Powrot Smokow (Ksiega 1 Krolowi - Morgan Rice

MORGAN RICE

POWTÓT SMOKÓW Cykl: Królowie i Czarnoksiężnicy - Księga 1



Książki Morgan Rice z cyklu: Królowie i Czarnoksiężnicy Powrót Smoków (Część - 1) Cdn.



Drogi Brutusie, są w życiu tym chwile, W których przeznaczeń swych panem jest człowiek. Jeśliśmy zeszli do nędznej sług roli, To nasza tylko, nie gwiazd naszych wina --William Shakespeare Juliusz Cezar

ROZDZIAŁ PIERWSZY Kyra stała na szczycie trawiastego pagórka, z całych sił próbując skoncentrować się na celu. Dookoła niej sypał gęsty śnieg, a pod stopami czuła twardą, zmarzniętą ziemię. Nie było jej łatwo zapomnieć o szczypiącym w policzki mrozie. Przymrużyła lekko oczy, odcinając się od reszty świata – porywistego wiatru, krakania kruka w oddali – i skupiła wzrok na cienkiej białej brzozie, prężącej się w oddali, pośród krajobrazu purpurowych sosen. Od drzewa dzieliło ją prawie czterdzieści metrów, co czyniło ten cel niemożliwym do trafienia ani przez jej braci, ani nawet przez najlepszych ludzi jej ojca. I to właśnie sprawiało, że była jeszcze bardziej zdeterminowana - jako najmłodsza z tego grona i jako jedyna dziewczyna wśród nich. Kyra nigdzie tak naprawdę nie pasowała. Oczywiście, jakaś część niej chciała robić to, czego się od niej oczekiwało, spędzać czas z innymi dziewczętami, uczestniczyć w życiu kulturalnym grodu; ale w głębi duszy wiedziała, że ona taka nie jest. Wrodziła się w ojca, jak on miała w sobie ducha wojownika, i za nic w świecie nie chciała być skazana na kamienne ściany swojej twierdzy, nie godziła się na życie w domowym zaciszu. Była lepszym strzelcem od każdego z nich - już w tej chwili mogła przestrzelić najlepszych łuczników swojego ojca, i zrobiłaby wszystko, by udowodnić im, a w szczególności swojemu ojcu, że zasługuje na poważne traktowanie. Ojciec ją kochał, wiedziała o tym, nie chciał jednak dostrzec jej prawdziwej natury. Kyra najbardziej lubiła trenować właśnie tu, daleko od fortu, na równinach Volis, w samotności. Jako jedyna dziewczyna w bastionie pełnym wojowników, zdążyła się do tego przyzwyczaić. Przychodziła tu każdego dnia, do swojego azylu, wysoko na szczycie płaskowyżu, z którego rozciągał się widok na kamienne ściany fortu. Mogła tu znaleźć odpowiednie drzewa do ćwiczeń, na tyle cienkie, by trudno je było trafić. Świst jej strzał niemal każdego dnia rozchodził się echem po całej wsi; jej strzały nie oszczędziły żadnego drzewa w okolicy, kalecząc pnie bez litości. Kyra wiedziała, że podczas treningu łucznicy ojca często celują w myszy. Tu na równinach było ich pełno; na początku ona też tak robiła. Szybko okazało się, że trafienie w ruchomy cel nie stanowi dla niej najmniejszego problemu. Zabijanie żywych stworzeń przyprawiało ją jednak o mdłości. Choć była nieustraszona, wrażliwość nie pozwalała jej na zabijanie zwierząt, bez wyraźnego ku temu powodu. Obiecała sobie więc, że nigdy więcej nie wyceluje w żywą istotę, chyba że będzie niebezpieczna, lub zaatakuje ją. Jak wilcze nietoperze, które pojawiają się nocą i latają zdecydowanie zbyt blisko fortu. Ze strzelaniem do nich nie miała żadnego problemu, zwłaszcza po tym jak jej młodszy brat, Aidan, został ugryziony przez jednego z nich, po czym chorował przez pół księżyca. Poza tym, to były najszybciej poruszające się stworzenia na tym świecie i wiedziała, że ​gdyby udało się jej trafić choć jednego z nich, szczególnie nocą, znaczyłoby to, że jest praktycznie niezwyciężona. Kiedyś spędziła całą noc przy pełni księżyca strzelając w nie z wieży ojca. O wschodzie słońca podekscytowana wybiegła na pole, i ku swojej radości ujrzała hordy zdumionych wieśniaków, tłoczących się nad ciałami kilkudziesięciu wilczych nietoperzy przebitych strzałami. Kyra zmusiła się teraz do skupienia. Odgrywała ten strzał w wyobraźni, obserwowała

siebie podnoszącą łuk, odciągającą cięciwę i zwalniającą ją bez chwili zawahania. Wiedziała, że najważniejsze w strzelaniu są momenty jeszcze przed faktycznym strzałem. Zbyt wielu widziała łuczników w swoim wieku, czternastolatków, ciągnących za cięciwę nierówno, zbyt nerwowo. Wiedziała, że ich strzały są stracone. Wzięła głęboki oddech, podniosła łuk i jednym zdecydowanym ruchem odciągnęła cięciwę i wypuściła strzałę. Nawet bez patrzenia wiedziała, że cel został trafiony. Chwilę potem usłyszała trzask, lecz patrzyła już w innym kierunku. Szukała kolejnego, jeszcze bardziej ambitnego celu. Kyra usłyszała ciche skomlenie przy nodze i spojrzała na Leo, swojego wilka, podążającego za nią jak cień. Dorosły wilk, sięgający jej prawie do pasa, był tak opiekuńczy w stosunku do Kyry, jak Kyra w stosunku do niego. Widok tych dwojga razem nikogo już w forcie nie dziwił. Gdziekolwiek szła Kyra, w ślad za nią podążał Leo. Nie odstępował jej na krok, chyba że jakaś wiewiórka lub królik pojawił się w zasięgu jego wzroku - wtedy potrafił zniknąć nawet na kilka godzin. - Nie zapomniałam o tobie, przyjacielu - powiedziała Kyra i sięgnęła do kieszeni po kość z wczorajszej biesiady. Leo złapał ją w zęby i szczęśliwy pomaszerował dalej przy swojej pani. Na mroźnym powietrzu oddech Kyry przemieniał się we mgłę. Przewiesiła łuk przez ramię i chuchnęła w skostniałe z zimna dłonie, próbując je nieco ogrzać. Przeszła przez szeroki płaskowyż i rozejrzała się wkoło. Z tego punktu mogła zobaczyć całą okolicę, wzgórza Volis, zwykle zielone, lecz teraz pokryte grubą warstwą śniegu, ziemie północno-wschodniej części królestwa Escalon, otaczające warownię. Z tego miejsca Kyra mogła obserwować wszystko, co działo się na ziemiach jej ojca, dostrzec każdego wieśniaka i wojownika wchodzącego i wychodzącego z fortu. To miejsce miało swój niewątpliwy urok. Lubiła przyglądać się starożytnej, kamiennej konstrukcji fortu, kształtom murów obronnych i majestatycznych wież i zabudowań, ciągnących się niemal bez końca. W całej okolicy nie było wyższych zabudowań niż w Volis. W potężny mur obronny wkomponowana była okrągła wieża, kaplica dla ludu, a dla niej miejsce, na którego szczyt mogła się wspinać, by w samotności obserwować wieś. Kamienny gród otoczony był fosą ze zwodzonym mostem i ziemnym wałem, wzdłuż którego wiodła szeroka droga, chroniona dostojnymi wzgórzami, głębokimi rowami i murami. Miejsce to było godne jednego z najważniejszych wojowników Króla- jej ojca. Choć Volis, ostatnia twierdza przed Płomieniami, znajdowało się kilka dni drogi od Andros, stolicy Escalonu, wciąż było domem dla wielu słynnych wojowników dawnego Króla. Było również bezpieczną przystanią, miejscem, które stało się schronieniem dla setek mieszkańców wsi i gospodarstw, którzy żyli w jego obrębie lub w pobliżu jego murów. Kyra spojrzała w dół na dziesiątki małych domków z gliny, rozsianych wśród pagórków. Przyglądała się przygotowaniom wieśniaków do nachodzącej zimy i do wieczornego festynu. Fakt, że mieszkańcy czuli się wystarczająco bezpiecznie, aby żyć poza murami grodu, świadczył o ogromnym szacunku, jakim darzyli jej ojca i wiary w jego potęgę. Takie zaufanie do wodza było czymś zupełnie wyjątkowym w Escalonie. W końcu wystarczył jeden dźwięk rogu, by zmobilizować całą armię podległą ojcu do natychmiastowej ochrony okolicznych

mieszkańców. Na zwodzonym moście jak zwykle widać było tłumy ludzi - rolników, szewców, rzeźników, kowali, a także wojowników – śpieszących ze wsi do fortu i w drugą stronę. Obręb murów był nie tylko domem dla ludu i miejscem treningu wojowników, był również centrum wymiany handlowej kupców z całego Królestwa. Ludzie każdego dnia rozkładali tu swoje kramy, sprzedając i wymieniając się towarami, myśliwi prezentowali zdobyte w łowach trofea, obwoźni handlarze zachęcali do zakupu egzotycznych przypraw, materiałów lub słodyczy przywiezionych zza mórz. Dziedzińce fortu zawsze były wypełnione jakimś egzotycznym zapachem, czy to egzotycznej herbaty, czy też warzonej strawy. Wśród tych kolorowych kramów Kyra mogła zgubić się na wiele godzin. Jej serce przyspieszyło, gdy w oddali dostrzegła okrągły poligon, Wrota Walk, otoczony niskim murem, na terenie którego wojownicy na koniach ćwiczyli się w sztuce władania lancą. Tak bardzo pragnęła znaleźć się wśród nich. W pewnej chwili Kyra usłyszała znajomy głos, dochodzący z kierunku wartowni. Odwróciła się, nasłuchując z uwagą. Tłum zawrzał, a po chwili z jego wnętrza wyłoniło się jej dwóch starszych braci, Brandon i Braxton, ciągnących za sobą Aidana, najmłodszego z ich rodziny. Kyra stanęła jak wryta. Ton głosu jej małego braciszka wskazywał wyraźnie na brak aprobaty dla poczynań starszych braci. Kyra przymrużyła oczy, z uwagą obserwując całe zajście. Czuła, jak narasta w niej znajomy gniew, a dłoń zaciska się na łuku coraz mocniej. Wyżsi o głowę bracia trzymali Aidana pod ramiona, wywlekając go poza mury miasta. W objęciach tych dwóch siedemnasto- i osiemnastoletnich drabów, to małe, ledwie dziesięcioletnie chucherko, wyglądało wyjątkowo bezbronnie. Cała trójka była do siebie podobna, mieli doskonale wyrzeźbione szczęki, dumne podbródki, ciemnobrązowe oczy i brązowe falowane włosy, z tym że Brandon i Braxton mieli je krótko przycięte, podczas gdy niesforne kosmyki Aidana wciąż zawadiacko opadały mu na oczy. Ze swoimi blond włosami i jasno szarymi oczami, piętnastoletnia Kyra wyraźnie odróżniała się od reszty swojego rodzeństwa. Była wysoka i chuda, zbyt blada, jak jej mówiono, z wysokim czołem i małym noskiem, obdarzona była wyjątkową urodą, która sprawiała, że mężczyźni coraz częściej nie mogli oderwać od niej wzroku. Wprawiało ją to w zakłopotanie. Nie lubiła zwracać na siebie uwagi, zwłaszcza że nie uważała siebie za specjalnie atrakcyjną. Dużo więcej uwagi przykładała do treningów, męstwa i honoru, niż do swojego wyglądu. Chciała być jak jej bracia, przypominać ojca, mężczyznę, którego podziwiała i kochała bardziej niż kogokolwiek na świecie. Za każdym razem, gdy patrzyła w lustro, próbowała dostrzec między nimi jakieś podobieństwa, nigdy jednak jej się to nie udało. - Ogłuchliście?! Puśćcie mnie, powiedziałem! - Aidan darł się jak opętany, a jego głos niósł się echem po całej dolinie. Na dźwięk rozpaczliwego zawodzenia swojego ukochanego braciszka, Kyra zastygła w pełnej gotowości, jak lwica doglądająca swoich młodych. Leo nastawił uszu, a sierść na jego karku zjeżyła się. Ich matka dawno już odeszła, może dlatego Kyra czuła się odpowiedzialna za Aidana. W pewnym sensie pragnęła zastąpić mu matkę, której nigdy nie miał.

Brandon i Braxton ciągnęli chłopca wzdłuż wiejskiej drogi, w kierunku lasu. Widziała, jak próbują wsadzić włócznię w jego zbyt drobne dłonie. Aidan stanowił dla nich wyjątkowo łatwy cel; Brandon i Braxton byli prawdziwymi łobuzami. Byli silni i dość odważni, choć odwaga ta wynikała raczej ze zbytniej zuchwałości niż ich faktycznych umiejętności, przez co często pakowali się w kłopoty, z których sami nie byli w stanie się wyplątać. Było to szalenie frustrujące. Nagle Kyra zrozumiała co tam się dzieje: Brandon i Braxton ciągnęli Aidana na jedno ze swoich niedorzecznych polowań. Przy ich pasach dostrzegła worki z winem i wiedziała już, że byli pijani. Nie dość, że chcieli zabijać bezbronną zwierzynę, to jeszcze zmuszali do tego ich młodszego brata, mimo jego usilnych protestów. Kyra musiała ich powstrzymać. Pędem rzuciła się w ich kierunku, a przy jej boku wiernie podążał Leo. - Jesteś już wystarczająco duży - Brandon oświadczył Aidanowi. - Czas najwyższy byś stał się mężczyzną – zawtórował mu Braxton. Zbiegając ze wzgórza Kyra wiedziała, że już za chwilę stanie z nimi twarzą w twarz. Wybiegła na drogę i ciężko oddychając, zatrzymała się tuż przed nimi, blokując im przejście. Leo usiadł obok niej. Trzej bracia stanęli jak wryci, zaskoczeni jej obecnością. Na twarzy Aidana pojawiła się ulga. - Zgubiłaś się? – zadrwił Braxton. - Zagradzasz nam drogę – warknął Brandon – Wracaj do swoich strzałek i patyków. Obaj roześmieli się szyderczo, a ona zmarszczyła tylko brwi, pokrzepiona groźnym warknięciem Leo. - Zabieraj stąd tą bestię - Braxton starał się grać odważnego, a tak naprawdę ze strachu aż mocniej zacisnął dłoń na włóczni. - A wy dokąd zabieracie Aidana? - zapytała śmiertelnie poważna. Ich twarze nabierały coraz bardziej surowego wyglądu. - Zabieramy go tam, gdzie nam się podoba – hardo odpowiedział Brandon. - Idzie z nami na polowanie, by wreszcie stać się mężczyzną - powiedział Braxton, wyraźnie zaznaczając ostatnie słowo, jakby chciał jej dogryźć. Ale Kyra nie pozwoliła wyprowadzić się z równowagi. - On jest jeszcze za młody - odparła stanowczo. Brandon skrzywił się. - A kto tak powiedział? - zapytał. - Ja tak mówię. - Bo jesteś jego matką? - zakpił Braxton. Kyra aż poczerwieniała z wściekłości. Jak nigdy dotąd chciała, by ich matka była teraz przy nich. - Nie, ale ty też nie jesteś jego ojcem – odparła. Zapadła martwa cisza. Aidan patrzył na nią przestraszonym wzrokiem. - Aidan – zwróciła się do niego – Czy to jest coś, co chcesz zrobić? Zawstydzony Aidan wbił wzrok w ziemię. Stał tam w milczeniu, unikając jej spojrzenia.

Kyra wiedziała, że boi się zaprzeczyć, by nie prowokować dezaprobaty ze strony swoich starszych braci. - No i sama widzisz - uśmiechnął się Brandon - On nie ma nic przeciwko temu. Kyra stała tam sfrustrowana, z całych sił pragnąc by Aidan przemówił, jednocześnie nie mogąc go do tego zmusić. - To nierozsądne z waszej strony, by zabierać go ze sobą na polowanie – powiedziała – nadchodzi burza. Szybko zapadnie zmrok. W lesie zrobi się niebezpiecznie. Jeśli chcecie nauczyć go polować, zabierzcie go innego dnia, kiedy trochę podrośnie. Widać było, że chłopcy z każdą chwilą stają się coraz bardziej podirytowani. - A co ty wiesz o polowaniu - zapytał Braxton – Upolowałaś coś kiedyś, poza tymi swoimi drzewami? - Może któreś z nich cię ostatnio ugryzło?- dodał złośliwie Brandon. Chłopcy rechotali, a Kyra w środku cała buzowała, nie wiedząc co czynić. Jeśli Aidan się nie odezwie, ona nie będzie mogła tu wiele zdziałać. - Za bardzo się martwisz, siostrzyczko - powiedział w końcu Brandon – Aidan będzie przy nas bezpieczny. Chcemy go tylko trochę zahartować, a nie zabić. Czy naprawdę myślisz, że tylko ty się o niego troszczysz? - Poza tym, ojciec patrzy - powiedział Braxton - Chcesz go rozczarować? Kyra natychmiast spojrzała w dal. Na wysokiej wieży, w oknie, dostrzegła sylwetkę ojca. Było jej przykro, że nie zrobił nic, by powstrzymać swych starszych synów przed tym barbarzyństwem. Próbowali ruszyć w dalszą drogę, lecz Kyra nie ustępowała. Wyglądali, jakby chcieli przejść po niej, ale Leo stanął między nimi i swoim warczeniem odwiódł ich od tego pomysłu. - Aidan, jeszcze nie jest za późno – Kyra spojrzała mu prosto w oczy - Nie musisz tego robić. Chcesz wrócić ze mną do fortu? Widziała, jak oczy zachodzą mu łzami. Zapadła długa cisza, którą przerywał jedynie szum wiatru i skrzypienie śniegu pod nogami. Wreszcie wymamrotał. - Chcę iść na polowanie. Bracia natychmiast ruszyli przed siebie, spychając ją z drogi, ciągnąc za sobą Aidana. Kyra odwróciła się za nimi, patrząc w milczeniu jak odchodzą. Z bólem serca odwróciła twarz w stronę fortu, ale jej ojca nie było już na wieży. Kyra patrzyła, jak jej trzech braci oddala się w kierunku nadchodzącej burzy i znika w ciemnościach Cierniowego Lasu. Poczuła ucisk w żołądku. Myślała, żeby wyrwać Aidana z ich łap i odprowadzić go do domu, ale nie chciała narobić mu wstydu. Wiedziała, że powinna pozwolić im odejść, jednak coś nie pozwalało jej tego zrobić. Wyczuwała niebezpieczeństwo, zwłaszcza w przededniu Zimowego Księżyca. Nie ufała swoim starszym braciom; wiedziała, że nie chcą skrzywdzić Aidana, ale byli zbyt lekkomyślni, zbyt dla niego surowi. Najgorsze jest to, że byli zbyt pewni swoich umiejętności. A to stanowiło bardzo niebezpieczne połączenie. Kyra nie wytrzymała dłużej. Jeżeli ojciec nie zareagował, to ona musi to zrobić. Była na

tyle dorosła, żeby nie musieć pytać nikogo o zdanie. Kyra ruszyła za nimi w pogoń, z Leo u swego boku, prosto w mrok Cierniowego Lasu.

ROZDZIAŁ DRUGI Kyra zagłębiła się w mroczną gęstwinę Cierniowego Lasu. Śnieg i lód skrzypiały jej pod nogami, gdy razem z Leo powoli przedzierała się na oślep przez niekończącą się plątaninę ciernistych gałęzi. Rosły tu pradawne, czarne drzewa, których poskręcane konary przypominały kształtem ciernie i grube, czarne liście. Czuła, że to miejsce jest przeklęte; stąd nigdy nie wyszło nic dobrego. Myśliwi jej ojca wracali z polowań ranni, a wiele razy zdarzyło się, że trolle, które przedarły się przez Płomienie, znajdowały tu schronienie i traktowały to miejsce, jak przyczółek do ataku na okolicznych wieśniaków. Wchodząc do lasu, Kyra natychmiast poczuła przeszywający ją chłód. Było tu ciemno i zimno, powietrze było wilgotne, a duszący zapach ciernistych drzew i gnijącej ziemi wisiał w powietrzu. Masywne drzewa zasłaniały resztki światła dziennego. Kyra był wściekła na swoich starszych braci. Zapuszczać się tu o zmroku, zwłaszcza bez asysty kilku wojowników, było niezwykle ryzykowne. Najmniejszy szmer mógł oznaczać zbliżające się niebezpieczeństwo. W oddali usłyszała skowyt zwierzęcia i na chwilę zamarła ze strachu. Rozejrzała się w poszukiwaniu źródła dźwięku, ale las był zbyt gęsty, by mogła w nim cokolwiek dojrzeć. Leo za to warknął złowieszczo i instynktownie ruszył w zarośla. - Leo! - zawołała. Ale jego już nie było. Westchnęła rozdrażniona; zawsze tak robił, gdy tylko jakiś zwierz przebiegał im drogę. Nie zmartwiło jej to zbytnio, wiedziała, że w końcu wróci. Starając się podążać za ledwo słyszalnym śmiechem swoich braci, Kyra wchodziła w coraz mroczniejsze gęstwiny lasu. Ostrożnie przedzierała się między ostrymi konarami, aż w końcu dostrzegła przed sobą ich rosłe sylwetki. Chcąc pozostać niezauważoną, cofnęła się w mrok, ukrywając się w cieniu ogromnego drzewa. Wiedziała, że ​​jeśli Aidan ją zobaczy, spali się ze wstydu i odeśle do domu. Postanowiła obserwować całą trójkę z oddali i czuwać tylko nad ich bezpieczeństwem. Chciała by Aidan zachował twarz i poczuł się jak prawdziwy mężczyzna. Dźwięk trzaskających pod jej stopami gałęzi pozostawał niezauważony przez jej coraz bardziej pijanych braci. Dodatkowo tłumił go ich gromki śmiech. Po Aidanie wyraźnie było widać, że jest spięty, jakby zaraz miał się rozpłakać. Włócznię ściskał mocno w swoich drobnych dłoniach, jakby chciał udowodnić przed samym sobą, że jest mężczyznę. Tak naprawdę niemalże uginał się pod jej ciężarem. - Chodźże tu! - krzyknął Braxton do człapiącego kilka metrów za starszymi braćmi Aidana. - Czego ty się tak boisz? – zapytał Brandon. - Wcale się nie boję! – stanowczo zaprzeczył Aidan. - Cicho! - Brandon zatrzymał się nagle, wyciągając otwartą dłoń w kierunku Aidana. Jego twarz wyraźnie spoważniała. Braxton stanął koło nich, cały w gotowości. Kyra schroniła się za drzewem, przyglądając się braciom. Stanęli na skraju polany, patrząc prosto przed siebie, jak gdyby coś tam dostrzegli.

Bezszelestnie podkradła się bliżej, by sprawdzić, co przykuło ich uwagę. Wtedy dostrzegła go, samotnie stojącego na polanie, wyjadającego z ziemi żołędzie, dostojnego dzika. Ogarnęło ją przerażenie. To nie był zwykły dzik; to było prawdziwy potwór, czarnorogi dzik, największy, jakiego kiedykolwiek widziała, z długimi, białymi zawiniętymi kłami i trzema ostrymi, czarnymi rogami - jednym wystającym z ryja i dwoma ze łba. To było wyjątkowo rzadkie stworzenie, wielkie prawie jak niedźwiedź, słynące ze swojej zaciekłości i wyjątkowej szybkości. Wszyscy myśliwi w okolicy bali się tego potwora i żaden z nich nie chciał go nigdy spotkać na swojej drodze. Szykowały się poważne kłopoty. Dreszcz przerażenia przeszedł jej po plecach. Bardzo chciała by Leo tu był. Z drugiej strony wiedziała, że konfrontacja tych dwojga mogłaby nie skończyć się pomyślnie dla jej przyjaciela, dlatego też poczuła swoistą ulgę, że go tu nie ma. Kyra zrobiła krok do przodu i powoli zaczęła zdejmować łuk z ramienia, jednocześnie sięgając po strzałę. Wiedziała, że odległość dzieląca ją od dzika była zbyt duża. Na drodze stało zbyt wiele drzew, by można było oddać czysty strzał, a przy zwierzęciu tych rozmiarów, trafienie musiało być w stu procentach celne. Jednocześnie miała poważne wątpliwości co do tego, czy jedna strzała może powalić takiego potwora. Kyra spostrzegła, jak na twarzach braci rysuje się przerażenie. Już w chwile potem, wino płynące we krwi Brandona i Braxtona pozwoliło chłopcom ukryć strach pod płaszczykiem gotowości do boju. Niemal jednocześnie unieśli swoje włócznie i zrobił kilka kroków do przodu. Braxton złapał zdębiałego Aidana za ramię i pociągną go za sobą. - To twoja szansa by stać się mężczyzną - oświadczył Braxton - Zabij tego dzika, a wieść o twoim bohaterstwie nieść się będzie echem po całym Królestwie. - Przynieś jego głowę, a sława twoja nigdy nie przeminie - dodał Brandon. - Ale ja się boję – jęknął Aidan. Brandon i Braxton parsknęli śmiechem. - Boisz się? - zakpił Brandon – Co powiedziałby ojciec, gdyby cię teraz usłyszał? Zaalarmowany głosami dzik uniósł głowę, odsłaniając świecące, żółte ślepia i spojrzał gniewnie wprost na nich. Otworzył gębę, odsłaniając ostre kły. Z jego pyska kapała ślina a z trzewi wydobywał się wściekły ryk. Kyra, nawet bezpieczna w swoim ukryciu, poczuła ukłucie strachu. Mogła sobie tylko wyobrazić, co przeżywał w tej chwili Aidan. Kyra nie mogła już dłużej na to patrzyć. Rzuciła się swojemu młodszemu bratu na ratunek. Kiedy była zaledwie kilka metrów od nich, zawołała: - Zostawcie go w spokoju! Jej stanowczy głos przeciął ciszę, a jej bracia oniemieli z zaskoczenia. - Już wystarczy tych żartów – dodała – Czas z tym skończyć. Aidanowi spadł kamień z serca, podczas gdy Brandon i Braxton aż poczerwienieli ze złości. - Czy ktoś cię pytał o zdanie? - Brandon był wyraźnie zniecierpliwiony – Przestań wreszcie wtrącać się w męskie sprawy. Rozjuszony dzik ruszył w ich stronę. Kyra, jednocześnie przerażona i wściekła, stanęła

między braćmi a Aidanem. - Jeśli jesteście na tyle głupi, by drażnić tą bestię, to droga wolna – powiedziała - Ale Aidana zabieram ze sobą. Brandon zmarszczył brwi. - Aidanowi tu dobrze – odparł Brandon – To jest chwila, w której nauczy się walczyć. Prawda Aidan? Sparaliżowany strachem Aidan stał w miejscu bez słowa. Kyra miała już złapać chłopaka za rękę by wyprowadzić go z lasu, gdy kątem oka dostrzegła ruch na skraju polany. To dzik skradał się powoli w ich kierunku. - Nie zaatakuje nas, jeśli będziemy spokojni - Kyra ściszyła głos – Odpuście sobie tym razem. Bracia zignorowali jednak jej prośby i skierowali swoje włócznie w stronę bestii. Ruszyli naprzód, za wszelką cenę chcąc udowodnić swoją odwagę. - Ja celuję w głowę - oświadczył Brandon. - A ja w gardło - zawtórował Braxton. Dzik ryknął jeszcze głośniej i zrobił kolejny krok w ich stronę. - Wracajcie tu! - krzyknęła Kyra, zdesperowana. Ale Brandon i Braxton byli głusi na jej wołania. Unieśli swoje włócznie i w jednym momencie rzucili je w zwierza. Kyra obserwowała w napięciu, jak obie włócznie przecinają powietrze z cichym świstem. Ku swemu przerażeniu dostrzegła, że włócznia Brandona raniła bestię tylko niegroźne, doprowadzając ją tym samym do niebywałej wściekłości, podczas gdy włócznia Braxtona poszybowała daleko, lądując w trawie kilka metrów za zwierzem. W tym momencie Brandon i Braxton zbledli z przerażenia. Stali tam bez ruchu z szeroko otwartymi ustami. Teraz już nawet alkohol we krwi nie był w stanie dodać im animuszu. Rozjuszony dzik pochylił głowę, eksponując swoje imponujące rogi. Warknął przeraźliwie i ruszył do ataku. Kyra patrzyła z przerażeniem, jak szarżuje na jej braci. To była najszybsza istota tych rozmiarów, jaką kiedykolwiek widziała. Ta potężna bestia poruszała się w trawie lekko niczym jeleń. Brandon i Braxton rzucili się do ucieczki w przeciwnych kierunkach, pozostawiając struchlałego ze strachu Aidana na pastwę rozjuszonego zwierza. Sparaliżowany strachem, wypuścił włócznię z dłoni. To jednak było bez znaczenia; Aidan i tak nie mógłby nic zrobić, nawet gdyby próbował. Dzik, czując łatwą zdobycz, ruszył prosto na chłopaka. Z duszą na ramieniu, Kyra ruszyła do akcji. Wiedziała, że ma tylko jedną szansę, by ocalić brata. Trzymając łuk przed sobą, mknęła między drzewami, starając się uzyskać czysty strzał. Była przerażona. Wiedziała, że nie może sobie pozwolić na najmniejszy nawet błąd. Strzał musiał być perfekcyjny. - AIDAN, NA ZIEMIĘ! - krzyknęła. Chłopak jednak nie był w stanie się ruszyć. Stał tam jak kołek, skutecznie blokując jej strzał. Kyra wiedziała, że jeśli brat nie wykona polecenia, ona nie będzie w stanie nic zrobić.

Nadzieja na ocalenie brata zaczęła w niej umierać. - AIDAN! - krzyknęła raz jeszcze, zdesperowana. Tym razem jakimś cudem posłuchał i padł na ziemię, schodząc Kyrze z linii strzału. Dziewczyna skupiła wzrok na szarżującym dziku, a czas nagle jakby zwolnił. Poczuła, jak coś się w niej zmiana, narasta w niej uczucie, jakiego dotąd nie znała. Świat wokół niej się zatrzymał. Wyostrzyły się jej wszystkie zmysły, cała jej uwaga skupiła się wyłącznie na celu. Usłyszała odgłos bicia swojego serca, swojego oddechu, szelest liści, krakanie wrony w koronach drzew. Nigdy wcześniej nie była tak spokojna, jakby stała się jednością ze wszechświatem. Kyra poczuła jak w jej dłonie wstępuje dziwna energia, jakby coś przejmowało kontrolę nad jej ciałem. Jakby na krótką chwilę stała się kimś większym od siebie, kimś o wiele potężniejszym. Kyra oczyściła głowę z myśli, pozwoliła by pokierował nią instynkt i ta nowa energia, płynąca przez jej ciało. Stanęła prosto, uniosła łuk i wypuściła strzałę, celując w głowę stwora. Już w chwili, gdy zwolniła cięciwę, czuła, że to był wyjątkowy strzał. Nie musiała patrzeć, by wiedzieć, że strzała leci dokładnie tam, dokąd ją posłała: w prawe oko bestii. Siła strzału powaliła dzika na zaśnieżoną ziemię. Ostatkiem sił zdołał jeszcze wstać i przejść kilka metrów dzielących go wciąż od Aidana. Zatrzymał się tuż przed chłopakiem, padając w końcu u jego stóp. Leżał na ziemi w konwulsjach. Kyra, znowu naciągnęła łuk, stanęła nad dzikiem i w jednej chwili umieściła kolejną strzałę w tyle jego czaszki. Zwierz wydał z siebie ostatnie tchnienie. Kyra stała na polanie w ciszy, serce waliło jej jak oszalałe, mrowienie w dłoniach powoli ustępowało, energia zanikała, a ona zastanawiała się, co tu przed chwilą zaszło. Czy to naprawdę ona wykonała ten strzał? W tej chwili przypomniała sobie o Aidanie. Kiedy chwyciła go w ramiona, spojrzał na nią oczami pełnymi strachu. Poczuła ogromną ulgę, widząc, że nic mu nie jest. Kyra odwróciła się i zobaczyła swoich dwóch starszych braci, wciąż lżących w trawach polany, patrzących na nią z podziwem i zaskoczeniem. Lecz w ich spojrzeniach było cos jeszcze, coś, co ją zaniepokoiło: podejrzliwość. Jakby była kimś obcym. To było spojrzenie, które Kyra widywała już wcześniej. Sama zaczęła się zastanawiać, czy faktycznie może być z nią coś nie tak. Odwróciła się i spojrzała na martwe zwierzę, ogromną bestię, leżącą u jej stóp. Zastanawiała się, jak ona, piętnastoletnia dziewczynka, mogła tego dokonać. Ten strzał wymagał dużo więcej, niż tylko umiejętności i szczęścia. Zawsze było w niej coś, co odróżniało ją od innych ludzi. Stała tam, odrętwiała, chcąc się ruszyć, ale nie mogąc. Bo tym, co wywołało w niej prawdziwy wstrząs była nie bestia, a sposób w jaki patrzyli na nią jej bracia. Jedyne pytanie, jakie w tej chwili kołatało się w jej głowie, brzmiało: kim ona była?

ROZDZIAŁ TRZECI W drodze powrotnej do warowni, Kyra z Aidanem i Leo szli kilka kroków za starszymi braćmi, obserwując jak ci uginają się pod ciężarem dzika. Potężne cielsko martwej bestii zwisało pomiędzy nimi, przywiązane do dwóch włóczni. Ich ponury nastrój zmienił się diametralnie, gdy tylko wyszli z lasu na otwartą przestrzeń i dojrzeli w oddali fort ojca. Z każdym krokiem Brandon i Braxton stawali się coraz bardziej zuchwali. Teraz śmiali się już w niebogłosy i przekrzykiwali, próbując udowodnić sobie wzajemnie, który z nich miał większy wkład w zabicie stwora. - To moja włócznia go raniła - przekonywał Brandon Braxtona. - Ale – Braxton nie dawał za wygraną - to mój oszczep sprawił, że wystawił się Kyrze na strzał. Twarz Kyry z każdym ich kłamstwem robiła się coraz bardziej czerwona; jej żałośni bracia wymyślili jakąś idiotyczną historyjkę, w którą gotowi byli sami uwierzyć. Dobrze wiedziała, że po powrocie do domu, przypiszą sobie wszystkie zasługi, opowiadając wszem i wobec jak to oni zabili bestię. To było nieprawdopodobne. Czuła jednak, że nic na to nie poradzi. W głębi duszy wierzyła, że prawda w końcu wyjdzie na jaw. - Ależ z was kłamcy – powiedział wreszcie Aidan, nadal wyraźnie przejęty tym, co się stało – Dobrze wiecie, że to Kyra zabiła tego dzika. Brandon posłał chłopakowi drwiące spojrzenie. - A co ty możesz wiedzieć? - zapytał Aidana – Przecież byłeś zbyt zajęty sikaniem w spodnie ze strachu. Oboje śmiali się do rozpuku, z każdym krokiem utwierdzając się w przekonaniu o prawdziwości swojej historii. - A wy się wcale nie baliście? – Kyra wstawiła się za Aidanem, nie mogąc znieść już dłużej ich hipokryzji. Oboje zamilkli. Kyrze nie zależało na sławie, gotowa była pozwolić im przypisać sobie wszystkie zasługi. Musiała jednak wziąć stronę brata. Szła zadowolona z siebie, wiedząc w głębi duszy, że uratowała życie Aidanowi; taka nagroda w zupełności jej wystarczała. Kyra poczuła drobną dłoń na swoim ramieniu. Obejrzała się i ujrzała słodki uśmiech Aidana, wyraźnie wdzięcznego za ocalenie. Kyra zastanawiała się, czy jej starsi bracia również doceniają to, co dla nich zrobiła; wszakże, gdyby nie pojawiła się na czas, ich także spotkałby marny los. Kyra zapatrzyła się na truchło dzika, kołyszące się w rytm ich kroków i posmutniała; chciała, by jej bracia zostawili zwierzę na polanie, tam gdzie jego miejsce. To było przeklęte zwierzę, nie pochodziło z Volis i nie powinno się go tutaj przynosić. Zabrany z Cierniowego Lasu, stanowił zły omen, zwłaszcza w przededniu Zimowego Księżyca. Przypomniała sobie słowa starego powiedzenia: uniknięcie śmierci nie czyni z ciebie bohatera. Czuła, że jej bracia niepotrzebnie kuszą los, przynosząc owoc ciemności do swojego domu. Nie mogła wyzbyć się uczucia, że sprowadzi to na nich wielkie nieszczęście. Gdy wdrapali się na szczyt wzniesienia, ich oczom ukazała się potężna warownia i

urzekający krajobraz wokół niej. Mimo że wiał silny wiatr i padał gęsty śnieg, na ten widok Kyra poczuła ciepło w sercu. Dym unosił się z kominów małych domków rozsianych po całej okolicy, zaś nad fortem majaczyła ciepła łuna pochodni. W miarę jak zbliżali się do mostu, droga stawała się coraz szersza i bardziej zadbana. Im bliżej bram się znajdowali, tym bardziej przyśpieszali kroku, chcąc znaleźć się w domu jak najszybciej. Mimo nienajlepszej pogody i późnej pory, droga usiana była ludźmi, tłumnie zmierzającymi w stronę rozpoczynającego się wkrótce święta. Kyra nie była tym zaskoczona. Festiwal Zimowego Księżyca był jednym z najważniejszych wydarzeń w roku, dlatego wszyscy zajęci byli przygotowaniami do świątecznych obchodów. Ogromny tłum ludzi tłoczył się na moście zwodzonym. Część z nich zostawiała fort za plecami i podążała do swych domostw, by spędzić święta z rodziną, druga zaś część dokonywała ostatnich zakupów u wędrownych handlarzy i dołączała do obchodów na terenie fortu. Woły ciągnęły ciężkie wozy wypełnione towarami, a murarze walili młotami, rozbijając kamień na kolejny mur wzmacniający konstrukcję warowni. Kyra nie potrafiła zrozumieć, jak mogą pracować przy takiej pogodzie i nie odmrozić sobie rąk. Gdy weszli na most, Kyra, ku swojemu przerażeniu, dojrzała stojących w pobliżu bramy Gwardzistów Lorda, żołnierzy służących pod dowództwem Lorda Gubernatora, namiestnika Pandezji na terytorium Escalon. Wyróżniali się z tłumu swymi charakterystycznymi szkarłatnymi zbrojami. Widok ten napawał ją oburzeniem. Obecność Gwardii Lorda była uciążliwa w każdej sytuacji, szczególnie jednak w święto Zimowego Księżyca, gdy z pewnością pojawili się tu, by wyłudzać od jej ludzi łapówki i ofiary. Myślała o nich jak o padlinożercach, zbirach i padlinożercach przebranych w arystokratyczne stroje, którzy dorwali się do władzy po inwazji Pandezji. Winę za obecny stan rzeczy ponosił ich poprzedni Król, który to w chwili słabości poddał całe Królestwo. Zhańbiony lud, musiał teraz ulegać tym ciemiężcom na każdym kroku. Doprowadzało to Kyrę do wściekłości. Jej ojca i jego wspaniałych wojowników zrównano statusem ze zwykłymi chłopami. Rozpaczliwie chciała, by jej lud powstał do walki o wyzwolenie, by odważył się zrobić to, na co nie starczyło odwagi ich Królowi. Ale wiedziała też, że jeśli sprzeciwią się teraz, ściągną na siebie gniew całej armii Pandezji. A w chwili obecnej mieli niewielkie szanse na zwycięstwo. Gdy ruszyli mostem ku bramie, na ich widok ludzie zatrzymywali się zszokowani i palcami wskazywali na dzika. Jej bracia pocili się pod jego ciężarem, dyszeli i sapali. Wojownicy i zwykli mieszkańcy odwracali się za nimi nie mogąc nadziwić się ogromnej bestii. Zauważyła również kilka podejrzliwych spojrzeń ludzi, którzy tak jak i ona zastanawiali się, czy nie jest to aby zły omen. Wszyscy jednak patrzyli na jej braci z podziwem. - Zacna zdobycz! – zawołał jakiś chłop, prowadząc swego woła wzdłuż ulicy. Brandon i Braxton promienieli dumą. - Można by tym nakarmić pół dworu - ocenił rzeźnik. - Jak tego dokonaliście? – zapytał rymarz. Dwaj bracia wymienili spojrzenia, w końcu Brandon uśmiechnął się do mężczyzny.

- Odwagą i celnym okiem - odpowiedział śmiało. - Nigdy nie wiadomo, na co natkniesz się w lesie - dodał Braxton – Czasem trzeba zaryzykować. Ludzie zaczęli klaskać i klepać ich po plecach z uznaniem, Kyra zaś trzymała język za zębami. Ona nie szukała poklasku – i bez tego wiedziała, czego dokonała. - To nie oni zabili tego dzika! - zawołał Aidan, oburzony. - Zamknij się – wycedził przez zęby Brandon - Jeszcze chwila i powiem im wszystkim, że posikałeś się w spodnie ze strachu. - Ale przecież tak wcale nie było! - protestował Aidan. - Myślisz, że prędzej uwierzą tobie czy nam? – uśmiechnął się szelmowsko Braxton. Brandon i Braxton roześmiali się, a Aidan spojrzał na Kyrę, nie wiedząc co począć. Pokręciła głową. - Szkoda nerwów - powiedziała do niego - Prawda i tak wyjdzie na jaw. Im głębiej wchodzili w tłum, tym trudniej było im przeciskać się pomiędzy stłoczonymi ludźmi. Pochodnie, oświetlające most od góry i od dołu, tworzyły wyjątkową atmosferę. W miarę zapadania zmierzchu emocje w ludziach wciąż narastały i nie mógł już ich ugasić nawet padający z nieba gęsty śnieg. Uniosła głowę, a jej serce napełniło się radością, gdy przed sobą ujrzała ogromną, kamienną bramę fortu, obstawioną z obu stron przez wojowników ojca. Na co dzień wejścia do warowni strzegła żelazna krata, na tyle masywna, by powstrzymać nawet najpotężniejszego wroga przed wtargnięciem. Teraz kratownica była otwarta, lecz wystarczył jeden dźwięk rogu, by w ciągu kilku sekund zatrzasnęła się przed najeźdźcą. Brama wysoka była na trzydzieści metrów, a nad nią, wzdłuż całej twierdzy, ciągnęła się szeroka kamienna platforma z regularnie rozstawionymi wąskimi strzelniczymi okienkami, z których łucznicy mogli czuwać nad bezpieczeństwem obywateli. Volis było wyjątkowo okazałą twierdzą, Kyra zawsze czuła dumę na myśl o niej. A tym, co napawało ją jeszcze większą dumą, byli ludzie najlepsi wojownicy z całego Escalonu. Jej ojciec przyciągał ich jak magnes. Teraz ściągali do Volis po tym, jak rozjechali się na wszystkie strony świata po kapitulacji Króla. Kyra i doradcy ojca wielokrotnie próbowali przekonać go, by obwołał się nowym królem, on jednak kręcił tylko głową i odpowiadał, że ten los nie jest mu pisany. Gdy zbliżali się już do bram, kilkunastu wojowników na koniach opuszczało właśnie fort, udając się w kierunku poligonu, otoczonego niskim, kamiennym murem. Tłumy rozstępowały się przed nimi, a serce Kyry zabiło szybciej. Pola treningowe były jej ulubionym miejscem. Mogła całymi godzinami przyglądać się potyczkom wojowników, studiować każdy ich ruch, jak ujeżdżają konie, władają mieczami, rzucają oszczepami i zadają ciosy kiścieniem. Ci mężczyźni ruszali na ćwiczenia, mimo zapadającego zmroku i śnieżnej zamieci, nawet w przededniu ich największego święta. Pragnęli trenować, stawać się coraz lepszymi. Woleli być na polu bitwy niż świętować w zaciszu domowego ogniska – jak ona. To sprawiało, że w jej oczach byli prawdziwymi bohaterami. Po chwili z bram wyłoniła się kolejna grupa mężczyzn. Tym razem to oni ustąpili drogi Kyrze i jej braciom, kiedy zbliżyli się z martwym dzikiem na ramionach. Wokół nich zbierali się ci rośli mężczyźni, o głowę wyżsi nawet od jej braci, większość nich z gęstymi,

szpakowatymi brodami, koło czterdziestki, solidnie zaprawieni w bojach i gwizdali z podziwem na widok imponującego trofeum. To byli mężczyźni, którzy służyli dawnemu Królowi, którzy cierpieli poniżenie jego kapitulacji. Mężczyźni, którzy nigdy by sami się nie poddali. To byli ludzie, którzy widzieli dużo, nawet zbyt dużo, których nie można było już niczym zaskoczyć – niczym oprócz monstrualnego potwora z Cierniowego Lasu, przywiązanym do włóczni Brandona i Braxtona. - To wy go zabiliście? – zapytał Brandona jeden z nich, podchodząc bliżej i z uwagą przyglądając się bestii. Tłum stawał się coraz gęstszy, dlatego Brandon i Braxton musieli się w końcu zatrzymać, by przyjąć słowa podziwu dla swego męstwa. - A jakże! - zawołał z dumą Braxton. - Czarnorogi – dodał z admiracją inny wojownik, podchodząc bliżej i jakby z namaszczeniem gładząc grzbiet dzika - Nie widziałem takiego od czasu, kiedy byłem chłopcem. Pomogłem zabić podobnego stwora, ale byłem wtedy z grupa mężczyzn – pamiętam, że dwóch z nich straciło na tym polowaniu palce. - Cóż, my niczego nie straciliśmy - zawołał Braxton śmiało - Poza grotem włóczni. Mężczyźni śmiali się, szczodrze obdarowując chłopaków słowami podziwu, gdy wtem nadszedł ich przywódca, Anvin, i począł przyglądać się zdobyczy z uwagą. Pozostali mężczyźni rozstąpili się dla niego z szacunkiem. To był najwyższy dowódca. Odpowiadał wyłącznie przed ojcem Kyry, przewodził zaś wszystkim tym znakomitym wojownikom. Kyra go uwielbiała, był dla niej jak drugi ojciec. Wiedziała, że i on darzy ją uczuciem, opiekował się nią odkąd pamiętała; a co ważniejsze, zawsze miał dla niej czas. Jako jedyny pokazywał jej broń i prezentował techniki walk. Kilka razy pozwolił jej nawet trenować z mężczyznami, czym zaskarbił sobie jej dozgonną wdzięczność. Był najdzielniejszy z nich wszystkich a jednocześnie miał największe serce – przynajmniej dla tych, których lubił. Dla tych, którzy mu podpadli, był prawdziwym utrapieniem. Anvin nie znosił kłamstwa. Był typem człowieka, dla którego zawsze najważniejsza była prawda, choćby nawet ta najbardziej bolesna. Był niezwykle spostrzegawczy, toteż kiedy oglądał dzika z bliska, jego uwagę natychmiast przykuły dwie rany po strzałach. Kyra wiedziała, że miał oko do szczegółów, dlatego jeśli ktoś miał odkryć prawdę, to właśnie on. Anvin studiował z wielką uwagą groty strzał wciąż jeszcze tkwiące w cielsku zwierza oraz drewniane fragmenty odłamanych strzał. Bracia próbowali złamać je jak najbliżej grota, tak by nikt nie mógł dociec, co naprawdę powaliło bestię. Doświadczenie Anvina było jednak zbyt duże, by takie zagrywki mogły go zmylić. Kyra obserwowała Anvina studiującego rany, widziała jak marszczy brwi i wiedziała już, że zaledwie minuty dzieliły go od odkrycia prawdy. W pewnej chwili zdjął rękawiczkę i sprawnym ruchem wyciągnął jeden z grotów przez oczodół dzika. Zakrwawiony kawał stali podniósł do oczu, a następnie odwrócił się do braci, obrzucając ich sceptycznym spojrzeniem. - Grot włóczni, powiadacie? - zapytał z dezaprobatą w głosie. Brandonowi i Braxtonowi wyraźnie zrzedły miny. Zapadła krępująca cisza, gdy bracia

patrzyli po sobie zakłopotani. Anvin odwrócił się do Kyry. - Czy może jednak grot strzały? - dodał jeszcze. Kyra widziała jak powoli wszystko staje się dla niego jasne. Anvin podszedł do Kyry i wyciągnął strzałę z jej kołczanu, by porównywać ją z zakrwawionym grotem. Tak, jak przypuszczał, były identyczne. Spojrzał na Kyre dumny, jak nigdy dotąd. Oczy wszystkich zebranych skupiły się teraz na dziewczynie. - To był twój strzał, prawda? - zapytał. Chociaż brzmiało to bardziej jak stwierdzenie niż jak pytanie. Ona skinęła głową. - Owszem - odpowiedziała stanowczo, po cichu dziękując Anvinowi za rozpoznanie jej dokonań. W końcu poczuła się doceniona. - I to ten właśnie strzał powalił dzika - dodał, a jego głos brzmiał na tyle pewnie, że nie pozostawiał miejsca na polemikę. - Poza tymi dwoma nie widzę innych ran - dodał, przejeżdżając dłonią po cielsku dzika, aż dojechał do ucha. Obejrzał je, po czym odwrócił się i spojrzał na Brandona i Braxtona pogardliwie - No chyba że ​​to draśnięcie nazywacie raną. Gdy odchylił ucho lekko do góry, zebrani wkoło wojownicy parsknęli śmiechem, zaś Brandon i Braxton poczerwienieli ze wstydu. Wtem podszedł do nich inny z wojowników ojca - Vidar, bliski przyjaciel Anvina, niski, szczupły człowiek koło trzydziestki, z zapadniętą twarzą i z wyraźną blizną na nosie. Ze swoja szczupłą klatką piersiową nie wygląd specjalnie okazale, ale Kyra wiedziała swoje: Vidar był wyciosany z kamienia, wprost stworzony do walki wręcz. Był jednym z najtwardszych mężczyzn, jakich Kyra kiedykolwiek spotkała, znanym z tego, że śmiało mógł walczyć z dwoma dużo większymi od siebie mężczyznami i pokonać ich w mgnieniu oka. Zbyt wielu ludzi popełniało ten sam błąd i oceniając go po jego niewielkich gabarytach, prowokowało jego agresję – co często kończyło się dla nich tragicznie. On również wziął Kyrę pod swoje opiekuńcze skrzydła i zawsze stawał w jej obronie. - Wygląda na to, że ich włócznie nie dosięgnęły celu - Vidar podsumował – a ta dziewczyna uratowała im życie. Kto uczył was dwóch rzucać? Brandon i Braxton wyglądali na coraz bardziej zdenerwowanych. Właśnie złapano ich na kłamstwie, a oni nie mieli nic na swoją obronę. - To wyjątkowo haniebne kłamać w kwestii zdobyczy – rzekł Anvin ponuro, zwracając się do jej braci – Macie teraz ostatnią szansę powiedzieć prawdę. Wasz ojciec by tego chciał. Brandon i Braxton stali tam wyraźnie zawstydzeni, patrząc na siebie, jakby ustalali wspólną wersję wydarzeń. Po raz pierwszy odkąd pamiętała, Kyra widziała ich onieśmielonych. W chwili, gdy właśnie mieli wydusić z siebie słowo, z tłumu dobiegł ich jakiś głos. - Nie ma znaczenia, kto go zabił. Teraz należy do nas. Kyra obejrzała się, zaskoczona dźwiękiem szorstkiego, obco brzmiącego głosu. Jej serce

zamarło, gdy z tłumu wyłonił się oddział Gwardii Lorda, w swych charakterystycznych szkarłatnych zbrojach. Kiedy zbliżali się do dzika, przypatrując się mu łapczywie, Kyra wiedziała już, że chcą im odebrać trofeum - nie dlatego, że go potrzebowali, lecz wyłącznie po to, by upokorzyć jej ludzi, by pozbawić ich tego źródła dumy. Leo warknął przy jej nodze, a ona położyła dłoń na jego szyi, próbując go uspokoić. - W imię Lorda Gubernatora – zaczął oficjalnie jeden z Gwardzistów, postawny żołnierz o niskim czole, grubych brwiach, dużym brzuchu i twarzy, na której wypisana była głupota przejmujemy tego dzika. Pan z góry dziękuje wam za ten prezent z okazji święta Zimowego Księżyca. Skinął na swych ludzi, a ci natychmiast ruszyli po dzika. W tej samej chwili Anvin postąpił do przodu, Vidar u jego boku, i razem zablokowali im drogę. Ludzie oniemieli z zaskoczenia, jeszcze nikt nigdy nie odważył się sprzeciwić Gwardii Lorda. Nikt nie chciał podsycać gniewu Pandezji. - O ile mi wiadomo, nikt jeszcze nie zaoferował wam prezentu - powiedział, stanowczym głosem – Ani waszemu Lordowi Gubernatorowi. Tłum gęstniał, setki wieśniaków zbierało się wokół, wyczuwając narastające napięcie, które przerodzić się miało w nieuniknioną konfrontację. Jednocześnie, część stojących bliżej gapiów cofnęła się, tworząc przestrzeń wokół mężczyzn. Kyra poczuła, jak serce wali jej w piersi. Nieświadomie zacisnęła palce na swoim łuku, czując, że sytuacja z każdą chwilą staje się coraz bardziej niebezpieczna. Pragnęła walczyć o swoją wolność, wiedziała jednak, że jej ludzie nie mogą pozwolić sobie na podsycanie gniewu Lorda; nawet jeśli jakimś cudem wygraliby tą potyczkę, całe Imperium Pandezji stało za nimi. Oddziały bojowe, którymi dysponowali, były rozległe jak morze. Jednocześnie Kyra była ogromnie dumna z Anvina za to, że odważył się im przeciwstawić. Ktoś wreszcie musiał to zrobić. Groźny wzrok żołnierzy skupiony był na Anvinie. - Masz czelność przeciwstawić się swojemu Lordowi Gubernatorowi? - zapytał. Anvin nie zmieniał swej bezwzględnej postawy. - Ten dzik jest nasz, a wy nie macie do niego prawa – Anvin był nieugięty. - On był wasz – poprawił go Gwardzista - A teraz należy do nas - odwrócił się do swoich ludzi – Zabrać dzika - rozkazał. Gwardziści Lorda mieli już wykonać rozkaz, gdy kilkunastu uzbrojonych ludzi jej ojca dołączyło do Anvina i Vidara, blokując drogę ciemiężcom. Napięcie sięgało zenitu. Kyra ściskała łuk tak mocno, że aż zbielały jej kostki. Czuła, jakby to ona była odpowiedzialna za całe to zamieszanie. W końcu to ona zabiła dzika. Czuła w kościach, że wydarzy się coś bardzo złego i przeklinała swoich braci za wniesienie złego omenu do ich grodu, szczególnie w noc Zimowego Księżyca. To święto zawsze niosło ze sobą dziwne wydarzenia. Mistyczny to czas, w którym umarli mogą ponoć przechodzić z jednego świata do drugiego. Dlaczego jej bracia musieli sprowokować duchy w ten sposób? Mężczyźni gotowi byli do starcia, ludzie jej ojca nie odrywali dłoni od rękojeści mieczy i

już miało dojść do rozlewu krwi, gdy nagle władczy głos przeciął gęste powietrze. - Zdobycz należy do dziewczyny – zabrzmiał donośny, nieznoszący sprzeciwu głos, który Kyra podziwiała i szanowała najbardziej na świecie: głos jej ojca. Dowódcy Duncana. Wszystkie oczy zwróciły się ku niemu, a tłumy rozstępowały się z szacunkiem, gdy ten podchodził coraz bliżej. Stał tam, człowiek potężny niczym góra, dwa razy wyższy od innych, z ramionami dwa razy szerszymi, z nieokiełznaną brązową brodą i brązowymi włosami lekko przyprószonymi siwizną, ramiona okryte miał futrami, u pasa wisiały dwa długie miecze, na plecach zaś spoczywała włócznia. Jego czarna zbroja wyrytego miała smoka - znak ich domu. Jego broń uszlachetniały liczne nacięcia i zadrapania, dające świadectwo jego odwadze i bohaterstwu. Był człowiekiem, którego zarazem się bano i którego podziwiano, człowiekiem o którym wiedziano, że był uczciwy i sprawiedliwy. Człowiekiem kochanym, a przede wszystkim szanowanym. - To zdobycz Kyry - powtórzył, a potem z dezaprobatą popatrzył na jej braci. Następnie odwrócił się i spojrzał na Kyrę, ignorując zupełnie Gwardię Lorda - To ona będzie decydować o jej losie. Słowa ojca zszokowały Kyrę. Nie spodziewała się tego, nigdy nie pomyślałaby, że złoży taką odpowiedzialność w jej ręce, pozwalając decydować o tak ważnych sprawach. Ta decyzja nie dotyczyła jedynie losu dzika, oboje wiedzieli, że w tej chwili ważyły się przede wszystkim losy jej ludzi. Wszystkie twarze zwrócone były teraz ku niej. Żołnierze w napięciu czekali na jej odpowiedź, w pełnej gotowości bojowej, z rękami spoczywającymi na mieczach. Miała świadomość tego, że wybór, którego ma dokonać, będzie najważniejszym wyborem w całym jej dotychczasowym życiu.

ROZDZIAŁ CZWARTY Merk przemierzał z wolna malownicze ścieżynki Białego Lasu, rozmyślając o swoim życiu. Miał na karku czterdzieści ciężkich lata i nigdy dotąd nie miał czasu na wędrówki po lesie i kontemplowanie piękna otaczającej go przyrody. Zachwycał się doskonałością drzew Ezopa, ich mieniącymi się w porannym słońcu białymi liśćmi i jarzącymi się czerwienią gałęziami. Liście opadały na niego jak płatki śniegu i szeleściły rozkosznie pod jego stopami. Dziś, po raz pierwszy w życiu, ogarnął go prawdziwy spokój. Średniego wzrostu i budowy, z ciemno czarnymi włosami, zarośnięty, z szeroką szczęką i wystającymi kośćmi policzkowymi oraz dużymi, czarnymi, podkrążonymi oczami, Merk wiecznie wyglądał, jakby nie spał od wielu dni. I do tej pory tak właśnie się czuł. Ale nie teraz. Teraz był naprawdę wypoczęty. Tutaj, w Ur, w północno-zachodniej części Escalon, nie było śniegu. Znad oceanu wiała lekka bryza. Zaledwie dzień drogi na zachód przynosił cieplejsze dni i pozwalał liściom rozwinąć się. Tutaj Merk mógł swobodnie przechadzać się w samym płaszczu, bez konieczności dodatkowego okrywania się przed mroźnym wiatrem. Wciąż jeszcze nie mógł przywyknąć do noszenia płaszcza zamiast zbroi i dzierżenia kija zamiast miecza, którym przebijał liście, miast wrogów. Wszystko to było dla niego nowe. Chciał zobaczyć, jak to jest być kimś innym, kimś, kim pragnął się stać. Uspokajało go to, a zarazem krępowało. Jak gdyby udawał kogoś, kim nie był, jakby oszukiwał samego siebie. Merk nie był podróżnikiem ani mnichem, nie był też człowiekiem spokojnym. W jego żyłach nadal płynęła krew wojownika. I to nie byle wojownika; był człowiekiem, który walczył według własnych zasad, który nigdy nie przegrał żadnej bitwy. Nie bał się stanąć do walki ani w oficjalnym turnieju ani w ciemnym zaułku na tyłach tawerny, do której zaglądał zbyt często. Był kimś, kogo ludzie zwykli nazywać najemnikiem. Zabójcą. Psem wojny. Nosił wiele imion, wiele z nich mało pochlebnych, ale Merk nie dbał o konwenanse czy choćby o to, co myślą o nim inny ludzie. Dla niego liczyło się tylko to, że był jednym z najlepszych. Merk nosił wiele różnych imion, zmieniał je wedle własnego kaprysu. Nie lubił imienia, które nadał mu ojciec – po prawdzie, nie lubił nawet swojego ojca – i nie zamierzał iść przez życie z imieniem, które ktoś mu narzucił. Najczęściej kazał na siebie wołać Merk – to imię póki co mu odpowiadało. Zresztą nie obchodziło go, jak inni na niego mówią. W swoim życiu dbał tylko o dwie rzeczy: o znalezienie idealnego miejsca do wbicia sztyletu i o to, by jego pracodawca słono mu za to zapłacił świeżo wybitymi złotymi monetami. Już we wczesnych latach swojego życia Merk odkrył, że ma naturalny dar, że jest lepszy od innych w tym, co robi. Jego bracia, podobnie jak jego ojciec i wszyscy jego słynni przodkowie, byli dumnymi i walecznymi rycerzami, noszącymi najlepsze zbroje, dzierżącymi najlepszą stal, dosiadającymi swych wiernych rumaków i wymachującymi chorągwiami oraz bujnymi czuprynami. Zwyciężali w każdym turnieju, a niewiasty rzucały im kwiaty pod nogi. Wszyscy byli równie nadęci i próżni. Merk różnił się od nich, nienawidził przepychu i bycia w centrum uwagi. O innych rycerzach myślał, że są niezdarni w zabijaniu, wysoce nieefektywni. Merk nie darzył ich więc szacunkiem. On sam nie szukał poklasku - insygnia, chorągwie i herby były mu obojętne. To

wszystko było dla ludzi, którym brakowało tego, co najważniejsze: umiejętności odebrania życia człowiekowi szybko, cicho i sprawnie. W jego umyśle nic innego nie miało wartości. Kiedy był młody, jego przyjaciele, zbyt mali jeszcze, by bronić się przed starszymi chłopakami, przychodzili do niego po pomoc. Już wtedy wiadomo było, że Merk ma wyjątkowy dar władania mieczem, przyjmował więc od nich zapłatę za ochronę. Merk podchodził do swej pracy bardzo poważnie, dlatego prześladowcy przestawali być problemem już w kilka dni od przyjęcia zlecenia. Wieść o jego waleczności szybko się rozeszła i tak Merk zaczął przyjmować coraz więcej zleceń, a z każdym nowym zleceniem, jego umiejętności zabijania rozwijały się. Merk mógł zostać rycerzem, osławionym wojownikiem, jak jego bracia. Zamiast tego zdecydował się pozostać w cieniu. Interesowało go zwyciężanie, śmiertelna efektywność. Szybko odkrył, że rycerze, mimo swoich wymyślnych broni i masywnych zbroi, nie byli w stanie zabijać nawet w połowie tak szybko i skutecznie jak on - samotny mężczyzna w okryciu ze skóry i z ostrym sztyletem w dłoni. Gdy tak przechadzał się leśną drogą, przypomniał sobie pewną noc w tawernie, gdy doszło do zwady między nim i jego braćmi, a dużo liczniejszą grupą rycerzy. Jego bracia zostali otoczeni. W czasie jednak, gdy reszta rycerzyków odprawiała swoje idiotyczne ceremoniały, Merk nie tracił czasu. Przebiegł wzdłuż równo ustawionego szyku, podrzynając gardła przeciwników swoim sztyletem, zanim ci zdołali dobyć mieczy. Bracia powinni mu byli za to podziękować, zamiast tego cała rodzina się od niego odsunęła. Bali się go i patrzyli na niego z pogardą. Tak właśnie okazali mu wdzięczność. Ta zdrada zraniła Merka do żywego. Pogłębiła się przepaść miedzy nim a braćmi, całą szlachtą, a nawet całym rycerstwem. Ich hipokryzja i zakłamanie napawały go obrzydzeniem; mogli odejść w swych błyszczących zbrojach i patrzeć na niego z góry, ale prawda była taka, że gdyby nie on i jego sztylet, wszyscy oni byliby dziś martwi. Merk westchnął głęboko, próbując uwolnić się od przeszłości. Gdy tak rozmyślał, uświadomił sobie, że nie jest pewien, co tak naprawdę było jego talentem. Czy była to jego szybkość i zwinność; czy żelazne pięści, które zawsze dosięgały celu; a może jego instynkt, dzięki któremu u każdego człowieka potrafił wyczuć słaby punkt; jego talentem mogło być też to, że w przeciwieństwie do innych ludzi, on nigdy nie wahał się zadać tego decydującego ciosu, śmiertelnego pchnięcia; a może talent jego leżał w umiejętności improwizowania, umiejętności pozbawienia życia za pomocą dowolnego narzędzia - kolca, młotka, starej kłody. Był cwańszy od innych, bardziej elastyczny i miał lepszy refleks-śmiertelna to była kombinacja. Gdy dorastał, wszyscy ci dumni rycerze oddalili się od niego, a nawet wyśmiewali go za plecami (nikt bowiem nie odważył się roześmiać mu się w twarz). Jednak teraz, kiedy wszyscy byli starsi, gdy ich siły osłabły, a jego sława wciąż rosła, to jego imię było na ustach królów, o innych zaś wieść zaginęła. Jego bracia bowiem nie rozumieli, że rycerskość nie przydawała się królom. To ohydnej, brutalnej przemocy, strachu, bezwzględnego eliminowania wrogów jednego po drugim, makabrycznych zabójstw, których nikt inny nie chciał popełnić – to tego właśnie potrzebowali królowie. I dlatego zwracali się właśnie do niego, kiedy mieli prawdziwą robotę do wykonania.

Z każdym krokiem Merk przypominał sobie kolejną ze swoich ofiar. Zabijał największych wrogów Króla - nie trucizną – ta była dobra dla mięczaków, aptekarzy, czy uwodzicielek. Najgorsi wrogowie i zdrajcy umierać mieli na oczach ludu, najlepiej w męczarniach, innym ku przestrodze. Śmierć ich miała być makabryczna, a zbrodnia dokonana przy świadkach: sztylet wbity w oko, rozczłonkowane zwłoki porozrzucane na publicznym placu, ciało powieszone na sznurze za oknem. Ludzie mieli wiedzieć, co ich czeka, jeśli ośmielą się przeciwstawić swojemu władcy. Kiedy Król Tarnis poddał królestwo i tym samym otworzył drzwi Pandezji, Merka po raz pierwszy w życiu ogarnęło uczucie przygnębienia, bezcelowości. Bez Króla, któremu mógłby służyć, czuł się zagubiony. Tą pustkę zaczęło wypełniać inne uczucie, uczucie, którego do końca nie rozumiał, ale które pozwoliło mu zastanowić się nad istotą życia. Do tej pory jego obsesja na punkcie śmierci, zabijania, odbierania życia, przysłaniała mu cały świat. Zabijanie stało się łatwe, zbyt łatwe. Ale teraz coś zaczęło się w nim zmieniać; to było tak, jakby tracił grunt pod nogami. Nikt nie wiedział lepiej niż on, jak kruche jest życie, jak łatwo można go pozbawić. Teraz jednak bardziej zaczęło go interesować, jak to życie można chronić. Skoro życie jest tak kruche, to czy nie większym wyzwaniem będzie ocalanie go, niż odbieranie? I mimowolnie zaczął zastanawiać się: czego w istocie pozbawiał swoje ofiary? Merk nie miał pojęcia, co wywołało w nim tak głęboką potrzebę autorefleksji. Jedno, co wiedział, to że było mu z tym nieswojo. Pojawiły się w nim nowe uczucia, a wraz z nimi silne przekonanie, że ma dość zabijania. Rozwinęło się w nim tak wielkie obrzydzenie do zbrodni, jak wielka była kiedyś do niej miłość. Żałował, że nie może wskazać jednej konkretnej przyczyny, jednego wydarzenia, które stworzyło go takim, jakim był. Najwyraźniej takim już się urodził. I to właśnie najbardziej go niepokoiło. W przeciwieństwie do innych najemników, Merk przyjmował tylko takie zlecenia, w których słuszność wierzył. Dopiero w późniejszym okresie swojego życia, kiedy to stał się zbyt dobry w tym, co robił, gdy stawki stały się zbyt wysokie, gdy zleceniodawcy stali się zbyt ważni, dopiero wtedy niektóre z jego zasad przestały obowiązywać, a on zaczął przyjmować zapłatę za zabijanie ludzi, którzy nie koniecznie byli winni zarzucanych im czynów. I to właśnie nie pozwalało mu w nocy spać. Merk z całych sił pragnął cofnąć czas, udowodnić innym, że może się zmienić. Chciał wymazać swoją przeszłość, naprawić wyrządzone krzywdy, odpokutować wszystkie grzechy. Uroczyście przysiągł sobie, że już nigdy nie zabije; nigdy nie podniesie na nikogo ręki; spędzi resztę swoich dni prosząc Boga o przebaczenie; poświęci życie by pomagać innym; by stać się lepszym człowiekiem. I to wszystko doprowadziło go tutaj, do tej leśnej drogi, usłanej śnieżnobiałymi liśćmi. Leśna droga ciągnęła się przed Merkiem w nieskończoność. Na horyzoncie wciąż nie było widać wieży Ur, był jednak przekonany, że podąża we właściwym kierunku. Odkąd był małym chłopcem, fascynowały go opowieści o Obserwatorach, sekretnym zakonie mnichów-rycerzy, po części tworzonym przez ludzi, a po części przez coś innego, znajdującym się w dwóch wieżach - Wieży Ur na północnym-zachodzie i Wieży Kos na południu. Ich zadaniem było trzymanie pieczy nad najcenniejszym reliktem królestwa: Mieczem Ognia. Według legendy,

bez Miecza Ognia, Płomienie przestałyby istnieć. To, w której wieży znajdował się Miecz, było owiane ściśle strzeżoną tajemnicą, znaną jedynie najstarszym Obserwatorom. Legenda głosiła, że jeśli Miecz zostałby przeniesiony, bądź skradziony, Płomienie wygasną, a Ecalon zostanie narażone na śmiertelne niebezpieczeństwo. Mówiło się też, że czuwanie nad bezpieczeństwem wież było powołaniem, świętym i honorowym obowiązkiem dla kogoś, kto został zaakceptowany przez Obserwatorów. Merk, kiedy był jeszcze małym chłopcem, codziennie przed pójściem spać wyobrażał sobie, jakby to było zostać jednym z nich. Teraz pragnął zatracić się w samotności, w służbie, w autorefleksji i wiedział, że nie ma na to lepszego sposobu, niż przyłączenie się do Obserwatorów. Merk czuł się gotowy. Zamienił swoją kolczugę na skórzana koszulę, swój stalowy miecz na drewnianą laską i po raz pierwszy od niepamiętnych czasów przeżył cały miesiąc nie polując ani nie zabijając nikogo. Wreszcie zaczynał czuć się szczęśliwy. Wspinając się na szczyt kolejnego już niewielkiego wzgórza, Merk miał nadzieję, że tym razem dojrzy gdzieś na horyzoncie Wieżę Ur. Nie było tam jednak nic poza lasami, ciągnącymi się daleko jak okiem sięgnąć. Czuł jednak, że jest już blisko, po tylu dniach wędrówki, wieża nie mogła być daleko. W miarę jak Merk schodził ze wzgórza, las stawał się coraz bardziej gęsty, a gdy znalazł się na dole, przed sobą ujrzał ogromne, ścięte drzewo, blokujące drogę. Zatrzymał się przed nim, podziwiając jego rozmiary i rozważając możliwości przedostania się na jego drugą stronę. - Tutaj kończy się twoja wędrówka – dobiegł go złowieszczy głos. Merk natychmiast rozpoznał złe zamiary, był przecież ekspertem w tej dziedzinie i nawet nie musiał się odwracać, by wiedzieć, co będzie dalej. Usłyszał szelest liści wokół siebie, gdy spomiędzy drew wyłoniły się twarze pasujące do głosu: twarze rzezimieszków, desperatów, którzy gotowi byli zabić bez żadnego powodu. Twarze złodziei i morderców, polujących na bezbronnych wędrowców, rządnych krwi i złota. W oczach Merka reprezentowali wszystko, czym gardził. Był otoczony i wiedział o tym, że znalazł się w pułapce. Ośmioro zakapiorów stanęło wokół niego, a każdy z nich trzymał w dłoni sztylet. Ubrani byli w łachmany, z brudnymi twarzami, rękami i paznokciami, wszyscy zarośnięci, patrzący na niego wygłodniałym wzrokiem, jakby nie jedli od wielu dni. I jakby byli wyjątkowo znudzeni. Merk wzdrygnął się, gdy jeden ze złodziei podszedł bliżej, nie jednak ze strachu – mógł zabić jego i całą jego kompanię bez mrugnięcia okiem – lecz na myśl o tym, że znowu zmuszony będzie do użycia przemocy. A do tego za nic w świecie nie chciał dopuścić. - I co my tu mamy? - zapytał jeden z nich, obchodząc Merka dookoła. - Wygląda na mnicha - powiedział kpiąco inny – Choć buty nie pasują do kompletu. - Może jest mnichem, który myśli, że jest żołnierzem – zaproponował ktoś żartobliwie. Wszyscy parsknęli śmiechem. Wtedy jeden z nich, prawdziwy oprych po czterdziestce, z niepełnym uzębieniem i cuchnącym oddechem, nachylił się do Merka i szturchnął go ramię. Stary Merk zabiłby każdego mężczyznę, który podszedłby do niego tak blisko. Lecz nowy Merk pragnął odmienić swoje życie, stać się lepszym człowiekiem, wznieść się ponad przemoc, nawet gdy los wystawiał go na próbę. Zamknął oczy i wziął głęboki oddech,

zmuszając się do zachowania spokoju. Nie uciekaj się do przemocy, powtarzał sobie w głowie. - Co robi ten mnich? - zapytał ktoś - Modli się? Cała banda znowu wybuchła śmiechem. - Twój bóg ci tu nie pomoże, chłopcze! - wykrzyknął inny. Merk otworzył oczy i spojrzał na oprycha. - Nie chcę cię skrzywdzić - powiedział spokojnie. Śmiech stawał się coraz głośniejszy. Wtedy Merk pomyślał, że zachowanie spokoju, powstrzymanie się od przemocy, było najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobił. - Ależ mamy szczęście – zadrwił rabuś. Znowu podniosły się śmiechy. Wszyscy jednak zamilkli, gdy Merk niespodziewanie dostał w twarz od przywódcy. - Ale, być może - powiedział głosem śmiertelnie poważnym, a stał tak blisko, że Merk czuł jego śmierdzący oddech – my chcemy skrzywdzić ciebie. Któryś ze zbirów zaszedł Merka od tyłu, owinął grube ramię wokół jego szyi i zaczął go dusić. Merk począł gwałtownie łapać powietrze. Uścisk na szyi był na tyle mocny, by sprawić mu ból, ale nie na tyle silny, by zupełnie odciąć mu dopływ powietrza. Jego naturalnym odruchem było sięgnięcie do tyłu i skręcenie łajdakowi karku. Nie byłoby to trudne; dokładnie wiedział, gdzie złapać i co ścisnąć, żeby jednym ruchem sparaliżować człowieka. Zmusił się jednak, by tego nie robić. Pozwól im odejść, powiedział do siebie. Droga do człowieczeństwa musi mieć gdzieś swój początek. Merk stanął twarzą w twarz z ich przywódcą. - Weźcie, co tylko chcecie - powiedział, dysząc – Weźcie i odejdźcie. - A co, jeśli weźmiemy i tu zostaniemy – szef bandy odpowiedział. - Nie tobie chłopcze decydować, co weźmiemy a czego nie – rzucił któryś. Jeden z nich podszedł do Merka i zaczął przeczesywać tobołki przytroczone do jego pasa. Merk zmusił się, by zachować spokój, gdy chciwe łapska buszowały w ostatnich osobistych rzeczach, jakie pozostały mu na tym świecie. Merk nie zareagował nawet wtedy, gdy wyciągnęli jego srebrny sztylet, jego ulubioną broń. Odpuść im, powtarzał sobie. - Co to jest? - zdziwił się jeden z nich - Sztylet? Spojrzał na Merka. - Na co takiemu dostojnemu mnichowi sztylet? - zapytał podejrzliwie. - Co ty tym robisz, chłopcze, strugasz drewna? - zakpił inny. Wszyscy śmiali się w niebogłosy. Merk zaś, z zaciśniętymi zębami, zastanawiał się, ile jeszcze może znieść. Nagle uwagę człowieka, który zabrał mu sztylet, przyciągnął nadgarstek Merka. Złapał za jego rękaw i podciągnął go aż do łokcia. - A to co? - zapytał złodziejaszek, chwytając go za rękę i przyglądając się jej uważnie. - Wygląda jak lis - stwierdził ktoś.

- Dlaczego mnich ma tatuaż lisa? Kolejny mężczyzna, chudy z rudymi włosami, podszedł bliżej i złapał go za nadgarstek. Przyglądał mu się uważnie przez dłuższą chwilę, po czym puścił i spojrzał na Merka. - To nie lis, idioto - burknął - To wilk. Znak królewskiego najemnika. Merk poczuł, jak oblewają go zimne poty. Nie chciał by go zdemaskowali. Cała zgraja stała teraz w ciszy, przyglądając mu się z niedowierzaniem, i wtedy Merk po raz pierwszy wyczuł w nich wahanie. - To jest znak zabójców – powiedział wreszcie któryś - Skąd go masz, chłopcze? - Pewnie sam go sobie zrobił – rzucił ktoś – By drogę uczynić bezpieczniejszą. Przywódca skinął, nakazując swojemu człowiekowi poluzowanie uścisku na gardle Merka. Ten mógł wreszcie odetchnąć głęboko. Wtedy przywódca wyciągnął rękę i przystawił nóż do gardła Merka. Merk zastanawiał się, czy przyjdzie mu umrzeć tutaj, teraz, w tym miejscu. W końcu byłaby to sprawiedliwa kara za wszystkie te okropne zbrodnie, które popełnił. Nie był jednak do końca pewien, czy jest gotów na śmierć. - Odpowiedz mu – warknął – Sam to sobie zrobiłeś, chłopcze? Mówią, że trzeba zabić setki ludzi, by zostać wyróżnionym tym znakiem. Merk przez dłuższą chwilę zastanawiał się, co powinien powiedzieć. Wreszcie westchnął. - Tysiąc - powiedział. - Przywódca zamrugał, zdezorientowany. - Że co? - zapytał. - Tysiąc ludzi - Merk wyjaśnił – Za to dostaje się ten tatuaż. Otrzymałem go od samego Króla Tarnisa. Zapadła grobowa cisza, wszystkie spojrzenia skupiły się na nim. Był ciekawy, co się teraz wydarzy. Po chwili jeden z nich parsknął histerycznym śmiechem, reszta poszła w jego ślady. Ryczeli ze śmiechu tak, jakby w całym swoim życiu nie usłyszeli nic zabawniejszego. - To było dobre, chłopcze – powiedział wreszcie jeden z nich - Jesteś prawie tak dobrym kłamcą, jak mnichem. Przywódca znowu przycisnął sztylet do jego gardła. Tym razem na tyle jednak mocno, by puścić strużkę krwi. - Kazałem ci odpowiedzieć – powtórzył – Odpowiedzieć prawdę. Chcesz tu umrzeć, chłopcze? Merk musiał bardzo poważnie zastanowić się nad odpowiedzią. Czy on chce umrzeć? To było bardzo dobre pytanie, zdecydowanie głębsze, niż mogłoby się temu rzezimieszkowi wydawać. Zaglądając w głąb swej duszy, uświadomił sobie, że część jego faktycznie chciała umierać. Był zmęczony życiem, zmęczony i zrezygnowany. Po dłuższym jednak namyśle doszedł do wniosku, że nie był jeszcze gotowy na śmierć. Nie teraz. Nie dzisiaj. Nie kiedy chciał rozpocząć życie na nowo. Nie w momencie, gdy po raz pierwszy zaczął cieszyć się życiem. Chciał wykorzystać szansę, którą dał mu los, chciał poświęcić życie służbie w Wieży. Pragnął stać się Obserwatorem. - Nie, nie chce jeszcze umierać – zdecydował Merk, patrząc bandziorowi prosto w oczy –

Dlatego też – kontynuował - postanowiłem dać ci jedną szansę, byś mnie uwolnił, zanim zabiję was wszystkich. Banda patrzyła na niego w niemym szoku. Już po chwili jednak Merk poczuł ostrze sztyletu powoli przecinające mu skórę na gardle. Wtedy coś w nim pękło. Nie mógł już dłużej powstrzymywać swojej prawdziwej natury, swoich odruchów, w których ćwiczył się przez całe swoje życie. To, co miało zaraz nastąpić, było równoznaczne ze złamaniem przez niego przysięgi, ale on już o to nie dbał. Stary Merk powrócił tak szybko, jakby nigdy nie odszedł. W mgnieniu oka stał się znowu bezlitosnym zabójcą. Merk skoncentrował się i ogarnął wzrokiem wszystkie ruchy swoich przeciwników, każdy słaby punkt, każdą kontuzję i ranę. Obudził się w nim morderczy instynkt, nieodparte pragnienie zabicia ich wszystkich. Jednym błyskawicznym ruchem pochwycił nadgarstek szefa bandy i wykręcił go tak mocno, że aż pękły kości. Chwycił wylatujący bandycie z ręki sztylet i jednym szybkim ruchem, poderżnął mu gardło. Ten zdążył jeszcze spojrzeć na niego zdumionym wzrokiem, zanim padł martwy na mokrą od krwi ziemię. Merk odwrócił się w stronę pozostałych. Na samą myśl o tym, co zaraz się tu wydarzy, uśmiechnął się makabrycznie. - Niestety, chłopcy – powiedział – zdaje się, że tym razem zadarliście z niewłaściwym człowiekiem.

ROZDZIAŁ PIĄTY Kyra stała po środku zatłoczonego mostu, czując na sobie wzrok zgromadzonego wokół niej tłumu. Wszyscy czekali na jej decyzję o losie dzika. Spłonęła rumieńcem; nigdy nie lubiła być w centrum uwagi. Oczywiście, była szalenie wdzięczna ojcu, że docenił jej zasługi i dumna z tego, że zaufał jej w kwestii tak istotnej z punktu widzenia całego jej ludu. Jednocześnie czuła ciężar spoczywającej na sobie odpowiedzialności. Choć szczerze nienawidziła Pandezjan, nie chciała doprowadzić do wybuchu wojny, której jej lud nie mógłby wygrać. Z drugiej strony, nie chciała tak po prostu wycofać się, pokłonić Gwardii Lorda, okryć hańbą swojego ludu. Zwłaszcza po tym, jak Anvin i reszta wykazali się taką odwagą. Szybko zrozumiała, jak mądrze i sprytnie postąpił jej ojciec: już teraz decyzja o losie dzika należała do niej, nie zaś do Gwardii Lorda. A sam ten fakt ratował honor jej ludu. Zrozumiała też, że pozwolił jej zadecydować nie bez powodu: musiał wiedzieć, że sytuacja ta wymaga zewnętrznego głosu, by pomóc wszystkim stronom zachować twarz. Ona idealnie nadawała się do tego zadania. Znał ją, wiedział, że nie podejmie pochopnej decyzji, że kierować się będzie przede wszystkim rozsądkiem. Im dłużej się nad tym zastanawiała, tym bardziej była przekonana, że wybrał ją nie po to, by wywołała wojnę – to mógł w każdej chwili zrobić Anvin – lecz po to, by zapobiegła eskalacji konfliktu. Po głębszym namyśle oznajmiła więc: - Bestia jest przeklęta - powiedziała lekceważąco - Prawie zabiła moich braci. Przybyła z Cierniowego Lasu i została zabita w wieczór Zimowego Księżyca, czas, w którym polowania są zakazane. Błędem było przynoszenie tego potwora do naszej osady - należało go zostawić w lesie, jak najdalej od nas, by tam zgnił. Odwróciła się hardo do Gwardzistów. - Śmiało, zanieście go Lordowi – uśmiechnęła się szyderczo – Wyświadczycie nam tym przysługę. Miny Gwardzistów wyraźnie zrzedły. Patrzyli zdezorientowani to na dziewczynę, to znów na bestię; wyglądali tak, jakby wbili zęby w coś zgniłego i nie byli już pewni, czy chcą kontynuować ten posiłek. Kyra kątem oka widziała, jak Anvin i inni patrzą na nią z aprobatą i wdzięcznością – szczególnie jej ojciec. Zrobiła to - pozwoliła swoim ludziom zachować twarz, uchroniła ich przed wojną - a jednocześnie dała pstryczka w nos Pandezjanom. Jej bracia wypuścili z rąk dzika i pokornie cofnęli się o krok. Bestia z hukiem wylądowała w śniegu. Wszystkie oczy spoczęły teraz na Gwardzistach Lorda, którzy stali tam, nie wiedząc, co czynić. Widać było, że słowa Kyry zrobiły na nich wrażenie; patrzyli na bestię tak, jakby była czymś obrzydliwym, wyciągniętym z wnętrza ziemi. Było oczywistym, że nie chcą mieć z nią absolutnie nic wspólnego. Dowódca, po długim, pełnym napięcia milczeniu, wreszcie skinął na swoich ludzi, nakazując im podnieść zwierzynę, po czym odwrócił się skrzywiony, świadom tego, że został przechytrzony, odmaszerował wyraźnie poirytowany.

Tłum rozszedł się, napięcie zniknęło i zastąpiło je poczucie ulgi. Odchodząc, wielu wojowników podchodziło do niej i na znak uznania, kładło jej rękę na ramieniu. - Dobra robota - powiedział Anvin, patrząc na nią z uznaniem – Pewnego dnia zostaniesz dobrym, sprawiedliwym władcą. Wieśniacy powrócili do swoich spraw, a razem z nimi wrócił gwar i zgiełk. Kyra odwróciła się w poszukiwaniu wzroku ojca. W obecności swoich ludzi ojciec nigdy nie był wobec niej zbyt wylewny. Tym razem nie było inaczej – z obojętnym wyrazem twarzy skinął tylko lekko głową na znak aprobaty. Wtedy Kyra dostrzegła Anvina i Vidara przechodzących obok z włóczniami w dłoniach. Jej serce zaczęło szybciej bić. - Czy mogę iść z wami? - zapytała Anvina, wiedząc, że szli na poligon, jak reszta ludzi ojca. Anvin zerknął nerwowo na jej ojca, wiedząc, że nie pochwali tego pomysłu. - Śnieg sypie coraz mocniej – Anvin najwyraźniej nie wiedział, co odpowiedzieć – I zmrok zapada. - Was to nie powstrzymuje - nalegała Kyra. Uśmiechnął się. - Nie, nas to nie powstrzymuje - przyznał. Anvin znowu spojrzał na jej ojca. Kyra odwróciła się i zobaczyła jak ten odchodzi bez słowa w stronę fortu. Anvin westchnął. - Szykuje się wspaniała uczta – powiedział, wdychając apetyczny zapach warzonej strawy – Lepiej idź do domu. Kyra też to czuła. Powietrze było przesiąknięte kuszącym zapachem pieczonego mięsiwa. Jej bracia, jak i reszta mieszkańców grodu, zaczęli szykować się już do wieczerzy. Ale Kyra odwróciła się i spojrzał tęsknie na pola ćwiczebne. - Posiłek może zaczekać – stwierdziła - Trening nie może. Pozwól mi dołączyć. Vidar uśmiechnął się i pokręcił głową. - Jesteś pewna, że jesteś dziewczyną, a nie wojownikiem? - zapytał Vidar żartobliwie. - A nie mogę być dziewczyną i wojownikiem jednocześnie? - odpowiedziała. Anvin ciężko wypuścił powietrze i pokręcił głową. - Twój ojciec zmyje mi za to głowę - powiedział. Wreszcie uśmiechną się do niej. - Nie przyjmujesz odmowy – stwierdził - i masz więcej serca do walki niż połowa moich ludzi. Myślę, że możesz nam się przydać. * * * Kyra i Leo biegli przez śnieżny krajobraz, podążając za Anvinem, Vidarem i innymi wojownikami. Opady śniegu stawały się coraz intensywniejsze, ale ona o to nie dbała. Jak zawsze, gdy przechodziła przez Wrota Walk i wkraczała na teren kamiennego kręgu, przepełniało ją uczucie wolności i podekscytowania. Odetchnęła głęboko i wbiegła do

miejsca, które kochała najbardziej na świecie, miejsca otoczonego kamiennym murem o średnicy może trzystu metrów, miejsca teraz pokrytego śniegiem, choć zwykle porośniętego gęsta zieloną trawą. Widząc wszystkich tych mężczyzn, szarżujących na koniach, dzierżących lance, celujących do odległych punktów, czuła, że ​​wszystko jest teraz na swoim miejscu, że tak właśnie powinno wyglądać jej życie. Ten poligon był zarezerwowany dla wojowników jej ojca; kobiety, ani chłopcy, którzy nie osiągnęli jeszcze pełnoletności i nie otrzymali stosownego zaproszenia, nie mieli tu wstępu. Brandon i Braxton, każdego dnia czekali z niecierpliwością na swoje zaproszenie - Kyra podejrzewała jednak, że ono nigdy nie nadejdzie. Wrota Walk były zarezerwowane dla szanownych, walecznych wojowników, a nie dla pyszałków, takich jak jej bracia. Nigdzie indziej Kyra nie czuła się równie szczęśliwa. Pole ćwiczebne wypełnione było dziesiątkami najznakomitszych wojowników ojca, którzy przybili do fortu z najbardziej nawet odległych zakątków Escalonu. Byli tu ludzie z południa, z Thebus i Leptis; z Midlandu, głównie ze stolicy, Andros, ale także z gór Kos; byli ludzie z zachodu, z Ur; z terenów nadrzecznych Thusis i sąsiadującego Esephus. Byli tu też mężczyźni, pochodzący z okolic jeziora Ire oraz znad wodospadów Everfall. Każdy z nich dzierżył inna broń i zakuty był w zbroję charakterystyczną dla swojego regionu. I choć każdy z nich reprezentował inną warownię, wszyscy gotowi byli poświęcić swoje życie za Escalon i za jej ojca. Jej ojciec, Szermierz dawnego Króla, człowiek wielce zasłużony i powszechnie szanowany, był w tym złamanym królestwie jedyną osobą, wokół której ludzie mogli się zjednoczyć. Gdy dawny Król poddał królestwo, to właśnie jej ojca nakłaniał lud do przejęcia władzy i podjęcia walk. Wraz z każdym nowym wojownikiem przybywającym do Volis, potęga grodu rosła, niemalże dorównując siłą stolicy. Być może to właśnie było powodem, dla którego Gwardia Lorda tak bardzo chciała ich poniżyć. Na terenie całego Escalonu zgromadzenia rycerskie były surowo zabronione. Z obawy przed buntem, Lord Gubernator Pandezji pozbawił wojowników prawa do organizowania się. Volis rządziło się jednak innymi prawami. W interesie całego Królestwa było bowiem utrzymanie w tym miejscu jak najpotężniejszej armii, która mogłaby trzymać pieczę nad Płomieniami. Kyra odwróciła się i hen tam na dalekim horyzoncie, za murami i białymi pagórkami, dojrzała łunę Płomieni. Ściana ognia, głęboka na pięćdziesiąt i wysoka na kilkaset metrów, chroniła wschodnią granicę Escalonu. Ciągnące się przez prawie osiemdziesiąt kilometrów Płomienie, były jedyną przeszkodą, odgradzającą Escalon od krainy dzikich trolli na wschodzie. I nawet te potężne Płomienie w wielu przypadkach okazywały się być niewystarczającą przeszkodą dla trolli, które to przedzierały się przez ścianę ognia, by siać spustoszenie w całej okolicy. Gdyby nie heroiczni Strażnicy, którzy czuwali nad Płomieniami, Escalon niechybnie stałby się niewolnikiem trolli. Szczęśliwie dla mieszkańców Escalon, trolle panicznie bały się wody, dlatego atak mogły przeprowadzać wyłącznie drogą lądową, a Płomienie były jedyną barierą, która je przed tym powstrzymywała. Strażnicy patrolowali okolice bez ustanku, dlatego Pandesia ich potrzebowała. Wprawdzie, w okolicy stacjonowały też inne oddziały -

poborowych, niewolników i kryminalistów, lecz ludzie jej ojca, Strażnicy, byli jedynymi prawdziwymi wojownikami, którzy wiedzieli, jak skutecznie ochronić Płomienie. W zamian za tą posługę, Pandesia obdarzyła Volis i jej mieszkańców pewnymi swobodami, takimi jak prawo do trenowania na poligonach i noszenia prawdziwej broni – dzięki czemu mężczyźni mogli nadal czuć się wojownikami, nawet jeśli było to tylko złudzenie. Pielęgnowali więc w sobie ducha walki i miłość do wolności, choć każdy z nich wiedział, że los jego zależy od woli Lorda Gubernatora. Tutaj jednak, na tym poligonie, ludzie ci stawali się wolni, mogli ze sobą współzawodniczyć, trenować i rozwijać swoje umiejętności. Reprezentowali wszystko, co najlepsze w Escalonie, byli najznakomitszymi wojownikami, znacznie lepszymi od tych, których szkoliła Pandezja, a każdy z nich gotowy był stanąć na straży Płomieni. Kyra niczego w świecie nie pragnęła bardziej, niż dołączyć do ich szeregów, i udowodnić ile jest warta. Chciała stacjonować przy Płomieniach, walczyć z prawdziwymi trollami i strzec swego Królestwa przed ich inwazją. Wiedziała oczywiście, że to marzenie nigdy się nie spełni. Była zbyt młoda, żeby się zakwalifikować, no i była dziewczyną. Nie było żadnych innych dziewcząt w szeregach, a nawet gdyby były, jej ojciec nigdy by na to nie pozwolił. Zaczęła tu przychodzić lata temu, kiedy była jeszcze dzieckiem. Wtedy mężczyźni pozwalali jej przypatrywać się swoim treningom. Po tym, jak oni opuszczali teren ćwiczebny, ona pozostawała tam, by dniem i nocą ćwiczyć w samotności sztukę władania mieczem i strzelania z łuku. Z początku byli zaskoczeni świeżymi śladami strzał w swoich tarczach, a jeszcze bardziej wtedy, gdy znajdowały się one w samym ich środku. Z czasem jednak przywykli do tego. Kyra powoli zdobywała ich szacunek, zwłaszcza przy tych rzadkich okazjach, gdy pozwalano jej dołączyć to treningów. Po dwóch latach wspólnych szkoleń wiedzieli już, że ta drobna dziewczyna potrafi trafić do takich celów, do których żaden z nich trafić nie potrafi. Wtedy też nabrali szacunku do jej umiejętności i determinacji. Oczywiście, nigdy nie brała udziału w bitwach, nigdy nie zabiła człowieka, nie stała na straży Płomieni, ani nie walczyła z trollem. Nie potrafiła sprawnie władać mieczem, toporem ani halabardą, nie potrafiła też się bić. Nie była tak silna jak oni i ogromnie tego żałowała. Kyra odkryła w sobie naturalny dar władania dwiema broniami: łukiem i kijem. Każda z nich czyniła ją groźnym przeciwnikiem, pomimo jej drobnej postury i płci. Strzelanie z łuku przyszło do niej naturalnie, zaś o swoim talencie do walki pałką, dowiedziała się przypadkowo, gdy wiele miesięcy temu bezskutecznie próbowała unieść miecz obusieczny. Do tej chwili pamięta, jak mężczyźni wyśmiewali jej starania, a żeby ją jeszcze bardziej poniżyć, jeden z nich rzucił w jej stronę kij. - Zamiast miecza, może spróbuj unieść ten kijek!- krzyknął kpiąco. Kyra nigdy nie zapomniała tego upokorzenia. Z początku, ludzie jej ojca brali tą pałkę za żart; ci dzielni mężczyźni, którzy władali mieczami obusiecznymi, toporami i halabardami, którzy mogli ściąć drzewo jednym zamachem, używali jej wyłącznie jako broni treningowej. Był on dla nich zabawką, a ona

niepoważną małolatą. Ona zaś zamieniła ten żart w zaskakujące narzędzie zemsty, broń, której należało się obawiać. Broń, przed która wielu wojowników jej ojca czuło respekt. Kyra była zaskoczona łatwością, z jaką potrafiła się nią posługiwać, oraz szybkością z jaką wyprowadzała potężne ciosy. Niejeden mężczyzna przekonał się na własnej skórze, jak bolesne mogą być jej uderzenia. I tak, potyczka po potyczce, Kyra zapracowała sobie na ich szacunek. Kyra nie przestawała zaskakiwać wojowników nowymi uderzeniami i zamachami, które wytrwale trenowała każdej nocy. Jej technika wzbudzała coraz większe zainteresowanie wśród mężczyzn, którzy chcieli się teraz od niej uczyć tego kunsztu. Kyra wierzyła, że jej łuk i kij uzupełniają się wzajemnie, a każda z tych broni była równie potrzebna – jej łuk w walce na odległość, zaś pałka przy bezpośrednim starciu. Kyra odkryła w sobie też talent, jakim nie mógł się pochwalić żaden mężczyzna: niebywałą zwinność. Była jak płotka w morzu pełnym powolnych rekinów, i mimo że ci podstarzali faceci bez wątpienia dysponowali niebywałą siłą, Kyra mogła tańczyć wokół nich, wyskakiwać wysoko w powietrze, przekoziołkować przez nich i wylądować miękko za ich plecami. A to w połączeniu z jej niespotykaną techniką władania kijem, tworzyło śmiertelnie groźną kombinację. - Co ona tu robi? – dobiegł skądś szorstki głos. Kyra stała obok Anvina i Vidara, gdy za plecami usłyszała stukot kopyt. Odwróciwszy się, zobaczyła Maltrena, który wraz z kilkoma towarzyszami, zdyszany po intensywnym treningu, podążał z mieczem w ich kierunku. Gdy obrzucił ją pogardliwym spojrzeniem, poczuła nieprzyjemny ucisk w żołądku. Spośród wszystkich ludzi jej ojca, Maltren był jedynym, który jej nie lubił. Z jakiegoś powodu nienawidził jej od chwili, kiedy pierwszy raz przecięły się ich drogi. Maltren siedział na koniu i aż płonął z nienawiści; ze swoim płaskim nosem i parszywą twarzą wyglądał na człowieka, który karmi się nienawiścią. Zawsze był przeciwny jej obecności na poligonie, prawdopodobnie dlatego, że była dziewczyną. - Chyba powinnaś już wracać do fortu – powiedział – Razem z innymi nieporadnymi dziewczętami szykować się do obchodów święta Zimowego Księżyca. Leo, który do tej pory siedział spokojnie przy nodze Kyry, warknął teraz na Maltrena i groźnie wyszczerzył kły. Kyra położyła dłoń na jego głowie, chcąc go uspokoić. - I od kiedy to wpuszczamy wilki na teren poligonu?- Maltren dodał złośliwie. Anvin i Vidar posłali Maltrenowi lodowane spojrzenie, dając Kyrze jasny znak, że ma w nich oparcie. Uspokoiła ją myśl, że nie może zmusić jej do opuszczenia tego terenu. - A może ty powinieneś wrócić na poligon – odparła szyderczym głosem – zamiast niepotrzebnie zajmować się organizowaniem czasu młodej, nieporadnej dziewczyny. Maltren poczerwieniał ze złości. - To dzień włóczni - powiedział kąśliwie, szykując konia do odjazdu - Lepiej trzymaj się z daleka od prawdziwych mężczyzn, rzucających prawdziwą bronią. Odwrócił się i odjechał wraz z towarzyszami. Choć jego już nie było, jego kąśliwe uwagi i negatywna energia skutecznie przyćmiły radość Kyra z bycia w tym miejscu.

Anvin spojrzał na nią pocieszającym wzrokiem i położył dłoń na jej ramieniu. - Pierwszą rzeczą, której wojownik musi się nauczyć – powiedział – jest współpraca z ludźmi, którzy cię nienawidzą. Bez względu na to, czy ci się to podoba, czy nie, wielokrotnie znajdziesz się w sytuacji, w której będziesz walczyła z nimi ramię w ramię, powierzając życie w ich ręce. - A ci, którzy nie mogą walczyć, chlapią ozorem - odezwał się wesoły głos. Kyra odwróciła się i zobaczyła szeroki uśmiech Arthfaela. Podobnie jak Anvin i Vidar, Arthfael, wysoki, odważny wojownik z łysą głową i długą, czarną brodą, miał do niej słabość. Był jednym z najlepszych szermierzy, jakich znała i zawsze stawał po jej stronie. Czuła się dobrze w jego obecności. - Czcze gadanie – kontynuował Arthfael - Gdyby Maltren były lepszym wojownikiem, więcej uwagi poświęcałby ćwiczeniom, niż tego typu złośliwościom. Anvin, Vidar i Arthfael dosiedli koni i dołączyli do reszty, Kyra zaś stała tam zamyślona, przyglądając się im z daleka. Dlaczego niektórzy ludzie nienawidzą? - zastanawiała się. Nie wiedziała, czy kiedykolwiek zdoła to zrozumieć. Kiedy mężczyźni galopem zataczali szerokie pętle wokół poligonu, Kyra z zachwytem obserwowała dostojne ruchy walecznych rumaków, marząc o chwili, kiedy i ona takiego dosiądzie. Wojownicy przechwytywali włócznie, podawane im przez giermków i po wykonaniu okrążenia, celowali nimi do tarcz zawieszonych na gałęziach drzew. Gdy trafiali, po okolicy roznosił się głośni metaliczny dźwięk. Wiedziała, że było to trudniejsze niż mogło się wydawać. Rzucanie do celu podczas galopu wymagało nieprzeciętnych umiejętności i wielu mężczyzn przekonywało się o tym, próbując trafić w mniejsze tarcze. Spośród tych, którym się udało, tylko nieliczni trafili w środek Anvin, Vidar, Arthfael najwyraźniej opanowali tą trudna sztukę. Zauważyła, że Maltren spudłował kilka razy i przeklinając pod nosem patrzył na nią złowrogo, jakby to ona była przyczyną jego niepowodzeń. W pewnej chwili Kyrze zaczęło robić się zimno, wyciągnęła więc swoją pałkę i poczęła nim obracać w dłoniach, kręcić ponad głową i wokół ramion. Zadawała ciosy wyimaginowanym wrogom, blokowała wyimaginowane uderzenia, zmieniała ręce, obracała kij wokół szyi i talii, a robiła to tak sprawnie, jakby ćwiczyła się w tej sztuce od urodzenia. W czasie gdy mężczyźni zataczali konno szerokie pętle, Kyra udała się na teren mniejszego pola, które w tej chwili nie było używane przez wojowników, a na terenie którego Kyra zawsze uwielbiała ćwiczyć. Z tamtejszych drzew zwisały na linach małe kawałki zbroi, które stanowiły dla niej znakomity cel. Kyra przebiegała pomiędzy nimi i wyobrażając sobie, że każdy z tych elementów, to nowy przeciwnik. Sprawnie zadawała im potężne ciosy. Chwiejące się na linach metalowe części, stanowiły dla niej zagrożenie, dlatego musiała zachować czujność, by w odpowiednim momencie uchylać się przed ich natarciem. W jej mniemaniu doskonale radziła sobie zarówno z atakiem, jak i obroną, śmiało pokonując armię wyimaginowanych wrogów. - Zabiłaś już kogoś? – dobiegł ją szyderczy głos. Odwróciła się i zobaczyła Maltrena przejeżdżającego na koniu, śmiejącego się szyderczo

za jej plecami. Tak bardzo chciała, by ktoś wreszcie dał mu nauczkę. Gdy zorientowała się, że wojownicy skończyli trening z włóczniami i ustawiają się teraz na środku polany, zrobiła sobie przerwę, by na nich popatrzyć. Giermkowie podbiegali do nich i jednemu po drugim wręczali miecze treningowe wykonane z drewna dębowego, niemal tak ciężkiego, jak stal. Kyra trzymała się z boku, lecz drżała z podekscytowania, gdy mężczyźni skrzyżowali broń. Niczego nie pragnęła tak bardzo, jak do nich dołączyć. Zanim rozpoczęli starcie, Anvin wyszedł na środek i przemówił oficjalnym tonem. - Z okazji zbliżającego się Święta, walczyć dziś będziemy o specjalną nagrodę – oświadczył – Zwycięzcy tego turnieju przypadną bowiem najznakomitsze kąski na biesiadnym stole! Wzniosły się okrzyki podniecenia a już w chwilę potem wojownicy starli się w zaciętej walce. Sparing przerywany był pojedynczymi dźwiękami rogu, które wybrzmiewały za każdym razem, gdy któryś z zawodników został pchnięty mieczem. Dźwięk ten słychać było często, toteż już po paru minutach szeregi wojowników zaczęły się przerzedzać, a na polu bitwy zostawali już tylko najwaleczniejsi rycerze. Cały ten wspaniały spektakl rozgrywał się zaledwie kilka metrów od niej. Serce jej rwało się do walki, lecz ona mogła tylko stać tutaj i przyglądać się wszystkiemu bezczynnie. A na dodatek dziś były jej urodziny, kończyła właśnie piętnaście lat i czuła, że jest już gotowa. Czuła, że ​​nadszedł czas, by wziąć los w swoje ręce. - Pozwól mi do nich dołączyć! – zwróciła się wreszcie do Anvina błagalnym głosem. Nie odrywając wzroku od pola bitwy, Anvin pokręcił głową. - Dzisiaj kończę piętnaście lat – nalegała - Pozwól mi walczyć! Spojrzał na nią z powątpiewaniem. - To jest poligon dla mężczyzn – wtrącił Maltren, który od dłuższego czasu stał już zboku, wśród reszty pokonanych – Nie ma tu miejsca dla młodych dziewcząt. Ciesz się, że możesz siedzieć tu z giermkami, przypatrywać się, jak walczą prawdziwi mężczyźni i przynosić nam wodę, kiedy zażądamy. Kyra poczerwieniała z wściekłości. - Tak bardzo boisz się, że pokona cię dziewczyna? – odpysknęła mu w przypływie złości. Chociażby ze względu na jej pochodzenie, nikt nie powinien odnosić się do niej w ten sposób. Cześć mężczyzn, która przysłuchiwała się rozmowie, parsknęła śmiechem. Maltren prawie spalił się ze wstydu. - Ona ma rację – przytaknął Vidar - Może powinniśmy pozwolić jej potrenować. Co mamy do stracenia? - A niby czym miałaby walczyć? - Maltren próbował oponować. - Moim kijem! – odparła zdecydowanie Kyra – Przeciwko twojemu drewnianemu mieczowi. Maltren roześmiał się. - A to dopiero byłoby widowisko – wyśmiał ją Maltren. Wszystkie oczy zwróciły się na Anvina. - Jeśli stanie ci się krzywda, twój ojciec mnie zabije - powiedział.

- Nic mi nie będzie – zapewniła z szelmowskim uśmieszkiem. Trwało to dłuższą chwilę, nim w końcu podjął ostateczną decyzję. - W takim razie nie widzę przeszkód – orzekł - Jeśli nic innego nie zamknie ci buzi. Ale tylko pod warunkiem, że inni wojownicy nie mają nic przeciwko temu - dodał, zwracając się do żołnierzy. - TAK! - zawołało kilkunastu mężczyzn, entuzjastycznie demonstrując swoje przyzwolenie. Kyra była im za ten gest szalenie wdzięczna. Czuła, jakby darzyli ją podobną sympatią i podziwem, co jej ojca. Sama nie miała wielu przyjaciół, tym bardziej przychylność tych mężczyzn miała dla niej niezwykłą wartość. Maltren prychnął z pogardą. - A niech dziewczyna robi z siebie pośmiewisko, jeśli chce – powiedział – Wreszcie dostanie porządną nauczkę. Róg zawył kolejny raz i Kyra wybiegła na pole bitwy. Czuła, na sobie zaskoczone spojrzenia mężczyzn, którzy z całą pewnością nie spodziewali się jej tam. Znalazła się w obliczu swojego przeciwnika, wysokiego mężczyzny o krępej budowie, koło trzydziestki, którego widziała już wcześniej w akcji. Wiedziała, że był potężnym wojownikiem, choć zbyt pewnym siebie, uderzającym zbyt chaotycznie, trochę lekkomyślnie. Ten zwrócił się do Anvina, marszcząc brwi. - Co to za zniewaga? – zapytał zdezorientowany - Nie będę walczył z dziewczyną. - Znieważasz sam siebie odmawiając walki ze mną - odpowiedziała Kyra oburzona Podobnie jak ty mam dwie ręce i dwie nogi. Jeśli nie zechcesz ze mną walczyć, przyznasz się do porażki. Zszokowany nie wiedział, co odpowiedzieć. - Dobrze więc – powiedział – nie biegnij tylko do tatusia na skargę! Jak się domyślała, natarł na nią z pełną siłą, podnosząc drewniany miecz wysoko w górę i próbując wcelować w jej ramię. To był ruch, którego się spodziewała, który wielokrotnie stosował wobec swoich przeciwników, a którego nadejście wyraźnie zapowiadał jego niezdarny ruch ramion. Jego drewniany miecz był potężny, ale też ciężki i toporny w porównaniu do jej pałki. Kyra obserwowała go w skupieniu, by w ostatniej chwili zwinnie uchylić się przed jego ciosem, przenieść kij nad swoją głową i jednym płynnym ruchem zaatakować jego lewy bok. Jęknął z bólu. Oszołomiony i zirytowany musiał przyznać się do porażki. - Ktoś jeszcze? -zapytała Kyra z szerokim uśmiechem. Większość mężczyzn uśmiechała się pogodnie, szczerze dumna z dziewczyny. Wyjątek stanowił Maltren, któremu wyraźnie zrzedła mina. Wyglądał, jakby już chciał ją wyzwać na pojedynek, gdy nagle przed Kyrą wyrósł kolejny przeciwnik. Człowiek ten był niższy i jeszcze szerszy w barach, miał rudą zwichrowaną brodę i groźne zielone oczy. Po sposobie, w jaki trzymał miecz, mogła powiedzieć, że był ostrożniejszy od jej poprzedniego rywala. Wzięła to za komplement: w końcu zaczęli traktować ją poważnie. Nagle mężczyzna zaatakował, a ona wiedziała już co robić. To tak, jakby obudził się w niej instynkt i przejął nad nią kontrolę. Była o wiele lżejsza i zwinniejsza od tych rosłych mężczyzn,

zakutych w ciężkie zbroje. Każdy z ich pragnął zademonstrować swoją siłę i oczekiwał, że przeciwnik przyjmie wyzwanie i spróbuje zablokować uderzenie. Kyra natomiast przyjęła inną technikę, odmawiając tym samym walki na ich warunkach. Zamiast wiec próbować dorównać im siłą, zdobywała nad nimi przewagę dzięki swojej zwinności. Kij w ręku Kyry zachowywał się jak przedłużenie jej ciała; obracała nim tak szybko, że przeciwnicy nie mieli czasu zareagować. Gdy oni unosili dopiero miecz do ciosu, ona już dawno była za ich plecami. Nowy przeciwnik wyprowadził pchnięcie, celując w jej klatkę piersiową. Ona uchyliła się nieznacznie, jednocześnie unosząc pałkę i jednym sprawnym cięciem w nadgarstek, wytrąciła przeciwnikowi miecz z uścisku. Następnie wykonała gwałtowny zamach i drugim końcem kija trafiła wojownika w czubek głowy. Znowu rozległ się dźwięk rogu, ogłaszając jej zwycięstwo. Mężczyzna trzymał się za głowę, jego miecz leżał wciąż na ziemi, a on patrzył na nią zszokowanym wzrokiem. Kyrę ten dźwięk również zaskoczył, dlatego dopiero po chwili dotarło do niej, że znowu zatriumfowała. Od tej chwili Kyra stała się przeciwnikiem, z którym każdy wojownik chciał się zmierzyć. Podczas gdy Kyra krzyżowała broń z coraz to nowym śmiałkiem, śnieżyca z każdą chwilą przybierała na sile. Blask pochodni oświetlał coraz bardziej sfrustrowane twarze mężczyzn. Do tej pory żadnemu z nich nie udało się dosięgnąć jej mieczem, wobec czego po kolei schodzili z pola bitwy pokonani. Jednego z nich załatwiła, przeskakując mu nad głową w chwili, gdy wyprowadzał pchnięcie z wypadem. Przed kolejnym wykonała skok z przewrotem, po czym przerzucając kij z jednej ręki do drugiej, niespodziewanie wyprowadziła decydujący cios z lewej strony. Wobec każdego przeciwnika stosowała inną taktykę, łączyła elementy szermierki z wyrafinowanymi akrobacjami, dzięki czemu jej ruchów nie sposób było przewidzieć. Każdy z tych dzielnych mężczyzn musiał z godnością przyjąć porażkę. Wnet do pokonania pozostała jej zaledwie garstka ludzi. Kyra stała po środku kręgu, oddychając ciężko i rozglądając się wkoło z nadzieją na znalezienie kolejnego rywala. Anvin, Vidar i Arthfael patrzyli na nią z boku, a twarz każdego z nich rozświetlał promienny uśmiech. Żałowała, że ojciec nie może być świadkiem jej triumfu, tym bardziej cieszyła się obecnością bliskich sobie osób. Jednym uderzeniem w tył kolana powaliła ostatniego już przeciwnika. Rozległ się charakterystyczny dźwięk rogu, a wraz z nim na arenie pojawił Maltren. - Dziecięce sztuczki - warknął, podchodząc do niej – Potrafisz obracać kawałkiem drewna, też mi coś. W prawdziwej walce na nic ci się to zda. Miecz w jednej chwili skróci ten twój patyk o połowę. - Czyżby? – zapytała hardo, czując krew ojca płynącą w jej żyłach. Wiedziała, że nadszedł czas, by raz na zawsze rozprawić się z tą miernotą. Zwłaszcza teraz, gdy wzrok wszystkich tych mężczyzn skierowany był na nią. - Może więc spróbujemy?- podpuszczała go. Maltren wybałuszył oczy ze zdumienia, najwyraźniej nie spodziewając się, takiej odpowiedzi. - A na cóż? – wybełkotał wreszcie – Żebyś zaraz pobiegła chronić się pod płaszczykiem tatusia?

- Nie potrzebują ochrony ani mojego ojca, ani nikogo innego – zaprotestowała – To sprawa między mną a tobą. Cokolwiek się tu wydarzy, pozostanie między nami. Maltren spojrzał na Anvina wyraźnie skonfundowany, jakby zastawił pułapkę, w którą sam wpadł. Anvin odpowiedział spojrzeniem równie niespokojnym. - Do pojedynków ćwiczebnych używamy tu drewnianych mieczy – oznajmił stanowczym głosem – Nie pozwolę, żeby komukolwiek stała się krzywda na mojej zmianie, a już w szczególności nie córce naszego dowódcy. Teraz mroczna strona Maltrena przyjęła jeszcze bardziej wyrazistą formę. - Dziewczyna zapragnęła zmierzyć się w walce prawdziwą bronią – powiedział złowieszczo – Powinniśmy jej to umożliwić. Może to ją nauczy pokory. Niewiele myśląc, Maltren przeszedł przez arenę i dobył z pochwy swego miecza. Dźwięk stali rozniósł się po okolicy. Stając w obliczu wroga, Kyra poczuła jak pocą jej się dłonie. Lodowaty wiatr jednym dmuchnięciem gasił pochodnie, a jej nagle zrobiło się przeraźliwie gorąco. Czuła, jak śnieg pod jej nogami zmienia się w lód. Zmusiła się do pełnego skupienia, wiedząc, że to nie będzie zwykła walka. Maltren, z przeraźliwym okrzykiem na ustach i wysoko uniesionym mieczem błyszczącym groźnie w świetle pochodni, ruszył do ataku. Kyra wiedziała, że Maltren nie jest taki, jak reszta wojowników. On walczył, żeby zabić, nie zaś by wygrać. Był przy tym bardziej nieprzewidywalny i mniej honorowy. Nie była więc zaskoczona, gdy od razu wycelował w jej pierś. Kyra w ostatniej chwili uchyliła się przed ostrzem miecza. Oburzony tłum zawył, a Anvin, Vidar i Arthfael postąpili krok do przodu. - Maltren! - Anvin gotów był przerwać pojedynek. - Nie! - Kyra zaprotestowała, dysząc ciężko – Pozwól nam walczyć! W tej samej chwili Maltren obrócił się i zamachnął po raz kolejny, i jeszcze raz, i znowu. Za każdym razem ona robiła unik, cofała się przed ciosem lub przeskakiwała nad ostrzem. Był silny, ale nie tak szybki jak ona. Wtedy uniósł miecz wysoko i zaatakował ją z całym impetem, jakby licząc na to, że spróbuje zablokować jego cięcie, umożliwiając mu tym samym przerżnięcie jej kija na pół. Spodziewając się tego, Kyra wykonała sprytny unik, zamachnęła się z półobrotu i mocno uderzyła pałką w płaz jego miecza, zmieniając kierunek uderzenia i jednocześnie ratując swoją broń przed zniszczeniem. W następnej chwili wbijała już kij w jego splot słoneczny. On jęknął i opadł ciężko na jedno kolano. Sygnał rogu rozniósł się po okolicy. Mężczyźni zaczęli wiwatować na jej cześć, dumni z jej spektakularnego zwycięstwa. Maltren spojrzał na nią nienawistnym wzrokiem i zamiast, jak reszta wojowników, przyznać się do porażki, przeprowadził kolejny atak. To było posunięcie, którego Kyra się nie spodziewała. Nie przypuszczała bowiem, że ktoś mógłby postąpić tak haniebnie. Czasu na reakcję było tak niewiele, że Kyra dosłownie w ostatniej chwili uchyliła się przed jego ciosem.

Kyra przewróciła się na ziemie i przekręciła na bok, jednocześnie obracając swój kij w rękach, by w następnej chwili zwalić nim Maltren z nóg jednym potężnym ciosem pod kolana. Lądując na plecach w śniegu, Maltren wypuścił miecz z uścisku. Kyra poderwała się na równe nogi, stanęła nad nim i znów przycisnęła czubek kija do jego gardła. W tym samym momencie Leo pojawił się obok niej, warcząc i śliniąc się tuż nad samą twarzą Maltrena, czekając tylko na komendę do ataku. Maltren spojrzał w górę oszołomiony i ostatecznie upokorzony. Krew spływała mu po dolnej wardze. - Jesteś hańbą dla ludzi mojego ojca - Kyra aż kipiała z wściekłości – Co teraz sądzisz o moim małym kijku? Napięcie sięgało zenitu. W dowolnej chwili Kyra mogła przebić mu gardło jednym pchnięciem i część niej bardzo tego pragnęła. Żaden ze zgromadzonych tam mężczyzn nie próbował jej zatrzymać, nie przyszedł mu z pomocą. Zdając sobie sprawę z tego, że został sam, Maltren spojrzał na Kyre z prawdziwym przerażeniem w oczach. - KYRA! Szorstki głos nagle przeciął ciszę. Oczy wszystkich zwróciły się w kierunku jego źródła i nagle spomiędzy tłumu wyłonił się ojciec Kyry, ubrany w swoje futra i patrzący na nią z dezaprobatą. Zatrzymał się kilka kroków od niej i spojrzał prosto w oczy. Wiedziała, że czeka ją pogadanka. Gdy tak stali naprzeciw siebie, Maltren wygramolił się spod niej kija i czmychnął w tłum. Kyra nie wiedziała, dlaczego ojciec skarcił ją zamiast Maltrena. Rozgniewało ją to. Trwali tak w pojedynku spojrzeń, ojciec i córka, oboje równie uparci i pewni swoich racji. Wreszcie, bez słowa ojciec odwrócił się i w asyście swoich przybocznych ruszył z powrotem w kierunku fortu, wiedząc, że ona podąży. Uczyniła to niechętnie. Brnęła przez śnieg, widząc w oddali światła warowni, wiedząc, że czeka ją porządna bura. Ale jej było już wszystko jedno. Bez względu na to, czy to mu się podobało czy nie, tego dnia jego ludzie ja zaakceptowali, stała się jedną z nich i dla niej tylko to było ważne. Wiedziała, że od tego dnia nic już nie będzie jak dawniej.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Kyra maszerowała obok ojca kamiennymi korytarzami fortu Volis, fortu wielkości małego zamku, pełnego zakamarków, z gładkimi kamiennymi ścianami, strzelistymi sufitami i masywnymi, bogato zdobionymi drewnianymi drzwiami. Korytarzami antycznej reduty, która była domem dla Strażników Płomieni i która chroniła Escalon od wieków. Wiedziała, że miejsce to ma strategiczne znaczenie dla ich Królestwa, dla niej jednak był to po prostu dom, jedyny dom jaki kiedykolwiek znała. Zasypiając, często wsłuchiwała się w głosy wojowników, ucztujących za ścianą i przechadzających się po korytarzach, ujadania psów walczących o resztki z pańskiego stołu, trzask ognia w kominku i podmuchy wiatru, wdzierające się do komnat przez szczeliny. Może nie był to zwykły dom, ale nie zamieniłaby go na żaden inny. Starając się dotrzymać kroku swemu ojcu Kyra zastanawiała się, co tak naprawdę go trapi. Podążali długimi korytarzami w zupełnej ciszy, Leo dreptał obok nich. Co i rusz mijali żołnierzy, którzy oddawali im honory. Ojciec szedł bardzo szybko, co nie było w jego stylu. Zazwyczaj kroczył dostojnie, ramię w ramię ze swą córką, obejmował ją czule, żartował, chętnie rozmawiał. Teraz szedł posępny kilka kroków przed nią, na twarzy miał wyraz dezaprobaty, który rzadko u niego widziała. Poza tym wyglądał na zmartwionego, co wynikać mogło z dwóch powodów - lekkomyślnych wyczynów łowieckich jej braci, których konsekwencją był zatarg z Gwardią Lorda oraz jej potyczki z wojownikami na poligonie. Początkowo myślała, że jest przejęty świętem, którego organizacja była dla niego wyjątkowo uciążliwym obowiązkiem. Tradycja bowiem nakazywała mu coroczne wyprawianie przyjęcia dla kilkuset wojowników i prominentnych gości i ucztowanie z nimi do późnych godzin nocnych. Kiedy jeszcze żyła jej matka, to ona odpowiedzialna była za organizację tego wydarzenia, co dla ojca było wielkim udogodnieniem. On był osobą raczej mało towarzyską, imprezy wszelkiego typu męczyły go niesłychanie. Teraz, gdy z każdą chwilą milczenie stawało się coraz bardziej dokuczliwe, Kyra była już pewna, że przyjęcie nie było jedynym powodem jego zatroskania. Było wielce prawdopodobne, że jego humor miał coś wspólnego z jej treningiem na poligonie. Jej relacje z ojcem, do niedawna tak dobre stawała się coraz bardziej skomplikowana, w miarę jak dorastała. Wydawało się, że jego oczekiwania wobec córki i jej zachowania były niejednoznaczne. Z jednej strony często uczył ją zasad sztuki wojennej i kodeksu rycerskiego. Prowadzili długie rozmowy na temat męstwa, honoru, odwagi, często do późnej nocy opowiadał jej historie o bohaterstwie swych przodków, opowieści, którymi żyła, których chciała słuchać bez końca. Ostatnio jednak zauważyła, że coś się między nimi zmieniło. Wielokrotnie bywało tak, że gdy ona wchodziła do pokoju, on ucinał rozmowę, jakby wiedział, że to właśnie tymi opowieściami karmiła się jej waleczna dusza i jakby teraz bał się poruszać męskie tematy w jej obecności. Rozprawianie o bitwach i męstwie leżało w jego naturze, teraz jednak, gdy Kyra stawała się kobietą i wojownikiem, wydawał się być tym zaskoczony, jak gdyby nie spodziewał się tego, że ona kiedykolwiek dorośnie. Chyba nie do końca wiedział, jak

traktować dorastającą córkę, zwłaszcza taką, której największym marzeniem jest zostanie wojownikiem. Nie wiedział, jak sobie z nią radzić, czasem czuł się w jej towarzystwie wręcz nieswojo. Miała nadzieję, że na swój sposób jest z niej dumny, tylko z jakiegoś powodu nie chce jej tego okazać. Kyra nie mogła już dłużej znieść jego milczenia - musiała dowiedzieć się, co go trapi. - Przejmujesz się świętami? – zapytała wreszcie. - Czemu miałbym się przejmować? - odpowiedział, nawet na nią nie patrząc. To utwierdziło ją w przekonaniu, że był zdenerwowany - Wszystko jest przygotowane. Tylko my jesteśmy spóźnieni. Gdybym nie musiał szukać cię aż we Wrotach Walk, zasiadałbym już u szczytu swego stołu - stwierdził z wyrzutem. A więc jednak o to chodziło – trening wśród wojowników. Jego złość i ją wyprowadziła z równowagi. W końcu pokonała wszystkich jego ludzi, zasługiwała więc na kilka słów pochwały. Zamiast tego, zachowywał się, jakby nic się nie stało, a jeśli już, co coś godnego potępienia. Chciała usłyszeć prawdę, wiec zirytowana postanowiła go sprowokować. - Widziałeś, jak pokonałam twych ludzi? – zapytała, pragnąc go zawstydzić, domagając się pochwały, której on najwyraźniej nie chciał wyrazić. Nie powiedział ani słowa, ale widziała, jak jego twarz robi się coraz bardziej czerwona z wściekłości. Kontynuowali marsz, przeszli obok Sali Bohaterów, obok Izby Mądrości i już prawie dochodzili do Sali Chwały, kiedy wybuchła. - O co chodzi ojcze? – spytała – Jeśli mnie potępiasz, powiedz mi to w oczy. Wtedy zatrzymał się tuż przed drzwiami do sali biesiadnej, odwrócił się i spojrzał na nią z kamienną twarzą. Ranił ją swoim lodowatym spojrzeniem. Jej własny ojciec, którego kochała najbardziej na świecie, który zawsze miała dla niej uśmiech i dobre słowo, teraz patrzył na nią obojętnie, jakby była obcą osobą. Nie mogła tego zrozumieć. - Nigdy więcej nie chcę cię widzieć na tym terenie – powiedział stanowczo. Ton jego głosu zranił ją bardziej nawet od słów. Poczuła się zdradzona. Gdyby mówił to ktoś inny, pewnie nie zrobiłoby to na niej wrażenia. Jednak w ustach człowieka, którego kochała nad życie i na którego wsparcie zawsze mogła liczyć, słowa te zmroziły jej krew w żyłach. Lecz Kyra nie zamierzała odpuścić – nieustępliwość była jedną z cech, którą przejęła od niego. - A to dlaczego? - spytała. Jego twarz nabrała mrocznego wyrazu. - Nie muszę ci się tłumaczyć – odpowiedział oschle - Jestem twoim ojcem. Jestem dowódcą tego fortu i tych ludzi. I nie życzę sobie, żebyś trenowała wśród nich. - Obawiasz się, że ich pokonam? – drążyła, chcąc zrozumieć powód jego sprzeciwu, powód, dla którego chciał pozbawić ją marzeń. Widziała, że słowa te go zraniły. - Duma jest dla plebsu – zbeształ ją – A nie dla wojowników.

- Sam przecież mówiłeś, że ja nie jestem wojownikiem, Ojcze - odparła prowokacyjnie. Zmarszczył brwi, nie wiedząc, co odpowiedzieć. - Dzisiaj kończę piętnaście lat. Czy naprawdę chcesz, bym przez całe życie walczyła przeciwko drzewom i gałęziom? - Ja w ogóle nie chcę, żebyś walczyła – warknął - Jesteś dziewczyną – stajesz się kobietą. Powinnaś zajmować się tym, czym inne kobiety - gotowaniem, szyciem, czy innymi rzeczami, których nauczyłaby cię matka, gdyby żyła. Teraz to Kyra spochmurniała. - Przykro mi, że nie jestem córką, jaką chciałbyś mieć – odpowiedziała - Przykro mi, że nie jestem jak wszystkie inne dziewczyny. Na jego twarzy rysował się ból. - Jestem jednak twoją córką – ciągnęła – Jestem taka, jaką mnie wychowałeś. Dezaprobując moje zachowanie i to kim jestem, dezaprobujesz też siebie. Patrzył na nią, jak buńczucznie stoi z rękami wspartymi na biodrach, a w oczach jej ujrzał duszę wojownika. Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w nią, aż w końcu pokręcił głową. - Dzisiaj mamy święto – powiedział w końcu - Uroczystości nie tylko dla wojowników, ale i dla gości oraz dygnitarzy. Ludzie będą przybywać z całego Escalonu, z najbardziej nawet odległych krajów – zmierzył ją wzrokiem od góry do dołu i prychnął z dezaprobatą – Masz na sobie strój wojownika. Pójdź do swojej komnaty i przywdziej kobiece szaty. Chcę, żebyś przy stole wyglądała przyzwoicie. Zarumieniła się, a on rozwścieczony pochylił się i pogroził jej palcem. - I żebym cię więcej nie widział na poligonie z moimi ludźmi – zagrzmiał i odwrócił się ostentacyjnie. W tej właśnie chwili za ich plecami otworzyły się ogromne, bogato zdobione wrota, a z wnętrza sali wylała się przytłaczająca fala wiwatów na ich cześć. W środku unosił się rozkoszny zapach pieczonego mięsa i płonącego ogniska. Pod stołami pałętały się brudne psy, a panujący tam zgiełk, potęgowany był przez głośne dźwięki muzyki. Kyra obserwowała jak ojciec wychodzi dumny na środek sali, a za nim podąża jego świta. Słudzy wciąż trzymali otwarte drzwi do komnaty, czekając na Kyrę, aż wejdzie. W końcu odwróciła się i pędem ruszyła w stronę swojej komnaty. Leo biegł przy jej nodze. Po raz pierwszy w życiu poczuła nienawiść do swojego własnego ojca. Myślała, że ​​on jest inny, że nie dba o konwenanse. Dopiero teraz dotarło do niej, że był taki jak reszta – i to zraniło ją do żywego. Zabraniając jej robienia tego, co kochała najbardziej na świecie – trenowania z wojownikami – odebrał jej całą radość życia. Myśl o życiu, które toczyć się miało wokół jedwabiu i sukien, przyprawiło ją o mdłości. Chciała opuścić Volis - i nigdy już tu nie wrócić. * * * Dowódca Duncan zasiadł u szczytu długiego stołu w monumentalnej sali biesiadnej fortu Volis, i z ciężkim sercem przyglądał się swojej rodzinie, wojownikom, poddanym, doradcom i

gościom. Wśród setki osób siedzących przed nim, znajdowała się ta jedna, o której myśleć nie mógł przestać, a na którą nie chciał nawet patrzeć. Kyra. Duncana od początku łączyły z nią szczególne więzi, zawsze czuł potrzebę bycia dla niej zarówno ojcem jak i matką. Wiedział jednak, że zawodzi w obu tych rolach. Duncan zawsze bał się o jej bezpieczeństwo. Kyra nie była jak inne dziewczęta. Wychowywana w rodzinie samych chłopców, mieszkała w forcie pełnym wojowników, a na dodatek była zdecydowanie zbyt podobna do niego. Wiedział, że była bardzo samotna w tym męskim świecie, dlatego zawsze starał się wyjść naprzeciw jej oczekiwaniom i pragnieniom. Robił to nie tylko z poczucia obowiązku, ale również z miłości, miłości tak wielkiej, że trudnej do opisania, miłości, jaką nie darzył żadnego ze swoich synów. Mimo że była dziewczyną, widział w niej najwięcej swoich cech. Jej upór; jej determinacja; jej duch walki; jej nieustępliwość; jej odwaga; i jej współczucie. Zawsze wstawiała się za słabszymi, a zwłaszcza za swoim młodszym bratem. Sprawiedliwość była dla niej najważniejsza, bez względu na koszty. Co było kolejnym powodem, dla którego ich rozmowa tak bardzo go rozwścieczyła. Gdy tego wieczoru obserwował ją na poligonie, jego serce drżało z dumy i radości. Nienawidził Maltrena, uważał go za plamę na honorze jego ludzi. Był przeszczęśliwy, że to właśnie jego córka, spośród wszystkich zebranych tam ludzi, pokazała mu, gdzie jest jego miejsce. Był szalenie dumny z tego, że jego zaledwie piętnastoletnia córka, mogła stawać w szranki z doświadczonymi wojownikami, a wręcz ich pokonać. Tak bardzo chciał ją wtedy objąć, obsypać pochwałami w obecności wszystkich tych ludzi. Jako jej ojciec nie mógł sobie na to pozwolić. Duncan chciał dla niej tego, co najlepsze, a w głębi duszy czuł, że kroczy ona niebezpieczną ścieżką, ścieżką prowadzącą do męskiego świata pełnego przemocy. Byłaby jedyną kobietą wśród tylu groźnych mężczyzn, mężczyzn owładniętych żądzami, mężczyzn, którzy gotowi byli walczyć na śmierć i życie. Nie wiedziała, czym jest prawdziwa wojna, rozlew krwi, ból i śmierć. To nie było życie, którego dla niej chciał. Pragnął by Kyra wiodła bezpieczne, spokojne i dostatnie życie tutaj, w forcie. Nie wiedział tylko, jak ją do tego przekonać. To wszystko sprawiało, że czuł się zagubiony. Miał nadzieję, że odmawiając jej pochwał, uda mu się ją zniechęcić. W głębi duszy wiedział jednak, że to nie będzie takie proste, a jego zachowanie jeszcze bardziej ich od siebie oddali. Nienawidził się za to, jak dzisiaj postąpił i czuł się z tym okropnie. Nie widział jednak żadnej innej drogi. Jego niepokój potęgowało proroctwo ogłoszone w dniu jej narodzin. Do tej pory lekceważył je, uważając na nonsens, głupie gadanie starej wiedźmy; ale dziś, przyglądając się jej i widząc jej waleczność, uświadomił sobie, że Kyra była zupełnie wyjątkowa, a zatem że ta przepowiednia nie musiała być kompletną bzdurą. I ta myśl przeraziła go jeszcze bardziej. Już niedługo będzie musiała wypełnić swoje przeznaczenie, a on nic na to nie będzie mógł poradzić. Ile czasu minie, zanim wszyscy poznają o niej prawdę? Przełykając spory łyk wina, Duncan zamknął oczy i pokręcił głową. Za wszelką cenę chciał wygnać te myśli ze swojej głowy. W końcu tej nocy zebrali się tu by świętować. Nadeszło przesilenie zimowe.

Otworzył oczy, by za oknem ujrzeć szalejącą zamieć, masy śniegu zwalone na kamieniach, jakby zgromadzone tu specjalnie z okazji święta. Podczas gdy na zewnątrz hulał lodowaty wiatr, w środku na paleniskach przyjemnie trzaskały drwa. W forcie wszyscy byli bezpieczni i nikomu nie miało prawa zabraknąć jadła ni napitków. Zgromadzeni przy stole wyglądali na uradowanych – kuglarze, muzycy i bardowie na zmianę zabawiali gości. Ludzie śmiali się i cieszyli, snując opowieści o stoczonych bitwach. Duncan spojrzał z uznaniem na niezwykłą obfitość wybornego jadła, którym zastawiony był cały stół. Czuł dumę, gdy patrzył na barwne tarcze, wiszące wysoko wzdłuż długiej ściany, każda z nich ręcznie kuta z innym herbem, każda przyozdobiona insygniami reprezentującymi inny ród, innego wojownika, który odważył się z nim walczyć. Przyglądał się uważnie wszystkim trofeom wojennym, a każde z nich przypominało mu o innej bitwie stoczonej za wolność Escalonu. Miał w życiu dużo szczęścia i wiedział o tym. Bez względu na to, jak bardzo się przed tym bronił, musiał w końcu przyznać, że jego Królestwo znajduje się pod okupacją. Dawny władca, Król Tarnis, okrył hańbą swój lud, doprowadzając do kapitulacji wojsk bez walki, umożliwiając Pandezji inwazję. Wprawdzie posunięcie to oszczędziło wielu ofiar wśród ludzi, jednak złamało ducha narodu. Tarnis zawsze twierdził, że Escalon był nie do obronienia, że nawet jeśli utrzymaliby Bramę Południową i Most Udręk, Pandezja mogłaby otoczyć ich i zaatakować od strony morza. Wszyscy jednak wiedzieli, że to był marny argument. Błogosławieństwem Escalonu było jego wybrzeże, które zbudowane było z wysokich na trzydzieści metrów klifów, z ostrymi jak brzytwy skałami u ich stóp, o które rozbijały się potężne fale. Żaden statek nie mógłby tamtędy podpłynąć, żadna armia nie podjęłaby takiego ryzyka. Jeśli Pandezja spróbowałaby zaatakować od strony morza, zapłaciłaby za to wysoką cenę, zbyt wysoką nawet jak na tak wielkie imperium. Ląd był przeto jedyną drogą, a wszyscy w Escalon wiedzieli, że wąskie gardło Bramy Południowej, było doskonale chronione. Poddanie się wynikało więc z czystego tchórzostwa. Teraz on i wszyscy inni wielcy wojownicy zostali bez króla, każdy pozostawiony samemu sobie, własnej prowincji, własnej twierdzy, a każdy zmuszony paść na kolana przed Lordem Gubernatorem, powołanym przez Imperium Pandezjan. Duncan wciąż pamiętał dzień, w którym zmuszony został do ślubowania wierności nowemu władcy – na samo tego wspomnienie zrobiło mu się niedobrze. Duncan starał się wrócić myślami do czasów, kiedy stacjonował w Andros, gdzie rycerze z najbardziej nawet odległych prowincji zjednoczeni byli we wspólnym działaniu, walczyli z ramienia jednego Króla, jednej stolicy, pod jednym sztandarem, a dysponowali wtedy siłą ponad dziesięciokrotnie większą niż dziś. Teraz byli rozproszeni po najbardziej odległych zakątkach Królestwa, a ze zjednoczonych sił pozostała zaledwie ta garstka ludzi. Duncan zawsze wiedział, że Tarnis był słabym królem. Jako jego główny dowódca za zadanie miał chronić go, nawet jeśli ten na to nie zasługiwał. W pewnym sensie nie był nawet zaskoczony tym, że Król się poddał. Zdziwiła go jednak szybkość, z jaką to wszystko się rozpadło. Bez Króla, któremu mogliby służyć, wszyscy wielcy rycerze rozpierzchli się na cztery strony świata, powracając do swoich domostw. Od kiedy rządy przejęła Pandezja,

niegdyś spokojna i praworządna kraina zamieniła się w wylęgarnię przestępczości i frustracji. Obecnie nawet życie poza murami warowni stało się ryzykowne. Mijały godziny, a w miarę jak jadła na stole ubywało, piwa w kuflach stale przybywało. Na tacach pojawiły się przysmaki, serwowane specjalnie z okazji święta Zimowego Księżyca. Duncan wziął kilka czekoladek do ust i rozkoszował się ich aksamitnym smakiem. Po chwili wokół stołu krążyć zaczęły złote kielichy pełne królewskiej czekolady, przyozdobione dodatkowo świeżą śmietana z koziego mleka. Duncan ujął w dłonie puchar i przez chwilę delektował się jego ciepłem. Jednym haustem wypił całą jego zawartość i teraz czuł, jak boski napój rozgrzewa go od środka. Za oknem śnieżyca z każdą chwilą przybierała na sile, w środku zaś grała muzyka, bardowie snuli opowieści, a błaźni rozweselali gości. Tradycją w ten dzień było ucztować po północy, by powitać zimę jak długo wyczekiwanego przyjaciela. Według wierzeń, takie huczne powitanie zapewnić miało mieszkańcom lekką i krótką zimę. Wbrew sobie Duncan spojrzał w końcu na Kyrę; Siedziała tam smutna i samotna, ze spuszczoną głową. Wbrew jego woli wciąż miała na sobie strój wojownika; na chwilę jego gniew znów rozgorzał, szybko jednak odpuścił. Widział, że ona też była zdenerwowana; jak on za bardzo się wszystkim przejmowała. Duncan zdecydował, że nadszedł już czas, by pogodzić się z córką, a jeśli nie znajdą wspólnego rozwiązania, by przynajmniej ją pocieszyć. I już miał podnieść się z fotela, gdy nagle masywne drzwi otworzyły się i do sali bankietowej pośpiesznie wszedł niewysoki człowiek. Na sobie miał luksusowe futra, a włosy jego i płaszcz pokryte były śniegiem. Duncan nie spodziewał się nowych gości, zwłaszcza o tak później porze i w takiej pogodzie. Gdy tylko mężczyzna zdjął płaszcz, Duncan zauważył purpurowe i żółte barwy Andros. Duncan zrozumiał, aż człowiek ten przybył aż ze stolicy, dobre trzy dni jazdy stąd. Co prawda goście przybywali tu przez cały wieczór, ale żaden z nich nie dojechał tak późno i żaden nie przybył z Andros. Na widok tych barw, Duncan wspomniał dawnego Króla i lepsze dni. W pokoju zapadła cisza. Przybysz stanął przed fotelem Duncana i czekając na zaproszenie do stołu, z szacunkiem pochylił głowę. - Wybacz mój panie – powiedział – Pragnąłem przybyć wcześniej, śnieżyca jednak pokrzyżowała moje plany. Przyjmij ode mnie wyrazy szacunku. Duncan skinął głową. - Nie jestem panem – Duncan poprawił go – A dowódcą. Wszyscy tutaj jesteśmy sobie równi, kobiety i mężczyźni, bez względu na status społeczny. Wszyscy goście są mile widziani, o którejkolwiek godzinie by nie przybyli. Gość z wdzięcznością skinął głową i już chciał odejść, gdy Duncan uniósł dłoń. - Nasza tradycja nakazuje, by goście z dalekich stron zasiadali na honorowych miejscach. Podejdź, usiądź obok mnie. Zaskoczony, ponownie skinął głową i zasiadł na wskazanym przez sługę miejscu. Był szczupłym i niskim mężczyzną koło czterdziestki, choć zapadnięte policzki i zmęczone oczy zdecydowanie dodawały mu lat. Duncan natychmiast dostrzegł lęk w jego oczach; Mężczyzna wydawał się być zbyt zdenerwowany na kogoś, kto przybył świętować. Czuł, że coś jest nie tak.

Gość usiadł z opuszczoną głową, jakby starał się unikać wzroku dowódcy. Wyraźnie wygłodniały, łapczywie zajadał postawioną przed nim miskę zupy, zagryzając pajdą chleba. - Powiedz mi – zagadał Duncan, gdy tylko mężczyzna skończył jeść – Jakie wieści przynosisz ze stolicy? Przybysz powoli odsunął od siebie miskę i ponownie opuścił spojrzenie, chcąc uniknąć oczu Duncana. Na sali zapadła cisza, wszyscy goście ciekawi byli jego odpowiedzi. Wreszcie odwrócił się i spojrzał na Duncana, oczy miał przekrwione, szklane od łez. - Wieści, których żaden człowiek przynosić nie powinien – powiedział ze smutkiem w głosie. Duncan westchnął głęboko. - Mów więc zaraz – powiedział Duncan – Złe wieści lepiej przekazywać bez zwłoki. Wyraźnie zakłopotany mężczyzna nerwowo przebierał palcami. - Wraz z nadejściem Zimowego Księżyca, na naszą ziemię nakładane zostaje nowe prawo pandezjańskie: puellae nuptias Duncan poczuł jak oblewają go zimne poty. Znad stołu uniosły się dźwięki szczerego oburzenia. Puellae Nuptias. To było niepojęte. - Czy jesteś tego absolutnie pewien? – Duncan domagał się potwierdzenia. Przybysz skinął głową. - Od tego dnia najstarsza niezamężna córka każdego człowieka, lorda czy wojownika w naszym Królestwie, która osiągnęła piętnasty rok życia, będzie mogła być wzięta za żonę przez lokalnego Lorda Gubernatora lub przez kogokolwiek tenże wyznaczy. Duncan natychmiast spojrzał na Kyrę, której aż pociemniało w oczach z zaskoczenia i oburzenia. Teraz wzrok zebranych przy stole ludzi skupiony był wyłącznie na Kyrze, wszyscy zdawali sobie bowiem sprawę z konsekwencji, jakie niesie to prawo dla dziewczyny. Na twarzy każdej innej niewiasty rysowałby się zapewne wyraz przerażenia, ona jednak wydawała się pałać rządzą zemsty. - Oni nie mogą jej zabrać – zawołał Anvin oburzony, przerywając w końcu ciszę - Nie wezmą żadnej z naszych dziewcząt! Arthfael wyciągnął sztylet i wbił go w stół. - Mogą wziąć sobie naszego dzika, ale za nasze kobiety walczyć będziemy do ostatniej kropli krwi! Wojownicy wznieśli okrzyki bojowe, a ich gniew podsycał dodatkowo płynący we krwi alkohol. Atmosfera przy stole stała się wyjątkowo napięta. Było jasne, że świętowania nadszedł kres. Duncan powoli wstał od stołu, wojownicy uczynili to samo na znak szacunku. - Ta uczta dobiegła końca – oznajmił ciężkim głosem. Wypowiadając te słowa zorientował się, że nie było nawet północy – fatalna wróżba na Zimowy Księżyc. Zapadła grobowa cisza. Duncan podszedł do Kyry, mijając rzędy żołnierzy i dygnitarzy. Stanął nad jej krzesłem i spojrzał jej w oczy. Ona odwzajemniła to spojrzenie, a wzrok jej przepełniony był siłą i oporem. Był z niej teraz ogromnie dumy.

- Chodź, córko – powiedział – Ty i ja mamy wiele do omówienia.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Kyra siedziała w komnacie ojca, niewielkim kamiennym pokoju na najwyższym piętrze fortu, z wysokim strzelistym sufitem i masywnym marmurowym kominkiem, poczerniałym od wieloletniego użytkowania. Oboje rozsiedli się na stosach futer po przeciwnych stronach paleniska, wpatrując się w ogień w ponurym milczeniu. Leo leżał zwinięty w kłębek tuż obok niej. Kyra wciąż nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Nowe prawo objęło w końcu i Escalon, a ona czuła jakby jej życie właśnie dobiegło kresu. Wpatrywała się w płomienie, zastanawiając się, co pocznie, gdy Pandezja zabierze ją od rodziny, jej fortu, od wszystkich, których znała i kochała i zmusi do poślubienia jakiegoś śmiechu wartego Lorda Gubernatora. Wolałaby umrzeć, niż na to pozwolić. To miejsce kojarzyło się Kyrze z poczuciem bezpieczeństwa i komfortu. Od dzieciństwa spędzała w tym pokoju długie godziny, czytając książki i zasłuchując się w legendach i opowieściach o bohaterach i męstwie, w których granica między rzeczywistością a fantazją często się zacierała. Ojciec lubił wracać do swoich starych ksiąg, czytać na głos historie o innych miejscach i czasach. Zdarzało się, że z tych podróży do świata książek wracali dopiero gdy już świtało. Kyra najbardziej lubiła opowieści o wojownikach i wielkich bitwach. Oczarowana barwnymi opowieściami Kyra nie raz wracała do swej komnaty, gdy już świtało. Książki kochała bardziej nawet niż broń. Teraz, gdy patrzyła na długie regały zapełnione zwojami i oprawionymi w skórę księgami, gromadzonymi tu od pokoleń, pragnęła zaczytać się w nich bez pamięci. Jednak gdy tylko spojrzała na ponurą twarz swojego ojca, natychmiast wróciła myślami do ich przygnębiającej rzeczywistości. Tej nocy książki musiały zaczekać. Nigdy dotąd nie widziała swego ojca tak poruszonego, tak rozdartego, jakby po raz pierwszy w swoim życiu nie był pewien, co powinien zrobić. Wiedziała, że jej ojciec był dumnym człowiekiem wszyscy jego ludzie byli dumni – i w czasach, gdy Escalon miał króla, stolicę i sądy, każdy z nich bez wahania oddał by życie za wolność. Poddawanie się nie leżało w naturze jej ojca. Lecz dawny Król ich sprzedał, poddał się w imieniu ich wszystkich zostawiając ich w fatalnym położeniu. Z rozbitą, rozproszoną po całym kraju armią nie mogli walczyć przeciwko wrogowi, który już zajął ich pozycje. - Byłoby lepiej gdybyśmy wtedy zostali pokonani w walce – rzekł ojciec rozgoryczonym głosem – odważnie zmierzyli się z Pandezją, nawet za cenę przegranej. Kapitulacja Króla i tak była naszą porażką, z tym że powolną i okrutną. Od tamtej pory każdego dnia gwałcone są nasze prawa, odbierane swobody. Powoli tracimy resztki człowieczeństwa. Kyra wiedziała, że miał rację; jednocześnie potrafiła zrozumieć decyzję Króla Tarnisa: Pandezja zawładnęła połową świata. Dzięki swojej ogromnej armii niewolników mogłaby pustoszyć ziemie Escalonu, aż zostałyby z niej tylko zgliszcza. Oni nigdy by się nie wycofali, bez względu na to, ile milionów ludzi musieliby poświęcić. A tak Escalon został nietknięty, a jego ludzie żywi. Jeśli można to nazwać życiem. - Im nie chodzi o nasze niewiasty - ojciec kontynuował swoje przemówienie - Tu chodzi o

władzę. O poddaństwo. O zdeptanie tego, co zostało z naszego honoru. Ojciec wpatrywał się w płomienie, ale ona wiedziała, że tak naprawdę spogląda w swoją przeszłość i przyszłość. Kyra modliła się, by odwrócił głowę i powiedział, że nadszedł czas, by przeciwstawić się tej tyranii, by walczyć za to, w co wszyscy wierzyli. Chciała usłyszeć, że prędzej umrze, niż pozwoli ją zabrać. Zamiast tego, ku jej rosnącemu rozczarowaniu i złości, on siedział w milczeniu, zamyślony patrzył w ogień, nie oferując zapewnień, których oczekiwała. Nie miała pojęcia, o czym myśli, zwłaszcza po ich wcześniejszej kłótni. - Pamiętam czasy, gdy służyłem Królowi - powiedział powoli, a jego głęboki, mocny głos jak zawsze ją uspokajał - kiedy cały kraj tworzył jedność. Escalon był niezwyciężony. Naszym zadaniem było ochraniać terytoria położone w bezpośrednim sąsiedztwie Płomieni, powstrzymywać trolle przed wtargnięciem na nasze ziemie. Jednocześnie broniliśmy Bramy Południowej przed Pandezją. Od wieków byliśmy wolnymi ludźmi i tak miało zostać po wsze czasy. Po tych słowach zamilkł. Ogień trzaskał w palenisku, a Kyra nie przestawała głaskać Leo po głowie. - Gdyby Tarnis rozkazał nam bronić Bramy - kontynuował – bronilibyśmy jej do ostatniego człowieka. Każdy z nas chętnie oddałby życie za wolność Escalon. Gdy pewnego ranka obudziliśmy się, było już jednak za późno. Nasze ziemie zajęte już były przez obcą armię – powiedział głosem pełnym bólu, jakby przeżywając ten moment jeszcze raz. - Ojcze, ja to już wszystko słyszałam - przypomniała mu Kyra, zmęczona słuchaniem tej samej historii po raz kolejny. Odwrócił się do niej, a w oczach miał ból porażki. - Kiedy twój własny król poddaje się – zapytał - gdy wróg jest już wśród was, czy jest jeszcze za co walczyć? Kyra straciła cierpliwość. - Może nie każdy król zasługują na swój tytuł - powiedziała, zdenerwowana - Królowie są tylko ludźmi, mimo wszystko. A ludzie popełniają błędy. Być może bywa i tak, że najbardziej honorowym krokiem, jest przeciwstawienie się własnemu królowi. Ojciec westchnął ciężko, patrząc w ogień. Zajęty własnymi myślami, nie słuchał jej wcale. - W porównaniu do reszty Escalon, nam tutaj, w Volis, żyło się całkiem nieźle. Pozwolili nam tu zatrzymać broń - prawdziwą broń. Innym zakazali noszenia stali pod karą śmierci. Pozwolili nam trenować, dając złudzenie wolności – to wystarczyło, by nas zadowolić. Czy wiesz, dlaczego to robili? - zapytał, odwracając się do niej. - Ponieważ byłeś największym rycerzem Króla – odpowiedziała – Chcieli wyróżnić cię odpowiednio do twojej rangi. Potrząsnął głową. - Nie – odpowiedział – Robili to tylko dlatego, że nas potrzebowali. Potrzebowali Volis do ochrony Płomieni. Tylko my stoimy między nimi a Mardą. Pandezja obawia się Mardy bardziej niż my. To my jesteśmy prawdziwymi Strażnikami. Oni owszem, patrolują okolicę własnymi siłami, mają na miejscu swoich rekrutów, ale oni nie są nawet w połowie tak czujni, jak my.

Kyra myślała o tym. - Byłem przekonany, że nas to wszystko nie dotyczy, że jesteśmy poza zasięgiem Pandezji. Aż do dziś - powiedział poważnie, zwracając się do niej – Dzisiaj uświadomiłem sobie, że żyłem złudzeniami. Ta wiadomość... Od lat obawiałem się, że ten dzień nadejdzie. I pomimo tych wszystkich lat przygotowań, teraz, kiedy doszło co do czego... ja nie mogę nic na to poradzić. Zwiesił głowę, a ona spojrzała na niego, zbulwersowana jego słowami. - Chcesz przez to powiedzieć, że pozwolisz im mnie zabrać? – zapytała z niedowierzaniem - Chcesz powiedzieć, że nie będziesz o mnie walczył? Jeszcze bardziej spochmurniał. - Jesteś jeszcze młoda – powiedział gniewnie - naiwna. Nie rozumiesz, jak działa świat. Patrzysz wyłącznie na tą jedną bitwę, zapominając o reszcie królestwa. Jeśli będę o ciebie walczył, jeśli moi ludzie będą o ciebie walczyli, możemy wygrać tą jedną bitwę. Ale oni wrócą i to nie z setką żołnierzy, nie z tysiącem, czy dziesiątką tysięcy, ale z całym morzem ludzi. Jeśli teraz będę walczył o ciebie, skarzę wszystkich moich ludzi na śmierć. Słowa jego zraniły ją bardziej niż nóż. Była wstrząśnięta zarówno ich znaczeniem, jak i bólem, który się za nimi krył. Część niej chciała natychmiast stąd uciec, była oburzona i rozczarowana postawą człowieka, którego niegdyś tak idealizowała. Czuła jak żal, wywołany zdradą, rozdziera ją od środka. Wstała nagle i wlepiła w niego nienawistne spojrzenie. - Ty – jej głos drżał – ty, największy wojownik na naszej ziemi, boisz się bronić honoru własnej córki? Obserwowała jak jego twarz czerwienieje ze złości i upokorzenia. - Zważaj na swe słowa – ostrzegł ponuro. Ale do Kyry nic już nie docierało. - Nienawidzę cię! – wykrzyczała mu w twarz. Na te słowa i on powstał. - Chcesz narazić na śmierć wszystkich naszych ludzi? – krzyknął, zdesperowany – Wszystko za twój honor? Kyra nie mogła już dłużej wytrzymać. Głęboko zraniona znieczulicą własnego ojca, po raz pierwszy odkąd pamiętała, wybuchła rzewnym płaczem. Podszedł bliżej, chcąc ją pocieszyć, ale ona spuściła tylko głowę i odwróciła się do niego plecami. Po chwili zdusiła w sobie emocje, nie chcąc by widział, jak płacze. - Kyra – powiedział cicho. Podniosła głowę, a w oczach jego dojrzała łzy. - Oczywiście, że walczyłbym o ciebie – powiedział – Walczyłbym tak długo, jak długo serce biłoby w mej piersi. Ja i wszyscy moi ludzie umarlibyśmy za ciebie. W wojnie, która by nadeszła, zginęłabyś i ty. Czy tego chcesz? - A moja niewola? – zapytała zrezygnowana – Czy ty tego chcesz? Kyra wiedziała, że ​​postępuje egoistycznie, że martwi się wyłącznie o siebie. Nie chciała tego, nie była taka. Oczywiście, że nie pozwoliłaby zginąć tym wszystkim ludziom za swój

honor. Chciała tylko usłyszeć, jak jej ojciec wypowiada słowa: Będę walczył o ciebie. Bez względu na konsekwencje. Ty jesteś najważniejsza. Nic nie ma większego znaczenia. On jednak milczał, a jego milczenie bolało ją bardziej niż cokolwiek innego. - Ja będę walczył o ciebie! – odezwał się nagle głos. Kyra odwróciła się, zaskoczona. W wejściu do komnaty stał Aidan, w rękach trzymał małą włócznię i ze wszystkich sił starał się wyglądać możliwie odważnie. - Co ty tu robisz? – warknął na niego ojciec – Rozmawiam z twoją siostrą. - Wiem, podsłuchiwałem was – powiedział Aidan, wmaszerowując dziarsko do środka. Leo podbiegł do niego i zaczął lizać go po dłoni. Kyra nie mogła powstrzymać uśmiechu. Aidan miał w sobie ten sam pierwiastek buntu co ona, nawet jeśli był jeszcze zbyt młody i drobny, by jego zamiary znalazły odzwierciedlenie w działaniu. - Będę walczył za moją siostrę! – dodał – Nawet przeciwko wszystkim trollom z Mardy! Wyciągnęła rękę, objęła do mocno i pocałowała w czoło. Potem otarła łzy i odwróciła się do ojca. Musiała usłyszeć jego odpowiedź; musiała usłyszeć, jak to mówi. - Czy nie znaczę dla ciebie więcej, niż twoi ludzie? - spytała. Patrzył na nią oczami przepełnionymi cierpieniem. - Znaczysz dla mnie więcej, niż cokolwiek na świecie – powiedział - Ale ja nie jestem wyłącznie twoim ojciec. Jestem Dowódcą. Moi ludzie to moja odpowiedzialność. Czy nie rozumiesz tego? Zmarszczyła brwi. - A gdzie leży granica, ojcze? Kiedy twoi ludzie znaczą dla ciebie więcej niż rodziną? Jeżeli uprowadzenie twojej jedynej córki nie wyznacza tej granicy, to co ją wyznacza? Jestem przekonana, że gdyby to jednego z twoich synów pojmano, nie wahałbyś się iść na wojnę. Wyraz oburzenia pojawił teraz się na jego twarzy. - Nie o to chodzi - warknął. - A nie byłoby tak? – drążyła – Dlaczego życie chłopaka warte jest więcej niż dziewczyny? Ojciec na chwilę odpłynął gdzieś myślami, jego oddech stał się szybszy, wydawał się być czymś mocno poruszony. - Jest inny sposób – powiedział w końcu. Spojrzała na niego zaskoczona. - Jutro – rzekł władczym głosem, jakby mówił do jednego ze swoich radców – wybierzesz sobie chłopca. Spośród wszystkich mężczyzn w naszym grodzie, wybierz tego, który najbardziej ci się spodoba. Wyjdziesz za mąż jeszcze przed zachodem słońca. Gdy Gwardia Lorda przyjdzie po ciebie, będziesz już mężatką. Będziesz nietykalna. Bezpieczna, tu z nami. Kyra spojrzała na niego zszokowana. - Naprawdę oczekujesz, że poślubię jakiegoś obcego chłopaka? – zapytała z niedowierzaniem – Miałabym wybrać kogoś tak po prostu? Kogoś, kogo nie kocham? - Tak właśnie uczynisz! – zagrzmiał ojciec – Gdyby twoja matka żyła, ona by się tym zajęła. I zrobiłaby to już dawno temu, zanim stało się to ostatecznością. Ale jej tu nie ma. A ty nie

jesteś wojownikiem, tylko damą. A damy wychodzą za mąż. To nie podlega dyskusji. Jeśli ty nie wybierzesz męża przed końcem dnia, ja wybiorę go dla ciebie. I to jest moje ostatnie słowo! Kyra patrzyła na niego zdegustowana, rozwścieczona, ale przede wszystkim, rozczarowana. - To tak wspaniały Dowódca Duncan wygrywa bitwy? - zakpiła, chcąc go zranić – znajduje luki w prawie, by uniknąć konfrontacji z okupantem? Kyra nie czekała na odpowiedź. Zamiast tego odwróciła się i razem z Leo wybiegła z pokoju, zatrzaskując za sobą potężne dębowe drzwi. - KYRA! – wrzasnął ojciec, lecz jego głos stłumił huk drzwi. Kyra przemierzała długie korytarze, czując, jak osuwa się jej grunt pod nogami. Z każdym krokiem utwierdzała się w przekonaniu, że nie może tam zostać ani chwili dłużej. Że jej obecność tu narazi ich wszystkich na niebezpieczeństwo. A na to nie mogła pozwolić. Kyra nie mogła pojąć słów swojego ojca. Ona nigdy, przenigdy, nie poślubiłaby kogoś, kogo nie kochała. Za żadna cenę nie zdecydowałaby się na spokojne życie domowym zaciszu. Wolałaby umrzeć. Czy on o tym nie wiedział? Czyżby w ogólnie nie znał własnej córki? Kyra wpadła do swojej komnaty, przywdziała zimowe buty, okryła się najcieplejszymi skórami, chwyciła swój łuk oraz kij i wybiegła. - KYRA! – wściekły głos ojca niósł się echem w korytarzu. Nie chciała by ją dogonił. Im bliżej była wyjścia, tym bardziej przyśpieszała kroku, zdecydowana już nigdy nie wrócić do Volis. Cokolwiek czekało ją tam, w tym wielkim, prawdziwym świecie - zamierzała stawić temu czoła. Z Leo, swoim wiernym towarzyszem, czuła się bezpieczniej. Wiedziała, że czekają na nią śmiertelne niebezpieczeństwa, ale od teraz była przynajmniej panią swojego losu. Kiedy dotarła wreszcie do głównych bram fortu, powitały ją nad wyraz zdumione spojrzenia strażników. - Pani – jeden z nich odezwał się – Jest bardzo późno. Burza szaleje. Ale Kyra była zdeterminowana. Nie ruszyła się z miejsca, dopóki zdezorientowani strażnicy nie otworzyli przed nią masywnych wrót. Do środka wdarła się mroźna wichura. Śnieżny podmuch był tak silny, że na twarzy poczuła, jakby wbijały się w nią miliony lodowatych igiełek. Na widok wysokich zasp śnieżnych mocniej okryła się futrami. Kyra wyszła na śnieg. Wiedziała, że nie jest tam bezpieczna. W lasach grasowały groźne stworzenia, bezlitośni przestępcy, a nawet bezwzględne trolle. Szczególnie w tę noc, w noc Zimowego Księżyca, kiedy to wszystko mogło się zdarzyć, kiedy umarli przybywali z zaświatów, a żyjący winni byli pozostać w swych domostwach. Patrząc w niebo Kyra ujrzała ogromny, krwawoczerwony księżyc. Wzięła głęboki oddech i ruszyła w drogę, gotowa stawić czoła wszelkim niebezpieczeństwom, które szykowała dla niej ta tajemnicza noc.

ROZDZIAŁ ÓSMY Alec stał w kuźni ojca przed wielkim, żelaznym kowadłem i z ogromnym impetem tłukł ciężkim młotem w rozgrzaną do czerwoności stal miecza. Uderzał młotem raz za razem pragnąc wypocić z siebie całą wściekłość. Właśnie kończył szesnasty rok życia. Choć był zdecydowanie niższy od większości chłopców w swoim wieku, siłą znacznie przewyższał każdego z nich. Miał szerokie ramiona, ładnie wyrzeźbione ciało i gęste czarne włosy, które opadały mu na oczy. Nie był z tych, którzy się łatwo poddają. Życie porządnie go zahartowało, tak jak on hartował teraz tą stal. Gdy z wysiłku ledwo już stał na nogach, siadł przy ogniu, odgarnął umorusaną ręką włosy z czoła i począł kontemplować otrzymaną właśnie wiadomość. Nigdy dotąd nie czuł takiej rozpaczy. Znów bił młotem raz za razem, jakby chciał wybić ze swojego życia wszystkie problemy. Do tej chwili Alec czuł, że miał wpływ na to co dzieje się w jego życiu. Czasem musiał pracować na coś bardzo ciężko, ale zawsze udawało mu się w końcu dobić swego. Teraz jednak, po raz pierwszy w życiu, był bezsilny. Jedyne, co mógł teraz zrobić, to usiąść z boku i obserwować, jak niesprawiedliwość wkrada się do jego miasta, zagląda do jego domu – a on nic nie mógł na to poradzić. Alec walił młotem jak oszalały, w uszach wibrował mu dźwięk kutego żelaza, a do oczu kapał pot. Chciał kuć tą stal tak długo, aż nic z niej nie zostanie. A myślał wtedy wyłącznie o Pandezji. Pozabijałby ich wszystkich, gdyby tylko mógł - tych podłych najeźdźców, którzy mieli zabrać jego brata. Alec znowu huknął młotem, wyobrażając sobie, że pod nim leżą ich głowy. Tak bardzo chciał wziąć los w swoje ręce, tak rozpaczliwie pragnął przeciwstawić się Pandezjanom. Dzień Zimowego Księżyca był najgorszym dniem jego życia. To właśnie dziś we wszystkich wsiach w całym Escalon żołnierze Pandezji urządzić mieli łapankę. Zabierać będą wszystkich chłopców, którzy ukończyli osiemnaście lat, do służby w Płomieniach. Alec, był jeszcze za młody, by i jego zabrali. Ale jego brat, Ashton, skończył osiemnaście lat w czasie ostatnich zbiorów. Ale dlaczego spośród tych wszystkich ludzi wybrać musieli właśnie Ashtona? Nie mógł tego zrozumieć. Ashton był jego bohaterem. Mimo że urodził się ze zdeformowanymi stopami, Ashton miał wyjątkowo pogodne usposobienie i jak nikt inny potrafił cieszyć się życiem. Pod tym względem był przeciwieństwem Aleca, który bardzo mocno wszystko przeżywał i wszystkim się przejmował. Bez względu na to, jak bardzo się starał, nie potrafił kontrolować swoich emocji i często zamartwiał się niepotrzebnie. Mówiono mu, że traktuje życie zbyt na poważnie, że powinien się rozchmurzyć; ale on tego nie potrafił. Ashton, natomiast, pomimo swojego kalectwa, był spokojny, zrównoważony i szczęśliwy. Jak ich ojciec był znakomitym kowalem. Od czasu choroby ojca, sam jeden zapewniał byt ich rodzinie. Jeśli Ashton zostanie zabrany, ich rodzina popadnie w ubóstwo. Co gorsza, Alec by tego zniósł. Słyszał różne historie i wiedział, że służba w wojsku oznaczałaby śmierć dla jego brata. Zwerbowanie kaleki byłoby okrutne i niesprawiedliwe. Pandezja nie słynęła jednak ze wspaniałomyślności i Alec miał przeczucie, że to ostatni dzień, kiedy jego brat spędza w

domu. Nie byli bogatą rodziną i nie żyli w bogatej wsi. Ich gospodarstwo było proste i stosunkowo małe. Jednopiętrowy domek z kuźnią na obrzeżach Soli, dzień drogi na północ od stolicy i tak samo daleko od Białego Lasu na południu. To była spokojna miejscowość w głębi kraju, otoczona pagórkami, oddalona od reszty świata. Miejsce, które ludzie mijali po drodze do Andros. Ich rodzina miała wystarczająco dużo chleba, by przetrwać każdy dzień. I tyle im wystarczyło, tylko tyle pragnęli. Żyli z pracy własnych rąk i to ich uszczęśliwiało. Alec nie wymagał zbyt dużo od życia. Pragnął jedynie sprawiedliwości. Myśl o Pandezjanach zabierających jego brata z domu rodzinnego, napawał go obrzydzeniem. Zbyt wiele nasłuchał się o służbie w Płomieniach, o losie, który spotyka Strażników. Pandezyjscy wysłannicy, którzy strzegli Płomieni, byli twardymi mężczyznami, niewolnikami z całego świata, poborowymi, przestępcami i podrzędnymi żołnierzami z Pandezji. Większość z nich nie miała nic wspólnego ze szlachetnymi wojownikami Escalonu, zasłużonymi Strażnikami z Volis. Wedle znanych Alecowi opowieści, to nie trolle stanowiły największe zagrożenie w Płomieniach, a koledzy z patrolu. Alec wiedział, że Ashton nie będzie w stanie się przed nimi obronić. Był spokojnym kowalem, a nie wojownikiem. - Alec! Przenikliwy krzyk przedarł się przez brzdęk młota. Alec przestał na chwilę uderzać i otarł pot z czoła. W oknie ujrzał swoją wyraźnie poirytowaną matkę. - Wołam cię od dziecięciu minut! - powiedziała surowo – Kolacja już dawno gotowa! Nie zostało zbyt wiele czasu do ich przyjazdu. Wszyscy czekamy na ciebie. Przyjdź w tej chwili! Wyrwany z zadumy Alec, odłożył młot i niechętnie ruszył w stronę domu. Nie mógł już dłużej odwlekać tej chwili. Wszedł przez uchylone drzwi, minął swoją rozgniewana matkę i zatrzymał się przed zastawionym już drewnianym stołem. Wokół stały cztery krzesła a na środku srebrna waza, jedyny cenny przedmiot, który był w posiadaniu jego rodziny. Brat i ojciec siedzieli już przy stole, przed nimi parowały misy pełne gorącej strawy. Ashton był wysoki i szczupły, miał ciemną karnację. Siedzący obok ojciec był potężnym mężczyzną, dwa razy szerszym od Aleca. Miał duży brzuch, niskie czoło, grube brwi i wielkie dłonie, całe pokryte odciskami. Byli do siebie podobni, przy czym żaden z nich nie był podobny do Aleca, któremu często powtarzano, że ze swoimi niesfornymi, falowanymi włosami i błyszczącymi zielonymi oczami, wrodził się w matkę. Ashton spojrzał na nich i natychmiast zauważył strach rysujący się na twarzy brata i niepokój w oczach ojca. Oboje wyglądali jak skazańcy. Na ich widok, Aleca ścisnęło w żołądku. Gdy usiadł do stołu, matka położyła i przed nim miskę gulaszu. W normalnych okolicznościach, po całym dniu pracy, Alec pochłonąłby tą porcję w ciągu jednej chwili, teraz jednak sam zapach jedzenia przyprawiał go o mdłości. - Nie jestem głodny - mruknął, przerywając milczenie. Matka posłała mu ostre spojrzenie. - Nie interesuje mnie to – warknęła – Będziesz jadł, co ci podałam. To może być nasz

ostatni wspólny posiłek – Zrób to dla swojego brata. Alec zwrócił się do swojej matki, niepozornej kobiety w średnim wieku, na której twarzy wyraźnie odbiły się trudy życia. W jej zielonych oczach płonęła determinacja. - Mamy więc udawać, że nic się nie dzieje? – zapytał. - To nasz syn – warknęła – A twój jedyny brat. Alec zwrócił się do ojca, szukając tam zrozumienia. - Pozwolisz na to, ojcze? – zapytał zdesperowany. Ten zaś zmarszczył tylko brwi. - Nie psuj wszystkim posiłku – prosiła go matka. Ojciec spojrzał wreszcie na Aleca i przemówił: - A co twoim zdaniem powinienem zrobić? – zapytał poważnym głosem. - Mamy przecież broń! - Alec miał nadzieję, że padnie to pytanie - Mamy stal! Jako jedni z niewielu mamy stal! Możemy zabić każdego żołnierza, który zbliży się do niego! Nie będą się tego spodziewali! Ojciec pokręcił głową z dezaprobatą. - To są mrzonki młodego chłopaka – powiedział – Który w całym swoim życiu nikogo nie zabił. Załóżmy nawet, że zabijesz żołnierza, który chwyci Ashtona - a co z dwustoma stojącymi z nim? - Więc pozwól nam go ukryć – nalegał Alec. Ojciec znowu pokręcił głową. - Mają na liście każdego chłopca z tej miejscowości. Wiedzą, że on tu jest. Jeśli go nie znajdą, zabiją nas wszystkich – westchnął zirytowany – Myślisz, że o tym wszystkim nie myślałem, chłopcze? Wydaje ci się, że jesteś jedyną osobą, której na sercu leży los Ashtona? Czy myślisz, że chcę, by odebrali mi jedynego syna? Alec oniemiał, słysząc te słowa. - Co masz na myśli mówiąc, jedynego syna? – zapytał zaskoczony. Ojciec spłonął rumieńcem. - Nie powiedziałem jedynego tylko najstarszego. - Nie, powiedziałeś jedynego - Alec oczekiwał wyjaśnień. Ojciec uderzył pięścią w stół. - Przestań łapać mnie za słówka – wrzasnął - Nie w takim momencie. Miałem na myśli najstarszego i to właśnie powiedziałem. Koniec tematu! Nie chcę, żeby zabrali mojego syna tak bardzo, jak ty nie chcesz, żeby zabrali twojego brata! - Alec, nie denerwuj się – spokojny, kojący głos Ashtona i uśmiech na jego twarzy zawsze rozbrajały Aleca. - Będzie dobrze, braciszku – zapewniał Ashton – Odsłużę swoje i wrócę. - Wrócisz? – powtórzył Alec – Strażników biorą na siedem lat. Ashton uśmiechnął się. - W takim razie zobaczymy się za siedem lat – odpowiedział z przekonaniem – Wtedy będziesz już pewnie wyższy ode mnie. Taki właśnie był Ashton, zawsze szukał dobrych stron, zawsze myślał o innych, nawet w

takich momentach. Alec poczuł, jak spływa na niego fala rozpaczy. - Ashton, nie możesz odejść – błagał – Nie przeżyjesz tam. - Ja… – zaczął Ashton. Ale jego słowa zostały przerwane przez odgłosy zamieszania dochodzące z dworu. Stukot kopyt, brzęk stali i niespokojne głosy ludzi wprawiły całą rodzinę w przerażenie. Sparaliżowani strachem, patrzyli tylko jak za oknem młodzi mężczyźni z rodzinami ustawiają się posłusznie w szeregu. - Nie ma sensu tego przedłużać – głos ojca przerwał ciszę – Nie dajmy się upokorzyć pozwalając im wtargnąć do naszego domu po Ashtona. Ustawmy się dumnie w kolejce i módlmy się, by okazali miłosierdzie na widok jego stóp. Kiedy wszyscy opuścili już izbę, Alec niechętnie wstał od stołu. Na placu przed jego domem panowało niebywałe poruszenie. Ulice rozświetlone były pochodniami, a do kolejki cały czas dochodzili nowi chłopcy w asyście rodzin. Chmury pyłu podniosły się na ulicach, gdy oddziały Pandezjan wjechały do miasta. Na wozach, zaprzęgniętych w zdyszane konie, żołnierze transportowali w żelaznych klatkach młodych chłopaków, ujętych w najdalszych nawet zakątkach kraju. Ich twarze nie wyrażały nic poza śmiertelnym przerażeniem i rozpaczą. Na myśl o tym, jaki los czeka jego brata, Alec przełknął głośno ślinę. Wśród mieszkańców zapadła grobowa cisza, gdy cały ten kordon zatrzymał się na środku placu. Posępny dowódca pandezjańskich żołnierzy zeskoczył z powozu. Miał bezduszny wyraz twarzy, który dodatkowo podkreślała paskudna blizna nad lewą brwią. Szedł wolno, mierząc wzrokiem swoich nowych rekrutów, stojących równo w szeregu. We wsi było cicho jak makiem zasiał, słychać było jedynie pobrzękiwanie jego ostróg. Komendant przyglądał się uważnie każdemu z chłopców, unosił im podbródki, patrzył w oczy, szturchał w ramię, sprawdzając ich równowagę. Gdy tylko skinął głową, natychmiast pojawiał się inny żołnierz, łapał ich za ramiona i zaciągał na wozy. Niektórzy chłopcy szli w milczeniu; inni próbowali protestować, lecz protesty te szybko tłumione były kopniakami, a spacyfikowani, ledwo przytomni buntownicy, wrzucani byli na wozy za fraki. Czasami czyjaś matka wybuchała płaczem, czasami słuchać było krzyk ojca, ale teraz już nic nie mogło zatrzymać Pandezjan. Dowódca beznamiętnie wyznaczał kolejnych młodzian do wywózki, aż w końcu zatrzymał się przed Ashtonem, stojącym na samym końcu kolejki. - Mój syn jest kulawy – zawołała matka rozpaczliwie – Do niczego wam się nie przyda. Żołnierz zmierzył Ashtona wzrokiem od góry do dołu i zatrzymał się na jego stopach. - Podwiń spodnie – rozkazał – i zdejmij buty. Ashton uczynił, jak mu kazano, wspierając się na Alecu dla równowagi. Alec znał brata na tyle dobrze, by wiedzieć, jak bardzo czuł się wtedy upokorzony; kalectwo zawsze było dla niego źródłem wstydu. Jedna stopa mniejsza od drugiej, skręcona i zniekształcona, powodowała kulenie.

- Syn pracuje w kuźni – wtrącił ojciec – Jest jedynym żywicielem rodziny. Jeśli go zabierzecie, nasza rodzina straci wszystko. Popadniemy w nędzę. Dowódca podniósł wzrok i gestem nakazał Ashtonowi ubrać buty. Potem odwrócił się i spojrzał na ojca swoimi zimnymi czarnymi oczami. - Żyjecie teraz na naszej ziemi – powiedział szorstko – Twój syn należy do nas, możemy z nim zrobić, co nam się żywnie podoba. Zabrać go! Dwóch ludzi podeszło od tył i złapało Ashtona pod ramiona. - NIE! Tylko nie mojego synka! – matka krzyknęła w rozpaczy i chwyciła chłopaka w ramiona. Żołnierz odciągnął kobietę jednym szarpnięciem i wymierzył jej potężny policzek. Ojciec Aleca ruszył na pomoc, lecz gdy tylko chwycił żołnierza za ramię, kilku innych Pandezjan rzuciło się na niego i powaliło na ziemię. Alec nie mógł już dłużej znieść tej podłości. Rozgrywający się tu dramat rozdzierał jego serce. Wiedział, że jeżeli natychmiast nie zareaguje, nie wybaczy sobie tego do końca życia. Nigdy nie zdołałby wymazać z pamięci obrazu brata wleczonego za fraki przez tych łajdaków. I wtedy właśnie coś w nim pękło. - Weźcie mnie zamiast niego! – nie myśląc wiele, Alec wyrwał się do przodu i stanął pomiędzy bratem a żołnierzami. Wszyscy spojrzeli na niego, wyraźnie zaskoczeni. - Jesteśmy braćmi, wychowaliśmy się w tej samej rodzinie! – przekonywał Alec – Według prawa zaciągnąć się musi jeden chłopak z każdej rodziny. I ja chcę być tym chłopakiem. Komendant podszedł i spojrzał na niego podejrzliwie. - A ile masz lat, chłopcze? - zapytał. - Skończyłem szesnaście lat, Panie - wykrzyknął z dumą. Żołnierze wybuchli drwiącym śmiechem. - Jesteś za młody na służbę – stwierdził kategorycznie. Ale kiedy odwrócił się, Alec ruszył za nim, nie chcąc odpuścić. - Będę lepszym żołnierzem – nalegał Alec – Mogę dalej rzucać włócznią i głębiej ciąć mieczem. Lepiej celuję, jestem silniejszy od większości starszych ode mnie chłopców. Proszę dać mi szansę – błagał. Pomimo swojej hardej postawy, w głębi duszy Alec był przerażony. Wiedział, że podejmuje ogromne ryzyko: za swoje zachowanie mógł zostać pojmany a nawet zabity. Dowódca przyglądał mu się bacznie przez dłuższą chwilę, aż wreszcie skinął głową na swoich ludzi. - Wypuścić kalekę – rozkazał – Brać chłopaka. Żołnierze odepchnęli Ashtona i w tej samej chwili poczęli ciągnąć Aleca w stronę powozu. - NIE! – matka Aleca spłynęła łzami. Ale żołnierze nie zwracali już na nią uwagi. Beznamiętnie wrzucili chłopaka do żelaznej klatki i zaczęli ładować się na powozy. - Nie! – zawołał Ashton – Zostawcie go w spokoju! Przyjechaliście tu po mnie! Jego też już nikt nie słuchał.

W żelaznej klatce unosił się przykry zapach spoconych ciał i strachu. Potykając się o nogi innych chłopców, Alec szukał dla siebie miejsca, w którym mógłby spocząć. Nienawistne spojrzenie współpodróżnych przeszywało go na wylot. Na myśl jednak o tym, że ocalił życie swojemu bratu poczuł ulgę, która większa była nawet od strachu. Oddał życie za swojego brata i teraz już nic więcej nie miało dla niego znaczenia. Siadając na podłodze i opierając się o żelazne pręty wiedział, że na przeżycie ma znikome szanse. Od tej chwili na każdym kroku czyhać na niego będzie śmierć. Zastanawiał się tylko czy zginie od płomieni, noża wbitego w plecy przez jednego z tych chłopców, czy może zostanie zjedzony przez trolla. A może stanie się coś, czego najmniej się spodziewa: może na przekór wszystkiemu i wszystkim jednak uda mu się przetrwać i wrócić do rodziny?

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Kyra wędrowała przez gęstą śnieżycę, która ograniczała widoczność niemal do zera. Leo trwał przy jej nodze, nie pozwalając jej stracić poczucia rzeczywistości. Co jakiś czas krwistoczerwony księżyc wychylał się zza chmur, by swoim blaskiem oświetlić jej drogę. Paraliżujące zimno przeszywało jej ciało do szpiku kości, odbierając wolę dalszej wędrówki. Była zaledwie kilka godzin od domu, a już tęskniła za ciepłem kominka, miękkością futer, gorącą czekoladą i dobrą książką. Kyra przegoniła te myśli z głowy i z jeszcze większą determinacją ruszyła w dalszą drogę. Za wszelką cenę chciała uciec od życia, którego chciał dla niej ojciec. Nikt nie miał prawa zmuszać jej do poślubienia mężczyzny, którego nie kochała. A zwłaszcza, gdy miało to służyć ułagodzeniu Pandezjan. Nikt nie zmusi jej do życia w zaciszu domowego ogniska, do zrezygnowania z marzeń. Wolała umrzeć tu, na zimnie i w śniegu, niż żyć tak, jak nakazywał jej ojciec. Kyra wędrowała dalej, przedzierając się przez zaspy śniegu, sięgające jej po kolana. Coraz głębiej wchodziła w czarną noc i to w najgorszą pogodę, jaką mogłaby sobie wyobrazić. To było surrealistyczne przeżycie. Tej nocy czuło się w powietrzu wyjątkową energię. Bo to właśnie dziś zmarli dzielili ziemię z żywymi, żaden więc człowiek przy zdrowych zmysłach nie miał odwagi wyściubić nawet czubka nosa ze swojego domostwa. Powietrze było gęste i to nie tylko od śniegu; wokół siebie czuła obecność duchów. Czuła jakby ją obserwowały, jakby podążała drogą przeznaczenia – lub śmierci. Kyra wspięła się na szczyt wzgórza i rozejrzała po okolicy. W jej sercu rozpalił się promyk nadziei, gdy na horyzoncie dojrzała Płomienie, które niczym latarnia morska wskazywały jej drogę w śnieżnej zamieci. Płomienie działały na nią jak magnes. Było to miejsce, przed którym przestrzegał ją ojciec, a które fascynowało ją od dziecka. Ku swemu zaskoczeniu zorientowała się, że od wyjścia z fortu nieświadomie podążała w jego kierunku. Kyra zatrzymała się, z trudem łapiąc oddech. Płomienie. Wielka ściana ognia, ciągnąca się przez prawie osiemdziesiąt kilometrów wzdłuż wschodniej granicy Escalonu, była jedyną przeszkodą odgradzającą jej kraj od Mardy, krainy dzikich trolli. W tym miejscu jej ojciec, a wcześniej także jej dziadek, służyli swemu krajowi, chroniąc jego ziemie i ludzi przez siłami nieprzyjaciela. Płomienie były jeszcze większe i jaśniejsze, niż to sobie wyobrażała. Zastanawiała się, jaka magiczna siła podtrzymuje ten ogień dniem i nocą, jak to możliwe, że płomień nie gaśnie. Z każdą chwila rodziły się w jej głowie nowe pytania, na które nie znajdowała odpowiedzi. Kyra wiedziała, że w okolicach Płomieni stacjonują tysiące mężczyzn, mężczyzn różnego pokroju, od prawdziwych wojowników z Volis, po niewolników, rekrutów i przestępców z Pandezji. Teoretycznie każdy z nich był Strażnikiem, w praktyce jedynie ludzie jej ojca, stacjonujący tu od pokoleń, posiadali umiejętności niezbędne do pełnienia tej funkcji. Po drugiej stronie Płomieni czaiło się tysiące trolli, gotowych zrobić wszystko, by przedostać się do ich świata. To było niebezpieczne miejsce. Mistyczne miejsce. Miejsce dla desperatów, śmiałków i ludzi nieznających strachu.

Kyra musiała przyjrzeć się mu z bliska. Choćby tylko po to, by schronić się przed zamiecią, ogrzać ręce i zdecydować, co zrobić dalej. Kyra ostrożnie schodziła ze wzgórza, wspierając się dla równowagi na swoim kiju. Leo wciąż grzecznie maszerował przy jej nodze, dodając jej otuchy. Choć od Płomieni dzielił ją zaledwie kilometr, czuła, jakby odległość ta była dziesięciokrotnie większa. Gęsty śnieg i przeszywający mróz sprawiły, że drogę, którą pokonać powinna była w ciągu dziesięciu minut, pokonywała przez ponad godzinę. Odwróciła się i spojrzała w stronę Volis, lecz ślad po nim już dawno zaginął w gęstej śnieżycy. Było już za późno by zawrócić. Nogi drżały jej ze zmęczenia, a palce owinięte wokół kija, drętwiały z zimna. Gdy w końcu dotarła na sam dół wzniesienia, poczuła uderzenie ciepła. To ściana Płomieni wyrastała przed nią. Widok ten zapierał dech w piersiach. Zaledwie kilkaset metrów dalej, znajdowało się źródło światła tak jasnego, że noc zamieniała się tu w dzień. Płomienie wznosiły się tak wysoko, że kiedy spojrzała w górę, nie mogła dostrzec ich końca. Wytwarzane przez nie ciepło było tak silne, że nawet tutaj czuła, jak jej ciało powoli wraca do życia, jak odzyskuje czucie w dłoniach i stopach. Trzaski i syczenie ognia były tak intensywne, że zagłuszyły nawet wycie wiatru. Jak ćma lecąca do światła, podchodziła coraz bliżej, czując, jak z każdym krokiem dociera do niej więcej kojącego ciepła. Wprost nie mogła oderwać wzroku od tego gorejącego cudu świata, jedynej bariery, która chroniła jej ziemie przed niebezpieczeństwem, a której istoty nikt nie potrafił wytłumaczyć. Ani historycy, ani królowie, ani nawet czarnoksiężnicy. Jak powstały? Co je podtrzymywało? Kiedy wygasną? Mówiło się, że Obserwatorzy znają odpowiedź na te pytania, lecz nigdy nikomu ich nie wyjawią. Legenda głosi, że Miecz Ognia, ukryty w jednej z dwóch wież, chroni Płonienie przed wygaśnięciem. Wieże te znajdują się po przeciwnych stronach Escalon, jedna w Ur na zachodnim wybrzeżu, druga w Kos na południu. W szeregi Obserwatorów wcieleni zostali też najznamienitsi rycerze królestwa, by służyć im pomocą. Z opowieści ojca wynikało, że niejeden troll, któremu udało się przedostać przez Płomienie, próbował odnaleźć Wieże by wykraść z nich Miecz – dotąd jednak żadnemu to się nie udało. Obserwatorzy zbyt dobrze wykonywali swoją pracę. Wszakże nawet Pandezja, przy całej swojej potędze, nie śmiała podbijać Wież. To mogłoby bowiem rozgniewać Obserwatorów, a w konsekwencji doprowadzić do obniżenia Płomieni. Kątem oka Kyra dostrzegła ruch w oddali. Byli to żołnierze, patrolujący okolicę z pochodniami w ręku i mieczami przy pasie. Zostali rozmieszczeni co pięćdziesiąt metrów wzdłuż całej linii Płomieni. Jej serce zabiło szybciej. Naprawdę udało jej się tu dotrzeć. Kyra poczuła się wreszcie naprawdę żywa. Wiedziała, że teraz wszystko może się zdarzyć. Wiedziała, że w każdej chwili z Płomieni mógł wyłonić się troll. Oczywiście, ogień zabijał większość z nich, lecz niektórym udawało się jakimś cudem przeżyć. Te dotkliwiej poparzone trolle, mordowały jeszcze przed śmiercią stacjonujących w okolicy żołnierzy. Te w lepszej kondycji, udawały się do lasów i terroryzowały okoliczne wsie. Do tej pory nie mogła zapomnieć widoku obciętej głowy trolla, którą jeden z wojowników jej ojca przyniósł pewnego

dnia do fortu. Wpatrując się w Płomienie, Kyra rozmyślała nad swym losem. Co teraz z nią będzie, jak sobie poradzi tak daleko od domu? - Hej, co ty tu robisz? - krzyknął ktoś. Jeden z żołnierzy zauważył ją i skierował kroki w jej stronę. Kyra chciała uniknąć konfrontacji. Czuła, jakby wstąpiły w nią nowe siły i była gotowa do dalszej drogi. Zagwizdała no Leo i wraz z nim ruszyła szlakiem z powrotem w burzę, w kierunku widocznego w oddali lasu. Nie wiedziała, dokąd zaprowadzi ją ta droga, wierzyła jednak, że gdzieś tam wypełni się jej przeznaczenie. * * * Mijały kolejne godziny wędrówki. Przemarznięta do szpiku kości, nie wiedziała, na jak długo starczy jej sił. W całej okolicy nie znalazła schronienia, w którym mogłaby przeczekać lodowatą zamieć. Była wyczerpana i zrezygnowana. Niejako bezwiednie kierowała się w stronę jedynego charakterystycznego punktu w zasięgu wzroku – Cierniowego Lasu. Płomienie zostawiła daleko za sobą, ich blask nie był już nawet widoczny na horyzoncie, a krwawoczerwony księżyc dawno przykryły gęste chmury, pozostawiając ją w niemal zupełnej ciemności. Palce u rąk i nóg znowu miała boleśnie skostniałe. Z każdą chwilą jej sytuacja wydawała się coraz bardziej beznadziejna. Zaczęła się nawet zastanawiać nad tym, czy aby nie postąpiła głupio, opuszczając bezpieczne mury fortu. Była ciekawa, czy ojciec choć trochę się o nią martwi. Kyra poczuła nagły przypływ złości. Rozgorzała w niej jeszcze większa determinacja do ucieczki przed życiem, jakie tam na nią czekało. Wraz z kolejnym podmuchem wiatru, Leo zaskomlał cicho. Kyra podniosła wzrok i ku swojemu zaskoczeniu ujrzała przed sobą ścianę drzew. Dokonała tego, dotarła do Cierniowego Lasu. Dobrze wiedziała, jak niebezpieczne jest to miejsce. Wiedziała, że nie warto się tam zapuszczać nawet w dzień, nawet w większej grupie. Wejście w tą gęstwinę w pojedynkę, zwłaszcza w noc Zimowego Księżyca, wiązało się z ogromnym ryzykiem. Tam wszystko mogło się zdarzyć. Na karku poczuła kolejny podmuch lodowatego wiatru, który tym razem pchnął jej wyczerpane ciało w objęcia lasu. Ciężkie od śniegu gałęzie zagradzały jej drogę, jakby ostrzegając przed tym, co znajduje się w środku. Z każdym jednak krokiem, Kyra czuła się coraz pewniej. Gęsty las tworzył schronienie przed szalejącą zawieruchą. Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu mogła stanąć prosto i rozluźnić zmęczone mięśnie. Powoli zaczynało jej się tu podobać. Kyra wykorzystała tą chwilę spokoju by strzepnąć śnieg z ramion, barków i włosów. Leo też otrząsnął się zamaszyście, obsypując śniegiem wszystko wkoło. Sięgnęła do worka i wyciągnęła z niego kawałek suszonego mięsa dla Leo. Podała mu go i czule pogłaskała po głowie.

- Nie martw się, przyjacielu, znajdę dla nas schronienie - powiedziała. Kyra brnęła głębiej w las, szukając jakiegokolwiek schronienia, w którym mogłaby przeczekać burzę. Chciała dać odpocząć nogom, by nazajutrz móc kontynuować wędrówkę. Szukała jakiejś jaskini, pnia drzewa, w którym mogłaby się schować, czy choćby głazu, o który mogłaby się oprzeć. Niestety, niczego takiego nie widać było w pobliżu. Kyra zapuszczała się coraz głębiej w las, śnieg sięgał jej po kolana, a ona co i rusz ocierała się o zaśnieżone gałęzie drzew; przerażające odgłosy dzikich zwierząt dochodziły do niej z każdej strony. W pewnej chwili usłyszała za plecami jakiś niski pomruk, było jednak zbyt ciemno by w tych zaroślach dostrzec jego źródło. Kyra przyśpieszyła kroku, nie chcąc nawet myśleć o tym, jaka bestia mogła wydać z siebie taki ponury dźwięk. Ścisnęła mocniej łuk w swej dłoni, mając poważne wątpliwości co do tego, czy przy tak skostniałych palcach, byłaby w stanie w ogóle go użyć. Kyra wdrapała się na łagodne wzniesienie. Spomiędzy szarych chmur wyjrzał właśnie ogromny księżyc, oświetlając przestrzenie między drzewami. Gdy wreszcie spojrzała w dół, jej oczom ukazało się lśniące jezioro. Na widok przejrzystej turkusowej wody, Kyra oniemiała z zachwytu. Poznała to miejsce natychmiast. Jezioro Marzeń. Ojciec zabrał ją tu, kiedy była małą dziewczynką. Wspólnie zapalili wtedy świeczkę, postawili ją na lilii i puścili na wodę, by tak uczcić pamięć jej matki. Chodziły słuchy, że jezioro było zaczarowane. Patrząc w nie, można było dotknąć nieba. To było mistyczne miejsce, miejsce, do którego trafiało się nie bez powodu, miejsce, w którym spełniały się marzenia. Jezioro przyciągało Kyre jak magnes. Schodziła w dół stromego zbocza, potykając się niezdarnie o wystające konary drzew i ślizgając się na zlodowaciałej powierzchni. Lawirowała między drzewami, podpierając się dla równowagi swoim kijem, aż w końcu dotarła do celu. Zdumiewające było to, że na piaszczystym brzegu jeziora nie leżał ani gram śniegu. To było niesamowite. Drżąc z zimna, Kyra przyklęknęła na brzegu i spojrzała w otchłań jeziora. Ujrzała w nim swoje odbicie, blond włosy opadające na policzki, szare oczy, kości policzkowe, delikatne rysy, tak różne od ostrych rysów jej ojca i braci. Kiedy przyglądała się swemu obliczu, przypomniała sobie słowa ojca, które wypowiedział do niej wiele lat temu: żarliwe modlitwy nad Jeziorem Marzeń nie pozostają bez odpowiedzi . Kyra nigdy wcześniej nie czuła się tak zagubiona i samotna. Nie wiedziała dokąd pójść i co robić. Niczego więc nie potrzebowała bardziej niż rady, wskazówki, która pomogłaby jej zrozumieć sens jej życia. Zamknęła więc oczy i modliła się najpiękniej jak potrafiła. Boże, nie wiem, kim jesteś, ale całym sercem błagam cię o pomoc. Daj mi jakąś wskazówkę, a ja uczynię, co zechcesz. Pozwól mi stać się wielkim wojownikiem, niezależnym od jakiegokolwiek mężczyzny. Pozwól mi wieść życie honorowe i odważne. Daj mi możliwość decydowania o własnym losie i robienia tego, co kocham, a nie tego, czego wymagają ode mnie inni. Kyra klęczała tam, cała zdrętwiała z zimna, u kresu sił i nadziei, modląc się całym sercem i całą duszą. Zupełnie straciła poczucie czasu i miejsca. Kyra nie miał pojęcia, ile trwała w tej modlitwie. Kiedy wreszcie otworzyła oczy, na

powiekach czuła płatki śniegu. Zdawała się być odmieniona, przepełniona wewnętrznym spokojem. Znowu pochyliła się nad taflą jeziora, lecz widok, który tym razem ujrzała, zaparł jej dech w piersiach. W odbiciu zobaczyła bowiem smoka, który patrzył na nią swoimi pełnymi determinacji, żółtymi oczami. Gdy otworzył swój pokryty czerwonymi łuskami pysk i wydał z siebie ryk, ją oblały zimne poty. Obejrzała się zszokowana. Za jej plecami nie było jednak ani śladu bestii. Raz jeszcze rozejrzała się po okolicy, ale nikogo poza nią i Leo tam nie było. Kyra ponownie spojrzała w wodę i tym razem, dostrzegała już w niej tylko odbicie swej twarzy. Serce waliło jej w piersi jak oszalałe. Czy to była tylko gra świateł? Wytwór jej własnej wyobraźni? Bez wątpienia to nie mogła być prawda - smoków nie widziano w Escalon od tysięcy lat. Czy ona traciła zmysły? Co to miało wszystko znaczyć? Kyra podskoczyła ze strachu, gdy nagle z czeluści lasu dobiegł ją przeraźliwy hałas, jakby wycie, a może rechot. Leo też to usłyszał. Sierść zjeżyła mu się na karku i warknął groźnie, szczerząc kły. Gdzieś w oddali, pomiędzy drzewami i gęstymi zaroślami, Kyra dostrzegła delikatne białe światło. Wyglądało magicznie. Kyra poczuła gęsią skórkę na całym ciele. Miała wrażenie, jakby inny świat wabił ją do siebie. Z jednej strony chciała odwrócić się i uciec od niego jak najdalej, z drugiej światło na tyle ją zahipnotyzowało, że nie mogła odezwać od niego wzroku i mimowolnie ruszyła w jego kierunku. Kyra przedzierała się przez gęstwiny w stronę blasku, który stawał się coraz jaśniejszy. Wreszcie dotarła do miejsca, w którym las zamieniał się w polanę. To, co wtedy zobaczyła, przekroczyło jej najśmielsze oczekiwania i zapadło w jej pamięć na zawsze. Stara kobieta, której blade oblicze pokryte było brodawkami i bliznami, patrzyła na źródło blasku, które doprowadziło Kyre do tego miejsca i wyciągała ku niemu swe pomarszczone dłonie. Spojrzała na Kyre swoimi lodowato-niebieskimi oczami, oczami pozbawionymi białek i źrenic. To była najbardziej przerażająca rzecz, jaką Kyra kiedykolwiek widziała. Jej serce zamarzło. Wszystko podpowiadało jej, by odwróciła się i uciekła w las, nie mogła jednak powstrzymać się przed podejściem bliżej. - Zimowy Księżyc – zaczęła staruszka nienaturalnie głębokim głosem – Czas, kiedy umarli nie do końca są żywi, a żywi nie do końca umarli. - A ty, do której grupy należysz?- zapytał Kyra niepewnie. Kobieta zachichotała przeraźliwie. Na ten dźwięk, Kyre przeszedł dreszcz. Stojący obok niej Leo, warknął cicho. - Ważniejsze jest - powiedziała kobieta tajemniczo – do której grupy należysz ty? Kyra zmarszczyła brwi. - Ja żyję – odpowiedziała stanowczo. - Doprawdy? Mi się wydajesz bardziej martwa ode mnie. Kyra zadumała się nad tymi słowami. W głębi duszy czuła, że jest to upomnienie, nagana za to, że nie miała odwagi pójść za głosem własnego serca.

- Czego poszukujesz, dzielna wojowniczko? - zapytała kobieta. Na dźwięk tych słów serce Kyry urosło. Poczuła się ośmielona i doceniona. - Chcę więcej od życia – powiedziała pewnym głosem - Chcę zostać wojownikiem. Jak mój ojciec. Kyra poczuła ulgę, gdy starowinka przeniosła spojrzenie na światło i uwolniła ją od swych koszmarnych oczu. Zapadło milczenie. Cisza przeciągała się w nieskończoność. Z każdą chwilą w Kyrze pojawiało się coraz więcej wątpliwości. Czy jej marzenie w ogóle jest realne? Czy staruszka coś odpowie? - Czy możesz mi pomóc? - zapytał wreszcie Kyra - Czy możesz zmienić moje przeznaczenie? Kobiety spojrzała na nią płonącymi, intensywnymi, przerażającymi oczami. - Tej nocy wszystko jest możliwe - odpowiedziała powoli - Jeśli pragniesz tego ponad wszystko, możesz to mieć. Pytanie brzmi: ile jesteś w stanie dla tego poświęcić? Odpowiedź na to pytanie Kyra nosiła w sercu od dawna. - Oddam za to wszystko – powiedziała – Absolutnie wszystko. Znowu zapadła cisza. Słychać było tylko wycie wiatru i ciche skomlenie Leo. - Los każdego z nas zapisany jest w gwiazdach – powiedziała w końcu staruszka – Możemy nim jednak kierować według własnej woli. Przeznaczenie i wolna wola przeplatają się wzajemnie, toczy się między nimi nieustająca wojna. Która z tych sił okaże się dominująca… cóż, to zależy. - Zależy od czego? - zapytał Kyra. - Od siły twojej woli. Jak bardzo czegoś chcesz - i jak wielką łaską obdarzona jesteś przez Boga. A przede wszystkim, co jesteś gotowa poświęcić. - Poświęcę… - Kyra poczuła jak serce jej wypełnia spokój i determinacja – Poświęcę wszystko, byle tylko nie żyć życiem, które wybrali dla mnie inni. Po tych słowach kobieta popatrzyła na Kyre swym na wskroś przeszywającym spojrzeniem. - Przysięgnij mi - powiedziała staruszka - Tej nocy przysięgnij mi, że zapłacisz tą cenę. Kyra czuła, że od tej jednej chwili zależy całe jej życie. - Przysięgam – oznajmiła uroczyście, a słów swoich nigdy nie była tak pewna. Głos jej brzmiał dostojnie i kategorycznie. Nie było w nim cienia wątpliwości, że decyzja jej jest ostateczna i nieodwołalna. Staruszka zwróciła się ku dziewczynie i lekko skinęła głową na znak, że jej prośby zostaną wysłuchane. - Zostaniesz nie tylko wojownikiem - głos kobiety był teraz potężny jak dzwon – Wkrótce staniesz się największym ze wszystkich wojowników. Potężniejszym nawet niż twój ojciec. Co więcej, będziesz wielkim władcą. Zdobędziesz władzę, o której nawet nie marzyłaś. Całe narody będą padać Ci do stóp. Serce Kyry waliło jak młot. Słowa kobiety brzmiały jak zapowiedź nadejścia czegoś, czego żadna siła nie mogła już zatrzymać. Od tej chwili jej los był przesądzony. - Kuszona będziesz przez siły ciemności – kobieta mówiła dalej – toczyła się w tobie

będzie zażarta wojna między mrokiem a światłością. Jeśli zdołasz przeciwstawić się siłom zła, świat będzie twój. Kyra stał jak wryta, nie mogąc uwierzyć własnym uszom. Jak to możliwe? To nie mogło być jej przeznaczenie. Nikt nigdy jej nie powiedział, że może zostać kimś ważnym, kimś wyjątkowym. To wszystko wydawało się być tak odległe, tak nierzeczywiste. - Jak? - zapytała Kyra - Jak to możliwe? Przecież jestem tylko dziewczyną. Na twarzy kobiety pojawił się szelmowski uśmiech, uśmiech, który Kyra miała zapamiętać do końca życia. Podeszła bliżej, tak blisko, że Kyra aż drgnęła ze strachu. - Czasami - wyszeptała kobieta - twój los czeka na ciebie tuż za rogiem, przychodzi wraz z następnym oddechem. W tej samej chwili jasny błysk oślepił Kyre. Gdy ta zasłoniła oczy przed światłem, Leo rzuciła się na kobietę z kłami. Gdy Kyra otworzyła oczy, światło zniknęło. Kobieta zniknęła. Leo skakał w miejscu jak oszalały. Polana znowu spowita była w ciemności. Kyra rozglądała się wokół przerażona. Czy to wszystko to był tylko sen? Nagle, jakby w odpowiedzi na jej myśli, rozległ się przerażający, pierwotny ryk. Oto same niebiosa przemówiły. Kyra zamarła. Pomyślała o jeziorze. O swym odbiciu. Mimo że nigdy w swoim życiu nie miała styczności ze smokami, teraz wiedziała, że to właśnie jeden z nich wzywa ją do siebie. Stojąc tam w samotności, Kyra próbowała zrozumieć, co się właśnie stało, co to wszystko może znaczyć. Przede wszystkim próbowała zidentyfikować ten dźwięk. To był ryk, dźwięk niepodobny do żadnego z tych, które do tej pory słyszała, dźwięk pierwotny, dochodzący jakby z głębi ziemi. Z jednej strony dźwięk ten przerażał ją, z drugiej – przyciągał, nie pozostawiając innego wybory, jak tylko podążyć w jego stronę. Dźwięk ten przenikał ją, rezonował z jej myślami. Zdała sobie sprawę z tego, że dźwięk ten słyszała gdzieś w tyle głowy przez całe swoje życie. Kyra i Leo ruszyli przez las, grzęznąc w głębokim śniegu. Mokre gałęzie uderzały ją w twarz, sypiąc śniegiem za kołnierz. Ona o to nie dbała. Jedyne, co miało teraz znaczenia, to dotarcie to źródła tego dźwięku. Im bliżej jego się znajdowała, tym dźwięk stawał się coraz żałośniejszy, przepełniony cierpieniem. Kyra czuła, że smok ​​umiera i że rozpaczliwie potrzebuje jej pomocy.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Merk stał na leśnej polanie. U jego stóp leżał zabity mężczyzna, a siedmiu innych gapiło się na niego w szoku. W oczach mieli strach. Wyraźnie zdawali sobie sprawę z tego, że popełnili błąd, uznając go za kolejnego bezbronnego podróżnika. - Mam dość zabijania - rzekł do nich Merk spokojnie – dzisiejszy dzień jest więc waszym szczęśliwym. Macie jedną szansę, by odwrócić się i uciec. Nastąpiło długie milczenie. Bandyci patrzyli po sobie, nie wiedząc co zrobić. - Zabiłeś naszego przyjaciela – powiedział wreszcie jeden z nich. - Waszego ex-przyjaciela – poprawił go Merk - A jeśli nie przestaniesz mówić, ty będziesz następny. Zbir skrzywił się i uniósł swoją pałkę. - Nadal jest nas tu siedmiu. Ty zaś jesteś sam jeden. Odłóż też nóż, podnieś grzecznie ręce do góry, a wtedy być może nie potniemy cię na kawałki. Merk uśmiechnął się, rozbawiony jego słowami. Powoli zaczynało go męczyć powstrzymywanie się od zabijania. Byłoby o wiele prościej dać się ponieść swej rządzy, porwać swemu zabójczemu instynktowi. - Tylko nie mówcie, że was nie ostrzegałem - powiedział, kręcąc głową. Bandyta ruszył na Merka z podniesioną wysoko drewniana pałką. Zaskoczył Merka. Jak na człowieka tak słusznej postury, poruszał się wyjątkowo szybko. Szybko, ale przy tym dość niezdarnie. Merk wykonał tylko drobny unik, by w następnej chwili zwinnym ruchem wbić rzezimieszkowi nóż pod żebra. Następnie odsunął się na bok, pozwalając swej ofierze paść przed sobą na twarz. Kolejny złodziej zaatakował Merka sztyletem, próbując wbić mu go w ramię. Merk chwycił go jednak za nadgarstek i wykręcając go, dźgnął bandytę jego własnym sztyletem w serce. Wtem kątem oka dostrzegł, jak inny zbir podnosi łuk i celuje w niego. Porwał więc do morderczego tańca stojącego najbliżej niego bandytę i obróciwszy go, zrobił sobie z jego nędznych gnatów tarczę. Nieszczęśnik zawył przeraźliwie, gdy strzała przebiła jego płuca. Merk pchnął konającego prosto w ramiona łucznika, blokując tym samym jego następny strzał. W chwilę potem, jednym celnym rzutem, umieścił nóż w jego oczodole. Tym samym pozbył się większości przeciwników. Z grupy bandytów pozostała już tylko trójka. Każdy z nich patrzył teraz na Merka niepewnym wzrokiem, wyraźnie wahając się między natarciem a ucieczką w gęstwinę lasu. - Nas jest trzech, a on jeden – zawołał najstarszy – zaatakujmy go razem! Wszyscy trzej napadli na niego w tej samej chwili. Merk stał spokojnie, czekając tylko aż podejdą. Nie miał w rękach broni i tak właśnie miało być; nauczony doświadczeniem wiedział, że najlepszym sposobem na pokonanie wielu przeciwników na raz, jest użycie w walce ich własnej broni. Pierwszy dotarł do niego niezdarny chłopaczyna, który wymachiwał mieczem jak opętany, nie mając najwyraźniej najmniejszego pojęcia o zasadach posługiwania się tą bronią. Merk usunął się na bok, złapał chłopca za rękę, szarpnął nią na tyle mocno, by wytrącić mu broń z

dłoni i beznamiętnie poderżnął mu gardło. Gdy tylko podszedł drugi napastnik, Merk obrócił się i jednym płynnym cięciem otworzył mu brzuch. Następnie odwrócił się, spojrzał na trzeciego zbira i niespodziewanie rzucił mieczem w jego kierunku. Obracając się w locie, miecz wbił się w klatkę piersiową mężczyzny. Merk rozejrzał się wokół siebie. Na ziemi leżało osiem ciał, ofiar zbyt dużej brawury, zbyt wybujałej pewności siebie. Gdy patrzył tak na owoc swojej pracy, zauważył, że jeden z nich ten z drewnianą pałką, wciąż oddycha. Prawdziwa natura Merka przejęła nad nim kontrolę, nie pozwalając mu na okazanie miłosierdzia. Żaden wróg nie może pozostać przy życiu. Nigdy. Nigdy nie pozwól odejść nikomu, kto widział twoją twarz. Merk podszedł powoli do oprycha. Kopniakami zmusił go, by ten odwrócił się na plecy. Złodziej utkwił w nim przerażony wzrok. Usta miał pełne krwi. - Błagam cię, nie rób tego – jęknął żałośnie – Ja pozwoliłbym ci odejść. Merk uśmiechnął się szelmowsko. - Doprawdy? – zapytał – A zrobiłbyś to po czy przed torturami? - Proszę! – błagał mężczyzna przez łzy - Mówiłeś, że wyrzekłeś się przemocy! Merk zadumał się na chwilę nad tymi słowami. - Masz rację - powiedział. W oczach mężczyzny pojawiła się iskierka nadziei. - Tak powiedziałem - sprostował Merk - rzecz w tym, że dzisiaj obudziliście we mnie coś, co od dawna próbowałem w sobie uśpić. - Błagam! - wrzasnął mężczyzna, szlochając. - Zastanawia mnie – Merk przeszył łotra na wskroś swym zimnym spojrzeniem - jak wiele niewinnych kobiet i dzieci zamordowałeś na tej właśnie drodze? Mężczyzna szlochał coraz głośniej. - Odpowiedz mi! - wrzasnął Merk. - A co za różnica? – rzucił człowiek przez łzy. Merk przyłożył zimną stal do gardła mężczyzny. - Dla mnie to ma znaczenie – odparł – i to duże. - Dobrze, już dobrze! – bandyta był przerażony - Nie wiem. Dziesiątki? Setki? To robiłem przez całe moje życie. Merk w pewnym sensie doceniał szczerość mężczyzny. - Ja sam zabiłem w życiu wielu ludzi - powiedział Merk - Nie jestem z tego szczególnie dumny, ale przynajmniej robiłem to w jakimś celu, dla dobra sprawy. Czasami byłem wrabiany w morderstwo niewinnego człowieka, ale wtedy zabijałem także zleceniodawcę. Nigdy nie zabiłem kobiety ani dziecka. Nigdy nie żerowałem na niewinnych, czy bezbronnych. Nigdy nie kradłem i nigdy nie oszukiwałem. Myślę, że robi to ze mnie coś na kształt świętego – powiedział Merk i roześmiał się ze swojego własnego żartu. Nagle spoważniał. - Ty jednak – kontynuował – ty jesteś prawdziwą szumowiną. - Błagam - skomlał mężczyzna - Nie możesz zabić bezbronnego człowieka! Merk zadumał się przez chwilę.

- Masz rację – powiedział, rozglądając się wokół - Widzisz ten miecz obok ciebie? Chwyć go. Mężczyzna spojrzał na niego przerażony. - Nie - zawołał, drżąc. - Powiedziałem, chwyć go – rozkazał Merk, wbijając mocniej czubek miecza w gardło mężczyzny - bo cię zabiję. Złodziej wyciągną w końcu rękę i drżącą dłonią chwycił za rękojeść. - Nie możesz mnie zabić! – przekonywał bandzior - Przysiągłeś już nigdy w życiu nikogo nie zabić! Merk uśmiechnął się szeroko i jednym szybkim ruchem, wbił miecz w pierś mężczyzny. - Najlepsze w rozpoczynaniu nowego życia jest to – powiedział Merk – że równie dobrze rozpocząć je mogę od jutra.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Kyra podążała za rykiem smoka, przedzierając się przez zaspy śnieżne i lawirując pomiędzy grubymi konarami drzew. Gdy dotarła do polany na skraju lasu, stanęła jak wryta. Widok, który ukazał się jej oczom, przerósł jej najśmielsze oczekiwania. W dzieciństwie często siadywała w komnacie ojca, by całymi godzinami zasłuchiwać się w pradawnych legendach o smokach. Spędziła wiele bezsennych nocy, próbując je sobie wyobrazić. Wiele razy zastanawiała się, czy w tych opowieściach może być choć ziarnko prawdy. Nigdy w to jednak do końca nie wierzyła. Aż do dziś. Tuż przed nią, zaledwie pięć metrów od jej stóp, leżał prawdziwy, żywy smok. Kyra nie mogła uwierzyć własnym oczom. Był jednocześnie przerażający i zachwycający. Ogromna, szkarłatnoczerwona istota, leżała na boku i wyjąc przeraźliwie, starała się podnieść z ziemi. Trzepotał jednym skrzydłem z ogromną siłą, drugie, jakby złamane, leżało bezwładnie. Rozglądając się po okolicy, Kyra dostrzegła dziesiątki połamanych drzew i natychmiast zrozumiała, że gad musiał spaść z nieba. Leżał teraz na stromej skarpie, tuż nad rwącą rzeką. Przez dłuższą chwilę Kyra nie mogła wyjść z podziwu. Smok. Tutaj, w Escalonie. W Volis, w Cierniowym Lesie. To było nieprawdopodobne. Słyszała o tym, że smoki żyją nadal na drugim końcu świata, ale nigdy, ani za jej życia, ani za życia jej ojca, ani nawet dziadka, żaden nie był widziany w Escalonie, a już na pewno nie w Volis. To zupełnie nie miało sensu. Zamrugała kilka razy za zdumienia i przetarła oczy, myśląc, że może to tylko złudzenie, gra świateł. Stwór jednak nadal tam leżał, rycząc przeraźliwie i ryjąc pazurami w śniegu czerwonym od jego krwi. Bez wątpienia gad był poważnie ranny. Kyra wiedziała, że ​​powinna odwrócić się na pięcie i uciec gdzie pieprz rośnie; w końcu ten smok mógł zabić ją jednym tchnieniem, jednym draśnięciem pazurów. Słyszała opowieści o szkodach, wyrządzanych przez smoki, o ich nienawiści do ludzi, o ich możliwościach rozerwania człowieka na strzępy w mgnieniu oka, oraz o zmiataniu całych wiosek z powierzchni ziemi zaledwie jednym zionięciem. Ale jakaś siła nie pozwalała Kyrze ruszyć się z miejsca. Nie była pewna, czy kieruje nią odwaga, głupota, desperacja – czy może jeszcze coś innego, coś, czego nie potrafiła pojąć swoim rozumem. Bez względu na to, jak irracjonalne by to nie było, poczuła z tym smokiem jakąś pierwotną, trudną do opisania więź. Smok także wydawał się być zaskoczony jej obecnością w tym miejscu. Patrzył na nią swoimi przerażającymi, wielkimi, żółtymi ślepiami, dużo bardziej imponującymi nawet niż jego kły i pazury. W oczach tych Kyra dostrzegła odbicie pradawnej duszy. Nagle uświadomiła sobie, że oczy te były oczami, które ujrzała w swym odbiciu w Jeziorze Marzeń. Kyra wiedziała, że w każdej chwili może zginąć. Smok jednak, zamiast zionąć na nią ogniem, przyglądał jej się z uwagą. Krwawił. Jego krew spływała w dół zbocza prosto do rzeki. Kyra czuła jego cierpienie. Chciała mu pomóc, a nawet więcej, czuła się zobligowana do tego. W jej rodzinie od pokoleń obowiązywało święte prawo, które zakazywało zabijania rannego

zwierzęcia. Prawo to przedstawione zostało na insygniach jej rodu, w postaci rycerza trzymającego na rękach wilka. Jej rodzina wzięła sobie za punkt honoru pomagać napotkanym na drodze rannym zwierzętom. Kyra nie miała wątpliwości co do tego, że niewypełnienie tego zobowiązania, ściągnęłoby na całą jej rodzinę straszliwą klątwę. Musiała zrobić wszystko, co w jej mocy, by do tego nie dopuścić. Uświadomiła sobie, że nie może odejść jeszcze z innego powodu. Z tą bestią łączyła ją silniejsza więź, niż z jakimkolwiek innym zwierzęciem, nawet z Leo – a ten przecież był dla niej jak brat. Czuła się tak, jakby właśnie odnalazła przyjaciela, z którym dawno temu została rozdzielona. Smok emanował niewiarygodną siłą, dumą i zapalczywością. Przebywanie w jego obecności było szalenie inspirujące. Przy nim czuła, że wszystko jest możliwe. W pewnej chwili Kyra usłyszała trzask gałęzi i okrutny śmiech, dochodzący z gęstwin po drugiej stronie polany. Jakież było jej zdziwienie, gdy z zarośli wyłonił się żołnierz Gwardii Lorda w swej szkarłatnej zbroi i dziarskim krokiem wyszedł na środek polany, dzierżąc w dłoniach włócznię wycelowaną w smoka. Kyra aż podskoczyła z wrażenia, gdy żołnierz niespodziewanie dźgnął smoka między żebra. Ten zawył z bólu i wściekłości; Kyra poczuła, jakby to ją pchnięto w pierś. Żołnierz czerpał najwyraźniej przyjemność z torturowania tej bezbronnej, cierpiącej istoty. Ta myśl rozdarła Kyrze serce. - Mój topór, chłopcze! - krzyknął żołnierz. Chłopak w wieku może trzynastu lat niechętnie wszedł na polanę, prowadząc za sobą konia. Po stroju można było poznać, że był giermkiem Gwardzisty. Ze strachu cały aż drżał. Przerażony podszedł do swego pana, wyciągnął długi topór i podał mu go drącymi rękami. Kyra patrzyła z trwogą, jak żołnierz podchodzi coraz bliżej smoka, a ostrze jego topora połyskuje w świetle księżyca. - To będzie wspaniałe trofeum - powiedział, wyraźnie dumny z siebie – Pieśni o mym bohaterstwie będą śpiewały całe pokolenia. O tym, jak sam jeden zabiłem prawdziwego smoka. - Ale przecież to nie twoja zasługa- zaprotestował giermek - Ty znalazłeś go już rannego! Żołnierz odwrócił się i przyłożył ostrze miecza do gardła chłopca. - Ja sam go zabiłem, chłopcze, czy to jasne? Chłopiec głośno przełknął ślinę i powoli skinął głową. Żołnierz odwrócił się do bestii i z wysoko podniesionym toporem, studiował jej odsłonięte gardło. Smok ostatkami sił próbował wznieść się w powietrze, niestety te rozpaczliwie próby były daremne. Nagle smok odwrócił się i spojrzał prosto na Kyre, jakby błagając ją o ratunek. Kyra nie mogła stać tam bezczynnie już ani chwili dłużej. - NIE! - krzyknęła. Bez chwili namysłu, pędem wybiegła na polanę. Leo ruszył w ślad za nią. Była tak wzburzona, że nie przemyślała nawet konsekwencji swego działania. Nie myślała o tym, że za przeciwstawienie się Gwardziście grozi kara śmierci. Ani o tym, że nie mogła liczyć na niczyją

pomoc, że była tam zupełnie sama. Dla niej ważne było wyłącznie życie smoka, ochrona tego bezbronnego stworzenia. Jeszcze w biegu, instynktownie zdjęła łuk z ramienia, umieściła w nim strzałę i wycelowała w żołnierza. Widok dziewczyny wybiegającej na polanę w samym środku Cierniowego Lasu wyraźnie zaskoczył Gwardzistę. Nie spodziewał się spotkać tu innego człowieka, a już w szczególności nie młodej niewiasty, trzymającej w rękach naciągnięty łuk. Stał jak wryty i patrzył na nią z otwartymi ustami, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Kyra trzymała teraz łuk wycelowany w żołnierza, modląc się w głębi duszy by nie musiała go użyć. Jeszcze nigdy nie zabiła człowieka i nie była pewna, czy potrafiłaby to zrobić. - Opuść swój topór – nakazała stanowczo. Żałowała wtedy, że nie ma tak głębokiego i potężnego głosu, jak jej ojciec. - A któż to taki wydaje mi polecenia? – zapytał człowiek drwiącym głosem, wyraźnie rozbawiony tą sytuacją. - Jestem Kyra – odparła - córka Duncana, Dowódcy Volis – dodała, wyraźnie akcentując ostatnie słowa. Miała nadzieję, że na wspomnienie jej ojca, Gwardzista wycofa się. Ale on uśmiechnął się tylko szerzej. - Nic nie znaczący tytuł – zauważył pogardliwie – Jesteście sługami Pandezji, tak jak cała reszta Escalonu. Odpowiadacie przed Lordem Gubernatorem jak wszyscy inni. Zmierzył ją wzrokiem od stóp do głowy po czym lubieżnie oblizał wargi i ruszył w jej stronę. - Wiesz, jaka kara grozi za przeciwstawianie się Gwardii Lorda? Za to, co zrobiłaś, mógłbym pozbawić wolności nie tylko ciebie, ale też twojego ojca i wszystkich twoich ludzi. Smok odetchnął teraz ciężko, najwyraźniej próbując zionąć ogniem. Z jakiegoś powodu nie mógł. Żołnierz spojrzał na niego, a potem znowu na Kyrę. - Mam tu coś do dokończenia! – rzucił, zniecierpliwiony - To twój szczęśliwy dzień. Doceń łaskę, którą cię obdarzam i zmykaj do ojca! Nie czekając na jej reakcje, lekceważąco odwrócił się do niej plecami i podnosząc topór do góry, znów ruszył ku smokowi. Kyra czuła jak zalewa ją fala wściekłości. - Ostrzegam cię po raz ostatni – oświadczyła głosem niskim i kategorycznym. Głosem, który nie była nawet pewna, czy należał do niej. Napięła łuk jeszcze bardziej. Żołnierz odwrócił się i spojrzał na nią ponownie, ale tym razem już się nie uśmiechnął. Jak gdyby zdawał sobie sprawę z tego, że nie żartuje. Kyra była zaskoczona, widząc, że spogląda jej przez ramię, jakby czegoś tam szukał. Właśnie wtedy kątem oka dostrzegła ruch w zaroślach - było już jednak za późno. Kyra poczuła uderzenie w bok. Zachwiała się na nogach i wypuściła z dłoni łuk, strzała zaś poszybowała nieszkodliwie gdzieś w przestworza. Jakieś ciężkie cielsko przygniotło ja do ziemi tak mocno, że aż z trudem mogła oddychać. Zdezorientowana, z trudem wychyliła głowę spod żołnierza. Zobaczyła czterech Gwardzistów Lorda i dotarło do niej, jak głupia była myśląc, że tamten żołnierz był tu sam, bez

obstawy. Ci ludzie musieli czaić się w zaroślach przez cały ten czas. Dlatego tamten zachowywał się tak bezczelnie, nawet wtedy, gdy celowała w niego z łuku. Dwóch mężczyzn brutalnie podniosło ją na nogi, a pozostali dwaj podeszli bliżej. Ich wygląd zdradzał ich podły charakter. Byli żądni krwi, a nawet jeszcze gorzej… Jeden z nich zaczął już rozpinać swój pas u spodni. - Jaka słodka dziewczynka z łukiem – powiedział jeden, lubieżnie oblizując usta. - Trzeba było zostać w domu tatusia - powiedział inny. Ledwo skończył mówić, gdy zza pleców wyskoczył na niego Leo, powalił go na ziemię, przygniótł łapami i zbliżył spieniony z wściekłości pysk do jego twarzy. Widząc to, drugi żołnierz kopnął Leo, lecz ten odwrócił tylko pysk i ugryzł go boleśnie w kostkę. Wilk zaczął krążyć pomiędzy dwoma żołnierzami, warcząc groźnie i rzucając się to na jednego, to na drugiego, gdy ci próbowali go okiełznać. Kyrę, wciąż skrępowaną przez dwóch żołnierzy, zaczęła powoli ogarniać panika. Obawiała się ona jednak nie o swoje życie, a o życie smoka. Kątem oka zobaczyła bowiem tego samego mężczyznę z toporem, który znowu rusza w stronę bestii z ewidentnym zamiarem zabicia jej. Kyra zareagowała wtedy instynktownie. Gdy tylko jeden z żołnierzy rozluźnił na chwilę żelazny uścisk, z szybkością błyskawicy sięgnęła za plecy po swój kij, by w chwilę potem uderzyć nim Gwardzistę w skroń, zanim jeszcze którykolwiek z nich zdążył zorientować się, co się dzieje. Następnie cofnęła pałkę, poprawiła chwyt tak, by móc operować nią tuż przy ciele i krótkim ruchem sieknęła żołnierza w grzbiet nosa. Ten wrzasnął rozpaczliwie i padł na kolana. Krew zalała mu twarz. Kyra wiedziała, że to jej jedyna szansa by skończyć z tymi dwoma. Byli teraz bezbronni, a Leo skutecznie odwracał uwagę pozostałych napastników. Serce jej wciąż było jednak przy smoku – tylko o nim mogła teraz myśleć i wiedziała, że ​​nie ma ani chwili do stracenia. Zamiast więc dobijać Gwardzistów, pobiegła po swój łuk, podniosła go, umieściła w nim strzałę i pośpiesznie wycelowała. Wiedziała, że ma tylko jeden strzał. Musiało jej się udać. To miał być jej pierwszy strzał w prawdziwej walce. Było ciemno, oślepiał ją padający z nieba śnieg i szalejący wiatr. Cel znajdował się prawie dwadzieścia metrów od niej, a droga do niego wiodła pomiędzy drzewami i krętymi gałęziami. Miał być to pierwszy strzał, który wykona w sytuacji zagrożenia życia. Kyra przywołała w myślach wszystkie swoje treningi, wszystkie dni i noce wypełnione długimi godzinami strzelania. Skupiła całą swoją energię na tym jednym strzale. Ona i jej łuk stały się jednością. Kyra napięła cięciwę i płynnym ruchem wypuściła strzałę. Czas zwolnił. Obserwowała szybujące w powietrzu ostrze, słyszała jego świst. Nie była pewna, czy dosięgnie celu. Zbyt wiele czynników mogło mieć na to wpływ, podmuch wiatru, kołyszące się gałęzie, jej skostniałe od zimna dłonie, ruch żołnierza. Wreszcie Kyra usłyszała obiecujący dźwięk strzały wbijającej się w ofiarę. Krzyk żołnierza rozniósł się echem po całej okolicy. Kyra z satysfakcją obserwowała w świetle księżyca jego wykrzywioną z bólu twarz. Widziała, jak wypuszcza z rąk topór i pada martwy u boku smoka.

Spojrzenia smoka i Kyry spotkały się. W jego wielkich żółtych ślepiach Kyra dostrzegła wdzięczność i uznanie. Jak gdyby wiedział, że uratowała mu życie i że ta chwila połączyła ich na zawsze. Kyra stała tam w szoku, nie mogąc uwierzyć w to, co zrobiła. Czyżby naprawdę zabiła właśnie człowieka? I to nie jakiegoś tam człowieka, ale Gwardzistę Lorda. Złamała święte prawo Escalonu. Od tej chwili nie było już odwrotu. Akt ten oznaczał wojnę, w którą uwikłani zostaną wszyscy jej ludzie. Co ona zrobiła? Z jakiegoś powodu nie miała jednak wyrzutów sumienia, żadnych wątpliwości, co do słuszności swoich decyzji. Czuła, jakby wypełniało się tu jej przeznaczenie. Nagle piekący ból na linii żuchwy rzucił ją na kolana. Oto szorstka pięść jednego z wojaków wylądowała na jej twarzy, rozrywając skórę. Świat jej zawirował, gwiazdy ukazały się przed oczami. W chwilę potem padła twarzą w śnieg. Jeszcze zanim zdążyła zebrać siły, poczuła kopniaka w żebra, a potem cielsko drugiego żołnierza na sobie. Przyciskał jej twarz do ziemi, chcąc pozbawić tchu. Jej sytuacja z każdą chwilą stawała się coraz bardziej rozpaczliwa. Szarpnięciem podnieśli ją teraz do pionu i zobaczyła przy sobie tych samych dwóch mężczyzn, którym jeszcze przed chwilą pozwoliła żyć. Jeden z nich krwawił z nosa, drugi zaś ze skroni. Kyra zrozumiała, że powinna była ich zabić, kiedy miała ku temu sposobność. Teraz walczyła ze wszystkich sił, by wyrwać się z ich uścisku. Bezskutecznie. Śmierć zajrzała jej w oczy. Jeden z nich spojrzał na swego martwego dowódcę i zaśmiał się szyderczo. - Gratulacje – syknął - Do rana twój fort i twoi ludzie zostaną zrównane z ziemią. Wierzchem dłoni uderzył ją znowu w twarz. Poleciała do tył, jednak tym razem nie upadła. Żołnierz chwycił ją mocno i przycisnął sztylet do gardła. Ten drugi zaczął rozpinać pas od spodni. - Zanim umrzesz, zabawimy się jeszcze z tobą – powiedział - To będzie wyjątkowe zakończenie twojego nędznego życia. Za plecami Kyra usłyszała skomlenie i spojrzała przez ramię. Zobaczyła, jak jeden z żołnierzy przebija Leo nożem. Skrzywiła się w bólu, jak gdyby to jej zadano ten cios. Leo zaś, niewzruszony, odwrócił się i zatopił zęby w dłoni żołnierza. Kyra poczuła ostrze na swej szyi i wiedziała, że ​musi radzić sobie sama. Jednak zamiast strachu, czuła się wyzwolona. Czuła, że ​jej gniew, jej pragnienie zemsty na Gwardzistach, rośnie w niej z każdą chwilą. Może zginąć, ale za nic w świecie nie podda się bez walki. Czekała do ostatniej chwili, aż żołnierz podejdzie bliżej i chwyci ją za ubranie. Wtedy zgięła nogę, odchyliła się do tyłu i wykorzystując swoją niebywałą elastyczność, kopnęła go z ogromną siłą między nogi. Z satysfakcją obserwowała, jak mężczyzna łapie się za krocze i pada na kolana, jęcząc z bólu. W tym samym momencie Leo, powaliwszy na ziemię obu napastników, rzucił się w szale na klęczącego mężczyznę, wbijając mu kły w gardziel. Odwróciła się w stronę ostatniego już, wciąż stojącego, żołnierza, a ten wyciągnąwszy miecz ruszył w jej kierunku. Kyra podniosła swój kij ze śniegu i spojrzała na niego wyzywająco – on zaśmiał się.

- Pałka przeciwko mieczowi – wyśmiał ją- Lepiej poddaj się od razu - twoja śmierć nie będzie tak bolesna. Zamachną się na nią, a wtedy instynkt Kyry przejął nad nią kontrolę; wyobraziła sobie siebie z powrotem na polu treningowym. Gdy on ciął mieczem na oślep, ona odskakiwała to na lewo, to na prawo, demonstrując swą nieprzeciętną zwinność. Żołnierz był duży, silny i dzierżył w dłoni kawał ciężkiej stali. Ona zaś była lekka i niczym nieobciążona, kiedy wiec wyprowadził szczególnie potężny cios, z zamiarem przecięcia jej na pół, ona uchyliła się, wyprowadzając jego pokraczne ciało z równowagi. Wtedy zamachnęła się kijem i sieknęła napastnika w nadgarstek, wytrącając mu miecz z rąk. Spojrzał na nią, zszokowany, a potem uśmiechnął się drwiąco i rzuciła się na nią z gołymi rękami, jakby chciał ją udusić. Kyra czekała na niego cierpliwie, by dopiero w ostatniej chwili przykucnąć i umieścić czubek kija w jego podbródku. Głowa odskoczyła mu do tyłu, a za nią poleciało całe ciało. Padł na ziemię jak długi. Leo rzucił się na niego i zatopił kły w jego gardle, upewniając się, że nie żyje. Kyra, przekonana, że wszyscy napastnicy są już martwi, ku swemu zaskoczeniu usłyszała za plecami jakiś ruch. Odwróciła się, by ujrzeć jednego z dwóch żołnierzy, zaatakowanych wcześniej przez Leo, kuśtykającego do konia i wysuwającego z siodła lśniący miecz. Żołnierz rzucił się na Leo, który stał do niego tyłem z zębami wciąż zatopionymi z gardle nieprzyjaciela. Serce zamarło Kyrze w piersi; była zbyt daleko, by pójść mu z pomocą. - LEO! - krzyknęła. Wilk jednak, zajęty swoją zdobyczą, nie zauważył nadchodzącego niebezpieczeństwa. Kyra wiedziała, że ​ ​musi natychmiast coś zrobić, bo inaczej Leo zginie na jej oczach. Jej łuk nadal leżał w śniegu, zbyt daleko od niej. Szybko przeanalizowała różne możliwości. Wreszcie podniosła swój kij i złamała go w pół na kolanie. Wzięła jedną z połówek, wycelowała ostrym końcem, odchyliła się do tyłu i rzuciła nią jak włócznią. Modliła się by dosięgnęła celu. Kyra odetchnęła z ulgą, widząc, jak włócznia przebija gardło żołnierza zanim jeszcze ten zdołał dopaść Leo. Mężczyzna potknął się i padł u stóp wilka, martwy. Kyra stała w milczeniu, dysząc ciężko, porażona widokiem, który roztaczał się wokół niej. Pięciu Gwardzistów Lorda leżało na ziemi w kałużach krwi. Dziewczyna nie mogła uwierzyć w to, czego dokonała. Nagle, kątem oka dostrzegła ruch w zaroślach. To giermek uciekał w popłochu w kierunku swojego konia. - Czekaj! - zawołała Kyra. Wiedziała, że ​​musi go powstrzymać. Jeśli chłopak zdoła dotrzeć do Lorda Gubernatora, z pewnością opowiem mu o tym, co tu zaszło. Zdradzi jej tożsamość a wtedy ani jej ojciec, ani jej ludzie nie będą już bezpieczni. Kyra podniosła łuk, wycelowała i czekała na sposobność do strzału. Wreszcie chłopak wyjechał na polanę, dając Kyrze niepowtarzalną szansę zabicia go.

Ale ona nie mogła tego zrobić. Coś nie pozwalało jej zabić niewinnego chłopca. Przecież on nie był niczemu winny. Kyra opuściła łuk drżącymi rękami i patrzyła tylko jak młodzian wjeżdża pomiędzy drzewa. Zrobiło jej się słabo na myśl o tym, że właśnie wydała na siebie wyrok śmierci. Od tej chwili wojna była nieunikniona. Kyra wiedziała, że w tej sytuacji nie zostało jej wiele czasu. Powinna biec przez las, z powrotem do fortu ojca, by ostrzec wszystkich jego mieszkańców przed nadchodzącym niebezpieczeństwem. Oni będą potrzebowali czasu, by przygotować się do wojny, by wzmocnić fort, lub by uciec, ratując swe życie. Poczuła silne poczucie winy, ale także obowiązku. Kyra nie mogła jednak teraz odejść. Stała jak zahipnotyzowana, wpatrując się w smoka, trzepoczącego zdrowym skrzydłem i wlepiającego w nią swe żółte ślepia. Poczuła, że ​​musi być teraz przy nim. Dziewczyna pobiegła szybko wzdłuż brzegu, w dół rwącej rzeki, aż stanęła przed smokiem. Ten uniósł lekko łeb, ich spojrzenia spotkały się. Oczy miał pełne wdzięczności, ale i… furii. Nie rozumiała tego. Kyra podeszła bliżej, Leo zawarczał przy jej nodze. Stanęła zaledwie kilka kroków od bestii, nie mogąc uwierzyć, że znajduje się tak blisko tak niezwykłej istoty. Zdawała sobie sprawę z niebezpieczeństwa, na które się naraża, wiedziała, że smok może zabić ją w mgnieniu oka, jeśli tylko taka będzie jego wola. Serce waliło jej jak oszalałe. Powoli podniosła rękę i z zapartym tchem, dotknęła jego łusek. Jego skóra była szorstka, gruba, pierwotna – czuła się tak, jakby dotykała czegoś prastarego. Głaskając go, cała drżała z podekscytowania. Przyczyna jego przybycia w te strony owiana była tajemnicą. W głowie Kyry zrodziło się milion pytań. - Co ci dolega? - zapytał Kyra, głaszcząc jego łuski - Co cię sprowadza do Escalonu? Wtedy z wnętrza smoka wydobył się groźny pomruk. Kyra ze strachu natychmiast cofnęła rękę. Nie mogła do końca wyczuć tej bestii, i mimo że właśnie uratowała jej życie, nagle poczuła, że to był bardzo zły pomysł, podchodzić do niej tak blisko. Smok spojrzał na Kyrę i powoli podniósł ostry jak brzytwa pazur do jej szyi. Kyrę sparaliżował strach. Nie wiedziała, czy smok zaraz nie poderżnie jej gardła. Coś błysnęło w jego oczach, jakby w ostatniej chwili zmienił zdanie. Cofnął swój pazur, lecz już w następnej chwili ciął nim, jak skalpelem. Kyra poczuła piekący ból na twarzy i krzyknęła, gdy szpon werżnął jej się w policzek, upuszczając strużkę krwi. Mimo że było to zaledwie draśnięcie, Kyra wiedziała, że pozostawi trwałą bliznę na jej twarzy. Kyra dotknęła rany i zobaczyła świeżą krew na dłoni. Poczuła się zdradzona i skołowana. W żółtych ślepiach smoka dostrzegła opór, bunt i wyzwanie. Kyra nie rozumiała jego intencji. Czy on jej nienawidził? Czyżby popełniła błąd, ratując mu życie? Dlaczego tylko ją drasnął, skoro przecież mógł ją zabić? - Kim ty jesteś? – zapytała, zlękniona.

W głowie usłyszała głęboki, pradawny głos: Theos. Szczęka opadła jej do ziemi, gdyż wiedziała, że był to głos smoka. Kyra trwała w bezruchu z nadzieją, że przemówi do niej ponownie, jednak ten, nagle, bez żadnego ostrzeżenia, wydał z siebie przeraźliwy ryk i jakby chcąc za wszelką cenę od niej uciec, zaczął rozpaczliwie trzepotać swym jednym zdrowym skrzydłem. Kyra nie mogła pojąć, dlaczego zachowuje się w ten sposób. - Czekaj! – krzyknęła - Jesteś ranny! Pozwól sobie pomóc! Kyra cierpiała, widząc, jak bestia bezskutecznie próbuje oderwać się od ziemi. Krew z jego rany kapała na śnieg. Był tak ogromny, że każdy ruch jego skrzydła podnosił wielką chmurę śniegu i powodował drżenie ziemi. Mimo usilnych prób za nic w świecie nie mógł poderwać swojego potężnego cielska do lotu. - Dokąd chcesz odejść? - zawołała Kyra. Theos szarpnął się znowu, lecz tym razem jego gwałtowny ruch spowodował osunięcie się ziemi i bestia zaczęła staczać się stromym zboczem prosto do rwącej rzeki. Kyra z przerażeniem patrzyła, jak szalejący prąd porywa smoka. - NIE! – krzyknęła i pędem rzuciła się mu na ratunek. Ale nic już nie mogła zrobić. Wartki nurt niósł rozpaczliwie walczącego o życie Theosa w dół krętej rzeki. Kyra patrzyła ze złamanym sercem, jak smok znika za zakrętem, gdzieś między drzewami. Poświęciła wszystko, swoje życie, bezpieczeństwo swych ludzi, by go ratować - i wszystko na marne. I po co jej to było? Czy to w ogóle wydarzyło się naprawdę? Kyra odwróciła się i zobaczyła pięciu martwych mężczyzn, wciąż leżących na śniegu, zobaczyła też rannego Leo przy swojej nodze; ręką dotknęła policzka i poczuła krew na dłoni – tak, to z pewnością nie był tylko sen. Przeżyła spotkanie ze smokiem. Zabiła pięciu ludzi z Gwardii Lorda. Wiedziała, że dzisiejsza noc zmieni jej życie na zawsze. Od teraz nic już nie będzie takie, jak kiedyś. Kyra zauważyła ślady konia, wiodące przez las, i przypomniała sobie chłopca, który był już w drodze do swego pana. Wiedziała, że Gwardia Lorda przybędzie po jej ludzi. Odwróciła się i pobiegła w stronę domu. Musiała jak najszybciej wrócić do Volis, by ostrzec ojca i pozostałych przed nadchodzącym śmiertelnym niebezpieczeństwem.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Wezuwiusz, król Trolli i Najwyższy Władca Mardy stał na skalnym balkonie, na skraju wznoszącej się setki metrów nad ziemią olbrzymiej jaskini i obserwował jak w dole ciężko pracuje jego armia. W przepastnych podziemiach harowały setki trolli. Młoty i kilofy uderzały o skały, odłupując kamienie i ziemię. Panował hałas, jak w kopalni. Ściany jaskini oświetlała niezliczona ilość pochodni, a po podłogach płynęły strumienie lawy. Iskrząc i połyskując ogrzewały i rozświetlały wnętrze jaskini, podczas gdy na dole trolle pociły się i ciężko dyszały w upale. Wezuwiusz uśmiechnął się szeroko. Jego twarz, rozmiarem dwukrotnie większa niż ludzka, była zniekształcona, wręcz groteskowa. Z jego ust wystawały dwa długie kły. Lubił patrzeć na cierpienie innych swoimi małymi, czerwonymi, paciorkowatymi oczami. Chciał by jego lud harował, pracował ciężej niż kiedykolwiek. Wiedział, że tylko ich wielki trud pozwoli mu osiągnąć to, czego nie udało się osiągnąć jego ojcu. Wielki jak dwa trolle, trzy razy większy od człowieka – Wezuwiusz wiedział, że jest wyjątkowy. Miał w sobie wystarczająco siły i gniewu, by osiągnąć to, czego nie osiągnął nikt wcześniej. W głowie uknuł plan, o jakim jego przodkowie nawet nie śnili. Plan, który przyniesie chwałę całej jego nacji. Tu powstanie najpotężniejszy tunel jaki widział ten świat. Tunel który przeprowadzi ich pod Płomieniami, aż do Escalonu. Każde uderzenie młota zbliżało go do upragnionego celu. Nigdy dotąd żaden troll nie wymyślił, jak przejść przez Płomienie całą armią. Czasem udawało się przedostać jednemu czy dwóm, ale większość ginęła podczas tych samobójczych wypraw. Ale Wezuwiusz postanowił przeprowadzić tędy całą armię. Armię, której potrzebował by zniszczyć Escalon, raz na zawsze. Jego ojciec nie wiedział jak to zrobić, poddał się i wybrał życie tu, w dzikiej Mardrze. Ale nie on. Nie Wezuwiusz. On był mądrzejszy niż wszyscy jego ojcowie, silniejszy i bardziej zdeterminowany. Bezwzględny. Pewnego dnia dotarło do niego, że skoro nie można przejść nad Płomieniami, ani przez nie, trzeba przedostać się pod nimi. Porwany tą myślą, od razu zaczął wprowadzać swój plan w życie. Poświęcił tysiące swoich żołnierzy i niewolników, by stworzyć największe dzieło w historii królestwa trolli – tunel pod Płomieniami. Wezuwiusz przyglądał się z satysfakcją, jak jeden z jego dowódców biczuje ludzkiego niewolnika, schwytanego na Zachodzie i skutego łańcuchami z setkami podobnych sobie. Człowiek zawył i osunął się na ziemię. Dowódca nie przestał go chłostać dopóki ten nie wyzionął ducha. Twarz Wezuwiusza wykrzywił uśmiech. Z przyjemnością stwierdził, że inni ludzie zaczęli pracować ciężej. Jego trolle były dwa razy większe od ludzi. Wyglądały też bardziej groteskowo, z wielkimi napęczniałymi mięśniami i zniekształconymi twarzami, na których malowała się niezaspokojona żądza krwi. Ludzie, których schwytali, byli doskonałymi obiektami, na których mogli dać oni upust swojej nienawiści. Jednak, gdy tak się temu przyglądał, Wezuwiusz nadal czuł się sfrustrowany. Wiedział, że ilu ludzi by nie zniewolił, ilu żołnierzy by nie poświęcił, bez względu na to jak mocno by ich nie chłostał, jak okrutnie by ich nie torturował czy ilu by nie zabił, by zmotywować do pracy innych, postępy szły nadal zbyt wolno. Kamień był zbyt twardy, a całe przedsięwzięcie zbyt

wielkie. Wiedział, że w tym tempie nie skończą pracy za jego życia, a jego plan zniszczenia Escalonu, pozostanie jedynie marzeniem. Oczywiście Marda była wystarczająco duża dla jego ludu. Ale to nie miało dla niego znaczenia. Chciał zabijać, podporządkować sobie wszystkich ludzi, odebrać im wszystko. Tak po prostu, dla zabawy. Chciał tego i wiedział, że żeby to osiągnąć, będzie musiał sięgnąć po drastyczniejsze metody. - Mój Panie i Królu - odezwał się głos. Wezuwiusz odwrócił się. Stało przed nim kilku żołnierzy. Wszyscy ubrani w charakterystyczne dla ich armii zielone zbroje z insygniami przedstawiającymi ryczącego niedźwiedzia z psem w pysku. Jego ludzie z szacunkiem pochylili głowy i utkwili wzrok w podłodze, jak zwykli to robić w jego obecności. Zauważył, że trzymają innego żołnierza, w poszarpanej zbroi, z twarzą umazaną popiołem i ze śladami poparzeń. - Możecie przemówić - polecił. Żołnierze powoli unieśli głowy i spojrzeli na niego. - Pojmaliśmy go w Mardzie. W Południowym Lesie - odezwał się jeden z nich – Wracał zza Płomieni. Wezuwiusz spojrzał na spętanego dezertera z odrazą. Każdego dnia wysyłał żołnierzy na zachód z misją przedostania się przez Płomienie do Escalon. Ci, którym się to udało, mieli za zadanie siać postrach wśród ludzi. Jeśli zdołaliby przetrwać, ich kolejnym celem było odnalezienie Dwóch Wież i zdobycie Miecza Ognia, legendarnej broni, która według wierzeń podtrzymywała Płomienie. Większość jego żołnierzy nie wracała z tej misji. Ginęli w Płomieniach lub zabijali ich ludzie po drugiej stronie, w Escalon. To była wyprawa bez powrotu, chyba że z Mieczem Ognia w dłoni. Zdarzało się czasem, że oszpeceni podczas prób przedostania się przez Płomienie wysłannicy, naiwnie powracali do Mardy, jak do bezpiecznego portu po nieudanej misji. Wezuwiusz nie miał dla mnich litości. Uważał ich za dezerterów. - Jakie wieści przynosisz z Zachodu? - zapytał - Czy udało ci się zdobyć Miecz. Przerażony żołnierz ciężko przełknął ślinę. Powoli pokręcił głową. - Nie, mój Panie i Królu - odpowiedział łamiącym się głosem. Wezuwiusz milczał chwilę. - Zatem dlaczego wróciłeś do Mardy? - zapytał. Żołnierz spuścił wzrok. - Zostałem osaczony przez grupę ludzi - odpowiedział - Miałem szczęście, że udało mi się uciec i wrócić. - Ale dlaczego wróciłeś? - naciskał Wezuwiusz. Żołnierz spojrzał na niego niepewnie i nerwowo. - Moja misja się zakończyła, Mój Panie i Królu. Wezuwiusz zamarł. - Twoją misją było zdobyć miecz lub zginąć próbując. - Ale udało mi się przejść przez Płomienie. Zabiłem wielu ludzi i zdołałem wrócić -

odpowiedział błagalnym tonem. - Powiedz mi - zapytał spokojnie Wezuwiusz kładąc rękę na ramieniu trolla i powoli prowadząc go nad brzeg urwiska – Naprawdę sądziłeś, że jeśli wrócisz, pozwolę ci żyć? Mówiąc to Wezuwiusz chwycił trolla za kark, zrobił krok do przodu i zrzucił go z urwiska. Żołnierz zamachał rękoma na ile pozwalały mu kajdany i krzyknął. Żołnierze pracujący na dole zatrzymali się na chwilę i patrzyli jak spada. Troll leciał kilkadziesiąt metrów w dół, po czym z głośnym plaśnięciem uderzył o twardą skałę. Pracujący spojrzeli w górę na Wezuwiusza, a ten popatrzył na nich. Wiedział, że to będzie dobra przestroga dla tych, którzy odważyliby się go zawieść. Szybko wrócili do swojej pracy. Wezuwiusz, ciągle owładnięty furią, którą chciał na kimś wyładować, odszedł od skalnego występu i dumnym krokiem ruszył w dół po krętych, kamiennych schodach. Jego ludzie podążyli za nim. Chciał z bliska zobaczyć, jak idą prace. A skoro już tam będzie, może przy okazji znajdzie sobie jakiegoś żałosnego niewolnika, którego będzie mógł zbić na miazgę. Schodził wąskimi kamiennymi schodami, wykutymi w ciemnej skale. Z każdym jego krokiem w dół podnosiła się temperatura w jaskini. Dziesiątki żołnierzy podążyły za nim, gdy kroczył dumnie przez jaskinię, torując sobie drogę wśród unoszącej się pary, lawy i hord uwijających się w pocie niewolników. Kiedy tak szedł, żołnierze i niewolnicy schodzili mu z drogi, chyląc przed nim głowy. Było piekielnie gorąco od rozgrzanych spoconych ciał harujących mężczyzn, od płynącej przez salę lawy, od iskier, które wydobywały się ze ścian za każdym uderzeniem młota czy kilofu. Wezuwiusz przeszedł przez salę i dotarł do wejścia do tunelu. Staną przed nim i przyglądał się. Szeroki na trzydzieści i wysoki na piętnaście metrów tunel schodził stopniowo w dół, coraz głębiej i głębiej pod ziemię. Kiedy nadejdzie czas, będzie musiał być wystarczająco głęboki by pozwolić całej armii przejść pod Płomieniami. Pewnego dnia dotrą do Escalon, wyjdą na powierzchnię i wezmą tysiące ludzi w niewolę. Wiedział, że to będzie najpiękniejszy dzień w jego życiu. Wezuwiusz maszerował przed siebie. Wyrwał bicz z rąk jednego z żołnierzy i zaczął uderzać nim na prawo i lewo. Wszyscy natychmiast wrócili do pracy. Teraz kuli skały ze zdwojoną siłą prędkością, rozbijając czarny kamień z takim impetem, że powietrze wypełniły kłęby pyłu. Potem skierował się do ludzkich niewolników - kobiet i mężczyzn, których schwytali i uprowadzili z Escalon. Takie misje wspominał z największym zadowoleniem. Wyprawy, których jedynym celem było sianie postrachu na Zachodzie. Większość porwanych ludzi nie przeżywała transportu, ci jednak, którym się udawało, dotkliwie poparzeni, harowali przy budowie jego tunelu. Wezuwiusz skupił się na nich. Wcisną bat w ręce jednego z mężczyzn i wskazał na stojącą obok kobietę. - Zabij ją! - nakazał. Człowiek stał w miejscu, cały drżał, w końcu nieznacznie pokręcił głową. Wezuwiusz wyrwał mu bat i zaczął w zamian biczować jego. Raz za razem, aż ten w końcu

przestał się opierać i padł na ziemię martwy. Inni wrócili do pracy, odwracając wzrok. Wezuwiusz odrzucił bat na ziemię i dysząc ciężko zwrócił wzrok ku wejściu do tunelu. To było jak patrzeć na swoje nemezis. Konstrukcja była tylko w połowie gotowa, prowadziła donikąd. Prace szły zdecydowanie zbyt wolno. - Mój Panie i Królu - odezwał się głos za jego plecami. Wezuwiusz odwrócił się i ujrzał przed sobą elitarną dywizję swoich żołnierzy z Mantry. Ubrani byli w czarno-zielone zbroje zarezerwowane dla najlepszych oddziałów. Stali przed nim dumnie, trzymając przy bokach halabardy. Były to jedyne trolle, którymi Wezuwiusz nie pogardzał. Na ich widok, jego serce zabiło mocniej. Ich obecność tu mogła znaczyć tylko jedno – przynosili ważne wieści. Wiele księżyców temu Wezuwiusz wysłała mantrańskich żołnierzy na specjalną misję. Mieli odnaleźć olbrzyma grasującego w Wielkim Lesie. Wieść niesie, że zabił on już tysiące trolli. Marzył by pojmać olbrzyma, sprowadzić go tu i wykorzystać przy budowie tunelu. Wysyłał w tym celu misję za misją, ale żołnierze nigdy już z nich nie wracali. Wszystkich odnajdywano martwych. Zabitych przez olbrzyma. Wezuwiusz patrzył na swoich żołnierzy, a serce biło mu mocniej z podniecenia. - Przemówcie - polecił. - Mój Panie i Królu, znaleźliśmy olbrzyma - powiedział jeden z nich - Okrążyliśmy go. Nasi ludzie czekają na twoje rozkazy. Wezuwiusz uśmiechną się powoli. Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów poczuł zadowolenie. Jego uśmiech rozszerzał się coraz bardziej, a w jego głowie krystalizował się plan. Uświadomił sobie, że wreszcie będzie mógł urzeczywistnić swoje marzenie. Będzie mógł przekroczyć Płomienie. Popatrzył na dowódcę, po czym przepełniony determinacją i gotowy na to co nieuniknione, odpowiedział. - Zaprowadźcie mnie do niego.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Kyra brnęła przez śnieg, który teraz sięgał jej już do kolan. Wędrowała przez Cierniowy Las, opierając się na swojej lasce, próbując przebić się przez zagęszczającą się śnieżną zamieć. Burza rozszalała się na dobre. Wiatr targał nawet najgrubszymi drzewami, wykrzywiając ich gałęzie i niemal zginając je na pół. Silne podmuchy wiatru i śnieg kaleczyły jej twarz. Nic nie widziała. Trudno było jej nawet utrzymać równowagę. Wiatr cały czas się wzmagał. Każdy krok obkupiony był niewyobrażalnym wysiłkiem. Czerwony księżyc zniknął. Został wchłonięty przez burzę. Teraz nie miała już żadnego światła, którym mogłaby się kierować. Nawet gdyby je miała, na nic by się to zdało, bo i tak nic nie widziała. Jedyną pociechą była obecność Leo, który szedł powoli koło niej. Z każdym krokiem zdawała się zapadać głębiej. Zastanawiała się nawet czy w ogóle się przemieszcza. Czuła, że musi jak najszybciej dotrzeć do swoich ludzi, żeby ich ostrzec. Przez to każdy mozolny krok był jeszcze bardziej frustrujący. Kyra spróbowała podnieść wzrok, mrużąc oczy spojrzała w tnący śnieg. Chciała wypatrzeć cokolwiek na horyzoncie, jakiś odległy punkt orientacyjny, coś, co potwierdziłoby chociaż, że idzie we właściwym kierunku. Dookoła była jednak tylko biel. Jej policzki były rozpalone, wręcz płonęły od smoczego zadrapania. Dotknęła go, a jej ręka od razu zatonęła we krwi – jedynej ciepłej rzeczy, jaka jeszcze istniała. Policzek pulsował, jakby zostało czymś skażony. Kiedy jakiś wyjątkowo silny powiew wiatru w końcu zwalił ją z nóg, zrozumiała, że nie ma sensu iść dalej. Musieli znaleźć schronienie. Była zdeterminowana, chciała dotrzeć do Volis przed żołnierzami, ale wiedziała, że jeśli będzie kontynuować tę samobójczą eskapadę, zginie po drodze. Pocieszało ją tylko to, że w taką pogodę nie mogli zaatakować. Nie wiadomo było nawet, czy giermek dotarł do domu. Rozejrzała się dookoła, tym razem w poszukiwaniu schronienia. Jej wysiłki były daremne. Wokół nic, tylko śnieg. Bezkresna biel i wyjący wiatr sprawiały, że nie była w stanie myśleć, zaczynała panikować. Jej głowę nachodziły wizje tego, jak zamarzają tu z Leo na śmierć i nigdy nikt ich nie znajduje. Wiedziała, że jeśli zaraz nie znajdą schronienia, zginą przed świtem. Była przerażona i ogarniała ja rozpacz. Uświadomiła sobie, że wybrała możliwie najgorszą noc, żeby opuścić Volis. Leo, jakby rozumiał jej myśli, nagle zaczął wyć, po czym odwrócił się i pobiegł gdzieś. Przebiegł prze polanę i na jej drugim końcu zaczął zawzięcie kopać w śniegu. Kyra przyglądała się z ciekawością, jak Leo kopie jak szalony coraz głębiej i głębiej. Zastanawiała się co mógł tam znaleźć. W końcu, zadowolony, odsunął się na bok, odsłaniając wejście do małej jaskini wykutej w zboczu wielkiego głazu. Serce zabiło jej mocniej, podeszła i skuliła się we wnętrzu jaskini, tak małym, że ledwie mieszczącym ich dwoje. Wnętrze było suche i chroniło ich przed wiatrem, co niezwykle ją ucieszyło. Pochyliła się i ucałowała Leo w głowę. - Dobra robota, mały. Polizał ją w odpowiedzi. Pochyliła się i wczołgała głębiej do jaskini. Leo wszedł za nią. Kiedy tylko znaleźli się w środku, poczuła ogromna ulgę. Wreszcie cisza, ściany jaskini wyciszały odgłos wyjącego

wiatru. Wreszcie ani wiatr, ani śnieg nie drażniły już jej twarzy i uszu. Wreszcie była sucha. Poczuła, jakby znów mogła oddychać. Poczołgała się po sosnowych igłach w głąb jaskini, zastanawiając się jak daleko sięga, aż dotarła do tylnej ściany. Usiadła i oparła się o ścianę, obserwując stąd śnieg padający na zewnątrz. Od czasu do czasu większe kłęby śniegu sięgały wejścia do jaskini, ale wnętrze pozostawało suche. Śnieg nie docierał do miejsca w którym siedziała. Leo skulił się obok niej i położył głowę na jej kolanach. Przytuliła go do piersi, trzęsąc się i próbując utrzymać ciepło. Otrzepała jego futro i swoje ubrania z płatków śniegu, starając się je osuszyć. Obejrzała jego ranę. Na szczęście nie była głęboka. Użyła śniegu by oczyścić ranę. Zaskomlał gdy to robiła. - Szzzz... - powiedziała, by go uspokoić. Sięgnęła do kieszeni i dała mu ostatni kawałek suszonego mięsa. Zjadł je łapczywie. Siedząc tak, opierając się o ścianę jaskini, wsłuchując się w szum wiatru i patrząc jak padający śnieg piętrzy się przy wejściu, powoli zasłaniając jej widok, Kyra miała wrażenie, że to już koniec. Próbowała zamknąć oczy, zmęczona, zmarznięta, rozpaczliwie potrzebująca chwili odpoczynku. Jednak pulsujący ból w płonącym policzku, nie pozwalał jej zasnąć. Jej oczy stawały się coraz cięższe, i czuła że nie jest w stanie utrzymać ich otwartych. Igły, na których siedziała, wydały się dziwnie wygodne, jej ciało przylgnęło do skały. Mimo starań zachowania świadomości, czuła że odpływa w błogi sen. * * * Kyra leciała na grzbiecie smoka, trzymając się kurczowo i bojąc o swoje życie. Leciała szybciej niż myślała, że to możliwe. Smok z głośnym świstem trzepotał ogromnymi skrzydłami. Były rozłożyste i piękne, a z każdą chwilą wydawały się stawać coraz większe, jakby miały przysłonić cały świat. Spojrzała w dół i gdy zobaczyła pod sobą wzgórza Volis, zaparło jej dech w piersiach. Nigdy nie widziała ich z góry, nie z takiej wysokości. Mijali wioski, wzgórza i lasy, żyzne winnice. Kyra znała dobrze te okolice. Bez trudu poznała fort swojego ojca, stare głazy okalające pastwiska i pasące się na nich owce. Ale gdy smok zniżył lot, Kyra od razu wyczuła, że coś jest nie tak. Zobaczyła dym. Nie był to dym z kominów, ale czarny, gęsty dym. Gdy zbliżyli się bardziej, z przerażeniem stwierdziła, że to gród jej ojca stoi w płomieniach. Ogień pochłaniał wszystko. Zobaczyła armię, rozciągającą się po horyzont. Żołnierze okrążali fort i podpalali go. Usłyszała krzyki i wiedziała już, że wszyscy jej bliscy, wszyscy, których znała i kochała, umierają właśnie w męczarniach. - Nie! - chciała krzyknąć. Ale słowa utknęły jej w gardle i nie mogła wydać z siebie żadnego dźwięku. Smok odkręcił szyję i odwrócił się do tyłu by spojrzeć jej w oczy. Zdziwiła się widząc, że to dokładnie ten sam smok, którego uratowała. Przeszywał ją spojrzeniem swoich wielkich zółtych ślepi. Theos. Ocaliłaś mnie. Odezwał się głos w jej w myślach. Ocaliłaś mnie a teraz ja ocalę ciebie. Jesteśmy jednością, Kyra. Jednością.

Nagle Theos skręcił gwałtownie, a ona straciła równowagę i spadła. Krzyczała, lecąc w dół. Widziała, jak ziemia zbliża się w zawrotnym tempie. - Nie! - krzyknęła. Z krzykiem znalazła się nagle w ciemności. Nie była pewna gdzie jest. Dysząc ciężko, rozejrzała się wokoło. Zorientowała się, że jest nadal w jaskini. Leżący z głową na jej kolanach Leo jęknął i polizał jej rękę. Wzięła głęboki oddech, starając się przypomnieć sobie, gdzie jest. Było ciemno. Na zewnątrz nadal szalała burza, wiatr wył, a śnieg piętrzył się przy wyjściu z jaskini. Pulsowanie w policzku jeszcze bardziej się nasiliło. Dotknęła go i na dłoni znów zobaczyła świeżą krew. Zastanawiała się czy rana kiedykolwiek przestanie krwawić. - Kyra! - dało się słyszeć tajemniczy głos, cichy jak szept. Kyra, zdziwiona i zaniepokojona obecnością kogoś obcego w jaskini, rozejrzała się w ciemności. Spojrzała w górę i ujrzała stojącą nad nią nieznajomą postać. Mężczyzna miał na sobie długi, czarny płaszcz a w ręku laskę. Wyglądał jak starzec, z siwymi włosami wystającymi mu spod kaptura. Jego laska lśniła lekkim blaskiem oświetlając wnętrze jaskini.. - Kim jesteś i jak się tu znalazłeś? – zapytała, siadając wyprostowana w pełnej gotowości. Mężczyzna zrobił krok w jej stronę. Chciała zobaczyć jego twarz, ale wciąż była ukryta w cieniu. - Czego pragniesz niewiasto? - odezwał się głosem jakby z innego świata, który sprawiał, że poczuła się dziwnie swobodnie. - Chcę być wolna – odpowiedziała. – Chcę być wojownikiem. - Zapomniałaś o czymś – powiedział – O najważniejszej rzeczy. Czego naprawdę pragniesz? Patrzyła na niego oniemiała. Zbliżył się o kolejny krok. - Pragniesz podążać ścieżką swojego przeznaczenia. Kyra zastanowiła się nad tymi słowami. - Co więcej - mówił dalej – pragniesz poznać siebie. Podszedł jeszcze bliżej. Był już tuż przy niej, jednak nadal spowijał go cień. - Kim jesteś, Kyro? - zapytał. Patrzyła na niego otępiała. Chciała odpowiedzieć, ale w tej chwili wydało jej się, że nie wie kim właściwie jest. Niczego nie była już pewna. - Kim jesteś? – powtórzył, jakby domagał się odpowiedzi, a jego głos odbił się echem od wszystkich ścian i wybrzmiał tak głośno, że miała wrażenie, jakby zaraz miały jej pęknąć bębenki. Gdy zbliżył się jeszcze bardziej, przestraszona, zasłoniła twarz rękami. Gdy wreszcie odsłoniła oczy, ze zdziwieniem odkryła, że znów jest w jaskini sama. Nie rozumiała, co tu zaszło. Powoli opuściła ręce. Nie miała wątpliwości, że to nie był sen. Jaskinia wypełniła się blaskiem porannego słońca. Światło, odbijające się od śniegu i ścian, było oślepiające. Zdezorientowana, zmrużyła oczy i spróbowała zebrać się w sobie. Silny wiatr ustał, nie sypał już śnieg. Spora warstwa białego puchu częściowo blokowała wejście do jaskini. Na zewnątrz śpiewały ptaki, a niebo było niebieskie, bez ani jednej

chmurki. Czuła się jak nowo narodzona. Nie dowierzała – udało jej się przetrwać tę straszną noc. Leo szturchnął ją niecierpliwie i uszczypnął w nogę. Spróbowała wstać, ale gdy to zrobiła natychmiast zachwiała się i zwinęła z bólu. Jej ciało było obolałe po walce, czuła na sobie każdy przyjęty cios, ale przede wszystkim jej policzek piekł, jakby płoną żywym ogniem. Przypomniała sobie pazur smoka. Dotknęła twarzy i stwierdziła, że mimo że to tylko zadrapanie, rana jest wciąż wilgotna i oblepiona krwią. Zakręciło się jej w głowie. Nie wiedziała czy to ze zmęczenia, głodu czy od rany zadanej przez smoka. Na miękkich nogach ruszyła za Leo, który niecierpliwie rozkopywał śnieg, torując im wyjście z jaskini. Kyra schyliła się i wyszła na zewnątrz. Znalazła się nagle w krainie oślepiającej bieli. Zasłoniła oczy. Wiatr ustał, wokoło ćwierkały ptaki, a na leśną polanę, pomiędzy drzewami, wdzierało się słońce. Usłyszała hałas. Odwróciła się i zobaczyła, jak wielka czapa śniegu ześlizguje się z pobliskiej sosny i spada na ziemię. Spojrzała pod nogi i zorientowała się, że stoi po pas w śniegu. Leo ruszył pierwszy, torując im drogę w śniegu. Szli z powrotem w kierunku Volis. Była tego pewna. Szła za nim, starają się dotrzymać mu kroku. Jednak każdy krok był dla niej wyzwaniem. Oblizała wargi. Znów poczuła silne zawroty głowy. Krew pulsowała w jej policzku. Zaczęła zastanawiać się, czy rana nie jest zatruta. Czuła w sobie zmianę. Nie umiała tego racjonalnie wyjaśnić, ale miała wrażenie, jakby smocza krew płynęła teraz w jej żyłach. - Kyra! - dało się słyszeć krzyk. Głos brzmiał jakby dochodził zza światów. Kolejne głosy dołączyły do niego, wyciszane przez śnieg i drzewa. Zajęło jej to chwilę, by zorientować się, że zna te głosy. To byli ludzie jej ojca. Szukali jej. Poczuła ulgę. - Tutaj! - zawołała. Myślała, że krzyczy, ale ze zdziwieniem usłyszała swój słaby głos, niewiele głośniejszy od szeptu. W tej chwili zdała sobie sprawę z tego, jaka była już słaba. Jej rana dziwnie na nią wpływała. Nie wiedziała co się dzieje. Nagle poczuła, że uginają się pod nią kolana. Upadła na śnieg. Nic już nie mogła zrobić. Leo zawył po czym pobiegł w stronę odległych głosów. Chciała go zawołać, chciała krzyczeć, ale była już zbyt słaba. Leżała tak, w śniegu, patrząc na świat bieli i w oślepiające zimowe słońce. Zamknęła oczy. Sen ją zmógł. Nie mogła tego powstrzymać.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Alec oparł głowę na rękach, próbując powstrzymać narastający ból. Zapakowany po brzegi powóz, który przewoził go wraz z innymi, trząsł się bezustannie przez całą noc, tocząc się po wiejskich drogach. Bez przerwy natrafiali na doły i wertepy, a ten prymitywny drewniany pojazd z metalowymi poręczami i na drewnianych kołach, zdawał się być stworzony do tego, by uczynić tę podróż możliwe najmniej komfortową. Przy każdym wyboju Alec uderzał głową o drewnianą ściankę. Po pierwszym razie, myślał że to nie może trwać długo, że ta droga szybko się skończy. Jednak mijały godziny a droga zdawała się tylko pogarszać. Nie spał całą noc. Budziły go ciągłe uderzenia w głowę lub smród innych chłopców, ich ciągłe poszturchiwania. Przez całą noc powóz zatrzymywał się co jakiś czas i zabierał kolejnych chłopców, upychając ich tutaj w ciemności. Czuł, że mu się przyglądają, oceniają go. Morze smutnych twarzy gapiących się na niego oczami pełnymi gniewu. Wszyscy byli starsi, nieszczęśliwi i szukali ofiary. Z początku myślał, że skoro wszyscy zostali pojmani wbrew swojej woli, by służyć w Płomieniach, zrodzi się między nimi coś w rodzaju wspólnoty. Szybko jednak przekonał się, że nie może być o tym mowy. Każdy z chłopców był jak oddzielna samotna wyspa. Jeśli następowały między mini jakieś interakcje, to była to jedynie wrogość i agresja. Wszyscy mieli zacięte, nieogolone twarze, blizny, nosy, które wyglądały jakby zaznały zbyt wielu ciosów. Alec zaczął się domyślać, że nie wszyscy jego towarzysze to młodzi chłopcy, którzy dopiero co skończyli osiemnaście lat. Niektórzy byli starsi, złamani życiem, o twarzach przestępców, złodziei, gwałcicieli i morderców. Wszyscy wrzuceni do jednego wozu, wywożeni, by ochraniać Płomienie. Alec siedział na drewnianej ławce, ściśnięty z innymi, czując się jak w drodze do piekła i myśląc, że gorzej już być nie może. Ale postojom zdawało się nie być końca. Ku jego zdziwieniu ciągle udawało się upchać do środka kolejnych pasażerów. Kiedy pojmano jego, w środku był już z tuzin innych chłopców i wydawało się być ciasno. Nie można było się ruszać. Teraz, gdy dopakowano kolejnych kilkunastu, a ich liczba ciągle rosła, Alec czuł, że powoli zaczyna brakować mu tchu. Ci, którzy wsiedli po nim, musieli całą drogę stać. Próbowali przytrzymywać się drewnianego sufitu czy czegokolwiek, ale głównie wpadali na siebie nawzajem i przewracali się przy każdym napotkanym wyboju. Co i raz ktoś komuś przyłożył, inny mu oddał. Bójki wybuchały co chwili przez całą noc. Z niedowierzaniem Alec obserwował jak jeden z chłopców usiłował odgryźć drugiemu ucho. Jedyne szczęście w tym całym nieszczęściu było takie, że ze względu na niemożność wykonywania zbyt wielu ruchów, nikt nie był w stanie wyprowadzić prawdziwego ciosu, przez co bójki kończyły się szybko, za to z wzajemnymi zapewnieniami, że to jeszcze nie koniec. Usłyszał śpiew ptaków i wyjrzał przez żelazne kraty, by ujrzeć pierwsze promienie wschodzącego słońca. Nie dowierzał, że nadszedł już dzień i że udało mu się przetrwać tę najdłuższa noc w jego życiu. Gdy słońce stopniowo rozświetlało wnętrze powozu, Alec mógł dokładniej przyjrzeć się swoim kompanom podróży. Szybko zorientował się, że jest zdecydowanie młodszy do

większości z nich i na pewno najmniej niebezpieczny. To była grupa krewkich, umięśnionych dzikusów, z bliznami i tatuażami. Zapomniane dzieci świata. Wszyscy byli na skraju wyczerpania po całej nocy w drodze, źli i zgorzkniali. Wypełniony po brzegi powóz zdawał się być tykającą bombą. - Wyglądasz na za młodego, by tu być - odezwał się jakiś niski głos. Alec obejrzał się i zobaczył chłopaka, może rok lub dwa starszego od niego, siedzącego tuż obok, ramię w ramię z nim. Alec zdał sobie sprawę, że to o niego opierał się całą noc. Był to duży, dobrze zbudowany chłopak o szerokich ramionach i szczerej twarzy wieśniaka. Nie wyglądał jak inni, zdawał się być przyjazny i otwarty, może nawet odrobinę naiwny. Alec poczuł, że znalazł bratnią duszę. - Zająłem miejsce mojego brata - odpowiedział zdawkowo, nie wiedząc, ile może mu powiedzieć. - On się bał? Alec pokręcił głową. - Kulał - wyjaśnił. Chłopak pokiwał głową ze zrozumieniem i popatrzył na Aleca z szacunkiem. Zapadła cisza a Alec przyjrzał się nowemu znajomemu. - A ty? - zapytał – Ty też nie wyglądasz, jakbyś skończył już osiemnaście lat. - Mam siedemnaście – odpowiedział. - Więc jak się tu znalazłeś? - Zgłosiłem się na ochotnika. Alec był zaskoczony. - Na ochotnika? Ale dlaczego? Chłopak wbił wzrok w podłogę i wzruszył ramionami. - Chciałem się wyrwać. - Wyrwać skąd? - zapytał zaskoczony. Chłopak zamilkł, a jego twarz posmutniała. Zdawało się, że nic już nie powie, ale po dłuższej chwili wymamrotał: - Z domu. Alec widział po jego twarzy, że w jego domu musiało dziać się coś naprawdę złego. Po siniakach na jego ciele i oczach pełnych smutku i gniewu zarazem, Alec mógł tylko domyślać się co to było. - Przykro mi - powiedział. Chłopak popatrzył na niego zdziwiony, jakby nie spodziewał się zaznać współczucia ze strony żadnego z towarzyszy podróży. Wyciągnął do niego rękę. - Jestem Marco - powiedział. - Alec Uścisnęli sobie dłonie. Chłopak był dwa razy większy od Aleca i od jego uścisku aż zabolała go ręka. Poczuł jednak, że spotkał przyjaciela i ulżyło mu, szczególnie zważając na morze wrogich twarzy stojących nad nimi. - Pewnie jesteś jedynym, który zgłosił się na ochotnika - stwierdził Alec.

- Pewnie masz rację. Większość z nich to więźniowie. Reszta została zaciągnięta siłą. - Więźniowie? - zapytał Alec, zaskoczony. - Tak. Strażnicy to nie tylko poborowi. Jest tu też wielu przestępców. - Kogo nazywasz przestępcą, chłopczyku? - odezwał się jakiś nieprzyjemny głos. Odwrócili się i zobaczyli chłopaka zniszczonego życiem, wyglądającego na czterdzieści lat, mimo że zapewne nie miał jeszcze dwudziestu, z dziobatą cerą i oczami jak paciorki. Ten pochylił się nisko i spojrzał Marco prosto w oczy. - Nie mówiłem do ciebie - powiedział Marco wyzywająco. - A teraz już mówisz - chłopak kipiał złością i ewidentnie szukał zwady – No dalej, powtórz to. Nazwij mnie przestępcą prosto w twarz. Marco poczerwieniał i sam zacisnął szczęki ze złości. - Uderz w stół, a nożyce się odezwą. Starszy chłopak zapłonął ze złości. Alec podziwiał odwagę Marco. Chłopak rzucił się na Marco zaciskając ręce na jego gardle z całych sił. Wszystko stało się tak szybko. Udało mu się zaskoczyć Marco. Oczy wyszły mu na wierzch, gdy powoli zaczęło brakować mu powietrza w płucach. Próbował wyrwać się z jego łapsk, ale bez skutku. Marco był większy, ale tamten miał duże żylaste dłonie, o zrogowaciałej skórze, zapewne wprawione w mordowaniu i dlatego Marco nie był w stanie wyswobodzić się z jego żelaznego uścisku. - Walka, walka! - zaczęli skandować niektórzy. Reszta z lekkim znudzeniem przyglądała się bójce, jednej z wielu toczonych tej nocy. Marco, szarpiąc się ze wszystkich sił, odchylił ciało do tyłu i niespodziewanie walną chłopaka z główki, miażdżąc mu nos. Rozległ się chrzęst i polała się krew. Marco próbował wstać, by zyskać przewagę, ale jakiś inny chłopak przycisnął go do ziemi wielkim, ciężkim butem. W tej samej chwili, pierwszy z nich, nadal obficie krwawiąc z nosa, sięgnął za pas i wyciągnął coś błyszczącego. Słońce poranka odbiło się od ostrza i Alec zorientował się, że tamten trzyma w ręku sztylet. Wszystko działo się tak szybko, że Marco nie miał szansy by w porę zareagować. Chłopak zamachnął się, celując w pierś Marco. Wtedy Alec wkroczył do akcji. Rzucił się do przodu, złapał zbira za nadgarstek oboma rękami i pociągnął w stronę podłogi, ratując w ten sposób Marco przed śmiertelnym ciosem. Ostrze dosięgło Marco, ale jedynie rozcięło jego koszulę, ciało pozostawiając w jednym kawałku. Alec i ten oprych wylądowali na podłodze, walcząc o sztylet. Marco zdołał wstać, wykręcając boleśnie nogę w kostce drugiemu z napastników. Alec poczuł tłuste dłonie na swojej twarzy. Chłopak drapał go swoimi długimi pazurami, sięgając w stronę oczu. Alec wiedział, że musi działać szybko. Odwrócił się i wyprowadził szybki cios łokciem w szczękę napastnika, po czym z satysfakcją usłyszał szczęk przestawianych kości. Zbir stoczył się z niego, padając twarzą na ziemię. Alec dysząc ciężko, z twarzą piekącą od zadrapań, jakimś cudem podniósł się szybko na nogi i stanął obok Marco. Obaj ściśnięci byli pomiędzy pozostałymi chłopakami.

Stali tak obok siebie, patrząc na leżących na ziemi napastników. Serce Aleca waliło jak szalone. Zdecydował, że nie będzie już siadał. To prowokowało zbyt dużo ataków z góry. Wolał już stać, bez względu na to, jak długa jeszcze miałaby okazać się ta podróż. Rozejrzał się i dostrzegł wszystkie te wrogie spojrzenia. Od tej chwili, zamiast odwracać wzrok, postanowił patrzeć równie wyzywająco. Zrozumiał, że musi udawać pewnego siebie, jeśli ma przetrwać wśród tych typów. W końcu ich spojrzenia jakby złagodniały, teraz zdawały się wyrażać coś w rodzaju szacunku. W końcu oni pierwsi odwrócili wzrok. Marco obejrzał swoją koszulę w miejscu, gdzie przeciął ją sztylet i spojrzał na Aleca z wyrazem wdzięczności. - Zyskałeś przyjaciela na śmierć i życie - powiedział szczerze. Wyciągnął rękę i poklepał Aleca po ramieniu. To było miłe uczucie. Przyjaciel – właśnie tego potrzebował.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Kyra otworzyła oczy, zdezorientowana, zastanawiając się, gdzie się znajduje. Nad sobą widziała kamienny sufit, na ścianach odbijało się pulsujące światło pochodni, a ona sama leżała na łożu wyściełanym luksusowymi futrami. Nie mogła w to uwierzyć. Ostatnie co pamiętała, to jak upada w śnieg, pewna, że umiera. Podniosła głowę, spodziewając się, ze wokół będzie tylko ośnieżony las. Zamiast tego ujrzała mnóstwo wpatrzonych w nią, znajomych twarzy. Był tam jej ojciec, byli jej bracia Brandon, Braxton i Aidan, dostrzegła też twarze Anvina, Arthfaela i Vidara, oraz z tuzin najlepszych żołnierzy jej ojca. Znów była w twierdzy, w swojej komnacie, w swoim łóżku, a wszyscy wokół patrzyli na nią z troską. Poczuła ucisk na ręce, odwróciła się i zobaczyła Lyrę, nadworną uzdrowicielkę, o wielkich piwnych oczach i długich siwych włosach, która stała u brzegu jej łóżka i badała jej puls. Otworzyła szeroko oczy, uświadamiając sobie, że na pewno nie jest już w lesie. Jakoś zdołała wrócić do domu. Usłyszała skomlenie i poczuła mokry nos Leo na swojej dłoni. Wtedy zrozumiała, że to on musiał pomóc im ją odnaleźć. - Co się stało? - zapytała, wciąż oszołomiona, próbując poskładać myśli w logiczną całość. Wszystkim wyraźnie ulżyło, gdy zobaczyli, że jest przytomna i może mówić. Jej ojciec podszedł bliżej, z twarzą wyrażającą niepokój i ulgę jednocześnie i mocno ścisnął jej dłoń. Aidan podszedł i chwycił jej drugą dłoń. Uśmiechnęła się na widok swojego młodszego brata. - Kyra - powiedział jej ojciec głosem pełnym współczucia - Jesteś już w domu. Bezpieczna. Kyra dostrzegła w jego oczach wyraz poczucia winy i w pamięci wróciła do ich kłótni z poprzedniej nocy. Zdała sobie sprawę, że musiał czuć się winny. W końcu to jego słowa sprawiły, że uciekła. Kyra poczuła ukłucie i zawyła z bólu, kiedy Lyra dotknęła chłodnym ręcznikiem jej rany na policzku. Nakładała w ten sposób maść, która w pierwszej chwili jeszcze bardziej rozpalała ranę, ale wkrótce potem zaczynała ją chłodzić. - To woda liliowa - wyjaśniła Lyra – Wykonałam sześć różnych mikstur, zanim zdołałam ustalić czym możemy wyleczyć tę ranę. Masz szczęście, że w ogóle da się ją jeszcze wyleczyć infekcja była już bardzo poważna. Ojciec spojrzał z niepokojem na jej policzek. - Opowiedz nam co się stało - poprosił - Kto ci to zrobił? Kyra uniosła się na łokciach rozglądając się po komnacie. Wszystkie oczy patrzyły na nią w milczeniu. Starała się sobie wszystko przypomnieć, poskładać to w logiczną całość. - Pamiętam, … - zaczęła ochrypniętym głosem - ...burzę, Płomienie i Cierniowy Las. Jej zaniepokojony ojciec zmarszczył brwi. - Dlaczego się tam zapuściłaś? - zapytał - Po co iść tak daleko w taką noc jak ta? Spróbowała sobie przypomnieć. - Chciałam zobaczyć Płomienie na własne oczy - odpowiedziała - A potem szukałam schronienia. Pamiętam Jezioro Marzeń i tę kobietę... - Kobietę? W Cierniowym Lesie?

- Ona była z innego świata. Śnieg jej nie dosięgał. - Czarownica - przeklął Vidar. - Takie, jak ona, włóczą się w czasie Zimowego Księżyca - dodał Arthfael. - Co ci powiedziała? - zapytał ojciec. Kyra dostrzegła niepokój na twarzach wszystkich zgromadzonych i postanowiła nie mówić o tym, jaką przyszłość jej przepowiedziano. Sama jeszcze nie do końca to rozumiała i pomyślała, że jeśli podzieli się tym z nimi, mogą ją uznać za wariatkę. - Nie pamiętam - odpowiedziała. - Czy to ona ci to zrobiła? - zapytał ojciec, spoglądając na jej policzek. Kyra pokręciła głową i ciężko przełknęła ślinę przez wysuszone gardło. Lyra szybko podała jej wodę. Napiła się i dopiero teraz dotarło do niej, jak bardzo była rozpalona. - Usłyszałam wycie - mówiła dalej - Wycie, jakiego nigdy wcześniej nie słyszałam. Usiadła wyżej. Wspomnienia zaczęły wracać i wszystko powoli nabierało sensu. Spojrzała ojcu prosto w oczy, ciekawa jak zareaguje. - Wycie smoka - zaznaczyła wyraźnie, przygotowując się na ich reakcję, nie mając pewności, czy w ogóle jej uwierzą. W pokoju zawrzało. Wszyscy patrzyli na nią z niedowierzaniem. Potem nastąpiła chwila krępującej ciszy. Mężczyźni wyglądali na bardziej zszokowanych niż kiedykolwiek dotąd. Zdawało się jej, że minęła wieczność, zanim jej ojciec w końcu się odezwał. - Smoki nie przybywały do Escalonu od tysięcy lat - powiedział – To musiało być coś innego. Twoja wyobraźnia spłatała ci figla. Thonos, stary królewski historyk i filozof o długiej siwej brodzie, wystąpił na przód, opierając się na swojej lasce. Rzadko zabierał głos, ale zawsze gdy mówił, wzbudzał ogromny szacunek, ze względu na swoją wiedzę i mądrość. - W noc Zimowego Księżyca - przemówił słabym głosem - takie rzeczy się zdarzają. - Widziałam go - powiedziała Kyra - Widziałam i uratowałam. - Uratowałaś? – powtórzył ojciec z niedowierzaniem, patrząc na nią, jakby postradała zmysły - Uratowałaś smoka? Wszyscy zgromadzeni popatrzyli na nią jak na niespełna rozumu. - Jest osłabiona – powiedział Vidar – Nie myśli jasno. - Nic mi nie jest - odpowiedziała – I nie kłamię. W desperacji rozejrzała się po pokoju. - Czy kiedykolwiek przyłapaliście mnie na kłamstwie? Patrzyli na nią, niepewni co o tym myśleć. - Dajcie jej szanse opowiedzieć całą historię - wstawił się za nią Vidar. Ojciec kiwną głową. - Mów dalej Kyra oblizała usta i wyprostowała się. - Smok był ranny. Otoczyli go żołnierze. Chcieli go zabić. Nie mogłam pozwolić mu umrzeć. Nie w ten sposób. - Co zatem zrobiłaś? - zapytał Anvin, brzmiąc mniej sceptycznie niż inni.

- Zabiłam ich – powiedziała, patrząc się w przestrzeń i odtwarzając sobie tę scenę w głowie. Jej głos był ciężki. Wiedziała, jak niewiarygodna była jej historia. Sama ledwie była w stanie w nią uwierzyć - Zabiłam ich wszystkich. Znów zapadła grobowa cisza, jeszcze cięższa od poprzedniej. - Wiedziała, że mi nie uwierzycie - dodała w końcu. Jej ojciec odchrząknął i ścisnął jej dłoń. - Kyro – powiedział smutnym głosem - Koło miejsca, w którym cię znaleźliśmy odkryliśmy tez ciała pięciu mężczyzn. Żołnierzy. Jeśli to, co nam opowiedziałaś, to prawda, czy zdajesz sobie sprawę z powagi sytuacji? Czy rozumiesz co zrobiłaś? - Nie miałam wyjścia, Ojcze - odpowiedziała – Jak nakazuje pieczęć naszego rodu – nie mogłam zostawić rannego zwierzęcia na pewną śmierć. - Smok, to nie zwierzę - odpowiedział w złości - Smok to... Jednak jego głos ucichł. Wyraźnie nie był pewien, co powinien powiedzieć. - Jeśli wszyscy żołnierze nie żyją – wtrącił Arthfael, przełamując ciszę - co to zmienia? Kto mógłby wiedzieć, że to ona ich zabiła? Jak ktoś miałby wpaść na ten trop? Kyra poczuła ukłucie w żołądku. Wiedziała, że musi im powiedzieć całą prawdę. - Był tam ktoś jeszcze - dodała, niechętnie - Młody chłopak. Giermek. Wszystko widział. Uciekł na swoim koniu. Patrzyli na nią posępnie. Maltren wystąpił do przodu, marszcząc brwi. - Dlaczego zatem pozwoliłaś mu uciec? - zapytał. - To był tylko dzieciak - odpowiedziała - odjeżdżał na koniu, był tyłem do mnie. Miałam mu wpakować strzałę w plecy? - Wątpię by twoja strzała dosięgła któregokolwiek z nich, ale jeśli tak było, to dlaczego pozwoliłaś chłopakowi żyć, a nas skazałaś na pewną śmierć? - Nikt nie skazał nas na pewną śmierć - ojciec skarcił Maltrena, stając w jej obronie. - Czyżby? - odpowiedział tamten - Jeśli to, co mówi dziewczyna, jest prawdą, to żołnierze z Gwardii Lorda nie żyją, a winę za to ponosi Volis. Mają świadka, a my jesteśmy już martwi. Ojciec spojrzał na nią z twarzą ponurą jak nigdy. - To doprawdy złe wieści - powiedział głosem kilkusetletniego starca. - Przepraszam, Ojcze - odpowiedziała - Nie chciałam sprowadzić na was kłopotów. - Nie chciałaś? - zakrzyknął Maltren - Po prostu przez przypadek zabiłaś pięciu Gwardzistów? I w imię czego? - Mówiłam już. Uratowałam smoka. - Tak, żeby uratować wymyślonego smoka - Maltren parsknął śmiechem - Takiego, który – gdyby istniał – z wdzięczności rozszarpał by cię na strzępy. - Nie rozszarpał mnie - odpowiedziała. - Wystarczy tych żartów o smokach - powiedział jej ojciec, podnosząc głos - Powiedz nam prawdę. Jesteśmy tu wszyscy dorośli. Cokolwiek się stało – powiedz. Nie będziemy cię oceniać. Czuła, jakby miała się zaraz rozpłakać.

- Już wszystko wam powiedziałam. - Ja jej wierzę - powiedział Aiden, który wciąż stał u jej boku. Nie mogła być mu bardziej wdzięczna. Ale rozglądając się po komnacie upewniła się tylko, że poza nim, nikt inny jej nie wierzy. Znów zapadła grobowa cisza. - To nie jest możliwe, Kyro - powiedział w końcu ojciec spokojniejszym już głosem. - Tak było - dał się nagle słyszeć mroczny głos. Odwrócili się i ujrzeli w drzwiach kilku ludzi jej ojca. Weszli do komnaty strzepując śnieg ze swoich futer i włosów. Mężczyzna, który przemówił, patrzył na Kyrę z przejęciem. - Znaleźliśmy ślady - powiedział - W pobliżu rzeki. Tam, gdzie znajdowały się ciała. Ślady za duże by mogło je zostawić jakieś zwierze. To ślady smoka. Wszyscy znów spojrzeli na Kyrę, zupełnie zbici z tropu. - No to gdzie jest teraz ten smok? - zapytał Maltren. - Ślady prowadzą do rzeki - odpowiedział jeden z żołnierzy. - Nie mógł latać - powiedziała Kyra – Mówiłam wam, że był ranny. Stoczył się do rzeki i tyle go widziałam. Nastała cisza. Było jasne, że teraz już jej wierzą. Patrzyli na nią z podziwem. - Twierdzisz, że widziałaś tego smoka? - zapyta jej ojciec. Skinęła głową. - Podeszłam do niego tak blisko, jak ty teraz do mnie - odpowiedziała. - Zatem jak udało ci się ujść z życiem? - zapytał. Przełknęła ślinę, nie będąc pewna, co odpowiedzieć. - Wtedy właśnie zostałam zraniona – powiedziała, wskazując na policzek. Wszyscy spojrzeli na jej ranę, ale teraz już inaczej. Zupełnie oszołomieni. Kyra dotknęła rany opuszkami palców. Wiedziała, że zostanie po niej duża blizna, która zmieni jej twarz na zawsze. Ale jakoś zupełnie się tym nie przejmowała. - Nie sądzę jednak, by zranił mnie celowo - dodała. Znów patrzyli na nią jakby zwariowała. Chciała im opowiedzieć o więzi, jaka połączyła ją z tą istotą, ale obawiała się, że nie będą w stanie zrozumieć. Stali tam wszyscy, cała komnata dorosłych mężczyzn i żaden nie wiedział co powiedzieć. W końcu przemówił jej ojciec: - Dlaczego ryzykowałaś życiem by uratować smoka? Sprowadziłaś na nas wszystkich niebezpieczeństwo. To było istotne pytanie. Pytanie, na które Kyra nie miała odpowiedzi. Chciałaby umieć im wyjaśnić, opisać im swoje uczucia, emocje i tą potrzebę podążania za przeznaczeniem. Wiedziała jednak, że nie zrozumieją. Wiedziała, że sprowadziła na nich niebezpieczeństwo i czuła się z tym okropnie. Jedyne, co mogła w tej sytuacji zrobić, to spuścić głowę i powiedzieć: - Wybacz mi, Ojcze. - To niemożliwe - odezwał się znów Maltren - Nie da się przeżyć spotkania ze smokiem. - Chyba, że... - zaczął Anvin. Spojrzał na Kyrę w dziwny sposób, po czym odwrócił się do jej ojca - Chyba, że twoja córka jest…

Jej ojciec błyskawicznie posłał mu takie spojrzenie, że Anvin od razu zamilkł. Kyra patrzyła przez chwile raz na jednego, raz na drugiego, zastanawiając się, co Anvin chciał powiedzieć. - Chyba, że kim jestem? - zażądała odpowiedzi. Ale Anvin nic już nie powiedział, tylko odwrócił wzrok. Cały pokój znów spowiła cisza i nikt już nie patrzył w jej stronę. Jakby wszyscy znali i ukrywali przed nią jakiś sekret. Ojciec wstał nagle, puszczając jej dłoń. To był znak, że zebranie zostało zakończone. - Teraz musisz odpoczywać - powiedział, po czym zwrócił się do swoich ludzi - Nadchodzi armia - powiedział ponurym ale silnym głosem - Musimy się przygotować.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Kyra stała samotnie pośrodku zalanej letnim słońcem łąki, zachwycona roztaczającym się przed nią widokiem. Wszystko było w rozkwicie, jaskrawych kolorach, soczyście zielone wzgórza nakrapiane jaskrawą żółcią i czerwienią kwiatów. Drzewa także obsypane były kwieciem, o gęstym listowiu szeleszczącym na wietrze i gałęziach ciężkich od owoców. Zbocza wzgórz zdobiły gęste winnice, ciepłe powietrze gęste było od zapachu kwiatów i winogron. Kyra nie była pewna gdzie się znajduje, gdzie podział się jej lud – i gdzie podziała się zima. Gdzieś z wysoka doszedł ją ryk, spojrzawszy w górę zobaczyła Theosa kołującego na niebie. Smok obniżył lot i wylądował w trawie kilka kroków od niej; jego rozjarzone, żółte ślepia wpiły się w nią. Połączyła ich jakaś niewypowiedziana prawda, ich związek był tak głęboki, jakby żadne słowa nie były potrzebne. Theos nagle poderwał łeb, ryknął i zionął ogniem prosto w jej kierunku. Z jakiegoś powodu Kyra pozostała niewzruszona. Nie uchylała się przed nadchodzącymi płomieniami, podświadomie wiedząc, że smok nigdy by jej nie skrzywdził. Strumień ognia rozdwoił się przed nią w lewo i prawo, zapalając wszystko wokół, lecz jej nie robiąc żadnej krzywdy. Kyra spojrzała za siebie i z przerażeniem ujrzała, jak płomienie ogarniają wszystko wokół, zamieniając soczystą zieleń, całe piękno lata w czarne zgliszcza. Krajobraz przemienił się w mgnieniu oka, z drzew zostały poskręcane szczątki, łąka zmieniła się w goły ugór. Płomienie buchały coraz wyżej, rozprzestrzeniały się coraz dalej, coraz szybciej. Patrzyła z przerażeniem jak w oddali pochłaniają Volis – nie pozostawiając po sobie nic prócz gruzów i popiołu. Theos wreszcie przestał, a Kyra znów obróciła się by spojrzeć mu w oczy. Stała w cieniu smoczego ciała, przytłoczona jego ogromem, nie wiedząc czego się spodziewać. Chciał czegoś od niej, nie miała jednak pojęcia czego. Kyra wyciągnęła rękę, by dotknąć jego łusek, jednak ten raptownie uniósł szpon, ryknął i rozciął jej policzek. Kyra przebudziła się z krzykiem i usiadła w łóżku przyciskając dłonie do zranionego policzka, z którego na całe ciało promieniował okropny ból. Rzucała się we śnie, próbując uciec od smoka – jednak teraz czuła na sobie ludzkie dłonie starające się ją uspokoić. Kyra zamrugała i spojrzała na pochylającą się nad nią znajomą twarz, czuła wilgotny kompres na policzku. - Ciii... – Lyra szepnęła uspokajająco. Kyra rozejrzała się wokół zdezorientowana, aż wreszcie zrozumiała, że to był tylko sen. Była w domu, w warowni swego ojca, wciąż w swojej komnacie. - To tylko zły sen – powiedziała Lyra. Kyra zrozumiała, że musiała znów zasnąć, nie wiedziała tylko jak dawno. Zerknęła w okno i zorientowała się, że światło słońca zastąpił mrok. Usiadła prosto, zaniepokojona. - Która godzina? – spytała.

- Późno w nocy, moja pani – odpowiedziała Lyra – Księżyc zdążył już skryć się za widnokrąg. - Jakie wieści o nadchodzącej armii? – spytała z sercem bijącym ciężko w piersi. - Żadna armia nie nadchodzi, moja pani – odpowiedziała – Zaspy wciąż są wysokie, a ty ocknęłaś się gdy już zmierzchało. Żadna armia nie wytrzyma marszu w taką pogodę. Nie martw się – spałaś tylko przez kilka godzin. Odpoczywaj. Kyra opadła na poduszki i odetchnęła głęboko; na dłoni poczuła dotknięcie wilgotnego nosa - to Leo lizał ją po dłoni. - Nie odszedł od łóżka ani na krok, moja pani – powiedziała Lyra z uśmiechem – Tak samo jak on. Kyra podążyła za ruchem jej ręki i ze wzruszeniem ujrzała Aidana, który leżał przy palenisku na posłaniu z futer. Wciąż trzymał w dłoni oprawioną w skórę książkę, choć spał głęboko. - Czytał ci, gdy spałaś – dodała. Kyra ze zdwojoną siłą poczuła miłość do młodszego brata, co jeszcze zwiększyło jej niepokój przed nadchodzącymi kłopotami. - Wyczuwam jak bardzo jesteś spięta – powiedziała Lyra przyciskając kompres do jej policzka – Miałaś złe sny. To znak smoka. Kyra ujrzała jej zakłopotane spojrzenie i zamyśliła się. - Nie rozumiem, co się ze mną dzieje – odrzekła – Nigdy nie śniłam w ten sposób. To wydawało się czymś więcej jak snem – jakbym była tam naprawdę. Jakbym spoglądała przez smocze oko. Opiekunka spojrzała na nią ciężkim wzrokiem, składając dłonie na podołku. - To święta rzecz, być naznaczoną przez zwierzę – powiedziała Lyra – A smok nie jest zwykłym zwierzęciem. Jeśli takie stworzenie dotknie cię, zwiąże się z tobą – na zawsze. Możesz widzieć to, co ono widzi, poczuć co ono czuje czy usłyszeć co ono słyszy. Może dziś – a może dopiero za rok. Lecz pewnego dnia tak właśnie się stanie. Lyra spojrzała na nią, czekając na reakcję. - Rozumiesz, Kyro? Nie jesteś już tą samą dziewczyną, którą byłaś jeszcze wczoraj, gdy ruszałaś w drogę. Na twoim policzku nie widnieje zwykła blizna – tylko znak. Zostałaś naznaczona przez smoka, nosisz go w sobie. Kyra zmarszczyła brwi starając się zrozumieć. - Ale co to oznacza? – spytała, próbując cokolwiek pojąć. Lyra westchnęła głęboko. - Czas pokaże. Kyra pomyślała o Gwardii Lorda, o nadchodzącej wojnie. Sama ta myśl mobilizowała ją do działania. Zrzuciła z siebie przykrycie z futer i stanęła chwiejnie na nogi. Lyra pospieszyła do niej, oferując oparcie w postaci swego ramienia. - Musisz jeszcze poleżeć – próbowała ją przekonać – Gorączka jeszcze nie minęła. Jednak Kyra czuła, że jest potrzebna, że nie może dłużej zostać w łóżku. - Nic mi nie będzie – odpowiedziała, chwytając swój płaszcz i owijając się nim przed

chłodem. Gdy odwracała się, by odejść, poczuła dłoń na ramieniu. - Wypij to, przynajmniej – powiedziała Lyra podając jej kubek. Kyra spojrzała w niego, wewnątrz znajdował się czerwony płyn. - Co to takiego? - Wywar mojej receptury – odpowiedziała z uśmiechem – Uspokoi gorączkę i pomoże w bólu. Kyra wzięła spory łyk, przytrzymując naczynie oboma dłońmi. Płyn ciężko przechodził przez gardło, wydawał się gęsty. Skrzywiła się, wywołując tym uśmiech na twarz Lyry. - Smakuje jak ziemia – stwierdziła. Uśmiech Lyry jeszcze się poszerzył. - Nie pije się go dla smaku. Kyra jednak od razu poczuła się lepiej, wywar rozgrzał ją od środka. - Dziękuję – powiedziała. Podeszła do Aidana, pochyliła się nad nim i pocałowała go w czoło, starając się go nie obudzić, po czym obróciła się i opuściła spiesznie pokój z Leo przy nodze. Kyra kluczyła niekończącymi się, ciemnymi korytarzami Volis, gdzie za światło służyły migoczące pochodnie zatknięte na ścianach. Tylko kilku strażników stało na posterunkach, reszta warowni była pogrążona w głębokim śnie. Kyra weszła po kręconych, kamiennych schodach i zatrzymała się przed komnatą swego ojca, pilnowaną przez straż. Gwardzista spojrzał na nią, w jego oczach widać było coś na kształt czci. Ciekawa była, jak szerokie kręgi zatoczyły plotki o niej. Skłonił przed nią głowę. - Moja pani – powiedział. Skinęła głową w odpowiedzi. - Czy mój ojciec jest w swej komnacie? - Nie mógł spać. Gdy widziałem go ostatnio, szedł w stronę gabinetu. Kyra pospieszyła korytarzem, schyliła głowę pod niskim, okrągło sklepionym przejściem i zeszła po kręconych schodach, aż wreszcie dotarła na drugą stronę warowni. Korytarz kończył się ciężkimi, drewnianymi drzwiami, prowadzącymi do biblioteczki. Gdy sięgnęła, by je otworzyć, dostrzegła, że są uchylone. Zatrzymała się, gdy usłyszała spieszne, poddenerwowane głosy dobiegające ze środka. - Powiadam ci, nic takiego nie mogła zobaczyć – doszedł ją uniesiony głos jej ojca. Był zdenerwowany, postanowiła więc nie wchodzić - lepiej było zaczekać. Stała więc przed drzwiami, czekając aż głosy ucichną, ciekawa z kim rozmawia i na jaki temat. Czyżby rozmawiali o niej? - Jeśli naprawdę widziała smoka – dał się słyszeć ochrypły głos, który Kyra natychmiast rozpoznała jako Thonosa, najstarszego doradcę ojca – dla Volis nie ma wiele nadziei. Jej ojciec powiedział coś, czego nie dosłyszała, po czym zaległo dłuższe milczenie, przerwane wreszcie westchnieniem Thonosa. - Starożytne zwoje – odpowiedział Thonos zmęczonym głosem – Mówią o powrocie smoków. Mówią, że nadejdzie czas, kiedy zatoniemy w ich płomieniach. Ich nie powstrzymają mury. Jedyne co mamy, to wzgórza i niebo. A jeśli przybyły, są tu z jakiegoś powodu.

- Co to za powód? – zapytał ojciec – Co mogłoby skłonić smoka, by przeprawił się na drugi kraniec świata? - Być może lepszym pytaniem jest, Komendancie – odpowiedział Thonos – Co było w stanie go zranić? Znów zapadła długa cisza, przerywana jedynie trzaskami ognia na palenisku. Wreszcie Thonos odezwał się znowu. - Podejrzewam, że to nie smok jest twoim największym zmartwieniem, prawda? – spytał Thonos. Ucichli znowu, a Kyra, choć wiedziała, że nie powinna podsłuchiwać, zbliżyła się do drzwi, nie mogąc się powstrzymać, i zerknęła przez szparę. Widok zaciążył jej na sercu, zobaczyła ojca siedzącego z głową w dłoniach, zmartwionego. - Nie – powiedział głosem ciężkim z wyczerpania – Nie smok – przyznał. Kyra zastanawiała się, o czym mogli rozmawiać. - Rozmyślasz o przepowiedniach, prawda – zapytał – O jej narodzinach? Kyra, z rozszalałym sercem, pochyliła się jeszcze bliżej. Choć niewiele rozumiała, czuła, że mówią o niej. Nie odpowiedział. - Byłem przy tym, Komendancie – Thonos powiedział wreszcie – Tak jak i ty. Ojciec westchnął, lecz nie uniósł głowy. - Jest twoją córką. Nie sądzisz, że wypadałoby jej powiedzieć? O jej narodzinach? O jej matce? Czy nie ma prawa wiedzieć kim jest? Serce Kyry skoczyło w jej piersi; nie znosiła tajemnic, szczególnie dotyczących jej samej. Nie mogła znieść, że nie wie o czym mówią. - Chwila nie jest odpowiednia – ojciec powiedział wreszcie. - Żadna chwila nie jest odpowiednia, prawda? – odpowiedział starzec. Kyra odetchnęła ostro, jak oparzona. Nagle obróciła się za siebie i pobiegła, z sercem ciążącym w piersi i słowami ojca wciąż dźwięczącymi w uszach. Bolały ją bardziej niż milion noży, bardziej niż cokolwiek Gwardia Lorda byłaby w stanie jej zrobić. Czuła się zdradzona. Miał przed nią tajemnice, sekret, który skrywał przez całe jej życie. Okłamywał ją przez cały ten czas. Czy nie ma prawa wiedzieć kim jest? Przez całe życie czuła, że ludzie patrzyli na nią inaczej, jakby wiedzieli o niej coś, czego ona nie wiedziała, jakby była obca. Nigdy jednak nie rozumiała czemu. Teraz jednak zaczynała rozumieć. Nie tylko czuła się inna niż wszyscy – była inna niż wszyscy. Kim więc była naprawdę?

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Wezuwiusz kroczył przez Wielki Las, mając setkę trolli za plecami, przez wysoko wznoszące się zbocza, zbyt strome dla koni. Szedł pełen determinacji i, po raz pierwszy, optymizmu. Torował sobie drogę wyrąbując gęste zarośla swym ostrzem; z łatwością przeszedłby i bez tego, jednak po prostu uwielbiał zabijać. Z każdym krokiem słyszał ryk pochwyconego giganta, coraz głośniejszy, sprawiający, że ziemia drżała pod ich stopami. Na twarzach towarzyszących mu trolli dostrzegł strach – i aż uśmiechnął się szeroko. Takiego strachu szukał od lat – znaczył on, że po tylu fałszywych doniesieniach, gigant wreszcie został odnaleziony. Przerąbał się przez ostatnie krzaki na drodze i wszedł na szczyt wzniesienia. Pod jego stopami las otworzył się wielką polaną. Wezuwiusz stanął jak wryty, zaskoczony tym widokiem. Po drugiej stronie polany znajdowała się wielka jaskinia, jej okrągło sklepiony otwór był wysoki na kilkadziesiąt metrów, zaś do jego skał, prowadzącymi do kostek i nadgarstków łańcuchami długimi na kilkanaście metrów, a grubymi na metr, przykute było najogromniejsze i najpaskudniejsze stworzenie, jakie kiedykolwiek widział. Prawdziwy gigant, straszliwy potwór, mierzący ponad trzydzieści metrów wysokości i prawie dziesięć wszerz, o ciele ludzkich proporcji, za to twarzy o czterech oczach, bez nosa, i ustami, które składały się praktycznie z samych zębów. Otworzył swą gardziel by ryknąć straszliwym głosem i Wezuwiusz, który nie bał się niczego, który stawał twarzą w twarz z najokropniejszymi istotami, jakie istnieją, nawet on musiał przyznać, że ogarnął go strach. Potwór otwierał paszczę szerzej i szerzej, prezentując ostre zęby ponad metrowej długości, wyglądając jakby był gotów pożreć cały świat. Poza tym wyglądał na rozwścieczonego. Ryczał raz za razem i tupał nogami szarpiąc krępujące go łańcuchy, aż drżała ziemia, aż trzęsła się jaskinia i całe zbocze góry. Zdawało się jakby ta bestia z całą dostępną jej mocą poruszała sama całą górą, jakby potwór miał tyle energii, że nie potrafił jej całej utrzymać w sobie. Wezuwiusz skrzywił się w uśmiechu; dokładnie tego było mu trzeba. Takie stworzenie mogło przebić jego tunel, mogło osiągnąć więcej niż armia trolli. Wezuwiusz ruszył przed siebie i wszedł na polanę, po drodze mijając dziesiątki ciał zabitych żołnierzy. Setki pozostałych przy życiu zaczęły formować stojące na baczność szeregi. Widział strach na twarzach jego żołnierzy, jak gdyby nie mieli pojęcia co zrobić z gigantem, gdy już go pochwycili. Wezuwiusz zatrzymał się na skraju polany, jednak poza zasięgiem łańcuchów giganta, nie chcąc skończyć jako kolejny trup. Wtedy potwór zwrócił się w jego kierunku i skoczył ku niemu, próbując dosięgnąć go długimi pazurami. Brakowało mu ledwie metra. Wezuwiusz stał tak przez chwilę, wpatrując się w potwora, zaś dowódca jego armii podbiegł bliżej, również zachowując bezpieczny dystans od giganta. - Panie mój i Władco – powiedział dowódca, kłaniając się z szacunkiem – Gigant został schwytany. Jest twój, możesz zabrać go z powrotem. Jednak nie udało się nam go związać. Straciliśmy wielu żołnierzy w daremnych próbach. Nie wiemy co począć dalej.

Wezuwiusz stał niewzruszony. Trzymając się pod boki, przyglądał się bestii. Była wspaniałym okazem, spozierała na niego nienawistnie i szczerzyła się, chcąc rozerwać go na strzępy. Wezuwiusz od razu zorientował się w czym tkwi problem i, jak zwykle zresztą, jak go rozwiązać. Położył dłoń na ramieniu swego dowódcy i pochylił się do jego ucha. - Próbujesz zbliżyć się do niego – powiedział cicho – choć tak naprawdę powinieneś pozwolić jemu zrobić pierwszy ruch. Musisz odwrócić jego uwagę, tylko wtedy uda ci się go spętać. Musisz ofiarować mu to, czego chce. Dowódca spojrzał na niego, nic nie rozumiejąc. - Czego on może chcieć, Panie mój i Władco? Wezuwiusz ruszył przed siebie, prowadząc dowódcę w stronę centrum polany, w kierunku giganta. - To proste, ciebie – odpowiedział wreszcie, jak gdyby była to najbardziej oczywista rzecz pod słońcem, po czym pchnął nic nie podejrzewającego wojaka przed siebie. Ten zaś przekuśtykał niezręcznie kilka metrów i wyrżnął o ziemię u stóp potwora. Wezuwiusz cofnął się na bezpieczną odległość i obserwował tylko jak gigant spoglądał w dół zaskoczony. Żołnierz skoczył na nogi próbując ucieczki, lecz potwór zareagował błyskawicznie, chwytając go potężną łapą w pasie i podnosząc ku swej paszczy. Wrzaski trolla zatonęły w przepastnej gardzieli giganta, gdy ten odgryzł mu głowę. Wezuwiusz uśmiechnął się, zadowolony z tego, że pozbył się tak niekompetentnego dowódcy. - Po co mi dowódca – skierował swoje słowa do trupa – któremu sam muszę pokazywać, co ma robić? Obrócił się na pięcie i zlustrował resztę swych żołnierzy, którzy zszokowani, zamarli w bezruchu. Wskazał na woja stojącego w pobliżu. - Ty – powiedział. Przestraszony troll spojrzał mu w oczy. - Tak, Panie mój i Władco? - Ty będziesz następny. Troll padł przed nim na kolana, składając błagalnie ręce, wybałuszywszy oczy z niedowierzania. - Tylko nie ja, Panie mój i Władco – zapłakał – Błagam cię! Nie mnie! Wskaż kogoś innego! Wezuwiusz postąpił w jego kierunku i pokiwał dobrotliwie głową. - Dobrze – odpowiedział. Podszedł jeszcze bliżej i poderżnął trollowi gardło swym sztyletem; troll padł przed siebie, martwy u jego stóp – Wskażę innego. Zwrócił się do grupki żołnierzy. - Podnieście go – rozkazał – i rzućcie tam, gdzie gigant będzie w stanie sięgnąć truchła. Gdy się zbliży, miejcie liny w gotowości. Spętacie potwora, gdy tylko zajmie się przynętą. Kilku żołnierzy złapało ciało, ruszyli przed siebie i rzucili je głębiej w polanę. Reszta, posłuchawszy rozkazu Wezuwiusza, pospieszyła, by zając pozycje po obu stronach polany, przygotowując liny.

Gigant przyglądał się świeżemu ciału u swych stóp, jakby nie był pewien co robić. Lecz wreszcie, jak zakładał Wezuwiusz, okazał mało sprytu i rzucił się przed siebie, by złapać leżące ciało – dokładnie jak ten przewidział. - TERAZ! – wrzasnął. Żołnierze przerzucili swe liny nad grzbietem giganta, łapiąc każdą po drugiej stronie i pociągnęli je w dół, próbując przyszpilić potwora do ziemi. Coraz więcej żołnierzy ruszało do akcji, rzucali kolejne liny, jedna za drugą, krępując szyję, łapy i nogi bestii. Ciągnęli z całych sił i osaczali giganta coraz bardziej, ten zaś napinał się, szarpał i ryczał wściekle – lecz po chwili nie mógł już nic poradzić. Skrępowany dziesiątkami grubych lin, przyciskany przez setki wojów do ziemi, leżał pyskiem w trawie, rycząc bezsilnie. Wezuwiusz stanął nad jego wielkim cielskiem i z zadowoleniem spojrzał na swoją zdobycz. Nareszcie, po tylu latach – uśmiechnął się szeroko na tą myśl. - Wreszcie – wycedził powoli, smakując każde słowo – Escalon będzie mój.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Kyra stała w oknie swej komnaty, podziwiając świt rozjaśniający horyzont. Przepełniał ją niepokój. Miała za sobą długą noc, pełną koszmarów i kręcenia się w łóżku z boku na bok, po tym jak podsłuchała rozmowę ojca. Osobliwe słowa wciąż dźwięczały w jej uszach: Czy nie ma prawa wiedzieć, kim jest? Przez całą noc śniła o kobiecie z twarzą zasłoniętą woalem, o kobiecie, która z pewnością była jej matką. Choć we śnie brała ją w objęcia, za każdym razem gdy się budziła, w ramionach miała jedynie prześcieradło. Kyra nie wiedziała już sama, co było rzeczywiste, a co były tylko snem, co było prawdą, a co kłamstwem. Jak wiele sekretów mogli przed nią skrywać? Czego nie byli w stanie jej powiedzieć? Wreszcie obudziła się o świcie, przykładając dłoń do policzka, wciąż obolałego od świeżej rany i zamyśliła się nad swoją matką. Przez całe życie mówiono jej, że jej matka zmarła przy porodzie i nie miała żadnych powodów, by sądzić inaczej. Kyra czuła, że nie jest zbyt podobna do nikogo ze swej rodziny, ani nawet do mieszkańców tej warowni. Im więcej o tym myślała, tym bardziej uświadamiała sobie, że ludzie tu od zawsze patrzyli na nią w trochę inny sposób, jakby nie całkiem tu pasowała. Ale nigdy nie sądziła, że mogło w tym być coś więcej, że ojciec mógł ją okłamywać, trzymać coś przed nią w tajemnicy. Czy jej matka wciąż żyła? Dlaczego mieliby ukrywać przed nią coś takiego? Kyra stała w oknie cała rozedrgana, zadziwiona, jak jej życie mogło przemienić się tak gwałtownie w ciągu jednego dnia. Ponadto czuła ogień płonący w jej żyłach, płynący w dół policzka, przez ramię, ku dłoni. Wiedziała, że nie jest już tą samą osobą. Czuła smocze ciepło krążące, pulsujące w jej ciele. Nie miała pojęcia cóż to wszystko mogłoby znaczyć. Czy kiedykolwiek jeszcze będzie sobą? Spoglądała w dół na ludzi, na rzadko spotykane zamieszanie, panujące na dziedzińcu. Zwykle o tej porze było całkiem cicho. Jednak dziś było inaczej. Gwardia Lorda przybywała, niczym burza zbierająca się na horyzoncie. Jej lud wiedział, że czeka go zemsta. W powietrzu czuć było odmienny nastrój. Jej ludzie zawsze byli gotowi znosić zniewagi z podniesionym czołem. Lecz tym razem zdawało się, że już mają dość. Z podnieceniem obserwowała, jak szykują się do walki. Grupki żołnierzy jej ojca umacniały ziemne wały, u wrót widać było wzmocnione straże, opuszczano kratę barbakanu, ludzie ustawiali się na blankach, zamykali okiennice i kopali rowy. Mężczyźni przeglądali i ostrzyli broń, napełniali kołczany strzałami, oporządzali konie i nerwowo zbierali się na placu warowni. Wszyscy przygotowywali się na to, co nadejdzie. Kyra ledwo była w stanie uwierzyć, że to wszystko dzieje się z jej powodu; czuła się winna, a jednocześnie odczuwała dumę. Nade wszystko jednak czuła niepokój. Jej ludzie, tego była pewna, nie byli w stanie oprzeć się bezpośredniemu atakowi Gwardii Lorda, która, bądź co bądź, miała za sobą potęgę Imperium Pandezji. Mogli stanąć do boju, jednak gdy zaleje ich potęga Pandezji – wszyscy tu zginą. - Dobrze, że już nie śpisz – usłyszała radosny głos.

Kyra obróciła się za siebie, spłoszona. Nie podejrzewała, że ktoś jeszcze w warowni mógł być na nogach o tej porze. Poczuła ulgę ujrzawszy stojącego w drzwiach uśmiechniętego Anvina, za nim zaś Vidara, Arthfaela i kilku innych wojów jej ojca. Wszyscy zdawali się patrzyć na nią w trochę inny sposób niż zwykle. Coś nowego było w ich oczach: szacunek. Już nie patrzyli na nią jak na dzierlatkę, gapia, tylko tak, jakby była jednym z nich. Jakby była im równa. To spojrzenie przywróciło jej dobry humor. Sprawiło, że poczuła, jakby wszystko co zaszło, milo jednak sens. Niczego w życiu nie chciała bardziej, jak zdobyć szacunek tych ludzi. - Więc czujesz się lepiej? – spytał Vidar. Kyra zastanowiła się nad odpowiedzią przez chwilę, zacisnęła pięści na próbę i napięła ramiona – nagle zorientowała się, że rzeczywiście czuje się lepiej, a nawet silniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Gdy kiwnęła głową w odpowiedzi, zorientowała się, że w ich spojrzeniu czai się coś jeszcze: odrobina strachu. Jak gdyby posiadała jakąś moc, której nie znali, bądź której nie ufali. - Jak nowo narodzona – odpowiedziała. Anvin uśmiechnął się szeroko. - To dobrze – powiedział – Przyda ci się. Będziemy potrzebować każdej pomocy. Spojrzała za siebie, zaskoczona i podekscytowana. - Czy to oznacza, że chcecie, bym walczyła razem z wami? – spytała z sercem bijącym mocno w piersiach. Nie było wiadomości, która mogłaby bardziej ją poruszyć. Arthfael uśmiechnął się i dał krok w jej stronę, by położyć rękę na jej ramieniu. - Tylko nie mów nic ojcu – powiedział. Leo podreptał na spotkanie żołnierzy, lizał ich po rękach, oni zaś głaskali go po łbie. - Mamy dla ciebie prezent – powiedział Vidar. Kyra była zupełnie zaskoczona. - Prezent? – spytała. - Potraktuj to jako prezent powitalny – powiedział Arthfael – Drobiazg, który pomoże ci zapomnieć o zranionym policzku. Arthfael wykonał w jej stronę zapraszający gest. Kyra poczuła, jak przepełnia ją uczucie radości i podekscytowanie. Tak szczęśliwa nie czuła się od dawna. - To to trzeba zrobić, by dołączyć do waszej drużyny? – zapytała, z uśmiechem na twarzy – Zabić pięciu Gwardzistów Lorda? - Trzech – poprawił ją Arthfael – Jeśli dobrze pamiętam, Leo sam zabił dwóch z nich. - No tak – powiedział Anvin – Dobrze jest też wyjść obronną ręką ze spotkania ze smokiem. * * * Kyra maszerowała wraz z innymi wojownikami przez dziedziniec fortu ojca, a buty ich skrzypiały raźno w śniegu, w rytm poruszenia wokół. Leo biegał radośnie pomiędzy nimi. Warownia tętniła życiem, napełniona potrzebą działania, zaskakująco żywa, jak na tak

wczesną porę. Mijali cieśli, szewców, rymarzy i kamieniarzy - wszyscy byli zajęci swoim rzemiosłem. Niezliczona ilość żołnierzy wokół ostrzyła miecze i polerowała inna broń. Gdy tak szli, Kyra widziała, jak ludzie przerywają swoje zajęcia i wlepiają w nią wzrok. Z zakłopotania oblała się rumieńcem. Wszyscy musieli wiedzieć o nadchodzącej Gwardii Lorda, o tym co uczyniła. Czuła się wystawiona na widok publiczny, bała się, że lud jej nienawidzi. Jednak z zaskoczeniem stwierdziła, że spoglądają na nią z podziwem – i czymś jeszcze, może strachem. Musieli wiedzieć, że przetrwała spotkanie ze smokiem. Wydawało się, że tak naprawdę nie są pewni, co o niej myśleć. Kyra spojrzała w górę i rozejrzała się po niebie, mając nadzieję zobaczyć Theosa nad swoją głową, kołującego gdzieś wysoko. Nigdzie go jednak nie było. Gdzie mógł się podziać, spytała siebie samą. Czy przeżył? Czy kiedykolwiek jeszcze będzie zdolny do lotu? A może był już po drugiej stronie świata? Szli dalej. Kyra zaczęła zastanawiać się, gdzie ją prowadzą i co to za prezent, który pragną jej wręczyć. - Dokąd idziemy? – spytała Anvina, gdy skręcali w wąską, brukowaną uliczkę. Mijali chłopów odgarniających śnieg, wszędzie wokół wielkie kawały lodu z trzaskiem zsuwały się z krytych dachówką domów. Ze wszystkich kominów w osadzie unosił się dym, zimowe powietrze przesiąknięte było tym zapachem. Skręcili w kolejną uliczkę, a oczom Kyry ukazał się szeroki, niski budynek z kamienia, zasypany śniegiem, o drzwiach z prostego dębu, oddalony od reszty zabudowań. Rozpoznała budynek od razu. - Czy to nie jest kuźnia? – spytała. - A owszem – odpowiedział Anvin, wciąż idąc. - Tylko czemu mnie tam prowadzicie? – spytała. Dotarli do drzwi, a Vidar z uśmiechem otworzył je, by weszli. - Przekonasz się. Kyra musiała schylić się, gdy przechodziła przez niskie drzwi. Wyprostowała się dopiero wewnątrz kuźni. Zaraz za nią wszedł Leo, reszta wchodziła pojedynczo. Od wejścia uderzył ją żar, ognie kuźni rozgrzewały pomieszczenie. Natychmiast zauważyła broń rozłożoną na kowadłach, przyglądała się jej z podziwem: dopiero wykuwane miecze i topory, niektóre jeszcze rozpalone do czerwoności, dopiero formowane w swój kształt. W pomieszczeniu siedział kowal wraz z trzema pomocnikami, wszyscy umazani sadzą. Gdy podniósł głowę, nie zdołała wyczytać z jego twarzy żadnej ekspresji, wszystko maskowała gęsta, czarna broda. Całe pomieszczenie pełne było broni – porozkładanych gdzie tylko się dało, na podłodze, zwisających z haków - wyglądało jakby pracował nad kilkunastoma przedmiotami na raz. Kowal o imieniu Brot był niskim, barczystym mężczyzną o wydatnych brwiach, ciągle zmarszczonych w zamyśleniu. Był poważny i małomówny, zdawał się żyć swoją pracą. Miał opinię gbura, niezbyt przyjaznego ludziom – zdecydowanie wolał stal. Tych kilka razy, gdy Kyra rozmawiała z Brotem wystarczyło, by pod płaszczykiem opryskliwości dostrzegła w nim prawdziwie dobre serce i pasję dla uzbrojenia. On także musiał w Kyrze rozpoznać bratnią duszę, podobną fascynację bronią.

- Kyra – powiedział, zdając się być zadowolony ze spotkania – Siadaj. Usiadła naprzeciw niego na pustej ławie, plecami do paleniska, czując żar na karku. Anvin i reszta stłoczyli się wokół, wszyscy zapatrzeni na Brota majstrującego przy swoich dziełach: lancy, sierpie, wykuwanym właśnie w tej chwili kiścieniu. Kyra zobaczyła miecz o świeżo wykutym ostrzu, który czekał tylko, by go naostrzyć. W głębi kuźni pracowali pomocnicy, hałas ich narzędzi dźwięczał w powietrzu. Jeden kuł raz za razem ostrze topora, z każdym uderzeniem wzbudzając fontannę iskier, inny trzymał długie szczypce, sięgnął nimi w głąb paleniska, wyciągnął sztabkę rozpalonego do białości metalu, by położyć ją na kowadle i chwycić za młot. Trzeci zdjął szczypcami ostrze halabardy z kowadła i wsunął je do sporej rynny do hartowania, woda natychmiast zawrzała z sykiem, a w górę uniósł się obłok pary. Kyra zawsze uważała kuźnię za najfajniejsze miejsce w Volis. Gdy rozglądała się wokół, serce waliło jej jak dzwon. Była ciekawa jakiż to prezent przygotowali dla niej jej towarzysze. - Słyszałem o twoich wyczynach – powiedział Brot. Nie patrzył jej w oczy, był zajęty oglądaniem długiego miecza, sprawdzaniem, czy jest odpowiednio wyważony. Było to jedno z najdłuższych ostrzy, jakie kiedykolwiek widziała. Oglądając je, Brot marszczył brwi i mrużył oczy, jakby niezadowolony ze swojego dzieła. Nie chciała mu przerywać, czekała więc cierpliwie aż skończy. - Szkoda – powiedział wreszcie. Kyra spojrzała na niego, zdezorientowana. - Słucham? – spytała. - Że nie zabiłaś tego chłopca – powiedział – Nie bylibyśmy teraz w takiej sytuacji, prawda? Nadal unikał jej wzroku, ważąc miecz w ręku. Ona zaś zaczerwieniła się, wiedząc, że to prawda, chociaż nadal nie żałując swojej decyzji. - Nauka na przyszłość – dodał – Nie pozostawiaj nikogo przy życiu. Rozumiesz? – spytał twardym tonem, patrząc jej wreszcie w oczy, śmiertelnie poważny – Zabijaj wszystkich. Pomimo jego surowego tonu i obcesowości, Kyra lubiła Brota za to, że zawsze mówił to, co myślał, a czego inni bali się powiedzieć. Podziwiała go także za jego odwagę: posiadanie stalowej broni zakazane było przez Pandezję, karą była śmierć. Broń żołnierzy jej ojca była dozwolona tylko dlatego, że patrolowali Płomienie – lecz Brot nielegalnie wykuwał broń dla wielu innych, pomagając wyposażać podziemną armię. W każdej chwili mógł zostać złapany i wydany na śmierć, jednak nigdy nie unikał swej powinności. - Dlatego mnie tu wezwałeś? – spytała zdziwiona – By ofiarować mi rady jak się zabija? Przez chwilę kuł ostrze miecza na kowadle, nie zwracając na nią uwagi. Wreszcie, wciąż patrząc w dół, powiedział: - Nie. By pomóc ci w tej trudnej sztuce. Aż zamrugała zaskoczona. Brot zaś skinął na jednego z pomocników, który podbiegł i podał mu coś. Kowal spojrzał na nią. - Słyszałem, że straciłaś swoją broń minionej nocy – powiedział – Łuk i kij, prawda? Skinęła głową, zastanawiając się, o co może mu chodzić.

Brot potrząsnął głową z dezaprobatą. - To dlatego, że wciąż bawisz się kijami. Dziecięcą niby-bronią. Zabiłaś pięciu Gwardzistów Lorda. Stanęłaś oko w oko ze smokiem i przeżyłaś. To więcej niż cokolwiek, czym mogliby się pochwalić tu obecni. Teraz jesteś wojownikiem, więc zasługujesz na uzbrojenie wojownika. Wyciągnął rękę do jednego ze swych pomocników, który podał mu coś zawiniętego w czerwone, aksamitne sukno i położył przedmiot na stole. Kyra spojrzała na niego pytająco, jej serce drgało w oczekiwaniu. Kiwnął do niej głową. Wyciągnęła powoli rękę i odsłoniła czerwony materiał. To co zobaczyła, sprawiło, że aż westchnęła z podziwu: przed nią leżał piękny długi łuk o bogato zdobionej rękojeści, okuty cieniutką metalową okładziną. Nigdy wcześniej nie widziała takiego łuku. - Alkańska stal – wyjaśnił, gdy wzięła go w dłoń, podziwiając jego lekkość – Najmocniejsza na świecie – i jednocześnie najlżejsza. Bardzo rzadka, używana przez królów. Twoi towarzysze zapłacili za nią – zaś moi ludzie kuli ją przez całą noc. Kyra obróciła się za siebie i zobaczyła, jak Anvin i reszta przyglądają się jej z uśmiechami na twarzach. Jej serce przepełniała wdzięczność. - Wypróbuj go – zachęcał ją Brot – No dalej. Kyra chwyciła łuk i zważyła go w ręku, zaskoczona jak dobrze leżał jej w dłoni. - Jest chyba lżejszy niż mój drewniany – powiedziała zaskoczona. - Wycięty jest z drewna z Beechum – powiedział – Mocniejszy niż ten, który miałaś, no i lżejszy. Nie sposób złamać tego łuku – a twoje strzały polecą znacznie dalej. Podziwiała go z zapartym tchem, zdając sobie sprawę, że to najmilsza rzecz jaką ktokolwiek kiedykolwiek dla niej zrobił. Brot podał jej kołczan napełniony strzałami, wszystkie miały lśniące, nowe groty, gdy zaś dotknęła jednego, była zaskoczona jak dobrze jest naostrzony. Przyjrzała się skomplikowanej budowie ostrza. - Haczykowate groty – powiedział dumnie – Jeśli tylko trafisz–ostrze nie będzie dawało się wyciągnąć. Pomyślane, by zabijać. Kyra spojrzała na Brota i resztę. Zupełnie nie wiedziała co powiedzieć. Najbardziej wdzięczna była nie za tą broń, ale za fakt, że ci wspaniali ludzie zrobili dla niej coś tak wyjątkowego. - Nie wiem jak ci dziękować – powiedziała – Postaram się z całych sił szanować twoje rzemiosło i być godną tej broni. - Jeszcze nie skończyłem – odrzekł zrzędliwie – Pokaż ręce. Wyciągnęła ramiona przed siebie, znów nic nie rozumiejąc, on zaś podszedł do niej i obejrzał je dokładnie, podwijając rękawy i ściskając przedramiona. Wreszcie skinął głową zadowolony. - Chyba będzie pasować – powiedział. Skinął na pomocnika, który podszedł do nich z dwoma lśniącymi przedmiotami, które zapiął na jej rękach. Gdy zimny metal dotknął jej skóry, Kyra w zaskoczeniu zorientowała się, że to karwasze, długie i smukłe bransolety zakrywające przedramiona. Sięgały od nadgarstka aż po łokieć, gdy zaś zapięły się z trzaskiem – pasowały jak ulał.

Kyra zginała łokcie zdumiona, oglądając naramienniki. Czuła się niezwyciężona, jakby skóra jej rąk nagle przemieniła się w stal. Były tak lekkie, a zarazem tak solidne. - Karwasze – powiedział Brot – Wystarczająco cienkie, by nie krępować ci ruchów, a jednocześnie wystarczająco mocne, by wytrzymać uderzenie dowolnego miecza. Spojrzał jej prosto w oczy. - To nie tylko ochrona przed cięciwą łuku – są dłuższe i także wykute z Alkańskiej stali. Mogą zastąpić ci tarczę. To będzie twoja zbroja. Gdy wróg ruszy na ciebie z mieczem, będziesz w stanie się zasłonić. Nagle złapał za miecz leżący na stole, podniósł go wysoko i ciął w dół, mierząc prosto w jej głowę. Kyra w zaskoczeniu zareagowała odruchowo, podnosząc ramiona obleczone nowymi karwaszami – nie mogła uwierzyć, że zatrzymała nimi cios. Tylko iskry trysnęły wkoło. Brot uśmiechnął się, opuszczając miecz, wyraźnie zadowolony. Kyra obejrzała swoje naramienniki i poczuła ekstatyczną radość. - To wszystko, o czym kiedykolwiek marzyłam – powiedziała Kyra, chcąc rzucić się im wszystkim w ramiona. Jednak Brot podniósł dłoń i zatrzymał ją w pół kroku. - Jeszcze nie wszystko – zauważył. Brot skinął na trzeciego pomocnika, który znowu podał mu długi przedmiot zawinięty w czarne aksamitne sukno. Kyra spojrzała na przedmiot ciekawie, po czym przewiesiła łuk przez ramię i sięgnęła po niego. Powoli odwijała sukno, i gdy wreszcie zobaczyła, co kryje się pod spodem – aż zabrakło jej tchu. Była to pałka, absolutne dzieło sztuki, jeszcze dłuższa niż jej poprzednia broń, i co najciekawsze, cała lśniąca. Tak samo jak łuk, była okuta Alkańską stalą wyklepaną w cieniutką okładzinę, która odbijała tańczące wokół płomienie. Jednak mimo metalowych części, broń zdawała się być jeszcze lżejsza niż poprzednia wersja. - Następnym razem – powiedział Brot – gdy sparujesz uderzenie, twoja broń się nie złamie. A gdy uderzysz przeciwnika, twoje ciosy będą mocniejsze. To broń tak do ataku, jak i do obrony. Ale to nie wszystko – powiedział, wskazując na trzonek. Kyra przyjrzała się mu zdezorientowana, nie wiedziała na co właściwie wskazuje. - Przekręć trzonek – powiedział. Zrobiła jak jej kazał, i w zaskoczeniu stwierdziła, że laska w ten sposób rozkłada się na dwie równe części, każda zakończona ostrzem długim na dłoń. Kyra spojrzała w górę, a szczęka opadła jej w dół ze zdziwienia. Brot zaś uśmiechnął się. - Teraz możesz zabijać na trochę więcej sposobów – powiedział. Spojrzała na lśniące ostrza, najwspanialsze dzieła kowalskie, jakie kiedykolwiek widziała, była w kompletnym szoku. Brot wykuł te przedmioty na zamówienie, tylko dla niej, pałka nawet służyła za dwie krótkie włócznie, każda z tych broni idealnie dopasowana była do jej umiejętności. Skręciła kij z powrotem w jedną całość, zamek zaskoczył gładko, tak że po przerwie nie było śladu.

Znów zwróciła wzrok na Brota, na swoich towarzyszy, w jej oczach błysnęły łzy. - Nigdy nie będę w stanie wam się odwdzięczyć – powiedziała. - Już to zrobiłaś – powiedział Anvin, występując przed resztę – Wywołałaś wojnę– wojnę, której żaden z nas nie miał śmiałości rozpocząć. To wielka przysługa. Zanim jednak zdołała przetrawić jego słowa, w oddali rozległy się głosy dęcia w rogi, jeden po drugim, niosące się echem po warowni. Wszyscy naraz spojrzeli po sobie, wszyscy wiedzieli, co to oznacza: przyszedł czas bitwy. Przybyła Gwardia Lorda.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Merk wędrował coraz dalej i dalej leśnym szlakiem. Martwych bandytów zostawił już dobry dzień drogi za sobą. Nie zatrzymał się od tamtego spotkania, starając się oczyścić umysł, znaleźć na powrót spokój, którego tak potrzebował. Nie było to łatwe. Mimo utrudzonych nóg, nie mógł już doczekać się Wieży Ur, by wkroczyć na nową ścieżkę życia jako Obserwator. Spoglądał więc co chwila na horyzont, próbując znaleźć jakąkolwiek lukę pomiędzy drzewami. Niczego jednak tam nie dostrzegał. Ta wyprawa zaczynała bardziej przypominać pielgrzymkę, i to taką, która nigdy się nie skończy. Wieża Ur była w miejscu zupełnie odludnym, lepiej ukryta niż sądził. Spotkanie z bandytami obudziło coś głęboko w jego duszy, Merk zdał sobie sprawę, jak trudno będzie mu skończyć z dawnym życiem. Nie był pewien, czy wystarczy mu dyscypliny. Jedyną nadzieją było to, że Obserwatorzy przyjmą go w swoje szeregi; jeśli odmówią – nie miał właściwie gdzie się podziać, z całą pewnością wróci więc na utarte szlaki życia. Las przed Merkiem w końcu zaczął się przejaśniać. Ujrzał zagajnik prastarych, białych drzew, o pniach grubych niczym dziesięciu mężów, które strzelały wysoko w niebo, z gałęziami rozpostartymi szeroko i lśniącymi, czerwonymi liśćmi. Jedno z drzew, o szerokim, wygiętym pniu wyglądało wyjątkowo dobrze, więc Merk, ledwo czując nogi, spoczął w jego cieniu. Oparł się wygodnie i od razu poczuł ulgę, ból długich godzin drogi zdawał się spływać z jego nóg i pleców. Zdjął buty i znów poczuł ból pulsujący w stopach. Sapnął z ulgą, gdy chłodny powiew dotknął jego czoła i poruszył liście gdzieś ponad głową. Merk sięgnął do swej torby i wyciągnął resztkę suszonego mięsa królika, którego złapał którejś nocy. Odgryzł kęs i zaczął żuć powoli, zamykając oczy, starając się wypocząć, zastanawiając się, jaki los czeka go dalej. Było mu dobrze gdy tak siedział, oparty o drzewo, pod dachem z szeleszczących liści. Był zmęczony, dał więc odpocząć oczom, tylko na chwilę. Gdy znowu je otworzył, zorientował się ze zdziwieniem, że niebo już pociemniało. Musiał zasnąć na dobrą chwilę. Słońce już zachodziło i pewnie przespałby całą noc, gdyby nie zbudził go hałas. Merk natychmiast usiadł prosto i rozejrzał się wkoło, w każdej chwili gotowy do akcji. Chwycił rękojeść swego sztyletu ukrytego przy pasie i czekał. Nie chciał znowu uciekać się do przemocy – jednak powoli docierało do niego, że dopóki nie dotrze do Wieży, wszystko może się zdarzyć. Szelest był coraz głośniejszy, jakby ktoś biegł, przedzierał się przez las. Merk był zdumiony: kto taki mógł się tu znaleźć, na tym odludziu, o tej porze dnia? Po odgłosach Merk domyślił się, że była to jedna osoba, i to nieduża. Może dziecko, może dziewczyna. Po chwili, dokładnie tak jak sądził, spomiędzy drzew biegiem wyłoniła się dziewczyna zalana we łzach. Spojrzał na nią zaskoczony. Wtedy dziewczyna potknęła się i upadła nie dalej jak kilka kroków od niego. Była dość ładna, choć wyjątkowo zaniedbana. Miała koło osiemnastu lat, potargane włosy pełne brudu i liści, a na sobie znoszone i podarte ubranie.

Merk stanął na nogi. Na jego widok dziewczyna struchlała. - Proszę, nie rób mi krzywdy! – krzyknęła wstając i cofając się. Merk uniósł ręce. - Nie mam złych zamiarów – powiedział powoli – Tak właściwie to właśnie miałem ruszać w dalszą drogę. Odsunęła się o kilka kroków, przerażona, wciąż łkając. Merk zachodził w głowę cóż mogło się tu stać. Cokolwiek to było, nie chciał się mieszać – sam miał wystarczająco problemów. Odwrócił się więc ku drodze i ruszył przed siebie. Za sobą jednak usłyszał jej głos: - Nie, czekaj! Spojrzał na nią przez ramię, stała zupełnie załamana. - Proszę. Potrzebuję twojej pomocy – szepnęła. Merk spojrzał na nią i dostrzegł jak piękna była pod warstwą tych łachmanów. Spod nieumytych blond włosów wyglądały jasnobłękitne oczy i twarz o doskonałych rysach, ze ścieżkami łez wyżłobionymi w brudzie. Miała na sobie proste, wiejskie ubranie, można było poznać, że nie jest zamożna. I wyglądała, jakby uciekała od jakiegoś czasu. Potrząsnął głową. - Nie stać cię na moje usługi – powiedział – Czegokolwiek potrzebujesz, nie mogę ci pomóc. Poza tym, mam własne sprawy. - Nie rozumiesz – błagała, podchodząc bliżej – Moja rodzina–napadli nasz dom dziś rano. Najemnicy. Mój ojciec jest ranny. Odpędził ich, ale lada chwila wrócą–i przyprowadzą więcej ludzi–i wreszcie ich zabiją, całą moją rodzinę. Mówili, że spalą naszą farmę do gołej ziemi. Proszę! – błagała, wciąż podchodząc – Ofiaruję ci wszystko. Wszystko! Merk stał przy niej przez chwilę, przepełniony żalem, lecz zdecydowany, by się nie mieszać. - Na całym świecie ludzie mają kłopoty, panienko – powiedział – Nie mogę ich wszystkich naprawić. Znów obrócił się, by odejść, jednak znów zatrzymał go jej głos: - Proszę! – krzyknęła – To znak, nie widzisz? Że trafiłam właśnie na ciebie, biegnąc przez to odludzie? Nie sądziłam, że znajdę kogokolwiek–jednak znalazłam ciebie. Właśnie po to, byś mi pomógł. Bóg daje ci szanse na odkupienie. Czyżbyś nie wierzył w znaki? Stał jeszcze przez chwilę i patrzył jak łkała. Czuł się winny, ale przyjmował to na chłodno. Przypomniał sobie wszystkich tych ludzi, których zabił w całym życiu i pomyślał: czy kilku więcej zrobi różnicę? Zawsze jednak było tylko kilku więcej. Nie widać było końca. Wreszcie trzeba powiedzieć dość. - Przykro mi, panienko – powiedział – Ale to nie ja będę twoim zbawcą. Odwrócił się po raz kolejny i ruszył w drogę, zdecydowany już więcej się nie zatrzymać. Chciał zagłuszyć jej łkanie i lamenty szelestem liści pod ciężkimi butami. Lecz nieważne jak wściekle kopał liście w marszu, jej głos wciąż go dochodził, dźwięczał gdzieś w jego głowie, wzywał go. Spojrzał za siebie i zobaczył, jak dziewczę biegnie dalej i znika gdzieś pośród drzew. Próbował przekonać sam siebie, że to dało mu spokój, przyniosło ulgę. Ale tak naprawdę czuł, że głos ten nie przestanie go prześladować.

Przeklinał głośno, idąc dalej, wściekły. Żałował, że w ogóle ją spotkał. Dlaczego? – myślał sobie. Dlaczego właśnie on? Nie dawało mu to spokoju, nie pozwalało myśleć o niczym innym. Czy tak to właśnie jest, pomyślał, mieć sumienie?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Serce Kyry biło jak oszalałe, gdy wraz z ojcem, braćmi, Anvinem i resztą wojowników, szła powolnym marszem przez ulice szykującego się na wojnę Volis. Nad osadą wisiała ciężka cisza, niebo zasnuło się szarymi chmurami, śnieg znów zaczął prószyć, świeży puch chrzęścił pod ich butami, gdy zbliżali się do głównej bramy fortu. Ojciec prowadził swoich ludzi ze stoickim spokojem, jakby robił to już tysięczny raz. Spojrzała przed siebie i przez żelazne sztaby opuszczonej kratownicy barbakanu dostrzegła Lorda Gubernatora, prowadzącego setkę swoich ludzi. Wszyscy odziani byli w szkarłatne zbroje, a ich pandezjańskie, żółto-niebieskie chorągwie powiewały na wietrze. Dosiadali wielkich, czarnych koni, które szły galopem w śniegu, ich zbroje i broń wyglądały wspaniale, kierowali się prosto na bramy Volis. Tętent kopyt dawał się słyszeć z odległości, Kyra czuła, jak pod jej stopami drżała ziemia. Szła jednak dalej, a serce szalało jej w piersi. W ręku trzymała nową pałkę, nowy łuk przewiesiła przez ramię, jej ręce chronione były przez nowe karwasze–czuła się jak nowonarodzona. W końcu czuła się jak prawdziwy wojownik, uzbrojona w prawdziwą broń. Niosła ją z niekłamaną dumą. Rozglądając się w marszu, widziała swój lud, wszyscy zbierali się w formacje, bez śladu strachu, dołączali do wojska maszerującego na spotkanie wroga. Widziała, że wszyscy mieszkańcy osady spoglądali w kierunku jej ojca i jego wojów z nadzieją, była zaszczycona, że maszeruje razem z nimi. Wszyscy zdawali się pokładać pełną wiarę w jej ojca. Podejrzewała, że jeśli dowodziłby ktokolwiek inny – chłopi nie byliby aż tak spokojni. Gwardia Lorda zbliżyła się, róg zabrzmiał po raz kolejny, a serce Kyry znów skoczyło w jej piersiach. - Cokolwiek by nie zaszło – powiedział cicho Anvin, stając u jej boku – nieważne jak blisko podejdą, nie rób niczego bez rozkazu twojego ojca. Teraz jest twoim dowódcą. Nie mówię do ciebie jako do jego córki, lecz jako do jednego z jego podwładnych. Jednego z nas. Skinęła głową w odpowiedzi, zaszczycona. - Nie chcę, by z mojego powodu ginął mój lud – powiedziała. - Nie martw się – powiedział Arthfael, stając u jej drugiego boku – Ten dzień zbliżał się nieuchronnie. Nie ty jesteś powodem tej wojny–tylko oni. Wywołali ją w chwili, gdy przekroczyli Południową Bramę i najechali Escalon. Pokrzepiona jego słowami, Kyra chwyciła mocno swój kij, gotowa na wszystko. Być może Lord Gubernator okaże się rozsądny. Może uda się wynegocjować pokój? Kyra wraz z innymi dotarła do barbakanu, wszyscy zatrzymali się i spojrzeli w kierunku jej ojca. Stał prosto, patrząc w dal, bez wyrazu, z twardą, spokojną twarzą. Zwrócił się w kierunku swoich ludzi. - Nie będziemy kryć się za żelazną bramą, kulić się przed wrogiem – krzyknął donośnie – Stawimy im czoła jak mężczyźni, w otwartym polu. Unieść kratownicę! Po chwili dał się słyszeć jęk żelaza, gdy żołnierze powoli unosili grubą, metalową kratę

bramy, która w końcu zatrzymała się wysoko z donośnym hukiem. Ich wojsko ruszyło na zewnątrz. Przemaszerowali przez drewniany most, dudniący głucho pod uderzeniami ich butów, by w końcu zatrzymać się po drugiej stronie fosy w oczekiwaniu. Tumult wypełnił powietrze, gdy Gwardia Lorda zatrzymała się ledwie kilka metrów przed nimi. Kyra zajmowała miejsce w szeregu za swym ojcem, ramię w ramię z innymi, przepchnęła się jednak na front, by stanąć u jego boku–i spoglądać prosto w oczy Gwardzistom. Dojrzała wreszcie Lorda Gubernatora, łysiejącego mężczyznę w średnim wieku, o rzadkich, siwych włosach i wydatnym brzuchu. Dosiadał wierzchowca z wyniosłym wyrazem twarzy i spoglądał na nich z góry, niczym na najgorszy motłoch. Za sobą miał setkę konnych, o kamiennych wyrazach twarzy, uzbrojonych po zęby. Widziała doskonale, że ludzie ci gotowi byli na wojnę i śmierć. Kyra czuła dumę, że jej ojciec wyszedł im na przeciw, prowadząc swoje wojsko, zupełnie nieulękły. Nigdy wcześniej nie widziała go w takiej sytuacji, nie wyglądał teraz jak jej ojciec, a głównodowodzący wojsk. To oblicze zachowywał wyłącznie dla swych żołnierzy. Zapadła pełna napięcia cisza, przerywana tylko podmuchami wichru. Lord Gubernator wydawał się nie spieszyć, przyglądał im się przez dłuższą chwilę. Było jasne, że chce zasiać w nich strach, sprawić, by ludzie podziwiali ich wspaniałe wierzchowce, bogate zbroje i doskonalą broń. Cisza trwała tak długo, że Kyra zaczęła zastanawiać się, czy ktokolwiek ją przerwie. Powoli dochodziło do niej, że milczenie jej ojca, to ciche, chłodne powitanie, na czele zbrojnej drużyny, samo w sobie było aktem oporu. Wydał się jej teraz wspaniałym człowiekiem. Mężczyzną, który nie uklęknie przed nikim, niezależnie od ceny. Jedyne dźwięki wydawał Leo, powarkiwał cicho na wrogów. Wreszcie Lord Gubernator odchrząknął i spojrzał na jej ojca. - Pięciu moich ludzi leży martwych – powiedział nosowym głosem. Nie zszedł z wierzchowca, by rozmawiać jak równy z równym. - Twoja córka złamała święte prawo Pandezji. Znasz konsekwencje: kto ośmieli się skrzywdzić Gwardzistę będzie wydany na śmierć. Zamilkł, jednak jej ojciec nie kwapił się do odpowiedzi. Wicher znów sypnął śniegiem, dało się słyszeć jedynie łopot chorągwi na wietrze. Żołnierze, równie liczni po obu stronach wpatrywali się w siebie w pełnej napięcia ciszy. Wreszcie Lord Gubernator podjął swój wywód. - Jako że jestem miłosiernym panem – powiedział – nie zgładzę twej córki. Nie zabiję też ciebie ani twoich ludzi, choć mógłbym to uczynić. Co więcej, jestem skłonny zapomnieć o wszystkich tych nieprzyjemnościach. Cisza wciąż trwała, gdy Gubernator niespiesznie spoglądał po ich twarzach, aż napotkał spojrzenie Kyry. Poczuła dreszcz, gdy te chciwe, szpetne oczy spotkały jej wzrok. - W zamian oddasz mi swoją córkę, jak mówi prawo. Jest niezamężna, i weszła już w wiek kobiecy. Jak wiesz, prawo Pandezji pozwala mi na to. Twoja córka – wszystkie wasze córki – są teraz naszą własnością.

Skrzywił się w uśmiechu, patrząc na jej ojca. - Zaznasz mojej łaski, doceń ten dar – zakończył. Lord Gubernator odwrócił się i skinął na swoich ludzi. Dwóch żołnierzy, rosłych mężczyzn, zsiadło z koni i weszło na most, dudniąc buciorami i dzwoniąc ostrogami po grubych deskach. Serce Kyry skoczyło w jej piersi, gdy zobaczyła, że zbliżają się do niej; chciała działać, chwycić łuk i strzelać, unieść swoją pałkę. Jednak wspomniała słowa Anvina, by czekać rozkazu ojca, jak powinien zachowywać się karny żołnierz. I choć było to niezwykle trudne, zmusiła się, by trwać w bezruchu. Podchodzili coraz bliżej, Kyra była ciekawa reakcji ojca. Czy odda ją tym ludziom? Będzie za nią walczył? Niezależnie od tego czy wygrają czy nie, czy wezmą ją ze sobą czy nie – dla niej liczyło się to, czy ojcu zależy na niej na tyle, by o nią walczyć. Byli coraz bliżej, jednak jej ojciec nie reagował. Serce Kyry podchodziło jej do gardła. Czuła falę rozczarowania, sądziła, że jest gotów ją oddać. Aż zachciało jej się płakać. Leo warczał wściekle, stając przed nią, z sierścią zjeżoną na karku; oni jednak nie zwracali na to uwagi. Wiedziała, że gdyby wydała komendę do ataku – rzuciłby się na nich; jednak nie chciała, by zrobili mu krzywdę, tak jak nie chciała sprzeciwiać się rozkazom ojca i wywołać wojnę. Żołnierze byli zaledwie kilka kroków od niej, gdy nagle, w ostatniej chwili, ojciec skinął głową na swych ludzi. Sześciu z nich wyszło przed szereg, ku radosnemu zdumieniu Kyry, i opuściło swoje halabardy, zasłaniając drogę Gwardzistom. Żołnierze zatrzymali się, ich zbroje zadźwięczały o stal halabard, spojrzeli zaskoczeni na jej ojca, nie spodziewając się takiej reakcji. - Dalej nie przejdziecie – powiedział. Jego głos był mocny i twardy, nie sposób było go nie posłuchać. Brzmiał niczym pan – nie jak sługa. W tym właśnie momencie miłość Kyry przerosła wszystko, co kiedykolwiek do niego czuła. Odwrócił się i spojrzał na Lorda Gubernatora. - Jesteśmy wolnymi ludźmi, wszyscy, którzy tu stoimy – powiedział – tak mężczyźni, jak kobiety, tak starzy, jak i młodzi. Wybór należy do niej. Kyro – powiedział, zwracając się do niej – czy życzysz sobie odejść z tymi ludźmi? Odpowiedziała mu spojrzeniem, musiała stłumić uśmiech. - Nie – odpowiedziała twardo. Zwrócił się z powrotem do Lorda Gubernatora. - Oto twoja odpowiedź – powiedział – Wybór należy do niej. Nie do ciebie, nie do mnie. Jeśli życzysz sobie otrzymać dary lub złoto jako rekompensatę za twoją stratę – rzekł do Gubernatora – tak właśnie się stanie. Jednak nie dostaniesz mojej córki – żadnej z naszych córek – niezależnie od tego, co jakiś skryba spisał jako prawo Pandezji. Lord Gubernator wpił w niego oczy, na jego twarzy malował się wstrząs. Było widać, że nikt nie zwracał się do niego w ten sposób–i nikt nigdy mu się nie przeciwstawiał. Wyglądał, jakby nie wiedział, jak się w tej sytuacji zachować. Ewidentnie, takiego przyjęcia się nie spodziewał.

- Masz czelność stawać na drodze moim ludziom? – spytał – Odrzucać moją ofertę? - To żadna oferta – odpowiedział Duncan. - Zastanów się porządnie, chłopku – zbeształ go Lord – Nie mam zamiaru ofiarować ci łaski dwa razy. Jeśli odmówisz, czeka cię śmierć–ciebie i wszystkich twoich ludzi. Wiesz chyba, że nie przychodzę sam–mówię w imieniu ogromnej armii Pandezji. Wyobrażasz sobie stanąć samotnie przeciwko Pandezji–gdy sam wasz Król poddał całe królestwo? Jakie w ogóle macie szanse? Jej ojciec wzruszył ramionami. - Nie walczę, gdy mam szanse – odpowiedział – walczę, gdy sprawa jest słuszna. Nie obchodzi mnie liczebność waszych wojsk. Jedyne, na co zważam, to nasza wolność. Możesz i wygrać–lecz nigdy nie złamiesz naszego ducha. Twarz Gubernatora stężała. - Gdy zakujemy wreszcie w kajdany wszystkie wasze kobiety i dzieci – powiedział – wspomnij wybór, którego dziś dokonałeś. Lord Gubernator zawrócił konia, popędził go kopniakiem i odjechał wraz ze swą świtą, podążając drogą, wśród ośnieżonych pól. Jednak jego żołnierze nie ruszyli się o krok, ich dowódca uniósł tylko chorągiew i wydał rozkaz: - NAPRZÓD! Gwardia Lorda zeszła z koni, zwarła szeregi i pomaszerowała równo i karnie, przez most, prosto na nich. Serce Kyry oszalało, odwróciła się, by spojrzeć na ojca, jak cała reszta, oczekując rozkazów – on zaś uniósł tylko pięść nad głowę i z głośnym krzykiem opuścił ją. Nagle niebo zapełniło się strzałami. Kyra spojrzała przez ramię, na blankach warowni czekali łucznicy, na wydany rozkaz rozpoczęto ostrzał. Strzały przelatywały ze świstem nad jej głową, i raz po raz trafiały Gwardzistów na prawo i lewo. Powietrze wypełniło się krzykami umierających wokół. Nigdy wcześniej nie widziała tak blisko tylu trupów. Widok ten oszołomił ją. W tej samej chwili jej ojciec dobył dwu krótkich mieczy wiszących mu u pasa, skoczył naprzód i przebił dwóch żołnierzy, którzy przyszli po jego córkę. Obaj natychmiast padli martwi u jego stóp. Również Anvin, Vidar i Arthfael unieśli włócznie i rzucili nimi, trafiając w żołnierzy, którzy szli przez most. Brandon i Braxton także wyszli na przód by cisnąć swoje włócznie, jedna musnęła ramię żołnierza, druga zraniła innego w nogę - chociaż tyle zdołali osiągnąć. Coraz więcej ludzi rzucało się do walki i Kyra, natchniona bojem, odrzuciła pałkę i po raz pierwszy uniosła swój nowy łuk, chwyciła strzałę i posłała ją w dal. Celowała w dowódcę, prowadzącego szarżę swoich ludzi z siodła. Pocisk poszybował celnie i przebił jego pierś. To był jej pierwszy strzał z nowego łuku, i pierwszy raz, gdy zabiła człowieka w bitwie – więc gdy dowódca Gwardii spadł z konia, nie była w stanie się ruszyć, zszokowana tym, co właśnie zrobiła. Kilkunastu Gwardzistów zdążyło chwyciło za łuki i odpowiedzieć salwą. Kyra widziała, jak

strzały ze świstem przelatują obok niej i kilku ranionych żołnierzy jej ojca pada na ziemie, wydając z siebie ostatnie tchnienie. - ZA ESCALON! – wrzasnął ojciec. Dobył miecza i poprowadził szarżę przez most, w sam środek szeregów Gwardii Lorda. Jego żołnierze trzymali się w krok za nim. Również Kyra chwyciła swój kij i ramię w ramię z ojcem, ruszyła do ataku. Gdy zaatakowali, Gwardia Lorda przygotowana już była do kolejnej salwy – po chwili spadł na nich deszcz strzał. Ku zaskoczeniu Kyry, dosłownie w tym samym momencie, ludzie jej ojca jak jeden mąż podnieśli swe wielkie tarcze, tworząc tym samym mur przed strzałami. Kyra schowała się za jednym z nich i usłyszała tylko serię głuchych stuknięć, gdy śmiercionośne strzały nieszkodliwie wbijały się w drewno. Wszyscy skoczyli na nogi i znów ruszyli do ataku, Kyra zorientowała się jaką strategię przyjął ojciec – dostać się jak najbliżej Gwardzistów, by ci nie mogli użyć łuków. Po chwili doskoczyli do szeregu wrogów, szczęknął metal, gdy żołnierze zwarli się w bitwie, miecze skrzyżowały się z mieczami, halabardy spadały na tarcze, włócznie napotkały zbroje. Chwila przerażająca i podniecająca jednocześnie. Upchnięci na moście, bez drogi ucieczki, żołnierze walczyli w zwarciu, krzycząc, wyprowadzając ciosy i blokując broń przeciwnika, szczęk stali był ogłuszająco donośny. Leo skoczył przed siebie i zatopił zęby w stopę żołnierza, a z boku jeden z wojów ojca krzyknął w bólu, spojrzała w jego stronę, by zobaczyć, że przebito go mieczem, z jego ust ściekała krew. Kątem oka zobaczyła Anvina, który ogłuszył przeciwnika ciosem w głowę, po czym wbił mu miecz w brzuch. Widziała jak ojciec używa tarczy niczym broni, uderzył nią dwóch mężczyzn tak mocno, że zrzucił ich z mostu, prosto do fosy. Nigdy wcześniej nie widziała swego ojca w boju, widok ten był godny podziwu. Jeszcze większą dumą napełniało ją to, jak ludzie walczą u jego boku. Było jasne, że od lat stają w boju ramie w ramie. Zazdrościła im tej zażyłości. Żołnierze jej ojca walczyli wspaniale, biorąc Gwardię Lorda z zupełnego zaskoczenia. Było jasne, że nie spodziewali się zorganizowanego oporu. Gwardziści walczyli za swojego Gubernatora, który zresztą zdążył ich opuścić – jednak ludzie jej ojca walczyli za swe domy, swe rodziny i za życie. Wszystko to było teraz w ich rękach. Słuszna sprawa napędzała ich, dawała im przewagę. Kyra ujrzała żołnierza, który rzucił się na nią z uniesionym mieczem. Szeregi zwarto tak ciasno, że nie miała gdzie uskoczyć, chwyciła więc swą pałkę obiema rękami i uniosła poziomo nad głowę, niczym tarczę. Mężczyzna ciął ją z góry długim mieczem. Modliła się, by alkańska stal Brota wytrzymała ten cios. Miecz ze szczękiem odbił się od pałki niczym od tarczy, a Kyra z ulgą zorientowała się, że jej broń jest cała. Okręciła więc nią wokół siebie i grzmotnęła jej końcem w bok głowy żołnierza. Zatoczył się do tyłu, więc kopnęła go jeszcze, zrzucając z mostu. Z krzykiem wpadł prosto do fosy. Kolejny żołnierz zaatakował ją z boku, wyprowadzając cios kiścieniem. Zorientowała się,

że nie zdoła się już zasłonić. Ale Leo skoczył naprzód, prosto na jego pierś, powalając napastnika na ziemię. Następny rzucił się na nią z toporem, wyprowadzając poziome cięcie; tym razem ledwo zdążyła okręcić się na pięcie i zablokować cios pałką ustawioną pionowo. Cios był bardzo silny, ledwo była w stanie przyjąć na siebie całą jego siłę. Ostrze niebezpiecznie zbliżyło się do niej. To cenna lekcja, pomyślała. Nie powinna walczyć z tymi mężczyznami twarzą w twarz. Byli silniejsi od niej, nie dałaby im rady; musiała walczyć w sposób, który da przewagę jej, nie im. Nie była w stanie zatrzymać całkiem ciosu topora, jednak przypomniała sobie o sztuczce, którą pokazał jej Brot. Przekręciła końce pałki w przeciwne strony, rozdzielając ją na pół i uchyliła się przed ostrzem topora. Żołnierz zdawał się zupełnie zaskoczony, tego się nie spodziewał; Kyra płynnym ruchem zamieniła unik w atak, uniosła połówki pałki i wbiła ich ostrza w pierś mężczyzny, zabijając go. Usłyszała krzyk, wrzask wielu gardeł gdzieś z tyłu, obróciła się więc i zobaczyła tłum mieszkańców – rolników, murarzy, kowali, rzeźników–wszyscy z bronią w ręku: sierpami, siekierami, cokolwiek mieli pod ręką–biegnących w kierunku mostu. Po chwili dołączyli do żołnierzy jej ojca, wszyscy gotowi na wspólną obronę. Kyra zobaczyła jak Thomak, rzeźnik, obcina gwardziście rękę zwykłym tasakiem, a Brine, murarz używa młota, by obalić kolejnego na ziemię. Mieszkańcy zalali pole bitwy falą świeżego entuzjazmu, i jakkolwiek nie byliby niewprawni w boju, zaskoczyli Gwardię Lorda zupełnie. Walczyli z pasją, uwalniając całe lata zbieranej wściekłości na swoich okupantów. Teraz, wreszcie, mieli szansę zawalczyć o swoje – szansę odpłacić krzywdy. Zmusili Gwardię Lorda do cofnięcia się, gdy w szale cieli na lewo i prawo, obalając żołnierzy i ich konie. Lecz po kilku minutach walki niewprawni wojownicy zaczęli słabnąć, powietrze wypełniło się ich krzykami, gdy padali pod ciosami lepiej uzbrojonych i lepiej wyszkolonych przeciwników. Gwardia Lorda pchnęła z powrotem, szala bitwy przechyliła się na ich korzyść. Most zapełniał się ludźmi, gdy posiłki Gwardii rzuciły się w wir walki. Żołnierze jej ojca, ślizgając się w śniegu opadali z sił, raz po raz padając z krzykiem, zabici przez Gwardzistów. Szala bitwy przechylały się coraz bardziej na ich korzyść, Kyra wiedziała, że musi działać, i to szybko. Rozejrzała się wokół i wpadła na pomysł: wskoczyła na kamienna balustradę mostu, zdobywając punkt doskonały do strzału, ponad głowami żołnierzy. Sama wystawiała się na strzał, lecz nie obchodziło ją to. Tylko ona była na tyle zwinna, by wskoczyć tak wysoko. Wyciągnęła więc łuk, przycelowała i zaczęła strzelać. Z tej pozycji była w stanie zdejmować jednego wroga za drugim. Wycelowała w jednego z Gwardzistów, który unosił topór za plecami jej ojca i trafiła go, zanim zdążył wyprowadzić cios. Następny był żołnierz uzbrojony w kiścień, trafiła go między żebra zanim ten zdążył uderzyć Anvina w głowę. Wypuszczając strzałę za strzałą była w stanie obalić nastu ludzi – zanim wreszcie została zauważona. Poczuła, że strzała przelatuje ze świstem obok jej twarzy i zobaczyła, że wrogowie

zaczęli strzelać do niej w odpowiedzi. Z jej ust wyrwał się krzyk. Zanim zdążyła zareagować poczuła straszliwy ból, gdy jedna ze strzał musnęła jej ramię, puszczając krew. Kyra zeskoczyła z balustrady, pomiędzy walczących. Przeturlała się na czworaka i zatrzymała na chwilę; oddech rwał się w jej piersi, ręka strasznie bolała. Spojrzała w górę i ujrzała, że coraz więcej posiłków wbiega na most. Widziała, że jej ludzie spychani są do tyłu, zobaczyła, że jeden z nich, zaraz obok, człowiek którego znała i kochała, został dźgnięty w brzuch i spadł martwy przez balustradę. Nadal klęczała, gdy barczysty żołnierz uniósł topór nad jej głową i ciął z góry. Wiedziała, że nie da rady zasłonić się na czas, spięła się przygotowana na cios–gdy nagle Leo skoczył na niego i zatopił kły w jego brzuchu. Kątem oka ujrzała ruch, obróciła głowę, by zobaczyć żołnierza, który ciął ją halabardą, mierząc prosto w jej szyję. Znów nie zdążyła zareagować, napięła więc mięśnie, gotowa na śmierć. Zaskoczył ją szczęk metalu, spojrzała w górę i zobaczyła, że ostrze zatrzymało się nad jej głową–zablokowane głownią miecza. Jej ojciec stał nad nią z bronią w ręku, ocalił ją przed śmiertelnym ciosem. Okręcił mieczem wokół, odbijając halabardę w bok i pchnął wrogiego żołnierza w serce. Ten cios odsłonił jednak jej ojca. Kyra zobaczyła, w przerażeniu, jak kolejny wróg doskoczył do niego i dźgnął go w ramię; z jego ust wyrwał się krzyk bólu, potknął się i przewrócił w tył, przygwożdżony ciężarem przeciwnika. Kyra, nadal na kolanach, zorientowała się, że ogarnia ją przedziwne uczucie; czuła ciepło, biorące początek ze splotu słonecznego, rozchodzące się coraz dalej. Uczucie było obce, jednak nie broniła się przed nim, czuła że daje jej nieskończoną siłę, która powoli rozchodzi się po jej ciele, płynie żyłami do ramion i nóg. Oprócz siły czuła absolutny spokój i skupienie; rozejrzała się wokół, wydawało się, że czas zupełnie zwolnił. Jednym rzutem oka dojrzała wszystkich wrogich żołnierzy, ich słabe punkty, zobaczyła gdzie najlepiej uderzyć, by zabić każdego z nich. Nie miała pojęcia co się z nią dzieje–i nic ją to nie obchodziło. Powitała nową moc, która ją zalała i pozwoliła sobie zatonąć całkowicie w słodkim szale, pozwoliła by zrobił z nią co tylko chciał. Kyra podniosła się na nogi, czując się niepokonana, czując jakby wszyscy wokół poruszali się w zwolnionym tempie. Chwyciła swój kij i rzuciła się w tłum. Od tej chwili wszystko działo się tak szybko. Poczuła, ja moc wypełnia jej ramiona, kieruje jej ruchami, podpowiada, gdzie uderzać. Zorientowała się, że atakuje wrogów jednego po drugim, że przedziera się w mgnieniu oka przez tłum. Uderzyła jednego z żołnierzy w bok głowy, następnego dźgnęła w krtań; podskoczyła wysoko i oburącz uderzyła pałką dwóch prosto w głowy. Kręciła się z kijem i wywijała nim jak szalona, przedzierając się dalej przez tłum niczym błyskawica. Wokół niej, na prawo i lewo, padali przeciwnicy. Nikt nie był w stanie jej złapać – nikt nie był w stanie jej zatrzymać. Szczęk jej metalowej pałki, uderzającej o zbroję, wybuchał raz za razem. Wszystko działo się niemożliwie prędko. Po raz pierwszy w życiu czuła się całkowicie zespolona ze

wszechświatem; czuła, jakby nie starała się nadawać sprawom biegu – lecz że sama popychana jest we właściwą stronę. Czuła jakby spoglądała na samą siebie gdzieś z wysoka. Nie rozumiała tej nowej mocy, która jednocześnie przerażała ją i wprawiała w euforię. W mgnieniu oka oczyściła most ze wszystkich Gwardzistów. Zorientowała się, że stoi już na jego drugim końcu, wyprowadza ostatni cios między oczy ostatniego żołnierza. Kyra zatrzymała się, dysząc ciężko, i nagle czas znów zaczął płynąć swoim tempem. Rozejrzała się wokół i zobaczyła swoje dzieło, była bardziej zaskoczona niż ktokolwiek inny. Kilkunastu ludzi, których pozostało z całej Gwardii Lorda, po drugiej stronie mostu, spojrzało na nią ze strachem w oczach, obróciło się na pięcie i ruszyło pędem, potykając się w śniegu. Dał się słyszeć krzyk, gdy ojciec Kyry poprowadził pogoń. Dopadli ich i zabili, tnąc na lewo i prawo, aż nie pozostał nikt żywy. Zadęto w róg. Bitwa była zakończona. Wszyscy ludzie ojca, wszyscy mieszkańcy osady zatrzymali się tam, gdzie stali, oszołomieni, dochodziło do nich właśnie, że osiągnęli coś niemożliwego. Jednak, o dziwo, nikt nie wybuchał radosnym entuzjazmem, jak można było oczekiwać po takim zwycięstwie; nikt nie wiwatował, ludzie nie padali sobie w ramiona i nie krzyczeli radośnie. W powietrzu wisiała ciężka cisza, nastroje wydawały się ponure; ludzie stracili dziś wielu bliskich, ich ciała rozesłane po ziemi, być może to zatrzymało radość. Jednak Kyra wiedziała, że było w tym coś więcej. Nie tylko to było powodem ciszy. Powodem, wiedziała doskonale, była ona. Wszystkie oczy z pola bitwy zwróciły się w jej kierunku. Nawet Leo spojrzał na nią, a strach czaił się w jego oczach, jakby już jej nie poznawał. Kyra stała bez ruchu, wciąż dysząc ciężko, z rozognionymi policzkami, i czuła wszystkie te spojrzenia na sobie. Patrzyli na nią w zadziwieniu – lecz także z podejrzliwością. Patrzyli na nią, jak na obcego pośród swoich. I wszyscy, wiedziała doskonale, zadawali sobie to samo pytanie. Pytanie, które jej także nie dawało spokoju, które przerażało ją bardziej, niż cokolwiek innego: Kim tak naprawdę była?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Upchnięty ciasno pomiędzy resztę chłopców, Alec zasypiał i budził się na przemian. Śnił krótkie, niespokojne sny. Zdawało mu się, że upychają go wraz z innymi chłopakami do trumny i zamykają z trzaskiem wieko. Obudził się przerażony, dysząc ciężko. Zdał sobie sprawę, że nadal stoi na wozie. Zatrzymywali się jeszcze wiele razy i coraz więcej chłopaków lądowało w coraz ciaśniej zapchanej klatce, umieszczonej na kolebiącym się wozie. Jechali już drugi dzień, pod górkę i z góry, wjeżdżając i wyjeżdżając z lasu. Od czasu ostatniej bójki, Alec cały czas stał, czując się w tej pozycji bezpieczniej. Plecy dawały mu się we znaki, ale nie dbał o to. Łatwiej było mu się zdrzemnąć na stojąco, zwłaszcza z Marco przy swym boku. Chłopcy, którzy ich zaatakowali, wycofali na drugą stronę wozu, teraz jednak już nikt nikomu nie ufał. Szarpanie wozu tak głęboko wbiło się w głowę Aleca, że zapomniał jak to jest stać na nieruchomej ziemi. Pomyślał o Ashtonie i pocieszył się faktem, że przynajmniej jego brat nie stał tu zamiast niego. Sprawiło to, że poczuł sens tego, co się stało. Ta myśl dawała mu siłę, by wytrwać. Cienie wydłużały się, jednak ich podróż zdawała się nie mieć końca. Alec zaczynał tracić nadzieję, czuł jakby mieli nigdy nie dotrzeć do Płomieni. Mijało coraz więcej czasu. Zdążył zdrzemnąć się kilkukrotnie, zanim ze snu wyrwało go szturchnięcie w żebra. Otworzył oczy, by zobaczyć Marco wskazującego coś głową. Alec poczuł falę podniecenia przechodzącą przez tłum chłopaków. Wszyscy wyprostowali się i zaczęli kręcić się niespokojnie, wyglądając przez żelazne graty. Alec także obrócił się i próbował wyjrzeć na zewnątrz, jednak nie dostrzegł niczego przez gęsty tłum ciał. - Musisz to zobaczyć – powiedział Marco, wyglądając na zewnątrz. Marco przesunął się tak, by Alec mógł zerknąć przez kraty. Tego, co zobaczył, nie zapomni do końca życia. Płomienie. Alec słuchał opowieści o Płomieniach przez całe życie, lecz nigdy nie wyobrażał sobie, że istnieją naprawdę. To była jedna z tych rzeczy, których nie sposób było sobie wyobrazić. Jak płomienie mogłyby sięgać nieba? Jak mogły palić się od zawsze? Lecz teraz, gdy zobaczył je po raz pierwszy na własne oczy, zdał sobie sprawę z tego, że to wszystko prawda. Widok zapierał dech w piersiach. Były tam, na horyzoncie, Płomienie, bijące wysoko, jak głosiła legenda, po same chmury, tak gęste, że nie widział ich końca. Słyszał ich trzask i czuł ich żar, nawet z takiej odległości. Wzbudzały jednocześnie szacunek i przerażenie. Na lewo i prawo od płomieni Alec widział obozowiska setek żołnierzy, chłopców i mężczyzn, stojących na straży. Na horyzoncie, przy końcu drogi, zobaczył czarną, kamienną wieżę, wokół której stało kilka innych budynków. Tam znajdowało się pewnie centrum dowodzenia. - Wygląda na to, że dojechaliśmy do naszego nowego domu – zauważył Marco. Alec zobaczył rzędy brudnych baraków, wypchanych chłopakami umorusanymi popiołem. W żołądku urosła mu gula. Dotarło do niego, że wejrzał właśnie w ich żałosną przyszłość, w

piekło, które miało stać się ich losem. * * * Alec spiął się cały, gdy Pandezyjscy poganiacze wyciągnęli go z wozu i rzucili, wraz z innymi chłopcami, na twardą ziemię. Natychmiast na jego plecach wylądowali kolejni. Ledwo był w stanie zaczerpnąć powietrza; zaskoczyło go jak twarda była ziemia – i że przykrywał ją śnieg. Nie był przyzwyczajony do północnowschodniej pogody, natychmiast zrozumiał, że jego lekkie ubranie na niewiele się tu przyda. W Soli, chociaż wioska ta leżała zaledwie kilka dni konno na południe, ziemia była miękka, pokryta zielonym mchem, o bujnej roślinności; nigdy nie padał tam śnieg, a powietrze pachniało kwiatami. Tutaj ziemia była zimna i twarda, bez życia – a powietrze pachniało spalenizną. Alec wydostał się z plątaniny ciał. Ledwie zdołał stanąć na nogi, gdy ktoś pchnął go w plecy. Potknął się i prawie padł jak długi. Obrócił głowę i zobaczył za sobą poganiacza, szturchającego wszystkich chłopców niczym bydło, kierując ich w stronę baraków. Za sobą ujrzał, jak z wozu zrzucają kolejnych chłopaków; ku swemu przerażeniu zorientował się, że kilku z nich było już martwych. Sam był zaskoczony, że zdołał przetrwać tą podróż, zważywszy na warunki, w jakich ich wieźli. Każda kość w jego ciele zdawała się być obolała, stawy miał zesztywniałe. W całym swoim życiu nie był równie wyczerpany. Czuł się tak, jakby nie spał od miesięcy, jakby właśnie dotarł na sam koniec świata. Trzask ognia wypełnił ciszę. Alec spojrzał przed siebie i jakieś sto metrów dalej ujrzał Płomienie. Z każdym krokiem stawały się one coraz wyższe i potężniejsze. Z bliska wyglądały oszałamiająco. Ich ciepło rozgrzewało przyjemnie zziębnięte ciało Aleca. Ciężko było mu jednak wyobrazić sobie, jak gorąco musi być tam, gdzie rozstawione były patrole – nie dalej niż dwadzieścia metrów od ściany ognia. Zauważył, że żołnierze nosili specjalne zbroje, a mimo to niektórzy leżeli na ziemi, nieprzytomni. - Przyjrzyj się płomieniom, szczylu – doszedł go złowrogi głos. Alec obrócił się i zobaczył chłopaka, z którym bił się w wozie. Jego koleżka stał obok, krzywiąc się w uśmiechu. - Gdy wreszcie wsadzę ci w nie łeb – własna matka nawet cię nie pozna. I spalę ci łapy, zostaną ci tylko zwęglone kikuty. Więc ciesz się nimi, póki możesz. Zaśmiał się, niskim, diabolicznym śmiechem. Alec spojrzał na niego be strachu, Marco stał u jego boku. - Nie dałeś mi rady na wozie – odpowiedział – to i teraz nie dasz rady. Chłopak zachichotał. - Już nie jesteśmy na wozie, smarku – powiedział – Dziś śpimy jeden obok drugiego. Te baraki należą do nas. Każdej nocy pod jednym dachem. Teraz się policzymy. A ja przecież mam czas. Może dziś, a może jutro–prędzej czy później, kiedy najmniej będziesz się spodziewać, smacznie śpiąc, wtedy cię dorwiemy. Obudzisz się z łbem w tych płomieniach. Cóż... słodkich snów – roześmiał się na koniec. - Taki z ciebie chojrak? – powiedział Marco – To na co czekasz? No dawaj, spróbuj

szczęścia. Alec widział, że chłopak zawahał się, zerkając w stronę Pandezjańskich poganiaczy. - Przyjdzie na to czas – odpowiedział. Po czym zniknął w tłumie. - Nie martw się – powiedział Marco – Gdy będziesz spał, ja będę czuwał i odwrotnie. Jeśli ten śmieć ośmieli się zbliżyć, gorzko tego pożałuje. Alec kiwnął głową z wdzięcznością, przyglądając się barakom. Byli kilka metrów od zatłoczonego wejścia, jednak stąd dało się poczuć smród potu buchający z budynku. Aż nim wstrząsnęło, gdy został wepchnięty do środka. Starał się przyzwyczaić oczy do mrocznego wnętrza, oświetlonego jedynie przez słabe światło wpadające przez kilka umieszczonych wysoko okien. Spojrzał na klepisko pod stopami i natychmiast doszedł do wniosku, że powóz, jakkolwiek straszny by nie był, i tak był lepszy od tego miejsca. Ujrzał rzędy podejrzanych, wrogich twarzy. Widać było tylko oczy błyskające na boki, przyglądające się mu, oceniające. Zaczęli pokrzykiwać i pohukiwać, jasne było, że chcą przestraszyć nowych, oznaczyć swoje terytorium, całe baraki wypełniły się głosami. - Świeża krew! – krzyknął jeden. - Mięso armatnie rzucają w Płomienie! – wrzasnął kolejny. Alec czuł coraz głębszy lęk, gdy wpychano ich do pomieszczenia. Wreszcie zatrzymał się, wraz z Marco, przed wolnym spłachetkiem słomy na ziemi–by chwilę później znowu ktoś go popchnął. - To moje miejsce, smarkaczu. Odwrócił się i spojrzał w oczy starszemu rekrutowi, który w ręku miał sztylet. - Chyba nie chcesz, bym poderżnął ci gardło – ostrzegł go. Marko dał krok w jego kierunku. - Weź sobie tą swoją słomę – powiedział – I tak cuchnie. Oboje obrócili się i poszli dalej w głąb baraków, aż wreszcie, w najdalszym kącie, Alec znalazł niewielki skrawek słomy leżący głęboko w cieniu. Nikogo nie było w pobliżu, siedli więc razem, obok siebie, opierając plecy o ścianę. Alec w końcu odetchnął z ulgą; tak dobrze było w końcu dać odpocząć obolałym nogom, posiedzieć trochę w bezruchu. Czuł się bezpiecznie, oparty o ścianę, w samym rogu, tu nikt go nie zaskoczy, widział stąd cały pokój. Wokół tłoczyły się setki rekrutów, wszyscy kłócili się. Z każdą chwilą zbierało się ich tu coraz więcej. Zobaczył także kilku wyciąganych na zewnątrz za nogi, byli martwi. To było piekło. - Nie martwcie się, będzie jeszcze gorzej – usłyszał głos. Alec odwrócił się i zobaczył rekruta leżącego w cieniu, kilka metrów od nich. Nie zauważył go wcześniej. Leżał na plecach, z rękami pod głową, z oczyma wbitymi w sufit. Żuł źdźbło trawy, mówił niskim, zmęczonym głosem. - Najpewniej zabije was głód – chłopak dodał niewesoło – Mniej więcej połowa chłopaków umiera z głodu. Choroby zabijają prawie całą resztę. A jak nie to, dorwie was inny rekrut. Pobijecie się o kromkę chleba–a może zupełnie bez powodu. Może nie spodoba mu się twój

chód albo twoja twarz. Może będziesz mu kogoś przypominał. Albo po prostu z czystej nienawiści, właściwie bez powodu. To często się tu zdarza. Chłopak westchnął. - A jeśli nie – dodał – załatwią was płomienie. Może nie przy pierwszym czy drugim patrolu. Ale trolle przedzierają się w najmniej oczekiwanym momencie, zwykle całe płoną, zawsze chcą zabijać. Nie mają nic do stracenia, wyskakują jak spod ziemi. Widziałem jednego nie dalej jak wczoraj, rzucił się chłopakowi do gardła z zębami zanim ktokolwiek zdążył zareagować. Alec wymienił spojrzenie z Marco, obaj zastanawiali się, co ich czeka. - Tak – dodał chłopak – Nie widziałem jeszcze, by jeden z nas przeżył dłużej jak miesiąc służby. - Ty nadal tu jesteś – zauważył Marco. Chłopak wyszczerzył się, żując swoje źdźbło trawy, nadal patrząc w sufit. - Tylko dlatego, że nauczyłem się jak przetrwać – odpowiedział. - Jak długo już tu jesteś? – spytał Alec. - Dwa miesiące – padła odpowiedź – Najdłużej ze wszystkich. Alec sapnął, zszokowany. Dwa miesiące, a przetrwał najdłużej. To naprawdę jest fabryka śmierci. Zaczął zastanawiać się, czy przyjeżdżanie tu nie było błędem; może powinien był po prostu rzucić się z pięściami na Pandezyjczyków, gdy przybyli do Soli i umrzeć szybką, prostą śmiercią w domu. Zaczął myśleć o ucieczce; w końcu jego brat został ocalony – co miałby zyskać zostając tu dłużej? Alec zaczął patrzyć po ścianach, oglądać okna i drzwi, liczyć strażników i obmyślać plan. - Tylko tak dalej – powiedział chłopak, nadal wpatrując się w sufit, a jednocześnie obserwując go dokładnie – Zajmij się ucieczką. Myśl o czymkolwiek, tylko nie o tym miejscu. To klucz to przetrwania. Alec zarumienił się, zawstydzony faktem, że chłopak tak łatwo odgadł jego myśli. Jak mógł tego dokonać nawet w takim mroku? - Jednak nie próbujcie naprawdę uciekać – powiedział – Nie powiem wam ilu z nas co dzień próbuje, i ginie. Lepiej być zabitym, niż umierać w ten sposób. - W jaki sposób? – spytał Marco – Biorą cię na tortury? Chłopak potrząsnął głową. - Gorzej – odpowiedział – Puszczają cię wolno. Alec wpatrzył się w niego, nic nie rozumiejąc. - Co masz na myśli? – spytał. - Dobrze wybrali to miejsce – wyjaśnił – Lasy pełne są tu śmierci. Dzikie bestie, trolle– wszystko czego potrzeba. Nikt tego nie przetrwa. Chłopak wyszczerzył się i spojrzał na nich po raz pierwszy. - Witajcie, przyjaciele – powiedział z szerokim uśmiechem – witajcie w Płomieniach.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Kyra szła krętymi uliczkami Volis, skrzypiąc butami po śniegu, zupełnie oszołomiona swoją pierwszą bitwą. To wszystko wydarzyło się tak szybko, było bardziej krwawe i intensywne niż kiedykolwiek mogłaby sobie wyobrazić. Zginęli ludzie–dobrzy ludzie–ludzie, których znała przez całe życie, w straszny i bolesny sposób. Ojcowie, bracia i mężowie leżeli teraz martwi w śniegu, ich ciałami zasłana była ziemia przed wrotami warowni. Zmarznięta ziemia była zbyt twarda, by mogli ich pochować. Zamknęła oczy i starała się pozbyć tych obrazów z głowy. To było wspaniałe zwycięstwo, jednak nauczyło ją pokory, sprawiło, że zrozumiała czym jest prawdziwa bitwa, jak kruche może być ludzkie życie. Zobaczyła, jak łatwo ludzie mogą zginąć – i jak łatwo odebrać komuś życie; świadomość obu była równie przerażająca. Od zawsze chciała zostać wielkim wojownikiem; jednak teraz wiedziała, jaką cenę będzie musiała za to zapłacić. Chwała była tym, do czego dążyła, jednak zaczynała rozumieć, że to wszystko nie jest takie proste. Chwała to nie łupy wojenne, nie coś, co można chwycić, coś co można powiesić na ścianie. A jednak ludzie dążyli do chwały. Czym więc była ta osławiona chwała? Teraz, gdy bitwa została zakończona, gdzie podziała się ta chwała? Co więcej, wydarzenia tego dnia zmusiły Kyrę, by zastanowiła się nad sobą, jej tajemniczą mocą, która przybyła znikąd i zniknęła równie prędko. Próbowała przywołać ją na powrót, jednak bez rezultatu. Co to takiego było? Skąd się wzięło? Kyra nie lubiła rzeczy, których nie rozumiała, których nie była w stanie kontrolować. Zdecydowanie wołałaby być mniej potężna, ale rozumieć skąd pochodzą jej umiejętności. Gdy tak przechadzała się ulicami, była zaskoczona reakcją mieszkańców. Oczekiwała, że po bitwie będą pełni paniki, że będą zabijać deskami okna czy przygotowywać się do ewakuacji warowni. Bądź co bądź, wielu Gwardzistów zginęło, na pewno prędzej czy później doczekają się zemsty Pandezji. Przybędzie po nich wielka i straszliwa armia; może jutro, może pojutrze, albo za tydzień – pewnym jednak było, że przybędą. Wszyscy tutaj byli żywymi trupami. Jak to się działo, że nie wydawali się przerażeni? Ku swemu zdziwieniu, gdy spotykała ludzi, nie czuła w nich strachu. Wręcz przeciwnie, widziała radosnych ludzi, pełnych energii i życia; widziała ludzi, którzy zrzucili kajdany. Gdziekolwiek nie spojrzała, widziała gwar i krzątaninę, wszyscy poklepywali się po plecach, świętowali–i przygotowywali się. Ostrzyli broń, wzmacniali bramy, usypywali kamienne wały, robili zapasy pożywienia, prace wykonując prędko i chętnie. Volisianie, idąc za przykładem jej ojca, mieli żelazną wolę. Nie było łatwo ich zniechęcić, wydawało się nawet, że nie mogą się doczekać kolejnej konfrontacji, jakakolwiek nie byłaby jej cena, jakkolwiek małe nie byłyby ich szanse. Przyglądając się swoim ludziom, Kyra zauważyła coś jeszcze, coś co sprawiło, że poczuła się nieswojo: że patrzyli na nią inaczej. Jasne było, że wieści o tym co zrobiła rozniosły się już, i wciąż za plecami słyszała ludzkie szepty. Patrzyli na nią jak gdyby nie pochodziła stąd, ci ludzie, których znała i kochała przez całe życie. To sprawiło, że poczuła się tu obca, że zaczęła zastanawiać się, gdzie znajduje się jej prawdziwy dom. I, co najważniejsze, co za sekret

skrywał przed nią ojciec. Kyra podeszła do grubych murów warownych i weszła na kamienne schody. Leo szedł zaraz za nią, razem wspinali się na blanki. Minęła żołnierzy ojca, trzymających straż co jakieś dziesięć metrów, doskonale widziała, że oni także patrzyli na nią inaczej, jakby z szacunkiem. Te spojrzenia sprawiły, że wszystko wydało się jej warte swej ceny. Kyra skręciła za róg i w oddali zobaczyła tego, kogo szukała: swego ojca. Stał na barbakanie, nad półokrągło sklepioną bramą. Podpierał się pod boki, otoczony kilkoma ze swych żołnierzy i rozglądał się po ośnieżonej okolicy. Wicher wiał mu w twarz, jednak on zdawał się zupełnie tego nie zauważać – tak, jak i świeżych ran zdobytych w boju. Zwrócił się ku niej, gdy podeszła i skinął na swoich ludzi. Odeszli, zostawiając ich samych. Leo podbiegł bliżej i polizał go po ręce, ojciec pogłaskał go po łbie. Kyra stała tak przez chwilę, sam na sam z ojcem, nie wiedząc co powiedzieć. Odpowiedział spojrzeniem, a twarz miał spokojną. Nie była w stanie powiedzieć, czy jest na nią zły, czy jest z niej dumny, może jedno i drugie. Był skomplikowanym mężczyzną, nawet w spokojnych czasach – a tym bardziej teraz. Jego rysy były twarde, przypominały zbocze pobliskiej góry, skórę miał bladą niczym świeży śnieg, wyglądał niczym kawałek prastarego kamienia, z którego pobudowano Volis. On i jego warownia wycięci byli z tego samego materiału. Odwrócił się i z powrotem spojrzał po okolicy, ona stanęła przy jego boku, także spoglądając w dal. Podzielili między siebie tą ciszę, przerywaną tylko podmuchami wiatru; czekała aż odezwie się pierwszy. - Do tej pory sądziłem, że nasze bezpieczeństwo, nasze życie, jest bardziej istotne niż wolność – powiedział wreszcie dudniącym głosem – Dziś zdałem sobie sprawę, że byłem w błędzie. Nauczyłaś mnie tego, co zdążyłem zapomnieć: że wolność, i honor, są ważniejsze niż wszystko inne. Uśmiechnął się spoglądając na nią, poczuła ulgę widząc ciepło w jego oczach. - Ofiarowałaś mi wspaniały dar – powiedział – Przypomniałaś mi, co znaczy honor. Ona również uśmiechnęła się, wzruszona jego słowami, czując ulgę, że nie gniewa się na nią, czując, że mur pomiędzy nimi został obalony. - To trudne, widzieć jak umierają ludzie – kontynuował zamyślony, z powrotem posyłając spojrzenie gdzieś w dal – Nawet dla mnie. Zapadła długa cisza, Kyra była ciekawa, czy wspomni o tym, co się stało; wydawało jej się, że chciałby o tym porozmawiać. Sama chciała rozpocząć, lecz nie wiedziała jak. - Jestem inna, ojcze, prawda? – spytała wreszcie, miękkim głosem, bojąc się odpowiedzi. Wciąż wpatrywał się w horyzont, nieprzenikniony. Wreszcie jednak skinął lekko głową. - To z powodu mojej matki, prawda? – pytała dalej – Kim ona była? Czy w ogóle jestem twoją córką? Odwrócił się i spojrzał na nią oczyma pełnymi smutku i dziwnej nostalgii, której nie zrozumiała w pełni. - Na te pytania przyjdzie jeszcze czas – powiedział – Kiedy będziesz gotowa. - Już jestem gotowa – nalegała. Potrząsnął tylko głową.

- Jeszcze wiele musisz się dowiedzieć, Kyro. Jest tyle sekretów, które przed tobą skrywałem – powiedział, jego głos ciężki od wyrzutów sumienia – Nie chciałem tego, jednak musiałem, by cię chronić. Ale nadchodzi czas, byś dowiedziała się wszystkiego, dowiedziała się kim naprawdę jesteś. Stała porażona, z walącym w piersi sercem,. Mino ogromnego strachu, wiedziała, że musi wreszcie poznać prawdę. - Sądziłem, że będę potrafił cię wychować – westchnął – Ostrzegali mnie, że ten dzień nadejdzie, ja jednak nie wierzyłem. Aż do dzisiaj, aż zobaczyłem, do czego jesteś zdolna. Twoja moc... przerasta mnie całkowicie. Zmarszczyła czoło, zmieszana. - Nic nie rozumiem, ojcze – powiedziała. Jego twarz stężała, jakby coś postanowił. - Czas, byś stąd odeszła – powiedział, jego głos przepełniony determinacją. Takiego tonu używał, gdy miał w zanadrzu jakiś plan – Musisz jak najszybciej opuścić Volis i odnaleźć swojego wuja, brata twojej matki. Akisa. W Wieży Ur. - W Wieży Ur? – powtórzyła zaskoczona – Więc mój wuj jest Obserwatorem? Ojciec potrząsnął głową. - Czymś więcej. Tylko on zdoła cię wyszkolić – i tylko on będzie w stanie ujawnić przed tobą sekret twego pochodzenia. Chociaż chciała poznać prawdę o sobie, perspektywa opuszczenia Volis napawała ją lękiem. - Nie chcę odchodzić – powiedziała – Chcę być tutaj, z tobą. Szczególnie teraz, w takiej sytuacji. Westchnął. - Niestety, to czego chcemy, przestało mieć znaczenie – powiedział – Tu nie chodzi o ciebie czy o mnie. Chodzi o Escalon–cały Escalon. Los naszej krainy leży w twoich rękach. Nie rozumiesz, Kyro? – powiedział, zwracając się w jej kierunku – Chodzi o ciebie. To ty wyprowadzisz nasz lud z mroku nocy. Zamrugała zaskoczona, nie wierząc w jego słowa. - Jak? – spytała – Jak to możliwe? On jednak zamilkł, nie odpowiedziawszy na pytanie. - Nie mogę cię opuścić, ojcze – błagała – Nie opuszczę cię. Nie teraz. Spojrzał w dal, ze smutkiem w oczach. - W przeciągu dwóch tygodni wszystko co widzisz zostanie zniszczone. Nie ma dla nas nadziei. Musisz uciekać dopóki możesz. Jesteś naszą jedyną nadzieją–to, że umrzesz tutaj, razem z nami, nic nie zmieni. Kyrę boleśnie zakłuły te słowa. Nie mogła po prostu uciekać, gdy jej lud ginął. - Wrócą tu, prawda? – spytała. To nawet nie było pytanie. - Wrócą – odpowiedział – Spadną na Volis niczym plaga szarańczy. Wszystko co znałaś i kochałaś wkrótce przepadnie.

Ta odpowiedź sprawiła, że aż ją zemdliło. Poznała jednak prawdę, i za to była niezwykle wdzięczna. - Co ze stolicą? – spytała – Co ze starym Królem? Nie mógłbyś udać się do Andros i wskrzesić starą armię, bronić się? Potrząsnął głową. - Król już raz się poddał – powiedział z tęsknotą w głosie – Czas walki już minął. Andros jest teraz pod rządami polityków, nie żołnierzy, nie można tam zaufać nikomu. - Na pewno jednak staną w obronie Escalonu, nawet jeśli nie Volis – nalegała. - Volis to tylko jedna z warowni – powiedział – Od jednej mogą się odwrócić. Nasze dzisiejsze zwycięstwo, nawet tak wspaniałe, jest zbyt małe, by ryzykowali skórą za Escalon. Obydwoje zamilkli i spojrzeli w stronę horyzontu, Kyra zastanawiała się nad słowami ojca. - Boisz się? – spytała. - Dobry przywódca musi znać strach – odpowiedział – Strach wyostrza nam zmysły i pomaga przygotować się na najgorsze. Jednak nie śmierci się boję–tylko umierania na nic. Stali obok siebie, patrząc w niebo, wreszcie Kyra zobaczyła głęboką prawdę w jego słowach. Zapadła długa, kojąca cisza. Wreszcie ojciec zwrócił się do niej. - Gdzie teraz jest twój smok? – spytał, by nagle obrócić się i odejść, jak czasem miał w zwyczaju. Kyra, zostawiona samej sobie, stała tam, spoglądając na horyzont; co dziwne, sama też o tym myślała. Niebo zasnute było grubą warstwą skłębionych chmur. Wciąż miała nadzieję, że usłyszy ryk i zobaczy skrzydła wyłaniające się zza obłoków. Nic takiego się jednak nie stało. Tylko pustka, i cisza, i wiszące w powietrzu pytanie ojca: Gdzie teraz jest twój smok?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Aleca obudził solidny kopniak w żebra. Otworzył oczy, wycieńczony i skołowany, próbował zorientować się, gdzie jest. Wyciągnął z ust źdźbła słomy. Przypomniał sobie: baraki. Większość nocy nie spał, trzymając wartę. Noc pełna była odgłosów bójek między chłopakami, którzy podkradali się w ciemności i pokrzykiwali wyzywająco. Widział jak kilku chłopców wyciągają na zewnątrz, nogami do przodu, martwych–uprzednio doszczętnie ograbiając je ze wszystkiego, co przydatne. Alec znów poczuł kopniaka, tym razem jednak przetoczył się na bok, przytomny i gotowy na wszystko. Spojrzał w górę, starając się dojrzeć coś w ciemnościach. Spodziewał się innego chłopaka, jednak zaskoczony stwierdził, że stoi nad nim dwóch pandezjańskich żołnierzy. Budzili kopniakami wszystkich chłopców w tym rzędzie, szarpiąc ich i stawiając na nogi. Alec poczuł twarde dłonie chwytające go pod pachami, stawiające go siłą do pionu i kuksańcami wyganiające z baraków. - O co chodzi? Co się dzieje? – wymamrotał, wciąż nie będąc pewien czy nie śni. - Czas na służbę – warknął na niego żołnierz – Nie jesteś tu na wakacjach, chłopcze. Alec zastanawiał się, kiedy po raz pierwszy zostanie wysłany na patrol, do głowy mu jednak nie przyszło, że będzie to środek nocy, i to tak prędko po tak długiej podróży. Ledwie przebierał nogami, oszołomiony ze zmęczenia, zastanawiając się, czy starczy mu sił, by wytrzymać. Odkąd dotarli na miejsce, nie dostał nic to jedzenia, a wciąż był słaby i zmęczony długą jazdą. Chłopak przed nim padł na ziemię, może z głodu albo wycieńczenia, nieważne–żołnierze zaraz doskoczyli do niego, kopiąc wściekle, aż zupełnie przestał się ruszać. Zostawili go tam, na zmarzniętej ziemi, martwego, po czym ruszyli w dalszą drogę. Do Aleca szybko dotarło, że nie chce skończyć jak ten chłopak, wziął się więc w garść i wymusił w sobie stan pełnej gotowości. Dołączył do niego Marco. - Wyspany za wszystkie czasy? – spytał z krzywym uśmiechem. Alec potrząsnął głową ponuro. - Nie martw się – powiedział Marco – Wyśpimy się po śmierci–na którą nie będziemy musieli długo czekać. Gdy wyszli zza zakrętu, Alec zobaczył Płomienie, niewiele więcej jak pięćdziesiąt metrów dalej, oślepiły go na chwilę, a ich żar z takiej odległości był straszliwy. - Jeśli przejdzie przez nie troll, zabijcie go – krzyknął żołnierz Imperium – Poza tym nie pozabijajcie się nawzajem. Przynajmniej do rana. Zależy nam, by to miejsce było dobrze strzeżone. Alec poczuł ostatnie szturchnięcie, po czym jego grupa została zostawiona samym sobie w pobliżu Płomieni. Żołnierze odwrócili się i odmaszerowali. Zastanawiał się dlaczego sądzili, że będą trzymali straż, a nie po prostu uciekną–gdy jednak odwrócił się, wszędzie wokół zobaczył wieże strażnicze, a na nich wartowników uzbrojonych w kusze, każdy z palcem na spuście, czekali tylko aż któryś z chłopców spróbuje uciec. Alec stał tam, zastanawiając się jak miałby trzymać porządnie straż, bez broni czy zbroi.

Spojrzał na resztę chłopaków i zobaczył, że kilku z nich ma miecze. - Skąd je macie? – krzyknął do najbliższego z nich. - Gdy inny chłopak umrze, weź jego broń – odkrzyknął – Tylko spiesz się, kto pierwszy ten lepszy. Marco zmarszczył brwi. - Jak sobie to wyobrażają, mamy trzymać straż bez broni? – spytał. Jeden z chłopaków, z twarzą czarną od sadzy zachichotał. - Żółtodzioby nie dostają broni – powiedział – Sądzą, że i tak zginiecie. Ale jeśli uda wam się przetrwać kilka nocy, znajdziecie sposób, by zdobyć broń. Alec zapatrzył się w Płomienie, trzaskające wściekle, ich żar palił go w twarz. Starał się nie myśleć o tym, co znajduje się po drugiej stronie, co czeka tylko, by przedrzeć się na ich terytorium. - W takim razie, jak mamy sobie poradzić – spytał – jeśli teraz zobaczymy trolla? Jeden z chłopaków zaśmiał się. - Zabijcie go gołymi rękami! – krzyknął – Macie szansę przeżyć–choć w sumie niewielką. Pewnie będzie płonął, więc spłoniecie razem z nim. Reszta chłopaków odwróciła się i rozeszła po okolicy, udając się każdy na swój posterunek. Alec zerknął tylko w Płomienie, załamany. - Zostawiają nas tu na śmierć – powiedział do Marco. Marco stał jakieś dziesięć metrów dalej, wpatrując się w Płomienie. Wyglądał na odartego ze złudzeń. - Straż u Płomieni była kiedyś szlachetnym zajęciem – powiedział ponurym głosem – Przed najazdem Pandezji. Strażnicy byli poważani, dobrze uzbrojeni i wyekwipowani. To dlatego zgłosiłem się na ochotnika. Ale teraz... to zupełnie co innego. Pandezjanie nie chcą, by trolle przechodziły na naszą stronę–ale nie chcą też ryzykować życia własnych ludzi. Chcą byśmy sami trzymali straż–więc zostawiają nas tu na śmierć. - Może powinniśmy ich przepuszczać – powiedział Alec – I pozwolić im zabić ich wszystkich. - Moglibyśmy – powiedział Marco – Ale napadali by na Escalon i zabijali także nasze rodziny. Zamilkli, wpatrując się w Płomienie. Alec nie wiedział, ile czasu upłynęło. Nie mógł odpędzić od siebie myśli, że właśnie patrzy śmierci prosto w oczy. Co robiła teraz jego rodzina? – zapytał samego siebie. Czy myśleli o nim? Czy w ogóle obchodził ich jego los? Zorientował się, że tonie w tych mrocznych myślach, wiedział, że musi odpędzić je od siebie. Zmusił się, by odwrócić wzrok i spojrzeć przez ramię, na ciemny las. Knieja była mroczna i złowieszcza, jednak wartownicy na wieżach nie zerkali na nią nawet przez chwilę. Ich spojrzenia przesuwały się tylko po rekrutach i ścianie Płomieni. - Boją się sami trzymać straż – zauważył Alec, spoglądając na żołnierzy – Ale nie chcą, byśmy odeszli. Tchórze. Ledwie zdołał wypowiedzieć te słowa, gdy poczuł przeszywający ból pleców, który sprawił, że poleciał do przodu. Zanim zorientował się, co się dzieje, leżał już twarzą w ziemi.

Koło ucha odezwał się znajomy, złowieszczy głoś: - Mówiłem, że cię znajdę, dzieciaku. Zanim zdążył zareagować, poczuł, że twarde dłonie łapią go od tyłu i wleką przed siebie, w stronę Płomieni. Było ich dwóch – chłopak z wozu i jego kompan – Alec szarpał się ze wszystkich sił, lecz na nic się to zdawało. Trzymali go mocno i wlekli bliżej i bliżej, aż na twarzy poczuł nieznośny żar Płomieni. Alec usłyszał szamotaninę i spojrzał w bok, z zaskoczeniem zobaczył, że skuli Marco łańcuchami, dwóch innych chłopaków pochwyciło go od tyłu i przytrzymywało w miejscu. Dobrze to zaplanowali. Naprawdę chcieli ich zabić. Alec szarpał się, lecz nie mógł znaleźć oparcia. Ciągnęli go coraz bliżej ku Płomieniom. Byli zaledwie pięć metrów od nich, a żar był tak intensywny, że sprawiał ból, jakby jego twarz miała stopić się jak wosk. Wiedział, że jeszcze trochę, a będzie okaleczony na zawsze–jeśli w ogóle przeżyje. Alec kopał jak oszalały, jednak trzymali go tak mocno, że nie był w stanie się wyrwać. - NIE! – wrzasnął. - Wreszcie dostaniesz za swoje – głos syknął mu do ucha. Nagle rozległ się straszliwy wrzask, Alec w zaskoczeniu zorientował się, że nie dochodzi z jego ust. Chwyt na jego rękach rozluźnił się, więc natychmiast odsunął się od Płomieni. W tej samej chwili zobaczył błysk światła. Niczym sparaliżowany patrzył, jak jakiś stwór wypada ze ściany ognia, cały płonąc i ląduje na chłopaku stojącym obok, przygniatając go do ziemi. Troll, wciąż płonąc, przetoczył się po ziemi i zatopił kły w szyi chłopaka. Ten zdołał tylko wrzasnąć i już nie żył. Troll odwrócił się i rozejrzał w szale, jego oczy, wielkie i czerwone, napotkały wzrok Aleca. Ogarnęło go przerażenie. Stwór płonął i dyszał z rozwartą paszczą, jego długie kły umazane były we krwi, zdawał się pożądać kolejnej ofiary, niczym dzika bestia. Alec stał bez ruchu, sparaliżowany strachem, nie mogąc się nawet ruszyć. Drugi chłopak rzucił się do ucieczki, troll zaś, widząc ruch, obrócił się, i sięgnął łapami w jego kierunku, zalewając Aleca falą ulgi. Doskoczył do niego i obalił go na ziemię, wciąż płonąc, po czym zatopił kły w jego karku. Chłopak zdołał tylko wrzasnąć przedśmiertnym krzykiem. Marco zdołał zrzucić z siebie oszołomionych chłopaków, złapał za ich łańcuch i okręcił go wokół, uderzając końcem jednego w twarz, drugiego zaś między nogi, zwalając obu z nóg. W pobliskich wartowniach rozdzwoniły się dzwony i rozpętał się chaos. Ze wszystkich stron nadbiegali chłopcy, by walczyć z trollem. Dźgali go swoimi włóczniami, jednak większość, zupełnie niedoświadczona, bała się podejść bliżej. Troll wyciągnął łapę, złapał włócznię i przyciągnął go do siebie, obejmując ramionami. Chłopak wrzasnął, gdy zajął się ogniem. - Teraz, szybko – szepnął ktoś podekscytowanym głosem. Alec odwrócił się i zobaczył, że podbiegł do niego Marco. - Wszyscy są zajęci. To może być nasza jedyna szansa. Marco zerknął w dal i Alec podążył za jego wzrokiem: patrzył w stronę lasu. Chciał uciekać. Knieja była czarna i tajemnicza. Alec wiedział, że wewnątrz czają się jeszcze większe

niebezpieczeństwa, jednak zdawał sobie sprawę, że Marco miał rację: to ich jedyna szansa. Tutaj nie czekało na nich nic, prócz śmierci. Skinął więc tylko głową, i bez kolejnego słowa ruszyli razem pędem, biegnąc coraz dalej od Płomieni, w stronę lasu. Serce Aleca chciało wyrwać się z piersi, oczekiwał, że lada chwila bełt z kuszy strażnika wbije mu się w plecy. Biegł ratując życie. Jednak gdy zerknął przez ramię, zobaczył, że wszyscy otaczają trolla, nikt nie zwracał na nich uwagi. Chwilę później, gdy wbiegli do lasu i opadła ich ciemność był pewien, że wkraczają do świata, który kryje przed nimi niebezpieczeństwa większe, niż byli to sobie w stanie wyobrazić. Pewno tutaj właśnie zginie. Ale teraz przynajmniej był wolny.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Kyra stała poza murami Volis, spoglądając na zimowy krajobraz obsypany śniegiem i niebo, które czerwieniało się w oddali, jakby słońce chciało wyrwać się zza chmur. Pochyliła się nad powstającym właśnie murem, dysząc ciężko i położyła na nim kolejny kamień. Kyra dołączyła do ludzi, którzy wybierali te wielkie kamienie z rzeki, by wznieść jeszcze jeden mur wokół Volis. Gdy murarz obok położył kolejną warstwę spoiwa, położyła obok kolejny kamień. Ręce drżały jej już ze zmęczenia, potrzebowała przerwy. Wraz z Kyrą przy budowie pracowały setki ludzi. Mur stawał się coraz wyższy i grubszy. Inni, na zewnątrz muru, machali łopatami, kopiąc świeże rowy. Spora grupa kopała też groby dla zabitych. Kyra wiedziała, że wszystko to pójdzie na marne, że nie powstrzyma wielkiej pandezjańskiej armii, gdy ta wreszcie tu przybędzie. Niezależnie od tego, jak bardzo by się nie starali, i tak umrą tu niechybnie. Wiedzieli o tym. Jednak pracowali dalej. Nikt nie siedział bezczynnie. Działanie dawało im to poczucie kontroli nad własnym losem. Nie chcieli bezwolnie spojrzeć śmierci w twarz. Kyra zrobiła sobie przerwę, oparła się o mur, popatrzyła wokół i zamyśliła się. Wszystko zdawało się tak spokojne, śnieg tłumił wszystkie dźwięki, jak gdyby na świecie nie istniało nic prócz pokoju. Jednak wiedziała, że to złudzenie; wiedziała, że Pandezjanie gdzieś właśnie przygotowywali atak. Wiedziała, że powrócą z ogłuszającym łoskotem i zniszczą wszystko, co było jej drogie. To, co widziała przed sobą, było iluzją: spokój przed burzą. Ciężko było pojąć, jak w jednej chwili świat mógł być tak spokojny, by już w następnej zmienić się w chaos i zniszczenie. Kyra zerknęła przez ramię i zobaczyła, że ludzie kończą pracę na dzisiaj, odkładając kielnie i łopaty i rozchodzą się do domów. Dymy podniosły się z kominów, zapalane świece rozjarzyły okna, Volis wyglądało tak przytulnie i bezpiecznie, jak gdyby nic w świecie nie mogło mu zaszkodzić. Zadziwiło ją to złudzenie. Gdy tak stała, przypomniały jej się słowa ojca, jakby słyszała je przed chwilą, gdy prosił, by wyjechała jak najszybciej. Pomyślała o swym wuju, którego nigdy nie poznała i o podróży, którą musiałaby odbyć, przez cały Escalon, przez Biały Las, aż do samej Wieży Ur. Pomyślała o matce, o sekretach, które były przed nią skrywane. Pomyślała o wuju, którego trening miał uczynić ją bardziej potężną – wszystko to bardzo ją podekscytowało. A jednak, gdy zwróciła się, by popatrzeć na swoich ludzi, wiedziała, że nie może tak po prostu opuścić ich w takiej chwili, nawet jeśli znaczyło to, że ocali życie. Po prostu nie umiała tak myśleć. Nagle zabrzmiał niski, przytłumiony dźwięk rogu, oznajmiając koniec dnia pracy. - Zapada zmrok – powiedział murarz, odkładając kielnię obok niej – Niewiele zdziałamy po ciemku. Wszyscy wracają na kolację, chodź – dodał, gdy grupki ludzi zaczęły zbierać się i odchodzić przez most w kierunku bram warowni. - Przyjdę za chwilę – powiedziała. Nie była jeszcze gotowa, chciała pobyć trochę w spokoju i ciszy, od zawsze najlepiej jej było samej, pod gołym niebem. Leo zaskomlał i oblizał się.

- Zabierz ze sobą Leo–jest głodny. Leo musiał zrozumieć o czym mowa, gdyż nie czekając aż skończy, skoczył za murarzem, który aż roześmiał się na ten widok i ruszył w stronę fortu. Kyra stała za murami, zamknęła oczy i przysłuchiwała się hałasującym robotnikom, zagubiona we własnych myślach. W końcu ostatnie dźwięki młotów ucichły. Wreszcie mogła odpocząć. Wpatrywała się w horyzont, podziwiając ciemny obrys lasu, kłębiaste, szare chmury przykrywające czerwieniejące niebo i zamyśliła się głęboko. Kiedy przybędą? W jakiej sile? Jak będzie wyglądać ich armia? Gdzieś w oddali zobaczyła ruch, trochę ją to zdziwiło. Gdy przyjrzała się bliżej, zobaczyła, że to samotny jeździec wyłaniający się z lasu, jechał główną drogą, prosto do warowni. Kyra sięgnęła za siebie i nieświadomie chwyciła za łuk, spinając się, ciekawa czy był to zwiadowca, czy forpoczta nadchodzącej armii. Jednak, gdy podjechał bliżej, rozluźniła ręce ściskające łuk. Rozpoznała tego jeźdźca - był jednym z ludzi jej ojca. Maltren. Jechał galopem, za sobą prowadził konia z pustym siodłem. Niecodzienny widok. Maltren spiął konia i zatrzymał się przed nią, patrząc na nią jakby przestraszony; nie rozumiała, co takiego mogło się zdarzyć. - O co chodzi? – spytała zaniepokojona – Pandezja nadchodzi? Pokręcił tylko głową, siedząc w siodle i dysząc ciężko. - Chodzi o twojego brata – powiedział – Aidana. Serce Kyry skoczyło na dźwięk imienia jej brata, osoby która kochała najmocniej w świecie. Przestraszyła się nie na żarty. - Mów, co się z nim stało? – zażądała. Maltren złapał wreszcie oddech. - Jest ciężko ranny – powiedział – Potrzebuje pomocy. Serce Kyry rozszalało się w jej piersi. Aidan? Ranny? Przez głowę przeleciał jej szereg strasznych obrazów–nie wiedziała co myśleć. - Jak? – chciała wiedzieć – Co robił w lesie? Myślałam, że jest w warowni, że gotuje się na ucztę? Maltren potrząsnął głową. - Pojechał z twoimi braćmi – powiedział – Na polowanie. Nieszczęśliwie spadł z konia, ma połamane nogi. Kyra poczuła, że musi działać. Napompowana adrenaliną nie zastanowiła się nawet nad tym, co robi, podbiegła tylko i dosiadła drugiego konia. Gdyby tylko pomyślała przez chwilę, gdyby zajrzała do warowni, zastała by tam Aidana bezpiecznego w domowych pieleszach. Napędzał ją jednak pośpiech, strach o brata, nie zadawała więc Maltrenowi więcej pytań. - Prowadź mnie do niego – rozkazała. Odjechali razem w stronę ciemnego lasu. W miarę jak zapadała noc, zostawiali Volis coraz dalej za swymi plecami.

* * * Kyra i Maltren galopowali drogą przez wzniesienia, w stronę lasu. Kyra dyszała ciężko i popędzała konia uderzeniami obcasów, spiesząc na ratunek Aidanowi. Milion koszmarnych myśli kłębiło się w jej głowie. Jak Aidan mógł połamać nogi? Co jej bracia robili na polowaniu tak późno, prawie o zmroku, gdy wszyscy ludzie ojca otrzymali zakaz opuszczania fortu? To zupełnie nie trzymało się kupy. Dotarli do linii drzew. W chwili, gdy Kyra miała wjechać pomiędzy nie, Maltren niespodziewanie zatrzymał konia przed skrajem lasu. Ona uczyniła to samo. Maltren zsiadł z konia i ruszył w stronę drzew. Kyra, zdezorientowana, podążyła za nim. - Czemu się tu zatrzymaliśmy? – spytała dysząc ciężko – Myślałam, że Aidan jest gdzieś w lesie? Kyra rozejrzała się wokół. Uderzyło ją niepokojące przeczucie, że coś tu jest nie tak. Nagle z lasu, ku jej przerażeniu, wyszedł Lord Gubernator we własnej osobie, otoczony przez dwa tuziny zbrojnych. Słyszała śnieg chrzęszczący za jej plecami, rozejrzała się by zobaczyć, że kolejny tuzin zaczyna ją otaczać, wszyscy celując do niej z łuków. Jeden z nich złapał wodze jej wierzchowca. Aż ją zmroziło, gdy zdała sobie sprawę, że wpadła w pułapkę. Spojrzała na Maltrena z furią, zdając sobie sprawę z jego zdrady. - Dlaczego? – spytała, patrząc na niego z obrzydzeniem – Przysiągłeś służbę mojemu ojcu. Dlaczego to robisz? Lord Gubernator podszedł do Maltrena i położył wielką sakiewkę złota w jego ręku. Ten opuścił wzrok z zakłopotaniem. - Przekonasz się, że za odpowiednią sumę – Lord Gubernator zwrócił się do niej z wyniosłym uśmiechem na twarzy – ludzie zrobią wszystko co chcesz. Maltren będzie bogaty już na zawsze, bogatszy niż twój ojciec kiedykolwiek był, zostanie też ocalony przed śmiercią zbliżającą się do murów waszej warowni. Kyra spojrzała gniewnie na Maltrena, ledwie mogąc w to uwierzyć. - Jesteś zdrajcą – powiedziała. Odpowiedział jej gniewnym spojrzeniem. - Jestem naszym wybawieniem – odpowiedział – Przecież zabiliby cały nasz lud, za twoje winy. Dzięki mnie Volis będzie ocalone. Dobiłem targu. Możesz podziękować mi za uratowanie im życia – uśmiechnął się, zadowolony z siebie – Tylko pomyśleć, wystarczyło im cię oddać. Kyra nagle poczuła, że twarde ręce chwytają ją od tyłu, poczuła, że podnoszą ją w górę. Kopała i wiła się, lecz nie mogła wyrwać się napastnikom. Czuła, że związują jej ręce i nogi, by wreszcie wrzucić ją na tył wozu. Chwilę później żelazne kraty zamknęły się za nią, wóz zakołysał się i odjechał przed siebie. Wiedziała, że gdziekolwiek ją zabierają, już stamtąd nie wróci. Gdy wjeżdżali do lasu, gdy drzewa zasłoniły czarniejące niebo, wiedziała, że życie jakie prowadziła dotąd, właśnie się skończyło.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Gigant leżał u stóp Wezuwiusza, spętany tysiącem lin, przytrzymywany przez setki trolli. Teraz można było przyglądać mu się bez obaw, choć kły jego były na wyciągnięcie ręki. Bestia wyciągała szyję i szczerzyła zęby, próbując dosięgnąć go i zabić –nie była jednak w stanie się ruszyć. Wezuwiusz skrzywił usta w uśmiechu, zachwycony. Uwielbiał władzę nad bezbronnymi istotami, największą zaś przyjemność sprawiało mu oglądanie jak więźniowie cierpią. To, że pokonał giganta właśnie tu, w jego własnej jaskini, na jego terytorium, było wspaniałe. A to, że mógł stać tak blisko, sprawiało, że czuł się przepotężny, jakby nie było w świecie rzeczy, której nie mógłby zdobyć. Wreszcie, po tylu latach, jego sny się ziściły. Wreszcie będzie w stanie zakończyć dzieło swego życia, przebić tunel, który poprowadzi jego lud pod Płomieniami, na tereny Zachodu. Wezuwiusz uśmiechnął się drwiąco do leżącego stwora. - Sam widzisz, nie jesteś tak potężny jak ja – powiedział, stojąc nad nim – Nikt nie jest tak potężny, jak ja. Bestia ryknęła przeraźliwie i zaczęła szamotać się wśród lin. Trolle chwiały się na nogach, a liny skrzypiały–ale trzymały mocno. Wezuwiusz wiedział, że musi się spieszyć. Nadszedł czas działania. Obrócił się i rozejrzał po jaskini: tysiące robotników zaprzestało pracy, by przyjrzeć się gigantowi. W głębi widać było niedokończony tunel. Wezuwiusz wiedział, że ta część planu była ryzykowna. Musiał zapędzić giganta do roboty. W jakiś sposób musiał sprawić, że wejdzie do tunelu i zacznie przebijać się przez skałę. Tylko jak? Stał w miejscu, zachodząc w głowę, aż wreszcie wpadł na pomysł. Obrócił się do giganta i wyciągnął miecz, na którego ostrzu połyskiwały ognie jaskini. - Przetnę twoje liny – zwrócił się do bestii – bo nie boję się ciebie. Będziesz wolny, ale będziesz słuchał moich rozkazów. Przebijesz się przez skałę w tunelu i nie zatrzymasz się, dopóki nie przekopiemy się pod Płomieniami do Escalonu. Gigant ryknął buntowniczo. Wezuwiusz obrócił się i spojrzał na armię trolli, która czekała rozkazów. - Gdy opuszczę miecz – krzyknął donośnym głosem – przetniecie wszystkie liny w jednym momencie. Potem, dźgając go bronią, zagnacie go do tunelu. Trolle spojrzały na niego nerwowo, jasne było, że przeraża ich pomysł uwolnienia bestii. Wezuwiusz także czuł strach, jednak nigdy nie pozwoliłby sobie na okazanie go. Po prostu nie było innego wyjścia–ten moment musiał kiedyś nadejść. Nie marnował ani chwili. Wyszedł do przodu zdecydowanie, uniósł miecz i przeciął pierwszą z grubych lin krępujących szyję giganta. Natychmiast setki żołnierzy podeszło do niego, unosząc miecze i przecięły resztę lin. Przez chwilę słychać było tylko odgłos trzaskających powrozów. Wezuwiusz wycofał się szybko, ale dyskretnie, nie chciał, by podwładni zobaczyli jego strach. Wsunął się pomiędzy rzędy swoich wojów, stanął w cieniu skał, poza zasięgiem bestii,

która stawała na nogi. Chciał poczekać i zobaczyć, co się stanie. Straszliwy ryk wypełnił jaskinię, gdy gigant wstawał z ziemi, rozjuszony. Nie marnując ani chwili sięgnął w dół pazurami, zagarniając po cztery trolle w każdą z rąk. Uniósł ich nad głowę i rzucił przed siebie, trolle przekoziołkowały w powietrzu i rozbiły się o przeciwległą ścianę, by zsunąć się po niej bez życia. Gigant zwinął dłonie w pięści i uniósł je wysoko, by raptownie uderzyć nimi w ziemię, niczym młotami, celując w trolle, które biegały wokół, próbując ratować życie. Nie były jednak dostatecznie szybkie. Zmiażdżył je niczym mrówki, jaskinia zaś trzęsła się przy każdym uderzeniu. Gdy trolle próbowały przebiec między jego nogami, gigant uniósł stopy i zaczął tupać, rozgniatając wielu. Rozjuszony, zabijał trolle na lewo i prawo. Żaden nie był w stanie uciec od jego gniewu. Wezuwiusz obserwował sytuację z rosnącym przerażeniem. Dał sygnał swojemu dowódcy i natychmiast zadęto w rogi. Na ten rozkaz setki żołnierzy wyszło z cienia, uzbrojonych w długie piki, dzierżąc bicze w rękach, przygotowując się, by okiełznać bestię. Otaczali ją, nadchodząc zewsząd, starając się zepchnąć giganta w stronę tunelu. Jednak plan Wezuwiusza sypał się na jego oczach. Bestia odchyliła się do tyłu i kopniakiem odtrąciła tuzin jego żołnierzy naraz; jedno machnięcie potężnym ramieniem wystarczyło, by rzucić pięćdziesięciu następnych o ścianie, piki nie zdały się na nic. Rozdeptywał kolejnych raz za razem. Byli bezużyteczni w spotkaniu z tak strasznym stworzeniem, nawet tak liczni i dobrze uzbrojeni. Armia Wezuwiusza topniała w oczach. Wezuwiusz myślał szybko. Nie mógł zabić bestii – potrzebował jej żywej, potrzebował tej straszliwej siły. Musiał zmusić ją do posłuszeństwa. Tylko jak? Jak mógł zagnać ją do tunelu? Wtem wpadł na pomysł: jeśli nie zagnać, to może przechytrzyć. Odwrócił się i złapał pierwszego lepszego trolla. - Ty – rozkazał – Biegnij do tunelu. I zwróć na siebie uwagę giganta. Żołnierz spojrzał na niego oczyma wielkimi ze strachu. - Panie mój i Władco, co jeśli pobiegnie za mną? Wezuwiusz skrzywił się w uśmiechu. - Dokładnie o to chodzi. Żołnierz stał jak wryty, sparaliżowany paniką, zbyt przerażony, by posłuchać rozkazu– Wezuwiusz dźgnął go więc tylko w pierś. Natychmiast doskoczył do kolejnego żołnierza i podniósł sztylet do jego gardła. - Możesz umrzeć tu i teraz – powiedział – od ciosu mojej broni–albo wbiec do tunelu i mieć szansę na przeżycie. Wybieraj. Wezuwiusz mocniej przycisnął ostrze do krtani trolla, ten zaś zrozumiawszy, że nie żartuje, obrócił się i pobiegł. Wezuwiusz patrzył jak biegnie przez jaskinię, przedzierając się przez kotłujący się chaos, pomiędzy umierającymi żołnierzami, pod nogami bestii, kierując się do wejścia do tunelu. Gigant zauważył go i zamachnął na niego, lecz nie trafił. Rozjuszony, zwrócił uwagę na

jedynego żołnierza, który uciekał od niego. Tak jak Wezwiusz sądził, natychmiast podążył za nim. Ruszył biegiem przez jaskinię, każdym stąpnięciem powodując małe trzęsienie ziemi. Troll biegł przed siebie, ratując życie, by wreszcie wpaść do wielkiego tunelu, który był dość płytki, mimo że wysoki i szeroki. Pomimo lat pracy, kończył się zaledwie pięćdziesiąt metrów dalej. Troll więc szybko dobiegł do drugiego krańca ściany z litej skały. Gigant oszalały z wściekłości rzucił się za nim, nie zatrzymując nawet na chwilę. Gdy doskoczył do trolla, zamachnął się na niego masywną pięścią. Ten uchylił się i gigant uderzył w skałę. Ziemia zatrząsał się z łoskotem, Wezuwiusz zaś zobaczył zdumiony, że ściana osunęła się całkowicie, powodując lawinę kamieni i podnosząc wielki kłąb pyłu w powietrze. Serce Wezuwiusza zabiło szybciej. O to właśnie chodziło. Stało się dokładnie to, o czym marzył od zawsze, dokładnie to, czego potrzebował i co sobie postanowił w dniu, w którym wysłał pierwszych żołnierzy, by złapali tą bestię. Gigant machnął łapą raz jeszcze, wybijając kolejną porcję skały, pogłębiając tunel o następne dwadzieścia metrów jednym ruchem– więcej niż niewolnicy Wezuwiusza byli w stanie osiągnąć do tej pory. Wezuwiusz był w siódmym niebie, zdając sobie sprawę z tego, że jeszcze wszystko może się udać. Ale gigant wreszcie pochwycił trolla, podniósł go w górę i odgryzł jego głowę. - ZAMKNĄĆ TUNEL! – wydał komendę Wezuwiusz, rzucając się naprzód, by pokierować żołnierzami. Setki trolli, które czekały na sygnał, ruszyły do przodu i zaczęły popychać płytę z altuzjańskiej skały, którą Wezuwiusz kazał postawić przy wejściu do tunelu, skały tak twardej, że żadna bestia, nawet tak straszna, nie mogła przebić. Dźwięk skały szorującej o skałę wypełnił całą jaskinię i tunel powoli zaczął się zamykać. Gigant, widząc że wejście do tunelu powoli maleje, rzucił się w jego kierunku. Ale płyta zatrzasnęła się chwilę przed tym, jak bestia zdołała do niego dobiec. Cała jaskinia zatrząsała się, gdy potwór uderzył w płytę– skała jednak wytrzymała uderzenie. Wezuwiusz uśmiechnął się; gigant wpadł w pułapkę. Był dokładnie tam, gdzie powinien być. - Wysłać następnego – rozkazał. Ludzki niewolnik został posłany kopniakami w stronę tunelu. Okładany biczami przez swych oprawców, ruszył ku niewielkiemu otworowi w kamiennej płycie. Człowiek, zorientowawszy się co go czeka, za nic w świecie nie chciał wejść do jaskini, kopał i szamotał się ze wszystkich sił; tłukli go jednak tak długo, aż wreszcie zdołali wcisnąć w dziurę, popychając ostatni raz. Z wnętrza dobiegły ich przytłumione wrzaski niewolnika, który starał się uciec przed śmiercią. Wezuwiusz stał u wejścia i przysłuchiwał się radośnie dochodzącym go dźwiękom rozwścieczonego giganta, który miotał się wewnątrz rozłupując ściany, kopiąc dla niego coraz głębszy tunel. Z każdym uderzeniem przejście sięgało dalej i dalej–każde uderzenie zbliżało Wezuwiusza bliżej do Płomieni, do Escalon. Już wkrótce przemieni tych nędznych ludzi w swoich niewolników.

I wreszcie osiągnie ostateczne zwycięstwo.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Gdy Kyra otworzyła oczy, przywitała ją ciemność. Leżała na zimnej, kamiennej podłodze, głowa pękała jej z bólu, całe ciało miała obolałe i nie wiedziała gdzie jest. Trzęsła się z zimna, usta miała zaschnięte i czuła się, jakby nie jadła od kilku dni. Pod sobą wymacała brukowaną podłogę, starała się przypomnieć sobie cokolwiek. Obrazy zalały jej umysł, z początku nie wiedziała, czy to wspomnienia zdarzeń czy koszmarnych snów. Przypomniała sobie zasadzkę Gwardii Lorda, została wrzucona na wóz, zatrzaśnięto za nią kraty. Pamiętała długą, wyboistą drogę, szarpaninę, gdy wreszcie otworzono kratę, próbę wyswobodzenia się, i że dostała wreszcie pałką w głowę. Po tym zapadła miłosierna ciemność. Kyra sięgnęła ręką do głowy i wyczuła guza na potylicy, więc to nie był sen. To wszystko zdarzyło się na prawdę: została pochwycona przez Gwardzistów i uwięziona. Była wściekła na Maltrena za jego zdradę, wściekła na siebie, że tak głupio dała się podejść. Na dodatek była przerażona, zastanawiała się co będzie dalej. Leżała tu sama, w więzieniu Gubernatora, do głowy przychodziły jej same straszne rzeczy. Była pewna, że ojciec i jej ludzie nie wiedzieli, co się z nią stało. Być może ojciec pomyśli, że posłuchała jego prośby i wyruszyła do Wieży Ur. Maltren na pewno zełga i przyniesie wiadomość, że widział ją jak opuszczała Volis na dobre. Kyra macała wokół w ciemnościach, odruchowo szukając łuku i swej pałki–zostały jej jednak odebrane. Spojrzała w górę i zobaczyła, że przez kraty jej celi przesącza się promyk światła, usiadła więc wyżej i zobaczyła pochodnie zatknięte na ścianie lochu, pod którymi na baczność stało kilku strażników. W środku ściany widniały duże, metalowe drzwi, było cicho, słyszała jedynie dźwięki wody kapiącej gdzieś z sufitu i szczury drapiące gdzieś w ciemnym kącie. Kyra usiadła przy ścianie i przycisnęła kolana do piersi, starając się ogrzać trochę. Zamknęła oczy i odetchnęła głęboko, zmuszając się, by wyobrazić sobie, że jest gdzie indziej, gdziekolwiek indziej. Za zamkniętymi powiekami zobaczyła płonące, żółte oczy Theosa wpatrujące się w nią. Mogła przysiąc, że w głowie usłyszała smoczy głos. Siły nie poznasz w spokojne czasy. Siła przychodzi w czasach próby. Powitaj próbę jak przyjaciela, nie umykaj przed trudem. Tylko wtedy pokonasz wszystkie przeciwności. Kyra otworzyła oczy, zaskoczona tą wizją, rozejrzała się wokół, prawie oczekując, że ujrzy Theosa przed sobą. - Widziałaś go? – dziewczęcy głos odezwał się nagle z ciemności, Kyra aż podskoczyła. Rozejrzała się wokół, zaskoczona głosem innej osoby w jej celi. Dobiegał gdzieś z ciemności. Jeszcze większym zaskoczeniem było to, że głos należał do dziewczyny. Brzmiała jak jej rówieśniczka, i gdy wreszcie wyłoniła się z cienia, Kyra zobaczyła, że tak właśnie było: obok siedziała ładna dziewczyna, na oko piętnastoletnia, o brązowych włosach i oczach, zmierzwionej fryzurze, twarzy pokrytej brudem i w poszarpanym ubraniu. Wyglądała na przerażoną, gdy wpatrywała się w Kyrę. - Kim jesteś? – spytała Kyra.

- Widziałaś go? – pospiesznie powtórzyła dziewczyna. - Kogo? - Jego syna – odpowiedziała. - Syna? – spytała Kyra, nie rozumiejąc. Dziewczyna odwróciła się i wyjrzała z celi przerażona, Kyra pomyślała jakich strasznych rzeczy musiała doświadczyć. - Nikogo nie widziałam – powiedziała. - O Boże, nie pozwól im mnie zabić – powiedziała dziewczyna błagalnym tonem – Proszę. Nienawidzę tego miejsca! Dziewczyna zaczęła łkać i zwinęła się w kłębek na kamiennej podłodze. Kyra, z sercem przepełnionym litością, wstała, podeszła do niej i objęła ramieniem, starając się ją uspokoić. - Ciii – powiedziała uspokajająco. Nie widziała nigdy kogoś tak rozbitego; dziewczyna wyglądała, jakby bała się tego, o którym mówiła, jak śmierci. To sprawiło, że Kyra zrozumiała, że i jej przyszłość wygląda niewesoło. - Powiedz – odezwała się Kyra – O kim ty właściwie mówisz? Kto cię tak urządził? Gubernator? Kim jesteś? Jak się tu znalazłaś? Na twarzy dziewczyny zobaczyła sińce, na jej ramionach blizny. Wolała nie myśleć, co jej robili. Czekała cierpliwie, aż ta przestanie łkać. - Na imię mam Dierdre – powiedziała – Jestem tu od... nie wiem jak długo. Myślę, że od miesiąca, ale tak naprawdę to straciłam rachubę czasu. Zabrali mnie od rodziny, kiedy zaczęło obowiązywać nowe prawo. Chciałam się bronić, więc wtrącili mnie do lochu. Dierdre zapatrzyła się w dal, jakby przeżywała to wszystko raz jeszcze. - Co dzień czekam na nowe tortury – mówiła dalej – Najpierw był syn, potem ojciec. Przekazują mnie sobie niczym lalkę i teraz... jestem... niczym. Na powrót spojrzała Kyrze w oczy, ze wzrokiem tak rozpalonym, że aż ciarki przeszły jej po plecach. - Teraz chcę już tylko umrzeć – powiedziała błagalnie – Proszę, po prostu pomóż mi umrzeć. Kyra odpowiedziała jej spojrzeniem, przerażona. - Nie mów tak – powiedziała. - Próbowałam ukraść wczoraj nóż, by się zabić – lecz wyśliznął mi się z rąk i znowu mnie złapali. Proszę. Dam ci wszystko. Zabij mnie. Kyra potrząsnęła głową, osłupiała z przerażenia. - Posłuchaj mnie – powiedziała, czując gdzieś w sercu nową siłę, nową determinację na widok nieszczęścia Dierdre. Była to siła jej ojca, siła pokoleń wojowników krążąca w jej żyłach. A na dodatek: siła smoka. Siła, z której istnienia nie zdawała sobie sprawy, do dzisiaj. Chwyciła Dierdre za ramiona i spojrzała jej prosto w oczy, chcąc sprawić, że otrząśnie się z szoku. - Nie umrzesz tutaj – powiedziała twardo – A oni już nic ci nie zrobią. Rozumiesz? Będziesz żyć, przysięgam ci to. Dierdre uspokoiła się, jakby czerpiąc od Kyry siłę.

- Cokolwiek ci zrobili – Kyra mówiła dalej – jest już przeszłością. Już niedługo będziesz wolna–obie będziemy wolne. Rozpoczniesz nowe życie. Zostaniemy przyjaciółkami i będę chronić cię przed złem. Ufasz mi? Dierdre odpowiedziała spojrzeniem, zupełnie zaskoczona. Wreszcie skinęła głową, już spokojna. - Tylko jak? – spytała – Nic nie rozumiesz. Stąd nie ma ucieczki. Nie wiesz jacy oni są– Obydwie aż podskoczyły, gdy metalowe drzwi rozwarły się z hukiem. Kyra zobaczyła, jak Lord Gubernator wchodzi do środka powolnym krokiem, z pół tuzinem zbrojnych za plecami, przy boku mając mężczyznę, który był podobny do niego niczym dwie krople wody, z takim samym nosem jak kartofel i pogardliwym wyrazem twarzy, miał jakieś trzydzieści lat. To musiał być jego syn. Miał tak samo głupią, wykrzywioną w uśmiechu twarz, tak samo aroganckie spojrzenie. Cała grupa przeszła przez lochy i zbliżyła się do krat celi, żołnierze podeszli z pochodniami, by oświetlić wnętrze. Kyra rozejrzała się wokół, gdy światło oświetliło celę. Była przerażona tym, co zobaczyła. Wszędzie na podłodze widać było plamy krwi. Nie chciała myśleć o tym, kto wcześniej był tu więziony–i co mogło się z nimi stać. - Przyprowadźcie ją – Gubernator rozkazał swoim ludziom. Drzwi celi otworzyły się, żołnierze weszli do środka i szarpnięciem podnieśli Kyrę na nogi, wykręcając jej ręce za plecami. Wyprowadzili ją do Lorda Gubernatora, który obejrzał ją od stóp do głów, niczym robaka. - Nie ostrzegałem cię? – powiedział miękkim, niskim i złowieszczym głosem. Kyra skrzywiła się. - Prawo Pandezji pozwala ci poślubić niezamężne dziewczyny, nie zaś brać je w niewolę – sprzeciwiła się Kyra – Moje uwięzienie jest pogwałceniem tego prawa. Lord Gubernator wymienił spojrzenia z innymi, wszyscy wypchnęli śmiechem. - Nie martw się – powiedział, spoglądając na nią – Wezmę cię za żonę. I to nie raz. Mój syn także–i każdy, komu tylko pozwolę. A kiedy z tobą skończymy, jeśli przeżyjesz wystarczająco długo, pozwolę ci dokonać żywota w tym lochu. Wykrzywił się w złym uśmiechu, widać dobrze się bawił. - Jeśli chodzi o twojego ojca i twój lud – mówił dalej – to zmieniłem zdanie: zabijemy ich wszystkich. Już niedługo będą tylko wspomnieniem. Nawet nie wspomnieniem: dopilnuję, by Volis zostało wymazane z ksiąg historii. Właśnie w tej chwili cała dywizja Pandezyjskiej armii nadchodzi, by pomścić śmierć moich ludzi i zrównać twój fort z ziemią. Kyra czuła w sercu rosnącą wściekłość. Desperacko starała się przywołać swoją moc, która wtedy, na moście, pomogła jej w walce. Rozczarowana stwierdziła, że nic się nie dzieje. Wiła się i kopała, lecz nie mogła się uwolnić. - Masz w sobie siłę – powiedział – To dobrze. Złamanie cię sprawi mi wielką przyjemność. Będę bawił się świetnie. Zwrócił się do niej plecami, jakby chciał odejść, lecz nagle, bez ostrzeżenia, odwrócił się i uderzył ją wierzchem dłoni w twarz, z całej siły. Tego się nie spodziewała, poczuła, że cios prawie wybił jej żuchwę i rzucił na podłogę,

zaraz obok Dierdre. Kyra leżała oszołomiona, z obolałą szczęką, i patrzyła jak odchodzą. Gdy już wyszli z celi, zamykając za sobą drzwi, Lord Gubernator zatrzymał się z twarzą przy kratach i spojrzał na nią. - Z torturami poczekam do jutra – powiedział, krzywiąc się w uśmiechu – Zwykle moje ofiary cierpią dwójnasób, gdy da im się całą noc, by pomyślały sobie, co ich czeka. Zaśmiał się złowieszczym śmiechem, zadowolony z siebie, po czym obrócił się i zabierając swoich towarzyszy, wyszedł z lochu, zatrzaskując za sobą ciężkie, żelazne drzwi, niczym wieko od trumny nad sercem Kyry.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Merk szedł przez Biały Las w zachodzącym słońcu. Bolały go nogi, a w żołądku burczało wściekle. Próbował przekonywać samego siebie, że Wieża Ur jest zaraz za horyzontem, że dotrze do niej lada chwila. Próbował myśleć o tym, jak będzie wyglądało jego nowe życie, gdy wreszcie dotrze do celu, gdy zostanie Obserwatorem i rozpocznie wszystko od nowa. Nie mógł jednak zebrać myśli. Odkąd spotkał tamtą dziewczynę i poznał jej historię, coś gryzło go uporczywie. Próbował wypchnąć ją ze swej głowy, ale niezależnie od tego jak bardzo się starał, nie był w stanie. Był przekonany, że odwraca się od życia pełnego przemocy. Gdyby wtedy poszedł za nią, gdyby pomógł ich zabić - zabijaniu nie byłoby końca. Czyż nie znalazłoby się kolejne zlecenie, kolejna słuszna sprawa? Merk szedł i szedł, wciąż wściekły, stukając laską o ziemię, a liście szeleściły mu pod stopami. Dlaczego musiał na nią trafić? Te lasy były ogromne–dlaczego nie mogli się minąć? Dlaczego zawsze życie musiało rzucać mu kłody pod stopy? Wplątywać go w sytuacje, których nie rozumiał? Merk nie znosił podejmować trudnych decyzji, tak jak nie znosił wahania; przez całe wiedział co robić. Zawsze miał świadomość tego, kim jest. Ale teraz nie był już taki pewien. Teraz zaczynał się wahać. Przeklinał bogów za to, że postawili mu tą dziewczynę na drodze. Dlaczego właściwie ludzie nie potrafią o siebie zadbać, co? Dlaczego zawsze potrzebowali go do czegoś? Jeśli ona i jej rodzina nie byli zdolni bronić się sami, dlaczego niby mieli zasługiwać na to, by żyć? Nawet jeśli teraz by ich uratował, czy kolejny drapieżnik nie zabiłby ich, prędzej czy później? Nie. Nie był w stanie ich uratować. To tylko czyniłoby ich słabymi. Ludzie muszą uczyć się bronić samemu. Lecz, mimo wszystko, pomyślał, być może był jakiś powód, dla którego ją spotkał. Może to była próba. Merk spojrzał w niebo pomalowane ostatnimi promieniami zachodu i pomyślał o swej nowo odnalezionej wierze. Próba. Potężne słowo i potężna myśl, nie był nią zachwycony. Nie lubił tego, czego nie rozumiał, czego nie był w stanie kontrolować, a bycie poddanym próbie takie właśnie było. Gdy tak szedł i szedł, dźgając liście swoją laską, czuł że jego cały świat, który pieczołowicie sobie zbudował, walił się wokół niego. Przedtem jego nowe życie było proste; teraz czuł się, jakby wciąż w coś wątpił. Być pewnym wszystkiego w swym życiu - było proste; wątpić - było prawdziwym wyzwaniem. A on opuścił świat czerni i bieli i wkroczył w rzeczywistość pokolorowaną odcieniami szarości, ta niepewność nie dawała mu spokoju. Nie rozumiał kim właśnie się stawał, i to denerwowało go najbardziej. Merk pokonał wzniesienie, stąpając wciąż po suchych liściach i dysząc ciężko, choć nie ze zmęczenia. Gdy wszedł wreszcie na szczyt górki i spojrzał w dal, po raz pierwszy od rozpoczęcia podróży poczuł promyk nadziei. Ledwo mógł uwierzyć w to, co widzi. Stała tam, na horyzoncie, oświetlona zachodzącym słońcem. Ani legenda, ani mit, tylko

zupełnie prawdziwe miejsce: Wieża Ur. Wzniesiona na niewielkiej polanie, pośród rozległego i ciemnego lasu, pięła się wysoko w niebo. Starożytna, kamienna wieża, okrągła, średnicy jakichś pięćdziesięciu metrów, sięgała linii drzew. Była najstarszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widział, starszą nawet od zamków, w których służył. Otoczona była aurą tajemniczości i niedostępności. Był w stanie wyczuć, że to magiczne miejsce. Że czai się tu moc. Merk odetchnął głęboko, czując wyczerpanie, ale też ulgę. Udało mu się. Gdy zobaczył wieżę, poczuł się jak we śnie. Wreszcie miał miejsce, w którym był u siebie, miejsce, które mógł nazwać domem. Miał szansę zacząć wszystko od nowa, odkupić swoje winy. Zostać Obserwatorem. Wiedział, że powinien tryskać radością, że powinien przyspieszyć kroku i pokonać ostatni odcinek wędrówki przed zmrokiem. Mimo usilnych starań, nie był jednak w stanie postąpić ani kroku dalej. Stał w miejscu, niczym słup soli, coś nadal gryzło go w duszy. Odwrócił się, widział stąd horyzont w każdą stronę świata i gdzieś w oddali, w zachodzącym słońcu, zobaczył wznoszący się czarny słup dymu. Uderzyło go to niczym cios prosto w brzuch. Wiedział, skąd był ten dym: tamta dziewczyna. Jej rodzina. Mordercy podkładali ogień pod wszystkim, co znaleźli. Gdy podążył wzrokiem za śladem dymu, stwierdził, że wciąż nie dotarli do farmy. Wciąż byli na obrzeżach pól. Już wkrótce dotrą jednak do zabudowań. Jeszcze tylko przez chwilę, przez kilka cennych minut, farma była bezpieczna. Merk przechylił głowę, rozluźniając mięśnie szyi, jak zwykle robił, gdy coś nie dawało mu spokoju. Stał w miejscu, nerwowy, przepełniony niepewnością, nie mogąc ruszyć przed siebie. Odwrócił się i spojrzał na Wieżę Ur, cel jego marzeń, wiedział, że powinien kontynuować podróż. Doszedł wreszcie tam, gdzie chciał, nadszedł czas na odpoczynek i radość. Jednak po raz pierwszy raz w życiu poczuł w sobie głęboką potrzebę. Była to potrzeba, by zrobić coś dla innych, potrzeba, by uczynić coś z dobrego serca. Bez zapłaty i bez nagrody. Nie spodobało mu się to uczucie. Merk odchylił głowę do tyłu i wrzasnął, tocząc bój ze sobą samym, z całym światem. Dlaczego? Dlaczego właśnie teraz? A potem, pomimo całego swojego zdrowego rozsądku, odwrócił się od Wieży, w kierunku farmy. Ruszył marszem, który zamienił się w trucht–a potem bieg. I gdy tak biegł, głęboko w środku poczuł się wolny. Wieża mogła zaczekać. Nadszedł czas, by Merk zrobił coś dobrego w życiu. Czas na to, by ci mordercy spotkali równego sobie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Kyra siedziała oparta o zimny kamień ściany, przekrwionymi oczyma wypatrując pierwszych promieni słońca, przesączających się przez żelazne kraty i delikatnie oświetlających pomieszczenie. Tej nocy nie zmrużyła oka. Tak, jak przepowiadał Lord Gubernator, po głowie kołatały jej się myśli o nadchodzących torturach. Zastanawiała się, co zrobili Dierdre, by złamać jej ducha. Przez głowę przeszło jej tysiące planów ucieczki i sposobów, w jakie mogłaby się im przeciwstawić. Jej dusza wojownika była nieugięta–prędzej zginie niż się podda. Lecz za każdym razem, gdy obmyślała nowy plan oporu czy ucieczki, wracała do punktu wyjścia, uczucia beznadziei i rozpaczy. To miejsce było pilnowane lepiej niż jakiekolwiek, które dotąd widziała. Była w samym środku fortu Lorda Gubernatora, pandezjańskiej warowni, wielkiego kompleksu wojskowego, w którym kwaterowano tysiące żołnierzy. Była daleko od Volis, i nawet jeśli znalazłaby drogę ucieczki, wiedziała doskonale, że nigdy nie dotarłaby z powrotem do domu. Wytropiliby ją wcześniej i zabili. Zakładając oczywiście, że Volis stałoby nadal, że miałaby dokąd wracać. Co gorsza, jej ojciec nie miał pojęcia, gdzie się znajduje i nigdy się tego nie dowie. Była zdana wyłącznie na siebie. - Nie spałaś? – doszedł ją cichy głos, wyrywając ją z zamyślenia. Kyra spojrzała w bok i zobaczyła Dierdre, siedzącą pod przeciwległą ścianą. Jej twarz, oświetlona pierwszymi promieniami świtu, wyglądała zbyt blado, z ciemnymi kręgami pod oczyma. Wyglądała na straszliwie przybitą, patrzyła na Kyrę wielkimi, zgnębionymi oczami. - Ja też nie spałam – mówiła dalej – Całą noc myślałam o tym, co ci zrobią–to samo co zrobili mi. Ale z jakiegoś powodu boli mnie to jeszcze bardziej, że będą krzywdzić ciebie, a nie mnie. Mnie już złamali; z mojego życia nie zostało nic. Ale ty nadal jesteś doskonała. Gdy dotarły do niej te słowa, Kyra poczuła rosnące przerażenie. Nie była w stanie wyobrazić sobie okrucieństw, na jakie narażona była jej nowa przyjaciółka. Ta myśl napawała ją jeszcze większą wolą walki. - Musi być jakiś sposób – powiedziała Kyra. Dierdre potrząsnęła głową. - Nie ma nic poza żałosną egzystencją. A potem okrutną śmiercią. Nagle doszedł ich dźwięk trzaskających gdzieś w lochu drzwi. Kyra wstała więc, gotowa stawić czoła wszystkiemu, z czym przyjdzie się jej zmierzyć, gotowa walczyć do śmierci, jeśli było trzeba. Dierdre nagle skoczyła na nogi i podbiegła do niej, chwytając ją za łokieć. - Przysięgnij mi jedno – powiedziała dobitnie. Kyra widziała desperację w jej oczach, skinęła więc głową. - Zanim wezmą cię stąd – powiedziała – zabij mnie. Uduś, jeśli musisz. Ale nie zostawiaj mnie tu samej. Proszę. Błagam cię. Gdy Kyra patrzyła tak na nią, poczuła w sobie rosnący sprzeciw. Zrzuciła z siebie ciężar zamartwiania się, ciężar wszystkich wątpliwości. Wiedziała, że musi żyć. Jeśli nie dla siebie samej, to przynajmniej dla Dierdre. Jakkolwiek beznadziejne wydawało się jej położenie, wiedziała, że nie może się poddać.

Żołnierze podeszli bliżej, tupiąc obcasami i dzwoniąc kluczami. Kyra, wiedząc, że nie zostało wiele czasu, zwróciła się do Dierdre i złapała jej ramiona mocno, spoglądając jej w oczy. - Posłuchaj mnie – powiedziała błagalnie – Będziesz żyła. Rozumiesz? I nie dość, że przeżyjesz, uciekniesz stąd razem ze mną. Zaczniesz wszystko od nowa–i twoje nowe życie będzie szczęśliwe. Zemścimy się na wszystkich tych szumowinach, którzy cię skrzywdzili– razem. Słyszysz? Dierdre odpowiedziała niepewnym spojrzeniem. - Musisz być silna, dla mnie – powiedziała Kyra dobitnie, mówiąc także sama do siebie – Życie nie jest dla słabeuszy. Umrzeć, poddać się, to żałosne–żyć dalej jest prawdziwym wyzwaniem. Chcesz okazać słabość i umrzeć? Czy być silna i żyć dalej? Kyra patrzyła w jej oczy tak długo, aż w końcu dostrzegła w nich rodzącą się nadzieję. Wtedy światło pochodni zalało celę. Klucze zachrobotały w zamku i drzwi celi rozwarły się. Wtedy Kyra obróciła się i zobaczyła zbliżających się do niej żołnierzy. Twarde, pełne odcisków dłonie złapały ją za ręce i wyciągnęły z celi, drzwi trzasnęły za jej plecami. Rozluźniła się w tym uścisku, zwiotczała. Musiała oszczędzać siły. Jeszcze nie nadszedł czas, by walczyć. Musiała poczekać na dobry moment, by zaskoczyć ich zupełnie. Nawet najpotężniejszy wróg, wiedziała dobrze, miał słabe punkty. Dwóch żołnierzy przytrzymywało ją w jednym miejscu, gdy w żelaznych drzwiach ukazał się mężczyzna, którego Kyra rozpoznała jako syna Gubernatora. Zamrugała zaskoczona. - Ojciec posłał mnie po ciebie – powiedział podchodząc – Ale najpierw sam się z tobą zabawię. Nie będzie zachwycony, gdy się o tym dowie, rzecz jasna–lecz wtedy, będzie już za późno. Twarz mężczyzny skrzywiła się w zimnym, złym uśmiechu. Kyra poczuła dreszcz przerażenia, gdy wpatrywała się w tego zwyrodnialca, który oblizywał usta i oglądał ją niczym przedmiot. - Bo widzisz – powiedział, podchodząc o krok, powoli zdejmując futrzany płaszcz. Z jego ust wydobywały się kłęby pary w chłodnym powietrzu lochów – mój ojciec nie musi wiedzieć o wszystkim, co dzieje się w forcie. Czasem lubię być pierwszy przy naszych gościach–a ty, moja droga, jesteś świetnym okazem. Dobrze będę się z tobą bawił. A potem wezmę cię na męki. Ale zachowam cię przy życiu, by zostało coś dla niego. Wykrzywił się w uśmiechu, podchodząc tak blisko, że poczuła jego przegniły oddech. - Ty i ja, kochana, poznamy się bardzo dobrze. Syn skinął na dwóch strażników, Kyra zaś z zaskoczeniem stwierdziła, że zwalniają uścisk i cofają się, stając pod przeciwległymi ścianami, by zrobić mu miejsce. Stała bez ruchu, z wolnymi rękoma, desperacko rozglądała się po pokoju, szacując swoje szanse. Dwóch strażników, obaj uzbrojeni w długie miecze i sam syn, o wiele wyższy i szerszy w barkach od niej. Nie była w stanie pokonać ich wszystkich, nawet uzbrojona, a przecież nie miała broni. Daleko w rogu pomieszczenia zobaczyła swoją broń opartą o ścianę–jej łuk i pałkę,

kołczan pełen strzał–i serce zabiło jej szybciej. Dałaby wiele, by chwycić je teraz w dłonie. - Ach – powiedział syn z uśmiechem – Szukasz swojej broni. Nadal wydaje ci się, że przetrwasz tą przygodę. Jest w tobie upór! Nie martw się, przełamię go bardzo szybko. Niespodziewanie mężczyzna cofnął rękę i zdzielił ją wierzchem dłoni w policzek tak mocno, że aż zaparło jej dech w piersiach. Cała twarz odrętwiała jej z bólu. Kyra cofnęła się chwiejnie i upadła na kolana, krew kapała jej z rozciętej wargi. Ból wyrwał ją z otępienia, rozdzwoniło się jej w uszach, w głowie. Została na klęczkach, z rękami na kolanach, starając się złapać oddech, oszołomiona takim przedsmakiem tego, co nadejdzie. - Czy wiesz jak okiełznać konia, kochanie? – spytał mężczyzna, gdy stanął nad nią uśmiechając się okrutnie. Jeden ze strażników rzucił mu pałkę Kyry, mężczyzna złapał ją płynnym ruchem, uniósł wysoko i sieknął ją przez odsłonięte plecy. Kyra zawyła - ból był nie do zniesienia. Opadła twarzą na kamienną posadzkę, czując jakby właśnie każda kość w jej ciele została złamana. Ledwie była w stanie oddychać, wiedziała, że jeśli nie wymyśli czegoś szybko, zostanie kaleką. - Nie! – krzyknęła Dierdre, błagając ich zza krat – Nie róbcie jej krzywdy! Weźcie mnie w zamian! Lecz syn zupełnie ją zignorował. - Rozpoczyna się właśnie pałką – odezwał się do Kyry – Dzikie konie opierają się, lecz jeśli złamiesz ich opór, a potem jeszcze raz, i jeszcze, jeśli bijesz je bez litości, dzień po dniu, pewnego dnia poddadzą ci się. Będą twoją własnością. Nie ma nic lepszego, niż sprawić ból innej istocie, prawda? Kyra wyczuła ruch. Kątem oka zobaczyła, że znowu unosi pałkę z sadystycznym wyrazem twarzy i nastawiła się na kolejne, jeszcze mocniejsze uderzenie. Wtem zmysły Kyry wyostrzyły się, a świat wokół niej zwolnił. To uczucie, które ogarnęło ją na moście wróciło, znajome ciepło, które rozpoczęło swoją drogę w splocie słonecznym i rozlewało się po całym ciele. Poczuła, że wypełnia ją energia, dając jej więcej siły i prędkości, niż mogłaby sobie wymarzyć. Wspomnienia mignęły jej przed oczyma. Zobaczyła jak trenuje z żołnierzami jej ojca, przypomniała sobie niekończące sparingi, jak uczyła się przyjmować ból, jak nie dać się ogłuszyć, jak walczyć z kilkoma napastnikami jednocześnie. Anvin ćwiczył z nią przez całe godziny, dzień po dniu, dopóki nie udoskonaliła swych umiejętności, dopóki nie stały się dla niej odruchem. Nalegała na to, by mężczyźni nauczyli ją wszystkiego, nieważne jak trudne były to lekcje, i teraz wszystko to przypomniało się jej w jednej chwili. Trenowała z myślą o chwili dokładnie jak ta. Leżała na podłodze, szok bólu wreszcie minął, zaś jej ciało ogarnęło ciepło. Kyra spojrzała w górę, na stojącego nad nią mężczyznę i poczuła, że jej instynkty zaczynają działać same. Kiedyś zginie–ale nie tutaj i nie teraz–i nie z ręki tego człowieka. Dawna lekcja stanęła jej przed oczyma: Gdy znajdziesz się niżej, niż twój przeciwnik, możesz to wykorzystać. Im wyższy wtedy jest wróg, tym bardziej narażony jest na ciosy. Kolana to łatwy cel, jeśli jesteś przy ziemi. Uderz w nie, a przeciwnik upadnie. Gdy pałka zbliżała się do niej, Kyra nagle położyła dłonie płasko na kamiennej podłodze,

podniosła się na tyle, by zdobyć oparcie, i zatoczyła nogą szeroki krąg, szybko i zdecydowanie, mierząc kopnięciem w tył kolan mężczyzny. Włożyła w ten cios całą swą siłę, uderzenie w słaby punkt było bardzo satysfakcjonujące. Nogi złamały się pod nim jak zapałki i z hukiem padł płasko na posadzce. Pałka wymknęła mu się z ręki i potoczyła po podłodze. Ledwie była w stanie uwierzyć, że zadziałało. Jego głowa uderzyła w kamień z głośnym trzaskiem. Była przekonana, że to go zabiło. On wydawał się jednak być nieśmiertelny, w tej samej sekundzie powstał na równe nogi, wpatrując się w nią z demonicznym jadem w oczach, przygotowując się, by skoczyć jej do gardła. Kyra nie traciła czasu. Skoczyła na nogi i sięgnęła po pałkę, leżącą niedaleko na podłodze ; wiedziała, że jeśli tylko sięgnie swej broni, będzie miała szansę w walce przeciwko tym mężczyznom. Gdy rzuciła się w kierunku kija, syn wyciągnął ręce by ją powstrzymać. Kyra zareagowała z wrodzoną zwinnością, skoczyła nad nim jak kot, unikając jego chwytu, i lądując na kamiennej podłodze. Przetoczyła się w kierunku swojej pałki i wreszcie chwyciła ją w dłonie. Stanęła w pełnej gotowości. Trzymając pałkę przed sobą, dziękowała w myślach za tą broń, która skrojona była idealnie na miarę jej dłoni. Obydwaj strażnicy skierowali się ku niej z wyciągniętymi mieczami. Rozejrzała się wokół spiesznie, niczym zranione zwierzę, zagonione w kąt. Zdawała sobie sprawę z tego, jak wielkie miała szczęście, że zdołała pochwycić swą broń, zanim strażnicy zdążyli włączyć się do walki. Syn Gubernatora wstał, wytarł krew z ust wierzchem dłoni i spojrzał na nią nienawistnie. - To był największy błąd twojego życia – powiedział – Teraz nie tylko wezmę cię na tortury… Kyra miała już dość jego gadania, nie miała zamiaru czekać, aż zaatakuje pierwszy. Zanim skończył mówić skoczyła do przodu, unosząc swą pałkę i dźgnęła go jej końcem, niczym atakujący wąż, prosto między oczy. Uderzenie było doskonałe, mężczyzna krzyknął tylko, gdy jego nos złamał się z głośnym chrupnięciem. Upadł na kolana, łkając i łapiąc się za twarz. Dwóch strażników rzuciło się na nią, cięciami mieczy celowali w jej głowę. Kyra obróciła tylko laskę i zablokowała jedno ostrze, trysnęły iskry i brzęk metalu obił się po ścianach. Chwilę potem okręciła się znowu i zablokowała drugie cięcie, zaraz przed tym, jak miało w nią uderzyć. Blokowała tak jeden cios za drugim, bez nawet chwili odpoczynku. Jeden ze strażników zamachnął się zbyt mocno i Kyra wyczuła swą szansę: uniosła pałkę i uderzyła nią z góry w odsłonięty nadgarstek, tak mocno, że ten aż wypuścił miecz z dłoni. Gdy ostrze spadło na podłogę z brzękiem, Kyra zamachnęła się w bok, prosto w gardło drugiego strażnika, ogłuszając go, po czym okręciła pałkę wokół i wyrżnęła pierwszego strażnika prosto w skroń, obalając go na ziemię. Kyra nie chciała ryzykować: gdy pierwszy strażnik, leżąc płasko na plecach, próbował wstać, skoczyła wysoko nad niego i grzmotnęła go z góry pałką w splot słoneczny–a gdy uniósł głowę, kopnęła go w twarz, pozbawiając przytomności. Gdy drugi strażnik przetoczył się na bok, trzymając z krtań i podnosząc na nogi, uderzyła go w tył głowy tak, że padł bez

czucia. Kyra nagle poczuła twarde dłonie chwytające ją w uścisk od tyłu - to syn Gubernatora wrócił do walki; chciał wydusić z niej oddech, sprawić, by wypuściła pałkę z rąk. - Nieźle – wyszeptał jej do ucha, tak blisko, że poczuła jego gorący oddech na swej szyi. W ciele Kyry wybuchł błysk nowej energii, znalazła w sobie jeszcze więcej siły, wystarczająco by sięgnąć ramionami do przodu, zgiąć łokcie i wyrwać się z chwytu mężczyzny. Znowu złapała mocno pałkę i machnęła nią w tył oboma rękoma, prosto między jego nogi. Jęknął, rozluźnił uścisk i padł na kolana, ona zaś obróciła się za siebie i stanęła nad nim. Wreszcie leżał bezbronny i patrzył na nią z oczami pełnymi zdumienia i bólu. - Pozdrów ode mnie swojego ojca – powiedziała, unosząc pałkę i z całej siły waląc go w głowę. Tym razem padł zupełnie nieprzytomny. Kyra, dysząc ciężko, napełniona wściekłością, popatrzyła na swoje dzieło: trzej mężczyźni, słusznej postury, leżeli przed nią na podłodze. Ona, bezbronna dziewczyna, stała nad nimi zwycięska. - Kyra! – usłyszała głos. Obróciła się i przypomniała sobie o Dierdre. Nie tracąc ani sekundy pobiegła ku niej. Zerwała klucze z pasa strażnika, otworzyła celę i złapała Dierdre w ramiona. Kyra odsunęła ją od siebie i spojrzała jej w oczy, upewniając się, czy jest w stanie uciekać. - Już czas – powiedziała twardo – Jesteś gotowa. Dierdre stała przez chwilę, w ciężkim szoku, nie mogąc uwierzyć w to, co tu zobaczyła. - Pokonałaś go – powiedziała, wpatrując się z niedowierzaniem w nieruchome ciała – Nie mogę w to uwierzyć. Pobiłaś go. Kyra spojrzała Dierdre w oczy. Coś się w nich zmieniło, cały strach zniknął, Kyra zobaczyła jak z głębi wyłania się silna kobieta, kobieta, której dotąd nie poznała. Widok napastników leżących bez przytomności napełnił ją nową siłą. Dziewczyna podeszła do jednego z mieczy leżących na podłodze, podniosła go i podeszła do syna Gubernatora, który wciąż leżał nieprzytomny. Spojrzała na niego, jej twarz skrzywiła się brzydko. - To za wszystko, co mi zrobiłeś – powiedziała. Uniosła miecz roztrzęsionymi rękoma, Kyra widziała, że w jej duszy rozgrywa się prawdziwa bitwa, dziewczyna zawahała się. - Dierdre – Kyra odezwała się spokojnym głosem. Ta spojrzała na nią, jej oczy rozszalałe były z żalu. - Jeśli to zrobisz – powiedziała Kyra – staniesz się taka jak oni. Dierdre stała bez ruchu, z trzęsącymi się dłońmi, szarpana emocjami. Wreszcie z brzdękiem opuściła miecz na podłogę. Splunęła tylko w twarz mężczyzny i odchyliła się w tył, by kopnąć go mocno tam, gdzie napluła. Dierdre, stwierdziła Kyra, była znacznie silniejsza, niż początkowo sądziła. Dziewczyna spojrzała na nią lśniącymi oczyma, do których wróciło życie, jakby z

powrotem stała się taka, jaką była wcześniej. - Chodźmy – powiedziała głosem pełnym wewnętrznej siły. * * * Kyra i Dierdre wypadły z lochu w pierwsze promienie wstającego słońca. Znajdowały się w samym środku Argos, pandezjańskiej warowni, kompleksu wojskowego Lorda Gubernatora. Kyra zamrugała, oślepiona, chociaż czuła się wspaniale, widząc wreszcie światło słoneczne. Było dość zimno. Musiała rozejrzeć się przez chwilę, by zorientować się, że stoją w samym środku plątaniny kamiennych budowli warownych, otoczonych wysokimi murami z ogromną bramą. Gwardia Lorda powoli budziła się ze snu, żołnierze zajmowali pozycje wokół baraków; musiało być ich tysiące. To była regularna armia, a miejsce przypominało bardziej metropolię, niż miasto. Żołnierze zajmowali pozycje wzdłuż muru, zwracając się ku horyzontowi; nikt nie patrzył w ich stronę. Jasne było, że nikt nie oczekiwał, że dwie dziewczyny uciekną z więzienia. To dawało im pewną przewagę. Gdy Kyra spojrzała przed siebie, ku obstawionemu strażą wejściu po drugiej stronie dziedzińca, wiedziała, że jeśli miały mieć jakąkolwiek szansę ucieczki, to tylko teraz. Dziedziniec jednak był ogromny, przecięcie go pieszo zajęłoby im zbyt dużo czasu–a jeśli nawet przedostałyby się na drugą stronę, natychmiast zostałyby złapane. - Tam – powiedziała Dierdre wskazując na coś. Kyra podążyła wzrokiem za jej ręką i zobaczyła spętanego konia, którego pilnował samotny żołnierz, trzymając go za uzdę. Dierdre zwróciła się do niej. - Potrzebujemy konia – powiedziała – To jedyny sposób. Kyra skinęła głową, zaskoczona zarówno tym, jak są zgodne, jak i spostrzegawczością Dierdre. Z początku Kyra obawiała się, że dziewczyna będzie ciężarem, jednak szybko okazało się, że jest zupełnie inaczej. Jej spryt, szybkość i zdecydowanie były bardzo przydatne. - Uda ci się? – spytała Dierdre, patrząc w stronę żołnierza. Kyra poprawiła chwyt na swym kiju i skinęła głową. Wybiegły razem z cienia i cicho przemierzyły dziedziniec, serce Kyry waliło jej w piersi, gdy koncentrowała się na żołnierzu; był zwrócony do nich plecami – modliła się, by teraz nikt ich nie zauważył. Kyra biegła tak szybko, że ledwie starczało jej tchu. Tylko dzięki wyjątkowemu skupieniu nie ślizgała się na śniegu. Adrenalina wypełniała jej żyły, przez co nie czuła już nawet zimna. Wreszcie doskoczyła do żołnierza, który usłyszał je w ostatniej chwili i obrócił się. Lecz Kyra już wyprowadzała atak, wznosząc pałkę i dźgając go w splot słoneczny. Żołnierz jęknął i padł na kolana, ona zaś zakręciła kijem i grzmotnęła go w tył głowy–powalając go na śnieg, nieprzytomnego. Kyra dosiadła konia, a Dierdre rozwiązała mu pęta i wskoczyła za jej plecy–razem kopnęły wierzchowca i ruszyły naprzód.

Kyra czuła jak zimny wiatr rozwiewał jej włosy, gdy koń gnał przez zaśnieżony dziedziniec, kierując się w bramę po jego drugiej stronie, jakieś sto metrów dalej. Gdy tak gnały, zaspani żołnierze zaczęli zwracać na nie uwagę i kierować ku nim wzrok. - Dalej! – Kyra krzyknęła na konia, popędzając go, widząc, że wyjście jest coraz bliżej. Ogromny, kamienny łuk bramy był prosto przed nimi, z podniesioną kratownicą, prowadził na most i dalej, ku otwartemu polu. I wolności. Kopnęła konia z całej siły i zobaczyła, że żołnierze przy wyjściu zaczynają orientować się w sytuacji. - ZATRZYMAĆ JE! – krzyknął jakiś żołnierz, gdzieś z tyłu. Kilku żołnierzy pobiegło prędko do wielkich, żelaznych kołowrotów i, ku przerażeniu Kyry, zaczęli obracać je, opuszczając przed nimi kratę. Kyra wiedziała, że jeśli zdążą zamknąć przed nimi wrota, nie będą miały szansy na przeżycie. Zostało im ledwie dwadzieścia metrów, a jechały szybciej, niż kiedykolwiek dotąd. Piętnastometrowa kratownica opuszczała się nieubłaganie, metr za metrem. - Opuść głowę tak nisko, jak potrafisz! – krzyknęła do Dierdre. Sama przygięła się tak bardzo, że jej twarz zatonęła w końskiej grzywie. Gnały naprzód, w uszach słysząc tylko walenie swoich rozszalałych serc, aż wreszcie skoczyły przez bramę, tuż pod samą kratę. Było tak blisko, że nie była pewna, czy się uda. I wtedy, gdy była już prawie pewna swej śmierci, koń śmignął przez bramę, zaś kratownica zamknęła się za nimi z głośnym hukiem. Chwilę później były już za mostem i, ku niezmiernej uldze Kyry, pod otwartym niebem. Gdzieś za ich plecami zadęto w rogi. Chwilę później Kyra z przerażeniem dostrzegła strzałę przelatującą tuż obok jej głowy. Spojrzała za siebie i zobaczyła, że Gwardziści zajmują pozycje po obu stronach barbakanu i strzelają w ich kierunku. Szarpnęła końskie wodze, by odbić to w prawo, to w lewo. Wiedziała, że nadal są zasięgu ich strzał. Galopowały przed siebie. Były już dobre pięćdziesiąt metrów za bramą, wystarczająco daleko, by większość strzał zostawiać za sobą, gdy nagle, ku swemu przerażeniu zobaczyła, że jeden z pocisków wbija się w koński bok. Zwierzę natychmiast stanęło dęba–zrzucając je obie z siodła. Świat zawirował wokół Kyry. Spadła ciężko na ziemię, zaś wierzchowiec padł zaraz obok nich, szczęśliwie mijając je o włos. Kyra stanęła na czworaka, ogłuszona; w uszach jej dzwoniło. Poszukała Dierdre wzrokiem - była zaraz obok. Zerknęła za siebie i zobaczyła w oddali, że żołnierze podnoszą kratownicę. Setki żołnierzy stało w szeregach, czekając na otwarcie bramy, by po chwili ruszyć za nimi w pogoń. Ogromna armia była rządna krwi. Była zdumiona, że zdołali zebrać się tak szybko, choć z drugiej strony wiedziała, że i tak formowali szyki o świcie, szykując atak na Volis. Kyra stanęła na nogi, spojrzała na martwego konia, potem na szerokie, otwarte pole przed nimi i poczuła, że wreszcie przyszło im zginąć.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Aidan szedł poddenerwowany w kierunku komnat swojego ojca z Leo przy boku, z coraz silniejszym uczuciem, że coś jest nie w porządku. Szukał swojej siostry, Kyry, po całym forcie, z pomocą Leo, sprawdzając wszystkie jej ulubione miejsca–zbrojownię, kuźnię, Bramę Wojowników–ale za nic nie mógł jej znaleźć. Od urodzenia łączyła go z Kyrą specjalna więź i zawsze wiedział, gdy miała kłopoty–teraz właśnie czuł, że coś jej grozi. Nigdzie nie mógł jej znaleźć, a wiedział, że za nic nie przegapiłaby uczty. Co gorsza, nie było przy niej Leo – a to nigdy, przenigdy się nie zdarzało. Wilk trzymał się teraz blisko boku Aidana, nie chcąc odstąpić go nawet na krok. Przez całą ucztę Aidan co chwilę nerwowo spoglądał na drzwi, wypatrując w nich Kyry. Próbował napomknąć coś ojcu w czasie posiłku, jednak Duncan zajęty był wtedy planowaniem bitwy i nie traktował go poważnie. O pierwszym brzasku Aidan, nie zmrużywszy oka przez całą noc, skoczył na nogi i pobiegł do okna, sprawdzając czy świt przyniesie jakieś wieści o jego siostrze. Nie było żadnych. Wypadł więc ze swej komnaty, pobiegł korytarzem, minął żołnierzy ojca i wpadł do pokoju Kyry. Nawet nie pukał, tylko otworzył drzwi uderzeniem ramienia. Serce zamarło w jego piersi, gdy zobaczył jej puste łóżko, wciąż nietknięte z dnia poprzedniego. Wtedy był już pewien, że coś jest nie tak. Aidan biegł całą drogę do komnat swego ojca, by wreszcie stanąć przed wielkimi drzwiami prowadzącymi do jego sypialni. Spojrzał w oczy strażnikom, którzy trzymali wartę. - Otworzyć drzwi! – rozkazał spiesznie. Wartownicy wymienili niepewne spojrzenia. - To była długa noc, chłopcze – powiedział pierwszy – Twój ojciec nie będzie zadowolony z takiej pobudki. - Dzisiejszy dzień może zakończyć się bitwą – powiedział drugi – Twój ojciec musi być wypoczęty. - Nie powtórzę raz jeszcze – nalegał Aidan. Spojrzeli na niego sceptycznie. Aidan nie mógł czekać już dłużej. Skoczył na przód i uderzył w drzwi kołatką. - Hej, chłopcze – powiedział jeden z nich. Zorientowawszy się, że chłopak wie, czego chce, drugi wartownik powiedział: – No dobrze–ale pamiętaj, wina spada na twoją głowę, jeśli go rozgniewasz. I wilk zostaje tutaj. Leo warknął, ale wartownik niechętnie uchylił drzwi tylko na tyle, by wpuścić Aidana, zatrzaskując je zaraz za nim. Aidan pospieszył do łóżka swego ojca i znalazł go śpiącego pod przykryciem z futer. Chrapał głośno, zaś obok niego leżała niekompletnie ubrana posługaczka. Chwycił ramię ojca i począł szarpać nim raz za razem. Wreszcie ojciec otworzył oczy z gniewnym spojrzeniem, patrząc na niego tak, jakby zaraz miał mu przyłożyć. Jednak Aidan pozostał niewzruszony.

- Ojcze, obudź się wreszcie! – ponaglił go – Kyra zaginęła! Groźne spojrzenie jego ojca zmieniło się w wyraz zdziwienia. Patrzył na chłopca przekrwionymi oczyma, jak gdyby wciąż pijany. - Zaginęła? – powiedział głębokim, dudniącym w piersi głosem – Co ty mówisz? - Nie wróciła na noc do swej komnaty. Coś się jej stało–jestem tego pewien. Zawiadom jak najszybciej żołnierzy! Jego ojciec usiadł w łożu, wciąż mocno zaspany i potarł twarz rękami starając się zrzucić sen z powiek. - Jestem pewien, że twojej siostrze nic niej jest – powiedział – Zawsze potrafi o siebie zadbać. Przetrwała spotkanie ze smokiem–myślisz, że jakaś drobna zamieć wywiałaby ją stąd? Jest po prostu gdzieś, gdzie jej nie znajdziesz–lubi chodzić własnymi drogami. No, idź już, zanim zasłużysz na porządne lanie. Lecz Aidan ani drgnął, zdeterminowany, cały czerwony na twarzy. - Jeśli nie pomożesz mi jej znaleźć, znajdę ją sam – wykrzyknął i wybiegł z komnaty, mając nadzieję, że coś tam jednak wskórał. * * * Aidan wyszedł przed bramę Volis z Leo przy boku i stanął dumnie na moście, podziwiając jak nad okolicą wstaje świt. Rozejrzał się uważnie wokoło, mając nadzieję, że dostrzeże gdzieś Kyre, wracającą z ćwiczeń strzeleckich. Nikogo tam jednak nie było. Miał coraz gorsze przeczucia. Ostatnią godzinę spędził budząc wszystkich, poczynając od swych braci a kończąc na rzeźniku, i rozpytując o swoją siostrę. Jedyne, co udało mu się ustalić to to, że ktoś widział ją odjeżdżającą w stronę Cierniowego Lasu z Maltrenem. Aidan przeczesał calutki fort w poszukiwaniu Maltrena, ten jednak z samego rana wyruszył na polowanie. Chłopak czekał tu teraz aż Maltren powróci, by stanąć z nim twarzą w twarz i dowiedzieć się, co stało się z jego siostrą. Stał tak bez ruchu, po kostki w śniegu, drżąc z zimna, ale nie przejmując się tym wcale. Wsparł ręce pod boki i czekał, patrząc w dal, aż wreszcie, mrużąc oczy, zauważył postać na horyzoncie. Człowiek ten jechał galopem przez śnieg, a na sobie miał zbroję jednego z ludzi ojca, smoczy herb lśnił na jego napierśniku. Z ulgą zorientował się, że oto nadjeżdża Maltrena. Żołnierz jechał galopem w stronę fortu, przez zad konia przewieszonego miał jelenia, gdy zaś zbliżył się wystarczająco, Aidan na jego twarzy ujrzał dezaprobatę. Spojrzał na Aidana i zatrzymał się przed nim niechętnie. - Z drogi, chłopcze! – krzyknął Maltren – Tarasujesz wjazd na most. Lecz Aidan ani myślał się ruszyć, tylko spojrzał mu prosto w oczy. - Gdzie jest moja siostra? – zażądał odpowiedzi. W oczach Maltrena dostrzegł wahanie. - Skąd niby mam wiedzieć? – odszczeknął – Jestem wojownikiem–nie zajmuję się doglądaniem dziewcząt. Aidan jednak ani drgnął.

- Wiem, że ty widziałeś ją ostatni. Gdzie ona jest? – powtórzył z uporem. Chłopak sam zdziwił się stanowczością pobrzmiewającą w jego głosie. Musiał zrobić wrażenie na Maltrenie, ponieważ ten powoli zsiadł z konia, gniew i zniecierpliwienie błyskało mu w oczach, i podszedł do Aidana groźnie pobrzękując zbroją. Gdy już się zbliżył, Leo warknął tak wściekle, że mężczyzna zatrzymał się w pół kroku, patrząc to na wilka, to na chłopaka. Skrzywił się w uśmiechu, pochylając się nad Aidanem. Niemiłosiernie śmierdział potem. Chłopiec, choć bardzo chciał to ukryć, musiał przyznać, że się go bał. Dziękował Bogu za to, że ma przy sobie Leo. - Czy znasz karę za sprzeciwianie się żołnierzom twojego ojca? – spytał Maltren złowieszczym głosem. - Mojego ojca, właśnie – podkreślił Aidan – I także ojca Kyry. Więc mów, gdzie ona jest? Wewnątrz Aidan cały dygotał–ale nie miał zamiaru się wycofać–nie teraz, gdy Kyra była w niebezpieczeństwie. Maltren rozejrzał się wokół, zdawał się sprawdzać, czy nikt ich nie obserwuje. Wreszcie pochylił się nad nim, uśmiechnął i powiedział: - Sprzedałem ją Gwardii Lorda–i to za niemały grosz. Była zdrajczynią i kombinatorką– dokładnie tak, jak ty. Oczy Aidana rozwarły się szeroko z zaskoczenia i gniewu na jego zdradę. - Teraz czas na ciebie – powiedział Maltren, sięgając przed siebie, by chwycić go za koszulę i przyciągnąć bliżej. Serce Aidana skoczyło w piersi, gdy zobaczył, że żołnierz opiera rękę na sztylecie zatkniętym za pasem – Wiesz ilu chłopców ginie w fosie co roku? To naprawdę tragiczne. Ten most jest zbyt śliski, a brzegi zbyt strome. Nikt nawet nie pomyśli, że to było coś więcej niż tylko kolejny nieszczęśliwy wypadek. Aidan starał się wyswobodzić, ale chwyt Maltrena był zbyt silny. Poczuł uderzenie paniki, wiedział, że zaraz umrze. Wtedy Leo warknął i rzucił się na Maltrena, wpijając mu zęby w kostkę. Żołnierz puścił Aidana i uniósł sztylet, by dźgnąć nim wilka. - NIE! – wykrzyknął Aidan. Wtem dobiegł ich głos rogu i z bramy wyłonili się jeźdźcy na koniach, galopując przez most. Maltren zamarł w bezruchu z wysoko podniesionym sztyletem. Aidan odwrócił się i zobaczył ojca wraz z braćmi, zbliżających się na czele tuzina zbrojnych, z wyciągniętymi łukami i strzałami wycelowanymi w pierś Maltrena. Poczuł wtedy, jak ogromny kamień spada mu z serca. Był bezpieczny. Aidan wyrwał się z uścisku, Maltren zaś dalej stał nieruchomo, po raz pierwszy wyglądając na naprawdę przestraszonego. W dłoni trzymał sztylet. Został przyłapany na gorącym uczynku. Aidan pstryknął palcami i Leo niechętnie cofnął się do niego. Duncan zsiadł z konia i wyszedł przed szereg swych ludzi, Aidan zaś zwrócił się do niego. - Widzisz, ojcze! Mówiłem ci! Kyra zaginęła. I to Maltren ją zdradził–sprzedał ją w niewolę Lordowi Gubernatorowi! Duncan podszedł bliżej. Zapadła pełna napięcia cisza, gdy jego ludzie otaczali Maltrena.

Ten spojrzał nerwowo przez ramię na swojego konia, jak gdyby chciał uciekać, jednak żołnierze podeszli do zwierzęcia i chwycili jego uzdę. Maltren spojrzał na Duncana nerwowo. - Chciałeś skrzywdzić mojego syna? – zapytał ojciec tonem twardym i zimnym jak skała, patrząc Maltrenowi prosto w oczy. Maltren przełknął tylko ślinę i nic nie odpowiedział. Duncan powoli uniósł miecz i przyłożył sztych do szyi zdrajcy, śmierć migotała w jego źrenicach. - Poprowadzisz nas do mojej córki – powiedział – To będzie ostatnia rzecz, którą zrobisz, a potem sam cię zabiję.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Kyra i Dierdre uciekały przez ośnieżoną równinę, zdyszane, wciąż potykając się i ślizgając po skutej lodem ziemi. Biegły przed siebie, a mroźne, poranne powietrze sprawiało, że z ich ust unosiły się kłęby pary. Zimno paliło Kyrę w płuca, jej ręce traciły czucie, zaciskając się na drzewcu pałki. Tętent tysięcy koni był coraz głośniejszy, Kyra zerknęła za siebie i od razu tego pożałowała: na horyzoncie ujrzała Gwardię Lorda w galopie, tysiące zbrojnych pędziło za nimi. Wiedziała, że nie ma sensu uciekać dalej. Wokół nie było gdzie się schować, nic oprócz otwartej przestrzeni, jak okiem sięgnąć. To już koniec. Jednak nadal biegły, gnane instynktowną potrzebą ratowania życia. Kyra pośliznęła się wreszcie i upadła twarzą w śnieg, wyczerpana. Natychmiast poczuła dłoń, która ciągnęła ją w górę; to Dierdre szarpie ją, by stanęła na nogi. - Nie możesz się teraz poddać! – powiedziała – Ty mnie nie opuściłaś–i ja też cię nie opuszczę. Chodź! Kyra była zaskoczona jak władczy i pewny był głos Dierdre, jak gdyby po ucieczce z więzienia stała się nową osobą, pełną nadziei, pomimo okoliczności. Kyra znów ruszyła pędem, obie ciężko dysząc, gdy powoli wbiegały na szczyt wzniesienia. Starała się nie myśleć o tym, co stanie się, gdy armia wreszcie je dopadnie, gdy dotrze do Volis i wymorduje jej lud. Kyra zawsze uczona była nie poddawać się–pomimo wszystko. Dostały się wreszcie na szczyt wzniesienia, gdzie Kyra zatrzymała się nagle, zaskoczona widokiem, który zobaczyła. Z góry miała widok na całą okolicę, wielki płaskowyż rozciągał się przed nią, a jej serce skoczyło radośnie na widok jadącego w jej kierunku ojca, na czele setki zbrojnych. Nie mogła w to uwierzyć: przyszli jej na pomoc. Wszyscy ci ludzie przejechali tak daleko, ryzykowali własne życie w samobójczej misji, tylko dla niej. Kyra wybuchła płaczem, ogarnięta miłością i wdzięcznością dla tych ludzi. Nie zapomnieli o niej. Pobiegła w ich kierunku, a gdy była już blisko, zobaczyła odciętą głowę Maltrena przytroczoną do konia jej ojca i natychmiast wiedziała, co się stało: odkryli jego zdradę i przybyli jej na pomoc. Jej ojciec także nie spodziewał się jej tu, na równinie; pewnie oczekiwał, że będzie musiał ratować ją z fortu. Spotkali się wreszcie w pół drogi. Ojciec zsiadł z konia, ruszył w jej kierunku i padł jej w ramiona w mocnym uścisku. Radość zalała ją doszczętnie, gdy poczuła jego silne ręce wokół siebie. Poczuła, że wszystko będzie dobrze, pomimo niewesołej sytuacji, w której się znajdują. Nigdy nie była tak dumna ze swego ojca, jak w tej chwili. Lecz wyraz jego twarzy nagle zmienił się, spoważniał, gdy spojrzał jej przez ramię. Wiedziała, co zobaczył: ogromną armię Gwardzistów Lorda, wchodzącą na szczyt wzniesienia. - Twój koń już na ciebie czeka – powiedział wskazując na pięknego, białego rumaka – Teraz staniesz do walki razem z nami. Na więcej słów na starczało już czasu. Kyra natychmiast dosiadła swego konia, jej ojciec wskoczył na swojego, po czym wjechali w szyk żołnierzy, kierując się w stronę horyzontu. Przed sobą, w oddali, widziała Gwardię Lorda. Tysiące ludzi przeciwko ledwie setce. Jej ojciec i

jego wojownicy byli wyjątkowo dumnymi ludźmi, żaden nie cofnął się nawet o krok. - ŻOŁNIERZE! – wykrzyknął jej ojciec silnym, grzmiącym głosem – WALCZYMY ZA WIECZNOŚĆ! Z wszystkich gardeł wyrwał się okrzyk bojowy, zadęto w rogi i jak jeden mąż, wszyscy razem ruszyli na przód, chcąc szarżą przywitać wroga. Kyra wiedziała, że to samobójstwo. Za tysiącem Gwardzistów stał kolejny tysiąc, za nimi kolejny. Jej ojciec także był tego świadom; wszyscy jego żołnierze doskonale o tym wiedzieli. Jednak nikt się nie zawahał. Nie walczyli bowiem o swą ziemię, ale o coś znacznie ważniejszego: o samych siebie. O prawo do życia jak wolni ludzie. Wolność znaczyła dla tych mężczyzn więcej jak życie, i chociaż wszyscy mieli zginąć, przynajmniej ginęli z wyboru, jako wolni ludzie. Gdy Kyra jechała u boku swego ojca, przy Anvinie, Vidarze i Arthfaelu, poczuła się szczęśliwa, wypełniona falą adrenaliny. W tym zamęcie poczuła, że całe życie przepływa jej przed oczyma. Zobaczyła wszystkich, których znała i kochała, miejsca, w których była, życie, które prowadziła. Wiedziała, że temu wszystkiemu nadchodzi kres. Gdy obie armie zbliżały się do siebie zauważyła szpetną twarz Lorda Gubernatora na samym czele i poczuła zalewającą ją falę gniewu. Jej żyły zapłonęły potrzebą zemsty. Kyra zamknęła oczy i wypowiedziała ostatnie życzenie. Jeśli naprawdę przepowiedziano mi los wielkiej wojowniczki, niech to będzie ta chwila. Jeśli naprawdę posiadam wyjątkową moc, niech przybędzie do mnie. Niech ukaże się. Pozwól mi zetrzeć na proch moich przeciwników. Tylko raz, tylko w ten dzień. Pozwól, by sprawiedliwości stało się zadość. Kyra otworzyła oczy i nagle usłyszała straszliwy ryk przecinający powietrze. Na ten odgłos wszystkie włosy na jej karku stanęły dęba, spojrzała w niebo, by zobaczyć coś, co odjęło jej tchu. Theos. Olbrzymi smok leciał, zniżając lot w jej kierunku, wpatrując się w nią swymi ogromnymi, żarzącymi się oczyma, oczyma, które widziała już zarówno we śnie, jak i na jawie. Tych oczu nie była w stanie zapomnieć, zawsze wiedziała, że pewnego dnia spojrzy w nie raz jeszcze. Machając zgojonym skrzydłem, Theos opuścił pazury i zanurkował, kierując się prosto ku jej głowie, jakby chciał ją zabić. Kyra widziała, jak wszyscy ludzie jej ojca spojrzeli w górę, w ustami otwartymi w przerażeniu, kuląc się w sobie, gotowi na śmierć. Lecz w niej nie było strachu. Czuła siłę we wnętrzu smoka, tym razem była pewna, że ona i smok są jednością. Patrzyła z podziwem na Theosa, który kierował się prosto na nią, ze skrzydłami tak szerokimi, że zasłaniały słońce, ryczący tak straszliwie, że ludzie zamierali w miejscu. Przeleciał tak blisko, podnosząc lot dopiero w ostatniej chwili, że jego pazury prawie zahaczyły o ich głowy. Kyra odwróciła się i podziwiała jak Theos wzbił się pionowo w górę, by po chwili obrócić się i skierować z powrotem na nich. Tym razem przeleciał za jej szykiem, rzucając się do przodu niczym do walki, prosto na Gwardię Lorda.

Smok otworzył swe potężne szczęki i przeleciał nad nimi. Zdawał się ich prowadzić, samotnie, na czele jej ludzi, wprost na zastępy Gwardzistów. Kyra patrzyła z podziwem jak smok zbliżał się coraz bardziej. Wreszcie twarz Lorda Gubernatora przemieniła się z aroganckiej w przestraszoną; to samo przerażenie widziała na wszystkich ich twarzach. Wszyscy, nareszcie, przerażeni, uświadamiali sobie co ich czeka. Zemsta. Theos otworzył paszczę nad ich głowami i z głośnym sykiem i trzaskiem płomieni zionął ogniem, wstęga żaru rozświetliła śnieżny poranek. Powietrze wypełniło się wrzaskami, gdy pożoga ogarnęła szeregi armii, zabijając ludzi rząd za rzędem. Smok kontynuował swe dzieło, leciał dalej, zawracał, zionął ogniem zabijając wszystkich przeciwników w zasięgu wzroku, aż wreszcie nie pozostał nikt. Nic prócz nieprzebranych kopców popiołu tam, gdzie przed chwilą stali ludzie i konie. Kyra patrzyła na to wszystko z osobliwym uczuciem. To było jakby oglądała jak dopełnia się jej przeznaczenie. W tym momencie wiedziała już na pewno, że jest wyjątkowa. Smok przybył tu tylko dla niej. Teraz jednak nie było już odwrotu: wszyscy Gwardziści byli martwi. Pandezja została zaatakowana i to Escalon zadał pierwszy cios. Smok wylądował przed nimi, w polu pełnym popiołu. Kyra i jej ludzie patrzyli na niego z podziwem. Ale Theos zdawał się widzieć tylko Kyrę. Swe żółte ślepia wlepiał w jej oczy. Uniósł skrzydła w górę, rozpostarł je na niemożliwą odległość i wydał z gardzieli ryk, straszliwy ryk wściekłości, który zdawał się wypełniać cały wszechświat. Smok wiedział. Nadszedł czas, by rozpocząć Wielką Wojnę.

KONIEC Części 1!

Już wkrótce Część 2 serii Królowie i Czarnoksiężnicy

POWRÓT WALECZNYCH

Spis treści ROZDZIAŁ PIERWSZY ROZDZIAŁ DRUGI ROZDZIAŁ TRZECI ROZDZIAŁ CZWARTY ROZDZIAŁ PIĄTY ROZDZIAŁ SZÓSTY ROZDZIAŁ SIÓDMY ROZDZIAŁ ÓSMY ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ DZIESIĄTY ROZDZIAŁ JEDENASTY ROZDZIAŁ DWUNASTY ROZDZIAŁ SZESNASTY ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY ROZDZIAŁ OSIEMNASTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY