardziej przebiegły, niż myślała. Hafold przeszła na drugą stronę komnaty, przetrząsnęła każdą szufladę w swojej szafce z lekami. Wyciągnęła żółty płyn, którego szukała. Drżącymi rękami dodała kroplę do filiżanki wody, po czym pospieszyła do królowej i przyłożyła ją do jej ust, zmuszając ją do picia.

Królowa piła i piła, kręcąc głową, próbując się odsunąć, ale Hafold dopilnowała, by wypiła całość. Królowa, opierając się, opróżniła filiżankę. W końcu pokręciła głową, podniosła dłoń i odepchnęła rękę Hafold. Hafold była zaskoczona i zachwycona. Królowa uniosła dłoń po raz pierwszy od tygodni. - Cóż to za napój, do którego wypicia mnie zmuszasz? – spytała królowa. Hafold podskoczyła z radości na dźwięk jej głosu, jej pierwszych słów, bo zdała sobie sprawę, że wraca do siebie. Wyciągnęła ręce i objęła królową – po raz pierwszy w ciągu trzydziestu pięciu lat służby. Królowa, która odzyskiwała siły, oburzona, wstała i wydała z siebie stłumiony krzyk. - Moja królowo, moja królowo! – zawołała Hafold. – Wróciłaś do mnie! Królowa odsunęła Hafold, dumna jak niegdyś. - Co też mówisz? – zapytała królowa. – Jak to wróciłam? - Byłaś truta – wyjaśniła Hafold. – Gareth cię truł! W oczach królowej zajaśniał błysk świadomości i nagle zrozumiała. - Zaprowadź mnie do niego – rozkazała królowa. * Królowa MacGil kroczyła dobrze jej znanymi korytarzami Królewskiego Dworu z Hafold u boku, doszedłszy do siebie. Po raz pierwszy od niepamiętnych dni czuła się świadoma, w pełni sił. Jednocześnie wrzał w niej gniew na syna i chciała się z nim skonfrontować. Z każdym krokiem stawała się bardziej dawną sobą, tym jaśniej docierało do niej to, co się stało, i jaką rolę w tym odegrał jej syn. Ta myśl wywoływała w niej mdłości i w głębi duszy wciąż nie chciała w to uwierzyć. Cóż takiego zrobiła, że wychowała takiego potwora? - Moja królowo, to nie najlepszy pomysł – odezwała się idąca u jej boku Hafold. – Powinnyśmy opuścić do miejsce jak najszybciej, uciec, póki czas. Nie wiadomo, jak Gareth zareaguje – może kazać cię zabić. Musimy uciec daleko stąd. Musimy wyruszyć do Silesii, do Gwendolyn. Tam otoczą cię opieką. - Najpierw pomówię z moim synem – odrzekła. Nic nie byłoby w stanie powstrzymać królowej przed poznaniem prawdy, przed usłyszeniem tych słów z ust samego Garetha. Królowa MacGil nigdy nie uciekała przed konfrontacją i teraz także nie zamierzała tego robić – a już z pewnością nie przed własnym synem. Królowa otworzyła z hukiem drzwi gabinetu swojego zmarłego męża, oburzona, że jej syn pomyślał, że może go zająć. Gwałtownie wciągnęła powietrze, stając na progu

pomieszczenia, przerażona widokiem miejsca, cennych książek i zwojów jej zmarłego męża, rozdartych i rozrzuconych na podłodze. Pomieszczenie było rozniesione na strzępy, zniszczone. Na drugim końcu gabinetu rozparty na fotelu siedział jej syn. Patrzył na nią z nieczułym uśmiechem. Gareth siedział w samym środku tego rozgardiaszu i wpatrywał się w nią czarnymi, bezdusznymi oczyma. Wyczuwała w powietrzu lekką woń opium. Gareth nie golił się od wielu dni, miał silnie podkrążone oczy, jego ubrania były brudne i wyglądał, jakby postradał zmysły. Nie wyglądał ani na jotę jak syn, którego urodziła, jak chłopiec, którego wychowała. Władanie królestwem postarzyło go o dwadzieścia lat. Ledwie go rozpoznała. - Matko – powiedział beznamiętnie, wcale nie zaskoczony, że ją widzi. – W końcu przyszłaś się ze mną zobaczyć. Królowa zgromiła go spojrzeniem. - Co zrobiłeś z gabinetem mego męża? – zapytała. Gareth się roześmiał. - Raczej nie będzie go już potrzebował – rzekł Gareth. – Ale uważam, że teraz wygląda znacznie lepiej. Nie sądzisz? Królowa gwałtownie ruszyła naprzód. - Trułeś mnie? – spytała. Gareth wpatrywał się w nią z beznamiętnym wyrazem twarzy. - Znalazłyśmy dzisiaj proszek, panie, przy służącej – wtrąciła Hafold. – Powiedziała, że to z twoich rozkazów. - Czy to prawda? – spytała cicho królowa, żywiąc nadzieję, że tak nie jest. Gareth pokręcił wolno głową. - Matko, matko, matko – rzekł. – Dlaczegóż teraz nagle się mną interesujesz, po tych wszystkich latach? Kiedy byłem młody, całą miłością obdarzałaś Reece’a. Kendrick był najlepszym z nas wszystkich, ale nie potrafiłaś go pokochać, bo był bastardem twojego męża. Godfrey rozczarowywał cię w tych swoich karczmach. Luanda była już po części poza Królewskim Dworem i nie stanowiła dla ciebie zagrożenia. A Gwendolyn – no cóż, była dziewczyną, i czułaś się zbyt zagrożona, by potrafić ją pokochać. Więc całą miłość otrzymywał Reece. Reszta została pominięta. Ja dla ciebie nie istniałem. Dopiero po tym wszystkim w końcu zauważyłaś, że tu jestem. W spojrzeniu królowej pojawiły się gromy; nie miała nastroju na sofizmaty Garetha. - Czy to prawda? – powtórzyła. Gareth zachichotał. - Prawda ma wiele płaszczyzn, czyż nie? – rzekł. – Jakie by to miało znaczenie, gdybyś została otruta? W twym życiu nastąpiły gwałtowne zmiany, zbliżałaś się do grobu. Królowa bez króla. Nie przychodzi mi do głowy nic bardziej bezużytecznego. Królowa MacGil czuła, jak się w niej gotuje. Było jej niedobrze.

- Jesteś nędzną karykaturą człowieka, a nie synem – syknęła. – Przynosisz mi hańbę. Żałuję, żeś się narodził. - Wiem, matko – powiedział ze spokojem. – Wiedziałem to od dnia, w którym się narodziłem. Jednakże teraz już nic nie możesz na to poradzić. Bo w końcu jestem poza twoim zasięgiem, poza zasięgiem ojca. A teraz, rozkazuję ci – powiedział głośno, wstając, a twarz poczerwieniała mu z gniewu. – Teraz ty jesteś moją poddaną. Wystarczy, bym skinął palcem, a mój służący cię zabije. Jesteś na mojej łasce. - Zatem zrób to – odparowała bez strachu, równie zdeterminowana. – Nie bądź tym tchórzliwym chłopcem, którym zawsze byłeś. Bądź mężczyzną, jak twój ojciec i rozkaż zabić mnie na twoich oczach. Lepiej – dobądź miecza i zrób to własnymi rękoma. Gareth usiadł, trzęsąc się. - Nie potrafisz tego zrobić, nieprawdaż? – zapytała. – Nie. Zamiast tego każesz tej małej służącej zabijać mnie powoli. Jesteś tchórzem. Zawsze nim byłeś. Hańbisz pamięć swego ojca. Nagle Gareth sięgnął do pasa, wyciągnął sztylet, uniósł go wysoko i z przeraźliwym krzykiem rzucił się na matkę. Kiedy znalazł się blisko niej, zniżył ostrze, kierując je ku jej twarzy. Lecz królowa MacGil była córką jednego króla i żoną drugiego. Całe życie obracała się wśród przemocy, była szkolona przez królewskie straże od czasu, gdy nauczyła się chodzić. Kiedy Gareth się na nią rzucił, ze spokojem chwyciła kamienne popiersie swojego męża, poczekała, aż Gareth się zbliży, odsunęła się i zamachnęła na niego. Wymierzyła idealnie – uniknęła jego ostrza i uderzyła popiersiem w głowę. Gareth zwalił się na drewniany stół, zatoczywszy się, i gwałtownie zatrzymał na ścianie. Gareth leżał na ziemi i z trudem łapał oddech. Zamrugał kilka razy. Z jego głowy ciekła krew. Oszołomiony, próbował usiąść i wytarł krew z tyłu gardła. Przynajmniej z jego twarzy zniknął uśmiech. - Skończyłam z tobą – powiedziała królowa chłodno. – Od dziś nie jesteś już moim synem. Chcę, byś zdawał sobie z tego sprawę. Nie jesteś nawet obcym. Jesteś dla mnie niczym. Opuszczę to miejsce i nie wrócę, póki będziesz sprawował tu rządy. Jestem pewna, że to ty odebrałeś mi mojego męża. I za to zgnijesz w piekle. Nie myśl, że za to nie zapłacisz. Powiedziano mi, że tarcza opadła. Wkrótce ludzie Imperium zaleją to miejsce i spalą je do cna – a ty spłoniesz razem z nim. Nagle Gareth się roześmiał, plując krwią. - Jest to wątpliwe, matko – rzekł. – Wielu ludzi próbowało mnie zabić. Jednak nie powiodło im się. Dziś rano mój nadworny degustator padł martwy na moich oczach – kolejna nieudana intryga, która miała pozbawić mnie życia. A wczoraj dowiedziałem się, że ktoś z mego bliskiego otoczenia zjawi się jutro o brzasku, by mnie zabić. Nie mam żadnych sprzymierzeńców, lecz mam szpiegów. I diabła po swojej stronie. Widzisz, matko, nikomu nigdy nie udało się mnie zabić. I nikomu się to nigdy nie uda. Zawsze

jestem o krok przed nimi, matko. Tego nigdy nie rozumiałaś. Zawsze jestem o krok przed innymi. Gareth roześmiał się, trzęsąc się, lecz królowa MacGil miała go dosyć. Odwróciła się i wypadła z pomieszczenia, trzasnąwszy drzwiami. Hafold podążała za nią. Królowa słyszała śmiech swojego syna, który rozszedł się echem, i wiedziała, że po raz ostatni postawiła stopę w Królewskim Dworze.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Gwendolyn skakała po letniej łące pełnej kwiatów, odurzającej barwami, ze swoim ojcem – młodym, pełnym życia i zdrowym – u boku. Była mała, miała może z dziesięć lat, i ojciec podrzucał ją w górę i huśtał, gdy przemierzali łąkę skacząc. Śmiała się bez opamiętania, zachwycona, że może z nim być. On też się śmiał, a jego śmiech był niezwykle beztroski, głęboki, pocieszający. Czuła się bezpieczna, pewna swego miejsca w świecie, jak gdyby nic nie mogło się nigdy zmienić. Łąka była zalana słońcem, najbardziej rozświetlona, jaką Gwen kiedykolwiek widziała, i kiedy na niego patrzyła, wyglądał na młodszego i szczęśliwszego, niż kiedykolwiek go widziała. - Jestem z ciebie taki dumny, moje dziecko – powiedział do niej. Z szerokim uśmiechem schylił się i podniósł ją, chwytając ją pod ręce. Uniósł ją wysoko w górę, tak jak zawsze, kiedy była dzieckiem. Roześmiała się, rozradowana. Lecz kiedy postawił ją i jej stopy dotknęły ziemi, spojrzała w dół i zrozumiała, że wszystko się zmieniło. Wcześniej ziemia pokryta była kwiatami – na ich miejsce pojawiła się czarna gleba; wcześniej niebo było czyste, błękitne – teraz ciemne, zachmurzone; wcześniej były tam kwiaty, teraz zastąpiły je pola cierniowe. A najgorsze było to, że nie było przy niej jej ojca, była sama. Gwendolyn usłyszała piskliwy krzyk, jakby dziecka; odwróciła się i w oddali, na szczycie niewielkiego wzniesienia spostrzegła kołyskę, umieszczoną w krzewie cierniowym. Krzyki stały się głośniejsze. Gwen ostrożnie podeszła do kołyski. Jakimś cudem wiedziała, że to jej syn. Chłopiec. Podeszła do kołyski, pochyliła się i zajrzała do środka – urzekło ją piękno tego dziecka. Biło od niego światło i nie mogła się nadziwić, jak bardzo jest do niej podobne. Wyciągnęła ręce w dół, by podnieść dziecko, lecz nagle kołyska zaczęła się poruszać. Silny nurt wody zaczął płynąć obok niej, porywając kołyskę w dół krętej górskiej ścieżki. Gwen pobiegła za nią, lecz na nic się to nie zdało. Kołyska płynęła zbyt szybko, a rzeka wkrótce zmieniła się w przepastne morze. Gwen stanęła na skalistym brzegu, patrząc na kotłującą się burzę. - NIE! – krzyknęła, wyciągając ręce do dziecka, wchodząc do wody. Jednak na nic się to nie zdało. Dziecko było już daleko na morzu, unoszone prądem, łkające w kołysce. Gwendolyn nigdy nie czuła się tak bezsilna. Chciała, by ocean zabrał także ją. Gwen zauważyła, że powierzchnia wody zaczyna się burzyć i chwilę później z wody z wrzaskiem wyłoniła się ogromna bestia. Smok.

Smok wyłaniał się coraz wyżej. Nigdy nie widziała większego stwora. Wyrastał przed nią jak ściana, przesłaniając niebo. Odrzucił łeb w tył i zaryczał. Był to najbardziej przerażający dźwięk, jaki słyszała. Nagle za nim wezbrała ogromna fala, wysoka na pięćdziesiąt stóp, i zmierzała wprost na nią. Chciała się odwrócić i uciekać, lecz było już za późno. Fala zmierzała w jej kierunku, niosąc ze sobą smoka, by ją pochłonąć i zabić. Gwendolyn przebudziła się i usiadła na posłaniu, którego nie rozpoznawała, w pomieszczeniu, którego nie znała, oddychając ciężko i rozglądając się, próbując przypomnieć sobie, gdzie jest. Promienie wschodzącego pierwszego słońca wdzierały się przez okno. Gwen skoczyła na nogi, przeszła przez komnatę, ubrała się szybko i ochlapała twarz zimną wodą z małej kamiennej misy po drugiej stronie pomieszczenia. Przesunęła mokrymi dłońmi po twarzy i przeczesała palcami włosy. Potrząsnęła głową, próbując otrząsnąć się z okropnych wizji, starając się powrócić do jawy. Rzeczywistość była wystarczająco mroczna – nie potrzebowała koszmarów, które by ją pogorszyły. Sen zdawał się zbyt prawdziwy. Jej ojciec, dziecko, ocean, smok, mrok ogarniający świat. Nie mogła się opędzić od myśli, że to zapowiedź jakichś okropności. Gwendolyn stanęła przy dużym, otwartym oknie i spojrzała w dół na lśniącą w słońcu Silesię; ludzie kręcili się już na zewnątrz, o tak wczesnej porze, przygotowując swoje dobra na dzień handlowy. Kiedy przyglądała się mieszkańcom, dostrzegła też jakiś ruch – ujrzała, że zbierają się przy bramach miasta. Podążyła za ich spojrzeniem i spostrzegła niewielki obłok kurzu na horyzoncie, zmierzający niespiesznie ku Silesii i zdała sobie sprawę, że był to jeździec, zmierzający w tę stronę. Dwóch jeźdźców. A za nimi grupa może ze stu mieszczan. Gwen poczuła ulgę, kiedy zrozumiała, że to nie armia Andronicusa, lecz zastanawiała się, kto to może być. Rozległ się stłumiony dźwięk rogu i Gwen zobaczyła, że strażnik wstaje i raz za razem dmie. Kiedy Gwen przyglądała się jeźdźcowi, którego powoli zaczynała widzieć coraz wyraźniej, rozpoznała jego zbroję, jego wierzchowca. Ktoś zastukał cicho do drzwi jej komnaty i Gwen odwróciwszy się i przeszedłszy przez pokój otworzyła drzwi. Stał za nimi służący i kłaniał się na jej widok. - Moja królowo, wybacz, że cię nachodzę – rzekł. – Ale nasi ludzie dostrzegli dwóch jeźdźców zbliżających się do naszych bram, ze świtą ludzi. Mamy zamknąć bramy? Zaprzeczyła ruchem głowy. - Nie – rzekła. – To nie jest zwyczajny jeździec. Jej serce napełniło się radością, kiedy przygotowywała się do wyjścia z zamku. - Zmierza do nas – powiedziała. – Mój brat. *

Gwendolyn pokonywała po trzy stopnie naraz, podekscytowana, kiedy zbiegała w dół krętych kamiennych schodów zamku, przez korytarze i wypadła na zewnątrz. Przemknęła jak strzała przez dziedziniec, ku głównej bramie, gdzie zobaczyła nadjeżdżającego Kendricka, z Atme u boku. Kamień spadł jej z serca. Czuła, jak gdyby była znowu w domu. Jej rodzina była tak rozbita, tak patologiczna. Widok Kendricka przywrócił jej odrobinę normalności. Była w tym pewna ironia: Kendrick był jej przyrodnim bratem, a czuła, że jest jej rodziną bardziej niż pozostałe rodzeństwo. Wiedziała, że jako królowa będzie musiała podejmować trudne decyzje, lecz nie wiedziała, jak mogłaby rozkazać zamknąć bramy, wiedząc, że Kendrick jeszcze tu nie dotarł. Uchroniło ją to przed rozdzierającą serce decyzją. Kiedy biegła ku bramom, Kendrick ją spostrzegł, zeskoczył z konia i podbiegł do niej, chwytając ją w objęcia. Była niewymownie szczęśliwa, że znów go widzi. Gdzieś w głębi duszy miała wrażenie, że skoro Kendrick wrócił, Thorowi również może się udać. - Żyjesz – powiedziała nad jego ramieniem, a łza spłynęła jej po policzku. – Tak się cieszę, że żyjesz. Przyciągnął ją do siebie, uśmiechając się szeroko; tak dobrze było zobaczyć innego żywego członka jej rodziny, tutaj, w tym obcym mieście. Był też uderzająco podobny do jej ojca i jego widok sprawił, że poczuła, jak gdyby jakaś niewielka część jej ojca do niej wróciła. - Żyję – powiedział. – Zawsze. Opowiedziano mi o twej wędrówce do tego miejsca, o wydarzeniach, które miały miejsce. Jestem z ciebie niezwykle dumny, że poprowadziłaś tych ludzi. Nie mogli obrać lepszego przywódcy. Uśmiechnęła się, rumieniąc się z dumy. Takie słowa z ust Kendricka, który cieszył się ogólnym szacunkiem, który był równie kompetentny, by być kolejnym królem, w rzeczy samej były najwyższą pochwałą. - Ci ludzie nie mnie powinni dziękować za to, że są bezpieczni – odrzekła z pokorą. – Jestem pewna, że i tak znaleźliby sposób, by się zabezpieczyć. Kendrick pokręcił głową. - Potrzebowali przywódcy. Kogoś, kto ich poprowadzi. Ty wskazałaś im drogę. Wielu ludzi przeżyje dzięki tobie. - A ci ludzie, którzy podążają za tobą, dzięki tobie – powiedziała, wskazując ruchem głowy nad jego ramieniem na setki mieszczan idących za Kendrickiem i Atme, którzy właśnie dotarli do bram miasta i zaczęli się wlewać do środka. Na twarzy Kendricka odmalował się niepokój. - Obawiam się, że przynoszę złe wieści – powiedział. – Widzieliśmy armię Andronicusa. Kierują się w naszą stronę. Gwen otworzyła szerzej oczy, zaniepokojona. - Jesteś pewien? – spytała. - Nigdy nie byłem niczego bardziej pewien – rozległ się głos.

Gwen zobaczyła Atme, zbliżającego się do Kendricka, spoglądającego w tył ze zmartwieniem. Wyciągnął rękę, ujął jej dłoń i ucałował końce palców. - Pani – dodał. – Wypełniłem misję. Gwen uśmiechnęła się. - Przyprowadziłeś mego brata żywego – rzekła. – Nigdy ci tego nie zapomnę. Wiem, do kogo zwrócić się następnym razem, gdy będę miała misję niecierpiącą zwłoki. - Powierzyłaś mi najświętszą misję, w której w grę wchodziło życie twojej rodziny, i za to będę dozgonnie wdzięczny – odparł Atme, skinąwszy głową. Kątem oka Gwen spostrzegła jakieś poruszenie; odwróciła się i ujrzała Sroga, Broma i Kolka, którzy zbliżali się w otoczeniu kilku członków Gwardii. Ich twarze rozjaśniły się na widok Kendricka. Pospieszyli do niego i objęli go. - Kendrick – powiedział Brom, ściskając jego przedramię. – Służysz Gwardii dobrze we wszystkim, co robisz. - Panie – odrzekł Kendrick. - Przynosisz wielką chlubę pamięci swego ojca – powiedział Kolk. Kendrick objął go. - To zaszczyt mieć rycerza twego pokroju w Silesii – powiedział Srog, mocno ściskając jego przedramię. - To zaszczyt dla mnie tu być – odrzekł Kendrick. – Tak naprawdę jestem twym dłużnikiem za to, że udzieliłeś schronienia mojej siostrze i połowie Królewskiego Dworu. - To ja mam u was dług – powiedział Srog. – Choć tyle mogliśmy zrobić, by oddać cześć twojemu ojcu, który zawsze był dla nas dobry. Mógł nałożyć na nas znacznie wyższe podatki, a jednak zdecydował się tego nie robić. Kendrick skłonił lekko głowę w podziękowaniu, po czym zmarszczył czoło zaniepokojony. - Obawiam się, że przynoszę straszne wieści – powiedział Kendrick, odchrząkując. – Ludzie Andronicusa podążają za nami i nie są daleko. - Widzieliśmy ich oddziały na własne oczy – dodał Atme. Wśród mężczyzn rozległ się stłumiony krzyk. Gwen poczuła ucisk w żołądku. - Jak daleko? – spytał Brom. - Może dzień drogi. Może więcej. To ściana, która sieje spustoszenie i której nic nie powstrzyma. Pozostali wymienili ponure spojrzenia. - Ocaliliśmy tych mieszczan – rzekł Kendrick, wskazując na ludzi, którzy napływali przez bramy. – Lecz inne miasta nie będą miały tyle szczęścia. Nie ma czasu, by ocalić ich wszystkich. Musimy zacząć się przygotowywać, jeśli mamy mieć szansę, by obronić to miejsce. - A mamy szansę? – spytała Gwen, bacznie mu się przyglądając.

Spojrzał na nią poważnie i w jego oczach ujrzała odpowiedź. Serce na chwilę przestało jej bić. - Musimy zrobić, co w naszej mocy – odpowiedział. – Wszystko w rękach losu. - Mamy zatem mniej czasu, niż myśleliśmy – powiedział Kolk. - Musimy natychmiast zacząć umacniać miasto – rzekł Srog. - Teraz, kiedy jesteś tutaj, bezpieczny – dodał Brom. – Możemy zacząć zamykać zewnętrzne bramy. - Czekaliśmy na ciebie – wyjaśniła Gwen. Kendrick spojrzał na nią i zauważyła, że poruszyło go to. - W takim razie jestem wam dozgonnie wdzięczny – odrzekł. - Zadmijcie w rogi – rozkazała Gwen, przejmując kontrolę nad sytuacją. – Nie mamy czasu do stracenia – odwróciła się do Sroga. – Każ ludziom wznosić umocnienia. Srog krzyknął do żołnierza, który znajdował się wysoko na murze, a ten odwrócił się i krzyknął do kilku innych. Kilku chwyciło rogi i zadęło w nie, a dźwięk rozniósł się echem po Silesii. Żołnierze zaczęli wyłaniać się z baraków i biec wzdłuż muru w kierunku zewnętrznych fortyfikacji. - Moja pani – powiedział Srog, odwracając się do Gwendolyn. – Widziałaś jedynie górną część Silesii. Nasi ludzie na dole, w dolnej Silesii, którzy żyją wśród ścian Kanionu, oczekują twej wizyty. W tych trudnych chwilach poznanie ciebie podniosłoby ich bardzo na duchu. Mogę zasugerować, byśmy wszyscy wspólnie zeszli na teren dolnego miasta? - Będę zaszczycona – rzekła Gwen. Gwen odwróciła się i ruszyła wraz ze Srogiem w kierunku wejścia do dolnego miasta. W drodze dołączali do nich inni mężczyźni i po chwili dużą i wciąż się zwiększającą grupą przemierzali ulice Silesii. Żołnierze rozmawiali w podekscytowany, choć spokojny sposób. Gwen minęła innych i szła obok Kendricka. Było to dla niej naturalne, iść u jego boku, tak jak zawsze, od kiedy byli dziećmi w Królewski Dworze. Lecz Gwen męczyło coś, czym musiała się z kimś podzielić. - Czuję się winna, że zostałam obrana królową – powiedziała cicho, by inni nie słyszeli. – Owszem, tego chciał ojciec. Ale to ty jesteś jego pierworodnym. I jesteś mężczyzną. A teraz, kiedy nie ma Ereca, dowodzisz Srebrną Gwardią. Wszyscy wojownicy cię szanują. Walczyłeś ramię w ramię z każdym z nich. A ja? Cóż ja takiego zrobiłam? Czuję, że nie zrobiłam nic, by na to zasłużyć. Jedyną moją zasługą jest to, że jestem córką naszego ojca. I to nawet nie pierworodną. Kendrick pokręcił głową. - Nie dostrzegasz swych własnych cnót – powiedział.- Są znacznie większe, niż ci się zdaje. Ojciec nie był pochopnym człowiekiem. Ani głupim. Wszystkie decyzje podejmował mądrze. A wybór ciebie na królową był najmądrzejszą decyzją. To nie siła czy biegłość na polu bitwy czynią z kogoś wielkiego władcę. Owszem, wielkiego wojownika, może i tak – lecz nie wielkiego władcę. Nie chodzi o umiejętność władania

mieczem, ani nawet o to, czy inni cię podziwiają. Te przymioty mogłyby określać dobrego władcę – lecz nie wielkiego. Wielki władca wykuty jest z mądrości. Wiedzy. Umiaru. Współczucia. Przenikliwości. I te cechy ty właśnie posiadasz. To widział w tobie ojciec. Dlatego cię wybrał. I muszę przyznać mu rację. Nie ujmuj swoim cnotom. I nie czuj się winna. Jestem zadowolony ze swojego miejsca. Zasługujesz na to i nie śnię o niczym więcej, niż tylko ci służyć, bez względu na to, czy jesteś mą siostrą, czy nie. Gwen poczuła przypływ miłości do brata, jak zawsze. Zawsze wiedział dokładnie, co powiedzieć, od kiedy byli małymi dziećmi. - Doceniam twoją dobroć, bracie – powiedziała. – Lecz wciąż czuję, jakbyś został pominięty. I nie zadowala mnie taki stan rzeczy. Jeśli mam rządzić, chcę, byś mi w tym pomagał. Chcę, byś piastował ważną pozycję. Chciałabym mianować cię władcą naszych sił zbrojnych. Chcę, żeby wszyscy – Gwardia, Legion, Ludzie Króla – odpowiadali przed tobą. Nikomu nie ufam bardziej i nikt nie nadaje się lepiej, by stanąć na ich czele. Też jesteś MacGilem, a twoja obecność we dworze natchnie mężczyzn. - Nie jest to konieczne, siostro – powiedział cicho, z pokorą. – Miłuję cię tak samo bez względu na wszystko. - Wiem, że nie jest to konieczne – powiedziała. – Ale chcę to zrobić. Nim zdążył się odezwać, odwróciła się do Sroga. - Srog! – krzyknęła. - Tak, pani – powiedział, spiesząc do niej, z Bromem i Kolkiem u boku. - Mianuję mojego brata Kendricka nowym dowódcą sił zbrojnych – rzekła formalnym tonem. – Proszę, by wszyscy generałowie wszystkich tu zebranych sił odpowiadali przed nim. Oczywiście, poprowadzisz swoich ludzi, a Kolk i Brom swoich, lecz Kendrick obejmie bezpośrednie dowództwo nad Srebrną Gwardią i wszyscy będziecie przed nim odpowiadać. Zdaję sobie sprawę z tego, że mój brat jest znacznie młodszy niż wy. Lecz wiem również, że tego chciałby mój ojciec i nie przychodzi mi na myśl nikt, kto bardziej by na to zasługiwał. - Pani, to mądra decyzja – powiedział Srog. – Podziwiam cię za to, że dzielisz się władzą. Chętnie będziemy odpowiadali przed Kendrickiem, który jest przecież naszym najodważniejszym i najlepszym wojownikiem. - My również – odrzekli entuzjastycznie Brom i Kolk. - Zatem wszystko ustalone – powiedziała Gwen. – Kendricku, stoisz teraz na czele naszych sił zbrojnych. Kendrick spuścił wzrok. - Jestem głęboko wdzięczny – rzekł. – Będę ci służył całym sercem. - Jak zawsze – powiedział Brom, podchodząc do niego i ściskając jego przedramię. Szli krętymi, połyskującymi czerwienią, brukowanymi uliczkami, a promienie porannego słońca ślizgały się po kamieniu. Dotarli do głębokiego i wąskiego przejścia, zwieńczonego łukiem, wykutego w kamieniu, szerokiego jedynie na tyle, że mieściły się

tam dwie osoby naraz. Na drugim jego krańcu, może pięćdziesiąt jardów dalej, przeświecało światło Kanionu. Kilku żołnierzy trzymało wartę, stając na baczność, kiedy zatrzymali się przed wejściem. - Wejście do dolnej Silesii, pani – rzekł Srog. Gwen weszła wraz z innymi w ciemność tunelu. Jedynym światłem było przyświecające na końcu światło Kanionu. Odgłos ich kroków i szepty odbijały się echem od ścian tunelu. Przedziwnie było tak iść przez ten długi tunel; Gwen czuła, jakby przekraczała portal do innego świata. - Na dole i na górze żyje ten sam lud – wyjaśnił Srog. – Choć pod pewnymi względami dolna i górna Silesia zdają się być dwoma różnymi miastami. Ci z góry rzadko schodzą na dół, a ci z dołu, żyjący wśród ścian Kanionu, lubią tu zostawać. Ci, którzy mają lęk wysokości, nie czują się dobrze na dole; żartem nazywają mieszkańców dolnej Silesii „kozicami górskimi”. Jednak ci, którzy oddychają powietrzem Kanionu, są zadowoleni z tego, gdzie są i nie odczuwają potrzeby, by wychodzić na „płaskie ziemie”, jak je określają. Gwen uśmiechnęła się. - Poza tym – ciągnął. – Jesteśmy jednym ludem. Niech cię to nie zmyli, pani: jeśli Andronicus zaatakuje, wszyscy będziemy bronić miasta jak jeden mąż. A jeśli górne miasto zostanie zdobyte, będziemy mogli schronić się w dolnym. W tym kryje się potęga Silesii. Dlatego nie podbito jej przez tysiąc lat. Dotarli do końca korytarza i Gwen stanęła na niewielkim podeście. Zimny podmuch wiatru uderzył ją w twarz i spojrzała w dół, na stromy spadek. Zakręciło jej się w głowie. Poczuła się, jak gdyby stanęła na skraju nieba, a przed nią nie znajdowało się nic poza rozległą przestrzenią Kanionu. Czuła, jak gdyby znalazła się w samym Kanionie: jeszcze jeden krok i poszybuje w dół, na spotkanie ze śmiercią. Poniżej, wykuta w ścianach Kanionu, znajdowała się dolna Silesia. Widziała ją po raz pierwszy. Również wybudowane ze starożytnego czerwonego kamienia, o zapierającej dech architekturze, dolne miasto przepełnione było wieżami, balustradami i domostwami, które wybudowano przy ścianie klifu i które wystawały na dobre pięćdziesiąt stóp w głąb Kanionu. Poniżej panował rozgardiasz, tłum ludzi, bydło, bawiące się dzieci. Jego mieszkańcy zachowywali się, jakby żyli w zwykłym mieście, a nie zwisali na skraju klifu, a pod nimi znajdował się spadek, który niechybnie posłałby ich na śmierć, gdyby tylko powinęła im się noga. Gwendolyn cofnęła się, czując mdłości i zastanawiając się, jak ci ludzie mogą tu żyć. - Nie martw się, pani, każdy reaguje w ten sposób za pierwszym razem – uśmiechnął się Srog. – Trzeba się przyzwyczaić. Po jakimś czasie nie zważa się nawet na wysokość. Srog poprowadził ich w dół wąskich, krętych schodów, wyrytych w klifie. Gwendolyn trzymała się mocno poręczy, aż zbielały jej knykcie, kiedy schodzili po schodach. Starała się nie patrzeć w dół. Nadszedł kolejny podmuch wiatru, tak silny, że

straciła równowagę. Nie miała lęku wysokości, ale to zejście było tak strome i tak blisko krawędzi, że się przestraszyła. Nie pojmowała, jak ci ludzie to robili – a zwłaszcza, jak mogli pozwalać swoim dzieciom tak beztrosko się tu bawić. Podejrzewała, że wszyscy byli na to znieczuleni. Po minięciu kilku pięter stanęli na rozległym podeście, szerokim na pięćdziesiąt stóp, o wysokiej poręczy i Gwen w końcu się odprężyła. Na dole czekało na nich kilka dziesiątek mieszkańców dolnej Silesii, by ich powitać, napływając z bocznych uliczek. Wyglądali, jak gdyby wyłaniali się z klifów. Podobnie jak silesianie z górnej części miasta, byli ciepłymi i przyjaznymi ludźmi o serdecznych uśmiechach. Wszyscy spoglądali na Gwen z uwielbieniem. Bez wątpienia, podobnie jak ci na górze, widzieli w niej swoją królową. Gwendolyn czuła się przytłoczona. Wszyscy ci ludzie, czekający, by im przewodziła – to było nierealne uczucie. Po raz kolejny poczuła się niepewnie, zastanawiając się, czy sprosta zadaniu i będzie dla nich przywódczynią, której potrzebują. Bycie córką króla postarzyło ją szybciej niż innych, jednak wciąż miała dopiero szesnaście lat, ledwie sama uważała się za dorosłą. Zadziwiało ją to, jak ci ludzie pokładali w niej wiarę. W głębi serca wiedziała, że to przez wzgląd na pamięć jej ojca. Było widać, że go kochali. Za to ona kochała ich. Każdy, kto kochał jej ojca, zdobył jej miłość i wdzięczność. - Drodzy silesianie – zagrzmiał Brom. – Mam zaszczyt przedstawić naszą panią Gwendolyn, córkę króla MacGila, nową królową Zachodniego Królestwa Kręgu. Rozległy się krzyki i wiwaty. Tłum podszedł bliżej, i kilka kobiet ścisnęło jej przedramię, niektóre przytulały ją, inne całowały jej dłoń. Inni przesuwali dłońmi po jej policzku, a dzieci chwytały jej długie włosy. Unieśli trzy palce do prawej skroni i powoli je odsunęli, oddając jej honor. Gwen odchrząknęła. - Jestem tu, by pomóc wam, jak tylko potrafię – rzekła, podnosząc głos, aby jej słów nie zagłuszyło wycie wiatru. – Mam nadzieję, że bogowie dadzą mi siłę, by służyć wam dobrze. - Pani, już nam dobrze służysz! – wykrzyknęła jakaś kobieta i w tłumie rozległy się wiwaty. Gwendolyn zmarszczyła brwi, zaniepokojona. - Powinniście wiedzieć, co was czeka – ciągnęła. – Jak wiecie, Tarcza opadła. Może nie wiecie jeszcze, że Andronicus i jego armia najechali Krąg. Wkrótce dotrą i tutaj. Znacznie przewyższają nas liczebnie. Zrobimy, co w naszej mocy, by obronić Silesię. Lecz musicie przygotować się na wojnę i na oblężenie. - Pani, nasze wspaniałe miasto było atakowane wiele razy – krzyknął któryś z mieszkańców. – Nie boimy się śmierci. Nawet z ręki Andronicusa. Jeśli polegniemy, to jako wolni mężczyźni i wolne kobiety. Niczego więcej nie pragniemy. Znów rozległy się wiwaty, po czym silesianie zaczęli się rozchodzić i wracać do umacniania dolnego miasta, zakrywając okna deskami i zabezpieczając bramy.

- Pozwolisz, pani? – spytał Srog. Ruszyli w dalszą drogę po dolnym mieście, która prowadziła ich przez serię zakręcających uliczek i przejść oraz przez imponujące fortyfikacje wybudowane w tym zdumiewającym mieście osadzonym na skraju Kanionu. Srog przeprowadził ich przez kamienną bramę zwieńczoną łukiem na długi, kamienny występ, wysunięty na dwadzieścia stóp w głąb Kanionu. - Punkt Kanionu – rzekł Srog. Podeszli na sam jego koniec, gdzie wiatr dął jeszcze mocniej. Jego zimne podmuchy wyciskały Gwen łzy z oczu. Spojrzała w dół i zobaczyła, że jej stopy spowija przywiana przez wiatr mgła. Podniosła wzrok i spojrzała przed siebie, na rozległą przestrzeń. Ogrom tego miejsca ją przytłaczał. - Pani, znajdujesz się w najbardziej na zachód wysuniętym punkcie Kręgu – rzekł Srog. – Używamy tego podestu jako punktu obserwacyjnego, kiedy mgły nie są zbyt silne. Roztacza się stąd widok na całą dolną Silesię. Srog odwrócił się i stanął przodem do ściany Kanionu, Gwen również się odwróciła. Wciągnęła gwałtownie powietrze, zdumiona tym, jak imponująca jest dolna Silesia. Ujrzała tysiące ludzi, zajmujących się swoimi sprawami, jedna historia obok drugiej, jak gdyby żaden z nich nie wiedział, co dzieje się ponad lub pod nimi. Zrozumiała, dlaczego to miejsce przetrwało tysiące lat. Było nie do zdobycia. - Moja pani – powiedział Srog. – W imieniu moich ludzi, nim bitwa się rozpocznie, chcielibyśmy poznać twoje zdanie na temat kapitulacji. Gwen odwróciła się i spostrzegła, że twarze wszystkich mężczyzn chmurnieją. - Myślę, że wszyscy zgodzimy się, że to bezprecedensowa sytuacja – powiedział Srog. – Mamy kilka tysięcy dobrych wojowników, przygotowanych, by walczyć na śmierć i życie – lecz staną przeciw milionowi mężczyzn. Nawet najlepsi wojownicy opadają kiedyś z sił. Być może uda się nam ich wstrzymać. Lecz na jak długo? - Może wystarczająco długo, by Thor i pozostali zdążyli wrócić z Mieczem – rzekła Gwen. Pozostali wymienili sceptyczne spojrzenia. - Oczywiście, pani – powiedział Brom. – Wszyscy kochamy Thora jak syna. I wszyscy pokładamy ogromną wiarę w jego męstwo. Lecz nawet z tak ogromnym szacunkiem, jakim go darzymy, wszyscy wiemy, że szanse na ich powrót są nikłe. Jako praktyczni żołnierze, musimy być przygotowani na każdą ewentualność. - Pani, staniemy u twego boku, cokolwiek postanowisz – powiedział Srog. – Ale musimy wiedzieć. Czy planujesz w którymkolwiek momencie poddać miasto Andronicusowi? - To byłoby naiwne – wtrącił się Kendrick. – Wszyscy znamy reputację Andronicusa. Zabija wszystkich. Poddanie się byłoby jednoznaczne z przyzwoleniem na rzeź. Albo, w najlepszym przypadku, ze zgodą, by stać się jego niewolnikami. A on pozbawiony jest skrupułów.

- Jednakże – powiedział Kolk. – Jeśli pozwolimy mu kontrolować to miasto i Zachodnie Królestwo, może zawrze z nami układ. A jeśli nie złożymy broni, i tak możemy skończyć martwi albo jako niewolnicy. Kiedy Gwen przysłuchiwała się tym argumentom, czuła się przytłoczona wagą decyzji, która ją czekała. Nie chciała podjąć błędnej. Choć zdawało się, że cokolwiek zrobi, zrobi źle. W obu przypadkach mogli zginąć ludzie. - Srog – powiedziała, odwracając się ku niemu. – Może to i dwór mego ojca, lecz Silesia to twoje miasto. To twoi ludzie. Żyłeś z nimi i walczyłeś u ich boku całe swoje życie. Najpierw chcę poznać twoją opinię. Co oni myślą. Co sądzą o poddaniu się? Srog spojrzał w dół z powagą i potarł brodę. - Silesianie to bardzo ciepli i przyjaźni ludzie. Lecz są zarazem niezwykle dumni. Nigdy się nie poddaliśmy, ani razu w dziejach Kręgu. Oni nie wiedzą, co to znaczy kapitulacja. Westchnął. - Pójdą za tobą, pani, cokolwiek postanowisz. Lecz nie chcieliby, byś się poddawała ze względu na nich. Cenią życie. Lecz wyżej cenią honor. - Kendricku – powiedziała, odwracając się do niego. – A ty jak uważasz? Kendrick ściągnął brwi, spoglądając w Kanion. - To trudna decyzja – powiedział. – Z jednej strony, nieustraszoność to ceniona cnota. Z drugiej jednakże, nie należy być bezkompromisowym władcą, który skazuje podwładnych na śmierć przez swą dumę. Miej w pamięci, co ci rzekłem: być władcą to co innego, niż być wojownikiem. - Co zrobiłby ojciec? – spytała Gwen. Kendrick powoli pokręcił głową. - Ojciec był upartym, dumnym człowiekiem. Był bardziej wojownikiem niż królem. Decyzja, którą musisz podjąć, nie jest decyzją dla wojownika. To decyzja dla władcy. Teraz liczy się to, co ty byś zrobiła. Gwendolyn poczuła ciężar jego słów. Odwróciła się od innych, postąpiła naprzód kilka kroków, na sam koniec podestu i utkwiła wzrok w głębi Kanionu. Stała tam przez chwilę, zamyślona. Słowa Kendricka dźwięczały jej w głowie. Miał rację. W pewnym momencie musiała przestać się martwić i zastanawiać, co myśleli inni, co zrobiliby inni. Musiała przestać czuć, jak gdyby nie była wystarczająco kompetentna, by podjąć decyzję. Wróciła myślami do wszystkich lat nauki w Domu Uczonych. Myślała o wszystkich wojnach, o których czytała, wszystkich oblężeniach, z których ją odpytywano. Myślała o historii MacGilów, o historii Kręgu. Przypomniała sobie wszystkie historie kapitulacji, przeciągających się oblężeń. Przypomniała sobie, że czytała o kilku kapitulacjach, które skończyły się dobrze, lecz pamiętała, że znacznie więcej zakończyło się źle. A żaden z tych najeźdźców nie był tak bezwzględny, jak Andronicus.

Gwendolyn przypomniała sobie też o wszystkich królach, o których czytała, którzy z nich odnieśli sukces, a którzy nie. Czuła, że bycie dobrym władcą nie zawsze oznaczało podjęcie najlogiczniejszej decyzji, lecz czasem tej, w której ludzie odnajdą najwięcej męstwa i honoru. Gwen zamknęła oczy, prosząc ojca, by pomógł jej dokonać właściwego wyboru. Wtedy poczuła, że ogarniają ją nagła siła i jasność. Czuła, że nie jest sama: krążyła w niej krew sześciu królów z klanu MacGil. Była MacGilem, jak pozostali. Fakt, że była kobietą, niczego jej nie ujmował. Odwróciła się i spojrzała na pozostałych. W jej oczach błyszczała dzika determinacja. - Być może wszyscy tu zginiemy – powiedziała, a jej głos grzmiał pewnością. – Ale nie poddamy się, nigdy. Nie jesteśmy ludźmi, którzy by się poddali. A to, kim jesteśmy, jest ważniejsze od tego, w jaki sposób zginiemy. Wszyscy patrzyli na nią, a w ich oczach odmalował się nowy szacunek, wręcz podziw. Skinęli z powagą głowami i widziała, że się z nią zgadzają. W ich spojrzeniach dostrzegła także, że w końcu udało im się odnaleźć ich prawdziwego przywódcę.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Thor i pozostali członkowie Legionu szli od wielu godzin wąską ścieżką wychodzącą z dżungli, z Krohnem przy nodze. Droga, którą obrał chłopiec, wyprowadziła ich na pustynne tereny. Thora wprawiła w osłupienie nagła zmiana krajobrazu – ściana dżungli ustąpiła miejsca jałowej ziemi, a nad nimi widniało jedynie czyste niebo, na którym górowało palące słońce. Wyruszyli w drogę nim pierwsze słońce wzeszło na nieboskłon, na prośbę dziadka chłopca, który nie chciał, by spostrzegli ich żołnierze Imperium. Chłopiec był na tyle uprzejmy, by towarzyszyć im całą drogę, mimo tego, że dziadek przestrzegał go przed tym. Chłopiec nalegał jednak, że ich odprowadzi, skieruje w odpowiednią stronę. W końcu po godzinach marszu dotarli na rozstajne drogi, które rozchodziły się w tym miejscu w trzech kierunkach. - Widzicie, dlatego musiałem iść z wami – powiedział chłopiec, kiedy stali na rozdrożu, oddychając ciężko. – Droga rozwidla się po raz czwarty. Za każdym razem wszystko jest bardziej pogmatwane. Nie chciałem, byście zabłądzili. Gdyby tak było, już byście nie żyli. Na tych pustynnych przestrzeniach są potwory, jakich nawet nie jesteście w stanie sobie wyobrazić. Chłopiec westchnął. - Ale teraz, kiedy dotarliśmy do ostatniego rozwidlenia, mogę zawrócić, a wy – wyruszyć w dalszą drogę. Idźcie na prawo, a dotrzecie do Miasta Niewolników. Życzę wam wszystkiego dobrego. Wszyscy zbliżyli się do chłopca z wdzięcznością. Thor wyciągnął rękę i położył ją na jego ramieniu. - Jesteśmy ci niezwykle wdzięczni za dobroć, którą nam okazałeś – powiedział Thor. –Wczoraj uratowałeś nam życie, choć byliśmy ci obcy, prowadząc nas do chatki swego dziadka. A teraz, po raz kolejny, prowadząc nas ku właściwej drodze. Jak możemy ci się odwdzięczyć za twą pomoc? Chłopiec wzruszył ramionami z pokorą. - Nie musicie mi się odwdzięczać – odrzekł. – Lubię mieć towarzystwo. Czasem jest tu samotnie. Poza tym nienawidzę Imperium i chciałbym zobaczyć, jak ich pokonujecie i uwalniacie nas od nich. Nienawidzę żyć w ukryciu. Chcę być wolny. - Będziemy walczyć, by tak się stało, i nie tylko o to – rzekł Thor. – Lecz z pewnością jest coś, co moglibyśmy dla ciebie zrobić? Cokolwiek? Chłopiec wbił wzrok w ziemię. - Cóż, może moglibyście coś zrobić – powiedział z wahaniem. – Zawsze marzyłem o tym, by wstąpić do Legionu. Wiem, że jestem teraz za młody. I za mały. Ale jeśli przetrwacie to wszystko, jeśli Krąg przetrwa, może jednego dnia odnajdę was i

pozwolicie mi spróbować się zaciągnąć. To wszystko, o co proszę. Wiem, że jestem mały, ale potrafię rzucać włócznią lepiej niż ktokolwiek, kogo znam. Thor uśmiechnął się do chłopca. - Masz wielkie serce – rzekł. – Wcale nie tak dawno temu byłem nie większy niż ty – i mimo tego wstąpiłem do Legionu. Nie widzę powodu, dla którego ty też byś nie mógł. Prawda, bracia? – zapytał Thor, zwracając się do pozostałych. Wszyscy entuzjastycznie pokiwali głowami. - Ma większe serce niż połowa Legionu – powiedział Reece. - Upewnimy się, że będą traktować cię poważnie – powiedział O’Connor. – Przynajmniej tyle możemy zrobić. Chłopiec uśmiechnął się szeroko. - Powiedz, chłopcze – rzekł Thor. – Jak ci na imię? Nie powiedziałeś nam. Chłopiec podniósł wzrok i zmrużył oczy. - Nie posiadam imienia – odpowiedział. – Tu, w Imperium, nie mamy zwyczaju nadawać imion. Wszyscy jesteśmy niewolnikami Andronicusa. Karą za nadanie imienia jest śmierć. Niektórzy z nas sami nadają sobie imiona. Sekretne imiona, które trzymamy dla siebie. Lecz nie wolno nam nikomu ich wyjawiać. - Możesz zdradzić nam swoje – powiedział Thor. – Przysięgamy utrzymać je w tajemnicy. Chłopiec spojrzał na ich twarze, wahając się. Thor dostrzegł strach w jego oczach. W końcu odchrząknął i powiedział: - Ario. Chłopiec szybko wyciągnął rękę, ścisnął przedramię Thora, po czym odwrócił się i ruszył w podskokach po drodze w stronę dżungli. - Pamiętajcie – krzyknął chłopiec. – Nie zbaczajcie ze ścieżki. Miasto pojawia się znienacka. Uważajcie. Po tych słowach chłopiec odwrócił się i puścił się biegiem, i wkrótce znikł na końcu drogi. Thor odwrócił się, spoglądając na pozostałych, i ruszyli w dalszą drogę ścieżką. Mijały kolejne godziny, drugie słońce wzeszło i prażyło niemiłosiernie, kiedy posuwali się w głąb nieużytku. Thor, pozostawiony monotonii swych myśli, zastanawiał się, jak to wszystko się skończy. Widział przed sobą ślady tych, którzy skradli Miecz, odciśnięte głęboko w ziemi. Chłopiec podążał ich tropem całą drogę i Thor zaczynał zyskiwać pewność, że są coraz bliżej. Miał nadzieję, że dotrą do miasta na czas, złapią złodziei przed ich przybyciem, jakoś zdobędą Miecz i wrócą do domu, niespostrzeżeni przez Imperium, nim będzie za późno. Posuwali się dalej, a nogi Thora zaczynały trząść się ze zmęczenia. W końcu minęli zakręt, za którym droga zaczynała opadać. W dole ujrzeli Miasto Niewolników. Siedziało tam, rozciągając się hen daleko, po horyzont. Było to największe miasto, jakie Thor kiedykolwiek widział, niskie i płaskie, ciągnące się przez mile; nie było nawet widać,

gdzie się kończy. Roztaczała się wokół niego ponura, przemysłowa atmosfera, tysiące budynków wznosiły się jeden przy drugim. Między nimi tysiące niewolników pracowały, ściśnięte na ulicach, tłocząc się jak mrówki. Nawet stąd Thor dostrzegał, że są skuci razem łańcuchami i że są wśród nich tysiące nadzorców, biczujących ich. Miasto rozświetlały jasne punkty światła; Thor dostrzegł małe płomienie, które wystrzeliwały z ziemi na terenie całego miasta. Miasto Niewolników zlewało się z piaskami pustyni i Thor ze zdumieniem zauważył, że nie było ogrodzone. - Żadnych bram, żadnych murów – zauważył Thor. - Widać nie boją się, że niewolnicy uciekną – rzekł Reece. - A dokąd mieliby uciec, w tym zapomnianym przez boga miejscu? – spytał Elden. - Nie potrzebują ich – powiedział Conval. – Są skuci razem łańcuchami. Nie mogliby uciec, nawet gdyby próbowali. - Nie wspominając już o żołnierzach – powiedział Conven. – Jest ich tyle, co niewolników. - Poza tym nie potrzebują murów, by się obronić – powiedział O’Connor. – Wszak nikt nie byłby na tyle głupi, by ich atakować. Są tu tysiące żołnierzy Imperium. A dokoła w promieniu mil – pusto. - Dlaczego złodzieje mieliby przynosić Miecz w takie miejsce? – spytał Elden. Thor przyjrzał się uważnie ziemi i zobaczył, że ślady prowadzą w tym kierunku. - To nie ma sensu – dodał Reece. Thor wzruszył ramionami. - Chłopiec powiedział, że mógł to być dla nich przystanek w drodze ku innemu miejscu. Jak jeden mąż ruszyli drogą w kierunku miasta. Każdy z nich czujnie położył dłoń na rękojeści swego miecza. - Rychło nas spostrzegą – powiedział Reece. – Widzicie te kamienie? Powinniśmy się do nich zbliżyć i trzymać się blisko, w cieniu. W przeciwnym razie nas zauważą. - Ale chłopiec mówił, żeby nie zbaczać ze ścieżki – powiedział O’Connor. Reece wzruszył ramionami. - Nie odejdziemy daleko. Poza tym wolę podjąć ryzyko i zmierzyć się z tym, co nas tam czeka, cokolwiek to jest, niż z Imperium. Thor czuł, że wszyscy liczą, iż to on podejmie ostateczną decyzję. Obydwa punkty widzenia były zasadne i niełatwo było mu zdecydować. W końcu skinął głową. - Ścieżka to pewna śmierć – powiedział Thor. – Skała nie. Idźmy w stronę skały. Jak jeden mąż zeszli ze ścieżki, trzymając się blisko ogromnej nagiej skały, tak aby ich nie zauważono. Powoli zbliżali się do miasta. Z odległości stu jardów słyszeli krzyki i jęki niewolników, cierpiących pod silnymi rękami żołnierzy Imperium. Miasto

wypełniały odgłosy strzelających biczów i trzaskających płomieni, które wystrzeliwały w górę w różnych punktach miasta. Kiedy znaleźli się bliżej, Thor spostrzegł metalowe konstrukcje wbudowane w ziemię, z których zwisały jakiegoś rodzaju niewielkie przyrządy; niewolnicy zakuci w grube, żelazne kajdany naprowadzali je na ogromne otwory, uderzając raz za razem w ziemię. Wbijali się głęboko w ziemię, a płomienie strzelały w górę i do konstrukcji. - Co oni robią? – spytał Conval. - Zdaje się, że coś wydobywają – powiedział Elden. - Ale co takiego? Pozostali wzruszyli ramionami, nie znajdując odpowiedzi. Nie zdążyli postąpić kolejnego kroku, gdy nagle O’Connor wrzasnął głośno. Wszyscy zatrzymali się i obejrzeli. Thor spojrzał w dół i zobaczył długą, kościstą rękę jakiegoś stwora, która wyciągała się z piasku i chwyciła łydkę O’Connora. Zacisnęła na niej swoje szpony i szarpała O’Connora, ciągnąc go w dół, w piasek. Thor zareagował pierwszy. Wystąpił naprzód z mieczem i przeciął nadgarstek stwora. Gdzieś spod powierzchni piasku dobiegło ich stłumione skrzeczenie i ręka stwora schowała się pod ziemią. Jednak odcięta dłoń wciąż zaciskała się na łydce O’Connora, który dalej krzyczał. Krohn, warcząc, skoczył naprzód i kąsał ją; ręka puściła, pognała po piasku i również zniknęła pod jego powierzchnią. Chłopcy wymienili zdumione spojrzenia. Nie mieli jednak zbyt wiele czasu, by się nad tym zastanowić, bo nagle dokoła nich dziesiątki rąk stwora zaczęły wyskakiwać nad powierzchnię piasku. Thor w końcu pojął, dlaczego chłopiec kazał im trzymać się ścieżki. Thor odskoczył, kiedy jedna ręka wystrzeliła w górę, chcąc pochwycić go za nogę – uskoczył i roztrzaskał ją butem. Lecz pojawiła się inna i drasnęła go w kostkę. - Uciekajcie! – krzyknął Thor. – Z powrotem na ścieżkę! Pobiegli jak jeden mąż, siekąc mieczami na wszystkie strony i lawirując między szponami. Nogi Thora, nieustannie chwytane i drapane, paliły z bólu. Krohn warczał i skakał, biegnąc i gryząc ręce, które wyłaniały się spod ziemi. Pędzili ile sił w nogach, bardziej skacząc, niż biegnąc. W końcu wypadli na ścieżkę, ledwie kilka kroków przed miastem. Nie zatrzymywali się, próbując wtargnąć do miasta wystarczająco szybko, by ich nie zauważono. Biegli za Thorem przez wąską uliczkę między dwoma budynkami, w której zdawało się być tylko kilku żołnierzy Imperium, ale za to cała masa niewolników. Niewolnicy zaprzestali pracy, odgłos ich dłut osłabł. Odwrócili się i spojrzeli na nich zdumieni. Otworzyli szeroko oczy: najwyraźniej nigdy wcześniej nie widzieli wolnych ludzi na ulicach tego miasta. - Kim jesteście? – spytał jeden z nich.

Thor odwrócił się i zobaczył ogromnego mężczyznę o brudnej twarzy, opierającego się na swoim kilofie i przyglądającego się im. Dokoła zebrały się dziesiątki innych niewolników. - Przybyliśmy z Kręgu – powiedział Thor. – Wyruszyliśmy na wyprawę, by odzyskać coś, co zostało nam skradzione. Szukamy grupy mężczyzn, którzy nieśli miecz. Powiedziano nam, że przybyli do tego miasta. Widzieliście ich? Ogromny niewolnik pokręcił głową. - Popełniliście ogromny błąd, przychodząc tutaj – powiedział tubalnym głosem. Otaczał ich coraz gęstszy tłum. Mężczyzna dodał: – Nie wyjdziecie stąd żywi. Nikt nie wychodzi stąd żywy. Oddziały Imperium są wszędzie. Ucieczka jest niemożliwa. - Uwolnijcie nas! – wrzasnął inny niewolnik. - Tak, uwolnijcie nas! – krzyknął jeszcze inny, rozpaczliwym ruchem unosząc kajdany. – Albo powiadomimy straże o waszej obecności. Thor dobył miecza, podobnie jak pozostali. - Nie zrobicie tego – ostrzegł ich Reece. - Uwolnimy was, jeśli powiecie nam, dokąd udali się mężczyźni z mieczem – powiedział Thor. - Nie boimy się was – powiedział ogromny niewolnik, występując naprzód, patrząc na nich złowrogo. – Wiecie, co tu wydobywamy? Ogień! - Ogień? – spytał Thor, zbity z pantałyku. Niewolnik zamachnął się kilofem i raz po raz zaczął uderzać ziemię. Po kilku sekundach w górę wystrzelił ogień i ogromna metalowa konstrukcja rozjarzyła się na pomarańczowo, pochłaniając płomienie. - To są kopalnie ognia – powiedział inny niewolnik, butnie występując naprzód. – Jedno z najgorszych miejsc, w jakie można zostać zesłanym w Imperium. Wy i wasze miecze nie możecie nam zrobić nic, czego już nam nie zrobiono. Zatem uwolnijcie nas teraz. To wasza ostatnia szansa. Jeśli tego nie zrobicie, zawołamy straże! Thor stał w milczeniu, wahając się. - Nie rób tego – powiedział Elden. - Jeśli ich uwolnisz – powiedział Reece. – Powstanie zamieszanie, które nas zdradzi. - Uwolnijcie nas! – krzyczeli niewolnicy coraz głośniej. Thor i pozostali rozejrzeli się nerwowo dokoła i spostrzegli, że kilku strażników w oddali odwraca głowy w ich stronę. - STRAŻE! – zawołał jeden z niewolników. - STRAŻE! – zawtórowali mu inni. - Uciekajcie! – powiedział Thor, chcąc uniknąć starcia. – Tędy! Ruszyli wzdłuż uliczki, posuwając się coraz głębiej w Miasto Niewolników. Mijali rzędy niewolników, którzy przerywali pracę i przyglądali im się, kiedy przebiegali obok.

Thor obejrzał się za siebie i ścisnęło go w dołku na widok dziesiątek oddziałów Imperium, które groźnie sunęły w ich kierunku. Rozległ się dźwięk rogu i dołączyło do nich więcej oddziałów, napływając ze wszystkich stron. Żołnierze szybko ich otoczyli, szarżując z każdej strony. Nie mieli dokąd uciec. - Tutaj! – usłyszeli głos. Thor odwrócił się i ujrzał niewolnicę przykutą łańcuchem do pala, żywo gestykulującą w ich kierunku. Miała długie, splątane czarne włosy, ładną twarz przybrudzoną pyłem i rozpaczliwe, błyszczące czarne oczy. Uniosła ogromną metalową klapę w ziemi i gestami przywoływała ich do siebie. - Do środka, szybko! – krzyknęła. – Ukryję was! Thor spojrzał na pozostałych, którzy patrzyli sceptycznie; lecz gdy się odwrócili i zobaczyli zbliżające się groźnie straże zrozumieli, że tak naprawdę nie mieli zbyt wielkiego wyboru. Thor nie chciał wdawać się w walkę z tysiącami żołnierzy Imperium, a już z pewnością nie tutaj, na tej wąskiej przestrzeni, w miejscu, którego nie znał. Musiał jej zaufać. Thor skinął głową i wszyscy odwrócili się i ruszyli w stronę otworu, rzucając się głowami naprzód, włącznie z Krohnem. Thor dał nura w płytki otwór w ziemi, inni rzucili się na niego, ściskając się do granic możliwości, a dziewczyna zamknęła nad nimi pokrywę. Zapanowała ciemność. Krohn wtulał się w Thora. Trudno było im oddychać. Serce Thora biło jak oszalałe, zastanawiał się, czy dziewczyna ich podeszła, czy to wszystko było pułapką. Zachodził w głowę, czy ukrycie się tutaj i zaufanie jej nie było głupotą. Usłyszeli nad sobą jakiś stłumiony hałas i odgłos kroków dziewczyny, która stanęła na metalowej pokrywie, a po chwili tupot butów dziesiątek żołnierzy przebiegających obok. Po kilku sekundach nad ziemią zapanowała cisza i dziewczyna uniosła klapę. Metalowa klapa otworzyła się powoli i do środka wlało się jaskrawe światło. Thor zobaczył twarz dziewczyny, która szybkimi gestami nakazywała im, by wyszli. Wdrapali się wszyscy na zewnątrz, a dziewczyna poprowadziła ich w cień muru, stając obok nich. Na jej nadgarstkach brzęczały ciężkie, żelazne kajdany. - Uwolnijcie mnie – powiedziała, patrząc na nich dziko, rozpaczliwie. – Rozetnijcie moje kajdany! Thor uważnie się jej przyjrzał; była wysoka, szeroka i koścista, niemal tak wysoka jak Elden, o pospolitych rysach twarzy i wielkich, czarnych oczach. Była pokryta pyłem i otaczała ją aura dzikości, szału oraz niezłomność, którą Thor rzadko widywał u dziewczyn. Było w niej też coś podejrzanego, przebiegłego i Thor miał wrażenie, że niezupełnie mogą jej ufać. Zdawało się, że wiele w życiu przeszła. - Niby dlaczego mielibyśmy cię uwolnić? – spytał Elden stanowczo, stając blisko niewolnicy.

Zwróciła na niego wzrok i przyjrzała się mu bacznie, podczas gdy on przyglądał się jej. - Wyprowadzę was stąd! – powiedziała. – Nikt nie zna tego miasta równie dobrze, co ja. Jeśli ze mną nie pójdziecie, z pewnością was złapią i uwiężą. Ale ja znam wyjście. Nie mamy wiele czasu. Chcecie mi zaufać? Thor pokręcił głową. - Doceniamy twoją propozycję, lecz nie przybyliśmy do tego miasta, by z niego uciekać – rzekł. – Przybyliśmy, by znaleźć miecz i grupę mężczyzn, którzy go nieśli. - Wiem, dokąd poszli – powiedziała. Wszyscy spojrzeli na nią szeroko otwartymi oczyma. - A niby skąd to wiesz? – spytał Conval. - Bo to złodzieje – powiedziała. – Jak ja. Złodzieje zawsze wiedzą, jakimi drogami chadzają inni złodzieje. Chłopcy spojrzeli na nią, zaskoczeni jej bezpośredniością. - Naprowadzę was na ich ślad – dodała. – Prowadzi za miasto. Nie ma ich tutaj. Elden zmrużył oczy, patrząc na nią nieufnie. - Może po prostu wyjaw nam, którędy iść i ruszymy w drogę – powiedział Elden. Thor dostrzegł w wyrazie jego twarzy coś, czego nie widział nigdy wcześniej; było to coś więcej niż tyko zwykła ciekawość. Wydawał się zainteresowany tą dziewczyną. Pokręciła głową. - Na to się nie zgodzę – powiedziała. – Albo idę z wami, albo nie idziecie wcale. - Dlaczego chcesz iść z nami? – spytał. - Ja również chcę opuścić to miejsce – rzekła. – I teraz mam po temu okazję. - Ale jak możemy ci zaufać? Złodziejce? – wtrącił się Reece. - Nie możecie – odrzekła. – Ale komuś musicie. A teraz uwolnijcie mnie! – zażądała, zerkając na obie strony uliczki. Po jednej z nich właśnie przebiegł strażnik. – Albo z chęcią popatrzę, jak tu giniecie! Elden patrzył na nią długo i przenikliwie. - Uwolnijmy ją – powiedział Elden. - Mamy powierzyć nasze życie w ręce tej niewolnicy? – krzyknął O’Connor. – Tej złodziejki? Może zaprowadzić nas w pułapkę. - Może nie mieć pojęcia, gdzie jest Miecz – dodał Conval. - Co innego nam pozostaje? – zapytał Reece. Wszyscy spojrzeli na Thora. Thor odchrząknął. - Cóż – powiedział Thor. – Już raz ocaliła nam życie. Nie musiała tego robić. Musimy odnaleźć Miecz, a ona twierdzi, że wie, gdzie go znajdziemy. To lepsze niż to, co mamy teraz, czyli nic. Złodziejka czy nie, niewolnica czy nie, zawierzmy jej. - Jeśli bezpiecznie nas stąd wyprowadzisz i naprowadzisz na ślad złodziei – powiedział Thor. – Przysięgam cię chronić. Jeśli nas zdradzisz, przysięgam cię zabić.

- Nie potrzebuję waszej ochrony – prychnęła wyzywająco, drwiąco się uśmiechając. – A teraz przestańcie gadać i rozetnijcie łańcuch! Elden postąpił naprzód, uniósł miecz i opuścił go jednym, płynnym ruchem. Łańcuch ustąpił z głośnym zgrzytem. - Za mną! – powiedziała. Nie marnując ani chwili, puściła się biegiem, lawirując wąskimi uliczkami miasta. Thor i reszta nie ociągali się; deptali jej po piętach na każdym zakręcie, zapuszczając się coraz głębiej w Miasto Niewolników. Grupa niewolników skuta razem łańcuchami odwróciła się, wyciągnęła ręce i krzyczała za nimi, kiedy przebiegali obok, próbując ich chwycić, zatrzymać. Jednak biegli zbyt szybko. Dziewczyna radziła sobie niewiarygodnie, była jak chodząca mapa. Znała każdy skrawek miasta i tak gwałtownie skręcała przez wąskie przejścia, że Thorowi ledwo mieściło się to w głowie. Cała szóstka trzymała się blisko, Krohn biegł przy nodze Thora. Lawirując próbowali wydostać się z miasta, zmierzając prosto ku jego drugiemu końcowi. Było gorąco i biegnąc wzniecali tumany kurzu, a ulice, wypełnione odgłosami biczów i zgrzytem maszyn zaczynały wypełniać się czymś innym: głosami niewolników, którzy podnosili się, patrzyli w ich stronę i krzyczeli za nimi. Nagle jeden z nadzorców wyłonił się z tłumu z biczem i mocno smagnął dziewczynę po plecach. Krzyknęła z bólu i zatoczyła się, padając na twarz. - Wracaj do pracy, niewolnico! – wrzasnął nadzorca. Elden, poczerwieniały ze złości, nawet nie zwolnił. W biegu uniósł miecz i zamachnął się na nadzorcę. Ten odwrócił się i kątem oka dostrzegł zbliżającego się Eldena. Otworzył oczy szeroko ze strachu, lecz nie zdążył już zareagować. Elden odciął jego głowę i biegł dalej, nawet nie zwalniając. Wyciągnął rękę, schwycił dziewczynę pod ramię i pociągnął ją do góry, pomagając jej stanąć na nogi. Biegli dalej przed siebie. Thor odwrócił się i zobaczył, że kolejne dziesiątki żołnierzy dołączają do pogoni. Spojrzał przed siebie, ujrzał obrzeża miasta i rozległą, otwartą przestrzeń, puste pole. Wystawią się na atak, kiedy się tam znajdą – zwłaszcza biorąc pod uwagę tę ogromną grupę żołnierzy, którzy deptali im po piętach. Thor dogonił dziewczynę, próbując złapać oddech. - Prowadzisz nas za miasto, na otwartą przestrzeń! – krzyknął Thor. – Będziemy narażeni na atak! Jak ich zgubimy na pustych polach? - Te pola nie są puste – powiedziała, z trudem łapiąc powietrze. – Zaufaj mi. Biegli jak jeden mąż i wypadli na otwarte pola; Thor nie rozumiał, co miała na myśli, ale wiedział, że nie mają wyboru: musieli jej zaufać. Wypadli za nią na otwartą przestrzeń. Thor zastanawiał się, jakiego asa ma w rękawie, gdy niespodziewanie tuż obok niego ogromny płomień buchnął w górę z ziemi, przypalając mu rękaw. Thor odskoczył, ledwie unikając ognia i biegł dalej.

- Co to było? – wrzasnął. - Pola ognia! – odkrzyknęła. – Spójrz za siebie. Widzisz żołnierzy Imperium? Thor odwrócił się i zobaczył, że dziesiątki żołnierzy Imperium zatrzymały się na obrzeżach miasta, wahając się, niepewni, czy powinni ruszyć za nimi. - Nie są na tyle szaleni, by biec tu za nami! – krzyknęła. Nim zdążyła dokończyć zdanie, kolejny ogromny płomień wystrzelił w górę obok O’Connora, który krzyknął, kiedy ogień oparzył jego ramię. Przygasił płomień szybko drugą ręką. - Gdzie ty nas wyprowadziłaś? – krzyknął do niej. - To nasza jedyna szansa na wolność! – odkrzyknęła. – I tędy szli złodzieje! Thor spojrzał za siebie i zobaczył, że garść wojowników odłącza się od grupy i rusza za nimi. Zobaczył, jak jeden z nich wbiega w ogromną kulę ognia i z krzykiem pada martwy na ziemię. Im dalej się posuwali, tym częściej płomienie strzelały w górę; Thor biegł zygzakiem, modląc się, by udało im się pokonać to płomienne pole minowe. Wokół niego jego bracia postępowali podobnie, Krohn również, skomląc i warcząc, i kłapiąc na ogniste kule. Jeden z płomieni oparzył go w nogę. Zaskomlał i podskoczył, lecz nie zatrzymał się. - Kiedy to się kończy? – krzyknął Thor do dziewczyny. Thor usłyszał krzyk i patrzył, jak kolejnego żołnierza Imperium zajmuje ogień i ten z krzykiem kona. - Tam! – krzyknęła dziewczyna, wskazując palcem. – Widzisz, tam w oddali? Thor spojrzał i dostrzegł niewyraźny zarys rwącej rzeki przed nimi. - To nasza droga ucieczki! – krzyknęła. – Jeśli tam dotrzemy! - Droga ucieczki? – spytał Thor niedowierzająco. Ten plan był bardziej szalony, niż przypuszczał: wody rzeki były spienione, rwące. Rzeka zdała mu się równie niebezpieczna, co ogniste pole minowe. Nie mieli jednak wyboru. Dziewczyna przyspieszyła, i pozostali również zwiększyli tempo. Thor modlił się z całych sił, by żadna ognista kula nie stanęła mu na drodze, nim dotrze do wody. Starał się biec tak szybko i zwinnie, jak tylko potrafił. Twarz Thora była czarna od sadzy. Zbliżyli się do rzeki, byli już niecałe dziesięć stóp od niej. Dźwięk jej rozbryzgującej się wody ogłuszał – i wtedy nagle w górę wystrzeliła przed nim kula ognia. Nie zdążył zwolnić. Thor zakrył twarz rękoma, i całe jego ciało znalazło się w ogniu. Krzyknął, gdy zaczęły trawić go płomienie. Biegł ile sił w nogach i skoczył, płonąc, w rwący nurt rzeki.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Pan Kultin kroczył pewnym krokiem przez kamienne korytarze Królewskiego Dworu. Za nim podążały dziesiątki jego żołnierzy. Nie mógł się doczekać, by zdradzić Garetha, podrzynając mu gardło i samemu zasiąść na tronie. Kultin czekał cierpliwie nazbyt długo, znosząc Garetha tylko dlatego, że płaca była dobra, Tarcza podniesiona i przez chwilę zdawało się, że Gareth będzie rządził po wsze czasy. Lecz gdy Andronicus przekroczył Krąg, Kultin wiedział, że dni Garetha są policzone i że nadszedł właściwy czas. Początkowo Kultin zamierzał jedynie opuścić Garetha; lecz później, gdy zobaczył, jak słabym i żałosnym jest królem, Gareth wzbudził w nim odrazę. Sam byłby lepszym królem i właśnie tego potrzebował teraz Królewski Dwór. Nie Garetha, nie jego siostry, nie kolejnego MacGila – a właśnie jego, pana Kultina, prawdziwego mężczyzny, najemnika, który będzie w stanie przejąć tron siłą. Przez wieki właśnie tak rodzili się władcy i Kultin czuł, że czas ożywić stare zwyczaje. Wszak kto bardziej zasługuje na bycie królem niż ten, który objął tron nie z mocy prawa, lecz siłą? Kultin przyspieszył kroku, nie mogąc się doczekać wyraz twarzy Garetha, gdy wparuje do komnaty tej małej gnidy i przeciwstawi się jego rozkazom, gdy zrzuci go z tronu i natychmiast zabije. Być może pozwoli Garethowi błagać przez chwilę. Ale nie zważając na to, co powie, ostatecznie i tak zrobi to, czego chcieli wszyscy w Królewskim Dworze: zabije króla. Kultin wziął głęboki oddech, rozkoszując się już władzą, którą zdobędzie. Będzie królem. On. Królem. A później odmieni Królewski Dwór. Zgromadzi wszystkich żołnierzy, którzy będą zachwyceni, mając za przywódcę prawdziwego wojownika, zagrodzi bramy Królewskiego Dworu i ustawi linię prawdziwej obrony przed Andronicusem. Wyprze go z Kręgu, po czym to on, Kultin, zostanie najwyższym władcą Kręgu. Kultin otworzył z hukiem wysokie, łukowate drzwi prowadzące do prywatnej komnaty Garetha, spodziewając się, że ujrzy go siedzącego na tronie, jak zawsze. Był ożywiony, nie mógł się doczekać, by zobaczyć jego pełne zaskoczenia i przerażenia spojrzenie. Jednak gdy wszedł do komnaty, od razu zauważył, że coś jest nie tak. To niemożliwe. Komnata była pusta. Niemożliwe. Kultin zamknął wszystkie wyjścia, by Gareth nie uciekł. Nie mógł tak po prostu wyparować. Nie rozumiał też, skąd Gareth wiedział, że nadchodzi. Kultin przetrząsnął całą komnatę i wtedy to spostrzegł: kominek. Pośrodku paleniska znajdowała się klapa – otwarta. Kultin odchylił się w tył, cały czerwony na twarzy. Gareth uciekł. Znalazł tylne wyjście z zamku. Przewidział, że nadejdzie. Przechytrzył go.

Poirytowany Kultin krzyknął, wiedząc, że Gareth jest już daleko stąd, że już go nie dosięgnie. Odwracając się w stronę okna, poczuł, że jego marzenia legły w gruzach. Jednak kiedy spoglądał przez otwarte okno, spostrzegł coś, co zmartwiło go dalece bardziej. Spojrzał po raz drugi, nie dowierzając za pierwszym razem własnym oczom. Przyjrzał się jednak uważniej i serce mu zamarło, gdy zobaczył, że to prawda. Po raz pierwszy w życiu poczuł strach. Prawdziwy strach. W dole rozległ się głośny krzyk i armia Andronicusa wpadła nagle przez bramy Królewskiego Dworu, zarzynając każdego w zasięgu wzroku. Tysiące żołnierzy wlewały się do miasta, jak gdyby ustąpiła zapora na rzece i miasto zalała bezkresna fala zniszczenia. Za nimi, na linii horyzontu kłębił się milion mężczyzn, pokrywających ziemię jak mrówki. Nim Kultin zdążył pojąć, co się dzieje, nim zdążył się odwrócić, by wydać rozkazy swym ludziom czy dobyć miecza, jeden z żołnierzy nagle spojrzał w górę, wycelował w okno i cisnął włócznią. Broń przecięła powietrze i zatopiła się w gardle Kultina, wchodząc jedną stroną i wychodząc drugą. Kultin stał z szeroko otwartymi oczyma, trzymając się za gardło i brocząc krwią, która przeciekała mu przez dłonie. Nagle przewrócił się i wypadł przez okno. Spadał, obracając się kilka razy w powietrzu, a w ostatnich chwilach swego życia zastanawiał się, jakim sposobem Garethowi udało się uciec.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Erec popędził przez bramy Savarii z Alistair trzymającą się go kurczowo na grzbiecie Warkfina. Książę, Brandt i kilku innych rycerzy mknęło u jego boku. Nie zatrzymali się ani razu, odkąd te stwory pojawiły się na polu bitwy i kiedy Erec obejrzał się za siebie, zobaczył, że wciąż deptały im po piętach, pieszo pokonując drogę niemal równie szybko, co oni pędząc na swych wierzchowcach. - ZADĄĆ W ROGI! – krzyknął książę. – ZAMKNĄĆ BRAMY! Jak tylko znaleźli się wewnątrz murów, opadły za nimi żelazne kolce, uderzając w ziemię z przenikliwym hukiem. W mieście wybuchła panika, jeden róg rozbrzmiewał za drugim, a mieszkańcy biegali po ulicach miasta, spiesząc do swych domów, ryglując drzwi i okiennice. Zewsząd zaczęli napływać żołnierze, ustawiając się na swoich pozycjach wzdłuż murów, przy balustradach, za głównymi bramami miasta. Książę wykrzykiwał na wszystkie strony rozkazy swoim żołnierzom. Erec przemierzył z Alistair dziedziniec, kierując się do pałacu księcia i zatrzymał się tylko na chwilę, by pomóc jej zsiąść z konia. Spojrzał na nią w dół z powagą, trzymając w swojej dłoni jej dłoń. - Ocaliłaś mi życie – powiedział. – Teraz ja ocalę twoje. Błagam cię: zostań za wrotami zamku, póki ten konflikt nie dobiegnie końca. Jeśli nie zwyciężymy, służący księcia pokażą ci sekretny tunel, którym będziesz mogła uciec. Proszę, posłuchaj mnie. Te stwory to dzikusy. Z tymi słowami Erec odwrócił się, ponaglił konia kopniakiem i pogalopował przez plac. Dołączył do Brandta, który zamierzał pomóc siłom księcia przy bramach miasta. Dziesiątki żołnierzy siedziały w szeregach na koniach, w gotowości, zwróceni w stronę żelaznych kolców i starożytnych, zamkniętych dębowych bram. Erec spojrzał w górę i zobaczył setki żołnierzy zajmujących miejsca za balustradami dokoła miasta. Lecz setka tych stworów przypuszczała teraz szarżę na miasto i wiedział, że nie będzie łatwo odeprzeć ten atak. - Sądzisz, że te bramy długo wytrzymają? – spytał Brandt. Erec wzruszył ramionami, przyglądając się starożytnemu drewnu. Gdyby to był zwykły przeciwnik, człowiek, mógłby z łatwością dać odpowiedź. Jednak w przypadku tych stworów nic nie było przesądzone. - Te bramy przetrwały próbę czasu – rzekł z dumą książę. Nim zdążył dokończyć zdanie, ze zdumieniem usłyszeli dudnienie, jakby szarżujące słonie, a potem trzask pękającego drewna: Erec nie wierzył w to, co widział; ogromne dębowe bramy ustępowały – grube na pięć stóp, wysokie na trzydzieści – zostały wyrwane z zawiasów. Teraz między nimi a stworami została jedynie żelazna brama zakończona kolcami.

Stworzenia uniosły drewniane wrota, jak gdyby te były zabawkami i cisnęły nimi o ziemię. I przeniosły wzrok na żelazne kraty. Setki z nich podeszły do metalu, przysuwając do niego swoje wykrzywione w ohydnych grymasach twarze, wciskając szpony przez kraty, które powoli zaczynały się wyginać. - Cóż takiego mówiłeś? – spytał Brandt księcia, który poczerwieniał na twarzy i stał z ustami otwartymi ze zdumienia. - ŁUCZNICY! – krzyknął książę. Erec nie czekał na rozkaz. Zdążył już wypuścić trzy strzały, nim książę krzyknął. Trafił trzy stworzenia prosto w głowy, kiedy te chwytały za kraty. Wszystkie padły. Dokoła Ereca wszyscy, dziesiątki ludzi księcia, oddawali strzały. Pierwszy rząd stworów padł, lecz szybko zastąpiły je kolejne dziesiątki. Wyglądało na to, że cała armia tych stworzeń przywędrowała z drugiej strony Kanionu, jak gdyby przez te wszystkie lata czekały jedynie, by siać zniszczenie w Kręgu, gdy tylko Tarcza opadnie. Metalowa brama wyginała się coraz mocniej i Erec pojął, że ich strzały nie powstrzymają stworów zbyt długo. - SMOŁA! – krzyknął książę. Wysoko za balustradami dziesiątki żołnierzy powoli przewróciły kotły z gorącą smołą. Gdy wylewali ją wzdłuż murów miasta, krzyki oblewanych palącym płynem stworzeń nasiliły się. Dziesiątki z nich zginęły od razu. Ciała stworów piętrzyły się przed wejściem. Erec widział jednak za nimi kolejne setki, wciąż napierające. Wiedział, że to tylko kwestia czasu, nim brama ustąpi, nim skończą im się strzały i smoła. Wiedział, że potrzebują innej strategii i to szybko, nim stwory rozniosą bramę na strzępy. - Czy jest jakieś tylne wyjście z miasta? – spytał Erec. Książę spojrzał na niego, zbity z pantałyku. - Jeśli uda mi się zakraść od tyłu i je zaskoczyć – powiedział Erec. – Stworzę drugi front i odciągnę ich uwagę od bram. To jedyne wyjście. Musimy podzielić ich armię. Jeśli wszystkie będą atakować bramę naraz, wkrótce ją rozniosą. Książę pokiwał głową ze zrozumieniem. - Odważny z ciebie wojownik – rzekł. – Miń plac i obierz trzecią bramę na prawo. Tuż za nią znajdziesz małe, łukowate drzwiczki bez uchwytu, skryte przy kamieniu. To te. Niech bogowie mają cię w swojej opiece. Erec odwrócił się i pogalopował przez miasto, podążając za wskazówkami księcia. Usłyszał, że ktoś podąża za nim, a gdy się odwrócił, zobaczył Brandta, który doganiał go z uśmiechem na twarzy. - Sądziłeś, że pozwolę, by ominęła mnie cała zabawa? – zapytał Brandt. Erec szykował się, by w pojedynkę stawić czoła armii, ale uradowała go myśl, że będzie miał u boku swojego starego przyjaciela.

Zanurkowali pod kamiennym łukiem i podążyli za wskazówkami księcia, aż natrafili na ukryte drzwi. Skryte za kamienną fasadą drzwi trudno było dostrzec; kiedy zsiedli z koni, Erec odchylił się i kopnął je kilka razy, aż w końcu ustąpiły. Ponownie wskoczył na konia i schylił się, kiedy przejeżdżał pod łukiem. Brandt podążył za nim i zamknął za nimi starannie drzwi. Przejechali przez długi tunel i wyłonili się za murami miasta; zaczekali, aż znajdą się w bezpiecznej odległości, po czym objechali miasto szerokim kołem, by zasadzić się na stwory od tyłu. Zatoczyli w końcu koło i zbliżyli się do stojących na tyle stworzeń. Przypuścili na nie szarżę, zbliżając się, gdy te były skupione przy bramie. Żelazo się wyginało – Erec i Brandt zjawili się w samą porę. Erec uniósł swój miecz i wydał z siebie dziki okrzyk bitewny, chcąc odwrócić ich uwagę od bramy. Brandt przyłączył się do niego. Podziałało. Połowa armii stworzeń odwróciła się i przypuściła atak na nich. Kowenie były ohydnymi istotami, tak wysokimi, że równały się z nimi wzrostem, gdy siedzieli na końskich grzbietach, o mięśniach naprężonych pod błyszczącą, żółtą skórą. Ich palce zwężały się w długie, żółte szpony, i każdy stwór miał dwie głowy i ręce długie na osiem stóp. Nie nosiły broni: nie potrzebowały jej. Kowenie ryknęły, a ich wrzaski były jeszcze głośniejsze niż Ereca. Lecz Erec się nie bał. Całe życie szkolił się dla chwil takich, jak ta; wiedział, że stał po stronie prawdy i męstwa. Nigdy jeszcze nie czuł się bardziej żywy niż teraz. Erec uniósł wysoko miecz i kiedy pierwsza bestia przyskoczyła do niego, wyciągając szpony, by wydłubać mu oczy, ten zrobił unik, zamachnął się mocno i przeciął tors stworzenia wpół. Erec szarżował dalej, zanurzając ostrze miecza w sercu kolejnego stwora. Drugą ręką uniósł długi kiścień zakończony kolcami, zakręcił nim nad głową i zdjął trzy głowy naraz. Erec poczuł piekący ból w boku, gdy jeden ze stworów rzucił się na niego, powalając go z konia na ziemię. Stwór podniósł wysoko ręce, przygotowując się, by opuścić swoje szpony na twarz Ereca – a wtedy Warkfin zarżał, wsparł się na przednich nogach i kopnął stwora w klatkę, miażdżąc mu żebra i posyłając go martwego w powietrze. Erec przeturlał się na bok i pięść kolejnego stworzenia śmignęła obok niego, omijając go o włos; przyskoczył i stanął na nogi, chwycił swój miecz i uderzył, zabijając stwora. Te stwory były jednak zbyt szybkie i było ich zbyt wiele. Erec poczuł, że coś kopnęło go mocno z tyłu i poleciał na ziemię głową naprzód. Erec odwrócił się i zobaczył, jak stwór wyciąga szpony i gotuje się, by opuścić je i zatopić w jego gardle. Nie zdążył już zareagować. Przygotował się na śmierć.

Kiedy tak leżał, oczekując śmiertelnego ciosu, pierś stwora przeszyła włócznia. Nagle pojawił się Brandt, dźgając bestię w powietrzu nim ta zdołała wyrządzić krzywdę Erecowi. Erec skoczył na nogi, jak zawsze wdzięczny przyjacielowi; spostrzegł stwora przymierzającego się do skoku na Brandta. Erec chwycił swój kiścień, zakręcił nim i uderzył kolczastą kulą w głowę stwora, nim ten zdołał powalić Brandta. Kolejne stworzenie skoczyło i zrzuciło Brandta z konia, który spadł na ziemię obok Ereca. Erec obrócił się i dźgnął stwora w szyję. Brandt i Erec stanęli plecami do siebie, z mieczami w dłoniach, parując silne ciosy bestii, które ich otoczyły. Grupa bestii gęstniała z chwili na chwilę. Stwory miały nad nimi znaczącą przewagę liczebną. Erec czuł, że jego ręce zaczynają się męczyć. Jakieś stworzenie przyskoczyło od tyłu i wyrwało mu kiścień z rąk. Nim zdążył się odwrócić, inny stwór kopnął go w plecy, między łopatki, wytrącając miecz z dłoni. Trzecie stworzenie kopnęło go mocno w tył kolan, posyłając na ziemię. Erec leżał na ziemi, i gdy podniósł wzrok, ujrzał, jak jeden ze stworów kopie jego przyjaciela Brandta w klatkę i ten również upada, nieprzytomny, obok niego. Spojrzał w górę i zobaczył, że jest otoczony. Leżąc tam, sam, bezbronny, mógł tylko bezradnie się przyglądać, jak wszystkie stwory zgodnie przygotowywały się, by go wykończyć. Erec wiedział, że w końcu nadeszła chwila jego śmierci.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Selese chodziła tam i z powrotem po swojej chatce, machinalnie przebierając palcami w ziołach, wyglądając przez okno na swoją wioseczkę. W jej głowie kołatała się tylko jedna myśl: Reece. Odkąd opuścił jej wioskę, nie była w stanie myśleć o niczym innym. Jego imię rozbrzmiewało jej w głowie niczym mantra. Reece. Reece. Syn króla. Ten, którego odtrąciła. Ten, którego ocaliła. Jakże głupia była, odnosząc się do niego z takim dystansem, odsyłając go ot tak, po prostu. Nie dlatego, że był synem króla. Ale dlatego, że – wbrew temu, co mu powiedziała – ona również go kochała. Zaskoczona jego zalotami, swoimi uczuciami do niego, Selese odegrała niezłe przedstawienie, zachowała się, jak gdyby myślała, że zwariował – że postępuje irracjonalnie – tak szybko wyznając jej miłość. Lecz w głębi serca odwzajemniała jego uczucia – być może kochała go nawet bardziej niż on ją. W jego osobowości, jego pasji i szczerości było coś, co przyciągało ją jak magnes. Nie była w stanie tego ubrać w słowa. Była zbyt przestraszona, by to przyznać. Przestraszona, że uzna ją za szaloną. Była tak głupia, tak niedojrzała, wzbraniała się niepotrzebnie. Nie miała odwagi, by być tak szczerą, jak on. Bo też się bała. Bała się, że to prawda – i bała się, że zniknie równie szybko, jak się pojawiło. Teraz, kiedy go tu nie było, dni mijały, a Selese dręczyło uporczywe uczucie w sercu, które wisiało nad nią jak chmura burzowa i które było prawdziwe, była tego pewna. Wiedziała o tym, bo bolał ją brzuch, kłuło w piersi, bo nie potrafiła przestać o nim myśleć, widzieć jego twarzy, słyszeć jego głosu w każdej chwili dnia i nocy, gdy nie spała. Wiedziała, że jej miłość do niego jest bardziej prawdziwa niż wszystko, co kiedykolwiek czuła. Selese nie zmrużyła oka od dwóch nocy, zadręczając się myślami, jak mogłaby postąpić inaczej. I wszystko naprawić. Stała tam, patrząc przez okno, przebierając palcami w ziołach, decydując, które z nich zabierze, a które zostawi. Obok niej leżał worek jej spakowanych rzeczy. Była gotowa opuścić to miejsce i nigdy nie wracać. Była zdecydowana odnaleźć Reece’a i rozpocząć z nim życie. Bez względu na to, przez co musiałaby przejść, odnajdzie go. Ofiaruje mu drugą szansę – i sama o nią poprosi. Może – może – modliła się, zgodzi się. Nie dlatego, że chciała opuścić swoją wioskę; kochała swoją wioskę. Nie dlatego, że był synem króla; nie przeszkadzałoby jej nawet gdyby był nędzarzem. Lecz przez to coś w jego oczach, w jego głosie, przez tę więź między nimi. Przez to, jak bardzo ją kochał. Przez to, w jaki sposób do niej mówił.

Kiedy tak stała, przyglądając się promieniom wschodzącego słońca, przygotowywała się psychicznie do pożegnania się z tym miejscem. Zamknęła oczy i pomodliła się do każdego boga, jakiego znała, o to, by go odnalazła i by jej nie odesłał. Z zamkniętymi oczyma starała się utrwalić wygląd swej chatki, układ mikstur, rozmieszczenie ziół. Żywiła nadzieję, że jednego dnia będzie mogła zamieszkać z Reece’em w miejscu takim jak to. Wtedy usłyszała ten odgłos. Był to niezwykły dźwięk, którego nie słyszała od lat, i na początku myślała, że jej wyobraźnia płata jej figle. Wsłuchała się jednak uważniej i wiedziała, że to nie jej wyobraźnia. Był to odgłos owadów, uciekających po spieczonej pustynnej ziemi. Tysiące owadów; miliony. Był to dźwięk szału. Poczuła jego drżenie. Owady nie uciekały w popłochu, chyba że coś było bardzo nie w porządku. Bardzo, bardzo nie w porządku. Odwróciła się i wypadła ze swojej chatki, stanęła na zewnątrz i spojrzała na pustynię. Rzeczywiście, dostrzegła je: rząd owadów, biegnących, jak gdyby uciekały przed jakąś katastrofą. Albo przed armią. Selese, z sercem łomoczącym w piersi, odwróciła się powoli, obawiając się tego, co zobaczy. Spojrzała w przeciwnym kierunku, w stronę, z której owady uciekały i odebrało jej mowę: linia horyzontu poczerniała od ludzi. Wyglądało to tak, jakby cała planeta maszerowała w kierunku jej wioski; wielka siła zniszczenia. Owady były mądre – wiedziały, kiedy czas uciekać. Jej wioska, wciąż pogrążona we śnie, leżała na ich drodze. A Selese była jedyną, która nie spała. Puściła się biegiem przez plac, pokonała kilka stopni i zabiła w dzwon, raz za razem, szarpiąc szorstki sznur z całych sił. Miasto powoli budziło się, ludzie wychodzili z domów, zaspani, patrząc na nią, jakby zwariowała. Wskazała palcem horyzont. - Armia! – krzyknęła. Mieszkańcy w końcu odwrócili się i spojrzeli, a po przerażeniu malującym się na ich twarzach było widać, że też wiedzieli, co zbliża się w ich kierunku. Rozległy się okrzyki przerażenia i coraz więcej ludzi wychodziło z domów. Panika rozlała się po wiosce i wszyscy zaczęli uciekać. Serce Selese zamarło, kiedy zobaczyła, że armia przyspiesza i rusza biegiem w ich kierunku. Jej pierwszym odruchem było odwrócenie się i ucieczka razem z innymi. Najpierw jednak zmusiła się, by zajrzeć do każdego domostwa i upewnić się, że wszyscy się obudzili i wiedzą, co się dzieje. Obudziła kilka rodzin, pomogła dzieciom zebrać ich rzeczy i ocaliła więcej żyć, niż była w stanie zliczyć. W końcu, gdy wszyscy wiedzieli już, że armia się zbliża, sama przygotowała się do ucieczki. Ruszyła w stronę swojej chaty, by zabrać swój worek, ale dotarło do niej, że nie było na to czasu. Jeśli chciała przeżyć, musiała zostawić swoje rzeczy tutaj.

Selese odwróciła się i wybiegła przez bramy wioski, dołączając do wypływających mieszkańców. Ruszyli przez puste piaszczyste tereny, pod promieniami ciemnopomarańczowego słońca, zmierzając gdzieś na północ. Gdzieś w kierunku Silesii. I gdzieś, modliła się, w kierunku Reece’a.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Godfrey siedział zgarbiony nad stołem w podłej karczmie gdzieś w zapomnianym krańcu Silesii. Obok niego siedzieli Akorth i Fulton. Godfrey pociągnął haust piwa i podziwiał moc trunku w tym mieście. Opróżnił swój czwarty kufel spienionego czerwonego napitku, który od razu uderzył mu do głowy. Przytłaczały go kolory tego miejsca: wszystko było tu czerwone, od czerwonego stroju barmana, po stoły i krzesła – nawet jego piwo. Zaczynało mu się kręcić w głowie. Albo od tego, albo od piwa. Lecz nie to zaprzątało myśli Godfreya: kiedy oparł głowę na kontuarze obok swoich ziomków, próbował zapomnieć o swych smutkach, o nieuchronnej wojnie. A przede wszystkim o tym, że nienawidził siebie. Wiedział, że powinien być u boku siostry i brata i wspierać ich razem z innymi, starając się jak najlepiej bronić miasto. Jednak nie mógł się na to zdobyć. Zawsze taki był, od najmłodszych lat: kiedy na drodze pojawiały się trudności, nie był w stanie stawić im czoła. Miast tego krył się w tawernie i topił tam swoje smutki. W Godfreyu nie krążyło po prostu tyle siły, co w innych, choć starał się, jak umiał. Kiedy coś zaczynało go przytłaczać, zamiast odważnie podjąć wyzwanie, jak Kendrick, Reece albo Gwendolyn, obezwładniała go panika i nie był w stanie działać; zamiast stawiać czoła swoim problemom unikał ich w nadziei, że same znikną. Wiele razy, po kilku kolejkach mocnego trunku, był w stanie przekonać siebie, że wszystko będzie w porządku, że nie musi kłopotać się zmartwieniami świata – że może pozostawić je innym. Jednak tym razem Godfrey wyczuwał, że jest inaczej, tym razem wiedział, że wszystko nie będzie w porządku. Był tu, w tym obcym mieście, tej obcej karczmie i wszystko miało się zmienić na zawsze. Jego dawne ulubione miejsca, Królewski Dwór, dobrze znane stare uliczki, stara okolica, stare karczmy – wszystko, co znał, zostanie zmiecione z powierzchni ziemi. Wkrótce nic już nie będzie takie samo; wkrótce śmierć przyjdzie i po nich, tutaj. Tarcza opadła. Nadal to do niego nie docierało. To zawsze napawało wszystkich największym strachem, od kiedy był dzieckiem, a teraz stało się prawdą. Godfrey wiedział, że szczególnie w takiej chwili nie powinien pić, że powinien się wyprostować, być mężczyzną, pospieszyć do siostry, brata i reszty i stawić czoła niebezpieczeństwu nadciągającemu ku bramom. Wiedział, że powinien być lepszym mężczyzną, niż był. I wiedział, że przyrzekł siostrze, że nie będzie już pił. Gardził sobą. Jednak choć chciał być inny, paraliżowały go strach i niemoc. Po prostu nie potrafił się zmusić, by wstać, wyjść i zrobić, co należało. Nie był wyćwiczonym wojownikiem, jak jego bracia. Nie przykładał się do lekcji w dzieciństwie, nigdy nie słuchał się ojca. Tak naprawdę w niczym się nie wyróżniał, poza tym, że wiedział, które karczmy wybierać i w którym złym towarzystwie się obracać.

Kiedy siedział tak, przybity, czuł, że zmarnował swoje życie. Rozpaczliwie pragnął to zmienić, lecz nie wiedział jak. I nie mógł się oprzeć wrażeniu, że już na to za późno. W końcu co on, jeden człowiek, może zrobić, by powstrzymać taką armię jak ta Andronicusa? I on, ledwie przeszkolony wojownik, nic więcej. Wszystko wydawało się takie beznadziejne. Jeśli i tak ma zginąć, może przynajmniej zginąć w dobrym nastroju. Jedną rzeczą, którą mógł zrobić, którą był w stanie kontrolować, był kolejny kufel i stłumienie zmartwień, jak tylko się dało. - Kolejne! – krzyknął Godfrey do barmana. - Dla mnie też! – zawtórował Akorth. - I dla mnie! – wrzasnął Fulton. Kilku gości rozpychało się obok niego. Do karczmy napływało coraz więcej mężczyzn, ściśnięci jeden obok drugiego, i Godfrey musiał przysunąć się bliżej kontuaru. Jego przyjaciele, podobnie jak inni goście w tym miejscu, pili z rozpaczy. - Nigdy nie widziałem, żeby panował tu taki tłok – powiedział barman, stawiając przed nimi kufle. – Szkoda, że wojna tak rzadko się zdarza – dodał. – Wygląda na to, że każda cholerna duszyczka w tym mieście chce dziś utopić swoje smutki. - Jeśli to nasz ostatni dzień – rzekł Fulton. – Jestem cholernie pewien, że nie chcę ginąć z trzeźwą głową. - Święte słowa – ryknął Akorth. – Ja również. Jeśli mam zginąć, czemu miałbym się nie upić? - Jaka płynie korzyść z bycia trzeźwym, gdy wrzucają cię do ziemi? – dodał Fulton. - Cóż – zaczął Godfrey, bawiąc się w adwokata diabła. – Jest jeden dobry powód, dla którego warto być trzeźwym: możecie wyjść na zewnątrz i walczyć, i nie dać się zabić. - Ha! – zaśmiał się Akorth. – Mogę walczyć równie dobrze pijany! - Właśnie! – zawtórował mu Fulton. – Nie wiesz, że połowa wojowników na polu bitwy i tak jest pijana? Naprawdę myślisz, że walczą z trzeźwymi głowami? - To i tak nie ma znaczenia – powiedział Akorth. – Trzeźwy czy nie, naprawdę myślisz, że jeden wojownik może powstrzymać milion mężczyzn? Godfrey musiał przyznać mu rację. Ale i tak był rozczarowany sobą. Kochał swoją siostrę Gwendolyn i swojego brata Kendricka bardziej, niż potrafił przyznać i czuł, jakby ich opuszczał, jak gdyby ich rozczarowywał. Była to jedyna rzecz, której chciał uniknąć. Mógł rozczarować swego ojca – z tym nauczył się żyć. Lecz z czasem pokochał swoje rodzeństwo, zwłaszcza Gwendolyn, i ona w niego wierzyła – nienawidził myśli, że ją zawodzi. Zwłaszcza po tym, jak go uratowała. - I po cóż mnie uratowała? – zawołał Godfrey do siebie. Akorth i Fulton odwrócili się i spojrzeli na niego, zbici z pantałyku. - O czym ty mówisz, chłopcze? – spytał Fulton. – Cóż ty tam bełkoczesz? Godfrey miał wrażenie, że różni się od pozostałych bywalców karczmy. Wszak był synem króla. Był ulepiony z innej gliny. Miał w sobie coś, co sprawiało, że był inny. Czy

nie powinien postępować inaczej? Ci ludzie nigdy nie mieli szansy w życiu. A on miał coś więcej niż tylko szansę – on miał wszystko. Czy na pewno? Może to wszystko było tylko bzdurą, cała to gadanina o byciu MacGilem, o byciu synem króla? Czy to nie znaczyło tak naprawdę nic? Czy koniec końców stał na równi z pozostałymi, bez względu na ich pochodzenie? Godfrey pociągnął duży łyk z kolejnego kufla piwa. Odpowiedzi na te wszystkie pytania mu się wymykały, kłębiąc się w jego rozgorączkowanym umyśle. Nie wiedział, czy dotrze kiedyś do ich sedna. Nagle drzwi karczmy otworzyły się z hukiem. Wszystkie głowy zwróciły się w tym kierunku, a do środka weszła piękna kobieta. Godfrey również się odwrócił i zamrugał kilka razy, próbując się skupić i przypomnieć sobie, kim ona jest. I wtedy przypomniał sobie i aż podskoczył na to wspomnienie: Illepra. Uzdrowicielka, która uratowała mu życie. Illepra wyglądała jeszcze piękniej niż zwykle. Miała na sobie swoje brązowe skórzane odzienie, jej długie włosy były potargane, a zielone oczy błyszczały. Utkwiła spojrzenie w Godfreyu, idąc w jego stronę, przecinając przez karczmę, nie zważając na otaczających ją mężczyzn. Ci usuwali się jej z drogi, robiąc jej miejsce. Pijani mężczyźni zdawali się być zaskoczeni widokiem piękna w takim miejscu. - Powiedziano mi, że cię tu znajdę – rzuciła Illepra oskarżycielskim tonem do Godfreya. Stanęła blisko niego, zmarszczywszy czoło. Sala ucichła, przyglądając się konfrontacji. Godfreyowi nie chciało się wierzyć w to, że odszukała go tutaj, w takim miejscu. Rozmawiali przez całą drogę z Królewskiego Dworu do Silesii. Od kiedy się spotkali, wyczuwał, że łączy ich więź i w czasie drogi ta więź się pogłębiła. Obiecał jej, że się zmieni, że odstawi alkohol i stanie do walki u boku swego rodzeństwa. A mimo tego był tutaj. Zaczerwienił się, odczuwając jeszcze bardziej palący wstyd. - Okrywasz hańbą swoją rodzinę – dodała szorstko. – Po to uratowałam ci życie? Byś w naszą najczarniejszą godzinę chował się tutaj i je przepijał? Żebyś się pośmiał z przyjaciółmi? To się dla ciebie teraz liczy, gdy twoje rodzeństwo jest na zewnątrz, gotując się do walki o nasze życie? Godfrey spuścił wzrok ze wstydem. Nie wiedział, co odpowiedzieć. Sam myślał dokładnie to samo. - Wybacz – rzekł. – Masz rację. Nie zasługuję na to, by być tam razem z nimi. Nigdy na to nie zasługiwałem. Przepraszam. Nie chciałem sprawić ci zawodu. - Powiedz mi zatem jedno – nalegała. Jej oczy płonęły. – Po co ocaliłam ci życie, skoro nie zamierzasz nawet stanąć do walki, by go teraz bronić? Illepra odwróciła się na pięcie, wściekła, przyglądając się pozostałym twarzom w karczmie.

- To się tyczy was wszystkich – powiedziała, podnosząc głos. – Chowacie się tutaj, podczas gdy wasi ziomkowie opuścili domy i gotują się. Żaden z was nie zamierza wyjść tam i stanąć do walki, by bronić swego życia. Zapomnijcie o swoim życiu – co z życiem innych? Wasi ludzie was potrzebują. Czy jesteście aż tak zapatrzeni w siebie? O to będą walczyć? By uratować takich, jak wy? Wszyscy patrzyli na nią w milczeniu. - To, czy walczymy, czy nie, panienko – krzyknął jeden z mężczyzn. – Nie ma znaczenia. Miliona mężczyzn nie zatrzyma kilka tysięcy. Po pomieszczeniu przeszedł pomruk aprobaty. - Może i nie – rzekła Illepra. – Lecz to nie znaczy, że nie będziemy próbować. Pewnego dnia wszyscy umrzemy. Rzecz nie w tym, kto przeżyje, a kto zginie. Rzecz w tym, jak żyjemy. I jak umrzemy. Odwróciła się i utkwiła wzrok w Godfreyu. - Myślałam, że jesteś inny – powiedziała cicho. – Myślałam, że drzemie w tobie moc, by stać się kimś lepszym. Lecz teraz widzę, że się myliłam. Jesteś tylko jeszcze jednym pijakiem. Takim, za jakie uważa cię całe królestwo. - Nic w tym złego, panienko! - zawołał Akorth w jego obronie, wznosząc swój kufel. – Możesz zginąć tutaj albo zginąć tam. Ale mój przyjaciel przynajmniej zginie szczęśliwy. W tłumie rozległy się okrzyki aprobaty, mężczyźni wznieśli kufle. Illepra zaczerwieniła się, odwróciła na pięcie i wściekle ruszyła w kierunku wyjścia. Mężczyźni powrócili do swych rozmów, a Godfrey patrzył, jak Illepra odchodzi, spalając się w środku. Fulton nachylił się i poklepał go po ramieniu. - Kobiety już takie są – rzekł pocieszająco. – Nie wiedzą, co jest ważne. Postępujesz słusznie – napij się jeszcze! – powiedział, podsuwając w jego stronę kolejny kufel. Kiedy Godfrey spojrzał w dół na trunek, coś w nim wezbrało. Było to nowe uczucie, coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczył. Było to poczucie dumy. Poczucie czegoś większego niż on. Po raz pierwszy w życiu nie myślał o sobie. Nie myślał o kolejnym piwie. Myślał o Kręgu. O silesianach. O przedkładaniu innych przed siebie. Im dłużej o tym myślał, tym bardziej jego lęki zaczynały ulatywać. Im bardziej rozważał pomoc innym, tym mniej bał się o siebie. Godfrey miał dosyć. Nagle cisnął swoim kuflem o ziemię, odskoczył od stołu i zaczął przeciskać się spiesznie przez tłum, w stronę drzwi. - A ty dokąd? – zawołał za nim Akorth. Godfrey odwrócił się i spojrzał na przyjaciela po raz ostatni, nim wyszedł. - Idę przywdziać zbroję, chwycić broń i pomóc mojej siostrze! – oświadczył z powagą. Jego przyjaciele wyśmiali go. - Nigdy w życiu nie miałeś broni w ręku! – krzyknął Fulton. Godfrey patrzył na niego, czerwieniąc się, niezrażony.

- Rzeczywiście, nie miałem – przyznał. – Ale chwycę ją i nauczę się nią posługiwać. Albo zginę, próbując!

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Gwendolyn stała za najwyższą balustradą w Silesii otoczona swoimi generałami, obserwując bacznie horyzont. Skończyli właśnie obchód wewnętrznych i zewnętrznych linii obrony i Srog, Kendrick, Brom, Kolk i generałowie, jeden po drugim, omawiali z Gwendolyn, jak najlepiej umocnić każdą z nich, czego się spodziewać, gdy armia nadejdzie, jak odpierać ataki na kilku frontach i ile czasu upłynie, nim ich umocnienia ustąpią. Rozmawiali o pożywieniu, zaopatrzeniu i wodzie, o planach awaryjnych, o zejściu do dolnego miasta. Omówili już niemal wszystko i wszyscy byli wyczerpani. Żaden z nich nie mówił o tym, jak postąpią, jeśli zostaną pokonani. Panowała wśród nich niewypowiedziana opinia, że kapitulacja nie wchodziła w rachubę, lecz nikt nie wspomniał o nieuniknionym: co zrobią, jeśli wszyscy ich ludzie zginą. Panowało niewypowiedziane przekonanie, że wszyscy będą walczyć do ostatniej kropli krwi. W pewien sposób czuli, że przystają na masowe samobójstwo. Godzina mijała za godziną, wszyscy ludzie trwali na swych pozycjach, plany były przemyślane i nie było już czego omawiać. Stali w przyjemnej ciszy, wpatrywali się w linię horyzontu, nad którą zbierały się burzowe chmury, i czekali na nieuniknione. Horyzont wydawał się Gwen tak spokojny, tak cichy; zdawało się, że ludzie Andronicusa nigdy nie nadejdą. Wiedziała jednak, że się zbliżają. Przez cały dzień dochodziły do niej raporty od posłańców z całego Kręgu przynoszących najświeższe wieści dotyczące najazdu. Nadszedł nawet raport, że Królewski Dwór został zaatakowany – i to zabolało ją najbardziej. Próbowała wyprzeć ten obraz z głowy. Gwen nigdy nie pragnęła tak bardzo jak dziś, by Thor był przy niej. Złowróżbne słowa Argona dźwięczały jej w głowie. Nie pojmowała, co znaczą. Wiedziała, że cząstka niej będzie musiała umrzeć, by zadośćuczynić za uratowanie życia Thorowi. Czy to oznaczało, że naprawdę umrze? Tutaj, w tym miejscu? Zamknęła oczy i pomyślała o dziecku w swym łonie. Starała się nie myśleć o śmierci. Nie dlatego, że bała się własnej śmierci. Bała się o życie swojego dziecka; i bała się życia bez Thora. Kątem oka dostrzegła jakieś zamieszanie i gdy odwróciła się i spojrzała ponad ramionami mężczyzn, zobaczyła, że w ich kierunku zbliża się niewielka świta żołnierzy. Otworzyła oczy szeroko ze zdumienia, gdy zobaczyła, komu towarzyszą. W jej stronę zmierzała kobieta, której nie spodziewała się już nigdy ujrzeć: jej siostra. Luanda trzymała pod rękę swego męża, Bronsona, który, jak ze smutkiem zauważyła Gwen, stracił dłoń. Oboje byli obszarpani, posępni i skrajnie wycieńczeni; wyglądali, jakby jechali całą noc. Gwen nie rozumiała, co tu robią. Kamień spadł jej z serca na ich widok, lecz zarazem zbiło ją to z pantałyku. Czyż Bronson nie był McCloudem i czy nie powinien zostać po stronie Kręgu należącej do McClouda? A Luanda u jego boku?

Gwen tak ulżyło, że zobaczyła siostrę żywą i bezpieczną, że w pierwszym odruchu chciała rzucić się w jej stronę i ja przytulić. Lecz kiedy dorastały, ich relacje zawsze cechował pewien dystans, pewna formalność; była to wina Luandy – odziedziczyła to po ich matce. Gwendolyn wiele razy próbowała się do niej zbliżyć i gdy wszystkie jej starania kończyły się odrzuceniem, pojęła swoją lekcję. Tak więc Gwen po prostu stała, zwrócona w kierunku swej starszej siostry i z powagą odpowiedziała jej skinieniem głowy. - Siostro moja – powiedziała Luanda, a Bronson schylił głowę. Gwendolyn skinęła głową w odpowiedzi. - Bracie – dodała Luanda, zwracając się do Kendricka. Skinęła mu głową, na co on odpowiedział tym samym w milczeniu, najpewniej równie zbity z pantałyku, co Gwendolyn. Zdawało się, że stał się odrobinę bardziej czujny na widok McClouda w tak bliskiej odległości, podobnie jak pozostali wojownicy. - Co wy tu robicie? – spytała Gwendolyn. - Popełniłam ogromny błąd – powiedziała Luanda. – Przechodząc na stronę Kręgu McClouda. Nie – wychodząc za Bronsona, którego szczerze kocham i który nie jest ani krztynę taki, jak pozostali. Pozostali McCloudowie to brutalni ludzie, dzikusy. Jego ojciec próbował zabić i mnie, i swojego własnego syna. Ludzie Gwen wydali z siebie stłumiony krzyk zaskoczenia. Przyjrzała się Bronsonowi i dostrzegła jego odciętą dłoń i blizny; było widać, że przeszedł piekło, a jednak stał przed nimi z dumą. Było w nim coś, co jej się podobało; nie przypominał ani trochę swego ojca, który, jak Gwendolyn przypomniała sobie z niesmakiem, był prawdziwym brutalem. - McCloudowie się nie zmieniają – obwieścił grzmiącym głosem Kendrick. – Są, jacy są. Zawsze tacy byli. - Mieliście szczęście, że udało wam się ujść z życiem – dodał Brom. - Zwracamy się do was o pomoc – powiedziała Luanda, przenosząc wzrok z Kendricka na Sroga i na Broma – każdego poza Gwendolyn. – Prosimy was, byście udzielili nam schronienia. Powiedziano nam, że godna szacunku połowa Królewskiego Dworu tu się skryła. Chcemy opuścić stronę Kręgu, która należy do McClouda. Chcemy być u boku MacGilów. - Chcemy walczyć u boku MacGilów – dodał dumnie Bronson. – Przysięgnę wam swą lojalność. Będę walczył do ostatniej kropli krwi dla was. Zwłaszcza przeciwko memu ojcu i jego ludziom. Gwendolyn i pozostali wymienili spojrzenia. Dostrzegła wahanie w ich oczach. - A skąd mamy wiedzieć, że możemy wam zaufać? – spytał Brom, występując naprzód i mierząc McClouda chłodnym spojrzeniem. – Twój ojciec zabił więcej moich ludzi, niż jestem w stanie zliczyć. I wszystkich w brutalny i tchórzliwy sposób. Skąd mamy wiedzieć, że syn nie wdał się w ojca? Skąd mamy wiedzieć, że to wszystko to nie zasadzka, że nie czekasz tylko, aby wystąpić przeciwko nam?

Bronson powoli uniósł rękę, pokazując kikut, na którym kiedyś znajdowała się jego dłoń. - To dzieło mego ojca – rzekł ponuro. – To, co kiedyś nas łączyło, już nie istnieje. Pierwszy rzuciłbym się, by zatopić ostrze miecza w jego piersi w czasie walki. Brom przyglądał mu się, jak gdyby oceniając, czy może mu zaufać. Wyglądało na to, że w końcu mu uwierzył. Gwendolyn też mu wierzyła. Sprawiał wrażenie prawdomównego i uczciwego człowieka. - Należysz do rodziny – rzekła Gwen do Luandy, przerywając ciszę. Odwróciła się do Bronsona. – To oznacza, że teraz ty także do niej należysz. Jeśli Luanda cię kocha, nie potrzebuję innych zapewnień. Przyjmiemy was z otwartymi ramionami. Bronson skinął głową, jego oczy wypełniły się wdzięcznością. - Andronicus wkrótce zaatakuje i czeka nas oblężenie – ostrzegła Gwendolyn. – Będziemy potrzebowali każdej pary rąk. - Będę zaszczycony, mogąc walczyć dla waszej sprawy, pani – powiedział Bronson. Luanda rzuciła Gwendolyn zdziwione spojrzenie. - Kto objął tu rządy? – spytała Luanda, przenosząc wzrok z jednej twarzy na drugą. – Skoro Gareth jest w Królewskim Dworze, przypuszczam, Kendricku, że ty? Czy może ty, Srogu? Pozostali wymienili zakłopotane spojrzenia; Gwen zdała sobie sprawę, że nikt jeszcze nie powiedział Luandzie. - Nasza siostra jest teraz królową Zachodniego Królestwa Kręgu – odrzekł Kendrick. - Gwendolyn? – spytała Luanda drwiąco, nie dowierzając. Zlustrowała Gwen z góry do dołu, w szoku. – Ty? Królową? - Tego życzył sobie ojciec przed śmiercią – powiedział stanowczo Kendrick. - Ale… ale… – zaczęła Luanda, wzburzona. – Jesteś kobietą. Nadto, moją młodszą siostrą. Jeśli któraś z nas miałaby rządzić, to chyba powinnam to być ja? Gwen poczuła, jak wzbiera w niej fala gniewu wobec Luandy, zupełnie jak w dzieciństwie. Całe jej życie, odkąd tylko pamiętała, jej siostra była o nią śmiertelnie zazdrosna. Najwidoczniej nic się nie zmieniło. - Pani – wtrącił Steffen. Luanda, zaskoczona, spojrzała protekcjonalnie na Steffena. - Słucham? – powiedziała. Steffen wystąpił naprzód, marszcząc brwi. - Będziesz się zwracać do Gwendolyn, która jest teraz naszą królową, „pani” – powiedział rozdrażniony. Luanda spojrzała na niego ze zdumieniem, po czym omiotła spojrzeniem poważne twarze pozostałych i zdała sobie sprawę z tego, że nie żartował. Spojrzała na Gwen z konsternacją.

- Nie spodziewacie się chyba, że będę odpowiadać przed moją młodszą siostrą? – spytała Luanda, odwracając się do Kendricka. - Będziesz przed nią odpowiadać – powiedział Kendrick ponuro. – Jeśli zamierzasz tu pozostać. Ale, jeśli wolisz, możesz opuścić mury Silesii i zdać się na łaskę wroga. Uszanujesz ostatnie życzenie naszego zmarłego ojca, jak my wszyscy. Bronson wyciągnął rękę i położył dłoń na nadgarstku Luandy. - Luando – rzekł cicho. – Twoja siostra okazuje nam ogromną dobroć i wielkoduszność, przyjmując nas tutaj. Nie widzę powodu, dla którego nie mielibyśmy przed nią odpowiadać. Jednak w oczach Luandy zapłonęły opór i ambicja, jak zawsze. - Ojciec zawsze podejmował złe decyzje – wybuchnęła Luanda. – Dlatego w ogóle znaleźliśmy się w tym bałaganie. Czy naprawdę myślisz, że spośród wszystkich ludzi, to właśnie ty nadajesz się na królową? – spytała Gwendolyn. – Nie wstyd ci nawet próbować? Nie będziesz się czuła potwornie winna, jeśli poprowadzisz tych wszystkich ludzi na śmierć? - I tak wszyscy zmierzamy ku śmierci, Luando – powiedziała ze spokojem Gwendolyn. –Rzecz nie w tym, czy zginiemy. Lecz w tym, jak żyjemy. I – tak, odpowiadając na twoje pytanie, nadaję się, by poprowadzić tych ludzi – powiedziała, czując, że budzi się w niej nowa siła. Po raz pierwszy naprawdę czuła, że jest do tego zdolna, teraz, gdy broniła siebie. – Nie muszę się przed tobą tłumaczyć. Jak wspomniał Kendrick, jeśli obecny porządek spraw nie znajduje twojego uznania, bramy stoją przed tobą otworem. Możesz stąd odejść. Luanda poczerwieniała na twarzy, odwróciła się na pięcie i odeszła z wściekłością. Bronson stał na miejscu, przestępując z nogi na nogę, wyraźnie zawstydzony. - Przepraszam w jej imieniu – powiedział. – Z całą pewnością nie miała tego na myśli. Trudne chwile za nami. - Miała to na myśli – rzekła Gwendolyn. – Zawsze się tak zachowuje. Taka już jej natura. Bronson opuścił głowę. - Niemniej jednak ja jestem wam głęboko wdzięczny za przyjęcie nas. Porozmawiam z nią. Uspokoi się. Bronson pospiesznie ukłonił się i pobiegł za żoną. Na dole nastąpiło nagłe poruszenie i kiedy Gwen spojrzała w dół zza balustrady, ujrzała rozhisteryzowaną kobietę biegnącą do bram. Dwóch strażników próbowało ją powstrzymać, a ona krzyczała i młóciła rękoma w powietrzu, próbując przepchnąć się obok nich. - Pozwólcie mi przejść! – wrzasnęła. – Musicie pozwolić mi przejść! Muszę pomówić z królową! - Wpuśćcie ją – zawołała Gwendolyn do strażników. Strażnicy odwrócili się i spojrzeli na nią w górę, po czym puścili kobietę.

Ledwie to zrobili, kobieta przebiegła przez bramę i krętymi kamiennymi schodami pomknęła w górę, wprost do Gwendolyn, przeciskając się między grupą żołnierzy, szlochając. Zatrzymała się przed nią, padła na kolana i schyliła głowę. Szlochała i trzęsła się i Gwendolyn serce się krajało; chwyciła ją i delikatnie pomogła jej wstać. - Nie musisz przede mną klęczeć – powiedziała Gwen głosem pełnym współczucia. - Pani – wyrzuciła z siebie kobieta między szlochami. – Musisz mi pomóc! Musisz! Proszę! - Co cię dręczy? – spytała Gwen. - Moja wioska została ewakuowana. Mówią, że Imperium się zbliża. Wszyscy uciekali. Ale moje córki tam zostały, w Domu Chorych. Nie mogą chodzić. Nie mogłam ich zabrać ze sobą – a inni zniknęli zbyt szybko. Nie ma mi kto pomóc. Proszę! To moje dzieci! Serce Gwen rozpadło się na milion kawałków. Nie mieściło jej się w głowie, jak bardzo musiała cierpieć ta kobieta. - Dochodzą nas podobne raporty z całego Kręgu, wszędzie wioski są najeżdżane – rzekł Srog. - Przykro mi – powiedziała do niej Gwendolyn. – Czego od nas oczekujesz? - Proszę, poślijcie swoich ludzi, nim będzie za późno. Przywieźcie moje córki, przywieźcie je tutaj. Nie wyobrażam sobie, że miałyby zginąć tam same z rąk tych dzikusów. To zbyt okrutne. - Tutaj też możemy wszyscy zginąć – powiedział Kolk. - Jeśli mają zginąć, niech chociaż zginą tutaj, ze mną – powiedziała kobieta. – Nie pozwólcie im zginąć tam samym. Proszę. Pani, jesteś kobietą – rozumiesz. Musicie mi pomóc! Kobieta wyciągnęła rękę i mocno chwyciła dłoń Gwendolyn. Steffen podszedł i odepchnął jej rękę. - Nie dotykaj naszej królowej – zganił ją Steffen, stając między nimi. - Nic się nie stało – powiedziała Gwendolyn. Uniosła dłoń i przesunęła nią po głowie kobiety. - Ta kobieta szaleje z żalu – ciągnęła Gwen. – Rozumiem ten żal aż nazbyt dobrze. Gwen pomyślała o swoim ojcu i powstrzymała łzy. - Rozumiem twój ból – rzekła Gwen. – Naprawdę. Jednak musisz również zrozumieć, że otrzymujemy raporty o grabionych wioskach i mordowanych ludziach z każdej części Kręgu i nie możemy poświęcać ludzi, wysyłając ich w każde z tych miejsc. Trwają ostatnie etapy zabezpieczania bram i zamykania tego miasta, dla dobra wszystkich silesian, reszty Królewskiego Dworu i tysięcy dusz, które się tu schroniły. Potrzebna jest nam każda para rąk. A nade wszystko, gdybyśmy mieli posłać teraz grupę ludzi, by przyprowadzili twoje dziewczynki, nie wróciliby tu żywi. Imperium jest już zbyt blisko. Nasi mężczyźni zginęliby, a twoje dziewczynki wraz z nimi.

Gwendolyn westchnęła. Nienawidziła podejmować tych decyzji, lecz czuła się w obowiązku dbać o dobro swoich ludzi. - Tak bardzo mi przykro – konkludowała. – Serce mi się kraje na myśl o twoich dziewczynkach. Naprawdę. Lecz wojna się zbliża. I czekają nas niełatwe decyzje. - NIE! – krzyknęła kobieta, zanosząc się lamentem. Rzuciła się twarzą na ziemię, krzycząc i zawodząc. – Nie możecie pozwolić moim córkom umrzeć! Gwendolyn spojrzała w dal, na horyzont, żałując, że musiała poznać tę kobietę. Zaczynała odkrywać, co oznacza być władcą; nie było to przyjemne uczucie. - Ja po nie pojadę – rozległ się głos. Gwen odwróciła się i zobaczyła, że Kendrick występuje mężnie naprzód, z dłonią na rękojeści miecza, dumny i niewzruszony. Gwendolyn spojrzała na brata, do głębi poruszona i natchniona. - Zdajesz sobie sprawę z tego, że jeśli pojedziesz, nie będziemy mogli ponownie otworzyć bram dla ciebie – powiedziała cicho. – Zginiesz tam. Pokiwał głową z powagą. - Jaka śmierć może być lepsza niż w trakcie takiej misji? – odparł. Gwendolyn zaczęła szybko oddychać, zdumiona jego rycerskością, tym, jaki był nieustraszony. Kochała brata w tej chwili bardziej niż kiedykolwiek; a jednocześnie czuła przejmujący smutek na myśl, że wyruszy w taką misję. Pozostali wojownicy patrzyli ponuro, nie będąc w stanie zaprzeczyć temu, co powiedział. - Przyłączę się do ciebie – powiedział Atme, występując naprzód i stając obok Kendricka. Kendrick skinął głową do przyjaciela. - Dziękuję! Dziękuję! – krzyczała kobieta, wstając na kolana i całując ich po rękach. Gwendolyn westchnęła. - Kendricku, nie mogę ci odmówić. Przewodzisz, dając przykład, jak zawsze. Przynosisz wielką chlubę naszemu ojcu, ofiarowując swą pomoc w tej sytuacji. Masz moje błogosławieństwo. Jedź i ratuj te dziewczynki. Będę trzymała dla was bramy otwarte tak długo, jak będę mogła – do ostatniej sekundy przed atakiem Andronicusa. - Pani, podziwiam męstwo Kendricka i nie przeczę, że jego misja jest zasadna – powiedział Srog poważnie. – Jednak muszę cię ostrzec, że potrzeba czasu, by zamknąć zewnętrzne bramy. Nie będzie to łatwe z tak krótkim wyprzedzeniem. Musisz zrozumieć, że stawiasz całe miasto w niebezpieczeństwie zgadzając się na tę misję i trzymając bramy otwarte tak długo, jak zamierzasz. Gwen odwróciła się i spojrzała na linię horyzontu. Gdzieś tam były córki tej kobiety, chore, opuszczone. Nie mogła znieść tej myśli. - Dziękuję za twą radę, panie – powiedziała miękko do Sroga. – Rozumiem, jakie są konsekwencje. Nie postawię twych ludzi w niebezpieczeństwie. Bramy zostaną zamknięte, gdy będzie to konieczne.

Odwróciła się do Kendricka. - Jedźcie. Odnajdźcie te dziewczynki i wracajcie rychło. Nie chciałabym zamykać bram, kiedy będziecie po ich drugiej stronie. Kendrick pokiwał poważnie głową, po czym odwrócił się i szybko zbiegł w dół z Atme u boku. Pozostali mężczyźni rozeszli się, a Gwen odwróciła się i szła kamiennym wałem przy dalekim końcu balustrady, by mieć chwilę na przetrawienie tego wszystkiego – i zobaczyć, jak Kendrick i Atme odjeżdżają. Stanęła na samym końcu fortyfikacji, patrząc, jak oddalają się w stronę horyzontu, wzniecając ogromny obłok kurzu. Stała tak, czując się bardziej samotna niż kiedykolwiek, i zapragnęła, by był przy niej Thor. Była coraz bardziej przekonana, że czeka ich bitwa, której nie mogą wygrać i w głębi duszy czuła, że ich jedyną nadzieją jest powrót Thora, Miecz Przeznaczenia i ponowne podniesienie tarczy. Jeśli miała zginąć, chciała zginąć u boku Thora. Zacisnęła mocno oczy i z głębi serca modliła się do Boga, by Thor do niej wrócił. Proszę, Boże. Wiem, że już i tak prosiłam cię o zbyt wiele. Ale proszę o jeszcze jedno: spraw, by Thor wrócił. - Odpowiedzi Boga pojawiają się niespodziewanie. Gwendolyn nie musiała się odwracać, by rozpoznać ten głos. Odwróciła się i zobaczyła Argona. Stał o kilka stóp od niej, zapatrzony w horyzont, przyglądając się oddalającemu się Kendrickowi. Jego oczy płonęły. Uradowała się na jego widok. - Myślałam, że już nigdy cię nie ujrzę – rzekła. - Dlaczego? Bo znalazłaś się w nowym miejscu? Fizyczne granice są dla mnie niczym. - Więc będziesz z nami tutaj? Podczas oblężenia? – spytała z nadzieją. - Zawsze jestem tu z tobą. Czasem, nie zawsze, fizycznie. Gwen płonęła wewnątrz. Pragnęła usłyszeć odpowiedzi. - Powiedz mi – powiedziała. – Błagam. Czy Thor jest bezpieczny? - Teraz tak. - A będzie? – naciskała. - To dopiero jest pytanie, czyż nie? – spytał, odwracając się do niej z tajemniczym uśmiechem na ustach. – Jego przeznaczenie jest mroczne. Jest ustalone – a jednocześnie można je zmienić. Jak w przypadku każdego z nas. - Przeżyje? – spytała. – Ujrzę go jeszcze? Zebrała się w sobie, czekając na odpowiedź, modląc się i żywiąc nadzieję, że będzie twierdząca. - Jeśli nie w tym świecie – rzekł Argon powoli. – To w przyszłym. Gwendolyn czuła, że jej serce zamiera. - Ależ to niesprawiedliwe! – zaprotestowała. – Muszę go jeszcze zobaczyć!

- On wybrał swoje przeznaczenie – powiedział Argon. – Ty wybrałaś swoje. Czasem dwa losy nie mogą się spleść. - A co z Imperium? – zapytała Gwen. – Zaatakują Silesię? - Tak – powiedział beznamiętnie. - Odniesiemy zwycięstwo? - Zwycięstwo jest względne – odrzekł. – Istnieją różne jego rodzaje. Czerwone mury Silesii trwały przez tysiąc lat. Lecz nawet tym murom pisane jest runąć. Gwen czuła, jak narasta w niej złe przeczucie. - Czy to znaczy, że to miasto upadnie? Musiała wiedzieć. Lecz Argon milczał, utkwiwszy wzrok w oddali. - Z pewnością istnieje jakiś sposób na to, by ich powstrzymać! – rzekła. - Poświęcasz zbyt wiele uwagi temu, co jest teraz i tutaj – powiedział Argon. – Wszak są inne stulecia. Stulecia przed twoim – i po nim. Jesteśmy jedynie szprychą w kole czasu. Ludzie będą umierać – i rodzić się. Miejsca będą upadać, a inne powstawać. Nic nie trwa wiecznie. Nawet zniszczenie. Gwendolyn stała tam, rozmyślając nad wszystkim, co powiedział. Zastanawiała się, czy to oznacza, że jest dla nich jakaś nadzieja. - Czuję, że nie powinnam zajmować miejsca, na którym się znajduję – powiedziała Gwendolyn. – Tak jakby to wszystko było w jakiś sposób moją winą. Tak jakby wszystkim tym ludziom mógł pomóc władca lepszy niż ja. Odwrócił się i spojrzał na nią, a jego oczy przewiercały ją na wskroś. - Krąg nigdy nie miał władcy świetniejszego niż ty – powiedział. – I być może już nigdy nie będzie miał. Serce zabiło jej szybciej, jego słowa dodały jej otuchy. Po raz pierwszy czuła, że znajduje się na właściwym miejscu. - Powiedz mi – rzekła, rozpaczliwie pragnąc poznać odpowiedź. – Jak to wszystko się skończy? Argon powoli pokręcił głową. - Czasem przed największym światłem przychodzi największa ciemność.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Krohn miauczał i lizał Thora po twarzy aż ten powoli otworzył oczy. Zobaczył, że leży twarzą na piasku; miał piasek w ustach, na języku, w oczach. Thor zamrugał kilka razy, po czym powoli usiadł, strzepując piasek, nachylając się i całując Krohna i głaszcząc go po głowie. Rozejrzał się dokoła, próbując pozbierać się i przypomnieć sobie, gdzie się znajduje. Pod stłumionymi promieniami pierwszego słońca Thor ujrzał wszystkich swoich przyjaciół rozrzuconych po plaży, leżących na plecach na piasku dokoła niego. Na szczęście wszyscy wyglądali na żywych – i po szybkim przeliczeniu przekonał się, że są wszyscy. Wszyscy, a nawet więcej: była z nimi dziewczyna o długich, zmierzwionych włosach rozrzuconych na piasku. Thor próbował przypomnieć sobie, kim była. Nagle wszystko wróciło: niewolnica, którą uratował Elden. Usiadł mrużąc oczy, rozprostowując obolałe mięśnie i próbując przypomnieć sobie, co dokładnie się stało. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętał, było to, że stanął w płomieniach i wskoczył do lodowatej wody bystrzycy. Na szczęście był w odległości jedynie kilku stóp od wody, gdy zaczął się palić i wszystko potoczyło się tak szybko, że wylądował w wodzie, nim płomienie zdołały go oparzyć. Obejrzał swoją skórę i choć był posiniaczony i obolały, i czuł, jak gdyby rozrywało mu mięśnie, nie był poparzony. Odetchnął z ulgą. Thor pamiętał dziki spływ w dół rzeki, pamiętał, że miotało nimi w bystrzycy i znosiło z biegiem rzeki. Pamiętał, że raz obejrzał się za siebie, tuż przed tym, jak uderzył głową w kłodę, i zobaczył oddziały Imperium, już daleko za nimi, w górze rzeki, trawione ogromnym płomieniem. Thor przyłożył rękę do głowy i przejechał dłonią po ogromnym guzie na głowie, który bolał przy dotyku. Thor zdał sobie sprawę, że musiał stracić przytomność w rzece. Jakimś cudem wyrzuciło ich wszystkich na ten brzeg i najwyraźniej spędzili tu noc. Na tym wąskim, gładkim pasie plaży o białych piaskach przy rwącej rzece. Wokół rozlegał się niecichnący szum wody. Thor wstał, odwrócił i rozejrzał na wszystkie strony, chcąc się przekonać, co jeszcze znajduje się w pobliżu. Po drugiej stronie plaży stał gaj, a za nim rzeka rozwidlała się na dwa spokojne, ciche nurty. Gaj przeradzał się w gęsty, rozległy las, do którego prowadziła kręta ścieżka. Wyglądało na to, że rzeka wyrzuciła ich na jakiegoś rodzaju skrzyżowaniu. - A myśleliśmy, że będziecie spali cały dzień – dobiegł Thora głos, który wydał mu się znajomy. Thor odwrócił się gwałtownie, z Krohnem przy nodze, i nie mógł uwierzyć w to, kogo ujrzał. Stali przed nim trzej mężczyźni, legioniści w nowych, lśniących zbrojach, wyposażeni w nowy oręż i wpatrujący się w niego wzrokiem, który prześladował go całe życie.

Było to trzech mężczyzn, z którymi dorastał w przekonaniu, że są jego braćmi: Drake, Dross i Durs. Thor zaniemówił. Thor nie miał pojęcia, co oni tutaj robią i przetarł oczy, zastanawiając się, czy nie śni. Jednak bracia nie zniknęli i dotarło do niego, że to nie omamy. Thor wstał, patrząc na nich oczyma szeroko otwartymi ze zdziwienia, próbując to wszystko zrozumieć. - Co wy tutaj robicie? – spytał. – Jak się tu znaleźliście? Dokoła Thora jego bracia legioniści zaczęli się budzić, niewolnica również, i powoli wstali, otrzepując się z piasku i zbierając się wokół Thora. Wszyscy patrzyli na Drake’a , Drossa i Dursa, równie zaskoczeni. - Przybyliśmy wam pomóc – rzekł Drake. – Kolk wysłał nas wkrótce po tym, jak wyruszyliście. Podążaliśmy waszym tropem. Kiedy wyruszyliście, ogarnęły ich wyrzuty sumienia, że wasza szóstka samotnie wybrała się na taką wyprawę. Chcieli przysłać wam posiłki. - Otrzymali też nowe wieści – powiedział Dross, występując naprzód ze zwojem w dłoni. – Od złodzieja, którego złapali i który miał coś wspólnego z kradzieżą Miecza. Wyznał, w jakie miejsce w Imperium go zabierają. Narysował nam mapę. Dross rozwinął przed nimi zwój i wszyscy zebrali się przy nim, przyglądając się uważnie mapie. - Wiemy, dokąd idą – powiedział Durs. – Przybyliśmy, by was tam zaprowadzić. I pomóc wam wrócić cało. - A dlaczego nie zgłosiliście się, by nam pomóc szybciej? – wystrzelił Reece, rozdrażniony. - Pojawiacie się teraz – dodał Elden, nieufnie. – Gdy wam rozkazano. - Radzimy sobie doskonale bez waszej pomocy – powiedział O’Connor. - Ach tak? – spytał Drake, lustrując ich spojrzeniem pełnym wzgardy. – A wygląda to tak, jak gdybyście byli wykończeni, cali posiniaczeni po walce i nie mieli pojęcia, gdzie się znajdujecie. - Zdołaliście nawet zabrać nowy balast po drodze – dodał Dross, patrząc pogardliwie na niewolnicę. Thor, choć nieufny, doceniał to, że się tu pojawili i chciał zakończyć sprzeczkę. - Jak nas znaleźliście? – spytał Thor. - Dobry tropiciel i mnóstwo królewskiego złota – odrzekł Dross. – Zdołaliśmy podążać waszym śladem. Dosyć niefortunnym. Niesamowite, że udało wam się uciec z Miasta Niewolników w taki sposób. My je obeszliśmy, ale na szczęście bystrzyca prowadzi tylko w jedną stronę i wystarczyło, że udaliśmy się w tym kierunku, by was znaleźć. Trudno byłoby was nie zauważyć: wasza siódemka rozwalona na piasku jak banda pijaków. Nie można by powiedzieć, że nie rzucacie się w oczy. Bracia roześmiali się drwiąco.

- To dopiero sposób na rozbicie obozu – dodał Durs. Thor poczerwieniał na twarzy i widział, że jego legionowi bracia gotują się ze złości. - Jak wspomnieli moi bracia – rzekł Thor, przejmując kontrolę nad sytuacją. – Nie potrzebujemy waszych obelg. Ani waszej pomocy. Dotarliśmy tak daleko sami – bez mapy, bez tropiciela i bez królewskiego złota. Trzej bracia spojrzeli na niego nieco zaskoczeni. Thor był pod wrażeniem autorytetu w swoim własnym głosie. Tych trzech nękało go całe życie i nie zamierzał im na to pozwolić teraz, nie zamierzał pozwolić im przejąć kontroli nad tą misją. Wiedział, jacy są – z pewnością nie byli mili. Wiedział, że jakąkolwiek pomoc oferują, robią to jedynie ze względu na rozkazy albo swoje osobiste korzyści po powrocie. Wiedział, że w głębi serca tak naprawdę nie dbali o niego. Spodziewał się, że ich twarze spochmurnieją, że będą się z nim kłócić, jak zwykle, będą próbowali go poniżyć. Jednak ku jego zaskoczeniu, twarz Drake’a złagodniała. Postąpił naprzód i rzekł cicho: - Thor, rozumiemy, że jesteś na nas zły. Tak w zasadzie masz ku temu podstawy. Nie byliśmy dla ciebie dobrymi braćmi. Przepraszamy cię za to. Nie przybyliśmy tu, by cię poniżyć ani by podważać twój autorytet. Rozumiemy, że to ty dowodzisz tą misją. Naprawdę chcemy wam pomóc. Proszę. Ważą się losy całego Kręgu, a mapa, którą mamy w rękach, jest bezcenna. Thora zaskoczył przyjazny ton głosu Drake’a i szacunek dla jego pozycji. Nigdy wcześniej się tak nie zachowywali. To było nierealne, jak gdyby stały przed nim trzy zupełnie inne osoby. Pomyślał o tym, co powiedział Drake i uznał, że brzmi to sensownie. To los Kręgu był najważniejszy, bez względu na to, jakie różnice ich dzieliły. I mimo przeszłości, Thor zawsze chętnie dawał innym drugą szansę – zwłaszcza jeśli zdawali się naprawdę jej chcieć. Pokiwał powoli głową. - W takim razie – rzekł. – Z chęcią wyruszymy z wami w dalszą drogę. Trzech braci skinęło głowami z zadowoleniem. Thor spojrzał za nich, na rozwidlenie rzeki i spostrzegł ich łódź przycumowaną do brzegu; wyglądała jak długie kanu, wystarczająco duże, by pomieścić z tuzin osób. - By dotrzeć do miejsca, w które zdążają złodzieje – powiedział Dross, spoglądając na mapę. – Musimy wrócić na rzekę i skierować się na południe. Doprowadzi nas ona do ogromnego jeziora, i dalej do innych odnóg. To najbardziej bezpośredni sposób, by ich znaleźć, odciąć i zyskać na czasie. Jeśli się zgadzacie, wyruszymy od razu – nie mamy czasu do stracenia. Odwrócili się wszyscy i ruszyli w kierunku łodzi – a wtedy niewolnica wystąpiła naprzód. - Mylicie się! – krzyknęła. Zatrzymali się gwałtownie, odwrócili i spojrzeli na nią.

- Złodzieje nie obraliby tej drogi – rzekła. – Nieważne, co mówi wasza mapa. Znam moją rodzinną ziemię lepiej niż wy. Widzicie ten las? – spytała, odwracając się i wskazując na gaj. – Poszli tędy. - A niby skąd możesz to wiedzieć? – zapytał Drake. - Bo ta rzeka prowadzi do śmierci – powiedziała. – Nie wybraliby tej drogi. Jedyną bezpieczną drogą, by przekroczyć wielkie przedzielenie, jest ścieżka przez las. Graniczy z ziemiami pustynnymi. Thor spojrzał na drzewa, na bystrzycę i zamyślił się. - A kim jest ta kobieta, która wie wszystko? – uśmiechnął się szyderczo Durs. Elden wystąpił naprzód i otoczył ją ramieniem. - To dziewczyna, którą uwolniłem z Miasta Niewolników – powiedział Elden. – I której ufam. Wyprowadziła nas stamtąd. - Nawet jej nie znasz – powiedział Drake. - Znam ją wystarczająco – rzekł Elden. - Więc jak jej na imię? – spytał Dross. Elden zaczerwienił się, a trzech braci wyśmiało go. - Na tych ziemiach posiadanie imienia jest zabronione – zawołała dziewczyna. – Ale sama nadałam sobie sekretne imię. Indra. - Cóż, Indro, nie interesują nas twoje plemienne bajki. Jesteśmy mężczyznami, i niestraszna nam żadna rzeka. Idziemy tam, dokąd prowadzą nas złodzieje – i tam, dokąd zaprowadzi nas ta rzeka – powiedział Drake stanowczo. – Jeśli boisz się wody, zostań na suchym lądzie. To misja Legionu; nikt nie prosi cię, byś do nas dołączyła. Trzech braci odwróciło się i ruszyło w kierunku łodzi. Pozostali spojrzeli na Thora, który stał w miejscu, nie wiedząc, co zrobić. Logika podpowiadała mu, by ruszyć w kierunku łodzi; jednak coś w głębi duszy nie pozwalało mu podjąć ostatecznej decyzji. W końcu podszedł do Indry. - Wsiądź z nami do łodzi – rzekł. – Jeśli nie znajdziemy tego, czego szukamy, zawsze możemy wrócić i podążyć twoją ścieżką. Pokręciła powoli głową. - Ta rzeka prowadzi do ciemności i śmierci – powiedziała strącając ramię Eldena i wystrzeliła w kierunku łodzi. Weszła na pokład wraz z pozostałymi. Nim to zrobiła, rzuciła Thorowi wściekłe spojrzenie. - Przygotujcie się – powiedziała, kiedy Thor i pozostali wsiadali. – Wsiadacie na łódź do piekła. * Płynęli, wiosłując, po rozległych wodach jeziora. Thor zastanawiał się, czy to jezioro kiedykolwiek się skończy. Płynęli już wiele godzin, wiosłując równo, i w końcu zapadła między nimi przyjemna cisza. Te nowe wody zdawały się być bezkresne. Zdawały się

być jak ocean – żadnego lądu w zasięgu wzroku – a mimo tego były niewzruszone, niezmącone nawet najmniejszym podmuchem wiatru. Thor wciąż starał się przetrawić spotkanie swoich trzech „braci”, ich nową życzliwość w stosunku do niego i co to może zmienić w ich misji. Jeśli ich mapa była prawdziwa, a nie rozpaczliwym wymysłem jakiegoś złodzieja, ich pojawienie się może być darem niebios, dokładnie tym, czego potrzebowali, by odnaleźć Miecz i przeprawić się z nim z powrotem. Jednak nie potrafił wyrzucić z głowy słów dziewczyny i z każdym uderzeniem wioseł zastanawiał się, czy zmierzają w niewłaściwym kierunku, czy jego bracia dali się zwieść temu złodziejowi i jego mapie. - Skąd pochodzisz? – spytał Elden siedzącej obok niego dziewczyny. Thor siedział jedynie kilka cali od nich i nie mógł nie słyszeć ich rozmowy, choć Elden mówił cicho. Elden starał się zagadać ją od jakiegoś czasu, lecz ona sprawiała wrażenie niezbyt zainteresowanej. Thor zauważył, że Elden zaczynał ją naprawdę lubić. Po raz pierwszy widział go w takiej sytuacji. - Z miejsca, o którym nigdy nie słyszałeś – odrzekła. – Miejsca, w którym nigdy nie chciałbyś się znaleźć. Z jednego z niewolniczych miast na peryferiach Imperium. Zgarnęli nas do Miasta Niewolników jakiś rok temu. Nie wszystkich. Tylko mnie. Moją rodzinę zabili na miejscu. Elden pokręcił głową. - Nie jesteś już niewolnicą. Teraz jesteś wolna. Wzruszyła ramionami. - Co to tak naprawdę znaczy, być wolnym? Całe teren Imperium to niewolnicy Imperium. Pokaż mi miejsce, które naprawdę jest wolne. - Krąg jest naprawdę wolny – upierał się Elden. Prychnęła. - Na jak długo? – zripostowała. – Wkrótce was również najadą, jak nas, i będziecie odpowiadać przed wielkim Andronicusem. Jak my wszyscy. - Nigdy! – warknął Elden. – Nie znasz mnie. Nie możesz tak mówić. Wzruszyła ramionami. - Znam Andronicusa. Nic go nie powstrzyma. Nic. Nawet twój Krąg, Kanion i zaginiony Miecz. Żyjesz w bajce. Ja jestem realistką. - Jesteś cyniczką – poprawił ją Elden. – Najwyraźniej straciłaś swoje ideały dawno temu. Ja swoich nie straciłem. Nigdy nie będę niewolnikiem. Nigdy nie będę odpowiadał przed Andronicusem. A moi ludzie nigdy nie upadną. Jeśli tak się stanie, ja upadnę razem z nimi, w walce. Wzruszyła ramionami, niewzruszona. - Więc upadniesz – powiedziała. – Już mówiłam, ulegniesz Andronicusowi jak wszyscy – w taki czy inny sposób. Na łodzi zapadła ponura cisza. Wiosłowali dalej, coraz głębiej i głębiej w nieznane. Ciszę przerywał jedynie chlupot wody.

Drugie słońce stanęło w zenicie, paliło mocno i oślepiało, odbijając się od wszystkiego. Jezioro było jak ogromna tafla lustra, błyszczące bielą, rozświetlone. Jak gdyby wiosłowali do nieba. Kiedy Thor zaczął się po raz kolejny zastanawiać, czy zmierzają we właściwym kierunku, nagle w oddali dał o sobie znać cichy dźwięk. Był tak cichy, że na początku Thor zastanawiał się, czy mu się nie zdaje. Brzmiało to jak muzyka, jak odległa, cicha pieśń śpiewana kobiecym głosem, wznoszącym się i opadającym, jak gdyby śpiewał chór kobiet. Był to najmilszy i najcichszy dźwięk, jaki Thor kiedykolwiek słyszał. Odbijał się echem od wody. Thor zastanawiał się, czy nie śni. Z wyrazu twarzy pozostałych, którzy nagle opuścili wiosła i również spojrzeli w tamtym kierunku, Thor wywnioskował, że nie tylko on go słyszał. - Pieśń sention – powiedziała przerażona Indra. – Musimy zawrócić! - Co masz na myśli? – spytał Thor, zaniepokojony. Indra była rozgorączkowana, rozglądała się na wszystkie strony, jak gdyby miała zamiar wyskoczyć z łodzi. - Ta wyspa – powiedział. – To wyspa uwodzicielek! Muzyka ma przyciągnąć tych, którzy przepływają obok. Muzyka, której mężczyźni nie są w stanie się oprzeć. Kiedy tam docierają, zostają zabici i pożarci. Musicie natychmiast zawrócić! - Nie masz pojęcia, o czym mówisz – powiedział Dross. – Podążamy szlakiem do Miecza. Lecz Thor czuł, że zaczyna go ogarniać dziwne uczucie, że po jego ciele rozchodzi się jakieś mrowienie – pożądanie. Im dłużej przysłuchiwał się tym pieśniom, im bardziej się zbliżali, tym bardziej to uczucie się pogłębiało, tym bardziej czuł, że musi ich słuchać. Nigdy wcześniej nie doświadczył niczego podobnego – tak jakby jego ciałem zawładnęła żądza słuchania tej pieśni i była to dla niego kwestia życia i śmierci. Zabiłby kogokolwiek i cokolwiek, co stanęłoby mu teraz na drodze. Jego kompani – poza Indrą – najwyraźniej czuli to samo, zwracając się w tę stronę, urzeczeni, wiosłując mocno, gdy nagły nurt zaczął ich wciągać w jednym kierunku, ku muzyce. Ich oczom ukazała się niewielka wyspa, pośrodku której znajdował się niski, okrągły budynek z błyszczącego białego marmuru. Na brzegach wyspy stała grupa kobiet w białych, powiewnych szatach, o długich brązowych włosach, opadających luźno na plecy. Każda z nich była lekko odchylona w tył, wyciągała dłonie przed siebie i śpiewała. Chór głosów stał się głośniejszy, prąd nasilił się i nim zdążył się zorientować, Thor wraz z innymi znalazł się u brzegów wyspy. Serce Thora biło mocno, powodowane żądzą, by być z tymi kobietami; nie potrafił myśleć o niczym innym. Nie był w stanie nawet myśleć o Gwendolyn. Jak gdyby odebrało mu rozum. - Zawróćcie! – krzyknęła Indra gorączkowo.

Lecz teraz nic nie było w stanie ich powstrzymać. Nurt przybrał na sile jeszcze bardziej, pchając ich zdecydowanie ku wyspie, i po chwili ich łódź osiadła mocno w piasku. Kilka kobiet czekało, by wciągnąć ją na brzeg. Sięgnęły swoimi długimi, delikatnymi dłońmi, każda nich chwyciła część łódki i wciągnęły ją na ląd. Dotyk dłoni kobiety rozpalił Thora, gdy wzięła go za rękę, uśmiechając się i śpiewając przez cały czas. Poprowadziła go z łodzi na piasek. Pozwolił jej się wprowadzić, nie potrafiąc się oprzeć, niekończącymi się marmurowymi schodami na ich wyspę. Obok niego piszczał i miauczał Krohn, a Indra krzyczała. Lecz Thor ledwie ich słyszał; wszystkie dźwięki znikały zagłuszone śpiewem. Szedł obok swych braci legionistów, którzy również bez oporu pozwalali się prowadzić. Każdego z chłopców prowadziła za rękę inna kobieta, uśmiechając się słodko, śpiewając i ciągnąc ich coraz głębiej w wyspę. Thor dostrzegł, że wyspa porośnięta jest najpiękniejszymi drzewkami owocowymi, jakie kiedykolwiek widział. Ich gałęzie uginały się pod owocami – pomarańczowymi, czerwonymi i żółtymi – i obsypane były kwiatami, które zalewały miejsce delikatnymi woniami. Dotarł do niego też zapach gotującej się gdzieś w oddali strawy, i zaburczało mu w brzuchu. Thor słyszał krzyki Indry, potem usłyszał, jak ktoś ją knebluje i nie rozumiał już, co krzyczy; odwrócił się i zobaczył, że kobiety na nią skaczą, krępując jej ręce za plecami i przenosząc ją. Jakąś częścią woli Thor chciał jej pomóc, zakończyć to wszystko. Ale większa jej część była pod urokiem tak głębokim, że zeskoczyłby z krańca świata, gdyby te kobiety go tam zaprowadziły. W końcu znalazł swój prawdziwy dom. I nie chciał go już nigdy opuszczać.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Gwendolyn stała na murach obronnych miasta ze Steffenem u boku, wyglądając Kendricka, starając się dojrzeć jakikolwiek jego ślad na horyzoncie. Wokół niej jej ludzie zajęci byli przygotowywaniem ostatnich umocnień – grupa za nią jęczała z wysiłku, pchając kolejny żelazny kocioł wypełniony gorącą smołą na swoje miejsce. Setki łuczników zajęły swoje pozycje, klękając przy ścianach z łukami i strzałami w pogotowiu. Wśród nich siedziały dziesiątki pomocników, młodych chłopców trzymających pochodnie gotowe do podpalenia. Niżej na murach kolejne pozycje zajmowały setki mężczyzn z włóczniami; obok nich kolejne dziesiątki dzierżyły proce. W dole, na wewnętrznym dziedzińcu, zgromadzone za bramami były setki żołnierzy z mieczami, tarczami i każdego rodzaju bronią, jaką tylko można sobie wyobrazić. Jej armia rozrastała się z każdą chwilą i Silesia zaczynała sprawiać wrażenie niedostępnej. Gwen przepełniał optymizm. Spojrzała jednak na horyzont i przypomniała sobie, z czym przyjdzie im się zmierzyć. Całe życie słyszała historie o Andronicusie; wiedziała, że mimo tego, iż Silesia przetrwała tysiąc lat, tym razem będzie inaczej. Zamknęła oczy i modliła się o siłę, by przynajmniej mężnie się bronić. Bez względu na to, czy wszyscy przeżyją, czy zginą, chciała po prostu przejść przez to z honorem. Gwen otworzyła oczy, znów skierowała wzrok na horyzont i zaczęła przemierzać mur w tę i z powrotem. Była kłębkiem nerwów, a fakt, że Kendrick był nadal poza murami miasta nie ułatwiał jej sprawy. Nie wyobrażała sobie zamknąć bram przed bratem. Nawet sama myśl o tym była zbyt bolesna. - Wpatrywanie się w horyzont nie sprawi, że wróci szybciej – powiedział Steffen. Spojrzała przez ramię, jak zawsze wdzięczna Steffenowi, że jest przy niej. Stał się jej filarem przez to wszystko, nieodłącznie u jej boku, zawsze o nią dbał, zawsze był pod ręką, by służyć dobrą radą lub pocieszyć. Był mądrzejszy, niż wyglądał i zaczynała coraz częściej widzieć w nim partnera do dyskusji, dzięki któremu łatwiej było jej podejmować decyzje. Był też tym, któremu mogła najbardziej zaufać, który uratował jej życie już dwa razy; zaczynała się czuć przy nim swobodnie na tyle, by dzielić się z nim nawet najskrytszymi myślami. - Nie wiem, czy byłabym w stanie to zrobić – powiedziała do niego cicho. – Zamknąć bramy, kiedy Kendrick jest tam, na zewnątrz. - Będziesz musiała – odrzekł. – Na tym polega bycie królową. Na przedkładaniu królestwa przed rodzinę. Twój brat jest tylko jeden; twoich ludzi są tysiące. Dalej chodziła niespokojnie po murze, wiedząc, że ma rację. Modliła się tylko, by nie przyszło jej podejmować takiej decyzji.

Rozległ się dźwięk trąbki i Gwen odwróciła się raptownie, spoglądając na drogę i zastanawiając się, czyje przybycie obwieszcza dźwięk. Serce zabiło jej szybciej, miała nadzieję, że zobaczy Kendricka zmierzającego w kierunku miasta. Serce jej zamarło, gdy zobaczyła małą karawanę i zdała sobie sprawę, że to nie on. Był to koń i powóz, nadjeżdżający drogą z Królewskiego Dworu. Była zaskoczona: komuś udało się przeżyć i uciec. Niecierpliwie czekała na wieści. Zbiegła po krętych schodach i wypadła na zakurzony dziedziniec wewnętrzny Silesii. Steffen utorował jej drogę między żołnierzami i pospieszyła nią ku wewnętrznym bramom miasta, które powoli się otwierały. Powóz podjechał do wejścia i zatrzymał się. Kilku żołnierzy zbliżyło się i otworzyło drzwi. Gwendolyn była w szoku, gdy zobaczyła, kto wysiada z powozu. Stała przed nią kobieta, której nie spodziewała się już nigdy zobaczyć. Jej matka. Poprzednia królowa. A u jej boku jej oddana służąca, Hafold. Matka Gwendolyn spojrzała na nią. Dwie królowe mierzyły się wzrokiem i Gwendolyn przepełniały miriady emocji – od szoku, że ją widzi, przez ulgę, że żyje, smutek i współczucie ze względu na stan jej zdrowia, po wściekłość ze względu na wszystkie dawne wspomnienia. Poczuła też nagły bunt: jeśli jej matka pojawiła się tu, by próbować mówić jej, jak ma rządzić, nie zamierzała tego słuchać. Przede wszystkim była jednak zdumiona. Jakim cudem jej matka, tak schorowana, stała o własnych siłach? I jak udało jej się uciec z Królewskiego Dworu? - Matko – powiedziała Gwendolyn. Jej matka przyglądała jej się beznamiętnym wzrokiem. - Gwendolyn – powiedziała rzeczowo. – Znalazłam się w niespodziewanej i niezręcznej sytuacji, będąc zmuszoną prosić moją córkę o udzielenie mi schronienia na jej dworze. Od czasu zniszczenia Królewskiego Dworu, jedynego miejsca, które nazywałam domem, stałam się bezdomna. Ogromna armia podąża tuż za nami i jeśli zamkniesz przede mną bramy, niechybnie tam zginę. Cokolwiek o mnie myślisz, z pewnością nie przyniosłabyś tym chluby pamięci swego ojca. Tłum żołnierzy zebranych wokół nich ucichł i Gwendolyn czuła, że wszyscy przyglądają się konfrontacji. Wzięła głęboki oddech. Buzowały w niej mieszane uczucia. - Nie jestem mściwa, matko – powiedziała Gwendolyn. – W przeciwieństwie do ciebie. Nigdy nie zostawiłabym cię na łasce Imperium, bez względu na to, jaką matką byłaś. Oczywiście, że możesz się schronić za naszymi bramami. Jej matka wpatrywała się w nią, wciąż bez śladu emocji. Skinęła lekko głową. - Jak wróciłaś do zdrowia? – spytała Gwendolyn. – Kiedy widziałam cię ostatni raz, nie byłaś w stanie się poruszyć ani wymówić ani słowa.

- Odkryłam, że była pod wpływem działania trucizny – powiedziała Hafold. – Którą podawał jej jej syn, król. W tłumie rozległ się stłumiony krzyk, największy wyszedł z ust Gwendolyn. Mimowolnie pokręciła głową. - W takim razie trafisz pod opiekę Illepry, naszej uzdrowicielki, która jest tu z nami. Udzieli ci wszelkiego rodzaju pomocy, byś w pełni wróciła do zdrowia. Witaj w Silesii, matko. Jej matka skinęła głową, ale nie ruszała się z miejsca. - Doszły mnie słuchy, że jesteś teraz królową – powiedziała jej matka. Gwendolyn przytaknęła ostrożnie, nie wiedząc, do czego zmierza. - Tego chciał twój ojciec. Walczyłam z tym. Lecz teraz, w końcu, widzę, że była to mądra decyzja. Być może jego jedyna mądra decyzja. Z tymi słowami jej matka odwróciła się i minęła ją, zbyt dumna, by zatrzymać się i powiedzieć coś więcej. Hafold podążyła za nią. Gwendolyn, wiedząc, jak dumną osobą jest jej matka, i pamiętając, że nigdy nie potrafiła obdarzyć jej dobrym słowem, zdawała sobie sprawę z tego, jak trudno musiał jej być powiedzieć coś takiego. Była wzruszona. Po raz setny zastanowiła się, dlaczego jej i matki nie mogły łączyć bardziej zażyłe stosunki. Drzwi powozu otworzyły się po raz drugi. Gwendolyn odwróciła się i z zaskoczeniem ujrzała, że z drugiej strony wysiada Aberthol. Szedł powoli przy pomocy żołnierzy, podpierając się laską. Odwrócił się i swoim charakterystycznym chodem ruszył w stronę Gwendolyn, uśmiechając się ciepło, kiedy się do niej zbliżał. Podeszła kilka kroków w jego kierunku i przytuliła go. Zrobiło jej się cieplej na sercu, kiedy zobaczyła znowu swojego starego nauczyciela i doradcę swego ojca; było to trochę tak, jakby wróciła do niej jakaś cząstka jej ojca. - Gwendolyn, moja droga – rzekł swoim pradawnie brzmiącym głosem. – Przytulenie takiego zwyczajnego starca jak ja nie wyda się stosowne przed wszystkimi twoimi nowymi poddanymi – powiedział z uśmiechem, odsuwając się od niej. – Wszak jesteś teraz królową. Jestem z tego powodu bardzo z ciebie dumny. Lecz królowa musi się zawsze zachowywać jak królowa. Gwendolyn odwzajemniła jego uśmiech. - To prawda – odrzekła. – Lecz bycie królową daje mi też przywilej przytulania, kogo tylko chcę. Uśmiechnął się. - Zawsze wiedziałem, że jesteś nad wyraz mądra – powiedział. - Twoja obecność w tym miejscu sprawia, że obawiam się najgorszego – powiedziała Gwendolyn ponuro. – Słyszałam, że Królewski Dwór został zaatakowany. Lecz teraz, gdy widzę, że opuściłeś swoje cenne księgi, wiem już na pewno, że to prawda.

Oblicze Aberthola spochmurniało. Potrząsnął głową z powagą. - Spalone – powiedział. – Wszystko spalone do cna. Uciekliśmy noc wcześniej. Gwendolyn, której serce waliło jak oszalałe, bała się zadać następne pytanie. - A co z Domem Uczonych? – wydusiła w końcu z siebie. Serce tłukło jej się w piersi, gdy pomyślała o miejscu, które było dla niej drugim domem, czymś świętszym nade wszystko w świecie. Aberthol ze smutkiem spuścił wzrok i po raz pierwszy w życiu Gwen zobaczyła, jak po jego policzku spływa łza. - Nic się nie ostało – rzekł schrypniętym głosem. – Tysiące lat historii, bezcennych ksiąg – przepadły w ogniu podłożonym przez barbarzyńców. Gwen jęknęła wbrew sobie; złapała się za serce, przyciskając dłonie do piersi. - Pozostało jedynie kilka ksiąg, które chwyciłem nim uciekliśmy, tylko tyle zmieściłem w powozie. Tysiąc lat historii, poezji, filozofii – wszystko stracone. Pokręcił głową z powagą. - Odtworzymy to – powiedziała, chcąc go pocieszyć. Położyła dłoń na jego ramieniu. – Pewnego dnia wszystko odtworzymy. Starała się brzmieć przekonująco, podnieść go na duchu, lecz nawet ona wiedziała, że to niewykonalne. Podniósł na nią wzrok, w którym dostrzegła zwątpienie. - Wiesz, co zbliża się w naszym kierunku od horyzontu? – powiedział. – Armia większa niż wszystko, czemu stawiał czoła twój ojciec. - Wiem – powiedziała. – I wiem również, jacy jesteśmy. Przeżyjemy. Jakoś. I odbudujemy wszystko. Przypatrywał jej się długo i uważnie, w końcu pokiwał głową. - Twój ojciec podjął dobrą decyzję – powiedział. – Bardzo, bardzo dobrą. Aberthol zmrużył oczy, a jego twarz pokryła się milionem zmarszczek. - Pamiętasz lekcje historii? – spytał. – Acholemowie? Gwen wysiliła umysł i po chwili wszystko jej się przypomniało. - Wielkie oblężenie – powiedziała. - Największe oblężenie w historii MacGilów – dodał Aberthol. – Było ich tylko stu – a odparli atak dziesięciu tysięcy. Gwen otworzyła szeroko oczy. Jej serce powoli napełniało się nadzieją, kiedy zaczęła przypominać sobie tę historię. - W jaki sposób? – zapytała. - Walczyli jak jeden mąż – odrzekł. – Bitwy nie zawsze wygrywa się mieczem. Częściej wygrywa się je duchem. Sprawą. Księga starożytnego języka pełna jest historii o kilku, którzy zwyciężyli wielu. Westchnął. - Kiedy będziesz dowodzić tymi ludźmi – powiedział. – Nie odwołuj się do ich oręża. Wejrzyj w ich serca. Każdy z nich jest synem, ojcem, bratem, mężem. Każdy ma powód,

dla którego mógłby umrzeć – lecz każdy z nich ma też powód, by żyć. Znajdź powód, dla którego chcesz żyć, a odnajdziesz drogę do zwycięstwa. Zaczął odchodzić, kiedy nagle zatrzymał się i spojrzał na nią. - A co najważniejsze – spytał ją. – Spytaj siebie: jaki jest twój powód, by żyć? Została sama, a w głowie dźwięczały jej jego słowa. Jaki miała powód, by żyć? Kiedy o tym rozmyślała, pojęła, że miała dwa powody. Położyła rękę na brzuchu i przesunęła po nim, po czym spojrzała na horyzont i pomyślała o Thorze. W tej chwili postanowiła, że przeżyje. Przeżyje bez względu na wszystko.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Kendrick galopował przez pokrytą kurzem drogę z Atme u boku, zmierzając w kierunku horyzontu, nad którym kotłowały się napływające chmury burzowe. Co rusz niebo rozbrzmiewało grzmotami, grożąc deszczem. W oddali w końcu zaczęli dostrzegać wioskę, o której mówiła kobieta i Kendricka ogarnęła ulga. Chciał jak najszybciej do niej dotrzeć. Jechali wiele godzin i obawy Kendricka pogłębiały się, kiedy oddalali się od bezpiecznej Silesii i zbliżali do nadciągającej armii, gdzieś hen przed nimi, zmierzającej prosto na nich. Kendrick żywił jedynie nadzieję, że uda im się znaleźć wioskę, znaleźć dziewczynki i wrócić, nim ludzie Andronicusa ich dosięgną – i nim bramy Silesii zostaną zamknięte. Kendrick wiedział, że to zuchwała misja; lecz wiedział również, że ta misja jest istotą tego, kim był. Poprzysiągł pomagać bezbronnym i ta przysięga była dla niego święta. Dla Kendricka było to ważniejsze niż jego osobiste bezpieczeństwo i wiedział, że misje takie, jak ta, zuchwałe czy nie, musiały zostać podjęte. Słyszał o brutalności Andronicusa i wiedział, co jego ludzie zrobiliby dziewczynkom. Na coś takiego nie mógł pozwolić, nawet gdyby miał zginąć próbując temu zapobiec. Kendrick przyspieszył, tracąc dech, zbierając w sobie wszystkie siły. Energii dodawał mu widok wioski, która była coraz bliżej. Była to mała kropka na horyzoncie, jedna z wielu rolniczych osad na peryferiach Kręgu, w kształcie koła, jak większość z nich, jedynie z kilkoma dziesiątkami domostw i niewielkim murem obronnym. Wymienił z Atme porozumiewawcze spojrzenie i obaj przyspieszyli, zachęceni, zmotywowani, by dotrzeć tam przed Andronicusem – i uratować dziewczynki. Kiedy zbliżali się do wioski, Kendrick usłyszał odległy grzmot. Gdy podniósł wzrok, w oddali ujrzał z tuzin żołnierzy, którzy zmierzali galopem w stronę wioski z przeciwka. Serce zabiło mu szybciej, gdy zobaczył, że są odziani w czerń Imperium. A więc już tu są. Obie strony zmierzały ku tej samej wiosce. Kendrick i Atme byli znacznie bliżej – lecz tamci ich doganiali. Kendrickowi otuchy dodawało jedno – nie dostrzegał, by jechała z nimi cała armia; zdawało się, że to tylko niewielki oddział. Zrozumiał od razu, że to grupa zwiadowcza, która wracała, by zdawać raporty głównej armii. Jednak wszędzie, gdzie byli zwiadowcy, wkrótce pojawiała się główna armia – zwykle po kilka minutach. Kendrick przyspieszył jeszcze bardziej, krzyknął i ponaglił konia kopnięciem. We dwóch przejechali przez bramy miasta. Jechali wąskimi uliczkami i rozglądali się na boki, przyglądając się małym, skromnym domostwom. Całe to miasto było opuszczone, wymarłe; pogubione rzeczy walały się po ulicach i było oczywiste, że mieszkańcy uciekali w popłochu. Mądrze z ich strony. Wiedzieli, co zbliża się w ich kierunku.

Mijali zabudowanie za zabudowaniem, aż w końcu Kendrick spostrzegł budynek większy od pozostałych, z namalowaną na nim czerwoną gwiazdą. Dom Chorych. Ruszyli w jego kierunku i zatrzymali się przed wejściem, zeskoczyli z koni i wpadli przez otwarte drzwi. Nim to zrobili, Kendrick obejrzał się za siebie i zobaczył zbliżających się zwiadowców, oddalonych może o minutę drogi. Kendrick i Atme pędzili przez budynek, mijając rzędy opuszczonych łóżek. Przez chwilę Kendrick zastanawiał się, czy te miejsca były wolne, czy byli w złym miejscu, czy dziewczynki zostały już gdzieś przeniesione. Minęła chwila, nim jego wzrok przyzwyczaił się do światła – a wtedy usłyszał cichy płacz. Odwrócili się i w dalekim końcu pomieszczenia ujrzeli dwie chore dziewczynki, leżące na wznak w łóżkach. Miały może z dwanaście lat. Wyciągnęły do nich osłabione ręce. - Pomocy! – zawołała jedna z nich. Druga była zbyt chora, by choćby unieść dłoń. Kendrick wystrzelił przez pomieszczenie i przerzucił sobie jedną z dziewczynek przez ramię, jęczącą, a Atme podniósł drugą. Odwrócili się, puścili się biegiem przez budynek i wypadli przez otwarte drzwi w stronę swych koni. Każdy z nich posadził dziewczynkę na siodle i przygotowywał się, by samemu dosiąść swego wierzchowca – gdy nagle od tyłu nadjechały dziesiątki żołnierzy Imperium, szarżując na nich. Kendrick zrozumiał, że nie było czasu. Będą musieli stanąć do walki. Kendrick i Atme odwrócili się i ruszyli im naprzeciw, ustawiając się między oddziałem a dziewczynkami, z charakterystycznym metalicznym świstem dobywając mieczy i unosząc tarcze. Dowodzący żołnierz zamachnął się mieczem. Kendrick uniósł tarczę i zablokował cios w ostatniej chwili, i odparł atak mieczem w tym samym momencie, przecinając siodło żołnierza, który poleciał z konia prosto na ziemię. Kolejny z napastników zamachnął się toporem na głowę Kendricka, ale ten zrobił unik i dźgnął go w żebra. Wojownik z krzykiem spadł z konia. Kolejny napastnik zamierzył się na niego włócznią, ale Kendrick odwrócił się i wyrwał mu ją z rąk. Kendrick przycisnął włócznię do swego ramienia, przypuścił szarżę i strącił kolejnego napastnika z konia, posyłając go na innego żołnierza. Obaj spadli na ziemię. Wtedy Kendrick odchylił się w tył, obrał cel i cisnął włócznią; poszybowała w powietrzu i zabiła kolejnego atakującego, przeszywając jego zbroję i zatapiając się w piersi. Kendrick został bez broni i nie zdążył zareagować, gdy kolejny napastnik skoczył na niego, powalając ich obu na ziemię. Przewracali się, mocując się, a wtedy wojownik dobył sztyletu, uniósł go wysoko i opuścił szybkim ruchem, mierząc w gardło Kendricka. Kendrick chwycił go za nadgarstek w powietrzu i przytrzymywał. Mocowali się; żołnierz napierał całą mocą, uśmiechając się drwiąco; Kendrick ledwie go powstrzymywał, czubek ostrza niebezpiecznie zbliżał się do jego twarzy.

W końcu Kendrickowi udało się odepchnąć nadgarstek wojownika na bok, przeturlał się i uderzył go rękawicą w podbródek, posyłając go na plecy. Uderzył mężczyznę jeszcze raz, i ten stracił przytomność na dobre. Kątem oka Kendrick zauważył, że kolejny napastnik zamierza się na niego, przygotowując się, by kopnąć go w żebra; zareagował natychmiast, chwytając sztylet, który wypadł z dłoni żołnierza, obrócił się i cisnął nim. Nóż przeciął powietrze, obracając się kilka razy w locie, i zatonął w gardle napastnika, który zatrzymał się w miejscu. Stał tak przez chwilę w bezruchu, po czym padł na bok, martwy. Atme też nie próżnował. Kendrick zobaczył pięciu lub sześciu żołnierzy, którzy go zaatakowali, martwych, porozrzucanych w różnych pozycjach na ziemi. Ich krew znaczyła ziemię. Zobaczył, jak Atme dobija ostatniego, robiąc unik przed jego mieczem i odcinając głowę mężczyzny swoim mieczem. Kendrick i Atme stali przez chwilę, dysząc ciężko w tym nagłym bezruchu i oceniając zadane przez siebie zniszczenia. - Jak za starych czasów – powiedział Atme. Kendrick skinął głową w odpowiedzi. - Cieszę się, że to ty byłeś u mego boku – odrzekł. W oddali rozległ się chóralny odgłos rogów i Kendrick poczuł, że ziemia drży. Spojrzał na horyzont i dostrzegł niewielkie migotanie wzbijanego w górę pyłu. Tym razem nie był to obłok kurzu wzniecony przez dziesiątki mężczyzn – lecz pył ogromnej armii, rozciągającej się hen daleko, jak okiem sięgnąć. Nie tracili czasu. Odwrócili się i rzucili do swych koni. Kendrick wskoczył za chorą dziewczynkę, która kiwała się luźno w siodle, przytrzymał ją mocno jedną ręką, a drugą chwycił wodze. Atme postąpił podobnie i po chwili wypadli z miasta, przez bramę i z powrotem na drogę prowadzącą do Silesii. Kendrick pomyślał o zamykających się bramach i miał jedynie nadzieję, że nie będzie za późno. * Gwendolyn stała na szczycie niewielkiego wzniesienia przed zewnętrznymi bramami Silesii, czekając i obserwując. Serce jej łomotało. Przyglądała się linii horyzontu od wielu godzin, modląc się o jakiś ślad Kendricka. Odliczali godziny, minuty do czasu, gdy będzie musiała zamknąć bramy. - Pani – powiedział Steffen, wciąż lojalnie stojąc u jej boku. – Musisz wrócić do miasta! Czekanie tutaj na Kendricka nie sprawi, że wróci szybciej – a stanowi zagrożenie dla twego bezpieczeństwa. Proszę, wróć za nasze bramy. Gwendolyn potrząsnęła głową. - Nie mogę czekać bezpiecznie za bramami, gdy on ryzykuje tam życie. - Ależ, pani, twoi ludzie cię potrzebują. Liczą na ciebie.

- Liczą, że będę – powiedziała. – Nieustraszona. W czasie wojny jest to cenny przymiot. - Skoro nie wracasz za mury, ja także nie wrócę – rzekł. Steffen zamilkł i stali tak we dwoje, patrząc przed siebie. Gwendolyn wiedziała, że Steffen ma rację, wiedziała, że to tylko kwestia czasu, nim będzie musiała kazać zamknąć bramy. Wewnątrz pękało jej serce. Usłyszała odległe dudnienie i jej serce załomotało, gdy podniosła wzrok i zobaczyła, że cała linia horyzontu pokrywa się czernią. Rozciągało się przed nią więcej oddziałów, niż w życiu widziała, tysiące tysięcy, wyglądały, jak gdyby ciągnęły się na cały świat. Pośrodku jechały dwa tuziny żołnierzy niosących sztandary, unosząc kolory Imperium wysoko nad głowami. Rozbrzmiały setki rogów. - Pani, kończy nam się czas! – krzyknął Srog, podjeżdżając do niej z dziesiątką wojowników. – Musimy zamknąć bramy! Gwen odwróciła głowę i spojrzała przez ramię na setki swych ludzi, niespokojnie przygotowujących się, trwających na pozycjach wzdłuż balustrad. Odwróciła się i spojrzała ponownie na horyzont. Docierała do niej rzeczywistość: oto, w końcu, zbliżał się Andronicus. Tymczasem nie było żadnych śladów Kendricka i Atme. Serce jej zamarło. Czy zginął? Nie słyszała, by wcześniej mu się nie powiodło. Jak to możliwe? Kendrick był ich najświetniejszym rycerzem. Jeśli on zginął, jak to wróżyło reszcie? Gwen przeklinała siebie za to, że zezwoliła mu jechać. Powinna była nakazać mu nie ruszać się z miejsca. Kochała w nim to, że żył według swojej przysięgi honoru – lecz w tym przypadku rycerskość doprowadziła do jego śmierci. - Pani, nie możesz tu dłużej zostać! – krzyknął Steffen. Słyszała wzburzenie w jego głosie. Gwendolyn wiedziała, że nadszedł już czas. Armia zbliżała się i w ciągu kilku chwil nie będzie mogła wejść za mury swego miasta. Jednak jakoś nie mogła się do tego zmusić. Nie dopóki nie przekonała się, że jej bratu się nie udało. - Pani! – ponaglił Brom, stając obok Sroga. – Jeśli będziemy zwlekać dłużej, nasi ludzie zginą! Nagle kątem oka Gwendolyn dostrzegła niewielki obłok kurzu; odwróciła się i, ku swej niewypowiedzianej radości, na małej bocznej dróżce spostrzegła Kendricka i Atme, wiozących dwie dziewczynki. Galopowali w ich kierunku, pozostawiając armię w tyle, coraz szybciej, zbliżając się coraz bardziej ku bramom. Mieli nad nimi dobre sto jardów przewagi i serce Gwen uradowało się, kiedy zobaczyła ich znowu, żywych. Udało im się. Ledwie była w stanie w to uwierzyć. Udało im się! Gwendolyn czuła, że ogromny kamień spadł jej z serca. Odwróciła się, dosiadła swego rumaka i ruszyła w kierunku otwartych bram Silesii. Steffen, Srog, Brom i dziesiątki żołnierzy podążyły za nią. Dołączały do nich kolejne oddziały, cierpliwie czekające na nią, i wszyscy przemknęli przez zewnętrzne bramy. Kiedy wjechali do

środka, dziesiątki mężczyzn, w pogotowiu, zaczęły zamykać masywne żelazne bramy z obu stron. Przejechali przez nie w ostatniej chwili, skrzydła bramy były uchylone dla nich jedynie na kilka stóp. Kendrick i Atme deptali im po piętach i również przemknęli przez bramy. Ciężki metal zamknął się z hukiem tuż za nimi. Jechali dalej i gdy minęli bramy wewnętrzne, kolejna brama zakończona kolcami zatrzasnęła się za nimi. Gdy Gwendolyn wpadła na wewnętrzny dziedziniec wraz z otaczającymi ją mężczyznami, tysiące żołnierzy pospieszyły, by ustawić się na swoich pozycjach. Wszędzie panował chaos, gorączkowa atmosfera, a oczekiwanie było namacalne. - ZADĄĆ W ROGI! - krzyknęła, a wokół niej od razu odezwał się chór rogów. Mieszkańcy kryli się w domach, ryglowali okna i drzwi, dziedziniec pustoszał. Kiedy znaleźli się już w środku, większość z nich pospieszyła ku górnym oknom, uchylając je odrobinę, by móc wyglądać na plac i trzymać łuki i strzały w pogotowiu. Gwen wiedziała, że każdy silesiański mężczyzna, kobieta i dziecko było gotowe, by przyłączyć się do nich i walczyć na śmierć i życie. Ogarnęła ją ulga, kiedy Kendrick podjechał obok niej. On i Atme oddali chore dziewczynki matce, która objęła je z łzami radości, szlochając. Chwyciła Kendricka za nogę. - Dziękuję – powiedziała. – Nigdy nie będę w stanie wam się odwdzięczyć. Gwendolyn i Kendrick zsiedli z koni i przytulili się. - Żyjesz – powiedziała nad jego ramieniem, niewymownie szczęśliwa. Marzyła, by taki sam los spotkał Thora. – I uratowałeś je. Kendrick uśmiechnął się. - Jest jeszcze wielu, których trzeba uratować – odparł. Gwen nie zdążyła odpowiedzieć, bo nagle zewnętrzne bramy rozbrzmiały przejmującym hukiem, tak potężnym, że zatrząsł całym miastem. Kendrick zajął pozycję obok reszty Gwardzistów, a Gwendolyn wbiegła, ze Steffenem u boku, w górę krętych schodów na szczyt wewnętrznej balustrady, skąd roztaczał się najlepszy widok. Gwen spojrzała w dół i wtedy rozległo się kolejne straszne uderzenie. To, co ujrzała, wprawiło ją w niemałe zdumienie: armia Andronicusa tłoczyła się wokół miasta i dziesiątki żołnierzy w zwartych szeregach taranowały swymi tarczami zewnętrzną bramę, napierając na nią ramionami. To było jedynie preludium: mężczyźni rozstąpili się i naprzód wyjechał długi, gruby, żelazny taran na kołach, popychany przez dwa tuziny mężczyzn. Ruszyli naprzód, zaparli się i uderzyli w zewnętrzne bramy, wgniatając je. Gwendolyn przyglądała się temu ze zgrozą. Mury miasta zadrżały, a kilka kamieni wokół niej skruszyło się. - Czekamy na twe rozkazy! – powiedział Srog, stając obok niej. - TERAZ! – powiedziała.

- ŁUCZNICY! – krzyknął Srog. Na górze i dole balustrad łucznicy napięli łuki i korzystając z każdego otworu i szczeliny, wycelowali w dół. - TERAZ! Niebo zaczerniło się od deszczu strzał, których tysiące przecinały powietrze, trafiając w narażonych na atak żołnierzy Imperium. Rozległy się krzyki i dziesiątki wojowników Imperium padły martwe na ziemię. Lecz armia Andronicusa była dobrze zdyscyplinowana: setki wojowników przyklękły, ustawieni w idealnie równych rzędach, i wypuściły strzały w kierunku murów. Gwen przypatrywała się, zdumiona, znalazłszy się po raz pierwszy w środku prawdziwej bitwy. Nawet nie przyszło jej do głowy, by zareagować. Czuła, jak jakaś silna dłoń chwyta ją za odzienie i ciągnie w dół, rzucając na kamienną podłogę. Poczuła świst powietrza przelatującej strzały, która minęła ją o włos, spojrzała na bok i zobaczyła Steffena leżącego na ziemi obok niej. Leżała tak, a serce waliło jej jak oszalałe. Zdała sobie sprawę z tego, jak głupia była, że nie przypadła do ziemi wcześniej, jak wszyscy mężczyźni wokół niej. Steffen po raz kolejny uratował jej życie. Jednak nie każdy miał tyle szczęścia. Chłopiec odrobinę starszy od Thora, który stał o kilka stóp od niej, wpatrywał się w mężczyzn na dole, jak gdyby w szoku. W jego gardle tkwiła strzała. Stał tak jeszcze sekundę, po czym przewrócił się przez balustradę i spadł pięćdziesiąt metrów w dół, na stos ciał. - ŁUCZNICY! – krzyknął znowu Srog. Silesianie ponownie unieśli łuki, napięli je i posłali strzały w dół, w Imperium. Rozległy się kolejne krzyki i kolejne oddziały Imperium padły. Lecz po tym w stronę silesian poleciała następna seria strzał. Bitwa przybrała na sile i strzały cięły niebo w obydwu kierunkach. Siły Imperium zostały mocniej przetrzebione, a większość silesian przeżyło; udało im się schronić za grubymi kamiennymi murami. Lecz w toku bitwy coraz więcej silesian ginęło od strzał przeciwnika. Zginęło ich może dwunastu, w porównaniu z setkami Imperium – lecz silesianie mieli mniej ludzi do stracenia. Wszystko działo się tak szybko, że Gwen ledwie była w stanie to przetrawić. Pustka, ciche dni oczekiwania przerodziły się nagle w zaciekłą bitwę. Imperium raz jeszcze skierowało taran w stronę bram, wgniatając mocniej metal. Ziemia się zatrzęsła, gdy uderzali z hukiem. Kendrick wystąpił naprzód, zbierając Gwardzistów. - KOTŁY! – krzyknął. Kendrick ruszył naprzód z Atme i dziesiątką Gwardzistów u boku. Przechylili ogromny żelazny kocioł za brzeg muru. Chwilę później wrząca smoła wylała się za brzeg, na mężczyzn, którzy obsługiwali taran. Dziesięciu Gwardzistów jednocześnie przyklęknęło z łukami i płonącymi strzałami i wypuściło je w ich kierunku.

Rozległy się krzyki, kiedy mężczyźni zajęli się ogniem – to powstrzymało ich przed kolejnym uderzeniem w bramy. Jednak w ciągu sekund tuziny kolejnych żołnierzy zwyczajnie zepchnęły płonących wojowników z drogi i przejęły taran. Gwen uderzyła beznadzieja sytuacji. Liczba oddziałów Imperium zdawała się być nieskończona i bez względu na to, ilu zabili, ich wysiłki okazywały się daremne. Na miejsce każdej zabitej setki napływały dwie kolejne. Przez cały czas roiło się od nich na horyzoncie, daleko, jak sięgnąć okiem, rząd za rzędem, oddział za oddziałem, cisnęli się jak miliony mrówek robotnic. Śmierć kilku setek Imperium była niezauważalna przy takich siłach. A po stronie silesian każda śmierć miała znaczenie. Nie można było zaprzeczyć, że walczyli znakomicie, odpierając ogromną armię ułamkiem jej sił – lecz i tak odczuwali dotkliwie każdą stratę – Gwen widziała, że jej szeregi zaczynają się przerzedzać, a liczba ich broni znacznie się uszczupliła. Było oczywiste, że dla Andronicusa życie ludzkie nie miało żadnej wartości, że będzie posyłał kolejnych ludzi na śmierć bez zastanowienia. Zdawało się nawet, że to jego strategia – poświęcać tak wielu swych ludzi, jak będzie trzeba, póki silesianom nie skończą się strzały, smoła, włócznie. Wszak kiedyś się skończą. Walka przeciwko jakiemukolwiek innemu dowódcy dałaby silesianom szansę, lecz przeciwko Andronicusowi, człowiekowi, który nie dbał nawet o własnych ludzi, cóż mogli poradzić? Gwen zamyśliła się. Czy był aż tak bezwzględny, by bez wahania poświęcić tak wiele tysięcy swoich ludzi? Patrząc w dół, gdzie żołnierz za żołnierzem padali martwi, Gwen zdała sobie sprawę z tego, że był. Nim zdążyła dokończyć myśl, katem oka spostrzegła, że coś szybuje w jej kierunku i tym razem uchyliła się na czas. Tuż nad jej głową przeleciał ogromny, płonący głaz. Przeciął powietrze, lecąc nad balustradą i wylądował wewnątrz miasta. Zatopił się głęboko w ziemi, jak płonąca kometa, upadając z takim impetem, że zadrżała ziemia. Po wylądowaniu potoczył się i zatrzymał na kamiennym murze, iskrząc się i płonąc. Dziesiątki płonących głazów przecięły nagle powietrze. Jeden z nich strzaskał kamienny mur niedaleko jej głowy. Gwen, opierając się na rękach i kolanach, wyjrzała przez otwór i zobaczyła, że naprzód wypchnięty został rząd katapult. Dziesiątki wojowników zbroiły je w głazy, oblewały jakimś płynem i podpalały, po czym naciągały liny i wypuszczały. Ziemia i mury wokół zatrzęsły się, gdy głazy przecięły powietrze jak strzały; rozległy się krzyki i dziesiątki jej ludzi zginęły. - STRZELAJCIE W KATAPULTY! – krzyknęła Gwen. – Celujcie w tych, którzy je obsługują! Jej rozkazy zostały wykrzyczane i powtórzone wśród szeregów wzdłuż balustrad i wszyscy łucznicy odwrócili uwagę od ludzi obsługujących taran i przenieśli ją na tych

obsługujących katapulty. Posypał się na nich grad strzał, raniąc i zabijając większość żołnierzy. Jednak ludzie Andronicusa musieli spodziewać się tego, bo jak tylko łucznicy Gwen wstali i wystrzelili, ukazując się zza balustrad, posypały się na nich tuziny włóczni, które przecięły niebo i trafiały w nich. Gwen patrzyła na to przerażona. Podniosły się krzyki i ich ciała wypadły za brzeg, rozbijając się na dole. - Chcę się przyłączyć! – usłyszała czyjś krzyk. – Chcę się przyłączyć do walki! Gwendolyn odwróciła się i, zszokowana, zobaczyła zbliżającego się Godfreya. Był lekko przy kości i oddychał teraz ciężko, stając przed nią w zbroi. Jego twarz poczerwieniała z wysiłku, a oczy otworzyły się szeroko ze strachu. - Padnij! – krzyknęła, a Steffen pociągnął go na ziemię w samą porę. Włócznia poszybowała nad jego głową. - Chcę walczyć! – krzyknął. – Proszę! Przydziel mi pozycję! Gwendolyn spojrzała na Kendricka, który w odpowiedzi skinął głową. - Możesz dołączyć do moich ludzi – powiedział Kendrick. – Strzelałeś kiedyś z łuku? - Oczywiście! – powiedział Godfrey. – Ojciec kazał nam wszystkim brać lekcje. - Ale czy pamiętasz? – naciskał Kendrick. Godfrey wpatrywał się w niego szeroko otwartymi oczami, drżąc na całym ciele. - Tak mi się zdaje – odpowiedział. - Weź to – powiedział Kendrick, sięgając po wolny łuk i kołczan pełen strzał. – I zajmij pozycję przy tym murze, obok łuczników. Trzymaj się nisko i nie wychylaj się. Czekaj na moje rozkazy! Godfrey usłuchał, pospiesznie zajmując pozycję. Przyklęknął i drżącymi dłońmi sięgnął po strzałę z kołczanu, po czym załadował łuk. Był tak zdenerwowany, że trzęsąc się upuścił kołczan i wszystkie strzały posypały się na ziemię. Jednak po tym zebrał się w sobie, założył strzałę i wychylił się ponad kamienny mur. Obok przeleciała strzała, ledwie go omijając. Przyklęknął, drżąc. - Mówiłem, byś się nie wychylał! – wrzasnął Kendrick. - Wybacz – rzekł Godfrey. Wyglądał, jakby miał się rozpłakać. - Nie poddawaj się strachowi – rozkazał Kendrick. – Weź głęboki oddech. Trzymaj się blisko ziemi, cały czas. Godfrey zamknął oczy i wziął kilka głębokich wdechów. - ŁUCZNICY! – krzyknął Kendrick. – TERAZ! Godfrey otworzył oczy, wycelował przez otwór w murze, napiął łuk drżącymi rękoma i wypuścił strzałę. Patrzył przez otwór w murze. Sposępniał, kiedy zauważył, że chybił. Załadował jednak kolejną strzałę, tym razem nieco pewniejszym ruchem, przyklęknął, obrał cel i wystrzelił. - Trafiłem! – zawołał triumfalnie. – Nie do wiary! Naprawdę go trafiłem!

Gwen niesamowicie się cieszyła, że Godfrey opuścił karczmę i walczy u ich boku. Była z niego niezwykle dumna. Po jej drugiej stronie, nieopodal, stał mąż jej siostry, Bronson, który walczył mężnie u boku innych, znajdując sposób, by mimo braku jednej dłoni wypuszczać strzałę za strzałą w ludzi Andronicusa i zabijając wielu z nich. Luanda skryła się gdzieś bezpiecznie w dolnym mieście, tak jak Gwen się spodziewała. Brakowało jedynie Thora, pomyślała ze smutkiem. Nagle rozległ się jakiś nowy odgłos, głośne trzeszczenie; Gwen wyciągnęła szyję i spojrzała przez otwór w kamiennym murze, by zobaczyć, co to. Serce jej zamarło. Żołnierze Imperium rozsunęli się, by zrobić miejsce dla dziesiątek mężczyzn pchających naprzód wózki, na których znajdowały się długie, drewniane drabiny. Musiała ich być z setka, i wózki znajdowały się coraz bliżej zewnętrznego muru. - POCHODNIE! – krzyknął Kendrick. Na górze i na dole balustrad żołnierze i ich pomocnicy podpalili pochodnie. - CZEKAĆ! – krzyknął Kendrick. Wszyscy czekali, a skrzypienie wózków było coraz głośniejsze. Serce Gwen waliło bez opamiętania, kiedy drabiny znalazły się jeszcze bliżej. Były oddalone ledwie o kilka stóp i wszystko w niej krzyczało, by wojownicy użyli pochodni. Lecz zdała się na Kendricka, pozwalając mu, weteranowi bitew, dowodzić swymi ludźmi. Czekała i czekała, przyglądając się, jak drabiny opierają się o mury. Na jej czole zaczęły się tworzyć krople potu. - TERAZ! – krzyknął w końcu Kendrick. Silesianie poderwali się z głośnym krzykiem, wychylili i podpalili drabiny. Jedna za drugą, drewniane drabiny zaczęły płonąć. Lecz nie wszystkim silesianom się powiodło: kilku z nich, gdy podkładali ogień pod drabiny, zostało przestrzelonych przez pierś, oczy i gardła; inni zostali trafieni włóczniami i oszczepami. Gwen patrzyła z przerażeniem, jak dziesiątki jej ludzi wypadają za brzeg przy chórze krzyków. Wiele drabin płonęło, lecz tyle samo stało opartych o mury i zapełniało się żołnierzami Imperium, którzy wdrapywali się szybko na górę. Silesianie przystąpili do akcji, dowodzeni przez Kendricka, który podbiegł do najbliższej drabiny, uniósł topór i zamachnąwszy się, rozrąbał ją i posłał strzaskaną na ziemię. Jednak Kendrickowi przyszło słono za to zapłacić: krzyknął z bólu, gdy strzała wbiła się w jego ramię, rozbryzgując krew na wszystkie strony. Sięgnął i wyrwał ją z kolejnym głośnym krzykiem. Jego pomocnik nie miał tyle szczęścia; strzała przebiła jego gardło i chłopak padł na ziemię martwy. Wojownicy przy górnych i dolnych balustradach podbiegali do wciąż się zwiększającej liczby drabin, próbując je odepchnąć. Godfrey, ku swojej chwale, wstał i

podbiegł do jednej, wydając z siebie swój pierwszy okrzyk bitewny; zdawał się przełamywać coś wewnątrz siebie. Kiedy dobiegł do niej, żołnierz Imperium był już na górze i miał właśnie przeskoczyć przez mur. Godfrey zaatakował i przebił go włócznią. Żołnierz krzyknął, patrząc tępo na Godfreya, który patrzył na niego równie zszokowany; zachwiał się i zaczął spadać w tył. Jednak nim to zrobił, wyciągnął rękę i chwycił Godfreya za koszulę, pociągając go ze sobą. Godfrey krzyczał, zbliżając się szybko do brzegu. W ostatniej chwili wyciągnął ręce i chwycił kamień, zapierając się, by nie spaść. Z całych sił starał się utrzymać, lecz kamień był śliski. Gwendolyn widziała, że za chwilę zginie. Gwendolyn bez zastanowienie przystąpiła do działania. Ruszyła naprzód, chwyciła pozostawiony przez kogoś na ziemi miecz o zakrwawionej rękojeści i tuż przed tym, jak jej brat puścił kamień, rzuciła się do przodu, uniosła miecz i odcięła dłoń żołnierza, który trzymał Godfreya. Żołnierz, krzycząc, spadł w tył obok drabiny, strącając kilku innych mężczyzn. Godfrey zatoczył się w tył, uwolniony z chwytu i spojrzał szeroko otwartymi oczami na Gwen, w szoku. - Drabina! – krzyknęła. Podbiegła i chwyciła jeden koniec drabiny, a on ocknął się i chwycił drugi. Steffen, tuż za nią, podbiegł od środka. W trójkę zaparli się i odepchnęli drabinę od ściany, posyłając ją na ziemię, gdzie się roztrzaskała. Było jednak zbyt wiele drabin i za mało mężczyzn, by móc odepchnąć je wszystkie; pierwsza część żołnierzy Imperium przeskoczyła przez balustrady i wkrótce na górze zaroiło się od nich. Serce Gwendolyn waliło jak szalone, gdy zobaczyła mężczyzn biegnących w jej kierunku ze wszystkich stron. - MIECZE! – krzyknął Srog do swoich ludzi. Wokół niej wywiązała się walka wręcz, odciągając jej ludzi od żołnierzy na dole. Dzięki temu żołnierze Imperium mogli ponownie skupić siły na taranowaniu żelaznych bram zewnętrznej linii obrony; raz za razem taran wstrząsał murami z siłą wystarczająco dużą, by Gwen i jej ludzie się chwiali. Bramy były pełne ogromnych wgnieceń i zaczynały ustępować. - Pani, musimy zaprowadzić cię do środka, dla twego bezpieczeństwa! – zawołał Steffen gorączkowo. Ale Gwendolyn nie chciała opuszczać swych ludzi; chciała wyjrzeć za mury i ocenić, jak wielkie zniszczenia zostały zadane bramom, gdy nagle jeden z żołnierzy Imperium przeskoczył przez poręcz obok niej, przechylił się i uderzył ją zewnętrzną częścią dłoni w twarz. Gwen poleciała w tył, zataczając się od tego ciosu. Odczuła piekący ból i była w szoku.

Wtedy żołnierz skoczył na nią; Gwendolyn czmychnęła z drogi w ostatniej chwili i żołnierz chcąc uderzyć ją pięścią chybił, trafiając w kamień. Dobyła sztyletu zza pasa, obróciła się i zatopiła go w tyle jego karku. Jego ciało zwiotczało. Gwen odrętwiała; nie mogła uwierzyć w to, że właśnie zabiła człowieka. Zrobiło jej się niedobrze. W środku cała się trzęsła. Nie miała jednak czasu tego roztrząsać: pojawił się inny żołnierz i zamachnął się mieczem na jej twarz. Nie zdążyła zareagować; skuliła się, unosząc dłonie i gotując się na nieuchronną śmierć. W ostatniej chwili rozległ się głośny szczęk; otworzyła oczy i ujrzała Steffena, blokującego cios swoim mieczem, jedynie kilka cali od niej, i starającego się z całych sił utrzymać ostrze z dala od niej. Gwendolyn odsunęła się z drogi, chwyciła leżącą na ziemi tarczę, zamachnęła się i uderzyła wojownika w bok głowy. Steffen kopnął go, skoczył na nogi i dźgnął mężczyznę w gardło. Gwen odwróciła się i zobaczyła żołnierza, który unosił włócznię i zamierzał opuścić ją na plecy Steffena. Rzuciła się naprzód i odepchnęła Steffena z drogi, ratując mu życie, i patrzyła z przerażeniem, bezsilna, jak włócznia rozcina powietrze w jej kierunku. Wtedy rozległ się dźwięk przecinanego drewna. Gwen spojrzała w górę i zobaczyła stojącego nad nią Godfreya z mieczem w ręku, którym właśnie przeciął włócznię napastnika, nim ta zdążyła jej dosięgnąć. Godfrey stał tak, zdumiony tym, czego właśnie dokonał. Żołnierz odwrócił się do niego, dobył krótkiego miecza i miał zamiar go dźgnąć. Godfrey stał w bezruchu, oszołomiony, zbyt wolny, by zareagować. Nim wojownik zdołał dokończyć swój atak, z jego ust wyrwał się krzyk i postąpił kilka kroków naprzód; za nim stał Kendrick, który właśnie przebił jego plecy włócznią. Steffen odwrócił się, zdając sobie sprawę z tego, co się właśnie stało i spojrzał na Gwendolyn. - Teraz to ja jestem twoim dłużnikiem, pani. Rozległo się kolejne głośne dudnienie, aż mury się zatrzęsły, głośniejsze, niż kiedykolwiek słyszała – a po nim głośne wiwaty Imperium. Gwendolyn spojrzała w dół i z przerażeniem zobaczyła, że pokonali zewnętrzne bramy. Tak szybko, mimo wszystkich ich linii obrony, bramy ustąpiły. Setki wojowników Imperium były martwe – lecz nie stanowiło to nawet małego uszczerbku w ich siłach. Spojrzała na horyzont i zobaczyła hordy ludzi przed nimi – i zbierało się ich coraz więcej. Pod nimi, z krzykiem, dziesiątki żołnierzy Imperium zaczęły wbiegać przez bramy. - Odwrót za wewnętrzne mury! – krzyknęła Gwen. Jej rozkaz powtórzono na górze i na dole w szeregach i jej ludzie zaczęli się wycofywać wąskimi drewnianymi pomostami wznoszącymi się pięćdziesiąt stóp nad ziemią za wewnętrzne mury.

Kiedy wszyscy tam dotarli, odwrócili się, wedle rozkazu, i roztrzaskali drewniane pomosty za sobą. Wszyscy żołnierze Imperium, którzy za nimi podążali, spadli w dół i zginęli. Ci spośród żołnierzy Imperium, którym udało się wdrapać po ścianach, stali teraz przy pierwszym rzędzie balustrad, nie mogąc podążać za nimi. Utknęli. Udało się, dokładnie tak, jak zaplanowali. Na dole wojownicy Imperium wlewali się do środka, pędząc ku wewnętrznej bramie, ostatecznej linii obrony miasta. Jednak w tym pośpiechu nie patrzyli wystarczająco uważnie pod nogi; gdyby to zrobili, spostrzegliby, że to pułapka, sztuczne pokrycie, pod którym znajduje się wypełniona fosą woda. Wszyscy wpadli do środka, rozchlapując wodę i młócąc rękoma. Jednak nawet to ich nie powstrzymało: coraz więcej żołnierzy Imperium, ciągnących nieustępliwie, napływało, depcząc bezlitośnie po głowach swoich towarzyszy broni w wodzie, tratując ich i topiąc pod powierzchnią. Nie dbali o nich. W przeciwieństwie do większości dowódców, Andronicus nie zatrzymywał się, by postawić most: w tym celu używał ofiar z ludzi. Niestety, zaczęło to odnosić skutek. Ciała utworzyły ludzki most, po którym mogła przebiegać reszta żołnierzy. - ŁUCZNICY! – krzyknął Kendrick. Dziesiątki silesian przygotowały łuki i strzały, podpalone przez pomocników. Gwen spojrzała w dół na plamę ropy, którą rozlali na wodzie i modliła się, by się udało. - OGNIA! – krzyknął Kendrick. Wystrzelili płonące strzały mierząc w wodę i wielki płomień buchnął na jej powierzchni. Rozległy się krzyki, a w powietrzu rozszedł się potworny swąd palonych ciał. Ludzie pod spodem płonęli żywcem. Zdawało się, że co najmniej tysiąc mężczyzn zginęło, i ich ciała piętrzyły się teraz między murami. Wystarczyłoby to, by zatrzymać każdą inną armię, by zakończyć każde inne oblężenie. Lecz nie była to każda inna armia. Żołnierzom Andronicusa nie było końca i zabitych szybko zastępowali kolejni. Trudno było jej w to uwierzyć, ale coraz więcej ludzi wlewało się do środka. Napierali, nie zważając na własne życie, prosto w płomienie, tuż obok płonących ciał. Kiedy ci ludzie zginęli, na ich miejsce pojawiło się jeszcze więcej. Ciała żołnierzy ugasiły płomienie i wkrótce nie było już żadnego sposobu, by ich powstrzymać. Ludzie Gwendolyn strzelali wszystkim, co im pozostało. Lecz gdy minęła kolejna godzina, wykorzystali niemal zupełnie swoją broń. A ludzie Andronicusa wciąż napływali. Imperium wytoczyło w końcu następny taran po ciałach swoich własnych ludzi i żołnierze z mocnym pchnięciem uderzyli w wewnętrzne żelazne bramy. Cały mur się zatrząsł, a Gwendolyn zachwiała się i upadła. Pod nią brama była wypadła już w połowie z zawiasów.

Nim Gwen i jej ludzie zdołali się przegrupować, taran uderzył ponownie – i z ogromnym hukiem roztrzaskał wewnętrzne bramy. Wśród ludzi Andronicusa rozległy się okrzyki zadowolenia i po chwili zaczęli się wlewać na wewnętrzny dziedziniec. Gwen i jej ludzie wymienili przerażone spojrzenia. Jego ludzie byli w środku. Teraz już nic ich nie powstrzyma.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Thor szedł za rękę z kobietą w białej szacie, która prowadziła go przez niewielką wyspę. Był jak w transie. Obok niego jego bracia legioniści byli prowadzeni przez inne kobiety. Przez niskie łukowate drzwi weszli do okrągłego białego budynku pośrodku wyspy. Kiedy Thor wyszedł po drugiej stronie, znalazł się na okrągłym dziedzińcu na świeżym powietrzu, porośniętym trawą i obsadzonym egzotycznymi drzewkami owocowymi. Próbował zrozumieć, co się dzieje, lecz nie był w stanie jasno myśleć. Chciał się oprzeć, lecz kiedy kobieta go prowadziła, był bezradny pod jej dotykiem, pod dotykiem jej skóry, zapachem jej włosów. Odurzała go. Nade wszystko dźwięczał mu w głowie jednak dźwięk tej muzyki – nigdy nie przestała rozbrzmiewać w jego uszach, wciągając go – zrobiłby w tej chwili wszystko, o co by go poprosiła. Jak przez mgłę docierało do niego, że nie powinien tu być, powinien myśleć tylko o Gwendolyn. O domu. O swojej misji. O milionie innych spraw – o wszystkim, lecz nie o tym miejscu. Nie o tej kobiecie. Choć bardzo się starał, nie potrafił odzyskać kontroli nad swoim umysłem. Muzyka zagłuszała wszystkie jego myśli. Kobieta poprowadziła go do hamaka i delikatnie w nim położyła. Przyzwolił jej na to, i kołysząc się delikatnie, podniósł wzrok i zobaczył długie, wąskie liście drzewa owocowego poruszające się na wietrze. Nad nimi rozciągało się niebo i płynące powoli obłoki. Thor poczuł, że się odpręża – tak bardzo, że miał wrażenie, że już nigdy się nie podniesie. - Jesteś wspaniałym i mężnym wojownikiem – szepnęła kobieta, przyklęknąwszy obok niego, przeczesując jego włosy delikatnymi dłońmi i przesuwając nimi po jego powiekach. Dźwięk jej głosu rozpalał go. Kiedy jej skóra dotknęła jego powiek, te zrobiły się ciężkie i zaczęły się zamykać. - Kim jesteś? – zdołał zapytać zachrypniętym głosem. - Jestem każdym i nikim – odrzekła. – Jestem twoim najśmielszym snem – i twoim najgorszym koszmarem. Jej ostatnie słowa zaniepokoiły Thora. Jakąś częścią woli chciał wyrwać się na wolność z tego miejsca, od uścisku tej kobiety, póki jeszcze miał ku temu szansę. Jednak był zbyt głęboko pogrążony w transie: nie mógł zmusić ciała, by podążało za umysłem. Był zbyt zaprzątnięty myślami o niej. Kiedy skończyła mówić, Thor poczuł, że oplata go coś grubego, coś owija się dokoła niego; wokół jego ramion, później rąk, torsu, nóg, unieruchamiając go w hamaku, jak gdyby był rybą wyciągniętą z morza. Otworzył oczy i zobaczył, że jest całkowicie skrępowany, od stóp do głów, i nie może się poruszyć, nawet gdyby chciał.

Kobieta stała nad nim i przypatrywała mu się z uśmiechem; Thor, zdezorientowany, rozejrzał się i zobaczył, że jego bracia również są przywiązani do hamaków. - Mężny wojowniku – wyszeptała, pochylając się nad nim. – Nadszedł twój czas. Teraz staniesz się strawą na uczcie. Naszej uczcie. Na środku dziedzińca w górę wystrzeliło ognisko i dwie służące wyszły z bocznych drzwi, niosąc spętanego sznurem mężczyznę, którego Thor nie znał. Mężczyzna znajdował się miedzy dwoma długimi kijami i służące zbliżały się z nim coraz bliżej ogniska. - Nie, błagam, nie! – krzyknął mężczyzna, otwierając szeroko oczy z przerażenia. Służące niosły dalej krzyczącego mężczyznę. W końcu uniosły go i umieściły nad płomieniem, opierając kij o ruszt, jak gdyby był zwierzęciem. Wrzeszczał, kiedy obracały go powoli, raz za razem, podpiekając na ogniu. Thor próbował odwrócić wzrok, lecz nie potrafił. Po kilku minutach, gdy krzyki ucichły, ściągnęły go, zupełnie czarnego, i przewiozły na wózku w stronę ogromnego marmurowego stołu. - Myślę, że teraz jego kolej – powiedziała jedna z kobiet, wskazując na Thora. Dwie inne służące zbliżyły się do Thora z nowym kijem i obniżyły go, zamierzając go do niego przymocować. Krohn, który czaił się w krzakach, nagle skoczył naprzód, warcząc, i zatopił kły w szyi jednej ze służących. Upadła krzycząc kiedy Krohn przygniótł ją do ziemi, stając wszystkimi łapami na jej piersi i nie puszczając, póki nie przestała się ruszać. Wtedy Krohn odwrócił się i skoczył na drugą służącą, która próbowała uciec, i zatopił kły w jej łydce. Upadła, a wtedy skoczył jej na plecy i zacisnął szczękę na jej szyi, zabijając ją. Jedna z kobiet chwyciła rozpaloną włócznię i cisnęła nią w Krohna. Pisnął, gdy trafiła w jego prawą łapę, zostawiając ślad po oparzeniu na udzie. Odwrócił się, skoczył w powietrze i odgryzł dłoń kobiety; ta krzyknęła i upuściła włócznię. Pozostałe kobiety zebrały się wokół Krohna, który stał przed Thorem, nie pozwalając żadnej z nich się do niego zbliżyć. Warczał na kobiety, które podchodziły bliżej, celując w niego włóczniami. - Krohn, tutaj! – krzyknęła Indra. Krohn odwrócił się i wyrwał z miejsca, gnając przez okrągły dziedziniec, unikając włóczni i biegnąc do Indry, która leżała rozciągnięta ze skrępowanymi kostkami i nadgarstkami. - Krohn, przegryź sznury! – krzyknęła. Krohn zrozumiał. Skoczył na sznury, chwytając je zębami i silnie szarpiąc, póki nie ustąpiły. - A teraz przynieś mi ten nóż! – krzyknęła Indra, nerwowo zerkając przez ramię i widząc, że kobiety ruszyły w jej kierunku.

Krohn zdawał się rozumieć: skoczył ku wielkiemu sztyletowi leżącemu na stole, chwycił go w zęby i pobiegł z powrotem do Indry. Wyrwała mu go, pochyliła się i przecięła sznury krępujące jej nogi. Indra odsunęła się z drogi, kiedy pierwsza kobieta natarła na nią z włócznią, potem przetoczyła się z powrotem i dźgnęła ją w gardło. Kobieta upadła, otwierając szeroko oczy, martwa. - Nie jestem mężczyzną – uśmiechnęła się Indra szyderczo. – I nie lubię muzyki. Pozostałe kobiety, które przymierzały się do ataku, nagle się zawahały, widząc, z kim przyszło im się zmierzyć. Indra nie czekała: skoczyła naprzód, wyrwała włócznię z rąk jednej z kobiet, zamachnęła się i przebiła jej gardło. Potem nachyliła się w przód i dźgnęła kolejną kobietę w brzuch. Nie chcąc tracić więcej swojej cennej energii na starcie z tymi kobietami, Indra odwróciła się i pomknęła przez dziedziniec prosto do Thora. Krohn biegł przy jej nodze. Kiedy do niego dotarła, zauważyła, że jego spojrzenie było mętne, że wciąż był w transie. Indra szybko rozcięła sznury, które go krępowały, potem odcięła linę podtrzymującą hamak, i Thor z hukiem spadł na ziemię. Spojrzał na nią, wciąż mętnie. - Thor, posłuchaj mnie! – powiedziała. – Jesteś w transie. Rozumiesz? Musisz się ocknąć! Musisz ocalić innych i siebie, nim będzie za późno. Proszę. Ze względu na mnie. Wracaj! Krohn doskoczył i raz za razem lizał Thora po twarzy. Gdzieś w głębi duszy coś zaczęło przebijać się do jego świadomości. Zaczynało do niego docierać, że zagubił się głęboko w innej rzeczywistości. Powoli muzyka syren zaczęła cichnąć w jego głowie i twarz stojącej przed nim kobiety stała się na powrót ostra. Indra… Niewolnica…Mówiła do niego… coś mu mówi… mówi, żeby wstał… żeby uciekał… uciekał, już! Thor potrząsnął głową i skoczył na nogi. Uwolnił się od uroku. Thor poczuł mrowienie w ciele, przechodzące od czubków palców u stóp po czubki palców u dłoni. Poczuł, że zalewa go fala gorąca. Kiedy pierwsza z kobiet podbiegła do niego z włócznią, Thor odsunął się z drogi, wyrwał jej włócznię z rąk, złapał za drzewiec i uderzył w głowę drewnianym końcem, przewracając ją. Zamachnął się i użył włóczni jak pałki, wytrącając włócznie z rąk pozostałych kobiet, zakręcając się wokół nich i przewracając je. Nie chciał zabijać żadnej z nich – chciał je tylko zatrzymać i uratować przyjaciół. - Uwolnij resztę! – krzyknął Thor do Indry. Thor i Indra rozdzielili się, Krohn biegł u boku Thora. Biegli od jednego legionisty do drugiego, odcinając sznury i uwalniając ich. Wszyscy byli nadal w transie, lecz kiedy

Thor obezwładniał więcej kobiet, zaklęcie powoli znikało. W końcu doszli do siebie na tyle, by przynajmniej wykonywać rozkazy Thora. - Za mną! – krzyknął Thor do każdego z nich. Thor, Indra i Krohn biegli z pozostałymi, prowadząc ich, przez małą wyspę z powrotem w kierunku ich łodzi. Wszyscy wskoczyli na pokład. Thor sięgnął końcem włóczni i odepchnął ich mocno od brzegu, Indra zrobiła to samo po drugiej stronie. Pozostali, którzy w końcu doszli do siebie, zaczęli wiosłować co sił, walcząc z nurtem, i powoli zaczęli się oddalać od wyspy. Pozostałe na wyspie kobiety wybiegły na brzeg, stanęły nad wodą i patrzyły, jak odpływają; zrozpaczone, zaczęły krzyczeć i wyrywać sobie włosy. Ich krzyki, straszniejsze jeszcze od ich pieśni, odbijały się echem od wody, prześladując Thora, kiedy prąd w końcu złapał ich i poniósł. * Thor wiosłował posępnie wraz z pozostałymi. Na łodzi zapanowała ponura atmosfera. Wiosłowali wiele godzin, oddalając się coraz bardziej od tej wyspy. Mijali wciąż się zmieniające krajobrazy i Thor nie mógł się pozbyć myśli, jak bliscy byli śmierci. Nadal nie do końca rozumiał, co tam się właściwie stało. Kiedy opuścili to miejsce, przez kilka pierwszych godzin wszystkich napędzała adrenalina, strach i podniecenie zmuszało ich do podjęcia wysiłku. Jednak teraz, gdy drugie słońce wędrowało coraz dalej po nieboskłonie, podniecenie zaczynało opadać i czuli się wyczerpani, wiosłując w niezakłóconej niczym ciszy. Thor czuł, że jego ramiona zaczynają się męczyć, a plecy sztywnieć. Zastanawiał się, czy to wiosłowanie kiedykolwiek się skończy. - Jak długo będziemy tak płynąć? – O’Connor zadał w końcu pytanie, które dręczyło wszystkich, odkładając wiosło i ocierając pot z karku. – To bez sensu. Nie docieramy nigdzie. - I nawet nie wiemy, dokąd zmierzamy – dodał Elden, równie sfrustrowany. - Owszem, wiemy – powiedział Drake rozdrażniony, unosząc mapę. - Ty i ta twoja głupia mapa – powiedział Conval. – Mapa złodzieja. Skąd w ogóle wiesz, że jest prawdziwa? - Przez nią prawie tam zginęliśmy – powiedział Conven. - Powinniśmy byli od początku słuchać Indry – powiedział Elden. - Owszem, powinniście byli – rzekła Indra. – Zmierzamy w niewłaściwym kierunku. Mówiłam wam o tym. - Ta niewolnica nie ma pojęcia, o czym mówi – warknął Durs. – Mapa jest jasna. - Nigdy więcej tak o niej nie mów – warknął Elden, odwracając się do Dursa i czerwieniąc się. – Indra uratowała nam wszystkim życie, o ile jeszcze pamiętasz.

Durs zamilkł i Thor po raz pierwszy widział, żeby przed kimś ustąpił. Elden był wyższy i szerszy, mimo swojego wieku, i nie zanosiło się na to, by Durs szukał z nim zwady. Thor nie widział nigdy wcześniej, by Elden był tak rozgorączkowany i w tej chwili Thor zrozumiał, że Elden naprawdę się zakochał. - Rzecz w tym – powiedział Dross. – Że my wiemy, dokąd zabierają Miecz. Ta mapa nas tam zaprowadzi. A te wody to jedyna droga. Musimy tylko się jej trzymać. - Powiem wam, dokąd niosą nas te wody – powiedziała Indra ponuro. – Te wody niosą nas w kierunku Krainy Nieumarłych. Złej i nieprzyjaznej krainy; miejsca największego mroku i śmierci. Ci, którzy się tam zapuszczają, nigdy się stamtąd nie wydostają. Nigdy. To pewne. Nie zwróciliście uwagi na prądy? – spytała, spoglądając w dół. – Nasiliły się. Pchają nas w jednym kierunku: ku wielkiemu wodospadowi. Kiedy nim spłyniemy, nie będzie już odwrotu. To wasza ostatnia szansa: zawróćcie teraz. Spojrzeli po sobie, zaniepokojeni. - I dokąd mamy płynąć? – spytał Reece. - Tam, gdzie zaczęliśmy – odrzekła. Trzej bracia wydali z siebie jęk. - Aż na początek? – spytał Dross. - Więc radzisz nam płynąć pod prąd całą drogę z powrotem i zacząć od początku, bez mapy, bez niczego, o co moglibyśmy się zaczepić, polegając jedynie na twym słowie? – spytał Drake. - A skąd mamy wiedzieć, że nie masz jakichś ukrytych zamiarów? – dodał Durs. – Nie jesteś jedną z nas. Mielibyśmy powierzyć życie w ręce dzikiej niewolnicy, zadeklarowanej złodziejki? - Już to zrobiliście – zauważyła Indra. – I wyszliście z tego cało. - Prędzej jej zaufam niż tobie – powiedział Elden, uśmiechając się drwiąco do Dursa. W grupie zapadła pełna napięcia cisza. Drake westchnął. - A ty co chcesz, żebyśmy zrobili? – spytał Drake, odwracając się do Thora. –To ty dowodzisz tą misją. Mamy zacząć od początku, zawierzyć temu, co mówi ta dziewczyna, ta obca, której nawet nie znamy i zignorować mapę z Kręgu? Thor czuł na sobie spojrzenia wszystkich i rozważał obie możliwości. Gdzieś w głębi duszy czuł, że coś jest nie tak z kierunkiem, w którym zmierzali. Lecz jednocześnie uczucie to nie było wyraźne. Kryło się w nim coś niejasnego. Nie wiedział, co – i to go przerażało. Nie był pewien, czy powrót był najlepszą drogą. Poza tym, nawet gdyby chcieli, prądy stały się zbyt silne i wszyscy byli zbyt zmęczeni. Nie wydawało mu się, by było to nawet możliwe. Trzej bracia przynajmniej mieli mapę, cel, plan. Poza tym nie mogli stracić więcej cennego czasu w poszukiwaniu Miecza.

- Damy szansę waszej mapie – rzekł Thor. – Do jutra. Jeśli nie posuniemy się naprzód, nie znajdziemy jakiegoś wyraźnego śladu, wtedy zawrócimy i podążymy drogą Indry. Wszyscy pokiwali głowami, sprawiając wrażenie zadowolonych i chwycili ponownie wiosła. - Zakładając, że przeżyjemy do jutra – powiedziała Indra złowieszczo, kiedy wszyscy ponownie zamilkli. Jedynym dźwiękiem rozcinającym ciszę było chlupotanie wody pod ich wiosłami. * Wiosłowali tak długo, że Thor miał wrażenie, iż ręce odpadną mu od reszty ciała. Drugie słońce zwieszało się coraz niżej nad linią horyzontu i kiedy Thor poczuł, że nie da rady kolejny raz unieść wiosła, przestwór wody zwęził się w wąski tunel. Z obu stron otaczał ich teraz ląd – rozległe, opustoszałe ziemie o czarnej, skalistej glebie, rozciągające się daleko jak okiem sięgnąć. Wyglądało to jak niekończące się pola rozkopanej ziemi; zdawało się, że przybyli do miejsca, w którym nic nie żyło – jak gdyby dotarli na sam koniec świata. - Nieużytki – powiedziała Indra cicho, złowieszczo. – Już niedaleko do wodospadu. Thor zaczynał słyszeć odległy szum spadającej wody, coraz głośniejszy, i zauważył, że nurt również zaczął się nasilać, pchając ich przez wodę, która zaczynała przybierać formę rzeki. Wkrótce wszyscy unieśli wiosła – nie były im już potrzebne, woda niosła ich swoim rytmem. Kiedy minęli zakręt rzeki, dźwięk pędzącej wody stał się głośniejszy, i Thorowi zamarło serce, gdy dostrzegł w oddali spienioną wodę, pewną oznakę, że czeka ich spadek. Wyczuł w powietrzu drobne kropelki wody, jakby mgłę, i wilgoć, już tutaj. Indra miała rację: wodospad. Wszyscy spojrzeli po sobie złowieszczo. - Wygląda na to, że znowu się myliłeś – powiedział Reece, odwracając się do Drake’a. - Obyś miał rację co do tej mapy – powiedział Elden groźnie. - Ten wodospad nas zabije! – krzyknął O’Connor. - Jak stromy jest spadek? – spytał Conval. Wszyscy spojrzeli na Indrę w oczekiwaniu na odpowiedź. - Nie wiem – odrzekła. – Lecz jeśli przeżyjemy, gwarantuję wam, że wodospad okaże się najmniejszym z naszych zmartwień. Prąd znacznie przyspieszył, szum wody i wilgoć w powietrzu nasiliły się i wszyscy chwycili się mocno boków łódki. - Musimy zawrócić! – powiedział Conven, próbując wiosłować w tył. - Za późno! – krzyknął Thor. – Prąd jest zbyt mocny! Uważajcie!

Łódź mknęła w stronę wodospadu coraz szybciej i szybciej, i Thor otworzył szeroko oczy, kiedy ujrzał wodospad. Była to ściana białej wody, spadająca pionowo w dół. Krohn, siedzący obok Thora, zaczął skomleć i Thor wyciągnął ramię, objął go i mocno przycisnął do swego boku. - W porządku, Krohn – powiedział. – Tylko trzymaj się blisko. A jeśli wpadniesz do wody, przypłyń do nas. Krohn znowu zaskomlał, jak gdyby w odpowiedzi, i chwilę później Thor poczuł ucisk w żołądku, kiedy łódź zaczęła się przechylać nad krawędzią. Thor spojrzał w dół i zobaczył ogromny spadek, na co najmniej pięćdziesiąt stóp. Była to ściana białej wody. Nie było czasu na reakcję. Łódź przechyliła się i wszyscy jak jeden mąż krzyknęli i polecieli gwałtownie w dół. Thor spadał w ścianie wody. Wypadł z łodzi i leciał w powietrzu, wymachując rękami. Zagubił się w pędzącej wodzie, obracając się w locie, cały zalany wodą. Z głośnym pluskiem wpadł pod powierzchnię i bardzo długo się nie wynurzał. Miał wrażenie, że rozerwie mu płuca, kiedy woda wdarła mu się do nosa, a twarz paliła go przez siłę upadku. Kiedy był już przekonany, że naprawdę rozerwie mu płuca, woda wypchnęła go na powierzchnię; wynurzył się, machając rękoma i gwałtownie wciągając powietrze. Znajdował się gdzieś w dole rzeki. Był zdezorientowany, miał wodę w oczach, uszach i nosie, i próbował otworzyć oczy wśród ryczącego, rozpędzonego nurtu, lecz zobaczył tylko więcej wody. Nurt wciągał go dalej, co chwilę go zanurzając, aż w końcu zaczął zwalniać i po kilku sekundach Thor wynurzył się, z trudem chwytając powietrze i ledwo się utrzymując na powierzchni. Thor poruszał rękami i nogami pod wodą, by nie zanurzyć się ponownie pod powierzchnię, rozglądając się w poszukiwaniu przyjaciół. Jeden po drugim zaczęli się pojawiać, wynurzając głowy, chwytając łapczywie powietrze, wymachując rękoma. Nurt niósł ich w dół rzeki. Thor zauważył też Indrę; Elden podpłynął do niej i chwycił ją. Thor rozejrzał się gorączkowo w poszukiwaniu Krohna, lecz nie mógł go nigdzie dostrzec. - KROHN! – krzyknął Thor. Odwracał się w każdą stronę i przez ułamek sekundy, daleko w dole rzeki, zobaczył jego wynurzoną głowę, która zaraz zanurzyła się z powrotem. Zobaczył na pysku Krohna wyraz przerażenia, jakiego nigdy wcześniej nie widział; wyraz bezsilności. Ich łódź wynurzyła się nieopodal, poobijana, ale jakimś cudem nienaruszona i wszyscy zaczęli płynąć w jej kierunku. Lecz Thor płynął sam w przeciwną stronę, zmierzając do miejsca, w którym ostatnio widział Krohna. - Płyń do łodzi! – krzyknął do niego Reece. Lecz Thor go zignorował; musiał dotrzeć do Krohna, tym bardziej, że zbliżał się do nurtu, który zaniósłby go w innym kierunku. - Wracaj! – wrzasnął O’Connor. – Nie płyń tam!

Thor jednak rozcinał wodę co tchu, walcząc z nurtem. - KROHN! – krzyknął znowu. Przez głowę Thora przelatywały obrazy z chwili, kiedy znalazł Krohna, gdy był jeszcze mały, o więzi, jaka ich łączyła. Myśl o tym, że mógł go stracić sprawiała mu ból większy niż był w stanie sobie wyobrazić. Nagle Thor dostrzegł jedną z łap Krohna nad powierzchnią, nim zanurzyła się ponownie. Thor zanurkował i ruszył w tym kierunku; kiedy otworzył oczy pod powierzchnią przejrzystej błękitnej wody, zobaczył, jak Krohn opada na dno. Thor płynął głębiej, w uszach huczało mu od ciśnienia. Chwycił Krohna i popłynął w kierunku powierzchni, ciągnąc go ze sobą. Kiedy wypłynęli na powierzchnię, Thor wziął głęboki oddech, i Krohn również. Krohn skomlał, utrzymując się na powierzchni i walcząc z nurtem, a Thor odwracał się i kopał, starając się z całych sił odpłynąć od rozwidlenia. Nie przesuwał się jednak tak szybko, jak chciał. Thor poczuł na swoim ramieniu dłoń i obejrzawszy się, zobaczył Reece’a płynącego z nimi; zaczął kopać w wodzie i razem udało im się posuwać naprzód, walcząc z nurtem, i dotrzeć w końcu do łodzi. Kiedy do niej dotarli, Thor przerzucił Krohna przez burtę, a ten wylądował na czterech łapach, wdzięczny, że nie jest już w wodzie i trząsł się jak szalony, po czym wykaszlał trochę wody, raz za razem. Thor i Reece trzymali się ściany łodzi, która niosła ich w dół rzeki. Thor odwrócił się i spojrzał za siebie, w górę, na wodospad; z tego miejsca wydawał się niesamowicie wysoki, jak góra. Nie mógł uwierzyć w to, że przeżyli ten upadek. Mieli szczęście, że na dole nie było skał, a głęboka woda. Thor i Reece trzymali się brzegu łodzi, przecinając szybko wodę, i jednocześnie spojrzeli na siebie, wciąż oszołomieni, po czym nagle wybuchnęli śmiechem. - Przeżyliśmy, stary przyjacielu – powiedział Reece, niedowierzająco. Thor potrząsnął głową. - Jakoś nam się udało – odpowiedział. Thor i Reece podciągnęli się na łódź. Nurt niósł ich w dół rzeki i w pewnym momencie spostrzegli swoje wiosła unoszące się na wodzie. Skierowali łódź w tamtą stronę i sięgnęli po nie. Thor czuł, że zaczyna znowu panować nad sytuacją. Jednak za zakrętem rzeki ulga Thora przerodziła się w niepokój. Rozciągała się przed nimi nowa kraina i Thor natychmiast zrozumiał, że wszystko, przed czym ostrzegała ich Indra, było prawdą. Zrozumiał, że popełnili wielki błąd, zapuszczając się tutaj. Zaświaty były najciemniejszą, najbardziej opuszczoną i ponurą krainą, jaką Thor kiedykolwiek widział. Rzeka rozpruwała jej krajobraz, składający się z czarnej, wulkanicznej ziemi, którą porastały niekończące się pola bezlistnych czarnych drzew o pękatych pniach i obumarłych gałęziach powykręcanych w złowróżbne kształty i

pokrytych cierniami. Wyglądało to jak las, który spłonął i nigdy nie odrósł, albo jak gdyby nic nigdy tu nie żyło. W każdym razie, nic dobrego. Nawet niebo w tej części świata miało ponury odcień bladości, jakiego Thor wcześniej nie widział. Jasny błękit ustąpił miejsca ciemnosiwemu, a po niebie pędziły czarne chmury, zapowiadając burzę. Słońce też wisiało niżej, a na miejscu popołudniowego światła pojawił się ponury zmierzch. Thor czuł się, jak gdyby porzucili popołudnie i zjawili się w zmierzchu, jak gdyby zaniosło ich do krainy, w której rządy sprawowała rozpacz. Wokół nich rozległy się dziwaczne odgłosy, coś jak ptasi śpiew połączony z zawodzeniem. Thor odwrócił się i zobaczył stada ogromnych ptaków siedzących na gałęziach. Były podobne do kruków, lecz cztery razy większe i miały oczy w głowach i na piersiach. Zamiast skrzydeł miały szpony, którymi wściekle poruszały, odchylając się do tyłu i pusząc piersi, i wydawały z siebie te dziwne odgłosy. Wszystkie przypatrywały się przepływającej łodzi i Thor miał wrażenie, że w każdej chwili stado może się na nich rzucić. W pewien sposób ich przerażające oczy, obserwujące każdy ich ruch były nawet gorsze. Obok niego Krohn zaczął warczeć. - I co teraz z tą waszą mapą? – spytał Elden szyderczo trzech braci. Ci siedzieli z tyłu łodzi, wyglądając, jak gdyby jeszcze nie doszli do siebie, niepewni. - Wciąż ją mam – powiedział Drake, unosząc ją w górę. – Jest mokra, ale da się ją odczytać. Trzymałem ją z całych sił. - Dlaczego wasza mapa nie wspomniała o wodospadzie? – naciskał Reece. - To nie mapa topograficzna – powiedział szyderczo Drake. – Narysował ją więzień, by nakierować nas na Miecz. - Albo na śmierć – powiedział O’Connor. - Przyszło wam w ogóle do głowy, że to mogła być pułapka? – spytał Conven. - Myślę, że ktoś chce z nas zrobić głupców – dodał Conval. - Więc co teraz proponujecie? – odrzekł Durs. – Zawrócić, wdrapać się po wodospadzie i zacząć od nowa? Wszyscy obejrzeli się za siebie, wiedząc, że to niemożliwe. - Nie mamy wyboru – powiedział Dross. – Trzymamy się mapy. Na łodzi znów zapadła ponura cisza. - Wygląda na to, że wszystko, co do tej pory mówiłaś, było prawdą – powiedział Thor do Indry. – Powiedz nam więcej o tych zaświatach, przez które płyniemy. Indra rozejrzała się nieufnie; nie sprawiała wrażenia zadowolonej, że tam jest. Długo milczała, nim w końcu przemówiła. - Słynie jako jedna z siedmiu rzeczywistości piekieł – powiedziała, wpatrując się w ponury krajobraz. – Legenda głosi, że kiedy w piekle zabrakło miejsca, Diabłom dano sześć dodatkowych rzeczywistości. Stało się to za wczesnych dni Imperium. Przed

Andronicusem – nawet przed jego przodkami. W to miejsce nie zapuszczają się nawet wojska Imperium. - Rzeka, która przecina ziemię, łączy dwie różne krainy Imperium. To w pewnym sensie skrót. Ale nikt nie jest na tyle głupi, by z niego korzystać. Ludzie zawsze wybierają okrężną drogę, bez względu na to, jak dużo czasu zajmuje jej przebycie. Zamilkli, wiosłując po wąskiej, meandrowej rzece. Zapadał coraz głębszy mrok. Było to jak wiosłowanie w głąb czyjegoś koszmaru. Nagle rozległ się chlupot. Thor obejrzał się i zobaczył parę świecących ślepi wynurzających się z wody – i znikających pod powierzchnią. - Widzieliście to? – spytał O’Connor. Wszyscy przyjrzeli się wodzie, a wtedy woda wokół nich wzburzyła się i po chwili na powierzchnię wyłoniło się wiele par świecących ślepi. Kiedy Thor pochylił się, by lepiej się im przyjrzeć, nagle gad wyskoczył z wody. Był rozmiarów sporej ryby, o ogromnych, świecących ślepiach i szczękach długich jak u krokodyla. Miały chyba z dwie stopy długości i kłapnęły na Thora. Thor odchylił się w ostatniej chwili, i paszcza niemal przegryzła go na pół. Krohn zawarczał na stworzenie, ale cofnął się sam, kiedy kolejny z tych stworów wyskoczył w powietrze i kłapnął na niego. Thor uniósł wiosło i odpychał gady, kiedy wyskakiwały z wody wokół niego. Pozostali postępowali podobnie, odpychając je, kiedy krążyły wokół łodzi. Jednemu z nich udało się wyskoczyć w powietrze i zatopić zęby w ręce Convala. - Ściągnijcie to! – wrzasnął, próbując go odczepić. Conven pospieszył mu na pomoc. Złapał szczęki stwora, zdołał je podważyć i ściągnąć z ręki brata, po czym wrzucił stwora na powrót do wody. Na szczęście udało mu się ściągnąć go wystarczająco szybko i na ręce brata została jedynie niewielka rana. - Są ich tysiące! – zawołał O’Connor, robiąc unik przed jednym, który skoczył w powietrzu tuż obok niego. – Nie uda nam się ich wiecznie powstrzymywać! Thor zdał sobie sprawę, że miał rację; te stwory ich otoczyły i było tylko kwestią czasu, póki nie wyrządzą im jakiejś poważniejszej szkody; nie było mowy, by obronili się przed wszystkimi. Wyglądało to tak, jak gdyby wpłynęli w ławicę piranii. Lecz wtedy wszystkie stworzenia nagle odwróciły się i wystrzeliły przed siebie, chowając się pod wodę i mknąc najszybciej, jak się dało. - Co one robią? – spytał Elden. - Zdaje się, że uciekają przed nami – powiedział O’Connor. - Albo przed czymś innym – powiedziała Indra złowróżbnie. Thor zdał sobie sprawę z tego, że miała rację i aż coś ścisnęło go w dołku. Te stwory nie uciekałyby tak szybko, gdyby ich coś nie przestraszyło, gdyby nie uciekały przed czymś. Czymś znacznie większym niż one. Nagle woda gwałtownie się wzburzyła. Thor spojrzał w dół i zobaczył, że woda się pieni, na jej powierzchni pojawiają się bąble.

Wiedział, że coś gotuje się, by ich zaatakować. Coś dużego. - Uważajcie! – wrzasnął. Woda przed nimi rozprysnęła się i wynurzył się z niej ogromny potwór morski. Był niepodobny do niczego, co Thor kiedykolwiek widział. Było to ogromne stworzenie, przypominające wieloryba, o szczękach długich na dwadzieścia stóp, wypełnionych rzędami ostrych jak brzytwa zębów. Jego czerwone oczy odstawały z boku głowy szerokiej na kilka stóp, a nos zakręcał w górę, długi na kilka stóp, z ostrzami na końcu. Jego rozwarte szczęki zbliżały się w kierunku łodzi. Instynkt podpowiedział Thorowi, co robić. Bez zastanowienia umieścił kamień w procy, odchylił się i cisnął z całej siły, celując w nos potwora. Thor pamiętał, że usłyszał kiedyś, iż nos bestii to miejsce najbardziej podatne na rany i modlił się z całych sił, by była to prawda. W przeciwnym razie za kilka sekund znajdą się wszyscy w brzuchu bestii. Był to idealny rzut, z całych sił, i kiedy kamień trafił w bestię, ta zatrzymała się nagle w połowie drogi, odchyliła się w tył i zaryczała. Był to rozdzierający uszy wrzask, wystarczająco głośny, by wzburzyć wody i rozkołysać ich łódź; Thor ledwie utrzymał równowagę, przyciskając ręce do uszu. Potwór wynurzył się jeszcze bardziej, na kolejne trzydzieści stóp, ukazując rzędy szponów wyciągające się wzdłuż boku jego ciała, zwężającego się w tym miejscu. Wyglądał jak krzyżówka wieloryba z wężem morskim. Cały Legion wkroczył do akcji, natchniony zachowaniem Thora, i cisnął w bestię włóczniami, które zatopiły się w jej ciele; Elden rzucił toporem, który utkwił w jej głowie, a O’Connor zdołał wypuścić trzy strzały, które wylądowały w jednym z oczu stwora. Jednak, ku zaskoczeniu Thora, bestia pozostała niewzruszona. Po prostu wyciągnęła wszystkie bronie, jak gdyby były to wykałaczki, za pomocą swych wielu szponów, i wrzuciła je do wody. Bestia, jeszcze bardziej rozwścieczona, odrzuciła głowę w tył, rozwarła szczękę dwa razy szerzej i ponownie ją opuściła, gotując się, by przeciąć ich wszystkich wpół. Tym razem nic nie było w stanie jej powstrzymać.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Gwendolyn stała jak sparaliżowana, patrząc na żołnierzy Imperium rozbijających bramy w dole i wlewających się do Silesii. Nie mogła uwierzyć, że stało się to tak szybko. Wszystkie ich starannie przemyślane plany obrony zostały zniszczone w ciągu kilku godzin. - Pani, musimy się wycofać – krzyknął Steffen obok niej, gorączkowo, ciągnąc ją za rękę. Otrząsnęła się, obudziły się jej instynkty. Zobaczyła Sroga, Broma, Kolka, Kendricka, Godfreya i innych wycofujących się wraz z żołnierzami po tylnych schodach balustrady i przypomniała sobie ich plan na czarną godzinę. Omawiała go bez końca ze swoimi generałami i wcielenie go w życie wydało jej się nierealne. Kiedy pierwsi wojownicy Imperium przebiegli przez bramy, Srog odwrócił się do swoich ludzi i krzyknął: - TERAZ! Kilku wojowników pociągnęło za ogromne dźwignie u góry, a wtedy tuż za bramą otworzyła się zapadnia i dziesiątki żołnierzy Imperium krzycząc wpadły do środka, w głęboki i ciemny dół. Ogromna dziura powstrzymała wojowników przed przedostaniem się dalej za bramy Silesii. Dało to Gwen i innym odrobinę cennego czasu – lecz Gwen wiedziała, że to nie powstrzyma ich na długo i wszyscy wycofywali się dalej. Ludzie Imperium zaczynali się orientować, co się dzieje i zatrzymali się gwałtownie przy wejściu do miasta, tuż przed bramami, tuż przed otworem. Powstał jednak zator i nie mieli w którą stronę się ruszyć; nie mogąc się wycofać, byli tratowani przez swoich własnych ludzi, którzy spieszyli, by dostać się do miasta i spychali coraz więcej mężczyzn, krzyczących, do dołu. Kiedy fala mężczyzn w końcu się zatrzymała, zaczęli się odwracać i wycofywać z miasta, szukając innych sposobów, by dostać się do środka. Dało to Gwen i jej ludziom czas, którego potrzebowali na odwrót. Gwen była zadowolona, że ta taktyka podziałała – był to ostatni szlif, który dodała do ich planów wojennych. Dawało im to czas, by pokierować mieszkańców miasta, zebrać starców, kobiety i dzieci i wyprowadzić ich z domów i przez łukowate bramy do dolnego miasta. By zaoszczędzić czas przy schodzeniu, Gwen kazała zainstalować żelazne rury na górze i dole ścian i dziesiątki mieszkańców jednocześnie mogły zsuwać się w dół Kanionu, lądując na niższych poziomach w zorganizowany sposób. Plan zadziałał dokładnie tak, jak zamierzyli i w ciągu kilku minut wszyscy silesianie z górnego miasta znajdowali się bezpiecznie za drugim zestawem brama miasta i schodzili na niższe poziomy. Gwen stała przed bramami, czekając, aż wszyscy przejdą i upewniając się, że nikt nie został, a Steffen i Kendrick lojalnie stali u jej boku. W końcu upewniwszy się, że wszyscy są już na dole, również skierowała się w tamtą stronę. Za

nią zamknęły się cztery rzędy ciężkich, żelaznych bram zakończonych kolcami, jedna za drugą. Z pewnością niełatwo byłoby je pokonać, zwłaszcza, że osadzono je w kamiennych murach grubych na kilkanaście stóp. Gwen dołączyła do żołnierzy na kolejnej linii obrony – na górnej balustradzie, za kratami, na skraju Kanionu. Zajęła pozycję obok Steffena, Kendricka, Godfreya, Sroga i innych. Setki silesiańskich łuczników klęczały w oczekiwaniu, by utrzymać tę ostateczną pozycję. Gwen widziała już pierwszych żołnierzy Imperium pokonujących ściany na dziedzińcu, opuszczających liny i ustawiających drabiny, by inni mogli wejść. W ciągu kilku chwil podążyły za nimi dziesiątki, biegnące ich w kierunku, w stronę drugiego zestawu żelaznych bram. Jednak tylko pewna ilość mężczyzn mogła przeniknąć tam naraz, zważywszy na to, że ich drogę blokował ogromny dół przed bramami. Kendrick przyklęknął przy niej, trzymając swój łuk, czekając. - JESZCZE NIE! – zawołał do swoich ludzi, którzy czekali na jego rozkaz. Mężczyźni zbliżali się i atmosfera stawała się coraz bardziej napięta. - TERAZ! – krzyknął Kendrick, wstając ze swoim łukiem. Setki silesiańskich żołnierzy stały obok niego, wśród nich Godfrey, Steffen, Srog, Brom, Kolk – a nawet Gwendolyn – i grad strzał posypał się przez niebo, zatrzymując dziesiątki żołnierzy Imperium. Łucznicy natychmiast ponownie załadowali łuki i wystrzelili po raz drugi, i trzeci. Udało im się zabić pierwszą grupę mężczyzn, nie dopuściwszy ich na dziedziniec, zapełniając ziemię ich ciałami. Imperium zostało zaskoczone; nie spodziewali się kontrnatarcia po tym, jak sforsowali bramy. Jednak bez względu na to, jak wielu zabili, żołnierze Imperium wciąż napływali. Wkrótce, depcząc im po piętach pojawił się zorganizowany oddział łuczników, którzy przyklękli, unieśli tarcze, by zablokować grad strzał i wystrzelili. Gwen schyliła się, kiedy niebo zapełniło się zmierzającymi w ich kierunku strzałami. Jedna przeleciała tuż obok niej. Niektórzy silesianie nie byli tak szybcy jak ona i kilku z nich krzyknęło, kiedy strzały ich raniły i przeleciało przez kamienny mur, spadając w dół, martwi. Gwen wstała, wystrzeliła ponownie i z zaskoczeniem zobaczyła, że trafiła jednego z nich w gardło. Poczuła dłoń, która pociągnęła ją w dół, a obok jej ucha przeleciała strzała. To Steffen, stojący przy niej. - Niski wzrost ma swe zalety, pani – rzekł. – Ciebie to nie dotyczy. Chodź za mną i trzymaj się nisko. Steffen wyjrzał za brzeg, wychylił się z łukiem i wypuścił trzy szybkie strzały, trafiając trzech wojowników zbliżających się do bram. - Nie trzeba być wysokim, by zabić człowieka – powiedział do niej. – Jeśli czegoś się w życiu nauczyłem, to właśnie tego.

Walka trwała długo, strzały fruwały nieustannie, krzyki rozlegały się po obu stronach, a ciała piętrzyły się coraz wyżej. Godziny mijały, a ciała żołnierzy Imperium zbierały się na dziedzińcu. I tak coraz więcej oddziałów Imperium wdrapywało się po murach jak mrówki. Silesian ratowało jedynie to, że Imperium napływało powoli, nie mogąc przypuścić szarży przez dół przy bramie. I wtedy wszystko uległo zmianie. Gwen patrzyła z przerażeniem, jak oddział żołnierzy Imperium pojawia się z długimi deskami i pokrywa nimi dół przy wejściu. Układali je jedna po drugiej i wkrótce udało im się przykryć go całkowicie, tworząc most. Nie próbowali ratować żołnierzy, którzy utknęli w dole; miast tego, by zaoszczędzić czas, przydusili ich, stawiając most nad ich głowami. Kiedy prowizoryczny most został wzniesiony, setki żołnierzy Imperium ruszyły przez wewnętrzny dziedziniec w zawrotnym tempie. Wydali z siebie okrzyk bitewny, przypuszczając szarżę na bramy. Serce Gwendolyn zamarło. Jej ludziom kończyły się strzały, ich szeregi były przerzedzone i wiedziała, ze ich godziny są policzone. Nie mogli odpierać ataku, powstrzymywać tak wielu ludzi tak długo. Żołnierze Imperium rozstąpili się, i dwa tuziny mężczyzn wypchnęły ogromny żelazny taran naprzód. Zaszarżowali i uderzyli nim w żelazną bramę z hukiem. Ziemia pod Gwen zatrzęsła się, a metal się wygiął. Cztery żelazne bramy, które zdawały się być nie do przebycia, od razu zaczęły się poddawać. - KOTŁY! – krzyknął Kendrick. Silesiańscy żołnierze ruszyli naprzód i jak jeden mąż przechylili ogromne kotły gorącej smoły przez brzeg. W dole rozległy się krzyki, gdy dziesiątki żołnierzy Imperium zostały zalane gęstym płynem. - ŁUCZNICY! – krzyknął Kendrick. Łucznicy wystąpili naprzód, tym razem uzbrojeni w płonące strzały i wystrzelili w wojowników oblanych smołą, podpalając ich. Na dziedzińcu rozległy się krzyki, kiedy płomienie zaczęły się rozprzestrzeniać i kolejne dziesiątki żołnierzy ginęły. Ciała piętrzyły się wysoko przy bramach. Byłoby to wystarczające, by zatrzymać jakąkolwiek armię. Lecz nie armię Andronicusa. Żołnierze Imperium wciąż napływali. Napływali bez końca. Gwen patrzyła z przerażeniem, jak inni unieśli taran i uderzyli w pierwszą bramę tak mocno, że wyrwali ją z zawiasów. Wśród oddziałów Imperium rozległy się wiwaty. Zostały tylko trzy bramy. - Pani, już prawie skończyła nam się smoła i… - Srog zaraportował naglącym tonem.

Nim zdołał skończyć zdanie, rozległ się kolejny huk, tak silny, że Gwendolyn zachwiała się w tył; spojrzała w dół i zobaczyła, że ściągnęli drugą bramę. - Czas na odwrót do dolnego miasta! – powiedział Srog. Gwen zrozumiała, że miał rację. Skinęła głową i Srog bez chwili zastanowienia krzyknął: - ODWRÓT! Żołnierze Gwen odwrócili się i opuścili swoje pozycje, zbiegając tylnymi schodami z murów. Gwen przyłączyła się do pozostałych, spiesząc w dół kamiennymi schodami, pokonując piętro po piętrze i mijając dziesiątki żołnierzy trzymających wartę, zajmujących pozycje na każdym poziomie. Rozległ się kolejny huk. Gwen obejrzała się przez ramię i poczuła ucisk w żołądku, gdy zobaczyła, że trzecia brama ustępuje. Gdy tylko Gwen i pozostali oczyścili niższe poziomy, sięgnęli w górę i poruszyli ogromnymi korbami; wtedy uniosły się żelazne kolce, które wystrzeliły prosto w niebo, osłaniając dolne miasto niczym tarcza. Kiedy Imperium przedarło się przez czwartą i ostatnią bramę z okrzykiem radości, żołnierze ruszyli pędem przez łukowatą bramę, przymierzając się do ataku. Lecz nie mieli którędy przejść. Dolne miasto było chronione z góry przez pole żelaznych kolców. Kilku żołnierzy nie zdążyło się zatrzymać. Napierali dalej i pofrunęli, nadziewając się na kolce i zawisając w powietrzu. Ich krew sączyła się w dół. W końcu wojska Imperium zatrzymały się i stały na samym skraju Kanionu, spoglądając w dół, na kolce, zdając sobie sprawę z tego, że nie było innej drogi do dolnego miasta. Gwendolyn spojrzała w górę i w końcu zobaczyła, że Imperium nie mogło ruszyć dalej. W końcu byli bezpieczni. Kiedy Gwen dotarła do dolnych poziomów miasta, powitały ją dziesiątki jej generałów, wszyscy niecierpliwie na nią czekający. Mieszkańcy tłoczyli się, a w powietrzu dało się wyczuć ich poruszenie. - Tu, na dole, jesteśmy bezpieczni, pani – rzekł Srog. – Nie dostaną się tutaj. - Tak, ale na jak długo? – spytał Kendrick, kiedy wszyscy zebrali się otoczeni swymi żołnierzami. - Jak długo będzie trzeba – odpowiedział. - Jak długo nie skończą nam się jedzenie i zaopatrzenie – dodał Brom złowróżbnie. - Jak długo możemy przetrwać tu na dole, bez zapasów? – spytał Kolk. Srog potrząsnął głową. - Nigdy tego nie sprawdzono. Może tydzień. Może dwa. - A co później? – spytał Kendrick. Srog powoli pokręcił głową. - Przynajmniej tu nas nie dosięgną – powiedział. - Lecz to nie uchroni nas od głodu – dodała Gwendolyn.

Gwendolyn spojrzała w górę wraz z pozostałymi, na twarze żołnierzy Imperium, patrzących w dół. Wiedziała, że prędzej czy później znajdą sposób, by zejść na dół. A teraz, zapędzeni w kozi róg, nie mieli już dokąd uciekać. W końcu będą musieli stawić im czoła – lub zginąć.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Thor stał na łodzi obok pozostałych, patrząc na górującego nad nimi potwora morskiego, i szykował się na śmierć. Zamknął oczy i z głębi serca modlił się do Boga. Proszę, Boże, daj mi siłę, by pokonać tę bestię. Thor pomyślał o słowach Argona. Nie próbuj obezwładniać natury. Stańcie się jednym. Wykorzystaj siłę natury. W końcu ty też jesteś jej częścią. Thor czuł, że po jego ciele rozlewa się obezwładniające ciepło, rozchodzi się ze stóp przez nogi, tors, ręce, aż do dłoni. Otworzył oczy i uniósł dłonie, zwracając je w stronę bestii, kiedy ta zbliżała się z rozwartymi szczękami, by zabić ich wszystkich. Ku zaskoczeniu Thora, na jego dłoniach pojawiła się kula światła, która wystrzeliła w powietrze, trafiając w paszczę bestii. Bestia poleciała w tył, wyleciała z wody prosto na brzeg, dobre trzydzieści stóp dalej. Rzucała się i trzepotała na ziemi, krzycząc, machając szponami we wszystkich kierunkach. Po blisko minucie rzucania się bestia legła na boku, martwa. Pozostali odwrócili się i spojrzeli na Thora w nagłej ciszy. Chciał móc im odpowiedzieć; chciał rozumieć, skąd biorą się jego moce, rozumieć, jak przywoływać je, kiedy tylko zapragnął. A najbardziej chciał wiedzieć, kim jest. Lecz nie wiedział. Różnił się od pozostałych, wiedział o tym. Ale w jaki sposób? Czy kiedykolwiek się tego dowie? * Leniwy nurt niósł ich dalej w dół rzeki, głębiej w serce zaświatów. Wszyscy wiosłowali co sił, starając się oddalić się od potwora. Niebo znacznie pociemniało. Thor wciąż stał na tyle łodzi, próbując zrozumieć, co się stało. Było to jakby inna jego część, część, której nie potrafił do końca zrozumieć. Minęła chwila, nim doszedł do siebie. - Wiem, kim jesteś – rzekła Indra, oglądając się na niego jakby ze strachem i podziwem w oczach. – Jesteś synem Druida. Wybrańcem. Słyszałam opowieści o tobie. Wspaniałe opowieści. Thor zamrugał, zdezorientowany. - O czym mówisz? – spytał. – Nie mogłaś nic o mnie słyszeć. Pochodzę z małej wioski w Kręgu. Jestem tylko jednym z legionistów. Indra pokręciła głową z przekonaniem.

- Mój lud ma swoje legendy. Starożytne legendy. Mówią o dniu, w którym pojawi się Wybraniec i nas poprowadzi. Mówią, że będzie niósł ze sobą kule ognia i światła, siłę, jakiej wcześniej nie widzieliśmy. Syn Druida. Nadejdzie w czasie wielkiej zawieruchy, wielkiej bitwy między światłem a ciemnością. Mężczyzna, który stoi między dwoma światami. Nasza ostatnia nadzieja. Thor spojrzał na nią, niepewny, czy ona wie, o czym mówi. Założył, że coś jej się pomyliło, że bierze go za kogoś innego. - Zdaje się, że bierzesz mnie za kogoś, kim nie jestem – powiedział. – Twoje legendy nie mówią o mnie – dodał, w końcu siadając i wiosłując z resztą. - Nie mylę się – upierała się. – Wiem, co mówią legendy. I teraz wiem już, kim jesteś. Pozostali zarzucili wiosła i odwrócili się, wpatrując się w Thora. Thor pokręcił głową. - Jestem zwykłym chłopcem – rzekł Thor. – Jak każdy inny. Tylko tego pragnął. Być jak inni. By inni nie widzieli w nim nikogo wyróżniającego się. Indra potrząsnęła głową, wpatrując się nadal w niego, jak gdyby był obcym, który spadł z nieba. Wykonała dziwny znak dłonią przed gardłem, piersią i głową, prawie jak gdyby modliła się do Thora. Albo chroniła się przed nim. Skłoniła głowę, po czym zwróciła się znowu w stronę wody. Thor poczuł, jak po jego ciele przebiega dreszcz. Sam nie wiedział, co o tym myśleć. Po raz pierwszy ktoś spojrzał na niego w ten sposób. Jak gdyby był bogiem. Nurt stał się silny, a noc ciemna. Thor rozejrzał się po rzece z nowym szacunkiem dla stworów, które mogły się tam czaić. Zbliżali się do niewielkiej góry, w którą wrzynała się rzeka, stając się małym, czarnym tunelem w kamieniu. - Pieczara Diabłów – wysyczała Indra ze strachem w głosie. Wszyscy spojrzeli na nią z nowym szacunkiem. - To nie brzmi zbyt zachęcająco – powiedział O’Connor. Indra potrząsnęła głową. - To dom kości. Legenda głosi, że diabły przychodzą tam, by się posilić. Chłopcy wymienili spojrzenia. Na ich twarzach malowała się obawa. - Nie ma innej drogi? – spytał Reece. Nurt pchał ich silnie w tamtym kierunku. Indra pokręciła głową. - Moglibyśmy wyciągnąć łódź i spróbować przejść lądem – powiedział Elden. Potrząsnęła głową. - Ziemia jest gorsza – powiedziała. – Widzicie glebę? Thor odwrócił się wraz z pozostałymi i spojrzał na brzeg. - To nie gleba – dodała. – To setki milionów robaków. Robaków, które żywią się ludzkim mięsem. Chwila, w której postawisz tam stopę, będzie twoja ostatnią.

Thor przyjrzał się dokładnie czarnej ziemi. Zauważył, że rzeczywiście poruszała się, niemal niezauważalnie. Przełknął ślinę z nowym szacunkiem dla tego miejsca. - Mapa mówi, że musimy płynąć przez jaskinię – nalegał Dross. Indra wydała z siebie krótki, drwiący śmiech. - Twoja mapa mówi wiele rzeczy. A czy mówi, jak mamy przeżyć? Nurt nasilił się i wkrótce decyzja została podjęta za nich – prąd wessał ich prosto do jaskini. Wszyscy musieli się schylić, żeby nie uderzyć w niskie, łukowate kamienne wejście. Coś ścisnęło ich w żołądkach ze strachu. Co to za miejsce? Kiedy wpłynęli do jaskini, poczuli się, jak gdyby znaleźli się w zupełnie innym świecie. Najpierw było tam ciemno jak noc, sufit zwieszał się nisko nad ich głowami, i wokół panowała śmiertelna cisza, nie licząc echa spadających ze ścian kropel wody. Thor słyszał, jak jego bracia ciężko oddychają. Dźwięk wzmacniał się, odbijając się echem, i Thor wyczuwał strach w swoich kompanach. Sam też go odczuwał. Miał się na baczności, spodziewając się ataku w każdej chwili. Po minucie jaskinia rozszerzyła się, sufit nad ich głowami podniósł się o dziesiątki stóp, a nurt powoli przepychał ich przez jej środek. Było tu głośniej, każda kropla wody odbijała się od wysokich ścian – i usłyszeli jeszcze inny dźwięk: kakofonię owadów i małych zwierząt. Rozlegał się tam trzepot skrzydeł i dziwne, gruchające odgłosy, których Thor wolałby nigdy nie usłyszeć. Potem rozległy się wysokie i niskie odgłosy wszelkiego rodzaju owadów, przypominające jęki, a każdy brzmiał bardziej złowróżbnie niż poprzedni. Jak gdyby znaleźli się w jaskini strachu. A niemożność zobaczenia niczego tylko pogarszała sprawę. Obok Thora Krohn warczał jeżąc sierść. Thor rozglądał się na wszystkie strony, jak pozostali, próbując dojrzeć coś w ciemności i odkryć, co się tam kryje. Woda prowadziła ich w głąb jaskini, i jej ściany zaczynały delikatnie połyskiwać, delikatnie się rozświetlać; Thor spojrzał uważnie, zastanawiając się, skąd bierze się to światło, gdy zauważył tysiące owadów przylegających do kamiennych ścian. Owady syczały na nich, a ich połyskujące zielone oczy otwierały się, gdy przepływali obok, i rzucały światło. Thor zauważył z przerażeniem, że się budziły. To było jak tysiące małych świeczek w ciemności, ale przynajmniej coś widzieli. - Co to? – spytał Elden Indry czujnie, obawiając się, że mogą zaatakować. - Ssawki – powiedziała Indra. – Ich użądlenie ma moc użądlenia setek pszczół. Nie martw się: trzymają się ścian, chyba że się je sprowokuje. - Po czym poznać, że się je sprowokowało? – spytał O’Connor. - Ich oczy zaczną świecić – odrzekła. Thor przełknął ślinę. - Tak jak teraz? – zapytał. Skinęła głową w odpowiedzi. Syczenie trwało dalej i ssawki zaczęły pełzać po ścianach, a niektóre z nich wyciągały swoje główki w kierunku łodzi.

Wnętrze jaskini rozświetliło się i Thor zdołał określić jej rozmiary: była ogromna, jej łukowaty sufit wznosił się na dziesiątki stóp. Rzeka w tym miejscu zwężała się, przecinając środek jaskini. Z sufitu zwieszały się ogromne stalaktyty, a równie duże stalagmity wyrastały z podłoża jaskini. Gdzieś z głębi jaskini dobiegł ich niski, gardłowy dźwięk. Thor i pozostali odwrócili się – lecz nic nie zobaczyli. - Nie podoba mi się to – rzekł Reece, zaciskając dłoń na rękojeści miecza. - Mnie też nie – powiedział Conval. Dobył miecza i metaliczny dźwięk rozszedł się echem po jaskini, raz za razem, jak gdyby dobyte zostały dziesiątki mieczy. - Nie powinieneś był tego robić – skarciła go Indra. – Teraz ich sprowokujesz. - Kogo? – spytał Conval. Z otchłani ciemności zaczęły się wyłaniać dziesiątki cieni. Szły w ich stronę. Przypominały ludzkie szkielety, same kości, żadnego ciała, lecz ich kości były czarne, a oczy świeciły na biało. Każdy z nich niósł długi, biały miecz, który połyskiwał, odbijając światło wody. Thor zauważył, że każdy miecz był wykonany z kości. Wyglądały na ludzkie kości. - Armię nieumarłych – odpowiedziała Indra ze strachem w głosie. Thor odwrócił się powoli i zobaczył, że z każdego zakamarka jaskini wyłaniają się setki tych stworów, tych nieumarłych szkieletów dzierżących w dłoni miecze z kości, i wszystkie zmierzały w ich kierunku. - Nieumarłych? – spytał Elden. – Nie można ich zabić? - Nie – odparła Indra. – Już są martwe. Do zabicia zostaliśmy tylko my. Rozległ się głośny stukot kości i nagle nieumarli rzucili się w ich kierunku, unosząc miecze. - Cóż, jeśli mamy zginąć – powiedział Thor. – To na suchym lądzie i z wysoko uniesionymi mieczami. Do ataku! – rozkazał. Jak jeden mąż dziewięciu członków Legionu wyskoczyło z łodzi na suchy ląd, a Krohn tuż za nimi. Dobyli mieczy i odważnie natarli na nieumarłych. Rozległ się głośny szczęk broni, gdy miecz uderzał o miecz, dźwięki wzmacniało odbijające się od wszystkiego echo. Legion ćwiczył, by radzić sobie w chwilach takich jak ta, gdy przyjdzie im zmierzyć się z wrogiem przewyższającym go liczebnie, trenowali, by walczyć z zażartymi żołnierzami – i choć te szkielety walczyły zażarcie, ich umiejętności nie wykraczały poza przeciętność i nie mogły się równać z doświadczeniem Legionu. Thor i pozostali oddawali szkieletom cios za cios. Gdy miecz Thora zetknął się z jednym z ostrzy przeciwnika, z radością zauważył, że jego stal wyszczerbiła kostny miecz; zamachnął się i uderzył w szkielet. Wszystkie jego kości połamały się i posypały bezładnie na ziemię.

Thor odwracał się na wszystkie strony; blokując ciosy, odpierając, roztrzaskując miecze i siekąc szkielet za szkieletem, a kości lądowały bezładnie u jego stóp. Wokół niego jego legionowi bracia robili to samo, zręcznie pokonując innych żołnierzy. Krohn włączył się do walki, warcząc, skacząc na jeden szkielet po drugim, przewracając je na ziemię i zostawiając rozsypane kości. Po blisko godzinie walki na brzegu piętrzyły się leżące bezładnie kości. Choć Thor i jego legionowi bracia byli posiniaczeni, podrapani i dyszeli ciężko, wykończeni, żaden z nich nie odniósł poważnych ran. Spojrzeli wszyscy po sobie, przegrupowując się, bez tchu. Po raz pierwszy, od kiedy byli w Imperium, Thor zaczynał odzyskiwać nadzieję, a nawet myślał optymistycznie. Pokonali jedne z najgorszych stworów, jakie mogły tu na nich czyhać i przetrwali. - Wygraliśmy – powiedział O’Connor. – Nie do wiary. Odwrócili się i ruszyli w kierunku łodzi – i wtedy zobaczyli, że Indra otwiera oczy szeroko z przerażenia, spoglądając nad ich ramionami. - Nie chwal się na zapas, wojowniku – ostrzegła. Zza nich dobył się dźwięk, przez który Thorowi włosy z tyłu karku stanęły dęba. Był to dźwięk tysiąca zbierających się kości. Thor powoli się odwrócił, niemal bojąc się spojrzeć. Zobaczył z przerażeniem, jak wszystkie kości pokonanych szkieletów powoli zaczynają podnosić się z ziemi i składać z powrotem. Kość po kości, cała armia nieumarłych wracała do życia. - Jak mówiłam – powiedziała Indra. – Nie da się zabić czegoś, co już jest martwe. Thor patrzył szeroko otwartymi oczyma, jak cała armia zaczęła przygotować się do kolejnego ataku. Cała ta walka, to zwycięstwo – wszystko na nic. Te potwory będą się cały czas odradzały, aż wymęczą Thora i jego ludzi i ich zabiją. Może i nie byli równie dobrymi wojownikami – lecz dysponowali czymś, czego Thor i jego ludzie nigdy nie będą mieli: nieskończoną wytrzymałością. Thor wiedział, że koniec końców, wytrzymałość zawsze zwycięży. - Do łodzi! – wrzasnął Thor, cofając się powoli z innymi. Jak jeden mąż wszyscy odwrócili się i wskoczyli z powrotem do łodzi, odepchnęli ją mocno od brzegu i wiosłowali mocniej niż kiedykolwiek. Nurt poniósł ich i wkrótce mknęli z biegiem rzeki, oddalając się od tego brzegu. Thor i jego ludzie schylili się, wpływając w inny kanał i opuszczając rozległą przestrzeń w samą porę, by znaleźć się poza zasięgiem zbliżającej się armii. Po raz pierwszy w życiu Thora zwycięstwo nie miało znaczenia i gdy wpłynęli w kolejny ciemny tunel, zastanawiał się, z narastającym poczuciem beznadziei, jakie inne strachy czekają ich za zakrętem rzeki.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Gwendolyn stała na szerokim kamiennym podeście w dolnej Silesii, otoczona swymi generałami, żołnierzami i mieszkańcami Silesii. Wszyscy patrzyli w złowróżbnej ciszy w przestrzeń, obserwując, jak drugie słońce chyli się ku zachodowi. Żołnierze Imperium nie dawali znaku życia przez cały ten czas i po długiej, poruszonej panice w tłumie powoli zapadła głęboka cisza. Napięcie wisiało gęsto w powietrzu. Każdy z nich pogrążony był we własnym świecie, patrząc w niebo, mierząc się ze swoją własną śmiertelnością. Była to cisza tysięcy dusz w obliczu burzy, ludzi, którzy wiedzieli, że nie mają dokąd pójść – jedynie na śmierć. Cisza ze strony Imperium przerażała Gwen bardziej niż ich atak. Wiedziała, że Andronicus jest gdzieś tam na górze, knując coś i to tylko kwestia czasu, nim wcieli to w życie. Był najbardziej bezwzględnym wojownikiem, jakiego widziała. Najgorsze było to, że nawet jeśli nic nie zrobi, i tak nie będzie dla nich innego wyjścia niż śmierć. Jak długo będą w stanie przeżyć tu na dole, nim skończą się im zapasy? Nie mieli dokąd pójść, jedynie w górę. A to nie wchodziło w rachubę. Andronicus oczywiście wiedział o tym. Miał ich w garści. Weźmie ich na przeczekanie. Pozwoli, by zakorzeniła się w nich panika. Prawdopodobnie teraz upajał się sytuacją. Miał ich dokładnie tam, gdzie chciał. Gwen pomyślała, że powinna być zadowolona z siebie przynajmniej za odparcie ich tak dobrze w swojej pierwszej bitwie, za zabicie tak wielu żołnierzy Imperium i za uratowanie tak wielu swoich ludzi podczas ewakuacji. Nie była jednak z siebie ani trochę zadowolona. Czuła, że odniosła porażkę. Niedaleko stali Srog, Brom, Kolk i Godfrey wraz z innymi żołnierzami, a u jej boku – Steffen i Kendrick. Wszyscy wpatrywali się w Kanion z chmurnymi wyrazami twarzy. Chciałaby wiedzieć, co rzec, by podnieść ich na duchu, chciałaby wiedzieć, co teraz zrobić. - Pamiętasz, jak ojciec – Kendrick rzekł cicho, nostalgicznie, patrząc w niebo. – Uczył cię władać mieczem? Odmówiłaś. Powiedziałaś, że miecze są dla słabych ludzi. Gwendolyn uśmiechnęła się. - Jak przez mgłę – rzekła. – Musiałam być bardzo młoda. Kendrick uśmiechnął się. - Ojciec tak się wściekł – ciągnął. – Że zakończył nasze ćwiczenia na ten dzień. Wtedy wydawało się, że powiedziałaś najgłupszą rzecz na świecie. Westchnął. - Jednak teraz, gdy jestem starszy, zdałem sobie sprawę, że w tym, co powiedziałaś, kryła się wielka mądrość – dodał. – Najprostsze bitwy wygrywa się mieczem. Najbardziej skomplikowane wygrywa się innymi sposobami. Strategią. Organizacją. Siłą woli.

- Jestem pewna, że nie to miałam na myśli jako dziecko – uśmiechnęła się. Odwzajemnił uśmiech. - Nie, z pewnością nie to. To, co powiedziałaś, było mądre nad twój wiek. Już nawet wtedy. Odwrócił się i spojrzał na nią. - Chcę, byś wiedziała, że doskonale prowadziłaś tę bitwę – powiedział. – Zabiliśmy dwadzieścia razy tyle żołnierzy, ilu mamy i straciliśmy dużo mniej ludzi, niż powinniśmy. Każdego innego przywódcę okryłoby to sławą po wsze czasy. Nie miej wyrzutów sumienia. Było ich zbyt wielu dla jakiejkolwiek armii. - Kendrick ma rację, pani – powiedział stojący obok niej Steffen. - Nigdy nie padły bardziej prawdziwe słowa – dodał Srog. - Dziękuję, bracie – powiedziała do Kendricka. – Chcę, byś wiedział, że zawsze myślałam o tobie jak o moim bracie. Moim prawdziwym bracie. Mamy tego samego ojca. Mnie to wystarczy. Kendrick spojrzał na nią i zobaczyła w jego oczach, jak dużo jej słowa dla niego znaczyły. - Co teraz, pani? – spytał Srog. – Obawiam się, że nie mamy już żadnych planów awaryjnych poza tym. Teraz ludzie czekają, co postanowisz. Teraz decyzja należy do ciebie. - Na niewiele by się zdało, gdybyśmy wszyscy poddali się Andronicusowi – rzekła Gwendolyn. – Wszyscy wiemy, jaką ma reputację: nie pozwala swoim jeńcom przeżyć. Musimy to przeczekać. - A jeśli pierw dopadnie nas głód? – spytał Brom. Gwen westchnęła. - Wtedy będziemy walczyć z innym rodzajem śmierci – odrzekła. – Chyba że któryś z was ma inny pomysł? Wszyscy stali posępnie w ciszy, wsłuchując się w wycie wiatru. Nikt nie miał nic do dodania. W końcu Kendrick odchrząknął. - Kiedy przyjęto nas do Legionu – rzekł. – A później do Gwardii, złożyliśmy przysięgę. Była to przysięga, by walczyć, nawet gdy nie ma żadnej szansy na zwycięstwo. Była to przysięga honoru. Przysięga chwały. Właśnie to osiągnęliśmy dzisiaj, tutaj. Nie zwycięstwo, a chwałę. Czasem, długo po tym, gdy zwycięzca zniknie, chwała pozostaje i to o niej śpiewane są pieśni, nie o podboju. Czasem blask chwały jest wspanialszy. Kiedy siedzieli tak w ciszy, przypatrując się przesuwającemu się coraz niżej słońcu, kołysani podmuchami huczącego wiatru, grzmiący głos przeciął nagle powietrze. - Gwendolyn, chcę z tobą pomówić! – rozbrzmiał głos, odbijając się echem od ścian Kanionu.

Wszyscy się odwrócili i spojrzeli po sobie, zbici z tropu, po czym przenieśli wzrok na górę, jak jeden mąż. Wtedy Gwendolyn dostrzegła, skąd dobiega głos. Po plecach przebiegł jej zimny dreszcz. Andronicus. Stał w otoczeniu setek swoich ludzi, nachylając się nad brzegiem Kanionu i patrząc na nią z triumfalnym uśmiechem na twarzy. - Gwendolyn, królowo Zachodniego Królestwa Kręgu, zostałaś tylko ty. Królewski Dwór już nie istnieje. McCloudowie są moimi więźniami. Tylko ty ośmielasz się stawiać mi opór. Przerwał. - Wbrew temu, co o mnie słyszałaś, nie jestem dzikusem. Tak naprawdę jestem bardzo rozsądny. Walczyłaś dzisiaj odważnie. Lepiej, niż się spodziewałem. I za to chwała ci. I za to chciałbym cię nagrodzić. Przydaliby mi się tacy cenni przywódcy jak ty w mojej armii, i tacy cenni żołnierze jak silesianie. - Nigdy nie pozostawiam więźniów przy życiu. Jednak dziś z powodu twej odwagi uczynię wyjątek. Jeśli się poddasz, ty osobiście, oszczędzę całe twoje miasto. Pozwolę wszystkim żyć, także twoim żołnierzom. I uwolnię każdego z was. Będziecie żyć w pokoju w moim Imperium i zostawię Silesię w spokoju. W zamian chcę tylko, byś poprzysięgła mi lojalność. Byś złożyła przysięgę, że będziesz mi służyć, że będziesz królową pod moim panowaniem. Będę cię traktował uczciwie i sprawiedliwie. Obsadzę cię na jakiej tylko zechcesz pozycji w moim dworze. To z pewnością niezbyt wygórowana cena – twoja osobista ofiara dla dobra twych ludzi. To dobra i wspaniałomyślna oferta. Postąp mądrze i przyjmij ją ze względu na tysiące dusz wokół ciebie. Rozejrzyj się, spójrz na ich twarze. Żyją. Jeśli będziesz mi się sprzeciwiać, dosięgnie ich gniew wielkiego Andronicusa. Nie zwlekaj zbyt długo z odpowiedzią. Jeśli do poranka jej nie dostanę, spadnie na was ogień, jakiego nigdy nie widzieliście. I do czasu, aż jutro zajdzie drugie słońce, legenda Silesii odejdzie w zapomnienie. Zniknie nawet z ksiąg historycznych; wszystkie je zniszczę. W końcu głos Andronicusa ucichł. Odbił się słabym echem od wiatru, po czym zniknął tam, skąd przyszedł. Kiedy spojrzała w górę, on i jego ludzie wycofali się z górnego podestu, znikając z pola ich widzenia. Gwen odwróciła się i spojrzała na innych, którzy wpatrywali się w nią oczyma szeroko otwartymi ze zdumienia. - Nie rób tego – powiedział Srog poważnie. - Nie można mu ufać – powiedział Kendrick. - To nieszczera propozycja – powiedział Steffen. - Nie pozwoliłbym, byś uratowała moją duszę, służąc mu – powiedział Kolk. - Ja również – rzekł Kendrick.

Gwendolyn popadła w zadumę. Wiedziała, że Andronicusowi nie można ufać. Jednak jego słowa brzmiały prawdziwie. Jaki inny wybór im pozostawał? Tak jak rzekł – jeśli odmówi, zginą. Sama to wiedziała. Jeśli nie z jego ręki, to w inny sposób. - Chętnie będę mu służyć, jeśli to ocali życie was wszystkich – rzekła. – Czuję, że to propozycja, którą powinnam przyjąć. - Nie możesz, pani! – wykrzyknął Kendrick. – Nie chcę o tym słyszeć! - Nigdy bym nie pozwolił na to, byś poświęcała się dla mnie! – powiedział Srog. – Już wolałbym zginąć w walce. - Czy życie jest dla ciebie tak wiele warte? – spytał Brom. - Moje nie – odrzekła. – Ale wasze. Was wszystkich. To byłoby samolubne z mej strony, gdybym odrzuciła tę propozycję i posłała was wszystkich na śmierć. - Waży się twój honor – powiedział Srog. - Walczyliśmy honorowo – powiedziała. – Jedyną osobą, która będzie mu służyć, będę ja. - O jedną osobę za dużo – rzekł Kendrick. – To niesprawiedliwe, byś poświęcała się dla nas wszystkich. - Popieram Kendricka – powiedział Srog. - Ja również – zawtórowali pozostali. - Nie pozwolimy ci pójść, pani – powiedział Steffen. – Jesteśmy wszyscy za jednego i jeden za wszystkich. Wśród ludzi rozległy się okrzyki poparcia. Była wzruszona ich lojalnością. Jednak propozycja Andronicusa ciążyła jej. Jej życie za życie wszystkich pozostałych. Chętnie by na to przystała. * Gwendolyn stała sama na skraju Punktu Kanionu, patrząc, jak ostatnie światło dnia kładzie się cieniem na Kanion. Był to piękny zachód słońca, połyskujący w wirującej mgle; płonąca czerwień, która zdawała się rozpalać świat. Był ponury i zwiastował nieuniknione. Wpasował się w jej nastrój. Kiedy go obserwowała, coś jej mówiło, że ogląda ostatni zachód słońca w swoim życiu. Tym bardziej, że podjęła ostateczną decyzję. Gwendolyn przeszła przez miasto, przyjrzała się uważnie twarzom wszystkich mężczyzn, kobiet i dzieci, młodych żołnierzy – widziała wszystkie ambicje, całą nadzieję kryjącą się w ich oczach; patrzyli na nią, jak gdyby miała odpowiedzi, których szukają, jak gdyby była ich wybawcą. Pojęła, że dano jej szansę, wyjątkową możliwość w wyjątkowej chwili w historii, by uratować tych ludzi. Jej życie za ich. Będzie zaszczycona mogąc to uczynić. Może znalazła się tutaj, w tym miejscu i czasie z tego właśnie powodu, dla tej jednej chwili, dla tej decyzji. Może dlatego przeznaczone jej było rządzić – by podjąć tę jedną decyzję, która uratuje tysiące żyć.

Gwendolyn podjęła decyzję. Nie to, co zrobiliby jej doradcy, nie to, co zrobiłby jej ojciec, nie to, co zrobiłby Kendrick. To, co ona by zrobiła. Tylko to się teraz liczyło. O brzasku, kiedy będzie jeszcze ciemno, kiedy wokół nie będzie nikogo, kto mógłby ją powstrzymać, uda się na górę. Podda się Andronicusowi. Przystanie na jego warunki, będzie mu służyć i poświęci się dla większego dobra. Kiedy Gwendolyn stała tam, obserwując zachód słońca po raz ostatni jako wolna kobieta, pomyślała o Thorze. Przesunęła dłonią po brzuchu i pomyślała o ich dziecku. Chciała, by to dziecko żyło. Dla tego dziecka, jeśli nie dla innych, chciała zapobiec większemu rozlewowi krwi. Ona może i będzie poddaną Andronicusa, lecz to dziecko będzie wolne. Gwen spojrzała przed siebie i musiała przyznać, że w głębi duszy żywiła nadzieję, że Thor się pojawi, wyłoni nagle z Mieczem i uratuje ją przed tym wszystkim. Oddałaby za to wszystko i jej serce zabiło szybciej na tę myśl. Lecz w głębi serca wiedziała, że to tylko marzenie. Thor odpłynął, był daleko stąd. Była sama. Było jej przeznaczone trwać samotnie, nie ulegać zdaniu innych. Być kobietą, jaką spodziewał się w niej zobaczyć jej ojciec. Na tym polegało bycie królową, w końcu to pojęła. Być otoczoną ludźmi – a jednocześnie być całkiem samą. - Nie wszystkim marzeniom przeznaczone jest się spełnić – dobiegł ją głos. Gwendolyn odwróciła się i zobaczyła Argona, który stał obok niej i patrzył na zachód słońca. Czuła się odrętwiała i po części nie była nawet zaskoczona, że go widzi. Niewiele się dla niej liczyło, teraz, kiedy podjęła już decyzję. Podobnie jak Argon zwróciła twarz ku zachodzącemu słońcu. - Pojawiasz się w chwili, w której już nie potrzebuję twej rady – powiedziała do niego. - Nie przybyłem, by udzielać ci rad – powiedział. – Lecz by złożyć ci wizytę. Nie spodziewałem się takiej decyzji. Bardzo odważnie. Twój ojciec byłby dumny. Jesteś najlepszą z MacGilów. - Po to przybyłeś? – spytała, wyczuwając, że to nie wszystko. - Nie – odrzekł. – Przybyłem też pożegnać się. Odwróciła się i spojrzała na niego, ale on wpatrywał się dalej w Kanion. - Opuszczasz nas? – zapytała, nagle tknięta złym przeczuciem. Lecz po tym ogarnął ją strach jeszcze większy: - Czy to ja opuszczam ciebie? Argon wpatrywał się beznamiętnie przed siebie i milczał. - Podejrzewam, że wkrótce, gdy będę poddaną Andronicusa, będziesz doradzał kolejnemu MacGilowi – rzekła. Pokręcił głową. - Czasy się zmieniają – rzekł. Nagle w Gwen zapłonęła chęć, by poznać przyszłość. - Powiedz mi tylko jedno – poprosiła. – Thor? Jest bezpieczny? Żyje?

Nie dbała już o własne bezpieczeństwo, jedynie o jego. - Tak, żyje. Wpatrywała się w niego. - Nie powiedziałeś, czy jest bezpieczny – naciskała. Argon nie odpowiadał. Serce jej pękało. - Możesz go ocalić? – poprosiła. – W jakimkolwiek niebezpieczeństwie się znajduje? Proszę. Oddam ci wszystko. Możesz utrzymać go przy życiu? Argon odwrócił się i wpatrywał się w nią. Jego oczy przeszywały ją na wylot. - Już raz ocaliłem Thorgrina. Dla ciebie. A teraz twe przeznaczenie żąda czegoś w zamian. Argon postąpił trzy kroki naprzód i położył dłoń na jej ramieniu. Przepalała ją na wylot, jak gdyby dotknęło jej słońce. - Bogowie są z ciebie dumni – rzekł. – Zawsze ujrzysz dla siebie honorowe miejsce. Gwen już miała się wyrwać z jego palącego uścisku, gdy nagle Argon zniknął. Gwen odwróciła się i rozejrzała dokoła, lecz nie było po nim ani śladu. Znowu była tam sama, na skraju skały, bardziej samotna niż kiedykolwiek wcześniej. Podniosła wzrok na ścianę Kanionu wznoszącą się do górnego miasta i wiedziała, co musi zrobić. Nadszedł czas, by postawić pierwszy krok.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Erec zbierał siły, leżąc tak, bezbronny, a stwór przygotowywał się, by zatopić szpony w jego twarzy. Przez głowę przelatywały mu obrazy, kiedy szykował się na spotkanie ze śmiercią – z czasów, gdy był chłopcem, jego dni w Legionie, życia rycerza – lecz żadnego nie widział tak wyraźnie, jak tego, na którym była Alistair. Szykując się na śmierć, żałował tylko jednego: że nie mógł spędzić z nią więcej czasu. Jednak gdy stwór opuszczał kamień, nagle wydarzyło się coś niespodziewanego. Powietrze rozświetliło mocne światło i coś odrzuciło stworzenie w tył, zmiotło je z nóg. Kula światła uderzyła je w pierś i posłała przez połowę pola bitwy. Erec zamrugał kilka razy, zdezorientowany, nie rozumiejąc, co się właśnie stało. Kolejna kula światła rozbłysnęła nad polem bitwy, a po niej jeszcze jedna i stwory dokoła niego zaczęły fruwać we wszystkie strony. Erec odwrócił się, spojrzał w górę i zobaczył stojącą nad nim Alistair. Ku swojemu zaskoczeniu, ujrzał, że wyciąga dłoń, z której emanuje kula światła. Jej bladoniebieskie oczy błyszczały i wyglądała jak nie z tego świata, anielsko, jej długie jasne włosy opadały w jego stronę. Nie wiedział, co o tym myśleć. Erec podniósł się i stanął u jej boku, a ona dalej posyłała kule we wszystkie stworzenia na polu bitwy, ratując jego przyjaciela Brandta tuż przed tym, gdy jedno ze stworzeń zamierzało przeciąć go na pół. W przeciągu sekund po polu bitwy przeszła fala zniszczenia, wyrzucając wszystkie stwory w górę. Te, które nie zostały jeszcze trafione, patrzyły na nich z nowym strachem i ostrożnie zaczęły się wycofywać, po czym odwróciły się i uciekły. Erec odwrócił się i spojrzał na Alistair z zupełnie nowym uznaniem, zdumiony. Czy miało to coś wspólnego z sekretem jej urodzenia? Kim tak naprawdę była? Skąd brała się niej taka moc? I dlaczego trzymała to w tajemnicy? Ledwie potrafił wypowiedzieć te słowa, tak zaschło mu w gardle. Odwrócił się w jej stronę. Niemal obawiał się zadać pytanie: - Kim ty jesteś?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Pierwsze słońce wzeszło nad Kanionem, obdarzając go najniezwyklejszym wschodem słońca, jaki Gwendolyn kiedykolwiek widziała i napełniając wszechświat czerwono-pomarańczową mieszanką barw i wirującymi kłębami mgły. Gwen wspinała się po krętych schodach, piętro po piętrze, czując się, jak gdyby wspinała się do nieba. Wewnątrz cała się trzęsła i jej serce łomotało ze strachu, a nogi stawały się cięższe z każdym krokiem. Nigdy nie czuła się bardziej samotna, od kiedy opuściła Królewski Dwór i swoją rodzinę, swoją armię, swoich ludzi, wszystko, co znała i co było bliskie jej sercu. Przygotowywała się, że sama stawi czoła Andronicusowi, podda się jego rozkazom dla dobra jej ludzi i wszystkich tych, których kochała. Był to najsamotniejszy spacer jej życia i zmuszała się, by iść szybko, nie chcąc o tym myśleć. Obawiała się, że gdyby przemyślała to zbyt dokładnie, mogłaby zawrócić. Gwen dotarła do ostatniego podestu przed wyjściem na górę i natknęła się na kilku silesiańskich żołnierzy, którzy stanęli na baczność, zaskoczeni jej obecnością. Zasalutowali. - Pani – powiedział jeden z nich. – Co robisz tu na górze? Czy wszystko w porządku? Odchrząknęła. - Wszystko dobrze – odrzekła, próbując ukryć swój strach i starając się brzmieć pewnie. - Dokąd idziesz, pani? – spytał inny. - Na górę – odpowiedziała. Żołnierze wymienili spojrzenia pełne przerażenia. - Na górę, pani? – spytał jeden z nich. – Wiesz, że armia Andronicusa czeka na górze. Pokiwała głową. - Wiem o tym bardzo dobrze. A teraz, wybaczcie. Żołnierze spojrzeli po sobie z wahaniem, zdezorientowani, i przez chwilę wydawało się, że nie pozwolą jej przejść; lecz ustąpili i w końcu rozsunęli się. Przechodząc obok nich, Gwen odwróciła się i stanęła z nimi twarzą w twarz, pamiętając o tym, że wszyscy widzieli w niej władczynię. - Wszyscy doskonale się spisaliście – powiedziała. – Dziękuję wam za wasze oddanie. - Pani – powiedział jeden ze strażników, odchrząkując, z bardzo zmartwionym wyrazem twarzy. – Jeśli mogę wtrącić, cokolwiek masz zamiar zrobić – nie musisz tego robić. Wszyscy jesteśmy gotowi walczyć za ciebie do ostatniej kropli krwi. Uśmiechnęła się do niego. - Wiem, że jesteście – odrzekła. – I właśnie dlatego to robię.

Gwen odwróciła się nie mówiąc już nic więcej i ruszyła samotnie w górę, pokonując kilka ostatnich stopni, zakręcając, aż w końcu dotarła na najwyższy poziom. Stała tam, pośród kolców, które wyciągały się do nieba, jej ostatnią obrony przed hordami Imperium. Stanęła obok, pośrodku małej platformy i pociągnęła za grubą linę. Przesuwała linę powoli, raz za razem, i platforma podnosiła się, unosząc ją coraz wyżej i wyżej nad kolce. Z każdym pociągnięciem jej serce zamierało bardziej, czuła niepokój przed spotkaniem z tym, co mogło być jej śmiercią. W końcu dotarła na górę, ponad kolcami i wystąpiła naprzód, na podest górnej Silesii. Stały tam dziesiątki żołnierzy Imperium. Odwrócili się w jej stronę i spojrzeli na nią oczyma szeroko otwartymi w szoku. Stali tam, gapiąc się, niepewni, jak się zachować. Gwen postąpiła naprzód kilka dumnych kroków, unosząc podbródek i pierś, wiedząc, że reprezentuje Krąg. Wszystko, co robiła, odbijało się na jej ludziach i była zdeterminowana być odważną i silną. Wyszukała wzrokiem najważniej wyglądającego żołnierza, podeszła do niego i zmierzyła go chłodnym spojrzeniem. - Zaprowadźcie mnie przed Andronicusa – rozkazała, używając swego najbardziej władczego głosu. Żołnierze Imperium spojrzeli po sobie, zdezorientowani, jak gdyby ujrzeli w swoich szeregach ducha. W końcu żołnierz dowodzący skinął głową. Odwrócił się i szedł obok niej. Dołączyło do nich kilku innych żołnierzy. Serce Gwen łomotało, gdy przechodzili przez wewnętrzny dziedziniec Silesii. Jej serce pękło na ten widok; był zniszczony, spustoszony, spalony na popiół i wypełniony tysiącami tłoczących się żołnierzy Imperium. Kiedy przechodzili przez plac, wojownicy z obu stron skakali na równe nogi, gapiąc się na Gwendolyn, jak gdyby była egzotycznym gatunkiem zwierzęcia, barankiem prowadzonym na rzeź. Serce Gwen przepełniało się coraz większym strachem. Teraz było już za późno na ucieczkę. Teraz była zdana całkowicie na ich łaskę. Modliła się, by okazało się, że podjęła dobrą decyzję, że robi to, co trzeba. Modliła się, by Andronicus dotrzymał swego słowa. W obozie rozległ się szmer, gdy wszyscy wyszli za bramę miasta i weszli do wielkiego obozu poza jego murami. Gwen oniemiała na ten widok: setki tysięcy żołnierzy Imperium rozbiło obóz daleko jak okiem sięgnąć. Wszyscy się odwrócili, stali i patrzyli na Gwen – i zrodził się wśród nich wielki szum. Poprowadzono Gwen po szczątkach mostu zwodzonego, w kierunku ogromnego czarnego namiotu wzniesionego pośrodku obozu, który – jak przypuszczała – należał do Andronicusa. Kiedy się do niego zbliżyli, jego klapy nagle gwałtownie się rozchyliły i wyłonił się z niego, schylając się, a potem unosząc dumnie głowę, Andronicus w czarnej pelerynie,

bez koszuli, i w naszyjniku ze skurczonych głów. Zobaczyła nowy dodatek – głowę pana Kultina, najemnika Garetha. Starała się odwrócić wzrok. Gwen podeszła do Andronicusa tak pewnym krokiem, na jaki tylko potrafiła się zdobyć. Uśmiechał się szeroko, triumfująco. Był bardziej bestią niż człowiekiem – dwa razy wyższy niż jakikolwiek mężczyzna, którego w życiu widziała, o długich kłach i szponach. Trudno jej było uwierzyć, że chodził na dwóch nogach. - No proszę, moja mała owieczka – powiedział. Jego gardłowy głos bulgotał i grzmiał w jego piersi. – Jednak skorzystałaś z mojej propozycji. W obozie zapadła cisza, a Gwen odchrząknęła. - Przysięgłeś nie robić krzywdy żadnemu z moich ludzi, ani mnie, i pozwolić nam żyć jako wolnym ludziom – rzekła. – Jeśli przysięgnę ci wierność i będę pod twoimi rozkazami. Jestem gotowa przystać na tę propozycję. Andronicus rozpromienił się w uśmiechu, a jego oczy połyskiwały, gdy patrzył na nią. - Jesteś bardzo odważna – powiedział. – Jesteś gotowa poświęcić się dla swych ludzi. Doprawdy, bardzo szlachetnie. Mądrze zrobiłaś, przystając na moją propozycję. Możesz zacząć od uklęknięcia przede mną i złożenia imperialnej przysięgi lojalności. Myśl, że musi klęknąć przed tym potworem i przysiąc mu lojalność rozdzierały Gwen od wewnątrz. Każdy mięsień jej ciała się przed tym wzbraniał. Zmusiła się jednak, by myśleć o swoich ludziach tam na dole, o cierpieniu, jakie by ich dotknęło, gdyby tego nie zrobiła, i powoli zmusiła swoje kolana do tego, by się zgięły i klęknęła przed nim. - Schyl głowę – dobiegł ją szorstki głos służącego Andronicusa. Gwendolyn powoli schyliła głowę. - Powtarzaj za mną – powiedział sługa. – Ja, Gwendolyn, córka króla MacGila, królowa Zachodniego Królestwa Kręgu… - Ja, Gwendolyn, córka króla MacGila, królowa Zachodniego Królestwa Kręgu… - Stwierdzam, że wielki Andronicus jest jednym i wyłącznym władcą wszechświata… - Stwierdzam, że wielki Andronicus jest jednym i wyłącznym władcą wszechświata… - Nigdy nie było większego, i nigdy nie będzie… - Nigdy nie było większego, i nigdy nie będzie… - I przysięgam mu wieczną lojalność. Kiedy miała powtórzyć, te ostatnie słowa prawie ugrzęzły jej w gardle. Poczuła, że zalewa ją fala mdłości. Zatrzymała się, zastanawiając się, czy przez to przebrnie. - I przysięgam mu wieczną lojalność. Udało jej się. Wyrzuciła je z siebie. W końcu było po wszystkim. Podniosła głowę, spoglądając na Andronicusa. Z głębi jego gardła wydobył się donośny, grzmiący bulgot. Był to dźwięk zadowolenia.

- Wybornie – rzekł. – Naprawdę wybornie. Będzie z ciebie bardzo dobra poddana. Teraz możesz wstać. Gwen wstała i obrzuciła go chłodnym spojrzeniem. - A teraz możesz wypuścić moich ludzi – powiedziała. Twarz Andronicusa rozjaśniła się w uśmiechu, gdy przyłożył dłoń do szyi i przesuwał palcami po naszyjniku ze skurczonych głów. - Tak, cóż, jeśli o to chodzi – zaczął. – Widzisz, czasami sprawia mi przyjemność prawdomówność. A czasem czerpię ogromną radość z kłamstwa. W tym przypadku, przykro mi to mówić, było to to drugie. Składam wiele obietnic. Niektórych z nich dotrzymuję, niektórych nie. I obawiam się, że trafiłaś na mój zły dzień. Serce Gwendolyn zaczęło walić jak oszalałe. W środku krzyczała na siebie. Jak mogła być tak głupia? - Twoi ludzie – ciągnął Andronicus. – Może rzeczywiście nie zabiję ich wszystkich ze względu na to, co zrobiłaś tu dzisiaj. Ale zabiję zdecydowaną większość. A z reszty uczynię swoich niewolników. Obawiam się, że nie będą już wiedzieć, co to znaczy wolność. I tak niewielu wie. Westchnął. - A co do ciebie, moja droga – rzekł. – Powinnaś wiedzieć, że w moim dworze nie ma innych pozycji niż moja. Nie ma innych przywódców poza mną, a wszyscy ci, którzy są moimi niewolnikami, są tylko niewolnikami, niczym więcej. Ty także. Andronicus skinął głową. Na ten znak dwóch żołnierzy pospieszyło naprzód i mocno chwyciło ją pod ręce. - Puśćcie mnie! – krzyknęła Gwen, szarpiąc się. – Przyrzekłeś. Przyrzekłeś! Gdzie twój honor? Andronicus wybuchnął śmiechem. - Honor? – zapytał. – To coś, z czym pożegnałem się dawno temu. I bardzo mnie to cieszy. Nawet sobie nie wyobrażam, ile bitew bym przegrał, gdyby nie to. Nagle zamilkł. - Obawiam się, moja droga, że musisz posłużyć za przykład. Wyjątkowo brutalny przykład. Widzisz, tylko w ten sposób każdy, kto odważy się stawić mi opór, nauczy się. Andronicus odwrócił się. - MCCLOUD! – wrzasnął. Z szeregów, ku przerażeniu Gwendolyn, wyłonił się starszy król McCloud, o oszpeconej twarzy, na której połowie znajdował się symbol Imperium Andronicusa. - Czas, by dać tej MacGilównie nauczkę – powiedział Andronicus. – Zrobiłbym to osobiście, ale więcej przyjemności czerpię obserwując, jak moi wrogowie torturują się wzajemnie. Tak naprawdę to jedna z moich największych przyjemności. - Zrobię wszystko, co każesz, panie – powiedział uniżenie McCloud. - Wiem, że zrobisz wszystko – zaśmiał się szyderczo, chłodno. – Poużywasz sobie z tą kobietą. Może ci się poszczęści i da ci syna. A ja będę na wszystko patrzył.

Ogromny uśmiech zagościł na twarzy McClouda, kiedy mierzył Gwen wzrokiem, jak gdyby była jego ofiarą. - Z przyjemnością, panie – powiedział McCloud. Gwendolyn krzyczała i szarpała się, kiedy McCloud ruszył w jej kierunku. Zdołała wyrwać się z chwytu dwóch żołnierzy – odwróciła się i zaczęła biec. Nie uciekła jednak zbyt daleko. Odbiegła tylko na kilka stóp, kiedy McCloud powalił ją od tyłu. Upadła twarzą na ziemię, a McCloud przygniótł ją, odbierając jej dech. - NIE! – krzyczała, machając rękoma. Lecz był dla niej zbyt silny. Wkrótce jego grube, szorstkie dłonie rozdarły jej szaty i poczuła, jak zimne powietrze szczypie jej odsłoniętą skórę. Słyszała zachęcające okrzyki ludzi Andronicusa, krzyczała i krzyczała, próbując z całych sił się wyrwać, modląc się, by znalazła się w jakimkolwiek innym miejscu. Mogłaby przysiąc, że gdzieś wysoko nad głową usłyszała Estopheles, zataczającą koła, skrzeczącą. Zamknęła oczy, próbując sprawić, by to wszystko zniknęło, wyobrażając sobie siebie gdzieś, gdziekolwiek indziej. Wyobrażała sobie, że jest z Thorem. Z ich dzieckiem. Na polu letnich kwiatów. W raju położonym daleko, daleko od wszystkich okropieństw tego świata.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Thor stał sam na rozległym polu szkarłatnych kwiatów rozświetlonym krwawoczerwonym zachodem słońca. Nad jego głową gdzieś wysoko zataczała koła Estopheles, skrzecząc. Z przodu, w oddali, dostrzegł samotną postać, leżącą bezwładnie w trawie. Nie widział, kto to. Thor zbliżał się do niej, a serce waliło mu jak oszalałe. Niebo stawało się ciemniejsze z każdym jego krokiem i czuł narastające złe przeczucie. Coś w środku mówiło mu, że to ciało osoby, którą kocha. Kiedy podchodził bliżej, po powiewnych białych koronkach rozrzuconych na ziemi poznał, że była to kobieta. Z przerażeniem zobaczył jej długie, jasne włosy, wijące się wokół ramion i nim do niej dotarł, wiedział już, kto to. Gwendolyn. Thor wyciągnął drżącą rękę, złapał ją za ramię i powoli odwrócił, bojąc się tego, co może zobaczyć. Serce stanęło mu na ten widok. Gwendolyn leżała na ziemi, nie poruszając się, a jej ciało zbroczone było krwią. Thor zaczął szlochać niekontrolowanie, nie mógł przestać. Pochylił się, chwycił ją w ramiona, wstał, odchylił się w tył i krzyknął. - NIE! – wrzasnął Thor. Jego krzyk wzniósł się, odbijając się echem, i sięgnął niebios, gdy trzymał jej bezwładne ciało w ramionach, miłość swojego życia. Jedna kobieta, która znaczyła dla niego więcej niż wszyscy pozostali. Kobieta, którą planował poślubić. Z jakiegoś powodu nie żyła. I nie było go tam, by ją uratować. - NIE! – wrzasnął znowu. Krzykowi Thora odpowiedziało skrzeczenie. Estopheles zataczała koła i zanurkowała, wyciągając szpony, zmierzając wprost na jego twarz. Thor obudził się, dysząc ciężko, wyprostował się i rozejrzał dokoła. Serce tłukło mu się w piersi. Był zdezorientowany i nie potrafił rozróżnić, co jest prawdą, gdzie się znajdował. Stopniowo Thor zaczął sobie zdawać sprawę z tego, że był wciąż w łodzi, że w niej zasnął – wszyscy jego bracia legioniści posnęli. Cała grupa leżała, zmorzona snem, a łódź powoli niosła ich w dół rzeki, popychana jej leniwym nurtem. Próbował sobie przypomnieć, jak długo spał, jak daleko już dopłynęli, dokąd zmierzali. Czuł, jak gdyby byli na tej wyprawie od zawsze. Thor odetchnął głęboko, myśląc o swym śnie, o Gwendolyn, starając się otrząsnąć z tego strasznego obrazu. Wydawał się taki prawdziwy. Zbyt prawdziwy. Ten obraz go przeraził.

Wiedział, że to tylko sen, lecz jednocześnie wyczuwał, że kryje się za nim coś więcej. Każdą tkanką swojego ciała wyczuwał, że Gwendolyn była w niebezpieczeństwie. Że spotkało ją coś strasznego. Rozdzierało go to od wewnątrz. Bardziej niż kiedykolwiek miał ochotę wyskoczyć z łodzi i pognać do niej, by uratować ją od tego, co jej zagrażało. Znajdował się jednak w innym świecie i nie mógł nic zrobić. Nigdy nie czuł się bardziej bezradny. Jakaś jego część nienawidziła siebie za to, że wyruszył na tę wyprawę. Czy powinien był zostać? Thor wyprostował się, a Krohn usiadł obok niego, skomląc i wtulając głowę w jego pierś, kiedy ten go głaskał. Krohn nie przestawał skomleć i Thor wiedział, że Krohn też to wyczuwał, że on też wiedział, że Gwendolyn coś się stało. W końcu Krohn był do niej przywiązany prawie tak bardzo, jak Thor. Thor czuł w dołku ucisk, który nie chciał ustąpić. Czuł, że zostawił ją, gdy była w potrzebie. Spojrzał w górę i zobaczył kolejny świt po tej stronie świata; do życia budził się kolejny dzień przygnębienia. Nigdzie nie było widać słońca, jedynie gęste, czarne chmury i przytłumione światło, które próbowało się przez nie przebić. Przepływały nad rozległymi terenami nieużytków, nad martwymi, czarnymi drzewami, tymi dziwnymi, przerażającymi ptakami, które patrzyły na nich, obserwowały. Najwyraźniej nie śpiewały o poranku. Miast tego przypatrywały się im w ciszy, a ich świecące oczy poruszały się powoli za łodzią. Thor spojrzał przed siebie i z zaskoczeniem spostrzegł, że rzeka się kończy. Po kilku stopach ich łódź uderzyła w ziemię, zaskakując Thora i budząc pozostałych. Wszyscy zerwali się, jeden za drugim i rozejrzeli się, zaskoczeni. Thor bez zastanowienia stanął na nogi, przeszedł na przód łodzi i zeskoczył na suchy ląd, Krohn deptał mu po piętach. Pozostali chłopcy ruszyli za nim. - Gdzie jesteśmy? – spytał Reece, zeskakując na suchy ląd obok niego, rozglądając się dokoła w zdumieniu. - Tutaj kończy się rzeka? – spytał O’Connor. - Nie mam pojęcia – rzekł Thor. Trzech braci również wyskoczyło z łódki. Drake trzymał mapę i rozglądał się dokoła. - To tutaj prowadzi nas wasza cudowna mapa? – spytała sarkastycznie Indra. - Jesteśmy dokładnie tam, gdzie powinniśmy być – powiedział Drake, rozdrażniony. - Czyli gdzie dokładnie? – spytała. – Pośrodku niczego? - Nasz cel jest blisko – powiedział Dross, nachylając się. – Według mapy to już niedaleko. - Chodźcie za nami – powiedział Drake, wyruszając ze swoimi braćmi. - Nie podoba mi się to miejsce – powiedział Conval do Convena, stając blisko niego.

Thor pomyślał dokładnie o tym samym. Trudno był dojrzeć coś daleko przed nimi, pojawiła się gęsta mgła. Widział tylko zarysy drzew, jałowych nieużytków. Po jakimś czasie wędrówki mgła w końcu się przerzedziła i Thor zobaczył ogromną okrągłą polanę przed nimi. Krajobraz zmienił się gwałtownie z łysej ziemi w fioletową trawę, jak gdyby jedna kraina przysłaniała inną. Jak gdyby stali na skrzyżowaniu: w jednym kierunku była kraina fioletu, w drugim – żółtej pustyni. - Co to za miejsce? – spytał Elden. - Wygląda na jakieś skrzyżowanie – powiedział Reece. - Skrzyżowanie umarłych – powiedziała Indra. – Stąd ziemia prowadzi na trzy obszary. To kraniec podziemia. - Co teraz? – spytał Thor, odwracając się do Drake’a. Lecz wtedy stało się coś dziwnego: kiedy Thor odwrócił się, by spojrzeć na Drake’a, zobaczył, że trzej bracia nagle się wycofują, odsuwając się kilka kroków od pozostałych. Nim Thor zdążył się zastanowić, co się dzieje, mgła się uniosła i nagle zobaczył biegnących na nich stu żołnierzy Imperium. Nim Thor zdążył dobyć miecza, poczuł, że ktoś skacze na niego z tyłu, kilku żołnierzy chwyta go i przypiera do ziemi. Jego bracia legioniści też wpadli w tę pułapkę. W mgnieniu oka zostali pojmani i związani, zupełnie bezsilni. Złapali ich w zasadzkę. Wszyscy poza Drake’em, Drossem i Dursem. Ich Imperium nie ruszało. Trzej bracia podeszli naprzód i stanęli nad Thorem. Wszyscy mieli na twarzach złośliwe uśmiechy. Thor nie mógł w to uwierzyć. Został zdradzony. Przez własnych braci. - Zaufałem wam – powiedział Thor do Drake’a. Drake uśmiechnął się i potrząsnął głową. - Nigdy nie potrafiłeś dobrze oceniać ludzi – odpowiedział. - Ale dlaczego? – spytał Reece. – Dlaczego nas zdradziliście? Własnych braci z Legionu? - Nie jesteście naszymi braćmi – odrzekł Dross, po czym odwrócił się do Thora. – A zwłaszcza ty. Pół życia czekaliśmy, by ujrzeć cię martwego. I w końcu nadszedł twój dzień. - Pożegnaj się, braciszku – powiedział Durs. Dobył miecza z charakterystycznym świstem, a żołnierz Imperium mocno przytrzymywał Thora. Thor próbował się szarpać, ale na nic się to nie zdało. W tych sznurach było coś, co niwelowało działanie jego siły. Nie potrafił nawet zdobyć się na to, by się wyszarpnąć. Pozostało mu tylko bezradnie przyglądać się, jak Durs występuje naprzód i unosi wysoko miecz, mierząc w jego odsłoniętą szyję. Thor wiedział, że nadszedł jego czas. Zostało mu tylko jedno życzenie: gdyby tak raz jeszcze mógł ujrzeć Gwendolyn.

SZARŻA WALECZNYCH KSIGĘA 6 KRĘGI CZARNOKSIĘŻNIKA

Tchórze po wielekroć przed śmiercią giną; Waleczni raz śmierci smakują. - William Shakespeare Juliusz Cezar

ROZDZIAŁ PIERWSZY Gwendolyn leżała twarzą do ziemi na trawie, czując jak chłodne podmuchy zimowego wiatru smagają jej nagą skórę. Zamrugała, otwierając oczy, i powoli świat nabrał znów ostrości. Była w jakimś odległym miejscu, na polu rozpromienionym słońcem i kwiatami, z Thorem i swym ojcem u boku. Śmiali się radośnie, szczęśliwi. Świat był doskonały. Lecz ten świat, który ukazał się jej oczom, gdy uniosła powieki, nie mógłby się bardziej od niego różnić. Ziemia była twarda, zimna, a nad sobą zobaczyła powoli podnoszącego się, nie swego ojca, nie Thora – lecz potwora: McClouda. Skończywszy z nią, wstał niespiesznie, wciągnął spodnie i spojrzał w dół z wyrazem zadowolenia na twarzy. Nagle wszystko jej sie przypomniało. To, jak poddała się Andronicusowi. Jego zdrada. Atak McClouda. Oblała się rumieńcem, gdy dotarło do niej, jak bardzo była naiwna. Leżała tak, obolała, ze złamanym sercem. Nigdy jeszcze tak bardzo nie pragnęła umrzeć. Gwendolyn otworzyła oczy szerzej i ujrzała armię Andronicusa – zastępy żołnierzy, przyglądających się wszystkiemu – i poczuła jeszcze większy wstyd. Nie powinna była poddawać się temu stworowi; żałowała, że nie poległa miast tego w walce. Powinna była usłuchać Kendricka i pozostałych. Andronicus odwołał się do jej instynktu poświęcenia, a ona pozwoliła się podejść. Żałowała, że nie spotkała się z nim w walce: nawet gdyby zginęła, przynajmniej mogłaby odejść z nienaruszoną godnością i honorem. Gwendolyn miała pewność, po raz pierwszy w życiu, że zginie. Jednak nie miało to już dla niej znaczenia. Nie dbała o to, czy umrze – chciała jedynie umrzeć po swojemu – i nie była jeszcze gotowa, by dać za wygraną. Leżąc twarzą do ziemi, ukradkiem wysunęła dłoń i chwyciła garść ziemi. - Możesz już wstać, kobieto – rzekł McCloud szorstko. – Skończyłem z tobą. Niech inni się zabawią. Gwen ściskała ziemię w dłoni tak mocno, że aż zbielały jej kłykcie. Modliła się, by się udało. Jednym szybkim ruchem odwróciła się i cisnęła ziemią w oczy McClouda. Nie spodziewał się tego. Krzyknął i zatoczył się w tył, podnosząc dłonie i próbując wytrzeć pył z oczu. Gwen wykorzystała sytuację. Wychowała się w królewskim zamku i została wyszkolona przez wojowników króla, którzy zawsze powtarzali jej, by atakowała drugi raz, nim przeciwnik zdąży dojść do siebie. Nauczyli ją też czegoś, czego nigdy nie

zapomniała: bez względu na to, czy ma przy sobie broń, czy nie, zawsze jest uzbrojona. Zawsze może wykorzystać broń przeciwnika. Gwen sięgnęła za pas McClouda, dobyła stamtąd sztyletu, uniosła go wysoko i zatopiła między jego nogami. McCloud krzyknął jeszcze głośniej, odsuwając dłonie od oczu i chwytając się za krocze. Broczył krwią między nogami. Sięgnął w dół i wyjął sztylet, wciągając gwałtownie powietrze. Była zachwycona swym ciosem, tym, że zemściła się choć trochę. Jednak ku jej zaskoczeniu ta rana, która powaliłaby każdego innego, nie spowolniła McClouda. Ten potwór był nie do zatrzymania. Raniła go mocno, tam, gdzie sobie na to zasłużył, lecz go nie zabiła. Nawet nie osunął się na kolana. McCloud wyciągnął ociekający krwią sztylet i uśmiechnął się drwiąco. W jego oczach kryła się śmierć. Ruszył w jej kierunku, zaciskając drżące dłonie na sztylecie, i Gwendolyn wiedziała, że wybiła jej godzina. Przynajmniej zginie z odrobiną satysfakcji. - Teraz wyrwę ci serce i cię nim nakarmię – rzekł. – Poznasz, co to prawdziwy ból. Gwendolyn przygotowała się na cios sztyletu, wiedząc, że czeka ją bolesna śmierć. Rozległ się krzyk i po chwili pełnej niedowierzania Gwen ze zdumieniem zdała sobie sprawę, że to nie ona krzyczy. Był to McCloud; wrzeszczał w męczarniach. Gwen opuściła dłonie i spojrzała w górę, zbita z pantałyku. McCloud upuścił sztylet. Zamrugała gwałtownie, próbując zrozumieć, co się stało. McCloud stał przed nią, a w jego oku tkwiła strzała. Krzyczał, brocząc krwią z oczodołu. Uniósł dłoń i chwycił strzałę. Gwen nie rozumiała. Został trafiony. Ale jak? Przez kogo? Odwróciła się w kierunku, z którego poszybowała strzała i uradowała się na widok Steffena, kryjącego się z łukiem wśród ogromnej grupy żołnierzy. Nim ktokolwiek zdołał się zorientować, co się dzieje, Steffen wypuścił sześć kolejnych strzał i, jeden po drugim, sześciu żołnierzy stojących przy McCloudzie osunęło się na ziemię ze strzałami w gardłach. Steffen sięgnął w tył, przymierzając się, by oddać kolejne strzały, lecz dostrzeżono go. Spora grupa żołnierzy przyskoczyła do niego, obezwładniła i zaczęła okładać, aż padł na ziemię. McCloud, wciąż krzycząc, odwrócił się i zniknął w tłumie. Gwen zdumiało, że wciąż żył. Miała nadzieję, że wykrwawi się na śmierć. Serce Gwen przepełniło się wdzięcznością dla Steffena, większą niż była w stanie wyrazić. Wiedziała, że zginie tego dnia, lecz teraz przynajmniej nie z ręki McClouda. W obozie zaległa cisza, gdy Andronicus wstał i niespiesznie ruszył w kierunku Gwendolyn. Leżała na ziemi, przypatrując się, jak podchodzi, niewiarygodnie wysoki, jak góra zmierzająca w jej kierunku. Żołnierze, których mijał, ustawiali się za nim w szeregu. Na polu bitwy zapadła martwa cisza. Jedynym dźwiękiem było wycie wiatru.

Andronicus zatrzymał się kilka stóp od niej. Zawisł nad nią, patrząc w dół. Na jego twarzy nie było ani śladu emocji. Uniósł rękę i powoli przesuwał palcami po skurczonych czerepach, które nawleczone były na jego naszyjnik. Z głębi jego piersi i gardła dobyły się dziwne pomruki. Zdawał się być zarazem wściekły i zaintrygowany. - Sprzeciwiłaś się wielkiemu Andronicusowi – rzekł powoli. Cały obóz wsłuchiwał się w każde jego słowo, brzmiące głęboko i pradawnie. Jego władczy głos rozniósł się po równinach. Byłoby łatwiej, gdybyś poddała się swej karze – dodał. – Teraz będziesz musiała się przekonać, co znaczy prawdziwy ból. Andronicus sięgnął w dół i dobył miecza dłuższego, niż Gwen kiedykolwiek widziała. Musiał mieć długość ośmiu stóp, a jego charakterystyczny świst rozbrzmiał echem po polu bitwy. Trzymał go wysoko w górze, obracając w słońcu. Odbijające się promienie oślepiały Gwen. Andronicus przyglądał się mu, obracając go w dłoni, jak gdyby widział go po raz pierwszy. - Pochodzisz ze szlachetnego rodu – rzekł. – Przystoi, byś zginęła od ostrza szlachetnego miecza. Andronicus postąpił dwa kroki naprzód, chwycił rękojeść obiema dłońmi i uniósł miecz wyżej. Gwendolyn zamknęła oczy. Słyszała świszczący wiatr, ruch każdego źdźbła trawy, a przez myśl przelatywały jej różne wspomnienia. Czuła, że jej życie biegnie ku końcowi, myślała o wszystkim, co zrobiła, o wszystkich, których kochała. W swych ostatnich chwilach Gwen myślała o Thorze. Sięgnęła do szyi i zacisnęła mocno dłoń na amulecie, który jej dał. Czuła, jak ten starożytny czerwony kamień rozgrzewa się i przypomniała sobie słowa Thora, gdy go jej ofiarował: ten amulet może uratować twoje życie. Raz. Zacisnęła mocniej dłoń i modliła się do Boga każdą tkanką swego ciała. Amulet pulsował w jej dłoni. Proszę, Boże, spraw, by ten amulet zadziałał. Proszę, ocal mnie, tylko ten jeden raz. Pozwól mi ujrzeć znów Thora. Gwen otworzyła oczy, spodziewając się ujrzeć spadający na nią miecz Andronicusa – lecz to, co zobaczyła, zdumiało ją. Andronicus stał, jak gdyby zastygł w miejscu, spoglądając ponad jej ramieniem i obserwując kogoś, kto zbliża się w ich kierunku. Zdawał się być zaskoczony, nawet zdezorientowany, i nie były to emocje, które spodziewała się kiedykolwiek zobaczyć na jego twarzy. - Opuścisz teraz miecz – dobiegł ją głos zza jej pleców. Gwendolyn zelektryzował dźwięk tego głosu. Znała go. Odwróciła się i z zaskoczeniem ujrzała osobę, którą znała równie dobrze, jak własnego ojca. Argona. Stał tam w białych szatach i kapturze, a jego utkwione w Andronicusie oczy błyszczały intensywniej, niż kiedykolwiek widziała. Ona i Steffen leżeli na ziemi pomiędzy tymi dwoma tytanami. Były to dwie istoty o niewiarygodnej mocy, jedna –

mroku, druga – jasności, tkwiące w impasie naprzeciw siebie. Niemal wyczuwała duchową walkę szalejącą ponad jej głową. - Ach tak? – rzekł Andronicus drwiąco, uśmiechając się. Jednak Gwen dostrzegła, że rozciągnięte w uśmiechu wargi Andronicusa drżą, a w jego oczach po raz pierwszy dostrzegła coś na kształt strachu. Nie spodziewała się nigdy, że to zobaczy. Andronicus musiał słyszeć o Argonie. I cokolwiek słyszał, było to wystarczające, by najpotężniejszy dowódca na świecie się przestraszył. - Nie wyrządzisz dziewczynie więcej krzywdy – powiedział Argon ze spokojem. – Pozwolisz, by się poddała – dodał, robiąc krok naprzód. Jego oczy błyszczały hipnotycznie. – Pozwolisz jej wrócić do jej ludzi. I pozwolisz jej ludziom poddać się, jeśli taką decyzję podejmą. Powiem to tylko raz. Postąpisz mądrze, nie sprzeciwiając się. Andronicus patrzył na Argona. Zamrugał kilka razy, jak gdyby nie potrafił podjąć decyzji. Po chwili odrzucił głowę w tył i ryknął śmiechem. Był to najgłośniejszy i najmroczniejszy śmiech, jaki Gwen kiedykolwiek słyszała. Wypełnił cały obóz i zdawał się szybować aż po nieboskłon. - Twe czarnoksięskie sztuczki na mnie nie podziałają, starcze – rzekł Andronicus. – Słyszałem o Wielkim Argonie. Był czas, gdyś był potężny. Potężniejszy niż człowiek, niż smoki, niż same niebiosa – a przynajmniej tak powiadają. Lecz twój czas minął. Teraz nastał nowy czas. Czas wielkiego Andronicusa. Teraz jesteś jedynie reliktem niegdysiejszych czasów, pozostałością przeszłości, gdy rządzili MacGilowie, gdy magia była potężną siłą. Gdy Krąg był nie do pokonania. Lecz twój los spleciony jest z Kręgiem. A Krąg jest teraz słaby. Jak ty. - Niemądrze postępujesz, stając mi na drodze, starcze. Teraz ucierpisz. Teraz poznasz siłę Wielkiego Andronicusa. Andronicus uśmiechnął się drwiąco i ponownie uniósł miecz, mierząc w Gwendolyn. Tym razem utkwił spojrzenie w Argonie. - Zabiję dziewczynę powoli na twych oczach – powiedział Andronicus. – Następnie zabiję garbusa. A później cię okaleczę, lecz pozostawię przy życiu jako chodzący dowód mej potęgi. Gwendolyn przygotowała się na cios i zadrżała, gdy Andronicus opuszczał miecz na jej szyję. Nagle coś się stało. Usłyszała świst przecinający powietrze, jak gdyby tysiąca płomieni, a po nim krzyk Andronicusa. Otworzyła oczy, nie dowierzając własnym uszom, i ujrzała twarz Andronicusa ściągniętą bólem. Upuścił miecz i padł na kolana. Patrzyła, jak Argon robi krok naprzód, potem kolejny, wyciągając przed siebie jedną dłoń, z której rozchodziła się kula fioletowego światła. Kula rosła i rosła, otaczając Andronicusa, gdy Argon szedł naprzód, zbliżając się do niego z wyciągniętą dłonią. Na jego twarzy nie było śladu emocji. Andronicus zwinął się w kłębek na ziemi, otoczony kulą światła.

Jego ludzie wydali z siebie stłumiony krzyk, lecz nikt nie śmiał podejść. Byli przestraszeni – lub Argon rzucił na nich jakieś zaklęcie, które nie pozwalało im się poruszyć. - PRZESTAŃ! – wrzasnął Andronicus, wyciągając ręce w górę i zakrywając uszy. – BŁAGAM! - Nie skrzywdzisz dziewczyny – rzekł Argon powoli. - Nie skrzywdzę dziewczyny – powtórzył Andronicus, jak gdyby w transie. - Uwolnisz ją teraz i pozwolisz, by wróciła do swych ludzi. - Uwolnię ją teraz i pozwolę, by wróciła do swych ludzi! - Dasz jej ludziom szansę na to, by się poddali. - Dam jej ludziom szansę, by się poddali! – wrzasnął Andronicus. – Proszę! Zrobię cokolwiek! Argon odetchnął głęboko, po czym cofnął dłoń. Światło zniknęło, gdy powoli opuszczał rękę. Gwen podniosła wzrok i spojrzała na niego w szoku; nigdy nie widziała, by Argon używał swych mocy i ledwie była w stanie to wszystko pojąć. Czuła się tak, jak gdyby patrzyła na rozwierające się niebiosa. - Jeśli przyjdzie nam się znów spotkać, wielki Andronicusie – powiedział Argon powoli, patrząc w dół na leżącego i jęczącego Andronicusa. – Będzie to w drodze ku najmroczniejszym czeluściom śmierci.

ROZDZIAŁ DRUGI Thor szarpał się, próbując wyrwać się żołnierzom Imperium, którzy trzymali go mocno w miejscu, i przyglądał się bezradnie jak Durs, człowiek, którego uważał kiedyś za swego brata, unosi miecz, by go zabić. Thor zamknął oczy i zebrał się w sobie, wiedząc, że nadszedł jego czas. Wyrzucał sobie, że był tak głupi, tak ufny. To od początku była pułapka, od początku prowadzili go jak owieczkę na rzeź. Co gorsza, pozostali chłopcy liczyli, że jako przywódca, Thor nimi pokieruje. Zawiódł nie tylko siebie, lecz również pozostałych. Jego naiwność, jego ufna natura postawiły ich wszystkich w niebezpieczeństwie. Thorgrin szarpał się, z całych sił próbując przywołać swą moc, gdzieś z wewnątrz, ledwie tyle, by się wyrwać, by móc się bronić. Jednak, choć bardzo się starał, nie udawało mu się to. On sam zaś nie był wystarczająco silny, by wyrwać się z rąk wszystkich żołnierzy, którzy go trzymali. Thor czuł podmuchy wiatru na twarzy, gdy Durs opuszczał miecz, i przygotowywał się na nieuniknione uderzenie stali. Nie był gotowy na śmierć. Oczyma wyobraźni widział Gwendolyn, Krąg, czekających na niego. Czuł, że ją także zawiódł. Nagle Thor usłyszał dźwięk ciała uderzającego o ciało, otworzył oczy i ze zdumieniem spostrzegł, że wciąż żyje. Ręka Dursa zastygła w powietrzu. Chwycił go za nadgarstek ogromny żołnierz Imperium, który górował nad nim – co nie było łatwe, zważywszy na posturę Dursa. Zatrzymał nadgarstek Dursa jedynie cale od Thora. Durs odwrócił się do żołnierza Imperium. Na jego twarzy odmalowało się zdumienie. - Nasz przywódca nie chce, by ich zabijać – wymamrotał ponuro do Dursa. – Chce ich dostać żywych. Jako więźniów. - Nikt nas nie uprzedził – zaoponował Durs. - Według umowy mieliście pozwolić nam ich zabić! – dodał Dross. - Warunki umowy uległy zmianie – rzekł żołnierz. - Nie możecie tak postąpić! – zawołał Drake. - Ach tak? – odrzekł ponuro, odwracając się do niego. – Możemy postępować, jak tylko nam się podoba. Tak w zasadzie was także teraz pojmiemy – żołnierz uśmiechnął się. – Im więcej legionistów do wykupienia, tym lepiej. Durs spojrzał na żołnierza i na jego twarzy pojawiło się oburzenie. Po chwili dziesiątki żołnierzy rzuciły się na trzech braci. Powalili ich na ziemię i skrępowali im ręce. Thor skorzystał z powstałego zamieszania, odwrócił się i rozejrzał w poszukiwaniu Krohna, którego dostrzegł ledwie kilka stóp dalej, przyczajonego w cieniu, wciąż lojalnie u jego boku. - Krohn, pomóż! – krzyknął Thor. – TERAZ!

Krohn rzucił się do działania, warcząc. Skoczył i zatopił kły w gardle żołnierza Imperium, który trzymał rękę Thora. Thor wykręcił się, a Krohn skoczył od jednego żołnierza do drugiego, gryząc i drapiąc, aż Thor mógł się uwolnić i chwycić swój miecz. Odwrócił się i jednym ruchem ściął trzy głowy. Thor podbiegł do Reece’a, który stał najbliżej niego, i dźgnął trzymającego go żołnierza w pierś, uwalniając Reece’a i umożliwiając mu dobycie miecza i przyłączenie się do walki. Obaj pospieszyli do swych braci legionistów, atakując stojących przy nich żołnierzy i uwalniając Eldena, O’Connora, Convala i Convena. Pozostali żołnierze zajęci byli obezwładnianiem Drake’a, Dursa i Drossa, a gdy odwrócili się i dostrzegli, co się dzieje, było już za późno. Thor, Reece, O’Connor, Elden, Conval i Conven byli wolni, każdy z bronią w ręku. Przeciwnik nadal miał nad nimi ogromną przewagę liczebną i Thor wiedział, że czeka ich niełatwa walka. Lecz teraz przynajmniej mieli jakieś szanse. Niezrażeni, rzucili się zajadle na wroga. Stu żołnierzy Imperium ruszyło na nich. Thor usłyszał pisk wysoko w górze, podniósł głowę i ujrzał Estopheles. Jego sokolica zanurkowała i wydrapała oczy dowodzącemu żołnierzowi Imperium, który upadł na ziemię, młócąc rękoma. Następnie Estopheles rzuciła się na kilku kolejnych, pokonując ich jednego po drugim. Thor umieścił w swej procy kamień i cisnął nim, uderzając jednego z szarżujących w skroń i powalając go, nim zdołał ich dosięgnąć; O’Connor zdołał wypuścić dwie strzały, które trafiły idealnie do celu, a Elden rzucił włócznią, przebijając dwóch żołnierzy, którzy padli na ziemię. Był to dobry początek – lecz pozostało im stu żołnierzy do zabicia. Spotkali się pośrodku z donośnym okrzykiem bitewnym. Tak, jak uczono go podczas szkolenia, Thor skupił się na jednym żołnierzu w szczególności. Wybrał największego i najstraszniejszego, jakiego mógł znaleźć. Uniósł wysoko miecz. Rozległ się zgrzyt metalu, gdy mężczyzna zablokował miecz Thora swą tarczą i natychmiast opuścił młot na jego głowę. Thor odsunął się i gdy młot ugrzązł w ziemi, dobył sztyletu zza pasa i zatopił go w ciele przeciwnika; mężczyzna padł martwy. Thor uniósł tarczę w sam czas, by zablokować ciosy dwóch napastników, po czym parował swoim mieczem i zabił jednego z nich. Zamierzał zamachnąć się na drugiego, gdy kątem oka dostrzegł ostrze spadające na niego z tyłu; musiał odwrócić się i zablokować je tarczą. Thora atakowano teraz ze wszystkich stron. Wróg miał nad nim przewagę liczebną i Thor mógł jedynie blokować spadające na niego ciosy. Nie miał czasu ani sił atakować – pozostało mu jedynie się bronić. Nacierało na niego coraz więcej żołnierzy. Thor rozejrzał się i ujrzał, że jego bracia legioniści również znajdują się w opałach: każdy z nich zdołał zabić jednego lub dwóch żołnierzy – lecz było ich znacznie mniej i płacili za to wysoką cenę, obrywając z każdej strony. Thor widział, że szczęście się od

nich odwraca – mimo Krohna, który skakał i atakował, i Indry, która podnosiła kamienie i ciskała nimi w żołnierzy. Było kwestią czasu, nim ich otoczą i wykończą. - Uwolnijcie nas! – dobiegł ich głos. Thor odwrócił się i ujrzał Drake’a, skrępowanego sznurem obok swych braci, ledwie kilka stóp dalej. - Uwolnijcie nas! – powtórzył Drake. – Pomożemy wam walczyć! Walczymy dla tej samej sprawy. Odpierając kolejny silny cios tarczą, tym razem topora bitewnego, Thor zrozumiał, że trzy dodatkowe pary rąk znacznie by im pomogły. Bez nich nie mieli szans na pokonanie wszystkich tych żołnierzy. Thor czuł, że nie może już ufać trzem braciom, lecz w tej chwili nie miał nic do stracenia. Wszak oni również mieli powód, by walczyć. Thor zablokował kolejny cios miecza, po czym padł na kolana i przetoczył się między nogami żołnierzy kilka stóp dalej, aż znalazł się przy braciach. Przyskoczył i rozciął kolejno sznury krępujące każdego z nich. Chronił ich od ciosów, gdy każdy z nich dobywał swego miecza i przyłączał się do walki. Drake, Dross i Durs natarli na gęsty tłum żołnierzy Imperium i atakowali, uderzali, odpierali i dźgali. Każdy z nich był wprawnym wojownikiem słusznej postury – i zaskoczyli żołnierzy Imperium, zabijając natychmiast kilku z nich i zwiększając szanse na zwycięstwo legionistów. Thor miał mieszane odczucia co do uwolnienia ich po tym, jak postąpili – jednak zważywszy na okoliczności, zdawała się to być najmądrzejsza decyzja. Lepsze to niż śmierć. Teraz w dziewięciu stawiali czoła jakimś osiemdziesięciu wojownikom. Szanse nadal były nikłe, lecz większe niż wcześniej. Legioniści polegali na swych umiejętnościach nabytych w trakcie ćwiczeń podczas Rytuału Stu, gdy niezliczoną ilość razy uczono ich walczyć, gdy zostaną otoczeni, a wróg będzie miał przewagę liczebną; robili to, czego uczyli ich Kolk i Brom: wycofali się i utworzyli zwarty krąg, stając tyłem do siebie i walcząc ze zbliżającymi się żołnierzami Imperium. Przybycie trzech dodatkowych wojowników dodało im sił i odżyli, walcząc z większą werwą niż wcześniej. Conval dobył swego kiścienia, zakręcił nim i raz po raz atakował wroga. Zdołał zabić trzech żołnierzy, nim wyrwano mu łańcuch. Jego brat Conven używał buzdyganu, celując nisko i raniąc żołnierzy w nogi nabijaną kolcami metalową kulą. O’Connor nie mógł używać łuku z takiej odległości, lecz zdołał wyciągnąć dwa rzucane sztylety zza pasa i posłać je w stronę wroga, powalając dwóch żołnierzy. Elden zaciekle miotał swym oburęcznym młotem bitewnym, sypiąc dokoła silnymi ciosami. Thor i Reece zręcznie blokowali i odpierali uderzenia swymi mieczami. Przez chwilę Thor miał dobre przeczucie. Wtem kątem oka dostrzegł coś, co go zaniepokoiło. Spostrzegł, że jeden z braci odwraca się i wbiega do środka kręgu Legionu; Thor odwrócił się i ujrzał Dursa. Nacierał, lecz nie na żołnierza Imperium, a na niego. Na Thora. Prosto na jego plecy.

Działo się to zbyt szybko i Thor, który odpierał dwóch żołnierzy przed sobą, nie zdążył odwrócić się na czas. Thor wiedział, że przyjdzie mu zginąć. Od ciosu w plecy zadanego z rąk chłopaka, którego kiedyś uważał za swego brata, chłopaka, któremu naiwnie dwa razy zawierzył. Nagle Conval wyłonił się przed Thorem, by go obronić. I gdy Durs opuścił miecz na plecy Thora, ostrze miast w nim zatopiło się w piersi Convala. Thor obrócił się i krzyknął: - CONVAL! Conval stał bez ruchu, otworzywszy szeroko oczy na chwilę przed śmiercią, wpatrując się w zatopiony w jego sercu miecz i broczącą z piersi krew. Durs stał, patrząc na niego, równie jak on zaskoczony. Conval osunął się na kolana, a z jego piersi wypływała krew. Thor widział, w zwolnionym tempie, jak Conval, bliski mu brat legionista, chłopak, którego kochał jak brata, upada twarzą na ziemię, martwy. Wszystko po to, by uratować Thorowi życie. Durs stał nad nim, patrząc w dół. Zdawał się być zszokowany tym, co przed chwilą uczynił. Thor rzucił się, by zabić Dursa – lecz uprzedził go Conven. Brat bliźniak Convala pospieszył naprzód i zamachnął się mocno mieczem. Pozbawił Dursa głowy i jego ciało bezwładnie opadło na ziemię. Thor poczuł pustkę w środku, przytłoczony ciężarem winy. Popełnił o jeden błąd za dużo w ocenie ludzi. Gdyby nie uwolnił Dursa, Conval może nadal by żył. Legioniści stali tyłem do żołnierzy Imperium, ułatwiając im atak. Wlali się w sam środek rozbitego kręgu i Thor czuł, jak młot bitewny uderza go w plecy; siła ciosu posłała go na ziemię twarzą naprzód. Nim zdążył wstać, kilku żołnierzy skoczyło na niego; poczuł ich stopy na swych plecach, a następnie szarpnięcie, gdy jeden z nich nachylił się i schwycił go za włosy, pochylając się nad nim ze sztyletem. - Pożegnaj się, młodzieńcze – rzekł żołnierz. Thor zamknął oczy i wtedy poczuł, że przenosi się do innego świata. Proszę, Boże, powiedział Thor do siebie. Pozwól mi przeżyć ten dzień. Daj mi siłę, by zabić tych żołnierzy. Pozwól umrzeć innego dnia, w innym miejscu, z honorem. Pozwól żyć wystarczająco długo, by pomścić te śmierci. By zobaczyć Gwendolyn ostatni raz. Thor leżał na ziemi, patrząc na opadający sztylet i miał wrażenie, że czas zwalnia tak bardzo, że niemal się zatrzymuje. Poczuł nagłe uderzenie gorąca, przechodzące z nóg przez tors i ramiona, aż do dłoni, do czubków jego palców. Towarzyszyło mu mrowienie tak intensywne, że nie potrafił nawet zacisnąć dłoni. Czuł, że przepływa przez niego nieprawdopodobny strumień ciepła i energii.

Thor odwrócił się, czując w sobie nową energię. Skierował dłoń na swego przeciwnika. Biała kula światła wystrzeliła z jego dłoni i rzuciła napastnikiem przez pole bitwy. Lecąc, przewrócił kilku innych żołnierzy. Thor wstał, przepełniony energią, i wymierzał dłonią w różne miejsca pola bitwy. Posyłał wszędzie białe kule światła, jak fala zniszczenia, tak szybkie i silne, że po kilku minutach wszyscy żołnierze Imperium leżeli bezwładnie, martwi. Gdy zamieszanie ucichło, Thor rozejrzał się. On, Reece, O’Connor, Elden i Conven żyli. W pobliżu byli również Krohn i Indra, także żywi. Krohn dyszał ciężko. Wszyscy żołnierze Imperium nie żyli. A nieopodal nich leżał martwy Conval. Dross również nie żył. Leżał z imperialnym mieczem wbitym w serce. Przeżył jedynie Drake. Leżał na ziemi, jęcząc, z raną brzucha zadaną przez sztylet jednego z żołnierzy Imperium. Thor podszedł do niego, a Reece, O’Connor i Elden podciągnęli go gwałtownie w górę. Jęknął z bólu. Drake, wijąc się z bólu, na wpół świadomy, uśmiechnął się drwiąco, bezczelnie. - Trzeba było nas zabić na samym początku – rzekł Drake. Z jego ust sączyła się krew. Zaniósł się długim kaszlem. – Zawsze byłeś zbyt naiwny. Zbyt głupi. Thor czuł, jak krew napływa mu do twarzy. Poczuł jeszcze większą wściekłość na siebie za to, że im zawierzył. Jednak największą wściekłość budziło w nim to, że skutkiem jego naiwności była śmierć Convala. - Zapytam cię o to tylko raz – warknął Thor. – Powiedz prawdę, a pozwolimy ci żyć. Skłam, a podążysz śladami swych dwu braci. Wybór należy do ciebie. Drake zakasłał kilka razy. - Gdzie jest Miecz? – zapytał Thor. – Tym razem mów prawdę. Drake zakasłał znowu i w końcu podniósł głowę. Spojrzał w górę, w oczy Thora, a jego spojrzenie przepełnione było nienawiścią. - Jezioro Głębin – odrzekł w końcu. Thor spojrzał na pozostałych, lecz oni patrzyli na niego równie zbici z tropu. - Jezioro Głębin? – spytał Thor. - To jezioro bez dna – wtrąciła się Indra, występując naprzód. – Po drugiej stronie Wielkiej Pustyni. To jezioro nieprzeniknionych głębin. Thor spojrzał wilkiem na Drake’a. - Dlaczego? – spytał. Drake zakasłał, coraz bardziej tracąc siły. - Rozkazy Garetha – rzekł Drake. – Chciał umieścić go w takim miejscu, z którego nikt go nie odzyska. - Dlaczego? – nalegał Thor, zdezorientowany. – Dlaczego chce zniszczyć Miecz? Drake podniósł wzrok i spojrzał mu w oczy. - Skoro on nie może go podnieść – powiedział Drake. – Nikomu nie może się to udać. Thor przyglądał mu się długo, badawczo i w końcu upewnił się, że mówi prawdę.

- Mamy zatem niewiele czasu – rzekł Thor, przygotowując się, by wyruszyć w drogę. Drake pokręcił głową. - Nigdy nie dotrzecie tam na czas – rzekł Drake. – Mają nad wami wiele dni przewagi. Miecz przepadł na zawsze. Poddajcie się, wróćcie do Kręgu i oszczędźcie siebie. Thor potrząsnął głową. - Nie myślimy jak ty – odrzekł. – Nie żyjemy po to, by ocalić nasze życia. Żyjemy dla męstwa, dla naszego kodeksu. I pójdziemy tam, dokąd nas zaprowadzi. - Widzisz, dokąd wasze męstwo doprowadziło was teraz – powiedział Drake. – Nawet ze swym męstwem jesteś głupcem, podobnie jak pozostali. Męstwo jest nic nie warte. Thor uśmiechnął się do niego drwiąco. Nie mieściło mu się w głowie, że dorastał w jednym domu i spędził całe dzieciństwo z tą kreaturą. Kłykcie Thora zbielały, gdy zaciskał dłoń na rękojeści swego miecza, bardziej niż kiedykolwiek pragnąc zabić tego chłopaka. Oczy Drake’a powędrowały za dłońmi Thora. - Dalej – powiedział Drake. – Zabij mnie. Zrób to raz, a dobrze. Thor przypatrywał mu się długo i uważnie, paląc się, by to zrobić. Lecz przyrzekł Drake’owi, że jeśli powie prawdę, nie zabije go. A zawsze dotrzymywał danego słowa. - Nie zrobię tego – rzekł w końcu Thor. – Choćbyś nie wiem jak na to zasługiwał. Nie zginiesz z mej ręki, gdyż to oznaczałoby, że upadłem tak nisko, jak ty. Gdy Thor zaczął się odwracać, Conven ruszył naprzód i wrzasnął: - Za mojego brata! Nim którykolwiek z nich zdążył zareagować, Conven uniósł miecz i zatopił go w sercu Drake’a. W oczach Convena płonęło szaleństwo, żal, gdy trzymał Drake’a w śmiertelnym uścisku i patrzył, jak jego bezwładne ciało opada na ziemię. Thor spojrzał w dół i wiedział, że ta śmierć nie powetuje Convenowi jego straty. Straty ich wszystkich. Lecz było to przynajmniej niewielkie zadośćuczynienie. Thor spojrzał na rozciągające się przed nimi połacie pustyni. Wiedział, że Miecz jest gdzieś poza jej granicami. Zdawało się, że jest na innej planecie. Gdy myślał, że ich wyprawa dobiega końca, okazało się, że jeszcze się nawet nie rozpoczęła.

ROZDZIAŁ TRZECI Erec siedział wśród dziesiątków rycerzy w sali zbrojeń w zamku księcia, bezpieczny za murami Savarii. Wszyscy byli poobijani po starciu z tymi potworami. Obok niego siedział jego przyjaciel Brandt, który skrył głowę w dłoniach, podobnie jak wielu innych rycerzy w sali. W pomieszczeniu panowała ponura atmosfera. Erec też to czuł. Bolał go każdy mięsień po bitwie z ludźmi możnowładcy i ze stworami. Był to jeden z najcięższych dni bitew, jakie pamiętał, i książę stracił zbyt wielu ludzi. Erec rozmyślał o tym wszystkim i zdał sobie sprawę z tego, że gdyby nie Alistair, on, Brandt i inni już by teraz nie żyli. Ereca obezwładniała niewymowna wdzięczność w stosunku do niej – a nawet więcej, zupełnie nowy rodzaj miłości. Intrygowała go również, i to bardziej niż kiedykolwiek. Od początku wyczuwał, że jest wyjątkowa, a nawet, że tkwi w niej jakaś potęga. Lecz wydarzenia tego dnia dowiodły, że tak jest. Płonęła w nim chęć, by dowiedzieć się więcej o tym, kim jest, o tajemnicy jej pochodzenia. Lecz przysiągł nie wtrącać się – a zawsze dotrzymywał słowa. Erec nie mógł się doczekać, aż to spotkanie dobiegnie końca i znowu ją ujrzy. Rycerze księcia siedzieli tu od wielu godzin, wracając do sił, próbując zrozumieć, co się stało i sprzeczając się, co robić dalej. Tarcza opadła i Erec wciąż starał się pojąć, jakie będą tego skutki. Oznaczało to, że Savaria jest teraz narażona na atak; co gorsza, do miasta napływali posłańcy z wieściami o najeździe Andronicusa, o tym, co stało się w Królewskim Dworze i w Silesii. Erec stracił ducha. Serce wołało, by dołączył do braci z Gwardii, by bronił swych rodzinnych osad. Lecz oto był tu, w Savarii, gdzie rzucił go los. Tutaj także był potrzebny: miasto księcia i jego ludzie byli strategiczną częścią imperium MacGila i oni także potrzebowali ochrony. Napływały do nich raporty o tym, że Andronicus wysłał jeden ze swych batalionów, by zaatakować Savarię, i Erec wiedział, że jego milionowa armia wkrótce rozprzestrzeni się po każdym zakątku Kręgu. Gdy Andronicus skończy, nie pozostawi po sobie nic. Erec słyszał o podbojach Andronicusa całe swoje życie i wiedział, że nikt nie może się z nim równać, jeśli chodzi o okrucieństwo. Wiedzieli, że kilka setek ludzi księcia nie będzie w stanie przeciwstawić się im. Savaria stała na przegranej pozycji. - Uważam, że powinniśmy się poddać – rzekł doradca księcia, stary wojownik o srebrnych włosach, który siedział pochylony nad długim, prostokątnym drewnianym stołem, zatracony w swym kuflu piwa, rzucając metalową rękawicę na drewno. Pozostali żołnierze ucichli i spojrzeli na niego. - Cóż innego nam pozostaje? – dodał. – Jest nas ledwie kilka setek przeciwko milionowi wroga. - Może uda nam się bronić, choćby utrzymać miasto – rzekł inny żołnierz. - Lecz jak długo? – spytał inny.

- Wystarczająco długo, by MacGil mógł przybyć nam z odsieczą, jeśli uda nam się tyle wytrwać. - MacGil nie żyje – rzekł inny żołnierz. – Nikt nam nie pomoże. - Lecz jego córka żyje – zaprotestował inny. – Oraz jego ludzie. Nie pozostawią nas tu samych! - Ledwie sami są w stanie się bronić! – wykrzyknął inny. Mężczyźni ożywili się, mamrocząc i kłócąc się między sobą, przekrzykując się, nie dochodząc do żadnego rozwiązania. Erec przyglądał się temu wszystkiemu i czuł pustkę wewnątrz. Ledwie kilka godzin wcześniej przybył posłaniec z potwornymi wieściami o najeździe Andronicusa i o tym – a dla Ereca były to nawet gorsze wieści, i dotarły do niego dopiero teraz – że zamordowano MacGila. Erec był tak daleko od Królewskiego Dworu przez tak długo, że usłyszał o tym po raz pierwszy – gdy to się stało, poczuł, jak gdyby w jego piersi zatopiono sztylet. Kochał MacGila jak ojca i ta strata wywołała w nim większą pustkę, niż był w stanie wyrazić. W sali zapadła cisza, gdy książę odchrząknął. Wszystkie spojrzenia skierowały się w jego stronę. - Możemy się bronić przed atakiem – rzekł książę powoli. – Z naszymi umiejętnościami i wytrzymałością tych murów jesteśmy w stanie utrzymać miasto przed armią pięć razy większą od naszej – może nawet dziesięć razy większą. Mamy wystarczająco dużo zapasów, by przetrzymać oblężenie, które będzie trwało wiele tygodni. Bylibyśmy w stanie zwyciężyć każdą zwyczajną armię. Westchnął. - Jednakże Imperium wyróżnia się niezwyczajną armią – dodał. – Nie możemy się bronić przed milionem mężczyzn. Byłoby to daremne. Przerwał. - Podobnie jak kapitulacja. Wszyscy wiemy, co Andronicus robi ze swymi jeńcami. Wygląda na to, że tak czy inaczej zginiemy. Musimy zatem zdecydować, czy wolimy zginąć w boju, czy w niewoli. Rzeknę, w boju! W pomieszczeniu rozległy się okrzyki aprobaty. Erec zgadzał się z księciem. - Nie pozostaje nam zatem żadne inne wyjście – ciągnął dalej książę. – Będziemy bronić Savarii. Nigdy się nie poddamy. Być może zginiemy, lecz zginiemy wszyscy razem. W sali zapadła ciężka cisza. Pozostali z powagą kiwali do siebie głowami. Wyglądało to tak, jakby wszyscy szukali innej odpowiedzi. - Jest inny sposób – rzekł w końcu Erec, podnosząc głos. Czuł, że spojrzenia wszystkich kierują się na niego. Książę skinął głową w jego stronę, dając mu znak, by mówił. - Możemy zaatakować – rzekł Erec.

- Zaatakować? – zawołali zaskoczeni żołnierze. – Kilka setek naszych wojowników ma zaatakować milion mężczyzn? Erecu, wiem, żeś nieustraszony. Ale czyś postradał zmysły? Erec pokręcił głową ze śmiertelną powagą. - Nie bierzecie pod rozwagę tego, że ludzie Andronicusa nie spodziewają się ataku. Zyskamy przewagę dzięki zaskoczeniu. Tak jak rzekliście, tkwiąc tutaj, broniąc się, zginiemy. Jeśli zaatakujemy, pokonamy znacznie większą ilość mężczyzn; co ważniejsze, jeśli zaatakujemy we właściwy sposób i we właściwym miejscu, może uda nam się coś więcej niż tylko ich odeprzeć – może nam się udać ich zwyciężyć. - Zwyciężyć?! – krzyknęli wszyscy, patrząc na Ereca, zupełnie zbici z pantałyku. - Co masz na myśli? – spytał książę. - Andronicus będzie się spodziewał, że zostaniemy tutaj, że będziemy bronić miasta za jego murami – wyjaśnił Erec. – Jego ludzie nie będą się spodziewać, że zajmiemy jakiś punkt poza miastem. Tutaj w mieście mamy mocne mury – lecz tam, na zewnątrz, po naszej stronie stoi element zaskoczenia. A zaskoczenie zawsze jest lepsze niż siła. Jeśli uda nam się zająć ten punkt, uda nam się skierować ich wszystkich w jedno miejsce, z którego będziemy mogli atakować. Mówię o Wschodnim Jarze. - Wschodnim Jarze? – spytał jeden z wojowników. Erec skinął głową. - To wąska szczelina między dwoma urwiskami, jedyne przejście przez Góry Kawońskie, oddalona o dobry dzień drogi stąd. Jeśli ludzie Andronicusa zmierzają w naszym kierunku, najkrótsza droga prowadzi przez Jar. W przeciwnym razie musieliby wspiąć się i przejść przez góry. Droga biegnąca z północy jest zbyt wąska i zbyt błotnista o tej porze roku – straciłby tygodnie, gdyby ją obrał. A od południa musiałby przeprawić się przez Rzekę Fjord. Książę spojrzał na Ereca z podziwem, pocierając brodę i myśląc. - Możesz mieć rację. Andronicus może poprowadzić swych ludzi przez jar. Każda inna armia okazałaby tym najwyższą pychę. Lecz on, jego milion ludzi, może tak właśnie postąpić. Erec skinął głową. - Jeśli zdołamy dotrzeć tam przed nimi, uda się nam ich zaskoczyć, złapać ich w zasadzkę. Z takiej pozycji kilku będzie w stanie stawić opór kilku tysiącom. Pozostali żołnierze spojrzeli na Ereca z czymś w rodzaju nadziei i podziwu, i w sali zaległa gęsta cisza. - Odważny plan, przyjacielu – rzekł książę. – Lecz śmiały z ciebie wojownik. Zawsze taki byłeś – książę skinął na sługę. – Przynieś mapę! Chłopiec wybiegł z sali i wrócił innym wejściem, trzymając w dłoni duży zwój pergaminu. Rozwinął go na stole i żołnierze zebrali się wokół niego i pochylili.

Erec wyciągnął dłoń i odnalazł na mapie Savarię. Nakreślił palcem linię prowadzącą na wschód, zatrzymując się na Wschodnim Jarze. Ta wąska szczelina otoczona była górami ciągnącymi się daleko jak okiem sięgnąć. - Doskonale – rzekł jeden z żołnierzy. Inni pokiwali głowami, pocierając brody. - Słyszałem historie, w których kilka tuzinów mężczyzn odparło tysiące w jarze – rzekł jeden z żołnierzy. - Bajania starych bab – powiedział cynicznie inny. – Owszem, zaskoczymy ich. Lecz cóż poza tym? Nie będą nas chroniły nasze mury. - Będą nas chroniły naturalne mury – zaprotestował inny żołnierz. – Te góry to setki stóp solidnych ścian. - Żaden sposób nie gwarantuje bezpieczeństwa – dodał Erec. – Jak rzekł książę, zginiemy tutaj, albo zginiemy tam. Rzeknę, zgińmy tam. Zwycięstwo sprzyja śmiałym. Książę pocierał brodę przez długi czas, w końcu pokiwał głową, odchylił się w tył i zwinął mapę. - Gotujcie swój oręż! – zawołał. – Wyruszamy jeszcze dziś! * Erec, odziany znów w pełną zbroję, z mieczem u pasa, podążał korytarzem zamku księcia w kierunku przeciwnym niż reszta mężczyzn. Pozostała mu do zrobienia jeszcze jedna ważna rzecz, nim wyruszy na bitwę, która mogła być jego ostatnią. Musiał zobaczyć się z Alistair. Od czasu, gdy wrócili z bitwy, Alistair czekała w zamku, w swej komnacie w dalszej części korytarza, aż przyjdzie do niej Erec. Spodziewała się radosnego spotkania i tracił ducha na myśl, iż będzie musiał jej przekazać złe wieści, że znów ją opuszcza. Niewielką ulgę przynosiła mu myśl, że ona pozostanie tutaj, bezpieczna za murami zamku, i czuł się bardziej zdeterminowany niż kiedykolwiek, by zadbać o jej bezpieczeństwo, by powstrzymać Imperium. Bolało go serce na myśl o tym, że musi ją opuścić – nie pragnął niczego więcej, niż spędzać z nią czas od kiedy złożyli sobie przysięgę. Lecz zdawało się, że nie jest im to pisane. Erec minął zakręt. Jego ostrogi pobrzękiwały, odbijając się echem od pustoszejących zamkowych korytarzy. Gotował się na pożegnanie, które – jak wiedział – będzie bolesne. Dotarł w końcu do starożytnych łukowatych drewnianych drzwi i zastukał delikatnie swą rękawicą. Dobiegł go odgłos zbliżających się kroków i po chwili drzwi otworzyły się. Serce zabiło mu mocniej, jak zawsze, gdy widział Alistair. Stała na progu, ze swymi długimi, rozwichrzonymi jasnymi włosami i ogromnymi, przejrzystymi oczyma, wpatrując się w niego jak w zjawę. Za każdym razem, gdy ją widział, zdawała mu się piękniejsza.

Erec wszedł do środka i objął ją, a ona oplotła go ramionami. Trzymała go mocno przez długi czas, nie chcąc wypuścić z objęć. On również tego nie chciał. Marzył jedynie o tym, by zamknąć za sobą drzwi i zostać tam z nią tak długo, jak tylko będzie mógł. Lecz nie było im to pisane. Ciepło i dotyk jej ciała sprawiły, że wszystko na świecie było znowu w porządku. Niechętnie wypuścił ją z objęć. W końcu odsunął się i spojrzał w jej błyszczące oczy. Opuściła wzrok na jego zbroję, oręż i sposępniała, domyśliwszy się, że Erec nie zostaje. - Opuszczasz mnie znów, mój panie? – spytała. Erec opuścił głowę. - Nie jest to moim życzeniem, moja pani – odrzekł. – Imperium się zbliża. Jeśli tu zostanę, wszyscy zginiemy. - A jeśli wyruszysz? – spytała. - Najpewniej zginę w obu przypadkach – przyznał. – Lecz to przynajmniej zapewni nam jakąś szansę, choćby niewielką. Alistair odwróciła się i podeszła do okna. Wyjrzała na dziedziniec księcia muśnięty promieniami zachodzącego słońca. Na jej twarz padało delikatne światło. Erec widział wypisany na niej smutek. Podszedł do niej i odgarnął włosy z jej karku, gładząc szyję. - Nie smuć się, moja pani – powiedział. – Jeśli przeżyję, wrócę do ciebie. I będziemy razem po wsze czasy, wolni od niebezpieczeństw i trosk. Będziemy mogli w końcu wieść wspólne życie. Potrząsnęła ze smutkiem głową. - Lękam się – rzekła. - Nadchodzącej armii? – spytał. - Nie – powiedziała, zwracając się ku niemu. – O Ciebie. Erec spojrzał na nią, nie pojmując. - Lękam się, że teraz będziesz myślał o mnie inaczej – rzekła. – Skoro ujrzałeś, co się stało na polu bitwy. Erec pokręcił głową. - Ależ nie myślę o tobie inaczej – rzekł. – Ocaliłaś mi życie i za to jestem ci wdzięczny. Pokręciła głową. - Widziałeś jednak także inną stronę mnie – rzekła. – Widziałeś, że nie jestem zwyczajna, taka jak wszyscy. Mam w sobie moc, której nie rozumiem. I lękam się, że teraz będziesz o mnie myślał jak o jakimś potworze. Jak o kobiecie, której już nie chcesz za żonę. Erecowi serce pękło, gdy usłyszał te słowa. Postąpił naprzód, chwycił jej dłonie w swoje i spojrzał jej w oczy z całą powagą, jaką tylko mógł w sobie zebrać. - Alistair – rzekł. – Kocham cię każdą cząstką mego jestestwa. Nigdy nie kochałem żadnej kobiety bardziej niż ciebie. I nigdy nie pokocham. Kocham cię całą. Widzę cię tak samo, jak innych. Te moce, które posiadasz – cokolwiek to jest, kimkolwiek jesteś –

nawet jeśli tego nie pojmuję, akceptuję to wszystko. Jestem wdzięczny za to wszystko. Przysiągłem nie dociekać i dotrzymam tej przysięgi. Nigdy cię o to nie spytam. Kimkolwiek jesteś, akceptuję cię. Długo się mu przypatrywała, po czym powoli uśmiechnęła się, a jej oczy napełniły się łzami ulgi i szczęścia. Odwróciła się i objęła go, przytulając mocno, z całych sił. Wyszeptała mu do ucha: - Wróć do mnie.

ROZDZIAŁ CZWARTY Gareth stał na skraju jaskini, patrząc na zachodzące słońce, i czekał. Oblizał spierzchnięte wargi i próbował się skupić. Opium powoli przestawało działać. Kręciło mu się w głowie, nie pił i nie jadł od wielu dni. Gareth wrócił myślami do swej zuchwałej ucieczki z zamku, do tego, jak wymknął się tajnym przejściem za kominkiem, tuż przed tym, jak pan Kultin próbował złapać go w zasadzkę, i uśmiechnął się. Kultin sprytnie zaplanował swój zamach – lecz Gareth był sprytniejszy. Podobnie jak inni, nie doceniał Garetha; nie zdawał sobie sprawy z tego, że jego szpiedzy są wszędzie i że niemal od razu dowiedział się o spisku. Gareth uciekł w sam czas, tuż przed tym, jak Kultin przyszedł po niego, a Andronicus najechał Królewski Dwór i zrównał go z ziemią. Pan Kultin wyświadczył mu przysługę. Gareth szedł starożytnymi tajnymi przejściami w zamku, klucząc pod ziemią. W końcu wyszedł na zewnątrz, wynurzając się w odległej wiosce oddalonej o mile od Królewskiego Dworu. Wyłonił się nieopodal tej jaskini i opadł z sił, gdy do niej dotarł. Przespał dzień, skulony, trzęsąc się w przejmująco zimnym powietrzu. Żałował, że nie miał na sobie więcej warstw odzienia. Przebudziwszy się, Gareth przykucnął i obserwował niewielką osadę rolną w oddali; było tam niewiele chat. Z ich kominów unosił się dym, a po wiosce i jej okolicy krążyli żołnierze Andronicusa. Gareth czekał cierpliwie, aż się oddalą. Z głodu bolał go brzuch i wiedział, że musi dotrzeć do jednego z tych domostw. Nawet tutaj czuł zapach gotującej się strawy. Gareth puścił się biegiem, wypadłszy z jaskini, rozglądając się na wszystkie strony i dysząc ciężko, rozgorączkowany ze strachu. Nie biegł od lat i z wysiłku zabrakło mu tchu; zdał sobie sprawę, jak chudy i słabowity się stał. Rana na jego głowie, którą zadała mu matka popiersiem, pulsowała. Jeśli to wszystko przeżyje, poprzysiągł, że zabije ją własnymi rękoma. Gareth wpadł do osady, szczęśliwie niespostrzeżony przez kilku żołnierzy Imperium, którzy byli odwróceni do niego tyłem. Pędził do pierwszej chaty, którą zobaczył, prostego jednoizbowego domostwa, podobnego do pozostałych, wokół którego roztaczała się ciepła poświata. Ujrzał uśmiechniętą nastoletnią dziewczynę, może w jego wieku, wchodzącą przez otwarte drzwi ze stosem mięsiwa. Towarzyszyła jej młodsza dzieweczka, najpewniej jej siostra, która miała nie więcej niż dziesięć lat. Gareth uznał, że to odpowiednie miejsce. Wpadł przez drzwi na równi z nimi, zatrzasnął je i chwycił młodszą dziewczynkę, zaciskając rękę wokół jej szyi. Dziewczynka krzyknęła, a starsza upuściła półmisek z jedzeniem, gdy Gareth dobył noża zza pasa i przyłożył go do gardła dziewczynki. Krzyczała i płakała.

- PAPO! Gareth odwrócił się i rozejrzał po przytulnej chacie, w której migotało światło świec i unosiła się woń gotującej się strawy, i ujrzał przy nastoletniej dziewczynie matkę i ojca, stojących przy stole i przypatrujących się mu szeroko otwartymi oczyma, w których płonął gniew i przerażenie. - Nie zbliżajcie się, a jej nie zabiję – wykrzyknął Gareth, odsuwając się od nich, trzymając mocno dziewczynkę. - Kim jesteś? – spytała nastoletnia dziewczyna. – Na imię mi Sarka. Mej siostrze Larka. Jesteśmy spokojną rodziną. Czego chcesz od mojej siostry? Zostaw ją w spokoju! - Wiem, kim jesteś – ojciec zmrużył oczy, przypatrując mu się z dezaprobatą. – Jesteś poprzednim królem. Synem MacGila. - Wciąż jestem królem – wrzasnął Gareth. – A wy jesteście mymi poddanymi. Zrobicie, co rozkażę! Ojciec spojrzał na niego gniewnie. - Skoroś królem, gdzie twoja armia? – spytał. – I skoroś królem, jaki masz interes w tym, by brać młodą, niewinną dziewczynkę jako zakładniczkę i straszyć ją królewskim sztyletem? Może i tym samym, którego użyłeś, by zabić swego ojca? – mężczyzna uśmiechnął się drwiąco. – Słyszałem, co ludzie mówią. - Masz prędki język – rzekł Gareth. – Jeszcze słowo, a zabiję twą córkę. Ojciec przełknął ślinę. Jego oczy otworzyły się szerzej ze strachu i zamilkł. - Czego od nas chcesz? – krzyknęła matka. - Strawy – powiedział Gareth. – I schronienia. Zawiadomcie straż o mej obecności, a przysięgam, że ją zabiję. Żadnych sztuczek, rozumiecie? Zostawcie mnie w spokoju, a nic jej nie będzie. Zamierzam spędzić tu noc. Ty, Sarka, przynieś mi ten półmisek mięsiwa. A ty, kobieto, popraw ogień i przynieś mi opończę, którą będę mógł się okryć. Poruszajcie się powoli! – ostrzegł. Gareth obserwował, jak ojciec skinął głową do matki. Sarka zebrała mięso na półmisek, a matka podeszła z grubą opończą i zarzuciła mu ją na ramiona. Gareth, wciąż się trzęsąc, powoli zbliżył się tyłem do kominka. Huczący ogień ogrzewał jego plecy, gdy usiadł na podłodze obok niego, trzymając przy sobie mocno wciąż płaczącą Larkę. Sarka podeszła z półmiskiem. - Połóż go powoli na ziemi obok mnie! – rozkazał Gareth. – Powoli! Patrząc gniewnie, Sarka rzuciła półmisek obok niego, spoglądając z niepokojem na siostrę. Garetha omamił ten zapach. Pochylił się i wolną ręką chwycił kawał mięsa, drugą przyciskając sztylet do gardła Larki; przeżuwał i przeżuwał, zamknąwszy oczy, rozkoszując się każdym kęsem. Gryzł szybciej, niż był w stanie przełykać. Kawałki jedzenia zwisały mu z ust. - Wina! – zawołał.

Matka przyniosła mu bukłak z winem, a Gareth wycisnął go do pełnych ust, popijając mięsiwa. Oddychał głęboko, przeżuwając i pijąc, czując, że staje się na powrót sobą. - A teraz puść ją! – powiedział ojciec. - To nie wchodzi w rachubę – odrzekł Gareth. – Spędzę tu noc, w ten sposób, trzymając ją przy sobie. Nic jej nie będzie, póki i mnie nic się nie stanie. Chcesz być bohaterem? Czy wolisz, by dziewczynka przeżyła? Rodzina spojrzała po sobie, oniemiała, ważąc możliwości. - Mogę ci zadać jedno pytanie? – spytała Sarka. – Skoro taki z ciebie dobry król, dlaczego traktujesz swych poddanych w ten sposób? Gareth wpatrywał się w nią, zbity z pantałyku, następnie odchylił się w tył i wybuchnął śmiechem. - A któż powiedział, że jestem dobrym królem?

ROZDZIAŁ PIĄTY Gwendolyn otworzyła oczy, czując że świat wokół niej się porusza. Miała trudności z przypomnieniem sobie, gdzie się znajduje. Ujrzała ogromne, łukowate bramy Silesii i tysiące żołnierzy Imperium przyglądających się jej w zadziwieniu. Zobaczyła idącego obok Steffena i niebo, które podskakiwało w górę i w dół. Zdała sobie sprawę, że ktoś ją niesie. Że jest w czyichś ramionach. Wyciągnęła szyję i ujrzała błyszczące, skupione oczy Argona. Zauważyła, że obok niosącego ją Argona idzie Steffen. Przekroczyli otwarte bramy Silesii, mijając tysiące żołnierzy Imperium, którzy rozstępowali się na boki i stali, przypatrując się. Otaczała ich biała poświata i Gwendolyn, niesiona przez Argona, czuła się zanurzona w jakiegoś rodzaju ochronnej tarczy energetycznej. Zdała sobie sprawę, że rzucił jakieś zaklęcie, by utrzymać żołnierzy z daleka. Gwen odczuwała pociechę, czuła się chroniona, gdy Argon ją niósł. Bolał ją każdy mięsień, była wyczerpana i nie wiedziała, czy, gdyby spróbowała, potrafiłaby chodzić. Mrugała oczami i w urywkach widziała świat, który mijali. Zobaczyła kawałek skruszonej ściany; zawaloną balustradę; spalone domostwo; stertę gruzu; zobaczyła, że idą przez dziedziniec, dochodzą do najdalszych bram na skraju Kanionu; zobaczyła, że przechodzą przez nie, mijając usuwających się z drogi żołnierzy. Dotarli na skraj Kanionu, do platformy pokrytej metalowymi kolcami. Gdy Argon stanął na niej, opadła, opuszczając ich na powrót w głębiny dolnej Silesii. Gdy weszli do dolnego miasta, Gwendolyn ujrzała dziesiątki twarzy, zmartwionych, przyjaznych twarzy mieszkańców Silesii, przypatrujących się, jak gdyby była widowiskiem. Wszyscy wyglądali na zdumionych i zmartwionych, gdy zobaczyli ją na głównym placu miasta. Gdy tam dotarli, otoczyły ich setki ludzi. Gwen rozejrzała się i zobaczyła znajome twarze – Kendricka, Sroga, Godfreya, Broma, Kolka, Atme, dziesiątki Srebrnych i legionistów, których znała… Zebrali się wokół niej, a na ich twarzach we wczesnym porannym słońcu Gwen widziała rozpacz. Z Kanionu napływała mgła, a zimny wiatr szczypał jej skórę. Zamknęła oczy, próbując sprawić, by to wszystko zniknęło. Czuła się jak przedmiot wystawiony na pokaz. Czuła się do głębi zmiażdżona, upokorzona. I czuła, że ich wszystkich zawiodła. Szli dalej, mijając tych wszystkich ludzi, wąskimi uliczkami dolnego miasta. Przekroczyli kolejne łukowate przejście i w końcu weszli do niewielkiego pałacu dolnej Silesii. Gwen na przemian traciła i odzyskiwała przytomność, gdy wchodzili do wspaniałego czerwonego zamku, szli w górę schodami, później długim korytarzem i przez kolejne drzwi o wysokim, łukowatym sklepieniu. W końcu otworzyły się niewielkie drzwi i weszli do jakiejś komnaty.

W pomieszczeniu panował półmrok. Zdawało jej się, że jest to duży pokój sypialny, pośrodku którego stało wiekowe łoże z baldachimem. Niedaleko niego w starożytnym marmurowym kominku płonął ogień. W pomieszczeniu stało kilka służek. Gwendolyn czuła, że Argon niesie ją w kierunku łoża i delikatnie na nim kładzie. Gdy to zrobił, podeszło do niej mnóstwo ludzi, którzy spoglądali na nią z troską. Argon wycofał się, postąpił kilka kroków w tył i zniknął wśród nich. Szukała go wzrokiem, zamrugawszy kilka razy, lecz nie mogła go nigdzie dojrzeć. Zniknął. Odczuła brak jego energii ochronnej, która otaczała ją jak tarcza. Było jej chłodniej, czuła się mniej chroniona, gdy nie było go w pobliżu. Gwen zwilżyła językiem spękane wargi i po chwili poczuła, jak ktoś unosi jej głowę, podkłada pod nią poduszkę i przykłada dzban z wodą do ust. Piła i piła, zdając sobie sprawę z tego, jak bardzo była spragniona. Podniosła wzrok i zobaczyła kobietę, którą rozpoznawała. Illepra, nadworna uzdrowicielka. Illepra spojrzała na nią oczyma wypełnionymi troską. Podawała jej wodę, przecierała czoło ciepłym kawałkiem tkaniny, odgarniając włosy z twarzy. Położyła dłoń na jej czole i Gwen czuła, jak przepływa przez nią jej uzdrowicielska energia. Czuła, jak powieki zaczynają jej ciążyć i wkrótce zamykają się wbrew jej woli. * Gwendolyn nie wiedziała, ile czasu minęło, nim ponownie otworzyła oczy. Wciąż czuła się wykończona, zdezorientowana. W swym śnie słyszała głos, i teraz słyszała go znów. - Gwendolyn – dobiegł ją głos. Czuła, jak rozchodzi się echem w jej głowie i zastanawiała się, jak wiele razy naprawdę wypowiedział jej imię. Spojrzała w górę i rozpoznała Kendricka, który patrzył na nią. Obok niego stał jej brat Godfrey, a wraz z nim Srog, Brom, Kolk i kilku innych. Po jej drugiej stronie stał Steffen. Nie mogła znieść wyrazu ich twarzy. Patrzyli na nią, jak gdyby trzeba było się nad nią litować, jak gdyby powróciła ze świata zmarłych. - Siostro moja – rzekł Kendrick z uśmiechem. Słyszała troskę w jego głosie. – Powiedz nam, co się wydarzyło. Gwen potrząsnęła głową, zbyt zmęczona, by wszystko relacjonować. - Andronicus – powiedziała schrypniętym głosem, który brzmiał bardziej jak szept. Odchrząknęła. – Próbowałam… poddać się… w zamian za miasto… Zaufałam mu. Głupia… Kręciła głową raz za razem. Po jej policzku spłynęła łza. - Nie, jesteś szlachetna – poprawił ją Kendrick, chwytając jej dłoń. – Jesteś najodważniejsza z nas wszystkich.

- Zrobiłaś to, co zrobiłby każdy wielki przywódca – powiedział Godfrey występując naprzód. Gwen pokręciła głową. - Oszukał nas… - rzekła Gwendolyn. - … i zaatakował mnie. Kazał McCloudowi mnie zaatakować. Gwen nie potrafiła powstrzymać łez: zaczęła łkać, gdy wypowiadała te słowa. Wiedziała, że nie jest to zachowanie godne przywódczyni, lecz nie potrafiła tego powstrzymać. Kendrick ścisnął mocniej jej dłoń. - Chcieli mnie zabić – rzekła. – Steffen mnie uratował… Wszyscy zebrani w pomieszczeniu spojrzeli na Steffena z całkiem nowym szacunkiem. Ten stał lojalnie u jej boku i skłonił głowę. - Moja pomoc była niewielka i po czasie – odrzekł kornie. – Byłem tylko jeden, a ich wielu. - Lecz ocaliłeś naszą siostrę i za to będziemy ci dozgonnie wdzięczni – rzekł Kendrick. Steffen pokręcił głową. - Ja zawdzięczam jej dalece więcej – odrzekł. Gwen zalała się łzami. - Argon ocalił nas oboje – zakończyła. Twarz Kendricka spochmurniała. - Pomścimy cię – powiedział. - Nie o siebie się martwię – rzekła. – Lecz o miasto… naszych ludzi… Silesię… Andronicus… On zaatakuje. Godfrey poklepał ją po dłoni. - Nie zaprzątaj sobie tym teraz głowy – powiedział, występując naprzód. – Odpoczywaj. My przedyskutujemy te kwestie. Teraz, tutaj nic ci nie grozi. Gwen czuła, że zaczynają jej się zamykać oczy. Nie wiedziała, czy śni, czy nie. - Potrzebuje snu – rzekła czuwająca nad nią Illepra, występując naprzód. Do Gwendolyn to wszystko docierało jak przez mgłę. Jej ciało stawało się coraz cięższe, na przemian traciła i odzyskiwała świadomość. Przez głowę przelatywały jej obrazy, w których pojawiał się Thor, a później jej ojciec. Miała trudności z odróżnieniem, co jest jawą, a co snem i słyszała jedynie strzępki rozmowy, która się nad nią toczyła. - Jak poważne są rany? – dobiegł ją głos, być może Kendricka. Czuła, jak Illepra przesuwa dłonią po jej czole. I tuż przed tym, jak jej oczy się zamknęły, usłyszała słowa Illepry: - Rany na ciele są lekkie, mój panie. Lecz rany na duchu biegną głęboko. *

Gwen obudził odgłos trzaskającego w kominku ognia. Nie była w stanie stwierdzić, jak dużo czasu upłynęło. Zamrugała kilka razy, rozglądając się po słabo oświetlonym pokoju i zauważyła, że ludzie, którzy byli tam wcześniej, wyszli. Został jedynie Steffen, siedzący na krześle obok niej, Illepra, która stała nad nią, smarując jej nadgarstek jakąś maścią, i jeszcze jedna osoba. Był to dobrotliwy staruszek, który przyglądał się jej z troską. Była pewna, że go zna, ale nie potrafiła sobie do końca przypomnieć. Czuła się bardzo zmęczona, zbyt zmęczona, jak gdyby nie spała od lat. - Pani? – rzekł staruszek, pochylając się nad nią. Trzymał w dłoni jakiś sporych rozmiarów przedmiot. Spojrzała w dół i zobaczyła, że to oprawiona w skórę księga. - To Aberthol – rzekł. – Twój stary nauczyciel. Słyszysz mnie? Gwen przełknęła ślinę i powoli pokiwała głową, otwierając lekko oczy. - Czekam od wielu godzin, by się z tobą zobaczyć – powiedział. – Zauważyłem, że się przebudziłaś. Gwen pokiwała powoli głową, przypominając go sobie, wdzięczna, że przyszedł. Aberthol pochylił się i otworzył swą wielką księgę. Czuła jej ciężar na swym udzie. Słyszała trzeszczenie ciężkich stron, gdy je przewracał. - To jedna z ksiąg, które udało mi się ocalić – rzekł. – Nim spłonął Dom Uczonych. To czwarta kronika MacGilów. Czytałaś ją. Kryją się w niej historie podboju, zwycięstw i porażek – lecz również inne historie. Historie wielkich przywódców, którzy doznali krzywdy. Historie ran zadanych ciału i ran zadanych duchowi. Wszelkiego rodzaju ran, jakie tylko można sobie wyobrazić, moja pani. I przyszedłem właśnie to ci powiedzieć: nawet najlepsi spośród mężczyzn i kobiet cierpieli niewyobrażalnie, zadawano im rany i torturowano ich. Nie jesteś sama. Jesteś jedynie pyłkiem w kole czasu. Jest niezliczenie wiele tych, którzy cierpieli dalece bardziej niż ty – i wielu tych, którzy przetrwali i stali się wielkimi władcami. - Nie czuj wstydu – rzekł, chwytając jej dłoń. – To chciałem ci powiedzieć. Nigdy nie czuj wstydu. Nie powinien kryć się w tobie wstyd - a jedynie honor i odwaga przez to, jak postąpiłaś. Jesteś najwspanialszym przywódcą, jakiego miał Krąg. A to, co się wydarzyło, w żaden sposób temu nie umniejsza. Gwen, poruszona jego słowami, czuła, jak po policzku spływa jej łza. Jego słowa były właśnie tym, czego potrzebowała usłyszeć. Była mu za nie wdzięczna. Pojmowała, o czym mówi i zgadzała się z nim. Lecz emocje nie pozwalały jej poczuć tego w pełni. Gdzieś w głębi duszy nie potrafiła powstrzymać się od myśli, że została zhańbiona na zawsze. Wiedziała, że to nieprawda, lecz tak właśnie czuła. Aberthlol uśmiechnął się, wyciągając mniejszą księgę. - A pamiętasz tę? – spytał, odwracając jej czerwoną, oprawioną w skórę okładkę. – Ta była twoją ulubioną, kiedy byłaś dzieckiem. Legendy naszych ojców. Jest w niej szczególna historia. Pomyślałem, że przeczytam ci ją, by pomóc ci zabić czas.

Gwen wzruszył ten gest, lecz nie była w stanie tego wytrzymać. Potrząsnęła ze smutkiem głową. - Dziękuję ci – rzekła zachrypniętym głosem. Kolejna łza stoczyła się w dół po policzku. – Lecz nie mogę tego teraz wysłuchać. Na jego obliczu odmalowało się rozczarowanie. Pokiwał głową ze zrozumieniem. - Innym razem – powiedziała przygnębiona. – Muszę być sama. Jeśli możecie, proszę, zostawcie mnie. Wszyscy – rzekła, patrząc na Steffena i Illeprę. Wstali i skłonili głowy, po czym odwrócili się i wyszli spiesznie z komnaty. Gwen czuła się winna, lecz nie potrafiła nic na to poradzić; miała ochotę zwinąć się w kłębek i umrzeć. Słyszała ich oddalające się kroki, trzask zamykanych drzwi i rozejrzała się, by upewnić się, że pomieszczenie jest puste. Ku swojemu zaskoczeniu dostrzegła, że nie było: przy drzwiach stała samotna postać, wyprostowana, o jak zawsze nienagannej sylwetce. Ruszyła powoli i majestatycznie w kierunku Gwen. Zatrzymała się o kilka stóp od jej łoża i wpatrywała się w nią. Na jej twarzy nie było ani śladu emocji. Jej matka. Gwen była zaskoczona, że ją tu widzi – poprzednią królową, majestatyczną i dumną jak zawsze, wpatrującą się w nią z takim chłodem, jak zawsze. W jej oczach nie odnalazła ani krzty współczucia, które dostrzegała w oczach pozostałych, którzy do niej przychodzili. - Czemu tu jesteś? – spytała Gwen. - Przyszłam się z tobą zobaczyć. - Lecz ja nie chcę się z tobą widzieć – rzekła Gwen. – Nie chcę się widzieć z nikim. - Nie obchodzi mnie, czego ty chcesz – powiedziała jej matka chłodno i pewnie. – Jestem twoją matką i mam prawo widzieć się z tobą, kiedy tylko zapragnę. Gwen poczuła, jak wzbiera w niej dawny gniew na matkę; była ostatnią osobą, którą chciała teraz widzieć. Lecz znała swą matkę i wiedziała, że nie odejdzie, dopóki nie powie tego, co zamierza. - Mów więc – rzekła Gwendolyn. – Mów i wyjdź, i zostaw mnie w spokoju. Jej matka westchnęła. - Nie wiesz o tym – rzekła. – Lecz gdy byłam w twoim wieku, zostałam zaatakowana w taki sam sposób, jak ty. Gwen wpatrywała się w nią zszokowana; nie miała o tym pojęcia. - Twój ojciec o tym wiedział – ciągnęła dalej. – I nie dbał o to. I tak mnie poślubił. Wtedy miałam wrażenie, że mój świat się kończy. Lecz tak się nie stało. Gwen zamknęła oczy, czując, jak po jej policzku stacza się kolejna łza, i próbując wyprzeć wspomnienie tego zdarzenia. Nie chciała słuchać opowieści matki. Było za późno na to, by jej matka próbowała okazać jej jakiekolwiek prawdziwe współczucie. Czy spodziewała się, że może tu wparować, po tylu latach złego traktowania, opowiedzieć jej tę historyjkę i oczekiwać, że to naprawi ich relacje?

- Skończyłaś? – spytała Gwendolyn. Jej matka postąpiła naprzód. - Nie, nie skończyłam – rzekła stanowczo. – Jesteś teraz królową i najwyższy czas, byś się tak zachowywała – rzekła głosem twardym jak stal. Gwen usłyszała w nim siłę, której nigdy wcześniej nie słyszała. - Użalasz się nad sobą. Lecz kobiety każdego dnia wszędzie spotyka los gorszy niż twój. To, co ci się przydarzyło, jest niczym w planie życia. Rozumiesz? Jest niczym. Jej matka westchnęła. Jeśli chcesz przetrwać i żyć na tym świecie, musisz być silna. Silniejsza niż mężczyźni. Mężczyźni cię dopadną, w ten czy inny sposób. Rzecz nie w tym, co ci się przydarzy, lecz w tym, jak to postrzegasz. Jak na to zareagujesz. Nad tym masz władzę. Możesz się zwinąć w kłębek i umrzeć. Albo możesz być silna. To odróżnia dziewczynę od kobiety. Gwen wiedziała, że jej matka stara się pomóc, lecz raził ją brak współczucia w jej podejściu. I nie cierpiała wysłuchiwać wykładów. - Nienawidzę cię – powiedziała Gwendolyn. – Zawsze cię nienawidziłam. - Wiem, że mnie nienawidzisz – odrzekła jej matka. – I ja ciebie także nienawidzę. Lecz to nie znaczy, że nie możemy się wzajemnie zrozumieć. Nie pragnę twej miłości – chcę jedynie, byś była silna. Tym światem nie rządzą ludzie, którzy są słabi i przestraszeni – rządzą nim ci, którzy potrząsają głową nad okropnościami, jak gdyby były niczym. Możesz się załamać i umrzeć, jeśli tego sobie życzysz. Masz na to mnóstwo czasu. Lecz to jest nudne. Bądź silna i żyj. Żyj prawdziwie. Bądź przykładem dla innych. Pewnego dnia, zapewniam cię, i tak umrzesz. A póki jesteś żywa, możesz równie dobrze żyć. - Zostaw mnie! – krzyknęła Gwen, nie mogąc słuchać już ani jednego jej słowa. Jej matka spojrzała na nią chłodno i w końcu, po milczeniu zdającym się trwać wieczność, odwróciła się i przemierzyła pokój dumnym krokiem, jak paw, i zatrzasnęła za sobą drzwi. W pustej ciszy Gwen zaczęła płakać, i płakała przez długi czas. Bardziej niż kiedykolwiek chciała wymazać wszystko z pamięci.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Kendrick stał na szerokim podeście na skraju Kanionu, patrząc na kłębiącą się przed nim mgłę. Wpatrywał się w nią, a wewnątrz pękało mu serce. Nie mógł znieść widoku swej siostry w takim stanie i czuł się zdruzgotany, jak gdyby to jego zaatakowano. Dostrzegał w twarzach silesian, że widzieli w niej kogoś więcej niż tylko przywódcę – widzieli w niej rodzinę. Oni również byli przygnębieni. Jak gdyby Andronicus wyrządził krzywdę im wszystkim. Kendrick winił siebie. Powinien był wiedzieć, że jego młodsza siostra zrobi coś takiego, wiedząc jak jest odważna, jak dumna. Powinien był przewidzieć, że będzie próbowała się poddać, nim ktokolwiek z nich będzie miał szansę ją zatrzymać, i powinien był znaleźć sposób na to, by ją przed tym powstrzymać. Znał ją dobrze, wiedział, jak bardzo jest ufna, jak dobre ma serce – co więcej, jako wojownik wiedział lepiej niż ona, jak brutalni są niektórzy dowódcy. Był od niej starszy i mądrzejszy i czuł, że ją zawiódł. Kendrick poczuwał się również do winy, gdyż to wszystko, cała ta dramatyczna sytuacja była zbyt ciężka, by kłaść ją na barki jednej osoby, świeżo koronowanej władczyni, szesnastoletniej dziewczyny. Nie powinna była musieć nieść tego ciężaru w pojedynkę. Tak ważką decyzję byłoby trudno podjąć nawet jemu – nawet jego ojcu. Gwendolyn postąpiła najlepiej, jak mogła w tych okolicznościach, i być może lepiej, niż którykolwiek z nich by postąpił. Kendrick sam nie miał pojęcia, jak postąpić z Andronicusem. Żaden z nich nie miał. Kendrick pomyślał o Andronicusie i z gniewu krew napłynęła mu do twarzy. Był przywódcą niewyznającym żadnych wartości, bez moralności, bez krzty człowieczeństwa. Było dla Kendricka jasne, że gdyby poddali się teraz wszyscy, spotkałby ich jeden los: Andronicus zabiłby lub zrobił niewolnikami każdego z nich, bez wyjątku. Wyczuwał w powietrzu, że coś się zmieniło. Kendrick dostrzegał to w oczach innych, i sam także to czuł. Silesianom nie zależało już wyłącznie na tym, by przetrwać, by się bronić. Teraz pragnęli zemsty. - MIESZKAŃCY SILESII! – ryknął głos. Tłum ucichł i spojrzał w górę. W górnym mieście, na skraju Kanionu, spoglądając w dół, na nich, stał Andronicus otoczony swymi giermkami. - Przybyłem, by złożyć wam propozycję! – zagrzmiał. – Wydajcie mi Gwendolyn, a daruję wam życie! Jeśli tego nie zrobicie, o zachodzie słońca zasypię was ogniem, ogniem tak silnym, że żaden z was nie przeżyje! Przerwał, uśmiechając się. - To wspaniałomyślna propozycja. Nie zwlekajcie z odpowiedzią. Z tymi słowy Andronicus odwrócił się i odszedł spiesznie.

Silesianie powoli odwracali się i spoglądali na siebie. Srog wystąpił naprzód. - Przyjaciele! – zagrzmiał Srog do wielkiego, powiększającego się tłumu wojowników, z poważniejszym wyrazem twarzy, niż Kendrick kiedykolwiek u niego widział. – Andronicus zaatakował naszą najlepszą, umiłowaną władczynię. Córkę naszego umiłowanego króla MacGila i wspaniałą królową. Zaatakował każdego z nas. Próbował splamić nasz honor – lecz splamił jedynie swój! - RACJA! – krzyknął tłum. Mężczyźni ożywili się, z płonącymi oczyma chwytając rękojeści swych mieczy. - Kendricku – rzekł Srog, odwracając się do niego. – Co proponujesz? Kendrick powoli omiótł spojrzeniem wszystkich zebranych przed nimi mężczyzn. - ZAATAKUJMY! – wykrzyknął. W jego żyłach płonął ogień. W tłumie, który gęstniał z każdą chwilą, rozległy się okrzyki aprobaty. Kendrick dostrzegał, że są nieustraszeni, że każdy z nich gotów jest walczyć na śmierć i życie. - ZGINIEMY JAK MĘŻCZYŹNI, NIE JAK PSY! – krzyknął ponownie Kendrick. - RACJA! – odkrzyknął tłum. - BĘDZIEMY WALCZYĆ ZA GWENDOLYN! ZA WSZYSTKIE NASZE MATKI, SIOSTRY I ŻONY! - RACJA! - ZA GWENDOLYN! – krzyknął Kendrick. - ZA GWENDOLYN! – zawtórował mu tłum. Tłum ryczał w uniesieniu, gęstniejąc z każdą sekundą. Z jednym ostatnim okrzykiem ruszyli za Kendrickiem i Srogiem, którzy poprowadzili ich do wąskiego podestu, coraz wyżej i wyżej, ku górnej Silesii. Nadszedł czas, by pokazać Andronicusowi, z czego wykuci są Srebrni.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Thor stał z Reece’em, O’Connorem, Eldenem, Convenem, Indrą i Krohnem u ujścia rzeki, wpatrując się w zwłoki Convala. Nastrój unoszący się w powietrzu był ponury. Patrząc na zwłoki brata legionisty, Thor też to czuł, ciężar tego siedział mu na piersi, przytłaczając go. Conval. Martwy. Zdawało się to niemożliwe. Było ich na tej wyprawie sześciu od kiedy Thor pamiętał. Nie spodziewał się nigdy, że zostanie ich pięciu. Odczuł przez to, że jest śmiertelny. Thor myślał o wszystkich tych chwilach, gdy Conval trwał przy nim. Przypomniał sobie, że zawsze był u jego boku, na każdym kroku tej wyprawy, od pierwszego dnia, gdy Thor zaciągnął się do Legionu. Był dla niego jak brat. Conval zawsze trzymał stronę Thora, zawsze służył mu dobrym słowem; w przeciwieństwie do niektórych, zaakceptował go jako przyjaciela od samego początku. Widok martwego Convala – tym bardziej, że z winy Thora – sprawił, że zrobiło mu się niedobrze. Gdyby nie zawierzył tym trzem braciom, być może Conval żyłby teraz. Thor nie potrafił myśleć o Convalu, nie myśląc o Convenie. Dwaj bliźniacy, nierozłączni, którzy zawsze dokańczali wzajemnie swe myśli. Nie był w stanie sobie wyobrazić cierpienia, jakie musiał odczuwać Conven. Conven wyglądał, jak gdyby postradał zmysły; szczęśliwy, beztroski Conven, którego kiedyś znał, zdawał się zniknąć w jednej chwili. Stali na skraju pola bitwy, gdzie to się stało. Ciała żołnierzy Imperium piętrzyły się obok nich. Stali bez ruchu, jak wryci w ziemię, patrząc w dół, na Convala. Żadnemu z nich nie było spieszno, by stamtąd ruszać, nim urządzą mu odpowiedni pochówek. Znaleźli piękne futra na niektórych z oficerów Imperium, ściągnęli je z nich i owinęli nimi ciało Convala. Umieścili go na niewielkiej łódce, tej, którą się tam dostali. Jego ciało leżało na niej, długie, sztywne, twarzą zwrócone do nieba. Pochówek wojownika. Ciało Convala było sztywne i sine, i zdawało się być tak nieruchome, jak gdyby nigdy nie żył. Thor sam nie wiedział, jak długo tam stali. Każdy z nich zatopił się w swych własnych smutkach, żaden nie chciał wypuszczać łódki na wodę. Indra przesuwała dłonią nad głową Convala, zataczając nad nią niewielkie kręgi, z zamkniętymi oczyma nucąc coś w języku, którego Thor nie rozumiał. Widział, że jej na nim zależało, gdy odprawiała tę ponurą posługę. Ten dźwięk uspokajał Thora. Żaden z nich nie wiedział, co powiedzieć, stali więc ponuro w ciszy, pozwalając Indrze odprawiać posługę. W końcu skończyła i cofnęła się o krok. Conven postąpił naprzód i przyklęknął przy bracie. Po policzku spływały mu łzy. Wyciągnął rękę i położył dłoń na jego dłoni, pochylając głowę. Conven wyprostował ręce i pchnął łódź. Wypłynęła, kołysząc się, na spokojne wody rzeki, po czym, jak gdyby nurt pojął, w czym rzecz, delikatnie zaczął ją unosić, powoli,

dalej. Oddalała się od nich coraz bardziej. Krohn skomlał. Znikąd pojawiła się mgła i pochłonęła łódkę. Zniknęła. Thor czuł, jak gdyby jego ciało też zostało wciągnięte w zaświaty. Powoli wszyscy odwrócili się do siebie i spojrzeli hen, za pole bitwy, na ziemie w oddali. Za nimi były zaświaty, z których przyszli; po jednej stronie rozciągały się rozległe trawiaste tereny; a po drugiej stronie opuszczony nieużytek, spieczona na skorupę pustynia. Stali na rozdrożu. Thor odwrócił się do Indry. - By dotrzeć do Jeziora Głębin, musimy przemierzyć tę pustynię? – spytał Thor. Skinęła głową. - Nie ma innej drogi? – zapytał. Pokręciła głową. - Są inne drogi, lecz nie tak bezpośrednie. Stracilibyście tygodnie. Jeśli chcecie dotrzeć tam przed złodziejami, to wasza jedyna droga. Pozostali przyglądali się długo i uważnie temu miejscu, nad którym mocno prażyły obydwa słońca i którego powierzchnia unosiła się, marszcząc w powietrzu, rozżarzona. - Wygląda na nielitościwą – rzekł Reece, podchodząc do Thora. - Nie słyszałam o nikim, kto próbowałby ją przekroczyć i przeżył – rzekła Indra. – Jest rozległa, wypełniona nieprzyjaznymi stworami. - Nie mamy wystarczająco dużo zapasów – powiedział O’Connor. – Nie uda nam się. - Lecz ta droga prowadzi do Miecza – powiedział Thor. - O ile Miecz jeszcze istnieje – rzekł Elden. - Jeśli złodzieje dotarli do Jeziora Głębin – rzekła Indra. – Wasz cenny Miecz przepadł na zawsze. Zaryzykujecie życie dla marzenia. Najlepsze, co możecie teraz zrobić, to wrócić do Kręgu. - Nie wrócimy – rzekł Thor, zdeterminowany. - Zwłaszcza teraz – dodał Conven. Wystąpił naprzód, a w jego oczach płonęły ogień i żal. - Odnajdziemy ten Miecz lub zginiemy, próbując – rzekł Reece. Indra potrząsnęła głową i westchnęła. - Nie spodziewałam się po was innej odpowiedzi, chłopcy – powiedziała. – Brawura do ostatka. * Thor maszerował ramię w ramię z pozostałymi przez nieużytek, mrużąc oczy w ostrym słońcu i oddychając ciężko w nieustającym skwarze. Myślał, że będzie zachwycony, gdy opuszczą zaświaty, ich wszechobecny mrok, niemożność ujrzenia słońc. Lecz z jednej skrajności przeszli w drugą. Tutaj, na tej pustyni, nie było nic poza słońcem: żółte słońce i żółte niebo, spadające na niego. Nie było gdzie się skryć. Bolała

go głowa i zaczynało wirować mu przed oczyma. Powłóczył nogami i miał wrażenie, że idzie od wieków; spojrzał na swych braci i dostrzegł, że oni również. Wędrowali pół dnia i nie wyobrażał sobie, jak mieliby wytrwać. Spojrzał na Indrę, która trzymała kaptur nad głową i zastanawiał się, czy miała rację. Może rzeczywiście byli lekkomyślni, że się na to zdecydowali? Lecz poprzysiągł, że odnajdą Miecz – i jaki wybór mieli? Szli dalej, wzniecając stopami tumany kurzu, które unosiły się wszędzie, utrudniając jeszcze bardziej oddychanie. Na horyzoncie widzieli tylko więcej spieczonej ziemi. Wszystko, jak okiem sięgnąć, było płaskie. Nie było najmniejszego śladu żadnej budowli, drogi, góry – niczego. Nic, tylko pustynia. Thor czuł, jak gdyby dotarli na sam koniec świata. Thorowi ukojenie niosła jedna myśl: przynajmniej teraz, po raz pierwszy, ufał, dokąd idą. Nie był już skazany na słuchanie tych trzech braci i ich głupiej mapy; teraz szli za wskazówkami Indry, a ufał jej bardziej niż kiedykolwiek ufał im. Miał pewność, że zmierzają we właściwym kierunku – nie był tylko pewien, czy przeżyją tę wyprawę. Nagle Thor usłyszał cichy świst, a gdy spojrzał w dół, spostrzegł, że na piasku tworzą się niewielkie koła. Pozostali także to dostrzegli i Thor ze zdumieniem zobaczył, że piasek powoli się usypuje, koła stają się coraz wyraźniejsze i zaczynają unosić się ku niebu. Wkrótce utworzyła się z nich chmura piasku, która uniosła się z ziemi i wzbijała się coraz wyżej i wyżej. Thor poczuł, jak całe jego ciało zaczyna się coraz bardziej wysuszać. Czuł, jak gdyby każda kropla wody była z niego wysysana, i marzył o tym, by się napić. Nigdy w życiu nie był tak spragniony. Wyciągnął ręce w panice, próbując złapać uciekającą wodę, przytrzymał ją i zbliżył w kierunku swych ust. Lecz gdy to zrobił, woda zawróciła i uniosła się ku niebu, nie dotykając jego twarzy. - Co się dzieje? – krzyknął Thor do Indry, oddychając ciężko. Spojrzała ze strachem na nieboskłon, zsuwając kaptur z głowy. - Odwrócony deszcz! – krzyknęła. - Co to takiego? – krzyknął Elden, oddychając płytko i chwytając się za gardło. - Pada w górę! – wrzasnęła. – Cała wilgoć jest wyciągana w powietrze! Thor patrzył, jak reszta wody z jego ciała wypływa ku górze, a następnie, jak jego skóra schnie i pęka, odpadając suchymi płatami na ziemię. Thor osunął się na kolana, chwytając się za gardło i próbując złapać oddech. Wokół niego jego bracia zachowywali się podobnie. - Wody! – błagał Elden obok niego. Rozległo się donośny huk, jak gdyby rozbrzmiały tysiące grzmotów. Thor spojrzał w górę i zobaczył, że niebo zasnuwa się czernią. Pojawiła się pojedyncza chmura burzowa, która zmierzała w ich stronę z niewiarygodną prędkością. - NA ZIEMIĘ! – krzyknęła Indra. – Niebo się odwraca!

Ledwie skończyła wypowiadać te słowa, a niebo się otworzyło i w dół trysnęła ściana wody, zmiatając z nóg Thora i pozostałych siłą powstałej fali. Thor przewracał się, niesiony falą, sam nie wiedział jak długo. W końcu znalazł się znów na pustynnej ziemi, a fala rozlała się za nimi. Po tym lunęły strugi deszczu. Thor odrzucił głowę w tył i pił, podobnie jak pozostali, aż w końcu ugasili pragnienie. Powoli doszli do siebie, oddychając ciężko, wyglądając na wykończonych. Wymienili spojrzenia. Przeżyli. Gdy szok minął i strach ich opuścił, powoli wybuchnęli śmiechem. - Żyjemy! – krzyknął O’Connor - Czy to najgorsze, co może nas spotkać na tej pustyni? – spytał Reece, zadowolony, że żyją. Indra potrząsnęła z powagą głową. - Przedwcześnie świętujecie – powiedziała, bardzo zaniepokojona. – Po deszczu zwierzęta pustyni wychodzą, by się napić. Rozległ się okropny hałas. Thor spojrzał w dal i przyglądał się z przerażeniem, jak armia niewielkich stworzeń zmierza spiesznie w ich kierunku. Thor spojrzał przez ramię i ujrzał jezioro wody, jakie zostawił po sobie deszcz. Zdał sobie sprawę z tego, że znajdowali się na drodze spragnionych stworzeń. Dziesiątki zwierząt, których Thor nigdy wcześniej nie widział, pędziły w ich stronę. Były to ogromne, żółte zwierzęta przypominające bawoły, lecz dwukrotnie większe, o czterech rękach i czterech rogach, biegnące na dwóch nogach w ich kierunku. Przemieszczały się w zabawny sposób, co jakiś czas podskakiwały na czworakach, a potem ponownie się podnosiły. Ryknęły, gdy znalazły się bliżej nich. Od ich biegu drżała ziemia. Thor dobył miecza, podobnie jak pozostali, i przygotował się do obrony. Gdy pierwsze zwierzę się zbliżyło, Thor odsunął się na bok, schodząc mu z drogi, nie uderzając w nie w nadziei, że przebiegnie obok nich w kierunku wody. Stwór pochylił głowę, by nabić Thora i nie trafił, gdy się odsunął. Ku przerażeniu Thora, nie zadowoliło go to – zawrócił, wściekły, i ruszył wprost na niego. Zdawało się, że bardziej niż napić się wody, chce go zabić. Gdy natarł po raz kolejny, opuszczając rogi, Thor skoczył wysoko w górę i zamachnął się mieczem, odcinając jeden z jego rogów, gdy przebiegał obok. Zwierzę ryknęło, skoczyło na dwie nogi i uderzyło Thora, przewracając go na ziemię. Stwór uniósł nogi i próbował zdeptać Thora, lecz ten przetoczył się na bok. Stopy zwierzęcia zostawiły ślad w piasku, wzniecając tumany kurzu. Stwór ponownie podniósł nogę, i tym razem Thor uniósł miecz i zatopił go w piersi stwora. Zwierzę ryknęło raz jeszcze. Zatopiwszy miecz aż po rękojeść, Thor przeturlał się spod zwierzęcia tuż przed tym, jak osunęło się na ziemię martwe. Miał szczęście: stwór zgniótłby go.

Gdy Thor stanął na nogi, natarło na niego kolejne zwierzę. Odskoczył na bok, lecz jeden z rogów drasnął jego ramię. Thor krzyknął z bólu i upuścił miecz. Pozbawiony miecza, dobył swej procy, umieścił w niej kamień i cisnął w zwierzę. Zwierzę zatoczyło się i ryknęło, gdy kamień trafił w jej ślepię – lecz nie przerwało szarży. Thor biegał na prawo i lewo, próbując umknąć zwierzęciu – lecz stwór był zbyt szybki. Thor nie miał dokąd uciec i wiedział, że za chwilę przebiją go rogi zwierzęcia. Biegnąc, spojrzał na swych braci legionistów i zobaczył, że nie radzą sobie wcale lepiej niż on. Każdy z nich także próbował umknąć przed którymś ze zwierząt. Stwór zbliżył się do Thora, był oddalony od niego o cale. Thor czuł jego paskudny odór i słyszał parskanie. Zwierzę opuściło rogi. Thor przygotował się na uderzenie. Nagle stwór pisnął, a gdy Thor się odwrócił, dostrzegł, że zwierzę unosi się w powietrzu. Thor spojrzał w górę, zbity z pantałyku, nie rozumiejąc, co się dzieje – i wtedy zobaczył za nim ogromnego potwora o żółtozielonej skórze, rozmiarów dinozaura, wysokiego na sto stóp, o rzędach ostrych jak brzytwy zębów. Trzymał stwora w paszczy, jak gdyby to było nic, następnie wygiął się w tył, przesuwając go głębiej. Trzymał go tak, wiercącego się, po czym pogryzł i połknął w trzech dużych kęsach, oblizując się. Żółte stwory wokół Thora odwróciły się i zaczęły uciekać przed potworem. Ten ruszył za nimi, przesuwając i uderzając ogromnym ogonem po ziemi; ogon zahaczył o Thora i pozostałych i posłał ich na twarde podłoże. Lecz stwór podążał dalej za żółtymi stworami, bardziej zainteresowany nimi. Thor odwrócił się i popatrzył na pozostałych, którzy siedzieli zaskoczeni i spojrzeli na niego. Indra stała, potrząsając głową. - Nie martwcie się – rzekła. – Będzie dużo gorzej.

ROZDZIAŁ ÓSMY Kendrick przeszedł powoli po spalonym dziedzińcu górnej Silesii. U jego boku kroczyli Srog, Brom, Kolk, Atme, Godfrey i tuzin Srebrnych. Szli powoli, statecznie, z rękoma skrzyżowanymi za głową, poddając się. Niewielka grupa mijała tysiące przyglądających się żołnierzy Imperium, zmierzając w kierunku sylwetki Andronicusa, oczekującego przy drugiej bramie miasta. Kendrick czuł, że spojrzenia wszystkich spoczywają na nich, a gęste napięcie unosi się w powietrzu. Na dziedzińcu, mimo że zajęty był przez tysiące żołnierzy, panowała cisza jak makiem zasiał. Godzinę wcześniej Kendrick wykrzyczał Andronicusowi, że chcą się poddać. Wraz z grupą wojowników udał się do górnego miasta, upewniając się, że wszyscy widzą, że są nieuzbrojeni, i szedł teraz między usuwającymi się z drogi żołnierzami Imperium w stronę Andronicusa, by oficjalnie złożyć mu pokłon. Serce Kendricka biło tak szybko, że niemal wyrwało mu się z piersi i zaschło mu w gardle, gdy zobaczył, że otaczają ich tysiące przeciwników. Kendrick i pozostali przygotowali pewien plan. Gdy zbliżyli się do Andronicusa, Kendrick przekonał się na własne oczy, jak ogromny i dziki jest przywódca Imperium. Kendrick modlił się, by ich plan się powiódł. W przeciwnym razie już po nich. Szli, pobrzękując ostrogami, aż jeden z generałów – imponujący stwór o głębokim, nienawistnym spojrzeniu – Andronicusa wystąpił naprzód i wyciągnął przed siebie szorstką dłoń, dźgając Kendricka w pierś. Zatrzymał ich jakieś dwadzieścia stóp przed Andronicusem, najpewniej z ostrożności. Ich żołnierze byli mądrzejsi, niż Kendrick przypuszczał; miał nadzieję, że podejdą aż do Andronicusa, lecz najwyraźniej nie pozwolą im na to. Serce zaczęło łomotać mu szybciej; miał nadzieję, że odległość nie przeszkodzi im w wykonaniu planu. Stali tak w ciszy, naprzeciw siebie. Kendrick odchrząknął. - Przybyliśmy, by poddać się wielkiemu Andronicusowi – oznajmił Kendrick grzmiącym głosem, starając się zawrzeć w nim jak najwięcej przekonania. Stał obok pozostałych bez ruchu, patrząc Andronicusowi prosto w oczy. Andronicus uniósł dłoń i przesunął między palcami czerepy nawleczone na naszyjnik, spoglądając na nich z czymś w rodzaju warknięcia, a może uśmiechu. - Przystajemy na twe warunki – ciągnął dalej Kendrick. – Uznajemy twoje zwycięstwo. Andronicus pochylił się w przód, tylko odrobinę, siedząc na ogromnej kamiennej ławie, i spojrzał na nich z czymś w rodzaju uśmiechu. - Z pewnością je uznacie – rzekł. Jego głos poniósł się przez dziedziniec. – Gdzie dziewczyna? Kendrick spodziewał się tego pytania.

- Przybyliśmy jako oddział naszych najbardziej doświadczonych i uznanych oficerów – odrzekł Kendrick. – Przybyliśmy jako pierwsi, by przyznać się przed tobą do klęski. Gdy my skończymy, nadejdą pozostali, za twoją zgodą. Kendrick uznał, że dodanie „za twoją zgodą” to dobry pomysł, że dzięki temu to wszystko wyda się bardziej prawdopodobne. Nauczył się fantastycznego podejścia od jednego ze swych doradców wojennych dawno temu: jeśli masz do czynienia z narcystycznym przywódcą, zawsze odwołuj się do jego miłości własnej. Nie było końca błędów, jakie może popełnić przywódca, gdy się mu schlebia, gdy odwołuje się do jego wielkości. Andronicus odchylił się nieznacznie w tył, niemal nie reagując. - Jestem przekonany, że tak będzie – rzekł Andronicus. – W przeciwnym razie wykazalibyście się wyjątkową głupotą, zjawiając się tutaj. Andronicus siedział, utkwiwszy w nich spojrzenie, jak gdyby próbował podjąć decyzję. Zdawało się, że wyczuwa, iż coś jest nie tak. Serce Kendricka biło bez opamiętania. W końcu po długim milczeniu zdało się, że Andronicus podjął decyzję. - Podejdźcie bliżej i uklęknijcie – rzekł. – Wszyscy. Pozostali spojrzeli na Kendricka, a ten skinął głową. Wszyscy postąpili krok naprzód i uklękli przed Andronicusem. - Powtarzajcie za mną – powiedział dowódca. – My, przedstawiciele Silesii… - My, przedstawiciele Silesii… - Poddajemy się wielkiemu Andronicusowi… - Poddajemy się wielkiemu Andronicusowi… - I przysięgamy mu lojalność po kres naszych dni i dłużej… - I przysięgamy mu lojalność po kres naszych dni i dłużej… - Oraz że będziemy służyć mu jako niewolnicy, aż nadejdzie kres naszych dni. Te ostatnie słowa trudno było Kendrickowi wymówić. Przełknął ślinę, aż w końcu, słowo po słowie, powtórzył je: - Oraz że będziemy służyć mu jako niewolnicy, aż nadejdzie kres naszych dni. Zemdliło go, kiedy je wypowiedział. Kendrick słyszał, jak głośno łomocze mu serce. Wreszcie było po wszystkim. Zaległa pełna napięcia cisza. W końcu Andronicus uśmiechnął się. - Wy, MacGilowie, słabsi jesteście, niż myślałem – zawarczał. – Z przyjemnością uczynię z was niewolników i nauczę was zwyczajów Imperium. A teraz idźcie i przyprowadźcie dziewkę, nim się rozmyślę i zabiję was wszystkich na miejscu. Klęcząc tam, Kendrick widział, jak całe życie przepływa mu przed oczami. Wiedział, że to jedna z tych decydujących chwil w życiu. Jeśli wszystko pójdzie po jego myśli, przeżyje i będzie opowiadał o tym dniu swym wnukom; jeśli nie, za kilka chwil będzie leżał tu martwy. Wiedział, że nie mają zbyt wielkich szans, lecz musiał podjąć to ryzyko. Dla siebie; dla MacGilów; dla Gwendolyn. Teraz albo nigdy.

Jednym szybkim ruchem Kendrick sięgnął za siebie i dobył miecza ukrytego pod koszulą. Wstał i krzyknął, cisnąwszy nim z całych sił. - SILESIANIE, DO ATAKU! Miecz Kendricka szybował, obracając się w powietrzu, zmierzając prosto ku piersi Andronicusa. Był to silny rzut i celny, na tyle zuchwały, by zabić każdego innego wojownika. Lecz Andronicus nie był każdym innym wojownikiem. Kendrick stał o kilka jardów za daleko, a Andronicus był odrobinę zbyt szybki; zdołał się odsunąć. Krzyknął z bólu, gdy miecz otarł się o jego ramię, z którego wysączyła się strużka krwi. Miecz poleciał dalej i zabił jednego z generałów stojących obok niego, zatapiając się w jego brzuchu. Wraz z okrzykiem Kendricka zapanował chaos. Reszta mężczyzn chwyciła swe ukryte miecze i odcięła głowy żołnierzy stojących obok. Brom dobył sztyletu zza pasa, dał krok na bok i zamachnął się nim w tył w gardło stojącego nieopodal żołnierza. Kolk wyciągnął procę zza pasa, umieścił w niej kamień i cisnął, trafiając stojącego daleko łucznika w głowę, nim ten zdążył wypuścić strzałę. Godfrey rzucił sztyletem; nie miał jednak tak celnego oka jak pozostali i sztylet minął swój cel, zatapiając się zamiast tego w nodze młodego żołnierza. Wokół nich rozległy się krzyki rannych żołnierzy Imperium. Żaden z nich nie spodziewał się ataku z zaskoczenia. Jak na zawołanie, w tej samej chwili z każdego zakamarka dziedzińca Silesii – z ziemi, ze ścian – wyłonili się silesiańscy żołnierze. Ruszyli naprzód z głośnym okrzykiem bitewnym, wypuszczając strzały, które zaciemniły niebo. Tysiące strzał przecięły dziedziniec, powalając żołnierzy Imperium. Atakowano ich z tak wielu stron, że nie wiedzieli, gdzie się odwrócić; wielu z nich w tej panice atakowało własne oddziały. Kendrick z zachwytem zauważył, że plan przebiega po jego myśli. Srog powiedział mu o ukrytych tunelach, łączących dolną Silesię z górnym miastem, zbudowanych na wypadek oblężenia, które były ich ostatnią szansą. Żołnierze tkwili cierpliwie na swych miejscach, czekając na znak Kendricka. Wyłonili się tysiącami, strzelając tak szybko i celnie, że żołnierze Imperium nie zdołali zareagować. Kendrick rzucił się do walki, wyrwawszy miecz z dłoni martwego żołnierza Imperium i natarł na znajdujących się najbliżej niego. Jego przyjaciel Atme i pozostali ruszyli za nim. Żołnierze Imperium, panikując w zaistniałym chaosie, odwrócili się i biegali we wszystkich kierunkach, nie do końca pewni, w którą stronę powinni ruszyć. Los zaczynał się odwracać. Kendrick powalił dwunastu mężczyzn, nim musiał unieść tarczę, by się bronić. Atme walczył, stojąc plecami do niego, jak zawsze, wyrządzając równie duże szkody. Z każdym uderzeniem Kendrick myślał o Gwendolyn, myślał o zemście. Tysiące żołnierzy Imperium były tak zdezorientowane, że zaczęły się wycofywać w kierunku bram prowadzących na zewnętrzny dziedziniec. Tłum napierał na

Andronicusa i jego ludzi i zaczął ich tratować. Usiłowali trwać niewzruszenie, lecz nie mogli ustać w miejscu przy takiej liczbie uciekających mężczyzn. Jak trzoda, zostali zagonieni przez drugą bramę. Wszyscy rozpaczliwie starali się umknąć strzałom, które spadały na nich niczym grad ze wszystkich stron. Gdy silesianom skończyły się strzały, dobyli swych mieczy i natarli ramię przy ramieniu. Armia Imperium była liczna, lecz nie dobrze wyszkolona – większość z nich była jedynie ciałami, jedynie niewolnikami w służbie Andronicusa. Z kolei silesian było niewielu, lecz każdy jeden z nich był znamienitym wojownikiem, zatwardziałym w boju, dobrze wyszkolonym żołnierzem. Jeden silesianin wart był dziesięciu mężczyzn Imperium. Na ich korzyść działał także element zaskoczenia – a przede wszystkim płonący w ich żyłach ogień. Nie pozostało im nic innego. Płonęło w nich pragnienie życia. Pragnienie, by bronić swych bliskich. Wściekłość za Gwendolyn. Wszak było to ich miasto. I wiedzieli, że jeśli nie zwyciężą, nadejdzie ich koniec. Silesianie zadęli w rogi. Dźwięk zdał się przeraźliwy, jak gdyby ich armii nie było końca, i coraz więcej z nich wyłaniało się z tuneli. Wszyscy ruszali naprzód, jak gdyby od tego zależało ich życie. Tysiące silesian starło się z tysiącami żołnierzy Imperium. Walka była trudna, zaciekła. Dziedziniec spływał krwią, gdy miecz uderzał o miecz, a sztylet o sztylet. Mężczyźni mocowali się ze sobą, mierząc się spojrzeniami, walcząc wręcz i zabijając wroga, patrząc w jego twarz. Szczęście zaczęło się zwracać w stronę silesian. Raz jeszcze zadęli w rogi i z dolnych bram Silesii wyłoniły się setki legionistów, którzy wydali z siebie swój własny wściekły okrzyk bitewny. Unieśli proce, strzały, włócznie i miecze i przyłączyli się do walki, powalając żołnierzy Imperium na prawo i lewo, zwiększając przewagę silesian. Legioniści, mimo młodego wieku, byli już wprawnymi wojownikami. Biegnąc, krzyczeli za Gwendolyn i Thora. Legion wyrządził takie same szkody, jak pozostali, niezauważalnie przyłączając się do reszty i odpierając Imperium coraz dalej i dalej, w kierunku zewnętrznej bramy. Wkrótce szala zwycięstwa przechyliła się na ich stronę. Ziemia usiana była trupami żołnierzy Imperium, a tych, którzy pozostali, ogarniała panika i pierzchali z pola bitwy. Milionowa armia Imperium czekała za bramami – lecz wąskie przejście zapchane uciekającymi żołnierzami uniemożliwiało jej atak. Andronicusa ogarnął szał. Wstał, wszedł w środek walki, odpierając żołnierzy, którzy na niego napierali, i atakując własnych ludzi. Chwytał żołnierzy gołymi rękoma i roztrzaskiwał ich głowy o siebie, skręcał im karki, zabijając ich na miejscu. - MY SIĘ NIE WYCOFUJEMY! – wrzasnął. Wyrywał żołnierzom miecze z dłoni i przebijał ich serca ich własną bronią. Była to jednoosobowa fala zniszczenia, która, jak na ironię, pomagała silesianom. Kilku jego ważniejszych generałów również walczyło, równie zapalczywie jak on.

Lecz nie mogli nic poradzić na popłoch, na niekończącą się falę biegnących na nich żołnierzy. Mimo swych wysiłków zmuszeni byli do odwrotu, wypchnięci aż za zewnętrzną bramę. Wkrótce na wewnętrznym dziedzińcu nie pozostał nawet jeden żołnierz Imperium. Legion pospieszył do bramy, walcząc mężnie, i gdy tam dotarł, pociągnął z całych sił za grube liny. Niejeden z legionistów zginął – wystawieni byli na atak – lecz nie cofnęli się. W końcu ogromna żelazna brama opadła z trzaskiem, zamykając miasto przed armią Imperium. Brama uderzyła z hukiem, a po nim na krótką chwilę zaległa cisza. Była to cisza pełna niedowierzania, cisza oszołomionych wojowników, którzy odnieśli zwycięstwo. Silesianie odzyskali swe miasto. Rozległy się okrzyki radości. Kendrick obejmował innych, których ogarnęło niewypowiedziane szczęście, ledwie mogąc w to uwierzyć. Wygrali tę bitwę. Naprawdę ją wygrali. * Gdy żelazna brama opadła z hukiem, Kendrick odwrócił się do pozostałych; nigdy nie widział, by ci dzielni wojownicy, u boku których walczył podczas tak wielu podbojów i bitew, radowali się tak, jak tego dnia. Mogli teraz odetchnąć z ulgą. Mimo nikłej szansy odparli armię Andronicusa. Ich ryzykowny plan się powiódł. Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów Kendrick poczuł przypływ optymizmu. Być może, pomyślał, jednak uda im się utrzymać to miasto; może uda im się obronić przed Andronicusem. Oto stali tutaj, w ostatnim wolnym miejscu w Imperium. W tej chwili należało do nich. I bez względu na to, co zdarzy się w przyszłości, Andronicus nie będzie w stanie odebrać im zwycięstwa, które odnieśli. Mężczyźni rozeszli się po dziedzińcu, rozluźnili się. Zajęli się rannymi, cieszyli i obejmowali. Coraz więcej mieszkańców dolnej Silesii wyłaniało się, by na własne oczy ujrzeć zwycięstwo – i wtedy nagle coś się wydarzyło. Rozległo się potężne uderzenie, wystarczająco silne, by zatrząść ziemią pod ich stopami. Był to dźwięk metalu uderzającego o metal, któremu towarzyszył ryk rozwścieczonego zwierzęcia. Kendrick odwrócił się i ujrzał, że Imperium nie traciło czasu – przegrupowali się i atakowali teraz ogromnym żelaznym taranem. Uderzali nim o bramę, jedyną przeszkodę, która broniła im dostępu do miasta. Brama wgięła się w połowie, a taran wgniatał ją coraz mocniej. Na ich oczach brama wygięła się i ustąpiła. Wśród żołnierzy Imperium rozległy się wiwaty. Nie przypuścili jednak ataku przez bramę. Miast tego – co wróżyło jeszcze gorzej – rozstąpili się na boki. Utworzyli przejście, a wtedy rozległ się kolejny zwierzęcy ryk. Kendrick oniemiał, gdy ujrzał słonia biegnącego przez bramy. Uniósł swe ogromne nogi i tratował silesian po drodze, aż trzęsła się ziemia.

Jego ludzie, osłupiali, szybko przegrupowali się i robili co w ich mocy, by się obronić; wypuszczali strzały z łuków i ciskali włóczniami. Lecz te jedynie odbijały się od boków zwierzęcia. Silesianie ginęli na każdym kroku. Słoniowi po piętach deptali żołnierze Imperium, wlewający się przez otwarte bramy. - DO ATAKU! – krzyknął Kendrick do swych ludzi, umykając na bok przed pędzącym słoniem i próbując zebrać ich i zetrzeć się z oddziałami Imperium, nim wsypią się zbyt głęboko na dziedziniec. Był to daremny wysiłek. Tym razem ludzie Andronicusa napływali szybko i zaciekle, a ludzie Kendricka zbyt zajęci byli umykaniem przed nogami zwierzęcia. W ciągu sekund żołnierze Imperium rozpierzchli się po dziedzińcu, na każdym kroku masakrując silesian. Na dziedziniec napływało wciąż więcej żołnierzy, byli jak niekończący się strumień, nie do powstrzymania. Kendrick uniósł miecz, gdy jeden z żołnierzy Andronicusa zamierzył się na jego głowę. Zablokował cios, odwrócił się i ciął żołnierza w brzuch. Postąpił naprzód i parował kolejne dwa ciosy – lecz wtedy poczuł, jak ktoś kopie go w dół pleców. Upadł twarzą do ziemi. Kendrick odwrócił się i ujrzał żołnierza unoszącego but i zamierzającego opuścić go na jego twarz. Gdy był w połowie drogi, nadbiegł jego przyjaciel Atme i przeszył brzuch żołnierza włócznią, uniemożliwiając mu zmiażdżenie twarzy Kendricka. Kendrick skoczył na nogi, chwycił miecz, obrócił się i stanął naprzeciw kolejnych dwóch żołnierzy. Lecz nim zdążył się choćby zamachnąć, od tyłu rzucił się na niego trzeci. I czwarty. Ludzie Imperium napływali zewsząd, rojąc się jak chmara szarańczy. Wróg miał ogromną przewagę liczebną i Kendrick i pozostali nie byli w stanie temu zaradzić. Obok niego upadł także Atme. Obserwował, jak wokół nich jego ludzi spotyka podobny los. Kendrick nie poddał się bez walki: walczył zajadle i zabił dwóch z czterech mężczyzn przygniatających go do ziemi. Lecz kolejny uniósł rękawicę i trzasnął nią Kendricka w twarz, mierząc w skroń. Donośny brzęk metalu rozbrzmiewał Kendrickowi w uszach, gdy jego głowa opadła na ziemię. W głowie mu huczało. Żołnierz pochylił się, by zadać kolejny cios, lecz Kendrick chwycił buzdygan z ziemi, zamachnął się nim i zdołał uderzyć żołnierza w głowę, powalając go na plecy. Ledwie buzdygan wylądował na czaszce mężczyzny, Kendrick poczuł mocne ukłucie w żebra i znowu upadł na twarz. Podniósł wzrok i ujrzał, że przyciska go do ziemi żołnierz, który wyglądał inaczej niż pozostali, jeden z elity Andronicusa. Mężczyzna stanął na jego plecach, niemal wyciskając z niego życie, i przyciskał krótkie metalowe ostrze z tyłu jego karku. Kendrick wyciągnął rękę i zdołał chwycić swój sztylet i unieść go wystarczająco wysoko, by dźgnąć napastnika w nogę. Mężczyzna krzyknął z bólu i zatoczył się w dół.

Gdy tylko to zrobił, Kendrick dostrzegł kątem oka, jak inny żołnierz zamierza się na niego młotem. Kendrick nie zdążył się odsunąć i cios zmiażdżył jego hełm, ogłuszając go brzękiem metalu, który dźwięczał mu w uszach. Jego głowa opadła na ziemię i wiedział, że tym razem już jej nie podniesie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Thor, goniąc resztkami sił, posuwał się z pozostałymi coraz głębiej w pustynię. Miał wrażenie, że z każdym krokiem musi podźwignąć tysiąc funtów. Pokryty kroplami potu, próbował złapać oddech. Żar z obu słońc spływał na niego z siłą większą, niż myślał, że jest możliwa. Dokoła siebie słyszał, jak jego bracia legioniści oddychają ciężko, powłócząc nogami. Coraz trudniej było im je podnosić. Nie mógł pozbyć się myśli, że zmierzają coraz głębiej w nicość, coraz bliżej w stronę śmierci. Nawet Indra, mieszkanka tych ziem, miała trudności ze stawianiem kolejnych kroków, a idący u boku Thora Krohn w końcu przestał skomleć; był zbyt wyczerpany. Dyszał, otworzywszy buzię i zwiesiwszy nisko język, i mrużył oczy. Szedł pochylony. To nie wróżyło dobrze dla żadnego z nich. Thor omiótł spojrzeniem horyzont, resztkami sił unosząc głowę, mrużąc oczy i wpatrując się w nicość, w ostre, oślepiające światło, po raz sam nie wiedział już który mając nadzieję, że coś dostrzeże – cokolwiek – gdziekolwiek. Lecz przed nimi rozciągała się jedynie pustka. Pustynna ziemia stawała się coraz twardsza, bardziej spękana, spieczona. Ostrzeżenie Indry tłukło mu się po głowie. Od samego początku miała rację. Nie dało się przejść tej pustyni. Niemądrze postąpili, porywając się na to. Prowadził ich wszystkich ku śmierci. Thor jeszcze nigdy nie czuł się tak osłabiony. Umierał z pragnienia. Uniósł swój pusty bukłak z wodą, otworzył usta i ścisnął go po raz sam nie wiedział który. Oczywiście nic już w nim nie było. Wysechł dawno temu. Sam nie wiedział, dlaczego wciął próbował się napić; jakaś część jego umysłu łudziła się, że może została tam jeszcze jakaś kropla. Jedyną osobą, która miała jeszcze trochę wody, była Indra. Choć próbował, Thor nie potrafił się powstrzymać od spojrzenia na nią. Pozwolił swym oczom powędrować do bukłaka z wodą dyndającego u jej pasa. Oblizał spieczone wargi, po czym zmusił się , by odwrócić się i natychmiast spojrzeć w innym kierunku. To była jej woda. Wydzielała sobie porcje lepiej niż oni, a będąc mniejszą i lżejszą, nie potrzebowała jej aż tyle. Znała też lepiej te ziemie. Zastanawiał się, czy Indra okaże się jedyną, która przeżyje tę wyprawę. Nagle rozległ się donośny huk, jak gdyby upadającej kłody. Thor odwrócił się wraz z pozostałymi i zobaczył, że Elden padł na ziemię. Był największy z nich i upadł z hukiem, lądując na ramieniu i wzniecając przy tym kłęby pyłu. Leżał na plecach, nie ruszając się. Pozostali zebrali się wokół niego apatycznie i spojrzeli, jak gdyby przypatrywali się sobie. W ich oczach nie było zaskoczenia. Thora zdumiało jedynie to, że żaden z nich nie padł wcześniej.

- Elden – zawołała Indra, klękając przy nim. Była zawsze tak nieczuła, nieufna, tak bardzo starała się okazać, że jej nie zależy. Teraz Thor z zaskoczeniem ujrzał na jej twarzy troskę i niepokój. Wyciągnęła dłoń i otarła pot z jego czoła, odgarniając kosmyki włosów. Powieki Eldena były na wpół przymknięte i raz za razem oblizywał spękane usta. Indra wyciągnęła bukłak z wodą zza pasa i, okazując najwyższą wspaniałomyślność, uniosła głowę Eldena i oddała mu resztkę swych zapasów wody. Pił chciwie i głośno. Woda spływała wzdłuż jego policzków, a on pił i pił. W ciągu kilku sekund bukłak Indry był pusty. Opuściła jego głowę, a Elden położył się, kasłając i oddychając ciężko. Po raz pierwszy Thor ujrzał, jak bardzo jej na nim zależy; dostrzegł też, jak bardzo jej nie doceniał. Wzięli ją za zwykłą niewolnicę, za złodziejkę – lecz okazało się, że jest najbardziej zaradna i szczodra z nich wszystkich. Gdyby nie ona, Elden niewątpliwie już by nie żył. - Przynosisz swej rasie wielką chlubę – rzekł do niej Thor. Potrząsnęła skromnie głową, patrząc w dół, na Eldena. - To żadna chluba – rzekła. – Wkrótce wszyscy podążymy drogą ku zapomnieniu. To, co zrobiłam, będzie nieistotne w kole czasu. Indra pochyliła się, by podnieść Eldena, a pozostali przykucnęli, by jej pomóc. Ona i Reece pociągnęli go na nogi, a Thor przyszedł im z pomocą. Opletli jego ramiona wokół swych barków. Thor i Reece szli dalej przez pustynię, ciągnąc za sobą Eldena. Jego ogromny ciężar spowalniał ich. Elden był na wpół przytomny, ledwie szedł, bardziej powłóczył za sobą stopy. Wcześniej trudno było im iść, lecz teraz, z Eldenem, stało się to niemal niemożliwe. Thor nie wiedział, jak miałoby im się udać pokonać tę pustynię. Lecz szli dalej, ramię przy ramieniu, krok po kroku, coraz głębiej w nicość. Zdawało się, że z każdym krokiem słońce praży mocniej. W końcu nogi Reece’a odmówiły mu posłuszeństwa. Upadł, przewracając ze sobą Eldena i Thora. Nogi Thora były zbyt słabe, by stawić opór. Leżał bezradnie, nie poruszając się. Odwrócił się, by zobaczyć, czy inni przyjdą im na ratunek. Ze zdumieniem ujrzał jednak, że pozostali upadli już jakiś czas temu. Wszyscy leżeli na brzuchu na pustynnej ziemi w różnych pozycjach, z dala od nich. Był zbyt wykończony i za bardzo majaczył, by zauważyć, że to on jako ostatni utrzymał się na nogach, nim padł. Teraz leżeli wszyscy na pustynnej ziemi, nie ruszając się, pod słońcami wrogiego nieba, nie czekając na nic, za wyjątkiem śmierci. *

Thor stał sam na niewielkiej łodzi, dryfując pośrodku rozległego, pustego oceanu. Hen, daleko wzbijały się strzeliste klify. Na szczycie jednego z nich, na samym skraju, przycupnął zamek. Otaczała go jakaś magia i zdawał się być fantastycznym miejscem, które przysiadło na samym końcu świata, kryjąc się w obłokach. Zdawało się, że jest to miejsce chronione przed każdym złem świata, miejsce, w którym wszystko jest możliwe. Nawet z tak dużej odległości Thor czuł, że emanuje z niego silna energia i – bardziej niż czegokolwiek w swym życiu – pragnął znaleźć się tam, w środku. Nade wszystko jednak Thor wyczuwał, że tam w górze, w tym magicznym miejscu na szczycie klifu, mieszka jego matka. Wiedział, że zbliża się do Krainy Druidów. Łódź Thora poniósł nagle silny prąd, zbliżając go ku skalistemu brzegowi u podnóża klifu, postrzępionego czarnymi skałami. Łódź wyrzuciła go tam i Thor zatoczył się, upadając twarzą na skały. Był zbyt zmęczony, by unieść głowę. Wiedział, że gdzieś wysoko na wznoszących się nad nim klifach jest jego matka. Lecz nie miał sił, by do niej dotrzeć. - Mój Thorgrinie – dobiegł go głos. Był to głos kobiety, najsłodszy i najbardziej kojący, jaki kiedykolwiek słyszał. Thor wiedział, że to głos jego matki. Wiedział, że stoi teraz nad nim, czuł bijące od niej silne światło i energię. Wiedział, że musi tylko unieść głowę, by ją zobaczyć. Był jednak zbyt wyczerpany, by to zrobić. - Matko – dobył się z jego ust szept. - Synu mój – rzekła. – Czuwałam nad tobą. Czekałam na ciebie. Czas, byś wrócił do domu. Czas, byśmy się spotkali. - Chcę tego – powiedział. – Lecz nie mogę do ciebie dotrzeć. Nie mogę przejść pustyni. Nie mogę znaleźć Miecza. - Możesz – rzekła, a w jej głosie rozbrzmiewała pewność. – I to zrobisz. Nie nadszedł jeszcze czas na twą śmierć, dzielny wojowniku. Śmierć upomni się o ciebie wkrótce, lecz jeszcze nie teraz. Teraz czas, byś żył. Powstań i poznaj swe przeznaczenie. Thor poczuł dotyk dłoni – był to najdelikatniejszy dotyk w jego życiu – pod swym podbródkiem, czuł, jak ktoś powoli unosi jego głowę, by mógł spojrzeć w górę, coraz wyżej i wyżej, ku jego matce. Rozpaczliwie pragnął ujrzeć jej twarz, lecz miękkie błękitne światło, które od niej biło, było tak silne, że go oślepiało. Jak gdyby patrzył prosto w tarczę słońca. - Jestem z tobą, Thorgrinie – rzekła. – Powstań i przynieś mi chlubę. Thor otworzył gwałtownie oczy i ujrzał pod sobą pustynną ziemię. Zamrugał, odwrócił się i rozejrzał w poszukiwaniu pozostałych. Lecz nie mógł nikogo dostrzec. Leżał zupełnie sam, zdezorientowany. Thor czuł, jak rodzi się w nim nowa energia. Powoli podniósł się, opierając się na dłoniach i kolanach. Czuł nad sobą czyjąś obecność. Ktoś przysłaniał mu promienie słoneczne. Thor spojrzał w górę i ku swemu zdumieniu ujrzał Argona. Stał przed nim,

trzymając w dłoni swą laskę, i przypatrywał mu się z siłą, która przyćmiła nawet światło słoneczne. Thor wstał, czując się jak nowo narodzony, i spojrzał za siebie, zastanawiając się, gdzie są pozostali. - Przeszedłeś pomyślnie wiele testów – zaczął powoli Argon. – Lecz czeka cię ich jeszcze więcej. Największe wyprawy wymagają największego trudu. A za każdą wyprawą wojownika kryje się kolejna. - Gdzie są moi przyjaciele? – spytał Thor. Argon pokręcił głową. - Żyją gdzieś w krainie życia i śmierci. Krainie, w której teraz stąpasz. Nie umarłeś. Lecz nie jesteś żywy. Umarłbyś dzisiaj, gdyby nie łaska twej matki. Czuwają nad tobą potężne istoty i otrzymałeś w życiu wiele szans. Argon obrócił się i spojrzał w pustynię. - Nim będziesz mógł wrócić do pozostałych – rzekł Argon. – Musisz przejść kolejne szkolenie. Nie możesz kontynuować swej wyprawy, póki twe umiejętności się nie pogłębią. Pustynia jest rozległa i niezgłębiona, i jedynie umiejętny duchowy wojownik może ją pokonać. Jesteś gotów, by wejść na kolejny poziom? Thor pokiwał żarliwie głową. - Niczego bardziej nie pragnę. Powiedz, co muszę zrobić. - Pójdź za mną – rzekł Argon. Thor szedł u boku Argona coraz głębiej w pustynię i zastanawiał się, dokąd idą. Czuł, że z każdym krokiem emanuje silną energią, jak gdyby powoli wracał do siebie. Czuł się też bardziej potężny niż kiedykolwiek. Szli dalej i nagle Thor spojrzał w dół i zatrzymał się, zszokowany tym, co zobaczył. Ziemia osunęła się i stał na skraju Kanionu. Spojrzał w dół, przytłoczony jego ogromem. Zdawał się rozciągać w nieskończoność. Jego osobliwa mgła kłębiła się dokoła niego. Thor obejrzał się i ujrzał Argona stojącego przy nim, również wpatrującego się w Kanion. - Jak się tu znaleźliśmy? – spytał Thor. – Jak dotarliśmy z powrotem do Kręgu? - Jesteśmy wszędzie i nigdzie – odrzekł Argon. – Podróżujemy przez szczelinę między rzeczywistościami. Widzisz, miejsce i czas są jedynie iluzjami. Teraz przekraczamy te iluzje. Chcę, byś spojrzał w Kanion, w jego mgłę. Co dostrzegasz? Thor zmrużył oczy, wpatrując się w przestrzeń, lecz nie widział nic poza wirującą mgłą, wielobarwną i rozświetloną. - Nic nie widzę – odparł Thor. - To dlatego, że patrzysz oczyma, a nie umysłem – odrzekł Argon. – A teraz zamknij oczy – powiedział stanowczo. – I spójrz. Zamknij oczy i spójrz? Pomyślał Thor. Nie rozumiał. Lecz zrobił, jak mu kazano. Zamknął oczy, zwracając się w stronę Kanionu. Czuł, jak wirująca mgła muska jego twarz. Wilgoć w takim upale była niezwykle przyjemna.

- Dostrzeżesz to oczyma duszy – rzekł Argon. – Pozwól, by ten obraz do ciebie przyszedł. Thor wziął głęboki oddech i skupił się, próbując pojąć. Sam nie wiedział, jak długo tam stał. Powoli zaczął to dostrzegać. Poniżej Thor ujrzał miasto, wzniesione na skraju Kanionu. Kamień, z którego zostało wybudowane, połyskiwał na czerwono. Podzielone było na dwa miasta, dolne i górne. - Widzę czerwone miasto – rzekł Thor. - Dobrze. Co jeszcze? Thor usilnie próbował dojrzeć coś więcej. Z początku obraz był niewyraźny, lecz po chwili nabrał ostrości. Serce mu zamarło, gdy dostrzegł coś jeszcze. Było to zbyt straszne i chciał odwrócić wzrok. Lecz nie mógł tego zrobić. Ujrzał Gwendolyn, leżącą chorą w łożu. Bliską śmierci. Zobaczył, że otacza ją kilka czarnych aniołów śmierci, czekających cierpliwie, jak gdyby gotowych, by zabrać ją ze sobą. Thor otworzył oczy, odwrócił się i spojrzał na Argona. - Czy to prawda? – zapytał. – Gwendolyn? Czy ona nie żyje? - Istnieje wiele rodzajów śmierci – odrzekł Argon. - Ona mnie potrzebuje. Muszę do niej wrócić. - Nie – rzekł Argon stanowczo. – Jej przeznaczenie jest jej własnym. - Muszę do niej wrócić! – nalegał Thor. - Nie nastał jeszcze po temu czas – powiedział Argon. – Musisz dokończyć swą wyprawę. Musisz dokończyć swe szkolenie. Gdybyś teraz do niej wrócił, zginęłaby – i ty również. - Co muszę uczynić? – spytał Thor z rozpaczą. - Do tej pory walczyłeś głównie swymi rękoma, czasem swym sercem, a czasem duchem. Lecz brak ci konsekwencji. To dlatego, że nadal tkwisz w naturze ludzkiej. Wciąż trzymasz się tego świata, fizycznych przedmiotów wokół ciebie, jak gdyby były prawdziwe. Na pewnym poziomie są prawdziwe. Lecz na innym – nie. To jedynie pewne formy energii. Póki tego nie pojmiesz, twe moce nie będą pełne. Argon odwrócił się. - Spójrz – kiwnął głową. – Widzisz? Thor usłyszał jakiś syk, odwrócił się i zobaczył, że stoi znów na pustyni. W jego kierunku pędził ogromny wąż o trzech głowach, które unosił, wysuwając z nich języki. Zmierzał wprost na niego. - Zatrzymaj go! – rzekł Argon. Thor sięgnął do rękojeści miecza. - Nie! – rozkazał Argon. – Nie mieczem! Użyj swego umysłu. Czerp ze swej wewnętrznej mocy.

Serce Thora tłukło mu się w piersi, gdy zwierzę zbliżało się w jego kierunku, zdecydowanie zbyt szybko; jakaś jego cząstka chciała oprzeć się na jego ludzkiej naturze, chwycić miecz i przepołowić stwora. Zmusił się jednak całą siłą woli, by puścić rękojeść, stanąć z rękoma wzdłuż boków i wyciągnąć jedną dłoń, kierując ją w stronę węża. Thor próbował skierować na niego energię – lecz nic się nie stało. Wąż był coraz bliżej. - Argonie! – wykrzyknął Thor. - Nie próbuj kierować swą siłą – rzekł Argon spokojnie. – Musisz zrozumieć, że siła, która może zatrzymać to stworzenie, nie dobywa się z wewnątrz ciebie; lecz z wewnątrz samego stworzenia. Nie skupiaj się na sobie. Stańcie się jednym. Poczuj jego mięśnie, jego trzy głowy, ogon, język, jad. Poczuj, jak przesuwa się po podłożu. Jak bardzo pragnie cię zabić. Poczuj jego nienawiść. Doceń jego nienawiść. Thor zamknął oczy i opuścił dłoń, próbując postąpić według tego, co rzekł mu Argon. Gdy skupił się, a syczenie stawało się głośniejsze i zwierzę znajdowało się coraz bliżej i bliżej, Thor zaczął coś wyczuwać; z początku lekko, lecz później coraz mocniej. Była to energia zwierzęcia. Szybka i śliska, wypełniona jadem i nienawiścią. Skupiona na tym, by zniszczyć Thora. Thor poczuł ją wyraźnie, jak gdyby sam był zwierzęciem. - Bardzo dobrze – rzekł Argon. – Teraz ty także jesteś wężem. Zmień swą naturę. Zmień naturę węża. W myślach Thor nakazał wężowi, by się zatrzymał. Otworzył oczy i ujrzał węża, długiego na dwadzieścia stóp, który zatrzymał się przed nim. Jego trzy głowy syczały, lecz nie były w stanie go dosięgnąć, jak gdyby zastygł w miejscu. Każda z trzech głów kłapnęła na Thora. - Zatrzymałeś zwierzę – rzekł Argon. – Lecz nie zmieniłeś jego natury. Thor czuł, jak w jego ciele krąży energia zwierzęcia i choć starał się jak mógł ją zmienić, nie udawało mu się to. Potrafił zatrzymać węża, lecz nic poza tym, i wymagało to od niego nie lada wysiłku. Całe jego ciało drżało i czuł, że długo już nie wytrzyma. Nagle jedna z trzech głów zwierza wyciągnęła się i zanurzyła kły w ręce Thora. Thor wrzasnął z bólu, gdy jad rozszedł się po jego ciele; dwa długie kły węża pozostały w ręce Thora, paląc. Nie doświadczył nigdy wcześniej tak wielkiego bólu. Miał wrażenie, że cała jego ręka płonie. - Twa moc słabnie – rzekł Argon. - Pomóż mi! – wydusił Thor w męce. - Najpierw musisz odesłać zwierzę – powiedział Argon. – Przestań się mu sprzeciwiać. Nadal się mu sprzeciwiasz, nawet gdy cię kąsa. Thor, miotany bólem nie do zniesienia, pokryty kroplami potu, zamknął oczy i zrobił wszystko, co w jego mocy, by skupić się na słowach Argona. Próbował się skoncentrować, uspokoić, zapomnieć o bólu i o ataku.

W końcu coś w nim uległo zmianie; przestał opierać się zwierzęciu. Pozwolił mu być tym, czym jest. I wtedy zmusił zwierzę siłą woli, by wyciągnęło kły z jego ciała. Zwierzę usłuchało i Thor odczuł dotkliwy ból, a po chwili palenie ustąpiło. Następnie zwierzę odwróciło się gwałtownie i wystrzeliło przed siebie po pustyni, a Thor padł na ziemię. Nagle Thor pojął. Opierał się zwierzęciu. Opierał się siłom, które kłębiły się wokół niego. Nie pojmował, że wszyscy byli jednym. Jedną wielką siłą życia. Dostrzegał jedynie różnice miedzy nimi; i to te różnice czyniły go słabym. - Doskonale – rzekł Argon. Thor otworzył oczy i ujrzał stojącego nad sobą Argona, wyciągającego laskę i dotykającego jej złotym zakończeniem rany Thora. Chwilę później rana zagoiła się i nie pozostał po niej nawet ślad, jak gdyby nigdy nie został ukąszony. - Szybko się uczysz – rzekł Argon. – Jak twój ojciec. - Mój ojciec? – spytał Thor. – Znasz go? Kim on jest? - Nie ulega wątpliwości, że go znam – odrzekł Argon. – Szkoliłem go. - Szkoliłeś go? – spytał Thor. – Powiedz mi, kim on jest? Argon pokręcił głową. - Wszystko się wyjaśni, gdy nadejdzie po temu czas. Pytanie, które musisz sobie teraz zadać, to: czy chcesz przeżyć? Czy zdecydujesz się dokończyć tę wyprawę? Uratować Gwendolyn? - Tak! – wykrzyknął Thor żarliwie. - Czeka cię wspaniałe przeznaczenie – rzekł Argon. – Lecz jest ono również mroczne. Wszystko, co wspaniałe, niesie ze sobą światło i ciemność. Musisz być przygotowany na przyjęcie obydwu. - Jestem! – wykrzyknął Thor. Argon długo mu się przypatrywał, jak gdyby go oceniał. W końcu skinął głową z aprobatą. - Powstań, dzielny wojowniku – rzekł Argon. – Czas, by żyć. Thor zamrugał kilka razy, a gdy otworzył oczy ujrzał, że leży twarzą do ziemi na pustyni. Wokół niego, niedaleko, leżeli jego bracia legioniści, tak jak ich zostawił. Drugie słońce kończyło wędrówkę po nieboskłonie, żar dnia tracił na sile – dokładnie tak, jak oni. Thor uniósł się powoli, podpierając się na dłoniach i kolanach, czując jak krąży w nim nowa energia, nowa siła. Każdą cząstką swego ciała czuł, że jest inny. Przesunął dłonią po głowie i zamyślił się. Czy to wszystko było tylko snem? Ile z tego było rzeczywistością? Jego matka? Argon? I kto jest jego ojcem? Thor uniósł się na dłoniach i kolanach i zdał sobie sprawę z tego, że jedynie on odzyskał przytomność. Pozostali byli albo nieprzytomni, albo martwi – nie był pewien, czy to pierwsze, czy drugie.

Thor usłyszał szuranie stóp, spojrzał w górę i ujrzał, że ktoś nad nim stoi. Mężczyzna miał na sobie brązowo-żółtą szatę przewiązaną szeroką białą szarfą. Spojrzał na Thora zaciekawionymi, łagodnymi oczyma. Należał do rasy, której Thor nigdy wcześniej nie spotkał; miał zieloną skórę, bardzo wąski nos, szerokie usta i ogromne oczy, nieproporcjonalnie duże w tej twarzy. Opuścił swój kaptur i wpatrywał się w Thora, jak gdyby przyglądał się jakiejś osobliwości. Zza niego nadeszło kilku innych, wyglądających jak on. Byli niscy i każdy z nich dzierżył w dłoni długą, rubinową laskę. - Pomóżcie im – rzekł przywódca. Mężczyźni ruszyli do przodu. Każdy z nich podbiegł do jednego z legionistów, do Indry i Krohna i podnieśli ich. Thor czuł, jak zarzucają jego ramiona wokół swoich barków i nie sprzeciwiał się. - Kim jesteście? – spytał Thor. - Zamieszkującymi pustynię – odparł mężczyzna. Thor wyczuwał od niego dobrą energię i nie opierał się jej. - Dokąd idziemy? – zapytał. - Młody wojowniku – rzekł mężczyzna. – Czas, byś odzyskał siły. Thor czuł, że prowadzą go – sam nie wiedział, jak długo. Na przemian tracił przytomność i ją odzyskiwał. Słońce stało się mniej oślepiające, aż w końcu ziemia pod ich stopami, ku jego zdumieniu, zmieniła się w miękką, bujną trawę. Rozległ się dźwięk bulgocącej wody, szemrzącego strumyka. Thor uniósł całkowicie powieki i ku swojej nieskończonej uciesze ujrzał, że znajdują się w pustynnej oazie. Wokół niego rozciągał się – na jakieś sto jardów – pas najbujniejszej trawy, drzew palmowych i owoców, jakie kiedykolwiek widział. Pośrodku znajdowało się przejrzyste błękitne jezioro. Thor zatoczył się w jego kierunku i padając na kolana, podobnie jak jego bracia, przypadł twarzą do brzegu wody. Pili i pili, i z każdym łykiem Thor czuł, że wracają mu siły żywotne. Pił, aż więcej nie mógł już zmieścić, po czym przetoczył się na plecy, a woda chłodziła tył jego karku. Spojrzał w górę, na niebo, na huśtające się nad nim palmy, rzucające cień i zastanawiał się, czy przybyli do raju. - Kim jesteście? – spytał znowu Thor, gdy mężczyzna uśmiechnął się. - Obserwowaliśmy was przez długi czas, dzielny wojowniku – rzekł. – I postanowiliśmy, że nie pozwolimy wam umrzeć.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Andronicus jechał triumfalnie przez splądrowaną Silesię, nurzając się w swym zwycięstwie. Po obu jego stronach leżały setki trupów ludzi MacGila, silesiańskich żołnierzy, jeden na drugim tam, gdzie ich zabito. Wśród nich przesuwały się kolejne tysiące silesian wziętych do niewoli, przywiązanych jeden do drugiego długą liną, biczowanych i prowadzonych przez miasto. W powietrzu rozbrzmiewał dźwięk młotów uderzających o kołki. Andronicus widział, jak dokoła niego jego żołnierze wznoszą ogromne krzyże, wystarczająco wysokie, by utrzymać nawet najpotężniejszych żołnierzy silesiańskich. Gotowali się do ukrzyżowania przywódców. Kilku żołnierzy już krzyczało, gdy kołki przebijały ich nadgarstki i kostki, przyszpilając ich do krzyży. Wielu już wyzionęło ducha. Ci, którzy żyli, krzyczeli i jęczeli. Andronicus uśmiechnął się. Z tej części zawsze czerpał największą przyjemność: rozkoszował się cierpieniem tych, których zmiażdżył, pozwalając im poznać siłę długiego ramienia Wielkiego Andronicusa. Niektórzy pojmani szybko przyswajali sobie tę lekcję; innym zajmowało to więcej czasu. Silesianie byli dumnym, upartym ludem i zaskoczyli Andronicusa tym, że wytrzymali znacznie dłużej niż inne narody, które ujarzmił. Za to ich podziwiał; lecz przez to również będzie musiał dać im nauczkę. Ten lud sprawiał wrażenie takiego, który nie chce dać się złamać. Bez względu na to, jak bardzo ich zniewalał, torturował, żaden z nich nie chciał poprzysiąc mu lojalności. Od tego ich podstępu, od tej pierwszej, fałszywej przysięgi, milczeli, nawet w obliczu tortur i śmierci. Lecz każdy ma jakiś słaby punkt i wiedział, że znajdzie sposób, by ich złamać, bez względu na to, do czego będzie musiał się uciec ani jak długo mu to zajmie. Jadąc przez miasto obok pędzącego zimowego wichru, Andronicus odetchnął głęboko z satysfakcją. W końcu podbił cały Krąg. Całe Imperium. W końcu nie było takiego miejsca na świecie, w którym nie postawiłby stopy. W Końcu był najwyższym władcą wszechświata. Andronicus mijał rzędy kobiet i dzieci, skutych razem łańcuchami, prowadzonych już do nowych obozów, które stawiano dokoła nich. Od razu zaprzęgano ich do pracy nad odbudową miasta z gruzów i uformowaniem go na nowy sposób. Sposób Andronicusa. Dziesiątki niewolników pracowały już ciężko nad wzniesieniem symbolu królestwa Andronicusa, lwa z ptakiem w paszczy. Inna grupa pracowała ciężko nad wzniesieniem posągu samego Andronicusa. Miał to być wysoki i szeroki posąg, postawiony na samym środku dziedzińca. Miał liczyć pięćdziesiąt stóp u podstawy, i wzbijać się ku niebu na sto. Po ukończeniu pokryją go złotem – będzie stanowił błyszczące przypomnienie dla wszystkich, by pamiętali, komu teraz służą.

Andronicus nie posiadał się z radości, gdy widział, jak prowadzą obok niego więźnia za więźniem, tylu silesiańskich oficerów, tylu oficerów MacGila. Będzie się dowiadywał kto jest kim, po kolei, i każdego z nich torturował osobiście. Po obu jego stronach miasto stało w płomieniach. Podpalano domostwa i ogień trawił to, co nie zostało zniszczone wcześniej. Wszystko, co niegdyś się tam mieściło, zostanie zrównane z ziemią i zastąpione nowym. Najbardziej naglącą i ostatnią sprawą, którą musi się zająć, jest zejście do dolnego miasta, by osobiście rozprawić się z tą MacGilówną. Gwendolyn. Jego ludzie wypłoszyli już niemal wszystkich silesian z dolnego miasta i wzięli ich do niewoli; pozostało jedynie odnaleźć tę Gwendolyn, który była dobrze ukryta. Jego ludzie odkryli, gdzie jest – skrywa się w zamku w ścianie – i w ciągu kilku godzin odnajdą ją i przyprowadzą do niego. Tym razem mu się nie wymknie. Tym razem zrobi z niej publiczne widowisko, upewni się, że wszyscy mężczyźni ją posiądą i że wszyscy będą na to patrzeć. A później, gdy skończy z nią, zabije ją własnymi rękoma. Andronicus uśmiechnął się i odetchnął głęboko na tę myśl. Jego koń powędrował przez zewnętrzną bramę, ku rozległej przestrzeni Kanionu. Zejście do dolnej Silesii znajdowało się ledwie kilka stóp od niego. Z każdym krokiem zbliżał się do odnalezienia Gwendolyn, do uczynienia swego zwycięstwa całkowitym. Była to jedna ze wspaniałych chwil w jego życiu i do pełni szczęścia brakowało mu jedynie zadania Gwendolyn tortur. * Powieki Kendricka, ciężkie z wymęczenia, ran i utraty krwi, uniosły się z trudem. Czuł, że dłonie krępują mu z tyłu ciasno grube sznury, wykręcając mu ramiona do tego stopnia, że nie był w stanie tego znieść. Poczuł, że ktoś go prowadzi, chwyciwszy za włosy z tyłu głowy. Idąc, czuł każdy cios, który spadł na niego w bitwie. Kendrick zabił wielu żołnierzy Imperium, lecz zebrał niezliczoną ilość kopniaków, uderzeń pięścią i łokciem na całym ciele, rozcięcie zadane mieczem na jednej z rąk i jednym z ud, obrzęki na twarzy i głowie. Włosy zwieszały mu się nad twarzą zbroczoną krwią – nie był pewien, czyją. Jedno oko spuchło mu i było półprzymknięte. Zobaczenie czegokolwiek sprawiało mu trudności. Lecz widział. I żałował, że tak było. Wokół siebie widział swych kompanów, członków armii MacGila, martwych. Członków Srebrnej Gwardii, ludzi, z którymi dorastał, u boku których walczył w czasie niezliczonych potyczek – martwych. A najbardziej bolał go widok – zamykał oczy i próbował go wyprzeć – setek legionistów. Martwych. Zostali zabici w swym pierwszym pędzie ku chwale. Chłopcy, którzy stracili życie, nim nadszedł ich czas. Gdy na nich patrzył, Kendrick żałował, że nie zginął wraz z nimi. Było to przekleństwo, z którym musiał teraz żyć.

Gdy Kendrick szedł przez dziedziniec, jako jeden z niezliczonych więźniów, widział płomienie, atakowane kobiety. Związali nawet dzieci. Żołnierze Imperium byli wszędzie i miasto zostało już całkowicie zdobyte. Zaczęli już odbudowywać je jako miasto niewolników, jako kolejny pomnik podbojów Wielkiego Andronicusa. Nadzorcy już biczowali więźniów, ustawiając ich, by pracowali nad stertami gruzów. Trzaski batów rozlegały się w całym mieście. Ktoś kopnął Kendricka z tyłu i szedł dalej, powłócząc nogami, razem z innymi. Pragnął jedynie zamknąć oczy i paść na ziemię. Lecz ujrzał, jak inny więzień, kilka stóp od niego, pada i zaraz po tym, jak uderza o ziemię, żołnierz Imperium unosi miecz i przebija jego pierś. Więzień był zbyt zmęczony, by krzyknąć – lub było mu wszystko jedno. Powitał śmierć w milczeniu, stając się kolejnymi bezimiennymi zwłokami. Kendrick chciał umrzeć. Postanowił jednak, że tego nie zrobi. Kierował się innymi zasadami. Był wojownikiem z krwi i kości i przeżyje – w jakikolwiek sposób przyjdzie mu to zrobić. Kendricka poprowadzono do dużego krzyża wraz z kilkoma innymi mężczyznami. Na przemian tracił i odzyskiwał przytomność. Czuł, że go unoszą, a gdy otworzył oczy, ujrzał żołnierzy Imperium wznoszących go wysoko ponad swoje głowy na wygiętym drewnianym krzyżu. Obok siebie usłyszał przeraźliwy krzyk. Odwrócił się i zobaczył jednego ze Srebrnych. Żołnierz Imperium przebijał jego nadgarstki i kostki kołkami. Kendrick szarpnął się, chcąc pomóc przyjacielowi, lecz nie mógł się ruszyć. Kendrick spojrzał na drugą stronę i serce mu zamarło na widok jednego z najdroższych mu kompanów. Kolk. Ukrzyżowany dawno temu. Głowa zwieszała mu się nisko, ledwie trzymał się życia. Na krzyżu obok Kolka wisiał Atme. Kendrick z ulgą zobaczył, że wciąż żył i był blisko, choć sprawiał wrażenie, jak gdyby kurczowo trzymał się życia. Jego ciało pokryte było siniakami i ranami. Gdy podnoszono Kendricka, gotował się na ten sam potworny los. Lecz żołnierze Imperium zaczęli się ze sobą sprzeczać. Czuł, że jest przywiązany do krzyża, lecz z kłótni żołnierzy usłyszał, że zabrakło im kołków. Na szczęście nie mogli przebić jego ciała kołkami. Miast tego związali ciaśniej jego sznury, przywiązując go do krzyża. Był to ból nie do zniesienia. Czuł, że wszystkie jego kończyny są naprężone, jak gdyby miały pęknąć. Kendrick opuścił powieki i pomyślał o wszystkim, co w życiu było mu drogie. Pomyślał o swych najbliższych. Modlił się po cichu, by każde z nich przeżyło. Najbardziej, potrząsając głową i zaciskając mocno oczy, modlił się za swą młodsza siostrę. Gwendolyn. Proszę, Boże, modlił się. Z nas wszystkich, to jej pozwól przeżyć. *

Gwendolyn przemierzała swą słabo oświetloną komnatę, po raz sama nie wiedziała który podchodząc do okna i patrząc, jak dolną Silesię ogarnia coraz większy chaos. Ze swojej kryjówki mogła wyjrzeć na dolny dziedziniec i obserwować spustoszenie, jakie siali żołnierze Imperium. Schodzili setkami po zboczu klifu, niczym kozice, i terroryzowali jej ludzi. Na dole zostało tylko kilku silesian i większość z nich była już pojmana, skrępowana i prowadzona przez Imperium do górnego miasta. Po pustoszejących ulicach niosło się jedynie odległe echo ich krzyków, odbijające się od ścian Kanionu, niesione przez zawodzący wiatr. Imperium dotarło tu, na dół, co mogło oznaczać tylko jedno: ostateczny plan Kendricka się nie powiódł. Nie został już nikt, by walczyć z Andronicusem. Tak wyglądała klęska. Klęska, która – jak wszyscy wiedzieli – była nieunikniona. Gwendolyn patrzyła, jak oddziały Imperium przeczesują dolne miasto i wiedziała, że to jej szukają. Skryła się w kryjówce w tajnym zamku, wbudowanym w klif, lecz wiedziała, że to tylko kwestia czasu, nim go znajdą. Nim zaprowadzą ją z powrotem na górę, z powrotem w łapy Andronicusa. Na tę myśl przebiegł ją dreszcz. Gwen wiedziała, że Argon nie pojawi się, by ją ocalić, nie wtrąci się w ludzkie sprawy po raz drugi – i że jej amulet także już jej nie uratuje. Wiedziała, że to koniec. Thor był daleko, w jakiejś odległej krainie, i nie pozostał już nikt, kto mógłby jej pomóc. Teraz będzie stawiać czoła śmierci zupełnie sama. Gwen patrzyła, jak żołnierze Imperium zmierzają w jej kierunku i wiedziała, że ma nawet mniej czasu, niż myślała. Wyglądając przez okno, Gwen nie żałowała siebie, lecz wszystkich ludzi, których zawiodła. Zamknęła oczy i uroniła łzę, myśląco tym, jakie tragedie musiały na nich spaść. Kendrick, Godfrey, Srog, Brom, Kolk, Atme i pozostali, wszyscy byli na górze, teraz najpewniej już martwi. Poczuła dotkliwy ból w piersi. Pomyślała o Thorze i serce na chwilę przestało jej bić. Kochała go bardziej, niż była w stanie kiedykolwiek wyrazić i nie wyobrażała sobie życia bez niego. Jakaś jej cząstka nie chciała żyć bez niego. Nie wyobrażała sobie też życia jako niewolnica Andronicusa, jako jego zabawka. Czuła, że jeśli ma umrzeć, lepiej zrobić to z godnością. Gwen podjęła decyzję. Odwróciła się i zawołała do sługi stojącego przy drzwiach. - Przyprowadź do mnie Illeprę – teraz! – zawołała. - Tak, pani – odrzekł i wybiegł z pokoju. Słyszała echo jego kroków. Gwen przemierzała komnatę z sercem łomoczącym w piersi, a po kilku chwilach drzwi otworzyły się i do środka wparowała Illepra, ściskając w ramionach swój kosz. - Pani, niezwykle raduje mnie twój widok, wstałaś i chodzisz! Twe policzki odzyskały kolory. Wracasz do zdrowia. - Obawiam się, że aż za bardzo – odrzekła Gwendolyn. - Pani?

- Potrzebuję specjalnej fiolki – rzekła Gwen. – Fiolki z płynem, którego żadna osoba nie życzyłaby sobie zażywać. Lecz który niektórzy muszą zażyć, gdy inne zioła nie wystarczają. Illepra spojrzała na nią uważnie i otworzyła szerzej oczy, pojmując. Powoli pokręciła głową. - Prosisz o truciznę – rzekła. Gwen przytaknęła. - Fiolka wyboru królów i królowych – rzekła. Illepra potrząsnęła gwałtownie głową. - Nie zrobię tego, moja pani. Praktykuję sztuki uzdrowicielskie i złożyłam przysięgę. Lecz Gwendolyn podjęła już decyzję. - Jestem twoją królową i rozkazuję ci! – powiedziała stanowczo. Illepra wpatrywała się w nią bez ruchu. Gwendolyn zrobiła krok naprzód i złączyła dłonie. - Błagam cię – dodała. – Daj mi tę fiolkę. Gwendolyn czuła, jak po policzkach spływają jej łzy. - Ludzie Andronicusa przyjdą po mnie – dodała. – Wyobrażasz sobie, co mnie spotka? Wszyscy i wszystko, co znamy i kochamy przepadło. Nie chcę tak żyć. Illepra przypatrywała się jej długo i uważnie w ciszy, po czym w końcu opuściła głowę. Po jej policzku spłynęła łza. Sięgnęła na dno swego kosza, pod wszystkie zioła, i przetrząsała go, aż w końcu wyciągnęła małą fiolkę z czarnym płynem. Podniosła ją do światła. - Czarny korzeń – powiedziała. – Wypij to, a odejdziesz z tego świata. Bądź ostrożna, pani. Nie podnoś jej do ust, chyba że chcesz, by były to twe ostatnie chwile na tym świecie. Illepra odwróciła się i spiesznie wyszła z pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi. Gwendolyn patrzyła, jak odchodzi, po czym uniosła fiolkę, przyglądając się płynowi pod światło. Patrzyła, jak gęsty czarny płyn spływa po ściankach fiolki w kształcie klepsydry. Był zarazem złowieszczy i piękny. Gwen przypomniała sobie, co wyczytała w książkach historycznych, wszystkie historie o królach i królowych, którzy zażyli tę truciznę. Nie śniło jej się nawet, że kiedykolwiek będzie trzymała ją w dłoniach. - Napój królów i królowych – dobiegł ją głos. Serce Gwen zaczęło bić szybciej, gdy go rozpoznała. Odwróciła się i ujrzała stojącego przed nią Argona. Wpatrywał się w nią błyszczącymi oczyma. Zdawały się przeszywać ją na wylot, docierać do jej najmroczniejszych myśli. Poczuła wstyd i szybko skryła fiolkę w kieszeni. Opuściła głowę i oblała się rumieńcem. - Ocaliłeś mi dziś życie – powiedziała. – Na polu bitwy. Nie wiem, jak ci dziękować. Wyraz jego twarzy nie zmienił się.

- Jednak zdaje się, sądząc po fiolce, którą tam skryłaś, że wkrótce będziesz martwa – odrzekł chłodno. W jego głosie usłyszała rozczarowanie. – Zatem to wszystko na marne? Gwendolyn zaczerwieniła się, czując się winna. - Nic nigdy nie dzieje się na marne – odrzekła. – Czy w tym życiu, czy w następnym, zaciągnęłam u ciebie ogromny dług. - Ten ogromny dług to życie – odrzekł. Gwen zmarszczyła brwi. - Nadal nie pojmuję – powiedziała. – Jak to zrobiłeś? Myślałam, że nie wolno ci wtrącać się w ludzkie sprawy? Że czarnoksiężnikom jest to zabronione? - Nie mylisz się – odrzekł, przemierzając powoli komnatę w stronę okna. Zdawał się być zmęczony. – To, co uczyniłem, jest zabronione. Złamałem świętą przysięgę czarnoksiężnika. Zrobiłem to po raz pierwszy i jedyny, po raz pierwszy i jedyny w ciągu tysiąca lat wtrąciłem się w ludzkie sprawy. Pogwałciłem nasz kodeks i za to przyjdzie mi zapłacić bardzo wysoką cenę. To, co zrobiłem nadwątliło me moce i będę musiał teraz zasnąć na bardzo długi czas. Przez jakiś czas mnie nie zobaczysz. Przynajmniej nie tak, jak wcześniej. Gwendolyn czuła, że wzbierają w niej emocje. - Przykro mi, że naraziłeś się z mego powodu – rzekła. – Jestem też wzruszona, że zrobiłeś dla mnie coś takiego, właśnie dla mnie, ze wszystkich królów i królowych, których kiedykolwiek znałeś. - Jesteś inna niż oni – rzekł. – Masz większe serce. Jesteś czystsza. Bardziej odważna. Jesteś szlachetna. Jesteś przywódczynią. I dlatego wiem, że nie wypijesz zawartości tej fiolki, którą masz w kieszeni. Gwen zaczerwieniła się. - Wolałbyś widzieć mnie zatem na łasce Andronicusa? – spytała oburzona. - Nawet w chwili śmierci musisz dawać przykład – rzekł. – Rzecz nie w tym, czy zginiesz, czy nie. Rzecz w tym, jak zginiesz. Pamięć o tym żyje w innych. - Jak mam żyć po tym, co mi uczynił? – spytała żałośnie. – Nawet jeśli nie wydarzy się nic więcej? - Możesz żyć z taką samą łatwością, jak inni – powiedział. – W tym, co cię spotkało, nie kryje się wstyd. Wstyd kryje się w osobie, która jest zbyt dużym tchórzem, by żyć dalej. W osobie, która nie zdaje sobie sprawy z tego, że to, co przydarzyło się tobie, nie jest tobą. To, co się stało, nie jest jednym z tym, kim jesteś. Twoje ciało, duch i dusza różnią się od wydarzeń w tym świecie, które cię dotykają. Patrzysz teraz na świat przez bardzo wąski pryzmat – pryzmat fizyczności. Lecz świat nie jest jedynie fizyczny – jest także duchowy. Oglądanie świat przez pryzmat fizyczności to najniższa forma z możliwych. - Myślisz, że wkroczyłaś do tego świata jedynie przez fizyczność. Zostałaś również poczęta duchowo. To najwyższy poziom, na którym wszyscy żyjemy. I dlatego fizyczne zdarzenia nic nie znaczą. Nie dotykają i nie mogą sięgnąć naszego ducha, naszej istoty.

Wszystko pozostałoby takie samo, gdybyś zadrapała sobie łokieć albo straciła palec. Ty, Gwendolyn, nie zmieniłaś się. Spłoniła się, zawstydzona. Wiedziała, że w tym, co mówi, kryje się prawda, lecz trudno było jej teraz to przyznać. Zauważyła, że zaczyna się bronić. - Nie jestem tchórzem – powiedziała, zaciskając dłonie w kułak. - Wiem, że nie jesteś – odrzekł. – Wiem również, że spłacasz swe długi. - Długi? – spytała, zbita z pantałyku. - Nie pamiętasz tego dnia, kiedy błagałaś mnie, bym uratował Thorowi życie? Powiedziałem ci, że nie to jest jego przeznaczeniem, lecz ty nalegałaś, powiedziałaś, że oddasz wszystko. Powiedziałem, że zaciągasz dług, że część ciebie zginie. Teraz spłaciłaś ten dług. To była twoja niewielka śmierć. Niewielka śmierć ducha. Lecz nie ciała. I nie duszy. Gwen przypomniała sobie to wszystko i jego słowa przyniosły jej ukojenie. Nadało to znaczenie cierpieniu, przez które przeszła. Teraz przynajmniej to wszystko miało sens. - Powinnaś być wdzięczna – ciągnął dalej Argon. – Nadal żyjesz. Jesteś zdrowa. Nosisz w sobie dziecko Thora. Poświęcisz dziecko, by się zabić? Z tchórzostwa? Naprawdę dbasz tylko o siebie? - Nie dbam tylko o siebie – powiedziała rozdrażniona, wiedząc, że ma rację. - Teraz, czując to, co czujesz, wydaje ci się, że przyszłość przyniesie ci jedynie więcej bólu, więcej smutku – rzekł Argon. – Wydaje ci się, że doświadczyłaś upokorzenia, z którego nigdy się nie podźwigniesz. Lecz twój zakres widzenia jest ograniczony; patrzysz na czas tylko z jednej perspektywy, i to bardzo wąskiej. To spojrzenie każdego, kto cierpiał. Lecz jest to zniekształcone spojrzenie. Przyszłość cię zaskoczy; może być jasna, jaśniejsza, niż sobie kiedykolwiek wyobrażałaś. A wspomnienie tego, co przytrafiło ci się dzisiaj, rozmyje się, zatrze się tak mocno, że może nawet nie będziesz o nim pamiętać, jak gdyby to się nigdy nie wydarzyło. Życie to nie tylko jedno życie: to wiele żyć. I twe nowe życia zmyją jakikolwiek ból i żal, który dotknął cię w poprzednich. Gdy dotyka nas tragedia w życiu, zatrzymujemy się, jak gdybyśmy utknęli w błocie. Gdy utkniemy w błocie, zdaje nam się, że nigdy się nie wydostaniemy. Lecz są to wielkie lekcje życia: naszym zadaniem jest zawalczyć. Nie raz, lecz po wielekroć. Nadeszła chwila, byś i ty się wydostała. Byś pokazała życiu, że jesteś większa niż twoje lęki. Chyba że twój strach jest zbyt silny. - Nie jest – odrzekła, podejmując decyzję. Argon uśmiechnął się do niej. Po raz pierwszy widziała, by się uśmiechał. - To nie mnie musisz przekonywać – rzekł. – Lecz siebie. Gwen odwróciła się i ruszyła równym, wolnym krokiem z powrotem w kierunku okna, oddychając głęboko. Czuła się lepiej. Czuła, że być może wszystko, co powiedział, było prawdą. Lecz nękało ją coś jeszcze.

- A co z Thorem? – spytała. – Po tym co mnie spotkało, Thor nie będzie mnie już kochał. To umniejszy mnie w jego oczach. - Naprawdę masz tak niskie mniemanie o Thorze? – zapytał Argon. – Może będzie cię kochał jeszcze bardziej. Gwen nawet nie przyszło to do głowy. - Może – powiedziała. – Lecz w głębi duszy może uważać inaczej. Nie chcę obarczać go takim ciężarem. Nie chcę, by czuł, że musi być ze mną. Chcę, by chciał być ze mną. Argon pokręcił powoli głową. - Naprawdę nie doceniasz naszego przyjaciela Thora – rzekł. – Jego miłość do ciebie jest jak miłość własna. Gwendolyn opuściła głowę i poczuła, jak po policzku spływa jej łza. Słuchając jego słów, czuła, że ma rację. - Więc co teraz? – spytała. – Nie mogę tu zostać. Zostanę pojmana. Mam się po prostu poddać? Argon westchnął. - Znasz wiele historii – rzekł. – Pamiętasz, co robiły kobiety w niegdysiejszych czasach, gdy je atakowano? Dokąd się udawały? - Udawały? – spytała, zbita z tropu. Gdy wypowiedziała to słowo, coś zaczęło jej świtać. - Wieża Schronienia – rzekł Argon. Gdy wypowiedział te słowa, zaczęła sobie przypominać. - Na południowym krańcu Kręgu – powiedziała, przypomniawszy sobie. – Miejsce, do którego kobiety udają się, by wrócić do sił. Klasztor. Składają przysięgę milczenia. Niektóre wracają do świata, inne nie. - To święte miejsce – dodał Argon. – Miejsce, w którym nikt nie wyrządzi ci krzywdy. Nawet Andronicus. Pozwól sobie wrócić do zdrowia i wszystko rozważyć. I wtedy podejmij decyzję. Lepiej pójść tam i skryć się przed światem, niż umrzeć. Gdy Gwendolyn się nad tym zastanawiała, wyjrzała przez okno i ujrzała zbliżające się oddziały Andronicusa. Historie, które czytała o Wieży Schronienia, powoli do niej wracały. Było to miejsce, do którego uciekały kobiety w dawnych czasach, by odzyskać siły i wrócić do zdrowia. Im więcej o tym myślała, tym bardziej była przekonana, że to dobry pomysł. Jej ludzie jej teraz nie potrzebowali. Potrzebowali, by przeżyła. - Lecz co, jeśli… - Gwen odwróciła się, by pomówić z Argonem, lecz jego już nie było. Rozejrzała się po pokoju, zdezorientowana, lecz nigdzie go nie dostrzegła. Gwen wiedziała, że teraz to tylko kwestia minut. Wyciągnęła fiolkę i przyjrzała się jej raz jeszcze, mocując się ze sobą. Nagle podjęła decyzję. Argon miał rację: była silniejsza niż to. Nigdy nie podda się tchórzostwu. Nigdy. Gwen zamachnęła się i cisnęła fiolką, która roztrzaskała się na ścianie. Płyn przywarł do muru z sykiem, po czym spłynął po nim powoli jak smoła.

- Steffen! – zawołała Gwendolyn, spiesząc ku drzwiom. Po chwili do komnaty wpadł Steffen, patrząc na nią z paniką w oczach. - Te tajemne przejścia, o których mi mówiłeś. Wiesz, gdzie są? - Tak, moja pani – powiedział w pośpiechu. – Srog przekazał mi instrukcje. Rozkazał mi zostać u twego boku i wskazać ci drogę, jeśli będziesz chciała z nich skorzystać. - Pokaż mi drogę – powiedziała. W jego oczach zapłonęło radosne podniecenie. - Lecz, pani, dokąd się udasz? - Przemierzę Krąg, na południe, do Wieży Schronienia. - Pani, będę ci towarzyszył. Tej podróży nie powinnaś odbywać w pojedynkę. Potrząsnęła głową niespokojnie, słysząc kroki żołnierzy za bramami. - Prawdziwy z ciebie przyjaciel – rzekła. – Lecz to ryzykowna podróż i nie pozwolę, byś narażał się na niebezpieczeństwo. Pokręcił głową, niewzruszony. - Nie wskażę ci drogi, jeśli nie zgodzisz się, bym ci towarzyszył. Mój honor mi na to nie pozwala. Gwendolyn słyszała odległe kroki zbliżających się mężczyzn i wiedziała, że nie ma wyboru. Jak zawsze, była wdzięczna Steffenowi za jego lojalność. - Dobrze – rzekła. – Chodźmy. Steffen odwrócił się i wybiegł z komnaty. Gwen podążyła za nim. Mijali korytarz za korytarzem, klucząc, aż dotarli do drzwi na końcu jednego z nich, skrytych w kamieniu. Steffen otworzył je, a Gwen uklęknęła obok niego i zajrzała do środka. Był to mroczny tunel, zimny i zatęchły, w środku którego roiło się od owadów. Gwen przebiegł dreszcz po ciele, gdy poczuła zimny powiew powietrza. Wymienili zaniepokojone spojrzenia i Gwen przełknęła ślinę. Nie miała jednak wyjścia. Albo to, albo śmierć. Gdy odgłosy kroków żołnierzy stały się jeszcze głośniejsze, Gwen i Steffen pospieszyli do środka i rozpoczęli długą, trudną drogę ku wolności.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Thor otworzył oczy i poczuł ukojenie i spokój, jakich nie zaznał od dawna. Czuł się wypoczęty, odzyskał siły. Leżał na plecach na miękkiej, bujnej trawie, a chłodny wiatr muskał jego twarz. Usiadł i rozejrzał się wokół, zastanawiając się, czy to tylko sen. Wczesnoranne światło opromieniało pustynię i oazę, w której leżał Thor. Powoli wszystko sobie przypomniał. Swój sen, matkę, Argona, przebudzenie i tego mężczyznę, zamieszkującego pustynię, który ich tam doprowadził. Na przemian tracił i odzyskiwał wtedy przytomność i teraz natychmiast rozejrzał się wokół, upewniając się, że pozostali też tam są. Z ulgą spostrzegł, że są niedaleko. Leżeli wygodnie na trawie nad brzegiem jeziora. Spali, zadowoleni, i wyglądali znacznie lepiej. Thor dawno nie widział ich w tak dobrym stanie. Wokół nich rosły drzewa palmowe, uginające się pod ciężarem owoców, kołyszące się lekko w chłodnych podmuchach porannego wiatru. Thor zdał sobie sprawę, że zamieszkujący pustynię ich ocalili. Odwrócił się i rozejrzał, szukając ich wzrokiem, by im podziękować. Dostrzegł ich siedzących nad wodą, wyciągających przed siebie dłonie. Mieli zamknięte oczy i nucili, pogrążeni w jakimś rytuale. Ich sylwetki odbijały się w nieruchomej tafli wody. Był to piękny widok. Wiatr porywał miękki dźwięk ich pieśni i niósł go w powietrzu, potęgując nierealność tego miejsca. Poza oazą w każdą stronę rozciągała się pustynia. Żółta, spieczona pustynia, ciągnąca się bez końca, nieustępliwie, po kres horyzontu. Godzina była zbyt wczesna, by żar zniekształcał pustynię, marszcząc jej powierzchnię, lecz Thor wiedział, że już niedługo to się zmieni. - Przebudziłeś się – dobiegł go głos. Thor odwrócił się i ujrzał jednego z zamieszkujących pustynię, tego, który go uratował. Stał nad nim i przyglądał się mu. Jego spojrzenie było przyjazne i pełne współczucia. - Spałeś długo i niespokojnie. Thor łamał sobie głowę, próbując sobie przypomnieć. Rozejrzał się dokoła i zobaczył, że jego bracia się budzą. - Jestem waszym dłużnikiem – powiedział Thor. – Wszyscy jesteśmy. Ocaliliście nam życie. Mężczyzna pokręcił głową. - Nie jesteście nam nic winni – rzekł. – Lecz my wam. Thor patrzył na niego, zdezorientowany. - Widzisz – rzekł mężczyzna. – Mówią o tobie nasze legendy. O tym dniu. Dniu, w którym będziesz tędy przechodził. Od wielu pokoleń czekaliśmy na ciebie, na tę chwilę,

by pomóc ci w twej podróży. Ta wyprawa jest ważna nie tylko dla ciebie – ona uczyni nas wszystkich wolnymi, nawet tutaj, w Imperium. - Czekaliście na mnie? – spytał Thor, zbity z pantałyku. – Nie rozumiem. Musieliście mnie z kimś pomylić. Lecz oni pokręcili głowami. Pozostali zebrali się dokoła niego. Thor poczuł, że Krohn łasi się do jego nogi. Pochylił się i przesunął dłonią po jego sierści. - Gdzie jesteśmy? – spytał O’Connor. - Jesteście głęboko na Wielkiej Pustyni – odparł mężczyzna. Jego ludzie w końcu wstali i dołączyli do nich. – W samym jej środku. Żaden człowiek nigdy wcześniej nie dotarł tak daleko. Ci z nas, którzy tu mieszkają, znają tę oazę. Pustynia jest nieprzejednanym miejscem. Macie szczęście, że żyjecie. - Ostrzegałam ich – rzekła Indra, kręcąc głową. - Wyruszyliśmy na wyprawę – odrzekł Reece. - Szukamy skradzionego Miecza – wtrącił O’Connor. - Powiedziano nam, że zabierają go do Jeziora Głębin – dodał Elden. Zamieszkujący pustynię odwrócili się i spojrzeli po sobie oczyma otwartymi szeroko ze zdumienia. - Dokładnie tak, jak głosi przepowiednia – powiedział ich przywódca, odwracając się i patrząc na Thora. - Doprowadzicie nas tam? – spytał Thor. - Oczywiście – odparł przywódca. – Musimy. To nasz obowiązek. Trzymajcie się blisko nas. I weźcie tyle owoców, ile zdołacie unieść – powiedział. Zakryli głowy kapturami, podnieśli swe laski i ruszyli w drogę. – Będzie to wasze jedyne źródło życia. Thor i pozostali odwrócili się i spojrzeli uważnie na duże, żółte owoce zwieszające się z kołyszących się drzew palmowych. Każdy z nich zebrał tyle, ile był w stanie unieść, po czym wszyscy odwrócili się i pospieszyli za zamieszkującymi pustynię, którzy poruszali się zdumiewająco szybko i zniknęli już w porannej mgle. Szli ramię przy ramieniu i Thor przyspieszył, by dotrzymać im kroku. Z ciekawości uniósł jeden z żółtych owoców i wgryzł się w niego. Gdy to zrobił, ten eksplodował wodą, która trysnęła mu na twarz, podbródek, gardło i rozlała się na pustynnej ziemi. Próbował zatrzymać jak najwięcej wody w dłoni, zły na siebie, że ją zmarnował. - Musisz być ostrożniejszy – rzekła Indra. – Owoce wodne są delikatne. Składają się z wody i cienkiej skórki. A to, co jest w środku, to nie zwyczajna woda – to specjalna woda, która dodaje sił. Więcej sił niż jedzenie. Thor wypił wodę, która miała słodki smak i natychmiast dodała mu sił. Smakowała też nieco cierpko. Spojrzał na owoc z całkiem nowym szacunkiem. - Musisz wgryzać się w nie powoli, ostrożnie – dodała Indra. – Jeden już zmarnowałeś.

Thor pochylił się i przyłożył resztę owocu Krohnowi do pyska, pozwalając mu z niego pić. Spijał łapczywie i z chęcią wypiłby więcej. Thor i reszta trzymali się blisko zamieszkujących pustynię, którzy kluczyli po jakiejś sobie tylko znanej ścieżce, której Thor nie potrafił dostrzec. Gdy wędrowali, słońce przemierzało niebo i paliło coraz mocniej. Thor czuł, że oddychanie sprawia mu trudność. Nie pomagał także uderzający w nich od czasu do czasu tuman pyłu; Thor unosił ręce do oczu, próbując powstrzymać piasek przed dostaniem się pod powieki. Zamieszkujący pustynię tylko naciągali niżej swe kaptury, uodpornieni na te niewygody. Gdy Thora zaczęło męczyć pragnienie, wgryzł się w kolejny owoc wodny, tym razem powoli. Był niesamowicie wdzięczny za ten płyn, którym podzielił się z Krohnem. Dokoła niego jego bracia postąpili podobnie. W przeciwieństwie do ich pierwszej wędrówki po pustyni, teraz owoc dodawał mu sił, by iść naprzód. Z początku, gdy je zebrał, przeszkadzało mu dodatkowe obciążenie – lecz teraz był niezwykle zadowolony, że miał je ze sobą. W zasadzie zaczynał się bać, czując, jak lekki staje się jego ekwipunek, gdy zjadał kolejne owoce. - Patrzcie, więcej owoców! – krzyknął O’Connor. Odwrócili się i ujrzeli stojące samotnie z boku palmowe drzewo, kołyszące się pośrodku pustyni, zapełnione zwieszającymi się nisko czerwonymi owocami. O’Connor ruszył w jego kierunku, gdy nagle jeden z zamieszkujących pustynię chwycił go gwałtownie za koszulę i odciągnął szarpnięciem w tył. Thor i reszta wymienili zdziwione spojrzenia, nie rozumiejąc. - Puść mnie! – wykrzyknął O’Connor. Lecz wtedy nagle ziemia rozstąpiła się pod drzewem, rozwierając się w ogromnym i rozszerzającym się leju, pochłaniając drzewo i wszystko wokół niego. O’Connor stał bez ruchu i wpatrywał się w lej; gdyby zrobił krok dalej, już by nie żył. - Pustynia usiana jest takimi pokusami – rzekł zamieszkujący pustynię do O’Connora. – Jak powiedziałem, trzymajcie się naszej ścieżki. Ruszyli dalej. O’Connor był wstrząśnięty. Wszyscy nabrali dla tego miejsca zupełnie nowego szacunku i podążali za zamieszkującymi pustynię, trzymając się wytyczonej przez nich ścieżki. Szli i szli w milczeniu, coraz dalej w pustynię, aż ich nogi i stopy zaczęły słabnąć. Coraz bardziej przypominało to pielgrzymkę. Godziny mijały, a Thor potrzebował odmiany od monotonii; przyspieszył kroku i zrównał się z przywódcą zamieszkujących pustynię. - Dlaczego zamieszkujecie to miejsce? – spytał Thor. - Podobnie jak wy, my także chcemy być wolni. Wolni od dalekiego zasięgu Andronicusa. Nasza wolność jest nam droższa niż miejsce, w którym mieszkamy. Zdawało się, że tę odpowiedź Thor słyszał w całym Imperium.

- Jeśli zdołacie pokonać Andronicusa, uwolnicie nie tylko siebie, lecz nas wszystkich – dodał. - Ale ta pustynia wydaje się tak wrogim i nieprzejednanym miejscem – rzekł Thor. Mężczyzna uśmiechnął się. - Imperium wypełnione jest wrogimi i nieprzejednanymi miejscami – odrzekł. – Jest również wypełnione miejscami o niewyobrażalnym pięknie, bogactwie, dobrobycie. Miastami leżącymi nad oceanem. Miastami ze złota. Obszarami zieleni, ziemiami uprawnymi rozległymi jak okiem sięgnąć. Wodospadami bez dna. Rzekami, w których roi się od ryb. To miejsca, które zawłaszczył sobie Andronicus. Pewnego dnia mogą znowu być nasze. Szli i szli, stopy Thora rwały z bólu, aż drugie słońce zawisło nisko nad horyzontem. Nie mieli już żadnych owoców wodnych i Thor nie wiedział, jak długo jeszcze wytrzyma. W chwili, gdy zamierzał się odezwać, przed nimi, w rozedrganych falach żaru zobaczył jakiś zarys. Zamrugał kilka razy, zastanawiając się, czy to kolejny miraż. Lecz gdy się zbliżyli, zdał sobie sprawę, że tak nie jest. - Jezioro Głębin – zawołała Indra. Serce Thora przepełniło się ulgą. - Tak – powiedział przywódca – Jezioro graniczy z pustynią. Tutaj kończy się jeden obszar i zaczyna drugi. Odzyskawszy nagle siły, szli dalej, aż piasek stopniowo zaczął ustępować trawie i dotarli na skraj pustyni. Trawa stawała się coraz gęstsza i bardziej zielona. Tam, w odległości jakichś stu jardów, obrośnięte trawą leżało Jezioro Głębin. Z jednej strony otaczał je wysoki las, a z drugiej pofałdowane zielone wzgórza. - Tutaj was zostawimy – powiedział przywódca zamieszkujących pustynię, zatrzymując się i odwracając do Thora. - Nie wiem, w jaki sposób kiedykolwiek wam się odwdzięczymy – rzekł Thor. - Odnajdźcie wasz Miecz – odrzekł. – Zwyciężcie Andronicusa. To wystarczająca zapłata. Nachylił się i objął Thora. Ten również go objął. - Pamiętajcie nas – rzekł mężczyzna. Z tymi słowy zamieszkujący pustynię odwrócili się i odeszli, okryli głowy kapturami i ruszyli z powrotem przez pustynię. Thor i pozostali patrzyli, jak się oddalają; nie odeszli daleko, gdy nagle rozpętała się piaskowa burza, pochłaniając ich i przysłaniając. Thor i reszta wymienili spojrzenia, w których malowało się zdumienie, po czym odwrócili się i spojrzeli na rozciągającą się przed nimi wodę. Jezioro Głębin. Było większe, niż Thor sobie wyobrażał. Zdawało się rozciągać przez wiele mil w każdym kierunku. Skrzyło się jasnym błękitem i Thor wyczuwał, że emanuje z niego silna energia. Nie wyglądało na zwyczajne jezioro. Thor rozejrzał się na wszystkie strony w poszukiwaniu jakiegokolwiek śladu Miecza lub złodziei. Był czujny, podobnie jak pozostali, którzy trzymali dłonie na

rękojeściach swych mieczy, gotując się na potyczkę. Jeśli wyprzedzili złodziei, mogli pojawić się tu w każdej chwili. Choć Thor wytężał wzrok, próbując dojrzeć coś przy linii brzegu, nie dostrzegał nic, żadnego śladu, że tu byli. Modlił się, by nie okazało się, że przybyli za późno. - Być może się spóźniliśmy – rzekł O’Connor. – Może już wrzucili Miecz i odeszli. - A może jeszcze nie nadeszli – powiedział Reece. - Jeśli byli tu i wrzucili Miecz, nie ma sposobu, by przeszukać wodę – powiedział Elden. - Jeśli Miecz tam jest – rzekła Indra. – Opadł do wnętrza ziemi. Waszą jedyną nadzieją jest to, że dotarliście tu przed nimi i możecie powstrzymać ich, nim go wrzucą. - Musimy się dowiedzieć, czy już tu byli – rzekł Thor. – Jeśli tu byli, musieli zostawić jakiś ślad. Musimy go znaleźć. Musimy mieć pewność co do tego, co się stało. Przejdźmy wzdłuż linii brzegu. Ruszyli jak jeden mąż, wędrując wzdłuż białych, piaszczystych brzegów jeziora w poszukiwaniu jakichś śladów, czegokolwiek, co zwróciłoby ich uwagę. Thor ściągnął buty i szedł boso po trawie, a później po piasku, zanurzając stopy w lodowatej wodzie; było to przyjemne, chłodzące uczucie. Zwłaszcza w cieniu wznoszących się wysoko drzew. Pozostali postąpili podobnie. Wędrowali kilka godzin i byli już niemal po drugiej stronie jeziora o błyszczących wodach, gdy Reece wykrzyknął: - Tutaj! Wszyscy odwrócili się ożywieni i podeszli do Reece’a, który wskazywał im ślady stóp na piasku; ślady sporej grupy ludzi. Stali nad nimi, przypatrując się im uważnie. - Nadeszli z lasu – rzekł Reece. - To oznacza, że byli tu przed nami – powiedział Elden. Serce Thora zamarło, gdy podniósł wzrok i zobaczył ścieżkę śladów w piasku. Nie wróżyło to nic dobrego. Podążyli za śladami po białym piasku wzdłuż brzegu jeziora. W pewnym miejscu ślady gwałtownie się urywały. Stali tak, drapiąc się po głowach i patrząc w dół, na piasek, a potem na wodę. - W tym miejscu woda jest ciemniejsza – rzekł Reece. - To musi być najgłębsza część jeziora – powiedział O’Connor. - Zgadza się – rzekła Indra występując naprzód i wpatrując się w wodę. – Jeśli mieliby gdzieś wrzucić Miecz, wrzuciliby go tutaj. Thor przełknął ślinę. Miała rację. Czy to możliwe, że Miecz przepadł na zawsze? - Ale czemu ich ślady się tutaj urywają? – spytał Thor. Patrzyli wszyscy na spokojne wody jeziora, zastanawiając się nad tym. Ciszę przerywało jedynie wycie wiatru. Thor miał złe przeczucie. - Czy zatem przeszliśmy taki szmat drogi – spytał O’Connor. – By odnaleźć Miecz, który przepadł na zawsze?

Wpatrywali się w wodę, lecz była nieprzenikniona. - Jeśli tam jest, nie ma sposobu, by go odzyskać – rzekł Elden. - I co teraz? – zapytał Reece. – Mamy wrócić do Kręgu i uznać porażkę? Indra odwróciła się od nich i ruszyła w stronę lasu. - Nie jestem tego taka pewna – rzekła po chwili. Odwrócili się i spojrzeli na nią; klęczała, przyglądając się gałęziom. - Widzicie te drzewa? – powiedziała. – Spójrzcie na gałęzie. Na kąt ich nachylenia. Wygląda to tak, jak gdyby ktoś cofnął się z tego miejsca z powrotem do lasu. Thor i reszta odwrócili się i pospieszyli do Indry, przechodząc od jeziora do strzelistych sosen. Wiedzieli, że mogą jej zawierzyć i podążyli za nią w las bez pytań. Gdy zagłębiali się w leśną gęstwinę, Thor również zaczął to dostrzegać; z początku słabo, lecz później coraz wyraźniej. Biegła przed nimi ledwie zauważalna ścieżka, szereg złamanych gałęzi. Wzór. Zaczynało to wyglądać na szlak. Indra miała rację. Szlak wił się w lesie i wychodził w końcu na powrót na piaszczyste brzegi w innej części jeziora. Od tej strony jezioro było przysłonięte, skryte w cieniu, i zwieszały się nad nim długie, ciężkie gałęzie sosnowe. Thor musiał wytężyć wzrok, by dostrzec, że coś leży na piasku, w cieniu. Gdy podeszli bliżej, Thor nagle zastygł w miejscu, podobnie jak pozostali, zszokowani widokiem tego, co znajdowało się przed nimi. Tam, na piasku nad brzegiem jeziora, ujrzeli ciała złodziei, którzy wykradli Miecz z Kręgu. Cała ich grupa leżała w piasku martwa. Krew sączyła się z ich ciał na piasek, wciąż mokra, barwiąc go na czerwono. Wśród nich leżało kilka dziesiątek żołnierzy Imperium, również martwych. Thor i pozostali stali w miejscu, zdezorientowani, próbując pojąć, co się stało. Najwyraźniej doszło do dużej potyczki. Lecz dlaczego? Jak? I co się stało z Mieczem? Nie było po nim ani śladu. Czy złodzieje wrzucili Miecz do wody, nim zginęli? Czy którzyś z żołnierzy Imperium przeżyli i uciekli z Mieczem, gdy walka dobiegła końca? - Zdaje się, że pozabijali się wzajemnie – rzekł Elden. Zaczęli iść powoli między ciałami, próbując zrozumieć, co się stało. - Nie – rzekła w końcu Indra, klękając i oglądając ślady na ich ciałach. – Zostali zaatakowani. Wszyscy. Przez coś innego. - Zaatakowani? – spytał Elden. – Przez co? Indra przesunęła dłonią po piersi jednego z żołnierzy, po czym spojrzała na Eldena. Jej spojrzenie nie wróżyło nic dobrego. - Smoki.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Godfrey otworzył powoli oczy. Głowa mu pękała. Nie pamiętał, by kiedykolwiek wcześniej czuł taki ból. Jego ciało było wymęczone, jak gdyby niósł na sobie ciężar świata. Każdy mięsień bolał go i pulsował. Leżał na ziemi, twarzą w trawie, i powoli sprawdzał, czy może poruszać kończynami. Czuł, jak gdyby jego mięśnie zaczynały pośmiertnie sztywnieć. Potrząsnął głową i próbował sobie przypomnieć. Gdzie się znajdował? Co się wydarzyło? Godfrey spojrzał w bok i ujrzał zwróconą ku niemu nieruchomą twarz trupa o otwartych szeroko oczach utkwionych jakby w nim. Otworzył raptownie oczy, odwrócił wzrok i zobaczył, że pole bitwy wokół niego usiane jest setkami trupów. Rozejrzał się i ujrzał to samo we wszystkich kierunkach. I wtedy sobie przypomniał. Bitwa z Andronicusem. Początkowe zwycięstwo i ostateczna porażka. Rzeź. Godfreya zaskoczyło to, że żyje. Rozpierała go również duma – naprawdę zebrał się na odwagę, by stanąć do walki ramię w ramię ze swoim bratem Kendrickiem i innymi. Nie był tak wprawny, jak oni, lecz – jak na ironię – może właśnie to go uratowało. Rzucił się niezręcznie w środek bitwy i z zażenowaniem odkrył, że nie posiadał również ich zręczności – podczas szarży poślizgnął się na krwi jakiegoś żołnierza i upadł, nim zdążył dobyć miecza. Pamiętał, że leżał twarzą do ziemi i próbował się podnieść, lecz tratowali go żołnierze i konie. Godfrey przypomniał sobie, że jeden z koni kopnął go wyjątkowo mocno w głowę i to wtedy musiał stracić przytomność. Od tej chwili wszystko okrywał mrok. Godfrey uniósł dłoń do skroni i wyczuł opuchliznę w miejscu, w którym kopnął go koń. Czuł się zażenowany przez to, że powalił go koń, a nie padł z uniesionym wysoko mieczem, gdy spadł na niego cios innego rycerza. Lecz przynajmniej, w przeciwieństwie do tych dokoła niego, ocaliło mu to życie. Był ranek po bitwie. Zimna mgła nadpłynęła z Kanionu. Godfrey zadrżał, zdając sobie sprawę z tego, że musiał tu być całą noc. Usiadł wśród morza martwych ciał. Był to przerażający widok w pierwszych porannych promieniach słońca. W oddali dostrzegł oddziały Andronicusa patrolujące teren. Rozległ się charakterystyczny świst miecza przecinającego powietrze i zatapiającego się w ciele; Godfrey wykręcił szyję i zobaczył żołnierza Imperium, oddalonego od niego o jakieś pięćdziesiąt jardów, który chodził od jednego ciała do drugiego, unosił miecz i zatapiał go w każdych zwłokach, by upewnić się, że wszyscy nie żyją. Był metodyczny, przechodził od jednego trupa do drugiego – i zbliżał się w kierunku Godfreya.

Godfrey przełknął ślinę, otwierając szerzej oczy i zdając sobie sprawę, że raz wymknął się śmierci – lecz drugi raz już mu się nie poszczęści. Musiał myśleć szybko, albo naprawdę będzie martwy. Czego Godfreyowi brakowało na polu bitwy, nadrabiał swym umysłem. Nie był tak wyszkolony, jak jego bracia, lecz wyróżniał się wyjątkową umiejętnością przeżycia. Gdy dorastał, zawsze wychodził cało z każdej sytuacji, a teraz, bardziej niż kiedykolwiek nadszedł czas, by wykorzystać te zdolności. Godfrey szybko omiótł spojrzeniem ciała dokoła niego i dostrzegł martwego żołnierza podobnej do niego postury. Obejrzał się przez ramię i upewniwszy się, że patrolujący żołnierz nie patrzy na niego, podczołgał się do ciała. Szybko pozbawił trupa zbroi, poruszając się tak niezauważalnie, jak tylko mógł, modląc się, by go nie spostrzeżono. Godfrey zdjął swoją zbroję. Jego ciało, wystawione na zimowe powietrze, zadrżało. Przywdział zbroję wroga, od stóp do głów, wziął nawet pas, przy którym znajdowały się krótki miecz i sztylet; po czym wyciągnął rękę i chwycił jego tarczę. Wziął także hełm, którego półokrągły kształt szczęśliwie zakrywał pół jego twarzy. Zrobił to tak szybko, jak tylko mógł, co kilka sekund oglądając się przez ramię, by sprawdzić, czy żołnierz Imperium się zbliża. Na szczęście, idąc w jego kierunku, żołnierz nie patrzył na niego. Godfrey szybko odwrócił się i położył na plecach, trzymając nad sobą tarczę żołnierza Imperium tak, by herb – lew z ptakiem w paszczy – był dobrze widoczny. Zamknął oczy, udając, że śpi. I modlił się. Patrolujący żołnierz podszedł do niego i zatrzymał się. Godfrey z zamkniętymi oczyma modlił się, by nie przejrzał jego podstępu. Wiedział, że w następnej sekundzie rozstrzygnie się, czy będzie żył, czy nie. Jeśli usłyszy dźwięk stali przecinającej powietrze, będzie wiedział, że zginie, że jego podstęp został odkryty. Lecz jeśli poczuje, że żołnierz trąca go w jakiś inny sposób, będzie wiedział, że się udało. Godfrey czekał przez, jak mu się zdawało, wieczność, a żołnierz stał nad nim i wahał się. W końcu poczuł czubek buta trącający go w ramię. W duchu Godfrey odetchnął z ulgą; na zewnątrz udawał, że się budzi. Otworzył oczy, mrugając powoli i udając zdezorientowanego. - Żyjesz – rzekł żołnierz Imperium. – To dobrze. Jesteś ranny? Możesz chodzić? Godfrey usiadł powoli i nietrudno było mu udawać ból, bo jego ból był prawdziwy; uniósł rękę i dotknął opuchlizny na twarzy. Pozwolił, by żołnierz Imperium szarpnięciem pomógł stanąć mu na nogi. Jego nogi były odrętwiałe, podobnie jak reszta ciała, lecz mógł chodzić. - Wybacz, panie, nie dostrzegłem twych pasków – rzekł żołnierz z trwogą, stając nagle na baczność. Godfrey spojrzał na niego zaskoczony, nie rozumiejąc. W końcu do niego dotarło: zbroja, którą ukradł. Żołnierz, którego ogołocił, musiał być oficerem.

Godfrey natychmiast wszedł w rolę, obawiając się, że w przeciwnym razie odkryją, kim jest. - Tym razem nie wyciągnę konsekwencji – powiedział. – Lecz następnym razem zwracaj się do przełożonego jak należy. Rozumiesz? – rzekł Godfrey, zbierając się na tak ostry i władczy ton, jak tylko potrafił. - Tak jest! – odparł żołnierz. Godfrey stał bez ruchu, patrząc na niego. Musiał myśleć szybko. Wiedział, że musi nadal dobrze grać tę rolę; jeden fałszywy ruch i odkryją, kim jest. - Sprowadzić sanitariuszkę, panie? – spytał żołnierz. - Nie. Nie potrzebuję sanitariuszki. Jestem oficerem, o ile jeszcze pamiętasz. My odnosimy niewielkie rany. - Tak jest – rzekł żołnierz. Godfrey wytężał umysł jak nigdy. Nie mógł tak po prostu odejść. To byłoby zbyt ryzykowne. Co, jeśli zrobi coś, co ujawni, kim jest? - Tu jesteś – dobiegł go głos. Godfrey odwrócił się i zobaczył, że w jego kierunku zbliża się kilku oficerów Imperium. Miał nisko nasunięty hełm i opuszczoną zasłonę i najwyraźniej go nie rozpoznali. - Zebranie oficerów – dobiegł go głos. Grupa oficerów Imperium podeszła i jeden z nich położył dłoń na jego plecach i poprowadził go z resztą. Godfrey szedł z grupą oficerów, przemierzając pole zapełnione zwłokami, w kierunku zewnętrznych bram Silesii, w kierunku obozu Andronicusa. Bał się spojrzeć za siebie, by sprawdzić, czy żołnierz patrzy za nim podejrzliwie, zastanawiając się, czy nie popełnił błędu. Zamiast tego przyspieszył kroku i szedł z tymi mężczyznami, zadziwiony tak niespodziewanym obrotem spraw. Zastanawiał się, jak długo uda mu się ich zwodzić. W głębi duszy miał ochotę odwrócić się i uciec – lecz wiedział, że gdyby tak zrobił, nie przeżyłby. Dokąd zresztą miałby uciec? Całe miasto zostało zajęte. Zdawało się, że nie ma ani jednego bezpiecznego miejsca. Minąwszy w końcu zewnętrzną bramę, wyszli z Silesii, a wtedy oczom Godfreya ukazała się ogromna milionowa armia Andronicusa, obozująca w rozstawionych namiotach. Godfrey przełknął ślinę, oniemiały z wrażenia. Prowadzili go coraz głębiej i głębiej w szeregi wroga. Mieszał się z innymi, a gdy znalazł się w sercu obozu Andronicusa, zdawało się, że nikt nie rzuca w jego kierunku podejrzliwych spojrzeń. Przeżył. Przechytrzył ich wszystkich. Nie odkryli, że to podstęp. Lecz jak długo uda mu się ich zwodzić?

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Erec pędził na swym rumaku z Brandtem i ludźmi księcia u boku, wyjechawszy przez bramy Savarii. Brona opadła za nimi i miasta broniło teraz niewielu żołnierzy pozostawionych na warcie. Gnali drogą prowadzącą na wschód. Były ich setki i jadąc, wzniecali tumany kurzu i okropny hałas. Zmierzali w kierunku Wschodniego Jaru. Jechali jak jeden mąż w promieniach świtu, nieustraszeni, skupieni na celu, jak gdyby od tego zależało ich życie. Wszyscy wiedzieli, o co toczy się gra i byli gotowi rzucić się w nieznane: spróbować, ledwie w kilkuset mężczyzn, obronić swe rodzinne ziemie przed milionową armią Andronicusa. Erec wiedział, że najpewniej zmierzają na spotkanie ze śmiercią. Lecz narodzili się i wychowywani byli właśnie po to; by każdego dnia ryzykować życie, chronić i bronić tych, którzy zostali za nimi. Erec uważał to za przywilej. Dla tego on – dla tego oni wszyscy – żyli: męstwo. Ereca radowała myśl, że jadą, by spotkać się z wrogiem twarzą w twarz, a nie czekają ogarnięci trwogą za bramami, aż zaatakuje. Nie wiedział, czy przeżyją, czy zginą i w pewien sposób nie miało to dla niego znaczenia. Liczyło się to, że mieli szansę stanąć naprzeciw wroga z honorem, odwagą i zetrzeć się z nim w blasku chwały. Erec czuł się spokojny na myśl, że tym razem Alistair jest bezpieczna w Savarii, za bramami miasta księcia, w zamku, setki mil za linią walki. Mógł rzucić się w bitwę ze spokojną głową, wiedząc, że nie będzie musiał martwić się o nią. Jechali i jechali. Ciszę przerywał jedynie chrzęst końskich kopyt na podłożu. Wszechobecne tumany kurzu wpadały Erecowi w twarz, włosy, nos. Pierwsze słońce stanęło wysoko na niebie. Erec zatracił się, jak często mu się zdarzało, w ogromnej kakofonii setek końskich kopyt, ostróg rozbrzmiewających w jego uszach, mieczy zgrzytających w pochwach. Był to dźwięk, do którego przywykł od najmłodszych lat. Czuł się jak w domu. Gdy słońca kontynuowały swą wędrówkę po niebie, a nogi Ereca zaczynały rwać z bólu, droga podniosła się i dotarli na szczyt Wschodniego Wzgórza; zatrzymali się tam. Z tego strategicznego punktu obserwacyjnego mogli spojrzeć na rozciągający się w dole krajobraz wschodnich ziem. Gdy wszyscy się zatrzymali, Erec wskazał coś palcem księciu i Brandtowi, którzy siedzieli na swych wierzchowcach obok niego. - Tam! – rzekł Erec. Przed nimi znajdował się ogromny łańcuch gór, ciągnący się hen, daleko na północ i na południe. Tworzył naturalną granicę, oddzielając terytoria wschodnie od zachodnich. Istniała tylko jedna droga, którą można było tę granicę przekroczyć: wąski jar, przepaść szeroka na tyle, by pomieścić sześciu chłopa obok siebie i głęboka może na sto jardów, wewnątrz łańcucha gór. Tylko w ten sposób nadciągający ze wschodu mogli dotrzeć do Savarii, nie wspinając się po stromych górach. Było to przejście dla podróżujących. I

idealne miejsce na zasadzkę dla żołnierzy. Był to najszybszy i najbardziej bezpośredni sposób na przejście dla posuwającej się armii – o ile nie bała się niczego. Ostrożna armia, mająca zetrzeć się z silnym wrogiem, nie podjęłaby takiej próby; lecz ogromna armia, która nie miała się czego obawiać, mogłaby się na to porwać. Było to idealne miejsce na zasadzkę. Nie widzieli nic za łańcuchem górskim i nie mieli pojęcia, jak daleko znajduje się armia Andronicusa – ani nawet, czy zmierza tą drogą. Erec ożywił się; dotarł tam szybciej niż Andronicus. Teraz mieli szansę. - NAPRZÓD! – krzyknął Erec. Jak jeden mąż armia księcia krzyknęła i popędziła kopniakiem swe konie. Wszyscy ruszyli galopem w dół, zalewając zbocze. Wkrótce dotarli do jaru. - Co teraz? – spytał książę Ereca, oddychając ciężko. Wszyscy siedzieli na swych rumakach. - Musimy podzielić naszych ludzi – odpowiedział Erec. – Połowa po jednej stronie, połowa po drugiej. I te dwie części podzielimy znowu – połowa zajmie pozycje na szczycie góry, a połowa u jej podnóża. Zajmujący górne pozycje mogą wywołać lawinę na nasz znak. A gdy walka nabierze tempa, dołączą do nas na dole. Książę skinął głową, przystając na tę propozycję. - Musimy też ustawić łuczników wzdłuż drogi – dodał. – Co dwadzieścia stóp, na każdym występie, tak, by pokryć wszystkie kąty. Erec skinął głową. - A poniżej pikinierów i halabardników – wtrącił Brandt. – By stworzyć ścianę krwi. Książę wykrzyknął rozkazy i jego ludzie rozpierzchli się, wznosząc okrzyk, galopem zajmując pozycje na górze i dole, wzdłuż brzegów jaru i na dole, u jego podnóża. Erec zsiadł z konia i skorzystał z okazji, by przed burzą wejść do pustego jaru. Brandt i książę przyłączyli się do niego. Erec szedł powoli, patrząc w górę na jego ściany, przesuwając dłonią po kamieniu, przyglądając mu się badawczo. Było tu ciemniej, a jego kroki odbijały się echem. Wyciągnął szyję, spojrzał setki stóp w górę i zobaczył pierwszych mężczyzn zajmujących pozycje. Spadek był stromy i nawet najmniejszy kamień zrzucony z takiej wysokości mógł zadać śmiertelny cios. Przed Erekiem biegł długi, wąski tunel utworzony przez jar. W oddali, z drugiej strony – może ze sto jardów dalej – przebijało słońce. Teraz wszystko było jeszcze niepokojąco ciche; Erec nie widział ani śladu ludzi Andronicusa. Zastanawiał się, jak to możliwe, że to miejsce jest tak spokojne, gdy wkrótce przeleje się tu tyle krwi. Najwyraźniej stojący obok Brandt i książę myśleli o tym samym. - Może nie będą tędy jechać – rzekł Brandt. Jego głos poniósł się echem w ciszy. - Może obiorą inną drogę – dodał książę. Lecz Erec stał z rękoma opartymi na biodrach i czuł w powietrzu zbliżającą się bitwę, zapach, który znał od dzieciństwa. Włoski na jego rękach uniosły się nieznacznie,

jak zawsze przed potyczką. Od zawsze miał szósty zmysł, dzięki któremu potrafił wyczuć bitwę. Pokręcił powoli głową. - Nie – rzekł. – Jeśli czegokolwiek możemy być pewni, to tego, że wojna zbliża się w naszą stronę.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Romulus stał na wysokim wzniesieniu na północ od Jeziora Głębin, wpatrując się w horyzont, miotany gniewem. Romulus – dowódca sił Imperium pod nieobecność Andronicusa, generał numer dwa, niższy rangą jedynie od samego Andronicusa – słynął z tego, że nie miał cierpliwości do głupców. Był tylko odrobinę niższy od Andronicusa, lecz niemal dwukrotnie szerszy, o topornej twarzy, szerokiej szczęce i ramionach tak potężnych, że jego kark niemal nie był widoczny. Miał szerokie, brutalne usta, płonące czarne oczy, ogromne uszy i rogi mniejsze niż Andronicus. Nie nosił naszyjnika ze skurczonymi głowami, jak Andronicus. Nie musiał. Gdy mierzył się ze swymi przeciwnikami, gołymi rękoma skręcał im karki i znany był z tego, że trzymał zwłoki w powietrzu i wpatrywał się w oczy wroga wystarczająco długo, by wyryć sobie w pamięci jego twarz. Kolekcjonował w ten sposób twarze wrogów i nie zapominał ani jednej. Przechowywał w głowie rozległy katalog twarzy wszystkich ludzi, których zabił i czasami, w środku nocy, leżał godzinami nie śpiąc i wspominał rysy ich twarzy. Uśmiechał się przy tym szeroko. Robiło mu się od tego cieplej na sercu i czasami łatwiej było mu zasnąć. Lecz Romulus nie należał do ludzi, którzy dużo spali. Sensem jego życia były walki, zastawianie zasadzek na swych wrogów w środku nocy, na ich własnych ziemiach, i słynął – zasłużenie – z tego, że był co najmniej tak zaciekły, jak Andronicus. Większość ludzi wiedziała, że jest jeszcze bardziej brutalny niż on. I to właśnie drażniło Romulusa: był lepszy niż Andronicus, wiedział o tym w głębi duszy. Jego ludzie również. W Imperium odpowiadał jedynie przed nim. I gdyby nie on, byłby przywódcą Imperium. Romulus nie cierpiał stać w czyimś cieniu. Znosił to wyłącznie dlatego, iż czekał, aż nadejdzie właściwy czas na przeprowadzenie zamachu. Andronicus zachowywał się zbyt paranoicznie i miał zbyt wielu szpiegów, za bardzo się pilnował, by uchronić się przed swymi własnymi ludźmi. Lecz teraz, gdy Andronicus opuścił Imperium, by najechać Krąg, Romulus wywęszył swą szansę. Przynajmniej teraz to on de facto był władcą Imperium na ich ziemiach; teraz wszystkie siły zbrojne słuchały się jego, podczas gdy Andronicus prowadził tę swoją śmieszną wojnę, podążając za obsesją, by zapanować na Kręgiem. Był to głupi błąd i Romulus zdecydował, że każe mu słono za niego zapłacić. Romulus uśmiechnął się szeroko: przygotowywał swój zamach, a gdy Andronicus wróci, dopadnie go. Najpierw każe mu ulęknąć przed sobą i uznać jego wyższość. Przyznać przed całym Imperium, że z nich dwóch to Romulus jest bardziej zaciekły. Tymczasem Romulusa gnębiły jednak bardziej naglące sprawy. Głupi Miecz, starożytny Miecz Przeznaczenia, który od wieków był solą w oku Imperium, znalazł się tak blisko jego zasięgu. Wysłał oddział ludzi, by zabili złodziei z Kręgu, nim zdołają wrzucić Miecz w otchłanie jeziora. Lecz wszystko potoczyło się zupełnie nie po jego

myśli. Jego ludzie dotarli tam na czas, lecz wpadli w zasadzkę smoków. Romulus nie mógł nic zrobić, stał jedynie w oddali i przyglądał się, jak ohydne bestie oddalają się, uderzając skrzydłami, ku horyzontowi z jego skarbem, Mieczem, połyskującym w szponach. Romulus stał nie ruszając się, wściekły, wciąż zastygły w miejscu i patrzył, jak smoki oddalają się coraz bardziej na północ. Ich zwycięskie piski przecinały powietrze. Setki mężczyzn stały za nim z zapartym tchem. Wiedzieli, że nie powinni się odzywać, póki się nie poruszy. Patrząc, jak ostatni ze stada znika na horyzoncie, Romulus wziął głęboki oddech. Podążenie za nimi oznaczałoby długą i niełatwą wędrówkę w głąb Krainy Smoków, a przy starciu z nimi straciłby wielu ludzi. Może nawet wszystkich. Minęły stulecia, nim Imperium odważyło się stawić czoła smokom. Nie miał jednak wyboru. Potrzebował Miecza, by uzasadnić swe prawo do tronu, by całe Imperium zobaczyło, że on, Romulus, jest jedynym, wielkim przywódcą; potrzebował tego, by odsunąć Andronicusa od władzy. Z Mieczem w dłoni mógł udowodnić, że to on, nie Andronicus, jest wybranym; bez tego, obawiał się, jego ludzie go nie poprą. Miał tylko jedną szansę, by odsunąć od władzy Andronicusa i nie mógł ryzykować. - NAPRZÓD! – krzyknął Romulus. Jego ludzie od razu zgodnie ruszyli, bez pytań, w długą wędrówkę na północ, ku Krainie Smoków. Rozległy się okrzyki, symfonia zbroi i oręża. Postukując, zjechali jak jeden mąż w dół zbocza. Jadąc, Romulus wpatrywał się w horyzont, patrząc jak na niebie znika ostatni ślad smoków. Odnajdzie ten Miecz. Albo wszyscy jego ludzie zginą, próbując.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Thor stał przy połyskujących wodach Jeziora Głębin i, podobnie jak reszta, przypatrywał się trupom. Popadł w zadumę. Smoki. Wszyscy ci mężczyźni zabici przez smoki. Miecz skradziony, przeniesiony daleko. Z jednej strony ulżyło mu, że nie przepadł w jeziorze; odczuwał jednak jeszcze większy strach wiedząc, gdzie znajduje się teraz. Przepadł, tyle że w inny sposób. Smoki były nieposkromioną siłą i żyły tak daleko stąd. Jakim cudem mogłoby im się udać odebrać im Miecz? Czy ich misja kończyła się klęską? Gdzieś w głębi duszy czuł, że tak właśnie jest. Jednocześnie wiedział, że nie mają wyboru. Wyruszyli na wyprawę i poprzysięgli ją ukończyć. Nie mogli się wycofać, ich honor im na to nie pozwalał. Będą musieli zrobić, co trzeba, by odnaleźć Miecz i wrócić z nim do domu. - I co teraz? – Reece zadał w końcu pytanie, nad którym głowili się wszyscy. Pozostali nie odzywali się. Thor odwrócił się do swego starego przyjaciela. - Nie mamy wyjścia – odparł Thor. – Podążamy za Mieczem. - Do Krainy Smoków? – spytał O’Connor nerwowo. Thor pokiwał głową z powagą. - Postradałeś rozum – rzekła Indra. Wszyscy odwrócili się w jej stronę. - Przekroczenie tej pustyni było szaleństwem. Lecz to – to, co proponujesz – to pewna śmierci. Może lepiej od razu rzućmy się w przepaść i miejmy to z głowy? Kraina Smoków to kraina popiołu i ognia. Kraina śmierci. Nigdy nie zdołacie tam dotrzeć. A jeśli wam się uda, co zrobicie? Staniecie do walki z całym siedliskiem smoków? Wystarczy jeden, by spalić was na popiół w okamgnieniu. Naprawdę sądzicie, że możecie po prostu tam wkroczyć i odebrać im ich najcenniejszy skarb? Smoki są zachłanne, jeśli chodzi o skarby i nie rozstaną się z nimi, chyba że zginą. Thor westchnął. - Może rzeczywiście masz rację – przyznał. – Nie przeczę. Lecz to nie ma znaczenia. Wyruszyliśmy na wyprawę. Złożyliśmy przysięgę i musimy ją ukończyć, dokądkolwiek nas ona doprowadzi. Nie chodzi o życie czy śmierć. Chodzi o męstwo. Indra potrząsała głową raz za razem. - Nie zniosę więcej waszego szaleństwa. Podążałam z wami, gdy kierowaliście się waszą głupią mapą; przebyłam z wami nawet pustynię. Lecz to koniec. Cenię sobie moje życie. Przykro mi. Nie wyprawię się na pewną śmierć. Thor skinął głową. - Rozumiem – rzekł. – Nie zatrzymujemy cię. Elden spojrzał na Indrę. Thor dostrzegł, że po jego twarzy przebiegł cień smutku. - Opuszczasz nas zatem? – zapytał. – To koniec?

Skinęła głową i Thor dostrzegł w jej oczach ten sam smutek. - Nie musicie tego robić – rzekła. – Nie musicie się zabijać. - Musimy to zrobić – odrzekł Elden. – Według takich zasad żyjemy. Długo mu się przypatrywała i w końcu powiedziała: - Rozumiem. Indra zrobiła krok naprzód, wyciągnęła rękę i dotknęła policzka Eldena, po czym zaskoczyła wszystkich, przysuwając się i składając na jego ustach pocałunek. Pozwoliła swej dłoni spoczywać jeszcze przez chwilę na jego policzku, po czym powoli odsunęła się, odwróciła i odeszła. Po kilku minutach zniknęła w leśnym gąszczu, ginąc im z oczu. Nie obejrzała się ani razu. Elden sprawiał wrażenie zdruzgotanego i speszonego, aż poczerwieniał na twarzy. Thor i pozostali odwrócili wzrok, dając mu odrobinę prywatności. Każdy z nich stracił coś podczas tej podróży. Rozumieli go. Każdy z nich stał zatopiony w swych myślach. Rozumieli, jak poważny jest ostatni krok tej podróży. Kraina Smoków, pomyślał Thor. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek tam dotrą. I czy wyjdą stamtąd żywi. * Thor, Reece, O’Connor, Elden i Conven – teraz już tylko w piątkę – szli dalej, a Krohn maszerował przy nich. Po śmierci Convala i odejściu Indry odczuwali ich nieobecność i Thor nie potrafił się pozbyć wrażenia, że ich grupa cały czas się kurczy. Od kiedy opuścili brzegi Jeziora Głębin w piątkę, już bez Indry, Thor odczuwał złowieszczy ucisk w dołku; nie spotkał nigdy bardziej nieustraszonej dziewczyny, a nawet ona bała się ruszać w tę stronę. Nie mogło to wróżyć nic dobrego. Za wskazówkami Indry ruszyli na północ, podążając nierównym szlakiem przez pofałdowane wzgórza; szli już wiele godzin, posuwając się coraz dalej na północ. Wzgórza opadały i unosiły się, a droga prowadziła przez coraz wyższe szczyty, które okazywały się być ledwie wzniesieniami, prowadzącymi jeszcze wyżej. Za każdym razem, gdy docierali na jedno z nich, Thor był przekonany, że to ostatni szczyt; lecz na horyzoncie wciąż wyłaniał się kolejny. Szli tak, po wznoszącym się i opadającym terenie, przez wiele godzin. Wszyscy dyszeli ciężko, wykończeni. Thor nie był nawet pewien, czy podążają właściwą drogą. Opierali się jedynie na pojawiającej się od czasu do czasu padlinie leżącej przy drodze. Tu i tam natrafiali na szkielet – ludzki czy zwierzęcy, tego Thor nie wiedział – i z każdym z nich czuł coraz silniejszy ucisk w dołku. Im dalej się posuwali, tym więcej szkieletów leżało przy drodze, a złe przeczucia Thora się pogłębiały. Z każdym krokiem był coraz bardziej pewien, że idą na spotkanie śmierci.

Przygnębienie ogarnęło ich wszystkich. Conven był oszalały z rozpaczy, odchodził od zmysłów. Thor nigdy nie widział go w takim stanie. Jego oczy były przekrwione od łez i choć przestał już płakać, popadł w cichą rozpacz. Wyglądał jak człowiek zniszczony przez żal; wyglądał na niezrównoważonego. Thor przeraził się, gdy spojrzał w jego oczy: Conven zdawał się niezupełnie być z nimi. Elden również był przygnębiony, od kiedy opuściła ich Indra. Najwyraźniej zależało mu na niej bardziej, niż chciał przyznać, i szedł teraz z zaciśniętymi zębami i zmarszczonymi brwiami. On też zdawał się być zagubiony w innym świecie. Pozostali więc Reece i O’Connor, którzy szli po obu stronach Thora z dłońmi na rękojeściach mieczy, mając się na baczności. Ich niekończąca się wędrówka im również dała się we znaki. Przez nieustający strach i wycieńczenie mieli zapadnięte oczy i nie wyglądali jak wtedy, gdy wyruszali na tę wyprawę. Wszystkim jak gdyby przybyło kilka lat. Thor zastanawiał się, czy wyglądał na równie wykończonego, jak oni. Z każdym krokiem, przy którym drżały mu kolana, nie potrafił opędzić się od myśli, czy ta droga się kiedykolwiek skończy i czy błędem było w ogóle wyruszanie na nią. Kraina Smoków. Ledwie był w stanie uwierzyć w to, na jakie szaleństwo się porywali, w ich stanie wyruszyć na wędrówkę, by stawić czoła armii smoków i odważyć się w jakiś sposób wyrwać Miecz z ich szponów. Była to misja, o wypełnieniu której nawet w pełni uzbrojona armia mogłaby jedynie śnić. Nie miał pojęcia, jak miało im się to udać. Jednak honor nakazywał mu wytrwać przy tym zadaniu. To, czy żył, czy nie – w jego mniemaniu – się nie liczyło. Nie zamierzał wracać poniósłszy klęskę. Ani jako tchórz. Lekcja, której kiedyś udzielił mu Argon, rozbrzmiewała mu w głowie jak mantra: czasem trudniej jest się cofnąć, niż ruszyć naprzód. Czasem, by się uwolnić, trzeba jedynie trzymać się obranej drogi. Jedyne ukojenie Thor odnajdował w myśli o Gwendolyn. Czuł pierścień matki, skryty głęboko pod koszulą. Dotknął go, by upewnić się, że nadal tam jest. Myślał o Gwen bez ustanku, coraz więcej każdego dnia, i to dawało mu siłę, by iść naprzód. Pragnął znaleźć się z dala od tego okropnego miejsca, od wszystkich tych okropnych stworzeń, potworów, żołnierzy i niewolników, pragnął być już z powrotem w Kręgu, przy niej. Teraz coraz bardziej zdawało mu się to jak odległy sen, jak fantazja, która nigdy tak naprawdę nie była rzeczywistością. Z trudem wyobrażał sobie powrót do świata, w którym panuje pokój, powrót do Gwen, śmiech, beztroskę, leżenie na łące pełnej kwiatów i patrzenie w niebo. Zdało mu się, że było to wieki temu. Dotarli na kolejny szczyt. Ten był bardziej stromy niż wcześniejsze i z trudnością łapali oddech, wdrapując się na górę. Wspinali się po niemal pionowej ścianie, gdzie trawa ustąpiła miejsca skałom. Były to bardziej ćwiczenia we wspinaniu się niż wędrówka. Im wyżej się znajdowali, tym silniej dął wiatr i tym zimniejsze było powietrze. Gdy stanęli na szczycie, Thor modlił się, by było to ostatnie zejście; nie wyobrażał sobie, jak mogliby zejść i wejść jeszcze raz pod górę.

Dotarli na szczyt i wszyscy zatrzymali się, zdumieni widokiem, który się przed nimi roztaczał. Zachwycił ich. Ziemia pod nimi opadała stromo, gwałtownie pod kątem ostrym, setki stóp w dół. A na dole rozciągał się zupełnie nowy krajobraz. Nie było tam ani śladu trawy – jak również skał, gór, wzniesień ani drzew. Krajobraz był w całości niezwykle biały, wręcz świecił. Wyglądało to jak pustynia albo plaża, utworzona z maleńkich białych żwirowatych kamieni. Słońce odbijało się od nich tak mocno, że Thor musiał zmrużyć oczy. Ziemie te zdawały się rozciągać aż po kres świata. Jednolitość tego nieskończonego krajobrazu zakłócały jedynie ogromne dziury w ziemi, znaczące teren co jakieś sto stóp. Ziejące czarne otwory szpeciły krajobraz. Thor spojrzał w zadziwieniu na pozostałych, którzy wyglądali na równie zaskoczonych. Żaden z nich nie wiedział, co o tym myśleć. Thor przyklęknął, nabrał trochę drobnych białych kamieni w dłoń, roztarł je w dłoni i patrzył, jak kruszą mu się pod palcami. Tknięty przeczuciem, uniósł je do ust i dotknął koniuszkiem języka. Tak jak podejrzewał. - Sól – rzekł Thor. – To wszystko sól. Spojrzeli na znajdujący się pod nimi krajobraz z zupełnie nowym szacunkiem i zdumieniem. - Tak, jak mówiła Indra – rzekł Reece. – Pola solne leżą na drodze ku Krainie Smoków. - Ale ciągną się w nieskończoność – powiedział O’Connor, rozglądając się. – Jak pustynia. Jak niby mamy je przekroczyć? Są ogromne. A my wykończeni. I nigdzie nie ma żadnego schronienia. - I co to za dziury? – spytał Reece. - Ja z pewnością nie mam ochoty wyruszać w podróż przez kolejną pustynię – rzekł Elden. - Jaki mamy wybór? – zapytał Thor. – Powrót nie wchodzi w rachubę. Thor zamknął oczy i usłyszał głos Argona. Czasem, by się uwolnić, trzeba jedynie trzymać się obranej drogi. Thor czuł się tak samo, jak pozostali, lecz wiedział, że musi być silny. Pewny. Za nich wszystkich. Spojrzał w dół i wiedział, że nie będą w stanie zejść po drobnym osadzie. Nie mieli wyboru – będą musieli się ześlizgnąć. Był to stromy spadek, i choć na dole unosił się, stojąc na górze Thor z niechęcią myślał o zrobieniu pierwszego kroku. Widział wyrazy twarzy pozostałych i dostrzegał, że im również się to nie uśmiechało. Było tak stromo, że zdawało się, że stoją na krawędzi urwiska. Conven zrobił krok naprzód i bez wahania zeskoczył. Thor nie mógł w to uwierzyć: zrobił to bez cienia emocji czy wahania, jak gdyby chciał zakończyć swe życie. Conven nawet nie krzyczał, ześlizgując się w dół solnego zbocza. Jego stopy i plecy ocierały się o drobny pył, jak o piasek, wzniecając ogromną chmurę białego pyłu. Thor

stracił go z oczu. Chmura przetaczała się dalej w dół przez setki stóp, aż zbocze zaczęło zakręcać i w końcu Conven znalazł się u podnóża góry. Pozostali w milczeniu wymienili zdumione spojrzenia, czekając aż ogromna chmura opadnie i będą w stanie zobaczyć, czy Convenowi się udało. Thor wpatrywał się w pył i nagle dostrzegł jakiś ruch. Conven wstał, otrzepał się i zaczął iść, zwróciwszy plecy w ich stronę, jak gdyby nic się nie stało. Thor przełknął ślinę. Martwił się o Convena; zdawał się być niezrównoważony. Thor nie lubił wysokości i wahał się, patrząc w dół. Pochylił się i podniósł Krohna, który skomlał, i przycisnął go do piersi. - Teraz albo nigdy, stary przyjacielu – powiedział Reece. Thor skinął głową w odpowiedzi, lecz żaden z nich się nie poruszył. - Pamiętasz, jak wskoczyłeś wtedy do czerwonego morza? – przypomniał mu Reece i zaśmiał się. – Roiło się w nim od potworów. Thor uśmiechnął się na to wspomnienie; miał wrażenie, że zdarzyło się to całe wieki temu. - To dopiero sposób, by rozpocząć Rytuał Stu Dni – odrzekł Thor. Jak jeden mąż podeszli wszyscy nagle do krawędzi i zeskoczyli. Krzyczeli, przecinając powietrze. Thor czuł, jak pędzący obok niego wiatr unosi jego policzki. Miał wrażenie, że spada w samo wnętrze ziemi. W końcu Thor poczuł, jak jego stopy, a później plecy ocierają się o drobną sól, a zbocze powoli zaczyna wywijać się w górę. Na szczęście miał na sobie grube odzienie. Był pewien, że w przeciwnym razie sparzyłby sobie skórę. Czuł tarcie na całym ciele, które zwiększało się, gdy góra zaczynała zakręcać na zewnątrz. Thor czuł, jak przetacza się, obracając się kilka razy, gdy góra zaczęła zakręcać coraz mocniej. Zaczął kasłać, gdy znalazł się w ogromnej chmurze pył i sól dostała się do jego oczu i ust, i oprószyła włosy. Przez chwilę miał wrażenie, że nie może oddychać. W końcu Thor się zatrzymał, wstrząśnięty i poobcierany, lecz cały. Reszta wylądowała niedaleko niego. Siedzieli w ogromnej chmurze białego pyłu. Minęło kilka sekund, nim się przerzedziła i Thor mógł dostrzec, że wszyscy są cali, włącznie z Krohnem. Powoli otrzepali się z pyłu i stanęli na nogi. Thor przejechał dłonią po głowie i ruszył dalej z resztą. Obrócił się i spojrzał w górę. Był w szoku: góra sprawiała wrażenie niemożliwie wysokiej. Rozpoczęli wędrówkę przez pola solne, próbując dogonić Convena, który znajdował się już daleko i szedł, nie oglądając się za siebie. * Wędrowali przez niezmienny krajobraz, zapuszczając się coraz bardziej na północ, klucząc między ziejącymi otworami. Mijali teraz więcej szkieletów, rozrzuconych jak

popadnie, i Thor próbował odegnać od siebie myśli, w jaki sposób wszystkie te zwierzęta – lub ludzie – zginęli. Zastanawiał się, co ich zabiło – i kiedy. Większość kości sprawiało wrażenie starych, lecz nie wszystkie. Nie pomogło mu to ukoić nerwów. Nie mógł się pozbyć wrażenia, że szli prosto w jakąś wielką pułapkę. Thor spojrzał na jedną z ziejących w ziemi dziur i zbliżył się do jej krawędzi. Zatrzymał się i zajrzał do środka. Pozostali zebrali się dokoła, pochylili i spojrzeli w dół. Ujrzeli jedynie ciemność. - Co to? – spytał O’Connor. Jego słowa odbiły się echem, rozchodząc się w głębi dziury. - Wygląda na jakiś tunel – powiedział Reece. - Może to te kopalnie soli, o których wspominała Indra – rzekł Thor. - Lecz kto wydobywałby coś w takim miejscu? Thor odwrócił się i przyjrzał otoczeniu. Zdał sobie sprawę, że kiedyś musiał działać tu jakiś przemysł, który wykorzystał ziemię, a później ją porzucił, pozostawiając jedynie te dziury. Szli dalej, przemierzając niekończące się pola soli. Słońca zaczęły zniżać się ku linii horyzontu, a Thora ogarnęły głód, pragnienie i zmęczenie. Zastanowił się po raz kolejny, gdzie mogliby się schronić. Nie mogli – co oczywiste – skryć się w jednej z dziur, które zdawały się nie mieć dna, i wątpił, by mogli spać na solnej ziemi. Zastanawiał się, jakie stwory wędrują tędy nocami. Nim zdążył dokończyć tę myśl, usłyszał nagle osobliwy syk. Serce mu zamarło, gdy odwrócił się i zobaczył zbliżającą się ku nim z oddali grupę dziwacznych stworów. Było ich może z dziesięć, i gdy znalazły się bliżej, ich sylwetki stały się wyraźniejsze: wyglądały jak miniaturowe aligatory. Na przemian ślizgały się na brzuchach i podnosiły się na przednie łapy – czasem pełzały, a czasem ślizgały się. Miały długie języki, tak długie, jak ich ciała, i co kilka stóp ich okryta pancerzem skóra nadymała się, jak u rozdymki, i jej ostre zakończenia to wychodziły naprzód, to się cofały. Miały po cztery ślepia i były całkowicie białe, dzięki czemu doskonale maskowały się na solnej ziemi. Jedynie ich ślepia świeciły intensywnym fioletem. - Co to jest, u diabła? – spytał O’Connor. Krohn warczał na stwory, jeżąc sierść na grzbiecie, a legioniści zastygli w miejscu – wszyscy poza Convenem, który szedł spokojnie w ich kierunku, jak gdyby pojęcie strachu było mu obce. - Conven, nie radziłbym – rzekł Thor. Lecz Conven się nie zatrzymał. Od niechcenia dobył miecza, którego świst przeciął powietrze, i ruszył na spotkanie stworowi, który znajdował się najbliżej i biegł prosto na niego. Conven uniósł miecz – lecz nim zdążył go opuścić, stwór przed nim nagle spojrzał w górę, otworzył paszczę i wysunął szczękę, ukazując kilka rzędów kłów. - Conven, uważaj! – wrzasnął Reece.

Stwór wyciągnął szyję, otworzył paszczę i z głębi jego gardła wytrysnął jakiś płyn; wystrzelił w powietrze i opryskał oczy Convena. - Nic nie widzę! – wykrzyknął. Stwory zbliżyły się i Thor przełknął ślinę, zdając sobie sprawę, że czeka ich walka. Patrząc na to, co przydarzyło się Convenowi, Thor wiedział, że muszą działać szybko, w przeciwnym razie wszyscy zostaną oślepieni. - Unieście tarcze! – wrzasnął Thor. Chwycił swą tarczę, podobnie jak pozostali. Przykucnęli i osłonili twarze. Stwory odchylały się w tył i syczały na nich, a płyn zatrzymywał się na metalu, ledwie omijając ich oczy. Thor słyszał, jak kwaśny jad wżera się w metal tarczy. Gdy pryskanie ustało, wszyscy opuścili tarcze i rzucili się do ataku. Thor zamachnął się mieczem na najbliższego stwora, odcinając mu łeb, podczas gdy Elden uniósł swój topór, opuścił go na stwora przed nim i odrąbał mu łeb; Reece przeszył włócznią innego, a O’Connor uniósł łuk i strzelił prosto w otwartą paszczę kolejnego. Jednak równie szybko, jak zabili pierwszą czwórkę, na ich miejsce pojawiła się kolejna, pędząc w ich stronę i tryskając jadem w ich oczy. Unieśli szybko tarcze, a następnie ponownie natarli. Lecz te stworzenia były sprytne – tym razem, pełzając, cofnęły się. Thor i reszta przecięli puste powietrze. Krohn rzucił się naprzód, warcząc, i stwory trysnęły w niego płynem. Lecz Krohn był zbyt szybki. Odskoczył przed jadem, przypadając do ziemi, po czym podskoczył i gwałtownie rzucił się na gardło jednego ze stworów. Warczał, gdy zabijał wijące się stworzenie. Inny stwór przyskoczył do Krohna, którego grzbietu nic nie chroniło, i wgryzł się w jego tylnią łapę; Krohn zaskomlał, a Thor rzucił się i zamachnął na niego – lecz stwór był zbyt szybki i cofnął się, nim Thor zadał cios. Krohn, rozwścieczony, odwrócił się i skoczył jeszcze na kilka stworzeń, zabijając trzy z nich – lecz nie był wystarczająco szybki, by uniknąć ogona jednego ze stworów, który zdzielił go mocno w tył drugiej łapy. Krohn pisnął i przetoczył się kilkukrotnie, skomląc i utykając. Thor zauważył, że ogony tych stworów miały żądła. Oślepiające działanie płynu zdawało się zanikać i Conven, mrugając załzawionymi oczyma, sięgnął do pasa i dobył swego miecza. Podbiegł do pozostałych stworów. Uniósł tarczę, unikając jadu, i rzucił się bez opamiętania. Lecz zwierzęta były szybsze i cofały się przed wściekłymi ciosami jego miecza. Uczyły się zbyt szybko. Thor zrozumiał, że czeka ich intensywna walka. Nie wiedział, jak mają zabić pozostałe stwory. I wtedy usłyszał ten dźwięk. Był to głośny syk. Spojrzał w stronę horyzontu i serce na chwilę przestało mu bić, gdy ujrzał kolejne setki tych stworzeń, pędzących w ich stronę. Thor nagle pojął, dlaczego na tym terenie było tak wiele szkieletów: te stwory musiały zabijać wszystko na swej drodze.

Conven cofnął się i stał teraz przy nich. Stali w pięciu naprzeciw stworów, nie poddając się, gotując się na nadciągające zniszczenie. - Co teraz? – spytał O’Connor. Nim Thor zdążył się odezwać, nagle pod ziemią rozległo się potworne dudnienie, coraz silniejsze, aż ziemia pod ich stopami zatrzęsła się i wszyscy się zachwiali. Gdy przybrało jeszcze na sile, nagle wszystkie stwory odwróciły się i umknęły w przeciwnym kierunku, pełznąc w ogromnej kakofonii syków. Po chwili zniknęły im z oczu. - Trzęsienie ziemi? – spytał Reece. Thorowi ulżyło, że stwory uciekły, lecz miał złe przeczucie co do tego, co je odstraszyło. Spojrzeli po sobie, skonsternowani. Rozległ się przeraźliwy ryk, tak głośny, że Thorowi niemal pękły bębenki, i obok niego z jednej z dziur wyłoniła się bestia niepodobna do żadnej, jaką Thor kiedykolwiek widział. Wyglądała jak gigantyczny wąż. Jego ciało było szerokie na pięćdziesiąt stóp i dziesięć razy dłuższe. Był biały, miał płaski łeb, szpary w miejscach oczu, a jego pysk pokrywały rząd za rzędem ostrych jak brzytwa zębów. Ryczał i piszczał, wynurzając się z ziemi tak wysoko, że przysłonił słońce. Następnie wygiął się w pałąk, otworzył szczęki nieprawdopodobnie szeroko i rzucił się na stwory, pożerając za jednym zamachem tuziny. Stwory syczały i ryczały, gdy bestia unosiła je w powietrze. Zwisały z jej szczęk, wierzgając, gdy je przeżuwała. Ich fioletowa krew wypływała z jej szczęk i spływała po ciele. Wąż zjadł naraz chyba z tuzin stworów i Thor widział zarys ich ciał poruszających się jeszcze w jego przełyku. Thor podniósł wzrok, do głębi przerażony. Zdał sobie sprawę, że zapewne lepiej byłoby, gdyby musieli stawić czoła setkom tych stworów niż temu jednemu ogromnemu potworowi. Wąż odwrócił swój ohydny łeb i zwrócił spojrzenie na Thora i resztę. Otworzył paszczę i zaskrzeczał. Rzucił się w dół, przysłoniwszy obydwa słońca. Otworzył paszczę i zanurkował, by połknąć ich wszystkich naraz. Zbliżał się z niewiarygodną prędkością i Thor zrozumiał, że w ciągu kilku chwil będą martwi. Thor poczuł rozchodzące się po jego ciele ciepło. Stanął w miejscu, uniósł dłoń, zamknął oczy i pozwolił energii, by przez niego przepływała. Przypomniał sobie słowa Argona. Nie walcz z naturą. Nie przeciwstawiaj się żadnemu stworzeniu. Pozwól mu być, czym jest. Nie próbuj tego kontrolować. Stańcie się jednym. Postępuj tak, jak ono by postępowało. Słowa Argona rozbrzmiały w głowie Thora i w końcu poczuł, że zyskuje jakąś kontrolę nad swymi mocami. Zauważył, że zawsze gdy był przyparty do muru, gdy nie pozostawało mu nic innego, niż użyć swych mocy lub zginąć, powracały one do niego.

Thor uniósł dłoń wyżej, starając się zachować spokój i wczuć się w naturę stworzenia; była to silna, potworna natura, skupiona na tym, by ich zabić. Thor nie próbował się jej przeciwstawiać. Miast tego poczuł, jak jego energia przemienia się w energię stworzenia i gdy uniósł dłoń, nagle wystrzeliła z niej kula światła, wzbijając się w powietrze. Bił od niego biały strumień światła, zmierzający wprost ku bestii. Światło uderzyło w stwora i zdołało utrzymać go z dala, ledwie kilka stóp od nich, zastygłego w powietrzu tuż przed tym, jak zamierzał ich połknąć. Thor czuł, jak całe jego ciało trzęsie się z wysiłku i nie wiedział, jak długo jeszcze uda mu się powstrzymywać bestię. Conven krzyknął i natarł, rzucając się ku paszczy stwora, uniósł miecz i wbił go w jego podniebienie. Stwór pisnął. Pozostali poszli w jego ślady. Reece cisnął włócznią w jego nos, Elden uderzył w bok pyska toporem, a O’Connor wypuszczał strzałę za strzałą w jego ślepia. Stwór zdawał się być bardziej poirytowany niż ranny, i ani myślał umierać. Ramiona Thora trzęsły się i czuł, że nie panuje już do końca nad bestią. W końcu poczuł, że zupełnie traci nad nią kontrolę; jego moce nie były wystarczająco silne i nie potrafił ich już dłużej utrzymać. Światło wypływające z dłoni Thora zniknęło i bestia natychmiast się odsunęła, unosząc łeb wysoko w powietrze. Conven wciąż stał wewnątrz jej paszczy. Gdy bestia unosiła się coraz wyżej i próbowała go połknąć, ratował go jedynie wbity pionowo w jej podniebienie miecz. Zebrawszy siły, bestia próbowała zgnieść Convena, i jego miecz zaczął się uginać. W oczach Convena pojawił się w końcu strach, gdy zawieszony był tak wysoko, między rzędami zębów bestii, a jego miecz uginał się na jego oczach i paszcza bestii powoli się zamykała. Thor był wykończony po tym wysiłku, lecz zmusił się do kolejnej próby; jakimś cudem przyzwał ostatnią cząstkę siebie, czerpiąc z rezerw energii, które mu jeszcze pozostały. Nie wiedział, czy byłby w stanie zebrać się na to dla siebie – lecz widok jego przyjaciela w niebezpieczeństwie wywołał w nim kolejny przypływ energii. Thor krzyknął i uniósł drugą dłoń, a wtedy kolejne światło, jasnożółte, wystrzeliło naprzód. W chwili, gdy bestia złamała miecz, światło uderzyło w nią i Thor użył swej mocy, by zmusić ją do całkowitego rozchylenia paszczy. Gdy rozwarła szczęki, Conven, wyrwany śmierci, wyleciał z jej paszczy i przeciął powietrze, lądując z hukiem na solnej ziemi. Bestia, rozwścieczona utratą posiłku, wyprostowała się i wydała z siebie ryk, po czym odwróciła się i utkwiła spojrzenie w Thorze. Rzuciła się w dół, prosto na niego, najwyraźniej chcąc go zmiażdżyć. Thor zamknął oczy i uniósł obie dłonie, przyzywając ostatki sił. Tym razem błękitne światło wystrzeliło naprzód i otoczyło całe ciało bestii. Thor unosił dłonie, podnosząc bestię coraz wyżej i wyżej, aż całe jej ciało wyłoniło się z otworu. Rozciągnęło się na całą

długość, na setki stóp. Pokryte było oślizgłą wydzieliną, która najpewniej nigdy nie widziała światła słonecznego. Bestia wiła się wściekle w powietrzu, jak robak wyciągnięty spod kamienia. Resztką sił Thor wyrzucił ręce naprzód, skupiając się na energii; a wtedy bestia, rycząc, poszybowała przez powietrze i upadła na bok, walnąwszy w ziemię. Wydała z siebie przeraźliwy krzyk i wiła się, aż w końcu przestała się poruszać. Była martwa. Thor osunął się na kolana, padając z wysiłku. Jego moce były silniejsze niż kiedykolwiek, lecz jednocześnie nie miał wytrzymałości, by je utrzymać. Nagle ziemia zaczęła drżeć, tak samo jak wtedy, gdy bestia wyłaniała się ze swej jamy. Wokół nich, daleko jak okiem sięgnąć, ziemia zaczęła się trząść. Odwrócili się i wymienili pełne paniki spojrzenia. Zdali sobie sprawę z tego, że za chwilę potwory wynurzą się z każdego otworu w okolicy. Z tysięcy otworów. - Zamierzacie tak stać cały dzień? – dobiegł Thora znajomy głos. Odwrócił się i ku swej nieopisanej uldze zobaczył Indrę. Galopowała w ich kierunku na pomarańczowym zwierzęciu, które przypominało wielbłąda, lecz było wyższe i szersze, i miało szeroki, płaski łeb. Na linie ciągnęła za sobą pięć takich stworów, które wzniecały tumany pyłu, pędząc w ich stronę. - WSKAKUJCIE! JUŻ! – krzyknęła. Bez chwili zastanowienia dosiedli zwierząt. Thor chwycił Krohna i puścili się galopem, mknąc przez solne pole, lawirując między otworami. Przemieszczali się, a z jam, jeden po drugim zaczęły się wynurzać tysiące potworów, rycząc, wznosząc się wysoko, obierając ich za swój cel. Lecz stwory, których dosiadali, były szybkie – szybsze, niż jakikolwiek koń, na którym kiedykolwiek jechał Thor, tak szybkie, że ledwo był w stanie złapać oddech, gdy pędzili. Było widać, że nauczono je poruszać się po tym terenie i unikać dziur i potworów, co też z dużą wprawą robiły. Thor trzymał się, jak gdyby od tego zależało jego życie, a potwory wokół zamierzały się na nich i za każdym razem chybiały o włos. Zwierzaki były szybsze niż one i kluczyły, by uniknąć ich szczęk. Ledwie umykali kolejnym potworom, mknąc i oddalając się coraz bardziej od pól soli. Gdy znaleźli się w końcu daleko, zostawiwszy potwory z tyłu, Indra odwróciła się i uśmiechnęła. - Naprawdę myśleliście, że pozwolę takiej bandzie głupców jak wy zginąć pod moim nosem?

ROZDZIAŁ SZESNASTY Sarka siedziała w swej chacie, skrzyżowawszy nogi, oparta o ścianę skromnego pokoju mieszkalnego i wpatrywała się w Garetha. Obserwowała go całą noc spod opuchniętych powiek, jak trzyma sztylet na gardle jej siostry. Czekała na swoją szansę. Wiedziała, że w końcu ulegnie słabości i zapadnie w drzemkę. Ona – wręcz przeciwnie. Sarka uwielbiała swą siostrzyczkę nade wszystko i robiło jej się niedobrze na myśl, że musi tu siedzieć i bezradnie patrzeć, jak ta nędzna karykatura króla wpada do jej domu i bierze jej siostrzyczkę jako zakładniczkę. Była to jedna z najgorszych chwil w jej życiu i siedziała tam, pod ścianą, podjąwszy już decyzję. Nie dbała o to, czy jest królem, czy nie. Nie stchórzy ze strachu, korząc się, jak jej ojciec. Zachowa się odważnie i zaryzykuje własne życie, by ocalić siostrę. Jej ojciec – prostak, który nigdy nie grzeszył zbytnią bystrością, lecz za to zawsze zbyt surowo się do niej odnosił, obstając przy tym, że w przeciwieństwie do niej wie, co jest dla niej dobre – upominał ją wcześniej, po tym jak Gareth wziął jej siostrę jako zakładniczkę, ostrzegając, by nie robiła nic pochopnego. Twierdził, że jeśli zrobi coś nie tak, jej siostra może zginąć – i ona również. Co więcej, dowodził jej ojciec, podniesienie ręki na króla byłoby świętokradztwem – bez względu na to, czy jest zdeprawowany, czy nie. Sarka, jak zawsze, nie zważała na rozumowanie swego ojca i jego pogróżki. Zbyt wiele razy się mylił i choć była tylko wieśniaczką, miała swoją dumę i nie zamierzała siedzieć z założonymi rękoma, czekając aż Gareth podejmie decyzję. Wszak czekanie też mogło okazać się ryzykowne – Gareth mógł złamać swe słowo i zabić jej siostrę. Może jej ojciec gotów był podjąć takie ryzyko, jej ojciec, głupiec, który zawsze wszystkim ufał; lecz ona nie zamierzała się na to zgadzać. Wziął jej siostrę jako zakładniczkę, grożąc jej sztyletem, i zapłaci za to. Nie da mu szansy, by mógł podjąć decyzję. Pierwsze promienie brzasku wpełzły przez okno. Wtedy Sarka dostrzegła, że powieki Garetha są przymknięte, a sztylet, który trzymał całą noc, wysuwa mu się z dłoni. Trzymała w ukryciu sznur konopny, który zabrała ze stajni ojca w środku nocy. Powinien się nadać. Była młoda i być może nie tak silna, jak ten mężczyzna, i naiwna, myśląc, że obezwładni króla, człowieka, który wymykał się każdego rodzaju próbie zabójstwa – lecz była zdecydowana. A na jej korzyść działało to, że Gareth niczego się nie spodziewał. Sarka siedziała z sercem tłukącym się w piersi i wiedziała, że nadeszła ta chwila. Teraz albo nigdy. - Hej – syknęła do siostry. Ta nie zareagowała. - Hej – syknęła znowu.

Larka w końcu otworzyła oczy i spojrzała na nią. W oczach siostrzyczki, siedzącej na kolanach Garetha, ujrzała przerażenie. Sarka dała jej znak ręką, by była cicho i się nie ruszała. Powoli uniosła sznur i ruchem rąk zademonstrowała, co zamierza zrobić. Miała nadzieję, że pojęła. Jej młodsza siostra płakała, lecz powoli skinęła głową, zdając się rozumieć. Łzy spływały jej po policzkach. Nadszedł czas. Sarka skoczyła na nogi. Jej kończyny były bardziej odrętwiałe, niż się spodziewała. Nie niosły jej tak szybko, jak by chciała. Miała wrażenie, że porusza się w zwolnionym tempie, gdy biegła przez prostą chatę ze sznurem w wyciągniętej dłoni. Poruszała się szybko i gdy rzuciła się w jej stronę, jej siostra pojęła i skoczyła naprzód, wyrywając się Garethowi z rąk. Gareth otworzył szeroko oczy, zaskoczony, lecz nim zdążył wyciągnąć rękę i ją schwycić, Sarka już była na nim, nie dając mu czasu na reakcję. Kopniakiem wytrąciła mu sztylet z bezwładnej dłoni. Broń poleciała po podłodze chaty i gdy Gareth próbował ją pochwycić, rzuciła się na niego ze sznurem. Okręciła go kilka razy ciasno wokół jego tułowia i mocno związała. Gareth szarpał się i wiercił, i niemal ją odepchnął, lecz udało jej się go przytrzymać. Szorstki konopny sznur wżynał się w jej dłonie, gdy przyciskała Garetha twarzą do ziemi. Odpychał ją nogami i była w stanie jedynie utrzymać go w miejscu. - Pomóżcie mi! – krzyknęła Sarka. Jej matka i ojciec nadbiegli i zatrzymali się nad nią. Jej ojciec patrzył w dół szeroko otwartymi z przerażenia oczyma, potrząsając głową. - Coś ty zrobiła? – zapytał. – Myślałem, żeś mądrzejsza i nie podniesiesz ręki na króla! - Milcz i pomóż mi! – wrzasnęła. Lecz jej ojciec stał tylko z rękoma opartymi na biodrach, potrząsając głową, korząc się przed władzą, jak zawsze. - Nie podniosę ręki na króla. Ty też nie powinnaś. Sarkę zalała fala gniewu. Na szczęście Larka podbiegła i pomogła jej, chwytając drugi koniec sznura i pomagając jej go zabezpieczyć. Sarka natychmiast mocno zasupłała sznur, krępując ręce Garetha za jego plecami. Następnie chwyciła drugi koniec sznura i podała go siostrze, która oplotła go wokół kostek Garetha i zawiązała supeł, którego żaden człowiek nie byłby w stanie rozwiązać. Gareth jęczał, a w końcu zaczął kląć. Sarka nachyliła się i zawiązała kawałek sznura wokół jego ust, tłumiąc jego słowa. Odchyliły się obie w tył, dysząc ciężko i podziwiając to, czego dokonały: obezwładniły Garetha. Sarka nie posiadała się z radości. Udało jej się. Oto Gareth, jej król, skrępowany przez nią, na jej łasce. A jej siostra była wolna – i bezpieczna. Sarka była zachwycona.

Jej siostra odwróciła się i objęła ją, szlochając. Sarka odwzajemniła uścisk, kołysząc ją, nie chcąc puścić. - Tak się bałam – raz za razem powtarzała Larka. - Już dobrze – powiedziała Sarka. Sarka pochyliła się w przód, wbiła kolano w plecy Garetha i spojrzała na niego gniewnie. Chwyciła leżący na podłodze sztylet i uniosła go. Nadszedł czas, by zapłacił i była zdecydowana skończyć z nim na dobre. - Ośmieliłeś się grozić mej siostrze sztyletem – syknęła do niego. – Teraz przekonasz się, jakie to uczucie – rzekła, przystawiając ostrze z tyłu jego karku. Gareth jęknął. Sznur tłumił jego krzyki. Sarka uniosła dłoń, by dokonać swego dzieła, gdy nagle poczuła, jak jakaś ciężka ręka chwyta ją za nadgarstek; odwróciła się i ujrzała swego ojca, patrzącego na nią gniewnie. - Głupiaś – powiedział. – Poprzedni król jest wart o wiele więcej żywy niż martwy. Mogę zażądać, by Andronicus go wykupił. Zapłaci za niego sowicie. Pieniądze, które dostanę, zapewnią nam odzienie i pożywienie na lata. Niemal zniszczyłaś wspaniałą przyszłość dla nas wszystkich. Serce Sarki zabiło szybciej ze złości. - Nie masz pojęcia, o czym mówisz – rzekła. – Andronicus nic za niego nie zapłaci. Albo go zabiją, albo uwolnią. Teraz my go mamy. To nasza szansa. Musimy go zabić, nim dokona więcej zniszczeń. Lecz jej ojciec szarpnął ją gwałtownie w tył, tak mocno, że sztylet wypadł jej z dłoni, i podciągnął ją na nogi. - Jesteś zbyt młoda, by rozumieć sprawy mężczyzn – skarcił ją. Jej ojciec pochylił się, chwycił sznury krępujące Garetha i szarpnął go, stawiając na nogi. Obejrzał go od góry do dołu, jak gdyby był przedmiotem wystawionym na sprzedaż. - Dostanę za ciebie niezłą sumkę – rzekł. - Nie, papo! – krzyknęła Sarka z wściekłością, patrząc jak przemierza chatę, prowadząc Garetha do wyjścia. – Nie wypuszczaj go! Sarka podbiegła do drzwi i patrzyła, jak jej ojciec wychodzi, prowadząc Garetha z dumą do najbliższego patrolu żołnierzy Imperium. Na jego widok wszyscy żołnierze zatrzymali się, odwrócili i zlustrowali sylwetkę Garetha. - Pochwyciłem poprzedniego króla MacGila – obwieścił jej ojciec z dumą. – Dajcie mi tysiąc złotych dinarów, a wam go wydam. Żołnierze odwrócili się i wymienili spojrzenia, po czym ich twarze rozjaśniły się w uśmiechu. W końcu żołnierz dowodzący wystąpił naprzód, schował miecz do pochwy, chwycił Garetha i przyjrzał się mu z bliska. Zadowolony, odwrócił się i pchnął go do pozostałych, którzy go złapali.

Żołnierz odwrócił się i uśmiechnął do jej ojca. - Może miast tego przyjmiesz garść stali – rzekł mężczyzna. Nim jej ojciec zdążył zareagować, mężczyzna postąpił naprzód i zatopił swój miecz w jego sercu. - Papo, nie! – krzyknęły przerażone dziewczynki, patrząc na zniekształconą zaskoczeniem twarz ich ojca. Zaczął broczyć krwią i osunął się na kolana. - To miły podarek – dodał żołnierz. – Z przyjemnością powiem Andronicusowi, kogo właśnie pochwyciłem.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Godfrey, ubrany w źle dopasowaną zbroję wroga, szedł niezgrabnie. Miał wrażenie, że rzuca się w oczy, choć starał się wyglądać naturalnie. Zbyt późno zorientował się, że trup, z którego ściągnął zbroję, był tego samego wzrostu, lecz smuklejszy niż on; przeklinał się w duchu za to, że wypił w życiu tyle litrów piwa, czując, że zbroja opina się na jego brzuchu i ramionach. Miał tylko nadzieję, że go to nie zdradzi. Mimo tego Godfrey patrzył na siebie i na pozostałych i był zdumiony tym, jak bardzo przypomina żołnierza Imperium. Zwłaszcza z opuszczoną zasłoną hełmu – nie widział różnicy między sobą a którymś z żołnierzy Andronicusa. Co więcej, oręż u jego pasa – długi i krótki miecz, sztylet, mała włócznia i kiścień – był doskonałej jakości. Błyszczał na czarno i żółto i połyskiwały na nim oznaczenia Imperium. Z początku Godfrey spodziewał się, że odkryją, kim naprawdę jest; lecz im dalej się posuwali, tym bardziej upewniał się, że nikt nie rzuca w jego kierunku podejrzliwych spojrzeń – i tym bardziej się odprężał. Mimo zimna pocił się pod zbroją i nie miał pojęcia, dokąd idzie, lecz przynajmniej był wciąż żywy i nie odkryto jego podstępu. Tak naprawdę żołnierze spoglądali na niego z szacunkiem, kilku z nich stanęło na baczność, gdy przechodził obok, zauważywszy jego oficerskie paski. Szedł dalej i nie potrafił pozbyć się napierającego z coraz większą siłą poczucia własnej ważności. Zaczynał odnajdować przyjemność w myśli, że ludzie go szanują. Pozwolił, by zawładnęło nim to uczucie i zaczynał czuć się jak prawdziwy oficer. Zabawnie było odgrywać tę rolę, i nie musiał się szczególnie wysilać, by wejść w postać. Nie był dobrym wojownikiem, lecz zawsze był doskonałym aktorem; wiele sztuk odegranych w karczmie dobrze go przygotowało. Tak w zasadzie zawsze żałował, że urodził się synem króla, a nie aktora. - Panie – powiedział żołnierz, podchodząc do niego spiesznie. – Teraz, gdy zdobyliśmy miasto, wszyscy oficerowie wypływają. Wsiadają właśnie na wozy. Otrzymałem rozkaz, by zebrać pozostałych oficerów. Tędy, panie. Godfrey przełknął ślinę, przysłonięty hełmem, zdając sobie sprawę, że nie ma innego wyboru, niż iść za nim lub się wydać. Odwrócił się i ruszył za żołnierzem, lawirując w zatłoczonym obozie. Tysiące żołnierzy krążyły w każdym kierunku. Z każdym krokiem Godfrey zastanawiał się, co zrobić. Żołnierz zaprowadził go na tył długiego wozu transportującego armię, otwartego z tyłu, do którego zaprzęgniętych było kilka koni. Z tyłu siedziały dziesiątki oficerów w dobrych nastrojach, trącających się i przekomarzających. Gdy stanęli obok, żołnierz gestem wskazał mu, by wsiadł, lecz Godfrey zawahał się. Gdy stał tak, przekomarzanie z wolna ucichło i oczy wszystkich zwróciły się na niego. Wiedział, że jeśli czegoś nie zrobi, szybko odkryją, kim jest. Odwrócił się do żołnierza.

- A dokąd dokładnie jedzie ten wóz? – zapytał go. - Do domu, w końcu – odrzekł jeden z oficerów. – Na okręty i z powrotem do Imperium. Koniec z tym grajdołem. Godfrey przełknął ślinę. Nie mógł wsiąść do tego wozu, nie mógł się znaleźć na okręcie, który zaniesie go za morze, do Imperium. Na tę myśl poczuł ucisk w dołku. Musiał myśleć szybko. Gdy stał tak, znieruchomiały paniką, jeden z oficerów wychylił się z wozu z otwartą dłonią, chwycił jego przedramię i mocno go szarpnął, wciągając go trzy stopnie w górę i na tył wozu. Uśmiechnął się do niego i poklepał go po plecach. Klapa na tyle wozu zamknęła się za Godfreyem, rozległ się świst bicza uderzającego konie i wkrótce ruszyli. Wóz toczył się, podskakując na zakurzonej drodze. Godfrey zaczął wpadać w panikę; to wszystko stało się tak szybko, że niemal nie wiedział, co się dzieje. Siedział na brzegu wozu, pocąc się, rozglądając się po twarzach innych żołnierzy, którzy zdawali się go ignorować. Podawali sobie bukłak z winem, pili długo i zachłannie i śmiali się razem. Wraz z nim przemieszczał się cały obóz. Godfrey musiał myśleć szybko. Musiał wysiąść z tego wozu. Z każdym wybojem oddalał się coraz bardziej od Silesii. Minęli dwóch żołnierzy Imperium prowadzących silesiańskiego jeńca i Godfreyowi przyszło coś do głowy. Był to ryzykowny plan, lecz nie miał wyboru. Teraz albo nigdy. Godfrey wstał raptownie, zeskoczył z jadącego wozu, wylądował w błocie obok niego i przetoczywszy się, stanął na nogi. Wóz zatrzymał się. Wszyscy oficerowie spojrzeli na niego, a Godfrey odegrał scenę, podbiegając do dwóch żołnierzy i krzycząc na nich swym najbardziej władczym głosem, wystarczająco głośno, by pozostali usłyszeli: - A niby dokąd prowadzicie tego niewolnika!? – wrzasnął. Czuł, jak oczy wszystkich oficerów wwiercają się w jego plecy. Wiedział, że musi to dobrze rozegrać; w przeciwnym razie przypłaci to życiem. Dwóch żołnierzy Imperium odwróciło się i spojrzało na niego. Byli wyraźnie zdezorientowani. - Otrzymaliśmy rozkaz doprowadzenia go na miejsce jego prac, panie – rzekli. - Bzdura! – krzyknął Godfrey. – To nie jest zwyczajny niewolnik. Sam go pochwyciłem! To silesiański oficer. Nie rozpoznajecie jego oznaczeń? Żołnierze spojrzeli na pojmanego, zbici z tropu. - Jakich oznaczeń? Godfrey postąpił naprzód, gwałtownie chwycił jeńca, odwrócił go i wskazał małą plamkę na jego plecach. Następnie, nim żołnierze zdążyli dokładnie się jej przyjrzeć, Godfrey zamachnął się i zdzielił ich w twarze. - Niczego was nie nauczyli na szkoleniu? – wrzasnął. – Tego niewolnika należy doprowadzić do Silesii, na przesłuchanie. Czy wszystko muszę robić sam?

Godfrey czuł na sobie spojrzenia oficerów za nim, na wozie, i modlił się, by się udało. Odwrócił się do nich zdecydowanie i machnął ręką. Rozdrażnionym głosem zawołał: - Jedźcie beze mnie. Pojadę następnym wozem. Muszę doprowadzić tego jeńca na jego miejsce i naprawić błędy tych ignorantów, albo zapłacę za to. Godfrey nie czekał na odpowiedź: odwrócił się, chwycił dwóch żołnierzy za ramiona i poprowadził ich, razem z niewolnikiem, maszerując pewnym krokiem z powrotem w kierunku bram Silesii. Serce Godfreya waliło bez opamiętania, gdy stawiał kilka pierwszych kroków. Modlił się, by odegrał to wystarczająco przekonywająco, by oficerowie nie ruszyli za nim. Miał też nadzieję, iż ci dwaj żołnierze nie będą oponować, że są wystarczająco głupi i zastraszeni, by robić, co im każe. Proszę, Boże, modlił się. Niech to się uda. Był to najtrudniejszy sprawdzian jego zdolności aktorskich, najtrudniejsza rola, jaką kiedykolwiek odegrał. Po chwili, która zdawała mu się wiecznością, ku swej nieopisanej uldze Godfrey usłyszał, że wóz za jego plecami rusza. Ponownie rozbrzmiał śmiech oficerów i wkrótce zginęli mu z oczu. A dwóch żołnierzy przed nim nawet nie oglądało się za siebie. - Wybacz, panie – rzekł jeden z nich. – Nie miałem pojęcia. Godfrey uśmiechnął się w duchu do siebie. Zdwoił tempo i prowadził ich jeszcze gwałtowniej. - Oczywiście, że nie miałeś – rzekł. – Dlatego jesteś tylko szeregowym żołnierzem, a ja – oficerem. * Godfrey, wraz z dwoma żołnierzami i jeńcem, minął bramy Silesii i tysiące żołnierzy Imperium. Niektórzy z nich spoglądali w jego stronę, lecz większość była zajęta. Miasto było zniszczone i gdy Godfrey wchodził do niego teraz, po raz pierwszy mogąc dobrze się wszystkiemu przyjrzeć, stracił ducha. Wokół siebie ujrzał zgliszcza, ciemiężonych silesian. Dotarł do niego ogrom ich porażki. Wszędzie tliły się płomienie, miasto było doszczętnie zniszczone. Skrępowani razem niewolnicy, uderzani batami, usuwali gruz. Wysoko w górze Godfrey dostrzegł krzyże. Ku swojemu przerażeniu, na jednym z nich zobaczył Kendricka, a obok niego Atme, Broma, Kolka, Sroga i kilku innych. Zrobiło mu się niedobrze. Miał ochotę podbiec do nich, uwolnić ich wszystkich od razu. Lecz nie nadszedł jeszcze na to czas. Ważniejsze było pozbycie się tych dwóch żołnierzy, którzy mu towarzyszyli, zwłaszcza nim zorientują się, że coś jest nie tak, jak powinno. Musiał skończyć odgrywać swą rolę i nagle coś przyszło mu do głowy.

- Dokąd teraz, panie? – spytał jeden z żołnierzy. - Nie zadawaj pytań! – warknął Godfrey. – Odpowiadasz swemu przełożonemu tylko wtedy, gdy cię o coś zapyta! - Tak jest. Wybacz, panie. - Milczcie i idźcie za mną – dodał Godfrey. – Doprowadzimy go dokładnie tam, gdzie jego miejsce. Kiedy przechodzili obok silesiańskich niewolników, ci spoglądali na niego ze strachem i Godfrey zdał sobie sprawę, że zbyt dobrze odgrywa tę rolę, zwłaszcza gdy żołnierze Imperium wokół niego stawali na baczność. Zauważył, że wyprężył się, idzie wyprostowany, wczuwając się w odgrywaną postać. Zamrugał i przez chwilę niemal zapomniał, że nie jest oficerem Imperium. Godfrey czuł, że tego właśnie potrzebował przez całe swoje życie: dobrej zbroi i roli oficera. Może gdyby jego ojciec mu je dał, jego noga nie postałaby nawet w żadnej karczmie. Dokąd, jak na ironię, teraz właśnie zmierzał. Godfrey kluczył bocznymi uliczkami Silesii, których rozkład zapamiętał w zaledwie kilka dni, i poprowadził grupę w kierunku karczmy, do której chadzał z Akorthem i Fultonem. Jeśli znał tych dwóch – a znał ich jak braci – udało im się uniknąć walki i przeżyć. Najpewniej chowali się po kątach, kryli w pojemnikach na śmieci, robili cokolwiek musieli, by przeżyć, i – o ile ich znał – jakimś cudem odnaleźli drogę do tego miejsca, do karczmy, zatapiając się w piwie, i bagatelizując wszystko, jak gdyby wojny wcale nie było. Godfrey wiedział z doświadczenia, że nawet w całkowicie zniszczonych miastach żołnierze nie ruszali karczm. Wszak zwycięzcy także chcieli się napić. Zwykle była to pierwsza rzecz, jakiej chcieli i działaliby na swą własną szkodę, gdyby niszczyli karczmy. Dobrze odgrywając swą rolę, Godfrey postąpił naprzód, wychodząc przed żołnierzy i silnym kopniakiem otworzył drzwi. Zasłona jego hełmu była opuszczona. Poczuł nagłe upojenie władzą. Zatracał się w roli i naprawdę zaczynał czuć, jakby był oficerem Imperium, wpadającym do nielegalnej karczmy w podbitym mieście. Godfrey wszedł do środka i, tak jak podejrzewał, miejsce pękało w szwach od ocalałych silesian, obiboków, którzy znaleźli sposób, by przetrwać. Niechlujni bywalcy szynku siedzieli pochyleni nad kontuarem, który – tak jak Godfrey podejrzewał – pozostał nienaruszony przez zwycięzców. Miejsce było nieco mniej zatłoczone niż przed wojną – lecz niewiele. Najwyraźniej Godfrey wypadający stamtąd, by dołączyć do armii, nie skłonił żadnego z nich do działania. Ci ludzie się nie zmienili. Godfrey nie miał im tego za złe: czuł, że uginają się pod nim kolana, gdy do jego nozdrzy doszedł zapach mocnego trunku, i marzył o kuflu piwa bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Gdy Godfrey, dwaj żołnierze i jeniec wpadli do pomieszczenia, zaległa w nim śmiertelna cisza. Wszyscy odwrócili się i spojrzeli na niego, kuląc się ze strachu. Spiesznie usuwali mu się z drogi, gdy Godfrey szedł z pozostałymi w kierunku kontuaru. Odetchnął z ulgą, gdy dostrzegł tych, których szukał. Z miejsca, w którym się znajdował,

zauważył tęgą sylwetkę Akortha, a także wysokiego i chudego Fultona. Obaj siedzieli pochyleni nad kontuarem, plecami do niego. Spostrzegłszy jakiś ruch, odwrócili się. Otworzyli oczy szeroko z przerażenia, gdy Godfrey podszedł do nich. Godfrey uśmiechnął się do siebie. Najwyraźniej nie mieli pojęcia, że to ich stary kompan. - Stać! – rozkazał Godfrey żołnierzom, tak głośno i władczo, jak tylko potrafił. Obaj zatrzymali się i stanęli na baczność, trzymając niewolnika. - Ci dwaj są strażnikami tego niewolnika – rzekł Godfrey do żołnierzy, wskazując na Akortha i Fultona. Akorth i Fulton wpatrywali się w niego zbici z pantałyku. - Strażnikami? – spytał Akorth. – My? - Panie? – zapytał jeden z żołnierzy. – Nie pojmuję. - Nie twoim jest to zadaniem! – wrzasnął Godfrey na żołnierza. – Zdejmijcie kajdany niewolnikowi, a pojmiecie. Żołnierze wymienili zdezorientowane spojrzenia i zawahali się. Godfreyowi serce zabiło szybciej. Miał nadzieję, że nie zauważą, że coś jest nie w porządku. W końcu usłuchali jego rozkazów; sięgnęli do kieszeni, wyciągnęli klucze i zaczęli zdejmować niewolnikowi kajdany. Wtedy Godfrey odwrócił się raptownie do Akortha i Fultona, którzy patrzyli na niego zdumieni, i szybko uniósł zasłonę hełmu. Otworzyli szeroko oczy, zaskoczeni. Godfrey cicho dał im znak oczami, tłumacząc, co mają zrobić. Na szczęście szybko pojęli. Akorth i Fulton natychmiast odwrócili się, sięgnęli po swoje kufle z kontuaru, postąpili naprzód i rozbili je na głowach żołnierzy Imperium. Żołnierze padli na ziemię, a wtedy pozostali mężczyźni zebrani w szynku włączyli się, kopiąc ich, aż przestali się poruszać. Godfrey ściągnął hełm i pozostali rozpoznali go. Rozległy się okrzyki radości. - Sukinkot! – powiedział Akorth. - Jesteś nawet bardziej przebiegły, niż myślałem – dodał Fulton. - Wojnę można wygrać na wiele sposobów – uśmiechnął się Godfrey. - Nie rozumiem – rzekł Akorth, patrząc w dół na żołnierzy. – Dlaczego ich tu przyprowadziłeś? - Uznałem, że ci dwaj są mniej więcej waszej postury – rzekł Godfrey. Spojrzeli na niego, nie rozumiejąc. - Przywdziejcie ich zbroje – rzekł Godfrey. – Potrzebuję waszej pomocy. I wy dwaj pójdziecie ze mną.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Thor jechał na stworzeniu przypominającym wielbłąda. Krohn siedział na jego kolanach, a Reece, O’Connor, Conven, Elden i Indra jechali obok. Od wielu godzin przemierzali rozległe przestrzenie pól solnych, wzniecając chmurę białego pyłu. Pobudzeni adrenaliną i strachem przed tymi potworami nie pomyśleli nawet, by zwolnić. Galopowali od wielu godzin, klucząc, by uciec przed niebezpieczeństwem, ledwie omijając jamę za jamą, gdy kolejne potwory wyłaniały się, by ich pochwycić. Na szczęście zwierzęta, których dosiadali, były dobrze wyszkolone i wystarczająco szybkie, by ocalić ich życie. Po raz kolejny spojrzeli z aprobatą na Indrę; nie przeżyliby, gdyby się wtedy nie zjawiła. Minęły godziny, od kiedy ominęli ostatni otwór w pustynnej ziemi, lecz żadne z nich nie zwolniło. Napędzał ich strach. Drugie słońce chyliło się już ku zachodowi, od wielu godzin nic im nie groziło i w końcu przed sobą dostrzegli pierwsze zabudowania na horyzoncie, pierwszy kształt w tym opustoszałym miejscu, który przełamywał jego jednolitość. Zatrzymali się i, siedząc na swych zwierzętach i dysząc ciężko, wpatrywali się w dal. - Co to? – spytał O’Connor. - Miasto – odrzekła Indra. - Kto mieszka w takim miejscu? – spytał Elden. Indra uśmiechnęła się. - Ja – odparła. Odwrócili się i zszokowani spojrzeli na nią. - Teraz już nie, rzecz jasna – powiedziała. – Ale to tu dorastałam. Thor spojrzał ze zdumieniem na to niewielkie miasto na horyzoncie, leżące w szczerym polu. - Wystosowałabym oficjalne zaproszenia – rzekła. – Lecz nie posiadam pióra i pergaminu. Indra krzyknęła i kopniakiem pogoniła swe zwierzę, rzucając się naprzód. Pozostali ruszyli szybko, by ją dogonić. Gdy się z nią zrównali, mogli lepiej przyjrzeć się jej miastu. Thor był podekscytowany na widok prawdziwej osady w tym opuszczonym miejscu. W głowie szalały mu myśli, jakie to miasto może być, kto w nim mieszka, i jacy są jej ludzie. Zastanawiał się też, jak mogli przeżyć tam, w szczerym polu. Uzyskał odpowiedź na to pytanie, gdy zbliżyli się do murów miasta i Thor ujrzał na własne oczy: miasto było opustoszałe. Była to niewielka osada, składająca się ledwie z kilku tuzinów małych chat. Wszystkie wzniesiono z twardej, białej substancji, która

wyglądała jak zaschnięta sól. Większość z nich popadła w ruinę i kruszała. W mieście nie było żywej duszy. Samotny wiatr chłostał ulice, posyłając duże cierniste krzewy z jednego końca osady na drugi. Zwolnili, przekraczając bramę za Indrą. Thor rozejrzał się w poszukiwaniu jakiegokolwiek śladu życia. - Nikogo tu nie ma – rzekł w końcu Elden. - Kiedyś było inaczej – rzekła Indra. – Lecz zjawiło się Imperium i wzięło nas wszystkich na niewolników. Poprzysięgłam, że nigdy tu nie wrócę. To miejsce było wystarczająco złe, nawet gdy byliśmy wolni. Panowała tu przeraźliwa nuda, miasto było jedną z tych dusznych osad na peryferiach Imperium. Toczyło się tu najbardziej nudne i monotonne życie, jakie bylibyście sobie w stanie wyobrazić. Można powiedzieć, że Imperium wyświadczyło nam przysługę, zabierając nas stąd. Życie tutaj było gorsze niż bycie niewolnikiem. Thora zaskoczyła szczerość Indry i jej siła. Opisywała wszystko tak, jak to widziała i nigdy nie zważała na słowa. - Jedyną zaletą tego miejsca – rzekła Indra, gdy jechali dalej na swych zwierzętach. – Jest to, że jego mury powstrzymują owady w nocy i osłaniają przed wiatrem. Czasem w nocy wiatr dmie naprawdę mocno. A domostwa zapewniają trochę cienia. Poza tym nic nie przemawia na korzyść tego miejsca. - Nie rozumiem – powiedział Elden. Jechali dalej, mijając krzywo zwisające na zawiasach drzwi i porozrzucane na ulicach przedmioty, wskazujące wyraźnie na to, że ludzie opuścili to miejsce w pośpiechu. – Dlaczego w ogóle ktoś postawił tutaj to miasto? Jesteśmy w szczerym polu. Co mogło kogokolwiek skłonić, by tu zamieszkać? - Tam – rzekła, wskazując głową kierunek. Odwrócili się i spojrzeli w tamtą stronę. Tam, nieopodal miasta, znajdował się tuzin niewielkich jaskiń. Ogromne skały wyrastały z ziemi, i wydrążone w nich były otwory, biegnące w mroku w głąb jaskiń. Wyglądały, jak gdyby od wielu lat przysypywała je sól. - Kopalnie soli – wyjaśniła Indra, schodząc ze swojego zwierza i prowadząc go za wodze. Legioniści poszli w jej ślady i też zeskoczyli ze swych zwierząt. Thor delikatnie postawił na ziemi Krohna i rozprostował obolałe nogi. Dobrze było po tylu godzinach znowu stanąć na ziemi. - Ludzie zamieszkali tutaj z tego samego powodu, dla którego zamieszkują gdziekolwiek indziej – dodała Indra, gdy ruszyli pieszo. – Dla pieniędzy. Gdy byłam mała, wybuchła gorączka soli. Ludzie przybywali tutaj i wydobywali sól, aż zdzierali sobie paznokcie. Używali kilofów, łopat, dłut, wszystkiego, co tylko wpadło im w ręce. Tutaj znajdowały się najlepsze złoża soli. Zarabiali więcej, niż jesteście w stanie sobie wyobrazić. Potrząsnęła głową. - Gdy złoża zostały wyczerpane, a ceny soli spadły, życie zaczęło stawać się coraz cięższe. Większość ludzi się stąd wyniosła. Nie moja rodzina. Mój ojciec – powiedziała,

kręcąc głową. – Był uparty do samego końca. Obstawał przy tym, że dobre czasy powrócą, że wszystko będzie tak, jak dawniej. Nie chciał dostrzec rzeczywistości. Nie chciał stąd odejść. Zamierzałam uciec z domu. I wtedy przyszło Imperium. Indra ruszyła naprzód i kopnęła pustą miskę, posyłając ją przez ulicę. - Cóż za ironia, że znów tu jestem. To także jedyne miasto między górami i Krainą Smoków. Przyrzekłam sobie, że moja noga nigdy więcej tu nie postanie. A oto jestem tu znów. Ruszyli za nią, gdy przywiązywała swoje zwierzę do pala. Zrobili to samo. Thor podszedł do niej. - Ocaliłaś nam życie – rzekł Thor, gdy pozostali zebrali się wokół nich. – Jesteśmy twoimi dłużnikami. - I to nie po raz pierwszy – dodał Reece. - Odpłacimy ci się w jakiś sposób – rzekł O’Connor. Indra pokręciła głową. - Nie jesteście mi nic winni – rzekła. – W końcu uratowaliście mnie przed nudą. Co bym tam robiła? Zastanawiałabym się, dokąd pójść, co robić. Byłam niewolnicą tak długo, że nawet nie pamiętam, jak żyć. Wy przynajmniej jesteście interesujący. Jesteście wystarczająco lekkomyślni, by się z wami nie nudzić. Nawet z tą waszą głupią wyprawą. Elden wystąpił naprzód i, zawstydzony, opuścił głowę. Thor zauważył, że się czerwieni. - Ja w każdym razie – rzekł do niej cicho. – Bardzo się cieszę, że wróciłaś. Spojrzał na nią i uśmiechnął się, i po raz pierwszy Thor dostrzegł w nim małego chłopca. Był to spory kontrast w zestawieniu z ogromną, muskularną posturą Eldena. Indra uśmiechnęła się i odwróciła. - Ty też nie jesteś taki najgorszy – rzekła. Nagle ruszyła szybkim krokiem przez dziedziniec pośrodku miasta. Wyglądała na zmieszaną i szybko zmieniła temat. - Drugie słońce wkrótce zajdzie – powiedziała. – Będzie tu ciemno, choć oko wykol. Pomóżcie mi zebrać drewno i mleko. Tutaj słońce szybko kryje się za horyzontem. Chodźcie za mną. Poszli za nią na drugi koniec miasta i wyszli znowu na pustynię, która po tej stronie muru porośnięta była dziwnymi, podobnymi do kaktusów, roślinami. Były wysokie na dziesięć stóp i miały różne barwy. - Co to takiego? – spytał O’Connor. - Kwurum – odrzekła. – Drewno wewnątrz kwurumu jest suche, idealne do palenia. Podeszła do jednego z nich. - Jeśli uda wam się przedrzeć przez kolce – dodała. – Mogę pożyczyć twój topór? – spytała Eldena. Elden bez wahania wystąpił naprzód i, zbyt dumny, by pozwolić jej to zrobić i chcąc się popisać, uniósł topór i ściął jedną stronę kwurumu, jednym ruchem usuwając

wszystkie kolce. Bok rośliny był teraz równy, płaski. Wewnątrz ukazało się brązowe drewno – i jednocześnie zaczął z niej wyciekać biały płyn, zalewając ziemię. Indra potrząsnęła głową. - Jesteś zbyt niecierpliwy – rzekła. – Wszystko zniszczyłeś. - Co masz na myśli? – spytał. – Ściąłem kolce, jak rzekłaś. Pokręciła głową. - Ściąłeś zbyt dużo. Widzisz ten płyn? To mleko kwurumowe. Chcemy je zebrać. Zmarnowałeś je. Kiedy odcinasz kolce, musisz uważać, by nie odciąć zbyt dużo. Płyn powoli przestał wyciekać z kwurumu, a roślina na ich oczach zwiędła i upadła na ziemię. Indra podeszła do innej, kilka stóp dalej, i tym razem wyrwała Eldenowi topór z rąk. Uniosła go wysoko i ścięła jedną ze stron kwurumu. Wymierzyła idealnie – odcięła tylko kolce i tym razem kwurum nie zwiędł. Następnie Indra przeszła dokoła niego, z wprawą ścinając kolce ze wszystkich czterech stron, po czym odcięła go u podstawy, oddzielając od ziemi. Oddała Eldenowi jego topór, pochyliła się i uniosła kwurum. Wyglądał jak sporych rozmiarów polano. - Sztylet – powiedziała, wyciągając dłoń. Thor wystąpił naprzód i wsunął sztylet w jej dłoń. Podniosła rękę i nacięła w kwurumie niewielki otwór; wtedy z jego wnętrza zaczęło wypływać białe mleko. - Hełm, szybko – powiedziała. Chwyciła hełm O’Connora i odwróciwszy go, zbierała wyciekające mleko. Wkrótce trzymała w dłoni wielką miskę pełną mleka. - Nadaje się do picia? – spytał Thor, przyglądając mu się badawczo. Skinęła głową. - Jest słodkie – odparła. – I sycące. Kilka łyków to pełny posiłek. Ma też pewne szczególne działanie. Rozluźnia cię. Sprawia, że wkraczasz w odrobinę odmienny stan, jeśli wypijesz go zbyt wiele. Trochę jak z piciem wina. Poczujecie się dobrze – powiedziała z uśmiechem. – Nazywamy je źródłem prawdy. Gdy ludzie je piją, w końcu mówią to, co myślą. Czy tego chcą, czy nie. Odwróciła się i podała kwurum Eldenowi. - Jest ciężkie – rzekła. – Możesz je zanieść. - Wcale nie jest ciężkie – powiedział. – Mogę ponieść ich więcej. Uśmiechnęła się. - Świetnie, więc do roboty. Trzeba nam z dziesięć takich, by przetrwać noc. Chłopcy rozeszli się w różnych kierunkach. Każdy ruszył do innego kwurumu i za pomocą swych mieczy i sztyletów odzierali je z kolców i znosili polana. Gdy Thor pracował nad swoim, spojrzał na Convena, który stał niedaleko niego. Zobaczył, że ma mocno zaczerwienione oczy i widział, jaki jest rozkojarzony. Conven prawie się nie odezwał od śmierci swego brata, a jego czyny zdawały się być rozpaczliwe i lekkomyślne i Thor zamartwiał się o niego.

Thor podszedł do niego, z pozoru po to, by pomóc mu przy kwurumie, a naprawdę – by sprawdzić, czy nie potrzebuje innego rodzaju pomocy. Thor zaczął odzierać z kolców kwurum Convena po drugiej stronie; Conven zdawał się tego nie zauważać, albo nie zwracać na to uwagi. Po jakimś czasie Thor zapytał: - Wszystko w porządku? Conven skinął głową, nie spojrzawszy na Thora. Ciął dalej kwurum. Thor odchrząknął. Zastanawiał się, co powiedzieć, by dodać mu otuchy. - Ja również kochałem Convala jak brata – rzekł Thor. Conven dalej ciął, nie reagując na słowa Thora. Thor spróbował jeszcze raz. - Przykro mi, że odszedł – rzekł Thor. – Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, przez co teraz przechodzisz. Chcę tylko, byś wiedział, że jestem tu. Wszyscy jesteśmy tu, przy tobie. Conven nie podnosił wzroku, nie chcąc spojrzeć Thorowi w oczy. Ciął dalej i przez chwilę Thor myślał, że się nie odezwie. W końcu powiedział cichym, schrypniętym głosem: - Lubił cię. Thor spojrzał na Convena z zaskoczeniem i Conven w końcu podniósł zaczerwienione oczy i spojrzał na niego. - Byłeś jednym z niewielu ludzi, których podziwiał – dodał Conven. Thor potrząsnął głową. - Czuję, że go zawiodłem – rzekł Thor. – Nie powinienem był ufać moim trzem braciom. Gdybym tego nie zrobił, może nadal by żył. Conven pokręcił głową. - Nie zawiodłeś go – rzekł. – To ja go zawiodłem. Thor nie rozumiał, co miał na myśli. Conven wyciągnął dłoń w górę i bawił się swoim sztyletem, patrząc na ostrze połyskujące w ostatnich promieniach słońca. - Lecz to nieistotne – dodał Conven. – Gdyż wkrótce i tak do niego dołączę. Thor spojrzał na niego z troską; miał właśnie się odezwać, gdy Conven nagle odwrócił się i spiesznie odszedł ku następnemu kwurumowi. Thor domyślił się, że nie powinien na niego dalej naciskać; najwyraźniej Conven potrzebował samotności. Thor odwrócił się i ruszył w kierunku kolejnego kwurumu. Ten był żółty. Uniósł miecz, by pozbawić go kolców jak pozostałe – gdy nagle dobiegł go głos Indry: - NIE TEN! – krzyknęła w panice. Wszyscy zamarli i spojrzeli na Thora. Ten odwrócił się z zawieszonym w powietrzu mieczem i spojrzał na Indrę. Podbiegła do niego i odepchnęła jego nadgarstek, patrząc na niego ze strachem. - Nie dotykaj żółtych – powiedziała, przenosząc zaniepokojony wzrok z niego na kwurum.

- Dlaczego? – spytał. - Są trujące – rzekła. – Jeśli je natniesz, tryskają płynem. Osoba, która to zrobi, umrze w ciągu kilku sekund. Thor odwrócił się i spojrzał na żółte kwurum stojące niewinnie przed nim, i przełknął ślinę. Czy niebezpieczeństwa Imperium kiedykolwiek się skończą? * Thor siedział z pozostałymi przy trzaskającym ognisku. Płomienie wiły się na wszystkie strony, gdy zimne podmuchy wiatru przecinały pustynną noc. Thor cieszył się, że siedzą przy ogniu. Indra miała rację: nocą pustynia stawała się zdumiewająco zimna i wiatr dął zdecydowanie mocniej. Myślał, że to przesada – przynosić tyle tych polan – lecz teraz zrozumiał, że było to konieczne. Jedynie płomień ogniska utrzymywał ich w cieple, z dala od lodowatego zimna tego dzikiego pustkowia. Siedzieli skupieni blisko ognia, oparłszy ręce na kolanach. Każdy z nich trzymał na kolanach małą miskę mleka kwurumowego. Chwilę wcześniej Thor wziął pierwszy łyk i napój od razu uderzył mu do głowy. Gęste, słodkie mleko nie tylko wypełniło jego żołądek, natychmiast go nasycając, lecz także go rozluźniło. A nawet odurzyło. Czuł się, jak gdyby wypił cały bukłak wina. Było mu ciepło i lekko, i całe jego ciało było rozluźnione. Było to jednak uczucie odmienne od tego po winie: w przeciwieństwie do bycia pijanym, co dziwne, czuł jasność i przytomność umysłu. Było to dziwne uczucie jednoczesnego odprężenia, jak gdyby oddalania się, i bycia obecnym. Po szklących się oczach pozostałych Thor stwierdził, że czuli się podobnie. Każdy z nich odchylił się nieco w tył, odprężony, i patrzył w płomienie. Thor pozwolił Krohnowi napić się ze swojej miski i od tamtej pory Krohn leżał na boku, oparłszy się o nogę Thora. Nie wiercił się tyle, co zwykle, a jego oczy także były otwarte i utkwione w płomieniach. Elden siedział blisko Indry, ich nogi niemal się stykały. Thor widział, że Indra zaczyna czuć się swobodniej w jego towarzystwie. Obserwując ich, zauważył, że tych dwoje już wygląda jak para, jak gdyby idealnie do siebie pasowali. Thor zastanawiał się, czy wrócą kiedykolwiek do Kręgu, a jeśli tak, to czy Indra pójdzie z nimi i czy ona i Elden będą razem. Miał nadzieję, że tak będzie. Jedynie Conven był spięty. Odmówił napoju. Miast tego siedział z zaciśniętymi zębami, wpatrując się w ogień tak zapamiętale, że Thor aż się przeraził. Wyglądał, jak gdyby zatracił się w innym świecie, jak gdyby zatopił się głęboko w świecie żalu. Thor zastanawiał się, czy kiedykolwiek do nich wróci, czy będzie tym Convenem, którego znali. Pozostali również to widzieli i Thor zauważył, że Reece patrzy na niego zmartwiony. Wymienili spojrzenia, lecz żaden z nich nie wiedział, co zrobić lub rzec, by pocieszyć Convena.

Indra spojrzała na Convena, nachyliła się i podała Eldenowi miskę, szepcząc mu coś do ucha. Elden skinął głową, przechylił się na bok i wyciągnął miskę do siedzącego obok niego Convena. Lecz Conven nawet na nią nie spojrzał. - Powinieneś się napić – rzekł Elden. Jego głos przerwał ciszę wśród trzasków płomieni. – Czeka nas jutro długi dzień. Trzeba nam odpoczynku. Lecz Conven, wpatrując się nadal w płomienie, potrząsnął tylko głową. Elden postawił miskę, zdając się rozumieć jego smutek. Elden odchrząknął. - Conven – powiedział. – Czy opowiadałem ci kiedyś, jak dołączyłem do Legionu? Jak opuściłem moją wioskę? Conven pokręcił powoli głową, wciąż nie patrząc na niego. Elden odchrząknął kilka razy, a następnie wziął głęboki oddech, również patrząc w płomienie. - Widzisz, mój ojciec był kowalem. Terminowałem u niego. Pragnął, bym poszedł w jego ślady. Lecz ja tego nie chciałem. Pragnąłem zostać wojownikiem. Szkolić się w Legionie. Nie widziałem dla siebie życia w mojej wiosce. Nie chciałem spędzić całego życia jako kowal, będąc zmuszonym żyć na łasce innych. Podobała mi się praca z młotem, w kuźni, ale nie wystarczało mi to. Pragnąłem czegoś więcej. Nie było to jednak takie łatwe, gdyż mój ojciec był zadłużony po uszy u właściciela naszej chaty, niejakiego pana Tribble. Mój ojciec był dobrym, porządnym, ciężko pracującym człowiekiem i zawsze spłacał swe długi. Lecz nasza wioska była niewielka i liczba osób, z którymi mogliśmy prowadzić interesy, była ograniczona. Wioska leżała z dala od rozstajnych dróg i rzadko ktoś tamtędy przejeżdżał. Mój ojciec starał się jak mógł, by dobrze się nam wiodło. Pracował ciężej, niż jesteś sobie w stanie wyobrazić. Mimo tego starczało nam tylko na strawę i czynsz. Lecz pan Tribble wciąż żądał więcej zapłaty, podnosił czynsz każdego roku, i nie byliśmy w stanie nadążyć. Z biegiem czasu mój ojciec zadłużał się coraz bardziej u pana Tribble. I gdy nadszedł czas, bym opuścił wioskę i zaciągnął się do Legionu, nie uzyskałem na to pozwolenia. Pan Tribble zabronił memu ojcu mnie puścić. Nalegał, bym dalej u niego terminował, by mógł spłacić długi – albo wyrzuci mego ojca z naszej chaty. Mój ojciec był rozwścieczony. Powiedział mi, bym wyruszył – nade wszystko liczyło się dla niego moje szczęście. Lecz nie mogłem. Potrzebował mnie. I wiedziałem, że tam jest moje miejsce. Zostałem więc, by pomóc mu spłacić dług panu Tribble, do którego należała już niemal cała wioska i który był bogatszy ponad wszelkie wyobrażenie. Dlatego nie dołączyłem do Legionu. Elden zamilknął, wpatrując się w płomienie. - Nie rozumiem – powiedział Conven, ocknąwszy się i odwróciwszy do Eldena. –A jednak dołączyłeś. Co się wydarzyło? Elden długo patrzył w płomienie, odchrząknął i w końcu podjął swą opowieść.

- Pewnego dnia pan Tribble zawitał do naszej chaty. Nie wystarczało mu to, że wyciskał z nas ostatnie pieniądze, z odsetkami. Nie wystarczało mu, że zabronił mi odejść i zaciągnąć się do Legionu. Nie wystarczało mu, że mój ojciec nie robił nic, tylko pracował, by opłacić czynsz. Pewnego dnia uznał, że to za mało. Zdecydował, że chce odebrać nam nasz dom i urządzić w nim szynk. Pojawił się jednego dnia i oznajmił, że mamy zebrać nasz dobytek i wynieść się przed pierwszymi promieniami słońca. Na ulicę. Nie dbał o to, dokąd pójdziemy. Ot tak, po prostu. Odwrócił się i wyszedł. Mój ojciec rozsypał się na moich oczach. Łkał i łkał, jak złamany człowiek. Ta chwila zmieniła moje życie. Nie mogłem znieść widoku ojca w takim stanie. Nie mogłem już dłużej znosić takiej niesprawiedliwości. Wypadłem z domu, wsiadłem na naszego wierzchowca i pognałem za panem Tribble. Dogoniłem go na drodze na peryferiach miasta i zatrzymałem go. Ściągnąłem go z wozu i miałem zamiar przemówić mu do rozsądku. Tak, by zrozumiał. Nie chciałem zrobić mu krzywdy. Lecz kiedy go ściągnąłem, dobył sztyletu i rozciął mi policzek. Została blizna – rzekł Elden, wskazując na biegnącą pod okiem bliznę, rozświetloną płomieniem ogniska. Thor zawsze zastanawiał się, skąd Elden ją ma, lecz nigdy nie pytał. Elden odchrząknął. - Wtedy pan Tribble uniósł sztylet i wymierzył w moje serce. Mimo tego, że nie miałem broni i nie zaatakowałem go. Zachowałem się tak, jak podpowiadał mi instynkt. Odwróciłem jego dłoń od siebie i pan Tribble zatopił sztylet w swoim brzuchu. Nigdy nie zapomnę wyrazu jego twarzy, gdy patrzył mi w oczy umierając, w drodze do zaświatów. Trzymałem go przez jakąś minutę, aż w końcu padł u mych stóp. Był to pierwszy człowiek, którego zabiłem. Elden westchnął, zmarszczywszy czoło. Zdawało się, że przeżywa to ponownie. - Tak się złożyło, że strażnicy patrolowali okolicę i zobaczyli mnie, jak trzymam pana Tribble, konającego z nożem w brzuchu. Zadęli w rogi i ruszyli w moim kierunku. Wiem, że gdyby mnie schwytali, wtrąciliby mnie do lochu na zawsze. - I co zrobiłeś? – spytał Conven, wyrwawszy się w końcu z otępienia, pochłonięty opowieścią. - Nie czekałem – rzekł Elden. – Nie mogłem. Bez względu na to, co bym powiedział, orzekliby, że jestem winny. Wskoczyłem więc na konia i pognałem dalej, i nigdy nie oglądałem się za siebie. Dojechałem aż do sąsiedniego miasta, gdzie odbywał się Pobór. Ustawiłem się z innymi chłopakami. Byłem o stopę wyższy od nich i dopilnowałem, by mnie wybrali. Dziękuję Bogu, że tak się stało. Ocaliło mi to życie. Gdybym kiedykolwiek wrócił do mego domu rodzinnego, najpewniej by mnie aresztowali. Elden skończył i zaległa długa cisza. Wszyscy wpatrywali się w płomienie. - A co stało się z twym ojcem? – spytał Conven. Elden potrząsnął głową. - Nie wiem. Nie widziałem go od tamtej pory.

Elden westchnął. - Sam nie wiem, czemu opowiadam wam tę historię – dodał. Indra uśmiechnęła się. - Ostrzegałam was. To mleko kwurumowe. Krew krąży szybciej i ludzie wyrażają swe najskrytsze przemyślenia. Odwrócili się i spojrzeli w ogień, trzaskający w nocy. Zapadła cisza. Conven nie zdawał się szczęśliwszy niż wcześniej, lecz wysłuchanie tej historii wyrwało go z przygnębienia. - Wszyscy ci współczujemy – rzekł Reece do Convena. – Lecz nie ty jeden poniosłeś stratę. Każdy z nas stracił kogoś bliskiego. Ja… – zaczął, po czym opuścił głowę i przerwał, jak gdyby wahając się. – Cóż… Ja… Nigdy nikomu o tym nie mówiłem, ale straciłem bliskiego mi kuzyna. - Kuzyna? – spytał Thor. Reece pokiwał powoli głową, patrząc ze smutkiem w płomienie. - Mój ojciec, król MacGil, był najstarszym z trzech braci. Jego młodszy brat, pan MacGil, i jego czworo dzieci mieszkają na Wyspach Górnych. Wyspy Górne są częścią Kręgu, ale oddzieloną od niego przez Tartuwian. Nie leżą daleko, jakieś pięćdziesiąt mil od brzegu. Byliście tam kiedyś? Pozostali potrząsnęli głowami. Thor miał wrażenie, że słyszał kiedyś o Wyspach Górnych, gdy był dzieckiem. - To nieprzyjazne, opustoszałe miejsce – ciągnął dalej Reece. – Wzburzone morze. Więcej deszczu niż słońca i nieustępliwy, silny wiatr. To piękny teren, położony na skraju klifów, lecz nie dla ludzi słabych duchem. Mówią, że Wyspy Górne wydają na świat inny rodzaj człowieka. I tam żyją drudzy MacGilowie. Gdy byłem młodszy, często udawaliśmy się do nich z wizytą. Mój ojciec i jego bracia pozostawali ze sobą w zażyłych stosunkach. Tak zażyłych, jak tylko się da. A ja byłem blisko z mymi kuzynami. Pan MacGil miał trzech synów i jedną córkę. Dziewczyna, Stara, jest w moim wieku. Jest najpiękniejszą i najszlachetniejszą dziewczyną. W środku i z zewnątrz. Gdy byłem młodszy, wychowywano nas blisko, jak brata i siostrę. Reece westchnął, patrząc w płomienie. Opowieść zdawała się go przytłaczać. - W pewnym momencie – ciągnął dalej. – Mój ojciec i jego młodszy brat się pokłócili. Podobno, według pogłosek, w jego bracie zaczęła budzić się ambicja. Był kolejny w kolejce do tronu i miał nowych doradców, którzy szeptali mu do ucha. Zaczął spiskować, by odsunąć mego ojca od władzy. To przynajmniej usłyszał mój ojciec od swoich szpiegów. Nasze wizyty stawały się coraz rzadsze, a gdy byliśmy tam po raz ostatni, napięcie wisiało w powietrzu. Pękało mi przez to serce. Widzicie, nigdy nikomu tego nie powiedziałem, lecz byłem zakochany w Starze. A ona we mnie. Poprzysięgliśmy, że kiedy dorośniemy, pobierzemy się. Każdego roku, gdy ją widziałem, odnawialiśmy tę przysięgę, a nasza miłość nigdy nie osłabła.

Reece wziął głęboki oddech. - Pewnej nocy w zamku pana MacGila, gdy gościł nas u siebie, zmarł jego najstarszy syn. I wtedy wszystko się zmieniło. - Co się stało? – spytał Thor. - Zasiedliśmy wszyscy do uczty. Panu MacGilowi wlano kielich wina, a jego najstarszy syn wypił go miast niego. Osunął się, martwy na miejscu. Wino było zatrute, a wypić miał je pan MacGil. Zważywszy na panującą atmosferę, pan Macgil założył, że stał za tym jego starszy brat. Kazał nas wyrzucić i od tamtej nocy nie odezwał się do mego ojca ani słowem – i zabronił swej rodzinie rozmawiać z nami. Opuściliśmy to miejsce spiesznie, pod osłoną nocy, i nigdy nie wróciliśmy na Wyspy Górne. Nigdy już nie zobaczyłem mych kuzynów. Oni też nigdy nas nie odwiedzili. Reece westchnął. - Kuzyn, który zginął, był mi bliski; był dla mnie jak starszy brat. A jeśli chodzi o Starę… Nadal każdej nocy widzę jej twarz. Chciałbym z nią kiedyś pomówić. Wyjaśnić jej, że nie mieliśmy z tym nic wspólnego. Lecz wiem, że nigdy mi się to nie uda. Dlatego od tamtej pory nie spojrzałem na żadną inną dziewczynę. Dopiero kiedy poznałem Selese po raz pierwszy byłem w stanie ujrzeć inną twarz. Zapadła ciężka cisza, a wiatr gnał przez pustynię, unosząc iskry z ogniska. Thor spojrzał na swych braci i zrozumiał, że każdego z nich przygniata cicha rozpacz. Nie był jedyny; Conven również. Wszyscy byli młodzi, lecz każdy z nich cierpiał w jakiś sposób, już przytłoczony ciężarem życia. Niektórzy, zrozumiał, po prostu lepiej to ukrywali. Thor chciał jeszcze o tym pomyśleć, lecz jego powieki zaczęły opadać. Nie opierał się. Wszak jutro czeka ich najtrudniejsza część wyprawy i, być może, jego ostatni dzień.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Poza Gwendolyn i Steffenem na krętym leśnym szlaku nie było nikogo. Przemierzali leśną gęstwinę od wielu godzin. Kontynuowali swą zdającą się nie mieć końca podróż, zwolniwszy, i jechali teraz pod strzelistymi drzewami o sękatych gałęziach, splątanych w łuk nad ich głowami, przysłaniającymi słońce. Było to nierealne miejsce i Gwendolyn czuła, jak gdyby wjeżdżała w bajkowy świat. Albo w czyjś koszmar. Jedynym światłem rozświetlającym las były blade promienie słońca gdzieś w oddali. Las Południowy. Był to ponury las, miejsce, którego bała się jako dziecko. Ludzie mówili, że roi się w nim od złodziei i rzezimieszków, i nawet szlachetni królowie bali się postawić w nim stopę – nie mówiąc już o kobiecie podróżującej w zasadzie w pojedynkę. Przynajmniej, przypominała sobie, zbiegła z Silesii, przynajmniej żyła. - Pani? – spytał Steffen po raz trzeci. Odwróciła się, wyrwana nagle z zamyślenia, i zobaczyła Steffena. Niezwykle cieszyła ją jego obecność. Był dla niej jak opoka. On jeden jej pozostał, na nim jednym mogła się jeszcze wesprzeć. - Moja pani, czy wszystko w porządku? – spytał. Skinęła głową w odpowiedzi, niejasno zdając sobie sprawę z tego, że do niej mówił. Gwen była zaskoczona, że dotarli już tak daleko. Zamknęła oczy i przypomniała sobie ich ucieczkę z zamku, Steffena prowadzącego ją sekretnymi tunelami. Przemierzali je sama nie wiedziała jak długo, przykucnąwszy nisko, aż bolały ją plecy, i odganiając pająki. Mrok tunelu zdawał się nie kończyć i wiele razy miała wrażenie, że Steffen wybrał niewłaściwą drogę. W końcu tunel zaczął zakręcać ku górze, coraz wyżej i wyżej, a gdy dotarli do wyjścia, ze zdumieniem odkryła, że przebijają się przez ziemię i trawę. Wyłonili się na jakiejś łące, mile od Silesii. Steffenowi udało się ich wyprowadzić. Byli z dala od wszystkiego. W zasięgu wzroku nie było żadnych żołnierzy Andronicusa. Gwen ucieszyły promienie słońca i zimny, świeży powiew wiatru, który muskał jej twarz. Gdy wyszli na zewnątrz, Steffen zagwizdał, i zza jaskini wyłoniły się dwa piękne, lśniące wierzchowce. - To konie Sroga – wyjaśnił Steffen. Dosiedli swych rumaków. – Było to wyjście przeznaczone dla króla i królowej w razie niebezpieczeństwa. Srog poinstruował mnie, jak prowadzić konie. Nikt inny teraz z nich nie skorzysta; tylko my się wydostaliśmy. Galopowali wiele mil na południe, zmierzając ku Wieży Schronienia, leżącej gdzieś po drugiej stronie Kręgu. Ich sylwetki były jedynymi na równinie. Pędzili i pędzili, dzień stawał się nocą, a noc przeistaczała się na powrót w dzień. Prawie się nie zatrzymywali. Obierali opustoszałe tereny, te miejsca, gdzie – jak wiedzieli – Imperium Andronicusa jeszcze nie dotarło. Przemierzyli niemal cały Krąg, omijając większe miasta i miasteczka, przekraczając równiny, aż w końcu, wiele godzin temu, wjechali do Lasu Południowego.

Teraz, wykończeni, przeszli z galopu do stępa. Poczuli, że w końcu znaleźli się już wystarczająco daleko od Silesii, od zasięgu Andronicusa, by zwolnić. Zachowywali także szczególną ostrożność, jadąc przez ten las, i chcieli poruszać się powoli, by móc wyostrzyć czujność. Jadąc, rozglądali się po sękatych drzewach, patrząc uważnie na wszystkie strony, mając się na baczności. Las był zbyt gęsty, by móc dojrzeć, co kryło się w jego wnętrzu i włoski na karku Gwen uniosły się. Wyobrażała sobie, że obserwują ją wszelkiego rodzaju stworzenia. Zimowe ptaki krakały, gdy je mijali, i złe przeczucia Gwen pogłębiały się z każdym krokiem. Zastanawiała się, czy popełnili błąd, decydując się na tę podróż. Gwen zrozumiała jednak, iż powinna być wdzięczna, że uszli cało, że dotarli tak daleko i że Steffen był z nią. Znajdowali się już niedaleko Wieży Schronienia i musieli tylko trzymać się tej drogi. Te ostatnie mile okazywały się jednak najtrudniejsze. Z każdym krokiem wyczuwała coraz bardziej zbliżające się zagrożenie. Była w wielu lasach w swoim życiu i ten nie wydawał się jej bezpieczny. Nie bez powodu oddziały Imperium do niego nie wkroczyły, i nie bez powodu żaden z wojowników króla nigdy się tam nie zapuszczał. Zarośla były zbyt gęste, zbyt łatwo można było urządzić tam zasadzkę. Każdy omijał to miejsce, nawet jeśli wydłużało to jego podróż. Lecz nie ona: nie mogła sobie na to pozwolić. Była to najkrótsza droga do Wieży Schronienia i najlepsza, by pozostać niespostrzeżonym przez Imperium. - Pani, nie musisz się na to decydować – rzekł Steffen. Gwen zwróciła na niego nieobecne spojrzenie, zatopiona w myślach. - Decydować na co? – spytała. - Wieża Schronienia – powiedział. – Odcinać się od świata. Są ludzie, którzy cię miłują. Silesia nie jest już bezpieczna, lecz możesz schronić się w innych miejscach, możesz zaczekać tam, aż ludzie Andronicusa znikną. A Wieża… jest na zawsze. Ci, którzy tam wchodzą, nigdy nie wracają do świata. To wieża mniszek, zatopiona w milczeniu. Gwen wzruszyła ramionami. I tak czuła, że jej życie się skończyło, że najlepsza jego część została jej odebrana przez Andronicusa i McClouda. - Czy to więzienie, czy inne – odparła. – To tylko kwestia wyboru. Każdy z nas żyje w swych własnych lochach. Szli dalej w ciszy i Gwen czuła, że Steffen chce ją od tego odwieść, lecz przez szacunek powstrzymuje się. Gwen zdawało się, że usłyszała trzask łamanej gałązki i wtedy nagle Steffen wyciągnął dłoń, zatrzymując ją i powściągając swego konia. - Co to? – zapytała. - Ciii – powiedział Steffen, rozglądając się dokoła i nasłuchując. Serce Gwen podskoczyło, gdy rozległ się trzask kolejnej gałęzi. Odwróciła się powoli i zastygła, ujrzawszy grupę ponad dwunastu łotrów, wyłaniających się z każdej strony lasu. Jeden był bardziej potworny niż drugi. Mieli na

sobie łachmany, ich twarze pokryte były pyłem, a pod paznokciami tkwiła ziemia. Nie przekroczyli jeszcze trzydziestego roku życia, byli nieogoleni i mieli powybijane zęby, i każdy z nich przypasaną miał prymitywną broń. Byli wychudzeni, a w ich ciemnych, bezdusznych oczach kryło się jakieś rozgorączkowanie i Gwen wiedziała, że nie są do nich przyjaźnie nastawieni. - To mi wygląda na królewskie szaty – zawołał jeden do drugiego. Mówił z mocnym, prostackim akcentem, akcentem południa, a ton jego głosu przyprawił Gwen o dreszcze. - Zdecydowanie – odrzekł inny. – Co my tu mamy? Jakąś damulkę? - Przysiągłbym, że znam tę twarz – rzekł. – Wygląda na MacGila. - Nie może być – powiedział inny. – Wszyscy MacGilowie już nie żyją. Chyba że ta tutaj to truposz. - Najładniejszy truposz, jakiego widziałem. Grupa rzezimieszków zaniosła się ordynarnym śmiechem. Niepokój Gwen wzrósł, gdy podeszli bliżej. - Mówię wam, że to jedna z nich – nalegał złodziej. – Nie wszyscy zginęli. To córka. Dziewczyna. Wszyscy przyjrzeli się jej uważniej. - Nie może być – rzekł jeden z nich. – Ona jest w Silesii. - Może uciekła – rzekł inny. Gwen czuła coraz większy niepokój, gdy badawczo jej się przyglądali. Żałowała, że włożyła królewską pelerynę, którą dał jej Srog, królewskie klejnoty, pierścienie, bransolety i naszyjniki. Zdała sobie sprawę, że dla tych mężczyzn musi być chodzącym celem. - Zbliżcie się, a pożałujecie – ostrzegł Steffen. Jego głos był zimny jak stal. Banda oprychów wybuchnęła śmiechem. - A cóż my tu mamy? Garbaty karzeł strzegący swej pani? - Co się stało, zabrakło zwykłych strażników? Kolejny wybuch śmiechu. - Musisz być naprawdę nieustraszona, skoro polegasz na tym małym człowieczku, by cię bronił – powiedział inny, kręcąc głową. - Nie będę was ostrzegał drugi raz – zagroził Steffen. Jego głos był śmiertelnie poważny. Kilku z nich dobyło sztyletów zza pasa. - Możesz zacząć się rozbierać – powiedział jeden z nich do Gwendolyn. Gwen zawahała się, ze strachem w oczach przenosząc wzrok ze Steffena na nich, niepewna, jak się zachować. - Rozbieraj się, albo zrobię to za ciebie – powiedział jeden z nich. - Tylko szybko, żebyśmy mieli to już z głowy i mogli się z tobą zabawić. Wszyscy, śmiejąc się, podeszli bliżej, a wtedy Steffen rzucił się naprzód.

Niczym błyskawica, tak szybko, że nawet Gwendolyn to zaskoczyło, Steffen sięgnął w tył, wyciągnął swój mały łuk i wypuścił cztery strzały. Trafił idealnie i strzały zatopiły się w gardłach czterech z nich, zabijając ich na miejscu. Gwen nie zawahała się. Sięgnęła do uprzęży i wyciągnęła kiścień, który tam trzymała, zakręciła nim nad głową i patrzyła, jak łańcuch przecina powietrze i najeżona kolcami metalowa kula uderza w twarz zbliżającego się oprycha. Kula trafiła go w oko i padł z krzykiem na ziemię. Nim zdążyła ponownie się zamachnąć, Gwen poczuła szorstkie dłonie na swych plecach i ktoś pociągnął ją w tył, zrzucając z konia. Poleciała w powietrzu i upadła na ziemię. Upadek pozbawił ją tchu. Dwóch kolejnych rzezimieszków przyskoczyło do niej, zrywając jej biżuterię i szarpnięciem ściągając pelerynę. Próbowała się bronić, lecz na nic się to nie zdało. Steffen podjechał do niej i skoczył, rzucając się na jednego z napastników, powalając go na ziemię i mocując się z nim. Drugi złodziej jednak nadal przyciskał Gwendolyn mocno do ziemi; chwycił jej rękę, wykręcił za plecy, odwrócił ją i docisnął jej twarz do ziemi. Sięgnął w dół, chwycił jej suknię i zaczął ją podciągać. - Zabawimy się, dzieweczko – rzekł. Gdy na ułamek sekundy puścił ją, by zająć się suknią, Gwendolyn wykorzystała nadarzającą się sposobność: sięgnęła do pasa, dobyła małego srebrnego sztyletu, który Godfrey dał jej dawno temu, odwróciła się i zatopiła go w gardle napastnika. Otworzył szeroko oczy, patrząc, jak jego krew spływa na ziemię. Gwen zatopiła sztylet mocniej w ciele złodzieja, czując, jak wzbiera w niej gniew. Czuła, że mści się nie tylko na tym mężczyźnie, lecz także na McCloudzie, Andronicusie i Garetcie – na wszystkich mężczyznach, którzy ją skrzywdzili. - Nie, nie zabawimy się – odrzekła Gwen. Gdy padł martwy, Gwen wyciągnęła ostrze, wytarła je w jego łachmany i włożyła z powrotem za pas, nie odczuwając ani przez chwilę wyrzutów sumienia. Zastanawiała się, czy staje się bezlitosna lub nieczuła – albo i jedno, i drugie. Miała nadzieję, że tak nie jest. Gwen rozejrzała się i dostrzegła Steffena walczącego z jednym ze złodziei. Mocowali się nieprzerwanie i Gwen zamierzała podbiec do niego i mu pomóc. Lecz gdy podnosiła się, opierając się na dłoniach i kolanach, nagle poczuła, że ktoś kopie ją w skroń butem o metalowym czubku. Krzyknęła i poleciała na plecy. Ogarnął ją potworny ból i świat zaczął wirować, aż zobaczyła wszystkie gwiazdy. Ostatnią rzeczą, jaką ujrzała, nim jej świat osnuł mrok, była twarz najszpetniejszego mężczyzny, jakiego kiedykolwiek widziała, uśmiechającego się do niej, gdy unosił dłoń i opuszczał ją wierzchnią stroną na jej policzek.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Kendrick wisiał wysoko na krzyżu, czując, jak opuszczają go siły, gdy drugie słońce zaczęło swą wędrówkę w dół. Jego nadgarstki i kostki, przywiązane szorstkim sznurem do drewna, nabrzmiały. Ból rozciąganych kończyn, spowodowany wielogodzinnym wiszeniem, był nie do zniesienia. Opuścił głowę nisko i starał się nie podnosić wzroku, chcąc uniknąć widoku kolejnych zniszczeń, lecz usłyszał jęki i nie potrafił się powstrzymać. Rozejrzał się wokół siebie i zobaczył wszystkich swych przyjaciół wiszących na krzyżach obok niego. Po jednej stronie wisiał Srog, po drugiej Atme, a przy nim Brom, Kolk i wielu innych rycerzy, których Kendrick miłował jak braci. Przynajmniej, rzekł sobie, wciąż żyli, albo kurczowo się trzymali się życia. Nie byli martwi, jak masy ciał w dole. Kendrick próbował z nimi pomówić, lecz byli zbyt słabi lub odwodnieni, by odpowiedzieć. Wszyscy zdawali się bardziej martwi niż żywi. Kendrick usłyszał trzaski batów, a gdy podniósł wzrok, ujrzał zgliszcza, w jakie przeobraziło się miasto, które kochał. Ci, którzy przeżyli, stali się niewolnikami. Prowadzeni przez biczujących ich nadzorców zmuszani byli do taszczenia ogromnych kamieni. Przechodzili od jednej sterty gruzu do drugiej, oczyszczając miasto. Silesia szybko przeistoczyła się w okupowane miasto niewolników. Posąg Andronicusa już wznosił się ku niebu, godło Imperium – lew z ptakiem w paszczy – umieszczono nad bramami miasta, a nad nim powiewał sztandar Imperium. Wszelki ślad po niezależności, jaką kiedyś cieszyło się to miasto, został zatarty. Silesia została wchłonięta, stając się częścią Imperium. Kątem oka Kendrick dostrzegł jakiś ruch i, oblizując spieczone wargi, odwrócił się. Ujrzał grupę żołnierzy Imperium przepychających się przez tłum; za nimi, co zaszokowało Kendricka, szedł nie kto inny, a sam Andronicus, górujący nad pozostałymi. Żołnierze idący przed nim trzymali zakutego w kajdany mężczyznę, którego Kendrick rozpoznał po kilku chwilach. Był to jego przyrodni brat. Gareth. Kendrick otworzył szeroko oczy i spojrzał na niego ponownie, zastanawiając się, czy mu się nie przywidziało. Nie pomylił się jednak. W jego kierunku szedł Gareth we własnej osobie, wychudzony, z brodą, potargany. Łańcuchy pobrzękiwały, gdy Gareth, prowadzony przez żołnierzy Imperium, szedł powłócząc nogami. Zatrzymali się przed Kendrickiem. Tłum uciszył się, a Andronicus podszedł do Garetha i oplótł swą wielką dłonią jego chudą szyję, zakrywając ją całkowicie. Jego długie pazury ocierały się o grdykę Garetha. Andronicus uśmiechnął się.

- Powiedz, kto jest kim wśród tych pojmanych – rzekł Andronicus. – A darujemy ci życie. Wszyscy spojrzeli na Kendricka i pozostałych wiszących na krzyżach. - Zrobię to z przyjemnością – powiedział Gareth. – Powiem, kim są, a nawet więcej. Nie darzę miłością żadnego z nich; twój wróg jest też moim wrogiem. Andronicus uśmiechnął się do Garetha. - Zuchwały jesteś – rzekł. – I bezlitosny, nawet względem swej rodziny. Lubię takich jak ty. Podobasz mi się. Uwolnijcie go. – polecił Andronicus ruchem ręki swym strażnikom, a ci pospieszyli naprzód i zdjęli mu kajdany. Gareth zrzucił kajdany, długimi krokami ruszył naprzód i podszedł prosto do Kendricka, wyciągając w stronę jego twarzy długi, kościsty palec. - To Kendrick – rzekł. – Jeden z mych braci. Mój przyrodni brat. Tak naprawdę jest bastardem. To dowódca Srebrnych. Ważny człowiek – powiedział, następnie odwrócił się i wskazał palcem kogoś innego. – A ten obok niego to Kolk, dowódca Legionu; a to Brom, przewodzi armii; a tam, to Atme, kolejny bohater Srebrnych. Gareth mówił dalej, wyrzucając z siebie kolejne imiona; każde słowo, które wypowiadał, rozpalało większy ogień w żyłach Kendricka. Zabije za to Garetha, jeśli kiedykolwiek znajdzie po temu sposobność. Wreszcie Gareth skończył. Stanął ponownie przed Kendrickiem z uśmiechem zadowolenia na twarzy. Andronicus uśmiechnął się, a z głębi jego gardła dobył się głęboki pomruk. Położył dłoń na ramieniu Garetha. - Dobrze się spisałeś – rzekł Andronicus. – Wynagrodzę cię. Gareth stał, dumny jak paw. - Jakie stanowisko mi wyznaczysz? Miej w pamięci, że jestem królem. Mógłbyś mnie mianować królem Kręgu. To byłaby odpowiednia dla mnie pozycja. Andronicus wybuchnął gromkim śmiechem. - Wynagrodzę cię stanowiskiem niewolnika. Będziesz królem sprzątających łajno. Na twarzy Garetha pojawiło się przerażenie. - Ale rzekłeś, że mnie wynagrodzisz! - To jest nagroda – powiedział Andronicus. – Nie zabijam cię. Nagle Gareth odwrócił się z paniką w oczach i puścił się biegiem; dzięki swej wychudzonej sylwetce z łatwością lawirował w tłumie. - ZNAJDŹCIE GO! – krzyknął Andronicus do zaszokowanych żołnierzy. Jego ludzie ruszyli za Garethem, lecz ten w ciągu kilku sekund znalazł niewielki otwór w kamiennej ścianie i zanurkował w nim. Było to jakiegoś rodzaju ukryte przejście. Gareth był wystarczająco chudy, by się przez nie przecisnąć, a gdy żołnierze Imperium dotarli do ściany, nie mogli się tam zmieścić. - Jeśli wam ucieknie, zginiecie! – krzyknął Andronicus. Żołnierze puścili się biegiem, okrążając mur.

Andronicus, któremu krew napłynęła do twarzy, zwrócił swą uwagę z powrotem na Kendricka i pozostałych. Wystąpił naprzód i przyjrzał się im dokładnie. Po ciszy, która zdawała się trwać wieczność, podszedł do Kolka. - Zaczniemy od tego – rozkazał Andronicus. – Będziemy zabijać tylko jednego dziennie – uśmiechnął się. – Lubię przedłużać swą rozkosz. Andronicus sięgnął w dół, wyrwał włócznię z rąk jednego ze swych sług, postąpił naprzód i nagle przeszył nią pierś Kolka. - NIE! – krzyknął Kendrick, widząc, jak z ust Kolka tryska krew. Kolk krzyknął z bólu, po czym gwałtownie opuścił głowę, wyzionąwszy ducha. Andronicus, nie wyciągając włóczni, którą go przebił, odwrócił się do swych ludzi i zaczął odchodzić. - Nazajutrz wybierzemy kolejnego – powiedział. Kendrick mocował się z całych sił, lecz nie potrafił poluzować sznurów. Odchylił się w tył i krzyknął w niebiosa, poprzysięgając, że pomści Kolka, swoich ludzi, ich wszystkich. Pewnego dnia znajdzie sposób, by zabić Andronicusa.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Thor zbudził się o brzasku, mrużąc oczy pod kłującymi promieniami pierwszego porannego słońca, ogromnej, oślepiającej kuli na horyzoncie, niczym nie przysłoniętej. Uniósł dłonie do oczu i powoli usiadł. Pustynia była jeszcze chłodna w porannym słońcu, lecz temperatura zwiększała się z każdą sekundą. Wokół niego leżeli jego towarzysze broni, rozrzuceni wokół dogasającego żaru ogniska. Kroh leżał oparty o nogę Thora, pogrążony w głębokim śnie. Byli wszyscy – poza jednym. Thor zauważył, że nie ma z nimi Convena; szybko odwrócił się i rozejrzał, szukając go wzrokiem. W końcu go spostrzegł. Siedział, skrzyżowawszy nogi, tyłem do nich, jakieś dwadzieścia stóp dalej, wpatrując się w wędrujące coraz wyżej po nieboskłonie słońce. Zaniepokojony, Thor pospieszył w jego kierunku. Gdy do niego podszedł, zauważył, że przekrwionymi oczyma Conven patrzy prosto w słońce. Nadal zdawał się być pogrążony w żalu, jak gdyby nie do końca był z nimi. Wpatrywał się nieobecnym wzrokiem w horyzont. Thor zastanawiał się, jak głęboki jest jego smutek. - Conven? – spytał. Po kilku sekundach w końcu spojrzał tępo na Thora. - Czas ruszać w drogę – rzekł Thor. Conven wstał powoli, bez słowa, i podszedł do swego zwierza przywiązanego do pala. Thor odwrócił się i ruszył za nim. Pozostali też zaczęli wstawać, przyglądając się im i rozmyślając. Conven nie był tą samą osobą, którą Thor znał i wbrew sobie Thor zaczął się zastanawiać, czy Conven nie stanie się im kulą u nogi. Nie pojmował, przez co przechodził. Był nieprzewidywalny. I nie wiedział, jak zareaguje w obliczu zagrożenia – ani czy sam się nim nie stanie. Nie miał jednak wyjścia. Dosiedli swych zwierząt, żegnając się spiesznie z tym samotnym miastem, i wyruszyli nim słońce wzbiło się wyżej, próbując umknąć przed piekącym żarem budzącego się dnia. * Jechali w szóstkę niespiesznie przez połacie soli, podążając za Indrą. Thor cieszył się, że opuścili jej osadę. Rozumiał niepokój Indry spowodowany powrotem do jej rodzinnego miasta. On również nie chciałby tam utknąć. Thorowi wciąż lekko szumiało w głowie po napoju, który wypił poprzedniego wieczoru, i próbował dojść do siebie. To mleko kwurumowe miało silne działanie. Trudno mu było przypomnieć sobie, kiedy dokładnie usnął. - Jak daleko stąd leży Kraina Smoków? – spytał Reece Indrę.

- Nie wjechaliśmy jeszcze nawet do tunelu – odrzekła. - Tunelu? – spytał O’Connor. - Do Krainy Smoków można dotrzeć jedynie przez Wielki Tunel. Łączy Solne Nieużytki z Górami Płomieni. Nazywaliśmy go Tunelem Śmierci. Nie słyszałam, by ktoś kiedykolwiek do niego wszedł i wyszedł po drugiej stronie – westchnęła. – Lecz sami wybraliście tę wyprawę. Wiedzieliście, że nie będzie łatwa. Jechali dalej w milczeniu. Thor czuł narastający wśród nich niepokój, gdy przemierzali niekończące się pola soli, a słońce wędrowało coraz wyżej po nieboskłonie. Miał wrażenie, że zmierzają ku śmierci. Po godzinach jazdy przez zupełnie płaskie tereny, na horyzoncie przed nimi wyrosła ogromna góra. U jej podnóża znajdowało się wejście do szerokiego tunelu o średnicy stu jardów, ziejącej czarnej dziury prowadzącej głęboko w mrok. Gdy się zbliżyli, zwierzęta zaczęły ryć nogami ziemię i się opierać. Thor wyczuwał ich niepokój. Indra zsiadła przy wejściu do tunelu, a legioniści poszli w jej ślady. - Co ze zwierzętami? – spytał Elden, podchodząc do niej. Pokręciła głową. - Żadne zwierzę nie wejdzie do tego tunelu – odpowiedziała. – Są na to zbyt mądre. Trzymając w dłoni wodze, spojrzała ze smutkiem na zwierzę. Pochyliło swój ogromny łeb, wydało z siebie jęk i potarło nosem jej kark. Puściła linę i uderzyła zwierzę w zad. Odwróciło się i ruszyło przed siebie, podobnie jak pozostałe zwierzęta. Thor i reszta obrócili się i patrzyli, jak biegną, wzniecając tumany białego pyłu. W końcu zniknęły na horyzoncie. Przełknął ślinę. Teraz mogli liczyć tylko na siebie. Thor odwrócił się i stanął przodem do tunelu, spoglądając w ciemność. Wiedział, że mogą z niej nigdy nie wyjść. Indra uniosła sztylet i podeszła do ściany jaskini. Odłupała duże kawałki żółtego kamienia. Przystawiła jeden z nich do ściany i rozgniotła go trzonkiem sztyletu. Ich oczom ukazało się świecące białe wnętrze. Podała każdemu z nich jeden kamień. Thor trzymał go w dłoni, zaskoczony jego ciężarem. Był to chropowaty żółty kamień o świecącym wnętrzu. Indra weszła jako pierwsza do jaskini, a wtedy Thor ze zdumieniem zauważył, że kamień rozświetla jej wnętrze. Roztaczał wokół siebie światło płomieni kilku świec. - Trzymajcie je wysoko, a tunel nie będzie taki ciemny – powiedziała Indra. - Jak długo będą świecić? – spytał O’Connor, gdy wchodzili do jaskini. - Nie wiem – rzekła Indra. – Nikt nigdy nie używał ich wystarczająco długo, by móc to stwierdzić. *

W słabo oświetlonym tunelu rozbrzmiewały echem dziwne odgłosy zwierząt i owadów, trzepot skrzydeł, wrzaski i pogruchiwanie skrytych gdzieś stworzeń, odbijające się w każdym kierunku. Szli i szli, trzymając świecące kamienie przed sobą. Thor poczuł, że coś chrzęści mu pod stopami, i gdy obniżył swój kamień, zobaczył miliony owadów, pełzających pod jego stopami, chrzęszczących pod jego butami. Strącał je co chwilę, gdy próbowały wdrapywać się po jego nogach. Idący obok Krohn najeżył się, powarkiwał na owady i kłapał na nie lub próbował schwycić je łapami. Dzięki Bogu za świecące kamienie, pomyślał Thor; bez nich wędrowaliby w całkowitej ciemności. Thor był też wdzięczny Indrze, jak zawsze, patrząc na rozświetloną drogę. Jednak i tak trudno było im coś dostrzec dalej niż na kilka stóp przed nimi i Thor mógł się tylko zastanawiać, co czyhało na nich skryte głęboko w zakamarkach tego miejsca. Nie mógł się oprzeć wrażeniu, że coś go obserwuje, jak gdyby te stwory – cokolwiek to było – czekały na właściwy moment, by zaatakować. W głębi duszy cieszył się, że nie może ich zobaczyć. Szli dalej, oddychając ciężko, po części z wysiłku, lecz bardziej ze strachu. Nogi Thora zaczynały stawać się ciężkie i zastanawiał się, czy ta droga kiedykolwiek się skończy. Nagle rozległ się trzepot skrzydeł i Thor poczuł, że coś ociera się o jego twarz. - Globasy! – krzyknęła Indra. – Na ziemię! Wnętrze jaskini rozświetliło się nagle tysiącami niewielkich stworzeń świecącymi w ciemności; wyglądały jak nietoperze, lecz były większe, a od ich głów biło białe światło. Były ich tysiące i trzepot ich skrzydeł rozchodził się w ogromnej kakofonii, gdy wpadały na nich, lecąc. Nim Thor zdążył choćby spróbować się uchylić, poczuł, że drapią mu policzki. Krzyknął z bólu. Dobył miecza i ciął gorączkowo na wszystkie strony. Pozostali dołączyli do niego. Kilka nietoperzy padło na ziemię, lecz coraz więcej drapało jego twarz, szyję i ręce. W końcu Thor poddał się i poszedł w ślady Indry: tak jak ona przypadł do ziemi i zwinął się w kłębek, obejmując kolana, twarzą do ziemi. Pozostali poszli za jego przykładem, padając na ziemię obok niego. Thor czuł, jak miliony szponów drapią jego kolczugę na plecach, tył jego głowy, szyi i ramion – lecz nie podnosił się z ziemi, jak Indra, i modlił się. Przez chwilę miał wrażenie, że zadrapią go na śmierć. Nagle rozległ się ryk, który odbił się echem od ścian. W jednej chwili stado zniknęło, skrzecząc. Po kilku chwilach trzepot w końcu ucichł i Thor, uwolniony od łopotania ich skrzydeł, mógł znowu usłyszeć własne myśli. Słyszał, że dyszy ciężko, podobnie jak pozostali, podobnie jak on spanikowani. Stopniowo wszyscy podnieśli się, ciesząc się, że żyją.

Lecz ryk rozległ się ponownie i Thor poczuł ucisk w dołku. Ten dźwięk wywołał dreszcz wzdłuż jego kręgosłupa; był to głęboki, mroczny ryk, jak ryk lwa. - Co to było? – spytał Reece. - Nie mam pojęcia – odrzekła Indra. - Cokolwiek to było, nie brzmiało na zbyt zadowolone – rzekł O’Connor. Ryk rozległ się ponownie, i tym razem był głośniejszy i zdawał się dochodzić z miejsca położonego bliżej nich, i jeszcze bardziej przypominał ryk lwa. Wszyscy trzymali broń wyciągniętą przed sobą, pocąc się ze strachu. Thor czuł, jak krew ścieka mu z ran na szyi i głowie. Stał tak, myśląc, że to okropne tak czekać, wpatrywać się w ciemność i nic nie widzieć. Thor poczuł, jak ziemia pod nimi drży i nie był w stanie już dłużej czekać. Wygiął się w tył, umieścił swój świecący kamień w procy i cisnął go tak daleko, jak tylko potrafił. Kamień poszybował w powietrzu, posyłając promień światła, który rozświetlił tunel. Po jakichś pięćdziesięciu jardach w końcu oświetlił to, co się do nich zbliżało. Thor pożałował, że tak się stało. Stała tam ogromna bestia, przypominająca lwa, lecz trzykrotnie wyższa i trzykrotnie szersza, z trąbą, która zwisała jak u słonia, i po obu stronach której znajdowały się kły. Miała też róg na czole. Porośnięta była żółtym futrem i stała na dwóch nogach, dwóch ogromnych, muskularnych nogach o dwóch szponach w miejscu palców. Odchyliła się w tył, unosząc swój potężny biceps. Mięśnie na całym jej ciele były naprężone. Wydała z siebie kolejny ryk, unosząc trąbę i obnażając kły. - Zwierz Jaskiniowy! – wyszeptała Indra trwożnie. - Domyślam się, że jest niezbyt przyjazny – powiedział O’Connor. Indra pokręciła głową. - Niezbyt – odrzekła. Zwierz Jaskiniowy wydał z siebie kolejny ryk, a następnie ruszył naprzód. Thor miał wrażenie, że biegnie ku nim stado słoni. Wszyscy stali w miejscu, unieruchomieni strachem, zastanawiając się, co zrobić, gdy nagle Conven rzucił się przed siebie, by natrzeć na bestię. Biegł wprost na nią, jak gdyby chciał zginąć. Gdy Conven uniósł miecz, poruszający się zadziwiająco szybko Zwierz Jaskiniowy zamachnął się i zmiótł go, posyłając przez jaskinię. Conven wpadł na ścianę, po czym osunął się bezwładnie na ziemię. Bestia podbiegła do niego i uniosła szpon, by go dobić, a wtedy Thor wkroczył do akcji. Wiedział, że nie zdąży dobiec do Convena, lecz myślał szybko; wystąpił naprzód, uniósł miecz i cisnął nim. Broń poszybowała, obracając się w powietrzu, przez jaskinię i zatopiła się w ramieniu stwora. Zwierz Jaskiniowy ryknął, a następnie odwrócił się i zwrócił swe ślepia na Thora. Podbiegł i skoczył, zamierzając się na jego gardło.

Gdy bestia ruszyła na niego, Thor uniósł dłoń, przyzywając swą energię. Żółte światło wystrzeliło z jego dłoni i udało mu się zatrzymać bestię w powietrzu, tuż przed sobą. Lecz Thor nie był wystarczająco silny, by powstrzymać ją przed uderzeniem go. Bestia wyciągnęła rękę i zdzieliła go w bok, posyłając przez jaskinię i w drugą ścianę. Krohn przyskoczył do bestii i zatopił swe kły w jej nodze; Zwierz Jaskiniowy wrzasnął, po czym podniósł Krohna wysoko i otworzył paszczę, by go pożreć. O’Connor wycelował i wypuścił kilka strzał w otwartą paszczę bestii. Stwór upuścił Krohna, a wtedy Elden uniósł swój topór, ruszył naprzód i odciął jeden ze szponów bestii. Rozwścieczony stwór wydał z siebie ryk, jedną ręką podniósł O’Connora, ścisnął go i uniósł wysoko w powietrzu. O’Connor zwisał, machając nogami, spoglądając śmierci w oczy. Reece chwycił swój kiścień, zakręcił nim wysoko i uderzył bestię w głowę. Puściła O’Connora, ryknęła i spojrzała na Reece’a. Otworzyła swą szeroką paszczę, wysuwając kły, i opuściła ją na niego. Thor widział, że Reece za chwilę umrze. Próbując zapomnieć o potwornym ból głowy, Thor skupił się. Musiał przywołać swą moc. Siłą woli zmusił się, by stać się jeszcze silniejszym, niż był. Ujrzał twarz Argona; ujrzał twarz swej matki; a potem twarz Gwendolyn. Poczuł, jak przez jego ciało przepływa jej energia, dodając mu sił. Thor wstał, uniósł obie dłonie i modlił się, by zadziałało. Błękitne światło wypłynęło z jego otwartych dłoni i rozniosło się po jaskini, uderzając bestię prosto w pierś. Zatrzymała się i krzyknęła. Thor uniósł ręce i wtedy ze zdumieniem zobaczył, że udaje mu się unosić bestię nad ziemią. Stwór krzyczał, młócąc rękami i nogami w powietrzu, lecz unosił się nad ziemią i nie był w stanie nic na to poradzić. Ostatkiem sił Thor poruszył rękoma – a wtedy bestia zakołysała się w powietrzu. Thor cofnął ramiona i pchnął je do przodu, a bestia poszybowała jak meteor przez jaskinię, rycząc, obracając się w powietrzu, aż w końcu uderzyła w ścianę i osunęła się na ziemię. Z góry stoczył się głaz, który wylądował na niej, miażdżąc ją. Zapadła cisza. Bestia była martwa. Pozostali odwrócili się i spojrzeli na Thora z zupełnie nowym szacunkiem i zdziwieniem. Thor osunął się na kolana, osłabiony wysiłkiem. Stawał się silniejszy, czuł to. Potrafił też lepiej nad tym panować. Lecz nie posiadł jeszcze takiej wytrzymałości, jakiej potrzebował. To spotkanie go wykończyło. Gdyby teraz pojawiła się kolejna bestia, byłby bezradny. Musiał stać się silniejszy. Reece i O’Connor podeszli do niego i podnieśli go, zarzucając sobie jego ramiona na barki. Idąc, trzymali go między sobą. Wszyscy byli ranni, podrapani, i kuśtykając ruszyli powoli dalej przez jaskinię, w ciemność, w jakiekolwiek niebezpieczeństwo, jakie czekało na ich drodze.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Zapadła zimna i ciemna noc. Kendrick wisiał na krzyżu, na przemian tracąc i odzyskując przytomność, nękany niespokojnymi snami. Widział swego ojca, króla MacGila, otoczonego białą poświatą, uśmiechającego się do niego; ujrzał swą siostrę, Gwendolyn, którą ktoś odciągnął na bok; ujrzał swego młodszego brata, Reece’a, na maleńkiej łodzi, wypływającego na otwarte morze. I widział płomienie trawiące Królewski Dwór. Kendrick otworzył powoli oczy, wykrzywiając się z bólu i wycieńczenia. Stracił rozeznanie i nie wiedział, czy śni, czy nie. Zamrugał i dostrzegł przed sobą oświetlony kilkoma pochodniami wewnętrzny dziedziniec Silesii – która niegdyś była wspaniałym, olśniewającym miastem, a teraz stała się stertą gruzu, zarzuconą trupami, a jej obywatele – niewolnikami. Większość ludzi spała, i miasto nie było tak rozgorączkowane, jak za dnia, lecz Kendrick i tak słyszał gdzieś w oddali odgłos chłostania jego ludzi przez ludzi Andronicusa. Niektórzy z nich musieli pracować nawet długo po tym, jak zapadła noc. Żołnierze okupujący miasto siedzieli na dziedzińcu w niewielkich kręgach wokół ognisk, które rozświetlały noc; pochylali się, rozcierali dłonie, dzielili się winem i śmiali wspólnie, próbując się rozgrzać. Mieli na sobie drogie futra, futra, które złupili silesianom. Wisząc na krzyżu i trzęsąc się w zimnym podmuchu wiatru, Kendrick odczuł, że ma na sobie jedynie lekką koszulę i spodnie. Odarto go, podobnie jak pozostałych, z jego najlepszej zbroi i futer, i pozostawiono, by zamarzł na śmierć – o ile wcześniej nie pokona go ból. Szczękał zębami, a jego ręce były sine – lecz to nie miało już znaczenia. Wkrótce będzie martwy. Kendrick zebrał w sobie wystarczająco dużo energii, by się odwrócić, i zobaczył zesztywniałą sylwetkę Kolka. Oczy miał otwarte w przedśmiertnym szoku, a w jego ciele wciąż tkwiła włócznia. W Kendricku zawrzało. Był to haniebny uczynek niehonorowego przeciwnika. Powinni wykazać na tyle przyzwoitości, by ściągnąć jego ciało i urządzić mu godziwy pochówek. Miast tego pozwolili, by ten wielki wojownik wisiał tu jak pospolity złoczyńca, by każdy mógł się na niego gapić. Kendrick wiedział, że nazajutrz nadejdzie jego kolej, lecz nie dbał o to. Martwił się o swych pozostałych przyjaciół, zwłaszcza o Atme, który wisiał ledwie kilka stóp od niego i któremu nie był w stanie w żaden sposób pomóc. Kendrick spojrzał na nich, lecz w słabym świetle nie był w stanie orzec, czy są żywi, czy martwi. Zamknął oczy, próbując odegnać ból. Ten jednak nie chciał go usłuchać. Czasem pojawiał się i znikał, tak że zapominał na kilka chwil, jak bardzo bolą go kończyny. Lecz przez większość czasu ból był niezwykle silny i nie ustawał. Zdarzało mu się zapadać w krótką drzemkę, lecz nawet wtedy ból nie pozwalał mu o sobie zapomnieć. Zamknąwszy

oczy, starał się zmusić się do snu, odciąć się od okropieństw tego świata i uśmierzyć ból, choć na chwilę. Gdy przymknął powieki, w jego głowie zaroiło się od obrazów. Ujrzał siebie jako małego chłopca, ze swym najlepszym przyjacielem Atme, jak walczą ze sobą podczas ćwiczeń; ujrzał siebie z dziewczyną, którą kochał – nie pamiętał już jej imienia – na łodzi przy wiosłach, gdy był młodszy; ujrzał swą pierwszą walkę, swe pierwsze zwycięstwo, swoje zaskoczenie własnymi umiejętnościami; ujrzał siebie siedzącego przy stole ze swym ojcem, królem MacGilem, Gwendolyn, Godfreyem, Reece’em, i nawet Garethem, gdy wszyscy byli młodsi, gdy wszyscy byli szczęśliwi. Ujrzał Królewski Dwór – olśniewający, majestatyczny, niezwyciężony. I wtedy Kendrick zobaczył swego ojca. Stał przed nim, otoczony białą poświatą. Jego ojciec wyciągnął rękę. Wyglądał młodo i zdrowo – śmiały i dzielny wojownik, jakim zapamiętał go Kendrick. Uśmiechnął się do niego. - Synu mój – rzekł z dumą. Na te słowa Kendrickowi zrobiło się ciepło na sercu. Zawsze – bardziej niż czegokolwiek innego – pragnął, by uważano go za syna MacGila. - Jesteś mym pierworodnym – rzekł. – Mym prawdziwym synem. Kendrick wyciągnął dłoń, by dotknąć ręki ojca, lecz nie był w stanie go dosięgnąć. - Wkrótce będziemy razem – rzekł MacGil. – Lecz twój czas jeszcze nie nadszedł. Musisz walczyć. Jesteś wojownikiem. Nie poddawaj się. Nigdy się nie poddawaj. Walcz. Walcz za mnie! Kendrick poczuł jakąś dłoń na swoim nadgarstku i najpierw pomyślał, że to dłoń MacGila. Lecz gdy otworzył oczy i spojrzał, naprawdę ujrzał dłoń na swym nadgarstku. Z zaskoczeniem zobaczył młodą, piękną kobietę, która zapewne niedawno przekroczyła dwudziesty rok życia. Położyła swą delikatną dłoń na jego ręce. Wyglądało na to, że sprawdza jego tętno. Zamknęła oczy, jakby chciała się w nie wsłuchać. Następnie otworzyła je i spojrzała na niego. Miała najpiękniejsze oczy, jakie kiedykolwiek widział. W kształcie migdałów, o odcieniu jasnego orzecha, idealnie pasujące do jej twarzy. Jej skóra była jasnobrązowa, barwy rasy Imperium. Dotarło do niego, że to kobieta z Imperium. Zastanawiał się, co robi. Czy to Andronicus ją przysłał? Miała go zabić? Patrząc na jej uśmiech i delikatny dotyk, nie był sobie w stanie tego wyobrazić. Lecz cóż robiła tutaj, stojąc obok niego i trzymając jego nadgarstek? Zastanawiał się, czy to nie dalsza część snu. - Żyjesz – rzekła do niego. W jej głosie rozbrzmiewało zaskoczenie. Miała najsłodszy głos, jaki kiedykolwiek słyszał; chciał usłyszeć go ponownie. Chciał, by mówiła i nigdy nie przestawała. - Kim jesteś? – próbował zapytać, lecz wypowiedział te słowa niewyraźnie, głos uwiązł mu w suchym gardle. - Sandara – odrzekła.

Uniosła na niego wzrok pełen nadziei, jak gdyby ucieszyło ją to, że żyje. Wyciągnęła dłoń w górę; trzymała w niej czarną, futrzaną pelerynę. Udało jej się wdrapać na krzyż i zarzucić pelerynę na jego trzęsące się ramiona. Było to najmiększe, najwspanialsze futro, jakiego kiedykolwiek dotykał i nigdy żaden ubiór nie wzbudził w nim większego zachwytu. Natychmiast poczuł ciepło wokół ramion i piersi. - Dlaczego przyszłaś mi z pomocą? – spytał. - Leczenie chorych to moje powołanie – odparła. - Ale służysz Imperium – powiedział. Rozejrzała się dokoła nieufnie. - Zgadza się – odrzekła. – Lecz nie w nocy. Nie widzą wszystkiego, co robię. Nie lubię patrzeć, jak ktoś cierpi. Czy pochodzi z Imperium, czy nie. Bez względu na to, czy kolor jego skóry jest taki sam, jak mojej. Kendrick spojrzał na nią. Jego serce zadrżało z wdzięczności. Wyciągnęła bukłak napełniony jakimś płynem i przystawiła do jego ust. Pił łapczywie, gdy poczuł, że woda omywa jego usta. Pił i pił, jak człowiek przekraczający pustynię, który od wieków nie widział wody. Zdał sobie sprawę z tego, jak bardzo był spragniony. W końcu odsunęła go od jego ust. - Nie za dużo naraz – rzekła. – Twoje ciało musi się przyzwyczaić. Następnie wyciągnęła inny nieduży bukłak, przyłożyła do jego ust i Kendrick poczuł słodki smak wina. Było mocniejsze niż jakiekolwiek wino, jakie pił, i uderzyło mu od razu do głowy. Rozluźnił się i poczuł delikatne mrowienie w całym ciele. Ból zelżał. - Nie jest to najlepsze lekarstwo – powiedziała. – Lecz na razie wystarczy, byś nie odczuwał bólu. - Nie wiem, jak ci dziękować – rzekł, odzyskując siły po raz pierwszy od wielu dni. Gdy ból zelżał, w końcu był w stanie jasno myśleć. – Jestem twym dłużnikiem. Spuściła wzrok ze smutkiem. - Lękam się, że nie przeżyjesz, by spłacić ten dług – powiedziała. – Słyszałam, że Wielki Andronicus zabije was wszystkich nazajutrz. Kendrick poczuł ucisk w dołku, lecz czuł, że mówi prawdę. - Czemu więc mi pomagasz? – zapytał. - Każdemu należy się pomoc – odparła. – Każda chwila życia jest cenna. Podniosła na niego wzrok. Jej oczy napełniły się łzami i wzruszyło go, jak bardzo zależało jej na nim, na obcym. Czuł się z nią związany silniej, niż był w stanie wyrazić i marzył, by być wolnym i chwycić ją w ramiona. Ogarnął go smutek na myśl, że ledwie za kilka godzin nie będzie już mógł ujrzeć jej twarzy. - Twa dobroć wiele dla mnie znaczy – rzekł. – Nie możesz tego stwierdzić po łachmanach, które mam na sobie, lecz byłem niegdyś ważną osobą. Żałuję, że nie znasz mnie, wiedząc, kim jestem. Uśmiechnęła się do niego. - Nie dbam o to, kim jesteś – rzekła. – Teraz jesteś dla mnie ważną osobą.

Kendrick spojrzał na nią i zamyślił się. - Dlaczego to właśnie mnie pomogłaś? – spytał. - Oddałaś mi swą jedyną futrzaną pelerynę. Spłoniła się w ciemności nocy. Patrzyła na swe stopy i nie odpowiadała. - Nie wiem – odrzekła. - Co zrobiliby ci ludzie Andronicusa, gdyby przyłapali cię na tym, jak pielęgnujesz wroga? Sandara odwróciła się i spojrzała nieufnie przez ramię; na szczęście żołnierze Imperium zajęci byli czym innym, skuleni wokół ognisk, i nie zwracali na nią uwagi. - Śmierć – odrzekła. Serce Kendricka przepełniło się grozą. - Jeśli kiedykolwiek się stąd wydostanę, odnajdę cię. Odwdzięczę ci się. - Nie musisz tego robić – rzekła. Odwróciła się, by odejść. Kendrick nie mógł znieść tego, że zamierza odejść. Musiał myśleć szybko, by ją tam zatrzymać, i wyrzucił z siebie pierwszą rzecz, jaka przyszła mu do głowy. - Jesteś zamężna? – spytał. Spojrzała na niego, po czym spuściła wzrok, i nawet w słabym świetle wyczuł, że się czerwieni. Kendrickowi nie podobało się, że był tak bezpośredni, tak nietaktowny. Wiedział jednak, że to mogą być jego ostatnie chwile na tym świecie i nie miał czasu na przestrzeganie etykiety. Musiał wiedzieć. - Nie, mój panie – odrzekła w końcu. Spojrzała na niego znacząco. – Lecz nawet gdybyś był wolnym człowiekiem, ktoś mojej rasy nie może poślubić kogoś twojej. Skończyłoby się to śmiercią. - Nie dbam o zasady i kary – rzekł Kendrick. – Pani, jeśli kiedykolwiek się stąd uwolnię, odnajdę cię. Nie odchodź daleko. Zostań w Kręgu. Opuściła głowę. - Muszę udać się tam, gdzie rozkaże mi Wielki Andronicus – powiedziała. Odwróciła się gwałtownie i pospieszyła z powrotem w ciemność. Kendrick patrzył, jak odchodzi, aż zniknęła, po czym opuścił powieki, mając przed oczyma jej twarz, jej oczy, barwę jej skóry, zarys ust. Sandara. Sandara. Sandara. Powtarzał jej imię w myślach raz po raz, jak mantrę. Dało mu to powód, by przeżyć. Postanowił, że przeżyje. Przeżyje bez względu na wszystko.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Gdy Thor myślał, że Wielki Tunel nigdy się nie skończy, wyszli, wykończeni i znużeni, na mdłe, szare, posępne światło dnia. Zmrużyli oczy i przysłonili je dłońmi, chroniąc przed światłem, które oślepiało ich mimo tego, że przysłaniały je gęste, kłębiaste ciemne chmury. Tak przywykli do mroku, że mieli wrażenie, że stanęli na powierzchni któregoś ze słońc. Thor niezmiernie się ucieszył, kiedy wyszli z tej jaskini. Szli cały dzień i noc, przez nieustającą kakofonię dźwięków, nękani od chwili, gdy natknęli się na tego potwora przez małe zwierzęta, które odpędzali przez całą drogę, aż do wyjścia. Gdy wyłonili się po drugiej stronie, mieli wrażenie, że wydostali się na wolność. Chłodny powiew wiatru smagnął ich po twarzach. Thor odchylił się w tył i wziął głęboki oddech, czując się jak szczur, który wyłonił się z nory. Gdy jego oczy przyzwyczaiły się do światła, zamrugał kilka razy, zadziwiony widokiem, który się przed nim roztaczał. Jaskinia wyprowadziła ich na krętą, białą ścieżkę, która wiła się pod górę przez wysoki łańcuchu gór. Hen, daleko znajdowały się górskie szczyty, zdające się rozciągać po kres świata. Wiele z nich miało czerwone wierzchołki. W oddali Thor dostrzegł wielki wybuch, wyrzucający lawę w powietrze i wznoszącą się chmurę czarnego popiołu. Wiedział, że ścieżka biegnie daleko, wśród wierzchołków górskich szczytów. - Góry Płomieni – rzekła Indra. – Słynna ścieżka do Krainy Smoków. Mówią, że usypana jest z kości. Thor spojrzał w dół i wyczuł pod stopami niezwykłą fakturę odbijającej światło ścieżki, i gdy się jej przyjrzał, zobaczył, że Indra ma rację: droga rzeczywiście utworzona była ze zmiażdżonych kości. Wiła się daleko jak okiem sięgnąć. - Czyich kości? – spytał O’Connor. Wymienili zaniepokojone spojrzenia, a stojący przy nich Krohn zaskomlał. Powoli ruszyli dalej, trzymając się szlaku, posuwając się coraz wyżej i wyżej ku szczytom. Thor spojrzał w górę i zobaczył, że droga wije się niemożliwie wysoko, i zastanawiał się, jak tam dotrą. Już teraz byli wyczerpani. Nie mieli jednak wyboru. Ta droga prowadzi do Krainy Smoków i muszą iść tędy, którędy biegnie. - Patrzcie! – wykrzyknął O’Connor. Podbiegł do czegoś, co błyszczało na skraju drogi. Schylił się i podniósł małą złotą monetę. - Co to? – spytał Elden, podchodząc do niego. - Tutaj też coś jest! – zawołał Reece, podbiegając i podnosząc bogato zdobiony złoty sztylet pozostawiony na skraju drogi. - Nie ruszałabym tego na waszym miejscu. Odwrócili się i spojrzeli na nią.

- Smoki są zachłanne – rzekła. – I zazdrośnie strzegą swych skarbów. To łupy tych, którzy próbowali stanąć im na drodze. Wszyscy zginęli. To ich kości, a to ich skarb. Trofea smoków. To ich przechwałki: są tak pewne swego, że rozrzucają skarby, gdzie zechcą. To także ostrzeżenie. Thor obrócił się i spojrzał w górę, na ścieżkę. Jak daleko mógł sięgnąć wzrokiem, poznaczona była połyskującymi skarbami: porozrzucanymi wszędzie bezcennymi klejnotami i monetami, bronią, tarczami i zbroją. - Możemy zabrać, co tu widzimy, wziąć to do domu i pławić się w bogactwie do końca życia! – zauważył Elden. Indra pokręciła głową. - Wrócić jest trudniej – rzekła Indra. - Skarb, którego pragniemy, jest najcenniejszy ze wszystkich, i najbardziej nam potrzebny – rzekł Thor. – Miecz Przeznaczenia. Nie możemy o nim zapomnieć. Z chęcią oddałbym wszystko to za Miecz. - Możemy wziąć tyle, ile zdołamy unieść – powiedział O’Connor. - Byłabym ostrożna – rzekła Indra. – Sprowokujecie smoki. Thor przyglądał się skarbom, zastanawiając się, co robić. - Niech każdy z was weźmie jedynie kilka rzeczy, które najbardziej przypadną wam do gustu – rzekł Thor. – Nie chcemy, by nas to spowolniło. Reszta niech zostanie na swym miejscu. Nasze życia i nasza misja są ważniejsze niż bogactwo. A to i tak przedmioty martwych ludzi. Na większości z nich ciąży klątwa. Ruszyli dalej, podnosząc po drodze różne przedmioty. Przyglądali się im, czasem je zatrzymywali, a czasem – porzucali. Thor miał wrażenie, że za każdym razem, gdy znajdował coś, co mu się podobało, kilka stóp dalej trafiał na coś, co zdawało mu się jeszcze cenniejsze i zamieniał przedmioty. Najbardziej przypadła mu do gustu drogocenna proca, której uchwyt wyrzeźbiony był z kości słoniowej, miseczka obszyta złotem, a obok niej leżała sakiewka złotych kamieni do kompletu. Skrył je dobrze za pasem. Thor znalazł też sztylet, który bardzo mu się spodobał, o bogato zdobionym złotym trzonku, na którym wyrzeźbione były różne obrazy i słowa w języku, którego nie rozumiał. Błyszczał, a jego ostrze było tak ostre, że rozciął palec, ledwie go dotykając. Jego także schował. Znalazł też błyszczącą złotą rękawicę wysadzaną rubinami, i gdy wsunął ją na dłoń, poczuł jej siłę. Zdecydował nie ściągać jej. Poza tym wziął jedynie naszyjnik. Gdy tylko go zobaczył, pomyślał o Gwendolyn. Miał łańcuszek z czystego złota i lśniące złote serce, ciężkie od diamentów i rubinów. Wetknął go głęboko w kieszeń, tam, gdzie znajdował się pierścień, i poprzysiągł żyć wystarczająco długo, by go jej ofiarować. Inni także znaleźli bezcenne skarby. O’Connor dostrzegł złoty łuk i kołczan strzał o złotych grotach, który przewiesił sobie przez ramię, pozbywszy się swej dotychczasowej broni. Reece znalazł platynową tarczę, która jaśniała mocniej niż słońce, i przerzucił ją sobie przez plecy. Elden znalazł nowy topór o obitej skórą rączce i dwóch ostrzach

wykonanych z platyny, tak lśniących, że można było się w nich przejrzeć. Indra znalazła złoty pierścień, który wetknęła do kieszeni mimo swych własnych przestróg. Jedynie Conven nie brał w tym udziału, idąc drogą i patrząc na horyzont, jak gdyby już na niczym mu nie zależało. Krohn zaskomlał, a kiedy Thor odwrócił się i spojrzał na niego, zobaczył, że trąca nosem coś błyszczącego. Thor przyklęknął i zobaczył, że była to obroża dla zwierzęcia, może dla psa, wysadzana rubinami i szafirami. Krohn zaskomlał ponownie i Thor pojął, że chce, by mu ją założyć. Thor uniósł ją, a Krohn opuścił głowę, jak gdyby chciał ją założyć. Thor zapiął ją na jego szyi, a Krohn pochylił się i polizał go. Thor spojrzał na niego i uderzył go widok błyszczącej obroży wyróżniającej się na jego jednolicie białym futrze. Krohn zdawał się przez to być bardziej królewski, bardziej potężny. Doskonale do niego pasowała. Wędrowali dalej, coraz wyżej po szlaku. Wiatr dął mocniej, a przez wysokość trudniej było oddychać. Wkrótce Thor zaczął się zastanawiać, czy kiedykolwiek dotrą na szczyt. Wierzchołki gór zdawały się ciągnąć po kres świata. - Nie widzę żadnych smoków – powiedział w końcu O’Connor do Indry. - Nie lękaj się – odrzekła. – Wkrótce to się zmieni. Dobiegł ich niski, dudniący dźwięk, coś jakby grzmot, i ziemia zadrżała pod ich stopami. Zatrzymali się i nasłuchiwali. Thor rozpoznał natychmiast ten odgłos z dni Rytuału Stu. Ryk smoka. Thor poczuł, że to się dzieje naprawdę i przełknął ślinę, zdając sobie sprawę z tego, jak szalona była ta wyprawa. Maszerowali dalej i w chwili, gdy Thor, słaniając się na nogach, poczuł, że nie ujdzie już ani kroku dalej, dotarli w końcu na szczyt najwyższej góry. Zatrzymali się tam, łapiąc oddech i patrząc na widok, który zaparł im dech w piersiach. Pod nimi rozciągała się rozległa dolina wypełniona wulkanami. Wypluwały z siebie lawę, zapełniając powietrze połyskującą czerwienią, wydając żar tak silny, że ocieplał mroźny dzień nawet tam, gdzie teraz stali. Wszędzie płynęły rzeki lawy, a ziemia i niebo były czarne od sadzy i popiołu. W oddali, na horyzoncie, dostrzegli strzelające płomienie i unoszący się dym. Gdzieś tam, poza zasięgiem ich wzroku, rozległ się donośny grzmot. Pieczara smoków. Thor nawet tutaj wyczuwał jej moc. Widok przed nimi zdawał się być jednym z najwspanialszych cudów świata. To samo poczuł, gdy zobaczył po raz pierwszy Kanion. Magiczny, tajemniczy, kuszący – i niebezpieczny. Wiatr zadął po raz kolejny, tym razem wystarczająco mocno, by zmieść ich z nóg. Thor i reszta spojrzeli po sobie. Zastygli w miejscu, wahając się przed postawieniem kolejnego kroku.

W końcu Conven ruszył przed siebie, schodząc w dół ścieżki, która opadała delikatnie wśród rozległego terenu, wijąc się wśród pól lawy, w kierunku odległej jamy smoków. Thor i pozostali ruszyli za nim, i gdy tak szli, Thor miał coraz gorsze przeczucia, jak gdyby byli obserwowani. Nagle rozległ się dźwięk, głośny łopot skrzydeł. Thor spojrzał w górę i wysoko na niebie ujrzał ogromnego smoka, wzbijającego się i kołującego nad nimi. Na szczęście zdawał się ich nie dostrzegać, lecz uderzenia jego skrzydeł były tak głośne, że Thor słyszał je nawet z tak dużej odległości. Jego skrzydła były ogromne i przysłaniały niebo. Z dołu ta ogromna, pierwotna bestia zdawała się być magiczna. Niezwyciężona. Thor nie mógł uwierzyć, ile przeszli, jak bardzo zbliżyli się już do smoczej pieczary, miejsca, w którym ostatecznie znalazł się Miecz. Już tutaj Thor wyczuwał jego energię. Był podekscytowany, gdyż czuł, że Miecz z pewnością się tam znajduje, że jest w ich zasięgu. Serce zaczęło bić mu szybciej. Thor poczuł także, że wewnątrz niego wibruje ogromna energia i wiedział, że znalazł się w miejscu potężnym zarówno na poziomie fizycznym, jak i duchowym. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczył i zawładnęło nim to uczucie. Wiedział, że czeka ich olbrzymia bitwa. I wiedział, że rozegra się ona bardziej na poziomie duchowym niż fizycznym. Legioniści spojrzeli ze zdumieniem w górę na przelatującego nad ich głowami smoka. - Jak mamy walczyć z czymś takim? – spytał O’Connor. – Myślicie, że nasz oręż się na coś przyda? - Nie wspominając już o ogniu – rzekła Indra. – Spalą was na popiół w mgnieniu oka. - Musimy uwierzyć – powiedział Thor. – Jesteśmy na wyprawie ważniejszej niż my sami. Szli dalej, a wtedy niespodziewanie niewielki wulkan obok nich wybuchł, wyrzucając lawę w powietrze. Iskry i strumienie lawy posypały się wokół nich. Zdążyli się odsunąć i ominęły ich o włos. Im głębiej się zapuszczali, tym więcej małych wulkanów wybuchało, a lawa stawała się coraz bardziej rozgrzana; musieli przed nią uciekać co kilka stóp. Musieli przejść jeszcze niezły kawałek drogi, by dotrzeć do końca pól. Gdy szli dalej, niepokojąc się coraz bardziej, zatrzymali się nagle, usłyszawszy za sobą głośne powarkiwanie. Brzmiało to jak warczenie tygrysa, który w gardle ma ogień. Włosy na karku Thora zjeżyły się. Thor odwrócił się powoli, podobnie jak pozostali. Przeraziło go to, co zobaczył: mały wulkan wybuchł i wystrzelił w górę lawę, która opadłszy na ziemię przybrała postać ogromnego stwora, dwukrotnie większego niż goryl, zbudowanego wyłącznie z płynnego ognia. Gdy stwór odchylił głowę w tył i ryknął, zamachnął się rękoma,

rozrzucając dokoła płomienie i lawę. Jedna z kropel przypaliła rękę Thora, aż krzyknął z bólu. Padli na ziemię, gdy płomienie i niewielkie kawałki lawy zaczęły się sypać na wszystkie strony. - Moja tarcza! – krzyknął Reece. Reece wybiegł przed wszystkich, trzymając przed sobą swą nową platynową tarczę i osłaniając ich nią; tarcza w jakiś magiczny sposób rozrosła się, stając się wystarczająco duża, by wszyscy mogli się za nią schronić. Krople lawy odbijały się od niej. Spadały na nią jak uderzenia gradu, sycząc i wginając tarczę, i wzniecając gryzącą woń siarki i dymu. Rozwścieczony potwór ponownie wydał z siebie ryk. Ziemia syczała pod jego stopami, gdy ruszył prosto na nich. Conven wyskoczył zza tarczy, uniósł wysoko miecz i natarł na bestię. Zbliżywszy się do niej zuchwale, przeciął mieczem dokładnie przez jej środek. Lecz stwór stał niewzruszony, a Conven z przerażeniem zobaczył, jak jego miecz topi mu się w rękach, wyginając się i spływając na ziemię. O’Connor wstał i wystrzelił w bestię złotymi strzałami ze swego nowego łuku; lecz one również, gdy znalazły się przy niej, stopiły się i spadły na ziemię. Elden podskoczył i cisnął swym toporem, który przeciął powietrze, obracając się kilka razy, i przeleciał przez stwora. Przypalił się, osmolił i wylądował po drugiej stronie, stopiony. Thor umieścił złotą kulę w swej procy, zamachnął się i cisnął nią – lecz stwór uniósł dłoń i schwycił złotą kulę w powietrzu, i złoto stopiło się, tworząc kałużę u jego stóp. Bestia zamachnęła się i zdzieliła Convena w twarz. Conven zatoczył się i upadł na ziemię, krzycząc i przyciskając dłonie do twarzy. Uderzenie pozostawiło ślad wzdłuż boku jego policzka. Wtedy bestia uniosła pięść, mierząc w odsłonięty kark Convena i Thor wiedział, że stwór spali go żywcem. Thor postąpił naprzód, wyciągnął dłoń i zamknął oczy. Poczuł płonącą naturę tej bestii. Miast walczyć z nią, próbował stać się z nią jednym. I wtedy zmusił swą dłoń, by wypuściła naprzód lód. Thor otworzył oczy i zobaczył wypływający strumień lodu, rozchodzący się promieniście i pokrywający bestię, tuż przed tym, gdy miała uderzyć w Convena. Bestia wydawała z siebie ryki, gdy kawałek po kawałku pokrywał ją lód, unieruchamiając. W końcu bestia rozpadła się na kawałki i stopiła, tworząc kałużę wody u ich stóp. Pozostali spojrzeli na Thora z wdzięcznością i ulgą, a Thor, wyczerpany, osunął się na kolana. Ręka paliła go od oparzenia i była osłabiona użyciem magii. Zauważył, że powoli coraz lepiej nad nią panuje. Jednocześnie czuł, że bardziej go to wyczerpuje. Nie potrafił jeszcze kontrolować swej wytrzymałości i czuł, że cała energia go opuściła. Reece i O’Connor podeszli i podnieśli go, pomagając mu iść. Kontynuowali wędrówkę.

Szli dalej, spiesząc przez wijące się pola lawy, podążając ścieżką kości i starając się trzymać jak najdalej od strumieni lawy. Woń siarki w powietrzu wzmocniła się, podobnie jak ciemne chmury popiołu, nieustające grzmoty i wybuchy ognia. Od pewnego momentu, Thor wiedział o tym, te odgłosy nie dobiegały jedynie z wulkanów: teraz, gdy się zbliżali, były to także odgłosy smoków. Szlak obniżał się i wznosił, wżynając się w pola lawy i oddalając od nich, i w końcu wyprowadził ich na grań, do miejsca, w którym ziemia osuwała się przed nimi. Thor ujrzał coś, co – wiedział o tym – zostanie z nim przez resztę jego dni – bez względu na to, ile mu ich jeszcze pozostało. Przed nimi znajdowało się przepastne morze ognia i lawy, sypiące iskrami, wrzące, niemożliwe do przebycia. Za nim leżała kraina czarnego piasku i siarki, ogromna jaskinia w starożytnym urwisku. Na niebie krążyły, trzepocząc skrzydłami, krzycząc, rycząc, setki smoków, zaczerniając niebo. Wszystkie ziały ogniem z paszcz, przepełnione wściekłością, żądzą krwi. Kolejne tuziny siedziały wewnątrz jaskini, strzegąc jej wejścia. - Pieczara Smoków – rzekła Indra. Znaleźli ją. I gdzieś tam, wewnątrz tej jaskini, leżał Miecz Przeznaczenia.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Godfrey maszerował szybko przez noc, przemierzając boczne uliczki Silesii z Akorthem i Fultonem u boku. Gdy spoglądał na swych ziomków, musiał dobrze się przyjrzeć, by dostrzec, że to jego przyjaciele: zbroje Imperium, które mieli na sobie, były tak przekonujące, zwłaszcza przy opuszczonych zasłonach hełmów, że nawet on, choć znał ich do zawsze, się nabierał. Gdy maszerowali w nieznane, Godfreya przepełniała duma. Był także nieco zszokowany: nie miał pojęcia, że jego plan, który wymyślał i rozwijał na bieżąco, zajdzie tak daleko. Trudno byłoby znaleźć kogoś, pomyślał, po kim mniej niż po nim, Akorcie i Fultonie można by się spodziewać bohaterskich czynów. Byli jedynymi wolnymi wojownikami armii Silesii, przemykającymi pod osłoną nocy, ubrani w te komiczne zbroje, stającymi do walki z milionową armią Andronicusa. Było to tak absurdalne, że gdyby Godfrey przypatrywał się temu z oddali, zaniósłby się śmiechem. Lecz działo się to naprawdę i on brał w tym udział, a stawką było ich życie – i Godfrey się nie śmiał. Jego przyjaciele również. Maszerowali sztywno, przerażeni, gdy przekraczali obozy żołnierzy Imperium, na widok patroli, żołnierzy skupionych wokół ognisk, zwróconych tyłem do wiatru, próbujących się ogrzać. Szli z wypchniętymi do przodu piersiami, starając się kroczyć pewnie, starając się wyglądać, jak gdyby tam było ich miejsce i mieli do wykonania jakąś niezwykle ważną misję. Z każdym kolejnym krokiem serce Godfreya łomotało mocniej ze strachu, że odkryją ich spisek. Był przerażony na myśl, że ktoś zauważy zły rozmiar jego zbroi albo przekrzywione paski, albo kierunek, w którym zmierzają, albo zatrzyma się, zastanawiając, gdzie ci trzej zmierzają o tej godzinie. Przyspieszył kroku, podobnie jak jego przyjaciele, i wyczuwał, że oni byli równie niespokojni, jak on. Godfreya niepokoiło również to, że Akorth i Fulton cuchnęli piwem. Zastanawiał się, czy typowy żołnierz Imperium pije tyle, co oni i czy to może ich zdradzić. Był przekonany, że piwo, które wypili, pomagało im ukoić nerwy, lecz Godfrey nie wypił ani kropli i zazdrościł im. Mimo tego cieszyło go, że ma towarzystwo i wiedział, że będzie ich potrzebował, jeśli ma mieć jakąkolwiek szansę, by udało mu się to, co zamierzał. Godfrey przemierzał kręte uliczki, podjąwszy decyzję, by uwolnić swego brata Kendricka. Zauważył go i pozostałych wcześniej tego dnia na krzyżach, i serce mu pękło na ten widok. Godfrey zawsze lubił Kendricka. Był jednym z niewielu rycerzy, który nie patrzył na niego z góry, który nie sprawiał, że czuł się nic niewart. Po tym, jak go zobaczył, Godfrey ukuł pewien plan i czekał z Akorthem i Fultonem, aż zapadnie noc, by wcielić go w życie. W końcu nadszedł czas. - To się nie może udać, wiesz o tym? – rzekł Akorth, bekając obok niego, zataczając się i tracąc nieco równowagę.

- To chyba najdurniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek robiłem – dodał Fulton. – Choć muszę przyznać, że czuję się niemal jak bohater. Nienajgorsze uczucie, muszę przyznać – powiedział z uśmiechem, ukazując braki w uzębieniu. - Niemal jest tu słowem kluczowym – rzekł Akorth. – Jesteś tylko bełkoczącym, pijanym idiotą w przebraniu wroga, jak ja. To nie czyni cię bohaterem. To czyni cię odważnym. Co oznacza też – głupim. Powinniśmy wrócić do karczmy, usiąść przy ogniu i napić się ciepłego piwa. A nie odmrażać sobie tyłki nie wiadomo po co. - Zamilczcie, obaj! – syknął Godfrey. Zwolnili kroku, mijając grupę żołnierzy Imperium. Żołnierze zlustrowali ich nieufnie i Godfrey modlił się, by nie dostrzegli w nich nic dziwnego – ani że cały drży. Skręcili za róg, ale przedtem Godfrey zobaczył, że żołnierze odwracają się i patrzą za siebie, wahając się. Po chwili ruszyli dalej. Godfrey odetchnął z ulgą. Było blisko. Może mieli ważniejsze zadania do wykonania; może nie byli pewni; a może po prostu za bardzo doskwierał im ten cholerny ziąb. - Posłuchajcie – wyszeptał Godfrey surowo. – Koniec z tymi waszymi sprzeczkami. Macie rację: to lekkomyślność. I nie mam pojęcia, co u diabła robię. Ale wiem, jak przeżyć. I wy także. Więc przestańcie gadać, idźcie za mną i róbcie, co wam każę. Jeśli wam to nie odpowiada, odwróćcie się i wracajcie do domu. Może dzisiaj przeżyjecie. Ale czy naprawdę myślicie, że uda wam się przetrwać miesiąc? Wymienili spojrzenia, a następnie zamilkli i szli dalej obok Godfreya. Przekroczyli zapełniony gruzem plac i Godfreyowi serce się krajało, gdy patrzył na zniszczenia wokół siebie, na wszystkich jego ludzi związanych razem, zniewolonych, na trupy. Zdał sobie sprawę, jak dużo miał szczęścia, że nie leżał tam pośród innych. Wkroczyli na dziedziniec i niepokój Godfreya zwiększył się. Było tu więcej żołnierzy, siedzących w małych grupkach, skulonych wokół ognisk. Lecz w oddali, na drugim końcu, w cieniu, dostrzegł to, czego szukał: rząd krzyży, na których wisieli najważniejsi żołnierze – w tym Kendrick. - Trzymajcie głowy nisko, gdy będziemy szli, ale nie za nisko – wyszeptał Godfrey do pozostałych, gdy maszerowali przez plac, mijając rzędy żołnierzy. – Zachowujcie się naturalnie, jak gdyby tu było wasze miejsce. Róbcie to, co ja. Zdenerwowani, skinęli głowami. Godfrey zdwoił tempo, starając się nie maszerować zbyt szybko i nie rzucać się w oczy, gdy zmierzali wprost do rzędów krzyży i Kendricka. Kendrick, zwieszony na swym krzyżu, jęczał z zamknięty oczyma. Zdawał się bliższy śmierci niż życiu. Godfrey syknął do niego. - Kendricku! Godfrey powtórzył kilka razy, zastanawiając się, czy był martwy, gdy w końcu Kendrick uniósł głowę i podniósł lekko powieki. Zamrugał kilka razy.

Kendrick wpatrywał się w niego, zdezorientowany, i wtedy Godfrey zrozumiał: widząc jego zbroję, Kendrick pomyślał, że jest żołnierzem Imperium. Godfrey uniósł zasłonę, ujawniając się. Kendrick otworzył oczy szeroko ze zdziwienia. - Przyszliśmy, żeby cię ściągnąć – rzekł Godfrey. – Rozumiesz? Kendrick skinął szybko głową, a Godfrey wspiął się po krzyżu, wyciągnął sztylet, wychylił się i rozciął liny krępujące jego kostki, a potem nadgarstki. - Ściągnijcie pozostałych! – zawołał Godfrey do Akortha i Fultona, którzy usłuchali i zabrali się do działania, ściągając pozostałych żołnierzy. Gdy Godfrey odciął ostatnią linę, Kendrick gwałtownie spadł z krzyża, lądując na Godfreyu i przewracając go razem ze sobą. Brom, Srog i Atme upadli na Akortha i Fultona, przygniatając ich do ziemi. Godfrey tego nie przewidział, nie spodziewał się również, że Kendrick jest taki ciężki. Kendrick leżał na nim bezwładnie, jęcząc, i Godfrey wstał, podciągnął go na nogi i zarzucił sobie jego ramię na szyję. Jego serce biło szybciej z podniecenia i strachu, by zdążyli uciec, nim ktoś ich spostrzeże. - Wszystko w porządku? – zapytał Godfrey. Kendrick skinął głową. - Nie martw się o mnie – powiedział Kendrick. – Ratuj resztę. Akorth i Fulton pomogli wstać Bromowi, Srogowi i Atme, a gdy Godfrey gotował się, by ściągnąć kolejnych mężczyzn, nagle dobiegł go jakiś głos. - Hej, wy tam! Godfrey odwrócił się i serce mu zamarło na widok grupy żołnierzy Imperium biegnących ku nim z drugiej strony dziedzińca. - Co to ma znaczyć? Kto rozkazał wam ściągnąć tych więźniów? – zawołali. - W NOGI! – wrzasnął Godfrey. Godfrey, Akorth i Fulton puścili się biegiem, ciągnąc za sobą Kendricka, Broma, Sroga i Atme. - Tędy! – usłyszeli głos. Biegnąc, Godfrey spojrzał na bok i zobaczył klęczącą przy kamiennej ścianie piękną kobietę o brązowej skórze, kobietę rasy Imperium. Gorączkowo gestykulowała w jego stronę, pokazując, by weszli za nią do małego tajemnego przejścia skrytego w kamieniu. Godfrey zawahał się, zastanawiając się, czy powinien jej zaufać – lecz wtedy usłyszał krzyki żołnierzy za sobą i wiedział, że nie ma wyboru. Godfrey poprowadził innych w jej kierunku i zniknęli w sekretnym korytarzu w mroku kamiennego muru. Gdy wszyscy znaleźli się w środku, szybko zatrzasnęła za nimi metalową kratę. Byli w małym, ciemnym pomieszczeniu, skrytym za ścianą. Godfrey przykucnął przy kobiecie, patrzył przez kratę i z zapartym tchem obserwował, jak grupa żołnierzy

przebiega obok, pędząc przez dziedziniec, szukając ich. Nie widzieli, dokąd poszli. Udało się. - Kim jesteś? – zapytał Godfrey. Nigdy wcześniej nie był nikomu tak wdzięczny. - Sandara – odrzekła. – A wy macie ogromne szczęście, że żyjecie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Thor przebudził się, gdy pierwsze promienie słońca rozświetliły horyzont, rzucając niepokojącą krwistoczerwoną poświatę na pola popiołu i na dolinę wulkanów wybuchających wokół nich. Była to jedna z najbardziej koszmarnych nocy jego życia. Postanowili się zatrzymać, przeczekać noc aż do świtu, gdy smoki opuszczą swą pieczarę. Przez całą noc sny Thora przerywane były przez odgłosy erupcji wulkanów, wybuchy ognia, przez palący żar rzek lawy wokół nich. Więcej niż raz budziły go sny, w których spał przy jednym ze słońc, a gdy się budził, widział płynące ku niemu strumienie lawy i musiał odsuwać się z drogi. Trudniej było też tu oddychać, chmury były gęstsze, i wszędzie unosił się popiół; z niemałą trudnością łapał powietrze. W uszach, oczach i nosie, na policzkach i dłoniach miał pełno popiołu. Spojrzał na twarze swych kompanów i zobaczył, że one także pokryte są popiołem. Widział, że żaden z nich nie spał dobrze; wszyscy wyglądali na zmęczonych i nerwy mieli napięte jak postronki. Rozległ się kolejny odległy ryk, który zatrząsł ziemią, i rozbrzmiały kolejne koszmarne odgłosy smoków. Nowy dzień budził się przy akompaniamencie krzyków, potwornej kakofonii wzbijającej się aż po nieboskłon. Odwrócili się i spojrzeli z grani w stronę horyzontu, na wzbijające się jeden za drugim smoki, wyskakujące z jaskini na skraj urwiska. Ich długie szpony zwisały, gdy łopotały skrzydłami, wzbijając się coraz wyżej, skrzecząc i wyginając szyje w łuk. Te stworzenia były długie na setki stóp, niektóre z nich były czarne, zielone, fioletowe, niektóre szkarłatne, pokryte pradawnymi łuskami. Leciały na przemian blisko siebie, to znów oddalały się, kreśląc w powietrzu jakieś zawiłe wzory. Jeden za drugim zeskakiwały z urwiska, wyruszając razem, jak armia. W oddali jeden z nich zanurkował i ział ogniem, a niebo wypełniło się płomieniami. Thor zastanowił się, czemu smok zanurkował. A później to zobaczył. Zszokowany, dostrzegł na horyzoncie oddział armii Andronicusa, któremu przewodził Romulus. Tam, po drugiej stronie morza lawy, maszerowały setki mężczyzn z uniesionymi wysoko tarczami, zmierzający ku pieczarze smoków. Smoki dostrzegły ich. Rozległy się przeraźliwe krzyki, gdy smoki zaczęły rzucać się na nich, ziejąc strumieniami ognia, które przebijały ich tarcze. Tarcze stopiły się i żołnierze, krzycząc, zaczęli się palić; spanikowani biegali w kierunku innych, podpalając ich. Zapanował chaos. Reszta armii Romulusa nie zatrzymywała się i tylne szeregi wystąpiły naprzód i cisnęły włóczniami w lecące nisko smoki. Lecz włócznie ledwie odbiły się od grubych łusek.

Coraz więcej smoków nurkowało, chwytając żołnierzy w swe szpony, i unosiło ich wysoko, bawiąc się nimi, upuszczając, pozwalając, by spadali, krzycząc, po czym zniżały lot i ponownie ich chwytały. Bawiły się tak jakiś czas, aż w końcu znudziła ich ta gra. Podleciały z żołnierzami nad wulkany i upuściły ich do środka. Mężczyźni wrzeszczeli, gdy przecinali powietrze i gdy pochłaniały ich płomienie. Smoki masakrowały ludzi Romulusa. W końcu obrócili się i zaczęli uciekać, lecz smoki nie pozwoliły im tak łatwo odejść. Goniły ich, obsypując ogniem i spalając na popiół niemal wszystkich. - To nasza szansa – rzekł Thor, odwróciwszy się do reszty. – Wszystkie smoki opuściły pieczarę. Są zajęte. Musimy szybko odzyskać Miecz, nim wrócą. - Ale jak? – zapytał Reece. – Nie możemy przekroczyć tego morza lawy. Thor wiedział, że ma rację. Nie mogli przekroczyć tego morza. Nawet gdyby mieli łódź, stopiłaby się w mgnieniu oka. Thor zamknął oczy. Potrzebował teraz swych mocy bardziej niż kiedykolwiek. Pozwolił sobie na to, by poczuć energię tego miejsca. By stać się z nim jednym. Wtedy wyczuł bardzo wyraźną energię. Energię smoka. Otworzył oczy szeroko ze zdumienia, gdy ten prąd przebiegł przez jego ciało, od palców u dłoni aż po palce u stóp. Poczuł mrowienie, pulsowanie w samych koniuszkach palców, i gdy otworzył oczy, ujrzał smoka siedzącego samotnie w jaskini. Był mniejszy niż pozostałe, ciemnofioletowy, o ogromnych, błyszczących, czerwonych ślepiach. Odwrócił się i spojrzał prosto na Thora. Thor wyczuł, że na imię jej Mycoples. To była samica. Czuł, że przemawia do niego. Mycoples wzbiła się nagle w powietrze, skrzecząc, i leciała prosto na nich. - Jeden smok został w pieczarze! – krzyknęła Indra. – Leci w naszą stronę! To koniec! - Nie – odrzekł ze spokojem Thor. – Nie próbujcie zrobić mu krzywdy. Pozostali usłuchali go. Reece opuścił swą włócznię, a O’Connor łuk. Thor czuł, jak przetacza się przez niego ogromna energia smoka i poczuł nową moc rozchodzącą się po jego ciele. Uniósł ręce wysoko i zwrócił dłonie wewnętrzną stroną w górę. Czuł, jak Mycoples leci w ich stronę i jak ją przyzywa. Czuł, że ona chce przylecieć, jak gdyby czekała na niego. Czuł silniejszą więź z tym stworzeniem niż z czymkolwiek w całym swoim życiu. Mycoples zaskrzeczała, zbliżając się. Przyjaciele Thora skulili się, gdy zanurkowała, lecz nie Thor. Wiedział, że nie zionie ogniem, że nie zaatakuje. Znał ją lepiej niż samego siebie. Mycoples osiadła powoli na ziemi, łopocząc swymi wielkimi skrzydłami. Wylądowała tuż przed Thorem. Zatrzęsła się pod nią ziemia. Mycoples obróciła się i spojrzała na Thora, wysuwając i chowając swój długi jęzor. Jej rozumne, błyszczące czerwone oczy spotkały się z jego i miał wrażenie, że stoi przed nim ktoś, kogo zna z poprzedniego życia.

Mycoples odwróciła się i spojrzała dumnie w inną stronę. Siedziała, jak gdyby czekając na coś. - Za mną – rzekł Thor do pozostałych. Thor wskoczył na grzbiet Mycoples bez strachu, jak gdyby była to najnaturalniejsza rzecz na świecie. Pozostali spojrzeli po sobie zaskoczeni. Stali w miejscu, zbyt zszokowani, by się poruszyć. Następnie, jeden za drugim, wskoczyli na jej grzbiet za Thorem. Indra wzięła ze sobą Krohna. Gdy wszyscy wsiedli, Thor pochylił się naprzód i pogłaskał szyję smoka. Jej łuski były grube, gładkie. Zelektryzował go ich dotyk. Pochylił się i wyszeptał jej do ucha: - Stara przyjaciółko – rzekł. – Zabierz nas do swego domu. Mycoples szarpnęła się i wzbiła w powietrze. Wystrzeliła prosto w górę. Thor, podobnie jak pozostali, złapali się z całych sił; krzyczeli i trzymali się, jakby od tego zależało ich życie. Mycoples w końcu wyrównała lot, machając swymi ogromnymi skrzydłami, niosąc ich nad morzem lawy. Byli zdani całkowicie na jej łaskę; gdyby zdecydowała się ich zrzucić, zginęliby w jednej chwili. Lecz Thor nigdy nie ufał nikomu ani niczemu bardziej niż jej teraz. Lecąc, spoglądali z góry na roztaczający się pod nimi niesamowity widok na Krainę Smoków. Były to ziemie opustoszałe, przerażające i tak piękne, że zapierały dech w piersi. W rzeczy samej była to kraina ognia, potężna, oświetlona krwistą czerwienią pierwszych promieni słońca. Gdy zbliżyli się do pieczary, Thor pogłaskał jej szyję i Mycoples zanurkowała do podnóża jaskini, ustawiając się przy wejściu. Zeskoczyli na ziemię. - Zaczekaj na nas – wyszeptał Thor do Mycoples, nim odszedł. Zamruczała, mrugając powoli i uderzając raz skrzydłami, jak gdyby zrozumiała. Obrócili się i puścili biegiem do wnętrza jaskini. Nie zostało wiele czasu, nim pozostałe smoki wrócą, i każda sekunda się liczyła. Wnętrze jaskini wprawiło Thora w osłupienie. Wznosiły się tam góry skarbów, wieże złotych monet, biżuteria, skrzynie ze skarbami, oręż – każdy rodzaj złota i skarbu, jaki tylko można znaleźć. Było to jak gdyby niekończący się tunel skarbów. Światło odbijało się od wszystkiego i gdy biegli, Thor musiał się pilnować i opierać chęci, by się zatrzymać i przyjrzeć, by wyciągnąć dłoń i coś zabrać. Biegli i biegli. Thor czuł przed sobą energię Miecza Przeznaczenia, przywołującą ich. W końcu, dysząc ciężko, skręcili i tam, na końcu jaskini, w samym środku, na specjalnym podwyższeniu – ujrzeli go. Miecz Przeznaczenia. Zatrzymali się gwałtownie, z trudnością łapiąc oddech, wpatrując się szeroko otwartymi ze zdumienia oczyma. Byli zbyt oszołomieni, by się odezwać. - Co teraz? – spytał O’Connor.

- Skoro nikt nie potrafi go podnieść – rzekł Elden. – Jak możemy przynieść go z powrotem? Złodziejom trzeba było dwunastu mężczyzn, by go unieść. - Według legendy tylko MacGil, prawdziwy MacGil może go podnieść – rzekł Thor. – Jest wśród nas jeden z nich. Wszyscy odwrócili się i spojrzeli na Reece’a. Lecz Reece pokręcił głową, nie ruszając się z miejsca. - Nie jestem pierworodnym – powiedział. – Nie mogę być królem. Nie mogę być Wybrańcem. Jestem tylko zwyczajnym MacGilem. - Lecz jesteś MacGilem – nalegał Thor. – Musisz spróbować. W oddali rozległy się ryki smoków, które wprawiły jaskinię w drżenie. Zbliżały się. - Pospiesz się – rzekł O’Connor. – Nie mamy zbyt wiele czasu. Reece ruszył szybkim krokiem przed siebie, w kierunku Miecza, uniósł obie dłonie i z całej siły spróbował go podnieść. Jęknął z wysiłku, lecz nic się nie stało. Miecz się nie poruszył. - Nie mamy nic do stracenia – rzekła Indra. – Niech każdy z nas spróbuje. Thor spojrzał za siebie, na wejście do jaskini, a reszta rzuciła się naprzód. Jeden po drugim – Elden, O’Connor, a następnie Conven – próbowali go unieść. Nawet Indra podjęła się próby. Lecz Miecz ani drgnął. Spróbowali wszyscy razem. Nadal się nie poruszył. - Podejdź, pomóż nam! – krzyknął Elden. Thor rzucił się naprzód, a gdy zbliżył się do Miecza, stało się coś bardzo dziwnego: pozostali nagle cofnęli się, jak gdyby jego energia ich odepchnęła. Odsunęli się i stanęli dalej, otaczając go. Thor podszedł do Miecza, położył na nim luźno jedną dłoń i poczuł, jak przepływa przez niego energia, jakiej nigdy wcześniej nie doświadczył. Jak gdyby schwycił słońce. Jak gdyby po raz pierwszy wiedział, co to znaczy żyć. Przez jego rękę i ramię, i całą istotę przebiegł silny promień energii, a Thor odchylił się w tył i nagle z łatwością uniósł miecz wysoko nad głowę. Wszyscy spojrzeli na niego ze zdumieniem i podziwem. Biło od niego silne złote światło, jaśniejsze nawet niż skarb, rozświetlając wnętrze jaskini i spowijając ich wszystkich. Jego przyjaciele padli na kolana i klęknęli przed nim. Thor nie pojmował, co się dzieje. Wszystko to było zbyt nierealne. Oto stał tu, trzymając Miecz Przeznaczenia, miecz, który podnieść mógł jedynie MacGil, jedynie Wybraniec. Kim on był?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Erec stał u podnóża jaru, samotnie przed armią księcia, wpatrując się w wąski tunel ciemności, i czekał. Stał, oparłszy ręce na biodrach, starając się okazać spokój wszystkim, którzy na niego patrzyli; jednak w głębi duszy nie był spokojny. Jego szósty zmysł podpowiadał mu, że ludzie Andronicusa są blisko. Nie mógł siedzieć na swym wierzchowcu i czekać. Musiał być na nogach, na ziemi, i stać z przodu, przed innymi. Takie miał zwyczaje. Erec przejrzał w myślach niezliczoną ilość razy pozycje swych ludzi, przemyślał ich strategię, starał się rozważyć każdy możliwy obrót sytuacji, wszystko, co mogło pójść nie tak, jak powinno. Czuł się pewny, przygotowany. Wszyscy ludzie księcia tkwili na pozycjach, czekając od wielu godzin. Zawierzyli mu. Lecz minęło już tyle czasu. Czy to możliwe, że się mylił? Przez chwilę ogarnęło go zwątpienie. Co, jeśli armia Andronicusa nie obrała tej drogi? Co, jeśli byli ostrożniejsi, niż myślał i obeszli jar? Co, jeśli właśnie teraz atakowali niestrzeżoną Savarię? Co, jeśli – po raz pierwszy w swym rycerskim życiu – źle ocenił sytuację? Życie tych wszystkich ludzi zależało od niego. Życie Alistair również. Erec powiedział sobie, że musi przestać wątpić i zawierzyć swym instynktom. Dokonał wyboru i musiał przy nim wytrwać. Choć nigdy nie poznał Andronicusa ani jego dowódców, czuł jakby już ich znał. Zawsze był w stanie myśleć jak inni dowódcy, miał wyjątkową umiejętność stawiania się na ich miejscu. I znał topografię Kręgu lepiej niż ktokolwiek inny – zwłaszcza niż najeźdźca. Kryła się w tym pewna ironia, zważywszy na to, że Erec nie urodził się w Kręgu. Wychował się na Wyspach Południowych i zaczął się szkolić u MacGila jako chłopiec. Być może dlatego, iż od początku czuł, że nie jest stąd, uznał za swój obowiązek nigdy nie lekceważyć topografii Kręgu, jak ci, którzy zostali tu wychowani, lecz zapamiętać każdy jego zakamarek, każdy zarys, każdą górę, dolinę i jar. Zwłaszcza z perspektywy żołnierza. Wiedział, jak armie posuwały się naprzód, gdzie odpoczywały i dokąd się wycofywały. Uczył się wszystkich historii, wszystkich wielkich bitew. Wiedział, jak wygrywa się bitwy i jak się je przegrywa. I wszystko, co wiedział, mówiło mu, że to przez ten jar nadciągną ludzie Andronicusa. Mijało coraz więcej czasu, słońca wspinały się coraz wyżej po niebie, a ludzie księcia zaczynali się niecierpliwić i wychodzić z szeregów; Erec słyszał, że zaczynają się wiercić, kasłać, kichać, a konie przebierają kopytami w ziemi. Wiedział, że czas zaczyna się kurczyć. I wtedy się zaczęło. Najpierw niemal niezauważalne drżenie. Ledwie je wyczuł pod podeszwami stóp. Wiedział, że się zbliżają.

Erec obrócił się i dosiadł swego wierzchowca obok księcia i Brandta, przed wszystkimi ludźmi. Wszystkie spojrzenia skierowane były na niego. - Nadjeżdżają – rzekł Erec do księcia, wpatrując się w jar. - Nic nie słyszę – odparł książę. - Ani ja – rzekł Brandt. – Jesteś pewien? Erec skinął głową, patrząc przed siebie. - PRZYGOTUJCIE SIĘ! – krzyknął Erec do mężczyzn. – NA POZYCJE! Mężczyźni ruszyli, zajmując ostateczne pozycje. Erec nie ruszał się z miejsca, tkwiąc dumnie pośrodku jaru w otoczeniu kilku tuzinów żołnierzy. Ta grupa wystarczy, by podjudzić wroga, by zachęcić ich, by podeszli bliżej, w głąb jaru. Jeśli na ich czele stoi dobry dowódca, natrze na nich, rzucając się na łatwy cel. Jeśli jest świetnym dowódcą, zawaha się, wyczuje zagrożenie i wycofa. Erec nie spotkał w swym życiu zbyt wielu świetnych dowódców. Siła i wcześniejsze zwycięstwa zwykle rozzuchwalały dowódców, czyniąc ich lekkomyślnymi i prowadząc do złej oceny sytuacji. Nawet najświetniejsi dowódcy padali ofiarą pychy, wpadali w pułapkę z rozpędu. Jeśli raz posmakujesz zwycięstwa – Erec wiedział o tym – trudno jest wyobrazić sobie porażkę. Na to właśnie liczył: że ludzie Andronicusa nie będą w stanie wyobrazić sobie niczego poza zwycięstwem. Erec poczuł odległe dudnienie i drżenie ziemi. Drobne kamyczki wokół nich podskakiwały, a małe kamienie zaczęły się zsuwać ze ścian urwiska. Erec dostrzegł panikę w oczach ludzi księcia, gdy w oddali, po drugiej stronie jaru ich oczom ukazała się armia Andronicusa. Z początku zobaczyli jedynie stu mężczyzn. Lecz gdy zbliżali się w ich kierunku, ujrzeli kolejne tysiące. Armia była jak przepastny ocean i – zgodnie z przewidywaniami Ereca – ruszyła od razu w głąb wąwozu. Przewidział to. Któż zatrzymałby armię takich rozmiarów? Po co męczyć się i wspinać po urwisku, gdy ma się tylu ludzi? Wspinaczka spowolniłaby ich o kilka dni. Armia takich rozmiarów nie miała się czego obawiać, a droga przez jar była najkrótsza. Erec trwał na swym miejscu, choć po części miał ochotę odwrócić się i uciec, gdy setki żołnierzy Andronicusa wprowadziło swe konie dumnie w jar. Zauważyli go i nie zawahali się. Jeden z żołnierzy wyjechał przed szereg, zatrzymał się, uniósł pięść i gestem nakazał innym, by się zatrzymali. Po jego wyglądzie Erec odgadł, że jest ich dowódcą. Był to ogromny wojownik, któremu z głowy wyrastały rogi i na którego obliczu gościł grymas świadczący o tym, że widział już w swym życiu niezliczoną ilość bitew. Żołnierze za nim natychmiast się zatrzymali, gdy ich dowódca, znajdujący się jakieś pięćdziesiąt jardów przed Erekiem, dał znak. Rozejrzał się nagle dokoła podejrzliwie, rzucając badawcze spojrzenia na ściany urwiska, aż na samą górę, ku krawędziom. Erec

modlił się tylko, by jego żołnierze dobrze się skryli tam na górze, jak im rozkazał, i by żaden z nich się nie wychylał. Czekali – wiedział o tym – na jego rozkaz. Dowódca rozejrzał się na wszystkie strony, jak gdyby wyczuwając, że coś jest nie tak, jak powinno. Był lepszym dowódcą, niż Erec podejrzewał i zatrzymał się na odrobinę zbyt długo. Serce tłukło się Erecowi w piersi. Zastanawiał się, czy każe swym ludziom się wycofać. Jeśli tak się stanie, ich plan okaże się daremny. W końcu dowódca ponownie utkwił spojrzenie w Erecu. Opuścił dłoń i puścił się galopem, szarżując wprost na niego. Erec uśmiechnął się w duchu. Tak jak podejrzewał, ten dowódca pozwolił, by rządziła nim pycha. Żołnierze za nim wydali głośny okrzyk, szarżując wprost na Ereca, zmniejszając odstęp między nimi. - UTRZYMAĆ POZYCJE! – rozkazał Erec ludziom. Ich konie poruszały się niespokojnie. Imperium było już bliżej, dzieliło ich jakieś trzydzieści jardów. - UTRZYMAĆ POZYCJE! – Erec krzyknął ponownie. Gdy odległość między nimi zmniejszyła się do dwudziestu jardów, Erec krzyknął: - ROGI! Na górze i dole zbocza rozbrzmiały rogi i, jak jeden mąż, na szczycie urwiska pojawili się ludzie Ereca i zaczęli spychać głazy w dół jaru. Dziesiątki kamieni spadały w dół urwiska, miażdżąc i zabijając zastępy żołnierzy Imperium. Lecz wtem stało się coś, czego Erec się nie spodziewał: jar zwężał się zbyt mocno ku dołowi i ogromne głazy utknęły dobre dziesięć stóp nad ziemią. Oszczędziło to niektórym żołnierzom Imperium natychmiastowej śmierci i pozostawiło im wystarczająco dużo miejsca, by mogli szarżowali dalej, schylając się pod nimi. Spowolniło to ludzi Andronicusa, lecz nie zatrzymało ich. Czekała ich potyczka. Erec zamachnął się i cisnął swą włócznią, a wtedy jego ludzie rzucili swymi; minęły go, przeszywając żołnierzy wroga, strącając kilku z ich wierzchowców. Lecz w ich stronę pędziło coraz więcej żołnierzy Imperium, napływających jak niekończący się strumień. Erec dobył swego miecza i natarł z księciem, Brandtem i kilkoma innymi wojownikami u boku. Odstęp między nimi zamykał się i Erec, dobywszy miecza, rzucił się w sam środek szeregów przeciwnika. Erec był silniejszy i szybszy niż niemal każdy żołnierz, a pierwszy natarł na niego ich dowódca. Zuchwale zamachnął się na Ereca mieczem trzymanym lekko, wysoko nad głową; Erec zręcznie uniósł tarczę, zablokował cios i w tym samym ruchu zatopił klingę swego miecza w brzuchu mężczyzny. Bez chwili wahania odciął głowę dowódcy, która potoczyła się na ziemię pod kopyta ich koni. A ludzie Imperium wciąż napływali.

Obok niego Brandt uniósł kopię i powalił dwóch żołnierzy Imperium, podczas gdy książę zamachnął się kiścieniem o długim łańcuchu, strącając dwóch mężczyzn z ich wierzchowców. Pozostali ludzie księcia dołączyli do nich, najlepsi w pierwszych liniach, spiesząc z pomocą. Jednak wciąż pojawiało się więcej i więcej ludzi Imperium, płynących przez jar. Erec wiedział, że nie uda im się ich długo odpierać. Musieli opuścić te głazy na sam dół i zablokować przejście. - STRZAŁY! Na jego znak ze szczytu urwiska na mężczyzn posypały się strzały, które powaliły kolejną grupę żołnierzy Imperium. I kolejną. I kolejną. Trupy zaczynały się piętrzyć i Imperium coraz trudniej było się przedostawać dalej – lecz wciąż napierali. Wtem Erec usłyszał warczenie i zobaczył, że Imperium wypuszcza watahę dzikich wilków. Rzuciły się przez jar, przeskakując ponad trupami i rzucając się na nich. - WILKI! – krzyknął Erec do reszty. Wilki zatapiały kły w nogach ich koni, przez co te traciły równowagę, rzucały się i chwiały, zrzucając ludzi księcia na ziemię. Niedaleko Ereca jego przyjaciel Brandt uderzył w ziemię, po czym przetoczył się szybko na bok, a koń księcia przewrócił się i niemal go zmiażdżył. Wszędzie wokół żołnierze spadali z koni i natychmiast mieli ręce pełne roboty z warczącymi wilkami. Wszyscy poza Erekiem. Dosiadał swego zaufanego kompana, Warkfina, prawdziwego konia wojennego. Warkfin nie padł ofiarą wilków, jak pozostałe konie. Miast tego, gdy wilki się zbliżyły, Warkfin odchylił się w tył, opanowany i nieprzestraszony, obrócił się i kopał wilki, jednego za drugim, miażdżąc im żebra. Gdy wilki upadały, zabijał je, tratując. Jednak wciąż więcej wilków i ludzi napływało przez wąski otwór między głazem a ziemią i Erec wiedział, że trzeba coś zrobić. Musieli opuścić ten głaz zupełnie na dół, by zablokować drogę Imperium. Było zbyt wąsko i tłoczno, by dotrzeć tam wierzchem; trzeba to było zrobić pieszo. Erec wiedział, że jest na to tylko jeden sposób. Nie chcąc pozostawiać tak ryzykownej misji innym, Erec zeskoczył z Warkfina i zebrał się w sobie, gotów rzucić się samemu w jar i spróbować dokonać niemożliwego. W chwili, gdy postawił stopę na ziemi, przyskoczył do niego warczący wilk, który rzucił się na jego gardło; lecz Erec zachował czujność i odsunął się w bok, dobył miecza i zabił zwierza w powietrzu. Wtedy sięgnął i dobył broni, której potrzebował z uprzęży Warkfina: swego młota bitewnego. Unosząc go obojgiem rąk, rzucił się w środek bitwy, w głąb jaru. Lecz wcześniej zamachnął się młotem i zmiażdżył wilka, który przymierzał się do skoku na nieosłonięte plecy jego przyjaciela Brandta.

Erec rzucił się wprost w napływających żołnierzy Imperium, zmierzając ku głazowi. Sam przeciwko tak wielu, Erec zadawał szaleńcze ciosy. Zabijał żołnierzy na prawo i lewo, choć płacił za to, zbierając niewielkie uderzenia i rany. Wąskość jaru działała na jego korzyść, uniemożliwiając jego wrogowi całkowite otoczenie go. Mimo tego poruszał się naprzód powoli. Erec walczył z całych sił, lecz zbyt wiele żołnierzy napływało i spychało go w tył. Głaz znajdował się daleko, a szczęście zaczynało się od nich odwracać. Erec poczuł, że opuszczają go siły i wiedział, że za kilka chwil tłum pochłonie go całkowicie. * Alistair przemierzała korytarze pałacu księcia. Intuicja podpowiadała jej, że coś jest nie tak. Ledwie mogła znieść to, że została tu, wiedząc że Erec jest poza murami miasta i walczy za nich wszystkich. Krycie się za bezpiecznymi murami zamku nie leżało w jej naturze. Pozostała tutaj jedynie dlatego, że przyrzekła to Erecowi, jedynie dlatego, że tak bardzo nalegał. Lecz nie mogła już dłużej tego znieść. Wyczuła, że Erec znajduje się w ogromnym niebezpieczeństwie. Że jej potrzebuje. Musiała coś zrobić. Wszak Alistair nie była zwyczajną kobietą, zwyczajną żoną. Była córką króla i żoną szlachetnego wojownika. Duma i lojalność krążyły w jej żyłach i nic nie było w stanie zmienić tego, kim była. Podjąwszy decyzję, Alistair przemierzyła komnatę i wybiegła z niej na pałacowy korytarz. - Pani! – rozległ się głos zaskoczonego strażnika. – Dokąd idziesz? Powinnaś zostać za tymi drzwiami, tam będziesz bezpieczna. Otrzymałem rozkaz, by cię chronić! – rzekł żołnierz nerwowo, maszerując szybko u jej boku, próbując za nią nadążyć. Nie zważała na niego, spiesząc dalej pewnym krokiem. - Przypłacę to głową, jeśli książę dowie się, że pozwoliłem ci wyjść – rzekł błagalnym głosem żołnierz. – Muszę chronić cię przez najazdem! Lecz Alistair przyspieszyła kroku, otwierając z impetem drzwi na końcu kolejnego korytarza. W końcu zwróciła się w jego stronę. - Nie potrzebuję twej ochrony – rzekła stanowczo. – Ani nikogo innego. Następnie odwróciła się i pospieszyła kolejnym korytarzem, długimi krętymi kamiennymi schodami w dół. Pokonywała po dwa stopnie naraz i w końcu wypadła na dziedziniec. Żołnierz biegł za nią. Alistair podbiegła do swego rumaka, dosiadła go i pogoniła mocnym kopnięciem. Koń wyrwał galopem, pędząc przez dziedziniec Savarii i otwartą łukowatą bramę. Kilku strażników, których tam pozostało, patrzyło na nią w osłupieniu. Wyglądali, jak gdyby nie wiedzieli, jak zareagować, jak gdyby zastanawiali się, czy zamknąć bramy, ale nie byli pewni.

Alistair nie dała im czasu na zastanowienie: wypadła przez bramy na otwartą przestrzeń. Jechała samotnie przez puste ziemie, galopując w stronę horyzontu, gdzieś tam, gdzie był Erec. Nie zatrzyma się, póki go nie odnajdzie – i zrobi, co będzie trzeba, by go ocalić.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Kendrick siedział skulony przy ścianie, skryty w korytarzu pod Silesią. Byli z nim Godfrey, Akorth, Fulton, Brom, Atme, Srog i Sandara. W ósemkę zaszyli się tam na całą noc, ukrywając się przed żołnierzami Imperium, którzy ich szukali. Przez całą noc Kendrick słuchał szybkich kroków biegających żołnierzy, próbujących ich znaleźć. Lecz – dzięki Sandarze – byli zbyt dobrze ukryci, by mogło im się to udać. Spędzili tę noc, odzyskując siły – Kendrick zasnął po raz pierwszy, rozprostowując obolałe kończyny, podobnie jak pozostali. Sandara dała każdemu z nich wody i wina i użyła różnych maści, by ich rany szybciej się zagoiły. Choć obolały i sztywny, Kendrick czuł, że zaczyna stawać się na powrót sobą. To uczucie było nierealne – być tutaj, znowu czuć, że żyje. Był pewien, że nigdy nie zejdzie z tego krzyża żywy. Kendrick spojrzał na swego brata Godfreya z zupełnie nowym szacunkiem. Leżał oparty o ścianę, a Akorth i Fulton leżeli obok niego. Trzech ludzi, po których nigdy w życiu nie spodziewałby się, że przyjdą mu na ratunek. Kendrick wiedział, że Godfrey nie posiadał umiejętności wojownika przydatnych na polu bitwy – lecz musiał go podziwiać za to, czym dysponował: przebiegłość i doskonałą umiejętność przeżycia. Wszak z nich wszystkich to Godfrey jako jedyny zdołał przeżyć i ich uwolnić. Miał też ogromne serce. W przebraniu żołnierza Imperium Godfrey mógł uciec. Miast tego zaryzykował własne życie, by wrócić po nich. Podniosło to Godfreya w oczach Kendricka; uważał go teraz za wojownika równego swym kompanom ze Srebrnej Gwardii. I zawdzięczał mu swe życie. - Muszę ci podziękować – rzekł Kendrick, nachylając się do Godfreya. Godfrey podniósł wzrok, zaskoczony. - Jesteś mym bratem – powiedział Godfrey. – Nie masz mi za co dziękować. Poza tym, nie zrobiliśmy nic szczególnego. - Mylisz się – rzekł Kendrick. – Zrobiłeś coś niezwykłego. Wykazałeś się odwagą i męstwem. Większość na twoim miejscu odwróciłaby się na pięcie i uciekła. A ty wróciłeś po nas. Godfrey wzruszył ramionami. - Wymigiwałem się od mych obowiązków całe życie – powiedział. – Mogłem zrobić przynajmniej tyle. - Najtrudniejszy był brak piwa – wtrącił Akorth z uśmiechem. - Niełatwo jest być bohaterem – dodał Fulton. – Gdyby dodawali do tego kilka kufli piwa, byłoby znacznie znośniej. Kendrick nie potrafił powstrzymać uśmiechu. - Nie martw się – rzekł Brom, pochylając się. – Jeśli wyjdziemy stąd żywi, dopilnuję, byś dostał całą karczmę nazwaną twym imieniem. - Pobożne życzenia – powiedział Akorth. – Jesteśmy otoczeni z każdej strony. Na zewnątrz są tysiące żołnierzy. Nie mamy dokąd pójść. Jak mamy to przeżyć?

- Nie przeżyjemy – odrzekł Fulton, potrząsając głową. – Zmarniejemy tu, w tym tunelu, i umrzemy jak stado szczurów. - Albo to – powiedział Akorth. – Albo się poddamy. Kendrick poruszył się, ożywiony. Całą noc głowił się nad tym samym. Kendrick spojrzał na Sandarę, która siedziała oparta o ścianę, patrząc ze spokojem w dół. W tej słabo oświetlonym pomieszczeniu, przy migoczącej pochodni, była jeszcze piękniejsza, niż kiedy widział ją, wisząc na krzyżu. Serce biło mu szybciej, gdy na nią patrzył. - Ty również bardzo nam pomogłaś – rzekł do niej. – Zaryzykowałaś życie dla wroga. - Nie jesteście mi wrogiem – odparła. – Służę Andronicusowi z obowiązku, nie z wyboru. - Lecz ryzykowałaś życie – rzekł Kendrick. – Dla nas wszystkich. Sandara spuściła wzrok. - Zrobiłam to, co zrobiłby każdy inny – powiedziała. Kendrick czuł, że jego serce się ku niej wyrywa, że coś przyciąga go do niej bardziej niż do kogokolwiek wcześniej. Zastanawiał się, czy ona także coś do niego czuła. - Jeśli kiedykolwiek się stąd wydostaniemy – rzekł do niej. – Znajdę sposób, by ci się odwdzięczyć. Pokręciła powoli głową. - Nie, panie – rzekła. – Już to zrobiłeś. Umożliwiłeś mi podjęcie działania, ucieczkę z armii Andronicusa. Powinnam była to zrobić dawno temu. Być może zginę z wami. Lecz teraz przynajmniej zginę jako wolna kobieta, nie jako niewolnica. - Co to za ciągła gadanina o śmierci? – zagrzmiał Atme. – Nie wiem jak wy, ale ja nie zamierzam dzisiaj umierać. - Ja również – rzucił Kendrick. - Ani ja – rzekli Srog i Brom. - Podoba mi się ten pomysł – rzekł Fulton, unosząc dłoń, zgadzając się z nimi. – Nie wypiłem jeszcze wystarczająco dużo piwa w mym życiu. Nie jestem jeszcze gotów iść do nieba. - Nieba? – roześmiał się Akorth. – Aleś pewny siebie. Fulton poczerwieniał. - Jeśli ja idę do piekła, ty będziesz deptał mi po piętach – odparł. - Ja sam toruję sobie drogę do piekła – odrzekł na to Akorth. - Może powinniśmy razem utorować sobie drogę do piekła? – zaproponował Kendrick. Zwrócili się do niego, słysząc powagę w jego głosie. Zamilkli. - Co masz na myśli? – spytał Godfrey.

- Mam na myśli to, że – przynajmniej ja – nie zamierzam leżeć tutaj i zdychać jak pies. Nie uśmiecha mi się także życie po poddaniu się jako niewolnik Andronicusa, by mógł nas torturować. - Ani mnie! – krzyknął Atme. Kendrick, ośmielony, usiadł prosto, czując, jak wzbiera w nim nowa siła. - Walczmy zatem! – powiedział Kendrick. - Walczmy? – zapytał Akorth, zbity z pantałyku. - Możemy wszyscy zginąć – powiedział Kendrick. – Lecz zginiemy razem. W boju. Oto nasza chwila, nim zmarniejemy. Wyjdziemy i ich zaskoczymy, i zabijemy tylu żołnierzy Imperium, ilu zdołamy. I niech się dzieje, co chce, przeprowadzimy ostatnią szarżę walecznych! Pozostali wznieśli radosne okrzyki, skacząc na nogi i sięgając po swą broń. Sandara wstała i skinęła poważnie głową do Kendricka. Podeszła do niego, położyła swe dłonie na jego głowie, przysunęła się i złożyła pocałunek na jego czole. - Niech bogowie wam sprzyjają – rzekła. – W tym życiu lub następnym. Przeszła przez pomieszczenie, odsunęła zasuwę i otworzyła drzwi tajemnej komnaty. Ruszyli za Kendrickiem, wychodząc stamtąd spiesznie. Wyłonili się z czarnej jamy w jasno oświetlony poranek, wprost na dziedziniec Silesii. Kendrick mrużył oczy w słońcu. Przed nimi stała spora grupa niczego niepodejrzewających żołnierzy Imperium. Natarli na nich z donośnym okrzykiem bitewnym; nim żołnierze zdołali się zorientować, co się dzieje, zarżnęli wszystkich. Na ziemi leżało dwanaście trupów. Setki pojmanych silesian, skrępowanych razem, stało nieopodal i przyglądało się. Kendrickowi przyszło coś do głowy. - UWOLNIĆ NASZYCH BRACI! – krzyknął Kendrick. Mężczyźni podbiegli do nich i rozcięli sznury, uwalniając jednego po drugim. Uwolnieni mężczyźni rzucili się z krzykiem do broni zabitych żołnierzy i trupów tych, którzy polegli na polu bitwy. Grupa rozrastała się z każdą chwilą, każda z uwolnionych osób uwalniała kolejną. Wkrótce było ich już ponad stu. Główny obóz żołnierzy Imperium, który znajdował się na drugim końcu dziedzińca, dopiero zaczynał dostrzegać, co się dzieje. Słysząc krzyki, zaczęli się odwracać. Najwyraźniej nie spodziewali się tego. Stali w miejscu, ogarnięci szokiem. - DO ATAKU! – krzyknął Kendrick. Setki silesian, prowadzone przez Kendricka, krzyknęły przeraźliwie, pędząc przez dziedziniec z wysoko uniesioną bronią i pragnieniem zemsty w oczach. Biegli wśród nich Srog, Brom, Atme, Godfrey, Akorth i Fulton. Przecięli dziedziniec, kierując się ku odległej grupie żołnierzy Imperium, którzy teraz odwrócili się i szarżowali na nich. Kendrick wiedział, że nie mają szans zwyciężyć. Lecz nie dbał już o to. Wszak właśnie o to chodziło. Honor. Chwałę. Męstwo. W jego żyłach płonął ogień i był gotów stoczyć walkę swego życia.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Thor, dzierżąc Miecz Przeznaczenia w jednej dłoni, drugą trzymał się szyi smoka, gdy wznosili się w powietrzu, oddalając się spiesznie od pieczary smoków. Na grzbiecie Mycoples siedzieli z nim Reece, O’Connor, Elden, Conven i Indra, która trzymała Krohna. Wszyscy mieli nowy oręż, który znaleźli. A Thor trzymał w dłoni broń najpotężniejszą ze wszystkich. Thor kontrolował lot Mycoples, pochylając się i szepcząc jej do ucha, a ona była mu posłuszna. Thor czuł, jakby znał ją całe swe życie, czuł też w sobie przedziwną umiejętność sprawowania nad nią kontroli. Czuł, jak gdyby w pewien sposób on i zwierzę byli jednym. Gdy lecieli, przez głowę Thora przebiegało milion myśli. Tak dużo stało się w tak krótkim czasie, że ledwie był w stanie to wszystko pojąć. Oto leciał na grzbiecie smoczycy, co ledwie mieściło mu się w głowie. To było nierealne. Jak znalazł w sobie moc, by ją przywołać? By ją kontrolować? Czy to dlatego, że Thor miał jakiegoś rodzaju specjalną moc? Albo jakiegoś rodzaju specjalną więź ze smoczycą? A może w grę wchodziły obie te rzeczy? Co ważniejsze: kim on był? Jakim cudem udało mu się podnieść Miecz Przeznaczenia? Chwycił go doprowadzony do ostateczności, nie spodziewając się, rzecz jasna, że będzie w stanie go unieść. Lecz od chwili, w której to zrobił, nie był w stanie go puścić. Energia Miecza pędziła przez niego jak rwąca rzeka. Legenda głosiła, że tylko MacGil może go podnieść. Czy to oznaczało, że on, Thor, jest MacGilem? Jak to możliwe? Czy legenda się myliła? To oznaczało również, że jest Wybrańcem. Lecz wybranym do czego, tak właściwie? Jakim cudem on, zwyczajny pastuszek z peryferii Kręgu, mógłby okazać się Wybrańcem? On, zwykły chłopiec? Zastanawiał się, czy nie popełniono błędu. Gdy Thor rozmyślał, jak daleko zaszli, o wszystkim, co robili, by przemierzyć Imperium, poczuł nieopisany smak zwycięstwa – dotarli tak daleko, odnaleźli Miecz, odzyskali go i wracali z nim. Ledwie mieściło mu się to w głowie. W chwili, gdy wydawało mu się, że znajdują się w największym mroku, odnieśli zwycięstwo. Czasem, by się uwolnić, wystarczy jedynie trzymać się obranej drogi. Lecąc, Thor patrzył na piękny krajobraz rozpościerający się pod nimi. W dole płynęły rzeki lawy, wulkany plujące ogniem i popiołem. Gdy znajdowali się tam, w dole, teren był groźny; teraz, z góry, był malowniczy, jak ogromny obraz rozściełający się pod nimi. Lecieli przez pojawiające się i usuwające chmury. Im dalej odlatywali, tym bardziej chmury popiołu i siarki ustępowały przestworzom nieba i smugom obłoków. Lecieli tak szybko, że Thor ledwie był w stanie złapać oddech. Zmierzali na wschód, w stronę domu, i Thor miał tylko nadzieję, że uda im się dotrzeć do Kręgu na czas, by uratować jego ludzi. Po raz pierwszy od długiego czasu pozwolił sobie pomyśleć o

Gwen. Naprawdę o niej pomyśleć. Naprawdę wyobrazić sobie, że znów z nią jest. Wcześniej bał się trzymać tej myśli, gdyż uważał, że nie ma szansy na powrót. Lecz teraz, po raz pierwszy czuł, że naprawdę może się to stać. I znów pozwolił sobie w to uwierzyć. Nagle gdzieś pod nimi rozległ się odległy ryk i Thorowi serce zamarło na widok wzbijającej się w powietrze armii smoków, w pogoni za nimi. Dziesiątki stworów o czarnym, czerwonym i zielonym ubarwieniu ziały ogniem i skrzeczały. Były rozwścieczone. Thor nie wiedział, czy to przez to, że zabrali Miecz Przeznaczenia, dlatego że ukradli ich skarb, czy dlatego, że Mycoples je zdradziła. Bez względu na powód, były żądne zemsty. - Szybciej! – krzyknął Thor do ucha Mycoples. Jej skrzydła zaczęły uderzać mocniej i Thor poczuł, że gwałtownie rzuca się do przodu. Lecieli coraz szybciej i szybciej, a krajobraz pod nimi zaczął się zmieniać i stał się niewyraźny. Opuścili krainę smoków, przelecieli nad wierzchołkami gór, nad szlakiem kości i wielkim tunelem. W dole ukazała im się lśniąca biel pól solnych. Minęli je wkrótce i lecieli nad pofałdowanymi zielonymi wzgórzami. Bagna, góry, granie, jeziora… Lecieli i lecieli, a Thor miał wrażenie, że patrzy na całą ich podróż, na całe swoje życie, przelatujące pod nimi. Dotarli w końcu do dżungli, w której po raz pierwszy postawili stopę na ziemi Imperium. W dole zobaczyli rozległy dywan zieleni, położony przy brzegu Morza Tartuwiańskiego. Thor spojrzał w dół, na jego fale rozbijające się o brzeg. Powietrze tutaj było cieplejsze. - Nasza łódź zniknęła! – usłyszał zza swych pleców głos O’Connora. Thor spojrzał w dół na pusty brzeg i zauważył, że ma rację. - Nie będzie nam już potrzebna! – odkrzyknął. Rozległ się kolejny ryk. Thor odwrócił się i zobaczył, że smoki zbliżają się do nich. Ziały ogniem i choć płomienie nie sięgały ich, Thor coraz bardziej się niecierpliwił. - Szybciej! – wyszeptał do Mycoples. Smoczyca biła skrzydłami jeszcze szybciej, rzucając się znów do przodu. Thor czuł, że Mycoples dyszy ciężko, wykorzystując całą energię, jaka jej pozostała, i miał nadzieję, że nie wyczerpuje jej za bardzo. Pod nimi płynął Tartuwian, rozległa przestrzeń żółci i błękitu, i Thor był w stanie zobaczyć małe grzywy fal i wyczuł wilgoć w powietrzu. Przelecieli nad flotą imperialnych okrętów, znaczących ocean swymi ogromnymi żaglami. Thor widział mężczyzn, którzy z góry wydali się mali jak mrówki, i patrzył, jak odkładają wiosła i patrzą w zadziwieniu na smoka lecącego nad ich głowami. Ci żołnierze bez wątpienia zmierzali do Kręgu, by siać tam spustoszenie. - W DÓŁ! – rozkazał Thor. Mycoples zanurkowała wprost na okręty, a gdy się zbliżyli, Thor wyszeptał: - OGIEŃ!

Mycoples ziała równym płomieniem w płócienne żagle, a gdy zajęły się ogniem, jeden statek po drugim zaczął płonąć. Ogromne drewniane okręty przeistoczyły się nagle w kule ognia i Thor widział, jak mężczyźni wyskakują ze statków i z pluskiem wpadają do wody. Mycoples wzniosła się i kontynuowała lot na wschód, w kierunku Kręgu. Thor obejrzał się i zobaczył, że ten manewr kosztował ich wiele cennej przewagi: lecące za nimi smoki były coraz bliżej. Smugi czarnego dymu unoszącego się z żagli przysłoniły ich nieco, lecz Thor wiedział, że nie na długo. - SZYBCIEJ! – rozkazał Thor. Rzucili się naprzód, a wilgoć w powietrzu smagała ich, gdy na przemian wlatywali w chmury i wyłaniali się z nich. Lecieli tak szybko, że Thor ledwie był w stanie zaczerpnąć tchu. W końcu dostrzegł brzegi Kręgu na horyzoncie. Ujrzał plażę, a nad nią las, za którym kryła się ziejąca otchłań Kanionu. Uradował się na widok ojczystych ziem. Nagle rozległ się ryk i Thor poczuł za sobą żar. Odwrócił się i zobaczył, że smoki są jeszcze bliżej i zieją ogniem, a płomienie niemal dotykają ogona Mycoples. Ujrzał z bliska ogromne, groteskowe pyski innych smoków. Nawet tutaj czuł bijącą od nich woń siarki. Mycoples, mimo swych wysiłków po prostu nie miała sił, by lecieć szybciej. Thor wiedział jednak, że jeśli nie polecą szybciej, w ciągu zaledwie kilku sekund będą martwi. - Proszę, Mycoples – wyszeptał Thor. – Dla mnie. Tylko odrobinę szybciej. Jeden ostatni raz. Thor czuł, jak Mycoples po raz ostatni rzuca się naprzód z całych sił, niosąc ich nad ostatnią częścią Tartuwianu, nad piaskiem, lasem, i nad ogromnym, ziejącym Kanionem. Thor spojrzał w dół na Kanion i zaparło mu dech w piersiach, gdy ujrzał go z tej perspektywy. Wyglądał jak ogromna ziejąca przepaść, sięgająca dna świata, szersza niż byłby w stanie sobie wyobrazić, jak gdyby rozdzielała dwa światy. Jej kłębiąca się mgła połyskiwała we wszystkich możliwych kolorach, i Thor czuł jego magiczną energię, gdy nad nim przelatywali. Gdy Kanion przemknął pod nimi i w końcu dotarli do jego brzegów, przekraczając granice Kręgu, Thor poczuł, że Miecz Przeznaczenia wibruje w jego dłoni. Uniósł go wysoko, a wtedy wyczuł niewidzialną ścianę zamykającą się nagle za nimi. Pojął, że to Tarcza. Miecz wrócił do Kręgu i Tarcza ponownie się podniosła. Thor obrócił się, a armia smoków, tuż za nimi, wypuściła kolejne strumienie ognia. Thor przygotował się na to, że za chwilę pochłoną ich płomienie. Lecz gdy znaleźli się w Kręgu i tarcza się podniosła, płomienie uderzyły w niewidzialną ścianę, ledwie kilka stóp za nimi, i zatrzymały się w powietrzu. Także smoki zatrzymały się raptownie, rycząc, gdy wpadły na niewidzialną tarczę na skraju Kanionu. Zatrzymały się w powietrzu, rycząc z bólu, odbijając się od niej.

Rozwścieczone, kołowały, ziejąc ogniem w Tarczę. Lecz płomienie tylko rozchodziły się po jej powierzchni i smoki nie mogły się zbliżyć. Ryczały ze złości, lecz nie mogły się przedostać do środka. Thor i reszta wznieśli okrzyki radości. Po raz pierwszy, od kiedy rozpoczęła się ich historia, od kiedy wyruszyli na tę wyprawę, Thor czuł się bezpieczny. Byli w domu. Thor pochylił się i uśmiechnął, gładząc szyję Mycoples. - Dobrze się spisałaś, przyjaciółko – rzekł. Mycoples zamruczała w odpowiedzi, wyciągając szyję i unosząc skrzydła. Thor wiedział, że zrozumiała. Wszystko zaczynało się układać w wirującym umyśle Thora. Byli w domu. Byli bezpieczni. Tarcza znów się podniosła. A teraz czas odnaleźć Gwendolyn. * Thor miał wrażenie, że minęła wieczność, od kiedy opuścił Krąg. Nie słyszał żadnych wieści od czasu opuszczenia Kręgu i zastanawiał się, co działo się podczas jego nieobecności. Obawiał się, co tam zastanie, skoro Tarcza przez cały ten czas była opuszczona. Czy Gwendolyn nadal była w Królewskim Dworze? Czy Andronicus nie najechał na Królewski Dwór? Czy Gareth wciąż sprawował rządy i czy Gwendolyn była przy nim bezpieczna? Wiedząc, na jak długo Tarcza opadła i widząc okręty imperialne na morzu, Thor spodziewał się najgorszego. Obawiał się, że Andronicus najechał. Miał tylko nadzieję, że Gwendolyn znajdowała się wciąż w środku, bezpieczna. Thor kierował Mycoples przez znane mu ziemie Kręgu, zmierzając ku Królewskiemu Dworowi. Podczas lotu podziwiał krajobraz ojczystych ziem z zupełnie nowej perspektywy. Dostrzegł wiele znajomych miejsc i czuł się niezwykle uradowany, że wrócił do domu. Modlił się, by już nigdy nie musiał opuszczać jego granic. Gdy minęli wzgórze, ich oczom ukazał się Królewski Dwór. Thor niecierpliwił się, by go zobaczyć, podekscytowany. Lecz gdy go ujrzeli, serce na chwilę przestało mu bić. To, co niegdyś było wspaniałym Królewskim Dworem, najbardziej magicznym i niemożliwym do zdobycia miejscem na świecie, było teraz pustą, spaloną na popiół stertą gruzu, zrównaną z ziemią. Jego mury pozostały nienaruszone, choć i one były osmalone i w niektórych miejscach kruszyły się. Bramy zostały wyrwane, a posągi i chorągwie MacGilów – obalone. Na ich miejscu – zobaczył Thor z łomoczącym sercem – wznosił się ogromny posąg Andronicusa. I chorągiew Imperium. Gdy znaleźli się bliżej, Thor zauważył, że nie ma tam żadnych żołnierzy ani ludzi MacGila. Wszędzie tylko żołnierze Imperium. Najwyraźniej Królewski Dwór został splądrowany i okupowali go teraz żołnierze Andronicusa.

Thorowi odebrało mowę. Królewski Dwór. Bastion siły całego Kręgu. Zniszczony. Jak to wróżyło reszcie Kręgu? Thor nie chciał tego przyznać, lecz to mogło oznaczać tylko jedno: pod jego nieobecność zostali zwyciężeni. A Gwendolyn i pozostałych, najpewniej, pochwycono. Albo, co gorsza, zabito. Thor słyszał, że Andronicus słynie ze swej dzikości, i serce mu pękało na myśl, że cokolwiek mogło się przytrafić Gwen. Zamknął oczy i starał się wyprzeć tę myśl z głowy, lecz w głębi duszy miał złe przeczucie. Czy Gwen zginęła podczas ataku na Królewski Dwór? Czy była gdzieś tam na dole? A jeśli nie, skoro Andronicus spustoszył tak bardzo Królewski Dwór, jaka inna część Kręgu mogła być bezpieczna? Thor wyszeptał coś do ucha Mycoples i smoczyca zanurkowała, by mógł lepiej się przyjrzeć. Thor pokierował nią do obozu żołnierzy okupujących miasto. Gdy obniżyli lot, setki ludzi Andronicusa przy Królewskiej Bramie odwróciły się i spojrzały w górę. Gdy dostrzegli smoka, ich twarze wykrzywiły się w strachu. Obrócili się i próbowali uciekać, lecz nie mieli dokąd. Mycoples zionęła ogniem i po kilku chwilach setki żołnierzy leżało martwych. Było to niewielkie zadośćuczynienie dla Thora. Przynajmniej zabił mężczyzn, którzy ośmielili się okupować to święte miasto. Jednak najważniejsze było to, by znaleźć Gwendolyn żywą, całą. Smoczyca zanurkowała nisko i kołowała nad miastem, lecz nie dostrzegli nigdzie żadnych śladów życia. Wyglądało to tak, jak gdyby wszyscy, którzy kiedyś tam byli, zginęli albo uciekli. Thor chciał wylądować i poszukać jej, lecz wiedział, że to bezcelowe, o ile nie trafią na jakiś ślad życia. Krążyli i krążyli nad miastem, a Thor wpadał w coraz większą rozpacz. Nie miał pojęcia, gdzie może być Gwen. Zaczął się zastanawiać, czy może Gwen w pewnym momencie zbiegła z Królewskiego Dworu i jeśli tak było, dokąd mogła się udać. Nagle wysoko nad nimi rozległ się pisk. Thor spojrzał w górę i ujrzał swą starą przyjaciółkę Estopheles, piszczącą i zataczającą nad nimi koła. Rozpaczliwie machała skrzydłami i wydawała z siebie piski. Zdawało się, że chce przekazać Thorowi jakąś wiadomość. Thor zamknął oczy i wsłuchał się; czuł, że ponagla ich, by podążali za nią. Estopheles odwróciła się i odleciała, a Thor powiedział Mycoples, by ruszyła za nią. Lecieli nad ziemiami wiejskimi, zmierzając na północ i Thor zastanawiał się, dokąd Estopheles ich prowadzi. - Dokąd zmierzamy? –dobiegł go zza pleców głos Reece’a. – Królewski Dwór jest zniszczony. Moi bracia i siostra tam są. Musimy ich uratować! - Nie – odrzekł Thor. – Królewski Dwór już nie istnieje. Estopheles prowadzi nas w inne miejsce. Wyczuwam, że do nich. Musimy podążać za nią. Lecieli i lecieli, kierując się na północ, wzdłuż skraju Kanionu. Gdy robiło się coraz zimniej i co jakiś czas gubili Estopheles w mgle Kanionu, Thor zaczął się zastanawiać, czy zmierzają we właściwym kierunku – gdy w końcu dotarli.

Tam, osadzone na skraju Kanionu, było ogromne czerwone miasto. Silesia. Thor widział ją na obrazach, gdy był dzieckiem, lecz nigdy na własne oczy. Jej widok zaparł mu dech w piersi. Była magiczna, spowita wirującą mgłą Kanionu, o dwóch miastach – jednym na skraju Kanionu, a drugim wybudowanym w samym Kanionie. Wyglądała, jak gdyby leżała na krańcu świata. Bardziej zaskoczyło go jednak to, że była okupowana przez armię Andronicusa. Pod nimi musiał znajdować się jakiś milion żołnierzy, pokrywający ziemię jak szarańcza, obozujący daleko jak okiem sięgnąć i zapełniający całe miasto. Thor nigdy nie widział niczego podobnego. To miasto, w przeciwieństwie do Królewskiego Dworu, nie zostało całkowicie zniszczone; nie było także opuszczone, jak Królewski Dwór. Thor ujrzał tam setki ludzi MacGila i silesian, żywych, skrępowanych razem – niewolników Andronicusa. Gdy przyjrzał się dokładnie, dostrzegł także coś, co dało mu nadzieję: była tam niewielka grupa żołnierzy atakujących sporą grupę żołnierzy Imperium. Było ich zdecydowanie mniej niż przeciwnika, i nacierali na rozległą armię Andronicusa wlewającą się przez bramy. Walczyli mężnie i nie poddawali się – lecz Thor widział, że to kwestia kilku minut, nim otoczą ich i obezwładnią. Gdy podlecieli bliżej, Thor spojrzał w dół i zobaczył, że grupie przewodzi Kendrick. Serce zabiło mu gwałtowniej. - W DÓŁ! – wrzasnął Thor. Mycoples dała nura tak nisko, że jej szpony niemal otarły się o głowę Kendricka. Następnie wyciągnęła szyję, otworzyła paszczę i ziała ogniem na żołnierzy Imperium, raz po raz. Setki żołnierzy zajęły się ogniem, krzyczały i padały martwe. Mycoples leciała dalej, unosząc się nad bramami miasta, nurkując i ziejąc ogniem w tysiące żołnierzy, które obozowały na zewnątrz. Thor wycinał ogromne połacie wśród ludzi, w ciągu sekund zabijając całe oddziały. Żołnierze Imperium, którzy nie zostali zabici, odwracali się w panice i uciekali w kierunku wzgórz. Cała armia zaczęła uciekać, jak stado migrujących gazel, coraz dalej od Silesii. W powstałym zamieszaniu wielu tratowało swych własnych towarzyszy broni. Thor zatoczył koło i Mycoples wróciła nad Silesię, zniżyła lot i wylądowała na środku dziedzińca. Wylądowawszy, ujrzeli twarze Kendricka i reszty, na których malowały się osłupienie i panika na widok smoka. Ich panika przerodziła się jednak w ulgę, gdy zdali sobie sprawę, że smok nie zamierza zrobić im krzywdy, i ostatecznie w radość i wdzięczność, gdy ujrzeli, że to Thor i reszta, którzy wrócili z Imperium, zsiadają z jego grzbietu.

Thor zeskoczył z grzbietu smoka i podniósł Miecz Przeznaczenia. Uniósł go wysoko nad głowę. Biło z niego światło. Wtedy twarze zebranych dokoła niego zastygły w szoku i zdumieniu. Na dziedzińcu znajdowały się wciąż setki żołnierzy Imperium. Mycoples mruczała i Thor wyczuł, że chce ich zaatakować. - Nie – rzekł do niej Thor. – Ja się nimi zajmę. Rzucił się naprzód, unosząc wysoko Miecz Przeznaczenia, i wybiegł sam na spotkanie pozostałym setkom żołnierzy Imperium. Gdy szarżował, dzierżąc w dłoni Miecz, czuł się inaczej niż kiedykolwiek wcześniej. Tak jakby Miecz był częścią niego, jak gdyby unosił go w bitwie, czyniąc każdy jego krok lżejszym i szybszym. Nie czuł, by niósł miecz: czuł jak gdyby to miecz niósł jego. Thor zbliżył się do wroga i zamachnął się Mieczem, a wtedy wystrzeliło z niego magiczne światło. Miecz zdawał się rozciągać w jego dłoni i zabił tuzin mężczyzn w jednym ruchu. Thor unosił Miecz raz po raz, nacierając w sam środek armii, siekąc zapamiętale. W ciągu kilku minut zabił wszystkich mężczyzn. Setki trupów leżały u jego stóp. A on nie był nawet zmęczony: wręcz przeciwnie, Miecz napełnił go energią. Thor obrócił się i wrócił do swych ludzi, którzy stali osłupiali na dziedzińcu, przyglądając się mu w szoku. Stali z otwartymi buziami. Thor podszedł do nich, trzymając Miecz opuszczony w dłoni. Kendrick, Brom, Atme, Srog, Godfrey i pozostali, dziesiątki Srebrnych, będący zasłużonymi wojownikami – wszyscy spoglądali na niego ze zdumieniem i podziwem. Thor wyprężył się dumnie i uniósł Miecz wysoko nad głową w geście zwycięstwa. Jak jeden mąż wszyscy unieśli swe miecze, wznosząc głośny okrzyk. - THORGRIN! – wykrzyknęli.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Erec natarł, rzucając się w sam środek bitwy w jarze, zamachując się swym młotem bitewnym i obracając go bokiem, by zatrzymać ciosy. Walczył z dziesięcioma mężczyznami naraz, wykorzystując każdą najmniejszą umiejętność, każde szkolenie, jakie odebrał. Był wyczerpany ponad wszelkie wyobrażenie, ale nie zamierzał się poddawać. Musiał przejść jeszcze tylko kilka stóp, przedrzeć się przez tłum, by dotrzeć do głazu, który utkwił między ścianami urwiska. Gdyby tylko zdołał strącić go w dół, udałoby mu się zablokować drogę przez jar i oszczędzić swych ludzi przed napływającymi żołnierzami Imperium. Jeśli tego nie zrobi, nigdy nie zwyciężą. Erec walczył z całych sił, odwracając się na wszystkie strony i zamachując się, uchylając, skacząc, kopiąc, uderzając łokciami i głową. Odebrał mnóstwo ciosów, uderzeń pięścią i łokciem, kopniaków, wiele tarcz obijało się o niego, miecze uderzały i odbijały się od jego zbroi. Opadał z sił, prąc naprzód, nie tracąc z oczu głazu. Walczył o każdy cal drogi. Gdy znalazł się kilka stóp od głazu, Erec utknął. Był zbyt wyczerpany, by walczyć z napierającymi mężczyznami i poczuł, że za chwilę go odepchną. Proszę, Boże. Mogę dzisiaj zginąć. Lecz pozwól mi najpierw dosięgnąć głazu. Daj mi jeden ostatni przypływ siły. Erec przywołał wspomnienia wszystkich lat szkoleń, jakie przeszedł. Pomyślał o królu MacGilu i w jego sercu zapłonęła żądza zemsty. Nie tylko za niego samego. Lecz także za MacGilów. Za cały Krąg. Erec wydał z siebie głośny okrzyk bitewny i gdzieś z głębi siebie, z miejsca, którego nie znał, dobył resztkę sił. Krzyknął i ruszył naprzód, powalając dwóch mężczyzn naraz i torując sobie drogę do głazu przez ostatnich kilka stóp. Gdy do niego dotarł, uniósł swój oburęczny młot wysoko i opuścił go na środek kamienia. Rozległ się głośny trzask, gdy głaz zaczął pękać. Erec uderzał w niego raz za razem i w końcu głaz rozpadł się na dwie części. Uderzył w niego po raz ostatni i głaz rozsypał się w ogromną stertę odłamków i pyłu, zapełniając i blokując ścieżkę. Strumień żołnierzy Imperium ustał. Jar był zablokowany. Ereca dobiegł donośny zwycięski krzyk jego ludzi z tyłu, którzy byli świadkami tego, co się stało. Nagle Erec poczuł okropny ból w plecach. Było to uczucie stali wbijającej się w jego ciało. Erec osunął się na kolana w okropnym bólu. Odwrócił się i zobaczył jednego żołnierza Imperium, który pozostał po tej stronie drogi. Skrył się w jakimś zakamarku i Erec go nie spostrzegł.

Usłyszał krzyk i zobaczył biegnącego Brandta. Brandt przeszył pierś napastnika, zabijając go i powstrzymując przed zadaniem Erecowi kolejnych ciosów. Mimo tego Erec czuł, jak gorąca krew wypływa z niego i jak razem z nią opuszczają go siły żywotne. - Erecu! - zawołał Brandt z troską. Brandt pochylił się, chwycił Ereca i podniósł go, zarzucając sobie na szyję jego ramię. Kilku ludzi księcia pospieszyło mu na pomoc. Wyprowadzili Ereca z jaru. Erec odczuwał ból przy każdym kroku. Erec leżał na ziemi. Krew sączyła mu się z ust i dyszał ciężko, gdy go kładli. Ruch sprawiał mu ból. Czuł, że jego ciało staje się chłodniejsze i wiedział, że nie zostało mu już dużo czasu. Usłyszał tętent kopyt końskich i gdy podniósł wzrok, mógłby przysiąc, że zobaczył Alistair, zeskakującą z konia i biegnącą do niego. Zastanawiał się, czy mu się przywidziało. Alistair? Jak miałaby się tu znaleźć? Alistair przyklęknęła przy Erecu i schwyciła go w ramiona. Erec czuł jej miłość do niego, gdy łkała, a łzy spadały na jego twarz. Ujęła jego twarz w swoje dłonie, pochyliła się i złożyła pocałunek na jego czole. - Panie mój – rzekła ze smutkiem. Erec czuł, że świat staje się coraz jaśniejszy, bielszy, i ostatnią rzeczą, jaką zobaczył, była Alistair spoglądająca na niego dobrymi, współczującymi oczyma. Zobaczył, jak unosi dłonie i jak promieniuje z nich silne błękitne światło. Nie widział nigdy silniejszego światła i przyglądał się, jak Alistair zamyka oczy i kładzie dłonie na jego ranie. Poczuł, jak całe jego ciało wypełnia się światłem i ciepłem. Czuł, że jego rany się goją, że powraca z krainy zmarłych. Wszyscy żołnierze przypatrywali się Alistair, gdy silne światło stawało się coraz jaśniejsze, pochłaniając ich oboje w magicznej kuli światła. Erec, czując, że z każdą sekundą wracają mu siły, spojrzał w mistyczne oczy Alistair i zatracił się w nich. Gdy poczuł, że zaczyna zapadać w kojący sen, starczyło mu energii na jedną, ostatnią myśl: Kim ona jest?

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Gwendolyn otworzyła powoli oczy. Na skroni, w miejscu, w które uderzył ją złodziej, pulsowała opuchlizna. Rozejrzała się i zauważyła, że siedzi na runie leśnym, przywiązana do drzewa szorstkim sznurem. Spróbowała się wyrwać, lecz sznur nie chciał ustąpić. Naprzeciw niej, jakieś dziesięć jardów dalej, siedział Steffen, również przywiązany do drzewa. Usłyszała dobiegający skądś stłumiony śmiech. Obróciła się i ujrzała grupę dwunastu złodziei skupionych przy niewielkim ognisku w lesie, piekących jakieś małe zwierzę, być może królika. Wpychali sobie jedzenie do ust i przeżuwali z otwartymi gębami, popijając winem i śmiejąc się. Śmiali się zbyt głośno, poszturchując się łokciami i widać było, że każdy z nich to wulgarne indywiduum. - Pani – wyszeptał spiesznie Steffen. – Czy wszystko w porządku? Skinęła powoli głową, przypominając sobie, gdzie się znajduje. - Wybacz, że cię zawiodłem – powiedział, patrząc ze wstydem na ziemię. - Walczyłeś dzielnie – rzekła. – Było ich zbyt wielu. - Obmyśliłem pewien plan – powiedział. – Udawaj, że to co mówię, to prawda. Nagle złodzieje odwrócili się w ich stronę. - Co my tu mamy? – zawołał jeden z nich. – Królowa i karzeł się przebudzili! Dobry, śpiąca królewno! Wybuchnęli zgodnie ordynarnym śmiechem, po czym podnieśli się i ruszyli w ich kierunku. Gwen widziała sztylety zwisające bez osłony u ich pasów. Kilku z nich używało ich właśnie, by pozbywać się resztek jedzenia z zębów. Spluwali na leśną ziemię. Jeden z nich podszedł do niej i kopnął ją w łydkę, a inny kopnął Steffena w żebra. - Możecie sobie gadać, ile dusza zapragnie – rzekł jeden z nich z prostackim akcentem południa. – Ale nigdzie nie pójdziecie. Widzicie, kiedy skończymy nasz posiłek i wypijemy wino, uprzyjemnimy sobie czas, torturując was. Ale najpierw spędzimy długą, przyjemną noc, zadowalając się tobą, moja pani – powiedział jeden z nich, robiąc krok w tył i zdejmując kapelusz w przesadnym pokłonie. Pozostali złodzieje wybuchnęli śmiechem. - Ja pierwszy – rzekł jeden z nich. - Możesz pomarzyć – powiedział inny. – Poszedłeś pierwszy z ostatnią. Ta tutaj jest moja. Zaczęli się przepychać, potem kląć, aż w końcu mocować na ziemi; w końcu jeden pozbawił drugiego przytomności i wstał. Był to potężny, ordynarny brutal z ogromnym brzuchem i łysą głową. Przejechał językiem po wargach, patrząc na Gwendolyn. - Zabawię się z tobą – powiedział do niej.

- Możecie zrobić z nami, co wam się podoba – wykrzyknął nagle Steffen. – Lecz będzie to największy błąd waszego życia. Odwrócili się do niego i zanieśli się śmiechem. - A to dlaczego, mały człowieczku? – spytał jeden z nich. – Zamierzasz coś na to zaradzić? - Nie chodzi o to, co zrobię – rzekł Steffen. – Lecz o to, co stracicie. Złodzieje spojrzeli po sobie z tępymi, prymitywnymi wyrazami twarzy, otwarłszy usta, zbici z pantałyku. - Stracimy? – spytał jeden z nich. - Widzicie – zaczął Steffen. – Gwendolyn nie jest tylko księżniczką. Jest królową. Całego Zachodniego Królestwa Kręgu. Dysponuje wystarczającym bogactwem, by uczynić każdego z was królem na resztę waszego życia. Złodzieje wymienili spojrzenia, następnie odwrócili się i spojrzeli na Gwendolyn z całkiem nowym szacunkiem. Wyglądali na niepewnych. - A niby skąd weźmie to złoto? – zapytał jeden ze złodziei. – Strząśnie je z drzew? Wszyscy zaczęli się śmiać. Steffen odchrząknął, niezniechęcony. - Jesteśmy w drodze do Wieży Schronienia – powiedział Steffen. – Z pewnością o niej słyszeliście. Nie leży daleko stąd. Słudzy królowej będą czekać, by nas powitać. Mają tam skrzynie ze złotem. Więcej, niż trzeba, by ją wykupić. To jest, jeśli włos jej z głowy nie spadnie. Jeśli pojawimy się tam, a stanie się nam jakakolwiek krzywda, albo jeśli nie pojawimy się w ogóle, zapewniam was, że nic tam nie znajdziecie. Wasz wybór. Doprowadźcie nas do Wieży i stańcie się bogaczami – albo skrzywdźcie nas i spędźcie resztę swych dni w lesie jako złodzieje i biedacy. Złodzieje spojrzeli po sobie z zupełnie innym wyrazem twarzy. Z początku malowała się na nich niepewność, która po chwili przeobraziła się w chciwość. - Kłamie – rzekł jeden z nich. - A co, jeśli nie kłamie? – odrzekł inny. – Co, jeśli karzełek ma rację? - Przydałoby mi się takie złoto – powiedział jeden ze złodziei. - Mnie też – rzekł inny. - Zapomnijcie o złocie – wrzasnął duży mężczyzna. – Nie trzeba mi więcej złota. Chcę się z nią zabawić. Dawno nie widziałem takiego ładnego okazu. Może nawet nigdy. Ruszył w kierunku Gwendolyn, ściągając pas – wtedy inny złodziej, nieogolony, z długimi włosami, wyciągnął nagle sztylet. Zakradł się od tyłu i przycisnął mu go do gardła. - Nie dotykaj dziewczyny – ostrzegł. Łysy mężczyzna znieruchomiał, czując ostrze. – Pójdziemy po to złoto. Duży mężczyzna, ustępując przed nim, przełknął ślinę i zrobił krok w tył. Przywódca o długich włosach odwrócił się i wskazał końcem sztyletu na Steffena.

- Oby twoje słowa były prawdziwe. W przeciwnym razie własnoręcznie odetnę twoje klejnoty i nakarmię tobą niedźwiedzie. * Gwendolyn i Steffen szli obok siebie, popychani naprzód przez dwunastu złodziei. Nadgarstki mieli skrępowane sznurami. Zbliżali się do Wieży Schronienia i wyłonili się właśnie z lasu na polanę otaczającą wieżę. Wieża była zachwycająca, starożytna i tajemnicza, wzniesiona z błyszczącego czarnego kamienia. Była wąska, miała jakieś sto stóp średnicy i wznosiła się na setki stóp w górę, wysoko ku niebu – magiczna budowla wzniesiona w szczerym polu. Gwen czuła bijącą od niej energię. Poznała, że to święte miejsce. Wieża miała tylko jedne łukowate czarne drzwi, bez żadnych oznakowań ani klamki. Złodzieje wypchnęli ich na polanę i dalej, ku drzwiom, aż w końcu ich przywódca zatrzymał ich jakieś dwadzieścia jardów od wieży. - Dalej nie podejdziemy – rzekł do Steffena. – Aż wasi ludzie nie wyjdą – ze złotem. Macie minutę. W przeciwnym razie ukatrupię ją. I ciebie. Steffen przełknął ślinę, po czym spojrzał na Gwendolyn. Skinęła do niego głową, pojmując. - Wezwę me sługi – rzekła do złodziei. Gwen przypomniała sobie słowa Argona, jak wezwać Strażników Wieży. Odchyliła się w tył i zawołała. - Strażnicy Wieży! – krzyknęła. – Przybyłam, by przekroczyć wasze mury! Gwendolyn czekała w ciszy, modląc się, by Argon miał rację. W przeciwnym razie czekała ją śmierć. Czas mijał, a serce Gwen tłukło się jej w piersi jak oszalałe. Obawiała się, że to wszystko na nic, że lada moment poderżną jej gardło. Nagle, ku jej nieopisanej uldze, drzwi się otworzyły. Na zewnątrz wyszło siedmiu rycerzy w lśniących, czarnych zbrojach płytowych, zakryci od stóp do głów. Ich twarze skryte były pod zasłonami o długich, spiczastych nosach. Szli w milczeniu, w idealnie równym rzędzie, ramię przy ramieniu. Mieli rękawice wysadzane szafirami, i jedynie ten element ich zbroi nie był czarny. Zatrzymali się przed nimi, stając na baczność. Złodzieje spojrzeli po sobie zbici z tropu. - Co, u diabła? – spytał jeden z nich. - Strażnicy Płomienia! – zawołała Gwendolyn, przypominając sobie wszystko, czego nauczył ją Argon. – Przyszłam tu, by poświęcić się tym murom. Były to święte słowa, których nauczył ją Argon, słowa, które zapewniały możliwość wejścia do Wieży Schronienia. Argon opowiadał jej o tych mężczyznach, którzy strzegli

wieży: o Siedmiu Rycerzach. Strażnikach Płomienia. Było to siedmiu rycerzy, którzy – jak głosiła legenda – strzegli wieży od wieków, gotowi powstrzymać każdego, kto próbowałby się tam wedrzeć. Wypowiadając te słowa, Gwen natychmiast stała się mieszkanką Wieży. Co oznaczało, że świętym obowiązkiem Siedmiu Rycerzy jest chronić ją. Gdy Gwen skończyła wypowiadać te słowa, rycerze jak jeden mąż ruszyli cicho naprzód, maszerując w kierunku złodziei. - Nie zbliżajcie się! – zawołał jeden z nich trzęsącym się głosem. Złodzieje stawali się coraz bardziej podenerwowani. Przestępowali z nogi na nogę i szarpali sznury krępujące Gwen i Steffena. Jeden z nich uniósł sztylet i przycisnął go do gardła Gwendolyn. Rycerze wciąż się zbliżali. - Jeszcze krok, a dziewczyna zginie! – zawołał złodziej. Lecz jego głos trząsł się ze strachu. Zbliżywszy się, rycerze unieśli zasłony hełmu. Ten widok przepełnił serca złodziei lękiem. Nawet Gwendolyn się przestraszyła. Pod zasłonami nie było nic. Żadnych twarzy. Żadnych ciał. Nic. Magiczni rycerze skoczyli naprzód, w tempie błyskawicy unosząc miecze, i zaatakowali złodziei. Gwen mrugnęła. Gdy otworzyła oczy, dokoła niej w kałuży krwi leżały ciała złodziei. Gwen poczuła, że ktoś rozluźnia krępujące ją sznury, i odwróciwszy się, zobaczyła, że to rycerze uwalniają ją i Steffena. Rycerze stanęli na baczność, czekając obok niej, jak gdyby na rozkaz. Gwen wiedziała, że czekają na nią. I wiedziała, że czas iść. Odwróciła się i spojrzała na Steffena, który patrzył na nią, wciąż w szoku. - Chyba nadszedł czas, by się pożegnać – powiedziała, odwracając się i patrząc badawczo na otwarte drzwi Wieży z obawą. Kryła się w tym jakaś ostateczność. Jak gdyby miała nigdy stamtąd nie wyjść. - Na to wygląda, pani – powiedział ze smutkiem. Steffen wyciągnął rękę, wziął jedną z jej dłoni i ucałował ją, pochylając się. - A co będzie z tobą? – zapytała. - Nie troskaj się, pani – rzekł, odwracając się ku gęstemu lasowi. – Mój obowiązek tutaj dobiegł końca. Dotarłaś bezpiecznie. Przetrwam. Zawsze mi się to udawało. Lecz wiedz jedno: będę czekał. Jeśli kiedykolwiek opuścisz to miejsce, będę czekał, by znów ci służyć, przez resztę mych dni. Gwen patrzyła, jak znika w lesie. Następnie obróciła się i ruszyła w kierunku otwartych drzwi wieży. Rycerze szli za nią i po kilku chwilach była w środku. Drzwi zatrzasnęły się za nią. Ostateczność tego, co robiła, poniosła się echem w każdej jej kości. Nie potrafiła wyzbyć się uczucia, że właśnie złożono ją na wieki do grobowca.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY Thor maszerował szybko przez dolne miasto Silesii w towarzystwie MacGilów – Kendricka, Reece’a i Godfreya, trzech braci znów w jednym miejscu – oraz Sroga, Broma, Atme i kilku innych żołnierzy. Trzymał u boku Miecz Przeznaczenia. Niewielka grupa mężczyzn szła za nim, gdy zmierzał ku kryjówce poprzedniej królowej. Kendrick opowiedział Thorowi, co działo się, od kiedy opuścił Krąg i Thor przebiegł te wydarzenia w myślach. Najazd Andronicusa; zniszczenie Królewskiego Dworu; oblężenie Silesii. Gwen królową… Jedyną rzeczą, której Kendrick jeszcze mu nie powiedział, była odpowiedź na pytanie, które najbardziej go dręczyło: co się przytrafiło Gwendolyn? Gdy Thor spytał o to Kendricka i Godfreya, obaj odwrócili wzrok. Nie chcieli mu tego powiedzieć. Gdy zapytał dlaczego, nic nie odrzekli. A gdy spytał, gdzie jest, przyznali jedynie, że kiedy widzieli ją ostatnio, kryła się w dolnym mieście i że krążą pogłoski, że udało jej się zbiec. Dokąd – tego nie wiedzieli. Powiedzieli mu, że poprzednia królowa wiedziała i Thor nalegał, by natychmiast go do niej zaprowadzili. Fakt, że nie chcieli mu odpowiedzieć, legł Thorowi ciężko na sercu. Po wyrazach ich twarzy wyczuł, że spotkało ją coś złego i musiał się dowiedzieć, co takiego. Przytłaczał go ciężar winy, że go tu nie było, u jej boku, gdy to wszystko się działo. Musiał – po prostu musiał – usłyszeć, że żyje, że jest cała i bezpieczna. Tylko wtedy będzie mógł zaznać spokoju. Wbiegali spiesznie po schodach i przemierzali korytarze dolnego zamku, zaściełane trupami żołnierzy Imperium, którzy zginęli z rąk uwolnionych silesian, gdy Thor odparł najeźdźców. Kendrick i Srog prowadzili, wskazując drogę, aż dotarli do komnaty królowej. Zatrzymali się przed drzwiami, strzeżonymi teraz przez silesiańskich żołnierzy, gdy strażnicy odsuwali się z drogi, a następnie weszli do środka. Królowa stała przy oknie, odziana w czerń. Wyglądała na pogrążoną w żalu, na starszą niż Thor kiedykolwiek ją widział. Odwróciła się powoli, zwracając ku nim twarz. Była surowa, niewzruszona. Przyglądając się jej, Thor zamyślił się. Oto stał tutaj, dzierżąc w dłoni Miecz Przeznaczenia. Czy to oznaczało, że on, Thor, jest MacGilem? Czy to oznaczało, że stojąca przed nim kobieta jest jego matką? Na tę myśl przebiegł go dreszcz. Wiedział, jak bardzo go nienawidzi. Czy powód tego łączył się z jego pochodzeniem? Oczy królowej natychmiast zatrzymały się na mieczu w dłoni Thora i otworzyły się szeroko ze zdziwienia. - Potrzebuję odpowiedzi – rzekł do niej Thor stanowczo, spiesznie. – Muszę natychmiast zobaczyć się z Gwendolyn. Gdzie ona jest? Czy jest bezpieczna? Cóż to za tajemnice, które ją otaczają?

Królowa odwróciła się i spojrzała na resztę, stojącą po obu stronach Thora. Odchrząknęła. - Zostawcie nas. Wszyscy – rzekła. Wszyscy usłuchali – poza Kendrickiem, Reece’em i Godfreyem, którzy wymienili zdezorientowane spojrzenia. - Co takiego masz do powiedzenia Thorowi, czego nie możesz powiedzieć przy swych trzech synach? – spytał Godfrey. Królowa potrząsnęła głową. - To nie jest przeznaczone dla waszych uszu – rzekła stanowczo. – Zostawcie nas. Trzej bracia powoli odwrócili się i wyszli, zamykając za sobą drzwi. Thor i królowa stali naprzeciw siebie. Serce Thora biło jeszcze szybciej, gdy stał tak przed nią, zastanawiając się, jaka okropność mogła spotkać Gwen. Thor nie mógł już tego znieść: ruszył w jej kierunku i wykrzyknął: - Odpowiedz mi! Gdzie ona jest? Żyje? Królowa skinęła głową z powagą. - Owszem, żyje. Thor odczuł niezwykłą ulgę. Tylko tyle chciał usłyszeć. - Gdzie ona jest? – zapytał. - Daleko stąd – odrzekła. – Udała się do Wieży Schronienia. Na południowych obrzeżach Kręgu. Thor patrzył na nią zdezorientowany. - Wieży Schronienia? – zapytał. - To miejsce dla tych, którzy dochodzą do siebie po cierpieniu, jakie ich spotkało. Dla tych, którzy decydują się złożyć przysięgę i porzucić ten świat. Thor, sfrustrowany, postąpił naprzód i schwycił królową za nadgarstek. - Dosyć zagadek! Mów! – krzyknął, a jego glos odbił się echem od ścian. Królowa spuściła wzrok. Thor zobaczył, że jej oczy zaszły łzami. Wzięła głęboki oddech. - Gwendolyn została zaatakowana – powiedziała beznamiętnie. - Zgwałcona. Przez ludzi Andronicusa. Na te słowa Thor rozluźnił dłoń i otworzył buzię w szoku. Zabrakło mu tchu. Stał bez ruchu, i całe jego ciało ogarnął chłód. Ledwie był w stanie odetchnąć. - Nie jest tą Gwendolyn, którą kiedyś znałeś – rzekła. – Jest rozgoryczona. Nieczuła na duchu i duszy. Żyje. Lecz jej duch umarł. Thor wciąż stał tam i nie mógł dojść do siebie, kręciło mu się w głowie od tych wieści. Miał ochotę przebić swe serce mieczem, ogarnięty poczuciem winy, że nie było go tu, by ją ochronić. - Tęskni za tobą – rzekła królowa. – Lecz wierzy, że przez to, co ją spotkało, nie będzie ci już na niej zależało. Thor poczerwieniał.

- To śmieszne – odrzekł. – Oczywiście, że mi na niej zależy. Równie mocno, jak wcześniej. A nawet mocniej. Dlaczego to miałoby zmienić moje uczucia do niej? Za jakiego mężczyznę mnie uważasz? - Powiedziałam jej to – rzekła królowa. – Lecz nie chciała mnie słuchać. Thor potrząsnął głową. - Moja miłość do niej jest równie silna, jak zawsze. Nawet silniejsza. - Jednak nie było cię tutaj, byś mógł jej to powiedzieć własnymi słowy, nieprawdaż? – spytała królowa. – Więc odeszła. By skryć się w Wieży. - Zatem wyruszę, by ją odnaleźć! – powiedział Thor, gotując się do odejścia. - Nie posłucha cię – rzekła królowa. – Ci, którzy przestępują próg Wieży, nigdy z niej nie wychodzą. Obawiam się, że straciłeś Gwendolyn. - Nic nigdy nie jest stracone – odparł Thor. – Czujesz się pokonana. Jesteś wdową. Pesymistką. Ja jestem młody i silny. Moja miłość do niej pomoże mi sprowadzić ją z powrotem. Królowa uśmiechnęła się gorzko. - A ty jesteś optymistą – skontrowała. – I do tego naiwnym. Nie pojmujesz punktu widzenia kobiety. - Nie muszę – rzekł Thor. – Znam Gwendolyn. Wiem, kim jestem. I wiem, co nas łączy. Pokonamy to wszystko. To nie ma znaczenia. Thor nie miał ochoty słuchać dłużej słów tej zgorzkniałej kobiety; odwrócił się i zamierzał wyjść z komnaty – gdy nagle coś do niego dotarło i odwrócił się z powrotem do królowej. - Dlaczego nie chcesz, bym był z Gwendolyn? – zapytał. Z początku patrzyła na niego beznamiętnie, lecz po chwili odwróciła wzrok. Thor postąpił naprzód. Musiał to wiedzieć. Wiedział, że coś przed nim ukrywa. - Miecz – naciskał, czując jak broń pulsuje w jego dłoni. – Legenda głosi, że tylko MacGil może go podnieść. Nie patrzyła na niego i czuł, że zbliża się do prawdy. - O to chodzi? To dlatego nie chcesz, bym się do niej zbliżał? Jestem MacGilem? Czy król MacGil był moim ojcem? Czy Gwendolyn to moja siostra? Królowa spojrzała prosto na niego, lecz w końcu odwróciła wzrok. Thor dał krok naprzód, na skraju wytrzymałości. - ODPOWIEDZ MI! – wrzasnął. Kłębiło się w nim wiele sprzecznych uczuć. Królowa podniosła wzrok powoli, milcząc. - Czy król MacGil to mój ojciec? – powtórzył Thor powoli, rozpaczliwie pragnąc poznać odpowiedź. Patrzyła na niego. Jej oczy były puste i zimne. - Nie – rzekła w końcu bez śladu emocji.

Thor zamarł, zbity z tropu. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Odczuł niezwykłą ulgę, gdy usłyszał, że nie jest spokrewniony z Gwendolyn, czego obawiał się od chwili, w której podniósł Miecz. Czuł, że w końcu poznaje prawdę. - Zatem kto nim jest? – naciskał. Odwróciła wzrok. - Kimkolwiek jest, to mój ojciec. Mam prawo wiedzieć. Proszę. Powiedz mi – poprosił cicho, wyczerpany. Wpatrywała się w niego długo i uważnie i w końcu wypowiedziała jedno słowo, które sprawiło, że pod Thorem ugięły się kolana, a jego życie zmieniło się na zawsze: - Andronicus.

RYTUAŁ MIECZY KSIĘGA 7 KRGU CZARNOKSIĘŻNIKA

ROZDZIAŁ PIERWSZY Thorgrin siedział na grzbiecie Mycoples, która niosła go nad bezkresnymi ziemiami Kręgu, gdzieś na południe, w kierunku Gwendolyn. Thor zacisnął dłoń na Mieczu Przeznaczenia i spojrzał w dół, gdzie ujrzał rozległą, zdającą się nie mieć końca milionową armię Andronicusa, rojącą się po Kręgu jak plaga szarańczy. Poczuł, jak Miecz pulsuje w jego dłoni i wiedział, ku czemu go ponagla. Ku obronie Kręgu. Wypędzeniu najeźdźcy. Miał wrażenie, że Miecz rozkazuje mu – i Thor z chęcią przystał na jego polecenie. Już niebawem Thor zatoczy koło i dokona zemsty na każdym z intruzów. Teraz, gdy Tarcza ponownie się podniosła, Andronicus i jego ludzie byli uwięzieni; odsiecz z Imperium nie mogła już nadejść i Thor nie zamierzał spocząć, póki nie zabije ich wszystkich. Nie nastał jednakże jeszcze ku temu czas. Najbardziej naglącą sprawą była jedyna prawdziwa miłość Thora, kobieta, do której tęsknił, od kiedy opuścił Krąg: Gwendolyn. Thor pragnął gorąco znów ją ujrzeć, chwycić ją w objęcia, pragnął przekonać się, że żyje. Wyczuwał pod koszulą pierścień swej matki i nie mógł się już doczekać, gdy ofiaruje go Gwen, wyzna jej swą miłość, poprosi o rękę. Pragnął jej powiedzieć, że między nimi nic się nie zmieniło, że nie dbał o to, co jej się przytrafiło. Darzył ją wciąż takim samym uczuciem – nawet większym – i pragnął, by o tym wiedziała. Mycoples zaryczała z cicha i Thor poczuł drżenie jej łusek. Wyczuwał, że Mycoples także chce szybko dotrzeć do Gwendolyn, nim coś jej się stanie. Smoczyca obniżyła lot i na przemian wpadała w chmury i wyłaniała się z nich, uderzając swymi wielkimi skrzydłami, i zdawała się być zadowolona z tego, że jest tutaj, w Kręgu, i niesie Thora na swym grzbiecie. Więź między nimi zacieśniała się i Thor czuł, że Mycoples dzieliła się z nim każdą myślą i życzeniem. Jak gdyby smoczyca była częścią niego. Gdy kluczyli w obłokach, myśli Thora skierowały się ku Gwen. Spokoju nie dawały mu słowa poprzedniej królowej, wracały wciąż do niego, choć Thor usilnie starał się je od siebie odsunąć. Nowiny, którymi się z nim podzieliła, zabolały go ponad wszelkie wyobrażenie. Andronicus? Jego ojcem? To nie było możliwe. Gdzieś w głębi duszy Thor łudził się, że być może poprzednia królowa, która wszak nienawidziła go od pierwszych chwil, prowadziła z nim jakąś okrutną grę. Być może chciała zamącić mu w głowie nieprawdą, by go zaniepokoić, trzymać z dala od swej córki, jakiekolwiek pobudki ją do tego skłaniały. Thor rozpaczliwie pragnął w to wierzyć. Tak naprawdę jednak gdy wypowiedziała te słowa, rozeszły się one w każdej cząstce jego ciała i duszy. Wiedział, że to prawda. Choć bardzo chciał myśleć inaczej, w chwili, gdy je wyrzekła, wiedział, że Andronicus naprawdę jest jego ojcem.

Myśl ta ciążyła nad Thorem jak zły sen. Żywił zawsze potajemną nadzieję, iż król MacGil jest jego ojcem, a Gwendolyn jakimś sposobem nie jest jego prawdziwą córką, więc mogą być razem. Thor zawsze łudził się, że w dniu, w którym dowie się, kto jest jego prawdziwym ojcem, wszystko znajdzie się na właściwym miejscu i Thor pojmie swe przeznaczenie. Dowiedzieć się, że jego ojciec nie jest bohaterem – to jedno. Byłby w stanie przywyknąć do tej myśli. Lecz dowiedzieć się, że jego ojciec jest potworem – najgorszym z potworów – mężczyzną, którego śmierci Thor pragnął bardziej niż czyjejkolwiek innej – z tym nie potrafił się pogodzić. W żyłach Thora płynęła jego krew. Cóż to mogło znaczyć dla Thora? Czy jemu również przeznaczone było zostać potworem? Czy znaczyło to, iż w jego żyłach czai się takie samo zło? Czy przeznaczone mu było stać się takim, jak on? Czy jednak możliwe było, by stał się inny, mimo tej samej krwi? Czy ojciec przekazuje synowi przeznaczenie w ten sposób? Czy też może każde pokolenie tworzy swe własne przeznaczenie? Thor nie potrafił także pojąć, co to wszystko oznacza dla Miecza Przeznaczenia. Jeśli legenda jest prawdziwa – tylko MacGil może go podnieść – czy to oznacza, iż Thor jest MacGilem? Jeśli tak, jakże Andronicus mógł być jego ojcem? Chyba że, jakimś sposobem, Andronicus jest MacGilem? Co gorsza, jak Thor mógł wyjawić te wieści Gwendolyn? Jak mógł jej powiedzieć, że jest synem jej najbardziej znienawidzonego wroga? Mężczyzny, który ją zaatakował? Z pewnością go znienawidzi. Będzie widzieć twarz Andronicusa za każdym razem, gdy spojrzy na Thora. Jednakże musiał jej o tym powiedzieć – nie mógł trzymać tego przed nią w tajemnicy. Czy to zniszczy ich relację? Krew w żyłach Thora zawrzała z wściekłości. Pragnął zemścić się na Andronicusie za to, że jest jego ojcem, że mu to uczynił. Lecąc, Thor opuścił oczy i omiótł wzrokiem ziemie. Wiedział, że gdzieś tam w dole znajduje się Andronicus. Niebawem spotka się z nim twarzą w twarz. Odnajdzie go. Stanie z nim do walki. I zabije go. Lecz wpierw musiał odnaleźć Gwendolyn. Gdy mijali Las Południowy, Thor wyczuł, że są blisko. Miał złe przeczucie, że za chwilę przydarzy jej się coś potwornego. Popędził Mycoples, czując, że każda chwila może być jej ostatnią.

ROZDZIAŁ DRUGI Gwendolyn stała samotnie na górnym gzymsie Wieży Schronienia, odziana w czarną szatę ofiarowaną jej przez mniszki. Miała wrażenie, że mieszka tam od wieków. Powitano ją w ciszy – przemówiła do niej jedna z mniszek, jej przewodniczka, która odezwała się tylko raz, by przekazać jej zasady panujące w tym miejscu: rozmowy były zakazane, podobnie jak nawiązywanie kontaktu z pozostałymi kobietami. Każda z nich pędziła tu żywot w swym własnym, odosobnionym świecie. Każda chciała, by pozostawiono ją w spokoju. Była to wieża schronienia, miejsce dla tych, które pragnęły odzyskać siły. Gwendolyn wiedziała, że nie spotka jej tu żadne z okropieństw świata. Wiedziała jednak także, że jest sama. Całkiem sama. Gwendolyn rozumiała postawę pozostałych kobiet aż nazbyt dobrze. Ona także życzyła sobie, by pozostawiono ją w spokoju. Stała teraz na dachu wieży, omiatając spojrzeniem wierzchołki drzew rozległego Lasu Południowego, i czuła się bardziej samotna niż kiedykolwiek wcześniej. Wiedziała, że powinna być silna, że nie należy do tych, którzy łatwo się poddają. Była córką króla i małżonką – niemal małżonką – wielkiego wojownika. Gwendolyn musiała przyznać jednak, iż choć starała się jak tylko potrafiła być silna, jej serce i duch wciąż cierpiały. Usychała z tęsknoty za Thorem i lękała się, że nigdy do niej nie powróci. A jeśli powróci, gdy dowie się, co jej się przydarzyło, lękała się, że nie będzie chciał już z nią być. Gwen odczuwała również pustkę w sercu, wiedząc, iż Silesia została zniszczona, iż Andronicus zwyciężył i wszyscy, którzy cokolwiek dla niej znaczyli, zostali pojmani lub zabici. Andronicus panoszył się teraz wszędzie. Zagarnął Krąg i nie mieli się już do czego uciec. Gwen straciła nadzieję, czuła się wyczerpana; zdecydowanie zbyt wyczerpana jak na swój wiek. Co gorsza, czuła, że zawiodła wszystkich; czuła, jak gdyby żyła już zbyt wiele razy i nie miała chęci żyć dalej. Gwendolyn dała krok naprzód, na występ, na sam skraj gzymsu, tam, gdzie nie powinno się wchodzić. Powoli rozpostarła ręce na boki i trzymała je wyciągnięte po bokach. Poczuła zimny podmuch wiatru, mroźnego wiatru zimy. Dmuchnął silnie i Gwen zakołysała się nad brzegiem. Spojrzała w dół i pod swymi stopami ujrzała stromy spadek. Gwendolyn skierowała wzrok ku niebu i pomyślała o Argonie. Zastanawiała się, gdzie jest, uwięziony w swym własnym świecie, odbywając karę z jej powodu. Ileż by oddała, by go teraz ujrzeć, usłyszeć po raz ostatni jego mądre rady. Być może to by ją ocaliło, sprawiło, że zmieniłaby zdanie. Lecz Argon zniknął. On także płacił za swe czyny i nie mógł powrócić. Gwen zamknęła oczy i po raz ostatni pomyślała o Thorze. Gdyby tylko tu był, to mogłoby wszystko odmienić. Gdyby pozostała jej choć jedna osoba, która darzy ją

prawdziwym uczuciem, być może to skłoniłoby ją, by żyć dalej. Spojrzała w stronę widnokręgu, wbrew rozsądkowi mając nadzieję, iż ujrzy Thora. Gdy wpatrywała się w pędzące po niebie obłoki, zdało jej się niejasno, że gdzieś w oddali usłyszała ryk smoka. Był tak odległy, tak cichy, że pewna była, iż musiało jej się zdawać. To jej wyobraźnia płatała jej figle. Wiedziała, że żaden smok nie mógłby znaleźć się tutaj, w Kręgu. Taką samą pewność żywiła co do tego, iż Thor był daleko stąd, w Imperium, w miejscu, z którego nigdy już nie powróci. Łzy staczały się po policzkach Gwen, gdy myślała o nim, o życiu, jakie mogli wspólnie wieść. O tym, jak bliscy sobie niegdyś byli. Przywołała wspomnienie wyrazu jego twarzy, brzmienie głosu, jego śmiech. Była pewna, że będą nierozłączni, że nic ich nigdy nie rozdzieli. - THOR! – Gwendolyn odrzuciła w tył głowę i krzyknęła, chwiejąc się na krawędzi. W myślach błagała, by do niej wrócił. Lecz jej głos rozniósł się echem na wietrze i ucichł. Thor był daleko stąd. Gwendolyn opuściła dłonie i musnęła palcami amulet, który ofiarował jej Thor, ten, który niegdyś ocalił jej życie. Wiedziała, że wykorzystała swą jedyną szansę. Na więcej nie może liczyć. Gwendolyn spojrzała w dół, za krawędź gzymsu, i spostrzegła twarz swego ojca. Otaczała go biała poświata. Uśmiechał się do niej. Pochyliła się naprzód i jedną stopę wyciągnęła za krawędź, zamykając oczy i pozwalając, by lekki wiatr muskał jej twarz. Kołysała się, zawisnąwszy pomiędzy dwoma światami, pomiędzy żywymi a umarłymi. Osiągnęła idealną równowagę i wiedziała, że kolejny podmuch wiatru rozstrzygnie za nią, który kierunek obrać. Thor, pomyślała. Wybacz mi.

ROZDZIAŁ TRZECI Kendrick jechał na czele wielkiej i wciąż rozrastającej się armii MacGilów, silesian i oswobodzonych wieśniaków z Kręgu. Wysypali się przez główne bramy Silesii na szeroki trakt, kierując się na wschód, ku armii Andronicusa. U boku Kendricka jechali Srog, Brom, Atme i Godfrey, a za nimi, wśród tysięcy innych wojowników, Reece, O’Connor, Conven, Elden i Indra. W drodze mijali zwęglone ciała imperialnych żołnierzy, czarne i zesztywniałe od smoczego oddechu; inni legli martwi od klingi Miecza Przeznaczenia. Thor siał ogromne zniszczenie, jak gdyby sam był armią. Kendrick rozważał to wszystko w głowie i był pełen podziwu dla szkód zadanych wrogowi przez Thora, dla siły Mycoples i Miecza Przeznaczenia. Kendrick nie potrafił się nadziwić obrotowi wydarzeń. Ledwie kilka dni temu wszyscy byli uwięzieni, znajdowali się pod jarzmem Andronicusa i zmuszeni byli przyznać się do klęski; Thor był nadal w Imperium, Miecz Przeznaczenia – nieziszczonym snem – i nie żywili nadziei, że kiedykolwiek stamtąd powrócą. Kendrick i reszta zostali ukrzyżowani i pozostawieni na śmierć, i zdawało się, że wszystko już stracone. Teraz jednak jechali na swych wierzchowcach jako wolni mężczyźni, na powrót stając się żołnierzami i rycerzami. Przybycie Thora dodało im sił i szala zwycięstwa zdawała przechylać się na ich stronę. Mycoples była darem niebios, potężną bronią spadającą z nieba, Silesia była teraz wolnym miastem, a ziemie Kręgu, miast być zapełnione żołnierzami Imperium, zaśmiecone były ich trupami. Droga prowadząca na wschód obrzeżona była ciałami imperialnych żołnierzy daleko jak okiem sięgnąć. Choć to wszystko niezwykle go pokrzepiało, Kendrick wiedział, że pół miliona ludzi Andronicusa czeka po drugiej stronie Pogórza. Odparli ich na jakiś czas, lecz nie wygnali z Kręgu. A Kendricka i pozostałych nie zadowalało siedzenie z założonymi rękoma w Silesii i czekanie, aż Andronicus się przegrupuje i zaatakuje ponownie – nie chcieli także pozwolić im uciec i wrócić do Imperium. Tarcza się podniosła i choć Andronicus nadal dysponował znacznie liczniejszą armią, teraz przynajmniej mieli szansę odnieść zwycięstwo. Teraz to armia Andronicusa się wycofywała, i Kendrick i pozostali zdecydowani byli kontynuować zapoczątkowany przez Thora ciąg zwycięstw. Kendrick odwrócił się przez ramię ku tysiącom żołnierzy i wolnych mężczyzn jadących z nim i ujrzał na ich twarzach determinację. Wszyscy oni zakosztowali niewolnictwa i porażki i widział, jak droga im była teraz wolność. Nie tylko przez wzgląd na siebie samych, lecz także na swe żony i rodziny. Każdy z nich był rozgoryczony, ośmielony, by zemścić się na Andronicusie i upewnić się, że nie zaatakuje ponownie. Była to armia mężczyzn gotowych walczyć na śmierć i życie, i jechali jak jeden mąż. Wszędzie, gdzie docierali, oswobadzali kolejnych ludzi,

rozcinając krępujące ich więzy i zbierając ogromną i cały czas się powiększającą armię. Kendrick dochodził do siebie po udręce na krzyżu. Nie wróciły mu jeszcze dawne siły, a w nadgarstkach i kostkach, tam, gdzie szorstkie sznury wżynały się w jego ciało, czaił się wciąż nieustający ból. Spojrzał na Sroga, Broma i Atme, których krzyże sąsiadowały z jego, i ujrzał, iż oni także nie odzyskali jeszcze dawnych sił. Ukrzyżowanie odcisnęło piętno na każdym z nich. Jednak mimo tego jechali dumnie, pewnie. Nic nie pomagało zapomnieć o odniesionych ranach szybciej niż szansa na walkę o życie, szansa na zemstę. Kendrick nie posiadał się z radości, że jego młodszy brat Reece i pozostali legioniści wrócili z wyprawy i raz jeszcze jadą u jego boku. Smutkiem napełnił go widok rzezi Legionu w Silesii, i ich powrót przyniósł mu nieco ukojenia. Gdy dorastali, jego i Reece’a łączyły zażyłe stosunki, Kendrick ochraniał go, przyjmując rolę drugiego ojca, gdy król MacGil nie miał czasu na ojcowskie obowiązki. W pewien sposób to, że był jego przyrodnim bratem, pozwoliło Kendrickowi zbliżyć się jeszcze bardziej do Reece’a – nie ciążył na nich obowiązek, by być blisko i zbliżyli się do siebie wyłącznie dlatego, że chcieli. Kendrickowi nigdy nie udało się zbliżyć do pozostałych młodszych braci – Godfrey spędzał czas z wykolejeńcami w karczmie, a Gareth – cóż, Gareth był Garethem. Reece jako jedyny z rodzeństwa wybrał pole bitwy, jako jedyny także chciał wieść życie, które wybrał Kendrick. Serce Kendricka wzbierało dumą na myśl o nim. W przeszłości, gdy Kendrick jechał u boku Reece’a, zawsze go ochraniał, miał na niego baczenie, lecz od jego powrotu Kendrick zauważył, że Reece sam stał się prawdziwym, zahartowanym wojownikiem, i nie odczuwał już potrzeby, by tak bardzo nad nim czuwać. Zastanawiał się, jakie trudności napotkał Reece w Imperium, co przekształciło go w tak zahartowanego i zręcznego wojownika, jakim się stał. Nie mógł się doczekać, by usiąść z nim i wysłuchać jego opowieści. Kendrick nie posiadał się również z radości, że Thor powrócił, i nie tylko przez wzgląd na to, iż ich oswobodził – także dlatego, iż darzył go sympatią i ogromnym szacunkiem, i troszczył się o niego jak o brata. Kendrick odtwarzał wciąż w pamięci widok Thora powracającego z Mieczem w dłoni. Nie potrafił się temu nadziwić. Tego widoku nie spodziewał się nigdy ujrzeć; co więcej, nie spodziewał się nigdy ujrzeć, jak ktokolwiek unosi Miecz Przeznaczenia, a co dopiero Thor, jego własny giermek, mały, prosty chłopak z rolniczej wsi na peryferiach Kręgu. Pochodzący z zewnątrz. I nawet nie MacGil. A może się mylił? Kendrick popadł w zadumę. Powtarzał w myślach słowa legendy: jedynie MacGil może władać Mieczem. W głębi serca Kendrick musiał przyznać, że żywił zawsze nadzieję, iż to on będzie tym, który go podniesie. Żywił nadzieję, iż ostatecznie potwierdzi dzięki temu, że jest prawdziwym MacGilem, pierworodnym.

Roił sobie, że jakimś sposobem, jednego dnia okoliczności zezwolą mu podjąć tę próbę. Nie otrzymał jednakże nigdy tej szansy, i nie zazdrościł Thorowi jego osiągnięcia. Kendrick nie był pożądliwy; wręcz przeciwnie, myślał o przeznaczeniu Thora. Nie pojmował go jednak. Czy legenda nie była prawdziwa? Czy też może Thor był MacGilem? Jakim sposobem? Chyba że Thor również był synem króla MacGila. Kendrick zamyślił się. Nie było tajemnicą, iż jego ojciec chędożył wiele kobiet poza małżeńskim łożem – w ten sposób on, Kendrick, został poczęty. Czy to dlatego Thor wypadł tak gwałtownie z komnaty w Silesii po rozmowie z matką? O czym dokładnie mówili? Jego matka nie chciała tego zdradzić. Po raz pierwszy trzymała coś przed nim w tajemnicy, przed nimi wszystkimi. Dlaczego właśnie teraz? Jaką tajemnicę skrywała? Co takiego mogła powiedzieć, co sprawiłoby, że Thor wybiegł tak gwałtownie, nie mówiąc im ani słowa? Kendrick zamyślił się na temat swego własnego ojca, swego pochodzenia. Choć bardzo chciał, by było inaczej, gorzał w nim ogień na myśl, że pochodził z nieprawego łoża i po raz sam nie wiedział który zastanowił się, kim była jego prawdziwa matka. Przez całe swe życie słyszał różne pogłoski o różnych kobietach, które chędożył jego ojciec, król MacGil, lecz nigdy nie był pewien. Gdy wszystko się uspokoi – o ile kiedyś to nastąpi – i w Kręgu wszystko będzie jak dawniej, Kendrick postanowił zyskać pewność, kim jest jego matka. Stanąć przed nią. Spytać, dlaczego go porzuciła, dlaczego nigdy nie była częścią jego życia. Jak poznała jego ojca. Naprawdę pragnął jedynie ją poznać, ujrzeć jej twarz – był ciekaw, czy wygląda jak on – i usłyszeć od niej, iż rzeczywiście jest prawowitym synem, jak każdy inny. Kendrick był rad, iż Thor odleciał, by sprowadzić Gwendolyn, lecz w głębi duszy chciał, by pozostał z nimi. Rzucając się w bitwę niewielkimi siłami naprzeciw dziesiątkom tysięcy ludzi Andronicusa, Kendrick zdawał sobie sprawę, że teraz bardziej niż kiedykolwiek przydaliby im się Thor i Mycoples. Kendrick jednakże był wojownikiem z krwi i kości i nie zaliczał się do tych, którzy siedzieli spokojnie i czekali na innych, by toczyli jego boje. Miast tego podążał za tym, co podpowiadał mu instynkt: wyruszyć i pokonać tyle armii Imperium, ile mu się uda z jego ludźmi. Nie posiadał specjalnych broni, jak Mycoples czy Miecz Przeznaczenia, lecz miał ręce, te same, których używał, od kiedy był chłopcem. I nigdy nie potrzebował nic więcej. Wjeżdżali po zboczu wzgórza, a gdy dotarli na jego szczyt, Kendrick rozejrzał się i ujrzał w oddali niewielkie miasto MacGilów, Lucię, pierwsze miasto na wschód od Silesii. Trupy żołnierzy Imperium obrzeżały drogę i najwyraźniej to tutaj kończyły się zniszczenia, które zadał Thor. Na dalekim widnokręgu Kendrick dostrzegł cofający się batalion armii Andronicusa, zmierzający ku wschodowi. Przypuszczał, że kierują się w stronę głównego obozu, by bezpiecznie skryć się po drugiej stronie Pogórza. Trzon armii cofał się – lecz pozostawił za sobą mniejszy oddział, by bronił

Lucii. Kilka tysięcy ludzi Andronicusa stacjonowało w mieście i pełniło przed nim straż. Kendrick widział także mieszkańców miasta, zniewolonych przez żołnierzy. Kendrick przywołał wspomnienia tego, co spotkało ich w Silesii, jak ich traktowano i jego twarz poczerwieniała z żądzy zemsty. - DO ATAKU! – krzyknął Kendrick. Uniósł wysoko miecz, a za nim rozbrzmiały ożywione okrzyki tysięcy żołnierzy. Kendrick pogonił kopniakiem konia i rzucili się w pełnym pędzie, jak jeden mąż, w dół zbocza, kierując się ku Lucii. Dwie armie gotowały się do starcia i choć ich liczby były równe, Kendrick wiedział, że hartem ducha przewyższają przeciwnika. Ten pozostawiony w mieście oddział armii Andronicusa to wycofujący się najeźdźcy, a Kendrick i jego ludzie gotowi byli walczyć na śmierć i życie, by obronić ojczyste ziemie. Jego okrzyk wojenny wzbił się pod niebiosa, gdy zbliżali się do bram Lucii. Nadjechali tak szybko i niespodziewanie, iż kilka dziesiątek imperialnych strażników odwróciło się i popatrzyło po sobie w zupełnej konsternacji, wyraźnie nie spodziewając się tego ataku. Żołnierze Imperium odwrócili się, zniknęli za bramami i jak szaleńcy poczęli obracać korby, by opuścić bronę. Byli jednak zbyt powolni. Kilku łuczników Kendricka, jadący na przedzie, wystrzeliło i położyło ich. Umiejętnie wypuszczone strzały zatopiły się w ich piersiach i plecach, odnajdując luki w zbroi. Kendrick cisnął włócznią, podobnie jak jadący u jego boku Reece. Kendrick trafił do celu – w ogromnego wojownika naciągającego cięciwę łuku – i niezwykłe wrażenie zrobiło na nim to, że bez najmniejszego trudu Reece trafił do swego celu, przeszywając serce jednego z wojowników. Brama pozostała otwarta i ludzie Kendricka nie wahali się. Przypuścili szarżę z ogromnym okrzykiem bitewnym, mierząc w serce miasta, nie zatrzymując się, by uniknąć potyczki. Rozległ się głośny szczęk metalu, gdy Kendrick i pozostali unieśli miecze, topory, włócznie i halabardy i zderzyli się z tysiącami żołnierzy Imperium, którzy wyjechali im naprzeciw. Pierwszy z wrogiem zetknął się Kendrick, który uniósł swą tarczę i blokując cios, w tym samym ruchu zamachnął się mieczem i zabił dwóch żołnierzy. Bez chwili zastanowienia obrócił się i zatopił miecz w brzuchu innego przeciwnika po drugiej stronie. Gdy zabijał mężczyznę, Kendrick myślał o zemście; myślał o Gwendolyn, o swoich ludziach, o wszystkich mieszkańcach Kręgu, którzy ucierpieli. Jadący obok Reece wziął zamach buzdyganem i uderzył jednego z żołnierzy w bok głowy, strącając go z konia, a następnie uniósł tarczę i zablokował cios nadchodzący ku niemu z boku. Uderzył i powalił napastnika buzdyganem. Jadący obok Elden rzucił się naprzód ze swym wielkim toporem i opuścił go na żołnierza, który zamierzał się na Reece’a. Przebił jego tarczę i trafił w pierś.

O’Connor oddał kilka strzałów, które trafiły precyzyjnie do celu nawet z tak niedużej odległości, podczas gdy Conven rzucił się w gęstwę bitwy i ciął zaciekle, rzucając się przed pozostałych mężczyzn, nie zaprzątając sobie nawet głowy tym, by unieść tarczę. Miast tego siekł mieczem, zmierzając w środek skupiska żołnierzy Imperium, jak gdyby chciał zginąć. Lecz, co zaskakujące, nie stało się tak. Miast tego zadawał śmierć na wszystkie strony. Indra walczyła nieopodal. Była nieustraszona, dzielniejsza niż większość mężczyzn. Używała swego sztyletu z wprawą i sprytem, kiereszując kolejne szeregi i zatapiając ostrze w gardłach żołnierzy Imperium. Myślała wtedy o swych ojczystych ziemiach, o tym, jak wiele jej ludzie wycierpieli, uciśnieni przez Imperium. Jeden z żołnierzy Imperium zamachnął się toporem na głowę Kendricka, który nie zdążył się uchylić. Przygotował się na cios, lecz usłyszał donośny brzęk i ujrzał swego przyjaciela Atme, który blokował cios tarczą. Atme dobył krótkiej włóczni i zatopił ją w brzuchu napastnika. Kendrick wiedział, iż – po raz kolejny – zawdzięcza przyjacielowi życie. Gdy zbliżył się do nich kolejny żołnierz, z łukiem i strzałą wymierzoną w Atme, Kendrick rzucił się do przodu i odepchnął mieczem, wytracając mu łuk z rąk, aż poleciał wysoko w niebo, a strzała minęła swój cel i poszybowała nad głową Atme. Następnie Kendrick uderzył rękojeścią miecza w grzbiet nosa żołnierza i strącił go z konia na ziemię, gdzie stratowano go na śmierć. Teraz on ocalił życie Atme. I tak toczyła się bitwa, dalej i dalej, armie odpierały cios za cios i po obu stronach padali ludzie, lecz więcej po stronie Imperium – ludzie Kendricka miotani szałem parli coraz głębiej w miasto. W końcu rozmach, jakiego nabrali, pchnął ich do przodu jak falę. Imperium miało silnych wojowników, nawykłych jednakże do tego, by atakować. Tym razem zaskoczono ich i nie byli już w stanie zebrać się i powstrzymać naporu armii Kendricka. Zostali odepchnięci i padali coraz liczniej. Po blisko godzinie zaciekłej walki straty Imperium przerodziły się w całkowity odwrót. Po ich stronie rozbrzmiał dźwięk rogu i jeden za drugim zaczęli się odwracać i galopować w przeciwnym kierunku, próbując uciec z miasta. Z jeszcze głośniejszym krzykiem Kendrick i jego ludzie puścili się w pogoń za nimi – ścigali ich przez całą Lucię i dalej, gdy wypadli za tylne bramy. Który żołnierz batalionu – nadal liczącego setki ludzi – pozostał przy życiu, pędził co tchu w pozornym zamęcie ku horyzontowi. Pojmani ludzie MacGila w Lucii wydali z siebie donośny okrzyk, gdy zostali oswobodzeni. Ludzie Kendricka rozcinali liny i oswobadzali ich po drodze, i pojmani nie tracili czasu – dopadali koni poległych żołnierzy Imperium, dosiadali ich, odarłszy wpierw zwłoki z broni, i przyłączali się do wojowników Kendricka. Armia Kendricka niemal podwoiła swą wielkość i, licząc tysiąc mężów, pędziła za żołnierzami Imperium, jadąc w górę i dół wzniesień. Byli coraz bliżej i O’Connor wraz z innymi łucznikami zdołali położyć niektórych z nich, ich ciała padały tu i tam.

Pościg trwał i Kendrick zastanawiał się, dokąd zmierzają, gdy wraz ze swymi ludźmi dotarł na wyjątkowo wysokie wzniesienie. Gdy spojrzał w dół, ujrzał jedno z największych miast MacGila na wschód od Silesii – Vinesię – skrytą w dolinie i otoczoną z dwu stron górami. Było to solidne miasto, znacznie wspanialsze niż Lucia, o masywnych kamiennych murach i wzmacnianych żelaznych bramach. To tutaj, zdał sobie sprawę Kendrick, uciekały resztki batalionu – miasto chroniły dziesiątki tysięcy ludzi Andronicusa. Kendrick zatrzymał się wraz ze swymi ludźmi na szczycie wzniesienia i począł rozważać sytuację. Vinesia była sporym miastem, a ludzie Andronicusa przewyższali ich liczebnie. Wiedział, że podjęcie próby niosłoby ze sobą zbyt wielkie ryzyko, że najbezpieczniejszy byłby powrót do Silesii i wdzięczność za zwycięstwo, które odnieśli tego dnia. Kendrick nie miał jednak ochoty na bezpieczne wybory – ani jego ludzie. Pragnęli krwi. Pragnęli zemsty. A w dniu takim jak ten szanse nie miały już znaczenia. Nastał czas, by pokazać ludziom Imperium, z czego wykuci są MacGilowie. - NAPRZÓD! – wrzasnął Kendrick. Tysiące mężczyzn ruszyły naprzód z krzykiem, szarżując zuchwale w dół zbocza, ku wielkiemu miastu i większemu przeciwnikowi, gotowi oddać życie, zaryzykować wszystko dla honoru i męstwa.

ROZDZIAŁ CZWARTY Gareth kasłał i rzęził, przemierzając opustoszałe ziemie. Potykał się co rusz, usta miał spękane z braku wody, a pod jego zapadniętymi oczami znajdowały się ciemne kręgi. Kilka ostatnich dni było koszmarem, podczas którego spodziewał się zginąć więcej niż raz. Gareth cudem umknął ludziom Andronicusa w Silesii, gdzie skrył się w tajemnym przejściu głęboko w ścianie i czekał na właściwy moment. Czekał, zwinięty w ciemności jak szczur. Miał wrażenie, że spędził tam wiele dni. Był świadkiem tego, co się wydarzyło w mieście – nie dowierzając własnym oczom patrzył, jak Thor zjawia się na grzbiecie smoka i zabija wszystkich tych żołnierzy. W powstałym zamęcie Gareth wywęszył swą szansę. Upewniwszy się, że nikt nie patrzy, prześlizgnął się przez tylne bramy Silesii i obrał drogę na południe wzdłuż Kanionu, trzymając się głównie lasu, by nie zostać spostrzeżonym. Nie miało to znaczenia – drogi i tak były opustoszałe. Wszyscy wyruszyli na wschód, by walczyć w wielkiej bitwie o Krąg. Idąc, Gareth widział zwęglone ciała ludzi Andronicusa obrzeżające drogę i wiedział, że bitwy tutaj, na południu, zostały już stoczone. Kierował się coraz dalej na południe, instynktownie zmierzając ku Królewskiemu Dworowi – lub temu, co z niego pozostało. Wiedział, że został splądrowany przez ludzi Andronicusa, że najpewniej znajdzie jego zgliszcza, lecz i tak chciał się tam udać. Pragnął znaleźć się z dala od Silesii, w jedynym miejscu, gdzie – jak wiedział – znajdzie schronienie. Miejscu opuszczonym przez innych. Miejscu, w którym on, Gareth, był niegdyś najwyższym władcą. Po dniach wędrówki Gareth, osłabiony, majacząc z głodu, wyłonił się w końcu z lasu i w oddali spostrzegł Królewski Dwór. Trwał tam wciąż, jego mury wciąż stały na miejscu, przynajmniej po części, choć osmalone i rozsypujące się. Wokół leżały zwłoki ludzi Andronicusa – dowód na to, iż był tu Thor. Poza tym nie było tam nikogo, prócz hulającego wiatru. Odpowiadało to Garethowi. I tak nie zamierzał wkraczać do miasta. Przybył tu, by udać się do niewielkiego, ukrytego zabudowania tuż przed murami. Chadzał tam w dzieciństwie. Był to okrągły, marmurowy budynek, wznoszący się ledwie na kilka stóp nad ziemią, które dach zdobiły misternie rzeźbione posągi. Zawsze sprawiał wrażenie pradawnego – był tak nisko osadzony, że zdawał się wyrastać z czeluści ziemi. I taki był. Była to krypta MacGilów. Miejsce, w którym złożono ciało jego ojca – a przed nim, jego ojca. Gareth wiedział, że krypta pozostanie nietknięta. Wszak komu zależałoby na zniszczeniu grobowca? Wiedział, że jest to jedyne miejsce, w którym nikt nigdy nie będzie go szukał, gdzie będzie mógł się skryć. Było to miejsce, w którym mógł się

schronić, mógł pozostać zupełnie sam. I miejsce, w którym mógł być ze swymi przodkami. Choć Gareth nienawidził swego ojca, ostatnimi dniami z zaskoczeniem zaczął dostrzegać, iż pragnie być bliżej niego. Gareth przyspieszył kroku, idąc przez puste pola. Zimny podmuch wiatru sprawił, że zadrżał. Okrył się ciaśniej peleryną. Usłyszał piskliwe zawodzenie zimowego ptaka, a gdy spojrzał w górę, ujrzał, że ogromne, okropne czarne ptaszysko zatacza koła wysoko nad nim. Z każdym piskiem z pewnością spodziewało się, że Gareth upadnie i stanie się jego kolejnym posiłkiem. Gareth nie dziwił mu się. Gonił resztkami sił i był przekonany, że zdawał się temu ptaszysku wyśmienitym posiłkiem. W końcu dotarł do budynku, obiema dłońmi chwycił masywną żelazną klamkę i szarpnął z całych sił. Świat wokół niego zawirował i Gareth niemal zaczął majaczyć z wycieńczenia. Drzwi zaskrzypiały i musiał użyć resztek sił, by je otworzyć. Gareth zniknął szybko w ciemności, a żelazne drzwi zamknęły się za nim z trzaskiem, który poniósł się echem. Chwycił niezapaloną pochodnię ze ściany, gdzie – jak wiedział – się znajdowała, i rozpalił ją. Zapłonęła wystarczająco jasno, by widział stopnie, po których schodził coraz głębiej i głębiej w mrok. Im niżej schodził, tym bardziej przenikliwy stawał się chłód i tym mocniej dął wiatr. Wicher wdzierał się tu, na dół, przez niewielkie szczeliny. Gareth nie potrafił odegnać uczucia, że to jego przodkowie wyją, potępiając jego uczynki. - ODEJDŹCIE! – krzyknął do nich. Jego głos rozniósł się echem, odbiwszy się od ścian krypty. - NIEBAWEM DOSTANIECIE TO, CZEGO CHCECIE! Lecz wiatr nie ustawał. Gareth, rozwścieczony, zszedł niżej, aż dotarł w końcu do wspaniałej, marmurowej komnaty, o wysokich na dziesięć stóp stropach, gdzie wszyscy jego przodkowie leżeli złożeni w marmurowych grobowcach. Gareth przemierzył ponuro komnatę, zmierzając ku samemu jej końcowi, gdzie spoczywał jego ojciec. Jego kroki odbijały się echem od marmurowej posadzki. Dawny Gareth roztrzaskałby grobowiec ojca. Teraz jednakże – sam nie wiedział, skąd ta zmiana – zaczynał odczuwać z nim pewną więź. Nie potrafił tego pojąć. Być może to wina ulatującego działania opium; a może powodował to fakt, iż wiedział, że on sam także wkrótce umrze. Gareth dotarł do wysokiego grobowca i pochylił się, opierając na nim głowę. Zaskoczył go widok własnych łez. - Tęskno mi do ciebie, ojcze – zawodził Gareth. Jego głos odbił się echem w pustce. Łkał i łkał, i łzy spływały po jego policzkach, aż kolana mu osłabły i osunął się, wycieńczony, opierając się o marmur. Przysiadł, wsparty o nagrobek. Wiatr zawył,

jak gdyby w odpowiedzi, i Gareth odłożył na ziemię pochodnię, która płonęła coraz słabiej i słabiej – był to maleńki płomień ginący w mroku. Gareth wiedział, że niebawem wszystko okryje ciemność i dołączy do tych, których darzy największym uczuciem.

ROZDZIAŁ PIĄTY Steffen kroczył ponuro samotnym leśnym szlakiem, oddalając się z wolna od Wieży Schronienia. Serce mu pękało na myśl, że zostawił tam Gwendolyn, kobietę, którą poprzysiągł chronić. Bez niej był niczym. Od chwili, w której ją poznał czuł, że jego życie wreszcie nabrało sensu – było nim czuwanie nad nią i poświęcenie swych dni, by odwdzięczyć się za to, że pozwoliła mu – jemu, prostemu słudze – piąć się w górę. Nade wszystko jednak wdzięczny był za to, że jako pierwsza osoba w jego życiu Gwendolyn nim nie pogardzała i nie lekceważyła go, oceniając po tym, jak wyglądał. Steffena przepełniała duma, gdyż pomógł jej bezpiecznie dotrzeć do Wieży. Lecz na myśl o tym, że ją tam pozostawił, odczuwał wewnątrz pustkę. Dokąd się teraz uda? Cóż pocznie? Gdy nie musiał już jej chronić, jego życie ponownie zdało mu się bezcelowe. Nie mógł wrócić do Królewskiego Dworu ani Silesii: Andronicus podbił obydwa miasta i Steffen przypomniał sobie zniszczenia, jakie widział, gdy zbiegali z Silesii. Spojrzawszy na miasto ostatni raz, ujrzał swych ludzi – jeńców i niewolników. Powrót nie okazałby się rozsądnym rozwiązaniem. Poza tym Steffen nie chciał ponownie przemierzać Kręgu i znaleźć się tak daleko od Gwendolyn. Steffen błądził bez celu przez wiele godzin, posuwając się krętymi leśnymi ścieżkami, i zbierał myśli. W końcu coś przyszło mu do głowy. Szedł dalej wiejską dróżką na północ, prowadzącej do wzgórza, najwyższego punktu w okolicy, z którego dostrzegł niewielkie miasto wzniesione na szczycie innego wzgórza w oddali. Ruszył w jego kierunku, a gdy dotarł na górę, obrócił się i upewnił, że osada zapewniała to, co było mu potrzebne: doskonały widok na Wieżę Schronienia. Jeśli Gwendolyn kiedykolwiek postanowi ją opuścić, chciał być w pobliżu, by mieć pewność, że będzie mógł stanąć u jej boku, towarzyszyć jej i ją chronić. Wszak poprzysiągł jej swą lojalność. Nie armii bądź miastu, lecz jej. Była jego narodem. Gdy Steffen wszedł do niewielkiej, prostej wioseczki, postanowił zostać tam, w miejscu, z którego zawsze będzie mógł obserwować Wieżę i wyglądać Gwendolyn. Gdy przechodził przez jej bramy, ujrzał, że była to nijaka, biedna osada, ot, jedna z maleńkich wiosek na peryferiach Kręgu, tak przysłonięta Lasem Południowym, że ludziom Andronicusa z pewnością nawet nie przyszło na myśl, by się tam zapuścić. Steffena powitały ciekawskie spojrzenia tuzinów wieśniaków, na twarzach których malowały się ignorancja i brak współczucia. Wpatrywali się w niego z rozdziawionymi buziami i dobrze mu znanymi wzgardą i drwiną, z którymi zmagał się od urodzenia. Czuł na sobie ich szydercze spojrzenia. Steffen miał chęć odwrócić się i uciec, lecz zmusił się, by tego nie robić. Musiał zostać niedaleko Wieży i przez wzgląd na Gwendolyn przetrzyma wszystko.

Jeden z wieśniaków, krzepki mężczyzna, który przekroczył już czterdziesty rok życia, podobnie jak pozostali mający na sobie łachmany, obrócił się i ruszył w jego stronę z podłym uśmiechem na twarzy. - Cóż my tu mamy, cóż to za odmieniec? Pozostali wybuchnęli śmiechem, zwracając się ku nim i podchodząc. Steffen zachował spokój, spodziewając się takiego powitania – przez całe swe życie nie natykał się na inne. Wiedział już, że im głębiej na prowincji, tym większą przyjemność ludzie czerpią z wyszydzania go. Steffen sięgnął ręką w tył i upewnił się, że łuk znajduje się w gotowości na jego plecach, na wypadek gdyby wieśniacy okazali się nie tylko okrutni, lecz także skorzy do bitki. Wiedział, że gdyby zaszła potrzeba, mógłby położyć kilku z nich szybciej, niż zdążyliby mrugnąć. Lecz nie przybył tu, by walczyć. Szukał tu schronienia. - A może nie jest tylko zwykłym dziwolągiem, co? – spytał inny, gdy spora i wciąż się powiększająca grupa groźnie wyglądających wieśniaków zacieśniała wokół niego koło. - Po jego oznaczeniach widać, że nie jest – rzekł inny. – Wygląda mi to na królewską zbroję. - A ten łuk – to piękna skóra. - O strzałach nie wspominając. Złote groty, czy tak? Zatrzymali się ledwie kilka stóp przed nim, łypiąc na niego groźnie spode łbów. Przypominali mu tych, którzy dręczyli go, gdy był dzieckiem. - Kim więc jesteś, dziwolągu? – spytał jeden z nich, przypatrując mu się. Steffen wziął głęboki oddech, zdecydowany zachować spokój. - Nie zamierzam wyrządzić wam krzywdy – zaczął. Wieśniacy wybuchnęli śmiechem. - Krzywdy? Ty? Jakąż to krzywdę mógłbyś nam wyrządzić? - Nie skrzywdziłbyś nawet naszych kurek! – parsknął śmiechem inny. Steffenowi krew napłynęła do twarzy, gdy tłum roześmiał się głośniej, lecz nie pozwolił, by wyprowadzili go z równowagi. - Szukam miejsca, w którym mógłbym otrzymać nocleg i strawę. Mam nawykłe do pracy ręce i silne plecy. Najmijcie mnie do pracy, a nie będę się wam naprzykrzał. Nie trzeba mi wiele. Nie więcej niż każdemu innemu człowiekowi. Steffen pragnął zatracić się ponownie w jakiejś niewdzięcznej pracy, jak przez te wszystkie lata spędzone w czeluściach zamku, w służbie u króla MacGila. Pomogłoby mu to odegnać myśli, które go dręczyły. Mógłby wykonywać ciężką pracę i żyć nieznany przez nikogo, do czego przywykł, nim poznał Gwendolyn. - Nazywasz siebie człowiekiem? – zawołał jeden z nich ze śmiechem. - Może nam się do czegoś przyda – zawołał inny. Steffen spojrzał na niego z nadzieją. - Do toczenia bitew z naszymi psami i kurkami!

Wieśniacy wybuchnęli gromkim śmiechem. - Zapłaciłbym niezłą sumkę, żeby to zobaczyć! - Jeśli jeszcze nie spostrzegliście, w Kręgu toczy się wojna – odrzekł chłodno Steffen. – Jestem przekonany, iż nawet w tak niewielkiej wiosce na prowincji jak ta przyda wam się para rąk, by nie zabrakło zapasów. Wieśniacy spojrzeli po sobie zbici z pantałyku. - Oczywiście, że wiemy o wojnie – rzekł. – Lecz nasza wieś jest zbyt mała. Armie się tu nie zapuszczą. - Nie podoba mi się, jak mówisz – powiedział inny. – Tak wymyślnie? Wygląda mi na to, że dawali ci nauki. Myślisz, żeś lepszy niż my? - Nie jestem lepszy niż żaden z was – rzekł Steffen. - To chyba jasne – zaśmiał się inny. - Dosyć tych żartów! – krzyknął jeden z wieśniaków poważnym głosem. Postąpił naprzód, rozpychając innych na boki silną dłonią. Był starszy niż pozostali i sprawiał wrażenie poważnego człowieka. Tłum zamilkł w jego obecności. - Jeśli rzeczywiście o to ci chodzi – rzekł mężczyzna swym głębokim, szorstkim głosem. – Przyda mi się dodatkowa para rąk w młynie. Płacę workiem zboża i dzbanem wody na dzień. Śpisz w stodole, jak pozostałe chłopaki z wioski. Jeśli przystajesz na te warunki, najmę cię. Steffen skinął do niego głową, rad, iż wreszcie pojawił się ktoś, kto potraktował go poważnie. - Nie proszę o nic więcej – powiedział. - Tędy – rzekł mężczyzna, torując sobie drogę przez tłum. Steffen podążył za nim i stanął przed ogromnym, drewnianym młynem zbożowym, wokół którego zebrani byli młodzieńcy i mężczyźni. Każdy z nich, zlany potem i pokryty pyłem, stał w błocie i pchał ogromne, ciężkie drewniane koło, chwytając szprychę i idąc z nią naprzód. Steffen zatrzymał się, przyjrzał, na czym polega praca i zrozumiał, że będzie to katorga. W sam raz. Steffen odwrócił się, by rzec mężczyźnie, że przyjmuje jego propozycję, lecz ten już odszedł, założywszy, że tak będzie. Wieśniacy po rzuceniu kilku ostatnich drwin zajęli się na powrót swymi sprawami, a Steffen spojrzał przed siebie, na koło, na nowe życie, które go czekało. Przez chwilę był słaby, pozwolił sobie marzyć. Roił sobie życie w zamkach, arystokrację i wysoką pozycję. Widział siebie jako ważną osobistość, prawą rękę królowej. Powinien był wiedzieć, że nie powinien folgować swej wyobraźni. Co oczywiste, takie życie nie było mu przeznaczone. Nigdy. To, co mu się przytrafiło, poznanie Gwendolyn, było łutem szczęścia. Teraz jego życie ograniczać się będzie do tego. Lecz było to przynajmniej życie, które znał. Życie, które rozumiał. Życie pełne znoju. A bez Gwendolyn – może to i nawet lepiej.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Thor ponaglał Mycoples, gdy mknęli przez chmury, zbliżając się coraz bardziej do Wieży Schronienia. Thor czuł każdą cząstką swego ciała, że Gwen znajduje się w niebezpieczeństwie. Czuł to drżenie w koniuszkach palców u rąk, przebiegało przez całe jego ciało, mówiło mu, ostrzegało go. Szybciej, szeptało mu. Szybciej. - Szybciej – ponaglił Thor Mycoples. Mycoples wydała z siebie w odpowiedzi cichy ryk, uderzając silniej swymi ogromnymi skrzydłami. Thor nie musiał nawet wypowiadać tych słów – Mycoples pojmowała wszystko, jeszcze zanim to wypowiedział – lecz i tak to zrobił. Poczuł się dzięki temu lepiej. Czuł się bezradny. Czuł, że coś bardzo złego dzieje się z Gwen i że liczy się każda sekunda. Przebili się w końcu przez skłębione chmury i wtedy Thora ogarnęła ulga, ujrzał bowiem wznoszącą się w oddali Wieżę Schronienia. Była to budowla pradawna i niesamowita, budząca dziwny niepokój – idealnie okrągła, smukła wieża wyciągająca się ku niebu, niemal sięgająca obłoków. Wzniesiono ją z pradawnego czarnego, błyszczącego kamienia i Thor nawet już tutaj wyczuwał bijącą z niej energię. Gdy znaleźli się bliżej, nagle dostrzegł coś wysoko na dachu wieży. Był to jakiś człowiek. Stał na krawędzi z rozpostartymi na boki rękoma. Oczy miał przymknięte i kołysał się na wietrze. Thor natychmiast domyślił się kto to. Gwendolyn. Serce zaczęło mu się tłuc w piersi, gdy ją ujrzał. Wiedział, o czym ona myśli. Wiedział też dlaczego. Myślała, że już o nią nie dbał i Thor nie potrafił się pozbyć wrażenia, że to jego wina. - SZYBCIEJ! – krzyknął. Mycoples uderzała skrzydłami jeszcze mocniej i lecieli teraz tak szybko, że Thorowi zapierało dech. Zbliżając się, Thor patrzył jak Gwen robi krok w tył, schodzi z krawędzi i staje z powrotem bezpiecznie na dachu. Jego serce przepełniła ulga. Nawet nie zobaczywszy go, z własnej woli zmieniła zdanie i zdecydowała się nie rzucać. Mycoples wydała z siebie ryk, a wtedy Gwen podniosła wzrok i po raz pierwszy spostrzegła Thora. Ich spojrzenia się spotkały i nawet z tak dużej odległości Thor widział malujący się na jej twarzy szok. Mycoples dotknęła dachu i w tej samej chwili Thor zeskoczył z jej grzbietu, nie czekając, aż na nim stanie, i puścił się biegiem w stronę Gwendolyn.

Gwen odwróciła się i wpatrywała w niego oczyma otwartymi w zupełnym zaskoczeniu. Wyglądała, jak gdyby patrzyła na ducha. Thor biegł ku niej z sercem tłukącym się w piersi, podekscytowany do granic możliwości, i wyciągnął do niej ręce. Padli sobie w objęcia i trzymali się mocno, a Thor podniósł ją i przycisnął do siebie, wirując z nią dokoła. Thor słyszał, jak Gwen łka mu do ucha, czuł, jak jej gorące łzy spływają po jego karku i ledwie był w stanie uwierzyć, że naprawdę tu jest, że trzyma ją w ramionach. To działo się naprawdę. Był to sen, który widział oczyma duszy, dzień po dniu, noc za nocą, gdy był daleko na ziemiach Imperium, gdy był pewien, że już nigdy nie powróci, że jego oczy już nigdy nie spoczną na Gwendolyn. A oto teraz trzymał ją w objęciach. Był z dala od niej tak długo, że wszystko w niej zdało mu się nowe. I doskonałe. Poprzysiągł sobie, że już nigdy nie uzna żadnej chwili z nią za rzecz oczywistą. - Gwendolyn – wyszeptał jej do ucha. - Thorgrinie – odrzekła szeptem. Trzymali się w objęciach sam nie wiedział jak długo, po czym powoli rozluźnili uścisk i pocałowali się. Był to namiętny pocałunek i żadne z nich się nie odsunęło. - Żyjesz – rzekła. – Jesteś tu. Nie mogę uwierzyć, że tu jesteś. Mycoples prychnęła i Gwendolyn podniosła wzrok znad ramienia Thora, a wtedy Mycoples uderzyła raz skrzydłami. Na twarzy Gwen odmalował się lęk. - Nie lękaj się – rzekł Thor. – Na imię jej Mycoples. To moja przyjaciółka. Zostanie także twoją przyjaciółką. Chodź ze mną. Thor chwycił dłoń Gwendolyn i poprowadził ją powoli wzdłuż krawędzi dachu. Gdy się zbliżali, wyczuwał jej strach. Nie dziwił się. Był to wszak prawdziwy, żywy smok, a Gwen nigdy nie znajdowała się tak blisko żadnego z tych stworzeń. Mycoples również wpatrywała się w Gwen swymi ogromnymi, błyszczącymi czerwonymi oczami, prychając cicho, poruszając skrzydłami i wyginając szyję w łuk. Thor miał wrażenie, że wyczuwa w niej zazdrość. I, być może, ciekawość. - Mycoples, poznaj Gwendolyn. Mycoples dumnie odwróciła łeb. Po czym nagle obróciła się z powrotem i zajrzała Gwendolyn prosto w oczy, jak gdyby chciała przewiercić ją spojrzeniem na wskroś. Pochyliła się, tak blisko, że jej pysk niemal dotykał Gwendolyn. Gwen wciągnęła gwałtownie powietrze z zaskoczeniem i zachwytem – i być może strachem. Wyciągnęła w górę drżącą dłoń i położyła ją delikatnie na długich nozdrzach Mycoples, przesuwając po fioletowych łuskach. Po kilku pełnych napięcia sekundach Mycoples w końcu zamrugała, opuściła łeb i potarła nim czule o brzuch Gwen. Mycoples pocierała nosem o jej brzuch, jak gdyby miała na jego punkcie obsesję. Thor nie pojmował dlaczego. Następnie, równie szybko, Mycoples odwróciła łeb i spojrzała w dal.

- Jest piękna – wyszeptała Gwen. Odwróciła się i spojrzała na Thora. - Porzuciłam nadzieję, że kiedykolwiek powrócisz – rzekła. – Myślałam, że to nigdy nie nastąpi. - I ja tak myślałem – rzekł Thor. – Myśl o tobie trzymała mnie przy życiu. Dała mi powód, by przeżyć. By powrócić. Padli sobie znów w ramiona, trzymając się mocno. Muskały ich lekkie podmuchy wiatru. W końcu odsunęli się od siebie. Gwendolyn spojrzała w dół i spostrzegłszy Miecz Przeznaczenia u biodra Thora otworzyła szeroko oczy. Wciągnęła gwałtownie powietrze. - Wróciłeś z Mieczem – rzekła, patrząc na niego niedowierzająco. – Ty jesteś tym, który miał go podnieść. Thor skinął głową w odpowiedzi. - Lecz jak… - zaczęła, po czym ucichła. Wyraźnie ją to przytłaczało. - Sam nie wiem – powiedział Thor. – Po prostu byłem w stanie to zrobić. Otworzyła szerzej oczy, pełna nadziei, gdy dotarło do niej coś jeszcze. - Zatem Tarcza znów się podniosła – powiedziała z nadzieją w głosie. Thor z powagą skinął głową. - Andronicus jest uwięziony – rzekł. – Oswobodziliśmy już Królewski Dwór i Silesię. Na twarzy Gwendolyn odmalowały się ulga i radość. - To ty – powiedziała, pojąwszy. – To ty oswobodziłeś nasze miasta. Thor skromnie wzruszył ramionami. - To głównie zasługa Mycoples. I Miecza. Ja tylko im towarzyszyłem. Gwen rozpromieniła się w uśmiechu. - A nasi ludzie? Czy są bezpieczni? Czy ktoś przeżył? Thor skinął głową. - W większości żyją i mają się dobrze. Rozpromieniła się w uśmiechu, wyglądając znów na młodszą. - Kendrick oczekuje cię w Silesii – rzekł Thor. – Podobnie jak Godfrey, Reece, Srog i wielu, wielu innych. Wszyscy oni żyją i mają się dobrze, a miasto jest wolne. Gwendolyn rzuciła się naprzód i padła Thorowi w objęcia, wtulając się w niego mocno. Czuł, że te wieści przyniosły jej niesamowitą ulgę. - Myślałam, że wszystko było stracone – rzekła, łkając cicho. – Że zniknęło na zawsze. Thor pokręcił głową. - Krąg przetrwał – rzekł. – Andronicus się wycofuje. Powrócimy i pozbędziemy się go na dobre. A później odbudujemy się. Nagle Gwendolyn odwróciła się do niego plecami i spojrzała w dal, w niebo, ocierając łzę. Owinęła się ciaśniej peleryną, a na jej twarzy dostrzegł lęk.

- Nie wiem, czy mogę powrócić – rzekła z wahaniem. – Coś się zdarzyło. Gdy byłeś daleko. Thor odwrócił się i stanął przed nią, kładąc jej dłonie na ramionach. - Wiem, co cię spotkało – rzekł. – Twoja matka mi powiedziała. To nie powód do wstydu – powiedział. Gwendolyn patrzyła na niego. W jej oczach błysnęło zaskoczenie. - Wiesz? – spytała, zszokowana. Thor potwierdził skinieniem głowy. - To nic nie znaczy – rzekł. – Kocham cię równie mocno, jak zawsze. Nawet bardziej. Nasza miłość – to się liczy. Tego nie da się zniszczyć. Pomszczę cię. Własnymi rękami zabiję Andronicusa. A nasza miłość nigdy nie umrze. Gwen pospieszyła naprzód i uścisnęła Thora mocno. Jej łzy spływały mu po karku. Czuł, jak wielka była jej ulga. - Kocham cię – rzekła mu Gwen do ucha. - Ja ciebie także kocham – odrzekł. Gdy Thor stał tak, trzymając ją w objęciach, jego serce napełniło się trwogą. Pragnął teraz, w tej chwili, bardziej niż kiedykolwiek zadać jej to pytanie. Poprosić o rękę. Czuł jednak, że wpierw musi wyjawić jej swój sekret, powiedzieć jej, kto jest jego ojcem. Myśl o tym przepełniła go wstydem i upokorzeniem. Oto stał, poprzysiągłszy przed chwilą, iż uśmierci mężczyznę, którego oboje nienawidzili nade wszystko. Jak mógł w swych kolejnych słowach wyznać, że Andronicus jest jego ojcem? Thor był przekonany, że gdyby to zrobił, Gwendolyn znienawidziłaby go na zawsze. A nie mógł ryzykować, że ją straci. Nie po wszystkim, co się stało. Darzył ją zbyt wielkim uczuciem. Miast tego sięgnął więc drżącymi dłońmi za koszulę i wyjął stamtąd naszyjnik, ten który znalazł wśród skarbów smoka, ze sznurem utkanym ze złota i błyszczącym złotym sercem, ciężkim od diamentów i rubinów. Wyciągnął go przed siebie, pod światło słoneczne, a Gwen, ujrzawszy go, wciągnęła gwałtownie powietrze. Thor podszedł od tyłu i zapiął naszyjnik na jej szyi. - Drobny dowód mej miłości i przywiązania – rzekł. Prezentował się na niej pięknie, a złoto połyskiwało, odbijając na wszystkie strony promienie słońca. Thor wyczuwał pierścień w kieszeni i poprzysiągł ofiarować go jej we właściwej chwili. Gdy zbierze się na odwagę, by wyznać jej prawdę. Lecz nie nastał jeszcze ku temu czas, choć miał nadzieję, że będzie inaczej. - Jak zatem widzisz, możesz wrócić – rzekł Thor, muskając jej policzek wierzchnią stroną swej dłoni. – Musisz wrócić. Twoi ludzie cię potrzebują. Potrzebują przywódcy. Krąg bez przywódcy jest niczym. Czekają, aż ich

poprowadzisz. Połowa Kręgu wciąż znajduje się w posiadaniu Andronicusa. Nasze miasta muszą jeszcze zostać odbudowane. Spojrzał jej w oczy i widział, że rozważa to w myślach. - Zgódź się – naciskał Thor. – Wróć ze mną. Ta Wieża to nie miejsce, w którym młoda kobieta powinna spędzić resztę swych dni. Krąg cię potrzebuje. Ja cię potrzebuję. Thor wyciągnął dłoń i czekał. Gwendolyn wbiła wzrok w swe stopy, wahając się. W końcu wyciągnęła rękę i umieściła swoją dłoń w jego. Jej oczy stawały się coraz jaśniejsze, płonęła w nich miłość i ciepło. Widział, że powoli staje się znów dawną Gwendolyn, którą znał, pełną życia, miłości i radości. Jak gdyby była kwiatem, który na jego oczach ponownie rozkwita. - Zgadzam się – rzekła cicho, uśmiechając się. Przytulili się i Thor trzymał ją mocno, przysięgając, że już nigdy nie wypuści jej z objęć.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Erec otworzył oczy i ujrzał, że leży w ramionach Alistair. Spojrzał w jej przejrzyste błękitne oczy, promieniejące miłością i ciepłem. W kącikach jej ust igrał uśmiech i Erec czuł bijące z jej dłoni ciepło, które ogarnęło jego ciało. Poruszył się i poczuł się zupełnie zdrów, jak nowo narodzony, jak gdyby nigdy nie zadano mu żadnej rany. Przywróciła go ze świata zmarłych. Erec, zaskoczony, usiadł i spojrzał w oczy Alistair, zastanawiając się po raz kolejny, kim naprawdę jest, jakim sposobem może nosić w sobie takie moce. Gdy Erec usiadł i potarł głowę, natychmiast przypomniał sobie: ludzie Andronicusa. Atak. Obrona jaru. Głaz. Skoczył na równe nogi i ujrzał, że jego ludzie wpatrują się w niego, jak gdyby oczekiwali na jego wskrzeszenie – i rozkazy. Na ich twarzach dostrzegł ulgę. - Na jak długo straciłem przytomność? – odwrócił się gorączkowo i zapytał Alistair. Dręczyło go poczucie winy, że opuścił swych ludzi na tak długo. Lecz ona uśmiechnęła się do niego czule. - Ledwie sekundę – rzekła. Erec nie pojmował, jak to możliwe. Czuł się tak rześko, jak gdyby spał całe wieki. Gdy się podniósł, spostrzegł, że jego krok jest bardziej sprężysty. Odwrócił się i rzucił ku wejściu do jaru, gdzie ujrzał swe dzieło: ogromny głaz, który roztrzaskał, blokował przejście i ludzie Andronicusa nie mogli już przedostać się na drugą stronę. Dokonał niemożliwego i odparł znacznie większą armię. Przynajmniej na chwilę. Nim zdążył uradować się ze zwycięstwa, Erec usłyszał nagły krzyk dochodzący z góry i podniósł wzrok: tam, na szczycie urwiska, krzyczał jeden z jego ludzi, który po chwili spadł w tył, obracając się w powietrzu, i legł martwy na ziemi. Erec spojrzał na niego i zobaczył zatopioną w ciele mężczyzny włócznię, następnie podniósł wzrok i ujrzał, że coś się dzieje w górze, usłyszał także dochodzące stamtąd krzyki. Na jego oczach tuziny ludzi Andronicusa pojawiły się na szczycie, walcząc wręcz z ludźmi księcia, cios za cios, i Erec pojął, co się stało: dowódca Imperium podzielił swe siły, posyłając część z nich w jar, a część od razu w górę urwiska. - NA GÓRĘ! – rozkazał Erec. – WSPINAĆ SIĘ! Ludzie księcia ruszyli za nim, gdy wbiegał po zboczu z mieczem w dłoni, wdrapując się po stromym spadku, kamieniach i pyle. Co kilka kroków ześlizgiwał się i wyciągał dłoń, ocierając ją o skały, chwytając się i starając się z całych sił nie spaść. Biegł, lecz ściana była tak stroma, że bardziej wspinał się, niż biegł; każdy krok pokonywał z trudem. Wokół niego rozlegał się zgrzyt zbroi i sapanie i dyszenie mężczyzn, którzy wdrapywali się obok niego po stoku niczym górskie kozice.

- ŁUCZNICY! – krzyknął Erec. W dole kilka tuzinów łuczników księcia, wspinających się na górę, zatrzymało się i obrało cel na szczycie urwiska. Wypuścili grad strzał i kilku żołnierzy Imperium z krzykiem padło w tył i poleciało w dół zbocza. Jedno z ciał spadało wprost na Ereca; uchylił się i ledwie go uniknął. Jeden z ludzi księcia nie miał jednak tyle szczęścia – spadające zwłoki uderzyły w niego i posłały krzyczącego w tył, na ziemię, gdzie zmiażdżyły na śmierć. Łucznicy księcia zajęli pozycje w górnych i dolnych częściach zbocza, wypuszczając strzały za każdym razem, gdy żołnierz Imperium wychylał się za krawędź, by zatrzymać ich na górze. Lecz na górze trwała zaciekła walka wręcz i nie wszystkie strzały trafiały w swój cel: jedna z nich chybiła, lądując omyłkowo w plecach jednego z ludzi księcia. Żołnierz krzyknął i wygiął się w pałąk. Żołnierz Imperium wykorzystał sposobność i dźgnął mężczyznę, który spadł w dół urwiska, krzycząc. Lecz gdy żołnierz Imperium odsłonił się, inny łucznik zatopił strzałę w jego brzuchu, zabijając go. Jego zwłoki spadły w dół zbocza głową naprzód. Erec zdwoił swe wysiłki, podobnie jak mężczyźni wokół niego, pędząc co sił w górę urwiska. Gdy zbliżył się do szczytu i był ledwie stopy od niego, poślizgnął się i zaczął się osuwać; zamachał rękoma i jedną dłonią pochwycił gruby korzeń wystający ze skały. Zawisł na nim, trzymając się z całych sił, następnie podciągnął się, odzyskał równowagę i ruszył dalej. Erec dosięgnął szczytu szybciej niż inni i rzucił się naprzód z okrzykiem bitewnym i uniesionym wysoko mieczem, pragnąc pomóc swym ludziom, którzy utrzymywali pozycje na górze, lecz byli odpierani. Na górze było ledwie kilka tuzinów ich ludzi i każdy z nich zajęty był walką wręcz z żołnierzami Imperium, których dwóch przypadało na jednego wojownika księcia. Z każdą upływającą sekundą na szczycie pojawiało się coraz więcej żołnierzy Imperium. Erec walczył jak szaleniec, szarżując i dźgając dwóch żołnierzy jednocześnie, uwalniając swych ludzi. W całym Kręgu nie było nikogo szybszego w bitwie niż on, i z dwoma mieczami w rękach, siekąc na wszystkie strony, Erec korzystał ze swych wyjątkowych umiejętności czempiona Srebrnej Gwardii, by odpierać Imperium. W pojedynkę siał ogromne zniszczenie, gdy obracał się, robił uniki i siekł, posuwając się coraz głębiej w gęstwę imperialnych żołnierzy. Uchylał się, uderzał głową i parował, i przesuwał się tak szybko, że zdecydował nie używać swej tarczy. Erec przedzierał się przez nich jak burza, powalając tuzin żołnierzy tak szybko, iż niemal nie zdążyli się bronić. A wokół niego zebrali się ludzie księcia. Reszta ludzi księcia dotarła na szczyt, z Brandtem i księciem na czele, i walczyła u boku Ereca. Niebawem szala zwycięstwa zaczęła przechylać się na ich stronę i teraz to oni odpierali ludzi Imperium, a wokół nich zaczynały się piętrzyć trupy.

Erec rozprawił się z ostatnim żołnierzem Imperium na szczycie, odepchnął go na skraj przepaści, po czym odchylił się i kopniakiem posłał w dół po stronie Imperium. Żołnierz poszybował w dół, krzycząc. Erec i jego ludzie stali, próbując złapać oddech. Erec postąpił naprzód, na szeroki występ, na sam skraj urwiska po stronie, z której nadeszło Imperium. Pragnął zobaczyć, co znajduje się w dole. Imperium mądrze przestało posyłać mężczyzn w górę, lecz Erec miał złe przeczucie, że mogą mieć jeszcze jakieś rezerwy. Jego ludzie podeszli i zatrzymali się obok niego. W najdzikszych wyobrażeniach Erec nie widział nic, co przygotowałoby go na ten widok. Jego serce na chwilę przestało bić. Mimo setek ludzi, których udało im się zabić, mimo tego, iż zamknęli jar i stali na szczycie, na dole wciąż kłębiły się dziesiątki tysięcy żołnierzy Imperium. Erec nie mógł w to uwierzyć. Nie szczędzili wysiłków, by dotrzeć tak daleko, a wszystkie szkody, które wyrządzili, nie nadwątliły nawet sił niemającej końca armii Imperium. Będą wciąż posyłali na górę kolejnych mężczyzn. Erec i jego ludzie mogli zabić kolejne tuziny, może nawet setki. Lecz tysiące w końcu ich pokonają. Erec czując się bezradny. Po raz pierwszy w życiu wiedział, że za chwilę zginie, tutaj, na tej ziemi, w tym dniu. Nie dało się temu zaradzić. Nie żałował tego. Bronili się heroicznie i jeśli miał umrzeć, nie było na to lepszego sposobu ani miejsca. Chwycił swój miecz, gotując się, i zawahał się jedynie na myśl, czy Alistair jest bezpieczna. Być może, pomyślał, w przyszłym życiu dane mu będzie spędzić z nią więcej czasu. - Cóż, nie najgorzej nam szło – dobiegł go głos. Erec odwrócił się i zobaczył, że obok niego z dłonią na rękojeści miecza, równie pogodzony z losem, stoi Brandt. Tych dwóch stoczyło razem niezliczoną ilość bitew, wiele razy wróg przewyższał ich liczebnie – lecz Erec nigdy nie widział na obliczu przyjaciela tego wyrazu, który ujrzał teraz. Musiał odzwierciedlać jego własny: zwiastował zbliżającą się śmierć. - Przynajmniej polegniemy z mieczami w dłoni – rzekł książę. Powiedział dokładnie to, co Erec pomyślał. W dole żołnierze Imperium, jak gdyby zdawali sobie tego sprawę, spojrzeli w górę. Tysiące zaczęły się zbierać i maszerować równo z dobytą bronią, kierując się w ich stronę. Setki łuczników Imperium przyklęknęły i Erec wiedział, że to ostatnie sekundy, nim rozpocznie się rozlew krwi. Przygotował się i wziął głęboki oddech. Nagle gdzieś na niebie, daleko na horyzoncie, rozległ się pisk. Erec podniósł wzrok i rozejrzał się po nieboskłonie, zastanawiając się, czy się przesłyszał. Raz słyszał krzyk smoka i zdało mu się, że tak właśnie brzmiał. Nigdy nie zapomniał tego dźwięku, który usłyszał podczas swego szkolenia, podczas Rytuału Stu. Nie spodziewał się już nigdy go usłyszeć. To nie było możliwe. Smok? Tutaj, w Kręgu?

Erec wyciągnął szyję i w oddali, w rozpędzanych przez wiatr chmurach ujrzał coś, co wyryte będzie w jego umyśle po kres jego dni: ku nim leciał, uderzając wielkimi skrzydłami, ogromny fioletowy smok o dużych, płonących czerwonych ślepiach. Ten widok przepełnił Ereca strachem większym niż jakakolwiek armia. Jednak gdy wytężył wzrok, przerażenie ustąpiło miejsca szokowi. Zdało mu się, że na grzbiecie smoka widzi dwoje ludzi. Zmrużywszy oczy, rozpoznał ich. Czyżby jego oczy płatały mu figle? Na grzbiecie smoka siedział Thorgrin, a za nim, oplótłszy go w pasie, córka króla MacGila. Gwendolyn. Nim Erec zdołał się zastanowić nad tym, co widzi, smok zanurkował, spadając ku ziemi jak orzeł. Otworzył paszczę i wydał z siebie przeraźliwy ryk, a był to dźwięk tak przenikliwy, że głaz obok Ereca zaczął pękać. Ziemia zadrżała, gdy smok rzucił się w dół, otworzył paszczę i zionął strumieniem ognia, jakiego Erec nigdy wcześniej nie widział. Dolina wypełniła się wrzaskami tysięcy żołnierzy Imperium, których pochłaniały kolejne fale ognia. Dolina rozświetliła się płomieniami. Thor kierował smoka po bliższych i dalszych szeregach Andronicusa, w mgnieniu okaz ścierając w proch dziesiątki z nich. Pozostali żołnierze odwrócili się i puścili biegiem ku horyzontowi. Tych Thor również dogonił, każąc smokowi zionąć w nich ogniem. Po kilku chwilach wszyscy ludzie w dole – mężczyźni, którzy, jak Erec był przekonany, doprowadzą do jego śmierci – sami byli martwi. Nie pozostało z nich nic, jedynie zwęglone trupy i płomienie, ulatujące dusze. Cały batalion Imperium zniknął. Erec spojrzał w górę, otworzywszy buzię w szoku, i patrzył, jak smok wzbija się wysoko w powietrze, bijąc swymi wielkimi skrzydłami, i przelatuje nad nimi. Kierował się na północ. Gdy ich mijał, wśród jego ludzi rozległy się okrzyki radości. Erec zaniemówił, pełen podziwu dla brawurowych popisów Thora, jego nieustraszoności, tego, jak panował nad bestią – i dla siły bestii. Erec otrzymał drugą szansę – on i wszyscy jego ludzie – i po raz pierwszy od dawna był przekonany, że wszystko ułoży się dobrze. Teraz mogą odnieść zwycięstwo. Z bestią jak ta mogą pokonać nawet milionową armię Andronicusa, mogą zwyciężyć. - Naprzód! – rozkazał Erec. Był zdecydowany podążać śladem smoka, za wonią siarki, płomieniem na niebie, dokądkolwiek ich to doprowadzi. Thorgrin powrócił i nastał czas, by do niego dołączyć.

ROZDZIAŁ ÓSMY Kendrick przypuszczał szarżę na wierzchowcu otoczony swymi ludźmi, których tysiące zebrały się przed Vinesią, miastem, w którym skrył się batalion Andronicusa. Wysoka, żelazna brona broniła wejścia za bramy miasta. Jego mury były grube, a tysiące ludzi Andronicusa kłębiło się na zewnątrz i wewnątrz. Było ich znacznie więcej niż ludzi Kendricka. Nie mógł już liczyć na to, że ich zaskoczy. Co gorsza, zza miasta nadciągały z odsieczą kolejne tysiące ludzi Andronicusa, zalewając teren. W chwili, gdy Kendrick już myślał, że mają ich w garści, sytuacja szybko się odwróciła. Teraz armia maszerowała równo, zdyscyplinowana, ku Kendrickowi, gotowa siać zniszczenie. Innym możliwością był odwrót do Silesii, utrzymanie jej przez jakiś czas, nim Imperium odbierze ją raz jeszcze, nim uczyni ich wszystkich na powrót niewolnikami. A do tego nie mógł dopuścić. Kendrick nigdy nie cofał się przed starciem – nawet jeśli wróg miał nad nim przewagę liczebną – podobnie jak inni zebrani wokół niego dzielni wojownicy armii MacGila, Silesii i Srebrnych. Oni wszyscy – Kendrick wiedział o tym – będą walczyć z nim na śmierć i życie. Zaciskając dłoń na rękojeści miecza wiedział, że właśnie to czeka ich tego dnia. Ludzie Imperium wydali z siebie okrzyk bitewny, a ludzie Kendricka odpowiedzieli na niego swoim, głośniejszym. Gdy Kendrick i jego ludzie pędzili w dół zbocza na spotkanie zbliżającej się armii, wiedząc, że będzie to bitwa, której nie mogą wygrać, lecz na którą i tak się porwą, ludzie Andronicusa także przyspieszyli i pędzili w ich kierunku. Kendrick czuł, jak wiatr targa mu włosy, rękojeści miecza drży w jego dłoni i wiedział, że to tylko kwestia czasu, nim zniknie w tym ogromnym szczęku metalu, tym ogromnym, dobrze mu znanym rytuale mieczy. Ku swojemu zaskoczeniu Kendrick usłyszał wysoko nad sobą jakiś pisk; wyciągnął szyję, by spojrzeć w niebo i zobaczył, jak coś wyłania się z chmur, i aż spojrzał ponownie. Już raz to widział – Thora na grzbiecie Mycoples – lecz ten widok wciąż zapierał mu dech w piersi. Tym bardziej, że tym razem leciała z nim Gwendolyn. Kendrick uradował się, patrząc jak nurkują, i zdał sobie sprawę, co się za chwilę zdarzy. Uśmiechnął się szeroko, uniósł wyżej miecz i ponaglił konia, po raz pierwszy tego dnia zdając sobie sprawę, że to jednak oni zwyciężą. *

Thor i Gwen lecieli na grzbiecie Mycoples, zanurzając się i wynurzając z chmur. Thor ponaglał smoczycę, której ogromne skrzydła biły coraz szybciej i szybciej. Wyczuwając, że Kendrickowi i pozostałym grozi niebezpieczeństwo, gwałtownie dał nura i przebił się przez chmury. Widział rozległe ziemie w dole: wśród pofałdowanych wzgórz Kręgu ujrzał spory oddział Andronicusa, pędzący ku ludziom Kendricka przez puste tereny. Thor ponaglił Mycoples. - W dół! – wyszeptał. Zanurkowała nisko, tak blisko ziemi, że Thor mógł niemal zeskoczyć, po czym otworzyła paszczę i ziała ogniem, którego żar niemal sparzył Thora. Kolejne fale ognia przetaczały się po ziemi, a wokół rozlegały się krzyki przerażonych żołnierzy Imperium. Mycoples siała zniszczenie, jakiego nigdy nie widzieli, podpalając mile ziem i uśmiercając tysiące ludzi Andronicusa. Ci, którzy przeżyli, odwrócili się i poczęli uciekać. Thor postanowił pozwolić Kendrickowi i jego ludziom zająć się resztą. Thor odwrócił się w kierunku miasta i ujrzał kolejne tysiące żołnierzy Imperium za jego murami. Wiedział, że Mycoples nie będzie mogła manewrować na zamkniętym terenie o stromych, wąskich ścianach, a wylądowanie tam będzie zbyt ryzykowne. Thor widział setki żołnierzy naciągających cięciwy łuków w stronę nieba i mierzących włóczniami i obawiał się, że z tak bliskiej odległości mogą wyrządzić Mycoples krzywdę. Wcale mu się to nie podobało. Czuł, jak Miecz Przeznaczenia pulsuje w jego dłoni i wiedział, że tę walkę będzie musiał stoczyć sam. Thor pokierował Mycoples na ziemię przed miastem, przed ogromną żelazną broną. Gdy stanęła na ziemi, pochylił się i wyszeptał do jej ucha: - Brama. Spal ją, a ja zajmę się resztą. Mycoples usiadła i zaskrzeczała w odpowiedzi, buntowniczo uderzając skrzydłami. Wyraźnie chciała zostać z Thorem, walczyć u jego boku za murami miasta. Lecz Thor nie pozwolił jej na to. - To moja walka – nalegał. – A ty musisz zanieść Gwen w bezpieczne miejsce. Mycoples zdawała się ustępować. Nagle odchyliła się i zionęła ogniem w żelazną bramę tak długo, aż stopiła się i nie pozostał po niej nawet ślad. Thor pochylił się do Mycoples. - Leć! – wyszeptał do niej. – Doprowadź Gwendolyn w bezpieczne miejsce. Thor zeskoczył z jej grzbietu, czując, jak Miecz Przeznaczenia pulsuje w jego dłoni. - Thor! – zawołała za nim Gwendolyn. Lecz Thor pędził już ku stopionym bramom. Usłyszał, jak Mycoples odlatuje i wiedział, że zabiera Gwendolyn w bezpieczne miejsce.

Thor wpadł na dziedziniec, w samo serce miasta, w mrowie tysięcy mężczyzn. Miecz Przeznaczenia drgał w jego dłoni jak żywe stworzenie i sprawiał wrażenie lżejszego niż powietrze. Musiał tylko go trzymać. Thor poczuł, że jego ręka, nadgarstek i ciało poruszają się i zaczyna siec i atakować we wszystkich kierunkach. Miecz ze świstem wżynał się w ludzi jak w masło, zabijając tuziny za jednym pociągnięciem. Thor zamachnął się i ciął na wszystkie strony. Z początku Imperium także starało się go atakować; lecz po tym, jak Thor przecinał przez tarcze, przez zbroje, przez inną broń, jak gdyby w ogóle ich tam nie było, gdy zabijał rząd za rzędem ludzi, pojęli, z czym przyszło im się zmierzyć: z magicznym wirem zniszczenia, którego nie dało się zatrzymać. W mieście zrodził się popłoch. Tysiące żołnierzy Imperium odwróciły się i próbowały uciec przed mury, znaleźć się z dala od Thora. Lecz nie było dokąd uciec. Thor, prowadzony mieczem, był zbyt szybki, jak błyskawica rozchodząca się po mieście. Ogarnięci paniką żołnierze wbiegali w mury miasta, w siebie wzajemnie, rzucając się w popłochu ku wyjściu. Thor nie pozwolił im uciec. Pędem przemierzył każdy zakamarek miasta, a miecz niósł go z prędkością, jakiej wcześniej nie znał. Myśląc o Gwendolyn, i o tym, co uczynił jej Andronicus, zabijał żołnierza za żołnierzem, dokonując zemsty. Nastał czas, by naprawić zło, którym Andronicus nękał Krąg. Andronicus. Jego ojciec. Myśl ta rozpaliła ogień w jego sercu. Z każdym uderzeniem miecza Thor wyobrażał sobie, że zabija go, niszcząc swe pochodzenie. Pragnął być kimś innym, pochodzić od kogoś innego. Pragnął ojca, z którego mógłby być dumny. Każdego, byle nie Andronicusa. A jeśli zabije wystarczająco wielu tych mężczyzn, być może, łudził się, uwolni się od niego. Thor walczył półprzytomnie, obracając się w każdą stronę, aż w końcu zdał sobie sprawę, że ciął powietrze. Rozejrzał się i ujrzał, że każdy żołnierz, każdy spośród tysięcy ludzi Andronicusa leży martwy na ziemi. Miasto przepełnione było trupami. Nie było już kogo zabijać. Thor stał sam na placu miasta, dysząc ciężko. Od Miecza w jego dłoni biła poświata. Nikt się nie poruszał. Thor usłyszał odległe wiwaty; otrząsnął się, wybiegł za bramy miasta i w oddali ujrzał ludzi Kendricka, szarżujących za pozostałymi żołnierzami, odpierając ich dalej. Gdy Thor puścił się biegiem przez bramy miasta, Mycoples ujrzała go i obniżyła lot, czekając na niego z Gwendolyn na grzbiecie. Thor wsiadł na smoczycę i raz jeszcze wzbili się w powietrze. Lecieli nad armią Kendricka i spojrzawszy w dół Thor spostrzegł, że wyglądają jak mrówki. Wznosili zwycięskie okrzyki, gdy ich mijał. W końcu znaleźli się przed armią Kendricka, przed ogromnym kłębowiskiem ludzi, koni i pyłu. Przed nimi znajdowały się rozproszone resztki legionów Andronicusa.

- W dół – wyszeptał Thor. Zanurkowali i zbliżyli się do jadących na tyle ludzi Andronicusa, a wtedy Mycoples zionęła ogniem, zabijając rząd za rzędem, tworząc ogromną, powiększającą się ścianę ognia. Rozległy się krzyki i Thor szybko unicestwił całą tylną straż. W końcu nie było już kogo zabijać. Lecieli dalej, przekraczając rozległe równiny. Thor chciał się upewnić, że żaden z wrogów nie pozostał przy życiu. W oddali dostrzegł ogromny łańcuch gór, Pogórze, oddzielający wschód od zachodu. Na tym terenie, aż do Pogórza, nie było ani jednego żołnierza Imperium. Thor ucieszył się. Całe Zachodnie Królestwo Kręgu zostało oswobodzone. Starczy zabijania na jeden dzień. Słońce poczęło chylić się ku zachodowi i cokolwiek leżało przed nimi, po wschodniej stronie Pogórza, mogło tam na razie pozostać. Thor zatoczył koło i ruszył z powrotem w kierunku Kendricka. Ziemia płynęła pod nim szybko i niebawem usłyszał krzyki i wiwaty patrzących w niebo mężczyzn, wykrzykujących jego imię. Wylądował przed armią, zsiadł i pomógł Gwendolyn zejść. Ogromna grupa zebrała się wokół nich i wszyscy spieszyli naprzód, by ich objąć. Rozlegały się donośne okrzyki zwycięstwa, a żołnierze napierali zewsząd. Kendrick, Godfrey, Reece i jego inni bracia legioniści, Srebrni – wszyscy, których Thor znał i o których dbał spieszyli, by objąć jego i Gwendolyn. W końcu wszyscy byli znów razem. W końcu byli wolni.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Andronicus przemierzał obóz gwałtownym krokiem i, miotany wściekłością impulsywnie wyciągnął swe długie szpony i oderwał głowę młodego żołnierza, który miał nieszczęście stać w pobliżu. Maszerując, Andronicus pozbawiał głów jednego żołnierza po drugim, aż w końcu jego ludzie pojęli i zaczęli się cofać, by przypadkiem nie znaleźć się blisko niego. Wiedzieli, że nie powinni zbliżać się do niego, gdy był w takim nastroju. Rozstępowali się na boki, gdy Andronicus przemierzał gwałtownie obóz liczący dziesiątki tysięcy żołnierzy, wszyscy trzymali się na bezpieczną odległość. Nawet jego generałowie trzymali się z daleka, podążając za nim, wiedząc, że lepiej się nie zbliżać, kiedy jest tak rozdrażniony jak teraz. Porażka to jedno. Lecz porażka taka jak ta – nic takiego nie zdarzyło się wcześniej w całej historii Imperium. Andronicus nigdy wcześniej nie doświadczył porażki. Jego życie było jednym długim pasmem zwycięstw, a każde kolejne było bardziej brutalne i satysfakcjonujące niż poprzednie. Nie znał smaku porażki. Teraz go poznał. I nie był nim zachwycony. Andronicus raz po raz przetrząsał w myślach to, co się wydarzyło, zastanawiał się, jakim sposobem sprawy przybrały tak niepomyślny obrót. Ledwie wczoraj zdawało mu się, że jego zwycięstwo jest całkowite, że Krąg należy do niego. Zniszczył Królewski Dwór i podbił Silesię; ujarzmił wszystkich MacGilów i poniżył ich przywódczynię, Gwendolyn; zadawał mękę ich najświetniejszym żołnierzom na krzyżach, zamordował już Kolka i miał zamiar dobić Kendricka i pozostałych. Argon wmieszał się w jego sprawy, wyrwał mu z rąk Gwendolyn nim zdążył ją zabić i Andronicus zamierzał to naprawić, sprowadzić ją z powrotem i zabić wraz z innymi. Jeszcze dzień, a osiągnąłby całkowite zwycięstwo i świetność. I wtedy wszystko zmieniło się – i to tak szybko – na gorsze. Thor i smok pojawili się na widnokręgu jak upiory, spadli na nich nagle i płomieniami i Mieczem Przeznaczenia zdołali zmieść całe oddziały jego ludzi. Andronicus obserwował to wszystko z bezpiecznej odległości; miał dobry zmysł bitewny i zarządził odwrót tutaj, na tę część Pogórza, podczas gdy jego zwiadowcy przez cały dzień przynosili mu raporty, informując, jakie zniszczenia wyrządza Thor i smok. Na południu, nieopodal Savarii, zmietli cały batalion; w Królewskim Dworze i Silesii sprawy przedstawiały się równie źle. Teraz całe Zachodnie Królestwo Kręgu, wcześniej pod jego panowaniem, zostało oswobodzone. Było to nie do pomyślenia. Wrzało w nim na myśl o Mieczu Przeznaczenia. Uciekł się do takich środków, by pozbyć się go z Kręgu, a oto znów go tu sprowadzono i Tarcza na powrót się podniosła. To oznaczało, że był uwięziony w Kręgu z tymi ludźmi, których tu miał; mógł się stąd wydostać, a jakże, lecz nie mógł sprowadzić więcej oddziałów.

Szacował, że wciąż miał jakieś pół miliona żołnierzy tutaj, po tej stronie Pogórza – więcej niż potrzebował, by zyskać przewagę liczebną nad MacGilami. Jednakże w starciu z Thorem, Mieczem Przeznaczenia i tym smokiem liczby nie miały już znaczenia. Teraz, jak na ironię, szczęście uśmiechnęło się do przeciwnika. Nigdy wcześniej nie znalazł się w takiej sytuacji. Jak gdyby sprawy nie mogły przybrać bardziej niepomyślnego obrotu, jego szpiedzy donieśli mu, że sytuacja na jego ziemiach, w stolicy Imperium, nie jest stabilna, że Romulus spiskuje, by odebrać mu tron. Andronicus wydawał wściekłe pomruki, gdy gwałtownym krokiem przemierzał obóz, rozważając swe możliwości, szukając kogoś – kogokolwiek – kogo mógłby za to wszystko obwinić. Jako dowódca wiedział, że najmądrzejszą decyzją taktyczną byłby odwrót i opuszczenie Kręgu już teraz, nim Thor i smok ich odnajdą. Zdołałby ocalić te siły, które mu pozostały, wejść na okręty, wrócić do Imperium okryty hańbą i dopilnować, by nikt nie odebrał mu tronu. Krąg był wszak jedynie pyłkiem pośród ogromnych połaci Imperium, a każdemu wielkiemu dowódcy raz może powinąć się noga. Panowałby wciąż nad dziewięćdziesięcioma dziewięcioma procentami świata i wiedział, że to powinno go zadowalać. Lecz nie tak postępował Wielki Andronicus. Andronicus nie należał ani do roztropnych, ani do zadowolonych. Zawsze podążał za swymi namiętnościami i choć wiedział, że podejmuje ogromne ryzyko, nie był gotów na to, by opuścić to miejsce, by przyznać się do klęski, by pozwolić Kręgowi wyślizgnąć mu się z rąk. Nawet gdyby musiał poświęcić całe swe Imperium, znajdzie sposób, by zmiażdżyć i zdominować to miejsce. Bez względu na środki. Andronicus nie potrafił kontrolować smoka ani Miecza Przeznaczenia. Lecz Thorgrin… to zupełnie co innego. Jego syn. Andronicus zatrzymał się i westchnął, rozważając to w myślach. Cóż za ironia: jego własny syn jako ostatni stoi mu na drodze ku dominacji nad światem. W jakiś sposób zdało mu się to właściwe. Nieuniknione. Wiedział, że to najbliżsi ludzie zawsze krzywdzą najbardziej. Przywołał w myślach przepowiednię. Oczywiście pozwolenie na to, by jego syn żył, było błędem. Ogromnym błędem, jaki popełnił. Jednak miał do niego słabość, mimo tego, iż wiedział, że według przepowiedni może on doprowadzić do jego upadku. Pozwolił Thorowi żyć i teraz musiał za to zapłacić. Andronicus szedł dalej przez obóz, a jego oficerowie podążali za nim. Dotarł w końcu na jego obrzeża i stanął przed namiotem mniejszym niż pozostałe, jedynym szkarłatnym namiotem w morzu czerni i złota. Tylko jeden człowiek miał czelność posiadać namiot innej barwy, jedyny człowiek, którego bali się jego ludzie. Rafi. Czarnoksiężnik Andronicusa, najnikczemniejsza istota, jaką kiedykolwiek spotkał. Rafi doradzał mu na każdym kroku, chronił go swą złą energią, bardziej niż

ktokolwiek inny odpowiadał za pozycję, jaką osiągnął Andronicus. Andronicusowi nie podobało się to, że musiał zwracać się do niego teraz, przyznawać się, jak bardzo był mu potrzebny. Jednak gdy napotykał przeszkodę nie z tego świata, rzecz magiczną, zwracał się zawsze do Rafiego. Gdy zbliżył się do namiotu, napotkał spojrzenie dwóch niegodziwych istot, osłoniętych szkarłatnymi pelerynami, których żółte ślepia świeciły w głębi kapturów. Były to jedyne stworzenia w całym obozie, które ośmielały się nie kłaniać się w jego obecności. - Przyzywam Rafiego – oznajmił Andronicus. Istoty, nie obracając się, wyciągnęły ręce i odchyliły poły namiotu. Z jego wnętrza wydobył się odór tak przeraźliwy, że Andronicus aż się wzdrygnął. Nastąpiła długa chwila oczekiwania. Wszyscy generałowie za Andronicusem zatrzymali się i przypatrywali w nerwowym oczekiwaniu, podobnie jak cały obóz – wszyscy odwrócili się, by popatrzeć. W obozie zaległa gęsta cisza. W końcu z wnętrza szkarłatnego namiotu wyłoniła się wysoka i chuda postać, dwukrotnie wyższa od Andronicusa, chuda jak gałąź drzewa oliwnego, ubrana w ciemnoszkarłatne szaty, której twarz ginęła gdzieś w ciemności pod kapturem. Rafi stanął przed nim i Andronicus widział jedynie nieruchome spojrzenie utkwione w jego twarzy, jego żółte oczy, osadzone w zbyt bladym ciele. Pełna napięcia cisza trwała. W końcu Andronicus postąpił naprzód. - Chcę, by Thorgrin zginął – rzekł Andronicus. Po długiej ciszy Rafi zachichotał. Był to głęboki, niepokojący dźwięk. - Ojcowie i synowie – rzekł. – Zawsze to samo. Andronicus trawiła niecierpliwość. - Potrafisz mi pomóc? – zapytał z naciskiem. Rafi stał długo w milczeniu, wystarczająco długo, by Andronicus zaczął rozważać, czyby go nie ukatrupić. Wiedział jednak, że byłoby to nierozważne posunięcie. Raz, w napadzie gniewu, Andronicus popędliwie usiłował go dźgnąć i jego miecz stopił się w powietrzu, w jego dłoni. Rękojeść sparzyła mu dłoń; ręka wracała do zdrowia przez długie miesiące. Andronicus stał więc, zacisnąwszy zęby, i znosił ciszę. W końcu spod kaptura Rafiego dobiegło mruczenie. - Energie, które otaczają chłopca, są bardzo silne – rzekł Rafi powoli. – Lecz każdy ma jakąś słabość. On wzbił się magią. I magią można go pokonać. Andronicus, zaintrygowany, dał krok naprzód. - O jakiej magii mówisz? Rafi zawahał się.

- Takiej, z jaką nigdy jeszcze nie miałeś do czynienia – odparł. – Tej przeznaczonej jedynie dla istot takich jak Thor. Jest twym potomkiem, lecz także czymś więcej. Jest potężniejszy nawet niż ty. Jeśli dożyje tego dnia. Andronicus zagotował się ze złości. - Powiedz mi, jak go pojmać – rzekł gorączkowo. Rafi potrząsnął głową. - To zawsze było twoją słabością – powiedział. – Chcesz go pojmać, lecz nie zabić. - Wpierw go pojmę – poprawił go Andronicus. – A następnie zabiję. Istnieje sposób, by tego dokonać, czy nie? Znów nastąpiła długa cisza. - Owszem, istnieje sposób, by pozbawić go jego mocy – rzekł Rafi. – Jeśli odbierze mu się jego cenny Miecz i smoka, będzie tylko zwykłym chłopcem. - Pokaż mi, jak tego dokonać – polecił Andronicus. Nastała długa cisza. - Będziesz musiał za to zapłacić – odrzekł w końcu Rafi. - Cokolwiek – rzekł Andronicus. – Oddam ci cokolwiek. Rozległ się przeciągły, mroczny śmiech. - Myślę, że nadejdzie dzień, w którym będziesz tego żałował – odrzekł Rafi. – Bardzo, bardzo żałował.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Romulus maszerował drogą misternie ułożoną ze złotych bloków, prowadzącą do Volusii, stolicy Imperium. Żołnierze odziani w swe najświetniejsze zbroje stawali na baczność, gdy ich mijał. Romulus kroczył na czele swej armii, z której pozostało ledwie kilka setek żołnierzy, zniechęconych i posępnych po potyczce ze smokami. Romulus płonął z gniewu. Wracał okryty hańbą. Przez całe swe życie powracał zwycięsko, jak bohater; teraz wracał w ciszy, okryty wstydem, prowadząc za sobą, miast trofeów i jeńców, żołnierzy, którzy ponieśli klęskę. Spalało go to od wewnątrz. Niemądre było z jego strony zapuszczanie się tak daleko w pogoni za Mieczem i porwanie się na walkę ze smokami. Pozwolił, by rządziło nim jego wysokie mniemanie o sobie; powinien był wiedzieć, by tak nie postępować. Poszczęściło mu się, że w ogóle udało mu się uciec, nie wspominając nawet o tym, że część jego ludzi przeżyła. Wciąż słyszał ich krzyki, czuł swąd ich zwęglonych ciał. Jego ludzie usłuchali go i walczyli dzielnie, idąc na śmierć z jego rozkazu. Lecz gdy na jego oczach tysiące skurczyły się do kilku setek, wiedział, że czas się wycofać. Zarządził nagły odwrót i jego pozostałe siły wślizgnęły się do tuneli, gdzie schroniły się przed smoczym oddechem. Trzymali się podziemi i przebyli całą drogę do stolicy pieszo. A teraz byli tutaj, maszerowali przez wznoszące się na setki stóp ku niebu bramy miasta. Weszli do legendarnego miasta, wzniesionego w całości ze złota, w którym roiły się tysiące żołnierzy Imperium, maszerujące w formacjach i ustawione wzdłuż ulic, stające na baczność, gdy ich mijał. Wszak, skoro nie było tu Andronicusa, to Romulus de facto władał Imperium i był najbardziej poważanym spośród wszystkich wojowników. Przynajmniej wcześniej, przed swą niedawną przegraną. Teraz, po ich porażce, nie wiedział, jak ludzie będą na niego patrzeć. Porażka nie mogła się zdarzyć w mniej dogodnej chwili. Romulus gotował swój zamach, gotował się do objęcia władzy i odsunięcia od niej Andronicusa. Gdy kluczył uliczkami tego misternie zbudowanego miasta, mijając fontanny, starannie ułożone ścieżki w ogrodach, sługi i niewolników, rozmyślał o tym, że miast powrócić z Mieczem Przeznaczenia w dłoni, jak to sobie wyobrażał, z mocą większą niż kiedykolwiek posiadał, powracał osłabiony. Teraz, miast objąć władzę, która słusznie mu się należy, zmuszony będzie przeprosić przed Radą i mieć nadzieję, że nie utraci swej pozycji. Wielka Rada. Na samą myśl skręcało go w środku. Romulus nie należał do tych, którzy odpowiadaliby przed kimkolwiek, nie wspominając już o radzie utworzonej z mieszkańców Imperium, którzy nigdy nie dzierżyli w dłoni miecza. Każda z dwunastu prowincji Imperium posyłała dwóch przedstawicieli, co dawało łącznie

dwa tuziny przywódców z każdego zakątka Imperium. W teorii to oni rządzili Imperium; w rzeczywistości jednak Andronicus władał, jak mu się podobało, a Rada robiła, co im mówił. Jednak gdy Andronicus wyruszył do Kręgu, powierzył w ręce Rady więcej władzy niż kiedykolwiek wcześniej; Romulus przypuszczał, iż Andronicus uczynił to dla ochrony własnej i ktoś pilnował Romulusa, by upewnić się, że jego tron będzie na niego czekał, gdy powróci. To posunięcie rozzuchwaliło Radę; zachowywali się teraz, jak gdyby naprawdę sprawowali władzę nad Romulusem. I na tę chwilę Romulus musiał ścierpieć upokorzenie odpowiadania przed tymi ludźmi. Wszystkich osobiście wybrał Andronicus, byli to jego poplecznicy, ludzie, których tam umieścił, by upewnić się, że nic nie zagrozi jego tronowi. Rada imała się wszelkich sposobów, by wzmacniać pozycję Andronicusa i osłabiać każdego, kto mu zagrażał – zwłaszcza Romulusa. A porażka Romulusa stanowiła po temu świetny pretekst. Romulus dotarł do błyszczącego kapitolu – ogromnego, czarnego, okrągłego budynku, który wznosił się wysoko ku niebu, otoczonego złotymi kolumnami, o błyszczącej złotej kopule. Powiewał na niej sztandar Imperium, a nad drzwiami znajdowało się godło – złoty lew z orłem w paszczy. Gdy Romulus pokonywał setkę złotych schodów, jego ludzie zatrzymali się na placu. Ruszył samotnie ku wrotom kapitolu, pokonując po trzy stopnie naraz. Jego broń obijała się ze zgrzytem o zbroję. By otworzyć masywne wrota u szczytu schodów, trzeba było tuzina sług. Ich skrzydła wznosiły się na pięćdziesiąt stóp i wykonane były z błyszczącego złota usianego czarnymi punktami, na których odciśnięta była pieczęć Imperium. Rozwarli je na oścież i Romulus poczuł gwałtowny, zimny podmuch wiatru, który uniósł włoski na jego ciele, gdy wchodził do słabo oświetlonego wnętrza. Ogromne wrota zamknęły się za nim i poczuł, jak zawsze gdy wchodził do tego budynku, jak gdyby składano go do grobu. Romulus szedł po marmurowej podłodze, zaciskając szczęki. Odgłos jego ciężkich butów odbijał się echem. Chciał już mieć z głowy to spotkanie i zająć się ważniejszymi sprawami. Doszły go pogłoski o fantastycznej broni, tuż przed tym, jak się tu zjawił, i chciał się dowiedzieć, czy to prawda. Jeśli tak, to zmieni wszystko, odwróci bieg wydarzeń na jego korzyść. Jeśli naprawdę istnieje, to wszystko – Andronicus, Rada – nie miałoby już dla niego żadnego znaczenia. Całe Imperium byłoby wreszcie naprawdę jego. Myśl o tej broni była jedyną rzeczą, która sprawiała, że Romulus pokonywał pewnie kolejne stopnie i jeszcze jedne wielkie drzwi, po czym wszedł do okrągłego pomieszczenia, w którym obradowała Wielka Rada. We wnętrzu tej ogromnej sali znajdował się okrągły, czarny stół z otworem pośrodku i wąskim przejściem dla jednej osoby. Wokół niego siedzieli przedstawiciele Rady o srogich obliczach, dwadzieścia cztery czarne szaty. Wszyscy mieli siwiejące rogi i szkarłatne oczy, ociekające czerwienią pod wpływem lat.

Romulus czuł się upokorzony, musząc stanąć przed nimi, musząc przecisnąć się przez wąskie przejście i stanąć pośrodku stołu, być otoczonym ludźmi, do których musiał się zwrócić. Upokarzające było to, że musiał odwracać się we wszystkie strony, by do nich mówić. Sala i ten stół celowo zostały zaprojektowane w ten sposób, była to kolejna zagrywka Andronicusa, by zastraszać innych. Romulus stał pośrodku pomieszczenia w ciszy przez sam nie wiedział jak długo, gotując się ze złości. Nęciło go, by wyjść, lecz powstrzymał się. - Romulus z Legionu Octakin – zaanonsował oficjalnie jeden z członków Rady. Romulus obrócił się i ujrzał kościstego, starszego członka rady o zapadniętych policzkach i przyprószonych siwizną włosach, wpatrującego się w niego szkarłatnymi oczyma. Ten mężczyzna był poplecznikiem Andronicusa i Romulus wiedział, że zrobi wszystko, by zaspokoić pragnienia Andronicusa. Starzec odchrząknął. - Powróciłeś do Volusii okryty hańbą, poniósłszy porażkę. Nie brak ci śmiałości, skoro się tu pokazujesz. - Stałeś się nieostrożnym i prędkim dowódcą – rzekł inny. Romulus obrócił się i ujrzał wpatrujące się w niego pełne wzgardy oczy po drugiej stronie kręgu. - Straciłeś tysiące naszych ludzi w bezowocnych poszukiwaniach Miecza, w twej nierozważnej potyczce ze smokami. Zawiodłeś Andronicusa i Imperium. Co rzekniesz na swą obronę? Romulus wpatrywał się w niego wyzywająco. - Nie żałuję swych czynów – rzekł. – Odzyskanie Miecza było ważkie dla Imperium. Inny starzec nachylił się. - Lecz nie odzyskałeś go, czy tak? Krew napłynęła Romulusowi do twarzy. Ukatrupiłby tego człowieka, gdyby tylko mógł. - Niemal odzyskałem – odrzekł w końcu. - Niemal nic nie znaczy. - Napotkaliśmy niespodziewane przeszkody. - Smoki? – zauważył jeden z członków rady. Romulus zwrócił się ku niemu. - Jak można być tak nierozważnym? – rzekł członek rady. – Naprawdę sądziłeś, że uda ci się je zwyciężyć? Romulus odchrząknął. Wzbierał w nim gniew. - Nie. Mym celem nie było zabicie smoków. Było nim odzyskanie Miecza. - Jak już wspomniałem, w tej kwestii także ci się nie powiodło.

- Co gorsza – rzekł inny. – Nastawiłeś smoki przeciwko nam. Z całego Imperium napływają raporty o ich atakach. Rozpętałeś wojnę, której nie jesteśmy w stanie wygrać. To ogromna strata dla Imperium. Romulus nie próbował już odpowiadać; wiedział, że doprowadzi to jedynie do kolejnych oskarżeń i pretensji. Wszak byli to ludzie Andronicusa i kierowały nimi inne pobudki. - Ogromna szkoda, iż nie ma tu wielkiego Andronicusa, by we własnej osobie cię wychłostał – rzekł inny członek rady. – Jestem przekonany, iż nie pozwoliłby ci przeżyć tego dnia. Odchrząknął i oparł się o krzesło. - Lecz skoro go tu nie ma, musimy czekać na jego powrót. Teraz rozkażesz armii wysłać legiony okrętów, by wspomóc Wielkiego Andronicusa w Kręgu. A jeśli chodzi o ciebie, zostaniesz zdegradowany, pozbawiony oręża i stopnia. Nie opuszczaj baraków i oczekuj naszych dalszych rozkazów. Romulus wgapiał się w niego, nie dowierzając. - Powinno cię ucieszyć, iż nie zabijamy cię na miejscu. A teraz odejdź – rzekł inny członek rady. Romulus zacisnął pięści. Spurpurowiał i zmierzył spojrzeniem każdego z członków rady. Poprzysiągł w duchu, że zabije każdego z nich. Lecz rzekł sobie, że musi się z tym wstrzymać, że jeszcze nie czas. Mógłby zyskać trochę zadowolenia z zabicia ich teraz, lecz nie pomogłoby mu to osiągnąć jego ostatecznego celu. Romulus obrócił się i wypadł z sali. Jego kroki odbijały się echem, gdy wychodził przez otwarte drzwi, które zaraz za nim zamknięto. Romulus wymaszerował z budynku kapitolu i ruszył w dół setki złotych schodów, ku oczekującym go żołnierzom. Odwrócił się do swego zastępcy. - Panie – rzekł generał, pochylając się nisko. – Jakie są twoje rozkazy? Romulus wpatrywał się w niego, myśląc. Nie mógł, rzecz zrozumiała, wykonać rozkazów Rady; wręcz przeciwnie, nastał czas, by się im sprzeciwić. - Rada rozkazała, by wszystkie okręty Imperium powróciły natychmiast do naszych brzegów. Generał rozwarł szeroko oczy. - Panie, lecz wtedy Wielki Andronicus pozostanie w Kręgu bez możliwości powrotu do Imperium. Romulus odwrócił się i spojrzał na niego przeciągle, chłodno. - Nigdy nie kwestionuj mych rozkazów – odrzekł głosem zimnym jak lód. Generał skłonił się. - Oczywiście, panie. Proszę o wybaczenie. Dowódca odwrócił się i odszedł szybkim krokiem, i Romulus wiedział, że wykona jego rozkazy. Był oddanym żołnierzem.

Romulus uśmiechnął się do siebie. Jakimi głupcami byli członkowie Rady, myśląc, że ich usłucha, że wykona ich rozkazy. Zdecydowanie go nie doceniali. Wszak nie dysponowali nikim, kto by go zdegradował, i nim to do nich dotrze, Romulus, mając jeszcze władzę, wyda wystarczająco dużo rozkazów, by powstrzymać ich przed uzyskaniem nad nim kontroli. Andronicus jest wielki, lecz Romulus jest większy. Na obrzeżach placu stał mężczyzna odziany w szatę w kolorze jarzącej się zieleni z opuszczonym kapturem, odsłaniającym szeroką, płaską żółtą twarz o czterech oczach. Mężczyzna miał długie, chude ręce, palce długie jak ramię Romulusa, i czekał cierpliwie. Był Wokablem. Romulus nie lubił zadawać się z tą rasą, lecz w pewnych okolicznościach był do tego zmuszony – i to właśnie była jedna z nich. Romulus podszedł do Wokabla, wyczuwając z odległości kilku kroków, jak dziwaczny, a zarazem straszny był. Stwór wpatrywał się w niego swymi czterema oczami. Wyciągnął jeden ze swych długich palców i dotknął jego piersi. Romulus zatrzymał się natychmiast, gdy dotknął go oślizgły palec. - Znaleźliśmy to, po co nas posłałeś – rzekł stwór, po czym z jego gardła dobył się dziwny, gulgoczący dźwięk. – Lecz będzie cię to sporo kosztowało. - Zapłacę, ile zechcecie – rzekł Romulus. Stwór zawahał się, jak gdyby podejmując decyzję. - Musisz przyjść sam. Romulus zawahał się. - Skąd mam wiedzieć, czy mówisz prawdę? – spytał Romulus. Stwór pochylił się i na jego twarzy pojawiło się coś, co mogłoby imitować uśmiech. Romulus żałował, że tak się stało. Jego oczom ukazały się setki małych, ostrych zębów w prostokątnej szczęce. - Nie możesz tego wiedzieć – odrzekł. Romulus spojrzał we wszystkie jego oczy. Wiedział, że nie może ufać temu stworowi. Musiał jednak spróbować. Rzecz, którą go kusił, była zbyt wspaniała, by ją zlekceważyć. Romulus szukał jej całe swe życie: była to mityczna broń, która – jak głosi legenda – może opuścić Tarczę i pozwolić przekroczyć Kanion. Stwór obrócił się do niego plecami i zaczął odchodzić, a Romulus stał w miejscu, przyglądając mu się. Po chwili ruszył za nim.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Gwendolyn leciała na grzbiecie Mycoples, trzymając się kurczowo Thora, a wiatr targał jej włosy. Był zimny, lecz dawał przyjemne, odświeżające uczucie. Zaczynała na powrót czuć, że żyje. Tak naprawdę Gwendolyn nigdy nie czuła się tak szczęśliwa, jak w tej chwili. Wszystko znów było na swym miejscu. Czuła swoje dziecko, kopiące w jej brzuchu, i wyczuwała, że raduje się ono z bliskości Thora. Gwen niecierpliwiła się, by podzielić się z Thorem nowinami, lecz czekała na idealny moment. A odkąd opuścili Wieżę Schronienia, nie mieli chwili, by pomówić. Rzucili się w wir walki i przygody, siedząc we dwoje na grzbiecie Mycoples, a Gwen patrzyła zdumiona, jak bestia zabija dziesiątki ludzi Andronicusa. Nie miała dla nich ani krztyny litości. Wręcz przeciwnie – odczuwała zadowolenie, czuła, że jej pragnienie zemsty powoli się wypełnia. Każdy zabity żołnierz Imperium, każde oswobodzone miasto i osada były powetowaniem ich krzywd. Po tych wszystkich klęskach, po obserwowaniu, jak wróg sieje zniszczenie na jej ojczystych ziemiach, zwycięstwo było przyjemnym uczuciem. Po oswobodzeniu Vinesii Kendrick i jego ludzie ruszyli z powrotem w kierunku Silesii. Gwendolyn i Thor postanowili polecieć na Mycoples i tam się z nimi spotkać. Dzięki Mycoples posuwali się dużo szybciej niż konie i mieli więcej czasu dla siebie. Thor pokierował Mycoples tak, by zabrała ich na powietrzną wyprawę po Zachodnim Królestwie. Lecąc, Gwen patrzyła w dół i ku swojemu zadowoleniu widziała dziesiątki zgładzonych ludzi Andronicusa, trupy zaściełające ziemię od Pogórza aż po Kanion. Zachodnie Królestwo, jak z ulgą zauważyła Gwen, było całkowicie wolne. Rzecz jasna, połowa armii Imperium pozostała po drugiej stronie Pogórza, lecz Gwendolyn to nie martwiło. Widząc ogrom zniszczenia, jakie Thor zadał tego dnia, było dla niej oczywiste, że pozostałości jego armii mogą zmieść nazajutrz. Andronicusowi nie pozostawało nic innego, niż poddać się lub ponieść klęskę. Po raz pierwszy od sama nie wiedziała jak dawna nie musiała niczym się martwić. Nadszedł czas, by świętować. Mycoples uderzała ogromnymi skrzydłami i Gwendolyn przyjrzała się jej z podziwem. Wciąż nie docierało do niej, że siedzi na grzbiecie smoka. Chwyciła się Thora, gdy odbywali nastrojową podróż nad Kręgiem, patrząc w dół na góry, doliny i pofałdowane wzgórza, widząc je po raz pierwszy z tej perspektywy. Dotarli do Kanionu i w oddali, na horyzoncie błysnęły wody Tartuwianu. Skręcili i lecieli teraz wzdłuż skraju Kanionu. Gwen dech zaparło w piersi, gdy ujrzała go, jego wirującą mgłę rozświetloną promieniami zachodzących słońc z tej perspektywy. Zdawał się równie rozległy, jak cały świat.

Skręcili i skierowali się ku Silesii, a serce Gwen zaczęło gwałtownie bić na myśl o tym, że powróci do swych ludzi. Przed przybyciem Thora lękała się powrotu, spojrzenia ludziom w oczy. Teraz jednak nie czuła już wstydu. Wręcz przeciwnie, wypełniały ją radość, a nawet duma. W końcu pojęła mądrość zawartą w słowach Argona i zrozumiała, iż to, co jej się przytrafiło, nie miało nic wspólnego z tym, kim jest, iż to jej nie określało. Miała przed sobą całe życie i do niej należała decyzja, czy pozwoli sobie na szczęście, czy też je zniszczy. Zdecydowała, że będzie żyła. To była najlepsza zemsta. Nie pozwoli, by cokolwiek ją pokonało. Wszystkie możliwe barwy mieniły się w mgle pod nimi i była to najromantyczniejsza podróż, jaką Gwen odbyła, przekraczała jej najśmielsze wyobrażenia. Nade wszystko rozpierała ją radość, że odbywa ją z Thorem. Nie mogła się doczekać, kiedy wylądują, kiedy w końcu zostaną sami, by móc przekazać mu wspaniałe nowiny, że nosi w sobie dziecko. Wyczuwała, że Thor także pragnie czymś się z nią podzielić i raz po raz zastanawiała się, czy poprosi o jej rękę. Uśmiechnęła się na tę myśl i aż zakręciło jej się w głowie z podekscytowania. Niczego na świecie nie pragnęła bardziej. Lecieli nad Królewskim Dworem i Gwendolyn na chwilę zamarło serce na widok szczątków tego wspaniałego miasta, jego osmolonych murów, opuszczonych domostw, roztrzaskanych fontann i posągów. Lecz przynajmniej jego mury wciąż stały; były osmolone i w niektórych miejscach kruszyły się, lecz nie wszędzie się zawaliły. Gwen czuła się zdecydowana, czuła, że jej życie ma sens. Poprzysięgła sobie, że odbuduje Królewski Dwór. Będzie świetniejszy niż kiedykolwiek, wspanialszy niż za czasów jej ojca. Będzie to błyszczący bastion nadziei, ostrzeżenie dla wszystkich. Przekonają się, że Krąg przetrwał, i że trwać będzie przez kolejne stulecia. Lecieli coraz dalej na północ i w końcu ich oczom ukazała się Silesia. Jej lśniący kamień wznosił się ku niebu, połyskując na widnokręgu. Górne i dolne miasto widoczne były nawet stąd i serce Gwen zaczęło bić mocniej na widok Kendricka i jego ludzi, którzy wlewali się przez bramy miasta na ogromny dziedziniec, powracając ze zwycięskich bojów. Thor ponaglił Mycoples i zanurkowali, lądując na samym środku miasta. Wtedy wśród mężczyzn rozległy się donośne wiwaty, a Mycoples wygięła szyję w łuk i skrzeknęła z dumy. Thor zeskoczył ze smoczego grzbietu, podał rękę Gwendolyn i pomógł jej zsiąść, a gdy ich stopy dotknęły ziemi, powitały ich wiwaty tysięcy zebranych. Gęsty tłum machał w uniesieniu nakryciami głowy i wykrzykiwał imiona Thora i Gwendolyn. Gwen dostrzegała na wszystkich twarzach miłość i oddanie, gdy zbliżyli się do nich i objęli ją ze wszystkich stron. Zdała sobie sprawę, że są zachwyceni jej powrotem. I to uczucie przepełniło jej serce. Myślała, że będą patrzeć na nią zażenowani lub

rozczarowani. Nie mogła się bardziej mylić. Kochali ją wciąż, równie mocno jak wcześniej; może nawet bardziej. Gwen czuła się znów jak w domu. To było jej miejsce, tutaj, z tymi ludźmi, pomagając im. Nie w Wieży Schronienia, w odosobnieniu. Musiała pogodzić się ze światem. Argon miał rację. - Siostro moja! – dobiegł ją głos. Gwen uradowała się, gdy odwróciwszy się ujrzała przed sobą swego najmłodszego brata Reece’a, żywego. Wrócił z wyprawy w Imperium. Nie spodziewała się, że jeszcze kiedykolwiek go ujrzy. Podbiegł naprzód i uścisnął ją, ona także go przytuliła. Zdawał się być starszy, bardziej zahartowany w boju, dojrzalszy. - Tak się cieszę, że żyjesz – rzekła. Nastrój panujący w powietrzu był nie tylko świąteczny, nie tylko wesoły – było to uniesienie. Jak gdyby wszyscy zebrani tutaj odradzali się. Objęła swych braci – Godfreya, Kendricka – a później kolejni ludzie wychodzili naprzód i obejmowali ją, był to niekończący się strumień życzliwych jej osób. Stojąc tak u boku swych braci, nie mogła nie pomyśleć o swym ojcu i reszcie rodzeństwa. Oto stali tutaj, ona, Kendrick, Godfrey i Reece, czworo z sześciorga. Gareth był dla nich stracony. A Luanda, jak zawsze, trzymała się od nich z daleka. Zdawało się, że nie potrafi opanować swej zazdrości o Gwendolyn. Lecz przynajmniej było ich czworo, i nigdy nie czuła się tak bliska Kendrickowi, Godfreyowi i Reece’owi jak w tej chwili. Czuła, jak gdyby wszyscy stali się w końcu bliską rodziną. Cóż za ironia, że stało się to po śmierci ich ojca. Spotkanie przerodziło się w ogromne święto. Wszyscy oswobodzeni silesianie radowali się, że żyją, że wyrwali się z rąk Andronicusa. Godfrey nie tracił czasu: z pomocą Akortha i Fultona pokierował grupą mężczyzn ku ukrytym karczmom i wkrótce beczułki piwa wytoczyły się na dziedziniec. Wśród mieszkańców rozległy się krzyki i wiwaty i Gwen poczuła, że ktoś podnosi ją w górę na swe ramiona. Znalazła się wysoko w powietrzu, krzycząc z uciechy, podczas gdy Thor unosił się także na czyichś ramionach obok niej. Rozległy się kolejne donośne okrzyki i wiwaty, i obnoszono ich po mieście. Pojawili się grajkowie, brzdąkający na cymbałach, grający na fletach, trąbkach i bębnach. Grali tradycyjne melodie, skocznie, wesoło. Ludzie puścili się w tany. Gwendolyn postawiono na ziemi i Thor odnalazł ją, splatając swe dłonie z jej i wirując z nią w tradycyjnym tańcu. Gwen piszczała i śmiała się, gdy zataczał z nią koła, wpierw w jedną stronę, później w drugą. Tańczyli we dwoje wśród tysięcy innych, wirując zapamiętale, przysuwając się i odsuwając. Zmienili partnerów i Gwen znalazła się w ramionach Godfreya, później Kendricka, Reece’a, Eldena, O’Connora, Sroga, i na powrót Thora.

Tańczyli i tańczyli, a słońce pochylało się coraz niżej. Powietrze przecinały krzyki, a bukłaki z winem krążyły w tłumie na przemian z kuflami spienionego piwa. Ludzie pili, śpiewali, wiwatowali i tańczyli, i ku zaskoczeniu Gwen Silesia znów wypełniona była odgłosami radości i śmiechem. Gdy zaczęło zmierzchać, dokoła zapłonęły pochodnie, rozświetlając niebo, a tańce i świętowanie trwały dalej, jak gdyby dzień dopiero się rozpoczął. Gwen odwróciła się i ujrzała prowizoryczną scenę, wtaczaną na dziedziniec, ogromną drewnianą platformę na kołach, wysoką na dobre dziesięć stóp. Gdy dotarła na środek dziedzińca, jej brat Godfrey wskoczył na nią z okrzykiem. Akorth i Fulton oraz kilku innych kompanów Godfreya, których rozpoznawała z karczmy, poszli w jego ślady. Wdrapali się na scenę z kuflami piwa w obu dłoniach, pijąc łapczywie, zachęcani krzykami i wiwatami tysięcy. Tłum zebrał się wokół sceny, gdy Godfrey, Akorth i Fulton podeszli na przód sceny i zwrócili się do nich. - Sądzę, że nadszedł czas na przedstawienie, moi drodzy bracia i siostry, czyż nie? – zawołał Godfrey. Wszyscy poparli ten pomysł okrzykiem. - Lecz, na Boga, o czym powinno mówić to przedstawienie? – ryknął Akorth przesadnie głosem kiepskiego aktora. Gwendolyn roześmiała się. - Rzeknę… o Andronicusie! – wtrącił Fulton. Z pijanego i awanturniczego tłumu dobiegły ich krzyki niezadowolenia. - A któż miałby go zagrać? – zawołał Godfrey. - Cóż, ja jestem najwyższy i najgrubszy z was wszystkich, zatem rola powinna przypaść mnie – odparł Akorth, pochylając się i patrząc z udawanym gniewem na tłum, naśladując Andronicusa. Tłum zawył z uciechy, a Gwendolyn śmiała się razem z nimi. Tak przyjemnie było się śmiać. Czuła, że uchodzą z niej wszystkie stłumione emocje, gdy obserwowała twarze i gesty kiepskich aktorów, którzy szydzili z Andronicusa. Czuła się znów bezpieczna, jak gdyby nie była już sama, jak gdyby wszyscy znajdowali się w tej samej sytuacji. Tak przyjemnie było być znów żywym i wolnym, a wyśmiewanie wszystkich jej trosk odbierało im moc. Thor zbliżył się do niej, objął ją w pasie ręką i przyciągnął mocno do siebie, śmiejąc się razem z nią. Dotyk jego dłoni na jej brzuchu sprawiał jej przyjemność; sprawiało to, że myślała o ich dziecku. Gdy patrzyła na słońce zachodzące nad tym starożytnym połyskującym czerwonym miastem, chciała zatrzymać tę wypełnioną radością i śmiechem chwilę, sprawić, by nigdy się nie skończyła. W końcu wszystko było na swoim miejscu. Chciała tylko, by tak pozostało już na zawsze. *

Reece śmiał się z całego serca, stojąc w tłumie obok swych braci legionistów, Thora, Eldena, O’Connora i Convena, i obserwował Godfreya, Akortha i Fultona na scenie. Śmiał się po raz pierwszy od sam nie wiedział jak dawna i nie potrafił przestać, gdy patrzył, jak Godfrey naśladuje Andronicusa. - Ja powinienem zagrać McClouda! – zagrzmiał Fulton w stronę widowni. Wszyscy zaczęli krzyczeć niezadowoleni, a Fulton skrył twarz w dłoniach, następnie wyciągnął chustkę i przykrył nią jedno oko, jak gdyby była to opaska. - Byłbym zapomniał, że nie mam teraz jednego oka! – wykrzyknął, naśladując McClouda, i tłum zawył ze śmiechu. - MacGilowie zmusili mnie do odwrotu, więc nie pozostaje mi nic innego, jak przyłączyć się do Andronicusa! – wrzasnął Fulton. Rzucił się biegiem przez scenę i otoczył ramieniem Akortha. Ruszyli dalej razem, potykając się jeden o drugiego i wzbudzając salwy śmiechu. - Łatwiej więc będzie was obu zabić! – krzyknął Godfrey, ruszając naprzód ze sztucznym mieczem i dźgając ich obu. Tłum zawył i krzyknął uradowany, gdy Akorth i Fulton padli na scenę; pozostali aktorzy przyskoczyli do nich, udając, że ich dźgają. Reece śmiał się wraz z innymi i czuł już, że piwo uderza mu do głowy. Po tylu miesiącach podróży miło było znaleźć się na powrót w domu. Po wszystkich udrękach, które przeszli w Imperium, tak naprawdę nie spodziewał się, że powróci do domu żywy, i wciąż był w szoku. Tak przywykł do przebywania w nieprzyjaznym otoczeniu i do walki, że nawet ta jedna noc odpoczynku, to, że nie musiał się o nic martwić, zdała mu się wspaniałym uczuciem. Lecz podczas gdy jego przyjaciele wybuchali śmiechem i obserwowali przedstawienie, Reece nie potrafił się skupić. Co innego zajmowało jego myśli i odłączył się od grupy, przeszukując wzrokiem tłum, jak robił odkąd powrócił, szukając jakiegokolwiek śladu kobiety, która zajmowała jego myśli. Selese. Od kiedy wrócił do Kręgu, Reece nie był w stanie myśleć o niczym innym. Przypomniał sobie, iż Selese mieszkała w niewielkiej wiosce niedaleko stąd, lecz słyszał raporty i wiedział, że wszystkie te wioski zostały zaatakowane. Wiedział, że większość wieśniaków zginęła; słyszał jednakże, że kilku z nich uciekło i dotarło do Silesii, szukając tu schronienia. Modlił się, by Selese była wśród nich, by jakimś cudem jej się udało, by była tu wraz z innymi i by go jeszcze pamiętała. Nade wszystko miał nadzieję, że zależało jej na nim choć po części tak bardzo, jak jemu na niej. Myśli o Selese dodawały mu sił podczas wyprawy i poprzysiągł, że jeśli kiedykolwiek wróci żyw, odnajdzie ją i wyzna jej, jak bardzo mu na niej zależy. Teraz, gdy powrócił do domu, czuł, że nie ma chwili do stracenia.

Reece spiesznie przeciskał się przez tłum, przyglądając się wszystkim twarzom, pragnąc znaleźć jakiś jej ślad. Lecz choć bardzo starał się ją znaleźć, przeszukując rząd za rzędem ludzi, nie natrafił na żaden ślad. Tracił ducha, przepychając się przez tłum tysięcy ludzi, kręcących się z jednej strony w drugą. Zapadał coraz większy mrok i coraz trudniej było mu rozróżniać twarze oświetlane słabym światłem pochodni. Po chwili wszystkie zaczęły mu się rozmazywać przed oczami. Reece zaczynał tracić nadzieję. Selese pewnie się nie udało, powiedział sobie. A nawet jeśli jej się udało, nie będzie nim zainteresowana. W powietrzu rozniosła się woń jadła i gdy Reece się odwrócił, ujrzał, iż wynoszą długie stoły, na których piętrzyły się wszelkiego rodzaju mięsiwa, sery i przysmaki. Gdy słudzy postawili je, tłum ruszył w ich kierunku. Reece, któremu kiszki grały marsza, podszedł do stołu, chwycił kawał mięsa i wgryzł się w nie. Nie zdawał sobie nawet sprawy, jak bardzo był wygłodniały. Po pochłonięciu nogi kurczęcia i garści ziemniaków, które przepłukał kuflem piwa, poczuł, że zaczynają mu wracać siły. Reece stał, wpatrując się bezmyślnie w przedstawienie, nie widząc go i zastanawiając się, co się stało z Selese. Nagle poczuł, że ktoś stuka palcem w jego ramię. Odwrócił się i serce na chwilę przestało mu bić. Stała przed nim uśmiechnięta, zaciskając dłonie nerwowo i niepewnie podnosząc na niego oczy, najpiękniejsza kobieta, jaką kiedykolwiek widział. Selese. Stała przed nim, a w jej błyszczących oczach dostrzegł miłość. Na jego widok na jej twarzy odmalowała się radość. Reece, zbity z pantałyku, musiał zamrugać kilkakrotnie oczami, zastanawiając się, czy to rzeczywistość, czy jedynie wytwór jego wyobraźni. - Szukałam cię wszędzie – rzekła. – Odnalazłam twych braci z Legionu i rzekli mi, że mogę cię znaleźć przy stole. - Tak rzekli? – powiedział Reece, nadal wpatrując się w jej roześmiane oczy, ledwie wypowiadając te słowa. Chciał jej powiedzieć tyle naraz, jak gorącym uczuciem ją darzył, i że nigdy nie przestał o niej myśleć. Miast tego stał tam jak zaklęty, ze zdenerwowania nie mogąc się poruszyć. Słowa nie chciały dobyć się z jego ust. Gdy stał tak zakłopotany, nie odzywając się ani słowem, Selese zaczęła tracić pewność, jak gdyby zastanawiała się, czy w ogóle był zainteresowany rozmową z nią. - Chciałam z tobą pomówić, odkąd opuściłeś mą wioskę – rzekła. – Próbowałam cię odnaleźć i dowiedziałam się, że opuściłeś Krąg. - Tak, wyruszyłem do Imperium – powiedział Reece. – Na wyprawę w poszukiwaniu Miecza. Właśnie wróciliśmy. Myślałem, że nigdy nie powrócę. - Cieszę się, że tak się nie stało – rzekła.

Patrzył na nią i zamyślił się. - Dlaczego? – zapytał. – Myślałem, że wtedy w wiosce powiedziałaś, że mnie nie lubisz. Odchrząknęła i cień zmartwienia przemknął po jej czole. - Myślałam wiele o tym, co mi powiedziałeś. O tym, jak mnie kochasz. O tym, jak powiedziałam, że to szaleństwo. Wpatrywał się w nią, kiwając głową. - Lecz, widzisz, wcale tak nie myślałam – dodała. – Nie jesteś szaleńcem. To, co do mnie czułeś – ja także to czuję. Tak naprawdę nie przybyłam do Silesii, by szukać tu bezpiecznego schronienia. Przybyłam tu, by cię odnaleźć. Reece czuł, że serce wali mu bez opamiętania, gdy usłyszał jej słowa. Niezupełnie do niego docierały. Mówiła dokładnie to samo, co on myślał. Wyciągnął dłoń i musnął jej policzek. - Podczas wyprawy myślałem o tobie, o niczym innym – rzekł. – To dzięki tobie wytrwałem. Na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, oczy jej zabłysnęły. - Modliłam się każdego dnia, byś wrócił szczęśliwie – powiedziała. Znów rozbrzmiała muzyka i ludzie poczęli tańczyć do dźwięków harfy i liry. Reece uśmiechnął się i wyciągnął dłoń. - Zatańczysz ze mną? – spytał. Spuściła wzrok i uśmiechnęła się, podając mu swą dłoń. Był to najdelikatniejszy dotyk jego życia. Zadrżał, gdy go dotknęła. - Niczego nie pragnę bardziej.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Sylwetkę Luandy oświetlały pochodnie. Opierała się o kamienny mur na skraju dziedzińca Silesii, patrząc na odbywającą się zabawę, i gotowała się wewnątrz. Najwięcej uwagi poświęcano tego wieczoru – jak zawsze – jej siostrze, Gwendolyn, uwielbianej przez wszystkich dokoła od kiedy były dziećmi. Było dokładnie tak, jak kiedy dorastały: na nią, Luandę, najstarszą, ojciec nie zwracał uwagi, wszystkimi czułościami zasypując najmłodszą córkę. Jej ojciec traktował ją niemal tak, jak gdyby nie istniała. Wszystko, co najlepsze, dostawało się Gwendolyn. A zwłaszcza miłość ich ojca. Myśl o tym rozpalała w sercu Luandy ogień. Widok zachwyconej Gwendolyn przywrócił nie tak odległe wspomnienia. Oto były tu, teraz, tyle lat później, ich ojciec nie żył, a Gwendolyn wciąż była w centrum uwagi, nadal to z jej powodu świętowano, to ją wszyscy uwielbiali. Luanda nigdy nie nawiązywała łatwo relacji, nie posiadała charyzmy, osobowości, ani wrodzonej radości życia, jak Gwendolyn. Nie posiadała także jej dobroci ani uprzejmości; po prostu nie taka była z natury. Lecz Luanda nie dbała o to. W miejsce dobroci, uroku i wdzięku Gwendolyn posiadała nieskrywaną ambicję, nawet agresję, jeśli było to konieczne. Przejawiała wszystkie agresywne cechy ich ojca, a Gwendolyn – wszystkie powiązane z dobrocią. Luanda ani myślała za to przepraszać; według niej to właśnie dzięki temu ludzie parli naprzód. Bywała bezceremonialna, bezpośrednia, a nawet podła, jeśli tego wymagała sytuacja. Wiedziała, czego pragnie i osiągała to, usuwając ze swej drogi wszystko i wszystkich. Sądziła zawsze, iż za to ludzie będą ją podziwiać i szanować. Miast tego lista jej wrogów stawała się coraz dłuższa – w przeciwieństwie do Gwen, która miała przyjaciół bez liku, która nigdy niczego nie szukała, a której jednak udawało się wszystko otrzymać. Luanda patrzyła, jak jedna osoba za drugą wiwatuje na cześć Gwendolyn, jak unoszą ją na ramionach, widziała ją z Thorgrinem, idealnym dla niej mężczyzną, podczas gdy ona utknęła z Bronsonem, McCloudem, okaleczonym przez własnego ojca. To nie było sprawiedliwe. Jej ojciec potraktował ją jak swoją własność, oddał za żonę McCloudowi, by móc zaspokoić swe polityczne ambicje. Powinna była odmówić. Powinna była zostać w domu i to ona powinna była odziedziczyć Królewski Dwór po śmierci ojca. Nie była gotowa się poddać, zrezygnować. Pragnęła tego, co miała Gwendolyn. Pragnęła być królową, tutaj, na ojczystych ziemiach. I dostanie to, czego chce. - Traktują ją, jak gdyby była królową – wysyczała Luanda do Bronsona, stojącego u jej boku. Stał tam głupio, jak prostak, z uśmiechem na gębie i kuflem piwa w dłoni. Nienawidziła go. Co go tak cieszyło? Bronson odwrócił się ku niej, poirytowany. - Ona jest królową – rzekł. – Dlaczego mieliby traktować ją inaczej?

- Odstaw ten kufel i przestań świętować – zarządziła, musząc na kimś wyładować swój gniew. - A to czemu? – odparował. – Wszak świętujemy. Też powinnaś spróbować – to nie boli. Spojrzała na niego gniewnie w odpowiedzi. - Jesteś nieudacznikiem, a nie mężczyzną – wyparowała. – Nie pojmujesz nawet, co to oznacza? Moja młodsza siostra jest teraz królową. Teraz wszyscy będziemy przed nią odpowiadać. Ty również. - A cóż w tym złego? – zapytał. – Zdaje się być miłą osobą. Luanda wrzasnęła, podniosła ręce i popchnęła Bronsona. - Nigdy tego nie pojmiesz – warknęła. – Ja w każdym razie zamierzam coś z tym zrobić. - Co takiego? – spytał. – O czym ty mówisz? Luanda odwróciła się i ruszyła przed siebie, a Bronson pospieszył za nią, próbując zrównać z nią krok. - Nie podoba mi się to spojrzenie – rzekł. – Znam je. Nie zwiastuje nigdy nic dobrego. Dokąd idziesz? Spiorunowała go wzrokiem, niecierpliwiąc się. - Pomówię z moją matką, poprzednią królową. Wciąż posiada sporą władzę. Jeśli ktoś mnie zrozumie, to właśnie ona. Jestem wszak jej pierworodną. Tron należy się mnie. Ona pomoże mi go zdobyć. Odwróciła się, by odejść i poczuła zimną dłoń na swym ramieniu. Obejrzała się i spojrzała na Bronsona. Uśmiech zniknął z jego twarzy. - Niemądrze postępujesz – powiedział chłodno. – Nie jesteś kobietą, którą niegdyś znałem. Twoja ambicja zmieniła cię. Twoja siostra okazała nam niezwykłą wspaniałomyślność. Przyjęła nas, gdy zbiegliśmy od McCloudów, gdy nie mieliśmy gdzie się podziać. Zapomniałaś o tym? Zaufała nam. Czy w ten sposób chcesz jej odpłacić? Jest dobrą i mądrą królową. Została wybrana przez twego ojca. Ona. Nie ty. Wygłupisz się, mieszając się w sprawy Królewskiego Dworu. Luanda spojrzała na niego wilkiem, niemal wybuchając. - Nie jesteśmy już w Królewskim Dworze – syknęła. – A sprawy, o których mówisz – to moje sprawy. Jestem MacGilówną. Pierwszą MacGilówną – uniosła palec i dźgnęła go w pierś. – I nigdy więcej nie mów mi, jak mam się zachowywać. Z tymi słowy Luanda odwróciła się na pięcie i pospieszyła przez dziedziniec, schodami w dół do dolnej Silesii. Postanowiła znaleźć swą matkę i odsunąć Gwendolyn od władzy. *

Luanda przemierzała gwałtownym krokiem korytarze zamku w dolnej Silesii, mijając kolejnych strażników, aż dotarła do komnaty matki. Zlekceważywszy sługi, bez pukania wpadła do środka. Poprzednia królowa siedziała tyłem do Luandy w wysokim drewnianym krześle, otoczona dwiema służkami i Hafold. Wpatrywała się w ciemność nocy za niewielkim okienkiem. Luanda poszła za jej spojrzeniem i dostrzegła pochodnie rozświetlające dolną Silesię, tysiące iskier światła, i słyszała odległe okrzyki zabawy. - Nigdy nie nauczyłaś się pukać, Luando – rzekła beznamiętnie jej matka. Luanda zamarła w miejscu, zaskoczona, że jej matka wiedziała, iż to ona. - Skąd wiedziałaś, że to ja? – spytała Luanda. Jej matka pokręciła głową, nie odwracając się. - Twój chód był zawsze szczególny. Zbyt raptowny. Zbyt niecierpliwy. Jak twego ojca. Luanda zmarszczyła brwi. - Pragnę pomówić z tobą na osobności – rzekła. - To nigdy nie zwiastuje nic dobrego, czyż nie? – odrzekła jej matka. Po długiej ciszy jej matka skinęła dłonią; dwie służki i Hafold przemierzyły komnatę i wyszły, zamykając za sobą dębowe drzwi. Luanda stała, milcząc, po czym pospieszyła naprzód, zatrzymując się po drugiej stronie krzesła swej matki, postanawiając spojrzeć jej w twarz. Stanęła naprzeciw niej, spojrzała i z zaskoczeniem spostrzegła, jak bardzo jej matka się postarzała, zmalała, odkąd widziała ją po raz ostatni. Odzyskała zdrowie po zatruciu, lecz wyglądała na znacznie starszą niż kiedykolwiek. Jej oczy zdawały się po części martwe, jak gdyby jakaś część niej zmarła dawno temu, wraz z jej mężem. - Raduje mnie twój widok, matko – rzekła. - Nieprawda – odparła jej matka, wpatrując się w nią chłodno, beznamiętnie. – Powiedz, po co przyszłaś. Luandę zirytował jej sposób bycia, jak zawsze. - A któż powiedział, że chcę od ciebie czegoś więcej niż przywitać się i życzyć ci zdrowia? Wszak jestem twą córką. Twą pierworodną córką. Jej matka mrugnęła. - Zawsze czegoś ode mnie chciałaś – rzekła jej matka. Luanda zacisnęła szczęki, zbierając siły. Marnowała czas. - Chcę sprawiedliwości – rzekła w końcu Luanda. Jej matka mrugnęła. - A w jakiej formie się jej spodziewasz? – spytała matka ostrożnie. Luanda dała krok naprzód, zdecydowana.

- Chcę tronu. Chcę być królową. Tytułu i pozycji, które odebrała mi moja siostra. Należą się mnie. To ja jestem pierworodna. Nie ona. Ja jestem pierwszym dzieckiem twoim i ojca. To niewłaściwe. Zostałam pominięta. Jej matka westchnęła, niewzruszona. - Nikt cię nie pominął. Pozwolono ci podjąć decyzję. Wybrałaś McClouda. Postanowiłaś nas opuścić i władać innym królestwem. - Mój ojciec wybrał dla mnie McClouda – zaprotestowała Luanda. - Twój ojciec pytał cię, co o tym sądzisz. I sama podjęłaś taką decyzję – rzekła królowa. – Zdecydowałaś, że chcesz być królową odległych ziem, a nie zostać tutaj, na własnych. Gdybyś postanowiła inaczej, może byłabyś teraz królową. Lecz nie jesteś. Luanda poczerwieniała. - Ale to niesprawiedliwe! – upierała się. – Jestem starsza niż ona! - Lecz twój ojciec bardziej kochał ją – odrzekła zwyczajnie matka. Słowa te zatopiły się w Luandzie jak sztylet i zmroziły całe jej ciało. Dotarło do niej, że jej matka powiedziała prawdę. - A którą z nas ty kochałaś bardziej, matko? – spytała Luanda. Jej matka podniosła wzrok i przez długi czas patrzyła jej w oczy, beznamiętnie, jak gdyby ją oceniała. - Sądzę, że żadnej z was – rzekła w końcu. – Ty byłaś zdecydowanie zbyt ambitna. A Gwendolyn… - jej matka zamilkła z zakłopotanym wyrazem twarzy. Luanda zatrzęsła się. - Ty nie kochasz nikogo, prawda? – spytała. – Nigdy nie kochałaś. Jesteś po prostu starą, niezdolną do miłości kobietą. Jej matka uśmiechnęła się w odpowiedzi. - A ty nie masz żadnej władzy – odparła. – W przeciwnym razie nie odwiedzałabyś starej, niezdolnej do miłości kobiety. Luanda postąpiła naprzód, rozogniona. - Żądam, byś oddała mi mój tron! Rozkaż Gwendolyn przekazać władzę w me ręce! Jej matka zaśmiała się. - A czemuż miałabym to zrobić? – spytała. – Jest lepszą królową, niż ty kiedykolwiek mogłabyś być. Luandzie krew napłynęła do twarzy, a w całym jej ciele zapłonął ogień. - Pożałujesz tego, matko – wycedziła przez zęby głosem przepełnionym nienawiścią. Luanda odwróciła się i wypadła z komnaty, lecz nim zatrzasnęła drzwi, usłyszała ostatnie słowa matki, nie dające jej spokoju: - Gdy dożyjesz mego wieku – rzekła. – Odkryjesz, że pozostało ci w życiu ledwie kilka rzeczy, których nie żałujesz.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Thor stał ponuro obok swych braci z Legionu – Reece’a, Eldena, O’Connora i Convena, a także tuzina innych legionistów, którzy przeżyli najazd Andronicusa. Ustawili się w rzędzie z pochodniami w dłoniach. Późną nocą, gdy zabawa powoli zamierała, stanęli wśród sporego tłumu na dziedzińcu miasta. Gwen stanęła przed nim i wtedy zaległa grobowa cisza. Za nimi wznosił się ogromny stos pogrzebowy, wysoki na tuzin stóp i szeroki na sto, a na nim złożono wszystkie dzielne dusze, które zostały zabite przez ludzi Andronicusa. Wśród nich – co bardzo zabolało Thora – znalazł się jego dawny dowódca, Kolk, oraz tuziny legionistów i Srebrnych. Myśl, że wszyscy ci mężni wojownicy polegli, broniąc Kręgu, gdyż on nie wrócił na czas, by im pomóc, legła mu ciężko na sercu. Gdyby tylko odnalazł Miecz wcześniej, pomyślał, może to wszystko by się nie zdarzyło. Gwendolyn zaordynowała tę posługę w trakcie zabawy, by wspomnieć zmarłych, tych, którzy polegli w obronie miasta, i oddać im cześć. Thor był z niej niezwykle dumny. Stała przed nimi, przed tysiącami, które patrzyły na nią z nadzieją, patrzyły na nią jak na ich przywódcę. Opuściła głowę i tysiące jej ludzi poszły za jej przykładem. W głuchej ciszy słychać było jedynie trzaskanie pochodni i wycie wiatru. W poważnym wyrazie jej twarzy Thor dostrzegł jej własne cierpienie. Naprawdę pojmowała, co czuli pogrążeni w żalu i Thor wiedział, że cokolwiek ma zamiar rzec, nie będą to puste słowa. - W czasie naszej największej radości – zaczęła Gwendolyn ponuro, a jej głos rozniósł się po dziedzińcu, jak głos przywódcy. – Musimy przerwać, by wspomnieć naszą największą tragedię. Te dzielne dusze oddały swe życie, by bronić naszego kraju, naszego miasta, naszego honoru. Walczyliście z nimi ramię w ramię. My mieliśmy to szczęście i przeżyliśmy. Oni nie. Wzięła oddech. - Niech bogowie mają w opiece ich dusze, a my zróbmy dla nich miejsce w naszej pamięci. Walczyli za sprawę, za którą my wciąż walczymy. Imperium nadal znajduje się w naszych granicach i każdy z nas musi walczyć na śmierć i życie, aż wyprzemy najeźdźcę z naszego umiłowanego Kręgu na dobre. - TAK JEST! – krzyknął tłum jak jeden mąż, i tysiące głosów wzbiły się w powietrze, gdy nastała północ. Gwen odwróciła się i uniosła wysoko pochodnię, a Thor i pozostali poszli w jej ślady. Ponuro podeszli do stosu, następnie każdy z nich pochylił się i podłożył ogień do drewna.

W kilka chwil płomienie podchwyciły i wystrzeliły w górę, ku nocy, tworząc ogromny ogień i rozświetlając dziedziniec miasta. Płomienie wznosiły się wysoko w zimnej nocy i Thor czuł bijący od nich żar nawet tam, gdzie stał. Zmuszał się, by się nie cofnąć, by spojrzeć w ogień, zapamiętać wszystkich braci, których stracił, Kolka. Zawdzięczał Kolkowi bardzo wiele: przyjął go do Legionu – choć niechętnie – i pomógł go szkolić. Poróżnili się czasem, lecz Thor nie chciał, by zginął. Wręcz przeciwnie, czekał z niecierpliwością na wyraz twarzy Kolka, gdy ujrzy go z Mieczem w dłoni. Był to jeszcze jeden powód, który pchał go ku zemście. Ogień wspinał się ku niebu, a Thor widział zrozpaczone twarze swych pozostałych braci legionistów. Żaden z nich nie był bardziej zrozpaczony niż Conven, na którego twarzy wyryty był wciąż żal po stracie brata. Gwen stanęła u boku Thora i gdy stali tak, wpatrując się w milczeniu w płomienie wraz z tysiącami innych, Aberthol, podpierając się laską, wyszedł z tłumu i postąpił naprzód. Odwrócił się i stanął twarzą do nich, odchrząkując przed ogromnym, trzaskającym ogniem. - Dzisiejszej nocy następuje przesilenie zimowe. Od teraz każdy kolejny dzień staje się odrobinę jaśniejszy, odrobinę dłuższy. Nastąpił przełom i nic dziwnego, że nasze zbawienie nadeszło dzisiaj. Było to zapisane w gwiazdach. Jesteśmy na drodze ku odnowieniu, ku odrodzeniu się. Odbudujemy, co było niegdyś. Musimy jednak zawsze pamiętać o zniszczeniu. Bowiem tylko z popiołów wyrosnąć może najsilniejsze drzewo. Krąg cierpiał od toczonych od tysięcy lat bitew – rzekł. – To nie pierwszy pogrzeb dzielnych wojowników. Ani nie ostatni. Lecz te mężne młode dusze zginęły, odpierając najazd wielki jak żaden, z którym przyszło się zmierzyć ich przodkom. Ich uczynki zapisane zostaną w annałach MacGilów i pamiętane będą po wsze czasy. - TAK JEST! – wykrzyknął tłum. Aberthol przerwał. - Pamiętajcie, iż nosicie w sobie teraz cząstkę nich – ciągnął dalej. – Nie myślcie, że wasze życie jest trwałe. Największą iluzją, w jakiej żyjemy, jest trwałość życia. Jesteście śmiertelni, jak oni. Nie wahajcie się zmierzyć się z wrogiem, żyć mężnie. Przekształćmy nasz żal. Walczmy nadal za sprawę, za którą i oni walczyli, szukajmy sprawiedliwości i przekształćmy rytuały pogrzebowe w rytuał mieczy. - TAK JEST! – wykrzyknął tłum. Zabito w dzwony, Aberthol wycofał się i wtedy tłum zaczął się rozchodzić. Thor i pozostali powoli odwrócili się i również odeszli. Na dziedzińcu rozpalono niewielkie ogniska i ludzie podzielili się na mniejsze grupki. Atmosfera nocnej zabawy nieco spoważniała, gdy wspominali zmarłych o północy. Tłum podzielił się na niewielkie grupki i ludzie kulili się przy ogniskach, podając sobie bukłaki z winem, smażyli przysmaki i opowiadali historie. Niektórzy zasypiali

siedząc lub leżąc, wyczerpani dniem bitwy, rozgrzani ciepłem ognisk i brzuchami zapełnionymi strawą i trunkami. Thor odłączył się od reszty i znalazł się wśród Gwendolyn, Kendricka, Godfreya, Reece’a, Eldena, O’Connora i Convena. Reece’owi towarzyszyła Selese, a Eldenowi Indra. Thora ucieszył widok Reece’a z dziewczyną, o której nie przestawał mówić przez całą wyprawę. Rozsiedli się wygodnie na ziemi wokół płomieni niedużego ogniska. Gwen siedziała obok Thora i ten otoczył ją ramieniem, przyciągając blisko, czując pod dłonią jej miękką futrzaną pelerynę. Krohn podszedł blisko i oparł się na nodze Gwen, a Thor przeczesał dłonią sierść na jego głowie i podał mu kolejny kawałek mięsa. Krohn zjadł go z radością. Thor zapomniał już, jak bardzo Krohn był przywiązany do Gwen i nie wiedział, czy bardziej się cieszy na jego czy jej widok. Gdy siedzieli wokół ogniska, rozdano im napitek, którego Thor nigdy wcześniej nie widział. Thor spojrzał w dół, na ciepły kubek spienionego białego płynu, który mu podano. W tak zimną noc był jak znalazł. - Kunta – wyjaśnił Srog zaciekawionej grupie. – Napitek silesian. Thor złapał go obiema dłońmi i podniósł do ust. Był pikantny i ciepły, spieniony z wierzchu i smakował jak wanilia połączona z rumem. Był pyszny i rozgrzewał Thorowi gardło i pierś. Uderzył mu od razu do głowy i Thor natychmiast zorientował się, że wypił zbyt dużo. Podobnie jak wszyscy wokół niego. Thor podniósł wzrok i ujrzał dwóch zbliżających się legionistów, którzy zatrzymali się nad nimi. - Możemy się przyłączyć? – spytał jeden z nich. Thor pamiętał, że poznał ich kiedyś, zaraz gdy się zaciągnął, lecz nie rozmawiał z nimi długo: Serna i Krog. Serna, ten, który się odezwał, był wysokim, szerokim w barach żołnierzem, mniej więcej w wieku Thora, o długich, brązowych włosach i brązowych oczach o przeszywającym spojrzeniu, szeroko rozstawionych i wąskich. Wyglądał na dużo starszego, niż był, pod jego oczami odznaczały się kręgi i Thor wiedział, że jeśli był jednym z tych, którzy przetrwali, w istocie musi być dobrym wojownikiem. Drugi, Krog, był kilka lat starszy, niski, o ciemnej karnacji, ogolonej głowie i sporym kołowym kolczyku w lewym uchu. Miał na sobie kamizelę bez rękawów, nawet w tym ziąbie, a pod nią wyraźnie rysowały się jego mięśnie. Nie uśmiechał się i Thor widział, że ten człowiek żyje, by walczyć. Obaj spojrzeli na Thora z szacunkiem i w rzeczy samej, Thor spostrzegł, iż wszyscy patrzyli na niego inaczej od jego powrotu. - Proszę – rzekł Thor, który zawsze był uprzejmy i gościnny. Przesunął się, robiąc im miejsce. Podeszli i usiedli obok niego. Przywitali się skinięciem głowy z pozostałymi legionistami, którzy odpowiedzieli im tym samym. Po spędzeniu tak dużej ilości czasu z Reece’em, Eldenem, O’Connorem i Convenem nieco dziwnie było patrzeć, jak ich grupa się

powiększa, zwłaszcza po stracie Convala. Lecz było to również przyjemne uczucie. Wszak wszyscy należeli do Legionu i musieli trzymać się razem – zwłaszcza do czasu, gdy szeregi Legionu nie zostaną ponownie zapełnione. Oczy Serny i Kroga spoczęły na Mieczu Przeznaczenia zatkniętego u jego pasa. Spojrzeli na Thora niczym na boga. - Jest ciężki? – spytał Serna. Pozostali odwrócili się i spojrzeli na Thora, i ich oczy także spoczęły na Mieczu Przeznaczenia. Po raz pierwszy ktoś go o niego zapytał i nie był pewien, co powinien odrzec. Nie rozmyślał o nim zbyt wiele – posługiwanie się nim przychodziło mu naturalnie. Thor pokręcił głową. - Tak naprawdę jest lżejszy niż moje pozostałe miecze – odparł Thor. – Zdaje się nic nie ważyć. - Lecz dwudziestu mężczyzn nie potrafiło go unieść – rzekł Krog. – Jest ciężki. Po prostu w twoich rękach staje się lekki. - Dlatego, że to ty jesteś tym, któremu przeznaczone jest nim władać – dodał Kendrick. Thor wzruszył ramionami. - Nie wiem dlaczego – odrzekł z pokorą. – Jest to dla mnie równie wielką tajemnicą, co dla was. - To dlatego, że twe przeznaczenie jest wspaniałe – powiedział Aberthol, pochylając się z drugiej strony ogniska. Płomienie rozświetlały jego twarz. - A jakie to przeznaczenie? – spytał Thor, chcąc dowiedzieć się czegoś więcej. Aberthol potrząsnął głową. - Tego nie wie nikt – rzekł. – O Mieczu pisano i śpiewano pieśni od siedmiu pokoleń królów z rodu MacGil, lecz prawdą jest, że nikt nie wie, skąd pochodzi ani co znaczy. Wiadomo tylko, iż podtrzymuje Tarczę. I że ty jesteś jedynym w całej znanej nam historii, ze wszystkich pokoleń, ze wszystkich króli, który go uniósł. Wszyscy spojrzeli na Thora z podziwem i poczuł się skrępowany. Nie znajdował przyjemności w zwracaniu na siebie uwagi. - Starałem się jedynie służyć Kręgowi – odparł Thor. - I rzeczywiście służyłeś mu dobrze, przyjacielu – powiedział Kendrick, nachylając się i kładąc dłoń na jego ramieniu. - Jeszcze nie skończyłem – rzekł Thor. – Nie, póki Andronicus tu jest. Nazajutrz, gdy słońce wzejdzie, wzniosę się na Mycoples z Mieczem w dłoni i stanę do walki z tymi, którzy pozostali jeszcze z jego armii. Nie dam mu czasu na przegrupowanie i ucieczkę do Imperium. - A my przyłączymy się do ciebie – wtrącił się Kendrick. - Może i nie jesteśmy tak szybcy jak ty – dodał Atme. – Lub tak potężni jak Mycoples. Lecz mamy ludzi, mamy miecze i zabijemy, kogo tylko nam się uda.

Thor skinął głową. - W takim razie chętnie przystanę na wasze towarzystwo – rzekł Thor. - A gdy będzie po wszystkim – wtrącił O’Connor. – Czym się zajmiemy, gdy nie będzie już żadnych bitew do stoczenia? - Odbudujemy się – rzekła Gwendolyn. Wszyscy spojrzeli na nią z szacunkiem. - Przywrócimy Królewski Dwór do dawnej świetności – dodała. – Raz jeszcze wzniesie się w pełni blasku. - I Silesię – wtrącił Srog. - Odbudujemy też Legion – rzekł Brom. - Ja z całą pewnością z ulgą przyjmę odpoczynek od potyczek – powiedział Elden. – Nie ustawaliśmy w walce, odkąd przekroczyliśmy Kanion. Powrócę do mej wioski rodzinnej i przekonam się, czy mój ojciec żyje. Może pomogę mu odbudować jego chatę. Odwrócił się do siedzącej obok Indry. - Mam nadzieję, że udasz się tam ze mną – dodał. Lecz ona tylko wzruszyła ramionami. - Życie domowe nie jest dla mnie – rzekła. – Wolałabym toczyć boje. Elden wyglądał na rozczarowanego. Kendrick odwrócił się do Sandary, która siedziała obok niego i wpatrywała się w płomienie. Jej sylwetka była idealna, niezwykle szlachetna. Będąc rasy imperialnej, zdawała się obca w tej grupie. - Mam nadzieję, że ty pozostaniesz tu ze mną – rzekł do niej cicho Kendrick. Spojrzała na niego, po czym szybko odwróciła wzrok. - Nie jestem godna tego zaszczytu, mój panie – odparła. - Jesteś, bardziej niż ktokolwiek inny – odrzekł Kendrick. – Ocaliłaś nam wszystkim życie. Zostań ze mną, a będziesz żyła niczym królowa. - Jestem tylko prostą niewolnicą, w służbie Andronicusa – odrzekła. - Nie jesteś już w służbie – poprawił ją Kendrick. – Jesteś teraz wolna. Twój dom jest tutaj, w Kręgu. Jeśli tego chcesz. Spuściła wzrok. - Byłam świadkiem tego, jak ludzie Andronicusa siali zniszczenie wśród wielu ludów, na wielu ziemiach – rzekła. – Będę wolna dopiero gdy ujrzę go martwego. Do tego dnia jestem jego niewolnicą. Lękam się, że tu wróci. - Nigdy – upierał się Kendrick. - Słyszałaś, co rzekł Thor – dodał Reece. – Andronicus zostanie zmiażdżony nazajutrz. Lecz Sandara nie sprawiała wrażenia przekonanej i w grupie zaległa głęboka cisza.

- Pragnęłabym ujrzeć wśród nas jeszcze dwóch ludzi – rzekła Gwendolyn. – Brakuje Steffena. Pomógł mi bezpiecznie dotrzeć do Wieży Schronienia i nie widziałam go od tamtej pory. - Poślemy oddział, by go odnaleźć – rzekł Kendrick. – Sprowadzimy go z powrotem. - I Argona – dodała Gwen. – Zaryzykował swe życie dla mnie, a teraz płaci za to. Zniknął, a ja nie wiem, gdzie jest – ani czy kiedykolwiek wróci. Thor zamyślił się o tym i ta myśl sprawiła mu ból. Tęsknił mocno za Argonem i chciał go ujrzeć, zapytać o Miecz, o swe przeznaczenie – a nade wszystko, o swego ojca. Thor odnosił wrażenie, iż niemal słyszy Argona, jakiś słaby głos w głowie, w urywkach snów, lecz czarnoksiężnik zdawał się być dalej niż kiedykolwiek. Thor zastanawiał się, gdzie teraz jest, czy jest uwięziony, czy kiedykolwiek powróci. Czuł, jak gdyby utracił członka rodziny. Gwendolyn nachyliła się i Thor przycisnął ją mocniej do siebie; spojrzał w jej przejrzyste oczy, w których odbijał się blask płomieni ogniska, pochylił się i pocałował ją. Czuł, że żyje. Jego serce biło w niecierpliwym oczekiwaniu. Wyczuwał pierścień w kieszeni i bardziej niż kiedykolwiek chciał ją zapytać, jej go ofiarować. Lecz najpierw – wiedział to – musiał jej powiedzieć. Musiała wiedzieć o potworze, od którego pochodzi. Im więcej o tym myślał, tym mocniej zaczynał drżeć. - Drżysz – rzekła Gwen. - Z zimna – skłamał Thor. Uśmiechnęła się, pochyliła i wyszeptała mu do ucha: - Chodź ze mną. Wstała bez słowa, a Thor chwycił jej dłoń i pozwolił, by poprowadziła go w mrok nocy, między ogniskami, dokądkolwiek tylko chciała. * Thor i Gwendolyn weszli w wiekowe wnętrza zamku Sroga w górnej Silesii. Strażnicy stawali na baczność, gdy mijali ich w oświetlonych pochodniami korytarzach. Trzymali się za ręce i Gwen prowadziła go, klucząc kolejnymi korytarzami i schodami w górę, aż w końcu sługa otworzył drzwi do komnaty gościnnej. Gdy weszli do środka, Thor omiótł wzrokiem starożytny łukowaty strop z kamienia, huczący w ogromnym marmurowym kominku ogień, masywne łoże o czterech kolumnach, ściany rozświetlone płomieniem pochodni i był niezwykle wdzięczny Srogowi za jego gościnność. Przydzielono im komnatę godną króla i królowej. Rzecz jasna, Gwendolyn była królową, lecz Thor czuł, że nie zasługuje na nic z tego, co znajdowało się w pomieszczeniu. W swojej głowie wciąż był chłopcem z jednej z wielu małych wioseczek na obrzeżach Kręgu.

Jednak wchodząc do tej komnaty, poczuł się jak król. Zawsze roił sobie, że czeka go wspanialsze życie; lecz teraz, gdy miał je przed sobą, gdy widział je na własne oczy, nie mógł w to uwierzyć. To wszystko zdawało się nierealne. Oto był tu, z Gwendolyn, królową, dzierżąc w dłoni Miecz Przeznaczenia, ze swym własnym smokiem czekającym na zamkowych ziemiach. Zdołał nie tylko zaciągnąć się do Legionu, lecz także stać się jego dowódcą; nie tylko zdobył szacunek Srebrnych, lecz stał się tym, którego najbardziej podziwiali. Miał wielkie marzenia, lecz nigdy tak wielkie. I teraz, gdy spełniły się wszystkie, trudno było mu w to uwierzyć. Wciąż spodziewał się, że ktoś go obudzi i rzeknie mu, że śni. Gdy Gwendolyn wzięła jego dłoń, ciepło i dotyk jej miękkiej, delikatnej skóry sprawiły, iż poczuł, że to dzieje się naprawdę; czuł, jak gdyby dotykał ją po raz pierwszy. I gdy trzymał ją w objęciach, zrozumiał, że jego radość nie ma nic wspólnego z tą komnatą, zamkiem ani niczym innym – brała się jedynie z miłości Gwendolyn. Choć wszystko inne zdawało się nierealne, jej miłość i jego miłość do niej zdawały się naturalne. Stanowiły dla niego punkt oparcia. Podchodząc do sterty futer przed kominkiem, gdzie Gwendolyn prowadziła go z uśmiechem, Thor poczuł, że zaczyna się denerwować, jak gdyby był z nią po raz pierwszy. Doświadczyli rozłąki tak długiej, dzieliło ich tyle czasu i taka odległość, że w pewien sposób czuł, jak gdyby poznawał ją od nowa. Poczuł trzepot w żołądku i dawną obawę, że powie coś niewłaściwego. Thor sięgnął wstecz pamięcią i przypomniał sobie ich pierwsze spotkanie, jak odebrało mu wtedy mowę. To dziwne, lecz po części znów tak właśnie się czuł. Musiał przyznać, że wciąż onieśmielało go jej piękno, jej urok, jej wdzięk – wszystko. Nie potrafił się wyzbyć uczucia, iż należy do klasy wyższej niż on, że jest dużo wspanialsza, niż on kiedykolwiek będzie. Położyli się na futrach i Gwen pochyliła się i złożyła pocałunek na jego ustach, a on go odwzajemnił. Nie odsuwali się przez długi czas. Ogień trzaskał obok nich i Thor czuł jego ciepło na twarzy. Wziął ją w objęcia i leżeli przytuleni na futrach. Gwen uśmiechnęła się do niego i Thor czuł, że dzięki temu jednemu uśmiechowi wszystko wraca na swoje miejsce. Thor jednak nadal był zdenerwowany, lecz z innego powodu. Gdy Gwendolyn spojrzała mu w oczy, zastanawiał się, czy jakimś cudem rozpoznaje, kto jest jego ojcem. Zamrugał i odwrócił wzrok, skrępowany, i miał nadzieję, że tak nie jest. Wiedział, że to niemądre myśli, że to niemożliwe, lecz i tak nie dawały mu spokoju. Musiał zrzucić z siebie ten ciężar, wyjawić jej prawdę. Jednocześnie nie chciał zniszczyć tej chwili. Gwen odwróciła wzrok i Thor wyczuł, że ona także chce mu coś wyznać. Nie wiedział, co takiego, lecz znał ją wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że o czymś mu nie mówi. Dostrzegał to w delikatnym drżeniu jej warg. Zamyślił się. Czy wie o jego ojcu? Czy też chodzi o coś innego?

Przyglądając się jej, nie potrafił sobie wyobrazić, jakie okropieństwa dotknęły ją z ręki Andronicusa. Lecz oto była tu, wciąż szczęśliwa, uśmiechnięta. Podziwiał ją bardziej, niż byłby w stanie rzec. Była silniejsza niż on – silniejsza niż oni wszyscy. - Co się stało? – spytała w końcu Gwendolyn. – Zdajesz się cichy. Thor potrząsnął głową. Obawiał się mówić, obawiał się wyznać jej prawdę. Wiedział, że musi to zrobić, lecz nie potrafił zebrać się na odwagę. Odczuwał zbyt wielki wstyd. - Ja… ja… tęskniłem do ciebie – wyjąkał. Była to prawda, tęsknił do niej – lecz nie to najbardziej zajmowało jego myśli. - I ja do ciebie – uśmiechnęła się. – Czułam, jak gdyby nie było cię całe wieki. Zdajesz się być innym chłopakiem niż ten, który opuszczał Krąg. Zdajesz się być bardziej… mężczyzną – uśmiechnęła się. Thor pojmował, co miała na myśli. Sam czuł się starszy. Dużo, dużo starszy. - Imperium… - zaczął, po czym przerwał. – Było bardzo obce… Wszystko tam jest tak bardzo inne, tak egzotyczne… Ujrzałem takie rzeczy… - przerwał. Uniosła jego dłoń i przyłożyła ją do swych ust. - Innym razem – rzekła cicho. – Wojnom i bitwom nie ma końca, lecz ta chwila jest nasza. To rzadka możliwość. Nacieszmy się nią. Teraz mamy czas dla siebie. Thor czuł, jak serce tłucze mu się w piersi na dźwięk jej słów. Pochyliła się i znów się pocałowali. Obejmowała go mocno, a on przycisnął ją w odpowiedzi jeszcze mocniej, i przesunęli się na futrach. Światła pochodni migotały w pięknej komnacie. Thor pozwolił sobie zapomnieć o wszystkim. Wszystkie troski świata zaczęły ulatywać z jego myśli, zniknęły i myślał wyłącznie o Gwendolyn. O ich miłości. Odnalazł swe miejsce na świecie.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Luanda mknęła przez noc u boku Bronsona, galopując ciemnymi drogami prowadzącymi z Silesii na wschód, w kierunku Pogórza. Nigdy nie przypuszczała, iż będzie znów jechać w tę stronę. Tego dnia, gdy uciekła od McCloudów, poprzysięgła nigdy tam nie wracać, poprzysięgła przeżyć resztę swych dni po stronie Kręgu należącej do MacGilów. Lecz wszystko odmieniło się diametralnie. Po śmierci jej ojca i objęciu rządów przez Gwendolyn, najazd Andronicusa odmienił jej życie w sposób, jakiego nigdy się nie spodziewała. Najwyraźniej nie było już dla niej miejsca po stronie Kręgu MacGilów, żadnej pozycji, z której mogłaby rządzić, żadnego sposobu, by nie musiała odpowiadać przed swą młodszą siostrą. Była pierworodną i ani myślała to robić. To nie było sprawiedliwe. Jeśli nie umożliwią jej władania królestwem, Luanda sama się o to upomni. Luanda wydała z siebie krzyk i pogoniła konia kopniakiem, i pognała dalej w noc. Bronson jechał niechętnie kilka stóp za nią. Przypomniała sobie ich kłótnię nim opuścili Silesię. Bronson zawsze był taki niewinny, taki łatwowierny; cóż za ironia, wziąwszy pod uwagę jego ojca, potwora i manipulatora. Musiała namówić Bronsona, by jechał z nią, więc skłamała, a on dał się podejść. Po tym katastrofalnym spotkaniu z matką okłamała Bronsona, mówiąc, że jej matka prosiła ją, by pośredniczyła w zawarciu rozejmu, by pojawiła się u Andronicusa z propozycją kapitulacji. Że rozejm oszczędzi życie tysięcy mężczyzn i przyspieszy powrót Andronicusa do Imperium. I że Luanda, należąca do rodziny królewskiej lecz nie zajmująca żadnego oficjalnego stanowiska, będzie po temu idealną osobą. Bronson przypatrywał się jej, skołowany, nie ujrzawszy nigdy wcześniej, by Luanda dbała o dobro innych. Uwierzył i zgodził jej towarzyszyć, myśląc, że zmierzają tam w dobrej sprawie. Zasugerował, by wzięli ze sobą grupę żołnierzy, lecz Luanda odmówiła, nalegając, by jechali sami. Nie mogła mieć wokół siebie żadnych żołnierzy MacGilów, gdy będzie wprowadzała w czyn swe zamiary. Gdy skierowali konie przez wąską górską przełęcz prowadzącą przez Pogórze i dotarli na szczyt, Luanda dostrzegła w oddali światło tysiąca pochodni, które mogło pochodzić jedynie z obozu Andronicusa. Zamarła na ten widok. Jej plan był desperacki, wiedziała o tym, lecz gdy raz już stworzyła jakiś plan, trzymała się go bez względu na wszystko. Znajdzie Andronicusa i zawrze z nim układ: przyprowadzi mu Thora, a on w zamian uczyni z niej królową całego Kręgu. Był to układ – była przekonana – którego nie odrzuci. Oczy Luandy błyszczały, gdy pogoniła konia i pognała w dół stromego zbocza, pędząc po stronie Kręgu McClouda ku obozowi Andronicusa. Bronson, nieświadomy jej knowań, jechał obok, nadal myśląc, że będzie pośredniczyć w propozycji rozejmu

w imieniu Gwendolyn. Bronson może okazać się przydatny, jeśli odpowiednio nim pokieruje. Wiedziała, że gdy pozna prawdę, wpadnie w gniew – lecz wtedy będzie już za późno. Ona zostanie królową, a jemu nie pozostanie nic innego, jak nie sprzeciwiać się. Wszak tak naprawdę nie liczy się to, w jaki sposób osiągnie swój cel. Ważne, że zostanie królową. Droga w obozie zwęziła się i wprowadziła ich w gęstwę żołnierzy. Panowała tam napięta atmosfera. Droga oświetlona była z obu stron pochodniami, a żołnierze Imperium przyglądali im się. Luanda wyczuwała niepokój w powietrzu i wiedziała, że teraz czeka ją najtrudniejsze zadanie. Musi przekonać ich, by zaprowadzili ją do Andronicusa; musi rozkazać im z całą władczością, na jaką tylko potrafi się zebrać – w przeciwnym razie ryzykuje pojmanie przez wroga. - Nie jestem przekonany, czy to taki dobry pomysł – rzekł jadący obok Bronson. W jego głosie słyszała strach. Zapuszczali się coraz głębiej w obóz Imperium. - Andronicus może nas zabić – nawet jeśli wyjdziemy z propozycją pokoju. Może powinniśmy zawrócić. Luanda zignorowała go, jadąc głębiej w obóz, ku najjaśniejszemu światłu pośrodku, ku największemu namiotowi. Wiedziała, że musi on należeć do Andronicusa. Nagle kilku oficerów Imperium zastąpiło im drogę, zmuszając ich konie, by się zatrzymały. Odwróciła się i zobaczyła, że z tyłu także zagrodzono im przejście. Luanda odwróciła się w stronę oficerów, którzy stali przed nimi, i obrzuciła ich swym najwynioślejszym spojrzeniem. Była wszak pierworodną córką króla i wiedziała, jak zaprezentować się po królewsku. - Zaprowadźcie nas do Andronicusa – rozkazała. – Przychodzimy z propozycją kapitulacji. Luanda celowo tak ubrała w słowa to, co chciała powiedzieć, by nie mogli orzec, o czyją kapitulację chodziło – i aby Bronson również tego nie odgadł. Oficerowie Imperium wymienili zdziwione spojrzenia, następnie przenieśli wzrok na nią; po wyrazach ich twarzy widziała, że jej wyniosły, arystokratyczny sposób bycia działał, zaskoczył ich. W końcu rozstąpili się, chwycili wodze ich koni i poprowadzili ich powoli w kierunku ogromnego namiotu. Namiotu Andronicusa. Oficerowie zmusili Luandę i Bronsona, by zsiedli ze swych wierzchowców i poprowadzili ich dalej pieszo. Pochodnie płonęły tutaj jeszcze jaśniej, tłum był gęstszy, a na zimnym nocnym wietrze powiewał sztandar z ogromnym godłem – lwem z ptakiem w paszczy. Serce Luandy zaczęło walić jak oszalałe, gdy zbliżali się do namiotu. Zdała sobie sprawę, że teraz znajduje się na ich łasce. Modliła się, by jej plan się powiódł. Zatrzymano ich kilka stóp przed namiotem, a jego poły rozchyliły się gwałtownie i na zewnątrz wyszedł największy i najbardziej bezwzględny dwunożny

stwór, na jakim kiedykolwiek spoczęły oczy Luandy. Spostrzegła skurczone czerepy na jego naszyjniku, jego rogi, złowrżóbny sposób, w jaki się nosił i nie miała wątpliwości, iż to właśnie jest Wielki Andronicus. Gdy spojrzała na niego, wbrew sobie gwałtownie wciągnęła powietrze. Andronicus uśmiechnął się, patrząc w dół, jak gdyby pomyślał, że ofiary same wylądowały u jego stóp. Luanda przełknęła ślinę i nagle zaczęła się zastanawiać, czy rzeczywiście był to taki dobry pomysł.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Thorgrin stał na szczycie najwyższego pagórka ziem nizinnych Zachodniego Królestwa Kręgu, ze wzrokiem utkwionym w drodze, jak zawsze, od kiedy był chłopcem, wypatrując ludzi króla. Patrzył na drogę, połyskującą w porannej mgle, i widział stamtąd także całą swą wioskę, tkwiącą na swym dawnym miejscu, niezmienioną. Jednakże tym razem, gdy się jej przyjrzał, dostrzegł, że jest opuszczona. Zdawało mu się, że jedynie on pozostał na tym świecie. Thor zwrócił spojrzenie ponownie ku drodze, skąd dochodziło donośne dudnienie. Pojawił się tam tuzin zaprzężonych w konie powozów z polerowanego złota, połyskujących w słońcu. Pędzili w jego stronę. Dźwięk stawał się coraz głośniejszy, tumany kurzu wzbijały się w powietrze i serce Thora biło szybciej, gdy biegł w dół zbocza, by wyjść im na spotkanie. Stanął na środku drogi, a konie zatrzymały się ledwie kilka stóp przed nim. Stał w milczeniu, wpatrując się w tych dzielnych wojowników, w ich zakryte hełmami twarze. Wczesnoranne promienie słońca odbijały się od ich zbroi. Konie stały w miejscu, dysząc ciężko, poruszając się niespokojnie. Thor podniósł wzrok na siedzącego na koniu dowódcę, a gdy ten uniósł zasłonę hełmu, Thora zastygł w miejscu na widok tego, co ujrzał. Wojownik wyglądał jak on, dokładnie jak on, lecz był młodszy. Thor pojął, że to jego syn. - Ojcze – rzekł wojownik do Thora. Thor spojrzał na siedzącego prosto, dumnie chłopca, który miał nie więcej niż dziesięć lat, lecz był wysoki na swój wiek. Dostrzegał w jego twarzy, jego włosach rysy Gwendolyn. Thor patrzył na niego i wzbierała w nim duma. Jego syn siedział na swym wierzchowcu, dzierżąc złotą halabardę, a jego złota zbroja połyskiwała w słońcu. Z dumą spoglądał na swego ojca. Zachowywał się jak prawdziwy wojownik. Miał szare oczy Thora i silną, szlachetnie zarysowaną szczękę. Siedział wyprężony na koniu, jak gdyby nic na całym świecie nie przyprawiało go o trwogę. Thor, oniemiały z wrażenia, postąpił krok naprzód. - Rzeknij – powiedział Thor, ledwie dobywając z siebie głos. – Jak ci na imię? Chłopiec otworzył usta i już miał przemówić, gdy wtem, nim zdążył się odezwać, Thor mrugnął i znalazł się przed jeziorem. Obok stała Gwendolyn i patrzyła na niego czule. Pochyliła się, pocałowała go i wzięła za rękę. Spojrzała w dół, na wodę u ich stóp, a on poszedł w jej ślady. W odbiciu ze zdumieniem spostrzegł, że Gwendolyn jest przy nadziei. Thor odwrócił się i przyjrzał się jej badawczo. Jej brzuch był płaski. Lecz gdy zwrócił się ponownie w stronę wody, jej brzuch był ogromny. Nie pojmował tego.

Thor wyciągnął rękę w kierunku wody, jak gdyby chciał dotknąć odbicia, a wtedy nagle poczuł, że coś go wciąga, wsysa pod powierzchnię. Thor miotał się w wodzie, młócił rękoma w rwącym nurcie, próbując złapać powietrze. Spojrzał na bok i ujrzał obok siebie niesionego w dół rzeki Convala, trupa o szeroko otwartych oczach, a obok Convala – Kolka. Wokół niego unosiło się więcej zwłok, i dostrzegł twarze wszystkich tych, których kiedykolwiek znał i kochał. Thor mrugnął i znalazł się na grzbiecie lecącej Mycoples. Spojrzał w dół i ujrzał ludzi Andronicusa, rozproszonych daleko jak okiem sięgnąć. Rozkazał Mycoples zanurkować, lecz smoczyca zatrzymała się w powietrzu, bijąc swymi ogromnymi skrzydłami, i nie chciała go usłuchać. Wyczuł, że chce mu cos przekazać: jeśli zbliży się choć odrobinę, zginie. Lecz Thor ponaglał Mycoples i w końcu, choć niechętnie, zanurkowała. Uczyniła to jednak zbyt szybko i Thor poczuł, że spada z jej grzbietu i obracając się przecina powietrze. Młócąc rękoma spadał w kierunku ziemi, w kierunku ludzi Andronicusa, którzy wyciągali włócznie w górę. Thor przygotował się na uderzenie, i włócznie przeszyły jego ciało. Wrzasnął. Thor otworzył oczy i zobaczył, że znajduje się w łodzi, na łożu z włóczni. Przyglądał się przepływającemu nad nim niebu. Morze przemieniło się w spienioną rzekę, która niosła go przez wzburzone progi. Miejsce to było wyprane z wszelkich kolorów: wszystko miało odcień przygaszonej szarości i brązu. Thor rozejrzał się i zobaczył, że minął niewielki zamek, w którego wyglądzie coś go zaniepokoiło, jak gdyby był w jakiś sposób skrzywiony. Spojrzawszy na jego dach, ujrzał kobietę, która – jak wiedział – jest jego matką. Stała tam, patrząc na niego, z rękoma rozpostartymi na boki. - Matko! – krzyknął Thor, minąwszy ją, znoszony szybkim nurtem. – Ocal mnie! - Wracaj do domu, synu mój – rzekła błagalnie. – Dopełniłeś swego obowiązku. Chodź ze mną do domu. - Matko! – krzyknął Thor, wyciągając ku niej ręce. Thor obudził się zlany potem. Usiadł prosto, dysząc ciężko, i rozejrzał się, zdezorientowany. Obok niego na stercie futer leżała Gwendolyn. Thor zaczął się uspokajać i przypomniał sobie ich wspólną noc. Nic mu nie groziło. To tylko sen. Twarz Thora zroszona była potem, mimo tego, że ogień wygasł już jakiś czas wcześniej. Krohn zaskomlał i wyłonił się zza kolan Gwen. Podszedł do Thora i polizał go. Thor zamknął oczy i zebrał się w sobie, myśląc o naturze snów. Minęła chwila, nim doszedł do siebie. Wszystko to zdało mu się zbyt realne. Thor spojrzał na śpiącą obok Gwendolyn. Miała przymknięte powieki i wyglądała jak anioł. Spojrzał na jej brzuch, zobaczył, że jest płaski, i popadł w zadumę.

Potrząsnął głową. Co oczywiste, był to tylko sen, fantastyczna wizja nocy. Musiał się nauczyć nie przykładać takiej wagi do swych snów. Lecz choć starał się jak mógł, odkrywał, że coraz trudniej jest mu oddzielić rzeczywistość od wytworów jego wyobraźni. Thor nie potrafił ponownie zasnąć. Z mocno bijącym sercem ostrożnie podniósł się z futer. Wyjrzał na zewnątrz i dostrzegł, że jest wciąż ciemno. Jeszcze nie świtało i pochodnie wciąż migotały w kątach komnaty. Panował zupełny spokój. Silesia z pewnością odpoczywała po hucznej zabawie minionej nocy. Thor jednak nie mógł już spać. Przemierzył komnatę, wdział szatę i przeszedł boso po zimnej, kamiennej posadzce. Krohn szedł za nim, wiernie u jego boku. Thor otworzył po cichu wielkie łukowate drzwi i delikatnie zamknął je za sobą. Szedł korytarzem, klucząc, zmierzając ku górze zamku. Pragnął oczyścić myśli i odetchnąć świeżym powietrzem. Krohn deptał mu po piętach. Minął kilku strażników, którzy na jego widok wyprężyli się na baczność. Skręcił w końcu w wąski korytarz, przeszedł przez niskie drzwi i wyszedł na jeden z górnych balkonów zamku. Zimny podmuch wiatru smagnął go po twarzy, pomagając mu się obudzić. Właśnie tego Thor potrzebował. Dał kilka kroków przed siebie, ku kamiennej balustradzie i spojrzał na Silesię. Tu i tam migotały jeszcze płomienie pochodni, lecz wszystko było ciche i nieruchome. W dole panował ogromny bałagan po jadle i winie, które zjedzono i wypito. Wyglądało to tak, jak gdyby przez miasto przeszła parada i nie uprzątnęła po sobie. Thor odetchnął głęboko, próbując wyrzucić z myśli obrazy swych snów. Lecz jego pozostałości nie chciały zniknąć, jak zła mgła. - Strachy nocy – dobiegł go głos. Thor odwrócił się, rozpoznając głos starca i ujrzał stojącego nieopodal Aberthola. Ten widok przyniósł mu otuchę. Aberthol trzymał w dłoni laskę i również spoglądał za balustradę. Był uczonym królów z rodu MacGil i nauczycielem Gwendolyn. Był człowiekiem niezwykle ważnym dla rodu MacGil, i Thor darzył go ogromnym szacunkiem. - Wybaczcie – rzekł Thor. – Nie zauważyłem was, w przeciwnym razie powitałbym was. Aberthol uśmiechnął się. - Nie przyszedłeś tu, by szukać mnie. Przyszedłeś, co oczywiste, z innego powodu. Poza tym rzadko dostrzega się ludzi w mym wieku. To młodzi przyciągają uwagę. Thora ukoiło brzmienie jego głosu; ten mężczyzna widział wszystko, był bardzo bliski królowi MacGilowi, Gwendolyn. W jego głosie pobrzmiewał ton dziadka, dzięki któremu Thor czuł, że wszystko będzie dobrze, bez względu na to, co się zdarzy.

Przypominał mu też nieco Argona, i sprawił, że niewysłowienie za nim zatęsknił. Thor raz jeszcze postanowił odnaleźć Argona, gdziekolwiek się znajduje, i sprowadzić go z powrotem. - Uciekasz przed strachami nocy – rzekł Aberthol. – Widzę to w twym spojrzeniu. Znam je, bowiem ja także przed nimi uciekam. Nieczęsto sypiam dobrze. Większość nocy spędzam nie zmrużywszy oka, studiując księgi, jak robiłem przez niemal całe me życie. Przynoszą mi ukojenie. To mój sposób. Westchnął. - Pewnego dnia nauczysz się kroczyć pośród strachów nocy – ciągnął dalej. – Panujemy nad nimi, gdy nie śpimy, lecz to właśnie wtedy, na jawie, je tworzymy. Przyglądając się twarzy Aberthola, bruzdom znaczącym jego twarz, Thor zastanawiał się, czy Aberthol byłby w stanie jakoś mu pomóc, czy może odpowiedzieć na pytania, które kołatały mu się po głowie. Wszak Aberthol był uczonym i znał dzieje Kręgu lepiej niż ktokolwiek inny. - Mogę wyjawić wam sekret? – spytał Thor. Aberthol przyglądał mu się przez chwilę i w końcu skinął głową. - Wielu mężów wyjawia mi swe sekrety – rzekł. – Czynił tak ojciec Gwendolyn i król MacGil, który panował przed nim. Moja głowa wypełniona jest kośćmi i sekretami. Thor zawahał się. Z jednej strony nie był pewien, czy może mu zawierzyć; z drugiej, rozpaczliwie pragnął z kimś o tym pomówić, zrzucić trawiący go wewnątrz ciężar. - Mój ojciec – rzekł Thor, po czym przerwał. – Ja… nie wywodzę się od wielkiego króla. Mój ojciec jest… potworem. Moim ojcem… jest Andronicus. Aberthol wpatrywał się w niego wyjątkowo długo, a na jego twarzy malowała się powaga, i serce Thora biło szybko, gdy zastanawiał się, co Aberthol o nim myśli. W końcu, ku zaskoczeniu Thora, Aberthol skinął głową i rzekł: - Wiem. Thor był w szoku; wpatrywał się w niego, skołowany. - Wiecie? Jakim sposobem? Dlaczego mi nie powiedzieliście? - Nie do mnie należało to zadanie – odparł Aberthol. – Sam musiałeś się tego dowiedzieć we właściwym czasie. Twe pochodzenie znane jest powszechnie wśród pewnych osobistości z elity Kręgu, w tym kilku z nas wystarczająco starych, by wiedzieć, co naprawdę wydarzyło się w dawnych dniach. - Lecz nigdy nikomu tego nie wyjawiliście? – spytał Thor, zszokowany. Aberthol uśmiechnął się. - Jak rzekłem, sekrety są u mnie bezpieczne. - Lecz czy to możliwe? – spytał Thor. – Może to pomyłka. Może naprawdę nie jest moim ojcem. Aberthol pokręcił powoli głową.

- Jeśli ta myśl niesie ci ukojenie, myśl tak. Wszystkich z nas utrzymują przy życiu nasze fantazje, nasze sny. Jeśli jednak pragniesz prawdy, musisz wiedzieć, że, w istocie, Andronicus jest twym ojcem. Thor poczuł, jak całe jego ciało okrywa się chłodem. - Jak to możliwe? – powtórzył Thor. – Podniosłem Miecz Przeznaczenia. Legenda głosi, że jedynie MacGil może go podnieść. Czy legenda nie jest prawdziwa? Aberthol potrząsnął głową. - Jest prawdziwa. Twój ojciec naprawdę jest MacGilem. I ty także. Thor otworzył szeroko oczy, zbity z tropu. - Andronicus? – spytał. – MacGilem? Aberthol westchnął. - Tak. Tak samo, jak pozostali. Przynajmniej kiedyś tak było. Widzisz, Andronicus nie zawsze był tym potworem, którym jest teraz. Kiedyś był po prostu najstarszym bratem króla MacGila, którego znałeś i miłowałeś. Thor nie mógł oddychać; w głowie mu wirowało. - Nie wiedziałem, że król MacGil miał starszego brata – rzekł. Aberthol skinął głową. - Król MacGil miał dwóch braci. Andronicus jest najstarszy, a Tirus najmłodszy. Ci trzej bracia byli sobie tak bliscy, jak to tylko możliwe. Andronicus był obdarzony sprawiedliwą i dobrą naturą oraz wieloma cnotami. Był jednym z najdzielniejszych i najszlachetniejszych członków Srebrnej Gwardii. Thorowi ledwie mieściło się to w głowie. - Srebrnej Gwardii? Andronicus? Jak to możliwe? Aberthol pokręcił głową. - Dzień Wielkiego Podziału. To długa historia, nie na dzisiaj. Na razie niech wystarczy ci to, że w każdym z nas granica między dobrem a mrokiem jest bardzo cienka. Ta granica zaciera się nawet bardziej, gdy zyskujesz najwyższą władzę. Andronicus pragnął władzy, większej władzy, niż ta, do której miał prawo. Dokonał wyboru. Zawarł pakt. Uległ mrocznym mocom. Porzucił Krąg. Uzyskał wielką władzę w Imperium i stał się kimś innym. Czymś innym. Z czasem stał się tym, czym jest teraz. Ani na krztynę nie przypomina mężczyzny, którym niegdyś był. Aberthol postąpił naprzód. - Musisz pojąć – rzekł ze współczuciem. – Twój ojciec, prawdziwy Andronicus, był dobrym człowiekiem. MacGilem. Cechowała go wrodzona dobroć. To jest twój prawdziwy ojciec – a nie mężczyzna, którym się stał. W każdym z nas kryje się skłonność do zmiany. Jedni radzą sobie z nią lepiej niż inni. On nie był wystarczająco silny; poddał się jej. Lecz to nie oznacza, że tak samo będzie w twoim przypadku. Możesz być silniejszy niż twój ojciec. Thor stał w bezruchu, próbując to wszystko pojąć. Jego myśli wirowały. Myśl o tym wszystkim budziła w nim odrazę. Zdał sobie także sprawę z tego, że on i

Gwendolyn są kuzynami, oraz że jest kuzynem Reece’a, Kendricka i Godfreya. Być może dlatego czuł, że są mu tak bliscy. Zastanawiał się, czy oni o tym wiedzą. - Czy ktoś jeszcze wie? – spytał Thor niepewnie. Aberthol pokręcił głową. - Nikt – odrzekł. – Ci, którzy wiedzieli, wszyscy już pomarli. Poza poprzednią królową i mną. A teraz także, rzecz jasna, tobą. - Nienawidzę go – wycedził Thor przez zęby. – Nienawidzę mego ojca. Nie dbam o to, kim był; obchodzi mnie jedynie, kim jest teraz. Chcę go zabić. Zabiję go. Aberthol położył dłoń na ramieniu Thora. - Bez względu na to, czy go zabijesz, czy nie, to nie zmieni tego, kim jesteś. Musisz postanowić, że wzbijesz się ponad te uczucia. Musisz postanowić, że skupisz się na tym, co dobre. Wszak prócz ojca masz także matkę. Płynie w tobie silnie krew twej matki, a w twym przypadku to ważniejsze niż krew twego ojca. Musisz jedynie to dostrzec i pojąć. Thor przyglądał się Abertholowi. - Wiecie, kim jest moja matka? – spytał, zdenerwowany. Aberthol skinął głową w odpowiedzi. - Nie mnie o tym mówić. Lecz gdy ją poznasz, pojmiesz. Choć Andronicus jest potężny, ona jest znacznie potężniejsza. A twój los i przeznaczenie są splecione z jej. W zasadzie los całego Kręgu jest spleciony z jej. Siła Miecza Przeznaczenia jest niczym w porównaniu z siłą, którą ona może ci przekazać. Musisz ją odnaleźć. Nie możesz dłużej zwlekać. - Bardzo chciałbym ją poznać – rzekł Thor. – Lecz wpierw muszę zniszczyć Andronicusa. - Nigdy nie zniszczysz Andronicusa – rzekł. – On żyje w tobie. Lecz możesz odnaleźć swą matkę i ocalić siebie. Póki jej nie poznasz, nie będziesz w pełni sobą. Nagle Aberthol odwrócił się i odszedł dumnym krokiem, schodząc z balkonu. Uderzenia jego laski o posadzkę odbijały się echem. Thor odwrócił się i objął wzrokiem skrytą w mroku Silesię. W oddali słyszał huczące wichry Kanionu. Gdzieś tam, po drugiej stronie, był jego ojciec. I jego matka. Thor musiał spotkać się z obojgiem. Z matką, by ją poznać. Z ojcem, by go zabić.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Luanda stała sama wewnątrz namiotu Andronicusa, trzęsąc się w środku i starając się nie dać tego po sobie poznać. Nigdy wcześniej nie stała naprzeciw mężczyzny o tak wielkiej i imponującej posturze, od którego biła taka groza. Rozejrzała się po jego namiocie i ujrzała wzdłuż boków szpice, które zwieńczone były ściętymi głowami o otwartych oczach, zastygłych w agonalnej masce. Z piersi Andronicusa dobył się głęboki, gardłowy pomruk i uśmiechnął się patrząc na nią, wyraźnie czując się swobodnie w tej sytuacji. Odchrząknęła i spróbowała przypomnieć sobie, w jakim celu się tu zjawiła, spróbowała zebrać się na odwagę, by przemówić. - Przybyłam złożyć ci propozycję – zdołała w końcu z siebie wyrzucić, starając się jak mogła zachować prostą sylwetkę i nadać swemu głosowi pewne brzmienie. Lecz wbrew sobie słyszała w nim drżenie i miała nadzieję, że to nie zdradza jej strachu. - Ty chcesz złożyć propozycję mnie? – spytał. Odrzucił głowę w tył i ryknął śmiechem, i ten przeszywający dźwięk uniósł włoski na jej ciele. Był to śmiech potwora, głęboki, pusty i pełen okrucieństwa. Zbił Luandę z tropu swym zachowaniem – spodziewała się ujrzeć człowieka załamanego i pokornego, gotowego zbiec z Kręgu lub poddać się. Nie spodziewała się, że będzie taki pewny swego. To było coś więcej niż tylko brak lęku – zdawał się być pewny zwycięstwa. Nie mogła tego pojąć. - Tak – rzekła, odchrząkując. – Propozycję. Mogę przyprowadzić ci twojego wroga, Thorgrina. W zamian mianujesz mnie królową Kręgu i przekażesz władzę nad tutejszymi ziemiami. Na jego twarzy wykwitł szeroki uśmiech. Przypatrywał się jej. - Ach tak? – spytał. Zlustrował ją i z głębi jego piersi dobył się ponury, warczący dźwięk. - Zdradziłabyś swych ludzi? – spytał. – Sprzedała ich za prawo do tronu? Przerwał, przeszywając ją spojrzeniem; jego oczy błyszczały, jak gdyby pochwalał jej postępek. - Podobasz mi się – rzekł. – Podobna jesteś do mnie. - Lepszej szansy nie otrzymasz – rzekła wyzywająco, odzyskując dawną odwagę. – Jesteś otoczony. A ze smokiem i Mieczem Przeznaczenia Thor dziesiątkuje twą armię. Jeśli odrzucisz moją propozycję, nazajutrz Thor zabije resztę twych ludzi. Jeśli ją przyjmiesz, nazajutrz Thor znajdzie się w twej niewoli. Przyjrzał się jej uważnie. - A niby jak zamierzasz przyprowadzić mi Thora? – spytał. Spodziewała się tego pytania i wzięła głęboki oddech, mając gotową odpowiedź.

- Ufają mi – odrzekła. – Pochodzę z rodu MacGilów. Jestem częścią rodziny. Poślę im wiadomość, że pośredniczyłam w zawarciu rozejmu. Że przystałeś na kapitulację. Że Thorgrin musi przybyć tu sam, by ją przyjąć. Kiedy przybędzie, pojmiesz go. Andronicus przyjrzał się jej. - A czemu mieliby zawierzyć takiej zdrajczyni jak ty? – spytał Andronicus. Zaczerwieniła się, urażona jego słowami. - Zawierzą mi, bo jestem ich rodziną. I nie jestem zdrajczynią. Krąg należy się mnie. Jestem pierworodna. Andronicus pokręcił głową. - To właśnie rodzinie nie należy ufać. Zacisnęła buntowniczo ręce w kułak, czując, że jej plan zaczyna jej umykać. - Zawierzą mi – powiedziała. – Gdyż nie mają powodu, by mi nie ufać. I dlatego, że to ufni ludzie. A nade wszystko dlatego, że to rozsądne: oczywiście spodziewają się, że się poddasz. Któż myślałby inaczej? Jesteś całkowicie otoczony. Połowa twych ludzi została zgładzona. Będą się spodziewać twej kapitulacji. Moja wiadomość nie będzie dla nich zaskoczeniem. - A gdy Thor tu przybędzie – rzekł. – Jak mam go pojmać? Jego, który, jak powiadasz, dziesiątkuje mych ludzi? Luanda wzruszyła ramionami. - To nie moja troska. Przyprowadzę ci baranka na rzeź. Jestem pewna, że masz swe własne metody zdrady. Andronicus omiótł ją spojrzeniem od góry do dołu. Luanda czuła, że serce tłucze jej się w piersi. Z całego serca pragnęła władać królestwem. Nadto pragnęła przewyższyć swą młodszą siostrę; jakaś niewielka jej cząstka czuła się źle – lecz znacznie większa czuła, że ma do tego prawo, czuła się źle przez wzgląd na siebie samą. Nie wyobrażała sobie życia w królestwie, w którym miast niej rządziła jej młodsza siostra, i jeśli musiała poświęcić swych własnych ludzi, to niech tak będzie. Wszak nie zasłużyli sobie na nic lepszego tym, jak ją potraktowali. Luanda zadrżała, gdy Andronicus podszedł bliżej, wyciągnął rękę i położył swe długie szpony na jej ramieniu. Czuła jego lepkie dłonie na swej nagiej skórze, gdy przesuwał nimi w dół i górę jej gardła. - Król MacGil winien być dumny ze swego potomstwa – rzekł. – W rzeczy samej, niezwykle dumny. Westchnął. - Przyjmę twą propozycję. A ty będziesz władać królestwem. Serce Luandy tłukło się tak mocno w jej piersi, że wszystko zdało jej się zamazane, gdy podeszło do niej dwóch strażników i wyprowadziło ją z namiotu. Doszła do siebie dopiero gdy znalazła się znów na zewnątrz, w zimnej nocy. Bronson podszedł do niej i szybko ruszyli znów przez obóz, w kierunku swych wierzchowców.

- I jak? – spytał Bronson niecierpliwie. Luanda szła szybko, próbując zebrać myśli, a serce waliło jej jak oszalałe. Dobierała słowa, by przekazać nowiny Bronsonowi. Wiedziała, że musi sformułować je odpowiednio, jeśli chce z powodzeniem nim manipulować. - Poszło nadzwyczaj dobrze – rzekła, uważnie dobierając słowa. – Andronicus przystał na kapitulację. Bronson spojrzał na nią, zbity z pantałyku. - Nie chce mi się w to wierzyć – odparł. – Przystał na kapitulację? Ot tak? Luanda odwróciła się gwałtownie w stronę Bronsona i przybrała swój najwścieklejszy wyraz twarzy i głos, rozpaczliwie pragnąc go przekonać. - Mamy przewagę liczebną – rzekła chłodno. – Jeszcze dzień, a zginie. Ucieszył się z tej szansy. Miałam rację. Ty nie. Postawił pewne warunki: jego armia musi opuścić Krąg, nie doznawszy obrażeń. On sam odda się w niewolę. I podda się jedynie Thorowi, samemu Thorowi. Poprosił, by przedstawić jego propozycję Thorowi natychmiast, przed atakiem o brzasku. To nasza szansa na to, by zawrzeć pokój, by ocalić życia i by raz na zawsze wyprzeć stąd jego ludzi. Bronson wpatrywał się w nią i widziała, że jego intensywnie myśli, że rozważa to wszystko. Był bystry, lecz ani nie w połowie tak jak ona, a jego wrodzona łatwowierność działała na jej korzyść. - Cóż – rzekł. – Zdaje się, że to sprawiedliwa propozycja. Prosi jedynie o to, by jego ludzie bezpiecznie opuścili nasze ziemie. Jak rzekłaś, ocali to wiele żyć po obu stronach i oswobodzi Krąg. Brzmi to rozsądnie. Nie wyobrażam sobie, by Thor i Gwendolyn mogli się nie zgodzić. Przysłużyłaś się Kręgowi. To, co tu uczyniłaś, ukazuje, że dbasz o dobro innych. Ocaliłaś wiele żyć i twoja rodzina będzie z ciebie dumna. Miałaś rację, a ja się myliłem. Luanda uśmiechnęła się w duchu. Zwiodła go. - Jedź więc – ponagliła. – Bądź naszym posłańcem. Dostarcz wiadomość Thorowi i pozostałym. Zaczekam na ciebie tutaj. Jedź całą noc i nie zatrzymuj się, póki nie przekażesz im dobrych wieści. Los Kręgu spoczywa w twych rękach. Przerwała, pełna nadziei. Wiedziała, że jeśli odwoła się do poczucia honoru i obowiązku, Bronson, ten rycerski głupiec, zapomni o rozsądku. Bronson skinął z powagą głową, wskoczył na konia i puścił się galopem, mknąc przez noc. Patrzyła, jak jego koń znika w ciemności i uśmiechnęła się w mroku. W końcu będzie królową.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Steffen czuł, jak drętwieją mu dłonie, gdy stał przed ogromnym młynem i obracał ogromną drewnianą korbę wraz z innymi pracownikami. Była to katorżnicza praca, taka, do jakiej przywykł i dzięki niej zapominał o troskach całego świata. Otrzymywał jako zapłatę zboża i wody w sam raz, by przeżyć i sypiał na ziemi jak zwierzę wraz z resztą najętych sług. Nie było to życie: było to egzystowanie. Reszta jego życia, podobnie jak wcześniej, będzie jednostajna, wypełniona ciężką pracą i bólem. Lecz Steffen nie dbał już o to. Taki żywot wiódł w królewskim zamku, pracując dla króla MacGila w jego czeluściach, podsycając ogień. Tamto także było niełatwym żywotem i tak naprawdę nie odbiegało od całego jego życia, jego życia w domu rodzinnym, jego rodziców, którzy tak wstydzili się go z powodu jego wyglądu, którzy bili go i wyrzucili z domu. Całe jego życie było jednym długim pasmem bólu, nękania i wzgardy. Do czasu, gdy poznał Gwendolyn. Ona jedna spojrzała na niego inaczej niż jak na zdeformowanego stwora; ona naprawdę pokładała w nim wiarę, jej naprawdę na nim zależało. Czas spędzony na chronieniu jej cenił jako najbardziej znaczące dni swego życia. Po raz pierwszy nadało to jego życiu sens i znaczenie; pozwoliło mu to marzyć, przez krótką chwilę, że może mógłby być czymś więcej niż obiektem nienawiści, że może wszyscy do tej pory się mylili, i kryło się w nim jednak coś wartościowego. Gdy Gwen przestąpiła próg Wieży Schronienia i jej drzwi zatrzasnęły się za nią, czuł jak gdyby to w jego życiu zamykały się jakieś drzwi. Odczuł to jak cios sztyletem w serce. Szanował, a nawet rozumiał jej decyzję; był to jednak najgorszy dzień jego życia. Stał przed Wieżą, czekając sam nie wiedział jak długo, łudząc się, że Gwen zmieni zdanie, ponownie ukaże się w drzwiach. Lecz te pozostały zamknięte jak wieko trumny. Bez kierunku i celu w życiu Steffen zawędrował tutaj, do tej niewielkiej wsi osadzonej na szczycie wzgórza. Po raz kolejny spojrzał przez ramię, jak czynił co godzinę od swego przybycia, na Wieżę Schronienia, obserwując ją cały czas, wbrew wszystkiemu mając nadzieję ujrzeć Gwendolyn wychodzącą przez te drzwi, uzyskać szansę powrotu do swego dawnego życia. Lecz choć tak uważnie się jej przyglądał, nie dostrzegł, by coś się tam działo. Noc czy dzień – nikt nie wchodził ani z niej nie wychodził. Nagle Steffen usłyszał trzask bicza i poczuł ostre smagnięcie na plecach; to jego młynarz zdzielił go po raz kolejny. Piekący ból po uderzeniu biczem wyrwał go z zamyślenia i Steffen skupił się na powrót na swych obowiązkach. Rozejrzał się i dostrzegł, że zmielił więcej ziarna niż którykolwiek z pozostałych mężczyzn i krew

napłynęła mu do twarzy: to niesprawiedliwe, że to on dostawał razy, a pozostałych zostawiono w spokoju. - Przykładaj się, ty stworze, albo rzucę cię psom! – warknął mężczyzna do Steffena. Wokół niego rozbrzmiał śmiech. Pozostali najemni odwrócili się w jego kierunku i drwili z niego, imitując jego powykręcaną sylwetkę. Steffen odwrócił wzrok, zmuszając się do zachowania spokoju. Niegdyś traktowano go znacznie gorzej, niż to, na co było stać tych prowincjonalnych wieśniaków, a ból i upokorzenie przynajmniej odsuwały jego myśli od Gwendolyn, od marzeń o życiu zbyt wspaniałym jak dla niego. Rozległo się bicie dzwonów, donośne w tej małej wiosce, i wszyscy przerwali pracę, odwrócili się i spojrzeli. Dzwony biły raz za razem, nagląco, i wieśniacy poczęli się zbierać wokół środka osady, patrząc na dzwonnika. - Wieści z północy! – wykrzyknął mężczyzna. – Imperium wypędzono z Zachodniego Królestwa Kręgu! Odzyskaliśmy wolność! Wśród wieśniaków rozległy się wiwaty; odwracali się, chwytali w objęcia i tańczyli. Podawali sobie bukłaki z winem, z których pili długo i zachłannie. Steffen przyglądał się temu w szoku. Imperium wypędzone? Zachodnie Królestwo wolne? To nie miało sensu. Gdy opuszczał Silesię, zostały po niej jedynie zgliszcza, a wszyscy jego ludzie byli zniewoleni. Zdawało się, że dla żadnego z nich nie ma żadnej nadziei. - Thorgrin powrócił na smoku i z Mieczem Przeznaczenia! Tarcza się podniosła! Tarcza została przywrócona! – oznajmiał dzwonnik. Rozległy się kolejne krzyki i wiwaty i Steffen zaczynał się powoli radować, a jego myśli skierowały się na powrót ku Gwendolyn. Thor powrócił. A zatem będzie miała teraz powód, by opuścić Wieżę. Powód, by powrócić do Silesii. Znów może znaleźć się dla niego jakaś pozycja. Steffen odwrócił się i spojrzał na wieżę. Nie dostrzegł najmniejszego ruchu. Popadł w zadumę. Czyżby w jakiś sposób opuściła wieżę? - Widziałem, jak leciał tędy wczoraj chłopiec na smoku, z Mieczem w dłoni. Jak słowo daję! – przekonywał jeden z wieśniaków, młodzian, drugiego. – Widziałem, jak leci do tej przeklętej wieży. Wylądował na jej dachu! - Zdawało ci się! – rzekła surowo stara kobieta. – Poniosła cię wyobraźnia! - Słowo, że widziałem! - Przyśniło ci się, chłopcze! – drwił jakiś starzec. Rozległy się śmiechy i wszyscy szydzili z chłopca; zaczerwienił się i umknął. Lecz jego słowa zdały się Steffenowi prawdziwe: Thor najpierw udałby się po Gwendolyn. Kochał ją i znaczyła dla niego najwięcej. Ci prości wieśniacy nigdy by tego nie pojęli. Steffen wiedział, że chłopak mówi prawdę i jego serce przepełniło się nagłym optymizmem. Rzecz zrozumiała, że gdyby powrócił, Thor pojawiłby się

najpierw w Wieży Schronienia, by zobaczyć się z Gwendolyn – i zabrać ją ze sobą. Najpewniej z powrotem do Silesii. Steffen uśmiechnął się po raz pierwszy, odkąd tu przybył. Gwendolyn uwolniła się od tego miejsca. Uśmiechnął się szerzej, wiedząc, że jego życie po raz kolejny się odmieni. Nie musiał już mieszkać w tej wiosce i nie potrzebował już tych ludzi. Nie musiał już dłużej żyć w odosobnieniu, poświęcać się życiu w bólu, trudzie i pełne cierpienia. Dostał od losu kolejną szansę; marzenie, które mu się wymykało, wracało do niego. Może mimo wszystko pisane jest mu szlachetne życie. - Powiedziałem, wracaj do pracy, karle! – wrzasnął młynarz, unosząc wysoko bat i zamierzając się nim na twarz Steffena. Tym razem Steffen skoczył naprzód, dobył miecza i przeciął bat wpół, nim zdołał go dosięgnąć. Następnie wyrwał z dłoni młynarza pozostałość bata i smagnął go w twarz. Ten krzyknął, chwytając się za twarz obiema dłońmi, wrzeszcząc z bólu. Inni wieśniacy spostrzegli to i nagle natarli na Steffena ze wszystkich stron. Lecz Steffen był wojownikiem, którego umiejętności przekraczały to, co ci prowincjonalni ludzie kiedykolwiek widzieli, i batem zdzielił ich wszystkich, obracając się dokoła, przemykając i uchylając się od ich ciosów; po kilku chwilach leżeli wszyscy, krzycząc z bólu od uderzeń bata. Nacierało na niego jednak wciąż więcej mężczyzn, poważniejszych mężczyzn, z poważniejszym orężem i Steffen wiedział, że też musi walczyć zacieklej; nim zdołali się zbliżyć, Steffen sięgnął w tył, dobył strzały i uniósł łuk, celując w dowódcę, grubego mężczyznę odzianego w przyciasną koszulę. Gdy Steffen uniósł łuk, gruby mężczyzna z kijem w dłoni nagle zastygł w miejscu, podobnie jak ci obok niego. Zebrał się tłum, lecz wszyscy trzymali się na ostrożną odległość od Steffena. - Niech tylko któryś z was, mieszkańców tego grajdołu, się do mnie zbliży – zawołał Steffen. – A was pozabijam. Drugi raz nie będę osrzegał. Z tłumu wyłoniło się trzech krzepkich mężczyzn, dzierżących w dłoniach miecze i zmierzających na Steffena. Bez mrugnięcia okiem Steffen obrał cel i wypuścił trzy strzały, przeszywając nimi serce każdego z mężczyzn. Osunęli się na ziemię martwi. Osada wydała z siebie zduszony krzyk. Steffen dobył kolejnej strzały i czekał z naciągniętą cięciwą. - Ktoś jeszcze? – zapytał. Tym razem wieśniacy stali jak wrośnięci w ziemię, zdawali się żywić zupełnie nowy szacunek dla Steffena. Nikt nie ośmielił się poruszyć. Steffen pochylił się, schwycił swój worek zboża i wodę, przerzucił je sobie przez ramię i odwrócił się do nich plecami. Ruszył drogą prowadzącą z wioski ku lasowi. Miał się na baczności, nasłuchując uważnie, zastanawiając się, czy ktoś ruszy za nim – lecz za nim panowała cisza jak makiem zasiał.

Ani jedna osoba nie ważyła się go teraz znieważyć.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Romulus przemierzał leśny szlak, podążając za Wokablem, który szedł dziwnym krokiem w swej jarząco zielonej szacie, poruszając się tak szybko, że trudno było za nim nadążyć. Jeśli Romulus ufał czemuś mniej niż temu Wokablowi, to właśnie temu miejscu, Zwęglonemu Lasowi, którego zawsze unikał wszelkim kosztem ze względu na opinię, jaką się cieszył. Drzewa rosły tu niskie i grube, sękate gałęzie wyciągały się we wszystkich kierunkach nad szlakiem i ożywione były w sposób, w jaki inne drzewa nie były. Mówiono, że połykają ludzi w całości. Romulus rozejrzał się nieufnie dokoła i ujrzał w niektórych z pni niewielkie zęby, leniwie otwierające się i zamykające. Przyspieszył kroku. Zwęglony Las był miejscem mrocznym i ponurym, i z każdym krokiem Romulusa gąszcz splątanych gałęzi i cierni stawał się coraz bardziej nieprzenikniony. Było to miejsce, w którym wśród drzew snuła się mgła i czyhało zło, miejsce, do którego przychodziło się po truciznę odpowiednią, by kogoś ukatrupić albo eliksir, by rzucić klątwę. Teraz Romulus musiał się tu zjawić, choć pragnął uniknąć tego miejsca. Całe życie polegał na sile, na swych umiejętnościach bitewnych; teraz jednak potrzebował czegoś więcej niż tylko siły. Toczył bój w nowej rzeczywistości, rzeczywistości polityki i misternych zdrad, rzeczywistości, w której samym mieczem nie zwycięży się przeciwnika. Potrzebował oręża potężniejszego niż miecz. Musiał zyskać przewagę nad nimi wszystkimi. A sposób, dzięki któremu to osiągnie, kryje się głęboko w tym wynaturzonym lesie. Przez lata Romulus odbywał swą własną tajemną misję – poszukiwał legendarnej broni, która miała nosić w sobie siłę zdolną opuścić Tarczę. Co oczywiste, zatrzymanie Miecza Przeznaczenia w Imperium byłoby najprostszym po temu sposobem; lecz gdy to okazało się niemożliwe, Romulus ponownie musiał zwrócić się ku broni. Latami węszył za nieprawdopodobnymi pogłoskami o jej istnieniu, podążając kolejnymi szlakami tu i tam po to jedynie, by odkryć, że każdy z tropów był fałszywy. Tym razem miał wrażenie, że jest inaczej. Tym razem trop prowadził przez tortury i zabójstwa długiego szeregu ludzi, aż doprowadził go do tego Wokabla. Nie mogło się to zdarzyć w bardziej dogodnej chwili; jeśli Romulus go nie odnajdzie, Wielka Rada – albo Andronicus – go zabije. Lecz jeśli naprawdę będzie dzierżył oręż, który może opuścić Tarczę, będzie niezwyciężony. Inni zbiorą się wokół niego i nic już go nie powstrzyma przed tym, by władać Imperium. Kluczyli kolejną ścieżką przez plątaninę cierni. Mgła gęstniała. Wokabl założył długie na kilka stóp rękawice, by ochronić swe długie palce przed kolcami. Romulus

odgarniał je ze swej ścieżki gołymi rękoma. Czuł, jak ciernie wbijają się w jego skórę i dłonie broczą krwią, lecz nie dbał o to; tak naprawdę ból sprawiał mu przyjemność. Przedzierali się przez krzewy cierniowe, tworząc ścieżkę w gęstwinie lasu, i w chwili, gdy Romulus zaczął się zastanawiać, czy ten Wokabl aby nie wiedzie go na manowce, w końcu wyszli na niewielką, okrągłą polanę. Było tam małe, okrągłe wzniesienie porośnięte trawą, wysokie może na dziesięć stóp, przypominające w zasadzie bardziej kopiec ziemi. Pośrodku znajdowały się niskie, łukowate drzwi, porośnięte trawą, niemal niedostrzegalne. Nie było tam okien ani żadnego innego wejścia. Wyglądało to jak usypana z ziemi kopuła. Romulus zawahał się, wyczuwając czyhające za tymi drzwiami zło. Wokabl odwrócił się i spojrzał na niego, zwróciwszy ku niemu swą płaską, żółtą twarz i cztery oczy, i wydał przedziwny pomruk zadowolenia, który zaniepokoił Romulusa. Wokabl uśmiechnął się, obnażając tysiące maleńkich, ostrych zębów. - Twa drogocenna broń kryje się w tym wzniesieniu. Romulus postąpił krok w jej kierunku, lecz Wokabl wyciągnął swe długie, kościste palce i zatrzymał go, dotykając jego piersi. Był zdumiewająco silny. - Musisz poczekać, aż zostaniesz wezwany. Romulus uśmiechnął się drwiąco. Nie należał do ludzi, którzy czekali. - A jeśli nie zaczekam? – zapytał. Wokabl raz po raz otwierał usta, błyskając rzędami zębów, wyrażając swe niezadowolenie. - Wtedy twe przedsięwzięcie zostanie przeklęte. Romulus spojrzał na niego spode łba. Nie należał do ludzi, którzy cofają się przed znakami i omenami; chodził gdziekolwiek i jakkolwiek chciał, na własnych warunkach. Romulus przemierzył polanę, chwycił maleńkie drzwiczki i otworzył szarpnięciem tak silnym, że wyrwał je z zawiasów. Wszedł bez lęku w ciemność wydrążonego, porośniętego trawą wzniesienia, schylając się w wejściu. Wnętrze było ciemne, a w powietrzu unosiły się pozostałości niegodziwych sił, które poczuł natychmiast na swej skórze. Pomieszczenie oświetlała niewielka świeca, migocząca po przeciwnej stronie. Minęła chwila, nim jego wzrok przywykł do ciemności. Gdy podszedł do środka, dostrzegł mały, okrągły stół. Siedział za nim starzec łysy, o długich pasmach włosów zwisających po bokach głowy, odziany w zieloną pelerynę z aksamitu, z postawionym wysoko kołnierzem. Zwrócony był do Romulusa plecami i nucił jakąś dziwną melodię. Romulus czekał, niepewien, co o tym myśleć. Nie dostrzegał tu żadnej broni i miał nadzieję, że nie jest to kolejny ślepy zaułek. - Nie mam czasu do stracenia – rzekł Romulus. – Daj mi to, po co przybyłem. Zaległa długa cisza.

- Przybyłeś, nim cię wezwałem – rzekł starzec swym schrypniętym, pradawnie brzmiącym głosem. Romulus uśmiechnął się drwiąco. - Nikt nie będzie kazał mi na siebie czekać – rzekł. - I przez to upadniesz – powiedział mężczyzna. Romulus spojrzał na niego gniewnie. - Daj mi to, po co przybyłem. W przeciwnym razie poznasz gniew wielkiego Romulusa. Rozległ się niski, stłumiony chichot, jak odległy grzmot, i Romulus czuł, że starzec szydzi z niego. Miotany wściekłością Romulus rzucił się naprzód, przewrócił stół, podszedł z drugiej strony i stanął przed mężczyzną. Dobył miecza i dźgnął go, lecz gdy spojrzał w dół, ujrzał, że miecz przechodzi przez powietrze, nie czyniąc krzywdy starcowi. Spojrzał na jego twarz i cofnął się przerażony. Jego policzki były pociągłe i kościste, twarz wymizerowana, a w miejscu oczu znajdowały się dwa puste oczodoły. Starzec uśmiechnął się i jego twarz pokryła się tysiącami zmarszczek, a Romulus wbrew sobie wzdrygnął się. - Spoglądasz śmierci w oczy – rzekł starzec. – Jak wygląda? Romulus zaniemówił. W końcu zebrał w sobie wystarczająco dużo odwagi, by rzec: - Przyszedłem po broń. Broń, dzięki której Tarcza opadnie. Starzec uśmiechnął się. - Władać nią może jedynie godna osoba. Czy jesteś godzien? - Odpowiadam jedynie przed Andronicusem. Jam jest Wielki Romulus. - Tak… - rzekł mężczyzna powoli. – Przynajmniej na tę chwilę. Niebawem nie będziesz odpowiadał przed nikim. Serce Romulusa zabiło szybciej na te słowa. - Mów dalej – rzekł gorączkowo. - Twe przeznaczenie nie jest jeszcze ustalone. Broń może je zmienić. Lecz cena będzie wysoka. - Zapłacę – rzekł Romulus spiesznie. – Daj mi ją! Mężczyzna wstał i przeszedł obok Romulusa, przemierzając pomieszczenie w kierunku przeciwległej ściany, aż zniknął w ciemności. Serce Romulusa biło szybko, niespokojnie, gdy niecierpliwie czekał na broń. Czy był to miecz? Oszczep? Czy jeszcze coś innego? Romulus był skołowany, gdy mężczyzna wrócił, trzymając w dłoni prostą, czarną aksamitną pelerynę. Uniósł ją i złożył na dłoniach Romulusa. - Co to ma być? – spytał Romulus rozdrażniony. - Twoja święta broń – padła odpowiedź.

Romulus spojrzał na nią, zbity z tropu, zastanawiając się, czy mężczyzna kpi sobie z niego. - To żadna broń – rzekł. – Zwykła peleryna. - Nie każda broń ma ostrza – odparł starzec. – Ta broń jest potężniejsza, niż sobie wyobrażasz. - Założę ją – rzekł Romulus, gotując się do przywdziania jej. Starzec wyciągnął dłoń i schwycił go za ramię. Romulusa zaskoczyła siła tego uścisku. Jego koścista dłoń była tak silna, że nie potrafił mu się wyrwać. Zdał sobie sprawę, że to spotkanie było magiczne, brały w nim udział siły, których nie pojmował, i po raz pierwszy w życiu strwożył się. - Załóż tę pelerynę teraz, a umrzesz – rzekł starzec. Romulus przyjrzał się jej uważnie, zdumiony. - Załóż ją jedynie, gdy będziesz przekraczał most nad Kanionem. Uczyni cię niewidzialnym i pozwoli ci przedrzeć się przez Tarczę, wkroczyć do Kręgu. Musisz przekraczać most w pojedynkę. By zniszczyć Tarczę na dobre, musisz przeprowadzić ze sobą przez Kanion MacGila, mając na sobie pelerynę. Gdy MacGil postawi stopę na ziemi za Kanionem wraz z tobą, gdy będziesz w tej pelerynie, Tarcza opadnie na dobre. Romulus przyglądał się pelerynie w zadziwieniu. Wyczuwał, że to prawda. Po tylu latach wreszcie trzymał w dłoni broń zdolną opuścić Tarczę, dzięki której przejmie Krąg. Nic już nie stało mu na przeszkodzie. W końcu uzyska władzę.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Thor siedział przy górnych balustradach zamku. Obracał na wszystkie strony Miecz Przeznaczenia, przyglądając mu się we wczesnorannym świetle. Miecz połyskiwał, rozświetlony każdą możliwą barwą, długi i gładki, niemal przejrzysty. Wykonany był z metalu, którego Thor nie znał. Rękojeść z ciężkiego złota w jego dłoni stawała się jak masło, stapiając się z nią całkowicie, jak gdyby zawsze tam tkwił, jak gdyby on i Miecz byli jednym. Wzdłuż brzegu osadzone były niewielkie rubiny, a na klindze widniała starożytna inskrypcja, której nie potrafił odczytać. Przyglądając się mu, Thor zamyślił się. Miecz z całą pewnością był pradawny i Thor zastanawiał się, kto go wykuł, kto władał nim w przeszłości, jak się tu znalazł. Myślał o jego historii. Zastanawiał się nad jego przyszłością. Zastanawiał się nad swoją własną przyszłością. Rozmyślał nad wszystkim, przez co przeszli, by zdobyć Miecz, o ich wyprawie, przekroczeniu Kanionu, Tartuwianu, o wrogim Imperium, jego dżungli, pustyniach, górskich szczytach, miastach niewolniczych i smokach… Wszystko dla tego. Tego ostrza, tego kawałka metalu, który trzymał w dłoni. Pomyślał o straconych życiach i ujrzał twarze swych przyjaciół unoszących się w wodzie. Pomyślał o wszystkich poległych w Kręgu, o najeździe Andronicusa… wszystko to dla tego Miecza. Cóż takiego kryło się w tej broni? Thor pomyślał o wszystkich wojownikach, których zabił tym mieczem od czasu swego powrotu. Gdy nim władał, czuł coraz bardziej, że to on włada nim. Nie pojmował tego. A bał się tego, czego nie pojmował. Przede wszystkim rozważał jednak złowróżbne słowa Aberthola, które wciąż dźwięczały mu w głowie, przez które nie spał całą noc, które przyprowadziły go na powrót tutaj, przed brzaskiem, by znaleźć pociechę i czas na zastanowienie: legenda, która głosi, że władanie Mieczem będzie krótkie. Czy to oznaczało, że zostanie pokonany? Że niebawem zginie? Kim będzie bez Miecza? Co stanie się z Tarczą? A z Kręgiem? Thor wiedział, że posiada swe własne moce. Jednak żadna z nich nie mogła się równać sile Miecza. Już teraz czuł się jednością z Mieczem. Czuł się niezwyciężony. Cóż takiego mogłoby go pokonać? Thor wyczuł pierścień w swej kieszeni. Zdecydował poprosić Gwendolyn o rękę, gdy tylko się przebudzi. Najpierw jednak musiał jej powiedzieć. Nadszedł na to czas. Nim wyruszy na misję, by zabić swego ojca, Gwendolyn musi wiedzieć, kto nim jest. Jak się zachowa, gdy się dowie? Obawiał się, że źle. Czy będzie się to równało końcowi tego, co między nimi było? Thor spojrzał na budzące się słońce, od którego promieni połyskiwał Miecz, a jego szare oczy błyszczały, i pomyślał o czekającej go tego dnia bitwie. To dziś pozbędzie się pozostałości armii Andronicusa – i samego Andronicusa. Swego

własnego ojca. Sam nie wiedział, jak się z tym czuje. Bardziej niż czegokolwiek na świecie pragnął jego śmierci. Lecz pragnął także – musiał przyznać – mieć ojca. W głębi duszy czuł się rozdarty. Dlaczego zostało mu narzucone takie przeznaczenie? Thor wiedział, że gdy nadejdzie czas, nie zawaha się. Zabije go. Lecz pragnął, by mogło być inaczej, pragnął mieć innego ojca. Takiego, z którym mógłby spotkać się po raz pierwszy w ojcowskim uścisku – a nie w walce. - Tu jesteś – dobiegł go głos. Thor obrócił się raptownie i ujrzał stojącą na progu Gwendolyn, uśmiechniętą, zaspaną, ze zmierzwionymi włosami. Patrzyła na niego z miłością. Krohn prześlizgnął się obok jej nóg. Gwen podeszła do Thora, a Krohn ruszył naprzód i przyskoczył, liżąc go. Thor uśmiechnął się, schował Miecz do pochwy, podszedł i chwycił Gwendolyn w objęcia, rad, że coś odwróciło jego uwagę od mrocznych myśli. - Już świta – rzekła. – Twoi ludzie oczekują cię na dole, w Wielkiej Sali. Czekają was dziś ważkie bitwy i chcą się z tobą naradzić, nim wyruszysz na swój atak. Thor skinął głową. Spodziewał się tego. Odwrócił się i ruszył przed siebie z Gwendolyn u boku. Weszli razem do zamku i ruszyli korytarzami z Krohnem przy nodze. Szli w milczeniu, trzymając się za ręce. Serce Thora tłukło się w piersi, miał Gwendolyn tyle do powiedzenia. Chciał jej powiedzieć, że pragnął z nią być już zawsze. Że pragnie, by nosiła pierścień jego matki. I kto był jego prawdziwym ojcem. Lecz jego serce tłukło się coraz mocniej i był niezdolny wypowiedzieć żadnej z tych rzeczy. Mieli zbyt mało czasu. W końcu, gdy zeszli po stopniach i skręcili w kolejny korytarz, Thor zebrał się na odwagę. Teraz albo nigdy. - Gwendolyn, muszę ci o czymś powiedzieć – rzekł drżącym głosem. Spojrzała na niego zaniepokojona. Otworzył usta i gdy miał wypowiedzieć słowa, nagle obydwa skrzydła ogromnych drzwi otworzyły się. Thor i Gwendolyn odwrócili się i ujrzeli przed sobą Wielką Salę, komnatę sporych rozmiarów, długą i szeroką na sto stóp. Wzdłuż jej ścian ustawiony był oręż i chorągwie wszystkich wielkich wojów. Pośrodku znajdował się długi, prostokątny stół, wokół którego siedziały i stały setki wojowników. Wszyscy oni spojrzeli na Thora wyczekująco. Thor zawahał się przed drzwiami, a Gwendolyn patrzyła na niego, czekając. Wiedział, że nie była to najlepsza pora. - Pomówimy później – rzekł. Odwrócił się i wziął ją za rękę, i weszli razem do sali. Wtedy mężczyźni wstali i, wzbudzając ogromny hałas, uderzyli rękojeściami mieczy o stół okazując im tym samym szacunek. - Thorgrinson! – zaskandowali.

Uciszyli się w końcu, gdy Thor zbliżył się do nich. Kendrick, Srog, Godfrey, Reece, Elden, O’Connor, Conven oraz kilku innych dzielnych wojowników objęło go. Nowi członkowie Legionu także tu byli, Serna i Krog, jak również tuziny Srebrnych i armii MacGila. Była to wielka i potężna siła. - Thorgrinsonie – rzekł Srog, gdy sala ucichła. – Żołnierze Silesii oczekują na twe rozkazy. A kolejne tysiące oczekują nas na zewnątrz tej komnaty. - Jak również cała Srebrna Gwardia i armia MacGila – dodał Kendrick. – Teraz ty dowodzisz armią. Thor pokręcił głową, kładąc dłoń na ramieniu Kendricka. - Ty jesteś ich dowódcą – rzekł. – Ja jestem jedynie zwykłym chłopcem ze smokiem i mieczem i zrobię, co w mej mocy, by służyć Kręgowi. Kendrick uśmiechnął się. - Będziemy ci towarzyszyć, gdy będziesz atakował Andronicusa – powiedział. – Będziemy jechać równolegle z tobą, na ziemi. Lecąc na smoku, będziesz szybszy, lecz będziemy pędzić co koń wyskoczy i nie pozostaniemy daleko za tobą. Gdy ludzie Andronicusa zaczną uciekać, będziemy ich ścigać i wykończymy tych, których ty nie będziesz mógł zabić. Choć jesteś potężny, i twój smok i miecz również, jest zbyt wiele miejsc – jaskiń i wszelkiego rodzaju zakamarków – w których mogą się skryć ludzie Andronicusa. Thor skinął głową. - Będę zaszczycony, jeśli przyłączycie się do mnie w bitwie. Masz rację – nawet z całą mocą świata nie zdołam dokonać tego w pojedynkę. A walka u boku takiej armii to wielki zaszczyt. - Dzisiaj – rzekł Srog. – Wyprzemy Andronicusa i jego ludzi. Po zakończonym dniu bitwy Krąg będzie wolny, a Imperium odparte za morze! - TAK JEST! – rozległ się donośny krzyk aprobaty rycerzy zebranych w sali. Thor przyjrzał się ich twarzom, twarzom zatwardziałych w boju mężczyzn, o których dorastając słyszał i których szanował, i w obecności których czuł się zaszczycony przebywać. Thor miał odpowiedzieć, gdy nagle drzwi komnaty otworzyły się gwałtownie i do środka wparował mężczyzna, którego Thorowi zdało się, że zna. Wszystkie spojrzenia skierowały się na niego, gdy bez tchu wpadł do pomieszczenia i pomaszerował prosto ku stołowi. Był to Bronson. Mąż Luandy. - Wybaczcie mi, zacni rycerze, że was nachodzę – rzekł Bronson, z trudem łapiąc oddech. Jedno oko przykryte miał opaską. - Przynoszę wspaniałe wieści – rzekł Bronson. – Pilne wieści. Wieści, które wpłyną na dzisiejsze wydarzenia. Przyjechałem aż z drugiej strony Pogórza. Przysłała mnie Luanda. Mówiła z Andronicusem, który złożył propozycję kapitulacji.

Szmer zaskoczenia rozszedł się po Sali. Rycerze odwracali się i szeptali między sobą. - To zrozumiałe, że chce się poddać – wykrzyknął jeden z nich. – Jest nas więcej! Wie, że nie został mu więcej niż dzień życia! - Nie wierzę, by Andronicus kiedykolwiek się poddał! – wykrzyknął inny. - A jaki ma wybór? – zawołał inny. - Cisza! – huknął Srog, i sala w końcu uciszyła się wystarczająco, by wszyscy mogli skupić się znów na Bronsonie. - Rzekł, że podda się osobiście – powiedział Bronson. - Jakie są jego warunki? – spytał Kendrick. - Rzekł, że podda się Thorgrinowi i tylko jemu. I że musimy zezwolić jego armii opuścić Krąg, nie wyrządzając im szkody. Wśród rycerzy rozszedł się ożywiony szmer. Patrzeli po sobie, zdezorientowani. - Zdaje się, że to rozsądna propozycja – powiedział Brom. – Chce oszczędzić swych ludzi. - To nie w jego zwyczaju – rzekł inny. - Cóż innego mu pozostało? – spytał jeszcze inny. – Zapewne naciskają na niego jego generałowie. Ma pół miliona ludzi, a on jest jeden. Widzieli, jakie zniszczenia może zadać Thor. - Dlaczego mielibyśmy się zgodzić? – zawołał inny. – Co zyskamy, jeśli puścimy ich wolno? Nadszedł czas, by zabić ich wszystkich! - Z Andronicusem w lochach i podniesioną Tarczą nie będziemy mieli się czego obawiać ze strony jego ludzi. Uniknęlibyśmy rozlewu krwi, także naszej. Żadne życia nie zostałyby dzisiaj stracone. Wszak pozostało mu jeszcze pół miliona ludzi naprzeciw naszym dziesięciu tysiącom. Wśród mężczyzn wywiązały się sprzeczki. Thor stał tam, przysłuchując się wszystkiemu. - Nawet jeśli się zgodzimy – rzekł Kendrick. – To nie w porządku, by Thor szedł sam. - A skąd mamy wiedzieć, że nie łżesz? – Godfrey spytał Bronsona. Wszystkie spojrzenia zwróciły się na powrót ku niemu. - Właśnie, skąd mamy wiedzieć, że możemy ci zawierzyć? – spytał Reece. – Jesteś wszak McCloudem. - Jestem teraz MacGilem – obstawał Bronson. – Odrzekam się McCloudów. Odrzekam się mego ojca. Wszak to on mnie okaleczył. Walczyłem z wami dzielnie podczas oblężenia Silesii i nie mam powodu, by plamić swój honor. Przysięgam każdą cząstką mej istoty, iż mówię prawdę. Jestem rycerzem, jak i wy. Może i walczyliśmy po przeciwnych stronach, lecz postępujemy według tego samego kodeksu honoru. Bronson mówił z całkowitą szczerością i Thor widział, że nie kłamie.

- Czego niby miałby się obawiać Thor? – spytał Elden. – Z Mycoples u boku i Mieczem Przeznaczenia w dłoni wszyscy ludzie Andronicusa naraz nie wyrządzą mu krzywdy. - Rzeknę, przystańmy na jego kapitulację – powiedział Srog. Kendrick uderzył pięścią w stół i sala ucichła. - Przyjęcie lub odrzucenie propozycji należy do Thora. To on będzie ryzykował dla nas życie. Thor stał tam, przysłuchując się i rozważając to w myślach. Z jednej strony z chęcią zaryzykowałby życie dla Kręgu, z drugiej zdawało mu się, że coś jest nie tak. Nie był tylko pewien co. Choć, jak powiedzieli, cóż takiego Andronicus mógłby mu zrobić? Z Mieczem i Mycoples czuł się niezwyciężony. - Wolałbym zabić Andronicusa, niż przystać na jego kapitulację – odparł Thor. – Lecz jeśli tego sobie życzycie, uszanuję to. I pójdę. Wśród rycerzy rozległy się wiwaty. - Przyjmę jego kapitulację – rzekł Thor. – I upewnię się, że każdy jeden z jego żołnierzy opuści Krąg. - Nie! – zawołała Gwendolyn. W sali zapadła cisza, gdy wszyscy odwrócili się i spojrzeli na nią. - Nie możesz tam pójść – rzekła do Thora. – To niesprawiedliwe, że ty w pojedynkę masz ryzykować życie. Thor odwrócił się ku niej, poruszony jej troską. - Pani – rzekł Srog. – My także nie chcemy stawiać Thorgrina w niebezpiecznej sytuacji. Lecz jakim sposobem coś może mu się stać? Gwendolyn pokręciła głową. - Poślijcie kogoś innego. Thorgrin wrócił dopiero z wyprawy, podczas której ryzykował życie dla Kręgu. Jego zasługi są wystarczające. W pomieszczeniu zaległa cisza, a Thor spojrzał na Gwendolyn, przepełniony miłością do niej. Ona jednak nadal nie pojmowała. Dla Thora było to coś więcej niż zmierzenie się z wrogiem: chodziło o zmierzenie się ze własnym ojcem. A tego Gwendolyn nigdy nie pojmie, póki jej nie powie. Nadszedł czas. Chwycił Gwendolyn za rękę, pochylił się i ucałował jej dłoń, po czym rzekł cicho: - Muszę ci coś wyznać. Pomówmy na osobności. * Thor schwycił Gwendolyn za rękę i wyprowadził z komnaty. Odprowadzały ich setki zdumionych spojrzeń. Szli korytarzem, aż dotarli do niewielkiej prywatnej komnaty. Weszli do środka, a słudzy zamknęli za nimi drzwi. - Nie możesz mu ufać – rzekła żarliwie, odwracając się ku niemu. – Stań z nim do walki. Zabij go. Lecz nie idź sam, by przyjąć jego kapitulację. Być może myślę o sobie.

Lecz już raz mi cię odebrano i myślałam, że nigdy nie powrócisz. Miałam wrażenie, iż moje życie się skończyło. Teraz, gdy tu jesteś, czuję, że odżyłam i nie pozwolę, byś znów ryzykował swe życie. Wybacz. Poślijcie kogoś innego. Andronicus nie musi poddawać się tobie. Może się poddać komukolwiek. Nie rozumiem, co to za fiksacja na twym punkcie. Proszę. Poślijcie kogokolwiek, byle nie ciebie. Thor potrząsnął powoli głową. - Kocham cię, Gwendolyn – rzekł. – Nad życie. I jestem głęboko poruszony twoją troską o mnie. Lecz muszę przyjąć kapitulację Andronicusa. Może to oszczędzić życia tysięcy naszych ludzi w walce. Śmierć tych ludzi będzie ciążyć na mym sumieniu. Muszę iść. Zmusza mnie do tego mój honor. Gwendolyn zaczęła płakać. - Nie możesz iść – nalegała. – Nie teraz. Zbyt wiele jest do stracenia. Nie chodzi już tylko o ciebie. Zanosiła się płaczem i Thor czuł, jak pęka mu serce. Położył dłoń na jej ramieniu i spojrzał na nią skołowany. - O czym mówisz? – spytał. Czuł, że nie mówi mu wszystkiego, że jest coś, o czym rozpaczliwie chce mu powiedzieć, i nie wiedział, co to mogło być. - Czuję, że coś przede mną ukrywasz – rzekł. – Powiedz mi, o co chodzi. Dlaczego mam nie wyruszać? Gwendolyn spojrzała na niego i wyczuł, że chce mu coś wyznać – lecz odwróciła się gwałtownie, ocierając łzy i spoglądając za okno. - Wybacz, że płaczę – rzekła. – To zachowanie niegodne królowej. Thor podszedł do niej i położył dłoń na jej ramieniu. - Nie znam nikogo, kto zachowywałby się bardziej jak królowa niż ty – rzekł. Uśmiechnęła się do niego w odpowiedzi. Thor przełknął ślinę, a serce waliło mu jak młot. Wiedział, że nadszedł czas, by jej powiedzieć. Nie mógł już tego dłużej przed nią ukrywać. - Gwendolyn – zaczął, odchrząknąwszy. – Jest inny powód, dla którego to ja muszę spotkać się z Andronicusem. Przełknął ślinę, nie chcąc wypowiadać tych słów, lecz wiedząc, że musi to zrobić. - To bardziej skomplikowane, niż myślisz – ciągnął dalej. – Istnieje powód, dla którego chce się poddać mnie, i tylko mnie. Spojrzała na niego zbita z tropu. - O czym mówisz? – spytała. - Widzisz – zaczął, po czym przerwał. – Ja… dowiedziałem się czegoś. Czegoś, czego… wolałbym nigdy nie wiedzieć. Nie mogę uczynić nic, by to zmienić. I pcha mnie to ku czynom, które muszę wykonać. - Nie rozumiem – rzekła.

Spojrzała na niego, nie pojmując, a serce Thora tłukło się tak, że niemal wyrywało się z piersi, i zaschło mu w gardle. Przerażała go myśl, że gdy wypowie te słowa, to, co między nimi jest, przepadnie na zawsze. - Istnieje powód, dla którego muszę spotkać się z Andronicusem… – rzekł. – Powód, dla którego to ja muszę go zabić. - By mnie pomścić? – spytała Gwendolyn. Thor przełknął ślinę. - Tak, by cię pomścić – rzekł. – Lecz nie tylko. Wpatrywała się w jego oczy, a on stał przed nią, drżąc, chcąc wyrzucić z siebie słowa, zbierając siły. - Widzisz, Gwendolyn… – rzekł, po czym przerwał. W końcu wziął głęboki oddech i wyrzucił z siebie: - Andronicus jest moim ojcem. Gwendolyn wpatrywała się w niego, zastygła w miejscu, i zamrugała kilka razy w zupełnym szoku. Zdawało się, że z początku nie jest nawet w stanie pojąć znaczenia jego słów. Jednak po chwili otworzyła szeroko oczy i usta. Podniosła do nich dłoń i bezwiednie postąpiła kilka kroków w tył, odsuwając się od Thora. Thor dostrzegł na jej twarzy przerażenie i nienawiść, prawie takie, jak gdyby patrzyła na samego Andronicusa. Zdruzgotał go ten widok. - To niemożliwe – wyszeptała. Thor skinął ponuro głową. - To prawda. Jest mym ojcem. Łzy znów potoczyły się po policzkach Gwen, gdy wpatrywała się w niego zupełnie nowymi oczyma, jak gdyby patrzyła na potwora. Thor nie potrafił się powstrzymać od wrażenia, że nic między nimi nie będzie już takie samo. - Gwendolyn… - zaczął. - Zostaw mnie! – warknęła. Ton jej głosu był paskudny, przepełniony jadem i nienawiścią. - ZOSTAW MNIE! – krzyknęła. Thor spojrzał na nią, ujrzał gniew w jej oczach i poczuł, że cały jego świat rozpada się na kawałki. Nie miał już po co żyć. Obrócił się na pięcie i wypadł z komnaty, nie dbając dłużej o to, czy żył, czy nie. Teraz zostało mu już tylko jedno miejsce w świecie: Nastał czas, by poznał swego ojca.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Gwendolyn stała w zamkowej komnacie, patrząc przez okno i obserwując, jak Thor odlatuje na Mycoples. Jej wielkie skrzydła uderzały na rozwidniającym się niebie, a sylwetka rysowała się na ogromnej kuli wschodzącego słońca. Łzy spływały po policzkach Gwendolyn, gdy próbowała złapać oddech, targana milionem sprzecznych emocji. Czuła się zdradzona przez Thora, przez jego nowiny, zdradzona, gdy dowiedziała się, że jest synem Andronicusa, osoby, której nienawidziła najbardziej na świecie. Czuła się zdradzona, że to przed nią ukrywał. I czuła się zdradzona, po raz kolejny, przez świat. Dlaczego jej przeznaczenie musiało być tak okrutne? Dlaczego w całym wszechświecie nie znalazł się ktoś inny – ktokolwiek – by być ojcem Thora? Dlaczego musiała to być jedyna osoba, która przepełniała umysł Gwendolyn nienawiścią, żądzą zemsty? Jednocześnie zdawała sobie sprawę, że nie ma prawa złościć się na Thora. Nie mogła go winić za jego pochodzenie. Thor był dla niej zawsze dobry, kochający i uprzejmy, a ona obwiniała go za to, skąd się wywodzi. I, co oczywiste, Thor miał także matkę, nie płynęła w nim jedynie krew jego ojca. Gwen czuła się zawstydzona swoją reakcją. Rozdzierało ją poczucie winy i straty, i pomyślała, że być może nieumyślnie pchnęła go ku bitwie, od której chciała go odwieść. Patrząc, jak znika na widnokręgu, wiedziała, że jest w drodze, by zmierzyć się ze swym ojcem. I wiedziała, że jeśli Andronicus się nie podda, Thor zabije go, jeśli będzie trzeba. Wiedziała, że Thor odczuwał względem Andronicusa tę samą nienawiść i, myśląc logicznie, wiedziała, że nie ma racji, złoszcząc się na Thora. Wręcz przeciwnie, powinna była okazać mu współczucie i wesprzeć go: wszak, była przekonana, ona sam cierpiał przez te wieści. Nowiny Thora wciąż rozbrzmiewały jej w głowie i nie potrafiła zaradzić swej naturalnej reakcji, swym powracającym wciąż uczuciom. Położyła dłoń na brzuchu i dotarło to do niej na jeszcze głębszym poziomie: te wieści znaczyły wszak, że nosiła w sobie wnuka Andronicusa. Miała ochotę płakać i krzyczeć na cały świat. To dziecię w jej łonie, które już teraz kochała ponad życie. Czy wyda na świat potwora? Choć należało spojrzeć na to inaczej – Thor nie był przecież potworem. Lecz Andronicus z pewnością nim był, a ona wiedziała, że czasem pewne cechy omijają jedno pokolenie. Gwendolyn stała przy oknie, wpatrując się w puste niebo. Thor zniknął jej z oczu, i gdy tak trwała bez ruchu, odczuła, że ponad inne emocje wybija się nagła troska o jego dobro. Wszak Thor leciał prosto na spotkanie z najniebezpieczniejszym

mężczyzną świata, spotkanie, ku któremu nieumyślnie go pchnęła. Co jeśli nigdy z niego nie wróci? Będzie jej to ciążyło po kres jej dni. Już teraz czuła się za to odpowiedzialna. Miała ochotę wychylić się przez okno i zawołać, by wrócił. Że przeprasza. Zarazem czuła, że po części, tylko odrobinę, pragnie, by odleciał i nigdy nie powrócił, i by wszystkie jej zmartwienia uleciały wraz z nim. Nienawidziła siebie za tę myśl i nie wiedziała, jak ma się czuć, co myśleć. Kątem oka dostrzegła nagły ruch po drugiej stronie dziedzińca. Spojrzała w dół i ujrzała coś, co ją zaskoczyło: po drugiej stronie Silesii, mijając północną bramę, ukazała się armia kilku tysięcy mężczyzn, maszerujących powoli w równym szyku. Z początku nie pojmowała, co to. Oznaczenia na zbrojach nie należały do Imperium, przypominały za to te MacGilów. Jednak ich barwy były inne: głęboki szkarłat i błękit, a na niesionym przez nich sztandarze widniało godło samotnego wilka. Trzon armii zatrzymał się przed bramami, a niewielki oddział, tuzin dobrze odzianych oficerów w pięknych futrach, podjechał naprzód, wkraczając do Silesii. Najwyraźniej mieli jakąś wiadomość do przekazania. Albo ostrzeżenie. Gwen nie potrafiła stwierdzić, czy mają przyjazne zamiary, czy nie. Jej intuicja podpowiadała jej jednak – wnioskowała to ze sposobu, w jaki się poruszali – iż ich intencje były wrogie. Nie rozumiała, co się działo ani kim byli ci ludzie. Wróciła myślami do czasów, gdy odbierała nauki i przypomniała sobie, że widziała to godło i barwy w księdze. Majaczyło jej w głowie także jakieś odległe wspomnienie, kiedy ojciec jako małą dziewczynkę zabrał ją z wizytą do swego młodszego brata, młodszego MacGila, na Wyspy Górne. Gwen nigdy nie zapomniała spędzonego tam czasu. Mogłaby przysiąc, że ten sztandar, te barwy widziała właśnie tam. Czy to mogli być oni? Jej kuzyni ze strony ojca? Jeśli tak, cóż robią tutaj, teraz? Czy przybyli jej z pomocą? Był taki czas, gdy jej ojciec i jego młodszy brat byli sobie tak bliscy, jak tylko bracia mogą być, lecz pamiętała, że się poróżnili, że nigdy więcej ze sobą nie rozmawiali, a ich ojciec przestrzegał ich wszystkich przed swym bratem. Nie potrafiła sobie wyobrazić, po co mieliby się tu zjawić, lecz bez względu na powód, wątpiła, by chodziło o pomoc. Gwendolyn odwróciła się i szybkim krokiem przemierzała korytarze. Zapełniały się już żołnierzami, którzy także dostrzegli armię. Cały zamek zaczynał się poruszać, spieszyć, by wyjść im na spotkanie. Gwendolyn spieszyła wraz z nimi, zbiegając po krętych kamiennych schodach z bijącym mocno sercem, zastanawiając się, co się dzieje. Miała złe przeczucie, że cokolwiek to było, nie zapowiadało nic dobrego. *

Gwendolyn stała na środku sielsiańskiego dziedzińca. Po obu jej stronach dumnie stanęli Kendrick, Srog, Brom, Atme, Godfrey, Reece i tuzin członków Srebrnej Gwardii, czekając, aż oddział żołnierzy do nich podejdzie. Mężczyźni trzymali dłonie na rękojeściach swych mieczy, w gotowości. - Pani, czy zebrać armię? – spytał Kendrick. Słyszała niepokój w jego głosie. Patrzyła na zbliżający się oddział, może dwunastu mężczyzn, i nie dostrzegła, by gotowali się do dobycia broni. Wyczuwała, że ta armia w istocie może być wroga, lecz nie ten oddział. Być może nadchodził z wiadomością – lub propozycją. - Nie – odrzekła. – Na to mamy mnóstwo czasu. Wysłuchajmy, co mają do powiedzenia. - Czy to barwy drugich MacGilów? – spytał Reece głośno. – Z Wysp Górnych? - Na to wygląda – rzekł Kendrick. – Lecz cóż oni tutaj robią? - Być może zjawili się, by nas wesprzeć – powiedział Atme. - Lub by wykorzystać nas, gdy jesteśmy najsłabsi – dodał Godfrey. Te same myśli przelatywały Gwendolyn przez głowę. Mężczyźni zbliżyli się i w końcu zatrzymali kilka stóp przed nimi. Zsiedli z koni. Jeden z żołnierzy wyszedł przed pozostałych, otoczony czterema mężczyznami, patrząc wprost na Gwendolyn. Był to mężczyzna postawny, odziany w najświetniejsze szkarłatne futra, a gdy zdjął hełm, Gwendolyn natychmiast rozpoznała te potargane siwe włosy i ospowatą twarz. Był to jej stryj – Tirus MacGil. Tirus, wiekiem zbliżony do jej ojca, postarzał się znacznie, od kiedy widziała go po raz ostatni, gdy była dzieckiem. Brodę miał teraz gęsto poprzetykaną siwizną, a troski wyryły na jego twarzy wiele zmarszczek. Nie był tak sympatyczny i beztroski, jakim Gwen go pamiętała. Jego twarz przybrała surowy, pozbawiony humoru wyraz. Nie uśmiechnął się na powitanie, jak zwykł robić, gdy była dzieckiem, kiedy to śmiał się beztrosko, podnosząc ją i wirując z nią dokoła. Zbliżył się wyprężony, jak przeciwnik, z zaciśniętymi szczękami. Patrzył na nią beznamiętnie swymi brązowymi oczami. Z jednej strony ucieszyła się niezwykle na jego widok, gdyż bardzo przypominał jej ojca, przez co gorąco za nim zatęskniła. Z drugiej strony przez postawę jego i jego żołnierzy poczuła w żołądku ucisk taki, jaki poczułaby, stając naprzeciw każdego innego przeciwnika. Tirus zatrzymał się kilka stóp przed nią i utkwił w niej chłodne spojrzenie. Nie ukłonił się, nie skinął głową ani nie ucałował jej dłoni, mimo tego, że miała na sobie królewską pelerynę Silesii i z pewnością zdawał sobie sprawę z tego, że jest królową. Zauważyła tę oznakę braku szacunku. - Przybyłem odebrać to, co zgodnie z prawem należy do mnie – oznajmił donośnym, grzmiącym głosem, skierowanym nie tylko do niej, lecz do wszystkich,

którzy mogli go usłyszeć. – Mój najstarszy brat, król MacGil, nie żyje. Prawo głosi, że korona przechodzi na kolejnego najstarszego brata – czyli na mnie. Gwen poczerwieniała. Więc o to mu chodziło. Powinna była się domyślić. Jej ojciec ją przestrzegał. Odchrząknęła i zwróciła się do niego równie tonem równie pewnym i oficjalnym: - Jak doskonale zdajesz sobie sprawę, nie tak stanowi prawo Kręgu – odrzekła Gwendolyn. – Nasze prawo zwyczajowe nakazuje, by korona przeszła na wyznaczone dziecko zmarłego króla. - Wasze prawo – rzekł Tirus. – Nie moje. Zmieniacie wasze prawo, jak wam się podoba. My pochodzimy z Wysp Górnych, nie z głównej części Kręgu, i mamy własne prawo. - Mój ojciec nie dokonywał żadnych zmian w prawie – poprawiła go, doskonale znając historię. Wszystkie lata czytania opłaciły się. – To samo prawo obejmowało siedem pokoleń królów z rodu MacGil, zostało ustanowione przez Harthena MacGila i zatwierdzone przez Najwyższą Radę, nim wzniesiono Królewski Dwór. Jeśli ktokolwiek zmienia prawo, to czynisz to ty. Tirus poczerwieniał na twarzy, nie spodziewając się takiej riposty. Wyraźnie tego nie pojmował. - Zbyt dużo nauki odebrałaś, dziewczyno – rzekł. – Zawsze tak było. Zbyt mądra jesteś, by miało ci to wyjść na dobre. By władać królestwem trzeba czegoś więcej niż ksiąg. Być może znasz zawiłości prawa. Lecz ja przybywam z prawdziwym życiem. Mój najstarszy brat nie żyje i nie dbam o to, co mówi wasze prawo – jestem prawowitym następcą tronu. Czekałem wystarczająco długo, niemal całe swe życie. Przybyłem, by odebrać to, co mi się należy. Bez względu na to, czy wasze prawo mi to zapewni, czy nie. Tirus westchnął. - Twój ojciec i ja byliśmy sobie niegdyś bliscy – dodał. – I dlatego przybywam z uprzejmą i wspaniałomyślną propozycją. Dam ci szansę pokojowego przekazania królestwa w me ręce. Władałaś nim niedługi czas – nie powinnaś zbytnio tęsknić. Jesteś wszak kobietą – i do tego młodą. Nie było ci to pisane. Oddasz władzę w moje ręce, a ja zdejmę te obowiązki z twych barków. I tak nie wiesz, jak rządzić królestwem. Jako twój przywódca potraktuję cię dobrze. Wszyscy znajdziecie miejsce w mym królestwie. Rzecz zrozumiała, przeniosę tutaj mój dwór i ludzi i niektórzy z was będą musieli się przenieść. Lecz nie martwcie się, znajdziemy wam inny dom. Wasze podatki wzrosną i będziecie walczyli w służbie u mnie, ale będę sprawiedliwym królem. - Tak sprawiedliwym, jakim jesteś obecnie dla swych ludzi? – spytał Kendrick. Tirus odwrócił się i spojrzał na niego, gotując się ze złości.

- Nasz ojciec wielekroć zabierał nas w odwiedziny na twe ziemie – dodał Kendrick. – Byliśmy dzieci, ale co widzieliśmy, to widzieliśmy. Byłeś okrutnym panem. Twoi ludzie cię nienawidzili. Nie widziałem tam ani śladu dobroci i sprawiedliwości, którymi się przechwalasz. Tirus zacisnął szczęki. - Otwierasz usta, gdy powinieneś słuchać, chłopaku – wycedził przez zęby Tirus. – Ledwie cię odstawili od piersi matki. Pozwól prawdziwym mężczyznom powiedzieć ci, jak naprawdę wygląda świat. - Czcza gadanina – zripostował Kendrick. – Twoją wadą jest to, iż uważasz się za lepszego niż w rzeczywistości jesteś. Tirus spurpurowiał, zaciskając dłoń na rękojeści miecza. Widocznie nie przywykł, by odzywano się do niego w ten sposób. Najwyraźniej przywykł, że wszyscy mu ulegali. - I to mówi bękart swego ojca? Tym razem to Kendrick poczerwieniał. - Jestem pierworodnym mego ojca. I do tego pierworodnym synem. Prawo oddałoby tron mnie. Lecz mój ojciec zdecydował się przekazać go Gwendolyn – a ja szanuję jego decyzję. W przeciwieństwie do ciebie, który przybyłeś, by upominać się o coś, co nie należy do ciebie. - Jesteś tylko bękartem – rzekł Tirus. – I gdyby twój ojciec miał krztynę rozumu w głowie, usłuchałby mnie i zabiłby cię w dniu, w którym się narodziłeś. Pozostawienie cię przy życiu było kolejnym przykładem jego ogromnej głupoty. Kendrick złapał rękojeść miecza i zrobił krok naprzód, i rycerze po obu stronach natychmiast dobyli swych mieczy. Gwendolyn wyciągnęła dłoń i położyła ją na nadgarstku Kendricka. Obrócił się i spojrzał na nią. W jego oczach dostrzegła furię – nigdy jeszcze nie widziała go tak rozdrażnionego. Jednak pod kojącym dotykiem jej dłoni uspokoił się. - Innym razem, bracie – rzekła, kładąc nacisk na słowo „bracie”. Kendrick uspokoił się i rozluźnił na jej słowa. Gwen odwróciła się do Tirusa, zdecydowana pozbyć się tej gnidy ze swego miasta. - Kendrick jest mym prawdziwym bratem – rzekła do Tirusa. – Jest dla mnie równie prawdziwym bratem, co reszta mego rodzeństwa. I gdyby poprosił mnie o koronę, z chęcią bym mu ją oddała. Westchnęła. - Lecz życzeniem mego ojca było, bym to ja ją nosiła, i Kendrick uszanował tę decyzję. Ja także, bez względu na to, czy podoba mi się ta rola, czy nie. Ty również powinieneś uszanować życzenie swego starszego brata. Był ci dobrym i uprzejmym bratem. Czy sądzisz, że uradowałby go widok tego, co robisz?

Tirus wpatrywał się w nią i widziała, jak na przemian zaciska i rozluźnia szczęki. Najwyraźniej pojęcie tego przekraczało jego możliwości i nie spodziewał się, że będzie tak trudno. - Mój brat nie dbał o nic prócz tronu – rzekł Tirus ponuro. – I siebie. - Czy to dlatego próbowałeś go zabić? – wtrącił się Godfrey. – Pamiętam tę ucztę tamtej nocy, w twym zamku. Trucizna, którą miał wypić nasz ojciec, zabiła twego syna. Tirus wpadł w furię. - Spuściłbym ci lanie, chłopcze, gdybym mógł. - To wasz ojciec próbował otruć naszego – zawołał żołnierz stojący obok Tirusa. – Ta trucizna zabiła naszego brata. - Miast pięciu synów mam teraz tylko czterech, dzięki niemu – dodał Tirus. Gwendolyn przyjrzała się uważnie czterem żołnierzom stojącym obok Tirusa. Każdy z nich miał podniesioną zasłonę hełmu i Gwen rozpoznała ich z czasów dzieciństwa. Jej czterej kuzyni. Byli w wieku zbliżonym do jej rodzeństwa i była zdumiona, że tak wydorośleli. Stali się prawdziwymi rycerzami. Wielka szkoda, że byli synami tego mężczyzny, gdyż kiedyś byli dobrymi ludźmi, bliskimi jej jak rodzeństwo. - A co stało się z twą córką? – spytał Reece. Tirus spojrzał na niego spode łba. Być może wspomniał uczucie, jakie Reece do niej żywił. - Ona także żyje – odparł niechętnie. - Czy zatem córka niewarta jest, by o niej wspominać? – spytała Gwendolyn. – Czy taką właśnie sprawiedliwość zaprowadzisz w swym królestwie? Tirus spojrzał gniewnie. - Kobiety są mieniem – odparł. – Twój ojciec był głupcem, mianując cię królową, próbując zrobić z kobiety coś więcej, niż jest. Teraz z kolei Gwen poczerwieniała. Zmusiła się jednak, by zachować spokój. - Jestem królową – rzekła. – I nie możesz nic na to poradzić. Tirus potrząsnął głową i uśmiechnął się po raz pierwszy. Był to szyderczy uśmiech. - Czyżbyś nie widziała mej armii ustawionej przed twymi murami? Mam po dwakroć więcej ludzi niż ty. Wszyscy oni to zahartowani mieszkańcy Wysp Górnych. Mieszkali pod gołym niebem całe swe życie, w mroźnym deszczu i chłodzie, spali na kamieniach, nie zakosztowali nigdy wygód. Wszyscy oni są mi lojalni aż do śmierci. - Kolejny z przykładów twej dobroci i sprawiedliwości? – spytał Godfrey gorzko. Tirus poczerwieniał, przyłapany raz jeszcze. - Ci ludzie zabiją na mój rozkaz – ciągnął dalej. – Złożyłem wam wspaniałomyślną propozycję. Drugi raz jej nie powtórzę. Przekaż mi tron, a pozwolę wam wszystkim żyć. Wyraź sprzeciw, a nasi ludzie zmiażdżą twoich. Masz jedną noc

na podjęcie decyzji. Dasz mi odpowiedź o brzasku, albo będziesz świadkiem ostatecznego zniszczenia twego miasta, a ja przejmę Zachodnie Królestwo siłą. Tirus odwrócił się, by odejść, lecz nim zdołał to zrobić, Gwendolyn wystąpiła naprzód i zawołała: - Stryju! Możesz już teraz usłyszeć moją odpowiedź, jeśli sobie tego życzysz. Tirus zatrzymał się i odwrócił ponownie w jej stronę z wyrazem zadowolenia na twarzy. Uśmiechnął się, wyraźnie gotując się na to, że usłyszy jej zgodę. - Jesteś jedynie tyranem i tchórzem – rzekła. – Mój ojciec spogląda na ciebie z dezaprobatą. Nigdy więcej nie przekraczaj tych bram. Jeśli to zrobisz, napotkasz armię mieczy, które odeślą cię okrytego hańbą na powrót na Wyspy Górne. Na jego twarzy odmalował się szok. Najwidoczniej nie spodziewał się takiej siły i nieposłuszeństwa ze strony kobiety. Pokręcił głową z dezaprobatą. - Mówisz pochopnie – rzekł. – To nie przystoi władcy. - Niezdecydowanie również nie przystoi władcy – zripostowała. – Podobnie jak, pragnę dodać, chciwość i oportunizm, zwłaszcza kierowane w stronę własnej rodziny. Tirus spoważniał. - Jesteś młoda i głupia. Przez wzgląd na twego ojca dam ci jedną noc, byś przemyślała te naprędce wyrzucone słowa i by twoi doradcy zdołali przemówić ci do rozumu. O brzasku z przyjemnością przyjmę twe przeprosiny i przystanę na kapitulację. Tirus odwrócił się wraz ze swym orszakiem, dosiadł konia i odjechał. Gwen dostrzegła wyrazy twarzy niektórych jej kuzynów, jak gdyby chcieli przeprosić za swego ojca i zbliżyć się do niej, jak za czasów dzieciństwa. Niebawem oddział minął bramy Silesii i zniknął im z oczu. - Zamknąć bramy – rozkazała Gwendolyn. Kilku żołnierzy ruszyło naprzód i opuściło ciężką żelazną bronę. Wkrótce wszystkim, co pozostało na cichym wewnętrznym dziedzińcu były odciśnięte w ziemi ślady kopyt. Gwendolyn odwróciła się i spojrzała na pozostałych, którzy zwrócili się w jej stronę i stali oszołomieni w ciszy poranka. - Dobrze sobie poradziłaś – rzekł Kendrick. – Przyniosłaś naszemu ojcu chlubę. - To parszywiec – powiedział Reece. – I łgarz, i fanfaron. - Zawsze szukał okazji, by zrzucić naszego ojca z tronu – rzekł Godfrey. – A teraz, gdy nie żyje, a Andronicus ma opuścić granice kraju, dostrzegł swoją szansę. - Legalne prawo nie stoi po jego stronie – rzekł Aberthol. - Lecz stoi za nim jego armia – zauważył mądrze Srog. – Oczywiście możemy się bronić. I będziemy. Nasze miasto zbudowane zostało tak, by przetrzymać oblężenie. Jednak po ataku Imperium mamy znacznie mniej możliwości obrony. On, niestety, wybrał idealną chwilę, gdy jesteśmy słabi i narażeni na atak.

- Jakie mamy szanse? – spytała Gwendolyn. Srog skrzywił się. - Możemy powstrzymać jego dziesięć tysięcy ludzi – rzekł. – Przez jakiś czas. Możemy zabić sporą ich część. Lecz w końcu stracimy większość naszych. Patrząc na to strategicznie, nie możemy sobie teraz pozwolić na wojnę. Potrzebujemy czasu, by się odbudować, dojść do zdrowia, umocnić. Patrząc na to strategicznie, najlepszym posunięciem byłoby przyjęcie jego propozycji. - Przyjęcie?! – rzekł oburzony Godfrey. – Czy po to wyparliśmy Andronicusa, by żyć jako niewolnicy pod kimś innym? - Co z Thorem, z Mycoples? – spytał Reece. – Nie bierzemy ich pod uwagę? Thor niebawem wróci, po przyjęciu kapitulacji Andronicusa, i będziemy dysponować mocą, której potrzebujemy, by odeprzeć kuzynów MacGilów. - A co jeśli MacGilowie zaatakują, nim Thor powróci? – spytał Srog. - Co jeśli Thor nigdy nie powróci? – zapytał Brom. Wszyscy spojrzeli na niego przerażeni. - Jak mogłeś rzec coś takiego? – spytał Godfrey. Brom opuścił głowę. - Wybaczcie. Lecz musimy przygotować się na każdą ewentualność. Thora nie ma tu teraz, by nas bronić. A nie możemy planować bitwy z udziałem nieobecnych wojowników. Gwendolyn stała, przysłuchując się wszystkim zdaniom. Nauczyła się od swego ojca, by nigdy nie mówić, gdy robią to inni, zwłaszcza gdy udzielają rad. Wzięła sobie tę poradę do serca. - Sądzę zatem, że powinniśmy się zastanowić, czy wybierzemy wolność i śmierć, czy zniewolenie i życie – zauważyła Gwendolyn. – Przed tym samym wyborem stanęliśmy nie tak dawno temu, podczas najazdu Imperium. I wszyscy znamy odpowiedź. Życie jest ważne, lecz wolność jest nam droższa niż życie. Wśród mężczyzn rozległ się pomruk aprobaty. Odwrócili się wszyscy i ruszyli w stronę zamku. Idąc, Gwendolyn podniosła wzrok ku niebu. Thor, poprosiła w duszy. Proszę, wróć.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Gwendolyn spieszyła korytarzami zamku, nie mogąc się otrząsnąć ze spotkania ze stryjem i zastanawiając się, jak postąpić. Nie była już tą samą Gwendolyn, co kiedyś, przed atakiem Andronicusa. Świat zahartował ją, przyjęła wszystko, co w nim najgorszego i nie lękała się już gróźb mężczyzn. Stawiła czoła Tirusowi, zmierzyła się z nim, i naprawdę myślała tak, jak mu rzekła. Była gotowa walczyć do śmierci. Miała dosyć ucieczki przed niebezpieczeństwem ze strachu przed mężczyznami. Zarazem dręczyło ją poczucie winy – wiedziała, że jest nie tylko dowódcą armii, lecz także królową ludu. Mieszkańcy byli od niej zależni. Siły Tirusa były znacznie liczniejsze, bardziej wypoczęte i miały lepszy oręż. Mądrze przeczekali najazd Andronicusa na Wyspach Górnych i wybrali najlepszą dla siebie chwilę: zjawili się teraz dobrze odżywieni i dobrze uzbrojeni, gotowi siać zniszczenie w oblężonym i podniszczonym mieście. Taki właśnie był jej stryj: oportunista do ostatka. Nie zaskoczyło jej to – całe życie czyhał na tron jej ojca i teraz, w chwili, gdy dzieci jego brata były najsłabsze, dojrzał swą szansę. Gwendolyn musiała o tym z kimś pomówić, z kimś spoza jej stałego kręgu doradców, kimś o przenikliwym zmyśle politycznym i doświadczonym w sprawach mężczyzn. Maszerując korytarzami odkryła, że – choć zdziwiło ją to – ma chęć pomówić ze swą matką, poprzednią królową. Chciała lepiej poznać mężczyznę, który był jej stryjem, który wszak był bratem męża poprzedniej królowej. Niekoniecznie chciała usłyszeć radę; chciała z kimś pomówić. A od czasu, gdy stała się bardziej zahartowana Gwendolyn odkryła, że w pewien dziwny sposób coraz bardziej zaczyna rozumieć swą matkę. Widząc, że się zbliża, słudzy stanęli na baczność i otworzyli drzwi komnaty jej matki. Gwendolyn weszła do środka. Zastała ją przy niewielkim stole, grającą samą w szachy, jak zwykła robić. Przywołało to wspomnienia, gdy Gwen grywała z nią. Teraz jej matka była samotną kobietą, zahartowaną i zimną, niepragnącą niczyjego towarzystwa, jedynie gry. Niedaleko niej stała jej stara, zaufana służka, Hafold, która zawsze zdawała się być przy niej. Gdy Gwendolyn weszła do komnaty, jej matka odwróciła się i spojrzała na nią, co zaskoczyło Gwen, gdyż jej matka zwykle ją ignorowała. Teraz jednak patrzyła na nią z zupełnie nowym szacunkiem. - Zostaw nas – rozkazała jej matka Hafold i w przeciwieństwie do tego, co działo się w przeszłości, Hafold pokłoniła się i wyszła spiesznie. Obie okazały Gwen szacunek, którego wcześniej u nich nie dostrzegła. Jak gdyby jej matka patrzyła na nią zupełnie innymi oczyma.

Drzwi zamknęły się za nią, a Gwendolyn nie ruszała się z miejsca, sama naprzeciw matki. - Usiądź, proszę. - Nie mam ochoty na grę – odrzekła Gwendolyn. Jej matka pokręciła głową. - Nie musimy grać. Po prostu usiądź. Jak kiedyś. Gwendolyn podeszła i usiadła obok matki. Siedziały ukośnie względem siebie przy niewielkim stoliku szachowym. Gwen spojrzała w dół i przyjrzała się misternie rzeźbionym pionkom, niewielkim figurkom wojskowym odzianym w czarne i białe szaty, dzierżącym magiczny oręż. Gwendolyn westchnęła i wyjrzała przez okno. - Ucieszyła mnie wiadomość o twoim powrocie z Wieży – rzekła jej matka. – Nie podobało mi się to twoje odosobnienie. Należysz do tego świata i musisz w nim być. Gwendolyn skinęła głową w odpowiedzi. Zaskoczyło ją to, że jej matka dbała o nią, i że była taka miła. Najwyraźniej utrata męża i władzy sprawiła, że spokorniała. To nie była ta sama matka, przy której dorastała. - Twoi poddani cieszą się, że powróciłaś – rzekła jej matka. Zawahała się, następnie dodała: – I mnie także to cieszy. Gwendolyn odwróciła się i ujrzała, że jej matka uśmiecha się do niej i spogląda oczyma pełnymi współczucia, po raz pierwszy w życiu. Były to oczy obrzeżone zmarszczkami wyrytymi przez trudności życia, twarz pokryta zmarszczkami i plamami. Gwendolyn nie potrafiła odrzucić myśli, czy i jej twarz pewnego dnia będzie tak wyglądać. Wiedziała, jak trudno jej matce było wypowiedzieć te słowa i wiele to dla niej znaczyło, nawet jeśli rzekła tylko tyle poniewczasie. - Odosobnienie się od świata jest łatwe – rzekła matka. – Bycie jego częścią – to dopiero sztuka. A życie królowej jest najtrudniejsze ze wszystkich. Gwendolyn rozważyła to w głowie. Zaczynała rozumieć, jak czuła się jej matka. Jako królowa nie mogła się powstrzymać od poczucia, że jest odpowiedzialna za tych wszystkich ludzi, odczuwała to w ciężarze każdej decyzji, którą podjęła. - Tego ranka złożył nam wizytę Tirus – rzekła Gwendolyn. - Słyszałam. Gwendolyn spojrzała zaskoczona na matkę. - Jakim sposobem? Jej matka uśmiechnęła się. - Nadal mam swych ludzi – rzekła. Gwen zlustrowała matkę. Wzbudziła jej podziw. Łatwo było jej nie docenić; nawet w swym obecnym stanie nie brak jej było siły wewnętrznej. - Słusznie postąpiłaś – rzekła jej matka. – Młodszy brat twego ojca to łachudra. Zawsze taki był. Ci MacGilowie mają klasę Wysp Górnych, czyli żadnej. Są niewarci ciebie, nie warci nas wszystkich. Tirus zamieszkał ze swą rodziną na Wyspach

Górnych, gdyż potrzebował miejsca, w którym mógłby knuć, zyskać większą władzę i ubiegać się o tron. Gdyby był prawdziwym bratem, lojalnym bratem, zostałby w Królewskim Dworze, u boku swego brata. - Nie przystawaj na żadne warunki kapitulacji. On jest bezwzględny. Nie zważaj na to, co obiecuje – pewnego dnia zabije całe potomstwo swego brata, by nikt nie mógł sobie rościć prawa do tronu. Teraz ty jesteś jedynym prawdziwym władcą tego królestwa; nie pozwól wmówić sobie, że jest inaczej. Ani twojemu stryjowi, ani nikomu innemu. Walcz o to, co masz, twój ojciec tego właśnie by chciał. Gwen przemyślała wszystko, co powiedziała. Uwagi jej matki potwierdziły jedynie jej własne myśli. Wiedziała, że matka będzie mogła podzielić się z nią swą mądrością i poczuła się od razu lepiej. W pewnych kwestiach obydwie myślały dokładnie tak samo. Podjąwszy decyzję w tej kwestii, Gwen westchnęła i wyjrzała przez okno. Jej myśli popłynęły znów w kierunku Thora. Ciążyło jej to jeszcze bardziej niż inne jej troski. Żałowała, że go odesłała; nie dawało jej to spokoju. Chciałaby to wszystko cofnąć. Było jednak na to za późno. Spojrzawszy na matkę, nagle zastanowiła się, ile też ona wie. Zaczynała zdawać sobie sprawę, że w głębi serca tak naprawdę dlatego do niej przyszła – nie by pomówić o stryju, lecz o Thorze. - Popełniłam dzisiaj poważny błąd – rzekła Gwen, nie patrząc na nią, wyglądając przez okno. Jej głos stawał się bardziej głęboki i twardy, przypominał coraz bardziej głos jej matki. – Odesłałam kogoś, kto kocha mnie bardzo mocno. Poprzednia królowa westchnęła. - Błąd, który każdy z nas prędzej czy później popełni. Lecz jedną rzeczą, której uczysz się, gdy lata przeistaczają się w dekady, jest to, iż nigdy nie jest za późno, by naprawić swe błędy. Zawsze istnieje druga szansa. A jeśli jej nie ma, zawsze możesz ją stworzyć. Siła, by to zrobić, tkwi w tobie. - Lękam się, że w moim przypadku może być już za późno – rzekła Gwen. – Być może posłałam go na śmierć. Zaległa długa cisza, podczas której je matka przyglądała się jej. - Chodzi o Thorgrina? – spytała. Gwendolyn skinęła głową. - Tak. Podejrzewam, że cię to cieszy, matko. Nienawidziłaś go. Jej matka westchnęła. - Nigdy go nie nienawidziłam – poprawiła ją. – Nienawidziłam go ze względu na ciebie. - Przez to, kto jest jego ojcem? – spytała Gwendolyn. Zadawszy pytanie, spojrzała matce uważnie w oczy. Dostrzegła w nich błysk i poznała, że jej matka wie. Gwen nie mogła w to uwierzyć.

- Wiedziałaś! – rzekła Gwendolyn wstając, wściekła. – Wiedziałaś przez cały ten czas i mi nie powiedziałaś! Jej matka potrząsnęła głową ze smutkiem. - Mówiłam ci, byś trzymała się od niego z daleka. Próbowałam cie zmusić, byś trzymała się od niego z daleka. - Lecz nie powiedziałaś mi – upierała się Gwen. - Wiedziałam, że pewnego dnia się poznasz prawdę – rzekła. – Chciałam, byś dowiedziała się tego sama. Byś mogła sama zdecydować, że chcesz się trzymać od niego z daleka. - Dlatego, że uważasz, iż w jego żyłach płynie krew jego ojca? Dlatego, że myślisz, że mnie skrzywdzi? Królowa potrząsnęła głową. - Nie. Wciąż nie pojmujesz. Nie dlatego, że w Thorgrinie tkwi jakaś skaza. Lecz dlatego, że tkwi ona w tobie. Gwen spojrzała na nią, nie pojmując. - We mnie? – spytała. - Przypominasz swego ojca – ty i wszyscy MacGillowie. Zawsze zbyt dużą wagę przykładacie do pochodzenia. Lecz wszyscy się mylicie. Pochodzenie nie przesądza o tym, kim ktoś jest. Ilu tyranów pochodzi od szlachetnych królów? I ilu dobrych królów pochodzi od potworów? Syn nigdy nie jest taki, jak ojciec. Gwendolyn zastanowiła się nad tym. Rzecz jasna, jej matka miała rację. Lecz emocje wciąż nie pozwalały jej tego zaakceptować, zwłaszcza po tym, co zrobił jej Andronicus. - Nie możesz winić synów za czyny ich ojców – dodała królowa. - Powinnaś była mi powiedzieć – rzekła Gwendolyn. - Mówiłam ci, byś trzymała się od niego z daleka. - Ale powinnaś była mi powiedzieć dlaczego. Powinnaś była powiedzieć mi prawdę, całą prawdę, na samym początku. - I cóż byś zrobiła? Trzymałabyś się od niego z daleka? Gwendolyn zastanowiła się nad tym, zaskoczona. Jej matka miała rację. - Ja… być może. - Nic podobnego – odparła. – Zaślepiała cię miłość. Gwendolyn zamyśliła się nad tym. - Nigdy nie uważałam, by Thor był dla ciebie nieodpowiedni – rzekła matka. – Wręcz przeciwnie, wiedziałam, że jest dla ciebie idealny. Gwendolyn zmarszczyła brwi, zdezorientowana. - Dlaczego zatem tak usilnie starałaś się nas rozdzielić? – spytała. Przyglądała się matce, która zdawała się dziwnie milcząca. - Czuję, że czegoś jeszcze mi nie mówisz, matko.

Jej matka odwróciła wzrok i w końcu Gwen wyczuła, że trafiła w sedno. Jej matka coś przed nią ukrywała. Po długiej ciszy matka w końcu odchrząknęła. - Istnieje pewna przepowiednia – rzekła powoli, niepewnie. – Nie mówiłam o niej, odkąd byłaś dzieckiem. Tej nocy, której przyszłaś na świat, do twego ojca przybył obserwator gwiazd. Przyniósł przepowiednię, która cię dotyczyła. Przepowiedział, że będziesz świetnym władcą – świetniejszym, niż twój ojciec kiedykolwiek był. Serce Gwendolyn zabiło szybciej, gdy coś do niej dotarło. - To dlatego wybrał mnie, bym rządziła? – spytała. – Ze wszystkich dzieci? Z powodu przepowiedni? Jej matka wzruszyła ramionami. - Być może. Nie sądzę, by tak było. Sądzę, że dostrzegał coś w tobie i wybrałby cię i tak. Kochał cię najbardziej. Bardziej nawet niż mnie. Gwendolyn wyczuła zazdrość matki, jej smutek; po raz pierwszy zrobiło jej się jej żal. - Przykro mi, matko – rzekła. Jej matka wzruszyła ramionami i odwróciła wzrok, lecz po tym, jak wykręcała dłonie Gwen poznała, że coś jeszcze nie daje jej spokoju. - O co chodzi? – spytała Gwen, skołowana. Jej matka unikała jej wzroku i Gwen przyszło coś na myśl. - Czy przepowiednia mówiła coś jeszcze? – zapytała, wyczuwając, że tak jest. – Z pewnością nie był to jedyny powód, dla którego chciałaś rozdzielić mnie i Thora? Jej matka zawahała się, nie chcąc odpowiedzieć. W końcu po zdającej się nie mieć końca ciszy spojrzała prosto na nią i Gwen ujrzała jej ciężkie spojrzenie. - Przepowiednia głosi, że zawrzesz małżeństwo – rzekła jej matka poważnym głosem. – Że wydasz na świat syna. I że twój mąż zginie młodo. Gwendolyn wydała z siebie zduszony krzyk. Próbowała złapać oddech, czując, jak gdyby wylano jej na głowę ceber lodowatej wody. - Dlatego nie chciałam, byś była z Thorgrinem – przyznała w końcu jej matka. – Chciałam oszczędzić ci złamanego serca. Gwendolyn wstała, odrętwiała. Jak w transie wyszła z komnaty z powrotem na korytarz, pragnąc, by jej życie się skończyło.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Thorgrin leciał na grzbiecie Mycoples, zaciskając dłoń na rękojeści Miecza Przeznaczenia. Smoczyca uderzała swymi ogromnymi skrzydłami, niosąc ich coraz dalej od Silesii. Thor czuł pustkę wewnątrz. Gdy mknęli przez obłoki, pędząc ku porannemu słońcu, roztrząsał w myślach swe spotkanie z Gwendolyn i nie miał pojęcia, co o nim myśleć. W wyobraźni Thor odtwarzał raz za razem spojrzenie, którym go obrzuciła, gdy jej powiedział, gdy dowiedziała się, kim jest jego ojciec. Było to spojrzenie pełne przerażenia. Widział w nim, jak jej miłość do niego gaśnie, jak jej oczy – niegdyś błyszczące miłością i oddaniem – mętnieją z gniewu i rozczarowania. Myśl ta wywoływała w jego piersi ból. Thor nie potrafił powstrzymać się od myśli, że ich związek się rozpadł, że nigdy nie odbudują tego, co ich łączyło. Kiedyś byli tak blisko, miał poprosić ją o rękę, ofiarować jej pierścień. Zwlekał jedynie po to, by wyznać jej prawdę o swym ojcu. A teraz… Nie widział sposobu, by miała przyjąć jego oświadczyny. Było oczywiste, że go nienawidziła. Thor dotknął pierścienia w kieszeni koszuli i zastanawiał się, jaki będzie jego los. Jakaś jego cząstka chciała go wyrzucić, upuścić w dół i patrzeć, jak przecina powietrze i ląduje gdzieś w Kręgu. Lecz pomyślał o swej matce i zrozumiał, że nie może tego zrobić. Wiatr chłostał go po twarzy, gdy popędzał Mycoples. Thor musiał wyrzucić z głowy te wszystkie myśli. Być może jednak nie było jego przeznaczeniem wieść życie z Gwen. Może jego jedynym przeznaczeniem w tym życiu była wojna i potyczki. Może mierzył zbyt wysoko, myśląc, że mógł być z kobietą taką jak Gwendolyn. Zebrał myśli. Gdzieś tam, na widnokręgu, był jego ojciec, i Thor musiał się skupić na czekającym go spotkaniu. Gdy mknęli nad Kręgiem, zbliżając się coraz bardziej ku wododziałowi Pogórza, Miecz Przeznaczenia zaczął pulsować w jego dłoni. Thor czuł ekscytację i lęk zarazem. Z jednej strony cieszyła go myśl o przyjęciu kapitulacji Andronicusa, wypędzenie jego ludzi z Kręgu i zakończeniu wojny na dobre. Z drugiej jednak strony Thor obawiał się spotkania twarzą w twarz ze swym ojcem, zwłaszcza w takich warunkach. Czuł względem niego niepohamowaną nienawiść za to, co uczynił Gwendolyn, co uczynił Kręgowi. Gdyby to zależało od niego, zabiłby go i gorzał w nim ogień na myśl, iż musi przystać na jego kapitulację. Lecz tak postanowili jego ludzie i tak postąpi. Thor miał trudności z wyobrażeniem sobie, jak przebiegnie to spotkanie. Czy Andronicus wie, że ma syna? Że jest nim Thor? Czy powita Thora jak ojciec? Jak przeciwnik? A może i jak ojciec, i jak przeciwnik?

Pierwsze spotkanie z ojcem będzie w pewien sposób poznaniem części siebie. Musiał zachować spokojną głowę i nie pozwolić, by jego emocje wzięły nad nim górę. Wszak zjawiał się tam w imieniu swych ludzi. Lecieli nad Pogórzem, niekończącym się pasmem górskich szczytów, pokrytych bielą śniegu, i w końcu znaleźli się nad drugą stroną Kręgu. Niezliczone oddziały Imperium roiły się we Wschodnim Królestwie, pokrywając ziemię niczym mrówki. Przed sobą, w dali, pośrodku ich obozu Thor dostrzegł ogromny czarno-złoty namiot i wiedział, że musi on należeć do Andronicusa. Nagle Mycoples poszybowała w dół – tak gwałtownie, że Thor niemal spadł z jej grzbietu. - Mycoples, o co chodzi? – zawołał zaskoczony Thor. Mycoples dała nura na jeden z najwyższych szczytów łańcucha gór i wylądowała przy kryształowo czystym, błękitnym górskim jeziorze. Gdy usiadła w tym opustoszałym miejscu, tak wysoko, że niemal sięgali chmur, Thor spojrzał na nią, w dół, skołowany. Nigdy wcześniej się tak nie zachowywała. - Mycoples, co się stało? – spytał. Smoczyca zamruczała, mrugając powoli oczyma. - Musimy lecieć dalej – ponaglił Thor. – Nie mamy czasu do stracenia. Proszę. Leć! Lecz Mycoples po raz pierwszy zignorowała jego polecenie. Miast tego opuściła łeb ku brzegowi i oparła go przy wodzie. Thor wyczuł w niej przemożny smutek. Zsunął się z jej grzbietu i podszedł do niej z drugiej strony. Wpatrywał się w nią, po czym wyciągnął dłoń i powoli głaskał jej długi, wąski pysk, przesuwając dłonią po łuskach. Mrugała powoli, a z głębi jej gardła dobywało się mruczenie. Pochyliła się i trąciła go czule bokiem nosa. - O co chodzi, Mycoples? – spytał. Wydała z siebie dziwny dźwięk, głęboki, jak gdyby kwilenie, i Thor wiedział, że coś jest nie tak. Czuł, że chce mu przekazać jakąś wiadomość, jak gdyby starała się powiedzieć mu, by nie szedł dalej. - Muszę tam iść! – rzekł Thor. Smoczyca odchyliła raptownie łeb w tył, kierując go ku niebiosom, i wydała z siebie krzyk. Był to głośny krzyk, pełen udręki, jak zawodzenie. Rozszedł się po Pogórzu, a echo powtarzało go raz po raz. Thor cofnął się, w szoku. Było to jęk rozpaczy. Jak gdyby Mycoples wiedziała, że ma się zdarzyć coś okropnego. Zdając sobie sprawę, że Mycoples nie zamierza nigdzie lecieć, Thor postanowił odejść na chwilę. Może się uspokoi i jej nastrój ulegnie zmianie. Zrobił kilka kroków nad kryształowo czystymi wodami jeziora, zmarszczonymi gwałtownym podmuchem wiatru. Było mroźno i jedynym dźwiękiem w tym

opustoszałym miejscu były chrzęszczące pod jego butami kamienie. Thor spojrzał w dół, na lodowate wody, i ujrzał odbijające się w nich poranne niebo, usiane fioletowymi, różowymi i karmazynowymi obłokami. Ten widok zaparł mu dech w piersi. Już miał odwrócić wzrok, gdy nagle dostrzegł swe własne odbicie. Spojrzał ponownie. Nie mógł w to uwierzyć. Tam, w wodzie, przyglądał mu się nie jego twarz. Spoglądała na niego osadzona na jego ciele twarz Andronicusa. Thor odwrócił się raptownie, oddychając ciężko, nie chcąc patrzeć w stronę wody. Czy to się dzieje naprawdę? Kim się staje?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Gwendolyn stała przy górnych balustradach zamku Sroga, patrząc na kłębiącą się mgłę Kanionu. Mgła pędziła szybko, wściekle, spowijając legiony jej ludzi wewnątrz murów miasta. Przed zewnętrznymi murami widziała legiony ludzi Tirusa, którzy rozłożyli obóz wielki jak plaga, czekając spokojnie. Wiedziała, że z nastaniem ranka czeka ich bitwa. To, czy mają walczyć o swą niezależność, czy nie, nie budziło w niej wątpliwości; ważne było jedynie to, w jaki sposób zdecydują się podjąć walkę. Obok niej stali Srog, Kendrick, Brom, Atme i wszyscy jej generałowie, wraz z Godfreyem, Reece’em i kilkoma członkami Srebrnej Gwardii. Jak ona, spoglądali za balustrady. Wszyscy gotowali się do walki i widać to było na ich obliczach. Gwendolyn czuła ucisk w żołądku. Nie bała się bitwy; nękała ją myśl o zabiciu własnych ludzi, zwłaszcza gdy tak wielu ludzi Andronicusa wciąż było w Kręgu. Wszak w drugich MacGilach, choć znienawidzonych, płynęła ta sama krew, byli to kuzyni, z którymi kiedyś się przyjaźniła. W chwilach takich jak ta powinni wszyscy trzymać się razem. Lecz jaki miała wybór? Pchnęli ją do tego i teraz mogli żyć, będąc wolnymi, lub zginąć. A wolność i honor były dla niej – i dla nich wszystkich – ważniejsze niż życie. Gdy Gwendolyn spojrzała w dół, dostrzegła jakieś poruszenie w bramie: zdało jej się, że grupa jej sług sprzecza się z nowo przybyłym mężczyzną. Wychyliła się przez balustradę i przyjrzała dokładnie, i nie uwierzywszy własnym oczom, spojrzała raz jeszcze. Rozpoznała mężczyznę zsiadającego z konia: był niskiego wzrostu, miał wykręcone plecy i niósł ogromny łuk. Rozpoznałaby tę sylwetkę wszędzie. To niemożliwe. Czyżby Steffen dotarł z powrotem do Silesii? Czy też jej wyobraźnia płatała jej figle? Nagle dostrzegła jakiś ruch na progu i obróciwszy się, ujrzała dowódcę straży biegnącego w jej kierunku. - Pani – rzekł, poruszony, zlany potem. – Przy bramie powstało zamieszanie. Ten przybysz twierdzi, że cię zna; oczywiście po jego wyglądzie wnioskuję, że to łgarz. Gotujemy się, by wtrącić go do lochu. Gwendolyn poczerwieniała z zakłopotania. Spojrzała w dół i zobaczyła, jak odciągają Steffena od głównego zamku w kierunku lochów. Dostrzegła na jego twarzy szok i wstyd. - Natychmiast go do mnie przyprowadźcie – rozkazała stanowczo. Oczy dowódcy otworzyły się szeroko ze zdumienia. - Znasz go, pani?

- Równie dobrze, jak siebie. Na imię mu Steffen, i macie go traktować z najwyższymi honorami i szacunkiem. Gdyby nie on, już bym nie żyła. To moja prawa ręka. Otrzyma każdy przywilej, jaki tylko jest możliwy w tym królestwie. Biegnij do niego natychmiast! – rzekła, podnosząc głos. Otworzył oczy szeroko ze zdziwienia, skłonił się, odwrócił i pobiegł do środka. Gwen usłyszała echo jego kroków, a po strachu, który dostrzegła w jego oczach, poznała, iż natychmiast wykona jej rozkazy. Spojrzała w dół i widziała, jak biegnie przez dziedziniec, ku grupie sług, zobaczyła jak ich zatrzymuje i jak na ich twarzach malują się kolejno konsternacja i strach. Ukłonili się Steffenowi ze skruchą i Gwen z zadowoleniem dojrzała, że Steffen wyprężył się odrobinę. Poprowadzono go do zamku. Kilka chwil później Steffen pojawił się na dachu i Gwen bez chwili wahania pobiegła ku niemu i uścisnęła go. Steffen stał przed nią zakłopotany, jak gdyby bał się objąć kogoś pochodzącego z królewskiego rodu. W końcu jednak, wahając się, uczynił to. Odsunął się i skłonił. - Pani – rzekł. – Gdy doszły mnie wieści, iż opuściłaś Wieżę, przybyłem od razu. Jeśli zdecydujesz się dać mi stanowisko pośród innych sług, oczywiście przyjmę je, gdziekolwiek sobie życzysz. Lecz jeśli życzysz sobie mieć mnie znów u swego boku, pójdę na śmierć, byle ochronić cię od wszelkiej krzywdy. Gwen uśmiechnęła się. - Steffenie, jesteś moją prawą ręką i jednym z niewielu ludzi, którym zawierzyłabym własne życie. Otrzymasz każdy możliwy przywilej w tym królestwie. Nigdy więcej nie wspominaj o byciu sługą. Steffen otworzył szeroko oczy i na jego twarzy pojawił się uśmiech, po czym po raz kolejny skłonił się nisko. - Tak, pani. - Przybyłeś w sam czas – rzekła. – Nazajutrz zaatakuje nas mój stryj. Choć trudno w to uwierzyć, Silesia znów gotuje się do oblężenia. - Pani – rzekł Steffen. – Cokolwiek będzie się działo, zostanę u twego boku. Gwen obróciła się i stanęła przed swymi ludźmi, zdecydowana. - Omówmy raz jeszcze nasze linie obrony – rzekła. – Co jest naszym najsłabszym punktem? Srog odchrząknął. - Pani, obrona zewnętrznego muru będzie wyzwaniem – rzekł. – Andronicus zadał nam zbyt rozległe zniszczenia. Nawet gdyby udało nam się utrzymać jedną z bram, jest ich zbyt wiele do obrony. Nie mamy tylu ludzi. Ludzie Tirusa to zaprawieni w boju wojownicy – będą o tym wiedzieć. Nadto mają wystarczająco ludzi, by uderzyć w każdą z bram. - Najpewniej rozejrzeli się dokoła, nim się tu zjawili – dodał Kendrick. - Co zatem proponujecie? – spytała Gwendolyn.

Kendrick potarł podbródek. - Będą się spodziewali – zaczął. – Że będziemy się bronić przy bramach. Zaskoczmy ich. Pozwólmy im przejść bramy. Możemy umieścić naszych ludzi na wewnętrznym murze, na samym skraju Kanionu, blokując wejście do dolnej Silesii. Wejdą i ujrzą pusty dziedziniec, bez żadnego oporu, i zaskoczy ich to. Wtedy będziemy mogli zaatakować ich ze wszystkich stron. - To dobry plan – rzekł Srog. Odwrócił się ku dziedzińcowi miasta. – Tam możemy umieścić łuczników – dodał, wskazując palcem miejsca na murach miasta. A w dole włócznie. Zdołamy powalić pierwszy tysiąc, nim zdążą się przegrupować. - A później? – spytała Gwendolyn. Srog i pozostali mężczyźni wymienili zaniepokojone spojrzenia. - Później przedrą się przez naszą linię obrony. Nie zaradzimy temu – rzekł Srog. – Lecz możemy wycofać się do dolnej Silesii, i przetrzymywać oblężenie tak długo, jak nam się uda. Gwen westchnęła. - A jeśli wycofamy się do dolnego miasta – spytała. – Jak dużo czasu upłynie, nim pomrzemy? Mężczyźni potrząsnęli głowami i Gwen dostrzegła na ich twarzach strach. - Z tymi zapasami, które mamy, przetrzymamy ich być może tydzień. Być może dwa – Srog odchrząknął. – Chciałbym dysponować lepszą strategią, pani. Lecz znacznie przewyższają nas liczebnie, nasi ludzie są osłabieni, a zapasy nieduże. Gwendolyn rozejrzała się po mieście, przetrawiając wszystko, co rzekli. Oparła dłonie na biodrach i oddychała głęboko, lustrując mury miasta i swych wojowników. Rozważała wszystkie możliwości i nie podobała jej się ani jedna. Niektóre zadawały przeciwnikowi szkodę, lecz żadna z nich nie prowadziła do zwycięstwa. - Jest jeszcze jedna możliwość – rzekła. – Której żaden z was nie bierze pod uwagę. Wszyscy spojrzeli na nią, a ona postąpiła kilka kroków naprzód i przyjrzała się murom oraz temu, co było poza nimi. - Możemy zupełnie opuścić miasto i zaatakować ich przed murami, na otwartym polu. Wszyscy stali bez ruchu, wpatrując się w nią, jak gdyby postradała zmysły. - Opuścić miasto, pani? Gwen skinęła głową, czując się tym pewniejsza planu, im dłużej o nim myślała. - Rankiem zjawią się, by usłyszeć odpowiedź. Powita ich nasz wysłannik, podczas gdy nasze główne siły obejdą ich i zasadzą się z obu stron. Zaskoczymy ich atakiem na otwartym polu. - Pani – rzekł Brom. – To byłoby samobójstwo. Bez ochrony murów zginiemy wszyscy.

Obróciła się do Broma i poczuła, jak przepływa przez nią nowa siła. Stawała się nieugięta, stawała się królową, która niczego się nie lęka i niczego nie żałuje. - Zginiemy tak czy inaczej – odrzekła rzeczowo. – A jeśli mamy zginąć, wolę zabić więcej ludzi Tirusa. Wolę zginąć teraz, z honorem, niż kazać naszym ludziom cierpieć powoli. Wszyscy spojrzeli na nią i dostrzegła w ich oczach nowy rodzaj podziwu i szacunku. - Zatem postanowione – rzekła. – Zaatakujemy o brzasku. Bądźcie gotowi.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Erec przewodził armii księcia, która liczyła już tysiące ludzi i cały czas rosła – zasilali ją oswobadzani po drodze mężczyźni, żądni zemsty na Imperium. Byli w drodze od wielu dni, przemierzając długą drogę z Savarii na południu do leżącej na północy Silesii, mijając uzbrojone grupy ocalałych, ukryte forty, grupy Srebrnych, które przetrwały najazd. Wszyscy oni przyłączali się do ludzi księcia i liczba ich armii niemal się podwoiła, pęczniejąc do dziesięciu tysięcy mężczyzn. Byli zmotywowani, radzi, że odzyskali wolność, że mają o co walczyć, i że przewodzi im ktoś taki jak Erec. Nie potrafiliby wyśnić sobie przywódcy lepszego niż Erec, rycerz cieszący się największą sławą, dowódca Srebrnej Gwardii, czempion Kręgu, rycerz, którego nikt nigdy nie pokonał. Erec przyciągał ku sobie ludzi jak magnes, był urodzonym przywódcą, wysokim i dumnym, o silnie zarysowanej szczęce i bladoszarych oczach. Gdziekolwiek się udał, wzbudzał szacunek. Od czasów jego obrony w jarze, gdy w pojedynkę rozbił głaz i powstrzymał Imperium, stał się jeszcze bardziej legendarny. Maszerowali bez ustanku od czasu, gdy Thor nadleciał na Mycoples i ocalił ich na urwisku. Erec wiedział, że lecą na północ i postanowił podążać za nimi, by ich wesprzeć. Podążał szlakiem zwęglonych trupów żołnierzy Imperium, ścieżką zniszczenia, którą pozostawił za sobą Thor, i wiedział, że ich dogoni. Była to długa, wijąca się droga, prowadząca coraz dalej na północ, wzdłuż Kanionu. Erec sądził, że zakończy się w Królewskim Dworze, gdzie ich wszystkich znajdzie. Jednak widok tego, co tam zastali, wstrząsnął Erekiem. Miejsce, które niegdyś było mu tak drogie, które niegdyś było bastionem siły Kręgu, zostało zniszczone przez Imperium i stanowiło jedynie namiastkę swej dawnej świetności. Ścieżka zniszczenia biegła dalej na północ, przez bramy, i Erec ruszył przed siebie. Nie wiedział, gdzie kończy się ten szlak, lecz przypuszczał, że doprowadzi ich do kolejnego miasta na północy: Silesii. Być może wszyscy się tam wycofali. Byłaby to roztropna decyzja. Za Erekiem na jego wierzchowcu siedziała jego przyszła małżonka Alistair, która oplatała ciasno rękoma jego pierś. Ciepło jej dotyku budziła w nim nadzieję, życie, zwłaszcza w ten zimny, śnieżny wieczór. Nadawała jego życiu sens. Przepełniała go wdzięczność dla niej – ocaliła go wiele razy i poprzysiągł, że jednego dnia się jej odwdzięczy. Zmierzali na północ powoli, szybkim stępem, by piesi mogli za nimi nadążyć. Właśnie zaczynało zmierzchać. Nieopodal Ereca jechał jego bliski przyjaciel, Brandt, a obok niego książę. Byli połączoną w jedno siłą, zdecydowaną przyłączyć się do Gwendolyn i ludzi króla. Erec nie wiedział, jak mógłby się przysłużyć, zważywszy na

siłę Thora, lecz postanowił oddać siebie i swych ludzi do dyspozycji Gwendolyn, by wesprzeć ją w inny sposób. Choć tyle winien był jej ojcu. Król MacGil także dla Ereca był jak ojciec i w pewien sposób Erec czuł, jak gdyby był jednym z rodzeństwa MacGilów. Był jak brat dla Kendricka, Gwendolyn, Reece’a i Godfreya. Nigdy nie był bliski Garethowi ani Luandzie, lecz pozostałym z całą pewnością tak. Także król MacGil po wielekroć mówił mu, że pragnąłby, by był jego synem, i dostrzegał to pragnienie w jego oczach. Alistair ścisnęła go mocno i Erec był niewymownie szczęśliwy ze swego wyboru małżonki; pragnął jedynie móc okazać jej większą wdzięczność i postanowił, że znajdzie po temu sposób. Nadal otaczała ją aura tajemnicy, która pogłębiała się w jego myślach. Kim była ta kobieta, tak różna od wszystkich, które znał? Jakim sposobem zdołała ocalić mu życie – dwukrotnie? Gorąco pragnął ją o to zapytać, lecz obiecał jej nie wypytywać, a nigdy nie łamał danego słowa. - Zaprzątasz sobie głowę myślami o mnie – wyszeptała cicho Alistair do jego ucha, tak by inni mężczyźni jej nie usłyszeli. – Czuję to. Erec był zdumiony, jak zawsze, tym, jak umiejętnie odgadła jego myśli. - Skłamałbym, moja pani, gdybym zaprzeczył – odparł. – Ocaliłaś me życie zbyt wiele razy, bym nie zastanawiał się, w jaki sposób tego dokonałaś. Posiadasz moc, której nigdy nie widziałem na polu bitwy, moc, której nie pojmuję. - Czy kochasz mnie przez to mniej? – spytała. - Jeszcze bardziej, o ile to możliwe – rzekł. Zaległa między nimi długa cisza, w której czuli się swobodnie. Jechali dalej. Erec założył, że będą jechać w milczeniu przez kolejne godziny, gdy Alistair zaskoczyła go, odzywając się: - Nigdy nie mówiłam nikomu o mym pochodzeniu – rzekła. – Przysięgłam to sobie. - Rozumiem – odparł. - Jednak z tobą chciałabym się tym podzielić. Znów zapadła cisza. Jechali dalej, a Erecowi serce łomotało, gdy czekał, aż powie coś więcej. Lecz Alistair znów zamilkła i zastanawiał się, czy się rozmyśliła. Wtedy odchrząknęła. - Ojciec mój był potworem. Matka – najpiękniejszą kobietą na świecie. I najpotężniejszą. Wszystkie moce, które otrzymałam, otrzymałam od niej. Wiele razy traciłam chęć by żyć, gdy odkryłam, kim jest mój ojciec. Najęłam się do służby u tego karczmarza, gdzie mnie odnalazłeś, by zapomnieć o bólu, który nieodłącznie mi towarzyszył. Jednak teraz, gdy poznałam ciebie, jestem gotowa znowu żyć. Gotowa zmierzyć się z tym, kim jestem. Erec miał chęć zadać jej tysiące pytań, lecz powstrzymał się, zamierzając uszanować to, ile sama chce mu powiedzieć i kiedy chce to uczynić.

- Wybrałam odosobnienie także z innego powodu – rzekła. – Powiedziano mi o potężnej przepowiedni z dnia mych narodzin. Głosi ona, iż przyniosę memu otoczeniu ogromną moc uzdrowienia, ale i ogromne zniszczenie. Nie chciałam narażać ciebie – ani nikogo – przez moje przeznaczenie. - Nie wszystkie przepowiednie się sprawdzają, moja pani – rzekł Erec, poruszony tym, jak dużo mu wyznała i rozumiejąc poczucie winy, które ją przytłaczało. – To, co widzą wróżbiarze, często jest niejasne. Obraz jest zniekształcony. Nie możesz pozwolić, by nękała cię ta wina. Masz piękną duszę. Nie ma znaczenia, kim jest twój ojciec. Każdy wróżbita, który twierdzi inaczej, jest w błędzie. Przytuliła się do niego mocno i Erec poczuł, że – wziąwszy pod uwagę to, co mu wyznała – winien jej się odwzajemnić. Nigdy nie mówił nikomu wiele o swej przeszłości, lecz czuł, że także jest gotowy się nią podzielić z Alistair. - Wiem odrobinę o przepowiedniach – rzekł. Pochyliła się naprzód i spojrzała na niego. - Pochodzę z Wysp Południowych Kręgu. Niewielu ludzi o tym wie, lecz jestem synem króla. Alistair wydała z siebie zduszony okrzyk. - Nigdy o tym nie wspominałeś – rzekła. Erec wzruszył ramionami. - Nie oceniam siebie po tym, od kogo pochodzę, lecz po tym, czego sam dokonałem. Gdy byłem chłopcem, mój ojciec posłał mnie do głównej części Kręgu, do króla MacGila, bym uczył się w służbie u niego. MacGilowie stali się moją przybraną rodziną i tak pokochałem Srebrną Gwardię, że nigdy nie powróciłem do domu i od tamtej pory nie widziałem mego ojca ani mych ludzi. - Lecz czy nie jesteś zatem dziedzicem tronu Wysp Południowych? – spytała. - Jestem – przyznał. – To dumni i wspaniali ludzie, i oczekują mego powrotu. Jednego dnia być może powrócę. Znaczyłoby to wiele dla mego ojca i mych ludzi. Odwlekam to, gdyż wiem, że kiedy powrócę do domu, trudno będzie znów powrócić do Kręgu. Nie pochodzę stąd, lecz pod wieloma względami Krąg stał się mym domem. A lojalność jest dla mnie niezwykle ważna. Jechali dalej w ciszy, która im nie wadziła, gdy nagle coś do niego dotarło. - Jeśli kiedykolwiek zdecyduję się powrócić, udasz się tam ze mną? – zapytał Erec, zaniepokojony, że może odmówić. Alistair pochyliła się w przód i uśmiechnęła. - Pójdę z tobą na kres świata – rzekła. – Czy jesteś księciem, czy nie, zasłużonym wojem, czy szeregowym żołnierzem. Kocham cię każdą cząstką siebie. Serce Ereca nigdy wcześniej nie wezbrało miłością tak silną, jak w tej chwili. Obrócił się i pochylił w tył, i pocałowali się, jadąc dalej w noc.

Armia gwałtownie zatrzymała się, gdy dotarli na szczyt grani, i Erec także się zatrzymał. Spojrzał w miejsce, które książę wskazywał palcem. Erec także to dostrzegł: przed nimi leżało miasto wzniesione z błyszczącego czerwonego kamienia, wykute w ścianie Kanionu. Jeśli będą jechać przez całą noc, dotrą tam o poranku. Silesia.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Thorgrin wzbił się na grzbiecie Mycoples z najwyższego szczytu Pogórza i kontynuował wreszcie lot na wschód, ku obozowi Andronicusa. Drugie słońce chyliło się już ku zachodowi. Thorowi zajęło cały dzień nakłonienie Mycoples, by się poruszyła, wstała i na powrót uniosła w powietrze. Mycoples leciała niechętnie, kołując w powietrzu. Podlatywała odrobinę, po czym zataczała koło z powrotem, oddalając się z piskiem. Thor nie pojmował, co się z nią dzieje. Nigdy nie widział, by się tak zachowywała. Wyczuwał jej mieszane odczucia względem tego lotu i nie mógł się powstrzymać od myśli, że to nie może wróżyć nic dobrego. Czyżby widziała przyszłość, której on nie dostrzegał? Thor spojrzał w dół i na tle spektakularnego zachodu słońca, który okrywał cały Krąg czerwonawą poświatą, ujrzał nieskończone szeregi żołnierzy w obozie Andronicusa. Gdy udało mu się skierować Mycoples jeszcze bliżej środka, dostrzegł namiot dziesięciokrotnie większy od pozostałych, który mógł należeć jedynie do Andronicusa. Otaczał go szeroki pas pustej przestrzeni. Lecieli nad nim nisko, zataczając koła. Thor dostrzegł strach na twarzach żołnierzy Imperium, patrzących w niebo, na niego. Były to słuszne obawy: gdyby Thor chciał, mógłby zanurkować i rozkazać Mycoples spalić ich żywcem, jak ich kompanów. Mógłby ich zabić – w tym swego ojca – jednym zwinnym ruchem. Niczego nie pragnął bardziej. Ciążył na nim jednak obowiązek i przysiągł, iż wykona rozkazy i przyjmie kapitulację Andronicusa. Gdy Thor kołował nad nimi, ludzie Andronicusa odsuwali się coraz dalej od namiotu, robiąc miejsce jemu i Mycoples. Smoczyca opierała się i ryczała, gdy zbliżali się do ziemi, i unosiła łeb, jak gdyby nie chcąc lądować. Thor spojrzał na nią, skołowany. Wyczuł, że chce zionąć ogniem i musiał użyć całej siły woli, by ją od tego odwieść. - Nie lękaj się, Mycoples – rzekł. Nie o siebie się lękam, lecz o ciebie, usłyszał Thor jej myśli. - Nie lękaj się o mnie – rzekł Thor. – Jesteś u mego boku, a Miecz Przeznaczenia tkwi w mej dłoni. Nic ani nikt nie jest w stanie wyrządzić nam krzywdy. Mycoples niechętnie opuściła swe ogromne szpony na ziemię. Osiedli pośrodku wrogiego i obcego obozu, w którym zaległa teraz grobowa cisza. Nikt się nie poruszył. Wszyscy żołnierze zastygli w bezruchu ze strachu, gdy Mycoples wylądowała na zakurzonej ziemi. Thor zeskoczył z jej grzbietu przed namiotem Andronicusa. Żołnierze, z przerażeniem wymalowanym na twarzach, zachowywali bezpieczną odległość.

Thor stał z dłonią zaciśniętą na Mieczu Przeznaczenia. Napięcie było gęste, można je było wyczuć w powietrzu. Rozejrzał się dokoła, a serce biło mu niespokojnie. Był podenerwowany pierwszym spotkaniem z ojcem, swoją pierwszą z nim rozmową. Stojąca obok Mycoples wydała z siebie, gdzieś z głębi swej piersi, dźwięk podobny do warknięcia. Najwyraźniej nie czuła się tu wcale dobrze; Thor czuł, jak bardzo jest niespokojna. Doskonale ją rozumiał. Zdawało mu się, że coś jest nie tak. W końcu coś się poruszyło i Thor ujrzał, jak poła namiotu unosi się i na zewnątrz wyłania się jakaś postać. Jego ojciec. Serce Thora załomotało gwałtownie, gdy stanął naprzeciw niego. Cały jego świat się zatrzymał. Andronicus wyszedł powoli i zbliżył się do niego. Thora zaskoczyła postura jego ojca. Był ogromnym mężczyzną, wysokim chyba na osiem stóp, szerokim jak pień drzewa, o naprężonych pod czerwoną skórą muskułach, długich kłach i zakręconych żółtych rogach wychodzących z łysej głowy oraz błyszczących żółtych oczach. Miał na sobie naszyjnik, na który – jak z przerażeniem spostrzegł Thor – nanizane były skurczone czerepy. Andronicus uniósł dłoń i przesunął swymi długimi szponami po głowach, uśmiechając się do Thora, zatrzymawszy się ledwie kilka stóp od niego. Z głębi jego piersi dobył się głęboki pomruk. Thora odrzuciło na jego widok. Poczuł wstyd. I nienawiść. Patrząc na niego, wiedząc, co zrobił Gwendolyn, nade wszystko Thor odczuł palącą żądzę zemsty. Thor czuł, jak Miecz Przeznaczenia pulsuje w jego dłoni i gdyby honor nie zobowiązywał go, by postąpić inaczej, skoczyłby naprzód i zabił go w tej chwili. Nie mógł jednak tego zrobić. Zgodził się przyjąć kapitulację i musiał dotrzymać słowa. - Synu mój – rzekł Andronicus. – W końcu się spotykamy. Thor nie wiedział, co na to odrzec. Nie podobało mu się brzmienie słowa „syn” w ustach tego mężczyzny. Nie czuł się jego synem; wręcz przeciwnie, czuł się w najwyższym stopniu rozczarowany nim, tym, że poznawał swego ojca po raz pierwszy, i że jego ojciec musiał być takim człowiekiem. Nade wszystko pragnął to zmienić, zmienić to, skąd pochodzi, lecz wiedział, iż to niemożliwe. - Przybyłem, by przyjąć twą kapitulację – rzekł Thor formalnie, chłodno. – Jeśli mam być szczery, sam chętniej bym cię zabił. Lecz nie tak postanowili moi ludzie. Więc daruj sobie te błahostki i rozkaż swym ludziom opuścić Krąg, a następnie uklęknij i poddaj się. Nie chcę z tobą mówić ani o sekundę dłużej, niż jest to konieczne. Wypowiedziawszy te słowa, Thor poczuł nowy przypływ pewności.

Andronicus jednak nie podszedł bliżej, nie wydał rozkazu swym ludziom, nie ukląkł. W ogóle się nie poruszył. Miast tego stał tam, a na twarzy wykwitał mu coraz szerszy uśmiech. Thor wyczuł, że coś jest nie w porządku. - Synu mój, tak ci spieszno. Mamy na to cały dzień. Dajmy sobie szansę się poznać. Na tę myśl Thor poczuł ucisk w żołądku. - Niczego nie pragnąłbym mniej – rzekł Thor. – Nie chcę cię znać. Jesteś mordercą – a nawet gorzej. Nie zamierzam dalej wysłuchiwać tego, co mówisz. Lecz Andronicus tylko się uśmiechnął i postąpił krok naprzód. - Ależ jeszcze nawet nie zacząłeś – rzekł Andronicus, wyraźnie rozbawiony. – Widzisz, spędzimy razem całe życie. Choć bardzo się temu sprzeciwiasz, jesteś mym synem. Sądzisz, że czyja krew płynie w tobie? Moja. Sądzisz, że komu powinieneś podziękować za to, że jesteś na tym świecie? Mnie. Możesz się oszukiwać i myśleć inaczej, lecz wiesz, że to prawda. Ty i ja jesteśmy tacy sami. Być może jeszcze nie zdajesz sobie z tego sprawy, lecz jesteś taki sam, jak ja. Thorowi krew napłynęła do twarzy. - Nie jestem wcale do ciebie podobny – upierał się Thor. – I nigdy nie będę taki, jak ty. Jesteś żałosną imitacją żywej istoty. Przeklinam dzień, w którym dowiedziałem się, żeś mym ojcem. - Być mym synem to wielki zaszczyt – stwierdził Andronicus. – W całym Imperium nie ma równie potężnego mężczyzny, co ja, a pewnego dnia ty zajmiesz moje miejsce. Thor zacisnął pięść na Mieczu Przeznaczenia. - Nigdy nie zajmę twego miejsca – rzekł. Wzbierał w nim gniew, który coraz trudniej było mu kontrolować. – Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego, a nasza rozmowa właśnie dobiega końca. Możesz się teraz poddać, a jeśli odmówisz, zabiję cię. Thor z zaskoczeniem ujrzał, że Andronicusa nie zraziły jego słowa, że wciąż stoi przed nim z uśmiechem na twarzy. Postąpił kolejny krok ku Thorowi. Znajdował się teraz jedynie kilka kroków od niego. - Obawiam się, że w takim razie będziesz musiał mnie zabić – rzekł Andronicus. Thor nie rozumiał, co się dzieje. - Zatem wycofujesz swą propozycję kapitulacji? – spytał Thor. - Nigdy nie zamierzałem się poddać – uśmiechnął się Andronicus. – Zrobiłem to wszystko, by mieć szansę cię ujrzeć. Jesteś mym synem. Wiedziałem, że mnie nie zawiedziesz. Wiedziałem, że gdy staniesz przede mną, dostrzeżesz, że ty i ja jesteśmy tacy sami. Dołącz do mnie, Thorgrinie – rzekł Andronicus, wyciągając do niego dłoń. – Chodź ze mną, a dam ci moce, o jakich ci się nawet nie śniło. Będziesz władał całymi światami. Krąg będzie jedynie pyłkiem w ziemiach, które będą do ciebie należeć, ludzi, których będziesz kontrolował. Zyskasz moce większe niż te, którymi

obdarzyłby cię zwykły ludzki ojciec. Dołącz do mnie. Przestań się temu opierać. To twoje przeznaczenie. Thor zmrużył oczy i zaczynał gotować się z wściekłości. Ten mężczyzna go oszukał. Oszukał ich wszystkich. - Jeszcze krok, a zaatakuję – ostrzegł Thor. - Nie uczynisz tego, Thorgrinie – rzekł Andronicus, wpatrując mu się w oczy, jak gdyby hipnotyzując go. – Ponieważ jestem twym ojcem. Ponieważ mnie kochasz. Ponieważ ty i ja jesteśmy jednym. - Nienawidzę cię! – wykrzyknął Thor. Andronicus dał krok naprzód i Thor nie potrafił się już dłużej powstrzymywać. Pomyślał o Gwendolyn, o krzywdzie zadanej jej z ręki tego potwora, o wszystkich ludziach w Kręgu, których zabił Andronicus, i nie potrafił już powściągać swego gniewu. Thor rzucił się naprzód, uniósł wysoko Miecz Przeznaczenia, i zamachnął się nim z całej siły, mierząc w pierś swego ojca, zdecydowany, by udowodnić mu, by udowodnić sobie, że wcale a wcale go nie przypomina. Lecz Thor przeleciał przez puste powietrze, a jego miecz przeciął jedynie chmurę. Z rozmachem zanurzył miecz w tym, co znajdowało się przed nim – w głazie. Cios był tak silny, że Miecz Przeznaczenia zatopił się w nim, i wchodził dalej, aż zniknął w nim do połowy, wypełniając powietrze przeraźliwym zgrzytem metalu przecinającego kamień. Wtedy Thor poczuł, że całe jego ciało oplata lekki metal. Szybko zdał sobie sprawę, że został schwytany w sieć. Próbował się uwolnić, lecz sieć wykonana była z materiału, którego nigdy wcześniej nie napotkał i nie potrafił tego zrobić. Thor obejrzał się i ujrzał Andronicusa stojącego daleko, dobre trzydzieści stóp od niego. Był skołowany. Odwrócił się i spojrzał na miejsce, w którym wcześniej stał, a tam miast niego stała jakaś zła istota w długiej, szkarłatnej pelerynie o świecących żółtych oczach. Thor pojął, że zwiedziono go jakiegoś rodzaju zaklęciem. Myślał, że stoi przed nim jego ojciec, podczas gdy cały czas był to ten niegodziwy czarnoksiężnik. Im dłużej Thor szamotał się w sieci, tym słabszy się stawał. Wykonana była z materiału, którego nigdy wcześniej nie widział, błyszczącej bursztynowej siatki i cokolwiek to było, wysysało z niego wszystkie siły. Nie potrafił nawet unieść Miecza Przeznaczenia. Czarnoksiężnik zaśmiał się, widząc jego próby. Był to okropny, chropowaty dźwięk. - Sieć wykonana jest z akdonu – rzekł czarnoksiężnik. – Im bardziej próbujesz się wydostać, tym słabszy się stajesz. To najrzadszy metal na ziemi, metal czarnoksiężnika, wykuwany w najniższych płomieniach piekieł. Nie ma go wiele na świecie – lecz wystarczająco, by zatrzymać takich jak ty. I twego smoka.

Thor usłyszał ryk i obróciwszy się ujrzał Mycoples omotaną siecią z tego samego materiału. Tuziny ludzi Andronicusa trzymały sieć, przyciskając ja do ziemi, a smoczyca wydawała z siebie ryki i próbowała bić skrzydłami. Te skrępowane były jednak siecią. Thor usłyszał jakiś dźwięk i podniósłszy wzrok zobaczył Andronicusa – prawdziwego Andronicusa – stojącego nad nim i uśmiechającego się szeroko. Patrzył, jak unosi wysoko pięść i opuszcza ją na jego twarz. Poczuł na kości policzka cios jego kłykci, aż odrzuciło mu w tył głowę. Leżał teraz twarzą do twardej ziemi i nim wszystko okrył mrok, usłyszał jeszcze słowa swego ojca: - Mówiłem, że do mnie dołączysz, synu.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Gwendolyn stała na szczycie Wieży Schronienia, nie rozumiejąc, jak się tam znalazła. Świtało, a wokół niej, zwróconych twarzami do niej, stało siedmiu magicznych rycerzy, zastygłych w miejscu, tworząc idealny okrąg. Ruszyli w jej kierunku jak jeden mąż. Ich zbroje płytowe pobrzękiwały coraz głośniej na wybrukowanej drodze, gdy zacieśniali krąg wokół niej. Wyciągnęli dłonie i już mieli ją pochwycić, gdy Gwendolyn, nie mając dokąd uciec, odrzuciła głowę w tył i krzyknęła. Gwen mrugnęła i znalazła się pośrodku Królewskiego Dworu. Niebo było czarne, i kołowały po nim zimowe ptaki, kracząc przeraźliwie głośno. Miasto było jedynie namiastką tego, czym było niegdyś – było zasypane gruzem, zwęglone smoczym oddechem. Nie było w nim żywej duszy. Gwendolyn stała pośrodku miasta, sama, szukając kogoś, kogokolwiek. - Ojcze? – zawołała. Odpowiedziały jej jedynie cisza i wycie wiatru. Po drugiej stronie dziedzińca uchyliły się ogromne drzwi, wysokie może na sto stóp, łukowate, żelazne. W jej kierunku zmierzała samotna postać. Miała na sobie królewską pelerynę i przyrdzewiałą koronę, i gdy się zbliżyła, Gwen z radością spostrzegła, że to jej ojciec. Jego ciało było wycieńczone i wyglądał bardziej jak szkielet niż jak człowiek. - Ojcze! – zawołała, wyciągając ku niemu ręce. Trzymał w dłoni długie, złote berło, i jeden jego koniec uniósł w jej stronę. Wyciągnęła dłoń i chwyciła je, a wtedy jej ojciec zniknął. Gwendolyn znalazła się na ścieżce biegnącej od Królewskiego Dworu, prowadzącej ku wzgórzu, na którym niegdyś wznosił się Dom Uczonych. Teraz spalony był na popiół, a na jego miejscu ziała wielka dziura w ziemi. Gwen spojrzała zza krawędzi i ujrzała w środku tunel prowadzący w ciemność. Sięgnęła w dół i wzięła do ręki księgę, będącą teraz kupką zwęglonych stronic, które osypały się w popiół w jej dłoniach i uleciały na wietrze. Gwen mrugnęła i znalazła się na kamienistej, jałowej ziemi przed chatą Argona. Przyjrzała się dokładnie idealnie okrągłej, kamiennej budowli, lecz nie dostrzegła drzwi. - Argonie! – zawołała. - Tutaj jestem – padła odpowiedź. Gwen odwróciła się raptownie i ujrzała go przed sobą. Odczuła niewypowiedzianą ulgę. - Dlaczego nas opuściłeś? – spytała. – Nigdy nie potrzebowaliśmy cię bardziej niż teraz.

Argon pokręcił powoli głową. - Żyję teraz w miejscu marzeń sennych – rzekł. – Jestem tu uwięziony. Ocal mnie, Gwendolyn. Ocal mnie! Gwendolyn mrugnęła i znalazła się pośrodku Silesii, otoczona armią swego stryja. Wdarli się do środka, zapełniając każdy zakamarek tego miejsca, i wszyscy w równym szyku maszerowali w jej kierunku, unosząc miecze, włócznie i tarcze, gotując się, by ją zaatakować. Odwracała się w każdą stronę, szukając drogi ucieczki, lecz nie było gdzie się skryć. Grupie przewodził Tirus, który uniósł miecz, by go w niej zatopić. Mycoples zanurkowała i chwyciła Gwendolyn swymi wielkimi szponami, które rozcinały jej skórę, gdy smoczyca uniosła są i poleciała nad głowami mężczyzn, za mury Silesii. Leciały nad rozległymi ziemiami i Gwen patrzyła nad przesuwający się pod nimi Krąg. Pod nimi byli ludzie Andronicusa, miliony ich pokrywały ziemię, więcej niż Gwen byłaby w stanie zliczyć. Mycoples niosła ją ponad ich obozowiskiem i gdy Gwen spojrzała w dół, z przerażeniem ujrzała Thorgrina, więźnia, przykutego za ręce i nogi do pala. Nad nim stał Andronicus, który w obu dłoniach dźwigał ogromny, srebrny miecz i gotował się, by zatopić go w sercu Thora. Pchnął go, a Thor krzyknął. Wtedy Mycoples wypuściła Gwendolyn. Spadała przez powietrze, krzycząc, lecąc prosto na martwe ciało Thorgrina. - NIE! – krzyknęła. Gwendolyn usiadła w łożu, dysząc ciężko, z trudem łapiąc powietrze. Rozejrzała się, próbując zrozumieć, gdzie się znajduje; ujrzała migoczące w komnacie pochodnie, ujrzała bijącą od kominka poświatę i zdała sobie sprawę, że jest bezpieczna. To był sen, i wciąż była noc. Gwen przeszła po komnacie ku niewielkiej kamiennej misie po drugiej jej stronie. Krohn szedł u jej nogi. Pochyliła się i ochlapała twarz zimną wodą. Wciąż oddychała szybko, rozglądając się po pomieszczeniu, tak zaniepokojona swym snem. Położyła dłoń na brzuchu i poczuła skurcz. Sen zdawał się zbyt rzeczywisty. Była pewna, że widziała jak Thor zostaje pochwycony i ginie z ręki swego ojca. I ogarnęło ją poczucie winy. Nie potrafiła się oprzeć wrażeniu, że to wszystko prawda, że gdy słońce wzejdzie, otoczą ją ludzie jej stryja, że Thora schwytano i zginie. Gwendolyn zmusiła się, by złapać oddech i odzyskać opanowanie. Odwróciła się, podeszła do okna i spojrzała na wirującą mgłę Kanionu w pierwszych nieśmiałych promieniach słońca. Niebo, wciąż ciemne, poczynało się rozwidniać, przeistaczać się w świt. Ich wielki dzień niemal już nastał. Dzień, w którym zmierzą się z Tirusem. Dzień, w którym Thor zmierzy się z Andronicusem. Sen prześladował Gwendolyn i czuła ucisk w dołku, okropne przeczucie, że coś pójdzie nie tak. Czuła to w piersi.

Nagle ktoś załomotał gwałtownie do jej drzwi – zbyt głośno, jak na tak wczesny ranek. Natychmiast odgadła, iż coś jest nie tak. Gwen przemierzyła komnatę i otworzyła drzwi. Na progu stał posłaniec, słaniający się z wysiłku, pozbawiony tchu. - Pani, przynoszę złe wieści – wydusił z siebie. – Jeden z naszych szpiegów jechał aż z Pogórza, by donieść nam, iż Thorgrin został schwytany przez Andronicusa. Usłyszawszy te słowa, Gwen poczuła nagły, przeszywający ból w brzuchu, czuła, jak dziecko w jej łonie obraca się i kopie, raz po raz. Osunęła się z bólu na kolana, nie potrafiąc znieść tych skurczy. Dyszała ciężko, próbując złapać powietrze, lękając się o życie swego dziecka. - Pani, czy wszystko dobrze? – spytał posłaniec. Gwen nie była w stanie wypowiedzieć ani słowa. Leżała, opierając się jedną dłonią o kamienną posadzkę, gdy ogarniały ją kolejne fale bólu. Sługa wybiegł z komnaty. Usłyszawszy te wieści, poczuła, jak gdyby ktoś odebrał jej całe jej życie. Thor schwytany. Jakże głupia była, pozwalając mu lecieć. Nie mogła za to winić nikogo innego niż siebie. To ona go tam pchnęła. Ból z wolna zaczął ustępować. Drzwi otwarły się gwałtownie i do komnaty wszedł Steffen, prowadząc starszego medyka, który pomógł jej wstać. - Pani, co się stało? – zapytał medyk. Gwen wstała, czując się lepiej. Odwróciła się w stronę sługi. - Natychmiast zwołaj mą radę – rozkazała silnym, nie znoszącym sprzeciwu tonem królowej. - Tak, pani – rzekł, odwrócił się i pospieszył z komnaty. Medyk wyszedł zaraz za nim. Pozostał z nią jedynie Steffen. Gwendolyn odwróciła się i po raz ostatni wyjrzała przez okno. Nastał czas, by zmierzyć się z tym, co przyniesie ten dzień. * Gwendolyn przeszła przez podwójne drzwi do komnaty rady, rozświetlonej pochodniami w bladym świetle poranka, ze Steffenem u boku. Powitały ją ściągnięte niepokojem twarze jej najświetniejszych rycerzy. Byli tam Srog, Kendrick, Brom, Atme, Godfrey, Reece i dwa tuziny innych. Wszyscy pokładali w niej nadzieję. Mieli na sobie zbroje, a po wyrazach ich twarzy widać było, że gotują się do bitwy. Prawie świtało i nadszedł czas, by się z nimi zmierzyć, by dla chwały zaryzykować swe życie. Napięcie było jeszcze większe przez wieści o pojmaniu Thora. - Czy to prawda? – spytał ją Kendrick. W sali zaległa cisza, a Gwen skinęła z powagą głową.

- Prawda – odrzekła. – Nasz drogi Thorgrin został pojmany. Z piersi zebranych wydarł się jednogłośny jęk, a kilku z nich uderzyło metalowymi rękawicami gniewnie w stół. - Wiedziałem, że nie powinniśmy byli pozwalać mu ruszać w pojedynkę – rzekł Brom. - Andronicusowi nigdy nie można było ufać – powiedział Reece. - Lecz jak to możliwe? – zadał Kendrick pytanie, które wszystkim chodziło po głowie. – Thor miał Mycoples. I Miecz Przeznaczenia. Jakim sposobem udało im się go pojmać? - Za pomocą czarów – rozległ się głos. Aberthol wyszedł naprzód, stukając laską na kamiennej podłodze. - Jedynie magia mogła do tego doprowadzić – rzekł. - Nie ma teraz znaczenia, jak do tego doszło – rzekła Gwen. – Teraz nie mamy Thora. Ani Mycoples. Ani Miecza Przeznaczenia. Jest nas kilka tysięcy naprzeciw połowie miliona ludzi Andronicusa. A co ważniejsze, Tirus otoczył nasze miasto. W sali zapadła cisza, i wszyscy czekali, co rzeknie Gwendolyn. - Co teraz, pani? – spytał Kendrick. Gwendolyn spojrzała na wszystkie te twarze i zdała sobie sprawę, że nie jest już tą naiwną, niewinną dziewczyną, którą kiedyś była. Czuła, że jest teraz nieugięta, może nawet odrobinę bezduszna. Nie bała się, mimo tego, że wróg miał nad nimi przewagę. Była gotowa poprowadzić tych ludzi. W rzeczy samej tego po niej oczekiwali. Gwen czuła spokój i jasność, nawet w zaistniałym zamęcie. - Nic się nie zmieniło – rzekła. – Najpierw rozprawimy się z Tirusem. Niewielki oddział wyjdzie mu na spotkanie na zewnątrz bram. Uzna, że przychodzimy z wiadomością, nastawieni pokojowo. Tymczasem większość naszej armii otoczy ich z dwu stron i zaatakuje na mój rozkaz. Być może poniesiemy klęskę, lecz zginiemy w walce – jak wojownicy, nie jak tchórze. W pokoju rozległ się jednogłośny okrzyk aprobaty, a każdy z mężczyzn chwycił rękojeść swego miecza i zatrząsł nim. Drzwi otwarły się gwałtownie i do środka wbiegło kilku sług, ciągnąc za ręce Bronsona, który opierał się i protestował. - Puśćcie mnie! – krzyczał. - Oto zdrajca, który posłał Thorgrina w zasadzkę – rzekł Brom. Gwendolyn zwróciła się ku niemu, patrząc na niego gniewnie. Bronson spojrzał na zebranych w komnacie mężczyzn oczyma szeroko otwartymi z przerażenia. - Nic podobnego! – zaprzeczył. - Przysięgam! Nie wiedziałem o podstępie Luandy! Przysięgła mi, że pośredniczy w zawarciu pokoju! Nie miałem pojęcia, że to pułapka!

- Z pewnością – rzekł Godfrey z ironią. – Z pewnością nie masz żadnego interesu w układzie, jaki twoja żona zawarła z Andronicusem, żadnego interesu we wspólnym objęciu z nią władzy. - Nie mam!- utrzymywał Bronson. – Po tym, co zrobiła dzisiaj, nie ma we mnie ani krztyny miłości dla Luandy. Teraz to jest mój dom, a wy jesteście tymi, za których chcę walczyć! - Chcesz za nas walczyć? – zawołał Srog z ironią. – Dlaczego? By móc raz jeszcze nas oszukać? - Powinniśmy go stracić, pani – rzekł Atme. – Za to, co uczynił Thorowi! Inni poparli go okrzykami. - ZA THORA! Rozległ się kolejny okrzyk aprobaty. Bronson szamotał się, otworzywszy oczy szeroko ze strachu. - Musicie mi uwierzyć! – krzyknął. – Gdybym wiedział, nigdy nie przekazałbym jej wiadomości! Gwendolyn podeszła do niego, a w sali zaległa cisza. Stanęła stopę od niego i przyjrzała się uważnie jego twarzy, chcąc samej przekonać się, czy kłamie. Przyglądała mu się bacznie, przepełniona wściekłością za to, co stało się Thorowi, nie chciała jednakże karać niewinnego człowieka. Przyjrzała się uważnie Bronsonowi, trzęsącemu się, pozbawionemu jednego oka, i coś podpowiadało jej, że mówi prawdę. Wiedziała, do jakich knowań i oszustw jest zdolna jej siostra i uznała, że to prawdopodobne, że Luanda zwiodła niewinnego człowieka, takiego jak Bronson. - Być może rzeczywiście zostałeś oszukany – rzekła Gwen. – Jednakże nigdy nie będę tego pewna. Dopóki tego nie wiem, nie mogę pozwolić, byś jechał u boku mych ludzi. Nie zabiję cię, nie bez sprawiedliwego procesu. A skoro nie ma tu nikogo, kto mógłby poświadczyć w twej obronie lub przeciwko tobie, każdy proces byłby niesprawiedliwy. - Co zatem z nim zrobimy, pani? – zawołał Godfrey. Gwendolyn przyglądała się Bronsonowi długo i uważnie. - Zostaniesz wygnany – rzekła Gwendolyn. – Opuścisz naszą stronę Kręgu i nigdy więcej nie postawisz stopy na naszej ziemi, w przeciwnym razie zginiesz. - Pani, nie możesz! – zawołał Bronson, przestraszony. – Po stronie McCloudów nie ma dla mnie miejsca. Odesłanie mnie tam oznacza dla mnie śmierć! Gwendolyn powoli pokręciła głową. - Będziesz musiał radzić sobie sam – rzekła. – Podobnie jak my. Skinęła głową i słudzy odciągnęli go, wrzeszczącego, aż w końcu drzwi za nim się zamknęły i w sali znów nastała cisza. Gwendolyn odwróciła się i stanęła twarzą do swych ludzi, którzy patrzyli na nią z rosnącym szacunkiem.

- Już prawie świta – rzekła ponuro. – Trwonimy czas. Chwyćcie swą broń i chodźcie za mną. Nadszedł czas, by spotkać się z naszymi kuzynami.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Gwendolyn jechała na swym wierzchowcu, przewodząc niewielkiemu orszakowi swych najświetniejszych wojowników przez opustoszały plac Silesii. Zmierzali ku północnej bramie, by spotkać się z jej stryjem. Skinęła głową i na ten znak kilku żołnierzy powoli uniosło masywną żelazną bronę. Wyjechali przez otwartą bramę. Gwen otaczali z dwu stron Kendrick, Srog, Brom, Reece, Godfrey, Atme i tuzin innych. Było ich niewielu. Wyjeżdżali przed miasto, by stanąć przed Tirusem i jego ogromną armią, która czekała, ustawiona rzędami w porannym słońcu, jak gdyby gotowała się do marszu na miasto. Grupa Gwendolyn zdawała się być nastawioną pokojowo eskortą, dokładnie tak, jak Gwen chciała. Chciała zagrać na miłości własnej Tirusa, skłonić go do myślenia, że gotowi są przystać na jego warunki. Z pewnością tak właśnie pomyśli – inaczej nie wychodziłaby z tak niewielkim orszakiem jak ten; a biorąc pod uwagę poziom arogancji Tirusa, była przekonana, że tak właśnie będzie. Potajemnie jednak wszystkie silesiańskie siły skradały się po obu bokach ludzi Tirusa, otaczając ich skrzydła, zajmując pozycje w lesie i gotując się, by na znak Gwen zaatakować. Gwen serce tłukło się w piersi, gdy zbliżała się do nich powoli na swym koniu wraz z innymi, w ciszy tego poranka. Napięcie było tak gęste, że można by je krajać nożem. Wirująca mgła Kanionu wpadała na pole bitwy i z niego umykała, a gdy rozbrzmiał róg, niewielki orszak ludzi Tirusa ruszył w jej kierunku, wychodząc im na spotkanie pośrodku otwartego pola. Tirus wyjechał na przód, otoczony z dwu stron swymi czterema synami i tuzinem generałów. Gdy się zbliżali, Gwen poczuła ból głęboko w brzuchu, czuła jak dziecko obraca się raz po raz; przytłaczało ją to i sprawiało, że wracała myślami do Thora. Czuła, że został pojmany, czuła jego bezradność. Nie pojmowała, jak do tego doszło, lecz myśl o tym rozdzierała ją na dwoje. Obezwładniało ją poczucie winy i wyrzuty sumienia. Gwendolyn wygnała te myśli z głowy. Nie czas na to. Jak tylko upora się z Tirusem, o ile przeżyje, wyśle wszystkich swych ludzi, by ratować Thora. Gwendolyn skupiła się na Tirusie, gdy ujrzała jego twarz, na której malował się protekcjonalny uśmiech osoby pewnej swego. Byli coraz bliżej. Ich kolczugi pobrzękiwały, miecze zgrzytały u ich bioder, ostrogi brzęczały, a zapach koni wisiał ciężko w powietrzu, mieszając się z wilgotną wonią Kanionu w zimnym, porannym powietrzu. Tirus i Gwen zatrzymali się oboje w odległości kilku stóp od siebie i zmierzyli się wzajemnie dumnym spojrzeniem. Tirus siedział, czekając, aż Gwen przerwie ciszę, wyraźnie nurzając się w tym, co uważał za swój sukces, w zbliżających się przeprosinach.

- Mądra z ciebie dziewczyna – rzekł w końcu. – Podjęłaś słuszną decyzję, by nam się poddać. Trzeba przyznać się do klęski, gdy jest się otoczonym. Serce Gwendolyn biło jak szalone, gdy siedziała na swym rumaku idealnie wyprostowana, wpatrując się w kulę wschodzącego pierwszego słońca. Jej oczy były zimne i nieruchome. Poczuła w sobie nową siłę, siłę syna, którego w sobie nosiła. Syna Thora. Nie czuła już lęku. Ani przed tymi ludźmi, ani przed nikim innym, ani przed śmiercią. Życie zdawało jej się mniej cenne niż niegdyś, i żadne groźby nie budziły w niej strachu. W powietrzu zawisła ciężka cisza. Konie ryły kopytami w ziemi i rżały, a Gwen nie spieszyła się z odpowiedzią. Była gotowa dać swym ludziom znak, by natarli i wiedziała, że za jej najmniejszym gestem to uczynią – i rozpęta się szał. - A któż powiedział, że zamierzamy się poddać? – odparła chłodno. Serce Gwen biło bez opamiętania i czuła, że jej ludzie zaciskają dłonie na rękojeściach mieczy. Już za chwilę skinie ręką, dając znak do rozpoczęcia bitwy, która najpewniej skończy się jej śmiercią, i śmiercią wszystkich pozostałych. Nie lękała się śmierci. Jedynie niehonorowej śmierci. Tym razem przynajmniej zginie z nienaruszonym honorem. Tirusowi powoli zrzedła mina, z jego twarzy zniknął arogancki uśmiech, gdy patrząc na nią zdał sobie sprawę, że mówi poważnie. - Głupia dziewczyno – rzekł. – Czy przybyłaś mi zatem powiedzieć, że wydałaś na siebie wyrok śmierci? – spytał chłodno. Jego głos był przepełniony wrogością. Gwendolyn podniosła wzrok, by ocenić pozycje swych ludzi, gotując się, by dać im znak, i wtedy dostrzegła coś na horyzoncie, na wzgórzu za ludźmi Tirusa; coś zwróciło jej uwagę, coś, czego się nie spodziewała. Coś błysnęło, odbijając promienie słoneczne, w miejscu, w którym nie powinno. Była to tarcza. Lecz nie jej ludzi. Ani Tirusa. Po chwili dostrzegła kolejną tarczę. I jeszcze jedną. Na grani ukazało się kilka tysięcy tarcz, lśniących, odbijających światło. Z początku Gwen była zdezorientowana. Jeszcze jedna armia zmierzała ku temu polu bitwy. Lecz gdy zbliżyli się, gdy ich sztandar załopotał nad wzgórzem, ukazując się ich oczom, rozpoznała godło. Uradowała się. To niemożliwe. A jednak tak było. Był to sztandar księcia Savarii i jego ludzie – wraz z tysiącami innych. A całej grupie przewodził – rozpoznała go po zbroi, najbardziej lśniącej zbroi w całym królestwie – czempion jej ojca. Erec. Erec powrócił. I prowadził ze sobą tysiące mężczyzn. A Tirus nie miał o tym pojęcia.

Tym razem to Gwen się uśmiechnęła. Przeniosła wzrok na powrót na Tirusa i zdała sobie sprawę z tego, że bardzo, ale to bardzo sprawi jej to przyjemność. - Wręcz przeciwnie – odrzekła spokojnie. – Sądzę, że to ty wydałeś na siebie wyrok śmierci. Tirus spojrzał na nią gniewnie, a wyraz jego twarzy przeistoczył się w grymas niezadowolenia. - Głupia z ciebie dziewczyna – rzekł. – Posyłasz wielu ludzi na śmierć. I za chwilę przekonasz się, co znaczy cierpienie. - Doświadczyłam cierpienia dużo większego, niż ty kiedykolwiek zaznasz – odrzekła. – Dość tych błahostek. Dam ci jedną szansę, by się poddać. Tirus spojrzał na nią w szoku, następnie odrzucił głowę w tył i roześmiał się drwiąco. - Kpisz ze mnie, dziewczyno. Albo całkowicie postradałaś zmysły – wybuchnął gromkim śmiechem, a jego ludzie mu zawtórowali. – Dlaczegóż miałbym ci się poddawać, gdy moja armia jest dwa razy liczniejsza niż twoja? Gdy twoje oddziały są słabe, a moje silne? Gwendolyn uśmiechnęła się szeroko. - Dlatego, że jeśli obejrzysz się za siebie, ujrzysz dwukrotnie więcej mężczyzn niż twoich na grani za tobą. Rozpoznasz zbroje: te tarcze należą do księcia Savarii i czempiona Srebrnej Gwardii, Ereca, oraz wszystkich jego rycerzy. Powrócił do domu, by wiernie służyć memu ojcu – czego ty nigdy nie robiłeś. A jeśli to nie wystarczy, możesz spojrzeć na prawo i lewo, a wśród drzew ujrzysz kolejne tysiące mych ludzi, którzy otoczyli cię i z napiętymi łukami czekają na mój znak. Gwen uśmiechnęła się szeroko. - Zatem widzisz, stryju, że to ty jesteś całkowicie otoczony. Tirus skrzywił się. - Naprawdę sądzisz, że jestem na tyle głupi, by obracać się i szukać zmyślonej armii na horyzoncie? To twoja ostatnia, rozpaczliwa próba ratunku – rzekł. Jego czterej synowie odwrócili się jednak, a wtedy na ich twarzach ukazał się lęk, a konie zaczęły poruszać się niespokojnie. - Ojcze, ona nie kłamie – rzekł jeden z nich. Tirus odwrócił się niechętnie i ujrzał, że jest otoczony ze wszystkich stron przez tysiące ludzi. Erec znajdował się na wyżej osadzonym terenie. Tysiące jego ludzi prężyło się dumnie na swych wierzchowcach z wysoko uniesionymi kopiami – a po bokach armii Tirusa wyłonili się ludzie Gwendolyn, dwa tysiące łuczników w gotowości. Tirus odwrócił się i ponownie utkwił spojrzenie w Gwen. Tym razem na jego twarzy widniał szok. Pobladł i przygarbił się nieco, a jego arogancja gdzieś uleciała. Kendrick i pozostali mężczyźni w jej orszaku dobyli swych mieczy. Ich świst przeciął poranne powietrze.

- Złóżcie broń, wszyscy – rozkazała Gwen z powagą. – W przeciwnym razie na najmniejsze skinienie mej dłoni tysiąc łuczników wypuści strzały. Teraz to ty musisz podjąć decyzję. Upokorzonemu i przestraszonemu Tirusowi w końcu zrzedła mina. Rzucił broń na ziemię i gestem nakazał innym uczynić to samo. Wokół nich jego ludzie rzucili swą broń, która uderzyła z brzękiem o ziemię. - Wiem, kiedy przyznać się do porażki – rzekł. – Przechytrzyłaś mnie dzisiaj. Poddaję przed tobą mych ludzi. - Wiem, że poddajesz – rzekła. – Nietrudno jest poddać się, stojąc w obliczu pewnej śmierci. Powinnam się zastanowić, czy na to przystanę, czy też miast tego odbiorę ci życie. Tirus przełknął ślinę, po raz pierwszy zdając się naprawdę przerażony. - Proszę, pani – błagał, silnie drżącym głosem. – Oszczędź nas. Nie chcieliśmy wyrządzić ci krzywdy. Tym razem to Gwendolyn się roześmiała. - Nie chcieliście wyrządzić nam krzywdy? – spytała. – Chcieliście jedynie spustoszyć nasze miasto i zmiażdżyć naszych ludzi? Tirus niemal wybuchnął płaczem. - Proszę, pani. Jesteśmy rodziną. - Rodziną? – powtórzyła drwiąco Gwen. – Czy tak traktuje się rodzinę? - Każ ich zabić, pani – rzekł Kendrick. – Tirus to parszywiec i zdrajca własnych krewniaków. Zasługuje na śmierć. Dopuścił się zdrady Kręgu i pogwałcił nasze święte prawo. - Każ go zabić, pani – powiedział Srog. – Nie można mu ufać. Jeśli pozwolisz mu żyć, zabije nas innego dnia. Gwendolyn rozważyła swe możliwości. - Ojcze, zrób coś! Wykrzyknął jeden z synów Tirusa. – Proszę, nie pozwól nam zginąć! Gwen wzięła głęboki oddech. - Powinnam cię zabić, stryju – rzekła. – A razem z tobą wszystkich twych ludzi. Lecz nie uczynię tego. Jego twarz i twarze jego ludzi rozluźniły się i dostrzegła na nich ulgę. - Podobnie jak mój ojciec, postanowiłam być łaskawą władczynią i okazywać litość nawet wtedy, gdy na nią nie zasłużono. Ufam także, iż możecie nam się przydać w jakiś sposób, a szkoda tracić tak dobrych ludzi, szczególnie w tych dniach. Otrzymacie zatem jedną szansę. Albo rozkażę zarżnąć wszystkich twych ludzi w tej chwili, albo dołączycie do naszych sił, staniecie się częścią naszej armii i odpowiadać będziecie przede mną, Kendrickiem, Srogiem i Bromem. Twoi ludzie dołączą do nas w walce przeciwko Andronicusowi i pomogą uwolnić Thorgrina. Decyzja należy do ciebie.

Trius zsiadł z konia, padł na kolana i złączył dłonie. - Dziś, tutaj, widzę, co to znaczy być prawdziwym władcą – rzekł. – Dałaś mi lekcję, pani. Wstyd mi za moje czyny i wdzięczny jestem za twą łaskę. Dziękuję. Oczywiście przyłączymy się do was. Wszyscy moi ludzie. I pojedziemy gdziekolwiek rozkażesz. Gwen spojrzała w dół, ujrzała szczerość w jego oczach i podjęła decyzję. Uniosła dłoń i gestem nakazała swym ludziom opuścić broń. Rozległ się dźwięk rogu, jeden z ludzi Tirusa uniósł białą flagę, a Tirus odwrócił się do swych ludzi i krzyknął: - PODDAJEMY SIĘ! Niosący flagi unieśli więcej białych flag i z każdego szeregu dobiegł ich dźwięk rzucanej broni. Po wszystkich stronach rozległy się okrzyki radości. Było po bitwie. * Ogromna sala zamkowa Sroga pękała w szwach od setek świętujących ludzi, członków armii MacGila, Srebrnych, Legionu, silesian, armii księcia, Ereca i jego ludzi oraz oswobodzonych mieszkańców Zachodniego Królestwa Kręgu. Dołączył do nich Tirus i jego najświetniejsi wojownicy, a także jego synowie i wszyscy kuzyni z rodu MacGilów. Gwen, kierując się tym, co podpowiadała jej mądrość, wyciągnęła do nich rękę i zdecydowała pozwolić im do nich dołączyć; wszak jeśli mieli walczyć ramię w ramię, musieli się poznać i zacząć sobie ufać. W sali panowała radosna atmosfera. Wszyscy odczuwali ulgę, że nie toczyli ze sobą bojów, a Gwen i pozostali odczuli niezwykłą ulgę, że był z nimi Erec, że po tylu miesiącach powrócił do domu. Gwen nie spodziewała się, że kiedykolwiek jeszcze go ujrzy, i jego powrót był jak gdyby odzyskaniem części jej ojca. Obudziło to w niej wspomnienia. Jej ojciec kochał Ereca jak syna i pod wieloma względami był dla niej jak brat. W sali znaleźli się Steffen, Srog, Brom, Kendrick, Reece, Godfrey, Elden, Conven, O’Connor oraz kobiety: Selese, Sandara, Indra. Jednak najwięcej spojrzeń przyciągała przyszła małżonka Ereca, Alistair. Była najpiękniejszą kobietą, jaką Gwendolyn kiedykolwiek widziała. Napięcie wywołane bitwą minęło i Gwen niesamowicie ulżyło, choć nadal była podenerwowana na myśl o Thorze. Postanowiła wyruszyć mu na ratunek jak tylko jej ludzie się przegrupują. W pomieszczeniu powstało poruszenie – Ereca zasłużenie traktowano jak powracającego bohatera. Ściskał Kendricka, Godfreya, Reece’a i wielu rycerzy Srebrnej Gwardii. Towarzyszył mu Brandt, także bohater Srebrnych, i w komnacie rozbrzmiewały pełne uciechy okrzyki powitań.

Gwendolyn wyciągnęła ręce, a Erec objął ją. Niezwykle radował ją widok czempiona jej ojca po tylu miesiącach. Jak gdyby powróciła do niej część Królewskiego Dworu. - Wydoroślałaś – rzekł Erec, odsuwając się i przyglądając jej. – Nie jesteś tą samą dziewczyną, którą byłaś, gdy opuszczałem to miejsce. Stałaś się kobietą. Królową. Twój ojciec byłby niezwykle dumny. Przyjrzała mu się z uśmiechem. - Ty także się zmieniłeś – powiedziała. – Zdajesz się być dwakroć większy, niż byłeś – Gwen spojrzała na stojącą obok Alistair. – Widzę także, co ważniejsze, iż twój Rok Selekcji okazał się owocny. Erec dał krok do tyłu, przypomniawszy sobie. - Pani – rzekł, kłaniając się i odchrząkując. – Pragnę przedstawić mą przyszłą małżonkę, Alistair. Wokół zebrał się ciekawski tłumek, a Alistair wyszła naprzód. Alistair uśmiechnęła się i dygnęła przed Gwendolyn. Gwendolyn odwzajemniła uśmiech. - To wielki zaszczyt, pani – powiedziała Alistair. W jej głosie było coś, co natychmiast zdało się Gwen znajome. Nie potrafiła tego wyjaśnić, lecz czuła, jak gdyby znała tę kobietę całe swe życie. Na twarzy Gwendolyn pojawił się szeroki uśmiech. Postąpiła naprzód i chwyciła w ręce dłonie Alistair. - Erec wybrał dobrze – rzekła. – Małżonka Ereca jest mi siostrą. Gwendolyn przeniosła wzrok na Ereca. - Erecu, nadal jesteś czempionem mego ojca, Srebrnej Gwardii, a dzisiaj ocaliłeś nas. Jesteśmy twymi dłużnikami. Erec pokręcił głową. - Ja zawdzięczam twemu ojcu dalece więcej – odrzekł. – I zamierzam spłacić ten dług, służąc jego córce równie wiernie, jak jemu. Erec obrócił się i rozejrzał po pomieszczeniu, w którym przemieszały się obie strony rodu MacGilów. - Twa mądrość jest dziś widoczna w tej sali – rzekł. – Twój ojciec dokonał słusznego wyboru. Każdy inny przywódca zakończyłby ten dzień rozlewem krwi. Mamy szczęście, że ty nam przewodzisz. Gwen omiotła spojrzeniem salę i ujrzała, że jej strategia przynosi efekty: przemieszani MacGilowie z początku czuli się niezręcznie, lecz teraz wojownicy chętnie się bratali, wspólnie pijąc, przekomarzając i opowiadając sobie historie z pola bitwy. Patrząc na nich, nie dało się wyszczególnić dwu stron. To, co mogło być całodniowym rozlewem krwi, przerodziło się w święto. Teraz, gdy mężczyźni zyskali szansę na to, by odrobinę odetchnąć i ponownie się zjednoczyć, Gwen spoważniała, myśląc o pojmanym Thorze. Ledwie była w

stanie wytrzymać to, że była tutaj, podczas gdy on znajdował się w niebezpieczeństwie, i wiedziała, że trzeba szybko podjąć działanie. - Minął czas na czcze rozmowy – rzekła do Kendricka i Ereca, a pozostali skupili się wokół niej i przysłuchiwali się. – Musimy skupić się na Thorgrinie. Jej ludzie podeszli bliżej, przysłuchując się. - Potrzebny nam plan uwolnienia Thora – powiedziała. Mężczyźni spojrzeli po sobie ponuro. - Pani, czy chcesz, by kilka tysięcy naszych ludzi stanęło do walki z półmilionową armią Andronicusa? – spytał Tirus. - I wszystko to dla jednego człowieka? - Thorgrin jest kimś więcej niż tylko jednym człowiekiem – rzekła, pochmurniejąc. – I tak, chcę. Zaryzykowałabym życie naszych ludzi dla któregokolwiek z naszych braci i sióstr. Na ich twarzach odmalowała się powaga. - Nawet z drugimi MacGilami – rzekł Brom. – Tirus ma rację: jest nas znacznie mniej. Choć nie podoba mi się to, co rzeknę, zwykły atak nie przyniesie nam zwycięstwa. - Jeśli zaatakujemy, mamy niewielką szansę na przetrwanie – rzekł Srog. - Jednak jeśli pozostaniemy tutaj – zauważył Kendrick. – Wszyscy z pewnością zginiemy. - To, czy przeżyjemy, czy nie, nie ma znaczenia – rzekł Erec. Jego głęboki i pewny głos przyciągał uwagę i wszystkie spojrzenia skierowały się ku niemu. - Ważne jest to, byśmy żyli i zginęli w chwale – dodał. Wśród mężczyzn rozległ się pomruk aprobaty. Zamilkli wszyscy, pogrążając się w myślach, a Gwen odchrząknęła. - Bitwy przegrywa się, gdy misje są zbyt ogólne – rzekła Gwen. – Nasza będzie szczegółowa: uwolnić Thora i Mycoples. Zaatakujemy ich główny obóz, by odwrócić ich uwagę, dowiemy się, gdzie jest Thor i uwolnimy go. Kiedy tak się stanie, z Mieczem Przeznaczenia i Mycoples szala zwycięstwa przechyli się na naszą stronę. Nie myślcie o tym jak o kilku tysiącach ludzi przeciwko połowie miliona; myślcie o tym raczej jak o kilku tysiącach ludzi oswobadzających jednego. Przede wszystkim musimy podzielić ludzi Andronicusa i odwrócić ich uwagę. - A jak tego dokonamy, pani? – spytał Brom. - Podzielimy naszą armię na cztery mniejsze oddziały i zaatakujemy ich z każdej strony, odwracając ich uwagę i rozdzielając ich siły. Erecu, ty poprowadzisz ludzi księcia i połowę Srebrnej Gwardii. Kendricku, ty drugą połowę, jak również połowę armii MacGilów. Tirusie, ty poprowadzisz swoich ludzi. A ty, Godfreyu, poprowadzisz drugą połowę ludzi króla. Godfrey odwrócił się i spojrzał na nią szeroko otwartymi ze zdumienia oczyma. - Ja, pani? – spytał. Skinęła głową w odpowiedzi.

- Nie wiem, czy podołam temu zadaniu – rzekł Godfrey, zdenerwowany. – Nie jestem wojownikiem. - Podołasz – odrzekła stanowczo. – Wszak to ty ocaliłeś nas przed Andronicusem tutaj, w Silesii. - To, czego dokonałem, osiągnąłem sprytem, nie siłą. - I właśnie sprytu będziemy potrzebowali, by wygrać tę bitwę, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, iż stajemy naprzeciw większej siły – odrzekła. – Poprowadzisz czwarty oddział. Przystajesz na to? Wszyscy spojrzeli na Godfreya, który po chwili skinął głową. - Doskonale – rzekła Gwendolyn. – Te cztery oddziały nadjadą i zaatakują główny obóz Andronicusa z czterech różnych dróg. Zamieszamy im w głowach i podzielimy na wystarczająco długo, by dotrzeć do Thora. - A ty, pani? – spytał Steffen, zwracając się ku niej. – Zostaniesz tutaj? Wszystkie spojrzenia spoczęły na Gwendolyn. Potrząsnęła głową. - Nie. Nie mogę tu zostać, gdy mój Thorgrin tam jest. Ja także przystąpię do ataku – rzekła. – Lecz w inny sposób. - Co masz na myśli, pani? - Muszą przetrzymywać Thora jakimś magicznym sposobem – rzekła. – Będzie nam potrzebna magia, by go uwolnić. Mogę się zwrócić tylko do jednej osoby. Muszę odnaleźć Argona. - Lecz Argon nas opuścił, pani – powiedział Aberthol. - Żyje gdzieś – odparła Gwen. – Odnajdę go. Uwolnię go. On pomoże nam ocalić Thora. Gwendolyn odwróciła się do pozostałych. - Nie zwlekajmy dłużej – rzekła głośno. – Thorgrin czeka na nas! Tłum rozszedł się z donośnym okrzykiem. Mężczyźni zaczęli się już dzielić na oddziały i gotować do wyruszenia w drogę. Gdy sala zaczęła cichnąć, a tłum przerzedzać się, Gwen przywołała Aberthola. - Abertholu! Zatrzymał się i odwrócił. - Znasz wszystkie stare księgi – rzekła. – Spłonęły, lecz żyją w twej pamięci. Niektóre z nich sama pamiętam. Koło Czarnoksiężników. Istniała księga, jak pamiętam, która opowiadała o legendach o uwięzionych. Aberthol skinął głową. - Pamięć cię nie zawodzi – rzekł. – To po części mity, po części prawda. Nikt nie wie, ile w nich czego. Ale owszem, istnieje legenda. Według niej uwięzieni przez magię przetrzymywani są w Nibyświecie. - Nibyświat – rzekł zaskoczony Steffen. - Słyszałeś o tym miejscu? – spytała Gwen.

Steffen przytaknął. - Pogłoski mówią, że to miejsce oziębia ludzką duszę. Jest to kraina lodu i mgły. Jeden z najgłębszych kręgów piekieł. - Żaden człowiek nie ma dostępu do tego miejsca – dodał Aberthol. – Chyba że prowadzi go druid. A skoro nie ma wśród nas druida, obawiam się, że nawet jeśli to prawda, nie udałoby nam się tam wkroczyć. Nasza wyprawa byłaby daremna. - Ja was tam zaprowadzę – dobiegł ich głos. Gwen, Steffen i Aberthol ujrzeli występującą naprzód Alistair. Spojrzała na Gwen z powagą. Krohn zbliżył się i polizał jej dłoń. Było oczywiste dla Gwen, że Krohn ją lubił – co rzadko się zdarzało, zwłaszcza w przypadku obcych. - Lecz jak? – spytała Gwen. – Chyba że jesteś… Alistair skinęła głową. - Masz rację, pani – rzekła. – Jestem druidem. Spojrzeli na nią zdumieni, a ona pokłoniła się nisko. - Nigdy nikomu tego nie wyjawiłam – rzekła. – Lecz dla ciebie zrobię to. Wiele znaczysz dla Ereca. A nie ma takiej rzeczy, której nie zrobiłabym dla mego pana. Gwendolyn podeszła do niej blisko, uśmiechając się, po raz pierwszy czując, że przepełnia ją nadzieja. Gdyby zdołała odnaleźć Argona i uwolnić go, być może ocaliłaby Thora. - Od dziś – rzekła Gwendolyn do Alistair. – Jesteś mą siostrą. Alistair odwzajemniła uśmiech. - Niczego nie pragnę bardziej.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Thor skulił się, gdy spadał na niego kolejny cios. Próbował z całych sił opierać się, lecz z nadgarstkami zakutymi w akdonowe kajdany niewiele był w stanie zrobić. Jego siły zostały nadwątlone przez ten magiczny metal i nie potrafił się bronić, gdy spora grupa żołnierzy Imperium uderzała go po twarzy, piersi, plecach, i w końcu powaliła kopniakiem twarzą do ziemi. Tłum rzucał się na niego i kopał, cios za ciosem lądowały na jego żebrach, plecach, nogach, głowie. Thor starał się osłaniać twarz najlepiej jak mógł, lecz czuł już, że jedno oko mu obrzmiewa i niewiele przez nie widzi. Nieopodal stał Andronicus i wszystkiemu się przyglądał z uśmiechem na ustach, wyraźnie zadowolony widokiem żołnierzy znęcających się nad jego synem. Jaki ojciec pozwoliłby, by coś takiego działo się z jego synem? Zastanawiał się Thor. Jeśli Thor kiedykolwiek miał jakieś wątpliwości co do tego, czy darzył swego ojca jakimś pozytywnym uczuciem – albo jego ojciec jego – te razy z pewnością go ich pozbawiły. Ciosy spadały na niego tak gęsto, że stracił rachubę. W końcu Andronicus wykrzyknął: - Dosyć! Żołnierze rozstąpili się przed Andronicusem, który podszedł do Thora. Przez moment Thor myślał, że czeka go chwila wytchnienia od tego znęcania się – miast tego podeszło do niego więcej żołnierzy i zaczęli ściągać z niego odzienie. Thor poczuł, jak mroźny zimowy wiatr wgryza się w jego otartą skórę. Spróbował znów z całych sił się opierać, lecz nie zdołał. Thor zaprotestował krzykiem, gdy poczuł, jak zdzierają z niego koszulę i ujrzał, jak pierścień matki wypada i toczy się po ziemi. Patrzył, jak podnosi go jeden z żołnierzy, unosi w górę i przygląda się badawczo. - NIE! – wykrzyknął Thor, patrząc jak pierścień, który zachował dla Gwendolyn, znika w chciwej łapie imperialnego żołnierza. Miał charakterystyczną twarz – garbaty nos, wyłupiaste oczy i biegnącą przez podbródek bliznę. Wsunął pierścień na najmniejszy palec i uniósł go w górę, zanosząc się śmiechem, po czym zniknął w tłumie. Żołnierze zdjęli mu koszulę, a następnie buty i posypały się na niego kolejne ciosy. Jednakże Thor mógł myśleć wyłącznie o pierścieniu matki, znikającym w dłoni tego głupca i serce mu pękło. Jak los mógł być tak okrutny? Zastanawiał się Thor. Jak jego matka może pozwalać, by to się działo? Czy nie może w jakiś sposób interweniować? - Matko! – zawołał Thor, pragnąc, by była tu, by mu pomogła. Z góry dobiegł go głęboki, złowieszczy śmiech. Podniósł wzrok i ujrzał stojącego nad nim Andronicusa.

- Twa matka ci teraz nie pomoże, chłopcze – powiedział Andronicus, patrząc na niego gniewnie. Skinął głową, a wtedy podszedł do nich kolejny mężczyzna z grubym, szorstkim sznurem w dłoni. Dwóch żołnierzy zabrało się do roboty, okręcając go wokół kostek Thora. Wżynał mu się w skórę i w chwili, w której Thor zastanawiał się, co takiego robią, usłyszał nagle trzask bicza, rżenie konia i poczuł, że coś ciągnie go w tył. Ciało Thora przeciągano po zamarzniętej zimowej ziemi, po pyle i drobnych kamieniach; ziemia ocierała nagą skórę na jego plecach, a żołnierze Imperium szydzili z niego. Koń przyspieszył i przeciągano go, zataczając koła po całym obozie. Jego ciało pokryte było siniakami, wycieńczone, pozbawione sił. Thor zaczynał tracić przytomność. Próbował to wszystko odegnać, wyobrazić sobie, że jest gdzie indziej, gdziekolwiek, byle nie tu. Sam już nie wiedział, jak długo ciągną go przez obóz, aż w końcu zatrzymali się, i unoszące się wokół niego tumany kurzu opadły. Leżał tak, z twarzą przy ziemi, jęcząc. Jedno jego oko spuchnięte było tak, że nic nie widział. Z ogromnym wysiłkiem otworzył zdrowe oko i ujrzał, że, jak na ironię, od Miecza Przeznaczenia dzieli go ledwie kilka stóp. Z pewnością pozostawiono go w tym miejscu po to, by o nim nie zapomniał. Miecz tkwił tam, gdzie go pozostawił, zatopiony w ogromnym głazie. - Oto broń, która była udręką Imperium od stuleci – rzucił Andronicus w tłum zastygłych w miejscu żołnierzy. – Thor może być Wybrańcem – albo Wybrańcem może być któryś z nas. Któż orzekł, że jedynie MacGil, jedynie mieszkaniec Kręgu, może go podnieść? Któż rzekł, iż to nie mit, który stworzyli, by utrzymać nas z dala od niego? W tłumie rozległy się okrzyki aprobaty. - Ktokolwiek podniesie ten miecz – wrzasnął Andronicus. – Ktokolwiek wyciągnie go z tego głazu, zostanie mianowany generałem. Kto ośmieli się i podejmie próbę? Rozległy się wiwaty, a zaraz po nich mężczyźni rzucili się, by spróbować swych sił. Jeden za drugim spieszyli naprzód, chwytali rękojeść Miecza i szarpali co sił w rękach, rozpaczliwie próbując wyciągnąć go z głazu. Thor nie mógł znieść widoku Miecza Przeznaczenia w dłoniach tych głupców. Nie wiedział, co zrobiłby, gdyby okazało się, że któryś z nich potrafi go podnieść. Oznaczałoby to, że legenda nie była prawdziwa i że on, Thor, wcale nie jest jednak nikim wyjątkowym. Lecz mężczyźni, przepychając się i torując sobie drogę, po kolei podejmowali próbę i każdy z nich ponosił porażkę, jeden za drugim. Niektórzy próbowali dwu i trzykrotnie. Lecz żadnemu z nich się nie powiodło. W końcu Andronicus sam podszedł do Miecza, a tłum rozstąpił się na boki. Przyklęknął przed nim, następnie wstał, zaplótł swe ogromne dłonie na jego rękojeści i z donośnym krzykiem szarpnął z całych sił. Thor zaniepokoił się przez chwilę. Andronicus był wszak jego ojcem i MacGilem. Czy to pozwoli mu wyciągnąć Miecz? Jednak choć krzyk Andronicusa wzbijał się coraz wyżej pod nieboskłon, w końcu padł, nie poruszywszy Miecza.

Thora ogarnęła niewypowiedziana ulga, gdy zdał sobie sprawę, iż żaden z żołnierzy Imperium, nawet jego ojciec, nie zdołał go poruszyć. Poczuł się przez to także wyjątkowy. Andronicus spojrzał gniewnie na broń i Thor widział, jak jego twarz purpurowieje z gniewu. - Przynieście mi młot! – rozkazał. – NATYCHMIAST! Kilku mężczyzn podbiegło do niego z dwuręcznym młotem bitewnym. Andronicus wyrwał go im z rąk, uniósł wysoko nad głowę i z krzykiem opuścił na kamień. Jednak mimo jego wysiłku głaz ani drgnął. Nawet się nie wyszczerbił. Andronicus uderzał raz za razem, a każda próba przynosiła taki sam rezultat: było to jak uderzanie w stal. W końcu z donośnym pomrukiem niezadowolenia Andronicus obrócił się i zamachnął młotem na boki, a ten wbił się w głowy dwóch żołnierzy i zabił ich na miejscu. Następnie Andronicus ponownie się zamachnął i cisnął nim w tłum, zabijając kolejnego żołnierza. - Jeśli ja ani żaden z moich ludzi nie możemy władać Mieczem – zawołał Andronicus. – Nie jest nam potrzebny. Będąc tu, w Kręgu, jedynie nam szkodzi. Utrzymuje Tarczę w górze i nie pozwala naszym ludziom przybyć nam pomóc. Rozkazuję natychmiast usunąć Miecz z Kręgu, przenieść go na powrót za Kanion i zniszczyć na dobre. Chcę, by tuzin mężczyzn uniósł ten głaz na ramionach i przeniósł go za Kanion, na nasze okręty. NATYCHMIAST! – wykrzyknął. Tuzin mężczyzn ruszył w stronę głazu. Próbowali wspólnie go podnieść, lecz głaz ledwie się poruszył. Dołączyło do nich więcej żołnierzy, aż w końcu dwa tuziny mężczyzn zdołały unieść głaz wysoko. Oparli go na swych ramionach i odmaszerowali, zabierając głaz z dala od Thora. Thor był zdruzgotany. - NIE! – krzyknął. Czuł, jak gdyby wraz z mieczem zabierali część niego. Patrząc, jak Miecz znika z jego oczu, zrobił wszystko, co w jego mocy, by się wyrwać. Lecz nie udało mu się to. Akdonowe kajdany na nadgarstkach skutecznie mu to uniemożliwiały. Andronicus odwrócił się do Thora i stanął nad nim. - Nie istnieje taka broń, którą ty mógłbyś władać, a ja nie – stwierdził Andronicus. Thor zdał sobie sprawę, że jego ojca drażni to, że on, Thor, był w stanie władać bronią, którą jego ojciec władać nie potrafił. - Jestem silniejszy niż ty, ojcze – rzekł Thor. – Dlatego odczuwasz przede mną strach.

Andronicus ryknął, podszedł do Thora i kopnął go tak mocno w brzuch, że Thor poczuł, jak pęka mu jedno z żeber. Thor odwrócił się, kasłając, i leżał na ziemi, próbując złapać powietrze. - McCloud! – wrzasnął Andronicus. Thor podniósł wzrok i ujrzał poprzedniego króla McClouda, bez oka, z ogromną wypaloną blizną z jednej strony jego oszpeconej twarzy, gdzie oznakowano go godłem Imperium. Wyglądał jak potwór. - Sądzę, że nadszedł czas, by nauczyć naszego młodego Thorgrina, jakie to uczucie zostać oznakowanym. Być może powinniśmy oznakować jego twarz, podobnie jak zrobiłem z twoją. Serce Thora zabiło szybciej na te słowa. Otwarte szeroko oczy McClouda błysnęły zadowoleniem. - Zrobię to z niekłamaną przyjemnością, mój panie – rzekł McCloud. McCloud odwrócił się, chwycił podany mu przez sługę rozgrzany pogrzebacz i przyjrzał się jego końcówce, na której widniało ogromne kwadratowe godło Imperium, rozgrzane do białości. - NIE! – krzyknął Thor, gdy McCloud zwrócił pogrzebacz w jego stronę i zaczął się do niego zbliżać. Thor wiedział, że za chwilę jego twarz zostanie oszpecona, dokładnie tak jak McClouda, oznakowana godłem Andronicusa. Ta myśl rozdzierała go na dwoje; nie był w stanie wyobrazić sobie nic gorszego. McCloud śmiał się złośliwie z uciechy, zbliżając pogrzebacz ku odsłoniętej twarzy Thora. Thor usłyszał pisk gdzieś wysoko w górze. Uniósł głowę i ujrzał Estopheles; zanurkowała, wyciągając swe szpony, a McCloud podniósł wzrok – lecz zbyt późno. Estopheles zatopiła szpony w jego twarzy, ryjąc głębokie rany na jego nosie, czole, policzkach i ustach. McCloud wrzasnął, upuszczając żelazo, które spadło na jego stopę i sparzyło go, i z jego ust dobył się kolejny krzyk. Jego podrapana, zniekształcona twarz broczyła krwią, i w końcu odwrócił się i uciekł, a Estopheles poleciała za nim. Andronicus postąpił naprzód i podniósł żelazo. Trzymał je nad Thorem, uśmiechając się szyderczo. - To twoja ostatnia szansa – rzekł Andronicus. – Przestań mi się przeciwstawiać i przyjmij mą propozycję. Zgódź się. Połowa Imperium będzie twoja. Jestem jedynym prawdziwym ojcem, jakiego masz na tym świecie. Zgódź się, a odnajdziesz ukojenie. Thor zebrał w sobie wystarczająco dużo siły, by unieść głowę i splunąć na Andronicusa. - Wolałbym zginąć, będąc bękartem, niż żyć jako twój syn. Andronicus skrzywił się i z pomrukiem najwyższej wściekłości i rozczarowania opuścił żelazo. Thor odwrócił się i w ostatniej chwili pogrzebacz ominął jego twarz i miast tego zatopił się w jego ramieniu. Thor krzyknął, gdy rozżarzone żelazo zatopiło się w jego

ciele i doświadczył najgorszego bólu swego życia. Piekące żelazo wżerało się w jego ciało, pozostawiając na nim godło Imperium. Dym unosił się z jego ramienia i wypełnił jego nozdrza okropnym swądem palonego ciała. Thor krzyczał tak długo, aż zabrakło mu sił. W końcu Andronicus cofnął pogrzebacz. Thor leżał słaby, bezwładny, ledwie mogąc złapać oddech. Czuł, że dłużej już tego nie zniesie. - Wrzućcie go do dołu – rozkazał Andronicus. Proszę, Boże, pozwól mi umrzeć, pomyślał Thor, na przemian tracąc i odzyskując przytomność. Thor poczuł, jak ktoś ciągnie za sznur, którym skrępowane były jego kostki, przeciąga znów po obozie. W oddali ujrzał okrągły czarny dół i poczuł, jak zostaje do niego wrzucony i spada, znikając w ciemności.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY W Silesii panowało poruszenie. Reece szybkim krokiem przemierzał dziedziniec z Eldenem, O’Connorem i Convenem u boku. Mieszali się z innymi, spiesząc z Galerii Broni ku trzonowi armii na placu miasta. Wokół nich zbroiły się tysiące rycerzy, rozdzielając się na cztery oddziały. Jednym dowodził Kendrick, innym Erec, kolejnym Tirus, a ostatnim Godfrey. Reece, Conven, O’Connor i Elden trzymali się razem, jak zawsze, i dołączyło do nich dwóch członków Legionu – Serna i Krog – wraz z Indrą, która pozostała u boku Eldena. Zdecydowali dołączyć do oddziału Kendricka. Reece chciał być blisko swego najstarszego brata, gdy rozpocznie się bitwa. Po tylu miesiącach spędzonych na samotnych potyczkach z wrogiem w Imperium, gdy mogli polegać jedynie na swej niewielkiej grupie, dobrze było mieć wsparcie tak wielkiej armii i walczyć w domu, w Kręgu. Nawet gdyby ich szanse były mniejsze, Reece i tak czułby się bezpieczniej niż kiedykolwiek. Czuł także większą motywację. Był zdruzgotany na wieść o pojmaniu jego najbliższego przyjaciela i nie miał żadnych wątpliwości co do tego, czy powinien ruszyć na bitwę, bez względu na to, jakie mieli szanse. Z chęcią oddałby życie za Thora. Wiedział, że wróg ma nad nimi znaczną przewagę liczebną, lecz odnosił wrażenie, iż zawsze tak było, odkąd tylko zaciągnął się do Legionu. Bitwa nie była prostą sprawą. Podobnie jak chwała. Lecz to właśnie wśród tych szans rodziła się chwała. Im bliżej głównych bram Silesii się znajdowali, tym tłum był gęstszy. Zaczęli się wylewać na zewnątrz, pod strzelistymi łukami, a setki mieszkańców Silesii stały tam, machając flagami, dodając im otuchy. - Powróćcie do nas! - Ocalcie Krąg! - Zabijcie Andronicusa! - Uwolnijcie Thorgrina! - Silesia będzie czekać na wasz powrót. Ci mieszkańcy byli dzielni: dodawali otuchy żołnierzom, wiedząc że wraz z ich odjazdem pozostaną bez ochrony, że Silesia na powrót odsłoni się na atak. Reece, odziany w zbroję kolczą, gotował się, czując w dołku nerwowe oczekiwanie i podniecenie przed bitwą. Sprawdzał i poprawiał umocowanie broni przy swym pasie – obejrzał swój długi miecz, upewnił się, że jego sztylety są na miejscu, dotknął dłonią trzonka kiścienia. Więcej broni miał na koniu, z przodu, i czuł, że jest przygotowany na każdą ewentualność. - Zamierzałeś zatem wyruszyć, nie pożegnawszy się? – dobiegł go głos. Reece odwrócił się i w tłumie, ledwie kilka stóp od siebie, ujrzał Selese. Wpatrywała się w niego ze smutkiem.

Odłączył się od kompanów i podszedł do niej ze spuszczoną głową, zawstydzony. Nie wiedział, co jej rzec. Czuł się źle, że ją opuszcza, zwłaszcza po tym, gdy tak bardzo się do siebie zbliżyli w ciągu ostatnich dwóch dni i nocy. Reece zaczynał pałać do niej głębszym uczuciem. Nie wiedział, co o tym myśleć. Byli nierozłączni, odpoczywali przy ogniskach, bawili się na ucztach i świętowali. Pragnął, by tak było już zawsze. Lecz jego życie zmieniło się drastycznie raz jeszcze, i znów znalazł się na drodze ku bitwie. Raz jeszcze opuszczał Selese i miał nadzieję, że niebawem ją ujrzy. Wcześniej jej miłość była fantazją; teraz jednak stała się rzeczywistością i przez to jeszcze bardziej bolało go to, że musiał się z nią rozstać. - Wybacz – rzekł do niej. – Nie wiem, co powiedzieć. Ani czy powrócę. Spojrzała mu w oczy. - Wystarczyłoby, byś powiedział, że ci na mnie zależy. Reece odwzajemnił spojrzenie. - Bardziej, niż jestem w stanie wyrazić, moja pani. Uśmiechnęła się do niego, a cała jej usiana piegami twarz rozjaśniła się. - Jeśli powrócę – dodał Reece. – Pobierzemy się. Otworzyła oczy szeroko, zaskoczona. - Kiedy powrócisz – rzekła, wyciągając dłoń i poprawiając jego napierśnik, przesuwając po nim dłonią. Ujrzał, że po policzku spływa jej łza. - Nie masz wyboru – rzekła. – Wróć do mnie. Nie pobraliśmy się, lecz jeśli zginiesz, zostanę wdową. Podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy, a Reece odwzajemnił spojrzenie i poczuł, jak cały jego świat staje w miejscu. Nie potrafił wyrazić, jak wiele znaczyło dla niego to, że ona dba o niego równie mocno, jak on o nią. Odczuwał przemożny smutek na myśl, że musi wyruszyć, gdy patrzył na jej twarz, wiedząc, że pozostanie tu sama, że nikt nie będzie jej chronił. Bardziej niż kiedykolwiek czuł, że tego dnia musi odnieść zwycięstwo i postanowił, że tak właśnie będzie. Chwyciła jego napierśnik, nachyliła się i złożyła na jego ustach pocałunek, a on nie odsuwał się tak długo, jak mógł. W końcu, trącany przez mężczyzn, odwrócił się i wtopił na powrót w tłum wojowników zmierzających za bramy. Odwrócił się i patrzył za nią, a ona za nim, tak długo, jak tylko mógł, aż w końcu zniknęła mu z oczu. Reece spostrzegł, że nie on jeden żegna się z kimś, kogo kocha: przed nim Kendrick szedł trzymając się za ręce z Sandarą i Reece patrzył, jak się żegnają. Sandara była wysoka, miała szerokie ramiona, nosiła się dumnie, a jej skóra miała ciemny odcień rasy Imperium. Reece spostrzegł, że dobrana z nich para. Gdy podszedł bliżej, usłyszał ich rozmowę. - Chciałbym, byś została tutaj, bezpiecznie za murami – rzekł Kendrick.

- Nie do tego przywykłam, mój panie – odparła. – Wyruszę z mężczyznami, jak robiłam całe me życie. Gdy ranni upadną, będę tam, by im pomóc. Podobnie jak byłam tam, by pomóc tobie. Tym się zajmuję. To moje zadanie. - Będę ze swymi ludźmi, w pierwszych szeregach – rzekł Kendrick. – Nie będę w stanie cię chronić. - Nie liczę na to – powiedziała. – Radziłam sobie sama przez całe życie. Szli dalej w milczeniu. Kendrick odwrócił się, by dołączyć do swych ludzi. Sandara zatrzymała się i rzekła: - Nie wiem, gdzie ponownie się odnajdziemy. Lecz przyrzeknij mi jedno. Kendrick odwrócił się do niej. - Nie znajdę cię wśród rannych. Uśmiechnął się. - Tego jednego nie mogę ci przyrzec. Pocałowali się. Gdy Reece dołączył do swych braci legionistów, natknął się na Eldena pogrążonego w podobnej rozmowie z Indrą, która stała dumnie u jego boku i odtrącała jego dłoń, gdy próbował ją schwycić w swoją. Była na to zbyt męska, zbyt wojownicza. - Nie możesz walczyć z nami – mówił Elden. – To niebezpieczne. - Jesteś kobietą – rzekł Krog. – Powinnaś wiedzieć, gdzie twoje miejsce. Odwróciła się i spojrzała na niego, a w jej oczach czaiła się śmierć. - Jestem równie dobrym wojownikiem, jak ty – odparła wyzywająco. – Noszę broń równie dobrą, jak twoja, moje sztylety są równie prędkie, a strzały równie szybkie. Potrafię poderżnąć gardło równie dobrze, jak ty. Być może poderżnę twoje. Tak w zasadzie może to ty powinieneś tu zostać. Krog wpatrywał się w nią, czerwony na twarzy. Indra odwróciła się znów do Eldena. - Będę walczyć u twego boku, albo już nigdy mnie nie zobaczysz. Decyzja należy do ciebie. Elden westchnął i w końcu wzruszył ramionami. Indra miała tak nieugiętą wolę, jak tylko można i nie dało się jej odwieść od tego, co postanowiła. Poza tym po czasie, który spędziła z nimi w Imperium, po wszystkich tych razach, gdy ocaliła im życie, stała się prawie członkiem Legionu. Wiedział, że Indra sobie poradzi i nie martwił się o nią. Reece podszedł do Convena, który wyglądał równie posępnie, jak zawsze; nieźle wtapiał się w tłum i ponure twarze mężczyzn gotujących się do bitwy. Reece dostrzegł w jego oczach, że nie ma nic do stracenia, że gotów jest poświęcić swe życie i Reece poważnie zastanawiał się, czy Conven przeżyje tę bitwę. Wyczuwał, że Conven tego nie chce. Nie bez swego brata bliźniaka. O’Connor oliwił swój nowy łuk, a na jego ustach błądził zawsze obecny uśmiech. Jak zawsze, był w radosnym nastroju. Czy był w Imperium, czy w Kręgu, O’Connor zdawał

się czuć się jak w domu gdziekolwiek by się nie znalazł. Reece cieszył się, że będzie miał u boku tak pewną rękę, gdy ruszą do walki. Serna i Krog szli niechętnie obok nich. Reece widział niepokój w sposobie, w jaki się poruszali; nie odbyli takiej wyprawy, jak oni w Kręgu, nie przeszli takich udręk jak oni. Reece dostrzegał w nich niepokój, taki, jaki sam niegdyś odczuwał. Poczuł się przez to jak zaprawiony w boju wojownik. Niedaleko dostrzegł Godfreya, swego starszego brata, i w jego sercu wezbrała duma, że widzi go w zbroi, nawet jeśli zdawała się niezupełnie na niego pasować. Godfrey kroczył zawadiacko, mając po bokach Akortha i Fultona i przewodząc kilku setkom ludzi. Reece zastanawiał się, czy byli pijani; Akorth i Fulton z pewnością, co wnioskował z ich chodu. Widok Godfreya jako dowódcy był zabawny: z jednej strony niezupełnie to do niego pasowało, lecz zarazem w jakiś sposób pasowało. Reece pomyślał, że dostrzega w nim coś z ich ojca. Może i Godfrey nie był wojownikiem, lecz potrafił przetrwać, i był sprytny. Reece miał wrażenie, że Godfrey byłby w stanie przechytrzyć każdego. I przeczuwał, że bez względu na wszystko znajdzie sposób, by przeżyć, nawet jeśli po swojemu. Dotarli w końcu do koni i w rozległym morzu zwierząt Reece odnalazł swojego. Reece zatrzymał się, gotując się, by dosiąść swego wierzchowca, gdy kątem oka dostrzegł coś, co przyciągnęło jego uwagę. Była to twarz, wpatrująca się w niego w morzu gapiów. Spojrzał drugi raz, bo zdawało mu się, że wyobraźnia płata mu figle. Gdy przyjrzał się uważniej, serce na chwilę mu zamarło. W tłumie ludzi stała dziewczyna, której twarz wyryta była w jego umyśle przez większą część dzieciństwa. Dziewczyna, od której nigdy nie odbiegał zbyt daleko myślami, przynajmniej do czasu, aż poznał Selese. Stała tam jego kuzynka, jedyna córka Tirusa. Stara. Wpatrywała się w niego swymi błyszczącymi zielonymi oczyma, które utkwione były wyraźnie w jego, nawet w tym tłumie ludzi. Była zbyt daleko, by się do niej odezwać i wkrótce zniknęła między rojącymi się żołnierzami, lecz po chwili znów ją ujrzał. Wyglądała jak unosząca się w morzu zjawa. Jej widok wywołał w nim ból. Dlaczego musiała się tu zjawić? Dlaczego teraz? Po tym, jak zakochał się już w innej? Wiele lat zajęło mu zapomnienie jej. Lecz jej widok sprawił, że wszystko do niego wróciło, i rana zaogniła się na nowo. Reece zmusił się, by się odwrócić i spojrzeć gdzie indziej. Kochał teraz Selese; nie byłoby to uczciwe wobec niej, gdyby patrzył na inną. Gdy dosiadł konia, wbrew sobie odwrócił się i rozejrzał za Starą. Ogarnęła go zarazem ulga i smutek, gdy ujrzał, że zniknęła. Rozległ się dźwięk rogu i ich oczom ukazał się posłaniec pędzący co koń wyskoczy, zmierzający prosto ku Kendrickowi. Reece i pozostali zebrali się wokół niego, przysłuchując się.

- Panie – rzekł posłaniec, z trudem łapiąc oddech. – Przynoszę wieści… Miecz Przeznaczenia – Andronicus go odesłał. Wśród mężczyzn rozległ się stłumiony okrzyk przerażenia. Posłaniec stał przed nimi, dysząc ciężko, próbując złapać oddech. - Mów jaśniej – rozkazał Kendrick. – Cóż to znaczy „odesłał”? - Przenoszą go na drugą stronę Kanionu. Jeśli go przekroczą, Tarcza opadnie. Stracimy wszystko! - Musimy natychmiast go odzyskać – zawołał Tirus. - W istocie, tym musimy się zająć najpierw – rzekł Erec. - Ale nie możemy odbierać sobie ludzi – powiedział Kendrick. - Wystarczy niewielka grupa, by odzyskać Miecz – rzekł Godfrey. – Nie cały oddział. - Ja pójdę – zgłosił się Reece, wychodząc naprzód. Elden, Conven i O’Connor natychmiast wystąpili naprzód i stanęli u jego boku. - I my – rzekli. - Wszak to my – dodał Reece. – Szukaliśmy Miecza na połowie ziem Imperium. Jeśli ktoś ma wiedzieć, jak go odzyskać, to my. - Pozwólcie naszej niewielkiej grupie wyruszyć – rzekł Elden. – W ten sposób nie zabraknie wam ludzi do głównej bitwy, by ratować Thora. Kendrick spojrzał na Reece’a z nowym szacunkiem. Skinął głową z powagą. - Przynosisz chlubę naszemu ojcu – rzekł Kendrick. Reece poczuł, że przepełnia go duma. Uradowało go to, iż tak urósł w oczach Kendricka. - Spotkamy się ponownie, bracie – powiedział Reece. - Wiem, że tak będzie – odparł Kendrick. Reece i pozostali legioniści bez słowa dosiedli swych rumaków i ruszyli jako pierwsi, podążając za posłańcem, który prowadził ich inną drogą, biegnącym na bok rozwidleniem, z dal od tej, którą miała obrać armia. Reece czuł wiatr smagający jego włosy, szybko uciekającą pod nim ziemię i wiedział, że bitwa już się rozpoczęła.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Thor leżał w głębokim, ciemnym dole. W nozdrza gryzł go zapach ziemi i bolało go całe ciało. Gdzieś w górze słyszał stłumione krzyki żołnierzy. Zdołał unieść powiekę zdrowego oka – drugie opuchnięte było tak, że nic nie widział – na przemian tracąc przytomność i ja odzyskując. Tu, w dole, było zimno i ciemno. Był co najmniej tuzin stóp pod powierzchnią i światło, które się tu przedzierało, choć nie było silne, zmuszało go do mrużenia powiek. Spróbował się poruszyć, ale każda część jego ciała była zbyt obolała i otarta. Aż do tej chwili nie wiedział, co to prawdziwy ból. Czuł, jak gdyby starł się z milionem mężczyzn. Spróbował poruszyć nadgarstkami, lecz poczuł, iż nadal są skute akdonowymi kajdanami; cała siła, jaką kiedyś dysponował, ulatywała z niego. Czuł, jak opuszcza go energia, dokładnie w miejscu, w którym kajdany unieruchamiały jego ręce. Coś było w tym metalu – nigdy w życiu nie czuł się tak słaby, tak bezbronny. Patrząc w górę przez zmrużone powieki, jak przez mgłę zobaczył stojących tam żołnierzy, drwiących z niego, strącających nań grudki ziemi. Przymknął oczy i opuścił głowę, nie będąc w stanie zebrać sił. Thor zamknął oczy i spostrzegł, że jest w jakiejś odległej krainie. Znalazł się na powrót w Imperium, w Krainie Smoków, i stał na najwyższym szczycie. Na wierzchołku naprzeciw niego siedziała Mycoples. Spojrzała na niego i uderzyła swymi ogromnymi skrzydłami, następnie wzbiła się ze szczytu i leciała w jego kierunku. Thor potrafił odczytać jej myśli i czuł, że smoczyca leci mu na ratunek. Podleciała bliżej, a gdy przelatywała obok niego, wyciągnął do niej ręce. Lecz wtedy dostrzegł, że jego ręce zakute są w akdonowe kajdany i nie potrafił zebrać w sobie tyle siły, by jej dosięgnąć. Nagle na Mycoples opadła ogromna sieć, oplątując ją, i smoczyca spadła, obracając się w powietrzu i piszcząc. Wołała do niego, potrzebując jego pomocy w równym stopniu, jak on potrzebował jej. Thor mrugnął i znalazł się na rozległej pustyni, spieczonej w słońcu. Spojrzał pod nogi i ujrzał, że ziemia pokryta jest tysiącami węży. Przed nim biegła nieskończenie długa ścieżka, która wiła się między gadami. Instynkt podpowiadał mu, że musi się jej trzymać, jeśli chce przeżyć. Ścieżka usypana była z twardych smoczych kości. Thor ruszył ścieżką, zapuszczając się coraz głębiej w pustynię, czując, jak gdyby zmierzał na koniec świata. Na horyzoncie ukazała się kamienna chata, a gdy podszedł bliżej i podniósł wzrok, ze zdumieniem ujrzał twarz Argona. - Argonie, pomóż mi – wyszeptał Thor, z trudem chwytając powietrze, wyciągając do niego skute kajdanami ręce.

Lecz Argon stał za murem ochronnym, za niewidzialną tarczą i Thor nie mógł się do niego zbliżyć. Argon wpatrywał się w niego z drugiej strony, oparłszy dłoń na lasce, z troską wypisaną na twarzy. - Jakżebym pragnął być w stanie to zrobić – odparł Argon. – Lecz nikomu nie jestem w stanie przyjść teraz z pomocą. - Naucz mnie – rzekł Thor. – Naucz mnie być wolnym. Argon pokręcił głową. - Ja już cię przeszkoliłem – powiedział. – Te moce, które ci pozostały, tkwią w tobie. Teraz sam musisz się przeszkolić. Oczy Argona rozbłysnęły, zapłonęły tak mocno, że Thor niemal musiał odwrócić wzrok. - Sięgnij w głąb siebie, Thorgrinie. To tam leży ostateczna granica. Musisz dowiedzieć się, kim jesteś. Nie kim jest twój ojciec, kim jest twa matka. Kim ty jesteś. Thor wyciągnął do niego dłonie, próbując się do niego dostać, lecz poczuł, że leci w tył. Thor leżał twarzą do ziemi na długiej, wąskiej kładce, rozpiętej nad rozległym Kanionem. Kładka ciągnęła się w powietrzu przez mile, a on leżał pośrodku niej. Wznosiła się łukiem i prowadziła do urwiska, na którego szczycie leżał błyszczący, błękitny zamek. Thor przewrócił się na bok, spojrzał w jedną stronę i ujrzał Miecz Przeznaczenia. Sięgnął do niego i chwycił za rękojeść. Uniósł go wysoko i z przerażeniem ujrzał, że Miecz został przepołowiony. Przyjrzał się mu, ledwie to pojmując. Był teraz tylko bezużytecznym kawałkiem metalu. Thor odwrócił się i cisnął Mieczem, który poleciał za krawędź. Patrzył jak przecina powietrze i spada w nicość. - Thorgrinie – dobiegł go jakiś kobiecy głos. Thor podniósł wzrok. W oddali, na szczycie zamku stała jego matka, rozpostarłszy szeroko ręce, i uśmiechała się do niego ze współczuciem. - Matko! – zawołał Thor. - Jestem tutaj, mój synu – odrzekła głosem pełnym miłości. - Dlaczego mi nie powiedziałaś? – rzekł Thor. – Dlaczego mi nie powiedziałaś, kim jest mój ojciec? Pokręciła głową. - To nie ma teraz żadnego znaczenia, Thorgrinie – rzekła. – Chodź do domu. Chodź do domu, do mnie. Chodź i zyskaj moce większe niż wszystko, co widziałeś. Poznaj tajemnicę swego pochodzenia. Jedynie wtedy będziesz wolny. Jedynie wtedy pokonasz swego ojca. Z najwyższym wysiłkiem Thor podniósł się na kolana i dłonie i zaczął posuwać się po kładce w kierunku matki. Lecz kładka była niezwykle długa, a ona zdawała się znajdować w innym świecie, oddalając się od niego, im dłużej do niej szedł.

- Matko! – krzyknął. Nagle kładka zerwała się, a Thor zaczął spadać, obracając się w powietrzu i krzycząc, w otchłań ziemi. Obudził się z krzykiem. Tkwił nadal w ciemnym dole, jego twarz nadal była opuchnięta, nie widział na jedno oko, a ramię wciąż paliło go w miejscu, w którym go oznakowano. Zastanawiał się, jak długo spał; z bólu pulsującego w jego twarzy i ciele domyślił się, że zbyt krótko. Spojrzał w górę i ujrzał żołnierzy Imperium, wciąż szydzących z niego. Nic się nie zmieniło. Był zawiedziony. Myślał, że umarł i w głębi duszy chciał, by tak się stało. Gdy spojrzał na tych wszystkich mężczyzn, ogarnęło go złe przeczucie, że największe cierpienie dopiero przed nim.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY Gwendolyn szła zarośniętym leśnym szlakiem. Towarzyszyli jej Steffen, Aberthol i Alistair – i, co oczywiste, Krohn, który nie odstępował jej na krok, niemal przywierając do jej nogi. Czuła, jak jego sierść ociera się o nią. Była to przedziwna grupa – ich czworo i pantera: królowa Gwendolyn, garbus Steffen, uczony Aberthol i druid Alistair. Dwie piękne, młode kobiety, jeden starzec, jeden garbus. Gdyby spojrzeć na nich z daleka, musieliby się zdawać jedynie bezbronną grupą podróżnych, którzy obrali tę drogę na odludziu, tak bardzo wysuniętą na północ, w okrytym złą sławą Lesie Drzew Ciernistych. Lecz pozory były zwodnicze: Steffen zręcznie posługiwał się łukiem, Gwendolyn, wychowana przy straży królewskiej, była pewna swych umiejętności w walce i choć Aberthol był słabowity, przeczuwała, że Alistair nosi w sobie moce co najmniej równe zdolnościom Steffena. Gwen przyjrzała się pięknej, gęstej kniei dokoła, drzewom o pradawnej białej korze. Zimowy las, mawiali o nim. W północnych częściach Kręgu było ich zatrzęsienie. Drzewa wypuszczały tu liście zimą, gubiły je latem i zaczynały kwitnąć jesienią. Teraz, zimą, były w pełnym rozkwicie i wszędzie roiło się od ogromnych, białych liści, pokrytych szronem. Las wyglądał jak cudowna, biała kraina. Szron na liściach trzeszczał pod ich stopami. Z każdym krokiem Gwendolyn czuła, że chłód przybiera na sile, że staje się bardziej przenikliwy. To miejsca zdawało się tak czyste, tak dziewicze, iż odnosiło się wrażenie, że nic złego nie mogłoby się tu zdarzyć; Gwen wiedziała jednak, że między tymi drzewami czaili się jedni z najgorszych przestępców. Gwen ulżyło, gdy Steffen, Aberthol i Alistair obstawali przy tym, by towarzyszyć jej w wyprawie do Nibyświata. Aberthol starał się ją od tego odwieść, przypominając jej, że żaden człowiek, który wkroczył do tego miejsca, nie wyszedł stamtąd żywy, lecz na nic się to nie zdało. Wiedziała, że trzeba to zrobić, że tego najbardziej potrzebuje Thor. Wyczuwała, że Thora – ani Mycoples – nigdy nie dałoby się pojmać inaczej niż przy użyciu magii i wiedziała, iż będą potrzebować równie silnej mocy, by ją zrównoważyć. W ten sposób przyczyniała się do zwycięstwa. To była jej linia walki. Nadto Gwendolyn mocno tęskniła za Argonem i czuła się winna, że to z jej powodu odbywa karę. Chciała go sprowadzić z powrotem mimo wszystko. W swych snach wyczuwała, że potrzebował jej i zdecydowana była odnaleźć go, nawet jeśli musiała ryzykować swe życie. Wszak on zaryzykował swoje dla niej. Gwendolyn spodziewała się, że Steffen będzie jej towarzyszył, lecz zaskoczył ją upór Alistair, by pójść z nimi. Odkąd poznała przyszłą małżonkę Ereca, czuła między nimi jakąś szczególną więź; polubiły się od razu, jak siostry. W pewien sposób była dla Gwendolyn siostrą, której nigdy nie miała, zważywszy na fakt, że Luandy nigdy nie było obok niej.

- Nibyświat to miejsce magicznych i uwięzionych dusz – rzekł Aberthol swym starczym, schrypniętym głosem. Jego laska stukała o oblodzone liście, gdy kontynuowali swą zdającą się nie mieć końca wędrówkę przez las. Mrok panował tam tak gęsty, że Gwen nie wiedziała już, czy to noc, czy dzień. - Nie jest to miejsce odpowiednie dla damy – dodał. – A już z całą pewnością nie dla królowej. Aberthol próbował odwieść ja od tego całą drogę, próbował nakłonić ją do powrotu. Nie miała już ochoty go słuchać. - Sądzę, że obrany przez nas sposób jest nierozważny, pani – ciągnął dalej. – Argon służył MacGilom przez pokolenia; być może nadszedł czas, by poświęcił się czemuś innemu. Niepojęte są zwyczaje czarnoksiężników. Tak czy inaczej, nie wiem, w jaki sposób miałabyś go uratować. - Argon był zaufanym doradcą mego ojca – odparła Gwendolyn. – Był także dobrym i wiernym przyjacielem. Jeśli przeznaczone jest mu tu pozostać, ani bogowie, ani ja tego nie zmienimy. Lecz nie pozwolę mu marnieć tutaj, nie podjąwszy próby. - Te drzewa pamiętają dawne czasy – perorował dalej. – Ten las widział stulecia bitew. Lecz nigdy nie wzniesiono tu miasta. Dlaczego? Gwendolyn zauważyła, że im starszy się stawał, tym częściej Aberthol mówił do siebie, rozprawiał o starych opowieściach i naukach, nie zważając na to, czy ktoś go słuchał, czy nie. Starzejąc się, mówił coraz więcej i więcej i Gwen czasem zmuszona była go ignorować. - Co zrozumiałe, ziemia nie mogła tego znieść – ciągnął dalej Aberthol. – Tym ziemiom w dziejach Kręgu przydawano opinię opuszczonego miejsca. To droga do Nibyświata, nic więcej. Nikt nie zamieszkuje tych okolic. Poza, rzecz jasna, nigdy-niesiami i złodziejami nocy. To przystań wykolejeńców, nie pojmujecie tego? Nikt nie zapuszcza się w Las Drzew Ciernistych z porządną eskortą. A my weszliśmy tu jedynie we czworo – pokręcił głową. – To pewne, że coś nam się przytrafi. Gdybyś mnie usłuchała… Aberthol mamrotał dalej, a Gwendolyn starała się go nie słuchać. - On tak zawsze? – spytała z uśmiechem Alistair, zrównując się z Gwendolyn. Wskazała głową Aberthola, który ciągnął dalej swą przemowę. Gwendolyn uśmiechnęła się. - Częściej niż kiedyś – rzekła. Alistair uśmiechnęła się. - Lękasz się Nibyświata? – Gwendolyn zadała pytanie, które najbardziej zaprzątało jej myśli. Alistair kroczyła dalej u jej boku, milcząca, z kamiennym wyrazem twarzy, aż w końcu potrząsnęła głową. - Muszę szczerze przyznać, że nie – odparła. Zaintrygowało to Gwendolyn. Nie takiej odpowiedzi się spodziewała.

- Dlaczego? - Widziałam niektóre spośród najgorszych rzeczy, które istnieją na tym świecie – rzekła Alistair. – Wycierpiałam wystarczająco dużo, by wiedzieć, że strach to strata energii. Co ma nastąpić, to nastąpi. A co nie – nie. Szły dalej i Gwendolyn wyczuwała, że Alistair chce jej powiedzieć coś jeszcze. Zdawała się Gwen niezwykle tajemnicza i chciała jej zadać wiele pytań. Kim była ta kobieta, ten druid, która niczego się nie bała? Lecz Gwen nie chciała być wścibska. Uszanowała więc jej milczenie, czekając, aż będzie gotowa. W końcu Alistair westchnęła. - Zatrudniona byłam kiedyś w karczmie – rzekła Alistair. – Jednej nocy, gdy podawałam trunki, jeden z bawiących tam mężczyzn schwycił mnie za nadgarstek i gdy nikt nie patrzył, zaciągnął mnie do jednego z pokojów. Był silnym mężczyzną, miał uścisk wojownika, a ja nie byłam dość silna, by mu się oprzeć. Wołałam o pomoc, lecz albo nikt mnie nie słyszał, albo nikogo to nie obchodziło. Alistair szła dalej, wpatrując się w przestrzeń, jak gdyby raz jeszcze wszystko przeżywała. - Coś się zdarzyło – rzekła w końcu. – Nadal w pełni tego nie pojmuję. Wyciągnęłam ręce, by go od siebie odepchnąć, a z mej dłoni wystrzelił strumień energii. Uderzył go w pierś, posyłając na drugi koniec pokoju. Leżał tam, zastygły ze strachu i wpatrywał się we mnie ze zdumieniem. Nie zwlekałam: odwróciłam się i wyszłam. Alistair westchnęła. - Różnię się od innych. Nie wiem, w jaki sposób. Lecz tak jest. Nie odbieram tego świata tak, jak wy. Nie chciałam wyrządzić krzywdy temu mężczyźnie. Lecz nie mogłabym tego powstrzymać, choćbym próbowała. Alistair imponowała Gwendolyn coraz bardziej za każdym razem, gdy z nią rozmawiała. Alistair była tak pokorna, miała tak łagodny głos; pomimo jej piękna Gwen była w stanie stwierdzić, że nosi w sobie wielką siłę. Gwen wyczuwała także, że łączy ich szczególny rodzaj więzi: poznała kogoś, kto cierpiał, podobnie jak ona, kogoś, kto rozumiał, jak to jest wpaść w otchłań i z niej powrócić. Gwen nie chciała być wścibska, lecz nie potrafiła się powstrzymać; coś pchnęło ją, by zadać kolejne pytanie: - Skąd pochodzisz? – spytała. Nim Alistair zdołała odpowiedzieć, usłyszeli trzask łamanej gałązki gdzieś w lesie, a gdy się odwrócili, ujrzeli za sobą tuzin mężczyzn. Krohn zaczął warczeć – był to przerażający dźwięk – a sierść na jego grzbiecie najeżyła się. Stał przed nimi i postąpił kilka kroków naprzód. Gwendolyn natychmiast przypomniała sobie zasadzkę, w którą wpadła w Lesie Południowym. Ci mężczyźni także byli złodziejami, było to oczywiste, patrząc na wyraz ich twarzy – lecz wyglądali na groźniejszych. Od stóp do głów odziani byli w kolczugi,

mieli nową broń, zdawali się niewrażliwi na chłód i byli dobrze przygotowani, ubrani w maskującą biel. W przeciwieństwie do tych z Lasu Południowego, nie wyglądali, jakby napady były dla nich pierwszyzną. Sprawiali wrażenie profesjonalnych zabójców. Gwen lękała się o Krohna, który warczał coraz głośniej, zwłaszcza gdy jeden z żołnierzy uniósł kuszę, mierząc w niego. - Krohn, wracaj tu – rzekła Gwendolyn. Lecz Krohn ani myślał usłuchać. Nieustraszenie skoczył w powietrze i z przeraźliwym warknięciem zatopił kły w gardle jednego ze złodziei, nim ten zdążył wystrzelić. Krzyczał, gdy Krohn przyciskał go do ziemi. Krohn szarpał na prawo i lewo i po chwili złodziej był martwy. Nagle rozległ się świst wystrzelonego z kuszy bełtu, który przeciął powietrze, nim ktokolwiek zdążył zareagować. - KROHN! – zawołała Gwen. Krohn pisnął, gdy bełt zatopił się w jego boku, przewracając go na ziemię. Złodzieje spodziewali się, że to wystarczy, lecz Krohn ich zaskoczył. Nie zamierzał dać za wygraną. Podniósł się i rzucił, warcząc. Powalił kolejnego złodzieja, zabijając go nim drugi bełt przeciął powietrze i położył go na dobre. - KROHN! – wykrzyknęła Gwen, ruszając w jego kierunku. Przywódca złodziei postąpił naprzód i skierował miecz w stronę gardła Gwendolyn. Zastygła w miejscu, podobnie jak pozostali. - Rzeknę to tylko raz – rzekł przywódca złodziei głosem chrypliwym, pozbawionym ciepła. – Rozbierajcie się. Ściągajcie całe odzienie, wszystko, co macie. Następnie połóżcie się twarzą do śniegu. Zabijemy was tak czy inaczej, lecz tym sposobem wasza śmierć będzie szybka i bezbolesna. Spróbujcie się opierać, a będzie długa i pełna katuszy. - A cóż to za wybór? – spytał Aberthol. – Nie pojmuję, dlaczego mielibyśmy pozwalać wam nas zabić. Przywódca dał krok do przodu i zdzielił Aberthola zewnętrzną stroną dłoni. Aberthol krzyknął i zatoczył się, przykładając dłonie do twarzy. - Nie powtórzę – rzekł, podchodząc bliżej, w wyciągniętej dłoni trzymając nóż o zakrzywionym ostrzu. – Macie trzy sekundy, więc nie zwlekajcie z decyzją. - Możesz od razu usłyszeć, jaką decyzję podjęliśmy, jeśli chcesz – rzekła Gwendolyn. Gwen rzuciła Steffenowi szybkie spojrzenie, a on przystąpił do działania. Uniósł łuk w ułamku sekundy i w mgnieniu oka wypuścił trzy strzały, zabijając od razu trzech złodziei. Gwen dobyła niewielkiego sztyletu, który skrywała za pasem, postąpiła naprzód i dźgnęła przywódcę bandy w szyję; otworzył oczy szeroko, zaskoczony, i złapał się za broczące krwią gardło, po czym osunął się martwy na ziemię.

Lecz to i tak dawało ledwie czterech zabitych, podczas gdy ośmiu złodziei rzuciło się na nich z wysoko uniesioną bronią. Gwen zrozumiała, że nie mogli już nic zrobić, by się bronić; było ich zbyt wielu i poruszali się zbyt szybko. Wiedziała, że zginą. Gdy złodzieje byli ledwie kilka stóp od nich, Alistair wystąpiła naprzód, przed nich wszystkich, ze spokojem zamknęła oczy i uniosła dłoń. Ośmiu rozpędzonych złodziei stanęło nagle w miejscu, jak gdyby uderzyli w niewidzialną ścianę. Wpadli na nią głowami i upuścili broń. Wtedy z jej dłoni wystrzelił promień błękitnego światła, który uderzył każdego z nich i posłał ich w powietrzu dziesiątki stóp dalej z nieprawdopodobną prędkością, aż każdy z nich uderzył w pień drzewa i padł na ziemię martwy. Gwendolyn odwróciła się i spojrzała na Alistair ze zdumieniem, podobnie jak pozostali. Nigdy w życiu nie widziała czegoś podobnego. Wtedy Alistair podeszła do Krohna i uklękła przy nim. Krohn kwilił i broczył krwią. Znajdował się na granicy śmierci. Alistair przyłożyła dłonie do jego rany. Gwen przyglądała się, oszołomiona, jak z dłoni Alistair emanuje białe światło i rany Krohna goją się na jej oczach. Po chwili Krohn stanął znów na nogi. Zamrugał kilka razy, odrobinę zdezorientowany. Następnie podszedł do Alistair i polizał ją. Gwen nie mogła w to uwierzyć: Alistair przywróciła Krohna do życia. Gwen przyjrzała się uważnie Alistair, jej pięknym, jasnym włosom i błękitnym oczom, i do głowy przychodziło jej tylko jedno pytanie: Jakie tajemnice skrywała Alistair?

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI Reece pędził galopem przez ziemie Kręgu. Po obu jego stronach mknęli O’Connor, Elden, Conven, Indra, Serna i Krog. Zmierzali na północ, w kierunku skradzionego Miecza. Reece czuł się dziwnie, wyruszając na wyprawę, w bitwę, bez Thora u boku. Postanowił odnaleźć swego najbliższego przyjaciela i uwolnić go; gdyby wybór należał do niego, jechałby teraz z główną armią prosto do obozu Andronicusa. Reece wiedział jednak, że w pierwszej kolejności musiał służyć armii i Kręgowi, wiedział także, iż w tej chwili najlepiej się im przysłuży, odnajdując Miecz Przeznaczenia, nim zostanie wywieziony poza Krąg, nim przez niego opadnie Tarcza i wszyscy jego krajanie zostaną narażeni na śmierć. Wiedział też, że Thor chciałby, by właśnie tym się zajął. Ich siedmioosobowa grupa pędziła co koń wyskoczy, mijając leżące wzdłuż drogi zwęglone trupy żołnierzy Imperium, którymi zajęła się Mycoples. Ziemie były opustoszałe, Krąg niszczyły ataki obu stron. Reece nie wiedział, gdzie dokładnie znajduje się teraz Miecz – żadne z nich tego nie wiedziało – lecz wiedział, że jest gdzieś po drugiej stronie Pogórza. Wiele godzin wcześniej minęli szczyty Pogórza i wszyscy pognali w dół zbocza. Reece dziwnie czuł się tutaj, po stronie Kręgu McCloudów. Nigdy nie zapuścił się tak daleko na wschód. Całe życie spędził w Zachodnim Królestwie Kręgu, lecz słyszał historie o McCloudach i nie uśmiechało mu się zapuszczanie się tak daleko. W jego umyśle przekroczenie Pogórza było jak przekroczenie niewidzialnej bariery i w pewnym sensie już czuł się, jak gdyby znalazł się za murem, zza którego nie można wrócić. Napięcie w powietrzu wisiało tu gęste. Gdy dotarli na szczyt Pogórza, na widnokręgu dostrzegli półmilionową armię Andronicusa, rojącą się jak mrówki na ziemiach Kręgu. Zatrzymali się, wyczuwając powagę sytuacji. Mieli wrażenie, że wyruszyli w misję samobójczą. Podążali drogą dalej na wschód, a gdy zbliżyli się do oddziałów, obrali odnogę drogi, która poprowadziła ich przez gęsty las. Wokół roiło się tyle oddziałów, że nie mogli się już dłużej trzymać głównych dróg. Teraz będą musieli zdać się na ostrożność, prędkość i przebiegłość. - Musimy wiedzieć, dokąd dokładnie udali się z Mieczem – zawołał Reece do pozostałych. - A jak mamy się tego dowiedzieć? – spytał Krog. - Będziemy musieli przepytać jednego z żołnierzy – odparł Reece. - Nie możemy przecież po prostu do niego podejść i go o to zapytać – rzekł Krog sceptycznie. - Schwytamy go – odrzekł Reece.

- Nas siedmioro ma stawić czoła oddziałowi Imperium? – upierał się Krog. Reece’a zaczynał niecierpliwić sceptycyzm Kroga i jego brak szacunku dla otrzymanego rozkazu. - Nie musimy stawiać czoła całemu oddziałowi – wyjaśnił Reece. – Musimy jedynie zasadzić się na mniejszą grupę. Dlatego obraliśmy drogę przez las. Każda armia wysyła zwiadowców na obrzeża obozu. Jechali dalej przez kilka minut w pełnej napięcia ciszy, posuwając się coraz głębiej w las, kiedy Reece dostrzegł jakiś ruch. Uniósł dłoń, dając im znak, i wszyscy się zatrzymali. Siedzieli nieruchomo na swych wierzchowcach, czekając i obserwując drzewa. Rozległ się stłumiony odgłos, następnie gałąź się zakołysała, po czym ich oczom ukazał się niewielki patrol żołnierzy Imperium. Było ich siedmiu – tylu, ile członków grupy Reece’a – i sądząc po ich wyglądzie, wszyscy byli zahartowanymi w boju wojownikami. Mieli na sobie czerń i złoto Imperium, przerażające hełmy i całkiem nowy, błyszczący oręż. Jechali na silnych rumakach i uważnie rozglądali się wśród drzew. Nie będzie to łatwa zasadzka. Nie mieli jednak wyboru. Jeśli tego nie zrobią, i tak ich spostrzegą. Reece był pewien swych sił; miał jedynie nadzieję, że Indra i dwaj nowi legioniści dotrzymają im kroku. W takiej chwili rozpaczliwie pragnął, by Thor był u jego boku. - Na mój znak – wyszeptał do pozostałych. – Gotujcie swą broń. Siedzieli na swych wierzchowcach, obserwując zbliżający się oddział. Reece poczuł, że jego koń porusza się niespokojnie i powściągnął mu wodze. Mimo zimna pociły mu się dłonie. - A kto mianował ciebie dowódcą? – spytał Krog Reece’a. Reece odwrócił się i spojrzał na przypatrującego mu się wyzywająco Kroga. Reece i jego przyjaciele tak długo walczyli ramię w ramię bez sprzeczek, że Reece nigdy nie spodziewał się, że może nastąpić wśród nich jakiś rozłam. - Dowodzi nami Thor – poprawił go Reece. – Lecz nie ma go tu. Pod jego nieobecność ja obejmuję dowództwo. A teraz milcz albo odejdź! – warknął Reece, obawiając się, że odgłos ich rozmowy może ich zdradzić. Lecz Krog nie chciał ustąpić. - Jestem takim samym członkiem Legionu, jak ty – rzekł Krog. Reece zawrzał z gniewu. Krog ich zdradzi. Reece zamierzał zbliżyć się do niego i zdzielić go, by zamilkł. Lecz było już za późno: dźwięk ich głosów zwrócił uwagę żołnierzy Imperium, którzy nagle spojrzeli w ich stronę. Nim ktokolwiek zdążył zareagować, Conven wydał z siebie okrzyk bitewny, pogonił konia i rzucił się między drzewami. Z uniesionym wysoko mieczem jechał w sam środek patrolu. Był nieustraszony – albo jego życie było mu obojętne. Reece szybko tracił panowanie, patrząc, jak jego plan rozsypuje się na jego oczach.

Conven, z uniesionym mieczem, wdarł się w grupę zaskoczonych żołnierzy, siekąc zaciekle. Udało mu się strącić kilku z nich z koni swymi zamaszystymi ciosami. Nie kłopotał się nawet, by unieść tarczę, gdy spadały na niego ciosy. Przemknął przez grupę tak szybko, że jakimś sposobem przeżył. Ostatni cios zrzucił go jednak z konia i Conven runął na ziemię z ogromnym brzękiem metalu, i przetoczył się. Reece nie mógł już dłużej zwlekać. - DO ATAKU! – wykrzyknął. Zdyscyplinowany O’Connor czekał na rozkaz, po czym wypuścił dwie strzały z idealną precyzją, zabijając dwóch żołnierzy – tych, których Conven strącił z koni. Nie zdążyli nawet podnieść się z ziemi. Zostało pięciu żołnierzy Imperium , z czego dwóch szło na odsłoniętego Convena. Reece przypuścił szarżę, pędząc, by uratować życie Convenowi, i zamachnął się na jednego z żołnierzy. Ten jednak obrócił się, zablokował cios i zamachnął na Reece’a. Reece zablokował go tarczą i mocowali się tak w zaciekłej walce, raz w tę, raz w drugą stronę. W końcu jego ręka zaczęła się męczyć i wtedy Reece znalazł szczelinę, zamachnął się i uderzył żołnierza tarczą w bok głowy, strącając go z konia. Przypomniała mu się dawna lekcja Kolka: nie zawsze miecz wyrządza największe szkody. Elden przypuścił szarżę i pchnął jednego z żołnierzy swą włócznią – lecz odsłonił przez to swój bok, i jeden z żołnierzy opuścił topór na jego ramię. Indra rzuciła się naprzód, dobyła sztyletu i zatopiła go w gardle żołnierza. Wypuścił topór z bezwładnej dłoni, nim uderzył w Eldena. Zostało zatem trzech żołnierzy Imperium. Serna i Krog rzucili się naprzód. Krog oddawał cios za cios jednemu z nich, a Serna zeskoczył z konia, powalił żołnierza na ziemię i mocował się z nim. Reece widział, jak walczył z nim wręcz, wprawnie uderzając go łokciami i pięściami. Był pod wrażeniem. Krog natomiast uniósł miecz i miał go opuścić na żołnierza, lecz ten okazał się zręczniejszy. Uchylił się, obrócił i uderzeniem łokcia zrzucił Kroga z konia. Krog leżał na plecach, zdezorientowany, i patrzył, jak żołnierz Imperium opuszcza miecz na jego gardło. Rozległ się zgrzyt metalu, gdy Indra skoczył naprzód i swym sztyletem zablokowała cios żołnierza. Następnie zamachnęła się i dźgnęła go w nogę. Ten upadł z krzykiem. Indra spojrzała gniewnie na Kroga. - Nadal masz coś przeciwko temu, by w waszej grupie znalazła się kobieta? – spytała wyzywająco. Reece rozejrzał się i zobaczył, iż tylko jeden z żołnierzy żyje – ten, którego Indra raniła w nogę. Leżał na ziemi, jęcząc. Reece pospieszył do niego, szarpnięciem ściągnął jego hełm i spojrzał na jego twarz. Wyglądał inaczej niż mężczyźni w Kręgu, miał ciemniejszą skórę i żółte oczy. Reece chwycił go za gardło, patrząc na niego gniewnie.

- Dokąd zabrali Miecz? – spytał gorączkowo. Żołnierz Imperium odrzekł coś w języku, którego nie znał. Reece zwrócił się do Indry. - Co on mówi? – spytał ją. Indra zbliżyła się, uklęknęła przy nim i spojrzała w twarz żołnierza. - Posługuje się językiem Imperium. Mówi, że nie zna twojego języka. - Spytaj go – powiedział Reece. Indra przemówiła do żołnierza w języku, którego Reece nie rozumiał. Żołnierz spojrzał na nią i wymienili kilka zdań. - Co mówi? – spytał w końcu Reece, niecierpliwiąc się. Indra odchyliła się w tył i oparła dłonie na biodrach. - Jego słowa nie mają sensu – rzekła. – Mówi coś o tym, że Miecz jest w głazie… że głaz przewożą za morze… że przejdą przez most… ku okrętom. Reece otworzył szeroko oczy. - Wschodnie Przejście – rzekł. – Zatem to prawda. Przenoszą Miecz przez Wschodnie przejście Kanionu. Reece wstał. Wiedział wszystko, czego potrzebował i gotów był ruszyć za Mieczem. Lecz wtedy żołnierz zaskoczył go, wyciągając dłoń, chwytając jego kostkę i wykręcając ją. Nie spodziewał się tego. Reece krzyknął z bólu, a żołnierz wyciągnął ukryty za pasem sztylet i uniósł go, zamierzając się na łydkę Reece’a. Conven pojawił się ze swą włócznią i nim ktokolwiek zdążył zareagować, zatopił ją w piersi żołnierza, przyszpilając go do ziemi. Reece spojrzał na Convena i dostrzegł obłęd w jego oczach. Był mu niewymownie wdzięczy za uratowanie mu życia, lecz zarazem martwił się o niego. Jeśli Conven nie przestanie wkrótce przeżywać śmierci brata – obawiał się Reece – nie pozostanie z nimi na długo. Reece wstał, kostka wciąż pulsowała mu z bólu, i ruszył szybkim krokiem w kierunku Kroga, który wciąż leżał na ziemi i próbował się podnieść. Reece zbliżył się do niego i postawił nogę na jego piersi, przyciskając go do ziemi. - Zdradziłeś nas – rzekł Reece, gotując się ze złości. – Chcesz wracać do domu, wracaj teraz. Chcesz zostać z nami, będziesz wykonywał rozkazy. Sprzeciwisz mi się, a to ciebie zabiję. Rozumiesz? Krog wpatrywał się w niego wyzywająco, lecz w końcu ustąpił i skinął głową. Reece odsunął nogę i dosiadł swego konia, podobnie jak pozostali. Krzyknął i pogonił wierzchowca kopniakiem. Wkrótce galopowali znów przez las. Pędzili co tchu: Wschodnie Przejście było daleko i jeśli mieli ocalić Miecz, nie było czasu do stracenia.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI Kendrick, jadąc na czele tysięcy ludzi, zatrzymał się na najwyższym szczycie Pogórza, a tysiące wierzchowców zatrzymały się za nim. Omiótł spojrzeniem pofałdowane doliny, wschodnią część Kręgu, ujrzał półmilionową armię Andronicusa rozciągniętą daleko jak okiem sięgnąć, połyskującą w słońcu i wiedział – jako wojownik – że ich szanse są znikome. Nie mieli jednak wyboru. Thor ich potrzebował, a Krąg potrzebował Thora. Gdy odbiją Thora, Mycoples i Miecz Przeznaczenia, znów będą mieli szansę. Jeśli nie, wszystko przepadnie. Co ważniejsze jednak, Kendrick czuł, że Thor jest dla niego jak brat i bez względu na to, jakie mieli szanse, honor Kendricka nie pozwalał mu pozostać biernym wobec jego pojmania. Kendrick, Erec, Godfrey i Tirus – czterech dowódców, nieprawdopodobni kompani – zebrali się przed tłumem mężczyzn. Kendrick nie posiadał się z radości, będąc znów w bitwie wraz z Erekiem, czempionem Srebrnej Gwardii, najświetniejszym wojownikiem, jakiego kiedykolwiek znał Krąg; czuł, że z nim u boku wszystko jest możliwe. Erec, urodzony przywódca, uniósł palec i wskazał na coś. - Między miejscem, w którym stoimy, a obozem Andronicusa rozciągają się te dwie doliny – rzekł Erec. – W miejscu najbardziej wysuniętym na wschód zbiegają się wszystkie do wąskiego przejścia. W tak wąskim miejscu będziemy mieli przewagę. Przed nami biegną dwie drogi. Kendricku, ty i ja możemy poprowadzić większość przez sam środek, Godfreyu, dołączysz do nas, a ty, Tirusie, obejdziesz ich z prawej strony. Podzielimy pierwsze szeregi ludzi Andronicusa. Wtedy będziemy mogli spotkać się po drugiej stronie dolin i zaatakować jak jedna armia, mierząc w najwęższy punkt wschodniego skrzydła. Jeśli natrzemy wszyscy naraz, będziemy mogli się tam wlać i wystarczająco wielu spośród nas będzie w stanie prześlizgnąć się między nimi, by znaleźć Thora. Kendrick przytaknął. - Zgadzam się – rzekł Kendrick. – Naszym nadrzędnym celem jest szybkie uderzenie, nie angażowanie się w bitwę, i umożliwienie niewielkiej grupie posunięcie się naprzód, w głąb ich obozu. - Zatem trwonimy czas na tę rozmowę – zawołał Tirus. Krzyknął i ponaglił konia, i rzucił się rozwidleniem na prawo, a jego ludzie z Wysp Górnych, wyróżniający się w swych szkarłatnych i błękitnych zbrojach, posłusznie podążyli za nim, depcząc mu po piętach. Kendrick i Erec także pogonili kopniakiem swe konie, obierając drogi przed nimi, które odbiegały na lewo. Ich żołnierze ruszyli za nimi z krzykiem. Lecz Godfrey nadal siedział na swym koniu, przyglądając się temu wszystkiemu. - Panie, czy nie ruszamy za nimi? – dobiegł go zaskoczony głos jednego z jego generałów, który siedział obok niego na niespokojnym wierzchowcu.

Godfrey siedział i obserwował horyzont bez ruchu, mając inne plany. Odwrócił się i skinął na Akortha i Fultona. Każdy z nich uniósł róg. Dęli w nie na przemian, były to krótkie, urywane dźwięki. Po dziesięciu sekundach dźwięk ich rogów powtórzył się gdzieś z odległej doliny, na lewo, i odbił echem. - Co to takiego, panie? - spytał skołowany generał. Godfrey uśmiechnął się szeroko, zadowolony. - Przekonasz się – odrzekł. Kendrick i Erec mieli swoje siły, a Godfrey miał swoje. Być może i nie był tak świetnym wojownikiem, jak oni, lecz był sprytny. I poczynił własne plany. Godfrey krzyknął i pogonił konia. Jego ludzie podążyli za nim, oddalając się od pozostałych oddziałów i pędząc w dół lewego zbocza góry. Mężczyźni jechali za nim, ślepo mu zawierzając, i Godfrey modlił się, by jego plan się powiódł. * Erec uniósł wysoko miecz, i niemal wstał, galopując z zaciętym wyrazem twarzy, skupiony w pełni na bitwie. Przyspieszał coraz bardziej i zmniejszał odległość dzielącą ich od ludzi Imperium, którzy czekali na nich u podnóża doliny. Wspólnie z Kendrickiem dysponowali jakimiś pięcioma tysiącami ludzi. Byli to zatwardziali wojownicy, którym zawierzyłby własne życie. Lecz czekało na nich dwukrotnie więcej mężczyzn, a każdy z nich był zajadłym wojownikiem. Erec był jednak niewzruszony. Podobnie jak jadący u jego boku mężnie Kendrick, prowadzący swój oddział. Erecowi otuchy dodawała myśl, że Kendrick będzie walczył na śmierć i życie, na co i on był gotów. Erec usłyszał pisk orła gdzieś wysoko nad głową, a gdy podniósł wzrok, ujrzał Estopheles zataczającą nad nimi koła. Uniósł miecz i odpowiedział krzykiem. Urodził się dla dni takich jak ten. Nie narodził się, by tylko przeżyć. Narodził się, by żyć. By prawdziwie żyć. Erec gnał przed siebie, chcąc być pierwszym, który zetknie się z wrogiem, i opuścił swój srebrny miecz na żołnierza Imperium, przepoławiając jego miecz. Następnie w tym samym ruchu zamachnął się i ciął mężczyznę w plecy, aż spadł z konia głową w dół. Żołnierz upadł na ziemię wśród ogromnego brzęku zbroi płytowej. Był pierwszą ofiarą tego dnia. Bitwa się rozpoczęła. Erec siał zniszczenie większe niż inni, przedzierając się jak mknący wicher wśród powolnych mężczyzn. Odkąd Alistair go uzdrowiła, czuł, iż przepełnia go większa niż kiedykolwiek energia, czuł również, że osiągnął szczyt swych umiejętności bitewnych. Atakował na lewo i prawo, cios za ciosem, i wycinał ścieżkę wśród żołnierzy Imperium, nie ustając ani na chwilę. Odebrał kilka ciosów, które w większości odbiły się od jego

zbroi, nie uczyniwszy mu krzywdy, ledwie siniacząc bądź zadrapując go. On jednak zadawał śmiertelne ciosy, wycinając szerokie pasmo żołnierzy na prawo i lewo, siekąc z absolutną precyzją i poruszając się tak szybko, że żaden z nich nie był w stanie zareagować. Nie bez powodu był czempionem Srebrnej Gwardii – w walce nikt nie dorównywał mu szybkością. Gdy żołnierze Imperium unosili miecze, Erec już przekłuwał ich zbroje. Jego walka była ucztą dla oka i było oczywiste, że urodził się, by właśnie to robić. W pobliżu równie zręcznie walczył Kendrick, odciągając swych ludzi, by atakowali inny oddział, oddając cios za cios wielu z nich i kładąc niemal tylu, co Erec. Był nieustraszonym przywódcą i jego ludzie zbierali się wokół niego, rzucając się zapamiętale w wir bitwy. Po obu stronach zaczęli padać ludzie – ludzie Imperium byli zaciekli na swój sposób, wypoczęci i dobrze wyszkoleni. Zgrzyt metalu stawał się coraz zajadlejszy i rozbrzmiewał Kendrickowi w uszach, gdy po obu stronach mężczyźni walczyli na śmierć i życie. Bitwa stała się zaciekła, konie wpadały na siebie, nie mając dokąd się ruszyć. Obie strony kołysały się w tę i z powrotem, i Kendrickowi przypominało to rozkołysane morze, pchające naprzód i cofające się. W pewnych chwilach ludzie Kendricka i Ereca zyskiwali przewagę, prąc naprzód; w innych chwilach byli odpychani. Gdy bitwa stała się jeszcze bardziej zaciekła, żołnierze poczęli zeskakiwać ze swych koni i walczyć wręcz. Starcia były zajadłe i krwawe. Żołnierze używali mieczy, włóczni, młotów i toporów, inni walczyli sztyletami, a nawet pięściami. Wokół nich rozbrzmiewały krzyki ludzi i rżenie koni, a zimowa ziemia pokryła się śliską krwią mężczyzn. Kendrick, niezdolny manewrować, wkrótce został zrzucony z konia. Pieszo, otoczony wrogimi oddziałami, uniósł miecz i natarł na grupę żołnierzy Imperium. Jeden z nich uniósł halabardę i opuścił ją na twarz Kendricka. Ten zrobił unik, celując w trzonek i przeciął halabardę na dwoje. Następnie uderzył żołnierza rękojeścią w twarz, powalając go. W tym samym ruchu Kendrick zablokował cios skierowany na jego ramię, następnie kopnął napastnika w brzuch, posyłając go na powrót w tłum, gdzie został stratowany przez konie. Kolejny żołnierz natarł z włócznią. Ten cios zbliżał się zbyt szybko; Kendrick, zajęty walką z innymi napastnikami, przygotował się na śmiertelny cios. Rozległ się charakterystyczny brzęk tarczy i obejrzawszy się Kendrick ujrzał obok siebie Ereca, odpierającego włócznię. Erec zamachnął się i tarczą zdzielił żołnierza w twarz. Inny żołnierz natarł na Ereca kiścieniem i w tym samym ruchu Erec okręcił się i cisnął tarczą: poszybowała przez powietrze, a jej zaostrzona krawędź podcięła gardło żołnierz.

Dwóch kolejnych żołnierzy Imperium zaatakowało Kendricka i Ereca od tyłu z włóczniami w dłoniach. Działo się to tak szybko, że nie zdążyli nic zrobić. Rozległ się kolejny zgrzyt metalu i obejrzawszy się Kendrick ujrzał Atme i Brandta. Ruszyli naprzód i zablokowali ciosy włóczni przeznaczone dla Ereca i Kendricka, Atme tarczą, a Brandt rękawicą. Atme dźgnął napastnika mieczem, a Brandt zdzielił zewnętrzną stroną dłoni drugiego, posyłając go na ziemię. Kendrick czuł, że ożył, walcząc u boku Ereca, Atme i Brandta, jak za dawnych czasów. Chwycił z ziemi kiścień żołnierza i zamachnął się nim wysoko, wycinając wokół ich czwórki krąg i zdejmując pół tuzina żołnierzy Imperium. Walka stawała się coraz bardziej zaciekła, coraz gęstsza, toczyła się długo, zdawało się, że przez godziny. Bez względu na to, jak zajadle walczyli, Kendrick miał wrażenie, że nie zyskiwali przewagi. Było to jak walka z wciąż powracającą falą. Zaczynał poważnie wątpić w to, czy uda im się wykonać ich plan przeprowadzenia małej grupy szybko i ukradkiem, by uwolnić Thora, który znajdował się w obozie. Rozległ się dźwięk rogów i gdy Kendrick podniósł wzrok i spojrzał na drugą stronę doliny, ujrzał coś, co go zaniepokoiło: kolejne kilka tysięcy ludzi Andronicusa wlewało się w dolinę, pędząc na pomoc swym rodakom. To wystarczyło, by odepchnąć falę. Kendricka, Ereca i jego ludzi zaczęto spychać coraz dalej i dalej przez gęstwę żołnierzy. Coraz więcej ludzi padało i Kendrick zaczynał dostrzegać, że przegrywają. Ludzie Imperium byli dla nich zbyt silni i było ich zbyt wielu. Wiedział, że o ile coś się wkrótce nie zdarzy, on i jego ludzie zostaną zarżnięci na tym polu. Kątem oka Kendrick spostrzegł coś, wysoko, na boku doliny, co odbijało światło. Przyjrzał się i ujrzał coś, co go zaskoczyło. Tam, na szczycie urwiska, znajdowało się kilka tysięcy żołnierzy na końskich grzbietach, odzianych w charakterystyczną zbroję McCloudów i powiewających ich sztandarem. Przypuścili szarżę w dół zbocza, kierując się ku skrzydłu bitwy. Z początku Kendrick myślał, że chcą wspomóc Imperium; lecz gdy ich obserwował zdał sobie sprawę, że nie zamierzali się na nich, lecz na Imperium. Nie atakowali jego ludzi – pomagali im. Nowa siła walcząca stworzyła drugi front, wzbudzając masowe zamieszanie w tylnych i przednich szeregach Imperium. Właśnie tego potrzebował Kendrick. Nie pojmował jednak, co się dzieje: dlaczego McCloudowie, ich zaprzysiężeni wrogowie, mieliby chcieć im pomagać? Gdy Kendrick przyjrzał się uważniej, z zaskoczeniem dostrzegł, kto nimi dowodzi i wszystko nabrało sensu: Bronson. Bronson wyjechał na przód, przed tysiące żołnierzy McCloud i natarł co tchu wprost na Imperium. Pędzili w dół gwałtownie, wykorzystując pęd nabrany na wzniesieniu, by stworzyć falę zniszczenia.

Zderzyli się z przeciwnikiem, aż zadudniło. W ciągu kilku chwil zaczęli wycinać ścieżkę przez zatrwożone i zdezorientowane siły Imperium. Wielu żołnierzy Imperium w panice zaczęło się odwracać i uciekać, tratując się wzajemnie. Erec i Kendrick wykorzystali sytuację, zdwajając wysiłki, i zaczęli odzyskiwać przewagę. Żołnierze Imperium padali we wszystkich kierunkach, a oni odpychali ich coraz dalej i dalej. Niebawem żołnierze Imperium odwracali się i uciekali, a MacGilowie odpychali ich dalej, wypierali z doliny. W końcu, z wielkim okrzykiem radości ludzie Ereca i Kendricka spotkali się z ludźmi Bronsona na końcu doliny. Dolina należała teraz do nich. Zwyciężyli. Kendrick podjechał do Bronsona, który stał, dysząc ciężko, pokryty krwią, uśmiechnięty. - Mówiłem, że jestem MacGilem – rzekł Bronson. Kendrick i Erec pokręcili głowami. - Myliliśmy się co do ciebie – powiedział Kendrick. - Ocaliłeś dzisiaj, tutaj nasze armie – rzekł Erec. Bronson uśmiechnął się szerzej. - Słońce jeszcze nie zaszło – odparł. – I nie wiem, jak wy, ale ja nie zamierzam się zatrzymać, aż nie wyprzemy Imperium aż za morze. * Godfrey jechał ze swymi ludźmi, objeżdżając bok doliny, z dala od głównej bitwy. Akorth i Fulton jechali obok niego, a za nimi – kilka tysięcy mężczyzn. Godfrey obserwował ogromną grupę żołnierzy Imperium przed sobą, galopując nieustraszenie prosto przed siebie. Żołnierzy przed nimi było znacznie więcej, co najmniej pięciokrotnie więcej; czekał na nich masywny oddział Imperium. - Mój panie! Generał Godfreya zrównał się z nim, jadąc szybko, a w jego głosie brzmiał przestrach. - Dokąd nas prowadzisz?! Jest ich więcej, jedziemy na natychmiastową śmierć. Twoja odwaga zakrawa na szaleństwo! Musimy zawrócić i dołączyć do pozostałych. Z pewnością nie spodziewają się, że staniemy do walki z taką ilością mężczyzn. Twój plan, jakikolwiek był, poszedł nie tak. Jedziemy na śmierć. Musimy zawrócić! Popieram rycerskość, lecz to samobójstwo! Godfrey jednak tylko uśmiechnął się, nie zwalniając. - Zabawne, ja także popieram rycerskość – rzekł Godfrey. – Lecz wolę inny rodzaj rycerskości.

- Panie, nie pojmuję! – nalegał jego generał. – Czyżbyś był tak lekkomyślnym przywódcą, że prowadzisz swych ludzi na śmierć? - Czasem przywódcy muszą być lekkomyślni, czyż nie? – spytał Godfrey z uśmiechem. Następnie obrócił się, ponaglił konia kopniakiem i przyspieszył jeszcze bardziej. Godfrey jechał i jechał, modląc się, by jego plan się powiódł. Rzecz jasna, jego generał miał rację; było ich znacznie mniej. Ich przeciwników było zdecydowanie więcej, niż kiedykolwiek sobie wyobrażał. Był to ogromny oddział Imperium. I gdyby to była zwykła bitwa, przegraliby z kretesem. Lecz Godfrey, po raz pierwszy w życiu, nie bał się. Wiedział, że jest sprytniejszy od miecza, i polegał na swym sprycie, by zwyciężyć. To będzie ostateczna próba. Gdy zbliżyli się na jakieś trzydzieści jardów, Godfrey uniósł dłoń i zwolnił do stępa. Akorth i Fulton zadęli w rogi i zamachali flagą, która miała dać wszystkim do zrozumienia, by się zatrzymali. Tysiące mężczyzn za Godfreyem zatrzymało się, ledwie trzydzieści jardów od żołnierzy Imperium, którzy stali naprzeciw nich zastygli w miejscu, w równych szeregach, milczący. - Dlaczego się zatrzymaliśmy, panie? – spytał generał głosem drżącym ze strachu. Lecz Godfrey zignorował go. Godfrey zsiadł z konia z brzękiem zbroi, a Akorth i Fulton uczynili podobnie. We trzech, pobrzękując zbroją i ostrogami, przeszli odległość dzielącą ich od żołnierzy Imperium, którzy siedzieli na swych rumakach w bezruchu. Każdy z trzech prowadził za wodze swego wierzchowca. Generał Imperium zsiadł z konia, podobnie jak dwóch innych wojowników, i wyszli im na spotkanie. Spotkali się w połowie, w pełnej napięcia ciszy. Godfrey, Akorth i Fulton odwrócili się do swych koni i odpięli tuziny ogromnych worków z uprzęży. Rzucili je do stóp dowódcy Imperium, gdzie wylądowały z metalicznym brzękiem, który rozpoznałby każdy żołnierz na świecie. Był to brzęk złotych monet. Generał Imperium sięgnął w dół, podniósł jeden z worków, otworzył, zajrzał do środka i wyciągnął złotą monetę. Przyjrzał się jej i w końcu skinął głową, zadowolony. - Nasi ludzie są wasi – rzekł. Wśród ludzi Imperium rozległy się wiwaty. Zdawszy sobie sprawę z tego, co się stało, także ludzie Godfreya zaczęli wiwatować. Generał Godfreya podszedł do nich, wpatrując się w ogromne góry połyskującego złota. Buzię otworzył ze zdziwienia. Godfrey uśmiechnął się widząc jego reakcję. - Kiedy poznasz mnie lepiej – rzekł Godfrey z uśmiechem, kładąc dłoń na jego ramieniu. – Odkryjesz, że bitwę można wygrać na wiele sposobów.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY Romulus przemierzał marmurowy korytarz kapitolu, zmierzając ku szerokim drzwiom komnaty Wielkiej Rady. Szedł sam, a jego kroki odbijały się echem, gdy mijał rząd za rzędem odznaczonych żołnierzy Imperium, którzy stali, milcząc, na baczność. Tym razem Wielka Rada wezwała go – wiedział o tym – by odsunąć go od władzy, pozbawić tytułów i stopnia, zapytać o jego uczynki i sądzić za zdradę. Miał szpiegów wszędzie i wiedział dokładnie, co każdy z nich zamierza powiedzieć. To była chwila, w której mogli wtrącić go do lochów raz na zawsze i umocnić pozycję Andronicusa. Romulus miał inne plany. Teraz, gdy miał w dłoni aksamitną pelerynę, zamierzał opuścić wkrótce Imperium, przekroczyć wielkie morze, wkroczyć do Kręgu, zniszczyć Tarczę i pozbawić Andronicusa władzy na dobre. Jednak nim wyruszy w swą ostateczną wyprawę, która uczyni go najwyższym władcą Imperium, musiał zająć się jeszcze jedną kwestią. Radą. Sól w jego oku. Przyszedłby do nich sam, by dopełnić swego planu – lecz oni pierwsi go wezwali. Romulus miał własne sprawy, o których musiał z nimi pomówić. I nie wydawało mu się, by ich one szczególnie uradowały. Romulus przemaszerował przez otwarte drzwi. Kilku żołnierzy trzymało ich skrzydła z szacunkiem i ukłoniło się, ustępując mu z drogi. Romulus wszedł do komnaty. Przywitały go dwa tuziny niezadowolonych twarzy członków rady, reprezentujących wszystkie prowincje Imperium. Patrzyli na niego z niesmakiem i wzgardą. Zamknięto za nim drzwi. - Możesz zostać, gdzie jesteś, gdyż nie zabawisz tu długo – rzekł jeden z nich, ledwie Romulus wszedł do sali. Romulus zastygł w miejscu, wpatrując się w niego. Powściągnął się. - Doszły nas wieści, iż wstrzymałeś posiłki zmierzające do wielkiego Andronicusa. Nie interesują nas twoje wyjaśnienia. W imieniu Wielkiej Rady Imperium zostajesz niniejszym poddany sądowi i skazany za zdradę. Zostaniesz uwięziony, a twoja egzekucja odbędzie się nazajutrz. Zawiśniesz na najwyższym drzewie, ku przestrodze przyszłych zdrajców. Romulus oddychał głęboko, spodziewając się tego. Następnie uśmiechnął się szeroko i postąpił naprzód buntowniczo. - Cieszy mnie, że macie dla mnie plany – rzekł Romulus. – Ponieważ ja także mam plany dla was. - Nie interesują nas twoje plany – rzekł inny członek rady. – Poszczęściło ci się jedynie, że nie ma tu wielkiego Andronicusa, który zadawałby ci powolne tortury. Okażemy ci łaskę i wykonamy wyrok szybko. - Straże, aresztować go! – zawołał inny członek rady. Stał tak, czekając, lecz nic się nie stało. Starzec wyglądał na zaskoczonego.

A Romulus uśmiechnął się szerzej. - STRAŻE! – krzyknęli. Romulus, wciąż szeroko się uśmiechając, postąpił krok naprzód. - Nie ma już Wielkiego Andronicusa. Teraz jest Wielki Romulus. Skinął głową, a wtedy z mroku, ze wszystkich zakamarków pomieszczenia wyłoniły się nagle dwa tuziny najlepszych zabójców Romulusa. Pospieszyli przed siebie bezszelestnie z wysoko uniesionymi krótkimi mieczami. Członkowie rady ledwie mieli czas zareagować, odwrócić się, by spotkać się ze śmiercią twarzą w twarz. Ludzie Romulusa pojawili się nagle i dźgali i rąbali na śmierć każdego z nich. Ich krzyki wypełniły pomieszczenie, żałosne krzyki tych żałosnych starców, którzy osuwali się teraz na stół, przy którym próbowali osądzić Romulusa. Romulus stał tam, napawając się widokiem, podparłszy się pod boki, i wciągnął zapach w płuca, jak gdyby to było świeże powietrze. Gdy jego ludzie dokonali swego dzieła, stanęli wszyscy na baczność, oczekując jego rozkazu. Był to piękny widok. Teraz już nikt w Imperium mu się nie sprzeciwi. Odetchnął głęboko, czując, jak jego siła wzrasta. W końcu nic już nie stało na przeszkodzie. Na jego drodze stał jeszcze tylko jeden człowiek, który wkrótce pozna gniew Wielkiego Romulusa. Niebawem wkroczy do Kręgu. Niebawem wszystko będzie należało do niego.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY Reece galopował u boku Convena, O’Connora, Eldena, Indry, Serny i Kroga. Mknęli w siódemkę wąskimi szlakami, w górę i w dół po wzniesieniach przez gęsty las, trzymając się z daleka od zasięgu wzroku głównej armii Andronicusa. Reece wiedział, że muszą unikać głównej armii Andronicusa, jeśli mają mieć szansę, by dotrzeć tam bezpiecznie – i nim będzie za późno. Jechali i jechali, a gałęzie drapały ręce Reece’a. Unikali otwartych pól i łąk, które mogłyby ich zdradzić. Mknęli przez terytorium McClouda, obrawszy skrót, którym pędzili od wielu godzin. W końcu wyłonili się z lasu i znaleźli na kamienistym otwartym polu. Na horyzoncie widzieli Kanion. Reece uradował się. Udało im się. Reece poczuł oceaniczną woń, morze leżało jedynie kilka mil od Kanionu. Elden zrównał się z nim i wskazał: - Tam – krzyknął Elden. – Przejście! Reece spojrzał tam i spostrzegł, że ma rację: tam, na widnokręgu, wśród wirującej mgły Kanionu znajdowało się Wschodnie Przejście, ogromny most rozpięty nad Kanionem, lśniący w słońcu. Przejście pozwalało podróżnym przedostać się na wschodnią stronę i, niegdyś strzeżone przez ludzi McClouda, teraz stało puste. Nie zdziwiło to Reece’a: wszyscy ludzie McClouda służyli teraz Andronicusowi, a skoro Tarcza ponownie się podniosła, nie było potrzeby umieszczania tu ludzi. Nikt inny nie mógł się dostać do środka, nie było zatem przed kim się bronić. Reece rozglądał się gorączkowo w poszukiwaniu eskorty, która zabrała miecz. - Tam! – krzyknął O’Connor, wskazując palcem. Reece zmrużył oślepione słońcem oczy i ujrzał eskortę złożoną z jakichś dwóch tuzinów wojowników Imperium, którzy maszerowali, niosąc na ramionach ogromny głaz, kierując się powoli ku mostowi. Właśnie na niego wchodzili. Reece kopniakiem pogonił konia i krzyknął, zdwajając swe wysiłki. - NAPRZÓD! – krzyknął. Odnaleźli ich w czas, lecz byli blisko. Jeśli przejdą na drugą stronę, Tarcza opadnie na zawsze. Tak czy inaczej, stali na przegranej propozycji. Pędzili co sił, Reece galopował tak szybko, że ledwie był w stanie złapać oddech, a zimny wiatr smagał go po twarzy. Obok niego równie szybko gnali jego bracia legioniści, każdy z nich zdawał sobie sprawę z pilności ich zadania. Na szczęście dzięki ciężarowi głazu grupa Imperium poruszała się powoli i gdy przekraczali most, Reece i jego ludzie szybko zmniejszali dzielącą ich odległość. Reece i pozostali dotarli do mostu i wjechali na niego, nie zwalniając, doganiając ludzi Imperium, gdy byli już niemal w jego połowie. Ludzie Imperium usłyszeli, że coś się dzieje za ich plecami i odwrócili się do Reece’a i pozostałych. Na ich twarzach malowało się zaskoczenie. Odstawili głaz i gotowali się do starcia.

Reece zdał sobie sprawę, że było ich znacznie mniej, ledwie siedmioro przeciw dwudziestu kilku zatwardziałym wojownikom Imperium. Lecz Miecz był w zasięgu jego wzroku i nie zamierzał się cofać. - STRZELAJ! – krzyknął znowu Reece. Jadący obok niego O’Connor wypuścił dwie strzały, zdejmując dwóch żołnierzy, Elden cisnął włócznią, Indra sztyletem, a Conven swym niewielkim toporem, Każdy z nich trafił do celu, kładąc pięciu przeciwników i równając szanse. Reece wyprzedził pozostałych, dobył miecza i galopem wpadł w gęstwę grupy. Przejechał między dwoma żołnierzami Imperium i zeskoczył z konia, strącając ich obu rękoma. Spadli wszyscy razem na ziemię, a Reece po wylądowaniu przetoczył się, odwrócił, przyklęknął i siekł ich obu, nim zyskali szansę, by stanąć na nogi. Wokół niego jego bracia legioniści walczyli wręcz, i starcie stawało się coraz bardziej zaciekłe. Zaskoczeni żołnierze Imperium mieli się na baczności, by nie stracić Miecza, byli zdecydowani przekroczyć z nim Kanion i w walce skupiali się wokół niego. Byli także widocznie wycieńczeni od niesienia głazu taki szmat drogi, co dawało Reece’owi i jego ludziom przewagę. Reece, walcząc co sił, dla Thora, dla Miecza i dla Kręgu, dawał z siebie wszystko. Nigdy nie walczył tak zapamiętale, siekąc, pchając i parując, i pokonał kilku żołnierzy, podobnie jak walczący obok Conven, który miotał się we wściekłym szale. Elden używał swej wyjątkowej siły, by ich pokonać, władając swym toporem bitewnym, kopiąc silnymi nogami kilku żołnierzy w pierś i posyłając ich na plecy. O’Connor wypuszczał strzałę za strzałą i większość z nich trafiała w swój cel. Także Indra była groźnym przeciwnikiem, klucząc wśród mężczyzn i zadając pchnięcia sztyletem. Serna i Krog byli stanowili interesujące dodatki do grupy. Serna dzierżył kiścień, którym wytrącał żołnierzom Imperium miecze z dłoni, nim zaatakowali, a Krog używał swej tarczy jako broni – blokował ciosy innym i zdzielał żołnierzy w twarze i gardła, posyłając ich na ziemię. Pomagał sobie swą wielką, ciężką rękawicą, którą ich dobijał. Szanse rychło się wyrównały. Było ich siedmioro naprzeciw siedmiu żołnierzy Imperium. Wszyscy pokryci byli krwią i dyszeli ciężko. Jeden z żołnierzy wykrzyknął rozkaz do drugiego w języku, którego Reece nie rozumiał. Patrzył na Miecz, dziko przy tym gestykulując. Wtedy Reece pojął: rozkazywał swym kompanom zniszczyć Miecz. Reece patrzył szeroko otwartymi oczyma, jak trzech największych żołnierzy unosi głaz z ziemi, wkładając w to całą swą siłę, podczas gdy pozostała czwórka otacza ich, tworząc mur ochronny. Reece i pozostali walczyli wręcz z czterema żołnierzami, próbując przedrzeć się do trzech żołnierzy niosących Miecz ku krawędzi mostu. Oddawali cios za cios, metal zgrzytał o metal, lecz nie było łatwo – pozostali czterej żołnierze radzili sobie lepiej niż poprzedni, i byli bardziej zdeterminowani. Czas przeciekał im przez palce.

Conven rzucił się naprzód, wprost na dowódcę, i powalił go na ziemię. Nikt się nie tego nie spodziewał i dzięki temu szala zwycięstwa zaczęła przechylać się na stronę legionistów. Podczas gdy pozostali żołnierze Imperium próbowali odciągnąć Convena, Reece i pozostali przypuścili zaciekły atak. Walczyli jak jeden mąż, pokonując czterech żołnierzy Imperium i zabijając ich na miejscu. Reece, podniósł wzrok znad żołnierza, którego właśnie zabił, i ujrzał, że głaz znajduje się jedynie kilka stóp od krawędzi. Trzech żołnierzy Imperium podnosiło go coraz wyżej, gotując się do przerzucenia go przez poręcz, do wrzucenia go w przepaść. Oparli go już o kamienną poręcz, sam skraj, i mieli zamiar pchnąć. Reece widział, że za kilka chwil Miecz przepadnie na zawsze. Nie mógł na to pozwolić. - NIE! – krzyknął Reece. Ruszył do przodu, a pozostali deptali mu po piętach. Reece uniósł miecz i zaatakował czterech żołnierzy. Odwrócili się i unieśli miecze – lecz za późno. Reece wprawnie sam zabił dwu, a nim pozostali zdążyli się osłonić, Elden ze swym toporem, a Conven z krótką włócznią wystąpili naprzód i pchnęli ich. Wszyscy żołnierze Imperium nie żyli, lecz Reece i pozostali nie mogli na tym poprzestać. Głaz, a wraz z nim Miecz, kołysał się nad krawędzią. Reece i reszta podbiegli i chwycili wspólnie głaz. Był niezwykle ciężki i balansował niebezpiecznie nad krawędzią. Trzymali go z całych sił, aż zbielały im kłykcie, lecz głaz zaczął ześlizgiwać się na druga stronę; Reece chwycił za rękojeść Miecza, a inni trzymali kamień. Ciągnął co sił, tak mocno, że czuł, jak nadrywa mięśnie grzbietu i brzucha. Pozostali ciągnęli równie mocno. Powietrze wypełniały ich krzyki. Nawet Elden, trzymając z całych sił, obojgiem rąk, jęczał. Lecz ich dłonie ślizgały się od krwi żołnierzy i byli wyczerpani do granic możliwości. Ciągnęli resztkami sił, jakie jeszcze w nich tkwiły, lecz bez względu na to, jak mocno ciągnęli, głaz osuwał się coraz niżej i niżej. W końcu po ostatniej rozpaczliwej próbie, Reece ujrzał z przerażeniem, jak rękojeść Miecza wyślizguje mu się z dłoni – i jak głaz wyślizguje się z ich rąk. - NIE! – krzyknął Reece. Spojrzał w dół i patrzył szeroko otwartymi oczyma, jak gdyby obserwował swój koszmar, jak wciąż tkwiący w głazie Miecz spada w dół, za skraj mostu nad Kanionem. Obracał się w powietrzu, spadając w mgłę, w bezdenny Kanion. Reece czuł, jak całe jego życie się zapada, cała nadzieja ginie, gdy patrzył, jak wszystko, na czym mu w życiu zależało znika na jego oczach, jak Miecz spada w nicość, przepada na zawsze. Dla Kręgu, wiedział, oznaczało to koniec.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY Thor otworzył oczy, czując, jak ktoś ciągnie go za nadgarstki, unosi jego ręce i trzyma je nad jego głową. Poczuł, jak ktoś podciąga go w górę, jego ciało ociera się o twardy, zakurzony bok dołu i na przemian tracił i odzyskiwał przytomność, gdy jego ciało ocierało się o błoto, korzenie i kamień. Thor otworzył swe zdrowe oko – drugie wciąż było opuchnięte tak, że nic nie widział - i ujrzał, że leży twarzą do ziemi na zimnej ziemi. Zmrużył powieki przed ostrym światłem dnia i zadrżał od zimnego podmuchu wiatru, który uderzył w jego nagie plecy i pierś. Podniósł wzrok i ujrzał nad sobą żołnierza Imperium, patrzącego na niego z gniewem. - Wielki Andronicus życzy sobie cię teraz zobaczyć – rzekł chłodno mężczyzna. Thor poczuł, jak kilka par silnych rąk chwyta go od tyłu i stawia na nogi. Stanął niepewnie, jego nadgarstki wciąż skute były akdonem, nadal czuł się słabo i zastanawiał się, na jak długo stracił przytomność. Poczuł, jak ktoś z tyłu mocno go popycha i zatoczył się naprzód, ciągnięty przez kilku mężczyzn przez obóz Imperium. Tysiące żołnierzy gapiły się na niego, gdy ich mijał. Czuł każdego guza i siniaka na ciele, z każdym krokiem miał wrażenie, że waży milion funtów. Czuł się bardziej umarły niż żywy. Thor podniósł wzrok i dostrzegł, że prowadzą go w kierunku niewielkiej, starożytnej budowli w kształcie ośmiokąta, ozdobionej żłobkowanymi, marmurowymi kolumnami. Były to ruiny starożytnej świątyni. Stała w obozie, a żołnierze trzymali się od niej na bezpieczną odległość. Jej ogromne żelazne drzwi były zamknięte i gdy sługa otworzył je, Thor wyczuł dochodzącą ze środka złą energię. Thora został wepchnięty do środka i drzwi zatrzasnęły się za nim, odbijając się echem w ciszy. Było tu chłodniej niż na zewnątrz i coś w powietrzu przyprawiło Thora o dreszcze. Thor stał sam w budynku o kształcie ośmioboka; panował tu półmrok, wnętrze rozświetlało jedynie okrągłe otwarcie w stropie, przez które przedzierał się snop światła, zabarwiony szkarłatem chylącego się ku zachodowi słońca. Thor wyczuł, że jest tam ktoś poza nim. Podniósł wzrok i ujrzał z przerażeniem, że pośrodku snopa światła stoi jego ojciec. Andronicus. Stał tam, wysoki jak góra, i uśmiechał się, patrząc na stojącego naprzeciw niego Thora. Stali naprzeciw siebie w tych opuszczonych, starożytnych ruinach świątyni. Thor ledwie był w stanie uwierzyć, że pochodzi od tego mężczyzny. Było to jak koszmar, z którego nie mógł się obudzić. - Posmakowałeś siły Wielkiego Andronicusa - zaczął swym grzmiącym, brzmiącym pradawnym głosem, który rozniósł się echem po budowli. – Zacząłeś poznawać cenę, jaką płaci się za stawianie mi oporu.

Thor czuł pulsowanie i pieczenie w miejscu, gdzie oznakował go Andronicus i pałał do tego mężczyzny nienawiścią większą, niż myślał, że jest możliwa. Pomyślał o Gwendolyn, o tym, co Andronicus jej zrobił i zapłonęła w nim żądza zemsty także przez wzgląd na nią. Był tak wściekły, że ledwie mógł oddychać. - Czuję twą nienawiść do mnie – rzekł Andronicus. – To dobrze. Twa nienawiść służyć ci będzie dobrze w tym życiu. Thor czuł się wyczerpany swą nienawiścią, czuł, że długo już nie ustoi. Czuł, jak gdyby ten mężczyzna go złamał. - Thorgrinie – dobiegł go głos. Thor podniósł wzrok, zaszokowany brzmieniem głosu, i ujrzał stojącego przed sobą Argona. Był to głos, który kochał, mężczyzna, za którym gorąco tęsknił. Argon wpatrywał się w niego oczyma pełnymi ojcowskiej miłości. Thor nigdy w życiu nie doświadczył tego rodzaju miłości. - Przyłącz się do Andronicusa – rzekł Argon. – To twój ojciec. Pogódź się z tym, kim jesteś. Pogódź się ze swym przeznaczeniem. Thor pokręcił głową, skołowany. Dał krok naprzód. - Argonie? – spytał. – To nie możesz być ty. Thor mrugnął, a postać przed nim stała się kimś innym. Jego matką. - Thorgrinie – rzekła ze słodyczą w głosie. – Twój czas w Kręgu dobiegł końca. Czas, byś udał się w lepsze miejsce. Wybierz życie. Nikt nie będzie cię winił. Przyłącz się do niego. Chcę, byś to zrobił. Thor postąpił kilka niepewnych kroków w jej kierunku. - Matko! – krzyknął. Thor mrugnął i znów ujrzał przed sobą Andronicusa. Potrząsnął głową, próbując otrząsnąć się z tych wizji. Wiedział, że Andronicus używa jakiegoś rodzaju mrocznych zaklęć, by manipulować jego umysłem. Nie potrafił jednak pojąć jakich. - Te kajdany – rzekł Andronicus. – Łatwo można je zrzucić, odzyskać całą siłę, stać się wojownikiem, którym niegdyś byłeś. - W jaki sposób? – spytał Thor słabym głosem. - Przyłącz się do mnie. Nic więcej nie musisz robić. Przyłącz się do mnie, a wspólnie będziemy władać Imperium. Przyłącz się do mnie, a będziesz silniejszy niż kiedykolwiek byłeś. Wystarczająco silny, by mnie zabić, jeśli zechcesz. Tego właśnie chcesz, czyż nie? Zabić mnie? Tak, mam rację… Czuję to. Przyłącz się do mnie, a staniesz się wystarczająco silny, by to zrobić. Thor oddychał ciężko. Próbował to wszystko zrozumieć, lecz nie udawało mu się. Wystarczająco silny, by zabić Andronicusa? - Musisz jedynie zdecydować w głębi serca, że jesteś mym synem. Że jesteś gotów pogodzić się z tym, kim jesteś. Wtedy kajdany same zsuną się z twych nadgarstków. Tylko w ten sposób można je zdjąć. Narodzisz się ponownie jako jeden z nas. Jako mój syn. I osiągniesz poziom siły, której nigdy nie pojmiesz. Staniesz się najświetniejszym

wojownikiem w dziejach. Musisz jedynie mnie zaakceptować. Zaakceptuj, że jestem twym ojcem. Thor raz po raz potrząsał głową, próbując wyrzucić z niej wszystkie te głosy. Zdawały się wtapiać głęboko w jego umysł, jak ciało obce, którego nie potrafił się pozbyć. Thor czuł, jak gdyby jakaś moc przejmowała kontrolę nad jego myślami, czyniąc go niezdolnym do myślenia, do samodzielnego podejmowania decyzji. Czy to wszystko było prawdą? Czy Andronicus w istocie był jego ojcem? Czy rzeczywiście nie powinien się sprzeciwiać własnemu ojcu? Zaczynał czuć, że jeśli się nie zgodzi, w jakiś sposób zdradzi swego ojca. Zdradzi siebie. Nie rozumiał własnych myśli. Miał wrażenie, że obracają się przeciwko niemu, jak gdyby wszystko, co rzekł Andronicus, miało sens. - Thorgrinie – powiedział Andronicus, podchodząc bliżej i zatrzymując się ledwie stopę od niego. Wyciągnął rękę i położył ją na ramieniu Thora. - Wiesz, że mówię prawdę – ciągnął dalej. – Nigdy nie miałeś ojca. I poza mną nigdy nie będziesz miał. Tylko ja cię uznaję. Teraz ty musisz uznać mnie. Jestem częścią ciebie. Częścią, która nigdy cię nie opuści. Jeśli chcesz, by to wszystko się skończyło, jeśli chcesz uciszyć te głosy w twej głowie, uznaj mnie. Uznaj mnie, jak ja uznałem ciebie. - NIE! – wrzasnął Thor, osuwając się na kolana, usiłując unieść dłonie do głowy, by to wszystko wyprzeć. Słowa Andronicusa kołatały mu się po głowie, uniemożliwiając jasne myślenie. - Przyłącz się do mnie, a wspólnie zmiażdżymy Krąg. Krąg, który nigdy cię nie przyjął. Przyłącz się do mnie i stań się niezniszczalny. - NIE! – krzyknął Thor przeraźliwie głośno, a jego głos odbił się od ścian i zagłuszył jego myśli. Odchylił się w tył i wykrzyknął, umęczony. Thor usłyszał jakiś hałas, poczuł jak coś się unosi, uniósł nadgarstki i wpatrywał się w nie w szoku: akdonowe kajdany opadły. Spadły bezboleśnie z jego nadgarstków i z brzękiem wylądowały na ziemi. Thor podniósł wzrok na Andronicusa i ujrzał swe własne oczy wpatrujące się w niego. - Ojcze – rzekł Thor, czując jak wzbiera w nim nowa siła. Na twarzy Andronicusa pojawił się szeroki uśmiech zadowolenia. - Synu mój.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY Kendricka ogarnął nowy optymizm, gdy jechał u boku Bronsona i Ereca. Dzięki przybyciu Bronsona udało im się pokonać oddział Imperium. Przemierzyli wspólnie dolinę, a tysiące ich ludzi zlały się niezauważalnie w jedno. Dzięki Bronsonowi ich siły się podwoiły i szala zwycięstwa przechylała się na ich stronę. Kendrick wiedział, że zaciągnęli u Bronsona dług. Bronson do końca życia będzie miał w nim przyjaciela i jeśli uda im się to przetrwać, Kendrick upewni się, by Bronson zajął jakąś wysoką pozycję. Nie mógł się nadziwić, jak bardzo wszyscy się co do niego mylili. Powinien był wiedzieć od samego początku, że to jego siostra Luanda go zwiodła. Zawsze taka była: knuła, żądna władzy, i nie oglądała się na nic, póki nie dopięła swego. Pod wieloma względami przypominała Garetha. Gdy szala zwycięstwa przechyliła się na ich stronę, Kendrick czuł, że znów mają szansę przedrzeć się przez szeregi wroga, uratować Thorgrina i wydostać go stamtąd. Osłabili armię Imperium, a przynajmniej jej ułamek, ułamek wystarczająco duży, by osiągnąć cel, który sobie założyli. Ich plan działał. Teraz, nim Imperium zdąży się przegrupować, musieli tylko rozeprzeć wyrwę, którą stworzyli w ludziach. Kendrick przywołał w pamięci dawne dni, gdy król MacGil żył; gdy Srebrni byli wszyscy razem, nic na świecie nie było w stanie ich powstrzymać. Miał wrażenie, że dawne czasy powróciły i czuł, że są na drodze ku jednemu z największych podbojów w ich życiu, takiego, o którym śpiewać będą przyszłe pokolenia. Dolina zwęziła się i wyprowadziła ich na ścieżkę leżącą między dwiema stromymi ścianami urwiska, a gdy minęli zakręt, ich oczom ukazał się zgoła nowy widok – i Kendrickowi serce na chwilę zamarło. Drogę w wąskiej dolinie blokowały im dziesiątki tysięcy mężczyzn, gotujących się do walki, czekających, by złapać ich w zasadzkę. Nigdy nie widział tylu żołnierzy Imperium. Przewodziły im kolejne tysiące. Poznał ich natychmiast po zbroi, po chorągwiach. Ludzie Tirusa. Z początku Kendrick nie pojmował. Dlaczego ludzie Tirusa przyłączyli się do Imperium i stali jak jedna armia naprzeciw nich? Zrozumiał jednak: zostali wydani przez Tirusa. Wszyscy jego ludzie nagle się zatrzymali, a Kendrick siedział na swym rumaku, osłupiały, ledwie będąc w stanie oddychać. Naprzeciw niego siedział Tirus, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu zadowolenia. Na polu bitwy panowała gęsta, pełna napięcia cisza. W końcu Kendrick odchrząknął i zawołał do Tirusa przez pole bitwy: - Zdradziłeś lepszą połowę MacGilów – zawołał do niego Kendrick. - A któż powiedział, że to wy jesteście lepszą połową? – odrzekł Tirus.

- Dlaczego nas zdradziłeś? – spytał Erec. - Wy, MacGilowie zawsze byliście głupcami – odparł Tirus. – Zawierzacie innym na słowo. Wciąż wierzycie w rycerskość. I to stanowi o waszym upadku. Ja wierzę w złoto. Nigdy jeszcze mnie nie zawiodło. - Okazaliśmy ci łaskę – zawołał Erec. – Gwendolyn zaproponowała wam kontrolę północnej części Kręgu. Tirus uśmiechnął się szeroko. - A Luanda zaoferowała nam całe Wschodnie Królestwo Kręgu. Zdaje się, że to jej siostra jest mądrzejszą z nich dwóch. - Czy twoje słowo zatem nic nie znaczy? – zawołał Kendrick. Tirus uśmiechnął się. - Znaczy – odparł. – Lecz złoto znaczy dalece więcej.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ÓSMY Mycoples rzucała się wściekle w akdonowej sieci, która ją oplątała. Nie mogła uderzać skrzydłami, wyciągnąć szponów, wygiąć szyi w łuk ani ziać ogniem. Miotana wściekłością, rzucała się raz po raz, próbując ze wszystkich sił ziać ogniem albo przynajmniej podrapać żołnierzy. Tuziny żołnierzy Imperium chwyciły linę przytroczoną do sieci i ciągnęły miotającą się smoczycę w kierunku długiej deski prowadzącej na statek. Mycoples drapała o biały piasek plaży, po raz pierwszy w życiu czując się bezsilna. Przed jej oczami wyłonił się imperialny statek i nie mogła nic na to poradzić. Mycoples opuściła powieki i ujrzała swego pana, Thorgrina. Jedyną osobę na tym świecie, na której jej jeszcze zależało. Próbowała go wezwać, przekazać mu swe myśli, jak często robiła. Lecz gdy zamknęła oczy, ujrzała Thorgrina w ciemnym budynku, u boku ojca. Ujrzała, że się przemienia. Stawał się czymś innym. Nie był już człowiekiem, którego kiedyś znała. Mycoples była zdruzgotana. Thorgrin, ten, za którego oddałaby życie, umykał jej. Mycoples wygięła szyję w łuk i ryczała ku niebiosom, raz po raz. Był to ryk tak przeszywający, że rozłupał maszt okrętu. Lecz nie powstrzymało to żołnierzy od wciągnięcia jej na pokład i przywiązania do okrętu, który miał zawieźć ją daleko, daleko stąd. Thor, pomyślała. Ocal mnie.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY Gwendolyn dygotała z zimna i opuściła głowę, chroniąc się przed śniegiem, gdy wraz ze Steffenem, Abertolem i Alistair – oraz skomlącym u jej nogi Krohnem – zapuszczała się coraz głębiej w las. Rozpętała się burza śnieżna, uderzając ją po twarzy ogromnymi płatkami śniegu. Zacisnęła futra ciaśniej wokół ramion. Wszyscy mocno dygotali na wichurze. Lepki śnieg przywierał do wszystkiego i trudno było chodzić. Im głębiej się znajdowali, tym częściej Gwen się zastanawiała, czy Aberthol od początku miał rację, czy jest to podróż, której nie mogą ukończyć. Śnieg gęstniał, nogi coraz bardziej jej ciążyły, wiatr zawodził tak głośno, że ledwie słyszała dyszenie Krohna u jej boku – i wtedy, przeszedłszy zakręt, Gwen ujrzała przed sobą światełko, przedzierające się przez gęstwinę lasu. Z nowo odzyskaną nadzieją przyspieszyli kroku i dotarli na jego obrzeża. Wyszli na otwarte pole, gdzie powitała ich jeszcze silniejsza wichura. Otworzył się przed nimi świat bieli, opuszczony, nieskończony świat. Przed nimi leżał Kanionu, a nad nim rozpięte było Północne Przejście. Gwendolyn słyszała o tym miejscu, lecz nigdy dotąd tu nie była. Biegło przez wąską kładkę, wystarczająco szeroką, by zmieściła się tam jedna osoba naraz. Kładka wygięta była w wysoki łuk, który wznosił się nad Kanionem jak tęcza. Po drugiej stronie Kanionu ujrzała ściana bieli. Śnieg wirował jak oszalały, zmieszany z unoszącymi się kłębami mgły. W miejscu, gdzie łuk opadał po drugiej stronie, kładka była całkowicie pokryta lodem, który zwisał po obu jej stronach. Zatrzymali się i przypatrywali w zdumieniu. Krohn zaskomlał. - Nibyświat – rzekł Aberthol. – Świat lodu, śniegu i odosobnienia. Świat iluzji i pułapek. Gwendolyn przełknęła ślinę. - Nikt nigdy nie przeszedł na jego drugą stronę i powrócił – dodał Aberthol. Gwendolyn spojrzała w biel, pustkę i wiedziała, że będzie to długa i trudna wyprawa. Może nawet niewykonalna. Nie wiedziała, czy w ogóle będzie w stanie odnaleźć Argona, a jeśli tak – czy uda jej się go uwolnić. Przede wszystkim wiedziała jednak, że najpewniej sama nie przeżyje tej podróży. Jednak mimo tego Gwendolyn nie zawahała się ani przez chwilę. Myślała tylko o Thorgrinie. Musiała go uratować. Bez względu na cenę, jaką przyjdzie jej za to zapłacić. Bez względu na to, jak daleka, jak niemożliwa była ta wędrówka. - Cóż – rzekła, zwracając się do Aberthola. – Ktoś musi być pierwszy. Aberthol odwrócił się do niej. - Jesteś pewna, pani? – spytał cicho. Spojrzeli na nią, czekając na jej odpowiedź. Oparła ręce na biodrach i pewnie spojrzała przed siebie.

- Nigdy nie byłam niczego tak pewna – odrzekła Gwendolyn. Z tymi słowy postawiła pierwszy krok na pustej równinie, w huczący wicher, ku oblodzonej kładce, w pełni przygotowana, by wkroczyć w otchłań Nibyświata.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY Thorgrin, uwolniony z kajdan, ponownie ubrany, czując się silniej niż kiedykolwiek, wchodził z Andronicusem po niewielkim pagórku. Zmierzali w stronę najwyższego punktu obozu. Gdy dotarli na szczyt, rozejrzeli się obaj, a z dołu spoglądała na nich armia Imperium, licząca pół miliona żołnierzy. Żołnierze Imperium wpatrywali się w nich w napięciu, czekając. Andronicus stał obok Thorgrina, ojciec obok syna. Thor miał na sobie barwy Imperium, tę samą czerń i złoto, co jego ojciec, a na jego napierśniku widniał ich symbol: lew z orłem w paszczy. Oczy Thora były zimne i nieruchome i gdy się rozglądał, bardziej niż kiedykolwiek przypominał swego ojca. Nie wyglądał ani na krztynę jak chłopiec, którym niegdyś był. Thor stał na wzniesieniu, dzierżąc w dłoni swój nowy miecz, ten, który niegdyś należał do jego ojca, długi, czarny i zły, o srebrnej rękojeści, który połyskiwał w szkarłatnym słońcu jak wąż gotowy do ataku. - MĘŻOWIE IMPERIUM! – zawołał Andronicus. – Oto wasz nowy dowódca. Mój syn. Thornicus! Thorgrin postąpił krok do przodu i spojrzał w dół. Następnie jedną ręką uniósł miecz wysoko nad głowę. Rozległ się donośny krzyk aprobaty, a Thor chłonął każdą jego sekundę. Był gotów poprowadzić tych ludzi, zmiażdżyć Krąg. Był gotów pogodzić się z tym, kim naprawdę jest. Był gotów postąpić, jak rozkazał mu ojciec. Był gotów na ostateczne zniszczenie Kręgu. - Thornicus! – zawtórowało pół miliona głosów, które wzbiły się ku niebu. Thor odwrócił się powoli, unosząc jeszcze wyżej miecz. - THORNICUS! THORNICUS!

OFIARA BRONI KSIĘGA 8 KRĘGU CZARNOKSIĘŻNIKA

ROZDZIAŁ PIERWSZY Gwendolyn, chłostana mroźnymi podmuchami wiatru, skuliła się, stojąc nad krawędzią Kanionu. Postawiła pierwszy krok na łukowatym moście, rozchwierutanym i skutym lodem, który rozpięty był nad Północnym Przejściem. Składał się z przetartego sznura i desek i zdawało się niemożliwym, by mógł ich utrzymać. Stawiając pierwszy krok, Gwen wzdrygnęła się. Poślizgnęła się, wyciągnęła rękę i chwyciła poręcz, która zakołysała się, nie dając jej oparcia. Gwen ulękła się na myśl, iż ten lichy most jest jedyną drogą, którą mogą dostać się na północną stronę Kanionu, do Nibyświata, gdzie znajdował się Argon. Podniosła wzrok i ujrzała w oddali wabiący ją Nibyświat, ścianę oślepiająco białego śniegu. Przejście zdało jej się nawet bardziej złowieszcze. Nagły podmuch wiatru zakołysał liną tak gwałtownie, iż Gwendolyn schwyciła się poręczy obojgiem rąk i przyklęknęła. Przez chwilę nie wiedziała nawet, czy zdoła się utrzymać na moście – a cóż dopiero go przekroczyć. Dotarło do niej, iż było to znacznie bardziej niebezpieczne, niż uprzednio sądziła, i podejmując tę próbę, każde z nich stawiało na szali swe życie. - Pani? – dobiegł ją głos. Gwen odwróciła się przez ramię i ujrzała stojącego kilka stóp dalej Aberthola, a obok niego Steffena, Alistair i Krohna, czekających, by podążyć za nią. Tworzyli przedziwną grupę, która znalazła się na krańcu świata, stając przed niepewną przyszłością i – najpewniej – śmiercią. - Czy w istocie musimy obierać tę drogę? – spytał Aberthol. Gwendolyn odwróciła się i spojrzała przed siebie, na miotane wichrem płatki śniegu, i zadrżawszy z zimna, otuliła się ciaśniej futrem. W głębi duszy nie chciała przekraczać tego mostu, ani na krztynę nie chciała odbywać tej wyprawy. Wolałaby miast tego skryć się bezpiecznie w swym domu ojcowskim, w Królewskim Dworze, usiąść za jego murami i rozgrzać się przed ogniem, i nie zmagać się z żadnym z niebezpieczeństw i trosk świata, które stały się jej udziałem, odkąd została królową. Lecz tak – co zrozumiałe – postąpić nie mogła. Królewski Dwór przestał istnieć, a jej dzieciństwo dobiegło końca. Była teraz królową. Musiała mieć na uwadze swe nienarodzone dziecię i przyszłego męża, który był gdzieś daleko. Oni jej potrzebowali. Dla Thorgrina weszłaby w ogień, gdyby zaistniała taka konieczność. Gwen była przekonana, iż w istocie jest to konieczne. Wszyscy potrzebowali Argona – nie tylko ona i Thor, lecz cały Krąg. Czekało ich starcie nie tylko z Andronicusem, lecz także z magią tak potężną, iż zdołała złapać w swe sidła Thora. Gwen nie miała pojęcia, jak bez Argona mieliby stanąć z nią do walki. - Owszem – odparła. – Musimy.

Gwendolyn gotowała się do postawienia kolejnego kroku, lecz tym razem Steffen pospieszył naprzód, zastępując jej drogę. - Pozwól, pani, że to ja pójdę pierwszy – rzekł. – Nie wiemy, jakie okropności czekają na nas na tym moście. Gwendolyn poruszyła ta propozycja, lecz wyciągnęła dłoń i delikatnie odsunęła Steffena. - Nie – rzekła. – Ja pójdę pierwsza. Nie zwlekając, postąpiła naprzód, schwyciwszy się mocno linowej poręczy. Dała kolejny krok. Poczuła pod palcami mroźność i zaskoczyło ją to, jak lód wgryzał się w jej ciało, jak chłód przenikał jej dłonie i wdzierał się dalej, aż do ramion. Oddychała szybko, niepewna, czy zdoła się choćby utrzymać. Nadszedł kolejny podmuch wiatru i rozkołysał most. Chybotał się teraz z prawa na lewo i z lewa na prawo, zmuszając ją, by zacieśniła dłonie na poręczy, by znosiła ból, jaki niósł ze sobą lód. Z całych sił starała się nie stracić równowagi, gdy stopy ślizgały się jej po pokrytej lodem linie i deskach. Most przechylił się raptownie na lewo i przez chwilę była przekonana, iż ześlizgnie się na bok. Most jednakże naprostował się i zakołysał w przeciwnym kierunku. Gwen ponownie przyklęknęła. Przeszła ledwie dziesięć stóp, a serce łomotało jej tak mocno, iż niemal nie była w stanie oddychać, i ręce zesztywniały tak bardzo, iż prawie wcale ich nie czuła. Przymknęła powieki i głęboko wciągnęła powietrze. Myślą wróciła do Thora. Przywołała w wyobraźni jego twarz, każdy jej szczegół. Skupiła się na swej miłości do niego. Swym upartym dążeniu, by go oswobodzić. Bez względu na to, co będzie musiała uczynić. Bez względu na to, co będzie musiała uczynić. Gwendolyn otworzyła oczy i zmusiła się, by postąpić kilka kroków naprzód, trzymając się kurczowo poręczy. Tym razem, nie zważając na nic, nie zamierzała się zatrzymać. Wiatr i śnieg mogły pchnąć ją w otchłań Kanionu. Nie dbała już o to. Nie chodziło już o nią – chodziło o miłość jej życia. Dla Thora była w stanie porwać się na wszystko. Gwendolyn poczuła, jak most się kołysze i spojrzawszy przez ramię, ujrzała, iż podążają za nią Steffen, Aberthol, Alistair i Krohn. Krohnowi ślizgały się łapy, lecz wyprzedzał pozostałych, aż znalazł się przy nodze Gwendolyn. - Nie wiem, czy zdołam przejść – wykrzyknął Aberthol pełnym napięcia głosem po postawieniu kilku niepewnych kroków. Słabowity starzec zatrzymał się, zacisnąwszy trzęsące się ręce na linie, ledwie będąc w stanie się utrzymać. - Zdołasz – rzekła Alistair, podchodząc do niego i oplatając go w pasie jedną ręką. – Jestem tuż za tobą. Nie lękaj się.

Ruszyli naprzód, krok po kroku pokonując coraz dalszą odległość. Alistair pomagała Abertholowi. Gwen po raz kolejny nie potrafiła się nadziwić sile Alistair w obliczu przeciwności losu, jej spokojnej naturze, odwadze. Emanowała z niej także moc, której Gwendolyn nie pojmowała. Nie potrafiła wyjaśnić, dlaczego czuła się jej tak bliska, lecz w krótkim czasie, od kiedy się znały, Alistair stała się dla niej jak siostra. Czerpała siłę z jej obecności. Oraz obecności Steffena. Wicher ustał, ofiarowując chwilę ciszy, i zdwoili tempo. Niebawem minęli połowę mostu i poruszali się teraz szybciej. Gwen nawykała z wolna do śliskich desek. Druga strona Kanionu ukazała się ich oczom, ledwie pięćdziesiąt jardów przed nimi, i serce Gwendolyn wezbrało optymizmem. Może jednak im się uda. Wicher dmuchnął po raz kolejny, tym razem silniej niż uprzednio – tak silnie, iż Gwen zmuszona była paść na kolana i obojgiem rąk schwycić się liny. Trzymała się z całych sił, gdy most nieomal obrócił się bokiem, po czym przechylił się równie gwałtownie w drugą stronę. Poczuła, jak deska pod jej stopą ustępuje i krzyknęła, gdy jej noga wpadła w otwór, gdzie utknęła aż po udo. Szarpała się, lecz nie potrafiła wydostać. Gwendolyn odwróciła się i ujrzała, jak lina wyślizguje się z rąk Aberthola, a on puszcza Alistair i poczyna ześlizgiwać się z mostu. Alistair zareagowała natychmiast, wyciągając rękę i chwytając jego dłoń na ułamek sekundy przed tym, nim ześlizgnął się z krawędzi. Alistair pochylała się nad krawędzią, trzymając kołyszącego się pod nią Aberthola. Nic nie oddzielało go od dna Kanionu. Alistair naprężyła mięśnie i Gwen modliła się, by lina nie ustąpiła. Czuła się bezsilna, utknąwszy między dwiema deskami. Jej serce biło jak oszalałe, gdy próbowała się wydostać. Most kołysał się gwałtownie, a wraz z nim Alistair i Aberthol. - Puść mnie! – krzyknął Aberthol. – Ocal siebie! Laska Aberthola wysunęła się z jego dłoni i spadła, obracając się w powietrzu, w otchłań Kanionu. Teraz pozostał mu jedynie kostur przytroczony do pleców. - Wszystko będzie dobrze – rzekła Alistair ze spokojem. Gwen zdumiały jej opanowanie i pewność. - Spójrz mi w oczy – rzekła Alistair zdecydowanym głosem. - Co takiego? – krzyknął Aberthol, usiłując przekrzyczeć wiatr. - Spójrz mi w oczy – rozkazała Alistair, a w jej głosie rozbrzmiało jeszcze więcej siły. W jej tonie było coś, co skłaniało ludzi, by usłuchali, i Aberthol podniósł na nią wzrok. Utkwił spojrzenie w jej oczach, a wtedy Gwendolyn ujrzała, iż z oczu Alistair promieniuje w kierunku Aberthola delikatne światło. Z niedowierzaniem przyglądała się, jak otula ono Aberthola, a Alistair odchyla się w tył i jednym ruchem wciąga go z powrotem na most.

Oszołomiony Aberthol leżał, dysząc ciężko. Obrzucił Alistair zdumionym spojrzeniem, po czym natychmiast odwrócił się i obojgiem rąk schwycił kurczowo linową poręcz, nim nadszedł kolejny podmuch wiatru. - Pani! – krzyknął Steffen. Przyklęknął przy niej, złapał ją pod ramiona i pociągnął z całej siły. Gwen poczęła z wolna wydostawać się spomiędzy desek, lecz gdy była już bliska uwolnieniu się, wyślizgnęła się z chwytu jego skostniałych rąk i wpadła na powrót tam, gdzie wcześniej utknęła, zapadając tym razem jeszcze głębiej. Nagle kolejna deska pod nią pękła i Gwen krzyknęła, czując, jak zaczyna się osuwać. Wyciągnęła ręce i schwyciła się jedną dłonią liny, a drugą – ręki Steffena. Miała wrażenie, iż wyrwano jej ramiona ze stawów, gdy zawisła w powietrzu. Steffen także zwisał, przechylając się przez krawędź. Nogi oplótł za sobą, ryzykując swe życie, by zapobiec jej upadkowi. W górze utrzymywały ich tylko pękające liny. Rozległo się warczenie i Krohn rzucił się naprzód. Zatopił kły w futrze okrycia Gwen i ciągnął z całych sił, warcząc i skomląc. Powoli, cal za calem, wyciągnęli Gwen, aż dosięgła desek mostu. Podciągnęła się i legła twarzą w dół, wyczerpana, dysząc ciężko. Krohn lizał ją po twarzy raz za razem, a ona chwytała powietrze, niezwykle wdzięczna jemu i Steffenowi, który leżał teraz obok niej. Niewymownie radowało ją to, iż żyje, iż uniknęła tak potwornej śmierci. Wtem nagle uszu Gwen dobiegł trzask i poczuła, jak cały most się trzęsie. Krew ścięła się jej w żyłach, gdy obejrzała się i ujrzała, że jedna z lin mocujących most do Kanionu pękła. Most zachybotał się i Gwen ujrzała z przerażeniem, jak druga, wisząc na włosku, także pęka. Z ich gardeł dobył się krzyk, gdy nagle jedna strona mostu odłączyła się od ściany Kanionu; most zakołysał nimi tak szybko, iż Gwen ledwie była w stanie oddychać, gdy z prędkością światła zbliżali się ku drugiej ścianie Kanionu. Gwen podniosła wzrok i ujrzała niewyraźnie zbliżającą się kamienną ścianę. Wiedziała, że w ciągu kilku chwil zabije ich siła uderzenia, zmiażdży ich ciała, a cokolwiek po nich pozostanie, poszybuje ku otchłaniom ziemi. - Skało, ustąp! NAKAZUJĘ CI! – rozległ się głos wypełniony pradawną, pierwotną władczością, głos jakiego Gwen dotąd nigdy nie słyszała. Obejrzała się i ujrzała, jak Alistair zaciskając jedną dłoń na linie, drugą wyciąga przed siebie, skupiona bez cienia strachu na ścianie, w którą za chwilę uderzą. Z dłoni Alistair dobyło się żółte światło, gdy zbliżali się do ściany Kanionu. Gwen gotowała się na uderzenie. Ze zdumieniem patrzyła na to, co stało się później. Na jej oczach lita skała przeistoczyła się w śnieg – gdy w niego uderzyli, Gwen nie poczuła, jak się spodziewała, by jej kości się łamały. Miast tego całe jej ciało zanurzyło

się w miękkim, puszystym śniegu. Był mroźny i pokrył ją całkowicie, dostając się nawet do jej oczu, nosa i uszu – lecz nie wyrządził jej krzywdy. Żyła. Zwisali na linie zaczepionej o szczyt Kanionu, pogrążeni w ścianie śniegu. Gwendolyn poczuła mocny uścisk na nadgarstku. Alistair. Jej dłoń była zaskakująco ciepła mimo panującego wokół chłodu. Jakimś sposobem Alistair schwyciła także pozostałych i wkrótce wszyscy – także Krohn – zostali przez nią wyciągnięci. Alistair wspinała się po linie, jak gdyby nie sprawiało jej to najmniejszego wysiłku. W końcu dotarli na górę i Gwen osunęła się na ziemię po drugiej stronie Kanionu. Wtem pozostałe liny pękły i to, co jeszcze pozostało z mostu, poszybowało w dół, w mgłę, w głąb Kanionu. Gwendolyn leżała, dysząc ciężko, niezwykle wdzięczna, że znalazła się na powrót na ziemi. Myślała o tym, co się stało. Ziemia była mroźna, pokryta lodem i śniegiem, lecz była to ziemia. Nie była już na moście i żyła. Udało im się. Dzięki Alistair. Gwendolyn odwróciła się i spojrzała na Alistair z nowym zadziwieniem i szacunkiem. Była niewymownie wdzięczna, iż miała ją u swego boku. Czuła, że jest dla niej jak siostra, której nigdy nie miała, i Gwendolyn odnosiła wrażenie, iż widziała dopiero jedynie ułamek tego, co potrafi Alistair. Gwen nie miała pojęcia, jak powrócą na główne ziemie Kręgu, gdy już skończą tutaj – jeśli kiedykolwiek skończą, jeśli odnajdą Argona i wrócą. Gdy patrzyła w olśniewająco białą ścianę śniegu przed nimi, wejście do Nibyświata, narastało w niej złe przeczucie, iż największe przeszkody dopiero przed nimi.

ROZDZIAŁ DRUGI Reece stał na Wschodnim Przejściu Kanionu, zaciskając dłonie na kamiennej balustradzie mostu i z przerażeniem spoglądając w przepaść. Ledwie był w stanie oddychać. Wciąż nie mógł uwierzyć w to, czego właśnie był świadkiem: zatopiony w głazie Miecz Przeznaczenia zsunął się za krawędź i obracając się dokoła siebie, zniknął we mgle. Reece czekał i czekał, spodziewając się usłyszeć huk, poczuć drżenie pod stopami. Lecz ku swemu zdumieniu, nic nie usłyszał. Czyżby Kanion w istocie nie miał dna? Czyżby pogłoski mówiły prawdę? Reece puścił w końcu balustradę, którą trzymał tak mocno, że aż pobielały mu kłykcie, wypuścił powietrze, które do tej pory wstrzymywał, odwrócił się i spojrzał na swych kompanów z Legionu. O’Connor, Elden, Conven, Indra, Serna i Krog – oni także patrzyli za Mieczem z przerażeniem w oczach. Wszyscy zastygli w miejscu. Żadne z nich nie było w stanie pojąć, co się stało. Miecz Przeznaczenia – legenda, przy której wszyscy wyrośli, najważniejszy oręż na świecie, własność królów. I ostatnia rzecz, która podtrzymywała Tarczę. Wyślizgnął się im z rąk, runął w zapomnienie. Reece czuł, iż poniósł porażkę. Czuł, iż zawiódł nie tylko Thora, lecz także cały Krąg. Gdyby tylko znaleźli się tam kilka minut wcześniej! Gdyby znalazł się kilka stóp bliżej, zdołałby go ocalić. Reece obrócił się i spojrzał na drugą stronę Kanionu, stronę Imperium, i zebrał się w sobie. Spodziewał się, iż skoro Miecz przepadł, Tarcza opadnie, spodziewał się, iż wszyscy zebrani po drugiej stronie żołnierze Imperium nagle puszczą się biegiem i wedrą do Kręgu. Lecz stało się coś ciekawego: Reece przyglądał się, ale żaden z nich nie wszedł na most. Jeden z nich podjął próbę i zginął. Jakimś sposobem Tarcza nie opadła. Reece nie pojmował. - Jak to możliwe? – rzekł do pozostałych. – Miecz zniknął z Kręgu. Jakim sposobem Tarcza nie opadła? - Miecz nie zniknął z Kręgu – zasugerował O’Connor. – Nie znalazł się jeszcze poza nim. Spadł prosto w dół. Znalazł się pomiędzy dwoma światami. - Co zatem stanie się z Tarczą, skoro Miecz nie jest ani tu, ani tam? – zapytał Elden. Spojrzeli po sobie, zdumieni. Nikt nie znał odpowiedzi; był to nieprzebyty teren. - Nie możemy tak po prostu odejść – rzekł Reece. – Krąg jest bezpieczny, gdy Miecz jest po naszej stronie – lecz nie wiemy, co może się zdarzyć, jeśli Miecz utkwi na dole. - Tak długo, jak Miecz nie znajduje się w naszych rękach, nie wiemy, po której stronie się znajdzie – zgodził się Elden. - Nie możemy sobie pozwolić na takie ryzyko – rzekł Reece. – Od tego zależy los Kręgu. Nie możemy powrócić z pustymi rękoma, poniósłszy klęskę.

Reece zwrócił się w stronę swych kompanów. Spojrzał na nich, zdecydowany. - Musimy go odzyskać – podsumował Reece. – Nim wpadnie w cudze ręce. - Odzyskać? – spytał przerażony Krog. – Czyś postradał zmysły? Jak dokładnie zamierzasz tego dokonać? Reece odwrócił się i zmierzył spojrzeniem Kroga, który patrzył mu prosto w oczy, jak zawsze butny. Krog był mu prawdziwą solą w oku, sprzeciwiając się jego rozkazom na każdym kroku, kwestionując co rusz jego władzę. Reece z wolna tracił cierpliwość. - Dokonamy tego – obstawał przy swoim Reece. – Schodząc na dno Kanionu. Wśród pozostałych rozszedł się stłumiony okrzyk, a Krog podparł się pod boki, skrzywiwszy się. - Oszalałeś – rzekł. – Nikt nigdy nie zapuścił się na dno Kanionu. - Nikt nawet nie wie, czy Kanion w ogóle ma dno – wtrącił Serna. – Widzieliśmy jedynie, jak Miecz znika we mgle. Może i spada dalej, w tej właśnie chwili. - Bzdura – odparł Reece. – Wszystko ma dno. Nawet morze. - Cóż, nawet jeśli Kanion ma dno – odparł Krog. – Jaki z tego dla nas pożytek, skoro znajduje się tak głęboko w dole, że ani go nie widzimy, ani nie słyszymy? Droga na dół zajmie nam wiele dni – albo i tygodni. - Nie mówiąc już o tym, że to niełatwa wyprawa – rzekł Serna. – Widzieliście urwisko? Reece odwrócił się i przyjrzał klifom, antycznym skalnym ścianom Kanionu, częściowo przsłoniętym kłębami mgły. Były proste, pionowe. Wiedział, iż mają rację; nie będzie łatwo. Wiedział jednak także, iż nic innego nie wchodzi w rachubę. - Nie tylko to sprawi nam kłopot – odrzekł Reece. – Ściany są także śliskie od mgły. A nawet jeśli uda nam się dotrzeć na dół, być może nigdy nie powrócimy na górę. Wszyscy wpatrywali się w niego zaintrygowani. - Sam zatem przyznajesz, iż próba byłaby szaleństwem – rzekł Krog. - Przyznaję, iż byłaby szaleństwem – zagrzmiał Reece głosem pewnym i nieznoszącym sprzeciwu. – Lecz dla szaleństwa się narodziliśmy. Nie jesteśmy zwyczajnymi mężczyznami; nie jesteśmy zwyczajnymi mieszkańcami Kręgu. Jesteśmy szczególnym rodzajem: wojownikami. Należymy do Legionu. Złożyliśmy przysięgę. Przysięgliśmy nigdy nie cofać się, gdy wyprawa okaże się zbyt trudna lub niebezpieczna, nigdy się nie wahać, choć próba może przynieść nam szkodę. Słabi kryją się i wycofują – nie my. To właśnie czyni nas wojownikami. To najgłębsza istota męstwa: wyruszamy na wyprawę większą niż my sami, gdyż tak trzeba, tak nakazuje nam honor, nawet jeśli może się ona okazać niemożliwa do ukończenia. Wszak to nie osiągnięcie celu czyni postępek szlachetnym, lecz próba jego osiągnięcia. To coś większego niż my. Chodzi o to, kim jesteśmy. Zaległa ciężka cisza. Wiatr zawodził, gdy wszyscy rozważali słowa Reece’a. W końcu Indra dała krok naprzód. - Popieram Reece’a – rzekła.

- Ja także – dodał Elden, występując naprzód. - I ja – dodał O’Connor, stając u boku Reece’a. Conven w milczeniu podszedł do Reece’a, zaciskając dłoń na rękojeści miecza, i odwróciwszy się spojrzał na resztę. - Dla Thorgrina – rzekł. – Wyruszyłbym na kres świata. Reece’owi dodało śmiałości, iż miał u boku wypróbowanych, oddanych legionistów, ludzi, którzy stali się mu bliscy jak rodzina, którzy wyprawili się z nim w najodleglejsze krainy Imperium. Stali w bezruchu i wpatrywali się w dwóch nowych członków Legionu, Kroga i Sernę. Reece zastanawiał się, czy do nich dołączą. Przydałyby im się dodatkowe pary rąk; lecz jeśli chcieli zawrócić, niech tak będzie. Nie będzie prosił dwa razy. Krog i Serna także się w nich wpatrywali, niepewni. - Jestem kobietą – rzekła do nich Indra. – Z czego drwiliście wcześniej. A oto stoję tu, gotowa podjąć wyzwanie godne wojownika – a wy, tacy muskularni i szyderczy, drżycie ze strachu. Serna chrząknął, zirytowany, odgarniając swe długie, brązowe włosy z szeroko rozstawionych, wąskich oczu, i dał krok naprzód. - Pójdę – powiedział. – Jedynie przez wzgląd na Thorgrina. Krog jako jedyny stał naprzeciw nich, z czerwoną twarzą, butny. - Jesteście głupcami – rzekł. – Wszyscy. Postąpił jednak naprzód i dołączył do nich. Reece, zadowolony, odwrócił się i poprowadził ich ku skrajowi Kanionu. Nie było czasu do stracenia. * Reece trzymał się kurczowo ściany urwiska, posuwając się mozolnie w dół, cal za calem. Pozostali znajdowali się kilka stóp nad nim. Serce Reece’a waliło jak młotem, gdy schodził, starając się nie stracić równowagi. Palce miał otarte i odrętwiałe z zimna, a stopy uciekały mu na śliskiej skale. Nie spodziewał się, iż będzie tak trudno. Spojrzał uprzednio w dół i przyjrzał się Kanionowi, kształtowi skały i dostrzegł, iż w niektórych miejscach ściana opada prosto w dół, jest idealnie gładka i niepodobna po niej schodzić; w innych miejscach porośnięta była gęstym mchem; jeszcze w innych była nierówna, poznaczona występami, otworami, szczelinami i wnękami, w których można było postawić stopę lub wesprzeć dłoń. Gdzieniegdzie spostrzegł także półki skalne, na których mogli się zatrzymać. Samo zejście okazało się jednak znacznie trudniejsze, niż się spodziewał. Mgła nieustannie przysłaniała to, co było pod nim. Reece przełknął ślinę i spojrzał w dół. Coraz trudniej było mu znaleźć miejsca, w których mógłby wesprzeć stopę. Nie

wspominając o tym, iż nawet po tak długiej drodze dno, o ile w ogóle istniało, pozostawało wciąż poza zasięgiem ich wzroku. Reece’a dręczył coraz większy strach, zaschło mu w gardle. W głębi duszy zastanawiał się, czy nie popełnił poważnego błędu. Nie ważył się jednak okazać swego niepokoju pozostałym. Thora nie było z nimi i teraz to on, Reece, dowodził, i musiał służyć im przykładem. Wiedział także, iż pozwalanie sobie na lęk nie przysłuży się i jemu. Musiał być silny i skupiony; wiedział, iż strach jedynie osłabi jego umiejętności. Dłonie Reece’a drżały, gdy zbierał w sobie siłę. Rzekł sobie, iż musi zapomnieć o tym, co było pod nim i skupić się na tym, co znajduje się przed nim. Krok po kroku, rzekł sobie. Na tę myśl poczuł się lepiej. Reece znalazł kolejny występ, na którym mógł oprzeć stopę i dał kolejny krok w dół, potem następny i szedł teraz równym tempem. - UWAGA! – ktoś krzyknął. Reece skulił się, gdy małe kamienie nagle zaczęły osypywać się dokoła niego, odbijając się od jego głowy i ramion. Podniósł wzrok i ujrzał spadający w jego kierunku ogromny głaz; odsunął się i uniknął go o włos. - Daruj! – zawołał w dół O’Connor. – Obluzował się! Serce Reece’a waliło jak młotem, gdy na powrót przeniósł wzrok w dół i usiłował zachować spokój. Umierał z ciekawości, jak daleko od nich leży dno; podniósł dłoń, chwycił niewielki kamień, który zatrzymał się na jego ramieniu i, patrząc w dół, cisnął go. Patrzył, nasłuchując czy spadający kamień wyda jakiś dźwięk. Nic nie usłyszał. Złe przeczucie, które go dręczyło, poczęło narastać. Wciąż nie miał najmniejszego pojęcia, gdzie Kanion się kończy. Ręce i stopy już teraz mu drżały i nie wiedział, czy podoła. Reece przełknął ślinę, a przez głowę przepływały mu najróżniejsze myśli, gdy posuwał się dalej w dół. Co jeśli Krog miał rację? Co jeśli Kanion w rzeczy samej nie miał dna? Co jeśli była to lekkomyślna misja samobójcza? Reece dał kolejny krok, posuwając się kilka stóp w dół i nabierając znów rozpędu, gdy usłyszał nagły odgłos ciała osuwającego się po ścianie i czyjś krzyk. Kątem oka dostrzegł jakiś ruch, a gdy się odwrócił, ujrzał Eldena, który osuwał się po ścianie obok niego. Reece instynktownie wyciągnął rękę. Udało mu się schwycić nadgarstek Eldena, gdy spadał obok niego. Szczęśliwie Reece trzymał się mocno skały drugą ręką i zdołał utrzymać Eldena, nie pozwalając mu osunąć się na sam dół. Elden zawisnął, nie mogąc znaleźć oparcia dla stóp. Był potężnej postury i ciężki i Reece czuł, że zaczynają go opuszczać siły.

Indra zeszła szybko w dół, pokonując dzielącą ich odległość, wyciągnęła rękę i złapała drugi nadgarstek Eldena. Elden próbował się wesprzeć, lecz nie mógł znaleźć oparcia dla nóg. - Nie mam się o co zaprzeć! – krzyknął Elden pełnym paniki głosem. Przebierał nogami w powietrzu i Reece obawiał się, iż ześlizgnie się ze skały i spadną obaj. Szybko podjął decyzję. Reece przypomniał sobie linę i hak, które pokazał mu O’Connor nim zaczęli schodzić, narzędzie używane podczas wspinaczek w czasie oblężenia. Mogą być użyteczne, powiedział mu O’Connor. - O’Connor, lina! – krzyknął Reece. – Zrzuć ją! Reece podniósł wzrok i patrzył, jak O’Connor wyciąga linę zatkniętą za pas, odchyla się i wbija hak w wyrwę w skale. Zatopił go z całej siły, wypróbował kilka razy, po czym rzucił w dół. Lina zawisła obok Reece’a. O’Connor zrzucił ją w ostatniej chwili. Śliska ręka Eldena wysuwała się z dłoni Reece’a i gdy już niemal się wysunęła, Elden wyciągnął rękę i chwycił linę. Reece wstrzymał oddech, modląc się, by wytrzymała. Tak też się stało. Elden podciągał się powoli, aż znalazł oparcie dla nóg. Stanął na półce skalnej, dysząc ciężko, odzyskawszy równowagę. Odetchnął z ulgą, podobnie jak Reece. Tak niewiele brakowało. * Schodzili dalej. Reece sam nie wiedział, ile czasu już upłynęło. Zaczęło zmierzchać, lecz mimo chłodu Reece oblewał się potem. Miał wrażenie, iż każda chwila może być jego ostatnią. Jego ręce i nogi mocno się trzęsły, a w uszach świszczał mu jego własny oddech. Zastanawiał się, jak długo jeszcze wytrzyma. Wiedział, iż jeśli nie dotrą wkrótce na dół, będą musieli zatrzymać się i odpocząć, zwłaszcza gdy nadejdzie noc. Sęk w tym, iż nie było gdzie się zatrzymać i odpocząć. Reece nie potrafił odegnać od siebie myśli, czy – jeśli schodzenie ich wykończy – zaczną po prostu spadać, jeden po drugim. Rozległ się głośny odgłos sypiących kamieni, po którym na Reece’a spadła niewielka lawina, miriady drobnych kamyczków, zatrzymując się na jego głowie, twarzy i w oczach. Serce mu zamarło, gdy usłyszał krzyk – innego rodzaju, niż uprzednio. Tym razem był to śmiertelny krzyk. Kątem oka spostrzegł ciało spadające obok niego tak szybko, iż niemal go nie dostrzegł. Reece wyciągnął rękę, by go złapać, lecz wszystko działo się zbyt szybko. Mógł tylko odwrócić się i patrzeć, jak Krog spada w tył, młócąc w powietrzu rękami i krzycząc, prosto w nicość.

ROZDZIAŁ TRZECI Kendrick siedział na swym wierzchowcu u boku Ereca, Bronsona i Sroga, przed tysiącami ludzi, naprzeciw Tirusa i armii imperialnej. Wpadli prosto w ich pułapkę. Tirus ich wydał i teraz, poniewczasie, Kendrick zorientował się, iż zawierzenie mu było ogromnym błędem. Kendrick spojrzał w górę, na prawo i ujrzał dziesięć tysięcy żołnierzy wysoko na brzegu doliny z naciągniętymi cięciwami łuków, i drugie tyle po lewej. Przed nimi stało ich jeszcze więcej. Kilka tysięcy ludzi Kendricka nie byłoby w stanie nigdy pokonać tak licznego przeciwnika. Rozgromiliby ich, choćby tylko podjęli tę próbę. A przy wszystkich tych napiętych cięciwach najmniejszy ruch skończyłby się rzezią jego ludzi. Pod względem geograficznym pozycja w głębi doliny także im nie sprzyjała. Tirus mądrze obrał miejsce na swą zasadzkę. Kendrick siedział bezsilnie, a twarz płonęła mu z gniewu i oburzenia. Wpatrywał się w Tirusa, który siedział dumnie na swym wierzchowcu z uśmiechem samozadowolenia na twarzy. U jego boku na koniach siedziało jego czterech synów, a obok nich, dowódca imperialny. - Czy złoto jest dla ciebie w istocie tak ważne? – zawołał Kendrick do znajdującego się nie dalej niż dziesięć stóp od niego Tirusa. Jego głos był zimny jak stal. – Zaprzedasz własnych ludzi, własną krew? Tirus nie okazał skruchy; uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Zapominasz chyba, iż twoi ludzie to nie moja krew – rzekł. – Dlatego też, wedle waszych praw, nie należy mi się tron mego brata. Erec odchrząknął ze złością. - Prawo MacGilów przekazuje tron synowi – nie bratu. Trius potrząsnął głową. - To wszystko jest teraz nieistotne. Wasze prawo nie ma już dla mnie znaczenia. Siła zawsze zwycięża prawo. To silni je stanowią. A, jak być może spostrzegłeś, to ja jestem silniejszy. Co oznacza, iż od dziś to ja tworzę prawo. Pokolenia, które przyjdą po nas, nie będą pamiętały żadnego z waszych praw. Zapamiętają jedynie, iż to ja, Tirus, byłem królem. Nie ty – ani twa siostra. - Rządy objęte nieprawnie nigdy nie trwają długo – odparł Kendrick. – Możesz nas zabić; możesz nawet przekonać Andronicusa, by przyznał ci prawo do tronu. Lecz obaj wiemy, iż niedługo na nim posiedzisz. Ktoś zdradzi cię tak samo, jak ty zdradziłeś nas. Tirus był przejął się jego słowami. - Będę zatem smakował tych kilka dni na tronie, póki trwają – i z podziwem spojrzę na tego, który zdoła zdradzić mnie równie umiejętnie, jak ja zdradziłem was. - Dosyć tej gadaniny! – wykrzyknął dowódca Imperium. – Poddajcie się albo wasi ludzie zginą!

Kendrick spojrzał na niego, ogarnięty furią. Wiedział, że musi się poddać, lecz nie chciał tego czynić. - Złóżcie oręż – rzekł Tirus uspokajającym tonem. – A potraktuję was sprawiedliwie, jak wojownik wojownika. Będziecie mymi jeńcami. Może i nie żyję podług waszego prawa, lecz uznaję kodeks bitewny wojownika. Przyrzekam, pod moim okiem nic wam nie grozi. Kendrick wymienił szybkie spojrzenia z Bronsonem, Srogiem i Erekiem. W milczeniu siedzieli na swych wierzchowcach, które ryły kopytami ziemię. Każdy z nich był dumnym wojownikiem. - Dlaczego mielibyśmy ci zawierzyć? – zawołał Bronson do Tirusa. – Tobie, który dowiodłeś już, że twe słowo jest nic niewarte? Bez wahania rzeknę, iż wolałbym zginąć tutaj, na polu bitwy, byle tylko zetrzeć z twej gęby ten chytry uśmieszek. Tirus odwrócił się i obrzucił Bronsona gniewnym spojrzeniem. - Przemawiasz, choć nie jesteś MacGilem. Jesteś McCloudem. Nie masz prawa wtrącać się w sprawy MacGilów. Kendrick stanął w obronie swego kompana: - Bronson jest MacGilem, jak każdy z nas. Przemawia w imieniu naszych ludzi. Tirus zazgrzytał zębami, wyraźnie poirytowany. - Decyzja należy do ciebie. Rozejrzyj się dokoła, spójrz na tysiące naszych łuczników z naciągniętymi cięciwami. Przechytrzyłem was. Gdybyście choć sięgnęli do mieczy, twoi ludzie padną martwi w okamgnieniu. Z pewnością nawet ty to dostrzegasz. Czasem trzeba walczyć, a czasem – poddać się. Jeśli chcesz chronić swych ludzi, zrobisz to, co zrobiłby każdy dobry dowódca. Złożysz oręż. Kendrick zacisnął kilka razy szczękę, rozwścieczony. Choć nie podobała mu się ta myśl, wiedział, iż Tirus ma rację. Ukradkiem spojrzał na boki i w jednej chwili wiedział, iż większość – albo i wszyscy – jego ludzie zginą tutaj, jeśli spróbują walczyć. Choć palił się do walki, byłaby to samolubna decyzja; i choć gardził Tirusem, wyczuwał, że mówi prawdę i jego ludziom nic się nie stanie. Jak długo pozostawali przy życiu, mieli szansę stoczyć tę bitwę innego dnia, w innym miejscu, na innym polu. Kendrick spojrzał na Ereca, mężczyznę, z którym walczył nieprzeliczoną ilość razy, czempiona Srebrnej Gwardii, i wiedział, iż myśli to samo. Czym innym było być przywódcą, a czym innym być wojownikiem: wojownik mógł walczyć zuchwale, zapamiętale, lecz przywódca musiał mieć na względzie nade wszystko dobro innych. - Jest czas, by walczyć, i jest czas, by złożyć broń – zawołał Erec. – Zawierzymy ci na słowo, jako wojownikowi, iż naszym ludziom nic się nie stanie i pod tym warunkiem złożymy oręż. Lecz jeśli złamiesz swe słowo – niech Bóg ma cię w opiece, bowiem powrócę z samych piekieł, by pomścić każdego jednego z mych ludzi. Tirus, zadowolony, skinął głową, a wtedy Erec wyciągnął przed siebie dłoń i wypuścił miecz wraz z pochwą, które upadły na ziemię z brzękiem.

Kendrick poszedł w jego ślady, a za nim Bronson i Srog. Czynili to z niechęcią, lecz wiedzieli, iż to mądre posunięcie. Powietrze przeciął brzęk tysięcy broni, spadających na zimową ziemię. Wszyscy Gwardziści, MacGilowie i silesianie poddali się. Tirus uśmiechnął się szeroko. - A teraz zsiądźcie z rumaków – rozkazał. Jeden za drugim zeszli z koni i stanęli przed nimi. Tirus wyszczerzył zęby w uśmiechu, rozkoszując się swym zwycięstwem. - Przez wszystkie te lata, które spędziłem na Wyspach Górnych, z zazdrością patrzyłem na Królewski Dwór, przyglądając się memu starszemu bratu, jego potędze. Lecz który z MacGilów teraz dzierży władzę? - Władza uzyskana za pomocą zdrady nie jest władzą – odparł Bronson. Tirus spojrzał na niego gniewnie i skinął na swych ludzi. Pospieszyli naprzód, skrępowali nadgarstki każdego z tysięcy mężczyzn szorstkim sznurem i poczęli ich dokądś prowadzić. Wtem Kendrick przypomniał sobie nagle o swym bracie, Godfreyu. Wyruszyli wszyscy razem, a nie widział od tej pory ani jego, ani jego ludzi. Zastanawiał się, czy jakimś sposobem udało mu się uciec. Modlił się, by spotkał go los lepszy niż ich. Nie martwił się jednak zbytnio. Z Godfreyem nigdy nic nie było pewne.

ROZDZIAŁ CZWARTY Godfrey jechał na czele swych ludzi. Po dwu stronach miał Akortha, Fultona i swego silesiańskiego generała oraz dowódcę imperialnego, którego sowicie opłacił. Na twarzy Godfreya gościł szeroki uśmiech. Nie posiadał się z radości, gdy obejrzał się przez ramię i ujrzał imperialny oddział w sile kilku tysięcy ludzi, który przyłączył się do nich. Z zadowoleniem myślał o zapłacie, którą im dał, o niezliczonych workach złota. Przywołał w pamięci wyrazy ich twarzy i rozpierała go radość, iż jego plan się powiódł. Do ostatniej chwili nie był go pewien i teraz po raz pierwszy odetchnął ze spokojem. Wszak bitwę wygrać można na wiele sposobów, a on właśnie uczynił to, nie rozlawszy ani kropli krwi. Może i nie czyniło go to tak mężnym czy odważnym jak innych wojowników. Lecz powiodło mu się. A czyż nie o to właśnie chodziło? Wolał widzieć swych ludzi żywych, opłaciwszy przeciwnika, niż oglądać, jak połowa z nich ginie w jakimś lekkomyślnym akcie męstwa. Taka zasada mu przyświecała. Godfrey ciężko pracował na to, co osiągnął. Wykorzystał wszystkie znajomości z czarnego rynku – przez zamtuzy, podejrzane uliczki i karczmy – by dowiedzieć się, kto z kim spędza noce, które zamtuzy w Kręgu odwiedzane były przez dowódców imperialnych i który z nich skłonny będzie przyjąć łapówkę. Godfrey miał więcej pokątnych znajomości niż inni – spędził całe życie, gromadząc je – a teraz okazywały się przydatne. Nie zaszkodziło także, iż opłacił każdą ze swych znajomości. W końcu wydał złoto tatusia w użyteczny sposób. Godfrey nie wiedział jednak aż do ostatniej chwili, czy może na nich polegać. Nikt nie sprzeda drugiego tak, jak złodziej i Godfrey musiał zaryzykować, iż go zwodzą. Wiedział, iż podejmuje ryzyko, iż na tych ludziach nie można polegać bardziej niż na złocie, którym się ich opłaca. Lecz Godfrey opłacił ich czystym złotem i okazało się, że można na nich polegać bardziej, niż się spodziewał. Rzecz zrozumiała, nie miał pojęcia, jak długo utrzyma ich lojalność. Lecz przynajmniej uniknęli bitwy i, jak na razie, mieli ich po swojej stronie. - Myliłem się co do ciebie – dobiegł go głos. Godfrey obejrzał się przez ramię i ujrzał, że silesiański generał się z nim zrównuje. Patrzył na niego z podziwem. - Muszę przyznać, iż wątpiłem w ciebie – ciągnął dalej. – Wybacz. Nie przyśniłby mi się nawet plan, który obmyśliłeś. W rzeczy samej pomysłowe. Nie poddam już w wątpliwość twych sposobów. Godfrey uśmiechnął się w odpowiedzi, czując, iż jego słowa wynagradzają mu dawne lata. Wszyscy generałowie, wszyscy wojskowi wątpili w niego całe jego życie. Na dworze jego ojca – dworze wojowników – zawsze spoglądano na niego ze wzgardą. Teraz w końcu poczynali dostrzegać, iż Godfrey, na swój własny sposób, był równie zręczny, jak oni.

- Nie troskaj się – rzekł Godfrey. – Ja sam poddaję w wątpliwość moje sposoby. Uczę się w trakcie działania. Nie jestem dowódcą i nie mam żadnego wielkiego planu – innego niż ten, by przeżyć w każdy możliwy sposób. - A dokąd teraz zmierzamy? – spytał generał. - Dołączymy do Kendricka, Ereca i reszty i zrobimy, co w naszej mocy, by im pomóc. Tysiące mężów – osobliwy i kruchy sojusz między żołnierzami Imperium i Godfreya – jechały w górę i dół wzniesień, przez rozległe, suche, pylaste ziemie, zmierzając ku dolinie, którą Kendrick wyznaczył na spotkanie. W drodze miliony myśli przebiegały Godfreyowi przez głowę. Zastanawiał się, jak powiodło się Kendrickowi i Erecowi, jak dużą przewagę liczebną będzie miał przeciwnik i jak powiedzie mu się w kolejnej bitwie, prawdziwej bitwie. Nie mógł dłużej jej unikać; nie miał w zanadrzu już żadnych pomysłów ani złota. Nerwowo przełknął ślinę. Czuł, iż nie ma w sobie tyle odwagi, ile inni zdawali się mieć, z którą zdawali się rodzić. Wszyscy poza nim zdawali się tak nieustraszeni w boju, a nawet w życiu. Godfrey musiał jednakże przyznać, iż lękał się. Myślał o bitwie i wiedział, iż jej nie uniknie. Był jednak niezdarny, nie posiadał umiejętności innych i sam nie wiedział, ile razy poratowali go już bogowie fartu. Pozostali zdawali się nie dbać o to, czy zginą – wszyscy z wielką chęcią wyruszali, by oddać swe życie dla chwały. Godfrey cenił sobie chwałę. Lecz nad chwałę wynosił życie. Kochał swoje piwo i jadło i nawet teraz burczenie w brzuchu ponaglało go ku bezpiecznym czterem ścianom którejś z karczm. Życie na polu bitwy nie było dla niego. Godfrey pomyślał jednak o Thorze, który był gdzieś daleko, pojmany; pomyślał o wszystkich swych krewniakach walczących za tę sprawę i wiedział, iż to właśnie tutaj nakazuje mu być jego honor – jakkolwiek skalany by nie był. Jechali i jechali, aż w końcu dotarli na szczyt, z którego roztaczał się rozległy widok na rozciągającą się u ich stóp dolinę. Zatrzymali się i Godfrey zmrużył oczy, oślepiony słońcem, usiłując przyzwyczaić do niego wzrok i dojrzeć, co leży przed nim. Uniósł dłoń do oczu, osłaniając je, i spojrzał w dal, nie pojmując. Wtem, ku jego zgrozie, wszystko stało się jasne. Godfreyowi serce zamarło: w dole Imperium prowadziło tysiące ludzi Kendricka, Ereca i Sroga, skrępowanych jako jeńców. Była to siła zbrojna, do której miał dołączyć. Ze wszystkich stron otaczała ich dziesięciokrotnie większa liczba żołnierzy Imperium. Szli pieszo, ze skrępowanymi nadgarstkami, jako jeńcy, prowadzeni nie wiadomo dokąd. Godfrey wiedział, iż Kendrick i Erec nigdy nie poddaliby się, gdyby nie było po temu dobrego powodu. Wyglądało na to, iż wpadli w zasadzkę. Godfrey zastygł w miejscu, zdjęty nagłym przestrachem. Zastanawiał się, jak do tego doszło. Spodziewał się zastać ich w ferworze zaciętej bitwy, spodziewał się przypuścić szarżę i połączyć z nimi siły. Teraz jednakże miast tego znikali mu z oczu na widnokręgu, już teraz o dobre pół dnia drogi od niego. Generał imperialny podjechał do Godfreya i prychnął drwiąco.

- Zdaje się, że twoi ludzie ponieśli klęskę – rzekł. – Nie taka była nasza umowa. Godfrey odwrócił się do niego i spostrzegł, jak niespokojny się zdaje. - Dobrze wam zapłaciłem – powiedział Godfrey. Niepokoił się, lecz zdobył się na swój najpewniejszy głos. Czuł, iż ich układ wisi na włosku. – I zgodziłeś się przyłączyć do mnie i wesprzeć mą sprawę. Lecz generał potrząsnął głową. - Przystałem, by dołączyć do ciebie w bitwie – nie misji samobójczej. Moich kilka tysięcy ludzi nie stanie naprzeciw całego batalionu Andronicusa. Nasz układ się zmienił. Możesz walczyć z nimi sam – a ja zachowam twe złoto. Generał odwrócił się, krzyknął i poganiając kopniakiem konia ruszył w przeciwnym kierunku. Jego ludzie podążyli tuż za nim. Wkrótce zniknęli im z oczu po drugiej stronie doliny. - Mają nasze złoto! – rzekł Akorth. – Ruszamy za nimi? Godfrey pokręcił głową, patrząc, jak odjeżdżają. - A cóż nam z tego przyjdzie? To tylko złoto. Nie zamierzam dla niego ryzykować naszego życia. Niech jadą. Złoto to nie wszystko. Godfrey odwrócił się i spojrzał uważnie na znikającą na widnokręgu grupę wojowników Kendricka i Ereca, którzy bardziej go zajmowali. Nie mógł teraz liczyć na żadne wsparcie i był jeszcze bardziej samotny niż uprzednio. Czuł, jak jego plan rozsypuje się na drobne kawałeczki. - Co teraz? – spytał Fulton. Godfrey wzruszył ramionami. - Pojęcia nie mam – odrzekł. - Nie powinieneś tak mówić – powiedział Fulton. – Jesteś teraz dowódcą. Lecz Godfrey tylko ponownie wzruszył ramionami. - To prawda. - Niełatwe są te wojownicze sprawy – rzekł Akorth, ściągając hełm i drapiąc się po brzuchu. – Nie do końca układają się tak, jak by się chciało, prawda? Godfrey siedział w bezruchu, kręcąc głową i zastanawiając się, co począć. Dostały mu się karty, których się nie spodziewał, i nie był na to przygotowany. - Wycofujemy się? – spytał Fulton. - Nie – Godfrey usłyszał swój własny głos, który zaskoczył nawet jego samego. Pozostali spojrzeli na niego, zszokowani. Zebrali się bliżej, by usłyszeć jego rozkazy. - Może i nie jestem świetnym wojownikiem – rzekł Godfrey. – Lecz tam są moi bracia. Nie wiemy, dokąd ich prowadzą. Nie możemy się wycofać. Nawet jeśli skończy się to naszą śmiercią. - Postradałeś rozum, panie? – spytał silesiański generał. – Wszyscy ci wielcy wojownicy Srebrnej Gwardii, MacGilów, silesian – oni wszyscy nie potrafili rozprawić się z armią imperialną. Jak niby tysiąc naszych ludzi, pod twoim dowództwem, miałby tego dokonać?

Godfrey zwrócił się do niego poirytowany. Miał dosyć tego, że wszyscy w niego wątpią. - Nigdy nie rzekłem, że zwyciężymy – odparł. – Rzekłem jedynie, iż czyniąc to, postąpimy słusznie. Nie porzucę ich. A teraz, jeśli chcesz zawrócić i wracać do domu, ruszaj w drogę. Zaatakuję ich bez twej pomocy. - Nie masz doświadczenia w dowodzeniu – rzekł, obrzucając go pewnym gniewu spojrzeniem. – Nie masz pojęcia, o czym mówisz. Poprowadzisz wszystkich tych ludzi na pewną śmierć. - Nie mam – odrzekł Godfrey. – To prawda. Lecz przysięgłeś więcej we mnie nie wątpić. A ja nie zawrócę. Godfrey podjechał kilka stóp naprzód, na wzniesienie, na którym widzieli go wszyscy jego ludzie. - MĘŻOWIE! – zawołał grzmiącym głosem. – Wiem, iż nie znacie mnie jako niezawodnego dowódcę, jak Kendricka, Ereca czy Sroga. To prawda, nie posiadam ich umiejętności, lecz jestem silny duchem, przynajmniej czasami. Wy także jesteście silni duchem. Schwytani tam są nasi bracia. Ja wolałbym nie żyć, niż pozwolić, by na naszych oczach zabrali ich, a potem wrócić jak psy do domu, do naszych miast, i czekać, aż nadejdzie Imperium i zabije także nas. Tego możecie być pewni: jednego dnia nas zabiją. Możemy polec teraz wszyscy, w walce, ścigając przeciwnika jako wolni ludzie. Albo możemy polec okryci wstydem i niesławą. Wybór należy do was. Jedźcie ze mną, a – czy skończy się to waszą śmiercią, czy nie – okryjecie się chwałą! Wśród jego ludzi rozległ się okrzyk tak entuzjastyczny, iż zaskoczył Godfreya. Wszyscy unieśli miecze wysoko w powietrze, co dodało mu odwagi. Pomogło to także pojąć mu ważkość tego, co właśnie rzekł. Nie przemyślał dokładnie swych słów, nim je wypowiedział; kierował nim impuls. Teraz pojął, iż w istocie zobowiązał się do tego, i jego własne słowa wprawiły go w lekkie osłupienie. Jego odwaga przytłoczyła nawet jego samego. Mężczyźni niespokojnie poruszali się na swych wierzchowcach, sprawdzali swój oręż i gotowali się do swej ostatecznej szarży. Akorth i Fulton zbliżyli się do Godfreya. - Napijesz się? – spytał Akorth. Godfrey opuścił wzrok i ujrzał, iż wyciąga w jego stronę bukłak z winem. Wyrwał mu go z dłoni, odrzucił głowę w tył i pił, i pił, aż niemal go opróżnił, przerywając jedynie na chwilę, by złapać oddech. W końcu Godfrey otarł usta i oddał Akorthowi bukłak. Co też najlepszego uczyniłem? pomyślał. Zobowiązał siebie i pozostałych do bitwy, której nie mógł wygrać. Czyżby rozumował niejasno? - Nie sądziłem, że zdobędziesz się na coś takiego – powiedział Akorth, poklepując go mocno po plecach i bekając. – Co za mowa. Lepsza niż teatr! - Powinniśmy byli sprzedawać bilety! – dodał Fulton. - Pewnie i masz rację – rzekł Akorth. – Lepiej zginąć w walce, z uniesioną głową, niż leżąc na plecach.

- Na plecach nie byłoby znowu tak nieznośnie, gdyby leżało się w łożu w zamtuzie – dodał Fulton. - A jakże! – rzekł Fulton. – A co byś rzekł na śmierć z kuflem piwa w dłoni i odchyloną w tył głową! - To byłoby niezgorsze! – przyznał Akorth, biorąc łyk wina z bukłaka. - Po jakimś czasie jednak wszystko by się znudziło – rzekł Fulton. – Ile kufli piwa można wypić, ile kobiet schędożyć? - Cóż, całkiem wiele, jeśli dobrze się do tego zabierzesz – rzekł Akorth. - I tak sądzę, iż ciekawie byłoby zginąć w inny sposób. Nie tak nudny. Z piersi Akortha dobyło się westchnienie. - Gdybyśmy przeżyli to wszystko, przynajmniej mielibyśmy powód, by naprawdę się napić. Po raz pierwszy w życiu zasłużylibyśmy sobie na to! Godfrey odwrócił się, próbując nie zważać na nieustanną paplaninę Akortha i Fultona. Musiał się skupić. Nadszedł czas, by stał się mężczyzną, by puścił w niepamięć błazeńskie odzywki i karczemne żarty; nadszedł czas, w którym musiał podejmować prawdziwe decyzje, które dotyczyły prawdziwych ludzi w prawdziwym świecie. Poczuł ciężar tego obowiązku; nie potrafił odegnać od siebie pytania, czy tak właśnie czuł się jego ojciec. Zdumiało go, iż choć nienawidził go, zaczynał go rozumieć. Może nawet, ku swemu przerażeniu, stawał się taki jak on. Zapominając o leżącym przed nim niebezpieczeństwie, Godfrey poczuł nagły przypływ pewności. Pogonił nagle konia kopniakiem i z okrzykiem bitewnym rzucił się w głąb doliny. Za nim rozległ się natychmiast okrzyk bitewny tysięcy, a stukot galopującym za nich wierzchowców rozbrzmiał mu w uszach. Wiatr targał jego włosy, a Godfrey odczuł wypite wino, które szumiało teraz w głowie, gdy pędził ku pewnej śmierci, zastanawiając się, w co też się wpakował.

ROZDZIAŁ PIĄTY Thor siedział na wierzchowcu u boku swego ojca. Po drugiej stronie miał McClouda, a nieopodal Rafiego. Za nimi na koniach siedziały dziesiątki tysięcy żołnierzy Imperium, trzon armii Andronicusa, zdyscyplinowany i cierpliwie czekający na jego rozkaz. Znajdowali się na wzniesieniu, z którego spoglądali na Pogórze i jego okryte śniegiem szczyty. W górze leżało jedno z miast McClouda, Wysoka Osada. Thor naprężył się jak struna na widok tysięcy żołnierzy opuszczających miasto i jadących w ich kierunku, gotując się do bitwy. Nie byli to ludzie MacGila, ani żołnierze Imperium. Nosili zbroje, które Thorowi zdało się, iż rozpoznaje; lecz gdy zacisnął dłoń na rękojeści swego nowego miecza, nie był do końca pewien, kim są ani dlaczego ich atakują. - McCloudowie. Moi dawni ludzie – wyjaśnił McCloud Andronicusowi. – Dobrzy żołnierze. Mężczyźni, których niegdyś szkoliłem i u boku których walczyłem. - Teraz jednakże zwrócili się przeciwko tobie – zauważył Andronicus. – Gnają, by spotkać się z tobą w boju. McCloud łypnął gniewnie jednym okiem, które mu pozostało. Połowę jego twarzy przykrywało wypalone godło Imperium. Wyglądał groteskowo. - Wybacz, panie – rzekł. – Nie moja to wina. To sprawka mego syna, Bronsona. On to nastawił mych własnych ludzi przeciw mnie. Gdyby nie on, dołączyliby do mnie w twej wielkiej sprawie. - To nie sprawka twego syna – poprawił go Andronicus głosem zimnym jak stal, zwracając się ku niemu. – Lecz twa własna. Lichy z ciebie dowódca i jeszcze lichszy ojciec. Skoro twój syn jest nieudacznikiem, i ty nim jesteś. Powinienem był wiedzieć, że nie będziesz w stanie zapanować nad swymi ludźmi. Powinienem był ukatrupić cię dawno temu. McCloud nerwowo przełknął ślinę. - Panie, zważ także, iż nie tylko przeciw mnie walczą, lecz także przeciw tobie. Chcą pozbyć się Imperium z Kręgu. Andronicus pokręcił głową, przesuwając palcami po naszyjniku ze skurczonych głów. - Lecz teraz jesteś po mojej stronie – rzekł. – Zatem walka ze mną jest zarazem walką z tobą. McCloud dobył swego miecza, patrząc gniewnie na nadciągającą armię. - Będę walczył i zabiję każdego jednego z mych własnych ludzi – oznajmił. - Wiem, że tak będzie – rzekł Andronicus. – W przeciwnym razie ukatrupię cię własnymi rękoma. Nie żebym potrzebował twej pomocy. Moi ludzie są w stanie wyrządzić szkody znacznie większe, niż jesteś sobie w stanie wyobrazić – zwłaszcza, gdy dowodzi nimi mój własny syn, Thornicus.

Thor siedział na swym wierzchowcu, słysząc niewyraźnie ich rozmowę, a zarazem nie słysząc ani słowa. Był otumaniony. W jego umyśle roiło się od obcych myśli, których nie rozpoznawał, myśli, które krążyły mu w głowie i nieustannie przypominały o lojalności, którą poprzysiągł swemu ojcu, o jego obowiązku walki za Imperium, o jego przeznaczeniu jako syna Andronicusa. Myśli kłębiły się w jego głowie bez ustanku i choć starał się jak mógł, nie potrafił rozumować jasno, myśleć samodzielnie. Jak gdyby stał się jeńcem we własnym ciele. Gdy Andronicus się odzywał, każde z jego słów dostawało się do umysłu Thora, stając się wpierw sugestią, następnie rozkazem, a potem jakimś sposobem stawało się jego własnymi myślami. Thor mocował się ze sobą, jakaś niewielka jego cząstka starała się wyrzucić z umysłu te napastliwe uczucia i odzyskać jasność rozumowania. Lecz im bardziej się mocował, tym trudniejszym stawało się to zadanie. Siedząc na koniu obserwował, jak nadciągająca armia mknie w ich kierunku. Czuł przepływającą przez jego żyły krew i mógł myśleć jedynie o swej lojalności względem ojca, o potrzebie zmiażdżenia każdego, kto stanie na drodze jego ojcu. O swym przeznaczeniu, by władać Imperium. - Thornicusie, czyś mnie słyszał? – rzekł nagląco Andronicus. – Czy jesteś gotów pokazać, na co cię stać w bitwie dla swego ojca? - Tak, ojcze – odrzekł Thor ze wzrokiem utkwionym przed sobą. – Zmierzę się z każdym, kto zechce zmierzyć się z tobą. Andronicus uśmiechnął się szeroko. Odwrócił się przodem do swych ludzi. - MĘŻOWIE! – rozgrzmiał jego głos. – Nadszedł czas, by stawić czoła wrogowi, by wyplewić Kręg z pozostałych tu jeszcze buntowników, raz na zawsze. Zaczniemy od tych ludzi McClouda, którzy ośmielają się okazywać nam nieposłuszeństwo. Mój syn, Thornicus, poprowadzi nas do bitwy. Podążajcie za nim, jak podążalibyście za mną. Oddajcie za niego życie, jak oddalibyście je za mnie. Jeśli zdradzicie jego, to tak, jakbyście mnie zdradzili! - THORNICUS! – krzyknął Andronicus. - THORNICUS! – rozległo się echo chóru dziesięciu tysięcy żołnierzy Imperium. Thor, ośmielony, uniósł wysoko swój miecz, miecz imperialny, ten, który podarował mu jego ukochany ojciec. Czuł przepływającą przez niego moc, moc jego krwi, jego ludzi, wszystkiego, czym miał się stać. W końcu znalazł się w domu, na powrót ze swym ojcem. Dla niego Thor był zdolny do wszystkiego. Nawet by rzucić się na śmierć. Thor wydał z siebie okrzyk bitewny, kopniakiem ponaglając konia, i przypuścił szarżę w dół doliny, jako pierwszy rzucając się w bój. Za jego plecami rozległ się donośny okrzyk bitewny, gdy dziesiątki tysięcy mężczyzn poszły w jego ślady, gotowe pójść za Thornicusem na śmierć.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Mycoples siedziała skulona, zaplątana w ogromną akronową sieć, nie mogąc podnieść się ani rozpostrzeć skrzydeł. Siedziała nieopodal steru i choć starała się z całych sił, nie potrafiła unieść łba, poruszyć łapami ani wysunąć szponów. Nigdy jeszcze nie czuła się tak źle, jak tego dnia, nigdy nie czuła się tak skrępowana, tak bezsilna. Zwinęła się w kłębek i powoli mrugała oczyma, przygnębiona, choć bardziej przez wzgląd na Thora niż na siebie. Mycoples wyczuwała energię Thora nawet z tak dużej odległości, nawet gdy statek niósł ją przez morze, kołysząc się na ogromnych falach. Ciało smoczycy unosiło się i opadało, gdy fale wdzierały się na pokład. Mycoples czuła, iż Thor się zmienia, staje się kimś innym, że nie jest już tym, którego kiedyś znała. Była zdruzgotana. Nie potrafiła odegnać wrażenia, iż w jakiś sposób go zawiodła. Kolejny raz spróbowała się wyrwać, tak bardzo chcąc polecieć do niego, ocalić go. Lecz nie potrafiła się uwolnić. Ogromna fala wdarła się na pokład i spienione wody Tartuwianu wślizgnęły się pod sieć, spychając Mycoples na drugą stronę, aż uderzyła łbem o drewnianą burtę. Skuliła się i syknęła, pozbawiona dawnego ducha i siły. Poddała się swemu nowemu losowi, wiedząc, iż zamierzają ją zabić, albo – co gorsza – umieścić w niewoli. Nie dbała o to, co się z nią stanie. Pragnęła jedynie, by nie wyrządzili krzywdy Thorowi. I pragnęła szansy – jednej, ostatniej – by dokonać zemsty na swych prześladowcach. - Tam jest! Prześlizgnęła się przez pół pokładu! – zawołał jeden z żołnierzy Imperium. Mycoples poczuła nagłe, bolesne dźgnięcie na delikatnych łuskach pyska i ujrzała dwóch żołnierzy Imperium z włóczniami długimi na trzydzieści stop w dłoniach, poszturchujących ją z bezpiecznej odległości przez sieć. Spróbowała się na nich rzucić, lecz sieć przytrzymała ją w miejscu. Warczała, gdy dźgali ja raz po raz, śmiejąc się z uciechy. - Już nie taka straszna, co? – spytał jeden drugiego. Drugi roześmiał się, zbliżając włócznię do jej ślepia. Mycoples odsunęła się w ostatniej chwili, uniemożliwiając mu wyłupienie go. - Muchy by nie skrzywdziła – rzekł. - Słyszałem, że wystawią ją na pokaz w nowej stolicy Imperium. - Ja słyszałem co innego – odparł tamten. – Słyszałem, że chcą wyrwać jej skrzydła i torturować za wszystkie krzywdy, jakie wyrządziła naszym ludziom. - Chciałbym tam być i to ujrzeć. - Czy istotnie musimy dowieźć ją nietkniętą? – spytał pierwszy. - Takie są rozkazy. - Nie pojmuję, czemu nie mielibyśmy choć odrobinę jej okaleczyć. Wszak nie potrzebuje tak naprawdę dwóch ślepi, czyż nie?

Drugi roześmiał się. - Skoro tak to ująłeś… Chyba nie – odrzekł. – Dalej. Udanej zabawy. Mężczyzna zbliżył się i uniósł wysoko włócznię. - Nie ruszaj się, dzieweczko – powiedział żołnierz. Mycoples wzdrygnęła się, gdy żołnierz rzucił się naprzód, gotując się, by zatopić długą włócznię w jej ślepiu. Nagle kolejna fala wlała się przez burtę; woda przewróciła żołnierza i mężczyzna ślizgając się sunął wprost na jej twarz, z oczyma szeroko rozwartymi z przerażenia. Ogromnym wysiłkiem Mycoples zdołała unieść jeden ze swych szponów wystarczająco wysoko, by żołnierz zmieścił się pod nim; a wtedy smoczyca opuściła go i przebiła mu gardło. Żołnierz krzyknął, a dokoła trysnęła krew i zmieszała się z wodą. Mężczyzna wyzionął ducha pod jednym z jej szponów. Mycoples odczuła niejakie zadowolenie. Drugi żołnierz Imperium odwrócił się i odbiegł, wzywając pomocy. W ciągu kilku chwil pojawił się tuzin żołnierzy Imperium, a każdy z nich dzierżył w dłoni długą włócznię. - Ukatrupić ją! – wykrzyknął jeden z nich. Wszyscy zbliżyli się, by ją zabić i Mycoples była przekonana, iż tak właśnie się stanie. Poczuła, jak wzbiera w niej nagły gniew, niepodobny do żadnego, który wcześniej czuła. Przymknęła powieki i wzniosła prośbę do Boga, by dał jej jeszcze jeden, ostatni przypływ siły. Z wolna czuła, jak w jej brzuchu narasta ciepło i przepływa przez jej gardło. Uniosła pysk i wydała z siebie ryk. Ku swemu zaskoczeniu, plunęła strumieniem ognia. Płomienie przeszyły sieć i choć nie zniszczyły akronu, ściana ognia pochłonęła tuzin zbliżających się ku niej mężczyzn. Krzyknęli, gdy ich ciała zajęły się ogniem; większość osunęła się na pokład, a ci, którzy nie zginęli od razu, puścili się biegiem i wyskoczyli za burtę. Mycoples uśmiechnęła się. Pojawił się kolejny tuzin żołnierzy, tym razem dzierżących maczugi i Mycoples po raz wtóry spróbowała ziać ogniem. Tym razem jednakże nie udało jej się. Bóg wysłuchał jej prośby i raz obdarzył ją łaską. Teraz jednak nie mogła już zrobić nic więcej. Była wdzięczna za to, co otrzymała. Tuziny żołnierzy z maczugami rzuciły się naprzód i spadł na nią grad ciosów. Mycoples z wolna czuła, jak opuszczają ją siły, a powieki opadają coraz niżej. Zwinęła się w ciasny kłębek, zrezygnowana, zastanawiając się, czy jej czas na tym świecie dobiegł końca. Wkrótce jej świat wypełnił się ciemnością.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Romulus stał za sterem swego ogromnego okrętu o wymalowanym na złoto i czarno kadłubie, na maszcie którego śmiało powiewała bandera Imperium, lew z orłem w paszczy. Wsparł ręce na biodrach – przez co jego muskularna sylwetka zdawała się jeszcze szersza – i stał w bezruchu, jak gdyby wrośnięty był w pokład. Wpatrywał się w kołyszące się, okryte połyskliwą poświatą fale Ambreku. W oddali, na widnokręgu, rysowały się brzegi Kręgu. Najwyższa pora. Serce Romulusa zabiło szybko, niecierpliwie, gdy jego oczy po raz pierwszy spoczęły na ziemiach Kręgu. Na statku płynęło z nim kilka tuzinów najświetniejszych, wybranych przez niego osobiście mężczyzn, a za nimi tysiące najlepszych okrętów, jakimi dysponowało Imperium. Tworzyły sporą armadę, rozciągniętą na morzu pod banderą Imperium. Płynęli już długo, zataczając koło wokół Kręgu, by przybić do brzegu na ziemi McCloudów. Romulus zamierzał samotnie wkroczyć do Kręgu, zakraść się do swego dawnego przywódcy, Andronicusa, i zabić go, gdy będzie się tego najmniej spodziewał. Uśmiechnął się na tę myśl. Andronicusowi ani się śniło, jak potężny i przebiegły jest jego zastępca, i przekona się o tym w wyjątkowo nieprzyjemny sposób. Nie powinien był go nigdy lekceważyć. Morze toczyło ogromne fale obok statku i Romulus upajał się zimną mgiełką, która opadała na jego twarz. W dłoni ściskał magiczną pelerynę, którą otrzymał w lesie. Przeczuwał, iż zadziała i dzięki niej przebędzie Kanion. Wiedział, iż gdy ją przywdzieje, stanie się niewidzialny i będzie mógł przebić się przez Tarczę i w pojedynkę wkroczyć do Kręgu. Jego misja będzie wymagała ostrożności, przebiegłości i elementu zaskoczenia. Jego ludzie, rzecz zrozumiała, nie mogli podążyć za nim, lecz nie potrzebował ich: gdy znajdzie się już w Kręgu, odnajdzie żołnierzy Andronicusa – żołnierzy Imperium – i zgrupuje ich, by pomogli mu w jego sprawie. Podzieli ich i stworzy własną armię, wywoła wojnę domową. Wszak imperialni żołnierze kochali Romulusa z równą siłą, jak Andronicusa. Wykorzysta ludzi Andronicusa przeciw niemu samemu. Wtedy Romulus znajdzie jakiegoś MacGila, przeprowadzi go przez Kanion, jak wymaga peleryna i – zakładając, iż legenda głosi prawdę – Tarcza zostanie zniszczona. Gdy Tarcza opadnie, wezwie swych ludzi i wszyscy przybyli z nim żołnierze wtargną na ziemie Kręgu i zmiażdżą go na dobre. Wtedy Romulus w końcu zostanie jedynym władcą świata. Odetchnął głęboko. Nieomal czuł smak swego zwycięstwa. Całe życie walczył o tę chwilę.

Romulus podniósł wzrok na krwistoczerwone niebo. Drugie słońce, ogromna kula na widnokręgu, chyliło się już ku zachodowi, o tej porze dnia rzucając bladą, błękitną poświatę. O tej porze dnia Romulus modlił się do swych bogów, Boga Ziemi, Boga Morza, Boga Nieba i Boga Wiatru – i, nade wszystko, do Boga Wojny. Wiedział, iż musi udobruchać każdego z nich. Przygotował się: wiózł ze sobą wielu niewolników, których zamierzał złożyć im w ofierze, wiedząc, iż krew, którą przeleje, zapewni mu moc. Fale rozbijały się o burtę. Zbliżali się już do brzegu, lecz Romulus nie czekał, aż opuszczą liny – wyskoczył za burtę, gdy tylko kadłub dotknął ziemi. Wylądował dobre dwadzieścia stóp niżej, na nogach, po pas w wodzie. Nawet się nie wzdrygnął. Niespiesznym, pewnym krokiem ruszył ku brzegowi, jak gdyby ten należał do niego, odciskając głębokie ślady w piasku. Jego ludzie opuścili liny i poczęli schodzić na brzeg, a kolejne imperialne okręty dobijały do ziem Kręgu. Romulus przyjrzał się swemu dziełu i uśmiechnął. Zmierzchało już i dotarł do brzegu w odpowiednim momencie, by złożyć ofiarę. Wiedział, iż musi podziękować za to bogom. Odwrócił się przodem do swych ludzi. - OGIEŃ! – wykrzyknął. Mężczyźni rozbiegli się spiesznie, by wznieść ogromne ognisko, wysokie na piętnaście stóp. Przygotowali ogromną stertę drewna, pod którą później podłożą ogień. Miała kształt gwiazdy o trzech szpicach. Romulus skinął głową i jego ludzie wyprowadzili naprzód tuzin skrępowanych razem niewolników. Przywiązano ich do drewna, zacieśniono sznury. Niewolnicy patrzyli na innych oczyma szeroko otwartymi z przerażenia. Krzyczeli i szarpali się, przerażeni, widząc gotowe pochodnie i zdając sobie sprawę, iż za kilka chwil spłoną żywcem. - NIE! – krzyknął jeden z nich. – Błagam! Nie, wszystko, tylko nie to! Romulus nie zważał na nich. Miast tego odwrócił się tyłem do wszystkich, postąpił kilka kroków naprzód, rozpostarł szeroko ramiona i wyciągnął szyję ku niebiosom. - OMARUSIE! – zawołał. – Obdarz nas światłem, byśmy przejrzeli! Przyjmij mą ofiarę. Bądź mym towarzyszem w wyprawie do Kręgu. Daj mi jakiś znak. Rzeknij, czy mi się powiedzie! Romulus opuścił ręce, a wtedy jego ludzie pospieszyli naprzód i cisnęli pochodnie na drewno. Rozległy się potworne krzyki, gdy niewolnicy płonęli żywcem. Iskry sypały się na wszystkie strony, a Romulus stał, przyglądając się widowisku. Płomienie rozświetlały jego twarz. Romulus skinął głową i jego ludzie przyprowadzili do niego staruchę o jednym oku, pomarszczonej twarzy i wygiętym w pałąk ciele. Kilku mężczyzn przyciągnęło ją w rydwanie. Starucha pochyliła się w kierunku płomieni. Romulus obserwował ją, cierpliwie czekając na przepowiednię.

- Odniesiesz sukces – rzekła. – Chyba że ujrzysz, jak dwa słońca schodzą się w jedno. Na twarzy Romulusa pojawił się szeroki uśmiech. Dwa słońca schodzą się w jedno? To nie zdarzyło się od tysiąca lat. Nie posiadał się z radości, a w jego piersi zapłonęło uczucie ciepła. Tylko tyle chciał usłyszeć. Bogowie mu sprzyjali. Romulus schwycił swą pelerynę, dosiadł konia i pogonił go mocnym kopniakiem. Wierzchowiec ruszył z miejsca galopem przez piasek, ku drodze prowadzącej do Wschodniego Przejścia, przez Kanion – a wkrótce do samego serca Kręgu.

ROZDZIAŁ ÓSMY Selese szła przez pozostałości pola bitwy z Ileprą u boku. Chodziły od ciała do ciała, sprawdzając, czy ktoś przeżył. Droga z Silesii była długa i męcząca, i podczas niej Selese i Illepra dotrzymywały sobie towarzystwa, podążając za trzonem armii i zajmując się rannymi i poległymi. Odłączyły się od pozostałych uzdrowicielek i zbliżyły do siebie, zacieśniając więź pośród trudności. W naturalny sposób zwróciły się ku sobie – były w podobnym wieku, jedna przypominała drugą i – co być może najistotniejsze – obie zakochane były w MacGilu. Selese kochała Reece’a, a Illepra, choć niechętnie to przyznawała, Godfreya. Robiły, co w ich mocy, by dotrzymać kroku trzonowi armii, przekraczając pola, lasy i błotniste drogi, nieustannie rozglądając się w poszukiwaniu rannych żołnierzy MacGilów. Niestety znajdowanie ich nie należało do trudnych zadań; zaściełali ziemie gęsto. W niektórych przypadkach Selese była w stanie przywrócić ich do zdrowia; było jednak zbyt wiele przypadków, w których obie z Illeprą mogły jedynie opatrzyć ich rany, uśmierzyć ból swymi medykamentami i pozwolić odejść w spokoju. Selese była zdruzgotana. Będąc uzdrowicielką w niewielkiej osadzie, przez całe życie nie zetknęła się z niczym tak ogromnym i poważnym. Zwykła opatrywać niewielkie otarcia, przecięcia i rany, czasem forsyckie ukąszenie. Nie przywykła jednak do tak ogromnego rozlewu krwi i śmierci, tak poważnych ran i tylu rannych. Do głębi ją to martwiło. Zostając uzdrowicielką, Selese pragnęła uzdrawiać ludzi i widzieć ich w dobrym zdrowiu; jednakże odkąd opuściła Silesię nie widziała nic poza niekończącym się szlakiem krwi. Jak ludzie mogli wyrządzać sobie wzajemnie coś tak okropnego? Ci ranni byli czyimiś synami, ojcami i mężami. Jak ludzkość mogła być dla siebie tak okrutna? Selese dręczyła jeszcze bardziej niemożność niesienia pomocy każdemu, kogo napotkała. Jej zaopatrzenie ograniczało się do tego, co była w stanie unieść, a zważywszy na to, jak długa była ich droga, nie było tego wcale wiele. Pozostałe uzdrowicielki rozpierzchły się po całym Kręgu; były armią same w sobie, lecz zbyt daleko rozciągniętą, o zbyt niewielkich zapasach. Bez odpowiednich wozów, koni i pomocników, Selese nie była w stanie nieść ze sobą zbyt wielu lekarstw. Selese zamknęła oczy i oddychając głęboko, szła dalej. Twarze rannych przesuwały się jej przed oczyma. Zbyt wiele razy pielęgnowała śmiertelnie rannego żołnierza krzyczącego w męczarniach, patrzyła, jak oczy jego zachodzą mgłą i podawała mu blatoks. Skutecznie uśmierzał ból i skutecznie koił nerwy, lecz nie goił jątrzącej się rany ani nie zapobiegał zakażeniu. Bez wszystkich swych specyfików tylko tyle mogła zaradzić. Nachodziła ją ochota, by jednocześnie płakać i krzyczeć. Selese i Illepra przyklęknęły przy dwóch rannych żołnierzach w odległości kilku stóp od siebie. Każda z nich zajęta była zaszywaniem rany igłą i nicią. Selese była

zmuszona używać tej igły już wiele razy i żałowała, iż nie ma przy sobie czystej. Nie miała jednakże wyboru. Żołnierz krzyczał z bólu, gdy zszywała podłużną ranę wzdłuż jego ramienia, która otwierała się wciąż na nowo, i z której ciągle wyciekała krew. Selese docisnęła ją dłonią, starając się ją zatamować. Była to jednakże płonna walka. Gdyby tylko dotarła do tego żołnierza dzień wcześniej, wszystko byłoby w porządku. Lecz teraz jego ręka miała zieloną barwę. Selese odwlekała to, co nieuniknione. - Wszystko będzie dobrze – rzekła, pochylając się nad nim. - Nieprawda – odrzekł, spoglądając na nią. W jego oczach czaiła się śmierć. Selese zbyt wiele razy widziała już to spojrzenie. – Rzeknij. Czy umrę? Selese wzięła głęboki oddech i długo nie wypuszczała powietrza. Nie wiedziała, co odrzec. Nie cierpiała nieszczerości. Lecz nie była w stanie wyjawić mu prawdy. - Nasze losy spoczywają w rękach naszych stwórców – rzekła. – Nigdy nie jest zbyt późno dla żadnego z nas. Pij – rzekła, wyjmując niewielką fiolkę blatoksu z przytroczonej do pasa sakwy z eliksirami. Przyłożyła mu ją do ust i odgarnęła kosmyki z jego czoła. Mężczyzna wywrócił oczyma i westchnął, po raz pierwszy odczuwając spokój. - Czuję się dobrze – rzekł. Po kilku chwilach jego oczy się zamknęły. Selese poczuła, jak po policzku spływa jej łza. Otarła ją szybko dłonią. Illepra skończyła zajmować się rannym, przy którym klęczała, i obie podniosły się, znużone, i ruszyły dalej zdającym się nie mieć końca szlakiem, mijając kolejne trupy. Zmierzały wciąż dalej na wschód, podążając za trzonem armii. - Czy nasza pomoc w ogóle coś zmienia? – spytała w końcu Selese po długiej ciszy. - Oczywiście, że tak – odrzekła Illepra. - Nie wydaje mi się, by tak było – powiedziała Selese. – Ocaliłyśmy tak niewielu, a tylu straciło życie. - A ci, których ocaliłyśmy – odparła Illepra. – Czyż oni nie są nic warci? Selese zamyśliła się. - Oczywiście, że są – rzekła. – Lecz co z innymi? Selese przymknęła powieki i spróbowała przywołać ich w pamięci; teraz jednakże były to tylko niewyraźne twarze. Illepra potrząsnęła głową. - Nie tak winnaś o tym myśleć. Jesteś marzycielką, zbyt naiwną. Nie da się ocalić wszystkich. Nie my rozpoczęłyśmy tę wojnę. My jedynie zbieramy to, co po niej pozostało. Szły w milczeniu, wędrując coraz dalej na wschód, przez pola zapełnione ciałami. Selese cieszyło przynajmniej jedno: towarzystwo Illepry. Dotrzymywały sobie wzajemnie towarzystwa, niosły sobie pociechę i dzieliły się wiedzą i lekarstwami w drodze. Selese była zdumiona szerokim wyborem ziół Illepry, takich, których nigdy

wcześniej nie widziała; Illeprę z kolei ciągle zaskakiwały unikatowe maści, które Selese przygotowywała w swej wiosce. Doskonale się dopełniały. Szły dalej, od jednego ciała do kolejnego, a myśli Selese skierowały się ku Reece’owi. Mimo wszystkiego, co ją otaczało, nie potrafiła przestać o nim myśleć. Odbyła długą drogę do Silesii jedynie po to, by go odnaleźć, by być z nim. Jednakże los rozdzielił ich zbyt szybko, ta wstrętna wojna pchnęła ich w przeciwnych kierunkach. W każdej chwili zastanawiała się, czy Reece jest bezpieczny. Zastanawiała się, gdzie dokładnie się znajduje. A przy każdym trupie, którego mijała, rzucała szybkie, przerażone spojrzenie na twarz, modląc się, by nie był to Reece. Ściskało ją w dołku przy każdym ciele, do którego podchodziła, dopóki go nie przewróciła, nie ujrzała twarzy i nie przekonała się, iż to nie on. Za każdym razem oddychała z ulgą. Jednak z każdym krokiem dręczył ją niepokój, lękała się nieustannie, iż dostrzeże go wśród rannych – albo, co gorsza, wśród martwych. Nie wiedziała, czy mogłaby żyć dalej, gdyby tak się zdarzyło. Postanowiła go odnaleźć, żywego czy martwego. Odbyła niezwykle daleką wędrówkę i nie zamierzała zawrócić, nim nie dowie się, co się z nim stało. - Nie widziałam ani śladu Godfreya – rzekła Illepra, kopiąc leżące na jej drodze kamienie. Illepra mówiła o Godfreyu od czasu do czasu odkąd opuściły Silesię i było oczywiste, iż się w nim zadurzyła. - Ani ja – powiedziała Selese. Ich rozmowy nieustannie tak wyglądały, obie były zauroczone dwoma braćmi – Reece’em i Godfreyem – którzy nie mogliby się bardziej od siebie różnić. Selese nie pojmowała, co też Illepra widziała w Godfreyu. Zdawał się jej być jedynie pijaczkiem, wesołkiem, którego nie należało brać na poważnie. Był wesoły i zabawny, i z pewnością bystry. Nie był jednak mężczyzną, jakiego pragnęła Selese. Selese pragnęła mężczyzny prawdomównego, poważnego, pełnego pasji. Pragnęła mężczyzny, który był uosobieniem męstwa, honoru. Reece był tym, którego szukała. - Po prostu nie pojmuję, jak mógłby przetrwać coś takiego – rzekła ze smutkiem Illepra. - Kochasz go, prawda? – spytała Selese. Illepra spłoniła się i odwróciła. - Ani słowa nie rzekłam o miłości – rzekła, broniąc się. – Po prostu martwię się o niego. Jest mi przyjacielem. Selese uśmiechnęła się. - Ach tak? Dlaczego zatem nie przestajesz o nim mówić? - Nie przestaję? – spytała zaskoczona Illepra. – Nie zdawałam sobie z tego sprawy. - Owszem, bez ustanku. Illepra wzruszyła ramionami i zamilkła.

- Przypuszczam, iż coś mnie do niego przyciąga. Są chwile, w których doprowadza mnie do szaleństwa. Nieustannie wyciągam go z karczm. Za każdym razem przyrzeka mi, iż tam nie powróci. Lecz zawsze powraca. Jak słowo daję, doprowadza mnie do szału. Spuściłabym mu lanie, gdybym mogła. - To dlatego tak niecierpliwie próbujesz go odnaleźć? – spytała Selese. – Żeby spuścić mu lanie? Tym razem to Illepra się uśmiechnęła. - Sądzę, że nie – rzekła. – Być może chcę także go uściskać. Obeszły wzniesienie i natknęły się na silesiańskiego żołnierza. Leżał pod drzewem, jęcząc. Miał złamaną nogę. Selese, rzuciwszy na niego doświadczonym okiem, potrafiła dostrzec to z daleka. Nieopodal, przywiązane do drzewa były dwa rumaki. Selese i Illepra pospieszyły do niego. Gdy Selese poczęła opatrywać jego ranę, głębokie rozcięcie w udzie, nie mogła się powstrzymać przed zadaniem pytania, które zadawała każdemu napotkanemu żołnierzowi: - Czy widziałeś któregoś z członków rodziny królewskiej? – spytała. – Widziałeś Reece’a? Wszyscy, których pytała do tej pory, odwracali się i kręcili głową, nie patrząc na nią, i Selese tak przywykła do rozczarowania, iż spodziewała się przeczącej odpowiedzi. Lecz ku jej zdumieniu żołnierz skinął głową. - Nie jechałem z jego ludźmi, pani, lecz owszem, widziałem go. Oczy Selese błysnęły podnieceniem i nadzieją. - Żyje? Jest ranny? Wiesz, gdzie jest? – spytała, zaciskając dłoń na nadgarstku mężczyzny. Jej serce biło coraz szybciej. Skinął głową. - Owszem. Wyruszył na specjalną misję. By odzyskać Miecz. - Jaki miecz? - Jaki? Miecz Przeznaczenia. Wpatrywała się w niego z podziwem. Miecz Przeznaczenia. Miecz, o którym mówią legendy. - Gdzie? – spytała rozpaczliwym tonem. – Gdzie on jest? - Wyruszył ku Wschodniemu Przejściu. Wschodnie Przejście, pomyślała Selese. Leżało ono hen, daleko stąd. Nie ma możliwości, by dotarły tam pieszo. Nie w tym tempie. A jeśli Reece tam jest, z pewnością znajduje się w niebezpieczeństwie. Z pewnością jej potrzebuje. Gdy skończyła opatrywać żołnierza, rozejrzała się i spostrzegła dwa wierzchowce przywiązane do drzewa. Zważywszy na złamaną nogę mężczyzny, nie będzie na nich już jeździł. Te dwa rumaki będą dla niego bezużyteczne. A wkrótce zdechną, jeśli ktoś się nimi nie zajmie. Żołnierz spostrzegł, iż Selese patrzy na zwierzęta.

- Weźcie je, pani – zaproponował. – Mnie się nie przydadzą. - Lecz to twoje zwierzęta – rzekła. - Nie mogę ich dosiadać. Nie w takim stanie. Wam się przydadzą. Zabierz je i odnajdź Reece’a. Stąd to długa droga, nie dotrzesz tam pieszo. Ogromnie mi pomogłaś. Nie zginę tu. Wody i jadła starczy mi na trzy dni. Odnajdą mnie. Patrole nieustannie tu krążą. Weź je i jedź. Selese schwyciła go za przegub dłoni, przepełniona wdzięcznością. Odwróciła się do Illepry, podjąwszy decyzję. - Muszę wyruszyć i odnaleźć Reece’a. Wybacz. Są tutaj dwa rumaki. Weź drugiego, dokądkolwiek zamierzasz się udać. Muszę przemierzyć Krąg, dotrzeć do Wschodniego Przejścia. Wybacz, lecz muszę cię opuścić. Selese dosiadła konia i ze zdumieniem spostrzegła, iż Illepra spieszy naprzód i wsiada na grzbiet drugiego zwierzęcia. Illepra pochyliła się i swym krótkim mieczem odcięła sznury, którymi zwierzęta przywiązane były do drzewa. Odwróciła się do Selese i uśmiechnęła. - Naprawdę sądziłaś, iż po tym wszystkim, co razem przeszłyśmy, pozwolę, byś jechała sama? Selese uśmiechnęła się. - Raczej nie – odrzekła. Kopniakiem pogoniły konie i wyruszyły, pędząc drogą na wschód, w kierunku – modliła się Selese – Reece’a.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Gwendolyn skuliła się, przyciskając podbródek do piersi, chroniąc się przed wiatrem i śniegiem. Przemierzała niemające końca pola bieli z Alistair, Steffenem i Abertholem u boku oraz Krohnem przy nodze. Maszerowali od wielu już godzin, odkąd przekroczyli Kanion i wkroczyli do Nibyświata. Gwen była wykończona, bolały ją mięśnie i brzuch. Od czasu do czasu przeszywał ją ostry ból, gdy dziecię w jej łonie poruszało się. Znajdowała się w świecie bieli, w którym śnieg spadał z niesłabnącą siłą, wciskając się do oczu, a to, co dostrzegali na widnokręgu, nie niosło pocieszenia. Nic nie zakłócało monotonii krajobrazu; Gwen miała wrażenie, iż zmierza ku samym krańcom świata. Oziębiło się i mimo futra, które miała na sobie, Gwen czuła zagnieżdżający się w jej kościach chłód. Dłonie już jej skostniały. Spojrzała na bok i spostrzegła, iż pozostali także drżą, walcząc z zimnem. Zaczęła się zastanawiać, czy nie popełniła ogromnego błędu, zapuszczając się tutaj. Nawet jeśli Argon tu jest, jak odnajdą go bez żadnych oznaczeń na widnokręgu? Nie prowadził tędy żaden szlak, żadna ścieżyna i rozpacz narastała w Gwen coraz bardziej, gdyż nie miała pojęcia, dokąd zmierzają. Wiedziała jedynie, iż oddalają się od Kanionu i podążają coraz dalej na północ. Nawet jeśli odnajdą Argona, jakim sposobem mieliby go uwolnić? Czy w ogóle można tego dokonać? Gwen czuła, iż zapuściła się w miejsce, w którym żaden człowiek winien nigdy nie postawić stopy, nadprzyrodzone miejsce przeznaczone dla czarnoksiężników, druidów i tajemniczych sił magii, których nie pojmowała. Miała wrażenie, iż wkroczyła w niedozwolone miejsce. Gwen poczuła kolejne przeszywające uderzenie bólu, gdy dziecię obracało się raz po raz. Tym razem ból był tak silny, iż niemal nie mogła oddychać i lekko się zatoczyła. Pomocna dłoń schwyciła jej nadgarstek i pomogła utrzymać równowagę. - Pani, czy wszystko dobrze? – spytał Steffen, stając szybko u jej boku. Gwen zamknęła oczy, wzięła głęboki oddech i skinęła głową w odpowiedzi. Oczy zaszły jej łzami z bólu. Zatrzymała się na chwilę, położyła dłoń na brzuchu i czekała. Jej dziecię z pewnością nie radowało się, iż znalazło się w tej krainie. Podobnie jak Gwen. Stała w bezruchu kilka chwil, oddychając głęboko, aż w końcu ból ustąpił. Po raz kolejny zastanowiła się, czy niesłusznie postąpiła, zapuszczając się tutaj; lecz pomyślała o Thorze i jej pragnienie ocalenia go przysłoniło wszystkie inne. Ruszyli w dalszą wędrówkę, a gdy ból ustąpił, Gwendolyn lękała się nie tylko o swe dziecię, lecz także o pozostałych. Nie wiedziała, jak długo wytrwają w tych warunkach; nie wiedziała nawet, czy mogą jeszcze w ogóle zawrócić. Utknęli tu, na nieznanych, bezkresnych ziemiach, bez żadnych drogowskazów.

Niebo zabarwione było fioletowym światłem, które rzucał na wszystko bursztynowo-fioletową poświatę. Gwen czuła się przez to tylko bardziej zdezorientowana. Nie było tu ani dnia, ani nocy. Jedynie niekończący się marsz w nicość. Aberthol się nie mylił: w istocie był to inny świat, otchłań śniegu i pustki, najbardziej opuszczone miejsce, jakie kiedykolwiek widziała. Gwendolyn przystanęła na chwilę, by złapać oddech, a wtedy poczuła ciepłą, niosącą ukojenie dłoń na swym brzuchu. Zaskoczyło ją to ciepło. Odwróciła się i ujrzała Alistair, stojącą obok i przyglądającą się jej z troską. - Nosisz w sobie dziecię – rzekła. Było to bardziej stwierdzenie niż pytanie. Gwendolyn spojrzała na nią, zaskoczona, iż Alistair to wiedziała, tym bardziej, że jej brzuch nadal był płaski. Nie miała jednak już siły trzymać tego dłużej w tajemnicy. Przytaknęła. Alistair skinęła w odpowiedzi głową. - Skąd wiedziałaś? – spytała Gwen. Lecz Alistair jedynie przymknęła powieki i wzięła głęboki oddech, trzymając dłoń na brzuchu Gwen. Gwen koiło to uczucie i czuła, jak w jej ciele rozchodzi się uzdrawiające ciepło. - To potężne dziecię – rzekła Alistair, nie otwierając oczu. – Lęka się. Lecz jest zdrów. Wszystko będzie w porządku. Rozpędzam teraz jego lęki. Gwendolyn czuła, jak przepływają przez nią fale światła i ciepła. Wkrótce poczuła, że w pełni odzyskuje siły. Gwen ogarnęła wdzięczność i miłość do Alistair; w niewytłumaczalny sposób czuła się jej bliska. - Nie wiem, jak mam ci dziękować – rzekła Gwendolyn, prostując się, czując na powrót niemal jak uprzednio. Alistair cofnęła dłoń i opuściła skromnie głowę. - Nie masz mi za co dziękować – odrzekła. – Tym się zajmuję. - Nie rzekłaś ani słowem, że jesteś przy nadziei, pani – rzekł surowo Aberthol. – Gdybym o tym wiedział, nigdy nie poparłbym tej wyprawy. - Pani, nie miałem pojęcia – powiedział Steffen. Gwendolyn, nieco przesądna, wzruszyła ramionami, nie chcąc, by tyle uwagi poświęcano jej dziecku. - A kto jest ojcem? – spytał Aberthol. Gwen towarzyszyły mieszanie odczucia, gdy wyrzekła słowo: - Thorgrin. Gwen była rozdarta. Ogarniało ją poczucie winy za to, co uczyniła Thorowi, za to, w jaki sposób się rozstali; nie wiedziała także, co sądzić o pochodzeniu dziecka. Przywołała w pamięci twarz Andronicusa i przeszedł ją dreszcz. Aberthol skinął głową. - Doskonałe pochodzenie – rzekł. – Nosisz w sobie wojownika. - Pani, oddałbym życie, by chronić twe dziecię – powiedział Steffen.

Krohn podszedł do niej, przysunął łeb do jej brzucha i polizał go kilkakrotnie, skomląc. Gwen poruszyła ich dobroć i wsparcie. Nagle Krohn odwrócił się i zaskoczył ich, warcząc zajadle. Postąpił kilka kroków naprzód w oślepiająco biały śnieg, zjeżywszy sierść na grzbiecie. Spoglądał w śnieg, nie zważając na nich. Gwen i pozostali spojrzeli po sobie, zaintrygowani. Gwen spojrzała uważnie w śnieg, lecz nic nie dostrzegła. Nigdy wcześniej nie słyszała, by Krohn warczał w taki sposób. - Co tam jest, Krohn? – spytała nerwowo. Krohn nie przestawał warczeć, posuwając się z wolna do przodu, cal za calem. Gwen, zdenerwowana, opuściła dłoń na zatknięty u pasa sztylet. Pozostali także położyli dłonie na swej broni. Czekali, patrząc. W końcu z oślepiająco białego śniegu wyłonił się tuzin jakichś stworzeń. Były przerażające, całkowicie białe, o dużych, żółtych ślepiach i czterech długich, żółtych kłach, większych niż wilcze. Stwory były większe niż Krohn, a każdy z nich miał dwa łby o długich kłach, wystających niemal na stopę. Wydawały z siebie przeciągły, niski, wściekły dźwięk, zbliżając się do nich w szerokim półkolu. - Lorki – rzekł trwożnie Aberthol, cofając się. Gwendolyn usłyszała charakterystyczny świst metalu, gdy Steffen dobywał swego miecza. Aberthol wyciągnął przed siebie swą laskę i trzymał ją w dwu dłoniach, a Alistair jedynie stała, wpatrując się w nie intensywnie. Gwendolyn zacisnęła mocno dłoń na sztylecie, gotowa oddać życie w obronie swego dziecka. Krohn nie tracił czasu: warcząc, rzucił się naprzód i zainicjował atak. Przyskoczył i zatopił kły w gardle lorka i choć stwór był większy, Krohn był zdeterminowany i przycisnął go do ziemi, cały czas warcząc. Odgłosy towarzyszące ich walce były przeraźliwe, gdy przetaczali się po ziemi. Wkrótce śnieg zabarwił się na czerwono, a Gwen z ulgą spostrzegła, iż była to krew lorka. Krohn zwycięsko przyszpilił stwora do ziemi. Pozostałe lorki ruszyły do walki. Dwa z nich skoczyły na Krohna, a reszta rzuciła się prosto na Gwendolyn i pozostałych. Steffen przyskoczył naprzód, opuszczając miecz na lorka, który zmierzał w stronę Gwendolyn, i zdołał odciąć jeden z jego dwóch łbów. Odsłonił się jednak tym samym na atak i inny lork rzucił się na niego, i zatopił swe długie kły w jego ramieniu. Steffen krzyknął, a krew trysnęła dokoła. Stwór przycisnął go do ziemi. Gwendolyn rzuciła się naprzód i dźgnęła lorka w grzbiet sztyletem. Stwór wygiął się w pałąk i pisnął. Jedna szczęka zatopiona była nadal w ramieniu Steffena, lecz drugi łeb lorka odwrócił się i kłapnął na Gwen. Stwór wygiął grzbiet wystarczająco mocno, by Steffen mógł się spod niego wydostać i gdy Gwen wycofała się, trzymając sztylet w

wyciągniętych, drżących dłoniach, Steffen chwycił swój miecz i pozbawił stwora obu łbów. Jeden z lorków obrał Alistair za cel i rzucił się naprzód; skoczył wysoko z zamiarem zatopienia swych kłów w jej gardle. Alistair stała jednak spokojnie na miejscu, niewzruszona, i uniosła przed siebie jedną dłoń; dobyło się z niej żółte światło. Jego strumień przeciął powietrze i uderzył lorka w pierś. Alistair przesunęła dłoń i stwór zawisł w powietrzu, jak gdyby zastygły. W końcu, po kilku chwilach w powietrzu, stwór padł u jej stóp, nieszkodliwy, martwy. Inny lork rzucił się na Aberthola. Ten uniósł swą laskę i uderzył stwora w powietrzu, jednocześnie usuwając mu się z drogi. Lork jednak natychmiast stanął na łapy i przyskoczył Abertholowi na plecy. Aberthol krzyknął, gdy lork zatopił kły w jego ramieniu i przyszpilił go twarzą do śniegu. Gwendolyn odwróciła się, by przyjść mu z pomocą, lecz Steffen ją uprzedził. Chwycił za swój łuk i wypuścił strzałę w paszczę stwora, nim ten zdołał sięgnąć odsłoniętej szyi Aberthola. Wtedy Steffen odwrócił się, by wystrzelić w lorki przyciskające do ziemi Krohna, lecz nagła kurzawa uniemożliwiła mu obranie celu. Gwendolyn rzuciła się w kierunku Krohna. Dobyła swego sztyletu i dźgnęła jednego z lorków w grzbiet, a Krohn odwrócił się, przyskoczył i zatopił kły w gardle drugiego stwora. Steffen pospieszył naprzód i dźgnął lorka w drugi łeb, nim zdążył sięgnąć Krohna. W końcu wszystkie lorki były martwe. Zaległa cisza. Krohn, mocno poraniony, stanął na łapy i pokuśtykał w stronę Gwendolyn. Polizał jej dłoń, a następnie brzuch. Gwendolyn, roniąc łzy nad ranami Krohna, poruszona jego oddaniem, przyklęknęła przy nim i przeczesywała palcami jego futro. Czuła pod dłonią jego rany i widziała krew na swych palcach. Serce jej pękało. Alistair przyklęknęła przy Krohnie, położyła na nim dłonie, a gdy miękka, żółta poświata otoczyła jego ciało, Krohn podniósł na nią wzrok i polizał ją po twarzy. Jego rany zagoiły się. Alistair pomogła wstać Abertholowi, który niepewnie stanął na nogi. Wytrąceni z równowagi, odwrócili się i spojrzeli po sobie, a następnie przenieśli wzrok na tę rzeź, usiłując pojąć, co się stało. Wydarzyło się to tak szybko, iż Gwen ledwie była w stanie to wszystko ogarnąć myślą. Przypomniało jej to znów o niebezpieczeństwach, które tu na nich czyhały. - Pani, spójrz! – zawołał Steffen z ekscytacją w głosie. Gwendolyn obróciła się i spojrzała w stronę widnokręgu, i ujrzała, iż śnieżyca na chwilę ustaje. Niewielki promyk słońca z wolna przedarł się przez chmury, jak zwiastun nadziei na horyzoncie.

Gdy wpatrywała się przed siebie, ku swojemu zdumieniu ujrzała nagle rysującą się na widnokręgu tęczę, która mieniła się wszystkimi możliwymi barwami. Gwen nigdy nie widziała podobnej: miast łuku, miała kształt koła, była pusta wewnątrz i unosiła się wysoko na nieboskłonie. Rozświetlała także otoczenie i Gwen po raz pierwszy mogła rozejrzeć się po okolicy. - Tam – rzekła Gwen. – Widzicie tę grań? Tam kończy się ściana śniegu. Musimy tam dotrzeć. Napełnieni nową energią, przyspieszyli kroku. Szli równym krokiem w górę wysokiej grani. Gwen dyszała ciężko. Pomagali sobie wzajemnie, zajmując się swymi ranami. W końcu Aberthol zatrzymał się. - Nie pójdę już dalej – powiedział. - Ależ musisz – rzekła błagalnie Gwen. Podeszła do niego, zarzuciła swe ramię na jego, by pomóc mu wejść pod górę. Alistair podeszła i podtrzymała go z drugiej strony. Gwendolyn miała nadzieję, iż ich sytuacja się wyjaśni, gdy tylko dotrą na grań. Być może spostrzegą gdzieś Argona; albo chociaż jakieś oznakowanie, jakiś znak wskazujący im drogę. Wspinali się i wspinali, i w końcu dysząc ciężko dotarli na samą górę. Gwendolyn stanęła na szczycie wraz z resztą i spojrzała w dół. To, co ujrzała, wprawiło ją w niemałe zdumienie. W dole, rozciągając się daleko jak okiem sięgnąć, znajdowało się miejsce, jakiego nie widziała w całym swym życiu. Była to bezkresna dolina, nad którą rozpościerało się przejrzyste żółto-czerwone niebo. Nigdzie nie dostrzegła ani śladu śniegu. Miast tego pod niebem połyskiwała zamarznięta kraina. Wyglądało to na zamarznięte miasto, lecz miast budynków znajdowały się w nim wzgórki lodu przeróżnych kształtów i rozmiarów. Każdy z nich miał inną barwę – były tam fiolety, błękity, czerwienie i róże. Wszystkie migotały w słońcu tysiącami iskier. Było to zamarznięte miasto, najpiękniejszy widok, jaki Gwen kiedykolwiek widziała. Zdawało się nierealne. Gwen nie miała pojęcia, cóż to było za miejsce ani dokąd prowadziło. Lecz wyczuwała jego magiczny aurę, czuła, iż są tam uwięzione miejsce i czas. Wiedziała także – po prostu to wiedziała – iż gdzieś tam, w dole, był Argon.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Reece próbował utrzymać równowagę, przyciśnięty do ściany Kanionu, której trzymał się drżącymi rękoma z całych sił, patrząc z przerażeniem w dół przez ramię na spadającego jak kamień Kroga, krzyczącego i młócącego rękoma, aż zniknął we mgle. Reece stracił ducha. Krog z pewnością nie przeżył. Stracili już jednego nieocenionego legionistę i Reece nie potrafił odegnać od siebie myśli, iż to jego wina; wszak to on poprowadził ich tutaj, w dół. Ręce i nogi Reece’a trzęsły się i zastanawiał się, jak długo jeszcze się utrzyma – i jak długo utrzymają się pozostali. Miał wrażenie, iż nie wytrzymają długo – a on wciąż nie wiedział, czy dno w ogóle istnieje. Czy okazał nierozwagę, decydując się na to? Lecz nagle spotkało go miłe zaskoczenie – krzyki Kroga urwały się raptownie i zastąpił je dźwięk upadku. Było to coś jak łamane gałęzie, i to bliżej, niż Reece sobie wyobrażał. Był w szoku: czyżby Krog uderzył o dno? Czyżby było tak blisko? Zachęcony tym, Reece spojrzał w kłębiącą się mgłę, wiedząc, iż Krog nie jest wcale daleko. Może nawet, pomyślał Reece z nadzieją, przeżył. Być może coś złagodziło jego upadek. - KROG?! – zawołał Reece w dół. Odpowiedziała mu cisza. Reece podniósł wzrok i ujrzał pozostałych, Eldena, O’Connora, Convena, Indrę i Sernę. Przywarli do ściany urwiska trzęsącymi się rękoma i spoglądali w dół z takim samym wyrazem zdumienia i trwogi. Po drżeniu ich ciał, po rozpaczy malującej się na ich twarzach Reece poznał, iż oni także długo już nie wytrzymają. Czuł, iż jako na przywódcy spoczywa na nim obowiązek, by służyć im przykładem. - Dno Kanionu jest blisko! – krzyknął Reece, zbierając pewność w swym głosie. – Krog o nie uderzył. Nic mu nie będzie – nam także. Wytrzymajcie jeszcze trochę, a znajdziemy się bezpiecznie na ziemi. Za mną! Reece ruszył spiesznie w dół. Ślizgały mu się dłonie, trzęsły kolana, lecz był zdecydowany dotrzeć na dół i dać innym przykład. Gdy myślał jedynie o sobie, było mu zbyt trudno; lecz na myśl o reszcie czerpał z nowych pokładów energii. Oddychając ciężko, Reece spojrzał w dół i skoncentrował się. Starał się przechodzić od jednego występu do drugiego; czasem miejsca starczało jedynie na jego palce. Na szczęście jego buty dawały mu oparcie, dzięki czemu mógł wciskać palce w wąskie szpary i zyskiwać siłę, której potrzebował, by wesprzeć swe ciało. Posuwał się w dół urwiska resztką sił, modląc się, by był to koniec. W końcu kłębiąca się mgła poczęła się unosić i gdy Reece spojrzał w dół, uradował się na widok ziemi. To naprawdę była ziemia! Niecałe dwadzieścia stóp pod nimi znajdowało się dno Kanionu.

A tam, na podłożu które zdawało składać się z miękkich, jaskrawoturkusowych igieł sosnowych, leżał Krog, jęcząc i wijąc się. Reece odetchnął z ulgą. Krog żył. Gdy zbliżył się do ziemi, Reece był zaskoczony krajobrazem w dole: bardziej egzotycznego w życiu nie widział. Zdało mu się, iż znalazł się w zupełnie innym świecie. Zza kłębiastej mgły spostrzegał jedynie jego urywki, lecz z tego, co zdołał dostrzec, dno Kanionu porośnięte było sośniną o jaskrawooranżowych pniach i jaskrawoturkusowych igłach. Gałęzie drzew były fioletowe i złote, i zwisały z nich nieduże, ciężkie, połyskujące egzotyczne owoce. Podłoże wyglądało jak błoto. Gdy Reece’a od ziemi dzieliło już tylko kilka stóp, nie potrafiąc utrzymać się już chwili dłużej, zeskoczył ze ściany. Wylądował na podłożu, w które zapadł się na kilka cali. Spojrzał w dół i ujrzał dziwną, lepką substancję, nie do końca błoto, lecz i nie ziemię. Uradował się, mogąc ponownie postawić stopy na solidnym gruncie. Jego kompani poczęli iść w jego ślady i zeskakiwać ze ściany z wysokości kilku ostatnich stóp dzielących ich od ziemi, lądując obok niego. Reece pospieszył ku Krogowi. Gdy się do niego zbliżał, zdjęła go nagła złość: Krog był mu solą w oku przez cały ten czas. Jednakże mimo tego Reece zdecydowany był nie traktować Kroga tak, jak on traktował jego. Postanowił wznieść się ponad to. Bez względu na to, na co Krog zasługiwał, przywódcy nie przystawało dopasowywać swego zachowania do takiego poziomu. Złośliwa zemsta może i była dobra dla chłopców – lecz nie dla mężczyzn. A nadszedł czas, by Reece porzucił swe młodzieńcze lata i stał się mężczyzną. Reece przyklęknął przy Krogu i przyjrzał mu się, zdecydowany mu pomóc. Krog jęknął, mrużąc oczy i wijąc się z bólu. - Moje kolano – syknął. Reece spojrzał w dół i wzdrygnął się, ujrzawszy sporą fioletową gałąź wbitą w kolano Kroga, wchodzącą z jednej strony i wychodzącą z drugiej. Reece’owi żołądek podszedł do gardła na ten widok; ból musiał być nie do zniesienia. - I jak? – spytał Krog. Reece zmusił się, by spojrzeć Krogowi w oczy spokojnie, z niewzruszoną pewnością, nie chcąc wpędzać go w panikę. - Widziałem znacznie gorsze rany – odparł Reece. – Nic ci nie będzie. Krog jednakże zdawał się mu nie dowierzać. Jego ciało rosił pot i patrzył na Reece’a oczyma, w których ten dostrzegł panikę. Jego oddech był szybki, płytki. - Posłuchaj, co ci rzeknę – upierał się Reece, kładąc dłonie po obu stronach jego twarzy. – Słyszysz mnie? Twe kolano się zagoi. Wierzysz mi? Oddech Kroga z wolna uspokoił się. Skinął głową w odpowiedzi. Pozostali podeszli do Reece’a i stanęli jak wryci, patrząc w dół. Reece był przekonany, iż patrząc na kolano Kroga są w takim samym szoku, jakiego on doświadczył.

- Poszczęściło ci się, że żyjesz – rzekł do niego Serna. – Byłem przekonany, iż zginąłeś. - Gałęzie złagodziły mój upadek – powiedział Krog. – Złamałem chyba z pół drzewa. Reece spojrzał w górę i spostrzegł, iż w istocie po jednej stronie drzewa gałęzie były odłamane. Krog próbował się poruszyć, lecz wykrzywił twarz w grymasie bólu i pokręcił głową. - Nie mogę zgiąć nogi. Nie mogę chodzić – rzekł, oddychając płytko. – Zostawcie mnie tutaj – dodał. – Na nic wam się teraz nie przydam. Reece pokręcił głową. - Czyś zapomniał o haśle, które nam przyświeca? – przypomniał mu. – Nikogo nie zostawiamy z tyłu. To nie czcze słowa. Żyjemy podług nich. Ani mi się śni cię tu zostawić. Reece przemyślał szybko sytuację i zwrócił się do reszty. - Elden, O’Connor, przytrzymajcie go – rozkazał władczym głosem. Obaj przyklęknęli i schwycili Kroga za ramię, dociskając go do ziemi. - Co robicie? – spytał Krog. Reece nie zawahał się; musiał mieć to z głowy. Pochylił się, schwycił gałąź wystającą z kolana Kroga, odłamał jeden jej koniec i przepchnął pozostałość przez drugą stronę, aż całkowicie wysunęła się z jego nogi. Krog wydał z siebie przeraźliwy krzyk. Z rany wytrysnęła krew, a Reece pochylił się i zatamował ją dłonią. Krog rzucał rękoma na boki. Indra pospieszyła do niego i oderwała kawałek tkaniny z końca swej koszuli, którym owinęła jego ranę. - A niech cię! – wykrzyknął Krog, wijąc się w bólu, wbijając palce w przedramię Reece’a. - Wszystko będzie dobrze – rzekł Reece. – Conven, wino. Conven zbliżył się, przechylił bukłak, który niósł ze sobą jeszcze z Silesii, chwycił podbródek Kroga i wlał mu trochę wina do gardła. Z początku Krogowi trudno było pić, lecz Conven trzymał go mocno, przymuszając do picia. Wreszcie oczy Kroga poczęły zachodzić mgłą i jego krzyki ucichły. Reece wiedział, iż mocny trunek zaczynał działać. - Postawcie go na nogi – rzekł Reece, wstając. Elden i O’Connor podnieśli go, zarzuciwszy sobie jego ramiona na szyję. - Nie znoszę cię – jęknął Krog, na poły majacząc, obrzucając go gniewnym spojrzeniem. Reece wzruszył ramionami. Nigdy nie spodziewał się, że Krog go lubi; nie dlatego przyszedł mu z pomocą. - Nie szkodzi – rzekł. – Przynajmniej uratowaliśmy twą nogę. Reece odwrócił się i przyjrzał uważnie otoczeniu. Zaskoczyło i zdezorientowało go to, iż w istocie znalazł się na dole. Wszystko zdawało się takie obce, egzotyczne, jak gdyby od Kręgu oddzielało go wiele innych światów. Stali w gąszczu puszczy o jaskrawym listowiu, przez którą przepływały kłęby mgły. Tu i tam wznosiły się wysokie

pagórki błota. Wyglądały jak duże, zeszpecone głazy wznoszące się z ziemi. Parowe źródła wytryskiwały z różnych otworów w ziemi, z sykiem wystrzelając w górę, budząc się bez żadnego ustalonego porządku. Powietrze wypełniały dziwne odgłosy: krakanie, gruchanie, warczenie i piski; brzmiało to tak, jak gdyby znaleźli się w samym środku zwierzęcego królestwa. Reece wytężył wzrok, patrząc we mgłę i usiłując coś dojrzeć, lecz niesłabnąca mgła nie pozwalała ujrzeć nic dalej niż na odległość dwudziestu stóp. Odgłosy zdawały się przez to jeszcze bardziej złowieszcze. Odwrócił się do reszty, którzy spojrzeli na niego, zadziwieni. - Dokąd teraz? – spytał Serna. Wszyscy skierowali swe spojrzenia na Reece’a i było jasne, iż widzą w nim przywódcę. Sam Reece także coraz bardziej zaczynał się tak czuć. - Musimy odnaleźć Miecz – odrzekł Reece. – I wydostać się stąd. - Ale Miecz może być wszędzie – powiedział Elden. - Nie widzimy nic dalej niż na odległość kilku stóp przed sobą – dodał O’Connor. – Nie ma tu żadnych szlaków, żadnych oznakowań. W jaki sposób mamy go odnaleźć? Reece obrócił się i rozejrzał. Zdał sobie sprawę, iż mieli rację. Lecz to nie powstrzyma go przed podjęciem próby. - Cóż, jedno wiem na pewno – rzekł. – Nie znajdziemy go, stojąc w miejscu. Ruszajmy. - Lecz dokąd? – spytała Indra. Reece obrał kierunek i ruszył przed siebie. Usłyszał, jak pozostali idą w jego ślady, z przestrachem dobywając mieczy. Żałował, iż nie może im rzec, dokąd idą. Prawdą był, iż sam nie miał najmniejszego pojęcia.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Kendrick, Erec, Bronson i Srog maszerowali przed tysiącami swych żołnierzy z nadgarstkami skrępowanymi sznurem, wiedzieni przez swych imperialnych przeciwników. Wszyscy byli teraz jeńcami. Kendrick wrzał z wściekłości i upokorzenia. Podniósł wzrok i spojrzał na Tirusa, który zadowolony z siebie jechał ramię w ramię z imperialnym dowódcą. Kendrick poprzysiągł zemstę. Tirus przechytrzył ich, lecz udało mu się to dzięki zdradzie. Takie zwycięstwo w oczach Kendricka nie było żadnym zwycięstwem. Tirusowi brakowało honoru. A Kendrick wolałby zginąć, niż splamić swój honor. Jednakże w takim oto położeniu teraz wszyscy się znaleźli, najświetniejsi wojownicy MacGila oraz McCloudowie Bronsona – na łasce wroga, młodszego brata ojca Kendricka, który całe swe życie dążył do pozbawienia władzy swej rodziny i uzurpowania sobie tronu. Tirus wywęszył swą szansę w najeździe Andronicusa. Znając zwyczaje Andronicusa, Kendrick wiedział, iż skończy się to dla Tirusa źle. Gdyby tylko Tirus to dostrzegł, gdyby tylko widział, na jak krótką chwilę jego zdrada przyniesie mu korzyści. Kendrick nie znosił się poddawać. Lecz z jego punktu widzenia nie było to poddanie się, a jedynie odwleczenie. Jednego dnia znajdą inny sposób, by ich pokonać. Tirus obiecał traktować ich zgodnie z zasadami honoru, jako jeńców wojennych. Kendrick zawierzył mu w tym przypadku; nie wyobrażał sobie, by Tirus mógł upaść tak nisko i splamić te resztki honoru, które mu jeszcze pozostały. Jeśli wojna ustanie i Andronicus w istocie pozwoli, by Tirus objął rządy nad częścią Kręgu, Kendrick wierzył, iż Tirus będzie traktował ich sprawiedliwie. Być może zmusi ich, by mu służyli. A pewnego dnia, gdy Tirus będzie się tego najmniej spodziewał, Kendrick zbierze mężczyzn, by powstali i go zwyciężyli. Lecz jeśli Andronicus zdradzi Tirusa – któż wie, co może spotkać Kendricka i jego ludzi. Wspomnienia tego, jak Andronicus traktował ich w Silesii, były wciąż żywe w pamięci Kendricka. Dlatego też miał się na baczności, rozglądając się za każdą możliwością ucieczki. Maszerowali od wielu godzin i Kendrick zdołał po cichu nie raz przedyskutować to z Erekiem, Bronsonem i Srogiem, i wszyscy przystali na to, iż zbiegną, o ile zdołają uwolnić swych ludzi. - Jak sądzisz, dokąd nas prowadzą? – spytał idący obok Kendricka Bronson. Kendrick spojrzał na rozciągające się przed nimi zimne, opustoszałe ziemie. W oddali spostrzegł ogromny obóz imperialny, a pośrodku rozległy, pusty teren, odgrodzony od reszty. Wyglądał na jakiegoś rodzaju zagrodę. Kendrick pojął, iż to właśnie tam zmierzają.

- Potrzymają nas tam, póki Andronicus nie zarządzi inaczej – odparł Kendrick. – Jesteśmy teraz jego zdobyczami wojennymi. - Chyba że zdecyduje się nas zabić – dodał Erec. - Przecież Tirus dał nam swe słowo – rzekł Bronson. - Słowo Tirusa nie jest wiele warte – wtrącił Srog. - Czy popełniliśmy zatem błąd, poddając się? – spytał Bronson. Kendrick myślał nad tym samym. - Walka w zasadzce oznaczałaby pewną śmierć. Teraz przynajmniej mamy szansę. Jeden z żołnierzy Imperium szarpnął mocno Kendricka. Szli dalej naprzód, ku odległemu obozowi więziennemu. - Twa małżonka nas wydała – rzekł Kendrick do Bronsona. – To ona podstępem nakłoniła Thora, by oddał się w ręce Andronicusa. Bronson wykrzywił się. - Masz rację – odparł. – Tak było. Lecz Luanda jest także twą siostrą. Znasz ją równie dobrze, jak ja. Kendrick pokręcił głową. - Jest mą przyrodnią siostrą – poprawił go. – Lecz, owszem, znam ją. Jest zbyt ambitna. Co też cię w niej urzekło? Bronson wzruszył ramionami. - Nasze małżeństwo zostało zaaranżowane przez naszych ojców. Przez twego ojca. Tak czy inaczej, muszę przyznać, iż zapałałem do niej uczuciem. Wbrew wszystkiemu, ma także dobrą stronę. W głębi duszy jest dobra. Chyba pomimo wszystko zmuszony jestem przyznać, iż nadal ją kocham. Wciąż żywię nadzieję, iż odkupi swe winy. - Kochasz ją? – spytał Srog, wzburzony. – Po tym, jak nas wszystkich zdradziła? Bronson wzruszył ramionami. Żałował, iż nie może udzielić innej odpowiedzi, lecz tak właśnie czuł. - Wiem, iż jej uczynki były straszliwe – rzekł. - Lecz wiem także, iż w głębi jej duszy tkwi niewielka cząstka, która zdolna jest odkupić się. Luanda jest zbyt ambitna i padła ofiarą swego własnego charakteru. Lecz może się zmienić. Erec pokręcił głową. - A do czasu, aż to nastąpi – jak wielu naszych ludzi będzie musiało zginąć? Bronson zamilkł. Co oczywiste, mieli rację i po części przyznawał im słuszność. Chciałby nienawidzić Luandy, po prostu wymazać swe uczucie do niej. Musiał jednakże przyznać, iż w głębi duszy nadal, mimo wszystko, kochał ją. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek jeszcze ją ujrzy, czy ona jeszcze w ogóle o niego dba. Spojrzał w dół i przyjrzał się swej ręce, kikutowi, i przypomniał sobie, iż stracił dłoń, broniąc Luandy przed gniewem swego ojca. Czyżby ta strata była daremna? W końcu ogromna grupa zatrzymała się, a żołnierze Imperium poczęli kierować ich do zagrody. Jadący obok Tirusa dowódca imperialny, siedząc wyprężony na swym

wierzchowcu, spojrzał w dół na Kendricka, Ereca, Bronsona i Sroga. W obozie zaległa cisza, a wszyscy zatrzymali się i przyglądali. Kendrick i reszta stali, podniósłszy wzrok, spokorniali, jak zwykli więźniowie. - Dzisiejszą noc ty i twoi ludzie spędzicie w tym obozie więziennym – oznajmił generał grzmiącym głosem. – A o brzasku zostaniecie straceni. Stłumione okrzyki oburzenia rozeszły się wśród MacGilów i Kendrick, w szoku, spostrzegł, iż on także wydał z siebie krzyk. Tirus odwrócił się i spojrzał na dowódcę. Sam zdawał się zaskoczony, a jego czterech synów, których konie poruszały się niespokojnie obok niego, wyglądało na równie zaniepokojonych. - Ależ panie, nie taki był nasz układ – rzekł Tirus do dowódcy. – Ci ludzie mieli być moimi jeńcami i miałem z nimi uczynić, co mi się podoba. Przyrzekliście, iż nie wyrządzicie im żadnej krzywdy. Dowódca odwrócił się i spojrzał na niego. - Imperium nie zawiera z nikim żadnych układów. Przemawiam w imieniu samego Andronicusa. Macie szczęście, iż pozostawiliśmy was przy życiu. Chyba że zmieniłeś zdanie i ty oraz twoi ludzie pragniecie zginąć razem z nimi? Tirus poczerwieniał i spuścił wzrok na ziemię. Zdawał się zawstydzony i zbity z pantałyku. Zamilkł jednakże, pojmując, iż to Imperium ma przewagę. Kendrick zawrzał ze złości. Jakże wielkim głupcem okazał się, zawierzając po raz kolejny Tirusowi i zgadzając się na kapitulację! Teraz wiedział, iż powinien był walczyć tam na śmierć i życie. Zginęliby wszyscy, lecz przynajmniej polegliby z honorem, jak wojownicy, w boju. - Damy wam wybór – zagrzmiał dowódca, spoglądając na Kendricka, Ereca, Bronsona i Sroga. – Stracimy albo was, przywódców, albo miast tego setkę waszych ludzi, a wy przeżyjecie. Kto odda swe życie? Wy czy wasi ludzie? Nie zawahawszy się ani przez sekundę, Kenrick, Erec, Bronson i Srog odrzekli dumnie jednym głosem: - My. Stali, milcząc dumnie i wyzywająco patrząc przeciwnikowi w oczy. Żaden z nich nie zawahał się ani przez chwilę. Dowódca imperialny skinął głową w odpowiedzi i spojrzał na nich z podziwem. - Prawdziwi wojownicy. Spodziewałem się, iż taką właśnie decyzję podejmiecie. Dziś porozmyślajcie nad swą ostatnią nocą. Jutro gotujcie się na spotkanie ze stwórcą. * Erec, Kendrick, Bronson i Srog stali w ciemnej nocy w swej własnej niewielkiej zagrodzie, z dala od pozostałych więźniów. Każdy z nich przywiązany był tyłem do pala w odległości kilku kroków od siebie. Trzymano ich z dala od pozostałych, przygotowano

do stracenia. Większość więźniów stała za ogrodzeniem, w rozległej zagrodzie jakieś sto jardów dalej. Patrząc na nich, Erec czerpał przynajmniej pociechę z faktu, iż jego ludzie przeżyją. Nim ich rozdzielono, przez całą noc tysiące ich ludzi podchodziło do nich, odwodząc od podjętej decyzji, błagając, by nie ginęli za nich. Rzecz zrozumiała, Erec i pozostali, choć poruszeni ich propozycjami, ani myśleli usłuchać. Byli ludźmi honoru i jeśli ktoś musiał zginąć, zamierzali się poświęcić. Erec nie żałował ani przez chwilę. Żałował jedynie, iż nie otrzymał szansy rozsupłać sznurów, dobyć oręża i polec w wielkiej bitwie, o czym zawsze marzył. Lecz do tego doprowadził go szereg zdrad: Luanda zdradziła Thora, a Tirus ich. Wszyscy byli zbyt ufni i teraz przyszło im za to zapłacić. Ereca zawsze zdumiewało, iż nie dla wszystkich honor był tak ważki, jak dla niego. On sam wolałby zginąć, aniżeli kogoś zdradzić; dla niego honor cenniejszy był niż życie. Erec stał przywiązany do pala, wpatrując się w rozgwieżdżone niebiosa. Nieopodal niego znajdowali się Kendrick, Bronson i Srog. Erec nie wypuścił się nigdy na drugą stronę Pogórza, na ziemie McCloudów, i gwiazdy tutaj zdały mu się inne. Panował tu chłód, ziemia był twarda, a temperatura spadała. W okolicy hulała wichura, którą czuł w kościach. Lecz Erec nie zadrżał. Patrzył w niebo i rozmyślając o swoim dobiegającym końca czasie na ziemi, wspominał swą jedyną prawdziwą miłość: Alistair. Czy jeszcze kiedykolwiek ją ujrzy? Serce Ereca wezbrało dumą, gdy Alistair rzekła mu, iż będzie towarzyszyła Gwendolyn do Nibyświata, by ją chronić. Był to zaszczyt przystający jego przyszłej małżonce i kochał ją za to jeszcze mocniej. Zarazem jednak troskał się o nią. Czy powróci z Nibyświata? Wiedząc, iż o brzasku czeka go śmierć, Erec zrozumiał, iż jego oczy już nigdy na niej nie spoczną i ta myśl zabolała go. Była to jedyna rzecz, której żałował; oddałby wszystko, by tylko ujrzeć ją jeszcze jeden, ostatni już raz. Erec rozejrzał się i spostrzegł, iż zagroda była słabo strzeżona, wartę trzymało ledwie dwóch żołnierzy. Nie było to pozbawione sensu: Imperium nie potrzebowało więcej strażników – byli wszak przywiązani do pali, pozbawieni oręża, a ich armia znajdowała się w osobnym więzieniu. Z nadejściem ranka i tak wszyscy będą martwi. Erec po raz kolejny szarpnął się, próbując uwolnić się ze sznurów; nie miał jednak miejsca na manewry, ani cala. Gdy wpatrywał się w noc, kątem oka dostrzegł jakiś szybko się poruszający kształt. Z początku myślał, iż mu się przywidziało, lecz gdy przyjrzał się uważniej, dostrzegł jakąś sylwetkę przemieszczającą się w ciemności, prześlizgującą się dokoła ogrodzenia. Erec był zdezorientowany, łamiąc sobie głowę nad tym, kto tam jest i co też zamierza uczynić. Wytężył wzrok, wpatrując się w ciemność, i zdołał dostrzec postać, gdy na chwilę oświetliła ją pochodnia. Erec ujrzał zbroję ludzi Tirusa i ozdobiony herbem rodowym Tirusa napierśnik.

Nim Erec zdołał to wszystko pojąć, ujrzał jak postać wyłania się ukradkiem z ciemności, prześlizguje ku bramie, wyciąga sztylet zza pasa i podrzyna gardła obu wartowników. Dwa krótkie jęknięcia przerwały ciszę i żołnierze osunęli się na ziemię martwi. Postać przecięła sznury, pchnęła ogrodzenie, rozejrzała się ukradkiem na boki, upewniając się, iż nikt nie patrzy, po czym ruszyła prosto ku Erecowi, dzierżąc w dłoni wciąż ociekający krwią sztylet. Erec psyknął, zwracając uwagę Kendricka, Bronsona i Sroga, którzy odwrócili się i spojrzeli. Erec przyglądał się zbliżającej się sylwetce jak sparaliżowany, zastanawiając się, któż to i co tu robi. Kim był człowiek, który ukatrupił właśnie dwóch żołnierzy imperialnych? Czemu pędził tak w ich stronę? Czy ich także zamierzał pozbawić życia? Postać obeszła go od tyłu i szybkim ruchem przecięła krępujące jego ręce i nogi sznury. Erec zatoczył się naprzód, rozmasowując nadgarstki w miejscach, w których wżynały się w nie pęta. Erec odwrócił się zdumiony i patrzył, jak mężczyzna przecina również sznury krępujące Kendricka, Bronsona i Sroga. Zwrócili się wszyscy ku niemu, a on uniósł zasłonę hełmu. Chłopak, liczący sobie nieco ponad szesnaście lat, wpatrywał się w nich przeszywającym spojrzeniem orzechowych oczu. Kręcone brązowe włosy opadały mu na uszy. Wyglądał jak Tirus. Ryzykował własnym życiem, by ich uwolnić, i uśmiercił dwóch żołnierzy Imperium, a Erec nie pojmował, dlaczego to uczynił. - Kim jesteś? – spytał Erec. - Jestem Matus – odrzekł. – Najmłodszy z czterech synów Tirusa. - Dlaczego nas uwolniłeś? – spytał Kendrick. Matus pokręcił głową z powagą. - Nie zgadzam się z tym, jak postąpił mój ojciec – odrzekł. – My, MacGilowie, mamy różne zdania, lecz jako rycerze i wojownicy musimy dotrzymywać danego słowa. Honor to jedyne, co mamy i mimo tego, co może uczynić mój ojciec, ja żyję dla mego słowa i za nie zginę. Mój ojciec dał wam swe słowo. Jeśli on nie zamierza go dotrzymać, ja to uczynię. Przyrzekł trzymać was jako jeńców, nie zabić, i ja naprawię szkody, które wyrządził. Jesteście wolni. Zabierzcie swych ludzi i odejdźcie. Tylko żywo, przed pierwszym słońcem. Erec przyglądał mu się z otwartymi ustami, nie dowierzając. - Gdy twój ojciec obudzi się i ujrzy, iż uciekliśmy, z pewnością cię obwini – rzekł Erec. Matus wzruszył ramionami. - Chcę, byście przeżyli. Miło was wspominam – rzekł do Kendricka. – Z dni naszej młodości. Pragnąłbym wyprzeć stąd Imperium i raz jeszcze ujrzeć, jak MacGilowie się jednoczą, jak dawniej. Pragnąłbym, by Wyspy Górne odzyskały swą dawną pozycję w Kręgu. Nie podzielam pragnień mego ojca, by zasiąść na tronie. Brzydzę się polityką. Erec skinął głową z wielkim szacunkiem.

- Jesteś świetniejszym wojownikiem, niż wskazywałyby na to twoje lata – rzekł Erec. – Przysporzyłeś sobie wiele chluby tej nocy. - Nigdy tego nie zapomnimy – powiedział Kendrick. - Nie jesteście mymi dłużnikami – rzekł Matus. – Weźcie swych ludzi i odejdźcie daleko stąd. Na Wyspy Górne. Nasz zamek jest teraz pusty. Tam nie dosięgnie was Andronicus. Kendricka poruszyła jego propozycja, lecz powoli pokręcił głową. - Płynie w tobie prawdziwa, szlachetna krew – rzekł Kendrick. – Pamiętam cię bardzo dobrze. Inny byłeś od reszty, od twego ojca. Płynie w tobie krew mojego ojca. Jednakże nie możemy przyjąć twej propozycji. - Dlaczego? – spytał Matus. - Wasze wyspy być może i byłyby bezpiecznym schronieniem – wyjaśnił Erec. – Lecz nie po to przyszliśmy na ten świat. Narodziliśmy się, by walczyć, nie by się kryć, i walczyć będziemy. - Lecz nie zwyciężycie – powiedział Matus. - Tutaj może i nie – rzekł Kendrick. – I nie tej nocy. To prawda, wróg przewyższa nas liczebnie. Lecz przegrupujemy się i będziemy walczyć innego dnia. Dołącz do nas. Matus zawahał się. - Dołącz do nas – dodał Bronson. – Tutaj i tak nie znajdziesz już bezpiecznego schronienia. Matus potrząsnął głową. - Com uczynił, tom uczynił – rzekł. – Niczego nie żałuję. Stanę przed mym ojcem i przyjmę jakąkolwiek karę dla mnie orzeknie. Takie mam zwyczaje. Ja także przed niczym nie uciekam. A teraz idźcie. Erec, w którym młody wojownik wzbudził podziw, postąpił naprzód, spojrzał mu z powagą w oczy i zacisnął dłoń na jego ręce. Kendrick, Bronson i Srog poszli w jego ślady. - Żywię nadzieję, iż jeszcze się spotkamy, kuzynie – rzekł Kendrick. Erec, Kendrick, Bronson i Srog odwrócili się raptownie i puścili biegiem przez noc, chwytając po drodze broń zabitych żołnierzy. Przecinali mrok, pędząc ku swym ludziom. Erec nie posiadał się z radości. Jego modlitwy zostały wysłuchane. Uwolnią swych ludzi, zbiorą armię i przeżyją, by walczyć innego dnia.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Andronicus pędził galopem przez równinę ze swym synem Thornicusem u jednego boku, czarnoksiężnikiem Rafim – u drugiego, i McCloudem, który jechał za nim. Za nimi podążały dziesiątki tysięcy oddanych imperialnych żołnierzy. Zmierzali, pełni werwy, ku Wysokiej Osadzie, najwyżej położonym mieście, wzniesionym na najwyższym szczycie Pogórza. Andronicus widział je przed sobą, na widnokręgu, połyskujące w promieniach wczesnorannego słońca – najwyżej położone miasto w Kręgu, rozciągające się po obu stronach Pogórza, ostatnia twierdza McCloudów. Żołnierze McClouda wylewali się z niego, ośmielając się mu przeciwstawić. Nie mógł się doczekać, aż rozniesie ich w pył. Andronicus spodziewał się, iż wszyscy McCloudowie poddadzą się wtedy, gdy uczynił to McCloud; i tak by było, gdyby nie ten podżegacz, Bronson. Przemierzył stronę Kręgu McClouda i zwołał swych ludzi, a teraz tysiące ich zbierały się raz jeszcze przeciw najazdowi Imperium. Andronicus odbierał niezliczone raporty, w których słyszał, iż zabijają jego ludzi, i teraz zdecydowany był przejąć Wysoką Osadę i raz na zawsze zmiażdżyć opór McCloudów. Przejmując Wysoką Osadę, miał także co innego na uwadze: gdy ją zdobędzie, zyska strategiczny punkt na szczycie Pogórza; wiedzie stamtąd prosta droga na drugą stronę, do Zachodniego Królestwa Kręgu i aż do Silesii, skąd zamierzał wypędzić MacGilów – o ile jeszcze jacyś tam pozostali – i zmiażdżyć Krąg na dobre. Uśmiechnął się na tę myśl. Będzie czerpał ogromną przyjemność, czyniąc to – tym razem nawet większą jeszcze, gdyż to jego własny syn, Thornicus, poprowadzi szarżę i dokona rzezi własnych ludzi. Nic nie sprawiało Andronicusowi większej uciechy niż widok ludzi mordujących swych pobratymców. Dlatego tę szarżę prowadził McCloud. Choć nie znosił go, Andronicus musiał zgodzić się, by Rafi jechał z nimi z przodu; musiał mieć w pobliżu jego mroczną energię, potrzebował go, by podtrzymywał działanie swego zaklęcia i kontrolował umysł Thora. Obiecał Rafiemu zapłatę: po bitwie Rafi będzie mógł posilić się na poległych. Rafi uwielbiał pić krew truposzy i choć Andronicusowi żołądek podchodził do gardła od tego widoku, co pewien czas musiał Rafiemu na to pozwolić. Armia wydała z siebie donośny okrzyk bitewny, gdy zbliżała się do swego celu. Galopowali w górę zbocza, wspinając się coraz wyżej, podczas gdy armia McCloudów szarżowała z naprzeciwka w dół. Andronicus utkwił w nich spojrzenie i ze zdumieniem ujrzał, iż jego syn, Thornicus, rwie naprzód, dalej niż pozostali, przewodząc reszcie. Coraz bardziej zwiększał tempo, bez cienia strachu, jako pierwszy rzucając się w bitwę i wyprzedzając pozostałych o dobre sto jardów. Zdawało się, iż Thornicus zamierza sam stawić czoła całej armii McClouda. Thornicus był ucztą dla oka, był wojownikiem całym

sercem i całym duchem. Wyglądał mitycznie, jak bóg na rumaku, jak gdyby nic na całym świecie nie było w stanie go powstrzymać. Z Wysokiej Osady doszedł ich donośny okrzyk bitewny, gdy tysiące żołnierzy McClouda wylewało się z miasta, pędząc na swych wierzchowcach w dół zbocza, na spotkanie armii Imperium. Z całą pewnością wiedzieli, iż przeciwnik ma nad nimi przewagę liczebną, lecz mimo tego ci McCloudowie mogli zadać wielkie zniszczenia; zważywszy na ich strategiczną pozycję, mogli położyć tysiące żołnierzy Imperium. Najpewniej liczyli na to, iż Andronicus nie będzie chciał ryzykować życia swych ludzi. Nie znali jednakże Wielkiego Andronicusa. Nie dbał o życie swych ludzi. Tak naprawdę kochał rozlew krwi i nie zważał na to, ilu z nich zginęło. I tak byli dla niego jedynie pionkami. Thor jako pierwszy zetknął się z przeciwnikiem w bitwie. Andronicusowi zrobiło się ciepło na sercu, gdy ujrzał pierwszy prawdziwy dowód lojalności; Thor w istocie przelał krew w jego imieniu. Przeciął przez armię McClouda zupełnie sam, siekąc na prawo i lewo, tworząc ścieżkę destrukcji, i nikt nie był w stanie mu przeszkodzić. Był jednoosobową falą niosącą zniszczenia. McCloud deptał mu po piętach i zderzył się ze swą dawną armią z donośnym szczękiem broni, uśmiercając ludzi na lewo i prawo. Ten widok był równie satysfakcjonujący. Stał się zabawką Andronicusa, robił, cokolwiek mu rozkazał, i oto teraz zabijał własnych ludzi, ludzi, nad którymi sprawował niegdyś władzę, a wszystko to dla chwały Imperium. Dla chwały Wielkiego Andronicusa. Armia Andronicusa dopędziła ich i szczęk broni poniósł się ku niebiosom, coraz donośniejszy. Wierzchowce zatrzymały się, nie mogąc już przeć naprzód, i mężczyźni poczęli walczyć wręcz. Była to zaciekła potyczka, ludzie padali po obu stronach; na korzyść McCloudów działał rozpęd spowodowany zjazdem z góry, z którego mądrze korzystali, zdejmując wielu ludzi Andronicusa, których szarża pod górę była zbyt wolna. Także Andronicus rzucił się w gęstwę bitwy. Dwukrotnie przewyższając pozostałych mężczyzn, wymachiwał mieczem na prawo i lewo. Nie wzdrygnął się ani razu. Ścinał głowy pojedynczym ruchem i patrzył, jak spadają na ziemię, zastanawiając się, które dodać do swego naszyjnika. Gdy jeden z żołnierzy zbliżył się do niego, cofnął swój miecz i zatopił go w jego brzuchu, i uniósł wysoko w górę, jak gdyby był kawałkiem mięsiwa na ruszcie. Następnie cofnął miecz i dźgnął innego żołnierza w brzuch, i cisnął obydwa ciała w gęstwę żołnierzy. Nieopodal niego Rafi zeskoczył z konia i zatopił swe żółte kły w gardle jakiegoś żołnierza, przyszpilając go do ziemi; leżał na nim, wysysając jego krew. Inni żołnierze usiłowali go zaatakować, lecz Rafi rzucił zaklęcie i otaczało go teraz zielone światło, przez które nikt nie mógł się przedrzeć. Bitwa stanęła w miejscu i mężczyźni przepychali się teraz z jednej strony na drugą. Przez chwilę Andronicus nie był pewien, na którą stronę przechyli się szala zwycięstwa – wtem ujrzał nagle, jak Thor zatacza koło i zawraca, i zupełnie sam atakuje tylne

oddziały McClouda. Stanowił tak wielką siłę zniszczenia, był tak prędki, silny i szybki, iż cały tył armii musiał odwrócić się, by z nim walczyć. To dało wolną rękę ludziom Andronicusa. Przypuścili szarżę z donośnym okrzykiem. Zarzynali ludzi na prawo i lewo, przedzierając się w końcu przez wroga. Szybko zyskali rozpęd, którego potrzebowali, i dokończyli szarżę na Wysoką Osadę. Ci z armii McClouda, którzy pozostali jeszcze przy życiu, odwrócili się i zbiegli, pędząc co koń wyskoczy. Thor stał pośrodku, zwycięski, siekąc na wszystkie strony. Andronicus podjechał do swego syna i spotkał się z nim na środku pola bitwy. Uniósł z dumą swój miecz, zatrzymawszy się naprzeciw niego. - Thornicus! – wykrzyknął Andronicus. - THORNICUS! – krzyknęli jego ludzie za nim. * Andronicus przemieszczał się powoli przez ulice podbitej Wysokiej Osady, nurzając się w swym zwycięstwie. U jego boku jechał Thornicus, razem z nim oceniając zniszczenia. Andronicus z zadowoleniem przyglądał się, jak McCloud zabija rannych, jednego za drugim, jak rozkazał mu Andronicus. McCloud unosił swoją lancę wysoko, pochylał się na koniu i dźgał kolejnych rannych, swych dawnych poddanych. Dźwięk stali przecinającej ciało rozchodził się w powietrzu. Andronicus uśmiechał się, napawając się tym widokiem. Niczego nie kochał tak bardzo, jak rzezi. Panował teraz zupełnie nad McCloudem i wręcz uwielbiał, gdy ktoś znęcał się nad swymi ludźmi. Ziemia zapełniona była trupami daleko jak okiem sięgnąć, a Rafi, otoczony z obu stron dwoma pomocnikami, przyskakiwał od jednych zwłok do drugich, prędki niczym błyskawica, przyklękał i zatapiał swe kły w ich gardłach, wysysając z nich całą krew, aż stawali się wysuszeni na wiór. Pochylał się właśnie nad jednym z nich. Jego ciało drżało z rozkoszy, gdy się posilał. Dzisiejszej nocy będzie nasycony. Szala zwycięstwa wreszcie zaczęła przechylać się na stronę Andronicusa. Teraz już nic go nie powstrzyma. Thor podążał za nim, ojciec i syn razem, a za nimi tuziny generałów. Zmierzali w kierunku najwyższego punktu w mieście, na skraju gór. Gdy tam dotarli, zatrzymali się i spojrzeli w dół. Przed nimi, daleko jak okiem sięgnąć, rozciągało się Zachodnie Królestwo Kręgu. Przez jego środek biegła szeroka droga, która znikała na horyzoncie. Była to główna droga do Silesii. Andronicus nie mógł się już doczekać, aż poprowadzi nią swą armię. Wyjątkową ekscytację odczuwał na myśl, iż Thor będzie zabijał swych ludzi; nic nie sprawiłoby mu większej rozkoszy. Lecz bitwa tego dnia trwała długo, a słońce chyliło się już ku widnokręgowi i Andronicus uznał, iż najlepiej uczynią, jeśli rozbiją tutaj obóz na tę noc, i wyruszą o poranku.

- Wszędzie cię szukałam – dobiegł go kobiecy głos. Andronicus obejrzał się i ujrzał przed sobą tę irytującą MacGilównę, Luandę. Obrócił się i zmierzył ją gniewnym spojrzeniem. - Ach tak? – spytał. - Niebawem wkroczymy do Zachodniego Królestwa. Na moje ziemie. Przyrzekłeś, w zamian za przyprowadzenie Thora, iż Królestwo będzie moje. Teraz, gdy bitwa ustała, przyszłam, by upewnić się, iż poczyniłeś niezbędne przygotowania, by oddać mi Królewski Dwór i uczynić mnie królową. Andronicus wpatrywał się w nią, zszokowany jej śmiałością. W końcu odrzucił głowę w tył i zaniósł się gromkim śmiechem. Nie potrafił przestać się śmiać, zwłaszcza gdy ujrzał, jak jej wyniosły wyraz twarzy ustępuje miejsca konsternacji, a następnie zakłopotaniu. Luanda zmarszczyła brwi. - A cóż cię tak bawi? – spytała. – Miej w pamięci, iż zwracasz się do królewskiej córki, która niebawem stanie się królową. Andronicus zsiadł ze swego konia i powoli ruszył w kierunku Luandy. W powietrzy dało się wyczuć napięcie. Zatrzymał się przy niej, schwycił jedną dłonią za koszulę i jednym ruchem zrzucił ją z konia. Luanda krzyknęła, przecinając powietrze. Potoczyła się po ziemi, cała w pyle i brudzie. Andronicus pochylił się, schwycił ją za włosy i wyrwał grube pasmo. Luanda pisnęła, a Andronicus z uśmiechem na twarzy uniósł wysoko pasmo włosów. - Masz szczęście, iż twa głowa jest zbyt mała – rzekł. – W przeciwnym razie dodałbym ją do mego naszyjnika. Andronicus odwrócił się do swych ludzi. - Skrępować ją, zgolić resztę włosów i przeprowadzić przez obóz dla uciechy mężczyzn. Luanda krzyknęła, drżąc na całym ciele. - NIE! Nie możesz tego uczynić! Przyrzekłeś! Przyrzekłeś! Kopiącą i krzyczącą Luandę odciągnięto na bok, czemu Andronicus przyglądał się z rozkoszą. Ledwie zniknęła mu z oczu, a pojawił się przed nim ten zdrajca MacGil, Tirus. Zbliżył się do Andronicusa otoczony swymi czterema synami i tuzinami żołnierzy. Tirus przynajmniej miał dość zdrowego rozsądku, by zejść z konia, przyklęknąć i skłonić się do ziemi, nim odezwał się do Wielkiego Andronicusa, podobnie jak jego synowie. - A ty, jakie wieści przynosisz? – spytał Andronicus. – Czy przetrzymujesz nadal Kendricka, Ereca, Bronsona i Sroga? Straciłeś ich już? Tirus podniósł wzrok, odchrząkując, wytrącony z równowagi.

- Panie, przyprowadziłem ich do ciebie, jak przyrzekłem, i twoi ludzie zwyciężyli w bitwie. Obawiam się jednak, iż przynoszę złe wieści. - Wieści? – spytał Andronicus. Nie mogło to zwiastować nic dobrego. - Cóż… - zaczął Tirus. – Jakimś… cóż… Byli to nasi więźniowie, lecz jakimś sposobem… zbiegli w nocy. Wybacz. Nie wiem, jak do tego doszło. Andronicus skrzywił się; czuł, jak wzbiera w nim gniew. - Nie wiesz, jak do tego doszło? – spytał niedowierzająco. - Panie – rzekł dowódca Imperium, który podszedł i przyklęknął przed nim. – Moi ludzie donieśli, iż widzieli, jak jeden z synów Tirusa uwalnia przywódców MacGilów. Andronicus przeniósł wzrok na czterech synów Tirusa, klęczących przed nim, pobladłych ze strachu. - To nieprawda, panie! – zawołał Tirus. – Moi chłopcy nigdy nie uczyniliby nic podobnego! Andronicus, ignorując Tirusa, postąpił naprzód i przyjrzał się uważnie każdemu z jego synów. Coś przykuło jego uwagę w przeszywającym spojrzeniu orzechowych oczu najmłodszego; dostrzegł w nim duszę wojownika. - Odebrałeś mi coś cennego – rzekł Andronicus to Tirusa. – Zatem i ja odbiorę coś cennego tobie. Jeden z twych synów wystarczy. Tirus spojrzał na niego z przestrachem, w szoku. - Panie? – wymamrotał. - Wybierz, który z twych synów zginie dzisiaj – rozkazał Andronicus Tirusowi. Rozległ się szczęk metalu, gdy Tirus dobywał swego miecza, ruszając jednocześnie na Andronicusa, by bronić swych synów. Lecz Andronicus był znacznie szybszy; rzucił się naprzód, schwycił Tirusa za gardło i jedną ręką trzymał wysoko w powietrzu. Tirus był mężczyzną słusznej postury, a mimo tego Andronicus obchodził się z nim jak ze szmacianą lalką. Tirus zwisał, próbując złapać powietrze, aż krew napłynęła mu do twarzy. Andronicus trzymał go wysoko, by wszyscy widzieli. - Jeśli jeden z nas ma zginąć, zabij mnie, panie! – wykrzyknął jeden z synów Tirusa. Andronicus odwrócił się i ujrzał jednego z jego synów, tego o orzechowych oczach i kręconych włosach, jak występuje naprzód i staje dumnie wyprostowany. Andronicus upuścił Tirusa na ziemię i ten, dławiąc się i kasłając, zwinął się na ziemi, chwytając się za gardło. - Nie, zabij mnie, panie! – rzekł inny syn. - Weź moje życie – powiedział kolejny. Trzej bracia wystąpili naprzód, a każdy z nich prosił, by to jego zabić. Andronicus uśmiechnął się, zastanawiając się, któremu chciałby odebrać życie. - Ty pierwszy się zaofiarowałeś – rzekł Andronicus, podchodząc do chłopca z orzechowymi oczami.

Andronicus gwałtownym ruchem dobył miecza, dał krok naprzód i jednym ruchem odciął głowę drugiego syna Tirusa, tego, który stał obok chłopca z orzechowymi oczami. Pozostali synowie krzyknęli, przerażeni, a Andronicus uśmiechnął się. - Powinieneś jednakże wiedzieć, iż nigdy nie zabijam tego, który ofiaruje się pierwszy.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Romulus pędził zakurzoną drogą o wschodzie słońca. Za nim podążał tuzin jego żołnierzy, przemierzających pustynię, zmierzających ku Kanionowi. Jadąc, zaciskał mocno dłonie na swej pelerynie, niecierpliwiąc się, by sprawdzić jej działanie. Ofiara ubiegłej nocy powiodła się i Romulus był zadowolony, iż ułagodził Boga Wojny. Uda mu się przekroczyć Kanion – tego mógł być pewien. Jego serce biło szybko, niecierpliwie, gdy wyobrażał sobie wyraz twarzy Andronicusa, gdy ten ujrzy Romulusa – w Kręgu, jak zatapia swój miecz w jego kręgosłupie. Jego oczom w końcu ukazało się Wschodnie Przejście, most rozpięty nad rozległym Kanionem, ogromna wyrwa w ziemi, większa niż wszystko, co Romulus do tej pory widział. Unosiły się wokół niego kłęby mgły, rozświetlone przez poranne słońce i mieniące się różnorodnymi barwami. Dotarłszy na jego skraj, Romulus i jego ludzie zsiedli ze swych wierzchowców. Dysząc ciężko po jeździe, Romulus zbliżył się do przepaści i spojrzał w dół, oparłszy ręce na biodrach. Wiedział, iż jedynie on mógł przekroczyć granicę w pelerynie, lecz na wypadek gdyby jakimś sposobem okazało się, iż Tarcza opadła, chciał mieć ze sobą swych ludzi. Trzon swej armii pozostawił na brzegu. Romulus zamierzał wkroczyć do Kręgu, odnaleźć jakiegoś MacGila, przeprowadzić go przez Kanion, zniszczyć Tarczę, a następnie przeprowadzić atak z całą armią. Tymczasem jednak miał przy sobie kilku ludzi na próbę, by sprawdzić, czy jakimś sposobem Tarcza nie opadła. Wiedział, iż naraża w ten sposób ich życia, lecz życie nie miało dla niego żadnej wartości. Z chęcią poświęciłby któregoś ze swych ludzi, byle przeprowadzić swą próbę. - Ty – Romulus wskazał palcem jednego ze swych ludzi. Żołnierz otworzył szeroko oczy, gdy dotarło do niego, co go czeka. Mimo tego natychmiast usłuchał rozkazu. Zsiadł z konia i dołączył do Romulusa. Wyszli przed pozostałych, zbliżając się ku mostowi rozpiętemu nad Kanionem. Gdy dotarli do brzegu, Romulus zatrzymał się. Żołnierz także się zatrzymał, odwrócił i spojrzał na Romulusa ze strachem. Przełknął ślinę, zamknął oczy i skulił się, rękoma osłaniając twarz. Ruszył w kierunku mostu. Nagle mężczyzna wydał z siebie przeraźliwy krzyk, a jego ciało stopiło się, a następnie obróciło w popiół i osypało się u stóp Romulusa. Pozostali mężczyźni wydali z siebie zduszony okrzyk. Zatem Tarcza wciąż była w górze. Romulus zarzucił sobie pelerynę na ramiona i mocno się nią otulił. Modlił się, by się udało. W przeciwnym razie także i po nim zostanie jedynie popiół.

Romulus wziął głęboki oddech i dał jeden, duży krok na most nad Kanionem. Skulił się i wzdrygnął. Postawił stopę na moście i był w szoku: udało się. Powiodło mu się. Stał bezpiecznie na moście, odziany w pelerynę. Szedł dalej, oddalając się coraz bardziej od swych ludzi, w pojedynkę przekraczając most. Niebawem znajdzie się w Kręgu. * Romulus jechał na koniu, na którego natknął się błądzącego na ziemiach McClouda. Musiał należeć do zamordowanego żołnierza Imperium, porzuconego gdzieś po drodze. Natknął się na niego niemal od razu, gdy znalazł się już bezpiecznie po drugiej stronie mostu, po stronie Kręgu McClouda, i od tamtej pory nie ustawał w drodze, posuwając się coraz dalej na zachód, tam, gdzie musiał być obóz Andronicusa. Wpierw Romulus zamierzał zasadzić się i zabić swego dawnego przywódcę, Andronicusa – a do tego potrzebował ludzi. Nie martwiło go to. Rozległa armia Imperium lękała się go i szanowała równie mocno jak Andronicusa – a może i bardziej. Romulus słynął z tego, iż był równie bezwzględnym dowódcą. Wiedziano także, iż przemawiał w imieniu Andronicusa: jakiegokolwiek rozkazu by nie wydał, żołnierze imperialni uznaliby, iż wyszedł z ust samego najwyższego dowódcy. Romulus liczył na swą umiejętność, by przekonać imperialnych żołnierzy, których napotka, by podążali za nim i przyłączyli się do niego. Zamierzał ich zwieść, rzec, iż otrzymał rozkazy – od Wielkiej Rady – by odsunąć od władzy Andronicusa. Zbierze niewielką, własną armię, tutaj, w Kręgu, i nastawi ludzi Andronicusa przeciw niemu. Romulus jechał coraz dłużej, przyglądając się dokonanym zniszczeniom i zdając sobie sprawę, ile bitew musiało zostać rozegranych na tych ziemiach. Czuł się dziwnie, będąc tutaj, w Kręgu, miejscu, o którym słyszał całe swe życie. Wreszcie był tak blisko odebrania tego, co mu się należało, władzy nad siłami zbrojnymi Imperium. Miał wrażenie, iż zmierza ku swemu przeznaczeniu. Romulus wspiął się na wzniesienie i spojrzał w dół. Ujrzał tam oddział imperialny, kilka tysięcy przemieszczających się bezładnie mężczyzn. Oddział był zbyt mały, by mógł to być główny obóz Andronicusa; musiała to być straż, pozostawiona tu, by ochraniać tyły. Andronicus ujrzał powiewające chorągwie Imperium i serce zabiło mu szybciej na widok dowódcy, którego rozpoznawał. Romulus pogonił konia i galopem ruszył przed siebie, zjeżdżając po łagodnym stoku i nie zwalniając nawet, gdy mijał zaskoczonych żołnierzy Imperium, którzy przerywali swoją pracę, stawali na baczność i salutowali mu.

Rozstąpili się na boki, a Romulus popędził prosto do dowódcy. Wiedział, iż będzie musiał zebrać się na swoją największą władczość, by skłonić ich do przyłączenia się do jego sprawy, by zabić Andronicusa. Gdy Romulus się zatrzymał, dowódca obrócił się raptownie, zaskoczony, ze strachem w oczach, i zeskoczył ze swego konia, podobnie jak jego ludzie dokoła, i przyklęknął przed Romulusem. - Panie, nie miałem pojęcia, iż przybędziesz – rzekł. – Zorganizowałbym paradę na twą cześć. Romulus zsiadł z konia, mierząc go gniewnym spojrzeniem, i ruszył w jego kierunku dumnym krokiem. Romulus znany był z tego, iż bez przyczyny zabijał przypadkowych dowódców, i teraz generał zadrżał na jego widok. Romulus zatrzymał się o krok od niego i zagrzmiał: - Przysyła mnie Wielka Rada. Został wydany dekret. Mamy zabić Andronicusa, a ja zostałem mianowany nowym Najwyższym Dowódcą sił zbrojnych Imperium. Generał wpatrywał się w niego z rozdziawionymi ze zdumienia ustami. Romulus nie zamierzał dać mu czasu na to, by mógł to wszystko przemyśleć. - Natychmiast zbierz ludzi i ruszajcie ze mną – dodał Romulus. – Razem pojedziemy walczyć z Andronicusem i odsunąć go od władzy. - Ależ panie… – zaczął generał i przerwał, wyraźnie niepewien, jak postąpić. – Nie otrzymaliśmy takich rozkazów. Nie możemy zabić Andronicusa… To nasz dowódca! Romulus wiedział, iż musi podjąć zdecydowane działania. Dał krok naprzód, schwycił generała obojgiem rąk i szarpnięciem przyciągnął ku sobie, tak blisko, iż ich twarze niemal się stykały. Spojrzał na niego chmurnie, a jego twarz drżała z gniewu. - Rzeknę to tylko raz – warknął Romulus. – Teraz to ja jestem Najwyższym Dowódcą. Zwróć się do mnie inaczej, a rozkażę cie zabić, a na twe miejsce obsadzę nowego generała. Rozumiesz? Generał przełknął ślinę. - Tak, panie. Romulus pchnął go na ziemię, odwrócił się i rozejrzał po twarzach żołnierzy; każdy natychmiast odwrócił spojrzenie, lękając się spojrzeć mu w oczy. - ZA MNĄ! – wykrzyknął Romulus, dosiadłszy swego rumaka i pogoniwszy go kopniakiem. Ruszył naprzód. W ciągu kilku chwil usłyszał za sobą odgłos tysięcy kopyt, pędzących, by robić, co im rozkaże. Rozległ się donośny okrzyk bitewny, a na twarzy Romulusa pojawił się szeroki uśmiech. Miał własną armię.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Gwendolyn stała na szczycie lodowego wzniesienia, z zachwytem i niedowierzaniem patrząc na fantazyjne ziemie rozciągające się przed nią. Leżący przed nią świat był wspaniałą, zamarzniętą krainą, mieniącą się każdą możliwą barwą, od jasnych odcieni purpury po fiolety i róże. Miliony iskier igrały w niewielkich wzgórkach lodu. Wyglądało to tak, jak gdyby świat ten wczoraj ogarnęła śnieżyca, a dziś stał zamarznięty w ciszy i spokoju, lśniący i zupełnie nieruchomy. Był to świat rozległy i zapierający dech, rozciągający się hen daleko, jak okiem sięgnąć. Pustynia światła i lodu. Gwen wyczuwała, iż Argon jest gdzieś tam w dole, uwięziony, i bardziej niż kiedykolwiek wcześniej pragnęła go uwolnić. Krohn skomlał u jej nogi. Gwen odwróciła się i ujrzała, że Alistair, Steffen i Aberthol, podobnie jak ona, cali się trzęsą, przemarznięci do szpiku kości i wycieńczeni wędrówką. W tym miejscu traciło się poczucie czasu i Gwen miała wrażenie, iż wędrują po Nibyświecie od wielu lat. Choć miała nadzieję spostrzec jakiś ślad Argona, gdy wespną się na górę, miast tego ich oczom ukazały się kolejne rozległe ziemie. Żywiła nadzieję, iż ich wędrówka dobiegnie tutaj końca; lecz zdawało się, iż tutaj dopiero się rozpoczyna. - Ta kraina jest bezkresna – zauważył Steffen, stając obok niej i spoglądając w dal. - Lodowe Wzgórki – rzekł Aberthol, otwierając oczy szeroko ze zdumienia. – W całym mym życiu nie spodziewałem się nigdy, iż je ujrzę. - Słyszałeś o tym miejscu? – spytała zaskoczona Gwen. Aberthol skinął głową. - To miejsce najgłębszej magii, zastygłe w czasie. Miejsce, w które nie zapuszczają się nawet bogowie. Więzione są tu dusze ludzkie. To miejsce, które opiera się magii. - Lecz cóż to takiego? – spytała Alistair, która także rozglądała się ze zdumieniem. – Nie jest to pustynia ani miasto. Wygląda to jak… pustkowie. - Przynajmniej śnieg i wiatr ustały – zauważył Steffen. – I widzimy, co leży przed nami. - Nie jest tym, czym się zdaje – rzekł Aberthol. – To świat iluzji. - Czy Argon tu jest? – spytała go Gwendolyn. Aberthol powoli pokręcił głową. - Tego wiedzieć nie możemy. - Możemy – odrzekła Gwen. – Musimy się o tym sami przekonać. Aberthol potrząsnął głową. - Spójrz pod nogi, pani. Spadek jest zbyt stromy. Skuty lodem. Nigdy po nim nie zejdziemy. A nawet jeśli nam się to uda, to miejsce jest zbyt niebezpieczne. Nigdy byśmy stamtąd nie powrócili. Wyprawa tutaj była szaleństwem, lecz powinniśmy ograniczyć szkody. Musimy teraz zawrócić.

- Ależ musi istnieć jakiś sposób… – zaczęła Gwendolyn. Nim zdołała skończyć zdanie, rozległ się trzask i lód pod jej stopami nagle ustąpił. Krzyknęli, upadając na plecy i zsuwając się po pokrytym lodem zboczu. Spadali tak szybko, iż Gwendolyn ledwie była w stanie oddychać. Świat przemykał obok niej, a lód drapał jej ręce. Nic ich nie spowalniało i spadali setki stóp w dół, coraz szybciej i szybciej. Gwen wymachiwała rękoma, próbując złapać się czegoś, czegokolwiek, by zwolnić lub się zatrzymać – lecz nie było czego. Zjeżdżający obok niej Krohn ślizgał się na łapach, usiłując się zatrzymać, lecz nie potrafił. Zsuwał się łbem naprzód razem z resztą, a każdy z nich wymachiwał bezradnie rękoma. Gwen czuła, iż zjeżdżają w dół ku śmierci. Gwen gotowała się na uderzenie, gdy zbliżali się do podnóża, prosto na ścianę bieli. Osłoniła rękoma twarz, spodziewając się, iż wpadnie w ścianę lodu i zginie od siły uderzenia. Gwen krzyknęła i gwałtownie wciągnęła powietrze, uderzając w ścianę; jednak ku swej nieopisanej uldze, nie odczuła bólu. Czuła jedynie, jak w jej ciało wdziera się miękki, wilgotny chłód. Gwen zdała sobie sprawę, iż wpadli nie w ścianę lodu, lecz śniegu, i wypadli po jego drugiej stronie. Była oszołomiona i przemarznięta, i całe jej ciało pokryte było śniegiem – lecz nic jej się nie stało. Gwendolyn siedziała w bezruchu, zaszokowana, na dnie doliny. Rozejrzała się i spojrzała, iż pozostali także są oszołomieni. - Wszystko w porządku? – spytała Aberthola, który wyglądał na wstrząśniętego. Aberthol zamrugał kilkukrotnie, poruszył kończynami i skinął głową w odpowiedzi. Steffenowi i Alistair także nic się nie stało, i nawet Krohn się podniósł. Było to przerażające przeżycie, lecz udało im się. Ich decyzja została podjęta za nich. Z wolna każde z nich podniosło się na kolana, a później na nogi. Gwendolyn odwróciła się i spojrzała w górę, na zbocze, ujrzała urwiste zbocze, z którego się ześlizgnęli, i nie wierzyła własnym oczom. Nie wyobrażała sobie, by mieli na powrót wspiąć się na górę. - Cóż, wygląda na to, że utknęliśmy tu – rzekł Steffen. - Przynajmniej znaleźliśmy drogę na dół – powiedziała Alistair. Gwendolyn odwróciła się i spojrzała na rozciągające się przed nią ziemie. Tutaj w dole wzgórki lodu zdawały się większe, robiły większe wrażenie. Cały teren upstrzony był nimi, niby wielbłądzimi garbami, a każdy z nich muśnięty był inną barwą i pięknie połyskiwał. To miejsce było niezwykle egzotyczne i Gwen nie wiedziała, czego się spodziewać. - A teraz dokąd? – spytał Steffen. - Nie ma innej drogi niż ta, która prowadzi naprzód. Musimy wybrać ścieżkę, która biegnie przed nami – rzekła Gwendolyn. - Lecz nie ma żadnej ścieżki – powiedział Aberthol. - Zatem utworzymy własną – odparła Gwen.

Ruszyła przed siebie, omijając wzgórki lodu, a reszta podążyła za nią. Szli naprzód, pomiędzy wzgórkami lodu. Wszyscy byli niespokojni, gdy przemierzali te obce ziemie. Zapuszczali się coraz głębiej i głębiej w to miejsce, a złe przeczucia Gwendolyn narastały z każdym krokiem i zastanawiała się po raz kolejny, czy był to jednak zły pomysł. Czy Argon w ogóle tu był? A jeśli tak, to czy kiedykolwiek go odnajdą? Oślepiające wiatr i śnieg ustały i w końcu mogli dojrzeć niebo, co uradowało Gwendolyn. Lecz jej ciało znaczyły liczne siniaki i guzy, była obolała, a ziąb przeniknął ją do szpiku kości. Była także znużona długą wędrówką. Nie wiedziała, jak długo zdołają jeszcze wytrzymać. W końcu będą musieli rozbić obóz i spróbować rozniecić ogień w tym opuszczonym przez wszystkich miejscu. Nie wiedziała, czy to w ogóle możliwe i nękały ją obrazy, w których zamarzają na śmierć, zapomniani na zawsze w tej dolinie uwięzionych dusz. Musiała odegnać od siebie te mroczne myśli; musiała odwrócić od nich jakoś swą uwagę. - Opowiedz mi jakąś historię – rzekła, szczękając zębami i odwracając się do idącego obok Steffena. Rozpaczliwie pragnęła znaleźć coś, cokolwiek, co odwróciłoby jej uwagę od chłodu, od myśli o niebezpieczeństwie. - Historię, pani? – spytał Steffen, także szczękając zębami. Gwen skinęła głową, zbyt przemarznięta, by wymówić jakieś słowo. - Jakąkolwiek – rzekła. Szli dalej w milczeniu, tylko lód chrzęścił pod ich butami. Cisza zapadła tak długa, iż Gwen zastanawiała się, czy Steffen w ogóle coś odrzeknie. Wtem Steffen zaczął: - Gdy byłem młodszy – rzekł. – Pragnąłem zostać wojownikiem. Tak jak inni chłopcy. Co zrozumiałe, zważywszy na me ciało, nie było mi to dane. Drwili ze mnie. Nie miałem takiego ciała, jak oni, takiego wzrostu, siły, aparycji – nie miałem nic. Nie pasowałem do opisu wojownika i nie przydzielono mi miejsca na ćwiczenia. Więc, miast tego, moi rodzice zdecydowali, iż zostanę sługą rodziny. Steffen westchnął. - Służyłem im wszystkim, i były to trudne lata. Lecz nie zdołały złamać we mnie ducha. Gdy dzień się kończył, po całym dniu różnych prac, gdy usłużyłem i uprzątnąłem po wszystkich, gdy już posnęli i nie pozostało nic do roboty – wtedy moi rodzice nie mogli już sprawować nade mną władzy. Wymykałem się na zewnątrz, wędrowałem po wzgórzach w świetle księżyca, i sam zrobiłem sobie łuk z najlepszych patyków, jakie znalazłem. Miejscowy cieśla był dobrym człekiem; nie był dla mnie niemiły jak pozostali i nauczył mnie, jak go wykonać. Był pod wrażeniem mej pracy i z biegiem czasu dawał mi coraz lepsze resztki, a ja wykonywałem coraz lepsze łuki. Nie minęło dużo czasu, a wyrabiałem najlepsze łuki w mieście, takie, których nawet cieśla wykonać nie potrafił. Okazało się, że miałem po temu dar. Cieśla ofiarował mi

strzały i począłem sam się uczyć. Ćwiczyłem każdej nocy przy świetle księżyca, aż stałem się najlepszym strzelcem w naszej osadzie – a wkrótce i w całej okolicy. Steffen westchnął ponownie. - Rzecz oczywista, rodzina moja o tym nie wiedziała. Nie mogłem im tego wyjawić. Zaczęliby ze mnie szydzić albo odebraliby mi to wszystko, gdyż nigdy we mnie nie wierzyli. Jednego dnia znaleźli jednak mój łuk. Steffen zamilkł, ze zmarszczonym czołem wpatrując się w ziemię. Gwen widziała, iż to wspomnienie sprawia mu ból. Szedł dalej w milczeniu, a lód chrzęścił pod ich butami. Gwen zastanawiała się, czy podejmie przerwaną opowieść. Wreszcie uniósł głowę i spojrzał w dal, a oczy zamgliły mu się łzami, jak gdyby spoglądał wprost w swą przeszłość. - Łuk był skryty pod mym łóżkiem – ciągnął dalej Steffen. – I jakimś cudem znalazł go jeden z moich braci. Uniósł go wysoko i spytał głośno, do kogo należy, a wszyscy spojrzeli na mnie. Oskarżyli mnie, że go ukradłem. Moja matka zaciągnęła mnie do miejscowego zamku, by zakuto mnie w dyby – aż usłyszał o wszystkim cieśla i pospieszył z wyjaśnieniem, iż w istocie to ja go wykonałem. Moja rodzina nie dała temu wiary. Nigdy by im do głowy nie przyszło, bym mógł stworzyć cokolwiek. Moi bracia odebrali mi łuk i zażądali, bym udowodnił, iż potrafię go używać. Z chęcią na to przystałem, lecz wyrwali mi go z rąk, upierając się, że wpierw oni spróbują. Każdy z nich strzelał niezgrabnie do celu i chybił. Gdy znużyli się już tym, pozwolili mi spróbować. Jednym strzałem, z odległości dwukrotnie większej, trafiłem w sam środek celu, w który oni trafić nie umieli. Ojciec mój, miast uradować się, wpadł w furię. Podszedł do mnie, chwycił łuk i złamał wpół na kolanie. Wciąż pamiętam ten trzask. Jak gdyby złamał zarazem me serce. Złamał me serce i złamał we mnie ducha. Steffen westchnął i odwrócił się do Gwen. - Byłem podupadły na duchu od tamtej pory, pani. Aż poznałem ciebie, a ty dałaś mi nową szansę w życiu, i dopiero wtedy poczułem, jak mój duch rodzi się na nowo. Wziąłem do ręki łuk ponownie dopiero gdy cię poznałem. Ta historia wywołała w Gwendolyn nagły przypływ emocji. Odwróciła jej uwagę od chłodu, od wycieńczenia, od wszystkiego innego. Gorąco współczuła Steffenowi, lecz jego historia napawała ją także dumą. To dziwne, lecz mogła odnieść się do jego historii – a przynajmniej do jego cierpienia. Pomyślała o swym własnym cierpieniu, które zadał jej McCloud, o tym, jak przetrwała, o tym, jak duch może zawsze przetrwać. Pomyślała o tym, jak ludzie mogą odebrać nam pewne rzeczy, do czego mogą się posunąć, by złamać w nas ducha. Lecz nigdy nie mogą złamać twego ducha, jeśli im na to nie pozwolisz. Jeśli tylko wytrzymasz wystarczająco długo, pojęła, pewnego dnia spotkasz kogoś, choć jedną osobę, która dostrzeże, kim jesteś naprawdę i która przywróci ci wiarę w ludzi – i twój duch narodzi się na nowo. - Dziękuję ci – rzekła do niego Gwendolyn.

Szli dalej, mozolnie brnąc w ten dziwny świat, pomiędzy wzgórkami lodu, gdy wtem Gwen spostrzegła nagły ruch. Zatrzymała się i kątem oka dostrzegła coś pełznącego po lodzie. - Widzieliście? – spytała innych. Pozostali zatrzymali się u jej boku i rozejrzeli się, usiłując wypatrzyć coś między wzgórkami. - Nic nie widziałam – rzekła Alistair. Wtem nagle Krohn zaczął warczeć, z najeżoną sierścią wyszedł naprzód, ostrożnie, łapa za łapą, i Gwen wiedziała, iż nie pomyliła się, iż rzeczywiście coś widziała. Było to coś długiego i białego, i pełzło między wzgórkami. Po raz pierwszy odkąd znaleźli się na dole rozejrzała się z przestrachem. - Być może przywidziało ci się… – dodał Aberthol, lecz zamilkł, gdy ujrzał kolejne stworzenie, pełznące pomiędzy blokami, zmierzające wprost na nich. Był to ogromny, biały wąż o trzech łbach, po jednym z każdego końca i jednym pośrodku. Wąż, mający kształt podkowy, pełznął w osobliwy sposób. Steffen sięgnął po swój łuk, a Gwendolyn dobyła sztyletu, utkwiwszy spojrzenie w zbliżającym się w ich kierunku węża. Krohn warknął i rzucił się naprzód. Równie szybko wąż odpełznął, znikając im z oczu, w innym kierunku. - Co to było? – spytała Gwen. - Nie mam pojęcia – rzekł Aberthol. - Cokolwiek to było – dodał Steffen. – Nie sądzę, by miało przyjazne zamiary. Wtem nagle pojawił się następny wąż. I kolejny. Kilka z nich pełzło w ich kierunku – lecz w ostatniej chwili wszystkie zawróciły, kierując się w inne strony. Odgłos łusek prześlizgujących się po lodzie przyprawił Gwen o dreszcze. - Nie atakują – zauważyła Alistair. - Wygląda na to, iż się nas obawiają – rzekł Steffen. - Albo przed czymś uciekają – dodał Aberthol. - Przed czym? – spytała Gwen. Ziemią targnął się nagły wstrząs i Gwen zachwiała się, gdy ziemia pod jej stopami zadrżała. Z początku była przekonana, iż to trzęsienie ziemi. Wtem ogromny wzgórek lodu przed nią rozprysnął się i wyłonił się z niego ogromny potwór, wysoki na pięćdziesiąt stóp i równie szeroki, w całości biały, zbudowany, zdawałoby się, z lodu. Z przodu jego ciała biegł kręgosłup, a na każdym z kręgów mieściło się świecące czerwone ślepię. Ślepia miał stwór także wzdłuż swych rąk i na opuszku każdego palca, a do tego ostre jak brzytwa zęby, dziesięć par szczęk, otwierających się i zamykających, kłapiących. Palce zbliżał w kierunku Gwendolyn i pozostałych.

Stwór dał krok naprzód i ziemia zatrzęsła się. Gwen zachwiała się, a potwór pochylił się, w zawrotnym tempie opuszczając szczękę prosto na nią. Za chwilę – wiedziała o tym – będzie martwa.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Reece zarzucił swe ramię na ramię Kroga, a O’Connor podtrzymywał go z drugiej strony, pomagając mu w ten sposób podążać z grupą, która zapuszczała się coraz dalej w nieznane, dzikie obszary egzotycznego świata leżącego na dnie Kanionu. Promienie słoneczne ledwie przedzierały się przez turkusowe i oranżowe listowie dziwacznych drzew, które porastały te tereny; Reece wyciągnął szyję i spojrzał prosto w górę. Przez kłęby mgły dojrzał ogrom ścian Kanionu, wzbijających się niemożliwie wysoko ku nieboskłonowi. Miejsce to zdało mu się magiczne. Ledwie docierało do niego, iż dotarli tak daleko, zeszli tak głęboko i zastanawiał się, czy kiedykolwiek zdołają powrócić na górę. Co ważniejsze, rozglądając się wokół, głowił się, czy kiedykolwiek uda im się odnaleźć Miecz. Nie natrafili na żaden szlak ani oznakowanie, ani nic, co skierowałoby ich we właściwym kierunku; Miecz mógł być wszędzie. Reece szedł, stąpając po podobnym do błota podłożu, lepkiej substancji, która przywierała do jego butów. Powietrze wypełniały odgłosy nieznanych mu stworzeń. Nawet w wyobraźni Reece nie roił sobie nigdy, iż tu na dole istnieje jakiś inaczej ukształtowany świat, żyją inne rośliny i zwierzęta, niczym zupełnie inny wszechświat tkwiący pomiędzy dwiema stronami Kręgu. Zastanawiał się, jakie stwory mogły zamieszkiwać te ziemie, skryte tak głęboko. Zastanawiał się, czy żyją tu także jacyś ludzie. - I co teraz? – O’Connor zadał pytanie, które krążyło im wszystkim po głowach, rozglądając się po egzotycznym otoczeniu w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów Miecza. - Nie możemy tak po prostu błąkać się bez końca – rzekł Serna. – Nie mamy pojęcia, gdzie spadł Miecz. - Zastanów się nad tym – powiedział Reece. – Miecz nie może być daleko. Zeszliśmy po ścianie Kanionu u samej podstawy mostu – a głaz poleciał prosto w dół, pod most. Jeśli będziemy się trzymali blisko okolicy pod przejściem, musimy się na niego natknąć. Musimy jedynie przekroczyć Kanion z jednej strony w drugą. - Ale nawet nie widzę stąd mostu. Ty go widzisz? – spytał Elden. Reece spojrzał w górę, podobnie jak reszta, i ujrzał, iż kłęby mgły całkowicie przysłoniły most. - Zakładasz, że schodziliśmy prosto w dół – rzekła Indra do Reece’a. – Tak nie było. Schodziliśmy nierówno, wspierając nogi tam, gdzie pozwalał na to występy skalne. Być może wcale nie jesteśmy pod mostem. Reece czuł ucisk w żołądku, gdy szli dalej, i zastanawiał się, czy Indra ma rację. Może jego plan był zły i znajdowali się dalej od odnalezienia Miecza, niż myślał.

Szli dalej, mozolnie brnąc przez błoto, gdy nagle rozległ się przeraźliwy ryk, który aż uniósł włoski na plecach Reece’a. Wszyscy zatrzymali się raptownie. Chwycili za rękojeści mieczy, patrząc po sobie oczyma szeroko rozwartymi ze strachu. - Co to było? – zawołał Serna. - Wygląda na to, iż nie jesteśmy sami – rzekła Indra i jako pierwsza dobyła miecza. Charakterystyczny szczęk metalu rozszedł się w powietrzu. Ryk rozległ się ponownie i wprawił ziemię w drżenie. Obawy Reece’a pogłębiły się; stwór zdawał się być ogromny i bardzo rozgniewany. - Cokolwiek to jest – zauważył Elden. – Zdaje się, iż nasz oręż zbytnio nam teraz nie pomoże. Ryk rozległ się po raz trzeci i wszyscy dali krok w tył w różnych kierunkach; nie byli w stanie określić, z której strony dochodził dźwięk. Obrócili się każde w inną stronę, tworząc luźne koło. Reece wpatrywał się w mgłę, z której z wolna wyłoniła się ogromna, paskudna bestia. Jaskrawoczerwona, pokryta grubą łuską, stała na dwóch łapach. Mierzyła trzydzieści stóp, a pod jej skórą prężyły się mięśnie. Długie ręce zakończone były szczypcami niby u homara, a jego głowę zajmowała niemal całkowicie wielka gęba, wielkie szczęki, otwierające się i zamykające, ukazujące rzędy ostrych jak brzytwa zębów. Stwór odchylił łeb w tył, mrużąc z wściekłością swe wąskie ślepia, a z jego gęby wysunął się długi na kilka stóp jęzor, a następnie na powrót schował. Reece spojrzał na niego ze strachem i spostrzegł, iż pozostałych także zdjęła trwoga. Dobył miecza, podobnie jak Elden, i puścił Kroga, który zachwiał się i osunął na kolana. Pozostali także dobyli mieczy, a O’Connor – łuku. - Nie wygląda na zadowolonego – rzekła Indra cierpko. Bestia ryknęła ponownie, postąpiła kilka kroków naprzód i szybciej niż Reece był sobie w stanie wyobrazić, zamachnęła się jedną łapą i uderzyła go w pierś, posyłając w powietrze. Reece poszybował i zatrzymał się na drzewie, łamiąc jego gałęzie, i obracając się dokoła własnej osi runął na błotniste podłoże. Przetoczył się na bok. Bolały go żebra i w głowie dzwoniło, lecz odwrócił się i spojrzał za siebie. Potwór miotał się wściekle, kierując się ku pozostałym. O’Connor – Reece musiał przyznać – nie cofnął się, zdołał naciągnąć cięciwę łuku i wypuścić kilka strzał. Lecz strzały odbiły się jedynie od łusek bestii i spadły na ziemię. Wtem stwór wyciągnął swe potężne szczypce i złamał łuk O’Connora wpół. Swymi drugimi szczypcami bestia zamierzała się na O’Connora, chcąc go przepołowić. O’Connor odsunął się z drogi – lecz nie wystarczająco szybko. Bestia rozcięła jego ramię, aż wykrzyknął z bólu, a dokoła trysnęła krew. Indra także się nie cofnęła: zamachnąwszy się, cisnęła sztylet w łeb bestii. Jej rzut był celny, lecz sztylet jedynie odbił się od łba stwora, który zdawał się być wykonany z

jakiegoś rodzaju pancerza. Stwór odwrócił się, pisnął i ruszył prosto na nią z rozwartymi szczękami, zbliżając się, by odgryźć jej dłoń. Elden ruszył naprzód, unosząc swój topór i z całych sił uderzył w nadgarstek bestii. Cios był wystarczająco silny, by zachwiać kleszczami, lecz łuski stwora były tak grube, iż nawet potężny cios toporem Eldena ich nie uszkodził. Elden wystawił się jedynie na gniew bestii. Obróciła się i uderzyła go wierzchnią stroną ręki, uderzając go w nos i łamiąc go. Elden wydał z siebie krzyk i runął na plecy. Bestia, nieukontentowana, opuściła swe drugie szczypce wprost na odsłoniętego Eldena. Conven wydał z siebie okrzyk bitewny i rzucił się naprzód z mieczem, który zatopił w brzuchu bestii. Lecz miecz ledwie ją drasnął. Bestia obróciła się, otworzyła szczękę i stąpnęła na miecz, łamiąc go na dwoje jak zapałkę. Reece otrząsnął się po ciosie, stanął ponownie na nogi i puścił się biegiem w stronę bestii, tym razem mierząc w jej odsłonięty grzbiet. Gdy stwór opuszczał szczypce na Convena, mierząc w jego pierś, Reece wskoczył bestii na grzbiet i zatopił miecz w jej kręgosłupie. Reece’owi wreszcie udało się znaleźć miękkie miejsce na ciele stwora. Miecz zatopił się aż po rękojeść i bestia wydała z siebie przeraźliwy dźwięk. Sięgnęła za siebie, schwyciła Reece’a szczypcami, uniosła wysoko nad głowę i cisnęła w powietrze. Reece znów poszybował, obracając się dokoła siebie tak szybko, iż niemal nie mógł oddychać, i wpadł twarzą w błoto. Upadek pozbawił go tchu i Reece’owi zdało się, iż pękło mu żebro. Odwrócił się i spojrzał w górę, jak przez mgłę widząc, iż bestia zbliża się do niego. Bezradnie przyglądał się, jak unosi wysoko stopę i gotuje się, by zadeptać go na śmierć. Widział ostre jak brzytwa szpony na podeszwie jej stopy, ujrzał wszystkich swych kompanów ogłuszonych, niezdolnych się poruszyć, i gdy przyglądał się zbliżającemu się stworowi, wiedział, iż w ciągu kilku chwil nastąpi jego koniec. Jego ostatnią myślą było: cóż za okropne miejsce na śmierć.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Thornicus siedział w niewielkiej łodzi, dryfując samotnie na morzu, po nieznanych mu wodach. Rozejrzał się dokoła w poszukiwaniu czegoś znajomego, lecz krajobraz był całkowicie obcy. Czuł, iż znalazł się daleko od domu, po drugiej stronie świata, i że nigdy już tam nie powróci. Nigdy w życiu samotność nie doskwierała mu tak jak dziś. Thor wychylił się za burtę i spojrzał w morską toń, i dostrzegł przypatrującą mu się twarz. Nie była to jednak jego twarz; miast tego spoglądał na niego jego ojciec. Andronicus. - Thornicusie – dobiegł go głos. Thor odchylił głowę w tył i spojrzał w słońce, które właśnie wyjrzało zza chmur. Zmrużył oczy i ujrzał przed sobą ogromny klif, a na jego szczycie – zamek, zza którego przedzierały się promienie słoneczne. Kręty i wąski kamienny mostek, który do niego prowadził, wznosił się łukiem wysoko ku niebu. Thor spróbował go dosięgnąć, lecz miał wrażenie, iż znajduje się w innym świecie. - Thorgrinie, pójdź do mnie – usłyszał kobiecy głos. Przysłonił oczy dłonią, chroniąc je przed słońcem, i na brzegu klifu ujrzał jakąś kobietę, którą otaczała fioletowa poświata. Ręce trzymała rozpostarte po bokach i Thor czuł, iż go przyzywa. Wiedział, że to jego matka. - Matko – rzekł, wstając i wyciągając ku niej dłoń, próbując ją dosięgnąć. - Thorgrinie – odrzekła. – Jesteś także mym synem. Od ciebie zależy, które z nas będzie ci bliższe. Możesz wybrać swego ojca – albo mnie. Wywodzisz się z nas obojga. Miej to w pamięci. On i ja równi jesteśmy sobie siłą. Tkwi w tobie moc, która pozwoli podjąć ci tę decyzję. Nie musisz wybierać swego ojca. Nie jesteś nim. Nie jesteś także mną. Wróć do domu. Do swego prawdziwego domu. Będę cię oczekiwać. Thor próbował się podnieść, lecz poczuł, iż nie może; spojrzał w dół i ujrzał, iż jego nogi są spętane, przywiązane do łodzi. - Matko – zawołał. Zaschło mu w gardle i głos miał zachrypły. – Nie potrafię. Nie potrafię się uwolnić. Pomóż mi. - Spróbuj – rzekła. – Masz siłę, której potrzebujesz. Nie pozwól się zwieść: masz siłę, której potrzebujesz. Thor próbował się uwolnić z całych sił. Począł słyszeć, iż drewno z wolna się rozszczepia. Poczuł zimny, rwący nurt obmywający mu stopy, a gdy spojrzał w dół, ujrzał powiększającą się dziurę w dnie łodzi. Nagle wpadł w nią, zatapiając się z krzykiem w mroźne, ciemne morze. Pochłonęła go woda, zniknął w otchłani. Thor obudził się, dysząc ciężko. Wyprostował się jak struna i rozejrzał, zroszony potem, próbując odzyskać spokój. Wokół siebie na ziemi ujrzał pogrążonych we śnie

żołnierzy, których nie rozpoznawał. Nic nie rozumiał: byli to żołnierze Imperium. Cóż on robił wśród nich? Musnął go lekki podmuch wiatru i gdy Thor spojrzał w dół, ujrzał, iż leży na gołej ziemi, zimnej i twardej, na drobnych kamieniach i pyle. Obozował z innymi żołnierzami. Wciąż miał na sobie zbroję, buty, a gdy usiadł, powoli docierało do niego, iż to tylko sen. Był na suchym lądzie. A jego matki nie było w pobliżu. Thor potarł się po głowie, usiłując zebrać myśli. Wszystko mu się mieszało. Obejrzał się i ujrzał siedzącego nieopodal w mroku nocy Rafiego, wpatrującego się w niego oczyma połyskującymi żółtym blaskiem spod kaptura. Rafi nucił przedziwną melodię i Thor czuł, jak wkrada się ona w jego myśli, wkracza w jego umysł, uniemożliwiając mu samodzielne myślenie. Nieustanne nucenie je zagłuszało. Słysząc ją, Thor mógł myśleć jedynie o obowiązku wobec swego ojca. Obowiązku lojalności wobec Imperium. Thor skoczył na równe nogi, pobrzękując zbroją. Potrząsnął głową, usiłując to wszystko pojąć. Spojrzał w dal i ujrzał okryty nocą Krąg. Nie był to jednakże Krąg, jaki znał. Nie były to jego ziemie ojczyste. Znalazł się w obcej jego części. Rozglądając się, nie widział swych ojczystych ziem, lecz miejsce, które zamierzał podbić. Miejsce, które trzeba było zmiażdżyć. Thor rozejrzał się: w panującym dokoła niego bezruchu spały twardo tysiące żołnierzy Imperium, a żar po rozpalonych przez nich ogniskach wciąż mienił się w ciemności. Thor zaczynał z wolna na powrót myśleć jasno. Był synem Andronicusa. Dziedzicem Imperium. I zaciągnął u swego ojca wielki dług. Thor dostrzegł kątem oka jakiś nagły ruch w poza tym nieruchomej nocy. Spostrzegł żołnierza prześlizgującego się w mroku, mijającego rzędy żołnierzy, ku ogromnemu namiotowi ledwie kilka stóp dalej. Ku namiotowi Andronicusa. Thor patrzył, jak postać puszcza się biegiem, trzymając coś w dłoni. Wytężył wzrok i ujrzał, iż jest to coś długiego i ostrego, co błysnęło w świetle pochodni. Wtem Thor pojął: mężczyzna trzymał sztylet. Ten mężczyzna, pędzący ku namiotowi, przedzierając się w ciszy pod osłoną nocy, był zabójcą. I zamierzał zabić ojca Thora. Thor nie zwlekał ani chwili. Puścił się biegiem przez obóz, by powstrzymać zabójcę. Ten w mgnieniu oka znalazł się przy dwóch wartownikach i cicho poderżnął ich gardła, nim zdołali wypowiedzieć choćby słowo. Obaj osunęli się bezgłośnie na ziemię. Następnie wdarł się do namiotu Andronicusa. Thor był ledwie kilka kroków za nim i wpadł do namiotu chwilę później. Wszedłszy do namiotu, Thor ujrzał zabójcę o krok od swego ojca, zamierzającego się sztyletem na jego plecy. Andronicus leżał na swym łożu, na brzuchu. Niczego nie podejrzewał; nie miał pojęcia, iż za chwilę może zginąć. Thor nie ociągał się: sięgnął za pas, chwycił zatkniętą tam procę, umieścił w niej kamień i cisnął nim z całej siły.

Kamień trafił w tył karku zabójcy, zatapiając się w nim głęboko. Zabójca zastygł w miejscu z uniesionym wysoko sztyletem, ledwie kilka cali od Andronicusa – po czym osunął się i upadł na twarz na ziemię obok niego. Sztylet wypadł mu z dłoni, nie czyniąc nikomu krzywdy. Był martwy. Andronicus podskoczył z szeroko rozwartymi oczyma. Rozejrzał się i spostrzegł zabójcę. Wpatrywał się w niego, zdając sobie sprawę z tego, jak mało brakowało, by stracił życie. Andronicus obrócił się powoli i podniósł wzrok na Thora. Z wolna docierało do niego, co Thor właśnie uczynił. Lęk na jego twarzy ustąpił miejsca czemuś, co wyglądało na podziw. Wdzięczność. Thor nigdy wcześniej nie widział jej u Andronicusa. Andronicus wstał i wolnym krokiem ruszył w stronę Thora. - Synu mój – rzekł, wyciągając rękę i kładąc ją na jego ramieniu. – Tej nocy ocaliłeś mi życie. Thor patrzył na ojca, przepełniony dumą. Niegdyś czując dotyk Andronicusa, stawał się niespokojny; teraz przyjmował go z radością. Był to dotyk jego ojca. Ojca, którego zawsze pragnął mieć. - Uczyniłem to, co uczyniłby każdy syn – odparł Thor. Andronicus powoli pokręcił głową i spojrzał w dół na Thora z podziwem. - Zdecydowanie cię nie doceniałem – rzekł. – Jesteś nie tylko mym najświetniejszym rycerzem. Teraz jesteś także synem, którego nigdy nie miałem. Już zawsze będziesz u mego boku. Czy wiesz o tym? Thor spojrzał w oczy Andronicusa i odrzekł: - Niczego nie pragnę bardziej, mój ojcze. - Przyjrzyj się mi, Thornicusie – rzekł. – Czy widzisz, kim jestem? Moja twarz, wzrost, skóra, rogi. Nie zawsze taki byłem. Niegdyś byłem taki, jak ty. Jak twój ojciec. Jak moi bracia. Byłem MacGilem, takim samym, jak pozostali. Jednakże przeszedłem zmianę. Złożyłem przysięgę i przystałem na moce najmroczniejszej magii. Miała miejsce ceremonia i zezwoliłem, by wstąpił we mnie zły duch. Pozwoliłem, by mnie zmienił. Zezwoliłem, by zmienił moją rasę, mój wygląd i by obdarzył mnie mocą większą, niż sobie kiedykolwiek wyśniłem. To święta ceremonia. Jedynie kilku wybrańców otrzymuje przywilej zmiany, uzyskania takiej mocy. Andronicus spojrzał uważnie w jego oczy. - Dowiodłeś dziś, żeś tego wart. Gdy nastąpi kres tych bitew, przemienisz się jak ja. Będziesz wysoki jak ja. Staniesz się członkiem mojej rasy, twa skóra będzie przypominać moją. Wyrosną ci rogi, takie jak moje. Pożegnasz żałosną rasę ludzką. I staniesz się dokładnie taki, jak twój ojciec. Thorowi oczy zaszły łzami, zamąciło mu się w głowie. Przepełniała go wdzięczność. - Chcę tego, ojcze – odrzekł. – Bardzo tego chcę.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Mycoples leżała na pokładzie imperialnego okrętu, zwinięta w kłębek pod akronową siecią, która przyciskała ją do pokładu. Ogarnięta przemożnym smutkiem, czuła pod sobą, jak statek delikatnie wznosi się i opada, kołysany morskimi falami. Smoczyca uniosła odrobinę jedną powiekę. Ujrzała hulających żołnierzy, pijących, świętujących, wyraźnie zachwyconych tym, iż zdołali ujarzmić smoka. Ból rozrywał jej ciało w miejscach, w które ją trącali, szturchali i dźgali. Smoczyca spojrzała w dal, ponad nimi, i ujrzała żółte wody Morza Tartuwiańskiego, rozciągające się daleko jak okiem sięgnąć. Mycoples przymknęła ponownie powieki, żałując, iż to wszystko nie może po prostu zniknąć. Żałowała, iż nie może powrócić do krainy, w której się narodziła, krainy smoków, i na powrót znaleźć się ze swym klanem. Jeszcze bardziej niż tam pragnęła jednakże znaleźć się u boku Thora. Lecz wiedziała, iż Thor znajduje się daleko, iż zagubił się w innym miejscu. Nie był już tym Thorgrinem, którego niegdyś znała. Mycoples przeczuwała, iż ci żołnierze zabierają ją do Imperium, gdzie zamierzają z nią paradować, uczynić z niej zabawkę na pokaz dla imperialnych żołnierzy. Wyczuwała, iż resztę życia spędzi zakuta w kajdany, iż będą ją nękać, wystawiać do oglądania jak przedmiot. Nękały ją myśli o nędzy życia, które ją czekało. Żałowała, iż nie może zginąć teraz, z dumą, w ostatniej, wielkiej bitwie. Nie przetrwała tysięcy lat po to, by zostać schwytaną i trzymaną w uwięzi przez człowieka. Ostrzegano ją, by nie zbliżała się zbytnio do ludzi, a ona popełniła błąd, pozwoliła sobie na tę słabość. Uczucie, jakim darzyła Thora osłabiło ją, sprawiło, iż przestała mieć się na baczności. A teraz przyszło jej za to zapłacić. Jednak mimo tego Mycoples wciąż go kochała – przeszłaby przez to wszystko ponownie wyłącznie dla niego. Powieki Mycoples opadły, ciężkie ze zmęczenia, od sieci, która ją przykrywała, od ran, które znaczyły jej ciało. Pragnęła jedynie znaleźć się daleko stąd. * Mycoples nie wiedziała, jak długo spała, gdy obudził ją głośny świst. Brzmiało to jak obfite opady deszczu i smoczyca poczuła, jak całe jej ciało oblewa woda. Podniosła wzrok i ujrzała, iż okręt wpływa w Ścianę Deszczu. Nagle zanurzyli się w zwartej ścianie wody, spadającego wprost na nich, jak gdyby przepływali pod wodospadem. Żołnierze Imperium, zdjęci paniką, chwytali się burty, gdy statek pod nią przepływał. Hałas był ogłuszający. Mycoples przyjęła wodę z zadowoleniem. Deszcz

chłodził ją, aż para unosiła się z jej łusek, które nagrzewały się na słońcu całe dnie. Dudnienie spadającej wody na chwilę odwróciło jej uwagę od trosk, które ją czekały. Z wolna wyłonili się po drugiej stronie. Mycoples otworzyła ślepia i ujrzała, iż płyną teraz po czerwonych wodach Morza Krwi. Pojęła, iż żołnierze obrali najbardziej bezpośrednią drogę do Imperium, omijając Wyspę Mgieł. Serce zatrzepotało jej mocniej nagłą nadzieją. Wiele razy przelatywała ze swym klanem nad Wyspą Mgieł. Wiedziała, iż zamieszkują ją wielcy wojownicy. Wiedziała także, iż mieszka tam ktoś jeszcze ważniejszy: pewien samotny smok. Ralibar. Mycoples spotkała Ralibara raz, wiele stuleci temu. Był samotnikiem, niepodobnym do innych smoków. Nie znosił swego gatunku; jednakże do człowieka pałał jeszcze większą niechęcią. Jeśli będą przepływali obok i Ralibar ujrzy ją w tej trudnej sytuacji, być może przybędzie jej z pomocą. Nie z sympatii dla niej, lecz z nienawiści dla człowieka. Być może nawet pomoże ją uwolnić. Mycoples wiedziała, co musi uczynić: musiała w jakiś sposób skierować statek ku Wyspie Mgieł. Nie mogła pozwolić, by ją ominęli. Musiała doprowadzić go prosto na wyspę. Musiała sprawić, by rozbił się na jej skałach. Mycoples zamknęła ślepia i wzięła głęboki oddech. Czuła, jak morskie powietrze muska jej łuski, czuła mrowienie w swym ciele, gdy wzywała pozostałości mocy, która jej pozostała. Zwróciła się do Pradawnych, którzy przewodzili jej przez tysiące lat, by zanieść do nich swą ostatnią prośbę. Nie prosiła o siłę dla siebie. Nie prosiła nawet o siłę, by walczyć. Miast tego poprosiła jedynie, by wiatr jej odpowiedział. Niebo. I ocean. Swym starożytnym, przedwiecznym smoczym duchem zawezwała ich wszystkich, przyzwała, by wyświadczyły jej tę ostatnią przysługę. Poprosiła, by wiatr zawył, fale wzbiły się, niebiosa pociemniały. Rozkazała im wszystkim, w imieniu swych przodków, w imieniu tych, którzy chodzili po tym świecie przed wszystkimi innymi. Smoki były tu pierwsze. I dzierżyły prawo, by rozkazywać naturze. Mycoples oddychała coraz głębiej, czując, iż ogarnia ją ciepło; z wolna począł zrywać się wicher. Fale poczęły wzbijać się i rozpryskiwać i statek powoli przechylił się, a następnie uniósł wyżej. Wiatr przybrał na sile i wkrótce słońce skryło się za chmurami, a niebo pociemniało. Wkrótce okręt począł się przechylać, a z morza wzbierały ogromne fale, które ich przykrywały; silne nurty prowadziły ich, niebo rozrywały grzmoty, wiatr ogłuszał – był wystarczająco głośny, by zagłuszyć nawet krzyki żołnierzy, którzy w panice biegali wokół Mycoples, próbując się ratować. Niektórzy z nich wypadli za burtę. Wszyscy próbowali przejąć kontrolę nad okrętem, lecz nie potrafili: spychało ich z kursu. Wprost na Wyspę Mgieł. Mycoples otworzyła swe ogromne, fioletowe ślepia i rozejrzała się z zadowoleniem: na widnokręgu dostrzegła wyspę, była coraz bliżej.

Przez wycie wiatru przedarł się samotny dźwięk, słyszalny nawet daleko, na horyzoncie, jak echo krzyku, wypełniające niebo. Mycoples uśmiechnęła się do siebie. Ten dźwięk nie był jej obcy. Słyszała go przy swych narodzinach. Słyszała go całe swe życie. Był to ryk smoka.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Selese i Illepra przemierzały bezkresne wzgórza i doliny Kręgu, mknąc ku Wschodniemu Przejściu, by odnaleźć Reece’a. Jechały już cały dzień i całą noc. Selese miała na uwadze tylko jedną rzecz i nie potrafiła myśleć o niczym innym. Droga była niebezpieczna, obierały więc dłuższe ścieżki, by ich nie spostrzeżono, by uniknąć pól bitewnych i przypadkowych grup żołnierzy czy najemników. Jechały przez mroczne puszcze i przez strome granie, by nikt ich nie widział. Nie raz trwożyła się, gdyż zdawało jej się, iż je spostrzeżono. Lecz nie żałowała. Selese wyruszyłaby do siedmiu kręgów piekielnych, byle ocalić Reece’a. A czuła, iż potrzebuje ratunku, wyczuwała, iż znajduje się w niebezpieczeństwie. Z pewnością tak było, na tak niebezpiecznej wyprawie, na jaką wyruszył. Wiedziała, iż za Mieczem Przeznaczenia zawsze podąża śmierć. Modliła się, by zdążyć na czas i ocalić Reece’a przed niebezpieczeństwem, w którym się znajdował, bez względu na to, jakie było. Nawet jeśli nie potrafiła mu zapobiec, i tak właśnie tam pragnęła być. Jechała niemal bez ustanku, aż z wysiłku mięśnie jej osłabły i trudno jej było złapać oddech; Illepra także nie zwalniała. Illepra stała się jej bliska jak siostra i Selese przepełniała wdzięczność, iż jedzie u jej boku. Obie ryzykowały swe życie, odbywając tę podróż. Choć do tej pory starały się jak mogły, by omijać główne trakty, zbliżały się już do końca swej podróży i dotarły do miejsca, w którym niepodobna było ich uniknąć. Znalazły się na otwartej przestrzeni, na samotnej, nieporośniętej niczym, zakurzonej drodze prowadzącej na wschód. Drzewa ustąpiły miejsca skałom, a te – kurzowi, który przekształcił się w rozległą, jałową pustynię. Do Wschodniego Przejścia nie było już daleko. Selese nękało jedynie to, jak bardzo widoczne były na tej pustej drodze, na tym pustkowiu. Jechały same, we dwie, i były zbyt widoczne. Selese nerwy miała napięte jak postronki, a włoski na jej ręce uniosły się. Spodziewała się zasadzki z każdej strony. Krąg był rozdarty, armie walczyły przeciwko sobie, i nawet te armie dzieliły się jeszcze między sobą. W Kręgu nastał chaos, stał się pozbawionym prawa i porządku miejscem. Nikt nie powstrzymywał band rzezimieszków. Wiedziała, iż muszą szybko odnaleźć Reece’a. Minęły zakręt i nagle obie raptownie się zatrzymały. Przed nimi, zagradzając drogę, leżało ogromne powalone drzewo. Selese zastanowiła się, skąd się wzięło tutaj, na tym pustkowiu. Usłyszała jakiś hałas i jeszcze nim zdążyła się obrócić, już wiedziała: zostały schwytane w zasadzkę. Za nimi stało czterech żołnierzy, którzy wyłonili się zza głazu.

Byli wysocy i rośli, nieogoleni. Podawali jeden drugiemu bukłak z winem i pili. Po ich zbrojach poznała, iż to silesianie. Jej ludzie. Wiedziała, iż powinna odczuć ulgę. Jednakże tak nie było: byli pijani i patrzyli na nie z rozbudzonym pożądaniem w oczach. Zdawało się, iż odłączyli się od trzonu armii, i gdy Selese przyjrzała się dokładniej ich sponiewieranej zbroi, paskom zdartym z mundurów, dotarło do niej, iż są to dezerterzy. Tchórzliwi żołnierze, rzezimieszki, zdrajcy jej ludzi. Najgorsi z najgorszych. - A dokąd to udają się dwie tak piękne damy? – spytał ich przywódca. Cała czwórka ruszyła z wolna w ich kierunku. Koń Selese, nie mając dokąd uciec, począł niespokojnie się poruszać. Serce podeszło jej do gardła i zastanawiała się, jak rozegrać tę sytuację. Dostrzegła, iż Illepra spogląda na nią nerwowo i że on także nie ma pewności, jak się zachować. - Jesteśmy mieszkankami Silesii, podobnie jak wy – zawołała Illepra. – Służymy królewskiej armii. Jesteśmy uzdrowicielkami. Pozwólcie nam zatem przejść. Czekają nas naglące sprawy. - Ach tak? – zapytał, podchodząc do niej i chwytając wodze jej konia w tym samym czasie, gdy inny z nich schwycił wodze wierzchowca Selese. - Pochodzimy z Silesii, jak wy – powtórzyła Illepra drżącym głosem. - Ach, z Silesii – rzekł drwiąco. – A my wszak darzymy naszych ludzi miłością bezgraniczną. - Jesteście dezerterami – zawołała Selese głosem poważniejszym, bardziej władczym, mniej przestraszonym, potępiając ludzi stojących przed nią. – Niżej niż wy upaść już nie można. Mężczyźni łypnęli na nią z gniewem, lecz ich przywódca roześmiał się i potrząsnął głową, bacznie się jej przyglądając. - Rzekłbym, iż jesteśmy najmądrzejszymi z mądrych. Jesteśmy tymi, którzy przetrwali, tymi, którzy dożyją jutra. Nie walczymy dla sztucznego tworu, jakim jest rycerskość, którego ani ujrzeć, ani dotknąć, ani poczuć nie można. Dlaczegóż mielibyśmy toczyć cudzą wojnę? - To wasz Krąg – odparła niewzruszenie Selese. – To wasza wojna. - Moja wojna toczy się o pozostanie przy życiu – albo dla tego, kto zaofiaruje najwyższą cenę. Ale dość tej gadaniny. Wyciągnął rękę, jednym szybkim ruchem schwycił koszulę Selese i szarpnięciem zrzucił ją na ziemię. Selese krzyknęła, spadając ze swego wierzchowca. Wylądowała na twardej ziemi, przewracając się. Spostrzegła, iż jeden z mężczyzn zrzucił z konia także Illeprę. Dwóch żołnierzy chwyciło je i szarpnięciem postawiło na nogi, a pozostali dwaj żołnierze zbliżyli się. Przywódca pochylił się tak, iż jego twarz oddalona była od twarzy Selese ledwie o cale, tak blisko, iż dostrzegła ślady po ospie na jego twarzy i poczuła jego paskudny oddech. Szorstka szczecina na jego podbródku otarła się o jej policzek.

- To nasz szczęśliwy dzień – rzekł. – Mamy dwa piękne rumaki i dwie piękne dziewki, z którymi możemy się zabawić. - Nie troskajcie się o swoją umiłowaną Silesię – rzekł inny. – Nie ujrzycie jej w najbliższym czasie. Ryknął śmiechem, a pozostali przyłączyli się do niego. - Popełniacie ogromny błąd – rzekła Selese głosem, w którym rozbrzmiewała pewność. – Wyruszyłam, by odnaleźć Reece’a, najmłodszego syna króla MacGila. MacGilowie to gwałtowny i szlachetny ród. Jeśli spadnie nam choć włos z głowy, a oni się o tym dowiedzą, ukatrupią was wszystkich. - A któż powiedział, że się o tym dowiedzą? – spytał, uśmiechając się szeroko. Przywódca wyciągnął sztylet i począł zbliżać go ku Selese. Selese wiedziała, iż musi coś zrobić, i to szybko. Tym mężczyznom najwyraźniej nie można było przemówić do rozumu. Byli żądni krwi, a ona nie miała przy sobie żadnej broni. Raptem coś przyszło jej do głowy. Było to ryzykowne, lecz mogło się powieść. Selese niepostrzeżenie wsunęła dłoń do sakwy, którą miała u boku, i przeszukała palcami jej zawartość, aż znalazła niewielką fiolkę z płynem, którą rozpoznała po dotyku. Zacisnęła na niej palce. Nagle zmieniła wyraz twarzy i uśmiechnęła się do przywódcy. Pełnym słodyczy, kuszącym głosem rzekła: - Uczynię, co rozkażesz. W zasadzie uczynię to z chęcią. Nawet mi się podobasz. Przywódca odchylił głowę w tył i obrzucił ją zaskoczonym spojrzeniem. - Proszę tylko o jedno – dodała. – Pocałuj mnie pierw. Chcę poczuć dotyk twych ust na moich. Ust prawdziwego mężczyzny. Prawdziwego wojownika. Przywódca spojrzał na nią, zdezorientowany i zaskoczony, lecz zadowolony. Jeden z pozostałych podszedł do niego i poklepał go po plecach. - Widzisz, usłuchały głosu rozsądku – rzekł. – Zawsze tak jest. Przywódca uśmiechnął się szeroko, przejechał dłonią po koszuli i przeczesał włosy, doprowadzając się do porządku. - To już bardziej mi się podoba – powiedział. - Selese, cóż ty robisz? – spytała zdezorientowana Illepra. Lecz Selese zignorowała ją. Miała plan. Selese udała, iż ziewa, uniosła dłoń do buzi i umieściła w niej fiolkę. Nachyliła się, przyciągnęła twarz żołnierza i złożyła na jego ustach pocałunek. Wtedy wepchnęła fiolkę do jego otwartej buzi. Następnie uniosła dłonie i przycisnęła mu usta. Wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczyma i próbował się opierać. Było jednak za późno. Uniosła obie dłonie i mocno zacisnęła mu usta, zmuszając go, by rozgryzł fiolkę, którą w nich trzymał. Patrzyła, jak jego twarz okrywa się barwą żywej czerwieni, a na szyi uwypuklają się żyły; uniósł dłonie i schwycił się za gardło, z

trudem próbując złapać powietrze, a sekundę później osunął się na kolana i runął na ziemię. Był martwy. Nie dziwota – w fiolce znajdował się czarnoks – najbardziej śmiertelna trucizna, jaką niosła ze sobą Selese. Pozostali żołnierze przyglądali się, nie pojmując – a Selese nie zamierzała dać im szansy na to, by domyślili się, co się stało. Sięgnęła do swej sakwy i po omacku znalazła apoth, żółty proszek, który w połączeniu z wodą tworzył skuteczną maść – lecz w formie proszku zabijał, gdy dostał się do oczu. Schwyciła dwie garści. - Ty mała dziwko! – wykrzyknął jeden z nich, dobywając swego sztyletu i zbliżając się do niej. Sypnęła garść proszku w jego oczy, a on krzyknął. Wtedy Selese zbliżyła się i cisnęła drugą garść w oczy pozostałych dwóch żołnierzy. Wszyscy trzej krzyczeli, przewracając się na plecy, wijąc i tocząc pianę z ust. W ciągu kilku sekund przestali oddychać. Zaległa cisza. Illepra spojrzała na Selese otwartymi ze zdumienia ustami, ledwie pojmując, co się właśnie stało. Selese odwróciła się i spojrzała na nią. Drżały jej dłonie, lecz czuła się silna, zdecydowana. Nie wiedziała, czy byłaby w stanie postąpić tak, gdyby chodziło jedynie o nią; lecz myśl o Reece’u dodała jej sił. - W drogę – rzekła, dosiadając swego konia. – Najwyższy czas, byśmy odnalazły Reece’a.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Kendrick mknął przez ziemie Kręgu z Erekiem, Bronsonem i Srogiem u boku oraz tysiącami oswobodzonych żołnierzy za nimi, na powrót wolni. Jechali bez ustanku całą noc, odkąd zbiegli z obozu imperialnego, i ani na chwilę się nie zatrzymali, oddalając się od niego tak szybko, jak tylko potrafili. Teraz, w końcu, dzień poczynał budzić się do życia. Mieli za sobą długą, wykańczającą noc odkąd Kendrick, Erec, Bronson i Srog uwolnili tysiące swych mężczyzn, zarżnęli wartowników i odjechali, podczas gdy żołnierze Imperium jeszcze spali. Nie chcieli wdać się w poważną potyczkę z rozległymi siłami Imperium w środku nocy; miast tego poruszali się szybko i ukradkiem, zabijając tych żołnierzy, którzy stanęli im na drodze. Odzyskali swe konie i oręż i ruszyli przed siebie. Chcieli stoczyć tę bitwę innego dnia, na swoich warunkach. Bronson znał te strony, ziemie należące do McCloudów, i zręcznie ich przez nie prowadził. Kendrick wiedział, iż mają szczęście, że Bronson jest wśród nich – okazywał się być nieocenionym przewodnikiem, dzięki któremu skryli się przed Imperium. Kendrick i Erec poprosili Bronsona, by poprowadził ich w miejsce, w którym będą dobrze ukryci przed Imperium, lecz zarazem będą mogli atakować pomniejsze oddziały. Musieli obrać inną taktykę i nadszedł czas na nową strategię: miast stawać naprzeciw całej armii imperialnej, będą musieli znajdować mniejsze oddziały – kilkutysięczne, jak ich – i toczyć mniejsze bitwy, po których na powrót będą się wycofywać. Wróg miał nad nimi znaczą przewagę liczebną i jedyna droga do zwycięstwa prowadziła przez długą wojnę partyzancką. Mogli trzymać się gór, dobrze się skrywać w Pogórzu i utworzyć śmiercionośną siłę zbrojną, atakując strategicznie, jak wąż, a następnie się wycofując. Może i było ich mniej i nie byli tak silni, lecz mieli w sobie siłę woli, by przeczekać Imperium. Jechali dalej, podążając za przewodzącym im Bronsonem, który zboczył ze stromej drogi, prowadząc ich w górę Pogórza. Podążali dawnym szlakiem Imperium, który ukazywał ich oczom fale zniszczenia, od jednego miasta McClouda do drugiego. Szlak urywał się w końcu na jednym ze szczytów. Wszyscy zwolnili i w końcu zatrzymali się. - Wysoka Osada – zawołał Bronson, wskazując palcem. Z tego punktu Kendrick ujrzał na odległym szczycie, za łańcuchem górskim, Wysoką Osadę, niewielkie miasto McClouda, wzniesione wysoko, na samym skraju Pogórza, z którego widoczne było zarówno Wschodnie, jak i Zachodnie Królestwo Kręgu. Nawet teraz, o brzasku, mógł orzec, iż okupowane jest przez armię Andronicusa. Widział ich nadal się żarzące ogniska, dostrzegł głowy więźniów zatknięte na piki, porozstawiane po całym obozie i poznał, iż musieli niedawno zmasakrować tam McCloudów.

Wokół miasta obozowało jakieś kilka tysięcy mężczyzn i trudno było orzec, ilu znajdowało się w środku. Nie potrafił stwierdzić, czy był to trzon armii imperialnej, czy jedynie samotny oddział. - Być może jest to najważniejsze miasto, które możemy zaatakować – rzekł Kendrick. - Wysoka Osada to niewielkie miasto, lecz strategiczny punkt na szczycie Pogórza – powiedział Bronson. – Nic dziwnego, iż Andronicus je zajął. Biegnie stamtąd bezpośredni trakt do Zachodniego Królestwa, a od niego rozchodzą się drogi we wszystkich kierunkach. To jego pierwszy przystanek na drodze, by zmiażdżyć opór McCloudów, przypuścić ostateczny atak na Zachodnie Królestwo i przejąć władzę nad Kręgiem. - Lecz czy sam Andronicus tam jest? – spytał Srog. – I jak wielu ludzie ma ze sobą? Przyjrzeli się bacznie miastu. Trudno było cokolwiek orzec. - To może być ryzykowne – powiedział Bronson. – Być może lepiej byłoby skryć się tutaj, w górach, i poczekać na mniejszą grupę, by ją zaatakować, albo mniejsze miasto. Kendrick pokręcił głową. - Dosyć czekania – rzekł. – Każdy dzień może być naszym ostatnim. Nigdy więcej nie pozwolę, by ktoś mnie zniewolił. Jeśli mamy zginąć, zginiemy w walce. Zaatakujemy teraz! - Jestem z tobą! – rzekł Erec, dobywając miecza. - I ja! – powiedział Bronson. - Niech tak będzie! – rzekł Srog. Kopniakami pogonili swe konie i przypuścili szarżę wzdłuż skraju Pogórza, klucząc po stromych górskich ścieżkach, pędząc ku Wysokiej Osadzie. W rozdzieranym świtem mroku, gdy większość żołnierzy Imperium jeszcze spała, być może zyskają element zaskoczenia, pomyślał Kendrick. Być może uda im się przejąć to miasto i uczynić je ich twierdzą. Może, jeśli poczekają wystarczająco długo, Gwendolyn powróci z Argonem. I może – żywił nadzieję – szala zwycięstwa przechyli się na ich stronę. Nawet jeśli tak się nie stanie, dla tego właśnie się urodzili: by atakować wbrew niesprzyjającym szansom, by nigdy nie cofać się przed wrogiem, by walczyć za słuszną sprawę, nawet gdy szanse zdają się znikome. Kendrick otrzymał w życiu wielki przywilej: otrzymał dar broni. Jak oni wszyscy. I zamierzał z niego korzystać, póki żyw. Rozbrzmiał dźwięk imperialnego rogu, a po nim kolejny, i jeszcze jeden, wzdłuż balustrad niewielkiego zamku Wysokiej Osady. Nagle wysoka żelazna brona uniosła się i na zewnątrz wysypały się setki żołnierzy imperialnych, szarżując wprost na nich. Nie spali: byli gotowi i czekali. Kendrick jednakże wydał z siebie donośny okrzyk bitewny i zdwoił tempo, gotów walczyć i zabić każdego, kto tylko odważy się stanąć mu na drodze. Lecz gdy zbliżał się do nich, gdy począł rozróżniać twarze żołnierzy, wyłaniającą się zza bramy ujrzał twarz, na widok której krew zastygła mu w żyłach. Była to jedyna

twarz, dla której byłby gotów opuścić miecz, twarz, przez którą ze zdumienia otworzył szeroko usta i niemal osunął się na ziemię ze swego wierzchowca. Tam, naprzeciw niego, pędząc ku nim z uniesionym wysoko mieczem, znajdował się człowiek, którego kochał jak brata. Thorgrin.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Thornicus jechał u boku swego ojca, a za nimi Rafi i McCloud. Przewodzili tysiącom imperialnych żołnierzy, wyprowadzając ich przez bramy Wysokiej Osady, gotowi, by zmiażdżyć przeciwnika. Thor spojrzał w dal, na pędzące ku nim tysiące żołnierzy odzianych w zbroje i powiewających chorągwią, którą jak gdyby rozpoznawał. Gdy się zbliżyli, w głębi duszy majaczyło mu przeczcie, iż niegdyś znał tę zbroję, zbroję Zachodniego Królestwa Kręgu, Srebrnej Gwardii, MacGilów. Przez chwilę Thor był zdezorientowany; zastanawiał się, dlaczego atakuje tych ludzi, u boku których niegdyś toczył boje. Lecz równie prędko w jego umyśle zamąciło się i inna cząstka niego, silniejsza, przypomniała mu, iż pędził, by uprzedzić wrogów swego ojca i zabić ich, nim oni zdołają zabić jego ojca. Thora przepełniała nowa energia, zdecydowany był zabić ich wszystkich, byle tylko nie wyrządzili szkody Andronicusowi bądź Imperium. Przypuszczał szarżę w kierunku żołnierzy MacGilów, był oddalony od nich może o pół mili, i dobył miecza, jadąc na czele armii, gotując się do ataku z całych sił. Wtem nagle za nim rozbrzmiał chór rogów. Andronicus i pozostali obejrzeli się przez ramię, by sprawdzić skąd dobiega. Thor także się odwrócił. Był to niespokojny odgłos, i gdy Thor odwrócił się, zdezorientowało go to, co ujrzał: setki żołnierzy imperialnych odwracały się i atakowały w przeciwnym kierunku. Za nimi, w oddali, tysiące żołnierzy imperialnych innego oddziału nadjeżdżały ku grani Wysokiej Osady z pochodniami w dłoniach i poczęły podkładać ogień w mieście. - Co się dzieje, mój panie? – zawołał McCloud do Andronicusa, równie zdezorientowany, jak reszta. Sam Andronicus także sprawiał wrażenie zdezorientowanego; wtem jednak, gdy przyglądał się horyzontowi, zmrużywszy oczy, rozpoznał, co się dzieje. - Romulus – rzekł, pojąwszy. – Mój generał przybył, by mnie zdradzić. Tysiące żołnierzy Imperium zaatakowało ich tyły, zalewając miasto. Teraz uwięzieni byli między dwiema armiami – ludzie Romulusa byli za nimi, a żołnierze MacGila przed. Andronicus wydał z siebie krzyk frustracji, rozważając sytuację, i w końcu zawrócił konia. - Musimy uratować Wysoką Osadę! – wrzasnął Andronicus. - Zostawcie MacGilów! Atakujcie Romulusa! Andronicus pogonił kopniakiem swego konia, zawrócił gwałtownie, a Thornicus i pozostali podążyli za nim, gotowi walczyć w wojnie domowej. Odwracając się, Thornicus zerknął przez ramię i w oddali ujrzał, iż MacGilowie nadal przypuszczają szarżę, zmierzając ku Wysokiej Osadzie. Lecz nie było to już jego troską: musiał robić, jak rozkazał ojciec. Z MacGilami mogą rozprawić się innego dnia.

Thor jechał u boku ojca z uniesionym wysoko mieczem. On i Andronicus jechali ramię w ramię, i było to przyjemne uczucie. Byli jak jedno, razem w bitwie, gotowi stawić światu czoła wspólnie, jak ojciec i syn powinni czynić. We dwóch szarżowali w dół zbocza, mierząc w ludzi Romulusa, i spotkali się z nimi w pół drogi, zderzając się z ogromnym brzękiem oręża. Tysiące wojowników wpadały na siebie; starciu przewodził Andronicus, który jako pierwszy rzucił się do walki. Uniósł swój ogromny topór bojowy, zamachnął się nim w powietrzu i starł się z Romulusem, który przypuszczał szarżę na swego dawnego przywódcę. Romulus także zakręcił swym toporem i utknęli, jak kozły, równi sobie siłą, obaj z całych sił pragnąc zabić się wzajemnie. Thor wymierzył w dowódcę Romulusa, który uniósł swą tarczę, co nie na wiele się zdało: cios Thora był tak silny, iż ją przepołowił. Dowódca uniósł miecz, by oddać cios, lecz Thor był zbyt szybki. Natarł kolejny raz i siekł mężczyznę w brzuch, aż ten osunął się w przód, twarzą do ziemi. Szczęk metalu rozdzwonił się w uszach Thora, gdy dokoła niego tysiące żołnierzy walczyły wręcz. Żaden nie był jednakże tak zręczny, jak Thor. Siekł, parował, unikał ciosów i umykał we wszystkie strony, kładąc tuziny mężczyzn, nim choćby zdążyli zareagować. Przedzierał się przez gęstwę ludzi jak jednoosobowa armia, kładąc ludzi na prawo i lewo, i przełamując impas na korzyść Andronicusa. Dzięki wysiłkom Thora szala zwycięstwa poczęła przechylać się wyraźnie na korzyść jednego z dwóch oddziałów o równej sile. Z początku Romulusowi sprzyjały element zaskoczenia i rozpęd, gdyż żaden z imperialnych żołnierzy nie spodziewał się, iż przyjdzie mu walczyć przeciwko swoim. Jednakże Thor wyrównał szanse, w pojedynkę odpychając coraz więcej ludzi Romulusa, którzy napływali, usiłując zająć Wysoką Osadę. Romulus i Andronicus szli cios za cios, uderzając swymi wielkimi toporami bojowymi w przeciwnika z przenikliwym szczękiem metalu, jak dwa stare kozły walczące o dominację. Andronicus był znacznie wyższy od Romulusa, lecz Romulus był barczysty i miał siłę, jakiej Thor nigdy wcześniej nie widział. Ich walka stanowiła ucztę dla oka; byli jak dwie góry, żaden nie zdawał się ustępować drugiemu. Jeden z ranionych żołnierzy spadł w tył, na konia Andronicusa, i rumak wierzgnął, tracąc równowagę; tylko tyle trzeba było Romulusowi, by zyskać niewielką przewagę. Andronicus opuścił topór ledwie na chwilę, lecz to wystarczyło, by Romulus zadał mu cios, tnąc głęboko w ramię i strącając z konia. Romulus nie tracił czasu: zeskoczył z konia i w obu rękach uniósł wysoko topór, gotując się do opuszczenia go prosto na odsłoniętą głowę Andronicusa. Thorowi serce zamarło; rzucił się ze swego konia głową naprzód i powalił Romulusa na ziemię, na chwilę przed tym, gdy miała zadać śmiertelny cios. Zatoczyli się kilka kroków w tył, upadli i mocowali się w błocie, przetaczając się tam i sam, a wokół nich wciąż ginęli żołnierze.

Wreszcie Romulus zyskał przewagę; przetoczył się i zrzucił z siebie Thora. Wyciągnął zza pasa sztylet i zamierzył się na jego gardło; działo się to zbyt szybko, by Thor zdołał zareagować. Wtem nagle zjawił się Andronicus i wytrącił Romulusowi z dłoni broń, nim zdążył zadać krzywdę Thorowi, ocalając mu tym samym życie. Andronicus zamachnął się toporem na głowę Romulusa; ten jednakże przetoczył się z drogi i miast w jego ciele, topór zatopił się w błocie. Rozbrzmiał dźwięk rogu i niebo pociemniało od strzał. Ludzie Romulusa, krzycząc w męczarniach, padali na prawo i lewo, dziesiątkowani przez przybyłe posiłki Andronicusa. Szala zwycięstwa przechyliła się. Ludzie Romulusa poczęli uciekać. Romulus, widząc, co się dzieje, nie atakował dłużej Andronicusa; miast tego unikając ciosów uciekł przez tłum, odnalazł swego konia, pogonił mocnym kopniakiem, odwrócił się i zbiegł z pozostałymi jeszcze przy życiu wojownikami. Andronicus dostrzegł leżącego na ziemi Thora. Dotarło do niego, iż raz jeszcze ocalił mu życie i jego serce wezbrało wdzięcznością. Wyciągnął do niego rękę, by pomóc mu wstać. Thornicus schwycił rękę ojca i zdał sobie sprawę, iż jego ojciec także ocalił mu życie. Stali tak naprzeciw siebie, z zaciśniętymi dłońmi, ojciec i syn, jeden gotów poświęcić życie dla drugiego. Andronicus spojrzał na Thora z szacunkiem, a Thor odwzajemnił to spojrzenie. Wreszcie odnalazł ojca, którego zawsze pragnął mieć.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Romulus umykał ze swymi ludźmi w dół zbocza, oddalając się od Wysokiej Osady, miotany wściekłością. Jego klęska wprawiła go w zdumienie. Nigdy wcześniej nie przegrał bitwy i nie potrafił się z tym pogodzić. Obrał cel zbyt wysoko. Powinien był trzymać się pierwotnego planu, by znaleźć jakiegoś MacGila, przekroczyć Kanion i zaatakować z całą armią; miast tego porwał się na szybkie i pochopne zabójstwo. Stał się zbyt rozzuchwalony, zbyt pewny. Popełnił błąd niedoświadczonego dowódcy i gardził sobą za to. Romulus doświadczył niejednej porażki. Jego pierwotnym planem było wysłanie zabójcy, by zadźgał Andronicusa nocą, lecz z jakiegoś powodu nie powiodło się to. Kolejnym planem było zebranie mężczyzn o brzasku, wykorzystanie impetu, by zaskoczyć Andronicusa i próba jego zamordowania. Wiedział, iż przeciwnika będzie więcej, lecz pomyślał, że jeśli tylko zdoła zabić Andronicusa szybko, nie będzie to miało znaczenia; pozostałe siły imperialne oczywiście natychmiast usłuchają jego rozkazów. Z perspektywy czasu widział, iż była to decyzja prędka, nieprzemyślana. Powinien był poczekać. Powinien był najpierw opuścić Tarczę, a potem zaatakować większą liczbą żołnierzy. Droga do zwycięstwa nie może prowadzić na skróty. Romulus wciąż odtwarzał w myśli, jak bliski był swego celu – to dręczyło go najbardziej. Niemal dopadł Andronicusa i z pewnością by go ukatrupił, gdyby nie Thornicus. Nie spodziewał się go tam ujrzeć, u boku Andronicusa, i nie spodziewał się znaleźć w nim tak groźnego przeciwnika. Andronicus już by nie żył, gdyby nie on. Romulus poprzysiągł, iż gdy wszystko ucichnie, własnoręcznie zabije Thornicusa. Ta myśl poprawiła mu humor: zabije ich razem, ojca i syna. Przynajmniej udało mu się zbiec, w przeciwieństwie do wielu jego ludzi. Teraz zmierzał ku swemu drugiemu celowi. Przemierzając Krąg, Romulus zarżnął i torturował wielu żołnierzy, ot tak, dla uciechy. Przesłuchiwał ich także i dowiedział się o MacGilu, który został schwytany przez Andronicusa: o Luandzie. Pierworodnej córce MacGila. Nada się w sam raz. Romulus zmierzał teraz ku miejscu, w którym wedle tego, co rzekli mu żołnierze, miała się znajdować Luanda, na obrzeżach obozu. Był gotów wprowadzić w życie swój drugi plan. Pędził co koń wyskoczy i w końcu dotarł na miejsce. Spostrzegł samotną dziewczynę przywiązaną do pala, ze zgoloną głową. To była ona, Luanda, na wpół rozebrana, posiniaczona, pobita i zalana krwią. Była przywiązana do pala, na poły nieprzytomna. Romulus nawet nie zwolnił, galopując w jej stronę. Uniósł wysoko swój wielki topór i rozciął sznury, i pochyliwszy się drugą ręką schwycił ją mocno za koszulę, po czym jednym ruchem wciągnął na konia przed siebie. Luanda, zdjęta paniką, krzyczała, próbując mu się wyrwać.

Lecz Romulus jej na to nie pozwolił. Otoczył ją swym wielki ramieniem, zaciskając je dokoła jej ciała, przyciskając ją mocno do siebie. Przyjemnie było trzymać ją tak blisko siebie. Gdyby nie musiał przeprowadzać jej ze sobą przez most, już teraz by się z nią zabawił i od razu zabił. Lecz potrzebował jej, by opuścić Tarczę i nie mógł sobie pozwolić na trwonienie czasu. Romulus pogonił konia i zdwoił tempo, odłączając się od swych ludzi i obierając samotną drogę ku Kanionowi. Gdy z nią skończy, będzie mógł ją zabić, ot tak, dla uciechy. Romulus mknął z uśmiechem na twarzy. Im głośniej Luanda krzyczała, szamocząc się i protestując, tym szerzej się uśmiechał. Miał swój łup wojenny. Niebawem znajdą się na moście, na przejściu. W końcu Tarcza opadnie. Jego armia najedzie. I Krąg będzie należał do niego po wsze czasy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Reece leżał na ziemi na dnie Kanionu z obolałymi żebrami i patrzył w górę, na ostre jak brzytwa zęby bestii zbliżające się, by go zabić. Wiedział, iż w ciągu kilku chwil zęby te zatopią się w jego piersi i wyrwą mu serce. Przygotował się na czekające go katusze. Rozległ się potworny wrzask i z początku Reece był przekonany, iż dobył się z jego gardła. Otworzył jednak oczy i dotarło do niego, iż był to wrzask bestii, potworny krzyk, przeszywający powietrze i szybujący aż po nieboskłon. Bestia odchyliła łeb w tył i wydawała z siebie ryk za rykiem, młócąc wściekle w powietrzu rękami. Wtem niespodziewanie znieruchomiała, przewróciła się i legła w bezruchu. Była martwa. Świat stał się na powrót nieruchomy. Reece usiadł. Oczy miał rozwarte szeroko ze zdumienia, usiłując pojąć, co się przed chwilą stało. Jakim cudem bestia, która raniła każdego z nich, nagle padła martwa? Reece spostrzegł włócznię wystającą z prawej stop bestii, wystającą z ziemi. Nad bestią, dzierżąc włócznię z uśmiechem samozadowolenia na twarzy stał jakiś człowiek. Był wysoki i chudy, miał krótką brodę, długie, skołtunione włosy, a na sobie – łachmany. Nie dobił jeszcze pięćdziesiątki i uśmiechał się zaraźliwie. - Lomboka zawsze zabija się przez stopę – wyjaśnił, jak gdyby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie, wyciągając włócznię z ziemi. – Tam znajduje się jego serce. Nie wiecie o tym? Nieznajomy postąpił naprzód i wyciągnął dłoń. Reece chwycił ją i pozwolił, by pomógł mu wstać. Mężczyzna, choć szczupły, był zaskakująco silny. Reece wpatrywał się w niego, w dalszym ciągu oszołomiony, nie bardzo wiedząc, jak się zachować. Ten mężczyzna właśnie ocalił mu życie. - Ja… Emm… – wyjąkał. – Ja… Nie wiem, jak ci dziękować. - Dziękować? – powtórzył mężczyzna. Odchylił się w tył i wybuchnął śmiechem, następnie w przyjacielskim geście położył swą ciepłą dłoń na ramieniu Reece’a. Odwrócił się i przeszedł z nim kilka kroków. – Nie masz mi za co dziękować, przyjacielu. Nie cierpię lomboków. Za każdym razem zabierają moje pułapki i co drugą noc nie mam co jeść. Nie, nie dziękuj mi wcale. Wyświadczyliście mi przysługę. Wywabiliście go na zewnątrz i ułatwiliście zabicie go. Mężczyzna przyjrzał się im i pokręcił głową. - Taka szkoda. Sami świetni wojownicy. Lecz mierzyliście nie tam, gdzie trzeba. - Kim jesteś? – spytał O’Connor, podchodząc do niego. – Skąd pochodzisz? Co robisz tutaj, na dole? Mężczyzna roześmiał się serdecznie.

- Na imię mi Centra. Miło mi was poznać, lecz nie potrafię odpowiedzieć na tyle pytań naraz. Zszedłem tu wiele lat temu – byłem chyba po prostu ciekaw. Nie mogłem znieść życia pod panowaniem McCloudów. Korzystając z wielu lin, zszedłem po ścianie Kanionu i nigdy nie powróciłem na górę. Był to mój wybór. Z początku jedynie poznawałem te ziemie, lecz z czasem je polubiłem, mam je całe wyłącznie dla siebie. Są egzotyczne. Pojmujecie, o czym mówię? Jestem samotnikiem, nie przeszkadza mi zatem brak towarzystwa. Lecz muszę rzec, iż wasze twarze są pierwszymi ludzkimi, jakie widzę od tamtej pory, i cieszy mnie widok mych ludzi! Za siłę! Centra wyciągnął wypełniony płynem bukłak zza pasa, odchylił się w tył i wziął haust. Następnie wyciągnął bukłak w stronę Reece’a i gestem wskazał jego usta. Reece nie wiedział, co odrzec, i nie chciał go obrazić, więc niepewnie otworzył usta i pozwolił, by Centra wcisnął napitek do środka. Wylądował z tyłu gardła Reece’a i zapiekł go, aż Reece zaniósł się kaszlem. Centra roześmiał się w głos. - Cóż to takiego? – spytał Reece, usiłując złapać oddech. Centra podchodził do każdego z nich po kolei i częstował ich napitkiem. - Atibar – odrzekł. – Nieopodal płynie strumień. Pali, nieprawdaż? Ale jak się po tym czujecie? Reece poczuł mrowienie rozchodzące się po całym jego ciele i po chwili odprężył się i zakręciło mu się w głowie. Z całą pewnością przestał się tak niepokoić; nie czuł bólu, guzów i siniaków na całym ciele z taką mocą, jak uprzednio. Gdy pozostali skończyli swą kolejkę, Centra wyciągnął rękę i zaproponował więcej płynu Reece’owi; lecz tym razem Reece wyciągnął dłoń i powstrzymał go. - Napij się jeszcze, przyjacielu – rzekł Centra. – Jego działanie szybko ulatuje. Reece pokręcił głową. - Dziękuję, lecz muszę rozumować jasno. - Ocaliłeś nas – rzekł z całą powagą Elden, występując naprzód. – A takie zasługi traktujemy bardzo poważnie. Jesteśmy twymi dłużnikami. Podaj swą cenę. Legioniści zawsze spłacają, co są dłużni. Centra potrząsnął głową. - Nie jesteście mymi dłużnikami. Lecz jeśli to was uszczęśliwi, uczyńmy tak: pomóżcie mi znaleźć dobry posiłek na noc. Ten piekielny lambok mi go skradł. Chcę znaleźć coś, nim zapadnie zmrok. - Pomożemy ci, jak tylko potrafimy – rzekł Reece. Centra przyjrzał się im. - A cóż wy robicie tutaj na dole, jeśli wolno spytać? - Przybyliśmy w naglącej sprawie – odrzekł Reece. – Widziałeś Miecz? - Miecz? – spytał Centra, wysoko unosząc brwi. – Jaki miecz? Zdaje mi się, iż nosicie je przy sobie. Reece pokręcił głową.

- Nie chodzi o zwykły miecz, lecz o Miecz Przeznaczenia. Był zatknięty w głazie. Spadł za krawędź. Centra otworzył szeroko oczy. - Prawdziwy Miecz Przeznaczenia? – rzekł z podziwem w głosie. – Chyba nie jest tutaj na dole, prawda? Reece skinął głową. - Lecz jak to możliwe? To miecz z legend. Cóż, na Boga, robiłby tutaj, na dole? Tak czy inaczej, nie widziałem żadnych głazów, ani żadnych mieczy. Jesteście pewni… Chwileczkę… – rzekł, przerywając. – Chwileczkę… – potówrzył, pocierając brodę. – Nie mówicie o tym wybuchu, nieprawdaż? Reece i reszta spojrzeli po sobie zaintrygowani. - Wybuchu? – spytał O’Connor. - Wcześniej coś spadło z góry – rzekł Centra. – Huk był taki, że wszystko aż się zatrzęsło. Nie widziałem tego, lecz poczułem. Któż by tego nie poczuł? Pozostał tam wielki krater. Serce Reece’a zaczęło bić szybciej. - Krater? – spytał Reece. – To brzmi prawdopodobnie. Głaz utworzyłby krater, spadłszy z tak dużej wysokości. Podszedł do Centry i z całą powagą zapytał: - Zaprowadzisz nas tam? Centra wzruszył ramionami. - Nie widzę przeszkód. Najlepszą zwierzynę i tak upolujemy w tamtych rejonach. Za mną, tylko żywo: nie chcemy się tu błąkać, gdy zapadnie zmrok. Nie wtedy, gdy nocna mgła zaczyna napływać. Centra odwrócił się i szybkim krokiem ruszył przed siebie. Reece i pozostali podążyli za nim. O’Connor i Elden pomagali iść Krogowi, który mocno utykał. Wszystkim z trudem przychodziło dojście do siebie po walce. Pocierali rany, zebrali broń i szli sztywno, żadne z nich nie poruszało się tak szybko i zwinnie, jak uprzednio. Potyczka z Lombokiem odbiła się na wszystkich niekorzystnie; Reece po raz kolejny zdał sobie sprawę, jak wiele mieli szczęścia, iż wyszli z niej cało. Maszerowali przez błoto, na przemian znikając w puszczach o jaskrawym listowiu i wyłaniając się z nich. Podążali za Centrą, który kluczył przyprawiającą o zawrót głowy ścieżką wzdłuż jakiegoś niewidzialnego szlaku, znanego jedynie jemu. Reece nie spostrzegł ani jednego śladu, który wskazywałby, iż biegnie tędy jakaś droga, lecz Centra najwyraźniej wiedział, dokąd idzie. Mgła kłębiła się wokół nich i Reece zastanawiał się, jakim też sposobem Centra był zdolny odnaleźć drogę w miejscu takim jak to. Wszystko zdawało mu się takie samo i pojął, iż gdyby nie Centra, bez cienia wątpliwości zgubiłby się. Z każdą chwilą mrok zapadał coraz głębszy i Reece zaczynał się martwić. Odgłosy zwierząt nie cichły ani na ułamek sekundy i nie potrafił przestać się zastanawiać, jakie

stworzenia wychodzą tu w nocy. Skoro żyły tu stwory takie jak lombok, na co jeszcze mogli się natknąć? Szli dalej i w chwili, gdy Reece miał zapytać Centrę, jak daleko jeszcze do krateru, nagle natknęli się na wyrwę w lesie. Wszystkie drzewa w tym miejscu zostały powalone, ich gałęzie połamane, a pnie wygięte pod nienaturalnymi kątami. Reece przyspieszył kroku i dogonił Centrę, który szybkim ruchem uniósł dłoń i położył szorstką dłoń na piersi Reece’a, powstrzymując go przed postawieniem kolejnego kroku naprzód. Reece zastygł w miejscu i pojął, iż miał szczęście, że Centra go zatrzymał. Gdy mgła się uniosła, przed nimi, tuż przed jego stopami, ukazał się ogromny krater, o promieniu najmniej dwudziestu stóp i opadający w dół na dobre dwadzieścia jardów. Wyglądało to tak, jak gdyby meteor zniszczył spory fragment lasu. Serce Reece’a zabiło gwałtowniej, gdyż natychmiast poznał, iż musi to być krater pozostawiony przez upadek głazu. Rozejrzał się gorączkowo w poszukiwaniu Miecza. Pozostali stanęli obok niego, zerkając w dół, zaszokowani. Lecz gdy mgła się rozpłynęła, Reece ku swemu zaskoczeniu i rozczarowaniu ujrzał, iż krater jest pusty. - Jak to się mogło stać? – spytał stojący obok O’Connor. - To nie jest możliwe – rzekł Elden. - Głazu tam nie ma – powiedziała Indra. - Być może to inny krater – rzekł Serna. Reece zwrócił się do Centry. - Pewien jesteś, że to tutaj? – zapytał Reece. Centra pokiwał energicznie głową. - To tutaj – rzekł. – Jestem pewien. Nie byłem daleko, gdy to się zdarzyło i przyszedłem zobaczyć to na własne oczy. Spostrzegłem duży kamień, a w nim kawałek metalu – teraz mi się przypomina, gdy o tym wspomnieliście. Nie zaprzątałem sobie tym głowy. - Gdzie zatem znajduje się Miecz? – spytał Elden sceptycznie. - Nie kłamię – żachnął się Centra. Reece przyjrzał się uważnie dnu krateru i gdy mgła się uniosła, po jednej jego stronie spostrzegł jakieś ślady. Wyglądało na to, iż głaz został przeciągnięty w górę jednego z brzegów krateru. Reece pospieszył w tamtą stronę, podobnie jak pozostali, i gdy zbliżył się, spostrzegł, iż szeroki i głęboki ślad w istocie musiał powstać przy wyciąganiu głazu z krateru. Dokoła niego ziemię znaczyły tuziny śladów stóp. Były to dziwaczne ślady, zbyt małe, by mogły należeć do ludzi. Centra przystanął nad nimi, przyklęknął w błocie, pochylił się i przejechał palcami po śladach, rozpoznając je. - Fawowie – rzekł.

- Cóż to takiego? – spytał Reece. - To oni pozostawili te ślady. To wrogie plemię. Zbieracze. W rzeczy samej, to prawdopodobne. Mieszkają po drugiej stronie Kanionu. Przyszliby i zabrali coś takiego. Zbierają wszystko, co tylko uda im się znaleźć. - Jak to? – zapytała Indra. – Zabrali głaz? Czyżby byli tak silni? Centra westchnął. - Poruszają się jak jeden, a są ich tysiące. Wspólnie są w stanie podołać wszystkiemu, jak mrówki robotnice. Żyją w ten sposób – rzekł, wskazując. – Cóż, to chyba tyle. Przykro mi z powodu waszego Miecza, lecz jeśli wpadł w ręce Fawów, nie odzyskacie go już. - A to dlaczego? – spytał Reece. - To bezwzględne i wrogie plemię – rzekł Centra. – Brutalni wojownicy. Na wpół ludzie, na wpół coś innego. Tutaj na dole wszyscy trzymamy się od nich z daleka. Są jak rój mrówek. Zbliżcie się do nich, a powiadomią się wzajemnie. Zabiją was, nim zdołacie się do nich zbliżyć. Żadne z was nie przeżyje. Reece zacisnął dłoń na rękojeści miecza i postąpił naprzód. - Właśnie takie sytuacje lubię najbardziej.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Gwendolyn stała przed lodowym potworem, zastygła z przestrachu. Obok niej stała reszta, także znieruchomiała, ze strachem przypatrując się bestii. Gwen zdjęła trwoga i po części chciała odwrócić się i uciec, albo choć unieść ręce i osłonić się przed atakiem. Lecz inna jej cząstka zmusiła ją, by była silna, by nie ustąpiła i walczyła. Gdzieś w głębi duszy wiedziała, iż ma potrzebną siłę i że musi być silna, nie tylko przez wzgląd na siebie, lecz także pozostałych. Nie mogła uciekać przed swymi lękami; być może zginie, stawiając im czoła, lecz przynajmniej będzie to honorowa śmierć. Była wszak córką króla i w jej żyłach płynęła królewska krew. Potwór zamachnął się na nią kolistym ruchem, a pięć jego szczęk na opuszkach pięciu palców otwierało się i zamykało, zbliżając się do Gwendolyn. Drżącymi dłońmi dobyła miecza, dała krok naprzód i uderzyła. Chybiła jednakże, gdyż potwór był znacznie szybszy, niż się spodziewała. Tam, gdzie przed sekundą znajdowała się jego łapa, teraz było jedynie powietrze. Szczęki potwora otwierały się i zamykały gwałtownie, czemu towarzyszył okropny odgłos zgrzytających zębów. Stwór rzucił się wprzód, a z każdej z dziesięciu szczęk dobywały się przenikliwe piski. Zmierzały wprost na Gwendolyn. Gwendolyn krzyknęła z bólu, gdy jedna z niewielkich szczęk wgryzła się w jej ramię i zacisnęła na nim, aż pociekła krew. Próbowała się odsunąć, lecz na nic się to nie zdało: potwór mocno zacisnął szczęki i czuła, jak jego zęby zatapiają się w jej ciele. Gwen usłyszała warczenie i po chwili Krohn rzucił się naprzód i przyskoczył do bestii, odgryzając atakujący palec. Krohn zacisnął szczęki na łapie potwora, nie chcąc puścić, szarpiąc łbem na prawo i lewo, warcząc tak długo, aż potwór rozluźnił chwyt. Gwen cofnęła się szybko, uniosła drugą dłoń i zacisnęła na ramieniu, które przeszywał ostry ból. Jej dłoń zalała się krwią, oderwała więc kawałek tkaniny z końca swej koszuli i obwiązała drżącą ręką ranę, tamując krew. Rozwścieczony potwór odwrócił się w stronę Krohna. Inne z jego szczęk obróciły się i nagłym ruchem zaatakowały, wpijając się w łapę Krohna. Krohn pisnął, lecz nie nadal nie rozluźniał zaciśniętej na łapie potwora szczęki, z całej siły gryząc jego palec, aż w końcu udało mu się go odgryźć. Potwór wrzasnął, a Krohn spadł na ziemię razem z jednym z jego palców. Bestia, rozwścieczona, odchyliła się w tył i zamachnęła łapą, gotując się, by zatopić jeszcze kilka swych szczęk w grzbiecie Krohna. Steffen wyszedł naprzód, obrał cel i wystrzelił w bestię szybko jedną po drugiej dwie strzały. Obie utkwiły w niewielkiej szczęce potwora, co było nie lada wyczynem przy takiej odległości i tak szybko się poruszającym celu. Potwór odwrócił się od Krohna, oszczędzając go. Miast tego, wzburzony, zwrócił się ku Steffenowi i ryknął.

Potwór rzucił się na Steffena, wymachując łapami i kłapiąc szczękami na końcach palców. Powietrze przeszył odgłos pękającego lodu, gdy stwór przyskoczył ku niemu. Steffen szamotał się ze swym łukiem, a Aberthol rzucił się naprzód z wyciągniętą przed sobą laską, śmiało uniósł ją w obu dłoniach i uderzył w pierś potwora. Mimo szlachetnych zamiarów, cios laską okazał się niczym dla tak mocarnej bestii; potwór łypnął jedynie na Aberthola, jak gdyby ten był dokuczliwym owadem, zamachnął się, i uderzył go wierzchnią stroną łapy. Powietrze przeciął odgłos skóry ocierającej się o lód i Aberthol jęknąwszy wylądował twardo na plecach, prześlizgując się kilka stóp w tył, nim się zatrzymał, jęcząc z bólu. Potwór skupił swą uwagę na powrót na Steffenie. Gdy Steffen cofnął się, stwór przyskoczył w przód, podniósł go jedną łapą, uniósł wysoko nad siebie, na dobre dwadzieścia stóp, i przyglądał mu się uważnie, jak gdyby był jego kolejnym posiłkiem. Obrócił go do góry nogami i wyciągnął w jego kierunku drugą łapę, zamierzając się kłapiącymi szczękami na jego twarz. Gwen spostrzegła z przerażeniem, iż zamierza pożreć Steffena żywcem. Gdy stwór uniósł Steffena w powietrze, ten upuścił swój łuk i strzały i Gwen, podjąwszy szybko decyzję, podbiegła do nich i podniosła je z ziemi. Drżącymi dłońmi obrała cel. Wypuściła kilka strzał, które trafiły w bok potwora i, w końcu, w jedną z jego szczęk. Stwór obrócił się i spojrzał gniewnie, wściekle wrzeszcząc. Wypuścił Steffena na ziemię. Steffen spadał, obracając się dokoła siebie, i z trzaskiem uderzył o lód. Gwen miała nadzieję, iż nie połamał sobie kości. Potwór pochylił się po raz kolejny ku Gwen, tym razem z obiema łapami wyciągniętymi w jej kierunku i wszystkimi szczękami kłapiącymi; Gwen, której skończyły się strzały i która nie miała dokąd uciec, wiedziała, iż lada chwila ją zabije. Mimo tego nie żałowała swego uczynku, gdyż przynajmniej udało jej się ocalić życie Steffenowi. - POWOŁUJĄC SIĘ NA SIEDEM KRĘGÓW NATURY, ROZKAZUJĘ CI ZATRZYMAĆ SIĘ! – zagrzmiał wściekły głos. Gwendolyn odwróciła się i ujrzała, jak Alistair wychodzi naprzód z wyciągniętą przed siebie dłonią, którą kieruje w stronę stwora. Wystrzeliła z niej pomarańczowa kula światła i trafiła go w pierś. Lecz stwór, nie zląkłszy się, obrócił się do Alistair i pacnął kulę światła, gdy się do niego zbliżyła. Kula przeleciała nad jego ramieniem, nie czyniąc mu krzywdy. Alistair stała w bezruchu, zaszokowana. Z całą pewnością się tego nie spodziewała. Potwór natomiast odwrócił się i ruszył w jej kierunku. Kopnął ją, a jego ogromniaste szpony drasnęły jej pierś i posłały w tył, aż prześlizgnęła się po lodzie. Nieukontentowany, potwór rzucił się na nią, gotując się, by ją dobić.

Gwen rozejrzała się po polu bitwy. Nie wyglądało to dobrze: Alistair leżała na plecach, a Steffen, Aberthol i Krohn leżeli jęcząc, każdy raniony przez potwora. Gwen także leżała na ziemi, a ramię wciąż piekło ją po ciosie. Zastanawiała się, jak ma się im udać kiedykolwiek pokonać tego stwora. Ich oręż był zbyt marny w starciu z taką bestią i nawet druidzka magia Alistair na nic się nie zdała. Gwen obróciła się i gorączkowo poczęła rozglądać dokoła, usiłując użyć sprytu, desperacko pragnąc znaleźć coś, czego mogłaby użyć, jakieś wyjście z tej sytuacji. Wtem spostrzegła coś i przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Na szczycie jednego ze wzgórków lodu znajdował się sporych rozmiarów okrągły lodowy głaz. Był ogromny i zatknięty w niebezpiecznym miejscu, na wysokości dobrych pięćdziesięciu stóp. Zdawało się, iż jedno dobre pchnięcie mogłoby go strącić – a potwór stał dokładnie u podnóża tego wzgórka. Gdyby Gwen zdołała jakimś sposobem poruszyć głaz, mogłaby zmiażdżyć stojącą pod nim bestię. Gwendolyn rzuciła się do działania. Uniosła łuk Steffena, umieściła w nim strzałę i wycelowała w lodową krawędź pod głazem. Trafiła doskonale: zdołała umieścić strzałę dokładnie pod głazem, rozbijając lód – a głaz zakołysał się odrobinę. Lecz nie stoczył się. Pozostały jej cztery strzały i niewiele czasu do stracenia, gdyż potwór zbliżał się do Alistair. Gwen wypuszczała strzałę za strzałą i dzięki jej niezwykle celnemu oku wszystkie cztery trafiły tam, gdzie miała nadzieję, iż trafią; dokładnie w to samo miejsce. Za każdym razem głaz kołysał się odrobinę mocniej. Wciąż tkwił na górze, obiecująco się nad nią kołysząc; wtem jednak zakołysał się w tył i zatrzymał. Nie udało się. Gwendolyn nie miała więcej strzał. Poniosła porażkę. Alistair podniosła się, obejrzała i spostrzegła, co Gwendolyn usiłowała zrobić. Gdy potwór rzucił się na nią, gdy był ledwie kilka stóp od niej, Alistair odwróciła się, kierując wyciągnięte dłonie nad głowę i tym razem obrała cel w lodowym głazie. Z jej dłoni wystrzeliło żółte światło, które kierowała wysoko w lodowy głaz. Światło rozbłysło przez pole bitwy. Alistair podtrzymywała je na lodzie tuż pod głazem, który poczynał się topić. I pękać. Po chwili głaz począł lekko się kołysać. Potwór był już w odległości kilku stóp i Gwen obawiała się, iż jeśli głaz nie stoczy się wystarczająco szybko, Alistair zginie na jej oczach. Jednakże Alistair, nieustraszona, nie drgnęła i nie wycofała się w obliczu niebezpieczeństwa. Skupiała się nadal na świetle, które posyłała w lód. - ALISTAIR! – wrzasnęła Gwen, biegnąc ku niej. Potwór dosięgnął Alistair, schwycił ją i z przeraźliwym rykiem uniósł wysoko nad głowę. Gwen widziała, iż za chwilę ją zabije. Wtem rozległ się głośny, świszczący dźwięk, dźwięk pękającego lodu, i podniósłszy wzrok Gwen ujrzała staczający się szybko lodowy głaz. W chwili, gdy potwór zbliżał Alistair ku swej otwartej paszczy, by ją pożreć, głaz uderzył w jego grzbiet.

Potwór został całkowicie zmiażdżony. Wydał z siebie przeraźliwy przedśmiertny pisk i przygnieciony przez głaz. Alistair spadała, gdy potwór wypuścił ją z łap i wylądowała daleko, szczęśliwie – w zaspie śniegu. Wkrótce wszystko ucichło. W powietrzu zawisła ciężka cisza. Gwendolyn, w szoku, pospieszyła do Alistair, by sprawdzić, czy wszystko w porządku. Alistair leżała oszołomiona, lecz otworzyła oczy, chwyciła dłoń Gwendolyn i pozwoliła, by Gwen pomogła jej wstać. - Nic ci nie jest? – spytała Gwen. Czuła, jak gdyby to jej siostrze coś się stało i dotarło do niej, jak bardzo dbała o Alistair. Alistair skinęła głową w odpowiedzi, wyglądała na oszołomioną lecz całą. Gwen ulżyło. Rozpromieniła się w uśmiechu. Obróciły się i pospieszyły do Steffena i Aberthola, i pomogły im wstać; byli posiniaczeni i poobijani, lecz nie stało się im nic poważnego. Następnie Gwen pospieszyła do Krohna, który skomlał leżąc na boku. Pomogła mu wstać, a on polizał ją po twarzy. Chwiał się nieco na łapach, lecz jemu także nic się nie stało. Stali tak, oszołomieni i zdezorientowani, rozglądając się dokoła, patrząc na wzgórki lodu z nowym szacunkiem i zdumieniem. Spoglądając w stronę widnokręgu, Gwendolyn poczynała pojmować, jak niebezpieczne było to miejsce. Po raz pierwszy zaczęła się zastanawiać, czy kiedykolwiek odnajdą Argona. Czy wyprawa w to miejsce była jednak szaleństwem? * Gwen szła coraz dalej, aż omdlewały jej kolana i słabło ciało, a w brzuchu rozchodził się ból. Zmierzali w kierunku ogromnej, szkarłatnej kuli drugiego słońca, które właśnie kryło się za widnokręgiem. Wędrowali cały dzień, choć mieli wrażenie, iż minęły miesiące. Ziemie te zdawały się bezkresne: otaczała ich jedynie bezbrzeżna monotonia krajobrazu. Zastanawiała się, jak długo jeszcze wytrzymają, nim wszyscy zwyczajnie osuną się na lód. Szli i szli przez tę fantastyczną dolinę upstrzoną wzgórkami, przemarznięci do szpiku kości. Szczęśliwie od czasu ostatniej potyczki z potworem, nie natknęli się na inne. Mijali różne małe zwierzęta, stworzenia, których Gwen nigdy wcześniej nie widziała, większość z nich maści jakiegoś odcienia bieli o niewielkich, błyszczących na błękitno ślepiach – lecz te umykały im z drogi, gdy zanadto się zbliżyli. W każdym miejscu, które przemierzali, Gwen rozglądała się za jakimkolwiek śladem Argona, lecz nigdzie go nie dostrzegła. Gdy ostatnie promienie słońca skrywały się za horyzontem, Gwen poczęła dostrzegać niewielką zmianę w wyglądzie otoczenia. Dolina lodowych wzgórków kończyła się ogromnym pagórkiem, rozciągającym się daleko jak okiem sięgnąć, tamując im drogę. Nie było mowy o dalszej drodze bez wspięcia się na nią.

Zatrzymali się, wsparli ręce na biodrach i dysząc ciężko podnieśli wzrok ku pagórkowi, wysokiemu może na pięćdziesiąt stóp. Byli wycieńczeni. Porzucili nadzieję, jak gdyby już nie wierzyli, iż kiedykolwiek zdołają odnaleźć Argona – a tym bardziej przeżyć. - Co o tym sądzicie? – spytała Gwen, odwracając się do pozostałych. - Nie mamy wyboru – rzekła Alistair. – Musimy się wspiąć albo zawrócić. Gwen wiedziała, iż ma rację. Jednakże jej nogi drżały z wycieńczenia. Stali przed górą, wpatrując się w nią. W końcu Alistair zrobiła pierwszy krok, a Gwen i pozostali, wycieńczeni ponad wszelkie wyobrażenie, ruszyli za nią. Gwen, dysząc ciężko, stawiała krok za krokiem. Podejście było strome i wszyscy ześlizgiwali się, idąc pod górę. Gwendolyn podpierała się dłońmi o lód, ślizgając się i próbując utrzymać równowagę. Powoli, krok po kroku, dotarli na szczyt, gdzie wszyscy osunęli się na dłonie i kolana. - Nie zdołam iść dalej – wydyszał Aberthol. Gwen, leżąc i próbując złapać oddech, zebrała w sobie wystarczająco dużo energii, by unieść głowę i spojrzeć na to, co znajdowało się po drugiej stronie pagórka. Otworzyła oczy szeroko, zaszokowana. Wyciągnęła rękę i szturchnęła pozostałych, by i oni spojrzeli. - Spójrzcie! – rzekła. Pozostali powoli unieśli głowy i ujrzeli to, co ona. Widok zaparł im dech w piersi. Przed nimi leżała kolejna rozległa dolina. Lecz ta inna była od pozostałych; wypełniona była czymś, co zdawało się być lodowymi kapsułami. Były ich całe tysiące, daleko jak okiem sięgnąć, każda wysoka na jakieś osiem stóp, a szeroka na kilka, i wewnątrz każdej z nich znajdował się jakiś przedmiot. Zmrużywszy oczy Gwen zdała sobie sprawę, iż w każdej z nich umieszczone było ciało. Wewnątrz każdej z nich była jedna osoba, zamarznięta. Tysiące ludzi, rozstawionych w odległości jakichś dziesięciu stóp od siebie, niby ogromne cmentarzysko, wznoszące się z lodu. - Dolina Uwięzionych Dusz – rzekł Aberthol głosem pełnym podziwu. Pozostali przypatrywali się w ciszy. Ani jedno słowo nie musiało paść, by było wiadome, o czym wszyscy myślą. Tam, w dole, byli ludzie. Uwięzieni. Gwen wiedziała, iż gdzieś wśród nich uwięziona jest osoba, której przybyła szukać. Wzięła głęboki oddech i wyrzekła słowo, które krążyło po głowie im wszystkim: - Argon.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Andronicus i Thornicus stali na zboczu wzgórza, a ich sylwetki jako jedyne odcinały się na kulach zachodzących słońc. Oceniali zniszczenia po walce z Romulusem. Andronicus stał u boku swego syna, z którego nie mógłby być bardziej dumny. Po raz pierwszy w życiu odczuwał coś innego niż gniew i żądzę zemsty. Po raz pierwszy nie pałał chęcią niszczenia, zabijania i torturowania wszystkiego, co stanęło mu na drodze. Miast tego doświadczał teraz emocji, których do końca nie pojmował. Gdy rozmyślał nad wszystkim, co Thor uczynił, o tym, jak dwukrotnie ocalił mu życie, czuł coś więcej niż dumę. Czuł względem tego chłopca troskę. Może nawet miłość. To uczucie przeraziło go i Andronicus natychmiast je zdusił, zepchnął daleko, w odmęty świadomości, nie potrafiąc sobie z nim poradzić. Była to uczucie, do którego nie nawykł, zbyt silne, zbyt obezwładniające. Miast tego spoglądał na Thora ze znacznie bezpieczniejszym uczuciem, takim, które pojmował: dumą ze zwycięstwa. Thor okazał się być znacznie cenniejszy, niż Andronicus kiedykolwiek sobie wyobrażał. Oparł swe długie paznokcie na ramieniu Thora. - Dziś na polu bitwy ocaliłeś mi życie – rzekł Andronicus. Thornicus stał obok niego z przysłoniętymi mgłą oczyma, wpatrując się w zaściełane ludźmi pole bitwy. Andronicus zastanawiał się, czy Thor nadal by mu służył, gdyby Rafi zdjął z niego zaklęcie. W głębi duszy żywił taką nadzieję, żywił nadzieję, iż Thor także go pokochał, z własnej woli, jak syn ojca. Skrycie żywił nadzieję, iż gdy Rafi zdejmie zaklęcie, po upływie wystarczającej ilości czasu, Thor sam z siebie pozostanie mu lojalny i ujrzy w nim swego prawdziwego ojca, którym wszak był. Andronicus przyglądał się zniszczeniom, spojrzał na wszystkich swych martwych żołnierzy, na wszystkich martwych imperialnych rebeliantów i wiedział, iż zawdzięcza Thornicusowi swe życie. Czegoś takiego nigdy by się nie spodziewał. Wokół nich rozlegały się krzyki – to ludzie Andronicusa zadawali tortury tym spośród imperialnych żołnierzy, którzy zdradzili ich i przeżyli bitwę. Andronicus wziął głęboki oddech. Radował go ten dźwięk. Nastał czas, by wszyscy zdrajcy zapłacili za swe czyny, by uświadomić każdemu, kto odważy się mu sprzeciwić, co go czeka. Romulus uciekł i Andronicus nie zamierzał cofnąć się przed niczym, by go odnaleźć i wykończyć na dobre. Jednakże wcześniej czekały Andronicusa bardziej naglące sprawy. Odwrócił się, podniósł wzrok i spojrzał w dal, na Wysoką Osadę, zniszczoną przez rebeliantów. Stał, podparłszy ręce na biodrach, przyglądając się jej rozgoryczony. Wysoka Osada należała już do niego; gdyby Romulus nie zaatakował tylnych oddziałów jego armii, gdyby nie musiał zwracać się w drugą stronę, by go ścigać, nie musieliby opuścić miasta. Andronicus wykrzywił się, gdy dotarł do niego ogrom zniszczeń zadanych przez

Kendricka, Ereca i pozostałych, którzy położyli kilka tysięcy jego ludzi, gdy armia była rozproszona. Zbiegli jednakże, któż wie dokąd, najpewniej na powrót schronili się bezpiecznie w górach. Andronicus obrzucił góry badawczym spojrzeniem, lecz zmierzch poczynał już zapadać na okolicę i niełatwo byłoby ich teraz odnaleźć. Rankiem jednakże wypłoszą ich, ja łasice, i ukatrupią wszystkich. Z Thornicusem u boku wszystko staje się możliwe. - Rankiem odnajdziemy i uśmiercimy każdego z twych dawnych kompanów, który jeszcze pozostał przy życiu – oznajmił Andronicus. - Jestem do twych usług, ojcze – rzekł Thor. Andronicusa uspokoiły te słowa. Odwrócił się i spojrzał na Thornicusa. - Zaciągnąłem u ciebie ogromny dług. Nikt nigdy nie ocalił mi życia. Rzeknij, co mogę dać ci w zamian. Co tylko zechcesz. Wszystko w Imperium należy do ciebie. Thor długo patrzył w dal, jak gdyby zatracił się w innym świecie, i Andronicus zastanawiał się, czy w ogóle coś odrzeknie. Wtem, wreszcie, rzekł cicho: - Pierścień mej matki. Andronicus spojrzał na niego zaskoczony. - Skradł mi go jeden z twych ludzi – rzekł Thor. – Pragnę go odzyskać. Andronicus skinął głową. - Otrzymasz go. Andronicus pstryknął palcami i podbiegł do nich jeden z jego generałów. Andronicus szeptem wydał mu rozkaz i odpędził ruchem dłoni. Generał odwrócił się i ruszył pędem, by wykonać polecenie. - Niebawem odnajdą pierścień, synu mój – rzekł. – W przeciwnym razie generał nie dożyje jutra. Thor skinął głową, zadowolony. - Zadam tortury i osobiście stracę człowieka, który ci go zabrał – rzekł Andronicus. - Tortury i stracenie nie są konieczne – powiedział Thor. – Pragnę tylko odzyskać pierścień. - Zadam mu tortury i stracę, czy sobie tego życzysz, czy nie – odrzekł stanowczo Andronicus. – Takie są me zwyczaje. Wkrótce staną się także twoimi. Andronicus westchnął. - Rankiem stoczymy walkę i zmiażdżymy pozostałości twych dawnych ludzi, a wtedy nasze królestwo będzie kompletne. Wspólnie będziemy nim władać po wsze czasy. Thornicus odwrócił się i spojrzał na ojca, i Andronicus wyczuwał, iż syn w zupełności się z nim zgadza. - Nic nie uradowałoby mnie bardziej, mój ojcze. *

Thornicus leżał na ziemi w mroku nocy, nieopodal Andronicusa i innych imperialnych żołnierzy, przed trzaskającym ogniskiem, na zimnej ziemi i kamieniach. Sny miał niespokojne. Thor stał w szczerym polu, patrząc przed siebie, gotów do bitwy. Naprzeciw niego stały tysiące konnych, a gdy przyjrzał im się uważniej, spostrzegł, iż siedzą nieco pokracznie, jak gdyby przechyleni na jeden bok. Thor przyjrzał się uważniej i zdał sobie sprawę, iż to trupy. Przysiadały na nich wrony i dziobały. Thor podszedł do nich, prowadząc za sobą swego wierzchowca, i ujrzał, iż byli to wojownicy Zachodniego Królestwa, wielcy wojownicy, u boku których niegdyś się szkolił. Serce mu pękło. Krążyła między nimi jakaś samotna postać, zmierzająca wolnym krokiem w jego stronę. Kobieta. Była to najpiękniejsza kobieta, jaką kiedykolwiek widział, a od jej sukni była błękitna poświata. Powoli przemierzała pole bitwy, wyciągając do niego rękę. - Thorgrinie, miłości moja – rzekła. – Pójdź do mnie. Thor zmrużył oczy i spostrzegł, iż była to Gwendolyn. Dosiadł swego konia i próbował ruszyć w jej stronę, lecz jego wierzchowiec ani myślał się ruszyć. Spojrzał w dół i ujrzał, iż ugrzązł w błocie. - Thorgrinie – zawołała. – Potrzebuję cię. Thorowi udało się wreszcie uwolnić konia i ruszył galopem w jej kierunku. Jednakże gdy dotarł do niej, zniknęła. Thor rozejrzał się i spostrzegł, iż nie znajduje się już na polu bitwy, a na bezkresnej pustyni. W jego kierunku zmierzał samotny jeździec, odziany w lśniącą, złotą zbroję. Słońce za jego plecami świeciło tak mocno, iż Thor musiał zmrużyć oczy. Zbliżali się do siebie i zatrzymali się w odległości ledwie kilku stóp. Thor mrużył oczy w słonecznym blasku, próbując dojrzeć, kim jest ten wojownik. - Ktoś ty? – wykrzyknął Thor. – Przedstaw się! - To ja, ojcze – rzekł dumny wojownik. – Twój syn. Wojownik zdjął hełm, ukazując złociste włosy – lecz słońce za nim świeciło tak jasne, iż Thor nie widział rysów jego twarzy. Thor spokorniał, słysząc te słowa, zawstydzony, iż mierzył się z nim w boju. - Mój syn? – spytał, w szoku. – Jak to możliwe? Thor rzucił miecz na ziemię i gotował się, by zejść z konia i objąć syna. Lecz chłopak niespodzianie uniósł długą włócznię, wydał z siebie okrzyk i szarżował na Thora, mierząc w jego pierś. Thor mrugnął i leżał teraz na plecach, przywiązany do łodzi, unosząc się na rozległym oceanie. Ogromne, rozkołysane fale podrzucały go w górę i dół, a on był wycieńczony, spragniony, dryfując i obserwując przepływające nad nim niebo. Jego oczom ukazał się stromy klif na końcu oceanu, z zamkiem wzniesionym wysoko na

szczycie; ujrzał prowadzący do niego mostek, a na górze, spoglądającą w dół, swą matkę. Dobywało się z niej błękitne światło i wyciągała w jego kierunku dłoń. - Thorgrinie mój – rzekła. – Powróć do mnie. Thorgrin z całej siły starał się zerwać pęta, dosięgnąć jej. Lecz nie potrafił. - Zbyt daleko zbłądziłem, matko – rzekł słabym głosem. - Nie jest za późno – powiedziała. – Masz w sobie moc, by powrócić. - Matko! – wykrzyknął. – Nie potrafię się uwolnić. Moje pęta są zbyt ciasne! - Potrafisz, Thorgrinie – rzekła. – Tkwi w tobie moc, której potrzebujesz. Potrafisz! Thor szarpnął się z całych sił i tym razem coś się zmieniło. Tym razem usłyszał, jak skórzane więzy trzeszczą, a w końcu pękają. Thor uniósł wolną dłoń, a wtedy jego matka pochyliła się, wyciągając w jego kierunku rękę. Po raz pierwszy dotknął jej dłoni. Tkwiła w niej siła niepodobna do żadnej, jaką kiedykolwiek czuł. Zacisnęła dłoń na jego dłoni i podciągnęła go. Thor poczuł, jak przez jego ciało przepływa przemożna energia. Czuł, jak wszystkie jego pęta pękają. Czuł, jak unosi się ku niebu, coraz wyżej i wyżej, w stronę jej zamku, jej domu. - Matko – rzekł z ogromną ulgą. Uśmiechnęła się w odpowiedzi. - Teraz jesteś w domu, synu mój. Teraz jesteś w domu. Thor poderwał się ze snu, rozglądając się dokoła. Czuł wewnątrz jakąś zmianę. Coś się zmieniło. Poczynało świtać i żołnierze dokoła niego z wolna się przebudzali, gotując się do dnia, do czekającej ich bitwy. Thor podniósł wzrok i ujrzał zbliżającego się ku niemu Andronicusa. Lecz w żołnierzach Imperium Thor nie widział już swych kompanów; i nie widział ojca w Andronicusie. Teraz spojrzał na nich zupełnie inaczej; rozumował teraz jasno. Ujrzał ich wszystkich jako swych wrogów. A swego ojca ujrzał jako wroga, którym wszak był. Andronicus zbliżył się z uśmiechem i wyciągnął dłoń do Thora. Thor opuścił wzrok i ujrzał pierścień swej matki. - Przyrzekłem ci, synu – rzekł Andronicus. – A zawsze dotrzymuję mych przyrzeczeń. Andronicus pochylił się i położył pierścień w dłoni Thora. Wtedy Thor poczuł przemożną siłę przepływającą przez jego ciało. Rozumował znowu jasno. Zwał się Thorgrin i pochodził z Zachodniego Królestwa Kręgu. Był członkiem Legionu, lojalnym MacGilowi, i walczył, by uwolnić Krąg. A ci mężczyźni wokół niego – to wrogowie. Thor dobył swego miecza i niespodzianie rzucił się naprzód, ku leżącemu przed nim Andronicusowi. Był zdeterminowany. Nastał czas, by zabił swego ojca.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Kendrick przypuszczał szarżę w dół stromego zbocza Pogórza, w gęstej mgle o brzasku, gdy dolinę zalewała czerwona poświata pierwszego słońca. Erec, Bronson i Srog jechali u jego boku, a za nimi – tysiące mężczyzn. Przypuszczali atak na oddział imperialny w położonej niżej dolinie. Jak dotąd ich strategia bitwy błyskawicznej działała: zaatakowali Wysoką Osadę, roznieśli niewielki oddział ludzi Andronicusa i schronili się na powrót w górach. Mieli jednakże szczęście, iż Romulus zaatakował właśnie wtedy. Kendrick nie wiedział, czy odnieśliby zwycięstwo w przeciwnym razie, tym bardziej, iż Thor walczył po stronie Andronicusa. Widok Thora jadącego, by spotkać się z nim w boju, nadal wstrząsał Kendrickiem do żywego, aż czuł ucisk w dołku. Jakim sposobem Kendrick miałby zdołać stanąć naprzeciw swego kompana, towarzysza broni, w walce? Cóż by uczynił, gdyby Thor go zaatakował? Cóż oni zrobili, by odmienić Thora? Kendrick nie wyobrażał sobie, by potrafił wyrządzić krzywdę Thorowi. Thor ani chybi był zaklęty przez Andronicusa, przez jakąś mroczną moc, i nie był sobą. Jednakże wciąż był potężniejszy niż którykolwiek z jego ludzi i Kendrick skrzywił się na myśl, iż być może niedługo będzie musiał zmierzyć się z nim w walce – lub zaryzykować stratę swych ludzi. Teraz nie stanowiło to jednakże jeszcze problemu: ludzie Kendricka spostrzegli samotny, kilkutysięczny oddział wojsk imperialnych obozujący po drugiej stronie doliny, odosobniony od reszty obozu. Jechali chyłkiem o brzasku, licząc iż ich zaskoczą. Tysiące ludzi Kendricka gotowe były, by zaatakować ich szybko i cofnąć się na powrót w góry. Kendrick i jego ludzie stawali naprzeciw liczniejszego przeciwnika, lecz nie lękali się wielkich liczb tak długo, jak ich szanse były porównywalne i nie ścierali się z całą imperialną armią naraz. Kendrick nie wiedział, jak długo uda im się podtrzymać tę strategię. Lecz gdyby udało im się rozgramiać jedną niewielką dywizję imperialnych wojsk po drugiej, czuł, iż ostatecznie mogliby wygrać tę wojnę. Gdy staje się naprzeciw przeciwnika mocniejszego w sile i liczbie, czasem ostrożność, przebiegłość i błyskawiczne wycofywanie się są najskuteczniejszym sposobem prowadzenia wojny, pomyślał. Mknęli, a stukot końskich kopyt dźwięczał Kendrickowi w uszach wraz z brzękiem zbroi. Zimne podmuchy porannego wiatru targały mu włosy, gdy jechał, zacisnąwszy dłoń na rękojeści miecza. Poranna mgła wreszcie się uniosła, ukazując jego ludzi i pozbawiając ich elementu zaskoczenia. Lecz udało im się przynajmniej dotrzeć niespostrzeżenie aż tutaj. Kendrick i jego ludzie wypuścili ogromny okrzyk bitewny, zjeżdżając w dół, ledwie sto jardów od nich. Zaskoczeni żołnierze Imperium odwrócili się i spojrzeli, a na widok szarżujących w dół zbocza wojsk na ich twarzach odmalował się strach. W pierwszym

odruchu chcieli zbiec i kilka tuzinów żołnierzy z przodu odwróciło się i w panice poczęło uciekać. Szybko jednakże zebrali się, gdy zatwardziali w boju imperialni dowódcy wyszli naprzód i poczęli grupować swych ludzi. Siła walcząca ustawiła się szybko naprzeciw nich, gotując się do walki. Kendrick, Erec, Bronson, Srog i pozostali nie dali im jednak na to szansy. Przyspieszyli i z wyciągniętymi lancami zderzyli się z nimi przy ogromnym brzęku zbroi. Powietrze wypełnił odgłos stali uderzającej o stal. Rozległy się krzyki uśmiercających się wzajemnie mężczyzn, padających głównie po stronie Imperium. Ludzie MacGila przypuścili szarżę w dół zbocza Pogórza niby nagła nawałnica. Rozpęd zaprowadził ich aż w gęstwę obozu Imperium. Wycinali szeroką ścieżkę przez sam środek, zabijając ludzi na prawo i lewo, gdy ci usiłowali przywdziać swe zbroje, zebrać oręż, dosiąść koni. W ciągu kilku chwil legło kilka setek martwych lub rannych imperialnych żołnierzy i zdawało się, iż nic nie powstrzyma szarży Kendricka i jego ludzi. Kendrick był przekonany, iż pokonają cały ten oddział i powrócą w góry nim pierwsze poranne słońce podźwignie się nad widnokrąg. Niespodziewanie Kendrick poczuł, jak nogi jego konia ustępują pod nim i gdy jego wierzchowiec przewrócił się, Kendrick zleciał z niego, lądując twarzą na twardym podłożu. Jego zbroja brzęczała, gdy przetoczył się po ziemi. Nieopodal Erec, Bronson i Srog także toczyli się po ziemi. Pozbawiony tchu, Kendrick odwrócił się i spojrzał za siebie, zachodząc w głowę, co się stało. Kendrick spostrzegł sprawcę: nie dostrzegł tego wcześniej, lecz przeciwnicy rozwinęli długi, najeżony kolcami łańcuch, i szarpnęli nim mocno, raniąc nogi koniom, na których jechali, i posyłając ich na ziemię. Żołnierze Imperium wykazali się znakomitą dyscypliną. Kendrick stał się zbyt pewny swego w bitwie i nie docenił swego przeciwnika. Tuziny imperialnych rycerzy zaroiły się dokoła niego i któryś z nich zamachnął się mieczem na jego głowę, a Kendrick osłonił się tarczą w sam czas. Blokował ciosy, przetaczał się, zamachiwał i ciął żołnierzy po nogach, aż upadali na ziemię obok niego. Kendrick szybko podniósł się, unikając ciosów, używając swej tarczy do parowania ciosów kilku żołnierzy Imperium. Koło wokół niego zacieśniało się szybko i nieopodal Erec, Bronson, Srog i pozostali także walczyli wręcz. Kendrick dźgnął jednego z żołnierzy i gdy ten osunął się na ziemię, Kendrick wyrwał zatknięty za jego pasem kiścień. Uniósł go wysoko i zataczał ogromne koła nad głową, uderzając w twarze i piersi wielu imperialnych żołnierzy, przewracając ich na plecy i tworząc dokoła siebie i innych mężczyzn szeroki krąg. Dzięki niemu byli w stanie złapać oddech.

Walcząc zaciekle, Kendrick odwrócił się i wzrokiem szukał swych ludzi, posiłków, zastanawiając się, czemu jeszcze się tu nie zjawili. Lecz gdy się przyjrzał, dostrzegł, iż jego ludzie także nie próżnują: oddział Imperium otrzymywał posiłki i do doliny zewsząd napływały wojska. Jego ludzie walczyli, nie mogąc się do niego przedrzeć. Szala zwycięstwa przechylała się na drugą stronę; choć wcześniej wszystko szło po jego myśli, teraz zwycięstwo poczynało się od nich oddalać. Kendrick walczył obojgiem rąk, już teraz pozbawiony sił, a ich szanse tylko malały. Gdy mgła się uniosła, na widnokręgu ujrzał kolejne wojska imperialne, w sile tysięcy, pędzące z odsieczą pozostałym. Stawali naprzeciw dużo liczniejszego przeciwnika, niż Kendrick się spodziewał. Nie był to jednak odosobniony oddział, lecz część znacznie większego batalionu. Nie poddając się, on, Erec, Bronson i Srog wkładali w walkę całe serce, zabijając napastników, walcząc wspólnie, osłaniając jeden drugiego. Lecz Kendrick wiedział już w głębi serca, iż popełnił poważny błąd, przypuszczając tę szarżę. Przeciwnika było znacznie więcej i ich szanse malały z każdą sekundą. Lada moment jego armia poniesie swą ostateczną klęskę. * Godfrey prowadził tysiące swych ludzi z Akorthem i Fultonem u boku. Za nimi podążał jego silesiański generał, a za nim – tysiące wojowników MacGila. Godfrey nie pojmował, dlaczego ci ludzie za nim podążali, ani dlaczego w ogóle mu zawierzyli – i dlaczego uczyniła to również jego siostra Gwendolyn. Nie był żołnierzem, dzielnym wojownikiem, jak inni. Polegał na swym sprycie, by przetrwać, i poza nim nie dysponował niczym. Plan Godfreya powiódł się uprzednio i uchronił ich przed pierwszym atakiem Imperium. W całym swym życiu nie wydał lepiej złota. Lecz łut szczęścia, który mu towarzyszył, zniknął i w końcu – wiedział o tym – będzie musiał stanąć do walki. Nie mógł dłużej jej unikać. Wiedział także, iż w bitwie, prawdziwej bitwie, spryt nie zaprowadzi go daleko. Potrzebował także umiejętności bitewnych. A tych z całą pewnością mu brakowało. Lecz przynajmniej nie tracił ducha. Mimo swych lęków pędził naprzód, przewodząc tym mężczyznom, zdeterminowany odnaleźć Kendricka, Ereca i pozostałych i uczynić, co w jego mocy, by ich wspomóc. Wiedział, iż najpewniej polegnie w tej sprawie. Lecz nie dbał już o to. Czuł, iż nastał najwyższy czas, by uczynił coś z myślą o innych. Nastał czas, by walczyć tak, jak inni – nawet jeśli oznaczało to porażkę. Jadąc, Godfrey nie mógł się nadziwić, jak pewni zdawali się być inni żołnierze. Jego samego, musiał to przyznać, paraliżowała trwoga. Lecz przynajmniej jechał dalej, odpychając swój lęk.

Godfrey wjechał na wzniesienie, rozpoznając miejsce, które wskazał mu jeden z jego informatorów. Jego szpiedzy opłacili ludzi w armii Tirusa i ci donieśli mu, iż ludzie Kendricka zostali uwolnieni. Godfrey opłacał informatorów na każdym kroku, by donosili mu, dokąd udali się Kendrick i Erec. Od tamtej pory podążał ich śladem. Całym sercem żywił nadzieję, iż jego informatorzy nie mylili się. Godfrey podążył śladem rozległej armii na szczyt wzniesienia i zastanawiał się, dokąd zmierzają oraz dlaczego. Niezwykle go to wszystko męczyło. Oddałby teraz wszystko za kufel piwa i trzaskający ogień, przy którym mógłby wygrzać stopy. Gdy Godfrey dotarł na rozświetlony promieniami wschodzącego słońca szczyt wzniesienia, brakowało mu tchu. Pędził co koń wyskoczy całą noc, by dogonić Kendricka i Ereca i teraz, w końcu, gdy wjechali na wzniesienie, Godfrey zatrzymał się i spojrzał na rozciągającą się przed nim dolinę. Na ten widok serce na chwilę przestało mu bić. Tam, w dole, Kendrick, Erec, Bronson i Srog wraz z tysiącami Srebrnych, MacGilów, silesian i McCloudów, otoczeni przez Imperium, toczyli bój na śmierć i życie. Całkowicie przysłonili ich imperialni żołnierze, których kolejne tysiące napływały w dolinę. Siedząc na koniu i dysząc ciężko, Godfrey zastygł ze strachu. Był przerażony. Wszyscy mężczyźni, których kochał, mieli zostać zabici na jego oczach, a to, co pozostało z ich armii, rozgromione. - Panie, co teraz? – spytał go generał. – Nie możemy zaatakować. Wróg ma znaczną przewagę liczebną. To byłoby samobójstwo. - Wycofajmy się – rzekł Akorth. Fulton pokiwał energicznie głową. - I ja tak sądzę. Ratujmy siebie. Im i tak już nie pomożemy. Lecz Godfrey nie dał się przekonać; dawny Godfrey być może uląkłby się i chyłkiem oddalił. Lecz zmienił się. Teraz był zdeterminowany. Godfrey rozejrzał się niecierpliwie, rozpaczliwie poszukując sposobu, by im pomóc. Nie mógł pozwolić, by jego brat tam zginął; nie chciał jednakże wyruszać na pewną śmierć. Rozpaczliwie szukał innego wyjścia. Zastanów się. Godfrey usiłował wykorzystać swój spryt, wysilając umysł. Zawsze z łatwością znajdował wyjście z sytuacji tam, gdzie inni nie potrafili go dojrzeć; cofał się i patrzył na sytuację z dystansu i wymyślał coś, o czym nie pomyślał nikt inny. Gdy przyglądał się szczytom Pogórza, lustrując je z góry do dołu, nagle coś spostrzegł. Serce zabiło mu szybciej, gdy niespodziewanie coś przyszło mu do głowy. Godfrey wskazał palcem. - Tam! – wykrzyknął. Akorth i Fulton, zdumieni, podążyli wzrokiem za jego palcem. - Cóż tam jest? – spytał Akorth. - Na co mamy spojrzeć? – spytał Fulton. – Kamień?

Godfrey, poirytowany, pokręcił głową. - Tam! – rzekł bardziej stanowczo, wskazując palcem. – Na grani! Akorth i Fulton zmrużyli oczy. - Widzę jedynie zagrodę, panie – rzekł generał. – I stado byków. Godfrey uśmiechnął się. - Dokładnie tak – odrzekł. Godfrey spojrzał w dół zbocza, na pole bitwy, i znów w górę, na byki. - Nie myślisz chyba o tym, o czym myślę, iż myślisz, prawda? – spytał Akorth Godfreya. - Musi tam być najmniej tysiąc byków – rzekł Godfrey. – Wiele z nich nie sprawia wrażenia przesadnie zadowolonych. Chciałyby pobrykać na wolność. A ja zamierzam im to umożliwić. Godfrey spojrzał raz jeszcze na pole bitwy poniżej, na strome zbocze i uznał, iż jeśli wypuści te byki, jeśli skieruje je w dół, rozwścieczone, w szał bitwy, nie będzie końca szkodom i zamieszaniu, jakie spowodują. Z pewnością odwróciłyby uwagę żołnierzy. A tego właśnie Kendrick i jego ludzie teraz potrzebowali. - To szaleństwo! – powiedział generał. – Cóż za absurdalny pomysł. Odpowiedni dla chłopców, co to lubią bujać w obłokach – nie dla dowódców wojsk! Godfrey zwrócił się do swego generała. - Chłopcy bujający w obłokach więcej są warci niż dowódcy wojsk. DO ATAKU! – krzyknął do swych ludzi. Godfrey dobył swego miecza i krzycząc, pędził ku stadu byków z wysoko uniesionym mieczem, gotów spędzić je jako swych posłanników w pole bitwy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Reece, O’Connor, Elden, Indra, Conven, Serna i Krog podążali za Centrą, który szybko znajdował drogę na dnie Kanionu. Podeszwy kleiły im się do błotnistego podłoża, gdy mijali egzotyczne drzewa, których oranżowe i turkusowe liście połyskiwały w przytłumionym świetle słonecznym. Reece’owi stopy grzęzły w podłożu, czyniąc każdy krok niemałym wysiłkiem, a co pewien czas gdzieś w pobliżu w górę tryskało kolejne źródło, plując parą i błotem w powietrze. Drobinki błota opadały i przyklejały się do Reece’a; jego twarz i skórę pokrywała już skorupa zaschniętego błota i solny osad, który przywierał do wszystkiego. Czuł, iż jego skórę pokrywa wiele warstw, iż potrzebuje obmyć się. Czuł, jak gdyby stawał się częścią tego błotnistego krajobrazu, z którego miałby się już nigdy nie uwolnić. Dziwne odgłosy wypełniały powietrze, nieustannie szargając napięte jak postronki nerwy Reece’a. Przypomniał sobie ich potyczkę z potworem i zastanawiał się, jakie inne stwory mogą żyć tutaj na dole. Gdyby nie Centra, z pewnością już by nie żyli. Któż to słyszał o potworze z sercem w stopie? Rozejrzał się nieufnie dokoła. Nie widział jednakże zbyt wiele zza drzew i mgły i nie potrafił przestać się zastanawiać, jakie inne niebezpieczeństwa tu na nich czyhały. Reece wrócił myślami do Miecza i przyjrzał się badawczo podłożu, podążając wzrokiem za złowieszczymi śladami pozostawionymi przez Fawów. Im dłużej podążali za nimi, tym więcej Reece o nich rozmyślał, o tych zbieraczach, którzy go zabrali. Rozmyślał o ich sile, o tym, iż byli w stanie przeciągnąć głaz. Zastanawiał się, na co też może on im być potrzebny. Zastanawiał się także, jak potężnym byli plemieniem, zważywszy na to, iż przetrwali tu, na dole, pośród tych wszystkich stworzeń – i budziło to w nim złe przeczucia. - Być może ci Fawowie usłuchają głosu rozsądku i oddadzą nam Miecz – zasugerował głośno O’Connor. – Wiedzą wszak, iż nie należy do nich. Centra parsknął śmiechem i pokręcił głową. - Fawowie nie należą do tych, którzy słuchają głosu rozsądku. - Może uda nam się wymienić Miecz na coś? – powiedział O’Connor. - Jedyną rzeczą, na którą zgodziliby się wymienić, jest twa głowa nabita na kij – rzekł Centra. O’Connor zamilkł. - Wkraczamy na drugą stronę Kanionu – powiedział Centra. – Czy spostrzegliście, że bije tu więcej źródeł? Także i trzęsienia ziemi zdarzają się tu częściej. Czy dostrzegliście niewielkie pęknięcia w ścianie Kanionu? Zdarzają się tu niewielkie trzęsienia ziemi… Reece usiłował nie słuchać Centry. Centra nie przestawał mówić, odkąd go poznali; ten człek z całą pewnością był samotny, łaknął towarzystwa. Przez całą drogę wyjawiał

im najdrobniejsze szczegóły dotyczące dna Kanionu, od klimatu i geografii po pory roku, zwierzęta, owady i ludów zamieszkujących te ziemie. Reece poczynał tracić cierpliwość. Pragnął dowiedzieć się czegoś więcej o plemieniu, które zabrało Miecz. - Rzeknij nam coś niecoś o Fawach – powiedział Reece, wchodząc w słowo Centrze. Centra odwrócił się do niego, jak gdyby zaskoczony, iż mu przerwano. - Cóż chcecie wiedzieć? - Wszystko. Centra westchnął. Pokręcił głową, idąc dalej szybko tropem, którego Reece nie potrafił dostrzec. Miał nadzieję, iż Centra wiedział, dokąd zmierza. Czuł, iż nagli ich czas; musieli odzyskać Miecz i powrócić tak szybko, jak to tylko możliwe. Zależało od tego życie najdroższego mu przyjaciela. Wyprawa w to miejsce była znacznie bardziej wymagająca, niż Reece byłby sobie w stanie kiedykolwiek wyobrazić. - Fawowie są najbrutalniejszymi ze stworzeń zamieszkujących dno Kanionu. Nawet potwór, z którym uprzednio walczyliście, trzymałby się od nich z daleka. Darzy się ich tutaj ogromnym respektem i nikt nie wkracza na ich terytorium. Ja zawsze trzymam się swojej strony Kanionu i nigdy nie wkraczam na ich ziemie, gdy poluję. - Są aż tak groźni? – spytał Elden. - W pojedynkę nie – rzekł Centra. – Lecz razem, tak. Oni trzymają się razem, jak pszczoły, i walczą jak jeden mąż. W tym tkwi ich wielka siła. Myślą jak jeden. I jest ich naprawdę wielu. Rzucają się na coś wszyscy i już. Po wszystkim. - Nie są zatem wielcy ani silni? – spytał O’Connor. Centra roześmiał się. - Skądże. Wręcz przeciwnie. Tak w zasadzie są niewielcy. Lecz nie lekceważ swego przeciwnika przez wzgląd na jego aparycję. Czy nie tak brzmi podstawowe prawo bitwy? Rozległ się jęk i gdy Reece odwrócił się, ujrzał Kroga, podtrzymywanego przez Eldena i O’Connora, krzyczącego z bólu. Wysuwał im się z rąk i położyli go w błocie. Zdawał się majaczyć. - Zostawcie mnie tu – rzekł. – Nie zajdę dalej. Reece podszedł i przyklęknął obok niego, badawczo się mu przyglądając. Krog pocił się obficie i był blady jak ściana. Reece pochylił się i przyłożył dłoń do jego czoła. Było rozpalone. - Nikogo nie zostawiamy z tyłu – rzekł Reece. – Raz już ci to rzekłem. Krog łypnął na niego gniewnie. - Gdybym był na twym miejscu, zostawiłbym cię – odrzekł Krog. - Nie jestem tobą – odparł Reece. Indra podeszła i stanęła nad nim. - Zostaw go tutaj, jeśli tego chce – rzekła chłodno. – Mnie z pewnością do szczęścia nie jest potrzebny.

- Nikt nie zostaje z tyłu – powtórzył Reece. - Czyżbyś zapomniał, jak się zachowywał? Sprzeciwiał się nam na każdym kroku – rzekła. – Nie wspominając już o tym, iż spowolni nas i stanie na drodze. - Nikt – powtórzył Reece z naciskiem. – Nie dbam o to, kim jest, ani co uczynił. Nie chodzi o niego; chodzi o nas. O nasz kodeks honoru. Cóż nam pozostanie, jeśli go stracimy? Indra ustąpiła i zaległa między nimi cisza. Wszyscy patrzyli na Kroga. - Cóż, dalej nie zajdę – rzekł Krog, skręcając się z bólu. – Nie jestem w stanie. - Paskudna rana, co? – spytał Centra, podchodząc. Odsunął Reece’a na bok i przyklęknął przy Krogu. Podciągnął materiał na łydce Kroga. Jego oczom ukazała się głęboka, czarna, jątrząca się raną od upadku na drzewo. Cofnął się. - W rzeczy samej, paskudna – rzekł Centra. – Będzie martwy w ciągu dnia, jeśli nic nie zrobimy. Trzeba było od razu mi o tym wspomnieć. Potrzeba mu tylko błota siarkowego. Nie uzdrowi go całkowicie, lecz uśmierzy ból i znacznie poprawi stan rany. Postawcie go na nogi i ruszajcie za mną. - Czy zboczymy z drogi? – spytała Indra. - Nieznacznie – rzekł Centra, niepewnie przenosząc spojrzenie z Reece’a na Indrę i z powrotem. - Zaprowadź nas tam – rozkazał Reece. Ruszyli za Centrą, który obrał inny kierunek, klucząc między drzewami, w górę i dół wzgórz, aż dotarli wreszcie do sporego wzgórka, wewnątrz którego błoto bulgotało i syczało, aż unosiła się z niego mgła. Centra podszedł na sam jego brzeg, pochylił się, nabrał odrobinę błota i nałożył je jak balsam na nogę Kroga. Krog natychmiast się ożywił. Otworzył oczy szeroko ze zdumienia i w ciągu kilku chwil pozostali nie musieli go już podtrzymywać, gdyż stał wyprostowany o własnych siłach. Postawił nawet samodzielnie krok. I kolejny. Utykał, lecz chodził. I sądząc po uśmiechu, który zagościł na jego twarzy, ból minął. - Jak żeś to uczynił? – spytał Krog. - Błoto nie będzie działało długo – rzekł Centra. – Jednak wystarczająco długo, by cię stąd wyprowadzić. Gdy przestaniesz odczuwać jego działanie, twój stan będzie gorszy niż uprzednio. Miejmy nadzieję, iż rychło odnajdziemy ten Miecz i wydostaniemy was stąd. Odwrócili się i ruszyli za Centrą, który manewrował po błotnistych wzgórzach, wracając na swój poprzedni szlak. Krog, utykając, zrównał się z Reece’em i szedł obok niego. - Pomogłeś mi – rzekł Krog. – Dlaczego? - Dlaczego? – spytał Reece. – A dlaczego nie miałbym ci pomóc?

- Dziwny z ciebie człowiek – rzekł Krog. – Nie wiem sam, czy cię lubię, czy nie. Żałuję, iż mnie tam nie zostawiłeś. Byłoby mi łatwiej cię nienawidzić. Reece zmarszczył brwi, zdezorientowany. - Czyżbyś usiłował mi podziękować? – zapytał Reece. - Tak, sądzę, iż na swój sposób to właśnie usiłuję uczynić – powiedział Krog. – Lecz to nie oznacza, iż cię lubię. Reece pokręcił głową, ani na krztynę nie pojmując sposobu rozumowania Kroga. - Cóż, nie ma za co – rzekł Reece, kładąc kres ich niezręcznej rozmowie. Reece ujrzał ciemniejące niebiosa i począł się martwić. Co się zdarzy, jeśli będą zmuszeni rozbić obóz tutaj? Czy zdołają wytropić Fawów w ciemności? - To już za tym wzniesieniem! – wykrzyknął podekscytowany Centra. Zwrócili się w tamtym kierunku i spojrzeli. - Słychać już brzęczenie – ciągnął dalej Centra. – To główny obóz Fawów. I to tutaj przyciągnęli Miecz. Widzicie ślad? Zebrali się wszyscy dokoła i Reece w istocie dostrzegł ślad, prowadzący w górę wzniesienia. Słyszał także brzęczenie. Brzmiało jak nieprzeliczony rój pszczół. - Rzeknę wam jednak, że nie ma ani na krztynę sensu próbować wedrzeć się na ich terytorium – ciągnął dalej Centra. – Znają wiele podstępów. Nie walczą uczciwie. Nie da się ich zwyciężyć. - Będziemy walczyć z każdym wrogiem, który stanie na naszej drodze – rzekł Reece pewnie. – Jeśli niepokoi cię to, już teraz nas opuść. I przyjmij podziękowania za pomoc, której nam udzieliłeś. Centra pokręcił głową. - Głupcy do ostatka – rzekł, po czym uśmiechnął się. – Właśnie to pragnąłem usłyszeć. Wreszcie natrafiłem na kogoś równie szalonego jak ja. Za mną. Podążyli za Centrą w górę wysokiego wzniesienia, ślizgając się i zjeżdżając po drodze. Dłonie Reece’a pokrywała gruba warstwa błota. Reece’owi zaczynało już brakować tchu, a brzuch bolał go z wysiłku i braku jadła, i wtedy dotarli na szczyt. Reece stał na wzniesieniu z pozostałymi i wpatrywał się ze zdumieniem w widok, który rozpościerał się przed nimi w dole. W szerokiej, błotnistej dolinie znajdowało się obozowisko Fawów. Były tam tysiące niskich i chudych oranżowych stworzeń, wysokich może na trzy stopy, o trzech długich, chudych palcach i jaskrawozielonych oczach. Ich twarze uformowane były w kształcie szerokich uśmiechów, które odsłaniały postrzępione zęby. Roiły się szybko, zapracowane, przenosząc przedmioty w rękach, niczym mrówki. Ich osada składała się z niewielkich, prymitywnych chat, zbudowanych z liści tych dziwacznych drzew, oranżowych i turkusowych. Pośrodku znajdował się dół w ziemi, którego promień liczył może z dziesięć jardów, a wewnątrz niego buzował płynny ogień. Syczał i złowieszczo bulgotał, rzucając blask na całą wioskę. Najwyraźniej życie całej osady toczyło się wokół tego osobliwego dołu płynnego ognia.

- Cóż to takiego? – spytał Reece. - Obiekt ich kultu – rzekł Centra. – To plemię lawy. Wierzą, iż to dlatego ich skóra ma oranżową barwę. Modlą się do lawy, jak gdyby to był bóg. Każdego dnia poświęcają w niej kolejną osobę. To ich ulubiona metoda uśmiercania wrogów. Reece przyjrzał się uważnie i spostrzegł na szczycie wysokiego pagórka, w pobliżu lawy, głaz. Tuziny Fawów klęczały wokół niego, nucąc i modląc się, pochylając przed nim głowy. Nucili, czcząc go, jak gdyby był bogiem. A zatopiony w głazie, połyskując, tkwił Miecz. Serce Reece’a przyspieszyło, gdy go ujrzał. - Nasz Miecz – wyszeptał. - Trwonisz siły, patrząc na niego – rzekł Centra. – Jest równie odległy, co jak gdyby znajdował się w innym świecie. Nigdy go nie odzyskacie. Gdy tylko coś trafi w ręce Fawów, staje się ich własnością. Centra odwrócił się do Reece’a i schwycił go za przegub dłoni z poważnym wyrazem twarzy. - Usłuchajcie mnie i zawróćcie. Rozległ się nagły świst dobywanego miecza i gdy Reece odwrócił się, ujrzał Convena z mieczem w dłoni, wpatrującego się w dolinę wyzywającym spojrzeniem. Reece obrócił się i spojrzał na Centrę. - Nikt nie skłoni nas, byśmy zawrócili, przyjacielu. I on dobył miecza, a wtem nagle wszystko się zmieniło. Rozległ się dźwięk pędzącej wody i Reece poczuł, jak jego nogi się chwieją. Spojrzał w dół. - LAWINA BŁOTNA! – wrzasnął Centra, który zareagował jako pierwszy, rzucając się, by umknąć z drogi. Nie był jednakże wystarczająco szybki. Reece poczuł, iż traci równowagę i krzyknął, podobnie jak pozostali, gdy niespodzianie porwała ich ogromna pędząca rzeka błota, posyłając w dół wzgórza, wprost do wioski, szybciej, niż byliby w stanie zareagować – prosto ku Fawom. Patrząc przed siebie, Reece ujrzał tuziny Fawów niosące ogromną sieć. Wtedy dotarło do niego, iż to oni wywołali tę lawinę, iż obserwowali ich cały czas, a oni weszli prosto w pułapkę. I że nie docenił przeciwnika. Powinien był usłuchać Centry. Teraz jednakże było za późno. Osuwał się z zawrotną prędkością wraz z innymi, w sam środek obozowiska, i osłonił się rękoma, gdy ogromna sieć oplotła ich wszystkich.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Thor rzucił się na Andronicusa z wyciągniętym mieczem, zamierzając go zabić. Andronicus otworzył oczy szeroko z zaskoczenia; z całą pewnością nie spodziewał się tego po swym synu. Zaufał jednakże swemu pierwszemu odruchowi i zrobił unik przed biegnącym ku niemu Thorem, usuwając się z drogi, nim miecz miał szansę go przeszyć. Thorgrin nie ustawał, lecz rzucił się prosto w gęstwę niczego się nie spodziewających żołnierzy, siekąc na prawo i lewo z donośnym okrzykiem bitewnym. Ciął i dźgał jednego po drugim i wkrótce ciała poczęły się przed nim piętrzyć, a żołnierze umykali mu z drogi. W obozowisku nastał chaos. Żołnierze, zdezorientowani, spieszyli chwycić oręż, przywdziać zbroje i odeprzeć atak. Żaden z nich nie mógł się jednak równać z Thorem. Patrzyło się na niego z przyjemnością, był jednoosobową maszyną do uśmiercania. - ZABIJ GO! – krzyknął Rafi do Andronicusa. – Dlaczego tak stoisz? Lecz Andronicus stał jak zaklęty, nie chcąc zabić swego syna. Po raz pierwszy w życiu nie miał pewności, jak postąpić. Rafi, pochrząkując z niezadowolenia, sam wyszedł naprzód. Odrzucił kaptur i wyciągnął obie dłonie w kierunku Thorgrina. Z jego dłoni wystrzeliło szkarłatne światło i skłębiło się dokoła Thora, osnuwając go. Rafi krzyknął, a jego ręce drżały gwałtownie. Światło stawało się coraz intensywniejsze. Wreszcie Thor, zatopiony w kuli światła, zabijał coraz wolniej, a po chwili zatrzymał się i upadł na kolana. Uniósł ręce do głowy, krzycząc, następnie osunął się i legł nieprzytomnie. Andronicus zbliżył się i stanął nad nim, a u jego boku Rafi. Pomimo wszystko widok jego syna leżącego tak na ziemi sprawiał mu ból. - Nie uśmierciłeś go, prawda? – spytał Andronicus. Było to bardziej ostrzeżenie niż pytanie. - Niechętnie, lecz nie – odrzekł Rafi. - Czy jest na powrót po naszej stronie? – spytał Andronicus z nadzieją w głosie. - Na tę chwilę tak – powiedział Rafi. – Jego wola ugięła się. Ma bardzo silną wolę, nie natknąłem się nigdy na silniejszą. Nie wiem, jak długo zdołam nad nim panować. To niebezpieczne pozostawić go przy życiu. Już raz ci to rzekłem. Musisz go teraz zabić. Andronicus potrząsnął głową. - Jest znów po naszej stronie – rzekł. – Nie ugnie się więcej. Rafi spojrzał na niego gniewnie. - Twa słabość do syna przyniesie nam wszystkim śmierć. Ostrzegam cię: jeśli sam go nie zabijesz, pewnego dnia ja to uczynię.

Andronicus odwrócił się do Rafiego, poczerwieniały na twarzy. - Nie dbam o to, jaką mocą władasz – rzekł. – Przemów do mnie raz jeszcze w ten sposób, a własnoręcznie strącę cię w najniższy krąg piekieł. Rafi odwrócił się na pięcie i odszedł wzburzony. Andronicus, rozgniewany, stał nad swym synem, przyglądając się mu i rozmyślając. Czy miłość Thora do niego była prawdziwa? Czy też istniała na skutek zaklęcia Rafiego? - Czy rozkażesz go zakuć, panie? – spytał jeden z generałów, zbliżając się z pętami. Andronicus pchnął go mocno w pierś, przewracając na ziemię. - Zabić go – rozkazał Andronicus, wskazując na generała. Kilku żołnierzy podbiegło i odciągnęło generała, który wpatrywał się w niego zdezorientowany. Andronicus przyklęknął, podniósł swego syna i podniósł go delikatnie na rękach. - Wszystko w porządku, Thornicusie – rzekł cicho, niosąc go. – Jesteś na powrót ze swym ojcem. Andronicus zaniósł go do najświetniejszego namiotu i umieścił w najświetniejszej kwaterze sypialnej. Był przekonany, iż zaklęcie Rafiego tym razem się utrzyma. Nazajutrz rozegra się ostateczna bitwa z ludźmi Thora i Andronicus potrzebował go. Gdy Thor zabije swych pobratymców – Andronicus nie miał co do tego wątpliwości – nie będzie już odwrotu. Thor będzie należał do niego już na zawsze.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Kendrick uniósł tarczę i padł na jedno kolano, gdy kolejne ciosy sypały się na niego. Utkwił w gęstwie bitwy, otoczony żołnierzami imperialnymi. Trzech spośród nich – postawnych i zajadłych – nacierało na niego, uderzając w jego tarczę toporami bojowymi i młotami. Szczęk metalu dźwięczał mu w uszach, a nadgarstki znaczyły siniaki, gdy odpierał spadające jeden za drugim ciosy. Przeciwnicy walczyli zaciekle i ręka Kendricka poczynała drżeć. Kendrick pokonał tego dnia wielu wojowników, lecz jego ludziom przyszło zmierzyć się ze znacznie liczniejszym przeciwnikiem, gdy kolejne oddziały zasiliły imperialną armię. W tej chwili gonił resztkami sił; ledwie był w stanie wykrzesać z siebie siłę, by odpierać ciosy. Wiedział, iż długo już nie wytrzyma. Nieopodal także Erec, Bronson i Srog walczyli zręcznie, jednakże znajdowali się w takim samym położeniu: każdy z nich poczynał tracić siły, coraz bardziej otoczony przez żołnierzy Imperium, nie potrafiąc nabrać rozpędu i odeprzeć wroga. Teraz wszyscy już tylko bronili się, walczyli o przeżycie. Dokoła ludzie Kendricka – MacGilowie, Gwardziści, silesianie i McCloudowie – poczynali padać, a ich krzyki niosły się przez pole bitwy. Szala zwycięstwa chyliła się na korzyść przeciwnika i Kendrick na ułamek sekundy przymknął powieki, które zrosił pot, i czuł, iż jego chwile są policzone. Wiedział, iż powinien być wdzięczny: udało mu się przynajmniej to, czego sobie życzył – zginie w walce z uniesioną głową, jak prawdziwy wojownik, broniąc swych ojczystych ziem. Będzie to szlachetna śmierć, taka, na którą z chęcią przystałby każdy wojownik. Odpierając ciosy, Kendrickowi zdawało się, iż usłyszał jakiś odległy odgłos; z początku zdało mu się, iż to wyobraźnia płata mu figle. Było to jakby odległe dudnienie, jak gdyby pędziło ku nim stado koni. Wkrótce jednak dźwięk nasilił się. Ziemia poczęła drżeć, a następnie trząść się, i po chwili rozległy się krzyki mężczyzn. Nie były to jednak krzyki ludzi Kendricka, a żołnierzy Imperium. Wszędzie dokoła niego imperialni żołnierze poczęli odwracać się i uciekać co sił. Wkrótce ciosy spadające na Kendricka ustały, gdyż atakujący go wojownicy odwrócili się i zbiegli. Kendrick nie pojmował. Odwrócił się, by dojrzeć, skąd to poruszenie, i gdy spojrzał na zbocze góry, ujrzał coś, czego nie zapomni jak długo będzie żył. Zamrugał kilkukrotnie, usiłując to pojąć. W dół stromego zbocza pędziło najmniej tysiąc byków, ogromnych, rozwścieczonych zwierzy o rudawej sierści, zmierzających w gęstwę imperialnych żołnierzy. Bodły mężczyzn na prawo i lewo, aż pole bitwy spłynęło krwią. Wszyscy żołnierze Imperium na skraju pola bitwy, na swe nieszczęście, zostali zabici przez zwierzęta.

Kolejne zwierzęta wciąż zbiegały, niby nieustający strumień, tratując mężczyzn, wpadając coraz głębiej i głębiej w pole bitwy, tratując tylu mężczyzn, ilu zdołały. Ginęli także niektórzy ludzie Kendricka, lecz wróg miał tak znaczną przewagę liczebną, iż padali głównie żołnierze wrogiej armii. Kendrick ledwie wierzył własnym oczom: ze wszystkich absurdów, jakie widział w boju, ten z całą pewnością był największy. Otrzymali wszyscy drugą szansę. Gdy Kendrick podniósł wzrok ku drugiemu wschodzącemu słońcu, ujrzał coś, co nawet bardziej odjęło mu mowę: przewodząc szarży tysięcy żołnierzy jechał tam nie kto inny, a jego młodszy brat, Godfrey, z Akorthem i Fultonem po dwu stronach. Jechali niezdarnie, jak wojownicy nienawykli do walki – lecz jechali, pędzili w dół zbocza, w ślad za bykami – a za nimi tysiące mężczyzn. Kendrick uśmiechnął się szeroko. Jego brat jednak się zjawił. Na taką szansę Kendrick czekał i zdecydowany był ją wykorzystać. Kendrick, a u jego boku Erec, Bronson i Srog, odwrócili się i ruszyli za Imperium, z nowymi siłami, wydając z siebie donośny okrzyk bitewny. Jego ludzie ruszyli za nim i szala zwycięstwa przechyliła się raz jeszcze, gdy rzucili się wszyscy w pogoń za zbiegającymi żołnierzami Imperium i atakowali, zabijając setki i najlepiej jak potrafili umykając przed bykami. Ludzie Godfreya przyłączyli się do boju i walczyli wszyscy razem, odpierając coraz dalej imperialną armię. Pędzili za nimi przez całą dolinę, zarzynając ludzi na prawo i lewo. Wkrótce udało im się zrównać szanse, wróg nie miał już tak znacznej przewagi. Nie upłynęło dużo czasu, a poczęli wyraźnie wygrywać, zyskując przewagę liczebną nad pozostałymi jeszcze przy życiu żołnierzami Imperium. Serce Kendricka biło radośnie, gdy dotarło do niego, iż to jednak oni zwyciężą w tej bitwie, dzięki Godfreyowi i bykom. Walcząc, pokręcił głową, uśmiechając się do siebie. Jedynie jego młodszy brat mógłby wygrać tę wojnę w tak nietuzinkowy sposób. Gdy w pogoni za żołnierzami Imperium minęli zakręt, zabijając tych, którzy przeżyli, ich oczom ukazał się nowy widok i Kendrick raptownie przystanął w miejscu, podobnie jak inni, gdy go ujrzał. Na widnokręgu ujrzeli zbliżający się w ich kierunku kolejny oddział armii Imperium, gotowy do walki. Przewyższający liczebnie armię Kendricka o całe tysiące. Lecz nie ten widok zatrzymał Kendricka. Tym, co sprawiło, iż zastygł w miejscu, była osoba prowadząca Imperium do boju. Na czele z wysoko uniesionym mieczem jechał jeden z tych, o których Kendrick dbał najbardziej na świecie: Thorgrin. Największa obawa Kendricka się urzeczywistniła: nadszedł czas, by zmierzyli się w walce.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Gwendolyn, przepełniona podziwem, szła przez Dolinę Uwięzionych Dusz, bezkresny labirynt zamarzniętych ciał. Alistair, Steffen i Aberthol szli u jej boku, a Krohn, warcząc, przy jej nodze. Wszyscy byli niespokojni. Było to najbardziej niesamowite i opuszczone miejsce, w jakim Gwen kiedykolwiek się znalazła. Co jakieś dwadzieścia stóp z ziemi wyrastała kolejna lodowa kapsuła, wysoka może na dziesięć stóp i szeroka na tyle, by zmieściło się w niej ciało. Były przejrzyste i wewnątrz każdej z nich Gwen widziała zamarznięte ciało, ze wzrokiem pełnym bólu utkwionym przed siebie. - Cóż to za miejsce? – spytał Steffen. - Wszyscy oni to uwięzione dusze – zauważył Aberthol. – Którym przeznaczone jest spędzić tu resztę swych dni – głos Aberthola drżał z wycieńczenia. Szedł, podpierając się laską, której stukanie o lód było jedynym dźwiękiem zakłócającym ciszę. – Mowa o tym w wielu pradawnych księgach. Nie wiedziałem, iż to miejsce naprawdę istnieje. I nigdy się nie spodziewałem, iż kiedykolwiek je ujrzę. Choć po prawdzie nie spodziewałem się także, iż licząc sobie już tyle lat, odbędę taką podróż. - Ale kim są ci ludzie? – obstawał Steffen. - To miejsce jest czymś w rodzaju czyśćca – rzekł Aberethol. – Istoty rasy magicznej sprowadzane są tu, by je uwięzić. Ukarać. By spędziły tu tyle czasu, ile trzeba. - Ile dokładnie? – spytała Alistair, przypatrując się im z zaciekawieniem. Spojrzała na jedną z twarzy, twarz młodej dziewczyny, uwięzionej w lodzie, zastygłej w smutku. - Dla niektórych to mogą być całe stulecia – odrzekł Aberthol. – Ich doświadczanie czasu jest inne niż nasze. - Cóż takiego uczynił Argon, by zasłużyć sobie na to? – spytał Steffen. Gwendolyn ogarnęło przemożne poczucie winy, gdy rozmyślała nad odpowiedzią na to pytanie. Ona także się nad tym zastanawiała, myślała, jak ogromne było jej poczucie winy, iż znalazł się tam z jej powodu. Pokorniała także z wdzięczności, gdy pomyślała, iż Argon podjął takie ryzyko, iż zaryzykował znalezienie się w tym miejscu, by ocalić jej życie. - Pogwałcił święte prawo – rzekła Gwendolyn cicho do pozostałych. – Wtrącił się w sprawy ludzkie, by przyjść mi z pomocą. Ocalił mi życie. Widząc to miejsce, żałuję, iż tak się stało. Wolałabym zginąć tamtego dnia na polu bitwy, niż widzieć, jak bardzo teraz cierpi. - Nie obwiniaj się – rzekła Alistair, kładąc dłoń na jej ramieniu. – Pamiętaj, że i Argon ma przypisane jakieś przeznaczenie. Być może jego przeznaczeniem było pomóc ci.

Gwen nie rozważyła nigdy tej możliwości i słowa Alistair, jak zawsze, przyniosły jej ukojenie. Jednakże wciąż obezwładniało ją poczucie winy i zdecydowana była go odnaleźć – i uwolnić. Naprawi błędy, bez względu na to, co będzie musiała uczynić. - Nie będzie tutaj wiecznie – rzekła Gwendolyn stanowczo. – Można zmienić bieg wydarzeń. Gwen odwróciła się do Aberthola. - Czyż nie? – spytała, pełna nadziei. – Czyż nie można uwolnić uwięzionych dusz? Aberthol westchnął i utkwił ponure spojrzenie w swych stopach. - Nigdy nie słyszałem o nikim, kto zostałby uwolniony z Doliny Dusz – powiedział. – Nie wiem, jak tego dokonać. Nie wiem nawet, jak go odnajdziesz. Gwendolyn zastanawiała się nad tym samym, gdy przemierzali dolinę, rozleglejszą niż jakiekolwiek cmentarzysko, które zdarzyło jej się widzieć. Przed nimi znajdowały się tysiące zamarzniętych postaci, jak pomniki z innego świata. Było to miejsce niesamowite, rodzące w duszy niepokój. Zerwał się mocny, zimny wicher, przenikając ją do szpiku kości. Otuliła się ciaśniej futrem. Gwen nawet nie widziała końca doliny. Przejście tej krainy mogło im zająć miesiące. Poczynała tracić nadzieję. Nie miała pojęcia, jakim sposobem odnajdą tu Argona. Proszę, ojcze, błagała w duszy. Proszę, pomóż mi. Gwen pomyślała o swym ojcu, królu MacGilu, o tym, jak bardzo ją kochał, jak gorąco za nim tęskniła. Nigdy nie czuła się bardziej samotna. Żałowała, iż go przy niej nie ma, by ją poprowadzić, by jej pomóc. Dlaczego musiał ją z tym wszystkim zostawić? Dlaczego nie było go przy niej, by jej teraz pomóc? Gwen usłyszała pisk, gdzieś wysoko na niebie, i podniósłszy wzrok ku swemu zaskoczeniu ujrzała samotnego ptaka, kołującego nad nimi. Z początku nie widziała go dobrze pośród obłoków; lecz po chwili obniżył lot, wydał z siebie kolejny pisk i Gwen uradowała się na ten widok: był to ptak jej ojca. Estopheles. Estopheles zanurkowała nisko, piszcząc i zataczając nad nimi koła. Dała nura nisko, następnie wzbiła się wysoko, zataczając koła raz po raz i Gwendolyn czuła, iż chce przekazać im jakąś wiadomość. Sokolica skierowała się w jedną stronę, opadając i wznosząc się, rozpościerając skrzydła, i Gwendolyn czuła się coraz pewniejsza, że stara się im coś przekazać. Że stara się ich dokądś doprowadzić. Gwen przeszedł lekki dreszcz, gdy dotarło do niej, iż być może w istocie jej modlitwy zostały wysłuchane. Być może Estopheles prowadziła ich ku Argonowi. - Chce nam cos przekazać – rzekła Gwen do pozostałych. – Musimy za nią podążyć. Gwendolyn obróciła się na pięcie i ruszyła w przeciwnym kierunku, podążając za sokolicą. Maszerowała szybkim krokiem przez dolinę, a pozostali ruszyli za nią i wkrótce zrównali się nią. Obserwowała nieboskłon, lawirując pomiędzy lodowymi kapsułami, między uwięzionymi duszami. Mijając je, przyglądała się twarzom i ciałom, i zdawało jej się, iż w każdej kolejnej kapsule mieści się istota bardziej egzotyczna niż w poprzedniej.

Nie wszystkie były ludźmi. Niektórych ras nie widziała nigdy wcześniej. Byli tam mężczyźni i kobiety, młodzi i starzy, w szatach i pelerynach. Zastanawiała się, czym też oni wszyscy zasłużyli sobie na odbywanie kary w tym więzieniu. Wyglądali jak ogromna armia nieumarłych. Pod pewnymi względami jednakże gorsze to było od śmierci. Tutaj wszyscy zdawali się tkwić uwięzieni w okropnym stanie – nie byli żywi, ale i nie martwi. Gwendolyn szła naprzód, a ziąb stał się tak uporczywy, iż wdzierał się w najdalsze zakamarki jej ciała. Czuła, iż poczyna zwalniać, osłabiona z głodu, z wycieńczenia. Estopheles leciała naprzód, czasem znikając Gwen z oczu i Gwen poczęła się zastanawiać, czy nie wyobraża sobie tego wszystkiego, czy w istocie sokolica prowadzi ją we właściwe miejsce. Zastanawiała się, czy ta wyprawa kiedykolwiek dobiegnie końca. W brzuchu czuła uporczywy ból, czuła, jak jej dziecię, dziecię Thora, obraca się raz po raz i zastanawiała się, cóż się z nimi stanie. Oczyma wyobraźni widziała, jak opada z sił, zamarza na lodzie i nigdy się nie podnosi, nigdy nie zostaje odnaleziona. Nagły pisk Estopheles wyrwał ją z zamyślenia. Sokolica dała nura prosto w dół, ku odcinkowi lodu za zakrętem, jakieś sto jardów dalej. Przysiadła na jednej z lodowych kapsuł, zwróciła się ku Gwendolyn i pisnęła. Gwendolyn zebrała ostatki sił, zmierzając ku niej najszybciej, jak mogła, gdy wtem nagle osunęła się na kolana z bólu i poczuła potworne szarpnięcie w brzuchu. Wykrzyknęła z bólu, ledwie mogąc złapać oddech, gdy przeszywały ją fale niewyobrażalnego bólu. Łapczywie chwytała powietrze i miała chęć się rozpłakać, bardziej przez wzgląd na dziecię niż siebie. Modliła się, by nic mu nie było. Gwen poczuła silne dłonie pod swymi ramionami i gdy obejrzała się, z jednej strony ujrzała Alistair, a z drugiej – Steffena, którzy pomagali jej się podnieść. Aberthol, znajdujący się kilka stóp za nimi, dysząc usiłował się z nimi zrównać. Krohn, skomląc, podszedł do niej i polizał ją po twarzy. Ta wędrówka zebrała okropne żniwo – na niej, na nich wszystkich. Wszyscy przypominali bardziej trupy niż żywych. Gwendolyn czuła ból tak przeogromny, iż niemal żałowała, iż nie jest martwa. - Czy wszystko dobrze, pani? – spytała Alistair. Gwendolyn chwyciła się jej kurczowo, czekając, aż ból ustąpi i będzie mogła znowu oddychać. W końcu, powoli, ból zelżał. Alistair otoczyła ją ramieniem i z wolna ruszyli dalej. Gwen stawiała krok za krokiem, przemierzając rozległy teren, i w końcu ból ustąpił. Podniosła wzrok i na widnokręgu ujrzała Estopheles. Była zdeterminowana, by tam dotrzeć. W końcu, lawirując pomiędzy kapsułami, dotarli do tej, na której przysiadła Estopheles. Siedziała na niej dumnie z rozpostartymi skrzydłami, wydając z siebie piski. Gwendolyn opuściła spojrzenie na kapsułę, a serce biło jej niespokojnie w oczekiwaniu i przyspieszyło jeszcze, gdy ujrzała, kto jest uwięziony w środku.

W lodzie z zamkniętymi oczyma i opuszczonymi wzdłuż boków rękoma stał Argon. Gwen zaparło dech. Odnalazła go. Zbliżyła się, aż stała o krok od kapsuły, powoli wyciągnęła przed siebie dłoń i dotknęła lodu. Poczuła, jak przepływa przez nią energia lodu. Łza stoczyła się po jej policzku, gdy podniosła wzrok i spojrzała w zamknięte oczy Argona, na jego zamarznięte ciało. Argon był jednym z najpotężniejszych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkała. Przez stulecia doradzał królom. A teraz – zepchnięty w takie miejsce. Gwen czuła się okropnie, widząc go tutaj, uwięzionego jak zwierzę – a wszystko to z jej winy. - Argonie – zawołała. – Odezwij się. Głos Gwen przepełniony był żalem. Roniąc łzy, nie wiedziała już, czy to przez wzgląd na Argona, jej nienarodzonego syna, jej ojca, Thorgrina, czy nią samą. Pogrążyła się w żalu i nie potrafiła już jasno rozumować. Argon nie odpowiadał. Nawet się nie poruszył. Zdawał się być zamarznięty na zawsze. - Musisz do nas powrócić – rzekła. Tym razem także nic nie odrzekł. Stał przed nią, zamarznięty, jak gdyby stracony w innym świecie. - Argonie, potrzebuję cię! – zawołała rozpaczliwie. – Krąg cię potrzebuje. Thorgrin cię potrzebuje. Proszę, rzeknij coś. Gwendolyn przycisnęła twarz do lodu, chwyciła go obojgiem rąk, a wtedy poczuła, jak jej dziecię porusza się raz po raz. Jednakże nadal nic się nie działo. Zdawało się, iż utraciła Argona już na zawsze. Czy popełniła błąd, wyprawiając się w to miejsce? Gwen, zdeterminowana, dała krok w tył i dobyła zatkniętego u pasa miecza. Uniosła go wysoko i opuściła z całych sił na lód, zdecydowana, by uwolnić Argona. Jednakże klinga jedynie odbiła się od powierzchni, nie wyszczerbiwszy nawet lodu. Steffen, idąc za jej przykładem, postąpił naprzód i wypuścił w jego kierunku kilka strzał. Lecz one także odbiły się od tafli. Gwendolyn, zrozpaczona, zwróciła się ku Alistair. - Pomóż – błagała. – Jesteś druidem. Tkwi w tobie moc. Widziałam twą moc. - Cóż mam uczynić? – spytała. - Rozbij kapsułę. Stop lód. Pomóż mi! Alistair dała krok naprzód, zamknęła oczy i wyciągnęła przed siebie dłoń. Wymamrotała coś w języku, którego Gwen nie rozumiała, zanuciła coś niskim głosem i skierowała dłoń w stronę lodu. Wystrzelił z niej strumień żółtego światła, wprost w lodową kapsułę. Lecz ku zaskoczeniu Gwen, promień odbił się i wkrótce światło zniknęło. Alistair cofnęła dłoń, jak gdyby coś ją użądliło.

- Wybacz – rzekła. – Nigdy nie widziałam tak potężnych mocy. Są znacznie silniejsze niż ja. Gwendolyn stała w bezruchu, patrząc przed siebie, zdruzgotana. Przeszła taki szmat drogi na próżno. Nie mogła już nic więcej wskórać. Argon był uwięziony na zawsze. A ona nigdy nie zdoła uwolnić Thora. Estopheles wydała z siebie pisk, zatrzepotała skrzydłami i wzbiła się w powietrze. Wkrótce zniknęła im z oczu. Gwen czuła, iż cały jej świat legł w gruzach. Osłabiona z wyczerpania, u kresu swych sił, padła na kolana przed lodową kapsułą. Zamknęła oczy i modliła się. Boże, jeśli mnie słyszysz, zwracam się do ciebie. Nie do Argona, nie do ziemi, nie do nieba. Nie do wielu bogów, lecz do ciebie, tylko do ciebie. Jest tylko jeden Bóg i zwracam się do ciebie teraz, w tych trudnych chwilach. Błagam, uwolnij Argona. Możesz wziąć mnie miast niego. Lecz uwolnij go. I ocal Thorgrina. Gwendolyn klęczała z zamkniętymi oczyma w bezruchu, milcząc i drżąc. Wokół panowały cisza i spokój, których nie zakłócało nic prócz wycia wiatru. Wtem z wolna poczęła słyszeć jakiś cichy głos w swej głowie. Gwendolyn, Bóg cię usłyszał. Był to głos Argona. Gwendolyn otworzyła oczy i spojrzała na Argona. Tkwił tam, gdzie uprzednio, zamarznięty, w bezruchu, z przymkniętymi powiekami. - Słyszałaś to? – spytała Gwen Alistair. - Cóż takiego? – odrzekła Alistair. Gwen pojęła, iż nikt poza nią tego nie słyszał. Był to głos przeznaczony jedynie dla niej. Czyżby zaczynała tracić rozum? Czy też działo się to naprawdę? Gwen przystawiła twarz i dłonie do lodu, zamknęła oczy i nasłuchiwała. Utknąłem w innym świecie, rzekł do niej Argon. Możesz mnie uwolnić, lecz cena za to jest wysoka. Nie jest nią twe życie, lecz życie kogoś bardzo ci bliskiego. Twego przyszłego męża albo twego syna. Którego z nich wybierzesz? Gwendolyn poczęła łkać, ogarnięta nagłym żalem. - Jak mogę podjąć taką decyzję? – zawołała. Wszystko okupione jest poświęceniem. Gwen przymknęła powieki, roniąc łzy, i z wolna uspokoiła się i zamilkła. Musiała podjąć tę decyzję. Musiała. Wewnątrz dokonała wyboru. Było to bolesne i dała odpowiedź w ciszy, w głębi swego umysłu. Wtem rozległ się nagły trzask. Gwendolyn otworzyła oczy i podniosła wzrok, zaszokowana.

Wstała i cofnęła się, gdy lód, o który się opierała, począł pękać jej w dłoniach. Rysy poczęły przecinać kapsułę w stu miejscach naraz, dokoła Argona. Wkrótce rozprysnęła się i odłamki lodu legły na ziemi. Gwen stała, przyglądając się. Nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Wszyscy cofnęli się, zdumieni, a trzask stał się głośniejszy. Wkrótce po lodzie nie było ani śladu. Nic nie oddzielało jej od Argona, który stał przed nią z opuszczonymi po bokach rękoma, nieruchomy. Raptem otworzył oczy. Spojrzał na nią wzrokiem intensywniejszym, niż kiedykolwiek widziała. Jak gdyby patrzyła prosto w słońce. Argon powrócił. Nie mogła w to uwierzyć. Argon żył.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Godfrey przypuścił szarżę, wydając z siebie donośny okrzyk bitewny, mając u boku Akortha i Fultona. Tysiące jego ludzi deptały im po piętach. Rzucił się odważnie w środek bitwy, podążając tuż za bykami, w stronę Kendricka, Ereca, Bronsona i Sroga, zdecydowany przyjść im z pomocą. Serce Godfreya przepełnione było trwogą, lecz był dumny z siebie, gdyż nie cofnął się. Nigdy wcześniej tak się nie bał; wokół niego wszystko zdawało mu się niewyraźną plamą, i czuł smak swego potu, który spływał mu po policzku. Jeśli tak właśnie wygląda bitwa, to ani na krztynę mu się to nie podobało. Nie chciał nigdy więcej tego powtarzać. Zdało mu się, iż jest to po prostu stan paniki na własne życzenie. Drżącą dłonią uniósł miecz i ruszył na wroga, krzycząc ponownie, by zagłuszyć własny strach. Dlaczego mężczyźni ku temu lgną? zastanawiał się. On wolałby być w domu, pić piwo, uganiać się za kobietami i drwić z wojowników, którzy trwonili swe dni na polach bitwy. Jednakże mimo tego, oto był tu, jadąc u boku wszystkich tych mężczyzn, rzucając się bez zastanowienia w wir chaosu, w każdej chwili spodziewając się, iż strącą go z konia i zabiją. Po raz pierwszy w życiu nie dbał o to. Po raz pierwszy w życiu czuł, iż jest częścią czegoś większego niż on sam, niż jego lęki. Po raz pierwszy w życiu naprawdę na nic nie zważał. Ogarnęła go pasja, która niosła go przed siebie. Umykając przed bykami, Godfrey minął zakręt, a wtedy jego strach przybrał na sile, gdy ujrzał przed sobą ogromny oddział imperialny, pędzący w jego kierunku z zawrotną prędkością. Przełknął ślinę. Godfrey dobrze się spisał, wypuszczając byki i zdumiony był, iż jego szaleńczy plan powiódł się tak dobrze. Jednakże teraz, gdy ujrzał kolejny oddział, czuł, iż na nic się to nie zdało. Zginą z rąk znacznie przewyższającego ich liczebnie wroga, nie wątpił w to. Największą trwogą napawał go widok osoby, która przewodziła szarży; aż osłabły mu kolana. W ich kierunku zmierzał wojownik, który był mu jak brat. Thorgrin. Godfrey nie mógł w to uwierzyć: Thor przypuszczał na nich szarżę. Wyglądał jak gdyby był opętany, większy i silniejszy niż niegdyś, pędzący ku nim z oszałamiającą mocą, dzierżąc miecz, którego Godfrey nie rozpoznawał. Nosił oznakowania Imperium i Thor władał nim tak, iż zdawał się być żywy. Mknął niby błyskawica. Godfrey skulił się, zdawszy sobie sprawę, iż znajdował się na drodze Thora. Dlaczego właśnie on? - Thor! – wykrzyknął Godfrey, gdy zbliżył się do niego, z nadzieją iż Thor być może rozpozna go, opuści oręż, zwróci się w innym kierunku. Tak się jednak nie stało. Thor patrzył obłąkańczo i pędził wprost na niego. Godfrey uniósł tarczę obojgiem rąk, gotując się na potworny cios.

Thor ruszył na niego i uniósł wysoko miecz, patrząc gniewnie, i Godfrey wiedział, że to koniec. Godfrey tak się niepokoił, iż cofnął się zawczasu i niechcący przekręcił i ześlizgnął na bok, w dziwaczny sposób spadając z konia. Ten przypadkowy manewr ocalił mu życie. Thor zamachnął się mieczem, który ominął Godfreya o włos, uderzając w jego tarczę miast głowy. Rozległ się potworny brzęk i Godfrey na dobre spadł ze swego wierzchowca. Godfrey wylądował na ziemi z głuchym brzękiem, pozbawiony tchu. Przetoczył się po ziemi, w pyle, próbując złapać oddech. W głowie mu dzwoniło. Toczył się i toczył, aż w końcu zatrzymał się i uniósł głowę. Wokół siebie ujrzał setki końskich nóg, poruszających się we wszystkie strony. Podniósłszy wzrok, ujrzał końskie kopyto, które opadło na jego czoło i pozbawiło go przytomności. * Andronicus z radością obserwował Thornicusa, który doszedł już do siebie i walczył teraz zapamiętale, przewodząc szarży i wycinając drogę przez pole swych pobratymców. W pierwszych szeregach pędziło mnóstwo McCloudów; głupców, którzy sądzili, iż zdołają pokonać jego syna. Thor władał swym orężem z furią, jednym ruchem kładąc pół tuzina mężczyzn. Pole spływało krwią Kręgu, gdy McCloudowie padali martwi u jego stóp. Andronicus uśmiechnął się, ukontentowany – po czym sam rzucił się w gąszcz bitwy. Dzierżąc kiścień o trzech kulach, zakręcał jego długim łańcuchem i uderzał jednego mężczyznę za drugim, miażdżąc wroga, na prawo i lewo strącając głowy. Był zbyt wysoki, zbyt silny, zbyt szybki dla nich i wycinał śmiertelną ścieżkę przez sam środek. Uśmiechnął się, napawając tym wszystkim. Nie pamiętał, kiedy ostatnio coś sprawiło mu tyle uciechy. Walcząc zapamiętale, Andronicusa radował się na myśl, iż oto staje naprzeciw resztek sił zbrojnych Kręgu; po tej bitwie Krąg będzie należał w końcu do niego. Andronicus spostrzegł jednego z ich przywódców – Kendricka – gdy ten nieustraszenie pędził w jego kierunku. Ten wojownik w rzeczy samej musiał być bezmyślny, skoro sądził, iż może stanąć do walki z Wielkim Andronicusem. Andronicus krzyknął i ponaglił konia. Mężczyźni usuwali im się z drogi, gdy dwóch wspaniałych wojowników pędziło, by zmierzyć się na opustoszałym odcinku. Andronicus zamachnął się kiścieniem na głowę Kendricka, spodziewając się, iż go zabije. Lecz ku jego zaskoczeniu okazało się, iż Kendrick był inny niż ci, z którymi do tej pory walczył: był szybszy, zręczniejszy. Uchylił się przed ciosem Andronicusa i parował mieczem tak szybko, iż zdołał nawet drasnąć go w przedramię.

Andronicus krzyknął, choć bardziej z zaskoczenia niż bólu. Nie pamiętał, kiedy ostatnio ktoś pokonał go w bitwie. Ból sprawił jedynie, iż mocniej się skoncentrował. Był nazbyt pewny siebie i teraz pojął, iż Kendrick niepodobny był do innych. Andronicus zamachnął się kiścieniem, zataczając nim kręgi nad głową, tym razem mierząc nisko, w kendrickowego rumaka. Najeżona kolcami metalowa kula uderzyła w łeb konia, aż się potknął. Kendrick, zaskoczony, nie spodziewał się tego i gdy pochylił się naprzód, usiłując uspokoić swego konia, Andronicus rzucił się naprzód ze sztyletem ukrytym w rękawicy i ciął przez pierś Kendricka. Kendrick wydał z siebie krzyk, lecz zamachnął się tarczą i uderzył Andronicusa w twarz, czego Andronicus się nie spodziewał. Andronicus zachwiał się w tył; w tym samym ruchu sięgnął po ukrytą u siodła krótką włócznię, zamachnął się i cisnął w Kendricka. Włócznia zatopiła się w ramieniu przeciwnika, który sięgnął do niej, krzycząc. Andronicus pochylił się i z całych sił zdzielił Kendricka tarczą, trafiając w jego szczękę i zrzucając go z konia z włócznią zatopioną w ramieniu. Kendrick wylądował bezwładnie na ziemi, a jego koń padł wraz z nim. Andronicus od lat nie czuł takiego zadowolenia. Zatoczył dokoła niego koło, gotując się, by go wykończyć. Jednakże gdy uniósł wysoko włócznię, zaatakowało go kilku ludzi Kendricka i wkrótce zajął się walką z nimi. Kątem oka spostrzegł, jak Kendrick przetacza się i rusza do walki z innymi. Innym razem, rzekł w duszy Andronicus. Prędzej czy później, Kendrick zginie z jego ręki. * Bronson walczył, na ile starczało mu sił. Zdecydował się porzucić swą tarczę i miast tego w sprawnej dłoni dzierżyć miecz. Walczył najlepiej, jak mógł jedną dłonią, a w drugiej –zatknięty w umieszczonym na kikucie haku - dzierżył kiścień. Walczył obłąkańczo, czyniąc co w jego mocy, by obronić Krąg. Rzucał się naprzód, walcząc dzielnie u boku Sroga. Zwróceni plecami do siebie, kładli tuziny przeciwników z każdej strony. - BRONSONIE! – dobiegło go wołanie. Bronson rozpoznałby ten głos wszędzie. Po plecach przeszedł mu dreszcz. Odwrócił się i pośród grupy żołnierzy ujrzał swego śmiertelnego wroga. Był to jego ojciec. McCloud. Potwór. Człowiek, który pozbawił go dłoni. Którego nienawidził bardziej niż wszystkiego innego na świecie. Bronson krzyknął, pogonił konia kopniakiem i ruszył na swego ojca. McCloud także rzucił się do przodu, jak opętany przez złego ducha, jednooki, o zeszpeconej twarzy, na

której widniało wypalone godło Imperium. Stał się ohydną kreaturą, ohydniejszą nawet niż niegdyś. Oto byli tu obaj, pomyślał Bronson, ojciec i syn, i wreszcie zetrą się w potyczce, wreszcie nastąpi to, co nieuniknione. Bronson długo czekał na ten dzień. Gdyby mógł, zmiótłby swego ojca z powierzchni ziemi. A jeśli nie, to choć posłał do piekła. Rozmyślał o tej zemście każdego dnia, gdy patrzył na swój kikut. - OJCZE! – zawołał Bronson. Bronson natarł wściekle, unosząc wysoko miecz, a jego ojciec wydał z siebie krzyk, niby echo jego własnego. Starli się pośrodku pustego kręgu, który utworzyli cofający się żołnierze. McCloud zamachnął się swym dwuręcznym toporem bojowym, krzycząc, obrawszy za cel głowę swego syna. Bronson uchylił się w ostatniej chwili, zamachnął kiścieniem i zdołał uderzyć ojca w tył głowy. McCloud zachwiał się i zsunął ze swego konia. Bronson nie trwonił czasu: zatoczył koło i zeskoczył na ziemię, stając z ojcem do walki wręcz. McCloud podniósł się powoli, chwiejnie, zdezorientowany. Bronson sieknął trzymanym w jednej dłoni mieczem, a McCloud uniósł tarczę i zablokował cios. Bronson jednakże ciął raz za razem i w końcu wytrącił tarczę z rąk ojca. Wtedy odchylił się i kopnął go. Jego ojciec zatoczył się i runął na plecy, obolały, i z wolna usiłował się podnieść. Bronson stanął nad nim, dysząc ciężko, i umieścił stopę na jego gardle. McCloud próbował złapać powietrze, a Bronson przyłożył końcówkę klingi do jego nadgarstka. - Odebrałeś mi dłoń, ojcze – rzekł Bronson. – Zatem ja powinienem odebrać twoją. Po prawdzie, powinienem cię zabić – Bronson westchnął. – Lecz nie upadnę tak nisko. Tkwi we mnie więcej honoru niż w tobie. Nie skrzywdzę cię, lecz będziesz mym więźniem. Poddajesz się? McCloud szarpał się, próbując złapać powietrze, i w końcu skinął głową. Bronson powoli odsunął miecz od nadgarstka McClouda. - Odwróć się i złącz ręce za plecami – rozkazał Bronson. McCloud usłuchał, a wtedy Bronson pochylił się, by go skuć, dobywszy zza pasa kajdan. Lecz gdy pochylał się, McCloud nagle obrócił się, schwycił garść pyłu i cisnął Bronsonowi w oczy. Bronson wrzasnął, unosząc dłonie do oczu i upuszczając kajdany. McCloud okręcił się i uderzył go z całych sił łokciem w krocze. Bronson osunął się na ziemię w bólu. McCloud stanął nad nim i schwycił za włosy z tyłu jego głowy. - Dobrze cię znów widzieć, synu – rzekł.

Gwałtownym ruchem uniósł kolano i opuścił twarz Bronsona. Powietrze przeszył trzask łamanej kości, gdy uderzył w nos swego syna. Bronson poczuł w ustach smak krwi i ostatnią rzeczą, jaką ujrzał, była zbliżająca się w jego kierunku szybko – nazbyt szybko – ziemia. * Thor, będąc nie do zatrzymania, pędził przez pole bitwy, zabijając dziesiątki McCloudów, którzy ruszali w bitwę, by uśmiercić jego ojca. Przedzierał się przez nich szybciej, niż którykolwiek z nich zdążyłby zareagować, zdeterminowany, by go chronić. Jedynie to się teraz liczyło. Andronicus – i zmiażdżenie wszystkich jego przeciwników w Kręgu. Thor nie potrafił się zatrzymać. Czuł, jak gdyby coś nim zawładnęło, jakaś siła potężniejsza niż on sam. Jego miecz siekł niemalże bez jego pomocy. Thor rozejrzał się i nieopodal ujrzał swego ojca, strącającego Kendricka z konia – i po raz pierwszy, Thor mrugnął. Na ułamek sekundy odezwała się w nim jakaś dawno utracona cząstka jego samego; przez chwilę cząstka ta rozpoznawała Kendricka. Nie pamiętał skąd. Przez moment był zdezorientowany, nie wiedząc już, za kogo walczy. Wtem poczuł nagły przypływ energii i obejrzawszy się, ujrzał jadącego niedaleko Rafiego, kierującego w jego stronę palce. Thor czuł, jak pochłania go ogromna fala energii i uniemożliwia myślenie. Poczuł, jak toczy się w nim tytaniczna walka o przejęcie kontroli, o wolną wolę. A później poczuł, jak osnuwa go mgła. Spojrzawszy po raz wtóry na Kendricka, nie rozpoznawał go już. Był tylko jednym z niekończącego się szeregu przeciwników jego ojca, kolejnym rebeliantem, który nie chciał oddać im Kręgu. Rozległ się straszliwy okrzyk bitewny, różny od pozostałych, i Thor obejrzawszy się ujrzał pędzącego ku niemu wojownika. Inni żołnierze usuwali się z drogi, tworząc spore, puste pole w kształcie koła, a rycerz zatrzymał się naprzeciw Thora. Na krótką chwilę bitwa zamarła, gdyż pozostali odwrócili się, by popatrzeć. Najwidoczniej ten rycerz, kimkolwiek był, dla MacGilów był ważną personą. - Thorgrinie! To ja, Erec! – zagrzmiał rycerz, wyprężony dumnie na swym wierzchowcu. – Nie jesteś sobą. Nie chcę z tobą walczyć. Proszę cię, byś złożył oręż. Złóż oręż i dołącz do nas. Thor czuł, jak wzbiera w nim wściekłość. Kim był ten obcy, by mówić mu, jak ma postępować? - Nie składam oręża przed nikim! – zawołał Thor butnie. Thor nie marnował czasu: ruszył naprzód z wysoko uniesionym mieczem. Rozległ się szczęk mieczy, gdy on i Erec zetknęli się w zaciekłej walce, parując tam i z powrotem, cios za cios. Żaden nie był lepszy niż drugi.

W końcu Thor, uchyliwszy się przed ciosem Ereca, rzucił się w przód i powalił go na ziemię. Przetaczali się, mocując, i żaden z nich nie zyskiwał przewagi. Wreszcie Thor wyrwał się i obaj stanęli znów na nogi. Stali naprzeciw siebie, a dokoła nich utworzyło się szerokie, puste koło, gdyż wszyscy wojownicy zatrzymali się, by popatrzeć. - Thorgrinie, błagam! – zawołał Erec, dysząc, plując krwią. – To ja, Erec! Thor krzyknął i ruszył naprzód z uniesionym mieczem. Ich miecze spotkały się i poczęli walczyć wręcz, cios za cios, tarcza uderzała w miecz i miecz na powrót w tarczę, tam i z powrotem. Byli sobie równi siłą i żaden nie potrafił zdobyć przewagi. Thora zdumiała moc i zręczność tego rycerza; nigdy przedtem nie spotkał nikogo takiego. - To ja, Erec! – rzekł z bliska, mocując się, gdy ich miecze zwarły się w boju. – Znasz mnie, Thorgrinie. Thor chrząknął, łypiąc na niego gniewnie. - Na imię mi Thornicus! – wrzasnął Thor, odsuwając miecz. Dźgali, cięli i parowali, tam i z powrotem, aż ręce Thora poczęły omdlewać. Żaden z nich nadal nie zyskiwał przewagi. - Byłeś niegdyś mym giermkiem, Thorgrinie – rzekł Erec. – Pomagałem cię wyszkolić. Uczyniłbym dla ciebie wszystko. Wszystko. Thorgrinie, to ja, Erec. Thor zatrzymał się na moment, coś w słowach Ereca trąciło jakąś strunę w jego duszy. Przez chwilę był zdezorientowany, gdy głosy w jego głowie mocowały się, a on próbował pojąć, dowiedzieć się gdzie jest, kim jest. Kim był ten mężczyzna, z którym walczył? - Erec? – spytał Thor. Nagle u boku Thora stanął Rafi. Z głębi jego gardła dobył się okropny, bulgocący dźwięk, a on uniósł dłonie i skierował je w stronę Thora. Thor czuł, jak otacza go zła energia i ogarnęła go potworna wściekłość. Odwrócił się i utkwił spojrzenie w Erecu. Tym razem nie rozpoznawał go ani na krztynę. Był wrogiem, niczym więcej. Thor uniósł wysoko miecz i rzucił się przed siebie, żądny krwi, zdecydowany, by tym razem zmieść tego mężczyznę z powierzchni ziemi.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY Romulus galopował przez równiny, kierując się na wschód, z dala od wszystkich żołnierzy, z dala od całej imperialnej armii. Luanda siedziała przed nim i nadal się szamotała, mimo iż zacisnął mocno swe muskularne ręce dokoła jej pasa. Zaskoczyła go jej siła. Mimo pętających ją sznurów, mimo jego potężnych ramion miał trudności z utrzymaniem jej w miejscu. Była niby wierzgający rumak. Desperacko pragnęła uwolnić się – lecz na to nie mógł jej pozwolić. Romulus co rusz popędzał konia kopniakami, aż ten zaprotestował z bólu. Wiedział, iż musi dotrzeć do Wschodniego Przejścia, przejść na powrót na drugą stronę i zabrać tam ze sobą Luandę. Jego magiczna peleryna czekała, gotowa, zatknięta u pasa. Romulus wciąż boleśnie odczuwał swą porażkę z wojskami Andronicusa, której wcale się nie spodziewał. Pewien był, iż zaskoczy Andronicusa i przejmie Krąg. Koniec końców Romulusowi dopisało szczęście i uszedł z życiem, choć musiał wycofać się i zbiec, w pojedynkę, by znaleźć się na bezpiecznym terenie: przy Kanionie. Teraz jednakże miał w rękach swój łup wojenny i jedynie to się liczyło. Luanda. Członkini rodu MacGilów. Pierworodna MacGilówna, nie inaczej. Romulus modlił się, by legenda o pelerynie okazała się prawdą, by natychmiast po tym, jak przekroczy z nią Kanion, Tarcza opadła, a miliony jego ludzi, czekające za Kanionem, mogły wtargnąć do środka. Tym razem poprowadzi ich ku całkowitemu zwycięstwu z Andronicusem i zmiażdży Krąg. Wtedy Romulus zostanie Najwyższym Dowódcą i nic ani nikt go już nie powstrzyma. Romulus był już tak blisko, iż niemal czuł smak zwycięstwa. Jechali coraz dalej, przez opustoszałe, skute lodem ziemie, aż w końcu oczom ich ukazało się Wschodnie Przejście. Wysokie filary wejścia odcinały się wyraźnie na widnokręgu. Koń Romulusa bliski był wyczerpania, lecz przebierał nogami jeszcze szybciej, mocno uderzając kopytami w ziemię. Przeznaczenie Romulusa było w zasięgu jego ręki i nie zamierzał pozwolić mu się wymknąć. Romulus przypomniał sobie, iż aby peleryna podziałała, musi pieszo przekroczyć Kanion z MacGilem. Gdy dotarł na skraj Kanionu, do wejścia na most, zatrzymał się raptownie, zsiadł z konia, schwycił Luandę i szarpnięciem ściągnął w dół. Jakimś sposobem, mimo skrępowanych dłoni, Luanda zdołała wyślizgnąć się mu z rąk i nim zdążył zareagować, poczęła gnać przed siebie. Rozwścieczony Romulus zareagował szybko. Sięgnął po zatknięty u jego siodła bat i wymierzył nim w Luandę. Bicz owinął się dokoła jej kostek. Luanda krzyknęła, gdy Romulus spętał jej kostki, i padła jak długa twarzą do ziemi. Romulus przyciągnął ją do siebie mocnym szarpnięciem, przeciągając po podłożu. Pochylił się, schwycił ją jedną dłonią, uniósł wysoko w powietrze i spojrzał gniewnie. - Gdybyś nie była MacGilem, zabiłbym cię właśnie teraz – wycedził przez zęby.

Luanda wykrzywiła twarz w grymasie i splunęła mu w twarz. Romulus, zaskoczony, zdzielił ją wierzchnią stroną dłoni. Z jej ust trysnęła krew i zdało się, iż w końcu udało mu się ją złamać; jednakże gniew Romulusa nie został jeszcze zaspokojony. Gdyby mógł, rozniósłby ją na strzępy. Być może tak właśnie uczyni, gdy przekroczą Kanion. Tak, ta myśl ułagodziła go. Romulus odwrócił się i stanął twarzą do mostu. Zarzucił pelerynę na ramiona. Poczuł, jak szemrze i drga, a przez niego przepływa energia, jakiej nigdy nie czuł. Był pewien, iż jego plan się powiedzie; w pojedynkę zniszczy Tarczę. Jego serce biło niespokojnie. Romulus pochylił się i jedną ręką schwycił Luandę w pasie, podnosząc ją niczym nieposłuszne dziecko. Ruszył z nią w kierunku mostu. Luanda wierzgała nogami i krzyczała, z całych sił próbując się uwolnić. Lecz tym razem trzymał ją mocno i nie udało jej się wyrwać. Romulus dał pierwszy krok na most. Było to przyjemne uczucie. Niebawem znajdzie się po drugiej stronie; i mimo iż młóciła w powietrzu rękoma i krzyczała, Luanda nie była w stanie uczynić nic, by go powstrzymać. Wkrótce Krąg będzie należał do niego.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI Gwendolyn jechała konno u boku Argona, Alistair, Aberthola i Steffena, a Krohn mknął przy nich. Przemierzali północne regiony Kręgu, zmierzając na południe, ku swym ziemiom ojczystym, ku Thorowi. Gwen nie posiadała się z radości, iż znalazła się na powrót na ojczystych ziemiach, po tej stronie Kręgu, z dala od Nibyświata. Wszystko to zdało jej się snem. Była przekonana, iż nigdy nie odnajdzie Argona i nie opuści Nibyświata. A oto byli znów w domu i tak niewiele brakowało już, by zjednali się na powrót z Thorem. Gwendolyn raz po raz odtwarzała w pamięci chwilę, w której Argon otworzył oczy i powrócił do niej, powrócił do życia. Łzy nadal staczały się po jej twarzy na myśl o poświęceniu, na jakie musiała się zdobyć, o koszmarnym wyborze, którego musiała dokonać, by przeciwstawić się losowi i sprowadzić Argona z powrotem. Wiedziała, iż nadejdzie dzień, w którym przyjdzie jej oddać to, co obiecała w zamian za życie Argona – życie Thora lub jej dziecięcia. Lecz ten dzień jeszcze nie nastąpił. Gwendolyn jechała, a ból przeszywał jej brzuch; dziecko nie przestawało się obracać odkąd odnaleźli Argona. Od chwili, gdy go uwolnili, wszystko było dla Gwen niewyraźnym wspomnieniem. Przywrócony do życia Argon był potężniejszy niż kiedykolwiek wcześniej i wykorzystując swą moc, stworzył ogromną bańkę, która otoczyła Gwen i pozostałych i poniosła ich wszystkich nad ziemią. Bańka niosła ich coraz szybciej i szybciej, całą drogę powrotną z Nibyświata do Kanionu – i przeniosła ich nad nim. Gwendolyn zdumiewało takie unoszenie się w powietrzu. Przypomniało jej się, jak frunęła z Thorem na grzbiecie Mycoples. Pamiętała, jak przelatując nad Kanionem zachwyciła się jego kłębiącą się mgłą i otchłanią, która zdawała się być bezkresna. Zastanawiała się, czy Kanion w ogóle ma dno. Wreszcie Argon postawił ich tutaj, w tej części Kręgu, gdyż jego bańka traciła swą moc i poczęła znikać, gdy znaleźli się już bezpiecznie po tej stronie. Dostrzegli stado dzikich koni wędrujących po tych ziemiach i wylądowali nieopodal nich. Od tamtej chwili jechali bez ustanku. Podążali na południowschód, zmierzając ku polu, na którym podług Argona rozgrywała się wielka bitwa. Czarnoksiężnik wyczuwał, iż jest to wiekopomna bitwa tocząca się o najgłębszą istotę Kręgu, w której waży się jego los. Z pewnością – Gwen wiedziała o tym – tam właśnie musiał być Thor. I wszyscy inni, których kochała i o których dbała. Gwen czuła, iż ścigają się z czasem i desperacko pragnęła znaleźć się tam, nim będzie za późno, nim Thor – lub ktoś inny, kogo kochała – zginie. Każdą cząstką swego

jestestwa wyczuwała, iż stoją u progu wielkiej klęski. Czyżby zbyt długo zajęło jej odnalezienie Argona? Czyżby cały ten trud był daremny? Usłyszała nad głową pisk i podniósłszy wzrok ujrzała Estopheles, kołującą i prowadzącą ich. Gwen pogoniła swego konia kopniakiem. W dole słyszała warczenie Krohna, który przyspieszył, by się z nią zrównać. Jechali dalej, przemierzając Krąg, a godziny mijały. Każdy z nich wiedział, jak wysoka jest stawka i żadne z nich nie zatrzymało się nawet, by złapać oddech. Słońce poczynało kłaść się już nisko na nieboskłonie, a Gwen nie przestawała ronić łez. Przeczuwała, iż wydarzy się jakaś wielka tragedia. Czy jej ofiara była zbyt wielka? Zapuszczali się coraz głębiej w nieznane terytorium, aż na horyzoncie zarysowała się masywna sylwetka Pogórza. Na szczycie tkwiło samotne miasto i Gwen rozpoznała je natychmiast z ksiąg historycznych: Wysoka Osada. Twierdza McCloudów. Miasto pomiędzy dwoma królestwami. Na stromym górskim stoku schodzącym od Wysokiej Osady Gwen spostrzegła szeroki ślad pędzącej w dół armii. Podążając za nim wzrokiem i wspiąwszy się na grań, wreszcie zatrzymała się i dojrzała bitwę. Widok ten wprawił ją w zdumienie. Przed nimi, w rozległej dolinie, rozciągnięte były tysiące wojowników obu stron. Była to największa bitwa, jaką Gwen kiedykolwiek widziała. Natychmiast rozpoznała zbroje po swej stronie: były to tysiące Gwardzistów, MacGilów i silesian. Lecz po drugiej stronie doliny, naprzeciw nich, ujrzała armię znacznie większą. Napływały tam dziesiątki tysięcy żołnierzy, a za nimi ciągnął się niekończący się strumień posiłków. Nawet stąd Gwen dostrzegała górującą nad pozostałymi sylwetkę Andronicusa, jego wysoko uniesioną głowę. Dzierżył dwa miecze, siejąc zniszczenie w wirze bitwy. Jej ludzie padali setkami, i to na jej oczach. Przeciwnik miał zbyt wielką przewagę liczebną. Co gorsza, dostrzegła pustą przestrzeń pośrodku pola bitwy, na której dwóch wspaniałych wojowników toczyło zacięty bój, aż inni wojownicy zamarli i przyglądali się. Pośrodku pola bitwy walczył czempion jej ojca, najświetniejszy rycerz Srebrnej Gwardii: Erec. Zwykle nie lękałaby się o niego, bez względu na to, z kim przyszłoby mu się zmierzyć. Jednakże gdy przyjrzała się bliżej, serce jej zamarło, a krew zastygła w żyłach, gdyż ujrzała, kim był jego przeciwnik: był to Thorgrin. Jej ukochany. Thor wyglądał, jak gdyby przemienił się, walczył niezwykle zapamiętale, był szybszy i silniejszy, niż kiedykolwiek go widziała. Walczył z całych sił i Gwen serce zamarło, gdy pojęła, iż zamierza zabić Ereca. Co się stało z Thorem? Jak mógł walczyć dla Andronicusa? Nie była w stanie tego pojąć. Z całą pewnością znajdował się pod działaniem jakiegoś zaklęcia. Gwen nigdy tak jak w tej chwili nie była pewna, iż postąpiła słusznie, odnajdując Argona. Wszak w

starciu z taką magią oni wszyscy, cały Krąg, byliby bezsilni. Tylko magia mogła stanąć do walki z magią. Gwen pogoniła konia kopniakiem, a pozostali jadący u jej boku poszli w jej ślady. Zmierzała ku samemu środkowi bitwy, ku pustemu polu, ku Thorowi. Musiała dotrzeć do niego na czas. Musiała go ocalić. Musiała ocalić Ereca. - Pani, to niebezpieczne! – zawołał jadący obok niej Aberthol. – Pędzisz ku bitwie! To prawdziwi wojownicy, mają prawdziwy oręż! Zatrzymaj się! Nie dotrzesz do Thora! Zginiesz! Lecz Gwendolyn nie zważała na jego słowa. Nie lękała się o własne bezpieczeństwo, jedynie o bezpieczeństwo Thora i Kręgu. - Podążam tam, gdzie jest Thor – zawołała. – Miecze nie napawają mnie trwogą. Jeśli nie chcesz za mną podążyć, zostań tutaj. - Pani, podążam z tobą! – rzekł Steffen. - I ja! – zawołała Alistair. - Będę walczył za ciebie i przetrę ci drogę między tymi mężczyznami – zawołał Steffen. – Dotrzesz do Thorgrina! Argon jechał u jej boku w milczeniu; nie wyrzekł ani słowa, lecz w jego spojrzeniu Gwen poznała, iż on także gotów jest do bitwy. Serce Gwen waliło jak młotem i w gardle jej zaschło. Jej dziecię poruszało się w jej łonie szybko, niespokojnie, gdy zbliżała się do pola bitwy. Jej uszy wypełnił brzęk metalu i przedśmiertne krzyki mężczyzn, czuła zapach kurzu już tutaj. Zebrała w sobie siłę, galopując, nie zwalniając. Gwen wpadła w gęstwę bitwy. Steffen torował jej drogę, kładąc kilku mężczyzn strzałami. MacGilowie, Gwardziści i silesianie rozpoznawali ją, gdy ich mijała, i z ich gardeł dobywały się okrzyki radości. Przyłączali się do niej co tchu, by torować jej drogę przez tłum. Była wszak ich umiłowaną królową, a teraz powracała bohatersko z ich umiłowanym Argonem u boku, uwolniwszy go. Gwendolyn mknęła coraz głębiej w wir bitwy, drżącymi dłońmi uniosła tarczę i ustrzegła się przed ciosem. Nie zwolniła jednak ani na chwilę. Żołnierze imperialni napierali z każdej strony, dostrzegłszy, iż na polu bitwy pojawiła się ważna persona, i usiłując zaatakować ją. Jeden z nich ruszył na Gwendolyn z wysoko uniesionym mieczem, przedarłszy się przez jej asystę, rzucił się na nią; Gwen odczekała i uchyliła się, a napastnik runął obok. Kolejny prześlizgnął się przez żołnierzy Gwen i zbliżył do niej. Tym razem to Steffen rzucił się naprzód i wypuścił strzałę, która utkwiła w jego gardle. Mężczyzna zsunął się z konia, martwy. Jeszcze jednemu udało się prześlizgnąć, lecz tego Gwen uśmierciła sama. Uniosła sztylet i dźgnęła go w gardło, nim zdążył opuścić topór, którym zamierzał się na jej głowę. Broń wysunęła mu się z dłoni i spadła na głowę, a on runął z konia.

Tłum jednakże gęstniał z każdym krokiem, gdy zbliżała się do Thora, i coraz więcej żołnierzy Imperium nacierało na nią. Jej ludzie i Steffen radzili sobie z nimi, jak tylko potrafili, i zabili kilku. Rychło poczuła jednak, iż napierają na nią z każdej strony – i nagle ktoś uderzył ją tarczą w ramię, strącając z konia. Gwen wylądowała na twardej ziemi i przetoczyła się. Podniosła się, wspierając się na kolanach. W brzuchu czuła ostre targnięcia bólu, a na twarz i do nosa wciskał się jej pył. Z trudem chwytając powietrze, Gwen odwróciła się i ujrzała nad sobą żołnierza imperialnego o wykrzywionej twarzy. Zamachiwał się na nią młotem bojowym. Nie mogąc się bronić, Gwen uniosła dłonie do twarzy i gotowała się na cios. Młot zatrzymał się w powietrzu, a dzierżący go mężczyzna zdawał się być skołowany. Gwen obróciła się i ujrzała stojącą nieopodal Alistair, która wyciągała przed siebie dłoń. Między nią a bronią promieniowało błękitne światło. Wtem Alistair uniosła dłoń i skierowała światło na żołnierza. Mężczyzna przeciął powietrze i wylądował tuziny stóp dalej, a jego młot spadł obok, nie czyniąc nikomu krzywdy. Alistair wyciągnęła dłoń do Gwendolyn i pomogła jej się podnieść. Gwen obróciła się i ujrzała kilku kolejnych żołnierzy, biegnących z wysoko uniesionymi mieczami, by ją zaatakować. Uniosła tarczę, by osłonić siebie i Alistair od ciosów, gdy wtem słyszała warczenie i obok nich przemknął Krohn, przyskoczył w powietrze i zatopił kły w gardle jednego z nich. Każdego z nich Krohn po kolei przyszpilał do ziemi i wściekle szarpał łbem, aż był pewien, iż wszyscy są martwi. Krohn, warcząc, stanął przed Gwendolyn i Alistair, odstraszając każdego żołnierza, który ważył się do nich podejść, tworząc lukę, przez którą mogła się wymknąć. Gwendolyn spostrzegła swą szansę. Wiedziała, iż musi to uczynić teraz albo nigdy. Puściła się biegiem, przedzierając się przez gęstwę mężczyzn. Między zwartymi w boju wojownikami spostrzegła Thorgrina. Popychano ją mocno i uderzano z każdej strony i uchyliła się przed niejednym ciosem – lecz jej prędkość działała na jej korzyść. Była szybka, gdyż nie spowalniała jej zbroja, i lawirując z łatwością przedzierała się w kierunku Thora. Gwen wypadła na pustą przestrzeń, na której walczyli Thor i Erec, tuż za Krohnem. Steffen i Alistair deptali jej po piętach, pomagając odpierać ciosy. Oto stał przed nią, ledwie dwadzieścia stóp dalej. Thorgrin. Gwen niemal nie była w stanie oddychać, tak uradował ją jego widok i to, iż był tak blisko. Pragnęła podbiec do niego i uściskać go. Miała chęć płakać i śmiać się zarazem. Jednocześnie Thor przerażał ją. Walczył z Erekiem tak, jak gdyby opętał go zły duch. Ich walka, starcie dwóch najświetniejszych wojowników wszech czasów – ciosy, parowanie, szczęk mieczy odbijających światło słoneczne, prędkość, zręczność, moc, perfekcyjna sylwetka – było w istocie pięknym widokiem. Byli to dwaj mistrzowie swej

sztuki. Ich miecze połyskiwały, będąc jak gdyby przedłużeniem ich samych, jak gdyby były żywe. Tuziny walczących żołnierzy zaprzestały walki i stały obok, przyglądając się jak urzeczeni. Argon podszedł do Gwendolyn i wyrzekł jedno tylko słowo: - Rafi. Gwendolyn podążyła za jego spojrzeniem i po drugiej stronie placu ujrzała czarnoksiężnika w szkarłatnej szacie. Przypatrywał się widowisku, stojąc obok Andronicusa i McClouda. W całym swym życiu Gwen nie widziała tak niegodziwie wyglądającej istoty jak Rafi. Wyciągał w kierunku Thora dłonie, z których emanowało szkarłatne światło, osnuwając go. Nagle Gwen wszystko pojęła. Thor znajdował się pod wpływem mocy czarnoksiężnika. Argon bez cienia strachu postąpił naprzód, na puste pole, i wyciągnął w kierunku Rafiego dłoń. Nad polem przeleciało błękitne światło. Obróciwszy się, Rafi ujrzał Argona i jego twarz wykrzywiła się w przestrachu. Zdawał się być zaszokowany i skołowany. - Argon – rzekł Rafi ponuro. – To niemożliwe. Obaj wyszli na plac, zbliżając się do siebie z wyciągniętymi dłońmi, kierując je w przeciwnika. Był to niezwyczajny widok – dwóch czarnoksiężników, dwóch tytanów mierzących się ze sobą, jak dwie ścierające się góry. Dla żadnego z nich nie była to łatwa potyczka i obu drżały ręce. Wpatrywali się w siebie gniewnie, próbując złapać oddech. Obaj padli na kolana, nacierając na drugiego swym światłem. Wreszcie Argon wydał z siebie donośny okrzyk bitewny i wyrzucił w górę ręce, a wtedy Rafi niespodzianie uniósł się wysoko w powietrze. Argon zamachnął się i Rafi poszybował setki stóp, znikając gdzieś na widnokręgu. Argon osunął się, wycieńczony tym wysiłkiem. Thor przerwał na chwilę walkę z Erekiem. Stał, skołowany, jak gdyby zdjęto z niego zaklęcie. Wpatrywał się w Ereca zamglonymi oczyma. Erec, zdawszy sobie sprawę z tego, co się stało, także się zatrzymał. Stał w bezruchu, dysząc ciężko, wyciągając przed siebie nieufnie miecz. - Thorgrinie, to ja, Erec – rzekł. – Złóż oręż. Nie jest jeszcze za późno. - THORNICUSIE! – ryknął Andronicus, wychodząc naprzód. – Jesteś mym synem! JESTEŚ MYM SYNEM! – krzyczał. Oczy Thora ponownie zaszły mgłą i nagle rzucił się znów do bitwy, atakując Ereca z dwukrotnie większą siłą i prędkością. Oddawali cios za cios i wkrótce Erec potknął się i upadł na kolano, ulegając sile Thora. Thor nie przestawał go atakować, nacierając z furią tak wielką, iż przepołowił jego miecz. Następnie wytrącił mu z dłoni tarczę.

Thor stanął nad Erekiem, patrząc na niego demonicznie. Oddychając ciężko, otarł krew z ust i uniósł miecz, by zatopić go w jego ciele. Gwendolyn nie potrafiła już dłużej tego znosić. Rzuciła się naprzód, wypadła na plac i stanęła między Thorem a Erekiem. - Thorgrinie! – zawołała drżącym głosem. – To ja, Gwendolyn! Stała ledwie o krok od niego, łkając, a łzy spływały po jej policzkach. Ogarniały ją tysiące emocji. Wszyscy żołnierze na polu bitwy zatrzymali się, by się przypatrywać. Thor stał przed nią z wysoko uniesionym mieczem i utkwił w niej spojrzenie. Jego oczy nie były tymi, które znała, tymi, które kochała. Zdawał się jej stracony, zatracony w innym świecie, innym miejscu, innym czasie. Stojąc tam, po raz pierwszy w życiu lękała się go. - Thorgrinie? – rzekła niepewnym głosem. Thor wykrzywił twarz i uniósł wyżej miecz. Nagle Krohn ruszył naprzód, warcząc, i stanął między Thorem a Gwen. Warczał na Thora, jak gdyby był mu obcy. Gwen nie mogła w to uwierzyć: nigdy nie słyszała, by Krohn warczał na Thora. Jej złe przeczucia nasiliły się. - Thor, to ja – rzekła błagalnie, zapłakana. – Gwendolyn. Twa miłość. Thor mrugnął, lecz w jego oczach ujrzała to samo puste, skołowane spojrzenie. Gwen modliła się, by Thor do niej powrócił, by opuścił miecz. Zdawało jej się, iż może to zrobi. Wtem nagle spojrzał na nią gniewnie i ponownie uniósł wysoko miecz. Gwen wiedziała już, iż zginie z jego rąk. Jej ostatnią myślą, nim nadszedł cios, było to, iż nie pragnęłaby zginąć w żaden inny sposób.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI Mycoples rzucało we wszystkie strony, gdy ogromne fale wdzierały się za burtę, posyłając ją z jednej strony pokładu w drugą, wprost na burtę. Odgłos rozbijających się fal był ogłuszający. Próbowała z całych sił uwolnić się z sieci, drapiąc szponami, lecz akron był niezniszczalny. Niejaką pociechę niósł jej fakt, iż żołnierze stracili panowanie nad okrętem. Ogromne fale rzucały nim i kołysał się na wzburzonych wodach. Sztorm, który przyzwała, był nawet potężniejszy niż jej wyobrażenie. Silne nurty pchały statek, przechylając go, coraz bliżej Wyspy Mgieł. Mycoples patrzyła, jak wyspa na horyzoncie staje się coraz większa. Żołnierze Imperium krzyczeli, próbując odzyskać panowanie nad statkiem, jednakże nie udawało im się to. Niejeden z nich ześlizgnął się z pokładu za burtę, krzycząc i wpadając w spienione, rozszalałe czerwone wody morza krwi. Niejeden potwór wyłonił się na powierzchnię i połknął ich w całości. Okręt płynął pośród huczących fal, zbliżając się do Wyspy Mgieł, której brzeg znaczyły ostro zakończone skały i wąski pas piasku. Jakimś sposobem udało im się skierować statek na prawo i dzięki ostatniej, wielkiej fali wylądowali na piaszczystym brzegu. Nie podobało się to Mycoples. Pragnęła, by rozbili się na skałach, by statek roztrzaskał się. Tymczasem okręt, choć przewrócony na bok na plaży, był wciąż cały, podobnie jak połowa żołnierzy imperialnych na nim. Gdy wyrzuciło ich na brzeg, Mycoples, splątana w sieci, wypadła z okrętu na piasek. Spadła z dużej wysokości i upadek był bolesny. Smoczyca poczęła szamotać się gwałtownie, by się uwolnić. Jednakże bez względu na wszystko akron przyciskał ją do ziemi. Żołnierze imperialni zebrali się razem i zeskoczyli ze statku na brzeg. Zdawali się skupieni nie tylko na ocaleniu swego życia, lecz także na torturowaniu jej. Niejeden z nich dzierżył w dłoni długą włócznię, z którą ruszył w jej kierunku. Poczęli dźgać ją przez sieć, zadając jej rany. Nawet przy szalejącym sztormie, nawet wyrzuceni na brzeg nie przestawali jej dręczyć. Jej plan powiódł się tylko w części: wciąż była ich więźniem. Spostrzegła, iż w jej kierunku zbliża się coraz więcej włóczni i wiedziała, iż obwiniają ją za katastrofę. Wiedziała, iż niebawem będzie martwa. Wtem wysoko na niebie rozległ się nagły ryk, wystarczająco głośny, by zatrząść całą wyspą. Żołnierze Imperium zamarli i z przerażeniem spojrzeli w górę. Mycoples jednakże nie strwożyła się. Rozpoznała ten dźwięk. Rozpoznałaby go wszędzie. Był to ryk smoka. Jednego z jej pobratymców. Ralibara.

Mycoples uradowała się. Ralibar musiał wyczuć zapach człowieka i zbliżał się, by sprawdzić, kto zjawił się na wyspie. Mycoples nie wiedziała, co ją czeka. Ralibar był samotnym i zgorzkniałym odludkiem, miał silny instynkt terytorialny i nie znosił wszystkich innych smoków. Krążyły pogłoski, iż uśmiercił niejednego spośród tych, które ważyły się wkroczyć na jego ziemie. Może i zabije żołnierzy imperialnych; lecz i ją także może zabić. Tak czy owak, Mycoples była bezradna. Wyglądało na to, iż i tak tu zginie. Jednak tym sposobem przynajmniej żołnierze Imperium zginą także. Przynajmniej się zemści. I zginie zabita przez innego smoka, a nie człowieka. Serce Mycoples wezbrało niecierpliwym oczekiwaniem, gdy usłyszała kolejny ryk i ujrzała nadlatującego Ralibara, wyłaniającego się zza chmur i rzucającego się w dół z furią. Był ogromny – znacznie większy, niż sobie wyobrażała – i wyglądał, jak gdyby żył na tym świecie od prawieków; miał czerwone łuski, poblakłe i spękane od upływu lat, i ogromne rozżarzone zielone ślepia, których widoku – smoczyca była tego pewna – nigdy nie zapomni. Zmierzył żołnierzy imperialnych gniewnym spojrzeniem i nakierował się na nich. Żołnierze odwrócili się, krzycząc, i próbowali uciec z powrotem na okręt. Jednakże było już dla nich za późno. Tych, którym poszczęściło się na tyle, iż dotarli na brzeg, miał niebawem spotkać inny, dużo straszniejszy los. Ralibar runął w dół, rozwarł swe potężne szczęki i plunął ogniem. Płomienie przecięły powietrze, pochłaniając mężczyzn i sięgając okrętu. Mężczyźni, paleni żywcem, krzyczeli. Na tych, których nie sięgnęły jego płomienie, rzucił się w dół ze swymi ogromnymi szponami, potężnymi jak pniak drzewa, i przepołowił ich jak stali. Wkrótce plaża zabarwiła się na czerwono. Wściekłość Ralibara nie została jednakże jeszcze zaspokojona: zanurkował, ogromnymi szponami poderwał pozostałości płonącego okrętu i lecąc z pełną prędkością poniósł go w powietrzu i roztrzaskał na ścianie klifu. Z ogromnym trzaskiem statek rozpadł się na miliony płonących kawałeczków, które opadły na Mycoples. Smoczyca była podekscytowana. Leżała uwięziona pod akronową siecią na plaży, na której rozbijały się o nią fale, jako ostatnia żywa. Podniosła wzrok na Ralibara i widziała, jak odwraca się i kieruje na nią spojrzenie. Zawahał się, unosząc się w powietrzu, dysząc, jak gdyby rozmyślając. Czarna sadza dobywała się z jego nozdrzy. Po czym wydał z siebie pisk i zanurkował wprost na nią. Mycoples przymknęła powieki, gotując się na to, co miało nastąpić. Winna się radować choć z tego, iż ujrzała jak żołnierze Imperium giną, iż wytrwała tak długo. Teraz przynajmniej mogła zginąć godnie. Mycoples usłyszała jakiś świst i poczuła podmuch powietrza, gdy Ralibar rzucał się na nią. Gdy otworzyła ślepia, ujrzała iż zatrzymał się nad plażą przed nią, unosząc się w

powietrzu, uderzając skrzydłami. Wydał z siebie pisk i wygiął grzbiet w łuk, a Mycoples skuliła się. Lecz cios nie nadszedł. Podniosła powieki i ze zdumieniem ujrzała, jak Ralibar wysuwa szpony i rozcina sieć. Mycoples wpatrywała się w niego, w szoku. Sieć była rozcięta. Smoczyca wyprostowała się, uderzyła skrzydłami i wygięła grzbiet w pałąk. Wolność zdumiała ją; nieomal zapomniała już, jakie to uczucie. W jeszcze większe zdumienie wprawiał ją fakt, iż Ralibar uwolnił ją i, mimo wszystko, nie zabił. Ralibar przysiadł na plaży o kilka stóp od Mycoples i przypatrywał jej się. Spojrzała w jego pradawne zielone ślepia i ujrzała w nich coś, czego nigdy nie spodziewała się ujrzeć. Była to ciekawość. Lecz nie tylko, kryło się w nich także coś innego. Jakby współczucie. W milczeniu porozumieli się. Mycoples podziękowała, wygięła szyję w łuk i wydała z siebie pisk, wyjawiając mu swe zamiary. Zamierzała dokonać zemsty na Imperium. Natychmiast pofrunie z powrotem, przez ocean, i odnajdzie drogę do Kręgu. Znajdzie sposób, by przedrzeć się przez Tarczę i wrócić do swego pana, Thorgrina. Potrzebował jej. I nic więcej nie miało dla niej znaczenia. Ralibar także wygiął szyję w łuk i wydał z siebie pisk. Mycoples wzbiła się w powietrze, uderzając swymi wielkimi skrzydłami, i usłyszała za sobą donośny pisk. Obróciwszy się ujrzała, jak Ralibar wzbija się w górę i zrównuje z nią. Była w szoku: chciał do niej dołączyć. Pomóc jej. Ralibar, samotnik. Z jakiegoś powodu zapałał do niej sympatią. Mycoples z chęcią przystała na towarzystwo. Uderzała swymi wielkimi skrzydłami, wznosząc się coraz wyżej i wyżej, kierując się na wschód, w stronę Kręgu, w stronę Thorgrina. Wyczuwała, iż znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Zamierzała uczynić wszystko, co tylko mogła, by ocalić mu życie.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY Selese jechała z Illeprą, obie wkładały w to wszystkie swe siły, aż niemal omdlewały z wycieńczenia, nie zatrzymując się nawet, by pozwolić koniom na odpoczynek. Przemknęły przez ostatni odcinek jałowych ziem, aż w końcu ich oczom ukazały się filary Wschodniego Przejścia. Podróż wykończyła Selese bardziej, niż myślała, że to możliwe; gdyby nie myśl, iż może stracić Reece’a, nie wiedziała, czy potrafiłaby przeć przed siebie. Stała się silniejsza, wytrzymalsza niż kiedykolwiek sobie wyobrażała i teraz, gdy ujrzała Wschodnie Przejście, gdy ujrzała, iż to dzieje się naprawdę, zdecydowana była odnaleźć Reece’a bez względu na wszystko. Modliła się jedynie, by tam był. Selese zbliżyła się do Przejścia i zaparło jej dech: zachwycające Wschodnie Przejście, o którym słyszała od dziecięcych lat. Spośród czterech mostów rozpinających się nad Kanionem, Wschodnie Przejście było najdłuższe. Leżało po stronie Kręgu McCloudów, i Selese nigdy wcześniej tu nie była. Pochodziła z niewielkiej osady i w całym swym życiu nie widziała nic tak ogromnego ani onieśmielającego. Most łączył obie strony urwiska i zdawało się, iż ciągnie się bez końca, iż drugi jego koniec znajduje się szmat drogi stąd. Na widok samego Kanionu oniemiała z wrażenia. Nigdy nie widziała drugiego tworu natury, który choć odrobinę by go przypominał. Była to niezgłębiona przepaść, wypełniona kłębami mgły każdej barwy. Selese wyczuwała, iż dobywa się z niej magiczna energia. Nie mogła się nadziwić, iż naprawdę istniało coś tak wielkiego i pięknego. Selese zbliżyła się do mostu, zatrzymała konia i zsiadła, podobnie jak Illepra. Stanęły obok swych koni, dysząc ciężko. Selese spojrzała przed siebie i poczęła rozmyślać. Nie dostrzegła nigdzie ani śladu Reece’a i straciła ducha. - Być może już przekroczył Przejście? – zasugerowała Illepra. Selese wzruszyła ramionami. Nie miała najmniejszego pojęcia. Selese przyjrzała się brzegowi mostu i spostrzegła coś swym wprawnym okiem: krew. Nerwowo ruszyła jej śladem. Illepra podążyła za nią. Najwyraźniej odbyła się tu poważna potyczka. Modliła się jedynie, by Reece nie brał w niej udziału. Zmierzając dalej przez most, Selese spostrzegła na ziemi trupy i serce zamarło jej na ułamek sekundy. Modliła się, by żaden z nich nie okazał się Reece’em. Selese rzuciła się naprzód i niemal łkała, przyklękając przy każdym ciele i odwracając je. Odetchnęła z ulgą, iż żadna z tych twarzy nie była twarzą Reece’a. Żadnej z tych twarzy nie rozpoznawała.

- Ich zbroje noszą oznakowania Imperium – zauważyła Illepra. – To żołnierze imperialni, każdy jeden z nich – rzekła, odwracając ich stopą. – Ktoś ich ukatrupił. - Z pewnością Reece – rzekła Selese, pełna nadziei. – Z pewnością to on ich uśmiercił. Ci mężczyźni najpewniej nieśli Miecz, a on ich powstrzymał. Jak przystało na dobrego rycerza. - Gdzież on zatem jest? – spytała Illepra. Selese wstała i rozejrzała się dokoła, rozmyślając. Czyżby Reece zawrócił i ruszył ku domowi z Mieczem? Byłoby to w rzeczy samej niefortunne, gdyby pokonała taki szmat drogi na próżno. Selese podeszła do balustrady, oparła o nią ręce i stała w bezruchu, patrząc przed siebie. Z jej piersi dobyło się westchnienie. Spoglądała w dół, w mgłę, i rozmyślała. Czy Reece był gdzieś daleko? Przesuwając dłońmi po szerokiej, gładkiej kamiennej balustradzie mostu, wyczuła coś, co zwróciło jej uwagę. Spojrzała w dół i dostrzegła, iż jest wyszczerbiona w jednym miejscu. Dojrzała krew, a poniżej – kolejną szczerbę. Selese odwróciła się i spojrzała na martwych żołnierzy, i na powrót na ślady na balustradzie. Nagle wszystko do niej dotarło. - Głaz – rzekła. – Mocowali się i został wypchnięty za balustradę. Spójrz. Illepra pospieszyła do niej, a Selese wychyliła się za brzeg i wskazała ślady pozostawione przez głaz. - Musieli zatem przerwać swą misję – rzekła Illepra. – Reece musiał zawrócić. Być może jest już w obozie. Selese długo wpatrywała się w dół i w końcu nagle pojęła. - Nie – powiedziała. – Reece nigdy nie przerwałby misji. Nie tak postępuje. Nie skryłby się w bezpiecznym miejscu. Jest tam, na dole. Illepra zawahała się, zdezorientowana. - Gdzie na dole? – spytała. - Tam! – rzekła Selese, wskazując palcem. – Zszedł na dno Kanionu, by go odnaleźć. - To szaleństwo! – powiedziała Illepra. – Któż uczyniłby coś równie szalonego? Selese uśmiechnęła się, dumna z Reece’a. - Reece to człowiek honoru. Dla Kręgu porwałby się na wszystko. Zamyśliła się, zastanawiając, jak tam zeszli, gdy wtem coś do niej dotarło. - Reece najpewniej ruszył w dół w pośpiechu, gdyż nakazywał mu to jego honor, lecz nie miał planu, jak powrócić na górę. Jest uwięziony! Musimy zejść na dół, musimy mu pomóc! Illepra potrząsnęła głową. - To niemożliwe. W dół nie prowadzi żadna inna droga poza tymi ścianami, a ja nie potrafiłabym po niej zejść. - Istnieje inna droga – rozległ się głos.

Odwróciły się raptownie i u skraju mostu ujrzały starca, wspierającego się laską. Włosy miał siwe i zmierzwione, brodę długą i białą, a plecy zgarbione. Odziany był w poprzecieraną pelerynę i sprawiał wrażenie takiego, który był świadkiem wszystkich niedoli świata. - Odważne z was niewiasty, nie mogę zaprzeczyć. Zatem rzeknę wam. Istnieje inna droga, dzięki której ocalicie tych, których kochacie. Selese odwróciła się i podeszła do niego, zaintrygowana. - Jaka to droga? – spytała. - Obserwuję Kanion. Nic, co tu się dzieje, nie umyka moim oczom. Widziałem, jak schodzili. - Widziałeś? – spytała Selese z szeroko otwartymi oczyma. Starzec skinął głową. - Nie mylisz się, zeszli w dół bez żadnych lin i nie znajdą drogi powrotnej. Nie bez lindenowej liny. - Lindenowej liny? – spytała. Mężczyzna powoli pokiwał głową. - Pozwala ona zejść na dno Kanionu i powrócić na górę. Nie używano jej od czasu, gdym był młodzianem. Lecz wiem, gdzie ją znajdziemy; wciąż trzymają ją w mej wiosce. Zaprowadzę was. A reszta zależy od was. Selese przyjrzała mu się bacznie. Odpowiedział jej spojrzeniem swych przejrzystych, mądrych oczu. Zdawało się, iż jest niemal ślepy. - Dlaczego chcesz nam pomóc? – spytała podejrzliwie Illepra. Uśmiechnął się, odsłaniając ledwie kilka zębów. - Odwaga budzi we mnie podziw – rzekł. – Czy w mężczyźnie, czy w kobiecie. Ja sam jestem na nią za stary. Dam wam narzędzia potrzebne, byście mogły się nią wykazać. Poza tym nie cierpię Imperium. Selese spojrzała na Illeprę, jak gdyby pytając, czy powinny mu zawierzyć, a ona skinęła głową. Lecz starzec już odchodził, opuściwszy nisko głowę, wspierając się na swej lasce, jak gdyby spodziewał się, iż za nim podążą.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY Reece szarpał się z całych sił, przywiązany do pala, z dłońmi i nogami skrępowanymi za plecami, nie potrafiąc się uwolnić. Szamotał się wściekle, a gdy się rozejrzał, spostrzegł, iż jego bracia legioniści także próbują się oswobodzić – i, podobnie jak on, ponoszą na tym polu klęskę. Ustawieni byli w szeregu, każdego z nich przywiązano do wysokiego, drewnianego pala, które rozstawione były w odległości dziesięciu stóp od siebie w półkolu, tak, że widzieli się wzajemnie. Niecałe dwadzieścia stóp przed nimi znajdowała się ogromna jama z płynną lawą, rzucającą blask dokoła. Od czasu do czasu dół wyrzucał z siebie mniejsze i większe kawały lawy i Reece czuł, jak bijący z niego żar parzy go w twarz nawet z takiej odległości. Ujrzał, jak niewielka iskra wytryskuje i wysokim łukiem opada na jego przedramię, wgryzając się w nie. Szarpnął się z krzykiem, gdyż lawa wypaliła w jego skórze niewielki ślad. Reece, którego zrosił pot, wiedział, iż muszą coś zrobić, i to szybko. Fawowie ich przechytrzyli; byli teraz ich więźniami i czekała ich pewna śmierć. Centrę także pojmano, lecz plemię musiało rozpoznać go jako mieszkańca tych ziem, gdyż trzymali go z dala od pozostałych; dwóch Fawów trzymało go mocno pod ręce, które spętane były sznurem, a trzeci przykładał do jego gardła niewielki sztylet. Stojąc przy palu, Reece rozejrzał się dokoła, szukając wzrokiem Miecza Przeznaczenia. Oręż wciąż tkwił w głazie, a głaz – uwiązany do długiej liny – wciągany był przez Fawów, raz za razem, na górę po przeciwnej stronie Kanionu. Tuziny Fawów szarpały linę i z każdym pociągnięciem Miecz wznosił się coraz wyżej. Wciągali go po złej, wschodniej, stronie Kanionu. Reece wiedział, iż jeśli Miecz znajdzie się na górze, przekroczy Kanion. Tarcza opadnie i Krąg zostanie pokonany. Nie miał czasu do stracenia. Musiał ich powstrzymać. Reece jednakże głowił się nad poważniejszym problemem: jeśli nic się nie zmieni, wyglądało na to, iż nawet nie opuszczą tego miejsca żywi. Fawowie przemówili do Centry szybko w języku, którego Reece nie znał. Mówiąc, gestykulowali gorączkowo w kierunku Reece’a. - Chcą, bym przekazał wam wiadomość – rzekł Centra. – Z niezmierną radością pragną was powiadomić, iż zostaniecie zabici. Będziecie dzisiejszą ofiarą. Pragnęli, byście wiedzieli o tym przed śmiercią, byście mogli czerpać zadowolenie z wiedzy, iż stanowicie pokarm dla ich boga. I chcą, byście cierpieli jeszcze nim doświadczycie śmierci. Reece uśmiechnął się nieznacznie przez ból. - Jakże miło z ich strony – odrzekł. - O czym oni mówią? – spytał głośno O’Connor. – Jaką ofiarą? Centra rzekł coś do Fawów w ich języku, a oni natychmiast mu odpowiedzieli. Centra zawahał się, po czym z obawą zerknął w stronę dołu.

- Zamierzają wrzucić was do dołu z lawą… Centra przerwał, wyraźnie nie chcąc przełożyć reszty zdania, lecz Fawowie, niezadowoleni, szturchnęli go sztyletem. Podjął dalej: - … i patrzeć, jak z wolna wypala skórę z waszych ciał. Fawowie zanieśli się radosnym, chóralnym śmiechem, wyraźnie zachwyceni zbliżającym się widowiskiem. Ich śmiech był jak świergotanie małych ptaszków i drażnił Reece’a. Tuziny tych niewielkich oranżowych stworzeń ruszyły naprzód i stanęły przed swym przywódcą, większym niż pozostałe, siedzącym na drewnianym słupku. Przywódca rzekł coś w języku, którego Reece nie rozumiał, i wszystkie stworzenia odwróciły się i spojrzały na Kroga. - Postanowili, iż pierwszego uśmiercą Kroga – powiedział Centra. – Rzekli, iż słabi zawsze muszą zostać złożeni w ofierze jako pierwsi. Krog przełknął ślinę, szarpiąc się. - Czy nadal uważasz, iż zejście tutaj było dobrym pomysłem? – zawołał Krog do Reece’a. Reece nie mógł na to pozwolić; wiedział, iż musi szybko zareagować. - Ja pójdę pierwszy! – wykrzyknął Reece. Fawowie zamilkli, a Centra przełożył jego słowa. - Dlaczego mieliby wybrać ciebie? – powtórzył Centra słowa przywódcy. - Rzeknij im, iż ich bogowie nie mają racji – zawołał Reece. Centra przełożył jego słowa, a wokół rozległy się stłumione okrzyki oburzenia. Jeden z Fawów podszedł do Reece’a i przyłożył końcówkę sztyletu do jego brzucha wystarczająco mocno, by sprawić mu ból. Reece jednakże był niewzruszony. - Rzeknij im, iż wielcy bogowie łakną ofiary złożonej z silnych! – zawołał Reece rozpaczliwie. – Nie słabych! Przynosicie swemu bogu wielką hańbę. Ja jestem tu najsilniejszy. Złóżcie mnie w ofierze jako pierwszego! Centra natychmiast powtórzył jego słowa. Zaległa długa cisza, w czasie której przywódca Fawów wpatrywał się w Reece’a ozięble. W końcu skinął głową, spoglądając na niego z szacunkiem. - Być może masz rację – przełożył Centra. – Tak, nadasz się w sam raz. Fawowie puścili Kroga i miast tego odwrócili się do Reece’a. - Zostawcie go! – zawołał Krog. Lecz Fawowie zignorowali go i ruszyli po Reece’a. - Pssst! Reece usłyszał syczenie i odwrócił się w stronę Indry, która znajdowała się jakieś dziesięć stóp od niego. Poruszała nadgarstkami za plecami, tylko odrobinę, a gdy Reece spojrzał uważnie, spostrzegł, iż skrywa w dłoni niewielki sztylet. Przesuwała nadgarstki w górę i dół i nitka po nitce przecinała swe pęta. Fawowie nie skrępowali jej kostek, jak pozostałym, najpewniej dlatego, iż była kobietą.

Wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Gdy nadjedzie odpowiednia chwila, wyszeptał do niej bezgłośnie. Skinęła głową, pojąwszy. Fawowie podeszli do Reece’a i unieśli pal, do którego był przywiązany. Ponieśli go w powietrzu. Szli, oparłszy sobie pal z Reece’em na ramionach, zbliżając się ku dołowi z lawą. Gdy znaleźli się o kilka stóp od niego, Reece poczuł żar tak silny, iż musiał odwrócić twarz. Fawowie zbliżali Reece’a do jamy i unieśli go wysoko, a Reece poczuł, iż lada moment wrzucą go do środka. - Przyjemnie było nam cię gościć – powtarzał Centra słowa przywódcy. Rozległ się chór zgrzytliwego śmiechu, jak ptasi świergot. Wtem nagle rozległ się krzyk, a Reece ze zdumieniem spostrzegł, iż to nie on krzyczy. Ujrzał sztylet zatopiony w skroni jednego ze stojących nieopodal niego Fawów, który osunął się na ziemię u jego stóp. Obejrzawszy się Reece ujrzał, iż to Indra uwolniła się i celnie cisnęła sztyletem, zabijając Fawa. Oto była jego szansa. Reece obrócił się – pal, do którego był przywiązany, wciąż tkwił przy jego plecach – i huknął nim pozostałych Fawów mocno w piersi, posyłając ich w tył. Krzycząc, wpadli prosto do rozżarzonej lawy. Reece padł na kolana i pochylił się w tył, ku sztyletowi zatopionemu w skroni Fawa. Wyszarpnął go koniuszkami palców i szybko przeciął liny krępujące jego nadgarstki, następnie kostki, uwalniając się od pala. Kilku Fawów rzuciło się, by go pochwycić, lecz Reece zaskoczył ich, gdy, oswobodzony, podniósł się ze sztyletem w dłoni. Ruszył na nich i poderżnął im gardła, a innych dźgał w serce. Indra ruszyła przed siebie. Podbiegała do każdego po kolei i uwalniała go swym zapasowym sztyletem. Pozostali legioniści także nie trwonili czasu: schwycili swój oręż i walczyli zaciekle. Fawowie, choć byli plemieniem licznym, byli o połowę od nich mniejsi i nie tak zajadli w boju. Ich siła leżała w liczbie, nie w walce. Wyłaniali się znienacka, z każdej możliwej strony, niby rozsierdzone mrówki, i rzucali się im na plecy z pazurami i ostrymi zębami, drapiąc i gryząc. Lecz Reece i jego ludzie, dzielni wojownicy, nawykli do groźniejszych wrogów i niewzruszenie walczyli i odpierali. Tuziny Fawów padały dokoła nich. Jednak kolejne tysiące Fawów napływały, wlewając się ze wszystkich stron klifu, z jaskiń. Był to niekończący się strumień i Reece pojął, iż nie będzie łatwo. Ich siła mogła się na nic nie zdać, gdyż Fawów było znacznie więcej. Musiał działać szybko. Musiał odzyskać Miecz i wyprowadzić ich stąd jak najszybciej.

Reece odwrócił się, szukając wzrokiem Miecza, i ujrzał, iż wznosi się on już wysoko przy ścianie Kanionu, a Fawowie wciąż podciągają go wyżej. Musiał temu zapobiec. Nie mógł pozwolić, by dosięgnął szczytu. - Osłaniajcie mnie! – krzyknął Reece. Elden, O’Connor, Indra, Serna i Conven rzucili się naprzód i krążąc wokół niego torowali mu przejście, a Reece biegł ku ścianie Kanionu. Wydał z siebie donośny okrzyk bitewny i wściekle ciął mieczem. Przedzierał się przez tuziny Fawów, których z każdą chwilą przybywało. Reece dotarł w końcu do ściany Kanionu i przyskoczył na śliski występ skalny, a następnie wdrapał się wystarczająco wysoko, by Fawowie nie mogli go dosięgnąć. Głaz z zatkniętym w nim Mieczem znajdował się jakieś dwadzieścia stóp nad nim i Reece pojął, iż musi przeciąć linę. Dobył miecza i zamachnął się, gotując się, by go odciąć. Wtem nagle jeden z Fawów wdrapał się po ścianie, schwycił Reece’a za kostkę i szarpnął w dół. Reece poślizgnął się; poleciał w tył i wylądował na ziemi na plecach, pozbawiony tchu od upadku. Reece podniósł wzrok i ujrzał, iż głaz znajduje się już zbyt daleko, liny są zbyt wysoko, by mógł ich sięgnąć, a na ścianie roi się od Fawów. Stracił swą szansę. Wtem coś przyszło mu do głowy. - O’Connor, łuk! – zawołał Reece, odpierając wrogów. O’Connor odtrącił kopniakiem z drogi dwóch Fawów i poszedł za spojrzeniem Reece’a. Pojął, co miał na myśli. Sięgnął po swój łuk i obrał cel. Wypuścił strzałę, kierując ją w linę, jak chciał Reece. Strzała ominęła cel o stopę. Kilku Fawów przyskoczyło do O’Connora i powaliło go na ziemię. Reece i Elden rzucili się do niego i zabili ich. - Pomóżcie! – zawołał Krog. Reece odwrócił się i ujrzał, iż Krog robi, co w jego mocy, by odpędzić Fawów, lecz mocno utyka na jedną nogę. Dwóch Fawów siedziało mu na plecach, usiłując wgryźć się w szyję. Reece rzucił się mu do pomocy, podobnie jak Indra, i w tym samym czasie strącili dwu Fawów, Reece – rękojeścią sztyletu, a Indra – dźgając jednego z nich w plecy. Krog spojrzał na Reece’a z wdzięcznością. Reece pospieszył z powrotem do O’Connora, pomagając mu odeprzeć Fawów i podnieść się. O’Connor schwycił swój łuk, raz jeszcze namierzył drżącymi dłońmi i wypuścił jedna za drugą swe trzy ostatnie strzały. Trzeci, ostatni strzał trafił idealnie do celu – choć zdawało się to niemożliwe – i rozległ się trzask pękającego sznura. Z głośnym świstem głaz runął nagle w dół, niby meteor z niebios, i uderzył w podłoże Kanionu z ogromnym hukiem, który wprawił wszystko w drżenie.

Reece nie posiadał się z radości. Zapobiegli wciągnięciu głazu po złej stronie Kanionu. Teraz musieli go odzyskać i stąd uciec. - Miecz, szybko! – zawołał Reece. Przedzierali się w jego kierunku, na prawo i lewo atakując Fawów, aż w końcu wszyscy dotarli do głazu. Elden i O’Connor stanęli na przodzie, odpierając Fawów, a Reece i pozostali pochylili się i spróbowali unieść głaz. Był jednak zbyt ciężki; ani drgnął. Krąg Fawów dokoła nich zacieśniał się. - Pale! – powiedział O’Connor. – Widziałem uprzednio, jak go podnosili. Ciężar Miecza jest znaczny – lecz tylko, gdy podnosimy go bezpośrednio. Jeśli czymś go podeprzemy, choćby tymi palami, będzie nam lżej. Reece wraz z Convenem, Indrą, Serną i Krogiem poczęli wciskać pale pod głaz i, jak jeden mąż, przesuwać go. Reece był w szoku; O’Connor miał rację. Miecza nie powinna dotykać ludzka ręka. Jednak z czymś, czym mogli go podeprzeć, jak te drewniane pale, zdołali unieść głaz jak każdy inny kamień. Za pomocą pali zarzucili sobie głaz na ramiona i poczęli z nim odchodzić. Reece wiedział, iż są w tarapatach. Mimo znikomych szans osiągnęli to, co zdawało się niemożliwe do osiągnięcia; lecz teraz nie mieli się jak stąd wydostać. Przed nimi roiły się tysiące Fawów i napływało ich coraz więcej, a droga na drugą stronę Kanionu była długa – i jeszcze trudniejsza czekała ich ku górze. O ile zdołają unieść go ku górze. Nie uczynią tego, walcząc. Po prawdzie, będą mieli szczęście, jeśli w ogóle wydostaną się stąd żywi. Nie było sposobu, by przenieść Miecz. Reece wiedział jednak, iż nie mogą go tak po prostu pozostawić tu i powrócić z pustymi rękoma. Nie mogą pozostawić go w rękach Fawów, którzy wciągną go na górę po drugiej stronie Kanionu i opuszczą Tarczę. Reece gorączkowo rozglądał się dokoła, desperacko pragnąc znaleźć rozwiązanie. Wtem coś przyszło mu do głowy. Reece spojrzał na znajdujący się pośrodku pola bitwy rozżarzony dół z lawą i choć myśl ta wywołała w nim ukłucie bólu, wiedział, iż nie ma wyboru. Jeśli nie może zabrać Miecza z powrotem, będzie musiał go zniszczyć. Lecz czy zniszczenie Miecza oznaczało także zniszczenie Kręgu? Czy zniszczy to Tarczę? Nie wiedział tego, lecz nie miał innego wyboru. Znaleźli się w rozpaczliwej sytuacji i wiedział jedynie, iż jeśli nie uczyni nic, Miecz z całą pewnością dostanie się w niepowołane ręce, Tarcza z całą pewnością opadnie, a Krąg z całą pewnością zostanie zniszczony. Musiał podjąć ryzyko. - DO LAWY! – rozkazał Reece. Ostatnim desperackim wysiłkiem Reece i pozostali ruszyli z kamieniem na ramionach w kierunku dołu, a Elden i O’Connor odpierali ataki Fawów dokoła nich. Na

błotnistym podłożu Kanionu każdy krok był nie lada wyczynem. Krok po kroku, brnęli mozolnie przed siebie i wkrótce twarz Reece’a rozpalił bijący od lawy żar. Zatrzymali się nad jamą; ręce im drżały. Reece spojrzał w dół, na płynny ogień. Pozostali z przerażeniem zdali sobie sprawę z tego, co zamierza zrobić. - Pewien jesteś, iż chcesz to uczynić? – krzyknął O’Connor. Reece nie był pewien. Ale nie było innego wyjścia. - DO LAWY! – rozkazał. Usłuchali jego rozkazu i jak jeden mąż poczęli przechylać głaz. Reece czuł ogromny ciężar na swych ramionach i rękach, gdy unosili głaz z zatkniętym w nim Mieczem i przechylali go, nad krawędzią, w dół z płynnym ogniem. Głaz zatopił się w środku, a ziemia pod nimi zatrzęsła się, i było to największe trzęsienie ziemi, jakiego Reece kiedykolwiek doświadczył, wystarczająco silne, by ich wszystkich przewrócić. A gdy Reece wpatrywał się w płomienie, przyglądając się, jak Miecz się topi, tylko jedna myśl krążyła mu po głowie: cóż ja uczyniłem?

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY Thor stał z mieczem w ręku naprzeciw Gwendolyn, która klęczała przed nim z oczyma zapuchniętymi od łez. Usiłował sobie przypomnieć. Ujrzał jej twarz i w pewnej mglistej części swej duszy czuł, iż coś dla niego znaczy. Nie potrafił jednak przypomnieć sobie, co takiego. Czy znał ją? Dokoła nich, przy szerokim placu, żołnierze obu stron zaprzestali walki i przyglądali się. Wojna zamarła na moment, gdy Thor stał przed Gwen, królową MacGilów. Thor spojrzał w jej oczy, jej piękne oczy, przyjrzał się uważnie jej twarzy i próbował przywołać wspomnienia. Coś poczęło mu się przypominać… jakieś urywki… nie był pewien, co to. Nie potrafił tego połączyć w całość. - Thorgrinie, to ja – rzekła Gwen przez łzy. – Wróć do mnie. To ja, Gwendolyn. Kocham cię. Tak bardzo żałuję słów, które wyrzekłam. Ani na krztynę nie przypominasz swego ojca. Kocham cię. Kocham cię. Thor stał w bezruchu, krople potu spływały mu na powieki, a dłonie, w których trzymał miecz, zamierzając się na głowę Gwendolyn, drżały. Jakaś jego cząstka pojmowała, o czym mówi; lecz inna część nie wiedziała ani na krztynę. - THORNICUSIE, SYNU MÓJ! – zagrzmiał Andronicus. – Nie wierz jej. To wróg. Wróg twego ojca. Każde jej słowo to łgarstwo. Przybyła, by cię zdradzić. Jeśli w istocie jesteś mym synem, z którym nikt nie może się równać, daj mi odpowiedź. Zabij tę kobietę. Zabij ją dla mnie. Zabij ją i raz na zawsze dowiedź swej lojalności wobec mnie! Thor usłyszał słowa swego ojca i rozbrzmiały mu one w głowie, były jak rozkaz kontrolujący jego kończyny, od którego nie potrafił się wyzwolić. Jak gdyby on sam je wypowiedział. Były czymś więcej niż tylko rozkazem; były jak jego własna wola, wyrażona na głos. Thor stał w bezruchu z drżącymi rękoma i w końcu pojął, co musi uczynić. Jego ojciec przemówił. Jedynie to się teraz liczyło. Wtem niespodziewanie Krohn warknął i rzucił się na Thora. Thor obrócił się gwałtownie, wykorzystując swe umiejętności bojowe, i zdzielił Krohna wierzchnią stroną rękawicy. Krohn zaskomlał i przecinając powietrze, poleciał na bok. Z ust Gwen dobył się krzyk, gdy Krohn upadł na boku, kilka stóp dalej, skomląc. Thor na powrót uniósł miecz, tym razem gotując się do zadania ostatecznego ciosu. Dla swego ojca. Nastał czas, by udowodnić, iż już zawsze będzie jego synem, z którym nikt nie może się równać. Bez względu na cenę. Gwen szlochała, lecz nie miało to już dla niego najmniejszego znaczenia. Musiał wykonać swój obowiązek. - THORGRINIE!

Głos przeciął powietrze, zmuszając Thora, by się zatrzymał. Był to kobiecy głos, którego nie rozpoznawał. Nie słyszał go nigdy wcześniej, a jednak zdawał mu się dziwnie znajomy. Thor odwrócił się i patrzył, jak spośród tłumu wyłania się kobieta. Ruszyła w jego stronę wolnym krokiem, utkwiwszy spojrzenie swych błękitnych oczu w jego. Przemierzała plac z kamiennym wyrazem twarzy, wpatrując się w niego. Zatrzymała się obok Gwendolyn. Położyła delikatną dłoń na jej ramieniu, nadal intensywnie wpatrując się w Thora, a jej błyszczące oczy przeszywały go na wylot. - Nie możesz wyrządzić jej krzywdy – rzekła kobieta spokojnie i pewnie, tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Nie możesz wyrządzić jej krzywdy, gdyż tak ci rozkazuję. Ja, Alistair, rozkazuję ci. Thor patrzył jej w oczy, a dźwięk jej głosu rozchodził się po jego ciele, tocząc wewnątrz niego bój, równoważąc głos Andronicusa. Nigdy nie słyszał tak potężnego dźwięku, i jego drganie czyniło z nim coś, czego nie pojmował. Jakimś sposobem pomagało mu się opamiętać, wyrwać spod zaklęcia jego ojca. Po raz pierwszy poczynał jasno rozumować. Czuł, jak gdyby unosiła się mgła, jak gdyby z wolna opadały z niego kolejne warstwy. - Alistair – powtórzył. Imię to rozbrzmiało w jego głowie. Nie pojmował dlaczego. - Thorgrinie – rzekła Alistair. – Nie wyrządzisz jej krzywdy, gdyż nie takimi zasadami się kierujesz. Takim chce cię widzieć Andronicus. Lecz nie jesteś swym ojcem. Na imię ci Thorgrin, pochodzisz z Zachodniego Królestwa. Nie jesteś swym ojcem ani swą matką. Jesteś panem samego siebie. Wiem o tym, ponieważ znam cię. Thor zamrugał, pot spływał mu na oczy, a wewnątrz niego toczyła się walka. Im dłużej przemawiała, tym słabszy stawał się wpływ Andronicusa. Thor stał z uniesionym mieczem, wahając się, a jego dłonie silnie się trzęsły. - Thorgrinie – rzekła, podchodząc do niego i kładąc delikatną dłoń na przegubie jego dłoni. Thor nie potrafił się jej opierać. Z wolna począł opuszczać miecz, rozluźniając się pod wpływem jej dotyku. Nie wiedział dlaczego, ale była jedyną osobą, która potrafiła do niego dotrzeć. Tkwiła w niej jakaś energia, coś, czego nie był w stanie pojąć. Z każdym jej słowem stawał się na powrót coraz bardziej sobą, coraz wyraźniej widział rzeczywistość. Thor rozejrzał się dokoła i po raz pierwszy ujrzał wyraźnie, co dzieje się wokół niego. Ujrzał Gwendolyn, jedyną prawdziwą miłość swego życia, klęczącą przed nim i roniącą łzy. Z największym przerażeniem ujrzał siebie, dzierżącego miecz skierowany w jej stronę. Ujrzał Krohna, skomlącego, leżącego na boku. Ujrzał siebie, stającego naprzeciw swych ludzi. Nie był w stanie tego znieść. Gardził sobą. Pragnął przeszyć mieczem swe własne serce; prędzej zabiłby siebie, niż choćby skierował miecz na Gwendolyn. Czuł, jak po policzku spływa mu łza, czuł jak budzą się w nim ogromne wyrzuty sumienia. Miał

wrażenie, iż zdradził ich wszystkich, wszystkich swych ludzi, tych, którzy darzyli go najsilniejszym uczuciem. A nade wszystko – Gwendolyn. Kobietę, którą kochał ponad życie. Pragnął paść na kolana i błagać ją o przebaczenie, błagać wszystkich o przebaczenie. Thor odwrócił się i spojrzał na Alistair, a gdy ich spojrzenia się spotkały, czuł, jak ogarniają go kolejne pokłady jasności. W końcu mgła uniosła się i Thor wracał do siebie. Kim była ta kobieta? - Thorgrinie, nie wyrządzisz nikomu krzywdy – rzekła. – Ponieważ nie jesteś jednym z nich. Jesteś jednym z nas. Wiem to, gdyż cię znam. Wiem to, gdyż ty i ja pochodzimy od tego samego ojca. I tej samej matki. Spojrzała mu głęboko w oczy i Thor poczuł się urzeczony. Czuł, iż znajduje się na skraju wielkiego odkrycia, takiego, które na zawsze odmieni jego życie. Wpatrywał się w nią, a wtedy ziemia, cały Krąg, nagle zadrżała, zatrzęsła się gwałtownie z niewiadomych powodów, jak gdyby właśnie miało miejsce jakieś ważkie wydarzenie, jak gdyby Krąg miał lada chwila rozpaść się na dwoje. Nie prędzej jednak, niż Alistair wyrzekła: - Wiem to, Thorgrinie, gdyż jestem twą siostrą.

NIEBO ZAKLĘĆ KSIĘGA 9 KRĘGU CZARNOKSIĘŻNIKA

– My, nieliczni wybrańcy, kompania braci. Ten, który dziś krew przeleje ze mną Bratem mym się stanie. – William Shakespeare Henryk V

ROZDZIAŁ PIERWSZY Thor stał naprzeciw Gwendolyn, opuściwszy miecz, i drżał na całym ciele. Rozejrzał się i spostrzegł wpatrujące się w niego w ciszy osłupiałe twarze – Alistair, Ereca, Kendricka, Steffena i wielu swych ziomków – ludzi, których znał i których kochał. Jego ludzi. A on stał naprzeciw nich z mieczem w dłoni. Znalazł się po niewłaściwej stronie bitwy. Wreszcie to do niego dotarło. Mrok zaciemniający jego umysł rozrzedził się i w głowie Thora rozbrzmiały słowa Alistair, napełniając go jasnością. Na imię mu było Thorgrin. Był członkiem Legionu. Mieszkańcem Zachodniego Królestwa Kręgu. Nie był żołnierzem walczącym dla Imperium. Nie kochał swego ojca. Kochał wszystkich tych ludzi. A nade wszystko – Gwendolyn. Thor opuścił wzrok i spojrzał na jej twarz, a ona utkwiła w nim spojrzenie zapuchniętych od łez oczu. Ogarnęły go wstyd i przerażenie, gdy zdał sobie sprawę, że stał przed nią z mieczem w dłoni. Dłonie jego rozgorzały z upokorzenia i żalu. Thor rozluźnił uścisk, pozwalając, by miecz wysunął mu się z dłoni. Dał krok naprzód i objął Gwendolyn. Gwendolyn przytuliła go z całej siły i Thor usłyszał, jak zanosi się płaczem, czuł jej gorące łzy na swej szyi. Ogarnęły go wyrzuty sumienia i nie potrafił pojąć, jakim sposobem doszło do tego wszystkiego. Nie pamiętał tego zbyt wyraźnie. Wiedział jedynie, iż uradowało go, że stał się na powrót sobą, że nic już nie mąciło jego myśli i powrócił do swych ludzi. - Kocham cię – wyszeptała mu do ucha. – I nigdy nie przestanę. - Kocham cię z całego serca i całej duszy – odrzekł Thor. Krohn miauknął u jego nogi, podskakując i liżąc jego dłoń; Thor pochylił się i ucałował jego pysk. - Daruj – rzekł do niego, przypomniawszy sobie cios, który zadał mu, gdy Krohn stanął w obronie Gwen. – Wybacz mi. Ziemia, trzęsąca się silnie jeszcze przed chwilą, wreszcie na powrót znieruchomiała. - THORGRINIE! – rozległ się krzyk. Odwróciwszy się, Thor ujrzał Andronicusa. Jego ojciec postąpił naprzód, na plac, mierząc go gniewnym spojrzeniem. Twarz płonęła mu z wściekłości. Obie armie przyglądały się osłupiałe w ciszy, jak ojciec i syn stają naprzeciw siebie. - Rozkazuję ci! – rzekł Andronicus. – Zabij ich! Zabij ich wszystkich! Jestem twym ojcem. Usłuchasz mnie, nikogo innego! Jednakże tym razem, gdy Thor patrzył na Andronicusa, zdało mu się, że coś się zmieniło. Coś wewnątrz niego. Nie widział już w Andronicusie swego ojca, członka rodziny, kogoś, przed kim musi odpowiadać i za kogo oddałby życie; miast tego ujrzał w

nim wroga. Potwora. Thor nie czuł już najmniejszego obowiązku, by oddać życie za tego mężczyznę. Wręcz przeciwnie: rozgorzała w nim wściekłość. Stał przed nim ten, który zaordynował atak na Gwendolyn; który uśmiercił jego ziomków, który najechał i splądrował jego ziemie ojczyste; który zawładnął jego umysłem i za pomocą swej mrocznej magii uwięził go. Nie darzył miłością tego mężczyzny. Był to raczej człowiek, którego jak żadnego innego pragnął zabić. Nie zważając na to, czy jest jego ojcem, czy nie. Nagle Thor poczuł, jak budzi się w nim niepohamowana wściekłość. Pochylił się, schwycił miecz i co sił w nogach rzucił się przez plac, gotów zabić swego ojca. Andronicus sprawiał wrażenie zdumionego, patrząc, jak Thor zbliża się, unosi miecz wysoko, ponad swą głowę, i opuszcza go obojgiem rąk z całej siły na jego głowę. W ostatniej chwili Andronicus uniósł swój ogromny topór bojowy, odwrócił go bokiem i zablokował uderzenie metalowym trzonem. Thor nie ustępował: raz po raz ciął mieczem, gotując się do zadania ostatecznego ciosu, a Andronicus za każdym razem unosił topór i odpierał go. Głośny szczęk dwóch stykających się broni rozbrzmiewał w powietrzu, a obie armie przyglądały się wojownikom w milczeniu. Z każdym uderzeniem sypały się tysiące iskier. Thor krzyczał i stękał z wysiłku, czerpiąc z każdej umiejętności, jaką tylko posiadał, licząc, iż szybko zabije swego ojca. Musiał to uczynić – dla siebie, dla Gwendolyn, dla wszystkich, którzy zaznali cierpienia z ręki tego potwora. Z każdym ciosem Thor pragnął bardziej niż czegokolwiek innego wymazać swą krew, swe pochodzenie, na nowo zapisać swą historię. Wybrać innego ojca. Andronicus, broniąc się, odpierał jedynie ciosy Thora, nie atakując go. Wyraźnie powstrzymywał się od atakowania swego syna. - Thorgrinie! – rzekł Andronicus pomiędzy kolejnymi uderzeniami. – Jesteś mym synem. Nie chcę wyrządzić ci krzywdy. Jestem twym ojcem. Ocaliłeś mi życie. Pragnę, byś przeżył. - A ja pragnę twej śmierci! – wykrzyknął Thor w odpowiedzi. Thor zamachiwał się raz za razem, mimo słusznej postury i niemałej siły Andronicusa spychając go na skraj placu. Jednakże Andronicus nadal nie atakował Thora. Jak gdyby żywił nadzieję, iż syn powróci na jego stronę. Lecz tym razem Thor nie powracał. Teraz wreszcie wiedział, kim jest. W końcu wyparł słowa Andronicusa ze swej głowy. Thor wolałby być martwy, niż raz jeszcze znaleźć się na jego łasce. - Thorgrinie, opamiętaj się! – wykrzyknął Andronicus. Iskry posypały się obok jego twarzy, gdy ostrzem topora zablokował wyjątkowo silny cios. – Zmuszasz mnie, bym cię zabił, a tego czynić nie chcę. Jesteś mym synem. Gdybym zabił ciebie, i ja bym zginął. - Zatem zgiń! – rzekł Thor. – A jeśli tego nie chcesz, ja uczynię to za ciebie! Z głośnym krzykiem Thor podskoczył i kopnął Andronicusa obiema nogami w pierś, posyłając go w tył, aż potoczył się i runął na plecy.

Andronicus podniósł wzrok, zaskoczony, iż coś takiego się zdarzyło. Thor stanął nad nim i podniósł wysoko miecz, by zadać ostateczny cios. - NIE! – rozbrzmiał wrzask. Był to paskudny głos, brzmiący jak gdyby dobył się z samych czeluści piekielnych. Obejrzawszy się Thor ujrzał, iż z ciżby na plac wyłania się postać. Miała na sobie długą szkarłatną szatę, twarz skrytą pod kapturem, a z głębi jej gardła dobywał się pomruk niepodobny do żadnego odgłosu wydawanego przez człowieka. Rafi. Jakimś sposobem Rafi powrócił z miejsca, w które posłał go Argon podczas bitwy. Stał teraz przed Thorem, wyciągając obie ręce na boki. Uniósł je, a rękawy jego szaty osunęły się, ukazując bladą, poznaczoną pęcherzami skórę, która zdawała się nigdy nie być wystawioną na promienie słoneczne. Wydawał z siebie paskudny, gardłowy dźwięk, coś jakby warczenie. Gdy otworzył szeroko usta, odgłos przybrał na sile, aż wzniósł się pod nieboskłon. Niski dźwięk poniósł się drżąc, aż Thora zabolało w uszach. Ziemia poczęła drżeć. Thor zachwiał się, gdy wszystko wokoło zatrzęsło się. Powiódł wzrokiem za dłońmi Rafiego i ujrzał przed sobą coś, czego miał już nigdy nie zapomnieć. Ziemia poczęła rozstępować się na dwoje i tworzyć wielką rozpadlinę, coraz bardziej się powiększającą. Żołnierze obu armii wpadli w nią, ześlizgnęli się w dół, z krzykiem spadając w coraz szerszą otchłań. Spod ziemi dobyła się pomarańczowa poświata, rozległ się potworny syk i rozpadlina plunęła parą i mgłą. Ich oczom ukazała się pojedyncza dłoń, wyłaniająca się z otchłani i wczepiająca palce w ziemię. Była czarna, guzowata, zeszpecona, a gdy podciągnęła się, Thor ku swemu przerażeniu ujrzał, iż z głębin ziemi wyłania się okropny stwór. Jego sylwetka przypominała ludzką, lecz był cały czarny, miał wielkie, rozżarzone czerwone ślepia i długie czerwone kły. Ciągnął za sobą długi czarny ogon. Jego ciało było guzowate i wyglądał jak truposz. Stwór odrzucił głowę w tył i wydał z siebie okropny ryk, podobny do tego, który wydał z siebie uprzednio Rafi. Zdawał się to być jakiegoś rodzaju nieumarły stwór, przyzwany z czeluści piekielnych. Za tym stworem wyłonił się nagle kolejny. I jeszcze jeden. Podciągając się z otchłani piekieł, na powierzchnię wyszły ich tysiące. Armia nieumarłych. Armia Rafiego. Podeszły z wolna do czarnoksiężnika i zatrzymały się naprzeciw Thora i pozostałych. Thor przypatrywał się w szoku stającej naprzeciw niego armii; gdy stał tak, ściskając wciąż w dłoni wysoko uniesiony miecz, Andronicus nagle wytoczył się spod niego i wycofał do swej armii, nie chcąc stawać do walki z Thorgrinem.

Wtem nagle tysiące stworów rzuciły się w kierunku Thora, zalewając plac. Ruszyły, by zabić jego i wszystkich jego ludzi. Thor otrząsnął się ze zdumienia i uniósł wysoko miecz, gdy pierwszy stwór rzucił się na niego, warcząc, z wyciągniętymi pazurami. Thor uchylił się, zamachnął mieczem i odciął mu łeb. Stwór runął na ziemię, gdzie legł i nie poruszył się więcej, a Thor gotował się na spotkanie z kolejnym. Stwory te były silne i szybkie, lecz w starciu jeden na jednego nie mogły się równać z Thorem i wprawnymi wojownikami Kręgu. Thor walczył z nimi zręcznie, posyłając na prawo i lewo śmiertelne ciosy. Zastanawiał się jednakże, z iloma spośród nich mógł walczyć naraz? Tysiące stworów napierały na niego z każdej strony, podobnie jak na każdego z jego kompanów. Thor stanął u boku Ereca, Kendricka, Sroga i pozostałych. Walczyli ramię w ramię i osłaniali się wzajemnie, tnąc na lewo i prawo, kładąc po dwa albo i trzy stwory za każdym uderzeniem. Jeden z nich przedarł się, schwycił Thora za ramię, zadrapując je, aż z rany trysnęła krew, a Thor wykrzyknął z bólu. Zamachnął się i ukatrupił potwora dźgnięciem w serce. Thor był wybitnym wojownikiem, lecz jego ręka już bolała i nie wiedział, ile czasu minie, nim te stwory ich wykończą. Jego myśli zaprzątało jednak najbardziej doprowadzenie Gwendolyn w bezpieczne miejsce. - Zaprowadź ją na tyły! – wrzasnął Thor, chwytając Steffena, który walczył z jednym z potworów, i popychając go w kierunku Gwen. – NATYCHMIAST! Steffen schwycił Gwen i odciągnął ją, znikając w armii żołnierzy, zwiększając odległość między nią a potworami. - NIE! – zaprotestowała Gwen. – Chcę pozostać tutaj, z tobą! Lecz Steffen usłuchał rozkazu i posłusznie zaprowadził ją w tylne szeregi bitwy, chroniąc za tysiącami MacGilów i Gwardzistów, którzy mężnie odpierali stwory. Thor z ulgą ujrzał, iż jest bezpieczna, odwrócił się i rzucił w wir walki z nieumarłymi. Thor usiłował przyzwać swe druidzkie moce, usiłował walczyć zarówno duchem, jak i mieczem; lecz z jakiegoś powodu nie udawało mu się to. Zajście z Andronicusem i Rafi kontrolujący jego umysł pozbawili go sił. Jego moc potrzebowała więcej czasu, by mógł z niej znów korzystać. Musiał walczyć zwyczajnym orężem. Alistair podeszła do Thora i stanęła obok niego, uniosła dłoń i skierowała ją w stronę nieumarłych. Wystrzeliła z niej kula światła, uśmiercając kilka stworzeń naraz. Alistair unosiła dłonie jeszcze wiele razy, zabijając stwory dokoła siebie, a wtedy Thor poczuł natchnienie, energia jego siostry przenikała go. Raz jeszcze podjął próbę przyzwania innej części siebie, walki nie tylko mieczem, lecz także umysłem, duchem. Gdy kolejny stwór zbliżał się do niego, Thor uniósł dłoń i spróbował przyzwać swe moce. Thor poczuł, jak coś wzbiera w jego dłoni, i nagle tuziny stworów poleciały w powietrzu, niesione jego mocą, i z wyciem wpadły w rozpadlinę w ziemi.

Kendrick, Erec i pozostali walczyli mężnie u boku Thora. Każdy z nich zadał śmierć tuzinom stworów, podobnie jak żołnierze wokoło nich, wyrzucając z siebie głośny okrzyk bitewny i walcząc co tchu. Armia imperialna przyglądała się, pozwalając armii Rafiego toczyć bitwę za nich, pozwalając, by odarli z sił ludzi Thora. Ich plan odnosił skutki. Wkrótce ludzie Thora, wycieńczeni, wolniej cięli mieczami. A nieumarli nie przestawali napływać spod ziemi, niby niekończący się strumień. Thor dyszał ciężko, podobnie jak inni. Nieumarli poczęli przedzierać się przez ich szeregi i jego ludzie z wolna padali. Przeciwników było po prostu zbyt wielu. Wokoło Thora niosły się krzyki jego ludzi, przyciskanych do ziemi przez nieumarłych, którzy zatapiali kły w gardłach żołnierzy i wysysali ich krew. Z każdym żołnierzem, którego uśmiercały, stwory zdawały się rosnąć w siłę. Thor wiedział, iż muszą natychmiast coś uczynić. Musieli przyzwać ogromną moc, by wyrównać szanse, moc silniejszą niż te, które posiadał on czy Alistair. - Argon! – rzekł nagle Thor do Alistair. – Gdzie on jest? Musimy go odnaleźć! Thor obejrzał się i spostrzegł, iż Alistair męczy się i traci siłę; za nią wślizgnęła się bestia, zdzieliła ją wierzchnią stroną łapy, a ona upadła z krzykiem. Gdy potwór skoczył na nią, Thor podbiegł i przeszył jego grzbiet mieczem, ocalając Alistair w ostatniej chwili. Thor wyciągnął rękę i podciągnął ją prędko na nogi. - Argon! – wrzasnął Thor. – On jest naszą jedyną nadzieją. Musisz go odnaleźć. Natychmiast! Alistair spojrzała na niego, pojąwszy, i spiesznie zniknęła w gęstwie żołnierzy. Jeden ze stworów prześlizgnął się i rzucił z pazurami na gardło Thora, a wtedy Krohn podbiegł i skoczył na niego, warcząc, i przycisnął do ziemi. Wtem kolejny stwór rzucił się na grzbiet Krohna, a Thor ciął go i zabił. Kolejny potwór przyskoczył na plecy Ereca i Thor rzucił się naprzód, zrzucił go, schwycił obojgiem rąk, uniósł wysoko nad głowę i cisnął nim w kilka stworów, przewracając je. Kolejna bestia natarła na Kendricka, który jej nie spostrzegł, a Thor złapał swój sztylet i dźgnął ją w gardło nim zdołała zatopić kły w jego ramieniu. Thor czuł, że choć tyle może zrobić, by począć rekompensować im to, iż stanął naprzeciw Ereca, Kendricka i pozostałych. Dobrze było walczyć znów po ich stronie, po właściwej stronie; dobrze było wiedzieć znów, kim jest i wiedzieć, za kogo walczy. Rafi stał, wyciągając na boki ręce, nucąc, a kolejne tysiące bestii wypływały z czeluści ziemi. Thor wiedział, iż nie będą w stanie odpierać ich zbyt długo. Otaczała ich czarna chmara, a kolejni nieumarli, ramię w ramię, spieszyli naprzód. Thor wiedział, iż wkrótce on i wszyscy jego ludzie zostaną pochłonięci. Przynajmniej, pomyślał, zginie walcząc po właściwej stronie.

ROZDZIAŁ DRUGI Luanda szarpała się, młócąc rękoma i wierzgając nogami, gdy Romulus niósł ją w swych ramionach, przemierzając most i z każdym krokiem oddalając się od jej ziem ojczystych. Krzyczała i rzucała się, paznokcie wbijała mu w skórę, robiła wszystko, co tylko mogłoby pomóc jej się wydostać z jego chwytu. Jego ręce były jednak zbyt muskularne, twarde niby skały, ramiona jego zbyt szerokie i oplatał ją zbyt ciasno, by mogła się wydostać, trzymając w uścisku niby pyton, ściskając niemal na śmierć. Żebra bolały ją tak, że ledwie mogła oddychać. Pomimo tego to nie o siebie lękała się najbardziej. Podniosła wzrok i na drugim końcu mostu ujrzała mrowie żołnierzy Imperium z orężem w dłoni. Z niecierpliwością czekali, aż Tarcza opadnie i będą mogli wedrzeć się na most. Luanda spojrzała przez ramię i spostrzegła osobliwą pelerynę, w którą odziany był Romulus. Drżała i biła od niej poświata. Luanda wyczuła, iż jakimś sposobem jest niezbędnym elementem, który umożliwi mu opuszczenie Tarczy. To musiało mieć coś wspólnego z nią. Po cóż innego miałby ją porywać? Luanda poczuła nowy przypływ determinacji: musiała się uwolnić – nie tylko przez wzgląd na siebie samą, lecz także przez wzgląd na jej królestwo, jej ludzi. Gdy Tarcza opadnie, tysiące czekających mężczyzn, ta olbrzymia horda żołnierzy imperialnych, wedrą się do królestwa i opadną na Krąg niby szarańcza. Zrabują, co jeszcze pozostało na jej ziemiach ojczystych, a na to nie mogła pozwolić. Luanda pałała nienawiścią do Romulusa każdą cząstką swego jestestwa; nienawidziła wszystkich imperialnych wojowników, a najbardziej Andronicusa. Rozszalał się wicher i poczuła, jak jego zimne podmuchy ocierają się o jej ogoloną na łyso głowę. Jęknęła, przypomniawszy sobie swą ogoloną głowę, poniżenie, jakiego doświadczyła z rąk tych bestii. Ukatrupiłaby każdego jednego z nich, gdyby tylko nadarzyła się okazja. Gdy Romulus uwolnił ją z obozowiska Andronicusa, Luanda z początku myślała, iż oszczędzono jej straszliwego losu, oszczędzono jej prowadzania wokoło jak zwierzęcia w Imperium. Lecz Romulus okazał się gorszy jeszcze niż Andronicus. Luanda była przekonana, iż gdy tylko przekroczą ten most, zabije ją – a może i najpierw będzie torturował. Musiała znaleźć jakiś sposób, by mu uciec. Romulus pochylił się i szepnął jej do ucha głębokim, gardłowym głosem, który zjeżył włoski na jej ciele: - Już niedaleko, dzierlatko. Luanda musiała szybko podjąć decyzję. Nie była niewolnicą; była pierworodną córką króla. Płynęła w niej królewska krew, krew wojowników, i nie lękała się nikogo. Uczyniłaby wszystko, co konieczne, gdyby walczyła z jakimkolwiek przeciwnikiem, nawet tak groteskowym i potężnym jak Romulus.

Luanda zebrała w sobie resztkę sił i jednym szybkim ruchem wygięła szyję w tył, rzuciła naprzód i zatopiła zęby w gardle Romulusa. Zacisnęła szczękę ze wszystkich sił, wgryzając się coraz mocniej i mocniej, aż jego krew zalała jej twarz i upuścił ją z wrzaskiem. Luanda wsparła się na kolanach, obróciła i puściła biegiem przed siebie, mknąc przez most w kierunku swej ojczyzny. Usłyszała za sobą jego kroki, coraz bliższe. Był znacznie szybszy, niż sobie wyobrażała i gdy obejrzała się przez ramię, ujrzała, iż zbliża się do niej z wyrazem niepohamowanego gniewu na twarzy. Spojrzała przed siebie i zobaczyła ziemie Kręgu, ledwie dwadzieścia stóp dalej. Przyspieszyła. Będąc ledwie kilka kroków od ziemi, Luanda poczuła ogromny ból w kręgosłupie, gdy Romulus rzucił się naprzód i walnął łokciem w jej plecy. Runęła jak długa twarzą do ziemi, prosto w pył, mając wrażenie, że cios ten zmiażdżył ją. Chwilę później Romulus znalazł się na niej. Obrócił ją i zdzielił pięścią w twarz. Uderzył ją tak mocno, że cała aż się obróciła i wylądowała na powrót w pyle. Ból przeszył jej szczękę, całą jej twarz, i niemal straciła przytomność. Luanda poczuła, że Romulus unosi ją wysoko i z przerażeniem patrzyła, jak pędzi w kierunku skraju mostu, gotując się, by wyrzucić ją za jego krawędź. Zatrzymał się tam, krzycząc i trzymając ją wysoko nad głową, gotując się, by wypuścić ją z rąk. Luanda spojrzała w dół i ujrzawszy stromy spadek wiedziała już, że jej życie niebawem dobiegnie końca. Romulus jednak trzymał ją nad przepaścią w trzęsących się rękach, zastygłszy bez ruchu, i najwyraźniej zmienił zdanie. Gdy jej życie wisiało na włosku, Romulus zdawał się rozmyślać. Bez wątpienia, miotany wściekłością, chciał wyrzucić ją za krawędź – lecz nie mógł. Potrzebował jej, by osiągnąć to, czego pragnął. Wreszcie opuścił ją i jeszcze ciaśniej oplótł wokół niej ręce, niemal pozbawiając ją tchu. Następnie puścił się biegiem nad Kanionem, zmierzając znów w kierunku swych ludzi. Tym razem Luanda zwisała bezwładnie, słaniając się z bólu. Nie mogła zrobić już nic więcej. Próbowała – lecz na próżno. Teraz mogła już tylko patrzeć, jak jej los wypełnia się, krok za krokiem. Romulus niósł ją nad Kanionem, a mgła kłębiła się i osnuwała ją, po czym znikała równie szybko. Luanda miała wrażenie, jak gdyby zabierano ją na inną planetę, do miejsca, z którego nigdy nie powróci. Dotarli w końcu na przeciwny kraniec Kanionu i gdy Romulus dał ostatni krok, peleryna okrywająca jego ramiona zadrżała głośno, a wokół niej rozeszła się czerwona poświata. Romulus rzucił Luandę niczym wór ziemniaków, a ona runęła na ziemię mocno, uderzając się w głowę, i legła bez ruchu. Żołnierze Romulusa stali przed nimi na skraju mostu, wgapiając się w nich, wyraźnie lękając się dać krok naprzód i sprawdzić, czy Tarcza w istocie opadła.

Romulus, rozwścieczony, schwycił jednego z nich, uniósł go wysoko i cisnął na most, prosto w niewidzialną barierę, gdzie niegdyś znajdowała się Tarcza. Żołnierz uniósł dłonie i krzyknął, gotując się na pewną śmierć. Spodziewał się zostać rozniesiony na strzępy. Lecz tym razem zdarzyło się coś zgoła innego. Żołnierz przeciął powietrze, wylądował na moście i przetoczył się. Wszyscy przyglądali się w milczeniu, jak zatrzymuje się – żywy. Żołnierz odwrócił się, usiadł i spojrzał na nich, bardziej jeszcze zdumiony niż oni. Udało mu się. To mogło oznaczać tylko jedno: Tarcza opadła. Armia Romulusa wypuściła z siebie głośny okrzyk i natarła jak jeden mąż. Wdarli się wszyscy na most, pędząc ku Kręgowi. Luanda skuliła się, usiłując nie zostać przez nich stratowaną, a oni pędzili obok niej, niby stado słoni, zmierzając ku jej ojczyźnie. Patrzyła z przestrachem. Jej królestwo nigdy już nie będzie takie, jakim przywykła je znać.

ROZDZIAŁ TRZECI Reece stał na skraju dołu z lawą i z niedowierzaniem patrzył w dół. Ziemia pod nim gwałtownie się trzęsła. Ledwie pojmował, co właśnie uczynił, a mięśnie wciąż bolały go od upuszczenia głazu, od wrzucenia Miecza Przeznaczenia do dołu. Zniszczył właśnie najpotężniejszą broń w Kręgu, legendarny oręż, miecz, który należał do jego przodków od wielu pokoleń, broń Wybrańca, jedyną broń podtrzymującą Tarczę. Cisnął go w dół z płynnym ogniem i na własne oczy widział, jak się topi, jak pochłania go ogromny krąg czerwieni, i znika w nicości. Przepada na zawsze. Ziemia poczęła trząść się i od tego momentu trzęsienie nie ustawało. Reece z trudem utrzymywał równowagę, podobnie jak pozostali. Odsunął się od krawędzi dołu. Miał wrażenie, iż świat dokoła niego rozpada się. Co też najlepszego uczynił? Czy zniszczył Tarczę? I Krąg? Czyżby popełnił największy błąd w swoim życiu? Reece usiłował ukoić nerwy, tłumacząc sobie, iż nie miał innego wyboru. Głaz i Miecz były zbyt ciężkie, by mogli je stąd wynieść – a co dopiero, by się z nimi wspinać – czy też biec i pozostawić w tyle tych gwałtownych dzikusów. Znalazł się w rozpaczliwej sytuacji, która wymagała rozpaczliwych środków. Ich rozpaczliwa sytuacja nie uległa zmianie od tamtego czasu. Reece słyszał wokoło siebie głośne krzyki i odgłosy tysięcy tych stworów, szczękających zębami w sposób, który przyprawiał go o gęsią skórkę, śmiejących się i warczących jednocześnie. Brzmiały jak stado szakali. Najwyraźniej Reece rozwścieczył ich; odebrał im ich cenną zdobycz, a oni najpewniej uznali, że musi im za to zapłacić. Choć już kilka chwil temu sytuacja była zła, teraz pogorszyła się jeszcze. Reece dojrzał pozostałych – Eldena, Indrę, O’Connora, Convena, Kroga i Sernę – spoglądających z przerażeniem w dół z lawą, a następnie odwracających się i rozglądających w rozpaczy. Z każdej strony nacierały na nich tysiące Fawów. Reece zdołał uratować Miecz, lecz nie obmyślił dalszego planu, nie przemyślał, jak wydostać siebie i pozostałych z opałów. Wciąż byli otoczeni z każdej strony, bez możliwości ucieczki. Reece był zdecydowany znaleźć wyjście, a teraz, gdy nie musieli już kłopotać się Mieczem, mogli przynajmniej poruszać się żywiej. Reece dobył miecza, który przeciął powietrze z charakterystycznym świstem. Dlaczegóż miałby siedzieć i czekać, aż te stwory zaatakują? Przynajmniej polegnie w walce. - DO ATAKU! – krzyknął Reece do pozostałych. Wszyscy dobyli swej broni i zebrali się za nim. Ruszyli w jego ślady, gdy Reece rzucił się w stronę przeciwną od dołu z lawą, prosto w ciżbę Fawów, siekąc mieczem na wszystkie strony, zabijając ich na prawo i lewo. Obok niego Elden uniósł topór i ciął

dwie głowy naraz, a O’Connor dobył łuku i wypuszczał strzały w biegu, kładąc wszystkich tych, którzy stanęli mu na drodze. Indra ruszyła naprzód i swym krótkim mieczem dźgnęła w serce dwóch, podczas gdy Conven dobył dwu mieczy i krzycząc jak szaleniec rzucił się naprzód, wymachując nimi wściekle i zabijając Fawów wokoło siebie. Serna dzierżył swój buzdygan, a Krog włócznię, osłaniając tyły. Byli niby machina do walki. Walczyli jak jeden mąż, ile starczyło im sił, wycinając ścieżkę w gęstwie Fawów i rozpaczliwie szukając drogi ucieczki. Reece poprowadził ich ku niewielkiemu wzgórzu, zmierzając ku wyżej położonemu terenowi. Idąc, ślizgali się po stromym, błotnistym zboczu, a ziemia nadal się trzęsła. Stracili nieco rozpęd i kilku Fawów skoczyło na Reece’a, drapiąc go i gryząc. Obrócił się i zdzielił ich pięścią; uparcie się go trzymały, lecz zdołał je strącić, posłać kopniakiem w tył i dźgnąć nim zdołały ponownie zaatakować. Podrapany i poobijany Reece walczył dalej co sił, podobnie jak pozostali, by wspiąć się na wzniesienie i wydostać się z tego miejsca. Gdy dotarli w końcu na szczyt, Reece odczuł chwilową ulgę. Zatrzymał się, z trudem chwytając powietrze. W oddali dojrzał ścianę Kanionu, nim ponownie przykryła ją gęsta mgła. Wiedział, iż tam znajduje się droga ratunku, który zaprowadzi ich z powrotem na górę, i wiedział, iż muszą tam dotrzeć. Reece obejrzał się przez ramię i ujrzał tysiące Fawów pędzących ku wzniesieniu, ku nim, bzyczących, szczękających zębami, wydających z siebie potworny dźwięk, głośniejszy niż uprzednio, i wiedział, iż nie pozwolą im odejść. - A co ze mną? – przeciął powietrze jakiś głos. Reece odwrócił się i ujrzał z tyłu Centrę. Wciąż trzymano go spętanego, obok przywódcy, a jeden z Fawów nadal przyciskał mu nóż do gardła. - Nie zostawiajcie mnie tu! – wykrzyknął. – Oni mnie zabiją! Reece stał w miejscu, a wewnątrz niego rozgorzała frustracja. Co oczywiste, Centra miał rację: zabiją go. Reece nie mógł go tam zostawić; postąpiłby wbrew swemu kodeksowi honoru. Wszak Centra przyszedł im z pomocą, gdy jej potrzebowali. Reece stał bez ruchu, wahając się. Odwrócił się i ujrzał w oddali ścianę Kanionu, wyjście, które go przyzywało. - Nie możemy po niego wrócić! – rzekła Indra gorączkowo. – Ukatrupią nas wszystkich. Kopnęła Fawa, który zbliżył się do niej, a ten poleciał w tył, zsuwając się na plecach po stoku. - Nawet nam samym trudno będzie ujść z życiem! – zawołał Serna. - On nie jest jednym z nas! – rzekł Krog. – Nie możemy stawiać naszej grupy w niebezpieczeństwie przez wzgląd na niego! Reece stał bez ruchu, rozmyślając. Fawowie zbliżali się i wiedział, że musi zadecydować.

- Zgadza się – przyznał Reece. – Nie jest jednym z nas. Lecz pomógł nam. I jest dobrym człekiem. Nie mogę pozostawić go na łasce tych stworów. Nikt nie zostaje z tyłu! – rzekł Reece stanowczo. Reece począł kierować się w dół zbocza, by wrócić po Centrę – jednakże nim zdołał to zrobić, Conven raptownie wyrwał przed siebie i rzucił się w dół, zeskakując i ześlizgując się po błotnistym zboczu, stopami naprzód, z wyciągniętym mieczem, i siekąc po drodze, uśmiercając Fawów na lewo i prawo. Powracał do miejsca, z którego przyszli, w pojedynkę, nierozważnie, rzucając się w grupki Fawów, i jakimś sposobem udawało mu się z zapamiętaniem torować sobie przez nich drogę. Reece podążał tuż za nim. - Wy pozostańcie tutaj! – wykrzyknął do pozostałych. – Czekajcie, aż wrócimy! Reece poszedł w ślady Convena, siekąc Fawów na prawo i lewo; zrównał się z nim i zabezpieczał tyły. We dwóch przedzierali się w dół, po Centrę. Conven rzucił się naprzód, przecinając gęstwę Fawów, a Reece torował sobie drogę do Centry, który przyglądał się mu wybałuszonymi ze strachu oczyma. Jeden z Fawów uniósł sztylet, by poderżnąć gardło Centrze, lecz Reece nie pozwolił mu na to: dał krok naprzód, uniósł miecz, obrał cel i cisnął nim z całej siły. Miecz przeciął powietrze, obracając się dokoła własnej osi, i zatopił się w gardle Fawa nim zdołał zabić Centrę. Centra wrzasnął, gdy obejrzał się i ujrzał martwego Fawa, ledwie kilka cali od siebie. Ich twarze niemal się stykały. Ku zaskoczeniu Reece’a, Conven nie ruszył ku Centrze; miast tego pobiegł dalej, w górę niewielkiego wzniesienia. Reece podniósł wzrok i z przerażeniem patrzył na to, co robi Conven, który zdawał się lgnąć ku śmierci. Wycinał ścieżkę przez grupę Fawów otaczających ich przywódcę, który siedział na swym podwyższeniu, przyglądając się bitwie. Conven zabijał ich na prawo i lewo. Nie spodziewali się tego, to wszystko działo się zbyt szybko, by któryś z nich zdążył zareagować. Reece pojął, iż Conven mierzy w przywódcę. Conven zbliżył się, skoczył, uniósł miecz, a gdy przywódca pojął, co zamierza uczynić i usiłował się wymknąć, Conven dźgnął go w serce. Przywódca wrzasnął – i nagle rozległ się chór dziesięciu tysięcy wrzasków wszystkich Fawów, jak gdyby to ich dźgnięto. Jak gdyby wszyscy mieli ten sam układ nerwowy – a Conven go przerwał. - Nie powinieneś był tego czynić – rzekł Reece do Convena, gdy stanął ponownie u jego boku. – Rozpętałeś wojnę. Reece przyglądał się z przerażeniem, jak niewielkie wzniesienie pęka i wysypują się z niego tysiące Fawów, rojących się niby mrówki. Reece pojął, iż Conven zabił ich królową matkę, iż wzniecił gniew wszystkich tych stworzeń. Ziemia zadrżała od tupotu ich stóp, gdy szczękając zębami, pędzili wprost na Reece’a, Convena i Centrę. - NAPRZÓD! – krzyknął Reece. Reece pchnął Centrę, który zastygł w miejscu, zaszokowany, i wszyscy odwrócili się i ruszyli w kierunku pozostałych, z trudem pokonując stok błotnistego wzgórza.

Reece poczuł, jak jeden z Fawów skacze mu na plecy i powala go. Pociągnął go za kostki w dół zbocza i zbliżył kły ku jego szyi. Strzała poszybowała obok głowy Reece’a i rozległ się dźwięk grotu zatapiającego się w ciele. Podniósłszy wzrok, na szczycie wzniesienia Reece ujrzał O’Connora z łukiem w dłoni. Centra pomógł Reece’owi stanąć na nogi, a Conven osłaniał tyły, odpierając Fawów. Pokonali w końcu pozostałą część drogi ku szczytowi wzniesienia i dotarli do pozostałych. - Dobrze, żeście wrócili! – zawołał Elden, rzucając się naprzód i kładąc kilku Fawów toporem. Reece stanął na szczycie i spojrzał we mgłę, zastanawiając, którędy pójść. Droga rozwidlała się na dwoje i Reece miał zamiar obrać tę skręcającą w prawo. Wtem nagle Centra minął go pędem, skręcając w lewo. - Za mną! – zawołał, nie zatrzymując się. – To jedyne wyjście! Tysiące Fawów poczęły wbiegać na wzgórze, a Reece i pozostali odwrócili się i ruszyli za Centrą, ślizgając się i zjeżdżając po drugiej jego stronie. Ziemia drżała nadal. Podążali za Centrą, a Reece był niewymownie wdzięczny, iż ocalił mu życie. - Musimy odnaleźć ścianę Kanionu! – zawołał Reece, nie będąc pewnym, w którym kierunku zmierza Centra. Parli przed siebie, lawirując między gęsto porosłymi, sękatymi drzewami, z trudem nadążając za Centrą, który wprawnie poruszał się we mgle po wyboistym, piaszczystym szlaku, pooranym korzeniami. - Uda nam się je zmylić tylko w jeden sposób! – zawołał Centra przez ramię. – Podążajcie za mną! Trzymali się tuż za biegnącym Centrą, potykając się o korzenie, drapani przez gałęzie. Reece z trudem był w stanie dostrzec cokolwiek przez gęstniejącą mgłę. Nie raz potknął się na wyboistej ścieżce. Biegli, aż bolało ich w płucach, a za nimi wciąż rozlegało się paskudne skrzeczenie tysięcy tych stworów, nieustannie się do nich zbliżających. Elden i O’Connor pomagali Krogowi, i to ich spowalniało. Reece modlił się, by Centra wiedział, dokąd zmierza; nie widział stąd wcale ściany Kanionu. Nagle Centra zatrzymał się, wyciągnął dłoń i klapnął Reece’a w pierś, aż ten zatrzymał się raptownie. Reece spojrzał w dół i u swych stóp ujrzał stromy spadek, uchodzący wprost w rwącą rzekę. Reece, skołowany, odwrócił się ku Centrze. - Woda – wyjaśnił Centra, z trudem chwytając powietrze. – Lękają się przekroczyć wodę. Pozostali zatrzymali się raptownie obok nich, wpatrując się w dół, w ryczący nurt, i próbując złapać oddech.

- To wasza jedyna szansa – dodał Centra. – Przekroczcie rzekę, a na chwilę zatrzecie swój ślad i zyskacie czas. - Ale w jaki sposób? – spytał Reece, wpatrując się w spienione zielone wody. - Prąd nas zabije! – wykrzyknął Elden. Centra uśmiechnął się pod nosem. - To najmniejsze z waszych zmartwień – odrzekł. – W wodach tych roi się od Fourenów – najstraszliwszych zwierzy, jakie istnieją. Wpadnijcie do nich, a rozedrą was na strzępy. Reece spojrzał w dół, na wodę, myśląc. - Nie możemy zatem przebyć jej wpław – rzekł O’Connor. – A nie widzę żadnej łodzi. Reece obejrzał się przez ramię. Odgłosy Fawów stawały się coraz głośniejsze. - Waszą jedyną szansą jest to – rzekł Centra, sięgając w tył i przyciągając długie pnącze uczepione drzewa, którego gałęzie zwieszały się nad rzeką. – Musimy się przehuśtać na drugą stronę – dodał. – Nie ześlizgnijcie się. I nie spadnijcie tuż przed brzegiem. Pchnijcie ją z powrotem do nas, gdy będziecie po drugiej stronie. Reece spojrzał na wzburzoną wodę i ujrzał nieduże, paskudne stworzenia, połyskujące na żółto i wyskakujące nad powierzchnię, niby samogłowy. Miały olbrzymie paszcze, którymi kłapały, wydając przy tym dziwne odgłosy. Były ich tam całe ławice i wyglądały, jak gdyby czekały na swój kolejny posiłek. Reece obejrzał się przez ramię i na widnokręgu ujrzał zbliżającą się armię Fawów. Nie mieli wyboru. - Pójdź pierwszy – rzekł Centra do Reece’a. Reece potrząsnął głową. - Pójdę ostatni – odrzekł. – Na wypadek, gdyby nie wszyscy zdążyli. Ty pójdź pierwszy. Ty nas tu przyprowadziłeś. Centra skinął głową. - Nie musisz mnie prosić dwa razy – rzekł z uśmiechem, nerwowo zerkając na nadchodzących Fawów. Centra zacisnął dłonie na pnączu i z krzykiem podskoczył. Przehuśtał się szybko nad wodą, zwisając na pnączu nisko, unosząc nogi nad wodą i kłapiącymi stworami. W końcu wylądował na drugim brzegu, upadając na ziemię. Udało mu się. Centra wstał z uśmiechem na ustach; schwycił rozkołysane pnącze i posłał je z powrotem na drugą stronę rzeki. Elden wyciągnął dłoń, schwycił je i podał Indrze. - Damy przodem – rzekł. Indra skrzywiła się. - Nie potrzebuję lepszego traktowania – powiedziała. – Jesteś duży. Możesz przerwać pnącze. Pójdź i miej to z głowy. Nie wpadnij – albo ta kobieta będzie musiała cię ratować.

Elden skrzywił się, chwytając pnącze. Nie ubawiły go słowa Indry. - Usiłowałem jedynie pomóc – rzekł. Elden skoczył z krzykiem, poszybował w powietrzu i wylądował na drugim brzegu obok Centry. Posłał linę z powrotem i nadeszła kolej O’Connora, za nim Serny, po nim Indry i Convena. Pozostali jedynie Reece i Krog. - Cóż, wygląda na to, iż zostaliśmy tylko my dwaj – rzekł Krog do Reece’a. – Dalej. Ocal siebie – powiedział Krog, zerkając nerwowo przez ramię. – Fawowie są zbyt blisko. Nam obu się nie uda. Reece pokręcił głową. - Nikt nie zostaje z tyłu – rzekł. – Jeśli ty się nie ruszysz, ja także tu pozostanę. Obaj tkwili uparcie w miejscu, a Krog zdawał się coraz bardziej podenerwowany. Pokręcił głową. - Jesteś głupcem. Dlaczego tak ci na mnie zależy? Ja nie dbałbym o ciebie choćby w połowie tak bardzo. - Jestem teraz przywódcą, co czyni mnie odpowiedzialnym za ciebie – odrzekł Reece. – Nie dbam o ciebie. Dbam o honor. A mój honor nakazuje mi nie pozostawiać nikogo z tyłu. Obydwaj obrócili się nerwowo, gdy dotarł do nich pierwszy z Fawów. Reece dał krok naprzód, a Krog wraz z nim, i cięli mieczami, zabijając kilku. - Pójdziemy razem! – zawołał Reece. Nie tracąc już ani chwili, Reece pochwycił Kroga, przerzucił sobie przez ramię, schwycił linę i obaj krzyknęli, skacząc w powietrze na chwilę przed tym, jak Fawowie wpadli na brzeg. We dwóch przecinali powietrze, lecąc na drugą stronę. - Pomocy! – krzyknął Krog. Krog ześlizgiwał się z ramienia Reece’a i pochwycił się pnącza; było ono teraz jednakże mokre od drobnych kropelek wody i dłoń Kroga ześlizgnęła się z niego, a on sam runął do wody. Reece wyciągnął dłoń, by go pochwycić, lecz działo się to zbyt szybko: serce mu zamarło, gdy zmuszony był patrzeć, jak Krog spada, wymykając się z jego dłoni, wprost we wzburzoną wodę. Reece wylądował na drugim brzegu i przetoczył się po ziemi. Poderwał się na nogi, gotów pospieszyć na powrót w stronę wody – lecz nim zdążył zareagować, Conven wypuścił się z grupy, rzucił się naprzód i skoczył głową do przodu w rwącą rzekę. Reece i pozostali przyglądali się z zapartym tchem. Reece zastanawiał się, czy Conven był w istocie tak odważny? Czy też lgnął do śmierci? Conven bez cienia strachu pokonywał rwący nurt. Dotarł do Kroga, jakimś cudem niepogryziony przez te stwory, i schwycił go, młócącego wokoło rękoma. Zarzucił rękę dokoła jego ramienia i utrzymywał go na powierzchni. Conven ruszył pod prąd, zmierzając ku brzegowi.

Nagle Krog wrzasnął: - MOJA NOGA! Wykręcił się z bólu, gdy jeden z Fourenów, którego żółte łuski połyskiwały w wodzie, wgryzł się w jego nogę. Conven płynął i płynął, aż w końcu zbliżył się do brzegu, a Reece i pozostali schwycili ich i wyciągnęli. Wtem ławica Fourenów wyskoczyła za nimi w powietrze, a Reece i reszta odepchnęli je. Krog młócił dokoła rękoma, a spojrzawszy w dół Reece spostrzegł, że Fouren wciąż tkwi w jego nodze; Indra dobyła swego sztyletu, pochyliła się i zatopiła go w udzie Kroga, odrywając zwierzę. Krog wrzasnął, a Fouren rzucając się upadł na brzeg, a następnie na powrót do wody. - Nienawidzę cię! – wycedził do niej Krog przez zęby. - I dobrze – odrzekła Indra, nie przejąwszy się zbytnio. Reece spojrzał na Convena, który stał przed nim, ociekając wodą. Był pełen podziwu dla jego nieustraszoności. Conven patrzył na niego z kamiennym wyrazem twarzy i Reece ze zdumieniem zauważył, iż w jego ramię wgryzł się Fouren, trzepoczący w powietrzu. Reece z niedowierzaniem patrzył, jak Conven spokojnie, niespiesznie sięga do niego, odrywa i wrzuca na powrót do wody. - Nie sprawiło ci to bólu? – spytał skołowany Reece. Conven wzruszył ramionami. Reece nigdy nie troskał się o Convena tak bardzo, jak teraz; choć podziwiał jego odwagę, nie mieściło mu się w głowie, iż był tak nierozważny. Bez chwili zastanowienia skoczył prosto w ławicę przeraźliwych stworzeń. Setki Fawów zatrzymały się po drugiej stronie rzeki, patrząc za nimi rozwścieczone i szczękając zębami. - Teraz już – rzekł O’Connor. – Nic nam nie grozi. Centra pokręcił głową. - Teraz – owszem. Lecz Fawowie są sprytni. Wiedzą, że rzeka zakręca. Obiorą dłuższą drogę, obiegną, znajdą przejście. Niebawem zjawią się po naszej stronie. Nie mamy wiele czasu. Musimy ruszać dalej. Pobiegli za Centrą, który prowadził ich przez egzotyczne ziemie, przez pola błotne, pomiędzy wybuchającymi gejzerami. Biegli i biegli, aż wreszcie mgła uniosła się i Reece uradował się ujrzawszy przed nimi ścianę Kanionu, jego połyskujący kamień. Podniósł wzrok. Ściany urwiska zdały mu się nieprawdopodobnie wysokie. Nie wiedział, jakim sposobem zdołają się po nich wspiąć. Reece stał u boku pozostałych i przerażony patrzył w górę. Ściana zdała mu się teraz jeszcze bardziej olbrzymia niż wtedy, gdy schodzili. Rozejrzał się na boki, ujrzał, iż wszyscy są wyczerpani i zamyślił się nad tym, jakim sposobem mieliby się po niej wspiąć. Każdy z nich był wycieńczony, poobijany, znużony walką. Dłonie i stopy mieli

poocierane. Jakim sposobem mieliby wspiąć się w górę, gdy całe siły spożytkowali, schodząc tutaj? - Nie podołam – wydyszał Krog łamiącym się głosem. Reece czuł to samo, choć nie przyznał tego. Byli osaczeni. Pozostawili Fawów w tyle, lecz nie na długo. Niebawem odnajdą ich i wszyscy padną z ręki przewyższającego ich liczebnie wroga. Cała ta ciężka praca, cały ich wysiłek – wszystko na próżno. Reece nie chciał tutaj ginąć. Nie w tym miejscu. Jeśli miał stracić życie, pragnął, by stało się to tam, na górze, na jego ziemi, z Selese u boku. Gdyby tylko mógł otrzymać jeszcze jedną szansę, by wymknąć się przeciwnikowi. Reece usłyszał przeraźliwy dźwięk i obejrzawszy się ujrzał Fawów, może ze sto jardów od nich. Stwory w sile tysięcy okrążyły już rzekę i szybko zmniejszały dzielącą ich odległość. Wszyscy wyciągnęli swą broń. - Nie mamy dokąd uciec – rzekł Centra. - Będziemy zatem walczyć na śmierć i życie! – zawołał Reece. - Reece! – rozległ się głos. Reece podniósł wzrok ku ścianie Kanionu, a gdy kłęby mgły rozrzedziły się, zobaczył twarz, którą z początku wziął za zjawę. Nie mógł w to uwierzyć. Tam, nad sobą, ujrzał kobietę, o której właśnie myślał. Selese. Cóż ona tutaj robiła? Jak tutaj dotarła? I kim była kobieta, która jej towarzyszyła? Wyglądała jak Illepra, królewska uzdrowicielka. Zwieszały się na ścianie urwiska na długiej, grubej linie, oplatającej je w pasie i wokół dłoni. Schodziły w dół szybko, po długiej, grubej linie, takiej, która nie wyślizgiwała się z rąk. Selese przechyliła się i zrzuciła resztę w dół, a ta opadła dobre pięćdziesiąt stóp, niby manna z nieba, i wylądowała pod stopami Reece’a. To była ich droga powrotna. Nie zawahali się. Rzucili się w jej kierunku i po kilku chwilach wspinali się już tak szybko, jak tylko mogli. Reece pozwolił, by wszyscy poszli przed nim, a gdy wskoczył na linę jako ostatni, wspiął się i wciągnął ją za sobą, tak by Fawowie nie mogli jej dosięgnąć. Gdy lina była już w górze, nadbiegli Fawowie, wyciągając ku nim ręce i podskakując, by schwycić stopy Reece’a. Niewiele brakowało, lecz Reece’owi udało się im wymknąć. Reece zatrzymał się, gdy zrównał się z Selese, która czekała na niego na występie skalnym; nachylił się i pocałowali się. - Kocham cię – rzekł Reece, a całe jego jestestwo wypełnione było miłością do niej. - A ja ciebie – odrzekła. Odwrócili się i ruszyli w górę ściany Kanionu wraz z innymi. Wspinali się coraz wyżej i wyżej. Wkrótce znajdą się w domu. Reece nie mógł w to uwierzyć. W domu.

ROZDZIAŁ CZWARTY Alistair biegła pędem przez pole bitwy, na którym panował chaos, przemykając pomiędzy żołnierzami, toczącymi zażarty bój z armią nieumarłych powstającą dokoła nich. Żołnierze zabijali upiory – a upiory zabijały żołnierzy, i powietrze wypełnione było jękami i krzykami. Gwardzistom, MacGilom i silesianom nie brak było odwagi – lecz stawali naprzeciw znacznie liczniejszego przeciwnika. Na miejsce każdego zabitego nieumarłego pojawiało się trzech kolejnych. Alistair spostrzegła, iż to tylko kwestia czasu, nim wszyscy jej ludzie zostaną starci w proch. Zdwoiła tempo i pędziła co tchu, aż bolały ją płuca. Uchyliła się, gdy jeden z nieumarłych zamierzył się na jej twarz i krzyknęła, gdy inny drasnął ją w ramię, aż z rany dobyła się krew. Nie zatrzymywała się, by stanąć z nimi do walki. Nie było na to czasu. Musiała odnaleźć Argona. Zmierzała w kierunku miejsca, w którym ostatnio go widziała, gdy po walce z Rafim osunął się na ziemię z wysiłku. Modliła się, by nie okazało się, że go to zabiło, by mogła go dobudzić i by zdołała to uczynić, nim ona i wszyscy jej ludzie zginą. Nagle drogę zastąpił jej kolejny nieumarły i Alistair wyciągnęła przed siebie dłoń; posłana przez nią biała kula światła uderzyła go w pierś, aż poleciał na plecy. Stanęło przed nią kolejnych pięć potworów i Alistair wyciągnęła dłoń – jednak tym razem zdołała posłać tylko jedną kulę światła i pozostałe cztery stwory ruszyły na nią. Ze zdumieniem spostrzegła, iż jej moce są ograniczone. Alistair przygotowała się na atak, gdy stwory zbliżały się – lecz wtem jej uszu dobiegło warczenie i obejrzawszy się ujrzała Krohna, skaczącego obok niej i zatapiającego kły w ich gardłach. Nieumarli zwrócili się w jego kierunku i Alistair dojrzała szansę, by się im wymknąć. Buchnęła łokciem jednego z nich, przewracając go, i ruszyła przed siebie. Zrozpaczona Alistair torowała sobie drogę przez panujący na polu bezład. Upiorów przybywało z każdą chwilą i jej ludzie byli odpierani. Unikając ciosów i lawirując pomiędzy walczącymi, wyłoniła się wreszcie na niewielkim placu, miejscu, w którym – jak pamiętała – widziała Argona. Alistair rozejrzała się uważnie po ziemi, zrozpaczona, i w końcu pomiędzy trupami spostrzegła go. Leżał skulony na ziemi, w miejscu, gdzie opadł z sił, na niewielkim placu. Najwyraźniej rzucił jakieś zaklęcie, by trzymać innych z dala od siebie. Był nieprzytomny i Alistair spiesząc do niego modliła się, by nadal żył. Zbliżywszy się, Alistair poczuła, iż osnuwa ją magiczna bańka ochronna. Przyklęknęła przy Argonie i odetchnęła, wreszcie bezpieczna przed bojem, który toczył się dokoła niej, znajdując wytchnienie w oku cyklonu. Przeszył ją jednak także lęk, gdy spojrzała na czarnoksiężnika: leżał z zamkniętymi oczyma i nie oddychał. Ogarnęła ją panika.

- Argonie! – zawołała, potrząsając nim za ramiona, drżąc. – Argonie, to ja! Alistair! Przebudź się! Musisz się przebudzić! Argon leżał, nie reagując, a dokoła niej bitwa gorzała coraz zacieklejsza. - Argonie, proszę! Jesteś nam potrzebny. Nie potrafimy zwyciężyć magii Rafiego. Nie posiadamy twych umiejętności. Proszę, powróć do nas. Uczyń to dla Kręgu. Dla Gwendolyn. Dla Thorgrina. Alistair potrząsnęła nim, lecz czarnoksiężnik nadal nie reagował. Była zrozpaczona. Wtem nagle coś przyszło jej do głowy. Złożyła obie dłonie na jego piersi, zamknęła oczy i skupiła się. Przyzwała całą wewnętrzną energię, która jeszcze jej pozostała i poczuła, jak po jej dłoniach z wolna rozchodzi się ciepło. Gdy podniosła powieki, ujrzała, że z jej dłoni emanuje błękitne światło, które rozpościera się nad piersią i ramionami Argona. Niebawem osnuło całą jego sylwetkę. Alistair używała pradawnego zaklęcia, którego niegdyś nauczyła się, by przywracać chorych do zdrowia. Wykańczało ją to i czuła, jak opuszczają ją siły. Słabnąc, myślała o tym, by Argon powrócił. Alistair osunęła się, wycieńczona wysiłkiem, i legła u jego boku, zbyt słaba, by choćby się poruszyć. Wtem wyczuła jakiś ruch i obróciwszy się ku swemu zdumieniu ujrzała, iż Argon zaczyna się poruszać. Usiadł i obrócił się do niej, a jego oczy błyszczały tak silnie, że aż się przestraszyła. Wpatrywał się w nią z kamienną twarzą, a następnie wyciągnął rękę, schwycił swą laskę i podniósł się. Wyciągnął jedną dłoń, schwycił jej rękę i bez wysiłku szarpnięciem postawił ją na nogi. Gdy trzymał jej dłoń, czuła, jak wracają jej siły. - Gdzie on jest? – spytał Argon. Nie czekał na odpowiedź; jak gdyby wiedząc dokładnie, w którym kierunku musi się udać, odwrócił się i z laską w dłoni ruszył prosto w wir bitwy. Alistair nie pojmowała, jak Argon mógł nie zawahawszy się wkroczyć pomiędzy żołnierzy. Lecz po chwili to pojęła: był w stanie utworzyć dokoła siebie magiczną bańkę i choć nieumarli nacierali zewsząd, żaden z nich nie był w stanie się przez nią przedrzeć. Alistair trzymała się blisko niego, a on szedł bezpiecznie, nieustraszenie przez gęstwę żołnierzy, jak gdyby przechadzał się po łące w rozsłoneczniony dzień. We dwoje przemierzali pole bitwy. Argon milczał, krocząc przed siebie, odziany w swą długą białą pelerynę, z kapturem nasuniętym na głowę. Szedł tak szybko, że Alistair ledwie była w stanie dotrzymać mu kroku. Zatrzymał się wreszcie pośrodku bitwy, na pustym placu, na którego przeciwnym krańcu stał Rafi. Rafi wyciągał nadal obie ręce na boki, wywróciwszy oczy, i przyzywał tysiące nieumarłych, którzy wyłaniali się z rozpadliny w ziemi. Argon uniósł dłoń wysoko, ponad głowę, i skierował ją wewnętrzną stroną ku górze, w kierunku nieba. Rozwarł szeroko oczy.

- RAFI! – rzucił prowokującym tonem. Mimo hałasu głos Argona przedarł się przez walczących mężczyzn, i rozbrzmiał aż pod wzgórzami. Gdy Argon wrzasnął, chmury wysoko na niebie nagle rozstąpiły się. Z nieba wprost na jego dłoń spłynął promień białego światła, jak gdyby tworząc pomost pomiędzy nim a samymi niebiosami. Strumień światła stawał się coraz szerszy i szerszy, niczym trąba powietrzna, osnuwając pole bitwy, osnuwając wszystko wokoło niego. Zerwał się porywisty wiatr i rozległ głośny świst. Alistair z niedowierzaniem spostrzegła, że ziemia pod nią poczyna trząść się jeszcze gwałtowniej, a ogromna rozpadlina zaczyna przesuwać się w przeciwnym kierunku, z wolna zamykając się. Dwie części ziemi poczęły zbliżać się ku sobie, miażdżąc tuziny nieumarłych, którzy z wrzaskiem usiłowali wypełznąć na zewnątrz. Po chwili setki nieumarłych spadły na powrót w otchłań ziemi, a otwór stawał się coraz węższy. Ziemia zatrzęsła się po raz ostatni i zaległa cisza, gdy rozpadlina wreszcie połączyła się i ziemia powróciła do poprzedniego stanu, jak gdyby nigdy nie było tam najmniejszej szczeliny. Straszliwe, stłumione wrzaski nieumarłych poniosły się w powietrzu. Nastała pełna zdumienia cisza, chwilowa przerwa w bitwie, gdy wszyscy stanęli w bezruchu i przyglądali się. Rafi wrzasnął, odwrócił się i utkwił spojrzenie w Argonie. - ARGONIE! – krzyknął. Nadszedł czas, by dwaj wielcy tytani zmierzyli się ze sobą. Rafi wybiegł na plac, trzymając swą czerwoną laskę wysoko w górze, a Argon nie zawahał się i ruszył na spotkanie z nim. Zmierzyli się pośrodku. Każdy z nich trzymał swą laskę uniesioną wysoko nad głową. Rafi zamachnął się na Argona, a ten uniósł laskę i zablokował uderzenie. Wokoło poniosło się białe światło, niby skry, gdy się zetknęli. Argon oddał cios, a Rafi go zablokował. Przesuwali się to w jedną stronę, to w drugą, oddając cios za cios, atakując, blokując, a dokoła rozchodziło się białe światło. Ziemia drżała przy każdym ich uderzeniu i Alistair wyczuwała w powietrzu bezmierną energię. Wreszcie Argon natrafił na sposobność i zamachnął się laską od dołu, roztrzaskując laskę Rafiego. Ziemia zatrzęsła się gwałtownie. Argon dał krok naprzód, uniósł laskę wysoko nad głowę w obu dłoniach i zatopił ją w dół, prosto w pierś Rafiego. Rafi wydał z siebie okropny wrzask, a z jego szeroko rozwartych ust wyleciały tysiące niewielkich nietoperzy. Niebiosa na chwilę zaciągnęły się czernią i gęste, ciemne chmury zebrały się nad głową Rafiego. Tworząc wir, przemieściły się w dół, ku ziemi. Pochłonęły go w całości, a Rafi zawył, przecinając powietrze, niesiony w górę, ku

niebiosom, zmierzając ku jakiemuś okropnemu losowi, którego Alistair wolała sobie nie wyobrażać. Argon stał bez ruchu, dysząc ciężko. Wokoło wreszcie zaległa cisza. Rafi był martwy. Armia nieumarłych poczęła z krzykiem rozpadać się, jeden po drugim, na oczach Argona, i każdy z nich legł jako góra popiołu. Pole bitwy szybko zapełniło się tysiącami takich gór. Jedynie to pozostało po mrocznych zaklęciach Rafiego. Alistair rozejrzała się po bitewnym polu i spostrzegła, iż tylko jedna walka nie została jeszcze stoczona: po drugiej stronie placu jej brat, Thorgrin mierzył się z ich ojcem, Andronicusem. Wiedziała, iż w nadchodzącej bitwie jeden z tych zdeterminowanych mężów straci życie: jej brat lub ojciec. Modliła się, by to jej brat wyszedł z niej bez szwanku.

ROZDZIAŁ PIĄTY Luanda leżała na ziemi u stóp Romulusa, przyglądając się z przerażeniem, jak tysiące żołnierzy imperialnych wlewają się na most i krzyczą triumfalnie, wdzierając się do Kręgu. Najeżdżali jej ziemie ojczyste, a ona nie mogła temu zaradzić, siedziała jedynie bezradnie i zastanawiała się, czy jakimś sposobem to wszystko jej wina. Nie potrafiła się powstrzymać od wrażenia, iż jakimś sposobem jest odpowiedzialna za to, że Tarcza opadła. Luanda odwróciła się i spojrzała w stronę horyzontu. Ujrzała niekończące się zastępy okrętów imperialnych i wiedziała, iż wkrótce do Kręgu będą napływały już nie tysiące, a miliony wojowników. Jej ludzie zostaną rozgromieni; Krąg zostanie rozgromiony. Wszystko już przepadło. Luanda przymknęła powieki i raz po raz potrząsała głową. Niegdyś była tak wściekła na Gwendolyn, na swego ojca, że z przyjemnością przyglądałaby się zniszczeniu Kręgu. Lecz od czasu zdrady Andronicusa i tego, jak ją potraktował, tego, jak ogolił jej głowę, pobił na oczach swych ludzi, miała już odmienne zdanie. Zdała sobie sprawę, jak bardzo nie miała racji, jak bardzo naiwna była, pnąc się ku władzy. Teraz oddałaby wszystko, byle odzyskać swe dawne życie. Teraz pragnęła jedynie życia wypełnionego spokojem i zadowoleniem. Nie łaknęła już ambicji, nie dążyła do władzy; teraz pragnęła jedynie przeżyć i naprawić dawne krzywdy. Lecz gdy przyglądała się temu wszystkiemu, Luanda pojęła, iż jest już za późno. Teraz zbliżał się kres jej umiłowanej ojczyzny, a ona nie potrafiła temu zaradzić. Luanda usłyszała okropny odgłos, jakby śmiech połączony w jedno z warczeniem, a gdy podniosła wzrok, ujrzała stojącego nad nią Romulusa. Rękoma wsparł się pod boki i przyglądał się temu wszystkiemu, a na jego twarzy królował szeroki uśmiech zadowolenia, który odsłaniał jego nierówne zęby. Odrzucił głowę w tył i długo śmiał się w euforii. Luanda żądna była jego śmierci; gdyby miała sztylet w dłoni, zatopiłaby go w jego sercu. Jednakże znając go, wiedząc, jak potężnie jest zbudowany, jak odporny jest na wszystko, pomyślała, że sztylet najpewniej nawet nie przeciąłby skóry. Romulus spojrzał na nią i jego uśmiech ustąpił miejsca grymasowi. - A teraz – rzekł. – Nadszedł czas, by zabić cię, i to powoli. Luanda usłyszała charakterystyczny szczęk i patrzyła, jak Romulus dobywa broni zatkniętej za pasem. Wyglądała jak krótki miecz, lecz zwężała się i kończyła długim, wąskim punktem. Była to niecna broń, wyraźnie przeznaczona do zadawania tortur. - Teraz zadam ci dużo bólu – rzekł. Opuścił broń, a Luanda uniosła ręce do twarzy, jak gdyby chciała to wszystko wyprzeć. Zamknęła oczy i wrzasnęła.

Wtem nastąpiło coś dziwnego: gdy Luanda wrzasnęła, zawtórował jej ryk jeszcze głośniejszy. Był to wrzask zwierza. Potwora. Pierwotny ryk, głośniejszy i niosący się dalej niż wszystko, co dotychczas słyszała. Był niby grom rozdzierający niebo wpół. Luanda otworzyła oczy i uniosła wzrok ku niebu, zastanawiając się, czy wyobraźnia płata jej figle. Brzmiał jak krzyk samego Boga. Romulus, podobnie zadziwiony, uniósł wzrok ku niebu, skołowany. Po wyrazie jego twarzy Luanda poznała, iż on także to usłyszał; nie wyśniła sobie tego. Po pierwszym ryku rozbrzmiał drugi, straszniejszy jeszcze niż poprzedni, tak dziki, tak potężny, iż Luanda pojęła, że mógł się dobyć z gardła jednego tylko stwora. Smoka. Gdy nieboskłon rozstąpił się, Luanda oniemiała z wrażenia na widok dwóch ogromnych smoków szybujących wysoko nad nimi. Były to największe i najstraszniejsze stworzenia, jakie kiedykolwiek widziała. Przysłaniały słońce, czyniąc z dnia noc, rzucają cień na nich wszystkich. Broń Romulusa wysunęła mu się z dłoni, a usta rozwarły w szoku. Najwyraźniej i on nie widział nigdy niczego podobnego do tych smoków, lecących nisko nad ziemią, ledwie dwadzieścia stóp nad ich głowami, tak, że nieomal się o nich otarły. Ich wielkie pazury zwieszały się nisko i ryknąwszy ponownie, smoki wygięły grzbiety w pałąk i rozpostarły szeroko skrzydła. Z początku Luanda skuliła się, zakładając iż to po nią przybyły. Jednakże gdy patrzyła, jak lecą nad nimi tak żywo, gdy poczuła, jak podmuch wiatru wzbudzony ich skrzydłami ją przewraca, pojęła, iż zmierzają gdzie indziej: za Kanion. Do Kręgu. Smoki musiały ujrzeć żołnierzy wlewających się do Kręgu i pojęły, że Tarcza opadła. Musiały pojąć, iż to także ich szansa na to, by dostać się do Kręgu. Luanda patrzyła jak urzeczona, jak jeden ze smoków nagle otwiera paszczę, rzuca się w dół i pluje strumieniem ognia w znajdujących się na moście mężczyzn. Rozległy się krzyki tysięcy żołnierzy imperialnych i poniosły aż pod nieboskłon, gdy pochłonęła ich ogromna ściana ognia. Smoki poleciały dalej. Ziały ogniem, gdy przelatywały nad mostem, spalając wszystkich ludzi Romulusa. Pofrunęły następnie do Kręgu, plując płomieniami i unicestwiając każdego imperialnego męża, który się tam znalazł, wzbudzając kolejne fale zniszczenia. Ani się obejrzeli, a na moście ani w Kręgu nie pozostał choćby jeden imperialny żołnierz. Ci, którzy zmierzali w kierunku mostu i zamierzali go przekroczyć, zatrzymali się raptownie. Nie odważyli się wejść. Miast tego odwrócili się i puścili biegiem przed siebie, kierując się z powrotem ku okrętom. Romulus obrócił się i patrzył wzburzony na swych uciekających ludzi.

Luanda siedziała zaszokowana i pojęła, iż to jej szansa. Coś innego zajmowało teraz Romulusa, który odwrócił się i pognał za swymi ludźmi, usiłując zawrócić ich w stronę mostu. Była to chwila, na którą czekała. Z tłukącym się w piersi sercem Luanda skoczyła na nogi, odwróciła się i puściła biegiem w stronę mostu. Wiedziała, iż ma jedynie kilka krótkich chwil; jeśli dopisze jej szczęście, może – może – nim Romulus się spostrzeże, zdoła odbiec wystarczająco daleko, by dotrzeć na drugą stronę. A jeśli dotrze na drugą stronę, być może jej obecność tam przywróci Tarczę. Musiała podjąć tę próbę. Wiedziała, iż musi to uczynić teraz albo nigdy. Luanda biegła i biegła, oddychając tak szybko, że niemal nie była w stanie zebrać myśli, a nogi jej drżały. Potykała się, nogi jej były jak z ołowiu, a w gardle zasychało. Biegnąc, młóciła rękoma dokoła, a zimny wiatr muskał jej ogoloną głowę. Biegła coraz szybciej i szybciej, aż usłyszała swe tłukące się w piersi serce i własny oddech, a wszystko wokoło stało się niewyraźne. Pokonała dobre pięćdziesiąt jardów mostu, nim usłyszała pierwszy krzyk. Romulus. Najwyraźniej ją spostrzegł. Nagle za jej plecami rozległ się odgłos pędzących jeźdźców, przemierzających most w pogoni za nią. Luanda parła do przodu i przyspieszyła jeszcze, słysząc zbliżających się mężczyzn. Biegła między ciałami żołnierzy Imperium, spalonymi przez smoki. Niektóre z nich wciąż płonęły. Luanda robiła co tylko w jej mocy, by je omijać. Odgłos pędzących za nią koni przybrał jeszcze na sile. Obejrzała się przez ramię, ujrzała uniesione wysoko włócznie i wiedziała, iż tym razem Romulus zamierza ją ukatrupić. Wiedziała, iż za kilka krótkich chwil te włócznie utkwią w jej plecach. Luanda spojrzała przed siebie i ujrzała ziemię Kręgu ledwie kilka stóp przed sobą. Gdyby tylko zdołała tam dobiec. Jeszcze dziesięć stóp. Gdyby tylko mogła przekroczyć granicę być może, łudziła się, Tarcza podniosłaby się i ocaliła ją. Mężczyźni przyspieszyli, gdy Luanda stawiała ostatnie kroki na moście. Odgłos galopujących koni ogłuszał ją, czuła pot koni i mężczyzn. Skuliła się, spodziewając się, iż lada chwila jedna z włóczni przebije jej plecy. Brakowało im do niej kilku stóp. Lecz jej brakowało tyle samo do Kręgu. Doprowadzona do rozpaczy Luanda rzuciła się przed siebie, gdy ujrzała za plecami żołnierza unoszącego w dłoni włócznię. Uderzyła o ziemię z łoskotem. Kątem oka spostrzegła włócznię przecinającą powietrze, zmierzającą wprost na nią. Lecz gdy tylko Luanda przekroczyła granicę, gdy wylądowała na ziemi Kręgu, nagle Tarcza ponownie uniosła się za nią. Znajdująca się o cale za nią włócznia rozbryznęła się w powietrzu. Wszyscy żołnierze na moście za nią krzyknęli, unosząc dłonie do twarzy. Stanęli w płomieniach i rozpadli się. Po chwili pozostały po nich jedynie górki popiołu.

Po drugiej stronie mostu stał Romulus, przyglądając się wszystkiemu. Wrzeszczał i bił się w pierś. Był to krzyk pełen rozpaczy. Krzyk kogoś, kto został pokonany. Przechytrzony. Luanda leżała na ziemi, dysząc ciężko, zaszokowana. Nachyliła się i ucałowała ziemię, na której leżała, po czym odrzuciła głowę w tył i roześmiała się w zachwycie. Udało jej się. Była bezpieczna.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Thorgrin stał na placu naprzeciw Andronicusa, otoczony obiema armiami. Nikt się nie poruszał, wszyscy przyglądali się jedynie, jak ojciec i syn raz jeszcze stają naprzeciw siebie. Andronicus stał w całej swej okazałości, górując nad Thorem wzrostem, dzierżąc w jednej dłoni ogromny topór, a w drugiej miecz. Stanąwszy naprzeciw niego, Thor zmusił się, by oddychać spokojnie, głęboko, by panować nad emocjami. Musiał zachować przytomny umysł, skupić się podczas walki z tym mężczyzną, tak samo, jak gdyby walczył z każdym innym wrogiem. Musiał wmówić sobie, iż nie stawał naprzeciw swego ojca, lecz największego przeciwnika. Mężczyzny, który skrzywdził Gwendolyn; który skrzywdził wszystkich jego ziomków; mężczyzny, który przejął kontrolę nad jego umysłem. Mężczyzny, który zasłużył sobie na śmierć. Rafi nie żył, Argon odzyskał władzę, wszystkie nieumarłe stwory znalazły się znów pod powierzchnią ziemi i nie można było odwlekać już tego starcia, potyczki Andronicusa z Thorgrinem. Była to bitwa, która miała zadecydować o losach toczącej się wojny. Thor nie pozwoli mu się wymknąć, nie tym razem. Andronicus, przyparty do muru, wreszcie zdawał się gotów zmierzyć ze swym synem. - Thornicusie, jesteś mym synem – rzekł Andronicus niskim głosem, a jego słowa poniosły się po polu bitwy. – Nie chcę wyrządzić ci krzywdy. - Lecz ja chcę wyrządzić krzywdę tobie – odrzekł Thor, nie pozwalając swemu ojcu wciągnąć się w gierki umysłowe. - Thornicusie, synu mój – powtórzył Andronicus. Thor ostrożnie dał krok naprzód. – Nie chcę cię zabić. Złóż oręż i dołącz do mnie. Dołącz do mnie, jak uprzednio. Jesteś mym synem. Nie ich synem. W twych żyłach płynie moja krew, nie ich. Moja ojczyzna jest także twoją; Krąg jest dla ciebie jedynie przybranym domem. Wywodzisz się z mego ludu. Ci ludzie nic dla ciebie nie znaczą. Powróć do domu. Powróć do Imperium. Pozwól mi być ojcem, którego zawsze pragnąłeś mieć. I stań się synem, którym zawsze pragnąłem, byś był. - Nie zamierzam z tobą walczyć – rzekł w końcu Andronicus, opuściwszy swój topór. Thor nie miał ochoty dłużej go słuchać. Musiał wykonać teraz jakiś ruch, by nie zezwolić temu potworowi zawładnąć swym umysłem. Thor wydał z siebie okrzyk bitewny, uniósł wysoko miecz i natarł, opuszczając go oburącz na głowę Andronicusa. Andronicus wpatrywał się w niego zdumiony i w ostatniej chwili pochylił się, schwycił topór z ziemi, uniósł go i zablokował cios Thora. Wokoło miecza posypały się iskry, gdy ich bronie zetknęły się. Byli ledwie cale od siebie i obaj jęknęli, gdy Andronicus parował cios Thora.

- Thornicusie – wydusił Andronicus. – Twa siła jest wielka. Lecz to moja siła. Ode mnie ją otrzymałeś. Moja krew płynie w twoich żyłach. Przerwij ten obłęd i dołącz do mnie! Andronicus odepchnął Thora, a ten zatoczył się kilka kroków w tył. - Nigdy! – krzyknął Thor wyzywającym tonem. – Nigdy do ciebie nie powrócę. Nie jesteś mi ojcem. Jesteś obcy. Nie zasługujesz na to, by być mym ojcem! Thor natarł ponownie, krzycząc, i opuścił miecz. Andronicus zablokował uderzenie, a Thor, przewidziawszy ten ruch, okręcił się szybko z mieczem i ciął go w ramię. Andronicus wrzasnął, a z rany trysnęła krew. Zatoczył się i obrzucił Thora niedowierzającym spojrzeniem, przykładając do rany dłoń i przyglądając się krwi na palcach. - Zamierzasz mnie zabić – powiedział Andronicus, jak gdyby po raz pierwszy to pojął. – Po wszystkim, co dla ciebie uczyniłem. - W rzeczy samej – odrzekł Thorgrin. Andronicus spojrzał na niego bacznie, jak gdyby patrzył na nową osobę, i wyraz jego twarzy szybko zmienił się z zadziwienia i rozczarowania w gniew. - Nie jesteś zatem mym synem! – wykrzyknął. – Wielki Andronicus nie prosi dwa razy! Andronicus cisnął na ziemię miecz i uniósł oburącz topór bojowy, wydał głośny okrzyk bitewny i zaszarżował na Thora. Bitwa wreszcie się rozpoczęła. Thor uniósł miecz, by zablokować cios, lecz ten zadany został z taką siłą, że ku zdumieniu Thora, jego miecz roztrzaskał się na dwoje. Thor zareagował szybko i usunął się z drogi, unikając spadającego ciosu; ostrze przeleciało obok, omijając go o cal. Topór spadł tak blisko, że Thor poczuł, jak wywołany przez niego podmuch wiatru ociera się o jego ramię. Jego ojca cechowała olbrzymia siła, większa niż któregokolwiek z wojowników, z którymi toczył boje. Thor wiedział, iż nie będzie to łatwa walka. Jego ojciec była także szybki – śmiercionośne połączenie. A teraz Thor pozostał bez broni. Andronicus bez wahania zamachnął się raz jeszcze na boki, zamierzając przeciąć Thora wpół. Thor skoczył w górę, wysoko nad głową Andronicusa, i wykonał przewrót w powietrzu. Użył swych wewnętrznych mocy, by pomogły mu, by wyniosły go wysoko i by mógł wylądować za Andronicusem. Skoczył na nogi, schylił się i schwycił z ziemi miecz swego ojca. Obrócił się raptownie i natarł, mierząc w plecy Andronicusa. Lecz ku zaskoczeniu Thora Andronicus reagował tak szybko, że był już przygotowany do obrony. Obrócił się i zablokował cios. Thor poczuł, jak uderzenie metalu o metal rozchodzi się po jego ciele. Miecz Andronicusa przynajmniej przetrzymał cios; był mocniejszy niż jego. Dziwnie mu było trzymać miecz swego ojca – tym dziwniej, że walczył właśnie z nim.

Thor zamachnął się i ciął bokiem, mierząc w ramię Andronicusa. Andronicus parował cios i natarł na Thora. Posuwali się to w jedną, to w drugą stronę, atakując i blokując, Thor odpierał Andronicusa i Andronicus odpierał Thora. Sypały się iskry, broń poruszała się szybko, połyskując w promieniach słonecznych, a jej szczęk niósł się po polu bitwy. Dwie armie przyglądały się jak urzeczone. Dwóch wielkich wojowników odpierało się wzajemnie tam i z powrotem przez pusty plac, i żaden z nich nie zyskiwał przewagi. Thor uniósł miecz, by zadać kolejny cios, lecz tym razem Andronicus zaskoczył go, dając krok naprzód i kopiąc w pierś. Thor zatoczył się w tył i runął na plecy. Andronicus rzucił się naprzód i opuścił topór. Thor usunął się z drogi, lecz niewystarczająco szybko: ostrze rozcięło jego biceps i pociekła z niego krew. Thor krzyknął, lecz nie zważając na to zamachnął się i ciął mieczem w łydkę Andronicusa. Andronicus zachwiał się i wrzasnął, a Thor przetoczył się i stanął ponownie na nogi. Znów stali naprzeciw siebie, obaj ranieni. - Silniejszy jestem od ciebie, synu – rzekł Andronicus. – I stoczyłem więcej walk. Poddaj się. Twe druidzkie moce na mnie nie podziałają. Walka toczy się jedynie między mną a tobą, między dwoma mężczyznami, dwoma mieczami. A ja jestem lepszym wojownikiem. Wiesz o tym. Poddaj mi się, a nie zabiję cię. Thor rzucił mu gniewne spojrzenie. - Nie poddam się nikomu! A z pewnością nie tobie! Thor zmusił się, by myśleć o Gwendolyn, o tym, co uczynił jej Andronicus i jego gniew przybrał na sile. Nadeszła właściwa chwila. Thor był zdecydowany wykończyć Andronicusa raz na zawsze, posłać tę ohydną kreaturę na powrót w piekielne otchłanie. Zebrawszy resztkę sił rzucił się naprzód z głośnym krzykiem, wkładając w to całą energię. Siekł mieczem na prawo i lewo, machając tak szybko, iż ledwie był w stanie nim pokierować, a Andronicus blokował każdy cios, choć krok za krokiem Thor odpierał go. Walka trwała długo i Andronicus zdawał się być zdumiony, iż jego syn wykazuje się taką siłą, i przez tak długi czas. Thor trafił na swą sposobność, gdy Andronicusowi na chwilę omdlało ramię. Zamachnął się na ostrze jego topora i bronie zetknęły się, a Thor zdołał wytrącić mu go z dłoni. Zaszokowany Andronicus patrzył, jak jego broń leci w powietrzu, a wtedy Thor kopnął go w pierś, posyłając na plecy. Nim zdołał się podnieść, Thor zbliżył się i postawił stopę na jego gardle. Przycisnął go do ziemi i stał, utkwiwszy w nim wzrok. Całe pole bitwy przypatrywało się jak urzeczone. Thor stał nad swym ojcem, przykładając czubek klingi do jego gardła. Andronicus, któremu z ust sączyła się krew, uśmiechnął się, ukazując swe kły. - Nie potrafisz tego uczynić, synu – rzekł. – W tym tkwi twa wielka słabość. W twej miłości do mnie. Ja także mam słabość do ciebie. Nigdy nie potrafiłem się zmusić, by cię

uśmiercić. Ani teraz, ani całe twe życie. Cała nasza bitwa jest daremna. Puścisz mnie wolno. Gdyż ty i ja jesteśmy jednym. Thor stał nad nim, drżącymi dłońmi przyciskając czubek miecza do jego gardła. Z wolna uniósł go. Po części czuł, iż w słowach jego ojca kryje się prawda. Jak mógłby się zdobyć na to, by zabić własnego ojca? Lecz gdy przypatrywał mu się, pomyślał o całym bólu, wszystkich zniszczeniach, jakie jego ojciec zadał wszystkim wokoło niego. Rozważył cenę pozostawienia go przy życiu. Cenę litości. Była to zbyt wysoka cena, nie tylko dla Thorgrina, lecz także dla każdego, kogo kochał i na kim mu zależało. Thor zerknął za siebie i ujrzał dziesiątki tysięcy żołnierzy imperialnych, którzy najechali jego ojczyznę, gotowych zaatakować jego ludzi. A ten człowiek był ich przywódcą. Thor winien to był swemu królestwu. I Gwendolyn. A nade wszystko – sobie. Może i ten człowiek był jego ojcem z krwi, lecz nic nadto. Nie był jego ojcem w żadnym innym znaczeniu tego słowa. A sama krew nie czyniła ojca. Thor uniósł wysoko miecz i z głośnym krzykiem uderzył w dół. Zamknął oczy, a gdy je otworzył, ujrzał miecz zatopiony w ziemi, tuż obok głowy Andronicusa. Thor pozostawił go tam i dał krok w tył. Jego ojciec miał rację: nie był zdolny tego uczynić. Mimo wszystko nie potrafił się zmusić, by zabić bezbronnego człowieka. Thor odwrócił się od ojca i stanął przodem do swych ludzi, do Gwendolyn. Wiadome było, iż wygrał bitwę. Dowiódł swego. Teraz Andronicus, o ile ma choć krztynę honoru, nie ma innego wyboru jak wrócić do Imperium. - THORGRINIE! – krzyknęła Gwendolyn. Thor odwrócił się i ze zdumieniem ujrzał topór Andronicusa zbliżający się w jego kierunku, wprost na jego głowę. Thor usunął się w ostatniej chwili i ostrze przecięło powietrze obok niego. Andronicus był jednakże prędki – w tym samym ruchu zamachnął się rękawicą i uderzył Thora wierzchnią stroną dłoni w szczękę, aż ten przewrócił się na dłonie i kolana. Thor poczuł mocne pęknięcie w żebrach, gdy Andronicus kopnął go w brzuch. Przeturlał się, z trudem chwytając powietrze. Leżał na dłoniach i kolanach, z ust sączyła mu się krew i straszliwie bolały go żebra. Próbował zebrać w sobie siłę, by się podnieść. Kątem oka widział, jak Andronicus zbliża się do niego z szerokim uśmiechem na twarzy i obojgiem rąk unosi wysoko swój topór. Thor spostrzegł, iż mierzy, by odciąć mu głowę. W jego nabiegłych krwią oczach dojrzał, że nie okaże litości, jaką okazał Thor. - Powinienem był to uczynić trzynaście lat temu – powiedział Andronicus. Andronicus wydał z siebie głośny krzyk, opuszczając topór na odsłonięty kark Thora.

Thor nie zamierzał jednak poddać walki; zdołał dobyć resztki sił i mimo bólu zerwał się na nogi i ruszył na swego ojca. Rzucił się na niego, chwytając pod żebra, i powalił go w tył na ziemię. Thor leżał na nim, przyciskając go do ziemi, gotując się do walki gołymi rękoma. Potyczka przerodziła się w mocowanie się. Andronicus wyciągnął dłoń i schwycił Thora za gardło, a Thora zaskoczyła jego siła; szybko poczuł, iż zaczyna brakować mu powietrza i dusi się. Thor gorączkowo przesuwał dłonią po swym pasie, szukając sztyletu. Królewskiego sztyletu, który ofiarował mu król MacGil przed śmiercią. Szybko tracił oddech i wiedział, iż jeśli wkrótce nie znajdzie swej broni, będzie martwy. Znalazł go przy ostatnim oddechu. Uniósł broń wysoko i zatopił obiema dłońmi w piersi Andronicusa. Andronicus wyprężył się raptownie, z trudem chwytając powietrze i wybałuszając oczy w przedśmiertnym spojrzeniu. Wyprostował się i dalej dusił swego syna. Pozbawionemu tchu Thorowi pociemniało w oczach, jego ciało poczęło bezwładnie opadać. Wreszcie uścisk Andronicusa z wolna rozluźnił się i jego ręce opadły na boki. Źrenice wywróciły mu się na bok i przestał się poruszać. Leżał nieruchomo. Był martwy. Thor z trudem złapał powietrze, odrywając bezwładną dłoń ojca od swego gardła, dysząc i kasłając. Zepchnął z siebie jego zwłoki. Thor trząsł się na całym ciele. Właśnie zabił swego ojca. Nie sądził, że to możliwe. Rozejrzał się wokoło i ujrzał, że wojownicy obydwu armii przyglądają mu się w szoku. Thor poczuł, jak przez jego ciało przepływa fala ciepła, jak gdyby zaszła w nim jakaś głęboka przemiana, jak gdyby wyparł jakąś złą część siebie. Czuł, że jest inny, lżejszy. Thor usłyszał głośny dźwięk dochodzący z góry, niby gromu. Podniósłszy wzrok ujrzał niewielką czarną chmurę, która pojawiła się nad ciałem Andronicusa, i kłąb niewielkich czarnych cieni, niby demonów, opadł ku ziemi. Zawirowały wokół jego ojca z wyciem, otaczając go, po czym uniosły jego ciało wysoko w powietrze, coraz wyżej i wyżej, aż zniknęło w chmurze. Thor przyglądał się w szoku, zastanawiając się, do jakiego piekła poniosą duszę jego ojca. Thor rozejrzał się i ujrzał stojącą naprzeciw niego armię Imperium, wiele dziesiątek tysięcy ludzi. W ich oczach malowała się żądza zemsty. Wielki Andronicus nie żył. Lecz jego ludzie wciąż tu byli. Na jednego wojownika Thora przypadało stu imperialnych. Wygrali bitwę, lecz niebawem mieli przegrać wojnę. Erec, Kendrick, Srog i Bronson podeszli do Thora z mieczami w dłoniach i stanęli u jego boku, naprzeciw Imperium. Wzdłuż szeregów imperialnych rozszedł się dźwięk rogów i Thor gotował się, by raz jeszcze stanąć do walki. Wiedział, iż nie zwyciężą. Lecz przynajmniej polegną wszyscy razem, w wielkim uderzeniu, które przyniesie im chwałę.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Reece szedł u boku Selese, Illepry, Eldena, Indry, O’Connora, Convena, Kroga i Serny. Maszerowali w dziewiątkę od wielu godzin, odkąd wydostali się z Kanionu. Kierowali się na zachód. Reece wiedział, iż gdzieś tam, za widnokręgiem, byli jego ludzie, żywi lub martwi, i zamierzał ich odnaleźć. Reece’a zaszokował widok ziem, które mijali – krajobrazu zniszczenia, bezkresnych pól zapełnionych zwęglonymi smoczym oddechem ciałami, na których żerowały ptaki. Tysiące imperialnych trupów słały się aż po horyzont, a niektóre z nich wciąż się tliły. Dym z ich ciał unosił się w powietrzu, a nieznośny swąd palonego mięsa przenikał zniszczone ziemie. Ten, który nie zginął od smoczego oddechu, poległ w walce przeciw Imperium – także MacGilowie i McCloudowie leżeli martwi, osady zostały zrównane z ziemią, a naokoło piętrzył się gruz. Reece pokręcił głową: te ziemie, niegdyś przebogate, zostały zniszczone wojną. Odkąd wydostali się z Kanionu, Reece i reszta uparcie zmierzali ku swej ojczyźnie, na stronę Kręgu MacGilów. Nie mogąc znaleźć koni, pokonali pieszo ziemie należące do McCloudów i Pogórze, wyszli na drugą stronę i teraz wreszcie przemierzali tereny MacGilów, natykając się jedynie na spustoszone, zniszczone miasta. Poznał, iż smoki pomogły rozgromić imperialne wojska i za to Reece był im wdzięczny. Wciąż nie wiedział jednak, w jakim stanie odnajdzie swych ludzi. Czy wszyscy mieszkańcy Kręgu byli martwi? Jak na razie wszystko na to właśnie wskazywało. Reece gorąco pragnął dowiedzieć się, czy nikomu nic się nie stało. Na każdym kolejnym bitewnym polu pełnym martwych i ranionych – na tych, które nietknięte były smoczymi płomieniami – Illepra i Selese chodziły od ciała do ciała, odwracały je i sprawdzały, czy ktoś przeżył. Kierowała nimi nie tylko ich profesja, Illepra miała także co innego na uwadze: odnaleźć brata Reece’a. Godfreya. Był to także cel Reece’a. - Tu go nie ma – ogłosiła po raz kolejny Illepra, gdy w końcu wstała, odwróciwszy ostatnie zwłoki na polu. Na jej twarzy malowało się rozczarowanie. Reece widział, jak bardzo Illeprze zależy na jego bracie, i poruszyło go to. Żywił także nadzieję, iż nic mu nie jest i znajduje się nadal pośród żywych – lecz patrząc na tysiące ciał, miał złe przeczucie, iż jest inaczej. Ruszyli w dalszą drogę. Minęli kolejne wzniesienie, kolejny łańcuch wzgórz i na widnokręgu spostrzegli kolejne pole bitwy, zaściełane tysiącami ciał. Skierowali się w jego stronę. Idąc, Illepra łkała cicho. Selese położyła dłoń na jej nadgarstku. - On żyje – zapewniła Selese. – Nie lękaj się. Reece zrównał się z nią i pragnąc ją pocieszyć, współczująco położył dłoń na jej ramieniu.

- Jeśli jednej rzeczy można być pewnym co do mego brata – rzekł Reece. – To że potrafi przetrwać. Ze wszystkiego się wykaraska. Wymknie się nawet śmierci. Daję słowo. Godfrey jest już pewnie w jakiejś karczmie i się upija. Illepra roześmiała się przez łzy i otarła je. - Obyś się nie mylił – powiedziała. – Po raz pierwszy naprawdę żywię nadzieję, że tak właśnie jest. Kontynuowali swą ponurą wędrówkę przez pustkowie w milczeniu, każde z nich pogrążone w swych własnych myślach. Reece’owi przez głowę przebiegały wspomnienia z Kanionu; nie potrafił ich wyprzeć. Myślał o tym, w jak rozpaczliwej sytuacji się znaleźli i wezbrała w nim wdzięczność dla Selese; gdyby nie zjawiła się wtedy, nadal byliby na dole, z całą pewnością martwi. Reece wyciągnął rękę, schwycił dłoń Selese i uśmiechnął się. Szli dalej, trzymając się za ręce. Reece’a poruszyły jej miłość i oddanie dla niego, to, że przemierzyła całe królestwo, by go ocalić. Wezbrała w nim miłość do niej i nie mógł się doczekać, aż zostaną sami, by jej o tym powiedzieć. Zdecydował już, iż chce być z nią na zawsze. Nikt nigdy nie był dla niego tak ważny i przyrzekł sobie, iż gdy tylko zostaną sami, poprosi ją o rękę. Zamierzał ofiarować jej pierścień swej matki, ten, który dała mu, by wręczył go miłości swego życia, gdy ją odnajdzie. - Nie mogę uwierzyć, że tylko przez wzgląd na mnie przemierzyłaś cały Krąg – rzekł do niej Reece. Uśmiechnęła się. - Droga nie była wcale taka długa – rzekła. - Nie była długa? – spytał. – Zaryzykowałaś swe życie, przekraczając rozdarte wojną królestwo. Zaciągnąłem u ciebie dług. Większy, niż jestem w stanie wyrazić. - Nie ma żadnego długu. Rada jestem, że żyjesz. - Wszyscy zaciągnęliśmy u was dług – wtrącił Elden. – Ocaliłyście nas. Gdyby nie wy, utknęlibyśmy w czeluściach Kanionu na zawsze. - Skoro o długach mowa, pragnę z tobą pomówić – powiedział Krog do Reece’a, zrównując się z nim, utykając. Odkąd Illepra unieruchomiła mu nogę na szczycie Kanionu, Krog mógł przynajmniej chodzić samodzielnie, choć nieco sztywno. - Ocaliłeś mnie na dole, i to więcej niż raz – mówił dalej Krog. – Sądzę, że było to raczej niemądre. Lecz i tak to uczyniłeś. Nie myśl jednak, że zaciągnąłem u ciebie dług. Reece pokręcił głową, zbity z tropu szorstkością Kroga i jego niezręczną próbą podziękowania mu. - Nie wiem, czy usiłujesz mnie znieważyć, czy podziękować mi – rzekł Reece. - Chadzam własnymi ścieżkami – powiedział Krog. – Od teraz będę cię chronił. Nie dlatego, że cię lubię, lecz dlatego, że czuję, iż powinienem. Reece potrząsnął głową, jak zawsze skonsternowany przez Kroga. - Nie martw się – rzekł Reece. – Ja ciebie także nie lubię.

Szli przed siebie, rozluźnieni, radując się, iż żyją, iż znajdują się nad ziemią, na powrót po tej stronie Kręgu – wszyscy poza Convenem, który szedł w milczeniu, z dala od innych, zamknąwszy się w sobie, jak zawsze od czasu śmierci swego brata bliźniaka w Imperium. Nic, nawet wymknięcie się śmierci, nie pomogło mu się z tego otrząsnąć. Reece przypomniał sobie jak tam, w dole, Conven po wielekroć rzucał się nierozważnie w niebezpieczeństwo, niemal tracąc życie, by ocalić pozostałych. Reece nie potrafił przestać się zastanawiać, czy nie brało się to z pragnienia śmierci bardziej niż z pragnienia pomocy innym. Martwił się o niego. Reece’owi nie podobało się, że był taki wyobcowany, że pogrążał się w swym smutku. Reece zrównał się z nim. - Znakomicie walczyłeś tam na dole – powiedział Reece do niego. Conven jedynie wzruszył ramionami i wbił wzrok w ziemię. Reece łamał sobie głowę, co powiedzieć. Szli dalej w milczeniu. - Radujesz się, że powróciłeś do domu? – spytał Reece. – Że jesteś wolny? Conven obrócił się i spojrzał na niego obojętnie. - Nie jestem w domu. I nie jestem wolny. Mój brat nie żyje. A ja nie mam prawa żyć bez niego. Na dźwięk tych słów Reece’a przeszył dreszcz. Conven bez wątpienia był nadal pogrążony w żalu; wręcz obnosił się z nim. Przypominał bardziej żywego trupa, z jego oczu wyzierała pustka. Reece przypomniał sobie, iż niegdyś były one wypełnione radością. Widział, iż żal Convena był głęboki i miał złe przeczucie, że nigdy się z niego nie otrząśnie. Zastanawiał się, co też stanie się z Convenem. Po raz pierwszy nie przychodziło mu do głowy nic pozytywnego. Szli i szli, mijały kolejne godziny, aż dotarli do kolejnego pola bitwy, gęsto usłanego trupami. Illepra, Selese i pozostali rozdzielili się, chodząc od trupa do trupa, szukając najmniejszego choćby śladu Godfreya. - Widzę tu znacznie więcej MacGilów – rzekła Illepra z nadzieją w głosie. – I ani śladu smoczego oddechu. Być może Godfrey tu jest. Reece podniósł oczy i objął wzrokiem tysiące ciał, zastanawiając się, czy w ogóle go odnajdą, nawet jeśli w istocie tam jest. Reece odłączył się od reszty i chodził od ciała do ciała, podobnie jak pozostali, przewracając każde z nich. Przyglądał się twarzom swych ludzi – niektóre z nich rozpoznawał, innych nie – ludzi, których znał i u boku których walczył, ludzi, którzy walczyli dla jego ojca. Reece nie mógł pojąć ogromu zniszczeniu, jakie spadło na jego ojczyznę, niby plaga, i żywił szczerą nadzieję, iż w końcu nastanie pokój. Widział już wystarczająco wiele bitew, wojen i trupów. Gotów był osiąść i wieść spokojne życie, powrócić do zdrowia i odbudować królestwo. - TUTAJ! – krzyknęła Indra podnieconym głosem. Stała nad jakimś ciałem, wpatrując się w nie.

Illepra odwróciła się i podbiegła, a pozostali zebrali się wokoło. Illepra przyklęknęła przy ciele i zalała się łzami. Reece przyklęknął obok niej i gwałtownie wciągnął powietrze, ujrzawszy swego brata. Godfreya. W oczy rzucał się jego wielki, wystający brzuch, był nieogolony, oczy miał zamknięte i był niezwykle blady, a dłonie posiniały mu z zimna. Wyglądał, jakby był martwy. Illepra pochyliła się i raz po raz potrząsała nim, lecz on nie reagował. - Godfreyu! Proszę! Obudź się! To ja! Illepra! GODFREYU! Potrząsała nim raz po raz, lecz on się nie budził. Wreszcie raptownie obróciła się do pozostałych, lustrując wzrokiem ich pasy. - Twój bukłak z winem! – powiedziała do O’Connora. O’Connor pogmerał przy pasie, odwiązał go szybko i podał Illeprze. Chwyciła bukłak i trzymając nad twarzą Godfreya prysnęła na jego usta. Uniosła jego głowę, otworzyła mu usta i prysnęła odrobinę na język. Wtem nagle Godfrey zareagował, oblizał usta i przełknął. Zakasłał, począł się podnosić, nie otwierając oczu chwycił bukłak i ścisnął go, pijąc więcej i więcej, aż usiadł zupełnie prosto. Z wolna otworzył oczy i wierzchnią stroną dłoni otarł usta. Rozejrzał się dokoła, zdezorientowany, i beknął. Illepra wydała z siebie okrzyk radości, pochylając się i ściskając go. - Przeżyłeś! – wykrzyknęła. Reece odetchnął z ulgą, gdy jego brat rozejrzał się, skołowany, lecz z całą pewnością żywy. Elden i Serna schwycili Godfreya pod pachy i postawili go na nogi. Godfrey stanął, z początku chwiejnie, i pociągnął jeszcze jeden duży łyk z bukłaku. Otarł usta wierzchnią stroną dłoni. Godfrey rozejrzał się zapuchniętymi oczyma. - Gdzie jestem? – spytał. Uniósł dłoń i potarł się po głowie, na której wyrósł ogromny guz. Zmrużył oczy z bólu. Illepra przyjrzała się ranie wprawnym okiem, przesuwając dłonią po niej i po zakrzepłej w jego włosach krwi. - Zostałeś raniony – powiedziała. – Lecz możesz być dumny: żyjesz. Jesteś bezpieczny. Godfrey zachwiał się i pozostali podtrzymali go. - To nic poważnego – rzekła, przyglądając się ranie. – Lecz potrzebny ci jest odpoczynek. Wyciągnęła z zatkniętej u pasa torby bandaż i owinęła nim kilkakrotnie jego głowę. Godfrey skrzywił się i spojrzał na nią, po czym rozejrzał się i przyjrzał trupom. Jego oczy rozwarły się szeroko. - Żyję – powiedział. – Nie mogę w to uwierzyć.

- Udało ci się – powiedział Reece, chwytając z radością ramię starszego brata. – Wiedziałem, że tak będzie. Illepra objęła go, przytulając mocno, a Godfrey niepewnie odwzajemnił uścisk. - Więc to tak czują się bohaterowie – zauważył Godfrey, a reszta roześmiała się. – Dajcie mi więcej takiego trunku – dodał. – A może takie zachowanie wejdzie mi w krew. Godfrey upił kolejny łyk wina i w końcu ruszył z nimi. Zarzucił jedno ramię na szyję Illepry i wsparł się na niej, a ona pomagała mu utrzymać równowagę. - Co z pozostałymi? – spytał Godfrey. - Nie wiemy – rzekł Reece. – Mam nadzieję, że są gdzieś na zachodzie. Tam zmierzamy. Idziemy ku Królewskiemu Dworowi. By przekonać się, kto przeżył. Wypowiedziawszy te słowa, Reece przełknął ślinę. Spojrzał w dal i modlił się, by jego ziomków spotkał los taki, jak Godfreya. Pomyślał o Thorze, o swej siostrze Gwendolyn, swym bracie Kendricku, o tak wielu innych, których kochał. Wiedział jednak, że większość imperialnej armii znajdowała się wciąż przed nimi i sądząc po ilości martwych i ranionych, których już widział, miał złe przeczucie, że najgorsze było dopiero przed nimi.

ROZDZIAŁ ÓSMY Thorgrin, Kendrick, Erec, Srog i Bronson stali w jednej linii naprzeciw imperialnej armii, a ich ludzie za nimi, z dobytymi mieczami, gotując się na atak Imperium. Thor wiedział, iż ta szarża zakończy się jego śmiercią, iż będzie to ostatnia jego bitwa w życiu, a jednak nie żałował niczego. Zginie tutaj, mierząc się z wrogiem, w walce z mieczem w dłoni, z towarzyszami broni u boku, broniąc swych ziem ojczystych. Otrzyma szansę, by zadośćuczynić za krzywdy, które wyrządził, za to, że stanął naprzeciw swych ludzi w bitwie. Niczego więcej nie pragnął. Thor pomyślał o Gwendolyn i jedynie przez wzgląd na nią zapragnął spędzić więcej czasu na tym świecie. Modlił się, by Steffen przeprowadził ją bezpiecznie przez bitwę i by była bezpieczna tam, na tyłach. Był zdecydowany włożyć w walkę wszystkie swe siły, uśmiercić tylu imperialnych, ilu mógł, byle tylko powstrzymać ich przed wyrządzeniem jej krzywdy. Stojąc u ich boku, Thor czuł solidarność swych braci. Nie bali się, trwając dzielnie na pozycjach. Ani jeden z nich się nie cofnął. Byli to najświetniejsi mężowie w królestwie, najświetniejsi rycerze Gwardii, MacGilów, silesian – i wszyscy stali jak jeden, żaden z nich nie wycofywał się w strachu, choć wszystko wskazywało na to, że poniosą klęskę. Każdy z nich przygotowany był oddać życie, by bronić ojczyzny. Honor i wolność cenili ponad życie. Thor usłyszał rozbrzmiewające wzdłuż szeregów imperialnych rogi i widział, jak niezliczone oddziały ich ludzi ustawiają się w równych jednostkach. Stawał naprzeciw zdyscyplinowanych żołnierzy, dowodzonych przez bezlitosnych dowódców, którzy toczyli boje całe swe życie. Była to dobrze naoliwiona machina, wyćwiczona, by działać nawet po śmierci przywódcy. Nowy, bezimienny dowódca Imperium wystąpił naprzód i objął dowodzenie. Żołnierzy imperialnych było wielu, nieskończenie wielu, i Thor wiedział, iż nie pokona ich z pomocą garstki wojowników. Lecz to nie miało już znaczenia. Nie miało znaczenia, czy zginą. Liczyło się jedynie to, jak zginą. Zginą w walce, jak mężczyźni, w ostatecznym uderzeniu, które przyniesie im chwałę. - Zaczekamy aż podejdą? – spytał Erec głośno. – Czy też zaserwujemy im powitanie MacGilów? Thor uśmiechnął się, podobnie jak pozostali. Nic nie mogło równać się z szarżą mniejszej armii na większą. Było to czyn nierozważny, lecz zarazem przejaw największej odwagi. Nagle, niczym jeden mąż, Thor i jego ludzie wydali z siebie okrzyk bitewny i natarli. Puścili się biegiem, szybko pokonując odległość dzielącą ich od wrogiej armii. Ich okrzyki bitewne niosły się w powietrzu, a ich ludzie ruszyli zaraz za nimi. Thor trzymał miecz wysoko, biegnąc obok swych braci, serce waliło mu jak młotem, a zimny podmuch

wiatru muskał twarz. Tak smakowała bitwa. Przypomniał sobie, jakie to uczucie być żywym. Dwie armie przypuściły szarżę, pędziły tak szybko, jak tylko potrafiły, by zabić przeciwnika. Po chwili zetknęli się pośrodku z ogromnym szczękiem oręża. Thor ciął na wszystkie strony, rzuciwszy się w pierwszy rząd żołnierzy imperialnych, którzy dzierżyli długie włócznie, piki i lance. Przeciął wpół pierwszą pikę, która się ku niemu zbliżała, a dzierżącego ją żołnierza dźgnął w brzuch. Thor robił uniki i lawirował pomiędzy wieloma lancami, które zmierzały w jego kierunku; siekł mieczem, zamachując się na wszystkie strony. Przecinał wszystkie bronie wpół, aż wokoło roznosiły się trzaski, i kopał i uderzał łokciem każdego żołnierza, który stanął mu na drodze. Kilku kolejnych zdzielił wierzchnią stroną rękawicy, innego kopnął w krocze, jeszcze innego uderzył łokciem w szczękę, kolejnego staranował głową, a innego dźgnął, obrócił się i ciął kolejnego. Nieopodal leżały baraki, a walcząc wręcz Thor stanowił jednoosobową machinę, wycinającą sobie drogę przez znacznie silniejszego wroga. Dokoła niego jego bracia czynili podobnie, walcząc z nieprawdopodobną szybkością, mocą, siłą i duchem, choć wróg miał przewagę liczebną. Rzucali się na znacznie większą armię i cięli przez rzędy imperialnych ludzi, które zdawały się nie mieć kresu. Ani jeden z nich się nie zawahał, ani jeden nie wycofał. Tysiące mężczyzn ścierały się ze sobą wokoło Thora, krzyczeli i pojękiwali, walcząc wręcz w tej ogromnej, zaciętej bitwie, bitwie, w której ważyły się losy Kręgu. I pomimo znacznej przewagi liczebnej Imperium, mężowie Kręgu nabierali rozpędu i udawało im się zatrzymywać Imperium, a nawet odpierać ich. Thor wyrwał kiścień z rąk jednego z imperialnych żołnierzy, kopnął mężczyznę, po czym zamachnął się i uderzył go w bok hełmu. Następnie zakołował bronią wysoko nad głową i powalił kilku kolejnych wojowników. Cisnął kiścieniem w ciżbę i powalił następnych. Thor uniósł miecz i powrócił do walki wręcz, siekąc na wszystkie strony, aż ręce i ramiona mu omdlały. W pewnej chwili okazał się zbyt wolny i jeden z żołnierzy zbliżył się do niego z uniesionym mieczem; Thor odwrócił się, by się z nim zmierzyć, lecz było już zbyt późno. Przygotował się na spadający w jego kierunku cios i ranę. Usłyszał warczenie i ujrzał pędzącego obok Krohna, który skoczył w górę i zacisnął szczęki na gardle żołnierza, powalając go na ziemię i ratując Thora. Minęły już godziny zaciętej walki. Choć z początku Thorowi dodawały sił ich niewielkie zwycięstwa, szybko stało się jasne, iż walczyli na próżno, odwlekając jedynie to, co nieuniknione. Bez względu na to, jak wielu z nich zabili, na widnokręgu pojawiał się wciąż kolejny szereg mężczyzn. I gdy Thor i jego ludzie poczynali się męczyć, ludzie Imperium byli dziarscy, i napływało ich coraz więcej i więcej. Thor, utraciwszy prędkość i nie parując tak szybko jak uprzednio, został nagle cięty w ramię mieczem; wykrzyknął z bólu, a z rany trysnęła krew. Wtedy któryś z żołnierzy

zdzielił go łokciem w żebra, a w jego kierunku zbliżył się topór bojowy, który ledwie udało mu się zablokować tarczą. Uniósł ją niemal za późno. Thor opadał z sił, a gdy powiódł spojrzeniem wokoło, spostrzegł iż inni także słabną. Szala zwycięstwa poczynała przechylać się raz jeszcze; uszu Thora doszły przedśmiertne krzyki zbyt wielu jego ludzi, którzy poczynali padać. Po wielu godzinach walki przegrywali. Niebawem wszystkich ich rozgromią. Thor pomyślał o Gwendolyn i nie przyjął tego do wiadomości. Odrzucił głowę w górę, ku nieboskłonowi, rozpaczliwie pragnąc przyzwać moce, które jeszcze mu pozostały. Lecz jego druidzka moc nie nadchodziła. Przeczuwał, iż wyczerpał go czas spędzony w szeregach Andronicusa i musiał się zregenerować. Spostrzegł Argona na polu bitwy, również nie tak potężnego, jak niegdyś, gdyż jego moce wyczerpały się podczas walki z Rafim. Także Alistair była osłabiona, jej moce wyczerpały się, gdy przywracała przytomność Argonowi. Nie mogli liczyć na innego rodzaju wsparcie. Jedynie siłę swego oręża. Thor odrzucił głowę w tył, ku nieboskłonowi, i z jego gardła dobył się donośny, rozpaczliwy okrzyk bitewny. Pragnął, by wszystko wyglądało inaczej, by coś się zmieniło. Proszę, Boże, modlił się. Błagam cię. Ocal dzisiaj nas wszystkich. Zwracam się do ciebie. Nie do człowieka, nie do swych mocy, lecz do ciebie. Daj mi znak twej mocy. Wtem nagle, ku zdumieniu Thora, powietrze przeszył straszliwy ryk, tak głośny, iż zdawał się rozdzierać nieboskłon na dwoje. Serce Thora przyspieszyło, gdyż natychmiast rozpoznał ten odgłos. Spojrzał w stronę widnokręgu i ujrzał wyłaniającą się zza chmur swą dawną przyjaciółkę, Mycoples. Thor był zaszokowany i nie posiadał się z radości, iż żyła, była wolna i z powrotem tutaj, w Kręgu, lecąc ku niemu. Miał wrażenie, że odzyskał część samego siebie. Bardziej zaskoczyło go jednak to, iż u jej boku ujrzał drugiego smoka, samca o pradawnych, spłowiałych czerwonych łuskach i ogromnych, połyskujących zielonych ślepiach, wyglądającego na bardziej jeszcze gwałtownego niż Mycoples. Thor patrzył, jak smoki unoszą się w powietrzu, kołując, i rzucają się w dół, wprost na niego. Pojął wtedy, iż jego modlitwy zostały wysłuchane. Mycoples uniosła skrzydła, wygięła szyję w pałąk i ryknęła, podobnie jak lecący obok niej smok. Obydwa ziały strumieniem ognia w imperialną armię, rozpłomieniając niebo. Chłodny dzień nagle przemienił się w ciepły, a następnie w upalny, gdy zbliżały się ku nim ściany ognia. Thor osłonił twarz rękoma. Smoki atakowały tylne szeregi, więc płomienie nie docierały aż do Thora. Ściana ognia była jednakże wystarczająco blisko, by poczuł jej żar i by włoski na jego przedramieniu przypaliły się. Krzyki tysięcy mężczyzn wzbiły się ku niebu, gdy armia Imperium oddział za oddziałem stawała w ogniu. Dziesiątki tysięcy żołnierzy wrzeszczały w niebogłosy.

Biegali w tę i we w tę – lecz nie mieli dokąd uciec. Smoki nie znały litości. Niszczyły wszystko, miotane wściekłością, gotowe wziąć odwet na Imperium. Kolejne oddziały Imperium osuwały się na ziemię martwe. Pozostali żołnierze mierzący się z Thorem odwrócili się, zdjęci paniką, i uciekali, usiłując umknąć smokom, które przecinały niebo wzdłuż i wszerz, plując dokoła ogniem. Lecz biegli jedynie ku swej śmierci, gdyż smoki obierały cel i wykańczały ich jednego za drugim. Wkrótce Thor spostrzegł, że stoi przed pustym polem, kłębami czarnego dymu, a powietrze wypełnia swąd palonych ciał, smoczego oddechu i siarki. Gdy kłęby uniosły się, jego oczom ukazały się zwęglone ziemie. Ani jeden z mężczyzn nie pozostał przy życiu, a po trawie i wszystkich drzewach ostały się jedynie czerń i popiół. Armia imperialna, tak nieposkromiona jeszcze kilka chwil wcześniej, teraz zniknęła zupełnie. Thor stał bez ruchu, zaszokowany i uradowany. Przeżyje. Wszyscy przeżyją. Krąg jest wolny. Wreszcie są wolni. Mycoples dała nura i wylądowała przed Thorem, opuszczając łeb i prychając. Thor podszedł do swej starej przyjaciółki, uśmiechając się, a Mycoples opuściła łeb aż do ziemi, mrucząc. Thor pogładził łuski na jej pysku, a ona nachyliła się i potarła nosem o jego pierś, muskając pyskiem jego ciało. Mruczała z zadowoleniem i była wyraźnie uradowana na widok Thora – równie uradowana, co on widząc ją. Thor wspiął się na grzbiet smoczycy. Stanąwszy tam zwrócił się do swej armii, tysięcy wojowników przypatrujących mu się z podziwem i radością, i uniósł miecz. Mężczyźni unieśli swe miecze i zawiwatowali. Nieboskłon wreszcie wypełnił się zwycięskimi okrzykami.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Gwendolyn stała, patrząc na stojącego na grzbiecie Mycoples Thora i serce jej wezbrało ulgą i dumą. Przedarła się z powrotem przez ciżbę żołnierzy, na powrót w pierwsze szeregi, odrzuciwszy ochronę Steffena i reszty. Przepchnęła się na plac i stanęła przed Thorem. Z oczu popłynęły jej łzy radości, gdy rozejrzała się i spostrzegła, że Imperium jest pokonane, wszystkie zagrożenia w końcu zniknęły, a Thor, jej ukochany, żyje i jest bezpieczny. Czuła, że odniosła zwycięstwo. Miała wrażenie, że mrok i żal osnuwające ostatnie kilka miesięcy wreszcie znikają, poczuła, iż Krąg wreszcie jest znów bezpieczny. Ogarnęły ją radość i wdzięczność, a Thor spostrzegł ją i w jego błyszczących oczach dostrzegła bezgraniczną miłość. Gwen już miała ruszyć przed siebie i podejść do niego, gdy nagle powietrze przeciął dźwięk, który zmusił ją, by się odwróciła. - BRONSONIE! – rozległ się krzyk. Gwen i pozostali obrócili się i serce jej zamarło z przestrachu, gdy ujrzała mężczyznę wyłaniającego się z popiołów po stronie Imperium. Człowiek ten leżał twarzą do ziemi, przysłonięty ciałami żołnierzy imperialnych, a teraz wstał, zrzucając je z siebie i prostując się. McCloud. Gwen przeszył dreszcz. Jakimś cudem McCloud przeżył. Kryjąc się tchórzliwie pod ciałami innych, jakimś sposobem przeżył pośród strumienia płomieni. Stanął przed nimi zeszpecony, o oznakowanej twarzy, bez jednego oka, a teraz na wpół sparzony. Jego odzienie wciąż się tliło. Był jednakże wciąż żywy, w dłoni dzierżył miecz i patrzył gniewnie wprost na swego syna, Bronsona. Gwen poczuła, jak budzi się w niej nieodparta odraza. Stał przed nią mężczyzna, którego nienawidziła każdą cząstką swego jestestwa, mężczyzna z jej koszmarów, tych, które przeżywała na nowo każdej nocy, mężczyzna, który dopuścił się ataku na niej. Przez wszystkie te dni niczego nie pragnęła bardziej, niż ujrzeć go martwym. Oto stał przed nimi w całej swej okazałości, wysoki i potężny, niczym koszmar przywołany do życia, jedyny ocalały z pożogi. - BRONSONIE! – wrzasnął ponownie McCloud, wychodząc na plac. Bronson zareagował na wołanie: wystąpił naprzód po stronie MacGilów z mieczem w dłoni, gotów spotkać się ze swym ojcem w ostatniej bitwie. Mycoples warknęła, wygięła szyję w łuk, gotowa ziać ogniem w McClouda. Thor jednakże powstrzymał ją, kładąc na niej dłoń, i zeskoczył z jej grzbietu. Zacisnął dłoń na swym mieczu i postąpił naprzód, ku McCloudowi, by go wykończyć. Bronson zbliżył się do niego i położył dłoń na jego ramieniu. - To moja walka – powiedział Bronson. - Zaatakował moją żonę – rzekł Thor. – Chcę się pomścić.

- Lecz to mój ojciec – odrzekł Bronson. – Z pewnością pojmujesz. Ja chcę tego bardziej. Thor zawiesił na Bronsonie długie, baczne spojrzenie, po czym w końcu, pojmując, usunął się. - Atakujcie obaj! – zawołał McCloud schrypniętym głosem. – Z łatwością ukatrupię obu! Bronson odwrócił się i stanął twarzą do niego. Rzucił się naprzód z głośnym krzykiem i uniesionym wysoko mieczem, a McCloud także ruszył w jego kierunku. Ojciec i syn zetknęli się pośrodku pustego pola. Bronson z całej siły zamachnął się swym mieczem, a McCloud uniósł swój i zablokował cios ze szczękiem. Posypały się iskry i rozpoczęła potyczka. Rozwścieczony Bronson zakręcił mieczem i raz po raz ciął, spychając w tył swego ojca, który blokował każde uderzenie i odpłacił kilkoma własnymi. Szli w tę i we w tę, a skry sypały się we wszystkie strony. Spektakularna potyczka trwała i żaden z nich nie zyskiwał przewagi, obaj żądni byli krwi. Wrogość między nimi zakorzeniona była głęboko. Wreszcie jednym szybkim ruchem Bronson zyskał przewagę nad ojcem i wytrącił mu miecz z ręki, dał krok do przodu i złamał mu nos uderzeniem rękojeści miecza. McCloud uniósł rękę i z krzykiem złapał się za broczący krwią nos, a Bronson kopnął go, posyłając na ziemię. Bronson postąpił naprzód, a wtedy McCloud nagle zamachnął się i zdzielił go mocno obcasem w tył kolana, aż ten runął na ziemię. McCloud wyprostował się, obrócił i uderzył Bronsona w tył głowy rękawicą, posyłając swego syna twarzą w piach. McCloud wyrwał mu miecz z dłoni, uniósł go i gotował się, by opuścić go na jego odsłoniętą szyję i odciąć mu głowę. Gwendolyn, przerażona, dała krok naprzód i krzyknęła: - NIE! Nie mogła znieść widoku Bronsona leżącego na ziemi, odsłoniętego na atak, mającego lada chwila zginąć, mężczyzny, którego z czasem pokochała i zaczęła darzyć szacunkiem, który tak mężnie walczył dla jej sprawy. McCloud uderzył mieczem i powietrze przeciął przeraźliwy wrzask. Gwendolyn wzdrygnęła się, pewna iż to przedśmiertny krzyk Bronsona. Jednak gdy otworzyła oczy, spostrzegła ze zdumieniem, iż to nie Bronson wrzeszczał, lecz McCloud. Stał przed nimi z odciętą ręką. Thor stał nad nim z wyciągniętym mieczem, odciąwszy dopiero co jego rękę, nim zdołał opuścić miecz na Bronsona. - To za Gwendolyn – powiedział Thor do McClouda. McCloud osunął się na kolana, chwytając za kikut ręki, wrzeszcząc, a wtedy Bronson podniósł się i odwrócił do niego. Stanął u boku Thora i we dwóch patrzyli na niego.

- Sprawiedliwości stało się zadość, ojcze – rzekł Bronson. – Odjąłeś mi dłoń. Teraz odjęto ją tobie. - Odjąłbym ci obie, gdybym tylko mógł – warknął McCloud. Bronson pokręcił głową, odchylił się w tył i kopnął ojca w twarz, posyłając go na plecy, a jego głowa walnęła o ziemię. - Nigdy już nie odejmiesz nikomu dłoni – odparł Bronson. Jego ojciec leżał na ziemi, pojękując, a Bronson pochylił się i podniósł swój miecz z piachu. - Ja go zabiję – rzekł Bronson do Thora. Thor skinął głową z szacunkiem i odsunął się, a Bronson stanął nad ojcem, gotując się, by zadać mu śmierć. Gwen wyszła naprzód, minęła wszystkich mężczyzn, którzy wiedli za nią wzrokiem, stanęła obok Bronsona i położyła dłoń na przegubie jego dłoni. Bronson odwrócił się do niej. - Nie proś o łaskę dla niego, pani – powiedział Bronson. - Nie proszę – rzekła Gwendolyn. – Pragnę dokonać zemsty. Bronson obrzucił ją zdumionym spojrzeniem. - Odebrał mi mój honor – mówiła dalej Gwendolyn. – I muszę naprawić tę krzywdę. Sprawiedliwość musi spaść na niego z mojej ręki. Nie twojej. Bronson patrzył na nią długo i uważnie, i w końcu pojął. Skinął głową i odsunął się. - Uśmierć mężczyznę, który prześladuje cię w snach – rzekł Bronson. – Tak jak przez całe me życie prześladował mnie w moich. Oby nasze sny zginęły wraz z nim. Gwendolyn złapała miecz obojgiem rąk, zaciskając je mocno na rękojeści. Powoli uniosła go nad głowę. Nigdy wcześniej nie zabiła człowieka z bliska, człowieka leżącego w bezruchu, odsłoniętego na atak. Ręce jej drżały, choć wiedziała, iż tego wymaga sprawiedliwość. Czuła krążącą w jej żyłach krew. Krew MacGilów, siedmiu pokoleń królów; krew przywódcy wspaniałego ludu; krew kogoś, kto musi naprawić krzywdy. Czuła przemożną potrzebę wykorzenienia ze świata zła, które w ogóle nie powinno było na nim istnieć. - Nie uczynisz tego – warknął do niej McCloud. – Jesteś jak mój syn. Brak ci odwagi. Gwendolyn wzięła głęboki oddech i gwałtownym ruchem wbiła miecz w dół, prosto w serce McClouda, przeszywając je. Miecz przeszedł przez jego ciało aż w przymarzniętą ziemię. McCloud wybałuszył oczy, zaszokowany, i z zaskoczeniem spojrzał na nią w agonii. Zamarł w ten pozycji na kilka sekund. Aż wreszcie osunął się bezwładnie na ziemię. Był martwy. Gwendolyn wyrwała zakrwawiony miecz i wyciągnęła go przed siebie, odwróciła się i stanęła twarzą do swych ludzi. Podniosła go wysoko. Cała jej armia jak jeden mąż przyklękła i wykrzyknęła:

- GWENDOLYN!

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Thor leciał na grzbiecie Mycoples, a siedząca za nim Gwendolyn obejmowała go mocno w pasie. Wznosili się wysoko nad Kręgiem, zataczając koła nad jego ziemiami i napawając się widokiem królestwa z góry. Wzlatywali w chłodnym zimowym powietrzu, pomiędzy rozstępującymi się obłokami, lecz Thor nie czuł zimna. Czuł jedynie wtulającą się w niego Gwen, jej dłonie oplatające go ciasno od tyłu, i z każdą chwilą czuł coraz bardziej, że staje się dawnym sobą. Po raz pierwszy odkąd pamiętał, był spokojny. Czuł, iż wszystko na świecie znalazło się na właściwym miejscu i pragnął, by nigdy nie nastąpił kres tej chwili. Mając Gwendolyn za sobą, lecąc na grzbiecie Mycoples, gdy Andronicus nie żył, Thor odczuwał pełnię, jakiej zawsze łaknął. Zanurkowali nisko, niemal prześlizgując się po wierzchołkach drzew, obejmując wzrokiem zniszczenia w Kręgu, całe połacie ziemi pokryte zwęglonymi trupami imperialnych wojowników. Thor widział, iż Mycoples i Ralibar nie próżnowali, wywołując falę zniszczenia, jakiej Krąg dotychczas nie znał. Frunęli nad spustoszonymi miastami i wioskami, rozniesionymi przez najazd Imperium, polami zaściełanymi trupami MacGilów, dzielnych dusz, które straciły życie, usiłując odeprzeć najeźdźcę. Thora dręczyło poczucie winy, iż przez cały czas walczył po niewłaściwej stronie. Żałował, że nie może tego naprawić, nie może cofnąć się, sprawić, by wszystko potoczyło się inaczej. Wrócił myślami do dnia, w którym wyruszył, by przyjąć kapitulację Andronicusa; czuł w dołku, że coś jest nie tak. Wspomniał złe przeczucie Mycoples, to, jak niechętnie lądowała, wszystkie znaki, które wskazywały na zagrożenie. Teraz zdał sobie sprawę, że powinien był ich usłuchać. Pragnął nigdy nie zostać pojmanym, nie pozwolić nikomu sprawować kontroli nad jego umysłem, nie przyczynić się do cierpienia i śmierci swych ludzi. Tak jednak miało być. Zdał sobie teraz z tego sprawę. Nie miało znaczenia to, jak bardzo pragnął, by losy świata toczyły się inaczej – świat miał swe własne przeznaczenie. Na tym polegało jego okrucieństwo. Lecz czasem mogła się w tym także ujawnić jego dobroć. Thor przypomniał sobie chwilę tuż przed tym, jak wzbili się w powietrze, gdy on i Gwendolyn objęli wszystkich swych ludzi. Popłynęło wiele łez radości, gdy Thor, nękany poczuciem winy, błagał ich o przebaczenie. Z radością mu go udzielili: nie zabił wszak żadnego z nich i więcej niż każdy z nich uczynił, by zabić żołnierzy Imperium. On wciąż czuł jednak, iż nade wszystko potrzebuje przebaczenia Gwen: wciąż nie potrafił uwierzyć, iż uniósł na nią swój miecz. Na samą tę myśl pragnął targnąć się na własne życie. Gwendolyn odniosła się do niego z łaską. Nie skrzywdził jej ani nikogo innego i gotowa był mu wybaczyć. Pojmowała nawet, że znajdował się pod wpływem zaklęcia, którego nie potrafił kontrolować. Thor przeprosił również Krohna, który niezwykle

szybko przyjął przeprosiny, liżąc go i skacząc w jego ramiona. Thor objął go. Przeprosił także Ereca, za to, iż stanął z nim do walki, i Kendricka, i wszystkich mężczyzn, których znał i z którymi walczył, prosząc o przebaczenie. Wszyscy żywo na to przystali, wiedząc, iż znajdował się pod wpływem zaklęcia. Ich dobroć wznieciła w Thorze jeszcze większe poczucie winy. Thor dosiadł Mycoples, pragnąc znów latać na jej grzbiecie; mężczyźni przystali, że spotkają się w Królewskim Dworze. Była to pierwotnie ich stolica i teraz, gdy Imperium już zniknęło, wszyscy zgodzili się, że do żadnego miejsca nie powrócą tak chętnie. Thor dosiadł Mycoples, Gwen usiadła za nim i wzbili się w powietrze. Ralibar zapałał sympatią do Gwen i przez ułamek sekundy zdawało się, iż może nawet pozwoli jej się dosiąść; lecz wtem niespodziewanie przyskoczył w powietrze i odleciał, zmierzając w sobie tylko znanym kierunku. Gwen uradowała się: wolała lecieć z Thorem, znów być blisko niego. Lecieli, zdawało się, już wiele godzin, oglądając ziemie Kręgu. Dostrzegali ogrom czekającej ich pracy, odbudowy, którą trzeba będzie rozpocząć. Wreszcie w dole, za obłokami, ukazał im się Królewski Dwór. Thor pokierował Mycoples, by zanurkowała nisko. Mycoples usłuchała i przecięła chmury. Leciała tak nisko nad Królewskim Dworem, że Thor i Gwen mogli nieomal dotknąć pozostałych balustrad. Thor dojrzał zarys rozległych zabudowań, zamku królewskiego, terenów ćwiczebnych Legionu, sal Srebrnej Gwardii, Galerii Broni, tuzinów budynków, fos, murów obronnych i nieskończonych domostw rozległego miasta – i serce mu pękło. Oto było miejsce tak mu drogie, tak olśniewające, rdzeń królestwa, bastion siły, wszystkiego, co dla Thora stanowiło o władzy. Oto było miejsce, do którego zawsze pragnął się dostać, miejsce, w którym poznał i ćwiczył się z Legionem. Było to miejsce, które niegdyś jawiło mu się jako niezwyciężone. A oto teraz leżało w gruzach, stanowiąc jedynie ułamek tego, czym było niegdyś. Thor ledwie był w stanie pojąć, iż coś tak potężnego mogło zostać sprowadzone do tego, na co patrzył. Fundamenty pozostały nienaruszone, podobnie jak części kamiennych ścian, zarys miasta i okolicznych zabudowań; z pewnością była to podstawa, na której można było budować. Jednakże większość jego wspaniałych, pradawnych kamieni i posągów leżała zwalona w gruzy. Ostała się jedynie połowa Królewskiego Dworu. - Siedem pokoleń MacGilów – rzekła Gwen, kręcąc głową. – Zmiecione, gdyż Tarcza opadła, gdyż Miecz został skradziony. A wszystko wzięło swój początek od mego brata, Garetha. Tak teraz wygląda królestwo mego ojca. Gareth zawsze pragnął zniszczyć naszego ojca: a teraz, jakimś sposobem, udało mu się to. Thor czuł, jak jej łzy spływają mu po szyi. - Odbudujemy się – powiedział. - Wiem, że tak będzie – odrzekła z pewnością w głosie.

Zanurkowali niżej, kołując raz po raz. To miejsce budziło w Thorze mnóstwo wspomnień. Było to miejsce, do którego, onieśmielony, lękał się wkroczyć jako chłopiec, którego bramy i wartownicy zdawali się mu straszniejsi niż wszystko inne. I oto był tu, już nie jako chłopiec, a mężczyzna, na grzbiecie smoka, dowódca Legionu i jeden z okrytych sławą wojowników królestwa. Thorowi trudno było pojąć wszystko, co wydarzyło się w jego życiu, i to tak szybko: było to nierealne. Thor zastanawiał się, czy cokolwiek w życiu jest stałe. Czy wszystko nieustannie się zmienia? Czy w istocie nic nie jest pewne? Widok ziem pod nimi wzbudził w Thorze nieopisany smutek – lecz także wielką nadzieję. Oto było miejsce, które mogli odbudować, miejsce, które mogli uczynić jeszcze bardziej olśniewającym. Imperium zniknęło, Krąg był wreszcie bezpieczny i Thora przepełniała nadzieja. Wszyscy żyli i byli bezpieczni, i jedynie to się liczyło. Kamienie można postawić na ich dawnych miejscach. A z Gwendolyn u boku Thor czuł, iż wszystko jest możliwe. Thor dotknął pierścienia matki, wypychającego mu kieszeń, i wiedział, że nastał czas, by poprosić Gwen o rękę. Nadszedł czas, by byli razem, już na zawsze. Nie chciał dłużej zwlekać. Otworzył usta, by przemówić. - Ląduj tutaj – zawołała nagle Gwendolyn głośno do Mycoples. – Widzę nadchodzących rycerzy. Thor spojrzał w dół i ujrzał idących drogą mężczyzn. Zaczęli przekraczać bramy Królewskiego Dworu. Mycoples dała nura, jak chciała Gwendolyn. Wylądowali tuż przed wchodzącą armią. Mycoples usadowiła się pośrodku dziedzińca, a mężczyźni zbliżyli się, by ich powitać. Thor wiedział, iż chwila, by się oświadczyć, minęła. Lecz nadejdzie ponownie. Był tego pewien. Nim dzień upłynie, znajdzie sposób, by uczynić z Gwendolyn swą żonę.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Luanda szła i szła, wykończona, osłabła z głodu, przemarznięta, mając wrażenie, iż jej wędrówka nigdy się nie skończy. Nie mogła sobie jednak pozwolić na to, by się zatrzymać. Musiała powrócić na swe ziemie ojczyste, do Bronsona. Nogi wciąż uginały się pod nią, gdy przypomniała sobie, jak wiele szczęścia miała, iż udało jej się zbiec, jak niewiele brakowało. Całą drogę oglądała się przez ramię, wciąż lękając się, iż jakimś cudem Romulus znalazł sposób, by Tarcza opadła, by za nią podążyć, schwycić i przeprowadzić z powrotem na drugą stronę. Lecz gdy odwracała się, nie było go tam. Zniknął, Tarcza w istocie się uniosła i Luanda maszerowała bezpiecznie cały czas, przez pustkowia Kręgu, zmierzając uparcie do domu. Odczuwała ulgę, lecz także lękała się. Czy jej ludzie przyjmą ją po wszystkim, co uczyniła? Czy będą chcieli ją zabić? Nie miała im tego za złe. Wstyd jej było na myśl o swych uczynkach. Nie miała jednak dokąd pójść. Nie znała innego domu. Poza tym kochała Bronsona i pragnęła znów go ujrzeć, przeprosić osobiście. Luandę nękały wyrzuty sumienia ze względu na to, co uczyniła i żałowała, iż nie potoczyło się to inaczej. Pragnęła to wszystko cofnąć, postąpić inaczej. Patrząc wstecz, nie pojmowała, co ją opętało, jak mogła pozwolić, by zawładnęła nią ambicja. Chciała mieć wszystko. I nie powiodło jej się. Tym razem pojęła swą lekcję i spokorniała. Nie łaknęła już władzy. Teraz pragnęła jedynie spokoju. Pragnęła jedynie znaleźć się wśród swych ludzi w miejscu, które mogłaby nazwać domem. Doświadczyła na własnej skórze, jak złe może być życie pod jarzmem Imperium i daleko jej było już do dawnej ambicji. Luanda pomyślała o Bronsonie, o tym, jak bardzo mu na niej zależało i znienawidziła siebie za to, iż go zawiodła. Czuła, że o ile ktokolwiek może jej wybaczyć, może ją przyjąć z powrotem, to właśnie on. Była zdecydowana go odnaleźć, bez względu na to, jak daleko będzie musiała zawędrować. Modliła się jedynie, by przeżył. Luanda dołączyła do tylnego obozu MacGilów, który maszerował szerokim traktem na zachód ku Królewskiemu Dworowi. Były w nim tysiące mężczyzn, wycieńczonych lecz uradowanych, świeżo po zwycięstwie. Z ogromną radością przystała do nich i ujrzała, że odnieśli zwycięstwo. Kluczyła, wypytując każdego, czy wie, gdzie jest Bronson. Każdego pytała o to samo: czy go widział, czy żyje. Większość zbywała ją pomrukiem, odwróceniem głowy i wzruszeniem ramionami, nie znając odpowiedzi. A ci, którzy ją rozpoznali, rzucali w jej kierunku lekceważące odzywki. - Nie jesteś przypadkiem tą MacGilówną, tą, która nas wydała? – spytał jeden z żołnierzy, poszturchując łokciem swych kompanów, którzy odwrócili się i spojrzeli na nią uważnie, ze wzgardą.

Należę do rodziny królewskiej MacGilów, jestem pierworodną córką króla MacGila. Ty jesteś zwykłym wieśniakiem. Pamiętaj o tym i o miejscu, które zajmujesz, miała chęć powiedzieć. Dawna Luanda tak by uczyniła. Lecz teraz, skruszona, zawstydzona, jedynie spuściła głowę. Nie była już tą kobietą, co niegdyś. - Tak, to ja – odrzekła. – Przepraszam. Luanda odwróciła się i zniknęła szybko z powrotem w obozie, po którym krążyła, aż w końcu zaczepiła kolejnego żołnierza, stukając go w ramię, a gdy ten odwracał się, gotowała się, by zapytać go, czy wie, gdzie jest Bronson. Lecz gdy odwrócił się, zamarła. On także. Wokoło nich mężczyźni maszerowali dalej, lecz oni stali zastygli w miejscu, wpatrując się jedno w drugie. Luanda ledwie mogła oddychać. Naprzeciw niej stał jej ukochany. Bronson. Bronson wpatrywał się w Luandę zaszokowany. Stała bez ruchu i przez kilka chwil nie była pewna, czy ją znienawidzi, odeśle, czy przytuli. Oczy jego zaszkliły się nagle od łez i dostrzegła na jego twarzy ulgę. Podszedł do niej i przytulił. Trzymał ją mocno, a ona odwzajemniła uścisk. Tak dobrze było znaleźć się znów w jego ramionach. Trzymała się go kurczowo i poczęła łkać, zalewając się łzami. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak wiele skrywała w sobie, jak zmartwiona była. Wyrzuciła z siebie wszystko, zanosząc się płaczem, zawstydzona. - Luando – powiedział, przyciskając ją do siebie. – Kocham cię. Tak mnie raduje twój widok. - Ja ciebie także kocham – wyrzekła przez łzy, nie potrafiąc go puścić, odsunąć się. Cofnęła się i, nie potrafiąc spojrzeć mu w oczy, opuściła głowę. Po policzkach spływały jej łzy. - Wybacz mi – rzekła cicho, nie patrząc mu w oczy. – Proszę. Wybacz mi. Przytulił ją ponownie, przyciskając mocno. - Wszystko ci wybaczam – rzekł. – Wiem, że to nie byłaś prawdziwa ty. Podniosła oczy i napotkała jego wzrok, i spostrzegła, iż nie patrzył na nią ze wzgardą. Widziała, że kocha ją równie mocno, jak w dniu, w którym go poznała. - Wiedziałem, iż pozwoliłaś, by coś tobą zawładnęło – mówił dalej. – Ambicja. To cię przytłoczyło. Lecz to nie byłaś ty. To nie była Luanda, którą znam. - Dziękuję – rzekła. – Masz rację. To nie byłam ja. Uśmiechnęła się, biorąc głęboki oddech, opanowując się i ocierając łzy. - A co z innymi? – spytała nerwowo. – Z Thorgrinem? Moją siostrą? Czy oni żyją? Wiedziała, iż jeśli odpowiedź będzie przecząca, stanie naprzeciw rozwścieczonej ciżby, która obarczy ją winą i zażąda jej śmierci.

Bronson uśmiechnął się i potaknął głową, a ją, gdy ujrzała jego twarz, ogarnęły radość i ulga. - Owszem, żyją – odrzekł. – Wszyscy wyruszyli do Królewskiego Dworu, dokąd także i my zmierzamy. Jestem pewien, że przyjmą cię z powrotem. Schwycił jej dłoń, lecz ona zatrzymała się i odsunęła ją, potrząsając głową. - Nie jestem tego wcale pewna – odparła. – Jak mogliby mi ponownie zawierzyć? - To ona – rozległ się ponury głos. Luanda odwróciła się i ujrzała kilku żołnierzy zbliżających się do nich. Jeden z nich wskazywał ją palcem. - Tam jest, MacGilówna – dodał. – Ta, która zdradziła Thora. Grupa żołnierzy ruszyła naprzód i pochwyciła Luandę szybko od tyłu, nim zdołała zareagować. Poczęli pętać jej ręce sznurem. - Co robicie? – zawołał oburzony Bronson, podchodząc do nich. – To moja żona! - I zdrajczyni – odparł zdecydowanym głosem żołnierz. – Ta, która wydała naszą armię. Zostaje aresztowana. Królowa zadecyduje o jej losie – nie my. I nie ty. - Dokąd ją zabieracie? – zapytał Bronson, zagradzając im drogę. – Żądam dla niej posłuchania u królowej! - Będzie miała posłuchanie, w rzeczy samej – odrzekli. – Lecz jako więzień. - Nie! Bronson przyskoczył do przodu, by ją uwolnić, lecz grupa żołnierzy zagrodziła mu drogę i dobyła mieczy. - Bronsonie, proszę! – zawołała Luanda. – Pozwól im. Postępują słusznie. Nie walcz z nimi, błagam. Nie uczynili nic złego. Bronson z wolna opuścił miecz, pojmując, iż mają rację. W sprawiedliwym społeczeństwie należało sprawiedliwości uczynić zadość. Kochał Luandę; lecz zarazem służył królowej. - Luando, pomówię z nią w twej sprawie – powiedział Bronson. – Nie troskaj się. Otworzyła usta, pragnąc coś powiedzieć, lecz żołnierze odciągnęli ją już ku odległemu horyzontowi, ku Królewskiemu Dworowi. Ku miastu, którego bramy Luanda przekraczała niegdyś jako członek rodziny królewskiej – a teraz, jak na ironię, przekroczy jako więzień. Nie potrzebowała już zaszczytów; modliła się jedynie, by jej siostra darowała jej życie.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Gwendolyn kroczyła przez pozostałości Królewskiego Dworu. Towarzyszyli jej Thor, jej bracia – Kendrick, Reece i Godfrey, a także Erec, Steffen, Bronson, Srog, Aberthol i kilku nowych doradców. Robili bilans, oceniając zniszczenia, które zostały zadane temu niegdyś wspaniałemu miastu. Gwendolyn była zdruzgotana, idąc przez miasto, w którym dorastała, miasto, które uosabiało jej lata dziecięce. Każdy jego zakątek przesycony był wspomnieniami, czasem, który spędziła w nim z ojcem, braćmi, miejscami, w których uczyła się jeździć konno, władać mieczem, poznała zapomniany język. Było to miejsce, w którym nauczyła się, jak pozostawić dzieciństwo za sobą. Wszystko wyglądało teraz inaczej, ledwie rozpoznawała to miejsce. Były to jedynie jego kości, pozostałości kamiennych murów, osmalone smoczym oddechem, sypiące się zabudowania, ślady balustrad. Ziemia wciąż usiana była trupami i Gwen powstrzymywała łzy, przechodząc między nimi, między dzielnymi Gwardzistami, MacGilami i silesianami, którzy oddali życie za królestwo, bohatersko stawiając czoła Imperium. Ich odwaga i poświęcenie napawały ją podziwem. - Stanęli do walki, wiedząc że przyniesie im to śmierć – powiedziała Gwendolyn głośno, idąc, a pozostali przysłuchiwali się. – Lecz mimo tego nie ulękli się. To wyraz największej odwagi. To wielcy bohaterowie Kręgu. Nieznani, bezimienni polegli wojownicy dokoła nas. To u nich zaciągnęliśmy największy dług. Wśród idących obok niej wojowników rozległ się pomruk aprobaty. Gwen przytłaczały honor i odwaga płynące w żyłach jej ludzi i czuła na sobie ciężar odpowiedzialności, by im dorównać, by być tak honorową i nieustraszoną przywódczynią, na jaką zasługiwali jej ludzie. Żywiła nadzieję, iż jej się to uda. - Najpierw musimy zająć się pogrzebaniem zmarłych – rzekła Gwendolyn, zwracając się do swego orszaku. – Zwołajcie wszystkich naszych ludzi, by zebrali zwłoki i przygotowali je na wielki stos pogrzebowy, który odbędzie się dziś wieczór. Zwłoki żołnierzy Imperium mogą wyrzucić na pola, poza zewnętrzne mury miasta, gdzie zjedzą je psy. - Tak, pani – rzekł jeden z generałów, odwrócił się i ruszył spiesznie ku swym ludziom, natychmiast wysyłając oficerów, by wykonali rozkaz. Wokoło nich żołnierze ruszyli do działania i poczęli zbierać zwłoki. Gwendolyn nie mogła już patrzeć na ich twarze; musiała oczyścić z nich miasto, by jej nie nękały. Przeszli wokół wewnętrznego dziedzińca, minęli powalony posąg jej ojca, fontannę, z której już nie tryskała woda, i Gwen zawahała się przy niej. Spojrzała na ogromną, kamienną figurę ojca, teraz strzaskaną na kilka kawałków, i rozgorzał w niej gniew na Andronicusa i Imperium. - Ponownie wzniesiemy posąg mego ojca – rozkazała. – Fontanny mają znów tryskać wodą, a ta dróżka być obsadzona kwiatami.

- Tak, pani – rzekł inny z jej ludzi, spiesząc, by wykonać polecenie. - Ale, pani – rzekł jeden z nowych doradców. – Czyż nie byłoby bardziej stosowne, gdyby stanął tam twój posąg? To wszak środek Królewskiego Dworu i stoi tu posąg przywódcy, a ty jesteś naszą przywódczynią. Twego ojca nie ma już pośród nas. Gwen zaprzeczyła ruchem głowy. - Mój ojciec zawsze będzie pośród nas – poprawiła go. – A ja nie potrzebuję posągu, by honorować siebie. Wolę pamiętać o tych, na których się wsparliśmy. - Tak, pani – odrzekł. Gwendolyn odwróciła się i ujrzała pełne aprobaty spojrzenia mężczyzn. Jej oczy spoczęły na Thorze. Nade wszystko pragnęła chwili, by przespacerować się z nim we dwoje. Zdawało się, iż nigdy nie mieli wystarczająco czasu jedynie dla siebie, a pragnęła mu coś powiedzieć. Pragnęła gorąco wyjawić mu, że jest przy nadziei. Że spodziewa się jego dziecięcia. Czuła, jak dziecko porusza się w jej brzuchu na samą tę myśl. Już niebawem, rzekła sobie w duchu. Gdy uporają się z naglącymi sprawami, sprawami królestwa, gdy wszystko się uspokoi, powie mu. Być może nawet dziś wieczór. Na samą myśl poczuła przypływ podniecenia. Szli wokół dziedzińca, aż dotarli wreszcie pod wrota zamku królewskiego. Gwendolyn podniosła wzrok i ból ścisnął ją w dołku na ten widok. Niegdyś był to najwspanialszy zamek w obydwu królestwach, śpiewano o nim pieśni, wychwalali go bardowie, nawet z krain poza Kręgiem. Był siedzibą królów z rodu MacGil przez siedem pokoleń, siedzibą jej ojca. A teraz stał przed nią na wpół zniszczony. Ostała się jedynie połowa murów, w miejscu drugiej do środka spozierało niebo. Ledwie była w stanie pojąć, jak coś takich rozmiarów mogło zostać zniszczone. Zawsze zdawał jej się nie do zdobycia. Zdał się jej być metaforą Kręgu: na wpół zniszczony, na wpół trwał nadal, tworząc fundament, na którym mieli się odbudować. Czekało ją niełatwe zadanie, nie tylko tutaj, lecz wszędzie, w każdej osadzie Kręgu. Gwen wzięła głęboki oddech, przyglądając się zamkowi, i poczuła płynącą z wyzwania inspirację. - Wejdźmy do środka – rzekła Gwen do pozostałych. W oczach jej orszaku błysnął niepokój. - Pani, nie wiemy, jak stabilne są mury – powiedział Kendrick. – Mogą runąć. Gwen pokręciła z wolna głową. - Był to zamek naszego ojca, a przed nim – jego ojca. Przetrwał stulecia. Utrzyma nas. Gwen dała śmiały krok naprzód, a reszta ruszyła zaraz za nią. Przeszli przez masywne bramy, kamienną i żelazną, spośród których jedna pozostała nienaruszona, a druga wisiała wyważona z zawiasów. Brona leżała spalona i wykręcona na boku, stanowiąc jedynie relikt dawnych czasów.

Wiatr świstał, a oni szli dalej. Wokoło panowała cisza, którą przerywał jedynie odgłos ich kroków na żwirze. Przeszli pod wysoką, kamienną, łukowatą bramą i Gwen spodziewała się ujrzeć pradawną dębinę, rzeźbione wrota, które strzegły wejścia do zamku. Lecz te zniknęły, wyrwane z zawiasów i skradzione. Gwen zabolał ten widok. Były to wrota, które Gwen mijała niemal każdego dnia swego życia. Wkroczyli do środka i Gwen poczuła nagły podmuch wiatru. Podniosła wzrok i w wysokich, zwężających się stropach ujrzała ziejące otwory, przez które wpadały promienie zimowego słońca i podmuchy chłodu. Ich kroki odbijały się echem w pustej sali, po której walały się kupy gruzu. Pod pyłem i gruzem Gwen dostrzegła jednak dawną marmurową posadzkę. Spostrzegła także, iż na ścianach zachowało się wiele malowideł. Przemierzyli salę. Pod sufitem trzepotał uwięziony ptak. Gwen wstąpiła po kamiennych schodach bez balustrady, wystarczająco szerokich, by pomieścić ich wszystkich idących ramię w ramię. Schody zdawały się pewne, i weszła po nich bez strachu. Szli dalej, mijając kolejne korytarze, w których otwory w ścianach wpuszczały do wewnątrz światło słoneczne i chłód. Ściany gdzieniegdzie zawaliły się, lecz sama konstrukcja sprawiała wrażenie nienaruszonej. Idąc, mijali rozrzucone trupy żołnierzy, mężczyzn, którzy dzielnie walczyli wręcz, i oddali życie, by obronić to miejsce. - Dopilnujcie, by i tych ludzi zabrano – rozkazała Gwendolyn. - Tak, pani – rzekł jeden ze sług, spiesząc, by wykonać rozkaz. Jeden trup przewieszony był przez kamienną balustradę. Oczy miał szeroko rozwarte, jak gdyby patrzył w niebo. Gwen pochyliła się i delikatnie zamknęła jego powieki. W ciągu ostatnich kilku dni widziała tylu martwych, że nie wiedziała, czy kiedykolwiek uda jej się wymazać z pamięci te obrazy. Przemierzyli kilka kolejnych korytarzy, aż wreszcie stanęli przed głównymi drzwiami Wielkiej Sali, używanej przez jej ojca, w której spędzał lwią część swego dnia w otoczeniu doradców i generałów, podejmując decyzje i wydając sądy, zajmując się bieżącymi sprawami Zachodniego Królestwa. Stół wielkiej rady został zniszczony i leżał teraz w kawałkach pośrodku pomieszczenia. Gwen dodały jednak otuchy pradawne złote wrota, które wciąż strzegły tej sali. Podeszła bliżej i dotknęła ich zawiasów, przesunęła dłonią po pradawnych rzeźbach, wykonanych setki lat wcześniej, będących dziełem pierwszego architekta Kręgu, jednym z największych skarbów tego zamku. W Gwen wezbrała nadzieja. Odwróciła się i stanęła twarzą do mężczyzn. - Przy tych wrotach postawimy nową salę rady królewskiej. A dokoła sali – nowy zamek, a dokoła zamku – nowy Królewski Dwór! Mężczyźni zawiwatowali z aprobatą. - Znajdziemy nowego rękodzielnika – dodała. – Równie zręcznego jak ten, który wyrzeźbił te wrota. Ozdobi każdy cal Królewskiego Dworu. Nie będziemy szczędzić

złota. Te drzwi staną się lśniącym symbolem dla każdego, kto tu przybędzie, że Krąg jest silny. Że zawsze będzie silny. Że potrafi się odbudować. Mężczyźni zawiwatowali, spoglądając na nią z nadzieją w oczach. Poznała, że wzbudziła w nich pewność. Gwen wyczuwała, że potrzebują teraz przywódcy i zamierzała zapewnić tym wspaniałym ludziom to, czego potrzebowali. Byli dla niej niby rodzina. Być może jej ojciec jednak nie mylił się: być może w istocie jej przeznaczeniem było przewodzić. Przeszli przez drzwi i wkroczyli do tego, co pozostało z komnaty. Przechodzili wśród kup gruzu i spoglądali na stłuczone okna witrażowe na ścianach. Gwen zauważyła, że niektóre z okien pozostały nietknięte; inne rozprysły się w drobny mak. Gwen przeszła na środek sali, aż do wielkiego tronu, na którym niezliczone razy zasiadał jej ojciec, i przyjrzała mu się bacznie. Z ulgą zauważyła, że jest nienaruszony – siedem stopni z kości słoniowej i złota wciąż prowadziło ku niemu, a jego szerokie poręcze wciąż obrzeżone były złotem. Pokryty był grubą warstwą kurzu, lecz dało się go rozpoznać. Steffen pospieszył naprzód i starł kurz z siedziska, z poręczy, aż znów błysnęło na nich złoto. - Proszę, pani. Usiądź – powiedział i odsunął się na bok. Gwen zawahała się, niepewna. - Był to tron mego ojca – odrzekła. - A teraz jest twój – powiedział Kendrick, wychodząc naprzód. – Lud potrzebuje przywódcy. Lud potrzebuje ciebie. Proszę, usiądź. Ojciec by tego pragnął. Gwendolyn spojrzała na Thora, a on skinął głową w odpowiedzi. - Usiądź, moja droga – rzekł uspokajającym tonem. – Uczyń to dla nas wszystkich. Gwendolyn czerpała siłę z obecności Thora, a także z obecności pozostałych. Pojęła, że mają rację. Nie chodziło już o nią, lecz o coś znacznie niż ona większego. Gwen powoli weszła na schody ze złota i kości słoniowej. Jej kroki rozchodziły się głośno w pustej sali. Podeszła do tronu swego ojca, odwróciła się i usiadła. Spojrzała stamtąd na wszystkich tych wspaniałych wojowników, którzy jej towarzyszyli, a oni jak jeden mąż klęknęli przed nią. - Moja królowo – powiedzieli wszyscy jak jeden mąż. - Powstańcie – rzekła Gwendolyn. Z wolna podnieśli się. - Może i jestem królową, lecz jestem jedynie córką mego ojca. Nie musicie przede mną klękać. Było to jego siedzisko: ja zasiadam na nim jedynie dlatego, że mu to przyrzekłam. - Tak, pani – rzekli. - Wybacz, pani – powiedział Aberthol, wychodząc naprzód. – Lecz wiele spraw królestwa wymaga rychłego rozważenia. A czyż któraś chwila bądź miejsce lepsze są, by się nimi zająć niż tutaj, teraz, gdy jesteśmy w sali rady królewskiej?

- Mój ojciec nigdy z niczym nie zwlekał i ja także tego nie uczynię. Aberthol skinął głową z zadowoleniem. - Przede wszystkim, pani, musisz wybrać nowych doradców. Pamiętasz dawną radę swego ojca? Większość z nich odeszła, gdy twój brat Gareth zasiadł na tronie. Teraz masz szansę rozpocząć wszystko na nowo. Gwen skinęła głową i popadła w zadumę. - Docenię tych, którzy doceniali mego ojca. Każdy z jego dawnych doradców może dołączyć. Nadto, Abertholu, ty w niej zasiądziesz; podobnie jak moi bracia, Kendrick, Godfrey i Reece; Thorgrinie, ty także; i wy, Erecu, Srogu, Bronsonie i Steffenie. Steffen wybałuszył oczy w szoku. - Ja, pani? – zapytał. – Jestem tylko twym uniżonym sługą. Jestem prostym człowiekiem, nie ważnym dowódcą Kręgu. Nie przystoi mi zaszczyt zasiadania w Królewskiej Radzie. - Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak bardzo się mylisz – powiedziała. – Przystoi ci to jak niewielu innym. Zasiądziesz w mojej radzie i będziesz doradzał w każdej kwestii. Niewielu ufam bardziej niż tobie. Czy zgadzasz się? Steffen spuścił głowę. - Pani, będzie to dla mnie najwyższy zaszczyt. Gwendolyn skinęła głową z zadowoleniem. Steffen już dawno winien zająć pozycję odpowiadającą szczególnemu miejscu, jakie zajmował w jej sercu, jego bezinteresowna wierność powinna zostać nagrodzona. Zważywszy na jego skromność, jeśli ktokolwiek zasługiwał na to, by awansować, był to właśnie on. - Wyśmienicie, pani – rzekł Aberthol. – To w istocie doskonały wybór rady. Najbardziej naglącą kwestią są McCloudowie. Imperium zniknęło, osady McCloudów zostały splądrowane, a ich przywódca nie żyje. Ty jesteś teraz władczynią tego, co ostało się w Kręgu, obydwu królestw, ziem po obu stronach Pogórza. McCloudowie z pewnością będą oczekiwali od nas, że będziemy im przewodzić, że zjednoczymy wszystkich. Nigdy wcześniej w dziejach MacGilów nie nastała taka sposobność na zjednoczenie. Żaden MacGil przed tobą nie miał takiej władzy, jak ty teraz. - Panuje tam teraz bezład – wtrącił Srog. – Są słabi. Być może to nasza szansa. Może należy ich teraz zaatakować, rozgromić na dobre i zająć ich stronę. Kendrick potrząsnął głową. - Musimy dołożyć starań, by zjednoczyć obydwa królestwa drogą pokoju. Krąg widział dość wojny. Zdobądź ich serca w tych trudnych czasach, a zdobędziesz ich wierność. - McCloudowie to dziki lud – rzekł Erec. – Nie przemawia do nich dyplomacja, żadne gesty. Są tacy, a nie inni i ich natura nie zmieni się. Nie są tacy jak my. Zaprowadź z nimi porządek, a zwrócą się przeciwko tobie. Nastał czas, by się ich pozbyć. Jedynie to zagwarantuje pokój w Kręgu. - McCloudowie walczyli z nami, gdyśmy ich potrzebowali – przypomniał Bronson.

- Owszem, lecz uczynili to jedynie dlatego, że sami także byli atakowani – odparł Erec. - Niektórzy mogą uznać gesty pokoju i dobroci jako oznakę słabości – rzekł Srog. – Nasza dobroć w stosunku do nich może zachęcić ich do ataku. Mężczyźni poczęli sprzeczać się między sobą, a Gwen zamyśliła się nad tą kwestią w milczeniu. Zastanawiała się, jak też postąpiłby jej ojciec, gdyby znalazł się w tej sytuacji. Pokręciła jednak głową, gdyż zdała sobie sprawę, że to nie ma znaczenia. Teraz to ona była władczynią. Musiała zawierzyć swemu osądowi. W końcu Gwen odchrząknęła, a w sali ucichło. - Większa moc tkwi w miłości niż w lęku – rzekła. Mężczyźni zwrócili się i spojrzeli na nią w milczeniu, wsłuchując się w każde jej słowo. W ich oczach dostrzegała miłość i szacunek. - Musimy spróbować sprawić, by McCloudowie nas pokochali – mówiła dalej. – Musimy spróbować zjednoczyć dwa Kręgi. Jeśli zaatakujemy, zajmiemy ich ziemie na chwilę; lecz nie na długo. Siła żyje krótko, większa moc tkwi w harmonii. Który z was pragnąłby zawrzeć pokój z królestwem, które zarżnęło wasze żony i dzieci? Mężczyźni opuścili wzrok, spokorniali, milcząc. Dotarło do nich, że mówi słusznie. - Może i pokój jest trudniejszą drogą – ciągnęła dalej Gwen. – Lecz to ją musimy obrać. McCloudowie mogą wciąż widzieć w nas wrogów; lecz mogą też czekać, aż ich poprowadzimy. Musimy spodziewać się po nich tego, co najlepsze, póki nie dadzą nam powodu, by sądzić inaczej. - Tak, pani – rzekł Aberthol. - Bronsonie! – zawołała Gwen. Bronson wyszedł naprzód i przyklęknął. - Dzielnie służyłeś naszemu królestwu w wojnie z Imperium. Jestem ci winna przeprosiny. Nie powinnam była ci nie zawierzać przez wzgląd na uczynki mej siostry. Bronson pokłonił się. - Dziękuję, pani. Nie chowam urazy. Jestem wdzięczny, że przyjęłaś mnie i ofiarowałaś drugą szansę. - By nagrodzić twą wierność – rzekła Gwen. – Ofiaruję ci Wschodnie Królestwo Kręgu. Będziesz władał McCloudami w mym imieniu. - Pani – wciągnął gwałtownie powietrze, zaszokowany. – Jesteś pewna? Jestem tylko zwyczajnym wojownikiem. Gwen pokręciła głową. - Jesteś kimś znacznie ważniejszym – powiedziała. – Jesteś synem króla. I McCloudem. McCloudowie znają cię i szanują. Ty znasz ich. Któż inny lepiej będzie im przewodził? Ruszaj w drogę. Przekrocz Pogórze jako mój wysłannik. Okaż im miłość i pokój i pomóż się odbudować. Zjednocz swe armie. Bronson pokiwał gwałtownie głową. - Wedle twej woli, pani.

- Podjęłaś mądrą i wyważoną decyzję, pani – rzekł Aberthol. – Twój ojciec byłby dumny. Odchrząknął i wyciągnął kolejny zwój. Zmrużył oczy, czytając. - Skorośmy przy kwestii McCloudów, należy zająć się jeszcze jedną, mniej przyjemną sprawą. Twa siostra, pani. Luanda. Została pojmana. Gwen wciągnęła gwałtownie powietrze. Zatem jej siostra, która ich zdradziła, jednak przeżyła. - Jaki będzie jej los? – spytał Aberthol. Wśród mężczyzn rozszedł się ożywiony szept. - Musi zawisnąć za swe zbrodnie – powiedział Srog. - Zdradziła nas wszystkich – rzekł Erec. - Zdradziła przede wszystkim Thorgrina – powiedział Kendrick. W Gwen zawrzało, gdy o tym pomyślała. Odwróciła się i spojrzała na Thora. - Pani moja – rzekł Thor. – Nie chowam do niej urazy. To wszak twoja siostra. Gwendolyn zamyśliła się, rozważając tę kwestię. Luanda była jej solą w oku przez całe jej życie. Jej ambicja była nienasycona i kryła się w niej jakaś bezwzględność. Gwen wiedziała, że to się nigdy nie zmieni. - Pani, jeśli mogę – powiedział Bronson, odchrząknął i dał krok naprzód. – Daruj, nie jest moim zamiarem wtrącać się w kwestie, które nie do mnie należą. Lecz Luanda jest nie tylko twą siostrą – jest także moją żoną. Nie kwestionuję jej wad ani złych uczynków. Jednak pragnę cię o coś prosić. W jej imieniu proszę cię o wybaczenie, o łaskę. Jeśli dokonałem czegoś dobrego, by na to zasłużyć, proszę, przebacz jej. Większym przywódcą jest ten, który okazuje łaskę, gdy na nią nie zasłużono, niż ten, który każe za przewiny. Gwen milczała, rozważając tę kwestię, a wewnątrz targały nią sprzeczne emocje. - Gdzie ona jest? – spytał Gwen Aberthola. - Czeka przed salą, pani. Gwen popadła w długą zadumę, rozważając w myślach tę kwestię. W końcu skinęła głową. - Wprowadźcie ją. Aberthol wyszeptał coś do jednego ze sług, który wybiegł z pomieszczenia. Wrócił niebawem, prowadząc Luandę, która ręce miała spętane za plecami. Mężczyźni rozstąpili się, a ona przeszła środkiem ku swojej siostrze. Luanda zwiesiła głowę nisko, nie patrząc nawet na Gwendolyn. Gwen zdumiał jej wygląd. Wyglądała na znacznie starszą i zdawała się rozbita. Ogolono jej głowę, a na twarzy widniały siniaki i zadrapania. Wyglądała tak, jak gdyby zawędrowała do samego piekła i z powrotem. Gwen dostrzegła w niej także coś, czego nigdy wcześniej nie widziała: pokorę. Wzrok wbiła w posadzkę. Jej usta były obrzmiałe i spękane, a policzki opuchnięte. Mimo wszystko Gwen nie potrafiła jej nie współczuć.

- Wybacz mi, siostro – rzekła Luanda. Padła na kolana i zaniosła się płaczem. Łkała, a Gwen patrzyła na nią ze ściśniętym sercem. Ona i Luanda zawsze rywalizowały ze sobą – to sprawka samej Luandy – lecz mimo tego nigdy nie życzyła jej źle. - Wstydzę się tego, jak postąpiłam – powiedziała Luanda. – Nie tylko wobec ciebie i Thora, lecz także całego Kręgu. Naszej rodziny. Nie pojmuję, co mnie opętało. Gdybym potrafiła cofnąć bieg wydarzeń, uczyniłabym to. Twoją prerogatywą jest rozkazać mnie zabić. Lecz błagam cię o przebaczenie. Nie chcę umierać. Gwen przyglądała się zanoszącej się płaczem Luandzie. W sali zaległa cisza. Gwen zdała sobie sprawę, że spojrzenia wszystkich utkwione są w niej. Westchnęła. Myślała długo i intensywnie i zauważyła, że w tym, co mówił Bronson, kryje się sporo prawdy: większa moc tkwiła w łasce niż sprawiedliwości. Wiedziała, iż każdy dobry władca musi wykazywać obie te cechy i umiejętnie ich używać. - Daruję ci winę – rzekła Gwendolyn. Luanda, w szoku, podniosła na nią pełen nadziei wzrok. - Lecz nie jesteś tu już mile widziana. Posyłam twego męża do Wschodniego Królestwa, a ty udasz się tam wraz z nim. Nigdy już nie przekroczysz granicy na tę stronę Pogórza, w przeciwnym razie czeka cię śmierć. Nie przez wzgląd na to, co uczyniłaś mnie, lecz Thorgrinowi. Gwen spodziewała się, iż Luanda odczuje ulgę, że udało jej się uniknąć wyroku śmierci; jednak, ku jej zaskoczeniu, zdała się zaniepokojona. Luanda po raz kolejny zaniosła się płaczem. - Jesteś mą siostrą – powiedziała. – Tutaj jest mój dom. Nie możesz mnie wygnać. Kocham cię. - Nie kochasz mnie – rzekła Gwen. – Zajęło mi całe życie, by to pojąć. Kochasz ambicję. Nie swą rodzinę. Gwen dała znak głową, a wtedy dwaj słudzy wystąpili naprzód i schwyciwszy Luandę pod ręce, wyprowadzili ją. Bronson pokłonił się. - Dziękuję, pani, za okazanie jej łaski. Nigdy nie zapomnę twej dobroci. Gwen skinęła głową w odpowiedzi. - Towarzysz swej żonie do Wschodniego Królestwa – powiedziała. – Jedź tam w moim imieniu. Nasi ludzie pokładają w tobie nadzieję. Ja pokładam w tobie nadzieję. Krąg podzielony zawsze będzie słaby. Bronson pokłonił się, odwrócił i szybkim krokiem wyszedł z sali. Zaległa długa cisza. Wyprowadzana z pomieszczenia Luanda opierała się, wierzgając. - Nie! – wrzasnęła. – Nie odsyłaj mnie! To także mój dom! Mężczyźni odciągali ją ku wyjściu, lecz nim się przy nim znalazła, odwróciła się i wykrzyknęła do Gwendolyn po raz ostatni:

- Jesteś mą młodszą siostrą! Gdyśmy były młodsze, zrobiłabyś dla mnie wszystko. Co się z tobą stało? Gwen wpatrywała się w nią, po raz ostatni patrząc na twarz swej siostry. Czuła, że jej samej także przybyło wiele lat. Choć to dziwne, czuła, że to ona jest jej starszą siostrą. - Dorosłam – odparła Gwen. Drzwi zatrzasnęły się za nią i wszyscy stali w długiej, świdrującej ciszy. Gwen napotkała spojrzenia mężczyzn i ujrzała w ich oczach nowy szacunek. Dokonała trudnego wyboru. Gwen już teraz czuła się zmęczona, starsza, przytłoczona swymi rządami; usłyszała odległe wiwaty biesiadników i zapragnęła znaleźć się na zewnątrz, gdziekolwiek, byle nie tu. Czuła, jak dziecię w niej porusza się i pragnęła jedynie znaleźć się gdzieś sama z Thorem. - Czy mamy jakieś jeszcze naglące kwestie? – spytała Aberthola, żywiąc nadzieję, iż odpowiedź będzie przecząca. – Pragnę wyjść na zewnątrz i dołączyć do naszych ludzi. - Tylko jedną, pani – odrzekł. – Co czeka Tirusa. Tirus. Gwen przypomniała sobie wszystko, jego zdradę. Okazała naiwność, zawierzając mu, a przez jej ufność wielu jej ludzi – dobrych ludzi – straciło życie. Czuła wstyd – i zamierzała naprawić te krzywdy. - Został pojmany, jego synowie także. Wszyscy żywi – rzekł Aberthol. - Musi zostać stracony, pani – powiedział Kendrick. – Tirus jest innego gatunku zdrajcą niż twa siostra. Jest znacznie bardziej podstępny. - Dasz ostrzeżenie wszystkim zdrajcom, pani – dodał Erec. - Rozważ tę kwestię starannie, pani, nim podejmiesz pochopne decyzje – powiedział Aberthol. – Krąg nigdy nie będzie w pełni stabilny, póki nie ujarzmisz podstępnej natury ludzi Wysp Górnych. - Możemy pałać do nich nienawiścią, jeśli tylko chcemy, lecz potrzebujemy tamtych MacGilów. Ojciec twój wiedział o tym – dlatego właśnie ich znosił. Pani, to może być twa szansa, by zapisać się na kartach historii. By zjednoczyć dwie wojujące ze sobą strony rodu MacGilów, jak niegdyś – rzekł Srog. - Nie potrzebujemy ich – powiedział Kendrick. – To oni potrzebują nas. Aberthol wzruszył ramionami. - Tak sądził twój ojciec – powiedział. – Zdecydował się ignorować ich. Lecz, jak widzisz, to zapewniło jedynie Tirusowi czas i miejsce, by się zbuntować. Gwendolyn siedziała w zadumie. - Gdzie teraz jest Tirus? – spytała. - Oczekuje na sąd przed salą – rzekł Aberthol. – Kwestia Wysp Górnych, kwestia Tirusa, nie może czekać. Decyzję trzeba podjąć teraz. Przez wzgląd na bezpieczeństwo Kręgu. Gwen skinęła głową z westchnieniem. - Wprowadźcie go – powiedziała.

Aberthol posłał jednego ze sług, który wybiegł z sali i powrócił wkrótce wraz z kilkoma żołnierzami. Prowadzili ze sobą Tirusa i jego trzech synów. Postawili ich przed Gwendolyn. Tirus był arogancki nawet gdy pojmany, nawet w tak wymizerowanym stanie. Na jego twarzy wykwitł złośliwy uśmieszek. - Zasiadasz na miejscu mego brata – rzekł pogardliwie. – Lecz jesteś jedynie młodą dziewczyną. Gwen poczuła niesmak na widok swego stryja, jak zawsze. - Zasiadam na tym miejscu, gdyż jestem królową – poprawiła go pewnym tonem. – Mianowaną zgodnie z prawem królową. Gdyż mój ojciec, twój brat, mianowany zgodnie z prawem król, umieścił mnie na nim. Ty zaś stajesz tu dzisiaj przede mną, gdyż rościłeś sobie prawo do tego, co nie twoje. To nie ja będę sądzona, lecz ty. Trzej synowie Tirusa wbili spojrzenia w ziemię, wyraźnie spokorniali, lecz Tirus, nadal bezczelny, odwrócił się i spojrzał na Kendricka. - Jesteś najstarszy – zwrócił się do niego. – Jesteś pierworodnym synem MacGila, a do tego mężczyzną, czyś bękartem, czy nie. Jeśli nie ja, to ty powinieneś władać. Zaradź temu. Przemów do Gwendolyn tak, by pojęła, gdzie jej miejsce i zeszła z tego tronu. Kendrick pokręcił głową, obrzuciwszy Tirusa lodowatym spojrzeniem. Dłoń zacisnął na rękojeści swego miecza. - Bacz na to, co mówisz o mej siostrze – powiedział. – To nasza królowa, nie myśl inaczej, i sprawuje władzę w naszym królestwie. Znieważ ją raz jeszcze, a zaznasz mego gniewu. Tirus niechętnie zwrócił się ku Gwen. - Jeśli oczekujesz przeprosin – rzekł. – To ode mnie ich nie usłyszysz. Tron, na którym zasiadasz, wedle prawa należy się mnie. Zawsze tak było. Pominięto mnie przez twego ojca, który był mężczyzną mniejszego kalibru niż ja. Gwendolyn poczuła, jak na dźwięk tych słów do twarzy napływa jej krew. Odetchnęła głęboko, mając w pamięci radę swego ojca: nigdy nie daj po sobie poznać, co myślisz. Ani nie pozwól, by emocje przyćmiły twój osąd. Przywódca musi nieustannie mieć się na baczności. - Jesteś tylko pełnym ambicji zdrajcą – rzekła Gwendolyn. – Okrywasz hańbą ród MacGilów. Zgodnie z wszelkimi prawami naszego królestwa powinnam rozkazać cię stracić. Gwen przerwała, rozważając tę kwestię i pozwalając, by jej słowa poniosły się w głuchej ciszy. - Nie uczynię tego jednak. Miast tego zostaniesz wygnany i dożyjesz kresu swych dni na Wyspach Górnych. Nigdy już nie postawisz stopy na głównych ziemiach Kręgu. Co więcej, zostaniesz tam uwięziony, a straż nad tobą sprawować będą moi ludzie. Spędzisz resztę swych dni w lochu. Tirus patrzył na nią arogancko.

- Wolę zatem, byś mnie straciła. Wybieram to zamiast życia w lochu. Gwen uśmiechnęła się szyderczo. - Straciłeś prawo wyboru. Teraz to ja podejmuję decyzje. Sprawiedliwości stanie się zadość – dla Kręgu, dla mojej rodziny i dla mego zmarłego ojca. Niech ci się dobrze żyje pod ziemią. Gwen zwróciła się do swych sług. - Wyprowadźcie go – rozkazała. Mężczyźni pospieszyli, by wykonać polecenie. Zaczęli go odciągać, a Tirus wrzeszczał i opierał się, zmuszając ich, by ciągnęli go za sobą. - Nie ujdzie ci to na sucho! – wykrzyknął, gdy go wlekli. – Mój lud jest dumny. Nie pozwolą na tę zniewagę! Nie pozwolą, by ich król został wtrącony do lochu! Gwen zmierzyła go lodowatym spojrzeniem. - A któż rzekł, żeś królem? Wywlekli go na zewnątrz, krzyczącego, i drzwi za nim wreszcie się zatrzasnęły. W sali zapadła głucha cisza. Gwen czuła strach i szacunek, jaki żywili do niej zebrani w pomieszczeniu mężczyźni. Zaczynała także czuć się twardsza, silniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Krzywdy wreszcie były naprawiane, a ona nie lękała się już tym zajmować. Gwendolyn obróciła się i zwróciła spojrzenie na trzech synów Tirusa. Stali przed nią, odwzajemniając spojrzenia, wyraźnie przestraszeni. Dwóch z nich przypominało ojca i wyglądało na równie aroganckich, co on. Trzeci jednak, o długich, kręconych włosach, zdawał się od nich różnić. - Rzekł prawdę – odezwał się jeden z synów. – Nasi ludzie są twardzi niczym skały, na których powstała nasza wyspa. Nigdy nie pozwolą, by go więzić. - Jeśli wasi ludzie poczytują za zniewagę uwięzienie zdrajcy, nie są ludźmi mile widzianymi w Kręgu – odparła lodowatym tonem Gwen. - Pani – powiedział Aberthol, odchrząknąwszy. – Sugeruję, byś uwięziła także synów Tirusa. Z pewnością pozostaną wierni ojcu. Nie skończy się to dobrze, jeśli pozostawimy ich na wolności. - Pani – przerwał mu Kendrick. – Proszę, nie wtrącaj do lochu najmłodszego syna, Matusa. Bardzo pomógł naszej sprawie w czasie wojny. Uwolnił nas i uchronił od śmierci. Gwendolyn przyjrzała się bacznie Matusowi. Chłopak nie przypominał swych braci: nie miał ich ciemnych oczu ani rysów i sprawiał wrażenie bardziej dumnego, szlachetnego. Nie wyglądał, jak gdyby pochodził z Wysp Górnych, zdawał się przypominać bardziej jednego z jej ludzi. Wyglądał może nawet i tak, jakby należał do jej rodziny. Gwen pamiętała tych chłopców z lat dziecięcych, swych dalekich kuzynów, którym raz do roku składali wizytę, gdy ich ojciec udawał się na Wyspy Górne. Wspomniała, że Matus zawsze trzymał się na uboczu i okazywał im więcej dobroci niż pozostali bracia; tamci zapadli jej w pamięć jako niegodziwi i oziębli. Jak ich ojciec.

- Uwolnijcie go – rozkazała. Jeden ze sług pospieszył naprzód i rozciął sznur krępujący ręce Matusa. - Krew MacGilów płynie w tobie silnie – rzekła do niego z aprobatą. – Dziękuję ci. Co oczywiste, zaciągnęliśmy u ciebie ogromny dług. Proś, o co chcesz. Matus wyszedł naprzód i pokornie opuścił głowę. - Był to dla mnie zaszczyt, pani – rzekł. – Nie zaciągnęliście u mnie długu. Lecz skoro tak, proszę, byś uwolniła mych braci. Pozwolili, by zawładnęła nimi sprawa mego ojca, lecz nie wyrządzili wam żadnej krzywdy. Gwen skinęła głową z aprobatą. - To szlachetna prośba – rzekła. – Nie prosisz dla siebie, lecz dla innych. Zwróciła się do swych sług. - Uwolnijcie ich – wydała rozkaz. Dwaj słudzy podeszli do nich i uwolnili, a oni spojrzeli z zaskoczeniem i ulgą. Aberthol, wzburzony, dał krok przed siebie. - Popełniasz błąd, pani! – zawołał. - Zatem mnie przyjdzie za niego odpowiedzieć – odrzekła. – Nie zamierzam karać synów za grzechy ojców. Zwróciła się do nich. - Możecie powrócić na Wyspy Górne. Lecz biada wam, jeśli pójdziecie ścieżką wytyczoną przez ojca. Następnym razem nie okażę wam tyle dobroci, czyście moimi kuzynami, czy nie. Trzej bracia odwrócili się i ruszyli przez salę szybkim krokiem. Gdy wychodzili, Gwen zawołała: - Matusie! Matus zatrzymał się w progu, a obok niego jego bracia. - Zostań, proszę. Bracia spojrzeli na niego, nachmurzyli się i wyszli sami, zamykając za sobą drzwi. - Potrzebuję ludzi, którym mogę ufać. Moje nowe królestwo jest jeszcze słabe. Trzeba obsadzić wiele pozycji. Wskaż, na której z nich widzisz siebie. Matus pokręcił głową. - To zbyt wielki zaszczyt, pani – powiedział. – Co uczyniłem, uczyniłem z miłości – nie z żądzy pozycji. Postąpiłem tak, gdyż tak należało postąpić oraz dlatego, że – przyznaję to ze wstydem – to, co uczynił mój ojciec, było niewłaściwe. - W twych żyłach płynie szlachetna krew – rzekła. – Teraz, gdy twój ojciec jest uwięziony, Wyspy Górne potrzebują nowego lorda. Pragnę, byś zajął jego miejsce i został mym regentem. - Ja, pani? – zapytał Matus, ze zdumienia podnosząc głos. – Lordem Wysp Górnych? Nie mógłbym. Jestem tylko chłopcem. - Jesteś mężczyzną, który walczył, zabijał i ratował innych. Okazałeś nadto większy honor i prawość niż dwukrotnie starsi od ciebie.

Matus potrząsnął głową. - Nie mógłbym zająć miejsca mego ojca – szczególnie przed mymi starszymi braćmi. - Lecz proszę cię, byś to uczynił. Stanowczo pokręcił głową. - Odarłoby to z honoru mój uczynek. Nie po tom to uczynił, by zyskać pozycję lub władzę. Jedynie dlatego, że tak należało postąpić. Zaciągnąłem u was dług i uniżenie dziękuję za twą propozycję, pani. Nie mogę jej jednak przyjąć. Gwen skinęła głową, przyglądając mu się bacznie. - Rozumiem – rzekła. – Jesteś wojownikiem z krwi i kości i przynosisz MacGilom wielką chlubę. Żywię nadzieję, iż pozostaniesz przynajmniej w pobliżu dworu. Na twarzy Matusa pojawił się uśmiech. - Dziękuję ci, pani, lecz muszę powrócić na Wyspy Górne. Może w istocie nie ze wszystkimi tam się zgadzam, jednak jest to mój dom. Czuję, że to właśnie tam jestem potrzebny, szczególnie w tych burzliwych czasach. Matus pokłonił się, odwrócił i wyszedł przez drzwi rady królewskiej. Sługa zamknął je za nim cicho. Patrząc za swym odchodzącym kuzynem, Gwen miała przeczucie, że jeszcze się spotkają; czuła, że jest dla niej niemal jak jeszcze jeden brat. - Srogu, wystąp – powiedziała Gwen. Srog stanął przed nią. - Wyspom Górnym nadal potrzebny jest lord. Jeśli na to przystaniesz, niewielu mężom ufam bardziej niż tobie. Potrzebny mi ktoś, kto poskromi ten lud. Władałeś wspaniałym miastem, Silesią, i nie mam najmniejszych wątpliwości, iż utrzymasz ich w ryzach. Srog pokłonił się. - Pani, po prawdzie, po wszystkich tych bitwach zatęskniłem gorąco za Silesią. Marzę, by tam powrócić, by ją odbudować. Lecz dla ciebie uczyniłbym wszystko. Jeśli jestem potrzebny na Wyspach Górnych, tam właśnie się udam. Będę sprawował rządy w twym imieniu. Gwen skinęła głową z zadowoleniem. - Wyśmienicie. Wiem, że doskonale sobie poradzisz. Dopilnuj, by Tirus siedział w lochu. Miej baczenie na jego synów. I spraw, by te uparciuchy zapałały do nas sympatią, dobrze? Wszyscy w sali wybuchnęli śmiechem. Gwen westchnęła, wycieńczona. Sprawy dworu zdawały się nie mieć kresu. - Cóż, jeśli to już wszystko, chciałabym wyjść i dołączyć… Nim zdołała wyrzec coś więcej, wrota sali otworzyły się raz jeszcze i, ku swemu zdumieniu, Gwen ujrzała dwie dziewczynki w wieku może dwunastu i dziesięciu lat. Za nimi szedł Steffen, który dodawał im odwagi kiwając głową. Dziewczęta były ładne, proste, dumne i podeszły na sam środek pełnej mężczyzn sali. Zatrzymały się przed Gwen.

- Pani – odezwał się Steffen. – Te dziewczęta podeszły do naszych ludzi. Obstają, iż mają dla ciebie jakieś naglące wieści. Gwen zniecierpliwiła się. Była skonsternowana, bolał ją brzuch i pragnęła zejść już z tronu. - Nie mamy czasu na dziecięce zabawy – powiedziała zniecierpliwiona. Steffen skinął głową. - Rozumiem, pani – rzekł. – Lecz zdaje się, że to sprawa niezwykłej wagi. Twierdzą, że to kwestia niecierpiąca zwłoki, od której zależą losy Kręgu. Gwendolyn uniosła jedną brew, zastanawiając się, o cóż też może chodzić. Na twarzach dziewcząt w istocie malowała się powaga. Westchnęła. - Nie wiem, cóż to za sprawa jest tak ważka, iż nie może poczekać, a pochodzi od dwóch małych dziewczynek. Przeżyły jednak tę wojnę, a to o czymś świadczy. Jestem przekonana, iż znane są im konsekwencje trwonienia czasu królowej. Jeśli nadal chcą coś rzec, niech się zbliżą. Dziewczynki odwróciły się i spojrzały na Steffena, a on skinął głową, by dodać im otuchy. Zwróciły się ku Gwendolyn i podeszły. Były wycieńczone wojną, miały na sobie zabrudzone odzienie, były wychudzone, wyraźnie wygłodzone przez zbyt małe racje żywności. Patrząc na ich twarzyczki Gwen poznała, że były poważnymi dziewczynkami i przynosiły poważne wieści. Gdy się zbliżyły, natychmiast zapałała do nich sympatią. Przypominały jej ją samą, gdy była dziewczynką. - Pani – odezwała się starsza z szacunkiem, dygając i trącając drugą, by także dygnęła. – Wybacz nam, lecz przynosimy wieści, które nie mogą czekać. - No, mówcie wreszcie – powiedziała Gwen. Była zniecierpliwiona, wycieńczona i jej słowa zabrzmiały bardziej szorstko, niż chciała. - Na imię mi Sarka, a mej siostrze Larka. Żyjemy z naszą matką w niewielkiej osadzie za murami miasta. Jakiś czas temu do naszej chaty wdarł się mężczyzna, który przetrzymywał nas jako zakładników, aż pojmaliśmy go, a mój ojciec zaprowadził go do straży. Lecz Imperium zabiło mego ojca i odebrało więźnia. Dziewczynka wzięła głęboki oddech, widocznie przejęta, jak gdyby na nowo przeżywała ten koszmar. - Jakiś czas później, gdy goniłam na polach, spostrzegłam tego mężczyznę. Rozpoznałabym go wszędzie. Jestem pewna, że był to twój brat, pani. Gareth. Serce Gwendolyn zamarło na dźwięk tego słowa. Jej brwi powędrowały w górę ze zdumienia. - Gareth? – powtórzyła. - Tak, pani. - Mój brat? Gareth? Poprzedni król? – pytała w szoku, usiłując to pojąć. Nie spodziewała się tego. Wokoło tyle się teraz działo, że imię Garetha uleciało z jej

świadomości, że niemal o nim zapomniała. Jeśli w ogóle o nim myślała, zakładała jedynie, że zginął w czasie wojny. - Wiemy, gdzie jest – powiedziała Sarka. Gwendolyn wstała, a przez jej ciało przeszedł dreszcz. Gareth. Zabójca jej ojca. Człowiek, który usiłował ją zabić, który wtrącił jej brata Kendricka do lochu. Człowiek, który zdecydowanie zbyt długo wymykał się sprawiedliwości, o zemstę na którym domagał się duch jej ojca. Człowiek, który skradł Miecz, przez którego opadła Tarcza, który wywołał chaos w Kręgu. Człowiek, który odpowiedzialny był za wszystkie te okropności. Nastał czas zemsty. - Zaprowadźcie mnie tam.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Romulus stał na dziobie okrętu, patrząc na spienione grzbiety fal rozległego morza, które się przed nim rozciągało. Trzymał się drewnianego relingu, a dłoń zaciskał tak mocno, że strzaskał go wpół. Drzazgi posypały się dokoła, a Romulus wykrzywił twarz w grymasie, utkwiwszy spojrzenie w otwartym morzu. Przeklinał bogów ziemi, wiatru, morza – a nade wszystko boga wojny. Przeklinał swój pech. Przeklinał swą porażkę, pierwszą w życiu. Odtwarzał w głowie raz za razem to, co się zdarzyło, to, jak wszystko potoczyło się zupełnie nie po jego myśli. Ledwie był w stanie to pojąć. Zdało mu się, że ledwie kilka chwil temu trzymał tę dziewczynę, MacGilównę, był po drugiej stronie mostu, opuścił Tarczę i patrzył, jak jego ludzie wdzierają się na ziemie Kręgu. Krąg należał do niego. A później wszystko potoczyło się źle, i do tego tak szybko. Nadleciały te dwa smoki, niby zjawy z piekła, i Romulus musiał patrzeć, jak jego ludzie giną w płomieniach, a misternie przemyślane plany rozsypują się. Co gorsza, ta przebiegła dziewka wymknęła mu się, przemierzyła most i dopadła drugiej strony na ułamek sekundy przed tym, nim jego ludzie zdołali ją dopaść. Gdy upadła po drugiej stronie, Romulus patrzył z przerażeniem, jak Tarcza na powrót unosi się, a wszystkie jego marzenia obracają się w pył. Poniósł klęskę. Musiał to przyznać. Zmuszony został do odwrotu, do przegrupowania się i uderzenia w inny dzień. Miał wciąż pelerynę, lecz gdy smoki były w Kręgu, Imperium zostało zmiażdżone, a Luanda miała się na baczności, nie mógł ryzykować, powracając tam, by ją odnaleźć. Jak przystało na dobrego dowódcę, wiedział, kiedy przypuścić atak, a kiedy się wycofać. Romulus płynął, kierując się ku Imperium, myśląc intensywnie. Potrzebna mu była nowa strategia. Musiał zebrać swych ludzi, umocnić swą pozycję w ojczyźnie, w Imperium. Zbyt długo go tam nie było i nie mógł wystawić się na atak, jak Andronicus. Nie mógł już popełnić ani jednego błędu. Romulus musiał przejąć kontrolę nad tym, nad czym był w stanie. Musiał zapomnieć o Kręgu. Nie mógł pozwolić, by stał się jego obsesją i przyczynił do jego upadku, jak było w przypadku Andronicusa. Musiał uczyć się na jego błędach. Krąg był maleńki w porównaniu z Imperium: Imperium zajmowało wszak dziewięćdziesiąt dziewięć procent świata. A gdy Romulus umocni swą pozycję w ojczyźnie, zawsze może tu powrócić innego dnia, by zmiażdżyć Krąg. Romulus płynął, a dziób okrętu kołysał się w górę i w dół, rozpryskując dokoła niego morską pianę. Zastanawiał się, jakiego rodzaju pułapki mogą czyhać na niego w domu, w Imperium. Niełatwo będzie poruszać się po tej ścieżce, ścieżce prowadzącej do umocnienia niespokojnego Imperium, do zajęcia miejsca Andronicusa, do zjednoczenia wszystkich tych różnych armii i światów, do zapełnienia próżni władzy. Z pewnością

inni także się o to upomną. Każdego, kto stanie mu na drodze, zmiażdży szybkim, pewnym ruchem. Gdy stał tam i rozważał te kwestie, w pewnym momencie coś odwróciło jego uwagę; zdało mu się, iż kątem oka dostrzegł jakiś ruch. W ostatniej chwili odwrócił się i zauważył kilku żołnierzy kierujących się w jego stronę od tyłu. Jeden z nich trzymał w obu dłoniach drut i nim Romulus zdołał jakkolwiek zareagować, żołnierz nachylił się wprzód, owinął drutem jego szyję i pociągnął co sił w rękach. Romulus próbował wciągnąć powietrze. Oczy wyszły mu na wierzch, oddech ustał. Drut opleciony był dokoła dwukrotnie, a żołnierz za jego plecami zaciskał go, ile tylko starczyło mu siły. Do Romulusa dotarło, iż jego właśni ludzie zamierzali go udusić. Spostrzegł, iż cała załoga, tuziny oficerów, spieszy naprzód. Nie po to jednak, by go ocalić, jak sądził; raczej po to, by pomóc go ukatrupić. Był to bunt. Romulusowi życie przelatywało przed oczyma. Młócił w powietrzu rękoma i próbował złapać powietrze, a żołnierz coraz mocniej zaciskał drut. Poczuł, że za chwilę zginie. Całe jego życie przemknęło mu przed oczyma, wszystkie zwycięstwa, niedawna porażka. Ujrzał wszystkie swe podboje, wszystkie niedoszłe jeszcze podboje i jedna myśl nieustannie wyłaniała się ponad inne: nie był gotów, by umrzeć. Romulus sięgnął do jakiejś głęboko skrytej części siebie i jakimś sposobem zdołał zebrać w sobie resztkę siły. Nachylił się, po czym odrzucił głowę w tył i uderzył napastnika tylną częścią czaszki w grzbiet nosa, łamiąc go. Żołnierz padł na kolana, a Romulus szybko odplątał okrwawiony drut z gardła. Z głębokiej bruzdy, którą pozostawił, broczyła krew. Drut nie zdołał jednak przebić się przez wszystkie jego mięśnie i uszkodzić tętnic. Romulus zawsze słyszał, że ma najszerszy, najmasywniejszy kark w Imperium – a to jedynie potwierdziło te słowa. Romulus nie zawahał się: sięgnął do pasa, dobył kiścienia, zakołował nim wysoko nad głową i zdzielił w twarz żołnierza stojącego przed nim. Miotał nim dalej, a naszpikowana kolcami metalowa kula śmigała w powietrzu. Zdzielił pół tuzina żołnierzy stojących w szerokim kręgu, powalając każdego z nich na ziemię, gdy tylko się zbliżyli. Pozostali nacierający na niego zatrzymali się raptownie. Lecz on nie pozwolił im się wymknąć. Teraz Romulus był rozwścieczony i to on natarł na nich. Raz po raz kołysał kiścieniem nad głową, kładąc żołnierza za żołnierzem, i w ciągu kilku chwil uśmiercił kolejny tuzin. Wielu próbowało odwrócić się i zbiec, lecz Romulus dopadł ich. Nie mieli gdzie się skryć i Romulus zadawał im ciosy w plecy. Ich krzyki niosły się aż pod nieboskłon. Rozbrzmiał dźwięk rogu i spod pokładu wyłoniły się setki mężczyzn. Romulus patrzył na to z ulgą; wreszcie jego lojalni żołnierze przyjdą mu na pomoc i pomogą stłumić ten bunt. Lecz gdy patrzył, jak pędzą ku niemu z oszalałym spojrzeniem, dzierżąc w dłoniach miecze, włócznie i topory, gdy ujrzał ich wzrok, pojął, iż nie biegną mu na pomoc: oni

także pragnęli jego śmierci. Był to dobrze zaplanowany bunt. Każdy jeden mężczyzna na tym okręcie zwrócił się przeciwko niemu. Romulus wpadł w panikę. Odwrócił się i omiótł wzrokiem morze, wielką flotę zalewającą horyzont, by przekonać się, czy któryś z pozostałych okrętów przypatrywał się, czekał, brał udział w tym buncie. Z ulgą spostrzegł, iż tak nie jest. Reszta nie miała o niczym pojęcia. Był to odosobniony bunt, jedynie na tym okręcie. Nie rozprzestrzenił się na całą flotę. Romulus rozważał szybko swe możliwości, a szarżujący na niego mężczyźni byli coraz bliżej. Nie zdoła sam zabić ich wszystkich. Musi uciec się do czegoś innego. Czegoś drastycznego. Romulus usłyszał dźwięk rozbijających się fal, gdy mijali samotną grupę skał wyłaniającą się z wody pośrodku oceanu i coś przyszło mu do głowy. Między nim a sterem nie było nikogo. Romulus puścił się biegiem w jego kierunku, a miał dobre dwadzieścia jardów przewagi nad resztą. Złapał za koło i zakręcił nim gorączkowo zgodnie z ruchem wskazówek zegara, potem jeszcze raz, i jeszcze – wprost na skały. Okrętem szarpnęło. Skręcił raptownie w prawo, aż mężczyzn przerzuciło przez pokład. Uderzyli w boczny reling. Romulus schwycił mocno ster, by uchronić się przed upadkiem, a gdy okręt zmierzał na najbardziej nierówne skały, naprostował go. Mężczyzn rzuciło na drugą stronę. Romulus rozejrzał się i spostrzegł, iż osiągnął to, co zamierzał: okręt obrał kurs na skały, które znajdowały się teraz jedynie stopy od niego. Byli zbyt blisko, by zmienić kierunek. Setki żołnierzy stanęły znów na nogi i poczęły na niego szarżować, a Romulus odwrócił się, podbiegł do bocznego relingu, wskoczył na niego i rzucił się głową wprzód do wody. Przeciął powietrze i zanurzył się głęboko w lodowatej toni. Wykorzystał rozpęd, by płynąć dalej pod wodą, tak daleko, jak tylko się dało, by umknąć przed ciskanymi w niego włóczniami. Romulus wstrzymał oddech na dobre sześćdziesiąt sekund i oddalał się coraz bardziej od okrętu. Zmusił się do pozostania pod powierzchnią nawet dłużej, aż jego płuca niemal zapadły się, aż włócznie przestały przecinać powietrze, a zamiast nich usłyszał słabe, odległe dudnienie, odgłos drewna roztrzaskującego się na skałach. Romulus wynurzył się w końcu na powierzchnię z dala od okrętu, łapczywie chwytając powietrze. Odwrócił się i patrzył. Jego dawny okręt został zniszczony, roztrzaskany na skałach. Fale rozbijały się o niego, coraz bardziej spychając go na nie. Okręt szybko nabierał wody i po kilku chwilach przechylił się pionowo i począł tonąć; jego ludzie wrzeszczeli i młócili rękoma dokoła, gdy zanurzali się w wodzie, zmierzając w lodowate szpony śmierci. Fale spychały ich nadal na skały. Romulus odwrócił się i spojrzał na widnokrąg. Inne jego okręty, lojalne, były ledwie kilkaset jardów dalej. Zaczął płynąć w ich stronę.

Trzeba będzie czegoś więcej niż bunt, by go zabić.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Gwendolyn szła ze swym orszakiem doradców. Podążali za dwiema dziewczynkami, które prowadziły ich krętymi, spalonymi tylnymi uliczkami Królewskiego Dworu i przez tylną bramę miasta. Szli wąską dróżką, która wyprowadziła ich za mury miasta, i Gwen poczęła się zastanawiać, dokąd zmierzają, i czy to wszystko nie jest przypadkiem jedynie wymysłem. Wtem nagle zatrzymali się przed budowlą, którą Gwen rozpoznała: była to krypta MacGilów. Jak na ironię, spośród wszystkiego, co uległo zniszczeniu, ta piękna, przedwieczna krypta, wykuta z marmuru siedem stuleci temu, pozostała nienaruszona. Jakimś cudem nie dotknęły jej zniszczenia wojenne. Jej półkolista sylwetka, wybudowana we wzgórzu, do połowy skryta w ziemi, porośnięta była trawą. Po obrządku pogrzebowym złożono tam ciało jej ojca, który leżał teraz w środku wraz ze wszystkimi ich przodkami. Lecz dlaczego dziewczynki ich tu przyprowadziły? Starsza dziewczynka, Sarka, zatrzymała się i wskazała palcem. - Jest tam, pani. Widziałam, jak wchodzi. I nie wychodził stamtąd. Gwendolyn przyjrzała się badawczo wejściu do krypty, ginącemu w ciemności. Była skołowana. - Jesteś pewna, żeś się nie pomyliła? – spytała pełnym wątpliwości głosem. - Tak – odrzekła Sarka. - To krypta, dzieweczko – powiedział Aberthol. – Grzebie się tam ciała zmarłych. Dlaczegóż Gareth miałby tam wchodzić? Sarka wzruszyła ramionami i zaczęła się niepokoić. Odwróciła się do Gwen. - Nie wiem, pani. Ale jestem pewna tego, co widziałam. Wszedł do środka i nie wychodził. Gwendolyn odwróciła się i spojrzała na Thora, Kendricka, Ereca i swych pozostałych doradców. Patrzyli na nią z powątpiewaniem w oczach. - To dziewczę buja w obłokach – rzekł Kendrick. – Wątpię, by nasz brat ze wszystkich możliwych miejsc szukał schronienia przy zwłokach naszego ojca. - Dziwniejsze rzeczy miały miejsce – powiedział Erec. - Trwonimy czas – rzekł Srog. – Ruszajmy dalej i zajmijmy się sprawami królestwa. - Nie – odezwała się Gwendolyn. – Chcę poznać prawdę. Przekonamy się na własne oczy. Gwendolyn odwróciła się i skinęła na Kendricka. - Czy zechciałbyś sprawdzić, czy nasz brat znajduje się wewnątrz? Kendrick ruszył do krypty szybkim krokiem, pochylając głowę w progu i znikając w mroku.

Aberthol odwrócił się ku dziewczynkom, które poczynały coraz bardziej drżeć ze strachu. - Czy wiecie, co grozi za wprowadzenie w błąd królowej? - Wiem, co widziałam! – upierała się Sarka. – Wszedł… Przerwał im nagły krzyk dochodzący z krypty, któremu towarzyszył odgłos szarpaniny. Ludzie Gwendolyn wkroczyli do akcji: Thor, Erec i pozostali rzucili się w dół schodów, na pomoc Kendrickowi. Gwendolyn, zaskoczona, wpatrywała się w mrok, zastanawiając się, co też mogło się stać tam na dole, szczególnie jeśli krypta była pusta. Czyżby napotkał jakieś zwierzę? Po kilku chwilach z ciemności wyłonił się Kendrick wraz z resztą i ku swemu nieopisanemu zdumieniu Gwen zobaczyła, że ciągnie za sobą Garetha. To wszystko było jak sen. Gareth wyłonił się na światło dnia niczym szczur z jamy. Był bledszy jeszcze i bardziej słabowity niż kiedykolwiek. Przypominał bardziej trupa niż żywego. Gareth. Poprzedni król. Uzurpator tronu jej ojca. Żywy. Jakimś sposobem przeżył. Wszystkie wspomnienia wróciły do Gwen: kilkukrotne próby jej zabójstwa. I krew zawrzała jej w żyłach. Już dawno powinna była spotkać go zemsta. Przyjrzała mu się bacznie i ujrzała, że po jej dawnym starszym bracie nie pozostał nawet ślad. Zastąpił go wymizerowany kawałek rozkładającego się ciała. Nie wyglądał ani trochę tak, jak dawniej. Gareth zmrużył oczy w słońcu i spojrzał na nią. Jego ręce i ciało trzęsły się. Gwen dała krok naprzód i zlustrowała go wzrokiem. Pozostali trzymali go pod ręce. - Ach, więc jednak żyjesz – rzekła ze wzgardą. – Jaka szkoda. Powieki Garetha z wolna uniosły się i obrzucił ją pełnym gniewu spojrzeniem. Strzelał na boki oczyma, z trwogą zerkając na zebranych wokoło mężczyzn. Jakimś sposobem zdołał jednak okazać arogancję. - Straże, aresztować ją! – wrzasnął Gareth do żołnierzy. – Wedle prawa nadal jestem królem! Ona nie ma prawa! Moje rządy zostały usankcjonowane przez Radę! Sprzeciwiacie się prawu, pojmując mnie! Żołnierze wymienili zakłopotane spojrzenia, lecz żaden nawet nie poruszył się w kierunku Gwen. Każdy z nich słuchał jej rozkazów. Gwen pokręciła powoli głową. - Żałosny do ostatka – rzekła do niego. – Nikt tu nie jest ci wierny. Nikt nigdy nie był. Nie jesteś królem – nigdy nim nie byłeś. Jesteś jedynie zabójcą naszego ojca. A dziś nadszedł dzień twego sądu. Aberthol odchrząknął. - Pani, jeśli mogę – wtrącił. – W zasadzie Gareth ma rację. Jego rządy zostały usankcjonowane, a siła Kręgu leży w przestrzeganiu prawa. Nawet jeśli nie zasiądzie

ponownie na tronie, nie możemy stracić go bez świadków jego zbrodni. Jeśli mamy stosować się do surowej litery prawa, zabicie Garetha nie jest prawnie zasadne. Gwen przyjrzała się Garethowi, czując na sobie spojrzenia wszystkich mężczyzn. Wiedziała, że jest to jedna z tych chwil jej rządów, w której wszyscy patrzą, jak postąpi. Czy zastosuje się do surowej litery prawa? To chwila właśnie taka jak ta ukaże jej poddanym, jaką przywódczynią będzie. - Masz rację – odrzekła w końcu. – To niezasadne z prawem. Dlatego nie rozkażę żadnemu z mych ludzi zabić Garetha. Garethowi ulżyło. Rozluźnił się. Gwen nachyliła się, wyciągnęła lśniący miecz z pochwy Thora, a w powietrzu rozległ się szczęk. Podeszła do niego, cofnęła rękę i przeszyła serce brata. Z ust mężczyzn dobył się stłumiony okrzyk, a Gareth osunął się bezgłośnie na kolana. Miecz zatopił się w jego piersi aż po rękojeść. Upadł na twarz, a głowa opadła mu na bok. Oczy miał rozwarte szeroko. Był martwy. Gwen podniosła wzrok i powoli omiotła spojrzeniem twarze wpatrujących się w nią mężczyzn. Ujrzała na nich nowy wyraz szacunku. - Są chwile, gdy należy kierować się prawem – powiedziała. – I takie, gdy należy to prawo napisać.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Thor szedł przez rozradowaną ciżbę pośrodku Królewskiego Dworu. Przeciskał się przez zabawę, przez tysiące tłoczących się i świętujących żołnierzy. Miasto było zniszczone, lecz nie dało się tego poznać po radosnych nastrojach biesiadników. Thorowi robiło się ciepło na sercu, gdy patrzył na Królewski Dwór znów ożywiony duchem jego ziomków. Wszyscy świętowali, uradowani, że przeżyli, że wyzwolili się od Imperium. Thor przed chwilą rozstał się z Gwendolyn i pochłaniały go myśli o niej. Niezwykle mu zaimponowała tym, jak weszła w rolę królowej, zajmując się wszystkim z taką łatwością. Zaimponowała mu także jej siła, jej odwaga, nieustraszoność i mądrość. Poradzenie sobie z Garethem – i pozostałymi – w taki sposób, w jaki to uczyniła, wymagało niemałej odwagi. Odkąd powrócili do Królewskiego Dworu, Thor nie pragnął niczego więcej, niż tylko być z nią, spędzić z nią odrobinę czasu sam na sam. Sądził, że może po wizycie w krypcie uda im się zostać samym, zabrać ją w jakieś wyjątkowe miejsce, by mógł wreszcie poprosić ją o rękę. Dotknął pierścienia swej matki w kieszeni. Gwen została jednak zatrzymana przez kilku doradców i członków rady, spośród których każdy ciągnął ją w innym kierunku, by podjęła pilne decyzje i wydała osąd w różnych sprawach. Wiedział, że szybko się z tym nie upora, a chciał umożliwić jej zajęcie się jej sprawami. On tymczasem miał własne sprawy, które wymagały jego uwagi. Jego siostra. Alistair. Odkąd ocaliła go na polu bitewnym i przywróciła do dawnego stanu, Thor rozpaczliwie pragnął się z nią zobaczyć. Musiał jej podziękować, poznać ją lepiej, dowiedzieć się wszystkiego. Thorowi wciąż trudno było uwierzyć, że ma siostrę. Prawdziwą siostrę. Ta myśl przepełniała go zachwytem. Nie potrafił tego wyjaśnić, lecz czuł się przez to jakoś mniej samotny. Pragnął dowiedzieć się o niej wszystkiego, skąd pochodzi, czy poznała kiedykolwiek ich matkę, jakie moce posiada, w jaki sposób różni się od niego – i w jaki sposób go przypomina. Thor wiedział, że po części pragnął poznać ją lepiej, by poznać lepiej siebie samego. Nadal stanowił dla siebie tajemnicę i żywił nadzieję, że ona pomoże mu ją odkryć. Torując sobie drogę przez ciżbę biesiadników, przemierzając Królewski Dwór w poszukiwaniu swej siostry, rozpoznawał niezliczone twarze swych kompanów, mężczyzn, wobec których żywił szacunek, u boku których walczył. Zebrał się w sobie, obawiając, że wszyscy go znienawidzili, winili go za czas spędzony na walce za Andronicusa. Był jednak mile zaskoczony, gdyż wszędzie, gdzie się zjawiał, witały go miast tego serdeczne uściski, przyjazne uśmiechy i pełne miłości okrzyki. Gdzie nie poszedł, ludzie poklepywali go po plecach, wykrzykując jego imię. Był bohaterem.

Thor czuł, że musi przeprosić za swe uczynki, lecz ludzie wciąż przypominali mu, ile dobrego uczynił dla Kręgu, przypominali mu, że zabił więcej żołnierzy Imperium Mieczem Przeznaczenia i smokami niż którykolwiek z pozostałych żołnierzy. Zabił nawet Andronicusa. A gdy stawał naprzeciw nich w bitwie, nie zabijał nigdy mieszkańców Zachodniego Królestwa, a jedynie McCloudów. Wiedzieli, że jego chwilowe potknięcie pod wpływem czarów Andronicusa było jedynie zaklęciem, na które nie miał wpływu, i nie winili go za to. Wręcz przeciwnie – widzieli w nim swego największego bohatera. Thor spostrzegł w tłumie Godfreya, a na jego głowie ogromnego guza. Byli z nim Akorth, Fulton i królewska uzdrowicielka, Illepra. Thor podszedł do niego zażenowany. Wspomniawszy, jak zdzielił go tarczą, obawiał się, że to on nabił mu guza i że Godfrey będzie na niego wściekły. Zamiast tego jednak na twarzy Godfreya wykwitł szeroki uśmiech. Wyciągnął ręce i uścisnął Thora. Thor odwzajemnił uścisk, ogarnięty ulgą. - Przyjmij, proszę, moje przeprosiny – rzekł Thor. – Nie wiem, co mnie opętało. - Nic mi nie jest – powiedział Godfrey. – To tylko guz na głowie. Nie przepraszaj, gdyż wiem doskonale, co cię opętało: czarna magia Andronicusa. Nie byłeś sobą, nie byłeś Thorgrinem, którego znam. Nie bądź dla siebie taki surowy: to mogło przytrafić się każdemu z nas. - Wręcz przeciwnie – powiedział Kendrick, dołączając do nich i zaciskając dłoń na przedramieniu Thora. – Czyżbyś zapomniał, że to właśnie ty ryzykowałeś swe życie, wyruszając do Imperium, by odzyskać Miecz? Że to ty zgłosiłeś się, by w pojedynkę stanąć przed Andronicusem i przez to wpadłeś w zasadzkę i zostałeś pojmany? Było to niezwykle odważne i szlachetne z twej strony. I to wszystko uczyniłeś dla Kręgu. Kendrick uścisnął go, a on odwzajemnił uścisk. Thorowi zrobiło się ciepło na sercu, czuł, jak jego wina poczyna gdzieś znikać; ogarnęła go ulga, tym większa, że uważał tych dwóch mężczyzn za braci i że zamierzał poprosić o rękę Gwendolyn. Aprobata jej braci wiele dla niego znaczyła. Staną się wszak jego rodziną, jedyną jaką kiedykolwiek miał. To przypomniało Thorowi o powodzie, dla którego się tutaj zjawił: by pomówić ze swą siostrą. - Czy widzieliście Alistair? – zapytał. - Widziałem ją – powiedział Kendrick. – Z Erekiem po drugiej stronie Królewskiego Dworu. Tam jej szukaj. Thor przeszedł przez dziedziniec, zatrzymując się po drodze, by przywitać się z kilkoma żołnierzami. W końcu dotarł na druga stronę i zatrzymał się, gdy ujrzał Alistair stojącą z Erekiem, pogrążoną w rozmowie. Ujrzawszy ją miał wrażenie, jakby widział siebie. Nagle zdjął go strach. Czuł się także winny, że im przerywa. Już miał zawrócić i odejść, gdy spostrzegł, że Alistair go zauważyła i skinęła na niego, by się zbliżył.

Gdy Thor podszedł, Erec także się obrócił, a na jego twarzy malowała się dobroć. Uścisnął Thora, a on odwzajemnił uścisk. Wezbrało w nim poczucie winy, gdy przypomniał sobie, iż ostatni raz widział go, gdy stanął naprzeciw niego w bitwie. - Wybacz mi, panie – rzekł Thor do Ereca, spuszczając wzrok. – Nigdy nie chciałem stawać naprzeciw ciebie w boju. Nigdy nie uczyniłbym nic, by wyrządzić ci krzywdę. Nie byłem sobą. Erec zacisnął dłoń na przedramieniu Thora i spojrzał mu w oczy. - Nie chowam urazy, młody Thorgrinsonie. Jesteś zaiste wspaniałym wojownikiem – najwspanialszym, z jakim stawałem w szranki. Nieźle mnie przeszkoliłeś. Erec uśmiechnął się do niego i Thor z ulgą odwzajemnił uśmiech. - Rad jestem, że znalazłeś się po naszej stronie – podsumował Erec. Thor zwrócił się do Alistair. - Nie chciałbym przeszkadzać – rzekł spiesznie i przygotował się, by odejść. - Nic podobnego – powiedział Erec. – Brat i siostra powinni móc pomówić w cztery oczy. To ja odejdę. Erec ucałował dłoń Alistair, odwrócił się i zniknął w ciżbie, zaciskając dłoń na przedramieniu kilku z żołnierzy, którzy pospieszyli naprzód, by go uściskać. Thor, podenerwowany, obrócił się i spojrzał na siostrę. Po raz pierwszy patrzył na nią, gdy nic nie mąciło jego umysłu. Wpatrywała się w niego z kamienną twarzą i przez chwilę Thor nie wiedział, co rzec. Odznaczała się oszałamiającą urodą i jej wielkie, błękitne oczy go urzekły. Dostrzegał w niej niektóre ze swych rysów – linię szczęki, nos, usta, czoło. Było to niemal tak, jak gdyby patrzył w zwierciadło, lecz widział żeńską wersję siebie. Alistair jednakże była znacznie piękniejsza. Posiadała wszystkie te ładne, delikatne rysy, których jemu brakowało. Przyglądając się jej, odczuwał ekscytację, widząc, iż ktoś na tym świecie go przypomina. - Nie wiem, jak ci dziękować – rzekł Thor w końcu po długiej, niezręcznej ciszy, odchrząknąwszy. – Pomogłaś mi powrócić. - Pomogłam ci powrócić jedynie do tego, kim jesteś – rzekła. – Nic więcej. Na dźwięk jej słów przez jego ciało raz jeszcze przeszło drżenie, takie, które go uspokoiło, które zdawało się być tak znajome, tak kojące. - Jesteś druidem, jak ja? – spytał Thor z wahaniem. Alistair skinęła głową. - Płynie w nas ta sama krew – powiedziała. Thor był uradowany, lecz zarazem współczuł jej. Znał ból i tajemnicę, z którymi musiała żyć, mając za ojca Andronicusa i matkę, której nigdy nie poznali. - Czy poznałaś kiedy naszego ojca? – spytał Thor z wahaniem, nie chcąc jej rozdrażnić. Alistair zamrugała kilkakrotnie i Thor poznał, że ta myśl sprawiała jej ból. - Nie – powiedziała ze smutkiem. – Tylko na polu bitwy, gdy stałam obok ciebie.

Thor zadziwił się, że niemal wyczuwał jej myśli, gdy rodziły się w jej głowie; niemal wiedział, co zamierza rzec, jeszcze nim to zrobiła. Jak gdyby byli tą samą osobą. - Każdego dnia przeżywam ten koszmar – dodała. – Wiedząc, że jest mym ojcem. Nie potrafię tego pojąć, ani się z tym pogodzić. Jak mogę pochodzić od takiego potwora? Dlaczego nasza matka go wybrała? Mdli mnie na samą myśl o tym. Czy jego cechy kryją się gdzieś wewnątrz mnie? Czy przeniosą się na moje dzieci? Oddałabym wszystko, by mieć innego ojca; a jednak takiego ojca otrzymałam. Musi być po temu jakiś powód, jakieś przeznaczenie, którego nie pojmuję. Westchnęła, a Thor spostrzegł, z jak wielkim ciężarem żyła; jego także to dręczyło, lecz przynajmniej czuł się dobrze widząc, że nie on jeden się z tym boryka. - Teraz przynajmniej, dzięki tobie – dodała. – Jest martwy. I za to ci dziękuję. Boli teraz trochę mniej. Widzisz zatem, bracie mój, ja również mam za co ci dziękować – rzekła z uśmiechem. Thor odwzajemnił uśmiech. Serce biło mu jak oszalałe, gdy gotował się, by zadać Alistair kolejne pytanie. Ze zdenerwowaniem dobierał słowa. Zbyt wiele zależało od jej odpowiedzi; mało brakowało, a w ogóle by się nie odezwał. - A nasza matka? – Thor w końcu zebrał się na odwagę. – Poznałaś ją? Alistair odwróciła wzrok i wciągnęła głęboko powietrze. Zamilkła na tak długo, iż Thor nie był pewien, czy w ogóle coś odrzeknie. W końcu powiedziała: - Nie wiem, czy ją poznałam, czy tylko śniłam o niej. Moje sny są realistyczne, nie wiem, czy są prawdą, czy wspomnieniami. Cały czas o niej śnię. Przychodzi do mnie. Żyje w zamku osadzonym na szczycie klifu nad rozległym oceanem. Prowadzi do niego długi, kręty most. Z zamku dobywa się światło, niezwykle jasne, w różnych snach przybiera różne barwy. Zawsze ją widzę, jej sylwetkę na tle światła. Czasem wyciąga do mnie dłoń. Nigdy nie mogę jej dosięgnąć. Westchnęła. - Od tak dawna śnię ten sen, że nie wiem już, czy to prawda. Widuję ją całe swe życie – lecz nigdy jej tak naprawdę nie widziałam. Thor wziął głęboki oddech. Oszołomiło go to, że ktoś jeszcze przeżywał to samo, co on, i śnił nawet te same sny. - Tak samo jest w moim przypadku – powiedział. Spojrzała na niego, wytrzeszczając oczy ze zdumienia. - Zatem ty także nigdy jej nie poznałeś? – spytała zadziwiona. Thor potrząsnął głową. - Muszę ją poznać – rzekł. – Jestem zdecydowany to zrobić. Czuję, że muszę odbyć tę wyprawę. Czuję, że w głębi mej świadomości kryje się jakaś tajemnica dotycząca tego, kim jestem, kim mam się stać, której nigdy nie poznam w pełni póki jej nie spotkam. Alistair gwałtownie wciągnęła powietrze.

- Czuję to samo. Czuję to, budząc się każdego dnia, a jednak po części lękam się tego. Chwila nigdy nie jest dogodna. Nie mogę teraz odbyć tej podróży; teraz muszę trwać u boku Ereca. To mój przyszły mąż i w końcu, po wszystkich tych bitwach, jesteśmy znów razem. - Rozumiem – powiedział Thor. – Ja także nie chcę opuszczać Gwendolyn. Wewnątrz mnie płonie coś większego niż jestem w stanie pojąć. Nie chodzi jedynie o to, by poznać ją: chodzi o to, by poznać siebie. Alistair skinęła głową. - Zawsze, gdy używam mych mocy – rzekła. – Czuję, że to ona przechodzi przeze mnie. Czuję z nią więź. Choć nawet nie rozumiem mych mocy i nie zawsze potrafię nad nimi panować. - Ja także nie rozumiem moich mocy – rzekł Thor. - Całe swe życie, gdy dorastałam, lękałam się ich – powiedziała Alistair. – Sądziłam, iż coś ze mną jest nie w porządku, iż jestem jakimś dziwadłem. Wszyscy patrzyli na mnie inaczej. Musiałam opuszczać miasta, przenosić się z osady do osady. Miałam wiele przybranych rodzin. Jedynie kilka spośród nich okazało się dobrymi. Alistair westchnęła. - W końcu po prostu przestałam używać mych mocy. Stłamsiłam je. Dopiero niedawno, gdy poznałam Ereca, gdy po raz pierwszy zakochałam się, poczęłam znowu ich używać. I ponownie, gdy poznałam Gwendolyn. I ciebie. Thor doskonale pojmował, o czym mówiła. - Teraz rozumiem, że nie należy się ich wstydzić – powiedziała Alistair. – Są częścią tego, kim jesteśmy. Są częścią nas. Thor skinął głową ze zrozumieniem. - Wiesz, gdzie mieszka nasza matka? – spytał Thor. Alistair podniosła na niego wzrok i w końcu skinęła głową. - Zostawiła mi coś… – zaczęła, lecz ktoś jej przerwał. - Thorgrinie! Tu jesteś! – rozległ się radosny głos. Thor obrócił się i ujrzał przed sobą Reece’a. Uśmiechnął się i zacisnął dłoń na przedramieniu Thora. Uścisnął go, a Thor odwzajemnił uścisk. Thor nie posiadał się z radości, że znów stoi u boku przyjaciela, lecz zwrócił się także ku Alistair, umierając z ciekawości, co też zamierza mu powiedzieć. Lecz Alistair dała krok w tył, gotując się do odejścia. - Darujcie, nie chciałem przeszkadzać – powiedział Reece. Przenosił wzrok z Alistair na Thora i z powrotem, zbyt późno zauważywszy, że przerwał im rozmowę. Alistair pokręciła głową, odchodząc. - Dokończymy tę rozmowę innym razem – powiedziała. – Muszę wracać do Ereca. Do następnego razu, bracie – rzekła. Odwróciła się i ruszyła przed siebie szybkim krokiem.

Thor był rozczarowany; rozpaczliwie pragnął usłyszeć, co Alistair miała rzec o ich matce, o tym, gdzie mieszka, o tym, co jej pozostawiła. Stojący obok Reece był uradowany, ożywiony. Thor zwrócił się ku niemu, ogromnie ucieszony na widok przyjaciela. - Doszły mnie słuchy o twej wyprawie, przyjacielu – rzekł Thor z podziwem. – W głąb Kanionu, by odzyskać Miecz. Słyszałem, czego dokonałeś, by ocalić nasze królestwo. Spodziewałem się, że postąpisz w podobny sposób. Reece pokręcił skromnie głową. - A ja słyszałem o twoim przeżyciu – rzekł z podziwem w głosie. Następnie nachmurzył się. – Wybacz, że nie było mnie obok ciebie. I przykro mi przez wzgląd na to, co cię spotkało. Wiele wycierpiałeś za nas wszystkich. Rad jestem, że powróciłeś do nas. I że żyjesz! Zacisnął dłoń na przedramieniu Thora, a Thor na jego. - A co z pozostałymi legionistami? – zapytał Thor. - Wszyscy żyją – odrzekł dumnie Reece. – Wszyscy powrócili ze mną i są tutaj. Thor pokręcił głową z podziwem. - Poradziłeś sobie rzeczywiście doskonale. Zszedłeś w czeluści piekielne i powróciłeś stamtąd żyw. Reece roześmiał się i poklepał Thora po barku. - Przynoszę ekscytujące nowiny oraz prośbę. Thor z ciekawością spojrzał na przyjaciela; twarz Reece’a promieniała radością i uśmiechał się zaraźliwie. Thor nigdy wcześniej nie miał okazji widzieć go tak szczęśliwym i zastanawiał się, co też się stało. - Dla ciebie wszystko – powiedział Thor. - Zostaniesz moim świadkiem? – spytał Reece. Thor spojrzał na niego, ze zdumienia unosząc wysoko brwi. - Właśnie tak – dodał Reece. – Zamierzam poślubić Selese. - Zgodziła się? – zapytał Thor. - Zapytam ją dziś. O niczym jeszcze nie wie. Chciałem tobie powiedzieć pierwszemu – rzekł Reece. - Będzie to dla mnie zaszczyt – powiedział Thor, niezmiernie uradowany nowiną. – Niezwykle mnie to cieszy. Dokonałeś mądrego wyboru. Moja odpowiedź jest twierdząca, lecz pod jednym warunkiem: jeśli i ty zostaniesz moim świadkiem. Reece spojrzał na niego zaskoczony. Thor skinął głową. - Owszem. Proszę, byś został mym bratem. Moim prawdziwym bratem. - Poprosiłeś Gwendolyn o rękę? – spytał podekscytowany Reece. - Zamierzam to uczynić teraz. Reece krzyknął z radości i uścisnął Thora.

- Zawsze tego pragnąłem – powiedział Reece. – Od dnia, w którym cię poznałem. Byś był mym prawdziwym bratem. Nic nie uszczęśliwi mnie bardziej! Thor rozpromienił się w uśmiechu. - Ja także raduję się twym szczęściem, przyjacielu. Idź do Selese, nie każ jej czekać. Życzę szczęścia. - A ty idź do mej siostry. Być może urządzimy podwójny ślub! Thorowi zrobiło się ciepło koło serca na tę myśl. - Być może! – rzekł. Reece odwrócił się i odszedł szybko, a Thor obrócił się i rozejrzał po dziedzińcu, pełen nadziei, szukając wzrokiem Gwen. Spostrzegł ją w ciżbie. Wyłoniła się wreszcie, a tłum powitał ją wiwatem. Nastał czas, by Thor uczynił z niej swą żonę.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Reece przemierzał szybkim krokiem dziedziniec, wymijając biesiadników. Nie zatrzymywał się, by świętować ze swymi przyjaciółmi. Miał misję. Zacisnął w dłoni pierścień swej matki i szedł przed siebie, mając na uwadze tylko jedno. Rozglądał się dokoła, wśród twarzy tłumu szukając Selese. Mimo zimna pociły mu się dłonie i zaschło w gardle. Całe swe życie Reece był zdeterminowany, prędko podejmował decyzje i podążał za swymi namiętnościami. Nie lubił wahać się w żadnej kwestii. W jednej chwili wybrał swych najbliższych przyjaciół i ukochaną dziewczynę – i nigdy nie oglądał się za siebie. Reece czuł już, iż zbyt długo zwlekał i nie zamierzał pozwolić, by coś przeszkodziło mu w oświadczeniu się miłości jego życia. Jego serce przyspieszyło raptownie, gdy dotarło do niego, co może się zdarzyć: co jeśli Selese się nie zgodzi? Cóż wtedy uczyni? Czy zrobi z siebie głupca? Co jeśli – mimo tego, że go ocaliła – nie darzy go tak silnym uczuciem, jak on ją? Czyżby błędnie odczytywał znaki? Reece kroczył przed siebie, zdeterminowany, by poznać prawdę, jakakolwiek by nie była. Zapytał kilku ludzi i dowiedział się wreszcie, że Selese jest z Illeprą po drugiej stronie Królewskiego Dworu, gdzie wciąż opatrują rannych, którzy napływali przez cały dzień. Wojna dotknęła wszystkie zakątki królestwa i nie każdy docierał do Królewskiego Dworu w tym samym tempie. Reece minął ogromne, kamienne, łukowate przejście, które prowadziło do północnej części Królewskiego Dworu, i wyszedł na porośnięty trawą dziedziniec otoczony kruszejącymi kamiennymi murami. Zdumiał go widok, który tam zastał: leżały przed nim setki ranionych, które stanowiły jaskrawy kontrast z biesiadnikami po drugiej stronie muru. Ułożono ich w równych rzędach i zajmowały się nimi tuziny nadwornych uzdrowicielek. Wokoło rozlegały się jęki. Ten widok napawał pokorą; Reece był rad, iż nie znajdował się pośród nich. Reece krążył pomiędzy rzędami, przyglądając się twarzom uzdrowicielek. Większość z nich klęczała przy rannych, doglądając ich. Reece szukał Selese wszędzie. Ten szpital polowy był sporych rozmiarów i Reece poczynał tracić nadzieję – gdy wtem nagle w najodleglejszym zakątku dziedzińca spostrzegł ją. Pochylała się nad jednym z żołnierzy, wlewając mu do ust jakiś płyn. Obok niej Illepra pielęgnowała żołnierza, który stracił nogę. Reece ruszył w jej kierunku szybkim krokiem i nagle zaniepokoił się, że jest to nieodpowiedni czas i miejsce na oświadczyny. Atmosfera panowała tu tak ponura, poważna. Stanowiła zdecydowany kontrast z uroczystościami, które odbywały się na sąsiednim dziedzińcu. Selese była także zajęta pracą i Reece nie chciał odrywać jej od obowiązków; zdawała się też być w ponurym nastroju.

Lecz Reece nie potrafił się powstrzymać. Musiał być z nią i uparcie dążył do tego, by dowiedzieć się, czy i ona pragnie być z nim. Coś pchało go ku temu, by okazał jej, jak wielkim uczuciem ją darzy, by okazał jej równą wierność, jak ona jemu. Ocaliła mu wszak życie, ryzykując przy tym własne. Serce Reece’a tłukło się w piersi, gdy się do niej zbliżał. Wiedział, iż nie może strwonić już ani chwili. Uczono go zawsze, że jedynym sposobem, by pokonać strach jest zmierzenie się z nim – a poproszenie Selese o rękę przerażało go bardziej niż bój z tysiącem wojowników. Reece podszedł do niej w chwili, gdy podnosiła się znad rannego. Wytarła dłonie o zapaskę. Podniosła wzrok i ujrzała Reece’a. W jej oczach zagościły zaskoczenie i radość. Reece uczynił ruch, by ją przytulić, lecz ona wyciągnęła przed siebie zabrudzone dłonie. - Panie, uścisnęłabym cię, lecz nie jestem stosownie odziana – rzekła z uśmiechem. Lecz Reece nie zważał na to; przysunął się i przytulił ją, a ona odwzajemniła uścisk. - Zdajesz się być zdenerwowany – powiedziała, przypatrując mu się badawczo i uśmiechając. Reece stał przed nią i wpatrywał się. Serce biło mu jak oszalałe i nie był w stanie wykrztusić ani słowa. Nie był w stanie uśmiechnąć się ani uczynić jakiegokolwiek ruchu, i nagle poczuł się bardzo niezręcznie. Czy psuł tę chwilę? Selese spojrzała na niego z troską. - Czy wszystko w porządku? – spytała. Reece był w stanie jedynie przytaknąć ruchem głowy. Słowa uwięzły mu w gardle. Teraz także Illepra podniosła się, odwróciła i obrzuciła go zdziwionym spojrzeniem. Reece rozejrzał się dokoła, omiatając wzrokiem wszystko poza Selese, i ujrzał rannych i chorych. Wiedział, że to nieodpowiednie miejsce, by ją zapytać. Pod wpływem impulsu sięgnął w dół i schwycił jej dłoń. - Pójdziesz ze mną?- spytał. - Teraz? Dokąd? – zapytała, skołowana. – Muszę zająć się rannymi. - Ranni wciąż będą napływać – odparł Reece, delikatnie pociągając za jej dłoń. – Pójdź ze mną. Tylko na kilka chwil. Proszę. Selese odwróciła się i spojrzała na Illeprę, która skinięciem głowy przystała na to. Selese zdjęła okrwawioną zapaskę, odgarnęła włosy w tył i ruszyła z Reece’em, trzymając go pod ramię. Uśmiechała się, sprężystym krokiem przemierzając dziedziniec. Wyraźnie radowało ją, że może odetchnąć od swych ponurych obowiązków. Przeszli przez łukowatą, kamienną bramę i wyszli za obrzeża Królewskiego Dworu, na otwarte pole. Szli przez sięgające im do kolan śnieżnobiałe zimowe kwiaty o dużych, długich na stopę płatkach, które kołysane wiatrem ocierały się o ich uda. Zimowe kwiaty były delikatne, lekkie niczym piórko, i ilekroć Selese pochylała się, by dotknąć któregoś z nich, ich płatki wypadały i ulatywały w powietrzu, niesione podmuchami wiatru, i opadały dokoła nich.

- Czy nie powinno się pomyśleć życzenia, gdy ich płatki opadają? – spytała z uśmiechem. Szli przez pole bieli, a wokoło nich wirowały płatki. - Moje życzenie już się ziściło – powiedział Reece, który zdołał już dobyć głos z gardła. - Ach tak? – spytała, uśmiechając się. – A jakież to było życzenie? Reece zatrzymał się i odwrócił w jej stronę. Był śmiertelnie poważny. - Byśmy znów byli razem. Selese zatrzymała się i spojrzała na niego, nagle zupełnie poważna. - Drwisz ze mnie, panie – rzekła. Ścisnął mocno jej dłonie. - Nic podobnego – upierał się. – Niczego więcej nie pragnę. Reece uniósł dłoń i dotknął jej policzka. Spojrzał jej w oczy z całą powagą, jaką tylko był w stanie zebrać. Nigdy wcześniej nie był tak zdenerwowany. - Selese, kocham cię – powiedział. – Kocham cię od chwili, gdy moje oczy spoczęły na tobie po raz pierwszy, w twej wiosce. Od chwili, w której po raz pierwszy usłyszałem twój głos, nie myślałem o niczym innym. Podczas wyprawy w Imperium, gdy poznawałem wszystkich tych ludzi i krainy, nie myślałem o niczym poza tobą. Zawdzięczam ci życie. Co ważniejsze, skradłaś mi serce. Reece przyklęknął, trzymając w swych dłoniach jej dłonie, i z uśmiechem spojrzał jej w oczy. Serce biło mu tak żywo, że miał wrażenie, że wyskoczy z piersi. Selese spojrzała na niego z uśmiechem, skołowana. - Selese – spytał, a w gardle mu zaschło. – Czy zostaniesz moją żoną? Reece sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej pierścień matki. Lśnił nawet pośród pola kwiatów. Selese raptownie wciągnęła powietrze. Uniosła dłoń do ust, a jej oczy zaszkliły się od łez. Rzuciła się naprzód i przytuliła Reece’a. Ściskała go mocno, a jej łzy spływały po jego szyi. - Tak – wyszeptała mu do ucha. – Po tysiąckroć tak! Odsunęli się i pocałowali. Nie przerywali pocałunku jak długo tylko mogli, a dokoła nich sypało się białe kwiecie. Reece nie czuł zimowego wiatru. W końcu miał wszystko, czego w życiu pragnął.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Thorgrin przeciskał się przez zbitą ciżbę osób otaczających Gwendolyn. Były wśród nich setki żołnierzy, poddanych, możnowładców, lordów i członków rady. Napierali na nią z każdej strony, uniemożliwiając dojście do niej. Każdy z nich chciał życzyć jej dobrze albo przedstawić sprawę, z którą przyszedł. Widać było, że widzą w niej teraz swą królową. I słusznie, pomyślał Thorgrin. Gwendolyn przeprowadziła ich przez trudne czasy, poświęciła się i niezachwianie przewodziła im, i cierpiała dla ich dobra. Zajrzała cierpieniu w oczy i nie ulękła się w obliczu okropności. Poprowadziła swych ludzi ku zwycięstwu i przedostała się na drugą stronę. Thor przypomniał sobie, jak wspaniałym królem był jej ojciec i jasne było dla niego, że Gwendolyn była świetniejszą jeszcze władczynią. Jego serce wzbierało dumą. Przepychał się przez ciżbę, lecz w tym ścisku trudno było się choćby do niej zbliżyć. Widział, że ludzie ją kochają. Thor nie chciał jej odrywać od tego wszystkiego, lecz musiał. Nie był w stanie zwlekać ani chwili dłużej. Nastał czas, by ją zapytać. - Gwendolyn – rzekł, zbliżywszy się do niej z Krohnem przy nodze. Zwróciła się ku niemu, a inni rozstąpili się. Dał kilka kroków naprzód i stanął obok niej. - Czy mogę cię na chwilę skraść? – spytał z uśmiechem. Gwen odwzajemniła uśmiech. Pochyliła się i wyszeptała mu do ucha: - Miałam nadzieję, że tak się stanie. Serce Thora przyspieszyło. Wyciągnął rękę, schwycił jej dłoń i poprowadził przez gęsty tłum. Wszyscy rozstępowali się przed nimi na boki. Krohn deptał im po piętach. Gwen odwróciła się do przyglądających się ludzi i rzekła: - Dalej, świętujcie. Niebawem powrócę. No, dalej! Świętujcie! Tłum zawiwatował i muzykanci poczęli znów grać. Ludzie zajęli się na powrót sobą. Thor schwycił dłoń Gwen i pociągnął ją za sobą. Przyspieszyli kroku. Obojgu kręciło się w głowach, niczym dzieciom opuszczającym lekcje. Krohn biegł w podskokach za nimi. Wreszcie udało im się oderwać od wszystkich obowiązków i odpowiedzialności. Po raz pierwszy od powrotu do Królewskiego Dworu mieli spędzić czasem razem, sami. Thor czuł, jak gdyby znów dopiero się poznali – i czuł się równie uradowany będąc z nią, co wtedy. Z jej uścisku poznał, iż ona czuła to samo. Przeszli przez wysoką, kamienną bramę i wyszli z Królewskiego Dworu. Była w nienajlepszym stanie, lecz wciąż trwała na miejscu. Obrali ścieżkę prowadzącą na zachód. Thor spostrzegł, że ta droga – niegdyś starannie wyłożona kamieniem i żwirem – była poznaczona dziurami i porosła chwastami. - Dokąd idziemy? – spytała Gwen podekscytowanym głosem.

Minęli zakręt, a wtedy Thor zatrzymał się i podniósł wzrok na wznoszące się przed nimi urwisko, połyskujące w promieniach słonecznych. Gwen podążyła za jego spojrzeniem. - Klify Kolviana – rzekła. – Ale dlaczego? Thor ugryzł się w język, zastanawiając się, ile wyjawić. Nie chciał zdradzić wszystkiego. Pragnął rzec: gdyż jest to teren leżący wysoko, z którego roztacza się najpiękniejszy widok w królestwie, na Królewski Dwór. Gdyż jest to ciche, romantyczne miejsce, w którym byliśmy już kiedyś wspólnie. Gdyż jest to miejsce, które wiele znaczy dla nas obojga. Gdyż tam właśnie pragnę zadać ci najważniejsze pytanie w mym życiu. Nie mógł jednak wyrzec żadnego z tych zdań. Miast tego powiedział więc: - Na szczycie jest coś, co chciałbym ci pokazać. - Pokazać mi? – spytała i roześmiała się. – Aż na szczycie? Czyżby kolejne kocię pantery? – spytała, gdy Krohn wybiegł przed nich. Thor uśmiechnął się. - Nie, niezupełnie – rzekł. Wziął ją za rękę i wspólnie ruszyli w górę urwiska. W drodze Thor spostrzegł, że Gwen bardziej niż zwykle brakuje tchu i zatrzymuje się, by odpocząć częściej niż niegdyś. Zaczął się o nią martwić. - Czy wszystko dobrze, miłości moja? – zapytał. Skinęła w odpowiedzi głową. - Wciąż kładziesz dłoń na brzuchu – zauważył. Gwen spłoniła się i odwróciła wzrok. - Wybacz. Jestem po prostu zmęczona. I nic nie jadłam. Wszystko w porządku. Idźmy dalej. Resztę drogi pokonali pełni nowej energii. W końcu dotarli na najwyższy szczyt. Obrócili się i spojrzeli w dal. Thor oniemiał z wrażenia, gdy ujrzał rozpościerający się przed nimi widok, i widział, że Gwendolyn także jest pod dużym jego wrażeniem. Widział go nie raz, lecz mimo tego nie nudził mu się: pod nimi leżał Królewski Dwór, olśniewający nawet gdy zniszczony, osłonięty zasłoną popołudniowej mgły. Wiele tysięcy ludzi świętowało i nawet tutaj docierały ich radosne okrzyki i muzyka. Thora frustrował widok zniszczonego Królewskiego Dworu, lecz zarazem napełniał go nadzieją: był jednocześnie obrazem tego, co niegdyś było, jak i tego, co miało nastąpić. - Jak tu pięknie – rzekła Gwendolyn. – Czy to właśnie pragnąłeś mi pokazać? Odwróciła się i rozejrzała dokoła, patrząc po wzniesieniu, jak gdyby zastanawiała się, czy Thor przyszykował dla niej jakąś niespodziankę. Nagle Thor zaczął się denerwować. Zaschło mu w gardle i czuł, jak serce tłucze mu się w piersi. Przyłożył dłoń do pierścienia w kieszeni, by upewnić się, że wciąż tam jest. Był na swoim miejscu.

Thor otworzył i zamknął usta kilka razy i czuł, że słabnie w kolanach. Paraliżował go strach. Nie czuł się nigdy w ten sposób, gdy toczył boje, gdy stawał do walki z przeciwnikiem. Lecz teraz, tutaj, stojąc przed Gwendolyn, był bardziej zdenerwowany niż kiedykolwiek. - Cóż, tak w zasadzie to nie chodzi o coś, co pragnąłem ci pokazać... ale, hm… Thor zamilkł. Wbił wzrok w ziemię, kopiąc piach. Serce biło mu jak oszalałe i miał trudności z wypowiedzeniem słów. Oddychał płytko. - Chodziło – chodzi – hm… bardziej o…hm… wiesz… tak jakby o coś, co… Gwen roześmiała się. Był to beztroski śmiech, jakiego nie słyszał u niej przez – jak mu się zdało – lata, i choć widok uradowanej Gwendolyn sprawiał mu radość, poczerwieniał na twarzy. - Ostatnim razem byłeś tak podenerwowany, gdyśmy się poznali – powiedziała. Thor wziął głęboki oddech i zebrał się w końcu na odwagę. Spojrzał Gwendolyn prosto w oczy. Co jeśli odmówi? Cały jego świat legnie w gruzach. - Gwendolyn, kocham cię – rzekł, dając krok naprzód i chwytając jej dłonie. Spojrzała na niego, nie pojmując. - Ja ciebie także kocham – odparła. – Czyżbyśmy przebyli całą tę drogę, byś mógł mi to wyznać? – spytała, patrząc na niego figlarnie. Thor pokręcił głową. - Naprawdę cię kocham – powiedział. Patrzyła na niego z uśmiechem. - Cóż w ciebie wstąpiło? – zapytała. Thor ponownie pokręcił głową. - Gwendolyn, nie to chcę rzec. Odchrząknął i wziął kolejny głęboki oddech. Gwendolyn patrzyła na niego zadziwiona. - Pocisz się? Thor uniósł dłoń i otarł czoło wierzchnią jej stroną. Spostrzegł, że poci się, choć jest zima. Raz jeszcze odchrząknął i zwrócił się ku niej. Teraz albo nigdy. - Gwendolyn – powiedział. – Jesteś całym moim światem. Pragnę być z tobą do końca mego życia. Przez wszystkie me dni. Czuję to od pierwszego dnia, gdy się poznaliśmy. Chwila zdawała się nigdy nie być odpowiednia. Lecz wreszcie nadeszła. Tylko jedno pytanie jest teraz dla mnie ważne. Thor przyklęknął, sięgnął do kieszeni i wyciągnął pierścień matki. Był olśniewający, ogromny. Zatknięte w nim kamienie migotały, połyskując w słońcu. Gwen, zdumiona, rozwarła szeroko oczy, do których napłynęły jej łzy. - Gwendolyn – mówił dalej Thor. – Czy zostaniesz moją żoną? Gwendolyn rzuciła się naprzód, w ramiona Thora, i przytuliła go tak mocno, że ledwie mógł złapać oddech. On także ją przytulił, a ona łkała i łkała. Jej gorące łzy spływały po jego karku.

- Czy to znaczy, że się nie zgadzasz? – zapytał. - Zgadzam się – powiedziała, wtulona w niego. – Tak, tak, tak, tak, tak! Gwen odsunęła się i całowała go po całej twarzy, a on odwzajemniał jej pocałunki, raz po raz. Wreszcie uśmiechnął się, spoglądając w dół. - Zapomniałaś przyjąć pierścień – rzekł. Gwen zaśmiała się i odsunęła, a on wsunął jej na palec pierścień swej matki. Spojrzała na niego z zachwytem. - Leży jak ulał – powiedziała. – Skąd go masz? Całe życie widywałam królewskie klejnoty, lecz nigdy nie widziałam nic podobnego. - Należał do mej matki – rzekł Thor. – Tobie przeznaczone jest go nosić. Tobie, żadnej innej. Gwen spojrzała na niego pełnymi łez oczyma i pocałowali się. Nie przerywali pocałunku tak długo, jak tylko mogli, i w końcu objęli się i przytulili mocno. - Thorgrinie, miłości moja – rzekła cicho, odsuwając się i spoglądając na niego. – Ja także pragnę ci coś powiedzieć. Odsunęła się i spojrzała mu w oczy, a Thor patrzył na nią, zastanawiając się, co też może to być. - Nie bez przyczyny wędrówka tutaj sprawiła mi trudności – powiedziała. – Nie bez przyczyny nie jestem sobą. Wyciągnęła ręce i chwyciła jego dłonie. Uśmiechnęła się. - Thorgrinie, jestem przy nadziei. Słowa te przeszyły serce Thora, wdarły się w jego krwiobieg i sprawiły, że zapomniał, gdzie się znajduje i jaki jest dzień. Nigdy jeszcze nie był tak uradowany. Czuł, jak gdyby był częścią czegoś większego niż on, kryjącego się w głębi wszechświata. Czuł, że cały jego świat wiruje. Przepełniały go radość i wdzięczność. - Przy nadziei? – spytał. Skinęła głową, uśmiechając się. Przeniósł wzrok na jej brzuch i delikatnie położył na nim dłoń. Poczuł, jak ogromna energia krąży po całym jego ciele. Czuł, jak dziecko się porusza. Czuł pod palcami delikatne drżenie. Poczuł miłość i radość, jakich nie spodziewał się nigdy doświadczyć. Przytulił Gwendolyn, ściskając ją mocno, a ona odwzajemniła uścisk. - Kocham cię – wyszeptał jej do ucha. - Ja ciebie też kocham – wyszeptała w odpowiedzi. Thor objął ją ramieniem i przyciągnął mocno do siebie. Odwrócili się i spojrzeli na rozpościerający się przed nimi widok. Obydwa słońca wisiały nisko nad widnokręgiem i oblewały Królewski Dwór tysiącami szkarłatnych i fioletowych migoczących punkcików światła. Thor miał wrażenie, iż Krąg się odradza, z wolna powraca do życia. Dokoła nich rozkwitały zimowe kwiaty, od których bielą połyskiwały pola. Na tle drugiego zachodzącego słońca tworzyły najpiękniejszy widok, jaki Thor kiedykolwiek widział.

Była to chwila doskonała, idealna na jego oświadczyny, i pragnął zatrzymać ją na zawsze. Była magiczna. Tak jak cały jego związek z Gwendolyn. Patrząc w dal, na odległą drogę prowadzącą do Królewskiego Dworu, Thor ujrzał niekończący się korowód ludzi zmierzających ku miastu ze wszystkich stron. Niektórzy szli pieszo, inni prowadzili konie, wozy, bydło. Ściągali wszyscy do jednego miejsca, przybywali, by uczcić nowy Krąg, by uczcić nadzieję. - Strumień ludzi – zauważył Thor. – Ludzie wszelakiego pochodzenia pragną powrócić do Królewskiego Dworu, by świętować. Wszyscy pokładają w tobie wiarę. - Odbudujemy się – powiedziała Gwen. – Kamień za kamieniem. Uczynimy z niego tak wspaniałe miasto, jakim zawsze był. A najjaśniejszym punktem uroczystości będą nasze zaślubiny. Będą to najwspanialsze zaślubiny, jakie widział Krąg. Po nich przyjdzie na świat nasze dziecię. Wszystko będzie nowe, a nasi ludzie powstaną z popiołów. Uczynimy to wspólnie. Dzięki naszej miłości. Nachylili się i pocałowali, i nie odsuwali się, muskani ostatnimi promieniami kładącego się słońca. Thor pragnął unieruchomić świat w tym miejscu na zawsze. SZEŚĆ KSIĘŻYCÓW PÓŹNIEJ

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Gwendolyn wzbiła się wysoko ku nieboskłonowi na grzbiecie Ralibara. Trzymała się z całych sił, jak zawsze, gdy na nim leciała, usiłując przewidzieć jego nieprzewidywalną naturę. Ralibar zanurzał się i wynurzał z chmur, rzucał się w górę i w dół, prychał, czasem nawet wyginał grzbiet w łuk. Był najbardziej upartym i kapryśnym spośród stworzeń, które Gwen poznała, i czuła szalejące w nim emocje. Gwen czuła się zaszczycona, że Ralibar w ogóle przystał na to, by go dosiadła. Kilka księżyców temu odkryła, iż darzy ją sympatią. Gdy tylko Thorgrin wyruszał, by polatać na Mycoples, Ralibara ogarniała zazdrość i budził się w nim instynkt terytorialny. Prychał i skrzeczał na Thora, usiłując go odstraszyć. Ralibar i Mycoples stawali naprzeciw siebie i żadne ani myślało ustąpić. Wszystko zdawało się wyglądać coraz gorzej – aż jednego dnia Gwendolyn towarzyszyła Thorowi, odprowadzała go. Ku zdumieniu wszystkich, Ralibar zwrócił się ku Gwendolyn, opuścił łeb i, choć z początku przyglądał jej się podejrzliwie, zbliżył się i potarł nosem o jej brzuch. Zamruczał cicho i po raz pierwszy w życiu uspokoił się. Thor patrzył z przerażeniem, jak Gwendolyn unosi rękę i gładzi łeb Ralibara. Nerwowo przesuwała dłonią po jego chropowatych łuskach, pradawnych i odrobinę wilgotnych. Wtem Ralibar wprawił ich w jeszcze większe zdumienie. Opuścił łeb aż do ziemi – a ruch ten miał oznaczać, by Gwen go dosiadła. Gwendolyn weszła podenerwowana na jego grzbiet, nie wiedząc, czego się spodziewać. Była to dzika, szalona przejażdżka i Gwen nie była pewna, czy Ralibar w istocie chciał, by na nim leciała, czy nie. Jednakże od tej pory każdego dnia odszukiwał ją i gestem nakazywał, by go dosiadła. Jak na stwora szczerze oddanego Gwendolyn, Ralibar okazywał to w osobliwy sposób. Z zewnątrz mogło się zdawać, iż pałał do niej nienawiścią. Był kapryśnym i gwałtownym stworzeniem, przechodzącym nieustannie jakiegoś rodzaju emocjonalną nawałnicę, czy to przez siebie, przez ludzi, czy inne smoki. Gwen współczuła mu: odnosiła wrażenie, że jest samotnikiem, malkontentem, lecz wyczuwała, iż pod tą powłoką kryło się wielkie serce, i że Ralibar być może po prostu był samotny. Smok latał jak mu się podobało, a jego zachowanie często wskazywało na to, że pragnął, by Gwen zsiadła; lecz gdy usiłowała to zrobić, wpadał w gniew, wyraźnie chcąc, by została. Gwen polubiła go mimo jego szaleństwa; w dziwny sposób potrafił zaskarbić sobie jej sympatię. Przez ostatnie kilka miesięcy nawykła już do jego humorów i nauczyła się odczytywać jego odruchy. Więź między nimi wzmacniała się, a Gwen radowało to bardziej, niż się spodziewała. Wyczuła nawet, iż humory Ralibara poczęły łagodnieć. Był piękny letni poranek, pogoda dopisywała, obywa słońca świeciły mocno. Gwen, jak zawsze, wybrała się na poranną przejażdżkę. Nieopodal Thorgrin leciał na Mycoples. Unosili się wysoko na wczesnorannym niebie. Robili tak zawsze, wzbijali się ze szczytu

królewskiego zamku, a ich smoki przecinały powietrze w różnych kierunkach. Stało się to ich porannym rytuałem, i odbywali go także tego dnia: zataczali koła nad ziemiami Królewskiego Dworu, a następnie nad okolicznymi miastami i wioskami. Gwen obserwowała swych ludzi, swe królestwo każdego ranka, by upewnić się, że wszystko jest w porządku. Gwen uwielbiała ten czas spędzany z Thorem, Ralibarem i Mycoples. Były to najbardziej magiczne poranki jej życia. Widziała, jak słońca wznoszą się ponad horyzont, patrzyła, jak mgła każdej możliwej barwy rozprasza się nad ziemiami pod nią. Dzięki temu spoglądała także na królestwo z lotu ptaka i nieraz spostrzegła w dole jakieś kłopoty, o których inaczej nie dowiedziałaby się, dzięki czemu mogła zwołać radę i zaradzić im. Zauważyła pożary, małe, rozpadające się osady, ludzi rannych lub mających trudności ze swymi wierzchowcami i wozami, drogi w złym stanie… nieskończenie wiele drobnych poprawek, których potrzebowało jej królestwo. Dzięki temu mogła być wszędzie. Niosło to także ukojenie jej ludziom, którzy podnosili wzrok i każdego ranka widzieli ją, jak czuwa nad nimi, naprawia krzywdy, siedząc na smoczym grzbiecie. Umacniało to w ich oczach jej obraz jako silnej kobiety. Gwen nie spodziewała się przenigdy, że tak łatwo przyjdzie jej wczuć się w rolę królowej. Lecz teraz, gdy sześć księżyców przeszło od czasu, gdy wyparli Imperium i jej ludzie powrócili do Królewskiego Dworu, od kiedy rozpoczęła proces ponownego umacniania swej pozycji, odkryła, iż bycie królową ma we krwi. Było to sześć najwspanialszych księżyców w jej życiu. Stała się bliższa Thorowi, niż kiedykolwiek sobie wyobrażała. Wreszcie mieli okazję być razem za dnia i w ciągu nocy. Sypiali w dawnej komnacie jej rodziców, którą kazała starannie odbudować. Najwspanialsze jednak było to, że była już w dziewiątym miesiącu ciąży. Jej brzuch był bardziej wypukły, niż kiedykolwiek sobie wyobrażała; czuła, że lada dzień będzie rodzić. Dziecię nieustannie się poruszało w jej łonie i w każdej chwili czuła jego obecność, jak gdyby przyszło już na świat i było z nią. Nie pozwoliła jednak, by zadało to kres jej obowiązkom. Każdego dnia skupiała uwagę na przebudowie z Thorem, ze swa radą, wszystkimi, których kochała i którym ufała, u boku. Pracowali niczym armia, by uczynić Królewski Dwór tak magicznym i olśniewającym, jak niegdyś był. Gwen była zdecydowana, by uczynić Królewski Dwór czymś więcej niż miastem: pragnęła, by stał się symbolem nadziei i optymizmu dla tych mieszkańców Kręgu, którzy przetrwali. Pragnęła, by stał się świadectwem tego, iż wszyscy powrócą, silniejsi jeszcze niż uprzednio. Ku jej zdumieniu, powiodło jej się. Gwen spojrzała w dół, zataczając koła nad miastem, a letni wiatr rozwiewał jej włosy. Piękno Królewskiego Dworu odebrało jej mowę. Lśnił w słońcu, zupełnie już odbudowany i większy niż niegdyś. Rozciągał się na wiele mil we wszystkich kierunkach, znacznie rozbudowany. Był większym i bardziej złowrogim miastem, niż jej ojciec sobie kiedykolwiek wyśnił. Gwen zdołała powiększyć dwukrotnie wszystko, co stworzył jej ojciec – wzniosła większe mury obronne, wieże,

forty, fosy, poszerzyła drogi, wzmocniła mury miejskie… Zamek królewski wzbijał się wyżej niż kiedykolwiek, Galeria Broni i sala Gwardii zostały odbudowane i nawet ziemie należące do Legionu powróciły do dawnego stanu. Tysiące jej ludzi pracowały dzień i noc, by przywrócić je do życia. Patrząc na nie teraz, trudno było orzec, by kiedykolwiek były zniszczone. Prace trwały dalej, jak każdego dnia, i Gwen nawet tam w górze słyszała nieustający odgłos dłut, kowadeł i młotów rozbrzmiewający w powietrzu. Był to dźwięk postępu. Teraz był częścią codziennego życia w Królewskim Dworze. Gwen patrzyła w dół na widok, który zadziwiał ją na nowo każdego dnia. Ledwie była w stanie uwierzyć w to, co osiągnęła. Miała dzięki temu wrażenie, że wszystko jest możliwe. Dotarło do niej, że nawet jeśli sięgnie najgorszych, najmroczniejszych chwil swego życia, uda jej się powrócić – a nawet uczynić życie lepszym niż uprzednio. Kołując na smoczym grzbiecie, Gwen zastanawiała się, co pomyślałby jej ojciec na widok tego wszystkiego. Czy byłby dumny? Czuła, że tak by było. Wszak wybrał ją, by władała królestwem, a to wszystko było świadectwem jego wyboru. Niczego nie pragnęła bardziej, niż by jej ojciec żył, by mógł tego wszystkiego doświadczyć, lecz odnosiła wrażenie, że przyglądał jej się z zadowoleniem. Gwen skierowała Ralibara w dół, na lewo, a Thor podążył za nią na Mycoples. Przeleciała nad obrzeżami Królewskiego Dworu, nad dużym, nowo wybudowanym placem, gęsto zapełnionym regularnymi ogrodami i tryskającymi wodą fontannami, obrzeżonym nowymi murami i łukowato sklepionymi przejściami. Gwen rozkazała wznieść go z błyszczącego białego marmuru dobytego z pradawnego kamieniołomu. W oczach Gwen ten nowy dziedziniec, który nie istniał wcześniej, był najpiękniejszą częścią Królewskiego Dworu. Trudno było go sobie już wyobrazić bez niego. Jeszcze bardziej ekscytujące były toczące się w dole prace. Setki najemników uwijało się dokoła, dwojąc się i trojąc, by przygotować wszystko na jej ślub. Gotowali się od sześciu księżyców, w czasie których ślub stopniowo nabierał rozmachu. Dziesiątki najemników pokrywały mury ze starożytnego kamienia kwiatami wszelakiej barwy. Inni ustawiali tysiące krzeseł przy długim, czerwonym, aksamitnym kobiercu, który właśnie rozwijano. Na jego końcu wznoszono ołtarz, przyozdobiony wszelkiego gatunku kwiatami. Ślub miał się odbyć za pół księżyca i ludzie już napływali z najdalszych zakątków Kręgu, z obu stron Pogórza, z Wysp Górnych – zjawił się nawet sznur dygnitarzy z krain położonych poza Kręgiem, pragnących złożyć jej wizytę. Przysłali delegację i przepłynęli ocean, a Gwen opuściła Tarczę na wystarczająco długo, by mogli przekroczyć Kanion. Gwen spojrzała na szeroki trakt biegnący do Królewskiego Dworu i ujrzała, jak każdego dnia, tysiące ludzie zmierzających do Królewskiego Dworu. Odziani byli w żywo zabarwione szaty, uszyte podług różnorakich mód, z każdego zakątka świata. Dziś odbywało się święto lata, pierwsze zbiory owoców, i wszyscy ściągali do miasta, by świętować. Czekało ich wiele dni ucztowania i zabawy, niepodobnych do

żadnych innych, szczególnie że przybywali także, by uczcić nową stolicę Kręgu i uczestniczyć w ślubie Gwen. Na tę myśl Gwen poczuła motyle w brzuchu. Dzień zaślubin niemal już nadszedł, zostało jedynie pół księżyca. Poczuła, jak dziecię porusza się w jej brzuchu. Żywiła silną nadzieję, że nie przyjdzie na świat przed ceremonią. W czasie ostatnich sześciu księżyców ona i Thor zbliżyli się jeszcze do siebie i z niecierpliwością wyglądała dnia, w którym zostanie jego żoną. Opuściła wzrok i, jak zawsze, zerknęła na pierścień jego matki połyskujący na jej palcu. Poczuła dobywającą się z niego niesamowitą energię. Odkąd Thor zabił Andronicusa, stał się innym człowiekiem. Zdawało się, że odnalazł pokój wewnątrz siebie i przywykł nawet do życia domowego z Gwendolyn. Rzucił się w wir pracy przy odbudowie Królewskiego Dworu i Kręgu, a każdego dnia ćwiczył się ze swymi kompanami, czerpiąc radość z ich obecności. Ralibar nagle szarpnął na prawo i niespodziewanie zanurkował. Gwen schwyciła się mocno i poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła. Wyczuła po jego ruchach, iż był wygłodniały i polował na swe śniadanie. Objęła jego szyję i pochyliła się, a on zwrócił się w stronę lasu i dał nura między drzewami, rozglądając się na prawo i lewo w poszukiwaniu jadła. - Ralibarze, zatrzymaj się! – rozkazała. – Nie teraz! – wrzasnęła, rozdrażniona jego żarłocznością. Lecz Ralibar, jak zwykle, zignorował ją. Kluczył miedzy drzewami, aż skupił uwagę na celu, rozwarł swą ogromną paszczę i kłapnąwszy schwycił ogromnego jelenia. Gwendolyn odwróciła wzrok, nie chcąc na to patrzeć. Ralibar uniósł go w paszczy i wzbił się na powrót w górę. Uwięzione w jego paszczy zwierzę wierzgało, aż w końcu smok odrzucił łeb w tył i połknął je. Wtedy utkwił wzrok w ziemi i Gwen miała złe przeczucie, że zanurkuje ponownie. - Ralibarze, NIE! – krzyknęła. Nie zważał na nią. Tym razem wbił wzrok w jezioro, Królewskie Jezioro, jego ulubione. Nigdy nie przepuszczał okazji, by prześlizgnąć się nad jego powierzchnią. Ralibar zanurkował nisko. Gwen schwyciła się mocno, gdy zbliżył się do wody, otworzył paszczę i plunął strumieniem ognia. Płomienie prześlizgnęły się po wodzie, aż w górę uniosły się kłęby pary. Woda wzburzyła się i podgrzała, a wtedy dziesiątki ryb wyskoczyły w powietrze, usiłując uciec przed wrzątkiem. Ralibar czekał na nie z rozwartą szczęką. Całe ławice ryb rzucały się teraz w jego ogromnej paszczy. Niektóre z nich wpadły na powrót do jeziora, a resztę przełknął. Mycoples leciała obok, lecz nie kłopotała się jadłem. Być może przez to, że była samicą, nie miała takiego apetytu, jak Ralibar. Na szczęście Ralibar nie pożerał ludzi. W oddali rozbrzmiał dźwięk rogu i Gwen udało się w końcu zawrócić smoka. Zatoczyli koło, kierując się w przeciwną stronę, i ujrzeli rycerzy w zbrojach, trzymających w dłoniach kopie. Ustawiali się w rzędzie na odległym dziedzińcu.

- Turniej się rozpoczyna! – wykrzyknął do niej Thor. – Nie mogę się spóźnić! Gwen skinęła głową i ruszyli z powrotem w kierunku Królewskiego Dworu. Rozpoczynały się zaplanowane na ten dzień turnieje i zabawy. Gwen wiedziała, iż oznacza to także, że ludzie ustawiają się już, by zgłosić jej swe prośby. Nastał czas, by zająć się codziennymi sprawami królestwa. Jak zawsze, nadszedł zbyt szybko. Lecieli nad Królewskim Dworem. Smoki przez chwilę frunęły obok siebie, a wtedy Thor wyciągnął rękę, schwycił dłoń Gwendolyn, pochylił się i pocałował ukochaną. Po czym rozdzielili się i każde poleciało w swoją stronę – Thor ku szrankom, a Gwen ku zamkowi. Dzień rozpoczynał się. * Thor w pełnej zbroi przypuścił szarżę na swym wierzchowcu. Pędził co koń wyskoczy z wyciągniętą przed siebie kopią i opuszczoną zasłoną hełmu, nacierając na swego przeciwnika. Naprzeciw niego galopował wojownik z zamorskiej krainy, o której Thor nigdy nie słyszał. Miał na sobie brązową zbroję i hełm zakończony długim, wąskim szpicem. Jego zbroja była osobliwym połączeniem metalu i płytek, a na kopii – która była dłuższa niż Thorowa – widniały dziwne oznakowania. Gdy wymierzył nią w pierś Thora, ten skupił całą swą uwagę na tym, w jaki sposób najlepiej pokonać przeciwnika. Zebrał się w sobie, próbując wyczuć drżenie ziemi; czuł niewielkie drgania i w myśli spowolnił wszystko, aż wyczuł myśli konia, ciężar jeźdźca, kąt, pod którym trzymał kopię. Wyczuł jego zamiary. Mogło się zdawać, że mierzył wysoko – lecz intuicja Thora podpowiadała mu, że obierze cel nisko. W ostatniej chwili Thor poprawił swą pozycję, zawierzając przeczuciu. Wymierzył kopią wysoko i odchylił się na bok. Kopia Thora uderzyła w ramię przeciwnika, strącając go z konia. Runął na ziemię z głośnym brzękiem zbroi. Wśród ciżby rozległy się wiwaty. Jego przeciwnik przetoczył się, stłuczony lecz cały. Thor zawrócił konia, zataczając koło i napawając się okrzykami zgromadzonych tłumnie ludzi, który przyszli, by oglądać królewskie pojedynki na kopie. Następnie zeskoczył ze swego rumaka, upewnił się, że jego przeciwnikowi nic się nie stało i wyciągnął rękę, a tłum zawiwatował z aprobatą. - Nigdy nie zostałem pokonany w boju – powiedział rycerz. – A co dopiero przez kogoś młodszego ode mnie, z krótszą kopią. Zasłużone zwycięstwo! Zacisnął dłoń na przedramieniu Thora, a Thor na jego i odciągnęli konie za wodze na bok, robiąc miejsce dla kolejnych zawodników. Thor poczuł, iż jego mięśnie poczynają sztywnieć; pojedynki trwały od wielu już godzin. Coraz większy tłum napierał z każdej strony, by popatrzeć na najciekawszy punkt uroczystości tego dnia. Gdy Thor zszedł z toru, pojawił się na nim Kendrick. Pędził wzdłuż szranki na rycerza, którego zbroja pochodziła z miejsca nieznanego Thorowi.

Natarli na siebie i Kendrick powalił przeciwnika, ku uciesze gawiedzi. Thor wiwatował najgłośniej. Thor nie posiadał się z radości, że tu jest, w czasie przesilenia letniego, i walczy z tymi wielkimi wojownikami. Wreszcie czuł się jak jeden z nich. Po raz pierwszy nie czuł się jak obcy. Thor pragnął zwyciężyć na swych własnych warunkach, jako zwykły wojownik, za pomocą umiejętności takich, jakie posiadali także inni; nie zamierzał czerpać ze swych magicznych mocy, by te przesądziły o wyniku walki. Jak na razie udawało mu się to. Choć większość jego kompanów odpadła z turnieju, Thorowi udało się dotrzeć do ostatnich rund pojedynków. Miał szansę na zwycięstwo – a wraz z nim także Kendrick, Erec, Conven, Elden, Reece, O’Connor, Brandt i Atme oraz kilku rycerzy z obcych ziem. Nie czekało ich już wiele potyczek tego dnia. Rozległ się dźwięk rogu i Thor zwrócił wzrok na odległy tor. Ujrzał, jak O’Connor szarżuje na przeciwnika dwukrotnie większego od niego, pochodzącego z południowej prowincji Kręgu; O’Connor nie trafił w cel, a jego przeciwnik uderzył go w brzuch. O’Connor zleciał w tył ze swego wierzchowca i silnie uderzył w ziemię, a wśród ciżby rozległy się jęki i pomruki. Leżał przez chwilę, nie poruszając się i Thor zmartwił się, czy nie stała mu się krzywda, lecz wtedy O’Connor z wolna stanął na nogi i odszedł. Tłum zawiwatował na jego cześć. Odpadł z turnieju, lecz przynajmniej nie został raniony. Obok Thora w szranki stawali rycerze z odległych krain. Jechali z wysoko wymierzonymi kopiami i spotkali się z głośnym okrzykiem bitewnym. Jeden z nich wrzasnął, gdy kopia złamała się i jeden z jej końców przeszył jego gardło. Wśród ludu rozległy się gwizdy. Uderzenie tak blisko gardła było nieczystym, nieprzystającym rycerzowi zagraniem, a do tego wątpliwie zgodnym z prawem. Tłum jęknął przerażony, gdy rycerz spadł ze swego konia na ziemię i leżał, skręcał się z bólu. Giermkowie pospieszyli mu z pomocą, usiłując zatamować broczącą krew, lecz po kilku chwilach rycerz już nie żył. Ponury nastrój ogarnął gawiedź. Kilku giermków powoli odciągnęło ciało rycerza na bok. Wszyscy zamilkli na kilka chwil, a Thor raz jeszcze pomyślał o tym, jak niebezpieczne bywają te pojedynki. Ten, który zwyciężył, mężczyzna słusznej postury, dwukrotnie szerszy niż jakikolwiek inny rycerz w turnieju, schwycił nową kopię i odwrócił się, by zmierzyć się ze swym następnym przeciwnikiem. Serce Thora zabiło raptownie, gdy spostrzegł, że jest nim Elden. On ruszył na niego jednak bez cienia strachu. Thor modlił się, by nie podzielił losu swego poprzednika. Szarżowali na siebie ze szczękiem zbroi, a od ich zwalistych sylwetek drżała ziemia. Elden wyrzucił z siebie głośny wrzask bitewny, unosząc kopię. Zdawało się Thorowi, że

ten rycerz uderzy Eldena i zwycięży; jednakże w ostatniej chwili Elden skręcił ciało w bok, wymierzył kopią w bark rycerza i trafił, gdzie mierzył. Zrzucony z konia mężczyzna potoczył się po ziemi, a tłum zawiwatował na cześć zwycięzcy – Eldena. Elden jechał dumnie wzdłuż szranki, napawając się okrzykami tłumu, gdy wtem znajdujący się za jego plecami przeciwnik zrzucił hełm i oczom zebranych ukazała się twarz wykrzywiona wściekłością. Rycerz ruszył na niespodziewającego się niczego Eldena. Wyciągnął ręce, schwycił go od tyłu i szarpnięciem zwalił na ziemię. Tłum jęknął i wygwizdał tchórzliwe posunięcie rycerza, a Thor, rozwścieczony, rzucił się Eldenowi na pomoc. Reece, Conven, O’Connor i inni legioniści także ruszyli ku niemu. Rycerz wskoczył na Eldena, uniósł włócznię i gotował się, by ją na niego opuścić, nim ten zdołał jakkolwiek zareagować. Dobiegło ich warczenie i naprzód rzucił się Krohn. Skoczył na rycerza, powalając go na chwilę przed tym, jak miał dźgnąć Eldena. Rycerz strącił Krohna, lecz dzięki niemu Elden zyskał czas na to, by przetoczyć się, zamachnąć rękawicą i zdzielić rycerza wierzchnią stroną dłoni w twarz. Rozległ się głośny trzask. Elden złamał rycerzowi szczękę, a ten padł nieprzytomny w chwili, gdy nadbiegli Thor i pozostali. Elden wstał ku uciesze tłumu, a do pozbawionego przytomności rycerza podbiegli giermkowie, którzy odciągnęli go z toru. Thor i reszta poklepali Eldena po barkach, z ulgą widząc, iż nic mu nie jest. Rozbrzmiał dźwięk rogu zwiastujący wznowienie walk. Turniej trwał dalej, pojedynek za pojedynkiem. Thorowi trudno było uwierzyć w to, ilu rycerzy reprezentujących wszystkie prowincje Kręgu i tuziny zamorskich krain stawało w szranki podczas uroczystości tego dnia. Turniej pozwolił mu sprawdzić się i doskonalić swe umiejętności i poza jedną czy dwiema czarnymi owcami wszyscy rycerze walczyli honorowo, bacząc na zasady pojedynków na kopie. Kolejne rundy mijały. Elden przegrał w końcu potyczkę z wojownikiem dwukrotnie od niego wyższym, z rycerzem, który zdawał się być niepokonany. W kolejnej rundzie zwyciężył go jednak Kendrick. Gdy drugie słońce zwiesiło się nisko nad widnokręgiem, w turnieju pozostało jedynie czterech wojowników: Thor, Kendrick, Erec i rycerz, którego Thor nie znał. Był to niski, krępy mężczyzna w czarnej zbroi, ze złowieszczymi szparkami miast oczu, który trzymał się z dala od nich i przez cały dzień ani razu nie podniósł zasłony hełmu. Thorowi przyszło stanąć z nim do walki. Ruszyli na siebie i Thor czuł, iż spojrzenia wszystkich utkwione są w nim. Tłum wył, rozentuzjazmowany. Gdy zbliżyli się do siebie i Thor nie słyszał nic poza tętentem końskich kopyt, przygotował się na uderzenie – lecz coś go zaskoczyło. Jego przeciwnik uniósł kopię i silnie cisnął nią prosto w niego.

Thor nie spodziewał się tego. Broń przecinała powietrze, zmierzając prosto w jego głowę. W ostatniej chwili usłuchał instynktu i uniósł tarczę wystarczająco wysoko, by odtrącić kopię. Jednocześnie użył wolnej ręki, by namierzyć kopią na rycerza i uderzyć go w pierś. Rycerz spadł na bok z konia i potoczył się po ziemi, a tłum zawiwatował. Thor, dysząc ciężko, wstrząśnięty tym, jak bliski był porażki, zjechał na bok, obrócił się i patrzył, jak Kendrick i Erec, jedyni poza nim pozostali w turnieju, stają naprzeciw siebie. Zastanawiał się, z którym z nich przyjdzie mu się zmierzyć; żaden z nich nie będzie łatwym przeciwnikiem. Tłum zgęstniał, teraz już niemal każdy w Królewskim Dworze przyszedł, by popatrzeć na tych dwóch wyśmienitych rycerzy, przywódców Gwardii, okrytych sławą wojowników, o których pieśni niosły się hen, daleko. Stanęli naprzeciw siebie po przeciwległych krańcach toru. Zasłony hełmów mieli podniesione i skinęli z szacunkiem jeden w kierunku drugiego. Następnie opuścili zasłony i unieśli kopie. Ich giermkowie usunęli się z drogi, rozbrzmiał dźwięk rogu – i zaszarżowali. Tłum wiwatował, a dwaj wojownicy pędzili co tchu na siebie. Końskie kopyta dudniły, wzniecając kłęby kurzu w letnim żarze. Zetknęli się wreszcie pośrodku z brzękiem, odpychając się wzajemnie w tył. Z tłumu dobył się jęk. Żaden z nich nie spadł jednak z konia. Obaj byli wystarczająco wprawnymi wojownikami, by jakimś sposobem utrzymać się w siodle. Poprawili się w siodłach, zawrócili i przy krzykach rozentuzjazmowanego tłumu przygotowali się na kolejne spotkanie. Był to pierwszy pojedynek tego dnia, w którym odbywała się druga runda. Kendrick i Erec natarli ponownie, pochylając się nisko nad końmi i pędząc z zawrotną prędkością. Lśniące srebrne kopie, najświetniejsze w królestwie, skierowali przed siebie. Gdy starli się, Erec uniósł tarczę i zablokował kopię Kendricka. Tarcza Ereca była tak wytrzymała, że kopia złamała się przy uderzeniu. Erec wykorzystał tę sposobność, by namierzyć swoją kopią poniżej tarczy Kendricka i uderzył go w sam środek piersi, strącając w tył z konia. Tłum zawiwatował dziko, a Erec zatoczył koło, zeskoczył ze swego wierzchowca i wyciągnął rękę do Kendricka, by pomóc mu wstać. Unieśli zasłony hełmów i Erec uśmiechnął się. - Wspaniały pojedynek – powiedział. – Gdyby twa kopia nie pękła, zwyciężyłbyś. Kendrick potrząsnął głową. - Walczyłeś lepiej – przyznał. – Następnym razem. Erec skinął głową i ponownie dosiadł swego rumaka. Thor wsiadł na swego, uprzytamniając sobie, iż przyjdzie mu zetrzeć się z Erekiem. Thor i Erec ruszyli dokoła pól turniejowych – było to ostatnie okrążenie tego turnieju – a tłum zawył głośnym wiwatem, skandując imiona obu wojowników.

Zatrzymali się naprzeciw siebie po przeciwległych krańcach pola turniejowego, a lud wpadł w euforię. Thor był zdenerwowany na myśl, iż ściera się ze swym starym przyjacielem. Zdecydowany był walczyć z nim na swych własnych warunkach, nie czerpać ze swych mocy. Pragnął przekonać się, czy może go zwyciężyć, walcząc jak jeden mężczyzna z drugim, jak wojownik z wojownikiem. Unieśli zasłony hełmu i skinęli głowami z szacunkiem. Thor stawał w szranki ze swym dawnym nauczycielem, mężczyzną, któremu niegdyś służył jako giermek. Było to dziwne uczucie. Rozbrzmiał róg i ruszyli na siebie. Thor skupił całą swą siłę i wolę, starając się nie słyszeć krzyków tłumu. Nie chciał wyrządzić Erecowi krzywdy i starał się namierzyć kopią na jego pierś, gdzie zbroja była najtwardsza. Lecz gdy usiłował zebrać uwagę, dotarło do niego, że Erec różni się od pozostałych przeciwników, z którymi się potykał. Był szybszy, trudniej było w niego namierzyć, a poruszające się płytki jego wykutej na zamówienie srebrnej zbroi mieniły się w słońcu niby rybie łuski. Thorowi jeszcze trudniej było się przez to skoncentrować. Starli się pośrodku i Thor skulił się, gdy po raz pierwszy tego dnia poczuł na piersi uderzenie kopii. Jednocześnie poczuł, jak jego kopia uderza w klatkę Ereca. Trafili w siebie wzajemnie i obaj polecieli w tył, spadając ze swych koni. Z piersi tłumu dobył się jęk, a Thor i Erec runęli na ziemię w tym samym czasie. Po raz pierwszy tego dnia zdarzyło się coś takiego, a reguły pojedynków określały jasno, że jeśli obaj jeźdźcy spadną, walka musi trwać dalej. Thor i Erec stanęli naprzeciw siebie na nogach. Podbiegli do nich giermkowie i podali długie buzdygany zakończone nabijanymi drewnianymi kulami. Zwrócili się ku sobie i natarli. Walczyli wręcz, uderzając i blokując ciosy. Buzdygany odbijały się z brzękiem od zbroi. Thor wiedział, iż wedle zasad ten, który pierwszy legnie na ziemi, przegra – a nie zamierzał przegrywać. Lecz Erec także nie zamierzał ponieść klęski. Nie ustawali w walce, odpierając się wzajemnie; do Thora powróciły wspomnienia jego prawdziwej bitwy z Erekiem, gdy walczył za Andronicusa. Dręczyło go poczucie winy; wytracił się z równowagi, a wtedy Erec zyskał chwilową przewagę. Trafił Thora kilka razy, aż ten zatoczył się w tył i niemal przewrócił. Tłum zawiwatował, gdyż zdawało się, że walka dobiega końca. Thor potrząsnął głową, próbując rozumować znów jasno. Musiał się skupić i zapomnieć o przeszłości, darować sobie swe dawne błędy. Był to jedynie turniej, nie prawdziwe starcie. Jeśli zwycięży, nie zada krzywdy Erecowi. Thor odzyskał siły i odparł Ereca – lecz wtedy Erec odzyskał siły i odepchnął jego. Oddawali cios za cios, aż Thorowi poczęły omdlewać ręce. Żaden nie był w stanie zyskać przewagi nad drugim. Byli dobrze dobranymi przeciwnikami. Już samo to napawało

Thora dumą, zważywszy na to, jak zaprawiony w bojach był Erec. Thor był także znacznie młodszy od niego. Jednym zamaszystym ruchem Erec opuścił buzdygan, a Thor obrócił swoją broń i zablokował uderzenie. Buzdygany zwarły się ze sobą. Thor podtrzymywał go w miejscu trzęsącymi się rękoma, mocując się z niezwykle silnym Erekiem. Czuł, iż za kilka chwil ustąpi. Nie chciał przegrać, nie przed wszystkimi tymi ludźmi. A szczególnie nie przed Gwendolyn, która – jak wiedział – przyglądała się wraz z innymi. Thor opadł na kolano, ręce mu się trzęsły, i ledwie utrzymywał broń w górze. Zamknął oczy i nie chcąc tego wcale przyzwał moc gdzieś z głębi siebie. Bez jego udziału jego magia, jego prawdziwa moc nagle przebiła się na powierzchnię. Poczuł, jak przepływa przez niego energia, jak ciepło rozchodzi się po jego ciele. W przypływie energii Thor wstał, uniósł buzdygan i odepchnął broń Ereca tak mocno, że wyleciała z jego dłoni i poszybowała w powietrzu. W tym samym ruchu Thor zamachnął się, uderzył Ereca w pierś i powalił na plecy na ziemię. Ciżba zawiwatowała dziko. Thor zwyciężył. Thor uniósł zasłonę hełmu, pochylił się i podał Erecowi rękę, by pomóc mu się podnieść. Dręczyło go poczucie winy. Tłum zbiegł się na plac, gromadził się dokoła niego, by go objąć. - A cóż się stało z nieużywaniem magii? – spytał Erec z dobrodusznym uśmiechem. - Wybacz – powiedział Thor. – Nie miałem zamiaru jej używać. Erec uśmiechnął się szeroko i Thor poznał, że nie chowa urazy. - Jestem z ciebie dumny – rzekł. – Jesteś wspaniałym wojownikiem. Tłum zwarł się, uniósł Thora na ramionach i poniósł ku zabawie. Zabrzmiał chór rogów i nagle pojawiły się beczki piwa i wina, wytoczone na pola przez liczne sługi. Pola turniejowe w mgnieniu oka przekształciły się w biesiadę. Rozbrzmiewały dźwięki kolejnych rogów, ludzi pili i świętowali. Rozpoczęła się zabawa. * Gwendolyn kroczyła przez tłum rojący się na odbudowanym dziedzińcu. Z przyjemnością wyszła z królewskiego zamku, wykonawszy wszystkie oficjalne obowiązki przypadające na ten dzień, i przyłączyła się do swych ludzi w zabawie. Był to wszak dzień letniego przesilenia, który zdarzał się raz do roku. W tym roku zbiegał się także z uczczeniem odbudowy Królewskiego Dworu i jej rychłymi zaślubinami. Ten rok będzie radosny jak żaden inny – szczególnie w następstwie tak mrocznego i ponurego. Jej lud łaknął jakiejkolwiek okazji, by się radować, a teraz miał ich wiele. Gwen wciągnęła głęboko w płuca powietrze tego pięknego letniego dnia; zamierzała pozostawić cały mrok za sobą i radować się wraz ze swymi poddanymi. Niekończące się sprawy królestwa mogły poczekać; przyjęła dziś wystarczająco wielu

ludzi. A teraz, gdy pojedynki dobiegły kresu i rozbrzmiały rogi, Gwendolyn nie posiadała się z radości, gdyż w końcu miała okazję pobyć z Thorem. Gwen rada była, że widzi go takim szczęśliwym. Przez cały dzień jej serce wzbierało dumą, gdy siedząc jak na szpilkach oglądała jego pojedynki, wiwatowała wraz z ludem i jękiem reagowała na zadany mu cios. Nie wątpiła ani przez chwilę, że zwycięży; przysparzał chluby sobie samemu oraz jej we wszystkim, co robił. Choćby poniósł porażkę, kochałaby go równie mocno. Gwen trzymała Thora za rękę, gdy szli przez ciżbę, witani okrzykami tysięcy życzliwych im osób. Thor poprowadził ją przez rozstępujących się ludzi i po stromych drewnianych stopniach prowadzących na wysoko położony podest ustawiony naprzeciw dworu. Doprowadził ją do połowy i zatrzymał się; jako królowa, ostatnie stopnie Gwendolyn pokonała sama i sama stanęła na górze. Thor stał na dole w pierwszym rzędzie. Spoglądał w górę wraz z tysiącami innych, z Reece’em, Kendrickiem, Godfreyem, Erekiem, Steffenem, Atme, Brandtem, O’Connorem, Eldenem, Convenem i Abertholem oraz tuzinem innych, stojących nieopodal. Tłum zamilkł, gdy Aberthol z wolna wstępował po stopniach, podpierając się laską. Zdawał się znacznie starszy, każdy krok sprawiał mu trudności. W drugiej dłoni dzierżył niezwykły, długi, zwężający się żółty miecz o złotej rękojeści. Aberthol wszedł na podest i zajął miejsce obok Gwendolyn. W tłumie zaległa cisza. Tysiące ludzi patrzyły jak urzeczone, jak Aberthol ostrożnie wyciąga długi, żółty miecz ku Gwendolyn. Ona wyciągnęła rękę, skłoniła się i delikatnie wzięła go z jego rąk, chwytając za złotą rękojeść. Był to złoty miecz lata, używany raz do roku, każdego roku, przez królów, by rozpocząć świętowanie letniego przesilenia. Gwen wyciągnęła miecz przed siebie i stanęła przed sporym, okrągłym żółtym owocem zawieszonym na sznurze. Był dwukrotnie większy od arbuza, jasnożółty, o migoczących, białych guzkach, i połyskiwał w promieniach słonecznych. Aberthol odwrócił się i zwrócił ku ludowi. - Dzień przesilenia letniego to ważny dzień – zagrzmiał głosem schrypniętym, lecz słyszalnym w nieruchomym powietrzu. – Dzień potężnych omenów. Dzień, który zapowiada, jaki będzie nadchodzący rok. Dzień honorowany i celebrowany przez królów przez tysiące lat. Przecięcie tego owocu wodnego przez naszego władcę symbolizuje plony lata, których winno nie zabraknąć nam przez cały rok. Zwiastuje, iż zostaniemy pobłogosławieni bogatymi zbiorami. Jednakże zarazem niszczymy owoc, by zaznaczyć, iż nic nie trwa wiecznie i nasze bezpieczeństwo zależy od wszechmocnego w górze. Aberthol skinął głową i odsunął się. Gwen przyjrzał się długiemu, żółtemu mieczowi używanemu przez jej ojca, a przed nim – przez jego ojca; dziwnie było trzymać go w rękach. Pamiętała, gdy jako dziewczynka każdego roku stała w dole i przyglądała się niespokojnie, pragnąc, by

ojciec przeciął owoc dokładnie tak, jak trzeba i by wypełniony był wodą. Pragnęła, podobnie jak wszyscy, ujrzeć dobry znak na nadchodzący rok. Gwen namierzyła. Serce biło jej jak oszalałe, nie chciała chybić, pragnęła przeciąć owoc idealnie, jak zawsze udawało się to jej ojcu; zdawało jej się zawsze, że przychodzi mu to z taką łatwością. Przecinał go, a na poddanych tryskał deszcz z wnętrza wodnego owocu. Pragnęła, by był to dobry rok i by plony były obfite, szczególnie po mroku, którym osnute były minione dni. Gwen wzięła głęboki oddech, uniosła miecz wysoko i opuściła z całych sił, mierząc w środek owocu. Uderzenie było idealne. Przecięła owoc wodny wpół, a ze środka na wszystkie strony wytrysnął przejrzysty płyn i opryskał tuziny ludzi w stojącym poniżej tłumie. Rozległy się głośne wiwaty i na całym dziedzińcu rozbrzmiały dźwięki rogów, a ludzie poczęli się weselić. Muzykanci chwycili za swe instrumenty i w powietrzu uniosły się melodie trąb, cymbałów, rogów, fletów i bębnów. Ludzie puścili się w tan, nieznajomi chwytali się w objęcia i wirowali uradowani. Obchody letniego przesilenia oficjalnie się rozpoczęły i nikt nie trwonił czasu. Gwen spojrzała w dół i ujrzała wytaczane już wszędzie stoły, a obok nich beczułki, półmiski mięsiw, serów i owoców wyłożone hen, daleko jak okiem sięgnąć. Będzie to uczta niepodobna do żadnej innej. Gwen podniosła wzrok i spojrzała na teraz już pusty owoc, wiszący przed nią. Przyjrzała się mu i przeżyła chwilę grozy: jego środek, zwykle jasnożółty, był do cna zgniły, czarny. Mogła to zobaczyć jedynie ona z miejsca, w którym stała, wysoko na podeście. Prędko odwróciła wzrok. Nie chciała, by ktoś jeszcze to spostrzegł i usiłowała wyprzeć to z myśli, udać, iż nigdy tego nie widziała. Wiedziała jednak, że to bardzo zły znak. - Gwendolyn? Gwendolyn odwróciła się i ujrzała Thora. Uśmiechał się i wyciągał do niej dłoń; wszedł po stopniach i czekał, by pomóc jej zejść. Gwen przybrała dobrą minę. Zmusiła się do szerokiego uśmiechu, schodząc przy wiwatach i radosnych okrzykach niezliczonych życzliwych jej osób, które obejmowały ją i poklepywały po plecach. Thor chwycił ją za rękę, a ona szła oszołomiona. Wzbierały w niej sprzeczne emocje. Prowadził ją, a ona szła, z dużym brzuchem, pomiędzy tysiącami wiernych i oddanych jej ludzi. - Ubóstwiają cię – powiedział Thor. – Nie tylko cię podziwiają, szczerze cię kochają. Rzadko się to zdarza w przypadku przywódcy. Jesteś dla nich wszystkich niczym matka albo siostra. Można to dostrzec w ich oczach. Gwendolyn rozejrzała się i spostrzegła, iż Thor nie mylił się. Czuła ich miłość i było to najwspanialsze uczucie w jej życiu. Nie spodziewała się nigdy, by była zdolna władać królestwem. Sądziła zawsze, że jedynie mężczyźni potrafią zajmować się tymi sprawami.

- Ich uczucie jest odwzajemnione – odrzekła. Thor poprowadził ją ku długiemu stołowi biesiadnemu pośrodku dziedzińca, za którym siedziała cała jej rodzina, doradcy oraz tuziny możnowładców, lordów i dygnitarzy z obcych ziem. Gwendolyn, jak przystało na władczynię, przeszła dokoła stołu i powitała każdego, pragnąc sprawić, by wszyscy czuli się tam mile widziani. Gwen spostrzegła Kendricka i Sandarę, Reece’a i Selese, zajmujących miejsca obok Ereca i Alistair, i podeszła do nich. Podczas ostatnich księżyców Gwen zbliżyła się bardzo do siostry Thora. Czuła już, jak gdyby była jej siostrą, siostrą, której nigdy nie miała. Równie bliskie stosunki łączyły ją z Selese, jej przyszłą bratową. Reece zawsze był jej bliski i wiedziała, że pokocha każdego, kogo on kocha. I rzeczywiście kochała ją, mocniej niż się kiedykolwiek spodziewała, nie z obowiązku wobec brata, lecz dlatego, że odkrywała, jak niezwykłą osobą jest Selese i jak oddana jest jej bratu. Gdy Gwen dowiedziała się, że miała szczęście i poproszono ją o rękę tego samego dnia, co Selese, poczuła, że tak właśnie miało się stać. Nalegała, by Selese i Reece dzielili z nią swą radość i urządzili podwójny ślub. Selese i Reece ogromnie się uradowali. Przygotowania do zaślubin dotyczyły teraz ich czworga, a w czasie planowania Selese stała się Gwen równie bliska, co Alistair. W pewien sposób odnosiła wrażenie, że ofiarowano jej dwie siostry w jednym czasie. Gwen przytuliła swych braci, Kendricka i Reece’a, i rozejrzała się. - A gdzie Godfrey? – spytała Reece’a, spostrzegłszy, że brakuje jednego z jej braci. - A gdzież miałby być? – zauważyła Illepra, potrząsając głową, sfrustrowana. – Pije i bawi się – dodała i wskazała palcem na drugi kraniec dziedzińca. Gwen obróciła się i podążyła wzrokiem za jej palcem. Ujrzała scenę wtaczaną na środek dziedzińca, pośrodku którego stał przebrany w kostium Godfrey z Akorthem i Fultonem, a także tuzinami ich kompanów z pijalni, u boku. Rozległ się dźwięk rogu i ciżba poczęła tłoczyć się przy scenie. - Jest niepoprawny – powiedziała Illepra. – Szukałam go cały ranek i znalazłam w jednej z karczm, które rozkazałaś postawić, pani. Jest ich zbyt wiele. Królewski Dwór stał się siedliskiem pijaków! – rzekła ze śmiechem. - Ludzie potrzebują powodu, by świętować i miejsca, w którym mogą zapomnieć o swych troskach – powiedziała Gwen. – W równym stopniu, co jadła i schronienia. Westchnęła. - Nie da się powstrzymać ludzi od chadzania do karczm – dodała. – Jeśli się ich nie postawi, będą pili i tak, po swych domostwach. Teraz przynajmniej mogą się spotkać, a my możemy sprawować nad nimi kontrolę. - NADSTAWCIE USZU I ZBLIŻCIE SIĘ! – zawołał Godfrey, gdy scenę wytoczono na środek. Muzykanci przestali grać, kuglarze i miotający ogniem przerwali swe sztuki, a tłum naparł, cieśniąc się przy scenie. W powietrzu zawisło niecierpliwe wyczekiwanie, wszyscy ciekawi byli nowego przedstawienia Godfreya i jego ludzi.

- A cóż przyszykowaliście dla nas tym razem? – zawołał O’Connor do Godfreya. Godfrey odsunął się na bok i odsłonił wysokiego, chudego aktora odzianego w szkarłatną szatę, z kapturem zasłaniającym twarz. Mężczyzna dał krok naprzód, odrzucił kaptur i zawył w stronę widowni. - Jam Rafi! Należy przede mną drżeć z trwogi! – wysyczał. W tłumie rozległo się wycie niezadowolenia i gwizdy. Godfrey ruszył przed siebie z mocno wystającym brzuchem, potykając się. Zmarszczył się, jak najlepiej usiłując oddać grymas złości. - A mnie na imię Andronicus! – powiedział Godfrey. – Jestem najstraszniejszym spośród wszystkich dowódców! Tłum zawył z niezadowolenia. - Ależ nie, chwileczkę! – zawołał Godfrey i zatrzymał się. Na jego twarzy odmalowało się zakłopotanie. – Zapomniałem: jestem martwy! A martwych nikt się nie lęka! Godfrey raptownie osunął się i padł na scenę. Nie poruszał się, a w tłumie rozległy się śmiech i okrzyki ulgi. Aktor wcielający się w Rafiego stanął nad nim i wyciągnął ręce. - Powstań, Andronicusie! Rozkazuję ci! – rzekł. Godfrey raptownie skoczył na nogi, a tłum zawył, niezadowolony. Ruszył w pogoń za Rafim po całej scenie, schwycił go i począł dusić, udając, że chce go zabić. Mocowali się na scenie, a tłum wył ze śmiechu. Wreszcie Godfrey ukatrupił go i powstał zwycięsko, a tłum zawiwatował. Inny aktor, smukły i nieogolony, wystąpił naprzód, marszcząc brew. - A kim ty jesteś? – zapytał Godfrey. - Jam Gareth, poprzedni król! – odrzekł aktor. Tłum zawył z niechęcią. Gwen przeszył dreszcz na dźwięk imienia jej brata. Wróciły do niej wspomnienia tego, jak go zabiła. Nie żałowała swego czynu – wymierzyła sprawiedliwość za swego ojca. Jednakże myśl o bracie sprawiała jej ból. Nie potrafiła jeszcze o tym zapomnieć. - A ja – McCloud! – obwieścił Akorth, biegnąc na przód sceny. Tłum wygwizdał go i obrzucił pomidorami. - Ty weźmiesz we władanie Zachodnie Królestwo, a ja Wschodnie – rzekł McCloud do Garetha. Jeden wyciągnął dłoń i zacisnął ją na przedramieniu drugiego, a ten odwzajemnił uścisk. Wtem z tłumu wyłoniła się kobieta z długim mieczem w dłoni i udała, że dźga ich obu w pierś. Osunęli się na kolana i martwi padli na ziemię. Kobieta odwróciła się twarzą do ciżby i uniosła wysoko miecz. - Jam Gwendolyn, najświetniejsza spośród wszystkich władców z rodu MacGilów! Tłum zawył z aprobatą, a Gwendolyn poczuła, że się rumieni. Wzbierała w niej miłość dla ludu, lecz czuła zarazem głęboki, przemożny smutek przez wzgląd na

wszystko, co się stało. Choć sześć księżyców przeszło, wciąż zdawało jej się, iż zdarzyło się to wczoraj – a oglądanie tej farsy jakimś sposobem przywołało wszystkie wspomnienia. - Wybacz – rzekła do Thora. Odwróciła się od sceny, nie mogąc już dłużej patrzeć na przedstawienie, i powróciła do stołu. Thor deptał jej po piętach. Ujął jej dłoń i spojrzał na nią z troską. - Czy wszystko w porządku? – zapytał. Skinęła głową, ocierając łzę, i wymusiła szeroki uśmiech. - To przez dziecko – powiedziała. Thor spojrzał na jej wielki brzuch i pojął. - I tak nie powinnaś zbyt długo być na nogach – rzekł. Poprowadził ją delikatnie do jej krzesła i tym razem Gwen usiadła. Musiała usiąść. Brakowało jej tchu, tym bardziej, że dzień był tak upalny. Pociągnęła duży łyk wody ze swego bukłaka. Thor usiadł przy niej i po chwili Gwen poczuła się lepiej. Rozejrzeli się, przyglądając się niezwykłemu dobrobytowi dokoła nich. Tysiące ludzi z każdego zakątka Kręgu, każdego zakątka Imperium, posilały się w pokoju tutaj, w nowym Królewskim Dworze. Było to jak sen. - Wyobrażałaś sobie kiedykolwiek, że będzie tak wspaniały, jak to? – spytał Thor. Potrząsnęła głową. - Marzyłam o tym. I żywiłam nadzieję. Lecz nie… Nie sądziłam, że będzie taki. Gdy na niego patrzę… Nie potrafię w to uwierzyć. - Wzniosłaś wspanialsze jeszcze miasto niż twój ojciec, nawet gdy był u szczytu sił. Jest teraz nie do zdobycia. Dzięki tobie ci ludzie wreszcie zaznają pokoju. Powinnaś być bardzo dumna. Gwendolyn pragnęła rzec: Owszem. Masz rację. Nastał czas pokoju i trwać będzie po wsze czasy. Nie potrafiła się jednak zdobyć na to, by wypowiedzieć te słowa. W głębi duszy coś nie dawało jej spokoju, lecz nie była pewna, co takiego. Wróciła myślami do poczerniałego owocu. I do przepowiedni Argona. Wiedziała, że powinna czuć się bezpiecznie, lecz nie czuła spokoju. Nie potrafiła wyrzucić z pamięci złowróżbnych słów Argona, brzemiennego w skutki wyboru, którego dokonała w Nibyświecie, swej ofiary. Jego przepowiedni. Słowa Argona rozbrzmiewały jej w głowie, niby wędrowiec kołatający do drzwi, który nie chce odejść: „To w chwilach, gdy czujesz się najbezpieczniej, najbardziej masz się czego lękać.”

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Thor szedł u boku Gwendolyn w mroku z wysoko uniesioną pochodnią. Krętą ścieżką podążał za nimi przez letnią noc sznur tysięcy pochodni. Uroczystości dnia trwały długo, lecz przeobraziły się w końcu w noc i Gwendolyn przewodziła długiemu pochodowi, wyprowadzając go przez tylną bramę Królewskiego Dworu na szeroką ścieżkę prowadzącą na Królewskie Wzgórze. Thor z podekscytowaniem czekał na doroczne Rozpalenie Nocy, mistyczną ceremonię odbywającą się podczas każdego przesilenia letniego. Był to czas, w którym zabawy mogły trwać dalej, przybrawszy bardziej powściągniętą formę, przez całą ciepłą letnią noc. Ceremonia stanowiła granicę, chwilę, w która natura święta z zabawy przemieniała się w świętość. Gwendolyn kroczyła przed siebie wolno, poważnie, tak jak tej nocy robili to władcy z rodu MacGilów przez stulecia. Daleko za nią podążali lutniści wygrywający powolną, smutną melodię. Było ich zadaniem zarazem znęcić i odstraszyć duchy, które rzekomo tańcowały tej nocy. - Mam nadzieję, że Argon tam będzie – odezwała się Gwen do Thora. - Nie widziałem go od kilku księżyców – odparł. - Ani ja – rzekła. – Znika zawsze w przedziwny sposób. Nie sądzisz chyba, że opuścił nas na zawsze, nieprawdaż? Thor wzruszył ramionami. W przypadku Argona niczego nigdy nie można było być pewnym. Thor wziął dłoń Gwendolyn i szli dalej. Czuł przepływającą przez nią energię – nie tylko jej, lecz także dziecka. W ciągu ostatnich dni Thor nerwy miał napięte do granic możliwości. Każdego dnia spodziewał się, że dziecko przyjdzie na świat i gotował się niespokojnie do wielkich zaślubin, do których pozostało już niewiele dni. Niepokoił się, czy wszystko pójdzie po ich myśli – ślub, narodziny dziecka. Pragnął, by całe to niekończące się czekanie dobiegło już kresu. Gwen uścisnęła jego dłoń i Thor przeniósł na nią wzrok. - Dziś w nocy – wyszeptała z uśmiechem na ustach. – Gdy ostatnia część ceremonii dobiegnie końca, będziemy mogli spędzić więcej czasu razem. Thor odwzajemnił uśmiech. - Niczego nie pragnę bardziej. Wysoko w oddali rozległy się dwa piski. Mycoples i Ralibar zataczali koła, dając znać o swej obecności, nim wzbiją się wysoko, ku nocy. Thor czerpał z ich obecności pociechę. Smoki często odlatywały w noc, lecz zawsze powracały o poranku. - Gdy na nie patrzę – zauważyła Gwen. – Mam wrażenie, iż żadna krzywda nie może nigdy spaść na Krąg.

- Ja także – powiedział Thor. – Z dwoma smokami i podniesioną Tarczą Krąg stał się wreszcie niemożliwy do zdobycia. Maszerowali dalej, a za nimi płynęły tysiące ludzi. Nucili powolną, poważną pieśń, która miała za zadanie przywołać noc. Wchodzili powoli ścieżką, którą wiodła ich dużymi zakolami, co i raz zakręcając. Thor podniósł wzrok i ujrzał wzgórze wznoszące się łagodnie na setki stóp w górę. Wzgórze to różniło się od innych. Porośnięte było całe jedwabiście gładką trawą, a jego zbocza wybrukowane były w kształcie idealnie okrągłych kół. Pomiędzy kołami płynęła niewielka fosa wypełniona nieruchomą wodą, w której odbijało się wszystko wokoło. Gdy wchodzili z wolna po ścieżce, co i raz wijącej się, Thor patrzył na pochodnie odbijające się w taflach wody. Tysiące punktów odbitego światła rozświetlało wzgórze. Królewskie Wzgórze było magicznym, mistycznym miejscem. Thor wiedział, że przychodzi się tu jedynie raz do roku, mimo tego, że zajmowało istotną pozycję na obrzeżach Królewskiego Dworu. W jakiś tajemniczy sposób było także jednym z niewielu miejsc niezniszczonych przez wojnę. Idąc, Thor wyczuwał moc tego świętego miejsca. Ziemia zdawała się żyć, nucić pod jego stopami. Tysiące uczestniczących w ceremonii podążało za Gwendolyn, która stawiała krok za krokiem, prowadząc ich światłem swej pochodni ku szczytowi. - Jest tutaj – rzekła, podniósłszy wzrok. Thor także podniósł wzrok i ku swojej uldze ujrzał Argona. Stał na szczycie wzgórza w białych szatach i kapturze i patrzył w dół, niczym pasterz cierpliwie wyglądający swej trzody. Gdy znaleźli się już blisko szczytu, Thor zatrzymał się, a Gwendolyn poszła dalej i zajęła miejsce kilka kroków poniżej Argona na najwyższym wzniesieniu. Zerknęła przez ramię i ujrzała swych ludzi, stojących poniżej, rozprzestrzenionych w kręgach na ścieżkach na całym Królewskim Wzgórzu. Cierpliwie czekała na Argona. Wreszcie czarnoksiężnik zamknął oczy i uniósł przed siebie dłonie. - Noc Świateł zapada po najdłuższym dniu w roku. Zarazem zwiastuje początki mrocznych dni. Spleciona ze światłem zawsze jest ciemność, z radością – tragedia. Dni żyją, kurczą się i rozciągają; także ludzie nie tkwią w miejscu. Nasz wszechświat zawsze jest w ruchu, a my wraz z nim. Wziął głęboki oddech. - To święty dzień, nie tylko dzień zabawy. To dzień i noc refleksji. Spójrzcie na wodę przed wami. Na światła waszych pochodni, które się w niej odbijają. Pamiętajcie, że światła przygasną. Pamiętajcie, skąd się wzięliście. Czas danym wam na ziemi jest krótki, jest jedynie urwanym tchnieniem. Wszyscy jesteśmy jak płynący po niebie obłok, jak oddech lata, które uleci. Argon opuścił głowę i dał krok w tył, a wtedy Gwendolyn pokonała kilka ostatnich kroków i stanęła na najwyższym punkcie Królewskiego Wzgórza. Zatrzymała się obok

Argona i zwróciła w stronę ludu. Wszyscy natychmiast przyklęknęli i pokłonili nisko głowy. Gwen wyciągnęła przed siebie dłoń, uniosła swą bursztynową pochodnię i powoli opuściła ją, dotykając nią wąskiego pasa wody na szczycie wzniesienia. Wtedy jakimś tajemniczym sposobem woda stanęła w płomieniach. Thor przyglądał się w zachwycie, jak ogień rozprzestrzenia się po wodzie, rozpłomieniając wąskie fosy na całym Królewskim Wzgórzu. Kręgi ognia wznosiły się pomiędzy rozmieszczonymi co dwadzieścia stóp ścieżkami, rozświetlając pagórek, rozświetlając noc. Teraz, gdy wody płonęły, wszyscy poczęli się sadowić, zajmując miejsca przy ogniu i gotując się do nocy. Gwendolyn zeszła na dół, schwyciła dłoń Thora. Wspólnie wybrali miejsce pośród trawy i usiedli, podpierając się, obok jej braci i bliskich przyjaciół. W pobliżu przy płomieniach siedzieli Kendrick i Sandara, Reece i Selese, Godfrey i Illepra, Erec i Alistair, Elden i Indra, Steffen oraz O’Connor. Krohn podszedł do Thora i usiadł przy nim, opierając łeb o jego udo. Thor poszukał wzrokiem Argona, lecz czarnoksiężnik już zniknął. Siedzieli, wpatrując się w otaczające ich płomienie. Każdy z nich trzymał w dłoni srebrny kielich letniego wina, jak nakazywał zwyczaj. Zaczekali, aż Gwendolyn pierwsza uniosła swój kielich, wedle zwyczaju, upiła łyk, po czym wyciągnęła rękę przed siebie i resztę wlała szybkim ruchem do ognia. Płomienie zasyczały tajemniczo i strzeliły w górę. Wtedy pozostali wznieśli swe kielichy i wypili. Thor pociągnął długi łyk i mocne, żółte wino letnie od razu uderzyło mu do głowy. Thor położył się obok Gwendolyn, otoczył ją ramieniem, a drugą dłoń położył na jej brzuchu. Odczuwał zadowolenie. Po jego ciele rozchodziło się ciepło letniego wiatru, płomieni, krążącego w żyłach wina. Położyli się wraz z Gwendolyn na trawie, podobnie jak pozostałe pary w tej cichej nocy, i spoglądali na nocne niebo, upstrzone migoczącymi czerwonymi gwiazdami. Thor poczuł, że nie ma innego miejsca, w którym pragnąłby się znaleźć bardziej niż tu, gdzie właśnie jest. Cały świat zdawał się idealny i Thor miał nadzieję, że to się nigdy już nie zmieni. Nieopodal Reece i Selese na wpół leżeli, całując się i pijąc wino z jednego kielicha, rozkochani w sobie. Thor podziwiał odwagę swego przyjaciela, który oświadczył się przecież tak szybko, i z radością wyczekiwał ich podwójnego ślubu. W pobliżu nich był Elden z Indrą. Siedzieli obok siebie, lecz każde z nich było zahartowanym w bojach wojownikiem i nie okazywało drugiemu uczucia. Thor widział, że są zakochani, ale znajdowali się na przeciwnym niż Reece i Selese krańcu skali, jeśli chodzi o sposób, w jaki to okazywali. Noc była cicha, przerywana jedynie szmerem letniego wiatru i odgłosem płomieni. Jednakże tutaj, na wzgórzu, akustyka była osobliwa. Wiatr unosił głosy w powietrzu i Thor słyszał cudze rozmowy, czy tego chciał, czy nie.

- Teraz, gdy wojna się zakończyła, muszę odwiedzić mego ojca – powiedział Elden do Indry. – O ile żyje. Podróż do mej wioski przez cały Krąg będzie długa – spojrzał na nią ostrożnie. – Czy zechciałabyś odbyć ją ze mną? Indra wpatrywała się w płomienie z kamienną twarzą. Mogło się komu zdać, że nie była nim wcale zainteresowana – choć Thor wiedział, że jest inaczej. Po prostu trzymała innych na dystans. Wzruszyła ramionami. - I tak nie mam nic lepszego do roboty – odrzekła. - To oznacza, że się zgadzasz? – spytał. Ponownie wzruszyła ramionami. - Czemu by nie? – powiedziała. Elden poczerwieniał. - Nie możesz po prostu przyznać, że nie jestem ci obojętny? – spytał. Zwróciła się ku niemu z nachmurzonym obliczem. - Jestem tutaj, bo zabraliście mnie z Imperium. A ja z pewnością tam nie powrócę. - Twierdzisz zatem, że jestem ci obojętny? – zapytał. Wzruszyła ramionami i odwróciła wzrok. - Jestem tutaj, czyż nie? – odparła. Na powrót zamilkli. Tak to już między nimi było. Indra uparcie przywdziewała chłodną, męską maskę obojętności, nie chcąc okazać Eldenowi ani krztyny czułości. Lecz po ukradkowych spojrzeniach, które rzucała w jego kierunku, gdy on nie patrzył, Thor poznał, iż naprawdę jej na nim zależało, dużo bardziej, niż kiedykolwiek zechciałaby przyznać. Smutne było to, że Elden może nigdy się o tym nie dowie. Thor zastanawiał się, jak potoczą się losy tych dwojga. - To twój trzeci kielich wina, czyż nie? – spytała Illepra Godfreya. Siedzieli nieopodal, po drugiej stronie Thora. Godfrey uśmiechnął się, wypiwszy uprzednio resztkę trunku jednym sporym haustem. - Żałuję, że nie czwarty – powiedział i zaśmiał się cicho. Roześmiał się w głos i nalał sobie kolejny kielich. Illepra zmarszczyła brwi. - Nie powinieneś pić tak dużo – zbeształa go. – Twe rany jeszcze się nie zagoiły. - Nie zagoiły? – zapytał. – Sześć księżyców przeszło. Moje rany zagoiły się w ciągu kilku dni. - Powinieneś odstawić trunki – powiedziała. – Najwyższy czas, byś to zrobił. - Jaką różnicę ci to czyni? – zapytał. Zaczerwieniła się. - Dwukrotnie już ocaliłam ci życie – rzekła. – Po co, skoro zamierzasz je zmarnować? - Nigdy cię o to nie prosiłem – powiedział Godfrey.

Wsparła ręce na biodrach. - Gdyśmy powrócili do Królewskiego Dworu, miałeś szansę stać się kimś nowym, pomóc w odbudowie. Miast tego spędzasz cały czas w karczmach na świętowaniu. - Czyż nie mamy wielu powodów do świętowania? – zapytał. - Nie widzisz lepszego sposobu spędzania czasu niż bycie zwykłym pijaczyną? - A czy istnieje lepszy sposób spędzania czasu? – odparł. – Jeśli istnieje, zdradź mi go. Dotychczas o nim nie słyszałem. Spojrzała na niego zagniewana. - Przyrzekłeś mi, że nie będziesz już pił. - I tak było – rzekł z zakłopotaniem. – Przez chwilę. Godfrey, rozbawiony własnym żartem, wybuchnął gromkim śmiechem. Lecz Illeprze nie było do śmiechu; podniosła się raptownie i odeszła szybkim krokiem, rozwścieczona. Godfrey patrzył za nią, nie pojmując. - Wcale a wcale jej nie rozumiem – rzekł głośno. - Pójdź do niej – powiedziała Selese. - A niby dlaczego? - Czy w istocie nic nie widzisz? Nie dostrzegasz, jak bardzo cię kocha? Na twarzy Godfreya odmalowało się zdumienie, następnie zrozumienie, a później spurpurowiał, i to nie od wypitego trunku. Zdawało się, że po raz pierwszy w pełni to do niego dotarło. Wbił wzrok w stopy i rył nogą w ziemi, lecz nie ruszył za Illeprą. Miast tego pociągnął kolejny, długi łyk wina. Thor pragnął uciec od tych wszystkich głosów, pozwolić im na odrobinę prywatności, schwycił więc dłoń Gwendolyn i wstał. Ruszyli we dwoje wolnym krokiem wzdłuż skraju płomieni. Thor westchnął, rozmyślając nad tajemnicami miłości, nad tym, co pchało dwóch ludzi ku sobie. Zdawało mu się to nieprzeniknionym sekretem. Po drodze natknęli się na Kendricka i Sandarę, którzy siedzieli nieco oddaleni od grupy, w ciemniejszej części wzgórza. Gdy zbliżyli się do nich, Thor usłyszał ich rozmowę. - Przecież teraz Krąg jest twym domem – powiedział Kendrick do Sandary. Sandara siedziała dumnie, trzymając się prosto. Było widać po niej, że pochodzi z Imperium. Utkwiwszy wzrok w płomieniach, potrząsnęła głową. - Mój dom leży daleko stąd. W krainie za morzem. - W okupowanym Imperium. Czy tam wolałabyś być? - Dom jest tylko jeden – odparła. - A co z nami? – spytał Kendrick. – Czy nie zależy ci na nas? Odwróciła się i spojrzała na niego. Musnęła dłonią jego policzek. - Zależy mi na nas bardziej, niż jestem w stanie powiedzieć. To jedyny powód, dla którego wciąż tu jestem.

Thor wziął Gwendolyn za rękę i szli coraz dalej i dalej, aż natknęli się na Ereca i Alistair, którzy toczyli cichą rozmowę. - Zdaje się, że zbliża się wiele ślubów – powiedziała Alistair do Ereca. - Nasz także nadejdzie niebawem, moja pani – odrzekł Erec. Alistair obróciła się i spojrzała na niego szeroko otwartymi oczyma. - Naprawdę? – spytała głosem pełnym nadziei. Skinął głową z poważnym wyrazem twarzy. - Pragnę, byśmy pobrali się na mych ojczystych ziemiach, na Wyspach Południowych. Pragnę, by mój ojciec cię poznał. I mój lud. Pragnę, byś miała takie przyjęcie, na jakie zasługujesz. Ojciec mój jest królem, a ty będziesz dla mych ludzi królewną. Urządzimy wystawne zaślubiny. Takie, które stosowne są dla ciebie. Jeśli nie masz nic przeciw temu, by poczekać? Alistair nachyliła się i przytuliła go mocno, a on odwzajemnił uścisk. Pocałowali się. - Tłoczno tu – powiedziała Gwendolyn. – Pragnę być tylko z tobą. Pójdź ze mną. Wyciągnęła rękę i schwyciła go za dłoń, i poprowadziła cicho przez noc, zmierzając ku królewskiemu zamkowi.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Thorgrin przemierzał wolnym krokiem swą dawną wioskę. Był zdumiony. Oto było miejsce, w którym dorastał, a jednak zdało mu się ono tak obce. Ulice były opustoszałe, a drzwi we wszystkich domostwach rozwarte, jak gdyby ludzie opuszczali je w pośpiechu. Szedł powoli, a ostry wicher chłostał jego twarz i wzniecał tumany kurzu. Nigdy nie czuł się tak samotny. Thor minął zakręt i jego oczom ukazała się chata jego ojca. Zdjęty strachem ruszył w jej kierunku. Była to jedyna chata we wsi, której drzwi pozostały zamknięte. Wyciągnął dłoń, przekręcił gałkę i powoli pchnął skrzypiące, drewniane drzwi. Serce mu zamarło. Naprzeciw niego stał nie jego ojciec, a Andronicus. Andronicus wyszedł na zewnątrz, uśmiechając się szyderczo. Jego ciało w połowie uległo już rozkładowi i wyciągał teraz długą, kościstą rękę ku gardłu Thora. - Synu mój – wyrzekł okropnym, pradawnie brzmiącym głosem. – Może i mnie zabiłeś. Lecz wciąż mogę nawiedzać cię we snach. Thor uniósł dłoń i odepchnął kościstą rękę, przecinając jego nadgarstki – a wtedy jego otoczenie zmieniło się. Thor spojrzał w dół i spostrzegł, że jego nadgarstek broczy krwią, draśnięty nie przez szkielet jego ojca, lecz gąszcz cierni. Thor przedzierał się przez plątaninę cierni, wyższą niż on. Gdzie się nie obrócił, drapał sobie ręce. Utknął i każdy jego krok sprawiał mu większy jeszcze ból, gdyż ciernie zatapiały się głębiej w jego ciele. Thor mocował się z całych sił i wreszcie wydostał się na drugą stronę. Rozciągało się przed nim pustkowie, niebo miało barwę popiołu, a wszędzie w dole leżało błoto. Na nim znajdowały się tysiące zwłok, zwłok żołnierzy Imperium, zwłok McCloudów, każdego żołnierza, z którym kiedykolwiek zmierzył się i którego zabił Thor. Leżeli tam wszyscy i pojękiwali. Pośrodku stał Rafi, który wyciągnął oskarżycielsko palec w stronę Thora. - Tę krew masz na rękach – rzekł przerażającym głosem, który przeszył Thora na wskroś. Jak jeden mąż wszystkie trupy powstały, zwróciły się ku Thorowi i ruszyły na niego. Thor uniósł ręce i krzyknął: - NIE! Mrugnął i spostrzegł, iż stoi na moście. Spojrzał pod nogi i ujrzał pod sobą wzburzone wody oceanu. Dojrzał na nich niewielką samotną łódź, chyboczącą się gwałtownie na oceanie, pustą. Dotarło do niego, iż niegdyś był w tej łodzi, dawno temu, a teraz dotarł już tutaj, na ten wąski most. Wystarczył krok w prawo lub w lewo, a spadłby w dół i zginął.

Thor podniósł wzrok i zauważył, że most biegnie w powietrzu przez mile i kończy się na szczycie strzelistego klifu. Na jego skraju zatknięty był zamek, którego okna wychodziły na niebo, na ocean. Dochodziło z nich światło tak jasne, że Thora bolały oczy, gdy na nie spoglądał. Na moście nieopodal niego stała kobieta w jasnobłękitnych szatach i wyciągała w jego stronę rękę. Natychmiast poznał, że to jego matka. - Synu mój – powiedziała. – Stoczyłeś już swe wojny. Nastał czas, byśmy się spotkali. Byś przekonał się, jak głęboko sięgają twe moce. Byś dowiedział się, kim naprawdę jesteś. Thor rozpaczliwie pragnął dać krok ku niej. Wyczuł jednakże, że coś jest za nimi, a gdy się odwrócił ujrzał stojącego niedaleko chłopca, który wyglądał zupełnie jak on. Był wyższy niż Thor, miał jasne włosy, szerokie ramiona i szlachetną twarz, silnie zarysowaną szczękę i dumny podbródek. Spojrzał na Thora z miłością w oczach. - Ojcze – rzekł, wyciągając do niego rękę. – Potrzebuję cię. Thor, rozdarty, przenosił wzrok z jednego na drugie, nie wiedząc, w którą stronę się udać. Nagle most pod jego stopami zapadł się i Thor zaczął spadać z krzykiem we wzburzone wody, ku śmierci. Obudził się z krzykiem. Poderwał się w mroku, dysząc niespokojnie, i rozejrzał dokoła. Gwen, przebudziwszy się, usiadła obok niego. Chwyciła świecę ze stojącego przy łożu stolika i zbliżyła do twarzy Thora, przyglądając mu się z troską. - Co się stało? – spytała. – Czy wszystko w porządku? Gwen oddychała ciężko i Thor widział, że przez ciążę miała trudności z poruszaniem się w łożu. Poczuł się źle, że ją obudził. Sypiali w dawnej komnacie jej rodziców, która była teraz jej komnatą, w ogromnym łożu z baldachimem, wyłożonym pięknymi futrami. Krohn zerwał się, podbiegł do Thora i polizał go kilkakrotnie. Thor wyskoczył z łoża, narzucił na siebie nocny płaszcz, szybkim krokiem podszedł do niedużej misy przy ścianie i ochlapał wodą twarz. Odetchnął głęboko, a krople wody ściekały mu po twarzy. Wyjrzał przez otwarte łukowate okno. W dole leżał Królewski Dwór, zupełnie cichy i nieruchomy. Wszyscy biesiadnicy powrócili już do swych domostw. Dwa księżyce wisiały nisko na nieboskłonie, jeden czerwony, drugi fioletowy. Ich delikatna poświata przesączała się przez obłoki. Thor wziął głęboki oddech. Potarł twarz w nadziei, że pomoże mu to jasno rozumować. Ostatnimi czasy śniło mu się wiele koszmarów. Widział wciąż twarze wszystkich swych przeciwników, przeżywał ponownie bitwy. Snuły się wokół niego jak mgła. Ciągle powracały także obrazy jego syna i matki. Przeczuwał, iż gdzieś czai się coś złowróżbnego, lecz nie wiedział co.

Co ważniejsze, odczuwał przemożną chęć – która przybierała jeszcze na sile każdego dnia – by odszukać swą matkę, by dowiedzieć się, kim naprawdę jest, pojąć swe przeznaczenie. - Wszystko w porządku – rzekł Thor cicho, zwrócony plecami do Gwendolyn. Odwrócił się i podszedł do niej, i złożył na jej czole pocałunek. - Śpij – dodał. Odebrał jej świecę i zdmuchnąwszy płomień postawił ją na powrót na stoliku przy łożu. Gwen położyła się, zwijając się pod przykryciem. - Wracaj do łoża – powiedziała. - Niebawem wrócę – odrzekł. Musiał się przewietrzyć, oczyścić umysł, wyrzucić z myśli demony nocy. Thor przemierzył komnatę i wyszedł na zamkowy korytarz, zamykając cicho drzwi za sobą. Krohn deptał mu po piętach. Było tu jaśniej, kilka pochodni płonęło zatkniętych na ścianach. Dwóch wartowników stojących na baczność przed drzwiami naprężyło się widząc go. Thor obrócił się i ruszył pradawnymi, krętymi, kamiennymi korytarzami, a następnie w górę wąskich, spiralnych, kamiennych schodów ku dachowi. Było to miejsce, w które uciekał, miejsce, w które przychodził, by wymknąć się demonom nocy. Thor przemierzył dach zamku z Krohnem przy nodze, przesuwając dłonią po szerokim, gładkim kamieniu. Spojrzał w dół, na Królewski Dwór. Był piękny, spokojny, połyskiwał w poświacie księżyców. Tysiące pochodni zatknięte były w równych odstępach na ścianach. Wszystko zostało odbudowane w idealnym porządku. Kilku biesiadników spało na zamkowych ziemiach, zbyt zmęczeni lub pijani, by dotrzeć do swych łóż. Królewski Dwór był teraz miejscem tak bezpiecznym, że mogli spać na zewnątrz i nie lękać się niczego. Ulice miasta zaśmiecone były po zabawie, a setki stołów biesiadnych wciąż uginały się od resztek jedzenia. Ten nieład uprzątną dopiero nazajutrz. Patrząc w dół, Thor nie mógł się nadziwić wszystkiemu, co Gwen osiągnęła. Nie mógł się także nadziwić wszystkim niespodziankom, jakie przygotował mu los. Gdy dorastał, nie spodziewał się choćby za milion lat, że on, obcy, zostanie zaproszony do Królewskiego Zamku – a co dopiero, że będzie w nim mieszkał, stał na jego szczycie w poświacie księżyców i obserwował dwór. Jako obcy, żywił jedynie nadzieję, że jednego dnia być może uda mu się przekroczyć jego bramy. A oto teraz stał w najwyższym punkcie miasta. Nie posiadał się z radości, lecz to wszystko zdawało mu się nierealne. Osiągnięcie szczytu, osiągnięcie wszystkiego w życiu było w pewien sposób przerażające; w głębi duszy żywił obawę, że stąd nie ma już innej drogi, jak tylko w dół. Thor nie wszystko rozumiał. Osiągnął wreszcie to, czego w życiu pragnął. Miał poślubić kobietę, którą kochał i która kochała jego; dziecko, które już niebawem przyjdzie na świat; szacunek swych kompanów i miłość ludu. A jednak z jakiegoś niewyjaśnionego powodu czuł wciąż, że czegoś mu brak, i nie potrafił określić czego. Czyżby chodziło o to, że nie znał swej matki? Swego przeznaczenia, sensu życia? Czuł, że

powinien być szczęśliwy i choć pod wieloma względami tak było, w jakimś niewielkim stopniu nie był, choć nie wiedział dlaczego. Do czego tak tęsknił? Czy w ludzkiej naturze leży, by nigdy nie być całkowicie zadowolonym, nawet jeśli otrzyma się to, o czym się marzyło? Bardziej niż kiedykolwiek Thor potrzebował odpowiedzi. Musiał pomówić z Argonem. Thor usłyszał głośny pisk na niebie i podniósłszy wzrok ujrzał Mycoples, kołującą wysoko, dającą o sobie znać. Zawsze wiedziała, kiedy Thor był tu, na górze, i zawsze nadlatywała, by go powitać. - ARGONIE! – rzucił Thor w nocne niebo, odchylając się w tył i patrząc w gwiazdy. – GDZIE JESTEŚ?! Krohn miauknął, a Thor opuścił głowę i spojrzał na niego, po czym podążył wzrokiem za jego spojrzeniem. Ze zdumieniem spostrzegł Argona. Stał ledwie kilka kroków od niego odziany w czarną pelerynę i kaptur, w dłoni dzierżył swą laskę. Wpatrywał się w niego spokojnie, nieporuszony, jak gdyby od zawsze stał właśnie w tym miejscu. Oczy jego błyszczały tak jasno, że Thor niemal musiał odwrócić wzrok. - Tak głośne wołanie nie było konieczne – rozległ się cichy głos. Thor podszedł do niego i stanął obok. Odwrócili się i spojrzeli obaj na miasto. - Brakowało mi ciebie, Argonie – powiedział Thor. – Wołałem do ciebie wielekroć. Gdzie byłeś? - Przemieszczam się między wieloma światami – odparł Argon tajemniczo. – Lecz w jakiś sposób zawsze jestem tutaj, z tobą, w tym świecie. - Wiesz zatem o wszystkim, co się dzieje – rzekł Thor. – Wiesz o mej siostrze. Mym dziecku. Mym synie. Argon skinął głową z powagą. - Dlaczego zatem nigdy nic nie rzekłeś? Nie rzekłeś mi o tym ani słowa. Argon uśmiechnął się. - Nie do mnie to należało – odpowiedział. – Pojąłem nauczkę o wtrącaniu się w ludzkie przeznaczenie. Nie jest to coś, co zamierzam powtórzyć. - Czego jeszcze mi nie wyjawiasz? – spytał Thor, rozmyślając. Rozpaczliwie pragnął poznać odpowiedź. Nie potrafił odegnać od siebie przeczucia, iż zmierza ku niemu coś złowieszczego, jakaś wielka tajemnica, coś co go dotyczy, i przeczuwał, że Argon wiedział, co to takiego. Argon spojrzał na Thora, po czym odwrócił się i przeniósł wzrok na miasto. - Wielu rzeczy – odrzekł w końcu. – Sam wolałbym nie wiedzieć. Złe przeczucie tylko umocniło się w Thorze na dźwięk tych słów. - Czy ja umrę, Argonie? – zapytał stanowczo, rozpaczliwie pragnąc poznać odpowiedź. Argon długo zwlekał z odpowiedzią, tak długo, że Thor martwił się, że wcale się już nie odezwie.

- Wszyscy umieramy, Thorgrinie – odrzekł w końcu. – Jedynie garstka z nas żyje naprawdę. Thor wziął głęboki oddech i zamyślił się. W jego głowie roiło się od pytań. - Mój syn – rzekł Thor. – Czy będzie wspaniałym mężem? Argon skinął głową. - W rzeczy samej – odpowiedział. – Będzie wspaniałym wojownikiem. Wspanialszym nawet niż ty. Jego sława będzie bez porównania większa. Serce Thora wezbrało dumą, a oczy zaszły mu łzami. Był zachwycony tym, że Argon wreszcie udzielił mu jasnej odpowiedzi – przeczuwał jednak także, że brzmi to zbyt dobrze, by mogło być prawdą. - Lecz wszystko ma swą cenę – powiedział Argon. Serce Thora zabiło gwałtowniej na myśl o tym. - A jaką cenę przyjdzie mi zapłacić za mego syna? – spytał Thor z wahaniem. - Ojcowie i synowie są jednym. Więź między nimi jest mocniejsza, niż da się wyjaśnić. Jeden musi poświęcić się dla drugiego, czy się na to zdecyduje, czy nie. Synowie noszą grzechy swych ojców – a ojcowie ich grzechy, które dopiero nadejdą. Thor spojrzał na miasto, zaniepokojony. Wyczuwał, że zbliża się ku niemu coś mrocznego. - Muszę dowiedzieć się, kiedy umrę – nalegał Thor. – Czy nastąpi to wkrótce? Argon powoli pokręcił głową. - Twój czas jeszcze nie nadszedł, młody Thorgrinie – powiedział Argon. – Przynajmniej nie dziś. Osiągniesz jeszcze wiele i będą to wspanialsze rzeczy, niż jesteś sobie w stanie wyśnić. Twe szkolenie nie dobiegło jeszcze kresu. Nie opanowałeś w pełni swych mocy. A tam, dokąd wyruszasz, okażą ci się przydatne. - A dokąd wyruszam? – zapytał Thor, skołowany. – I do czego okażą mi się przydatne? W Kręgu panuje pokój. Argon obrócił się i utkwił wzrok w dali. Pokręcił powoli głową. - Pokój jest jedynie iluzją, zasłoną, za którą czekają zawsze płomienie wojny. Serce Thora przyspieszyło. - Gdzie czai się kolejne zagrożenie, Argonie? Powiedz mi jedynie to. W jaki sposób mogę się przygotować? Argon westchnął. - Zagrożenie czai się wszędzie, Thorgrinie. Możesz się przygotować jedynie doskonaląc się. - Moja matka – rzekł Thor. – Wciąż widuję ją we snach. - To dlatego, że cię przyzywa. Tego wołania nie możesz zlekceważyć. Zależy od niego twe przeznaczenie. I los twych ludzi. - Lecz jak mam ją odnaleźć? – zapytał Thor, utkwiwszy wzrok w widnokręgu, rozmyślając. – Nie wiem, w jaki sposób…

Thor odwrócił się, by spojrzeć na Argona, lecz ku swemu zdumieniu spostrzegł, że czarnoksiężnik już zniknął. - ARGONIE! – zawołał Thor, odwracając się we wszystkie strony i rozglądając wokoło. Stał na dachu, wypatrując i czekając przez wiele godzin, aż pierwsze promienie słoneczne musnęły niebo – lecz choć patrzył długo, słyszał jedynie wycie wiatru.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Gwendolyn siedziała na swym tronie w odbudowanej sali rady królewskiej. Wczesnoranne promienie pierwszego słońca wpadały przez witrażowe okna, malując pomieszczenie zgaszonymi barwami. Z zadziwieniem objęła wzrokiem licznie zgromadzonych w komnacie ludzi. Ledwie była w stanie uwierzyć, ilu ich tam było – doradcy, członkowie Rady, pieczeniarze, ci, którzy przybyli, by życzyć jej wszystkiego, co dobre, możnowładcy, lordowie, słudzy – a teraz, w tak szczególnym dniu jak ten, także interesanci, którzy czekali przed salą, ustawieni wzdłuż korytarza i przed zamkiem. Słuchanie ich próśb dzień po przesileniu letnim było przedwieczną tradycją i Gwendolyn, nie zważając na to, jak zmęczona była, nie zamierzała zawieść swych poddanych. Gwen zdumiewało też, jak wspaniale wyglądała teraz, po odbudowie, ta sala. Ledwie sześć księżyców temu siedziała tu, otoczona niemal samym gruzem, a mroźne podmuchy wiatru wdzierały się przez zwalone ściany. Teraz nastał piękny letni dzień i łagodna bryza wpadała przez otwarte łukowate witrażowe okna. Była to najpiękniejsza komnata w obydwu królestwach. Gwen kazała dwukrotnie powiększyć tę słynną salę, podwoiła rozmiar stołu rady i postawiła wygodne siedziska, by mogli godnie jej oczekiwać. W tej sali spędzała teraz większość swych dni. Pragnęła być na zewnątrz, spacerować przez pola, beztroska jak wtedy, gdy była dzieckiem – albo spędzać czas z Thorem, przechadzając się po dziedzińcach i ogrodach. Lecz władanie królestwem wymagało niestety zajęcia się wieloma drobnymi decyzjami i sprawami, wysłuchiwaniem jednej osoby za drugą. Wielokrotnie przychodziła tam, spodziewając się, iż rychło upora się z obowiązkami, lecz ani się obejrzała, a dzień miał się ku końcowi i wychodziła dopiero po zmroku. Dziś była zdeterminowana, by było inaczej. Wszak przesilenie letnie było raz do roku, a dziś, dzień po nim, następował Dzień Drogi; wielu ludzi wyruszy dziś w któryś zakątek królestwa. Wyruszenie w drogę w dzień po przesileniu letnim niosło rzekomo szczęście, a jej poddani podchodzili do tego z powagą. Nieopodal niej stali Thor, Reece, Kendrick, Godfrey, Aberthol, Steffen, Alistair i Selese oraz kilku bliskich doradców, w tym wszyscy ci, którzy zasiadali niegdyś w radzie jej ojca. Gwen była zmęczona uroczystościami minionej nocy, a bardziej jeszcze ciążą. Akuszerki rzekły jej, że poród nastąpi lada dzień, a ona przeczuwała to i bez ich słów. Dziecię poruszało się niemal nieustannie i z każdym dniem Gwen coraz trudniej było złapać oddech. Po przebudzeniu siadała, od razu czując morzący ją sen, i z trudem podtrzymywała opadające powieki.

Zmusiła się, by się skupić. Był to wszak ważny dzień, jeden z najważniejszych i najbardziej obiecujących w całym roku. W sali rady królewskiej, już tłocznej, gromadziło się coraz więcej ludzi. Gwen przyjmowała dygnitarzy z obcych ziem i innych, którzy chcieli życzyć jej dobrze, gości z każdego zakamarka Kręgu i Imperium, którzy przybyli na jej ślub, odkąd słońce podźwignęło się nad horyzont. W jednym z rogów sali już piętrzyły się podarki ślubne i podarki dla dziecka. Do jej zaślubin pozostało jeszcze wiele dni, lecz już składano podarki: złote świeczniki, drogocenne klejnoty, pradawne kobierce, wszelkiego rodzaju specjały… Już teraz było ich więcej, niż zdołałaby zliczyć czy wykorzystać przez całe życie. Tłumy darzyły ją gorącym uczuciem i szybko poczynała słynąć jako królowa ludu. Być może dlatego, że wycierpiała swoje i ludzie – którzy także cierpieli na swój sposób – potrafili ją zrozumieć. Tłumy kochały ją bez wyjątku – podobnie jak możnowładcy – co rzadko zdarzało się w królestwie. Nie cieszył się tym nawet jej ojciec. Możnowładcy darzyli go szacunkiem, a pospólstwo lękało się go i doceniało. Wszyscy mieli go za sprawiedliwego króla. Lecz żaden z nich nie kochał go. Jej ojciec trzymał pospólstwo i możnowładców na dystans; Gwendolyn nie zamykała przed nimi drzwi i traktowała jak członków swej rodziny. Skończyła przyjmować dygnitarzy z obcych ziem i tego poranka nie musiała się już zajmować sprawami zagranicznymi. Nastał czas, by zwrócić się ku wewnętrznym sprawom królestwa. Aberthol odchrząknął, uderzył laską o podłogę i dał krok naprzód, rozpoczynając obrady. Sala z wolna zamilkła. - Rozpoczniemy od raportu poborcy podatków – obwieścił Aberthol. Earnan, dawny radca podatkowy, wyszedł naprzód, pokłonił się i począł czytać ze zwoju. - Dwa tysiące beczek wina – oznajmił beznamiętnym głosem. – Tysiąc beczek piwa. Osiem tysięcy kurcząt; sześć tysięcy kur. Tysiąc krów… Opuścił zwój i podniósł wzrok. Miał posępny wyraz twarzy. - Królewskie uroczystości i zaślubiny królowej, wyprawiane przez nas, są wyrazem hojności, jakiego nigdy jeszcze nie widziały dwa królestwa. Pani, na tym tronie nie zasiadał nigdy szczodrzejszy władca niż ty. Zarazem jednak uroczystości te są przyczyną troski. Opróżniliśmy niemal cały królewski skarbiec. Ponura cisza zaległa w pomieszczeniu, a wszystkie spojrzenia skierowały się na Gwendolyn. - Jestem świadoma kosztów – rzekła. – Lecz ludzie są szczęśliwi. Po tym, co wycierpieli, potrzebna jest im odrobina radości. Każda moneta została dobrze wydana. Bez silnej duszy i silnego ducha nie ma chęci. - TAK JEST! – zawołał zebrany w sali tłum, wiwatując w jej obronie.

- Może to i prawda, pani – rzekł Earnan. – Lecz jako skarbnik mam obowiązek dbać o nasze zasoby. Muszą zostać uzupełnione. Proponuję, by nałożyć na ludzi nowy podatek. W tłumie rozległo się wycie niezadowolenia, aż Aberthol walnął kilkakrotnie laską i sala ucichła. Earnan odchrząknął i mówił dalej: - Odbudowa Królewskiego Dworu sporo nas kosztowała, pani. Ludzie odnieśli z tego korzyść. Muszą także pomóc za to zapłacić. Cała komnata odwróciła się i spojrzała na Gwen, a ona zamyśliła się. Myślała długo, aż znalazła rozwiązanie. - Dziękuję ci za spełnianie obowiązku – rzekła do Earnana. – Dobrze wywiązujesz się ze swych zadań. Ja jednakże nie nałożę podatku na ludzi. By rozwiązać ten problem, możesz wziąć moje bogactwa. Earnan otworzył oczy szeroko ze zdumienia. - Pani? – zapytał. - Wszystkie podarki, które otrzymałam – klejnoty i skarby – możesz zabrać do naszego skarbca. Weź to wszystko. Wolę, byś zabrał je mnie niż ludziom. Gwendolyn spojrzała na Thorgrina. - To także twoje podarki ślubne. Stanie się tak, jeśli na to przystaniesz. Thorgrin bez zastanowienia skinął głową. - Oczywiście, pani moja – odrzekł. – Rzeczy materialne nic dla mnie nie znaczą. Gwendolyn skinęła głową Earnanowi, zadowolona. - Ufam, że to rozwiązuje problem. Earnan pokłonił się. - W rzeczy samej. To wielce zadowalające rozwiązanie, nie spodziewałem się go. Ludzie mają szczęście, żeś ich królową. Wątpię, czy jakikolwiek inny władca tak by postąpił. W sali rozległy się radosne okrzyki miłości i podziwu. - Cokolwiek oddasz, pani, podarujemy ci znów! – wykrzyknął jakiś chłop z tłumu. Rozległ się kolejny rozradowany okrzyk. Gwen czuła się zmęczona i zastanawiała się, jak długo potrwa dzisiejsze posiedzenie. Przez ciążę bolały ją plecy i wierciła się, nie mogąc znaleźć wygodnej pozycji na tronie. Duwayne, radzący jej w sprawie ludu, wystąpił naprzód. - Pani, skoro mowa o potrzebach ludu – rzekł. – Ludzie przybywali do Królewskiego Dworu przez ostatnie sześć księżyców i pomagali nam odbudować się. Teraz, gdy prace dobiegły kresu, muszą powrócić do swych osad. Powrócą jednakże do domostw i osad zniszczonych przez wojnę. Teraz nasza kolej, by pomóc im odbudować się. Musimy przydzielić i rozwieźć niezbędne środki: siłę roboczą, materiały do odbudowy, zapasy,

zboże, złoto. Teraz, gdy Królewski Dwór podźwignął się, nie możemy zaniedbywać reszty Kręgu. Gwendolyn skinęła głową, odnajdując w jego słowach mądrość. - Zgoda – powiedziała. – Wyznaczę jednego z członków mej rady, by tego dopilnował. Spocznie na nim obowiązek objazdu wszystkich wiosek i miast Kręgu i zadecydowanie w mym imieniu, jakie zasoby przydzielić. Czegokolwiek moi ludzie będą potrzebować, to otrzymają. - Steffenie! – zawołała Gwendolyn. Steffen pospieszył naprzód i pokłonił się, spoglądając na nią zaskoczony. - Mianuję cię nowym Lordem Wewnętrznych Spraw. Będziesz przemawiał w mym imieniu i dysponował mocą oraz środkami królewskiego skarbca i królewskich sił zbrojnych, by pomóc w odbudowie Kręgu. Będziesz jeździł od jednej osady do drugiej, poznawał mieszkańców i decydował, co przypadnie komu w udziale. Czy przyjmujesz tę odpowiedzialność? Wszystkie oczy w zatłoczonej sali zwróciły się ku Steffenowi. On przestępował z nogi na nogę i wycierał dłonie o uda, wyraźnie zbity z tropu. Czuł się niezręcznie, znalazłszy się nagle w centrum uwagi. - Pani – powiedział, odchrząknąwszy. – Jestem jedynie prostym sługą. Nie zasługuję na taką pozycję. To, co opisałaś, pani, będzie jedną z najważniejszych pozycji w twym królestwie. Dlaczego miałaby przypaść mnie? Nie zasługuję na to. - To właśnie powód, dla którego ją zajmiesz – powiedziała Gwendolyn. – Dlatego, że postępujesz z pokorą; dlatego, że nie jesteś pełen dumy; dlatego, że jesteś wiernym, oddanym i godnym zaufania doradcą; i dlatego, że zawierzyłabym ci własne życie. Rozumiesz także prosty lud i potrafisz właściwie osądzić charakter człowieka. Ufam ci na tyle, by zezwolić ci mówić w mym imieniu. Pozycja ta jest twoja i proszę, byś ją przyjął. Steffen pokłonił się nisko. Gdy uniósł głowę, oczy jego mokre były od łez. - Pani, przyjmuję ją z największą pokorą i wdzięcznością. Żywię nadzieję, że podołam twym oczekiwaniom. Gwen skinęła głową. - Wyśmienicie. Dziś, w Dniu Drogi, wyruszysz w drogę nim słońce zajdzie. Gwen zwróciła się do Aberthola z nadzieją, że do omówienia nie ma już żadnych innych spraw; on jednak wystąpił naprzód i rozwinął długi, gęsto zapisany zwój i zaczął z niego czytać. Gwendolyn westchnęła. - Pani, z całego Kręgu napływają raporty o zniszczonych fortach, które trzeba odbudować, umocnić. Musimy również wznieść umocnienia wzdłuż skraju Kanionu. Trzeba także uzupełnić Srebrną Gwardię oraz Legion po stratach, jakich zaznali. Nie są tak liczni jak za dni twego ojca. Gwendolyn skinęła głową.

- Kendricku i Erecu – oznajmiła. – Zajmiecie się wszelakimi sprawami dotyczącymi Srebrnej Gwardii. Ufam, że uczynicie z nas siłę zbrojną, którą byliśmy za czasów mego ojca. - Tak, pani – odrzekli chórem. - Zajmiecie się także umocnieniem i zabezpieczeniem wszystkich fortów i przejść w Kręgu. Musimy przywrócić naszych żołnierzy i nasze posterunki do dawnej świetności. Uzupełnijcie naszą Galerię Broni i zapełnijcie baraki Srebrnej Gwardii. - Tak, pani – odparli. - Thorgrinie – powiedziała Gwen, zwracając się ku niemu. – Zajmiesz się wzmocnieniem Legionu. Zapełnij ponownie jego szeregi, uczyń z niego tę siłę, jaką niegdyś był, by świadczył o honorze młodzieńców, którzy polegli, walcząc za naszą sprawę. - Tak, pani – odrzekł Thor. Aberthol wyciągnął przed siebie kolejny zwój, rozwinął go i zmrużył oczy, po czym zaczął czytać. - Pani, dzisiejsze sokoły przyniosły raporty o awanturach na Wyspach Górnych. Gwen uniosła brew, zastanawiając się. - Jakiego rodzaju awanturach? - Meldunek od twego regenta, Sroga. Donosi o niezadowoleniu wśród ludzi – Aberthol zmrużył powieki i prześlizgnął się wzrokiem po zwoju. – Wspomina o braku stabilizacji pośród synów Tirusa, która przenosi się na lud. Ostrzega przed możliwą rewoltą. Prosi o posiłki. Gwendolyn oparła się plecami o tron i założyła ręce na piersi. Nie spodziewała się tego. - A wy co o tym sądzicie? – spytała, zwracając się do członków swej rady. Gwen nauczyła się od swego ojca, by najlepiej zawsze wysłuchać opinii innych, nim wyrazi się własną. - Srog jest mądrym i zręcznym przywódcą – rzekł Erec. – Silesia to wspaniałe miasto. Jeśli władanie Wyspami Górnymi sprawia mu trudności, to nie wróży dobrze. Ufam jego słowom. - Tamci MacGilowie to uparci, niewzruszeni ludzie – odezwał się Kendrick. – Być może nie da się ich poskromić. - Mogłabyś uwolnić Tirusa – zasugerował Godfrey. – To by ich ułagodziło. - Lub odłącz się zupełnie od Wysp Górnych i skup swe rządy – zaproponował Thor. - Twemu ojcu przez całe życie nie powiodło się zjednoczenie wyspy i głównych ziem – rzekł Aberthol. – Ani jego ojcu przed nim. - Nie możemy pozwolić, by na Wyspach Górnych wybuchł bunt – powiedział Kendrick. – W przeciwnym razie łatwo może rozprzestrzenić się na ziemie główne. Być może musimy ich najechać.

- Nie podzielam tej opinii, pani – rzekł Reece. – Potrzebujemy Wysp Górnych. To strategiczny punkt na Morzu Tartuwiańskim. I nie wszyscy mieszkańcy Wysp Górnych są zdemoralizowani. Jest wśród nich wielu wspaniałych ludzi, choćby nasz kuzyn Matus. - Prawda – powiedział Kendrick. – Matusowi zawdzięczamy życie. Gwendolyn oparła się i rozważyła całą sprawę bardzo dokładnie. Zastanowiła się, jak postąpiłby jej ojciec. Wiedziała, iż nigdy nie ufał mieszkańcom Wysp Górnych, swemu bratu, swym kuzynom; nie pozwalał jednak także, by usunęli mu się zbytnio z oczu. - Pragnę usłyszeć, co jeszcze Srog ma do powiedzenia – rzekła Gwen. – Potrzebuję także innego spojrzenia na wyspę. Reece – powiedziała, zwracając się ku niemu. Reece wystąpił naprzód. - Wyruszysz dzisiaj na Wyspy Górne. - Ja, pani? – spytał, zaszokowany. Gwendolyn skinęła głową. - Zawsze byłeś bliski Matusowi. Jesteście w tym samym wieku i zawsze ci ufał, a ty jemu. Będziesz mym głosem, mymi oczami i uszami. Odszukaj Matusa, odszukaj Sroga. Przejedź po Wyspach Górnych, posłuchaj ludzi i wróć z pełnym raportem tego, co dokładnie się tam dzieje. Na podstawie twych doniesień podejmę decyzję, czy przysłać posiłki, czy odłączyć się od wyspy. Reece skinął głową, lecz zdawał się wahać. Gwen wyczuła, jaki jest tego powód. - Nie troskaj się o nasz podwójny ślub – rzekła. – Jeszcze pół księżyca, nim nastąpi. Zdążysz powrócić. Nie odbędzie się wszak bez ciebie. Ruszaj zatem. Nie zwlekaj. Reece wyglądał dużo pewniej. - Tak, pani – rzekł i pokłonił się. Gwendolyn odwróciła się do Aberthola. - Czy coś jeszcze? – spytała, wykończona. – Jeśli nie, chciałabym przejść do… Aberthol uniósł dłoń. - Jeszcze tylko jedna kwestia, pani. Gwen westchnęła. Zaczynała odczuwać zupełnie nowy szacunek dla tego, przez co musiał przechodzić jej ojciec. - Meldunek od Bronsona – powiedział Aberthol. – Donosi o awanturach po drugiej stronie Pogórza. Gwendolyn uniosła brwi, spoglądając na Aberthola z przerażeniem. Czyż nic nigdy nie było stabilne? Czy na tym polegało bycie królową? Na gaszeniu niekończącego się szeregu pożarów, nieustannych niesnasek, niezadowolenia? Dlaczego ludzie nie mogli po prostu trwać w szczęściu i pokoju? - Awanturach? – spytała. Aberthol skinął głową, przyglądając się kolejnemu zwojowi.

- Donosi o nieudanych próbach zjednoczenia dwóch stron Kręgu. Sześć księżyców przeszło, a oni są niezadowoleni. Widzą dobrobyt po zachodniej stronie, lecz nie u siebie. Kendrick był zbulwersowany. - Czyżby zapomnieli, iż ich przywódca początkowo sprzymierzył się z Andronicusem i pomógł mu rozpętać wojnę? – zapytał. - Gdyby nie spędzili tylu księżyców przed wojną, dopuszczając się ataków na nasze ziemie – rzekł Godfrey. – Być może teraz mieliby większy udział w naszym dobrobycie. - Na ich obronę trzeba przyznać – powiedział Reece. – Iż dołączyli do nas, gdy wojna dobiegała końca. - Nie głodują – odezwał się Thor. – Nasi ludzie zaopatrzyli ich w wystarczająco wiele plonów lata i pomogli im w odbudowie. Wszyscy jedzą słusznie. - Może i jedzą słusznie – powiedział Aberthol. – Lecz nie są zamożni. W tym leży różnica. Widzą, co mają inni, i tego pożądają. Ich natura zawsze była taka. Widzą, jak lśni Królewski Dwór i pragną, by ich miasta także wyłożone były złotem. Kendrick prychnął. - Cóż, to nie nasz problem, a ich. - Mylisz się, mój bracie – powiedziała Gwendolyn. – Każdy problem gdziekolwiek w Kręgu jest naszym problemem. Ich niezadowolenie nie może przejść niezauważone. W ten sposób wszystko się zaczyna. W komnacie zapadła cisza, a Aberthol westchnął. - Taka jest natura McCloudów, pani. To dziki, ordynarny lud. Być może nigdy nie połączą się z MacGilami. Być może przydzieliłaś Bronsonowi zadanie, którego nie może wykonać. - Rywalizacja między naszymi klanami jest silna, sięga pradawnych czasów – rzekł Erec. – Tysiące lat wstecz. Być może nie da się ich poskromić w ciągu sześciu księżyców – nawet z takim wysłannikiem, jak Bronson. Wendetę niełatwo wykorzenić. A McCloudowie to niezbyt wielkoduszny lud. Gwendolyn oparła się i przemyślała to wszystko bardzo dokładnie. Znów bolał ją brzuch i nie wiedziała, jak wiele będzie jeszcze w stanie znieść w ciągu jednego poranka. - Wszystko, co rzekliście, może i jest prawdą – powiedziała Gwen. – Lecz to nie oznacza, że nie powinniśmy podjąć tej próby. Znajdujemy się w jedynej takiej chwili w dziejach: król-tyran McCloud nie żyje; jego syn, Bronson, jest nam wierny; ich królestwo zostało zniszczone i – choć jedynie na chwilę – złączyliśmy się, by wyprzeć najeźdźcę. Dostrzegam w tym szansę, by raz na zawsze zjednoczyć oba królestwa. - Problem z McCloudami – powiedział Kendrick. – Leży w tym, iż są oni malkontentami i sądzą, że z nami rywalizują. Widząc Królewski Dwór, pożądają tego samego. Lecz nigdy nie mieli Królewskiego Dworu, i nigdy go mieć nie będą. To honor, szlachetność i wytworność wzniosły Królewski Dwór, nie stos kamieni. Oni nigdy tego nie pojmą.

Gwendolyn westchnęła. - Spokój po stronie McCloudów jest nam konieczny ze względu na nasze własne sprawy – powiedziała. – Nie chcemy, by cały czas wisiało nad nami widmo kradzieży bydła. Pragniemy, by ludzie żyli w pokoju. Tak sądził nasz ojciec i dlatego właśnie usiłował wypracować przymierze, wydając Luandę za McClouda. - Co jednak nie odniosło skutku – rzekł Aberthol. – Musimy uczyć się, patrząc na jego błędy. - Niemniej – powiedziała Gwen. – Musimy także uczyć się, patrząc na jego wysiłki. Nie jestem gotowa tak szybko zarzucić nadzieję na uzyskanie pokoju. Być może będzie to trudniejsza, brudniejsza droga – lecz jej efekty utrzymają się dłużej, nadto to jedyna ścieżka do całkowitego bezpieczeństwa. Musimy znaleźć sposób, by zjednoczyć nasze dwa ludy. Zawsze istnieje jakiś sposób. Pytanie brzmi, jaki? Zlustrowała wzrokiem swych ludzi, którzy stali przed nią z nachmurzonymi obliczami. Jej oczy spoczęły na Godfreyu, który stał z zapuchniętymi powiekami, nieogolony. Wyglądał, jakby miał kaca. - Godfreyu – powiedziała. – Nie odezwałeś się dzisiaj. Zawsze masz coś mądrego do powiedzenia. Godfrey podniósł na nią wzrok, zaskoczony. - Cóż – rzekł, wytrącony z równowagi, i przeczesał dłonią potargane włosy. – Znam jedną rzecz, która zawsze czyni z mężczyzn braci – powiedział, rozglądając się wokoło ze znużeniem. – I jest to trunek. Wskażcie mi dwóch mężczyzn, którzy pałają do siebie nienawiścią, a sprawię, że zaśpiewają wspólnie nad kuflem piwa. Sala wybuchnęła niepohamowanym śmiechem, a Godfrey rozejrzał się niepewnie dokoła i uśmiechnął nieśmiało. Gwendolyn uśmiechnęła się, przyglądając się bratu. Godfrey był szurnięty, ale tkwiła w nim jakaś pierwotna mądrość. I znał lepiej niż ktokolwiek, kogo znała, serce prostego człowieka. Jej ojciec nauczył ją, iż czasem najbardziej skomplikowane rozwiązanie kryło się w najoczywistszej mądrości. - Może i masz rację – powiedziała. – Być może to właśnie jest rozwiązanie, którego szukamy. I wyznaczę cię, byś to sprawdził. Godfrey rozwarł szeroko oczy. Wydawał się zaskoczony. - Ja, pani? – zapytał. Gwendolyn skinęła głową, a wszyscy w sali patrzyli, zaskoczeni. - Doskonale nadajesz się do tego zadania. Przemierz Pogórze. Odszukaj Bronsona. Przekaż, że otrzymałam jego meldunek. A następnie otwórz pijalnie. Pomóż Bronsonowi uczynić to, czego on nie potrafi: zjednocz tych ludzi. - Pani – powiedział, jąkając się. – Nie jestem przywódcą. Żaden ze mnie polityk. Wiesz o tym. Ojciec wiedział o tym. Trzymał mnie z dala od dworu. A ty chcesz

przydzielić mi pozycję? Czyżbyś niczego nie nauczyła się od ojca? On przynajmniej wiedział, że do niczego tu się nie nadaję. - Ojciec nie we wszystkich sprawach rozumował jasno – rzekła Gwen. – Ja dostrzegam w tobie znacznie więcej. Masz zalety, których brak innym mężom i zdecydowanie się nie doceniasz. Potrafisz zjednoczyć mężczyzn z różnorakich środowisk, i to lepiej niż ktokolwiek, kogo znam. Brak ci wyniosłości właściwej większości królewskich rodów. Ufam ci i pragnę, byś podjął się tego. Czy zgadzasz się? Godfrey z niechęcią przytaknął. - Dla ciebie, siostro moja – rzekł. – Uczyniłbym wszystko. Gwendolyn skinęła głową i wzięła głęboki oddech, wdzięczna, iż kwestia została rozwiązana. Nie mogła znieść myśli o kolejnym zwoju Aberthola, więc widząc jak sięga po niego, uprzedziła go i drżąc podniosła się z tronu. Sala natychmiast powstała razem z nią i oczywiste było, iż posiedzenie dobiegło końca. Thor zbliżył się i ujął jej dłoń, a Aberthol uderzył laską w posadzkę. Ludzie poczęli spokojnie rozmawiać między sobą. - Czy wszystko w porządku? – spytał Thor cicho. Musiał spostrzec, jak blada jest jej twarz. Gwen wzięła głęboki oddech, wdzięczna Thorowi za pomoc. Była zmęczona. - Muszę się tylko położyć – rzekła. * Thorgrin stał przed główną bramą Królewskiego Dworu, pod ogromnym, łukowatym, kamiennym wejściem. Zaciskał w dłoni wodze swego wierzchowca, podobnie jak wszyscy jego przyjaciele. Każdy z nich gotował się, by wyruszyć w drogę w Dniu Drogi. Stojący w pobliżu Reece poprawiał raz po raz swoje siodło i szczotkował konia, gotując się do wyprawy na Wyspy Górne; obok niego Elden szykował się, by wyruszyć na poszukiwania swego ojca, a O’Connor, by zobaczyć się z siostrą. Conven gotował się do wizyty w swej rodzinnej wiosce i odwiedzin żony – tymczasem Erec i Kendrick mieli wyruszyć, by zająć się sprawami Gwardii. Nawet Godfrey szykował się do podróży na terytorium McCloudów. Każdy z nich wyruszał w innym kierunku , każdy miał nadzieję pochwycić szczęście towarzyszące wyruszającym w drogę w Dniu Drogi. Thor zacisnął dłoń na przedramieniu Reece’a, a on na jego. - Będzie mi ciebie brakowało, przyjacielu – rzekł Thor. - A mnie ciebie – powiedział Reece. – Powrócę nim wzejdzie drugi księżyc, na czas naszego podwójnego ślubu. Nie troskaj się. - Wyspy Górne nie leżą daleko – stwierdził Thor. – Lecz roi się na nich od niebezpieczeństw. Uważaj na siebie. - Nie martw się, jadę wraz z nim – rozległ się głos.

Obrócili się obaj i ujrzeli stojącego nieopodal Kroga, który z uśmiechem na ustach szykował swego konia i wsuwał właśnie krótki miecz do dodatkowej pochwy. - Jedziesz ze mną? – spytał Reece, zaskoczony. Krog przytaknął z surowym wyrazem twarzy. - Dlaczego? – zapytał Reece. – Sądziłem, że nawet mnie nie lubisz. - Nie lubię – powiedział Krog z naciskiem. – Lecz to coś, czym można się zająć. I jak rzekłem, zaciągnąłem u ciebie dług tam na dole. Muszę go spłacić. Reece pokręcił głową. - Nie chcę, by ktoś włóczył się za mną z poczucia obowiązku – rzekł Reece. – Możesz się do mnie przyłączyć, jeśli chcesz – lecz nie dlatego, że czujesz, iż zaciągnąłeś u mnie dług. - Pojadę z jakiegokolwiek tylko powodu mi się podoba – powiedział Krog wyzywająco, po czym odwrócił się i odszedł szybkim krokiem, przygotowując swego konia. Reece i Thor wymienili zaciekawione spojrzenia, a Reece pokręcił głową. - Jak słowo daję, nigdy go nie zrozumiem – powiedział. - Miej oczy szeroko otwarte – powtórzył Thor. – Może i ci MacGilowie to twoi kuzyni, ale nie ufaj żadnemu z nich. - Nie troskaj się, mój przyjacielu – odparł. – Oni nie chcą wojny, której nie są w stanie wygrać. Nie poważą się nigdy uczynić krzywdy członkowi rodziny królewskiej. A jeśli się na to poważą, cóż – Reece wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Mam oręż u boku i z radością będę się bronił. Thor uśmiechnął się. - Wiem, przyjacielu. Stoczyłem wiele bitew, gdy osłaniałeś me tyły. Żałuję, że nie pozostajesz tu i nie pomożesz mi wybrać i ćwiczyć Legionu. - Podejrzewam, że sam doskonale się sprawdzisz w tym zadaniu – powiedział Reece. – Do czasu gdy powrócę, jak sądzę, Legion będzie już zapełniony nowymi rekrutami. Thor uśmiechnął się. - Przekonamy się. - Reece, możemy pomówić? – dobiegł ich kobiecy głos. Reece odwrócił się i ujrzał stojącą za nim Selese. Zdawała się niespokojna. - Nie chcę, byś wyruszał na tę wyprawę – powiedziała poważnym głosem. - To żadna wyprawa – rzekł Reece. – Powrócę za kilka dni. Thor odwrócił się, by mogli pomówić na osobności. Odchodząc, wciąż słyszał ich stłumione głosy, niesione przez wiatr. - Do naszego ślubu pozostało jedynie pół księżyca – dodała Selese. - Jestem tego świadom, zapewniam cię – odparł. – Nie zgłosiłem się sam do tej misji.

- Nie chcę, byś wyjeżdżał – rzekła drżącym głosem. – Zwykle tak nie postępuję, lecz mam złe przeczucie co do twej wyprawy. Zostań tutaj. Pomóż nam w przygotowaniach do ślubu. Gwen pośle kogoś innego. Reece pokręcił głową. - Nigdy nie odmówiłbym prośbie mej siostry. To niezgodne z mym honorem. Poza tym jest Dzień Drogi – powiedział. – To pomyślny dzień na początek podróży. Wzruszyła ramionami. - Nie dla wszystkich – rzekł. – Ojciec mój wyruszył raz w Dzień Drogi. Nigdy nie powrócił. Reece spostrzegł łzę na jej policzku, zbliżył się do niej i otarł jej twarz wierzchem dłoni. - Jestem poruszony, moja miłości, tym jak bardzo o mnie dbasz – powiedział Reece. – I obiecuję ci, że powrócę. - Kocham twą siostrę – rzekła Selese, utkwiwszy wzrok w ziemi, nie patrząc mu w oczy. – Wszak pobieramy się wraz z nią. Stała się mi bliska niczym siostra. A jednak w tym przypadku wolałabym, by wyznaczyła na tę wyprawę kogoś innego. - Królestwo, którym włada, jest rozległe, a ona niewielu ludziom może ufać – nie tak jak bratu – powiedział Reece. – Ale dość już tej ponurej rozmowy. Martwisz się na próżno, zapewniam cię. Powrócę za kilka dni i będziemy razem już na zawsze. Reece nachylił się i pocałował ją, a ona dała krok naprzód i przytuliła go mocno, wtulając się w niego. Thor wsiadł na swego wierzchowca i rozejrzał się, obserwując wszystkich swych braci, którzy dosiadali koni. Dziwnie było widzieć w jednym miejscu wszystkich tych mężczyzn, którzy za ledwie kilka chwil rozjadą się po królestwie. Godfrey znajdzie się niebawem po drugiej stronie Pogórza; Kendrick i Erec będą daleko, zabezpieczając forty i mosty, Conven, O’Connor i Elden powrócą do swych wiosek, i każdy z nich będzie próbował odszukać członków rodziny; Steffen znajdzie się daleko, zajmując się rozdziałem dóbr w niewielkich osadach. A sam Thor będzie o wiele dni drogi od Królewskiego Dworu, przeczesując osady w poszukiwaniu nowych rekrutów do Legionu. Uroczystości dobiegły końca, przesilenie letnie odeszło już w przeszłość, jak gdyby nigdy się nie zdarzyło. Zabierali się teraz za ciężką pracę, rządzenie i odbudowę królestwa. Thor wiedział, że wkrótce wszyscy znów się zjednoczą. Nie potrafił jednak nie zastanawiać się, jak bardzo każdy z nich zmieni podczas swej podróży. Rozbrzmiał odległy dźwięk rogu i Thor, podobnie jak pozostali, pogonił konia kopniakiem. Wyruszyli wszyscy z Królewskiego Dworu, lecz każdy pognał w swoim kierunku zakurzoną drogą. Thor wiedział, iż powinna przepełniać go radość i optymizm; jednakże z jakiegoś powodu czuł w głębi duszy, że nie wszystkich tych mężczyzn ujrzy ponownie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Bronson wyszedł przez wysokie, pionowe bramy Wysokiej Osady, otoczony z obu stron generałami McClouda – dawnymi ludźmi jego ojca – oraz tuzinami sług. Westchnął. Tego dnia łatwo można go było wytrącić z równowagi. Był podenerwowany, gdyż prowadzono go, by rozstrzygnął kolejny spór, kolejną kradzież bydła, kolejny problem w tym niemożebnym wysiłku, jakim była próba zjednoczenia McCloudów i MacGilów. Zaczynał się poważnie zastanawiać, czy w ogóle możliwe jest zaprowadzenie zgody pomiędzy tymi dwoma wiecznie wojującymi klanami. Jego nastrój pogarszał jeszcze fakt, iż prowadził go tam dawny generał jego ojca, Koovia. W czasie ostatnich sześciu księżyców Bronson przekonał się, by nie ufać Koovii; poczynało do niego docierać, że nie jest on usłużnym generałem, za którego z początku pragnął uchodzić. Początkowo Koovia udawał zapalonego do pomysłu, by zjednoczyć dwie strony Pogórza; jednakże im lepiej Bronson go poznawał, tym częściej obserwował, że próbuje zniweczyć jego wysiłki, próbuje trzymać dwa klany z dala od siebie. Koovia w głębi duszy nie ufał MacGilom – jak on sam za czasów swego ojca – i Bronson miał nad nim coraz mniejszą kontrolę. Współpraca z Koovią była złem koniecznym, gdyż wszyscy żołnierze McCloudów uwielbiali go, a on w jakiś sposób utrzymywał ich w hipnotycznym poddaniu. Bronson rozważał uwięzienie go – i to nie raz – lecz powstrzymał się przez wzgląd na negatywne konsekwencje. Bronson stąpał po grząskim gruncie, usiłując kontrolować tych ludzi, usiłując kontrolować MacGilów po drugiej stronie Pogórza i próbując skłonić ich wszystkich do życia w harmonii. Sześć księżyców spędził tu niby w piekle. Bronson zapomniał, jak uparci są jego ludzie, jak niewzruszeni, skłonni do przemocy i agresji. Spędziwszy trochę czasu po stronie MacGilów, Bronson coraz lepiej dostrzegał poważne różnice dzielące dwa klany. Kilka minionych setek lat w istocie wykształciło różne ludy. Bronson czuł, że on sam postępował bardziej jak MacGil i to z nimi czuł się bardziej związany. Tak w zasadzie przez powrót do swych ludzi poczuł się zażenowany, gdy zauważył, jak ordynarni są, jak skłonni iść na wojnę z tymi, którzy nie pragną wcale wyrządzić im krzywdy. Gdy Bronson tam przybył, McCloudowie byli wdzięczni wszystkim MacGilom za oswobodzenie ich z jarzma Andronicusa i Imperium. Byli także wdzięczni za obecność Bronsona, za to, że pomógł im w odbudowie. Wyrazili nawet chęć i entuzjazm, by zjednoczyć obydwa królestwa. Lecz im więcej czasu Bronson tam spędzał, tym bardziej czuł, że to jedynie maska, że jego ludzi nie interesowało naprawdę zjednoczenie, że pragnęli pozostać odosobnieni i że ani na krztynę nie ufali MacGilom. MacGilowie zdawali się bardziej otwarci na to, by zawierzyć McCloudom, mimo długiej historii ataków, do których ich nie sprowokowali;

lecz każdego dnia od przyjazdu Bronsona, któryś z McCloudów niweczył jego wysiłki kolejną kradzieżą bądź sporem. McCloud podążał za Koovią, zastanawiając się, dokąd też prowadzi go dzisiaj. Po wyjściu z zamku ruszyli niewysoką granią. Wokoło nich zakwitało lato i Wysoka Osada porośnięta była wysoką, kolorową trawą. Bronson spojrzał w dół po obu stronach grzbietu i daleko, jak okiem sięgnąć, widział połacie jasnych kwiatów, pokrywające obydwa zbocza Pogórza. Widok ten dość drastycznie różnił się od zimowego, skutego lodem i oprószonego śniegiem Pogórza. Stojąc na górze, Bronson poczuł chłodną bryzę. Wysoko zawsze było chłodniej. Mimo tego był to piękny letni dzień. Delikatne obłoki zbierały się na niebie pod promieniami pierwszego i drugiego słońca. Będąc tam na górze i patrząc w dół, Bronson czuł, jak gdyby znalazł się na szczycie świata. Spoglądał na dwa królestwa, dwa królestwa, które wciąż miał nadzieję uczynić jednym, i zastanawiał się, w jaki sposób z ziemiami takimi jak te cokolwiek na świecie mogło być nie w porządku. Minęli zakręt. McClouda dobiegła niesiona przez wiatr sprzeczka i ujrzał przed sobą dwie rozwścieczone strony. Po jednej stały tuziny MacGilów, po drugiej tuziny McCloudów i wściekle kłóciły się ze sobą, a obok nich pasło się stado owiec. Bronson nawet stąd wyczuwał ich gniew i wiedział, iż przyjdzie mu wkroczyć w oko cyklonu. Westchnął, gotując się do spotkania. - To tutaj się to stało – wyjaśnił Kovia, gdy podeszli do nich. Zbliżyli się, a Koovia krzyknął, próbując zaprowadzić ciszę. Wojujące klany z wolna ucichły i wszystkie oczy spoczęły na Bronsonie. - Cóż stało się tym razem? – zapytał Bronson, zniecierpliwiony. - To bardzo proste – odezwał się jeden z McCloudów, starzec o twarzy obrzeżonej szczeciną, bez kilku zębów, który stał opiekuńczo nad swymi owcami. – Ci MacGilowie pojawili się tu, skradli nasze owce i próbowali przeprowadzić je na drugą stronę Pogórza. Schwytaliśmy ich, nim im się to udało. Uwięź ich, jeśli jesteś tak silnym władcą, jak twierdzisz. Po stronie McCloudów rozległy się radosne pokrzykiwania. Bronson odwrócił się i spojrzał na MacGilów; była to grupka młodzieńców o bystrych spojrzeniach. Stali cierpliwie, potulnie, oczekując na swą kolej. Spojrzawszy na ziemie za nimi, Bronson ujrzał piękny letni krajobraz i zapragnął znaleźć się gdziekolwiek, byle nie tu. Z całym tym urodzajem, tym pięknem wokoło, o cóż ci mężczyźni się kłócili? - A jaka jest wasza wersja tej historii? – spytał MacGilów. – Czy przyszliście tu i ukradliście owce? - Tak, panie – odrzekli MacGilowie z prostotą. Bronson spojrzał na nich zaskoczony, nie spodziewając się takiej odpowiedzi. - Przyznajecie się zatem do przestępstwa? - Nie, panie – odparli. Bronson był skołowany.

- Jakimż to sposobem kradzież nie jest przestępstwem? - Nie można skraść czegoś, co już jest twoje, panie – odpowiedzieli. – Te owce były nasze. Skradliśmy je z powrotem. - Z powrotem? – zapytał Bronson. Paliło go w brzuchu. MacGilowie skinęli głowami. - McCloudowie skradli nasze stado w ubiegłym tygodniu. Przyszliśmy i odebraliśmy je. Widzicie te oznakowania? Pochylili się, schwycili nogę jednej z owiec i wskazali wypalony na niej znak. - Znak MacGilów. Każdy może go zobaczyć. Bronson spojrzał i dostrzegł oznakowanie. Pojął, iż w istocie mają rację. Odwrócił się do McCloudów, poirytowany ich kradzieżą – i kłamstwem. - A wy co macie do powiedzenia? – zapytał. Starszy McCloud wzruszył ramionami. - Natknąłem się na nie, jak się błąkały po wzgórzu. - Po wzgórzu po stronie MacGilów – zripostowali MacGilowie. – To nie czyni ich waszymi. Starzec wzruszył ramionami. - Wypuściliście je, więc nie są już wasze. - Nie wypuściliśmy! Wypasaliśmy je! Owce się pasą. Każdy o tym wie! Starzec krzyknął i obrzucił ich wyzwiskami, a MacGilowie poczęli odpłacać mu tym samym. Wokoło rozeszła się kakofonia przerzucających się wyzwiskami mężczyzn i beczących owiec. Bronson potarł czoło, głowa bolała go coraz bardziej. Dzień ledwie się rozpoczął i czekał go jeszcze wiele spraw. Dlaczegóż ci mężczyźni nie potrafili dojść do porozumienia? Czy jego sprawa tutaj była beznadziejna? Musiał przyznać – choć był to lud, z którego się wywodził – że to McCloudowie byli podżegaczami. W każdym przypadku, jaki przyszło mu osądzić, to zawsze oni byli winni. Jakby w głębi duszy wcale nie pragnęli pokoju. Bronson dał krok naprzód i sprzeczka na chwilę ustała. Wszystkie oczy zwróciły się ku niemu. - Skoro owce są jego, to tak pozostanie – rzekł w końcu Bronson do McCloudów. – Nie ma znaczenia to, gdzie się na nie natknęliście. Odebrał to, co należy do niego. Zwrócił się do MacGilów. - Zabierzcie je i odejdźcie – powiedział. – Przykro mi, żeście mieli kłopot. MacGilowie skinęli głowami z zadowoleniem. Zagonili owce i poczęli prowadzić je w dół po swojej stronie góry. - Nie możesz ich ot tak wypuścić! – wykrzyknął starzec do Koovii. – Zatrzymaj ich! Nasz nowy król jest zbyt słaby, by nas wesprzeć! Użyj siły swej armii! Chyba żeś i na to zbyt słaby!

Bronson spiął się, słysząc słowa starca i widział, że Koovia także. Zamyślił się nad sprawą. Widział, że Koovia pragnął ruszyć za owcami. Jednak zamiast tego Koovia odwrócił się i popchnął starca, aż ten zatoczył się w tył. Położył dłoń na rękojeści miecza. - Rzeknij jeszcze słowo, starcze, a przekonamy się, kto tu naprawdę jest słaby! Koovia dał krok do przodu, wściekły, a starzec cofnął się. Powoli McCloudowie odwrócili się i szybkim krokiem ruszyli w dół zbocza. Koovia, wciąż nachmurzony, obrócił się do Bronsona. - Nie znasz swego ludu – powiedział. – W ich oczach nie jesteś królem, regentem, czy kim tam mianowała cię Gwendolyn. Dla nich jesteś słaby. Jesteś marionetką. McCloudowie nawykli, by brać to, czego pragną, siłą. Takie są ich zwyczaje. Nigdy ich nie zmienisz. Przestań zatem trwonić swój czas tutaj i wracaj do Gwendolyn. Bronson zmarszczył brwi, mając go dość. - Jesteś moim generałem – rzekł Bronson. – Ty odpowiadasz przede mną, nie ja przed tobą. Przemawiam w imieniu Gwendolyn. Dwie strony królestwa zostaną zjednoczone. A ty przyczynisz się do tego, pozwalając, by żołnierze MacGilów patrolowali razem z twoimi. Koovia cofnął się, zaskoczony. - Co też masz na myśli? Bronson spojrzał na niego gniewnie; poznał po twarzy Koovii, iż kłamał. - Otrzymałem raporty – odpowiedział. – Przez wiele księżyców twierdziłeś, iż pozwalasz MacGilom patrolować z naszymi ludźmi – jednak wczoraj powiedziano mi, że MacGilowie zgłosili się do twego obozowiska, a ty ich stamtąd odprawiłeś. Czyżby raporty nie były prawdziwe? Koovia zdawał się być wytrącony z równowagi. - MacGilowie to nie nasz lud – rzekł z niechęcią. – Czemu ciebie to obchodzi? Nie jesteś jednym z nich. Wyrosłeś na tej ziemi. Twój ojciec wstydziłby się za ciebie. Bronson nachmurzył się. - Wiem, gdzie wyrosłem. Jestem twoim przywódcą. Odpowiadasz przede mną. A ja mówię, że nasi ludzie wspólnie będą się ćwiczyć. Koovia pokręcił powoli głową, lustrując Bronsona wzrokiem z góry do dołu. - Teraz może i jesteś przywódcą, lecz niedługo to potrwa. Nasz lud odpowiadał przed twym ojcem, gdyż używał siły. Był brutalny. Tego potrzebują nasi ludzie. Ty jej nie użyjesz – a to czyni cię słabym w oczach ludu. Słabi zawsze upadają. Koovia odwrócił się od niego i odmaszerował, a jego ludzie dołączyli do niego. Bronson stał, patrząc za nimi, jak idą w dół zbocza. Głowa bolała go coraz bardziej. Nie potrafił przestać się zastanawiać, cóż on tutaj robi. *

Luanda przemierzała rozświetloną płomieniami pochodni komnatę zamkową. Wraz z nadejściem nocy niecierpliwiła się, oczekując powrotu Bronsona. Po raz kolejny zniknął na cały dzień w sprawach związanych ze zjednoczeniem Kręgu. Wiedziała, że wszystkie jego próby nie odniosą skutku i tylko rozgniewała się przez to na Gwendolyn. Jej siostra zawsze była tak naiwna. Co też sobie myślała? Ze te dwa klany w istocie się zjednoczą? Gdyby tylko spytała ją o zdanie, Luanda natychmiast by jej odrzekła, iż to się nigdy nie powiedzie. Doświadczenie nauczyło ją, że McCloudowie to dzikusy. Gdyby to Luanda była królową, zwyczajnie odgrodziłaby Pogórze, wzniosła ogromny mur, zdwoiła patrole i pozwoliła dzikusom gnić tutaj. Chroniłaby Zachodnie Królestwo Kręgu, a wschodnią stronę pozostawiła samej sobie. Lecz Gwendolyn, wieczna idealistka, musiała próbować urzeczywistnić swe urojenia – co gorsza jednak, musiała wyznaczyć Bronsona, by próbował wcielić je w życie. To miejsce było coraz gorsze z każdym dniem i Luanda wiedziała, iż nic dobrego z tego nie wyniknie. Nie był to problem Luandy. Wygnano ją tutaj, na drugą stronę Pogórza, choć równie dobrze mogliby ją wtrącić do lochów – albo skazać na śmierć. Utknięcie tutaj, życie wśród tych dzikusów, w pustym zamku, gdzie całymi dniami nie miała do roboty nic poza czekaniem, aż Bronson powróci, było najgorszą możliwą karą, jaką mogła jej zadać Gwen. Z początku Luanda, co oczywiste, była wdzięczna za darowanie jej życia. Jednakże teraz, sześć księżyców później, jej wdzięczność przekształciła się w urazę. Im więcej czasu upływało, tym bardziej czuła się jak dawna Luanda, czuła narastający w sobie niepokój. Gorzko się rozczarowała; była przekonana, że Gwendolyn w końcu udzieli jej łaski, ustąpi i zezwoli na powrót na ojczyste ziemie, do Królewskiego Dworu. Nie mogła uwierzyć, że wciąż tkwiła tu, na wygnaniu, że wyłączono ją ze wszystkich przygotowań do zaślubin i uroczystości, które odbywały się po drugiej stronie Pogórza. Że pozostawiono ją tutaj, by gniła w samotności. Było to niemal nie do zniesienia. Sądziła, że jej siostra powinna była okazać większą łaskę. Luanda gotowała się ze złości przez wiele księżyców. Włosy z wolna jej odrastały, wiele dni spędziła łkając. Aż jednego dnia wreszcie przyszedł jej do głowy plan, dzięki któremu wydostanie się ze swej niedoli, dzięki któremu odzyska kontrolę. Olśniło ją, było to jasne jak słońce: jeśli urodzi dziecko, ono nie będzie wygnane z Królewskiego Dworu. Luanda była młodą, zdrową kobietą i mogła rodzić dzieci. Królewskie dzieci. Była wszak pierworodnym dzieckiem króla MacGila i w jej dziecku będzie płynęła królewska krew. Może i Gwendolyn zwyciężyła w tym pokoleniu, lecz Luanda zdała sobie sprawę z tego, że wszystko może się zmienić w następnym. Była zdeterminowana i nie zamierzała powstrzymać się przed niczym. Uczyni wszystko, co w jej mocy, by upewnić się, że jej potomstwo wyprze potomstwo jej siostry. Znajdzie sposób, by umieścić je na tronie i odzyskać władzę.

Pomysł ten zakorzenił się w umyśle Luandy podczas ostatnich księżyców i każdego dnia i każdej nocy nakłaniała Bronsona, by z nią legł. Każdego ranka budziła się, spodziewając się, że będzie mogła mu obwieścić dobrą nowinę o swej ciąży. I oto była tu, gotując się ze złości, sześć księżyców później, wciąż bez dziecka. Poniosła porażkę, jak w każdym innym aspekcie swego życia. Z jakiegoś powodu nie udawało jej się. Budziła się każdego dnia pełna nadziei, lecz teraz poczynała ją tracić. Zdawało się, iż nad ich małżeństwem zebrały się ciemne chmury. Nawet to, jej plan zapasowy, obracał się w pył. Drzwi komnaty otworzyły się i Luanda odwróciła się raptownie, zaskoczona. Do środka wpadł Bronson, ignorując ją. Przemierzył komnatę, zatopiony w myślach, wyraźnie zajęty sprawami minionego dnia. Luanda nie miała czasu na jego zadumę; podeszła do niego od tyłu, położyła mu dłonie na ramionach i poczęła ściągać z niego odzienie. Być może tym razem będzie inaczej. - Co robisz? – zapytał. - Czekałam na ciebie cały dzień – rzekła, zrzucając podomkę i stając przed nim nago. Bronson jednakże ledwie na nią spojrzał, przemierzając komnatę ku swemu stołowi, przy którym zaczął przeglądać stos zwojów. - Nie było cię cały dzień – powiedziała. – Teraz wreszcie mamy czas dla siebie. Podeszła do niego od tyłu i przesunęła dłońmi po jego rękach i ramionach. Wyczuła, jak naprężone są jego mięśnie. Wreszcie odwrócił się. - Proszę, Luando, nie teraz. To był okropny dzień. - Mój także był okropny – rzekła poirytowana, tracąc cierpliwość. – Sądzisz, że jedynie ty jesteś nieszczęśliwy? Muszę siedzieć tu całymi dniami i wyczekiwać cię. Jestem tu sama. Pragnę dziecka. Potrzebuję dziecka. Bronson spojrzał na nią, zbity z pantałyku. Przyciągnęła go do siebie, pchnęła na łoże i wskoczyła na niego. - Luando, to nieodpowiednia chwila. Nie jestem gotów… Luanda nie zważała na niego. Nie dbała już o to, czego pragnął Bronson. Jednak ku jej zdumieniu Bronson zrzucił ją z łoża. Luanda stanęła przed nim, upokorzona, zagniewana. Była wściekła na niego. Na swą siostrę. Na siebie. Na swe życie. - Rzekłem, nie teraz! – powiedział Bronson. - Jakie to ma znaczenie? – krzyknęła w odpowiedzi. – Czy teraz, czy później, i tak się nie uda! Bronson usiadł na skraju łoża, zniechęcony. - Moja siostra urodzi lada dzień – dodała Luanda. – A ja nie mam się z czym pokazać. - To nie zawody – rzekł ze spokojem. – A my mamy mnóstwo czasu. Opanuj się. - Nieprawda! – wrzasnęła. – I mylisz się: cały świat to zawody.

- Wybacz – powiedział. – Nie sprzeczajmy się. Luanda stała, dysząc ciężko i gotując się ze złości. - Wybacz nie wystarczy – rzekła. Luanda zarzuciła na siebie podomkę, szybkim krokiem przeszła obok Bronsona i wypadła z komnaty. Znajdzie sposób, by wydostać się z tego miejsca i odzyskać władzę – bez względu na to, do czego będzie musiała się uciec.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Srog stał na najwyższym szczycie Wysp Górnych, przez deszcz i mgłę spozierając na Zatokę Krabów. Mrużąc oczy przez mgłę i oślepiający deszcz, przyjrzał się uważnie kamiennym pomostom, które wychodziły w morze. Ociekał wodą, przesiąknięty deszczem, jego odzienie i włosy były mokre. Stał obok swych generałów. Odkąd tu przybył, Srog nauczył się nie zważać na deszcz. Była to część życia na Wyspach Górnych: każdego dnia niebo zaciągało się, pokrywało kłębiastymi chmurami, wicher dął bez ustanku, a temperatura była niższa o dwadzieścia stopni, nawet latem. Deszcz zawsze padał albo spodziewano się, że spadnie. Ani jeden dzień nie przeszedł suchy. Wyspy Górne, jak przekonał się Srog, słusznie uważano za ponure, przygnębiające miejsce, pogoda potwierdzała tę opinię – a ludzie dopasowani byli do pogody. Przez ostatnie sześć księżyców Srog poznał mieszkańców Wysp Górnych; byli to przebiegli ludzie, którym nigdy w pełni nie można było ufać. Przez sześć księżyców swych rządów tutaj spotkał się jedynie z frustracją, ludzie wyraźnie zamierzali psuć mu szyki na każdym kroku, sabotować jego wysiłki. Był to buntowniczy lud, który teraz uparł się zrzucić jarzmo nowej królowej Gwendolyn. - Tam, panie – krzyknął generał, by jego głos dał się słyszeć poprzez wycie wiatru. – Czy widzisz go? Srog utkwił spojrzenie we mgle i dostrzegł pozostałości królewskiego okrętu, kołyszące się na wzburzonym oceanie, rzucane przez fale na skały, o które się rozbił. Fale uderzały o okręt i raz po raz pchały go w skały. Pustym statkiem miotało na wszystkie strony. Nawet tutaj Srog słyszał trzask drewna, gdy uderzał o skały. - Kotwicę odcięto dziś wczesnym rankiem – mówił dalej generał. – Gdy nasi ludzie to spostrzegli, było już za późno. Nie zdołali przywrócić go, panie. - Pewien jesteś, że ją odcięto? – zapytał Srog. Generał wyciągnął przed siebie dłoń, w której trzymał kawałek odciętego sznura. - Równo odcięto, panie – wyjaśnił. – Nie była to sprawka skały, lecz czyjegoś sztyletu. Sabotaż. Srog przyjrzał się linie i pojął, iż generał ma rację. Westchnął, mając już serdecznie dość tego miejsca. Większość życia spędził w Silesii, wspaniałym, cywilizowanym mieście, zamieszkiwanym przez honorowych, szlachetnych ludzi. Władał nim zręcznie, zjednoczył górną i dolną część miasta, osiągając to, czego nie udało się dokonać wcześniej żadnemu lordowi. W porównaniu z tym grajdołem Silesia była pałacem, a silesianie w niczym nie przypominali mieszkańców Wysp Górnych. Po spędzeniu tu tylu już dni Srog z wolna dochodził do wniosku, iż czerpali oni radość ze swej wywrotowości; służyła im. Coraz bardziej wyczuwał, że to lud, którym nie da się władać.

Za każdym razem, gdy Srog sądził, że może zaufać któremuś z nich, on także go zdradzał. Teraz nie ufał już nikomu. - Zwiększcie liczbę patroli przy okrętach – powiedział Srog. – Dajcie wartownika na bagniskach, w dzień i w noc. Zrozumiano? - Tak, panie – odrzekł generał. Odwrócił się i ruszył w dół grani, wydając rozkazy swym ludziom, którzy rzucili się do działania. Srog spojrzał w dół i omiótł wzrokiem tuziny królewskich statków, zakotwiczone przy rozległej plaży o białych piaskach, i modlił się, by żadnego z nich nie spotkał już taki los. To już drugi statek, który zniszczono przez sabotaż w tym miesiącu i Srog był zdecydowany nie stracić ani jednego więcej. Odwrócił się i ruszył szybkim krokiem przez paskudną pogodę ku ciepłemu zamkowi, a jego doradcy podążyli za nim. Trudno było określić to mianem zamku – był to bardziej fort, wzniesiony w kształcie kwadratu, nisko przy ziemi, bez żadnego artystycznego czy estetycznego wyczucia. Był funkcjonalny, nieciekawy i zimny, podobny do ludzi zamieszkujących to miejsce. Srog spiesznie minął drzwi, otwarte dla niego przez sługi, i szybko wszedł do środka. Drzwi zatrzasnęły się za nimi i Srog w końcu znalazł chwilę wytchnienia od szalejącego wichru i deszczu. Stał, a woda ściekała po nim. Ściągnął wierzchnią koszulę, do czego zdążył już nawyknąć, i powiesił ją na haku. Przemaszerował przez fort, przeczesując palcami mokre włosy, a strażnicy stawali na baczność, gdy ich mijał. Srog przemierzał kolejne korytarze i wkroczył w końcu do wielkiej sali, niewielkiej w porównaniu z zamkami, do których przywykł. Było to kwadratowe pomieszczenie o niskich stropach, z ogromnym kominkiem wzdłuż jednej ze ścian i ustawionymi nieopodal niego krzesłami i stołem. Wyspiarze trzymali się zawsze blisko ognia, gdyż potrzebowali ciepła, by obeschnąć od deszczu. Teraz wokoło stołu siedziało kilka tuzinów mężczyzn. Srog zasiadł u szczytu stołu, w pobliżu kominka, i przejechał kilkakrotnie mokrą dłonią po włosach i odzieniu, usiłując je wysuszyć. Kilka parchatych psów usunęło mu się z drogi, gdy się zbliżał. Przysiadły blisko niego, zmieniwszy pozycje, i spojrzały, czekając na jadło. Srog rzucił im kawał mięsiwa ze stołu, a następnie nachylił się, ujął kielich z winem i wypił do dna, pragnąc zapomnieć o tym miejscu. Oparł głowę w dłoniach i przejechał nimi po niej. Ta wyspa przyprawiała go o nieziemski ból głowy. Drugi statek zasabotowany przez tych ludzi. Co było z nimi nie tak? Dlaczegóż ich żale i małostkowa rywalizacja zakorzenione były tak głęboko? Srog zaczynał myśleć, że Gwendolyn popełniła błąd, usiłując zjednoczyć Wyspy Górne z ziemiami głównymi. Coraz bardziej czuł, że powinna porzucić to miejsce i pozwolić, by padło ofiarą swego własnego przeznaczenia, jak uczynił jej ojciec. Srog podniósł wzrok i ujrzał naprzeciw siebie trzech synów Tirusa, Karusa, Falusa i Matusa. Dalej przy stole siedziało kilka tuzinów wojowników i możnowładców Wysp

Górnych, wszyscy wierni Tirusowi. Zajęci byli swym jadłem i napitkiem, a dokoła nich płonęły pochodnie. Gotowali się do nadejścia nocy. Przesilenie letnie obchodzono tutaj dzień później i ta nędzna, nieapetyczna strawa stanowiła przykład tego, jak wyspiarze świętują. Srog wzdrygnął się, i to nie jedynie przez deszcz i chłód. Tęsknił za Królewskim Dworem; tęsknił za Silesią i marzył o powrocie na ziemie główne. Nie potrafił odegnać od siebie wrażenia, że trwoni tu jedynie czas. Srog pragnął zrozumieć wyspiarzy, lecz choć bardzo się starał, nie udawało mu się to. Twierdzili, że źródłem ich rozdrażnienia jest uwięzienie Tirusa; jednak po sześciu księżycach, podczas których ich obserwował, Srog nie wierzył, by chodziło jedynie o to. Przeczuwał, iż nawet gdyby uwolnili Tirusa, ludzie ci znaleźliby inne wytłumaczenie dla swej wywrotowości. - Co mówią dzisiejsze raporty, panie? – spytał Matus, zajmując miejsce obok niego. Srog przekonał się, że Matus jest jedynym wyspiarzem, któremu może ufać. - Zasabotowano kolejny statek – odrzekł Srog ponuro. – Rozbił się na skałach. Te wieści nie uradują Gwendolyn. Srog zwrócił wzrok na leżący przed nim zwój, skończył kreślić list do Gwendolyn i wręczył czekającemu słudze. - Poślij go z następnym sokołem – rozkazał Srog. - Tak, panie – powiedział sługa, odchodząc spiesznie. Srogowi przyszło do głowy, czy sługa w istocie wykona jego rozkaz, czy też list, jak wiele innych przed nim, zagubi się w tajemniczy sposób. - Sabotaż to mocne słowo – rzekł ponuro Falus. Pozostali żołnierze zebrani przy stole z wolna ucichli, poodwracali się i patrzyli w stronę Sroga. Srog spojrzał na Falusa, najstarszego syna Tirusa. Wyglądał jota w jotę jak on. Patrzył na niego arogancko. - Królewskie okręty powinny pływać po spokojniejszych wodach – dodał Karus. – Być może prąd przerwał liny. Srog pokręcił głową, poirytowany. - To nie wina prądu – powiedział. – A królewskie statki zdolne są przemierzyć wody bardziej wzburzone niż te. To sprawka człowieka. - Być może to sprawka jednego z twoich ludzi? – zapytał Falus. – Być może macie pośród siebie zdrajcę? Sroga męczyły misterne domysły Karusa i Falusa, którzy wpatrywali się w niego ciemnymi, aroganckimi oczyma swego ojca. - A może jakiś wielki potwór morski o idealnie prostych zębiskach wyskoczył na powierzchnię i przegryzł linę – odparł sarkastycznie Srog. Kilku wojowników przy stole zaśmiało się drwiąco, a Falus i Karus poczerwienieli i skrzywili się.

- Szydzisz sobie z nas – rzekł Falus, a w jego głosie Tirus usłyszał groźbę. - Wasi ludzie sabotują nasze statki – powiedział Srog, podnosząc głos. – I pragnę dowiedzieć się dlaczego. W pomieszczeniu zgęstniało napięcie. - Być może są niezadowoleni, że twoja królowa uwięziła naszego przywódcę jak pospolitego oprycha – dobiegł go głos gdzieś z końca stołu. Srog obejrzał się i ujrzał, iż był to jeden z możnowładców; pośród pozostałych rozszedł się stłumiony pomruk aprobaty. - Wasz przywódca – sprzeciwił się Srog. – Jest zdrajcą Kręgu. Przyłączył się do Imperium i wystąpił przeciwko nam. Wyrok Gwendolyn był łagodny. Zasługiwał na to, by go powiesić. - Jest zdrajcą waszego Kręgu – rzekł inny możnowładca. – Nie naszego. Pozostali poparli jego słowa pomrukiem. Srog spojrzał na niego, coraz bardziej rozeźlony. - Nie stanowicie oddzielnej części królestwa tylko dlatego, że zamieszkujecie te wyspy. Nasze armie nadal was chronią. - Radzimy sobie doskonale na Wyspach Górnych bez waszej pomocy – rzekł jeden z nich. - Być może nasi ludzie po prostu was tu nie chcą? – rzekł inny. – Być może nie podoba im się widok królewskich okrętów u naszych brzegów. - Nikt nie lubi być okupowany – odezwał się jeszcze inny. - Nie jesteście okupowani. Jesteście wolni. Wasi ludzie przybywają do naszych brzegów, a my do waszych. Chronimy was przed wrogimi armiami, a nasze statki przybijają do was pełne zapasów dla waszych ziomków, zapasów, które są wam niezwykle potrzebne. - Nie potrzebujemy ochrony – rzekł jeden z możnowładców. – Ani waszych zapasów. Gdybyście wy, MacGilowie, pozostali na ziemiach głównych, nie nękałyby nas żadne problemy. - Ach tak? – odrzekł Srog. – Dlaczego zatem wy, MacGilowie, najeżdżacie nas niesprowokowani i usiłujecie zagarnąć główne ziemie dla siebie? Możnowładcy poczerwienieli, nie potrafiąc znaleźć odpowiedzi. Spojrzeli po sobie, po czym jeden z nich z wolna podniósł się wrogo, przesuwając ze zgrzytem krzesło po kamiennej posadzce, i stanął naprzeciw pozostałych. - Moje mięsiwo zaśmierdło – powiedział. Odwrócił się i wyszedł z komnaty, zatrzaskując za sobą drzwi. Zaległa głucha, pełna napięcia cisza. Z wolna pozostali możnowładcy, jeden po drugim, poczęli podnosić się i opuszczać pomieszczenie.

Srog pozostał przy stole jedynie z trzema młodzieńcami – trzema synami Tirusa, Falusem, Karusem i Matusem. Srog rozejrzał się dokoła. Nigdy jeszcze nie czuł się tak podenerwowany. - Musicie tylko uwolnić naszego ojca – rzekł do niego cicho Falus. – A wtedy nasi ludzie pozostawią wasze okręty w spokoju. - Wasz ojciec usiłował zabić naszą królową – powiedział Srog. – I dwukrotnie nas zdradził. Nie możemy go uwolnić. - Jak długo siedzi w lochu, nie spodziewaj się, że nasi ludzie będą was tolerować – odrzekł Karus. Dwaj bracia wstali i ruszyli do wyjścia. Zatrzymali się i obejrzeli za Matusem. - Nie idziesz z nami? – spytał zaskoczony Falus. Matus buntowniczo siedział w miejscu. - Me miejsce jest tutaj. Przy tym stole. Stole królowej. Falus i Karus potrząsnęli głowami z niesmakiem, następnie odwrócili się i wyszli szybkim krokiem. Srog siedział przy niemal pustym stole, czując pustkę wewnątrz. - Panie, daruj im ich zachowanie – rzekł Matus. – Gwendolyn okazała niezwykłą dobroć, darowując memu ojcu życie. - Nie rozumiem waszych ludzi – powiedział Srog. – Jak słowo daję, ani na krztynę ich nie rozumiem. Czegóż trzeba, by właściwie nimi władać? Władałem wspaniałym miastem, znacznie wspanialszym niż to. Lecz z tymi ludźmi nie potrafię dać sobie rady. - Dlatego, że tym ludem się nie włada – rzekł Matus. – Są buntowniczy z natury, nawet wobec mego ojca. On jednak znał ten sekret. Nie próbuj nimi władać; im mniej się starasz, tym bardziej mogą do ciebie przyjść. Choć z drugiej strony, mogą tego wcale nie uczynić. To uparty lud, który ma niewiele do stracenia. Dlatego właśnie żyją tutaj – nie chcą mieć nic wspólnego z ziemiami głównymi. Mylą się niemal we wszystkim, co robią, lecz co do jednego mogą mieć rację: być może większą przysługę oddasz sobie i Gwendolyn, jeśli przeniesiesz się gdzie indziej. Srog pokręcił głową. - Gwendolyn potrzebuje Wysp Górnych. Potrzebuje zjednoczonego Kręgu. Wszyscy MacGilowie należą do tej samej rodziny, płynie w nich ta sama krew. Taki podział nie ma sensu. - Bywa, że geografia z czasem stwarza między ludźmi głęboki rozdział. Ta rodzina wzrastała podzielona. Sługa zbliżył się i postawił przed Srogiem nowy kielich wina, który ten uniósł. - Jesteś tutaj jedynym, któremu mogę całkowicie ufać – rzekł Srog z wdzięcznością w głosie. – Jak to się stało, że nie przypominasz reszty swych ludzi? - Gardzę mym ojcem – powiedział Matus. – Gardzę wszystkim, co sobą reprezentuje. To człowiek bez zasad, bez honoru. Podziwiałem ojca Gwendolyn, mego stryja, króla MacGila. Zawsze patrzyłem z podziwem na wszystkich MacGilów na ziemiach głównych.

Żyją oni wedle swego honoru, bez względu na to, czego to wymaga. Takiego życia zawsze pragnąłem. - Cóż, sam także takie prowadzisz – powiedział Srog z aprobatą. Uniósł kielich do ust, gotując się do wypicia trunku, gdy wtem nagle Matus rzucił się naprzód, zamachnął i wytrącił mu kielich z dłoni. Poleciał w powietrze i wylądował na ziemi, przetaczając się z echem po kamieniu. Srog patrzył na niego zaszokowany, nie pojmując. Matus przemierzył salę, podniósł kielich i uniósł w stronę Sroga, by ten mógł zobaczyć. Srog zbliżył się i dojrzał na jego dnie czarny osad. Matus przesunął po nim palcem, uniósł i roztarł pomiędzy palcami. Czarny pył osypał się na ziemię. - Czarny korzeń – rzekł. – Jeden łyk i jesteś martwy. Srog stał bez ruchu, zastygły w miejscu, przypatrując mu się z przerażeniem. Krew ścięła mu się w żyłach. - Skąd wiedziałeś? – zapytał szeptem. - Po barwie twego wina – odpowiedział Matus. – Zdało mi się zbyt ciemne. Srog stał, sparaliżowany strachem, nie wiedząc, co rzec, a Matus rozejrzał się na boki i pochylił ku niemu. - Nie ufaj nikomu. Nikomu.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Romulus stał na dziobie swego nowego okrętu, posyłanego przez ogromne, rozkołysane fale na przemian w górę i w dół, rozbijającego się w pianie. Ręce wsparł na biodrach i patrzył, jak na widnokręgu pojawia się linia brzegowa stolicy Imperium. Za nim płynęła jego flota w sile tysięcy imperialnych okrętów, powracających do ojczyzny po odniesionej porażce. Romulus wpatrywał się w horyzont i gdy mgła podniosła się, ujrzał zastępy żołnierzy, czekających na niego na brzegu, tak jak to przewidział. Poczuł ucisk w dołku, gotując się do nadchodzącego starcia. Ragona najwyraźniej doszły słuchy o jego powrocie; zwołał wszystkich swych ludzi. Ragon, generał mniej ważny jedynie od Romulusa, z pewnością słyszał już o śmierci Andronicusa, o zabójstwie dawnej rady, którego dopuścił się Romulus i o tym, że objął on pozycję Najwyższego Dowódcy. Gdyby Romulus odniósł zwycięstwo, Ragon oczekiwałby go z paradami i najwyższymi zaszczytami – nie miałby wyboru. Lecz przez to, że Romulus powracał okryty hańbą, Ragon czekał, by powitać go w zgoła inny sposób. Romulus wiedział, że Ragon czekał, by go uwięzić, by wszystkie armie jasno pojęły, iż Romulusa pozbawiono władzy i że teraz to Ragon był nowym Najwyższym Dowódcą. Romulus znał jego sposób myślenia, gdyż sam postąpiłby tak samo, będąc na jego miejscu. Romulus nie zamierzał jednakże tak łatwo oddać władzy. Wiedział, że jego ludzie będą bacznie się przyglądać, by ujrzeć, który z dowódców wyjdzie ze starcia zwycięską ręką. Romulus nie po to walczył całe swe życie, by się poddawać i bez względu na to, naprzeciw ilu żołnierzy miał stanąć, nadszedł czas, by sprawować rządy żelazną ręką. Zacisnął dłoń na rękojeści miecza, aż pobielały mu kłykcie, przygotowując się. Okręt Romulusa przybił do brzegu. Cierpliwie poczekał, aż jego ludzie opuszczą długą kładkę z okrętu na plażę. Stanęli przy dwu jej brzegach na baczność, a on przeszedł między nimi, nie spiesząc się zupełnie. Jego ludzie podążali za nim, a on ostentacyjnie okazywał, iż jest spokojny i pewny, by wszyscy mogli to spostrzec. Na dole czekały na niego tysiące żołnierzy Imperium, ustawione w równych formacjach za Ragonem. Romulus wiedział, że jego ludzie nie mogliby wygrać tej bitwy; było ich zbyt wielu, oczekiwał ich cały trzon armii imperialnej. Musiał zwyciężyć w inny sposób. Romulus wkroczył dumnie na ląd, bez cienia strachu zmierzając wprost ku Ragonowi. Ragon, wysoki i muskularny, o szerokiej, poznaczonej bliznami twarzy, stał bez ruchu, patrząc na niego gniewnie, otoczony swymi żołnierzami. Romulus podszedł prosto do niego i zatrzymał się. Stali naprzeciw siebie w głuchej ciszy, obaj zdeterminowani.

- Romulusie z pierwszego batalionu Wschodniej Prowincji Imperium – zagrzmiał Ragon wystarczająco głośno, by usłyszeli go jego ludzie. – Niniejszym zostajesz pojmany i stracony za zbrodnie przeciw Imperium. Wszyscy mężczyźni po obu stronach stali bez ruchu, a w powietrzu zawisło napięcie. Ragon, nie trwoniąc czasu, odwrócił się i skinął na swych ludzi. Kilku żołnierzy dało krok naprzód, by aresztować Romulusa. W tej samej chwili kilku ludzi Romulusa bez rozkazu wystąpiło naprzód, by go bronić. Żołnierze po obu stronach zastygli naprzeciw siebie, z dłońmi na rękojeściach mieczy, oczekując na rozkazy. - Wszelki opór jest daremny – rzekł Ragon. – Masz dziesiątki tysięcy ludzi – lecz ja mam setki tysięcy oraz poparcie każdego kraju w Imperium. Poddaj się teraz i zgiń szybką śmiercią. Zwlekaj, a twoi ludzie zginą, a ty zostaniesz poddany torturom. Romulus patrzył na niego bez słowa, nieporuszony, dokładnie obmyślając swe następne posunięcie. - Jeśli się poddam – powiedział Romulus. – Przyrzekasz, że moi ludzie przejdą bezpiecznie? Ragon przytaknął. - Masz moje słowo. - Zatem poddam się pod jednym warunkiem – rzekł Romulus. – Jeśli ty będziesz tym, który mnie aresztuje. Uczyń mi przynajmniej ten honor. Ragon skinął głową. Zdawało się, że mu ulżyło. - W porządku. Ragon wziął żelazne kajdany od strażnika i dał krok w kierunku Romulusa. - Odwróć się i ręce daj za plecy – rozkazał. Romulus odwrócił się powoli z tłukącym się w piersi sercem, gdy Ragon zbliżał się do niego. Nasłuchiwał uważnie, skupiając uwagę na cichym brzęku kajdan, dźwięku, który rozległ się, gdy uniósł je i opuścił ku jego nadgarstkom. Czekał na właściwy moment. Romulus poczuł chłód metalowych kajdan na przegubach dłoni i wiedział, że nadeszła odpowiednia chwila. W okamgnieniu obrócił się i zdzielił Ragona łokciem po twarzy, roztrzaskując jego kość policzkową. W tym samym ruchu wyrwał mu z dłoni kajdany, stanął nad nim i uderzył w dół z całej siły, łamiąc mu nos. Dwie armie nadal stały naprzeciw siebie i żadna z nich nie wiedziała, jak zareagować, wszystko to działo się tak szybko. Romulus wykorzystał ich wahanie: nie trwoniąc czasu, pochylił się, schwycił Ragona za tył karku, wyciągnął sztylet i przycisnął mu go do gardła. Ragon, krwawiąc, ledwie mógł oddychać, gdy Romulus dociskał ostrze do jego gardła. - Rzeknij im, że poddajesz się mi jako Najwyższemu Dowódcy – warknął Romulus.

- Nigdy – wycedził Ragon. Romulus przycisnął ostrze mocniej do jego gardła, aż poczęło broczyć krwią. Ragon zaczął się krztusić, lecz nie odezwał się. Romulus przyłożył ostrze do oka Ragona i gdy tylko począł delikatnie je dociskać, Ragon wykrzyknął: - PODDAJĘ SIĘ ROMULUSOWI! Romulus skinął głową z zadowoleniem. - Wyśmienicie – rzekł. Jednym szybkim ruchem poderżnął gardło Ragonowi, który osunął się martwy na ziemię. Romulus stał bez ruchu, patrząc na tysiące żołnierzy imperialnych. Stali naprzeciw niego, niepewni, i Romulus wiedział, iż to chwila prawdy. Skoro nie żył ich przywódca, czy zwrócą się ku niemu? Romulus stał w ciszy, czekając, patrząc i zdawało mu się, iż trwa to wieczność. Wreszcie żołnierze Imperium, rząd za rzędem, poczęli padać na kolano i powietrze wypełnił dźwięk dziesiątek tysięcy pobrzękujących zbroi. Opuścili głowy, kłaniając mu się nisko. Romulus dobył swego miecza i uniósł go wysoko nad głowę, biorąc głęboki wdech i napawając się tą chwilą. Cała imperialna siła kłaniała mu się, wreszcie znalazłszy się pod jego władzą. - ROMULUS! – zaskandowali jak jeden mąż. - ROMULUS!

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Thor rwał galopem na swym rumaku głównym traktem biegnącym z Królewskiego Dworu, zmierzając na południe. Zdało mu się to dziwne, lecz kierował się w stronę swej rodzinnej wioski. Krohn, który wyruszył wraz z nim na tę wyprawę, biegł obok jego konia, i to już od wielu godzin. Nastał czas, by odbudować Legion, nastał czas na nowy Pobór. Thorowi jego misja wydawała się nieco nierealna: miast być wybieranym, miast być tym, który stanie w jego wiosce i z nadzieją będzie wyglądał Gwardzistów, teraz to on, Thor, miał wybierać. Role odwróciły się. Ledwie był w stanie uwierzyć w taki zaszczyt. Thor czuł także, iż na jego barkach spoczęła ogromna odpowiedzialność: w jego oczach uzupełnienie Legionu było świętym zadaniem. Musiał znaleźć chłopców na miejsca tych, którzy oddali życie broniąc Kręgu; musiał wybrać kolejne pokolenie najświetniejszych wojowników. Nie sądził, by zadanie to było łatwe i wiedział, że musi podejmować decyzje rozważnie. Całe swe dzieciństwo Thor spędził na wpatrywaniu się w linię horyzontu i wyobrażał sobie wielkich wojowników, którzy jednego dnia może będą przejeżdżać przez jego osadę – jego niewielką, skromną wioseczkę – i go wybiorą. A oto był tu teraz, to on przemierzał ziemie, przemierzał miasta. Był to zaszczyt większy, niż byłby sobie w stanie kiedykolwiek wyobrazić. Zdawało mu się, że to nieprawda. Thor jechał i jechał, aż on i jego wierzchowiec – oraz Krohn – poczęli dyszeć ciężko. Minął w końcu zakręt i w oddali jego oczom ukazała się niewielka wioska. Zdecydował się do niej udać; wiedział, iż wszystkim im posłuży odpoczynek, a ta wioska zdawała się równie dobra na rozpoczęcie Poboru, jak każda inna. Zbliżywszy się, Thor jak przez mgłę rozpoznał to miejsce po ogromnym, pokrzywionym drzewie rosnącym u jego wejścia. Była to rolnicza osada położona o pół dnia drogi na północ od jego wioski. Był w tym miejscu kilkakrotnie, gdy dorastał, towarzysząc braciom, którzy wymieniali się tam na wełnę i broń. Nie postawił w tym miejscu stopy od wielu lat, lecz zapamiętał je jako prowincjonalną osadę, podobną miejscu, w którym dorastał, a ludzi, którzy ją zamieszkiwali, jako nieszczególnie przyjaznych. Jeśli pamięć go nie myliła, zdawała się być wtedy zamieszkana przez nieokrzesane typy, twardo się targujące, zdające się równie szczęśliwe, gdy wioskę odwiedzali przyjezdni, jak i gdy tego nie robili. Przeszło jednakże wiele lat i Thor wiedział, iż jego wspomnienia mogły się wypaczyć, i chciał dać tej wiosce kolejną szansę. Była to wszak wioska rolnicza i może natrafić tu na dobrych rekrutów. Thor pędził ku osadzie, wzniecając tumany kurzu. Zbliżając się, widział już ustawionych w rzędzie chłopców, stojących na baczność, niecierpliwie czekających. Za nimi dostrzegł ich rodziców, jeszcze bardziej niż oni podenerwowanych. Thor zamyślił

się nad tym, jak wiele zmieniło się, odkąd on sam czekał na Pobór. Wtedy Gwardziści nadjechali w powozach, z ogromną świtą żołnierzy; teraz był tylko on jeden, Thor, sam. Nadeszły trudne dni i musi upłynąć trochę czasu, nim Legion i Gwardia zostaną wzmocnione, nim wszystko odbudują. Thorowi zaoferowano orszak żołnierzy – lecz on odmówił. Sądził, iż nie potrzebuje nikogo, by mu towarzyszył; uważał, że jeśli nie będzie potrafił obronić się w pojedynkę na tych drogach, nie zasługiwał na to zadanie. Thor wjechał do zakurzonej osady, a kłęby pyłu opadały wokoło niego w ten upalny letni dzień. Powściągnął konia na środku wioski. Spojrzał ze swego wierzchowca na potencjalnych rekrutów – tuziny chłopców ustawionych w rzędzie, w większości w łachmanach. Wyglądali na podenerwowanych. Nie mógł się nadziwić temu, że musiał wyglądać podobnie do nich, gdy znajdował się po przeciwnej stronie w dzień Poboru. Thor zsiadł ze swego wierzchowca i wolnym krokiem ruszył przez środek wioski z Krohnem przy nodze. Szedł od jednego chłopca do drugiego i każdego z nich uważnie lustrował wzrokiem. Niektórzy zdawali się strwożeni, inni dumni; niektórzy apatyczni, obojętni; a jeszcze inni nadgorliwi. W ich oczach dostrzegał coś, co niegdyś widział także w swoich: większość z nich rozpaczliwie pragnęła opuścić to miejsce. Pragnęli lepszego życia, chcieli wyruszyć do Królewskiego Dworu, ćwiczyć się z Legionem, zdobyć sławę i uznanie, poznać Krąg i inne krainy. Thor z łatwością poznał, których spośród tych chłopców umieścili tam rodzice, wewnątrz których nie krył się wojownik. Widział to w ich postawie, w pewnej hardości czy błysku w oku. Gdy Thor dotarł na koniec rzędu, ujrzał kilku starszych chłopców, o głowę wyższych od pozostałych, rozrośniętych w ramionach. Jeden z nich spojrzał gniewnie na Thora i zmierzył go z góry do dołu z wyrzutem. Thor ledwie był w stanie uwierzyć w jego bezczelność: on nigdy nie postąpiłby tak wobec Gwardzisty. - Posłali ciebie, byś wybierał spośród nas? – spytał drwiąco. Był to postawny chłopak, wieśniak, dwukrotnie większy od Thora i kilka lat od niego starszy. - Ileż ty masz lat? – dodał chłopak, występując z szeregu. Wsparł się pod boki i utkwił spojrzenie w Thorze. - Wygląda na młodszego niż my wszyscy – rzekł chłopak obok niego równie drwiącym tonem. – Kim ty jesteś, by wybierać spośród nas? Może to my powinniśmy wybrać ciebie. Pozostali chłopcy roześmiali się, a Thor poczerwieniał. - Znieważając legionistę, znieważasz samą królową – rzekł Thor stanowczo, spokojnie, zbliżając się do chłopaka. Wiedział, że musi uporać się z tą awanturą od razu; nie mógł znosić publicznej zniewagi. - Znieważam zatem królową – zaśmiał się szyderczo chłopak. – Jeśli posłała ciebie na Pobór, znaczy chyba, że nie najlepiej się dzieje. - Głupi jesteś? – syknął jeden z chłopców do bezczelnego. – Czy nie wiesz, z kim mówisz? To Thorgrinson. Najsławniejszy wojownik Kręgu. Postawny chłopak zmrużył niedowierzająco oczy, patrząc na Thora.

- Thorgrinson? – powtórzył. – Nie sądzę. Thorgrinson to wielki wojownik, dwukrotnie większy niż każdy inny mężczyzna. On dzierży Miecz Przeznaczenia. Ten tutaj to ledwie chłopiec, parobek posłany przez królową. Chłopak niebezpiecznie dał krok naprzód w kierunku Thora. - Rzeknij królowej, żeby przysłała prawdziwego męża, by nas wybrał, albo sama się tu pofatygowała – rzekł. Następnie dał krok naprzód i uniósł dłonie w kierunku piersi Thora, jak gdyby zamierzał pchnąć go w tył. Lecz chłopak ten nie zdawał sobie sprawy z tego, z kim ma do czynienia. Thor stał się zahartowanym w boju wojownikiem, przebywszy życie i śmierć, w Kręgu i Imperium, i jako wojownik baczył na wszelakie ewentualne ruchy przeciwnika. Gdy chłopak zbliżył się i uniósł ręce, Thor już reagował. Odsunął się, schwycił chłopaka za przegub dłoni, wykręcił mu rękę za plecy, aż ten krzyknął z bólu, po czym silnie go pchnął. Chłopak potykając się runął twarzą do ziemi. Pozostali chłopcy przyglądali się zaszokowani; teraz nie było im do śmiechu. Stali bez ruchu, w milczeniu. Thor obrócił się i ruszył ku przeciwległemu krańcowi rzędu, patrząc po chłopcach. Nagle usłyszał warczenie i obróciwszy się ujrzał Krohna, który warczał na Thorowego napastnika. Ten podnosił się z ziemi, gotując się, by natrzeć na Thora od tyłu. Chłopak spojrzał jednak w dół, na Krohna, i rozmyślił się. Thor obrócił się i zwrócił ku niemu. - Nie dołączycie do Legionu – powiedział do chłopaka i jego przyjaciół. – Żaden z was. Pozostali chłopcy spojrzeli po sobie, nagle zaniepokojeni. - Ależ musisz nas wybrać! – odezwał się jeden z nich. – Zbierzemy cięgi od naszych rodziców! - Jesteśmy dwukrotnie więksi niż pozostali chłopcy tutaj! – wykrzyknął inny. – Nie możesz nas odrzucić. Potrzebujesz nas! Thor odwrócił się, zaśmiał drwiąco i ruszył prosto do nich. - Nie potrzebuję żadnego z was – powiedział. – A postura nie ma znaczenia. Za to honor – owszem. I szacunek. To one tworzą wojownika. Obu tych cech wam brak. Thor odwrócił się od nich i począł odchodzić, gdy wtem usłyszał wrzask. Największy spośród nich wyrwał się przed szereg i natarł na Thora od tyłu, zamierzając się pięścią na tył jego głowy. Thor jednakże przeczuł ten ruch i był szybki jak błyskawica; obrócił się raptownie, zdzielił chłopaka wierzchnią stroną rękawicy w szczękę i posłał na ziemię, aż obrócił się w powietrzu. Inny chłopak rzucił się na Thora, lecz nim zdążył się zbliżyć, Krohn rzucił się na niego, skoczył i zatopił kły w jego twarzy. Chłopak wrzeszczał, usiłując oderwać Krohna, który szarpał na prawo i lewo. - PODDAJĘ SIĘ! – krzyknął rozpaczliwym głosem.

- Krohn! – rzekł rozkazującym tonem Thor. Krohn odsunął się, a zakrwawiony chłopak leżał, pojękując. Thor zerknął ostatni raz na pozostałych chłopców. Była to żałosna zbieranina. Okazywało się, że ta wioska była jednak dokładnie taka, jak ją zapamiętał, i czuł, że strwonił czas, zatrzymując się tutaj. Thor odwrócił się, by odejść, gdy jeden z chłopców na samym końcu rzędu wystąpił naprzód. - PANIE! – zawołał, stając dumnie na baczność. – Thorgrinsonie, darujcie mi, że przemawiam, lecz wasza sława sięga daleko. Jesteście wielkim wojownikiem. Ja także pragnę takim się stać. Gorąco pragnę się takim stać. Proszę, pozwólcie mi zaciągnąć się do Legionu. O niczym innym nigdy nie śniłem. Przyrzekam, że będę wierny wobec Legionu i przysłużę mu się wszystkim, co mam. Thor przyjrzał się chłopcu z powątpiewaniem. Był młody i chudy i zdawał się nieco słabowity. Zarazem w oczach jego tkwiło coś, jakieś puste spojrzenie, pełne desperacji. Thor dostrzegał, iż chłopiec w istocie tego pragnął, bardziej niż każdy jeden z pozostałych. W jego oczach kryło się pragnienie, przez które Thor zignorował jego posturę i zawahał się. - Nie wyglądasz na wojownika – rzekł Thor. – Co potrafisz? - Potrafię rzucać włócznią równie dobrze, jak każdy inny mężczyzna – odparł chłopiec. Thor podszedł do swego konia, dobył z siodła krótkiej włóczni i wręczył ją chłopcu. - Rzucaj – powiedział. Chłopiec spojrzał w zachwycie na wyśmienitą robociznę, na złoty i srebrny trzon broni, i poczuł w dłoni jej ciężar. Thor spostrzegł, iż włócznia wywarła na nim duże wrażenie. Niełatwo było jej używać; jeśli chłopiec potrafił nią rzucić, w istocie był tak dobry, jak twierdził. - Tam, tamto drzewo – powiedział Thor, wskazując sporych rozmiarów pokrzywione drzewo jakieś trzydzieści jardów dalej. – Przekonajmy się, czy w nie trafisz. - A może to za nim? – zapytał chłopiec. Thor obejrzał się i ujrzał nieduże, wątłe drzewko, dobre trzydzieści jardów za pierwszym drzewem. Thor obrzucił chłopca zaskoczonym spojrzeniem. - Nie znam ani jednego Legionisty ani Gwardzisty, który trafiłby stąd w to drzewo – powiedział Thor. – Śnisz na jawie. A ja nie mam czasu, by trwonić go na marzycieli. Thor odwrócił się i ruszył w kierunku swego wierzchowca, lecz usłyszał krzyk. Obróciwszy się ujrzał, że chłopiec podbiega kilka kroków, unosi włócznię i ciska nią. Włócznia poszybowała w powietrzu, ominęła pierwsze drzewo i zbliżała się ku drugiemu. Thor przyglądał się w zdumieniu, jak włócznia wbija się pośrodku wątłego drzewka, wstrząsając nim tak, iż na ziemię posypały się niewielkie jabłka.

Thor obrzucił chłopca zdumionym spojrzeniem. Nigdy nie widział tak mistrzowskiego rzutu. - Jak ci na imię, chłopcze? – zapytał. - Archibald – rzekł chłopiec dumnie, poważnie. - Gdzie nauczyłeś się tak rzucać? - Podczas wielu dni na równinach, gdym pilnował stada i nie miał nic innego do roboty. Przysięgam, panie, nigdy nie pragnąłem niczego poza zaciągnięciem się do Legionu. Proszę. Zezwólcie mi wstąpić w wasze szeregi. Thor skinął głową z zadowoleniem. - Dobrze, Archibaldzie – rzekł. – Ruszaj do Królewskiego Dworu. Odnajdź pola ćwiczebne Legionu. Powrócę tam za kilka dni. Będziesz mógł spróbować. Archibald rozpromienił się w uśmiechu i zacisnął dłoń na przedramieniu Thora. Thor dosiadł swego konia i pogonił go kopniakiem, wyruszając ku następnej osadzie. Krohn ruszył za nim. Mimo niespokojnego początku, czuł się już śmielej. Być może ten Pobór nie będzie wcale stratą czasu. * Thor jechał długo, aż drugie słońce poczęło chylić się ku zachodowi. Zmierzał na południe, szukając kolejnej wioski. Wreszcie, gdy czerwona kula drugiego słońca zawisła nisko nad widnokręgiem, Thor dotarł na rozdroże na szczycie niedużego wzniesienia i zatrzymał się tam. Jego koń i Krohn potrzebowali odpoczynku. Wszyscy dyszeli ciężko. Thor usiadł i patrzył na rozpościerający się przed nim widok, na wznoszące się i opadające wzgórza. Droga rozwidlała się i jeśli obierze tę na prawo, jak na ironię powiedzie go ona do jego rodzinnej wsi, leżącej jedynie kilka mil za zakrętem. Ta na lewo rozwidlała się i prowadziła dalej na wschód i południe, ku innym osadom. Thor zastanowił się. Ogromną ironią byłoby, gdyby powrócił do swej dawnej wioski, swych dawnych ziomków, gdyby był tym, który decyduje, czy zaciągną się do Legionu. Wiedział, że znajdzie tam dobrych chłopców i że to właśnie tam powinien się udać. Tam wzywały go jego obowiązki. Lecz w głębi duszy nie potrafił się zmusić, by tam powrócić. Poprzysiągł, iż jego oczy nigdy już nie spoczną na tej wsi. Jego ojciec z pewnością wciąż tam żyje – jego wzgardliwy, surowy ojciec – a on nie chciał go widzieć. Z pewnością wciąż żyła tam także większość chłopców, którzy okazywali mu pogardę, gdy dorastał, którzy widzieli w nim syna pasterza i tak też go traktowali. Żaden z nich nigdy nie potraktował go poważnie. Thor nie chciał ich widzieć. Nie chciał powracać i cieszyć się małostkową zemstą. Wcale nie chciał tam wracać. Pragnął wymazać tę wioskę z pamięci, choćby miało to oznaczać zlekceważenie obowiązku.

Wreszcie Thor kopniakiem pogonił konia i odwrócił się od drogi, która prowadziła do jego wsi, obierając miast tego drugą ścieżkę, i ruszył w nieznane. * Mijały kolejne godziny, a Thor przemierzał porośnięte drzewami, nieznane mu ziemie, wyglądając nowej wioski i zapuszczając się coraz głębiej w tę część Kręgu, w której nigdy przedtem nie był. Drugie słońce skryło się już za linią widnokręgu i noc poczęła zapadać coraz ciemniejsza. Wokoło Thora zebrały się gęste chmury, po niebie nad jego głową przetoczył się grzmot i lunęło jak z cebra. Thor ociekał wodą, podobnie jak Krohn i jego rumak. Wiedział, że nie mogą podróżować w taką pogodę; będą musieli znaleźć schronienie i przeczekać noc. Thor wejrzał w gęstwinę drzew po obu stronach wąskiej ścieżyny i zdecydował zboczyć z niej i poszukać schronienia pod baldachimem drzew. Las był mokry, zawilgocony, gęsto porosły drzewami. Thor zsiadł z konia, nie chcąc, by stała mu się krzywda w mroku. Szedł obok niego, potykając się o pokrzywione korzenie, a Krohn szedł przy jego nodze. Zapuszczali się coraz głębiej w ciemny las. Thor starł krople deszczu ściekające mu do oczu i odgarnął włosy z twarzy, próbując dojrzeć, dokąd idzie. Nigdzie nie było ani śladu żadnego schronienia, a deszcz przeciekał pomiędzy drzewami. Wreszcie Thor spostrzegł przed sobą jaskinię, ogromną skałę wyłaniającą się z ziemi, ziejącą wewnątrz czernią. Deszcz przybrał na sile i Thor poprowadził ich ku niej. Weszli do środka i Thor z ulgą spostrzegł, że jest tam suszej, ciszej. Jedynym dźwiękiem był odgłos padającego na zewnątrz deszczu. Krohn otrząsnął się, a koń zarżał. Obaj byli wyraźnie zadowoleni, że skryli sie przed deszczem. Thor przeszedł aż na kraniec jaskini, mając się na baczności, i upewnił się, że poza nimi nikogo tam nie ma. Zatrzymał się w końcu jakieś dwadzieścia stóp w głąb, zadowolony. Jaskinia była płytka, lecz sucha i wystarczająco duża, by mogli schronić się w niej przed nawałnicą. Thor począł rozniecać ogień, zebrawszy chrust z podłoża jaskini. Niebawem w górę wystrzelił płomień i trzasnęły gałązki. Thor przypomniał sobie o kawałkach suszonego mięsa, które miał przy siodle. Nakarmił konia, następnie Krohna, i siebie. Thor usiadł przy płomieniach i począł rozcierać dłonie, usiłując się wysuszyć. Krohn podszedł do niego i oparł łeb na jego nodze, a koń stanął przy wejściu do jaskini, opuścił łeb i skubał trawę. Thor przeżuwał kawałki suszonego mięsa, rozgrzewając się w tę zadziwiająco chłodną letnią noc. Morzył go sen po długim dniu i wkrótce powieki zaczęły mu ciążyć. - Thorgrinie – rozległ się głos. Thor otworzył oczy i ujrzał, ze stoi nad nim Argon i przygląda mu się szeroko otwartymi, błyszczącymi oczyma. W dłoni dzierżył swą laskę, odziany był w szatę i

pelerynę. Thora zdumiał jego widok w tym miejscu. Obejrzał się i spostrzegł Krohna śpiącego przy dogasającym ogniu, i zastanowił się, czy to wszystko dzieje się naprawdę. - Thorgrinie – powtórzył Argon. - Co tu robisz? – zapytał Thor. - To ty przyszedłeś do mnie – powiedział Argon. – Odszukałeś mnie. W tej jaskini. Thor zmarszczył brwi, skołowany. - Myślałem, żem pobłądził – odrzekł. – Sądziłem, że obrałem niewłaściwy zakręt. Nie zamierzałem tu przychodzić. Argon pokręcił głową. - Niewłaściwe zakręty nie istnieją – powiedział. – Jesteś dokładnie tam, gdzie powinieneś być. - Ale gdzie ja jestem? – zapytał Thor. - Pójdź za mną, a przekonasz się. Argon obrócił się, a Thor wstał i podążył za nim. Wyszli z jaskini. Thor wciąż nie wiedział, czy dzieje się to na jawie, czy we śnie. Deszcz ustał i wokoło zalegała cisza. Las wyglądał niepokojąco, był przyciemniony, ani zupełnie ciemny, ani jasny, jak gdyby zmierzchało albo miało świtać. Thor miał wrażenie, że cały świat jest jeszcze pogrążony we śnie. Argon szedł dalej leśnym szlakiem, a Thor z trudem dotrzymywał mu kroku. Zaczynał się lękać, że nie odnajdzie drogi powrotnej do jaskini. - Dokąd się udajemy, Argonie? – spytał Thor. - Ukończyć twe szkolenie – odparł Argon. - Sądziłem, iż jest ukończone – rzekł Thor. - Jedynie jedna jego część – powiedział Argon. – Nie chodzi już o to, czego musisz się nauczyć, lecz o to, co musisz uczynić. - Uczynić? – zapytał Thor, zbity z tropu. - Ta wyprawa, ta droga, twa wieś, burza – wszystko to nie zdarzyło się bez powodu. Zjawiłeś się tu nie bez powodu. Nadszedł czas, byś sięgnął do części siebie, której jeszcze nie poznałeś. Wyłonili się wreszcie z lasu i oczom ich ukazały się wznoszące się i opadające wzgórza. Thor podążył za Argonem na szczyt niewielkiego wzniesienia. Czarnoksiężnik zatrzymał się, a Thor stanął obok niego. - Twój problem, Thorgrinie – powiedział Argon, patrząc w dal rozpłomienionymi oczyma. – Tkwi w tym, iż nie pojmujesz potęgi swej mocy. Nigdy nie pojmowałeś. Wciąż nie ufasz swym mocom. Wciąż nie ufasz temu, kim jesteś. Polegasz tak bardzo na ludzkim orężu i ćwiczeniach, na mieczach, włóczniach i tarczach… Lecz całą moc, jakiej potrzebujesz, nosisz w sobie. A ty się jej lękasz. Thor wbił wzrok w ziemię i poczerwieniał na twarzy. Dotarło do niego, że Argon ma rację.

- Lękam się – przyznał. - Dlaczego? - Sądzę, że używanie mych mocy byłoby nieczystą walką – powiedział Thor. – Sądzę, że muszę się wykazać na tych samych zasadach, co każdy inny. Chyba wciąż czuję, że moje moce… że powinienem się ich wstydzić. Argon pokręcił głową. - I tutaj się mylisz. To, co cię wyróżnia jest właśnie tym, z czego powinieneś być najbardziej dumny. Argon zamknął oczy, odetchnął głęboko, uniósł obie ręce i czekał. Thor usłyszał odgłos spadających kropli, a następnie poczuł jedną z nich. Zadarł głowę ku górze i ujrzał, że zaczyna padać. Spojrzał na Argona, zadziwiony. - Czy czujesz to, Thorgrinie? Czujesz spadające na nas krople? Przenikające we wszystko? Poczuj je na swej skórze, swych włosach i oczach. Oddychaj nimi. Thor zamknął oczy i wyciągnął przed siebie dłonie. Czuł, jak uderzają o nie krople deszczu. Próbował skupić się, stać się jednym z deszczem. - A teraz zatrzymaj je – rozkazał Argon. – Wszystkie. Zatrzymaj deszcz. Thor wciągnął gwałtownie powietrze, niepewny. - Nie potrafię tego uczynić – rzekł Thor. - Potrafisz – powiedział Argon. – Deszcz to tylko woda, a woda to po prostu wszechświat. To my. A teraz uczyń to. Unieś dłonie i zatrzymaj ją. Thor zacisnął mocniej powieki, skupił się i uniósł ręce. Wtem poczuł mrowienie w dłoniach i wyczuł energię deszczu w powietrzu. Była potężna. Ciężka. Bezkresna. Thor przesuwał powoli dłonie coraz wyżej i wyżej, przejmując energię, a wtedy deszcz począł ustawać. Następnie zatrzymał się, a woda zawisła w powietrzu. Wtedy Thor zawrócił ją, posyłając z powrotem ku niebu. Dźwięk deszczu ucichł i Thor otworzył oczy. Ze zdumieniem ujrzał wokoło siebie suchą ziemię. - To moja sprawka? – zapytał, zaskoczony. - Owszem – odparł Argon. – Tylko i wyłącznie twoja. Argon odwrócił się od niego i wyciągnął dłonie ku niebu. - Potrafisz znacznie więcej, Thorgrinie – rzekł. – Czy widzisz noc? Widzisz mrok? To jedynie zasłona. Unieś ją. Niech nastanie dzień. Thor zaniemówił i stał bez ruchu. - Ja? – spytał. – Mam przemienić noc w dzień? - Noc jest jedynie brakiem światła. Niech nastanie światło. Potrafisz wystarczająco dużo. Thor przełknął ciężko ślinę i zamknął oczy. Trudno było mu wyobrazić sobie, iż posiada taką moc, lecz wyciągnął przed siebie ręce i uniósł dłonie ku niebu.

- Poczuj włókna nocy – rzekł Argon. – Poczuj osnowę ciemności. Są one jedynie iluzją. Cały świat jest jedynie iluzją. To, niebo, pod którym żyjemy, którym oddychamy każdego dnia, nie jest niebem ludzkim – jest niebem magii, niebem dziwów. Jest niebem zaklęć. Thor spróbował wykonać polecenie Argona i poczuć mrok. Na koniuszkach swych palców wyczuł niezwykły ciężar. - Teraz, Thorgrinie – dodał Aberthol. – Przekrocz iluzję. Thor poczuł, że palą go opuszki palców, niemal parzą. Zamknął dłonie, zacisnął je w pięści z całych sił i poczuł ciepło gorzejące w jego ciele. Odrzucił głowę w tył i krzyknął. Gdy otworzył oczy, oniemiał z wrażenia. Nastał dzień. Noc przeszła. - Sprawujesz kontrolę nad całą naturą – powiedział Argon, zwracając się do osłupiałego ze zdumienia Thora. – Lis i mysz, orzeł i sowa. Tam wysoko, na gałęzi. Widzisz tę sowę? Nad nią także sprawujesz kontrolę. Wydaj jej rozkaz. Opuść swój ograniczony świat i spójrz na świat jej oczyma. Thor podniósł wzrok na wielką, czarną sowę, wspaniałe stworzenie. Zamknął oczy i skupił swą uwagę. Thor otworzył oczy sowy, a te okazały się być jego własnymi. Patrzył na świat jej oczyma. Było to nieprawdopodobne. Thor obrócił szyją sowy i ptak rozejrzał się we wszystkich kierunkach, obserwując bezkresne krainy. Widział ziemie za lasem, ponad wierzchołkami drzew. W oddali ujrzał drogę. - Doskonale – powiedział stojący obok Argon. – A teraz sprawdź, dokąd doprowadzi cię ta droga. Thor nie otwierał oczu. Patrzył na świat oczyma sowy i w milczeniu rozkazał sowie wzbić się w górę. Poczuł, jak wielki ptak nad nim uderza skrzydłami i szybuje w powietrzu, ponad wierzchołkami drzew. Thor widział otoczenie jej oczyma, patrząc w dół między drzewami, podążając prowadzącą przez las drogą. Ścieżka była kręta i doprowadziła go wkrótce w znane mu miejsce. Thor z zaskoczeniem ujrzał pod sobą swą rodzinną wieś. Pośrodku osady stała kobieta, którą ku swemu zaskoczeniu rozpoznał. Jego matka. Stała, patrząc ku górze, jak gdyby szukając go, i wyciągnęła ręce. - Thorgrinie! – zawołała. - Matko! – odkrzyknął. Thor otworzył gwałtownie oczy, wytrącony nagle ze swej wizji, i spojrzał na Argona. - Moja matka – powiedział, oddychając szybko. – Czy ona tam jest? W mej wiosce? Jak to możliwe? - Oczekuje cię – rzekł Argon. – Nastał czas, byś ją poznał. Twe życie od tego zależy. Ostatnia wskazówka, której potrzebujesz, znajduje się tam. W twej rodzinnej wsi. Thor obrócił się i spojrzał na biegnącą przed nim drogę, rozmyślając.

- Lecz jak to… – chciał zapytać Argona. Lecz gdy odwrócił się, spostrzegł, że nikogo tam nie ma. Argon zniknął. - ARGONIE! – wykrzyknął. Lecz poza piskiem samotnej sowy wysoko na niebie nie usłyszał nic.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Selese kroczyła powoli do ołtarza w dniu swego ślubu, wiedząc, iż coś jest nie w porządku. Wszystkie krzesła po obu stronach nawy były puste; rozejrzała się i ujrzała miast nich rzędy krzewów ciernistych, czarnych i złowróżbnych. Spojrzała pod nogi i spostrzegła, że uciekają spod nich myszy, a ołtarz obrzeżony był nie kwiatami, a błotem. Była przerażona. Dotarłszy na przeciwny kraniec nawy, Selese podniosła wzrok i ujrzała stojącego przy ołtarzu Reece’a, czekającego na nią. Lecz gdy się zbliżyła, desperacko pragnąc znaleźć się obok niego, spostrzegła zawieszoną pomiędzy nimi ogromną pajęczą sieć. Weszła w nią, a ona osnuła się wokół jej twarzy i ciała i mocno doń przylgnęła. Selese zamachała rękoma gwałtownie, usiłując ją ściągnąć. Wreszcie udało jej się ją zerwać, lecz wtedy ujrzała, że miast tego zdziera z siebie swą ślubną szatę i stoi przed nim w łachmanach. Selese stanęła przy ołtarzu i, drżąc ze strachu, spojrzała na drugą stronę, na Reece’a. Stał naprzeciw niej, patrząc na nią pustym wzrokiem, z kamienną twarzą. - Żałuję, że nasz ślub nie może się odbyć – powiedział. – Lecz kocham inną. Selese wpatrywała się w niego, nie pojmując – wtem nagle u boku Reece’a pojawiła się jakaś kobieta, piękna dziewczyna w jego wieku, która uniosła rękę, oparła dłoń na jego plecach i wyprowadziła go. Ruszyli we dwoje nawą, a Selese stała bez ruchu, przerażona, patrząc jak odchodzą. Selese poczuła, jak ziemia pod jej stopami drży. Opuściła wzrok i patrzyła z niedowierzaniem, jak w ziemi tworzy się dziura. Otwór co i raz się powiększał i nim zdążyła się usunąć, poczęła spadać w ciemność. Krzyczała, młócąc rękoma wokoło, wyciągając ręce, by ktoś, ktokolwiek, ją ocalił. Lecz nikt nie przyszedł jej z pomocą. Selese obudziła się z krzykiem. Wyprostowała się w łożu, zlana potem pomimo chłodnej letniej nocy. Rozejrzała się wokoło, usiłując pojąć, gdzie jest i co się stało. To był sen. Zdawał się tak prawdziwy – zbyt prawdziwy. Siedziała, chwytając powietrze. Uniosła dłoń i przesunęła nią po twarzy i włosach, próbując wyczuć pajęczą sieć. Nic jednak tam nie było – nic poza jej chłodną, lepką skórą. Selese rozejrzała się wokoło i spostrzegła, że jest bezpieczna, znajduje się w zamku królowej, w bogatej komnacie przydzielonej jej przez królową, i leży na stercie futer. Delikatny wiatr wpadł przez okno w tę piękną letnią noc, podczas której absolutnie nic na świecie nie działo się źle. Selese wstała, przemierzyła komnatę i ochlapała twarz wodą. Oddychała głęboko, raz po raz przecierając oczy, próbując zrozumieć.

Jak mogło jej się przyśnić coś takiego? Nie miewała koszmarów. Dlaczego teraz to się zmieniło? I dlaczego sen zdawał się tak prawdziwy? Selese podeszła do otwartego okna i stanąwszy przy nim, wyjrzała w noc. W delikatnej poświacie drugiego księżyca leżał Królewski Dwór w całym swym blasku. W dole dostrzegła przygotowania do swego ślubu. Wszystko było już gotowe do jej podwójnych zaślubin z Gwendolyn. Nawet w nocy wszystko wyglądało niewiarygodnie pięknie. Kwiaty mieniły się w księżycowej poświacie. Do ślubu pozostało jeszcze pół księżyca, a wszystko było już przygotowane. Selese z podziwem myślała o tym, jak widowiskowy będzie. Była zaszczycona tym, że jej zaślubiny urządzone zostaną wspólnie z Gwendolyn, i wdzięczna swej przyszłej siostrze za dobroć, którą jej okazała. Wezbrała w niej także miłość do Reece’a. Niepotrzebny jej był ten przepych; pragnęła jedynie być z nim. Jednak patrząc w dół, Selese widziała jedynie swój sen. Tę okropną nawę; ciernie; sieć; upadek w głąb ziemi; inną kobietę. Czy któraś z tych rzeczy mogła okazać się prawdą? Czy był to jedynie straszny sen – czy jakiegoś rodzaju znak? Selese patrzyła na pędzące pod księżycem chmury i pragnęła wmówić sobie, iż były to jedynie nocne urojenia. Być może było to tylko napięcie, wywołane przez przygotowania do ślubu. Lecz w głębi duszy nie potrafiła odegnać lęku, który mówił jej, że chodzi o coś innego. Nie potrafiła odegnać przeczucia, że Reece, będąc gdzieś daleko, znajdował się w ogromnym niebezpieczeństwie. Patrząc na piękno ślubnych dekoracji, Selese nie potrafiła odpędzić od siebie przeczucia – i przerażenia – iż ich ślub nigdy się nie odbędzie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Reece schwycił się grubej, plecionej liny, wychylił za burtę i zwymiotował po raz kolejny. Statkiem rzucało po rozkołysanych wodach odkąd tylko opuścił ziemie główne Kręgu. Reece złapał się grubej, plecionej liny i starał się zebrać siły. Wyprostował się i otarł dłonią usta, ucieszony, że są już blisko. Zadygotał z zimna, mimo iż było lato. Wyspy Górne były bezlitosne, było tu co najmniej dwadzieścia stopni mniej niż na ziemiach głównych, prądy bardziej niespokojne, a chłodna mgiełka oceaniczna wisiała nieustannie w powietrzu, przez co Reece stale był mokry. Była to okropna podróż. Płynęli z wiatrem, który dął mocno, i statek niosło na przemian wysoko i nisko. Niemal cała załoga wymiotowała. Reece nie wiedział, jakim sposobem udało im się dotrzeć tak daleko przez ten wzburzony ocean, w tym opuszczonym miejscu. Podróż była długa, Reece’owi zdawało się, że trwa całe lata. Coś w tutejszym klimacie, w bezkresnych, jednostajnych szarościach wprawiało go w podły nastrój. Wilgotny chłód przenikał go do szpiku kości i Reece nie mógł się już doczekać, aż zejdzie na ląd i zasiądzie przy trzaskającym ogniu. W pobliżu Reece’a stał Krog i również trzymał się relingu, lecz nie wymiotował jak reszta. Wręcz przeciwnie – uśmiechnął się do Reece’a. - Zdaje się, że jeden z nas ma mocniejszy żołądek niż drugi – zadrwił z szerokim uśmiechem na twarzy. Reece złapał oddech i otarł usta. Drwiny Kroga tylko wszystko pogarszały. - Nienawidzę cię – powiedział Reece. Krog uśmiechnął się szerzej. - Po co przyłączyłeś się do mnie w tej wyprawie? – spytał Reece. – By mi pomóc? Czy po to, by mnie torturować? Krog wyszczerzył zęby w uśmiechu i poklepał Reece’a po plecach. - Może i jedno, i drugie – odparł. Reece pokręcił głową. Ogarnęła go kolejna fala mdłości. Nie miał nastroju, by użerać się z Krogiem. - Nie powinienem był ratować ci życia – rzekł Reece. - Zgadza się – odpowiedział Krog. – To był twój pierwszy błąd. Teraz się ode mnie nie uwolnisz. Trudno uśmiercić lojalność. - Nazywasz to lojalnością? – zapytał Reece. – Okazujesz ją w osobliwy sposób. Krog wzruszył ramionami i odwrócił się w drugą stronę. Statkiem szarpnęło i gdy Reece podniósł wzrok, ujrzał iż ominęli o włos długie pasmo skał i przybijają wreszcie do brzegu. Statek zatrzymał się raptownie na piasku. Cała załoga rzuciła się naprzód i zrzuciła kotwicę obok floty Gwendolyn, następnie pospieszyła, by opuścić kładki i zabezpieczyć żagle.

Na okrętach floty Gwendolyn rozległy się odgłosy rogów. Ich wyjątkowe dźwięki zwiastowały przybycie członka rodziny królewskiej. W dole, na brzegu, Reece ujrzał równe szeregi żołnierzy Gwen, gotowych powitać go z należytym szacunkiem. Reece spostrzegł, iż ludzie Tirusa nie wyszli, by go powitać. Przed wszystkimi ludźmi zauważył Matusa, najstarszego syna Tirusa, swego kuzyna, jedyną osobę z wysp, o której miał dobre wspomnienia z lat dziecięcych. Szybkim krokiem ruszył naprzód, dłonią osłaniając oczy przed mgłą, i pomagał innym ustawić kładki. Było widać, iż raduje się z przybycia Reece’a. Ludzie Reece’a ustawili kładkę i Reece spiesznie zszedł po niej, a za nim Krog i reszta. Wiatr począł dąć silniej i z nieba lunął deszcz, gdy Reece stawiał stopę na brzegu. Matus pospieszył ku niemu, a Reece objął go i zacisnął dłoń na jego przedramieniu. - Witajcie, panie – odezwał się Matus. - Żaden ze mnie pan – powiedział Reece. – Jestem jedynie członkiem rodziny królewskiej, tak jak ty, kuzynie. Doceniam, żeś przyszedł, by mnie powitać. Matus uśmiechnął się. - Jak mógłbym postąpić inaczej? Srog prosił, bym przeprosił w jego imieniu – zatrzymały go naglące sprawy na dworze i poprosił, bym najpierw oprowadził cię po wyspie, a następnie zaprowadził do zamku – jeśli nie masz nic przeciw memu towarzystwu. Tym razem to Reece się uśmiechnął. - Jak mógłbym mieć? – rzekł. – I tak wpierw chciałem zobaczyć wyspę. Odwrócili się i ruszyli przed siebie. Reece szedł u boku Matusa, a ich ludzie ruszyli za nimi. Szli wiele godzin, przemierzając wszystkie zakątki Wysp Górnych. Słońce wreszcie przedarło się przez chmury, a Matus opowiadał Reece’owi o sprawach wyspy. Gawędzili jak bracia i do Reece’a powróciły wspomnienia tego, jak bliscy sobie byli jako chłopcy, jak dobrze się zawsze potrafili porozumieć. Obaj byli najmłodszymi spośród rodzeństwa i byli w tym samym wieku, poza tym obaj wiedzieli, co znaczy dorastać w ambitnej rodzinie królewskiej. Rozprawiali o swych dziecięcych latach, o sprawach dotyczących obu rodzin MacGilów. Mijając kolejne miasta i wioski, Reece’owi wspomniały się urywki niektórych chwil z dzieciństwa. Pamiętał, jak bawił się w pewnych miejscach, jak oczekiwał na ojca przed niektórymi fortami. Już wtedy zapamiętał to miejsce jako zimne, nieprzystępne, o klimacie, do którego nie pragnął powracać. Idąc, Reece zauważył spojrzenia rzucane mu przez wyspiarzy. Obserwował bacznie wszystko dokoła i spostrzegł, iż nie są nastawieni do niego przyjaźnie. W powietrzu wyczuł napięcie. - Zgoła inaczej jest tu teraz, niż gdyśmy byli młodsi – odezwał się Reece. – Gdy byłem dzieckiem, kiedy przybywaliśmy, panowała tu zgoda, a memu ojcu okazywano wielki szacunek i wszelkie honory. Teraz dostrzegam w twych ludziach niejaki chłód.

Matus pokręcił głową przepraszająco. - Przepraszam za nich – rzekł. – Masz w istocie bystre oko. Nasi ludzie wciąż żywią urazę przez wzgląd na Tirusa i czują się upokorzeni po nieudanym najeździe na Krąg. To malkontenci. Taką mają naturę, to uparty lud. Pochodzę stąd, a sam niezupełnie ich rozumiem. Choć w zasadzie i tak nigdy nie czułem się jak jeden z nich. - Nie – powiedział Reece, doceniając szczerość Matusa. – Zawsze przypominałeś bardziej jednego z nas. Czasem myślę, żeś urodził się po nieodpowiedniej stronie królewskiego rodu. Matus wybuchnął śmiechem. - Też tak sądzę. Szli dalej. Kilka stóp za nimi, bliżej niż reszta orszaku, podążał Krog. Matus obejrzał się przez ramię i rzucił Reece’owi zaciekawione spojrzenie. - Kim jest twój przyjaciel? – zapytał. Reece skrzywił się. - Nie jest moim przyjacielem – odparł. - W żadnym razie – wtrącił Krog. - Mówiłem, byś czekał na statku – rzekł Reece do Kroga, rozdrażniony. Lecz Krog zlekceważył go i podążał za nimi dalej. Dłoń trzymał na rękojeści miecza i rozglądał się dokoła, jak gdyby wyszukiwał niebezpieczeństw. - Zamierzam cię chronić – powiedział Krog. - Niepotrzebna mi ochrona – rzekł poirytowany Reece. - Zamierzam spłacić dług – odparł Krog. – A nie ufam tym wyspiarzom. Matus uniósł brwi. - Czy twój przyjaciel zawsze jest tak podejrzliwy? – zapytał, zerkając przez ramię. Reece wzruszył ramionami, poirytowany lecz pogodzony z tym, że nad Krogiem nie da się zapanować. - Nie jest moim przyjacielem – powtórzył. Kontynuowali wędrówkę, aż wspięli się na niewysoki pagórek. Z jego szczytu Reece dostrzegł leżące nieopodal nieduże jezioro, skryte pośród wzgórz. Spostrzegł przy nim jakąś kobietę. Niosła puste wiadro, przyklęknęła przy jeziorze i poczęła czerpać wodę. Reece przyglądał jej się z ciekawością. Coś w niej zdało mu się znajome, lecz nie wiedział, co dokładnie. Postąpił kilka kroków naprzód i przyjrzał się jej profilowi, głowiąc się, skąd też ją zna. Wtem dziewczyna uniosła wiadro i odwróciła się twarzą do Reece’a. Na jego widok zamarła ze zdumienia. Stała w miejscu, a gdy oczy jej wejrzały w oczy Reece’a, wiadro wysunęło się jej z dłoni i woda rozbryznęła pod nogami. Nie kłopotała się nawet, by spojrzeć w dół.

Reece nie poruszyłby się, nawet gdyby ktoś go pchnął. Serce tłukło mu się w piersi, gdy patrzył w te oczy, nie wiedząc już gdzie jest i jaki jest dzień. Były zniewalające. Znał te oczy, były one wyryte w jego świadomości. Były to oczy, o których śnił przez wiele lat. Reece, zaszokowany, spostrzegł, że ledwie kilka stóp przed nim stoi jego kuzynka. Stara. Miłość jego dziecięcych lat. Dziewczyna, o której marzenia nie pozwalały mu sypiać do późna w nocy. Dziewczyna, o której nigdy nie zapomniał. Dziewczyna, o której poślubieniu marzył skrycie przez większość życia. Stała przed nim, a on zauważył, iż wyrosła na najpiękniejszą kobietę, jaką kiedykolwiek widział. Patrząc w jej przejrzyste błękitne oczy – choć starał się z całych sił – nie potrafił skierować myśli ku Selese. Wszystkie myśli o kobiecie, którą miał poślubić, uleciały mu z głowy. Nie potrafił temu zaradzić. Reece był urzeczony Starą. A gdy stała tak bez ruchu, utkwiwszy w nim spojrzenie swych oczu, kryształowych niby jezioro za jej plecami, Reece spostrzegł, iż jest równie urzeczona nim. Ich miłość, najsilniejsze uczucie, jakiego Reece kiedykolwiek doświadczył, tak silne, że aż sprawiało mu ból, nigdy nie umarła. Nigdy nawet nie osłabła. Reece zmusił się, by pomyśleć o Selese, o ich zaślubinach. Lecz gdy stał przed Starą, jak wrośnięty w ziemię, nie potrafił kierować swymi myślami. Zawładnęło nim coś większego niż on sam, coś, czego nie pojmował. Stojąc tam, wiedział, że to los się wtrącił i jego życie – i życie wszystkich wokoło niego – czy tego chciał, czy nie, zmieni się na zawsze.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Bronson siedział w sali biesiadnej swych praojców w starym zamku McCloudów, u szczytu stołu, a obok niego Luanda. Wzdłuż stołu, po obu stronach, zasiadali McCloudowie i MacGilowie, siwowłosi wojownicy. Każdy trwał po swojej stronie, mimo wysiłków Bronsona jedni nie mieszali się z drugimi. Bronson omiótł ich spojrzeniem i rozbolała go głowa. Nic nie szło po jego myśli. Bronson, miotany rozpaczą, wezwał tych wojowników na wspólne ucztowanie, by podjąć próbę zbliżenia ich do siebie, by zatrzeć wszelkie różnice. Wybrał przedstawicieli zwaśnionych klanów z obu stron Pogórza i wyprawił wystawną ucztę na ich cześć. Muzykanci grali żywo, wina i smakowitego jadła nie brakowało. Jednak mimo tego nie wyglądało to najlepiej. Obydwa rody trwały po swoich stronach stołu i gawędziły jedynie między sobą, lekceważąc resztę. Obie strony były uparte niczym dwoje dzieci, które nie chcą nawet spojrzeć na siebie. Atmosfera na uczcie panowała w najlepszym razie krępująca i Bronson począł się zastanawiać, czy popełnił błąd, podejmując tę próbę. Uczta nadeszła po wielogodzinnej zabawie, niewielkim świętowaniu, które Bronson zaordynował, by uczcić zaślubiny jednego z MacGilów z dziewczyną z rodu McCloudów. Z początku miał to być cichy, prosty ślub w niewielkiej wiosce po stronie MacGilów, lecz gdy posłyszał o tym Bronson, nalegał, by uczynić z zaślubin sprawę huczną, wspólną. Czegoś takiego właśnie potrzebował i sam pokrył koszty uczty, dostrzegając w tym wydarzeniu szansę, by zbliżyć do siebie dwie wojujące strony. Oblubieńcy darzyli się prawdziwym uczuciem i Bronson żywił nadzieję, iż ich miłość i życzliwość udzielą się ludziom. Ceremonia była jednakże kłopotliwa. Każdy z klanów trwał po swojej stronie, a rodziny oblubieńców, które nie pochwalały związku, nawet się nie przemieszały. Później przenieśli się do sali biesiadnej, gdzie – jak sądził Bronson – w nocy, po ślubie, po tańcach, wszyscy poweseleją, gdzie mężczyźni rozluźnią się nad dobrym napitkiem i smakowitym jadłem. Tymczasem noc była już późna, biesiada trwała, a jedyną z rodu McCloudów, która zasiadała po stronie MacGilów, była oblubienica. Bronson wielekroć w ciągu nocy próbował przełamać lody, lecz nic nie przynosiło skutku. - Lepiej zaradź temu jakoś – wyszeptała mu do ucha Luanda. Odwrócił się i spojrzał na nią. Nachyliła się, bacznie się w niego wpatrując. - Uczta, którą wyprawiłeś, jest nieudana. Nie zrodziła między nimi życzliwości. A jeśli to nie podziała, to nic nie pomoże. Musisz ich jakoś zjednoczyć. Nie podoba mi się to, co widzę. - A cóż takiego widzisz? – zapytał Bronson. - Wylęgającą się między nimi wojnę.

Bronson odwrócił się i rozejrzał po sali. W powietrzu wyczuł napięcie i wiedział, że Luanda w jakimś stopniu ma rację. Miała dar, by widzieć wszystko takim, jakie było. - Pragnę wznieść toast! – zawołał Bronson, wstając i uderzając kuflem o stół, aż sala ucichła. Bronson wiedział, że nadszedł czas, by podjąć zdecydowane działania, by być wielkim przywódcą. Musiał wprowadzić nastrój, który pomoże zaprowadzić zgodę pomiędzy dwoma klanami. - Za dwa wspaniałe rody! – zagrzmiał. – Za dwa wspaniałe klany, jednoczące się w pokoju. To niezwykłe, że siła miłości potrafi nas wszystkich zjednoczyć. Pójdźmy w ślady tych dwojga i zbliżmy się do siebie, z obu stron Pogórza, by stworzyć jeden lud, jeden Krąg, żyjący w zgodzie ze sobą. Oblubieńcy wznieśli kufle, podobnie jak kilku po stronie MacGilów; jednakże żaden z McCloudów nawet się nie poruszył. Bronson spostrzegł, że MacGilowie są bardziej skłonni zawrzeć pokój niż McCloudowie. Nie było to dla niego zaskoczeniem: dorastał wśród McCloudów i wiedział, iż są uparci. - Mam lepszy pomysł! – wrzasnął Koovia, podnosząc się spomiędzy swoich i uderzając kuflem w stół. Jego głos rozniósł się po sali, zwracając na niego uwagę wszystkich. Zdawał się pijany, a na jego czerwonej gębie malowała się wzgarda. Bronsonowi nie podobał się ten widok. Sala ucichła i spojrzenia wszystkich skierowały się na Koovię. - Proponuję, by nasz nowy przywódca, Bronson, udowodnił, iż w istocie nim jest – a nie marionetką tej MacGilówny! McCloudowie zakrzyknęli, popierając jego słowa, a Bronson poczerwieniał. Nim zdołał coś odrzec, Koovia odezwał się ponownie. - Prawdziwy przywódca królestwa McCloudów skorzystałby ze swego królewskiego przywileju podczas nocy zaślubin – zagrzmiał. Wojownicy McCloudów zawiwatowali radośnie, waląc kuflami o stół, porwani działaniem napitku. - O czym on mówi? – spytała Luanda Bronsona, zdezorientowana, a w sali nastał zgiełk. Lecz w Bronsonie rozgorzał gniew, zbyt się zacietrzewił, by coś odrzec. - Nie myślisz wcale tego, coś rzekł – odkrzyknął do Koovii. - Ależ myślę! – zagrzmiał Koovia. – Twój ojciec wielekroć korzystał z tego przywileju. Każdy prawdziwy król musi to uczynić – o ileś rzeczywiście królem. Wśród McCloudów rozległy się kolejne wesołe krzyki i uderzenia kufli o stół. - O czym też on mówi? – zawołał w końcu jeden z wojowników MacGilów, zdezorientowany. - O pozbawieniu cnoty oblubienicy w noc zaślubin! – zagrzmiał arogancko Koovia w stronę MacGilów.

Wszyscy MacGilowie po jednej stronie stołu raptownie podnieśli się, wzburzeni, mamrocząc wściekle w kierunku McCloudów. Kątem oka Bronson dostrzegł jakiś ruch, a gdy podniósł wzrok, ujrzał kilku żołnierzy McCloudów przesuwających się przyścianach sali i ryglujących wszystkie wyjścia. Bronson poczuł ucisk w dołku. Zdał sobie sprawę, że dał się podejść. Była to pułapka, zastawiona przez Koovię. - Podstępnie nas tu zwabiłeś! – krzyknął jeden z wojowników MacGilów oskarżycielskim tonem do Bronsona. Bronson pragnął zawołać, iż nic o tym nie wiedział, lecz nim zdążył coś rzec, Koovia odezwał się. - Jesteście otoczeni z każdej strony – krzyknął do MacGilów. – Wszystkie wyjścia są zamknięte. Wydajcie nam oblubienicę. Nastał czas, by nasz król sobie z nią poużywał. A jeśli on tego nie zrobi – my to zrobimy! McCloudowie krzyknęli radośnie w alkoholowym ferworze, a MacGilowie dobyli swych mieczy. McCloudowie wyciągnęli swoje. Stali naprzeciw siebie, a Koovia obszedł stół, zmierzając prosto ku Bronsonowi. Kilku jego ludzi ruszyło za nim. Bronson wstał i stanął twarzą do niego. - Weź oblubienicę, a będziesz naszym przywódcą – rzekł Koovia do Bronsona. – Jeśli tego nie uczynisz, spotka cię śmierć z mojej ręki, a ja zostanę nowym królem McCloudów. Żołnierze McCloudów wznieśli radosny okrzyk. Bronson wpatrywał się w Koovię. Zapędził go w kozi róg, przechytrzył. Powinien był się domyślić. Jego ludzie zawsze postrzegali dobroć jako słabość. Byli nawet bardziej nieokrzesani, niż sądził. - Możesz odebrać mi władzę, jeśli chcesz – odparł ze spokojem Bronson. – Lecz palcem nie tkniesz oblubienicy. Będziesz musiał mnie wpierw zabić. Koovia spojrzał na niego gniewnie. - Tak jak sądziłem – rzekł. – Jesteś do cna żałosnym przywódcą. Bronson dobył miecza i zagrodził Koovii drogę ku oblubienicy. Koovia dobył miecza i napięcie wzrosło, gdy szykowali się do potyczki. Wtem nagle weszła pomiędzy nich Luanda. Ze spokojem wyciągnęła rękę i położyła ją delikatnie na mieczu Koovii. - Bronson nie wie, co mówi – powiedziała. – Rzecz oczywista, dopełni swych królewskich obowiązków. Koovia zwrócił na nią wzrok, zbity z pantałyku. - Jesteś wspaniałym, silnym mężem – dodała Luanda. – Opuść miecz, a ja dopilnuję, by Bronson uczynił, jak mówisz. Nie ma potrzeby przelewać dzisiaj krwi. Koovia spojrzał na nią, po czym z wolna rozluźnił chwyt i opuścił nieco miecz. Zlustrował ją wzrokiem od góry do dołu i uśmiechnął się szeroko.

- Ty też nie jesteś najgorsza – rzekł. – Po tym, jak Bronson weźmie ją, może ja wezmę ciebie. Odwzajemniła jego uśmiech. - Z chęcią, panie – odpowiedziała Luanda. Dała krok naprzód i wyszeptała mu do ucha: - Dawno już nie ległam z prawdziwym lordem. Na twarzy Koovii wykwitł szeroki uśmiech, a Luanda odsunęła się i także uśmiechnęła. Mężczyzna rozluźnił dłoń i gdy tylko to zrobił, Luanda rzuciła się do działania. Dobyła prędko skrytego za pasem sztyletu, zakręciła się i szybkim niby błyskawica ruchem dźgnęła Koovię w gardło. Oczy wyszły mu na wierzch, a na pierś spłynęła krew. Uniósł dłonie do ostrza, było już jednak za późno. Osunął się na kolana, a następnie padł twarzą na ziemię, martwy. Sala przyglądała się w szoku. Chwilę później obie strony natarły na siebie z głośnym okrzykiem bitewnym, pragnąc zadać drugiej śmierć. Stojąc w oku cyklonu, Bronson nie miał najmniejszej wątpliwości, że właśnie rozpoczęła się kolejna wojna w Kręgu.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Thorgrin poczuł, że coś liże go po twarzy, a gdy otworzył oczy, ujrzał nad sobą Krohna. Z wolna obudził się i podniósł, skołowany, zastanawiając się, gdzie się znajduje. Spostrzegł swego konia, który wciąż stał w pobliżu wejścia do jaskini, i wspomniało mu się, jak przyszedł tu przez las, nocą, w rzęsistym deszczu. Teraz do wnętrza jaskini wlewało się słońce, z zewnątrz dochodziły ptasie trele i świat był suchy. Thor usiadł, zastanawiając się, czy cokolwiek z tego w ogóle się zdarzyło. Czy jego spotkanie z Argonem było prawdziwe? Czy był to sen? A może coś pomiędzy? Thor wstał i przetarł oczy, usiłując rozróżnić marzenia senne od rzeczywistości. Rozejrzał się dokoła w poszukiwaniu Argona, lecz nigdzie go nie ujrzał. Czuł krążące w swym ciele ciepło, czuł się silniejszy niż kiedykolwiek. Czy jego szkolenie w istocie się odbyło? Thor odnosił wrażenie, że tak. Nade wszystko jednak miał wrażenie, iż przekazano mu jakąś wiadomość i wciąż czuł, jak rozbrzmiewa mu ona w uszach. Jego matka. Ostatnia wskazówka, dzięki której odnajdzie ją, czeka na niego w jego rodzinnej wiosce. Czy była to prawda? Thor zbliżył się do wejścia jaskini, dał kilka kroków na zewnątrz i spojrzał w las. Woda ociekała z gałęzi we wczesnorannym słońcu i las ożywiony był odgłosami zwierząt i owadów budzących się, przygotowujących do kolejnego dnia. Spojrzał w poranne słońce, którego promienie przedzierały się przez liście, a jego sen osnuwał go niby mgła. Wiedział dokładnie – z pełnym przekonaniem – co musi zrobić; musi powrócić do swej rodzinnej wioski. Musi przekonać się sam, czy kryje się tam ostatnia wskazówka. Sposób, który doprowadzi go do matki. Thor dosiadł swego wierzchowca, pogonił kopniakiem i ruszył galopem przez las. Krohn biegł przy nim. Tym razem intuicyjnie znał drogę, wiedział dokładnie, jak opuścić las, znał ścieżkę, która doprowadzi go do jego wsi. Jadąc, zamknął oczy i wspomniał las, który widział oczyma sowy, rozległy krajobraz, i nie czuł już, że zgubił drogę. Patrzył na otaczającą go naturę, słuchał odgłosów zwierząt i czuł, że jest z nimi jednym; czuł się silniejszy, wszechwładny, jak gdyby mógł udać się gdziekolwiek na całym świecie i nie zmylić drogi. Wkrótce dotarł na skraj lasu. Spojrzał w dal i zobaczył przed sobą krętą drogę, prowadzącą przez wzgórza i doliny, ku rozwidleniu, które – jak wiedział – doprowadzi go do jego wioski. Rozpoznał góry w oddali, samotną drogę, którą całe dzieciństwo obierał, by opuścić swą wioskę. Thor spojrzał na nią z trwogą. W głębi duszy naprawdę nie chciał powracać do swej wioski rodzinnej. Wiedział, że napotka tam wszystkich tych chłopców i swego protekcjonalnego ojca, czekającego, by go powitać. Już czuł na sobie spojrzenia wieśniaków, wszystkich chłopców, z którymi dorastał. Nie ujrzą w nim tego, kim teraz

jest, wciąż będą widzieć w nim chłopca, którego znali niegdyś, najmłodszego syna pasterza, kogoś, kogo nie należy traktować poważnie. Pogonił jednak konia kopniakiem, zdeterminowany. Nie chodziło o nich. Miał na celu większą misję. Przetrzyma spotkanie z nimi, by zyskać szansę odnalezienia matki. Thor puścił się pełnym galopem drogą ku wiosce. Zebrał się w sobie, minął zakręt, zwolnił konia i wjechał do wsi, niewielkiej, sennej wioseczki rolniczej, takiej, jak ją pamiętał. Dokoła niej nie biegł nawet porządny mur, nie miała też bramy czy oznakowania, by oznaczyć wejście. Gdy dorastał, uważał to miejsce za najświetniejsze na świecie. Lecz teraz, gdy zjeździł już tyle miejsc, widział tak wiele, wioska ta zdała mu się mała, nędzna. Była to kolejna uboga osada, nie wyróżniająca się niczym szczególnym. Było to miejsce dla ludzi, którym nie powiodło się gdzie indziej, którzy przystali na tę ubogą, zapomnianą część Kręgu. Thor odwrócił się i ruszył główną drogą. Zebrał się w sobie, spodziewając się zobaczyć tam rój ludzi, jak zawsze, wszystkie te twarze, które znał. Lecz to, co ujrzał, zdumiało go: na ulicach nie zobaczył, jak się spodziewał, mieszkańców, zwierząt, dzieci – miast tego były zupełnie puste. Wyludnione. Jego wioska została opuszczona. Thor nie pojmował tego, co przed sobą widział. Był to zwykły, słoneczny poranek i ulice nie powinny być puste. Gdy przyjrzał się, spostrzegł ze zdumieniem, iż wiele domostw zostało zniszczonych, rozniesionych w gruz. Opuścił wzrok i ujrzał pozostałości śladów na drogach, znaki wielkiej armii, która tędy przechodziła. Spojrzał na kamienne chaty i na niektórych z nich spostrzegł ślady krwi. Swym wprawnym okiem żołnierza Thor natychmiast poznał, co się tu zdarzyło: Imperium. Ich armia najechała tę część Kręgu i najwidoczniej przemaszerowali także przez tę ubogą wioseczkę; ludzie nie mieli szczęścia i znaleźli się na ich drodze, i miejsce zostało zdziesiątkowane. Wszystko, co Thorowi kiedykolwiek było znajome, zniknęło – jak gdyby nigdy nie zostało wzniesione. Thor zsiadł z konia i ponuro ruszył przez drogi. Czuł się okropnie, mijając ruiny zabudowań, które z ledwością rozpoznawał. Z wolna docierało do niego, że wszyscy, którzy niegdyś zamieszkiwali to miejsce, albo uciekli, albo nie żyją. Było to przedziwne uczucie. Miejsce, które znał całe swe życie, było opuszczone. Najbardziej zadziwiło Thora to, że nie pragnął tu powrócić i byłby zadowolony, gdyby jego oczy nigdy więcej nie spoczęły na tym miejscu; teraz jednak, gdy widział je w takim stanie, uczuł żal. Ujrzawszy je w takim stanie, Thor ze zdziwieniem spostrzegł, że czuje, jak gdyby nie miał już żadnego domu na świecie, jak gdyby wszystkie ślady jego pochodzenia zostały zatarte. Gdzie był jego prawdziwy dom?, zastanawiał się Thor. Odpowiedź na to pytanie powinna być łatwa, a jednak im dłużej Thor żył, tym bardziej zdawał sobie sprawę z tego, iż jest to najtrudniejsze pytanie ze wszystkich. Nagle usłyszał brzęk kociołka. Odwrócił się i skupił, czujny, i ujrzał niewielką chatę, w której jedna tylko ściana była powalona. Drzwi rozwarte były na oścież i Thor położył

dłoń na mieczu. Zastanawiał się, czy w środku był raniony żołnierz albo może szabrownik. Gdy patrzył na wejście, pojawiła się w nim stara, słusznej tuszy kobieta w łachmanach. Niosła chwiejący się kociołek, z którego wylewała się woda. Doniosła go i postawiła obok stosu drew. Wtedy spostrzegła Thora. Zaskoczona, cofnęła się raptownie. - Kim jesteście? – spytała. – Nikt nie przechodził tędy od wojny. Thor rozpoznał ją jak przez mgłę; była to jedna z tych staruszek, które nieustannie pochylone były przed swymi chatami nad gotującą się strawą. - Na imię mi Thorgrin – odrzekł. – Nie uczynię wam krzywdy. Niegdyś tu mieszkałem. Dorastałem w tej wsi. Zmrużyła oczy, przypatrując mu się. - Znam cię – powiedziała. – Jesteś najmłodszym z braci – dodała drwiąco. – Synem pasterza. Thor poczerwieniał. Nie znosił tego, że ludzie wciąż myśleli o nim w ten sposób, że bez względu na to, jak wielką sławę zyskał, nic się nie zmieni. - Nie spodziewaj się, że kogoś tu znajdziesz – dodała, patrząc na niego chmurnie, zabierając się do ognia. – Tylko ja tu pozostałam. Nagle Thorowi przyszło coś do głowy. - Czy mój ojciec wciąż tu jest? Thor poczuł dławienie w gardle na myśl, że może ponownie go zobaczy. Miał nadzieję, że nie będzie musiał. Zarazem jednak żywił nadzieję, że żyje. Choć nienawidził tego mężczyzny caym sobą, z jakiegoś powodu myśl o jego śmierci niepokoiła go. Kobieta wzruszyła ramionami. - Przekonaj się sam – rzekła, po czym zignorowała go i odwróciła się do swego gulaszu. Thor obrócił się i ruszył dalej przez wioskę, teraz zupełnie wymarłą. Krohn deptał mu po piętach. Lawirował drogami, aż dotarł wreszcie do swego dawnego domu. Minął zakręt i spodziewał się, jak zawsze, ujrzeć tam chatę, lecz ku swemu zdumieniu zobaczył stertę gruzu. Nie pozostał nawet kamień na kamieniu. Chata zniknęła. Spodziewał się ujrzeć swego ojca, stojącego i patrzącego na niego gniewnie, czekającego. Lecz jego także tam nie było. Thor podszedł powoli do sterty gruzu. Krohn szedł przy jego nodze i skomlał, jak gdyby potrafił wyczuć jego smutek. Thor nie wiedział, dlaczego się smuci. Nienawidził tego miejsca, a jednak z jakiegoś powodu zabolało go to. Podszedł do sterty kamieni i roztrącał je stopą, rozgrzebywał, szukając czegoś, sam nie wiedział czego. Być może jakiejś wskazówki. Pomysłu. Tego, co przywiodło go na powrót w to miejsce. Może to wszystko było omyłką? Może był głupcem, słuchając głosu intuicji? Może po prostu pragnął, by tak było? Może nie było wcale żadnej wskazówki, która doprowadziłaby go do matki?

Po kilku minutach Thor przestał kopać w kamieniach. Westchnął i zaczął się odwracać, by odejść. Omylił się. Niczego tu nie znajdzie. Jedynie duchy tego, co było niegdyś. Gdy odwrócił się i zaczął odchodzić, nagle Krohn miauknął. Thor obrócił się i dojrzał go w oddali, po drugiej stronie podwórza, nieopodal niewielkiej chatki, w której mieszkał z dala od reszty rodziny. Krohn skomlał, oglądając się i kopiąc w kamieniach, jak gdyby nawoływał Thora, by podszedł i spojrzał. Thor pospieszył do niego, przyklęknął obok i spojrzał zaciekawiony. - Co tam jest, Krohn? – spytał Thor, głaszcząc go po łbie. – Co tam widzisz? Krohn przebierał łapami po sporych rozmiarów kamieniu, miaucząc. Thor pochylił się i odsunął ciężki głaz. Ujrzał pod nim więcej kamieni, które przesuwał, aż w końcu spostrzegł coś. Coś błyszczącego, odbijającego promienie słoneczne. Thor sięgnął w szczelinę między kamieniami i wyciągnął przedmiot. Trzymał w dłoni coś niedużego. Starł pył i spojrzał na to z zadziwieniem. Starłszy cały pył ujrzał, iż jest to coś błyszczącego, żółtego, okrągłego. Przyjrzał się uważniej i spostrzegł, że jest to złoty medalion. Zdobiły go pięknie wyryte litery i Thor ujrzał, iż widnieją na nim napisy w języku, którego nie znał. Przejechał palcami wzdłuż jego krawędzi i wyczuł coś, jakby zamek. Nacisnął, a medalion odskoczył i otworzył się. Ku swemu zaskoczeniu, Thor ujrzał wyryty w złocie napis po jednej stronie i obracającą się strzałę po drugiej. Poruszała się za każdym razem, gdy odwracał medalion. Zatrzymywała się, wskazując jeden kierunek. Za każdym razem, gdy się poruszał, strzała ustawiała się ponownie w tę stronę. Thor starł pył i odczytał napis. Ten był w języku, który znał. Począł czytać i serce na chwilę przestało mu bić. Dla mego syna. Thorgrina. Podążaj za strzałą. Ona doprowadzi cię do mnie. Z tłukącym się w piersi sercem Thor wstał, odwrócił się i uniósł medalion. Strzała wskazywała konkretny kierunek. Thor spojrzał w dal, w niebo, w horyzont. Wiedział, że strzała doprowadzi go do Krainy Druidów. Gdy dotarło to do niego, poczuł ogromne ciepło przepływające przez jego dłoń, przez całe ciało. Wiedział, że to prawda, że wszystko to to prawda i był pewien, że nadszedł czas, by odnalazł swą matkę. Nadszedł czas, by poznał prawdę o tym, kim naprawdę jest, kim miał się stać. Thor spojrzał w dal, w niebo, i postanowił, że jak tylko narodzi się jego dziecko, jak tylko odbędą się zaślubiny, wyruszy w drogę. Spojrzał w horyzont i poczuł, iż jego matka znajduje się bliżej niż kiedykolwiek. - Cierpliwości, matko – rzekł. – Przybędę do ciebie.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Gwendolyn stała przy balustradzie na dachu swego zamku, patrząc na leżący w dole Królewski Dwór, podziwiając przygotowania do zaślubin, podziwiając, jak wspaniale wygląda odbudowane miasto. Teraz, gdy wszyscy wyruszyli w Dzień Drogi, Gwen także musiała odetchnąć, potrzebowała chwili samotności tutaj, na górze. Był to piękny dzień, słońce świeciło, ciepły letni wiatr kołysał gałęziami drzew owocowych. Gwen odchyliła się i wciągnęła w płuca świeże powietrze. Rozległ się pisk i zadarłszy głowę Gwen ujrzała szybującego wysoko Ralibara, kołującego z Mycoples. Smoki zataczały duże kręgi nad Królewskim Dworem. Gwen uśmiechnęła się, wspomniawszy poranną przejażdżkę na Ralibarze i to, jak delikatny był tego dnia. Stawali się sobie bliżsi i smok jak gdyby wyczuwając, w jak zaawansowanej ciąży jest, leciał wyjątkowo ostrożnie. Widok zataczającego nad nią koła smoka ukoił ją, jak gdyby czuwał nad nią, chronił. Gwen utkwiła spojrzenie w widnokręgu. Wiedziała, że gdzieś tam jest Thor, że powróci niedługo i że wreszcie nie mają powodów, by się lękać. Wszystko było doskonałe, a jednak z jakiegoś powodu Gwen nie czuła spokoju. Nie wiedziała dlaczego, lecz nie potrafiła powstrzymać się od myśli, że czyha na nich coś mrocznego, zmierza po nich wszystkich. Czy w istocie tak było? Czy też dawała ponieść się wyobraźni? Zaprzątało ją tyle drobnych spraw związanych z władaniem królestwem, że miała trudności z jasnym rozumowaniem. - Sprawy królestwa – dobiegł ją głos. – Mogą przytłaczać niby głaz. Gwendolyn odwróciła się, z radością rozpoznając ten głos, i ujrzała stojącego przed sobą Argona. W dłoni trzymał swą laskę, odziany był w pelerynę i kaptur, a jego błyszczące oczy przeszywały ją na wskroś. Podszedł do niej, stukając laską po kamiennym dachu, i stanął obok, razem z nią obejmując wzrokiem jej królestwo. - Raduje mnie twój widok – rzekła, odwracając się i patrząc w dal. – Ostatnimi czasy jestem niespokojna. I nie wiem dlaczego. - Czy rzeczywiście nie wiesz? – spytał zagadkowo. Odwróciła się i spojrzała na niego, zastanawiając się. - Czy nie mam racji? – spytała. – Rzeknij szczerze: czy zdarzy się coś straszliwego? Czy nastanie kres naszego pokoju? Argon odwrócił się i patrzył na nią tak długo, iż intensywność jego spojrzenia sprawiła niemal, że odwróciła wzrok. W końcu wymówił jedno słowo, na dźwięk którego przeszedł ją dreszcz: - Tak. Serce Gwendolyn zabiło raptowniej i krew ścięła jej się w żyłach. Wpatrywała się w niego, czując, jak z wolna ogarnia ją panika. - Co to takiego? – spytała drżącym głosem. – Co się zdarzy?

Argon powoli pokręcił głową. - Wyciągnąłem wnioski z wtrącania się w ludzkie sprawy. Odwrócił się znów i spojrzał na jej królestwo. - Proszę – błagała. – Rzeknij mi tylko tyle, bym zdołała się przygotować. Bym zdołała zrobić, co konieczne, by chronić mych ludzi. Argon westchnął. - Bardzoś podobna do swego ojca – rzekł. – Nie wiesz nawet, jak bardzo. Pragnął on zawsze być najświetniejszym władcą, jakim tylko potrafił; czasem jednakże los wchodzi nam w drogę. Odwrócił się i patrzył na nią. Po raz pierwszy dostrzegła w jego oczach współczucie. - Nie wszystkim królestwom przeznaczone jest trwać – powiedział. – I nie wszystkim władcom. Spisałaś się znakomicie, lepiej niż którykolwiek z MacGilów przed tobą. Przejęłaś kontrolę nad mającą nadejść zagładą, i dokonałaś tego z odwagą i honorem. Ojciec twój patrzy teraz na ciebie z góry i uśmiecha się. Gwen zrobiło się ciepło koło serca na te słowa. - Jednakże nad pewnymi sprawami – mówił dalej. – Nie masz władzy. Wszyscy jesteśmy na łasce większego przeznaczenia, które przepływa przez wszechświat. Krąg ma swój własny los, tak jak ma go człowiek. Gwen przełknęła ciężko ślinę, rozpaczliwie pragnąc dowiedzieć się więcej. - Jakie niebezpieczeństwo może teraz na nas spaść? – spytała. – Tarcza jest znów w górze. Imperium zniknęło. Andronicus nie żyje, McCloud również. Mamy tutaj dwa smoki. Cóż może wyrządzić nam krzywdę? Jak jeszcze mogę temu zaradzić? Argon powoli pokręcił głową. - Pośród najwspanialszych kwiatów kryją się najbardziej jadowite węże; za najjaśniejszymi promieniami słońca czyhają najciemniejsze chmury, najgwałtowniejsze nawałnice. Nie patrz na słońce; patrz na chmury, które się za nim kryją, chmury, których jeszcze nie widać. Bądź pewna, że one tam są. Przygotuj się, i to teraz. Zależy to od ciebie, nikogo innego. Jesteś pasterzem, która wiedzie trzodę, a trzoda nie wie, co nadchodzi. Gwendolyn zadrżała, słysząc, jak Argon potwierdza to, co sama przeczuwała. Czyhało na nich coś straszliwego i to ona – tylko ona – musiała podjąć działanie, przygotować się. Lecz w jaki sposób? Gwen odwróciła się, by zapytać Argona, lecz nim zdołała otworzyć usta, on już zniknął. Spojrzała w obłoki, niebo, w horyzont i popadła w zadumę. Dzień zdawał się doskonały. Co też miało przyjść po nim? * Gwendolyn siedziała we wzniesionym na nowo Domu Uczonych przy długim stole z pradawnego drewna, zasłanym całkowicie księgami, zwojami i mapami, które

analizowała w skupieniu. Było to jedyne miejsce w królestwie, w którym szukała ukojenia, spokoju i ciszy. Te pradawne, zakurzone woluminy zawsze ją uspokajały, przywodząc na myśl dzieciństwo. Gwen poświęciła znaczną część swego czasu w ciągu ostatnich sześciu księżyców, by osobiście dopatrzyć odbudowy tej budowli, która tak wiele znaczyła dla niej, dla Aberthola i dla jej ojca. Uparła się, by wznieść go ponownie tak pięknym, jak był, a zarazem uczynić wspanialszym, odpowiednio dużym, by pomieścił więcej jeszcze ksiąg. Większość z cennych dzieł spłonęła lub została skradziona przez Imperium; jednakże głęboko pod ziemią Aberthol mądrze skrył wiele ksiąg, i te ostały się nietknięte. Andronicus jako dziki nie zdawał sobie sprawy z tego, jak duża część Domu Uczonych wybudowana została pod ziemią – właśnie przez wzgląd na takie czasy, na wojnę – i szczęśliwie niektóre spośród najcenniejszych ksiąg ocalały. To nad nimi pochylała się teraz Gwen. Znajdowały się tam także inne, gdyż Gwendolyn zadbała o to, by jej ludzie przetrząsnęli Krąg i odnaleźli te cenne woluminy, które zostały rozproszone po królestwie. Powrócili z wozami pełnymi ksiąg, za które Gwen sama zapłaciła, i niebawem odbudowała Dom Uczonych tak, że stał się księgozbiorem świetniejszym niż kiedykolwiek uprzednio. Nowy dom ukochała nawet bardziej i nie mogła się nadziwić, iż jej się udało. Gdy zobaczyła, w jak nędznym stanie się znajdował, nie była do końca przekonana, czy zdoła wznieść go ponownie. Z tej budowli była najbardziej dumna, odkąd rozpoczęła się odbudowa. Gwen siedziała tu cały dzień, od czasu swego brzemiennego w skutki spotkania z Argonem. Analizowała jedną księgę po drugiej, zwój za zwojem, wczytując się w to, jak jej przodkowie postępowali w niespokojnych czasach, czasach najazdów. Zastanawiała się, jak oni wszyscy przygotowywali się w czasach pokoju do czającej się katastrofy. Może i Gwen nie była w stanie sprawować kontroli nad tym, co miało nadejść, lecz jedno mogła kontrolować – swe kształcenie się. Czytanie w czasie kryzysu zawsze niosło jej ukojenie. Gdy czytała o pradawnych schronieniach i ucieczkach, dotarło do niej, że przy odbudowie Kręgu nie uwzględniła jednego – drogi ucieczki. Królewski Dwór był wszak najlepiej umocnionym miastem w Kręgu – przed czym mieliby uciekać? I do jakiego lepiej umocnionego miejsca mieliby uciec, by szukać schronienia? Słowa Argona kołatały się jej jednak po głowie i czuła potrzebę przygotowania się. Uważała, że jeśli ma być dobrą przywódczynią, powinna przygotować zapasowy plan. Jakiś plan ucieczki. Co zrobią, jeśli Królewski Dwór zostanie zdobyty? Sama myśl o tym była bolesna, gdyż dopiero co go odbudowali – odczuwała jednak potrzebę stworzenia planu. Co jeśli Krąg zostanie ponownie zniszczony? Co jeśli jakimś sposobem Tarcza opadnie albo zostanie zniszczona? Co wtedy? Nie mogła pozwolić, by jej lud odsłonięty został na rzeź. Nie gdy ona czuwała. Gwendolyn wiele godzin czytała o grabieżach wszystkich wielkich miast Kręgu przez stulecia. Przeczytała raz jeszcze historię wszystkich MacGilów, ojca jej ojca i ojca jego ojca.

Czuła mocniejszą niż kiedykolwiek więź ze swymi przodkami, gdy na nowo czytała o ich zgryzotach, trudnościach, z jakimi zmagali się wszyscy królowie przed nią. Zatopiła się w ich historiach. Ze zdumieniem spostrzegła, iż inni doświadczali tego, co ona, nękały ich te same smutki i napotykali te same wyzwania przy rządzeniu królestwem, co ona, nawet wiele stuleci temu. W pewien sposób nic nigdy nie zmieniało się. Jednak mimo wszystkiego, co przeczytała, nie znalazła ani jednej wzmianki o planach ucieczki. Najbliższy temu był niejasny dopisek do opowieści sprzed sześciu stuleci: pradawny czarnoksiężnik zdołał chwilowo opuścić Tarczę i stwory z Dziczy przebyły Kanion i opanowały Krąg. Drugi król MacGil, zdawszy sobie sprawę, iż nie jest w stanie walczyć z nimi wszystkimi, wziął swych ludzi – znacznie mniej było ich wtedy – wsadził na statki i ewakuował na Wyspy Górne. Gdy Tarcza na powrót się podniosła, a stwory opuściły Krąg, przerzucił ich z powrotem na ziemie główne, ocaliwszy im życie, i zabił pozostałe tam jeszcze stwory. Gwen, zaintrygowana, przyglądała się zakurzonym, pradawnym mapom, które ilustrowały trasy ich ucieczki. Strzałki wskazywały orientacyjnie drogę, którą obrali, by dotrzeć do statków, a następnie szlak prowadzący na Wyspy Górne. Przyglądała się schematom, rozmyślając nad tym bardzo dokładnie. Był to prymitywny plan na prymitywne czasy, czasy, gdy Krąg był znacznie mniejszy. A jednak powiódł się. Im więcej Gwen o nim rozmyślała, tym bardziej zdawała sobie sprawę, że w tym planie kryła się niezwykła mądrość – mądrość, którą i dziś można by wykorzystać. Czy w obliczu katastrofy nie mogłaby uczynić tego, co je przodkowie? Czy nie mogłaby przewieźć swych ludzi na Wyspy Górne? Być może nie będą mogli powrócić do Kręgu jak jej praojcowie. Mogliby jednak przynajmniej przeczekać najazd albo katastrofę, mogliby żyć tam wystarczająco długo, by jej lud zdecydował, co począć. Schroniliby się przynajmniej przed wielkim najazdem: Wyspy Górne były wszak miejscem, na które nie dało się przypuścić ataku. Dzięki nierównym z każdej strony brzegom zmuszały wroga, by skierował się w wąskie punkty, w których łatwo było odeprzeć atak. Milion atakujących mężczyzn nie wskórałby tam więcej niż stu. Imperium mogło posłać dziesiątki tysięcy okrętów, lecz i tak zdołałoby atakować jedynie kilkoma naraz. A paskudna pogoda i prądy morskie pomagały chronić wyspy nawet bardziej. Oczy Gwen zmęczyły się czytaniem, lecz mimo tego siedziała wyprostowana, rozważając ten pomysł, czując dreszcz podniecenia. Im dłużej o tym myślała, tym lepszym pomysłem jej się to zdawało. Być może ucieczka na Wyspy Górne była idealnym planem na wypadek katastrofy. Gwen zamknęła księgę, przetarła oczy, oparła się i westchnęła. Czy przesadzała? Pogrążała się w myślach o katastrofie? Na zewnątrz panował wszak piękny, słoneczny letni dzień, a jej zaślubiny, dzień, o którym marzyła, miał się odbyć ledwie za pół księżyca. Nikt ich nie atakował ani nie najeżdżał i byli teraz silniejsi niż jej przodkowie kiedykolwiek byli. Wiedziała, że powinna odegnać te mroczne myśli, wyjść na zewnątrz i cieszyć się dniem. Zbyt podatna była na myśli o nieszczęściu; zawsze tak było.

Gdy podniosła się i miała już odejść, strąciła nieumyślnie duże, ciężkie tomiszcze, a wtedy mniejsza księga, uprzednio skryta, wypadła z niego na posadzkę, wzniecając niewielki obłok kurzu. Była to niewielka, szkarłatna, oprawiona w skórę księga, której stronice – gdy Gwen podniosła ją z ciekawością – niemal się rozpadały. Ten ciekawy wolumin był tak stary, iż strony jego aż zbrązowiały od upływu czasu. Gdy Gwen odczytała napis w pradawnym języku, w którym księga została napisana, z zaskoczeniem poznała, co to: Księga przepowiedni Sodariusa. Słyszała o niej całe swe życie, lecz nigdy nie była nawet pewna, czy naprawdę istnieje. Słyszała o niej pogłoski, lecz nikt, kogo znała, nigdy nie trzymał jej w dłoniach. Zawierała rzekomo najbardziej fantastyczne przewidywania przyszłości Kręgu, spośród których pewne urzeczywistniły się, a innym nie było to dane. Gwen z podniecenia zadrżały dłonie, gdy pojęła, co trzyma. Wertowała szybko stronice omiatając je spojrzeniem, aż dotarła do tych, na których spisane były przepowiednie dotyczące jej czasów i miejsca. Przerwała i oddech jej stał się płytki, gdy natknęła się na swe imię. Siódmy i ostatni władca MacGilów będzie najświetniejszym spośród nich. Poprowadzi swych ludzi ku ich największemu zwycięstwu. Poprowadzi ich jednak także ku ich największemu upadkowi. Na imię będzie jej Gwendolyn. Gwen zatrzymała się, dłonie jej drżały. Ledwie była w stanie uwierzyć w to, co przeczytała. Przewróciła stronicę z wahaniem: Gwendolyn poprowadzi swych ludzi ku… Gwen przesunęła wzrokiem niżej i z przerażeniem ujrzała, iż niektóre ze stronic były nadpalone i zdania urywały się w połowie. Reszta księgi zawierała jedynie strzępy zdań, wszystkie były niedokończone, przerwane w pół słowa. Gorączkowo przewracała stronice, rozpaczliwie pragnąc dowiedzieć się, co się zdarzy. Przesuwała wzrokiem po literach, szukając najważniejszych słów, i nie mogła uwierzyć własnym oczom, gdy natknęła się na imię Thora: Także jej mąż, Thorgrin, zginie, a śmierć spotka go, gdy… Gwen przewracała stronice drżącymi dłońmi, niecierpliwiąc się, by poznać dokładne przepowiednie. Zemdliło ją do głębi, gdy ujrzała daty. To nie było możliwe. Cisnęła księgą przez komnatę, a ta uderzyła o ścianę. Gwen wybuchnęła płaczem. Rzekła sobie, że to wszystko bzdury, twórczość jakiegoś pisarczyka sprzed stuleci. Jednakże wbrew sobie Gwen nie potrafiła się powstrzymać od myśli, iż to wszystko prawda.

- Pani? – dobiegł ją rozgorączkowany głos. Gwendolyn odwróciła się raptownie i ujrzała w wejściu zmartwioną twarz Aberthola, zaglądającego do komnaty. - Wybacz – powiedziała Gwen. – Nie chciałam rzucić księgą… Aberthol pokręcił głową. - Nie dlatego przyszedłem – odrzekł. – Otrzymałem właśnie naglące wieści. Straszliwe wieści, niestety. Pani, musisz pójść natychmiast. Twa matka umiera. Jego słowa wstrząsnęły Gwen do głębi. Wyskoczyła zza stołu i wybiegła z komnaty, mijając Aberthola. Poczuła nieopisany ból w brzuchu, gdy pokonywała po trzy stopnie naraz i gdy biegła dalej korytarzem. Wypadła przez wejście na świeże powietrze, ocierając łzy, próbując odegnać ponure myśli. Pędziła przez pola, zmierzając ku zamkowi matki, desperacko pragnąc znaleźć się tam na czas. Jej matka umierała. Jak? Zastanawiała się. Zamierzała spędzać z nią więcej czasu. Każdego dnia miała to w planach, lecz sprawy dworu pochłaniały ją bez reszty. Gwendolyn pędziła co sił w nogach, nie chcąc spóźnić się na ostatnie tchnienie swej matki. Zmuszała się do coraz większego wysiłku. Nagle potworny ból przeszył jej brzuch. Gwen osunęła się pośrodku pól, zupełnie sama, z krzykiem. Leżała, patrząc w niebo, a brzuch bolał ją mocniej, niż byłaby w stanie wyrazić. Niemal nie mogła oddychać, gdy ogarniały ją fale nieopisanie silnych skurczy, jedna po drugiej. Dziecię wierciło się jak oszalałe, a ból był tak straszliwy, iż nie mogła się poruszać. Gwen położyła się na plecach i wrzasnęła ku niebiosom. Leżała tam sama, zupełnie sama, i przeżywała niewyobrażalne katusze. Pragnęła, by ktoś do niej przyszedł. Wiedziała jednak, że to nie nastąpi, nie tutaj. Będzie musiało się to odbyć tu, w tym miejscu, bez niczyjej pomocy. Zdjęła ją panika, gdy przez głowę przeszła jej myśl, czy dziecko przeżyje. Czy ona przeżyje. Lecz teraz nic już nie mogło tego powstrzymać. Gwen położyła się i krzyczała, i krzyczała, aż jej krzyki spotkały się z piskami ptaka, wysoko na niebie. Zaczynała rodzić.

MORZE TARCZ KSIĘGA 10 KRĘGU CZARNOKSIĘŻNIKA

Earl: Gdybyśmy mieli Choć dziesięć tysięcy Tych, co bezczynnie w Anglji dzisiaj siedzą! Henry V: Kto tego pragnie? Kuzyn Westmoreland? Nie, mój kuzynie, jeźli mamy zginąć, Dość nas jest tutaj na stratę ojczyzny; Jeśli zwyciężym, im mniejsza nas liczba Tem większa cząstka honoru dla wszystkich. --William Shakespeare Henryk V

ROZDZIAŁ PIERWSZY Gwendolyn wrzeszczała w niebogłosy, a ból rozdzierał ją od środka. Leżała na plecach wśród polnych kwiatów. Brzuch bolał ją bardziej niż mogła to sobie wyobrazić. Miotała się na boki i parła próbując wydać na świat dziecko. Część niej pragnęła, by to wszystko się skończyło, by mogła znaleźć jakieś bezpieczne miejsce zanim dojdzie do rozwiązania. Choć w głębi serca, Gwen wiedziała, że dziecko narodzi się teraz, niezależnie czy jej się to podoba czy nie. Boże, błagam, nie teraz – modliła się. – Jeszcze tylko kilka godzin. Pozwól nam jedynie znaleźć schronienie. Los zadecydował jednak inaczej. Gwendolyn poczuła ogromny ból, który po raz kolejny przeszył jej ciało, odchyliła się i wrzasnęła, czując jak dziecko obraca się w niej i jest coraz bliżej opuszczenia jej ciała. Wiedziała, że nie ma sposobu, w jaki mogłaby to powstrzymać. Zamiast tego, Gwen postanowiła przeć, próbowała oddychać tak, jak uczyły ją tego akuszerki. Próbowała pomóc dziecku opuścić swe łono. Wydawało się jednak, że nic nie pomaga. Cierpiała ogromne katusze. Znów usiadła i rozejrzała się wokół poszukując jakiejkolwiek oznaki, która mogłaby wskazywać, że w pobliżu znajdują się ludzie. - POMOCY! – krzyczała wprost ze swych trzewi. Nikt nie odpowiedział. Gwen była w samym środku pól, z dala od żywej duszy. Jej krzyk słyszały jedynie drzewa i wiatr. Zawsze starała się być silna, musiała jednak przyznać, że teraz była przerażona. Nie bała się jednak o siebie, ale o swoje dziecko. Co jeśli nikt ich nie znajdzie? Nawet jeśli samodzielnie uda jej się powić niemowlę, w jaki sposób mieliby opuścić to miejsce? Coraz bardziej zaczynała się obawiać, że oboje są skazani na śmierć. Gwen przypomniała sobie Nibyświat, tę pamiętną chwilę z Argonem, kiedy go oswobodziła, przypomniała sobie wybór, którego musiała dokonać. Poświęcenie. Ten straszny moment, gdy musiała wybrać pomiędzy swoim dzieckiem a mężem. Szlochała teraz przypominając sobie decyzję, której dokonała. Dlaczego życie zawsze wymaga poświęceń? Gwendolyn wstrzymała oddech, dziecko nagle odwróciło się w niej. Ból był tak ogromny, że czuła go w każdej części swego ciała – od czubka głowy, po koniuszek małego palca u stopy. Czuła się niczym dąb, który od środka rozdzierany jest na dwoje. Wygięła się w tył i jęknęła. Patrzyła w niebo, starając się wyobrazić sobie, że znajduje się gdziekolwiek indziej, ale nie tutaj. Starała się zająć czymś myśli, przypomnieć sobie coś, dzięki czemu poczuje wewnętrzny spokój. Pomyślała o Thorze. Przed oczyma stanęło jej ich pierwsze spotkanie, kiedy chodzili pośród tych samych pól, trzymając się za ręce. Krohn skakał, dotrzymując im

towarzystwa. Robiła wszystko, by te obrazy ożyły w jej głowie, próbowała skupić się na szczegółach. Nie było jej to jednak dane. Otworzyła oczy – szarpnął nią ból i powróciła do rzeczywistości. Zaczęła się zastanawiać, w jaki sposób w ogóle się tu znalazła, w tym miejscu, sama – przypomniał jej się Aberthol, opowiadający Gwen o jej umierającej matce. Ruszyła, aby się z nią spotkać. Czy w tej chwili jej matka również umierała? Nagle Gwen zapłakała, poczuła się, jakby miała zejść z tego świata. Spojrzała w dół i ujrzała główkę dziecka. Odchyliła się i wrzasnęła, parła bez ustanku, była cała spocona, a jej twarz przybrała kolor czerwieni. Wreszcie nadeszło ostatnie parcie, po którym płacz wzbił się w powietrze. Płacz dziecka. Wtem niebo zrobiło się ciemne. Gwen spojrzała w górę i z przerażeniem obserwowała jak wspaniały słoneczny dzień, bez żadnego ostrzeżenia zamienia się w noc. Obserwowała jak oba Słońca poddawały się zaćmieniu przez dwa Księżyce. Całkowite zaćmienie obu Słońc. Gwen nie mogła w to uwierzyć – wiedziała, że jest to zjawisko, które zdarza się raz na dziesięć tysięcy lat. Z coraz większym przerażeniem obserwowała jak zanurza się w ciemności. Nagle, niebo wypełniło się błyskawicami, smugami światła spadającymi w dół, a Gwen poczuła, że uderzają w nią małe grudki lodu. Nie potrafiła pojąć, co się dzieje. Aż do momentu, w którym zdała sobie sprawę, że to grad. Doskonale wiedziała, że to wszystko było doniosłym znakiem, który pojawił się dokładnie w chwili narodzin jej dziecka. Spojrzała na nie i już wiedziała, że ten mały chłopiec jest bardziej potężny, niż mogłaby przypuszczać. Wiedziała, że pochodzi on z innego królestwa. Kiedy tylko przyszedł na świat, płacząc, Gwen instynktownie schyliła się i wzięła go na ręce. Przycisnęła go do swych piersi, jeszcze zanim ześlizgnął się na trawę i błoto. Osłoniła go przed gradem, okrywając swoimi ramionami. Mały zapłakał, a kiedy to uczynił, zatrzęsła się ziemia. Gwen poczuła jak drży pod nią grunt. W oddali ujrzała skały, toczące się po zboczach wzgórz. Czuła jak moc tego dziecka przez nią przenika, jak przenika przez cały wszechświat. Gwen trzymała małego kurczowo, jednak po chwili poczuła, że słabnie, czuła, że straciła za dużo krwi. Coraz bardziej kręciło jej się w głowie, była za słaba, by się poruszyć. Ledwie umiała utrzymać własne dziecko, które nie przestawało płakać na jej piersi. Już prawie nie czuła nóg. Coraz bardziej wnikało w nią przeświadczenie, że tutaj umrze, na tym polu, z tym maleństwem. Przestawało jej zależeć na niej samej – ale nie potrafiła znieść myśli, że umrze jej dziecko. - NIE! – wrzasnęła ostatkiem sił. Musiała wykrzyczeć niebiosom swój protest.

Kiedy Gwen odrzuciła swoją głowę w tył, leżąc płasko na ziemi, w odpowiedzi również usłyszała wrzask. Nie był to jednak ludzki krzyk. Należał do jednej ze starożytnych istot. Gwen zaczęła tracić świadomość. Spojrzała w górę, choć jej oczy zaczęły się zamykać, i zobaczyła coś, co wydało jej się niebiańskim objawieniem. Była to potężna bestia, która nurkowała po nią w dół. Wydawało jej się, że było to stworzenie, które kochała. Ralibar. Ostatnią rzeczą, którą Gwen ujrzała, zanim jej oczy zamknęły się na dobre, był lecący w dół Ralibar. Ralibar ze swoimi ogromnymi, świecącymi oczami i swoimi starożytnymi czerwonymi łuskami. Otworzył szpony i wycelował dokładnie tak, aby ją uchwycić.

ROZDZIAŁ DRUGI Luanda stała jak wryta, gapiąc się w szoku na leżące obok zwłoki Koovii. Wciąż trzymała w ręce zakrwawiony sztylet, ledwie była w stanie uwierzyć w to, co się właśnie stało. Wszyscy ucztujący zamilkli, patrząc na nią z niedowierzaniem. Nikt nie drgnął nawet o włos. Biesiadnicy spoglądali na martwe ciało Koovii, które leżało u jej stop. Niepokonany Koovia, wielki wojownik królestwa McCloudów, w swej waleczności ustępujący jedynie samemu Królowi. Napięcie w sali stało się tak ogromne, że można było ciąć je siekierą. Jednak w największym szoku wciąż pozostawała Luanda. Czuła pieczenie w dłoni. I sztylet, który ciągle się tam znajdował. Fala gorąca przeszyła jej ciało. Świadomość, że właśnie zabiła tego człowieka sprawiała, że czuła się szczęśliwa i przerażona jednocześnie. Przede wszystkim była zaś dumna. Dumna, że to właśnie ona powstrzymała tego potwora, zanim zdążył położyć swe łapska na jej mężu, czy na pannie młodej. Dostał to, na co zasłużył. Zresztą wszyscy Ci McCloudowie to dzikusy. Nagle usłyszała krzyk, spojrzała w górę i zobaczyła jednego z dowódców Koovii – dzieliło ją od niego zaledwie kilka stóp – postanowił działać i z zemstą w oczach ruszył w jej kierunku. Uniósł swój miecz wysoko, celując prosto w jej pierś. Luanda była wciąż zbyt otępiała, aby zareagować, a jej przeciwnik przemieszczał się bardzo szybko. Przygotowała się na to, co ją czeka. Wiedziała że już za moment poczuje w sercu zimny kawałek metalu. Było jej to jednak obojętne. Cokolwiek miałoby się stać, nie miało to już znaczenia – teraz, kiedy zabiła tego człowieka. Zamknęła swe oczy czekając na to, aż dosięgnie ją stal, była gotowa na śmierć. Jakże się zdziwiła, gdy zamiast tego, usłyszała brzęk metalu. Otworzyła oczy i zobaczyła przed sobą Bronsona, który uniósł swój miecz i zablokował cios rywala. Była naprawdę zaskoczona. Nie podejrzewała, że może na niego liczyć, że to właśnie on, ze swoją jedyną sprawną ręką, może zablokować tak potężny cios. Przede wszystkim była jednak poruszona tym, jak bardzo mu na niej zależało. Zależało mu tak bardzo, że zaryzykował dla niej życie. Bronson niezwykle zręcznie posługiwał się swoim jedynym mieczem. Jego umiejętności i siła sprawiły, że udało mu się dźgnąć przeciwnika prosto w serce, na miejscu zadając mu śmierć. Luanda nie umiała w to uwierzyć. Bronson kolejny raz uratował jej życie. Poczuła w stosunku do niego głęboką wdzięczność i świeży przypływ miłości. Być może był silniejszy, niż dotychczas podejrzewała. Krzyki dobyły się z obu stron sali – McCloudowie i MacGilowie ruszyli na siebie nawzajem, pełni żądzy, aby przekonać się, który z rodów pierwszy padnie martwy. Wszystkie pozory grzeczności, które miały miejsce w dniu ślubu i podczas uczty,

zniknęły. Teraz doszło do otwartej wojny: wojownik przeciwko wojownikowi. A wszystko podsycane przez alkohol i gniew, przez niegodziwość, której dopuścili się McCloudowie, próbując znieważyć pannę młodą. Mężczyźni przeskakiwali nad ciężkimi drewnianymi ławami, wzajemnie pragnąć swojej śmierci – dźgając się, targając za twarze, mocując się ze sobą nad stołami, walcząc wśród strawy i wina. Przestrzeń była wypełniona ludźmi w tak dużym stopniu, że walczącym ledwie starczało miejsca na jakiekolwiek manewry. Wszyscy charczeli i dźgali, i krzyczeli, i płakali – miejsce pogrążyło się w zupełnym, krwawym, chaosie. Luanda próbowała zebrać się w sobie. Walka była szybka i intensywna, mężczyźni przepełnieni żądzą krwi, byli tak zajęci walką, że nikt oprócz niej nie miał czasu, aby rozejrzeć się wokół i zauważyć co dzieje się na obrzeżach sali. Luanda obserwowała to wszystko z dalszej perspektywy. Była jedyną osobą, która zauważyła, że McCloudowie prześlizgują się w stronę ścian, powoli ryglują po kolei drzwi, a następnie wymykają się na zewnątrz. Kiedy Luanda nagle zrozumiała co się dzieje, włosy zjeżyły jej się na karku. McCloudowie chcieli zamknąć wszystkich w budynku – i celowo z niego umykali. Luanda widziała jak łapią za ścienne pochodnie, w panice jeszcze szerzej otworzyła oczy. Z przerażeniem zrozumiała, że McCloudowie zamierzają spalić salę, wraz ze wszystkimi uwięzionymi w niej ludźmi – nawet pomimo tego, że znajdowali się w niej ich właśni ziomkowie. Mogła się tego domyślać. McCloudowie są bezwzględni i zrobią wszystko, by zwyciężyć. Luanda rozejrzała się, obserwując jak wygląda sytuacja wokół niej. Udało jej się dostrzec jedne drzwi, które wciąż pozostawały niezaryglowane. Odwróciła się, wyplątała z bójki i jak najprędzej pobiegła w stronę otwartych drzwi, przepychając się między mężczyznami, którzy stali jej na drodze. Zauważyła, że jeden z McCloudów również biegnie do owych drzwi, położonych w najodleglejszej części sali. Teraz biegła szybciej, ledwie starczało jej tchu, była jednak zdeterminowana, aby go pokonać. McCloud nie widział Luandy. Kiedy dotarł do drzwi, chwycił grubą drewnianą belkę i starał się zablokować drzwi. Luanda zaszła go od tyłu, wyciągnęła swój sztylet i ugodziła go prosto w plecy. McCloud zawył, wygiął się w tył i opadł na ziemię. Kobieta chwyciła belkę, wyszarpała ją z drzwi, a następnie je otworzyła i wybiegła na zewnątrz. Tam, przyzwyczajając swe oczy do ciemności, Luanda rozejrzała się dookoła. Dostrzegła McCloudów, którzy ustawiali się wokół sali, wszyscy dzierżyli pochodnie i przygotowywali się do podpalenia budynku. Luandę ogarnęła panika. Nie mogła pozwolić, aby to się stało. Odwróciła się, pobiegła do sali, odnalazła Bronsona i wyszarpała go z miejsca bitwy.

- McCloudowie! – krzyknęła nagle. – Przygotowują się do spalenia budynku! Pomóż mi! Niech wszyscy wychodzą! NATYCHMIAST! Gdy do Bronsona dotarły słowa jego żony, z przerażeniem otworzył oczy i, chwała mu za to, bez wahania ruszył w stronę przywódców MacGilów, wydostawał ich poza bijatykę, a następnie krzyczał do nich i gestykulował wskazując otwarte drzwi. Ci na szczęście go zrozumieli i od razu wydali rozkazy swoim ludziom. Luandę bardzo ucieszyło, że MacGilowie wycofują się z walki i biegną w stronę otwartych drzwi, które udało jej się dla nich zachować. Kiedy ci się organizowali, Luanda z Bronsonem nie marnowali czasu. Pobiegli do jedynego wyjścia, gdzie kobieta z przerażeniem odkryła, że kolejny człowiek McCloudów dopadł drzwi, podniósł belkę i próbuje zablokować przejście. Nie sądziła jednak, aby i tym razem udało jej się pokonać ryglującego. Zareagował Bronson. Zamachnął się swoim mieczem ponad głowami innych, pochylił się do przodu i rzucił orężem. Miecz leciał w powietrzu obracając się wokół własnej osi, aż ostatecznie utkwił w plecach McClouda. Żołnierz krzyknął i osunął się na posadzkę, a Bronson dotarł do drzwi i w momencie otworzył je na oścież. Dziesiątki MacGilów przedostało się przez otwartą wnękę, byli wśród nich Luanda i Bronson. Powoli sala opustoszała ze wszystkich MacGilów. McCloudowie pozostali zaś w środku, stojąc i zastanawiając się dlaczego ich przeciwnicy nagle się wycofują. Kiedy już wszyscy byli na zewnątrz, Luanda trzasnęła drzwiami, wraz z innymi podniosła belkę i zaryglowała drzwi od zewnątrz, tak, aby żaden McCloud nie mógł się wydostać. McCloudowie pozostający na zewnątrz zaczęli orientować się co się dzieje. Zaczęli porzucać swoje pochodnie i wyciągać miecze, przygotowując się do ataku. Jednak Bronson wraz z pozostałymi nie dali im na to zbyt wiele czasu. Natarli na wojowników McCloudów ze wszystkich stron, dźgając ich i zabijając kiedy ci kładli swoje pochodnie i szukali broni. Większość McCloudów wciąż znajdowała się w środku, a tych kilkadziesiąt osób pozostających na zewnątrz nie było w stanie powstrzymać pędzących, wściekłych MacGilów, którzy, prowadzeni żądzą krwi, bardzo szybko ich pozabijali. Luanda i Bronson stali ramię w ramię, obok nich znajdowali się MacGilowie. Wszyscy oddychali ciężko, ciesząc się, że udało im się przeżyć. Patrzyli z szacunkiem na Luandę – wiedzieli, że zawdzięczają jej życie. Kiedy tak stali, usłyszeli walenie próbujących wydostać się McCloudów. MacGilowie powoli się odwrócili i, niepewni tego co mają czynić, spojrzeli na Bronsona w oczekiwaniu na rozkazy. - Musisz zdusić bunt – dosadnie stwierdziła Luanda. – Powinieneś potraktować ich z tą samą brutalnością, z jaką oni próbowali potraktować ciebie.

Bronson spojrzał na nią niepewnie, widziała w jego oczach wahanie. - Ich plan nie zadziałał – powiedział. – Są teraz tam uwięzieni. Są zakładnikami. Wsadziliśmy ich do aresztu. Luanda pokręciła gwałtownie głową. - NIE! – krzyknęła. – Ci ludzie szukają w tobie przywódcy. Ta część świata jest brutalna. Nie jesteśmy w Królewskim Dworze. Tu króluje przemoc. To ona wzbudza szacunek. Ludzie, którzy znajdują się w środku nie mogą pozostać przy życiu. Musisz to zrobić, dla przykładu! Bronson zjeżył się przerażony. - O czym ty mówisz? – zapytał. – Uważasz, że powinniśmy spalić ich żywcem? Że powinniśmy okazać się takimi samymi rzeźnikami, jakimi oni usiłowali być względem nas? Luanda zamknęła usta. - Jeśli nie weźmiesz na poważnie moich słów, przekonasz się, że kiedyś cię zamordują. MacGilowie stali wokół, obserwując ich kłótnię. Luanda trzęsła się z frustracji. Kochała Bronsona – koniec końców, uratował jej życie. Jednak w tej chwili nienawidziła jego słabości i tego jak bardzo potrafił być naiwny. Miała dość władców, którzy dokonują błędnych decyzji. Bolało ją, że nie może rządzić sama. Wiedziała, że byłaby lepszym władcą niż ktokolwiek inny. Wiedziała, że czasami konieczne jest, aby kobieta rządziła w męskim świecie. Luanda, wygnana i marginalizowana przez całe swoje życie, wiedziała, że nie może już dłużej dać spychać się na boczny tor. W końcu to dzięki niej wszyscy ci mężczyźni zachowali życie. Co więcej, była córką króla, córką pierworodną i nikt nie mógł jej tego zabrać. Bronson wciąż stał oglądając się do tyłu, wahając się. Luanda widziała, że nie jest on w stanie podjąć żadnej akcji. Dłużej już nie mogła tego znieść. Wrzasnęła we wściekłości, ruszyła do przodu, porwała pochodnię jednemu z towarzyszy i, na oczach wszystkich tych mężczyzn, którzy obserwowali ją w podniosłym milczeniu, ruszyła do przodu trzymając pochodnię w górze, a następnie rzuciła ją przed siebie. Pochodnia rozświetliła noc, leciała wysoko w powietrzu obracając się wokół własnej osi, aż w końcu wylądowała na szczycie krytego strzechą dachu sali zabaw. Luanda z satysfakcją obserwowała jak płomienie zaczynają się rozprzestrzeniać. Z ust znajdujących się wokół MacGilów dobył się krzyk, a następnie wszyscy podążyli za jej przykładem. Zaczęli chwytać za pochodnie i nimi rzucać. Wkrótce płomienie rosły coraz wyżej, a skwar stawał się coraz mocniejszy – osmalał jej twarz i oświetlał noc. Po chwili wielka pożoga objęła całą salę.

Krzyki McCloudów uwięzionych w środku przeszywały ciemność. Podczas gdy Bronson się wzdrygał, Luanda stała tam zimna, twarda, bezlitosna, z rękami opartymi na biodrach, czerpała satysfakcję z każdego wrzasku. Odwróciła się do Bronsona, który wciąż stał z ustami otwartymi ze zdziwienia. - Oto, – powiedziała niepokornie – co znaczy panować.

ROZDZIAŁ TRZECI Reece szedł obok Stary. Ramię w ramię. Ich ręce kołysały się blisko siebie, od czasu do czasu ocierając się wzajemnie. Nie trzymali się za nie. Szli przez niekończące się pola kwiatów, wysoko po górskim pasmie. Tereny te olśniewały kolorami i pięknym widokiem na Wyspy Górne. Szli w ciszy. Reecem targały sprzeczne emocje. Ledwie wiedział co powiedzieć. Wrócił myślami do tej pamiętnej chwili, kiedy wraz ze Starą zamknęli oczy nad górskim jeziorem. Odesłał wówczas swoją świtę, chcąc spędzić z nią na osobności nieco czasu. Towarzysze niechętnie zostawiali ich samych, szczególnie Matus, który aż za dobrze znał ich historię – jednak Reece nalegał. Stara była niczym magnes, który go do siebie przyciągał, Reece nie chciał, aby ktokolwiek im towarzyszył. Potrzebował czasu, aby odbudować ich znajomość, porozmawiać z nią, zrozumieć dlaczego patrzyła na niego z taką samą miłością, jaką on żywił do niej. Aby zrozumieć czy wszystko to jest prawdziwe i co tak naprawdę się z nimi dzieje. Podczas tej wędrówki, serce Reece’a waliło jak oszalałe. Nie był pewien gdzie zacząć, co zrobić następnie. Rozsądek podpowiadał, wrzeszczał wręcz, aby się odwrócił i uciekał od Stary tak daleko, jak to tylko możliwe. Aby zaciągnął się na najbliższy statek na kontynent i nigdy więcej o niej nie myślał. Aby powrócił do swej przyszłej żony, która wiernie na niego czekała. Przecież Selese go kochała, a on kochał Selese. Ich ślub miał się odbyć lada dzień. Reece wiedział, że to byłoby najrozsądniejsze. Że to właśnie należało zrobić. Ale jego rozsądek był owładnięty przez emocje, przez pasje, których nie potrafił kontrolować, które sprawiały, że nie był w stanie poddać się swoim racjonalnym przemyśleniom. Były to siły, które zmuszały go do pozostania tutaj, przy Starze. Do wędrowania przez te pola przy jej boku. Była to nieokiełznana część jego osobowości, ta, której nigdy nie mógł zrozumieć, która nim kierowała przez całe jego życie. Część, która kazała mu ulegać impulsom, kierować się sercem. Nie zawsze skutkowało to najlepszymi decyzjami. Ale potężna siła pełna pasji często ogarniała Reece’a, a ten nie zawsze był w stanie ją kontrolować. Kiedy tak szedł obok Stary, zastanawiał się czy czuła to samo co on. Podczas marszu, zewnętrzna część jej ręki otarła się o niego i, jak mu się wydawało, zobaczył, że Stara lekko uniosła kącik ust, delikatnie się uśmiechając. Trudno jednak było odszyfrować jej intencje – jak zawsze. Pamiętał, że kiedy spotkali się po raz pierwszy, jako małe dzieci, poczuł się oszołomiony, niezdolny do ruchu, całymi dniami niezdolny do myślenia o czymkolwiek innym, niż ona. Było coś w jej przezroczystych oczach, coś w jej postawie, dumnej i szlachetnej. Patrzyła na niego niczym wilk, co było zachwycające. Jako dzieci wiedzieli, że związki pomiędzy kuzynami są zabronione. Nigdy ich to jednak nie zniechęciło. Coś między nimi istniało. Coś silnego, zbyt silnego, coś co

przyciągało ich do siebie, niezależnie od tego, co myślał na ten temat świat. Bawili się razem, od zawsze byli dla siebie przyjaciółmi, zawsze woleli swoje towarzystwo, niż towarzystwo kogokolwiek innego spośród swoich kuzynów i przyjaciół. Kiedy odwiedzili Wyspy Górne Reece zauważył, że spędza z nią każdą chwilę wędrówki. Ona odpłacała się tym samym, wyrywając do jego boku, całymi dniami czekając na brzegu, aż nadpłynie jego łódź. Początkowo byli jedynie przyjaciółmi. Lecz kiedy podrośli, pewnej ważnej nocy pod gwiazdami wszystko się zmieniło. Ich przyjaźń nie była już zabroniona, zmieniła się w coś mocniejszego, większego niż oni oboje, w coś czego żadne z nich nie potrafiło odrzucić. Reece opuścił Wyspy marząc o niej, strapiony do granic możliwości, przez wiele miesięcy niezdolny do snu. Każdej nocy w łóżku widział jej twarz i marzył, by ocean i prawo rodowe nie stały już dłużej pomiędzy nimi. Wiedział, że Stara czuła to samo. Dostawał od niej niezliczone listy, przynoszone mu przez armię sokołów, listy w których wyrażała swoją miłość. Odpisywał, jednak nie tak pięknie i mądrze jak ona. Dzień, w którym dwa rody MacGilów musiały się rozejść, był jednym z najgorszych dni w jego życiu. Był to dzień, w którym zmarł najstarszy syn Tirusa, otruty napojem przeznaczonym przez Tirusa dla ojca Reece’a. Tym samym Tirus obraził Króla. Rozpoczął się rozłam. Był to dzień, w którym serce Reece’a – i Stary – umarło w środku. Jego ojciec był wszechpotężny, podobnie jak ojciec Stary, obojgu im zakazano kontaktować się z kimkolwiek spośród „tych drugich” MacGilów. Nigdy więcej nie odwiedzali już tamtych stron, a Reece dręczył się całymi nocami, zastanawiając się, co musiałby zrobić, aby ponownie zobaczyć Starę. Marzył o spotkaniu z nią. Z jej listów wiedział, że ona czuła to samo. Pewnego dnia jej listy przestały przychodzić. Reece podejrzewał, że były w jakiś sposób przechwytywane, nie mógł jednak być tego zupełnie pewien. Podejrzewał również, że wiadomości, które on wysyła, także do niej nie docierają. Z czasem, Reece, nie będąc w stanie dłużej funkcjonować, musiał podjąć bolesną decyzję i usunąć ze swego serca myśli o Starze. Musiał oczyścić z tych myśli swój umysł. W różnych sytuacjach jej twarz będzie jednak stawała przed jego oczami, a on nigdy nie przestanie się zastanawiać co się z nią stało. Czy ona też wciąż o nim myśli? Czy może wyszła za kogoś innego? Spotkanie z nią przywołało wszystkie te wspomnienia. Reece pojął jak żywe jest to wszystko w jego sercu, czuł się jakby nigdy jej nie opuścił. Była teraz starszą, pełniejszą, a nawet piękniejszą wersją samej siebie. Jeśli to w ogóle możliwe. Była kobietą. A jej spojrzenie było jeszcze bardziej przeszywające niż kiedykolwiek wcześniej. W tym spojrzeniu Reece odnalazł miłość. Poczuł, że Stara wciąż żywi do niego to samo uczucie, które on czuje do niej.

Chciał myśleć o Selese. Był jej to winny. Jednak im bardziej się starał, tym bardziej wydawało mu się to niemożliwe. Stara i Reece szli razem wzdłuż górskiego pasma. Oboje milczeli, nie za bardzo wiedząc co powiedzieć. Oboje zastanawiali się gdzie zacząć, aby wypełnić całą tę przestrzeń, która dzieliła ich przez te wszystkie stracone lata. - Słyszałam, że niedługo bierzesz ślub – Stara ostatecznie przerwała milczenie. Reece poczuł ukłucie w żołądku. Myśl o poślubieniu Selese zawsze sprawiała, że czuł miłość i podekscytowanie, ale teraz, kiedy był ze Starą, poczuł się zdruzgotany, jakby ją zdradził. - Przepraszam – odpowiedział. Nie wiedział co innego może odrzec. Chciał powiedzieć: Nie kocham jej. Teraz wiem, że to był błąd. Chcę wszystko zmienić. Chciałbym poślubić ciebie. Ale on kochał Selese. Musiał to przed sobą przyznać. Był to inny rodzaj miłości, może nie tak intensywny jak miłość do Stary. Reece był skołowany. Nie wiedział, co tak naprawdę myśli czy czuje. Które uczucie było silniejsze? Czy w ogóle istnieje coś takiego jak skala miłości? Jeśli kogoś kochasz, czy to nie oznacza, że kochasz tę osobę niezależnie od wszystkiego? W jaki sposób jedna miłość mogłaby być silniejsza od innej? - Kochasz ją? – zapytała Stara. Reece odetchnął głęboko, czuł że został pochwycony w emocjonalne sidła, ledwie wiedząc co odpowiedzieć. Szli tak przez chwilę, Reece zbierał swoje myśli, aż w końcu był w stanie odpowiedzieć. - Tak, – odrzekł – nie mogę skłamać, że jest inaczej. Reece zatrzymał się i po raz pierwszy chwycił Starę za rękę. Ona również przystanęła i zwróciła się w jego stronę. - Ale ciebie również kocham – dodał. Widział, że jej oczy napełniają się nadzieją. - Czy może mnie kochasz bardziej? – spytała delikatne, z nadzieją w głosie. Reece myślał ciężko. - Kochałem cię przez całe swoje życie – odrzekł w końcu. – Byłaś obliczem jedynej miłości, jaką kiedykolwiek znałem. Jesteś ucieleśnieniem tego, co znaczy dla mnie miłość. Kocham Selese. Jednak z tobą… jesteś niczym część mnie. Niczym część mnie samego. Niczym coś, bez czego nie mogę istnieć. Stara uśmiechnęła się. Wzięła go za rękę, szli dalej obok siebie. Stara zakołysała nimi delikatnie, uśmiechając się przy tym. - Nawet nie wiesz ile nocy spędziłam tęskniąc za tobą – wyznała patrząc w dal. – Moje słowa rodziły się na tak wielu skrzydłach sokołów – jedynie po to, by mój ojciec mógł je zniszczyć. Po rozłamie, nie mogłam do ciebie dotrzeć. Próbowałam nawet, raz czy dwa, wymknąć się na statek płynący na kontynent – zostałam jednak schwytana.

Reece był poruszony do głębi, słuchając tego wszystkiego. Nie miał o tym pojęcia. Zawsze zastanawiał się co Stara czuła do niego po rozłamie. Słysząc to, co mówiła, poczuł się do niej przywiązany bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Teraz miał pewność, że nie tylko on czuł się w ten sposób. Nie czuł już, że jest tak bardzo szalony. To, czego oboje doświadczyli, było prawdziwe. - Nigdy nie przestałem o tobie myśleć – odpowiedział Reece. W końcu dotarli na sam szczyt góry, zatrzymali się i stali obok siebie, wspólnie spoglądając na Wyspy Górne. Mieli stąd doskonały widok, na wyspy przytwierdzone do oceanu i unoszącą się nad nimi mgłę, na rozbijające się u dołu fale oraz setki statków Gwendolyn, które cumowały wzdłuż skalistego wybrzeża. Stali tam w milczeniu przez bardzo długi czas, trzymając się za ręce, rozkoszując się chwilą. Rozkoszując się byciem razem. Nareszcie. Po wszystkich tych latach, wszystkich ludzkich staraniach i życiowych momentach, które usiłowały ich rozdzielić. - Nareszcie jesteśmy razem – jednak, co ironiczne, to właśnie teraz jesteś najbardziej zobowiązany. Zbliża się dzień twojego ślubu. Zdaje się, że zawsze pojawia się przeznaczenie, które wdziera się pomiędzy nas dwoje. - Ale jestem tu teraz – odpowiedział Reece. – Może jednak przeznaczenie stara się przekazać nam coś innego? Mocno ścisnęła jego dłoń, a Reece odpowiedział tym samym. Kiedy się rozglądali, serce Reece’a łomotało jak szalone – nigdy w swoim życiu nie czuł się tak skołowany. Czy właśnie tak miało być? Czy właśnie tutaj miał natknąć się na Starę? Czy miał zobaczyć ją przed swoim ślubem, po to by uchronić się przed popełnieniem błędu, wychodząc za kogoś innego? Czy przeznaczenie, po tych wszystkich latach, próbowało jednak ich połączyć? Reece nie mógł oprzeć się wrażeniu, że tak właśnie było. Czuł, że wpadł na nią za sprawą pewnego zrządzenia losu. Być może była to jego ostatnia szansa, jaką dostał przed ślubem. - Co los złączył, tego człowiek nie rozdzieli – powiedziała Stara. Jej słowa przeniknęły Reece’a. Stara patrzyła w jego oczy w hipnotyzujący sposób. - Tak wiele zdarzeń w naszym życiu miało nas trzymać od siebie z daleka – rzekła Stara – Nasze rody. Nasze ojczyzny. Ocean. Czas… Teraz nic nie jest w stanie nas rozdzielić. Tyle lat minęło, a nasza miłość wciąż pozostaje silna. Czy to zbieg okoliczności, że spotkałeś mnie właśnie teraz, przed swoim ślubem? Los stara się nam coś przekazać. Jeszcze nie jest za późno. Reece popatrzył na nią, a serce chciało wyskoczyć mu z piersi. Odwzajemniła jego spojrzenie. W jej przezroczystych oczach odbijały się: niebo i ocean. W tych samych oczach skrywała się cała miłość do niego. Czuł się niepewnie jak nigdy w życiu. Czuł, że jest niezdolny do racjonalnego myślenia. - Chyba powinienem odwołać ślub – powiedział.

- Nie ja będę o tym decydować – odpowiedziała. – Sam powinieneś zajrzeć głęboko w swoje serce. - W chwili obecnej – powiedział – moje serce podpowiada mi, że to ty jesteś moją jedyną miłością. Jesteś osobą, którą zawsze kochałem. Spojrzała na niego żarliwie. - Nigdy nie kochałam nikogo innego – powiedziała. Reece nie był w stanie nic na to poradzić. Nachylił się, a ich usta się spotkały. Poczuł, że świat zatrząsnął się wokół niego. Kiedy odwzajemniła jego pocałunek, zrozumiał, że miłość całkowicie go pochłonęła. Trwali w tym pocałunku tak długo, że w końcu nie byli w stanie oddychać. Reece pojął, że pomimo tego, że wszystko w nim próbowało się temu sprzeciwić, nigdy nie mógłby poślubić kogoś innego niż Stara.

ROZDZIAŁ CZWARTY Gwendolyn stała na złotym moście. Ściskała jego poręcze i patrzyła w dół na płynącą wartko rzekę. Kaskady wrzały ze złości, wzbijając się coraz wyżej. Nawet tutaj mogła poczuć orzeźwiającą mgiełkę potoku. - Gwendolyn, kochana. Odwróciła się i zobaczyła Thorgrina stojącego daleko na brzegu, oddalonego może o dwadzieścia stóp, uśmiechniętego, wyciągającego do niej rękę. - Chodź do mnie – błagał. – Przejdź przez rzekę. Ucieszona, że go zobaczyła, Gwen zaczęła iść w jego kierunku – wtem inny głos powstrzymał ją przed powzięciem kolejnych kroków. - Matko – usłyszała delikatny głos. Obróciła się i ujrzała chłopca na przeciwległym brzegu. Miał może dziesięć lat, był wysoki, dumny. Miał szerokie ramiona, szlachetny podbródek, silną szczękę i błyszczące, szare oczy. Jak jego ojciec. Był odziany w przepiękną błyszczącą zbroję, wykonaną z materiału, którego nie potrafiła rozpoznać. Broń wisiała mu u pasa. Nawet stąd mogła poczuć jego moc. Moc, która była nie do pokonania. - Matko, potrzebuję cię – powiedział. Chłopiec wyciągnął dłoń, a Gwen udała się w jego kierunku. Zatrzymała się, spoglądała to na Thora, to na swego syna – każdy z nich wyciągał do niej dłoń. Była zdezorientowana. Nie miała pojęcia, w którą stronę pójść. Kiedy tak stała, most nagle się pod nią zawalił. Gwendolyn wrzasnęła, czując jak opada w stronę płynącej w dole rzeki. Wpadła do lodowatej wody, a szalejące wody miotały nią wte i wewte. Wynurzała się, aby zażyć powietrza. Oglądała się za swoim synem i mężem, którzy stali na przeciwległych brzegach wyciągając do niej ręce. Obaj jej potrzebowali. - Thorgrinie! – krzyknęła. A po chwili: - Synu! Gwen, wrzeszcząc, starała się sięgnąć ich obu – szybko jednak poczuła, że spada w dół wodospadu. Wrzasnęła kiedy straciła ich z oczu – spadała przez setki stóp, wprost na znajdujące się w dole ostre skały. Gwendolyn obudziła się krzycząc. Rozejrzała się wokół, pokryta zimnym potem, zdezorientowana, zastanawiając się, gdzie się znajduje. Powoli zdała sobie sprawę, że leży w łóżku, w przyćmionej zamkowej komnacie. Pochodnie migotały tuż przy ścianach. Mrugnęła kilka razy, starając się pojąć co się

właśnie stało, wciąż oddychała z trudem. Powoli zaczynała rozumieć, że był to tylko sen. Straszny sen. Kiedy oczy Gwen przywykły do światła, zauważyła kilkoro opiekunów znajdujących się w jej pokoju. Rozpoznała Illeprę oraz Selese, które stały po obu jej bokach i robiły jej zimne okłady na rękach i nogach. Selese delikatnie otarła jej czoło. - Ciiii… – uspokajała ją Selese. – To był tylko zły sen, pani. Gwendolyn poczuła, że ktoś ściska jej dłoń, rozejrzała się, a jej serce ucieszyło się na widok Thorgrina. Klęczał przy jej boku, trzymając ją za rękę. Jego oczy rozpromieniły się z radości na widok tego, że się obudziła. - Kochana, – powiedział – nic ci nie jest. Gwendolyn mrugnęła, starając się dojść do tego, gdzie się znajduje, dlaczego jest w łóżku i co robią tu ci wszyscy ludzie. Po chwili, kiedy spróbowała się poruszyć, poczuła ogromny ból brzucha – wtedy sobie przypomniała. - Moje dziecko! – krzyknęła, po czym zastygła. – Gdzie on jest? Czy chłopiec żyje? Gwen w panice próbowała odczytać, co mówią znajdujące się wokół niej twarze. Thor mocno ścisnął jej rękę i uśmiechnął się szeroko – już wiedziała, że wszystko jest w porządku. Ten uśmiech uspokajał ją przez całe życie. - Tak, żyje – odpowiedział Thor. – Dzięki bogu. I Ralibarowi. Ralibar w samą porę przyniósł was tutaj. - Jest w pełni zdrów – dodała Selese. Nagle krzyk przeszył powietrze. Gwendolyn rozejrzała się i ujrzała nadchodzącą Illeprę, trzymającą w ramionach płaczące zawiniątko. Serce Gwendolyn odetchnęło z ulgą, a jej twarz pokryła się łzami. Zaczęła spazmatycznie płakać, szlochała na widok małego. Poczuła taką ulgę, łzy radości napływały jej do oczu. Dziecko żyło. Ona również. Jakoś udało im się przetrwać ten straszny koszmar. Nigdy w swoim życiu nie była bardziej wdzięczna losowi. Illepra pochyliła się i położyła dziecko na klatce piersiowej Gwen. Gwendolyn usiadła, popatrzyła w dół, przyglądając się dziecięciu. Kiedy go dotknęła, kiedy poczuła jego ciężar, jego zapach, kiedy zobaczyła jak wygląda, poczuła się jak nowo narodzona. Kołysała go, mocno trzymając go w ramionach. Cały czas był opatulony w tkaninę. Gwen poczuła przypływ miłości do tego malca, miłości połączonej z wdzięcznością. Ledwie potrafiła w to uwierzyć – miała dziecko. Kiedy synek znalazł się w jej ramionach, przestał nagle płakać. Stał się bardzo spokojny, odwrócił się, otworzył oczy i spojrzał wprost na nią. Gwen doznała wstrząsu, który przeszedł przez jej ciało kiedy ich oczy się spotkały. Dziecko miało oczy Thora – szare i błyszczące – wdawały się pochodzić z innego wymiaru. Wgapiały się w nią. Ona zaś odwzajemniała to spojrzenie. Gwendolyn czuła jakby znała go już wcześniej. Jakby znała go od zawsze.

W tym momencie Gwen wiedziała, że łączy ich silna więź. Więź silniejsza niż wszystkie, które nawiązała dotychczas w życiu. Chwyciła go mocno i przysięgła, że nigdy go nie opuści. Pójdzie za nim w ogień. - Jest do ciebie podobny, moja pani – powiedział Thor, uśmiechając się i spoglądając na nią. Gwen również się uśmiechnęła, płacząc, pełna silnych emocji. Nigdy w swoim życiu nie była tak szczęśliwa. Była to jedyna rzecz, której zawsze pragnęła, być z Thorgrinem i ich dzieckiem. - Ma twoje oczy – odpowiedziała Gwen. - Nie ma jeszcze imienia – zauważył Thor. - Może powinniśmy nazwać go na twoją cześć – Gwendolyn zwróciła się do Thora. Thor stanowczo pokręcił głową. - Nie, on jest synem swojej matki. Nosi twoje cechy. Prawdziwy wojownik powinien nosić w sobie ducha swojej matki i umiejętności swojego ojca. Obie te rzeczy muszą mu służyć. Odziedziczy po mnie umiejętności, imię natomiast powinien mieć po tobie. - Co więc proponujesz? – zapytała. Thor pomyślał. - Jego imię powinno brzmieć podobnie do twojego. Syn Gwendolyn powinien mieć na imię… Guwayne. Gwen uśmiechnęła się. Od razu spodobał jej się dźwięk tego imienia. - Guwayne – powiedziała. – Podoba mi się. Gwen uśmiechnęła się szeroko i mocno przytuliła swoje dziecko. - Guwayne – powtórzyła patrząc na małego. Guwayne odwrócił się i ponownie otworzył oczy. Patrzył wprost na nią, mogłaby przysiąc, że widziała jak się uśmiecha. Wiedziała, że był na to za mały, ale widziała przebłysk czegoś, co, jak czuła, miało pokazać, że spodobało mu się to imię. Selese pochyliła się by posmarować maścią usta Gwen, a następnie dać jej coś do picia, gęsty, ciemny płyn. Gwen natychmiastowo ożywiła się. Czuła, że powoli dochodzi do siebie. - Jak długo tu jestem? – zapytała. - Spałaś prawie przez dwa dni, moja pani – odrzekła Illepra. – Od czasu wielkiego zaćmienia. Gwen zamknęła oczy i sobie przypomniała. Wszystko natychmiast do niej wróciło. Pamiętała zaćmienie, grad, trzęsienie ziemi… Nigdy wcześniej niczego takiego nie widziała. - Narodzinom naszego dziecka towarzyszyły wielkie znaki – rzekł Thor. – Były widoczne w całym królestwie. Wieść o jego przyjściu na świat dotarła już nawet w najdalsze strony kraju. Kiedy Gwen mocno tuliła chłopca, poczuła wszechogarniające ciepło, wiedziała, że nie jest to zwyczajny chłopiec. Zastanawiała się jakie siły drzemią w jego żyłach.

Spojrzała na Thora zastanawiając się, czy chłopiec również jest druidem. - Byłeś tu przez cały czas? – zapytała Thora, kiedy zrozumiała, że cały ten czas trwał przy jej boku. Poczuła do niego ogromną wdzięczność. - Tak, moja pani. Przyszedłem, jak tylko usłyszałem. Jedynie ostatnią noc spędziłem przy Jeziorze Smutków, modląc się o twój powrót do zdrowia. Gwen znów zalała się łzami. Nie była w stanie kontrolować swoich emocji. Nigdy nie była tak szczęśliwa; trzymając to dziecko, czuła się kompletna. Było to uczucie, którego w życiu się nie spodziewała. Niestety Gwen przypomniała sobie tę pamiętną chwilę w Nibyświecie, kiedy to została zmuszona do dokonania wyboru. Ścisnęła Thora za rękę i jednocześnie mocno przytuliła syna. Obaj są blisko niej, chciała, aby zostali z nią na zawsze. Ale wiedziała, że jeden z nich będzie musiał umrzeć. Płakała. - Co się stało kochana? – zapytał w końcu Thor. Gwen potrząsnęła głową, nie mogąc mu o niczym powiedzieć. - Nie martw się – powiedział. – Twoja matka wciąż żyje. Jeśli to jest powód, dla którego płaczesz. Nagle jej się przypomniało. - Jest ciężko chora – dodał Thor. – Jednak wciąż masz czas, aby ją zobaczyć. Gwen wiedziała, że musi to uczynić. - Muszę się z nią spotkać – powiedziała. – Natychmiast mnie do niej zabierz. - Pani, czy jesteś pewna? – zapytała Selese. - W twoim stanie nie powinnaś się ruszać, pani – dodała Illepra. – Twój poród był bardzo nietypowy, powinnaś odpoczywać. Masz szczęście, że żyjesz. Gwen zdecydowanie potrząsnęła głową. - Chcę zobaczyć swoją matkę zanim umrze. Zabierz mnie do niej. Natychmiast.

ROZDZIAŁ PIĄTY Godfrey siedział w karczmie pośrodku długiego drewnianego stołu, w każdej dłoni trzymając kufel wyśmienitego ale. Śpiewał wraz z potężną grupą MacGilów i McCloudów co rusz stukając się z nimi kuflami. Wszyscy kołysali się w przód i w tył, uderzając się w szklanice, aby podkreślić każdą zwrotkę. Piwo wylewało się na ręce i stoły. Godfreyowi było to jednak obojętne. Był bardzo pijany, podobnie jak każdej innej nocy ostatnimi czasy, i czuł się z tym bardzo dobrze. Po jego bokach siedzieli Akorth i Fulton. Goodfrey rozglądał się wokół i czuł ogromną satysfakcję widząc, że przy stołach zasiadają dziesiątki MacGilów i McCloudów – wcześniejsi wrogowie zebrali się razem podczas zabawy, którą udało mu się zorganizować. Zajęło mu to kilka dni przeczesywania Pogórza, aby dotrzeć do tego miejsca. Na początku ludzie podchodzili do tego z dystansem, jednak gdy Godfrey wytoczył kilka beczek ale, gdy pojawiły się kobiety, mężczyźni zaczęli przychodzić. Zaczęło się od kilku mężczyzn, ostrożnie spoglądających w swoim kierunku, zasiadających po przeciwnych stronach sali. Jednak gdy Godfrey postanowił o spakowaniu karczmy i przeniesieniu jej na ten szczyt Pogórza, mężczyźni rozluźnili się i zaczęli ze sobą rozmawiać. Godfrey wiedział, że nic innego nie łączy mężczyzn tak, jak strumień darmowego ale. Tym co sprawiło, że puściły im hamulce, że zaczęli zachowywać się jak bracia, był moment, w którym Godfrey wprowadził kobiety. Chłopak musiał użyć swoich znajomości po obu stronach Pogórza, aby opustoszyć wszystkie burdele w okolicy i oczywiście szczodrze wynagrodzić wszystkie obecne panie. Teraz sala była nimi wypełniona, siedziały głównie na kolanach żołnierzy, którym bardzo się to podobało. Dobrze opłacone kobiety były zadowolone, mężczyźni byli zadowoleni, więc cała sala wypełniła się radością i toastami, Mężczyźni zaś przestali skupiać się na sobie, zamiast tego zajmując się piciem i kobietami. Noc stawała się coraz ciemniejsza, a Godfrey co chwila podsłuchiwał rozmowy, z których mógł wnioskować, że MacGilowie i McCloudowie zaczynają traktować się przyjacielsko. Zaczęli nawet umawiać się na wspólny patrol. Właśnie taki rodzaj więzi między nimi poleciła mu osiągnąć jego siostra. Godfrey był dumny, że udało mu się tego dokonać. Podobał mu się również sam sposób dojścia do celu – jego policzki były coraz bardziej czerwone od spożytego alkoholu. Zauważył, że w ale McCloudów było coś innego, piwo po tej stronie Pogórza było mocniejsze i od razu uderzało do głowy. Godfrey wiedział, że istnieje wiele sposobów na wzmocnienie armii, na zjednoczenie ludzi i na dowodzenie. Polityka była jednym z nich, powołanie jednostki zarządzającej – innym, egzekwowanie prawa kolejnym. Jednak żadna z tych metod nie trafiała do serc tych ludzi. Godfrey, przy wszystkich swoich wadach, doskonale widział jak dotrzeć do zwykłego człowieka. Bo sam był zwykłym człowiekiem. Należał

wprawdzie do królewskiego rodu, jednak jego serce zawsze solidaryzowało się z masami. Posiadał pewną mądrość osób urodzonych na ulicy, mądrość, której wszyscy ci rycerze w lśniących zbrojach nigdy nie posiądą. Oni byli ponad tym wszystkim. I Godfrey podziwiał ich za to. Jednak zrozumiał, że to właśnie on, Godfrey, ma nad nimi przewagę dzięki temu, że kiedyś był częścią takiego świata. Dało mu to inną perspektywę, inny sposób patrzenia na ludzi – a czasami konieczne są obie perspektywy, aby w pełni zrozumieć potrzeby ludu. Koniec końców, największe pomyłki jakich dopuszczali się Królowie, zawsze wynikały z tego, że nie pozostawali oni w kontakcie z ludem. - McCloudowie jednak umieją pić – powiedział Akorth. - Oj, nie zawodzą – dodał Fulton, kiedy dwa kolejne kufle ślizgiem pojawiły się przed nimi. - To piwo jest za mocne – rzekł Akorth, bekając przy tym doniośle. - Jakoś nie tęsknię za naszym lokalnym – odpowiedział Fulton. Godfrey dostał kuksańca w żebra, rozejrzał się wokół i zobaczył, że niektórzy spośród McCloudów kołyszą się za mocno, śmieją za głośno i są naprawdę pijani, podobnie jak rozpieszczane przez nich kobiety. Godfrey zrozumiał, że McCloudowie są zdecydowanie bardziej nieokrzesani niż MacGilowie. MacGilowie byli szorstcy, ale McCloudowie… było w nich coś takiego… coś dzikiego. Kiedy swoim okiem eksperta przeanalizował sytuację w sali, zobaczył, że McCloudowie ściskają swoje kobiety nieco za mocno, uderzają się kuflami ze zbyt dużą siłą, że szturchają się łokciami w sposób zbyt gwałtowny. Było w tych ludziach coś, co sprawiało, że Godfrey czuł się przy nich nerwowo i to pomimo tych wszystkich dni, które spędził w ich towarzystwie. Z jakiegoś powodu, nie potrafił całkowicie zaufać tym ludziom. A im więcej czasu z nimi spędzał, tym lepiej rozumiał dlaczego oba te rody trzymają się od siebie z daleka. Zastanawiał się czy kiedykolwiek mógłby zostać jednym z nich. Pijaństwo osiągnęło swój szczyt. Wokół krążyło dwa razy więcej kufli niż dotychczas. Jednak McCloudowie nie zwalniali tempa, jak w takim momencie zwykli czynić żołnierze. Co więcej, zaczęli pić jeszcze więcej, dużo za dużo. Godfrey, wbrew swojej naturze, stał się nieco zdenerwowany. - Czy sądzisz, że mężczyzna może wypić za dużo? – zapytał Akortha. Akorth zaśmiał się z drwiną w głosie. - Cóż za pruderyjne pytanie! – odparł bez chwili zastanowienia. - Co ci się stało? – zapytał Fulton. Jednak Godfrey bacznie obserwował jak jeden z McCloudów, tak pijany, że ledwie widział na oczy, wpadł na grupkę swoich kolegów, przewracając ich wszystkich z hukiem. Przez chwilę w sali zapadła cisza, wszyscy odwrócili się, by zobaczyć grupkę leżących na podłodze żołnierzy.

Ci jednak szybko się podnieśli krzycząc radośnie, śmiejąc się i wiwatując. Godfreyowi ulżyło, że zabawa trwała dalej. - Nie sądzisz, że mają już dość? – zapytał Godfrey, zaczynając się zastanawiać czy to wszystko nie było przypadkiem złym pomysłem. Akorth spojrzał na niego z niedowierzaniem. - Dość? – zapytał. – A co to w ogóle znaczy? Godfrey zauważył, że sam bełkotał, a jego umysł nie był tak bystry jakby sobie tego życzył. Pomimo wszystko, ciągle wydawało mu się, że zaczyna się tu dziać coś złego. Że coś jest nie tak. Zachowania były zbyt intensywne, a biesiadnicy zaczynali tracić nad sobą kontrolę. - Precz z łapami – nagle ktoś wrzasnął. – Ona jest moja! Ton tego głosu był złowrogi i niebezpieczny. Kiedy dźwięk dotarł do Godfreya, ten się odwrócił. Po drugiej stronie sali żołnierz MacGilów stał wyprostowany, kłócąc się z jednym z McCloudów. McCloud pochwycił kobietę, która siedziała na kolanach MacGila, objął ją ramieniem wokół talii i pociągnął do siebie. - Była twoja. Teraz jest moja! Znajdź sobie jakąś inną! Oblicze MacGila zachmurzyło się. Żołnierz dobył miecza. Charakterystyczny dźwięk rozniósł się po sali, sprawiając, że wszystkie głowy obróciły się w jego stronę. - Powiedziałem, że jest moja! – krzyknął MacGil. Jego twarz była teraz całkiem czerwona, a włosy zmierzwione i polepione od potu. Cała sala patrzyła na nich przykuta śmiertelnym tonem wypowiedzi. Zabawa ustała gwałtownie, w karczmie nastała cisza, a biesiadnicy bo obu stronach sali zamarli, by obserwować rozwój zdarzeń. McCloud, potężny, muskularny mężczyzna, skrzywił się, chwycił kobietę i gwałtownie cisnął nią w bok. Poleciała w tłum, potknęła się i upadła. McClouda z całą pewnością nie obchodziło co się z nią stało. Dość oczywistym było, że jedyne na co miał teraz ochotę to bójka, nie kobieta. Również dobył miecza, gotowy do walki. - Zapłacisz za nią życiem! – powiedział. Żołnierze z wszystkich stron odsunęli się w tył, tworząc niewielkie pole do walki. Godfrey obserwował narastające napięcie. Wiedział, że musi przerwać tę sytuację, zanim zamieni się ona w otwartą wojnę. Przeskoczył przez stół, ślizgając się po kuflach z piwem, przemknął korytarzem i wbiegł w sam środek pola oczyszczonego do walki. Prosto pomiędzy tę dwójkę. Wyciągnął dłonie, aby ich rozdzielić. - Panowie! – zawołał bełkocząc nieco. Starał się być skupiony, zmusić swój umysł do trzeźwego myślenia. Żałował jednocześnie, że dał się upić tak bardzo. - Wszyscy jesteśmy ludźmi! – krzyknął. – Stanowimy wspólnotę! Jedną armię! Walka jest tu niepotrzebna! Wokół jest wiele kobiet! Żaden z was zapewne nie chciał doprowadzić do tej sytuacji!

Godfrey spojrzał na MacGila, który stał tam krzywiąc się i trzymając swój miecz. - Jeśli przyzna, że to jego wina, przyjmę jego przeprosiny – powiedział MacGil. McCloud był nieco skołowany, po chwili jego wyraz twarzy stał się łagodniejszy, aż ostatecznie uśmiechnął się. - W takim razie przepraszam! – McCloud wykrzyczał, wyciągając swoją lewą rękę. Godfrey odsunął się. MacGil ostrożnie uścisnął wyciągniętą dłoń. Kiedy mężczyźni wymieniali uścisk, McCloud zmiażdżył rękę MacGila, szarpnął go w swoim kierunku, a następnie uniósł miecz i wbił go prosto w jego klatkę piersiową. - Przepraszam, – dodał – że nie zabiłem cię wcześniej! Szmato MacGilów! MacGil padł na ziemię, bezwładnie, krew rozlała się wokół niego. Był martwy. Godfrey był zszokowany. Znajdował się raptem stopę od nich, nie mógł wprawdzie pomóc, ale w pewien sposób czuł, że to jego wina. Zachęcił MacGila, aby ten opuścił swoją broń, to on starał się doprowadzić do rozejmu. Został zdradzony przez tego McClouda, zrobiono z niego głupca na oczach jego własnych ludzi. Godfrey nie myślał jasno, był pijany jak bela, jednak coś w nim pękło. Jednym szybkim ruchem, schylił się, pochwycił miecz martwego MacGila, podszedł do McClouda i dźgnął go prosto w serce. McCloud spojrzał w bok, otworzył szeroko oczy, następnie zsunął się na ziemię, martwy, z mieczem, który wciąż tkwił w jego klatce. Godfrey spojrzał w dół na swoje skrwawione dłonie i nie potrafił uwierzyć w to, co właśnie zrobił. Był to pierwszy raz kiedy zabił człowieka własnymi rękami. Nigdy nie sądził, że jest do tego zdolny. Nie planował go zabić, nawet tego porządnie nie przemyślał. Coś tkwiło głęboko w nim. Zawładnęła nim jakaś część niego samego, część, która zapragnęła zemsty za krzywdy. Sala nagle pogrążyła się w chaosie. Ze wszystkich stron dało się słyszeć krzyki, mężczyźni atakowali się we wściekłości. Przestrzeń wypełniły odgłosy uderzających o siebie mieczy. W pewnym momencie Akorth popchnął Godfreya mocno do przodu, sprawiając, że jego głowa uniknęła spotkania ze zbliżającym się mieczem. Inny żołnierz – Godfrey nie pamiętał kto to był i dlaczego to zrobił – chwycił go i rzucił nim wzdłuż stołu wypełnionego po brzegi piwem. Ostatnią rzeczą jaką zapamiętał Godfrey było to, jak leci wzdłuż drewnianej ławy, uderzając po kolei w każdy kufel ale, aż wreszcie spada na ziemię, waląc o nią głową i jedyne czego pragnie, to być gdziekolwiek, byle nie tutaj.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Gwendolyn siedziała na wózku inwalidzkim, trzymając Guwayne’a w ramionach. Oczekiwała, aż sługa otworzy drzwi, a Thor wwiezie ją do komnaty swojej chorej matki. Strażnicy Królowej pochylili głowy i odsunęli się na bok. Gwen przytuliła dziecko mocniej, kiedy wchodzili do ciemnego pokoju. Było tu cicho i duszno. Pochodnie migotały na każdej ze ścian. Wydawało się, że w powietrzu czai się śmierć. Guwayne, pomyślała. Guwayne. Guwayne. Powtarzała imię w myślach, wciąż i na nowo, starając skupić się na czymś innym niż jej umierająca matka. Kiedy o nim myślała, czuła się dużo lepiej, to imię sprawiało, że ogarniało ją ciepło. Guwayne. Cudowne dziecko. Kochała go bardziej, niż mogła to sobie wyobrazić. Gwen chciała, aby jej matka ujrzała go, zanim umrze. Chciała, aby matka była z niej dumna. Gwen pragnęła jej błogosławieństwa. Musiała to przyznać. Pomimo ich wyboistej przeszłości, Gwen potrzebowała pokoju i porozumienia w ich relacji. Zanim matka umrze. Była teraz w delikatnym stanie, a świadomość, że przez ostatnie miesiące zbliżyły się do siebie, sprawiała, że Gwen czuła się jeszcze bardziej zrozpaczona. Jej serce ścisnęło się, kiedy drzwi się za nią zatrzasnęły. Rozejrzała się po pokoju i ujrzała dziesiątki sług stojących w pobliżu matki. Ludzi ze starej gwardii, których potrafiła rozpoznać, którzy opiekowali się także jej ojcem. Komnata była nimi wypełniona. Czuwali przy umierającej. Przy boku matki stała oczywiście Hafold, jej wierna służka do samego końca. Trzymała przy niej straż, nie pozwalając nikomu zbliżyć się zbyt blisko, podobnie jak zwykła to czynić przez całe swoje życie. Kiedy Thor podjechał z Gwendolyn blisko matki, córka chciała wstać, pochylić się nad starą Królową i ją uściskać. Jej ciało wciąż jednak było całe obolałe – będąc w tym stanie, nie potrafiła tego uczynić. Zamiast tego wyciągnęła swoją dłoń i ujęła matkę za nadgarstek, był zimny w dotyku. Kiedy to uczyniła, jej rodzicielka, leżąc dotychczas nieprzytomna, powoli otworzyła jedno oko. Wyglądała na zaskoczoną i uradowaną na widok Gwen. Niespiesznie otworzyła drugie oko, a następnie usta. Chciała przemówić. Próbowała wypowiedzieć słowa, jednak miast tego dało się słyszeć jedynie sapanie. Gwen nie mogła jej zrozumieć. Matka odchrząknęła i skinęła na Hafold. Ta natychmiast się pochyliła, przyłożyła ucho blisko ust Królowej. - Tak moja pani? – zapytała Hafold. - Odeślij wszystkich. Chcę zostać sama z moją córką i Thorgrinem. Hafold spojrzała przelotnie na Gwen, wydawał się być jej niechętna, następnie odpowiedziała – Jak sobie życzysz, pani.

Hafold natychmiast zebrała wszystkich, a następnie wyprowadziła ich przez drzwi; po czym wróciła i zajęła swą pozycję u boku Królowej. - Sama – Królowa powtórzyła i spojrzała wymownie na Hafold. Hafold popatrzyła w dół zaskoczona, następnie z zazdrością rzuciła okiem na Gwen i gwałtownie wyszła z komnaty, stanowczo zamykając za sobą drzwi. Gwen siedziała z Thorem, czuła ulgę, że wszyscy sobie poszli. Ciężki całun śmierci wciąż wisiał w powietrzu. Gwendolyn czuła go cały czas – już niedługo matki z nią nie będzie. Królowa ścisnęła dłoń Gwen, a ta odwzajemniła ten uścisk. Matka uśmiechnęła się, a łza spłynęła jej po policzku. - Cieszę się, że cię widzę – powiedziała. Czy raczej wyszeptała. Jej słowa były ledwie słyszalne. Gwen czuła, że chce jej się płakać, jak mogła, starała się być silna, starała się oszczędzić matce łez. Jednak nie potrafiła się opanować. Łzy nagle same zaczęły płynąć. - Matko – powiedziała. – Przepraszam. Tak bardzo cię przepraszam. Za wszystko. Gwen czuła ogromny żal, że w życiu nie były ze sobą bliżej. Nigdy nie potrafiły się zrozumieć. Ich osobowości zawsze się ze sobą ścierały, nigdy nie postrzegały rzeczy w ten sam sposób. Gwen było przykro, że ich relacja wyglądała w ten sposób, nawet jeśli nie była osobą, którą należało za to winić. Pragnęła, spoglądając w przeszłość, aby istniało coś, co mogła powiedzieć bądź zrobić, aby sprawy potoczyły się inaczej. Jednak te kobiety zawsze były po dwóch różnych stronach barykady, niezależnie od sytuacji, o którą chodziło. I wydawało się, że żaden wysiłek, z którejkolwiek ze stron, nie był w stanie tego zmienić. Były po prostu dwiema całkowicie różniącymi się od siebie istotami, które utknęły w tej samej rodzinie, które utknęły w relacji matka-córka. Gwen nigdy nie była córką, której pragnęła jej matka, a Królowa nigdy nie była matką, jakiej życzyłaby sobie Gwen. Gwen zastanawiała się dlaczego świat połączył je ze sobą. Królowa skinęła głową, a Gwendolyn wiedziała, że matka ją rozumie. - To ja przepraszam – odpowiedziała. – Jesteś wyjątkową córką. I wyjątkową Królową. Dużo wspanialszą Królową niż ja kiedykolwiek byłam. I dużo wspanialszym władcą, niż kiedykolwiek był twój ojciec. Byłby z ciebie dumny. Zasługujesz na lepszą matkę niż ta, którą jestem ja. Gwen otarła łzy. - Byłaś doskonałą matką. Matka potrząsnęła głową. - Byłam dobrą Królową. I oddaną żoną. Ale nie byłam dobrą matką. A przynajmniej nie dla ciebie. Myślę, że widziałam w tobie zbyt dużo siebie. To mnie przerażało. Gwen ścisnęła jej rękę. Płakała. Pragnęła, aby dano im więcej czasu dla siebie, aby ta rozmowa odbyła się o wiele wcześniej. Teraz, kiedy była Królową, kiedy obie były starsze, i kiedy miała dziecko, Gwen pragnęła, aby matka była przy niej. Chciała móc

korzystać z jej rad. Ironicznie, moment, w którym najbardziej pragnęła jej przy sobie, był czasem, w którym nie mogła jej mieć. - Mamo, chciałabym, abyś poznała moje dziecko. Mojego syna. Oto Guwayne. Królowa, zaskoczona, otworzyła szeroko oczy, uniosła głowę nad poduszkami, spojrzała w dół i dopiero teraz dostrzegła, że Gwen trzyma na rękach Guwayne’a. Królowa westchnęła, podniosła się nieco bardziej, a następne wybuchła płaczem. - Och Gwendolyn – powiedziała. – To najpiękniejsze dziecko jakie kiedykolwiek widziałam. Wyciągnęła rękę i dotknęła Guwayne’a, położyła dłonie na jego czole, a kiedy to uczyniła, załkała jeszcze mocniej. Następnie odwróciła się i spojrzała na Thora. - Będziesz dobrym ojcem – powiedziała. – Mój mąż cię uwielbiał. Zaczynam rozumieć dlaczego. Myliłam się co do ciebie. Wybacz mi. Cieszę się, że jesteś z Gwendolyn. Thor uroczyście skinął głową, wyciągnął rękę i chwycił Królową za ramię. Ona również wyciągnęła do niego dłoń. - Nie mam czego wybaczać – powiedział. Królowa spojrzała na Gwendolyn, a jej oczy znów stały się twarde. Gwen zobaczyła w nich nagłą zmianę, zobaczyła, że wraca stara Królowa. - Staniesz teraz w obliczu wielu prób – powiedziała matka. – Cały czas starałam się je kontrolować. Wciąż mam wszędzie swoich ludzi. Obawiam się o ciebie. Gwendolyn poklepała ją po dłoni. - Matko, nie martw się tym teraz. To nie czas na sprawy państwa. Matka pokręciła głową. - Zawsze jest czas na sprawy państwa. A teraz przede wszystkim. Pogrzeby, nie zapominaj, są sprawami państwa. Nie są wydarzeniami rodzinnymi, a politycznymi. Królowa kaszlała przez długi czas, a następnie odetchnęła głęboko. - Nie pozostało mi wiele czasu, więc słuchaj uważnie – powiedziała, a jej głos stawał się coraz słabszy. – Weź sobie moje słowa do serca. Nawet jeśli nie masz ochoty ich usłyszeć. Gwen nachyliła się bliżej i uroczyście skinęła głową. - Cokolwiek powiesz matko. - Nie ufaj Tirusowi. Zdradzi cię. Nie ufaj jego ludziom. Ci MacGilowie nie są jednymi z nas. Łączy ich z nami jedynie nazwisko. Nie zapominaj o tym. Matka zaczęła sapać, próbując złapać oddech. - McCloudom również nie ufaj. Nie wyobrażaj sobie, że będziesz żyć z nimi w pokoju. Matka sapała, a Gwen zastanawiała się nad jej słowami, starając się pojąć ich głębsze znaczenie.

- Dbaj, aby twoja armia była silna, a obrona jeszcze silniejsza. Im mocniej zdasz sobie sprawę z tego, że pokój to iluzja, tym dłużej uda ci się go zachować. Matka znów dyszała. Przez długi czas. Zamknęła oczy. Serce Gwen krwawiło, gdy patrzyła jak wiele wysiłku kosztują ją te słowa. Z jednej strony, pomyślała Gwen, być może były to tylko słowa umierającej Królowej, która zbyt długo czuła się znużona; z drugiej jednak strony, Gwen nie mogła oprzeć się wrażeniu, jest w tym wszystkim jakaś mądrość. Mądrość, której być może nie chciała przyjąć. Jej matka znów otworzyła oczy. - Twoja siostra, Luanda – wyszeptała. – Chcę, aby była na moim pogrzebie. Jest moją córką. Moją pierworodną. Gwendolyn westchnęła, zaskoczona. - Uczyniła straszne rzeczy, zasłużyła na wygnanie. Ale okaż jej łaskę, tylko raz. Kiedy będą wsadzać mnie do ziemi, chcę, aby była tutaj. Nie odrzucaj prośby umierającej matki. Gwendolyn znów westchnęła, czuła się rozdarta. Chciała sprawić matce przyjemność. Jednak nie chciała pozwolić Luandzie wrócić. Nie po tym co zrobiła. - Obiecaj mi – powiedziała matka, ściskając stanowczo dłoń Gwen. – Obiecaj mi. Ostatecznie Gwendolyn skinęła – nie była w stanie jej odmówić. - Obiecuję ci, Matko. Matka westchnęła i skinęła głową. Była usatysfakcjonowana, osunęła się z powrotem na poduszkę. - Matko, – powiedziała Gwen i odchrząknęła – chciałabym, abyś pobłogosławiła moje dziecko. Matka delikatnie otworzyła oczy i spojrzała na nią, następnie zamknęła je powoli i potrząsnęła głową. - To dziecko ma wszelkie błogosławieństwa jakich noworodek może tylko potrzebować. Ma również moje, jednak go nie potrzebuje. Zobaczysz córko, że twoje dziecko będzie dużo potężniejsze niż ty, Thorgrin czy ktokolwiek inny, kto narodził się wcześniej, bądź narodzi się później. Wszystko to zostało przepowiedziane lata temu. Matka dyszała przez długi czas, a kiedy Gwen wydawało się, że skończyła, kiedy Gwen przygotowywała się już do wyjścia, matka otworzyła oczy po raz ostatni. - Nie zapominaj czego nauczył cię ojciec – powiedziała, jej głos był tak słaby, że ledwie mogła mówić. – Czasem w królestwie największy pokój panuje podczas wojny.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Steffen galopował w dół zakurzoną drogą, kierując się na wschód od Królewskiego Dworu. Jego podróż trwała już kilka dni. Podążały za nim dziesiątki członków Królewskiej Straży. Czuł się zaszczycony, że to właśnie jemu Królowa powierzyła tę misję i był w pełni zdeterminowany, aby należycie ją wypełnić. Steffen jeździł od miasta do miasta z karawaną królewskich powozów. Każdy z nich wypełniony był złotem, srebrem, królewskimi monetami, kukurydzą, pszenicą, różnymi zapasami i materiałami budowlanymi wszelkiego rodzaju. Królowa postanowiła przynieść pomoc do wszystkich małych wiosek Kręgu, aby również one mogły się odbudować. To właśnie w Steffenie dostrzegła odpowiednią osobę, której należy powierzyć tę misję. Steffen odwiedził już wiele wiosek, w imieniu Królowej rozdzielił wiele wagonów pełnych towarów. Robił to bardzo dokładnie, starając się jak najlepiej rozdysponować je pomiędzy wioski i rodziny, które najbardziej ich potrzebowały. Był dumny widząc radość na twarzach ludzi, kiedy rozdawał im towary i przydzielał pracowników, którzy mieli pomóc w odbudowie wiosek znajdujących się w okolicy Królewskiego Dworu. Wioska po wiosce, wszystko w imieniu Gwendolyn. Steffen pomagał odbudować wiarę w potęgę Królowej, w możność odbudowy Kręgu. Po raz pierwszy w życiu ludzie nie zwracali uwagi na jego wygląd, patrzyli na niego z szacunkiem, jak na normalnego człowieka. Pokochał to uczucie. Ludzie również mieli poczucie, że Królowa o nich nie zapomniała, Steffen zaś był szczęśliwy mogąc brać udział w przedsięwzięciu, które sprawiało, że lud jeszcze bardziej kochał Królową i czuł się jej oddany. Niczego więcej nie pragnął. Los chciał, że, po odwiedzeniu wielu wsi, trasa wyznaczona przez Królową zawiodła Steffena do jego własnej wioski, do miejsca w którym się wychował. Steffen poczuł strach, pewne ukłucie w żołądku, kiedy zobaczył, że jego osada jest następna na liście. Chciał zawrócić, zrobić cokolwiek, aby tylko tego uniknąć. Wiedział jednak, że nie może tego zrobić. Przysiągł Gwendolyn, że wypełni jej rozkazy, na szali leżał więc jego honor – musiał spełnić swój obowiązek, nawet jeśli wiązało się to z powrotem do miejsca, które widywał w największych koszmarach. Było to miejsce, w którym mieszkali wszyscy ludzie, których znał jako dziecko, ludzie, którzy czerpali ogromną przyjemność z dręczenia go i szydzenia ze sposobu w jaki został ukształtowany. Ludzie, którzy sprawili, że przez całe życie odczuwał wstyd z powodu tego, kim jest. Kiedy stamtąd odszedł, przysiągł sobie, że już nigdy tu nie wróci, że nigdy nie ujrzy już swojej rodziny. Teraz, o ironio, przywiodła go tu jego misja, podczas której w imieniu Królowej miał rozdać im wszelkie towary, których mogą potrzebować. Los bywa jednak okrutny. Steffen wjechał na grzbiet góry i pierwszy raz od dawna ujrzał swoją osadę. W żołądku wszystko mu się przewracało. Wystarczyło, aby tylko zobaczył to miejsce, a od

razu poczuł, że jest mniej wart. Zaczynał kurczyć się w sobie, czołgać w środku własnego ciała, było to uczucie, którego szczerze nienawidził. A przecież jeszcze przed chwilą czuł się tak wspaniale, lepiej niż kiedykolwiek w swoim życiu. Szczególnie teraz, mając tę pozycję, będąc w tym otoczeniu. Teraz, kiedy odpowiadał przed samą Królową. Jednak kiedy zobaczył to miejsce, wróciły wspomnienia, dotyczące tego w jaki sposób ludzie traktowali go wcześniej. Nienawidził tego uczucia. Czy ci wszyscy ludzie wciąż tu mieszkali? Zastanawiał się. Czy wciąż byli tak okrutni, jak zazwyczaj. Miał jedynie nadzieję, że nie. Jeśli Steffen natrafi tu na swoją rodzinę, co im powie? Co oni mu powiedzą? Czy będą z niego dumni, kiedy zobaczą jaki urząd piastuje? Osiągnął w swoim życiu więcej niż ktokolwiek z jego rodziny, niż ktokolwiek z wioski. Był jednym z najważniejszych doradców Królowej, był członkiem małej królewskiej rady. Będą zdumieni słysząc co udało mu się osiągnąć. Ostatecznie będą musieli przyznać, że mylili się co do niego. Że wcale nie był nic nie warty. Steffen miał nadzieję, że może właśnie w ten sposób potoczą się sprawy. Może wreszcie jego rodzina będzie go podziwiać, może zyska wśród swych ludzi szacunek. Steffen i jego królewska karawana zatrzymali się przed bramami tej niewielkiej osady. Steffen nakazał wszystkim zatrzymać się. Odwrócił się przodem do swoich ludzi, do dziesiątek żołnierzy Straży Królewskiej, którzy czekali na jego rozkazy. - Poczekacie tutaj na mnie, – krzyknął – poza murami miasta. Nie chcę, aby moi ludzie was zobaczyli. Chcę stawić im czoła w samotności. - Tak jest, Panie Dowódco – odpowiedzieli. Steffen zsiadł z konia, chcąc pieszo przebyć resztę drogi do miasta. Nie chciał, aby jego rodzina zobaczyła królewskiego konia, czy królewską świtę. Chciał zobaczyć jak zareagują na jego widok, kiedy zobaczą go takim jaki jest, bez obecnej pozycji czy rangi. Ściągnął nawet królewskie oznaczenia ze swojej nowej odzieży i pozostawił je w siodle. Steffen wszedł przez główną bramę do małej, brzydkiej wioski, którą pamiętał. Miała zapach dzikich psów, kurcząt biegających wolno po ulicach, starych kobiet i przeganiających je dzieci. Szedł obok rzędów chatek, których kilka zrobionych było z kamienia, ale większość – ze słomy. Ulice były w bardzo złym stanie, pełne dziur i zwierzęcych zwłok. Nic się nie zmieniło. Przez wszystkie te lata, zupełnie nic się nie zmieniło. Steffen ostatecznie dotarł na koniec ulicy, skręcił w lewo, a kiedy ujrzał dom swego ojca, przewróciły się w nim wszystkie wnętrzności. Wyglądał tak, jak zawsze – mały drewniany domek z pochyłym dachem i krzywymi drzwiami. Z tyłu szopa, w której kazano spać Steffenowi. Widok ten sprawił, że natychmiast chciał ją zburzyć. Steffen podszedł do frontowych drzwi, które były otwarte. Stanął w wejściu i zajrzał do środka.

Zaparło mu dech w piersiach. Była tu cała jego rodzina: ojciec, matka, wszystkie jego siostry i bracia. Wszyscy stłoczeni w tej malutkich chatce. W tej kwestii również nic się nie zmieniło. Zebrali się przy stole, jak zwykle, walcząc o ochłapy, śmiejąc się do siebie. Nigdy nie śmiali się ze Steffenem. Zawsze tylko z niego. Wszyscy wyglądali starzej, ale poza tym, tak samo. Obserwował ich ze zdumieniem. Naprawdę pochodził właśnie stąd? Matka Steffena zauważyła go jako pierwsza. Odwróciła się, a kiedy go ujrzała jęknęła i upuściła talerz, który rozbił się na podłodze. Następnie odwrócił się ojciec i wszyscy pozostali. Gapili się, będąc w szoku, że znów go widzą. Byli wyraźnie niezadowoleni, jak podczas wizyty nieproszonego gościa. - Więc… – powoli powiedział ojciec, zagniewany, obchodząc stół i zbliżając się do niego, ocierając serwetką tłuszcz z dłoni. Jego ruchy miały sprawiać wrażenie groźnych. – Koniec końców, powróciłeś. Steffen pamiętał, że ojciec miał w zwyczaju skręcać tę serwetkę, namaczać ją, a potem go nią batożyć. - Cóż to się stało? – dodał ojciec, z ponurym uśmiechem na twarzy. – Nie powiodło się w wielkim mieście? - Sądził, że jest na nas za dobry. A teraz przybiegł do domu jak pies z podkulonym ogonem! – krzyknął jeden z jego braci. - Jak pies! – powtórzyła jedna z sióstr. Steffen kipiał ze złości, oddychał ciężko – zmusił się jednak, aby trzymać język za zębami, aby nie zniżać się do ich poziomu. Ostatecznie byli to prowincjusze, którzy doznali uszczerbku, na skutek życia w małej wiosce. On natomiast widział świat, doświadczył innego życia i powinien zachować się lepiej. Jego rodzina – czyli wszyscy, którzy znajdowali się w izbie – śmiała się z niego. Jedyną osobą, która się nie śmiała i która patrzyła się na niego z szeroko otwartymi oczami, była jego matka. Pomyślał, że może ona jako jedyna się zmieniła. Pomyślał, że może ucieszyła się na jego widok. Ta jednak pokiwała jedynie głową. - Och Steffen, – powiedziała – nigdy nie powinieneś wracać. Nie jesteś częścią tej rodziny. Jej słowa, wypowiedziane tak spokojnie, bez żadnej złośliwości, zabolały Steffena najbardziej. - Nigdy nią nie był – powiedział jego ojciec. – Jest zwykłą kreaturą. Co tu robisz chłopcze? Przyjechałeś po więcej odpadków? Steffen nie odpowiedział. Nie miał daru do przemówień, do dowcipnych, błyskotliwych odpowiedzi, a już na pewno nie w tak obciążających emocjonalnie chwilach jak ta. Był tak zdenerwowany, że ledwie potrafiłby sklecić słowo. Było tak wiele rzeczy, które chciał im wszystkim powiedzieć. Jednak słowa, które mogłyby to wyrazić, nie pojawiały się w gardle.

Stał tam więc jedynie, kipiący ze złości, w milczeniu. - Zapomniałeś języka w gębie? – zadrwił jego ojciec. – W takim razie zejdź mi z oczu. Marnujesz mój czas. Mamy dziś wielki dzień i nie pozwolę, abyś go zepsuł. Ojciec usunął Steffena z drogi i przeszedł obok niego. Wyszedł na zewnątrz, rozejrzał się w obu kierunkach. Cała rodzina czekała i obserwowała go. Ojciec wszedł z powrotem, chrząknął rozczarowany. - Nie ma ich jeszcze? – matka zapytała z nadzieją. Pokręcił głową. - Nie mam pojęcia gdzie mogą być – odpowiedział ojciec. Następnie odwrócił się do Steffena, wściekły, czerwony ze złości. - Wyłaź stąd – warknął. – Czekamy na bardzo ważną osobę, a ty blokujesz wejście. Wszystko zepsujesz, tak jak zawsze wszystko potrafiłeś zepsuć. Cóż za wyczucie czasu, żeby pojawiać się właśnie w takim momencie. Dowódca Królowej, we własnej osobie, nadjedzie tu lada chwila, aby rozdać w wiosce jedzenie i zaopatrzenie. To jest nasz moment, chwila, w której będziemy mogli się do niego zwrócić. Spójrz na siebie – ojciec uśmiechnął się szyderczo. – Stoisz w drzwiach i blokujesz wejście. Jedno spojrzenie na ciebie i przejedzie obok naszego domu. Pomyśli, że to chata dziwadeł. Jego bracia i siostry zaczęli pokładać się ze śmiechu. - Chata dziwadeł! – powtórzył jeden z chłopaków. Steffen stał tam, robiąc się cały czerwony. Odwzajemniał spojrzenie swojego ojca, który patrzył się na niego skrzywiony. Steffen, zbyt zdenerwowany, by mu odpowiedzieć, powoli odwrócił się, pokiwał głową i wyszedł z chaty. Poszedł na ulicę, a kiedy już się tam znalazł, skinął na swoich ludzi. Nagle pojawiły się dziesiątki lśniących królewskich powozów, które wjechały do wsi. - Nadjeżdżają! – krzyknął ojciec Steffena. Cała jego rodzina wybiegła na zewnątrz, przebiegli obok Steffena i ustawili się w linii, gapiąc się na wozy pilnowane przez królewską straż. Cała straż odwróciła się i spojrzała w stronę Steffena. - Panie, – powiedział jeden z nich – czy mamy rozdać towary, czy powinniśmy jechać dalej? Steffen stał podpierając się rękami na biodrach i wpatrywał się w swoją rodzinę. Ci zaś, co do jednego, odwrócili się całkowicie zadziwieni tym, co usłyszeli. Odwracali się to w przód to w tył, gapiąc się to na Steffena to na królewskie straże. Byli zaskoczeni, jakby nie potrafili zrozumieć co się właśnie stało. Steffen wolnym krokiem podszedł do swojego konia, wspiął się na niego i usiadł na czele gwardii w swoim srebrno-złotym siodle, a następnie spojrzał w dół na swoją rodzinę. - Mój Panie? – wykrztusił jego ojciec. – To jakiś żart? Ty? Królewskim dowódcą?

Steffen siedział tylko i patrząc na swojego ojca pokiwał głową. - Tak Ojcze – odpowiedział. – Jestem królewskim dowódcą. - To niemożliwe – powiedział ojciec. – To niemożliwe. W jaki sposób taka kreatura mogła zostać wybrana do gwardii Królowej? Wtem, dwóch gwardzistów zsiadło z konia, dobyło swoich mieczy i ruszyło w stronę ojca Steffena. Trzymali końcówki swojej broni przy jego gardle, naciskając je na tyle mocno, że ten z przerażenia otworzył szeroko oczy. - Kto obraża człowieka Królowej, obraża samą Królową – jeden z mężczyzn warknął w stronę ojca Steffena. Ojciec, przerażony, przełknął ślinę. - Panie, czy powinniśmy aresztować tego człowieka – drugi gwardzista zapytał Steffena. Steffen spojrzał badawczo na swoją rodzinę, widział szok i niedowierzania na wszystkich tych twarzach. - Steffen! – jego matka ruszyła do przodu, ścisnęła jego nogi, błagała. – Proszę! Nie wtrącaj ojca do aresztu! I proszę – przekaż nam dary. Potrzebujemy ich! - Jesteś nam to winny! – rzucił jego ojciec. – Za wszystko, co ci dałem przez całe twoje życie. Jesteś nam to winny. - Proszę! – błagała matka. – Nie mieliśmy pojęcia. Nie wiedzieliśmy kim się stałeś! Błagam, nie krzywdź ojca! Padła na kolana i zaczęła płakać. Steffen tylko pokręcił głową, patrząc na tych kłamliwych, oszukańczych ludzi bez honoru. Na ludzi, którzy przez całe życie byli dla niego okrutni. Teraz, kiedy zobaczyli, że stał się kimś ważnym, oczekiwali czegoś od niego. Steffen zrozumiał, że nie zasługują nawet na jego odpowiedź. Zrozumiał coś jeszcze: przez całe życie, umieszczał swoją rodzinę na piedestale. Jakby byli wspaniali, perfekcyjni, jakby coś osiągnęli, jakby byli kimś, kim on chciał się stać. Teraz zrozumiał, że jest dokładnie na odwrót. To wszystko, całe jego dzieciństwo, było wielkim złudzeniem. To byli żałośni ludzie. Pomimo swojej postawy, był ponad nimi wszystkimi. Zrozumiał to po raz pierwszy w swoim życiu. Spojrzał w dół na swojego ojca, na skierowane w jego kierunku miecze i szczerze mówiąc jakaś jego część chciała skrzywdzić ojca. Ale inna część zrozumiała, że nie zasługują oni nawet na zemstę. Musieliby być kimś, aby na nią zasłużyć. A byli nikim. Odwrócił się do swoich ludzi. - Myślę, że ta wioska poradzi sobie sama – powiedział. Spiął konia i w wielkich kłębach dymu, wszyscy wyjechali z osady. Steffen przysiągł sobie, że już nigdy tu nie wróci.

ROZDZIAŁ ÓSMY Słudzy otworzyli stare, dębowe drzwi. Na zewnątrz szalała okropna pogoda. Reece był cały mokry od deszczu i wiatru Wysp Górnych, czym prędzej chciał się więc schronić w suchym forcie Sroga. Kiedy tylko drzwi zatrzasnęły się za jego plecami, ucieszył się, że wreszcie znajduje się w jakimś suchym miejscu. Strzepnął wodę ze swoich włosów i z twarzy, a gdy spojrzał w górę, ujrzał Sorga, który spieszył w jego kierunku, aby uściskać go na powitanie. Reece odwzajemnił jego uścisk. Zawsze myślał ciepło o tym wspaniałym wojowniku i przywódcy, o tym mężczyźnie, który tak doskonale zarządzał Silesią, który był lojalny wobec jego ojca i może nawet bardziej lojalny wobec jego siostry. Widząc Sroga, z jego sztywną brodą, szerokimi ramionami i przyjaznym uśmiechem, przypomniał sobie swojego ojca, i całą starą gwardię. Srog odchylił się w tył, a swoją muskularną ręką chwycił Reece’a za ramię. - Teraz, kiedy jesteś starszy, aż za bardzo przypominasz swojego ojca. – Powiedział ciepło. Reece uśmiechnął się. - Mam nadzieję, że to dobrze. - Oczywiście – odpowiedział Srog. – To był wspaniały człowiek. Poszedłbym za nim w ogień. Sorg odwrócił się i poprowadził Reece’a wzdłuż korytarza. Wszyscy jego ludzie podążyli za nimi, towarzysząc im przez całą drogę po forcie. - Jesteś jedną z osób, które najchętniej witam w tym smutnym miejscu – powiedział Srog. – Jestem wdzięczny twojej siostrze, że cię tu przysłała. - Wygląda na to, że nie wybrałem najlepszego dnia na odwiedziny – powiedział Reece kiedy przeszli obok otwartego okna, deszcz lał zaledwie kilka stóp od nich. Srog uśmiechnął się. - Tutaj każdy dzień tak wygląda – odpowiedział. – Zresztą aura w każdej chwili może się zmienić. Powiadają, że na Wyspach Górnych w ciągu jednego dnia można doświadczyć wszystkich czterech pór roku – i muszę przyznać, że jest to prawda. Reece spojrzał na zewnątrz, na mały, pusty zamkowy dziedziniec. Znajdowała się na nim garstka starych, kamiennych budynków, szarych, starodawnych – wyglądały jakby wkomponowały się w deszcz. W ich sąsiedztwie znajdowało się zaledwie kilka osób. Ta wyspa wydawała się smutnym, opuszczonym miejscem. - Gdzie się wszyscy podziali? – zapytał Reece. Srog westchnął. - Ludzie zamieszkujący Wyspy Górne pozostają w domach. Patrzą głównie na siebie. Są rozrzuceni. To miejsce nie jest jak Silesia, czy Królewski Dwór. Tu ludzie żyją na całej

wyspie. Nie skupiają się w miastach. Są dziwnymi samotnikami. Uparci i trudni w obyciu, tak jak pogoda. Srog prowadził Reece’a w dół korytarza, kiedy minęli róg znaleźli się w Wielkiej Sali. W komnacie znajdował się tuzin mężczyzn Sroga, żołnierzy odzianych w swoje buty i zbroje. Ponuro siedzieli wokół stołu ustawionego blisko ognia. Przy palenisku spały psy. Ludzie spożywali kawały mięsa, a resztki rzucali zwierzętom. Spojrzeli na Reece’a i chrząknęli. Srog poprowadził gościa w pobliże ognia. Ten roztarł ręce nad płomieniami, szczęśliwy, że wreszcie doznał nieco ciepła. - Wiem, że nie masz zbyt wiele czasu przed odpłynięciem twojego statku – powiedział Srog. – Chciałem jednak zapewnić ci choć trochę ciepła i suche ubrania. Służący podszedł i podał Reece’owi zestaw suchych ubrań oraz pancerz. Wszystko dokładnie w jego rozmiarze. Reece spojrzał zaskoczony na Sroga. Był mu bardzo wdzięczny. Zdjął swoje mokre ubranie i zastąpił je tym, które właśnie dostał. Srog uśmiechnął się. - Dobrze traktujemy tu swoich ludzi – powiedział. – Byłem pewny, że w tym miejscu, będziesz tego potrzebował. - Dziękuję – odpowiedział Reece, zaledwie w jednej chwili poczuł, że jest mu dużo cieplej. – Nigdy nie potrzebowałem ich bardziej. Obawiał się, że będzie musiał wracać w mokrych ubraniach, było więc to dokładnie to, czego potrzebował. Srog zaczął rozprawiać o polityce, był to długi monolog, a Reece co chwila kiwał grzecznie głową, udając, że słucha. W rzeczywistości był jednak mocno rozkojarzony. Wciąż owładnięty myślami o Starze – nie potrafił wyrzucić jej ze swojej głowy. Nie mógł przestać myśleć o ich spotkaniu. Za każdym razem kiedy o niej pomyślał, czuł w sercu ogromną ekscytację. Nie mógł też przestać myśleć, z przerażeniem, o zadaniu jakie miał do wykonania na kontynencie. Konieczność powiedzenia Selese – i wszystkim innym – że ślub zostanie odwołany. Nie chciał jej zranić. Niestety nie widział innego wyjścia. - Reece?- powtórzył Srog. Reece zamrugał i spojrzał w jego kierunku. - Słuchasz mnie? – zapytał Srog. - Przepraszam – odpowiedział Reece. – O czym to mówiłeś? - Zapytałem, czy twoja siostra dostała moje depesze. Reece skinął głową, starając się skupić. - Tak – odpowiedział. – Jest to powód, dla którego mnie tu przysłała. Poprosiła mnie, abym sprawdził co u ciebie, chciała dowiedzieć się z pierwszej ręki, co się dzieje. Srog westchnął, wpatrując się w płomienie.

- Jestem tu już od szczęściu miesięcy – powiedział – i mogę śmiało powiedzieć, że Wyspiarze nie są tacy jak my. Są MacGilami jedynie z nazwiska. Brakuje im cech twojego ojca. Nie chodzi tylko o to, że są uparci – po prostu nie można im ufać. Codziennie sabotują statki Królowej, szczerze mówiąc, sabotują wszystko, cokolwiek tutaj robimy. Nie chcą nas tutaj. Nie chcą mieć nic wspólnego z kontynentem – oczywiście oprócz najechania go. Wydaje mi się, że życie w zgodzie, nie jest po prostu w ich stylu. Srog westchnął. - Tracimy tu tylko czas. Twoja siostra powinna odpuścić. Zostawić ich tu na pastwę losu. Reece skinął głową, słuchał. Pocierał dłonie nad ogniskiem kiedy nagle słońce wyłoniło się zza chmur, a ciemność i ulewa zamieniły się w piękny, słoneczny letni dzień. W oddali zabrzmiał róg. - Twój statek! – krzyknął Srog. – Musimy iść. Musisz odpłynąć zanim pogoda znów się zmieni. Odprowadzę cię. Srog wyprowadził Reece’a z fortu bocznymi drzwiami. Reece był zdumiony, kiedy poraziło go jasne słońce. Wydawało się, jakby był piękny, letni dzień. Reece i Srog szli szybko, obok siebie, za nimi kroczyło kilku ludzi Sroga. Kamienie chrupały pod ich stopami kiedy schodzili krętymi szlakami w dół wzgórza, kierując się w stronę oddalonego nieco wybrzeża. Minęli szare głazy, kamienne wzniesienia i klify obsiane kozami, które wspięły się na zbocza i mełły trawę. Gdy zbliżyli się do brzegu, wszędzie wokół biły dzwony, ostrzegające statki o podnoszącej się mgle. - Widzę, z jakimi warunkami musisz się zmagać – odezwał się w końcu Reece. – Widzę, że nie jest łatwo. Udało ci się trzymać to wszystko w kupie dużo dłużej niż komukolwiek wcześniej. To pewne. Dobrze sobie tutaj radzisz. Możesz być pewny, że przekażę to Królowej. Srog z wdzięcznością skinął głową. - Dziękuję, że to mówisz – powiedział, - Dlaczego tutejsi ludzie są niezadowoleni? – spytał Reece. – Przecież są wolni. Nie wyrządziliśmy im żadnej krzywdy – po prawdzie, dostarczyliśmy im zapasy i ochronę. Srog pokiwał głową. - Nie spoczną dopóki Tirus nie będzie wolny. Uważają, że dopóki więziony jest ich przywódca, dotyka ich osobista potwarz. - Powinni być szczęśliwi, że siedzi w więzieniu, a nie został stracony za zdradę. Srog znów pokiwał głową. - To prawda, jednak ci ludzie tego nie rozumieją. - A jeśli byśmy go uwolnili? – spytał Reece. – Czy to spowodowałoby pokój? Srog zaprzeczył. - Wątpię. Myślę, że to tylko ośmieliłoby ich do tego, aby wyrazić niezadowolenie z jakiegoś innego powodu. - Więc co należy zrobić? – zapytał Reece.

Srog westchnął. - Opuścić to miejsce – powiedział. – Tak szybko, jak to tylko możliwe. Nie podoba mi się to, co tutaj widzę. Czuję, że bunt wisi w powietrzu. - Przecież znacznie przewyższamy ich liczbą mężczyzn i statków. Sorg pokręcił głową. - To tylko złudzenie – powiedział. – Są doskonale zorganizowani. Są na swojej ziemi. Znają milion subtelnych sposobów na sabotaż, których nie możemy przewidzieć. Siedzimy tutaj, niczym w siedlisku węży. - Nie jeśli mówimy o Matusie – powiedział Reece. - To prawda- odpowiedział Srog. – Ale on jest jedynym wyjątkiem. Jest jeszcze jeden, pomyślał Reece, Stara. Jednak zatrzymał tę myśl dla siebie. Słuchając tego wszystkiego, coraz bardziej chciał uratować Starę, zabrać ją stąd tak szybko, jak tylko to możliwe. Przysiągł sobie, że to uczyni. Ale najpierw musiał powrócić do domu i uporządkować wszystkie swoje sprawy. Potem będzie mógł po nią wrócić. Kiedy wkroczyli na piasek, Reece spojrzał w górę i zobaczył stojący przed nim statek. Jego ludzie czekali na niego. Zatrzymał się, Srog odwrócił się w jego kierunku i ciepło ścisnął go za ramię. - Podzielę się całą tą wiedzą z Gwendolyn – powiedział Reece. – Poinformuję ją o wszystkich twoich obawach. Wiem jednak, że jest zdecydowana na utrzymanie tych wysp. Postrzega je jako część większego planu dla Kręgu. Póki co musisz więc zachować tutaj spokój. Za wszelką cenę. Czego potrzebujesz? Więcej statków? Więcej ludzi? Srog zaprzeczył. - Nie, wszyscy ludzie i wszystkie statki tego świata nie są w stanie zmienić Wyspiarzy. Jedyną rzeczą, która może to uczynić, jest krawędź miecza. Reece obejrzał się, przerażony. - Gwendolyn nigdy nie zabije niewinnych ludzi – odparł. - Wiem – odrzekł Srog – i właśnie dlatego obawiam się, że wielu naszych ludzi zginie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Stara stała na murach fortecy swojej matki. Kwadratowej, kamiennej fortecy, tak starej jak ta wyspa. Było to miejsce, w którym mieszkała, odkąd zmarła jej matka. Dziewczyna szła wśród murów, szczęśliwa, że wreszcie ukazało się słońce. Patrzyła w stronę horyzontu i, przy wyjątkowo dobrej widoczności, obserwowała jak statek Reece’a odpływa coraz dalej. Patrzyła jak jego okręt odłącza się od floty, chciała patrzeć na niego tak długo jak tylko mogła. Obserwowała więc jak statek zbliża się do linii horyzontu, każda kolejna fala oddalała go od niej. Mogłaby obserwować statek Reece’a przez cały dzień, jeśli tylko wiedziałaby, że on tam jest. Nie umiała znieść, że odpływa. Czuła się jakby część jej serca, część jej samej, opuszczała wyspę. W końcu, po tych wszystkich latach, na tej samotnej, okropnej, jałowej wyspie, Stara czuła, że ogarnia ją radość. Spotkanie z Reecem sprawiło, że na nowo poczuła, że żyje. Spotkanie to zapełniło pustkę, którą Stara miała w sobie. Nie zdawała sobie nawet sprawy, że przez te wszystkie lata owa pustka tak bardzo ją dręczyła. Teraz, kiedy wiedziała, że Reece odwoła ślub, kiedy wiedziała, że do niej wróci, że zostaną sobie poślubieni, że wreszcie będą ze sobą na zawsze, Stara wiedziała, że wszystko będzie dobrze. Że wszystkie nieszczęścia, które musiała znosić w swoim życiu, były tego warte. Musiała jednak przyznać, że pewna mała część niej czuła się źle z powodu Selese. Stara nigdy nie chciała zranić niczyich uczuć. Z drugiej strony, wiedziała, że stawką jest tutaj jej życie, jej przyszłość, jej mąż – wiedziała również, że to jedyne uczciwe wyjście z tej sytuacji. Koniec końców to ona, Stara, znała Reece’a przez całe swoje życie, odkąd byli dziećmi. To ona była Reece’a pierwszą i jedyną miłością. Ta druga dziewczyna, Selese, ledwie go znała i to w dodatku tylko przez chwilę. Na pewno nie znała go tak dobrze jak Stara. Nie mogła go tak dobrze znać. Selese, tłumaczyła sobie Stara, zapomni o wszystkim i znajdzie sobie kogoś innego. Stara zaś, gdyby miała go stracić, nigdy by się z tym nie pogodziła. Reece był całym jej życiem. Jej przeznaczeniem. Byli dla siebie stworzeni, tak było od zawsze. Reece najpierw był jej mężczyzną i, jak poostrzegała to Stara, to Selese chciała go jej odebrać, a nie na odwrót. Stara chciała tylko zabrać to, co już do niej należało. To, do czego miała pełne prawo. Niestety, Stara nie potrafiła postąpić inaczej, choć próbowała. Niezależnie od tego co racjonalnie wydawało jej się dobre, a co złe, nie potrafiła się temu podporządkować. Przez całe jej życie wszyscy wokół – a także jej własny zdrowy rozsądek – powtarzali jej, że kuzyni nie powinni być razem. I nawet wtedy, nie mogła tego słuchać. Całym sercem kochała i uwielbiała Reece’a. Od zawsze. I nic co ktokolwiek miałby powiedzieć, nie było w stanie tego zmienić. Ona musiała być z nim. Nie było innej możliwości.

Kiedy Stara stała tam, patrząc w dal, obserwując jak jego statek robił się coraz mniejszy i mniejszy, usłyszała czyjeś kroki. Ktoś inny był na dachu fortecy. Zobaczyła, że to jej brat, Matus, który szybko podążał w jej kierunku. Ucieszyła się na jego widok, jak zawsze. Można powiedzieć, że Stara i Matus przez całe życie byli najlepszymi przyjaciółmi. Różnili się od reszty swojej rodziny, od reszty Wyspiarzy z Wysp Górnych. Oboje gardzili swoim rodzeństwem i swoim ojcem. Stara uważała, że oboje z Matusem są bardziej dystyngowani i szlachetniejsi niż pozostali. Resztę rodziny postrzegała jako osoby zdradliwe i niegodne zaufania. Było to trochę tak, jakby tworzyli z Matusem małą rodzinkę, wewnątrz rodziny. Stara i Matus mieszkali na osobnych piętrach fortecy ich matki, w odosobnieniu od innych, którzy z kolei zamieszkiwali zamek Tirusa. Teraz, kiedy ich ojciec był w więzieniu, ich rodzina była podzielona. Jej pozostali bracia, Karus i Falus, winili ich za zaistniałą sytuację. Matusowi zawsze mogła ufać, wiedziała, że weźmie jej stronę. On też zawsze mógł na niej polegać. Ci dwoje wiele razy rozmawiali o tym, aby opuścić Wyspy Górne i przenieść się na kontynent, dołączyć do tych drugich MacGilów. A teraz, nareszcie, wydawało się, że wszystkie te rozmowy mogą stać się rzeczywistością. Szczególnie po tych wszystkich sabotażowych działaniach, których Wyspiarze dopuścili się na flocie Gwendolyn. Stara nie mogła znieść myśli, że musi tu dłużej mieszkać. - Bracie – Stara powitała go radośnie. Jednak oblicze Matusa było niespotykanie zachmurzone, od razu spostrzegła, że coś go niepokoi. - O co chodzi? – zapytała. – Co się stało? Spojrzał na nią i potrząsnął głową z dezaprobatą. - Myślę, że wiesz co jest nie tak, siostrzyczko – powiedział. – Nasz kuzyn. Reece. Co się między wami wydarzyło? Stara zarumieniła się i odwróciła plecami do Matusa, na powrót patrzyła w stronę oceanu. Wychyliła się, usiłując dostrzec w oddali statek Reece’a. Jednak na próżno – zniknął już z pola widzenia. Przeszła przez nią fala gniewu, przegapiła ostatnie spojrzenie na Reece’a. - To nie twoja sprawa – warknęła. Matus nigdy nie pochwalał jej związku z kuzynem, a ona miała tego dość. Był to jedyny punkt co do którego się nie zgadzali, jedyna rzecz, która ich od siebie oddalała. Nie obchodziło ją co Matus – czy ktokolwiek inny – sądził na ten temat. Nikogo nie powinno to obchodzić, tak długo, jak dotyczyło to tylko niej. - Wiesz, że on bierze ślub, prawda? – Matus zapytał oskarżycielsko, zbliżając się przy tym do niej. Stara potrząsnęła głową, aby odepchnąć od siebie tę okropną myśl. - Nie ożeni się z nią – odpowiedziała. Matus spojrzał na nią zdziwiony.

- Skąd wiesz? – naciskał. Odwróciła się w jego kierunku. Była pewna siebie. - Powiedział mi. A Reece nigdy nie kłamie. Matus spojrzał na nią wstrząśnięty. Po chwili jego twarz zachmurzyła się. - Czyli przekonałaś go żeby zmienił zdanie, tak? Popatrzyła niepokornie na brata, była teraz wściekła. - Nie musiałam go do niczego przekonywać – powiedziała. – Sam tego chciał. Dokonał wyboru. On mnie kocha. A ja kocham jego. Matus zmarszczył brwi. - Nie przeszkadza ci, że zniszczysz serce tej dziewczyny? Kimkolwiek ona jest. Spojrzała gniewnie, nie chcąc tego usłyszeć. - Reece kocha mnie dużo dłużej, niż tę nową dziewczynę. Matus nie ustępował. - A co z całym pieczołowicie przygotowanym planem na rozwój królestwa. Zdajesz sobie sprawę, że to nie jest tylko ślub. To polityczny teatr. Spektakl dla mas. Gwendolyn jest Królową i to jest również jej ślub. Ludzie z całego królestwa i z odległych krain wszystko to obserwują. Co się stanie jeśli Reece odwoła ślub? Myślisz, że Królowa przejdzie nad tym do porządku dziennego? A MacGilowie? Sprawisz, że cały Krąg pogrąży się w nieładzie. Nastawisz ich przeciwko nam. Czy twoje pragnienia są tego wszystkiego warte? Stara patrzyła na Matusa, zimno, hardo. - Nasza miłość jest silniejsza niż jakikolwiek spektakl. Niż jakiekolwiek królestwo. Nie zrozumiałbyś. Nigdy nie kochałeś nikogo tak jak my siebie. Teraz Matus całkowicie poczerwieniał. Potrząsnął głową, wyraźnie opanowała go furia. - Popełniasz największy błąd swojego życia – powiedział. – I życia Reece’a. Pociągniesz ze sobą wszystkich na dno. Twoja decyzja jest głupia, dziecinna i samolubna. Twoja dziecięca miłość powinna przejść do przeszłości. Westchnął zirytowany. - Napiszesz obszerną wiadomość do Reece i wyślesz mu ją sokołem. Powiadomisz go, że zmieniłaś zdanie. Nakażesz mu poślubić tę dziewczynę. Kimkolwiek by ona nie była. Starę ogarnął ogromny gniew. Była wściekła na brata, jak nigdy dotąd. - Właśnie przekroczyłeś granicę – powiedziała. – Nie udawaj, że dajesz mi rady. Nie jesteś moim ojcem. Jesteś moim bratem. Odezwij się do mnie w ten sposób raz jeszcze, a możesz już nigdy więcej ze mną nie rozmawiać. Matus patrzył na nią wyraźnie oszołomiony. Stara nigdy nie odzywała się go niego w ten sposób. I, z pewnością, wiedziała co mówi. Jej uczucia do Reece’a były dużo silniejsze niż jej więź z bratem. Dużo silniejsze niż cokolwiek innego w jej życiu. Matus, zszokowany i zraniony, odwrócił się wreszcie na pięcie i wybiegł z dachu.

Stara popatrzyła znów w stronę morza, mając nadzieję, że uda jej się dojrzeć statek Reece’a. Wiedziała jednak, że już dawno zniknął za horyzontem. Reece, – pomyślała – kocham Cię. Nie zbaczaj z kursu. Cokolwiek stanie na twojej drodze, nie zbaczaj z obranego kursu. Bądź silny. Odwołaj ślub. Zrób to dla mnie. Dla nas. Stara zamknęła oczy i zacisnęła dłonie, błagała, modliła się do każdego znanego jej boga, aby Reece miał siłę do wytrwania w swoim postanowieniu. Aby po nią wrócił. Aby wreszcie mogli być razem. Niezależnie od tego, jaką cenę trzeba będzie za to zapłacić.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Karus i Falus, synowie Tirusa, szybko schodzili spiralnymi, kamiennymi schodami, coraz niżej i niżej, aż do lochów, w których przetrzymywany był ich ojciec. Byli wściekli z powodu poniżenia, jakiego doznawali schodząc do tego miejsca, aby spotkać się z ojcem, wielkim wojownikiem, który był prawowitym władcą Wysp Górnych. W milczeniu przysięgali, że się zemszczą. Tym razem, przynosili nowiny, które mogły wszystko zmienić. Wieści, które wreszcie napawały jakąś nadzieją. Karus i Falus maszerowali w dół aż dotarli do żołnierzy pełniących straż przy wejściu do więzienia. Mężczyzn wiernych Królowej. Zatrzymali się, czerwoni od gniewu, byli wściekli, że musieli znosić poniżenie, którego wymagało poproszenie o widzenie z ojcem. Ludzie Gwendolyn przepytali ich na różne okoliczności, a następnie skinęli do siebie głowami i wystąpili naprzód. - Wyciągnijcie ręce – rozkazali Karusowi i Falusowi. Ci wykonali polecenie, czekając aż strażnicy ich rozbroją. Następnie żołnierze otworzyli zamki żelaznej bramy, po czym powoli ją uchylili. Pozwolili braciom wejść, zamykając bramę z trzaskiem i blokując ją za nimi. Karus i Falus wiedzieli, że mają niewiele czasu. Mogli spędzić z ojcem jedynie kilka minut, jak zazwyczaj. Odwiedzali go raz w tygodniu, odkąd tylko został uwięziony. Po upływie tych kilku minut, ludzie Gwendolyn zawsze kazali im wychodzić. Szli do końca długiego korytarza. Wszystkie cele, które mijali były puste, ich ojciec był jedynym osadzonym w tym starym więzieniu. W końcu dotarli do ostatniej celi po lewej stronie, ledwie oświetlonej przez migającą przy ścianie pochodnię. Odwrócili się w stronę krat i z uwagą zaczęli oglądać pomieszczenie, w poszukiwaniu swojego ojca. Powoli Tirus wyszedł z ciemnego zakamarka celi i podszedł do krat. Spojrzał na nich. Jego twarz była wychudzona, broda zaniedbana, był ponury. Patrzył na nich bez nadziei, wyglądał na człowieka, który wiedział, że już nigdy nie ujrzy światła dziennego. Karusowi i Falusowi serce krajało się na ten widok. Wszystko to sprawiło, że jeszcze bardziej pragnęli znaleźć sposób, aby go uwolnić i zemścić się na Gwendolyn. - Ojcze – powiedział Falus z nadzieją w głosie. - Przynosimy najnowsze wieści – dodał Karus. Tirus spojrzał na nich, wyczuwając dźwięk nadziei w ich tonie. - Mówcie zatem – warknął. Falus odchrząknął. - Wygląda na to, że nasza siostra na nowo zakochała się w naszym kuzynie, Reece’u. Szpiedzy przekazali nam, że planują wziąć ślub. Reece ma zamiar odwołać swój ślub na kontynencie i zamiast tego poślubić Starę.

- Musimy znaleźć sposób, żeby ich powstrzymać – powiedział oburzony Karus. Tirus patrzył na nich bez wyrazu, ale mogli dostrzec, że jego oczy zwęziły się, kiedy usłyszał to wszystko. - Czyżby? – Powiedział powoli Tirus. – A to niby dlaczego? Bracia spojrzeli na ojca skonfundowani. - Jak to dlaczego? – zapytał Karus.– Nasza rodzina nie może połączyć się z Reecem. Byłoby to na rękę Królowej. Nasze rodziny zostałyby zespolone i Gwendolyn uzyskałaby całkowitą kontrolę nad sytuacją. - To sprawiłoby, że utracilibyśmy ostatnią uncję niepodległości, jaką w tej chwili wciąż mają nasi ludzie – wtrącił Falus. - Pierwsze kroki zostały już powzięte – dodał Karus. – A my musimy znaleźć sposób, aby ich powstrzymać. Czekali na odpowiedź, jednak Tirus jedynie powoli pokręcił głową. - Głupi, głupi chłopcy, – powiedział powoli, jego głos stawał się coraz bardziej ponury, nie przestawał potrząsać głową – dlaczego wychowałem tak głupich chłopców? Czy naprawdę niczego was nie nauczyłem przez te wszystkie lata? Wciąż patrzycie tylko na to co znajduje się przed wami, a nie na to co za tym stoi. - Nie rozumiemy o czym mówisz, Ojcze. Tirus się skrzywił. - To jest właśnie powód, dla którego znalazłem się w tej pozycji. To jest powód, dla którego teraz to nie wy władacie. Przeszkodzenie w zawarciu tego przymierza byłoby najgłupszą rzeczą jaką zrobilibyście w życiu i najgorszą rzeczą, jaka mogłaby się przydarzyć naszej wyspie. Jeśli nasza Stara poślubi Reece’a, będzie to najlepsza rzecz jaka w chwili obecnej może się przydarzyć nam wszystkim. Spojrzeli na siebie zdziwieni, niczego z tego nie rozumieli. - Najlepsza? Jak to? Tirus westchnął zniecierpliwiony. - Jeśli nasze dwie rodziny się połączą, Gwendolyn nie będzie mogła trzymać mnie w więzieniu. Nie będzie miała wyboru i będzie musiała mnie uwolnić. To wszystko zmieni. Nie odrze nas to z siły – ale nam jej doda. Będziemy uznanymi MacGilami, będącymi na takich samych prawach jak ci z kontynentu. Gwendolyn będzie w stosunku do nas zobowiązana. Nie widzicie tego? – zapytał. – Dziecko Reece’a i Stary będzie tak samo naszym potomkiem, jak i ich. - Ale Ojcze, to jest nienaturalne. Oni są kuzynami. Tirus pokiwał głową. - Polityka nie na nic wspólnego z naturą, synu. Ta unia musi się zawiązać – nalegał z przekonaniem w głosie. – A wy dwaj zrobicie wszystko co w waszej mocy, aby to właśnie się stało. Karus odchrząknął, zdenerwowany, niepewny.

- Ale Reece właśnie odpłynął na kontynent – powiedział. – Jest za późno. Reece, jak słyszeliśmy, już podjął decyzję. Tirus podniósł się i uderzył w żelazne kraty z taką siłą z jaką życzyłby sobie uderzyć Karusa w twarz. Karus odskoczył zaskoczony. - Jesteście nawet głupsi, niż mi się wydawało – powiedział Tirus. – Sprawicie że to się stanie. Macie mieć co do tego całkowitą pewność. Mężczyźni zmieniali zdanie, w ważniejszych kwestiach. I wy macie mieć pewność, że Reece zdanie zmieni. - Jak to zrobić? – zapytał Falus. Tirus stał tam zastanawiając się co zrobić. Pocierał swoją brodę przez dłuższą chwilę. Po raz pierwszy od wielu miesięcy jego oczy pracowały, skupione, myślące, układające plan. Po raz pierwszy w jego oczach pojawiły się nadzieja i optymizm. - Ta dziewczyna, Selese, ta z którą ma się ożenić, – powiedział w końcu Tirus – ona musi się dowiedzieć. Odnajdziecie ją. I dostarczycie jej dowód… dowód miłości Reece’a i Stary. Powiecie jej o tym pierwsi, zanim on do niej dotrze. Musicie być pewni, że dziewczyna się dowie, że Reece kocha inną. W taki sposób, nawet jeśli Reece by się rozmyślił i tak będzie już za późno. Będziemy mieli pewność, że się rozstaną. - Ale skąd mamy wziąć dowód ich miłości? – zapytał Karus. Tirus potarł brodę myśląc. W końcu się poderwał. - Pamiętacie te zwoje? Te, które przechwyciliśmy kiedy Stara była młoda? Te listy miłosne, które pisała do Reece’a? I te, które on odpisywał do niej? Karus i Falus skinęli głowami. - Tak, – powiedział Falus – przechwytywaliśmy sokoły. Tirus skinął głową. - Są schowane w moim zamku. Zanieście jej te listy. Powiedzcie jej, że są aktualne i zróbcie to w przekonujący sposób. Dziewczyna nigdy nie odgadnie ich wieku – i wszystko będzie załatwione. Karus i Falus w końcu pokiwali głowami, uśmiechając się, rozumiejąc sposób myślenia ich ojca, jego spryt i mądrość. Tirus również się do nich uśmiechnął. Po raz pierwszy od bardzo, bardzo dawna. - Nasza wyspa rozkwitnie na nowo.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Thor siedział na grzbiecie swego konia i prowadził go wzdłuż rzędu kandydatów do Legionu. Wszyscy ci chłopcy stali przed nim w szeregu na baczność, na nowej arenie Legionu. Thor spoglądał na dziesiątki nowych twarzy, analizując wnikliwie każdą z nich – czuł na sobie ciężar odpowiedzialności. Nowi rekruci przybyli tutaj z całego Kręgu. Wszyscy chętni, aby dołączyć do odbudowywanego Legionu. Wybranie nowych żołnierzy było trudnym zadaniem – wszak to oni będą stanowili w najbliższych latach podporę Kręgu. Jakaś część Thorgrina czuła, że nie zasługuje, aby tutaj być. Przecież nie tak wiele miesięcy temu on sam tak stał, mając nadzieję, że zostanie wybrany do oddziału. Kiedy myślał o tym teraz, wydawało mu się, że od tego czasu minęły wieki. Było to zanim spotkał Gwen, zanim urodziło mu się dziecko, zanim został wojownikiem. Teraz to jemu powierzono odbudowę Legionu, to on ma wskazać ludzi, którzy zastąpią wszystkie dzielne dusze, które zginęły w obronie Kręgu. Kiedy Thor przyglądał się chłopcom, ujrzał cmentarz, który wzniósł. Nagrobki wystawały z ziemi lśniąc w późnopopołudniowym słońcu. Zawsze będą przypominały im o minionym Legionie. To Thor wymyślił, aby pochować ich tutaj, na obrzeżach nowej areny – dzięki temu zawsze będą obecni, na zawsze zostanie zachowana ich pamięć i zawsze będą towarzyszyli nowym rekrutom. Thor czuł nad sobą ich ducha, pomagali mu, motywowali go. Cieszył się, mając świadomość, że jego bracia z Legionu, Reece, Conven, Elden i O’Connor zostali wysłani w różne części Kręgu, aby załatwić konkretne sprawy. On sam mógł tutaj pozostać, być blisko domu i skupić się na swoich zadaniach. Był Kapitanem Legionu, więc dość naturalne było to, aby to waśnie jemu powierzyć odpowiedzialność nad odbudową formacji. Thor patrzył na dziesiątki stojących przed nim chłopców. Z niektórymi wiązał już pewne nadzieje, niestety nie ze wszystkimi. Starali się najlepiej jak mogli, aby zwrócić jego uwagę, kiedy się do nich zbliżał. Wiedział już, że niektórzy z nich nigdy nie będą wojownikami; inni zaś mogą nimi być, potrzebują tylko odpowiedniego treningu. W ich oczach można było dostrzec niepokój, strach przed tym, co nastąpi. - Panowie, – krzyknął Thor – bo wszyscy jesteście już mężczyznami, niezależnie od swojego wieku. Dzień, w którym weźmiecie do ręki broń, aby chronić swojej ojczyzny, aby wraz z braćmi ryzykować życie, będzie dniem, w którym staniecie się mężczyznami. Jeśli wstąpicie do Legionu, będziecie mężnie walczyć o honor. To właśnie to, co odróżnia mężczyzn od młodzieńców. Czy to jasne? - TAK JEST! – krzyknęli.

- Walczyłem u boku mężczyzn, którzy byli dwa razy starsi ode mnie – kontynuował Thor. – To, że byli starsi nie sprawiło, że byli bardzie mężni niż ja. Nie uczyniło ich to lepszymi ode mnie wojownikami. Mężczyzną staje się ten, kto bierze na siebie wiele obowiązków, a lepszym wojownikiem ten, który nieustannie doskonali swoje umiejętności. - TAK JEST! Thor prowadził swego konia powoli, w górę i w dół szeregów, obserwował, przyglądał się każdemu rekrutowi, patrzył im w oczy. - Uzyskanie miejsca w Legionie to rzecz święta. Nie ma większego zaszczytu, jakim mógłby obdarzyć Krąg. Nikt nie dostaje tego za darmo. To więcej niż pozycja. To kodeks. Kodeks braterstwa. Jeśli zostaniesz przyjęty, nie będziesz żyć po to, aby chronić siebie. Będziesz żyć po to, aby chronić swoich braci. - TAK JEST! Thor zsiadł z konia. Szedł powoli, odwrócił się i spojrzał na znajdującą się za nim przestrzeń, na nowo odbudowaną arenę. - Tam, w oddali, znajduje się kilkanaście celów. Przed wami na ziemi leżą włócznie, po jednej dla każdego z was. Macie jedną szansę, aby trafić do celu. Pokażcie na co was stać – powiedział Thor, a następnie odsunął się na bok i obserwował. Chłopcy ruszyli przed siebie, prześcigali się, chcąc pochwycić jedną z włóczni leżących na ziemi. Byli podekscytowani. Każdy ciskał bronią, każdy chciał być pierwszym, któremu uda się dobyć uformowanego z siana celu, oddalonego o jakieś trzydzieści jardów. Thor okiem profesjonalisty oceniał ich technikę rzutu. Nie zdziwiło go to, że prawie wszyscy chybili. Jedynie niewielkiej garstce chłopców udało się trafić do celu. Jednak żaden z nich nie rzucił w środek. Thor powoli pokiwał głową. Widział, że będzie to długi i wyczerpujący proces. Zastanawiał się czy w ogóle kiedykolwiek będzie w stanie znaleźć młodzieńców, którzy godnie zastąpią swoich poprzedników. Musiał przypomnieć sobie, jak on i jego bracia prezentowali się pierwszego dnia swojej służby. - Weźcie swoje włócznie, wróćcie tu i spróbujcie jeszcze raz. - TAK JEST! Sprintem pobiegli po broń na drugą stronę areny, a kiedy Thor ich obserwował, dotarł do niego głos. - Thorgrin. Thor rozejrzał się i zobaczył twarz chłopca, którego ledwie mógł poznać, chłopca, który spoglądał na niego z nadzieją. - Pamiętasz mnie? Thor zmrużył oczy, starając się dopasować twarz do imienia. - Ja ciebie pamiętam – powiedział chłopiec. – Uratowałeś mi życie. Ty mogłeś o tym zapomnieć, ale ja nie zapomnę tego nigdy.

Thor coś zaczynał sobie przypominać. - Gdzie to było? – zapytał. - Spotkaliśmy się w lochach – powiedział chłopiec. – Zostałeś oskarżony o zabicie Króla MacGila. Ja przebywałem tam pod zarzutem kradzieży. Uratowałeś moją dłoń, którą chciano mi odciąć. Była to łaska, której nigdy nie zapomnę. Thor wszystko już sobie przypomniał. - Merek! – powiedział. – Merek złodziej! Merek skinął głową i uśmiechnął się. Wyciągnął dłoń, a Thor ją uściskał. - Przyszedłem odpłacić się za przysługę – powiedział Merek. – Słyszałem, że rekrutujesz do Legionu. Zgłaszam się na ochotnika. Thor spojrzał na niego zdziwiony. - Myślałem, że jesteś złodziejem. Merek uśmiechnął się. - A jaka umiejętność lepiej przyda ci się w Legionie? Ostatecznie walka polega na kradnięciu ludziom broni i kradnięciu im odwagi. Złodziej jest szybki i odważny. Gotowy pójść tam, gdzie inni pójść nie chcą. Jest przebiegły i nieustraszony. Złodziej bierze to, czego inni sobie jedynie życzą. Nie pyta o pozwolenie. I nie waha się. Czy nie są to cechy potrzebne do zwycięstwa? Thor przyjrzał mu się wnikliwie, myśląc o tym, co usłyszał. - Masz biegłość w posługiwaniu się słowem – powiedział Thor. – To ci przyznaję. I doskonale to przemyślałeś. Ale jednak czegoś nie dostrzegasz. Najważniejszej rzeczy, jeśli mam być szczery. I jest to coś, czego złodzieje nie posiadają. Honor. Sercem i duszą wojownika włada honor. A złodzieje honoru nie posiadają. Thor westchnął. - Mógłbyś być najlepszym wojownikiem, spośród wszystkich tu obecnych – powiedział Thor – Ale nie mogę pozwolić na to, abyś stanowił plamę na naszym honorze. Thor odwrócił się, ale Merek położył swoją dłoń na jego ramieniu. - Proszę, – powiedział Merek – daj mi jedną szansę. Wiem, że moje dotychczasowe wybory nie miały nic wspólnego z honorem. Ale moja rodzina znalazła się w skrajnej sytuacji i musiałem im pomóc. Nie miałem wyboru. I nie można mnie za to winić. Łatwo mówić o honorze siedząc w luksusach zamkowej wieży i patrząc z góry na tych, którzy nie mają niczego. Nikt niczego mi w życiu nie dał. Musiałem sam sięgnąć po to, co moje. Thor skrzywił się. - Mnie również nikt niczego nie dał – odpowiedział. – A pomimo tego, nigdy niczego nie ukradłem. Merek przełknął ślinę, zdesperowany. - I właśnie dlatego proszę o wybaczenie – powiedział. – I przysięgam zmienić mój sposób postępowania. Thor spojrzał na niego.

- Dobrze usłyszałeś – powiedział Merek. – Przysięgam nigdy już niczego nie ukraść jeśli przyjmiesz mnie do Legionu. Nie przyszedłem tutaj kraść. Przyszedłem, bo pragnę lepszego życia. Chcę zostawić moje stare życie za sobą. Chcę stać się lepszym człowiekiem. Thor popatrzył na niego. Zastanawiał się. Pamiętał kiedy on sam prosił o miejsce, o tę jedną szansę, niezależnie czy na nią zasługiwał czy nie. - Jesteś bardzo zdeterminowany – powiedział Thor. – I wydaje się, że mówisz szczerze. Masz rację, że wszyscy popełniają błędy i wszyscy zasługują na drugą szansę – Thor pokiwał głową. – Dam ci tę szansę. Możesz spróbować. Ale jeśli tylko nadużyjesz mojego zaufania, wylecisz natychmiast. Merek uśmiechnął się szeroko i poklepał Thora po ramieniu. - Dziękuję! – powiedział. – Dziękuję, dziękuję, dziękuję! Thor odwzajemnił jego uśmiech. A teraz chwytaj za włócznię, tak jak pozostali. Zobaczymy co potrafisz. Merek z radością podbiegło do grupy chłopców i chwycił za broń. Merek rzucał jako ostatni. Thor z zainteresowaniem obserwował, jak jego włócznia leci w powietrzu, by ostatecznie trafić w sam środek celu. Strzał w dziesiątkę. Wszyscy inni chłopcy patrzyli na niego zszokowani. Thor również spojrzał ze zdziwieniem. Także był zaskoczony. I pełen podziwu. - Jeszcze raz – krzyknął Thor, chcąc sprawdzić czy był to przypadek i czy inni chłopcy będą potrafili zbliżyć się do tego wyniku. Rekruci ponownie pobiegli po swoje włócznie. Kiedy Thor się odwrócił, zobaczył samotnego malca, który przechodzi przez bramy areny treningowej Legionu i idzie wprost w jego kierunku. Thor rozpoznał tego chłopca, stojącego tam w brudnych ubraniach z twarzą pokrytą kurzem. Nie umiał sobie jednak przypomnieć, skąd go znał. Chłopiec spojrzał na niego. - Przyszedłem sprawdzić czy nadaję się do twojego Legionu, tak jak mnie zaprosiłeś. Thor przyglądał się małemu starając się gdzieś go przyporządkować. Był mniejszy i młodszy niż pozostali. - Ja cię zaprosiłem? – zapytał Thor. - Powiedziałeś, że powinienem przyjść spróbować. Nie pamiętasz? W Imperium. W chacie mojego ojca. Ocaliłem twoją grupę przed potworami dżungli. Przepłynąłem ocean, aby cię odnaleźć. Wiem, że jestem młody. Ale pozwól mi spróbować, tak jak innym. Thor patrzył na niego oniemiały. Wszystko mu się przypomniało. - Ario? – zapytał. Ario skinął na potwierdzenie.

Thor był zadziwiony. Ledwie potrafił uwierzyć, że ten chłopiec przemierzył cały świat, aby tu dotrzeć. To mówiło samo za siebie. Pamiętał tego chłopca z Imperium – był zwinny, nieustraszony i wyczulony na każdy hałas. No i pamiętał go jako dzieciaka, który uratował ich przed Gathorbeast. Gdyby nie ten chłopak, wszyscy byliby martwi. A z drugiej strony, Ario wydawał się taki mały i młody. Thor jednym okiem spoglądał na dużą grupę chłopców, którzy właśnie kończyli kolejną rundę rzucania włóczniami. Tym razem nieco polepszyli swój wynik – wielu więcej udało się trafić w cel, a w Thora zaczęła wstępować jakaś nadzieja. - Łuki i strzały! – krzyknął Thor. Wszyscy chłopcy odwrócili się i pobiegli do długiego rzędu łuków i strzał leżących na ziemi z boku. Następnie obrali znajdujące się w oddali cele. Wszyscy na raz wystrzelili, a Thor tylko pokiwał głową, widząc, jak wielu z nich spudłowało. Thor spojrzał na Aria, który wciąż stał w tym samym miejscu. - Pamiętam – powiedział. – Wszyscy zawdzięczamy ci życie, Ale jesteś jeszcze za młody. I za mały. Obawiam się, że mogłaby stać ci się krzywda, chłopcze. Proszę jednak, abyś wrócił kiedy nieco podrośniesz – no i będziesz starszy. Przykro mi, że musiałeś przebyć tak długą drogę, aby tu dotrzeć. Jednak nie chciałbym, żeby coś ci się stało. Ario zmarszczył brwi. - Nadaję się dużo bardziej, niż którykolwiek z tych chłopców! – krzyknął pewny swego. Thor uśmiechnął się. - Tak? Thor kiwnął w stronę łuków. - Czy w takim razie trafisz bliżej celu niż pozostali? Ario również się uśmiechnął. - Daj mi szansę. Thor westchnął. - Dobrze – powiedział poddając się. – Jedna szansa. Ario ruszył do przodu, chwycił łuk, nałożył strzałę i wystrzelił, ledwie zwalniając, aby obrać cel. Thor obserwował jak strzała sunie w powietrzu i mija cel. Wtedy zrozumiał, że Ario obrał cel, który był oddalony najbardziej ze wszystkich – i trafił w sam jego środek. Thor spojrzał z powrotem na chłopca z ustami otwartymi ze zdziwienia. Nigdy w życiu nie widział tak doskonałego strzału. - Jak to zrobiłeś? – zapytał. Chłopiec wzruszył ramionami. - W dżungli musisz umieć strzelać. To sposób na przetrwanie. Dla tych chłopaków to kwestia treningu, dla mnie jest to sprawa życia i śmierci. Thor z uznaniem skinął głową.

- Udowodniłeś, że się myliłem – powiedział. – Możesz dołączyć do reszty. Ario uśmiechnął się szeroko. - Dziękuję, panie – powiedział zadowolony. – Nie zawiodę cię! Ario pobiegł dołączyć do reszty. - Idźcie po swoje strzały i strzelajcie jeszcze raz! – krzyknął Thor, a wszyscy od razu włączyli się do działania. - Thorgrin! Thor odwrócił się, rozpoznawszy wołający go głos. Był zdziwiony kiedy zobaczył, że Erec i Kendrick z powagą stoją naprzeciw niego w zbrojach. - Czy mógłbyś na kilka chwil porzucić sprawy Legionu? – spytali. – Mamy do ciebie sprawę. Chodź z nami. Musimy przedyskutować z tobą coś ważnego. Thor zastanawiał się o co może chodzić. Nigdy wcześniej nie prosili go na bok. Thor obejrzał się przez ramię na chłopców. - Nie martw się – powiedział Kendrick. – Zaraz do nich wrócisz. Thor odwrócił się w stronę rekrutów. - Panowie, nie przestawajcie strzelać! – wrzasnął. – Macie to robić tak długo, aż nie wrócę. Następnie odwrócił się i poszedł z Kendrickiem i Ereciem. Jego serce przyspieszyło swój rytm, zaczął zastanawiać się gdzie u licha mogą prowadzić go ci dwaj mężczyźni, których szanował bardziej, niż kogokolwiek na świecie.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Thor podążał za Ereciem i Kendrickiem po krętej leśnej ścieżce, którą go prowadzili. Był ciekaw dokąd zdążają. Wiedział, że Erec i Kendric byli ostatnio zajęci sprawami związanymi ze Srebrnymi. Przyszło mu więc na myśl, że może potrzebują pomocy w tym zakresie. Kendrick, który zazwyczaj jest dość gadatliwy, tym razem prawie się nie odzywał, co sprawiało, że sprawa stawała się jeszcze bardziej zagadkowa. Żaden z nich nie powiedział dokąd się udają, co również było do nich zupełnie niepodobne. Od czasu kiedy ich poznał, Thor przekonał się, że Erec i Kendrick traktują go jak brata i bardzo go szanują. Nie rozumiał więc o co w tym wszystkim chodzi. Czy miała to być reprymenda? Czy popełnił jakiś błąd podczas odbudowywania Legionu? Czy może postanowili wybrać kogoś innego na to stanowisko? W końcu Kendrick odchrząknął. - Zanim poślubisz moją siostrę, – Kendrick odezwał się idąc obok Thora – musi stać się coś bardzo ważnego. Moja siostra postrzega cię jako osobę, która zasługuje na tę samą pozycję w społeczeństwie co ona. Sam z siebie powinieneś jednak posiadać odpowiednią ragę. Thor obejrzał się za siebie, był zdziwiony. Niczego z tego nie rozumiał. Pojawiła się przed nimi leśna polana, gdzie, ku zdziwieniu Thora, znajdowało się dwunastu członków Srebrnych. Oczekiwali na niego w swoich błyszczących zbrojach, które odbijały promienie popołudniowych słońc. Wszyscy wyglądali dość beznamiętnie, co pogłębiło uczucie lęku u Thora. O co mogło chodzić? Czy może nie podobało im się, że Andronicus jest jego ojcem? Zmieszanie Thora było jeszcze większe, kiedy zobaczył między nimi Aberthola w towarzystwie kilku członków Wielkiej Rady Królowej. Zaś najbardziej zaskakujące ze wszystkiego, było to, że stał pośród nich również Argon, który bardzo intensywnie przyglądał się Thorowi. Jego oczy lśniły, a w ręce ściskał laskę. Thor nie mógł oprzeć się wrażeniu, że ma się tu odbyć skierowany przeciw niemu proces. - Czy zrobiłem coś nie tak? – Thor zapytał Ereca i Kendricka, kiedy ci do niego podeszli. Kendrick pokręcił głową. - Wręcz przeciwnie – odpowiedział. – Jesteś prawdziwie szlachetnym wojownikiem i to od pierwszego dnia, w którym przyjechałeś do Królewskiego Dworu. Bezinteresownie broniłeś naszej ojczyzny. Walczyłeś przeciw Imperium. Sprowadziłeś smoki. Odbudowałeś Tarczę i powróciłeś z Mieczem Przeznaczenia. A to wszystko w stosunkowo krótkim czasie. Erec wystąpił do przodu i położył rękę na ramieniu Thora.

- Thorgrinie, najwyższy czas, abyś uzyskał tytuł i pozycję, które oddadzą to, kim jesteś. Nie jesteś już dłużej zwykłym chłopcem. Nie będziesz już dłużej zwykłym członkiem Legionu. Erec przyglądał się Thorowi z uwagą, temu zaś serce waliło jak oszalałe – cały czas zastanawiał się o co w tym wszystkim chodzi. - Thorgrinie, – powiedział Kendrick – nadszedł czas, abyś wstąpił w nasze szeregi. Nadszedł czas, abyś przystąpił do najbardziej elitarnej formacji wojskowej Kręgu. Nadszedł czas, abyś dołączył do Srebrnych. Thor stał tam, oglądał się wokoło, ledwie był w stanie zebrać myśli, usłyszane słowa dzwoniły mu w uszach. Srebrni. Nie było to coś czego się spodziewał – szczerze mówiąc, w ogóle się tego nie spodziewał. To był zaszczyt zarezerwowany dla największej królewskiej elity, dla szlacheckich synów, synów królów, legendarnych bohaterów. Dla najwspanialszych wojowników, którzy kiedykolwiek służyli Kręgowi. Był to zaszczyt, o którym większość mogła tylko marzyć, zaszczyt, który Thor mógł ledwie pojąć i którego nie spodziewał się dostąpić w całym swoim życiu. Kiedy tak stał, twarzą w twarz z tymi ludźmi, słowa ugrzęzły mu w gardle. Nie miał pojęcia co powiedzieć. - Do Srebrnych? – powtórzył. – Ja? Erec i Kendrick uśmiechnęli się i skinęli głowami. Gdyby nie ci wszyscy wspaniali mężczyźni, którzy stali na leśnej polanie obok jeziora, Thor pomyślałby, że to jakiś dowcip. Jednak zważając na powagę wszystkich tych ludzi, mógł wnioskować, że jednak nie był to żart. Thor spojrzał na nich – nigdy, w całym swoim życiu, nie czuł się bardziej akceptowany i bardziej uhonorowany. Nie istniał żaden przywilej, o którym mógłby marzyć bardziej niż o tym, aby stać się jednym z tych doskonałych wojowników. Aby mieć ten sam stopień, nosić ich zbroję, ich oznaczenia, ich broń. Aby stać się członkiem Srebrnych. - Czy przyjmujesz ten zaszczyt? – zapytał Kendrick. Thor skinął głową, ledwie radząc sobie z emocjami. - Nie potrafię wyobrazić sobie większego zaszczytu, panie – powiedział schylając głowę. Kendrick odsunął się na bok, a w ślad za nim poszła reszta – opuścili ścieżkę, a kiedy to uczynili, Thor zobaczył za nimi lśniące czerwone jezioro. Było niewielkie, mistyczne, spowite delikatną mgłą, Thor od razu je rozpoznał – było to Święte Jezioro. Magiczne miejsce, zarezerwowane dla elit, ukryte głęboko w lesie. Ludzie, którzy o nim wiedzieli, przychodzili tu, by modlić się do bogów o wewnętrzną przemianę. Argon stanął na jego brzegu. - Podejdź – skinął na Thora.

Thor podszedł do niego powoli, mężczyźni rozstępowali się, aż dotarł do brzegu wody. Argon wyciągnął rękę i położył ją na czole Thora, a następnie zamknął oczy. Thor poczuł intensywną energię, palące ciepło wypływające z dłoni Argona. Promieniowało ono do jego ciała. Thor również zamknął oczy i starał się skupić. Argon zaczął wypowiadać pod nosem starożytną pieśń. Jego surowy, dudniący głos przeszywał ciszę letniego popołudnia. - W świetle siedmiu brzasków, dzięki łasce zachodniego wiatru… Argon załamywał intonowaną pieśń, zatrzymywał ją i rozpoczynał, aż Thor całkowicie zagubił się w ceremonii. Argon przeszedł na starożytny, martwy język, więc Thor nie rozumiał kolejnych słów. Potrafił jednak rozpoznać ich ton, była to część formalnego, rytualnego języka Kręgu. Starożytny język zarezerwowany dla królów i świętych wydarzeń. Argon recytował śpiewnie przez długi czas, a Thor czuł jakby wtapiał się w jego dłoń, jakby oddał mu swój mózg, jakby się zmieniał i stawał kimś innym. Wreszcie Argon przestał śpiewać, następnie powoli ściągnął swoją dłoń. Thor otworzył oczy. Świat wypełniony był intensywnym, jasnym światłem. Zobaczył stojącego i spoglądającego w dół Argona. - Thorgrinie z Zachodniego Królestwa Kręgu – Argon odezwał się oficjalnym tonem – dostępujesz najwyższego zaszczytu Kręgu. Zostajesz włączony w społeczność, której członkiem był każdy panujący Król. Zostajesz wpuszczony do świętego braterskiego kręgu, zostajesz mianowany jednym z najznamienitszych wojowników wszechczasów. Będziesz najmłodszym członkiem, który kiedykolwiek dołączył do Srebrnych. Jest to zaszczyt, którego nigdy nie można się zrzec. Zaszczyt, który pozostanie przy tobie przez całe życie, i przez czas, który nadejdzie po nim. W związku z tym, pytam cię: Czy przyjmujesz ten zaszczyt? - Tak – odpowiedział Thor. - Czy przysięgasz przestrzegać zasad Srebrnych, chronić słabszych, być orędownikiem biednych, oddać swe życie za swoją rodzinę, za swoich ludzi i za każdą kobietę, która znajdzie się w niebezpieczeństwie? - Przysięgam – odpowiedział Thor. - Czy przysięgasz bronić swoich towarzyszy broni, i oddać za nich życie? - Przysięgam. - Czy przysięgasz, że każdą krzywdę wyrządzoną twoim braciom, będziesz traktował jak krzywdę wyrządzoną tobie? - Przysięgam. Argon przerwał i trwał w ciszy. Zamknął oczy. Wreszcie skinął głową. - Pójdź za mną – powiedział.

Argon odwrócił się. Thor obserwował, zadziwiony, jak Argon wchodzi na taflę wody. Nie umiał uwierzyć w to co widzi: Argon szedł po jeziorze i nie tonął, jego stopy stąpały po wodzie, tak, jakby szedł po suchej ziemi. Thorgrin obserwował go, a następnie podążył za nim. Wszedł do jeziora – nie potrafił unosić się na nim, tak jak Argon. Woda była nienaturalnie zimna jak na letni dzień. Wchodził coraz dalej, głębiej i głębiej, nie zważał na szczękające zęby, wreszcie stanął obok Argona, woda sięgała mu do klatki piersiowej. Argon wyciągnął swoją laskę, umieścił jej dół na czubku głowy Thora, a następnie delikatnie zaczął ją naciskać. - Zanurz się Thorgrinie – rozkazał – i wynurz się jako członek Srebrnych. Wynurz się jako Lord. Wynurz się jako Rycerz. Thor poczuł jak Argon wkłada jego czoło pod wodę, poddał się temu. Thor zanurzył się i po chwili jego głowa w całości znajdowała się pod wodą. Poczuł spokój na całym ciele. Pozostał tam przez kilka sekund, a laska Argona przytrzymywała go w dole. Thor znajdował się pod wodą, czuł, że jego całe życie się zmienia, że przelatuje mu przed oczyma. Czuł, jakby zostawiał za sobą jedną osobę i stawał się kimś innym. Argon podniósł swoją laskę, a Thor wynurzył się nad wodę, łaknąc powietrza. Stał tam, z wodą wpływającą mu do oczu i oddychał głęboko. Kiedy się wynurzył, słońce przebiło się przez chmury nad jeziorem. Thorowi nie było już zimno. Odwrócił się, spojrzał w tył. Kiedy ujrzał wszystkich swoich braci, stojących w zbrojach na brzegu i z radością spoglądających w jego kierunku – wydawało mu się, że urodził się na nowo. Wreszcie znalazł się w miejscu, do którego należy. Wszyscy unieśli w górę swe pięści. - THORGRIN! – krzyknęli – THORGRIN! * Thorgrin, wciąż szczęśliwy po ceremonii, siedział w małym kamiennym warsztacie Brendana – królewskiego płatnerza – ogrzewając się obok huczącego na palenisku ognia. Był ubrany w nowe, suche ubrania, które dostał, aby móc spokojnie obserwować proces powstawania jego zbroi. W izbie siedzieli z nim Erec i Kendrick, którzy przyprowadzili go tutaj zaraz po ceremonii i którzy również obserwowali pracę płatnerza. Brendan był niskim, korpulentnym mężczyzną po pięćdziesiątce, z wielkim brzuchem, łysiejącą głową i długą czarną brodą. Siedział pochylony w swojej kuźni, wykonując swoją pracę, jakby była to najważniejsza rzecz na świecie. Kiedy tak siedział, skrupulatnie wyjaśniał do czego służy każdy kawałek zbroi i z czego jest zrobiony.

Pracował nad kilkunastoma małymi częściami na raz – podnosił je, sprawdzał, dopasowywał do postury Thora, a następnie zabierał je i poprawiał. Brendan kładł ostatnie sznyty na najbardziej lśniącej, najpiękniejszej, bogato zdobionej srebrnej zbroi, jaką Thor kiedykolwiek widział. Mieniła się nad paleniskiem, a Thor z ledwością mógł uwierzyć, że jest ona przeznaczona dla niego. Kiedy Brendan uderzył w nią młotem, spłaszczając ją na kamieniu, tak aby osiągnąć odpowiedni kąt nachylenia, dźwięk odbił się po całej izbie. - Srebrni muszą nosić najwspanialsze zbroje jakie widział świat – wyjaśnił siedzący koło Thora Erec, obserwując pracę, którą płatnerz wykonywał nad płomieniami. - Zwykły pancerz nie wystarczy. Zbroja ta musi być mocniejsza niż jakakolwiek inna, wzmocniona tysiące razy. - A jednocześnie lekka – dodał Kendrick. - Nie mówiąc już, że najbardziej błyszcząca – dorzucił Brendan, odwracając się do nich z uśmiechem i ocierając pot z brwi. – Zbroja musi nie tylko być najlepsza, ale i wyglądać najlepiej. Wygląd zewnętrzny jest dla Srebrnych powodem do dumy. - Bądź dumny z tego jak wyglądasz, – powiedział Kendrick – a będziesz dumny z tego kim jesteś. Thor oczarowany obserwował proces wykuwania jego zbroi, był podekscytowany tym, że będzie ją nosił. - Ten metal pochodzi z wyjątkowego miejsca, – kontynuował – zanim zostaje pokryty srebrem, proces rafinacji trwa lata. Płatnerz w końcu stworzył jedną część, która go satysfakcjonowała. Podniósł ją i umieścił na ramionach Thora, aby wziąć kolejną miarę i jeszcze lepiej dopasować pancerz do ramion rycerza. - Naramiennik – wyjaśnił Brendan, przyglądając się na oko – chroni twoje ramię, a jednocześnie musi ochraniać stawy. Dobra zbroja pozwala ci ruszać się i oddychać. A przy tym chroni najbardziej newralgiczne punkty twojego ciała. Brendan obniżył naramiennik, ściągnął go, wziął narzędzie do wygładzania i zaczął go polerować. Pracował tak szybko, że Thorowi wydawało się, jakby miał do czynienia z magią. Salę wypełniały dźwięki jego pracy, zapachy palącego się metalu i polerowanego srebra. Thor patrzył z podziwem na wszystko co się tutaj działo. Po chwili Brendan odwrócił się, aby dopasować napierśnik do klatki Thora. Nałożył go, następnie obszedł Thora na około, dopasował go pod pachą i mocno przywiązał do rycerza. A potem ułożył na nim naramiennik, związując go mocno. - I jak się w tym czujesz? – zapytał. Thor zgiął łokieć kilka razy, sięgnął ręką w górę i w dół, w lewo i w prawo – był zupełnie zdumiony. Nigdy nie miał na sobie tak lekkiej, a jednocześnie tak wytrzymałej, zbroi. Kiedy się poruszał, jego zbroja lśniła, odbijając światła niby ryba wyskakująca z wody. Czuł się inaczej kiedy miał ją na sobie. Czuł się niezwyciężony. - Jest doskonała – powiedział Thorgrin.

- Oczywiście, – odpowiedział Brendan z uśmiechając się zawadiacko – moja praca zawsze jest doskonała. Brendan zebrał wszystkie części pancerza i położył je przed Thorem. - Wszystko gotowe, moi panowie – powiedział do Ereca i Kendricka. Kendrick podszedł do przodu. - Tradycją jest, że kiedy rycerz dostaje swoją pierwszą zbroję, to ojciec ją na niego nakłada – Kendrick powiedział do Thora. – Jednak, jako że nie ma tu twojego ojca, wraz z Ereciem chcielibyśmy wypełnić to zadanie, jeśli oczywiście pozwolisz nam czynić honory. Thora ogarnęła wdzięczność. - To wielki zaszczyt – odpowiedział. Erec i Kendrick zaczęli wkładać na Thora poszczególne części zbroi, przytwierdzając je po kolei. Kiedy to robili, Thor czuł jakby był odbudowywany. Czuł się wzmocniony nie tylko przez zbroję, ale przede wszystkim przez tych dwóch mężczyzn, którzy byli dla niego niczym ojcowie. Dzięki nim był w stanie pogodzić się z tym, że nie miał prawdziwego ojca, którego mógłby zaakceptować. - Nawet gdyby żył, – powiedział Thor – to nie chciałbym, aby taki człowiek był tu w tym momencie. W pewien sposób, – zrozumiał Thor – ja nie mam ojca. Kendrick skinął głową. - Rozumiem – powiedział – ja nie mam matki, a przynajmniej nigdy jej nie spotkałem. Przez całe swoje życie byłem bękartem królewskiego dworu. Odczuwasz w sobie pewną pustkę, kiedy nie masz rodzica, czy nawet gorzej – masz takiego, którego nie rozumiesz, albo którego nie cenisz. Kendrick skinął ponownie. - Powiem ci jednak coś, co usłyszałem kiedy byłem młody, coś co towarzyszyło mi przez całe życie i co mnie zawsze wzmacniało. Kiedy raz to zrozumiałem, zacząłem w inny sposób patrzeć na świat. Thor spojrzał na niego zaciekawiony, widział, że Kendrick myśli – z powagą zmarszczył brwi. - Mamy możliwość wyboru swoich rodziców – powiedział. Thor spojrzał na niego, zdziwiony. - Wybrać? – zapytał Thor. - Mamy biologicznych rodziców. Jednak w środku, mentalnie, – powiedział Kendrick, kładąc palec na głowie Thora – w swoim umyśle, możesz wybrać sobie rodziców. Możesz wybrać sobie ojca. Możesz wybrać tego kogo podziwiasz i tego kogo darzysz szacunkiem. Co więcej, nie musisz mieć tylko jednego ojca. Możesz wybrać kilku. W twojej głowie mogą zasiadać oni wokół stołu, niczym rada. Niczym Królewska Rada. Ich wspólnota może stać się twoim nowym ojcem. Wspólnota tych, których podziwiasz i szanujesz. I którzy podziwiają i szanują ciebie. Wspólnota tych, którzy stanowią dla ciebie wzór do naśladowania.

Thor zastanowił się nad tym. - Kiedykolwiek chcesz pomyśleć o ojcu, którego nie masz, albo którego nie szanujesz – dodał Kendrick – zamiast tego pomyśl o tych ludziach. Dokładnie ich sobie wyobraź. Umieść ich w swojej głowie tak, jakby byli twoim ojcem. Z czasem, to oni staną się twoim prawdziwym rodzicem. Tak samo prawdziwym – albo nawet bardziej – jak twój biologiczny ojciec. I wtedy zdasz sobie sprawę, że twój biologiczny ojciec wcale nie jest aż tak ważny. Nie jest dla ciebie autorytetem. Może też być tak, że zobaczysz, iż ci ludzie również nie stanowią dla ciebie autorytetu. Sam dla siebie staniesz się autorytetem. Thor dokładnie to wszystko rozważał. Starał się zrobić to co powiedział Kendrick. Wyobraził sobie stół, a wokół niego ludzi, których kochał, podziwiał i szanował. Był tam Kendrick. I Erec. A także Argon, Król MacGil i Aberthol. Znalazło się tam również kilku wspaniałych wojowników których znał i z którymi walczył… Thor zamknął oczy, a w jego głowie wszyscy ci ludzie zasiedli za stołem, powoli zaczął postrzegać ich wszystkich jako swojego ojca. Każdy z nich tworzył kawałek rodzica, którego Thor nigdy nie miał. Powoli zaczynał czuć, że jednak ma ojca. Nowego ojca. Kendrick miał rację. Skończyli zabezpieczać zbroję na Thorze, a on sam nie mógł uwierzyć jak wspaniale się w niej czuł. Jak była lekka, jak doskonale srebro zostało dopasowane do jego ciała – była wygodna w każdym calu. Spojrzał w swoje odbicie w wielkim lustrze i był zdumiony. Ledwie potrafił się w nim rozpoznać. Nie był już chłopcem. Stał przed nim mężczyzna. Członek Srebrnych. Wielki wojownik i rycerz. Zaparło mu dech – po raz pierwszy czuł się w ten sposób. Thor założył swój chełm, zdobiony, wykuty z ostrymi krawędziami, jego nos był doskonale dopasowany. Był to najpiękniejszy chełm jak Thor kiedykolwiek widział. Kiedy go przywdział, zdał sobie sprawę, że wygląda niczym mężczyzna, którego należy się bać. Ściągnął chełm i przytrzymał go w rękach, czując moc, która od niego biła. - Żadna zbroja nie jest kompletna bez tego – powiedział Kendrick. Thor spojrzał w dół i zobaczył, że Erec trzyma w dłoni sztylet, piękny, zdobiony sztylet, z wygrawerowanymi inicjałami Króla. - Jest zdobiony inicjałami rodu MacGilów. Wkrótce poślubisz moją siostrę. Jesteś teraz członkiem królewskiej rodziny. Jesteśmy braćmi. Zasługujesz na to. Kiedy Thor wziął w ręce sztylet, poczuł, że łzy napływają mu do oczu. Był zaszczycony mogąc trzymać go w dłoni, był zaszczycony, że ci wspaniali mężczyźni stanowią część jego życia. Niczego więcej nie pragnął. Otworzyli drzwi i poprowadzili go w dół starego korytarza. Nowe ostrogi brzęczały, a Thor czuł się niczym człowiek stanowiący przykład do naśladowania. Zastanawiał się dokąd go prowadzą. Dwóch służących otworzyło ogromne podwójne drzwi i Thor został wprowadzony do wielkiej sali.

Zdziwiło go to, co zobaczył: wewnątrz zasiadali wszyscy członkowie Srebrnych, setki mężczyzn, wszyscy w zbrojach, wszyscy czekali, aby go powitać. Spoglądali na jego nową zbroję z wielkim szacunkiem. Najwspanialsi wojownicy królestwa, gotowi, aby powitać go w swoich szeregach. - Thorgrinson! – zakrzyknęli chórem, unosząc w górę swoje miecze. - Thorgrinson! - THORGRINSON!

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Romulus maszerował w dół żwirową ścieżką przez jałowe pustkowia na obrzeżach stolicy Imperium. Towarzyszyli mu nowi członkowie rady oraz tuzin generałów. Romulus był zaniepokojony, w jego głowie roiło się od raportów, które rzez cały dzień licznie do niego spływały. Bunt rozszerzał się w kolejne miejsca Imperium. Wieści dotyczące awansu Andronicusa i Romulusa nie przestawały się rozprzestrzeniać, a poszczególne prowincje widziały w tym szanse na swoją wolność. Niektórzy spośród jego własnych dowódców, jego własnych batalionów, również wznieśli bunt. Romulus wysłał swoich żołnierzy do każdego zakątka Imperium, aby zdusić te rebelie w zarodku. Wydawało się, że takie działanie przynosi skutek. Jednak teraz, każdego dnia, przychodził nowy raport donoszący o kolejnej rewolcie. Romulus wiedział, że konieczne były zdecydowane działania, które położyłyby kres niestabilności państwa i umocniłyby pozycję Imperium. Bez tego, jak się obawiał, Imperium mogłoby zacząć się rozpadać. Bunty nie martwiły Romulusa jakoś szczególnie. Jego armia była ogromna i, jak dotychczas, lojalna. Miał świadomość, że mógłby wszystkie te rebelie bezlitośnie zdusić, a tym samym umocnić swoją władzę. Tym co go naprawdę martwiło – tym co martwiło go o wiele bardziej – były raporty dotyczące smoków. Wieść głosiła, że były ogarnięte żądzą zemsty od czasu kradzieży miecza i szerzyły spustoszenie w całym Imperium. Paliły wioski i miasta, mszcząc się właśnie w ten sposób. Wielki gniew jaki został uwolniony, był czymś, czego nie widziano od czasów jego ojca – rozprzestrzeniał się z dnia na dzień. Również z dnia na dzień, ludzie podnosili coraz większą wrzawę, aby gniew ten uciszyć. Romulus wiedział, że jeśli szybko czegoś nie zrobi, smoki zajmą stolicę – i nawet ci, którzy dotychczas byli mu wierni, teraz powstaną przeciw niemu. Przez te ostatnie miesiące, Romulus wysyłał swoich ludzi w każdy zakątek Imperium, aby znaleźli magiczne zaklęcie, dzięki któremu można było walczyć ze smokami. Zbadał już wiele fałszywych tropów, przeprawiał się przez mroczne bagna, torfowiska i lasy, wysłuchując cierpliwie czarowników, którzy dawali mu różne zaklęcia, eliksiry i wszelaką broń. Wszystko to okazywało się ślepym zaułkiem. W gniewie, Romulus zamordował absolutnie każdego z tych czarnoksiężników – w ten sposób, wieści przestały nadchodzić. Jednak teraz pojawił się kolejny trop i Romulus, krzywiąc się nieco, wspinał się, podążając za kolejną ścieżką. Tym razem znajdowała się ona na bezludnych bezdrożach. Jego nadzieje były niewielkie – prawdopodobnie był to kolejny szarlatan. Szedł szybko, niecierpliwie, zmierzając krętym szlakiem przez pola cierni. Już teraz był w kiepskim nastroju. Jeśli ten czarnoksiężnik okaże się fałszywy, Romulus zabije go własnymi rękami.

Wreszcie Romulus doszedł na szczyt i zobaczył przed sobą, wysoką wapienną jaskinię i wydostający się z niej upiorny zielonkawy blask. Zatrzymał się przed nią. Było w niej coś takiego co posuwało go naprzód. To miejsce wydawało się inne niż pozostałe – groza garnęła mu się w ramiona. Jego doradca podszedł i stanął obok niego. - To jest właśnie to miejsce Najwyższy Dowódco – złożył raport. – Czarnoksiężnik mieszka w środku. Romulus groźnie spojrzał na niego z góry. - Jeśli jest to kolejny człowiek, który zmarnuje mój czas, zabiję nie tylko jego, ale i ciebie. Doradca przełknął ślinę. - Wielu za niego ręczyło, Panie Dowódco. Jest znany jako najlepszy czarnoksiężnik w Imperium. Romulus szedł dalej, prowadząc grupę mężczyzn wprost do jaskini. Luminescencyjne ściany jaskini świeciły zielonym blaskiem – było na tyle jasno, że wszystko było widać, więc Romulus wchodził dalej i dalej w głąb jaskini. Dziwne dźwięki odbijały się od jej ścian. Brzmiało to niczym jęki i drapanie, niczym uwięzione duchy. Romulus, człowiek, który nie bał się absolutnie niczego, zaczął zastanawiać się nad tym co robi. Powietrze było ciężkie, wilgoć i smród unosiły się gdzieś w oddali. Romulus miał coraz gorsze przeczucie i zaczął się niecierpliwić, kiedy coraz bardziej posuwał się w ciemność. - Jeśli marnujesz mój czas… – powiedział Romulus odwracając się do swojego doradcy, cały czerwony, przymierzając się do tego, aby zawrócić i zastanawiając się czy to kolejny ślepy zaułek. Doradca przełknął ślinę. - Przysięgam, że nie marnujemy czasu, Panie Dowódco. Powiedziano mi że… Nagle Romulus zatrzymał się gwałtownie, a za nim wszyscy pozostali mężczyźni – wyczuli czyjąś obecność na kilka stóp przed sobą. Smród był obezwładniający. - Podejdź bliżej – powiedział ciemny, skrzeczący głos, dobiegający z drugiej strony jaskini. Brzmiał niczym głos demona. Romulus badawczo przyglądał się ciemności i nagle jaskinia rozjaśniła się – na ziemi przed nimi pojawił się krąg światła. Oświetlił niewielkiego mężczyznę, stojącego naprzeciw. Mężczyzna nie miał nóg, jego kciuki spoczywały na posadzce. Był ubrany w pelerynę bez kaptura, a jego łysa głowa pokryta była brodawkami. Podobnie jak jego przykurczone ręce. Twarz miał okrągłą i pucułowatą, a jego oczy przypominały szczeliny. Otworzył je i spojrzał na Romulusa. Jego czarne oczy płonęły blaskiem. - Mam to, czego szukasz – odezwał się mężczyzna. Romulus podszedł kilka kroków do przodu, aż do krawędzi kręgu ognia, a następnie spojrzał przez płomienie na czarnoksiężnika.

Kiedy patrzył na to stworzenie, poczuł się dziwnie. Poczuł ciarki. Poczuł jakby, wreszcie, po raz pierwszy, ten czarnoksiężnik był prawdziwy. - Czy znasz sposób, by powstrzymać smoki? – zapytał Romulus. Czarnoksiężnik pokręcił głową. - Nie, – odpowiedział – mam coś, co posiada większą moc. - A cóż może mieć większą moc? – zapytał Romulus. Czarnoksiężnik wpatrywał się w niego, jego oczy były demoniczne, przerażające, świecące nad promieniami. Romulus trząsł się w środku. - Sposób, aby je kontrolować. Romulus spojrzał na niego niepewnie, starał się zrozumieć to, co przed chwilą usłyszał. Było w nim coś prawdziwego. Prawdziwie złego. - Kontrolować? – spytał. - Przez jeden cykl Księżyca – odpowiedział czarnoksiężnik – smoki będą twoje. Będziesz mógł je kontrolować według własnego uznania. Poprowadzić je, gdziekolwiek zechcesz. Posiądziesz osobistą armię. Posiądziesz możliwość zmienienia Imperium na zawsze. Będziesz mógł uczynić cokolwiek zechcesz. Staniesz się najpotężniejszym człowiekiem na świecie. Romulus zmrużył oczy. Zastanawiał się. Jego serce rosło. Czy to mogłaby być prawda? - Jeśli to prawda, – powiedział Romulus – czego oczekujesz w zamian? Czarnoksiężnik zaśmiał się, był to okropny zgrzytający dźwięk, który brzmiał niczym tysiąc tamiasów. - Hmm, jedynie twojej duszy – powiedział. – Niczego więcej. - Mojej duszy? – spytał Romulus. Czarnoksiężnik skinął głową - Po twojej śmierci, twoja dusza będzie należała do mnie. Będę mógł zrobić z nią cokolwiek zechcę. Bo widzisz, ja kolekcjonuję dusze. To moje hobby. Romulus zmrużył oczy, włosy na rękach stanęły mu dęba. - I co się dzieje z twoimi duszami? – zapytał. Czarnoksiężnik zmarszczył brwi, niezadowolony. - To akurat nie jest twoja sprawa – zagrzmiał jego głos, wzmocniony dodatkowo pogłosem ścian tak mocno, że uszy Romulusa niemal pękły. Romulus spojrzał na tę kreaturę, zastanawiając się czym ona tak naprawdę jest. Czuł intensywną grozę, którą spowita była ta jaskinia – część niego miała ochotę odwrócić się i uciec. - Panie, nie rób tego – powiedział doradca Romulusa. – Proszę, opuśćmy to miejsce. Jednak Romulus pokiwał przecząco głową, wciąż gapiąc się na czarnoksiężnika. Miał wrażenie, że jego moce są prawdziwe. Że czarnoksiężnik posiadał to, czego Romulus potrzebował. I nie mógł pozwolić, aby taka okazja przeszła mu koło nosa.

Kontrolować smoki. Romulus wyobraził sobie w jaki sposób mógłby wykorzystać taką moc. Mógłby stłumić wszystkie powstania. Umocnić swoją pozycję raz na zawsze. Kontrolować Imperium. A nawet przejąć kontrolę nad Kręgiem. Byłby najpotężniejszym człowiekiem jaki kiedykolwiek stąpał po świecie. Bardziej potężnym niż kiedykolwiek mógł to sobie wyobrazić. Nawet jeśli miałoby to trwać tylko przez jeden cykl Księżyca, byłoby to warte oddania swojej duszy. Koniec końców i tak poszedłby do piekła. Skoro i tak będzie już martwy, czemuż miałoby go obchodzić co się stanie z jego duszą? - Co muszę uczynić? – zapytał Romulus. Czarnoksiężnik uśmiechnął się. - Spójrz w dół. Spójrz w płomienie mojego kręgu. Wstąp do odbijającej się wody. To wszystko co musisz zrobić. - I to wszystko? – spytał Romulus z niedowierzaniem. To nie mogło być aż tak proste. Romulus powoli spojrzał w dół i zobaczył swoje odbicie, które spoglądało na niego spośród płomieni. Oblicze, na które patrzył wykrzywiało się, zmieniało kształty i rozmiary. Widząc je, Romulus był przerażony. - Dobrze, – rzekł czarnoksiężnik – trzymaj teraz ręce na boki. Romulus zrobił to, powoli i ostrożnie. - A teraz zapadnij się w wodę. Wpierw zanurz twarz w tafli odbijającej oblicze. - Zapadnij? – zapytał Romulus. Po raz pierwszy w życiu, bał się tego, co miało nastąpić. - Kiedy zapadniesz się w wodę, zostaniesz odmieniony. Wynurzysz się jako Pan Smoków. Romulus czuł, że całe jego ciało drży i wiedział, że to co usłyszał przed chwilą jest prawdą. Stał tam, z rękami rozciągniętymi na boki i powoli pochylał się wprzód, przygotowując się na uderzenie w tą płytką sadzawkę, głęboką jedynie na kilka cali. Był przekonany, że jego twarz z impetem uderzy o posadzkę. Kiedy Romulus wpadł do płomieni, ku swojemu zdziwieniu poczuł, jakby zanurzał się w wodzie. Wiedział, że to niemożliwe – wszak woda miała jakiś cal głębokości. Pomimo tego, zanurzał się coraz głębiej i głębiej, aż wreszcie jego ciało w całości było pod wodą. Czuł jak opanowują go zewnętrzne siły, jakby nakłuwało go tysiąc małych igieł. Krzyczał pod wodą lecz nie dobył się żaden dźwięk. Nagle, Romulus się wynurzył, wyskoczył z wody pojawiając się na powrót w jaskini. Woda spływała wszędzie wokół niego. Stanął na nogach, zszokowany. Czuł się dwa razy większy niż wcześniej i dwukrotnie silniejszy. Czuł się niczym gigant. Był całkowicie ogarnięty siłą. Wydawało mu się, że nic na świecie nie jest w stanie go powstrzymać. Romulus odchylił się w tył i ryknął. Nowa moc krążyła w jego żyłach. Był to ryk, który zatrząsnął ziemią, odbijając się od ścian jaskini.

Kiedy to uczynił, słyszał w bardzo dalekiej odległości krzyk wielu smoków. Smoków, które mu odpowiadały, gotowe, jak wiedział, zrobić wszystko cokolwiek im rozkaże.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Thor szedł obok Gwen, trzymając na rękach Guwayne’a. Stali na czele wielotysięcznej procesji, która podążała na szczyt góry. Krohn również szedł z nimi. Z tyłu kroczył zaś bezkresny tłum lojalnych poddanych Gwen, osób które życzyły jej jak najlepiej. Wszyscy byli podekscytowani tym, że będą uczestniczyć w ceremonii inicjacyjnej dziecka. Był to święty rytuał, którego celem było odnotowanie włączenia się dziecka do życia. Jako że Guwayne urodził się w klasie wojowników, a jednocześnie był członkiem rodziny królewskiej, tę starożytną i mistyczną ceremonię prowadził sam Argon. Obrządek miał się odbyć na samym szczycie Królewskiej Góry. Zazwyczaj, inicjacja dziecka odbywała się w towarzystwie kilku oddanych znajomych, jednak Gwen i Thor byli tak bardzo uwielbiani przez ludzi – którzy niezwykle cieszyli się, z powodu narodzin ich dziecka – że tłum za nimi narastał i narastał. Krąg był w ekstazie. Po całym tym mrocznym czasie, ludzie wreszcie mieli powód, i to jaki, by świętować. Urodził się następca tronu. Co więcej, było to synek Gwendolyn, Królowej uwielbianej bardziej, niż ktokolwiek, kto sprawował rządy przed nią. Cały ten potok miłości, który ludzie żywili do Gwendolyn, mogli skierować teraz również na jej syna. Thor także był bardzo kochany wśród ludzi – większość z nich postrzegała go jako wybawcę, największego wojownika jakiego kiedykolwiek mieli, teraz i w czasach mitów i legend. Tak więc dziecię, które powstało wskutek połączenia Gwendolyn i Thorgrina, było postrzegane jako dziecię samego ludu. Wszyscy podążali za Gwen i Thorem mocno podekscytowani, niczym nadopiekuńczy dziadkowie, więc kiedy Thor obejrzał się przez ramię, ujrzał tysiące i tysiące ludzi, wijących się wokół góry. Tłum ten sięgał aż do bram Królewskiego Dworu. Inicjacja była czymś więcej niż zwykłą ceremonią, był to również święty czas, okres wielkich znaków – całe królestwo niecierpliwie oczekiwało, obserwując czy jakieś znaki i przepowiednie naznaczą inicjację tego dziecka. Jak dotąd, całą krainę obiegła wiadomość o wydarzeniach, które pojawiły się podczas narodzin Guwayne’a. Już teraz mieszkańcy królestwa postrzegali to dziecko, jako kogoś więcej niż tylko zwyczajną osobę. Istniały już wybujałe teorie dotyczące przeznaczenia chłopca. Ludzie ci bez wątpienia bardzo chcieli, aby ewentualne przepowiednie, które pojawią się podczas inicjacji, ujrzeć na własne oczy. Serce Thora waliło z podekscytowania i radosnego oczekiwania. Kiedy trzymał w ramionach swojego synka, owiniętego tkaniną, i przyciskał go do swej klatki piersiowej, czuł jak ogarniają go ciepło i moc. Thor czuł ogromną więź z tym dzieckiem, większą niż był w stanie wyrazić. Spojrzał na twarz swojego syna, Guwayne otworzył oczy i odwzajemnił jego spojrzenie. Thor czuł z nim więź, która pochodziła z innego czasu, z innego królestwa. Miał dziecko. Miał syna. Wciąż nie umiał w to uwierzyć. Poczuł

ogromy przypływ miłości i wiedział, że chce go chronić bardziej niż mógł to sobie wyobrazić. Thor odczuwał również chęć opieki nad Gwendolyn, która szła powoli u jego boku i która nie wróciła po swoim porodzie do pełni sił. Szli tak wolno jak tylko się dało, w jej tempie, zatrzymując się co chwilę, aby mogła złapać oddech. Thor był szczęśliwy widząc, że wszystko z nią w porządku, że powoli staje na własnych nogach. Ostatnie dni były dla niej bardzo obciążające pod względem emocjonalnym. Nie tylko ze względu na urodziny dziecka, ale też ze względu na zbliżająca się śmierć jej matki. Królowa Matka wciąż żyła, ale cały kraj był przygotowany na to, że królewskie dzwony ogłaszające jej śmierć mogą zacząć bić w każdej chwili, lada dzień, lada godzina. Był to niepewny czas. Ale był też pomyślny. Wszystko to sprawiało, że Gwendolyn musiała zmierzyć się z silnymi emocjami, które nią targały. Thor pomyślał o tym jak intensywne było spotkanie Gwen i jej matki, kiedy oglądał je obok siebie, kiedy widział ich interakcję. Sprawiło to, że pomyślał o swojej własnej matce. Widząc umierającą matkę Gwen, Thor zdał sobie sprawę jak cenne jest życie. Sprawiło to, że ze wzmożoną siłą poczuł potrzebę spotkania z własną matką. A co jeśli, pomyślał ze strachem, jego matka umarła zanim jeszcze miał okazję ją poznać? Nie będzie w stanie z tym żyć, pozostawi to w nim ogromną pustkę i poczucie winy, których nigdy nie zrozumie. Sprawi to również, że będzie się czuł, jakby jego własne przeznaczenie pozostało niekompletne. Thor doszedł do wniosku, nie pierwszy raz zresztą, że musi wyruszyć na jej poszukiwania tak szybko, jak tylko będzie to możliwe. Czuł, że teraz, kiedy jego dziecko przyszło na świat, przyszedł odpowiedni moment. Najpierw oczywiście musi zostać, aby wziąć ślub z Gwen, nie mógł wyruszyć wcześniej. Ale kiedy ceremonia się odbędzie, wyjedzie. Nie miał wyboru. Kochał Gwen i Guwayne’a bezwarunkowo, wróci do nich i spędzą ze sobą już całe życie. Najpierw jednak musi wypełnić swoje przeznaczenie. Czuł, nie wiedział dlaczego, że przyszłość Kręgu była zagrożona. - Jestem z ciebie dumna – wyszeptała Gwen, odwróciła się do niego i uśmiechnęła, kładąc delikatnie rękę na jego nadgarstku. - Z jakiego powodu kochana? – zapytał Thor nieco zdezorientowany. - Z powodu Srebrnych – powiedziała. – O wszystkim wiem Sir Thorgrinsonie – dodała, uśmiechając się szerzej. Thor również się do niej uśmiechnął, był tak zajęty Guwaynem, że nawet nie miał czasu o tym myśleć. Ale teraz, kiedy Gwen o tym wspomniała, wszystko stanęło mu przed oczyma. Odtworzył sobie w myślach ceremonię i wykuwanie zbroi. Czuł się w środku zupełnie nowym mężczyzną. Był mocniejszy. Ważniejszy. Kiedy tak szli, wspinając się na wyższe i wyższe części góry, Thor zachwycił się zapierającymi dech w piersiach widokami, które rozpościerały się stąd na Dolinę Ognia. Było to dziwne miejsce pełne niepokojów. Zaraz na zachód od Królewskiego Dworu rozpościerała się dolina starożytnych, uśpionych wulkanów. Dziesiątki wulkanów

wyrastających z ziemi, nieczynnych od tysięcy lat. Wznosiły się nad Królewskim Dworem, przypominając dawne czasy. Stanowiły oczywiście również naturalną ochronę dla miasta, co, zdaniem Thora, było powodem dla którego Królewski Dwór powstał właśnie tutaj. Kiedy Thor wchodził wyżej i wyżej, mógł zobaczyć szczyty tych wulkanów, szczyty, których nie widział nigdy, w całym swoim życiu. Były piękne, zachwycające. W powietrzu unosił się ledwie wyczuwalny zapach, jakby zapach siarki, która sączy się pod ziemią. Buty Thora przesuwały się po suchym błocie i żwirze – zbliżali się do szczytu góry. Im wyżej wchodzili, tym mocniej dał się czuć silny wiatr, który ochładzał ich podczas tego letniego dnia. Thor spojrzał w dół i zobaczył dary lata, które rozpościerały się po całym Królewskim Dworze – kołyszące się na wietrze łany zbóż; całe doliny sadów, które obrodziły tak obficie, że aż trudno było w to uwierzyć. Inaczej było jednak tutaj, Dolina Ognia była martwa, stanowiła brutalne przypomnienie, że cała ta obfitość jednego dnia może po prostu zniknąć. - Jest tutaj – z boku doszedł go głos Gwen. Thor spojrzał w górę i ujrzał Argona, stojącego na szczycie, ubranego w biały płaszcz z kapturem. Trzymał swoją laskę, patrzył na nich z góry, nie wyrażając przy tym żadnych emocji, niczym pasterz oczekujący na swoje stado. Thor odetchnął z ulgą. Bez Argona cała ceremonia mogłaby się nie odbyć. A nikt nigdy nie mógł przewidzieć, czy Argon się pojawi, czy nie. Kiedy dotarli na sam szczyt, a Thor i Gwen zajęli swoje miejsce obok Argona, cała trójka odwróciła się i spojrzała w dół, do środka wulkanu. Teren opadał delikatnie, przez jakieś dwadzieścia stóp, składały się na niego piasek i skały. Następnie stabilizował się w postaci znajdującego się na szczycie płaskowyżu, uformowanego w idealne koło o średnicy około stu jardów. Pokrywało go jasnoniebieskie jezioro. Odbijało się w nim niebo, chmury i dwa słońca – widok ten całkowicie zachwycił Thora. Podeszli do brzegu jeziora. Thor słyszał za swoimi plecami delikatne kroki tysięcy ludzi wspinających się na grzbiet góry, którzy za ich przykładem podchodzili nad brzeg jeziora. Kiedy tak stali, Argon odwrócił się do Thora, podniósł obie ręce i spojrzał na dziecko. Thor poczuł, że wcale nie chce oddawać swojego syna. Gwen położyła delikatnie rękę na jego przedramieniu – kiedy na nią spojrzał, skinęła głową. - Wszystko jest w porządku – powiedziała. – Oddaj go. Thor niechętnie wyciągnął ręce i położył Guwayne’a w ramionach Argona. Kiedy to zrobił, spokojne jak dotąd niebo wypełnił płacz chłopca. Serce Thora zaczęło krwawić kiedy tylko usłyszał ten dźwięk. Poczuł ogromną pustkę, kiedy ciepło Guwayne’a opuściło jego ramiona.

Argon trzymał Guwayne’a blisko przy sobie – płacz małego powoli ustępował. Argon ściągał tkaninę, w którą mały był zawinięty. Warstwa po warstwie, aż do momentu, kiedy Guwayne stał się zupełnie nagi. Argon podniósł chłopca wysoko w górę, ponad swoją głową, a następnie odwrócił się twarzą do tłumu. - W imieniu siedmiu praojców, w imieniu dawnych filarów, w imieniu przestrzeni światła i przestrzeni szarości, wszystkich czterech stron świata i wielkiego podziału, wzywam wszystkich bogów, którzy kiedykolwiek istnieli i wszystkich bogów, którzy dopiero nadejdą, aby pobłogosławili to dziecko. Obdarzcie go siłą jego ojca i duchem jego matki. Natchnijcie go, aby kontynuował królewski ród MacGilów. Obdarzcie nas wszystkich wspaniałym wojownikiem i wielkim przywódcą ludu. Zgromadzeni cieszyli się z aprobatą. Argon odwrócił się, uklęknął nad wodą, położył dziecko na plecach i zanurzył je w jeziorze. Gwen westchnęła i instynktownie podeszła do przodu, aby go ratować – jednak Thor przytrzymał ją za rękę. Teraz to on musiał ją uspokoić. Argon wynurzył chłopca z wody. Guwayne wrzeszczał. Argon zanurzył go ponownie. A potem po raz trzeci. Kiedy Argon ostatecznie podniósł go ponad swoją głową, tłum ukląkł i pochylił głowy. Guwayne wciąż krzyczał, jak wcześniej, a Thor zszokowany zauważył, że ziemia pod nimi nagle zaczęła się trząść. Wszyscy patrzyli ze strachem i z zaciekawieniem jak rozpoczyna się wielkie trzęsienie ziemi. Wszyscy poupadali na ziemię, Gwen ścisnęła dłoń Thora. - Co się dzieje? – zapytała. – Czy to za sprawą chłopca? Nagle wszędzie wokół nich rozpoczęły się doniosłe eksplozje. Thor spojrzał w górę i ze zdumieniem zobaczył, że wszystkie wulkany dookoła zaczęły wybuchać. Wielkie pióropusze dymu zaczęły wypełniać letnie niebo, po chwili pojawiły się iskry i lawa. Wulkany znajdowały się w takiej odległości, że Thor nie był w stanie poczuć stąd ich ciepła. Był jednak zachwycony ich widokiem, ich pięknem. Dziesiątki wulkanów wyrzuciły w powietrze lawę; wulkanów, które od wieków pozostawały w spoczynku. Zdarzyło się to w konkretnym momencie i Thor znał doniosłe znaczenie tego zdarzenia. Wszyscy ludzie patrzyli na siebie z przerażeniem i zaciekawieniem. Nawet Argon opuścił chłopca w zdumieniu, był wyraźnie przejęty. Kim był ten chłopiec? Thor nie wiedział. Wiedział jednak, i czuł to każdym calem swojego jestestwa, że jego dziecko jest bardziej potężne niż cokolwiek z czym miał dotychczas do czynienia.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Alistair stała na dachu małej fortecy, dotykała dłońmi starych kamiennych balustrad i patrzyła na otaczającą ją wieś. Był piękny letni dzień. Była otoczona wzgórzami, obserwowała znajdujące się w dole pola limonkowych i fiołkowych traw, kołyszących się na wietrze, lśniących w promieniach słonecznych, szeleszczących i jakby szczęśliwych, że są żywe. Pogoda była wspaniała, oba słońca świeciły pełnym blaskiem. Alistair odchyliła się w tył i westchnęła głęboko, jakby chciała jak najwięcej z tego wciągnąć. Choć raz czuła się zrelaksowana, szczęśliwa – czuła, że odnalazła swój dom. W końcu odnalazła miłość swojego życia. Spotkała mężczyznę, który ją pokochał. Spotkała także swojego brata. Wkrótce wyjdzie za mąż. Argon zaś pomagał jej odkryć, kim naprawdę jest. Po raz pierwszy w swoim życiu Alistair zaczynała czuć, że nie jest jakąś wariatką, że nie jest wyrzutkiem. Zaczynała rozumieć, że jej inność tak naprawdę sprawiała, że jest wyjątkowa. Że jej moce stanowią normalną, neutralną część niej. Część, której nie musi się wstydzić. Czuła się wzmocniona, szczególnie po swojej wyprawie do Nibyświata, po bitwie przeciwko Imperium i po ujrzeniu jak bardzo jest potężna. Odkąd Thor zabił jej ojca, Alistair miała wrażenie, że na świecie zapanował pokój. Czuła też ulgę, że wszyscy, a przede wszystkim Erec, znali jej sekret, wiedzieli, że jej ojciec był potworem. Tak bardzo bała się, że kiedy Erec to odkryje, porzuci ją. Nie winiłaby go za to. Ten jednak wiernie pozostał przy jej boku. Nigdy jej o nic nie obwiniał, nigdy nawet nie spojrzał na nią inaczej. Wręcz przeciwnie, współczucie jakie jej okazał było jeszcze głębsze i teraz wiedziała, że nigdy nie potraktuje jej źle. Z naciskiem twierdził, że nie możemy odpowiadać za to kim są nasi rodzice. Po raz pierwszy w życiu, zaczynała to rozumieć. Alistair postanowiła odpocząć od wszystkich tych przygotowań do ceremonii zaślubin i odwiedzić tutaj Ereca. Pół dnia drogi do Królewskiego Dworu. Erec od wielu miesięcy zajęty był pracą nad Srebrnymi oraz odbudowywaniem i uzbrajaniem fortyfikacji. Alistair spojrzała przez balustrady i zobaczyła dziesiątki Srebrnych. Ich zbroje lśniły w porannych słońcach. Wśród nich znajdował się również Erec, który, jak zazwyczaj, dowodził mężczyznami podczas prac nad odbudową fortyfikacji. Część rycerzy poruszało się na koniach po swoich improwizowanych poligonach – ćwiczyli, walczyli ze sobą, starali się poprawić swoje umiejętności. Alistair spojrzała w dal i zobaczyła cztery główne drogi, które przebiegały przez to niewielkie miasteczko. Zrozumiała jak istotne pod względem strategicznym jest to miejsce, położone w samym środku państwa. Pojęła też, jak ważne zadanie do wykonania miał tutaj Erec. Musiał zadbać o to, aby wszyscy mieszkańcy byli tu bezpieczni. Ludzie Ereca stacjonowali w różnych miejscach na obrzeżach wsi, pomagali

odbudować drogi, wybudować bramy, pogłębić fosy i dostarczali kamienie, które były potrzebne do naprawienia szkód wyrządzonych przez Andronicusa. To niesamowite, że z tego fortu w ogóle cokolwiek zostało. Tak wiele miejscowości w Kręgu, tak wiele fortec, które zostały postawione wieki temu, zostały doszczętnie zniszczone. W ogóle nie nadawały się do odbudowania. Alistair usłyszała huk w oddali. Spojrzała w górę, w stronę horyzontu i zobaczyła samotnego jeźdźca, który wzbudzając na drodze tumany kurzu, zmierzał w stronę wieży. Obserwowała jak od razu podjechał do Ereca, uklęknął przed nim i podał mu zwój. Zastanawiała się, cóż mogło sprawić, że poruszał się w takim pośpiechu. Erec stał sztywno przez dłuższy czas, czytając. Następnie odwrócił się i udał się w stronę fortu. Wydawał się zamyślony, zmarszczył brwi. O czymkolwiek się dowiedział, z ruchów jego ciała Alistair była w stanie wywnioskować, że nie było to nic dobrego. Alistair usłyszała stłumione szuranie butów na krętych kamiennych schodach, po chwili Erec pojawił się na dachu fortu, trzymając w ręku zwój. Wyglądał dość ponuro. - Co się stało, mój panie? – powiedziała Alistair, spiesząc w jego kierunku. Erec spuścił wzrok i pokiwał głową. Dostrzegła, że jego oczy zapełniają się łzami. - Mój ojciec – powiedział ponuro – jest ciężko chory. Alistair poczuła wielkie współczucie, podeszła i przytuliła go, on zaś odwzajemnił uścisk. Nigdy nie rozmawiał z nią o swoim ojcu, o jego ludziach, więc nie wiedziała o nich zbyt wiele. Jedyne co wiedziała to to, że Erec pochodził z Wysp Południowych. - Co masz zamiar uczynić? – zapytała. Erec gapił się w dal zamyślony. - Muszę do niego pojechać – powiedział. – Muszę zobaczyć go, zanim umrze. Alistair otworzyła szeroko oczy. - Na Wyspy Południowe? Pokiwał głową z powagą. - To długa podróż moja pani – powiedział. – Trudna i bezlitosna. Będę musiał przebyć Morze Południowe, morze na którym zginęło wielu. Właściwie, tych którzy zginęli jest więcej, niż tych, którym udało się je pokonać. Będzie lepiej jeśli tu zostaniesz. Wrócę do ciebie. Alistair poczuła zdecydowany opór. Pokręciła głową. - Nigdy już nie chcę się z tobą rozstawać – powiedziała. – Przysięgłam to sobie. I muszę dotrzymać słowa. Niezależnie od ceny, jaką trzeba będzie za to zapłacić. Pojadę z tobą. Erec spojrzał na nią, był poruszony widząc to, jak pewna jest swojego zdania. - Ale przecież Gwendolyn bierze ślub – odpowiedział. – Masz być druhną. Alistair westchnęła. - Jeśli musisz jechać teraz, – powiedziała – to ja muszę udać się z tobą. Gwendolyn to zrozumie.

Erec objął ją, a ona się w niego wtuliła. Ściskała go mocno i zaczęła się zastanawiać. Jak będzie wyglądać ta podróż? Jak jest na Wyspach Południowych? Jaka jest jego rodzina? Czy ją polubią? Zaakceptują? Czy uda mu się zobaczyć ojca przed śmiercią? I przede wszystkim, jak to wpłynie na ich ślub? Czy będą musieli go odwołać? Czy Gwen naprawdę zrozumie? A Thor? Czy kiedykolwiek jeszcze ujrzy brata? Czy naprawdę uda im się powrócić do Kręgu? Z jakiegoś powodu miała silne przeczucie, że jednak tu nie powrócą. * Alistair jechała przez Królewski Dwór, zaraz po tym jak pożegnała się z Gwendolyn. Jej serce wciąż było złamane. To były bardzo bolesne wiadomości, nawet jeśli Gwen przyjęła je całkiem dobrze. Czuła się okropnie mówiąc o wszystkim Gwen, i to w takiej chwili, niedługo przed jej ślubem. Jednak Alistair była przekonana, że nie było innego wyjścia. Erec ma zostać jej mężem i nie wyobrażała sobie, że mogłaby znów znaleźć się z dala od niego. Gwen była wyrozumiała, przyjęła wszystko ze stoickim spokojem, co sprawiło, że cała sytuacja była dla Alistair dość łatwa. Jednak gdzieś głęboko w środku czuła, że Gwen jednak poczuła się zraniona, że jednak bardzo zależało jej na tym, aby Alistair była obecna na jej ślubie. Alistair pragnęła, by sprawy potoczyły się inaczej, ale los potraktował ją właśnie w ten sposób, więc należało się z tym zmierzyć. Kiedy Alistair wyjechała z dworu, była zdeterminowana, aby spotkać się ze swoim bratem jeszcze przed tym, zanim uda się do Ereca. Chciała przekazać mu wiadomość o swoim wyjeździe. Przygotowała się na to. Kiedy wszystko się skończy, Alistair przyrzekła sobie w myślach, znajdzie sposób by powrócić, by znów znaleźć się w granicach Kręgu, by znów być z Gwendolyn, Thorem i wszystkimi swoimi ludźmi. Koniec końców, wraz z Gwendolyn przeszły w Nibyświecie tak wiele. Miała wrażenie jakby Gwen była jej rodzoną siostrą. Siostrą, której nigdy nie miała. Alistair czuła się odpowiedzialna za Gwen. Była z nią związana, szczególnie od czasu kiedy usłyszała wieści dotyczące jej dziecka. Alistair ledwie potrafiła uwierzyć, że ma bratanka. Kiedy trzymała go na rękach, w jej ciele zaczęła krążyć ogromna energia. Czuła z tym dzieckiem większą więź, niż z kimkolwiek kogo kiedykolwiek znała. Syn jej brata. To było trudne do wyobrażenia. Trzymając go, nie miała żadnych wątpliwości, że przez całe życie będzie ich łączyła bardzo bliska relacja. Alistair przejechała przez świeżo odbudowane bramy, które prowadziły na pole ćwiczeń Legionu, minęła nowych rekrutów ustawionych w szeregu. Wszyscy mieli nadzieję zwrócić na siebie uwagę jej brata i zdobyć miejsce w upragnionym Legionie. Dostrzegła brata, przejechała przez dziedziniec i zsiadła z konia. Thor musiał wyczuć, że nadjeżdża, bo jeszcze dużo przed tym jak się do niego zbliżyła, odwrócił się, a ich spojrzenia się ze sobą spotkały. Jego jasnoszare oczy błyszczały w porannym słońcu. Stał tam, taki szlachetny i dumny, a wszyscy potencjalni wojownicy Legionu, patrzyli na niego, jakby był bogiem. Mogła zrozumieć dlaczego. Był

nie tylko doskonałym wojownikiem, wydzielał pewien rodzaj energii, coś mistycznego – jakby jego ciało spowite było świetlnym blaskiem. To było prawie tak, jakby spoglądała na osobę, która jeszcze za swojego życia została okrzyknięta legendą. Jednak było też coś wokół niego, co pozwalało przypuszczać, że choć świeci tak jasno, może nie pożyć zbyt długo, niczym spadająca gwiazda, przelatująca szybko po niebie. Wzdrygnęła się na tę myśl i starała się ją powstrzymać. Jednak kiedy Alistair szła w jego stronę, nagle się zakrztusiła. Miała przebłysk, zobaczyła coś czego nie mogła stłumić. Była to wizja: ujrzała swojego brata, był martwy. W młodym wieku. Zobaczyła wokół niego śmierć. I chwałę. Zatrzymała się przed Thorem, chciała go uścisnąć, a wtedy jej uśmiech zmienił się w grymas, podczas którego zmarszczyła brwi – ledwie udało jej się powstrzymać się od płaczu. Stali się sobie bardzo bliscy w ciągu tych kilku ostatnich miesięcy. W dodatku Thor był jej jedyną prawdziwą rodziną, więc myśl, że mogłaby go teraz stracić, podczas gdy dopiero niedawno go poznała, była dla niej nie do zniesienia. - Co się stało, siostro? – spytał Thor, patrząc na nią skołowany. Alistair pokiwała głową, gryząc się przy tym w język. Podeszła do niego i przytuliła go, a on odwzajemnił jej uścisk. Nad jego ramieniem, szybko wytarła łzy i zmusiła się do uśmiechu. Przestała się przytulać. - Nic bracie – powiedziała. Obserwował ją, sceptyczny, zaniepokojony. - Wyglądasz na poruszoną – powiedział. - Przyszłam się pożegnać – odpowiedziała. Thor spojrzał na nią zaskoczony, a na jego twarzy można było zobaczyć rozczarowanie. - Erec wyjeżdża na Wyspy Południowe – powiedziała – i muszę do niego dołączyć. Przepraszam. Niestety nie będę mogła uczestniczyć w waszym ślubie. Skinął głową ze zrozumieniem. - Powinnaś trwać u boku Ereca – powiedział. – Jest najwspanialszym wojownikiem naszego Kręgu, a teraz cię potrzebuje. Ty jesteś nawet wspanialsza. Musisz go chronić. - Ty również jesteś wielki – powiedziała. Thor zarumienił się ze wstydu. - Ja jestem jedynie chłopcem z małej wioski – odpowiedział skromnie Thor. Alistair pokręciła głową. - Jesteś kimś o wiele, wiele ważniejszym. Thor westchnął i spojrzał w dal, obserwując trening swoich rekrutów. - Ja również niedługo wyjadę – powiedział. Alistair nagle spojrzała w jego myśli, jak to się często działo kiedy była w jego pobliżu.

- Pojedziesz na poszukiwania naszej matki – powiedziała, bardziej stwierdzając fakt niż pytając o jego plany. Thor spojrzał na nią zdziwiony. - Skąd wiedziałaś? – zapytał. Wzruszyła ramionami. - Jesteś przy mnie niczym otwarta księga – powiedziała. – Nie wiem jak to się dzieje. To trochę tak jakbym potrafiła zobaczyć to, co sam widzisz. - Co jeszcze widzisz? – spytał podekscytowany Thor mrużąc przy tym oczy. – Czy odnajdę naszą matkę? Alistair doznała szybkiego przebłysku z przyszłości Thora. Zobaczyła, że rzeczywiście ją znajdzie. Jednak po chwili wizja została zakryta przez ciemność, tak jakby los celowo maskował to, co stanie się później. Widziała, że Thor bierze udział w wielkiej bitwie. Takiej, w której udział wykraczał poza jego moce. Wszędzie wokół nich widziała ciemność. Szybko zamknęła oczy i potrząsnęła głową, chcąc zakończyć wizję. To było zbyt mroczne, zbyt przerażające. Nie chciała przestraszyć Thora, zmusiła się więc do tego, aby trzymać się w garści. Zadrżała w środku lecz nie dała tego po sobie poznać. - Odnajdziesz ją – odpowiedziała. Thor spojrzał na nią, nie był zbyt przekonany. - A jednak… wahasz się – powiedział. Alistair potrząsnęła głową i odwróciła wzrok. - Kiedy ostatni raz rozmawialiśmy o Matce, – powiedziała – zaczęłam mówić ci, że mam coś od niej. Wydaje mi się, że to ty powinieneś to mieć. Nie wiem czy będzie mi dane kiedykolwiek ją spotkać. Alistair sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła jakiś przedmiot. - Nadstaw nadgarstek – powiedziała. Thor zrobił to, o co prosiła i zobaczył jak Alistair trzyma złotą bransoletkę, szeroką na sześć cali, a następnie zapina ją na jego ręce. Objęła jego nadgarstek i pół przedramienia. Błyszcząca, lśniąca i zmieniająca kolory w świetle. Thor przyjrzał się jej zdumiony. Mogła powiedzieć, że był naprawdę przejęty. - Kraina Druidów to straszne miejsce, – powiedziała – to kraina wielkich mocy. Ale też wielkich niebezpieczeństw. Będziesz potrzebował jej bardziej niż ja. - Co to jest? – zapytał, przejeżdżając palcem po gładkiej powierzchni. Wzruszyła ramionami. - To jedyna rzecz, którą zostawiła mi Matka. Nie wiem co to jest, ani do czego służy. Wiem jednak, że tam dokąd się udajesz, będzie ci to potrzebne. Thor zbliżył się do niej i, wyraźnie wdzięczny, mocno przytulił Alistair. Ta odwzajemniła jego uścisk. - Dbaj o siebie – powiedział Thor.

- Przekaż Matce moją miłość – powiedziała. – Przekaż jej, że ją kocham. I że mam nadzieję, że pewnego dnia ja również ją spotkam.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Służący otworzyli podwójne drzwi, a Reece przygotowywał się do tego, aby w samotności nawiedzić komnatę swojej umierającej matki. Czuł kłucie w żołądku kiedy wchodził do ciemnego pokoju, oświetlonego jedynie przez migające pochodnie. Opiekunki pochylały się nad łóżkiem jego matki, nakładając jej na czoło maści. Hafold stała najbliżej niej. Reece martwił się przez całą podróż, że nie zdąży spotkać się z matką przed jej śmiercią – był więc bardzo wdzięczny losowi, że mu się to udało. To pierwsze miejsce w jakie się udał, po tym jak statek przybił do brzegu, nie był jeszcze nawet u Selese, aby przekazać jej wiadomości dotyczące ślubu. Myśl o umierającej matce rozdzierała Reece’a od środka. Ze wszystkich dzieci, to Reece, najmłodszy, zawsze był z nią najbliżej. Zwierzali się sobie wzajemnie, a matka była dla niego milsza i delikatniejsza niż dla reszty jego rodzeństwa. Chroniła go przed wybuchami gniewu ojca i zawsze starała się upewnić, że miał wszystko co najlepsze. Myśl o tym, że matka umiera, sprawiała, że Reece czuł się jakby umierała też część niego. Najbardziej na świecie pragnął teraz, aby udało jej się dożyć do jego ślubu. Zbliżający się ślub wprawiał Reece’a w zakłopotanie. Przez cały czas na statku, jego umysł wypełniały myśli o Starze, o ich spotkaniu, o tym jak bardzo ją kocha. Podczas podróży ciągle był zdecydowany, aby ją poślubić, aby zmusić się do przekazania tych wieści Selese. Ale teraz, kiedy na nowo był w Królewskim Dworze, kiedy zobaczył wszystkie te szalone przygotowania do ślubu, nie był już tego taki pewny. To był spektakl. Królewski Dwór wyglądał piękniej niż kiedykolwiek, a wiele tysięcy ludzi przybywało z różnych zakątków Kręgu, i świata, aby zobaczyć to przedstawienie. Reece miał być w samym centrum wydarzeń. Zawiedzie nie tylko Selese, ale także swoją siostrę i Thorgrina, psując tak ważny dla nich dzień, do którego przygotowywali się w pocie czoła. Zawiedzie także tysiące ludzi, którzy zamiarują uczestniczyć w tej wielkiej uroczystości. Jak mógłby coś takiego zrobić? Jak mógłby zdradzić swych ludzi? I przede wszystkim, jak mógłby zdradzić Selese? Myśl o tym jak bardzo ją zrani, wykańczała go do cna. Chodziło przecież o Selese, która zawsze była w stosunku do niego miła i wierna. Czy miał prawo podążać za swoimi emocjami, za swoim sercem? A może był samolubny, nie postępował właściwie zdradzając wszystkich wokoło? Reece zupełnie nie wiedział co powinien zrobić. Czuł się niczym zdrajca, niczym najgorszy zdrajca na całym świecie. Jedyną osobą, której nie zdradzał była Stara. Pomyślał o niej i poczuł przypływ miłości, silny niczym fala, która byłaby w stanie zakryć cały świat. Była to miłość, która całkowicie go dopadła, miłość silna wystarczająco, aby przeciwstawić się wszystkiemu i wszystkim, których znał.

Kiedy Reece dotarł do łóżka matki, zmusił się, aby odrzucić te myśli i skupić się tylko na niej. Kiedy położył dłoń na jej ręce, otworzyła oczy, a następnie skinęła na Hafold, która szybko wyprosiła wszystkich z pokoju, po czym sama opuściła komnatę. Reece został z matką sam na sam. Chciał, jak robił to przez całe życie, zwierzyć się jej, zapytać co myśli, poznać jej zdanie. Nie wiedział jednak czy może to uczynić. Nie wiedział, czy jest w odpowiednim stanie, aby tego wszystkiego wysłuchać, czy odpowiedzieć. I niezależnie od tego jak było to wszystko dla niego ciężkie, jak bardzo czuł się rozdarty, nie chciał jej smucić, szczególnie w ostatnich chwilach jej życia. Ponadto podarowała mu swój królewski pierścień, którego miał użyć podczas oświadczyn Selese, dała mu go wraz ze swoim błogosławieństwem. Jak mógłby jej teraz powiedzieć, że pragnie poślubić kogoś innego? Reece wziął bezwładną dłoń matki w obie dłonie, a kiedy opuścił swą głowę, aby dotknąć czołem jej ręki, łza popłynęła mu po policzku. Był przytłoczony emocjonalną wichurą. Matka podniosła się nieco na łóżku, spojrzała na niego z góry, następnie kaszlała i kaszlała, dźwięk ciągle rozbrzmiewał w jej piersi. Był to rodzaj kaszlu, jakiego nigdy nie słyszał, był to kaszel starej kobiety. Przeraziło go to. Ścisnął jej dłoń. - Mamo przepraszam, – powiedział – przepraszam, że nie mogłem być tu wcześniej. - Byłeś daleko z powodu ważnych spraw, – powiedziała – z powodu spraw Królowej. W końcu Wyspy Górne także są istotne. Matka patrzyła na niego znaczącym spojrzeniem, które doskonale znał. - Słyszałam, że miałeś też inne sprawy – dodała. Reece popatrzył na nią z niedowierzaniem. Skąd wiedziała? Nawet tutaj, teraz, za oceanem? Nie doceniał jej. Nic jej nie umknęło. Powinien był wiedzieć, przez całe jego życie, jego matka zawsze wszystko wiedziała. Miała szpiegów w każdym zakątku królestwa i zawsze wiedziała wszystko przed nim, a nawet przed jego ojcem. Z niczym nie mógł się ukryć. Było nawet takie powiedzenie w Królewskim Dworze: „Kiedy korytarze szepczą, Królowa MacGil wie o tym wcześniej niż echo”. - Skąd wiesz? – spytał Reece, doskonale wiedząc, że jest to głupie pytanie. Pokręciła tylko głową. - Jak mogłeś to zrobić? – zapytała niezadowolona. Reece poczerwieniał zawstydzony. - Dałam ci swój pierścień – dodała jego matka. – Pierścień, który podarował mi twój ojciec. Pierścień honoru. Pierścień, który poświadcza twoje słowa, który zapewnia, że nie zdradzisz drugiej osoby. Z żadnego powodu. To był pierścień oddany na wieczność. Miałeś moje błogosławieństwo, aby podarować go Selese, a ty zrobiłeś sobie z niego kpinę. Spojrzała na niego z pogardą, a Reece odwrócił wzrok, upokorzony, niezdolny do odwzajemnienia jej spojrzenia. Jego zmieszanie narastało, czuł się coraz bardziej niepewny.

- Przepraszam Matko – powiedział. – Nie chciałem cię zawieść. Nie chciałem zakochać się w Starze. Nie planowałem nawet, że ją spotkam. - Ale kiedy ją spotkałeś, nie odszedłeś. To był twój wybór. To były twoje działania. Może uszczęśliwiłeś w ten sposób jedną samotną kobietę, ale pomyśl ile innych osób będziesz musiał przy tym zranić. Matka znów pokiwała głową. - To już nie jest tylko twoja sprawa – dodała. – Z czasem zobaczysz, kiedy podrośniesz, że pożądanie jest często mylone z miłością, a pożądanie to dziecinna rzecz. Im będziesz starszy, tym lepiej zrozumiesz, że miłość, prawdziwa miłość, opiera się na poświęceniu i odpowiedzialności. Szczególnie w twoim przypadku – jako że jesteś członkiem rodziny królewskiej. Nie jesteśmy zwykłymi ludźmi. Jesteśmy aktorami. Całe królestwo spogląda w naszym kierunku. Tworzymy spektakl dla mas. Nie bądź głupcem. Spacyfikowane masy sprawiają, że rodzina królewska może rządzić. Twoje życie nie jest twoją prywatną sprawą. Ludzie na ciebie patrzą. Nie możesz zarzucić całunu hańby na królewską rodzinę. Dałeś słowo i musisz go dotrzymać. I to jest ponad wszystko. W innym przypadku, czym byśmy byli? Jaką wartość miałaby królewska krew? Czoło Reece’a oblane było zimnym potem, wyciągnął rękę i wytarł je wierzchem dłoni. Jego usta robiły się coraz bardziej suche. Rozważał słowa swojej matki, tak przeszywające, jak zwykle. - Przykro mi Matko, – powtórzył po raz kolejny – przez całe swoje życie byłem honorowy. Nie chciałem nikogo zhańbić. - A jednak to zrobiłeś – odparła. - Nie miałem zamiaru zhańbić Selese – przekonywał. – Kocham Starę. Czy to nie jest złe, aby ignorować czyjeś uczucia? - Uczucia przemijają – zadrwiła. – Działania zaś są trwałe. Mógłbyś podążać za swoimi pasjami, gdybyś był człowiekiem z ludu. Ale nie jesteś. Jesteś synem Króla. Nie masz tego luksusu, aby kierować się emocjami. Robisz to, co jest w danym momencie dobre, to czego się od ciebie oczekuje. Nie zdradzasz tej, której dałeś słowo, tej, która pokłada w tobie swoją wiarę. Westchnęła. - Stara poczuje się zraniona, to prawda. Ale to tylko jedna osoba. Reszta królestwa będzie zadowolona. Możesz żałować tego przez całe swoje życie. Może ci się to nie podobać. Możesz nawet mnie znienawidzić. Jest to cena, którą się płaci za bycie członkiem królewskiej rodziny. Honor może mieć wiele postaci. Honor okazywany w codziennym życiu – oto trudne zadanie. Powinieneś wprowadzić honor do miłości, tak jak wprowadzasz go na pole bitwy. Jeden nie jest ważniejszy od drugiego. Wskaż mi honorowego wojownika, który zdradził swoją żonę, a ja pokażę ci wówczas mężczyznę, który jest zupełnie nic nie warty. Ton jego matki był ostrzejszy niż kiedykolwiek wcześniej. Reece zrozumiał, że był to głos kobiety na łożu śmierci, kobiety, której zostało już niewiele czasu i która nie

miała nic do stracenia. Wyraźnie chciała zdążyć przekazać swoją wiadomość. Reece z ledwością rozpoznawał ten ton. Najgorsze było to, że wiedział, iż ona ma rację. Nisko spuścił swoją głowę, marząc, aby być gdziekolwiek indziej, byle nie w tej dusznej komnacie. Pragnął nigdy nie mierzyć się z tym problemem. Jak to się stało, że jego życie tak nagle się skomplikowało. - Nie jesteś już chłopcem – powiedziała. – Jesteś teraz mężczyzną. I dlatego oczekiwano od ciebie, że będziesz uczył się od innych mężczyzn czym jest honor. Nie od kobiet. Oznacza to jednak, że nauczono cię tylko połowicznie na czym polega bycie honorowym. Nadszedł czas, abyś nauczył się kobiecego aspektu tego pojęcia. Tylko wtedy staniesz się prawdziwym mężczyzną. Reece czuł jak jego cała twarz przybrała kolor gorejącej czerwieni. Wstydził się bardziej niż kiedykolwiek w całym swoim życiu. - Masz rację – powiedział w końcu, jego głos się łamał i ledwie potrafił wypowiedzieć słowa. – Moje działania nie przystają królewskiej rodzinie. Dałem słowo i muszę go dotrzymać. Niezależnie od kosztów. Bez względu na koszty. Bez względu na cenę. Reece zwiesił głowę, cały świat wirował w jego głowie, marzył tylko o tym, by umrzeć. Najbardziej bowiem, bolało go to, że zranił w ten sposób swoją matkę. I to w dodatku na jej łożu śmierci. Chciałby móc cofnąć czas. Chciałby, aby jego wyprawa na Wyspy Górne nigdy nie miała miejsca. Reece poczuł, że matka ściska mu dłoń. Zaskoczyła go jej siła. Spojrzał na nią ze łzami w oczach. Zdziwił się, kiedy zobaczył, że się do niego uśmiecha – to była stara, kochająca matka, którą zawsze znał. - Jestem z ciebie dumna synu – powiedziała. – I ojciec też by był. Przeanalizowałeś to i postąpisz właściwie. A teraz idź, spraw, aby Selese została twoją żoną. Użyj mojego pierścienia honoru. I usuń imię Stara ze swojej głowy. Wyspy Górne przynoszą tylko kłopoty – jak zwykle. Reece uśmiechnął się, czując przypływ miłości do swojej matki. Jednocześnie był zdruzgotany, że wkrótce ją utraci, swojego najlepszego doradcę, jedyną osobę, której ufał absolutnie we wszystkim. Pochylił się i mocno ją uścisnął, płacząc jej na ramieniu na samą myśl o tym, że ją utraci. Ona również się do niego zbliżyła i przytuliła go swoimi kruchymi ramionami. - Kocham cię najbardziej Reece, – powiedziała – najbardziej ze wszystkich moich dzieci. Zawsze tak było. Reece płakał, owładnięty emocjami. Wiedział co musi zrobić. Musi czym prędzej dotrzeć do Selese. Jak najszybciej powiedzieć jej jak bardzo ją kocha. Powiedzieć jej, że pragnie, aby to właśnie ona, a nie ktokolwiek inny, została jego żoną.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Selese opuściła dom chorych i ściągnęła fartuch. Na jej twarzy rysował się szeroki uśmiech. Skończyła ze swoimi obowiązkami na dziś. Było piękne letnie popołudnie, oba słońca świeciły pełnym brzaskiem, wiatr delikatnie rozwiewał jej włosy, Selese westchnęła głęboko. Ruszyła przez pole kwiatów, czuła optymizm, który nie towarzyszył jej od lat, przez cały czas myślała o swoim ślubie. Czuła motyle w brzuchu. Jej ślub z Reecem, z miłością jej życia, miał odbyć się już za kilka dni i szczerze powiedziawszy ledwie potrafiła myśleć o czymkolwiek innym. Przez cały poranek, nawet kiedy opiekowała się chorymi, wyobrażała sobie ślub. Widziała siebie i Reece’a kroczących razem w stronę ołtarza. Widziała tysiące osób, które przybyły, aby stać się świadkami tej radosnej ceremonii, podwójnego ślubu – ich oraz Gwendolyn i Thorgrina. A przede wszystkim wyobrażała sobie jak Reece ją całuje, jak ona go trzyma, jak przysięgają sobie, że będą ze sobą do końca swoich dni. Wyobrażała sobie radość jaką poczuje, wiedząc, że w końcu jest jego żoną, po wszystkich tych miesiącach czekania, teraz wreszcie nic nie będzie w stanie ich rozdzielić. Selese nie chciała niczego więcej. Reece skradł jej serce w momencie kiedy ujrzała go po raz pierwszy, a dzień, w którym oficjalnie stanie się jego żoną, będzie najszczęśliwszym dniem w jej życiu – i początkiem jej nowej drogi. W pewien sposób czuła, jakby jej życie zaczęło się dopiero wtedy, kiedy go poznała. Selese zaczęła biec, przemierzając pola, pragnąc jak najszybciej wrócić do Królewskiego Dworu i dokończyć wszystkie sprawy związane z przygotowaniami do ślubu, jakie zaplanowane były na ten dzień. Pozostały jeszcze ostatnie przymiarki sukni, wybór kwiatów i bukietów oraz wiele innych rozmaitych spraw czekających na nią. Nie chciała więc się spóźnić. - Selese – zabrzmiał głos, którego nie znała. Selese odwróciła się na ten dźwięk i, ku swojemu zdziwieniu, zobaczyła, że w jej kierunku podąża na koniu mężczyzna, którego nie znała. Miał na sobie zbroję pochodzącą z jakiegoś innego miejsca. Zajęło jej chwilę, aby rozpoznać, że był to strój MacGilów z Wysp Górnych. Zastanawiała się cóż ów mężczyzna miał tu tak ważnego do załatwienia i skąd znał jej imię. - Ty jesteś Selese prawda? – zapytał zsiadając z konia i łapiąc przy tym oddech. Jej serce zadrżało, kiedy zobaczyła jego poważny wyraz twarzy. Wiedziała, że Reece był ostatnio na Wyspach Górnych. – Z niecierpliwością wypatrywała jego powrotu – więc natychmiast zaczęła się zastanawiać, czy mężczyzna nie przywozi jakichś złych wieści. Być może Reece był chory, albo został ranny, albo stało mu się coś złego. - Czy wszystko w porządku? – zapytała szybko. - Nazywam się Falus. Jestem najstarszym żyjącym synem Tirusa, z rodu MacGilów z Wysp Górnych. Obawiam się, że przynoszę złe wieści.

- Złe wieści? – powtórzyła. Od razu się zatrzymała, zmroziło ją, przygotowywała się na wiadomość o tym, że coś stało się Reece’owi. Podeszła do przodu i chwyciła mężczyznę za nadgarstek. - Proszę mi powiedzieć, czy wszystko z nim w porządku? – powiedziała zaniepokojona. Falus skinął głową, a ona odetchnęła z ulgą. - Reece’owi nic nie jest. Nie tego dotyczy wiadomość, którą przynoszę. Spojrzała na niego zdezorientowana. Jaki inne wieści mogły być skierowane do niej? Falus wyciągnął zwoje, a następnie jej je podał. Selese spojrzała nań, zmieszana. - Przykro mi, że muszę przekazać takie wieści, jednak my, MacGilowie z Wysp Górnych jesteśmy bardzo honorowi i uznaliśmy za istotne, abyś się tego dowiedziała od razu. Człowiek, którego kochasz, Reece, zamierza cię zdradzić. Kocha kogoś innego. Selese poczuła jak na dźwięk tych słów całe jej ciało ogarnia chłód, spojrzała na niego zaskoczona, próbując zrozumieć co właśnie powiedział. Straciła poczucie czasu i przestrzeni, to było jak jakiś koszmar. Nie potrafiła wypowiedzieć słowa. - Moja siostra Stara, – kontynuował – kuzynka Reece’a, jest w nim zakochana. A on w niej. Ich romans rozkwitł kiedy byli jeszcze dziećmi. Lata zanim się poznaliście. Podczas jego ostatniej podróży na Wyspy Górne, Reece odnalazł Starę wyznał jej swoją miłość i przyrzekł ją poślubić. W sekrecie. Westchnął. - Zwoje, które trzymasz zawierają dowód ich miłości. Zobaczysz jej list do niego i jego do niej, w obu wyznają sobie miłość. Bez wątpienia rozpoznasz charakter pisma Reece’a. Serce Selese biło, dudniło tak mocno, że ledwie była w stanie myśleć. Trzęsącymi się rękoma, rozwinęła zwoje, mając nadzieję, że jest to jakieś ohydne kłamstwo, jakaś okrutna pomyłka. Jednak kiedy zaczęła czytać, od razu rozpoznała pismo Reece’a. Myślała, że zwymiotuje kiedy przeczytała jego miłosne wyznanie do Stary. Zwój wyglądał na stary, kruchy, jednak jakoś tego nie zauważyła. Skupiła się jedynie na słowach Reece’a. Poczuła jak cały jej świat rozpada się na części. Jak to się mogło stać? Jak ktoś taki jak Reece, ktoś tak honorowy, szlachetny i oddany, mógł zrobić coś takiego? Jak mógł ją zdradzić w taki sposób? Jak mógł ją okłamać? Jak mógł kochać kogoś innego? W jej głowie roiło się od myśli, starała się to zrozumieć. Nie miało to żadnego sensu. Jeszcze minutę temu przygotowywała się do tego, aby go poślubić. Był to mężczyzna, którego kochała każdą najmniejszą cząstką siebie, mężczyzna, który był dla niej całym

życiem. Była pewna, że on też ją kochał. Czy tak bardzo się myliła? Nigdy nie sądziła, że Reece mógłby ją kiedykolwiek zawieść? Czy była aż tak naiwna? - Przykro mi przynosić te wieści, – powiedział Falus – doszliśmy jednak do wniosku, że powinnaś dowiedzieć się o tym od nas. Reece upokorzył cię w obu królestwach. Selese zalała się łzami. To było więcej niż mogła znieść. Chciała odpowiedzieć, powiedzieć Falusowi, aby zostawił ją w spokoju, chciała paść trupem. Jednak głos zatrzymał jej się w gardle, a Falus odwrócił się i, niczym posłaniec śmierci, spiął swojego czarnego rumaka. Oddalał się coraz bardziej i bardziej, zbliżając się do linii horyzontu. Jechał wśród pól kwiatów, jednak teraz Selese nie potrafiła dostrzec ich kolorów. Jawiły jej się jako pola cierni. Selese spojrzała na zwoje w swojej ręce, szlochała, jej łzy spływały po zwojach rozmazując atrament. - NIE! – wrzasnęła. Z każdą łzą czuła jak jej ciało rozpada się na części. Wszystko co sobie wyobrażała, wszystko czego była dotychczas pewna, okazało się nic nie warte.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Kendrick stał przed mostem rozpościerającym się nad Zachodnią Granicą Kręgu. Doglądał swych ludzi, nadzorował działania Srebrnych, którzy w pocie czoła zabezpieczali most i starali się przywrócić mu dawną świetność. Do grupy dołączyło kilku jego znamienitych przyjaciół, jak Atme i Brandt. Kendric pomagał mężczyznom toczyć głazy, aby dostarczyć nowe kamienie w miejsce, gdzie konieczne było odbudowanie barierki. Ten most doznał ogromnych zniszczeń kiedy podczas inwazji Imperium, Tarcza przestała działać i zbyt wiele stworzeń z Dziczy postanowiło skorzystać z możliwości przedostania się do Kręgu. Kendrick przystanął na chwilę i spojrzał w dal, po swojej stronie Kanionu, zobaczył niezliczone ilości zwłok tych bestii, porozrzucane w trawach. Kiedy tak patrzył, kilku jego ludzi podniosło je i zaniosło nad krawędź przepaści. Przez tych ostatnich kilka miesięcy, wpływały raporty z różnych części kraju, donoszące o tym, że przypadkowe bestie napadają na wioski. Teraz, po wszystkich tych miesiącach, podczas których Kendrick wraz ze Srebrnymi wyłapali je co do jednego, zabili każdą bestię, która prześlizgnęła się do Kręgu kiedy Tarcza była opuszczona, raporty już nie napływały. Kendrick był zdeterminowany, by Krąg stał się bezpieczniejszy niż kiedykolwiek. Pewnego dnia naprawią wszystkie szkody jakie wyrządził tu Andronicus. Kendrick był zachwycony, że mógł być z powrotem ze swoimi ludźmi, znów wśród Srebrnych, że umacniali Krąg – to było właśnie to, jak czuł, do czego został stworzony. Cieszył się, że Gwendolyn powierzyła mu dowodzenie Srebrnymi, na poły z Ereciem. Że mogli sprawić, aby Krąg był silniejszy i bardziej bezpieczny. Erec dowodził działaniami na południowym wschodzie, gdzie odbudowywał rozsiane w różnych miejscach fortece. Wziął ze sobą do tej pracy połowę Srebrnych. Kendrick zaś wziął pozostałą część ludzi – ich zadaniem było umocnienie Kanionu. Kendrick odwrócił się i spojrzał na drugą stronę Kanionu, zobaczył, że kilka bestii czai się w Dziczy, obserwując przy tym ich pracę. Kiedy Tarcza była podniesiona, żadne z tych stworzeń nie odważyło by się przejść na drugą stronę. Stały tam więc – Dzicz się od nich roiła – czekały na swoją szansę, aby znów przejść po moście, kiedykolwiek ta miałaby nadejść. Kendrick wiedział, że nie może dopuścić, aby się to stało. - Podnieście głaz wyżej – krzyknął Kendrick do kilku rycerzy, a ci podnieśli ogromy kamień i umieścili go w odpowiednim miejscu. Kendrick studiował krajobraz i widział jak wiele pracy jeszcze zostało. Niezliczona ilość wiosek wciąż nie była zabezpieczona. Konieczna była odbudowa murów i mostów. Przejścia potrzebowały strażników. Musiał zarządzać Srebrnymi w sposób strategiczny, oddelegowywać ich do konkretnych miejsc. Musiał pokazać, że ich obecność służy staniu na straży prawa. I pokazać w ten sposób potęgę Królewskiego Dworu. Ludzie

musieli wiedzieć, że są bezpieczni, że są chronieni. A Kendrick musiał przygotować się na wszystko, jeśli, z jakiegoś powodu, nastąpiłaby kolejna inwazja na Krąg. - Mój panie – dobiegł go głos. Kendrick odwrócił się i zobaczył, że przybiegł do niego jego nowy giermek. Kiedy chłopak klękał, nie potrafił złapać tchu. Kendrick był zdziwiony kiedy go zobaczył, nie widział go od wielu miesięcy. Wrócił myślami do czasu, kiedy wysłał go na wyprawę. Chłopak pojechał w daleką podróż, miał przeczesać Krąg wzdłuż i wszerz, próbując dowiedzieć się czegokolwiek o biologicznej matce Kendricka, której ten nigdy nie spotkał. Było to coś, co gryzło Kendricka, zawsze czuł palącą potrzebę poznania jej, dowiedzenia się skąd pochodzi. Nie podobał mu się pomysł, że oto jest bękartem świata. A informacja, że jego ojcem jest Król MacGil okazała się dla niego niewystarczająca. Kiedy zobaczył powracającego giermka, jego serce zaczęło bić z niecierpliwością. Czy może zdobył jakieś wieści? Kendrick zawsze miał nadzieję i marzył, że jego matka była księżniczką na swoich własnych prawach, może rządziła na jakiejś innej ziemi, daleko stąd. Może to by wyjaśniało dlaczego nigdy po niego nie wróciła. Może byli od siebie oddzieleni potężnym oceanem. Zaś najbardziej pragnął, aby po prostu żyła. Miał nadzieję, że kiedyś będzie mógł ją zobaczyć, choćby raz, tylko po to, aby zapytać, dlaczego go porzuciła. Dlaczego nigdy nie rościła sobie do niego praw. Czy w ogóle wiedziała, że istnieje? Serce Kendricka waliło, kiedy jego giermek stał prosto, wciąż starając się złapać oddech. Biorąc pod uwagę wyraz jego twarzy, Kendrick był przekonany, że przynosi on jakieś wieści. - Panie, – powiedział giermek dysząc – myślę, że ją odnalazłem. Kendrickowi zaschło w gardle, kiedy giermek wyciągnął rękę i umieścił w jego dłoni połowę medalionu. Spojrzał w dół na medalion z brązu, podniósł go do światła, następnie powoli ściągnął łańcuszek, który nosił na szyi odkąd tylko pamiętał – łańcuszek, na którym wisiała połowa medalionu wykonanego z brązu. Jego ojciec zawsze mu powtarzał, że druga połowa należała do jego matki. Podniósł je w góry i był wstrząśnięty kiedy zobaczył, że idealnie do siebie pasują. W samym środku znajdowała się dziura, dziura, której krawędzie do siebie pasowały. Miejsca było wystarczająco, aby nawlec nić i aby stały się one jednym naszyjnikiem. Był prawdziwy. Ręce Kendricka drżały. Marzył o tym dniu przez całe swoje życie. - Gdzie to znalazłeś? – zapytał Kendrick, ledwie potrafiąc coś wykrztusić. - W małej wiosce w północnej części Kręgu mój panie. W sklepie. Kupiłem to od nich. Powiedzieli mi, że sprzedała im to pewna kobieta. - Kobieta? – zapytał Kendrick. – Sprzedała? Czy to była jego matka? Zaczął się zastanawiać. Jak mogła to sprzedać, jedną jedyną rzecz, która go z nim łączyła? Czy to stało się wiele lat temu? Giermek skinął głową.

- Zaledwie klika miesięcy temu – odrzekł. – Powiedzieli mi skąd pochodzi. Oraz jak ma na imię: Alisa. Kendrick spojrzał na niego oniemiały. - Twoja matka żyje, mój panie. Kendrick poczuł, że traci czucie w rękach, medalion piekł go w dłonie, spojrzał poza horyzont. Jego matka żyła. Po całym tym czasie chciał ją wreszcie usunąć ze swojego umysłu, żałował nawet, że powierzył giermkowi to zadanie. Im bardziej to rozważał, tym bardziej wiedział, że nie mógł postąpić inaczej. Paląca ciekawość wzrastała w nim z każdą chwilą. Jego matka. Żyje. Jak wygląda? Czy jest do niej podobny? Czy ucieszy się na jego widok? Kendrick spojrzał poza horyzont i wiedział, że nie ma wyboru. Musiał ją odnaleźć.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Luanda wreszcie była po odpowiedniej stronie Pogórza, w Zachodnim Królestwie Kręgu. Wzdychała z radością kiedy jechała wraz z Bronsonem wzdłuż drogi prowadzącej do Królewskiego Dworu. Czuła się wspaniale będąc z powrotem u siebie. Doznała ogromnej ulgi kiedy zobaczyła swój dom, miejsce w którym dorastała; kiedy ujrzała ludzi – swoich ludzi – kłębiących się wokół; kiedy dostrzegła tłumy zmierzające do miasta na pogrzeb jej matki. Wreszcie była w domu. Luanda nie potrafiła nadziwić się jak olśniewająco prezentował się Królewski Dwór, odbudowany, wspanialszy niż kiedykolwiek. Zrozumiała wówczas jak długo była nieobecna. Wygnana przez tak wiele miesięcy, jak jakiś zwykły banita. Nie mogła uwierzyć, że siostra zrobiła jej coś takiego. Ale teraz czuła się zrehabilitowana. Została wezwana z powrotem na pogrzeb ich matki. Najwidoczniej Gwendolyn poczuła w sercu odmianę, zrozumiała, że się myliła i zmieniła zdanie, a teraz pozwala Luandzie wrócić do domu. Luanda westchnęła głęboko, jadąc koło Bronsona, obejmując go w biodrach. Jechali w dwójkę w dół zbocza w stronę Królewskiego Dworu, byli podniesieni na duchu pomimo smutnego wydarzenia, w którym mieli wziąć udział. Już za chwilę Luanda znów wjedzie do Królewskiego Dworu główną bramą i znów znajdzie się w cywilizowanym świecie. Być może istnieją jeszcze inne powody, dla których Gwendolyn ją wezwała – być może rozeszła się wieść o tym w jak doskonały sposób Luanda poradziła sobie z buntem, zabijając wszystkich tych McCloudów i podpalając tamtą salę. MacGilowie mieszkający blisko Pogórza uważali teraz Luandę za bohaterkę. Może Gwen to zrozumiała i ugięła się pod naciskiem ludu, żądającego powrotu Luandy. Od tamtej nocy, od czasu jej bezwzględnego stłumienia buntu, żaden McCloud nie dopuścił się żadnych podejrzanych czynów. MacGilowie mieli teraz większą kontrolę nad miastem McCloudów niż kiedykolwiek. Coraz większa ilość MacGilów, których znała, patrzyło na nią jak na swojego prawdziwego przywódcę. Bronson zawahał się, okazał słabość, a Luanda była tą, która wykazała się potrzebną siłą i determinacją. Wszystko się zmieniło i byli teraz postrzegani jako mąż i żona panujący nad miastem, jednak to Luanda uważana była za osobę decyzyjną. Wydawało się, że Bronsonowi to nie przeszkadzało. Sytuacja ta go przytłoczyła, a on sam nie był nigdy nastawiony na władzę. Luanda zaś, nie wahała się ani chwili. Bronson nigdy jej nie podziękował, ani nie pochwalił za owo bezwzględne działanie tamtej nocy; z drugiej jednak strony, nigdy też jej za to nie potępił. Prawdopodobnie wciąż był w szoku, a może, głęboko w środku, także podziwiał ją za to, co zrobiła. Kiedy Luanda wróciła myślami do tamtej nocy, zrozumiała, że ona również wiele zawdzięcza Bronsonowi. W końcu gdyby nie on, gdyby jej nie uratował, byłaby teraz

martwa. Ścisnęła go w biodrach jeszcze mocniej i oboje przeszli przez bramę. Im dłużej ze sobą byli, tym bardziej rozumiała, że Bronson jest jedynym człowiekiem, którego naprawdę kochała – jedynym, na którego mogła liczyć, jedynym, którego, pomimo jego słabości, szanowała i na którym jej zależało. Zawdzięczała mu życie. Nie było to coś, co nie miało dla niej znaczenia. Była gotowa trwać przy jego boku. A jeśli bezwzględność i brutalność były cechami, których brakowało mu do rządzenia, z chęcią mogła uzupełniać go w tych kwestiach. Przeszli przez strzeliste bramy Królewskiego Dworu, dołączając do tłumu ubranego na czarno. Zsiedli z konia, podobnie jak pozostali, Luanda zakładała, że zostanie powitana jako powracający bohater. Jaką różnicę zrobiło tych kilka miesięcy – jeszcze nie tak dawno wchodziła tu będąc w niełasce. Teraz została z powrotem zaproszona przez Królową. Dzięki swoim heroicznym czynom dokonanym w imieniu MacGilów, będzie teraz uczestniczyć w pogrzebie matki. Znów zajmie swoje miejsce, miejsce uznawanego członka rodziny królewskiej. Luanda uśmiechnęła się szeroko, zaczynała zdawać sobie sprawę z tego, że czas jej wygnania już minął. Spodziewała się spotkać tam całe swoje rodzeństwo. Zapewne wszyscy jej przyklasną, wszyscy ją przeproszą, pozwolą jej wrócić na dwór, wraz z Bronsonem. Luanda nie umiała się doczekać, aby dowiedzieć się jaką pozycją Gwen zamiaruję ją obdarzyć. Nie umiała też doczekać się momentu, w którym się tu ustatkuje. Przysięgła sobie, że już nigdy nie opuści Królewskiego Dworu – a przede wszystkim, że już nigdy nie przejdzie na drugą stronę Pogórza. Luanda i Bronson szli przez Królewski Dwór wraz z masami, minęli kolejny łuk, wychodząc tym samym z jednej części miasta. Podążali wraz z konduktem żałobnym na wzgórze. Dzwony biły wraz z każdym ich krokiem. Wreszcie wszyscy się zatrzymali. Tłum był tak liczny, że Luanda ledwie była w stanie zobaczyć cokolwiek ponad ludzkimi głowami, ledwie była w stanie dostrzec grobowiec swoich przodków. Zdeterminowana, przecisnęła się przez tłum, trzymając przy tym za rękę Bronsona. Kiedy ludzie odwracali się i rozpoznawali kim jest, ustępowali jej miejsca, dzięki czemu była w stanie dotrzeć na sam przód, straże również odsunęły się na bok. Luanda zatrzymała się na polanie, rozglądając się wokoło. Przed nią znajdował się stary marmurowy grobowiec jej przodków, wybudowany na zboczu, jego dach pokryty był trawą – było to miejsce ostatniego spoczynku jej ojca, i jego ojca i wszystkich ich wcześniejszych ojców. Przed grobowcem znajdowała się niewielka przestrzeń, na której leżał sarkofag jej matki, wyrzeźbiony z marmuru i, szczęśliwie, zamknięty. Obok stał Argon, zwrócony twarzą w stronę tłumu. W półkolu ustawiło się też całe jej rodzeństwo: Kendrick, Godfrey, Reece i, oczywiście, Gwendolyn. Luanda spojrzała nieco wnikliwiej kiedy zobaczyła, że Gwendolyn trzyma na ręku niemowlę. Była zdumiona. Ostatni raz kiedy ją widziała, dopiero co zaszła w ciążę.

Na widok dziecka Luandę ogarnęła zazdrość. Wyraźnie była trzymana z dala, nie poinformowano jej nawet o narodzinach dziecka, jej własnego siostrzeńca. A najgorsze było to, że Gwendolyn, jej młodsza siostra, trzymała w rękach dziecko, podczas gdy ona, najstarsza wśród rodzeństwa, stała tam bezdzietna. To było niesprawiedliwe. Sprawiło to, że Luanda poczuła przypływ oburzenia, postanowiła, że podwoi swoje starania w sprawie spłodzenia dziecka z Bronsonem – jeśli nie z innych powodów, to przynajmniej po to, aby przebić swą siostrę. Obok Gwendolyn stał Thorgrin; obok Godfrey’a – Illepra; a obok Kendricka – Sandra. Przy nogach Gwendolyn stał Krohn, zwierzę, którego Luanda nigdy nie lubiła. Krohn odwrócił się i warknął na nią kiedy wchodziła na polanę, aby wraz z Bronsonem zająć swoje miejsce obok innych, miejsce przeznaczone wyłącznie dla rodziny. Bronson stał tam, jakby bojąc się wejść na polanę przeznaczoną jedynie dla najbliższych, jednak Luanda chwyciła go za rękę i szarpnęła. Tak więc oboje podeszli do sarkofagu i zajęli miejsce u boku pozostałych. Tłum zamilkł, tysiące ludzi stało i obserwowało jak Gwendolyn i jej rodzeństwo zwracają się w stronę Luandy, widząc ją po raz pierwszy od wielu miesięcy. Patrzyli na nią z wymalowanym na twarzach kontrolowanym zdziwieniem. Zdecydowanie nie było to ciepłe powitanie, którego spodziewała się Luanda. Po chwili jednak przypomniała sobie, że było to ponure wydarzenie. Luanda przyjrzała się Gwendolyn. Zaskoczyło ją jak bardzo się zmieniła od czasu kiedy była w ciąży. Wyglądała teraz dużo starzej, zdecydowanie doroślej jak na swój wiek. Zauważyła zmarszczki na jej czole oraz pod oczami – jak widać, bycie Królową zebrało swoje żniwo. Choć szczerze mówiąc, Luanda sama chętnie by się temu żniwu poddała. Luanda spojrzała na Gwen, próbowała odnaleźć na jej twarzy jakiekolwiek oznaki przeprosin i skruchy; jednak, ku swojemu zdziwieniu, nic takiego nie zauważyła. Gwen również na nią spojrzała, chłodno i twardo, patrzyła na nią tym samym wzrokiem co wtedy, kiedy skazała ją na banicję. Całe ciepło i współczucie, którym kiedyś charakteryzowała się jej siostra, zniknęło. Luanda nie rozumiała dlaczego. W końcu sama ją tutaj wezwała, czyż nie? Luanda stwierdziła, że im stawały się starsze tym trudniej było zrozumieć jej młodszą siostrę. Nie było jednak czasu, aby teraz z nią porozmawiać. Argon wystąpił przed sarkofag i podniósł wysoko w górę obie ręce. Wszyscy spuścili głowy i zamknęli oczy. - Zebraliśmy się dzisiaj tutaj, aby uczcić śmierć umiłowanej członkini królewskiej rodziny MacGilów, – zagrzmiał, wiatr niósł jego głos wśród ciszy – nestorki rodu, oddanej żony kochanego przez nas Króla MacGila. Kobiety, która przez tak wiele lat była naszą ukochaną Królową. Osoby, którą wszyscy znaliśmy i kochaliśmy. Kobiety, która może wreszcie spocząć obok swojego małżonka, z którym została rozdzielona zbyt szybko.

Słowa Argona sprawiły, że Luanda zaczęła myśleć o swojej matce i o ich wzajemnej relacji. Była to relacja, w której Luanda zawsze czuła się pewnie, zawsze wydawało jej się, że wszystko dobrze rozumie. Teraz, kiedy była starsza, zaczęła się zastanawiać, czy może nie odczytywała tego w błędny sposób. Kiedy była młodsza, zawsze wydawało jej się, że to właśnie ona, pierworodne dziecko, jest ulubienicą swojej matki, jej dumą i radością, osobą, którą przygotowywała do roli wielkiej władczyni i Królowej. Nigdy się nie kłóciły. Z drugie strony Gwendolyn była osobą, z którą matka zawsze miała najwięcej trudności, z którą zawsze się kłóciła i na którą się wściekała. Luanda zaś zawsze dobrze rozumiała się z matką. Kiedy więc została poślubiona do królestwa McCloudów, dla Luandy oczywistym było, że stało się to dlatego, że jej matka wiedziała, że będzie ona kobietą o wielkiej mocy i zgodziła się na to małżeństwo, aby zapewnić Luandzie silną pozycję, na którą zasługiwała. Sądziła też, że matka nie przewidziała dla Gwendolyn żadnej ważnej funkcji, więc zatrzymała ją tutaj, w Królewskim Dworze, gdzie żadna kobieta nie mogła objąć władzy, aby ta mogła prowadzić tutaj spokojne i puste życie. Teraz, będąc o wiele starszą, Luanda zastanawiała się, czy się wówczas nie myliła. Patrząc z dzisiejszej perspektywy, widziała to zupełnie inaczej. Teraz widziała, że ich relacja mogła być zupełnie odwrotna. Być może Gwendolyn była osobą, w którą jej matka wierzyła cały czas, tak samo jak wierzył i ojciec. Być może wszystkie te kłótnie i krzyki świadczyły o tym, że, paradoksalnie, to właśnie Gwen była jej bliższa. Być może brak kłótni z Luandą nie świadczył o ich wzajemnej więzi, ale o rozczarowaniu i obojętności jej matki. Być może matka wydała ją za mąż po to, aby pozbyć się jej z należącej do MacGilów części królestwa. Luanda zastanawiała się. Zawsze zakładała, że matka podziwiała jej ambicję, a teraz, patrząc wstecz, wiedząc jak dostojne miejsce zostało zarezerwowane dla Gwendolyn, Luanda zaczęła dochodzić do wniosku, że może tak naprawdę, matka nienawidziła jej ambicji. Spojrzała na swoje rodzeństwo w świeży sposób. Zauważyła, że wcale nie była przywódcą, nie była najbardziej szanowana – była raczej wyrzutkiem, i tą, którą kochano najmniej. Bardzo ją zabolało, kiedy to zrozumiała. Pojęła też jak wielkimi złudzeniami żyła. Jak mogła wcześniej tego nie widzieć? Jak mogła się mylić przez tak długi czas? Zaczęły wracać jej stare uczucia. Poczuła nagły przypływ gniewu i oburzenia. Spojrzała na kamienny sarkofag swojej matki, ale łzy nie napływały jej do oczu, inaczej niż jej rodzeństwu. Ogarnęła ją fala chłodnej neutralności. Być może, Luanda starała się dojść do jakichś wniosków, być może urodziła się w nieodpowiedniej rodzinie. Powinna urodzić się w rodzinie, która by ją doceniła. Która by na nią zasługiwała. W końcu, co niby było z nią nie tak? Co było złego w posiadaniu ambicji? Wszak urodziła się w królewskiej rodzinie z ogromnymi ambicjami. Czy więc nie tego powinno się od niej oczekiwać? Dlaczego jej ambicja nie była doceniana?

Starała się wzorować na ludziach wokół niej – ale niestety, z jakiegoś powodu jej się to nie udało. Argon powoli opuścił ręce, kończąc swą pieśń i recytowanie, rodzeństwo wystąpiło naprzód. Każde z nich wyciągnęło rękę i położyło mały kamyk na pokrywie sarkofagu, jak nakazywał starodawny zwyczaj. Luanda wykroczyła naprzód i powoli umieściła na wieku piękny, mały kamyk, który znalazła nad brzegiem rzeki. Piękny kamyk, który niosła przez całe królestwo. Była z siebie zadowolona. Ale zaraz potem Gwendolyn położyła obok swój kamień. Luanda zobaczyła, że był to wielki, żółty kamień, który błyszczał i lśnił w słonecznych promieniach. Był to najpiękniejszy kamień, jaki kiedykolwiek widziała. Luanda poczuła napływ nowej niechęci i zazdrości. Nawet przy śmierci, Gwendolyn prześcigała ją w każdej kwestii. Czy naprawdę nic nie pozostało dla Luanday? Czy nie było choć jednej kwestii, w której mogłaby być górą? Nie udało się nawet z tym? Kilku dworzan wystąpiło do przodu i zaniosło sarkofag do grobowca. Po chwili osunął się w ciemność i ciało ich matki zniknęło. Luanda odetchnęła głęboko, zdając sobie sprawę jak była niespokojna. Odwróciła się do Gwendolyn w przekonaniu, że teraz, kiedy ceremonia się skończyła, całe jej rodzeństwo będzie ją witać. Zamiast tego ze zdumieniem zobaczyła, że Gwendolyn odwraca się do niej plecami i odchodzi. - Gwendolyn! – zawołała Luanda ostrym głosem. Gwendolyn odwróciła się w jej kierunku, podobnie jak reszta jej rodzeństwa, zapadła ciężka, niezręczna cisza. - Nie masz mi nic do powiedzenia? – zapytała Luanda zdumiona. – Nie powitasz mnie w domu? - Powitać cię w domu? – powtórzyła Gwen, jakby zbita z tropu. – Nie jesteś w domu. A już na pewno nie jesteś tu mile widziana. Luanda stała tam zaskoczona. - O czym ty mówisz? Przecież zaprosiłaś mnie z powrotem do domu – stwierdziła Luanda czując, że świat wokół niej zaczyna się zapadać. Czy to miał być jakiś żart? Gwendolyn stanowczo pokręciła głową. - Zostałaś wezwana na pogrzeb naszej matki – poprawiła Luandę. – Na jej wyraźne życzenie. Nie moje. Twój wyrok nie został uchylony. Wracasz teraz do swojego domu, który znajduje się po drugiej stronie Pogórza. Luanda czuła jak całe jej ciało ogarnia złość, poczuła mrowienie skóry. Jakby sztylet został wbity prosto w jej serce. Nie potrafiła nawet przetworzyć słów Gwendolyn, cały świat zaczął wirować wokół niej. Czy to możliwe? - Ja jestem w domu! – nalegała Luanda, ledwie potrafiąc zebrać myśli. – I nigdy nie wrócę na drugą stronę Pogórza! Nigdy! Teraz Gwendolyn poczerwieniała, patrząc na nią, była równie stanowcza.

- Ta decyzja nie należy do ciebie – powiedziała. – Podjęłaś decyzję w dniu, w którym postanowiłaś nas zdradzić. Twoja wina powinna zostać ukarana śmiercią. Byłam dla ciebie litościwa, skazując cię jedynie na wygnanie. Luandzie chciało się płakać. - Ale na jak długo? – zapytała. – Czy już nigdy nie pozwolisz mi wrócić? - Pozostałaś przy życiu – powiedziała Gwendolyn. – Powinnaś być za to wdzięczna. Luanda miała ochotę zabić swoją siostrę. - Stałaś się okrutną, zimną Królową bez serca – powiedziała. – Okropną siostrą, która zapomniała czym jest litość. Gwendolyn zadrwiła. - A czy ty pamiętałaś czym jest litość, kiedy zaproponowałaś Andronicusowi, aby nas wszystkich zabił? Luanda zmarszczyła brwi. - Ale to były inne czasy – odpowiedziała. Gwen pokiwała głową. - Nie zmieniłaś się Luando. I nigdy się nie zmienisz. Luanda gapiła się na swoją siostrę i chciała ją jakoś zranić. Nie wiedziała jak, ale wiedziała, że musi coś powiedzieć zanim odjedzie, coś co naprawdę w nią uderzy. Zatoczyła się i spojrzała w dół, a jej oczy spoczęły na dziecku Gwendolyn. - Przeklinam twoje dziecko – krzyknęła głośno. Tłum westchnął z przerażeniem. - Przeklinam go, aby cierpiał te same męki, na które ja zostałam skazana! Abyś nigdy nie mogła cieszyć się jego obecnością, aż do końca swojego życia! Aby został ci odebrany, abyście zostali rozdzieleni i abyś nigdy nie mogła się nim cieszyć! – Luanda wrzasnęła trzęsąc się i wskazując na Guwayne’a. Gwendolyn poczerwieniała do granic możliwości, rozglądając się, czym mogłaby rzucić w swoją siostrę. - Weźcie to coś sprzed moich oczu – powiedziała Gwendolyn do swoich ludzi. Strażnicy rzucili się do przodu, chwycili Luandę i pociągnęli ją. - NIE! – Luanda kopała i krzyczała, a rzesze gapiów obserwowało, kiedy ciągnięto ją w tył tłumu. Bronson starał się odciągnąć od niej straże, ale nie był w stanie tego zrobić. - Nie możecie mnie tam odesłać. Wszędzie, tylko nie tam! Luanda czuła jak jej serce pogrąża się w bólu. Wiedziała, że zostanie odeskortowana z powrotem na drugą stronę Pogórza, do miejsca, które uważała za piekło. Widziała, że już nigdy nie będzie mogła postawić stopy na swojej ojczystej ziemi.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Drugie słońce wisiało nisko nad horyzontem, niczym wielka czerwona kula na niebie. Selese spojrzała w górę i obserwowała je przez łzy. W ręce trzymała skrawki pergaminu, który podarła. Listy leżały zwinięte w jej dłoni. Te, które udowadniały, że Reece kochał kogoś innego. Po podarciu ich na kawałki, zebrała strzępy pergaminu. Ostatecznie, jedyną rzeczą, która pozostała jej po Reece’u był jego charakter pisma. A pomimo wszystko, pomimo tego jak ją skrzywdził, wciąż go kochała – i to bardziej niż mogła to sobie wyobrazić. Teraz, kiedy przyszła nad Jezioro Smutków, chciała mieć przy sobie coś co należało do Reece’a. Selese spojrzała w górę na krwawo czerwone słońce i nie odwracała wzroku tak długo aż zaczęły piec ją oczy. Nie obchodziło jej to. Oto, postanowiła, ostatnie słońce, które będzie widziała w życiu. Selese spojrzała na Jezioro Smutków, połyskujące na czerwono, odbijające słońce. Wyglądało jak żywe, jakby było to jezioro ognia. Było całkowicie spokojne, smagały je jedynie delikatne podmuchy wiatru. Drzewa wokoło szumiały, był to wysoki dźwięk, wydawało się jakby płakały, jakby wiedziały co ma zamiar uczynić Selese. Selese płakała nieprzerwanie przez długi czas. Zrobiła pierwszy krok do wody, trzymając w ręce skrawki listów Reece’a. Myślała o całym tym czasie, który z nim spędziła. O tym jak żywe było jej uczucie do niego. O tym z jaką niecierpliwością wyczekiwała ich ślubu, ich wspólnego życia. Jej miłość do niego była tak silna, że ledwie potrafiła ją pojąć. Przeszłaby za nim cały Krąg, zrobiłaby dla niego wszystko. Ale jeśli on nie kochał jej równie mocno, nie miała po co żyć. Ich miłość nadała jej życiu nowego znaczenia. Wszystkie te miesiące, podczas których przygotowywali się do ślubu były najwspanialszym czasem w jej życiu. A teraz miała zostać publicznie upokorzona, wzgardzona przez Reece’a. Jego oświadczyny miały zostać zerwane. Miała zostać porzucona przed ołtarzem, upokorzona przed całym królestwem. To było więcej niż mogła znieść. Nie chodziło o poniżenie czy pogardę – z tym mogłaby sobie poradzić – przede wszystkim chodziło o to, że Reece jej nie kochał. Najbardziej bolało ją, że nie odwzajemnia jej uczucia. A nawet gorzej – że kogoś innego kocha bardziej od niej. Selese wykonała kolejny krok do wody, a potem kolejny. Wkrótce była zanurzona do kolan, ciągle trzymając strzępy pergaminu. Woda była zimna, bezlitosna, pomimo lata. Zaczęła się trząść. Gdzieś wysoko nad sobą usłyszała pisk ptaka, wygięła szyję i zobaczyła krążącego po niebie, piszczącego sokoła. Z ledwością rozpoznała, że jest to sokół Thorgrina. Estopheles. Piszczał i piszczał. Jakby starał się ją przekonać, aby nie wykonywała kolejnego kroku.

Selese próbowała odciąć się od tych dźwięków. Spojrzała w dół, w wodę, która znajdowała się przed nią i wykonała kolejny krok. Teraz zanurzona była do ud. Wyciągnęła ręce, w których trzymała podarty pergamin i delikatnie ułożyła je na tafli wody. Otworzyła dłonie i pozwoliła skrawkom odpłynąć, obserwowała jak niewielkie kawałki pergaminu odpływały, dalej i dalej, aż pergamin nasiąkał wodą i poszczególne kawałki zaczynały tonąć, jeden po drugim. Selese otworzyła szeroko swoje puste dłonie i pozwoliła zimnej wodzie, aby ta je obmywała. Uczyniła kolejny krok. I kolejny. Była teraz zanurzona do piersi. Słyszała swój własny płacz, jej ciałem wstrząsnął szloch. Nigdy nie sądziła, że jej życie zakończy się w taki sposób. W tym miejscu. W tym czasie. Że będzie sama. Bez Reece’a. Życie zawsze obchodziło się z nią we wspaniały sposób. I nagle okazało się takie okrutne. Selese usłyszała wysoko na niebie kolejny pisk. Odwróciła się i położyła na plecach, dryfowała bezwiednie na sam środek jeziora. Leżała całkowicie sztywno, unosząc się na wodzie, patrzyła w niebo. Odmalowane było milionem czerwonych smug. Dwa słońca prawie się stykały, było to najpiękniejsze niebo jakie widziała kiedykolwiek w życiu. Dryfowała na plecach przez jakiś czas, aż w pewnym momencie jej kończyny zaczęły stawać się coraz zimniejsze, coraz cięższe i coraz bardziej zdrętwiałe. Poczuła, że zaczyna tonąć. Nie walczyła z tym. Pozwoliła ściągać się w dół, wkrótce wodą zalała się również jej twarz. Zamknęła oczy. W lodowatej ciemności czuła, że jej ciało powoli tonie, że opada coraz niżej i niżej, wprost do czeluści Jeziora Smutków. Zanim świat zamienił się w ciemność, w jej głowie pojawiła się ostatnia myśl: Kocham cię Reece.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Reece biegł co tchu wzdłuż leśnego duktu, raniony przez gałęzie i zupełnie nie zwracając na to uwagi. Jego serce waliło, podczas gdy on biegł do Jeziora Smutków. Po tym jak odwiedził swoją matkę, zdał sobie sprawę z tego, jak błędne były jego decyzje i udał się do Królewskiego Dworu, aby odnaleźć Selese i powiedzieć jej, że ją kocha i że nie może już dłużej czekać, aby ją poślubić. Reece doszedł do wniosku, że jego miłość do Stary była porywem szaleństwa. Niezależnie czy jego uczucia były prawdziwe czy nie, zrozumiał, że musi usunąć Starę ze swojego umysłu. Powinien być z Selese, niezależnie od tego jakie uczucia żywił do Stary. Tak właśnie należało postąpić, taka decyzja była honorowa. A poza tym kochał Selese i to naprawdę bardzo. Może nie łączyła go z nią ta sama namiętność, ale kochał ją w inny sposób. I w pewnych kwestiach jego miłość do niej mogła nie być tak silna, ale w innych, mogła być nawet silniejsza. Kiedy Reece dotarł do Domu Chorych i szukał Selese, natknął się na Illeprę, która przekazała mu okropne wieści: jeden z synów Tirusa złożył jej wizytę, pokazał jej zwoje i od tego momentu Selese nie była już tą samą osobą. Była zdruzgotana. Jednak zamknęła się w sobie i nie chciała powiedzieć Illeprze co się stało. Jedyne co wiedziała Illepra to to, że Selese ucieka w stronę Jeziora Smutku. Dziewczyna była zaskoczona zachowaniem przyjaciółki. Illepra podała Reece’owi jeden ze skrawków potarganych zwojów. W tym momencie krew się w nim ścięła, a ciało oblało się zimnym potem – rozpoznał swój charakter pisma. Zdumiony zdał sobie sprawę, że był to stary zwój, z jego dzieciństwa, zwój, w którym wyznawał Starze swą miłość. Ale Selese nie mogła tego wiedzieć – zorientował się. Prawdopodobnie podejrzewa, że to świeża sprawa. Reece wszystko zrozumiał – spłynęło to na niego w jednym okropnym momencie – Tirus dopuścił się podstępu; wysłał jednego ze swoich synów, aby przekonał Selese, że Reece kocha Starę. Chciał ich rozdzielić i upewnić się, że Reece ostatecznie będzie ze Starą. Bez wątpienia miało to służyć jego własnym celom. Tirus pragnął władzy – a zejście się Reece’a i Stary mogło mu ją zapewnić. Reece poczerwieniał z wściekłości i upokorzenia kiedy zdał sobie z tego wszystkiego sprawę. Zrozumiał, że Selese myśli teraz, że on kocha Starę i ma zamiar odwołać ślub. Myśl o tym, jak bardzo musiało ją to zaboleć, tym bardziej, że dowiedziała się od kogoś obcego, rozdzierała go od środka. Kiedy Illepra wspomniała o Jeziorze Smutków, Reece od razu pomyślał o najgorszym. Odwrócił się i pobiegł co sił w nogach, nie zatrzymywał się nawet na sekundę.

Boże, proszę, myślał podczas biegu. Spraw, aby była żywa. Po prostu daj mi jeszcze jedną szansę. Jedną szansę, abym mógł jej powiedzieć, że ją kocham, że się z nią ożenię, że zwoje Tirusa były oszustwem, że to jedno wielkie nieporozumienie. Reece biegł do utraty tchu, aż wreszcie, kiedy drugie słońce zaczynało chować się za horyzontem, wybiegł z lasu nad brzeg Jeziora Smutków. Reece miał nadzieję, modlił się o to, że zobaczy stojącą tam Selese. Jednak kiedy tam dotarł, ze smutkiem zobaczył, że nikogo tam nie było. Spojrzał w dół na piasek i jego serce złamało się na widok podartych fragmentów zwoju. Wiedział już, że Selese tu była. Że trzymała zwój. I że go podarła. Nie wyglądało to wszystko dobrze. Reece rozejrzał się po wodzie, w panice, mając nadzieję, że cokolwiek znajdzie. Póki co, nie widział niczego związanego z Selese. Obserwował linię drzew, rozpaczliwie poszukując jakiegokolwiek znaku, czegokolwiek co wskazałoby mu, dokąd mogła pójść. Wciąż jednak niczego nie dostrzegał. Kiedy słońce zapadało coraz niżej i zmierzch rozciągał się po niebie, Reece zmrużył oczy w ciemności i zauważył jakiś kształt na brzegu jeziora, jakąś postać leżącą na piasku. Pobiegł w tamtym kierunku, mając nadzieję i modląc się o to, aby była to Selese. I aby wszystko z nią było w porządku. - Selese! – krzyknął. Nie ruszyła się jednak. Reece dotarł do ciała, padł na kolana na piasku obok niej. Z trudem łapał oddech. Odwrócił jej ciało modląc się, aby wszystko było z nią w porządku. Boże, błagam. Spraw, aby była to Selese. Spraw, aby nic jej się nie stało. Oddam ci w zamian wszystko. Naprawdę wszystko. Kiedy Reece ją odwrócił, poczuł, że cały świat osuwa mu się pod nogami. To była Selese. Oczy miała szeroko otwarte. Jej skóra była zupełnie blada. Jej ciało było lodowate w dotyku. Odchylił się w tył i wrzasnął ku niebiosom. - SELESE! Reece zalał się łzami, pochylił się i przytulił ją, podniósł jej ciało. Ścisnął ją mocno w ramionach i kołysał się z nią w przód i w tył. Chciał, aby całe jego ciepło, całe ciepło jakie miał w sobie, przeszło na nią, aby jej zimne martwe ciało wróciło do życia. Oddałby za to wszystko. Był głupi. Tak bardzo głupi. A teraz ta biedna dziewczyna, którą tak bardzo kochał, zapłaciła za to cenę. - Selese – jęknął po raz kolejny i kolejny. – Tak bardzo mi przykro. Reece przytulał ją coraz mocniej i mocniej, zastanawiał się czy los naprawdę może być tak okrutny. Dlaczego? Dlaczego musiało się to stać? Dlaczego nie zdołał tu przybiec zaledwie kilka minut wcześniej? Dlaczego nie miał szansy wszystkiego jej wyjaśnić?

Teraz było już za późno. Kiedy trzymał tak jej martwą postać, upadł z nią na piasek, a całym jego ciałem wstrząsnął szloch. Wiedział, że już nigdy, ale to przenigdy, nic nie będzie takie samo.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Gwendolyn, otoczona przez swoją świtę, stała obok Thora na rozległym dziedzińcu Królewskiego Dworu, obserwując ostatnie przygotowania do ślubu, które odbywały się nocą. Skwer oświetlony był tysiącem pochodni, było jasno niczym w ciągu dnia. Armia służących uwijała się tam i z powrotem, nosząc tysiące kwiatów, formując żywopłoty, a nawet przynosząc wspaniałe rzędy kwitnących drzew. Inni pracujący ustawiali krzesła, dbali o dekoracje, a jeszcze inni zakładali przed ceremonią ostatnie pochodnie na ołtarzach. Nie było tu bowiem tylko jednego ołtarza, ale dwa, po jednym dla Gwendolyn i Thorgrina oraz Recce’a i Selese. Cały Krąg przygotowywał się do ich podwójnego ślubu. Miał to być największy i najwspanialszy ślub jaki Królewski Dwór kiedykolwiek widział, a Gwendolyn obiecała sobie, że zadba o to, aby tak właśnie było. Gwendolyn wiedziała, że jej ludzie tego potrzebują. Podobało jej się, że wszystkie te wspaniałości przygotowywane są z myślą o niej, oczywiście, ale jej pragnieniem było sprawienie przyjemności wszystkim tym ludziom, którzy przyjechali tutaj, aby uczynić to widowisko czymś naprawdę wielkim. Wiedziała, że czasem jej ludzie potrzebują schronienia i ochrony, innym zaś razem potrzebowali radości i szaleństwa. Rozrywka była w końcu równie ważną ludzką potrzebą, jak wszystkie inne. Czym byłoby życie wypełnione jedynie schronieniem i strawą. Ojciec zawsze powtarzał jej, że dobrzy władcy biorą pod uwagę ludzkie potrzeby, biorą pod uwagę ludzkie serca. Gwen przechadzała się powoli przez miejsce przeznaczone na ceremonię, tak duże, by pomieścić całe miasto. Doglądała pracujących i wprowadzała niewielkie poprawki dotyczące dekoracji. Chciała postawić kropkę nad i, aby uczynić ten ślub tak pięknym jak to tylko możliwe. Chciałaby, aby jej matka była z nią tutaj i mogła wszystko to zobaczyć, aby mogła się z nią cieszyć. Niezwykle trudne było przejście od pogrzebu, do ślubu. Część niej zastanawiała się nawet, czy takie postępowanie było właściwe, jednak inna część wiedziała, że było to dokładnie to, co należało uczynić, czego potrzebowali ludzie. I czego chciałaby jej matka. Gwen kierowała również jej miłość do Thora oraz do ich syna. Chciała, aby była to najpiękniejsza uroczystość jaka kiedykolwiek miała miejsce. Thor na to zasługiwał. Zasługiwała na to ich miłość. Wraz z Thorem przeszli przez tak wiele, że należała im się jakaś nagroda. Gwen chciała również, aby było to wspaniałe wydarzenie dla Reece’a i dla Selese. Reece był w końcu jej bratem, członkiem rodziny królewskiej i on również powinien mieć najwspanialszy i największy ślub jaki tylko mógł odbyć się w tym królestwie. Jej rodzice, gdyby żyli, również życzyliby sobie tego samego. A skoro ich tu nie było i nie mogli doglądać spraw, tak jak byli obecni podczas ślubu Luandy, wszystkie przygotowania spoczywały na ramionach Gwendolyn. Wiedziała, że musi się zachowywać nie tylko jak Królowa, nie tylko jak przyszła panna młoda, ale również być

dla Reece’a niczym rodzic, którego dziś przy nim nie było. Nie było to trudne, jako że łączyła ją z Reecem silna więź, podobnie jak z Selese, która była dla niej prawie jak siostra. Członkowie świty podążali za Gwen, byli zajęci dopasowywaniem jej sukni ślubnej. Pracowali nad nią od wielu miesięcy, a teraz dopracowywali ją do perfekcji. Gwen starała się stać prosto, kiedy czynili swoje poprawki, kiedy nakładali doskonałe jedwabie wokół jej ramion, nóg i nadgarstków, mierząc i dopasowując. Gwendolyn przyglądała się temu wszystkiemu i była zadowolona – jednak głęboko w środku, pozostawała niespokojna. Złapała się na tym, że ciągle się zastanawia, rozmyśla, tak jak zwykł czynić jej ojciec. Wyglądała poza dziedziniec, na Królewski Dwór, na swoje królestwo i poza nie – zaczęła zastanawiać się nad sprawami państwa. Martwiła się. Martwiła się w sposób, w jaki dobra Królowa martwić się powinna. Wciąż nie potrafiła oprzeć się wrażeniu, że nadciąga wielka burza. - Pani, – przeszkodził jej służący – nie możemy dłużej czekać. Gwen spojrzała na niego i zdała sobie sprawę z tego, że ma rację. Nie umiała pokonać fali niepokoju. Po raz setny zastanawiała się, gdzie mogą podziewać się Selese i Reece. Selese powinna tu być godziny temu, a Reece, jak wiedziała, przypłynął już z Wysp Górnych i zdążył widzieć się z matką, zanim ta odeszła. Reece również powinien tu być. Gdzie się podziewał? Czy jakimś trafem ta dwójka o tym zapomniała? Nie sądziła, aby było to prawdopodobne. Robiło się późno i Gwen wiedziała, że należy kontynuować próbę, skinęła więc zgadzając się. Róg rozbrzmiał i Gwen z Thorem zaczęli iść bardzo długą alejką. Trzymali się za ręce, a w drugiej dłoni każde z nich niosło zapaloną pochodnię. Kiedy powoli zmierzali w stronę ołtarza, podążała za nimi grupa służących. Po każdej ze stron stały tysiące pustych krzeseł. Już wkrótce, wiedziała Gwen, wszystkie one zapełnią się ludźmi. Czuła motyle w brzuchu. Wszystko stawało się prawdziwe. Była to próba generalna, poprzedzająca wielki dzień i serce Gwen kołatało z podekscytowania – wciąż jednak pozostawała nerwowa. To miał być najwspanialszy dzień w jej życiu i chciała, aby wszystko poszło gładko. Oczy całego królestwa będą zwrócone w tym kierunku, a znając ludzi, będą doszukiwali się jakichś znaków i przepowiedni. Kiedy dotarli do ołtarza, umieścili swoje pochodnie w uchwytach, a następnie oboje weszli na podwyższenie. Gwen spojrzała na ołtarze i zaczęła się zastanawiać. Gdzie jest Argon? Powinien tu być, aby poprowadzić całą ceremonię. Czy nie pojawił się dlatego, że była to tylko próba? Czy ma zamiar pojawić się jutro, podczas ślubu? Gwen stała tam i czuła jak narastają w niej złe przeczucia. Spojrzała na dwie pochodnie na sąsiednim ołtarzu, przez całą noc znajdowały się w tym samym miejscu – były to pochodnie Reece’a i Selese. Gwen odwróciła się i spojrzała w ciemność.

Czuła, że coś jest nie tak. To nie było w stylu jej brata, aby się nie pojawić. Podobnie Selese – była tu z nią przez wszystkie te miesiące, uczestniczyła w każdym etapie przygotowań. Wszyscy brali ślub razem, koniec końców, Gwen wiedziała jak ważne jest to wszystko dla Selese. Czy tych dwoje gdzieś przepadło? Gwen spojrzała w ciemność i zaczęła odczuwać skręt w żołądku. Nie tego dnia, pomyślała. Bardziej niż czegokolwiek, pragnęła, aby nic złego nie wydarzyło się tego dnia. Kiedy patrzyła tak w ciemność, poza wiele rzędów pochodni, coś zaczęło pojawiać się przed jej oczami. Był to królewski posłaniec, który zdążał w jej kierunku. Jechał dużo szybciej niż zazwyczaj i był otoczony przez dwóch towarzyszy. Po wyrazie jego twarzy poznała, że cokolwiek miał jej do przekazać, nie były to dobre wieści. Gwendolyn chwyciła Thora za rękę i zeszła po schodach, z powrotem na alejkę. Wszyscy jej służący rozstąpili się, patrząc ze zdziwieniem na posłańca. Wciąż się do niej zbliżał, a Gwendolyn go obserwowała. Kiedy przed nią uklęknął, poczuła ucisk w dołku. Pochylił nisko głowę, a następnie spojrzał na nią przekrwionymi oczyma. - Pani, przynoszę wiadomość – powiedział, a następnie westchnął. – Wiadomość, której żaden człowiek nie powinien musieć nigdy przekazać. Serce Gwen waliło, a w jej umyśle pojawiło się tysiąc scenariuszy. - Przekaż ją zatem – powiedziała szorstko Gwendolyn. - Chodzi o… – posłaniec przerwał i wytarł napływające łzy. Następnie wziął głęboki oddech. – Chodzi o Selese. Znaleziono ją martwą. Gwen zaczęła ciężko oddychać, podobnie jak stojący u jej boku Thor – i jak pozostali świadkowie zdarzenia. Skuliła się i chwyciła za klatkę piersiową. Poczuła się jakby właśnie przed chwilą ktoś ją dźgnął. - Selese? – powiedziała. – Co? Jak? To niemożliwe. Gwen spojrzała wokoło na wszystkie te przygotowania do ślubu, połowa z nich przeznaczona była dla Selese. To nie miało żadnego sensu. Ona żyła, musiała żyć. - Czy ktoś ją zaatakował? –Thor zmarszczył w gniewie swoje brwi i pochwycił rękojeść miecza. Ale ku zaskoczeniu wszystkich, posłaniec smutno zaprzeczył głową. - Nie, pani. Przykro mi to mówić, ale… sama odebrała sobie życie. Gwen znów zaczęła ciężko oddychać, przerażona tym co usłyszała. Chwyciła dłoń Thora, a ten odwzajemnił jej uścisk. Nie mogła tego pojąć. - Nie rozumiem – powiedziała. – Dlaczego Selese miałaby odebrać sobie życie? Nasz ślub… ma się odbyć już jutro. Ona wyczekiwała tego dnia, bardziej niż czegokolwiek na świecie… - Nie wiem pani – kontynuował posłaniec. – Wiem jedynie, że twój brat jest u jej boku. Nad Jeziorem Smutków.

Jej bliska przyjaciółka umarła i to w noc poprzedzającą swój ślub? W noc poprzedzającą najwspanialszy dzień w jej życiu? Jak to się mogło stać? Gwen poczuła, że się zatacza, poczuła, że wszystkie jej starannie ułożone plany właśnie się rozpadają. Odwróciła się i spojrzała na Thora, który także na nią patrzył, z tym samym smutkiem, równie skołowany. Ta noc największej radości właśnie zamieniła się w noc najgłębszego żalu. - Zaprowadź mnie do niego – zażądała Gwen, od razu idąc, zostawiając za sobą swoich ludzi, zdeterminowana, aby dowiedzieć się, co zaszło. * Gwendolyn trzymała Thora za rękę i ściskała ją podczas kiedy szli, dawało jej to poczucie pewności, którego rozpaczliwie potrzebowała. Kiedy podążali leśną ścieżką w stronę Jeziora Smutków zamknęła oczy i miała nadzieję, że wszystko to, to jakiś koszmar, jakaś straszliwa pomyłka. Jednak część niej nie mogła oprzeć się wrażeniu, że jednak była to prawda. Gwen płakała ukradkiem, szybko wycierając przy tym łzy, wiedziała, że powinna okazać siłę Królowej. Jednak w środku, jej serce łamało się coraz bardziej, kiedy wiadomości zaczęły do niej docierać. Selese nie żyje. Jedna z jej najbliższych przyjaciółek. Jej przyszła bratowa. Wielka miłość Reece’a. Jej partnerka podczas ślubu. I w dodatku sama odebrała sobie życie. Jak to się mogło stać? Nie miało to żadnego sensu. Gwen wiedziała jak bardzo Selese wyczekiwała jutrzejszego dnia. Dlaczego miałaby zrobić coś takiego? Selese zawsze przepełniała radość, była pierwsza do pomocy ludziom w potrzebie, sama zgłosiła się do pracy w domu chorych. Gwen westchnęła. Właśnie teraz, kiedy myślała, że mroczne czasy są już za nimi, kiedy miała nadzieję, że uwolnią się od smutku i wkroczą w czasy radości, okazało się, że smutek i żal jednak do nich powrócą. To tak jakby jakaś klątwa wisiała nad rodziną królewską, klątwa, przed którą nie można uciec. W końcu przedarli się na leśną polanę. Gwen ciężko oddychała kiedy zobaczyła przed sobą Jezioro Smutków, jej brata klęczącego nad brzegiem, przycupniętego nad ciałem Selese. Krew zmroziła jej się w żyłach, kiedy usłyszała płacz Reece’a. Ze strachem stwierdziła teraz, że wszystko to było prawdziwe. Gwen zbliżyła się do nich wraz z Thorem. Świta towarzyszyła jej z tyłu. Kiedy podeszła bliżej, zobaczyła bladą twarz Selese. Jej długie włosy rozłożyły się na piasku i lśniły w blasku księżyca. Gwen mocno ścisnęła rękę Thora. Zatrzymała się stopę, może dwie, od nich i spojrzała na swojego brata. Nigdy nie widziała go tak załamanego, zanoszącego się od płaczu, wyglądającego jakby całe jego życie legło w gruzach.

Gwendolyn również płakała, uklęknęła i położyła dłoń na ramieniu Reece’a. Nie wiedziała co powiedzieć. Chciała wiedzieć co się stało, to oczywiste. Jednak nie był to odpowiedni czas na zadawanie pytań. Reece odwrócił się i spojrzał na nią, jego oczy były całkowicie czerwone, a łzy spływały mu po policzkach. - Bracie – powiedziała. Pochyliła się, ale zamiast ją przytulić, Reece odwrócił się i znów spojrzał na Selese. Gapił się na nią, przykładał dłoń do jej twarzy, jakby wciąż starał się przywrócić ją do życia. - Umarła przeze mnie – powiedział Reece głosem złamanego człowieka. Gwen spojrzała na niego zszokowana. - Przez ciebie? – powtórzyła. Skinął głową, Gwen była zmieszana. - Powiedziano mi, że sama odebrała sobie życie – powiedziała. Reece pokiwał głową. - To ona dokonała czynu, – powiedział – ale wina leży po mojej stronie. Mógłbym równie dobrze wbić w nią sztylet. Gwen zmarszczyła brwi. - Nie rozumiem. Jak to wina leży po twojej stronie? Reece westchnął. -Selese otrzymała wiadomość, przekazaną jej podstępem, że kocham inną kobietę. I że nasz ślub zostanie odwołany. Gwen westchnęła, zdziwiona. - A czy to prawda? – zapytała. Reece wzruszył ramionami. - Częściowo była to prawda, prawda obudowana kłamstwami. To prawda, znów poczułem miłość do mojej kuzynki, do Stary. Ale od czasu kiedy to nastąpiło, zmieniłem zdanie. Przyszedłem tu, aby odnaleźć Selese i powiedzieć jej, że jest moją jedyną miłością. Że chcę ją poślubić. Ale Tirus ją oszukał. Przysłał swojego syna, który przekonał ją, że jej nie kocham. To był podstęp. Ale wina jest moja. Reece zaszlochał. - Gdybym tylko mógł cofnąć czas, oddałbym za to wszystko. Ale teraz jest już za późno. Reece szlochał, a Thor położył mu na ramieniu dłoń, starając się dodać mu otuchy. - Jakkolwiek nie wyglądałaby sytuacja, – powiedział Thor – to nie ty ją zabiłeś. Tak jak powiedziałeś, została oszukana. I ktokolwiek za tym stoi, powinien zostać pociągnięty do odpowiedzialności. Jednak Reece nie zwrócił uwagi na jego słowa, wciąż zanosząc się od płaczu.

Gwendolyn czuła jak łamie się jej serce, starała się przetworzyć tę straszną tragedię. Czuła potrzebę podjęcia działań, zrobienia czegokolwiek. Widziała, że ciało Selese było sztywne z zimna, że Reece był tu przez zbyt wiele godzin, wiedziała, że coś należy zrobić. - Urządzimy dla niej odpowiedni pogrzeb – powiedziała Gwendolyn. – Z wszystkimi honorami. Nasze królestwo odda jej cześć. Reece pokiwał przecząco głową. - Nie, nie urządzimy. Nie można pochować jej na królewskim cmentarzu. Samobójcy nie mogą tam spocząć, nie pamiętasz? Gwendolyn zastanowiła się, oczywiście, że pamiętała. Była to jedyna zasada, której jej ojciec bezwzględnie przestrzegał: osoba, która sama odebrała sobie życie, nie może zostać pochowana wśród ich królewskich przodków. Gwen doszła do wniosku, że nadszedł czas na odważne decyzje. - Jestem Królową – powiedziała pewnie – i to ja tworzę prawo. Selese zostanie pochowana z wszystkimi honorami na Królewskim Cmentarzu. Reece spojrzał na nią z dołu i wydawało się, że po raz pierwszy zaznał nieco spokoju. - Pani, to będzie wielki precedens – powiedział Aberthol, występując naprzód. - Jestem Królową, a ona zostanie pochowana w taki sposób, jakiego sobie życzę – powiedziała, spoglądając przy tym na Aberthola w tak miażdżący sposób, że ten wrócił na swoje miejsce. Gwen położyła rękę na ramieniu brata. Odwrócił się, spojrzał na nią i lekko się uspokoił. - Zostanie pochowana, bracie, w należny jej sposób. Nasz ślub zostanie odwołany, a jutro, zamiast niego odbędzie się jej pogrzeb. Czy przyniesiesz ją na cmentarz, aby jej ciało mogło zostać odpowiednio przygotowane? Gwen musiała znaleźć sposób zaangażowania Reece’a, tak aby mógł poczuć, że stanowi część tego wszystkiego i aby mogli ruszyć do przodu. Reece spojrzał na nią, jak gdyby się zastanawiał, po chwili skinął głową. Wydawał się być usatysfakcjonowany. - Jeśli zostanie pochowana w taki sposób, z honorami, zgadzam się, zabiorę ją. Służący Gwen podeszli do przodu, aby podnieść ciało, jednak Reece ich odepchnął. Był wściekły z żalu i nie miał zamiaru nikomu pozwolić się do niej zbliżać. Zamiast tego, Reece schylił się i podniósł ją samodzielnie. Stał tam, trzymając ją w swoich ramionach, a następnie powoli odszedł w stronę leśnego duktu. Mężczyźni z pochodniami podążyli za nimi. Gwendolyn i Thor pozostali z tyłu. Stali tam i spoglądali na siebie. Ich twarze oświetlane blaskiem księżyca wyrażały żal i niedowierzanie.

- Nasz ślub musi zostać przesunięty – powiedziała Gwen, jej głos pełen był smutku i rozczarowania. – Żal, który przepełni nasze królestwo będzie ogromny. Obawiam się, że nasz ślub może nie odbyć się jeszcze przez wiele miesięcy. Thor skinął głową zgadzając się. - Nasze dzwony weselne zostaną zastąpione przez pogrzebowe, – powiedział – tak bywa w życiu. Thor objął ją, a ona jego, bardzo mocno go ściskając. Na jego ramieniu Gwen płakała cicho, ogarnięta żalem i poczuciem straty. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że był to początek końca. Że nadchodzi nowe, że nadchodzi jeszcze bardziej mroczny czas, po upływie którego, nic w Królewskim Dworze nie będzie już nigdy takie samo.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Romulus maszerował szeroką drogą, żwir skrzypiał mu pod stopami. Prowadził tysiące żołnierzy – cały oddział jego armii szedł za nim na wojnę. Stąpał całkowicie pewny, długimi krokami, nieustraszony, z rozpiętą koszulą, a na jego piersi wyraźnie odznaczał się wielki, błyszczący na zielono, amulet. Od czasu ceremonii w jaskini Romulus czuł się jak nowy człowiek. Po tym jak wynurzył się z wody, po swojej inicjacji w kałuży ognia, czarnoksiężnik podarował mu amulet i przepowiedział, że jeśli będzie go nosił, stanie się Panem Smoków. Zapewnił go, że aż do następnego cyklu Księżyca, nic na tej planecie nie będzie w stanie go powstrzymać, nawet smoki, nawet Krąg. Wszystko to – wszystko co tylko potrafił sobie wyobrazić – będzie należało do niego. Romulus czuł, że była to prawda. Od czasu opuszczenia jaskini wielokrotnie poddawał przepowiednię próbie. Wzmocnił swoją władzę nad Imperium, bezlitośnie mordując wszystkich swoich wrogów, wzbudzając strach wśród wszystkich swoich ludzi i przejmując siłą wszystkie legiony, które kiedyś należały do Andronicusa. Zniósł Radę Imperium i rządził teraz samodzielnie, swoją żelazną pięścią, pozostawiając za sobą jedynie ślady krwi. Odnosił kolejne sukcesy, nikt nie był w stanie go zatrzymać. Zarządzał w taki sposób, że całe Imperium drżało ze strachu na sam jego widok. Ceremonia działała. Romulus wiedział, że dziś nastąpi ostateczny test jego siły. Ludzie Romulusa wierzyli teraz w niego, ze względu na przepowiednię, ze względu na plotki, które słyszeli. Wszyscy postrzegali go już jako Pana Smoków. Ale Romulus jeszcze tego nie udowodnił i ludzie doskonale o tym wiedzieli. Był przekonany, że ten ostatni sprawdzian był najważniejszy: stanie się legendarnym władcą, raz na zawsze. By zapewnić sobie miejsce, z którego żaden człowiek nie będzie w stanie go strącić, potrzebował jeszcze olśniewającego pokazu siły. Musiał zademonstrować swoim ludziom, że rzeczywiście potrafi powstrzymać smoki. Romulus maszerował ze wszystkimi swoimi ludźmi przez południowe obszary Imperium, udając się do miasta Ganos, które kiedyś było wspaniałym miastem Imperium, a które teraz leżało w gruzach, plądrowane przez smoki. Przez ostatnie miesiące raporty donosiły o szeregu zniszczeń jakich dokonały smoki, sprowokowane przez Romulusa, który wszedł na ich terytorium i próbował wykraść Miecz Przeznaczenia. Stworzenia postanowiły się zemścić. Latały po całym Imperium, ziejąc ogniem, unicestwiając wielkie miasta, jedno po drugim. Nie było sposobu, aby je powstrzymać. Romulus wysłał wiele oddziałów, aby to zrobiły, ale zawsze zostawał z nich jedynie proch. Imperium traciło swe ziemie, a ludzie tracili wiarę w niego. Jeśli szybko czegoś nie zrobi, wybuchnie powstanie.

Nadszedł teraz czas, aby Romulus zafundował im zapierający dech w piersiach pokaz swojej nowej siły. Aby udowodnił swoim ludziom, że rzeczywiście był Panem Smoków. Jeśli okaże się, że będzie w stanie zatrzymać i kontrolować smoki, będzie to oznaczało, że pozostała część przepowiedni również jest prawdziwa: pokona Tarczę i wejdzie do Kręgu. Uśmiechał się na samą myśl. Będzie miał pod sobą każdy cal i każdy kąt na całym świecie i stanie się najpotężniejszym władcą wszechczasów. Jego serce waliło mocno podczas marszruty do Ganos – przygotowywał się na to, aby zaryzykować życie i stanąć twarzą w twarz ze smokami. Jeśli umrze, przynajmniej zejdzie z tego świata w blasku chwały – ale jeśli przeżyje, no cóż, wówczas jego życie nigdy już nie będzie takie samo. - Panie, czy jesteś pewien, że chcesz tego spróbować? Romulus odwrócił się i zobaczył za sobą swoich najważniejszych generałów. Wpadli w panikę, jako że właśnie dotarli do ostatniego wzgórza, które dzieliło ich od Ganos. Dostrzegał strach w ich oczach, a byli to mężczyźni, którzy nigdy niczego się nie bali. Rozumiał ich. Kiedy tylko dotrą na szczyt, zupełnie się odkryją i nie będą mieli innego wyjścia, jak tylko zmierzyć się ze smokami. A jeśli poszczęści im się tak samo, jak dotychczas każdej innej armii w Imperium, oni również, będą wkrótce martwi. - Panie, proszę, zawróćmy – powiedział inny generał. – Wszyscy nasi ludzie zginęli za sprawą oddechu smoków. Co jeśli przepowiednia nie jest prawdziwa? Koniec końców, jesteś tylko człowiekiem. Romulus nie zważał na nich, przyspieszył kroku, zdążał na szczyt góry uśmiechając się do siebie. Czuł, że wygra. A jeśli nie, nie obchodziło go to. Z chęcią zostanie pogrzebany żywcem wraz z wszystkimi jego ludźmi. Szczerze mówiąc, wydawało mu się to całkiem zabawne. Nie bał się śmierci, jak pozostali. Wiedziała, że przyjdzie po niego dość wcześnie. A jeśli nie jest mu pisane bycie królem świata, woli doświadczyć śmierci już teraz. Romulus dotarł wreszcie na szczyt i zatrzymał się, widok zaparł mu dech w piersiach. Na całej przestrzeni, która rozpościerała się teraz przed nim, od góry do dołu Romulus zobaczył dziesiątki smoków machających w powietrzu swoimi wspaniałymi skrzydłami. Wyginały swoje grzbiety, przeplatały się w powietrzu, wzlatywały w górę, nurkowały w dół i plądrowały znajdujące się w dole miasto. Niektóre z nich ziały ogniem na i tak tlące się już budynki. Inne zlatywały w dół i swoimi wielkimi szponami odrywały starożytne budynki od ziemi, jakby były to zabawki, unosiły je w powietrze, a następnie wypuszczały z łap. Czerpały radość z niszczenia. Ludzie Romulusa podeszli do niego i zatrzymali się, usłyszał za sobą stłumiony jęk. Czuł ich strach. Powietrze wypełnione było zapachem siarki, czuli gorąco aż tutaj, a wszystkie smoki wokół nich skrzeczały. Jednak Romulus stał tam niczego się nie bojąc. Czuł, jak jego nowy amulet pulsuje mu na klatce piersiowej. Widział pulsującą zieleń i miał poczucie, że ogarnęła go moc,

której nie rozumiał. Była to pierwotna siła. Siła pochodząca z innego królestwa. Nie bał się spotkania ze smokami. Pragnął go. Wszystkie te smoki, jakby wyczuwając jego obecność, nagle odwróciły się w jego kierunku. Przerwały to, co dotychczas robiły, wygięły swoje grzbiety i ryknęły we wściekłości. Wszystkie zaczęły lecieć w jego stronę z prędkością światła. Nurkowały prosto po niego. Romulus stał na ziemi, nieustraszony, podczas gdy wielu jego ludzi odwróciło się i zaczęło uciekać z krzykiem. Romulus czekał cierpliwie, tak długo aż te potężne, starożytne stworzenia zasłoniły całe niebo, nurkując prosto po niego. Otworzyły swoje ogromne pyski i zaczęły ziać ogniem. Romulus czuł ciepło, kiedy fala ognia zbliżała się w jego kierunku. Wiedział, że teraz nadszedł jego moment. Wciąż się jednak nie bał. Zamiast tego podniósł jedną rękę, wyciągnął ja w stronę ognia i patrzył jak smoki zatrzymują się w powietrzu, zaledwie kilka stóp od niego. Potrząsnął dłonią do przodu, a kiedy to zrobił, deszcz ognia zmienił swój kierunek i wystrzelił w górę, zalewając smoki. Smoki zapiszczały, a następnie w złości poleciały w górę, jak najdalej od Romulusa. Krążyły wokół, zdeterminowane. Ponownie próbowały nurkować za nim w dół. Robiły to z rozszerzonymi szponami i otwartymi pyskami – tym razem Romulus wyciągnął obie dłonie. Wystrzeliło z nich w niebo niebieskie światło, które ogarnęło wszystkie smoki. Czuł jak amulet pulsował, nowa siła przepływała prze z jego ciało, i w tym momencie poczuł, że ma władzę nad smokami. Podniósł swe ręce wyżej, a kiedy to zrobił, smoki zastygły w powietrzu. Romulus podnosił je wyżej i wyżej, aż zatrzymały się dokładnie w tym miejscu, w którym sobie tego życzył. Spojrzały na niego w dół, zdziwione, machające skrzydłami, niezdolne do ruchu, niezdolne do tego, aby zionąć w niego ogniem. Gapiły się na niego w inny sposób. Było to spojrzenie bestii, które spoglądają na swojego Pana.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Reece klęczał pośród czarnej nocy, na szczycie klifów, tuląc ciało Selese w swoich ramionach. Trwało to już kilka godzin. W otępieniu nie zwracał uwagi na zimno, i na wiatr, i na świat wokół niego. Tysiące ludzi trzymało w rękach pochodnie. Ogromny kondukt żałobny skupiający się wokół otwartego grobu, wszyscy cierpliwie czekali w ciszy, aż Reece opuści ciało Selese. Ale Reece nie mógł pozwolić jej odejść. Trzymał ją tak od kilku godzin, płacząc przy tym tak bardzo, że powoli zaczynało mu brakować łez. Czuł się kompletnie pusty. Ciągle był przekonany o tym, że to wszystko była jego wina. Jak głupi, lekkomyślny i nieodpowiedzialny był, pozwalając sobie na uniesienie namiętności na Wyspach Górnych. Jak mógł nawet spojrzeć po raz drugi na Starę. Jak głupi był w tej chwili słabości. Z powodu swoich głupich uczuć, z powodu swojego pożądania do Stary, ta piękna dziewczyna, która była mu tak oddana, która zaryzykowała dla niego wszystko, leżała tu teraz martwa. Wszystko czego Reece teraz pragnął, to możliwość naprawienia swojej pomyłki. Gdyby nie syn Tirusa, Reece na pewno miałby tę szansę. W końcu nikt inny nawet nie wiedział o jego spotkaniu ze Starą, o jego uczuciu do niej. Selese nigdy by się nie dowiedziała i dziś by żyła. Gdyby nie syn Tirusa, Reece właśnie brałby ślub z Selese, zamiast ją grzebać. Nienawidził się. Ale jeszcze bardziej nienawidził Tirusa i jego synów. Kiedy Reece tam klęczał, wydawało mu się, że dusza Selese woła o pomstę. Wiedział, że nie spocznie dopóki jej nie dokona. - Reece – usłyszał delikatny głos. Reece poczuł na swoim ramieniu dłoń, rozejrzał się i zobaczył, że Gwendolyn klęczy obok niego. - Czas, by pozwolić jej odejść. Wiem, że tego nie chcesz. Ale trzymanie jej tutaj nie sprawi, że do nas wróci. Umarła. Los musi wziąć to, co do niego należy. Reece nie potrafił pokonać bólu, który czuł na myśl o tym, że ma puścić jej ciało. Chciał, aby znów się obudziła. Chciał jedynie, by ten koszmar się skończył. Pragnął jeszcze jednej szansy, aby móc postąpić właściwie. Dlaczego nie mógł dostać jeszcze jednej szansy? Dlaczego jedyna pomyłka w jego życiu, musiała okazać się tak brzemienna w skutki? Kiedy ściskał ją mocno, wiedział, że w pewnym stopniu Gwendolyn miała rację. Nie mógł przywrócić jej do życia. Czas, w którym mógł to zrobić, już minął. Reece pochylił się i powoli, delikatnie, opuścił ciało Selese do otwartego grobu, do dołu w ziemi.

Płakał, kiedy jej ciało ześlizgnęło się na świeży kurz. Ciało Selese odwróciło się i wylądowała twarzą do góry, patrząc w niebo, z otwartymi oczyma. Jedna z jej rąk oparła się o ziemię, a jej palec celował prosto w Reece’a. Krew zmroziła mu się w żyłach. Poczuł, że został wskazany z wyrzutem. Szlochał bez ustanku. Reece spojrzał na pozostałych, a wszyscy wokół niego zaczęli rzucać świeży piach na ciało Selese. - NIE! – wrzasnął. Kilku silnych mężczyzn odciągnęło go w tył i wkrótce ciało Selese zniknęło pod ziemią. Wszystko to było niczym przerażający sen. Reece był ledwie świadomy otaczających go ludzi, których znał i kochał. Gwendolyn i Thorgrin, jego bracia z Legionu – wszystkie te twarze zamieniły się teraz w plamę pełną żalu. Wszyscy starali się go pocieszyć. On nie zwracał na to jednak uwagi. Miłość jego życia – prawdziwa miłość jego życia – była teraz martwa i pochowana. Nie mógł jej odzyskać. Ale mógł dokonać zemsty. Reece powoli zaczął twardnieć w środku – w głowie pojawiło mu się rozwiązanie. Spojrzał w ciemną noc, w stronę wyjących wiatrów i przysiągł sobie, że niezależnie od wszystkiego, zemsta będzie należała do niego.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Steffen siedział na szczycie górskiego grzbietu, na maleńkim płaskowyżu, i patrzył na rozpościerające się poniżej wiejskie tereny. Wciąż starał pozbierać się po spotkaniu ze swoją rodziną. Otarł łzę. Rozkazał królewskiej wyprawie zatrzymać się i poczekać na dole, a następnie wspiął się tutaj, sam, do swojego miejsca, które pamiętał z czasów dzieciństwa. Przyszedł w miejsce, do którego przychodził zawsze, kiedy chciał być sam. Skalisty, żwirowy grzbiet piął się stromo w powietrze. Szczyt zwieńczony był małą, płytką sadzawką o promieniu około dwudziestu stóp. Były to ciche, puste tereny, doskonałe do refleksji, otoczone jedynie przez niebo, skały, wodę i wiatr. Podmuch wiatru odchylił jego włosy, a Steffen spojrzał w dół na falującą wodę, w której odbijały się oba słońca. Kiedy się tutaj znalazł, powrócił myślami do swojego dzieciństwa. Zbyt wiele razy przychodził tutaj, aby uciec od nich wszystkich, aby spojrzeć w wodę i mieć nadzieję, że ujrzy w niej inną osobę. Kogoś, kto nie jest zniekształcony. Osobę o perfekcyjnym ciele i idealnym kształcie. Osobę taką jak inni. Kogoś kto jest wysoki, silny i dobrze zbudowany, kogoś z kogo jego ojciec mógłby być dumny. Zazwyczaj, po pewnym czasie przestawał patrzeć. Zamiast tego spoglądał w dal, zawiedziony sobą, jak zwykle. Całkowicie rozumiał dlaczego inni również byli nim zawiedzeni. Tym razem, kiedy tu siedział, Steffen zmusił się do tego, aby nie przestawać patrzeć, aby wciąż gapić się w wodę. Widział swój zakrzywiony kształt, swój niski wzrost i dokładnie się sobie przyglądał. Nie wyglądał tak dobrze jak wszyscy inni, jednak tym razem, kiedy tak na siebie patrzył, zobaczył coś więcej. Zauważył, że jego oczy, w delikatnym kremowym kolorze, nie były wcale całkowicie nieatrakcyjne, podobnie jak jego kasztanowe włosy, grube i faliste, które opadały mu na ramiona. Gdyby pominąć jego kształt, jego ciało, wcale nie był najbrzydszym człowiekiem na świecie. Spojrzał na swoją twarz i zobaczył, że jest ona za duża w stosunku do reszty ciała – jednak zobaczył też podłużną silną szczękę, zobaczył mężczyznę, który był dumny i zdecydowany. Mężczyznę, który nie pozwoliłby innym, aby sprowadzili go w dół. Mężczyznę, który nie traktuje innych w sposób, w jaki sam był traktowany. Steffen był z tego dumny. Miał większe serce niż ktokolwiek z nich, niż ci okrutni ludzie z wioski położonej w dole. Pozwoliło mu to zastanowić się, kto tak naprawdę był zniekształcony. Dlaczego przeceniał tych ludzi? Nigdy nie będzie miał poparcia swojej rodziny, ale może z tym żyć. Zaczęło do niego docierać, że jego własna akceptacja samego siebie, powinna mu w zupełności wystarczyć. - Steffen? – usłyszał głos.

Steffen odwrócił się gwałtownie, zaskoczony tym, że był tu ktoś jeszcze – a nawet bardziej zaskoczony, kiedy zobaczył stojącą nieopodal piękną kobietę, około dwudziestoletnią, ubraną w prostą wiejską szatę. Spojrzała na niego słodko, nie z nienawiścią jak inni, tę samą słodycz wyczuł w jej głosie. Naprawdę niewielu ludzi zwracało się do niego takim tonem, miłym i współczującym. Patrzył na nią mrugając i zastanawiając się kim mogła być. - Nie pamiętasz mnie? – zapytała. Steffen przyjrzał jej się bliżej. Miała piękną twarz, migdałowy kształt oczu, ślicznie wyrzeźbione kości policzkowe i podbródek, duże pełne usta, lekko brązowe oczy i doskonale pasujące do nich, lekko brązowe włosy. Była wysoka i szczupła. Kiedy jej się przyglądał, zauważył, że w prawej dłoni brakuje jej dwóch palców. Oczy błysnęły mu kiedy ją rozpoznał – wszystko sobie przypomniał. - Arliss? – zapytał. Arliss przytaknęła uroczo i uśmiechnęła się. - Mogę z tobą usiąść? – zapytała. Steffen spojrzał na nią z dołu ze zdumieniem. Nie wiedział co powiedzieć. Nie potrafił nawet za bardzo określić, ile czasu minęło od chwili, kiedy widział ją po raz ostatni. Był zdumiony jak piękna się stała – i że zadała sobie tyle trudu, aby wejść tu na górę, tylko dlatego, że chciała z nim posiedzieć. Patrzył na nią z oczyma otwartymi szeroko ze zdumnienia. - Kiedy ostatni raz się widzieliśmy? – zapytał, zataczając się. Uśmiechnęła się. - Kiedy mieliśmy sześć lat – powiedziała. Spojrzał na nią zdumiony. - Urosłaś… - powiedział. Zaśmiała się. - Ty również. Zarumienił się, nie wiedząc co mógłby powiedzieć. Steffen nigdy jej nie zapomniał. Kiedy dorastał, Arliss była jedyną osobą w całej wiosce, która była dla niego miła. Prawdopodobnie dlatego, że brakowało jej dwóch palców – była niedoskonała, podobnie jak on. Ona go rozumiała, inni byli okrutni również dla niej. Jednak dla Steffena zawsze była piękna – była najpiękniejszą dziewczyną w wiosce – i zawsze był wdzięczny za jej uprzejmość. Tak naprawdę, była to jedyna rzecz, która podtrzymywała go na duchu przez te wszystkie lata, zanim stąd odszedł. Jedyna rzecz, która pozwalała mu przetrwać najtrudniejsze momenty. Nigdy jej nie zapomniał i zawsze zastanawiał się, czy jeszcze kiedyś ją spotka. - Mogę z tobą usiąść? – powtórzyła. Steffen się opamiętał; przesunął się gwałtownie, robiąc dla niej miejsce. - Co tu robisz na górze? – zapytał.

- Plotki głoszą, że przyjechałeś do miasta, więc doszłam do wniosku, że pewnie cię tutaj znajdę – odpowiedziała. Steffen westchnął i pokiwał głową. - Pewne rzeczy się nie zmieniają – powiedział. - A więc widziałeś się ze swoją rodziną? – zapytała. Potwierdził, patrząc w dół. - Powinienem był wiedzieć – powiedział. - Przykro mi – rzekła ze zrozumieniem w głosie, domyślając się wszystkiego od razu, tak jak zawsze się domyślała. Rozumiała to wszystko aż za dobrze. - Nie mieszkam już w okolicy – powiedział. – Mieszkam w Królewskim Dworze. Służę Królowej. - Wiem, – odpowiedziała, uśmiechając się do niego – wiadomości szybko się tutaj roznoszą. Steffen uśmiechnął się. - Zapomniałem, że domy w tym mieście nie mają ścian. Roześmiała się, lekkim beztroskim śmiechem, który sprawił, że Steffen zapomniał o swoich zmartwieniach. - Twoje przybycie tutaj z królewską świtą jest prawdopodobnie najbardziej ekscytującą – i poniżającą zarazem – rzeczą, jaka spotkała tę wioskę. Myślę, że siedzą tam teraz zawstydzeni – a przynajmniej mam taką nadzieję. Steffen zmarszczył brwi. - Nie było moim celem zawstydzanie nikogo – powiedział skromnie. – Przyjechałem tutaj, bo Królowa mnie przysłała. W innym wypadku, nigdy bym tutaj nie wrócił. Arliss położyła rękę na jego dłoni. - Wiem – powiedziała pocieszająco. – Wiem jaki jesteś. Dorastaliśmy razem. Nigdy o tobie nie zapomniałam. Steffen odwrócił się i spojrzał na nią, zobaczył, że utkwiła w nim wzrok pełen miłości i współczucia. Nikt nigdy nie patrzył na niego w taki sposób, jego serce zaczęło bić mocniej. Czy to możliwe? Przez całe swoje życie Steffen nigdy nie poczuł wzroku kobiety, która patrzyła na niego z uczuciem. Nie miał pojęcia jak to jest. Jednak teraz, jeśli tylko wzrok go nie mylił, wydawało mu się, że to co widzi, to właśnie to. - Ja także nigdy o tobie nie zapomniałem Arliss – powiedział. – Podejrzewałem, że podrosłaś i opuściłaś to miejsce. I że zapewne poślubiłaś któregoś z lokalnych lordów. Arliss roześmiała się. - Ja? Poślubić lorda? Oszalałeś? - A dlaczego nie? Byłaś najpiękniejszą kobietą w całej wiosce. Arliss zarumieniła się. - Może w twoich oczach. Ale nie w oczach innych. Ich zdaniem – powiedziała podnosząc rękę, w której brakowało dwóch palców – jestem dziwadłem. Tym razem to Steffen się zaśmiał.

- A ja nie jestem? – odpowiedział. Arliss znów się zaśmiała, zaczęli cieszyć się razem. Dla Steffena śmiech był taki przyjemny, było to coś co robił naprawdę rzadko – całe napięcie minionego dnia zaczynało powoli znikać. Samo siedzenie w towarzystwie Arliss sprawiało, że czuł się dobrze. Spotkał kogoś kogo naprawdę obchodził. Kogoś, z kimś miał coś wspólnego. Kogoś, kto był równie uciskany przez to miejsce. Kogoś, kto wszystko rozumiał. - Więc? – zapytał Steffen. – Byłaś kiedykolwiek zamężna? Arliss pokręciła głową, patrząc w dół. - To mała wioska. Nie ma zbyt wielu mężczyzn do wyboru. A poza tym tutaj żaden mężczyzna nigdy nie patrzył na mnie inaczej, jak z pogardą. Steffen poczuł gwałtowny wzrost nadziei, kiedy usłyszał, że jest niezamężna. - Czy miałabyś ochotę opuścić to miejsce? – zapytał. Były to najodważniejsze słowa, jakie kiedykolwiek wypowiedział. Po prostu wypsnęły mu się z ust, nawet przez chwilę nie zastanawiał się nad tym, co powiedział. Zwyczajnie wydawało mu się to właściwe. Arliss ewidentnie tu utknęła, a Steffen chciał ją uwolnić z tych więzów. Z tego okropnego miejsca, pełnego małostkowych ludzi. Przyszła mu do głowy pewna myśl, jednak nie był pewien, czy będzie miał odwagę, aby ją o to zapytać. Chodziło o coś więcej, chodziło też o to, że zawsze ją kochał. Arliss spojrzała na niego z oczyma szeroko otwartymi ze zdumienia. - A jak mogłabym to zrobić? – zapytała. - Możesz pójść ze mną – zauważył, że kiedy to mówił, świat się rozmazał, wypowiadał słowa niepewnie, zmieniając przy tym na zawsze, zarówno swoje życie, jak i jej. – Pojedź ze mną do Królewskiego Dworu. Będziesz mogła zamieszkać w Królewskim Zamku. Jest tam wiele komnat. - Jestem pewna, że Królowa byłaby zachwycona – powiedziała sarkastycznie. Steffen pokręcił głową. - Nie rozumiesz. Jestem prawą ręką Królowej. Jeśli o coś poproszę, – a nigdy o nic prosiłem – zgodzi się. Co więcej, ona potrafi przeniknąć człowieka. Zapewne dostrzeże twoją dobrą naturę Pokocha cię. Jestem tego pewien. Zapewne będzie bardzo szczęśliwa, mając cię przy sobie. Arliss zalała się łzami, jednocześnie śmiała się, kiedy łzy spływały jej po policzkach. Wytarła je szybko i rozejrzała się wokoło, a następnie spojrzała na Steffena. - Nikt nigdy nie rozmawiał ze mną w taki sposób – powiedziała. – Nie wiem czy w to wierzyć. Przywykłam do tego, że stroi się ze mnie żarty. - Ja również – powiedział. Steffen zrozumiał, że musi pokazać jej, jak bardzo poważny był w tym co mówi. Wstał i wyciągnął do niej rękę. Patrzył na nią z powagą. Powoli, wahając się, Arliss chwyciła jego dłoń. - Tamte dni są już za tobą – powiedział. – W mojej obecności już nikt nigdy nie będzie robił sobie z ciebie żartów.

Arliss wstała, trzymając Steffena za rękę i spojrzała w jego oczy, patrzyła długo i intensywnie. Oboje utrzymywali to spojrzenie, a Steffen poczuł, że zatraca się w jej oczach, że zatraca się w innym świecie, w czymś co jest od niego potężniejsze – i czego nigdy wcześniej nie doświadczył. Arliss nie odwracała wzroku i nagle Steffena ogarnęły emocje, pochylił się, aby ją pocałować. Nie uchyliła się. Zamiast tego – czekała; a w ostatniej sekundzie, ona również się pochyliła i jej usta zadrżały na jego wargach. Pocałowali się, Steffen po raz pierwszy w życiu całował kobietę. Miał wrażenie jakby to trwało wiecznie. Kiedy pocałunek się zakończył, czuł się niczym inny mężczyzna. Wydawało mu się, że wie czym jest miłość. - Wybacz mi pani, – powiedział niepewny – nie chciałem posunąć się zbyt daleko. Arliss spojrzała w dół, ścisnęła jego rękę i przytrzymała ją mocno. Następnie spojrzała z powrotem w górę i uśmiechnęła się. - Nigdy – powiedziała – nic nie sprawiło, że byłam szczęśliwsza.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Alistair szła obok Ereca, oboje trzymali swoje konie na wodzach, tuzin Srebrnych kroczył za nimi. Cieszyła się, że wreszcie mogli zejść z koni i że znaleźli z Ereciem nieco czasu na spokojny spacer. Podróż podczas której zmierzali na południe, aby zaokrętować się na statku płynącym na Wyspy Południowe, była trudna głównie dlatego, że Alistair nie mogła spędzić zbyt wiele spokojnego czasu z Ereciem. Teraz, wreszcie, Erec wyszedł do przodu i byli tylko we dwoje, idąc blisko siebie. Większość drogi wszyscy jechali konno, jednak kiedy dotarli do tej wąskiej górskiej przełęczy, musieli zejść z koni. Droga była zbyt kamienista, a nachylenie zbocza w obu kierunkach – zbyt ostre. Alistair ucieszyła się na wieść o przerwie, na wieść o tym, że będzie mogła iść obok Ereca i będzie w końcu miała szansę porozmawiać z nim bez akompaniamentu galopujących kopyt. Tak wiele miała mu do powiedzenia. Przede wszystkim, chciała być z nim blisko. Była nieco przejęta koniecznością opuszczenia Kręgu, przeprawy przez ocean i odbycia tej wielkiej przygody, która ich czekała. Opuszczali jej ojczyznę i wchodzili do obcego królestwa. Czy jego ludzie ją polubią? Alistair zdawało się, że nigdy nie miała okazji spędzić sam na sam z Ereciem tyle czasu, aby rzeczywiście się do niego zbliżyć – zawsze stawały pomiędzy nimi jakieś wydarzenia. A teraz, kiedy w końcu byli sami, chciała zadać mu naprawdę wiele pytań. W zasadzie było ich tak wiele, że jej umysł się zablokował i nie potrafiła przypomnieć sobie choćby jednego. Nie przeszkadzało jej to – trwanie z nim w ciszy, w zupełności jej wystarczało. Kiedy szli obok siebie, Alistair była pod wrażeniem widoków, które się przed nimi rozpościerały. Rozejrzała się po otaczających ich dolinach i górskich grzbietach, oświetlonych przez piękne letnie słońca. Podziwiała wspaniałe pola i pomarańczowe trawy kołyszące się na wietrze. Jak niewiarygodnie piękny jest Krąg, pomyślała, szczególnie teraz, w lecie, kiedy całe doliny wypełnione są drzewami we wszystkich kolorach. Było to miejsce niesamowitych darów, dobrobytu i pokoju. Część niej w ogóle nie chciała go opuszczać. Alistair poczuła się przytłoczona ambiwalentnymi emocjami, które targały nią, kiedy pomyślała, o wszystkim co zostawia za sobą. Swojego brata, Thorgrina, którego dopiero zaczynała poznawać. Część niej również rozpaczliwie chciała szukać matki. Była też jej świeżo upieczona szwagierka i przyjaciółka, Gwendolyn. Alistair z wielką niecierpliwością wypatrywała jej ślubu, ogromna część niej pragnęła tam zostać i uczestniczyć w tej uroczystości – zgodnie z tym co obiecała Gwendolyn. Czuła się, jakby zawiodła i ją i swojego brata. Jednak najbardziej martwiło Alistair jej własne przeczucie, nieważne jak bardzo starała się go pozbyć, wydawało jej się, że dla Kręgu nadchodzą okropne czasy. Starała

się to zignorować, uznać za bzdurę. W końcu Krąg nigdy nie był tak bezpieczny. Cóż mogłoby się stać? Alistair sięgnęła po rękę Ereca, a kiedy to uczyniła mogła poczuć ciepło, które od niej biło. Wiedziała, że pomimo wszystko, powinna być tutaj, przy boku jej męża. Chciała być tutaj. W ostatecznym rozrachunku nie było innego miejsca, w którym chciałaby być. Ludzie jej potrzebowali, ale jej mąż potrzebował jej bardziej – nie byłaby szczęśliwa, gdyby nie było jej teraz tutaj, u jego boku. Erec ścisnął jej dłoń. - Dziękuję, że ze mną jedziesz – powiedział. – Jest to podróż, której nie chciałbym odbywać bez ciebie. Nie mogę się doczekać, aż spotkasz moich ludzi. Erec uśmiechnął się do niej, a ona do niego. Trzymali się za ręce. To był dobra decyzja. Jego ojciec był umierający, więc był to najlepszy czas, by Erec powrócił do ojczyzny. A kiedy dotrą do Wysp Południowych, wezmą ślub. Dla Alistair nie było nic ważniejszego. - Pojechałabym z tobą na koniec świata, panie – odpowiedziała. Szli, aż dotarli do rozwidlenia, wszyscy więc się zatrzymali. Po lewej znajdowało się przedłużenie ścieżki, po której szli na grzbiecie góry. Droga po prawej prowadziła stromo w dół i zakręcała w innym kierunku. Erec i jego ludzie zaczęli wchodzić w ścieżkę prowadzącą w dół, jednak Alistair się zatrzymała. Całe jej ciało ogarnął chłód. Otwarła szeroko oczy i wyczuła coś – to było potężne uczucie. Stała tam zmrożona. W końcu Erec i jego ludzie zrozumieli co się dzieje i również się zatrzymali. Następnie odwrócili się i patrzyli na nią. Erec spojrzał na nią z niepokojem. - Co się dzieje, moja pani? – zapytał. Alistair z przerażeniem spojrzała na szlak, którym mieli kontynuować wędrówkę. - Nie możemy tamtędy zejść, – powiedziała – ta droga nie jest bezpieczna. - Co masz na myśli, pani? – zapytał jeden ze Srebrnych. – Ta droga uczęszczana jest od wieków, a w starciu z wojownikami naszego pokroju, żadni złodzieje nie mieliby szans. Alistair wpatrywała się w drogę i nie wycofała się. Czuła coś z daleka. - Nie wiem o co chodzi, – odpowiedziała – ale wiem, że nie jest bezpieczna. Jeśli podążycie tą ścieżką, wszyscy zginiecie. Odwrócili się i spojrzeli na drogę zastanawiając się sceptycznie. Erec podszedł do niej i wziął ją za rękę. Stanął twarzą w kierunku mężczyzn. - Jeśli moja dama mówi, że szlak jest niebezpieczny, to oznacza, że jest niebezpieczny. Powinniśmy jej posłuchać. - Ale panie, – zaprotestował jeden z nich – ta ścieżka prowadzi na statek w najkrótszy sposób. Jeśli pójdziemy inną drogą, stracimy całe dnie. Możemy nie zdążyć się zaokrętować. I to z jakiego powodu? Z powodu przeczucia?

Erec zacisnął szczękę, chcąc bronić Alistair. - Powiedziałem, że nie pójdziemy tym szlakiem – odpowiedział stanowczo Erec. Odwrócił się, chwycił Alistair za rękę i skręcił w górną ścieżkę. Niechętnie, wszyscy jego mężczyźni podążyli za nim. Kiedy tak szli, Erec ścisnął jej dłoń, nachylił się i wyszeptał jej do ucha: - Ufam ci moja pani. Alistair już chciała odpowiedzieć, gdy nagle rozległ się wielki huk. Wszyscy odwrócili się i spojrzeli w dół. Po chwili zeszła ogromna lawina, ogromne głazy pooddzielały się od stromych górskich grzbietów i zaczęły toczyć się w dół. W jednej chwili całkowicie wypełniły znajdujący się pod nimi szlak. Dukt, na którym wszyscy właśnie by się znajdowali, gdyby zaledwie przed chwilą, wybrali tę drugą drogę. Wszyscy z zachwytem zwrócili się w stronę Alistair. Czuła na sobie ich wzrok. Uczestnicy wyprawy doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że gdyby poszli inną trasą, byliby teraz martwi. Alistair nie wiedziała skąd pochodzi jej moc. Część niej nawet nie chciała tego wiedzieć. A może moc ta była większa niż w ogóle mogła sobie wyobrazić?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Kendrick zsiadł z konia kiedy dotarł do małej, osamotnionej wioski w północnej części Kręgu. W tej odludnej części kraju, w której osady oddalone są od siebie o wiele, wiele mil. Jechał na północ długą, krętą i zakurzoną drogą, cały czas zastanawiając się czy wiadomości, które do niego dotarły mogły być prawdziwe. Kendrick przez te wszystkie lata podejmował wiele fałszywych tropów – żaden z nich nie doprowadził go do kobiety, która była jego matką. Jednak tym razem czuł się inaczej. Jego serce biło mocniej, kiedy trzymał w swojej dłoni obie połówki medalionu. Kendrick skrupulatnie podążał w wyznaczonych kierunkach, przemierzając Krąg wzdłuż i wszerz, galopował w stronę tego samotnego miasteczka na północny kraju, tak długo, aż wreszcie do niego dotarł. Ta osada była wyraźnie większa niż pozostałe, z ogromną ilością karczm. Kendrick mijał wielu prymitywnych typów błąkających się po ulicach, potykających się, pijanych w samym środku dnia. Serce drżało mu, kiedy przyglądał się twarzom tych ludzi, zastanawiał się czy któraś z tych kobiet mogłaby być jego matką. Jakaś jego część podpowiadała mu jednak, że jest to niemożliwe. Dlaczego jego matka mieszkała w miejscu takim jak to? Zawsze wyobrażał sobie, że mieszka w zamku – jednak kiedy się tak tutaj rozglądał, nie widział nic prócz biednych mieszkań. Nie miało to żadnego sensu. Może jego giermek się pomylił? Kendrick zastanawiał się, po raz milionowy, czy jego matka wiedziała kim jest. Musiała wiedzieć. Był przecież słynnym bękartem Króla. Dlaczego, zastanawiał się, nigdy nie rościła sobie do niego praw? Czy ludzie Króla ją odstraszyli? Kendrick miał taką skrytą nadzieję. Miał nadzieję, że odnajdzie kobietę, która będzie sama i smutna bez niego, która ucieszy się na jego widok. Że zakończy jej głęboki smutek, który towarzyszył jej przez te wszystkie lata. Będzie miała doskonałe wyjaśnienie, dlaczego nie było jej przy nim. Miał nadzieję, że powie mu, iż szukała go przez całe swoje życie, że cały czas chciała przyjechać go spotkać, ale jej tego zabroniono i z jakiegoś powodu trzymano ją z dala. Kendrick przemierzał ulice z wielkimi nadziejami w sercu, odnosząc wrażenie, że lada chwila będzie miał miejsce jeden z decydujących momentów w jego życiu. Obserwował twarze, nie wiedząc kogo szukać. Spojrzał na kobietę w średnim wieku, która mogła go przypominać. Szukał twarzy, którą wyobrażał sobie przez całe swoje życie. Jednak żadnej nie znalazł. Podszedł do starej kobiety – siedziała przed tawerną i obserwowała każdego, kto przechodził. Pomyślał, że może ona coś wie. - Przepraszam – powiedział – czy może zna pani kobietę o imieniu Alisa?

Kobieta spojrzała na niego podejrzliwie. - Alisa? – powtórzyła powoli – Wszyscy ją znają. Czego od niej chcesz? Serce Kendricka zaczęło szybciej bić. - Proszę powiedzieć gdzie mogę ją znaleźć. Jestem jej synem. Kobieta otworzyła szeroko oczy. - Jej synem?! Stara kobieta zaczęła się histerycznie śmiać, był to taki rechot, że włosy Kendricka stanęły dęba. - Jej synem! – powtórzyła śmiejąc się, jakby uznała to za najzabawniejszą rzecz na świecie. Kendrick poczerwieniał, poirytowany, zaskoczony jej odpowiedzią i zaczynający powili tracić cierpliwość. Nie rozumiał dlaczego tak bardzo ją to bawi. - Obraża mnie pani z powodu, którego nie rozumiem – powiedział Kendrick. – Jestem członkiem Srebrnych. Proszę okazać mi należny szacunek, albo trzymać język za zębami. Rechot kobiety powoli ustał, a na jej twarzy odmalował się strach. - Możesz znaleźć swoją matkę w Karczmie pod Czerwonym Koniem, – powiedziała – to ostatni budynek na końcu ulicy. Kendrick odwrócił się i odszedł, a śmiech kobiety znów dało się słyszeć na ulicy. Nie rozumiał co to wszystko mogło oznaczać. Ostatecznie uznał, że to dziwactwo szalonej staruszki. Było to małe miasteczko, mocno oddalone od dużego miasta i ludzie wydawali mu się tutaj niegrzeczni. Znów zaczął zastanawiać się, co mogłaby tu robić jego matka. Czy może pomylił miejsca? Kendrick dotarł wreszcie do Karczmy pod Czerwonym Koniem i przywiązał swego rumaka do belek, które znajdowały się na zewnątrz. Serce waliło mu w piersi, a dłonie pociły się. Odwrócił się w stronę drzwi gdy nagle wytoczyło się z nich trzech mężczyzn, którzy bili się ze sobą, tarzając się przy tym po ziemi. Kendrick odsunął się w tej samej chwili, w której zaczęli sprowadzać się do parteru, wzniecając przy tym kurz. Byli pijani, przeklinali i kopali się nawzajem. Kendrick spojrzał do środka przez otwarte drzwi. Z wnętrza sali dobywały się krzyki i śmiechy. Zastanawiał się czy na pewno dobrze trafił. Wyglądało na to, że była to karczma o kiepskiej renomie. Nie powinna tu nigdy stanąć noga członka Srebrnych, a co dopiero ich przywódcy. Przygotował się, dumnym krokiem wszedł do środka i zatrzasnął drzwi tyłem swojej rękawicy Srebrnych. Zrobił to z takim hukiem, że każda głowa znajdująca się w pomieszczeniu odwróciła się w jego kierunku. W sali zapadła cisza – wszyscy mężczyźni przerwali swoje czynności i obserwowali Kendricka. W ich oczach malował się szacunek i strach. Kiedy Kendrick wchodził do sali, jego ostrogi dzwoniły uderzając o podłogę wykonaną z twardego drewna. Podszedł wprost do karczmarza.

- Poszukuję kobiety o imieniu Alisa – powiedział Kendrick. Karczmarz wskazał głową. - Na zapleczu – powiedział. – Ruda. Ale myślę, że jeszcze za wcześnie jak na nią – dodał. Kendrick nie rozumiał co karczmarz miał na myśli, ale zanim zdążył zapytać, ten odwrócił się do kolejnego klienta. Kendrick pospieszył do pokoju na tyłach karczmy. Coraz bardziej narastało w nim złe przeczucie. Wszystko wydawało się nieciekawe. Nie miało to żadnego sensu. Był coraz bardziej pewny, że jego giermek musiał się mylić. Cóż jego matka, jednonocna partnerka Króla, mogła robić w takim miejscu? Kendrick odsunął czarną, aksamitną zasłonę, która oddzielała zaplecze i zatrzymał się zszokowany tym co zobaczył. Znajdowały się przed nim dziesiątki kobiet, skąpo ubranych, w towarzystwie mężczyzn. Każda para oddzielona była delikatną zasłoną. Jeszcze więcej kobiet przechadzało się wokoło. Kendrick gwałtownie poczerwieniał, kiedy nagle zdał sobie sprawę, że miejsce, w którym się znalazł to burdel. Zanim zdążył się odwrócić i wyjść, krew zmroziła mu się w żyłach na widok kobiety, która z uśmiechem na twarzy podążała w jego kierunku. Była w średnim wieku i jako jedyna w pomieszczeniu miała rude włosy. Świat mu się zawalił, kiedy przyjrzał się jej twarzy i zdał sobie sprawę z tego, że wygląda dokładnie tak samo jak on. Starsza, damska wersja jego samego. Uśmiechnęła się, gdy się do niego zbliżyła. Nie, pomyślał, to nie może być prawda. Nie ona. Nie moja matka. - Jak mogę ci pomóc? – zapytała Kendricka, uśmiechając się i kładąc rękę na jego ramieniu. – Prawdziwy członek Srebrnych w naszych skromnych progach. Czym zawdzięczamy sobie tę wizytę? Twarz Kendricka opanowało przerażenie kiedy spojrzał na tę kobietę. Czuł, że wszystkie jego nadzieje jakie żywił od czasów dzieciństwa, właśnie legły w gruzach. - Przyszedłem zobaczyć się z matką – odpowiedział, jego głos był miękki, pokorny i załamany, a jego oczy wypełnione smutkiem. Nagle twarz kobiety zupełnie się zmieniła. Jej uśmiech zniknął. Spojrzała na niego zmieszana, po chwili go rozpoznała. Drgnęła i odsunęła rękę, jakby dotknęła węża. Na jej twarzy odmalował się wstyd, szybko się przykryła, zawijając skromnie szal wokół swoich ramion. Podniosła do ust drżącą dłoń i patrzyła na niego z szeroko otwartymi oczyma. - Kendrick? – zapytała. Kendrick stał tam nieruchomo, odrętwiały, nie wiedząc co powiedzieć. Ogarnęły go groza i przerażenie. Wstyd. Odraza.

A przede wszystkim, rozczarowanie. Miażdżące rozczarowanie. Całe swoje życie przeżył jako bękart. W sekrecie marzył, że kiedyś udowodni, że świat się myli, że pochodzi od królewskiej matki, że tak naprawdę nie ma się czego wstydzić. Teraz jednak dowiedział się, że wszyscy mieli rację. I to na całej linii. Był jedynie bękartem. Nigdy nie czuł się tak podle. - Jak udało ci się mnie znaleźć? – zapytała. Jednak Kendrick nie miał jej nic więcej do powiedzenia. Nie mógł pogodzić obrazu, który miał przed sobą, z wizją jaką od zawsze roztaczał w swoim umyśle. Ta kobieta nie mogła być jego matką. To było niesprawiedliwe. - Szukałem cię przez całe swoje życie – powiedział powoli, łamiącym się głosem. – W przeciwieństwie do ciebie, która nigdy nie zadałaś sobie trudu, aby mnie odnaleźć. Teraz rozumiem dlaczego. Twarz jego matki zaczerwieniła się ze wstydu. - Nie powinieneś mnie tu widzieć – powiedziała. - Jesteś moją matką – powiedział z wyrzutem. – Jak możesz to robić? Jak możesz żyć w taki sposób? Czy przez twoje żyły nie płynie szlachetna krew? Skrzywiła się i całkowicie poczerwieniała. Znał ten wzrok, on patrzył w taki sam sposób, kiedy był wściekły. - Nie znasz życia, które ja musiałam wieść! – odpowiedziała oburzona. – Nie masz prawa mnie oceniać! - Ależ mam – powiedział. – Jestem twoim synem, jeśli nie ja, to kto? Spojrzała na niego, a jej oczy zalały się łzami. - Powinieneś już iść, – powiedziała – nie powinieneś tu być. Odwzajemnił jej spojrzenie, do jego oczu również napływały łzy. - A ty powinnaś? – zapytał. Nagle wybuchnęła płaczem. Ukryła twarz w dłoniach. Kendrick nie umiał tego dłużej wytrzymać. Odwrócił się, odsunął zasłonę z aksamitu i ruszył przez karczmę. - Hej! – krzyknął muskularny mężczyzna, wyciągając rękę i ordynarnie łapiąc Kendricka za nadgarstek. – Wszedłeś za zasłonę, a nie zapłaciłeś. Wszyscy płacą, nie ważne czy spróbowałeś towaru czy nie. W furii Kendrick chwycił rękę mężczyzny, wykręcił mu ją na plecy, zniżył jego twarz na wysokość własnych kolan i rozkwasił mu ją na swojej srebrnej zbroi. Mężczyzna osunął się na ziemię, a reszta karczmy oniemiała. Każdy zastanowił się dwa razy zanim do niego podszedł. Cała knajpa zamarła bez ruchu, mężczyźni gapili się na niego w ciszy. Kendrick odwrócił się i dumnym krokiem wyszedł przez drzwi na dzienne światło, zdecydowany, aby wymazać to miejsce ze swojej pamięci i nigdy, przenigdy już o nim nie myśleć.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Conven wreszcie dotarł do domu, do swojej osady, obszarpany i zmęczony – nogi drętwiały mu od tych wszystkich mil, które musiał pokonać. Przeszedł całą tę drogę sam, na własnych nogach. Szedł w ten sposób od momentu kiedy odłączył się od Legionu, od kiedy zadecydował, że powinien udać się właśnie w to miejsce. Do domu. Czując ogromny smutek z powodu śmierci swego brata, potrzebował czasu, aby się z tym pogodzić. Chciał być sam – z dala od wszystkiego i wszystkich. Część niego chciała wracać do Królewskiego Dworu, świętować ze swoimi braćmi z Legionu; jednak druga część, większa część, chciała odgrodzić się od świata. Myśl o śmierci jego brata bliźniaka całkowicie go pochłaniała, nie był w stanie skupić się na niczym innym. Nie był w stanie otrząsnąć się z żalu – a właściwie, nie chciał tego robić. Brat był dla niego częścią jego samego i kiedy zmarł tam w Imperium, najlepsza część Convena umarła razem z nim. Conven był zupełnie nieobecny przez całą swoją wędrówkę, maszerował bez celu, ledwie zastanawiając się nad tym dokąd zmierza. Nie chciał brać udziału w żadnych uroczystościach. Jednak teraz, kiedy już dotarł na miejsce, kiedy postawił swą stopę przed bramami miasta, po raz pierwszy od długiego czasu coś w nim drgnęło. Spojrzał w górę, zobaczył znajome ulice i budynki, zobaczył miejsce, w którym wraz z bratem dorastał i w którym spędzili tak wiele czasu – zaczął sobie przypominać dlaczego tu powrócił. Coś zaczynało się w nim budzić i przez chwilę na nowo poczuł że wszystko ma sens i jakiś cel. Po raz pierwszy w jego umyśle pojawił się ktoś inny, niż jego martwy brat. Alexa. Jego żona. Kiedy był w Imperium, wtedy, kiedy jego brat jeszcze żył, praktycznie cały czas myślał o Alexie, żałując tego, że musiał ją opuścić. Przysiągł jej, że do niej wróci, że przybędzie do tej wsi jak tylko powróci z Imperium. Conven i jego brat wzięli podwójny ślub i od tego czasu żaden z nich nie mówił o niczym innym, jak o powrocie do swojej młodej żony, o wspólnym życiu w tej wiosce. Conven czuł się winny, że wraca bez brata, jednak kiedy spojrzał na te ulice i pomyślał o Alexie, wiedział dlaczego tu przyszedł. Myśl o niej napełniała go optymizmem, czuł się w ten sposób po raz pierwszy od dawna. Conven czuł, że Alexa, jest jedyną osobą jaka pozostała mu na świecie. Jedyną, na której może się oprzeć, jedyną, dzięki której będzie mógł zacząć życie od nowa. Alexa zawsze go zrozumie, wszak zawsze umiała sprawić, aby poczuł się lepiej. Znała jego brata. Na pewno zrozumie go lepiej, niż ktokolwiek byłby w stanie. Będzie w stanie odnieść się do jego żalu. A być może, ale tylko być może, będzie w stanie przywrócić go światu. Umiałaby to zrobić. Zawsze umiała.

Conven szedł przez miasteczko nie zwracając uwagi na ludzi, którzy się wokół niego kręcili. Miał tylko jeden cel – jego starą chatę, w której, jak wiedział, spotka Alexę. Wyszedł zza rogu i zobaczył ją, małą, białą chatę z żółtymi, uchylonymi drzwiami. Ze środka dało się słyszeć damski głos, śpiewający radośnie – na ten dźwięk serce zabiło mu mocniej. Alexa. To był głos jego żony. Śpiewała. Wspomnienia wróciły, Conven przypomniał sobie śpiewającą Alexę. Bardzo lubiła to robić. Dźwięki jej pieśni wprawiały Convena w większą radość niż cokolwiek innego na świecie. Jego serce biło teraz szybciej, a on sam ruszył naprzód. Chciał ujrzeć jej twarz, przytulić ją mocno, wszystko jej opowiedzieć. Wiedział, że kiedy zrzuci z siebie cały ten ciężar, poczuje się dużo lepiej. A potem może, ale tylko może, będzie w stanie rozpocząć życie od nowa. Conven szybko dotarł do chaty i energicznie pchnął drzwi. Wszedł do środka, a serce waliło mu z radości. Tak bardzo pragnął zrobić jej niespodziankę. Już widział tę radość, która odmaluje się na jej twarzy. Wszedł bez pukania, spodziewając się, że ujrzy ją stojącą do niego tyłem. Zapewne będzie myła misę, spoglądając przy tym przez okno i śpiewając – zawsze tak robiła. Jednak zamiast tego, Conven stanął jak wryty. Nie był w stanie uwierzyć w to co ujrzał. I owszem, w izbie była Alexa. Śpiewająca, uśmiechnięta. Szczęśliwa jak zwykle. Jednak nie myła żadnych mis. Zamiast tego, patrzyła w czyjeś oczy. I były to oczy innego mężczyzny. Alexa była pochylona do przodu, uśmiechała się i całowała innego mężczyznę. Ten odwzajemniał jej pocałunki. Conven stał tam zmrożony, otępiały. Chciał zwinąć się w kłębek i umrzeć. Jak to możliwe? Alexa? Jego żona? Z innym mężczyzną? Nagle Alexa odwróciła się, spojrzała na Convena z przerażeniem i krzyknęła. Mężczyzna siedzący obok niej również odskoczył. Oboje byli bardzo zaskoczeni. Conven po prostu tam stał, patrzył na nich bez wyrazu. Nie wiedział co powiedzieć. Świat runął mu pod nogami. - Kim jesteś? – mężczyzna krzyknął na Convena. - Kim ty jesteś? – wrzasnął Conven, starając się kontrolować swój gniew. - Jestem mężem Alexy. Jak śmiesz wchodzić do naszego domu! Na dźwięk tych słów Conven poczuł, że jego serce zamienia się w lód. - Mężem? – powiedział zaskoczony. – O czym ty mówisz? To ja jestem jej mężem. Mężczyzna odwrócił się i patrzył to na Alexę, to na Convena. Był zupełnie zmieszany. Alexa wybuchnęła płaczem, szybko zakrywając się szalem. Spojrzała na Convena z przerażeniem na twarzy. - Conven, – powiedziała – co ty tu robisz? Myślałam, że nie żyjesz. Conven nie był w stanie nic powiedzieć. Był w zbyt dużym szoku.

- Powiedzieli mi, że nie żyjesz! – dodała z błaganiem w głosie. Conven pokręcił głową. - Nie, to mój brat nie żyje. Jednak teraz żałuję, że to jednak nie byłem ja. Alexa nie przestawała płakać. - Czekałam na ciebie! – krzyknęła szlochając. – Czekałam na ciebie przez tak wiele miesięcy. Nigdy nie wróciłeś. Powiedzieli mi, że nie żyjesz Conven! Podeszła do niego zalana łzami. - Musisz zrozumieć. Powiedzieli mi, że nie żyjesz! Poślubiłam kogoś innego. Conven poczuł jak do oczu napływają mu łzy. - Musisz zrozumieć! – błagała płacząc, podeszła i chwyciła go za ręce. – Nie miałam pojęcia! Przepraszam. Tak bardzo mi przykro! Conven cofnął ręce tak szybko, jakby właśnie ukąsił go wąż. - I to tyle? – zapytał łamiącym się głosem – Nasze małżeństwo nic już dłużej nie znaczy? Nie wróciłem na czas więc odeszłaś i poślubiłaś kogoś innego? Alexa na nowo zalała się łzami, a jej twarz poczerwieniała. - Nie wiedziałam! – płakała – Musisz mi uwierzyć! - No więc jestem – powiedział Conven. – Żywy. Wróciłem do domu. Wróciłem do ciebie. W końcu jestem twoim mężem. To był mój dom. Alexa zamknęła oczy i ponownie pokiwała głową, jakby chciała, aby wszystko to zniknęło. - Tak bardzo cię przepraszam – powiedziała. – Musiałam iść naprzód. To wszystko było zbyt bolesne. Mam teraz nowe życie. Przykro mi, ale nie mogę wrócić do starego. Mam nowe życie. Jest już za późno. Zrozpaczony Conven opuścił głowę, Alexa zbliżyła się i objęła go. Był zdziwiony niesprawiedliwością świata. Tym, jak wielka rozpacz może zmienić się w jeszcze większą. Czy nie wycierpiał już wystarczająco? Przede wszystkim czuł się jednak jak głupiec, było mu wstyd. Zakładał, że wciąż będzie go kochała, tak samo jak zawsze. I że jego podróż niczego nie zmieni. Ostatecznie okazało się jednak, że nie został mu już nikt na świecie. Ani brat. Ani żona. Nikt. Conven odwrócił się bez słowa i wyszedł z chaty. - Conven! – płacząc, krzyknęła za nim Alexa. Jednak on już zatrzasnął z sobą drzwi. Zamknął się na jej głos, na jej świat, na wszystko co z nią związane. * Conven szedł oszołomiony przez miasto, zupełnie nie zwracając uwagi na świat wokół siebie. Ludzie wpadali na niego, a on na nich – zupełnie jakby był martwy, jakby z niczego nie zdawał sobie sprawy. Jak to możliwe? Jak to możliwe, że świat zabrał mu wszystko, na czym tylko mu zależało?

Być może instynktownie, udał się do karczmy i usiadł przy barze. Nie pamiętał nawet kiedy zamówił kufle ale, jednak te ni stąd ni z owąd pojawiły się tuż przed nim. Wypił je więc, jeden po drugim. Siedział tam z zamkniętymi oczyma i potrząsał głową, starając się wyrzucić z niej wszystko co się wydarzyło. To nie mogła być prawda. Zaledwie kilka miesięcy temu, Conven miał wszystko. Po podwójnym weselu, stał się szczęśliwym młodym małżonkiem. Zaoferowano mu, wraz z bratem, miejsce w Legionie. Mieli zamiar w chwale wrócić z wyprawy do Imperium. Mieli powrócić jako bohaterowie, razem z Thorgrinem, który odzyska Miecz Przeznaczenia. Planowali zostać rycerzami, powrócić do domu i wieść cudowne życie. Jak to się stało, że wszystko potoczyło się nie tak? Conven nie umiał tego pojąć. Kiedy pił kolejne piwo, całkiem przyjemną wydała mu się myśl, aby to wszystko zakończyć. Przecież, zgodnie z jego oceną, życie nie miało mu już nic więcej do zaoferowania. Nagle, wpadł na niego jakiś wysoki i potężny, a nawet gruby, mężczyzna, który usiadł do niego plecami i Conven o mało nie spadł z krzesła. Odzyskał jednak równowagę, a wtedy mężczyzna odwrócił się do niego. - Uważaj jak siedzisz chudzielcu – powiedział. Conven gapił się na niego, będąc zupełnie pijanym i kipiąc z wściekłości. - Nie patrz tak na mnie – uśmiechnął się grubas. – Chyba, że chcesz, żebym przeformatował ci buźkę. Conven stał tam wściekły, zastanawiając się co zrobić. Zanim zdążył zorientować się, co się dzieje, mężczyzna nagle wstał ze swojego krzesła, zamachnął się i przywalił mu prosto w twarz swoją wielką, spoconą łapą. Dźwięk uderzenia rozległ się po całej sali, karczma zamilkła, wszystkie głowy zwróciły się w ich stronę. Kilku innych mężczyzn powoli zgromadziło się wokół wielkiego mężczyzny – najwyraźniej byli to jego koledzy, którzy mieli nadzieję na jakąś jatkę. I właśnie wtedy to się stało. W Convenie coś pękło. Miarka się przebrała. Conven stanął na krawędzi rozpaczy i nie był w stanie już dłużej się powstrzymywać. Zamachnął się niczym zwierzę przyparte do muru, dopadł mężczyzny, chwycił jego drewniane krzesło, podniósł je wysoko i z całym impetem opuścił je prosto na twarz opryszka. Ten wrzasnął i chwycił się za zakrwawioną twarz. Mężczyzna potknął się, Conven jednak nie czekał. Doskoczył do niego i kopnął go tak mocno, że ten upadł na kolana. Conven podszedł bliżej i kopnął go w twarz. Nos mężczyzny złamał się z trzaskiem. Upadł na podłogę niczym ścięte drzewo tak, że ta aż się zatrzęsła. Wszyscy koledzy mężczyzny, równie potężni jak on, ruszyli w stronę Convena, najwyraźniej chcąc kontynuować tę bójkę.

Conven również miał ochotę dalej siać spustoszenie. Nie czekał więc, a wręcz przeciwnie – pierwszy skoczył w ich kierunku. Pierwszy z nich ruszył na Convena z pałą. Chłopak wytrącił mu ją jednak z rąk, obezwładnił go i użył jego własnej broni, aby przywalić mu prosto w głowę. Conven następnie obrócił się wokół własnej osi i uderzył trzech innych mężczyzn, wytrącając im z rąk prymitywne noże i powalając ich wszystkich na ziemię. Kilkunastu mężczyzn, najwyraźniej kumple tych wcześniejszych, okrążyło go. Conven walczył jak opętany, kopał, walił, uderzał z łokcia i pałą – kładł jednego mężczyznę po drugim, i kolejnego, i kolejnego. Podniósł jednego i rzucił nim przez salę łamiąc ladę karczmarza na pół. Jednego walnął głową, kolejnemu przywalił z łokcia w szczękę, a następnego przerzucił przez bark. Conven stał się jednoosobową maszyną do dewastowania. Miał wszystko gdzieś, był gotowy, aby ponieść lekkomyślną śmierć. Niczym już nie musiał się martwić, nie miał powodu, by żyć. Miał wielką ochotę tutaj dzisiaj umrzeć i wziąć ze sobą jak najwięcej ludzi. Conven znał swoje umiejętności, umiejętności członka Legionu. Nawet pijany walczył lepiej niż najlepszy spośród tutejszych ludzi. Już prawie skończył – powalił praktycznie każdego mężczyznę w tym miejscu, aż nagle usłyszał za swoimi plecami dźwięk brzęczącego metalu. To były kajdany. Obejrzał się przez ramię, jednak było już za późno – zobaczył kilkunastu stróżów prawa. Rzucili się na niego od tyłu, waląc go pałkami w głowę. Z nimi również walczył. Pomimo ich przewagi liczebnej. Kopał i rzucał się. Jednak był już zbyt zmęczony, a ich było zbyt wielu. Trafiały w niego kolejne ciosy, aż nagle poczuł, że udało im się go skuć. Najpierw w nadgarstkach, a potem w kostkach. Nie mógł się ruszyć, a kolejne ciosy spadały na niego. Wkrótce jego oczy zaczęły się zamykać, ciężkie od sińców. Usłyszał dźwięk uderzenia i ściemniło mu się przed oczami. Zanim jego twarz całkowicie spuchła, pomyślał, że chciałby, aby był tu jego brat i walczył u jego boku.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Matus zirytowany wszedł do zamku swojego ojca; zaciskając szczękę przygotowywał się na spotkanie ze swoimi braćmi. Przemierzał korytarze miejsca, które swego czasu wypełnione było obecnością jego ojca. Kiedyś było to miejsce zgromadzeń dla Wysp Górnych, a teraz jego bracia, Karus i Falus, używali go jako sali spotkań. Starali się tutaj omówić szczegóły buntu i powstania, które miało na celu uwolnić z więzienia ich ojca. Matus nie postrzegał świata w ten sam sposób co jego bracia. Nigdy nie postrzegał. Był ulepiony z innej gliny niż Karus i Falus, którzy na każdym polu byli kopiami ojca – nawet fizycznie. Byli wysocy i szczupli, posiadali te same wnikliwe błyszczące czarne oczy i proste włosy. Matus, dla odmiany, był niższy, miał brązowe oczy i kręcone włosy, które odziedziczył po ich zmarłej matce. Był najmłodszy co sprawiało, że w jakiś sposób zawsze był od nich oddzielony, a od kiedy ich ojciec znalazł się w więzieniu, przepaść między nimi była głęboka jak nigdy dotąd. Matus nigdy nie zgadzał się z poczynaniami swego ojca, z jego obłudnymi zdradami wobec Gwendolyn. Jeśli jego ojciec się z czymś nie zgadzał, uważał Matus, powinien powiedzieć to otwarcie. Jeśli nie chciał zgadzać się na dane warunki, powinien otwarcie walczyć o swoje na polu bitwy – nie zaś w typowy dla siebie śliski sposób, nie poprzez zdradę. Złe było to, że jego ojciec pogwałcał kodeks honorowy, z wielu powodów. Zdaniem jego rodziny, cel uświęca środki. Matus nigdy się z tym nie zgadzał. Honor był dla niego najważniejszy. Chłopak uważał, że jego ojciec zasługuje na uwięzienie, a nawet, że samo więzienie było aktem łaski ze strony Gwendolyn. Jego bracia natomiast, byli przekonani o czymś zgoła przeciwnym – kiedy więc Matus wszedł do sali, spotkał się z wrogim spojrzeniem Karusa. Ten siedział przy długim drewnianym stole i debatował z kilkoma innymi żołnierzami, którzy dotrzymywali mu towarzystwa. Jak zwykle knuł. Matus zastanawiał się gdzie jest Falus. Zapewne z jego nieobecności nie wyniknie nic dobrego. - Dlaczego próbowałeś otruć Sroga? – zapytał stanowczo Matus. - A dlaczego ty pozostajesz lojalny w stosunku do tego głupca? – odparował Karus. Matus skrzywił się. - Jest regentem Królowej. - Nie naszej Królowej – odpowiedział Karus. – Twoja umiejętność oceny sytuacji jest zaburzona. Nie umiesz zrozumieć komu należy służyć. Twoim zadaniem jest bronienie twoich braci. I ojca. - Nasz ojciec nie jest już władcą – powiedział Matus. – Mówisz o przeszłości. Teraz wszystko się zmieniło. Srog jest teraz naszym władcą i odpowiada przed Gwendolyn. Nasz ojciec siedzi w więzieniu i już nigdy się z tego nie podniesie.

- Ależ podniesie się – powiedział Karus zdecydowany. Wstał, żwawym krokiem podszedł do ognia i dorzucił do niego kolejne polano. Rzucił nim z takim gniewem, że o mało brakowało a trafiłby psa, który podskoczył i uciekł gdy iskry pojawiły się nad kamienną podłogą. - Jeśli sądzisz, że będzie tam siedział i gnił w więzieniu przez resztę swojego życia, to naprawdę bardzo się mylisz. Matus spojrzał na niego zdziwiony. Jego bracia nigdy nie spoczną. - Co dokładnie masz na myśli? – zapytał. Karus odwrócił się i spojrzał znacząco na pozostałych żołnierzy znajdujących się w sali. Byli to prymitywni ludzie, najemnicy, którzy pozostali lojalni wobec jego ojca. Karus zawahał się, jakby skrywał jakąś tajemnicę i ustalał z pozostałymi czy przekazać ją Matusowi, czy nie. - Mam plany – odpowiedział tajemniczo. - Jakie plany? – naciskał Matus. – Byłbyś głupi gdybyś planował powstanie. Armia Gwendolyn, Srebrni, MacGilowie są dużo bardziej potężni niż my. Niczego się nie nauczyłeś? - Jesteś z nami czy przeciwko nam? – zażądał odpowiedzi Karus, uderzając przy tym pięścią w stół. Uczynił krok naprzód. – Muszę to wiedzieć. - Jeśli masz zamiar przeciwstawić się koronie, jestem przeciwko wam – odpowiedział dumnie Matus. Karus podszedł do przodu i mocno uderzył Matusa w twarz. Matus spojrzał na niego w szoku. - Jesteś zdrajcą naszego ojca – powiedział Karus. – Stawiasz Królową wyżej niż swoją rodzinę, obcych ponad nami. Chcesz pozwolić ojcu zgnić w więzieniu za próbę poszerzenia naszych wpływów, za próbę uczynienia nas władcami Kręgu, za próbę zawalczenia o lepszą przyszłość. Jeśli tak bardzo kochasz MacGilów z kontynentu, to sobie z nimi żyj. Nie jesteś już dłużej częścią tej rodziny. Matus był oszołomiony – zarówno słowami jak i ciosem. - Ty również nie jesteś lojalny w stosunku do naszego ojca – odpowiedział Matus pochmurnym, stanowczym głosem. – I nie udawaj, że jest inaczej. Jesteś wierny tylko i wyłącznie sobie. Oszustwu. Zdradzie. Brzydzisz mnie. Mną kieruje honor, niezależnie od kosztów. Jeśli honor wymaga tego, abym stanął przeciwko swojemu ojcu, przeciwko tobie, to tak właśnie będzie. Karus zadrwił. - Jesteś młody i naiwny. Zawsze byłeś. Ty i te twoje rycerskość i honor. Do czego cię to doprowadziło? Nie jesteś lepszy niż ktokolwiek z nas. Karus wyciągnął grożąco palec. - Jeszcze raz wtrącisz się w nasze sprawy, a nie tylko Srog będzie musiał uważać na to co pije. Kilkoro szlachciców stało ponuro, wspierając Karusa.

Matus był zniesmaczony nimi wszystkimi, czuł się zdradzony, niczym obcy w swojej własnej rodzinie, wśród własnych ludzi. Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi. Jednak kilkoro żołnierzy przesunęło się w stronę drzwi i zablokowało mu drogę. - Jeszcze z tobą nie skończyłem bracie – krzyknął Karus. Matus oburzony zacisnął pięść i powoli się odwrócił. - Otwórz drzwi – warknął. Karus uśmiechnął się. - Otworzę. Kiedy skończę. Zanim sobie pójdziesz, chciałbym ci coś przekazać. Karus przechadzał się, a jego uśmiech stawał się coraz szerszy. Matus poczuł, że coś złego czai się za tym wzrokiem. Widział, że niezależnie od tego o co chodzi, to będą bardzo, bardzo złe wieści. * Stara szła po kamiennych schodach w stronę dachu, zmierzała by wypatrywać czy przyleciał jakiś sokół. Chciała sprawdzić, czy z kontynentu nadeszły jakieś zwoje. Desperacko pragnęła dowiedzieć się, co się stało z Reecem, czy przekazał już trudne wieści Selese – i oczywiście, kiedy do niej wróci. Stara przeskakiwała po trzy schody, wtem nagle zatrzymała się, słysząc stłumione krzyki dochodzące z jednej z zamkowych komnat. Odwróciła się i pospieszyła zobaczyć o co chodziło. Stara minęła kilku żołnierzy, aż wreszcie dotarła do komnaty swojego brata. Przed drzwiami stało dwóch strażników, którzy zagrodzili jej przejście. - Pani, twoi bracia prowadzą właśnie dość intensywną rozmowę. Radziłbym tam nie wchodzić. Stara słyszała krzyki, które miały miejsce za drzwiami i była bardzo ciekawa co do licha się dzieje. Spojrzała na nich chłodno. - Proszę natychmiast otworzyć drzwi – rozkazała. Strażnicy rozstąpili się i otworzyli drzwi, a Stara weszła do wypełnionej krzykiem komnaty. Zdziwiła się kiedy zobaczyła, że Matus i Karus się kłócą. Z wielką nienawiścią, twarzą w twarz, a żaden z nich nie chce odpuścić. Byli tym tak pochłonięci, że nawet nie odwrócili się, aby ją przywitać. - To najgłupsza rzecz jaką kiedykolwiek zrobiliście – wrzeszczał Matus, cały czerwony ze złości. Karus z kolei wyglądał na zadowolonego z siebie. - Nie masz pojęcia o czym mówisz. To były rozkazy ojca. Wszystko się teraz zmieni. Droga do ich małżeństwa jest teraz prosta. Matus pokiwał głową.

- Zostanie to uznane za akt zdrady – powiedział. – Nasz kraj powinien zacząć przygotowywać się do wojny. Karus prychnął drwiąco. - Co się tutaj dzieje? – wtrąciła się wreszcie Stara. Była zdziwiona całą tą sytuacją, a kiedy usłyszała słowo „małżeństwo” zaczęła mieć dziwne przeczucie, że to wszystko ma z nią jakiś związek. Obaj się odwrócili i spojrzeli na nią, zdziwieni jej obecnością. Obaj umilkli. Stali tam ciężko dysząc i trzęsąc się ze złości. - Pomogliśmy ci osiągnąć twój cel, moja droga siostro – uśmiechnął się Karus wyciągając zwój. – Mój dzisiejszy sokół. Kiedy Stara wyciągnęła rękę po zwój, poczuła, że zbliża się wielka katastrofa. Rozwinęła go szybko i czym prędzej ogarnęła list wzrokiem. Czytała słowa, ale linie tekstu rozmazywały jej się przed oczami, jakby wirowały. - Selese nie żyje? – spytała głośno, ledwie wierząc w to, co czyta – Popełniła samobójstwo… królewski pogrzeb. - Dokładnie to na co liczyłaś, czyż nie? – spytał Karus uśmiechając się z satysfakcją. – Twoja rywalka została usunięta z drogi. Możesz teraz śmiało poślubić Reece’a. Ręce Stary zaczęły się trzęść, a jej całe ciało oblał zimny pot. Opuściła zwój z niedowierzaniem. Spojrzała na Karusa. - To prawda – powiedział. – Falus złożył jej drobną wizytę na kontynencie i przekazał jej wieści o waszych zalotach z Reecem. Jak widać, był dość skuteczny w swoim działaniu. Odebrała sobie życie, zanim Reece zdążył w ogóle do niej dotrzeć. Stara poczuła jak jej świat wiruje. Nie umiała uwierzyć w to co słyszy. Kochała Reece’a. Jednak nigdy nie życzyła swojej rywalce śmierci. A już na pewno nie chciała, aby ta zabiła się przez nią. Co gorsza, kiedy pomyślała o konsekwencjach, zdała sobie sprawę z tego, że jej związek z Reecem tylko na tym ucierpi. Królewski pogrzeb… Reece będzie miał ogromne poczucie winy… całe królestwo będzie go o to winić. Będzie ją winić… To ich rozdzieli. Starze chciało się płakać. Wszystko to sprawi, że Reece nigdy jej nie poślubi. Nie będzie miał teraz wyboru. - Ty GŁUPCZE! – krzyknęła, rzucając Karusowi zwojem w twarz. – Wszystko zniszczyłeś. Karus patrzył na nią i niczego nie rozumiał. - O co ci chodzi? – zapytał. - Czy naprawdę sądzisz, że Reece zechce mnie poślubić po tym jak jego ukochana odebrała sobie życie? I to przez knucie naszej rodziny? Właśnie sprawiłeś, że stałam się… że nasza miłość stała się wrogiem Kręgu. Zniszczyłeś szansę na to małżeństwo! - O czym ty mówisz? – zapytał Karus. – Powinnaś się cieszyć. Przecież tego chciałaś. Ojciec tego chciał. Powiedział, że to zapewni, że wasze małżeństwo dojdzie do skutku.

- Ojciec jest głupcem – wrzasnęła. – Krótkowzrocznym głupcem! Nie ma zielonego pojęcia o porywach serca. Wszystko zniszczył. Jest kompletnym idiotą. I to właśnie dlatego jest dzisiaj tam, gdzie jest. - Nie wyrażaj się w ten sposób o ojcu – ostrzegł ją Karus. - Ona ma rację – powiedział Matus. – Stworzyliście nam wroga. I to nie tylko w postaci Reece’a, ale w postaci całej kontynentalnej części Kręgu. Wszystkie nadzieje, na zawarcie jakichkolwiek unii zostały zaprzepaszczone. Kiedy Stara pomyślała o konsekwencjach, poczuła, że cały świat wokół niej się zapada. Rozpłakała się na myśl o tym, że cokolwiek łączyło ją z Reecem, właśnie się skończyło. Ich relacja nie ma szans, aby to przetrwać. Jej bracia wraz z ojcem – i cała ta ich śmieszna intryga – zniszczyli jedyną prawdziwą miłość jej życia. A nawet gorzej, Stara czuła, że ma na rękach krew tej biednej kobiety. Oczy Stary stawały się coraz chłodniejsze, kiedy patrzyła na Karusa. - NIENAWIDZĘ cię! – wrzasnęła. Podbiegła do niego i rzuciła mu się do twarzy – podrapała go. Jako że stał bez ochrony, podniósł ręce, ale było już za późno – poleciał w tył, na stół, po czym osunął się z hukiem na krzesło. Stara odwróciła się i wybiegła z komnaty, otwierając drzwi, a następnie zatrzaskując je za sobą z hukiem. Biegła przez zamkowe korytarze, nie zatrzymując się, szlochając, wiedząc, że wszystko na czym jej zależało na tym świecie, zostało jej odebrane na dobre.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Thor stał w samym środku areny treningowej Legionu i obserwował jak kolejni rekruci przejeżdżają obok niego, galopując na swoich koniach, trzymając swoje lance i próbując trafić w środek małej obręczy. Thor stał tam w swojej nowej, lśniącej zbroi Srebrnego, ze sztyletem przy pasie – ciągle odtwarzał sobie w głowie rytuał przyjęcia do Srebrnych. Został uznany za jednego z tych ludzi. To było zupełnie nierealne. Największy zaszczyt jaki można sobie wyobrazić, zaszczyt, o którym nie śmiał nawet marzyć. A teraz stoi tu w swojej zbroi, czuł się jakby był innym mężczyzną. Spojrzał w dół, zobaczył jak jego ubiór lśni w popołudniowych słońcach i czuł się niesamowicie. Thor słyszał galopujące konie i spojrzał w górę, aby ujrzeć kilku rekrutów przejeżdżających obok niego, starających się ze wszystkich sił, aby trafić w obręcz, ale jednak niepotrafiących tego zrobić. Pudłowali jeden po drugim, a Thor tylko kiwał głową, zmartwiony kiepskimi umiejętnościami tych chłopców. Kiedy tak patrzył, tylko nielicznym udawało się utrafić w większą obręcz i zebrać metalowe pierścienie na czubek lancy. Jednak kiedy podjeżdżali do kolejnej, mniejszej, obręczy, również pudłowali. Tylko jeden rekrut, Ario, mały chłopiec z Imperium, potrafił trafić lancą w kolejne obręcze, jedna po drugiej. Thor z zaskoczeniem obserwował jak ten kończy cały objazd po zewnętrznym okręgu areny, triumfalnie trzymając w górze lancę wypełnioną małymi metalowymi krążkami. Udało mu się ściągnąć wszystkie. Inni chłopcy, dysząc ciężko, patrzyli na niego z zazdrością. Thor chodził tam i z powrotem wzdłuż linii, egzaminując ich. Po wielu dniach treningu zauważył, że niektórzy chłopcy, którzy są doskonali w wykonywaniu konkretnych ćwiczeń, są słabi gdzie indziej. Była to mieszana grupa. Thor obiecywał sobie wiele patrząc na niektórych, jednak co do innych mógł być przekonany, że nie dadzą sobie rady. Thor czuł się źle odsyłając kogokolwiek, wiedział jednak, że nie ma sensu odkładać nieuniknionego. - Ty, ty i ty – powiedział Thor wskazując trzech rekrutów. – Przykro mi, ale będzie lepiej jeśli teraz odejdziecie. Zapanowała napięta cisza, a trzech rekrutów wystąpiło naprzód i odeszło przygnębionych w stronę bram. Jeden z nich zatrzymał się i odwrócił w stronę Thora. - Ale Panie, niczego nie rozumiem – powiedział. – Przecież nadziałem kilka pierścieni. Wielu innym chłopcom w ogóle się to nie udawało. Dlaczego postanowiłeś właśnie mnie odesłać do domu? Thor pokiwał głową. - Nie rozumiesz – odpowiedział. – W tym ćwiczeniu nie chodzi o to, aby trafiać w pierścienie. To tak przy okazji.

Chłopiec spojrzał na niego zdezorientowany. - O co więc chodziło? – zapytał. - Twoja lanca, – powiedział Thor – czy naprawdę jest twoja? Chłopiec spojrzał na lancę, którą zostawił za sobą i wydawał się speszony. - Tak, jest. Pobrałem ją, kiedy wszyscy rzucili się do broni. Thor spojrzał na niego spokojnie, czekając na dobrą odpowiedź. Inną odpowiedź. Wreszcie chłopiec zrozumiał, że Thor o wszystkim wie i zawstydzony spojrzał na ziemię. - Zabrałem ją z rąk innemu chłopcu – przyznał. Thor przytaknął, zadowolony. - W byciu członkiem Legionu nie chodzi tylko o to, aby być wyćwiczonym wojownikiem – wyjaśnił. – Chodzi o to, aby dbać o swoich braci. Kiedy jesteś na polu bitwy, to co czyni cię silnym, to wspólnota. Najlepszym wojownikiem jest ten, który najpierw myśli o swoich braciach. Tylko myśląc o braciach jesteście w stanie uratować siebie. Właśnie na tym polega męstwo. Właśnie do tego tutaj dążymy. Nie zależy mi tylko na najlepszych wojownikach. Przede wszystkim zależy mi na stworzeniu kampanii braci. Chłopiec odszedł ze spuszczoną głową, wszystko zrozumiał. Thor odwrócił się do pozostałych. Wszyscy spoglądali na niego ze strachem i szacunkiem. Thor rozejrzał się po arenie treningowej, po broni, chcąc sprawdzić tych chłopców w czymś, czego jeszcze nie próbowali. - Ciężkie miecze! – rozkazał Thor. Jak jeden, wszyscy podbiegli i ustawili się w kolejce do stojaka z długimi mieczami, dwa razy dłuższymi i dwa razy szerszymi niż pozostałe. Były tak ciężkie, że musieli trzymać je obiema rękami. Thor patrzył jak mierzą się z tym, aby je utrzymać. - Są ciężkie – krzyknął Thor, patrząc jak z wysiłkiem starają się trzymać miecze, chwiejąc się przy tym. – Zostały w ten sposób zaprojektowane. Są to miecze treningowe, cięższe niż cokolwiek innego, czego używa się w walce. Teraz chciałbym, aby każdy z was podniósł drugi miecz i trzymał oba je razem. Wszyscy odwrócili się i spojrzeli na niego jakby był szalony. - Dwa miecze, panie? – zapytał chłopiec. – To będzie za ciężkie. Thor patrzył na nich, niezłomny, tak długo, aż wykonali rozkaz i wszyscy chwycili dwa ciężkie miecze i próbowali je podnieść. - Te dwa miecze są cięższe niż jakikolwiek miecz, jakim będziecie walczyć. Te miecze mają sprawić, że staniecie się silni. Każdy z was odwróci się do chłopca stojącego obok niego i za pomocą lin, które tam leżą, zwiążecie razem dwa miecze, tak, aby stały się jednym.

Chłopcy ruszyli do akcji, wiążąc wzajemnie swoją broń. Kiedy skończyli, każdy z nich trzymał dwa miecze związane razem i starał się obiema rękami podnieść je do góry. Były dwa razy grubsze niż jakikolwiek miecz. Thor pokiwał zadowolony. - Każdy z was podniesie swój miecz wysoko i przytrzyma go przed sobą. Kiedy Thor ich obserwował, każdy chłopiec trzymał przed sobą podwójny miecz. Ich ręce drżały, choć starali się utrzymać je stabilnie. Kołysały się na wietrze, niektórzy chłopcy upuścili swoją broń na ziemię. Tylko nieliczni byli w stanie je utrzymać. Thor zapoznał się z sytuacją. - To jest za ciężkie panie! – jeden chłopiec krzyknął pocąc się i trzęsąc. – Nikt nigdy nie będzie musiał walczyć mieczem takim jak ten! – Jego miecz upadł na ziemię. – O co w tym wszystkim chodzi? Thor odwrócił się i podszedł do niego, patrząc prosto w dół. - Właśnie o to – powiedział Thor. – W bitwie musisz umieć władać bronią dwa razy cięższą niż twój przeciwnik. Musisz być od niego szybszy i silniejszy. Musisz być w stanie dzierżyć miecz cięższy niż ten, którym walczysz. Jedynie wtedy będziesz w stanie walczyć lepiej od swojego przeciwnika. To właśnie szybkość, nawet jedna sekunda, może zadecydować o waszym życiu lub śmierci. Thor odwrócił się i przeanalizował szereg. Zobaczył, że jedynie tuzin chłopców wciąż trzyma swoje miecze, jęcząc i walcząc. Chłopcy, którzy pozostali byli najwięksi, najwyżsi, mieli szerokie ramiona i byli wyraźnie silniejsi od pozostałych. Wszyscy oprócz jednego: Mereka. Złodzieja. Nie był tak duży jak pozostali, a jednak udowadniał właśnie, że był silniejszy od większości z nich. Trzymał swój miecz bardziej stabilnie i wyżej niż chłopcy, którzy byli od niego dwa razy więksi. Thor był pod wrażeniem. - Dobrze! – krzyknął. Pozostali chłopcy opuścili broń z ulgą, wszyscy byli wykończeni i ciężko oddychali. - Wytrzymaliśmy dłużej niż inni – powiedział jeden chłopiec. – Czy to oznacza, że dostaniemy się do Legionu? – zapytał z nadzieją. Thor pokręcił głową i uśmiechnął się. - Oznacza to jedynie tyle, że będziecie ze sobą walczyć. Pozostali tworzą krąg wokół nich. - Teraz zmierzycie się ze sobą – powiedział Thor. – Używając do tego podwójnych mieczy! Dobierzcie się w pary i pokażcie na co was stać! Chłopcy zaczęli dobierać się w pary. Ich miecze były tak ciężkie, że ledwie potrafili je utrzymać, a kiedy próbowali podnieść je wysoko nad głowę, niektórzy przewrócili się do tyłu. Inni uczynili to w tak powolny i niezdany sposób, że nie byli w stanie nawet zbliżyć się do swojego przeciwnika. Ich przeciwnicy byli jednak równie wolni, ledwie będąc w stanie podnieść własne miecze, aby sparować uderzenie.

Thor przechadzał się pomiędzy walczącymi chłopcami i z obrzydzeniem kiwał głową. - Jesteście za wolni – krzyczał. – Mogę się pomiędzy wami przechadzać! Kiedy jeden z chłopców podniósł wysoko miecz, Thor odchylił się w tył, a następnie użył swojej nogi, aby uderzyć go w klatkę piersiową i odesłać do tyłu. Innego chłopca uderzył ramieniem i usadził go, kiedy tamtemu podnosił miecz. Po kolei każdy z nich dostawał od Thora kuksańca, który usadzał go na tyłku, wszyscy upadali ze swoimi ciężkimi mieczami. Wkrótce wszyscy byli już powaleni na ziemię. Dyszeli ciężko z wyczerpania. - A ciebie stać na więcej, Panie? – warknął na Thora jeden z rekrutów, siedząc na ziemi cały czerwony. Wszyscy chłopcy odwrócili się, z przerażeniem patrząc na pokaz braku szacunku dla Thora. Był to duży, dziobaty dzieciak z północno-zachodniej prowincji, dzieciak, za którym Thor nie przepadał. Trzymał go z powodu jego rozmiarów, jednak nie zaskoczył go jego brak subordynacji. - Sprawdźmy – powiedział Thor. – Weź pojedynczy miecz, a mnie podaj podwójny. Chłopcu bardzo spodobał się ten pomył, z pośpiechem chwycił pojedynczy miecz i spojrzał na Thora z aroganckim uśmiechem, będąc pewnym swojego zwycięstwa. Thor z łatwością podniósł podwójny miecz, a następnie przerzucił go kilkakrotnie z jednej ręki do drugiej, trzymając go tylko w jednej ręce – chłopcy patrzyli na niego zszokowani. - Trzeci miecz! – krzyknął. Chłopcy obserwowali z zaciekawianiem jak Thor bierze trzeci miecz i łączy go liną z pozostałymi dwoma. Następnie patrzyli z otwartymi ustami jak Thor podnosi obiema rękami potrójny miecz. Na twarzy cały poczerwieniał z wysiłku. Chłopak, który miał walczyć z Thorem, wyglądał teraz bardzo niepewnie – i na bardzo przestraszonego. Thor nie czekał, wymierzył w chłopaka, podniósł wysoko swój potrójny miecz i opuścił go w dół z taką siłą, że kiedy chłopiec próbował zablokować cios, jego miecz rozpadł się w pół z donośnym dźwiękiem, który przeszył powietrze. Thor wbił następnie swój miecz w ziemię i używając go jako słupa, chwycił za rękojeść, wsparł się na nim i wybił się wysoko, aby kopnąć chłopca w klatkę piersiową. Ten poleciał daleko do tyłu, po czym wylądował na swoim tyłku. Thor stanął nad nim, a chłopak spojrzał na niego w szoku. - Możesz wracać do domu – powiedział Thor. – Wróć kiedy nauczysz się odzywać do przełożonych z szacunkiem. Chłopiec powstał czołgając się uprzednio i pobiegł truchtem w stronę bram, chcąc jak najszybciej opuścić tereny treningowe Legionu. Pozostali chłopcy odwrócili się i spojrzeli na Thora z podziwem.

- Phi, tylko trzy miecze? – padły radosne słowa. Thor odwrócił się, ucieszony na dźwięk znajomego głosu, ucieszył się jeszcze bardziej kiedy zobaczył swoich najbliższych przyjaciół z Legionu – Eldena i O’Connora. Elden podszedł do podwójnych mieczy, podniósł jeden w górę i jedną ręką trzymał go wysoko nad głową. - Wygląda na to, że standardowy trening Legionu dobrze się trzyma. Przynajmniej z tego co widzę – powiedział z uśmiechem. Elden ruszył naprzód, trzymając wysoko miecz i z okrzykiem bojowym przeciął kłodę wiszącą na poligonie. Z pięknym trzaskiem rozłupywania, kłoda rozpadła się na pół. Wszyscy chłopcy patrzyli na Eldena z zaciekawieniem. Ten odrzucił miecz, podszedł do Thora i objął go, podobnie jak O’Connor. Thor był bardzo szczęśliwy widząc swoich przyjaciół ze starego Legionu. Wszystkie te treningi, powtarzane każdego dnia, sprawiły, że zbliżyli się do siebie mocniej niż mógł podejrzewać. - Wygląda na to, że masz tu sporą grupę rekrutów – powiedział głośno Elden, tak żeby chłopcy mogli usłyszeć. – Zastanawiam się, czy którykolwiek byłby w stanie wykonać to cięcie. - Być może kilku – odpowiedział głośno Thor, tak aby chłopcy słyszeli. - Jakie ćwiczenie jest zaplanowane jako następne? – zapytał O’Connor z uśmiechem. - Zabawne, że pytasz – teraz czas na łuki. Thor miał pewien pomysł. Zwrócił się twarzą do grupy. - Czy jest tu ktoś, kto sądzi, że potrafi strzelać z łuku lepiej niż mój przyjaciel O’Connor? Jeśli ktoś zdoła go przebić, zostanie nagrodzony natychmiastowym wciągnięciem do Legionu. Wszyscy zmierzyli wzrokiem O’Connora od stóp do głów i prawdopodobnie uznali, patrząc na jego wątłą postawę i chłopięcy uśmiech oraz rude włosy i piegi, że nie jest on wymagającym przeciwnikiem. Pobiegli do przodu, złapali łuki i ustawili się w szeregu wzdłuż krawędzi pola. Za cel powzięli sobie ogromne tarcze z siana znajdujące się w odległości trzydziestu jardów. Jedynie garstka z nich trafiła do celu, jedynie kilku zbliżyło się do środkowego kółka i tylko jeden trafił w sam środek celu. Był tu wysoki, szczupły chłopiec, dwa razy wyższy niż pozostali, z długimi brązowymi włosami, które spinał w kucyk. Stał tam zadowolony z siebie, jego strzał był zdecydowanie najlepszy. Thor zapamiętał to sobie. O’Connor uśmiechając się szeroko, podniósł swój łuk, podszedł do przodu, polizał palec i uniósł go, aby wyczuć wiatr. Spojrzał w górę, jakby go sprawdzał, a następnie opuścił głowę, podniósł łuk i wypuścił trzy szybkie strzały. Trzy strzały leciały w powietrzu po wysokim łuku i przeleciały obok celu. Leciały dalej i wszystkie trafiły w najbardziej oddalony cel, znajdujący się w odległości pięćdziesięciu jardów. Wszystkie trafiły w sam środek.

Chłopcom szczęka opadła ze zdziwienia, kiedy to zobaczyli – jednak O’Connor jeszcze nie skończył. Nałożył jeszcze jedną strzałę, wycelował i strzelił. Ta poszybowała i trafiła wprost w strzałę, którą wypuścił wysoki chłopiec. O’Connor wycelował tak precyzyjnie, że strzała chłopca rozdzieliła się na pół. Rekruci stali tam zadziwieni umiejętnościami O’Connora, a Thor uśmiechał się szeroko. - O’Connor nabył swoje umiejętności dzięki wieloletnim treningom w Legionie – krzyknął Thor. – Jeśli macie to czego tu potrzeba i będziecie odpowiednio ciężko pracować, kiedyś będziecie walczyć razem z nami. I tego właśnie będziemy od was oczekiwać. Pomyślcie o tym kiedy pójdziecie dzisiaj spać i zdecydujcie czy chcecie powrócić tu rano. A teraz jesteście wolni! Chłopcy odwrócili się i zaczęli schodzić z pola treningu, wszyscy osuwali się na nogach, wyczerpani po ciężkim dniu. Thor spojrzał na Eldena i O’Connora. Kiedy na nich patrzył, wróciły wspomnienia i bardzo za nimi zatęsknił. Oczy im się świeciły, gdy oglądali nową zbroję Thora. - No proszę! – krzyknął Elden. – Członek Srebrnych! - Twoja zbroja jest taka lśniąca, że chyba będę musiał zasłonić sobie oczy! – dodał O’Connor żartobliwie nakładając dłoń na czoło. - Pomyśl, – powiedział Elden – jeden z nas został Srebrnym! - Wiedzieliśmy, że pewnego dnia uda ci się to osiągnąć – powiedział O’Connor. Poklepali go po ramieniu, zadowoleni jakby to oni dostąpili tego zaszczytu, a Thor rozkoszował się ich podziwem. - Dziękuję wam bracia – powiedział dumny – i dziękuję za to, że przybiliście tak szybko. - Dla ciebie wszystko – powiedział Elden. - Wizyta w moim rodzinnym mieście może jeszcze zaczekać – stwierdził O’Connor. - Przepraszam za to – powiedział Thor. – Potrzebuję was tutaj. Chciałbym, abyście jako pierwsi dowiedzieli się, że opuszczam Krąg. Obaj spojrzeli na niego wyraźnie zdziwieni. - Muszę odnaleźć moją matkę, – powiedział Thor – mam zamiar udać się na Ziemie Druidów. - Sam? – zapytał Elden. - Dołączymy do ciebie! – zaproponował O’Connor. Thor pokręcił głową, uderzając każdego z nich w ramię. - Nie ma na świecie ludzi, których bardziej pragnąłbym u swego boku – powiedział. – Jednak jest to podróż, którą muszę odbyć sam. Polecę na Mycoples. Muszę odnaleźć swoją matkę a następnie wrócić. Wrócę silniejszy. Pomogę uczynić silniejszym Krąg. Thor spojrzał na wychodzących rekrutów.

- W tym czasie – dodał – trening Legionu musi być kontynuowany. Komu mógłbym zaufać bardziej niż moim braciom? Chciałbym, abyście mnie zastąpili, kiedy mnie nie będzie. Czy moglibyście zamienić tych chłopców w mężczyzn? Na twarzach Eldena i O’Connora można było zobaczyć zaszczyt i uznanie. - Jesteśmy braćmi z Legionu na zawsze – powiedział Elden. – O cokolwiek poprosisz, jest święte. Jesteśmy zaszczyceni. - Kiedy powrócisz, ci chłopcy będą mężczyznami – dodał O’Connor. – Będziesz mógł wówczas zdecydować, kogo wybierzesz do formacji. Thor odetchnął z ulgą, już chciał im odpowiedzieć, kiedy nagle zbliżył się Merek. Stanął jedynie stopę od nich, jakby chciał rozmawiać z Thorem. - Przepraszam, że przeszkadzam, – powiedział Merek – ale nadeszły wieści, które nie mogą czekać. - O co chodzi – zapytał podejrzliwie Thor. Merek odwrócił się i spojrzał na Eldena i O’Connora jakby niepewny czy może przy nich mówić. - Moi bracia mogą usłyszeć wszelkie wieści, które są skierowane do mnie – zapewnił Thor. Merek kiwnął i zaczął mówić: - Jeden z moich znajomych, który siedzi w lochu w związku z naszymi złodziejskimi czasami, wie o wszystkich, którzy są wtrącani do więzienia, bądź je opuszczają. Powiedział mi właśnie, że jeden z waszych braci z Legionu został uwięziony w królewskim lochu. Chodzi o Convena. Thor, Elden i O’Connor popatrzyli na siebie z ogromnym zdziwieniem - Conven? – zapytał Thor – Jesteś pewien? Merek przytaknął. - Dziękuję – powiedział Thor. – Dobrze się spisałeś. Nie zapomnę o tym. Merek skinął głową i odszedł w pośpiechu. - Muszę tam natychmiast pójść i dowiedzieć się, co się stało. Musi zostać uwolniony. - Powinniśmy iść z tobą – powiedzieli Elden i O’Connor – jest także naszym bratem. Thor skinął głową i wszyscy trzej wskoczyli na konie i udali się w stronę królewskiego lochu. Thor był zdeterminowany, aby uwolnić swojego brata, niezależnie od tego, w co ten się wplątał. * Thor szedł w kierunku głównych bram królewskiego lochu w otoczeniu Eldena i O’Connora. Kilku mężczyzn sprawowało straż – zdziwili się na widok Thora. Zasalutowali mu i otwarli szeroko bramy, wszyscy trzej weszli do środka. Kiedy szli w dół kamiennego korytarza z niskim sufitem w kształcie łuku, ich buty i zbroje rozbrzmiewały echem. Thor zastanawiał się, co do diaska mógł zrobić Conven, że

skończył w tym miejscu. Cokolwiek to było, wiedział, że na pewno nic dobrego. Zaczął obawiać się, jak zwykle zresztą, o przyszłość swojego brata. Thor zaczynał zdawać sobie sprawę, że wielki żal nie opuszcza niektórych tak łatwo jak innych. Ruszyli w dół ciemnym, przewiewnym korytarzem lochu. Więźniowie po obu ich stronach robili hałas, uderzając w kraty swoimi cynowymi kubkami. Szli obok nich całą drogę, mijając cele jedną po drugiej, aż wreszcie strażnik doprowadził ich do dużej celi na końcu korytarza. Strażnik podniósł swój uniwersalny klucz i otworzył kratę, dźwięk metalu rozbrzmiał na całym korytarzu. Kiedy drzwi się otworzyły, Thor spojrzał do pojedynczej komórki i zobaczył, ledwie widocznego przy słabym świetle pochodni, osuniętego w rogu, swojego brata z Legionu. Conven siedział skulony, całkowicie przybity, nieogolony, z potarganymi długimi włosami. Thor na ten widok poczuł kłucie w żołądku. Jak mogło do tego dojść? Conven, który był kiedyś tak radosny, pełen młodzieńczego entuzjazmu. Dumny i nieustraszony członek Legionu. A teraz siedział tutaj, wrzucony do celi niczym kolejny, zwykły więzień. Thor nie umiał znieść tego widoku. Żaden członek Legionu nie powinien być traktowany w ten sposób, Thor wciąż czuł ogromny smutek z powodu śmierci Convala. Nigdy nie przestał o tym myśleć. Jednak był w stanie ruszyć dalej. Conven najwyraźniej nie. Od pewnego czasu pogrążał się w coraz większym smutku, co doprowadziło go do tego miejsca. Thor obawiał się, że jeśli coś się szybko nie zmieni, jego przyjaciel już długo nie pożyje. Wszedł do celi, Elden i O’Connor za nim. Wszyscy podeszli do Convena i stanęli nad nim. Ten ledwie na nich spojrzał. Thor przykucnął przy Convenie i spojrzał mu w oczy. Wyglądał jakby uszło z niego wszelkie życie. Cała miłość i radość, które miał kiedyś w sobie, zniknęły. - Conven? – powiedział delikatnie Thor. Conven nawet nie drgnął. Thor wyciągnął rękę i trącił go w ramię. - Conven? – powtórzył. Conven poruszył się powoli. - Dlaczego tu przyszedłeś? – zapytał nie patrząc nawet w oczy Thora. - Ponieważ jestem twoim bratem – odpowiedział Thor. - Wszyscy jesteśmy twoimi braćmi – dodali Elden i O’Connor. Conven spojrzał na nich i powoli pokręcił głową. - Byliście moimi braćmi w innych czasach – powiedział. - To nieprawda – odpowiedział Thor. – Jesteśmy braćmi na wszystkie czasy. Conven znów pokręcił głową.

- Byliśmy twoimi braćmi, kiedy byłeś na szczycie chwały – dodał Thor – i jesteśmy nimi teraz, kiedy jesteś pogrążony w głębokim smutku. Oto co znaczy być bratem. Brat to więcej niż przyjaciel. Braterstwo oznacza, że kiedy jeden z nas jest na dnie, wszyscy jesteśmy na dnie. Conven spojrzał mu w oczy. - Nikt nie zostanie zostawiony w tyle – powiedział stanowczo, bez wahania. Conven odwrócił się i spojrzał w dół – Thor zauważył, że łza cieknie mu po policzku. - Nie jestem wart tego, aby mnie ocalić – powiedział Conven. – Jestem szczęśliwy tu na dnie. Na górze nic dla mnie nie pozostało. - My jesteśmy tu dla ciebie – powiedział Elden. – Czy to nic nie znaczy? Conven siedział w ciszy. - Masz jeszcze przed sobą całe życie – powiedział O’Connor. – Jesteś młody. Jesteś wspaniałym wojownikiem. Nie możesz tego tutaj zmarnować, niczym jakiś zwykły rzezimieszek. - Mogę – odpowiedział Conven. - A właśnie że nie – powiedział Thor z empatią. – Nie pozwolę na to. - Nie jesteś w stanie mnie powstrzymać – powiedział wyzywająco Conven. Thor zastanowił się nad tym, zdziwiony odpowiedzią Convena. Wreszcie westchnął. - Masz rację – powiedział w końcu. – Nie mogę cię powstrzymać. Możesz zniszczyć swoje życie. Ale pamiętaj o tym, że jeśli się na to zdecydujesz, zniszczysz nie tylko swoje życie, ale również nasze. Skrzywdzisz nie tylko siebie, ale również ludzi wokół ciebie. Jesteśmy twoimi braćmi. Potrzebujesz nas. Ale zapominasz o tym, że my również możemy cię potrzebować. Może nie dzisiaj. Jednak z pewnością nadejdzie kiedyś dzień, kiedy to my będziemy w dołku i będziemy cię wtedy potrzebować, abyś tam dla nas był. Thor przerwał, kiedy zobaczył, że Conven słucha go i bierze to wszystko do siebie. Czuł jak ten myśli, zastanawia się. Nastała długa cisza. - Legion musi zostać odbudowany – kontynuował wreszcie Thor. – Muszę opuścić teraz Krąg. Elden i O’Connor będą teraz za to odpowiedzialni i będą potrzebowali również ciebie. Chodź z nami. Dołącz do nas. Pomóż nam odbudować Legion. Jeśli nie chcesz zrobić tego dla siebie, to zrób to dla innych. Byłbyś samolubny walając się tutaj, kiedy inni potrzebują twojej pomocy. Thor pochylił się i wyciągnął rękę, czekając. Conven siedział tam i się wahał, w ciszy, która zdawała się trwać wiecznie. Thor zaczął się zastanawiać czy Conven nie ma zamiaru mu odpowiedzieć, czy wszystkie jego słowa poszły na marne. Wreszcie, powili, Conven podniósł głowę i spojrzał prosto w oczy Thora. Thor zobaczył w nich błysk czegoś, malutką iskierkę dającą nadzieję. Światło. Conven powoli wyciągnął rękę i uścisnął dłoń Thora. Był to uścisk mężczyzny, którego kiedyś znał. Uścisk towarzysza broni.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY Reece szedł w górę po długiej drewnianej desce, która opadała stromo w doku. Zmierzał prosto na pokład potężnego statku zacumowanego tuż przed nim. Chwiejna deska miała dobrych pięćdziesiąt stóp długości, a Reece wspinał się po niej szybko. Jego kroki odbijały się echem na wydrążonym drewnie, które trzęsło się za każdym razem kiedy uczynił krok. Na górze znajdowali się Wyspiarze z Wysp Górnych, ludzie Falusa, wszyscy w pełni zaangażowani w przygotowania do drogi – odwiązywali liny, rozkładali żagle, przygotowywali się do opuszczenia kontynentu i udania się na Wyspy Górne. Reece kipiał z wściekłości, uspokajał się, zmuszał się, aby oddychać głęboko i pozostać spokojnym, by poczekać na odpowiedni moment zanim rozniesie ich wszystkich w pył. Reece wszedł na główny pokład i natychmiast spojrzał na żołnierzy Falusa, oceniając ich reakcję. Nikt nie spojrzał na niego dwukrotnie. Reece odetchnął z ulgą – to znaczy, że jego przebranie działa. Był ubrany w kompletną zbroję żołnierzy Wysp Górnych, od hełmu po ostrogi. Wszyscy, miał nadzieję, uważają go za jednego z nich. Reece dobrze wykonał swoją robotę. Kiedy tu szedł, niedaleko doków powalił niespodziewającego się niczego Wyspiarza, kiedy ten nie patrzył. Zaciągnął go w tylną alejkę, rozebrał z jego stroju, a następnie sam ów strój przywdział. Wiedział, że będzie tego potrzebował jeśli ma mieć jakiekolwiek szanse na wcielenie swojego planu w życie. Reece galopował przez noc – przyjechał na wybrzeże prosto z pogrzebu Selese. Wciąż wściekły z żalu, wciąż z przekrwionymi oczyma. Pod paznokciami nadal miał brud ze świeżej ziemi, w której ją pochował i nadal czuł obok siebie jej ducha, wołającego o zemstę. W końcu gdyby nie intryga Falusa, Reece spotkałby się z Selese, która byłaby nie tylko żywa, ale i szczęśliwa. Poślubiłby ją następnego dnia. Coś tak złego nie mogło nikomu ujść płazem. Reece dowiedział się kiedy i skąd Falus będzie odpływał z kontynentu i przyjechał tutaj. Do tego samotnego doku na granicy Imperium, chciał mieć pewność, że ten, nigdy stąd nie odpłynie. Wiedział, że musi wejść na pokład wrogich Wyspiarzy, wiedział też, że jest to zadanie, które musi wykonać samodzielnie. To przebranie dawało mu przynajmniej nieco czasu. Reece szedł szybko przez pokład statku, zadowolony, że udało mu się tutaj dostać zaraz przed odpłynięciem. Przebywał wśród setek żołnierzy, którzy w pośpiechu przygotowywali się do drogi. Był zdeterminowany, aby odnaleźć Falusa. Ktoś musiał odpowiedzieć za śmierć Selese. Zauważył coraz większe poruszenie, coraz więcej lin było wrzuconych na pokład. Wiedział już, że statek może odpłynąć, zanim zdąży z niego zejść. Jednak go to nie obchodziło. Jeśli będzie musiał wypłynąć w morze z tymi ludźmi, jeśli skończy złapany i zostanie przez nich zabity… wszystko to nie miało dla niego żadnego znaczenia. Jeśli tylko uda mu się najpierw zabić Falusa.

Reece szedł i szedł w dół niekończącego się statku. Przy pasie miał ukryty sztylet. Zaciskał dłoń na jego rękojeści. Serce waliło mu tak głośno, że sam był w stanie je usłyszeć. Wreszcie dotarł do drzwi, za którymi, jak wiedział, znajdowała się kajuta Falusa. Serce zaczęło mu bić jeszcze szybciej, kiedy zdał sobie sprawę, że za tymi drzwiami znajduje się Falus. Człowiek, przez którego Selese odebrała sobie życie. Przed kajutą stało dwóch wiernych żołnierzy Falusa, pilnowali jej. Kiedy Reece nadszedł, wystąpili do przodu i opuścili swoje włócznie. - A dokąd to? – zapytał jeden z nich szyderczo, blokując mu drogę. Reece przewidział, że tak będzie. Falus miał w końcu pod sobą wielu ludzi, więc Reece podejrzewał, że ktoś z nich będzie trzymał straże. Bez mrugnięcia okiem Reece, przygotowany na tę sytuację, sięgnął w dół i wyciągnął z okolic talii długi zwój. Trzymał go teraz przed strażnikami. - Przynoszę wieści, które nadeszły wraz z porannym sokołem – powiedział w rzeczowy sposób Reece, licząc na to, że mu uwierzą. Jeden z nich podejrzliwie spojrzał na Reece’a, a następnie wyciągnął rękę, aby chwycić zwój. Reece cofnął swoją rękę. - To oficjalne informacje – powiedział. – Nie widzisz pieczęci? Reece odwrócił zwój i pokazał im odciśniętą w wosku pieczęć. Strażnicy spojrzeli na siebie niepewnie. Reece stał tam, a serce waliło mu w piersi, miał nadzieję, że nie zauważą, że jego strój nie jest dobrze dopasowany, miał nadzieję, że uwierzą w zwój i że odsuną się, umożliwiając mu przejście. Jeśli nie, będzie musiał sięgnąć po sztylet spoczywający na jego biodrach i obu ich zabić. Ale jeśli to uczyni, przy wszystkich kręcących się tutaj ludziach, może nie udać mu się nawet wejść do kajuty. Czekał i czekał – były to najdłuższe sekundy jego życia. Proszę, modlił się, Selese, proszę, pomóż mi. Błagam. Pomóż mi, abym mógł zrobić to dla ciebie. Wiem, że byłem okropnym mężem. Nie musisz mnie kochać. Nie musisz mi wybaczać. Ale pomóż mi dokonać zemsty, chcę to zrobić dla ciebie. Wreszcie, ku ogromnej uciesze Reece’a, strażnicy odeszli na boki i podnieśli swoje włócznie, jeden z nich otworzył drzwi. Reece szybko wszedł do środka, a drzwi za nim się zatrzasnęły. Oczy powoli przystosowywały się do półmroku kajuty, podczas gdy on szedł w głąb długiego pokoju. W pomieszczeniu znajdował się tylko jeden człowiek, co Reece zauważył z ulgą. Siedział przy swoim biurku, tyłem do Reece’a, pisząc piórem list. Prawdopodobnie była to wiadomość informująca o zwycięstwie, Reece podejrzewał, że miała ona powiadomić innych o jego sukcesie. O śmierci Selese. O jego zdradzie. Ciało Reece’a ogarnęła wściekłość. Oto i on – morderca jego przyszłej żony. Reece szedł przez pokój i dźwięczał ostrogami, Falus odwrócił się zaskoczony. Stanął oburzony.

- Kim jesteś? – powiedział. – Rozkazałem moim ludziom, aby nikt nie przeszkadzał mi przez najbliższą godzinę. Cóż to za zwój? Jakie wieści przynosisz? Patrzył na Reece’a, który coraz bardziej się do niego zbliżał, zmarszczył brwi, a Reece nadal podchodził do niego spokojnym krokiem. Następnie zatrzymał się zaledwie stopę od niego. Reece podniósł przyłbicę, chcąc by Falus zobaczył jego twarz. Falus spojrzał na niego i otworzył szeroko oczy ze zdumienia – wyraźnie go rozpoznał. - To wiadomość od twojego kuzyna – powiedział Reece. Kiedy wypowiedział te słowa, podszedł do przodu, wyciągnął zza bioder długi sztylet i dźgnął swojego kuzyna prosto w serce. Falus dyszał, a krew lała się z jego ust. Zatoczył się w tył. Reece chwycił go mocno drugą ręką za koszulę i ze skrzywioną twarzą wbijał sztylet głębiej i głębiej, wprost w serce Falusa. Reece krzywiąc się, trzymał w środku ostrze – jego twarz była teraz zaledwie kilka cali od twarzy Falusa, patrzył wprost w jego oczy. - Spójrz mi w oczy – powiedział Reece. – Chcę, abyś widział moją twarz, zanim umrzesz. Falus wytrzeszczył oczy, nie był w stanie się ruszyć, odwzajemnił spojrzenie Reece’a. - Odebrałeś mi wszystko co miałem, – kontynuował Reece – ukradłeś mi wszystko na czym mi zależało. A teraz, właśnie płacisz za to cenę. - Nie wymigasz się z tego – jęknął z ledwością Falus, a oczy uciekły mu do góry. Nagle jego powieki opuściły się, a on sam opadł, jego ciało było już bezwładne. Reece pozwolił, by jego kuzyn upadł na podłogę kajuty, ze sztyletem wciąż wbitym w ciało. Falus leżał tam zimny. Martwy. - Już się wymigałem – odpowiedział Reece.

ROZDZIAŁ TRZYDZISTY DRUGI Luanda stała obok Bronsona na dziedzińcu byłego zamku McCloudów, spoglądając w napiętej ciszy na te wszystkie rzędy uwięzionych McCloudów. Stało tutaj czterystu najbardziej osławionych wojowników tego rodu. Patrzyli na nich z rękami związanymi z tyłu, czekając na swoją karę. Wszyscy ci mężczyźni zostali otoczeni, po sławetnej nocy, podczas której miał miejsce bunt. Byli to ludzie, którzy wiedzieli o tym, co ma nastąpić. Nie było ich tam tej nocy, jednak wszyscy byli w zamieszani w spisek z Koovią, który miał na celu uwięzienie i zamordowanie MacGilów. Luanda patrzyła na tych ludzi, na te mccloudowskie szumowiny i doskonale widziała, co by z nimi zrobiła, gdyby to ona była władczynią: wszyscy zostaliby publicznie straceni. Zrobiłaby z tego przedstawienie. Umocniłaby swoją siłę, raz na zawsze, nauczyłaby wszystkich tych McCloudów czego mogą spodziewać się po swojej władczyni. Nigdy więcej nie wybuchłby tu żaden bunt. Jednak to nie do Luandy należała władza, nie była to więc jej decyzja. Stała tam bezradna, gotując się ze złości. Widziała, że ta decyzja należy do jej męża, do Bronsona, gdyż to jemu Gwendolyn przekazała władzę. Luanda kochała Bronsona bardziej, niż kogokolwiek innego – jednak nadal gardziła jego słabością. Gardziła tym, że był lojalny wobec Gwendolyn, że wcielał w życie jej politykę. A polityka jej siostry była głupia. Luanda wiedziała, że są to działania oparte na słabości i naiwności. Uspokoić przeciwnika. Mieć nadzieję na pokój, Te same decyzje podjąłby zapewne jej ojciec. Luandę bolało to, że będąc u władzy miałaby szansę rozegrać to wszystko w inny sposób. Wiedziała jednak, że nigdy to nie nastąpi. Odkąd wróciła tutaj w niełasce, zza drugiej strony Pogórza, po raz kolejny wygnana przez swą siostrę, Luanda wychodziła z siebie. Płakała przez wiele dni, była w żałobie ze względu na swoje wygnanie, ze względu na swoją niemożność powrócenia do Królewskiego Dworu. Luanda widziała w spojrzeniu swojego rodzeństwa wzgardę i nienawiść. Pozwoliło jej to wreszcie uświadomić sobie, że była wygnańcem w swojej własnej rodzinie, wśród swoich ludzi. Wszyscy oni, jak czuła, byli niezwykle okrutni. Tak, zdarzyło jej się popełnić błędy, ale czy naprawdę zasługiwała na aż taką karę? W jej oczach po raz kolejny dał się widzieć wstyd – może nawet większy niż wcześniej. Stwardniała w środku od czasu ostatniej podróży, od swojego powrotu tutaj. Coś w niej pękło i teraz nie kochała już swojego rodzeństwa; teraz nienawidziła swoją rodzinę – a najbardziej z wszystkich nienawidziła Gwendolyn. Zabiłaby ich wszystkich, gdyby tylko mogła. Za karę, że uczynili z niej wyrzutka, za to, że ją upokorzyli. Jedyną osobą na świecie, którą Luanda naprawdę kochała był stojący obok niej Bronson. I tylko lojalność wobec niego sprawiała, że stała przy jego boku, gotowa okazać poparcie dla decyzji, którą podejmie jako władca. Niezależnie od tego, jaka ona będzie.

- W imieniu Gwendolyn, Królowej Zachodniego Królestwa Kręgu, niniejszym okazuję wszystkim wam, stojącym tutaj przede mną, łaskę – głośno obwieścił Bronson zebranym żołnierzom McCloudów. – Każdy z was zostanie puszczony wolno. Zostaną wybaczone wam wszystkie wcześniejsze winy. Wstąpicie do armii MacGilów i będziecie odbywać wspólne patrole po obu stronach Pogórza. Wszyscy, którzy przysięgają lojalność Gwendolyn i swoje oddanie dla pokoju i harmonii, niech uklękną. Setki wojowników McCloudów uklękło i pochyliło swoje głowy. - Czy przysięgacie swoje oddanie Gwendolyn? – wrzasnął Bronson. - PRZYSIĘGAMY! – wszyscy wrzasnęli zgodnie. - Czy przysięgacie wiekuistą lojalność, pokój i harmonię pomiędzy klanami? - PRZYSIĘGAMY! Bronson skinął na swoich towarzyszy i dziesiątki jego ludzi ruszyło między szeregi rozcinając pęta McCloudów. Ci zaś spoglądali na siebie całkowicie zdziwieni. Tłum żołnierzy rozproszył się, a kiedy to się stało Luanda odwróciła się do Bronsona. - To największa pomyłka jaką zrobiłeś w życiu – powiedziała do niego w złości. – Czy naprawdę myślisz, że ci ludzie będą lojalni? Że będą walczyć za Gwen? - Wystarczająco już wycierpieli – powiedział Bronson. – Wszyscy ich przywódcy zostali zabici. Zabicie kolejnych ludzi nie doprowadzi do niczego poza samym rozlewem krwi. Jeśli liczymy na pokój, w pewnym momencie musimy zdać się na wzajemne zaufanie. Luanda skrzywiła się. - To polityka mojej siostry. Nie twoja. - Jestem narzędziem twojej siostry – powiedział Bronson. – Tak samo jak ty. Wypełniam jej politykę. - Przez jej zasady wszyscy zginiemy. Sprawiłeś właśnie, że nasze królestwo przestało być bezpieczne. Pokręcił głową. - Nie zgadzam się. Wydaje mi się, że uczyniliśmy je właśnie bezpieczniejszym. Bronson odwrócił się, a doradcy odprowadzili go do innych spraw. Luanda stała tam, obserwując go, a następnie odwróciła się i spojrzała na żołnierzy McCloudów. Byli tacy szczęśliwi, ciesząc się sobą w mniejszych grupach. Była całkowicie przekonana, że nie doprowadzi to do niczego dobrego.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI Thor stał nad Kanionem i patrzył się w wielką przepaść, która znajdowała się przed nim. Otaczała go wielokolorowa mgła. Był załamany. Odwrócił się i zobaczył Gwen, która stała przed nim, trzymając na ręku Guwayne’a. Prawie nie mógł spojrzeć jej w oczy. A już na pewno nie był w stanie patrzeć w oczy Guwayne’a. Gwen trzymała go na rękach, jego syna, a ten patrzył na Thora uważnie. Thor czuł siłę, która od niego pochodzi, siłę, której nie potrafił pojąć. Thor czuł się związany z tym miejscem, jakby nigdy nie mógł go opuścić. Miał dziwne przeczucie, że jakieś niebezpieczeństwo zmierza w kierunku Kręgu. Wiedział, że nie ma to żadnego sensu, Tarcza była odbudowana, a Ralibar wszystkiego pilnował – Krąg był silniejszy niż kiedykolwiek. A jednak wciąż się martwił czy jego wyjazd w jakiś sposób nie ściąga na nich niebezpieczeństwa. W tym samym czasie Thor czuł jednak wielką potrzebę odszukania swojej matki, to uczucie go wzywało. Czuł, że coś doniosłego czeka na niego na Ziemi Druidów. Jakieś moce albo broń, dzięki którym będzie mógł znacząco wzmocnić Krąg. Czuł też, że właśnie tego potrzebował, aby zakończyć swój trening i aby odkryć kim naprawdę jest. Thor spojrzał w oczy Gwen, świeciły się, ale jeszcze nie płakała. Była silna, szczególnie w obecności wszystkich jej ludzi, tysięcy żołnierzy, którzy przybyli tu, by zobaczyć odejście Thora. Jako że ten pożegnał się już ze swoimi ludźmi, ze swoimi towarzyszami broni, teraz patrzył tylko na Gwendolyn. Przy jego stopach stał Krohn, a za nim zaś siedziała zniecierpliwiona Mycoples. Obok niej siedział Ralibar, który żałośnie opuścił głowę i pocierał nią o szyję Mycoples. Było to dość nietypowe – prawdopodobnie przeczuwał, że odlatują. Ralibar nagle wygiął kark w tył i wrzasnął. Był to okrutny dźwięk, który zdziwił ich wszystkich. Było to naprawdę dziwne. Gwen myślała, że go zna, jednak w tym momencie zdała sobie sprawę, że wcale nie. Jego pysk był teraz dziki, jakby udręczony, nagłe zamachał skrzydłami, odwrócił się tyłem do wszystkich i odleciał w stronę horyzontu. Gwen obserwowała go ze strachem, zastanawiając się dokąd zmierza. Zastanawiając się, czy wróci. Wszyscy obserwowali jak odlatuje, aż wreszcie Thor odwrócił się do niej. - Nie chcę cię zostawiać kochanie – powiedział Thor do Gwendolyn, starając się jak tylko potrafił powstrzymać się od płaczu. – Tak samo jak nie chcę zostawiać Guwayne’a. - Odnajdziesz swoją matkę – odpowiedziała Gwen pozostając silną – i wrócisz zanim zdążymy się obejrzeć. Wrócisz silniejszy. Idź. Twoja podróż została przepowiedziana w księgach. Krąg cię potrzebuje. Twoja matka cię potrzebuje. - Ale teraz – odpowiedział Thor – ty również mnie potrzebujesz. Skinęła głową.

- To prawda. Ale przede wszystkim potrzebuję, abyś był silny. Nie odważę się postawić siebie przed Kręgiem. Thor wyciągnął rękę i uścisnął dłoń Gwen. - Przepraszam, że nie wzięliśmy ślubu kochana. Oczy Gwen zwilżyły się nieco, tylko troszeczkę, jednak Thor był w stanie to zauważyć. - To nie jest na to dobry czas– odpowiedziała. – Nie, kiedy w powietrzu wisi pogrzeb. - Kiedy wrócę, – powiedział Thor – spędzimy ze sobą już całe życie. Gwen skinęła głową. - Kiedy wrócisz – powiedziała. Thorgrin pochylił się, położył obie ręce na czole Guwayne’a, a następnie go pocałował. Poczuł ogromną energię, która przepływała przez jego ciało. Nie chciał opuścić swojego dziecka. Następnie wyciągnął dłonie i chwycił w nie twarz Gwen, pochylił się i pocałował ją. Starał się utrzymać pocałunek tak długo, jak tylko potrafił. - Opiekuj się naszym dzieckiem – powiedział Thor. – Strzeż Kręgu. Masz Ralibara i Tarczę, która jest mocniejsza niż kiedykolwiek, no i najwspanialszych wojowników jakich znam. Masz też Krohna. Powinienem wrócić, jak mi się wydaje, jeszcze przed upływem miesiąca. - Nie ma się czego bać – odpowiedziała Gwen. Pomimo że starała się być silna, Thor widział, że jej dolna warga drży, widział, że powstrzymuje się od płaczu. Szybko otarła formującą się łzę. - Idź – powiedziała, najwyraźniej bojąc się powiedzieć cokolwiek innego, aby nie wybuchnąć płaczem. Złamało mu to serce. Chciał zmienić zdanie, chciał zostać. Ale widział, że nie może tego zrobić. Thor odwrócił się i spojrzał ponad horyzont. Mycoples czekała na niego, a on wiedział, że to jest właśnie jego przeznaczenie. Nadszedł czas na jego podróż. Krohn jęknął, a Thor schylił się i go poklepał, pogłaskał go po sierści i pocałował w pysk. Krohn polizał go w zamian. - Uważaj na nich – zachęcił go Thor. Krohn zaskowyczał, jakby w odpowiedzi. Bez słowa Thor odwrócił się, wszedł na Mycoples i ostatni raz spojrzał na swoich rodaków. Stało ich tam tysiące, patrząc, wyczekując jego odejścia. Wśród nich było wielu członków Srebrnych. Serce Thora wypełniło się miłością do wszystkich tych ludzi, którzy również bardzo go kochali. - THORGRINSON! – krzyknęli wszyscy chórem, podnosząc swoje dłonie i salutując mu z szacunkiem.

Thorgrin również podniósł dłoń i zasalutował. Następnie Mycoples wrzasnęła, błysnęła swoimi skrzydłami i uniosła się w powietrze. Odwróciła się tyłem do ludzi Thora, do Kręgu, do wszystkiego co Thor znał i wleciała w mgłę nad Kanionem. Zmierzała w kierunku świata, o którym Thor nie miał zielonego pojęcia.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY Godfrey siedział w małej, zagranicznej karczmie w mieście McCloudów. Akorth i Fulton siedzieli po jego bokach, wszyscy już mocno wypici. Godfrey potrzebował dzisiaj alkoholu bardziej niż zazwyczaj, chciał się w nim zupełnie utopić i wymazać w ten sposób ze swojej głowy obraz pogrzebu matki. Wziął kolejny długi łyk, kończąc w ten sposób następny kufel i natychmiast zabrał się za nowy. Był zdeterminowany, aby upić się do nieprzytomności. To był ciężki czas. Najpierw starał się zjednać MacGilów i McCloudów, co skończyło się karczmianą bójką – wszystko wybuchło mu w twarz, wszystkie jego plany, co do jednego, zakończyły się klęską. Następnie został wezwany do Królewskiego Dworu na pogrzeb swojej matki. Musiał tam stać i patrzeć jak wkładają jej ciało do grobu. Przypomniało mu to stare czasy; czasy, do których Godfrey wolałby już nigdy nie wracać. Relacja Godfrey’a z matką zawsze była trudna, mówiąc najłagodniej. Niewiele różniła się od jego relacji z ojcem. Dla obojga był jedynie zawodem, dla obojga oczywistym było, że jest przeciwieństwem królewskiego syna, o którym zawsze marzyli. Godfrey myślał, że stłumił wszystkie swe uczucia do matki lata temu. Kiedy jednak zobaczył jej pochówek, wszystko wróciło. Nigdy w życiu nie otrzymał jej błogosławieństwa i chociaż myślał, że go to nie obchodziło to uczestnictwo w jej pogrzebie pozwoliło mu zrozumieć, że było zupełnie odwrotnie. Nie zdawał sobie sprawy z tego, jak wiele rzeczy pomiędzy nimi pozostało nierozwiązanych. Na pogrzebie wył i szlochał jak jakiś kretyn – przynajmniej tak to postrzegał. Nie potrafił zrozumieć dlaczego. Być może płakał z powodu relacji, którą zawsze chciał z nią mieć. Nie chciał już tego analizować. Zdecydowanie wolał zatracić się w alkoholu, wygnać z siebie to wszystko. Całe to, okropne, królewskie wychowanie i uczynić z tego wspomnienie tak odległe, jak to tylko możliwe. Żołnierz McCloudów potrącił Godfreya, a ten otrząsnął się ze swoich myśli i rozejrzał wokół. Teraz, kiedy Bronson uwolnił tych wszystkich ludzi, karczma znów się nimi wypełniła. Nastrój w mieście znów był wesoły, ale i niespokojny. Godfrey spędził w karczmach całe swoje życie. Kręcił się wokół nietaktownych i lekkomyślnych mężczyzn i nic go nie dziwiło. Jednak tutaj, w tym mieście, przy tych ludziach, czuł w powietrzu coś innego. Coś czemu nie ufał. Czuł się jakby w każdej chwili jeden z tych mężczyzn mógł nagle dźgnąć go w plecy. Ale równie dobrze mógł go po nich poklepać. Jego siostra stwierdziła, że ten gest, uwolnienie ludzi McCloudów, sprawi, iż McCloudowie zapragną pokoju, a sprawy pomiędzy nimi wrócą do normalności. I z zewnątrz tak to właśnie wyglądało. Jednak Godfrey nie umiał oprzeć się wrażeniu, że w powietrzu wisi coś jeszcze, jakiś ogólny niepokój. W żaden sposób nie umiał tego zignorować.

Godfrey nie znał się na polityce, był tylko zwykłym żołnierzem. Jednak znał ludzi. Znał, przede wszystkim, zwykłych ludzi. I potrafił rozpoznać niechęć wśród mas. Wiedział, że coś się święci. Pomimo tego, że pragnął aby było inaczej, wydawało mu się, że jego siostra podjęła błędną decyzję. Być może, ostatecznie, Gwendolyn porzuci to miejsce i będzie po prostu patrolować granicę, tak jak zwykł robić to ich ojciec. Może pozwoli McCloudom skupić się na ich własnej części królestwa. Jednak dopóki jej polityka będzie dążyła do utrzymania pokoju pomiędzy nimi, Godfrey tu zostanie, starając się wypełnić jej wolę takimi sposobami, jakie tylko będzie miał w zasięgu. Tak jak jej obiecał, kiedy go tu wysłała. Nagle z drugiej strony sali dotarł radosny okrzyk. Godfrey rozejrzał się i zobaczył, że kilku McCloudów sprowadziło kilku innych do parteru, a połowa karczmy pogrążyła się w bójce. Odwrócił się i spojrzał w swój napój. Nie chciał się w to angażować. To był już drugi raz tego wieczoru. - Niektórzy nigdy nie odpuszczają – zauważył cicho Akorth zwracając się do Godfreya i Fultona. - Nawet silny napitek nie każdego potrafi wyleczyć – dodał Fulton. Godfrey wzruszył ramionami. - To nie nasza sprawa – powiedział Akorth. – Dopóki ich alkohol jest dobry i silny, z chęcią będę go spożywał. - A co jeśli pewnego dnia ich alkohol się skończy? – zapytał Fulton. - Wtedy pójdziemy sobie gdzie indziej! – odpowiedział Akorth ze śmiechem. Godfrey starał się nie zwracać na nich uwagi. Był zmęczony ich niekończącymi się żartami, których zawsze musiał wysłuchiwać i ich młodzieńczym patrzeniem na świat. W przeszłości nigdy mu to nie przeszkadzało, ale teraz zaczęła zachodzić w nim jakaś zmiana, szczególnie od czasu pogrzebu matki. Po raz pierwszy zaczynał postrzegać swoich przyjaciół jako dziecinnych. I naprawdę zaczęło mu to przeszkadzać. Po raz pierwszy w życiu, zupełnie wbrew sobie, miał ochotę skarcić ich za to, że nie są zbyt dojrzali. Dojrzali. Dla Godfrey’a to było straszne słowo i nie rozumiał do końca dlaczego zaczynał postrzegać to wszystko inaczej. Wzruszył ramionami mając nadzieję, że nie stanie się taki sam, jak człowiek, którego nienawidził najbardziej – jak jego ojciec. Godfrey już chciał wstać i wyjść, aby zażyć nieco świeżego powietrza, gdy nagle rozpoznał znajomą twarz – kobietę, która stała obok niego. - I cóż najlepszego wyczyniasz? Pijesz? – spytała stojąc nad nim i patrząc z dezaprobatą. Godfrey był w szoku, że przyjechała za nim aż tutaj, spojrzał w bok, zawstydzony. Obiecał jej, że nie będzie pił, a teraz przyłapała go na gorącym uczynku. - Wpadłem tylko na szybkie piwo – odpowiedział Godfrey patrząc w dal. Illepra pokręciła głową i wyrwała mu z ręki kufel.

- Marnujesz sobie życie, nie widzisz tego? Właśnie pochowano twoją matkę. Nie widzisz jak cenne jest życie? Godfrey się zdenerwował. - Nie musisz mi tego przypominać – odparł. - Więc dlaczego tu jesteś? – dociekała nadal. - A gdzie niby miałbym być? – zapytał. - Gdzieś indziej? – zapytała zdumiona. – Wszędzie tylko nie tutaj. Powinieneś być na zewnątrz, ze swoimi braćmi i siostrami, pomagać odbudować Krąg. Bronić naszego królestwa. Robić jedną z miliona innych rzeczy. Siedząc tutaj, niczego nie osiągniesz. - A może właśnie, siedząc tutaj osiągam wielkie rzeczy – odpowiedział Godfrey, siadając prościej i bardziej wyzywająco. - Na przykład? – zapytała. - Cieszę się sobą – odpowiedział. – To wspaniałe na swój własny sposób, czyż nie? Spójrz jak wielu wspaniałych mężczyzn spędza swoje życie na budowaniu, dowodzeniu i zabijaniu – a żaden z nich, nigdy nie cieszył się zwykłą chwilą swojego życia. Illepra pokręciła głową zniesmaczona. - Wierzyłam w ciebie – powiedziała. – Wiem, że możesz być kimś więcej, niż zdajesz się być. Ale nigdy nie staniesz się wielkim człowiekiem, jeśli będziesz topił się w alkoholu. Nigdy. Wreszcie do niego dotarła, pociągnęła za wszystkie sznurki i przypomniała Godfreyowi o jego ojcu. Wreszcie stał się przygnębiony i kipiał ze złości. - A więc wyjaśnij mi – zażądał – co jest takiego w zabijaniu się nawzajem, co sprawia, że mężczyźni są tacy wspaniali? Co jest takiego w podniesieniu miecza i odebraniu komuś życia, że jest to godne naśladowania? Twoja definicja wielkości jest dość wąska. Nie dostrzegam cnoty w zabijaniu innych ludzi i nie rozumiem, w jaki sposób sprawia to, że ktoś staje się mężczyzną. Dla mnie, cnota oznacza cieszenie się życiem. Dlaczego dużo wspanialszym jest dźganie i zabijanie innych niż siedzenie w spokoju, śmianie się i cieszenie się wspólnym napitkiem. Illepra położyła ręce na biodrach i pokręciła głową. - To jest tłumaczenie się pijaka, – powiedziała – a nie królewskiego syna. Godfrey nie dał się w to wciągnąć - Mylisz się – powiedział. – Chcesz wiedzieć co naprawdę myślę? Myślę, że większość ludzi w tym królestwie – wliczając w to twoich cudownych rycerzy – ma taką obsesję na punkcie zabijania się nawzajem, że zapomnieli co znaczy żyć. Myślę, że zabijają się nawzajem, ponieważ nie mają pojęcia jak mają żyć – jak naprawdę żyć. Starają się więc to zatuszować swoimi wspaniałymi zasadami, tytułami, rycerskością, zaszczytami, chwałą i cnotą. Rycerze, dowódcy… to tylko ucieczka. Koniec końców, dużo łatwiej jest stawić czoła śmierci, niż stawić czoła życiu. Illepra była czerwona na twarzy i zmartwiona.

- A ty doszedłeś do tego jak należy żyć? – odpowiedziała. – Na tym polega życie? Na upijaniu się? Na topieniu się w alkoholu? Godfrey stał tam speszony i nie był w stanie wymyślić dobrej odpowiedzi. Pokiwała głową. - Wykończysz mnie – powiedziała. – Nie będę cię już więcej szukać. Lubię cię. Jest w tobie coś szczególnego. Ale nie mogę już dłużej tego wszystkiego tolerować. Jeśli kiedykolwiek dorośniesz i staniesz się mężczyzną, wiesz gdzie mnie szukać. W innym przypadku – szczęścia życzę. Illepra odwróciła się, wyszła z karczmy i zatrzasnęła za sobą drzwi. Akorth i Fulton odwrócili się w stronę Godfreya, gwiżdżąc i przewracając oczami. - Wygląda na to, że cię lubi – powiedział Akorth. - Może po prostu powinieneś zaprosić ją na piwo! – powiedział Fulton. Obaj wybuchnęli śmiechem, zachwyceni swoją błyskotliwością. Ale Godfrey siedział tam, marszcząc brwi i analizując jej słowa. Mocno go zraniły. Być może dlatego, że po części powiedziała coś, nad czym sam od dawna się zastanawiał. Jaki, tak naprawdę, jest cel życia? Godfrey wiedział, że nie jest taki jak inni. Nie uważał, że wszystkim o co chodzi w życiu jest zabijanie innych na polu bitwy. Jedocześnie jednak wiedział, że jego obecna droga życiowa również nie ma nic wspólnego z cnotą. A więc co to jest? Co sprawia, że człowiek jest wart najwięcej? Godfrey wstał potykając się, złapał nieco równowagi, a kiedy poruszył głową, zdał sobie sprawę z tego jak bardzo jest pijany. Chciał kolejne piwo, jednak karczmarz znajdował się daleko, na drugim końcu lady, więc Godfrey ruszył chwiejnym krokiem w jego kierunku. Kiedy dotarł do innej części karczmy, podsłuchał dwa głosy, które szeptały coś między sobą. Obejrzał się przez ramię i zobaczył dwóch żołnierzy McCloudów, którzy przycupnęli obok siebie i spiskowali. - Kiedy wyruszamy? – zapytał jeden z nich. - Przed wschodem słońca – odpowiedział drugi. – Właśnie wszystko przygotowują. - Kto do nas dołączy? Drugi nachylił się jeszcze bliżej. - A kto nie dołączy? Będą tam wszyscy ludzie McCloudów. Droga prowadzi tylko w jedną stronę. MacGilowie są na pielgrzymce. Ubarwimy bramy Królewskiego Dworu na czerwono. Godfrey czuł jak wszystkie włosy na ręce stają mu dęba. Odwrócił się i spojrzał w dal, udając, że niczego nie słyszał. Powoli i spokojnie odebrał od karczmarza swoje kolejne piwo i ruszył z powrotem przez salę jak gdyby nigdy nic. Doszedł do Akortha i Fultona. Ręce całe mu się trzęsły. Pochylił się między nimi, tak, aby usłyszeli go pośród swego śmiechu. - Wyjdźcie za mną, teraz, – powiedział cicho i pospiesznie – jeśli chcecie przeżyć.

Godfrey nie czekał na ich reakcję. Szedł dalej wprost w stronę drzwi, mając nadzieję, że nikt go nie widzi. Akorth i Fulton udali się za nim. Wyszli na zewnątrz, w pochmurne popołudnie. Na świeżym powietrzu Godfrey pozwolił sobie, na to, aby pogrążyć się w panice. Odwrócił się i spojrzał na swoich przyjaciół, których twarze były dość zdziwione. Zanim zdążyli się odezwać, Godfrey powiedział: - Usłyszałem coś, czego powinienem był nie słyszeć – powiedział. – McCloudowie przygotowują się do powstania. Żaden MacGil nie przeżyje. Godfrey stał tam, zataczając się. Zastanawiał się co zrobić. Był pijany, nie potrafił utrzymać równowagi. Ostatecznie odwrócił się i ruszył w stronę swojego konia. - Dokąd idziesz? – zapytał Akorth, bekając. - Coś z tym zrobić – Godfrey usłyszał swoją odpowiedź, a następnie spiął konia i pojechał pełnym galopem. Nie miał pojęcia co robi – wiedział jednak, że coś zrobić musi. * Godfrey zszedł z konia w najwyższym punkcie Pogórza. Akorth i Fulton przyjechali tuż za nim i również zsiedli z koni. Musiał wjechać tak wysoko, aby mieć ogląd sytuacji, którego potrzebował, by ocenić czy to wszystko prawda, czy może jedynie zwykłe pijackie gadanie. Oddychał ciężko, wspinając się pod górę. W ogóle ledwie potrafił oddychać, a Akorth i Fulton potykali się obok niego, nie umiejąc złapać tchu. Godfrey wiedział, że nie ma kondycji, ale z tą dwójką było jeszcze gorzej. Kiedy jechał, świeże górskie powietrze orzeźwiło go nieco i powoli wychodził ze swojego pijackiego stanu. - Dokąd teraz biegniesz? – krzyknął za nim Akorth. - Co w ciebie wstąpiło? – wrzasnął Fulton. Godfrey ignorował ich i potykając się biegł coraz wyżej i wyżej, aż w końcu, ciężko dysząc, dotarł na szczyt. Widok potwierdził najgorsze obawy. Tam, na odległym grzbiecie Pogórza, stała rozległa i dobrze zorganizowana armia McCloudów. Wszyscy podzieleni na oddziały, gotowi na coś, co z całą pewnością miało być zorganizowanym atakiem. Z każdą minutą przybywało więcej mężczyzn. Godfrey przeraził się, kiedy zdał sobie sprawę z tego, że wszystkie jego najgorsze koszmary stają się rzeczywistością: wszyscy ci mężczyźni przeprowadzą atak w dół Pogórza, w samo serce Królewskiego Dworu. Normalnie Królewski Dwój nie miałby się czego obawiać, ale biorąc pod uwagę, że był to Dzień Pielgrzyma, wszyscy rycerze broniący Królewskiego Dworu byli zapewne nieobecni. McCloudowie dobrze zaplanowali swój spisek. Będzie tam garstka ludzi pozostawionych do ochrony miasta, a jego siostra znajdzie się w niebezpieczeństwie, podobnie jak jego siostrzeniec.

Godfrey stał, sapiąc, wiedział, że musi coś zrobić. Musi uprzedzić tych mężczyzn w dotarciu do Królewskiego Dworu. Musi ją ostrzec. Godfrey nie był waleczny. Ale nie był też tchórzem. Jego pierwszą myślą było, aby wysłać sokoła, ale widział, że sokolnik był pusty. McCloudowie doskonale to zaplanowali, pozbywając się wszelkich środków, jakimi można było powiadomić Królewski Dwór. Poza tym musieli dokładnie zaplanować to na Dzień Pielgrzyma. Zapewne więc działali od dłuższego czasu. Godfrey zaczął zastanawiać się, czy zaatakują też Bronsona i miał dziwne przeczucie, że jest to bardzo możliwe. - Musimy ich powstrzymać – powiedział Godfrey sam do siebie. Akorth prychnął pogardliwie. - Oszalałeś? Nasza trójka ma ich powstrzymać? - Dotrą do Królewskiego Dworu bez uprzedzenia. Tam jest moja siostra. Zabiją ją. Fulton pokiwał głową. - Oszalałeś – powiedział Fulton. – Nie mamy szans dotrzeć przed nimi do Królewskiego Dworu. Chyba że wyruszymy natychmiast i będziemy galopować przez całą noc i modlić się do boga, aby pokonać tych ludzi zanim nas wszystkich powyrzynają. Godfrey stał z rękami na biodrach, patrząc w dal. W środku podjął już decyzję. - A więc to jest dokładnie to, co musimy zrobić. Obaj odwrócili się do niego. - Ty naprawdę jesteś szalony – powiedział Akorth. Godfrey wiedział, że to szalony pomysł. I sam siebie nie rozumiał. Jeszcze przed chwilą toczył bój przeciw rycerskości. A teraz, kiedy stanął twarzą w twarz z okolicznościami, postanowił zareagować w ten właśnie sposób. Po raz pierwszy w życiu, Godfrey zaczynał rozumieć co miała na myśli Illepra. Myślał o innych, nie tylko o sobie i to sprawiało, że wzrastał we własnych oczach. Jego życie wreszcie miało jakiś sens, i cel. - Przemyśl to – powiedział Fulton. – Umrzesz podczas tej misji. Może ocalisz siostrę i kilka innych osób, ale sam będziesz martwy. - Nie proszę, abyś do mnie dołączył – powiedział Godfrey wsiadając na konia i łapiąc za lejce, przygotowując się do odjazdu. - Godfrey, jesteś głupcem – powiedział Fulton. Fulton i Akorth ze zdziwieniem spojrzeli na Godfreya i po raz pierwszy patrzyli na niego w inny sposób – tak jakby z szacunkiem. Zwiesili głowy ze wstydem i stało się jasne, że nie zamierzają mu towarzyszyć. Godfrey spiął konia, odwrócił się i pogalopował w dół zbocza. Jechał samotnie naprzeciw armii McCloudów, gotowy pędzić całą drogę, gotowy uratować życie swojej siostry.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY Srog siedział za starodawnym dębowym biurkiem w forcie należącym niegdyś do Tirusa. Starał się skoncentrować i napisać list do Gwendolyn. Było to kolejne pochmurne popołudnie na Wyspach Górnych. Za jego oknami wisiała gęsta mgła i panował zawsze obecny mrok. Srog nie chciał zostawać w tym miejscu już choćby jednego dnia dłużej. Złapał się rękami za głowę, próbując się skupić. Nie był jednak w stanie tego zrobić ponieważ od jakiegoś czasu, pisanie zakłócały mu hałasy, wrzaski i okrzyki pochodzące z jakiegoś oddalonego miejsca. Srog podchodził do okna kilka razy, starając się sprawdzić co się dzieje – jednak nie był w stanie niczego zobaczyć przez mgłę. Próbował się od tego odciąć. Prawdopodobnie był to kolejny spór klanów, albo inna sprzeczka handlarzy gdzieś w dole wsi. A może dźwięki dochodziły z jednej z karczm, awanturnicy byli tam stałymi klientami i często wytaczali się na ulicę, aby odbyć kolejną pijacką bójkę. Jednak kiedy Srog próbował pisać, przełożyć na słowa głębię tutejszej niedoli, drwiny tłumu były coraz silniejsze, aż w końcu Srog był zbyt rozkojarzony, by myśleć. Sfrustrowany rzucił pióro, wstał i ponownie przeszedł po komnacie, idąc w stronę świeżego powietrza, które przedostawało się przez otwarte okno. Był zdecydowany, alby dowiedzieć się skąd dochodzą te hałasy. Bez wątpienia coś się działo. Czy chodziło o jakąś zabawę? A może o jakiś protest? Na tej wyspie malkontentów, niczego nie można być pewnym. Nagle wielkie drewniane drzwi komnaty Sroga otworzyły się z trzaskiem, zaskakując go zupełnie. Po raz pierwszy ktoś otworzył je, nie będąc uprzednio zapowiedzianym. Stare drzwi uderzyły z hukiem w ściany. Srog był skołowany, kiedy zobaczył biegnącego w jego kierunku posłańca, jednego z jego ludzi. Miał szeroko otwarte oczy, które wypełniała panika. - Panie, musisz natychmiast opuścić to miejsce! Szturmują fortecę! Jesteśmy otoczeni! Srog spojrzał na mężczyznę zdezorientowany, starając się zrozumieć o czym on mówi. Otoczeni? Posłaniec ruszył do przodu i porwał Sroga za rękę. - Czy możesz wyrażać się jaśniej – zachęcił go Srog. – Muszę wyjść? Dlaczego? Kto nas otoczył? Srog usłyszał kolejny krzyk, tym razem dochodził z wnętrza fortu. Zrozumiał, że coś było bardzo, bardzo nie tak – i to o wiele bliżej niż mu się wydawało. - To ludzie Tirusa! – odpowiedział posłaniec. – Na wyspie wybuchło powstanie. Tirus został uwolniony. Teraz idą cię zabić! Srog spojrzał na niego w szoku.

- Powstanie? – zapytał. – Z jakiego powodu? I kto do niego wezwał? Posłaniec pokiwał głową, starając się chwycić oddech. - Zabili wszystkich naszych ludzi! Nie ma nikogo, kto mógłby cię chronić. Nie słyszałeś? Przypłynął statek z martwym ciałem. To był syn Tirusa. Falus. Zabity przez Reece’a. To spowodowało bunt. Cała wyspa jest pod bronią. Panie, musisz zrozumieć. Nie mamy czasu– Nagle posłaniec chwycił Sroga obiema rękami za ramiona i patrząc na niego z szeroko otwartymi oczyma, pochylił się, jakby chciał go przytulić. Srog odwzajemnił jego spojrzenie, zdziwiony, aż nagle zobaczył krew tryskającą mu z ust. Mężczyzna padł martwy w jego ramiona, a kiedy osunął się na podłogę, Srog zobaczył nóż wystający z jego pleców. Srog podniósł wzrok i ujrzał pięciu żołnierzy Tirusa, którzy próbowali dostać się do komnaty – wszyscy oczywiście szli po niego. Serce Sroga waliło jak oszalałe, wiedział, że nie da rady uciec. Został zagoniony w róg. Uwięziony. Pomyślał o ukrytej komnacie, która mieściła się w pokoju. Miała ona tylne wyjście, którym mógłby uciec. Została wykuta w kamiennej ścianie na czasy dokładnie takie jak te. Ale Srog nie był tego typu człowiekiem. Był rycerzem, nie zwykł uciekać. Jeśli miał dziś spotkać się ze śmiercią, to spojrzy jej prosto w twarz, z mieczem w ręku, mierząc się z wrogiem. Będzie walczył tak długo, aż utoruje sobie drogę do wyjścia, albo umrze. To właśnie były trudności, z którymi lubił się mierzyć. Srog wydał z siebie donośny okrzyk bojowy. Nie czekał aż go dopadną – skierował się w stronę mężczyzn. Dobył miecza i podniósł go wysoko, a kiedy dowódca tamtych, sięgnął po kolejny krótki sztylet, Srog podbiegł do niego i dokonał swego cięcia, odrąbując mężczyźnie nadgarstek, zanim ten zdążył w niego rzucić. Żołnierz upadł na ziemię, krzycząc. Srog nie zatrzymywał się, uderzał mieczem raz po raz, szybciej niż wszyscy pozostali, ścinając głowę jednemu, innego godząc prosto w serce. Lata walki sprawiły, że nie bał się zasadzek, nauczyły go nigdy się nie poddawać i dzięki temu Srog zdjął trzech mężczyzn zaledwie w mgnieniu oka. Pozostali dwaj zaszli go z boku i z tyłu. Srog wirował wokół własnej osi blokując mieczem ich ciosy. W powietrzu latały iskry kiedy z nimi walczył. Srog dawał popis wspaniałej walki z dwoma przeciwnikami, nawet kiedy zepchnęli go w tył pokoju. Brzęk metalu odbijał się echem po ścianach, mężczyźni chrząkali, walcząc o swoje życie. Srog wreszcie znalazł miejsce, podniósł nogę i kopnął jednego z nich w klatkę piersiową. Mężczyzna potknął się i wywrócił do tyłu, a Srog zakręcił się i uderzył łokciem w twarz drugiego żołnierza, ten upadł na kolana. Srog był zadowolony widząc wszystkich swoich pięciu przeciwników powalonych na podłogę. Jednak zanim zdążył dopełnić swego dzieła, poczuł nagle ostry ból w plecach.

Srog odsłonił się walcząc z innymi i nie zauważył szóstego żołnierza, który zakradł się do komnaty i dźgnął go w plecy. Jęcząc z bólu, Srog zebrał w sobie resztki sił. Odwrócił się, pochwycił swojego przeciwnika, przyciągnął do siebie i uderzył go głową, łamiąc mu nos i sprawiając, że ten osunął się na podłogę. Srog wygiął się i sięgnął ręka za plecy, chwycił rękojeść krótkiego miecza, który miał wbity obok kręgosłupa i pociągnął go. Wrzasnął z rozdzierającego bólu i upadł na kolana. Ale przynajmniej udało mu się usunąć miecz, który trzymał teraz w swoich bladych dłoniach. Wstał i wbił go prosto w serce napastnika. Ciężko ranny upadł na kolano, zakaszlał i splunął krwią. Nastąpiła chwilowa cisza w bitwie i Srog zdał sobie sprawę, że z jego obrażeniami, nie pozostało mu zbyt wiele czasu. Nagle usłyszał, że kolejny żołnierz zbliża się do komnaty. Srog zmusił się, aby wstać i zmierzyć się z nim pomimo bólu. Nie wiedział, czy starczy mu sił, aby znów podnieść miecz. Odetchnął z wielką ulgą, kiedy zobaczył kto nadchodzi. Był to Matus, najmłodszy syn Króla. Matus wbiegł do sali, odwrócił się, zatrzasnął drzwi i zabarykadował je. - Panie – powiedział Matus, odwracając się i ruszając w jego stronę – jesteś ranny. Srog potwierdził upadając znów na jedno kolano, ból go rozdzierał, czuł się coraz słabszy. Matus podbiegł i chwycił go pod ramię. - Masz szczęście, że żyjesz – powiedział w pośpiechu. – Wszyscy pozostali w zamku są martwi. Ja jestem żywy tylko dlatego, że jestem Wyspiarzem. Zabiją cię. Musisz się ukryć! - Co tu robisz Matusie? – zapytał z trudnością Srog. – Zabiją cię jeśli znajdą cię tutaj. Jeśli zobaczą, że mi pomagasz. Idź. Ocal samego siebie. Matus pokręcił głową. - Nie, – powiedział – nie zostawię cię. Nagle rozległo się walenie w drzwi. Jacyś ludzie próbowali je wyważyć. Matus odwrócił się i ze strachem w oczach spojrzał w oczy Sroga. - Nie mamy czasu. Musimy się stąd wydostać! Natychmiast! - Zostanę i będę walczył – powiedział Srog. Matus pokręcił głową. - Jest ich za dużo. W mgnieniu oka będziesz martwy. Jeśli przeżyjesz, będziesz mógł walczyć innego dnia. Chodź za mną. Srog w końcu przyznał rację Matusowi. Chciał, aby chłopiec przeżył, a wiedział, że sam nie da rady walczyć. Przebiegli przez komnatę do sekretnego przejścia ukrytego w kamiennym murze. Matus dotykał muru, starając się znaleźć odpowiednie miejsce. W końcu wyczuł jeden kamień, który był poluzowany bardziej niż pozostałe, popchnął go, a kiedy to zrobił, w

murze pojawiło się wąskie przejście. Było ono jednak na tyle szerokie, że człowiek, mógł się przez nie prześlizgnąć. Walenie w drzwi było coraz głośniejsze. Matus pochwycił wahającego się Sroga. - Martwy nie przydasz się Gwendolyn – powiedział. Srog ustąpił i pozwolił Matusowi wciągnąć się do środka. Obaj ukryli się w mroku, kamień zamknął się za nimi. A kiedy to się stało, usłyszeli trzask, dźwięk pękających i otwierających się drzwi. Kilkunastu mężczyzn wtargnęło do komnaty. Matus i Srog szli w głąb korytarza. Matus prowadził ich bezpiecznie. Srog kulał za nim nie wiedząc ile życia ma jeszcze przed sobą – wiedział natomiast, że Wyspy Górne i Krąg, nigdy nie będą już takie same.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY Gwendolyn siedziała w dawnym gabinecie ojca, przewijając kolejny stos zwojów, starając się dojść do ładu ze sprawami królestwa. Gwen uwielbiała spędzać czas w gabinecie ojca, czuła z nim tu więź. Jako mała dziewczynka spędziła tu niezliczoną ilość dni. Jego ciemne ściany wyłożone były starodawnymi, cennymi księgami, które Król sprowadził z najdalszych zakątków królestwa, jakby chciał zapewnić jej towarzystwo. I rzeczywiście, kiedy odbudowywała Królewski Dwór, upewniła się, że ten gabinet będzie jego centralnym punktem i że zostanie przywrócona mu dawna świetność. Teraz był nawet piękniejszy, a Gwen bardzo chciałaby zobaczyć twarz ojca, po tym jak odnowiła komnatę. Wiedziała, że byłby zachwycony. Gwen spojrzała na zwoje i próbowała powrócić do pracy związanej z królestwem, chciała, aby powróciło ono do normalności. Jednak zdawała sobie sprawę, że póki co nigdzie nie było normalnie. Ledwie umiała się skupić, była roztrzęsiona i ogarnięta żalem. Obrazy odlatującego Thora i martwej Selese co chwila pojawiały się jej przed oczami. W końcu zwinęła zwoje. Potarła oczy i zaczęła masować skronie, wzdychając. Obraz zamazywał jej się przed oczyma od nadmiaru czytania. Sprawy Kręgu nigdy się nie kończyły i niezależnie od tego przez ile zwojów przebrnęła, zawsze pojawiały się nowe. Było już późno. Przez całą noc nie spała czuwając przy Guwaynie. Teraz, kiedy nie było Thora, czuła się bardziej samotna niż kiedykolwiek. W ostatnim czasie w ogóle nie była w stanie myśleć, potrzebowała przerwy. Gwen wstała zza ojcowskiego biurka i podążyła w stronę wysokich, łukowatych drzwi, prowadzących na kamienny balkon. Był piękny słoneczny dzień. Gwen czuła się wspaniale wychodząc na zewnątrz. Odetchnęła głęboko wiejącą, delikatną bryzą. Spojrzała w dół na Królewski Dwór – wszyscy ludzie kręcili się tam radośnie. Powierzchownie patrząc, wszystko wyglądało doskonale, ale w środku, Gwen drżała. Spojrzała na ogromne sztandary powiewające delikatnie na wietrze. Rozkazała, aby uczcić śmierć Selese i opuścić je do połowy masztu. Pogrzeb wciąż siedział głęboko w umyśle Gwen – podobnie jak odwołanie jej ślubu. Była taka roztrzęsiona z powodu śmierci swojej nowej przyjaciółki. Dzień, który miał być radosny i do którego przygotowywała się przez wiele miesięcy, nagle zmienił się w dzień żalu. Zaczęła się zastanawiać czy kiedykolwiek w jej życiu, ktoś zostanie przy niej na stałe. Zastanawiała się też czy ona i Thor kiedykolwiek wezmą ślub. Część niej rozważała, że może powinni gdzieś uciec i wziąć ślub w samotności, w jakimś ustronnym miejscu, z dala od oczu tłumu. Nie chodziło jej o wielką pompę i oprawę ceremonii. Wszystko czego pragnęła to być jego żoną. Gwen nie miała ochoty na świętowanie. Czuła się bardzo źle, czuła pustkę po tym co stało się Selese. A także z powodu żalu jej brata. Z powodu całego tego tragicznego

nieporozumienia. Widziała, że Reece już nigdy nie będzie taki sam i ta myśl ją przerażała. Jakaś część podpowiadała jej, że straciła brata. Była blisko z Reecem przez całe swoje życie, zawsze cieszyła się jego szczęściem, radością i beztroskim sposobem bycia – i nigdy nie widziała go tak szczęśliwego, jakim był z Selese. Teraz zaś widziała w jego oczach, że już nigdy nie będzie taki sam. Winił się za to, co się stało. Gwendolyn nie mogła oprzeć się wrażeniu, że wszyscy, na których jej zależało, byli jej odbierani jeden po drugim. Spojrzała w niebo i pomyślała o Thorze. Zastanawiała się gdzie mógł teraz być. Kiedy do niej wróci. Czy w ogóle wróci. Całe szczęście, że miała chociaż Guwayne’a. Spędzała z nim praktycznie każdą godzinę, trzymając go blisko, ceniąc tak bardzo. Był największym darem jej życia. Zaczęła płakać bez powodu, czując jak kruche jest życie. Modliła się do każdego boga jakiego znała, aby nigdy nic złego mu się nie stało. Po raz pierwszy od jakiegoś czasu Gwen poczuła się rozchwiana, bezbronna, niepewna tego co nastąpi. W ciągu tych ostatnich kilku miesięcy, całe jej życie kręciło się wokół ślubu, a teraz, bez ostrzeżenia, wszystko się zmieniło. Gwen nie mogła oprzeć się wrażeniu, że tragedia z Selese to dopiero początek. Przeczuwała, że zdarzą się okropne rzeczy. Wzdrygnęła się kiedy usłyszała pukanie w drzwi gabinetu ojca. Dźwięk żelaznej kołatki sprawił, że wstrząs przeszedł przez jej ciało – obawiała się, że jej okropne myśli zaraz się potwierdzą. Gwen odwróciła się i weszła z powrotem do gabinetu – jednak bez oczekiwania na jej zezwolenie, drzwi otwarły się szeroko. W pośpiechu weszli Aberthol, Steffen i kilku innych towarzyszy. Na ich twarzach widać było surowość i pośpiech. Aberthol trzymał w rękach zwój i spieszył z nim wprost do Królowej. Kiedy Gwen ich zobaczyła, pouczyła ukłucie w żołądku. Wiedziała, że o cokolwiek chodziło, musiało to być bardzo, bardzo poważne. Żaden z tych ludzi nie wtargnąłby tutaj bez uprzedniego zaproszenia, chyba że była to sprawa życia i śmierci. - Pani, – powiedział z niecierpliwością w głosie Aberthol, stając w łuku z pozostałymi – wybacz mi to najście, jednak przynoszę wieści absolutnie najwyższej wagi. - Słucham zatem – powiedziała Gwen. Aberthol przełknął ślinę. Trzęsącymi się rękami podał jej zwój, a Gwen go odebrała. - Wygląda na to, że najstarszy syn Tirusa, Falus, został zamordowany. Został znaleziony nad ranem na swoim statku. Wszystko też wskazuje na to, że zginął z rąk twojego brata – Reece’a. Na dźwięk tych słów, Gwen poczuła jak krew mrozi jej się w żyłach. Chwyciła zwój i spojrzała na Aberthola. Nie musiała już go otwierać, nie chciała dowiedzieć się niczego więcej. Powoli dotarły do niej jego słowa. Podobnie jak i konsekwencje tych zdarzeń. - Reece? – zapytała Gwen starając się to wszystko przetworzyć.

Aberthol skinął głową. Powinna była się domyślić. Reece oszalał z żalu, był żądny zemsty. Jak głupia musiała być, że go nie powstrzymała. W umyśle Gwen wirowały myśli o konsekwencjach. Najstarszy syn Tirusa nie żyje. Wiedziała, że jego synowie są uwielbiani przez ludzi z Wysp Górnych. Zrozumiała, że wieść prawdopodobnie już do nich dotarła. Kto mógł przypuszczać co się teraz stanie? Wiedziała, że na pewno nic dobrego – cokolwiek miało nadejść, na pewno zrujnuje to jej wysiłki złączenia dwóch rodów MacGilów. - Jest jeszcze coś, pani – powiedział Aberthol. – Otrzymaliśmy raporty, z których wynika, że na Wyspach Górnych wybuchło powstanie. Zniszczyli połowę twojej floty pani. A Tirus został uwolniony. - Uwolniony?! – spytała przerażona Gwen. Aberthol potwierdził. - Jest jeszcze gorzej, pani. Napadli na zamek i Srog został poważnie zraniony. Jest teraz trzymany w niewoli. Przesłano nam informacje, że go zabiją i zniszczą pozostałą część floty jeśli nie zadośćuczynisz śmierci Falusa. Serce Gwen waliło. To było jak jakiś koszmar. - O jakie zadośćuczynienie chodzi? – spytała. Aberthol oczyścił gardło. - Chcą, aby Reece przybył na Wyspy Górne i osobiście przeprosił Tirusa za śmierć Falusa. Tylko wtedy wypuszczą Sroga i zawrą pokój. Gwen mimowolnie walnęła pięścią w biurko ojca. Taki sam gest wykonywał jej ojciec kiedy był zdenerwowany. Paliła się we frustracji. Wszystkie jej starannie ułożone plany zostały zniweczony przez to, że jej brat pod wpływem impulsu dopuścił się morderstwa na Falusie. A teraz Srog, jej zaufany emisariusz, był ranny i pojmany. Połowa jej floty zniszczona. Była odpowiedzialna za tych ludzi – poczuła, że wstępuje w nią poczucie winy. W tym samym czasie przypomniała sobie przepowiednię Argona o inwazji na Krąg i wiedziała, że nie może zrezygnować z Wysp Górnych. Potrzebowała miejsca schronienia i to bardziej niż kiedykolwiek. To co rozpętał Reece było najgorszą rzeczą jaka mogła się stać i w dodatku stało się to w najgorszym momencie. Gwen nie mogła porzucić też Sroga. Ani floty. Musiała zrobić wszystko, cokolwiek było w jej mocy, aby im zadośćuczynić. Musiała utrzymać pokój w królestwie. Szczególnie, że jedyne czego żądali to przeprosiny. - Chcę zobaczyć się z moim bratem – powiedziała twardo Gwen. Aberthol skinął głową. - Podejrzewałem, że będziesz chciała, pani. Czeka na zewnątrz. - Każcie mu wejść – rozkazała. – I zostawcie nas samych. Aberthol i pozostali skłonili się i pospiesznie opuścili gabinet.

Kiedy wychodzili, wszedł Reece. Sam. Miał przekrwione oczy, patrzył chłodno i twardo jakby oszalał z żalu. W żaden sposób nie przypominał brata, którego Gwendolyn znała przez całe życie. - Zamknij za sobą drzwi – rozkazała Gwen głosem Królowej, nie siostry, tak chłodno i twardo, jak wyglądał Reece. Reece wyciągnął rękę i zatrzasnął łukowate dębowe drzwi gabinetu ojca. Gwen podeszła do przodu, aby mógł ją powitać. Gdy się do siebie zbliżali, Gwen, wściekła na Reece’a, który sprawił, że całe królestwo pogrążyło się w chaosie, wyciągnęła rękę i mocno uderzyła go w twarz. To był pierwszy raz w jej życiu, kiedy zrobiła coś takiego. Dźwięk poniósł się echem po komnacie. Reece spojrzał na nią zdumiony. - Jak śmiesz mi się przeciwstawiać! – powiedziała Gwen z furią w głosie. Reece spojrzał na nią, a jego zdumienie zmieniło się w złość. Policzki miał całe czerwone. - Nigdy ci się nie sprzeciwiłem! - Nie? – krzyknęła. – A czy sądzisz, że zabicie naszego kuzyna – członka królewskiej rodziny MacGilów, syna Tirusa, de facto jednego z przywódców Wysp Górnych – jest czymś co możesz sobie zrobić, kiedy będziesz miał na to ochotę, bez mojego rozkazu? - Zasłużył na to – a nawet na więcej! - Nie obchodzi mnie czy na to zasłużył! – wrzeszczała Gwendolyn, a jej twarz płonęła ze złości. – Muszę władać królestwem! Jest tu wielu ludzi, którzy każdego dnia zasługują na śmierć, ale jednak ich nie zabijam. Masz ten luksus – ja nie. - A więc poświęcisz to co sprawiedliwe na rzecz polityki? – zapytał. - Nie mów mi o sprawiedliwości – powiedziała Gwen. – Wielu naszych ludzi – dobrych ludzi – zginęło dzisiaj na Wyspach Górnych za sprawą twojego występku. Uważasz, że było to dla nich sprawiedliwe? - W takim razie powinniśmy też zabić tych, którzy ich zabili. Gwendolyn pokiwała głową, sfrustrowana, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszy. - Może i jesteś dobrym wojownikiem, – powiedziała – ale nie masz pojęcia o tym, jak władać królestwem. - Powinnaś być po mojej stronie – zaprotestował Reece. – Jesteś moją siostrą– - Jestem Królową – poprawiła go Gwen. Twarz Reece’a ogarnęło zdziwienie. Stali i patrzyli na siebie w ciszy. Gwen oddychała ciężko, doskwierał jej brak snu, była przytłoczona sprzecznymi uczuciami. - To co zrobiłeś, wpływa na kraj, wpływa na Krąg, wpływa na bezpieczeństwo nas wszystkich – kontynuowała. – Srog jest ranny. Jego życie jest teraz zagrożone. Połowa mojej floty została zniszczona. Oznacza to, że setki naszych ludzi zginęło. A wszystko to z powodu twojego pochopnego zachowania.

Reece również poczerwieniał. - To nie ja zacząłem tę wojnę – powiedział. – Oni to zrobili. Stało się to za sprawą Falusa. To on mnie zdradził. Zdradził nas wszystkich. - Zdradziłeś się sam – poprawiła go Gwen. – Falus jej nie zamordował. Ledwie przyniósł jej wiadomość. Wiadomość, która częściowo była prawdą, opartą na twoich działaniach. Okazał się dwulicowy i zasługiwał na karę, a może nawet na śmierć, ale musisz uznać w tym wszystkim swoją rolę. I musisz zrozumieć, że nie możesz sam wymierzać sprawiedliwości – a już na pewno nie bez wcześniejszego uzgodnienia tego ze mną. Gwendolyn odwróciła się i przebiegła przez pokój. Musiała oczyścić umysł. Podeszła do biurka ojca, pochyliła się nad nim i zrzuciła wszystkie leżące na nim książki. Z wielkim hukiem wysłała je na podłogę. W powietrzu uniosły się tabuny kurzu. Wrzasnęła we frustracji. Nastąpiła napięta cisza. Reece nie ruszał się, obserwując jedynie Gwen. Ta zaś westchnęła i podeszła do okna, spojrzała na zewnątrz, wzięła głęboki oddech starając się pozostać spokojną. Część niej wiedziała, że Reece ma rację. Ona również nienawidziła MacGilów. I kochała Selese. Tak naprawdę część niej, podziwiała jej brata za to co zrobił. Cieszyła się, że Falus nie żyje. Jednak była Królową. To czego chciała i kogo podziwiała nie miało żadnego znaczenia. Musiała liczyć się z życiem wielu. - Nie rozumiem cię – ostatecznie przerwał ciszę Reece. – Kochałaś Selese tak samo jak ja. Czy nigdy nie pragnęłaś zemścić się za jej śmierć? - Kochałam ją jako przyjaciółka – odpowiedziała Gwen, była już spokojniejsza – i jako szwagierka. Westchnęła. - Jednak jako Królowa muszę ważyć zemstę i sprawiedliwość. Nie zabiję jednego człowieka po to, aby zginęły ich setki. Podobnie jak nie mogę pozwolić tobie tego zrobić – niezależnie czy jesteś moim bratem, czy też nie. Stanęła, pochyliła się, schyliła głowę, w której roiło się od myśli. - Postawiłeś mnie w beznadziejnej sytuacji – powiedziała. – Nie mogę pozwolić, aby Srog zginął – czy ktokolwiek inny z moich ludzi. Co więcej, pozostała część mojej floty również jest cenna i nie mogę porzucić Wysp Górnych, których potrzebuję teraz bardziej niż kiedykolwiek, z powodów, o których nie masz pojęcia. Znów westchnęła, zastanawiając się nad tym wszystkim. - Nie mam innego wyjścia – powiedziała, odwracając się do swojego brata. – Pojedziesz na Wyspy Górne i przeprosisz Tirusa. Reece dyszał ze złości. - NIGDY tego nie zrobię – wrzasnął. Gwen zrobiła się harda.

- ALEŻ ZROBISZ! – krzyknęła na niego dwa razy głośniej. Jej twarz była cała czerwona. Był to wrzask, który przestraszył nawet ją samą. Głos twardej Królowej, silnej kobiety. Był to głos jej ojca, który przez nią przemawiał. Jednak przez Reece’a, jej brata, również przemawiał głos ojca. Stali naprzeciwko siebie w gabinecie, mierząc się wzajemnie z siłą własnych rodziców. Każde z nich było równie pewne swoich racji. - Jeśli tego nie zrobisz, – powiedziała – każę cię aresztować za twoje bezprawne czyny. Reece spojrzał na nią z niedowierzaniem. - Aresztować mnie? Twojego brata? Za dążenie do sprawiedliwości? Patrzył się na nią wzrokiem, który sprawiał jej ból, wzrokiem, który stwierdzał, że go zdradziła. - Jesteś moim bratem, – powiedziała – ale przede wszystkim jesteś moim poddanym. Zrobisz, co każę. Zejdź mi z oczu. I nie wracaj dopóki go nie przeprosisz. Reece otworzył usta ze zdumieniem. Ból i cierpienie wyryły się na jego twarzy. Patrzył na nią bez słowa. Chciałaby móc okazać mu współczucie, jednak miała go zbyt mało, by rozdawać je wokoło. Powoli Reece odwrócił się, podszedł do drzwi jakby w transie, otworzył i zamknął je za sobą. Gwen stała tam wśród świdrującej ciszy, marząc, aby być gdziekolwiek indziej, byle nie tutaj. Marząc, aby być kimkolwiek innym, tylko nie Królową.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY Erec galopował na swoim pięknym białym rumaku, za jego plecami siedziała Alistair, która obejmowała go rękami w pasie. Nigdy nie był tak szczęśliwy jak w tej chwili. Oto udawał się na południe, do swojej ojczyzny, z Alistair u swojego boku. W końcu, po tych wszystkich latach, powróci do własnego kraju i znów spotka się z rodziną. Erec nie chciał zwlekać z przedstawieniem ukochanej swojej rodzinie, swoim ludziom i z tym, aby ją poślubić. Spotkanie Alistair było najlepszą rzeczą jaka zdarzyła mu się w życiu i nie mógł wyobrazić sobie, że mógłby się z nią rozstać, choćby na minutę. Był przeszczęśliwy, że zdecydowała się z nim pojechać. Kiedy jechali tak na południe, a robili to od kilku dni, Erec zaczynał wyczuwać, że powietrze staje się coraz bardziej wilgotne, czuł zapach oceanu i wiedział, że zbliżają się do południowego wybrzeża. Jego serce biło teraz szybciej. Wiedział, że zaraz za zakrętem pojawią się klify, ocean i statek, który czeka na to, aby zabrać go do ojczyny. Nie było go tam od czasów dzieciństwa, więc przepełniała go teraz ekscytacja. Bardzo tęsknił za swoją rodziną. Przede wszystkim zaś, cierpiał z powodu zbliżającej się śmierci ojca. Miał nadzieję, że dotrą tam na czas. Kiedy tak jechał, Erec miał mieszane uczucia co do Kręgu. W końcu Krąg stał się jego domem. Został tu przywieziony jako młody chłopiec i wychowany na najwspanialszego rycerza w królestwie, a Król MacGil był dla niego niczym drugi ojciec. Został zabrany i wychowany w Królewskim Dworze jakby był to jego własny dom. Został wychowany w poczuciu przynależności do Srebrnych – nawet teraz Erec słyszał za sobą szczęk ich ostróg – kilkunastu rycerzy towarzyszyło mu w dowód swojego szacunku. Byli dla niego prawdziwymi braćmi. W jakimś stopniu czuł się winny, że ich opuszcza, że przestaje chronić Krąg. Jednak z drugiej strony, Erec wiedział, że zostawia Krąg w dobrych rękach – Kendrick i wielu innych pozostali wszak, aby go chronić. Wiedział też, że Krąg był silniejszy niż kiedykolwiek. Wiele fortów i zamków zostało odbudowanych, Kanion jest zabezpieczony, Tarcza podniesiona, mosty i warownie wzmocnione. A przede wszystkim – Ralibar ma na to wszystko baczenie. Odejście stąd było bolesne, ale przynajmniej Erec mógł mieć pewność, że Krąg był nie do zdobycia – więc był to naprawdę najlepszy czas na to, aby wrócić do swej ojczyzny, do swego umierającego ojca i na to, aby złożyć Alistair przysięgę małżeńską na oczach swoich ludzi. Wreszcie wspięli się na grzbiet i przystanęli, aby spojrzeć na rozpościerający się przed nimi widok. Erec rozejrzał się i zobaczył wielkie, spienione fale Oceanu Południowego. Spojrzał wprost w dół i zobaczył, daleko w dole, ogromne chmury piany rozpryskujące się w powietrzu. Powstawały kiedy fale zderzały się z wybrzeżem. Ocean Południowy.

Erec przyjrzał się brzegowi, spodziewając się ujrzeć tam ogromny statek z wysokimi masztami i białymi żaglami, który czeka tu na niego i wkrótce zabierze go do domu. Jednak kiedy wszyscy rycerze zatrzymali się za nim, Erec patrzył w dół z zakłopotaniem. Na brzegu nie było statku. Erec, zdumiony, jeszcze raz przeanalizował wybrzeże na całej długości. - To nie może być prawda – powiedział sam do siebie. - Co się stało Panie? – zapytał jeden z rycerzy. - Chodzi o nasz statek – odpowiedział. – Nie ma go tutaj. Erec siedział na swoim koniu i zastanawiał się cóż takiego mogło się stać, jak mogło do tego dojść. Nie było innej drogi do domu. Czy powinni zawrócić? Wiedział, że istnieje tylko jeden sposób, aby się wszystkiego dowiedzieć – musieli zjechać na dół i sami sprawdzić. Erec spiął konia i wraz z innymi pogalopowali w dół klifu krętymi ścieżkami wydrążonymi w skale. Jechali w koło, aż wreszcie dotarli na brzeg. Jechali po piasku aż do granicy wody, a Erec rozglądał się w prawo i w lewo, szukając jakiegokolwiek znaku żeglarzy. W pewnej odległości po lewej stronie dostrzegł jakiś statek. Widział jednak, że ma inny kolor żagli, były czarno-zielone – zupełnie ich nie rozpoznawał. Na pewno nie były to jego barwy. - Nie rozumiem – powiedział Erec. – Był to statek, który przysłał mój ojciec. Powinni tu na nas czekać. Nie rozumiem cóż mogło się stać. - Odpłynęli! – krzyknął jakiś głos. Erec odwrócił się i zobaczył wielkiego mężczyznę z szerokim podbródkiem i łysiną na głowie – wyglądał, jakby kiedyś był wojownikiem, jednak teraz czasy jego świetności minęły. Wyszedł zza klifu, otoczony kilkoma mężczyznami w zniszczonych ubraniach. Byli żeglarzami i zmierzali wprost w stronę Ereca. - Odpłynęli trzy dni temu! – głośno powiedział mężczyzna kiedy podszedł bliżej. – Czekali, ale chyba doszli do wniosku, że nie macie zamiaru dotrzeć. Odpłynęli tam, skądkolwiek przypłynęli. Najwyraźniej spóźniliście się. - Bo obraliśmy inną drogę – powiedział jeden z rycerzy Ereca. – Tam na rozwidleniu. Erek pokręcił głową, - Mamy tylko trzy dni spóźnienia – powiedział. – Powinni byli poczekać. - Inna grupa przyjechała wczoraj – powiedział mężczyzna. – Zapłacili więcej. Mieli klienta, więc skorzystali z okazji. Erec poczerwieniał ze złości. - Dali mojemu ojcu swoje słowo. Czy honor dla nikogo już nic nie znaczy? – zapytał na głos sam siebie.

- Dokąd chcecie płynąć? – zapytał mężczyzna, podchodząc bliżej i paląc fajkę. – To jest mój statek – dodał, wskazując na statek zacumowany na brzegu. – Może ja będę mógł was tam zabrać. Erec zmierzył podejrzliwie mężczyznę od góry do dołu. Nie był co do niego przekonany. Następnie spojrzał na statek. Zdecydowanie minęły już lata jego świetności. Wyglądał na brudny, zużyty i nawet stąd było widać, że załogę stanowią jakieś prymitywne typy. - Odpływam na Wyspy Południowe – powiedział Erec. – Do mojej ojczyzny, mój ojciec, Król, oczekuje na nas. - Zabiorę was tam za odpowiednią opłatą – powiedział mężczyzna. - Za odpowiednią opłatą? – powiedział jeden z rycerzy Ereca, podchodząc bliżej na swoim koniu. – Czy ty wiesz z kim rozmawiasz? To jest Erec, mistrz Srebrnych. Powinieneś odzywać się do niego z większym szacunkiem. Mężczyzna spojrzał na niego bez wyrazu, niewzruszony, spokojnie pykając swoją fajkę. - Srebrny czy nie, każdy ma swoją cenę – powiedział spokojnie mężczyzna. – Ja tu robię interesy. A na rycerskości niczego nie zarobię. Erec spoglądał na statek i zastanawiał się. Westchnął, wiedząc, że nie ma zbyt wielu opcji. Musiał spotkać się z umierającym ojcem. - Pieniądze to nie problem – powiedział Erec. – Zależy mi za to na tym, aby twój statek był bezpieczny. Nie narażę życia mojej żony na przeciekającej łajbie. Mężczyzna uśmiechnął się szeroko i spojrzał na Alistair w sposób, który bardzo nie spodobał się Erecowi. - Mój statek jest najbezpieczniejszy na całym morzu. Nie pozwól, aby zwiódł cię jego wygląd. Jeden worek złota i podróż należy do ciebie. Jeśli nie – powiedział unosząc swą czapkę – interesy z tobą to sama przyjemność. - Cały worek! – krzyknął jeden z rycerzy Ereca. – To jest rozbój w biały dzień! Erec jeszcze raz przyjrzał się dokładnie mężczyźnie i mocno się zastanowił. Nie podobał mu się ten pomysł, ale wydawało się, że nie ma innej możliwości. Musi spotkać się z ojcem, zanim ten umrze. Erec sięgnął do swojego pasa, chwycił worek złota i rzucił go mężczyźnie. Worek walnął go w klatkę piersiową, a ten go chwycił, otworzył i uśmiechnął się szeroko. - Jest tam tyle, ile sobie zażyczyłeś, a nawet więcej – powiedział Erec. – Zawieź nas szybko. I bezpiecznie. Mężczyzna ukłonił się nisko, szeroko się przy tym uśmiechając. Erec odwrócił się, zszedł z konia i pomógł zejść Alistair. Następnie podszedł do swoich braci i objął ich. - Brońcie Kręgu – powiedział. Ci odwzajemnili jego uścisk. - Już wkrótce się zobaczymy, panie – odpowiedzieli.

- Tak, zobaczymy się. Erec wziął Alistair za rękę i oboje udali się w dół wybrzeża, podążając za grupą zapuszczonych mężczyzn. Głęboko w środku Erec wiedział, że coś jest nie tak, ale nie wiedział co. Kiedy szedł w stronę statku, delikatnie chwycił dłoń Alistair, odwrócił się i spojrzał w tył. Zobaczył, że jego mężczyźni już odjechali. Spojrzał w górę na ogromny statek, który się przed nim znajdował i zaczął zastanawiać się czy nie popełnił właśnie największego błędu w swoim życiu.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ÓSMY Luanda zanurzyła się w jednym z zimnych źródeł. Była sama, wysoko w górach Pogórza. Był to jej codzienny nawyk. Wchodziła do zimnej wody, aż po same włosy, które całkowicie jej odrosły, a dotyk lodowatej wody na głowie sprawiał, że czuła, że żyje, że się przebudziła. Przypominało jej to, gdzie się znajduje. Nie była w domu, zamieszkiwała na obcej ziemi. Po złej stronie Pogórza. Na wygnaniu. Już nigdy nie wróci do domu. Zimna woda przypominała jej o tym każdego ranka i w pewien sposób zaczynało jej się to podobać. Był to jej sposób na to, aby przypomnieć sobie czym stało się jej życie. Tutaj na górze, przy górskich źródłach było dość pusto. Miejsce położone było wśród gęstych letnich lasów i spowite poranną mgłą. I chociaż nienawidziła wszystkiego po tej stronie Pogórza, Luanda musiała przyznać, że tutaj zaczynało jej się podobać, w tym miejscu, o którym nie wiedział nikt, oprócz niej. Odkryła je przez przypadek, podczas jednej ze swoich długich, górskich wędrówek. I od tamtego czasu przychodziła tutaj codziennie. Kiedy Luanda powoli wynurzyła się z wody, osuszyła swoje ciało cienkim wełnianym ręcznikiem, który ze sobą przyniosła. A następnie, jak co rano, wzięła długą gałąź ziół, którą dał jej aptekarz i oddała na nią mocz. Położyła zioła na skale w promieniach słonecznych obok wody i czekała. Uważnie obserwowała ich zielony kolor – robiła tak każdego dnia od wielu miesięcy. Czekając, mając nadzieję, że ich kolor zmieni się na biały. Jeśli tak się stanie, powiedział aptekarz, będzie to oznaczało, że jest brzemienna. Każdego ranka Luanda stała tam, osuszała się i obserwowała długie, obłe liście – i każdego ranka była zawiedziona. W zasadzie porzuciła już nadzieję, teraz było to już tylko zwykłe przyzwyczajenie. Luanda zaczynała zdawać sobie sprawę z tego, że prawdopodobnie nigdy nie zajdzie w ciążę. Jej siostra przebiła ją również w tej sprawie. Życie było dla niej okrutne także w tej kwestii, podobnie jak w każdej innej. Luanda pochyliła się nad wodą i patrzyła na swoje odbicie. Idealnie płaska tafla wody odbijała słoneczne niebo, chmury, dwa słońca i Luandę zastanawiającą się nad meandrami życia, z którymi musiała sobie dotychczas radzić. Czy ktokolwiek w życiu kiedykolwiek ją naprawdę kochał? Nie była już tego pewna. Wiedziała, że kocha Bronsona i że on również ją kocha. Teoretycznie to powinno im wystarczyć – niezależnie czy mieli dziecko, czy też nie. Luanda zebrała swoje rzeczy i przygotowywała się do odejścia, po chwili refleksji rzuciła jeszcze okiem na leżącą na skale gałąź. Kiedy to zrobiła, zmroziło ją i wstrzymała oddech. Nie mogła w to uwierzyć: tam, w słońcu, gałąź zabarwiła się na biało.

Luanda zaczęła ciężko oddychać. Podniosła rękę do ust, bojąc się podejść do gałęzi. Podniosła ją trzęsącymi się rękami, zbadała ją w każdy możliwy sposób. Była biała. Śnieżnobiała. Taka, jak nigdy wcześniej. Luanda, jak gdyby nie ona, zaczęła płakać. Zalała się łzami, owładnięta emocjami. Chwyciła się za brzuch i poczuła się jak nowo narodzona. Poczuła, że ogarnia ją radość i szczęście. Wreszcie życie odmieniło się na jej korzyść. Wreszcie będzie miała wszystko, co ma Gwendolyn. Odwróciła się i pobiegła ze źródeł przez las, z powrotem w dół grzbietu. Z daleka widziała już fort, w którym znajdował się jej mąż. Biegła najszybciej jak tylko potrafiła, a łzy ciekły jej po policzkach, łzy szczęścia. Nie umiała się doczekać, aby przekazać mu wieści. Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów była szczęśliwa. Była naprawdę szczęśliwa. * Luanda wpadła do hali zamkowej, przebiegła obok straży, dotarła na kamienne schody i spieszyła w górę przeskakując trzy stopnie na raz. Biegła do utraty tchu, musiała spotkać się z Bronsonem. Nie mogła się doczekać, kiedy zobaczy jego reakcję. On, Bronson, mężczyzna, którego kochała bardziej niż kogokolwiek na świecie, naprawdę mocno pragnął tego dziecka. Wreszcie ich marzenia się spełnią. Wreszcie będą rodziną. Założą własną rodzinę. Luanda gnała korytarzem i przebiegła przez wysokie łukowate drzwi, nie zauważając nawet, że nie było przy nich straży. Drzwi były otwarte, niestrzeżone przez nikogo – inaczej niż zwykle. Wpadła do pokoju i natychmiast się zatrzymała. Zdziwiła się. Coś było nie tak. Świat zaczął poruszać się w zwolnionym tempie, kiedy rozejrzała się po pokoju, na zimnej kamiennej podłodze, obok drzwi, dostrzegła dwa ciała. Byli to strażnicy Bronsona. Obaj martwi. Zanim zdążyła pojąć okrucieństwo tej sytuacji, zobaczyła, że po drugiej stronie sali leży kolejne ciało. Natychmiast rozpoznała jego ubrania: Bronson. Leżał sztywny na plecach. Nie ruszał się. Jego oczy były szeroko otwarte i gapiły się w sufit. Luanda poczuła, jak jej ciało zaczyna się gwałtownie trząść, tak, jakby ktoś przeciął ją na pół. Kolana się pod nią ugięły i upadła na podłogę, lądując wprost na ciele jej męża. Chwyciła zimne dłonie Bronsona i spojrzała na jego siną twarz. Miał rany na całym ciele. Powoli, ale stanowczo, wszystko do niej dotarło. Jej mąż. Jedyna osoba na świecie, którą wciąż kochała. Ojciec jej dziecka. Martwy. Zamordowany. - NIE! – jęknęła Luanda. Potrząsała Bronsonem jakby to mogło przywrócić go do życia. Cały czas płakała, ściskała go, jej ciało całe się trzęsło – płakała w konwulsjach. Luanda miała potrzebę, aby kogoś, coś, za to obwinić. Oczywiście zrobili to na pewno McCloudowie. Ci których chciała zamordować. Gdyby tylko Bronson jej posłuchał, gdyby tylko nie puścił ich wolno.

Ale to jej nie wystarczało. Musiała obwinić też kogoś innego. Kogoś kto stał za tym wszystkim. Na myśl przyszła jej tylko jedna osoba: jej siostra. Gwendolyn. To była jej wina. Jej polityka, jej głupia naiwność. Wszystko to doprowadziło do śmierci męża Luandy. Gwen wszystko zniszczyła. Nie tylko odebrała Luandzie jej życie, ale też odebrała życie jedynej osobie, którą kochała. Luanda wrzasnęła. Ogarnęła ją wściekłość, była zdecydowana. Teraz, kiedy Bronson nie żyje, nie pozostało jej nic na świecie. Jedyne co mogła zrobić to sprawić, aby wszyscy inni cierpieli równie mocno jak ona. W końcu cierpiała przez nich. Zrobi to. Luanda wstała z sercem zimnym i twardym. Odwróciła się i ruszyła wzdłuż korytarza, jej serce przyspieszyło. Miała plan. Coś, co zniszczy Gwendolyn raz na zawsze. Przyszedł najwyższy czas, by wcielić go w życie.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY Kendrick, zdruzgotany od czasu swojego spotkania z matką, starał się oczyścić umysł i ułożyć myśli w tym świętym dniu. Szedł powoli na szczyt, podążając płaską ścieżką, otaczającą górę szerokimi kręgami. Wspinał się wraz z setkami Srebrnych i żołnierzy na świętą górę, każdy trzymał w ręku kamień. Nadszedł Dzień Pielgrzyma, jeden z najbardziej uroczystych dni w roku. Jak co roku, Kendrick podążał w to miejsce otoczony swoimi towarzyszami broni. Ranek spędzali zanurzając się w rzece, wybierając najpiękniejsze kamienie, a popołudniem udawali się na wycieczkę na górę. Szli powoli, okrążając ją i pnąc się w ten sposób coraz wyżej i wyżej. Po dotarciu na szczyt, zgodnie z tradycją należało położyć kamień, uklęknąć i pomodlić się. Oczyścić się z grzechów minionego roku i przygotować się na rok nadchodzący. Był to dzień święty dla wszystkich broniących królestwa. Uznano, że szczególnie pomyślne jest dla rycerza, kiedy w podróży towarzyszy mu kobieta, którą kocha. Kendrick poprosił Sandrę, a ta zgodziła się, aby iść z nim. Szła teraz u jego boku, zatopiona w ciszy. Pomimo tego, że starał się jak mógł, Kendrickowi trudno było pozbyć się myśli dotyczących jego spotkania z matką. Pomimo tego, że od czasu kiedy ją zobaczył, przebył już setki mil, wciąż ta sprawa ciążyła mu na sercu. Żałował teraz, że udało mu się ją odnaleźć. Zamiast tego wolałby już przez całe życie zastanawiać się kim jest, żyć fantazjami na jej temat. Czasem, zrozumiał, fantazje są cenniejsze niż rzeczywistość. Fantazja może podtrzymać cię na duchu, podczas gdy rzeczywistość może cię całkowicie zmiażdżyć. - Wszystko w porządku, panie? – zapytała Sandra. Kendrick odwrócił się i spojrzał na nią, wybiła go z zamyślenia. Jak zwykle jej widok uwalniał jego obawy. Kochał Sandrę ponad wszystko. Była taka piękna, wysoka, z szerokimi ramionami, ciemną skórą, ciemnymi oczyma. Jako przedstawicielka rasy imperialnej była tak egzotyczna, tak inna niż wszyscy, których znał. Chwycił ją za rękę. - Nic mi nie będzie – powiedział. - Myślę, panie, że cały czas jesteś smutny, od momentu twojego spotkania z matką – powiedziała. Kendrick ugryzł się w język. Wiedział, że ma rację, ale nie był gotowy z nią o tym porozmawiać. Sandra westchnęła. - Moja matka była zimną, okrutną i bezlitosną kobietą – powiedziała. – Nienawidziła mnie. Mój ojciec był wspaniałym wojownikiem, miłym dla każdego. Nie jestem okrutna czy złośliwa niczym moja matka. Zdecydowałam się przejąć cechy mojego ojca. Spojrzał na nią i zauważył, że intensywnie na niego patrzy.

- Nie rozumiesz? – zapytała. – To kim była twoja matka, czy ojciec, nie wpływa na ciebie. Szukasz rodziców w sobie. Ale jesteś osobną jednostką. Aby zrozumieć kim jesteś, musisz patrzeć w siebie. Bądź osobą, którą zdecydujesz się być. Sam możesz wybrać kim jesteś, możesz kształtować się każdego dnia. Kendrick myślał o jej słowach kiedy zmierzali na szczyt okrążając górę i zrozumiał, że posiada ona wielką mądrość. Trudno było to zrobić, ale powinien odpuścić ciągłe myślenie o swoich rodzicach. Musiał odkryć kim jest, sam w sobie. Kendrick poczuł się lepiej. Odwrócił się i zaczął się jej przyglądać. - Moi rodzice nigdy nie wzięli ślubu – powiedział. – Nie spędzili ze sobą życia. Ja zaś nie chcę spędzić swojego życia samotnie. Chciałbym wziąć ślub. Mieć dzieci, które będą mnie znały. Dzieci, które będą prawowite, Sandro – powiedział Kendrick odchrząkując. – Chciałbym ożenić się z tobą. Wiem, że już cię o to pytałem, ale bardzo chciałbym, abyś poważnie o tym pomyślała. Proszę. Sandra spojrzała na ziemię, a do jej oczu napłynęły łzy. - Kocham cię panie, – odpowiedziała – naprawdę kocham. Jednak mój dom jest daleko stąd. Gdyby nie ocean, który leży pomiędzy nami, tak, wtedy wzięłabym z tobą ślub. Ale muszę wrócić do domu. Do moich ludzi. Do Imperium. Do tych, których znam i kocham. - Ale cię tam teraz nie ma – powiedział Kendrick. – Jesteś teraz tutaj. A twoja rodzina jest tam zniewolona. Sandra wzruszyła ramionami. - To prawda. Ale wolałabym być niewolnicą we własnym domu niż wolnym człowiekiem z dala od moich ludzi. Kendrick nie rozumiał tego za bardzo, ale wiedział, że musi uszanować jej wolę. - Przynajmniej jestem z tobą teraz, mój panie – powiedziała. – Nie odjadę jeszcze przez parę dni. Kendrick mocniej uścisnął rękę Sandry. Zastanawiał się dlaczego wszystkie kobiety, na jakich mu w życiu zależało, musiały go opuścić. Wiedział, że powinien po prostu cieszyć się z czasu jaki może z nią teraz spędzić. Jednak myśl o jej wyjeździe sprawiała, że było to bardzo trudne. Szli, w ciszy, z setkami innych, aż w końcu dotarli na szczyt góry. Panowała tu solenna atmosfera – w powietrzu unosiło się uczucie świętości. Nagle Kendrick poczuł spokój. Kendrick ukląkł na trawie szerokiego płaskowyżu i wraz z innymi rycerzami, umieścił swój kamień na rosnącej stercie. Kiedy to robił, pochylił nisko głowę. Boże, proszę – modlił się w milczeniu – nie zabieraj mi tej pięknej kobiety. Pozwól nam być ze sobą. Znaleźć jakiś sposób. Nie chcę się z nią rozstawać. Kendrick otworzył oczy i powoli wstał, zaskoczony tym o co się pomodlił. Nie planował tego. Zazwyczaj na nadchodzący rok życzył sobie siły do walki z wrogami,

odwagi i męstwa. Jednak nagle w jego głowie pojawiła się inna modlitwa, od wypowiedzenia której nie chciał się powstrzymać. Odwrócił się do Sandry, a ona uśmiechnęła się do niego. - Modliłam się o ciebie, panie, – powiedziała – abyś odnalazł mądrość i spokój. Kendrick również się do niej uśmiechnął. - Moja modlitwa też była bardzo wyjątkowa. Kiedy Kendrick spojrzał Sandrze przez ramię, zobaczył na horyzoncie ruch i nagle mina mu zrzedła. Był całkowicie zaskoczony tym co ujrzał. To nie miało żadnego sensu. Kendrick popchnął Sandrę na bok i przyglądał się linii horyzontu profesjonalnym okiem wojownika. A kiedy to czynił, serce w jego piersi zaczęło bić coraz szybciej. To nie mogła być prawda. Na horyzoncie pojawiła się chmura kurzu, czarny dym i tysiące wojowników w zbrojach, jadących, kierujących się drogą prosto w stronę niestrzeżonego Królewskiego Dworu. To był jedyny dzień w roku, Dzień Pielgrzyma, kiedy bramy pozostawały otwarte. Oczywiście Kendrick nigdy by nie podejrzewał, że miasto potrzebuje dziś ochrony. Któż do diaska mógł atakować ich w momencie kiedy w Kręgu było tak bezpiecznie? Kiedy Kendrick przyjrzał się bliżej, jego twarz poczerwieniała z wściekłości – rozpoznał zbroje McCloudów. Kipiał ze złości, wściekły na siebie, że nie zabezpieczył lepiej dworu. Był teraz dobre pół dnia drogi od zamku, a McCloudowie byli już bardzo blisko, za blisko, praktycznie dojeżdżali do bram. W tej chwili Kendrick zdał sobie sprawę z tego, że jego siostra pozostała bez ochrony i zostanie zabita. Wydał z siebie wielki okrzyk wojenny. Wszyscy mężczyźni odwrócili się i zobaczyli to samo co on. Natychmiast podążyli za nim, kiedy ten w pośpiechu zbiegał z góry. Biegł jak najszybciej, aby czym prędzej dotrzeć do swego konia. Chciał wziąć udział w tej bitwie – miał jednak przeczucie, że niestety było już za późno. Już za chwilę, wszyscy, których zna i kocha, będą zupełnie martwi.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY Godfrey galopował w dół niekończącej się drogi, pędził tak całą noc, sam, oddychając ciężko, spoglądając co chwila przez ramię, czy nie ma gdzieś armii McCloudów. Dostrzegał ich przez całą drogę, jako że wznosili na horyzoncie ogromną chmurę pyłu. Byli nie dalej niż jakieś pół godziny drogi za nim. Godfrey przełknął ślinę i spiął konia jeszcze mocniej. Wiedział, że podczas tego biegu nie może sobie pozwolić na jakiekolwiek błędy. Był bardziej wyczerpany niż kiedykolwiek w całym swoim życiu. Wytrzeźwiał już całkowicie i czuł się jakby w każdej chwili mógł opaść z sił. Pocił się, mało powiedziane, pot wpadał mu do oczu, kłując go niemiłosiernie. Miał teraz przed sobą grzbiet i modlił się do wszystkich bogów jakich znał o to, aby po dotarciu do niego, jego oczom ukazał się Królewski Dwór. Jego modły zostały wysłuchane. W końcu jest w zasięgu, Godfrey poczuł ulgę widząc odbudowane bramy Królewskiego Dworu. Tak jak podejrzewał – były szeroko otwarte, a straż trzymała zaledwie garstka żołnierzy. Oczywiście, że tak. Przecież był Dzień Pielgrzyma i setki żołnierzy, którzy zazwyczaj stoją na straży, było teraz daleko stąd, na szczycie góry. Wiadomo było, że nie wrócą aż do wieczora. Godfrey wiedział jednak, że do tego czasu będzie już za późno. Wszyscy zostaną zabici, a całe miasto splądrowane. Godfrey kopnął konia wraz z przypływem świeżej determinacji. Gnał na złamanie karku. Ledwie potrafił oddychać, serce waliło mu w piersi. Zbliżał się do bram miasta. Stało przed nimi kilku żołnierzy, młodych, nowicjuszy. Gapili się na niego ze zdziwieniem i niczego nie rozumieli. - ZABARYKADUJCIE BRAMY! – krzyczał Godfrey. - Co?! – wrzasnął do niego jeden z nich. Żołnierze spojrzeli po sobie, zdezorientowani, podejrzewając, że Godfrey jest szalony. No właśnie, Godfrey zdał sobie sprawę z tego, że prawdopodobnie wygląda jak wariat. Zdecydowanie wyglądał niechlujnie – pocił się, był nieogolony, miał kaca, włosy wpadały mu do oczu i jechał bez przerwy przez całą noc. Godfrey poczerwieniał. - NADCHODZI ARMIA! – krzyczał. – ZAMKNIJCIE TE CHOLERNE BRAMY, ALBO SAM WAS POZABIJAM! Żołnierze spojrzeli wreszcie za Godfreya, patrząc na linię horyzontu. Początkowo byli nieufni i stali bez wyrazu. Ale po chwili Godfrey zauważył jak ich oczy szeroko otwierają się w panice – zapewne McCloudowie wyłonili się zza wzgórza. Żołnierze gorączkowo zaczęli opuszczać bramę.

- ZADMIJ W RÓG! – krzyknął Godfrey, kiedy przejechał przez otwarte bramy, zaraz przed tym jak mężczyźni je opuścili. Dźwięki rogów wypełniły całe miasto, odbijając się od siebie wzajemnie. Rozbrzmiewały one trójkami, był to sygnał ewakuacji miasta, sygnał, którego Godfrey nie słyszał nigdy w całym swoim życiu. Tysiące cywili wyłoniło się nagle ze swoich domów. Byli dobre zorganizowani i przygotowani. Spieszyli przez ulice miasta. W zorganizowanych grupach kierowali się drogą ewakuacyjną na tyły miasta. Gwendolyn pomyślała o wszystkim i dobrze przygotowała swoich ludzi. Godfrey ucieszył się, widząc, że wszystko to działa w należyty sposób. Miał dziwne uczucie, uczucie, którego nie znał: było to poczucie celu. Poczucie, że do czegoś się przyczynił, że jego czyny sprawiły jakąś różnicę. Czuł się nieustraszony. Czuł się chciany i potrzebny. Poczucie odpowiedzialności. Było mu to obce. I bardzo mu się podobało. Godfrey, ośmielony, udał się prosto do zamku, w którym, jak wiedział, znajdowała się jego siostra. Słudzy otwierali przed nim drzwi, rozpoznając w nim brata Królowej. Nie miał czasu zsiąść z konia, galopował więc pod samo wejście do wielkiej sali i jeszcze przez cały korytarz, aż dotarł do schodów. Zeskoczył z konia, przewracając się na ziemię. Złapał powietrze i podbiegł do schodów. Przeskakiwał po trzy, cztery stopnie na raz, chwiejąc się przy tym. Wreszcie dotarł na górne piętro. Biegł przez korytarz i dotarł do starych drzwi prowadzących do królewskiej komnaty narad, do pomieszczenia, w którym jego ojciec obradował ze swoimi doradcami. Nie zatrzymał się nawet wtedy, gdy straże próbowały zablokować mu drogę. Podbiegł do nich nastawiając bark, odepchnął ich z drogi i uderzył ramieniem z całej siły w drzwi – otworzyły się z trzaskiem. Godfrey wpadł do pomieszczenia, zaskakując wszystkich. Jego siostra wstała z tronu, trzymając Guwayne’a. Wstały również dziesiątki członków rady. Wszyscy patrzyli na niego w szoku. Najwyraźniej przeszkodził w ważnym spotkaniu. - Godfrey – powiedziała Gwendolyn. – Dlaczego tu jesteś? Co oznaczają te– - Ewakuuj się natychmiast! – Godfrey dyszał, ledwie potrafiąc złapać dech. – Nie słyszałaś rogów? Zaatakowano nas! Sala pogrążyła się w chaosie – Gwen i wszyscy jej doradcy rzucili się do okien. Gwen trzymała na ręku dziecko. Kiedy otworzyli świeżo zamontowane witraże, dźwięk rogów wpadł do komnaty. Dało się słyszeć również zamieszanie na ulicach. Godfrey dołączył do nich, a kiedy wszyscy spojrzeli w dal na ich twarzach odmalowało się przerażenie. Godfrey stał obok swojej siostry i widział jak armia McCloudów właśnie dociera do bram. Panika i przerażenie opadły na zebranych, nawet na tych wszystkich twardych zazwyczaj żołnierzy. Gwen jednak pozostała spokojna. Stała się twardym przywódcą, Godfrey zdał sobie sprawę, że była twardsza nawet od tych wszystkich mężczyzn.

- Ewakuujcie się natychmiast! – rozkazała swoim ludziom Gwendolyn. – Róbcie co mówi mój brat. Wszyscy! Teraz! Doradcy ruszyli do akcji, wybiegając z sali. Jedynie Steffen odmówił odejścia od jej boku. Podszedł i stanął obok niej. Gwen stała trzymając Guwayne’a, a Steffen, oprócz Godfrey’a, był jedyną osobą, która pozostała z nią w komnacie. - Musisz iść z nimi – powiedziała Gwen do Godfrey’a. - A co z tobą? – zapytał Godfrey, zdumiony jej spokojem i odwagą. Gwen pokręciła głową. - Nic mi nie będzie – powiedziała. Jednak Godfrey podejrzewał, że chciała po prostu być silna. Odwrócił się i Gwen go zainspirowała. - Nie, – powiedział i coś się w nim zmieniło – nie mogę wyjść. Mężczyźni będą potrzebować pomocy podczas bronienia bram. Gwen pokręciła głową. - Umrzesz – powiedziała. - W takim razie umrę – powiedział Godfrey i po raz pierwszy się nie bał. Naprawdę się nie bał. Gwen musiała wyczuć zmianę jaka w nim nastąpiła, ponieważ po raz pierwszy w życiu, patrzyła na niego inaczej. Podniosła rękę i z aprobatą położyła mu dłoń na ramieniu, a następnie spojrzała mu głęboko w oczy. - Ojciec byłby dumny z tego co dzisiaj zrobiłeś – powiedziała. Godfrey poczuł jak ogarnia go ciepło, czuł się doceniony i kochany. To był pierwszy raz kiedy ktoś z jego rodziny był zadowolony z tego co zrobił i zobaczył w nim coś więcej niż tylko pijaka. Godfrey skinął głową, oczy mu się świeciły. Na koniec obdarował ją jeszcze długim, ostatnim spojrzeniem, mając nadzieję, że jeszcze kiedyś ją zobaczy. Obawiał się jednak, że nie. - Dbaj o siebie, siostrzyczko. Godfrey odwrócił się i wybiegł z sali, zdecydowany, biegł w dół schodów i przez zamkowe drzwi przybiegł wprost do wielkich bram miasta. Nie zatrzymał się nawet na chwilę, wskoczył na rusztowanie i zaczął pomagać kilkunastu żołnierzom je zamykać. Podszedł i zaparł się barkiem. Jego obecność bardzo pomogła. Dzięki niemu skrzypiąca żelazna brama zamknęła się na dobre. Kiedy to się stało, Godfrey pomógł mężczyznom podnieść gruby metalowy pręt i umieścić go przed kratami. Zrobili to w ostatniej chwili. Kilka sekund później, a armia McCloudów dopadłaby bram i natarła na nie. Zatrzymali się nagle, nie będąc w stanie przeprowadzić szturmu.

Godfrey ruszył za innym żołnierzem. Wspiął się na górny pokład fortecy i wraz z innymi chwycił za łuk. Podobnie jak pozostali, ukląkł i zajął swe miejsce na murach obronnych. Wymierzył i wypuścił swoją pierwszą strzałę. Czuł się naprawdę dobrze. Będzie bronił tego miasta. Nie wygra, szczerze mówiąc wiedział, że dzisiaj zginie. Nie miało to jednak dłużej znaczenia. Jedyne co było dla niego ważne to to, że zachował się tego dnia niezwykle honorowo.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY PIERWSZY Gwendolyn stała na najwyższych murach swojego zamku, z Guwaynem w ramionach. Płakała. Steffen stał u jej boku. Patrzyła w dal, na wschód. Serce rozdarło jej się na pół, kiedy zobaczyła sięgające aż po horyzont szeregi czarnych chorągwi, dzierżonych przez żołnierzy McCloudów. Tysiące i tysiące z nich siedziało na koniach i zmierzało wprost do Królewskiego Dworu. Daleko za nimi, na horyzoncie widać było czarne chmury dymu unoszące się w powietrzu – prawdopodobnie płonęła wioska, którą właśnie plądrowali. To było morze zniszczenia – i wszystko wymierzone prosto w nią. Rogi rozbrzmiewały co chwila, z górnych i dolnych murów zamku. Ludzie Gwendolyn ewakuowali się z Królewskiego Dworu, tak jak ćwiczyła to z nimi przez wszystkie te miesiące. Ewakuacja przebiegała w sposób bardziej zorganizowany, niż mogła to sobie wyobrazić. Nie było się jednak czemu dziwić. Dokładnie to zaplanowała i przećwiczyła z ludźmi wiele razy. Kiedy patrzyła w dół, cieszyła się widząc, że Królewski Dwór był już praktycznie pusty. Wszyscy jej poddani wychodzili przez tylną bramę na nieskończoną przestrzeń, na której czekały na nich konie i wozy. Miały zabrać ich, jak planowała, w kierunku wybrzeża, w kierunku floty statków. Te zaś miały przewieźć ich daleko stąd, na Wyspy Górne. W bezpieczne miejsce. Nagle usłyszała dźwięk McCloudów walących w jej żelazne bramy. Uderzali wielokrotnie, a żelazna brama zaczynała się poddawać. Spojrzała w dół i zrozumiała, że McCloudowie zniszczą jej miasto, wszystko co z takim trudem odbudowała. Nie zabiją jednak jej ludzi. Podczas gdy Gwen cierpiała z powodu tego, co stanie się z jej miastem, miała jednocześnie satysfakcję, wiedząc, że przynajmniej jej poddanym nie stanie się krzywda. McCloudowie mogli zdobyć miasto i wszystkie jego bogactwa, ale jej ludzie pozostaną przy życiu. - Pani, nie mamy zbyt wiele czasu – powiedział Steffen stojąc obok niej. Gwendolyn przyjrzała się niebu ze ściskiem w żołądku i marzyła, bardziej niż kiedykolwiek, aby był tu Thor. Aby był u jej boku. Mógłby przylecieć na Mycoples i uratować ich wszystkich. Jednak jej przyszłego męża nie było tutaj od dawna. Znajdował się daleko stąd i nikt nie mógł wiedzieć, czy kiedykolwiek wróci. Thor – modliła się. – Wróć do mnie. Potrzebuję cię. Gwen zamknęła oczy i po cichu pragnęła, aby Thor powrócił. Pragnęła również, aby pojawił się Ralibar. Głęboko w środku czuła jednak, że tak się nie stanie. Odejście Mycoples źle na niego wpłynęło – coś mu się stało. Gwen nie widziała go od tamtego czasu. Wydawało się jakby dopadło go coś w rodzaju depresji. Każdego ranka zwykł do niej przychodzić, a teraz w ogóle się nie pojawiał. Nie mogła przestać się zastanawiać, czy może nie porzucił jej na dobre.

Gwen otworzyła oczy, pełna nadziei – niebo jednak pozostało puste, wypełnione jedynie krzykami mężczyzn, którzy właśnie brali udział w bitwie. Nie było Thora. Ani Ralibara. Była sama, kolejny raz. Wiedziała, że, jak zawsze, może polegać tylko na sobie i na nikim innym. - Pani? – szturchnął ją Steffen odzywając się alarmującym głosem. - Rozkazałam ci iść – powiedziała do niego. Steffen pokręcił głową. - Przepraszam pani, – powiedział – jednak jest to rozkaz, któremu muszę się sprzeciwić. Nie odejdę bez ciebie. Guwayne wiercił się i płakał w jej ramionach. Gwen spojrzała na niego i poczuła całą miłość jaką tylko mogła czuć do swojego dziecka. Nie mogła znieść myśli o konieczności opuszczenia miasta – wiedziała jednak, że nie pozostało wiele czasu, aby bezpiecznie go stąd wywieźć. - To jest mój dom – powiedziała Gwen, przywiązana do tego miejsca. – Dom mojego ojca. Gwen stała, oglądając to wszystko i wciąż nie umiała pogodzić się z myślą, że musi opuścić to miasto. Miejsce, w którym się urodziła. I to po tym wszystkim co zrobiła, aby je odbudować… Było teraz zdane na łaskę tych barbarzyńców. - Nadszedł czas, aby znaleźć inny dom – powiedział Steffen. Gwen ostatni raz spojrzała na niebo, mając nadzieję na jakikolwiek znak od Thora czy Ralibara. Spojrzała na drogi mając nadzieję, że ujrzy Srebrnych. Ale drogi również pozostawały puste. Wiedziała, że mogą nie nadejść. Wszyscy byli daleko stąd, na swojej pielgrzymce. McCloudowie doskonale to wszystko zaplanowali. Gwen westchnęła głęboko i powoli odpuściła. - Chodźmy – powiedziała. Królowa odwróciła się i trzymając Guwayne’a, który teraz płakał, pospieszyła wraz ze Steffenem wzdłuż murów obronnych, a następnie w dół, spiralnym korytarzem. Wkrótce dotarli na parter zamku i pobiegli na tyły, aby dołączyć do reszty ludzi, którzy udawali się w stronę tylnych bram Królewskiego Dworu, gdzie stały konie i wozy. Kiedy Gwen i Steffen dotarli do tylnej bramy, ta ze wzruszeniem zobaczyła, że stoi przed nią kilkoro jej towarzyszy. Trzymali bramy otwarte, czekając na nią. Tak naprawdę wszyscy jej ludzie na nią czekali. Wszyscy siedzieli w wozach, nikt nie odjechał, dopóki się nie pojawiła. Gwen była ostatnią osobą, która przeszła przez bramy. Kiedy to uczyniła, słudzy pociągnęli ciężkie żelazne wrota i zatrzasnęli je z hukiem. Trzask odbił się echem. Gwen weszła z Guwaynem na czekający na nią powóz, ostatni powóz, który opuszczał Królewski Dwór. Woźnica pociągnął konia batem, a ona i wszyscy jej ludzie odjechali w galopie.

Gwen odwróciła się i spojrzała przez ramię w tył. Kiedy jechali, patrzyła jak Królewski Dwór znika jej z zasięgu wzroku. Dźwięk tych zamykających się bram, tego rozbrzmiewającego echem metalu, mocno siedział jej w głowie kiedy patrzyła jak miasto, które kochała, staje się coraz mniejsze i mniejsze. Wkrótce, wiedziała, zamieni się ono w kupę gruzu i popiołu. Wszystko co kochała, zostanie niedługo zniszczone. Jechali w stronę Wysp Górnych, w inne nieprzyjazne im miejsce. Nikt nie mógł wiedzieć co ich tam czeka. Życie, tego natomiast mogła być pewna, już nigdy nie będzie takie samo.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY DRUGI Romulus maszerował na czele swojej armii przez dymiące lasy Dziczy. Słyszał za sobą dźwięk tysiąca par butów szeleszczących na liściach. Niebo nad nim wypełnione było skrzeczącymi smokami. A on sam triumfalnie się uśmiechał. Oto on, niezwyciężony. Przeprawiwszy się statkami przez ocean, prowadził swoją armię i smoki – był już prawie u celu, lada moment dotrze do Kanionu i będzie w stanie zniszczyć Tarczę. Nadszedł czas jego zemsty, jego całkowitej kontroli nad światem. Podczas wędrówki smoki nurkowały w dół i zalewały Dzicz deszczem ognia. Zniszczyły w ten sposób wiele mil lasu, dziesiątkując stworzenia, które żyły po tej stronie Kanionu. Smoki wypłoszyły stworzenia z lasu i teraz ich wrzeszczące hordy ruszyły na Romulusa i jego ludzi. Romulus ruszył do przodu z wysoko uniesionym mieczem i strącał jeden łeb po drugim, a wszyscy jego ludzie do niego dołączyli. To była krwawa łaźnia – żołnierze niszczyli każde stworzenie, które stanęło na ich drodze. Byli niczym plaga szarańczy, zabijająca wszystko czego nie udało się unicestwić smokom. Ostatni raz Romulus bawił się tak dobrze, kiedy był jeszcze chłopcem. Teraz maszerował w poczuciu zwycięstwa i triumfu. Przygotowywał się na najwspanialsze zwycięstwo w swoim życiu. Już za chwilę zniszczy Tarczę, najedzie na Krąg, zajmie Królewski Dwór i zamorduje Gwendolyn. Osiągnie coś, czego nie osiągnął żaden z jego poprzedników, nawet Andronicus: całkowitą władzę nad światem. Wcieli do niewoli i będzie torturował każdego w zasięgu wzroku. Uśmiechnął się i odetchnął głęboko na samą myśl o tym. Czuł już niemal smak tego rozlewu krwi. Czarnoksiężnik przepowiedział, że Romulus zniszczy Tarczę – jednak nie określił w jaki sposób. Romulus podejrzewał jedynie, że mając w mocy wszystkie te smoki, będzie w stanie staranować ją ich połączoną siłą. Zniszczy ją, a następnie przeprawi się nad przepaścią, wprost na ziemie Kręgu. Ostatecznie, w jaki sposób siła Tarczy mogłaby się oprzeć wszystkim tym smokom? Romulus wreszcie minął ostatni zakręt i wziął głęboki oddech, podziwiając widok, który nigdy mu się nie znudzi: oto przed nim znajdowała się ogromna przepaść, wznosiły się nad nią mgły, wabiąc go, aby się zbliżył. To było jego przeznaczenie. Romulus podszedł na samą krawędź Kanionu, w miejscu gdzie znajdował się szeroki most łączący dwa światy. Kiedy tam dotarł, spojrzał w niebo i czekał. Zamknął oczy i rozkazał swojej gromadzie smoków, aby skierowały się wprost na niewidzialną Tarczę. Otworzył oczy i obserwował jak wszystkie przelatywały ponad nim, tuż nad otworem przepaści, serce waliło mu z podniecenia. Przygotował się na wielkie zniszczenie. Czekał na tę chwilę.

Jednak zamiast tego, Romulus ze zdziwieniem zobaczył, że wszystkie te smoki z trzaskiem docierają do Tarczy i odbijają się od niej. Smoki wrzasnęły z wściekłością, odwróciły się i odbiły się od niej ponownie. I jeszcze raz i jeszcze. Nie mogły przedostać się przez Tarczę. Romulus stał jak wryty, całkowicie rozczarowany. Jakim cudem Tarcza mogła oprzeć się sile wszystkich tych smoków? Przecież miał wejść do Kręgu. Taka była przepowiednia. Co poszło nie tak? Zżerała go frustracja. Wiedział, że istnieje jakiś inny sposób na zniszczenie Tarczy. Podszedł do przodu, chwycił jednego ze swoich mężczyzn i rzucił nim w niewidzialną Tarczę. Mężczyzna leciał twarzą do przodu. Kiedy dotarł do powłoki, wrzasnął, a następnie stanął w płomieniach, lądując u ich stóp w postaci kupki popiołu. Romulus zmartwił się. To niemożliwe. Co poszło nie tak? Czy został wywiedziony na manowce? Czy będzie musiał zawrócić, upokorzony po raz kolejny? Nie umiał znieść tej myśli. To nie miało żadnego sensu. Był Panem Smoków. Nie istniało nic na tej planecie – absolutnie nic – co byłoby w stanie go powstrzymać. Romulus stał i patrzył w dal, część kontynentalna Kręgu wydawała się być tak odległa. Kiedy tak patrzył, wszystkie jego nadzieje i marzenia zaczynały się rozpływać. Po raz pierwszy jego poczucie niezwyciężonej siły zostało podważone. Czego nie potrafił dostrzec? Kiedy stał i czekał, w upokorzeniu zrozumiał, że musi odwrócić się i raz na zawsze porzucić wszelkie swoje plany. Aż nagle, coś zaczęło pojawiać się w oddali. Była to kobieta. Szła powoli, po drugiej stronie Kanionu. Postawiła stopę na moście. Początkowo poruszała się asekuracyjnie – bardzo powoli stawiając kolejne kroki. Rozłożyła szeroko ramiona i z każdym krokiem zbliżała się coraz bardziej. Romulus ją rozpoznał. Czy to możliwe? Czy może oczy płatają mu figle? To nie miało żadnego sensu. Kobieta dobrowolnie przekraczała most idąc w stronę jego części Kręgu. Kobieta, którą rozpoznawał. Jedna jedyna kobieta, której potrzebował najbardziej na świecie: Luanda.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY TRZECI Luanda stała przed szerokim mostem przewieszonym nad kanionem. Jej serce było zimne i zatwardziałe, ona zaś zamknięta na świat. Patrzyła na widok rozpościerający się przed nią. Po drugiej stronie Kanionu, na ziemiach Dziczy, znajdowały się tysiące żołnierzy Imperium, dowodzonych przez Romulusa, który stał tam, mając nadzieję, że uda mu się przeprawić przez most. Ponad nimi unosiło się wiele smoków, wrzeszczących, machających skrzydłami przed niewidzialną Tarczą, która nie pozwalała im się zbliżyć. Sam Romulus stał na końcu mostu z rękami na biodrach i obserwował to miejsce. Luanda była gotowa, aby to wszystko zakończyć więc uczyniła krok, wchodząc na most. Sama, nie miała już bowiem po co żyć. Powiew wiatru uderzył ją w twarz. Był lodowaty, pomimo letniego dnia, doskonale pasował do jej nastroju. Teraz, kiedy Bronson nie żył, Luanda była zimna i zgorzkniała, a jej serce – martwe. Wiedziała, że nosi w sobie dziecko, ale w tej sytuacji był to tylko okrutny żart. Dziecko bez ojca, dziecko skazane przez los. Jakie inne okrutne żarty przygotowało dla niej jeszcze życie? A może dziecko również zostanie jej odebrane? Wiedziała, że nadszedł czas, aby odejść z tego świata. Opuścić ten Krąg. Opuścić planetę. Jednak zanim to zrobi, bardziej niż czegokolwiek innego, pragnęła dokonać zemsty na Gwendolyn. Czuła potrzebę zniszczenia Gwendolyn i MacGilów, jej wcześniejszej rodziny, Królewskiego Dworu i wszystkiego dobrego, co jeszcze pozostało w Kręgu. Chciała, aby wszyscy pogrążyli się w bólu. Żeby przekonali się, co to znaczy cierpieć, czuć się tak jak ona. Chciała, aby dowiedzieli się jak to jest, być wyrzutkiem, być na wygnaniu. Luanda, otępiała, uczyniła kolejny krok na moście. A potem kolejny. Wiedziała, że Romulus chce, aby przeszła. Wiedziała, że stanowi dla niego rozwiązanie. Wiedziała, że kiedy przejdzie na drugą stronę mostu, Tarcza opadnie. I to było dokładnie to, czego chciała. To była ostatnia rzecz, jakiej pragnęła. Postawiła kolejny krok i kolejny. W połowie mostu zamknęła oczy i rozciągnęła szeroko ręce, trzymając dłonie daleko od siebie. Kontynuowała swój spacer z zamkniętymi oczyma, odchylając głowę w tył, twarzą do nieba. Luanda pomyślała o swoim martwym ojcu i o martwej matce. I o martwym mężu. Pomyślała o wszystkich, których kiedyś kochała i o tym jak daleko od niej są oni teraz. Czuła, że świat zapada jej się pod nogami, słyszała krzyki smoków, poczuła zimną wilgoć wirujących mgieł i wiedziała, że lada chwila przejdzie cały most. Wprost w ramiona Romulusa. Z całą pewnością, zabije ją. Jednak nie miało to dla niej żadnego znaczenia.

Wszystko co liczyło się w chwili obecnej to to, że nie dotarła na czas, aby uratować męża. Proszę Bronsonie – modliła się. – Wybacz mi. Wybacz mi.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY CZWARTY Reece znajdował się w zamku na Wyspach Górnych i szedł powoli po długim czerwonym dywanie prowadzącym do ogromnego tronu, na którym siedział Tirus. W środku gotował się ze złości, ledwie potrafiąc uwierzyć, że się tutaj znajduje. Rozległa komnata wypełniona był setkami lojalnych poddanych Tirusa. Jego ludzie, pod bronią, ustawieni byli po obu stronach sali. Znajdowały się tutaj setki Wyspiarzy – wszyscy zgromadzili się w pomieszczeniu, aby być częścią tego wydarzenia. Aby być świadkami przeprosin Reece’a. Reece szedł powoli, czując na sobie spojrzenie setek oczu, rozważnie stawiając każdy krok. Spojrzał do przodu i zobaczył, że Tirus patrzy na niego z góry, triumfalnie, napawając się chwilą. Napięcie w powietrzu było tak ogromne, że można było powiesić siekierę. Przy każdym kroku Reece’a, jego ostrogi dzwoniły, był to jedyny dźwięk, jaki dało się słyszeć w pomieszczeniu, pogrążonym w absolutnej ciszy. Gwendolyn wysłała Reece’a na tę upokarzającą misję, aby zaprowadzić pokój pomiędzy MacGilami, aby zjednoczyć się z Wyspami Górnymi i wypełnić w ten sposób jej wielki plan, cokolwiek miało to oznaczać. Kochał i szanował swoją siostrę najbardziej na świecie i wiedział, że było jej to potrzebne. Potrzebowała tego, dla dobra całego królestwa, dla Kręgu, dla jej wiernych poddanych, Sroga, który był ranny i którego Reece widział teraz spętanego u boku Tirusa. Jego i swojego kuzyna Matusa. Przeprosiny Reece’a uwolnią ich obu. Zapewni to rozejm pomiędzy królestwami. Pomoże Gwendolyn wypełnić jej większy plan i zjednoczy Wyspy Górne. Uwolni to pozostałą część floty, która wciąż przetrzymywana była pod bronią przy skałach poniżej – z tysiącami żeglarzy na pokładzie – otoczona ludźmi Tirusa. Reece wiedział co należy zrobić, niezależnie od tego, że duma podpowiadała mu co innego. Z każdym swoim krokiem, Reece myślał o Selese. Myślał o zemście jakiej dokonał na Falusie. Sprawiło mu to satysfakcję. Jednak nigdy nie wróci mu to Selese. Nigdy nie zmieni tego, co ją spotkało. Dla Reece’a, to był dopiero początek. Chciał pozabijać ich wszystkich. Każdego pojedynczego Wyspiarza, który znajdował się w tej sali. A najbardziej ze wszystkich – Tirusa. Tego samego człowieka, którego teraz był zmuszony przeprosić. Reece podszedł bliżej i jeszcze bliżej. Tirus wciąż siedział na tronie. Reece wstąpił na prowadzące do tronu schody z kości słoniowej. Wchodził coraz wyżej, jeden po drugim schodzie zbliżał się do niego. Czuł jak wszyscy na niego patrzą – wszyscy aroganccy i próżni Wyspiarze rozkoszowali się tym historycznym momentem. Momentem, w którym prawdziwy i szczery wojownik będzie zmuszony uklęknąć i przeprosić zdradziecką, kłamliwą świnię. Reece gotował się na myśl o tym, do jakich czynów zmusza ludzi polityka – do zdrady swoich obyczajów, do zdrady wyznawanej moralności. Zmusza ludzi do

naginania swoich zasad i uczciwości, a wszystko to w imię większego dobra. Ale czy zasady i uczciwość same w sobie nie stanowią większego dobra? Czym byłby człowiek bez nich? Reece rozumiał decyzje Gwen. Były to postanowienia mądrej i silnej władczyni. Jednak jeśli na tym miało polegać sprawowanie władzy, to Reece nie chciał mieć z tym zupełnie nic wspólnego. Woli być wojownikiem niż władcą. Woli mieć ograniczoną władzę i żyć w zgodzie ze swoim poczuciem uczciwości, niż mieć największą władzę i musieć godzić się na kompromisy, dotyczące tego kim jest. Reece zakończył wspinaczkę wchodząc na ostatni schód i stanął przed Tirusem. Patrzył na niego wyzywająco, a Tirus odwzajemnił spojrzenie. Atmosfera w sali była tak ciężka, tak wyczuwalna w powietrzu, że Reece praktycznie odczuwał ją fizycznie na skórze. - Odebrałeś mi jednego z synów, – powiedział Tirus chłodnym i twardym głosem – mordując go z zimną krwią. - On odebrał mi moją żonę – równie ponuro odpowiedział Reece. Tirus zmarszczył brwi. - Ona nie była twoją żoną – stwierdził. – Przynajmniej póki co. I on jej nie zamordował. Sama się zabiła, Reece skrzywił się. - Odebrała sobie życie z powodu fałszywych raportów jakie złożył jej twój syn. To on ją zamordował. - Nie posłużył się żadnym ostrzem – powiedział Tirus. - Posłużył się wiadomością, – odrzekł Reece – która wyrządziła większą szkodę niż ostrze. Tirus poczerwieniał, mając wyraźnie dość. - Twój czyn zasługuje na śmierć – zakończył. – Jednak zdecydowałem się na akt łaski ze względu na Gwendolyn. Postanowiłem, że puszczę cię wolno. Jedyne co musisz zrobić, to przeprosić. Uklęknij więc i przeproś za to, że odebrałeś mojemu synowi życie. Reece czuł jak targają nim sprzeczne emocje – wszystko w nim wrzeszczało, że to co robił było złe. Wszystko to było złe. Może prowadził w ten sposób dobrą politykę, jednak było to sprzeczne z jego rycerskim kodeksem honorowym. Syn Tirusa zasługiwał na śmierć. Sam Tirus również zasługuje na śmierć, ta świnia, która zdradziła Krąg, która dołączyła do Andronicusa i próbowała ich wszystkich zabić. Jednak pomimo tego, że każda część jego ciała protestowała, Reece powoli, z bólem serca, zmusił się do tego, aby uklęknąć przed Tirusem. Tirus uśmiechnął się, napawając się chwilą. - Bardzo dobrze – powiedział. – A teraz, przeproś. I wszystko naprawisz. - Przepraszam… – zaczął Reece, a potem ucichł, jako że słowa utknęły mu w gardle.

- Za co? – zażądał odpowiedzi Tirus. Reece czuł, że obezwładniają go emocje, pasje, że nie jest w stanie ich powstrzymać. Świat rozmył mu się przed oczami, a jego umysł wirował. Czuł się jakby całe życie, miało na celu doprowadzić go do tego właśnie momentu. Jakby całe jego przeznaczenie miało wypełnić się właśnie tutaj. Jakby była to chwila, w której mają się spotkać wszystkie ścieżki jego życia. W tym punkcie przecięcia tego co mądre z tym co właściwe. Reece podniósł głowę i spojrzał Tirusowi prosto w oczy. - Przepraszam… – kontynuował – że nie zbiłem cię razem z nim. Kiedy wypowiadał te słowa, schylił się, wyciągnął zza pasa sztylet i rzucił się do przodu. Zanim Tirus, czy ktokolwiek inny, zdążył zareagować, Reece wbił go Tirusowi prosto w serce. Ten wrzasnął okrutnie, a Reece pochylił się bliżej, krzywiąc się i wciąż trzymając za sztylet. Reece doskonale wiedział, że właśnie podpisał swój wyrok śmierci. Wiedział, że był całkowicie otoczony i każdy w tej komnacie będzie chciał go zabić. Wiedział, że właśnie pogrążył Krąg w chaosie, w wojnie domowej, że niezliczone ilości ludzi spotkają się teraz ze śmiercią. Nie obchodziło go to jednak. Zrobił to, co było słuszne. Jego ukochana Selese została pomszczona. Honor został odzyskany. Rycerskość była wciąż żywa. Niezależnie od tego co się stanie, będzie mógł umrzeć z honorem. - Pozdrowienia od Selese – powiedział.

ŻELAZNE RZĄDY KSIĘGA 11 KRĘGU CZARNOKSIĘŻNIKA

„Istnieje kraina, niegdyś w pożywienie obfita – lecz zmiany nadeszły i pożogą się pokryła. W miejscu tym w kamieniu szafir tkwił, i złoty pył.” „Koń drwi ze strachu, niczego się nie lęka; przed mieczem nie ugnie się. W miejscu nie stanie, gdy trąbkę usłyszy. Na dźwięk trąbki rży z uciechą.” ~ Księga Hioba

ROZDZIAŁ PIERWSZY Reece stał, zastygły w szoku, trzymając dłoń na zatopionym w piersi Tirusa sztylecie. Wszystko wokoło niego poruszało się w zwolnionym tempie, stało się niewyraźną plamą. Zabił właśnie swego największego wroga, mężczyznę, który był odpowiedzialny za śmierć Selese. Z tego powodu Reece odczuwał niezwykłą satysfakcję, czuł, że dokonał zemsty. Wielka krzywda została wreszcie naprawiona. Zarazem jednak popadł w odrętwienie, w dziwny sposób czuł, że zbliża się ku śmierci i gotował się na kres, który niechybnie musiał teraz nastąpić. Sala wypełniona była ludźmi Tirusa, którzy znieruchomiali w szoku, ujrzawszy, co się zdarzyło. Reece gotował się na śmierć. Nie żałował jednak tego, co uczynił. Radowało go, że otrzymał szansę zabicia tego mężczyzny, który ośmielił się myśleć, iż Reece w istocie go przeprosi. Reece wiedział, że nie wymknie się śmierci; przeciwników było znacznie więcej, a jedynymi w tej wielkiej sali, którzy trwali po jego stronie, byli Matus i Srog. Srog, ranny, uwięziony, spętany był sznurem, a Matus stał obok niego pod czujnym okiem żołnierzy. Nie będą zbyt pomocni w starciu z tą armią wyspiarzy lojalnych Tirusowi. Przed śmiercią Reece pragnął dopełnić swej zemsty i uśmiercić tylu wyspiarzy, ilu tylko zdoła. Tirus osunął się u stóp Reece’a martwy, a on nie wahał się: wyciągnął swój sztylet, obrócił się raptownie i poderżnął gardło jednemu z generałów Tirusa, stojącemu obok niego; w tym samym ruchu odwrócił się prędko i dźgnął innego w serce. Gdy osłupiała sala ocknęła się i poczęła reagować, Reece działał natychmiast. Dobył dwu mieczy z pochew dwu konających mężczyzn i natarł na stojącą naprzeciw niego grupę żołnierzy. Położył trupem sześciu, nim zdążyli zareagować. Setki wojowników ruszyły wreszcie do walki, nacierając na Reece’a z każdej strony. Reece przywołał w pamięci swe szkolenie z Legionem, wszystkie razy, gdy zmuszony był walczyć z liczniejszym przeciwnikiem, i gdy otoczyli go teraz z każdej strony, uniósł oburącz miecz. Nie spowalniała go zbroja – jak tych wojowników – pas z orężem ani tarcza; był lżejszy i szybszy niż oni wszyscy, a do tego rozwścieczony, osaczony i toczył bój o swe życie. Reece walczył mężnie, poruszał się szybciej niż każdy jeden z nich, wspomniawszy wszystkie chwile, w których ćwiczył się z Thorem, najświetniejszym wojownikiem, z jakim przyszło mu walczyć, wspomniawszy, jak bardzo jego zdolności się poprawiły. Zabijał jednego wojownika po drugim. Jego miecz odbijał się ze szczękiem o miecze niezliczonych przeciwników, a skry sypały się, gdy siekł we wszystkie strony. Ciął raz po raz, aż ramiona poczęły mu omdlewać, uśmiercając tuzin mężów, nim ci zdołali choćby mrugnąć.

Jednakże napływało ich wciąż coraz. Było ich po prostu zbyt wielu. W miejsce każdych sześciu, którzy padali, pojawiał się tuzin nowych. Zbiegali się i napierali na niego ze wszystkich stron i gęstwa żołnierzy stawała się coraz bardziej zbita. Reece dyszał ciężko i nagle poczuł, jak miecz tnie jego ramię. Wykrzyknął z bólu, a z jego bicepsa pociekła krew. Obrócił się raptownie i dźgnął mężczyznę między żebra, lecz rana została już zadana. Był teraz ranny, a zewsząd nadbiegało coraz więcej mężczyzn. Wiedział, iż jego czas nadszedł. Uświadomił sobie z zadowoleniem, że przynajmniej polegnie mężnie, w boju. - REECE! Powietrze przeszył nagły krzyk, głos, który Reece natychmiast rozpoznał. Kobiecy głos. Reece znieruchomiał, gdy dotarło do niego, do kogo należał. Był to głos jedynej kobiety na świecie, która zdolna była jeszcze zwrócić jego uwagę, nawet pośród tego wielkiego starcia, nawet podczas jego ostatnich chwil: Stary. Reece podniósł wzrok i ujrzał ją na szczycie drewnianych trybun, które biegły wzdłuż ścian sali. Stała wysoko ponad wszystkimi z zaciętym wyrazem twarzy, a żyły na jej szyi nabrzmiały, gdy wołała do niego. Spostrzegł, że trzyma w rękach łuk i strzałę i widział, że obiera na cel coś po drugiej stronie pomieszczenia. Reece podążył wzrokiem za jej spojrzeniem i spostrzegł, w co mierzy: grubą linę, długą na pięćdziesiąt stóp, mocującą potężnych rozmiarów metalowy żyrandol o średnicy trzydziestu stóp, której drugi koniec zatknięty był na żelaznym haku wbitym w kamienną podłogę. Konstrukcja była gruba niby pień drzewa i mieściło się na niej kilka setek płonących świec. Reece pojął, że Stara zamierza przestrzelić linę. Jeśli trafi, żyrandol runie w dół – i zmiażdży połowę mężczyzn w sali. Gdy Reece podniósł wzrok, uświadomił sobie, że stoi dokładnie pod nim. Stara ostrzegała go, by się usunął. Ogarnięty paniką Reece poczuł, jak serce tłucze mu się w piersi. Odwrócił się, opuścił miecz i rzucił się w grupę napastników, usiłując usunąć się na bok, nim żyrandol spadnie. Kopał i uderzał łokciami i głową żołnierzy, by odepchnąć ich ze swej drogi, i przedzierał się przez tłum. Reece pamiętał z dzieciństwa, że Stara była wyśmienitym strzelcem – zawsze radziła sobie lepiej od chłopców – i wiedział, że nie chybi. I choć biegnąc odsłaniał plecy w stronę mężczyzn, którzy ruszyli za nim, ufał jej wiedząc, że trafi. Chwilę później Reece usłyszał dźwięk strzały przeszywającej powietrze, trzask pękającej liny i zrywającego się ogromnego kawału żelaza, który runął prosto w dół, przecinając powietrze z pełną prędkością. Rozległ się głośny huk i cała sala zatrzęsła się, a Reece się przewrócił. Leżał, upadłszy na kamienną posadzkę na dłonie i kolana, i poczuł na plecach podmuch powietrza. Żyrandol ominął go jedynie o kilka stóp.

Reece usłyszał krzyki i obejrzawszy się przez ramię ujrzał szkody, jakie wyrządziła Stara: tuziny mężczyzn leżały przygwożdżone żyrandolem, dokoła było pełno krwi i rozlegały się krzyki miażdżonych na śmierć. Ocaliła mu życie. Reece podniósł się, rozglądając w poszukiwaniu Stary i spostrzegł, iż teraz to ona znajduje się w niebezpieczeństwie. Kilku mężczyzn nacierało na nią i choć mierzyła w nich z łuku, wiedział, że zdoła wypuścić tylko kilka strzał. Odwróciła się i spojrzała nerwowo na drzwi, zakładając najwyraźniej, że uciekną tamtędy. Lecz gdy Reece podążył wzrokiem za jej spojrzeniem, serce zamarło mu na widok tuzinów ludzi Tirusa spieszących w tamtą stronę i zamykających je, ryglując dwa wielkie skrzydła drzwi grubą, drewnianą belką. Byli uwięzieni, wszystkie wyjścia zostały zagrodzone. Reece wiedział, że zginą tutaj. Zobaczył, że Stara rozgląda się gorączkowo po sali, aż jej oczy zatrzymały się na najwyższym rzędzie drewnianych trybun przy tylnej ścianie. Gestem wskazała Reece’owi, by biegł w tamtą stronę, i sama także rzuciła się w tamtym kierunku. Reece nie miał pojęcia, co też chodziło jej po głowie. Nie widział tam żadnego wyjścia. Ona jednak znała ten zamek lepiej niż on i być może obmyśliła drogę ucieczki, której on nie dostrzegał. Reece odwrócił się i puścił biegiem przed siebie, torując sobie drogę wśród mężczyzn, którzy zaczęli się przegrupowywać i atakować go. Biegnąc co sił w nogach, walczył tyle tylko, ile było konieczne. Starał się nie angażować w walkę, usiłując raczej wyciąć wąską ścieżkę przez tłum i przedostać się do przeciwległego rogu sali. Biegnąc, Reece obejrzał się w poszukiwaniu Sroga i Matusa, zdecydowany pomóc im także, i z radością spostrzegł, że Matus chwycił miecze żołnierzy, którzy stali obok i dźgnął obu; zobaczył, że szybkim ruchem przecina sznury krępujące Sroga i uwalnia go, a ten chwyta miecz i zabija kilku zbliżających się do nich żołnierzy. - Matusie! – krzyknął Reece. Matus obrócił się i spojrzał w jego stronę. Ujrzał Starę przy ścianie po drugiej stronie sali i spostrzegł, dokąd biegnie Reece. Szarpnął Sroga, odwrócili się i także puścili biegiem w tamtym kierunku. Wszyscy biegli teraz w tę samą stronę. Gdy Reece przedzierał się przez pomieszczenie, tłum stawał się coraz luźniejszy. Tutaj, w tym odległym rogu sali, nie było tak wielu żołnierzy, w przeciwieństwie do przeciwległego rogu, do zaryglowanego wyjścia, gdzie zbierali się wszyscy mężczyźni. Reece modlił się, by Stara wiedziała, co robi. Stara biegła wzdłuż drewnianych trybun, wskakując na coraz wyższe rzędy, kopniakami odpychając mężczyzn, którzy wyciągali ręce, by ją schwytać. Podążając za nią wzrokiem i próbując dogonić, Reece wciąż nie wiedział, dokąd dokładnie Stara zmierza, ani jaki ma plan. Reece dobiegł do położonego po drugiej stronie rogu sali i wskoczył na trybuny, na pierwszy rząd drewnianych siedzisk, następnie kolejny, i kolejny, wspinając się coraz wyżej i wyżej, aż znalazł się dobre dziesięć stóp nad wszystkimi, na najdalszej,

najwyższej drewnianej ławie przy ścianie. Zrównał się ze Starą, a następnie zetknęli się przy ścianie z Matusem i Srogiem. Znacznie wyprzedzili pozostałych żołnierzy, poza jednym, który rzucił się na Starę od tyłu. Reece przyskoczył naprzód i dźgnął go w serce, nim zdołał opuścić sztylet na plecy Stary. Stara uniosła łuk i odwróciła się do dwu żołnierzy zamierzających się na odsłonięte plecy Reece’a z mieczami i trafiła obydwu. Stali we czworo, zwróceni plecami do ściany w rogu pomieszczenia, na najwyższej trybunie, i gdy Reece rozejrzał się, ujrzał stu mężczyzn pędzących przez salę, otaczających ich. Byli teraz uwięzieni w rogu, nie mając dokąd uciec. Reece nie rozumiał, dlaczego Stara doprowadziła ich tam. Nie dostrzegając żadnych możliwych dróg ucieczki, był pewny, że wkrótce wszyscy zginą. - Jaki masz plan? – wrzasnął do niej, gdy stanęli obok siebie, odpierając mężczyzn. – Tu nie ma żadnego wyjścia! - Spójrz w górę – odparła. Reece podniósł głowę i ujrzał nad nimi drugi żelazny żyrandol z długą liną, której jeden koniec umocowany był w podłodze tuż obok niego. Reece zmarszczył brwi, zdezorientowany. - Nie rozumiem – powiedział. - Lina – rzekła. – Schwyć ją. Wszyscy ją schwyćcie. I trzymajcie, ile sił w rękach. Zrobili, jak im rzekła. Każdy z nich schwycił się liny obojgiem rąk i trzymał mocno. Nagle do Reece’a dotarło, co Stara zamierza zrobić. - Jesteś pewna, że to dobry pomysł? – zawołał. Było już jednak za późno. Gdy zbliżył się do nich tuzin żołnierzy, Stara chwyciła miecz Reece’a, skoczyła w jego ramiona i przecięła linę, która podtrzymywała żyrandol. Reece poczuł, jak serce podchodzi mu do gardła, gdy nagle, trzymając się kurczowo liny i siebie nawzajem, cała czwórka wystrzeliła w zawrotnym tempie w górę, zaciskając dłonie z całych sił. Żelazny żyrandol runął w dół, zmiażdżył mężczyzn pod nimi, a ich czworo wyrzucił wysoko w górę, rozkołysanych na linie. Lina wreszcie przestała się huśtać i zawiśli w górze, kołysząc się w powietrzu, dobre pięćdziesiąt stóp nad salą. Reece spojrzał w dół, pocąc się, niemal wypuszczając linę z rąk. - Tam! – zawołała Stara. Reece odwrócił się i ujrzawszy przed sobą ogromne okno witrażowe, zrozumiał jej plan. Szorstka lina wżynała mu się w dłonie i poczynał ześlizgiwać się od potu. Nie wiedział, jak długo jeszcze zdoła się utrzymać. - Ześlizguję się! – zawołał Srog, robiąc co w jego mocy, by utrzymać się mimo swych ran. - Musimy się rozhuśtać! – krzyknęła Stara. – Musimy nabrać rozpędu! Odepchnijcie się od ściany!

Reece poszedł za jej przykładem: nachylił się w przód i razem z pozostałymi odepchnął się od ściany, coraz mocniej rozkołysując linę. Odpychali się raz po raz, aż po jednym, ostatnim kopnięciu przelecieli aż na drugą stronę, niby wahadło, i skulili się, z krzykiem zmierzając w stronę ogromnego witrażowego okna. Szkło rozprysło się i rozsypało dokoła nich. Wypuścili linę z rąk i upadli na szeroki kamienny występ u podnóża okna. Stali pięćdziesiąt stóp nad salą. Do środka wdzierało się zimne powietrze. Reece spojrzał w dół i po jednej stronie ujrzał wnętrze sali i setki żołnierzy patrzących w ich stronę, zastanawiających się, jak ich ścigać; po drugiej ziemie przed fortem. Na zewnątrz lało jak z cebra. Szalał wicher i zacinał deszcz, a spadek pod nimi miał dobre trzydzieści stóp. Spadając stamtąd, z pewnością można było złamać nogę. Reece ujrzał jednak w dole kilka wysokich krzewów, widział też, że ziemia jest mokra i miękka, błotnista. Spadaliby długo i lądowanie byłoby twarde, lecz może zostałoby wystarczająco złagodzone. Nagle Reece krzyknął, czując, jak metal przeszywa jego ciało. Opuścił wzrok, zacisnął dłoń na ramieniu i zdał sobie sprawę, że drasnęła je strzała, aż pociekła krew. Rana była niewielka, lecz piekła. Reece obrócił się i spojrzał przez ramię, i ujrzał, że tuziny ludzi Tirusa mierzą w nich i wypuszczają strzały, które nadlatywały teraz ze świstem ze wszystkich stron. Reece wiedział, że nie mają czasu do stracenia. Spojrzał na boki i ujrzał Starę po jednej stronie, a Matusa i Sroga po drugiej. Stali z szeroko rozwartymi ze strachu oczyma, wpatrując się w znajdujący się pod nimi spadek. Reece chwycił dłoń Stary, wiedząc, iż zeskoczą teraz albo nigdy. Bez słowa, wiedząc, co trzeba zrobić, zeskoczyli. Spadali z krzykiem w chłoszczącym deszczu i wietrze, młócąc w powietrzu rękoma. Reece nie potrafił powstrzymać się przed myślą, czy unikając jednej pewnej śmierci, nie skoczył prosto w drugą.

ROZDZIAŁ DRUGI Godfrey uniósł łuk drżącymi rękoma, wychylił się za balustradę i namierzył. Zamierzał obrać cel i od razu wypuścić strzałę – lecz gdy spojrzał w dół, przyklęknął, zastygły w szoku. W dole szarżę przypuszczały tysiące żołnierzy McClouda. Dobrze wyszkolona armia zalała ziemie, zmierzając prosto ku bramom Królewskiego Dworu. Tuziny żołnierzy biegły naprzód z żelaznym taranem i raz po raz waliły nim w żelazną bronę, aż trzęsły się mury i kamienie pod stopami Godfreya. Godfrey stracił równowagę i wystrzelił, a strzała poszybowała w powietrzu, nie czyniąc nikomu krzywdy. Wyciągnął kolejną i nałożył na cięciwę łuku, a serce tłukło mu się mocno, gdyż miał całkowitą pewność, że zginie tutaj, dzisiaj. Wychylił się za krawędź, lecz nim zdołał wypuścić strzałę, wymierzony z dołu kamień z procy uderzył w jego żelazny hełm. Rozległ się głośny brzęk i Godfrey upadł w tył, wypuszczając strzałę prosto w górę. Gwałtownym ruchem ściągnął hełm i potarł obolałą głowę. Nie wiedział, że uderzenie kamieniem może tak bardzo boleć; zdawało mu się, że dźwięk uderzanego żelaza rozchodzi mu się echem aż w czaszce. Godfrey zastanawiał się, w co też się wpakował. W rzeczy samej, postąpił bohatersko, pomógł, powiadamiając całe miasto o najeździe McCloudów, dzięki czemu zyskali odrobinę cennego czasu. Być może ocalił nawet komuś życie. Z pewnością ocalił swą siostrę. Lecz oto był tu teraz, ledwie z kilkoma tuzinami żołnierzy – spośród których ani jeden nie był Gwardzistą, nie był rycerzem – i bronił opuszczonego miasta przed całą armią McCloudów. Te żołnierskie sprawy nie były dla niego. Rozległ się głośny trzask i Godfrey znów zachwiał się, gdy brona ustąpiła. Przez otwarte bramy miasta do środka z krzykiem wsypały się tysiące mężczyzn spragnionych rozlewu krwi. Przysiadając na balustradzie, Godfrey wiedział, że to tylko kwestia czasu, nim dotrą tu, na górę, nim poniesie śmierć w boju. Czy taki właśnie był los żołnierza? Czy taki właśnie był los dzielnych i nieustraszonych? Zginąć, by inni mogli żyć? Teraz, gdy spoglądał śmierci w twarz, nie był wcale przekonany, czy to taki dobry pomysł. Wspaniale było być żołnierzem, być bohaterem; lecz pozostanie przy życiu było lepsze. Gdy Godfrey rozmyślał nad tym, by się wycofać, by uciec i gdzieś się skryć, nagle kilku McCloudów wdarło się na górę, biegnąc jeden za drugim. Godfrey ujrzał, jak jednego z jego kompanów zostaje dźgnięty i z jękiem osuwa się na kolana. I wtedy po raz kolejny zdarzyło się to samo. Choć do bycia żołnierzem podchodził racjonalnie, w Godfreyu obudziło się coś, nad czym nie potrafił zapanować. Coś nie pozwalało mu przyglądać się bezczynnie cierpieniu innych. Gdyby chodziło jedynie o niego samego, nie zebrałby się na odwagę; lecz gdy widział swych kompanów w

opałach, coś przejmowało nad nim kontrolę – pewna brawura. Można by ją nawet nazwać męstwem. Godfrey zareagował bez zastanowienia. Chwycił długą pikę i ruszył na rząd McCloudów, którzy pędzili po schodach, jeden po drugim wzdłuż balustrad. Wyrzucił z siebie głośny krzyk i trzymając mocno pikę, natarł na pierwszego mężczyznę. Sporych rozmiarów metalowe ostrze przeszło przez jego pierś, a Godfrey biegł dalej, używając ciężaru swego ciała, nawet swego pokaźnego brzucha, by odepchnąć ich wszystkich. Ku jego własnemu zdumieniu, Godfreyowi powiodło się. Zepchnął rząd mężczyzn w dół spiralnych kamiennych schodów, z dala od balustrad, w pojedynkę odpierając przypuszczających szarżę McCloudów. Skończywszy, Godfrey upuścił pikę, zadziwiony swym zachowaniem. Sam nie wiedział, co go naszło. Jego kompani także wyglądali na zdumionych, jak gdyby nie spodziewali się, że potrafi zdobyć się na taki czyn. Gdy Godfrey zastanawiał się, jak teraz postąpić, decyzję podjęto za niego. Kątem oka spostrzegł jakiś ruch. Odwrócił się i ujrzał kolejny tuzin McCloudów nacierających na nich z boku, wbiegających po drugiej stronie. Nim Godfrey zdołał bronić się, dopadł go pierwszy żołnierz, dzierżący w dłoni ogromny bojowy młot, którym zamachnął się na jego głowę. Godfrey wiedział, że cios roztrzaskałby mu czaszkę. Uchylił się więc – tę umiejętność jako jedną z nielicznych opanował – i młot przeleciał nad jego głową. Wtedy Godfrey natarł ramieniem na żołnierza i odepchnął go w tył. Godfrey odpychał go coraz dalej i dalej, aż poczęli mocować się przy krawędzi balustrady, walcząc wręcz, próbując udusić jeden drugiego. Mężczyzna był silny, lecz Godfreyowi także nie brak było siły. Był to jeden z darów, których los mu nie poskąpił. Mocowali się, spychając jeden drugiego to w jedną, to w drugą stronę, aż nagle obaj przetoczyli się przez krawędź. Lecieli w powietrzu, trzymając się jeden drugiego, dobre piętnaście stóp w dół. Godfrey obracał się w powietrzu, żywiąc nadzieję, że zdoła wylądować na żołnierzu, a nie on na nim. Wiedział, że ciężar tego mężczyzny i jego zbroi zmiażdżyłby go. Godfrey odwrócił się w ostatniej chwili i wylądował na mężczyźnie. Żołnierz jęknął, gdy Godfrey upadł na niego, pozbawiając przytomności. Godfrey także nie wyszedł z tego bez szwanku – upadek pozbawił go tchu. Uderzył się w głowę i stoczył z mężczyzny. Bolała go każda jedna kość. Leżał tak przez sekundę, nim świat wokół zawirował i Godfrey stracił przytomność, leżąc obok swego wroga. Ostatnim widokiem, jaki ujrzał, była armia McCloudów wpadająca do Królewskiego Dworu, jak gdyby należał do nich. *

Elden stał na polach ćwiczebnych Legionu z rękoma wspartymi na biodrach. U jego boku stali Conven i O’Connor i we trzech czuwali nad szkoleniem rekrutów, z którymi pozostawił ich Thorgrin. Elden przypatrywał się wprawnym okiem galopującym w tę i z powrotem po polu chłopców, próbujących przeskoczyć rowy i przeszyć włóczniami wiszące cele. Niektórym chłopcom się nie udawało i wpadali razem ze swymi wierzchowcami do rowów; innym się powodziło, lecz chybiali celu. Elden pokręcił głową, usiłując przypomnieć sobie, jak on radził sobie, gdy rozpoczynał szkolenie w Legionie. Próbował czerpać otuchę z faktu, że w ciągu ostatnich kilku dni ci chłopcy poprawili się już. Wciąż wiele brakowało im jednak do zahartowanych wojowników, którymi musieli się stać, nim mógłby przyjąć ich jako rekrutów. Ustawił poprzeczkę bardzo wysoko, wiedząc, że spoczywa na nim ogromna odpowiedzialność, by przynieść Thorgrinowi i pozostałym chlubę; także Conven i O’Connor nie przystaliby na niższy poziom. - Panie, przynoszę wieści. Elden odwrócił się i ujrzał jednego z rekrutów, Mereka, dawnego złodziejaszka, zbliżającego się ku niemu biegiem z szeroko otwartymi oczyma. Elden, wyrwany z zamyślenia, rozgniewał się. - Chłopcze, mówiłem ci, byś nigdy nie przeszkadzał… - Ale panie, nie rozumiecie! Musicie… - Nie, to TY nie rozumiesz – odparł Elden. – Gdy rekruci ćwiczą się, nie możesz… - Spójrzcie! – wrzasnął Merek, chwytając go i wskazując palcem. Elden, rozwścieczony, już miał złapać Mereka i odepchnąć go, lecz spojrzał w stronę widnokręgu i zamarł. Nie rozumiał, co się dzieje. Tam, na horyzoncie, unosiły się ogromne kłęby czarnego dymu. Wzbijały się ponad Królewskim Dworem. Elden zamrugał, nie pojmując. Czyżby Królewski Dwór płonął? Jakim sposobem? W oddali rozległy się głośne wiwaty, wiwaty armii – oraz dźwięk ustępującej brony. Eldenowi serce zamarło; przypuszczano szturm na bramy Królewskiego Dworu. Wiedział, że może to oznaczać tylko jedno – atak zawodowej armii. Właśnie dziś, spośród wszystkich dni, w Dzień Pielgrzymki, najeżdżano Królewski Dwór. Conven i O’Connor rzucili się do działania. Zakrzyknęli do rekrutów, by przerwali to, czym byli zajęci, i zwołali ich wszystkich. Rekruci pospieszyli ku nim, a Elden dał krok naprzód i stanął obok Convena i O’Connora. Chłopcy ucichli i stojąc na baczność, czekali na rozkazy. - Posłuchajcie – zagrzmiał Elden. – Królewski Dwór został zaatakowany! Wśród chłopców przeszedł szmer zdziwienia i wzburzenia. - Nie jesteście jeszcze legionistami, a już z pewnością nie jesteście Gwardzistami ani zahartowanymi w boju wojownikami, od których oczekuje się, by stanęli naprzeciw zawodowej armii. Mężczyźni, którzy nas najeżdżają, pragną naszej śmierci i jeśli staniecie z nimi do walki, możecie stracić życie. Convenowi, O’Connorowi i mnie obowiązek nakazuje bronić naszego miasta i ruszymy teraz do boju. Nie spodziewam

się, że którykolwiek z was do nas dołączy; tak naprawdę odradzałbym wam to. Jeśli jednak któryś z was pragnie do nas dołączyć, niech wystąpi naprzód teraz, wiedząc, że dziś na polu bitewnym może stracić życie. Nastała chwilowa cisza, po czym nagle każdy jeden ze stojących przed nimi chłopców wystąpił naprzód odważnie, szlachetnie. Na ten widok serce Eldena wezbrało dumą. - Dziś wszyscy staliście się mężczyznami. Elden dosiadł swego konia i pozostali ruszyli za nim. Wypuścili z siebie głośny okrzyk i ruszyli naprzód jak jeden mąż, jak mężczyźni, by dla swych ludzi postawić na szali swe życie. * Elden, Conven i O’Connor przewodzili, a za nimi z wyciągniętą bronią galopowało stu rekrutów, pędząc co koń wyskoczy w kierunku Królewskiego Dworu. Zbliżywszy się, Elden ze zdumieniem dojrzał kilka tysięcy żołnierzy McCloudów szturmujących bramę, dobrze zorganizowaną armię wyraźnie wykorzystującą Dzień Pielgrzymki, by podstępem zdobyć Królewski Dwór. Przeciwnika było dziesięciokrotnie więcej. Jadący na przedzie Conven uśmiechnął się. - Właśnie takie szanse lubię! – wrzasnął, puszczając się do przodu z głośnym okrzykiem, wyprzedzając pozostałych, chcąc uderzyć jako pierwszy. Conven uniósł wysoko swój topór bojowy, a Elden patrzył z podziwem i troską, jak Conven z brawurą w pojedynkę przypuszcza atak na tyły armii McClouda. McCloudowie nie zdążyli zareagować, a Conven już zamachiwał się toporem jak szaleniec i uśmiercał po dwóch naraz. Wpadłszy w gęstwę żołnierzy, rzucił się ze swego konia i powalił trzech wojowników, strącając ich z koni na ziemię. Elden i pozostali gnali tuż za nim. Uderzyli w resztę McCloudów, którzy reagowali zbyt wolno, nie spodziewając się ataku na tyłach. Elden siekł mieczem z gniewem i zręcznością, dając legionistom przykład tego, jak powinno się walczyć, używając swej ogromnej siły, by kłaść trupem jednego po drugim. Bitwa stała się zacięta, walczyli teraz wręcz. Ich niewielka siła zbrojna zmusiła McCloudów, by zwrócili się w przeciwnym kierunku i bronili się. Wszyscy legioniści włączyli się do bitwy, bez cienia strachu wpadając w jej środek i uderzając na McCloudów. Kątem oka Elden spostrzegł walczących chłopców i z dumą zauważył, że żaden z nich się nie zawahał. Wszyscy walczyli jak prawdziwi mężczyźni, choć przeciwnika było setki więcej. Żaden z nich nie zważał na to. McCloudowie padali na lewo i prawo, zaskoczeni. Wkrótce szala zwycięstwa poczęła jednak przechylać się na drugą stronę, gdy trzon armii McCloudów przyszedł w sukurs oddziałom na tyłach i Legion zetknął się z zawodowymi żołnierzami. Niektórzy legioniści poczęli padać. Merek i Ario przyjęli ciosy

mieczem, lecz utrzymali się na koniach, parując i strącając swych przeciwników. Wtem jednak dwóch żołnierzy zamachnęło się na nich kiścieniami i chłopcy spadli ze swych wierzchowców. Jadący u boku Mereka O’Connor wypuścił kilka strzał, kładąc żołnierzy dokoła nich, nim zdzielono go tarczą w bok i strącono z konia. Elden, otoczony ze wszystkich stron, nie mógł polegać już na elemencie zaskoczenia. Przyjął potężny cios młotem w żebra i cięcie mieczem w przedramię. Odwrócił się i zrzucił mężczyzn z koni – lecz wtem pojawiło się czterech kolejnych. Conven walczył desperacko na nogach, zamachując się toporem na prawo i lewo na konie i mężczyzn, którzy nacierali obok niego – aż w końcu przyjął cios młotem od tyłu i padł twarzą w błoto. Zjawiły się kolejne dziesiątki żołnierzy McCloudów, którzy pozostawili bramę, by stawić im czoła. Elden widział coraz mniej swych ludzi i wiedział, że wkrótce wszystkich ich rozgromią. Lecz nie zważał na to. Królewski Dwór był atakowany i oddałby życie, by go bronić, by bronić tych mających zaciągnąć się do Legionu chłopców, u boku których walczył z tak wielką dumą. To czy byli chłopcami, czy mężczyznami, nie miało już znaczenia – przelewali krew wraz z nim i tego dnia, przeżyją czy nie, wszyscy byli braćmi. * Kendrick galopował w dół zbocza Góry Pielgrzymów, a za nim podążały tysiące Gwardzistów. Żaden z nich nie gnał nigdy szybciej. Pędzili co koń wyskoczy ku czarnemu dymowi widocznemu na widnokręgu. Kendrick ganił się w myślach, jadąc. Wyrzucał sobie, że nie obsadził bramy większą liczbą żołnierzy. Nie spodziewał się takiego ataku w dniu takim jak ten, a nade wszystko nie ze strony McCloudów, którzy – jak sądził – uspokoili się pod rządami Gwen. Wszyscy oni zapłacą za przypuszczenie szturmu na jego miasto, za to, że wykorzystali ten święty dzień. Wokoło niego jego bracia w sile tysiąca, prowadzeni gniewem Gwardziści, gnali co tchu. Zrezygnowali ze swej świętej pielgrzymki, zdecydowani pokazać McCloudom, na co stać Srebrną Gwardię, i sprawić, by McCloudowie zapłacili raz na zawsze. Kendrick poprzysiągł, że gdy skończy, ani jeden z McCloudów nie pozostanie przy życiu. Ich strona Pogórza nigdy już nie powstanie. Zbliżywszy się, Kendrick spojrzał przed siebie i spostrzegł, iż rekruci z Legionu walczą mężnie, dojrzał pośród nich Eldena, O’Connora i Convena. Wróg miał nad nimi znaczną przewagę liczebną, lecz żaden z nich nie cofnął się przed McCloudami. Jego serce wezbrało dumą. Widział jednak, że lada moment wszystkich ich rozgromią. Kendrick krzyknął i jeszcze mocniej spiął konia, prowadząc swych ludzi. Przyspieszyli, raz jeszcze rzucając się do przodu. Kendrick wybrał długą włócznię i gdy znalazł się wystarczająco blisko, cisnął nią; jeden z generałów McCloudów odwrócił się w sam czas, by ujrzeć szybującą w powietrzu i przeszywającą jego pierś broń. Cios był wystarczająco silny, by przebić zbroję.

Z gardeł tysięcy rycerzy za Kendrickiem dobył się głośny krzyk: zjawiła się Srebrna Gwardia. McCloudowie odwrócili się. Ujrzeli ich i w ich oczach po raz pierwszy odmalował się prawdziwy strach. Tysiąc rycerzy Srebrnej Gwardii w lśniących zbrojach jechało jak jeden, niby staczająca się z góry nawałnica, z dobytymi mieczami. Każdy z nich był wprawnym zabójcą, a w ich oczach nie kryła się ani krztyna wahania. McCloudowie zwrócili się w ich stronę, lecz z trwogą. Gwardziści spadli na nich, na swe miasto rodzinne. Kendrick, który przewodził szarży, dobył swego topora i władał nim zręcznie, zadając ciosy i strącając kilku jeźdźców z ich koni; drugą ręką dobył miecza i wpadając w gęstwę żołnierzy dźgnął kilku przeciwników we wszystkie odsłonięte miejsca w ich zbroi. Gwardziści przedzierali się przez żołnierzy niby fala zniszczenia, i czynili to z wielką wprawą. Żaden z nich nie poczuł się swobodnie, póki nie został całkowicie otoczony w wirze bitwy. W takim miejscu Gwardzista czuł się jak w domu. Cięli i dźgali wszystkich McCloudów wokoło, którzy w porównaniu z nimi zdawali się być nowicjuszami. Krzyki rozlegały się coraz głośniejsze, gdy kładli McCloudów na wszystkie strony. Żaden z nich nie był w stanie powstrzymać Gwardzistów, którzy byli zbyt szybcy, przebiegli, silni i zręczni i walczyli jak jeden, jak szkolono ich od dnia, w którym nauczyli się chodzić. Ich prędkość i umiejętności przerażały McCloudów, którzy przy tych wspaniale wyćwiczonych rycerzach zdawali się być zwykłymi żołnierzami. Elden, Conven, O’Connor i pozostali legioniści, ocaleni przez zbliżające się posiłki, podnieśli się i, choć ranieni, włączyli się do walki, wzmagając jeszcze rozpęd Gwardzistów. Po kilku chwilach setki McCloudów leżały martwe, a tych, którzy pozostali przy życiu, ogarnęła wielka panika. Jeden po drugim zwracali się w przeciwnym kierunku i uciekali. McCloudowie wylewali się z bram miasta, usiłując uciec z Królewskiego Dworu. Kendrick był zdeterminowany nie pozwolić im na to. Ruszył ku bramom miasta, a jego ludzie za nim, i zagrodził drogę chcącym uciec. Utworzyło się coś na kształt leja i dopadali McCloudów, gdy docierali do przewężenia w bramie miasta – tej samej, na którą przypuścili szturm zaledwie kilka godzin wcześniej. Kendrick siekł dwoma mieczami, zabijając ludzi na prawo i lewo i wiedział, że niebawem każdy McCloud będzie martwy, a Królewski Dwór znajdzie się na powrót w ich rękach. Ryzykując życie dla swej ziemi, czuł, że żyje.

ROZDZIAŁ TRZECI Luandzie drżały dłonie, gdy szła, stawiając krok za krokiem, długim przejściem nad Kanionem. Z każdym krokiem czuła, że jej życie zbliża się ku końcowi, czuła, że opuszcza jeden świat i wkracza w inny. Na ledwie kilka kroków przed przejściem na drugą stronę czuła, jak gdyby miały to być jej ostatnie kroki na ziemi. Zaledwie kilka kroków od niej stał Romulus, a za nim milion jego imperialnych żołnierzy. Wysoko nad jej głową, rycząc przeraźliwie, latały tuziny smoków, najstraszniejszych stworów, na jakich kiedykolwiek spoczęły oczy Luandy. Uderzały skrzydłami o niewidzialną ścianę, o Tarczę. Luanda wiedziała, że gdy postawi kolejnych kilka kroków, gdy opuści Krąg, Tarcza opadnie na dobre. Spojrzała przed siebie, na los, który ją czekał, pewną śmierć, którą poniesie z rąk Romulusa i jego brutalnych ludzi. Tym razem było jej już jednak wszystko jedno. Wszystko, co kochała, zostało jej odebrane. Jej mąż, Bronson, mężczyzna, którego kochała nade wszystko na świecie, został zabity – i to wszystko z winy Gwendolyn. Gwendolyn była winna wszystkiemu. Teraz nadszedł wreszcie czas zemsty. Luanda zatrzymała się stopę od Romulusa. Utkwili w sobie wzajemnie spojrzenia, wpatrując się jedno w drugie przez niewidoczną granicę. Romulus był groteskowym człowiekiem, muskularnym, dwukrotnie szerszym niż jakikolwiek mężczyzna. Jego barki były tak umięśnione, że kark ginął pośród nich. Miał potężną szczękę, ogromne, rozbiegane czarne oczy, niby dwa kawałki marmuru, a jego głowa była zbyt duża w stosunku do reszty ciała. Wpatrywał się w nią jak smok przypatrujący się swej zdobyczy i Luanda nie miała wątpliwości, że rozniesie ją na strzępy. Wpatrywali się w siebie w pełnej napięcia ciszy, a na jego twarzy odmalowało się zaskoczenie i wykwitł okrutny uśmiech. - Nie sądziłem, że jeszcze cię ujrzę – rzekł. Głos jego był głęboki, gardłowy, i poniósł się echem przez to okropne miejsce. Luanda zamknęła oczy i usiłowała sprawić, by Romulus zniknął. By całe jej życie zniknęło. Jednak gdy otworzyła oczy, on nadal tam stał. - Moja siostra mnie zdradziła - odparła cicho. – A teraz nastał czas, bym to ja zdradziła ją. Luanda zamknęła oczy i dała ostatni krok, schodząc z mostu na drugą stronę Kanionu. Wtem za nią rozległ się świst, kłębiąca się mgła wystrzeliły w górę z dna Kanionu, unosząc się wielką falą, i równie gwałtownie opadła. Rozległ się dźwięk, jak gdyby pękającej ziemi, i Luanda miała pewność, że Tarcza opadła. Że teraz nic już nie stało pomiędzy armią Romulusa a Kręgiem. Że Tarcza została zniszczona na zawsze.

Romulus spojrzał na nią. Luanda stała dzielnie stopę dalej zwrócona ku niemu, nie drgnąwszy nawet, wpatrując się w niego wyzywająco. Odczuwała trwogę, lecz nie dała tego po sobie poznać. Nie chciała pozwolić, by czerpał z tej chwili satysfakcję. Chciała, by zabił ją, gdy patrzyła mu prosto w twarz. Przyniosłoby jej to jakąś pociechę. Pragnęła jedynie, by już to zrobił. Miast tego Romulus uśmiechnął się tylko szerzej i wpatrywał wciąż w nią, a nie – jak się spodziewała – w most. - Masz to, czego pragnąłeś – rzekła, zbita z pantałyku. – Tarcza opadła. Krąg jest twój. Nie zamierzasz mnie zabić? Potrząsnął głową. - Nie jesteś taka, jak sądziłem – rzekł w końcu, oceniając ją. – Być może pozwolę ci żyć. Może nawet pojmę cię za żonę. Luandzie zrobiło się niedobrze na tę myśl; nie takiej reakcji pragnęła. Odchyliła się i splunęła mu w twarz z nadzieją, że to skłoni go, by ją zabić. Romulus uniósł rękę i otarł twarz wierzchnią stroną dłoni, a Luanda skuliła się przed mającym nadejść uderzeniem, spodziewając się, że zdzieli ją jak wcześniej, roztrzaska jej szczękę – że zrobi cokolwiek, lecz nie będzie to przyjemne. Miast tego dał krok naprzód, schwycił ją za włosy z tyłu głowy, przyciągnął do siebie i pocałował mocno. Poczuła jego wargi, groteskowe, spękane, umięśnione, przypominające węża, gdy przyciskał ją do siebie, coraz mocniej i mocniej, tak mocno, że ledwie była w stanie oddychać. Wreszcie odsunął się – i zdzielił ją wierzchnią stroną dłoni, uderzając tak mocno, że aż zapiekła ją skóra. - Skujcie ją łańcuchem i trzymajcie blisko mnie – rozkazał. Ledwie skończył wypowiadać te słowa, a jego ludzie już podeszli i unieruchamiali jej ręce za plecami. Romulus otworzył oczy z rozkoszą, gdy wyszedł przed swych ludzi i, przygotowując się, postawił pierwszy krok na moście. Nie zatrzymała go Tarcza. Stanął bezpiecznie na moście. Na twarzy Romulusa wykwitł szeroki uśmiech, po czym mężczyzna ryknął śmiechem, rozkładając szeroko ramiona i odrzucając głowę w tył. Zaniósł się triumfalnym śmiechem, który poniósł się przez Kanion. - To moje – zagrzmiał. – To wszystko moje! Jego głos poniósł się echem, raz za razem. - Mężowie! – dodał. – Do ataku! Jego oddziały przemknęły galopem obok niego, wyrzucając z siebie głośny krzyk, któremu wysoko w górze zawtórowały dziesiątki smoków. Uderzały skrzydłami i leciały, szybując ponad Kanionem. Wdarły się w kłęby mgły, a ich ryki poniosły się aż po nieboskłon i obwieściły światu, że Krąg nigdy już nie będzie taki jak niegdyś.

ROZDZIAŁ CZWARTY Alistair leżała w ramionach Ereca na dziobie ogromnego okrętu, który kołysał się w górę i w dół. Obok niego przetaczały się ogromne fale oceaniczne. Alistair podniosła wzrok, oczarowana milionami czerwonych gwiazd zaściełających nocne niebo, błyszczących w oddali; ciepła bryza wpadała na statek, muskając ją i kołysząc do snu. Alistair była zadowolona. Gdy była z Erekiem czuła, że wszystko jest tak, jak być powinno; tutaj, w tej części świata, na rozległym oceanie zdawało jej się, że wszystkie troski świata zniknęły. Przeszkody bez końca stawały im na drodze, lecz teraz jej sny wreszcie się urzeczywistniały. Byli razem i nikt ani nic nie stało pomiędzy nimi. Wyruszyli już ku jego wyspie, jego ziemiom ojczystym, a gdy tam dotrą, poślubi go. Niczego na świecie nie pragnęła bardziej. Erec przygarnął ją mocno do siebie, a ona przysunęła się i leżeli, wpatrując się we wszechświat, spowici delikatną oceaniczną mgiełką. Powieki poczęły jej ciążyć w tej cichej nocy pośrodku oceanu. Wpatrując się w przestwór nieba, myślała o tym, jak wielki jest świat; myślała o swym bracie Thorgrinie, który wybrał się na wyprawę i zastanawiała się, gdzie dokładnie się teraz znajduje. Wiedziała, że wyruszył, by zobaczyć się z ich matką. Czy odnajdzie ją? Jaka ona jest? Czy rzeczywiście istnieje? Po części Alistair pragnęła przyłączyć się do niego, także poznać ich matkę; po części tęskniła także za Kręgiem i pragnęła znaleźć się na powrót na znanej sobie ziemi. Górę w niej brało jednak podekscytowanie; była podekscytowana, że zacznie nowe życie z Erekiem w nowym miejscu, w nowym zakątku świata. Była podekscytowana, że pozna jego ludzi, przekona się, jak wygląda jego ojczyzna. Któż zamieszkuje Wyspy Południowe? zastanawiała się. Jacy są jego ludzie? Czy jego rodzina ją przyjmie? Czy ucieszy ich jej towarzystwo, czy poczują się przez nią zagrożeni? Czy z radością przyjmą wieść o ich zaślubinach? Czy też widzą na jej miejscu kogoś innego, kogoś spośród swoich? Najbardziej jednak dręczyła ją myśl o tym, co o niej pomyślą, gdy dowiedzą się o jej mocach? Gdy dowiedzą się, że jest druidem? Czy uznają ją za dziwadło, za obcą, jak wszyscy inni? - Opowiedz mi jeszcze o twych ziomkach – rzekła Alistair do Ereca. Spojrzał na nią, po czym zwrócił wzrok na powrót ku niebu. - A cóż chciałabyś wiedzieć? - Opowiedz mi o swej rodzinie – powiedziała. Erec zamyślił się na długą chwilę. Wreszcie odezwał się: - Ojciec mój jest wspaniałym człowiekiem. Jest królem naszego ludu odkąd był w moim wieku. Jego zbliżająca się śmierć odmieni naszą wyspę na zawsze. - A reszta twej rodziny?

Erec wahał się przez długą chwilę. W końcu skinął głową. - Mam siostrę… i brata – zawahał się. – Siostra moja i ja byliśmy sobie bardzo bliscy, gdyśmy dorastali. Lecz muszę cię przestrzec, iż łatwo można wzbudzić jej zazdrość. Nieufnie podchodzi do obcych i niechętnie wita nowe osoby w rodzie. A brat mój… – Erec zamilkł. Alistair trąciła go delikatnie. - O co chodzi? - Nie spotkasz nigdy świetniejszego wojownika. Lecz jest mym młodszym bratem i zawsze rywalizował ze mną. Ja zawsze widziałem w nim brata, a on we mnie rywala, kogoś, kto jest mu przeszkodą. Nie wiem dlaczego, lecz tak po prostu jest. Żałuję, że nie jesteśmy sobie bliżsi. Alistair spojrzała na niego zaskoczona. Nie pojmowała, jak ktokolwiek mógł nie spoglądać na Ereca z miłością. - Czy teraz nadal tak jest? – spytała. Erec wzruszył ramionami. - Nie widziałem ich odkąd byłem dzieckiem. Po raz pierwszy powracam do ojczyzny; przeszło niemal trzydzieści cykli słonecznych. Nie wiem, czego się spodziewać. Jestem teraz bardziej człowiekiem z Kręgu. A jednak jeśli mój ojciec umrze… Jestem najstarszy. Lud będzie oczekiwał, że obejmę tron. Alistair milczała, rozmyślając, nie chcąc go ponaglać. - Czy tak właśnie zamierzasz postąpić? Erec wzruszył ramionami. - Nie pragnę tego. Lecz jeśli taka jest wola mego ojca… Nie będę mógł odmówić. Alistair przyjrzała się mu uważnie. - Darzysz go wielkim uczuciem. Erec skinął głową. Alistair widziała, jak jego oczy błyszczą w świetle gwiazd. - Modlę się jedynie, by nasz okręt przybił do brzegu, nim umrze. Alistair zamyśliła się nad jego słowami. - A twa matka? – zapytała. – Czy zapała do mnie sympatią? Erec uśmiechnął się szeroko. - Jak do własnej córki – powiedział. – Gdyż ujrzy, jak bardzo cię kocham. Pocałowali się i Alistair oparła się na jego piersi. Spojrzała w niebo, wyciągnęła dłoń i ujęła rękę Ereca. - Pamiętaj o jednym, moja pani. Kocham cię. Ciebie nade wszystkich. Jedynie to ma znaczenie. Moi ludzie wyprawią nam najwspanialsze zaślubiny, jakie widziały Wyspy Południowe; urządzą wszelakie zabawy. Wszyscy ukochają cię i przyjmą. Alistair utkwiła wzrok w gwiazdach, ściskając mocno rękę Ereca, i popadła w zadumę. Nie wątpiła w uczucie, którym ją darzył, lecz zamyśliła się nad jego ludem, ludem, który on sam ledwie znał. Czy przyjmą ją tak, jak się tego spodziewał? Nie była tego wcale pewna.

Nagle Alistair usłyszała odgłos ciężkich kroków. Obejrzała się i spostrzegła, jak jeden z członków załogi podchodzi do relingu, unosi ponad głową sporą martwą rybę i wyrzuca ją za burtę. W dole rozległ się delikatny plusk, a wkrótce większy, gdy inna ryba wyskoczyła ponad powierzchnię i pożarła pierwszą. Wtem pod wodą rozległ się przeraźliwy dźwięk, niby jęki lub płacz, któremu towarzyszył kolejny dźwięk rozbryzgiwanej wody. Alistair przeniosła wzrok na marynarza, nieprzyjemnego mężczyznę, nieogolonego, w łachmanach, który wychylał się za krawędź, szczerząc się jak prostak. Brakowało mu kilku zębów. Obrócił się i spojrzał wprost na nią, a twarz jego była okrutna, groteskowa w świetle gwiazd. Gdy patrzyła na niego, Alistair ogarnęło złe przeczucie. - Co wyrzuciłeś za burtę? – spytał Erec. - Flaki ryby simki – odparł. - Ale czemu? - To trucizna – odrzekł, szczerząc się. – Która ryba to zje, zdycha od razu. Alistair spojrzała na niego przerażona. - Ale dlaczego chcesz zabić ryby? Mężczyzna uśmiechnął się szerzej. - Lubię patrzeć, jak umierają. Lubię słuchać, jak piszczą i jak unoszą się na powierzchni brzuchami do góry. Raduje mnie to. Mężczyzna odwrócił się i ruszył powoli z powrotem w kierunku załogi, a Alistair spoglądała za nim. Aż ciarki przeszły jej po plecach. - Co się stało? – spytał ją Erec. Alistair odwróciła wzrok i potrząsnęła głową, próbując odegnać to uczucie. Ono jednak nie chciało zniknąć; było to okropne przeczucie, nie była pewna skąd się brało. - Nic, panie – powiedziała. Ułożyła się znów w jego ramionach, próbując wmówić sobie, że wszystko jest w porządku. W głębi serca wiedziała jednak, że wcale tak nie było. * Erec przebudził się w nocy, czując jak statek kołysze się powoli w górę i w dół, i poznał natychmiast, że coś jest nie tak. Podpowiadał mu to wojownik wewnątrz niego, cząstka niego, która zawsze ostrzegała go na chwilę przed tym, nim stało się coś złego. Zawsze miał ten zmysł, odkąd był chłopcem. Podniósł się raptownie, czujny, i rozejrzał wokoło. Odwrócił się i ujrzał, iż Alistair śpi spokojnie obok niego. Było wciąż ciemno, statek kołysał się na falach, lecz coś było nie tak. Rozejrzał się dokładnie dokoła, lecz nie spostrzegł nic, co mogłoby go zaniepokoić. Zastanawiał się, jakie niebezpieczeństwo może czaić się tutaj, na tym odludziu? Czy był to tylko sen?

Zawierzając swemu instynktowi, Erec sięgnął w dół po miecz. Lecz nim zdążył chwycić za rękojeść, poczuł nagle, jak ciężka sieć oplata jego ciało, przykrywa go. Spleciona była z najcięższego sznura, z jakim kiedykolwiek się zetknął, niemal tak ciężkiego, że zdołałby zmiażdżyć człowieka. Opadła na niego cała, oplatając ciasno. Nim zdołał zareagować, poczuł, jak unosi się do góry, pochwycony jak zwierz w sieć, która zacisnęła się wokół niego tak ciasno, że nie mógł się nawet poruszyć. Ramiona, ręce, nadgarstki i stopy miał ściśnięte, przyciągnięte razem. Unosił się coraz wyżej i wyżej, aż znalazł się dobre dwadzieścia stóp nad pokładem, wisząc jak zwierz schwytany w pułapkę. Erecowi serce tłukło się w piersi, gdy próbował pojąć, co się dzieje. Spojrzał w dół i ujrzał, że Alistair budzi się. - Alistair! – krzyknął Erec. W dole Alistair rozglądała się, szukając go wszędzie, a gdy w końcu podniosła wzrok i ujrzała go, serce jej zamarło. - Erecu! – krzyknęła zdezorientowana. Erec ujrzał, jak kilka tuzinów członków załogi z pochodniami zbliża się do niej. Na ich twarzach malowały się groteskowe uśmiechy, a w oczach czaiło się zło. Podchodzili coraz bliżej niej. - Najwyższy czas, by się nią podzielił – odezwał się jeden z nich. - Pokażę królewnie, jak wygląda życie z marynarzem! – rzekł inny. Ryknęli śmiechem. - Wpierw ja – powiedział jeszcze inny. - Dopiero po mnie – rzekł kolejny. Erec szarpał się z całych sił, próbując się uwolnić, a marynarze zbliżali się coraz bardziej do Alistair. Lecz na nic się to nie zdało. Jego ramiona i ręce skrępowane były tak ciasno, że nie mógł nimi choćby poruszyć. - ALISTAIR! – krzyknął rozpaczliwie. Nie mógł jednak zrobić nic, tylko patrzeć, zawieszony w górze. Trzech marynarzy przyskoczyło nagle do Alistair od tyłu; Alistair krzyknęła, gdy postawili ją szarpnięciem na nogi, rozdarli koszulę i unieruchomili ręce za plecami. Trzymali ją mocno, a kilku kolejnych marynarzy zbliżyło się. Erec rozejrzał się po statku w poszukiwaniu kapitana; ujrzał go na górnym pokładzie, patrzącego w dół, przyglądającego się temu, co się działo. - Kapitanie! – wrzasnął Erec. – To twój okręt! Zaradź temu! Kapitan spojrzał na niego, po czym powoli zwrócił się ku nim plecami, jak gdyby nie chciał na to patrzeć. Erec patrzył zrozpaczony, jak jeden z marynarzy wyciąga nóż i przykłada go do gardła Alistair. Alistair krzyknęła. - NIE! – wrzasnął Erec.

Miał wrażenie, że widzi swój koszmar – a co gorsza, nie mógł zrobić nic, by go przerwać.

ROZDZIAŁ PIĄTY Thorgrin stał naprzeciw Andronicusa. Byli sami na polu bitewnym, wokoło nich martwi żołnierze. Thor uniósł miecz wysoko i opuścił, mierząc w pierś Andronicusa; wtem Andronicus rzucił swą broń, uśmiechnął się szeroko i wyciągnął ręce, by go objąć. Synu mój. Thor próbował zatrzymać swój miecz, lecz było już za późno. Miecz przeciął przez jego ojca i gdy Andronicus został rozcięty na dwoje, Thor pogrążył się w rozpaczy. Thor mrugnął i ujrzał, że idzie nieskończenie długą alejką, trzymając Gwen za rękę. Zdał sobie sprawę, że to ich orszak weselny. Szli w kierunku krwistoczerwonego słońca i gdy Thor rozejrzał się na obydwa boki, ujrzał, że wszystkie siedziska są puste. Odwrócił się i spojrzał na Gwen, a gdy ona zwróciła na niego spojrzenie, Thor przeraził się, gdyż jej skóra poczęła wysychać i Gwen stała się kościotrupem, a następnie rozpadła się w pył w jego dłoni. Osypała się w kupkę popiołu u jego stóp. Thor stał przed zamkiem swej matki. Jakimś sposobem pokonał most i stał przed ogromnymi dwuskrzydłowymi wrotami, złotymi, błyszczącymi, trzykrotnie wyższymi niż on. Nie było na nich żadnej klamki, Thor uniósł więc ręce i uderzał w nie otwartymi dłońmi, aż poczęły broczyć krwią. Odgłos poniósł się po świecie. Nikt jednak nie otworzył. Thor odrzucił głowę w tył. - Matko! – krzyknął. Thor osunął się na kolana, a wtedy ziemia przemieniła się w błoto i Thor ześlizgnął się z klifu. Spadał i spadał setki stóp, młócąc rękoma w powietrzu, ku wzburzonemu oceanowi. Wyciągnął ręce ku górze, ku niebu, patrząc, jak zamek matki znika mu z oczu, i wrzasnął. Thor otworzył oczy, pozbawiony tchu. Wiatr muskał mu twarz. Rozejrzał się dokoła, próbując dojrzeć, gdzie się znajduje. Spojrzał w dół i ujrzał przesuwający się pod nim w zawrotnym tempie ocean. Podniósł wzrok i spostrzegł, że kurczowo zaciska dłonie na czymś szorstkim, a gdy usłyszał głośne uderzenia skrzydeł, dotarło do niego, że trzymał się łusek Mycoples. Dłonie jego były zimne od nocnego powietrza, a twarz odrętwiała od podmuchów morskiego wiatru. Mycoples leciała szybko, raz po raz uderzała skrzydłami, i gdy Thor spojrzał przed siebie, zdał sobie sprawę z tego, że zasnął na jej grzbiecie. Wciąż lecieli, już od wielu dni, mknąc pod nocnym niebem, pod milionem migoczących czerwonych gwiazd. Thor westchnął i otarł kark, który zroszony był potem. Poprzysiągł pozostać czujnym, lecz minęło już tak wiele dni ich wspólnej wyprawy, lotu, poszukiwań Krainy Druidów. Szczęśliwie Mycoples, znając go tak dobrze, wiedziała, że usnął i leciała równo, tak, by nie spadł. Lecieli razem już tak długo, że stali się jak jedno. Choć tęsknił za Kręgiem, Thor był zachwycony, że może przynajmniej być znów ze swą dawną

przyjaciółką i wraz z nią przemierzać świat; widział, że i ona raduje się, iż z nim jest i pomrukuje z zadowolenia. Wiedział, że Mycoples nigdy nie pozwoli, by stało mu się coś złego – i on tak samo myślał o niej. Thor spojrzał w dół i przyjrzał się uważnie spienionym, świetliście zielonym wodom morza; było to dziwne morze, egzotyczne, jakiego nigdy uprzednio nie widział, jedno z wielu, które minęli podczas swych poszukiwań. Lecieli wciąż w tym samym kierunku, coraz bardziej na północ, podążając za strzałką medalionu, który znalazł w swej rodzinnej wsi. Thor czuł, że zbliżają się do jego matki, do jej krainy, do Krainy Druidów. Wyczuwał to. Thor modlił się, by strzałka dokładnie wskazywała kierunek. W głębi duszy czuł, że tak jest. Każdą cząstką siebie wyczuwał, że prowadzi ich coraz bliżej jego matki, jego przeznaczenia. Thor przetarł oczy, zdecydowany, by już nie zasnąć. Sądził, że do tej pory odnajdą już Krainę Druidów; miał wrażenie, że przebyli pół świata. Przez chwilę zaniepokoił się: co jeśli wszystko to było urojeniem? Co jeśli jego matka nie istnieje? Co jeśli Kraina Druidów nie istnieje? Co jeśli nie jest mu przeznaczone kiedykolwiek ją odnaleźć? Próbował odegnać te myśli z głowy. Popędził Mycoples. Szybciej, pomyślał Thor. Mycoples zamruczała i uderzyła skrzydłami mocniej. Opuściła łeb i zanurkowali w mgłę, zmierzając ku jakiemuś punktowi na widnokręgu, który – o czym Thor wiedział – mógł nawet wcale nie istnieć. * Dzień wstał, jakiego Thor jeszcze nie widział. Niebo zalane było promieniami nie dwu, a trzech słońc, które wschodziły równocześnie w różnych miejscach na widnokręgu, jedno czerwone, jedno zielone, jedno fioletowe. Lecieli tuż nad chmurami, które rozpościerały się pod nimi, niby kobierzec barw, tak blisko, że Thor mógł ich dotknąć. Thor rozkoszował się najpiękniejszym wschodem słońca, jaki kiedykolwiek widział. Różne barwy słońc przedzierały się przez chmury, a ich promienie przeświecały to pod nim, to nad nim. Czuł, jak gdyby świat dopiero się rodził. Thor pokierował Mycoples w dół i wpadłszy w obłok poczuł wilgoć; w jednej chwili wszystko wokoło skąpane było w różnorakich barwach, a następnie nie widział nic. Gdy wypadli z chmur, Thor spodziewał się ujrzeć kolejny ocean, kolejny bezkresny przestwór nicości. Jednak tym razem było tam coś innego. Serce Thora przyspieszyło, gdy spostrzegł pod nimi to, co zawsze pragnął ujrzeć, widok, który pojawiał się w jego snach. Tam, w oddali, jego oczom ukazał się ląd. Była to spowita mgłą wyspa pośrodku niezwykłego oceanu, rozległego i głębokiego. Jego medalion zadrżał i opuściwszy wzrok Thor ujrzał, że strzałka błyska i wskazuje prosto

w dół. Lecz teraz nie musiał już nawet na nią patrzeć, by to wiedzieć. Czuł to każdą cząstką siebie. Była tam. Jego matka. Magiczna Kraina Druidów istniała, a on do niej dotarł. W dół, przyjaciółko, pomyślał Thor. Mycoples obniżyła lot i gdy zbliżyli się, wyspę widać było lepiej. Thor ujrzał niekończące się kwietne pola, zdumiewająco podobne do tych, które widział w Królewskim Dworze. Nie pojmował tego. Wyspa zdała mu się tak znajoma, niemal tak, jak gdyby powrócił do domu. Spodziewał się, że kraina ta będzie bardziej egzotyczna. Dziwne zdało mu się, jak nieprawdopodobnie znajoma była. Jak to możliwe? Wyspę otaczała rozległa plaża o połyskującym czerwonym piasku, o którą rozbijały się fale. Gdy się zbliżyli, Thor ujrzał coś, co go zaskoczyło: zdawało się, że w głąb wyspy prowadzi wejście, dwie masywne kolumny wznoszące się ku nieboskłonowi, najwyższe kolumny, jakie kiedykolwiek widział, znikające w chmurach. Mur, wysoki może na dwadzieścia stóp, otaczał całą wyspę i zdawało się, że wejść tam można tylko na nogach. Siedząc na grzbiecie Mycoples Thor pomyślał, że nie musi przechodzić pomiędzy kolumnami. Zamierzał przelecieć nad ścianą i wylądować na wyspie gdziekolwiek mu się spodoba. Nie przybył wszak pieszo. Thor pokierował Mycoples, by przeleciała nad murem, lecz gdy smoczyca zbliżyła się do niego, nagle zaskoczyła Thora. Zaskrzeczała i raptownie cofnęła się, unosząc szpony w powietrzu, aż przechyliła się niemal pionowo. Zatrzymała się nagle, jak gdyby uderzyła w niewidoczną tarczę, a Thor trzymał się z całych sił. Polecił jej, by leciała dalej, lecz ona nie poruszyła się ani trochę. Wtedy Thor pojął: wyspę otaczała jakiegoś rodzaju energetyczna tarcza, tak potężna, że nawet Mycoples nie mogła się przez nią przedrzeć. Nie można było przelecieć nad murem; trzeba było minąć kolumny pieszo. Thor pokierował Mycoples i zanurkowali na czerwony brzeg. Wylądowali przed kolumnami i Thor próbował pokierować Mycoples, by przeleciała pomiędzy nimi, przez szeroką bramę, by wkroczyła razem z nim do Krainy Druidów. Lecz Mycoples znów cofnęła się, unosząc szpony. Nie mogę tam wejść. Thor poczuł, jak myśli Mycoples przepływają przez niego. Spojrzał na nią, ujrzał jak zamyka swe ogromne, błyszczące ślepia, mrugając, i pojął. Mówiła mu, że będzie musiał wkroczyć do Krainy Druidów w pojedynkę. Thor zszedł z jej grzbietu na czerwony piasek i stanął nad kolumnami, przyglądając się im. - Nie mogę cię tu pozostawić, przyjaciółko – powiedział Thor. – Jest tu zbyt niebezpiecznie. Jeśli muszę iść sam, niech tak będzie. Powróć do domu i skryj się tam bezpiecznie. Zaczekaj tam na mnie. Mycoples pokręciła łbem i opuściła go na ziemię. Położyła się z rezygnacją. Będę czekać na ciebie po kres świata.

Thor widział, że zdecydowana była pozostać. Wiedział, że jest uparta, że nie odleci. Thor pochylił się, pogładził łuski na jej długim nosie, nachylił się i pocałował ją. Smoczyca zamruczała, uniosła łeb i wsparła go na jego piersi. - Wrócę po ciebie, moja przyjaciółko – powiedział Thor. Thor odwrócił się w stronę kolumn ze szczerego złota, błyszczących w słońcu i niemal go oślepiających, i dał pierwszy krok. Mijając tę bramę i wkraczając wreszcie do Krainy Druidów, czuł jak jeszcze nigdy wcześniej, że żyje.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Gwendolyn jechała z tyłu powozu toczącego się po wiejskiej drodze, przewodząc wyprawie ludzi, która zmierzała powoli krętą drogą na zachód, oddalając się od Królewskiego Dworu. Gwendolyn była zadowolona, że jak dotąd wyprowadzenie ludzi przebiegało spokojnie i że pokonali już taką część drogi. Nie podobało jej się to, że musiała zostawić swe miasto, lecz była przynajmniej pewna, że znaleźli się już wystarczająco daleko, by jej lud był bezpieczny. Zbliżyli się już znacznie ku swemu celowi: zamierzali przekroczyć Zachodnie Przejście Kanionu, wsiąść na okręty czekające na Tartuwianie i przekroczyć wielki ocean ku Wyspom Górnym. Wiedziała, że to jedyny sposób, by zapewnić swemu ludowi bezpieczeństwo. Tysiące ziomków Gwen maszerowały obok niej, tysiące innych toczyły się na swych wozach. W uszach Gwen pobrzmiewał odgłos końskich kopyt, miarowy stukot wozów, głosy ludzi. Poczuła, że z wolna zatapia się w jednostajnym rytmie drogi, przyciskając Guwayne’a do piersi i kołysząc go. Obok niej siedzieli Steffen i Illepra, którzy towarzyszyli jej całą drogę. Gwendolyn spojrzała na biegnącą przed nimi drogę i próbowała wyobrazić sobie, że jest w jakimkolwiek innym miejscu, tylko nie tu. Pracowała tak ciężko, by odbudować to królestwo, a teraz uciekała z niego. Wcielała w życie swój plan wyprowadzenia ludzi przez najazd McCloudów – lecz co istotniejsze, przez wszystkie pradawne przepowiednie, napomknięcia Argona, jej własne sny i przeczucie, że nieuchronnie zbliża się ku nim ich przeznaczenie. Lecz co – zastanawiała się – jeśli nie ma racji? Co jeśli to wszystko tylko sen, nocne zmartwienia? Co jeśli w Kręgu wszystko będzie w porządku? Co jeśli zareagowała zbyt raptownie, niepotrzebnie wyprowadziła ludzi? Mogła wszak poprowadzić swój lud do innego miasta w Kręgu, choćby do Silesii. Nie musiała przeprawiać ich na drugą stronę oceanu. Przewidywała jednakże, że Krąg zostanie doszczętnie zniszczony. Sądząc po wszystkim, co przeczytała, usłyszała i przeczuwała, zniszczenie było rychłe. Przekonywała samą siebie, że wyprowadzenie ludzi było koniecznością. Wpatrując się w horyzont, Gwen zapragnęła, by Thor był tutaj, przy niej. Podniosła wzrok i spojrzała w nieboskłon, zastanawiając się, gdzie też on teraz jest. Czy odnalazł Krainę Druidów? Czy odnalazł swą matkę? Czy powróci do niej? I czy kiedykolwiek odbędą się ich zaślubiny? Gwen spojrzała w dół, w oczy Guwayne’a, i ujrzała spoglądającego na nią Thora, jego szare oczy. Przygarnęła syna mocniej do piersi. Starała się nie myśleć o ofierze, na którą musiała przystać w Nibyświecie. Czy to wszystko się spełni? Czy los będzie tak okrutny? - Pani?

Gwen drgnęła na dźwięk tego głosu; odwróciła się i ujrzała Steffena, zwróconego w bok w powozie, wskazującego na niebo. Spostrzegła, że wokoło jej ludzie zatrzymywali się i nagle poczuła, jak jej powóz także raptownie staje. Nie rozumiała, dlaczego stangret miałby zatrzymać się bez jej rozkazu. Gwen powiodła wzrokiem za palcem Steffena i tam, na widnokręgu, ku swemu zaskoczeniu ujrzała trzy płonące strzały wystrzelone prosto w górę. Wzniosły się i opadły łukiem, lecąc ku ziemi niby spadające gwiazdy. Była w szoku. Trzy płonące strzały mogły oznaczać tylko jedno: był to znak MacGilów. Szpony sokoła, używane, by zasygnalizować zwycięstwo. Był to znak używany przez jej ojca, a przed nim przez jego ojca, znak przeznaczony jedynie dla MacGilów. Nie można było się omylić: oznaczało to, że MacGilowie zwyciężyli. Odzyskali Królewski Dwór. Lecz jak to możliwe? – zastanawiała się. Kiedy opuszczali miasto, nie było najmniejszej nawet nadziei na zwycięstwo ani na przetrwanie. Jej miasto zostało zdobyte przez McCloudów i nie pozostał tam nikt, by go bronić. Gwen zauważyła, że w oddali, na widnokręgu, wznosi się chorągiew, coraz wyżej i wyżej. Zmrużyła oczy i teraz także nie było mowy o omyłce: była to chorągiew MacGilów. Mogło to oznaczać jedynie, że Królewski Dwór znalazł się na powrót w ich rękach. Z jednej strony Gwen rozpierała radość i pragnęła natychmiast zawrócić. Z drugiej jednakże, patrząc na drogę, którą jechali, pomyślała o przepowiedniach Argona, o zwojach, które przeczytała, o swych własnych przeczuciach. W głębi duszy nadal uważała, że jej lud musi zostać wyprowadzony. Być może i MacGilowie odzyskali Królewski Dwór; lecz to nie oznaczało, że Krąg jest bezpieczny. Gwendolyn wciąż była pewna, że zbliża się coś znacznie gorszego i że musi wydostać stąd swych ludzi i poprowadzić w bezpieczne miejsce. - Zdaje się, że odnieśliśmy zwycięstwo – powiedział Steffen. - Mamy powody do radości! – zawołał Aberthol, zbliżając się do jej powozu. - Królewski Dwór znów jest nasz! – wrzasnął jakiś chłop z tłumu. Wśród jej ludzi rozległy się głośne krzyki radości. - Trzeba natychmiast zawrócić! – zawołał inny. Rozległy się kolejne radosne okrzyki. Gwen pokręciła jednak stanowczo głową. Wstała i zwróciła się do swych ludzi. Spojrzenia wszystkich skierowały się na nią. - Nie zawrócimy! – zagrzmiała do nich. – Nie zatrzymamy się. Wiem, że na Krąg czyha wielkie niebezpieczeństwo. Muszę doprowadzić was w bezpieczne miejsce, póki czas, póki wciąż mamy na to szansę. Wśród jej ludzi rozległ się jęk niezadowolenia i kilku wieśniaków wyszło naprzód, wskazując na horyzont. - Nie wiem, co wy na to – ryknął jeden z nich. – Ale moim domem jest Królewski Dwór! Jest tam wszystko, co znam i kocham! Nie przebędę morza do jakiejś obcej wyspy, gdy nasze miasto jest całe i w rękach MacGilów! Zawracam do Królewskiego Dworu!

Rozległ się głośny wiwat i gdy mężczyzna ruszył z powrotem, setki ludzi poszły w jego ślady, zawracając swe wozy i kierując się na powrót ku Królewskiemu Dworowi. - Pani, czy mam ich zatrzymać? – zapytał Steffen, spanikowany, jak zawsze lojalny. - Słyszysz głos ludu, pani – rzekł Aberthol, podchodząc do niej. – Sprzeciwienie się im byłoby niemądre. Nadto, nie możesz tego uczynić. To ich dom. Nie znają nic poza nim. Nie walcz ze swym ludem. Nie wyprowadzaj ich bez dobrego powodu. - Ależ ja mam dobry powód – powiedziała Gwen. – Wiem, że nadciąga coś, co nas zniszczy. Aberthol pokręcił głową. - Oni jednak o tym nie wiedzą – odparł. – Nie wątpię w twe słowa, pani. Lecz królowe planują naprzód, a tłum polega na instynkcie. Królowa jest potężna jedynie na tyle, na ile pozwala jej tłum. Gwen stała, ogarnięta frustracją, patrząc, jak jej lud sprzeciwia się rozkazowi, ruszając z powrotem do Królewskiego Dworu. Po raz pierwszy otwarcie się zbuntowali, otwarcie się jej przeciwstawili. Nie podobało jej się to uczucie. Czy było to zwiastun nadchodzących wydarzeń? Czy jej dni jako królowej były policzone? - Pani, czy rozkazać żołnierzom ich zatrzymać? – zapytał Steffen. Miała wrażenie, że on jeden pozostał lojalny względem niej. W głębi duszy pragnęła odpowiedzieć twierdząco. Lecz gdy patrzyła, jak odchodzą, wiedziała, że byłoby to daremne. - Nie – rzekła cicho łamiącym się głosem, czując, jak gdyby jej dziecko właśnie się od niej odwróciło. Największy ból sprawiło jej to, że wiedziała, iż ich czyny doprowadzą jedynie do ich krzywdy, a ona nie mogła temu w żaden sposób zaradzić. – Nie mogę uchronić ich przed tym, co kryje dla nich przeznaczenie. * Gwendolyn, przygnębiona, podążała za swym ludem na powrót do Królewskiego Dworu. Wjechała przez tylne bramy miasta i już tam słyszała odległe okrzyki radości dobiegające z drugiej strony. Jej ludzie nie posiadali się z radości, tańczyli i wiwatowali, i wyrzucali w górę nakrycia głowy, napływając przez bramy, powracając na dziedzińce miasta, które znali i kochali, miasta, które było ich domem. Każdy przepychał się, by powinszować Legionowi, Kendrickowi i zwycięskim Gwardzistom. Gwendolyn jechała jednak, czując ucisk w dołku, miotana sprzecznymi uczuciami. Z jednej strony – co zrozumiałe – radowała się, że jest tu z powrotem, że zwyciężyli McCloudów, że Kendrick i pozostali byli bezpieczni. Była dumna, gdy ujrzała ciała McCloudów porozrzucane wszędzie wokoło, i ogromnie się ucieszyła, ujrzawszy, że jej bratu Godfreyowi udało się przeżyć i siedzi teraz na uboczu, wsparłszy głowę, na której widniała rana, na dłoniach.

Zarazem jednak Gwendolyn nie potrafiła wyzbyć się głębokiego przeświadczenia, że coś jest nie tak, pewności, że czyha na nich wszystkich jakieś inne nieszczęście i że najlepiej dla jej ludu byłoby, gdyby wyprowadziła ich, nim będzie za późno. Jej ludem zawładnęła jednak radość ze zwycięstwa. Nie zamierzali usłuchać głosu rozsądku i Gwen wjeżdżała wraz z tysiącami swych poddanych do rozległego miasta, które tak dobrze znała. Gdy znaleźli się w środku, Gwen z ulgą spostrzegła, że McCloudowie zostali zabici szybko, nim zdołali wyrządzić poważne szkody w starannie odbudowanym mieście. - Gwendolyn! Obróciwszy się, Gwendolyn ujrzała Kendricka. Zsiadł ze swego rumaka, pospieszył ku niej i objął ją. Odwzajemniła uścisk, podawszy Guwayne’a stojącej obok Illeprze. Zbroja Kendricka była twarda i zimna. - Bracie mój – powiedziała, patrząc na niego. Jego oczy błyszczały zwycięsko. – Przynosisz nam chlubę. Nie tylko utrzymałeś nasze miasto, uczyniłeś znacznie więcej – rozgromiłeś najeźdźców. Ty i twoja Gwardia. Jesteś ucieleśnieniem naszego kodeksu honoru. Ojciec byłby dumny. Kendrick skłonił się z szerokim uśmiechem na twarzy. - Dziękuję ci za te słowa, siostro. Nie mogłem pozwolić, by twe miasto, nasze miasto, miasto ojca, zostało zniszczone przez tych barbarzyńców. Nie walczyłem w pojedynkę; powinnaś wiedzieć, że to nasz brat Godfrey stawił pierwszy opór. On, wraz z garstką innych, także Legionem – oni wszyscy pomogli zatrzymać najeźdźców. Gwen odwróciła się i ujrzała zbliżającego się do nich z pełnym udręki uśmiechem na twarzy Godfreya. Przykładał dłoń do boku głowy, który pokryty był zakrzepłą krwią. - Dziś stałeś się mężczyzną, bracie mój – rzekła do niego z powagą, kładąc rękę na jego ramieniu. – Przyniosłeś chlubę naszemu ojcu. Godfrey uśmiechnął się z zakłopotaniem. - Pragnąłem jedynie cię ostrzec – powiedział. Gwen uśmiechnęła się. - Uczyniłeś o wiele więcej. Zbliżyli się do nich Elden, O’Connor, Conven i tuziny legionistów. - Pani – odezwał się Elden. – Nasi ludzie walczyli dzisiaj mężnie. Ze smutkiem muszę jednak przyznać, że straciliśmy wielu spośród nich. Gwen spojrzała ponad jego ramieniem i ujrzała zwłoki zaściełające Królewski Dwór. Były wśród nich tysiące McCloudów – lecz także tuziny rekrutów z Legionu. Zginęła nawet garstka Gwardzistów. Przywołało to bolesne wspomnienia czasu, gdy po raz ostatni jej miasto zostało najechane. Gwen trudno było na to patrzeć. Odwróciła się i ujrzała tuzin McCloudów pojmanych, wciąż żywych, z opuszczonymi głowami i rękoma skrępowanymi za plecami. - Co to za jedni? – spytała.

- Generałowie McCloudów – odrzekł Kendrick. – Pozostawiliśmy ich przy życiu. Jedynie oni przeżyli z całej armii. Co rozkażesz z nimi uczynić? Gwendolyn zlustrowała ich uważnie, patrząc im w oczy. Żaden nie odwrócił dumnego, wyzywającego spojrzenia. Ich gęby były prymitywne, typowe dla McCloudów. Skrucha była im obca. Gwen westchnęła. Niegdyś sądziła, że pokój jest w stanie rozwiązać wszystkie problemy, że jeśli tylko będzie wystarczająco dobra i łaskawa dla swych sąsiadów, jeśli okaże im wystarczająco dużo życzliwości, odpłacą jej i jej ludowi dobrocią. Im dłużej jednak władała królestwem, tym wyraźniej dostrzegała, że inni poczytywali okresy pokoju za oznakę słabości, za coś, co należy wykorzystać. Cały jej wysiłek, by utrzymać pokój zaowocował tym: niespodziewanym atakiem. I to w Dzień Pielgrzymki, najświętszy dzień roku. Gwendolyn czuła, że hartuje się w środku. Nie była już tak naiwna, nie pokładała takiej wiary w ludziach, jak niegdyś. Poczynała wierzyć coraz bardziej tylko w jedno: żelazne rządy. Gdy Kendrick i pozostali spojrzeli na nią, Gwendolyn rzekła głośno: - Zabijcie ich – powiedziała. Otworzyli oczy szeroko z zaskoczenia. Malował się w nich szacunek. Najwyraźniej nie spodziewali się tego po swej władczyni, która dążyła zawsze do utrzymania pokoju. - Nie przesłyszałem się, pani? – spytał Kendrick zdumionym głosem. Gwendolyn skinęła głową. - Nie – odparła. – Gdy skończycie, zbierzcie ich ciała i wyrzućcie je poza mury miasta. Gwendolyn odwróciła się i ruszyła przez dziedziniec Królewskiego Dworu, a wtedy usłyszała za sobą krzyki McCloudów. Wzdrygnęła się wbrew sobie. Gwen szła przez miasto, którego ulice zapełnione były trupami, lecz zarazem pełne radosnych okrzyków, muzyki i tanów. Tysiące ludzi tłoczyły się do swych domostw, powracając do miasta, jak gdyby nie zdarzyło się nic złego. Gdy Gwen im się przyglądała, w jej sercu wezbrała trwoga. - Miasto jest znów nasze – powiedział Kendrick, zbliżając się do niej. Gwendolyn pokręciła głową. - Nie na długo. Obrzucił ją zaskoczonym spojrzeniem. - Co masz na myśli? Zatrzymała się i zwróciła ku niemu. - Widziałam przepowiednie – rzekła. – Pradawne pisma. Mówiłam z Argonem. Miałam sen. Czeka nas atak. Powrót tutaj był błędem. Musimy natychmiast wyprowadzić wszystkich. Kendrick spojrzał na nią z pobladłą nagle twarzą, a Gwen westchnęła, lustrując wzrokiem swój lud.

- Lud mój nie zamierza jednak usłuchać. Kendrick pokręcił głową. - A co jeśli nie masz racji? – rzekł. – Co jeśli dopatrujesz się zbyt wiele w przepowiedniach? Mamy najświetniej walczącą armię na świecie. Nic nie dosięgnie naszych bram. McCloudowie nie żyją i nie mamy już żadnych wrogów w Kręgu. Tarcza jest w górze, jest mocna. Nadto mamy Ralibara, gdziekolwiek się podziewa. Nie masz się czego lękać. Nie mamy się czego lękać. Gwendolyn potrząsnęła głową. - To właśnie w takich chwilach należy się lękać najbardziej – odrzekła. Kendrick westchnął. - Pani, taki atak się nie powtórzy – powiedział. – Zaskoczyli nas w Dzień Pielgrzymki. Nigdy już nie pozostawimy Królewskiego Dworu niechronionego. To miasto jest fortecą. Przetrwało tysiące lat. Nie ma już nikogo, kto mógłby nas zwyciężyć. - Mylisz się – powiedziała. - Cóż, nawet jeśli w istocie tak jest, widzisz, że lud nie zamierza stąd odejść. Siostro – rzekł Kendrick cicho, błagalnie. – Kocham cię. Lecz teraz mówię z tobą jako dowódca. Jako dowódca Srebrnej Gwardii. Jeśli spróbujesz wyprowadzić ludzi, zmusić ich, by robili to, czego nie chcą, grozi ci ich bunt. Oni nie dostrzegają niebezpieczeństwa, które widzisz ty. I, prawdę powiedziawszy, ja sam także go nie widzę. Gwendolyn spojrzała na swych ludzi i wiedziała, że Kendrick ma rację. Nie usłuchają jej. Nawet jej własny brat jej nie wierzył. I złamało jej to serce. * Gwendolyn stała sama przy balustradzie na dachu swego zamku, trzymając mocno Guwayne’a i obserwując chylące się ku zachodowi dwa słońca, zawieszone nisko na niebie. Z dołu dobiegały stłumione okrzyki jej ludzi przygotowujących się do hucznej zabawy tej nocy. Przed sobą miała to wznoszące się, to opadające ziemie rozpościerające się wokoło Królewskiego Dworu, królestwo w jego świetności. Wszędzie roiły się plony lata, bezkresne pola zieleni, sady, ziemie bujnie porosłe dobrodziejstwem natury. Ziemia sprawiała wrażenie radej, odżyła po tak wielkiej tragedii, i Gwen patrzyła na świat żyjący w zgodzie ze sobą. Gwendolyn zmarszczyła brwi, zastanawiając się, jakim sposobem jakiegokolwiek rodzaju mrok może dosięgnąć tych ziemi. Może mrok, który uroiła sobie, nadszedł już w postaci McCloudów. Może już go uniknęli dzięki Kendrickowi i reszcie. Być może Kendrick miał rację. Może stała się zbyt ostrożna odkąd została królową, być może była świadkiem zbyt wielkich tragedii. Może, jak rzekł Kendrick, dopatrywała się czegoś, czego nie ma.

Wszak wyprowadzenie jej poddanych z domostw, przeprowadzenie ich przez Kanion, na okręty, ku Wyspom Górnym, na których nie wiadomo czego mogli się spodziewać, było drastycznym posunięciem, posunięciem odpowiednim na czas wielkiej katastrofy. Co jeśli to zrobi, a żadna tragedia nie spadnie na Krąg? Pamiętana będzie jako królowa, która poddała się panice, gdy żadne niebezpieczeństwo nawet się jeszcze nie ukazało. Gwendolyn westchnęła, przygarniając Guwayne’a, który wiercił się na jej rękach, i zastanawiała się, czy traci rozum. Podniosła wzrok i rozejrzała się po nieboskłonie za jakimkolwiek śladem Thorgrina, modląc się, by go ujrzeć. Miała przynajmniej nadzieję, że spostrzeże jakiś ślad Ralibara, gdziekolwiek teraz był. Lecz on także nie powrócił. Gwen wpatrywała się w puste niebo, raz jeszcze zawiedziona. Znów będzie musiała polegać na sobie. Nawet jej poddani, którzy zawsze ją popierali, którzy traktowali ją jak boga, teraz zdawali się jej nie ufać. Jej ojciec nie przygotował jej na to. Jakiego rodzaju królową będzie bez poparcia swego ludu? Będzie bezsilna. Gwen rozpaczliwie pragnęła zwrócić się do kogoś po pociechę, po odpowiedzi. Lecz Thorgrin wyruszył na wyprawę; jej matka odeszła; zdawało się, że każdy, kogo znała i kochała, zniknął. Miała wrażenie, że stoi na rozstajnych drogach. Nigdy nie była bardziej skołowana. Gwen zamknęła oczy i zwróciła się do Boga, by przyszedł jej z pomocą. Z całej siły swej woli próbowała przyzwać go. Nigdy nie modliła się wiele, lecz wierzyła mocno i była pewna, że Bóg istnieje. Proszę, Boże, jestem taka skołowana. Wskaż mi, jak najlepiej chronić mój lud. Wskaż, jak najlepiej chronić Guwayne’a. Wskaż, jak być wspaniałą przywódczynią. - Modlitwa jest potężna – dobiegł ją głos. Gwen odwróciła się raptownie. Na dźwięk tego głosu natychmiast odczuła ulgę. Kilka stóp od niej stał Argon, odziany w swą białą pelerynę i kaptur. W dłoni trzymał laskę i wpatrywał się nie w Gwendolyn, a w horyzont. - Argonie, muszę usłyszeć odpowiedzi na pewne pytania. Proszę. Pomóż mi. - Zawsze poszukujemy odpowiedzi – odparł. – Lecz one nie zawsze nadchodzą. Nasze życia muszą się wypełnić. Nie zawsze możemy poznać przyszłość. - Można jednak odczytać wskazówki – powiedziała Gwendolyn. – Wszystkie przepowiednie, które przeczytałam, wszystkie zwoje, historia Kręgu – wskazują na głęboki mrok, który się zbliża. Rzeknij mi. Czy nadejdzie? Argon odwrócił się i patrzył na nią, a oczy jego wypełnione były płomieniem ciemniejszym i straszniejszym niż kiedykolwiek w nich widziała. - Tak – odrzekł. Ostateczność jego odpowiedzi strwożyła ją nade wszystko. Jego, Argona, który zawsze mówił zagadkami. Gwen zadrżała wewnątrz. - Czy dotrze tutaj, do Królewskiego Dworu?

- Tak – odparł. Gwen poczuła, jak jej lęk się pogłębia. Umocniła się także w przekonaniu, iż od samego początku miała rację. - Czy Krąg zostanie zniszczony? – spytała. Argon zwrócił spojrzenie w jej stronę i powoli skinął głową. - Mogę wyjawić ci jeszcze tylko kilka rzeczy – rzekł. – Jeśli tak postanowisz, ta będzie jedną z nich. Gwen rozważała to długo i intensywnie. Wiedziała, że przepowiednie Argona są cenne. Jednakże było to coś, czego musiała się dowiedzieć. - Rzeknij – powiedziała. Argon wciągnął głęboko powietrze, odwrócił się i patrzył w horyzont przez, jak się zdawało, całe wieki. - Krąg zostanie zniszczony. Wszystko, co znasz i kochasz, zostanie zmiecione z powierzchni ziemi. Na miejscu, w którym teraz stoisz, pozostaną jedynie żar i popiół. Cały Krąg obróci się w proch. Twój naród zniknie. Nadciąga mrok. Mrok głębszy niż wszystkie wcześniejsze w naszych dziejach. Gwendolyn poczuła, jak prawdziwość jego słów dociera do każdej komórki jej ciała, jak głęboki tembr jego głosu przechodzi ją aż do szpiku kości. Wiedziała, że każde jego słowo to prawda. - Mój lud tego nie dostrzega – rzekła drżącym głosem. Argon wzruszył ramionami. - Jesteś królową. Czasem siła jest koniecznością. Nie tylko w stosunku do wrogów. Także w stosunku do własnych poddanych. Postąp tak, jak uważasz. Nie szukaj zawsze aprobaty swego ludu. Aprobata przemija. Czasem, gdy twój lud najbardziej cię nienawidzi, jest to znak, że czynisz to, co dla nich najlepsze. Twemu ojcu dane było sprawować pokojowe rządy. Lecz ciebie, Gwendolyn, czeka znacznie trudniejszy sprawdzian: czekają cię żelazne rządy. Gdy Argon odwrócił się, by odejść, Gwendolyn dała krok naprzód i wyciągnęła w jego stronę rękę. - Argonie – zawołała. Zatrzymał się, lecz nie odwrócił. - Rzeknij mi jeszcze jedno. Błagam. Czy ujrzę jeszcze Thorgrina? Argon nie odzywał się i zaległa długa, głucha cisza. W tej ponurej ciszy czuła, jak jej serce rozpada się na dwoje. Modliła się, by udzielił jej jeszcze tej jednej odpowiedzi. - Tak – odrzekł. Stała przed nim z mocno bijącym sercem. Pragnęła usłyszeć coś więcej. - Czy nie możesz mi rzec nic więcej? Odwrócił się i spojrzał na nią ze smutkiem. - Pamiętaj o wyborze, którego dokonałaś. Nie każdej miłości dane jest trwać wiecznie.

Wysoko w górze Gwen usłyszała pisk sokoła i podniosła wzrok, zamyślona. Zwróciła się na powrót ku Argonowi, lecz on już zniknął. Przycisnęła Guwayne’a mocno do piersi i objęła wzrokiem swe królestwo. Patrzyła długo, po raz ostatni, pragnąc takim właśnie je zapamiętać, gdy było jeszcze wciąż pełne życia. Nim obróci się w popiół. Trwogą napawała ją myśl, jakie wielkie niebezpieczeństwo może czyhać za tym pozornym pięknem. Zadrżała, gdyż nie miała ani cienia wątpliwości, że dosięgnie ich wszystkich już niebawem.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Stara krzyczała, spadając i młócąc rękoma w powietrzu. Obok niej leciał Reece, a obok niego Matus i Srog. Zeskoczyli z muru zamku w zacinającym deszczu i wietrze i lecieli prosto w dół. Stara skuliła się, gdy spostrzegła ogromne krzewy zbliżające się szybko w jej kierunku. Zrozumiała, że może przeżyć jedynie dzięki nim. Chwilę później, gdy wpadła w krzak – który niemal wcale nie stłumił jej upadku – poczuła, jak gdyby każda kość w jej ciele pękła, i spadała dalej, aż uderzyła w ziemię. Poczuła, że brakuje jej tchu i pewna była, że stłukła sobie żebro. Jednocześnie zapadła się kilka cali i zdała sobie sprawę, że ziemia jest bardziej miękka, bardziej błotnista, niż sądziła, i złagodziła jej upadek. Pozostali uderzyli w ziemię obok niej i wszyscy zaczęli się ześlizgiwać. Stara nie przewidziała, że wylądują na stromym zboczu i nim zdołała się zatrzymać, ześlizgiwała się już, pędziła w dół zbocza, a pozostali wraz z nią, nie mogąc wydostać się z lawiny błotnej. Staczali się i ślizgali i niebawem poniosły ich rwące wody i zjeżdżali w dół zbocza z zawrotną prędkością. Ześlizgując się, Stara obejrzała się przez ramię i ujrzała, jak zamek jej ojca szybko znika jej z oczu. Przynajmniej znajdą się daleko od swych przeciwników. Stara przeniosła wzrok na powrót w dół i usunęła się, unikając o włos skał znajdujących się na jej drodze. Osuwała się tak szybko, że niemal nie była w stanie złapać tchu. Błoto było nieprawdopodobnie śliskie, a deszcz padał teraz silniejszy. Wszystko wokoło niej przemieszczało się z szybkością błyskawicy. Próbowała zwolnić, wczepiając palce w błoto, lecz było to daremne. Gdy Stara zastanawiała się, czy kiedykolwiek przestaną zjeżdżać, ogarnęła ją panika, gdyż przypomniała sobie, dokąd prowadzi to zbocze: prosto w przepaść. Zrozumiała, że jeśli wkrótce się nie zatrzymają, wszyscy zginą. Stara spostrzegła, że także żaden z pozostałych nie potrafił się zatrzymać. Młócili dokoła rękoma, pojękując, i robili, co w ich mocy, by się zatrzymać, byli jednak bezsilni. Stara spojrzała przed siebie i ku swemu przerażeniu ujrzała zbliżający się spadek. Nie potrafiąc się zatrzymać, zmierzali prosto w przepaść. Nagle Stara ujrzała, że Srog i Matus skręcają raptownie na lewo, ku niewielkiej jaskini zatkniętej na skraju przepaści. Jakimś sposobem zdołali uderzyć w skałę stopami i zatrzymali się tuż nad krawędzią. Stara usiłowała wbić pięty w błoto, lecz nic nie przynosiło skutku; obróciła się jedynie. Wrzasnęła, ujrzawszy zbliżającą się przepaść, wiedząc, iż za chwilę znajdzie się za krawędzią. Nagle Stara poczuła, jak ktoś chwyta ją mocno za tył koszuli, spowalniając, a później zatrzymując. Zadarła głowę i ujrzała Reece’a. Schwycił się wątłego drzewka nad skrajem przepaści. Oplótł je jedną ręką, a drugą wyciągał w dół i trzymał Starę. Woda i błoto

płynęły gwałtownie, spychając ją w dół. Osuwała się i niemal zwisała już nad przepaścią. Zatrzymał ją, lecz osuwała się w dół. Reece nie mógł jej dłużej utrzymać i wiedziała, że jeśli jej nie puści, niebawem oboje spadną w przepaść. Oboje zginą. - Puść mnie! – krzyknęła do niego. On jednak pokręcił zdecydowanie głową. - Nigdy! – odkrzyknął przez strugi deszczu. Po twarzy ściekała mu woda. Nagle Reece puścił drzewo, by móc schwycić przeguby jej dłoni obojgiem rąk; zarazem oplótł drzewo nogami, trzymając się go z tyłu. Z całej siły przyciągnął Starę do siebie. Od upadku w przepaść chroniły ich jedynie jego nogi. Reece jęknął i krzyknął, i zdołał wyciągnąć Starę jednym szarpnięciem z nurtu na bok i pchnąć ku jaskini, ku reszcie. Reece przetoczył się razem z nią i sam wytoczył się z lawiny, po czym pomógł jej przedostać się do jaskini. Gdy znaleźli się bezpiecznie w środku, Stara osunęła się, wycieńczona, i leżała na brzuchu w błocie, niezwykle wdzięczna, że żyje. Leżała, dysząc ciężko i ociekając wodą, i myślała nie o tym, jak blisko śmierci się znalazła, lecz o czymś zgoła innym: czy Reece wciąż ją kocha? Zrozumiała, że na tym zależało jej bardziej nawet niż na tym, czy przeżyje. * Stara siedziała skulona przy niewielkim ognisku rozpalonym wewnątrz jaskini. Pozostali znajdowali się nieopodal. Wreszcie zaczynali wysychać. Rozejrzała się i zauważyła, że cała czwórka wygląda tak, jak gdyby przeżyli wojnę. Mieli zapadnięte policzki i wpatrywali się w płomienie, wyciągając ku nim dłonie i rozcierając je, próbując schronić się przed nieustępującymi wilgocią i zimnem. Wsłuchiwali się w wicher i deszcz, nieodłączne elementy Wysp Górnych, hulające na zewnątrz. Zdawało się, że nigdy nie ustaną. Zapadła już noc. Zwlekali z roznieceniem ogniska cały dzień z obawy, by ich nie spostrzeżono. Wreszcie byli już tak wyziębieni, znużeni i przygnębieni, że podjęli to ryzyko. Stara sądziła, że upłynęło wystarczająco dużo czasu od ich ucieczki – nadto nie było mowy, by ci mężczyźni odważyli się wyruszyć tak daleko w dół, do klifów. Było zbyt stromo i mokro i gdyby spróbowali, zginęliby. Utknęli tutaj jednak niby więźniowie. Gdyby dali choć krok z jaskini, trafiliby w końcu w ręce wyspiarzy i zginęli. Jej brat nie okazałby jej łaski. Sytuacja była beznadziejna. Siedziała w pobliżu nieobecnego, pogrążonego w zadumie Reece’a i rozmyślała nad minionymi wydarzeniami. Tam, w forcie, ocaliła Reece’owi życie, lecz on ocalił ją nad przepaścią. Czy wciąż zależało mu na niej, jak niegdyś? Tak jak jej wciąż zależało na

nim? Czy też był nadal rozgoryczony przez to, co stało się z Selese? Czy winił ją za to? Czy kiedykolwiek jej przebaczy? Stara nie potrafiła wyobrazić sobie bólu, jaki go dręczył, gdy siedział tak, z głową wspartą na dłoniach, wpatrując się w płomienie jak człowiek, który był zagubiony. Zastanawiała się, jakie myśli przemykają mu przez głowę. Wyglądał jak człowiek, który nie ma nic do stracenia, jak ktoś, kto otarł się o tragedię i nie doszedł jeszcze do siebie. Człowiek dręczony poczuciem winy. Nie przypominał chłopca, którego znała niegdyś, pełnego miłości i radości, prędkiego do uśmiechu, który obsypywał ją miłością i czułością. Teraz, miast tego, wyglądał jak gdyby coś wewnątrz niego obumarło. Stara podniosła wzrok, lękając się spojrzeć w oczy Reece’owi, lecz pragnąc ujrzeć jego twarz. Skrycie żywiła nadzieję, że będzie na nią patrzył, myślał o niej. Lecz gdy spojrzała na niego, serce jej pękło, gdy spostrzegła, że wcale na nią nie patrzy. Miast tego utkwił wzrok w płomieniach. Nigdy jeszcze nie zdał się jej bardziej samotny. Stara nie potrafiła przestać o tym myśleć. Po raz milionowy zastanawiała sie, czy to, co ich łączyło, zniknęło, zniszczone przez śmierć Selese. Po raz milionowy przeklęła swych braci – i ojca – za wcielenie w życie tak przebiegłego planu. Zawsze, co oczywiste, pragnęła Reece’a dla siebie; nigdy jednak nie przystałaby na podstęp, który doprowadził do jej śmierci. Nie chciała, by Selese zginęła, ani by spotkała ją jakaś krzywda. Żywiła nadzieję, że Reece przekaże jej wieści delikatnie i choć będzie zmartwiona, przyjmie je – a z pewnością nie odbierze sobie życia. Ani nie zniszczy życia Reece’owi. Teraz wszystkie plany Stary, cała jej przyszłość, sypały się na jej oczach przez jej okropną rodzinę. Matus był jedynym rozsądnym, w którego żyłach płynęła ta sama krew. Stara zastanawiała się jednak, co się z nim stanie, co stanie się z całą czwórką. Czy będą siedzieć tutaj, w tej jaskini, aż umrą? Będą musieli w końcu z niej wyjść. Wiedziała, że ludzie jej brata są nieustępliwi. Nie ustanie, póki nie uśmierci każdego z nich – zwłaszcza po tym, jak Reece zabił jej ojca. Stara wiedziała, że powinna odczuwać żal przez wzgląd na śmierć swego ojca – nie odczuwała go jednak wcale. Nienawidziła tego mężczyzny. Zawsze tak było. Odczuwała miast tego ulgę, a nawet wdzięczność względem Reece’a za to, że go zabił. Był kłamliwym, pozbawionym honoru wojownikiem i królem całe swe życie i wcale o nią nie dbał. Stara zerknęła na trzech wojowników. Wyglądali na zrozpaczonych, siedząc tak w milczeniu od wielu już godzin, i zastanawiała się, czy którykolwiek z nich ma jakiś plan. Srog był ciężko raniony. Matus i Reece także odnieśli rany, choć lżejsze. Zdawało się, że ziąb przeniknął każdego z nich do szpiku kości i siedzieli przybici aurą tego miejsca, okolicznościami, które zwróciły się przeciw nim. - Będziemy tu siedzieć, w tej jaskini, po wsze czasy i tu umrzemy? – spytała Stara, przerywając głuchą ciszę, nie mogąc już znieść tej jednostajności i mroku. Srog i Matus z wolna podnieśli na nią wzrok. Reece wciąż nie podnosił głowy ani nie patrzył na nią.

- A dokąd mielibyśmy pójść? – spytał Srog defensywnie. – Na całej wyspie roi się od ludzi twego brata. Jaką szansę mamy, by ich zwyciężyć? Zwłaszcza, gdy są rozwścieczeni naszą ucieczką i śmiercią twego ojca. - Wpędziłeś nas w niezłe tarapaty, kuzynie – rzekł Matus z uśmiechem, kładąc dłoń na ramieniu Reece’a. – Postąpiłeś odważnie. Nie widziałem chyba w całym swym życiu odważniejszego czynu. Reece wzruszył ramionami. - Pojmał moją oblubienicę. Zasługiwał na śmierć. Stara zastygła na dźwięk słowa oblubienica. Serce jej pękło. Wybór tego właśnie słowa wyjawił jej wszystko – najwyraźniej Reece wciąż darzył uczuciem Selese. Nie spojrzał nawet Starze w oczy. Miała chęć się rozpłakać. - Nie troskaj się, kuzynie – powiedział Matus. – Raduję się, że ojciec mój nie żyje i jestem zadowolony, że to ty zadałeś mu śmierć. Nie mam ci tego za złe. Podziwiam cię. Mimo tego, żeśmy niemal zginęli przez ciebie, gdyś tego dokonywał. Reece skinął głową, doceniając słowa Matusa. - Żaden z was mi nie odpowiedział – rzekła Stara. – Jaki jest wasz plan? Umrzeć tutaj? - A jaki ty masz plan? – odwarknął Reece. - Nie mam żadnego – powiedziała. – Wykonałam, co do mnie należało. Wyprowadziłam nas stamtąd. - To prawda – przyznał Reece, wciąż wpatrując się w płomienie i nie patrząc na nią. – Uratowałaś mi życie. W Starze zakiełkowała nadzieja, gdy usłyszała słowa Reece’a, mimo tego, że wciąż nie patrzył jej w oczy. Zastanawiała się, czy może jednak omyliła się, sądząc, że ją nienawidzi. - A ty mnie - odparła. – Nad przepaścią. Wyrównaliśmy rachunki. Reece wciąż wpatrywał się w płomienie. Czekała, czy rzeknie coś w odpowiedzi, czy rzeknie, że ją kocha, czy rzeknie cokolwiek. Lecz on się nie odzywał. Stara poczuła, że do twarzy napływa jej krew. - To tyle? – powiedziała. – Nie mamy sobie nic więcej do powiedzenia? Sprawy między nami są skończone? Reece uniósł głowę, po raz pierwszy patrząc jej w oczy z konsternacją. Stara nie była w stanie dłużej tego znieść. Skoczyła na nogi i ruszyła szybkim krokiem ku wyjściu z jaskini, gdzie zatrzymała się tyłem do nich. Wyjrzała w noc, w deszcz, wiatr i zamyśliła się: czy między nią a Reece’em wszystko było skończone? Jeśli w istocie tak było, nie widziała powodu, by dalej żyć. - Moglibyśmy skryć się na okrętach – rzekł w końcu Reece po zdającej się nie mieć końca ciszy. Jego skąpe słowa rozbrzmiały w nocy. Stara obróciła się i spojrzała na niego. - Skryć się na okrętach? – zapytała.

Reece przytaknął ruchem głowy. - Tam, w porcie, są nasi ludzie. Musimy do nich dotrzeć. To ostatni teren w tym miejscu należący do MacGilów. Stara potrząsnęła głową. - To nierozważny plan – powiedziała. – Okręty będą otoczone, o ile już nie zostały zniszczone. Musielibyśmy przedrzeć się przez wszystkich ludzi mego brata, by się tam dostać. Lepiej skryć się gdzie indziej na wyspie. Reece pokręcił głową, zdecydowany. - Nie – rzekł. – To nasi ludzie. Musimy się do nich dostać bez względu na to, jak przyjdzie nam za to zapłacić. Jeśli zostaną zaatakowani, polegniemy walcząc u ich boku. - Chyba nie pojmujesz – odrzekła, równie zdecydowana. – O świcie tysiące ludzi mego brata rozproszy się po brzegu. Nie zdołamy ich ominąć. Reece podniósł się, strząsając wilgoć z odzienia, a w oczach jego rozgorzał ogień. - Nie będziemy zatem czekać do świtu – powiedział. – Wyruszymy teraz. Nim słońce wzejdzie. Matus także z wolna się podniósł, a Reece spojrzał na Sroga. - Srogu? – zapytał Matus. – Podołacie? Srok skrzywił się, wstając nieporadnie. Matus podał mu rękę. - Nie będę was spowalniał – powiedział Srog. – Idźcie beze mnie. Zostanę tutaj, w jaskini. - Umrzecie tutaj, w jaskini – rzekł Matus. - Zatem wy nie umrzecie ze mną – odparł. Reece pokręcił głową. - Nikt nie zostaje z tyłu – powiedział. – Pójdziesz z nami, bez względu na to, jakie będą tego skutki. Reece, Matus i Srog podeszli do Stary stojącej u wyjścia z jaskini i wyjrzeli w wyjący wicher i deszcz. Stara omiotła spojrzeniem trzech mężczyzn, zastanawiając się, czy postradali zmysły. - Pytałaś o plan – rzekł Reece, zwracając się ku niej. – Cóż, właśnie go wymyśliliśmy. Pokręciła powoli głową. - Jest nierozważny – powiedziała. – Tak właśnie mają w zwyczaju postępować mężczyźni. Najpewniej zginiemy w drodze ku okrętom. Reece wzruszył ramionami. - Kiedyś i tak wszyscy umrzemy. Stali, przyglądając się szalejącej na zewnątrz pogodzie, czekając na odpowiedni moment. Stara czekała, by Reece coś zrobił – cokolwiek – by ujął jej dłoń, by pokazał jej, choćby w nieznaczny sposób, że wciąż mu na niej zależy. Nie uczynił tego jednak. Trzymał dłoń przy sobie i Stara czuła, jak hartuje się, pęka wewnątrz. Zebrała się w sobie, gotowa wyruszać, nie dbając już o to, co szykuje dla niej

los. Dali krok w ciemność i do Stary dotarło, że – pozbawiona miłości Reece’a – nie ma już nic do stracenia.

ROZDZIAŁ ÓSMY Alistair stała na statku, przerażona, z rękoma skrępowanymi za plecami, a serce waliło jej jak młotem, gdy tuziny marynarzy zacieśniały się dokoła niej z pożądaniem i śmiercią w oczach. Pojęła, że ci mężczyźni zamierzali ją pohańbić, torturować i zabić, i że będą czerpać z tego przyjemność. Nie mogła się nadziwić, że takie zło istnieje na świecie i przez chwilę miała trudności ze zrozumieniem ludzkości. Całe swe życie słynęła z tego – gdzie by się nie udała – że jest najpiękniejszą dziewczyną i nieraz wpadła przez to w tarapaty. Pragnęła jedynie, by wszyscy pozostawili ją w spokoju. Pragnęła zawsze wyglądać zwyczajnie, jak każdy inny. Nie chciała zwracać na siebie uwagi – a już z całą pewnością nie chciała ściągać na siebie kłopotów. Zawieszony wysoko w sieci Erec krzyczał bezradnie, rozwścieczony. - ALISTAIR! – wrzeszczał raz za razem, gorączkowo próbując się wydostać. Marynarze na pokładzie śmiali się, czerpiąc niebywałą przyjemność z jego pojmania i bezradności. Alistair spojrzała na nich i wezbrał w niej ogromny gniew; zmusiła się, by być odważną, nieulękłą. - Dlaczego chcecie wyrządzić mi krzywdę? – spytała głosem pełnym współczucia. – Czy nie dostrzegacie, że wasze czyny przynoszą szkodzę jedynie wam samym? Wszyscy jesteśmy częścią tej samej planety. Mężczyźni roześmiali się jej w twarz. - Wymyślne słówka z ust głupiej dziewuchy – wrzasnął jeden z nich, unosząc ogromną łapę i zamachując się, gotując się, by zdzielić ją w twarz. Opuścił rękę w jej kierunku, gdy wtem Alistair przydarzyło się coś dziwnego. Ogarnęło ją uczucie, którego nigdy uprzednio nie doświadczyła: jak gdyby cały świat zwolnił i ręka mężczyzny poruszała się w powietrzu w ślimaczym tempie. Skupiła na niej swą uwagę i zdało jej się, że stanęła w miejscu. Cały świat zdawał się stanąć w miejscu. Widziała każdą drobinę w najmniejszym szczególe, cząstki natury w duchu i duszach tych mężczyzn. Nagle Alistair poczuła przypływ energii. Czuła, że znajduje się w innej rzeczywistości, że jest w stanie przeniknąć wszystko przed sobą, że jest zdolna zapanować nad tym poprzez zrozumienie, miłość i współczucie. Czuła, jak wzbiera w niej ogromna siła, siła, której nawet ona sama nie jest w stanie pojąć. Miała wrażenie, że przez jej żyły przepływa moc tysiąca słońc. Alistair mrugnęła i świat powrócił znów do życia z wielkim błyskiem światła. Spojrzała w górę, na rękę mężczyzny, wciąż zawieszoną w powietrzu, a jego nagle zdjął paniczny strach, gdy spojrzał na swą dłoń, nie mogąc nią poruszyć. Przenosił wzrok z Alistair na swą rękę i z powrotem, zaszokowany.

- Czary! – wykrzyknął. Alistair stała w miejscu, nie lękając się, wyczuwając w sobie moc jakiegoś większego ducha i wiedziała, że ci mężczyźni, znajdujący się na innej duchowej płaszczyźnie, nie mogą jej tknąć. Czuła, że porywają ją siła i moc świata większego niż ona sama. Alistair odchyliła się w tył i uniosła dłonie ku nieboskłonowi, a wtedy strumienie białego światła wystrzeliły z nich prosto w górę, przecinając nieboskłon i rozświetlając noc, ku czarnej nocy. Wtem okręt zakołysał się gwałtownie z boku na bok. Wycie wichru wzmogło się i dokoła statku wzniosły się wielkie fale, a prąd przybrał na sile, wynosząc go gwałtownie w górę i w dół. Wszystkich stojących naprzeciw niej mężczyzn rzuciło na pokład i gdy okręt przechylił się, prześlizgnęli się, aż na drugą stronę i walnęli w drewnianą burtę. Statek zakołysał się w drugą stronę i mężczyźni polecieli na przeciwległy koniec i uderzyli o burtę, pojękując z bólu. Alistair stała mocno na pokładzie i czuła się pewna jak góra. Utrzymała równowagę, czując, jak gdyby znajdowała się pośrodku samego jądra świata. Okręt zakołysał się znów i mężczyzn rzuciło w drugą stronę. Krzyczeli, uderzając o burty statku, raz po raz, aż popękały im żebra. Prześlizgnęli się raz jeszcze na drugą stronę, a okręt niemal położył się. Wykrzyknęli, przerażeni, spojrzawszy za burtę: rozległ się głośny plusk, jak gdyby dno oceanu próbowało wydostać się na powierzchnię, i z głębin wyłonił się olbrzymi potwór morski. Był dwukrotnie większy niż okazały wieloryb, miał płaski łeb, pokryty był błyszczącą czerwoną łuską i miał tysiące ostrych jak brzytwa zębisk. Cielsko jego było grubsze niż okręt i wynurzył się z wody pionowo, miotany wielką wściekłością. Wyrzucił z siebie pisk tak gwałtowny, że niemal przepołowił maszt. Mężczyźni przysłonili uszy dłońmi, próbując stłumić dźwięk, lecz mimo tego z uszu wielu spośród nich dobyła się krew. Wieloryb wyłonił się całkowicie z wody – a większy był niż smok, większy niż wszystko, co Alistair kiedykolwiek widziała – a następnie zanurkował łbem w dół, wprost na okręt, z szeroko rozwartymi szczękami. Mężczyźni unieśli ręce i krzyknęli. Było już jednak za późno; zębiska wieloryba opadły prosto na nich i uderzyły w okręt w połowie, roztrzaskując go na kawałki. Potwór chwycił mężczyzn w paszczę, a ich krew wypłynęła spomiędzy jego zębisk, gdy zwarł szczęki. Zniknął równie prędko, wciągając ich ze sobą z powrotem w dół, w głębiny oceanu. Okręt, teraz opustoszały, zniszczony, tonął szybko. Podniósłszy wzrok, Alistair ujrzała Ereca, kołyszącego się w tę i we w tę w sieci. Zobaczyła, że lina pęka i Erec spada na pokład. Erec rozciął sieć swym sztyletem i uwolnił się. Podniósł się i rzucił w jej kierunku. Padli sobie w objęcia.

- Alistair – powiedział. – Dzięki bogu, nic ci nie jest. Okręt nabierał prędko wody. Przez wycie wichru i odgłos fal dobiegły ją krzyki mężczyzn. Obróciwszy się, Alistair spostrzegła kapitana; zbiegał z górnego pokładu wraz z tuzinami marynarzy z tyłu statku. - Tam! – wrzasnął Erec. Alistair obróciła się i podążyła wzrokiem za jego palcem. Ujrzała niewielką łódź wiosłową, długą na dwadzieścia stóp, z niedużym żaglem, która przymocowana była linami do boku statku. Najwyraźniej służyła jako szalupa ratunkowa tego potężnego okrętu. Marynarze pędzili w jej stronę. Erec schwycił dłoń Alistair i puścili się biegiem przez pokład. Znajdowali się znacznie bliżej niej niż marynarze. Dopadli szalupy pierwsi. Erec podniósł Alistair i usadowił ją w niedużej łodzi, a okręt zachybotał się; schwyciła się liny, próbując utrzymać równowagę. - Nie ważcie się wsiąść do naszej łodzi! – zakrzyknął kapitan. Erec odwrócił się raptownie, a gdy kapitan zbliżył się do niego, Erec przeszył jego serce mieczem. Mężczyzna wciągnął gwałtownie powietrze i osunął się na kolana, wybałuszając oczy w szoku, a Erec stał nad nim z grymasem na twarzy. - Powinienem był to uczynić dawno temu – rzekł Erec. Kilku marynarzy zbliżyło się do niego, a Erec, rozwścieczony, walczył, mszcząc się, siekąc i zabijając tuziny mężczyzn, którzy unosili miecze i nieskutecznie próbowali się bronić. Nie mogli się z nim równać. - Erecu, musimy ruszać! – zawołała Alistair, gdy okrętem zakołysało. Statek zachybotał się gwałtownie i nabrał jeszcze więcej wody, a kolejne tuziny marynarzy poczęły biec ku niemu. Erec odwrócił się, wskoczył do łodzi i natychmiast przeciął liny. Alistair poczuła, jak serce podchodzi jej do gardła, gdy spadali ku oceanowi. Uderzyli w fale z wielkim pluskiem i, bujając się i kołysząc, wypłynęli na rozszalały ocean. Uciekli w sam czas; po chwili ogromny okręt położył się na bok. Marynarze, którzy pozostali na pokładzie, krzyczeli przeraźliwie, gdy ocean wciągał ich w swe głębiny wraz ze statkiem, czemu towarzyszył odgłos pękającego drewna. Erec wiosłował z całych sił, oddalając się od okrętu i wrzaski rychło ucichły. Niebawem pozostali sami i płynęli w ciemną noc pod milionem czerwonych gwiazd, kierując się bóg wie dokąd.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Thor przemierzał Krainę Druidów. Jej otoczenie, zarazem egzotyczne i niepokojąco znajome, napawało go podziwem. Idąc polem kwiatów, wyciągał dłoń i z zachwytem dotykał ich, próbując pojąć, gdzie uprzednio je widział, gdzie widział cały ten krajobraz. Im dłużej się mu przyglądał, tym bardziej stawało się to dla niego jasne: był już na tym polu kwiatów. Polu przed Królewskim Dworem. Miejscu, w którym odbyła się jego pierwsza randka z Gwendolyn. Było to dla niego magiczne miejsce, miejsce, które wryło mu się w pamięć, w którym po raz pierwszy zakochał się. Miejsce, którego nigdy nie zapomni. Lecz cóż robiło ono tutaj, po drugiej stronie świata, w Krainie Druidów? Czy przemierzył świat jedynie po to, by powrócić do domu? To nie miało najmniejszego sensu. Idąc coraz dalej kwietnym polem, trudno było mu pojąć, co się dzieje. Poczuł mrowienie w całym ciele i poznał po tym uczuciu, że w istocie znajduje się w innej krainie, innym miejscu. W powietrzu wyczuwał inną energię, wiatr miał inny ciężar i woń. Po raz pierwszy w życiu Thor poczuł, że energia ta zbiega się w jedno z jego energią. Jak gdyby znalazł się w domu, pośród swoich. Takich, którzy są jak on. Którzy go rozumieją. Nigdy, w żadnym miejscu na świecie, nie czuł się tak pełen życia, tak silny. Zarazem otoczenie jego zdało mu się inne, obce. Miał złe przeczucia, przeczuwał jakieś niebezpieczeństwo, nie wiedział jednak jakie. Thor spojrzał w dal, ku widnokręgowi, z nadzieją, że ujrzy coś znajomego – strzelisty zamek ze swych snów, pałac swej matki, prowadzący do niego most – albo choć biegnącą do niego ścieżkę. Nie ujrzał ich jednak. Miast tego, gdy minął pole kwiatów, podążając krętą, zakurzoną ścieżyną, jego oczom ukazała się nagle nieduża wieś, przez którą owa dróżka wiodła, a we wsi – białe kamienne chaty. Thor wstrzymał oddech, zaszokowany, a włoski na jego skórze uniosły się: była to jego osada. Jego rodzinna wieś. Jak to możliwe? – zastanawiał się. Czy przemierzył pół świata po to tylko, by dotrzeć na powrót do domu? Thor szedł dalej ostrożnie pustymi drogami, aż w oddali przed sobą ujrzał jakąś postać, pochyloną nad czymś po jednej stronie drogi. Gdy zbliżył się do niej, z zaskoczeniem ujrzał, iż to jakaś starucha, schylająca się nad zawieszonym nad ogniem kotłem. Ona także zdała mu się znajoma. Podniosła na niego wzrok i skrzywiła się. - Uważaj, gdzie chodzisz! – zganiła go.

Thor rozpoznał ten głos i nagle przypomniał sobie: była to starucha z jego wsi, ta, która zawsze pochylona była nad gotującą się strawą i zawsze krzyczała na niego, gdy przebiegał obok, płosząc jej kury. Czyżby mu się przywidziało? - Co wy tutaj robicie? – zapytał, osłupiały. - A co ty tutaj robisz? Thor zamrugał, zbity z tropu. - Przybyłem, by odnaleźć mą matkę. - Ach tak? A jak masz zamiar tego dokonać? Thor opuścił wzrok na swój medalion i spostrzegł, że strzałka nie wskazuje już żadnego kierunku. Rozpadła się. Dotarł tutaj, lecz teraz, gdy już się tu znalazł, mógł liczyć jedynie na siebie. Nie miał pojęcia, jak ją odnaleźć. Thor spojrzał na kobietę. - Nie wiem – odrzekł w końcu. – Jak duża jest Kraina Druidów? Starucha odrzuciła głowę w tył i zarechotała. Paskudny, zgrzytliwy dźwięk przyprawił go o dreszcze. W końcu odezwała się: - Mogę ci wyjawić, gdzie ją znajdziesz. Thor spojrzał na nią zaskoczony. - Możecie? A skąd wiecie, gdzie ona jest? Zamieszała swą strawę. - Zapłacisz – rzekła. – A wyjawię ci wszystko. - Czym mam zapłacić? – zapytał Thor. - Swą bransoletą. Thor opuścił wzrok na swą złotą bransoletę, którą podarowała mu Alistair, błyszczącą w słońcu. Zawahał się. Wyczuwał, że ma ona niezwykłą moc i że jest to jedyna rzecz, która chroni go w tej krainie. Ogarnęło go złe przeczucie, że jeśli jej ją odda, straci całą swą siłę. Z drugiej strony, musiał dowiedzieć się, gdzie jest jego matka. - To podarek – rzekł. – Przepraszam. Nie mogę. Kobieta wzruszyła ramionami. - Nie mogę ci zatem pomóc. Thor obrzucił ją zdumionym spojrzeniem, sfrustrowany. - Proszę – powiedział. – Potrzebuję waszej pomocy. Przez długi czas mieszała w kotle. W końcu westchnęła. - Zajrzyj do mego kotła. Co w nim widzisz? Thor spojrzał na nią skołowany, po czym wreszcie zerknął w dół, do kotła. Zamrugał kilkakrotnie, zaskoczony, i pochylił się niżej, by dobrze się przyjrzeć. W nieruchomej wodzie z wolna pojawiło się odbicie. Z początku wyglądało jak jego twarz; wtem jednak powoli dotarło do niego, że to nie on. Była to twarz Andronicusa. Thor spojrzał na kobietę, która wpatrywała się w niego, zła.

- Kim jesteście? – zapytał. Uśmiechnęła się do niego szeroko. - Jestem każdym – powiedziała. – I nikim. Odskoczyła od kotła, wyciągnęła rękę i zerwała Thorowi bransoletę z nadgarstka. Gdy Thor wyciągnął rękę, by ją odzyskać, kobieta nagle przemieniła się w długiego, grubego białego węża. Thor przyglądał się temu z przerażeniem i zdał sobie sprawę, że to jadowity białogrzbiet, ten sam wąż, którego spostrzegł na pierwszej randce z Gwendolyn. Omen śmierci. Wąż stawał się coraz dłuższy i dłuższy i nim Thor zdołał zareagować, jego ogon owinął się wokoło jego kostek, następnie dokoła łydek, kolan, ud, pasa i piersi. Unieruchomił jego ręce i Thor stał, ledwie będąc w stanie oddychać, gdy zaciskał się wokół niego. Wtem wąż odchylił się w tył i rozwarł szeroko paszczę, a Thor odwrócił twarz, czując na karku jego oddech i wiedząc, że gad za chwilę zatopi kły w jego gardle.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Romulus maszerował przez południową prowincję Kręgu, przyglądając się z radością dziesiątkom tysięcy swych ludzi, którzy przypuszczali szarżę na bramy Savarii. Setki mieszkańców Kręgu napływały ku bramom miasta. Żołnierze trzymający straż opuścili ogromną żelazną bronę i zamknęli ją z hukiem za ostatnią osobą, po czym unieśli most zwodzony znad fosy. Romulus przyglądał się temu i uśmiechnął się szerzej. Ci Savarianie naprawdę sądzili, że uda im się go odeprzeć. Nie mieli pojęcia, co zbliża się w ich kierunku. Romulus usłyszał głośny ryk i podniósłszy głowę ujrzał wysoko nad sobą dziesiątki swych smoków. Latały, zataczających koła, oczekując jego rozkazu. Uniósł pięść i opuścił ją, a wtedy smoki rzuciły się w przód, mknąc ku horyzontowi. Ku Savarii. Smoki przeleciały nad masywnymi murami, nad bramami miasta, jak gdyby w ogóle nie istniały, i zbliżywszy się do ziemi, plunęły ścianą ognia. Krzyki tysięcy ludzi rozległy się za murami miasta, gdy bezradni mieszkańcy dziesiątkowani byli smoczym oddechem i płonęli żywcem, próbując uciec, choć nie mieli dokąd. Romulus obserwował przez żelazne bramy, jak rycerze nieskutecznie unosili miecze, a te topiły się im w dłoniach i spływały na nadgarstki, jak ich zbroje topiły się na nich, a oni krzyczeli, gdy płonęli żywcem. Przed gniewem smoka nikt nie mógł się schronić. Wielkie mury, które miały zatrzymać najeźdźcę na zewnątrz, miast tego utworzyły zamkniętą przestrzeń i zatrzymały fale smoczych płomieni w środku. Nawet jeden smok mógłby obrócić miasto w perzynę. Tuzin sprowadził na nie zagładę. Romulus odetchnął głęboko i czerpał ogromne zadowolenie z piekła, które rozpętało się przed nim. Na jego twarzy gościł szeroki uśmiech, gdy jechał powoli na swym wierzchowcu, czując żar bijący od fal ognia. Płomienie osmalały mury miasta, pełzły coraz wyżej i wyżej, wylewały się z okien, niby ogromny płonący kocioł, którego nie da się ugasić. Ludzie Romulusa zatrzymali się na skraju fosy, nie mogąc zbliżyć się bardziej przez wzgląd na ogromny żar. Czekali i czekali, aż Romulus wreszcie uniósł dłoń i smoki zawróciły i zataczały znów koła nad jego głową. Płomienie opadły wreszcie nieco, a wtedy ludzie Romulusa ruszyli naprzód i opuścili długi drewniany prowizoryczny most nad fosą. Pierwszy batalion przemknął po nim, trzymając długi żelazny taran, i uderzał w żelazną bronę, która wciąż stała w płomieniach. Wokoło posypały się iskry, a oni uderzali w nią raz po raz. Wreszcie ustąpiła, w obłoku płomieni i iskier, a za nią ukazała się ściana ognia. Żołnierze czekali, a Romulus poprowadził powoli swego konia przed pierwszy szereg. Za nim, na jego wierzchowcu, siedziała jego zdobycz, jego nowa zabawka – Luanda – ze skrępowanymi nadgarstkami i dłońmi, zakneblowana, z kostkami

przywiązanymi do siodła. Zmuszono ją, by jechała z nim. Mógł oczywiście zabić ją, lecz wolał przedłużyć jej mękę, zmusić ją, by była świadkiem tego, co zamierzał uczynić z jej ojczyzną. Było w niej coś nieposłusznego i złego, co zaczynało mu się podobać, i zastanawiał się nawet, czy nie byłaby odpowiednią kobietą dla niego. Dotarłszy do skraju fosy, Romulus zatrzymał się i skinął nieznacznie głową. Setki jego ludzi, oczekujących rozkazu, wpadły do miasta galopem z głośnym krzykiem, przy dźwięku rogów, i niebawem miasto zapełniło się jego ludźmi. Z dumą patrzył, jak chorągiew Imperium zostaje zatknięta nad bramami. Wiedział, że Savaria to jedno z wielkich miast Kręgu. A teraz każda osoba w środku w ciągu kilku minut – każdy rycerz, żołnierz, chłop i pan – była martwa. A on nie stracił ani jednego żołnierza. Tak było całą drogę aż z Kanionu. Romulus powoli i dokładnie równał z ziemią każde miasto i wieś, na które natrafił, pragnąc zniszczenie Kręgu uczynić całkowitym. Oczywiście Królewski Dwór wciąż był wolny, lecz Romulus nie chciał się spieszyć. Pragnął uprzednio zniszczyć wszystko, tak, by nie pozostało nawet źdźbło trawy, mszcząc się za poprzednią porażkę. Dopadnie Gwendolyn i jej Królewski Dwór w swoim czasie. Pośle swe smoki i sprawi, że pożałuje. Lecz wpierw zniszczy każde miasto w jej ukochanym Kręgu. Romulus odrzucił głowę w tył i ryknął triumfalnym śmiechem. Tak długo, jak zaklęcie się utrzyma, będzie niezniszczalny. I jak długo żyje, nic ani nikt na świecie go nie powstrzyma.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Gwendolyn leciała na grzbiecie Ralibara, trzymając się z całych sił, zastanawiając się, jak się tam znalazła. Ralibar leciał nierówno, jak nigdy wcześniej, na przemian wznosząc się i opadając, mknąc przez chmury, jak gdyby chciał, by zsiadła z jego grzbietu. - Ralibarze, proszę, zwolnij! – zawołała. Lecz Ralibar nie usłuchał. Jak gdyby stał się innym zwierzęciem, smokiem, którego nie znała. Wydał z siebie ryk – a był to przerażający dźwięk – i rzucił się w dół przez chmury, prosto na, jak spostrzegła Gwen, Królewski Dwór. - Nie utrzymam się! – krzyknęła Gwen, przechylając się. Lecz Ralibar leciał szybciej, bardziej pionowo i po chwili Gwen pisnęła, ześlizgując się. Spadała w powietrzu, obracając się, lecąc w dół ku Królewskiemu Dworowi. A Ralibar, miast rzucić się za nią, by ją złapać, odleciał daleko. Gwendolyn skuliła się, piszcząc, gdy ziemia zbliżała się w jej kierunku. Uderzyła mocno o błotnistą ziemię, czując ból w każdej części ciała. Była jednakże żywa. Podniosła się powoli, zastanawiając się, jak mogła przeżyć. Rozejrzała się wokoło i ledwie rozpoznała Królewski Dwór. Był doszczętnie zniszczony, a ona leżała pośrodku niego, jako jedyna żywa. Usłyszała płacz dziecka i obróciła się raptownie, natychmiast rozpoznając zawodzenie swego syna. Po przeciwnej stronie placu spostrzegła Guwayne’a. Leżał zupełnie sam, a jego łkanie niosło się aż po nieboskłon. Gwen serce się krajało. Próbowała podbiec do niego, lecz poczęła ślizgać się na błocie. - Guwayne! – zawołała. Biegła, potykając się, aż wreszcie dotarła do niego. Podniosła go i trzymała mocno, kołysząc płaczące dziecię. Nie potrafiła pojąć, jakim sposobem znalazł się tam, i to zupełnie sam. Gwendolyn podniosła wzrok i przed sobą, pod wielką, łukowatą bramą miasta, ujrzała swego ojca. Króla MacGila. Jego nieruchoma twarz była zacięta i zimna. Utkwił w niej ponure spojrzenie. - Córko – zagrzmiał, a głos jego zdał jej się niezwykle odległy. – Opuść to miejsce. Opuść je natychmiast. Gwen uniosła płaczącego Guwayne’a w ramionach; miała zamiar odpowiedzieć, zapytać swego ojca, co tu robi, przed czym ją ostrzega, gdy wtem usłyszała trzepot skrzydeł. Wyciągnęła szyję i spojrzała ku niebu, i w końcu dojrzała smoka wynurzającego się spośród chmur. Z początku uradowała się, sądząc, że to Ralibar; wtem jednak z przerażeniem spostrzegła, że to nie on. Był to ohydny smok, żółtej

barwy, którego nigdy wcześniej nie widziała, o długich, ostrych jak brzytwa zębiskach, łbie zbyt dużym w stosunku do ciała i skrzydłach pokrytych kolcami i cierniami. Smok wygiął szyję, wrzasnął aż po nieboskłon, a następnie opuścił łeb i zionął ogniem wprost na nią. Powietrze przeszyła ściana ognia i Gwen krzyczała i przyciskała dziecię do piersi, by ochronić je przed żarem. Chciała uniknąć płomieni, lecz choć próbowała usunąć się z drogi, czuła jak z wolna spalają ją żywcem. Gwen obudziła się z krzykiem. Podniosła się na łożu, dysząc ciężko, rozglądając się wokoło, próbując ugasić płomienie. Wyskoczyła z łoża i minęła chwila, nim pojęła, iż to jedynie zły sen. Gwen stała w komnacie w swym zamku, zlana potem, dysząc ciężko. Z wolna jej oddech uspokoił się. Spojrzała w stronę okna i spostrzegła pierwsze ze wschodzących słońc, które zalało pomieszczenie fioletem. Rozejrzała się i ujrzała Guwayne’a śpiącego spokojnie w swej kolebce przy jej łożu. Odetchnęła głęboko, gdy dotarło do niej, że wszystko jest w porządku. Gwen przemierzyła komnatę, ochlapała twarz wodą, a następnie przeszła w stronę otwartego łukowatego okna. Wyjrzała przez nie, po takim śnie spodziewając się najgorszego. Lecz w jej królestwie panował spokój. Cały jej dwór spał i nie dostrzegła najmniejszego nawet ruchu. Wszystko wskazywało na to, iż nie ma powodów, by się trwożyć. Jednak gdy Gwen stała tak, jej sen wciąż nie dawał jej spokoju. Przeczuwała, że to, co ujrzała, były prawdziwe; przeczuwała, że było to ostrzeżenie, iż powinna opuścić to miejsce – i jej ludzie także. Musiała ich wyprowadzić. Nie mogła już dłużej zwlekać. Gwendolyn ubrała się prędko, przemierzyła komnatę i gwałtownie otworzyła drzwi. Strażnicy odwrócili się i spojrzeli na nią, stając na baczność. - Pani – odezwał się jeden z nich. Spojrzała na niego poważnie, jak królowa. Podjęła decyzję – bez względu na to, jakie będą jej konsekwencje. - Niech zadmą w rogi – rozkazała. – Natychmiast. W jej głosie rozbrzmiała władczość. Słudzy spojrzeli na nią, rozwierając oczy szeroko ze zdziwienia. Wykonali jednak jej rozkaz i od razu odbiegli, spiesząc by wykonać polecenie. Gwen obróciła się, podniosła Guwayne’a i poczęła zbierać swe najcenniejsze przedmioty. Powiodła po komnacie spojrzeniem po raz ostatni, następnie podeszła do okna i ostatni raz wyjrzała na Królewski Dwór. Wiedziała, że nigdy już go nie ujrzy. *

Gwendolyn stała pośrodku dziedzińca Królewskiego Dworu we wczesnorannym słońcu, otoczona tysiącami swych poddanych, poruszonym, rozwścieczonym tłumem. Obok niej stali Steffen, Aberthol i wszyscy jej doradcy wraz z jej braćmi, Godfreyem i Kendrickiem. Trwali u jej boku, wspierając swą królową, gdy wściekły tłum stał naprzeciw niej. Na obrzeżach Królewskiego Dworu ustawiły się setki jej żołnierzy. Przyglądali się uważnie z bronią w ręku, gotowi na jedno jej skinienie podjąć działania względem tych, którzy nie przystaną na jej rozkaz. Gdy rozbrzmiały rogi, jej lud zebrał się na dziedzińcu, wyprowadzony przez żołnierzy z domostw; rozwścieczony tłum stał teraz naprzeciw niej, z zapuchniętymi oczyma, żądając wyjaśnienia. Nie widziała nigdy, by jej ludzie byli na nią tak źli i nie podobało jej się to uczucie. Nie z nim nawykła łączyć bycie królową. - Żądamy wyjaśnienia! – wrzasnął ktoś z tłumu i wszyscy zawtórowali mu, wściekli. - Nie możesz nas ot tak zabierać z naszych domów! – wykrzyknął inny. - Dlaczego chcesz nas stąd wyprowadzić? Nikt nas nie atakuje! - Nie będę uciekał z domu, w którym się urodziłem, z najlepiej umocnionego miasta na świecie! - Odrzeknij coś! Tłum ponownie zakrzyknął z aprobatą. Gwendolyn zwróciła się do nich, czując ich nienawiść. Choć było to trudne, w głębi duszy wiedziała, że postępuje słusznie. Gwen dała krok naprzód. Tłum ucichł i wszystkie oczy zwróciły się ku niej. - Miałam sen – zawołała Gwen w stronę tłumu. – Sen o zagładzie zbliżającej się ku nam. - Sen! – wrzasnął ktoś. Tłum wybuchnął drwiącym śmiechem. - Mamy opuścić ojczyznę i pozostawić całe nasze życie tutaj z powodu twych snów? W tłumie rozległy się krzyki, a Gwendolyn, zakłopotana, poczuła, że do twarzy napływa jej krew. - Gwendolyn jest waszą królową i będziecie traktować ją z należnym szacunkiem! – wrzasnął rozeźlony Steffen. Gwendolyn położyła dłoń na przegubie jego dłoni, chcąc go uspokoić; doceniała jego wsparcie, lecz nie chciała, by bardziej jeszcze rozwścieczył tłum. - Jeśli chcesz stąd odejść, opierając się na swoich snach – wykrzyknął jeden z nich. – Uczyń to! Znajdziemy sobie nowego władcę! Tłum poparł go krzykiem. - My nie odejdziemy! – zakrzyknął jeszcze inny. W rozgorączkowanym tłumie rozległy się wrzaski. Stojący obok niej Godfrey ruszył naprzód i stanął przed tłumem, machając rękoma. - Gwendolyn zawsze była dobrą i sprawiedliwą królową! – wrzasnął. – Trwała przy was w znoju i dostatku. Teraz musicie się jej odwdzięczyć. Jeśli ma powód, by wierzyć, że powinniśmy opuścić te ziemie, musicie usłuchać!

- Nawet dobra królowa może podjąć złą decyzję! – zawołał ktoś w tłumie, a reszta poparła jego słowa krzykiem. Gwen rozejrzała się po twarzach swych poddanych i dostrzegła, że na każdej jednej z nich maluje się złość, determinacja i być może trwoga. Żaden z nich nie chciał wyruszyć w nieznane. Rozumiała to. - Rozumiem, co czujecie – krzyknęła Gwendolyn. – Lecz podjęłam tę decyzję nie tylko na podstawie snów, lecz także przepowiedni. Pradawnych przepowiedni, które przeczytałam. Znaków zwiastujących nadchodzące wydarzenia. Przepowiedni Argona. Nie wierzę, by Królewski Dwór miał jeszcze długo ustać. Pragnę, byście byli bezpieczni, nim nadejdzie zniszczenie. Wiem, że trudno wam opuścić wasze domy. Ja także nie chcę opuszczać swego domu. Kocham Królewski Dwór. Jednak proszę was, byście mi zawierzyli. Rozumiem, że niełatwo wyruszyć w nieznane. Lecz będziemy tam bezpieczniejsi niż tutaj. - Jak możemy ci zaufać, gdy nie widać żadnego zagrożenia? – wrzasnął jeden z nich, a tłum zgodził się z nim krzykiem. - Nie odejdziemy stąd! – wrzasnął inny. Gdy tłum krzyczał i wiwatował, Gwendolyn nie wierzyła własnym oczom. Czy tłum w istocie jest tak zmienny? Czy rzeczywiście w jednej chwili ją kocha, a w kolejnej pała do niej nienawiścią? Gwen przypomniała sobie coś, co rzekł jej niegdyś ojciec, coś czego wtedy nie pojęła. Tłum będzie cię kochać i będzie cię nienawidzić. Nie pozwól się porwać żadnemu z tych uczuć. - Przykro mi – powiedziała Gwendolyn. – Ale jestem waszą przywódczynią i muszę podjąć najlepszą dla was decyzję. Jeśli nie wyruszycie z własnej woli, moi żołnierze będą zmuszeni wyprowadzić was z miasta. Miasto zostanie zamknięte, a ludzie wyprowadzeni – nikt w nim nie pozostanie. Nie, gdy ja czuwam. Tłum począł pohukiwać i gwizdać, a jeden z mężczyzn wyszedł naprzód i stanął przed Kendrickiem. - Dlatego właśnie nie powinna rządzić nami kobieta – powiedział. – Kobieta zawierza swym ulotnym snom. Jesteś pierworodnym synem króla MacGila. Wolelibyśmy, byś ty nas poprowadził. Tłum za nim zawiwatował, a Gwen nie wierzyła własnym uszom. Kendrick poczerwieniał. - To twoja szansa – mówił dalej mężczyzna. – Przejmij rządy nad MacGilami. Srebrna Gwardia opowie się za tobą. Nie będziemy słuchać jej – lecz usłuchamy ciebie. Gwendolyn przeniosła wzrok na Kendricka, zaniepokojona, zastanawiając się, jak się zachowa. Wiedziała, że nie popiera wyprowadzenia ludzi. To rzeczywiście była jego szansa. W tłumie zaległa głucha cisza, aż wreszcie przerwał ją Kendrick.

- Popieram mą siostrę! – zagrzmiał. – Zawsze będę honorowo służył mojej królowej – czy się z nią zgadzam, czy nie. Tego pragnąłby nasz ojciec. I tak nakazuje nasz kodeks honoru. Tłum, zaskoczony i rozczarowany, wyrzucił w górę zaciśnięte pięści i pokrzykiwał. - GWARDZIŚCI! – zagrzmiał Kendrick. – Wasza królowa przemówiła. Wypełnijcie jej rozkaz! Natychmiast wyprowadźcie wszystkich! Rozbrzmiał chór rogów, a tłum krzyczał i szarpał się, gdy tysiące Gwardzistów zacieśniły krąg wokół nich, spychając ich w kierunku bram. Tłum napierał na nich, stawiał opór. Jednakże Gwardziści mieli oręż, zbroje na sobie i byli elitarną siłą walczącą i tłum nie mógł się z nimi równać. Gwardziści spychali ich powoli i miarowo ku bramom miasta. Z wolna, osoba za osobą, miasto pustoszało. Gwen stała, przyglądając się. Podeszła do Kendricka, który również się przyglądał. - Dziękuję ci, mój bracie – rzekła, kładąc dłoń na przegubie jego dłoni. – Nigdy tego nie zapomnę. Odwrócił się ku niej i skinął głową, lecz oblicze jego było poważne. - Mam nadzieję, że wiesz, co robisz, siostro – powiedział. Gwen spojrzała na niego. Sama czuła się rozdarta, patrząc na opuszczających miasto ludzi i gotując się, by do nich dołączyć. - Ja także – odrzekła. Ruszyła wraz z Kendrickiem, Godfreyem, Steffenem, Abertholem i swymi doradcami za tłumem przez bramy Królewskiego Dworu. Gwendolyn wiedziała, że tym razem opuszcza go na dobre.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Thor szarpał się, próbując wyrwać się z uścisku białego węża – lecz stwór był zbyt silny. Muskularne ciało gada oplotło się dokoła niego od kostek po pierś, ściskając go niby imadło. Odwrócił się teraz ku niemu z sykiem, gotując się, by zacisnąć obnażone kły na jego gardle. Thor próbował rzucać się i szarpać, w jakikolwiek sposób wyrwać, lecz był bezradny. Mógł jedynie zamknąć oczy i odwrócić się, gotując się na nieuniknione ukąszenie w twarz. Thor nie pojmował, co działo się tutaj, w tym miejscu. Wyobrażał sobie zawsze, że gdy odnajdzie Krainę Druidów, zostanie dobrze przyjęty, powitany przez matkę. Spodziewał się, że natychmiast odnajdzie w tym miejscu swój dom. Nie spodziewał się żadnej z rzeczy, które go spotkały. Nie mógł uwierzyć, że spędzi swe ostatnie chwile tutaj, że zginie tutaj – niemal odnalazłszy swą matkę – zdany na łaskę tej okropnej bestii. Gotując się na ukąszenie, Thor otworzył oczy. Zmusił się, by patrzeć na swe ostatnie sekundy na ziemi. Gdy wąż opuszczał swe zębiska, Thor spostrzegł jakiś ruch kątem oka. Ujrzał mężczyznę sporej postury, który przekroczył już może pięćdziesiąty rok życia, o długiej brodzie i zmierzwionych brązowych włosach – mężczyznę, którego Thor jakby rozpoznawał. Miał na sobie olśniewającą zbroję, zbroję króla, i spostrzegłszy Thora, ruszył naprzód. Wyciągnął odzianą w rękawicę dłoń i schwycił węża za gardło w powietrzu, zaledwie kilka cali od twarzy Thora. Thor przyglądał się zdumiony, jak mężczyzna ściska węża coraz mocniej i mocniej, a gad syczy i próbuje złapać powietrze. Thor poczuł, jak mięśnie węża z wolna rozluźniają się dokoła jego ciała, gdy mężczyzna dusił go. Gdy uścisk węża począł się rozluźniać, Thor oswobodził jedną rękę, uniósł miecz i przepołowił jego ciało. Połowa węża owinięta wokoło Thora opadła bezwładnie na ziemię, lecz druga połowa, którą trzymał mężczyzna, wciąż walczyła o życie. Mężczyzna ściskał go coraz mocniej i mocniej, aż wreszcie ślepia węża wyszły na wierzch, a następnie zamknęły się i jego ciało opadło bezwładnie w dłoni mężczyzny. Mężczyzna rzucił je na ziemię, a Thor z niedowierzaniem podniósł na niego wzrok. Rozpoznał go; był to mężczyzna, którego kochał; za którym gorąco tęsknił; mężczyzna, którego nie spodziewał się już nigdy ujrzeć. Król MacGil. *

Król MacGil upuścił głowę węża i spojrzał na Thora. Broda przysłaniała jego szeroki uśmiech. Dał krok naprzód i uściskał go, objął jak ojciec syna. - Królu mój – rzekł Thor nad jego ramieniem, a MacGil odsunął się i spojrzał na niego. - Thorgrinsonie – powiedział MacGil, zaciskając ciepłą dłoń na jego ramieniu, uśmiechając się do niego z aprobatą. – Rzekłem ci, że jeszcze się spotkamy. Thorowi słowa uwięzły w gardle. Nie pojmował, co się dzieje. Czyżby umarł i trafił do nieba? Czy też może tracił rozum? - Lecz… Jakim sposobem? – spytał Thor. – Jak się tu znaleźliście? Jesteście żywi? Król MacGil uśmiechnął się i otoczył Thora ramieniem, odwrócił się i począł iść razem z nim, prowadząc go polną dróżką. - Zawsze stawiałeś wiele pytań. - Czy ja nie żyję? – zapytał Thor. Król MacGil roześmiał się serdecznie i Thor uradował się, słysząc ten dźwięk. Tęsknił bardzo za śmiechem króla; tak naprawdę aż do tego dnia nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo tęsknił za nim samym. Król MacGil, choć znał go tak krótko, był dla Thora w pewien sposób jak ojciec i ujrzawszy go poczuł, jak gdyby odzyskał ojca. - Nie, chłopcze – odparł król MacGil, wciąż się śmiejąc. – Żyjesz. W zasadzie dopiero zacząłeś żyć. Teraz będziesz żył naprawdę. - Ale… Przecież umarliście. Jakim cudem się tu znaleźliście? - Nikt z nas nie umiera naprawdę – odrzekł MacGil. – Nie istnieję już w fizycznej rzeczywistości, to prawda, lecz żyję w innych. W Krainie Druidów granica pomiędzy żyjącymi i umarłymi jest cieńsza, mniej widoczna. Łatwiej ją przekroczyć. Twa matka posłała mnie tu, bym cię odnalazł. Bym poprowadził cię ku niej. Na wzmiankę o swej matce Thor otworzył oczy szeroko z zaskoczenia i podniecenia. - A zatem ona istnieje – powiedział. MacGil uśmiechnął się. - Jak najbardziej – westchnął. – Nie da się przemierzyć tej krainy bez przewodnika. Ja będę twoim. Powinieneś był poczekać na mnie cierpliwie u bramy, aż po ciebie przyjdę. Nie znalazłbyś się wtedy w tych tarapatach. Cierpliwość jednak nigdy nie była twoją mocną stroną, Thorgrinsonie. Dlatego właśnie cię kocham! – rzekł ze śmiechem. Szli ścieżką, a Thor próbował to wszystko objąć myślą. - Wcale a wcale nie rozumiem tego miejsca – powiedział Thor. – Zdaje się tak znajome… a zarazem tak obce. MacGil skinął głową. - Kraina Druidów jest inna dla każdej osoby, która do niej wkracza – powiedział. – Dla mnie jest czym innym niż dla ciebie. Być może widzimy nawet dwie różne krainy. Wiesz, Thorgrinsonie, wszystko, co tu widzisz, jest jedynie odzwierciedleniem twej świadomości. Twych wspomnień, twych nadziei, potrzeb, chęci i obaw. Twych pragnień.

Możesz przemierzać te ziemie i ujrzeć swą rodzinną wieś; ujrzeć swą pierwszą miłość; każde miejsce, które było dla ciebie ważne; najważniejsze chwile twego życia, które rozegrają się przed tobą. Możesz sięgnąć ku swym najwspanialszym momentom, najwyższym ambicjom – lecz możesz także napotkać swe najmroczniejsze demony. Dzięki temu Kraina Druidów jest najbezpieczniejszym i najprzyjemniejszym miejscem spośród wszystkich – a zarazem najmroczniejszym i najbardziej niebezpiecznym. Wszystko zależy od ciebie. Od twego umysłu. Twych demonów. Tego, jak postrzegasz siebie. Jak postrzegasz świat. A nade wszystko, jak bardzo jesteś w stanie panować nad swym umysłem. Czy potrafisz odegnać mroczną myśl? Utrwalić dobrą? Thor, przytłoczony, słuchał uważnie, próbując to zrozumieć. Coś do niego dotarło, gdy słuchał słów króla. - Wy – rzekł Thor. – Wy także jesteście odzwierciedleniem mego umysłu. MacGil przytaknął, uśmiechając się. - Kochałeś mnie – powiedział. – Byłem dla ciebie ważny. Byłem dla ciebie pewnego rodzaju nauczycielem. - Gdy opuszczę to miejsce, znikniesz – rzekł Thor, zaczynając rozumieć, i posmutniał na tę myśl. MacGil skinął głową. - Gdy opuścisz to miejsce – jeśli kiedykolwiek je opuścisz – rzeczywiście, świat powróci do takiego, jakim go znasz. Lecz na razie jesteśmy tutaj. Prawdziwi i żywi jak nigdy. Cały twój umysł, cała twa świadomość rozpostarte są przed tobą. Czy nie widzisz, Thorgrinie – powiedział, otaczając go ramieniem. – Cała ta kraina jest odzwierciedleniem ciebie. To nauka panowania nad umysłem, Thorgrinsonie. Niektóre z twych najszczęśliwszych chwil, niektóre z najpiękniejszych wspomnień pojawią się przed tobą w czasie tej wędrówki. Muszę cię jednak przestrzec: nie pozwól, by zawładnęły tobą mroczne myśli, nawet przez chwilę. Mroczne myśli przetaczają się przez Krainę Druidów niby nawałnice. Jeśli nie dowiesz się, jak je okiełznać, zniszczą cię. Thor przełknął ślinę, podenerwowany, zaczynając rozumieć. - Więc ta wieś, którą minąłem – zorientował się. – Moja rodzinna wieś. Ja ją stworzyłem. Mój umysł ją stworzył. MacGil skinął głową. - Było to ważne miejsce w twym życiu. Miejsce, w którym pragnąłeś czuć się mile widziany. Do Thora dotarło coś jeszcze. - I to kwietne pole, którym szedłem – powiedział. – Było w rzeczy samej miejscem, w którym po raz pierwszy umówiłem się z Gwendolyn. A ten biały wąż, którego widziałem… Thor zamilkł, składając wszystko w całość. Zaczynało to mieć sens. W końcu zaczynał rozumieć. Miejsce to było znacznie potężniejsze, niż sądził. Bardziej niezwykłe, bardziej obiecujące, niż kiedykolwiek sobie wyśnił. A zarazem bardziej przerażające.

Szli przez dłuższą chwilę w ciszy, aż coś dotarło do Thora. - A moja matka? – zapytał. – Czy ona żyje? Czy jest prawdziwą osobą? Czy jedynie wytworem mojej nadziei i wyobraźni? Czy ona jest tutaj jedynie dlatego, że istnieje gdzieś głęboko w mej podświadomości? Dlatego, że zawsze pragnąłem, by istniała? Dlatego, że potrzebuję jej? Jedynie dlatego, że marzyłem o wspaniałym rodzicu? Król MacGil milczał, a twarz jego pozbawiona była wyrazu. Szli dalej. - Poszukujesz odpowiedzi ostatecznych – odezwał się. – Przekonasz się, że w Krainie Druidów nie ma prawd absolutnych. Odpowiedzi odnajdziesz jedynie wewnątrz siebie. Jak bardzo potężny jesteś wewnątrz, tak potężny będzie świat przed tobą. Gotuj się, młody Thorgrinie, bowiem czeka cię nauka panowania nad najwspanialszą, najtrudniejszą do władania bronią ze wszystkich: własnym umysłem. * Thor przemierzał Krainę Druidów od wielu godzin z MacGilem u boku. Śmiali się i żartowali, wspominając dawne czasy, łowy, na które wybierali się wspólnie, Królewski Dwór i chwilę, gdy Thor poznał córkę króla. Mówili o przyjęciu Thora przez MacGila do jego rodziny; mówili o bojach, rycerzach, honorze i męstwie. Mówili o zabójcy króla MacGila i zemście, która się dokonała. Mówili o polityce. Najwięcej jednak mówili o bojach. Obaj byli nieustraszonymi wojownikami i znakomicie rozumieli jeden drugiego. Thor odnosił nawet wrażenie, że rozmawia sam ze sobą. Tak dobrze było toczyć znów rozmowę z królem MacGilem, iść obok niego. Thor czuł się oderwany od rzeczywistości, jak gdyby wędrował w nierealnej krainie, w śnie, z którego nie można się obudzić. Mijali miejsca, które Thor – ku swej radości – rozpoznawał, miejsca, które zdały mu się znajome, miejsca z jego rodzinnej wsi, jego okolicy, sprzed Królewskiego Dworu. Czuł się tam niezwykle bezpieczny. Idąc, jak przez mgłę wyczuwał, jak jego umysł tworzy te miejsca i trudno mu było rozdzielić te dwie rzeczy; Thor czuł, jak gdyby stał na rozstajnych drogach pomiędzy swym umysłem a rzeczywistością świata. Potęga jego umysłu napawała go lękiem. Skoro mógł stworzyć cokolwiek, w mgnieniu oka mógł wznieść najwspanialsze królestwa. Lecz jeśliby pozwolił sobie być słabym, oznaczało to, że w ledwie kilka chwil mógł stworzyć najmroczniejsze królestwa. Przerażało go to. Jak mógł zapełniać swój umysł jedynie dobrymi myślami? Wspięli się na wzgórze i zatrzymali, patrząc w dal. Thor gwałtownie wciągnął powietrze, zachwycony widokiem. Ledwie był w stanie to pojąć: rozpościerał się przed nim Królewski Dwór. Była to idealna replika, tak prawdziwa, że Thor był pewien, że jest rzeczywisty. Wyglądał wspanialej niż kiedykolwiek. Tysiące rycerzy w lśniących zbrojach stały przed pradawnymi kamiennymi murami, przed broną, wzdłuż balustrad. Było tam więcej żołnierzy, niż kiedykolwiek widział. Wspaniali wojownicy bronili wspaniałego miasta. Król MacGil stanął przy nim i uśmiechnął się.

- Umysł twój to piękne miejsce, Thorgrinie – powiedział, rozglądając się i podziwiając widok. – Nigdy nie miałem tylu rycerzy w Królewskim Dworze. Zdaje się, że zwiększyliście ich liczbę! Król MacGil odrzucił głowę w tył i roześmiał się. - Tak w zasadzie nie sądzę, bym kiedykolwiek widział tylu rycerzy naraz – dodał. – Promienie słoneczne odbite od ich zbroi oślepiają mnie. Zaprawdę, jesteś wojownikiem. Thorowi trudno było uwierzyć, że to wszystko sprawka jego umysłu; wszystko zdawało się tak prawdziwe, tak doskonałe, bardziej prawdziwe niż wszystko, co kiedykolwiek widział. Thor ruszył ścieżką z MacGilem, idealnie utrzymaną drogą, zmierzając ku bramom. Gdy szli, kolejne tysiące rycerzy pojawiły się na drodze, ustawione wzdłuż jej brzegów, i stanęły na baczność. W oddali rozbrzmiały trąby. Przekroczyli most nad fosą, przeszli pod broną i wkroczyli do Królewskiego Dworu. Gdy przekraczali masywną, łukowatą kamienną bramę, jakaś postać czekała, by ich powitać, z uśmiechem i wyciągniętą ku nim dłonią. Gwendolyn. Thor rozpromienił się na jej widok. Jej długie, jasne włosy i przejrzyste błękitne oczy nigdy nie zdały mu się piękniejsze. Odziana była w królewską suknię, uśmiechała się i wyciągała ku niemu dłoń. Thor pospieszył ku niej, objął ją, a ona nachyliła się i pocałowała go, przytulając mocno. Następnie odwrócili się i ruszyli razem przez Króleski Dwór. Król MacGil zrównał się ze swą córką. - Raduje mnie, że widzisz mą córkę w tak pięknym świetle – wyszeptał do niego król MacGil. – Ja widzę ją w taki sam sposób. - Thorgrinsonie – wyszeptała Gwendolyn, oplatając rękę dokoła jego ręki, nachylając się i całując go w policzek. Wyczuwał miłość, jaką go darzyła i dodało mu to sił. - Gwendolyn – powiedział, ujmując jej dłoń i trzymając ją mocno. Nagle coś mu się przypomniało. – Gdzie jest Guwayne? Ledwie wypowiedział te słowa, a rozległ się płacz dziecka. Thor spojrzał w bok i ujrzał swego syna w ramionach Gwendolyn. Trzymała go delikatnie, kołysząc, uśmiechając się. Thor wyciągnął ręce i wziął chłopca, który skoczył mu w ramiona, większy i starszy, niż Thor pamiętał. Guwayne objął Thora, a on odwzajemnił uścisk. - Tato – powiedział Guwayne do jego ucha. Thor po raz pierwszy usłyszał, jak jego syn mówi. Zdało mu się to nierzeczywiste. Nagle Gwendolyn i MacGil zatrzymali się, a Thor obrócił się, by przekonać się czemu. Gdy dojrzał go, także się zatrzymał.

Stał przed nimi mężczyzna, który wiele dla Thora znaczył: Argon. Odziany był w swą białą pelerynę i kaptur, w dłoni trzymał laskę, a utkwione w twarzy Thora oczy błyszczały. Oblicze jego pozbawione było wyrazu. - Thorgrinsonie – rzekł Argon. Thor wyciągnął ręce, chcąc oddać Guwayne’a Gwendolyn, lecz gdy opuścił wzrok, spostrzegł, że Guwayne’a tam nie było. Zniknął. Spojrzał na Gwendolyn, lecz ujrzał, iż ona także zniknęła. Podobnie jak król MacGil. Obróciwszy się ujrzał, że wszyscy – wszyscy rycerze, wszyscy ludzie, którzy jeszcze kilka chwil wcześniej zapełniali Królewski Dwór – zniknęli. Miasto stało teraz opustoszałe. Znajdowali się w nim jedynie Thor i Argon, stali naprzeciw siebie w tym pustym miejscu. - Nastał czas, by podjąć twe szkolenie – powiedział Argon. – Jedynie tutaj, w Krainie Druidów, możesz sięgnąć ku najwyższym poziomom swego istnienia; możesz począć czerpać z najgłębszych poziomów swych mocy. Jedynie tutaj możesz pojąć, co znaczy być tym, kim jesteś – co znaczy być druidem. Thor ruszył za Argonem przez Królewski Dwór. Towarzyszyła im jedynie cisza i wycie wiatru. Wreszcie Thor odezwał się. - Na czym polega bycie druidem? – zapytał. - Jest się wszystkim i niczym. By być druidem, trzeba zapanować nad naturą i nad sobą. Trzeba połączyć kruchość ludzkiego istnienia z nieograniczoną mocą czerpaną z okiełznanej natury. Czy widzisz tego lwa, o tam, biegnącego na nas? Thor obrócił i ujrzał pędzącego ku nim rozwścieczonego lwa. Serce zabiło mu szybciej z przestrachu, gdyż zwierz zbliżał się prędko, lecz Argon jedynie wyciągnął dłoń i lew zatrzymał się, skoczywszy i upadłszy u ich stóp, nie czyniąc nikomu krzywdy. Argon opuścił dłoń. - Lew sprzeciwia ci się do czasu, aż pojmiesz jego naturę. Istnieje prąd, który przepływa przez wszystko. Tutaj, w Krainie Druidów, prąd ten nie kryje się pod powierzchnią. Tutaj prąd jest powierzchnią. - Czuję to – powiedział Thor, zamykając oczy, oddychając głęboko, wyciągając dłonie ku wiatrowi. – Wyczuwam to. Jest jakby… gęstością w powietrzu… niemal niewyczuwalnym drżeniem, niby brzęczenie w powietrzu. Argon skinął głową z aprobatą. - Tak. Jak gdybyś przesuwał dłonią po rozpędzonej wodzie. Jest wszędzie, a tutaj łatwiej jest go ujarzmić, zrozumieć. A zarazem łatwiej jest utracić nad nim panowanie. Thor obrócił się i ujrzał pędzącego ku niemu z zawrotną prędkością ryczącego niedźwiedzia. W pierwszym odruchu Thor miał ochotę odwrócić się i uciec, lecz miast tego wyciągnął dłoń, wyczuwając energię tego miejsca, wiedząc, iż to tylko natura. Tylko energia. Energia, którą może ujarzmić.

Thor wyciągnął obie dłonie, czekając mimo lęku, zmuszając się do spokoju; w ostatniej chwili niedźwiedź rzucił się z rykiem, po czym zatrzymał się. Stał, wyciągając łapy w powietrzu i przebierając nimi, i wreszcie osunął się na ziemię i legł na grzbiecie. Argon obrócił się i odszedł, a Thor, zdumiony, obrócił się i pospieszył, by go dogonić. Szli i szli, aż minęli bramy Królewskiego Dworu, a Thor zastanawiał się, dokąd idą. - Jeśli pragniesz poznać swą matkę – rzekł w końcu Argon. – Czeka cię długa wędrówka. Kraina Druidów nie jest krainą, którą można przemierzyć z łatwością. Trzeba zasłużyć, by ją przemierzyć. Musi ci na to pozwolić. Jest to kraina, która wymaga od ciebie, która cię sprawdza. Jedynie godni mogą ją przebyć. Twa matka znajduje się w najodleglejszym krańcu tej krainy. Będziesz musiał czerpać ze wszystkiego, co wiesz, by do niej dotrzeć. Musisz stać się silniejszy. - Ale w jaki sposób? – zapytał Thor. - Będziesz musiał nauczyć się pozbywać demonów, które kryją się w tobie. Dawnych, bolesnych wspomnień. Każdego, kto traktował cię źle. Uczuć gniewu, nienawiści, pragnienia zemsty. Zranienia i bólu. Musisz nauczyć się wznieść ponad nie, pozostawić je w przeszłości. To ostateczny test wojownika – i druida. Thor zmarszczył brwi, próbując zrozumieć. Ruszyli dalej. - Lecz jak mam tego dokonać? – zapytał. Argon zatrzymał się. Thor rozejrzał się i spostrzegł, że rozciągają się przed nimi bezkresne, osnute mrokiem ziemie. Błotnista ziemia poprzecinana była powalonymi drzewami, a ciemne chmury wiszące nad nimi dzięki swej barwie wtapiały się w krajobraz. Leniwa, kręta rzeka płynęła przez te ziemie, a jej wody miały kolor błota. Thor natychmiast poznał, gdzie się znalazł. - Zaświaty – powiedział Thorgrin, wspomniawszy Imperium. – Kraina Umarłych. Argon skinął głową. - Miejsce z twych najmroczniejszych snów – rzekł. – Bezkresne pustkowie. Leży ono wewnątrz ciebie. Mrok oraz światło. Musisz je przemierzyć. To pierwszy etap twej wędrówki. Thor spojrzał z przerażeniem na jałową ziemię. Słyszał paskudne, odległe krakanie wron i czuł wszechogarniający mrok osnuwający to miejsce. Zwrócił się ku Argonowi, by zadać mu kolejne pytanie – lecz z zaskoczeniem spostrzegł, że czarnoksiężnik już zniknął. Thor odwrócił się w tył, by schronić się bezpiecznie w Królewskim Dworze, zastanawiając się, czy powinien zawrócić – lecz on także zniknął. Thor stał sam pośrodku niemającego kresu pustkowia, otoczony śmiercią, najmroczniejszymi zakątkami swej psychiki – nie mogąc udać się w kierunku innym, jak tylko przed siebie.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Reece biegł przez zacinający deszcz ze Starą, Matusem i Srogiem u boku. Potykając się, zmierzali w dół błotnistego zbocza w mroku nocy. Matus biegł, podtrzymując jedną ręką w pasie Sroga, który mocno utykał, a Reece ściskał dłoń Stary, nie z miłości, lecz by pomóc jej utrzymać równowagę i by samemu także ją utrzymać. Czuł się winny – choć jedynie trzymał jej dłoń – i myślał o Selese. Przez wzgląd na sytuację nie miał jednak wyboru. Biegli wzdłuż brzegu klifu, ślizgając się na błocie, ostrożnie, by nie osunąć się w dół. Reece wiedział, że morze nie znajduje się daleko, że fale huczą gdzieś w dole, a mimo tego ledwie był w stanie je dosłyszeć poprzez dźwięk tłukącego się deszczu. Reece wiedział, że natkną się tam na żołnierzy i że są najpewniej na misji samobójczej. Wiedział, że liczne szeregi wyspiarzy będą na nich czekać na brzegu, zagradzając im każdą możliwą drogę ucieczki, unicestwiając marzenie o tym, że dotrą do floty jego siostry, która zakotwiczona była na morzu. Reece nie dbał już o to. Przynajmniej mieli plan i zginą z honorem, a nie siedząc jak tchórze w jaskini. Jakaś część niego i tak zginęła razem z Selese i teraz walczył jedynie o przetrwanie. Reece wiedział, że niedługo wstanie świt, a wtedy wyspiarze z pewnością wyruszą, by pomścić się na flocie jego siostry. Nawet jeśli nie dotrą bezpiecznie do okrętu, Reece wiedział, że muszą przynajmniej spróbować dotrzeć do floty po to, by ich ostrzec. Reece nie mógł pozwolić, by oni wszyscy zginęli, nie mógł mieć ich śmierci na sumieniu. Wszak to on zabił Tirusa i nieumyślnie sprowadził na nich wszystkich karę. Klif wreszcie urywał się, opadając stromo. Potykając się, schodzili w dół, próbując dotrzeć do leżącego niżej brzegu, ślizgając się i podtrzymując wzajemnie. Reece dojrzał rozpościerający się w dole ocean i wreszcie znalazł się wystarczająco blisko, by dosłyszeć huk fal poprzez uderzenia deszczu. Dotarli do niewielkiego występu skalnego i zatrzymali się, z trudnością łapiąc powietrze. - Zostawcie mnie – wydyszał Srog, chwytając się pod bok. – Nie podołam z tą raną. - Nikt nie zostaje z tyłu – upierał się Reece. Reece z trudem chwytał powietrze. Spojrzawszy w dół, ujrzał setki ludzi Tirusa na brzegu, trzymających straż, rozglądających się za nimi, zagradzających im drogę ku okrętom, a okrętom przybicie do brzegu. Reece wiedział, że nie zginęli jeszcze tylko dzięki mrokowi nocy i zacinającemu deszczowi, wichrowi i mgle. - Tam – odezwała się Stara, wskazując coś palcem. Reece podążył wzrokiem za jej ręką i ujrzał kolejne tuziny ludzi Tirusa ściśnięte wewnątrz jaskini na brzegu, chroniące się przed wiatrem. Zanurzali długie strzały w

kubłach, a następnie owijali ich groty pasem tkaniny, powoli, starannie, jedną po drugiej. - Nafta – rzekła Stara. – Gotują się, by podpalić strzały. To długie strzały. Przeznaczone na okręty. Zamierzają podpalić flotę. Reece przypatrzył się, przerażony, i zdał sobie sprawę, że Stara ma rację. Poczuł ucisk w żołądku, gdy dotarło do niego, jak niewiele brakuje, by zniszczono okręty Gwendolyn. - Te strzały nigdy nie dolecą w takim wietrze i deszczu – rzekł Matus. - Nie muszą – odparła Stara. – Dolecą, jak tylko deszcz ustanie. - Nie mamy wiele czasu – powiedział Srog. – Jak według was mamy przedrzeć się przez tych wszystkich mężczyzn? Jak zdołamy dotrzeć do okrętów królewskich? Reece rozejrzał się po brzegu. Spojrzał w dal, na kołyszące się na wzburzonych wodach statki, zakotwiczone jakieś sto jardów od brzegu; marynarze z pewnością nie mieli pojęcia, co stało się na brzegu, nie mieli pojęcia, co ich czeka. Nie mógł pozwolić, by coś im się stało. Musiał także dotrzeć do nich, by samemu się uratować. Reece rozejrzał się wokoło, zastanawiając się, jak tego dokonać. - Możemy dopłynąć – powiedział Reece. Srog potrząsnął głową. - Nie podołałbym – odrzekł. - Żadne z nas by nie podołało – dodał Matus. – Te wody są bardziej wzburzone, niż się zdaje. Nie jesteś stąd; nie pojmujesz. Fale wznoszą się wściekłe na otwartym morzu. Utonęlibyśmy wszyscy. Wolę zginąć na suchym lądzie niż w wodzie. - A te skały? – rzekła nagle Stara. Odwrócili się wszyscy i powiedli wzrokiem w stronę, którą wskazywała palcem. Próbując dojrzeć cokolwiek przez deszcz, ocierając wodę spływającą mu na oczy, Reece ujrzał utworzony ze skał pomost, wychodzący w ocean jakieś trzydzieści jardów. - Jeśli dotrzemy na skraj tych skał, moje strzały sięgną – powiedziała Stara, unosząc łuk. - Sięgną czego? – zapytał Matus. - Najbliższego okrętu – powiedziała, jak gdyby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie. Reece obrzucił ją zdezorientowanym spojrzeniem. - Dlaczegóż miałabyś wypuszczać strzały w nasze okręty? Stara potrząsnęła głową, zniecierpliwiona. - Nie rozumiesz – rzekła. – Możemy przywiązać sznur do strzały. Jeśli strzała utkwi w okręcie, zyskamy połączenie. Poprowadzi nas przez wodę. Będziemy mogli przyciągać się, płynąc do okrętu. Reece spojrzał na nią, będąc pod wrażeniem jej śmiałego planu. Był wystarczająco szalony, by mógł się powieść.

- A jak postąpią żołnierze królowej, gdy ujrzą strzałę ze sznurem lądującą w ich okręcie ciemną nocą? – spytał Srog. – Odetną ją. Albo zabiją nas. Skąd będą wiedzieli, że to my? Reece przemyślał wszystko spiesznie. - Znak MacGilów – powiedział. – Szpony sokoła. Każdy MacGil z Kręgu go rozpozna. Trzy płonące strzały wypuszczone pionowo w powietrze. Jeśli wystrzelimy je najpierw, poznają, że to my, a nie wróg. Srog spojrzał na Reece’a sceptycznie. - A jak płonące strzały miałyby nie zagasnąć w taką pogodę? - Niech zagasną – odparł Reece. – Muszą jedynie przez kilka sekund utrzymać się w górze, wystarczająco długo, by dostrzegli je marynarze, nim deszcz zagasi płomień. Srog pokręcił głową. - To szalony pomysł – rzekł. - A czy mamy lepszy? – spytał Reece. Srog potrząsnął głową. - Zatem postanowione – powiedział Reece. - Ten sznur, tam – rzekła Stara, wskazując palcem. – Ten długi, zwinięty na plaży, nieopodal ludzi Tirusa. Jest wystarczająco długi. Właśnie takiego potrzebujemy. Możemy przywiązać go do strzały i wtedy się uda. - A jeśli spostrzegą nas ludzie twego brata? – zapytał Srog. Stara wzruszyła ramionami. - Wtedy zabiją nas nasi ludzie. - A co z tymi dziesięcioma mężczyznami zagradzającymi drogę na pomost? – spytał Srog. Reece spojrzał w tamtą stronę i dostrzegł sześciu żołnierzy stojących przed nim. Odwrócił się, wyrwał Starze łuk, wyciągnął strzałę, namierzył wysoko i wystrzelił. Strzała przecięła powietrze, poszybowała czterdzieści jardów i utkwiła w gardle jednego z żołnierzy. Padł martwy. - Widzę dziewięciu – powiedział Reece i puścił się biegiem. * Pozostali podążyli za Reece’em, który puścił się biegiem w dół zbocza, potykając się i ślizgając, biegnąc ku pomostowi. Minęła chwila, nim ludzie Tirusa zorientowali się, że jeden z nich padł; niebawem jednak spostrzegli to i dobyli oręża, czujni, wypatrując wroga w ciemności nocy. Reece i reszta rzucili się odważnie ku zwężeniu prowadzącemu do pomostu. Reece pomyślał, że jeśli dotrą tam wystarczająco szybko, może uda im się położyć trupem stojących na straży żołnierzy, zanim spostrzegą, co się dzieje. Co ważniejsze, może uda im się ich minąć.

- Atakujcie ich, lecz bez względu na wszystko nie zatrzymujcie się! – wrzasnął Reece do pozostałych. – Nie znaleźliśmy się tutaj, by z nimi walczyć, musimy jedynie ich minąć i dotrzeć na koniec pomostu. Ciemność wczesnego poranka poczynała się z wolna rozrzedzać. Biegli z wyciągniętymi mieczami i Reece z trudem chwytał powietrze, uderzając stopami o piasek, potykając się, zdając sobie sprawę, że biegnie być może po raz ostatni w życiu. Żołnierze zagradzający drogę na pomost nie widzieli ich, gdyż ich uwaga skupiona była na martwym żołnierzu. Wszyscy byli skołowani tym, kto go zabił. Trzech żołnierzy pochylało się nad nim, próbując przywrócić go do życia. Robiąc to, popełnili jednak poważny błąd. Reece i Matus rzucili się naprzód z wyciągniętymi mieczami, gdy tylko do nich dobiegli, a Srog kuśtykał tuż za nimi ze swoim, i nim trzej żołnierze z odsłoniętymi bokami zorientowali się, dźgnęli każdego z nich w serce. Pozostało więc sześciu. Stara, która deptała im po piętach, dobyła sztyletu i zaatakowała jednego od tyłu. Poderżnęła mu gardło, a ten osunął się na ziemię; następnie obróciła się zwinnie i dźgnęła innego w serce. Pozostało zatem czterech. Reece zdzielił wierzchnią stroną rękawicy jednego i kopnął drugiego, a Srog uderzył głową kolejnego. Matus uchylił się, gdy napastnik zamachnął się na jego głowę buzdyganem, następnie wyprostował się i ciął go w brzuch. W ciągu kilku chwil żołnierze zagradzający pomost byli martwi, a Reece i pozostali wyrwali do przodu gwałtownie niby nawałnica. Rozległ się dźwięk rogu i obróciwszy się Reece ujrzał, że pozostali ludzie Tirusa – były ich setki – spostrzegli ich. Przez plażę poniósł się donośny okrzyk bitewny. Mężczyźni odwrócili się i ruszyli w ich kierunku. - Sznur! – krzyknęła Stara. Reece podbiegł do ogromnego zwoju leżącego nieopodal i chciał przerzucić go sobie przez ramię; był cięższy niż sądził. Matus podbiegł i pomógł mu i nieśli go razem, biegnąc po pomoście co sił w nogach. Stara biegła ostatnia. Zatrzymała się, obróciła, uniosła łuk i wystrzeliła jedną po drugiej sześć strzał, kładąc trupem sześciu znajdujących się najbliżej żołnierzy, których ciała zaległy u wejścia na pomost. Z trudem chwytając powietrze, dotarli wreszcie na skraj. Dokoła nich rozbijały się fale, a piana rozbryzgiwała się na ich stopach. Reece stracił na chwilę równowagę, lecz Stara wyciągnęła rękę i podtrzymała go. Obok nich Srog i Matus spiesznie przywiązywali sznur do końca jednej ze strzał Stary. - Wpierw ostrzeżenie! – zawołał Reece, przypominając Starze. Stara wyciągnęła trzy strzały z zamkniętego kołczanu przywiązanego do jej pleców. Owinięte były nasączoną naftą tkaniną, przygotowane uprzednio, jak mieli w zwyczaju robić wszyscy dobrzy łucznicy, w osobnym kołczanie. Dobyła stamtąd także suche krzemienie i uderzała nimi o siebie, wytwarzając iskry. Uderzała raz po raz, lecz iskry

nie chciały utrzymać się w deszczu. Reece obrócił się i ujrzał ludzi Tirusa wbiegających na pomost. Wiedział, że nie mają wiele czasu. - Dalej! – krzyknął Reece. Wreszcie tkanina zajęła się i wszystkie trzy strzały zapłonęły. - Mierz w górę! – powiedział Reece. – Niemal zupełnie nad głową! Nieco w stronę okrętów! Tak wygląda ten znak! Stara wypuściła trzy płonące strzały, jedną po drugiej, które poleciały idealnie, blisko siebie. Utworzyły płonące sokole szpony wysoko na niebie, pradawny znak MacGilów, i każdy dobry dowódca obserwujący niebo by go spostrzegł. Reece z ulgą ujrzał, że strzały płonęły przez dobre pięć sekund, nim zagasły. - Sznur! – powiedział Matus. – Strzelaj teraz! Stara podniosła strzałę ze sznurem i obrała cel wysoko, na odległy okręt. - Mamy jedną szansę – powiedział do niej Reece. – Nie miń celu. Odwróciła się i spojrzała na niego. Spostrzegł nagle, jak piękna jest jej twarz w deszczu, jak dumna, szlachetna – jak nieustraszona. Patrząc na nią, uspokajająco skinął głową. - Uda ci się – rzekł. – Wierzę w ciebie. Skinęła głową. Obróciła się i wystrzeliła. Reece wstrzymał oddech i patrzyli wszyscy, jak strzała szybuje wysoko w powietrzu, opadając łukiem. Reece wiedział, że jeśli spadnie za szybko, znajdą się na straconej pozycji. Wreszcie, ku swemu zadowoleniu, Reece usłyszał daleki odgłos strzały wbijającej się w drewno i ujrzał, jak sznur sztywnieje. Wiedział, że Stara trafiła: strzała utkwiła w okręcie. Sznur rozwinął się, lecąc w powietrzu, i pozostało go jedynie kilka stóp, gdy wreszcie się zatrzymał. Reece odwrócił się i ujrzał setki krzyczących ludzi Tirusa. Znajdowali się już bardzo blisko, dobywając mieczy i łuków, i prędko pokonywali dzielącą ich odległość. - Woda nie będzie cieplejsza! – zawołał Matus, patrząc w dół na wzburzone morze. Jak jeden mąż chwycili sznur i zeskoczyli ze skał w spienione morze. Reece’a zaszokowało, jak zimna była woda; z trudem łapał oddech, gdy połknął haust słonej wody morskiej, kołysząc się w górę i dół w rozszalałym oceanie. Trzymał się sznura, nie puszczając za żadne skarby świata, i przyciągał się, stopa po stopie, w stronę odległego okrętu. Reece przyciągał się mocno i szybko wraz z pozostałymi i poczęli przesuwać się w wodzie, z każdym pociągnięciem oddalając się od brzegu i przybliżając do okrętu. Reece usłyszał stłumione krzyki ludzi Tirusa na brzegu za nimi, a następnie inny dźwięk, który go zaniepokoił – dźwięk wpadającej do wody strzały. Dźwięk rozległ się znów i jeszcze raz i obróciwszy się Reece ujrzał strzały przecinające powietrze, wpadające do wody po obu jego stronach. Zrozumiał, że ludzie Tirusa strzelają do nich.

Wtem Reece usłyszał krzyk tuż przy uchu. Stara. Odwrócił się i zobaczył, że w jej nodze, w udzie, utkwiła strzała. Obejrzał się za siebie i ujrzał w powietrzu dziesiątki strzał, przelatujących ze świstem obok ich głów. Srog wrzasnął jako następny i Reece spostrzegł, że i on został trafiony. Reece wiedział, że musi działać szybko. Wyciągnął rękę i chwycił Starę, oplatając jednym ramieniem młócącą rękoma dziewczynę. - Trzymaj się mnie mocno – powiedział. Ustawił się tak, że znalazł się pomiędzy nią a brzegiem, osłaniając ją przed strzałami. Stara złapała się go, a on przyciągał sznur za nich dwoje. Reece wrzasnął, gdyż nagle poczuł, jak strzała przeszywa bok jego uda. Ból był nie do zniesienia. Czerpał przynajmniej pocieszenie z faktu, że gdyby nie znalazł się tam, strzała trafiłaby Starę. Coraz więcej strzał latało obok nich i Reece zastanawiał się, jak długo jeszcze przetrwają, ile czasu upłynie, nim któraś ze strzał okaże się śmiertelna. Przyciągał się z całych sił, zdwajając tempo. Reece wiedział, że znaleźli się w rozpaczliwej sytuacji; jeśli niebawem nie nadejdzie pomoc, wszyscy zginą. Reece usłyszał inny odgłos, odgłos strzały szybującej nad jego głową – lecz tym razem z innej strony. Podniósł wzrok i z zaskoczeniem spostrzegł strzały lecące wysoko nad jego głową w kierunku brzegu, wypuszczane z okrętu królewskiego. Z początku Reece skulił się, sądząc, że ludzie królowej mierzą w niego. Po chwili jednak, gdy wysoko nad głową widział coraz więcej strzał i gdy słyszał krzyki ludzi Tirusa, zrozumiał: ludzie królowej przychodzili im z pomocą. Setki strzał przemknęły nagle nad nimi z okrętu królewskiego, zabijając ludzi Tirusa, którzy strzelali w ich kierunku. Niebawem strzały z brzegu przestały nadlatywać. Gdy zagrożenie ustało, poczęli przyciągać się coraz mocniej i mocniej w niespokojnym morzu. Niebawem Reece poczuł szarpnięcie i zrozumiał, że to ludzie królowej wciągają ich. Tuziny marynarzy chwyciły sznur i przyciągały mocno. Wkrótce przemieszczali się coraz szybciej w kierunku okrętu. Kołysząc się desperacko pośród fal, próbując złapać powietrze, ranieni, dotarli do okrętu. Ktoś wyciągnął rękę w stronę Reece’a, a gdy ten schwycił ją i spojrzał w górę, ujrzał jednego ze swoich, MacGila z ziem głównych, chcącego mu pomóc. Marynarz spojrzał w dół i uśmiechnął się. - Radzi jesteśmy, żeście dołączyli do nas – powiedział.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Romulus przewodził, jadąc na czele swej milionowej armii. Wspięli się właśnie na ostatnie wzniesienie przed Królewskim Dworem. Jego koń stanął na szczycie, Luanda siedziała spętana za nim, a przed nim rozpostarł się widok, przez który w sercu jego wezbrała niespokojna ekscytacja. Romulusa skołowało jednak to, co ujrzał. Spodziewał się zobaczyć miasto pełne ludzi, spodziewał się zaskoczyć swego dotąd niepokonanego wroga, Gwendolyn. Sądził, że ujrzy wszystkich jej ludzi, Srebrną Gwardię, ostatni bastion siły w Kręgu, dogodnie skupiony w jednym miejscu, w którym będzie mógł ich rozgromić za pomocą swych smoków. Wyczekiwał tej chwili, przeżywał ją w myślach, gotując się, by pławić się w kulminacyjnej chwili swego zwycięstwa. Tymczasem to, co zobaczył, wprawiło go w osłupienie. Z miejsca, w którym się zatrzymał, mógł wejrzeć przez bramy do Królewskiego Dworu. Nie mógł się z tym pogodzić: miasto było puste. Gwendolyn zbiegła. Jakimś sposobem dowiedziała się, że nadchodzi, choć nie wiedział jakim. Raz jeszcze okazała się sprytniejsza. - To niemożliwe – rzekł głośno Romulus, nie rozumiejąc. Dokąd mogła się udać? Skąd mogła wiedzieć, że nadchodzi? Romulus dbał o to, by zniszczyć każdego, kogo spotkał na swej drodze – niemożliwe, by mógł do niej dotrzeć jakiś posłaniec. Nawet smokom rozkazał lecieć z tyłu, by nie usłyszeli ich ryków i nie ujrzeli spustoszenia, jakie sieją. Jednak mimo jego przygotowań, jego starannie ułożonych planów, jakimś cudem Gwendolyn dowiedziała się. Jak zdołała wyprowadzić całe miasto w tak krótkim czasie? Jego twarz zapłonęła z gniewu. Odebrała mu jego zwycięstwo. Najbardziej frapowało go jednak pytanie, dokąd też się udali? Terytorium Kręgu było ograniczone i mogli się skryć jedynie w jego granicach. Rozwścieczony Romulus spiął konia i ruszył w dół dobrze utrzymaną drogą, prosto ku rozwartym szeroko bramom Królewskiego Dworu – pozostawionym rozwartymi jak gdyby po to, by go udręczyć. Wszyscy jego ludzie ruszyli za nim, a Luanda wciąż siedziała spętana za nim na jego wierzchowcu. Wjechali prosto do wspaniałego miasta. Romulus ledwie był w stanie powściągnąć swą wściekłość; odebrano mu chwilę największej przyjemności. Marzył, że sam zniszczy te bramy, że ukatrupi każdego na swej drodze, że podłoży ogień pod to miejsce i będzie radował się okrzykami bólu. Teraz jednak nie mógł zrobić nic, jedynie wjechać do środka. Wcale nie czuł, by odniósł zwycięstwo. Czuł, że poniósł porażkę. Połowę przyjemności w zdobywaniu miasta stanowi zadawanie bólu, tortury, zniszczenia. Nie, to wcale a wcale nie było zwycięstwo.

Ludzie Romulusa wiwatowali, wjeżdżając do miasta, a ich krzyki rozwścieczyły go jeszcze bardziej; cóż to za głupcy, radują się ze zwycięstwa, którego nawet nie odnieśli. Romulus nie mógł już dłużej tego znieść. Zeskoczył z konia, szarpnięciem ściągając Luandę ze sobą, ruszył szybkim krokiem ku najbliżej stojącemu żołnierzowi, dobył miecza i ściął mu głowę. Następnie ruszył naprzód i ściął kolejnego, potem jeszcze jednego, i jeszcze. Wreszcie jego żołnierze pojęli. Przestali się radować i ucichli, odsuwając się, by mógł przejść. Ustawili się w szeregu na baczność, oczekując jego rozkazu, trzęsąc się ze strachu. Nad dziedzińcem miasta, jeszcze kilka chwil wcześniej wypełnionym radością, teraz zawisła atmosfera śmierci. Romulus stanął pomiędzy swymi ludźmi, którzy rozsunęli się, tworząc wokoło niego krąg, i zagrzmiał: - Nie mamy czego świętować, głupcy! Wręcz przeciwnie, powinniście się wstydzić. Przechytrzyła was królowa-młódka. Wymknęła się nam, ocaliła przed nami swój lud. Czy to powód, by się radować? Jego ludzie stali, nie poruszając najmniejszym choćby mięśniem, a Romulus kroczył wzdłuż szeregów, rozważając, czy zabić jeszcze któregoś spośród nich. Musiał w jakiś sposób dać ujście swej wściekłości. Ani jeden z nich się nie poruszył; nazbyt dobrze go znali. Wsparłszy ręce na biodrach, Romulus odwrócił się i przyjrzał murom, przyjrzał wszystkiemu, licząc, że spostrzeże kogoś, ślad jakiegokolwiek życia. Tak się jednak nie stało. Dokąd też mogli się udać? Przenikliwy ryk przeszył powietrze, a zaraz za nim dał się słyszeć trzepot skrzydeł; odgłos stawał się coraz głośniejszy i wkrótce nad głową Romulusa pojawiły się dziesiątki jego smoków. Zataczały koła, rozwścieczone do granic możliwości. Ich wielkie szpony zwieszały się pod nimi, gdy obniżały lot i wznosiły się, kołując raz po raz, jak gdyby zamierzały ziać ogniem na nich wszystkich. Romulus wyczuwał, iż są wściekłe, gdyż nie polała się krew. Podzielał tę wściekłość. Cóż to ma być za zwycięstwo bez śmierci i zniszczenia? Cóż to ma być za zwycięstwo, gdy Gwendolyn żyje, gdy nie została zmiażdżona pod jego stopami, a wszyscy jej ludzie rozniesieni w proch? Romulus zastanawiał się, gdzie może być Gwendolyn i nagle coś przyszło mu do głowy. Któż inny mógłby wiedzieć, gdzie podziała się ta przebiegła dziewucha, jak nie jedna spośród nich? Romulus obejrzał się na Luandę; stała kilka stóp dalej, zakneblowana. Próbowała wyrwać się z więzów, które krępowały jej nadgarstki i kostki. Romulus ruszył szybkim krokiem naprzód i uniósł nóż, a Luanda rozwarła oczy szeroko ze strachu, gdy się do niej zbliżył. On jednak wyciągnął rękę i rozciął krępujące ją sznury, także knebel. - Gdzie twoja siostra? – zapytał Romulus.

Luanda, uwolniona z więzów, spojrzała na niego gniewnie, rozcierając przeguby dłoni. - A niby skąd ja mam to wiedzieć? – powiedziała. – Kazałeś mnie związać jak zwierzę. Ty nikczemniku. Luanda wyciągnęła rękę i zdzieliła go w twarz, a odgłos ten rozszedł się echem przed wszystkimi jego ludźmi. W pierwszym odruchu Romulus chciał uderzyć ją pięścią, i to mocniej niż ona jego. Powstrzymał się jednak. Uderzenie było przyjemne, odwróciło jego uwagę od mrocznych myśli. Podziwiał też jej wybuchowość, to, że patrzyła na niego z tak ogromną nienawiścią. Tak naprawdę dzięki niej uśmiechnął się: uwielbiał widzieć ludzi równie pełnych gniewu, co on. - Rzeknij mi, gdzie jest – powtórzył powoli. – Znasz ją. Znasz to miejsce. Dlaczego stąd odeszła? Dokąd się udała? Luanda wsparła ręce na biodrach i rozejrzała się po Królewskim Dworze, jak gdyby zastanawiając się. - A gdybym wiedziała – powiedziała. – Dlaczego miałabym ci to wyjawić? Romulus wpatrywał się w nią, a jego oblicze spochmurniało. Wiedział jednak, że jej potrzebuje i zmusił się, by przybrać swój najbardziej uwodzicielski ton. Dał krok w jej kierunku i uśmiechnął się, unosząc jedną dłoń i gładząc jej włosy. - Dlatego, że uczynię cię moją królową – rzekł cicho gardłowym głosem. – Będziesz najpotężniejszą kobietą w Imperium. Spodziewał się, że zasypie go zachwytami i podziękowaniami; lecz Luanda zaskoczyła go: miast tego prychnęła śmiechem. - Niczego nie pragnęłabym mniej – syknęła. – Prędzej umrę. Obrzucił ją gniewnym spojrzeniem. - Dam ci zatem śmierć – powiedział. – Lub cokolwiek, czego pragniesz. Jeśli nie życzysz sobie zostać moją królową, rzeknij mi po prostu, czego pragniesz – co by to nie było – a to otrzymasz. Luanda patrzyła na niego długo i intensywnie, jak gdyby go oceniała, jak gdyby namyślała się. Wreszcie zmrużyła oczy. - Pragnę – rzekła powoli. – Być osobą, która zada śmierć mej siostrze. Chcę, by została pojmana żywa. Chcę, by doprowadzono ją do mnie – do mnie osobiście – by błagała o litość. Romulus zlustrował ją z góry do dołu, zaszokowany jej odpowiedzią. Przypominała go bardziej, niż sądził. Po raz pierwszy wzbudziła jego podziw. Romulus uśmiechnął się szeroko. Być może i tak uczyni z niej swą królową – czy będzie jej się to podobało, czy nie. - Zgoda – powiedział. Luanda postąpiła kilka kroków naprzód, zwrócona do niego plecami, i przyjrzała się bramom, dziedzińcowi, ziemi, zdając się zastanawiać.

- Jeśli dobrze znam mą siostrę – rzekła. – To zaplanowała drogę ucieczki. Zawsze planuje naprzód. Planuje wszystko. I jest znacznie sprytniejsza niż ty. Gdyby chciała ocalić swój lud, nie wyruszyłaby w inne miejsce w Kręgu – założyłaby, że w końcu ją odnajdziesz. Zatem dokądkolwiek się udała, jest to miejsce poza granicami Kręgu. Po drugiej stronie Kanionu. Najpewniej po drugiej stronie morza. Prawdopodobnie jej okręty stawiają żagle w tej właśnie chwili. Romulus rozważał jej słowa, które skołowały go. Gdy je wypowiedziała, natychmiast wiedział, że ma rację. Gwendolyn w istocie postąpiłaby w taki sposób. Nie wyprowadzałaby swego ludu po to, by pozwolić się odnaleźć w Kręgu. Jakże był głupi. Spojrzał na Luandę z zupełnie nowym szacunkiem. Pojął, że jeśli chce zatrzymać Gwendolyn, pozostało mu niewiele czasu. Romulus odchylił się w tył, wyciągnął szyję ku nieboskłonowi i uniósł dłonie. - SMOKI! – wrzasnął. – NAD KANION! Smoki ryknęły chóralnie, gdy Romulus wydał im rozkaz. Jego ludzie nie zdołają dotrzeć do przejścia nad Kanionem na czas, by ją zatrzymać, ani do morza – lecz smoki tak. Mógł posłać je przed nimi, niby skrzydlatą armię, by dopadły Gwendolyn, nim on do niej dotrze. Pozbawi go to niejakiej satysfakcji. Lecz lepszy był to sposób niż żaden.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Erec otworzył oczy, przebudzony ze snu łagodnym kołysaniem. Skołowany, rozejrzał się wokoło, próbując zorientować się, gdzie jest. Przez te wszystkie lata jako wojownik nigdy nie pozwolił sobie usnąć, gdy postanawiał czuwać – szczególnie w nieznanym mu otoczeniu. Poczuł się wielce zdezorientowany, gdy przebudził się i nie miał najmniejszego pojęcia, gdzie się znajduje. Zamrugał i spostrzegł, że leży na plecach w niewielkiej łodzi, długiej może na dwadzieścia stóp, z prowizorycznym, płóciennym żaglem zaczepionym na maszcie. Łódź unosiła się delikatnie na rozkołysanych falach oceanu, posyłając ich w górę i w dół, jak gdyby kołysała ich do snu. Erec podniósł wzrok na niebo nad nimi i zachwycił się jego pięknem. Spojrzał w górę i hen, daleko jak okiem sięgnąć ujrzał czyste niebo, pod którym cały świat budził się do życia. Świt obrzucał wszystko szerokimi pasami różu i fioletu. Ciepła bryza musnęła jego twarz i Erec odetchnął głęboko, ukojony oceanicznym powietrzem i miękkimi barwami świata wokoło. Nie zaznał nigdy spokojniejszej chwili i pojął już, dlaczego usnął. Erec opuścił wzrok na postać leżącą w jego ramionach i zrozumiał, iż istniał jeszcze większy powód jego spokoju: Alistair. Erec poczuł ciężar jej ciała jeszcze zanim ją zobaczył. Spojrzał na jej długie, jasne włosy, sięgające talii, jej piękny profil, idealnie wyrzeźbioną twarz, przymknięte powieki. Spała spokojnie, niby anioł, na jego piersi. Leżąc na plecach z Alistair w ramionach i rozpostartym przed nimi całym światem Erec czuł ukojenie, jakiego nigdy wcześniej nie zaznał. Miał wrażenie, że cały wszechświat został stworzony jedynie dla nich dwojga. Erec wrócił pamięcią do wydarzeń minionej nocy i serce zabiło mu gwałtownie, gdy przypomniał sobie, że został pojmany przez tych najemników, a Alistair niemal zaatakowana. Wezbrało w nim poczucie winy za to, że pozwolił się tak zaskoczyć, że nie był w stanie jej obronić. Przypomniał sobie moce Alistair, to, jak przyzwała sztorm i potwora i strach w jego myślach ustąpił miejscu zdumieniu. Utkwił spojrzenie w jej anielskiej twarzy. Czuł bijącą od niej potężną energię i wiedział, że Alistair pochodzi po części z innego świata. Zamyślił się nad pokładami mocy, które w niej krążyły. Wiedział, że są ogromne. Zarazem jednak – być może – nieprzewidywalne. Choć Erec darzył ją podziwem, być może także – musiał to przyznać – odrobinę się jej lękał. Cóż jej moce zmienią pomiędzy nimi? W ich wspólnym życiu? W ich dzieciach, które jeszcze się nie narodziły? Erec pomyślał o tym, jak potężny jest Thorgrin. Czy zatem synowie Ereca będą równie potężni? A jego córki? I czy Alistair będzie w stanie kochać go i szanować, choć nie posiada takich mocy jak ona? I myśl, która najbardziej mąciła mu w głowie: co jeśli jej moce doprowadzą w jakiś sposób do jej śmierci? Czy przeznaczone jej jest żyć krócej?

Erec przyjrzał się jej twarzy i poczuł, że ogarnia go miłość i wdzięczność względem niej i modlił się, by żyła wiecznie. Niecierpliwie wyczekiwał, aż przedstawi ją swym ludziom, aż nastąpią ich zaślubiny. Radował się z jej towarzystwa i był podekscytowany, że przedstawi ją swej rodzinie. Uczucia te przyćmiły nawet żal spowodowany nadchodzącą śmiercią jego ojca. Erec odsunął Alistair delikatnie od swej piersi, pragnąc przekonać się, gdzie się znajdują. Przyklęknął na rozkołysanej łodzi, a następnie wstał, próbując utrzymać równowagę i się nie przewrócić. Stanął pośrodku łodzi i spojrzał w dal, w horyzont. Jego serce wezbrało podnieceniem. Wyspy Południowe leżały przed nimi, tak piękne i wspaniałe, jakimi Erec zapamiętał je jako chłopiec. Nierówne klify otaczające wyspę wyrastały z oceanu niby żółtawe dzieła sztuki, przysłonięte lekką mgłą. Słońce rzucało promienie prosto na wyspy, i to tak mocno, że znane były jako słoneczne wyspy. Zdawały się świecić pośrodku ciemnego oceanu, niby wielkie kule światła pośród ciemności. Erec wyczuł obok siebie jakiś ruch, poczuł, że łódź nieznacznie się porusza i obróciwszy się ujrzał stojącą obok Alistair. Uśmiechała się. Wyciągnęła rękę i ujęła jego dłoń, i razem spojrzeli na wyspy. - Jednego dnia będziesz ich królową – powiedział. – Będziemy rządzić tymi ziemiami wspólnie. - Jeśli tylko będziemy tam razem – odparła Alistair. – Pójdę z tobą choćby na kraniec świata. Serce Ereca biło niespokojnie, a każda fala przybliżała ich do wysp. Czy jego rodzina wyjdzie, by go powitać? Jak przyjmą Alistair? Jak będzie się czuł, powracając do miejsca, którego nie widział od lat dziecięcych? Byli coraz bliżej i bliżej, a on zastanawiał się: czy jest to to samo miejsce, które niegdyś znał i kochał? * Erec rozglądał się po brzegu z radością, gdy ich łódź uderzyła o piasek. Oczekiwały ich setki mieszkańców Wysp Południowych, wznoszących wiwaty na ich przybycie. Jego ludzie rozciągali się hen, daleko jak okiem sięgnąć, i witali ich hucznie, jak króla i królową. Tuziny ludzi pospieszyły naprzód, chwyciły za brzeg łodzi i wciągnęły ją na piasek, a Erec zeskoczył na ziemię i wyciągnął rękę do Alistair. Wsparła się o nią i zeszła na piasek. Wtem wokoło rozległy się głośne wiwaty i Erec rozejrzał się, przepełniony dumą, że jego ludzie witają go tak radośnie, i że jest u boku Alistair. Jedna osoba po drugiej przeciskała się do przodu, by go uścisnąć i ucałować dłoń Alistair, a Erec przyglądał się twarzom, usiłując rozpoznać kogokolwiek ze swego dzieciństwa. Wszystko zdało mu się niewyraźną plamą.

Erec zapomniał, jak ciepli i przyjaźni są mieszkańcy Wysp Południowych, lud, którego serdeczność i gościnność były legendarne, którzy – jak podaje legenda – zostali stworzeni przez słońce. Szczodrze rozdawali uśmiechy, śmiali się, obejmowali i klepali po plecach; lecz ich dobroć nigdy nie była mylona ze słabością, gdyż byli także legendarnymi wojownikami. Wyspa słynęła z silnych, dumnych i szlachetnych wojów, jednych spośród najbardziej zręcznych we wszystkich krajach. Taki był lud Ereca. Gdy odwzajemniał uściski, z oczu Ereca płynęły łzy i dotarło do niego, jak bardzo tęsknił za ojczyzną, za swymi ludźmi, miejscem, w którym spędził kształtujące go lata, miejscem, o którym wciąż często śnił. Poczuł się znakomicie, gdy postawił stopę na ojczystej ziemi, gdy znalazł się na powrót w domu, gdzie był kochany. Nie był pewien, czy jego lud będzie go w ogóle pamiętał, a oto witał go niczym powracającego bohatera. Serce Ereca wezbrało radością także gdy ujrzał, z jaką serdecznością witają Alistair, że traktują ją już jak swoją, jak swą królową. Obdarzyli ją tą samą miłością i troskliwością, jakie zachowali dla Ereca i za to Erec był im dozgonnie wdzięczny. Przez wszystkie lata spędzone w Kręgu, od dnia, w którym ojciec posłał go tam jako chłopca, by szkolił się pod opieką króla MacGila i jego Srebrnej Gwardii, Erec traktował Krąg jak swój dom. Król MacGil stał się mu ojcem, a Gwardziści – braćmi. Nie wracał myślami zbyt często do Wysp Południowych, gdyż nie sądził, że kiedykolwiek tam powróci. To Krąg był jego domem. A jednak teraz, gdy znów się tu znalazł, Erec poczuł, że zalewa go fala dawnych wrażeń, wspomnień, uczuć i zdał sobie sprawę, że to miejsce także jest jego domem. Jego pierwszym domem. Miejsce, któremu winien był równą lojalność, co Kręgowi. Byli to wszak jego ludzie, jego krew. To tutaj przyszedł na świat i dorastał, nim został posłany do Kręgu, by stać się wielkim wojownikiem. Osiągnął, co zamierzył dla niego jego ojciec – stał się najświetniejszym wojownikiem spośród wszystkich – i przyniósł swemu ludowi chlubę. Pojął, że winien teraz spłacić zaciągnięty wobec ojca – i ludu – dług. Nastał czas, by im służyć. Wzywał go obowiązek i nadszedł czas nie tylko na to, by spotkać się z umierającym ojcem, lecz także by przyjąć rolę przeznaczoną mu od dnia narodzin: objąć we władanie Wyspy Południowe. Wiedział, że tego zażądają jego ludzie, tego zażąda jego ojciec – czy mu się to podoba, czy nie – a on gotów był służyć. Z Alistair u boku jako królową, nie mógłby sobie wyśnić lepszego powrotu. - Bracie mój – dobiegł go głos. Erec obrócił się, uradowany, że słyszy znajomy głos. Ucieszony i zaskoczony, ujrzał przed sobą swego młodszego brata, Stroma, uśmiechającego się szeroko. - Spodziewałem się, że przybędziesz na okręcie wspanialszym niż ten – dodał Strom ze śmiechem, postąpił naprzód i objął go. Erec uściskał go, po czym odsunął się i zlustrował go od góry do dołu: zaszokował go widok jego młodszego brata, teraz, tak wiele lat później, dorosłego już mężczyzny, postury niemal tak wielkiej jak on, muskularnego. Twarz jego była obliczem

zahartowanego w bojach wojownika, takiego, który sprawdził się w bitwie. Był teraz mężczyzną. - Stromie – powiedział Erec, a oczy jego błyszczały z aprobatą. Tak dobrze było go znów ujrzeć. Strom także zlustrował Ereca z góry do dołu, oceniając go. Pokręcił głową. - Byłem pewien, że urosłem wystarczająco i jestem wyższy od ciebie! Sukinkot! Brakło mi tylko cala! – zaśmiał się Strom, ściskając ramię Ereca. – Wygląda na to, że przynajmniej jestem większy niż ty. Erec potrząsnął głową. Taki właśnie był jego brat. - Ani o krztynę się nie zmieniłeś – powiedział. – Wciąż próbujesz być lepszy niż ja. - Jak to „próbujesz”? – rzekł Strom. – Udaje mi się. Udowodnię ci to później, gdy staniemy do walki. Strom roześmiał się serdecznie, a Erec wiedział, że jego młodszy brat mówi poważnie. Erec także się zaśmiał, zadziwiony tym, jak szybko powrócili do swych dawnych relacji. Erec kochał swego młodszego brata i nigdy nie czuł się jego rywalem ani nie był zazdrosny. Strom jednak nie podzielał tego punktu widzenia. Dla swego młodszego brata Erec był zawsze tym, którego należało pokonać, celem, który trzeba było przeskoczyć; Erec mógłby przysiąc, że Strom poświęcił swe życie, by zwyciężać go w czym tylko mógł. Erec zbył jego słowa śmiechem, lecz dla Stroma była to sprawa śmiertelnej wagi. Erec poznał wielu ludzi, lecz nigdy nie natknął się na bardziej zaciętą rywalizację pomiędzy rodzeństwem – mimo tego, że była jednostronna. Jego stosunki ze Stromem zawsze były skomplikowane. Erec czuł, że Strom darzy go miłością, lecz jednocześnie nie potrafi zapanować nad pragnieniem, by go pokonać. Erec obarczał winą ojca, który wychowywał ich jako rywali, który zawsze wystawiał ich przeciwko sobie. Jego ojciec sądził, że uczyni to z nich lepszych mężczyzn – stwarzało to jednak jedynie podział między nimi. Erec nie wierzył w stymulowanie rywalizacji i postanowił, że jeśli będzie miał synów, nigdy nie wychowa ich w ten sposób; miast tego, sądził, lepiej wychować ich tak, by dbali o siebie, chronili się wzajemnie, i pobudzać lojalność oraz bezinteresowność. Erec wierzył, że są to cechy prawdziwego wojownika. Rywalizacja jest istotna, lecz nie w rodzinie – rywalizacji można się nauczyć na polu bitewnym, a zręczność szlifować na inne sposoby. Owszem, czasem rywalizacja wydobywała z ludzi to, co najlepsze – lecz w innych przypadkach jedynie pobudzała to, co najgorsze. - I przywiozłeś ze sobą oblubienicę? – zauważył Strom, patrząc na Alistair i kręcąc głową. – W tym także musiałeś być lepszy? Nie znalazłem jeszcze swojej oblubienicy, a teraz wątpię, czy znajdę równie piękną jak twoja – powiedział Strom. Podszedł do Alistair, ujął jej dłoń i ucałował ją. Alistair uśmiechnęła się. - To doprawdy przyjemność poznać cię – odrzekła. – Brat Ereca jest mym bratem.

- Cóż, nim go poślubisz powinnaś wiedzieć – powiedział Strom. – Że jestem lepszym bratem Ereca. Spędzisz tu trochę czasu i być może wybierzesz mnie. Dlaczego wszak miałabyś zadowolić się słabszym okazem? Strom wybuchnął śmiechem, a Erec pokręcił głową. Strom był zadufany w sobie i nietaktowny jak zwykle. - Dziękuję, lecz wiem, że będę w pełni zadowolona z mego obecnego wyboru – odrzekła Alistair z uśmiechem, jak zawsze dyplomatycznie. Strom odsunął się na bok, a tłum rozstąpił się i ktoś zbliżył się do nich. Erec ze zdumieniem spostrzegł, kto to: Dauphine. Jego młodsza siostra. Gdy widział ją ostatnim razem, sięgała mu do pasa, a teraz Erec ledwie mógł uwierzyć, jak wysoka była; niemal tak wysoka, jak on, miała szerokie ramiona, nienaganną postawę i oszałamiający uśmiech. Nie mógł także uwierzyć, na jak piękną kobietę wyrosła, o długich rudoblond włosach i jasnych, zielonych oczach. Stała przed nim i wpatrywała się w niego z tą samą intensywnością, którą pamiętał z czasów, gdy byli dziećmi. Była tylko kilka lat młodsza od niego i zawsze widziała w nim bohatera, zawsze skupiona była zwracaniem na siebie jego uwagi. Była także niezwykle zazdrosna i nieufnie podchodziła do każdego, kto odwracał od niej jego uwagę. Być może przez wzgląd na to, że ich ojciec zawsze był nieobecny, zajęty władaniem królestwem, Dauphine traktowała go jak ojca przez lata, gdy wychowywali się samotnie. Erec poznał po jej spojrzeniu i po tym, że ignorowała Alistair, iż po wszystkich tych latach ani o krztynę się nie zmieniła. - Bracie – rzekła Dauphine, zbliżając się i obejmując go, przyciągając mocno, nie chcąc puścić. Erec trzymał ją i czuł łzy spływające po jej twarzy i swoim karku. Dotarło do niego, że gorąco tęsknił za swą rodziną, pomimo wszystkich ich osobliwości, i ujrzenie ich wszystkich w jednym miejscu poruszyło go do głębi. W pewien sposób czuł, jak gdyby nigdy stąd nie wyjeżdżał. Było to dziwaczne, niezwykłe uczucie. - Siostro – powiedział. – Tęskniłem za tobą gorąco. Odsunęła się i spojrzała na niego. - Nie tak, jak ja za tobą. Czy dotarły do ciebie wszystkie moje listy? - Każdy jeden – rzekł Erec. Dauphine pisała do niego bez ustanku przez te lata i sokoły jeden za drugim dostarczały mu jej listy. Erec odpisywał, gdy tylko mógł, lecz nie był w stanie pisać tak często i dużo jak ona. Najwyraźniej wciąż o nim myślała i po części czuł się winny, że jest tak daleko od niej, niemal tak, jak gdyby porzucił córkę. - Te wyspy nie były takie same bez ciebie – powiedziała. – Ubolewam, że dopiero zbliżająca się śmierć naszego ojca sprowadziła cię z powrotem. Czy ja nie byłam wystarczającym powodem, by powrócić?

Słysząc te słowa, Erec poczuł ukłucie winy. Nie wiedział, co odrzec. - Wybacz – rzekł w końcu. – Obowiązki nakazywały mi pozostać gdzie indziej. Erec obrócił się ku Alistair, nie chcąc, by poczuła się wykluczona, z nadzieją, że Dauphine okaże się dla niej uprzejma, lecz lękając się, że będzie odwrotnie. Poczuł ucisk w dołku, gdy je sobie przedstawiał. - Dauphine, oto moja przyszła żona, Alistair. Alistair uśmiechnęła się z wdziękiem, wcale a wcale nie zazdrosna, i wyciągnęła do niej dłoń. Dauphine spojrzała na nią, jak gdyby ktoś podawał jej węża. Skrzywiła się i obróciła ku Erecowi, ignorując Alistair. - A dlaczegóż nie wybierzesz sobie oblubienicy spośród swoich ludzi? – spytała Dauphine. – Czy twoją wolą jest, by władała nami obca? Oblicze Ereca spochmurniało i zamarł, zakłopotany przez wzgląd na Alistair. - Dauphine – rzekł stanowczo. – Alistair to moja oblubienica. Kocham ją z całego serca. Proszę, okaż jej należny szacunek. Jeśli kochasz mnie, ją także pokochasz. Dauphine odwróciła się i obrzuciła Alistair zimnym spojrzeniem, jak gdyby patrzyła na ohydnego stwora, którego woda wyrzuciła na brzeg. Wtem zwróciła się do niej tyłem i odeszła, wpadając w rozweselony tłum. Erec poczerwieniał, zakłopotany. Taka była jego siostra. Zawsze pozwalała, by rządziły nią emocje – głównie wywołane przez nią samą – i zawsze była nieprzewidywalna. Było to niezwykłe; mimo upływu lat nic się nie zmieniło. Erec obrócił się do Alistair, która sprawiała wrażenie zawiedzionej. - Tak bardzo mi przykro – powiedział. – Proszę, daruj jej. Ona nie wie, co robi. Nie chodzi o ciebie. Alistair skinęła głową i spuściła oczy, lecz Erec dostrzegł, że wstrząsnęło nią to, jak została przyjęta. Czuł się okropnie. Pragnął dodać jej otuchy, lecz tłum rozstąpił się i naprzód wyszła matka Ereca. Erec nie posiadał się z radości, widząc ją. Poczuł, jak gdyby powróciła do niego cząstka jego samego. Jego matka wyciągnęła dłonie, idąc naprzód, nie by objąć jego, lecz wpierw Alistair. Taka właśnie była – zawsze nieprzewidywalna i zawsze wiedziała doskonale, jak się zachować, co dokładnie zrobić i kiedy. Erec odczuł ulgę na jej widok i był zachwycony tym, że uczyniła Alistair zaszczyt i powitała jako pierwszą. - Moja przyszła córko – odezwała się, wyciągając ręce i ujmując serdecznie dłonie Alistair. Alistair podniosła na nią wzrok z uśmiechem, zaskoczona, a matka Ereca uścisnęła ją, przyciskając mocno, jak dawno niewidzianą córkę. Odsunęła się i zmierzyła ją wzrokiem z góry do dołu. - O twej urodzie śpiewano pieśni, lecz nie oddają ci one sprawiedliwości. Nie widziałam nigdy nikogo piękniejszego niż ty. Jestem zachwycona, że Erec wybrał cię na

swą żonę. Dokonał w swym życiu wielu słusznych wyborów, lecz żaden nie był słuszniejszy niż ten. Alistair rozpromieniła się w uśmiechu, a w jej oczach pojawił się błysk. Erec spostrzegł, jak bardzo jest poruszona. Zrobiło mu się ciepło na sercu. Jego matka zdołała, raz jeszcze, naprawić zniszczenie, którego dokonała Dauphine. - Dziękuję, moja pani – powiedziała Alistair. – To zaszczyt móc cię poznać. Matkę Ereca pokocham całym mym sercem. Jego matka uśmiechnęła się w odpowiedzi. - Niebawem zostaniesz jego żoną i to ty będziesz królową. Będziesz dzierżyła mój tytuł. Nic nie uszczęśliwi mnie bardziej. Matka Ereca odwróciła się do niego i objęła go, przyciskając mocno. - Matko – rzekł, gdy odsunęła się i otarła łzę z oka. Wyglądała dużo starzej, niż gdy stąd odpływał. Ten widok napełnił go smutkiem. Był daleko przez długi czas i przegapił wiele wspaniałych lat jej życia. Widząc ją, uświadomił to sobie. Na jej twarzy ujrzał nowe zmarszczki i na myśl przyszedł mu jego ojciec. - Twój ojciec oczekuje cię – powiedziała, jak gdyby czytała mu w myślach. – Wciąż żyje. Jednak już niedługo. Nie zostało mu już wiele czasu. Pójdź teraz. Ujęła jego dłoń, a także dłoń Alistair i ruszyli szybkim krokiem przez wiwatujący tłum. Erec gotował się na spotkanie z ojcem, zaniepokojony tym, że ujrzy go podczas jego ostatnich chwil. Bez względu na wszystko, był w domu. Był w domu.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Gwendolyn jechała w powozie za swymi ludźmi, kierując się na południo-zachód wzdłuż brzegu Kanionu. Jechali już cały dzień, zmierzając ku przejściu. Gwen czerpała pociechę z tego, że pomimo protestów jej ludu, niebawem znajdą się po drugiej stronie Kanionu i znacznie zbliżą się ku okrętom, które czekają, by zawieźć ich na Wyspy Górne. Sercem jej targały zarazem wyrzuty sumienia i niecierpliwość. Wiedziała, że postępuje słusznie, lecz wcale nie chciała tego robić. Nade wszystko jednak Gwen wierciła się niespokojnie, patrząc na tysiące swych ludzi. Maszerowali z Królewskiego Dworu niechętnie, rozżaleni, pod okiem jej czujnych żołnierzy, którzy otaczali ich z każdej strony i pilnowali, by szli dalej. Jak gdyby kontrolowali bunt. Jej ludzie wyraźnie nie chcieli iść naprzód i z każdym zakrętem Gwen słyszała, że narzekają głośniej. Nie wiedziała, jak długo jeszcze zdoła ich kontrolować; byli jak nawałnica, która lada moment rozpęta się. - Władanie królestwem nie zawsze jest przyjemne – usłyszała obok siebie głos. Gwen obejrzała się i zobaczyła, że Kendrick podjeżdża do niej na swym wierzchowcu, dumnie, szlachetnie, a Sandara, jego ukochana, siedzi za jego plecami. Gwen czerpała pociechę z jego widoku. Uśmiechnęła się, spięta. - Ojciec tak by rzekł – odparła Gwen. Kendrick uśmiechnął się do niej. - Robisz to, co wydaje ci się najlepsze dla twego ludu. - Lecz ty się z tym nie zgadzasz – powiedziała Gwen. Kendrick wzruszył ramionami. - To nieistotne. Podziwiam cię za to, że to robisz. - Lecz nie zgadzasz się z moimi czynami – naciskała. Kendrick westchnął. - Czasami ty i Argon widzicie coś, czego ja nie dostrzegam. Niezupełnie to pojmuję. Nigdy nie pojmowałem. Jestem rycerzem; nie pragnę wiele więcej niż to. Nie posiadam twych umiejętności i daru, by wejrzeć w istotę rzeczy; nie znam innych rzeczywistości, lecz ufam ci. Zawsze ufałem. Ojciec także, i to mi wystarczy. Sądzę, że nasz ukochany ojciec wybrał cię właśnie przez wzgląd na takie czasy. Gwendolyn spojrzała na niego, poruszona. - Nie mogłabym pragnąć brata lepszego niż ty – powiedziała. – Zawsze trwasz przy mnie. Nawet kiedy się ze mną nie zgadzasz. Kendrick uśmiechnął się do niej. - Jesteś moją siostrą. I moją królową. Poszedłbym dla ciebie na kraniec świata – czy się z tobą zgadzam, czy nie. Wtem rozległ się krzyk i obróciwszy się Gwendolyn ujrzała grupę ludzi odpychających ze złością żołnierzy, którzy pilnowali, by przemieszczali się po obranej

przez nią drodze. Wyczuła, że pozorny porządek, który udawało im się utrzymać, z wolna burzy się. Zaczęła się zastanawiać, jak też uda jej się przeprowadzić ludzi przez Kanion. Gdy ich krzyki wzmogły się, zastanowiła się, czy może wybuchnąć otwarty bunt przeciwko niej. Minęli zakręt i Gwendolyn zaparło dech w piersi, gdy spojrzała w dal i ujrzała przed sobą rozległy Kanion. Zobaczyła warstwy mgły, różnobarwne, unoszące się w powietrzu, nieskończony przestwór, który zdawał się sięgać samego nieboskłonu. Ujrzała także wielki most spinający obydwa brzegi, jak gdyby czekający na nich. Gdy jej lud dotarł do przejścia, nagle zatrzymał się. Krzyki przybrały na sile i Gwen spostrzegła, że jej ludzie nie są już w stanie zapanować nad tłumem, który szarpał się tam i z powrotem, niby zwierzęta zamknięte w klatce. Jej poddani nie zamierzali postawić ani jednego kroku więcej. Widziała, że boją się przekroczyć most. - Nie opuścimy Kręgu! – wykrzyknął jakiś mężczyzna. Tłum poparł go krzykiem. - Nasz dom jest tutaj! Jeśli czyha tu jakieś niebezpieczeństwo, zginiemy tutaj – wrzasnął inny. Tłum znów zakrzyknął. - Nie zmusisz nas, byśmy poszli dalej – wykrzyknął jeszcze inny. Rozległ się chór krzyków poparcia. Lud rozzuchwalał się coraz bardziej. Gwendolyn wiedziała, że musi coś zrobić. Wstała w swym powozie, wysoko nad tłumem, i wyciągnęła ręce, dając znak, by wszyscy się uciszyli. Z wolna lud ucichł i oczy wszystkich skierowały się na nią. - Nie – zagrzmiała. – Nie mogę was zmusić. Macie rację. Lecz jestem waszą królową i proszę was o to. Przyrzekam, jest po temu dobry powód. Przyrzekam też, że jeśli tu pozostaniecie, zginiecie. Tłum począł gwizdać, przerywając jej i Gwendolyn krew napłynęła do twarzy, gdyż poczuła, jak to jest być znienawidzonym władcą. Po raz pierwszy zapragnęła nie być królową. - Do Królewskiego Dworu! – zakrzyknął jakiś mężczyzna. Ludzie odwrócili się i poczęli zmierzać na powrót w jej kierunku, oddalając się od mostu. Widziała, że jej ludzie zaczynają tracić nad nimi panowanie, że nie są w stanie ich powstrzymać. Gwen stała z tłukącym się w piersi sercem, przyciskając do siebie mocno Guwayne’a i zastanawiając się, jak postąpić, gdy wtem na niebie rozległ się przeraźliwy ryk, wystarczająco głośny, by włoski z tyłu karku Gwen uniosły się. Jej ludzie zamilkli i stali, patrząc ku nieboskłonowi. Gwen obróciła się i spojrzała ku wschodowi, ku widnokręgowi, przeczuwając już, co tam ujrzy. Nie, pomyślała Gwen. Nie teraz. Nie kiedy tak niewiele brakuje, byśmy zdołali uciec. Rozległ się kolejny ryk, potem kolejny i jeszcze jeden. Rozpoznałaby ten odgłos wszędzie. Był to przedwieczny ryk, najpotężniejszy na świecie.

Ryk smoka.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Reece siedział w ładowni okrętu królewskiego. W powietrzu niósł się odgłos deszczu uderzającego o drewno. Opierał się o ścianę, pozwalając, by opatrzono mu ranę na nodze i radując się, że przeżył. Obok niego siedzieli Stara, Srog i Matus, popijając ciepłe piwo. Ich rany także były opatrywane – każdego z nich doglądała jedna z królewskich uzdrowicielek. Reece skrzywił się, gdy kobieta zaszywała głęboki ślad na jego udzie, który pozostał, gdy wyciągnął strzałę. Rana paliła, lecz Reece odetchnął z ulgą, że strzała została wyciągnięta i że przyjął ją, gdy chronił Starę. Siedząca obok niego Stara dzielnie znosiła zszywanie rany, niemal nie drgnęła. Jej uzdrowicielka skończyła i posmarowała ranę różnymi maściami. Reece poczuł ukłucie chłodu, gdy doglądająca go uzdrowicielka owinęła jego nogę zimną tkaniną nasączoną maściami; poczuł, jak zimne substancje z wolna wnikają w jego ranę. Po kilku sekundach przyniosły mu ulgę. Reece rozluźnił się i poczuł lepiej. Pociągnął kolejny długi łyk piwa. Ciepły trunek rozgrzewał w tę zimną, deszczową noc i od razu uderzał do głowy. Reece nie pamiętał, kiedy ostatnio coś jadł. Siedząc tak, poczuł się niezwykle rozluźniony po koszmarnych wydarzeniach nocy i wdzięczny, że pomimo niesprzyjających okoliczności dotarli do okrętu. Reece zrozumiał, ile szczęścia mieli, że udało im się odnieść jedynie niewielkie rany. Nawet Srog, raniony najmocniej, otrzymywał opiekę, której potrzebował i gdy kilka uzdrowicielek opatrywało jego rany i zapewniało go, że nic mu nie będzie, Reece po raz pierwszy ujrzał, że jego twarz nabiera znów koloru. Naprzeciw nich siedział Wolfson, dowódca królewskiej floty, szpakowaty wojownik o brodzie poprzetykanej siwymi pasmami, leniwym oku i szerokiej, zaciętej twarzy wojownika. Miał na sobie mundur królewskiego marynarza, przystrojony wszystkimi medalami stosownymi dla jego pozycji. Reece wiedział, że to dobry dowódca, który służył jego ojcu podczas wielu wojen na morzu. Odczuł ulgę, gdy dowiedział się, że dotarli właśnie do jego okrętu. Gdy zostali wciągnięci na pokład, Reece natychmiast przestrzegł Wolfsona przed ognistymi strzałami, które spadną na jego flotę, gdy tylko deszcz ustanie. Wolfson od razu rzucił się do działania. Kazał podnieść kotwice całej floty i wyprowadził okręty dalej w morze, poza zasięg strzał wypuszczanych z brzegu. Teraz tkwili tutaj, zakotwiczeni niemal milę od brzegu, na bardziej wzburzonych wodach, chłostani deszczem. Ich okręt kołysał się na falach. Raz za razem omawiali szczegóły minionych wydarzeń i kolejne posunięcia. - Ocaliliście nas dzisiaj – rzekł Wolfson. – Gdyby nie wy, zaskoczyliby nas i nasze okręty stanęłyby w ogniu gdy tylko deszcz ustanie. - Mimo tego nie jesteśmy tu bezpieczni – powiedział Matus. – Owszem, nie dosięgną nas strzały, lecz nie sądźcie, że wyspiarze pozostawią nas w spokoju. O świtaniu mój

brat Karus wezwie swe okręty z drugiej strony wyspy i przypuści atak na to, co pozostało z naszej floty na otwartym morzu. Mają dziesiątki więcej okrętów niż wy, a tu, na pełnym morzu, będziecie odsłonięci. - Nie możecie też postawić stopy na suchym lądzie, gdyż czeka tam na was armia – dodał Srog. Wolfson skinął głową, jak gdyby już to wszystko przemyślał. - Zatem polegniemy w walce – odparł. - Po co czekać do ranka? – spytała Stara. – Po co czekać, aż zastawią na nas zasadzkę i zaatakują na pełnym morzu? Dlaczego nie wyruszymy już teraz do Kręgu? Wolfson pokręcił głową. - Ostatnim rozkazem królowej MacGil było utrzymanie floty w tej zatoce, utrzymanie pozycji. Nie otrzymałem innego rozkazu, nie porzucę zatem pozycji. Chyba że królowa zarządzi odwrót. - To szaleństwo – powiedziała Stara. Srog westchnął. - Jesteśmy żołnierzami – rzekł. – Królowa MacGil rozkazała nam utrzymać tę wyspę. Nie sprzeciwiamy się tym, którzy wydają nam rozkazy. - Lecz ona nie wie, jakie nastały okoliczności – zauważyła Stara. – Nie spodziewała się wszak, że jej brat zabije króla Tirusa i wznieci rewoltę. Reece spostrzegł, że wszyscy patrzą na niego i krew napłynęła mu do twarzy. Zastanawiał się, czy Stara celowo go gnębi i czy nienawidzi go, gdyż zabił jej ojca. - Był zdrajcą – powiedział Reece. – Zasługiwał na śmierć. - Choćby i tak, to twoje czyny rozpętały wojnę – odparła. – Sądzę, że wasza królowa zrozumie, czemu się wycofaliśmy. Wolfson potrząsnął głową. - Nie wycofamy się bez wyraźnego rozkazu. Wszystkie oczy zwróciły się ku Srogowi, który podejmował decyzje w imieniu królowej na wyspie. Po długiej chwili westchnął, zrezygnowany. Pokręcił głową. - Nie otrzymałem innych rozkazów – powiedział. – Nie możemy opuścić naszych pozycji. Zostaniemy na miejscu i będziemy walczyć. Wszyscy mężczyźni przytaknęli i mruknęli z zadowoleniem, zgadzając się z nim. Przygotowali się, przeglądając broń i gotując się psychicznie do nieuniknionej potyczki, która miała nastać rankiem. Srog i Matus przyłączyli się do Wolfsona, który przemierzył pomieszczenie, by zaczerpnąć więcej piwa. Obaj utykali, lecz chodzili o własnych siłach. Reece znalazł się sam ze Starą. Siedzieli obok siebie, trzymając w dłoniach gorące piwo. Reece odstawił trunek, wyciągnął kamień zza pasa i począł ostrzyć miecz. Nie wiedział, co powiedzieć Starze, ani czy ona w ogóle chce z nim rozmawiać, siedzieli więc w milczeniu, a szczęk ostrzonego miecza pobrzmiewał cicho w pomieszczeniu.

Reece sądził, że Stara gniewa się na niego – najpewniej przez wzgląd na Selese albo przez to, że zabił jej ojca – i spodziewał się, iż podniesie się i wraz z pozostałymi przemierzy pomieszczenie; z zaskoczeniem spostrzegł jednak, że wciąż siedzi kilka stóp od niego. Reece nie wiedział, jak czuć się przy niej; po części odczuwał w jej towarzystwie wstyd, gdy myślał o Selese i o tym, jak złamał swą obietnicę, że po nią wróci. Czuł się winny tylko patrząc na nią, gdyż niesamowicie kochał Selese i odczuwał żal po jej śmierci, który przytłaczał go. Wewnątrz niego wrzały emocje i nie wiedział sam, co myśleć. Jakaś część niego nie chciała jej widzieć, przez to, co zdarzyło się Selese. Jednakże inna jego część – musiał to przyznać – pragnęła, by była blisko. W głębi duszy pragnął, by odezwała się do niego, by wszystko było tak, jak dawniej. Czuł się winny na samą myśl o tym. Najwyraźniej wszystko zniszczył, w każdym możliwym przypadku. Stara najpewniej nienawidziła go i nie dziwił jej się. - Dziękuję, że mnie ocaliłeś – odezwała się wreszcie Stara głosem tak cichym, że Reece nie był wcale pewien, czy rzeczywiście go słyszał. Reece odwrócił się i spojrzał na nią, zaszokowany, zastanawiając się, czy w istocie wyrzekła te słowa, czy też jedynie je sobie wyobraził. Stara wbiła wzrok w podłogę, nie patrzyła na niego. Kolana przyciągnęła do piersi i sprawiała wrażenie opuszczonej. - Nie ocaliłem cię – powiedział. Odwróciła się i spojrzała na niego rozognionymi oczyma; jak zawsze, i tym razem uderzyło go, jak bardzo były hipnotyzujące. - Ocaliłeś – powiedziała. – Osłoniłeś mnie przed strzałami. Reece wzruszył ramionami. - Nie zawdzięczasz mi więcej niż ja tobie – odparł. – Wręcz odwrotnie. Uratowałaś mi życie kilkakrotnie. Reece skupił się na ostrzeniu miecza, a ona opuściła wzrok na powrót na podłogę i znów zapadła pomiędzy nimi cisza, choć tym razem nieco mniej niezręczna. Reece był zaskoczony, że odezwała się do niego i że zdawała się nie żywić wobec niego żadnych złych uczuć. - Sądziłem, że mnie nienawidzisz – powiedział po chwili Reece. Odwróciła się i spojrzała na niego. - Nienawidzę? – rzekła, podnosząc głos z zadziwienia. Reece obrócił się i spojrzał na nią. - Zabiłem wszak twego ojca. Stara prychnęła śmiechem. - To kolejny powód, by cię lubić – rzekła. – Nastał najwyższy czas, by tak się stało. Jestem zaskoczona, że sama go nie zabiłam. Reece spojrzał na nią, w szoku. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał. - Musisz zatem… nienawidzić mnie z innych względów – rzekł Reece. Stara patrzyła na niego, zdezorientowana.

- Jakich względów? Reece westchnął. - Przysięgłem wrócić po ciebie – powiedział, zrzucając ciężar z serca. – Przysięgłem odwołać ślub z Selese. I nie dopełniłem tej przysięgi. Sprawiłem ci zawód. Wstyd mi za to. Stara westchnęła. - Byłam rozczarowana, rzecz oczywista. Sądziłam, że nasza miłość jest prawdziwa. Rozczarowałam się, gdy okazało się, że tak nie jest. Że twe słowa były puste. - Lecz moje słowa nie były puste – upierał się Reece. Obrzuciła go skonsternowanym spojrzeniem. - Dlaczego zatem rozmyśliłeś się i postanowiłeś jednak poślubić Selese? Reece westchnął, zmieszany, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Kłębiły się w nim sprzeczne emocje. - Rzecz nie w tym, że cię nie kochałem – rzekł. – Lecz zdałem sobie sprawę, że kocham także Selese. Być może w inny sposób. Być może nawet nie tak mocno, jak ciebie. Lecz kochałem ją. I dałem jej swe słowo. A gdy wypłynąłem, gdy znaleźliśmy się daleko od siebie, dotarło do mnie, że muszę tego słowa dotrzymać. Zmarszczyła brwi. - A co ze słowem, które dałeś mnie? – spytała. – Co z miłością, którą mnie darzyłeś? Czy to nic dla ciebie nie znaczyło? Reece pokręcił głową, nie wiedząc, co odrzec. - Znaczyło bardzo wiele – rzekł w końcu. – I wiem, że złamałem twe serce. Przepraszam. Stara wzruszyła ramionami. - Cóż, chyba już za późno na to – powiedziała. – Dokonałeś wyboru. Twa przyszła żona, ta, której zdecydowałeś się poświęcić resztę swego życia, nie żyje. Z pewnością obwiniasz mnie o to. Reece zamyślił się nad jej słowami, zastanawiając się, czy w istocie tak jest. Czy rzeczywiście winił ją za to? Po części tak. W głębi duszy wiedział jednak, że jedynie on sam był temu winny. - Winię siebie bardziej niż ciebie – odrzekł. – Znacznie bardziej. To był mój wybór. Nie twój. Reece westchnął. - Tak jak rzekłaś, teraz to nie ma już znaczenia – dodał. – Wraz ze śmiercią Selese umarła cząstka mnie. Poprzysiągłem nigdy już nie kochać. I tym razem zamierzam dopełnić przysięgi. Stara spojrzała na niego i ujrzał, jak jej twarz się zmienia, jak raz jeszcze maluje się na niej udręka. Dostrzegł coś w jej spojrzeniu, jakby ogromne rozczarowanie. Rezygnację. W tej chwili dotarło do niego, że Stara wciąż go kocha, wciąż liczyła na to, że będą razem. A on nieumyślnie znów ją skrzywdził.

Nagle Stara skinęła głową, po czym wstała i odeszła bez słowa. Reece opuścił wzrok, ostrząc miecz, nienawidząc siebie jeszcze bardziej i próbując wyprzeć to wszystko ze swych myśli, lecz odgłos kroków Stary przemierzającej pokład rozbrzmiewał echem w jego czaszce, gdy oddalała się coraz bardziej od niego, a każdy krok był jak gwóźdź wbijany w trumnę jego serca.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Gwen stała nieopodal Kanionu i wpatrywała się w horyzont, zastygła ze strachu. Z obłoków z wolna wyłoniły się dziesiątki smoków, ogromnych i pradawnych, ziejących ogniem. Zbliżały się ku nim. Ich ryki raz po raz przecinały powietrze, wstrząsając ziemią, i były tak głośne, że Gwen musiała przycisnąć dłonie do uszu. Przyglądając się, jak lecą, czuła, jak gdyby urzeczywistniał się jej koszmar. Obserwowanie zagłady, którą przewidywała od tak wielu księżyców, zdało jej się nierealne. Wokoło niej wszyscy jej ludzie, zaledwie kilka chwil wcześniej tak niechętni, by przekroczyć Kanion, poczęli nagle panicznie krzyczeć, obrócili i biegli co sił w nogach, pędząc przez most, przeciwko wejściu na który tak się wzbraniali. Biegli co sił w nogach, by znaleźć się tak daleko od Kręgu, jak to tylko możliwe, obierając jak na ironię tę samą drogę, którą Gwen przez cały czas chciała ich poprowadzić. Teraz jednak było już zbyt późno. Okazało się, że Gwen miała rację. Od samego początku miała rację. Nie uradowało jej to jednak zbytnio. Smoki zanurkowały, będąc już coraz bliżej i bliżej, ziejąc ogniem. Nadeszła ku nim ściana płomieni i Gwen, czując już bijący od nich żar, wiedziała, że za zaledwie kilka chwil ona i wszyscy, których zna i kocha zginą. U jej boku stali jej doradcy, a za nią wszyscy jej rycerze, lojalni Gwardziści. Nie przelękli się i żaden z nich nie uciekał, lecz trwali przy niej, osłaniając tyły, by chronić ludzi. Za sobą, w oddali, słyszała krzyki tysięcy swych poddanych, pędzących co sił w nogach. Gdyby tylko usłuchali jej wcześniej, pomyślała Gwen. Wszyscy byliby teraz na statkach, na morzu, w drodze ku bezpiecznemu schronieniu. Smoki rzuciły się dziko w dół i Gwen wiedziała, że pomimo największych wysiłków jej ludzi wkrótce wszyscy zginą – nie tylko ona, lecz wszyscy, którzy usiłowali uciec mostem. Smoki były zbyt szybkie, zbyt silne, zbyt potężne. Nic na całym świecie nie byłoby w stanie ich powstrzymać. Gwen podniosła wzrok i obserwowała, jak się zbliżają – potworne, piękne stworzenia, bijące skrzydłami, o ogromnych, wyszczerzonych zębiskach – i wiedziała, że patrzy śmierci w oczy. Żałowała jedynie jednego – że jej ukochanego, Thorgrina, nie ma tutaj, u jej boku. Zapragnęła ujrzeć go raz jeszcze. Gwendolyn przygarnęła mocno Guwayne’a, przyciskając jego twarz do swej piersi, nie chcąc, by widział, co się dzieje. Pragnęła także, by jej syn mógł się znaleźć daleko stąd, gdziekolwiek, byle nie tu, bezpiecznie w innym świecie. Jego życie było zbyt krótkie i cenne, by w taki sposób miał nastąpić jego kres. Smoki zbliżyły się, aż ich ryki stały się ogłuszające. Były teraz tak blisko, że Gwendolyn czuła, jak włoski na jej skórze zjeżyły się od gorąca. Jej ludzie stali mężnie u jej boku, lecz Gwen wiedziała, że to daremny trud. Ściana płomieni stopi ich miecze jeszcze zanim zdołają je unieść.

Gwendolyn zamknęła oczy i gotowała się na spotkanie z przeznaczeniem. Proszę, Boże. Zabierz mnie. Pozwól tylko mym ludziom bezpiecznie uciec. I mojemu dziecku. Ofiaruję siebie. Lecz ich ocal. Gdy Gwen otworzyła oczy, ku swemu zaskoczeniu usłyszała ryk. Był to odległy ryk, inny niż pozostałych smoków, taki, który dobrze znała. Był to ryk, który przywykła słyszeć każdego dnia i którego nie słyszała od chwili, w której Mycoples zniknęła. Ralibar. Gwendolyn uniosła głowę i ujrzała swego dawnego przyjaciela, Ralibara, zbliżającego się prędko znad Kanionu od zachodu, spieszącego, by zmierzyć się z nadlatującymi smokami. Na jego pysku malowała się furia, jakiej jeszcze nigdy nie widziała. Ralibar, większy niż one wszystkie, samotnik, był przerażającym smokiem, bardziej nawet przerażającym niż te nadlatujące. Nieulękle stanął sam naprzeciw armii. Wszystkie smoki raptownie przestały ziać ogniem i odwróciły uwagę od Gwen i reszty, miast tego skupiając się na Ralibarze. Przyspieszyły, gotując się, by go pokonać. Nad ich głowami rozległ się przeraźliwie głośny huk, gdy Ralibar uderzył w lecącego na przedzie smoka z wyciągniętymi przed sobą szponami; Ralibar odchylił się w tył i wczepił się szponami w gardło smoka. Leciał dalej, odciągając go w przeciwnym kierunku, coraz dalej i dalej, niby kula armatnia w powietrzu. Następnie Ralibar zanurkował, nim reszta smoków zdołała go dosięgnąć, i cisnął smokiem o ziemię, która aż się zatrzęsła, gdy w nią uderzyli. Pozostałe smoki zawróciły, by przyjść swemu kompanowi z pomocą. - Musimy ruszać! – wykrzyknął stojący obok Gwen Kendrick, pociągając ją za rękaw. – Teraz, pani! Gwendolyn wiedziała, że ma rację; to była ich szansa, by zbiec. Mimo tego nie chciała zostawiać Ralibara samego – zwłaszcza, że wszystkie pozostałe smoki odwróciły się i rzuciły w dół, by go zaatakować. Gwen wiedziała jednak, że nie ma wyboru; nie mogła uczynić nic, by pomóc Ralibarowi. Nawet gdyby próbowała, byłoby to daremne. A to była jej jedyna szansa, by uciec, właśnie teraz, gdy uwaga smoków skupiona była na czymś innym. - Teraz, pani! – nalegał Kendrick, szarpiąc ją za rękę. Wreszcie Gwen obróciła się i dołączyła do swych ludzi. Dosiedli koni, wsiedli na wozy i ruszyli przez most. Rychło dogonili ludzi, których tysiące przechodziły przez most na drugą stronę Kręgu. Dotarli do Dziczy i Gwen pomyślała o czekającej ich drodze. Dziękowała Bogu, że zarządziła, by flota czekała na nich u brzegu, by mogli od razu wypłynąć. Jej poddani uciekali w masowym popłochu i ani jeden nie zatrzymał się, by spojrzeć za siebie. Nikt poza Gwendolyn. Gdy dotarła na drugą stronę przejścia, Gwen obróciła się, by spojrzeć po raz ostatni i serce jej zamarło, gdy ujrzała, że Ralibar jest atakowany ze wszystkich stron. Ralibar walczył wspaniale, powalając jednego smoka po drugim,

używając swych szponów, tnąc i mocując się, i swych zębisk, które zaciskały się na smoczych gardłach. Walczył zapamiętale, uśmiercając jednego smoka za drugim. Było ich jednak zbyt wiele i atakowały go ze wszystkich stron. Jeden za drugim rzucały się na niego, niczym rozjuszone ptaki, chwytając go, rzucając nim, drapiąc i gryząc, ciskając nim o głazy. Ralibar walczył mężnie, lecz wkrótce jeden smok po drugim zaczęły go powalać. - Gwendolyn, RUSZAJ! – rozkazał nagle stanowczy głos, który rozpoznała. Gwendolyn odwróciła się, zaszokowana, i ujrzała Argona. Przeszło jej przez myśl, jakim sposobem się tam znalazł. Argon nieulękle, w pojedynkę wszedł na most. Miał zacięty wyraz twarzy, a uwagę swą skupił na Ralibarze. Gwen patrzyła jak urzeczona, jak Argon maszeruje na środek mostu, wspierając się na swej lasce. Wreszcie zatrzymał się, wyciągnął dłoń i namierzył na wschód, ku Ralibarowi i reszcie. - Ralibarze, przyzywam cię – zagrzmiał Argon rozkazująco pradawnie brzmiącym głosem. – Wróć do mnie! Leżący na ziemi, próbujący podnieść się Ralibar, raz po raz przyciskany do ziemi, odwrócił łeb i spojrzał w stronę, z której dobiegał głos Argona. Nagle z uniesionej dłoni czarnoksiężnika dobyło się oślepiające białe światło i wystrzeliło przez most do skraju Kanionu. Tam przeobraziło się w ogromną ścianę białego światła, wznoszącą się od ziemi przy ścianie Kanionu ku nieboskłonowi. Zdawało się, że Argon sam tworzy nową tarczę energetyczną. Nagle Ralibar wyrwał się reszcie smoków, podniósł się i począł uderzać swymi ogromnymi skrzydłami. Wzniósł się ku niebu i ruszył w stronę Argona, a pozostałe smoki ruszyły za nim. Był raniony i nie leciał tak szybko, jak zwykle. Jeden ze smoków zdołał go złapać, wgryzając się w jego ogon. Gwen wstrzymała oddech, obawiając się, że Ralibar może nie zdążyć. Ralibar jednak wyrwał mu się i coraz mocniej uderzał skrzydłami, i wyprzedził go wystarczająco, by minąć utworzoną przez Argona ścianę światła i wylecieć na powrót nad Kanion. Pozostałe smoki leciały tuż za nim, lecz gdy tylko dotarły do ściany światła, uderzyły w nią łbami. Wrzasnęły wściekle, uderzając o nią raz po raz, lecz nie zdołały jej przebić. Argon stał i wznosił teraz obie dłonie, tworząc i podtrzymując tarczę energetyczną, aż ręce mu drżały. Gwen nigdy wcześniej nie widziała, by coś sprawiało mu tyle trudu; zdawał się odczuwać ból za każdym razem, gdy smoki uderzały o tarczę. Po chwili osunął się z wysiłku, a z ust Gwen dobył się krzyk, gdy ujrzała, jak uderza o ziemię. Argon leżał bezradnie, zwinięty w kłębek pośrodku mostu. - Ralibarze! – krzyknęła Gwen, wskazując palcem.

Ralibar odwrócił się, słysząc jej głos, spojrzał w dół i ujrzał ciało Argona; ryknął i zanurkował z wyciągniętymi szponami, kierując się ku czarnoksiężnikowi. Podniósł go, chwyciwszy mocno i leciał, unosząc go coraz wyżej i wyżej. Smok podążył za Gwendolyn, która odwróciła się, prowadząc swój lud biegnącą przed nimi drogą, przez Dzicz, ku okrętom i jakiemukolwiek miejscu w świecie, które nie było Kręgiem.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Thor przemierzał bezkresne, błotniste ziemie w Krainie Druidów, utkwiwszy wzrok w horyzoncie z nadzieją, że spostrzeże coś, cokolwiek; nie ujrzał jednak nic poza pustkowiem. Nic nie zakłócało jednostajności krajobrazu, który zdawał się rozciągać w nieskończoność. Na niebie wisiały ciemne chmury, zawieszone nisko, niemal tak nisko, że można było ich dotknąć, wpasowując się w panujący tam mrok. Dokładnie tak Thor zapamiętał Zaświaty, gdy przemierzał pustkowie w Imperium. Zmusił się jednak, by pamiętać, by wiedzieć, że nie znajduje się w Imperium. Powtarzał sobie, że jest w Krainie Druidów. Wszystko, co widział przed sobą, było wytworem jego umysłu. Wiedział, że nie przemieszcza się po ziemi, lecz przemierza granice własnego umysłu. Thor był świadomy, że to prawda i pragnął usunąć, zmienić krajobraz wokoło siebie, myśleć pozytywnie; lecz, co dziwne, nie był w stanie tego zrobić. Zrozumiał, że nie opanował jeszcze takiej mocy. Choć starał się jak mógł, by wyobrazić sobie inny krajobraz, inny świat, cały czas wędrował przez te same ziemie i przy każdym kroku stopy grzęzły mu w błocie, trudno mu było iść i dyszał ciężko. Im dalej się zapuszczał, tym gorsze przeczucia go ogarniały, jak gdyby w każdej chwili coś mogło go zaatakować. Co – tego nie wiedział. Thor położył dłoń na broni, lecz opuściwszy wzrok ujrzał, że jego pas jest pusty; nie miał już nawet na sobie zbroi. Był znów w łachmanach, w prostym fartuchu pastuszka, który zwykł nosić niegdyś. Co się stało? Czemu znów miał go na sobie? Gdzie się podział jego oręż? Przesuwając dłonią po pasie, Thor znalazł jedynie zwykłą procę, tę, której używał w dzieciństwie, mocno już zużytą. Thor maszerował dalej, czujny, i czuł, że to tereny ćwiczebne, że jego podświadomość prowadzi go przez etapy jego życia. Gdy spojrzał w horyzont, mrużąc oczy, jakby coś dostrzegł. Przypominało to las. Gdy znalazł się bliżej, ujrzał, iż są to nowe ziemie, porosłe hen, daleko jak okiem sięgnąć martwymi drzewami o czarnych, powykręcanych konarach. Był to ogromny sad śmierci. Thor szedł wąską ścieżyną, która prowadziła go ku temu lasowi, i pod sękatymi gałęziami drzew. Dobiegały go głosy wron. Idąc, Thor spostrzegł coś, co sprawiło, że poczuł ucisk w żołądku: z pobliskiego drzewa zwisała jakaś postać w zbroi, kołysząca się, choć nawet nie wiał wiatr. Pordzewiała zbroja trzeszczała, gdy postać kołysała się, a gdy zasłona hełmu odpadła, Thor rozpoznał kto to: był to Kolk, jego dawny dowódca z Legionu, z pętlą zaciśniętą na szyi. Thor chciał go ściągnąć, pomóc mu, lecz gdy podszedł bliżej, ujrzał, iż jego oczy są rozwarte szeroko, że nie żyje od dawna. Skonsternowany, Thor ruszył w dalszą drogę, rozmyślając. Na kolejnym drzewie spostrzegł kolejne wiszące ciało, kołyszące się, z otwartymi oczyma. Był to Conven, jego dawny brat legionista.

Thor szedł dalej i widział tysiące rycerzy w pordzewiałych zbrojach zwisających z drzew; przechodząc obok nich, zauważył, że na każdym z drzew wisi inne ciało, a każde z nich to osoba, którą niegdyś znał, mężczyzna, u boku którego walczył. Wiedział, że ludzie ci stracili życie; wtem, ku swemu zaskoczeniu, ujrzał tych, którzy – jak wiedział – żyją: Reece’a, Eldena, O’Connora. Wszystkich swych braci z Legionu. A następnie Gwardzistów. Wszyscy byli martwi. - Tylko ty pozostałeś. Thor obrócił się i rozejrzał wokoło w poszukiwaniu źródła głosu, lecz nie potrafił go odnaleźć. - Wojownik uczy się toczyć boje samotnie. Otaczają go jego ludzie. Lecz pole bitewne znajduje się w nim samym. Thor obracał się wokoło, lecz wciąż nie mógł odnaleźć źródła głosu. Był to głos Argona, wiedział o tym; lecz nigdzie go nie widział. Thor przyspieszył, mijając tysiące kołyszących się ciał, czując, jak gdyby cały świat był martwy i zastanawiając się, czy kiedykolwiek się to skończy. Gdy tylko o tym pomyślał, las nagle zniknął i Thor znalazł się na powrót na błotnistym pustkowiu. Thor usłyszał świst i opuściwszy wzrok ujrzał, że coś prześlizguje się pod powierzchnią błota, które stało się przezroczyste. Przyjrzał się i ujrzał ogromnego węża, pełznącego szybko tuż pod powierzchnią. Przyjrzał się ziemi i nagle zobaczył tysiące egzotycznych stworzeń, pełzających kilka cali pod powierzchnią błota. Z jakiegoś powodu nie były w stanie przebić się przez powierzchnię, a mimo tego Thor czuł, jak gdyby w każdej chwili mógł tam spaść i znaleźć się w otchłani śmierci. Idąc dalej, zamknął oczy. Te stwory nie są prawdziwe, powiedział sobie. To stwory, które prześlizgują się pod powierzchnią mojej świadomości. Ja je stworzyłem. Mogę je wyprzeć. Użyj swego umysłu, Thorgrinie. Użyj swego umysłu. Thor poczuł, jak pomiędzy jego oczami, pośrodku czoła wzbiera wielkie ciepło i że coraz bardziej rośnie w siłę. Czuł, że panuje nad istotą znajdującego się dokoła niego wszechświata. Otworzył oczy i spojrzał w dół. Zamrugał ze zdumienia, gdyż ujrzał, że stwory zniknęły. Szedł teraz po zwykłym błocie. Thorgrin poczuł się silniejszy. Zaczynał zdawać sobie sprawę z tego, że jednak posiadał zdolność przyzwania swych mocy, panowania nad swym środowiskiem. Zaczynał rozumieć, jak je okiełznać, jak sięgnąć ku głębszym pokładom siebie; zaczynał pojmować, że nie istnieje różnica pomiędzy światem w jego głowie a zewnętrznym. Zaczynał także rozumieć, że cała ta kraina jest polem ćwiczebnym. Pojął, że musi wznieść się na pewien poziom, nim będzie mógł stanąć przed swą matką. Nim będzie godny. Thor szedł dalej, a obok przepłynęła gęsta mgła, przysłaniając na chwilę wszystko. Gdy w końcu uniosła się, spojrzał w dal i ujrzał pojedynczy przedmiot wystający z ziemi.

Mgła napłynęła ponownie i nie był pewien, czy rzeczywiście go widział. Przyspieszył, niecierpliwiąc się, by zobaczyć, co to takiego. Thor zbliżył się, a wtedy mgła uniosła się znów i ponownie to ujrzał. Zatrzymał się, przyglądając się i zastanawiając. Z początku zdawało się to być ogromnym krzyżem; lecz gdy wyciągnął dłoń, by go dotknąć, pojął, że jest to coś innego. Pokryte było wieloma warstwami błota i Thor, wyciągnąwszy dłoń, zrywał je, jedną po drugiej. Z wolna jego oczom ukazał się fragment tego przedmiotu: był to błyszczący miecz, wysadzany kamieniami. Thor stał, zastygły w bezruchu, zaparło mu dech. Nie mógł w to uwierzyć. Przed nim, z ostrzem zatopionym w ziemi, pokryty warstwami błota, czekając, by chwycił go w rękę, był Miecz Przeznaczenia. Thor zamrugał kilkakrotnie, zamyślony. Zdawał się tak prawdziwy. Wiedział, że jest prawdziwy. Zarazem wiedział także, że to on go stworzył, razem z całą resztą tej krainy. Przyjemnie było ujrzeć znów ten oręż, odzyskać swego dawnego przyjaciela. Oręż, dla którego przemierzył pół świata, stracił swego drogiego kompana, oręż, który prowadził go przez tak dużą część jego podróży w życiu. Dzierżenie w dłoni Miecza Przeznaczenia znaczyło dla Thora więcej, niż był w stanie wypowiedzieć. Niemal rozpłakał się na jego widok; zorientował się, jak bardzo mu go brakowało. Sny o tym, że Miecz znajdował się tuż poza jego zasięgiem nawiedzały go od dnia, w którym go utracił. A teraz, gdy ujrzał go tutaj, dotarło do niego, że to jego sny go tworzyły. Najgłębsze poziomy jego podświadomości. Thor wyciągnął rękę, chwycił rękojeść miecza i pociągnął, spodziewając się z łatwością wyciągnąć go z błota. Jednak ku swemu zdumieniu spostrzegł, że nawet nie drgnął. Thor pociągnął mocniej, następnie chwycił go obojgiem rąk. Miecz zakołysał się w tył i w przód, lecz nie miało znaczenia to, jak się starał. Nie był w stanie go wyciągnąć. Thorgrin wreszcie wykrzyknął z wysiłku, po czym osunął się na kolana, dysząc ciężko, zdruzgotany. Jak to możliwe? Jak to możliwe, że nie był już godny, by dzierżyć ten miecz? - Nigdy nie byłeś tak silny, jak sądziłeś, Thornicusie – dobiegł go mroczny głos. Włoski na karku Thora uniosły się, gdyż natychmiast poznał, do kogo należy. Odwrócił się powoli i ujrzał przed sobą mężczyznę, którego nienawidził najbardziej na świecie. Na jego twarzy malował się nikczemny uśmiech. Był to Andronicus. Andronicus uśmiechał się do Thora szeroko. Stał nad nim, w jednej dłoni trzymając ogromny topór bojowy, a w drugiej miecz. Jego mięśnie były napięte i niemal nie mieściły się pod zbroją. - Co ty tu robisz? – zapytał Thor. – Jak się tu dostałeś? Andronicus roześmiał się. Był to paskudny, zgrzytliwy dźwięk.

- Przybyłem do tej krainy tak jak ty – odrzekł. – Wyruszyłem na poszukiwanie. Poszukiwałem większej mocy, mej najskrytszej mocy. Byłem młodym wojownikiem. To wtedy poznałem twą matkę. Thor wpatrywał się w niego, zaszokowany. - Rzekłem ci, że powrócę do ciebie w twych snach – powiedział Andronicus. – A tutaj, w tej krainie, sny są wystarczająco prawdziwe, by cię zabić. Andronicus przyskoczył naprzód ze swym toporem. Thor uchylił się w ostatniej chwili i topór przeciął powietrze obok niego, omijając go o włos. - Nie jesteś prawdziwy! – zawołał Thor, mierząc w swego ojca dłonią, próbując przyzwać moc, dzięki której zniknie. Andronicus zamachnął się mieczem i ciął Thora w ramię. Thor wykrzyknął w nieznośnym bólu, a z rany trysnął strumień krwi. Andronicus spojrzał na niego, śmiejąc się. - Czyż to nie było prawdziwe? Gdy przeszyję mieczem twe serce, będziesz martwy już na zawsze. Jak ja. Może i mnie stworzyłeś. Lecz teraz jestem tutaj i jestem wystarczająco prawdziwy, by cię zabić – i uczynię to. Andronicus zamachiwał się raz po raz, a Thor unikał każdego ciosu. Miecz mijał go o włos, lecz za każdym razem znajdował się coraz bliżej. Thor obejrzał się na Miecz Przeznaczenia i żałował nade wszystko, że nie może nim władać. Gdy Andronicus rzucił się w jego stronę, Thor przypomniał sobie o swej procy: sięgnął do niej, chwycił i cisnął kamieniem. Kamień leciał w kierunku głowy Andronicusa, lecz ten zamachnął się mieczem i odtrącił go. - Twa dziecięca broń w niczym ci nie pomoże, chłopcze – rzekł jego ojciec. Thor rozejrzał się gorączkowo w poszukiwaniu jakiejkolwiek broni, lecz nic nie znalazł. Stał bezbronny wobec tego potwora, a Andronicus zdeterminowany był go zabić. - Wciąż mi się przeciwstawiasz – powiedział Andronicus. – Lecz ja jestem częścią ciebie. Zaakceptuj mnie. Zaakceptuj mnie, a zniknę. - Nigdy! – wykrzyknął Thor. Andronicus podniósł topór i cisnął nim w Thora. Thor nie spodziewał się tego i ledwie zdążył uchylić się, gdy broń leciała, obracając się raz po raz, i przecięła jego ramię. Wrzasnął z bólu, gdy krew trysnęła z jego drugiej ręki. Nim zdążył zareagować, Andronicus kopnął go obiema stopami w pierś, przewracając na plecy. Thor prześlizgnął się tuziny stóp w błocie, aż wreszcie zatrzymał się. Podniósł wzrok, lecz Andronicus stał już nad nim z uniesionym wysoko toporem bojowym. - Kocham cię, Thornicusie. I dlatego muszę cię zabić. Gdy Andronicus uniósł topór, Thor, bezbronny, zasłonił się rękoma i wrzasnął, wiedząc, że jest to straszny sposób, by umrzeć.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Erec pokonywał szybko niekończące się schody prowadzące ku szczytowi najwyższego wzniesienia Wysp Południowych. Wzrok utkwił w górze. Zrobiło mu się ciepło koło serca na widok fortu jego ojca. Zatknięty był na najwyższym szczycie na wyspie, dokładnie tak, jak zapamiętał go jako dziecko. Była to piękna budowla, przypominająca niewielki zamek, lecz wzniesiony w kształcie kwadratu i osadzony nisko przy ziemi, zdobiony wieżyczkami i attykami. Zbudowano go z pradawnego kamienia wydobytego stulecia temu z tych klifów. Jego sylwetka robiła wrażenie. Dla Ereca był to dom; zajmował jednak także specjalne miejsce w jego snach, miejsce niemal magiczne. Erec zbliżył się do masywnych miedzianych wrót, wysokich i prostokątnych, błyszczących w słońcu tak mocno, że musiał zmrużyć oczy. Ich duże, rzeźbione klamki przywołały wspomnienia. Erec zapomniał, że Wyspy Południowe były krainą miedzi, że w kopalniach kryły się nieskończone zapasy tego metalu. Było go tak wiele, że niemal każde zabudowanie na Wyspach Południowych, najuboższa nawet chata, zawierała jakiś element miedzi. Fort jego ojca, najpiękniejsza i najbardziej wymyślna budowla na wyspie, pokryta była tak dużą ilością miedzi i błyszczała tak mocno, że widoczna była niemal z każdego miejsca na wyspach. Została zaprojektowana tak, by wprawiać ludzi w zachwyt – czy to przyjaciół, czy wrogów. Erec oddychał ciężko i paliły go mięśnie nóg, gdy dotarł wreszcie na płaski teren i podszedł do budowli – zapomniał, że Wyspy Południowe są tak strome, że cała wyspa jest w zasadzie wielkim łańcuchem gór, sznurem wzniesień, wznoszących się i opadających, a ludzie muszą nieustannie pokonywać nieskończenie wiele stopni wykutych w skałach, by dotrzeć gdziekolwiek. A szczególnie do fortu jego ojca. Erec zrozumiał, że – bez względu na to, jak bardzo był sprawny – nie był tak sprawny, jak mieszkańcy Wysp Południowych. Zarówno tutejsi mężczyźni, jak i kobiety mieli nogi grube niby konary drzew, nawykli przez całe życie do wchodzenia i schodzenia. Gdy Erec stanął przed wrotami z Alistair u boku, pół tuzina żołnierzy Wysp Południowych, od stóp do głów w miedzianych zbrojach, z miedzianym orężem, tarczami, błyszczący jak fort, rozstąpili się natychmiast na boki i otworzyli przed nimi wrota. Skłonili nisko głowy, traktując go jak króla. Erec poczuł się przez to dziwnie; dotarło do niego, że niebawem jego ojciec umrze – a on zostanie władcą. Erec nigdy wcześniej nie był traktowany jak król i przekonał się, że nie podoba mu się to uczucie. W głębi duszy był pełnym pokory człowiekiem, który całe życie poświęcił temu, by być lojalnym żołnierzem, wojownikiem, rycerzem – nie polityce czy wygodom. Jego życie poświęcone było służbie innym, służbie Kręgowi, temu, by stać się najlepszym wojownikiem, jakim tylko mógł. Nie dbał o nic innego.

Widząc, że wszyscy ludzie na Wyspach Południowych traktują go w taki sposób, zrozumiał, że jego życie się odmieni. Już wkrótce mniej czasu będzie spędzał z bronią w ręku, mniej na zewnątrz, a więcej sprawując rządy, w zamkniętych salach. Nie był pewien, czy podoba mu się to uczucie. Czy tak przebiega ewolucja wojownika? – zastanawiał się. Powstaje z pola bitwy, z miejsca honoru, i wkracza w mętne obszary polityki? Erec sądził, że toczenie bojów jest zajęciem bardziej honorowym i że im głębiej zapuszcza się w politykę i władzę, tym bardziej ryzykuje się swój honor. Czy przemiana z wojownika we władcę była naturalną ewolucją odpowiedzialności? Czy też może była to ewolucja wsteczna, niwecząca zaszczyty i cnoty? Erec nie znał odpowiedzi na to pytanie i w głębi duszy czuł, że nie pragnie wcale jej poznać. Pragnął wieść proste życie jako wojownik, bronić swego królestwa, żyć pośród swych ludzi. Nie chciał rządzić nimi. Był jednak pierworodnym synem swego ojca i każdy na wyspach, także jego ojciec, będzie tego po nim oczekiwał. Jeśli sprawowanie rządów na tych wyspach miało jakąś zaletę, to taką, że tutejsi królowie różnili się od władców w każdym innym zakątku świata; królem tutaj stawało się nie jedynie przez urodzenie – trzeba było na to także zasłużyć. By zasłużyć na władanie królestwem, Erec zostanie poddany sprawdzianowi na polu bitwy przez swych własnych ludzi. Odbędą się potyczki i każdy człek z ludu będzie miał prawo stanąć z nim w szranki. Jeśli któryś z nich go pokona, to on będzie władał królestwem. Przynajmniej Erec – zakładając, że zwycięży – zostanie królem przez wzgląd na swe zasługi – nie tylko urodzenie. Erec przemierzał korytarze, trzymając dłoń Alistair, a ich kroki rozchodziły się echem po miedzianych posadzkach. Słudzy i żołnierze ustawieni w rzędach skłaniali się, gdy ich mijali. Kolejni słudzy otworzyli przed nimi kolejne drzwi i weszli w kolejny korytarz, i jeszcze jeden, aż wreszcie stanęli przed drzwiami do komnaty jego ojca. Ostatni żołnierz otworzył drzwi i Erec zebrał się w sobie, podenerwowany, zastanawiając się, w jakim stanie znajdzie ojca. Alistair także zatrzymała się przed drzwiami i pociągnęła go za rękę. - Mój panie, czy mam wejść razem z tobą? – spytała niepewnie. Erec skinął głową. - Zostaniesz moją żoną. Powinnaś poznać mego ojca, nim skona. - Lecz nie widziałeś go od swych młodzieńczych lat. Być może chciałbyś pomówić z nim sam. Erec ścisnął jej dłoń. - Gdzie ja idę, ty idziesz. Weszli do komnaty i drzwi zamknęły się za nimi. Byli w pomieszczeniu sami z królem, nie licząc stojących ponuro pod ścianami sług. Po raz pierwszy od kiedy był chłopcem, oczy Ereca spoczęły na jego ojcu, i serce mu zamarło na jego widok. Ojciec leżał w łożu, głowę wspartą miał na jedwabnych poduszkach, a jedwabne przykrycie okrywało go aż po pierś pomimo ciepłego letniego

dnia. Zdawał się dużo starszy, słabszy, mniejszy, niż Erec go zapamiętał. Widok ten sprawił mu nieznośny ból. W pamięci Ereca jego ojciec był wysokim, postawnym, wielkim wojownikiem, raptownym i nieustępliwym mężczyzną, mądrym i przewidującym, darzonym szacunkiem przez wszystkich, którzy na niego spojrzeli. Był to człowiek, który zdołał objąć tron za swych młodzieńczych lat, pokonawszy innych – w żyłach których płynęła królewska krew – samą tylko siłą, determinacją i umiejętnościami bojowymi. Jako że był wojownikiem, a nie władcą, mężczyzną, który nie pochodził z królewskiego rodu, wszyscy wyspiarze pewni byli, że nie zdoła utrzymać tronu i nie będzie dobrym władcą. Lecz jego ojciec zaskoczył ich wszystkich. Okazał się być nie tylko najlepszym wojownikiem na wyspach, lecz także wspaniałym i przebiegłym władcą. Zdołał przez całe życie utrzymać się na tronie – i umocnić swą pozycję – a także uczynić z Wysp Południowych znacznie silniejsze miejsce niż to, którym było uprzednio. To on odkrył kopalnie miedzi, on doprowadził ich do bogactwa, pomógł postawić większość miedzianych budowli na wyspie; to on powiększył flotę rybacką, umocnił klify, sprawił, że wyspa opływała w dostatki – i odparł wszystkie ataki. Przez wszystkie te lata, wbrew przewidywaniom innych, święcił triumfy i niespodziewanie okazał się być najświetniejszym królem, jakiego kiedykolwiek miały Wyspy Południowe. A teraz ten potężny mężczyzna leżał, konając, i Erec wiedział, że niełatwo będzie zostać jego następcą. Nie wiedział, czy zdoła – czy ktokolwiek by zdołał – go zastąpić. - Ojcze – powiedział Erec. Dał krok naprzód i zatrzymał się przy jego łożu. Serce mu pękało. Król podniósł nieznacznie powieki, a na widok Ereca otworzył je szerzej. Uniósł nieco głowę, ledwie odrobinę, spojrzał na Ereca i wyciągnął słabą dłoń. Erec ujął ją i ucałował. Była pomarszczona, stara i zimna. Miał wrażenie, że dotyka śmierci. - Synu mój – rzekł tęsknym głosem. Erec darzył swego ojca podziwem jako króla i jako żołnierza; miał jednak sprzeczne uczucia wobec niego jako ojca. Odesłał go wszak w bardzo młodym wieku, odesłał z dala od wszystkiego, co znał i kochał. Wiedział, że ojciec uczynił to dla jego dobra, jednak w głębi duszy spokoju nie dawało mu wrażenie, że jego ojciec nie chciał go tu. Albo był bardziej zainteresowany byciem królem niż ojcem. Po części – nie mógł temu zaprzeczyć – wolałby tu pozostać, być blisko, wieść życie ze swym ojcem i rodziną; po części, Erec musiał to przyznać, nienawidził swego ojca za to przymusowe wygnanie, za to, że wybrał jego życie za niego. - Przybyłeś przed moją śmiercią – rzekł. Erec skinął głową. Oczy zaszły mu łzami, gdy usłyszał słaby głos swego ojca. Zdawało się niewłaściwe, że tak wielki wojownik stał się słabym mężczyzną. - Być może nie umrzesz, ojcze – powiedział. Ojciec pokręcił głową

- Każdy uzdrowiciel oglądał mnie dwukrotnie. Miałem skonać wiele miesięcy temu. Wytrwałem – powiedział, zanosząc się kaszlem. – By cię ujrzeć. Erec dostrzegł, że oczy jego ojca zaszły łzami i poznał, że ojcu naprawdę zależało na nim. Poruszyło go to do głębi serca. Erec poczuł, jak wbrew niemu w oku kręci mu się łza. Otarł ją szybkim ruchem. - Zapewne sądziłeś, że nie dbałem o ciebie, gdyż odesłałem cię stąd wiele lat temu. Uczyniłem to jednak właśnie dlatego, że dbałem o ciebie. Wiedziałem, że życie wśród MacGilów przyniesie ci sławę, reputację i pozycję ponad wszystko, co mógłbyś osiągnąć tutaj, na naszych niedużych wyspach. Jako chłopiec byłeś najświetniejszym wojownikiem, jakiego kiedykolwiek widziałem. Odważę się nawet rzec, że widziałem w tobie siebie. To prawda, nie chciałem pozbawiać MacGilów twych umiejętności; lecz prawdę powiedziawszy, rzeknę ci, nie chciałem także pozbawiać ciebie siły, którą mogłeś tam zdobyć. Erec skinął głową, poruszony. Zaczynał pojmować i patrzeć na swego ojca w zupełnie innym świetle. - Rozumiem, ojcze. Jego ojciec zaniósł się znów kaszlem, a gdy przestał, podniósł wzrok i spostrzegł Alistair. Przywołał ją ruchem dłoni. - Twa oblubienica – powiedział. – Chcę się jej przyjrzeć. Erec odwrócił się i skinął głową, a Alistair zbliżyła się niepewnie. Przyklęknęła obok Ereca, wyciągnęła rękę i ucałowała dłoń jego ojca. - Mój panie – rzekła cicho. Przyglądał się jej bacznie przez długi czas, po czym wreszcie skinął głową z zadowoleniem. - Jesteś nie tylko piękną kobietą – powiedział. – Widzę to w twych oczach. Jesteś także wojowniczką. Erec dokonał słusznego wyboru. Alistair skinęła głową. Zdawała się być poruszona. - Bądź dla niego dobra – dodał król. – Pewnego dnia zostaniesz królową tych ziem. Królowa musi być kimś więcej niż tylko oddaną żoną. Bądź także dobra dla mego ludu. Lud potrzebuje króla – lecz także królowej. Nie zapominaj o tym. Alistair skinęła głową. - Tak, mój panie. - A teraz muszę pomówić z tobą – powiedział do Ereca. Erec skinął głową do Alistair, a ona skłoniła się, odwróciła szybko i wyszła z komnaty, zamykając za sobą drzwi. - Zostawcie nas. Wszyscy – zawołał król. Słudzy jeden za drugim spiesznie opuścili pomieszczenie i zamknęli drzwi. Erec i jego ojciec pozostali sami i cisza zdała się cięższa. Erec ścisnął dłoń ojca, pozwalając, by po jego policzku stoczyła się łza. - Nie chcę, byś umarł, ojcze – powiedział, powstrzymując łzy.

- Wiem, synu. Lecz mój czas na tym świecie dobiegł kresu. Tylko kilka spraw mnie jeszcze zajmuje. Najbardziej zajmujesz mnie ty. Kasłał przez długi czas, po czym nachylił się w przód. - Posłuchaj mnie – rozkazał głosem nagle stanowczym, niosącym w sobie siłę, którą Erec pamiętał z dzieciństwa. Podniósł wzrok i ujrzał na twarzy swego ojca iskrę zaciętej determinacji, którą pamiętał z dawnych lat. – Wiele musisz zrozumieć, lecz masz niewiele czasu na naukę. Mój lud – twój lud – jest bardziej skomplikowany, niż sądzisz. Nie zapominaj nigdy o naszej przeszłości. Setki lat temu nasze wyspy były jedynie miejscem zsyłki więźniów, wyrzutków, wygnanych, niewolników – wszystkich ludzi, których Krąg nie chciał. Posyłali ich tutaj, by umarli. Lecz my zaskoczyliśmy ich i przeżyliśmy. Stworzyliśmy własny lud. I zmieniliśmy się przez stulecia. Staliśmy się samowystarczalni. Jesteśmy najświetniejszymi wojownikami w całym Imperium. Zręczni z nas marynarze, rybacy, rolnicy – nawet na tych nierównych klifach. Teraz, stulecia później, nie jesteśmy już wyrzutkami, lecz klejnotem w koronie, narodem wojowników, żyjącym w dostatku. Nasze relacje z MacGilami poprawiły się przez minione lata do tego stopnia, że posyłamy im naszych wojowników, by ich szkolili, a oni nam swoich. MacGilowie potrzebują naszych wojowników. Zawsze istniał między nami niepisany sojusz. W czasach wielkich niepokojów lub zagrożenia spodziewają się, że przyjdziemy im z pomocą. Musisz jednak zrozumieć, że nasi ludzie są rozdarci. Wedle niektórych wiele im zawdzięczamy i ci pozostaną im lojalni do śmierci. Lecz wielu spośród nas to izolacjoniści. Nienawidzą Kręgu i nie chcą pomagać. Spojrzał na Ereca porozumiewawczo. - Musisz rozumieć swych ludzi. Jeśli spróbujesz zebrać ich, by bronić Kręgu, możesz rozpętać wojnę domową. To lud dumny i uparty. Spróbuj poprowadzić ich wszystkich, a nie poprowadzisz żadnego. Musisz prowadzić ostrożnie. Pojmujesz? To ty, jako król, musisz decydować. Kolejny atak kaszlu męczył jego ojca przez długi czas, a Erec siedział bez ruchu, próbując przyswoić sobie to wszystko. Zaczynał rozumieć, że jego lud i ich polityka były znacznie bardziej złożone, niż sądził. - Ależ ojcze, MacGilowie przyjęli mnie jak swego. Krąg jest mym drugim domem. Przysiągłem przyjść im z pomocą, jeśli kiedykolwiek będą jej potrzebować – a zawsze dotrzymuję słowa. Jego ojciec skinął głową. - A teraz poznasz, co to znaczy być królem. Łatwo jest dać słowo – i go dotrzymać – jako wojownik; znacznie trudniej jest to uczynić będąc władcą. Jeśli twój lud nie podąży za tobą, kim w zasadzie rządzisz? Erec rozważył jego słowa, a jego ojciec nagle zamknął oczy. Uniósł dłoń i ruchem dłoni nakazał mu, by wyszedł. Erec pragnął pożegnać się z nim, uściskać go.

Lecz nie tak postępował jego ojciec – zawsze tak było. Ojciec jego był oziębłym, nieustępliwym mężczyzną, gdy tego chciał – a nawet szorstkim w obejściu. A teraz Erec poznał, że nie chce mu rzec już nic więcej. Erec usłyszał to, co miał usłyszeć. Gdy odwrócił się w stronę drzwi, a jego ojciec nadal zanosił się kaszlem, Erec wiedział, że widzi go po raz ostatni. Coś go zastanowiło. Erec był dziedzicem królestwa – lecz czy jego ojciec w istocie kochał go jak syna? Czy jedynie jako dziedzica swych interesów? Jedna jeszcze myśl uderzyła Ereca niby nóż wbity w pierś: jeśli bycie królem oznaczało postępowanie niezgodne z danym słowem, honorem, przez wzgląd na poddanych, to czy Erec mógł tak postępować? Erec żył zawsze dla honoru i dla honoru oddałby życie, bez względu na cenę. Czy jednak będzie mógł pozwolić sobie na to jako król? Zniszczyłby siebie dla honoru – lecz czy potrafiłby zniszczyć królestwo?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Gwendolyn stała na dziobie ogromnego, płynącego na czele jej floty okrętu ze wzrokiem utkwionym w widnokręgu, unosząc się i opadając wraz z rozkołysanym na falach statkiem. Wzięła głęboki oddech, wiedząc, że z każdą sekundą, każdą falą, oddalają się coraz bardziej od Kręgu. Płynęli w porywistym wichrze i mgle. Deszcz w końcu ustał, lecz gęste, ciemne chmury nie chciały ustąpić. Choć było lato, było coraz zimniej, im dalej na północ się kierowali. Gwen otuliła się ciasno opończą. Trzymała mocno Guwayne’a, przyciskając go do piersi, rozkoszując się jego ciepłem, kołysząc go, patrząc w dal i zastanawiając się, jaka przyszłość leży przed nimi. Gwendolyn nie odwróciła się i nie spojrzała za siebie ani razu, choć wiedziała, że Krąg znajduje się już daleko i go nie widać. Obawiała się, że jeśli się odwróci, dostrzeże smoki Romulusa, że jakimś sposobem udało im się przebić tarczę Argona i ruszyć za nimi. Wspomniawszy sobie ten okropny widok, żar ich płomieni, gdy się zbliżyły, wzdrygnęła się; nie chciała zapeszyć. Wokoło niej był tylko ocean, zewsząd otaczała ją bezkresna monotonia wody. Lecz to nie miało znaczenia; woda była dla niej przyjemną odmianą. Nie potrafiła obejrzeć się za siebie, w stronę, gdzie niegdyś leżał jej dom. Było to zbyt bolesne. Wiedziała, że wszystko, co kiedykolwiek kochała i wielbiła, zostało zrównane z ziemią; w Królewskim Dworze – myśl ta wzbudziła w niej mdłości – znajdowali się teraz Romulus i jego żołnierze, jego smoki. Wszyscy jej ludzie w Kręgu, ci, którzy nie zdołali uciec wraz z nią, z pewnością nie żyli. Jej ojczyzna już nie istniała. Gwen była zdruzgotana; czuła, jak gdyby jakimś sposobem to wszystko było jej winą. Żałowała z całego serca, że nie zdołała ocalić więcej ludzi. Mogli pokładać nadzieję jedynie w tym, co leżało przed nimi. Gwen rozejrzała się i ujrzała tuziny swych okrętów. Nie potrafiła wyzbyć się wrażenia, że uciekają jak wygnańcy, zbiegają masowo z urodzajnych ziem Kręgu ku osamotnionym, skalistym, nękanym burzami Wyspom Górnym. Gwen zadrżała na myśl, że reszta jej dni, reszta dni jej ludu, dokonać się będzie musiała w takim miejscu; przynajmniej jednak – rzekła sobie – żyli. Przetrwali. Jak na razie jedynie to się liczyło. Gwen wiedziała, że nie zostaną powitani serdecznie; czekało ich jedynie chłodne – jeśli nie wrogie – przyjęcie przez ludzi Tirusa. Gwen wysłała Reece’a, by przeprosił Tirusa i od tej pory nie doszły jej żadne nowe wieści; któż wiedział, jak Tirus to przyjął? Czy będzie względem nich uprzejmy, gdy się pojawią? – zastanawiała się. Z jakiegoś powodu wątpiła w to. Znalazła się teraz w miejscu zimnym, na pustkowiu, utknęła pomiędzy jednym przeciwnikiem a drugim. Ona i jej ludzie zmuszeni byli walczyć – z jednej czy drugiej strony, bez względu na obrany kierunek – by przeżyć.

Gwen zamknęła oczy i spróbowała odsunąć od siebie przerażające obrazy; pomyślała o wszystkich ludziach, których musiała zostawić tam, w Kręgu, którzy byli wszak pod jej opieką. Potrząsnęła głową, myśląc o rodzinach, które leżały już teraz martwe, zabite przez Romulusa i oddech jego smoków. Nie pojmowała, jak mogło do tego dojść. Romulus jakimś sposobem zdołał zniszczyć Tarczę i panował nad wszystkimi tymi smokami. W istocie, przeczuła zbliżającą się zagładę, lecz nigdy nie wyobrażała sobie ogromu tego zniszczenia. Gwen miała ochotę osunąć się, poddać się, tak była osłabiona i wycieńczona w każdy możliwy sposób. Zmusiła się jednak, by pozostać silną. Była wszak królową i wciąż sprawowała rządy, a jej lud oczekiwał, że będzie im przewodzić. Jej rządy ograniczały się teraz jedynie do tego okrętu, tej floty, tych setek ludzi, lecz nie było to wcale tak niewiele. Przez wzgląd na nich nie mogła się poddać. Gwen pragnęła pomówić z kimś, i to bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Na myśl przyszedł jej Argon i przypomniała sobie, jak Ralibar zrównał się z nimi i położył bezwładne ciało Argona na pokładzie, gdzie czarnoksiężnik leżał do tej pory; Gwendolyn i inni próbowali go zbudzić, lecz na próżno. Serce pękało jej z tego powodu i zastanawiała się, czy Argon opuścił ich tym razem na dobre. Ralibar odleciał nie wiadomo dokąd, nie wiedziała też, czy kiedykolwiek do niej powróci. Gwendolyn nigdy nie czuła się tak samotna. Bez Argona, bez Ralibara, bez Thora – i z jedynie kilkoma tysiącami ludzi – jaką nadzieję mogli żywić? Wiedziała, że poszczęści im się, jeśli w ogóle dotrą do Wysp Górnych. Jeśli tarcza Argona zostanie opuszczona, zginą. Nie przetrzymają bezpośredniego ataku Romulusa i jego smoków, a wiedziała, że w końcu wyruszą oni za nimi. Gwen spojrzała w dal, w horyzont, w nękane sztormem morze. Nigdy tak jak w tej chwili nie żałowała, że Thorgrina nie ma tutaj, u jej boku. - Pani? – dobiegł ją cichy głos. Gwendolyn odwróciła się i ujrzała swego brata, Kendricka. Zbliżał się ku niej wraz z jej drugim bratem, Godfreyem, oraz Steffenem i Abertholem. Ich obecność niosła jej ukojenie i była rada, że przynajmniej oni przeżyli. - Nieprędko jeszcze dotrzemy do Wysp, nie wiemy nawet, czy dzisiaj. Zapada noc i wicher przybiera na sile. Czy zejdziesz z nami pod pokład? Stojąc tutaj, nabawisz się choroby, a nie sprawisz, że dotrzemy tam szybciej. Gwendolyn potrząsnęła głową. - Nie chcę, byśmy dotarli tam szybciej. Chcę powrócić do Kręgu. Lecz on już nie istnieje. Został zniszczony na zawsze – odparła, przygnębiona. – I to z mojej winy. Odwróciła się i stanęła do nich przodem, a Kendrick i reszta wymienili poważne spojrzenia. Gwen przyrzekła sobie, że będzie silna. - To nie twoja wina, pani – odrzekł Steffen. – Jest zgoła inaczej. Ocaliłaś wszystkich tych ludzi, których widzisz tutaj.

- Spodziewam się, że dopłyniemy o świtaniu – powiedział Kendrick. – A nasi ludzie muszą być przygotowani. Wątpię, byśmy zostali ciepło przyjęci. Schwyciliśmy kruka zmierzającego ku Kręgowi. Niósł wieści, że nasz brat zabił Tirusa. - Co takiego?! – zapytała Gwen, zaszokowana. Kendrick skinął głową z poważnym wyrazem twarzy. - Posyłam go, by go przeprosił, a on go zabija? – spytała Gwen, głowiąc się, by to wszystko zrozumieć. Ledwie była w stanie pojąć, co się stało, i była wściekła na Reece’a. - Wieść niesie, że na wyspie wybuchł otwarty bunt, że nasi ludzie zostali odcięci na niewielkiej flocie okrętów. Być może zdołamy dotrzeć do nich na czas. Gwendolyn skinęła głową, zdeterminowana. - Tirus zasługiwał na śmierć – rzekła. – Lecz Reece postąpił jak głupiec, sprzeciwiając się moim rozkazom. Nie pozostawimy jednak nikogo bez pomocy. Będziemy płynąć tak szybko, jak tylko możemy przez całą noc i jeśli zajdzie taka potrzeba, będziemy walczyć na śmierć i życie, by uratować naszych żołnierzy. Spojrzała na swych ludzi, którzy patrzyli na nią w oczekiwaniu, że będzie im przewodziła. W jej głosie wezbrała pewność. - Nie troskajcie się – rzekła im. – Odbierzemy Wyspy Górne. Przynajmniej w tym względzie nam się powiedzie. A gdy już tam dotrzemy, ustanowimy tam nową twierdzę, nowy dom dla nas, którym udało się uciec z Kręgu. Wszyscy skinęli głowami i widziała, że z jej słów, z jej pewności czerpią otuchę. - A co jeśli zaklęcie Argona osłabnie? – zapytał Godfrey. – Co jeśli smoki wydostaną się? Jakim sposobem miałoby nam się udać je odeprzeć? - Romulus zdobył teraz Krąg – odrzekła Gwen. – Być może zadowoli go to i nie wyruszy za nami. - A jeśli będzie inaczej? – naciskał Aberthol. - Wtedy nie będziemy mieli wyjścia i staniemy z nim do walki. I z jego smokami. Na twarzach mężczyzn malowała się powaga. - Ależ, pani, nie zwyciężymy ich – powiedział Aberthol. – Musielibyśmy stanąć do walki z dziesiątkami smoków i milionową armią. Gwendolyn skinęła głową, pojmując, że ma rację. - Wpierw dotrzyjmy do Wysp, uwolnijmy naszych braci i ustanówmy tam dom. Módlmy się, by Argonowa tarcza wytrzymała. - A jeśli będzie inaczej? – obstawał Aberthol. – Czy inne wyjścia nie wchodzą w rachubę? Gwen odwróciła się i spojrzała w dal, na horyzont równie ponury, co jej nastrój. Wiedziała, że odpowiedź jest przecząca. - Owszem, wchodzą – powiedziała. – Możemy postąpić, jak zawsze: walczyć o nasz honor – i na śmierć. *

Godfrey i Illepra siedzieli pod pokładem. Zapadła już noc, a ogromny okręt kołysał się w górę i w dół. Godfrey oparł się o ścianę, a Illepra opatrywała jego rany, raz po raz owijając jego rękę. Przyglądając się jej z tak bliska, spostrzegł, że patrzy na niego inaczej. Wcześniej zawsze widział w jej spojrzeniu dezaprobatę – teraz jednak z zaskoczeniem ujrzał, że uśmiecha się do niego, owija jego rękę powoli i troskliwie, delikatnie odcina bandaż, opatruje jego rany z miłością i troskliwością. - Zmieniłeś się – rzekła do niego. Godfrey spojrzał na nią, zaskoczony. - Zmieniłem się? – spytał. – To zabawne, gdyż myślałem właśnie to samo o tobie. - Nie jesteś już chłopcem, którym byłeś niegdyś – powiedziała. – Jesteś teraz mężczyzną. Powstałeś i walczyłeś jak mężczyzna. Dla innych, dla dobra swego miasta postawiłeś na szali swe życie. Niewielu by tak postąpiło. Jestem zaskoczona. Nie spodziewałam się tego po tobie. Godfrey zaczerwienił się i odwrócił wzrok. - Nie postąpiłem tak przez wzgląd na ciebie. Nie zabiegałem o twą aprobatę, nie zabiegałem o niczyją aprobatę – a w szczególności mego zmarłego ojca. Postąpiłem tak dla siebie. I dla mej siostry. - Lecz postąpiłeś tak. Wiem, że nie jesteś taki, jak twój ojciec. Ale powiem ci coś: sądzę, że staniesz się nawet wspanialszy niż on kiedykolwiek był. Godfrey uniósł brwi, zaskoczony jej słowami. - Drwisz sobie ze mnie – powiedział. Potrząsnęła głową, a na jej twarzy odmalowała się powaga. - Ojciec twój urodził się pośród pozycji i przywilejów – rzekła. – Urodził się, by zostać królem. Od ciebie jednak niczego nie oczekiwano, gdyż jesteś środkowym dzieckiem. Sam to osiągnąłeś. Nie przystałeś na zaistniały porządek, lecz miast tego wyszukałeś sposób na życie, który najbardziej odpowiada tobie i doszedłeś do własnych wniosków. Nie dlatego, że ktoś cię ku temu pchnął. Nie dlatego, że spodziewano się po tobie czegokolwiek. Podążałeś jedną drogą i zawróciłeś, zupełnie sam. Pokonałeś sam siebie. Łatwo jest być wojownikiem, gdy przez całe życie nie robiło się nic innego; znacznie trudniej jest jednak, gdy dochodzisz do tego później, gdy sam decydujesz, że ty także możesz być wojownikiem, jak wszyscy. Jej słowa poruszyły Godfreya; po raz pierwszy w życiu ktoś zasypał go pochwałami. Zaczerwienił się. - Wielu wojowników włada mieczem i włócznią lepiej niż ja – rzekł z pokorą. – Nigdy im nie dorównam. Zbyt późno zaczynam. Illepra potrząsnęła głową. - Nie w tym rzecz i nie są to jedyne umiejętności, które tworzą wojownika – powiedziała. – Trzeba honoru. Woli. Poświęcenia. A tego ci teraz nie brak. Czy to w sobie dostrzegasz, czy nie, ja to w tobie widzę.

Illepra zaskoczyła Godfreya, nachylając się i składając na jego ustach pocałunek. Nie opierał się. A po chwili, oszołomiony, odwzajemnił go. Nie przerywali pocałunku przez długi czas, aż wreszcie Illepra odsunęła się i uśmiechnęła do niego. - Dużo czasu upłynęło, odkąd kogoś całowałam – powiedziała. - Musimy to zatem powtórzyć – rzekł Godfrey z uśmiechem, nachylił się i pocałował ją raz jeszcze. Gdy trwali w pocałunku, gdy ich ciepłe wargi zetknęły się tej zimnej nocy, Godfrey zapomniał o bólu ręki. Po raz pierwszy od nie pamiętał jak dawna, na tym kołyszącym się statku na pustkowiu, czuł się jakby znalazł się w domu. Być może, pomyślał, wcale nie tak źle być wojownikiem. * Steffen stał na pokładzie okrętu w deszczu i wietrze. Mrok poczynał z wolna rozrzedzać się. Steffen stał w pobliżu Gwendolyn, wystarczająco daleko, by jej nie przeszkadzać. Gwen utkwiła wzrok w morzu, jak gdyby wyglądała dawno niewidzianego przyjaciela, przyciskając do piersi Guwayne’a. Steffen pozostał tam na długo po tym, jak pozostali zniknęli pod pokładem. Nie potrafił pozostawić jej zupełnie samej. Przy nim stała Arliss, która trwała u jego boku przez większość podróży, tak jak od chwili, gdy się poznali. Steffenowi schlebiało to, że zależy jej na nim; nie doświadczył nigdy podobnego uczucia i obezwładniony był miłością do niej. - Królowa chce być sama – rzekła Arliss do Steffena. – Zejdźmy na dół, do pozostałych. Głos jej pełen był troski i niepokoju. To, że ktoś się o niego troszczy, było Steffenowi zupełnie obce; wątpił wciąż, czy Arliss naprawdę go kocha, czy też może płata mu okrutnego figla i jedynie udaje miłość do niego – jak czynił każdy w jego życiu do tej pory. Jednak im więcej czasu Steffen z nią spędzał, tym bardziej wierzył w jej szczerość. Naprawdę go kochała. Trudno mu było przyjąć to uczucie. Nikt nigdy nie kochał go prawdziwie, bezwarunkowo, zwyczajnie za to, kim był. Niemal nie wiedział, jak na to zareagować. Wiedział jedynie, że czuje względem niej ogromną miłość i wdzięczność. - Proszę, zejdź na dół, kochana – powiedział do niej. – Przemarzniesz tu i przemokniesz. Ja nie mogę pójść z tobą. Nie kiedy Gwendolyn pozostaje na górze. - Lecz nalegała, byś zszedł na dół. Wzruszył ramionami. - Nie lubię tracić jej z oczu. Przynajmniej w chwilach, gdy Thorgrina nie ma obok. Wiele jej zawdzięczam. Arliss skinęła głową.

- Pojmuję. Nasza królowa ma ujmującą naturę; przyjęła mnie jak siostrę i czuję względem niej tę samą lojalność, co ty. Lecz tutaj nie czyha na nią nic złego. Jest wśród swoich ludzi. Na okręcie, pośrodku oceanu. - Wiem – rzekł Steffen. – Lecz to mój obowiązek. A obowiązki traktuję bardzo poważnie. Arliss zacisnęła dłonie na relingu, spoglądając w dal. Steffen dostrzegł smutek na jej twarzy. - Co się stało, kochana? – spytał. Westchnęła. - Przytłacza mnie myśl o Kręgu, o wszystkim, co tam zostawiliśmy. Trudno mi to pojąć. Wszyscy, których znaliśmy i kochaliśmy, wszystko – zupełnie zniszczone. Krąg został zrównany z ziemią. Jak to możliwe? Steffen pokręcił głową ze zrozumieniem. On sam także czuł pustkę w duszy. Nie wiedział, co odrzec. Wrócił myślami do swej rodzinnej osady, do swej rodziny, teraz już z pewnością martwej, i choć nigdy nie byli oni dla niego mili, odczuł żal. - Czy myśl o tym nie napawa cię smutkiem? – obstawała. – O tym, że życie nigdy już nie będzie wyglądało tak samo? Że nigdy nie powrócimy do domu? Steffen spojrzał w dal, ku horyzontowi, i westchnął. - Ja nie pozostawiłem za sobą nic – powiedział. – Wszystko to, co pozostało w naszej ojczyźnie, wszystkie osady Kręgu – nie mają dla mnie żadnego znaczenia. A ludzie, na których mi zależy, są tutaj. Możemy wznieść nasze rodzinne miasto od nowa. To szansa, by zacząć ponownie. Zależy mi jedynie na mym obowiązku. Czyli Gwendolyn. A teraz, co oczywiste, tobie – rzekł, opuszczając głowę i czerwieniąc się. Arliss, wyraźnie poruszona, spojrzała na niego i uśmiechnęła się, a następnie pocałowała go. Nie odsuwali się przez długi czas. W końcu westchnęła i zwróciła wzrok ku morzu. - Ludzie, z którymi dorastaliśmy, byli okrutni – powiedziała. – Nie zasługują na nasze łzy. A jednak część mnie czuje się winna. Wszak tylko my uciekliśmy. Co gdybym nie przybyła do Królewskiego Dworu? Gdybym cię nigdy nie poznała? Byłabym teraz martwa. Wzrok Steffena powędrował ku widnokręgowi i mężczyzna zdał sobie sprawę z tego, że nie myślał o tym uprzednio w ten sposób. - Kocham cię – rzekła. – Zawdzięczam ci życie. Steffen pokręcił głową. - W żadnym razie. To nie ja cię ocaliłem. To los. - Lecz los pchnął mnie ku tobie. Przysunęła się blisko, a Steffen otoczył ją ramieniem i trzymał mocno, przesuwając dłonią po jej drżącym ramieniu. Było to niezwykłe uczucie – trzymać dziewczynę blisko

siebie, czuć się chcianym, kochanym. Odnosiłł wrażenie, że jego życie ma teraz większe znaczenie niż uprzednio. Nie czuł się już tak osamotniony. - Kochana, drżysz – powiedział. – Mgła gęstnieje. Proszę. Zejdź pod pokład. - Tylko jeśli obiecasz dołączyć do mnie. Chcąc, by zeszła pod pokład, skinął wreszcie głową. - Dołączę – rzekł. – Wkrótce. Arliss nachyliła się, pocałowała go i spiesznie deszła. Steffen zwrócił się znów w kierunku Gwendolyn. Wciąż stała samotnie, zwrócona plecami do niego, wpatrując się w ocean, z Guwayne’em na rękach. Zastanawiał się, jakie myśli przebiegają jej przez głowę. Steffen nie mógł pozwolić, by stała tam sama, przemarzając do szpiku kości. Postanowił pójść do niej raz jeszcze i błagać, by zeszła na dół. Wiedział, że nie będzie chciała tego uczynić, gdyż jest dumna i uparta, a głowę zaprząta jej tak wiele spraw. Czuła, że musi tu pozostać – wiedział o tym – by poświęcić się dla swych ludzi; zawsze taka była. Steffen kochał ją i podziwiał za to. Pragnął jednak, by była bezpieczna. Steffen począł zbliżać się w jej kierunku, gdy wtem dostrzegł kątem oka jakiś ruch. Coś przemieszczało się szybko w ciemności po drugiej stronie pokładu i Steffenowi serce zamarło, gdy ujrzał sylwetkę w czarnym kapturze. Przemykała w mroku i mgle, biegnąc przy burcie okrętu, prosto do Gwendolyn. Coś błysnęło w świetle i Steffen z przerażeniem spostrzegł ostrze sztyletu. Zrozumiał, że mężczyzna jest zabójcą. W jego dłoni błyszczało ostrze i biegł, by zabić Gwendolyn. - Gwendolyn! – zawołał Steffen. Puścił się biegiem w jej kierunku – lecz zabójca miał już nad nim znaczną przewagę. Gwen odwróciła się, usłyszawszy jego krzyk i ujrzała biegnącego ku niej mężczyznę. Przygarnęła mocno Guwayne’a, odczekała do ostatniej chwili i odsunęła się; zabójca przebiegł obok niej, omijając o włos, a jego nóż przeciął powietrze. Mężczyzna zatoczył się w stronę dziobu okrętu. Steffenowi nie trzeba było więcej czasu. Ruszył do przodu, a gdy zabójca odwrócił się, Steffen bez wahania dobył miecza i zatopił go w sercu mężczyzny. Zabójca krzyknął i wciągnął gwałtownie powietrze, jego usta i gardło broczyły krwią. Osunął się w ramiona Steffena, jak gdyby go obejmował. Steffen puścił go i mężczyzna padł na pokład, martwy. Na pokładzie rozbrzmiały rogi i w ciągu kilku chwil tuziny rycerzy, na czele których biegli Kendrick i Godfrey, nadbiegły z głębi statku, pędząc ku Gwendolyn, która stała bez ruchu, pobladła. - Czy wszystko w porządku? – spytał ją Kendrick, oddychając ciężko. Z przerażeniem opuścił wzrok na martwe ciało, a następnie rozejrzał się na wszystkie strony w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów kolejnego zabójcy. Nikogo jednak nie ujrzał.

Gwendolyn skinęła głową. Kendrick pochylił się i podciągnął martwego zabójcę na nogi. Szarpnięciem ściągnął mu kaptur i z odrazą przyjrzał się jego twarzy. - Jeden z ludzi Tirusa – powiedział Godfrey, wychodząc naprzód. – Szpieg. Kendrick uniósł go wysoko nad głowę i cisnął przez burtę. Patrzyli, jak jego ciało wpada do oceanu z pluskiem i szybko oddala się, niesione falami. - Steffen ocalił mi życie – rzekła Gwen. Spojrzenia wszystkich zwróciły się na Steffena, a on poczerwieniał, znalazłszy się w centrum uwagi, i opuścił wzrok. - Jesteś oddanym żołnierzem – zwrócił się do niego Kendrick i w pełnym wdzięczności geście położył dłoń na jego ramieniu. – Nasz ród wiele ci zawdzięcza. Gwendolyn obróciła się w jego stronę. - Raz jeszcze zawdzięczam ci życie – powiedziała. – A tym razem także życie mego dziecka. Jesteś kimś więcej niż sługą. Od dzisiaj jesteś rycerzem. Steffen, zaszokowany, zaczerwienił się. - Uklęknij – powiedziała. Uklęknął, a ona wzięła miecz Kendricka i końcem klingi dotknęła obu ramion Steffena. - I powstań, sir Steffenie – rzekła. Steffen podniósł się z wolna, a zebrani dokoła niego mężczyźni zakrzyknęli radośnie z aprobatą i każdy podszedł, by poklepać go po plecach. Steffen miał wrażenie, że świat wokoło wiruje; nie spodziewał się nigdy niczego podobnego. Sztorm przybrał na sile i Steffen dołączył do pozostałych – także Gwendolyn – którzy zeszli pod pokład. Schodząc, rzucił ostatnie, długie spojrzenie na rozszalały ocean. Zastanawiał się, jakie jeszcze niebezpieczeństwa czekają ich w tej podróży.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Thor leżał na plecach w błocie, patrząc w górę na Andronicusa, który uniósł obojgiem rąk topór bojowy i gotował się, by przeciąć swego syna wpół. Thor wyczuwał nienawiść, jaką czuł do niego jego ojciec, jego wściekłość, czuł, że za chwilę zostanie zabity – najgorsze jednak było to, że wiedział, że on sam wszystko to stworzył. Wiedział, że wszystko, co widział przed sobą jest jedynie odbiciem jego własnej świadomości, lecz mimo tego nie potrafił nad tym zapanować. Zginie tutaj, w tym miejscu, a wszystko to przez jego własną podświadomość, jego największe lęki. Thor zamknął oczy i zmusił się, by przyzwać swą wewnętrzną moc. Przywołał w pamięci wszystkie chwile, w których szkolił się z Argonem, a słowa czarnoksiężnika rozbrzmiewały mu w głowie. Jesteś silniejszy niż każde zło we wszechświecie. Ty i wszechświat nie istniejecie odrębnie. Nie opieraj się energii wokoło ciebie. Nade wszystko, nie opieraj się sobie samemu. Thor słyszał słowa Argona po wielekroć, próbował rozważyć ich znaczenie, ćwiczył się i próbował wcielić je w życie. Czasami odnosił sukces, innymi razy – nie. Nigdy nie zapanował w pełni nad swymi mocami, nad wszechświatem. Gdy skupił się, sięgnął do najgłębszej części siebie, pojął, że coś wewnątrz niego zawsze go wstrzymywało; nigdy w pełni nie uznał swych mocy. Nigdy nie uznał do końca, kim jest. Widział swe moce zawsze jako odrębną część siebie. Teraz po raz pierwszy dotarło do niego, że on i jego moce są jednym. Były wplecione w samą istotę jego życia. Thor poczuł przypływ mocy, gdy zdał sobie sprawę, że z dumą uznaje swe moce, że jest dumny z tego, kim jest. Otworzył oczy i ujrzał spadający na niego topór – lecz tym razem wszystko działo się inaczej. Tym razem widział świat wokoło siebie w zwolnionym tempie; tym razem był częścią niego, nie był odrębny. Gdy broń zbliżała się ku niemu, Thor poczuł nagle, że sprawuje całkowitą władzę nad swym umysłem. Przetoczył się z drogi i zarazem przemienił błoto obok siebie w wodę; topór Andronicusa przeleciał w dół i ominął go o włos, miast w nim zatapiając się w kałuży. Topór wpadł do wody, a Andronicus zatoczył się w przód i wpadł twarzą w błoto. Thor podniósł się i stanął w błocie, a wtedy kontrolę nad nim przejęła jego intuicja. Miast szukać oręża, miast przeczesywać otoczenie, Thor poczuł, że może dopasować je do siebie. Może je kontrolować. Obrócił się i jego oczy spoczęły na Mieczu Przeznaczenia, wciąż zatkniętym w błocie. Gdy Andronicus wstał, Thor podszedł ze spokojem do oręża, położył lekko obie dłonie na rękojeści i zamknął oczy. Czuł, jak jego moc pulsuje, przepływa przez jego żyły.

Będę władał tym mieczem. Będę nim władał, gdyż miecz i ja nie jesteśmy odrębni. Ja i miecz jesteśmy jednym. Nie otworzywszy oczu Thor usłyszał charakterystyczny szczęk metalu i poczuł drżenie w dłoni. Otworzył oczy i ujrzał, że trzyma błyszczące ostrze wysoko nad głową. Jego dawny przyjaciel znalazł się na powrót w jego rękach. Andronicus natarł i zamachnął się toporem, a Thor ze spokojem postąpił naprzód i uderzył, ścinając topór Andronicusa w połowie trzonka. Obuch wpadł w błoto, a Andronicus zamachnął się nieszkodliwie drugą połową topora. Andronicus zatoczył się obok Thora, po czym odzyskał równowagę, odwrócił się i stanął naprzeciw niego. Tym razem to w oczach Andronicusa malowało się przerażenie, gdy patrzył na Thora dzierżącego Miecz Przeznaczenia. Thor nigdy nie czuł się tak potężny. Czuł, że wreszcie zyskał całkowitą kontrolę nad swym otoczeniem. - Jesteś mym ojcem – powiedział Thor. – Lecz to nie oznacza, że ja jestem twym synem. Wybieramy sobie ojców. Mamy moc, by wybrać. A ja nie wybieram ciebie. Thor natarł i wydał z siebie głośny krzyk, opuszczając Miecz Przeznaczenia na Andronicusa, zdecydowany pozbyć się go raz na zawsze. Andronicus uniósł trzonek w obronie, a Thor przeciął go wpół. Miecz nie zatrzymał się i ciął w pierś Andronicusa, z której dobyła się krew. Andronicus wykrzyknął z bólu i zatoczywszy się, wylądował na plecach. Leżał na ziemi, brocząc krwią, a Thor stanął nad nim z mieczem w dłoni. Andronicus podniósł na niego wzrok, gdy Thor uniósł broń, by zadać ostateczny cios. Nagle coś się zmieniło i Thor po raz pierwszy stracił pewność. Andronicus przemienił się na jego oczach. Począł się kurczyć i jego groteskowe ciało i twarz zmieniły się w ludzkie. Gdy przemiana dobiegła kresu, Andronicus był zwykłym mężczyzną, dumnym i szlachetnym wojownikiem w królewskim odzieniu z herbem MacGilów. Był starszym bratem króla MacGila. Przypomniał go i był uderzająco podobny do Thora. Andronicus uniósł dłoń ku Thorgrinowi. - Oto jestem – powiedział. – Teraz widzisz mnie. Jestem mężczyzną, który był niegdyś twym ojcem, nim się zmieniłem. Jestem mężczyzną, którego poznała twa matka i w którym się zakochała. To ja, twój prawdziwy ojciec. Ocal mnie, Thorgrinie. Ocal mnie na zawsze. Thor zawahał się. Czuł, że coś jest nie tak, a jednak nie mógł pozwolić, by jego ojciec leżał na ziemi, raniony. Thor wyciągnął więc ku niemu rękę, chwycił jego dłoń i pomógł wstać. Wtem jego ojciec zacisnął dłoń na jego ręce tak mocno, że aż go to zabolało, i nie puszczał. Thor próbował uwolnić się, lecz nie potrafił. Andronicus uśmiechnął się, uniósł skryty za pasem sztylet i dźgnął Thora w pierś. Thor wciągnął gwałtownie powietrze, gdy ostrze przeszyło go. Nigdy wcześniej nie zaznał tak wielkiego bólu. Został oszukany i dotarło do niego, że umiera.

Thor miał wrażenie, że wszystko wokoło niego z wolna znika, kręciło mu się w głowie, był osłabiony, lecz mimo tego skupił się. Wiedział, że może zadać temu kres. Wiedział, że posiada moc, dzięki której może przekroczyć fizyczność, może znaleźć inną drogę. Ta kraina zmuszała go, by stał się potężniejszy niż wcześniej, by użył mocy, których nigdy nie używał. Thor zamknął oczy i zawezwał wszechświat, by wyciągnął ostrze z jego piersi. Sztylet nagle odskoczył, a Andronicus cofnął się, zaszokowany, trzymając go w dłoni. Thor użył energii powietrza, by rana się zagoiła, by zatamować krwawienie. Zamknąwszy oczy, umieścił dłonie na swej piersi – biły od nich nierzeczywiste moc i ciepło – a gdy je odsunął, po jego ranie nie pozostał nawet ślad. Andronicus wpatrywał się w niego z ustami otwartymi szeroko ze zdziwienia. Thor raz jeszcze uniósł Miecz Przeznaczenia i tym razem wbił go w ziemię obok siebie i tak pozostawił. Po raz pierwszy zdał sobie sprawę z tego, że nie jest mu potrzebny. Był bardziej czarnoksiężnikiem niż człowiekiem. Był wszak druidem. W koniuszkach jego palców kryła się moc całego wszechświata, a ta potężniejsza była niż jakiekolwiek stalowe ostrze. - Niepotrzebny mi miecz, by cię zabić, ojcze. Potrzebuję do tego jedynie mocy mego umysłu. Istniejesz w najgłębszych jego warstwach. Poza jego granicami nie jesteś w stanie wyrządzić mi krzywdy. Thor namierzył w swego ojca dłonią, a wtedy wystrzeliła z niej kula światła i pochłonęła go. Andronicus krzyknął, lecąc w tył w powietrzu, a krzyk jego stawał się coraz cichszy, gdy oddalał się od Thora. Z prędkością światła zmierzał ku widnokręgowi, aż w końcu zniknął zupełnie. Thor stał w ciszy, gdy nagle mgła wokoło niego uniosła się. Niebo się rozjaśniło, słońce wyjrzało i z wolna krajobraz przed jego oczyma zmienił się. Błoto przemieniło się w trawę, soczystą, lśniącą, pełną życia trawę, martwe drzewa wypuściły pąki i ptaki nadleciały, śpiewając. Zima przeistoczyła się w lato, a pustkowie w urodzajne ziemie. Gdy Thor spojrzał w stronę horyzontu, nie ujrzał tam już pustki. Miast tego dostrzegł w oddali zamek zatknięty na skraju klifu, do którego prowadził długi most. Serce zabiło mu gwałtowniej, gdyż rozpoznał miejsce ze swych snów i wiedział – po prostu wiedział – że jego matka tam czeka.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Alistair szła u boku matki Ereca, ująwszy ją pod ramię. Matka Ereca uśmiechała się, prowadząc ją po krętych, wyłożonych miedzią dróżkach na skraju klifów. Alistair nie mogła uwierzyć, jak dobra, jak uprzejma była wobec niej matka Ereca, przyjmując ją jak gdyby była jej własną córką. Alistair nie poznała nigdy swej matki, a zawsze pragnęła, by była obecna w jej życiu – w krótkim czasie, który spędziła z matką Ereca, zdołała już spostrzec, że to wspaniałe uczucie. Czuła, że wypełniło to jakąś – dotychczas pustą – część niej. Podążał za nimi tuzin służek, wachlując królową. Dotarły na skraj skały, wytyczony wysoką miedzianą balustradą, i Alistair spojrzała przed siebie z zachwytem. Zdało jej się, że cały świat rozpościera się w dole pod nimi. W dolinach ujrzała tysiące domostw, których dachy w większości połyskiwały miedzią, jak gdyby tysiące punktów światła odbijało promienie słoneczne. Mimo skalistego uformowania wyspy były niezwykle płodne, urwiska i wzgórza porosłe były winoroślą, a na stromiznach kwitły sady pełne przejrzałych owoców, wzbogacając widnokrąg o nowe barwy. Przenikliwa woń ich kwiatów wisiała ciężko w powietrzu. - To jeden z wysoko położonych punktów wyspy – rzekła cicho stojąca obok matka Ereca, także patrząc w dal. – Widać stąd całą stolicę, a nawet wsie przy samym brzegu. Można także dostrzec niektóre części Tatrazenu, tam, gdzie w dolinie stoi gęsta mgła. Alistair podążyła wzrokiem za jej palcem i ujrzała w dole piękne osady wzniesione wzdłuż brzegu na białych piaskach, o które rozbijały się błękitno-zielone wody. Nad wyspami wisiała mgła, a Alistair nigdy nie wdychała czystszego powietrza. Unosiła się w nim woń oceanu i kwiatów pomarańczy. Słońce świeciło tu tak mocno, że czuła jego pieszczotę na swej skórze, czuła jak jego promienie otulają całe jej ciało. Alistair czuła się tu bezpieczna, głęboko ukojona. Zaskoczyło ją to. Spodziewała się, że w nowym miejscu będzie zdezorientowana, że będzie tęsknić za Kręgiem; jednak z jakiegoś powodu tutaj, na Wyspach Południowych, czuła się bardziej jak w domu niż kiedykolwiek wcześniej. - Wasza wyspa jest piękna – powiedziała Alistair. – Dziękuję, że okazujesz mi tyle dobroci, pani. Matka Ereca uśmiechnęła się szeroko i otoczyła ramieniem Alistair, przytulając ją. - Jesteś wybranką Ereca – rzekła. – Co znaczy, że jesteś moją córką. Zawsze będę cię kochać, tak jak on cię kocha. Możesz się do mnie zwrócić ze wszystkim. Alistair uśmiechnęła się. Po raz pierwszy w życiu została przyjęta z otwartymi ramionami przez matkę i było to niezwykle przyjemne uczucie. Czuła się tu kochana i miłość, którą darzyła Ereca – jeśli było to możliwe – wezbrała w niej jeszcze gwałtowniej. - Czy jesteś gotowa na świętą wodę? – spytała.

Alistair spojrzała na nią skołowana. - Cóż to takiego? – zapytała. Matka Ereca wskazała coś palcem. Alistair obróciła się i ujrzała nieopodal skraju urwiska duży otwór w gładkim marmurze. Bulgotała w nim woda, z której unosiła się para. W wodzie siedziała siostra Ereca, Dauphine, zwrócona do nich plecami. Wsparła głowę o kamień i rozłożyła ręce na boki, patrząc w dal, na bezkresne krajobrazy wyspy. - Zwyczajem tutejszych kobiet jest zanurzanie się każdego tygodnia w tych wodach. Są bardzo odprężające i, jak powiadają, działają oczyszczająco. Każda oblubienica zanurza się w nich dzień przed swymi zaślubinami. Mówią, że przynosi to szczęście. Alistair spojrzała na nią szeroko otwartymi oczyma, zastanawiając się, czy dobrze usłyszała. Matka Ereca skinęła głową. - Zgadza się. Jutro nastąpią twe zaślubiny. Serce Alistair gwałtownie przyspieszyło. - Jutro?! – zapytała, skołowana. – Lecz nie zdążyłam nawet… Nawet się nie przygotowałam… Jego matka uśmiechnęła się i wyciągnęła do niej dłoń. - Nie troskaj się – powiedziała. – Twe suknie zostały przygotowane. Będziesz mogła wybrać spośród wielu, a także spośród najwspanialszych królewskich klejnotów z naszego skarbca. Nasi ludzie gotowali się do tego od wielu księżyców. Będą to najwystawniejsze zaślubiny, jakie kiedykolwiek widziałaś. Alistair osłupiała. Z jednej strony była zachwycona, że wreszcie poślubi Ereca. Nie miała jednak pojęcia, że nastąpi to tak rychło i nie zdążyła nawet przygotować się wewnętrznie do najważniejszego dnia swego życia. - Skąd ten pośpiech? – spytała Alistair. – Czy nie powinnam była pomóc w przygotowaniach? Matka Ereca potrząsnęła głową. - My na Wyspach Południowych jesteśmy przesądni w kwestii ślubów. Wierzymy, że muszą odbyć się natychmiast. Wedle zwyczaju oblubienica, którą poproszono o rękę, zostaje natychmiast wydana za mąż. Jesteśmy ludem, który nie odwleka, który robi natychmiast to, co przysiągł zrobić. To jeden z wielu naszych zwyczajów i osobliwości, które jeszcze poznasz. Żywię nadzieję, że nie czujesz się urażona? Na myśl o tym na twarzy Alistair wykwitł szeroki uśmiech. W rzeczy samej, byli niezwyczajnym ludem, lecz ich zwyczaje nie przeszkadzały jej; sądziła, że są osobliwe, lecz podobały się jej. A na myśl o poślubieniu Ereca jej serce natychmiast wezbrało miłością. Była także wdzięczna im za wszystkie przygotowania, których dokonali. Alistair pokręciła głową. - Wręcz przeciwnie – odrzekła. – Poślubienie twego syna będzie dla mnie wielką radością, pani. Choćby miało to nastąpić w tej właśnie chwili.

Matka Ereca uśmiechnęła się, odwróciła i poprowadziła Alistair ku gorącym źródłom. - Dauphine – zawołała ostro matka, z szorstkością w głosie, której Alistair się nie spodziewała. – Odwróć się do nas. Wstań i powitaj żonę swego brata. Dauphine prychnęła, wciąż zwrócona do nich plecami, ignorując je. - Dauphine, czy słyszałaś mnie? – naciskała matka. Dauphine z wolna podniosła się z wody. Była całkowicie naga. Wstała i odwróciła się do nich z kamiennym wyrazem twarzy. Alistair spłoniła się i odwróciła wzrok. Dauphine stała bez ruchu i posłała jej zimne spojrzenie. - Uznaj, że cię powitałam – powiedziała, po czym odwróciła się i usiadła na powrót w wodzie. Alistair zastanowiła się po raz kolejny, co też mogło nie odpowiadać Dauphine; zdawało się, że coś ją dręczy. Albo tak było, albo szczerze nienawidziła Alistair. Służki pospieszyły naprzód i pomogły królowej i Alistair zdjąć odzienie, podały im szaty kąpielowe i poprowadziły ku źródłom. Alistair zeszła po kamiennych stopniach do gorącej wody. Było to niezwykle przyjemne doznanie. Ciepła woda bulgotała wokół niej, wypełniona nieznanym jej płynem, który wnikał aż w mięśnie i sprawił, że całkowicie się odprężyła. Alistair spojrzała w dal, na bezkresny krajobraz, roztaczający się ze skraju urwiska. Lekki wietrzyk muskał jej ciało i czuła się, jak gdyby była w niebie. - Dauphine – rzekła jej matka. – Bądź uprzejma dla naszego nowego gościa. Alistair już niedługo zostanie naszą królową. - Nie moją – powiedziała Dauphine z naciskiem. - Twoją także – nalegała jego matka. – To oblubienica Ereca. Jeśli jest w tobie choć krztyna miłości dla niego, będziesz dla niej uprzejma. Dauphine przymknęła powieki i potrząsnęła głową. Alistair siedziała, czując się niezręcznie, czując, jak gdyby to ona była przyczyną tego zamętu. Jej odprężenie zniknęło w jednej chwili. - Okrywasz całą rodzinę hańbą, traktując ją tak niegrzecznie – naciskała jego matka. – I nie powinnaś siedzieć na środkowym siedzisku. Jest ono przeznaczone dla oblubienicy. Dauphine otworzyła rozognione oczy i obrzuciła matkę nienawistnym spojrzeniem. - Ma język. Potrafi chyba mówić za siebie. Alistair zaczerwieniła się, nie chcąc stawać pomiędzy nimi, gdyż nie była konfliktową osobą. Zauważyła, jak bardzo Dauphine jej nienawidzi, choć nie rozumiała, dlaczego tak było. - Możesz siedzieć, gdzie sobie życzysz – powiedziała Alistair. – Nie pragnę żadnego szczególnego miejsca. - Proszę, matko. Pomówiłyśmy – rzekła Dauphine. – Czy to ci wystarczy? Matka Ereca potrząsnęła głową, wściekła.

- Twój ojciec wstydziłby się za ciebie. Dauphine westchnęła, wstała raptownie i wyszła z gorących źródeł, rozbryzgując dokoła wodę. Weszła szybko po schodach, nago, odtrącając podane przez służki szaty kąpielowe. Ruszyła w dół zbocza szybkim krokiem. - Dauphine, wracaj tu! – zawołała za nią matka. Lecz ona zniknęła im już z oczu. Matka Ereca poczerwieniała i spojrzała na Alistair. - Proszę, wybacz jej tę niegrzeczność. Nie jest ona typowa dla naszego ludu. Obawiam się, że nie wychowałam jej tak silną ręką, jak powinnam była. Alistair pokręciła głową. - Proszę, nie przepraszaj, pani. - Rzecz w tym, że jest bardzo przywiązana do Ereca. Zawsze tak było. A nie widziała go od tak wielu lat. - Proszę, nie przepraszaj za nią. Doznałam z twej strony niezwykle uprzejmego przyjęcia i czuję się zaszczycona, mając cię za świekrę. Jego matka uśmiechnęła się ze smutkiem, po czym obie oparły się i zamknęły oczy. Wtem, gdy Alistair poczęła odprężać się w zapadłej ciszy, na całej wyspie rozległo się bicie dzwonów. Towarzyszył im głośny, radosny krzyk dobiegający z dołu. Hałas przybierał na sile, stawał się coraz głośniejszy i głośniejszy, i Alistair otworzyła oczy, zaniepokojona. - Co się dzieje? – spytała, zastanawiając się, jak wiele jeszcze osobliwych obyczajów ma ten lud. Brzmiało to jak wielka feta. Matka Ereca otworzyła oczy i uśmiechnęła się szeroko. Roześmiała się i wyrzuciła ręce w górę, ku niebu. - To dzwony oznajmiające śmierć – wyjaśniła. – Mój mąż nie żyje! Śmiała się i śmiała, wyraźnie uradowana. Alistair spojrzała na nią, nie pojmując. - Dlaczego więc wszyscy się radują? – zapytała. – Dlaczego się uśmiechasz? Jego matka westchnęła i spojrzała na nią. - Na Wyspach Południowych śmierci się nie opłakuje. Należy ją świętować. Nie wolno nam opłakiwać zmarłego. Miast tego celebrujemy życie. Tak naprawdę jest to dla nas największy powód do świętowania ze wszystkich. Dzwony biły i biły, a gdy krzyki stały się głośniejsze, do Alistair dotarło, jak mało znane było jej to miejsce i jak wiele jeszcze musiała dowiedzieć się o tym ludzie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Thor stał przed mostem, wstrzymując oddech, gdy podmuch zimnego wiatru smagnął go po twarzy. W oddali, po drugiej stronie przejścia, ujrzał ogromne klify wznoszące się wysoko ku niebu i zatknięty na ich skraju pradawny zamek o błyszczących, złotych wrotach. Zamek jego matki. Wicher wył, a on stał, z niecierpliwością i niepokojem przyglądając się uważnie obrazowi ze swych snów. Most był wąski, śliski od drobnych kropelek wody i nieruchomej mgły, a kilka setek stóp pod nim znajdowały się klify i wzburzony ocean. Upadek zakończyłby się śmiercią. Thor spojrzał w dal z poczuciem zadziwienia. W powietrzu unosiła się magia, czuł to. Cały ten świat zdawał mu się nierealny; było to przywołane do życia miejsce z jego snów, ze snów, które nękały go całe życie. Które teraz się urzeczywistniały. Lecz czy na pewno? Czy też był to kolejny wytwór jego wyobraźni? Thor nie był już niczego pewien. Lecz zdawało mu się to bardziej prawdziwe, niż wszystko, co do tej pory widział. Z pewnością bardziej prawdziwe niż jego sny. A teraz, gdy znalazł się tutaj, w jednym z nich, nie był pewien, jak to się zakończy. Thor wiedział, że jego matka jest tam, na drugim końcu mostu, w tym zamku; wyczuwał to. Poczuł, że drży, podekscytowany ponad wszelkie wyobrażenie, że wreszcie ją ujrzy – i podenerwowany. Jak ona wygląda? Czy okaże mu dobroć i miłość, jak w jego snach? Czy jego widok uraduje ją? Przyszła mu do głowy także myśl najstraszniejsza ze wszystkich, ta, którą lękał się rozważyć: co jeśli wcale jej tam nie było? Thor wiedział, że nie wskóra nic, stojąc tak i czekając. Nadszedł czas. Zebrał się w sobie i dał pierwszy krok na most, a wtedy zawył wicher. Thor poślizgnął się na śliskiej ziemi, po czym odzyskał równowagę. Ostrożnie postawił kilka kolejnych kroków. Odgłos fal przybrał na sile i opuściwszy wzrok Thor ujrzał je, jak rozbijają się o skały, gdy niesiona wiatrem mgła uniosła się. Dał kolejny krok, a potem jeszcze jeden. Nie mógł wyzbyć się wrażenia, że opuszcza jeden świat i wkracza w inny. Miał wrażenie, że dociera do najgłębszych otchłani swej podświadomości. Thor wpadł w równy rytm i szedł coraz szybciej i szybciej i niebawem znalazł się już w połowie drogi. Wiedział, że to niemożliwe, by było tak łatwo. Począł się zastanawiać, jakie jeszcze sprawdziany mogą go tu czekać, cóż jeszcze stworzyła jego podświadomość. Ledwie o tym pomyślał, a stanęła przed nim jakaś postać. Thor zamrugał kilkakrotnie, nim zorientował się, że to jego przybrany ojciec, mężczyzna, który

wychował go w jego rodzinnej wsi, który był wobec niego tak bardzo okrutny. Za nim nagle pojawili się także trzej przybrani bracia Thora. Thor zrozumiał, że jego umysł zaprowadził go na powrót w dzieciństwo, w jego najwcześniejsze dni, stawiając przed nim kolejną przeszkodę. Thor zrozumiał, że przywoływał wszystkich ludzi ze swego życia, którzy zawsze próbowali stanąć mu na drodze, a teraz byli ostatnimi przeszkodami przed miejscem, do którego pragnął dotrzeć. - Nie postąpisz ani kroku dalej – odezwał się jego przybrany ojciec. – Nie jesteś tego godny. Jedynie godni tego mogą tędy przejść. - A kim ty jesteś, by mówić mi, że nie jestem godny? – odrzekł Thor, wreszcie sprzeciwiając się temu mężczyźnie, czego nie uczynił przez całe swe życie. Niemożność, by się postawić, by wyjawić, co myśli, by rzec mu, co naprawdę czuje, była jednym z głównych źródeł rozczarowania przez całe jego życie. Teraz wreszcie zebrał się na odwagę. Trzej bracia Thora patrzyli na niego gniewnie zza pleców ojca, który przybrał wyzywającą pozę, wsparłszy ręce na biodrach. - Jeśli chcesz tędy przejść, Thorgrinie, będziesz musiał mnie minąć. Jego ojciec natarł na niego. Był szybszy, niż Thor sądził. Thor wyciągnął dłoń, by chwycić Miecz Przeznaczenia i z przerażeniem spostrzegł, że zniknął. Thor nie miał się jak bronić przed swym ojcem i zareagował zbyt wolno. Ojciec powalił go na ziemię i ślizgali się obaj przez wąski most. Thor ześlizgiwał się w stronę przepaści, gdy wtem obrócił się dokoła i przerzucił ojca nad sobą. Mocowali się, ślizgali w tył i w przód. Wreszcie Thor wylądował na swym ojcu i przyszpilił go do ziemi, dusząc, a jego ojciec dusił jego. Thor usłyszał, jak jego trzej bracia biegną ku niemu, a każdy z nich dobywa swego miecza, zamierzając dźgnąć Thora w plecy. Thor zamknął oczy. Nie jesteście prawdziwi. Nie istniejecie naprawdę. Jesteście moją podświadomością. Jesteście mymi wątpliwościami i lękami. Wszystko, co widzę dokoła siebie, wszystko na świecie, jest mną. To ja daję wam tę moc. A teraz wam ją odbiorę. Thor przyzwał najgłębiej skrywaną część siebie, by stać się silniejszym, by walczyć bez walki, by toczyć bój bez oręża. Zrozumiał, że nadszedł czas, by uczynił swój umysł silniejszym niż ciało. Thor poczuł, jak ogarnia go fala ciepła, jak wszystko dokoła okrywa się oślepiającą bielą i gdy otworzył oczy, okazało się, że zaciska ręce nie na szyi swego ojca, a na ziemi na moście. Jego ojciec zniknął. Obróciwszy się spostrzegł, że jego braci także nie ma. Usłyszał jedynie wycie wiatru i ujrzał napływające kłęby mgły. Thor odetchnął z ulgą i z wolna podniósł się. Ruszył dalej mostem, napominając się, by nie pozwalać sobie na słabość. Wiedział, że staje się swym największym wrogiem.

Cała ta wędrówka przez Krainę Druidów była jedną długą wyprawą, której celem było opanowanie swego umysłu, a to – zaczynał pojmować – było najtrudniejszą bitwą, jaką można stoczyć. Thor wolałby w pojedynkę stawić czoła całej armii. Jego umysł mógł zaprowadzić go niespodziewanie w najdalsze, najmroczniejsze miejsca, a on wciąż nie sprawował nad nim kontroli na tyle, by tego uniknąć. Jak zdobywa się tę kontrolę? – zastanawiał się. Pojął, że będzie musiał zmagać się i ćwiczyć dalej, by posiąść tę umiejętność. Szedł dalej, chwiejąc się przez podmuchy wiatru. Postanowił, że może wykorzystać moc swego umysłu, by zmniejszyć jego siłę. Zaczynał dostrzegać, że on i natura, wszechświat, wszystko wokoło, są jednym. Wiatr ustał. Thor wyprostował się i ruszył przed siebie dumniejszym krokiem, zyskawszy lepszą równowagę. Poczuł, jak wszechświat skupia się dokoła niego i szedł teraz pewniej. Thor ze zdumieniem spostrzegł, że zbliża się ku końcowi mostu. Gdy był już ledwie kilka stóp od zejścia, od klifu, na którym wznosił się zamek jego matki, nagle stanęła przed nim kolejna postać, zagradzając mu drogę. Thor zamrugał kilkakrotnie, próbując zrozumieć, kogo widzi przed sobą. To nie miało sensu. Stał przed nim budzący respekt wróg w zbroi, jakiej Thor jeszcze nigdy nie widział. Naprzeciw niego stał on sam. Thorgrin. Thor patrzył na dokładną replikę siebie, gwałtownego i budzącego respekt wojownika, który stał przed nim, gotując się do bitwy, z Mieczem Przeznaczenia w dłoni. Przyjrzał się temu wojownikowi i próbował pojąć, czy jest on prawdziwy, czy też stanowi kolejny wytwór jego umysłu. Jakim cudem we wszechświecie mógł istnieć drugi on? - Dlaczego nie pozwalasz mi dostać się do mej matki? – spytał Thor. - Dlatego, że nie jesteś godny – usłyszał w odpowiedzi. - Nie jestem godny poznać własną matkę? – spytał Thor. Wojownik wpatrywał się w niego z kamiennym wyrazem twarzy, nie poruszając się. - To zamek, do którego wstęp mają wtajemniczeni – odparł. – Jedynie najpotężniejsi mogą przekroczyć jego próg. Ja strzegę wejścia. Będziesz musiał mnie minąć. Thor patrzył na niego, skołowany. - Lecz ty jesteś mną – powiedział Thor. - To siebie jeszcze nie zwyciężyłeś – usłyszał w odpowiedzi. Wojownik rzucił się nagle w jego kierunku, uniósł wysoko Miecz Przeznaczenia i opuścił go na jego głowę. Thor poczuł coś w dłoni i spojrzawszy w dół ujrzał z radością, że on także dzierży taki sam Miecz Przeznaczenia. Thor uniósł go wysoko i zaszarżował na siebie.

Dwa miecze zetknęły się pośrodku, idealnie zgrane, a wokoło posypały się iskry. Thor przypuścił atak, uderzając z lewej i z prawej, a wojownik naśladował każdy jego ruch, jeden za drugim. Cokolwiek robił Thor, wojownik powtarzał dokładnie i Thor szybko pojął, że ta walka jest daremna; nie miał szansy wygrać. Wojownik wiedział wszystko to, co wiedział on sam. Przewidywał jego ruchy i nie było sposobu, by go pokonać. Odpychali się w tę i we w tę i Thor dyszał ciężko, a ręce i ramiona poczęły mu omdlewać, gdy wtem Thor zadał cios, a wojownik wykonał ruch, którego Thor się nie spodziewał: odchylił się w tył i kopnął go w pierś. Thor poleciał w tył, ślizgając się na plecach po moście aż na sam jego brzeg. Ześlizgiwał się dalej na swej śliskiej zbroi, nie potrafiąc się zatrzymać i obawiając, że spadnie w przepaść. Thor, spanikowany, ześlizgnął się z krawędzi i począł się zsuwać. Nagle znalazł się przy nim wojownik i schwycił go jedną ręką za kostkę, podtrzymując, by nie spadł. Thor obejrzał się w dół przez ramię i ujrzał pod sobą rozszalały ocean. Następnie podniósł wzrok i ujrzał swe odbicie, patrzące w dół, jak gdyby rozważało, czy mu pomóc. - Pomóż mi – powiedział Thor, wyciągając ku niemu rękę, zawieszony do góry nogami. - A dlaczegóż powinienem to zrobić? - Muszę zobaczyć się z matką – rzekł Thorgrin. – Nie po to przebyłem tak długą drogę, by zginąć tak blisko mego celu. - A jednak przegrałeś walkę – powiedział wojownik. - Ale z samym sobą. Pokręcił głową. - Daruj – rzekł wojownik. – Wciąż nie jesteś wystarczająco silny. Nagle wojownik puścił go. Thor wrzasnął, gdy poczuł, że spada w powietrzu, obracając się dokoła siebie. Jego krzyki odbijały się echem od kanionu, gdy spadał w stronę oceanu, ku skałom i pewnej śmierci.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Świt wstał nadzwyczaj spokojny na Wyspach Górnych. Reece, Stara, Matus i Srog stali na pokładzie, zwróceni ku zachodowi, i patrzyli, jak pierwsze słońce wytacza się zza widnokręgu i wita nowy dzień. Za nimi na pokładzie stał dowódca Wolfson i tuziny jego ludzi, z bronią w ręku i wzrokiem utkwionym w linii horyzontu. Dzień był zimny, lecz – co zaskakujące – bezchmurny. Niebo pociągnięte było bursztynem i gdy wczesnoranny mrok poczynał rozrzedzać się, a słońce rozświetlać niebo, Reece rozmyślał o tym, nad czym z pewnością zastanawiali się pozostali: kiedy wyspiarze przypuszczą atak? Napięcie było tak gęste, że Reece wyczuwał je w powietrzu. Teraz, gdy świt już nadszedł, gdy burzliwa noc dobiegła kresu, Reece był niemal pewien, że już niebawem okręty Tirusa nadpłyną z otwartego morza i otoczą ich. Postanowili nie wycofywać się i Reece wiedział, że stoją na przegranej pozycji. Z floty Gwendolyn pozostał im jedynie tuzin statków i nie było mowy o tym, by zdołali pokonać dziesiątki okrętów, które z pewnością uwiężą ich w tym porcie. Reece przyjrzał się uważnie brzegowi i ujrzał sylwetki setek żołnierzy Tirusa ustawionych w szeregach ze strzałami w pogotowiu, gotowych wypuścić je we flotę, jeśli tylko znajdzie się w ich zasięgu. Byli uwięzieni. Srog postąpił naprzód z rękoma wspartymi na biodrach, patrząc w dal, w niebo. Odwrócił się i spojrzał przez ramię na otwarte morze w kierunku, z którego niechybnie nadpłyną okręty Tirusa. - Musimy utrzymać pozycję – rzekł Srog. – Zarazem jednak, jeśli będziemy tu tkwić, zginiemy. Srog stał, rozmyślając, a Reece dał krok naprzód i także przyjrzał się brzegom. Reece wiedział, iż Srog ma rację; wiedział, że muszą wykonać jakiś ruch. - Jak twa siostra chciałaby, byśmy postąpili? – zapytał Srog Reece’a. Reece zamknął oczy, zastanawiając się nad tym. - Nie chciałaby, byśmy czekali na śmierć – odrzekł. – Chciałaby, byśmy zaatakowali – mój ojciec także tego by chciał. Zawsze chętnie korzystał z elementu zaskoczenia. Mniejsza siła przypuszczająca atak na większą – tego się nie spodziewają. Jeśli mamy polec, polegnijmy odważnie, w ataku, z wysoko wzniesionymi mieczami. Nie tkwiąc tutaj, czekając, aż nas zniszczą. Reece otworzył oczy i przyjrzał się brzegowi. - A skoro nie możemy wypłynąć w morze, ojciec mój chciałby, byśmy zaatakowali brzeg. Srog spojrzał uważnie na brzeg, zdumiony. - Ale gdy znajdziemy się w zasięgu ich strzał, podpalą nas – zaprotestował. Reece skinął głową.

- Ale jeśli będziemy poruszać się wystarczająco szybko, nie trafią wszystkich. - A gdybyśmy zawrócili i wypłynęli w morze? – spytał Srog. – Moglibyśmy zmierzyć się z flotą Tirusa. Matus zbliżył się i pokręcił głową. - Nie – powiedział. – Flota mego ojca jest silniejsza niż nasza. Są dobrze uzbrojeni i przeszkoleni. To byłaby rzeź. - Zdaje się, że tak czy inaczej czeka nas rzeź – zauważył Srog. Reece rozważył ich możliwości, patrząc przed siebie, myśląc intensywnie. Doszedł do pewnego wniosku. - Lepiej zginąć na lądzie niż na morzu – powiedział. Gdy stali tak, zastanawiając się, nagle marynarz wysoko na maszcie zawołał w dół naglącym głosem: - Panie! Nadpływają! Wszyscy zwrócili się w tamtą stronę i rzucili ku przeciwległemu krańcowi okrętu. Dotarłszy tam, spojrzeli w dal: na horyzoncie rysowały się sylwetki okrętów płynących w ich stronę. Była to flota Tirusa, która zamierzała uwięzić ich w porcie, pomiędzy okrętami a brzegiem. Reece czuł, że kończy im się czas. Wolfson skinął głową, zdecydowany. - Ku brzegowi! – rozkazał. – Czas przypuścić atak! * Reece odsunął się i płonąca strzała przecięła ze świstem powietrze obok niego. Serce zabiło mu szybciej, gdyż ledwie chybiła. Ich flota płynęła ku brzegowi, prosto w grad lecących ku nim płonących strzał. Na okrętach wokoło niego rozlegały się spanikowane krzyki mężczyzn. By przyspieszyć atak, wiosłowali co sił, próbując prędzej doprowadzić okręty do brzegu. Był to mozolny, wyczerpujący wysiłek, mimo iż fale i prąd pchały ich ku lądowi. Dokoła Reece’a powietrze przecinały krzyki mężczyzn, gdy jedna za drugą płonące strzały trafiały do celu – i, co gorsza, poczęły rozdzierać żagle i roztrzaskiwać deski. Reece i inni biegali w tę i we w tę, na przemian gasząc płomienie opadających wciąż strzał i wypuszczając własne. Reece zerknął na pozostałe okręty i spostrzegł, że niektóre z nich zajęły się ogniem. Strzały trafiały wysoko w żagle i okręty stawały w płomieniach. Reece rozejrzał się dokoła z przerażeniem, gdy ujrzał, że kilka statków już się zajęło i płynęli do brzegu niby płonąca flota. Reece zastanawiał się, ile ich okrętów – o ile choć jeden – dopłynie do brzegu. Jeśli w ogóle im się to uda. Reece odwrócił się i spojrzał w dal, w morze, na ich drogę ucieczki i spostrzegł, że flota Tirusa zbliża się do nich; wiedział, że muszą dobić do brzegu. Brakowało im ledwie stu jardów – wiedział jednak, że będą one krwawe.

Stara walczyła dzielnie u boku Reece’a, nie uchylając się nawet przed strzałami. Stała przy relingu i wypuszczała jedną strzałę za drugą w kierunku brzegu, kładąc trupem mężczyzn na prawo i lewo. Płonąca strzała przemknęła ze świstem obok Reece’a. Ten rzucił swe wiosło, wstał, chwycił łuk i dołączył do niej, strzelając. Oddał doskonały strzał z niemal stu jardów. Usłyszał krzyk jednego z ludzi Tirusa w oddali i widział, jak osuwa się na ziemię. Jedna ze strzał wylądowała kilka stóp od Reece’a, utkwiła w żaglu i po pokładzie począł rozchodzić się ogień. Reece schwycił kubeł z wodą i natychmiast go ugasił. Żagiel zasyczał, zadymił się i szczęśliwie Reece’owi udało się zagasić płomień – nie wiedział jednak, jak wiele razy jeszcze im się poszczęści. - Opuścić żagle! – rozkazał kapitan. Marynarze pospieszyli, by wykonać jego rozkaz w chwili gdy płonąca strzała trafiła w jeden z nich; ciągnęli za liny coraz szybciej i szybciej. Reece podbiegł do nich, by im pomóc, a gdy żagiel opadł, nadbiegł Matus i ugasił płomienie nieosłoniętą dłonią. Uczynił to w sam czas, nim żagiel zajął się całkowicie. Pośrodku pozostał duży wypalony otwór. Reece czuł, że wytracają prędkość, a Srog z niepokojem spojrzał na opuszczony żagiel. - Spowolni nas to! – wrzasnął do kapitana. - Nie dbam o to – odkrzyknął kapitan. – To mój okręt! Nie pójdziemy na dno w płomieniach! Reece’a także martwiło wolniejsze tempo – spostrzegł jednak, że było to mądre posunięcie, gdy grad płonących strzał zgęstniał i gdy coraz więcej okrętów w ich flocie poczęło zajmować się ogniem. Żagle ułatwiały jedynie zadanie przeciwnikowi. - OPUŚCIĆ ŻAGLE! PRZEKAŻ ROZKAZ! – wykrzyknął kapitan do płynącego obok okrętu. Marynarze zakrzyknęli rozkaz kolejnemu okrętowi, a tamci następnemu. Jeden po drugim, wszystkie żagle zaczęły opadać. Jeden z okrętów nie zdołał opuścić ich na czas i Reece wzdrygnął się, usłyszawszy okropne krzyki mężczyzn, którzy płonęli żywcem. Gdy zbliżyli się do brzegu, gdy byli już jakieś siedemdziesiąt jardów od niego, prąd pchnął ich mocniej, wciągając pomiędzy wzburzone fale, i zwiększyli prędkość. Po prawej mijali kamienny pomost i Reece spostrzegł skrytą pośród skał grupę żołnierzy. Nagle podnieśli się i obrali na nich cel. Reece zauważył, że Stara znajduje się na linii ich strzał i że nie ma o tym pojęcia. Stała dumnie i wciąż strzelała w kierunku brzegu. Reece obrócił się i rzucił w jej stronę. - Staro! – wrzasnął. Reece puścił się biegiem i rzucił się, powalając ją na pokład. Uderzyli mocno o deski i Stara krzyknęła z bólu. Gdy uchylili się, strzała poszybowała dokładnie tam, gdzie przed chwilą jeszcze stała. Zatopiła się miast w niej w ramieniu Reece’a, który wykrzyknął z bólu.

Reece leżał, pojękując i patrząc na Starę, która spoglądała na niego równie szeroko otwartymi oczyma. Po wyrazie jej twarzy Reece poznał, że dotarło do niej, iż ocalił jej właśnie życie. Pragnął odezwać się do niej, lecz ból był zbyt duży; płonąca strzała wciąż paliła się w jego ramieniu i Stara, przerażona, usiłowała ugasić ją dłonią. Z każdą jej próbą ból przybierał na sile. - Nie ruszaj się! – krzyknęła. – Muszę ją wyciągnąć! Reece spojrzał na strzałę i zauważył, że grot nie wszedł do końca, jedynie na kilka cali. Mimo tego miał wrażenie, że przeszywa całe jego ciało. - Nie wiem, czy powinnaś… – zaczął. Jednak nim zdążył dokończyć zdanie, Stara pochyliła się i szarpnęła z całej siły, wyciągając strzałę. Reece wrzasnął, a rana poczęła broczyć krwią. Nic nie sprawiło mu nigdy większego bólu. Stara spiesznie przyłożyła do niej dłoń i zatamowała krew. Następnie zębami oddarła pasek materiału ze swej koszuli i owinęła nim kilkakrotnie jego ramię. Kolejne strzały przecinały powietrze nad ich głowami i pochylili się nisko, by ich uniknąć. Reece opuścił wzrok na pulsującą ranę i ujrzał, jak bandaż przesiąka krwią. Stara oddarła kolejny pas materiału i ponownie obwiązała jego ramię. - Wybacz – rzekła Stara, gdy Reece się wzdrygnął. – Nie jestem zbyt delikatna. Wtem rozległ się głośny krzyk i na pokładzie powstało jakieś zamieszanie. Podniósłszy wzrok Reece ujrzał – ku swemu zaskoczeniu – kilku ludzi Tirusa. Wskakiwali na pokład, gdy okręt zbliżył się do brzegu, płynąc wzdłuż kamiennego pomostu. Reece podniósł głowę i spostrzegł, że byli już ledwie trzydzieści jardów od brzegu, a ludzie Tirusa ustawili się wzdłuż skraju pomostu i skakali na okręt. Kilku zsunęło się ze śliskiego relingu i z krzykiem wpadło do wody; inni utrzymali się, lecz zepchnęli ich ludzie Reece’a. Wystarczająco wielu zdołało jednak utrzymać się i podciągnąć. Wdzierali się na okręt. Reece podniósł się spiesznie, a wraz z nim Stara, uniósł miecz zdrową ręką i ruszył na najeźdźców. Dźgnął dwu, nim zdołali przejść przez reling. Posłał ich w tył, do wody. Trzeci jednak wylądował obok niego, uniósł miecz i zamachnął się, mierząc w jego odsłoniętą szyję. Reece nie zdołał odwrócić się na czas, by zablokować cios. Przygotował się na uderzenie. Stara rzuciła się naprzód z długą włócznią w dłoni i dźgnęła żołnierza w pierś, nim zdołał wykonać swój cios. Mężczyzna krzyknął, a Stara odepchnęła go w tył, nad relingiem, i zepchnęła do wody. Reece spojrzał na nią, oszołomiony i niezwykle wdzięczny. - Zdaje się, że wyrównaliśmy rachunki – powiedział. Uśmiechnęła się, lecz nie zatrzymała. Przebiegła obok niego, władając włócznią z oszałamiającą zręcznością, zaskakując Reece’a. Raz po raz zamachiwała się długą na

dziesięć stóp bronią, używając jej jak kija i powalając jeszcze czterech ludzi Tirusa, którzy próbowali wedrzeć się na okręt. Reece podszedł do niej, spoglądając na szkody, jakie wyrządziła, na unoszące się na wodzie ciała. Stali obok siebie, ramię w ramię, oddychając ciężko. - Gdzie nauczyłaś się tak władać włócznią? – spytał Reece, pod wrażeniem jej umiejętności. Wzruszyła ramionami. - Kobietom na Wyspach Górnych nie wolno używać mieczy. Nauczyłam się zatem walczyć kijami. Ostrze nie jest konieczne, by kogoś zabić. Kolejne strzały poszybowały nad ich głowami. Reece wychylił się i spostrzegł, jak blisko są brzegu. Dokoła nich rozbijały się fale i okręt wznosił się wysoko i opadał nisko – prąd pchał ich teraz z pełną prędkością i niosły ich fale. Do brzegu brakowało im niecałe dwadzieścia jardów. Setki ludzi Tirusa z mieczami w dłoniach i wypuszczając strzały pospieszyli naprzód, by zetknąć się z nimi w walce, brodząc w wodzie. Jego ludzie, oddający strzały, padali na prawo i lewo. Jak gdyby wkroczyli w ścianę ognia. Reece wiedział, że trzeba natychmiast coś zrobić – jeśli będą tak dalej płynąć, wszyscy zginą, nim przybiją do brzegu. Coś przyszło mu do głowy; był to plan śmiały, ryzykowny, lecz wystarczająco szalony, by mógł się powieść. Zwrócił się do kapitana. - Czy możecie go podpalić? – wrzasnął Reece. Stojący ledwie kilka stóp dalej kapitan odwrócił się i spojrzał na Reece’a tak, jak gdyby ten postradał rozum. Wyraźnie nie rozumiał, o co mu chodzi. - Nasz okręt! – zawołał Reece. – Żagle! Podłóżcie ogień! Podpalcie wszystko! - Czyś zwariował? – odkrzyknął kapitan. – Byśmy wszyscy spłonęli? Reece pokręcił głową. Podszedł do kapitana i niecierpliwym ruchem chwycił jego rękę. Obok ich głów przelatywały strzały. - Ustawimy baryłki nafty wokoło masztu. Zbliżymy się i pozwolimy, by jego ludzie wdarli się na pokład. Wtedy zeskoczymy z tyłu i gdy znajdziemy się bezpiecznie w wodzie, wypuścimy płonące strzały i spalimy nasz okręt, na którym będą ludzie Tirusa! Stojący nieopodal Srog spojrzał na kapitana, który odpowiedział pytającym spojrzeniem. Żaden z nich nie był pewien, czy Reece jest szaleńcem, czy genialnym dowódcą. Wokoło nich wciąż przelatywały ze świstem strzały i widząc, że czeka ich pewna śmierć, wreszcie zdali się zadecydować, że niewiele już pozostało im do stracenia. Kapitan skinął głową i począł wykrzykiwać rozkazy, a jego ludzie ruszyli, by je wykonać. Ustawili kilka baryłek nafty wokoło masztu i owinęli je opuszczonym żaglem. Pozostali, idąc za przykładem Reece’a, owinęli groty materiałem i nasączyli w nafcie, by były gotowe do podpalenia. Porzucili swe pozycje i pobiegli za Reece’em na tył, oddając dziób, pozwalając ludziom Tirusa wedrzeć się na okręt.

Stłoczyli się z tyłu, czekając, a prąd pchał ich coraz bliżej brzegu. Reece patrzył, jak ludzie Tirusa wdzierają się na pokład; poczęli przechodzić przez reling na dziobie niby mrówki i wchodzić na pokład, jeden za drugim. Jego ludzie przykucnęli i czekali. Poruszali się niespokojnie, chcąc już zeskoczyć z okrętu. - Jeszcze nie! – rozkazał Reece. Coraz więcej ludzi Tirusa wdzierało się na okręt, zapełniając pokład. Były ich już setki. Spostrzegłszy ich, puścili się biegiem przez statek, niby armia zmierzając, by ich zabić. - Jeszcze nie! – zakomenderował Reece. Chciał, by na okręcie znalazło się jak najwięcej ludzi wroga. Byli coraz bliżej i bliżej, już niemal dobiegali do nich, dobywając mieczy, wydając z siebie krzyki bitewne, sądząc, że ludzie Reece’a się lękają. Wreszcie, gdy najbliżej się znajdujący żołnierz był zaledwie kilka jardów od nich, Reece wrzasnął: - Teraz! Jak jeden mąż ludzie królowej wypuścili tuziny płonących strzał, mierząc w żagiel i baryłki nafty skryte pod nim. Nie czekali nawet, aż strzały utkwią w celu; podążyli natychmiast za Reece’em, który od razu obrócił się i zeskoczył z tyłu okrętu w ocean. Reece przesadził krawędź, chwytając Starę, i wpadli razem do wody. Była lodowata, zwłaszcza gdy Reece znalazł się pod powierzchnią, lecz trzymał kurczowo dłoń Stary, a ona jego. Będąc pod wodą, usłyszał ogromny wybuch, który niemalże ogłuszył go. Reece dotknął stopami dna – szczęśliwie było tu głęboko jedynie na jakieś dziesięć stóp – odbił się i wynurzył na powierzchnię. Ujrzał widowisko, jakiego – był pewien – nigdy już nie zobaczy. Okręt, który przed chwilą opuścił, wybuchał raz po raz, i stał cały w płomieniach, gdy jedna po drugiej baryłki zajmowały się ogniem. Maszt płonął, tak jak żagle, cały pokład i reling, a wszystko stawało w ogniu tak prędko, że ludzie Tirusa nie nadążali reagować. Rozległy się krzyki setek trawionych ogniem mężczyzn. Wyskakiwali za burtę w płomieniach, lecz dla większości z nich było za późno. Reece przyglądał się temu z ogromnym zadowoleniem. Uśmiercił setki ludzi Tirusa i ocalił wszystkich ze swego okrętu. Wcześniej czekała ich pewna śmierć, teraz mieli cień szansy. Unosząc się w wodzie, Reece odwrócił się i spojrzał ku brzegowi. Chwyciwszy Starę za rękę podpłynął wraz z innymi, aż woda sięgała mu do piersi; następnie poczęli brodzić w wodzie, która sięgała im do brzucha, potem do kolan. Pomimo silnego prądu przemieszczali się w stronę brzegu, a wokoło nich rozbijały się fale. Nie dotarli jednak do niego bezpiecznie. Pojawiły się tam kolejne setki ludzi Tirusa, które przyszły na pomoc, i mężczyźni ci z wysoko uniesionymi mieczami biegli w ich stronę, brodząc w wodzie, by się z nimi zetrzeć w walce.

Reece, któremu ból pulsował w ramieniu, który ociekał wodą, przemarznięty, po kolana w wodzie, zdrową ręką uniósł miecz i ruszył, by zetrzeć się ze swym pierwszym przeciwnikiem. Mężczyzna był dwukrotnie większy niż on. Jęknąwszy, Reece zatrzymał jego cios, nachylił się w jego stronę, a następnie usunął się; mężczyzna zatoczył się do wody, a Reece obrócił się raptownie i ciął go. Dokoła niego jego ludzie walczyli wręcz, żołnierz z żołnierzem, walcząc o każdy krok, by dostać się do brzegu. Walczyli bez cienia strachu, ile starczało im sił i w powietrzu rozbrzmiewały szczęk metalu i krzyki mężczyzn. Żołnierze padali po obu stronach i woda rychło nabrała barwy krwi. Na brzegu pojawiało się jednak wciąż coraz więcej żołnierzy Tirusa, niby niekończący się strumień. Po każdym kroku, który Reece pokonał, na miejsce każdego zabitego mężczyzny, pojawiał się kolejny. Rozległ się chór rogów i obróciwszy się Reece ujrzał znajdującą się coraz bliżej flotę Falusa, składającą się z wielu tuzinów ogromnych okrętów wojennych. Byli uwięzieni pomiędzy dwoma wrogami. Reece wiedział, że zginie tego dnia; czerpał przynajmniej pociechę z tego, że zginie w walce, jak żołnierz, z mieczem w dłoni i nie przestanie walczyć, aż nie będzie mógł unieść rąk. Może i zginie – lecz nim tak się stanie, położy trupem tylu mężczyzn, ilu tylko zdoła.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Świt zastał Gwendolyn na dziobie jej okrętu. Przyciskała do siebie Guwayne’a, spoglądając z przerażeniem w dal, ponad ponurym oceanem Wysp Górnych. Dojrzała wreszcie ląd – lecz nie to przykuło jej wzrok. Miast odczuć ulgę, że ujrzała ląd, że dotarli do celu, Gwen spostrzegła coś, co ją zastanowiło: tuziny okrętów wojennych pod banderą Tirusa, zwrócone do nich tyłem, wpływające do zatoki, jak gdyby zamierzały przypuścić atak na własną wyspę. Z początku Gwen była skołowana. To nie miało sensu. Dlaczego mieliby przypuszczać atak na swoich? Kendrick, Godfrey, Steffen i wszyscy jej doradcy podeszli do niej we wczesnorannym słońcu. Patrzyli na ten sam niepokojący widok. Gdy podpłynęli bliżej, a Gwen zmrużyła oczy, wpatrując się w horyzont, wszystko zaczęło nabierać sensu. W zatoce uwięziony był jakiś tuzin jej okrętów. Wiele spośród z nich płonęło i smugi czarnego dymu wznosiły się na widnokręgu. Nawet tutaj słyszała krzyki ginących mężczyzn. Byli uwięzieni pomiędzy flotą Tirusa na morzu a jego ludźmi na brzegu. Do Gwen dotarło, co się stało: ludzie Tirusa przypuszczali zmasowany atak na to, co pozostało z jej floty. A jej ludzie – tych niewielu, których przeżyło – byli dziesiątkowani. Patrząc w horyzont, Gwen miała pewność, że jej brat znajduje się na jednym z okrętów – wraz ze Srogiem i resztą jej ludzi. Gwen natychmiast poczuła się winna. Najwyraźniej utrzymali swe pozycje tam, gdyż wydała taki rozkaz. Miała wrażenie, że w jakiś sposób ich zawiodła, posłała na śmierć z rąk tych wyspiarzy. Gwendolyn ogarnęła fala paniki. Wiedziała, że nie może na to pozwolić – nie może pozwolić, by jej ludzie polegli, poniósłszy porażkę. Bez względu na przyczynę, nawet jeśli Reece sprzeciwił się jej rozkazowi, nawet jeśli nie powinien był uśmiercać Tirusa, był przecież jej bratem, a tam byli jej ludzie. Nie mogła pozwolić, by wyspiarze wyrządzili im krzywdę. Musieli przekonać się, co spotka ich, gdy sprzeciwią się królowej, Srebrnej Gwardii, MacGilom; musieli poczuć gniew Kręgu. Okręty Gwendolyn znajdowały się jednak w niepewnej pozycji. Było ich znacznie mniej niż tuziny ogromnych, dobrze uzbrojonych okrętów Wysp Górnych. Choć siła zbrojna Gwendolyn przewyższała umiejętnościami Tirusową, nie mieli szans pokonać ich na morzu w bezpośrednim starciu. - Niezupełnie takiego powitania się spodziewałaś, nieprawdaż, siostro? – spytał Kendrick, wpatrując się w dal z obliczem wojownika. Ze spokojem oceniał sytuację wprawnym okiem. - Rzekłem ci, że Tirusowi nie można ufać – dodał Godfrey. Gwen potrząsnęła głową. - To nie ma teraz znaczenia – powiedział. – To od nas zależy, jak nas witają w tym świecie.

Jej głos był zimny i twardy, jak głos jej ojca – i wszyscy jej ludzie spojrzeli na nią z widocznym szacunkiem. - Pani, z pewnością – odezwał się Aberthol. – Nie możemy ot tak przypuścić ataku na tę wielką flotę. - Po naszej stronie stoi element zaskoczenia – powiedziała Gwendolyn. – Nie spodziewają się ataku na tyły, z otwartego morza. Nie będą nas wypatrywać. Nim zdążą zareagować, może nam się udać zniszczyć już dobrą część ich floty. - A co później? – upierał się Aberthol. – Gdy się spostrzegą, gdy zwrócą się ku nam, rozgromią nas tu, na tych wodach. Do Gwendolyn dotarło, że ma rację. Potrzebny był jej plan, i to zręczny, taki, który wykonać można w pośpiechu. Nie mogła ryzykować bezpośredniego starcia. Rozejrzała się wzdłuż linii widnokręgu, przyjrzała ukształtowaniu terenu, wysuniętym w morze kamiennym pomostom, zatoce w kształcie podkowy, w której uwięziony był jej brat; sięgnęła pamięcią do ksiąg traktujących o historii, do strategii wojskowych i taktyk, do nauk o tysiącu słynnych bitew – i nagle coś przyszło jej do głowy. Oczy zapłonęły jej z podniecenia, gdyż zdała sobie sprawę, że pomysł był wystarczająco szalony, by mógł się powieść. Cóż to powiedział jej ojciec? By dowódca mógł odnieść zwycięstwo, jego plan musi się składać w dwóch częściach z logiki i w jednej z szaleństwa. - Uwięzili naszych ludzi w wąskiej zatoce, w przewężeniu w kształcie podkowy, pomiędzy tymi pomostami – rzekła Gwendolyn. – Mogą one jednak zadziałać także na ich niekorzyść. Gdy więzisz innych, sam także jesteś uwięziony. Wszyscy spojrzeli na nią zbici z tropu. Godfrey zmarszczył brwi. - Nie rozumiem, pani. Gwen wskazała palcem kamienne pomosty. - Możemy ich uwięzić – dodała. Jej ludzie zamrugali, wciąż nie pojmując. - Łańcuchy – rzekła prędko, odwracając się do Kendricka. – Łańcuchy ze szpikulcami. Te w ładowni. Jak długie są? - Te używane do zasadzek w porcie? – zapytał Kendrick. – Najmniej sto jardów, pani. Skinęła głową, przypominając sobie, że niegdyś widziała, jak ojciec jej ich używa. Zdawały się nie mieć końca, a co kilka stóp wyrastały z nich szpikulce ostre jak klinga miecza. Widziała raz, jak jej ojciec rozpostarł je w porcie, a okręty nieprzyjaciela wpłynęły w nie i roztrzaskały się na kawałki. - Dokładnie tak – powiedziała. – Właśnie te. Kendrick pokręcił głową.

- To plan dobry na zbitą flotę – powiedział Kendrick. – Lecz nie sprawdzi się tutaj. To otwarte wody, jest zbyt głęboko. Miej na uwadze, że zaatakujemy ich od strony morza. Woda nie jest tam wystarczająco płytka, by uszkodzić ładownie okrętów. Łańcuchy te umieszcza się na płytko położonym podłożu. Gwen pokręciła głową. Pomysł ukształtował jej się już głowie. - Nie pojmujesz – powiedziała. – Tych łańcuchów używać można także na inne sposoby. Nie musimy rzucać ich na dno oceaniczne – możemy podpłynąć blisko i naprężyć je w wodzie, a gdy ruszą za nami, zniszczą ich. Kendrick wpatrywał się w nią skołowany. - Ale jakim sposobem, pani? Jak naprężymy łańcuchy? - Zaatakujemy ich na tyłach i podpalimy ich flotę – wyjaśniła. – Gdy obrócą się, by się z nami rozprawić, łańcuchy będą już naprężone. Wpierw poślemy nieduże łodzie, jedną na każdy koniec portu. Jedną poprowadzisz ty, drugą Godfrey. Każda łódź chwyci jeden koniec łańcucha i przywiąże go do skał, do krańca pomostu. Naprężycie go, ale pozostawicie tuż pod powierzchnią wody. Ludzie Tirusa będą patrzeć na nas, gdy zaatakują – nie pod powierzchnię w poszukiwaniu jakichś pułapek. Wpłyną w nasze szpikulce! Kendrick spojrzał w stronę horyzontu, z rękoma wspartymi na biodrach przyglądając się uformowaniu terenu. Skinął głową powoli. - To odważny pomysł – zauważył. - To szaleństwo! – rzekł Aberthol. – Do głowy przychodzi mi sto rzeczy, które mogą się nie powieść! Gwendolyn, nieustraszony dowódca u szczytu sił, dała krok naprzód i uśmiechnęła się. - I właśnie dlatego tak postąpimy – powiedziała. * Gwen stała na dziobie z tłukącym się w piersi sercem i wzrokiem utkwionym przed sobą. Pół tuzina jej okrętów płynęło po obu jej stronach na jej rozkaz tak cicho, jak tylko się dało. Nie słychać było nic poza wyciem wiatru i odległymi krzykami jej ludzi, Reece’a i pozostałych, uwięzionych w zatoce, walczących o życie. Gwendolyn przyglądała się z zadowoleniem dwu niedużym łodziom, mieszczącym po tuzin mężczyzn każda. Jednej przewodził Kendrick, a drugiej Godfrey. Wiosłowali prędko, a w każdej z nich trzymano jeden koniec łańcucha. W łodziach znajdowali się najodważniejsi wojownicy, którzy zgłosili się, by wykonać to ryzykowne zadanie. Wśród nich znalazło się kilku legionistów – Elden, O’Connor i Conven wraz z kilkoma nowymi rekrutami. Steffen także się zgłosił, lecz Gwen samolubnie zatrzymała go tutaj, przy sobie.

Jej flota płynęła na pełnych żaglach. Wiatr wzmagał się i okręty nabierały rozpędu. Znajdowali się coraz bliżej okrętów Tirusa. Gwen wstrzymała oddech, modląc się, by żaden żołnierz z floty Tirusa nie obrócił się i ich nie spostrzegł. Gwen czekała niecierpliwie, przyciskając do piersi Guwayne’a, patrząc jak jej łodzie zajmują umówione pozycje. Wiosłowali tak szybko i cicho, jak tylko potrafili, uderzając wiosłami o wodę, aż wreszcie łodzie Kendricka i Godfreya zatrzymały się przy krańcach obu kamiennych pomostów, ledwie kilka jardów od okrętów wroga. Natychmiast przystąpili do mocowania końców do ogromnych głazów na krańcu obu pomostów. Łańcuch naprężył się, wynurzając się na chwilę na powierzchnię, aż poluzowali go i zniknął pod wodą. - Przygotować łuki! – zakomenderowała Gwen swym ludziom na pokładzie. Dziesiątki mężczyzn uniosły łuki, trzymając w pogotowiu płonące strzały, oczekując na jej rozkaz. - Mierzcie w górne żagle! – zawołała. – Tak wysoko, jak zdołacie! Byli już bliżej, coraz bliżej, i napięcie w powietrzu stało się tak gęste, że można by ciąć je nożem. Gwen miała tylko jedną szansę i nie chciała jej zaprzepaścić. Podpłynęli na zaledwie pięćdziesiąt jardów od tyłów floty Tirusa, gdy wreszcie była gotowa, by wydać rozkaz. - OGNIA! – wykrzyknęła. Tysiąc płonących strzał z floty Gwen wzniosło się wysokim łukiem, przysłaniając nagle niebo. Gwen wstrzymała oddech, obserwując, jak rozświetlają świt. Chwilę później wylądowały, pokrywając flotę Tirusa. - OGNIA! – wrzasnęła ponownie. Jej ludzie wypuszczali jedną za drugą serię strzał. Płonące strzały rozświetlały niebo niby plaga szarańczy i lądowały na okrętach Tirusa. Pośród zdezorientowanych mężczyzn rozległy się okrzyki bólu, gdy niektóre spośród statków Tirusa stanęły nagle w płomieniach. Pół tuzina okrętów na tyłach jego floty zostało trafionych tak celnie, że stanęły po kolei w ogniu. Mężczyźni biegali gorączkowo, próbując ugasić płomienie, lecz nie udawało im się to. Płonąc, skakali do wody. Reszta floty jednak – tuziny okrętów – znajdowały się poza zasięgiem strzał albo zdołały ugasić płomienie wystarczająco szybko i nie wyrządziły one większych szkód. Wszystkie okręty z wolna obróciły się w stronę Gwendolyn. Ich armia była znacznie większa niż jej. Zarzucili pościg w porcie i skupili swą uwagę na Gwen. Dobrze skoordynowana flota okrętów wojennych zbliżająca się do nich wyglądała onieśmielająco i Gwen wiedziała, że jeśli łańcuch nie sprosta zadaniu, ona i jej ludzie zginą w ciągu kilku minut. Gwendolyn uniosła dłoń i opuściła ją raptownie, wedle umówionego znaku. Wtedy Kendrick i jego ludzie szarpnęli ciężki łańcuch z jednego końca, a Godfrey i jego ludzie z drugiego. Długi na sto jardów łańcuch uniósł się, wynurzając się ledwie odrobinę nad

powierzchnię wody, a wtedy obwiązali go prędko wokół nowych głazów, raz za razem, mocując dobrze. Czekali do ostatniej chwili, aż flota Tirusa znalazła się zbyt blisko, by mogli spostrzec wystające z wody szpikulce. Ludzie Tirusa wreszcie zauważyli je – było już jednak za późno. Flota Tirusa, niczego nie podejrzewając, wpłynęła prosto w pułapkę. Odgłos rozłupywanego drewna poniósł się w powietrzu, a po nim rozległ się odgłos skrzypiącego drewna. Kendrick, Godfrey i legioniści trwali nieustraszenie na swych pozycjach, gołymi rękoma trzymając łańcuch, by upewnić się, że się nie poluzuje. Trzymali z całych sił, pojękując, gdy walczyli z ciężarem okrętów. Flota Tirusa wbijała się dalej w szpikulce, jeden okręt po drugim. Było zbyt późno, by zdołali się obrócić. Okręty ustawione były obok siebie w wąskim porcie i płynęły spiesznie, by zniszczyć Gwendolyn. Po chwili poczęły się łamać, a następnie przechylać. Dzioby chyliły się ku wodzie, prosto w dół, i okręty roztrzaskały się na milion kawałków. Ludzie Tirusa krzyczeli, przerażeni, wypadając z rozchybotanych okrętów i przebierali rękoma w wodzie, a silne prądy wciągały ich pod powierzchnię. W ciągu kilku chwil jego flota, płynąca tak dumnie i nieustraszenie jeszcze moment wcześniej, została do szczętu rozbita. Ludzie Gwendolyn wydali z siebie głośny okrzyk zwycięstwa, gdy ludzie Tirusa spadali w głębiny morza. - DO ATAKU! – krzyknęła Gwen. Ludzie Gwen podnieśli grotżagiel, złapali wiatr i płynęli, wiosłując z całych sił, z pełną prędkością w stronę portu, by przyjść z pomocą Reece’owi i temu, co pozostało z jej floty. Zbliżając się, widziała już Reece’a i innych brodzących po kolana w wodzie wśród fal, toczących boje z przewyższającymi ich liczebnie ludźmi Tirusa na brzegu. Za chwilę miało się to zmienić. Rozbrzmiał chór rogów, oznajmiający przybycie floty Gwen i żołnierze Tirusa na brzegu poczęli przerywać walkę i patrzyli na nadciągającą flotę z przestrachem. - MIERZCIE WYSOKO! OGNIA! – zawołała Gwen. Jej ludzie wypuścili kolejne setki strzał wysokim łukiem. Przecięły powietrze nad głowami Reece’a i jej ludzi i trafiły w żołnierzy Tirusa na brzegu. W powietrzu rozległy się krzyki i jeden po drugim żołnierze padali na piasek, który przybrał barwę krwi, a niebo pociemniało od strzał. Jedna po drugiej serie strzał wznosiły się i spadały i niebawem niemal każdy mężczyzna na plaży, prócz jej ludzi, był martwy. Kto pozostał przy życiu, odwracał się i uciekał. Gwen była wystarczająco blisko, by dojrzeć twarz Reece’a, gdy w raz z pozostałymi odwrócił się i spojrzał na nią w górę, w szoku, z podziwem i z wdzięcznością. Ocaleli. Zwyciężyli.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Romulus stał u przejścia nad Kanionem i patrzył w dal, gotując się z wściekłości. Za nim stała jego milionowa armia, a nad nim ryczały smoki, rzucając się raz za razem w osłaniającą Kanion niewidzialną tarczę Argona, rozwścieczone, nie mogąc przedostać się na drugą stronę. Romulus podniósł wzrok i patrzył, zastanawiając się, co też mogło się zdarzyć, jakaż to siła jest wystarczająco potężna, by stawić opór wszystkim tym smokom. Romulus wiedział, że zniszczył Tarczę na dobre – a każdy czarnoksiężnik rzekł mu, że Tarcza nie podniesie się już; że Krąg będzie już zawsze należał do niego; i że żadna moc na świecie go nie zatrzyma. W istocie, Romulus zajął Krąg – jego ludzie zajmowali teraz każdy jego zakątek po obu stronach Pogórza. Starli z powierzchni ziemi każdą osadę, pozostawili po nich jedynie gruz, popiół. Nie pozostało nic, co można by odbudować. Krąg należał do niego. Były to teraz ziemie Imperium. A oto Romulus stał, nie mogąc się z niego wydostać, uwięziony wewnątrz przez niewidzialną Tarczę, która jakimś sposobem została wzniesiona przez Argona. Patrząc na drugą stronę mostu, zastanawiał się, co też się stało i jak może ją zniszczyć. A nade wszystko: dokąd zbiegła Gwendolyn? Romulus odwrócił się do Luandy, która stała u jego boku. - Dokąd uciekła twa siostra? – zapytał. Luanda stała obok, nieskrępowana już więzami. Wreszcie była lojalna względem niego i nie zamierzała nigdzie uciekać. Sądził, że nigdy nie złamie tej kobiety, a teraz radował go jej widok – niegdyś tak niezależnej, a teraz uległej jego woli, jak każdy inny. Stosowana względem niej przemoc przyniosła skutek; była teraz jak każdy inny niewolnik, gotowa czynić, co się jej rozkaże. Jednego dnia może nawet poślubi ją – a gdy się nią znudzi, równie szybko zabije. Rzecz oczywista, ona tego jeszcze nie wiedziała. Czekała ją nieprzyjemna niespodzianka. Luanda utkwiła spojrzenie w widnokręgu i zdawała się zastanawiać. - Nie próbowałaby osiedlać się w Dziczy – odparła. – Wie, że to nie miejsce na dom. Musiała zaprowadzić swych ludzi na okręty; musiała mieć je przygotowane. Istnieje tylko jedno miejsce, do którego mogła dopłynąć, które znajduje się blisko i jest jej przyjazne, miejsce, do którego pewnie nie sądzi, że kiedykolwiek się wyprawisz. Miejsce skryte pośród wzburzonych północnych mórz: Wyspy Górne. Romulus przyjrzał się dokładnie przejściu nad Kanionem, ujrzał na nim ślady stóp tysięcy ludzi i zamyślił się. Gdyby zdołał przebić tę tarczę, wziąłby połowę swej milionowej armii, poprowadził ich ku swym okrętom i wyruszył ku Wyspom Górnym. Otoczyłby każdy jej cal i zniszczyłby doszczętnie.

Wpierw jednak posłałby swe smoki przez ocean, rozkazałby im podpalić wszystko jeszcze nim tam przybędzie. Przybyłby na wyspę zrównaną z ziemią. Nie musiałby nawet unosić miecza. Smoki ryczały raz po raz. Romulus wiedział, że musi zniszczyć tę nową Tarczę, odwrócić czyny Argona. Odrzucił głowę w tył, rozpostarł szeroko ramiona, otworzył dłonie i zwrócił je ku niebu, po czym wrzasnął, przyzywając całą swą nowo odkrytą energię, zdeterminowany jak nigdy. Jeśli był w stanie przyzwać smoki, będzie w stanie przyzwać najmroczniejsze energie piekieł, by czyniły wedle jego upodobań. Przetoczył się nad nimi potężny grzmot, ziemia zatrzęsła się i z niebios w dół wystrzeliły snopy czarnego światła, prosto w dłonie Romulusa. Biła od nich poświata i drgały, a on czuł energię przepływającą przez niego w dół, do ziemi. - Pradawne moce, przyzywam was! – wrzasnął Romulus. – Strzaskajcie tę tarczę! Romulus otworzył oczy, zwrócił dłonie w przód i z głośnym krzykiem skierował czarne światło ku niewidzialnej tarczy przed sobą. Tarcza Argona pokryła się nagle cała czarnym światłem, coraz intensywniejszym, aż wreszcie tarcza poczęła pękać. Nagle rozległ się ogromny wybuch. Niewidzialna tarcza rozprysnęła się na milion drobin, osypując się wokoło nich jak płatki śniegu. Romulus podniósł wzrok, zadziwiony, czując, jak maleńkie kawałki opadają na niego, na jego włosy i układają się niby pył na jego otwartych dłoniach. Smoki ryknęły zwycięsko. Nie uderzały już o niewidzialny mur, lecz poleciały naprzód. Pomknęły przed siebie, przez Kanion, ku Dziczy. Romulus odchylił się w tył i roześmiał z radością. Wiedział, że smoki pokonają Dzicz, pokonają ocean, napadną na Gwendolyn i jej ludzi i uśmiercą każdego jednego z nich. A on będzie deptał im po piętach. - Lećcie, moje smoki – śmiał się. – Lećcie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Erec stał na skalnym występie na klifie, przyglądając się toczącym się przed nim walkom. Setki mężczyzn ścierały się i wokoło rozlegały się radosne okrzyki. Jakieś dwadzieścia stóp niżej leżał rozległy występ skalny o średnicy pięćdziesięciu jardów, w kształcie koła, dokoła którego znajdował się stromy spadek. Na jego obrzeżach wzniesiono ogromną miedzianą balustradę, wysoką na dobre dziesięć stóp, dzięki której żaden z wojowników nie spadł w przepaść i żadna z walk nie kończyła się śmiercią. Mimo tego nie były to przelewki. Walki tego dnia ustanawiały, kto miał prawo stanąć z Erekiem w szranki o sprawowanie rządów w następstwie śmierci jego ojca. Wszyscy ci wspaniali wojownicy, towarzysze broni, bracia z tego samego narodu i z tej samej wyspy, nie przybyli tu, by się wzajemnie zabijać. Dziś oręż był stępiony, a zbroje dodatkowo wzmacniane. Każdy z nich pragnął jednak zostać królem i dowieść swych umiejętności na polu bitewnym. Erec przypatrywał się im i podziwiał ich kunszt, a w jego głowie kłębiło się milion myśli. Rozmyślał wciąż o ostatnich słowach swego ojca, o tym, co rzekł mu o władaniu ludem. Erec zastanawiał się, czy podoła zadaniu. Spojrzał w dół, na wszystkich tych wspaniałych wojowników, na tysiące ludzi stojące na klifach. Przyglądali się, a wyglądali niezwykle szlachetnie, i Erec zastanawiał się, dlaczego to on powinien nimi władać. Nade wszystko jednak Erec nie potrafił się nadziwić temu, że jego ojciec właśnie zmarł, a oto wszyscy ci ludzie świętowali, wiedli życie jak dawniej, jak gdyby nic się nie zdarzyło. Erekiem targały sprzeczne emocje. Po części rozumiał tradycje swych ludzi, by celebrować życie jego ojca miast opłakiwać go; płacz nie przywróci go wszak do życia. Po części jednak potrzebował odrobiny czasu i miejsca, by opłakać śmierć człowieka, którego niemal nie znał. - Wielu stanie z tobą w szranki, bracie – rzekł Strom z szerokim uśmiechem, stając obok niego i uderzając go serdecznie po plecach. – A ja będę pierwszym z nich. Erec obrócił się i ujrzał obok siebie rodzinę królewską – Stroma, Dauphine, swą matkę, Alistair u swego boku – którzy obserwowali walki z tego wysoko położonego punktu. W dole rozlegał się szczęk metalu. Setki wojowników ścierały się i, jeden za drugim, eliminowały. Walki toczyły się od wielu godzin, wojownicy zmniejszali swe szeregi do dwunastu zwycięzców, którzy będą potykać się z Erekiem o władzę. Jak nakazywała tradycja, tuzin zwycięzców miał reprezentować tuzin prowincji Wysp. Każdy z nich otrzyma szansę, by walczyć z Erekiem. Dzięki temu każda prowincja miała swego przedstawiciela i rozgrywała między sobą walki, z których wyłaniała swego zwycięzcę. Tym sposobem każdy na wyspie miał szansę ubiegać się o tron, podobnie jak czynili to ich przodkowie od wieków. Dwunastu zwycięzców przedstawiało to, czym lud ten mógł się pochwalić i choć – co oczywiste – Erec zmęczy się, mierząc się z dwunastoma mężami, był to sprawdzian prawdziwego wojownika.

Jeśli zdoła ich wszystkich pokonać, jednego po drugim, bez przerwy, jego ludzie ujrzą w nim króla. Strom zaśmiał się raz jeszcze. - Długo nie było cię na wyspach – dodał. – A ja ćwiczyłem się na tę okazję od lat. Nie smuć się, gdy cię zwyciężę! Strom poklepał Ereca po plecach i ryknął gromkim śmiechem, zachwycony sobą. Erec zlustrował brata z góry do dołu i ujrzał, iż w istocie będzie on trudnym do pokonania przeciwnikiem. Nie miał cienia wątpliwości, że jest wspaniałym wojownikiem w najwspanialszej zbroi, szkolonym przez najlepszych ludzi jego ojca. Nie wątpił także, że jego brat gorąco pragnie tronu – a nade wszystko, gorąco pragnie go pokonać. - Nie troskaj się, bracie – odparł Erec. – Otrzymasz szansę, by się ze mną zmierzyć, jak każdy inny. Strom uśmiechnął się. - Nie bądź rozczarowany, jeśli przed końcem dnia będziesz zwracał się do mnie jak do króla. Strom roześmiał się, a Erec uśmiechnął się do siebie. Jego bratu nie brak było zuchwałości i pewności, zawsze tak było. Rzecz oczywista, mogło to także doprowadzić go do zguby. Erec skupił swą uwagę na powrót na potyczkach, przyglądając się im okiem wojownika. Rozgrywano kolejne walki i w powietrzu rozlegały się krzyki i jęki mężczyzn i szczęk metalu. Wojownicy nacierali na siebie konno w pełnym galopie, unosząc lance wysoko, ścierając się. Erec wiedział, że zwyczajem Wysp Południowych wojownik musiał odnieść zwycięstwo i konno, i na nogach – gdy mężczyźni spadali ze swych wierzchowców, poczynali walczyć wręcz. Wszak wojownicy tutaj musieli wykazać się bardziej niż gdziekolwiek na świecie. Mijały godziny i słońce kładło się już nisko na nieboskłonie. Ostatnia prowincja wyłoniła swego zwycięzcę; wreszcie chóralnie rozbrzmiały rogi, a wśród ludzi rozległy się wiwaty. Dwunastu zwycięzców ustawiło się w szeregu. Każdy z nich był zahartowanym w boju wojownikiem i gotów był walczyć z Erekiem o prawo do władzy. - Zdaje się, że nadeszła nasza kolej, bracie! – powiedział Srog, przywdziewając hełm i spiesząc w dół po kamiennych stopniach. Erec pochwycił swój oręż, złożył pocałunek na ustach Alistair i podążył za nim. Gdy dotarł do pola walk, w powietrzu zgęstniało od krzyków tysięcy wyspiarzy. Wszyscy witali go okrzykami, radując się na jego zbliżające się potyczki z innymi. Erec spostrzegł, że Strom gotuje się do walki i zdezorientowało go to. - Z tobą mam walczyć na ostatku – rzekł Erec, zrównując się z nim. – Tak nakazuje tradycja. Strom potrząsnął głową.

- Już nie – odrzekł. – Zmieniłem reguły. Wpierw zmierzysz się ze mną. Muszę pokonać cię od razu, bym mógł pokonać pozostałych. Wszak gdy zostanę królem, udowodnię wszystkim tym ludziom, żem jest lepszym wojownikiem niż ty. Chyba że lękasz się zmierzyć się ze mną na początku. Erec pokręcił głową nad pewnością swego młodszego brata. - Nie cofam się przed żadnym wyzwaniem – odparł Erec. - Nie troskaj się – powiedział Strom. – Postaram się nie poturbować cię zbytnio! Strom roześmiał się z własnego żartu, zachwycony sobą, podbiegł do konia i wsiadł na niego, chwytając lancę i zmierzając na pole potyczek. Erec dosiadł pięknego rumaka, przygotowanego dla niego, opuścił wzrok i przyjrzał się trzem lancom, które mu podano. Ważył każdą z nich w dłoni i wreszcie wybrał jedną, krótszą od pozostałych i lżejszą, o powleczonym miedzią drzewcu. Ledwie ujął ją w dłoń, a jego brat już przypuszczał na niego szarżę. Erec także natarł i teraz, gdy znalazł się na polu walki, coś w nim się zmieniło. Przeistoczył się w zawodowego żołnierza i w jadącym naprzeciw niego mężczyźnie nie widział już swego brata. Był teraz jego przeciwnikiem. Wszystko inne zniknęło mu sprzed oczu i Erec skupił się jak nigdy dotąd. Tak jak przez całe jego życie, także teraz coś zmieniło się w nim, gdy tylko opuścił zasłonę hełmu i natarł, coś, nad czym nie był w stanie zapanować. Był jak machina, zdecydowany pokonać każdego, kto stanie mu na drodze – czy będzie to jego brat, czy nie. Erec wyzbył się wszelakich emocji, wszelakich uczuć zazdrości czy zawiści. Wiedział, że byłyby mu one jedynie przeszkodą. Doświadczony wojownik nie mógł pozwolić sobie na to, by mącić swój umysł emocjami. Miast tego, gdy opuścił lancę, gdy usłyszał w uszach swój własny oddech, Erec skupił uwagę na każdym najmniejszym ruchu swego brata – przesuwającej się zbroi, ułożeniu lancy. Jego brat był pewny swego, Erec poznał to po sposobie, w jaki jechał. Spostrzegł także, że w tym kryła się jego słabość. Zbliżywszy się, w ostatniej chwili Erec dokonał niewielkiej zmiany; uniósł nieco lancę, przeniósł ciężar ciała na prawą stronę i uderzył bronią w pierś brata. Rozległ się głośny brzęk i jego brat poszybował z grzbietu swego konia i wylądował na plecach na ziemi. Tłum zawiwatował. Erec zatoczył koło i ujrzał Stroma na ziemi, pojękującego, przetaczającego się, by się podnieść. Zsiadł z konia i stanął, czekając, dając mu czas. Miał wyrzuty sumienia; był to wszak jego brat. Strom szybko podniósł się i ściągnął hełm. Twarz poczerwieniała mu z gniewu. Zakrzyknął do swego giermka: - BUZDYGAN!

Erec stał naprzeciw niego, opanowany. Zdjął hełm i chwycił buzdygan, który podał mu jego giermek. Były to wielkie drewniane buzdygany o stępionych kolcach, by nie można było nimi zabić, lecz by uderzenie dało się odczuć. - Poszczęściło ci się! – wrzasnął Strom. – Drugi raz tego nie dokonasz! Strom natarł z krzykiem, zamachując się zapamiętale. Były to silne ciosy – lecz kierowane emocjami. Erec, skupiony, był w stanie zręcznie odpierać każdy z nich. Strom zatrzymał się, dysząc ciężko i spojrzał na niego gniewnie. - Dam ci jedną szansę, byś mi się poddał! – zawołał Strom. – Poddaj się teraz i ogłoś, żem królem! Erec pokręcił głową nad pewnością swego brata. Choć Strom mówił śmiertelnie poważnie, Erec nie potrafił powstrzymać uśmiechu. - Bardzo łaskawy jesteś, oferując mi tę szansę – odkrzyknął Erec. – Lecz to zbytek łaski. Nie mogę jej przyjąć. Nie wybrałem sobie władania królestwem, nie pragnę tego, lecz nigdy nie poddam się w walce – żadnemu mężczyźnie, nawet swemu bratu. Strom krzyknął i natarł jak szaleniec. Uniósł buzdygan, by zadać Erecowi silny cios w głowę. Erec obrócił buzdygan bokiem, uniósł go wysoko i zablokował uderzenie. Następnie nachylił się i kopnął brata w pierś, aż ten poleciał w tył i wylądował na ziemi. Wtedy Erec ruszył naprzód, zamachnął się i gdy Strom uniósł broń, by zablokować cios, Erec zamachnął się od dołu i trafił w samą głowicę buzdyganu, aż wyleciał jego bratu z rąk. Przeleciał nad miedzianą balustradą, za pole walk, prosto w przepaść. Erec stanął nad swym bezbronnym bratem z buzdyganem wymierzonym w jego gardło. Strom wpatrywał się w niego szeroko rozwartymi oczyma, wyraźnie się tego nie spodziewając. - Kocham cię, bracie – powiedział Erec. – Nie chcę wyrządzić ci krzywdy. Zakończ naszą potyczkę teraz, a obędzie się bez obrażeń. Lecz Strom obrzucił go jedynie gniewnym spojrzeniem. - Znów ci się poszczęściło – wycedził Strom. – Czy naprawdę sądzisz, że ugnę się przed gorszym od siebie w boju? Strom podniósł się, wspierając na kolanach i natarł na niego, zamierzając powalić go, mierząc w jego nogi. Erec przewidział ten ruch i usunął się na bok, pozwalając bratu, by rzucił się do przodu. Wtedy Erec pchnął go nogą, posyłając twarzą w piasek. Strom przetoczył się. Twarz jego wykrzywiona była gniewem, a tłum ryczał ze śmiechu. - Miecz! – zawołał Strom do swego giermka. – PRAWDZIWY miecz! Z ust tłumu dobył się stłumiony okrzyk, a jego giermek podbiegł z mieczem, po czym zatrzymał się i spojrzał na Ereca, oczekując na jego zgodę.

Erec spojrzał gniewnie na Stroma, niemal nie wierząc w to, co widzi. Był nim rozczarowany. - Bracie, to przyjacielska potyczka – rzekł ze spokojem. – Nie powinniśmy używać ostrej broni. - Żądam prawdziwego miecza! – zawołał gorączkowo. – Chyba że obawiasz się zetknąć ze mną w boju! Erec westchnął, widząc, że jego brata nic nie powstrzyma. Będzie musiał odebrać tę lekcję. Erec skinął głową giermkowi, który podał Stromowi miecz. Erec stał wciąż naprzeciw niego. - A gdzie twój miecz? – spytał Strom, wstając. Erec pokręcił głową. - Nie jest mi potrzebny. W zasadzie nie potrzebuję nawet tego. Erec rzucił swój buzdygan, a z piersi tłumu dobył się stłumiony okrzyk. Stał naprzeciw swego brata bezbronny. - Czyż mam zabić bezbronnego człowieka? – zapytał jego brat. - Prawdziwy rycerz nigdy nie jest bezbronny. Bezbronny jest jedynie ten, który pozwala, by kierowały nim emocje. Strom patrzył na niego, zdezorientowany. Wyraźnie wahał się, zastanawiał, czy zaatakować bezbronnego człowieka. Wreszcie jednak jego ambicja zwyciężyła; na jego twarzy odmalowała się wściekłość i uniósłszy miecz z krzykiem natarł na Ereca. Erec czekał, zwlekając, oceniając siłę swego brata, i usunął się z drogi w ostatniej chwili; klinga przecięła obok jego ucha, omijając go o włos. Erec był rozczarowany, spostrzegłszy, że jego brat w istocie zamierzał go zabić. W tym samym ruchu, nie zatrzymując się, Erec zamachnął się i uderzył brata łokciem w dół pleców, gdzie nie chroniła go zbroja. Strom wykrzyknął, gdy Erec trafił w zamierzony punkt, tuż pod nerką, i osunął się na kolana, upuszczając miecz. Erec obrócił się, kopnął go w plecy, posyłając na twarz, i postawił nogę na jego karku, wciskając jego twarz w piach. Przycisnął mocniej niż uprzednio, by okazać bratu, że ma dosyć. - Przegrałeś, bracie – powiedział Erec. – Ta ostroga jest ostrzejsza niż klinga twego miecza. Jeśli poruszysz się choćby o pół cala, przetnie każdą tętnicę w twym gardle. Czy naprawdę chcesz, by nasza walka toczyła się dalej? Tłum ucichł. Wszyscy pochłonięci byli pojedynkiem pomiędzy dwoma braćmi. Wreszcie Strom, dysząc ciężko, pokręcił lekko głową. - Rzeknij to – powiedział Erec. – Poddaj się! Strom leżał przez chwilę w milczeniu, podczas którego nie poruszyła się nawet jedna osoba, aż wreszcie wrzasnął: - PODDAJĘ SIĘ!

Rozległ się głośny ryk i Erec zdjął nogę z gardła brata. Strom, nie doznawszy obrażeń, zerwał się na nogi i odszedł spiesznym krokiem, zwróciwszy się plecami do Ereca, nie odwracając się ani razu. Twarz jego była pokryta błotem. Rozległ się dźwięk rogu, któremu towarzyszyły głośne krzyki tłumu. - A teraz czas na walki z dwunastoma zwycięzcami! Erec obrócił się i ujrzał zwycięzców z dwunastu prowincji, ustawionych rzędem, z szacunkiem czekających na swą kolej, by z nim walczyć. Wiedział, że będzie to długie popołudnie. * Erec toczył boje przez wiele godzin z jednym rycerzem po drugim, aż poczęły mu omdlewać ramiona, a oczy piec od ściekającego do nich potu. Z końcem południa nawet jego miecz począł ciążyć mu w dłoniach. Erec walczył z każdym ze zwycięzców po kolei. Każdy pochodził z innej prowincji i każdy był zaciętym wojownikiem. Żaden nie mógł się jednak z nim równać. Pokonywał jednego po drugim w pojedynku na kopie, a później w walce wręcz. Lecz im więcej walk toczył, z tym zacieklejszymi i bardziej osławionymi wojownikami przychodziło mu się zmierzyć – i tym bardziej stawał się zmęczony. Był to w istocie sprawdzian godny króla: by zwyciężyć, trzeba było być nie tylko najlepszym w boju, lecz także dysponować siłą, by zwyciężyć wszystkich dwunastu mężczyzn. Zwyciężenie rywala podczas pierwszej potyczki dnia to jedno; czymś zgoła innym było pokonanie go podczas dwunastej potyczki. Mimo tego Erec nie ustawał. Czerpał ze wszystkich swych lat ćwiczeń, bitwy, długich walk z jednym mężczyzną po drugim, przywołując w pamięci te dni, gdy Gwardziści walczyli na granicach swych możliwości, gdy musieli zmierzyć się nie z tuzinem, nie z dwoma tuzinami i nie trzema – lecz nawet setką przeciwników jednego dnia. Walczyli, aż ręce ich były zbyt zmęczone, by choćby podnieść miecz, a i tak musieli znaleźć jakiś sposób, by zwyciężyć. Takiego szkolenia wymagał król MacGil. Wszystko to przysłużyło mu się teraz. Erec czerpał ze swych umiejętności, tego, co podpowiadał mu instynkt i nawet będąc wykończonym walczył lepiej niż wszyscy ci świetni wojownicy, najświetniejsi wojownicy królestwa, które słynęło ze wspaniałych wojowników. Erec przyćmiewał ich i z oszałamiającą zręcznością zwyciężał jednego po drugim. Rogi rozbrzmiewały po każdym zwycięstwie i wtórowały im radosne okrzyki ludu, który przekonywał się, że ich przyszły król jest najświetniejszym wojownikiem na Wyspach. Erec pokonał jedenastego rywala ciosem drewnianego buzdyganu w żebra i mężczyzna poddał się. Róg rozbrzmiał po raz jedenasty i tłum zawrzał. Erec stał, oddychając ciężko. Schylił się, wyciągając ku wojownikowi dłoń, by pomóc mu wstać.

- Dobra walka – rzekł wojownik, mężczyzna dwukrotnie większy od niego. - Walczyłeś mężnie – powiedział Erec. – Uczynię cię dowódcą jednego z mych legionów. Mężczyzna zacisnął dłoń na przedramieniu Ereca z szacunkiem, odwrócił się i odszedł ku swoim ludziom, znosząc swą porażkę z dumą, szlachetnie. Tłum zawiwatował dziko, a Erec zwrócił się ku dwunastemu – ostatniemu – zwycięzcy. Mężczyzna dosiadł swego rumaka po przeciwnej stronie pola i zwrócił się w jego stronę. Tłum nie milkł, wiedząc, że po tej walce poznają swego króla. Erec dosiadł swego konia, dysząc ciężko, i upił łyk wody z kubka podanego mu przez jednego z jego giermków, a resztą zimnej wody oblał sobie głowę. Następnie, otarłszy pot z czoła, podniósł hełm, założył go z powrotem na głowę i chwycił nową lancę. Erec przyjrzał się stojącemu naprzeciw niego rycerzowi. Był dwukrotnie szerszy niż pozostali i miał na sobie miedzianą zbroję, którą przecinały trzy czarne pasy. Ujrzawszy to, Erec poczuł ucisk w dołku; znaki te nosiło niewielkie plemię, Alzakowie, z najbardziej na południe wysuniętej części wyspy. To separatystyczne plemię było solą w oku jego ojcu od wielu lat. Byli najzacieklejszymi wojownikami na wyspie i jeden spośród nich zasiadał na tronie przed jego ojcem – to właśnie Alzaka musiał pokonać, by objąć tron wiele lat temu. - Jestem Bowyer z krwi Alzaków! – zawołał rycerz do Ereca. – Twój ojciec odebrał tron mojemu czterdzieści cykli słonecznych temu. Dzisiaj pomszczę go i odbiorę tron tobie. Gotuj się, by klęknąć przed swym nowym królem! Bowyer był zupełnie łysy i miał krótką, sztywną brązową bródkę oraz spłaszczony nos wojownika, który stoczył wiele bojów. Siedział wyprężony na swym rumaku z wyzywającym wyrazem twarzy. Erec wiedział, że Alzakowie są zaciekli i odważni – i przebiegli. Nie zdziwiło go, że to z nim przyszło mu walczyć jako ostatnim, z czempionem zwycięzców. Erec wiedział, że nie będzie to łatwe starcie i że nie powinien lekceważyć rywala. Nie będzie brał nic za pewnik. Rozległ się dźwięk rogu i Erec skupił się. Obaj opuścili zasłony hełmów i puścili się galopem w kierunku przeciwnika. Pędzili ku sobie i gdy ich lance zrównały się, ku swemu zaskoczeniu Erec poczuł uderzenie lancy Bowyera na swej piersi, pierwsze tego dnia; jednocześnie lanca Ereca uderzyła w niego. Bowyer wykonał w ostatniej chwili niespodziewany manewr i Erec spostrzegł, że w istocie jest lepszym wojownikiem niż ci, z którymi ścierał się wcześniej. Uderzenie nie było wystarczająco silne, by strącić Ereca z konia, zachwiał się jednak w tył i nie był już taki pewny zwycięstwa. Bowyer także utrzymał się na swym wierzchowcu i obaj zatoczyli koło, by znów stanąć naprzeciw siebie, ku uciesze tłumu. Bowyer także zdawał się zaskoczony, że Erec trafił w jego pierś i natarli obaj z nowym szacunkiem dla przeciwnika.

Tym razem, gdy nadjechali, Erec potrafił już lepiej wyczuć sposób poruszania się Bowyera. W tym tkwiła jedna z mocnych stron Ereca: potrafił ocenić swego przeciwnika i prędko się przystosować. Tym razem odczekał do ostatniej chwili, po czym nieznacznie obniżył lancę i namierzył w żebra Bowyera. Bowyer nie mógł przewidzieć tego ruchu. Uderzenie było idealne i Erec zdołał zwalić przeciwnika w bok; wojownik uderzył twardo o ziemię i potoczył się, aż zabrzęczała jego zbroja. Tłum zawiwatował jak oszalały, a Erec zatoczył koło, zsiadł z konia i zdjął hełm. Bowyer przetoczył się i podniósł. Twarz poczerwieniała mu z wściekłości, a w oczach jego malowała się żądza śmierci, jakiej Erec nie widział jeszcze tego dnia. Owszem, inni pragnęli odnieść zwycięstwo; Bowyer jednakże, jak Erec spostrzegł, pragnął go zabić. - Jeśli jesteś prawdziwym mężczyzną – zagrzmiał Bowyer wystarczająco głośno, by wszyscy go usłyszeli. – I pragniesz być prawdziwym królem, walczmy prawdziwym orężem! Żądam prawdziwych mieczy w walce wręcz! Oraz by opuszczono balustrady. Na słowa Bowyera z ust tłumu wyrwał się stłumiony okrzyk. Erec powiódł spojrzeniem po miedzianych balustradach obrzeżających pole walk, jedyną rzecz, która oddzielała ich od przepaści w dole. Wiedział, co oznaczałoby opuszczenie ich: walkę na śmierć. - Czy żądasz walki do śmierci? – spytał Erec. - Tak! – zagrzmiał Bowyer. – Żądam! Tłum wydał z siebie stłumiony okrzyk. Erec stał bez ruchu, wahając się; nie chciał zabijać tego mężczyzny, lecz nie mógł się wycofać. Bowyer zagrzmiał: - Chyba że się lękasz! Erec poczerwieniał. - Nie lękam się nikogo – zawołał. – I nie odmawiam żadnego wyzwania w walce. Jeśli takie jest twe życzenie, niech balustrady zostaną opuszczone. Z ust tłumu dobył się stłumiony krzyk. Rozbrzmiał dźwięk rogu i słudzy poczęli z wolna kręcić ogromnymi korbami. W powietrzu rozległo się skrzypienie i, cal po calu, miedziane balustrady otaczające pole opadły. Na pole wdarł się wiatr. Teraz nic już nie zatrzyma wojowników, nie unikną śmiertelnego upadku. Nie było już można się omylić. Jako chłopiec Erec widział walki przy opuszczonych balustradach – zawsze kończyły się śmiercią. Bowyer, nie tracąc ani chwili, chwycił podany mu przez giermka prawdziwy miecz i natarł. Erec chwycił swój oręż. Dopadłszy do Ereca, Bowyer zamachnął się oburącz na jego głowę, gotując się do śmiertelnego ciosu; Erec uniósł miecz, by go odeprzeć. Wokoło rozsypały się iskry. Erec zamachnął się i zadał cios, a Bowyer zablokował go. Następne uderzenie należało do Bowyera.

Napierali w tę i z powrotem, tnąc i parując, atakując, blokując, broniąc, aż skry latały wokoło, a miecze przecinały powietrze ze świstem, szczękając. Szli cios za cios. Erec był wykończony po całodziennych potyczkach, a Bowyer był onieśmielającym przeciwnikiem, który walczył, jak gdyby od tego zależało jego życie. Nie ustawali w walce, odpierając się wzajemnie w tę i z powrotem. Zbliżali się do skraju, oddalali od niego, przesuwając się to w tę, to we w tę, zataczając koła wokół przeciwnika, próbując go odepchnąć, zyskać przewagę. Wreszcie Erec zadał idealnie wymierzony cios – uderzył od boku i wytrącił Bowyerowi miecz z dłoni. Bowyer zamrugał, zaskoczony, po czym ruszył w stronę miecza, rzucając się na ziemię. Erec stanął nad nim i uniósł zasłonę hełmu. - Poddaj się! – powiedział Erec do leżącego na brzuchu Bowyera. Bowyer jednak chwycił garść piachu, obrócił się raptownie i, nim Erec zdążył się zorientować, sypnął mu nim w twarz. Erec wykrzyknął, oślepiony, unosząc dłonie do szczypiących oczu i upuszczając miecz. Bowyer nie zawahał się; rzucił się naprzód i spychał go przez całą długość pola, ku przepaści, i powalił na ziemię. Z ust tłumu dobył się stłumiony krzyk. Erec leżał na plecach, a Bowyer na nim. Głowa Ereca zwisała nad przepaścią. Erec obrócił się i zerknął w dół, i wiedział, że jeśli przesunie się choćby kilka cali, runie w dół, ku śmierci. Erec podniósł wzrok na wykrzywioną twarz Bowyera, w oczach którego kryła się śmierć. Opuścił kciuki, by wyłupić Erecowi oczy. Erec wyciągnął ręce i chwycił Bowyera za przeguby dłoni. Zdało mu się, że chwycił żywe węże. Ręce Bowyera były niezwykle muskularne i Erec musiał użyć całej swej siły, by utrzymać pięści Bowyera z dala od swej twarzy. Pojękując, utknęli w walce. Żaden z nich nie ustępował choćby na cal i Erec wiedział, że musi działać szybko. Wiedział, że od pewnej chwili nie będzie już odwrotu i jeśli będzie się dalej opierał, straci resztkę siły, która mu jeszcze pozostała. Miast tego zdecydował wykonać śmiały, sprzeczny z intuicją ruch: miast napierać w przód i odsuwać się od krawędzi, położył się na niej. Gdy Erec przestał się opierać, cały ciężar ciała Bowyera przeniósł się w przód; Erec przyciągnął Bowyera ku sobie, w dół, i przerzucił go do góry nogami nad skrajem przepaści. Erec trzymał go za nadgarstki. Przetoczył się na brzuch, trzymając ręce Bowyera, po czym odwrócił się i spojrzał w dół. Bowyer zwisał nad przepaścią i jedynie Erec podtrzymywał go przed śmiercią. Z ust tłumu wyrwał się stłumiony krzyk. Role odwróciły się i teraz to Bowyer pojękiwał i machał nogami. - Nie puszczaj – błagał Bowyer. – Zginę, jeśli to uczynisz. - Wszak to ty pragnąłeś, by opuścić balustrady – przypomniał mu Erec. – Dlaczegóż nie miałbym zgotować ci takiej samej śmierci, jakiej ty pragnąłeś dla mnie?

Bowyer spojrzał na niego, a gdy Erec wypuścił jedną dłoń, na jego twarzy pojawiła się panika. Bowyer osunął się kilka cali. Erec trzymał go teraz tylko jedną ręką. - Poddaję się! – zawołał Bowyer. – Poddaję się! – zagrzmiał. W tłumie rozległy się wiwaty. Erec leżał, trzymając go i zastanawiając się, jak postąpić. W końcu postanowił go oszczędzić. Sięgnął w dół, chwycił za tył koszuli i wciągnął na ziemię. Tłum wiwatował raz po raz i rozbrzmiało wszystkich dwanaście rogów. Tłum ruszył naprzód i otoczył Ereca, radując się. Stał wśród nich, wyczerpany, pozbawiony energii. Odczuwał ulgę i był szczęśliwy przez wzgląd na reakcję i miłość swych ludzi. Alistair przepchnęła się przez tłum i Erec przygarnął ją do siebie. Zwyciężył. Wreszcie będzie królem.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Gwendolyn stała w dawnym forcie Tirusa i wyglądała na jego dawny dziedziniec, na wiszące ciało Tirusowego syna, Falusa. Na szyi zaciśniętą miał pętlę i wisiał pośrodku miasta. Tuziny wyspiarzy, mieszkańcy, którzy nie sprzeciwili się rebelii, stali przed nim i wgapiali się. Gwen cieszyło to; chciała, by wszyscy pojęli przesłanie. Falus był ostatnim ze zbuntowanych dzieci rodu Tirusa, ostatnim z ludzi, których Gwen kazała stracić po tym, jak urządziła obławę na wszystkich rebeliantów, którzy przeżyli na Wyspach Górnych. Przyglądając się kołyszącemu się ciału pojęła, że powinna była urządzić na nich obławę – w szczególności na Tirusa – dawno temu. Zrozumiała, że była młodą i naiwną władczynią, pokładając zbyt wiele nadziei w pokoju. Zbyt długo dawała Tirusowi szanse na przeżycie. Za wszelką cenę starała się unikać konfliktów – dotarło do niej jednak, że postępując w ten sposób, ostatecznie wywołała ich jedynie więcej. Powinna była działać śmiało i bezwzględnie od samego początku. Patrząc na kołyszące się pośród zimnej mgły i ciemnych chmur Wysp Górnych ciało, dumała nad tym, że zaledwie kilka księżyców wcześniej widok taki napełniłby ją niepokojem; teraz jednak, odkąd Thor ją opuścił, odkąd powiła dziecię, odkąd władała królestwem, zahartowała się wewnątrz i patrzyła teraz na kołyszące się ciało bez cienia emocji. Przeraziło ją to. Czyżby zapominała, kim jest? W kogo się przemieniała? - Pani? – zapytał Kendrick, stając u jej boku. Odwróciła się w jego stronę, otrząsnąwszy się z zadumy. - Czy mamy ściągnąć ciało? Gwen rozejrzała się i ujrzała swych ludzi dokoła siebie w sali wielkiej. Zebrali się tam wszyscy po ich śmiałym zwycięstwie, po jej nieulękłych decyzjach podjętych w obliczu nieszczęścia, po tym, jak ocaliła ich przed Romulusem. Widzieli w niej teraz wielką przywódczynię i królową. Był tam Kendrick, Aberthol, Steffen, Elden, O’Connor, Conven – wszyscy dzielni mężowie, którzy walczyli z nią, by na powrót odebrać to miejsce. Pośród nich – Gwen radował ten widok – stał Reece, a u jego boku Stara. Reece był ranny, lecz cały i choć w przeszłości wściekała się na jego widok, teraz była niewysłowienie wdzięczna, że przeżył. Gwen zwróciła się na powrót w stronę okna, zdawszy sobie sprawę, że wszyscy oczekują jej decyzji. Spojrzała na kołyszące się ciało, ostatnie spośród nich, jedyne, które nie zostało jeszcze ściągnięte. Ujrzała z zadowoleniem, że po przeciwległej stronie placu opuszczają chorągiew Wysp Górnych i wznoszą nową chorągiew MacGilów. Teraz były to jej ziemie. - Nie – odrzekła Gwen głosem zimnym i pewnym. – Niech wisi, póki słońce nie zniknie za widnokręgiem. Niech wyspiarze wiedzą, kto włada teraz tą wyspą. - Tak, pani – odparł. – A co z pozostałymi żołnierzami Tirusa? Pojmaliśmy niemal stu.

Odkąd odebrali wyspy, Gwen systematycznie kazała wyłapywać żołnierzy z wysp, którzy przeżyli, każdego, kto mógł być lojalny wobec Tirusa. Tym razem nie zamierzała ryzykować. Odwróciła się i spojrzała na niego. Ton jej głosu ochłódł. - Zabić wszystkich – rozkazała. Kendrick wymienił ostrożne spojrzenia z mężczyznami. - Pani, czy to humanitarne? – spytał Aberthol. Gwen obrzuciła go długim, zimnym spojrzeniem. - Humanitarne? – powtórzyła. – A czy humanitarna była zdrada wobec nas, rzeź na naszych ludziach? Aberthol nie odrzekł nic. - Starałam się być humanitarna. Po wielekroć. Przekonałam się jednak, że wojna i humanitarność nie idą ze sobą w parze. Żałuję, że nie jest inaczej. Zwróciła się do Kendricka. - Przy życiu pozostaną jedynie ci, którzy nigdy nie chwycili broni w dłoń przeciw nam. Mieszkańcy. Nie mam środków, by trzymać więźniów, ani takiej woli. Nie ufam im. Zabijcie ich natychmiast. - Tak, pani – odrzekł Kendrick. Gwendolyn przyjrzała się wszystkim twarzom i spostrzegła, że patrzą na nią z nowym szacunkiem. Wzbierała w niej duma przez wzgląd na wszystko, co osiągnęli, że stali tutaj, tego dnia, żywi. - Pragnę, byście wiedzieli, jak bardzo jestem z was dumna – powiedziała. – Zdobyliście tę wyspę w wielkiej bitwie. Walczyliście nieustraszenie i teraz dzięki wam wszystkim mamy tutaj nowy dom. Spojrzeliście śmierci w oczy i pokonaliście ją. Mężczyźni skinęli głowami z wdzięcznością, a Reece wystąpił naprzód i opuścił głowę. - Pani – powiedział. Po tonie jego głosu poznała, że wreszcie zwracał się do niej jako królowej, nie siostry. – Pragnę przeprosić za rozpętanie tego wszystkiego. Nie przepraszam za zabicie Tirusa, ale przepraszam za stracone życia naszych ludzi. Spojrzała na niego długo i chłodno. - Nie sprzeciwiaj się więcej mym rozkazom – rzekła. Reece skinął głową z pokorą. - Tak, pani. Zauważyła, że jest skruszony i oblicze jej złagodniało. - Muszę jednak przyznać, że postąpiłeś słusznie, uśmiercając Tirusa – przyznała. – Zasłużył na to dawno temu. Tak naprawdę to ja muszę przeprosić, gdyż nie kazałam zabić go wcześniej. Reece podniósł na nią oczy. Skinął głową z nowym zrozumieniem i szacunkiem.

Na zewnątrz podniosły się nagle krzyki i wyjrzawszy przez okno Gwen ujrzała tysiące swych ludzi, tych, których wyprowadziła z Kręgu, jak zapełniających dziedzińce, wkraczających do opuszczonych domostw i karczm, obierających swe nowe domy. - Nasi ludzie zdają się radzi, że tu są – rzekł Godfrey. - Radzi są, że żyją – poprawiła go Gwen. – Życie w tym miejscu lepsze jest niż żadne. - Powinnaś być niezmiernie dumna, siostro – powiedział Kendrick. – Ocaliłaś ich. Gwen skinęła głową, lecz westchnęła, z ciężkim sercem myśląc o wszystkim, co pozostawili za sobą – i o wszystkich czyhających na nich niebezpieczeństwach. - To miejsce może być naszym nowym domem – powiedział Godfrey. Gwen potrząsnęła głową. - Myśl ta jest przyjemna – rzekła. – Lecz jesteśmy tu bezpieczni jedynie tak długo, jak utrzyma się tarcza Argona. Jeśli jednak jego zaklęcie przestanie działać, wszystko, co tu widzisz, zniknie. Wtedy już nic na całym świecie nie powstrzyma zbliżającej się zagłady. - Romulus z pewnością zadowoli się tym, co ma – powiedział Godfrey. – Krąg należy teraz wszak do niego. Ma wszystko, czego pragnął. Gwendolyn pokręciła głową, zbyt dobrze znając Romulusa. - Nigdy nie pragnął Kręgu – powiedziała. – Pragnął, jak oni wszyscy, naszego całkowitego zniszczenia. I podąży za nami na kres świata, by dopiąć swego. - Jak duże są zatem szanse, że tarcza Argona utrzyma się w górze? – zapytał Kendrick. - Jedynie Argon może nam na to odpowiedzieć – powiedziała Gwen. - Ty znasz go najlepiej – rzekł Reece. – Przebudzi się? Gwendolyn zwróciła się ku niemu. - Można się o tym przekonać tylko w jeden sposób – odparła, zdecydowana udać się do niego i przekonać się. * Reece i Stara stali na szczycie najwyższego wzniesienia na Wyspach Górnych. Wspięli się tutaj we dwoje w milczeniu. Na Wyspach Górnych zapanował teraz pokój i nie pozostało im nic, jak tylko zacząć żyć i może czekać na najazd. Atmosfera panowała spokojna – i ponura – i gdy Stara spytała Reece’a, czy wybierze się z nią na przechadzkę, zgodził się prędko. Pragnął odwrócić swą uwagę od wydarzeń, które mogą nastąpić – a w głębi duszy musiał przyznać, że także pragnął być z nią. Nienawidził się za to, lecz musiał przyznać, że taka jest prawda. Zbyt wiele razem przeszli, by mogło być inaczej. Żadne z nich nie odezwało się jednak od tamtej pory. Wędrowali niemal godzinę i zrozumiałe było dla obojga, że choć czują się swobodnie w swoim towarzystwie, nie była to romantyczna przechadzka. Była to przechadzka ponura, pełna refleksji, zrozumienia.

Reece rozejrzał się i uznał za ironiczne, że ta sama wyspa, po której wędrowali ledwie kilka księżyców wcześniej, niegdyś porosła bujnie owocami lata, teraz chłostana była zimnym, przygnębiającym wiatrem i powleczona siwym niebem o ciemnych, kłębiastych chmurach. Czy życie w istocie odmieniało się tak szybko? – zastanawiał się. Czy ktokolwiek mógł być pewnym czegokolwiek? Reece’owi poczęła ciążyć panująca pomiędzy nimi cisza; nie wiedział, co rzec Starze. Ona najwyraźniej także nie miała mu nic do powiedzenia i Reece począł się zastanawiać, dlaczego w ogóle chciała wybrać się na przechadzkę. On wybrał się z nią, by uciec przed śmiercią, która go otaczała, by oczyścić umysł. Gdy dotarli na najwyżej położone miejsce, zatrzymali się wreszcie przy niedużym jeziorze, z którego swe źródło brał niewielki strumyczek, spływający meandrami w dół zbocza. Reece przyglądał się zdumiony, jak Stara przyklęka, sięga do swej sakwy i wyciąga z niej wielki czarny kwiat w kształcie misy, pośrodku którego znajdowała się świeca. Zastanawiał się, co zamierza zrobić. - Czy to świeca żałobna? – zapytał. Stara skinęła głową. - Wiem, że pomiędzy nami nigdy już nie będzie tak samo – rzekła cicho, a głos jej brzmiał ponuro. – Nie dlatego pragnęłam, byś przyszedł tu ze mną. Pragnę powiedzieć ci, że przykro mi przez wzgląd na wszystko, co przydarzyło się Selese. Nade wszystko pragnę rzec także Selese, że mi przykro. Gdziekolwiek jest. Reece opuścił wzrok ze wstydem, a oczy zaszły mu łzami. - Nie chciałam, by przydarzyło jej się coś złego – powiedziała Stara. – Uwierz mi. Musisz mi uwierzyć. Reece skinął głową. - Wierzę ci – rzekł. – Ja także nie chciałem, by wydarzyło się coś złego – powiedział, ocierając spływającą po policzku łzę. - Byłam jednak samolubna – powiedziała. – Gdyż próbował cię skraść. Moje czyny były samolubne. Były niewłaściwe. Westchnęła. - Mówią, że jeśli zapali się tutaj świecę żałobną, w tym stawie, i nurt poniesie ją w dół strumieniem łez, przyniesie to pociechę zmarłemu – powiedziała. – Dlatego chciałam, byś przyszedł tu ze mną. Stara wyciągnęła dwa krzemienie i wznieciła płomień. Świeca zapłonęła pośrodku czarnego kwiatu, niepokojąca i nierealna. Wyciągnęła ją w stronę Reece’a. - Czy chciałbyś ją położyć? – zapytała. Reece ostrożnie wziął z jej dłoni kwiat z płonącą w nim świecą i ich palce zetknęły się. Następnie przyklęknął i delikatnie umieścił go na powierzchni stawu. Woda była lodowata.

Reece stanął obok Stary i patrzył, jak kwiat unosi się w stawie. Nie poruszał się, gdyż w tym osłoniętym miejscu nie wiał wiatr. - Selese – powiedział Reece, opuszczając głowę. – Kocham cię. Proszę, wybacz mi. - Proszę, wybacz nam – dodała Stara. Kwiat począł poruszać się, ledwie odrobinę, lecz wciąż nie podbierał go strumień. - Wiem, że nigdy nie będziemy razem – powiedziała Stara do Reece’a. – Nie po tym, co się zdarzyło. Lecz możemy być przynajmniej razem w tym – naszej żałobie po Selese. Stara wyciągnęła dłoń, a Reece ujął ją. Stali blisko siebie, patrząc na świecę. Opuścili głowy i zamknęli oczy. Reece modlił się o błogosławieństwa dla Selese. A nade wszystko o przebaczenie. Wtem zerwał się wiatr i otworzywszy oczy Reece przyglądał się zaskoczony, jak kwiat nagle porusza się, przemieszcza po stawie, i jak zabiera go nurt. Przyglądał się w zdumieniu, jak nurt prowadzi go w Strumień Łez. Wił się w dół, zakręcając pomiędzy pagórkami. Reece obrócił się i patrzył, jak woda niesie go w dół zbocza, aż wreszcie zniknął mu z oczu. Odwrócił się i spojrzał na Starę, a ona odwróciła się i spojrzała na niego. Nadal trzymali się za ręce – i z jakiegoś powodu, mimo ich ogromnych wysiłków, żadne z nich nie było w stanie puścić. * Gwendolyn przemierzała szybkim krokiem dziedziniec swego nowego dworu, a z obu stron otaczało ją kilku jej ludzi. Minęła pradawną kamienną bramę i obrała krętą, kamienistą polną drogę, kuląc się przed wiatrem i deszczem. Nic nie byłoby w stanie jej teraz zatrzymać. Była zdecydowana ujrzeć Argona i raz jeszcze przekonać się, czy będzie w stanie go wybudzić. Ścieżka powiodła ją w końcu w górę niewielkiego wzniesienia i gdy Gwendolyn podniosła wzrok, uspokoił ją widok Ralibara. Powrócił wreszcie, położył bezwładne ciało Argona i od tamtej chwili trzymał nad nim straż. Gwendolyn dotarła na szczyt i podniosła wzrok na Ralibara. Zimny wiatr smagał jej twarz. Smok siedział, rozpostarłszy skrzydła, wpatrując się w nią. Pełnił straż nad ciałem Argona, który leżał u jego stóp bez ruchu. Gwendolyn podniosła wzrok i spojrzała w rozumne oczy Ralibara. - Gdzie się podziewałeś, mój przyjacielu? – spytała. – Przydałbyś się nam na morzu. Ralibar zamruczał, uderzył nieznacznie skrzydłami i poruszył nosem w górę i dół. Wyczuła, że przechodzi przez jeden ze swych humorów, emocjonalną burzę. Wiedziała, że coś go niepokoi, lecz nie potrafiła zrozumieć, co chce jej przekazać. - Pozostaniesz z nami, przyjacielu? – spytała. – Czy też znów nas opuścisz?

Spuścił łeb i potarł nosem o jej wyciągniętą ku niemu dłoń, mrugając powoli i wydając dziwny, mruczący odgłos. Nie rozumiała go; nigdy go nie rozumiała i wiedziała, że to się nigdy nie zmieni. Nie wiedziała nigdy, kiedy zniknie, ani kiedy przyjdzie jej z pomocą, mimo tego, jak bardzo się do siebie zbliżyli. Uznała, że zwyczajów smoków nigdy nie pojmie. Przesunęła dłonią po łuskach Ralibara, jego długim nosie – i z początku zdawał się rad. Wtem jednak zaskoczył ją, uderzając nagle swymi wielkimi skrzydłami, rycząc i wznosząc się ku niebu. Jego szpony ominęły jej głowę o włos. Odwróciła się i patrzyła za nim, jak odlatuje ku widnokręgowi. Zastanawiała się, dokąd leci i czy kiedykolwiek powróci. Nigdy jeszcze nie był dla niej większą zagadką. Gwendolyn skupiła swą uwagę na bezwładnym ciele Argona. Przyklęknęła przy nim i pogładziła jego zastygłą twarz. Była niezmienna, zimna w dotyku. - Argonie – powiedziała. – Czy mnie słyszysz? Czarnoksiężnik nie poruszył się. Gwendolyn odwróciła się, spojrzała na stojących za nią ludzi i uniosła dłoń. Wyczuła, że Argon musi pozostać z nią sam. - Proszę – powiedziała. – Zostawcie nas. Jej ludzie postąpili podług rozkazu i wkrótce Gwen klęczała samotnie na szczycie wzniesienia, przy Argonie. Wiatr wył. Wyciągnęła dłoń i zdjęła kaptur czarnoksiężnika, przyglądając się jego twarzy. - Proszę, Argonie – rzekła. – Powróć do mnie. Wciąż nic. Gwen poczuła, jak po jej policzku spływa łza; przeczuwała, że nieuchronnie zbliża się ku nim zagłada i tutaj, w tym obcym miejscu, była bezradna i bardziej opuszczona niż kiedykolwiek wcześniej. - Jesteś mi potrzebny, Argonie – rzekła błagalnie. – Jak nigdy. Nastała długa cisza i podmuch zimnego wiatru smagnął ją w policzki – wtem wreszcie deszcz ustał. Gwen opuściła wzrok i uradowała się, gdyż ujrzała, jak Argon porusza powiekami. Potem z wolna otworzył je. Serce Gwen przyspieszyło, gdy zwrócił na nią spojrzenie. Jego oczy błyszczały tak mocno, że niemal musiała odwrócić wzrok. Patrzyła na niego zdumiona. - Argonie – rzekła, śmiejąc się z ulgą, niezwykle uradowana, że żyje. Wyciągnęła rękę i ujęła w swą dłoń obie jego. - Czy wszystko w porządku? – zapytała. Skinął nieznacznie głową, a ona zamyśliła się. - Gdzie jesteś, Argonie? Czy jesteś tu ze mną? - Poniekąd – odrzekł. Wyczuła, że nie mają wiele czasu i że może go znów utracić. Ogarnęła ją potrzeba, by uzyskać odpowiedzi na wszystkie swe pytania.

- Argonie, twa tarcza – powiedziała. – Musisz mi rzec: czy utrzyma się? Proszę. Rzeknij mi tylko tę jedną rzecz. Czy utrzyma się? Zaległa długa cisza, tak długa, że Gwen poczęła podejrzewać, że nigdy nie odpowie. Wtem Argon pokręcił lekko głową. Serce Gwen przestało na chwilę bić. - Nie – stwierdził. – Już teraz przestała istnieć. Gwen zamarło serce, gdy przyszło jej na myśl, jakie będą konsekwencje. Oznaczało to, że wszystko zostanie zniszczone: ta wyspa, jej lud – wszystko. Całe jej życie, wszyscy, których kochała. Oddech uwiązł jej w gardle i dłonie poczęły się trząść. - Czy da się ją w jakiś sposób przywrócić? – spytała. – W jakiś sposób chronić to miejsce? Argon pokręcił słabo głową. - Moja tarcza – i Krąg – zostały zniszczone na zawsze. Gwen krew ścięła się w żyłach. Niemal nie wiedziała, co odrzec. - Już teraz smoki Romulusa zbliżają się – dodał Argon. – I milion jego żołnierzy. Serce Gwen tłukło się jak oszalałe i poczuła, jak jej dłonie lodowacieją. - Jak możemy ich powstrzymać? – zapytała. Argon pokręcił głową. - Nie możecie – rzekł. – Już wkrótce, i to bardzo prędko, wyspa ta zostanie zniszczona. Gwen wybuchła płaczem. - A co z Thorgrinem? – spytała, szlochając. – Czy powróci do nas? Pomoże nas ocalić? Argon długo zwlekał z odpowiedzią. Wreszcie pokręcił głową. - Przykro mi – powiedział. – On musi wypełnić swe własne przeznaczenie. Gwendolyn spostrzegła, że płacze, choć z całych sił starała się powstrzymać łzy. - A co z mym dzieckiem? – zapytała. – Co z Guwayne’em? Argon milczał, wciąż z zastygłym wyrazem twarzy, i zamknął oczy. Serce Gwen zabiło raptowniej i zastanowiła się, czy go utraciła. - Argonie – rzekła Gwen błagalnie, ściskając go za ramię. – Odpowiedz mi. Proszę. Błagam. Argon otworzył ponownie oczy i spojrzał prosto na nią. - Dokonałaś wyboru – rzekł. – W Nibyświecie. Przykro mi. Przysięgi wypełniają się. Gwen szlochała, nie potrafiąc powstrzymać łez. - Byłaś wspaniałą królową – rzekł. – Lud twój przeżył znacznie dłużej, niż było mu przeznaczone. Lecz kres przychodzi nawet na najlepsze królowe. Nie zawsze można przechytrzyć przeznaczenie. Wreszcie Gwen, zdruzgotana, zebrała siły.

- Czy nie pozostało nam zatem nic, jak tylko gotować się na śmierć? – spytała, zrozpaczona. Argon milczał przez długi czas, po czym wreszcie skinął głową. - Przykro mi – powiedział. – Czasem pozostaje nam jedynie to.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Luanda stała na okręcie Romulusa nieopodal niego, wpatrując się w jego plecy, gdy on wpatrywał się w morze, wsparłszy ręce na biodrach, z triumfalnym uśmiechem na twarzy. Słyszała nieustające ryki i podniósłszy wzrok ujrzała dziesiątki smoków na widnokręgu. Leciały na przedzie, niknąc na horyzoncie, kierując się na północ, ku Wyspom Górnym, by zniszczyć jej siostrę i jej lud. Romulus śmiał się wciąż, przewodząc flocie tysięcy okrętów pokrywających morze niby ławica ryb, płynących z Kręgu ku Wyspom Górnym. Luanda spojrzała w dal, w horyzont i wiedziała, że powinna odczuwać satysfakcję. Dostała wszak to, czego pragnęła. Krąg został zniszczony; Luanda pomściła się. Za Bronsona, za wygnanie jej z Królewskiego Dworu. Za to, że nigdy nie była traktowana tak, jak na to zasługiwała; za to, że pomijano ją przez wzgląd na najmłodszą córkę. Pomściła się na wszystkich, którzy wątpili w nią, którzy traktowali ją, jak gdyby nie była nic warta. Luanda z zaskoczeniem zdała sobie jednak sprawę, że nie czuła, by zwyciężyła; nie czuła nawet satysfakcji. Miast tego, obserwując rozgrywające się przed nią wydarzenia, odczuwała pustkę wewnątrz – oraz głęboki żal. Teraz, gdy jej plany urzeczywistniły się, nie mogła zaprzeczyć, że w głębi duszy wciąż kochała swych ludzi, że wciąż pragnęła być przez nich kochaną i zaakceptowaną. Że pragnęła, by przeżyli, by wszystko było tak, jak niegdyś. Sądziła, że te zniszczenia uczynią ją szczęśliwą. Lecz teraz, gdy nie pozostał już kamień na kamieniu, z jakiegoś powodu odczuwała smutek. Nie wiedziała dlaczego. Być może dlatego, że gdy jej ludzie i ziemie zostały zniszczone, nie pozostało po niej już nic na tym świecie. Nie pozostało jej nic znajomego. Teraz pozostał jedynie Romulus i jego Imperium – wszystkie te paskudne kreatury. Patrząc na jego szerokie bary, na naprężone muskuły Romulusa – dowódcy u szczytu sił, gotowego podbić każdy cal świata – wezbrała w niej gwałtowna nienawiść do niego. On był wszystkiemu winien. Nie mogła znieść sposobu, w jaki ją traktował, jak gdyby była jego własnością. Nie znosiła, że zmusił ją do takiej uległości. Gardziła nim. Wszyscy żołnierze Romulusa zajęci byli na pokładzie i Romulus stał samotnie na dziobie swego okrętu, zwrócony plecami do nich. Jedynie Luanda mogła zbliżyć się do niego. Stała niecałe dziesięć stóp za nim. Ostatni raz zerknęła przez ramię, by upewnić się, że nikt nie patrzy, po czym ukradkiem zacisnęła dłoń na rękojeści skrytego za pasem sztyletu. Zacisnęła ją tak mocno, że czuła, jak bieleją jej kłykcie. Wyobrażała sobie wtedy, że dusi Romulusa. Luanda dała krok naprzód, ku odsłoniętym plecom Romulusa. W twarz uderzyły ją podmuch zimnego wiatru i drobne kropelki wody. Dała kolejny krok. I jeszcze jeden.

Luanda nie mogła naprawić wyrządzonych krzywd, nie mogła zmienić tego, co uczyniła, błędów, które popełniła. Nie mogła przywrócić swej ojczyzny do życia. Nie mogła na nowo podnieść Tarczy. Było jednak coś, co mogła jeszcze zrobić. Mogła dokonać jednego, ostatniego czynu, który ją odkupi, nim umrze. Mogła zabić barbarzyńcę. Mogła zamordować Romulusa. Dokonałaby przynajmniej zemsty za siebie i za nich wszystkich. Jeśli nic innego jej w życiu nie pozostało, zadowoli się chociaż tym. Luanda zacisnęła dłoń, wyciągnęła sztylet i postawiła kolejny krok. Zatrzymała się dwa kroki od niego i od zabicia tego potwora dzieliło ją kilka sekund. Wiedziała, że ona sama zostanie pojmana i zabita zaraz po nim, lecz dbała już tylko o to, by jej plan się powiódł. Romulus stał przed nią, zadowolony z siebie, arogancki. Nie docenił jej – jak oni wszyscy. Widział w niej swą własność, kogoś, kogo nie należy się obawiać. Luandę lekceważono całe jej życie. Teraz zdecydowana była sprawić, by on – i każdy inny mężczyzna w jej życiu – dostał nauczkę. Jeden cios sztyletem i będzie zadowolona. Luanda dała ostatni krok, uniosła sztylet wyżej i spodziewała się, że poczuje z zadowoleniem, jak ostrze zatapia się w jego ciele, że zada kres życiu tej kreatury na dobre. Widziała to już oczyma wyobraźni, widziała, jak osuwa się na kolana i pada na twarz martwy. Luanda uderzyła z całej siły – lecz zdarzyło się coś osobliwego. Ostrze zatrzymało się nagle, gdy jego czubek dotknął pleców Romulusa. Jak gdyby uderzała w stal – nie potrafiła przebić skóry. Sztylet zatrzymał się w powietrzu i bez względu na to, jak mocno próbowała go wbić, nie potrafiła. Jak gdyby chroniła go magiczna tarcza. Romulus odwrócił się powoli, spokojnie, z uśmiechem na twarzy. Potrząsnął głową i spojrzał na Luandę, która trzymała sztylet w powietrzu. Spojrzała na ostrze, zastanawiając się, co się stało. Romulus pokręcił głową. - Odważny czyn – powiedział. – I gdyby chwila była inna, zabiłabyś mnie. Widzisz – rzekł, nachylając się ku niej, aż poczuła jego cuchnący oddech na twarzy. – Póki trwa ten księżyc, nie można mnie pokonać. Żaden człowiek, żadne ostrze, nic na całym świecie. Także ty i twój sztylet. Romulus odchylił się w tył i roześmiał, a następnie wyciągnął rękę i ze spokojem wyciągnął z jej dłoni sztylet. Luanda była bezradna. Uniósł go wysoko, wykrzywiwszy twarz, po czym dał szybki krok do przodu i zatopił go w jej sercu. Luanda wciągnęła gwałtownie powietrze, czując, jak zimny metal przeszywa jej serce. Czuła, jak przestaje bić, jak całe życie opuszcza jej ciało, jak staje się bezwładna, sztywna i osuwa się na drewniany pokład. Nim zamknęła oczy po raz ostatni, podniosła wzrok i ujrzała roześmianą twarz Romulusa. Zdała sobie sprawę z tego, że nic na świecie nie jest w stanie go powstrzymać. Nic. Ostatnie jej myśli, nim życie całkiem z niej uleciało, co dziwne, dotyczyły jej ojca.

Ojcze, pomyślała, nigdy nie chciałam sprawić ci zawodu. Wybacz mi.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY Thorgrin spadał w powietrzu, krzycząc i młócąc rękoma. Czuł, jak zimne powietrze przesuwa się obok niego z zawrotną prędkością, gdy leciał ku położonym w dole oceanowi i klifom. Spadał setki stóp, czując, jak całe jego życie przepływa mu przed oczyma. Wiedział, że za chwilę uderzy o ziemię i zginie, i wszystko to skończy się tutaj, na tych skałach, tym oceanie, tak blisko odnalezienia matki. Tutaj, w tej Krainie Druidów, krainie snów. Zastanawiał się, jak to się mogło zdarzyć, jak to możliwe, że dążył do czegoś przez całe swe życie, a teraz wyślizguje mu się to z rąk. Jakimś sposobem nie powiodło mu się. Stał się najświetniejszym wojownikiem, jakim mógł, na polu bitewnym; nie pokonał jednak otchłani swej psychiki. Jedynym przeciwnikiem w świecie, którego nie potrafił pokonać, był on sam. Został zwyciężony przez samego siebie. Co też mogło to oznaczać? Próbował to pojąć, z prędkością błyskawicy, gdy spadał. Uznał, że musi to znaczyć, iż pewna część niego jest silniejsza niż inna. Część ta potrafi pokonać siebie samą. Tak silna, że jest w stanie zwyciężyć wszystko. Była to wielka moc, która w nim tkwiła. Nagle coś do niego dotarło: ta wielka moc, nawet jeśli wyniszczająca, była wszak częścią niego. Była mocą, którą mógł okiełznać. Oznaczało to, że mógł odnaleźć tę mroczną część siebie i wykorzystać ją ku dobremu. Energia jest niezmienna – należy jedynie skierować ją w inną stronę. Być może uda mu się wykorzystać tę część siebie, by – miast przeszkadzać – pomogła mu. Jeśli Thor jest w stanie używać tej mocy, by zwyciężyć siebie, być może uda mu się także siebie ocalić. Thor zamknął oczy, spadając w powietrzu. Spróbował przyzwać swą wewnętrzną moc, moc swego umysłu. Zrozumiał, że przez całe swe życie polegał za bardzo na fizycznej części siebie. Zaczynało do niego docierać, że jego umysł jest równie potężny, jak jego ciało – jeśli nie bardziej. Za pomocą umysłu potrafił tworzyć wspaniałe, cudowne rzeczy, których jego ciało nie potrafiło. Thorgrin skupił się i użył mocy swego umysłu, by spowolnić świat, spowolnić samą istotę powietrza. Poczuł, jak świat zwalnia, a następnie zatrzymuje się. Poczuł, że unosi się w powietrzu, zastygły w czasie i miejscu. Wyczuwał część siebie, która stwarzała czas i miejsce. Poczuł wewnątrz siebie nieskończoną moc, moc, która była połączona z wszechświatem. Czerpał z nieskończonego strumienia energii przepływającej przez wszechświat, czego często uczył go Argon, czując, że znajduje się pośrodku niego. Thor wyciągnął ręce szeroko na boki. Wewnętrzną stronę dłoni skierował ku górze i czuł mrowienie w końcach palców i dłoniach, gdy przesuwał nimi przez istotę nieba. Miał wrażenie, że płoną, rozgrzane energią. Thor zagłębił się, aż dotarł do tego miejsca w swym umyśle, w którym nie odróżniał go już od wszechświata, nie odróżniał energii napływającej do niego z wszechświata od

energii z niego wypływającej. Zaczynał dostrzegać, że potrafi nad nią panować. Potrafi panować nad swym otoczeniem. Mógł także stwarzać wszystko dokoła siebie. Widział, że potrafi stwarzać to, co dzieje się wokół niego. I że jego umysł i energia są potężniejsze, niż otoczenie, w którym się znajdował. Thor rozkazał sobie – tej części siebie, nad którą nie sprawował kontroli, najmroczniejszej części siebie – by przestała tworzyć takie otoczenie. By zmieniła wszystko wokoło niego. On sam zaś zmusił się, by przestać się opierać, by pozwolić wszechświatowi być tym, czym jest. Pozwolić sobie być tym, kim jest. Gdy zaakceptował w pełni wszechświat, zaakceptował w pełni siebie, ogarnął go przemożny spokój, jakiego nie czuł nigdy wcześniej. Otworzył z wolna oczy i wiedział jeszcze nim cokolwiek ujrzał, że wszechświat wokół niego zmienił się. Thor nie spadał już, lecz unosił się w górę, lekko, coraz wyżej i wyżej, odwrócił się do pionowej pozycji, lecąc coraz szybciej, i dotarł na szczyt klifu. Z lekkością stanął na nogach przed zamkiem swej matki. Nie istniało już żadne niebezpieczeństwo, żaden lęk. Thor zanurzył się w najgłębsze części siebie i wzniósł się ponad nie. Oto stał teraz samotnie przed wejściem do zamku swej matki. Przebył most, którego nigdy nie udało mu się pokonać w snach. Wreszcie udało mu się przejść na drugą stronę. Thor przyglądał się zamkowi w zachwycie. Przed nim widniały dwa wielkie łukowate skrzydła złotych wrót, pięciokrotnie wyższe niż on i pięciokrotnie niż on szersze. Błyszczały tak mocno, że niemal go oślepiały. Na każdym ze skrzydeł znajdowała się rzeźbiona klamka w kształcie sokoła. Intuicja podpowiadała mu, że próba otwarcia wrót byłaby daremna. Wiedział, że to magiczne wrota, najpotężniejsze na świecie. Że może je przekroczyć tylko wtedy, gdy ktoś mu otworzy. Thor czekał, aż się otworzą, lecz tak się nie stało. - Żądam, by mnie wpuszczono! – zagrzmiał. - Nie jesteś tego godny! – odrzekł mroczny, męski głos. Thor nie poddawał się, zdeterminowany. - Jestem! – odkrzyknął, po raz pierwszy czując, że jest godny. - A dlaczegóż to? – dobiegł go głos. - Na imię mi Thorgrin. Jestem synem mej matki, królowej Krainy Druidów. Synem Andronicusa, króla Imperium. Ja nim jestem, a nie kto inny. Nie jestem godny przez wzgląd na moje moce. Nie jestem godny przez wzgląd na moje umiejętności. Jestem godny przez wzgląd na to, kim jestem. Zasługuję na to, by otworzono przede mną te drzwi. Jedynie przez wzgląd na to, kim jestem. Thor czuł, że całe jego ciało drży, gdy wypowiadał te słowa. Poczuł, że dotarł wreszcie do najgłębszej prawdy swego szkolenia. Akceptacji siebie. Zaczynał dostrzegać, że wszystko, co tworzył dokoła siebie, brało się z tego, jak czuł się względem siebie. Wszystkie mroczne moce były prawdziwe, zarazem jednak były

wytworami jego wyobraźni, które musiał zwyciężyć. Najgłębiej skrytym, najtrudniejszym do pokonania przeciwnikiem było to, jak czuł się względem siebie. Dotarło do niego, że całe swe życie uważał, że nie jest godny. Wciąż tak myślał. Gdy wyzbył się tej myśli, gdy zaakceptował siebie w pełni, za to jedynie, kim jest, wszystkie drzwi we wszechświecie otworzyły się przed nim. Był to ostatni krok w kierunku zwycięstwa nad sobą. Thor odczuł głęboki spokój, gdy dotarło to do niego, gdy zaakceptował siebie. Z wolna otworzył oczy i podniósłszy wzrok ujrzał wrota błyszczące mocniej niż uprzednio. Otwierały się powoli, coraz szerzej i szerzej, i był to najpiękniejszy dźwięk na świecie. Zawiasy przesuwały się lekko. Zalało go światło, złote światło, wypadające z zamku, ogarniające wszystko wokoło, cieplejsze, silniejsze, niż byłby sobie w stanie wyobrazić. Dał pierwszy krok. Potem kolejny. Czuł coraz większe ciepło i wiedział że po pokonaniu ledwie kilku kroków znajdzie się wewnątrz zamku, ze swą matką. Wreszcie jego przeznaczenie wypełni się. Po pokonaniu kilku kroków wszystko się wyjaśni. A jego życie nigdy już nie będzie takie samo.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI Alistair leciała, spoglądając na leżący w dole Krąg, choć nie wiedziała, jakim sposobem to się dzieje. Nie miała skrzydeł, nie siedziała na smoczym grzbiecie, a mimo tego unosiła się, szybując ponad swą ojczyzną, przypatrując się wszystkiemu z góry. Spojrzała w dół, zdezorientowana. W miejscu owoców lata, które widziała tam ostatnio, w miejscu żyznych pól i niemających końca sadów, do których przywykła, ujrzała ziemie spalone, zniszczone smoczym oddechem. Nic się nie ostało – ani jedno miasto, ani jedna wieś, ani nawet żaden przysiółek. Każde zabudowanie zostało rozniesione w proch. Po drzewach, niegdyś tak rozłożystych, pradawnych, pozostały spalone pniaki. Nic więcej nie wybijało się ponad horyzont. Ziemie były jałowe, wyniszczone. Alistair była przerażona. Leciała nisko nad całym Kręgiem, a później nad Kanionem, nad wielkim przejściem. W dole ujrzała Romulusa, przewodzącego milionowej armii, rozciągającej się hen, daleko jak okiem sięgnąć. Imperium opanowało jej ziemie ojczyste. Wtedy Alistair pojęła, że jej ojczyzna została zniszczona na zawsze, a wraz z nią Tarcza. Krąg był okupowany, należał teraz do Imperium. To, co niegdyś istniało – zniknęło na zawsze. Alistair mrugnęła i znalazła się przed zamkiem swej matki, zwrócona do niego plecami. Stała naprzeciw długiego, krętego mostu, który ciągnął się przez wiele mil aż do ziem głównych Kręgu. Była to długa, wijąca się droga, którą szła samotna postać. Zbliżyła się, a wtedy spostrzegła, że to jej brat, Thorgrin, w drodze, by zobaczyć się z ich matką. Thor podniósł wzrok na Alistair, a ona odczuła wielką ulgę na jego widok, na widok ostatniej żywej osoby w opustoszałym świecie. Poczuła, że za chwilę pozna ich matkę i po raz pierwszy spotkają się we troje. Thor podszedł do niej i uśmiechnął się, wyciągając ku niej dłoń, a ona wyciągnęła swoją ku niemu. Nagle most pod nim runął i Thor poleciał w dół. Spadał w powietrzu, ku skałom i oceanowi w dole. Alistair spojrzała w dół, bezradna, i pękało jej serce; bez zastanowienia rzuciła się za nim, by go ocalić. - Thorgrinie! – zawołała. Alistair wylądowała nie w oceanie, lecz w zupełnie nowej krainie, na płaskim występie skalnym, z którego widziała tysiące mieszkańców Wysp Południowych. Obróciła się i u swego boku ujrzała Ereca. Trzymał jej dłoń i oboje mieli na sobie ślubne odzienie, bogato zdobione jedwabne szaty.

Jednak coś było nie tak z Erekiem, gdy się uśmiechał: uśmiechnął się szeroko i z jego ust dobyła się krew. Osunął się i spadł w przód z klifu, rozpostarłszy szeroko ręce, brocząc krwią, a jego lud wyciągnął ku niemu ramiona, by go pochwycić. Alistair uniosła okrwawione dłonie i ujrzała, że stoi sama, a jej oblubieniec spada martwy w zebrany na dole tłum. - Erecu! – zawołała. Alistair obudziła się z krzykiem, dysząc ciężko, rozglądając się wokoło w porannym świetle w swej komnacie. Otarła pot z czoła i wyskoczyła z łoża, przyglądając się uważnie swym dłoniom w poszukiwaniu krwi. Były jednak czyste. Alistair, skołowana, próbowała uspokoić oddech, przemierzając pomieszczenie, przecierając twarz, usiłując zrozumieć, gdzie jest. Chwilę zajęło jej pojęcie, że był to tylko sen. Była bezpieczna. Erec był bezpieczny, i Thorgrin także. Nie znajdowała się w Kręgu, lecz tutaj, na Wyspach Południowych, bezpieczna. Alistair odetchnęła. Żaden sen nie przeraził jej nigdy tak jak ten. Odnosiła wrażenie, że było to coś więcej niż sen – jakby przesłanie. Jakby dziwaczna wersja przyszłości. I bardzo mroczna. Alistair starała się otrząsnąć się, przemierzając komnatę. Jakie znaczenie może nieść ze sobą taki sen? Próbowała przekonać samą siebie, że to jedynie nocne strachy – jednakże gdzieś w głębi duszy przeczuwała, że to coś więcej. Czy jej ojczyzna w istocie została zniszczona? Czy jej brat miał zginąć? A jej oblubieniec? Coś takiego z pewnością nie mogło spaść na nią naraz; to z pewnością nic nie znaczyło. Alistair przemierzyła komnatę i kilkakrotnie ochlapała twarz zimną wodą. Podeszła do otwartego okna, i poczuła wpadającą do środka miękką oceaniczną bryzę. Omiotła spojrzeniem Wyspy Południowe skąpane w porannym świetle. Nie widziała nigdy nic piękniejszego. Woń kwiatów pomarańczy orzeźwiła ją, a wilgotne powietrze ukoiło. Nigdy nie wdychała świeższego powietrza. Alistair spojrzała w dal, na idealny krajobraz, i spostrzegła, iż ludzie już nie śpią, już gotują się do wielkich zaślubin, które miały się odbyć tego dnia i poczuła nagle, że w miejscu takim jak to z pewnością nie spotka ich nic złego. Alistair westchnęła, potrząsnęła głową i zganiła się w myślach. To jedynie nocne urojenia, rzekła sobie. Jedynie nocne urojenia. * Pierwsze poranne słońce wzbiło się ponad horyzont. Alistair siedziała w swej ślubnej komnacie, otoczona tuzinem chichoczących i roześmianych służek, które pomagały jej się przygotować. Jedna z nich nanosiła ostatnie poprawki w jej sukni, a gdy

skończyła, Alistair dała krok naprzód, podczas gdy pozostałe służki przysunęły ogromne zwierciadło. Stała z tłukącym się w piersi z podekscytowania sercem. Spojrzała na swe odbicie. Alistair wydała stłumiony okrzyk; nigdy nie wyglądała tak olśniewająco. Miała na sobie najpiękniejszą suknię, jaką kiedykolwiek widziała. Uszyta była z koronki i okrywała ją od szyi po koniuszki stóp, a welon współgrał z rękawiczkami. Nigdy nie uważała, że jest ładna, mimo tego, jak zachowywali się wobec niej mężczyźni, lecz teraz, ujrzawszy siebie, poczuła, że nie jest tak brzydka, jak sądziła. - Miałam tę suknię na sobie podczas mego ślubu – rzekła matka Ereca z uśmiechem, podchodząc do niej i delikatnie kładąc dłoń na jej ramieniu. – Na tobie leży jeszcze piękniej, jak gdyby została stworzona dla ciebie. Matka Ereca objęła ją, a Alistair nigdy jeszcze nie była tak uradowana. Nie mogła się doczekać ceremonii. Matka Ereca poprowadziła ją do drzwi, otworzyła je i wskazała ku miedzianemu korytarzykowi. - Ta droga prowadzi do komnaty twego oblubieńca – rzekła. – Pójdź do niego. Oczekuje cię. Poprowadzi cię do ceremonii. Alistair zwróciła się w jej stronę, poruszona. - Nie wiem, jak ci dziękować – rzekła, pełna wdzięczności. Matka Ereca objęła ją. - Mam szczęście, mając taką córkę jak ty. Alistair zwróciła się w stronę niedługiego korytarzyka. Ruszyła w stronę niedużego, pięknego budynku z marmuru na otwartym powietrzu, otoczonego jedynie kolumnami, w którym – jak wiedziała – oczekuje ją Erec. Gdy dotarła do wejścia, zajrzała do środka i ujrzała go. Nie widziała nigdy, by wyglądał bardziej po królewsku. Odziany był w lekką kolczugę, przykrytą białą jedwabną szatą, a na głowie miał złotą koronę. Przemierzał nerwowo komnatę, czekając na nią, i Alistair była pewna, że był podekscytowany, wziąwszy pod uwagę to, jak długo się przygotowywała. W pierwszej chwili pragnęła od razu podbiec do niego, postanowiła jednak, że go zaskoczy; chciała ujrzeć wyraz jego twarzy, gdy przekroczy próg. - Panie mój – zawołała figlarnie, kryjąc się za kolumną. – Zamknij oczy i policz do pięciu! Pragnę cię zaskoczyć! Roześmiał się. - Dla ciebie wszystko – powiedział. – Będę liczył tak szybko, jak potrafię! Słyszała podekscytowanie w jego głosie, niby u małego chłopca. - Powoli, kochany! – odkrzyknęła. - Jeden – zaczął Erec powoli. – Dwa… Trzy… Alistair poprawiła welon, po czym ruszyła przed siebie. - Cztery! – zawołał.

Weszła do środka i spojrzała na niego. Stał z zamkniętymi oczyma, rozpromieniony – i wtem serce jej zamarło. Spostrzegła coś, czego nie rozumiała. Było to niby obraz z koszmaru: z drugiej strony otwartej komnaty wpadła jakaś postać, biegnąca prędko z mieczem w dłoni. Zabójca. Biegł prosto na Ereca – który stał z uśmiechem na twarzy, zamkniętymi oczyma, nie podejrzewając nic, oczekując Alistair. Działo się to tak szybko, a Alistair była w tak wielkim szoku, tak nieprzygotowana na ten widok, że ledwie zdołała zebrać słowa, by go ostrzec. Uwięzły w jej suchym nagle gardle. - Erecu! – zdołała wreszcie krzyknąć w panice, dokładnie w chwili gdy mężczyzna dopadł do niego. Erec otworzył raptownie oczy i spojrzał na nią zaniepokojony. Wtedy jednak było już za późno. Postać – w której Alistair rozpoznała teraz Bowyera, wojownika Alzaków pokonanego przez Ereca w czasie pojedynków – dobiegła już do Ereca. Uniósł swój miecz za nim i z gardłowym okrzykiem opuścił go, dźgając Ereca w plecy. Erec wykrzyknął, lecz krzyk Alistair był głośniejszy. Osunął się na kolana, z jego ust i pleców dobyła się krew. Bowyer nie wyciągnął miecza. Odwrócił się i puścił biegiem równie szybko, jak przed chwilą. - Kochana! – zawołał Erec, wyciągając dłoń ku Alistair i osuwając się na ziemię. - NIE! – wrzasnęła Alistair, tracąc nad sobą panowanie, jak gdyby oglądała cudzy koszmar. Alistair przypadła do Ereca i osunęła się wraz z nim, tuląc go. Jego krew wsiąkała w jej suknię. - Alistair, kochana – rzekł słabnącym głosem. Poczuła, jak umiera w jej ramionach, czuła, jak życie ulatuje z niego. Jej rozdzierający szloch poniósł się po pomieszczeniu, rozszedł poza nim i wzbił aż pod nieboskłon. Wiedziała, że już za późno. Czuła, że to wszystko jej wina – rozproszyła go tą niemądrą zabawą. Erec z pewnością spostrzegłby zbliżającego się mężczyznę, gdyby nie zamknął oczu i nie czekał na nią. Nieumyślnie pomogła uśmiercić mężczyznę, za którego oddałaby życie. Mężczyzna, którego kochała nade wszystko w świecie miał niebawem umrzeć. Nadszedł dzień jej zaślubin – lecz miłość jej życia nie żyła.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI Gwendolyn stała przy balustradach na dachu fortu Tirusa. Wzrok od wielu godzin utkwiony miała w dali. Obserwowała morze, trzymając w ramionach Guwayne’a. Na jej twarzy malowała się powaga, a w głowie rozbrzmiewały słowa Argona. Czy wszystko, co rzekł Argon, miało się ziścić? Czy też może były to jedynie słowa konającego, majaczącego człowieka? Gwen pragnęła wierzyć, że prawdą jest to drugie, lecz nie potrafiła odegnać strachu, że jego słowa się ziszczą. Podmuchy zimnego wiatru muskały jej twarz. Patrzyła w dal, wyczekując, i ogarnęło ją złe przeczucie, że jej czas na tej ziemi dobiega kresu. Czuła teraz w swym życiu pewną nieuchronność, jak gdyby te skaliste, opuszczone wyspy miały być miejscem ich wiecznego spoczynku. Bardziej niż czegokolwiek innego pragnęła, by Thorgrin był tutaj, by powrócił i stanął obok niej. Odnosiła wrażenie, że z nim u swego boku mogłaby stawić czoła wszystkiemu. Wiedziała jednak jakimś sposobem, że nie powróci. Modliła się, by był bezpieczny. Modliła się, by – gdziekolwiek był – nie stała się mu żadna krzywda. By pamiętał o niej. I o Guwaynie. Wpatrywała się w chmury i mrugnąwszy, dostrzegła nagle coś na dalekim widnokręgu. Z początku było to bardzo niewyraźne, jak gdyby jakiś ruch pośród ciemnych chmur. Wtem ujrzała skrzydła, jedną parę, potem kolejną. Na horyzoncie pojawił się smok. A po nim drugi. I trzeci. Gwen serce zamarło, gdy jej najgorszy koszmar urzeczywistnił się: dziesiątki smoków pojawiły się na odległym horyzoncie. Ryczały wściekle, uderzając swymi wielkimi skrzydłami. Wiedziała, że oto zbliża się ku nim śmierć. - Uderzcie w dzwony – rzekła Gwendolyn ze spokojem do Steffena, który cierpliwie czekał nieopodal niej. Steffen obrócił się i odbiegł, i na umocnieniach rozległo się bicie dzwonów ostrzegających ludzi. W dole rozległy się krzyki, ludzie poczęli biec, by skryć się w jaskiniach, podziemnych przejściach, jak przygotowała ich Gwen – gdzie tylko zdołali, by uciec przed smoczym oddechem. W głębi duszy Gwen wiedziała, że to próżny wysiłek. Nic nie umknie przed gniewem smoka – nie wspominając już o gniewie dziesiątków smoków. Wiedziała, że kogo pominą smoki, dobiją ludzie Romulusa. Po chwili Gwendolyn ujrzała, że ocean pokrywa się czernią. Czarne okręty – okręty imperialne – rozpościerały się daleko jak okiem sięgnąć. Jak gdyby nie istniało nic poza nimi; nie wiedziała, że tyle okrętów mogło istnieć na świecie. Nie mogła się nadziwić, że

wszystkie zamierzają przypuścić atak na tak niewielką wyspę. Że wszystkie nadpływają przez wzgląd na nią. Nagle Gwen usłyszała nad sobą ryk, niezmiernie blisko, i podniosła wzrok, zdumiona, kuląc się. Ku swemu zaskoczeniu ujrzała Ralibara. Nadleciał gdzieś z głębi wyspy z wyciągniętymi szponami, rycząc i bijąc swymi ogromnymi skrzydłami. Gwen sądziła, że odleci, uciekając przed zniszczeniem, które zbliżało się ku nim, że ocali siebie. Jednak ku jej zaskoczeniu, Ralibar leciał prosto przed siebie. Zupełnie sam zamierzał stawić czoła zbliżającej się armii. Leciał odważnie co sił, nie zwalniając. Odwaga Ralibara dodała Gwen otuchy. Wiedział, że zginie w walce z nimi, lecz mimo tego nie cofał się przed nią. Ten smok w pojedynkę leciał, by oddać swe życie, by zginąć w walce, by bronić Gwendolyn i jej ludzi – i by położyć trupem tyle smoków, ile tylko zdoła. Gwendolyn przygarnęła mocniej Guwayne’a, odwróciła się od balustrady i pospieszyła w dół kamiennych spiralnych schodów. Nastał czas. * Gwendolyn szła szybko, uważnie stawiając kroki na skalistym brzegu nad oceanem, przyciskając Guwayne’a mocno do piersi. Byli sami. W oddali słyszała smocze krzyki i wiedziała, że są już blisko; nie pozostało jej już wiele czasu. Gwen słyszała dźwięk fal uderzających lekko o brzeg tej spokojnej zatoki na tyłach wyspy. Połączona była z oceanem i płynął w niej silny prąd. Gwen podeszła do niewielkiej łodzi, która kazała wykonać specjalnie w tym celu, długiej na osiem stóp, o maszcie równej długości i niewielkim żaglu. Łódka była wystarczająco duża dla dziecka. Jednego dziecka. Gwen szlochała, po raz ostatni przygarniając do siebie Guwayne’a. Nachyliła się i pocałowała go. Nie przerywała pocałunku jak długo mogła, aż Guwayne zaczął płakać. Gwen poczęła opuszczać go, a on chwycił pasmo jej włosów i pociągnął. Opuściła go i znalazł się bezpiecznie w koszu w łódce, owinięty ciasno pledami, w wełnianej czapeczce. Gwendolyn szlochała, klęcząc przy nim, a Guwayne zanosił się płaczem. Gwen spojrzała w dal, w ocean, ku horyzontowi i serce jej pękło na dwoje. Nie potrafiła znieść myśli o posłaniu dziecka w nieznane. Wiedziała jednak, że samolubnym byłoby pozostawienie go tutaj z nią. Tutaj spotkałaby go natychmiastowa, okrutna śmierć. Tam, na morzu, najpewniej także umrze. Lecz przynajmniej otrzyma szansę. Być może jest to szansa jedna na milion. Będzie unosił się gdzieś tam na rozległym, otwartym morzu. Lecz któż to wiedział, dokąd zaniosą go fale, los? Być może – modliła się – doprowadzą go w jakieś bezpieczne miejsce. Do matki i ojca, którzy go pokochają. Być może wychowa go ktoś inny, stanie się wielkim wojownikiem i będzie żył tak, jak jest mu przeznaczone. Może jej dziecię otrzyma szansę, będzie żyło dalej za nich.

Pragnęła – bardziej niż czegokolwiek – móc mu to zapewnić; wiedziała jednak, że to niemożliwe. - Kocham cię, synu mój – powiedziała z głębi serca, nie potrafiąc powstrzymać cisnących się do oczu łez. Z tym ostatnimi słowy uklęknęła, chwyciła łódź i pchnęła ją. Była to niewielka łódź, która zakołysała się, gdy pchnęła ją na spokojne wody. Lekki prąd delikatnie, powoli wypchnął ją na morze. Płacz Guwayne’a, miast niknąć, stawał się coraz głośniejszy. Prąd wciągał go samego w przestwór pustego, szarego morza. Gwendolyn patrzyła za nim, za jego błyszczącymi oczyma barwy morza, i nie mogła znieść tego widoku. Zamknęła oczy i modliła się z całych sił: Proszę, Boże. Nie opuszczaj go.