Krag czarnoksieznika (tom 3) Lo - Morgan Rice

Morgan Rice

LOS SMOKÓW A FATE OF DRAGONS (Księga 3 Kręgu Czarnoksiężnika) Przekład: Michał Głuszak

Książki z cyklu KRĄG CZARNOKSIĘŻNIKA Księga 1 – Wyprawa Bohaterów Księga 2 – Marsz Władców Księga 3 – Los Smoków Księga 4 – Zew Honoru Księga 5 – Blask Chwały Księga 6 – Szarża Walecznych Księga 7 – Rytuał Mieczy Księga 8 – Ofiara Broni Księga 9 – Niebo Zaklęć Księga 10 – Morze Tarcz Księga 11 – Żelazne Rządy Księga 12 – Kraina Ognia Księga 13 – Rządy Królowych

– Nie wchodź pomiędzy smoka i gniew jego. – William Shakespeare

ROZDZIAŁ PIERWSZY Król McCloud przypuścił szarżę w dół zbocza i dalej, przez wyżynne tereny Highlands w kierunku części Kręgu należącej do klanu MacGilów. Setki jego ludzi pędziły za nim ile tchu. Podniósł pejcz i ciął po zadzie swego wierzchowca: koń nie potrzebował ponaglania, po prostu smaganie konia sprawiało przyjemność McCloudowi. Uwielbiał zadawać ból zwierzętom. Niemal ślinił się na widok tego, co miał przed sobą: idylliczną wioskę MacGilów, jej mężczyzn pracujących w polu, bez żadnej broni, kobiety krzątające się przy domostwach, rozwieszające płótna, ledwo odziane z powodu panującego upału. Drzwi domostw były otwarte; kury szwendały się gdzie popadnie, kociołki parowały pełne gotującej się, obiedniej strawy. Pomyślał o zniszczeniach, jakich się dopuści, łupach, które zagarnie, kobietach, które posiądzie – i wielki uśmiech rozkwitł na jego twarzy. Prawie czuł smak krwi, którą miał za chwilę przelać. Galopowali pokonując coraz większy odcinek drogi, aż w końcu ktoś ich zauważył: wiejski strażnik, żałosna karykatura żołnierza, młodzian dzierżący włócznię, który na dźwięk galopujących koni wstał i odwrócił się w ich kierunku. McCloud doskonale widział białka jego szeroko rozwartych oczu, strach i panikę, które natychmiast pojawiły się na twarzy chłopca. Strzegący tej sennej

placówki chłopiec prawdopodobnie nigdy w życiu nie widział bitwy. Był całkowicie nieprzygotowany na to, co go za chwilę czekało. McCloud nie marnował czasu: pierwszą śmierć chciał zadać sam, własnoręcznie, jak zwykle w trakcie każdej bitwy. Jego ludzie dobrze o tym wiedzieli. Smagnął konia ponownie, aż ten parsknął z bólu i przyspieszył, wychodząc sporo przed szereg swego wojska. McCloud podniósł włócznię swego przodka, ciężką broń wykutą z żelaza, wychylił się i cisnął w powietrze. Trafił dokładnie do celu, jak zwykle zresztą. Chłopiec nie zdążył jeszcze odwrócić się na dobre, kiedy ostrze przecięło powietrze ze świstem, trafiło go w plecy, przebiło się przez całe ciało i przyszpiliło do drzewa. Z rany trysnęła krew. Tyle wystarczyło, żeby McCloud poczuł zadowolenie. Wydał z siebie krótki okrzyk radości i kontynuował natarcie na urodzajne ziemie MacGilów, przez pola pełne pożółkłych kolb kukurydzy kiwających się na wietrze, sięgających mu do kolan, wprost do wiejskiej bramy. To było zbyt piękne: wspaniały dzień, cudowne miejsce i tyle okazji do siania spustoszenia. Wjechali przez niestrzeżoną przez nikogo wiejską bramę, do miejsca, które ktoś bezmyślnie założył na obrzeżach Kręgu, w tak bliskim sąsiedztwie Highlands. Powinni zastanowić się nad tym dwa razy – pomyślał z pogardą McCloud i rzucił toporem w drewniany znak oznajmiający

nazwę wsi, rozłupując go na dwoje. I tak wkrótce nazwie tę wieś po swojemu. Kiedy nadjechali jego ludzie, wszędzie dokoła rozległy się piski i krzyki kobiet, dzieci, starszyzny i kogo tam jeszcze, kto akurat był w domu w tej zapomnianej przez boga osadzie. Było tu około setki nieszczęśliwych duszyczek. McCloud postanowił, że każda z nich mu teraz zapłaci. Podniósł wysoko swój topór. Upatrzył sobie kobietę, która uciekała właśnie odwrócona do niego plecami, ze wszystkich sił próbując dotrzeć do swego domostwa, bezpiecznego w jej mniemaniu azylu, który miał się wkrótce okazać wszystkim, ale nie tym. Topór McClouda uderzył ją w tylnią część łydki, tak jak to było w jego zamyśle. Kobieta upadła z wrzaskiem. Nie chciał jej zabić: jedynie okaleczyć. Wszak chciał, aby żyła i dała mu rozkosz, jak już będzie po wszystkim. Wybrał ją starannie: miała długie, rozczochrane blond włosy, wąskie biodra i najwyżej osiemnaście lat. Będzie jego, a kiedy już z nią skończy, może wówczas ją zabije. Albo i nie; może zatrzyma ją, jako służącą. Kiedy podjechał do niej bliżej, krzyknął z zachwytu i zeskoczył z konia zanim ten zdążył się zatrzymać. Wylądował na niej i przygniótł do ziemi. Przeturlał się z nią kilka razy amortyzując upadek i uśmiechnął się na myśl, jak dobrze było znowu poczuć pełnię życia. Nareszcie życie znowu nabrało sensu.

ROZDZIAŁ DRUGI Kendrick stał w samym oku cyklonu, na środku Galerii broni, otoczony z obu stron przez swych braci, zahartowanych w boju członków Srebrnej Gwardii i spoglądał ze spokojem na Darloca – dowódcę królewskiej straży wysłanego z tą godną pożałowania misją. Co też Darloc sobie myślał? Czy naprawdę wydawało mu się, że może ot tak wejść do Galerii broni i spróbować aresztować Kendricka – najbardziej uwielbianego członka rodziny królewskiej, na oczach wszystkich towarzyszy broni? Czy naprawdę myślał, że będą stali obok i pozwolą mu na to? Nie docenił lojalności członków Gwardii wobec Kendricka. Nawet gdyby pojawił się tutaj z uzasadnionymi zarzutami – czym z pewnością nie były – i nakazem aresztowania, Kendrick wątpił i to bardzo, czy jego bracia pozwoliliby strażnikowi wywlec go z sali. Ich lojalność trwała na wieki, aż po grób. Takie było credo Srebrnej Gwardii. Zareagowałby podobnie, gdyby któryś z jego braci stanął w obliczu zagrożenia. Wszak wszyscy razem trenowali, walczyli ramię w ramię i chronili swe życie. Czuł napięcie, jakie panowało na sali w gęstniejącej z każdą chwilą ciszy. Wszyscy członkowie Gwardii trzymali swą broń w gotowości. A naprzeciw nich, przestępując z nogi na nogę, stał może tuzin królewskich strażników, czujących się coraz bardziej nieswojo. Musieli zdawać

sobie sprawę, że jeśli któryś z nich dobędzie miecza, to będzie masakra – i na szczęście nikt tego nie zrobił. Wszyscy stali i czekali na rozkazy swego dowódcy Darloca. Darloc przełknął głośno ślinę. Wyglądał na bardzo zdenerwowanego. Uświadomił sobie, że jego sytuacja była beznadziejna. – Wygląda na to, że przyprowadziłeś ze sobą zbyt mało ludzi – powiedział spokojnym głosem Kendrick i uśmiechnął się. – Tuzin strażników przeciwko setce gwardzistów. Twoja przegrana. Darloc oblał się rumieńcem na skądinąd bladej twarzy i odchrząknął. – Mój panie, wszyscy służymy temu samemu królestwu. Nie mam zamiaru z tobą walczyć. Masz rację: tę walkę przegralibyśmy. Jeżeli rozkażesz, opuścimy salę i wrócimy do króla. – Lecz wiesz, że Gareth wyśle więcej ludzi. Kogoś innego. I wiesz, jak to wszystko się skończy. Możesz zabić ich wszystkich – ale czy chcesz mieć krew braci na swoich rękach? Czy naprawdę chcesz doprowadzić do wojny domowej? Dla ciebie oni wszyscy zaryzykują życie, zabiją nas wszystkich. Lecz w jakim świetle ich to postawi? Kendrick rozejrzał się i namyślił. Darloc miał rację. Nie chciał, aby któremukolwiek z jego braci stała się krzywda i to wyłącznie z jego powodu. Czuł przemożne pragnienie, by uchronić ich przed rozlewem krwi, bez względu na to, jaki czekał go los. I jakkolwiek ohydny był jego brat

Gareth, jakkolwiek złym był władcą, Kendrick nie chciał wywołać wojny w królestwie – a przynajmniej nie ze swojego powodu. Były inne sposoby. Zdążył się nauczyć, że bezpośrednia konfrontacja nie zawsze odnosiła największy sukces. Powoli podniósł rękę, położył dłoń na wiszącym w powietrzu mieczu Atme i obniżył go ku ziemi. Odwrócił się do gwardzistów. Czuł przemożną wdzięczność, iż stanęli w jego obronie. – Bracia gwardziści – powiedział. – Uniżenie dziękuję za waszą postawę. Zapewniam, że w pełni na nią zasługuję. Znacie mnie wszyscy i wiecie, że nie miałem nic wspólnego ze śmiercią mego ojca, naszego poprzedniego króla. Kiedy znajdę jego prawdziwego zabójcę, którego jak mniemam po naturze tych rozkazów już znalazłem, ja pierwszy dokonam zemsty. Oskarżono mnie niesłusznie. Lecz nie chcę być zarzewiem wojny. Więc proszę, opuście broń. Pozwolę im mnie zabrać bez walki, gdyż żaden mieszkaniec Kręgu nie powinien występować przeciwko innemu. Jeśli istnieje jeszcze sprawiedliwość, to prawda wyjdzie na jaw – i wkrótce z powrotem do was dołączę. Powoli i z niechęcią członkowie Srebrnej Gwardii opuścili swe miecze, a Kendrick zwrócił się do Darloca. Podszedł bliżej i razem z nim skierowali się w kierunku drzwi. Kendrick szedł dumnie wyprostowany po środku, w otoczeniu królewskich strażników. Darloc nie próbował nawet założyć mu kajdan – być może z poczucia szacunku,

może strachu, a może dlatego, że wiedział, iż Kendrick jest niewinny. Kendrick sam podążył do swego nowego więzienia. Lecz nie podda się tak łatwo. W jakiś sposób oczyści swoje dobre imię, uwolni się z lochu – i zabije mordercę swojego ojca. Nawet jeśli okaże się, że to jego własny brat.

ROZDZIAŁ TRZECI Głęboko w czeluściach zamku, Gwen i Godfrey stali przyglądając się Steffenowi, który przestępował z nogi na nogę i wykręcał ręce ze zdenerwowania. Był osobliwym człowiekiem – nie tylko dlatego, że jego ciało było zdeformowane, plecy wygięte i zgarbione, ale też wydawał się wiecznie spięty. Jego oczy ani na chwilę nie spoczęły w jednym miejscu. Ręce splatał wiecznie, jakby dręczyło go poczucie winy. Stał w miejscu bujając się raz w tą, raz w drugą stronę, przenosząc ciężar ciała z nogi na nogę, i nucił coś do siebie gardłowym głosem. Gwen przeczuwała, że te wszystkie lata spędzone tutaj w odosobnieniu, wpłynęły na jego obecny, dziwaczny charakter. Gwen czekała niecierpliwie, aż Steffen otworzy się przed nimi, ujawni, co stało się ich ojcu. Sekundy zamieniły się jednak w minuty. Brwi Steffena pokrył obfity pot, a mimo to kiwał się tylko dalej i nic z siebie nie wydusił. Cisza gęstniała z każdą chwilą, odmierzana jedynie jego nuceniem pod nosem. Gwen poczuła, że i ją zaczyna oblewać pot. Był słoneczny gorący dzień, a do tego jeszcze na paleniskach buchał ogień. Chciała szybko się z tym uporać i opuścić to miejsce – i nigdy już tutaj nie wrócić. Zlustrowała Steffena wzrokiem, próbując odczytać cokolwiek z jego wyrazu twarzy, odgadnąć, co też kryje się w jego umyśle.

Przyrzekł, że coś im powie, lecz teraz zamilkł. Wyglądało na to, że namyślił się i zmienił zdanie. Widać było, że czegoś się obawiał, że miał coś do ukrycia. W końcu Steffen odchrząknął. – Przyznaję, że coś spadło zsypem tamtej nocy – zaczął unikając ich wzroku, patrząc gdzieś na posadzkę – lecz nie wiem, co to było. Coś metalowego. Wynieśliśmy kubeł ściekowy w nocy i usłyszałem, jak coś wpadło do rzeki. Coś nietypowego. Więc – powiedział odchrząknąwszy kilka razy, wciąż wykręcając ręce – jak widzicie, czymkolwiek to jest, zostało dawno zabrane przez prąd rzeki. – Jesteś tego pewien? – zażądał Godfrey. Steffen skinął głową stanowczo. Gwen i Godfrey wymienili spojrzenia. – Czy przynajmniej przyjrzałeś się mu? – naciskał Godfrey. Steffen potrząsnął głową. – Lecz powiedziałeś, że to był sztylet. Skąd miałbyś to wiedzieć, jeśli go nie widziałeś? – spytała Gwen. Była pewna, że on kłamie; nie wiedziała tylko, dlaczego. Steffen odchrząknął. – Powiedziałem to, gdyż tak mi się wydawało – odparł. – Był to niewielki metalowy przedmiot. Cóż innego mogłoby to być? – Sprawdziłeś na dnie kubła? – zapytał Godfrey. – Po tym, jak go opróżniłeś? Może nadal jest w kuble, może przywarł do dna?

Steffen potrząsnął głową przecząco. – Sprawdziłem. Zawsze to robię. Nic tam nie było. Pustka. Czymkolwiek to było, zostało wypłukane. Widziałem, jak odpływa. – Jeśli było zrobione z metalu, to jak mogło pływać? – spytała Gwen. Steffen odchrząknął, potem wzruszył ramionami. – Ta rzeka jest tajemnicza – odparł. – Ma silne prądy. Gwen wymieniła sceptyczne spojrzenie z Godfreyem. Po jego wyrazie twarzy widziała, że on równiej nie wierzył Steffenowi. Gwen była coraz bardziej zniecierpliwiona. Teraz dodatkowo ogarnęła ją konsternacja. Jeszcze chwilę temu Steffen był gotowy powiedzieć im wszystko, tak jak przyrzekł. Ale potem nagle zmienił zdanie. Podeszła krok bliżej do niego i popatrzyła z gniewną miną wyczuwając, że ten mężczyzna coś przed nimi ukrywa. Przybrała najsroższą ze swych min, poczuła ojcowską siłę krążącą w jej żyłach. Była zdecydowana dowiedzieć się wszystkiego, co on wiedział – zwłaszcza jeśli miało to pomóc jej znaleźć zabójcę ojca. – Kłamiesz – powiedziała lodowatym głosem. Moc kryjąca się za tonem jej głosu zdumiała nawet ją samą. – Wiesz, jaka kara czeka kogoś, kto kłamie członkowi rodziny królewskiej? Steffen wykręcił jeszcze mocniej ręce i niemal podskoczył w miejscu, tam gdzie stał. Spojrzał na nią przez chwilę, po czym znów spuścił wzrok.

– Przepraszam – powiedział. – Wybaczcie, nic więcej nie wiem. – Spytałeś nas wcześniej, czy oszczędzimy ci więzienia, jeśli powiesz nam, co wiesz – powiedziała. – Lecz nie powiedziałeś nam nic. Po co miałbyś nas prosić o to, jeśli nie masz nam nic do powiedzenia? Steffen oblizał wargi spoglądając cały czas w dół. – Ja, ja... hm – zaczął i zamilkł. Odchrząknął. – Bałem się... że wpadnę w tarapaty, gdyż nie zgłosiłem wpadnięcia przedmiotu do kubła. To wszystko. Wybaczcie. Nie wiem, co to było, ale już tego nie ma. Gwen zmrużyła oczy wpatrując się w niego i próbując przebić przez jego kłamstwa. – Co dokładnie przydarzyło się twemu panu? – spytała, nie pozwalając mu ani na chwilę się odprężyć. – Powiedziano nam, że go nie ma, i że to ty masz coś z tym wspólnego. Steffen potrząsał wciąż głową. – Odszedł – odparł Steffen. – Tylko tyle wiem. Przepraszam. Nie wiem nic, co mogłoby wam pomóc. Nagle dobiegł ich głośny szum. Odwrócili się i zobaczyli, jak ścieki spadają zsypem do kubła z plaśnięciem. Steffen odwrócił się i pobiegł przez izbę do kubła. Stanął w jego pobliżu i obserwował, jak wypełniał się nieczystościami spływającymi z położonych wyżej komnat. Gwen popatrzyła na Godfreya, a on na nią. Był równie zdumiony, co Gwen.

– Cokolwiek ukrywa – powiedziała – łatwo tego nie wyjawi. – Możemy wtrącić go do lochu – powiedział Godfrey. Może to zachęci go do mówienia. Gwen potrząsnęła głową. – Nie sądzę. To nie ten typ. Łatwo zauważyć, że panicznie się czegoś boi. Myślę, że to ma coś wspólnego z jego panem. Wyraźnie targają nim jakieś sprzeczności. Nie uważam jednak, że dotyczy to śmierci naszego ojca. Myślę, że wie coś, co mogłoby nam pomóc – ale mam przeczucie, że dalsze przypieranie go do muru sprawi, że zamknie się na dobre. – To co zrobimy? – spytał Godfrey. Gwen zaczęła o tym myśleć. Przypomniała sobie jedną z jej przyjaciółek, kiedy jeszcze była mała i złapano ją na kłamstwie. Jej rodzice próbowali wydobyć z niej prawdę na różne sposoby, ta jednak poszła w zaparte. Dopiero kilka tygodni później, kiedy wszyscy dali jej już spokój, sama z siebie przyszła i wszystko wyjawiła. Gwen wyczuła, że Steffen miał podobny charakter, że zagonienie go w róg skończyłoby się jedynie jego milczeniem, iż potrzebuje przestrzeni, czasu, by samemu zdecydować, kiedy wyjawić prawdę. – Dajmy mu trochę czasu – powiedziała. – Poszukajmy gdzie indziej. Zobaczymy, czy zdołamy dowiedzieć się czegoś jeszcze i potem tu wrócimy. Myślę, że się otworzy. Tylko nie jest jeszcze na to gotowy. Odwróciła się i przyjrzała Steffenowi, który stał przy

kuble i obserwował, jak ścieki wypełniają kubeł. Była pewna, że doprowadzi ich do zabójcy ich ojca. Nie wiedziała jedynie w jaki sposób. Zastanawiała się, co skrywają jego myśli. Był naprawdę osobliwym człowiekiem. Bardzo osobliwym.

ROZDZIAŁ CZWARTY Thor spróbował złapać oddech. Zamrugał oczyma, by pozbyć się z nich nadmiaru wody. Był całkowicie przemoknięty. Woda przelewała się wokoło i wciskała do jego ust, nosa i uszu. Ześliznąwszy się po pokładzie na drugą stronę łodzi, przywarł do drewnianego relingu i trzymał ze wszystkich sił, a woda nieustępliwie próbowała wyrwać go z jego uchwytu. Wszystkie mięśnie drżały mu z wyczerpania. Nie wiedział, ile jeszcze zdoła wytrwać. Pozostali chłopcy robili podobnie, trzymali się, czego popadnie, ile sił w rekach, starając się nie dać zmyć z pokładu. Jakoś to im się udawało. Ryk wody był ogłuszający, a widoczność zmniejszyła się do zaledwie kilku stóp. Mimo, że był to letni dzień, woda była lodowata i przyprawiała go o ciarki, których nie mógł znieść. Kolk stanął na pokładzie i spojrzał na nich gniewnie z rękoma opartymi na biodrach. Niewzruszony ścianą deszczu, wrzeszczał na wszystkich. – WRACAĆ NA MIEJSCA! – krzyczał. – WIOSŁOWAĆ! Sam zajął miejsce przy jednym z wioseł i zaczął wiosłować. Chwilę później, ślizgając się po pokładzie, chłopcy rzucili się w kierunku wioseł. Serce Thora zabiło mocniej, kiedy puścił reling i z wysiłkiem brnął przez pokład. Schowany za koszulą Krohn miauknął, kiedy Thor pośliznął się i upadł z impetem na podłogę.

Resztę drogi pokonał czołgając się. Po chwili zasiadł na swoim miejscu. – PRZYWIĄZAĆ SIĘ! – wrzasnął Kolk. Thor rzucił okiem pod ławkę i zobaczył splątane liny. W końcu dotarło do niego, do czego służyły: sięgnął po jedną i obwiązał nadgarstek, przykuwając się w ten sposób do wiosła i ławki. Zadziałało. Przestał się ześlizgiwać. Wkrótce był w stanie też wiosłować. Wszyscy wokół wrócili do wioseł. Reece usiadł przed nim. Ich łódź ruszyła z miejsca. Chwilę potem Thor zobaczył, że ściana deszczu rozjaśnia się przed nimi. Wiosłował uparcie, skóra go piekła od tego dziwnego deszczu, a każdy mięsień dosłownie wył z bólu. W końcu dźwięk deszczu zaczął cichnąć. Thor czuł, że na jego głowę spada coraz słabszy strumień. Po chwili wypłynęli na wypełnione słońcem wody. Thor rozejrzał się. Był w szoku. Była to najdziwniejsza rzecz, jaką do tej pory widział w swoim życiu: połowa łodzi błyszczała w słońcu, a druga tonęła w ulewie. W końcu, zawieszone na czystym, niebiesko–żółtym niebie słońce, objęło swymi ciepłymi promieniami całą łódź. Zapanowała cisza. Deszczowa ściana znikła wkrótce z ich oczu i wszyscy popatrzyli na siebie ze zdumieniem. Poczuli się, jakby przeszli przez kurtynę do innego świata. – SPOCZNIJ! – wrzasnął Kolk. Wszyscy chłopcy puścili swe wiosła wydając z siebie jeden zbiorowy jęk, dysząc i próbując złapać oddech. Thor

czuł, jak każdy jego mięsień drży. Był wdzięczny za chwilę przerwy. Osunął się na miejsce, łapiąc oddech szeroko otwartymi ustami i spróbował ulżyć swym mięśniom kompletnie się rozluźniając. Ich łódź kołysała się łagodnie na tych nieznanych mu wodach. W końcu doszedł do siebie, wstał i rozejrzał się. Spojrzał w dół na wodę i stwierdził, że zmieniła kolor. Teraz miała jaskrawą, jasnoczerwoną barwę. Wpłynęli na zupełnie inne morze. – Smocze Morze – powiedział Reece stojący obok i również spoglądający na wodę. – Powiadają, że jego kolor od krwi ofiar pochodzi. Thor przyjrzał się wodzie jeszcze raz. Gdzieniegdzie wydobywały się na jego powierzchnię pęcherzyki powietrza, a w niewielkim oddaleniu pojawiały się co chwilę dziwne stworzenia. Żadne z nich nie zawisło w powietrzu na tyle, żeby zdążył przyjrzeć się mu dokładnie. Nie chciał jednak ryzykować i nachylać się niżej. Thor odwrócił się i rozejrzał próbując pojąć to, co właśnie widział. Wszystko tutaj, po tej stronie deszczowej ściany wyglądało obco, było tak odmienne. W powietrzu, nisko nad wodą zawisła nawet delikatna czerwona mgła. Na horyzoncie natomiast widniały dziesiątki małych wysepek rozmieszczonych niczym kamienie w strumieniu. Nagle podniósł się mocny wiatr i Kolk krzyknął: – PODNIEŚĆ ŻAGLE! Thor skoczył wraz z pozostałymi chłopcami do żagli, chwycił linę i zaczął podciągać żagiel w górę, aż ten

złapał wiatr. Wszystkie żagle wydęły się od wiejącej bryzy i ich łódź ruszyła szybko do przodu, wprost na widniejące na horyzoncie wysepki. Łódź kołysała się na wielkich falach, które napływały niewiadomo skąd, łagodnie unosząc się i opadając. Thor poszedł na dziób, oparł się o reling i rozejrzał. Reece i O’Connor dołączyli do niego z obu stron. Stali przez dłuższą chwilę w ciszy, spoglądając na szybko zbliżające się wyspy. Chłodna bryza koiła ich nadwyrężone ciała i pozwoliła się odprężyć. W końcu Thor zauważył, iż płynęli w kierunku jednej z wysp. Z czasem rosła w jego oczach i poczuł chłód na myśl, że oto miał przed sobą cel całej wyprawy. – Wyspa Mgieł – powiedział Reece z podziwem. Przyglądał się jej w skupieniu. Powoli zaczął rozróżniać kształt – wyboisty, skalisty i jałowy. Rozciągała się na kilka mil w każdym kierunku, wydłużona i wąska, przypominała kształtem końską podkowę. Potężne fale rozbijały się o jej brzegi z grzmotem słyszanym nawet z tej odległości. Woda uderzała z łoskotem w ogromne głazy i tryskała potężnymi kaskadami piany. Za nimi leżał niewielki skrawek lądu, nad którym górowały klify pnące się pionowo w górę hen wysoko. Thor nie mógł dostrzec żadnego miejsca, w którym ich łódź mogłaby bezpiecznie przybić do wyspy. Osobliwość tego miejsca potęgowała dodatkowo czerwonawa mgła przykrywająca całą wyspę, niczym rosa iskrząca się w słońcu. Wyspa emanowała złowieszczo

czymś nieludzkim i nieziemskim. – Powiadają, że leży tu niepokonana od milionów lat – dodał O’Connor. – Jest starsza od Kręgu. Starsza nawet od Imperium. – Należy do smoków – nadmienił Elden podchodząc do Reece’a. Nagle drugie słońce gwałtownie zniżyło się nad horyzontem, zamieniając słoneczny, jasny dzień niemal w mrok rozświetlany jego ostatnimi promieniami. Niebo nabrało czerwonofioletowej barwy. Nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył. Nigdy jeszcze nie widział, żeby słońce poruszało się tak szybko. Zastanawiał się, czym jeszcze różniła się ta część świata od jemu znanego. – Żyje tu jakiś smok? – spytał Thor. Elden potrząsnął głową. – Nie, ale słyszałem, że jakiś mieszka niedaleko stąd. Powiadają, że to jego oddech zabarwia tę mgłę na czerwono. W nocy jego oddech unosi się nad sąsiednią wyspą, a za dnia wiatr znosi go tutaj, pokrywając ją całkowicie. Nagle usłyszał jakiś hałas. Na początku zabrzmiało to jak dudnienie, jak piorun, na tyle głośny i długotrwały, że potrząsnął całą łodzią. Krohn, który nadal chował się za jego koszulą, dał nura głębiej i zakwilił. Wszyscy odwrócili się w kierunku, z którego nadbiegł ów dźwięk. Gdzieś na horyzoncie Thor dostrzegł niewyraźne kontury płomieni liżących zachodzące słońce, po czym ogień pochłonął czarny dym. Wyglądało to, jak

wybuch niewielkiego wulkanu. – To smok – powiedział Reece. – Jesteśmy na jego terytorium. Thor przełknął ślinę. Zamyślił się. – To jak my mamy tu być bezpieczni? – spytał O’Connor. – Nigdzie nie jesteś bezpieczny – dobiegł ich donośny głos. Thor odwrócił się na pięcie i zobaczył Kolka. Ręce oparł na biodrach i przyglądał się horyzontowi nad ich głowami. – Na tym polega Rytuał, by każdy dzień przeżyć ryzykując swe życie. To już nie są ćwiczenia. Smok mieszka niedaleko i w każdej chwili może zaatakować. Prawdopodobnie tego nie zrobi, gdyż zazdrośnie strzeże skarbu na własnej wyspie. A smoki nie lubią pozostawiać swoich skarbów bez ochrony. Ale nieraz usłyszycie jego ryk i zobaczycie jego płomienie w nocy. A jeśli rozgniewamy go w jakikolwiek sposób, wszystko może się zdarzyć. Thor usłyszał kolejne nisko brzmiące dudnienie. Znów też zobaczył płomienie na horyzoncie. Zbliżali się coraz bardziej do wyspy, a fale rozbijały się o nią z coraz głośniejszym łoskotem. Spojrzał na strzeliste klify, na tę ścianę z kamienia, i zaczął zastanawiać się, jak dotrą tam na szczyt, na suche równinne ziemie. – Tylko nie widzę miejsca, gdzie moglibyśmy przybić – powiedział Thor. – Nie ma tak łatwo – rzucił Kolk.

– To jak dotrzemy na ląd? – spytał O’Connor. Kolk uśmiechnął się do niego złowieszczo. – Popłyniecie. Przez chwilę Thor myślał, że Kolk sobie zażartował. Wkrótce jednak wyraz twarzy potwierdził jego słowa. Thor przełknął. – Mamy płynąć? – spytał Reece z niedowierzaniem. – Ależ to dopiero początek – kontynuował Kolk. – Te pływy są zdradzieckie, te wiry będą wciągać was na dno, te fale będą ciskać wami o postrzępione skały, woda jest gorąca, a jeśli uda się wam przedostać przez tamte skały, będziecie musieli znaleźć sposób na to, żeby wspiąć się na te klify i stanąć na suchym lądzie. Jeśli zdołacie najpierw umknąć morskim stworom. Witajcie w nowym domu. Thor stał jak wrośnięty pośród innych chłopców przy burcie ich łodzi, spoglądając na spienioną wodę poniżej. Woda kłębiła się niczym jakieś żywe stworzenie, morskie pływy z każdą chwilą przybierały na sile, rzucając ich łodzią raz w tę, raz w tamtą stronę. Z ledwością utrzymywał równowagę. A poniżej woda przelewała się w szaleńczym tempie, kłębiła się bezustannie. Jej jasnoczerwona barwa wyglądała jak krew rodem z samych piekieł. Thor zauważył jednak, że najgorszą rzeczą w tym wszystkim były morskie stworzenia, które co chwilę podpływały do powierzchni wody, wystawiały głowy, kłapały paszczami i ponownie znikały w czeluściach. Nagle, ich łódź zarzuciła kotwicę, daleko od brzegu i Thor przełknął ślinę. Popatrzył na głazy stanowiące linię

brzegową wyspy i zaczął zastanawiać się, jak mają pokonać tak wielką odległość wpław. Huk rozbijających się fal rósł z każdą chwilą i sprawiał, że trzeba było krzyczeć, aby ktoś cię usłyszał. Kilka mniejszych wiosłowych szalup opuszczono do wody, po czym zasiadający w nich dowódcy odpłynęli na dobre trzydzieści jardów od ich łodzi. Zbytnio im tego nie ułatwiali: musieli popłynąć do nich wpław. Na samą myśl o tym Thora skręciło w żołądku. – SKACZ! – krzyknął Kolk. Pierwszy raz Thor poczuł strach. Pomyślał, czy nie umniejszyło to go, jako członka legionu, jako wojownika. Wiedział, że wojownik powinien przez cały czas pozostawać nieustraszony, ale musiał to przyznać: w tej chwili naprawdę zaczął się bać. Nienawidził tego uczucia. Chciał móc się nie bać. Lecz nie potrafił. Rozejrzał się jednak dokoła po twarzach innych chłopców, przerażonych na równi z nim, i poczuł się lepiej. Wszyscy oni stali blisko przy burcie unieruchomieni strachem i spoglądali na wodę. Jeden z nich bał się aż tak bardzo, że zaczął się trząść. Był to ten sam chłopiec, który owego dnia bał się wykonać ćwiczenie z tarczą i musiał przebiec dodatkowe okrążenia. Kolk musiał to wyczuć, gdyż podszedł wprost do niego, niewzruszony silnymi powiewami wiatru, które odrzucały jego włosy do tyłu. Szedł z grymasem na twarzy, wyglądając na gotowego stawić czoło największym siłom przyrody. Podszedł bliżej i spojrzał gniewnie na chłopca.

– SKACZ! – wrzasnął. – Nie! – odparł chłopiec. – Nie mogę! Nie zrobię tego! Nie umiem pływać! Zabierzcie mnie z powrotem do domu! Kolk zbliżył się jeszcze bardziej do niego i kiedy chłopiec zaczął wycofywać się w głąb łodzi, chwycił za poły jego koszuli i podniósł go wysoko w górę. – No to najwyższy czas żebyś nauczył się pływać! – warknął Kolk i rzucił chłopca do wody. Thor nie mógł w to uwierzyć. Chłopiec poleciał w powietrze z krzykiem, przez dobre piętnaście stóp, i wpadł do wody z chlupotem. Po chwili wynurzył się na powierzchnię i wymachując rękoma próbował złapać powietrze. – POMOCY! – krzyknął. – Jakie jest pierwsze prawo legionu? – krzyknął Kolk zwróciwszy się do pozostałych chłopców na łodzi, całkowicie ignorując topielca. Thor przypomniał sobie poprawną odpowiedź jak przez mgłę, lecz był zbyt zdenerwowany z powodu tonącego obok chłopca, żeby powiedzieć ją na głos. – Pomagać braciom legionistom w potrzebie! – wrzasnął Elden. – A ten jest w potrzebie? – zawył Kolk wskazując palcem na wodę. Chłopiec wyrzucił ramiona nad głowę. Co chwila znikał i pojawiał się na powierzchni wody, a reszta chłopców gapiła się tylko na niego, zbyt przerażona by samemu wskoczyć do wody.

W tej chwili coś dziwnego stało się z Thorem. Próbując skupić się na tonącym chłopcu, wymazał ze świadomości wszystko inne. Nie myślał już o sobie. Nawet nie przyszło mu do głowy, że sam może za chwilę zginąć. Morze, stwory, potężne fale... wszystko znikło. Wszystko, o czym w tej chwili myślał skupiało się na uratowaniu kogoś innego. Wszedł na reling, ugiął nogi w kolanach i bez namysłu skoczył wysoko w powietrze, głową na przód, w bulgocące, czerwone wody poniżej.

ROZDZIAŁ PIĄTY Gareth siedział na tronie swego ojca w Sali Wielkiej, pocierając dłońmi smukłe, drewniane poręcze i obserwował rozgrywającą się przed nim scenę: tysiące poddanych przybyły ze wszystkich stron Kręgu i cisnęły się teraz w wielkim tłoku, chcąc uczestniczyć w niepowtarzalnym wydarzeniu, jakim była próba podniesienia Dynastycznego Miecza. Wszyscy oni pragnęli zobaczyć, czy to on okaże się Wybrańcem. Ostatni raz taka okazja zdarzyła się wiele lat temu, kiedy ojciec Garetha jako młody król próbował tego dokonać i nie było nikogo, kto nie chciałby tego zobaczyć tym razem. Podniecenie zawisło w powietrzu niczym chmura. Oczekiwanie na tę chwilę otumaniło nawet Garetha. Obserwował, jak coraz więcej ludzi zbiera się przed nim, jak tłum gęstnieje z każdą chwilą i zastanawiał się. Może doradcy ojca mieli rację. Może rzeczywiście to był zły pomysł. Może nie powinien organizować tego wydarzenia w Sali Wielkiej. Ani pozwolić, żeby ci wszyscy ludzie byli tego świadkami. Gareth nie ufał jednak ludziom swego poprzednika. Bardziej wierzył w swoje przeznaczenie, niż w opinię popleczników swego ojca. Chciał, żeby całe królestwo było świadkiem jego czynu, potwierdzenia, że to on jest Wybrańcem. Chciał, żeby ten historyczny moment zapadł ludziom głęboko w pamięć. Ta chwila, w której objawiło się jego przeznaczenie.

Gareth wszedł do Sali z klasą, dostojnym krokiem w otoczeniu swoich doradców, z koroną na głowie i berłem w dłoni, przyodziany w królewską opończę. Chciał, żeby ci wszyscy ludzie zobaczyli, że to on, a nie jego ojciec, był prawdziwym królem, prawdziwym MacGilem. Zgodnie z jego oczekiwaniami, nie minęło dużo czasu by poczuł, że zamek należy do niego razem ze wszystkimi poddanymi. Chciał, aby wszyscy to teraz zrozumieli, chciał im wszystkim dać pokaz swojej siły. Po dzisiejszym wydarzeniu będą wiedzieć z całą pewnością, że to on jest ich jedynym i prawdziwym władcą. Teraz jednak, kiedy tak siedział na tronie i wpatrywał się w puste żelazne żerdzie na środku sali, na których miał spocząć miecz – oświetlony przez smugę światła wpadającą tu przez otwór w suficie, zabrakło mu pewności. Powaga czynu, którego miał się za chwilę dopuścić, przygniotła go do siedziska; miał zamiar zrobić coś nieodwołalnego, coś, od czego nie było odwrotu. A co jeśli rzeczywiście nie podoła? Próbował wyrzucić to ze swej głowy. Wielkie drzwi po drugiej stronie sali otworzyły się ze skrzypnięciem. Gdzieniegdzie rozległy się próby uciszenia podekscytowanego tłumu i po chwili zapanowała pełna oczekiwania cisza. Do środka weszło z tuzin najsilniejszych mocarzy we dworze, niosąc miedzy sobą miecz i uginając się od jego ciężaru. Sześciu mężczyzn z każdej strony stawiało powoli kroki jeden za drugim, kierując się w stronę żerdzi.

Serce Garetha przyspieszyło na ten widok. Przez krótką chwilę zawahał się – jeśli tych dwunastu mężczyzn, największych, jakich do tej pory miał okazję widzieć, z ledwością utrzymywało miecz w powietrzu, to jaką on miał szansę? Znów odepchnął te myśli od siebie. Wszak miecz wiązał się z przeznaczeniem, a nie z siłą. I zmusił się by pamiętać, że to jego przeznaczenie sprowadziło go tutaj, to ono sprawiło, że był pierworodnym MacGila, że został królem. Poszukał wzrokiem Argona; z jakiegoś powodu poczuł nagłą chęć zasięgnięcia jego rady. W tej chwili potrzebował go najbardziej. Z jakiegoś powodu druid był jedyną osobą, która przychodziła mu teraz na myśl. Lecz oczywiście nigdzie go nie było. W końcu tuzin osiłków dotarł na środek Sali Głównej, kładąc miecz w snopie słonecznego światła na żelaznych żerdziach. Opadł z dźwięcznym szczękiem, który rozszedł się falami w pomieszczeniu. Zapadła całkowita cisza. Tłum rozstąpił się instynktownie, tworząc przed Garethem alejkę biegnącą w kierunku miecza. Gareth wstał z tronu powoli, rozkoszując się tą chwilą, delektując byciem w centrum uwagi. Czuł spojrzenia wszystkich skupione na nim. Wiedział, że podobna chwila nigdy więcej się nie wydarzy. Nigdy więcej całe królestwo nie będzie patrzeć na niego z takim natężeniem, tak absolutnie analizując każdy jego ruch. Przeżył tę chwilę w swoich myślach już wielokrotnie, począwszy od najmłodszych lat. I oto nadeszła. Chciał, by trwała jak najdłużej.

Zszedł po stopniach wiodących do tronu, zatrzymując się na każdym z osobna, delektując każdą sekundą. Wszedł na czerwony dywan. Czuł jego miękkość pod swymi stopami. Zbliżał się do oświetlonego miejsca, do miecza. Wydawało mu się, że śni. Że idzie obok siebie. Jak gdyby pokonywał ten niewielki odcinek drogi już tysięczny raz, a miecz uniósł milion razy. We snach. Sprawiało to, że jego przekonanie o takim właśnie losie rosło w nim z każdym krokiem, że wychodzi naprzeciw swemu przeznaczeniu. Widział oczyma wyobraźni, jak to wszystko się potoczy: śmiało podejdzie do miecza, wyciągnie przed siebie jedną rękę, a kiedy jego poddani nachylą się, by lepiej wszystko widzieć, podniesie miecz wysoko nad głową w teatralnym geście. Wszyscy zareagują gwałtownym wdechem i rzucą się na twarz, obwołując go Wybrańcem, najważniejszym MacGilem spośród całej linii jego rodu, którym przyszło władać tym królestwem, tym, który miał rządzić już po wieki. Będą płakać z radości na jego widok. Będą kajać się przed nim ze strachu. Będą składać dzięki Bogu, że przyszło im dożyć tej chwili. Będą czcić go niczym boga. Zbliżył się do miecza na odległość jednej stopy i czuł, że w środku cały dygoce. Kiedy wszedł na skrawek rozświetlony słońcem, piękno oręża sprawiło, że cofnął się pomimo tego, że widział je wielokrotnie. Nigdy wcześniej co prawda nie pozwolono mu zbliżyć się do miecza, dlatego też poczuł teraz zaskoczenie. Miecz sprawiał intensywne wrażenie. Jego długie, lśniące ostrze zrobiono z materiału, którego natury nikt jeszcze nie

odgadł. Miał bogato zdobioną rękojeść, otuloną wspaniałym, jedwabistym płótnem i wysadzaną różnorodnymi klejnotami oraz przyozdobioną sokolim herbem. Zbliżył się do niego jeszcze o krok i spojrzał z góry. Czuł emanującą z miecza potężną energię. Jakby pulsowała. Z wysiłkiem zaczerpnął oddechu. Już za chwilę miał go trzymać w dłoni. Wysoko nad głową. Błyszczący w słońcu. Widoczny dla każdego, dla całego świata. On, Gareth, ten Wielki. Wyprostował rękę i położył prawą dłoń na rękojeści. Powoli zacisnął wokół niej palce, wyczuwając każdy klejnot, każde zagłębienie. Czuł ożywienie. Intensywna energia popłynęła w górę jego ręki i rozlała się po całym jego ciele. Nigdy jeszcze nie czuł czegoś takiego. Ta chwila należała do niego. Po wieki. Gareth nie chciał ryzykować: objął rękojeść również drugą ręką. Zamknął oczy i spłycił swój oddech. Jeśli bogowie zezwolą, proszę dajcie szansę podniesienia tego miecza. Dajcie jakiś znak. Pokażcie, że to ja jestem królem. Pokażcie, że to ja mam rządzić. Gareth modlił się po cichu, oczekując jakiejś odpowiedzi, jakiegoś znaku, nadejścia idealnej chwili. Sekundy mijały jednak jedna za drugą. Minęła dziesiąta, całe królestwo obserwowało go, ale nic nie usłyszał. Wtem, nagle ujrzał twarz swego ojca, jego gniewne spojrzenie. Gareth otworzył oczy z przerażenia, chcąc pozbyć się tego widoku ze swego umysłu. Jego serce waliło jak

oszalałe. Czuł, że to był zły omen. Teraz albo nigdy. Nachylił się i z całych sił spróbował podnieść miecz. Włożył w to wszystko, na co go było stać, jego ciało zaczęło się trząść, aż wpadło w konwulsje. Miecz ani drgnął. Jakby próbował poruszyć podwoje całej ziemi. Próbował coraz mocniej, coraz bardziej. W końcu jęknął i krzyknął z wysiłku. Chwilę później osunął się na posadzkę. Ostrze nie drgnęło ani o cal. Kiedy upadł, w sali rozległ się okrzyk zdziwienia. Kilku doradców pospieszyło mu z pomocą, sprawdzając, czy z nim wszystko w porządku. Gareth odepchnął ich gwałtownie. Zażenowany wstał z powrotem na nogi. Czując upokorzenie rozejrzał się po swych poddanych. Chciał zobaczyć, jak teraz będą go traktowali. Zdążyli się już odwrócić i pojedynczo opuszczali Wielką Salę. Widział rozczarowanie na ich twarzach. Widział, że stał się dla nich kolejnym lichym widowiskiem. Teraz wszyscy wiedzieli, każdy z osobna, że nie był ich prawdziwym władcą. Nie był tym MacGilem, którego wybrało przeznaczenie. Był nikim. Jeszcze jednym królewiczem, który uzurpował sobie prawo do tronu. Czuł, jak wstyd spala mu wnętrzności. Nigdy jeszcze nie czuł się tak samotny, tak odizolowany. Wszystko, o czym marzył jeszcze od swego dzieciństwa, okazało się kłamstwem. Iluzją. Wierzył w swoją własną legendę.

I to go zdruzgotało.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Gareth przemierzał swoją komnatę w tę i z powrotem. Jego umysł walczył z natłokiem myśli i szokiem spowodowanym porażką. Nie podniósł miecza i teraz próbował rozważyć konsekwencje. Nie mógł pojąć, że był na tyle głupi, by próbować podnieść miecz, Miecz Dynastii, którego żaden MacGil z jego siedmiu poprzedników nie był w stanie udźwignąć. Skąd w ogóle przyszło mu do głowy, że był lepszy od swych przodków? Dlaczego zakładał, że jest inny? Powinien to wiedzieć. Powinien zachować ostrożność, nigdy nie przeceniać własnych możliwości. Powinien zadowolić się jedynie tronem po ojcu. Dlaczego musiał brnąć dalej? Teraz wszyscy jego poddani wiedzieli, że nie jest Wybrańcem; teraz jego rządy do końca będą naznaczone tą skazą; teraz być może ich podejrzenia o jego udział w morderstwie króla nie będą już tak bezpodstawne. Widział, iż patrzyli teraz na niego w inny sposób, jakby był zjawą, jakby już teraz przygotowywali się na nadejście następnego króla. Co gorsze, pierwszy raz w życiu Gareth zwątpił w samego siebie. Przez całe życie wyraźnie dostrzegał oznaki swego przeznaczenia. Był pewien, że ma zająć miejsce ojca, ma rządzić i dzierżyć Miecz. Jego pewność siebie została nagle całkowicie zdruzgotana. Już niczego

nie był teraz pewien. Najgorsze jednak było to, że ani na chwilę nie potrafił pozbyć się ze swych myśli widoku twarzy ojca, tego, który ujrzał tuż przed próbą uniesienia miecza. Czy w ten sposób się na nim mścił? – Brawo – dobiegł go czyjś sardoniczny głos. Odwrócił się zaskoczony, że był tu ktoś jeszcze poza nim. Rozpoznał ten głos; głos, do którego przez te wszystkie lata zdążył się już przyzwyczaić i pogardzać. Głos jego żony. Heleny. Stała w odległym kącie komnaty i obserwowała go paląc swą fajkę z opium. Zaciągnęła się głęboko, przez chwilę wstrzymała w sobie, po czym wypuściła powoli. Jej oczy nabiegły krwią – od razu zorientował się, że paliła ją już zbyt długo. – Co ty tutaj robisz? – spytał. – Wszak tu jest moja małżeńska komnata – odparła. – Mogę tu robić, na co tylko przyjdzie mi ochota. Jestem twoją żoną i twoją królową. Nie zapominaj. Rządzę królestwem na równi z tobą. A po twoim dzisiejszym fiasku, słowa rządzę użyłabym w bardzo ogólnym znaczeniu. Twarz Garetha zapłonęła czerwienią. Helena zawsze potrafiła zadać mu najsilniejszy cios i to w najgorszym możliwym momencie. Gardził nią bardziej niż jakąkolwiek kobietą w królestwie. Nie mógł uwierzyć, że zgodził się ją poślubić.

– Ach tak? – prychnął Gareth i zaczął iść w jej kierunku. Wszystko się w nim gotowało. – Zapominasz, że to ja jestem królem, ty dziewko i że mogę wrzucić cię do lochu, jak każdego innego mieszkańca mego królestwa, bez względu na to, czy jesteś moją żoną, czy nie. Wyśmiała go szyderczym parsknięciem. – I co potem? – warknęła. – Niech poddani zastanawiają się nad twoimi seksualnymi ciągotami? Nie, wątpię i to bardzo. Nie w świecie zaplanowanym przez Garetha. Nie w umyśle człowieka, który ponad wszystko ceni opinię innych osób o sobie. Gareth zatrzymał się przed nią. Zrozumiał, że w jakiś sposób umiała przejrzeć go i to go denerwowało do żywego. Pojął jej groźbę i zdał sobie sprawę, że kłótnia z nią nie przyniosłaby niczego dobrego. Stał więc tak w ciszy, oczekując, z zaciśniętymi pięściami. – Czego chcesz? – powiedział powoli próbując powstrzymać się od zrobienia czegoś pochopnie. – Przychodzisz do mnie tylko wtedy, kiedy czegoś chcesz. Zaśmiała się drwiąco. – Sama sobie wezmę to, czego chcę. Nie przyszłam tu prosić cię o cokolwiek. Raczej by coś ci powiedzieć: całe królestwo właśnie ujrzało twoją porażkę. W jakim świetle nas to stawia? – Jak to nas? – spytał zastanawiając się, co się za tym kryło. – Twoi poddani wiedzą już to, czego ja jestem świadoma od dawna – że jesteś nieudacznikiem. Że nie jesteś

Wybrańcem. Składam gratulacje. Teraz już potwierdziłeś to oficjalnie. Objął ją gniewnym spojrzeniem. – Mój ojciec również nie zdołał go unieść. Jednak nie powstrzymało go to przed skutecznym rządzeniem, przed byciem królem. – Ale rzuciło się cieniem na całe jego panowanie – warknęła. – Na każdy dzień. – Jeśli przeszkadzają ci moje niedoskonałości – wycedził Gareth – to dlaczego się stąd po prostu nie wyniesiesz? Zostaw mnie samego. Porzuć tą parodię małżeństwa. Jestem teraz królem. Nie potrzebuję cię już więcej. – Cieszę się, że poruszyłeś ten temat – powiedziała – ponieważ właśnie dlatego tu przybyłam. Chcę, abyś oficjalnie zakończył nasze małżeństwo. Chcę rozwodu. Jest pewien mężczyzna, którego kocham. Prawdziwy mężczyzna. Jeden z twoich rycerzy nawiasem mówiąc. Jest wojownikiem. Kochamy się, a nasza miłość jest prawdziwa. Niepodobna do żadnych, jakie do tej pory znałam. Rozwiedź się ze mną, abym nie musiała już ciągnąć tego w tajemnicy. Chcę, aby inni ludzie wiedzieli o naszym związku. I chcę zostać jego żoną. Gareth patrzył na nią zaskoczony. Czuł pustkę. Jakby właśnie ktoś pchnął go sztyletem w pierś. Dlaczego akurat teraz wyszła ta sprawa z Heleną? Ze wszystkich możliwych chwil. Miał już dość wszystkiego. Czuł, że świat znęca się nad nim mimo tego, że on już leży.

Zdał sobie sprawę ze zdziwieniem, a nawet może wbrew sobie, że żywił do Heleny jakieś głębsze uczucie, gdyż usłyszawszy jej słowa, jej prośbę o rozwód, poczuł, jakby coś w nim pękło. Zdenerwowało go to. Doszedł do wniosku, iż wbrew sobie nie chciał tego rozwodu. Gdyby to wyszło od niego, to co innego. Lecz to ona wyszła z tym żądaniem, a to już zmieniało postać rzeczy. Nie chciał, żeby sprawy potoczyły się po jej myśli. Nie chciał jej tego ułatwiać. Przede wszystkim jednak, zastanawiał się jak rozwód wpłynie na jego władanie królestwem. Rozwiedziony król byłby pożywką dla zbyt wielu dociekań. I mimo wszystko, poczuł zazdrość o tego rycerza. Drażnił go też sposób, w jaki wytykała mu brak męskości. Zapragnął zemsty. Na nich obojgu. – Nie dostaniesz go – warknął. – Jesteś przywiązana do mnie. Utkwiłaś tu jako moja żona na wieki. Nigdy nie zwrócę ci wolności. A jeśli kiedykolwiek natknę się na tego rycerza, z którym mnie zdradzasz, wyślę go na tortury, a zaraz potem na szafot. Helena warknęła w odpowiedzi. – Nie jestem twoją żoną! A ty nie jesteś moim mężem. Nie jesteś nawet mężczyzną. Nasz związek jest bezbożny. Zawsze taki był, od samego początku. Zaaranżowany dla politycznych korzyści. Wzbudza we mnie jedynie odrazę – od zawsze zresztą. I zaprzepaścił moją jedyną szansę na prawdziwy ożenek. Oddychała ciężko, a gniew widocznie w niej wzbierał.

– Dasz mi rozwód, bo inaczej wyjawię całemu królestwu, jakim jesteś mężczyzną. Sam decyduj. To powiedziawszy odwróciła się i stanowczym krokiem opuściła komnatę, nie trudząc się nawet, aby zamknąć drzwi. Gareth stał w kamiennej komnacie targany dreszczami, obserwując otwarte drzwi i słuchając echa jej kroków. Nie potrafił pozbyć się chłodu, który przenikał całe jego ciało. Czy nie istniało już nic, co mogło dać mu poczucie stabilizacji? Stojąc tak i trzęsąc się w dreszczach, zauważył ze zdziwieniem, że drzwiami wszedł ktoś inny. Ledwie zdążył zastanowić się nad swoją rozmową z Heleną, nad jej wszystkimi groźbami, kiedy pojawiła się aż nazbyt znajoma twarz. Firth. Jego zwyczajny sprężysty krok przepadł gdzieś. Wszedł do komnaty z wahaniem i miną winowajcy. – Garethie? – zapytał niepewnie. Firth patrzył na niego szeroko otwartymi oczyma i Gareth z łatwością spostrzegł, jak ciężko mu było na sercu. I powinno, pomyślał. Wszak to Firth namówił go, aby spróbował unieść miecz, to on go w końcu przekonał do tego, wmówił mu, że jest kimś więcej. Gdyby nie podszepty Firtha, to kto wie? Być może w ogóle nie próbowałby podnieść miecza. Gareth odwrócił się ku niemu ze wściekłością. W końcu znalazł kogoś, na kim mógł wyładować swój gniew. Poza tym, to Firth zabił jego ojca. To Firth, ten przygłupawy

stajenny chłopiec, wpakował go w ten cały bałagan. Dzięki niemu był teraz jeszcze jednym zwyczajnym następcą tronu MacGilów. – Nienawidzę cię – wysyczał Gareth. – I co mi teraz po twoich obietnicach? Twojej pewności, że udźwignę miecz? Firth przełknął ślinę wyglądając na bardzo zdenerwowanego. Nie mógł wydusić z siebie słowa. Najwidoczniej nie miał nic do powiedzenia. – Wybacz, mój panie – powiedział. – Myliłem się. – Myliłeś się w wielu sprawach – warknął Gareth. I rzeczywiście, im więcej Gareth o tym myślał, tym bardziej zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo Firth się mylił. W zasadzie, gdyby nie Firth, jego ojciec by żył teraz – a Gareth nie miałby tego bałaganu na głowie. Ciężar związany z rządzeniem spoczywałby teraz na kimś innym. Nie byłoby tych wszystkich rozczarowań i niepowodzeń. Zaczął tęsknić do tych chwil, kiedy wszystko było proste, kiedy nie był królem, kiedy jego ojciec żył. Zawładnęło nim nagłe pragnienie przywrócenia tego wszystkiego, żeby było jak za dawnych dni. Lecz było to niemożliwe. I za to wszystko winił Firtha. – Co ty tutaj robisz? – zapytał Gareth. Firth odchrząknął wyraźnie zdenerwowany. – Słyszałem… plotki… szeptania służących. Obiło mi się o uszy, iż twój brat i siostra zadają pytania. Widziano ich w pomieszczeniach dla służby. Przeszukiwali okolice wylotu zsypu w poszukiwaniu narzędzia zbrodni. Sztyletu,

którego użyłem, by zabić twego ojca. Gareth stanął jak wryty. Unieruchomiony szokiem i przerażeniem. Czy ten dzień mógł przynieść coś jeszcze gorszego? Odchrząknął. – I co znaleźli? – zapytał. W gardle mu zaschło i jego pytanie było ledwie słyszalne. Firth potrząsnął głową. – Nie wiem, mój panie. Wiem jedynie to, że mają jakieś podejrzenia. Gareth poczuł przypływ świeżej nienawiści do Firtha. Nigdy nie podejrzewał, że mógłby kogoś tak bardzo nienawidzić. Przecież gdyby nie niewydarzone zachowanie Firtha, gdyby pozbył się sztyletu w odpowiedni sposób, Gareth nigdy nie znalazłby się w tej sytuacji. Firth narażał go na niebezpieczeństwo. – Powiem to tylko raz – odparł Gareth i podszedł bliżej do Firtha. Stanął z nim twarzą w twarz i przywołał najsroższą minę, na jaką potrafił się zdobyć. – Nigdy więcej nie chcę oglądać twej twarzy. Rozumiesz? Wynoś się z mego życia i nigdy nie wracaj. Powierzę ci obowiązki daleko stąd, a jeśli kiedykolwiek twoja stopa stanie w tym zamku, bądź pewien, że zostaniesz aresztowany. – A TERAZ WYNOŚ SIĘ! – wrzasnął Gareth. Firth odwrócił się i z oczyma pełnymi łez wybiegł z komnaty, a echo jego kroków w korytarzu rozbrzmiewało jeszcze przez długą chwilę.

Gareth wrócił myślami do miecza, do swej porażki. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że oto wprawił w ruch wydarzenia, które zakończą się jego klęską. Jakby właśnie zepchnął sam siebie z klifu i od tej pory mógł jedynie być świadkiem swego upadku. Stał, niczym wrośnięty w posadzkę, w głuchej ciszy, wewnątrz komnaty swego ojca, trzęsąc się i zastanawiając, co on najlepszego zrobił. Nigdy wcześniej nie czuł się taki samotny, tak niepewny. Czy właśnie tak powinien czuć się król? Spiesznym krokiem, pokonując piętro za piętrem Gareth pędził schodami w kierunku najwyższej wieży zamku. Musiał się przewietrzyć. Potrzebował czasu i miejsca, aby spokojnie pomyśleć. Chciał znaleźć się w miejscu, z którego rozpościerał się widok na jego królestwo, jego dwór, jego poddanych. Chciał znowu poczuć, że to wszystko należy do niego. Że mimo tych koszmarnych wydarzeń, był nadal królem. Odprawił swoich służących i biegł sam, pokonując piętro za piętrem, dysząc ciężko. Zatrzymał się na jednym i pochylił, by złapać oddech. Po jego policzkach ciekły łzy. Cały czas miał przed oczyma twarz ojca, utyskującego na każdym kroku. – Nienawidzę cię! – krzyknął w powietrze. Mógłby przysiąc, że w odpowiedzi usłyszał śmiech pełen drwiny. Śmiech jego ojca.

Musiał się stąd wydostać. Odwrócił się i znów zaczął biec, pędzić coraz szybciej, aż w końcu dotarł na sam szczyt. Wypadł przez drzwi na otwartą przestrzeń i poczuł na twarzy podmuch świeżego letniego powietrza. Oddychał głęboko, łapiąc każdy haust powietrza, upajając się słonecznym światłem i ciepłą bryzą. Zdjął opończę, tę, która należała do jego ojca, i rzucił na posadzkę. Było zbyt gorąco – i nie miał zamiaru nosić jej nigdy więcej. Podszedł do balustrady, przytrzymał się jej i, ciężko dysząc, rozejrzał się po swym dworze. Dostrzegł niezliczone tłumy ludzi opuszczających zamek. Poddani opuszczali ceremonię. Jego ceremonię. Niemal czuł ich rozczarowanie, nawet z tej odległości. Wyglądali tak niepozornie. Zdumiał się, że rządził nimi wszystkimi. Ale jak długo jeszcze? – Z rządzeniem różnie bywa – dobiegł go pradawnie brzmiący głos. Gareth odwrócił się na pięcie i ku swemu zaskoczeniu zobaczył Argona. Stał może stopę dalej, ubrany w białą szatę z kapturem, i w ręce trzymał swój pastorał. Wpatrywał się w niego z lekkim uśmiechem na ustach – którego jednak nie widać było w jego oczach. Te jarzyły się przeszywając Garetha na wskroś, sprawiając, że poczuł się niepewnie. Oczy druida dostrzegały zbyt dużo. Tak wiele miał mu do powiedzenia, tyle pytań. Teraz jednak, kiedy nie udało mu się podźwignąć miecza, nie potrafił przypomnieć sobie ani jednego z nich.

– Dlaczego mi nie powiedziałeś? – błagalnym, wręcz rozpaczliwym głosem spytał Gareth. Mogłeś powiedzieć, że nie było pisane mi go podnieść. Mogłeś oszczędzić mi tego wstydu. – A dlaczego miałbym to zrobić? – zapytał Argon. Gareth zmarszczył brwi. – Nie służysz królowi radą – odparł. – Doradziłbyś memu ojcu rzetelnie. Ale nie mnie. – Być może na to zasługiwał – powiedział Argon. Te słowa wzmogły jedynie odczuwaną przez Garetha wściekłość. Nienawidził tego mężczyzny. I obwiniał go o wszystko. – Nie chcę cię widzieć w moim otoczeniu – powiedział . – Nie mam pojęcia, dlaczego mój ojciec wynajął ciebie, lecz ja nie chcę cię widzieć na królewskim dworze. Argon zaśmiał się pustym, przerażającym śmiechem. – Twój ojciec mnie nie zatrudnił, głupi chłopaku – powiedział. – Ani też jego ojciec przed nim. Moim przeznaczeniem było i jest być tutaj. W rzeczy samej, mógłbym powiedzieć, że to ja zatrudniłem ich. Nagle postąpił o krok do przodu i spojrzał na Garetha tak, jakby widział jego duszę. – Czy to samo można powiedzieć o tobie? – spytał Argon. – Czy takie jest twoje przeznaczenie? Te słowa poruszyły Garetha do żywego, wywołały dreszcze na całym ciele. Dokładnie nad tym zastanawiał się Gareth od jakiegoś czasu. Pomyślał też, czy to nie była groźba.

– Kto przez krew na tronie zasiada, ten przez krew rządzić będzie – oświadczył Argon, po czym odwrócił się i zaczął odchodzić. – Czekaj! – krzyknął Gareth. Już nie chciał, aby ten odszedł. Potrzebował odpowiedzi. – Co masz na myśli? Gareth nie mógł pozbyć się wrażenia, że Argon próbował przekazać mu jakąś wiadomość, że nie będzie rządził zbyt długo. Musiał dowiedzieć się, czy akurat to druid miał na myśli. Pobiegł za nim, ale kiedy już prawie go dogonił, Argon znikł sprzed jego oczu. Odwrócił się, rozejrzał dokoła, lecz nic nie zobaczył. Usłyszał jedynie pusty śmiech rozlegający się gdzieś w powietrzu. – Argonie! – wrzasnął. Obrócił się ponownie, po czym spojrzał w górę na nieboskłon, opadł na jedno kolano, odrzucił głowę do tyłu i krzyknął: – ARGONIE!

ROZDZIAŁ SIÓDMY Erec wraz z księciem, Brandtem i liczną świtą podążali wijącymi się uliczkami Savarii, do miejsca, w którym mieszkała służka. Z każdą chwilą do ich grupy dołączali jacyś ludzie. Erec nalegał, aby umożliwić mu bezzwłoczne spotkanie z wybranką, a książę chciał osobiście go do niej zaprowadzić. Tam zaś gdzie szedł książę, tam też udawali się wszyscy. Erec rozejrzał się po rosnącym tłumie i poczuł zażenowanie. Kiedy dotrze do domu służki, towarzyszący mu ludzie wypełnią całą uliczkę. Od momentu, kiedy ją ujrzał, Erec nie był w stanie myśleć o czymkolwiek innym. Kim była ta dziewczyna, która nosiła się po szlachecku, a mimo to pracowała jako służąca we dworze księcia? Dlaczego uciekła przed nim w takim pośpiechu? Dlaczego przez te wszystkie lata, kiedy poznawał wysoko urodzone panny, tylko ta jedna zawładnęła jego sercem? Spędziwszy dużo czasu w towarzystwie wysoko urodzonych osób, samemu będąc synem rycerza, Erec potrafił rozpoznać takie osoby jednym spojrzeniem – i wyczuł to również w jej przypadku. Jej obycie więcej miało wspólnego z królewskim wychowaniem aniżeli z tym, czym teraz się zajmowała. Czuł palącą go ciekawość: kim była, skąd pochodziła i co tutaj robiła. Musiał spojrzeć na nią ponownie, sprawdzić, czy czegoś sobie nie wyobraził, czy nadal będzie czuł to samo.

– Moi słudzy donieśli, iż mieszka na obrzeżach miasta – powiedział książę, idąc przed Erec’iem. Ludzie po obu stronach ulicy otwierali okna i przyglądali się pochodowi, zdziwieni obecnością księcia i jego świty w tym zwyczajnym miejscu. – Wygląda na to, że jest służącą jakiegoś karczmarza. Nikt nie wie, skąd jest. Jedynie to, że przybyła do miasta pewnego dnia i podjęła pracę u tego karczmarza. Jej przeszłość, najwidoczniej, jest owiana tajemnicą. Weszli w kolejną uliczkę, której brukowana powierzchnia nie była już tak równa, a domostwa stały bliżej siebie i były w opłakanym stanie. Książę odchrząknął. – Przyjąłem ją na służbę w przypadku szczególnych okazji. Jest cicha i skryta. Nikt nic o niej nie wie, Erecu – powiedział książę, odwróciwszy się do niego i położywszy dłoń na jego nadgarstku. – Jesteś tego pewien? Ta kobieta, kimkolwiek by nie była, wywodzi się z pospólstwa. A ty możesz wybierać ze wszystkich kobiet w królestwie. Erec spojrzał na niego równie intensywnie. – Muszę ją znowu zobaczyć. Nieważne, kim jest. Książę potrząsnął głową z dezaprobatą i poszedł dalej, skręcając z jednej uliczki w drugą, mijając wąskie i zawiłe alejki. Z każdą chwilą widok Savarii stawał się bardziej obskurny, na ulicach coraz częściej napotykali pijusów, pełne rynsztoki, kurczęta i na wpół dzikie psy uganiające za nimi. Mijali karczmy jedna za drugą, a krzyki

biesiadujących w nich ludzi rozbrzmiewały hałaśliwie na ulicach. Przegonili kilku pijanych ze swej drogi, którą ze względu na zapadającą noc, oświetlały już tylko pochodnie. – Ustąpić drogi księciu! – wykrzykiwał idący na przedzie sługa i odpychał pijane pospólstwo na boki. Podejrzane typy odsuwały się i ze zdziwieniem przyglądały księciu i Erecowi. W końcu dotarli do niepozornej karczmy, otynkowanej, pokrytej spadzistym dachem z łupkowej płytki. Z zewnątrz wyglądało na to, że karczma mogła pomieścić pięćdziesiąt klientów, a na górze miała kilka pokoi dla gości. Drzwi frontowe wisiały krzywo na zawiasach, jedno okno było zbite, a wisząca krzywo nad wejściem pochodnia rzucała nierówne światło dokoła. Z wewnątrz dochodziły okrzyki pijaków, które sprawiły, że pochód stanął w miejscu. Jak to możliwe, żeby taka wspaniała dziewczyna pracowała w miejscu takim jak to? Zdziwił się Erec. Słysząc krzyki i gwizdy dochodzące z karczmy poczuł, że ogarnia go przerażenie. I serce niemal mu pękło, kiedy zdał sobie sprawę, jak niegodne warunki musiała znosić na co dzień. To niesprawiedliwe, pomyślał. Był zdecydowany ocalić ją, wyrwać z tego miejsca. – Dlaczego musisz przybyć do najgorszego ze wszystkich miejsc, aby szukać swej żony? – spytał książę i odwrócił się w stronę Ereca. Brandt również spojrzał na niego. – Ostania szansa, przyjacielu – powiedział Brandt. – Na

zamku czekają na ciebie zastępy najwspanialszych kobiet. Lecz Erec potrząsnął głową. Już podjął decyzję. . – Otwórzcie drzwi – rozkazał. Jeden z książęcych sług podbiegł do nich i otworzył z rozmachem. Poczuł zapach stęchłego piwa i aż go cofnęło. Wewnątrz pijani mężczyźni siedzieli zgarbieni przy drewnianych stołach, przekrzykując się, śmiejąc, szydząc i popychając co chwila. Sami prostacy. Erec od razu to zauważył – ich opasłe brzuszyska, nieogolone policzki i brudne ubranie. Żaden z nich nie był wojownikiem. Erec przeszedł kilka kroków na środek izby i przeszukał ją wzrokiem. Nie potrafił wyobrazić sobie, jak taka kobieta jak ona mogła tu pracować. Przyszło mu na myśl, że może trafili pod zły adres. – Wybacz, panie. Szukam kobiety – powiedział do stojącego obok wysokiego, przysadzistego człowieka z wielkim brzuchem i zarostem na twarzy. – Naprawdę? – odkrzyknął ten szyderczym tonem. – To źle trafiłeś! To nie burdel. Chociaż jest jeden po drugiej stronie ulicy. Słyszałem, że tamtejsze kobiety są urodziwe i pulchne! I zaniósł się głośnym śmiechem, zbyt głośnym, prosto Erecowi w twarz. Kilku jego towarzyszy dołączyło do niego. – Nie szukam burdelu – odparł Erec poważnym tonem – ale kobiety, która tu pracuje. – To pewnie chodzi ci o służącą karczmarza – krzyknął ktoś inny, kolejny postawny, pijany mężczyzna. – Jest

gdzieś na tyłach i szoruje podłogi. Wielka szkoda – wolałbym mieć ją tu, na moich kolanach! Jego kompani wybuchnęli śmiechem zadowoleni ze swych żartów, a Erec poczerwieniał na twarzy. Zrobiło mu się wstyd za nią i poniżenie tak wielkie, że nie potrafił go znieść – jak mogła obsługiwać te wszystkie typy?! – A ty to kto? – odezwał się ktoś inny. Na środek wystąpił mężczyzna najszerszy z nich wszystkich, z ciemną brodą i wyłupiastymi oczami, z niezadowoloną miną i szeroką szczęką. Za nim stanęło kilku innych obszarpańców. Miał więcej mięśni na sobie niż tłuszczu. Podszedł groźnie do Ereca, najwyraźniej nastawiony na walkę o swoje. – Masz zamiar porwać moją służącą? – zażądał. – Wynocha! Podszedł bliżej i wyciągnął rękę z zamiarem schwytania Ereca. Erec jednak, zahartowany przez te wszystkie lata treningów, najlepszy rycerz w królestwie, miał refleks, którego ten człowiek nie był sobie w stanie wyobrazić. W chwili, kiedy jego ręka dotknęła Ereca, rycerz zaatakował, chwycił go za nadgarstek, obrócił błyskawicznie, złapał za tylne poły jego koszuli i popchnął w poprzek izby. Wielkolud poleciał niczym kula armatnia, zbijając z nóg kilku swoich towarzyszy jak kręgle. W izbie zapanowała całkowita cisza. Wszyscy odwrócili się, żeby to zobaczyć. – WALCZ! WALCZ! – zanucili zachęcająco.

Karczmarz stanął na nogi nieco zamroczony i natarł na Ereca z krzykiem. Tym razem Erec zareagował od razu. Wyszedł do przodu wprost na napastnika, podniósł ramię i walnął łokciem w jego twarz, łamiąc mu nos. Karczmarz zatoczył się do tyłu, po czym padł plecami na ziemię. Erec podszedł do niego, podciągnął i mimo jego rozmiarów uniósł wysoko nad głowę. Zrobił kilka kroków i rzucił nim w powietrze w kierunku pijanych ludzi, ścinając połowę karczmy z nóg. Wszyscy znieruchomieli. Przestali nucić, ucichli i zrozumieli, że oto pojawił się wśród nich ktoś wyjątkowy. Mimo tego barman natarł na niego z butelką trzymaną w ręce wysoko nad głową, mierząc dokładnie w Ereca. Erec spostrzegł to i jego ręka wystrzeliła po miecz – ale zanim zdążył go wyciągnąć, tuż obok pojawił się Brandt z dobytym zza pasa sztyletem i przyłożył go do szyi furiata. Barman wbiegł prosto na niego i stanął jak wryty. Ostrze niemal przebiło mu skórę. Stał przerażony, gapiąc się wypukłymi oczami, z butelką zawisłą w pół ruchu. Karczma ucichła jak makiem zasiał. – Rzuć to – rozkazał Brandt. Mężczyzna uczynił to i butelka rozbiła się na podłodze. Erec dobył swego miecza z dźwięcznym zgrzytem, podszedł do karczmarza, i przyłożył czubek broni do jego szyi. – Powiem to tylko raz – oznajmił. – Wyrzuć stąd ten cały

motłoch. Żądam rozmowy z tą dziewczyną. W cztery oczy. – Książę! – krzyknął któryś. Wszyscy odwrócili się w stronę drzwi i nareszcie rozpoznali księcia w otoczeniu jego świty. Zdjęli czapki z głów i poczęli składać mu pokłony. – Jeśli do momentu, w którym skończę mówić to pomieszczenie nie opustoszeje – oświadczył książę – wszystkich was zakuję w kajdany. I to natychmiast. Izba przemieniła się w jedno wielkie kotłowisko. Każdy pomknął do wyjścia, omijając księcia i jego ludzi, pozostawiwszy niedopite butelki z piwem tak jak stały. – Ty też znikaj – powiedział Brandt do barmana i nachylając się ze sztyletem, chwycił go za włosy i wypchnął za drzwi. Izba, która jeszcze przed chwilą rozbrzmiewała okrzykami, stała teraz pusta, nie licząc Ereca, Brandta, księcia i tuzina jego ludzi, którzy zatrzasnęli za sobą drzwi z hukiem. Erec zwrócił się do karczmarza siedzącego nadal na podłodze. Oszołomiony mężczyzna ścierał krew płynącą z nosa. Erec chwycił go za koszulę obiema rękoma, podniósł i posadził na jednej z pustych ław. – Zaprzepaściłeś moje dzisiejsze dochody – jęknął karczmarz. – Zapłacisz za to. Książę podszedł do niego i zdzielił go ręką w twarz. – Mogę rozkazać cię zabić chociażby za dotknięcie tego człowieka – powiedział gniewnym tonem książę. – Nie wiesz, kim on jest? To Erec, najlepszy rycerz króla,

czempion Srebrnej Gwardii. Jeśli zechce, sam ciebie ukatrupi. Tu i teraz. Karczmarz spojrzał na Ereca i po raz pierwszy na jego twarzy pojawił się strach. Niemal zadygotał w miejscu, na którym siedział. – Nie miałem pojęcia. Nie przedstawiłeś się. – Gdzie ona jest? – zażądał zniecierpliwiony Erec. – Na tyłach. Szoruje kuchenną podłogę. Co takiego masz do niej? Okradła cię? Jest tylko zwykłą służącą. Erec wyciągnął sztylet i przyłożył go do gardła karczmarza. – Nazwij ją tak jeszcze raz – ostrzegł Erec – i możesz być pewien, że poderżnę ci gardło. Rozumiesz? – spytał surowym tonem, cały czas trzymając sztylet u jego szyi. Oczy mężczyzny wypełniły się łzami. Skinął powoli głową. – Przyprowadź ją tutaj i to szybko – rozkazał Erec postawiwszy go na nogach i popchnął przez izbę w kierunku tylnych drzwi. Kiedy ten zamknął za sobą drzwi, dobiegły ich dźwięki obijanych garnców, zdławione okrzyki i po chwili drzwi otworzyły się ponownie. Przed nimi stanęło kilka kobiet odzianych w łachmany, fartuchy i czepki poplamione kuchennym tłuszczem. Trzy z nich były starsze, w wieku sześćdziesięciu kilku lat i Erec pomyślał przez chwilę, czy karczmarz miał pojęcie, do kogo przyszedł. Wtem weszła do izby – a jego serce stanęło. Nie mógł złapać oddechu. To była ona.

Miała na sobie poplamiony tłuszczem fartuch. Głowę trzymała nisko schyloną, zbyt zawstydzona, żeby podnieść wzrok. Włosy miała związane, schowane pod szmatą, policzki pokryte zeschniętym brudem – a jednak na jej widok Ereca ścięło z nóg. Jej skóra była taka młoda, idealna. Miała wypukłe, wyraziste policzki i żuchwę, maleńki nos pokryty piegami i szerokie usta. Miała wysokie, charakterystyczne dla dobrze urodzonych, czoło. Jej śliczne blond włosy opadały zalotnie z czoła przez jedną, krótką chwilę. Jej wielkie, cudowne, migdałowe, zielone oczy na ułamek sekundy zmieniły barwę na krystalicznie niebieską i przykuły go do ziemi. Zorientował się, że jego pierwotna fascynacja była niczym w porównaniu z tym, co czuł w tej chwili. Za nią do izby wszedł karczmarz. Nadal wycierał krew z nosa, a na jego twarzy widoczny był aż za dobrze grymas niezadowolenia. Dziewczyna wystąpiła naprzód niepewnie razem ze wszystkimi kobietami i dygnęła przed Erec’iem. Ten wstał, a za nim ludzie księcia. – Mój panie – powiedziała łagodnym, słodkim głosem, który wypełnił jego serce po brzegi. – Powiedz proszę, co takiego uczyniłam, czym cię uraziłam. Nie wiem, co to było, ale przepraszam za wszystko, cokolwiek usprawiedliwiałoby obecność księcia i jego świty tutaj. Erec uśmiechnął się. Jej słowa, jej mowa, dźwięk jej głosu – wszystko to przywracało go do życia. Chciał słuchać jej już zawsze. Podniósł dłoń i dotknął jej policzka. Podniósł jej głowę i

ich oczy spotkały się. Patrzył jej w oczy, a jego serce łomotało bez opamiętania. Jakby zatracił drogę na oceanie błękitu. – Moja pani. Nie uczyniłaś nic, co mogłoby mnie urazić. Nie sądzę, że kiedykolwiek będziesz w stanie to zrobić. Przyszedłem tu nie z powodu złości – lecz miłości. Od momentu, w którym cię ujrzałem, o niczym innym nie potrafię myśleć. Jego słowa wytrąciły ją z równowagi. Po chwili spuściła ponownie swój wzrok mrugając niespokojnie oczyma. Zaczęła wykręcać ręce ze zdenerwowania i zagubienia. Najwidoczniej nie nawykła do tego. – Proszę, pani, powiedz. Jakie jest twoje imię? – Alistair – odparła pokornie. – Alistair – powtórzył Erec do głębi poruszony. Było to najpiękniejsze imię, jakie kiedykolwiek słyszał. – Nie rozumiem jednak, dlaczego miałbyś chcieć je poznać – dodała miękkim głosem, wciąż spoglądając na ziemię. – Ty jesteś panem, ja zwykłą służącą. – Moją służącą, tak nawiasem mówiąc – powiedział karczmarz stając przed nią z paskudnym wyrazem twarzy. – Służy u mnie. Podpisała kontrakt lata temu. Siedem lat przyrzekła pracować. W zamian żywię ją i zapewniam nocleg. Mijają dopiero trzy lata, więc jak widzisz, wszystko na nic. Tracisz czas. Jest moja. Jest moją własnością. Nie zabierzesz jej stąd. Jest moja. Rozumiesz? Erec poczuł do niego nienawiść większą, niż do jakiegokolwiek człowieka w swym życiu. Prawie

wyciągnął miecz i wbił w jego serce, kończąc z nim w tej chwili. Jednak bez względu na to, jak bardzo karczmarz na to zasługiwał, Erec nie chciał złamać królewskiego prawa. Wszak jego dzieła świadczyły o królu. – Królewskie prawo jakie jest, każdy wie – powiedział do karczmarza. – Nie zamierzam wystąpić przeciw niemu. Jutro rozpoczyna się turniej. I mam prawo, jak każdy mężczyzna, wybrać swoją przyszłą żonę. I niechaj wszyscy tu zgromadzeni usłyszą, że wybieram Alistair. W izbie rozległ się stłumiony okrzyk. Obecni popatrzyli po sobie zdumieni. – Oczywiście – dodał Erec – jeśli się zgodzi. Z mocno bijącym sercem spojrzał na nią. Wciąż stała ze spuszczoną głową. Zauważył jednak, że się zarumieniła. – Czy zgadzasz się, pani? – spytał. Zapanowała cisza. – Mój panie – odparła łagodnie – nic nie wiesz o mnie, skąd pochodzę i dlaczego tu jestem. Obawiam się, że nie mogę ci tego wyjawić. Erec spojrzał na nią zaintrygowany. – A dlaczegóż to? – Nie wyjawiłam tego nikomu od czasu mojego przyjazdu. Złożyłam przysięgę. – Ale dlaczego? – naciskał z rosnącą ciekawością. Alistair jednak milczała, wciąż patrząc na podłogę. – To prawda – wtrąciła jedna ze służących. – Nigdy nie powiedziała nam, kim jest. Ani też dlaczego tu jest. Ciągle milczy. Wiele razy już ją o to pytałyśmy.

Jego zdziwienie jedynie się pogłębiło – ale też dodało uroku jej tajemniczości. – Jeśli nie mogę dowiedzieć się, kim jesteś, to niech tak zostanie – powiedział.– Uszanuję twoją przysięgę. W żaden sposób jednak nie wpłynie to na moje uczucia do ciebie. Pani, kimkolwiek jesteś, jeśli zwyciężę w turnieju, ciebie wybiorę jako moją nagrodę. Ciebie, ze wszystkich kobiet w całym królestwie. Pytam ponownie: czy zgadzasz się? Alistair utkwiła jednak wzrok w podłodze. Wkrótce Erec zauważył, że po jej policzkach spływają łzy. Nagle odwróciła się na pięcie i wybiegła z izby zatrzaskując za sobą drzwi. Erec stał w ciszy wśród innych, równie zszokowany, co oni. Nie wiedział, jak miał rozumieć taką odpowiedź. – Jak widzisz, marnujesz tylko czas, tak swój jak i mój – powiedział karczmarz. – Powiedziała nie. A teraz znikajcie stąd. Erec zmarszczył brwi. – Nie powiedziała nie – wtrącił Brandt. – Nic nie powiedziała. – Ma prawo się zastanowić – powiedział Erec w jej obronie. – Wszak wiele od tego zależy. A i ja jestem jej obcy. Erec stał i rozmyślał nad tym, co robić. – Zostanę tu na noc – powiedział w końcu. – Dasz mi izbę obok niej. Rano, przed turniejem, zapytam ją ponownie. Jeśli się zgodzi, a ja wygram zawody, zostanie

moją żoną. Wówczas wykupię ją z terminowania u ciebie i opuścimy to miejsce raz na zawsze. Karczmarz popatrzył na niego z niechęcią, lecz obawiał się powiedzieć cokolwiek. Wybiegł zatem z izby zatrzaskując za sobą drzwi z hukiem. Erec pokiwał głową z powagą. – W całym moim życiu nie było rzeczy, której byłbym bardziej pewny.

ROZDZIAŁ ÓSMY Thor zanurkował w powietrzu niczym pocisk i wpadł głową w przód do wzburzonej wody Ognistego Morza. Zanurzył się cały i stwierdził z zaskoczeniem, że woda była gorąca. Otworzył na chwilę oczy – i natychmiast tego pożałował. Ujrzał wszelakiej maści dziwaczne stworzenia morskie, małe i wielkie, z niezwykłymi i groteskowymi paszczami. Ocean obfitował w różnorakie formy życia. Zaczął modlić się o to, żeby zdążył dotrzeć do szalupy zanim go zaatakują. Wypłynął na powierzchnię i gwałtownie zaczerpnął powietrza. Poszukał też natychmiast tonącego chłopca. Zauważył go w samą porę. Chłopiec coraz słabiej wymachiwał rękoma i wystarczyłaby jeszcze chwila, a utonąłby na pewno. Thor podpłynął do niego od tyłu, chwycił za obojczyk i zaczął płynąć z nim, utrzymując jego głowę na powierzchni. Po chwili usłyszał pisk i jęk, odwrócił się i zszokowany zobaczył Krohna. Musiał wskoczyć za nim do wody. Teraz płynął obok pluskając i skomląc żałośnie. Thor poczuł się straszliwie, że narażał Krohna na takie niebezpieczeństwo – miał jednak obydwie ręce zajęte i nie mógł nic więcej zrobić. Próbował nie rozglądać się wkoło, nie patrzeć na wzburzone, czerwone fale, na dziwne stwory, które co rusz

pojawiały się na powierzchni i zaraz potem znikały. Nagle jeden wypłynął tuż obok niego. Wyglądał ohydnie – fioletowy, miał dwie głowy i cztery ramiona. Spojrzał na Thora, zasyczał i zanurzył się z powrotem pod powierzchnię, a Thor wzdrygnął się. Odwrócił się i ujrzał szalupę około dwadzieścia jardów dalej. Zaczął płynąć w jej kierunku jak oszalały, młócąc wodę wolną ręką i nogami, ciągnąc chłopca za sobą. Ten nadal wymachiwał rękami i krzyczał, opierając się wysiłkom Thora, który zaczął się obawiać, że chłopiec pociągnie go na dno ze sobą. – Nie ruszaj się! – krzyknął szorstkim głosem Thor w nadziei, że chłopiec go posłucha. I w końcu to zrobił. Thor natychmiast poczuł ulgę – i usłyszał plusk. Odwrócił się i zobaczył kolejnego stwora, małego z żółtą, kwadratową głową i czterema mackami. Podpłynął bliżej warcząc i trzęsąc się cały. Wyglądał podobnie do grzechotnika, tyle że żył w wodzie i jego łeb był o wiele bardziej kwadratowy. Thor przygotował się na ugryzienie, ale zamiast tego potwór rozwarł szczękę i chlusnął morską wodą w jego twarz. Thor zamrugał oczami próbując wypłukać ją z nich. Stworzenie pływało wciąż dokoła nich, a Thor podwoił wysiłki. Płynął szybciej. Chciał wydostać się stąd jak najszybciej. Thor zbliżał się coraz bardziej do szalupy, kiedy nagle po jego drugiej stronie pojawił się jeszcze jeden potwór. Był długi, wąski i pomarańczowy, z dwoma kleszczami

wyrastającymi z jego paszczy i kilkunastoma niewielkimi odnóżami. Miał też długi ogon, którym zacinał na lewo i prawo. Wyglądał jak homar, który stanął na przeciwko Thora wyprostowany. Pomknął po powierzchni wody niczym wodny robak, brzęcząc zbliżył się do Thora i smagnął go ogonem po ramieniu. Thor zawył z bólu. Stworzenie śmigało wokół chłopców strzelając ogonem niczym batem. Thor żałował, że nie może teraz dobyć swego miecza i rozprawić się z potworem – lecz miał tylko jedną rękę wolną i potrzebował ją, by płynąć dalej. Płynący tuż obok Krohn odwrócił się i warknął na stworzenie. Dźwięk wydany przez kota mógłby zjeżyć niejednemu włosy na głowie. Wystarczył, żeby potwór wystraszył się i czmychnął z powrotem w wodne czeluście. Thor odetchnął z ulgą – lecz potwór wypłynął po jego drugiej stronie i ponownie ciął swoim ogonem. Krohn zawrócił i zaczął gonić stwora, próbował złapać go kłapiąc szczęką, lecz chybiał za każdym razem. Thor zaczął usilnie płynąć w kierunku szalupy. Zdał sobie sprawę, że jedynym sposobem, żeby wydostać się z tego całego bałaganu było wdrapanie się na nią. Po chwili, która wydawała się trwać wiecznie, umęczony bardziej niż kiedykolwiek w swym życiu, dotarł w pobliże kołyszącej się silnie szalupy. Dwóch chłopców, starszych od Thora, którzy nigdy nie zamienili z nim słowa, z nikim zresztą z jego rocznika, czekali już na niego. Nachylili się i wyciągnęli ręce w ich kierunku, za co w oczach Thora zasłużyli na uznanie.

Thor pomógł najpierw holowanemu chłopcu. Złapał go w pasie i podniósł do góry. Starsi chłopcy złapali jego ręce i wciągnęli na pokład. Thor odwrócił się, chwycił Krohna za podbrzusze i jednym zwinnym ruchem wrzucił go do szalupy. Kot pacnął głośno swymi czterema łapami o deski i zaczął ślizgać się po mokrym pokładzie. Ociekał wodą i cały się trząsł. Ślizgiem pojechał w poprzek szalupy, po czym odbił się i szybko podbiegł do krawędzi szukać Thora. Stał tak, wpatrywał się w wodę i skomlał. Thor złapał ręce chłopców i zaczął się już podciągać, kiedy nagle poczuł, jak coś silnego i muskularnego owija się wokół jego kostki i uda. Odwrócił się i spojrzał w dół. Jego serce stanęło na moment. Zobaczył zielonożółte stworzenie podobne do kałamarnicy, które owijało jego nogę jedną ze swych macek. Thor wrzasnął z bólu, kiedy poczuł, jak mackowe szpile wrzynają się w jego ciało. Zorientował się, że jeśli szybko czegoś nie zrobi, to będzie po nim. Sięgnął wolną ręką po krótki miecz tkwiący za jego pasem, nachylił się i zaczął siekać mackę. Była jednak zbyt gruba. Jego miecz nawet nie przebił skóry. Za to rozzłościł stwora. Wynurzył się nagle w całej okazałości – zielony, bez oczu, z dwoma szczękami na długiej szyi umieszczonymi jedna na drugiej – otworzył paszczę pełną ostrych niczym brzytwa zębów i nachylił się nad Thorem. Thor czuł, jak krew spływa mu po nodze. Wiedział, że musi działać szybko. Mimo, że chłopcy robili,

co mogli, by go wciągnąć, jego uchwyt wyślizgiwał im się z rąk i Thor zaczął osuwać się do wody. Krohn skomlał wniebogłosy, ze zjeżonym grzbietem i nachylał się nad wodą, jakby chciał do niej wskoczyć za chwilę. Ale nawet on musiał przeczuwać, iż nie miał szans w walce z tym potworem. Jeden ze starszych chłopców zbliżył się i krzyknął: – PADNIJ! Thor spuścił głowę, a chłopiec cisnął w stwora włócznią. Świsnęła w powietrzu, jednak nie trafiła, przeleciała niegroźnie obok i utonęła. Stwór był zbyt giętki i zbyt szybki. Nagle Krohn wyskoczył w powietrze i wylądował z otwartą szczęką najeżoną ostrymi zębami na tułowiu stwora. Zacisnął szczękę i zaczął szarpać raz w tę, raz w drugą stronę, nie puszczając ani na chwilę. Ale jego walka była z góry przesądzona: skóra stworzenia była zbyt twarda, zbyt umięśniona. Otrząsnął się kilka razy i wkrótce Krohn poleciał do wody. W międzyczasie, jego uchwyt na nodze Thora zacieśnił się jeszcze bardziej niczym imadło. Chłopiec poczuł, że zaczyna brakować mu tchu. Miejsce, w którym macka owinęła jego nogę piekło niemiłosiernie i Thor pomyślał, że za chwilę potwór po prostu urwie mu nogę. Ostatkiem sił sięgnął do pasa po miecz, puściwszy rękę starszego chłopca, obrócił się i w tej samej chwili schwytał rękojeść swojej broni. Nie zdążył jednak; ześliznął się, obrócił i wpadł do

wody. Czuł, że stworzenie odciąga go od szalupy w kierunku otwartego morza. Odpływał odwrócony głową do tyłu coraz szybciej i szybciej, wymachując rękoma, a szalupa szybko znikła z pola widzenia. Następną rzeczą, którą zapamiętał było wciąganie pod wodę, głęboko w czeluście Ognistego Morza.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Gwendolyn biegła przez łąkę wraz ze swoim ojcem królem MacGilem. Była młodsza, miała może z dziesięć lat, a i jej ojciec był o wiele młodszy. Miał krótką brodę bez jakichkolwiek oznak siwizny, która posypała się w późniejszych latach jego życia, żadnych zmarszczek, młodą i błyszczącą skórę. Był szczęśliwy, beztroski i śmiał się z radością biegnąc przy niej i trzymając jej dłoń. Takiego ojca pamiętała, takim go znała. Podniósł ją i zarzucił na bark. Zaczął kręcić się razem z nią dokoła, śmiać się coraz głośniej, a ona chichotała bez opamiętania. Czuła się taka bezpieczna w jego ramionach, chciała, aby ta chwila trwała wiecznie. Kiedy ojciec postawił ją na ziemi stało się jednak coś dziwnego. Nagle słoneczny dzień zmienił się w zmierzch. Kiedy jej stopy dotknęły ziemi, nie musnęły ich łąkowe kwiaty, lecz błoto, które sięgnęło do kostek. Jej ojciec leżał w nim na plecach kilka stóp dalej. Był starszy, o wiele starszy. Najwyraźniej utkwił w mokrej ziemi. Jeszcze dalej ujrzała jego koronę leżącą w błocie i skrzącą się. – Gwendolyn – wyjęczał. – Córko moja. Pomóż mi. Wyciągnął rękę z błota i sięgnął w jej kierunku w rozpaczliwym geście. Poczuła nagłą potrzebę służenia mu pomocą i próbowała podejść do niego, uchwycić jego dłoń. Lecz jej nogi ani

drgnęły. Spojrzała w dół i zobaczyła, że błoto twardnieje wokół jej stóp, wysycha i pęka. Wierciła się i wyginała chcąc uwolnić się z pułapki. Zamrugała oczyma i oto stała przy balustradzie zamku, spoglądając w dół na królewski dwór. Coś było nie tak: nie widziała zwyczajowego przepychu i fety, lecz rozległe cmentarzysko. Tam, gdzie kiedyś błyszczał splendor królewskiego dworu, teraz leżały świeże mogiły – hen, jak okiem sięgnąć. Usłyszała szuranie czyichś stóp i obróciwszy się poczuła, że jej serce stanęło. W jej kierunku skradał się, odziany w czarny płaszcz z kapturem, skrytobójca. Skoczył w jej kierunku. Jego kaptur opadł i jej oczom ukazała się groteskowa twarz pozbawiona jednego oka, w miejscu którego widniała gruba poszarpana blizna. Warknął, uniósł dłoń, a w niej lśniący sztylet z żarzącą się na czerwono rękojeścią. Poruszał się zbyt szybko i Gwen nie zdążyła zareagować na czas. Zebrała się w sobie wiedząc, że za chwilę umrze, widząc jak zabójca z całą siłą opuszcza sztylet w dół. Nagle ostrze zatrzymało się w powietrzu, kilka cali od jej twarzy. Otworzyła oczy i spostrzegła swego ojca, trupa, który chwycił nadgarstek zabójcy w połowie drogi. Zaczął ściskać jego rękę, aż wypuścił sztylet, po czym podniósł go w powietrze i wyrzucił przez balustradę. Gwen słyszała jego oddalający się wrzask. Ojciec mocno chwycił jej ramiona swymi rozkładającymi się rękoma i spojrzał na nią poważnym wzrokiem.

– Nie jesteś tu bezpieczna – ostrzegł. – Nie jesteś bezpieczna! – zawołał a jego ręce wpijały się w jej ciało coraz mocniej, aż krzyknęła. Obudziła się z krzykiem. Usiadła wyprostowana na łożu i rozejrzała po całej komnacie spodziewając się napastnika. Nic jednak nie zauważyła. Otaczała ją jedynie cisza – głucha, jednostajna, zwiastująca świt cisza. Spocona i zdyszana, wyskoczyła z łóżka, nałożyła nocną, koronkową podomkę i zaczęła chodzić nerwowo po komnacie. Podeszła do niewielkiej, kamiennej misy i spryskała twarz wodą raz po raz. Oparła się o ścianę. Bosymi stopami wyczuła chłód idący od kamiennej posadzki w ten ciepły, letni poranek i spróbowała wziąć się w garść. Jej sen był zbyt rzeczywisty. Odnosiła wrażenie, że był czymś więcej – prawdziwym ostrzeżeniem od ojca, wiadomością. Zapragnęła opuścić królewski dwór jak najszybciej, teraz, już i nigdy tu nie wracać. Wiedziała, że nie może tak postąpić. Musiała dojść do siebie, zebrać myśli. Za każdym razem jednak, kiedy mrugnęła oczami widziała twarz swego ojca, czuła jego ostrzeżenie. Musiała coś zrobić, żeby otrząsnąć się z tego snu. Wyjrzała przez okno i zobaczyła, że pierwsze słońce właśnie wstawało nad horyzontem. Przyszło jej na myśl jedyne miejsce, które mogło pomóc odzyskać spokój: królewska rzeka. Tak, musiała tam iść.

Zanurzała się co chwilę w lodowatej wodzie źródeł królewskiej rzeki, trzymając się za nos i nurkując głową pod jej powierzchnią. Siedziała w niewielkim, utworzonym przez naturę basenie, wyrytym w skale i ukrytym tuż przy górnych źródłach, które znalazła będąc dzieckiem, i które od tamtej pory często odwiedzała. Wsadziła głowę pod wodę i pozostała w tej pozycji, czując, jak zimne prądy przemywają jej włosy i skórę, oczyszczają jej nagie ciało. Było to ustronne, ukryte wśród kępy drzew, położone wysoko u szczytu góry zagłębienie, które powstało dzięki temu, iż prąd rzeczny zwalniał tu i tworzył głęboką nieckę ze stojącą niemal wodą. Z góry woda napływała powoli, u dołu wypływała w tym samym tempie – w tym miejscu jednak rzeczny prąd był ledwie wyczuwalny. Niecka była głęboka, kamienie wygładzone, a to miejsce tak odosobnione, że mogła dowoli kąpać się nago. Przychodziła tu prawie w każdy letni poranek, wraz z pierwszymi promieniami słońca, by oczyścić swój umysł. Zwłaszcza zaś w takie dni, jak dzisiaj – kiedy prześladowały ją sny, co nazbyt często się zdarzało – to miejsce było jej jedynym schronieniem. Gwendolyn nie wiedziała, co o tym myśleć. Czy to był tylko sen, czy też coś więcej? Skąd miała wiedzieć, że sen przynosi jakąś wiadomość, jest jakimś znakiem? Skąd miała wiedzieć, czy to jej wyobraźnia płata figle, czy też powinna podjąć jakieś działanie?

Wynurzyła się, by nabrać ciepłego, letniego powietrza, a wszędzie wokół ćwierkały ptaki. Oparła się o skałę, zanurzona po szyję w wodzie, siedząc na naturalnym skalnym występie i rozmyślała. Nabrała wody w dłonie i opłukała twarz, po czym przeczesała palcami swoje długie, truskawkowoblond włosy. Spojrzała na powierzchnię krystalicznie czystej wody, w której odbijało się niebo i drugie słońce, które właśnie zaczynało swoją wędrówkę po nieboskłonie, gałęzie drzew zwisających nad wodą i jej własna twarz. Jej migdałowe oczy jarzące się na niebiesko spoglądały na nią z pomarszczonej tafli wody. Widziała w nich coś z jej ojca. Odwróciła się i niedawny sen znów przyszedł jej na myśl. Wiedziała, że jej dalszy pobyt na królewskim dworze był niebezpieczny w związku z zabójstwem ojca, obecnością wszystkich szpiegów, spisków – a zwłaszcza z Garethem u władzy. Jej brat był nieprzewidywalny. Mściwy. Szalony. I bardzo, ale to bardzo zazdrosny. Każdego postrzegał jako zagrożenie – a przede wszystkim ją. Wszystko mogło się zdarzyć. Wiedziała, że nie jest tu bezpieczna. Nikt nie był. Lecz nie należała do tych, co uciekają z byle powodu. Musiała upewnić się, kim był zabójca jej ojca, a jeżeli okazałoby się, że to Gareth, nie wyjedzie stąd, zanim nie postawi go przed obliczem sprawiedliwości. Wiedziała, że duch ojca nie spocznie, póki jego morderca nie zostanie schwytany. Sprawiedliwość stała u podstawy całego jego życia i to on, ze wszystkich ludzi, zasługiwał na nią po śmierci.

Przypomniała sobie o swym spotkaniu ze Steffenem. Była pewna, że coś ukrywa i zastanawiała się, co to mogło być. Czuła również, że otworzy się przed nią w swoim czasie. Lecz jeśli nie? Czuła naglącą potrzebę znalezienia zabójcy ojca – ale nie wiedziała, gdzie jeszcze mogłaby szukać odpowiedzi. W końcu wstała ze swego miejsca w wodzie, wdrapała się na brzeg, naga i trzęsąca z porannego zimna, schowała za grubym pniem i sięgnęła po ręcznik wiszący jak zwykle na gałęzi. Jednak ze zdumieniem odkryła, że jej ręcznika tam nie było. Stała tak, naga i trzęsąca się i próbowała zrozumieć, co się stało. Była pewna, że powiesiła go tam jak zwykle. Skonsternowana i zziębnięta już teraz, nagle wyczuła za sobą jakiś ruch. To stało się tak szybko – jak rozmyta plama – i chwilę potem jej serce stanęło. Zorientowała się, że tuż za nią był jakiś mężczyzna. Dalej wszystko potoczyło się zbyt szybko. Mężczyzna w czarnej szacie z kapturem, dokładnie taki, jak w jej śnie, pojawił się za nią, chwycił od tyłu i kościstą łapą zatkał jej usta, uciszając jej krzyki i przygważdżając ją do siebie. Drugą ręką złapał ją w pasie, pociągnął mocno i przewrócił na ziemię. Wierzgała nogami próbując krzyczeć, dopóki nie przygniótł jej wciąż trzymając ją w silnym uścisku. Próbowała się z niego wyrwać, ale napastnik był zbyt silny. Sięgnął za siebie i Gwen zauważyła w jego ręce sztylet z czerwoną rękojeścią – taki sam, jak w jej śnie. A

jednak, jej sen okazał się ostrzeżeniem. Poczuła ostrze mocno przyciśnięte do szyi. Trzymał je tak mocno, że każdy jej ruch przeciąłby jej gardło. Łzy popłynęły jej po policzku, kiedy próbowała złapać oddech. Była wściekła na samą siebie. Była taka głupia. Powinna mieć się na baczności. – Rozpoznajesz moją twarz? – zapytał mężczyzna. Nachylił się nad nią i poczuła jego gorący, ohydny oddech na swoim policzku. I zobaczyła go z profilu. Jej serce stanęło – to była ta sama twarz, co w jej śnie. Ten sam mężczyzna bez oka, za to z blizną. – Tak – powiedziała trzęsącym się głosem. Znała tę twarz i to aż za dobrze. Nie znała jego imienia, lecz wiedziała, że był łotrem. Typ z nizin społecznych, jeden z kilkunastu, którzy uczepili się Garetha od jego najmłodszych lat. Był jego posłańcem. Wysyłał go do każdego, kogo chciał nastraszyć – lub zadręczyć, albo zabić. – Jesteś psem mojego brata – wysyczała wyzywająco. Uśmiechnął się pokazując braki w uzębieniu. – Jestem jego posłańcem – powiedział. – I przynoszę wiadomość razem z czymś, co pomoże ci ją zapamiętać. Jego wiadomość do ciebie dzisiaj brzmi: przestań zadawać pytania. Popamiętasz to, gdyż kiedy już z tobą skończę, blizna na twojej pięknej buźce będzie ci o tym przypominać przez całe życie. Prychnął, po czym uniósł sztylet wysoko i zaczął opuszczać go w stronę jej twarzy.

– NIE! – wrzasnęła Gwen. Zebrała się w sobie przygotowując na cięcie, które miało zmienić jej życie na zawsze. Kiedy jednak ostrze opadało, coś się stało. Nagle usłyszeli krzyk ptaka, który runął na mężczyznę prosto z nieba. Zdążyła zerknąć i rozpoznała go w ostatniej chwili: Estopheles. Zanurkowała z rozwartymi pazurami i jęła rozdrapywać twarz napastnika w chwili, kiedy ten opuszczał sztylet. Ostrze musnęło policzek Gwen, wywołując piekący ból i osunęło się w bok. Mężczyzna wrzasnął, upuścił sztylet i podniósł ręce do twarzy. Gwen ujrzała rozbłysk białego światła na niebie, promienie słońca przedzierające się przez gałęzie i kiedy Estopheles odfrunęła, Gwen wiedziała, że to ojciec wysłał sokoła na pomoc. Nie marnowała czasu. Odwróciła się, wzięła zamach i zgodnie z tym, czego nauczyli ją tutorzy, kopnęła napastnika ze wszystkich sił w splot słoneczny. Swoją bosą nogą trafiła idealnie do celu. Mężczyzna zasłabł od siły uderzenia jej nogi. Od najmłodszych lat wpajano jej, że nie trzeba być silnym, aby odeprzeć napastnika. Wystarczyło, żeby użyła swoich najsilniejszych mięśni – swoich ud. I dobrze wymierzyła cios. Kiedy mężczyzna stał ogłuszony, Gwen chwyciła go za włosy z tyłu, uniosła kolano i ponownie dobrze wymierzywszy, kopnęła dokładnie w grzbiet jego nosa. Usłyszała satysfakcjonujący chrzęst i poczuła jego gorącą krew cieknącą jej po nodze. Wiedziała, że złamała

mu nos, zanim jeszcze zdążył upaść na ziemię. Wiedziała też, że powinna skończyć z nim tu i teraz, wziąć ten sztylet i zatopić go w jego sercu. Jednak zwyciężył w niej instynkt, aby odziać się i oddalić jak najprędzej. Nie chciała mieć jego krwi na swych rękach bez względu na to, jak bardzo na to zasługiwał. Zamiast tego zatem podniosła jego sztylet, cisnęła do rzeki, owinęła się swoją szatą i już miała pobiec, ale zatrzymała się, wróciła i z całej siły kopnęła mężczyznę w krocze. Wrzasnął z bólu i zwinął się w kłębek niczym ranne zwierzę. Gwen trzęsła się wewnątrz na myśl o tym, jak niewiele dzieliło ją od śmierci, albo przynajmniej okaleczenia. Czuła piekący ból na policzku i zdała sobie sprawę, że prawdopodobnie zostanie niepozorna, aczkolwiek zawsze jakaś, blizna. Nie mogła otrząsnąć się z tego, co przed chwilą przeżyła. Ale tego nie okazywała, gdyż jednocześnie poczuła nową siłę rozpierającą ją, siłę jej ojca, siłę siedmiu pokoleń władców z klanu MacGil. I pierwszy raz zdała sobie sprawę, że i ona posiadała tą siłę. Na równi ze swymi braćmi. Na równi z każdym z nich. Zanim odeszła, nachyliła się nad mężczyzną tak, żeby usłyszał ją między swymi jękami. – Zbliż się do mnie jeszcze raz – warknęła – a własnoręcznie cię ukatrupię.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Thor czuł, jak stworzenie wciąga go coraz głębiej pod wodę i wiedział, że za chwilę będzie już tak głęboko, że utonie – jeśli wcześniej nie zostanie zjedzony żywcem. Modlił się najgorliwiej, jak tylko umiał. Proszę, nie pozwól mi umrzeć. Nie tutaj. Nie w tym miejscu. Nie za przyczyną tego potwora. Spróbował wezwać swoje moce, czymkolwiek były. Próbował ze wszystkich sił wymusić, by ta energia popłynęła przez jego ciało i pomogła pokonać potwora. Zamknął oczy i siłą woli zmuszał ją do działania. Ale nie nadeszła na zawołanie. Nic się nie stało. Był tylko zwyczajnym chłopcem, bezsilnym tak jak każdy. Gdzie była ta jego energia, kiedy potrzebował jej najbardziej? Czy w ogóle była prawdziwa? Czy może za każdym poprzednim razem miał po prostu szczęście? Tracąc świadomość, w myślach ujrzał szereg obrazów. Zobaczył króla MacGila, jakby stał tuż obok i czuwał nad nim; zobaczył Argona; a potem Gwendolyn. I jej twarz obudziła w nim chęć do walki o swe życie. Nagle usłyszał za sobą plusk i stwór zawył. Odwrócił się i na moment przed zanurzeniem dostrzegł Reece’a w wodzie, niedaleko siebie. Zobaczył też jego miecz i odciętą głowę stwora w ręce kompana. Głowa wrzeszczała mimo, że nic już nie łączyło jej z cielskiem, z którego sączyła się żółta krew.

Thor poczuł, że powoli uścisk na jego nodze maleje. Reece chwycił mackę i oderwał ją od jego nogi, która zapłonęła ostrym bólem. Modlił się, żeby tylko nie okazało się, że został trwale okaleczony. Poczuł rękę Reece’a pod swoim ramieniem – ten zaczął holować go z powrotem w kierunku szalupy. Thor zamrugał oczyma, co chwilę tracąc świadomość, widząc jak przez mgłę wielkie napływające fale spienionej wody morskiej, które unosiły się i opadały wszędzie wokoło. W końcu dopłynęli do szalupy. Pozostali chłopcy wyciągnęli go z wody razem z Krohnem, a chwilę potem Reece pacnął obok nich. W końcu wszyscy byli bezpieczni. Thor leżał na pokładzie oddychając ciężko, a szalupa co raz podnosiła się i opadała wśród rozbijających się wkoło fal. – W porządku? – spytał Reece siedząc nad Thorem. Thor spojrzał w górę i zauważył Krohna, który nachylił się i polizał mu policzek. Chłopiec pogłaskał go po mokrym futrze. Chwycił dłoń Reece’a i podciągnął się do pozycji siedzącej, próbując równocześnie rozeznać się w sytuacji. Zerknął w dół na swoją nogę i zobaczył, że po stworze pozostały ślady. Pulsowały bólem przez płótno spodni, w których jednej nogawki i tak już nie było, a raczej same strzępy. Zauważył okrągłe ślady w miejscu, gdzie macki stwora przyssały się do jego skóry, i zaczął je rozcierać. Czuł niewielkie wypukłości po ssawkach. Teraz jednak,

kiedy macka nie zaciskała się na jego nodze, ból ustępował z każdą sekundą. Spróbował zgiąć nogę i udało się. Na szczęście, nie było tak źle, jak zdawało się być, a noga szybko dochodziła do siebie. – Jestem twoim dłużnikiem – powiedział Thor i uśmiechnął się do Reece ‘a. – Sądzę, że jesteśmy kwita. Thor rozejrzał się dokoła i zobaczył kilku starszych chłopców przy wiosłach, próbujących utrzymać kontrolę nad szalupą, która kołysała się niebezpiecznie na falach. – RATUNKU! – usłyszał nagle Odwrócił się w kierunku, z którego usłyszał wołanie o pomoc i zobaczył kilkunastu chłopców zeskakujących z łodzi – lub spychanych z niej przez Kolka i pozostałych dowódców. Wśród nich dojrzał Eldena, O’Connora i bliźniaków. Wpadli z pluskiem do wody i zaczęli młócić rękoma, wynurzając się co chwilę na powierzchnię. Niektórzy z nich byli lepszymi pływakami i radzili sobie lepiej. Wszędzie dokoła nich zaczęły wypływać różnobarwne stworzenia, o różnym kształcie i rozmiarze. – POMOCY! – wrzasnął jeden z chłopców, kiedy płaskie, pokryte łuskami zwierzę okręciło się i smagnęło go swymi płetwami. Reece podszedł do miejsca, w którym leżał łuk i strzały, podniósł je i wycelował w stworzenia. Spudłował. Ale dzięki temu Thor wpadł na pomysł. Spojrzał w dół i z wielka radością stwierdził, że jego wysłużona proca nadal wisiała przy pasie. Chwycił ją, wyjął z woreczka

gładki kamień i nałożył na cięciwę – wymierzył i wystrzelił. Kamień poleciał w powietrzu i uderzył stwora w głowę, zbijając go z legionisty i zmuszając do odpłynięcia. Po chwili usłyszał kolejny krzyk i zobaczył O’Connora z uczepionym do jego pleców potworem. Stwór wyglądał jak żaba, ale był czarny w białe kropki i z dziesięć razy od niej większy. Jego długi język wystawał z paszczy i zbliżał się do szyi O’Connora. Wydał dziwny, gardłowy dźwięk i rozwarł szeroko paszczę. O’Connor rzucił spojrzeniem pełnym strachu przez ramię. Wszyscy wokoło próbowali trafić strzałą w potwora, ale chybiali. Thor umieścił kamień w procy, odchylił się, przymierzył i wypuścił pocisk. Idealny strzał. Stworzenie zakwiczało dziwacznie, odwróciło i ze złością popatrzyło na Thora. Syknęło i w następnej sekundzie – ku zgrozie Thora – skoczyło w jego kierunku. Thor nie mógł uwierzyć w to, jak daleko to stworzenie mogło skoczyć: pofrunęło wręcz w powietrzu z szeroko rozłożonymi odnóżami, zmierzając dokładnie w kierunku jego twarzy. Thor załadował następny kamień i strzelił natychmiast. Kamień uderzył w cel na sekundę przed tym, jak stworzenie miało dotrzeć do szalupy. Trafiony w pół skoku potwór wpadł z powrotem do wody. Thor odetchnął z ulgą. – UWAŻAJ! – ktoś krzyknął.

Thor odwrócił się w samą porę, żeby zauważyć, jak wielka fala nadpływająca niewiadomo skąd załamała się nad nimi. – Podniósł ręce i krzyknął – ale było już za późno. Woda pochłonęła wszystko. Przez chwilę Thor poczuł się, jakby był pod wodą. Fala pogrążyła ich szalupę, zakołysała nią niebezpiecznie i znikła tak niespodziewanie, jak się pojawiła. Po chwili wynurzyli się łapiąc gwałtownie powietrze, siedząc na nietkniętej szalupie. Thor nabrał powietrza i zaczął krztusić się, wypluwając słoną wodę, podobnie jak inni. Na szczęście szalupa była całkiem duża, a fala okazała się tylko spienioną wodą. Thor rozejrzał się i zauważył Krohna uczepionego tuż u skraju szalupy; skoczył w tę stronę i złapał go, zanim ten zdążył się ześliznąć do wody. Chłopcy zapanowali nad szalupą i Thor zauważył, iż kierowali się w kierunku wyspy. Byli już blisko plaży, ze dwadzieścia jardów i Thor odetchnął z ulgą. Jednocześnie zorientował się, że brzeg to nic innego jak praktycznie jedno wielkie pole minowe zbudowane z wystrzępionych głazów. Nigdzie nie było miejsca, gdzie mogliby bezpiecznie wysiąść. Potężne fale wznosiły się i z impetem uderzały w skały. Nagle nadpłynęła wielka fala i uniosła ich szalupę wysoko. Wszyscy krzyknęli jak na komendę widząc, że opadają wprost na skały. Nie było czasu na jakąkolwiek reakcję. Ich szalupa roztrzaskała się o skalisty brzeg z taką siłą, aż im zęby zadzwoniły. Wszyscy wylecieli z szalupy w powietrze.

Thor poleciał głową do przodu i ponownie znalazł się w wodzie. Otoczony ze wszystkich stron spienioną, czerwoną wodą, wymachiwał rękoma próbując zorientować się w sytuacji. Tym razem Krohn był w pobliżu, więc chwycił go i przygarnął do siebie. Nadpłynęła nowa fala, uniosła wysoko i rzuciła w dół. Thor uchylił się i z ledwością uniknął walnięcia w najeżoną ostrymi krawędziami skałę. Jednakże nadpływała już następna fala. Wiedział, że musi szybko coś wymyślić. Zauważył głaz, którego wierzch nie był aż tak poszarpany i popłynął w jego kierunku. Dotarł do niego akurat, kiedy fala się wycofywała. Spróbował wdrapać się na nią, lecz pokrywał ją śliski mech, który wymykał mu się wciąż z uchwytu. Nadpłynęła kolejna fala, popchnęła go tak, że wyrżnął brzuchem w głaz, ale równocześnie uniosła go na tyle, że dotarł na jego powierzchnię. Dotarłszy tam, rozejrzał się za Reece’em. Spostrzegł go w dole wymachującego rękami, podbiegł na drugą stronę głazu i wyciągnął rękę by go złapać. Reece jednak był trochę za daleko. – Użyj łuku – wrzasnął Thor. Reece zrozumiał – sięgnął na plecy, zdjął łuk i jeden jego koniec skierował do Thora. Thor schwycił i wciągnął Reece’a na skałę. Zdążył w sam raz. Chwilę potem kolejna fala rozbiła się u ich stóp. – Dzięki – powiedział Reece z uśmiechem na twarzy. – Teraz to ja jestem ci winien przysługę. Thor uśmiechnął się.

Odwrócili się, Thor wsadził Krohna za poły swojej koszuli, i zaczęli skakać ze skały na skałę. Posuwali się w ten sposób coraz bliżej do brzegu, aż w pewnej chwili Thor pośliznął się i poleciał w dół prosto do morza. Był już jednak blisko brzegu i kiedy nadeszła następna fala, katapultowała go jeszcze bliżej lądu tak, że był już w stanie stanąć na nogi w wodzie sięgającej mu do pasa. Zaczął brodzić pokonując ostatni odcinek, kiedy nadpłynęła następna fala, uderzyła w plecy i wypchnęła na brzeg, wąski skrawek czarnego piasku. Thor upadł na tym podłożu tuż obok Reece’a. Krohn wyskoczył zza pazuchy i również przywarł do piachu. Thor czuł fizyczną i psychiczną niemoc. Ale wciąż żył. Usiadł, odwrócił się w stronę morza i zobaczył legionistów brnących w wodzie ku brzegowi, fale uderzające co chwilę w ich plecy, wyrzucające ich na brzeg. Niektórzy poszli za jego przykładem i skakali z głazu na głaz, inni poddawali się fali i wpadali na brzeg starając się ze wszystkich sił unikać postrzępionych skał. Spostrzegł O’Connora, Eldena, bliźniaków i innych znanych mu chłopców, i poczuł ulgę, że z nimi również wszystko było w porządku. Thor odwrócił się i spojrzał wzwyż na strome klify, pnące się hen do nieba. Gdzieś tam zaczynała się wyspa. – Co teraz? – zapytał Reece’a zdawszy sobie sprawę, że utknęli na wąskim, skalnym skrawku brzegu. – Wspinamy się – odparł Reece. Thor przyjrzał się klifom jeszcze raz; pięły się na sto

stóp i wyglądały na mokre, pokryte oceaniczną mgiełką. Nie widział możliwości wspięcia się po nich. – Ale jak? – spytał Thor. Reece wzruszył ramionami. – Nie mamy większego wyboru. Tu zostać nie możemy. Brzeg jest zbyt wąski i nadchodzi przypływ – wkrótce znów znajdziemy się w wodzie, jeśli nie ruszymy dalej. Fale już zaczęły napływać i wąski brzeg robił się coraz mniejszy. Thor wiedział, że Reece ma rację. Nie mieli ani chwili do stracenia. Nie miał pojęcia, jak mieliby wspiąć się po klifie, ale musieli chociaż spróbować. Nie mieli innej możliwości. Thor schował Krohna z powrotem za pazuchę, odwrócił się w kierunku ściany, zaczął wciskać palce we wszelkie wnęki i szczeliny, które mógł wyczuć, oparł stopy o niewielkie występy i zaczął wspinać się pionowo. Tuż obok, Reece poszedł w jego ślady. Szło im nieprawdopodobnie ciężko. Klif był niemal płaski. Jedynie tu i ówdzie napotykali małe występy, które dawały podpórkę palcom rąk i nóg. Czasami musiał wspinać się wykorzystując do tego jedynie czubki niektórych palców. Pokonał kilka zaledwie stóp, a jego mięśnie już trzęsły się z wysiłku. Spojrzał wzwyż. Miał przed sobą przynajmniej sto stóp. Spojrzał w dół i zobaczył, że pokonał dopiero najwyżej dziesięć. Dyszał ciężko i nie wiedział, jak ma mu się to udać. Krohn miauczał i wiercił się pod jego koszulą. Reece wspiął się na tą samą wysokość, zatrzymał się,

żeby odpocząć, również spojrzał w dół i wymienił z Thorem zdziwione spojrzenie. Thor zrobił następny krok i się pośliznął. Spadł kilka stóp. Reece podał mu rękę, ale było już za późno. Thor poleciał w dół jak kamień. Zebrał się w sobie przygotowując na upadek na piach. Krohn miauknął, wyskoczył zza koszuli i leciał razem z nim. Nagle usłyszał huk rozbijającej się pod nim fali i szczęśliwie dla niego upadł z pluskiem do wody, która zamortyzowała znacznie uderzenie. Usiadł i zobaczył, że Reece również stracił przyczepność i poleciał w dół do wody tuż obok niego. Siedzieli teraz razem i zastanawiali się, co dalej. Pozostali chłopcy docierali właśnie na brzeg i spoglądali na ścianę z podobną obawą. Thor nie mógł pojąć, jak niby mieli wspiąć się po tej ścianie, jak w ogóle mieli dostać się na wyspę. O’Connor dotarł na brzeg i zaczął przyglądać się ścianie. Po dobrej minucie zdjął łuk z ramienia. Ze swego pasa wziął zwój liny i przywiązał ją do końca strzały. Thor nie zdążył go o nic zapytać, gdyż O’Connor natychmiast wystrzelił. Strzała poniosła linę wyżej i wyżej, aż w końcu dosięgła szczytu klifu i zahaczyła o niewielkie drzewo. O’Connor trafił idealnie; strzała przeleciała wokół jednego końca drzewa i opadła w dół klifu. O’Connor pociągnął i zablokował linę, upewniwszy się, że trzymała stabilnie. Drzewko ugięło się, ale nie puściło. Thor był pod

wrażeniem. – Jeszcze nie taka ze mnie łamaga – powiedział O’Connor i uśmiechnął się z dumą. Pozostali członkowie legionu skupili się wokół niego i jego liny. O’Connor zaczął się wspinać. Podciągał się całkiem szybko i z łatwością, coraz wyżej i wyżej, aż w końcu dotarł do szczytu. Uwiązał strzałę do drzewa zapewniając reszcie bezpieczną wspinaczkę. – Pojedynczo! – zawołał. – Ty pierwszy – powiedział Reece do Thora. – Najpierw ty – powiedział Thor. Reece wspiął się, a kiedy dotarł na szczyt, Thor podążył za nim. Było o wiele łatwiej w porównaniu ze wspinaczką po gołej ścianie i po chwili Thor był już na górze. Upadł na trawę oblany potem, dysząc z wysiłku ponad swe siły. Leżał na miękkiej trawie, która po tym, przez co przeszedł, wydała się mu najbardziej luksusowym ze wszystkich łoży, na których przyszło mu do tej pory odpoczywać. Podniósł głowę i zobaczył zachód słońca, który przyozdabiał to dziwne miejsce tajemniczą poświatą. Wyspa miała skaliste podłoże, wyglądała na wymarłą i opustoszałą. Wszędzie dokoła pokrywała ją upiorna i odstręczająca mgła, która wydawała się kalać wszystko, gotowa pochłonąć Thora w całości. Ciepłym powitaniem nigdy by tego nie nazwał. Przełknął ślinę. To opustoszałe miejsce leżące pośrodku niczego, na krańcu świata, miało być jego domem przez

następne sto dni.

ROZDZIAŁ JEDYNASTY Gwendolyn biegła tylnymi uliczkami królewskiego dworu coraz skręcając i zawracając, próbując przypomnieć sobie drogę do pijalni. Była tam tylko raz w życiu, kiedy przy jakiejś okazji musiała dotrzeć do Godfreya. Nigdy potem tam nie wróciła. Okolica była zbyt obskurna, a rzucane jej przez obleśne typy spojrzenia były nieprzyjemne. Czuła smutek, iż Godfrey marnował tak wiele czasu tutaj, w miejscu znacznie poniżej jego stanu. Kładło się to również cieniem na całej rodzinie królewskiej, a wiedziała, że Godfreya było stać na więcej. Łzy nadal ciekły jej po policzkach i serce waliło mocno, gdy jej umysł wciąż powracał do wydarzeń znad rzeki. Podniosła rękę i dotknęła niewielkiej ranki na policzku. Nadal piekła. Zbyt świeża. Zastanawiała się, czy pozostanie po niej blizna. Spojrzała na swą dłoń i zauważyła, że była cała we krwi. Nie miała czasu, żeby ją opatrzyć – lecz nie to było jej głównym zmartwieniem. Zdała sobie sprawę, jakie miała szczęście, że nie została zabita, czy też okaleczona; pomyślała o Estopheles, była pewna, że to ojciec ją ocalił. Spoglądając wstecz, doszła do wniosku, że powinna bardziej poważnie traktować swoje sny. Ale jak? Sny były tajemnicą. Nigdy nie wiedziała tak naprawdę, co właściwie powinna zrobić, nawet jeśli wydawało się to oczywiste. Wiedziała, że sługus Garetha miał reputację rzeźnika;

wiedziała, że okaleczył wielu ludzi i dziwiła się, że jej udało się umknąć. Struchlała na myśl o tym, że to Gareth go na nią nasłał. Jej umysł zaczął podsuwać wszelkie implikacje tego czynu. Oczywiście nie wysłałby go, gdyby nie miał do ukrycia czegoś, co wiązało go z zabójstwem ojca. Teraz była już tego pewna. Pozostawało jedynie jakoś to udowodnić. Nie spocznie, aż do tego nie doprowadzi – nawet za cenę swojego życia. Gareth z pewnością pomyślał, że ten mężczyzna ją odstraszy – ale właśnie było wręcz przeciwnie. Gwen tak łatwo nie dawała za wygraną. A kiedy ktoś próbował ją nastraszyć lub przerazić, odpłacała mu w dwójnasób. Minęła kolejny róg i w końcu spostrzegła karczmę, pochyloną i przekrzywioną z jednej strony, której konstrukcja pamiętała dawne czasy i nigdy tak naprawdę nie była naprawiana. W uchylonych drzwiach pojawili się dwaj pijacy. Jeden z nich ożywił się na jej widok. – No popatrz! – powiedział i szturchnął łokciem swego kompana, który będąc bardziej pijanym odwrócił się i beknął w jej stronę. – Panienka do nas? – wrzasnął i wybuchnął śmiechem zadowolony z własnego żartu. Zataczając się podeszli do niej. Po tym, co Gwen dzisiaj przeszła, nie czuła jednak strachu. Nie miała nastroju na zadawanie się z hołotą – i zepchnęła ich brutalnie ze swej drogi. Zaskoczeni takim zachowaniem potoczyli się bezwładnie w tył. – Hej! – wrzasnął jeden z nich, oburzony.

Gwen jednak wyminęła ich pospiesznie i bez obawy podążyła do otwartych drzwi oberży. W takim nastroju, w jakim akurat była, gdyby któryś z nich poszedł za nią, znalazłaby pustą baryłkę i rozbiła mu na głowie. Przynajmniej następnym razem pomyśleliby dwa razy, zanim potraktowaliby członka rodziny królewskiej bez należytego szacunku. Wparowała do karczmy zderzając się z panującym tu smrodem. Hałas ucichł natychmiast i wszyscy na niej skupili uwagę. Naliczyła z tuzin podejrzanych typów, wszystkich pijących, niechlujów. Nie mogła uwierzyć, że o tak wczesnej porannej porze tyle osób było już pijanych. A to przecież nie był dzień świąteczny, o ile pamięć jej nie zawodziła. Z drugiej strony, dla tych ludzi każdy dzień pewnie był świąteczny. Jeden z mężczyzn siedzących przy barze odwrócił się dopiero teraz i na jej widok oczy wyszły mu z orbit. – Gwen! – zawołał zdziwionym głosem. Podeszła szybko do Godfreya, czując jak wszystkie emocje z niej spływają. Godfrey spojrzał na nią z niekłamaną troską, stoczył się ze stołka, pospieszył do niej i objął ramieniem. Zaprowadził ją z dala od wszystkich, do niewielkiego stołu w rogu karczmy. Jego przyjaciele Akorth i Fulton stanęli murem odgradzając ich od reszty ludzi, dając nieco prywatności. – Co się stało? – zapytał szeptem, acz z naciskiem, siadając tuż obok. – Co z twoją twarzą? – zapytał

wskazując na policzek. Siedziała skierowana plecami do wszystkich i dopiero teraz poczuła, jak wszystko z niej schodzi. Wbrew sobie wybuchnęła płaczem i schowała twarz w dłoniach ze wstydu. – Gareth próbował mnie zabić – rzekła. – Co!? – wykrzyknął Godfrey ze zgrozą. – Nasłał na mnie jednego ze swych rzezimieszków. Kąpałam się w królewskiej rzece. Zaskoczył mnie. Powinnam bardziej uważać. Jaka ja byłam głupia. Całkowicie nieprzygotowana. – Pokaż – powiedział Godfrey i odsunął jej dłoń z policzka. Przyjrzał się ranie, po czym pstryknął palcami na Akortha. Ten pobiegł gdzieś za bar i wkrótce wrócił z czystą, namoczoną ścierką i podał ją Godfreyowi. Jej brat wytarł cały policzek delikatnie. Zimna woda sprawiła jej ból, ale była wdzięczna za pomoc. Podał jej ściereczkę, którą przyłożyła do rany. Widziała jego autentyczne zatroskanie i pierwszy raz w swoim życiu poczuła do niego siostrzaną miłość oraz dumę, że Godfrey jest jej bratem, kimś, na kim mogła polegać. Jej serce przepełniał ból na myśl, że to tutaj Godfrey spędzał czas. – Co tutaj robisz? – spytała. – Szukałam cię wszędzie. Powiedzieli mi, że tutaj wróciłeś. A przecież obiecałeś. Przyrzekłeś, że skończyłeś z piciem. Godfrey, przybity, spuścił wzrok na stół.

– Próbowałem – powiedział zdruzgotany. – Naprawdę. Ale alkoholowy głód okazał się zbyt silny. Po naszej wczorajszej porażce, tej w izbie dla służby... Sam nie wiem. Spodziewałem się zbyt wiele. Byłem pewien, że Steffen da nam dowód, którego szukaliśmy. Lecz kiedy to nie wypaliło, straciłem nadzieję. Wpadłem w depresję. A potem jeszcze te wieści o Kendricku. To mnie po prostu przerosło. Musiałem się napić. Przykro mi. Nie mogłem nad tym zapanować. Wiem, że nie powinienem tu wracać. Ale stało się inaczej. – Jakie wieści? – spytała Gwen z niepokojem. – Co z Kendrickiem? Spojrzał na nią zaskoczony. – Nic nie wiesz? Potrząsnęła głową z rosnącą obawą. – Gareth kazał go aresztować. Pod zarzutem zamordowania naszego ojca. – Co? – zawołała ze zgrozą Gwen. – Nie ujdzie mu to na sucho! Przecież to absurd! Godfrey spuścił wzrok i potrząsnął głową powoli. – Już to zrobił. Jest teraz królem – może robić, na co mu przyjdzie ochota. A kwestionowanie osądu króla jest herezją, nieprawdaż? Co gorsze, Kendrick ma zostać stracony. Gwen poczuła ucisk w żołądku. Po dzisiejszych przeżyciach nie myślała, że mogłaby poczuć się jeszcze gorzej. A jednak. Kendrick, którego kochała ponad wszystko, został uwięziony i miał wkrótce ponieść śmierć.

Na samą tą myśl robiło jej się niedobrze. On, taki wspaniały mężczyzna, wrzucony do lochu i skazany na śmierć jak pospolity kryminalista. – Musimy to powstrzymać – naparła Gwen. – Nie możemy pozwolić, by umarł! – Zgadzam się – powiedział Godfrey. – Aż nie chce mi się wierzyć, że Gareth próbował zrobić ci krzywdę – dodał z nieukrywanym zdumieniem. – Nie? – spytała Gwen. – Wygląda na to, że nie poprzestanie, dopóki wszyscy nie umrzemy. Wszyscy stoimy mu na przeszkodzie. Nie rozumiesz? Według niego jesteśmy zagrożeniem. Chce usunąć nas z drogi. Gdyż znamy jego prawdziwy charakter. Jest winny morderstwa naszego ojca i nie spocznie, póki reszta z nas nie umrze. Godfrey siedział obok potrząsając głową. – Chciałbym móc zrobić coś więcej – powiedział. – Musimy go powstrzymać. – Tak, oboje – odparła. – Nie możemy już dłużej zwlekać. – Przypomniało mi się coś ostatnio – powiedział Godfrey i usiadł wyprostowany, a jego oczy zapłonęły z podekscytowania – coś, co wydarzyło się niedawno w lesie. Natknąłem się tam na Garetha. Był razem z Firthem. Podobno jest też tam gdzieś chatka wiedźmy. Zastanawiam się, czy to właśnie stamtąd wtedy wracali. Pomyślałem, że mógłbym spróbować odnaleźć tą chatkę. Być może coś bym odkrył. – Powinieneś tam pójść – odpowiedziała Gwen. – To

dobry pomysł. Poza tym, jeśli nie teraz, to kiedy? Godfrey skinął głową. – Lecz najpierw musisz skończyć z tym wszystkim – powiedziała i rozejrzała się dokoła. Godfrey spojrzał jej w oczy. Musiał zauważyć, że mówiła to z całkowitą stanowczością. Że nadszedł czas, by przestał się tak zachowywać. Przestał pić raz na zawsze. Coś w jego spojrzeniu się zmieniło. Niemal zauważyła przemianę dokonującą się na jej oczach. Widziała jego determinację. Tym razem wydawała się prawdziwa. – Tak zrobię – powiedział z pewnością siebie niepodobną do niczego, co od niego usłyszała. Czuła to i naprawdę mu wierzyła. – A ja pójdę do naszego brata – powiedziała Gwen. – Znajdę sposób, aby dotrzeć do Kendricka w lochu i znajdę sposób, aby go stamtąd uwolnić. Cokolwiek będę musiała uczynić, nie pozwolę mu umrzeć. Godfrey podniósł dłoń i położył na jej nadgarstku. – Uważaj na siebie – dodał z naciskiem. – Gareth uderzy w ciebie ponownie. Jesteś najsłabszym ogniwem. Nie możesz chodzić bez ochrony. Masz, weź to. Gwen usłyszała brzęk, spojrzała w dół i zobaczyła niewielki kawałek drewna, który Godfrey posunął po stole w jej kierunku. Przyjrzała się mu ze zdziwieniem. Godfrey sięgnął po niego i pokazał, na czym polegała sztuczka. Chwycił za drewno, podważył w połowie tak, że ukazała się szczelina. Potem pociągnął w odwrotnych

kierunkach i jej oczom ukazał się ukryty wewnątrz sztylet. – To ulubiona broń bywalców takich miejsc, jak to – wytłumaczył. – Łatwo schować, praktycznie niewykrywalny. Godfrey popatrzał na nią znacząco. – Trzymaj przy sobie. Jeśli ktoś znowu stanie tak blisko ciebie, nie zadawaj pytań. Wbij mu go prosto w serce.

ROZDZIAŁ DWUNASTY – Wstawać! Thor otworzył oczy potrząsając głową i spojrzał w górę zdezorientowany, próbując połapać się, gdzie był. Kilku dowódców legionu stało nad chłopcami leżącymi gdzie popadnie, pogrążonymi w głębokim śnie. Z założonymi na biodrach rękoma, poganiali ich kopniakami; wkrótce i Thor poczuł kopnięcie w boku. Podniósł wzrok i zobaczył Kolka stojącego nad nim i szturchającego go stopą. Krohn warknął w obronie Thora i Kolk ruszył dalej budzić okrzykami pozostałych chłopców. Walił żelaznym toporem o swą żelazną tarczę tuż nad głową O’Connora. Metaliczny dźwięk sprawił, że O’Connor poderwał się ze snu z szeroko otwartymi oczyma. Thor również wstał pocierając oczy, próbując zorientować się w sytuacji. Byli w jaskini, tylko tyle wiedział. Razem z nim był tam jeszcze tuzin legionistów, wszyscy w jego wieku. Głowa pękała mu z bólu. Po niewielkiej poświacie wpadającej do jaskini z zewnątrz zorientował się, iż właśnie wstawał świt. Spróbował przypomnieć sobie ostatnie wydarzenia. Wszystko widział jak przez mgłę. Przypomniał sobie poprzednią noc, wspinaczkę na klif, pierwsze kroki na wyspie, odpoczynek. Kiedy w końcu wszyscy legioniści wspięli się po ścianie, zostali zagonieni przez dowódców w jedną grupę. Rozkazano im odpocząć przez noc i rano

przygotować się do wymarszu. Zostali podzieleni na mniejsze grupy według wieku i Thor trafił do jednej razem z Reece’em, O’Connorem, Eldenem, bliźniakami i dwoma innymi chłopcami, których nie znał. Później skierowano ich do niewielkich jaskiń w skalistym zboczu wymarłej wyspy. Noc zapadła szybko i gęsta mgła spowiła ziemię tak, że Thor nie mógł dostrzec, co czekało na nich w oddali. Ledwie udało im się dojść do jaskini – cali przemoczeni i przemarznięci – kiedy zapadł zmrok. Ktoś rozpalił ognisko i Thor przypomniał sobie, że legł w jego pobliżu i zaraz potem zasnął kamiennym snem. Następną rzeczą, którą pamiętał była pobudka. W brzuchu mu burczało, ale nie śmiał się odezwać. Spał w odzieży i butach tak jak wszyscy. Ognisko wysuszyło je przynajmniej częściowo. Dowódcy wyganiali chłopców jeden za drugim z jaskini. W pewnej chwili i Thor został wypchnięty razem z resztą na ostre poranne światło. Czerwona mgła wciąż zalegała nad wyspą. Wydawało się, że wydobywa się wprost z ziemi, lecz poranne światło sprawiało, że Thor mógł przynajmniej rozejrzeć się po okolicy. Wyspa wydała się jeszcze bardziej dziwaczna niż wczoraj – opustoszały krajobraz wypełniały jedynie liczne głazy i skały, niewielkie góry i kratery. Horyzont ciągnął się w nieskończoność, pozbawiony jakichkolwiek drzew. Thor słyszał wszechobecny odgłos załamujących się fal. Wiedział, że gdzieś tam poniżej znajduje się ocean,

którego granicę wyznaczały klify okalające całą wyspę. Przypominały każdemu, że tylko jeden krok dzielił ich od niechybnej śmierci. Nie potrafił wyobrazić sobie, jak mieli tu trenować. Otaczała ich kompletna pustka, żadnego śladu pola ćwiczebnego – żadnych tarcz, żadnej broni, czy też zbroi lub koni. Jego towarzysze broni opuścili jaskinię jeden po drugim i dołączyli do niego, cisnąc się obok siebie i mrużąc oczy, zasłaniając je rękoma przed ostrymi promieniami słońca. Kolk stanął przed nimi poirytowany jak nigdy wcześniej. – Nie gratulujcie sobie niewiadomo czego tylko dlatego, że tu dotarliście – powiedział. – Pewnie wszyscy myślicie, że jesteście wyjątkowi. Cóż, nie jesteście. Kolk zaczął chodzić tam i z powrotem. – To przywilej tutaj być, na tej wyspie – ciągnął dalej. – Wasz pobyt tutaj nie wynika z przysługującego wam prawa, nie jest też prezentem. Zostaniecie tu wówczas – i tylko wówczas – jeśli na to zapracujecie. W każdej chwili, każdego dnia. A to oznacza, że na początek musicie postarać się o zgodę na pozostanie na tej wyspie. Zanim zaczną się ćwiczenia, musicie uzyskać pozwolenie od tubylców. – Tubylców? – spytał O’Connor. – Wyspę zamieszkuje pradawne plemię wojowników. Zwą się Kavos. Mieszkają tu i szkolą ludzi od tysiąca lat. Każdy wojownik, który tu przybywa, musi ich prosić o zgodę. W innym przypadku, zostaje odesłany z powrotem

do Kręgu. Podzielono was na małe grupy i każdy z osobna musi uzyskać owo pozwolenie. Nie możecie już liczyć na wsparcie całego legionu – jedynie na członków swojej grupy. Thor popatrzył na swoją ośmioosobową grupę i popadł w zadumę. – No, ale gdzie oni są? – spytał Elden przecierając oczy z powodu ostrego, porannego słońca. – Ci Kavos? – Odszukanie ich nie będzie łatwe – powiedział Kolk. – Nie chcą, aby ktokolwiek ich odnalazł. Nie lubią was. Dla wielu rekrutów może to oznaczać śmierć. Są agresywni. Będą z wami walczyć. W ten sposób rozpocznie się test waszej męskości. – Ale jak mamy ich znaleźć? – ponaglił Conven. Kolk wzruszył ramionami. – To rozległa i bezlitosna wyspa. Być może w ogóle ich nie znajdziecie. Być może wcześniej umrzecie z głodu. Może już nigdy nie wrócicie. Kolk wsparł dłonie o swe biodra i uśmiechnął się. – Niechaj rozpocznie się Rytuał. Thor odwrócił się i przyjrzał swojej grupie. Cała ich ósemka stała po środku niczego, przyglądając się sobie wzajemnie, oszołomieni i zdezorientowani; również wyczerpani: O’Connor, Reece, Elden, bliźniacy i dwójka pozostałych. Jednego z nich rozpoznał. Był to ten tchórz, chłopiec, który wystraszył się na łodzi i którego Thor

uratował. Był jeszcze jeden, którego Thor w ogóle nie kojarzył. Wyglądał na ich rówieśnika i stał w pewnym oddaleniu od pozostałych. Z jego twarzy nie znikał grymas niezadowolenia. Było w nim coś, co nie spodobało się Thorowi od samego początku, coś mrocznego. Coś… złego. – A więc dokąd teraz? –spytał O’Connor. Pozostali zaczęli gderać pod nosem i odwrócili się od niego. – Gdzie są ci Kavos? – spytał Elden. Reece wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia. – Cóż, na południu jest ocean, więc tam nie możemy iść – powiedział Reece. – Możemy skierować się na północ, wschód lub zachód. To pustkowie, o którym mówił Kolk będzie pewnie na północy – rzekł i zmrużył oczy patrząc na horyzont. – Cała ta wyspa to pustkowie – powiedział Elden. – No to chodźmy na północ i zobaczymy, co dalej – powiedział Reece. Pozostali kiwnęli głowami najwyraźniej na zgodę i wszyscy ruszyli w długą drogę. Krohn podążył za Thorem miaucząc. – Jestem William – powiedział do Thora ten chłopiec, którego ocalił w wodzie i który bał się ćwiczenia z tarczą. Szedł teraz obok niego i patrzył z wdzięcznością. – Nie miałem jeszcze okazji podziękować ci za to, że uratowałeś mnie tam w wodzie.

– Thor – odparł – i nie musisz mi za nic dziękować. Thor polubił go; był wątły i chudy, miał wielkie orzechowe oczy i przydługawe włosy opadające na oczy. Było coś w jego zachowaniu, co martwiło Thora – wyglądał mizernie. Inni emanowali siłą, podczas gdy on wyglądał na skrajnie wyczerpanego. Thor czuł, iż nie do tego został ten chłopiec stworzony. Szli godzinami przez pustkowie. Jedynym dźwiękiem, który niezmiennie im towarzyszył, był odgłos ich butów rozgniatających piach na kamieniach. Każdy członek jego ośmioosobowej grupy szedł w ciszy, pogrążony w myślach. Jak na letni poranek było nadzwyczaj chłodno, nawet pomimo wschodzącego pierwszego słońca. Mgła nadal zalegała na ziemi, sięgając im do kostek. Zimna bryza wiała nieustannie i nie chciała dać za wygraną. Szli w ciszy, jeden obok drugiego, mając przed sobą coraz rozleglejsze pustkowie. Thor przełknął ślinę. Był spragniony, podenerwowany i zastanawiał się, czy kiedykolwiek trafią tam, gdzie mieli dotrzeć, nie będąc jednocześnie pewnym, czy tego akurat chce. Czuł się znacznie pewniej mając za sobą dziesiątki legionistów – teraz ich ósemka wydawała się o wiele bardziej narażona na atak. Usłyszał pisk zwierzęcia w oddali. Niepodobny do żadnego, jakiego słyszał w swoim życiu. Brzmiało to po części jak pisk orła, a po części jak ryk niedźwiedzia. Pozostali odwrócili się również i spojrzeli w tym kierunku. Thor dostrzegł autentyczny strach w oczach

Williama. Rozejrzał się, próbując zlokalizować miejsce, z którego dobiegał ten dźwięk. Lecz było to niemożliwe. Wszędzie wokół otaczało ich pustkowie znikające w oddali w oparach mgły. Widział, że wszyscy byli spięci, wszyscy, oprócz ostatniego chłopca, tego z ciemnymi włosami, Malica, który wciąż spoglądał na wszystko z grymasem. Wyglądał, jakby coś go absorbowało, jakby zagubił się we własnym wyimaginowanym świecie. Obserwując go, Thor zaczął zdawać sobie sprawę, kim on był. Przypomniał sobie krążące o nim pogłoski. Jedyny człowiek, który wstąpił do legionu przez zabicie jakiegoś mężczyzny. Jeśli plotki nie były zmyślone, pewnego dnia w jego wsi odbył się werbunek do legionu. Malic został pominięty. Wówczas zaatakował i zabił mężczyznę dwukrotnie od siebie większego, czym wywarł na wojskowych takie wrażenie, że zmienili zdanie i postanowili przyjąć go do legionu. Najwidoczniej było im na rękę przyjmować w każdym nowym naborze kogoś, kto wywoływał popłoch, wyszkolonego, bezwzględnego mordercę. Tym razem padło na Malica. Thor odwrócił wzrok i spojrzał na horyzont, na swoje otoczenie. Próbował zachować niesłabnącą czujność. Spojrzał w górę i zdał sobie sprawę, iż niebo miało tu odmienny, pomarańczowo– zielony odcień. Mgła sprawiała dziwne, obezwładniające wrażenie. Powietrze miało inny zapach, było chłodne i rześkie. Wszystko w tym miejscu wydawało się tak obce, tak niezwykłe. Jego moce

tkwiące gdzieś tam w jego wnętrzu również podpowiadały mu, że to miejsce było inne, pierwotne. Wyczuwał obecność smoka, moc jego oddechu. W gruncie rzeczy, nie mógł oprzeć się wrażeniu, że oto znaleźli się w legowisku smoka, szli po kłębach mgły powstałej z jego oddechu. W tym miejscu była magia. Już raz czuł się podobnie, kiedy przekraczali kanion – tu jednak owa moc wibrowała złowrogo. Thor był pewien, że żyły tu jakieś stworzenia – żadne z nich jednak nie było nastawione przyjaźnie. – A co będzie, kiedy spotkamy tych Kavos i powiedzą nie? – powiedział O’Connor do całej grupy, zadając pytanie, nad którym wszyscy po cichu się zastanawiali. – Co będzie jak nie dadzą nam pozwolenia? – kontynuował O’Connor. – Co wtedy? – Wówczas zmusimy ich, żeby je nam dali – odparł Elden. – Jeśli go nie otrzymamy, to będziemy musieli je sobie wywalczyć. Czy myślisz, że jakikolwiek wróg pozwoli ci w trakcie walki najechać jego miasta? To dlatego tu jesteśmy, no nie? Nie o to w tym chodzi? Reece wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia, o co w tym chodzi – powiedział. – Wiem jedynie to, co zapamiętałem z opowieści mojego starszego brata Kendricka. Opowiedział mi o swym pierwszym pobycie na wyspie. Jego dwaj najbliżsi przyjaciele tutaj wówczas zginęli. Thor poczuł, że przeszedł go dreszcz. Odwrócił się i spojrzał na Reece’a. Po wyrazie jego twarzy widział, że

Reece mówił poważnie. Pozostali tylko bardziej się zdenerwowali. – Jak? – spytał O’Connor. Reece wzruszył ramionami. – Nie chciał powiedzieć. – Naprawdę myślisz, że pozwoliliby legionistom tu umrzeć? – spytał Conval. – Czemu miałoby to służyć? Dziesiątkowanie własnych rekrutów? – spytał Conven. Reece wzruszył ponownie ramionami, po czym zamilkł i szedł dalej w ciszy. – Sam sobie odpowiedziałeś – powiedział nagle Malic. – Rekrutów. Wszyscy spojrzeli na niego ze zdziwieniem. Miał mroczny, gardłowy głos, który zdumiał Thora, gdyż nigdy jeszcze go nie słyszał. Malic nie spojrzał na nich, tylko wpatrywał się przed siebie, z ręką spoczywającą na rękojeści miecza, bawiącą się nią jakby to był jego najlepszy przyjaciel. Czarno–srebrna rękojeść błyszczała w dziennym świetle. – Rekrutów – powiedział. – Wszyscy jesteśmy rekrutami. Nie członkami. Nikt tak naprawdę nie jest pełnoprawnym członkiem legionu, dopóki nie ukończy szkolenia. W wieku dwudziestu lat. Jeszcze sześć lat przed nami. Próbują odsiać tych słabszych. Chcą potęgi złożonej z najbardziej elitarnych rycerzy na świecie. Jeśli się nam nie uda, mamy tu umrzeć. Nie dbają o to. No bo po co? W wioskach Kręgu są tysiące takich jak my.

Thor zaczął rozmyślać o tym, maszerując dalej w ciszy, przy akompaniamencie skrzypiących butów. Z każdym krokiem wchodzili coraz głębiej w pustkowie. Thor pomyślał o innych legionistach, tych wszystkich grupach – gdzie teraz były, z czym przychodziło im się zmierzyć. Cieszył się z towarzystwa, w którym przypadło mu teraz przebywać. Mijały godziny. Pierwsze słońce stanęło w zenicie i Thor czuł zmęczenie. Czuł, że traci koncentrację. Nagle, tuż obok siebie, usłyszał głośne bulgotanie i syk. Zeskoczył z drogi w samą porę. Obok niego zabulgotała ziemia. Na jego oczach zmieniła barwę na pomarańczową, potem jasnoczerwoną, aż w końcu zagotowała się i wybuchła. Lawa wystrzeliła wysoko do góry, iskrząc się i dymiąc, rozrzucając niewielkie płomyki wszędzie dokoła. Jeden z nich spadł na rękaw Thora. Pacnął go natychmiast dłonią. Ugasił, jednak zbyt późno i poczuł piekący ból. Krohn warknął, gotów zaatakować lawę. Thor odbiegł z pozostałymi dalej od źródła lawy, która z każdą chwilą wybijała coraz wyżej i wyżej. I mądrze postąpili, gdyż ziemia wokół źródła zaczęła się topić. – Co to za miejsce? – spytał William ze strachem. – Lepiej ruszajmy – powiedział Reece. Odwrócili się i podążyli na północ, pospiesznie oddalając się od buchającej lawy. Kiedy pokonali całkiem sporą odległość, tuż obok nich po drugiej stronie wybuchł kolejny gejzer lawy, tym razem bez żadnej zapowiedzi. William wrzasnął i uskoczył przed płomieniami, które

prawie otarły się o niego. Pospiesznie odeszli i od tego źródła lawy – lecz wówczas, nagle, wszędzie wokół nich i po horyzont zaczęły wystrzeliwać kolejne fontanny lawy. Zewsząd dochodziły odgłosy syczenia i bulgotania. Cały teren zaczął roić się od wybuchów niczym pole minowe. Mimo przerażenia, Thor nie mógł nie zauważyć piękna, z jakim wybuchy lawy rozświetlały otoczenie. Stali wrośnięci w ziemię, bojąc się wykonać krok w jakimkolwiek kierunku. Źródła lawy znajdowały się w oddaleniu dwudziestu stóp jedno od drugiego i ciężko byłoby przebrnąć między nimi. – Jak my mamy iść dalej? – spytał William. – Przynajmniej już wybuchły – powiedział Elden. – Teraz wystarczy iść między nimi. – A co jeśli wybuchną kolejne? – spytał William. Najwyraźniej nie mieli wyboru. Ruszyli przed siebie stąpając po polu lawy, ostrożnie omijając jej źródła. Na szczęście nowe nie wybuchały, lecz Thor wciąż zachowywał czujność. Kiedy wydawało się, że pozostawili niebezpieczny teren za sobą, wybuchło kolejne, ostatnie źródło, całkowicie ich zaskakując. Wytrysnęło przy O’Connorze, o wiele za blisko, aby zdążył na czas uskoczyć. Powietrze wypełniło się jego okrzykami, jak też odorem spalonego ciała. Kapka lawy przypaliła paskudnie prawy biceps O’Connora. Chłopiec wydzierał się jak opętany. Jego tunika stanęła w ogniu. Obok niego stał Malic, który z łatwością mógłby

pomóc mu ugasić płomienie. Ale nie zrobił tego. Thor i Reece skoczyli na O’Connora zwalając go z nóg i gasząc ogień. O’Connor wrzeszczał cały czas. Thor popatrzył na jego oparzenie – musiało strasznie boleć. Razem z Reece’em podnieśli go na nogi. Thor urwał kawałek swojej tuniki i obwiązał nim ramię O’Connora. – Dlaczego mu nie pomogłeś? – wrzasnął Reece do Malica. – Stałeś najbliżej. Mogłeś ugasić płomień. Thor myślał dokładnie to samo. Malic wzruszył nonszalancko ramionami i mimo tego uśmiechnął się do nich. – Niby dlaczego? – zapytał. – Dlaczego miałbym przejmować się tym, że się poparzy? Thor wlepił w niego oczy z niedowierzaniem. – Chcesz powiedzieć, że nie zależy ci na bezpieczeństwie swych braci? – spytał Elden. Malic uśmiechnął się ponownie, a Thor dostrzegł zło czające się w jego oczach. – Pewnie, że nie. W zasadzie, sam zabiłbym każdego z was, gdyby to przyniosło mi jakieś korzyści. Jego uśmiech nie znikał z twarzy. Thor wiedział, że Malic mówił poważnie. Sam jego widok, głębia drzemiącego w nim zła, przyprawiło Thora o dreszcze. Inni wlepiali w niego oczy, osłupiali. – Powinniśmy zabić cię tu, na miejscu – powiedział Elden. – To jazda – powiedział Malic. – Dajcie mi tylko powód, bym was pozabijał.

Elden podszedł do niego z gniewnym spojrzeniem, dobywając swego miecza – nagle jednak rozdzielili ich bliźniacy. – Szkoda czasu – Conven powiedział do Eldena. – On nie jest tego wart. Elden zatrzymał się wciąż rozgniewany. W końcu odwrócił się. Stojący przy Thorze Krohn najwyraźniej również nie żywił do Malica sympatii. Warknął w jego kierunku i za każdym razem spoglądał na niego ze zjeżonym włosem na karku. – Chodźmy stąd – powiedział Reece. – Możesz iść? – zapytał O’Connora, który stał między nimi ciężko oddychając i trzymając się za ramię. O’Connor przytaknął skinieniem głowy. – Piecze jak diabli. Ale dam radę. Ruszyli dalej przez pustkowie z duszą na ramieniu, spodziewając się w każdej chwili wybuchu kolejnego gejzeru. W końcu, po godzinie marszu, Thor nabrał pewności, że pozostawili niebezpieczny teren za sobą i rozluźnił się. Szli i szli, słońce rzucało coraz dłuższe cienie na ziemi, a Thor zastanawiał się, jak długo będą jeszcze tak iść i czy w ogóle znajdą tych Kavos. Jak bardzo pobłądzili? – Skąd wiemy, czy idziemy w dobrym kierunku? – spytał nagle William werbalizując myśli wszystkich członków swojej grupy. Odpowiedziała mu tylko cisza i gwizd wiatru. To

wystarczyło za odpowiedź – nikt tego nie wiedział. Godziny mijały jedna za drugą, a oni wciąż maszerowali przez pustkowie, rozgniatając piasek i kamienie pod stopami. Thorowi zaczęło dokuczać zmęczenie i głód. A przede wszystkim pragnienie. Chłodny poranek ustąpił upalnemu dniowi, a wiejący wiatr przynosił ze sobą jeszcze więcej piasku i gorącego powietrza. Oblizał usta. Był gotów zrobić wszystko za bukłak wody. Podniósł wzrok i zamrugał oczami. Wydawało mu się, że zauważył coś biegnącego w oddali. Wyglądało jak struś, chociaż poruszało się na tyle szybko, że nie był pewien, co zobaczył. Albo czy na pewno? Jakieś zwierzę, tu, pośrodku niczego? Mrużąc oczy spojrzał w tym kierunku ponownie. Poranna mgła w większości wyparowała i dzięki temu zauważył niewielki tuman kurzu. – Widziałeś? – spytał Reece’a. – Co? – powiedział Reece. – Ja widziałem – powiedział Conven. – Coś jakby zwierzę. Thor zaczął się zastanawiać. Idąc dalej zauważyli kolejne zwierzę szarżujące na nich. Wyciągnęli miecze, ale stworzenie poruszało się zbyt szybko i zdołało zmienić kierunek w ostatniej sekundzie. – Co do diaska? – spytał Conval. Tym razem Thor dobrze się przyjrzał zwierzęciu – miało czarno–żółte cielsko, okrągły brzuch, długie chude odnóża wysokie na przynajmniej dziesięć stóp, krótkie i grube

skrzydła zamiast ramion i potężną głowę. Wyglądało jak trzmiel na szczudłach. Nagle, niewiadomo skąd, nadbiegł kolejny i natarł na nich. Biegnąc w ich kierunku piszczał i łopotał skrzydłami, wywołując brzęczący dźwięk. Szarżował wprost na Thora. Thor dobył miecza i w ostatniej sekundzie zrobił unik. Kiedy stworzenie otarło się o niego, ciął mieczem, lecz było zbyt szybkie. Miecz przeciął powietrze z dala od cielska stworzenia. Krohn warknął i kłapnął zębami, ale również bez powodzenia. Thor nie mógł zrozumieć, jak coś tak dużego mogło się tak szybko poruszać. Na jego ramieniu, w miejscu otarcia przez zwierzę, pojawił się siniak. Chłopcy byli zdumieni, ale Reece pokiwał głową ze zrozumieniem. – Hemlocki – powiedział i rozluźnił się. – Są niegroźne, chyba że je sprowokujesz. – Niegroźne? – powiedział O’Connor. – To mi nie wyglądało na niegroźne. – W jaki sposób sprowokujesz? – powiedział Elden. – Masz na myśli coś w rodzaju wejścia na ich terytorium? Bo właśnie dokładnie to robimy. Thor zlustrował horyzont i nagle dostrzegł setki Hemlocków, czmychających we wszystkich możliwych kierunkach, brzęczących skrzydłami, gromadzących się w oddali, wydających jeden wielki jazgot niczym rój szerszeni. Biegały zygzakiem w prawo i lewo sprawiając, że wszyscy chłopcy przyrośli do ziemi. Stali tak

unieruchomieni, niepewni, co dalej. Wiedzieli, że jeśli pójdą dalej, zostaną zaatakowani. – Wycofajcie się powoli – powiedział Reece. – Nie spuszczajcie ich z oczu. Potraktują to, jako oznakę słabości. Zaczęli cofać się ostrożnie, krok za krokiem i po kilkunastu minutach znaleźli się poza terytorium stworzeń. – W tym kierunku nie możemy iść – powiedział Conval. – To chodźmy tędy – powiedział Conven. Skręcili ostro w prawo i podążyli wąskim szlakiem między dwiema górami. Kiedy tylko stracili stworzenia z oczu, puścili się biegiem, chcąc znaleźć się od nich jak najdalej . – Myślisz, że pójdą za nami? – spytał O’Connor. – Mam nadzieję, że nie – odparł William. Biegli mniej więcej przez godzinę i w końcu dotarli na drugą stronę gór, na kolejne pustkowie. Przestali biec – szli dysząc ciężko, oblani potem. Słońce przypiekało mocno i Thor dałby wszystko za łyk wody. Rozejrzał się i stwierdził, że pozostali towarzysze byli równie wyczerpani. – To idiotyczne – powiedział w końcu William. – Jak mamy ich znaleźć? Może akurat idziemy nie w tym kierunku co trzeba. – Najważniejsze, to iść cały czas przed siebie – powiedział Reece. – Ale dokąd? – spytał zirytowany Elden. – Może to wszystko to kolejne ćwiczenie – powiedział

O’Connor. – Chcą nas wszystkich pozabijać. Być może ci Kavos w ogóle nie istnieją. Może to wszystko to kolejny test – chcą sprawdzić jak daleko zajdziemy, zanim postanowimy zawrócić. Może oni wszyscy czekają na nas tam, skąd wyruszyliśmy. – Absurd – powiedział Elden. – Mamy zadanie. Nie możemy zawrócić. William przystanął. Wszyscy również zatrzymali się i popatrzyli na niego. – Myślę, że powinniśmy się obrócić – powiedział. – Jeśli nie będziesz szedł dalej, to ciebie…– powiedział Malic. Zanim dokończył zdanie usłyszeli odgłos kroków na pustynnym podłożu. Thor odwrócił się na pięcie i zobaczył tuzin najgroźniejszych wojowników, jakich kiedykolwiek widział w swoim życiu. Pędzili wprost na nich. Odziani cali na czarno, z odkrytymi mięśniami rąk i nóg. Na ich głowach spoczywały czerwone hełmy. Byli wysocy i szerocy, prężyli muskuły, nosili miecze i tarcze, oraz wszelkiego rodzaju śmiertelną broń. Wydali z siebie bitewny okrzyk. – Chyba ich znaleźliśmy – powiedział Malic. Kavos. Pojawili się znikąd i nie wyglądali na zadowolonych. Thor i inni stanęli naprzeciw nich, lecz nie mieli już czasu na jakąkolwiek reakcję. Żaden nie dobył miecza, nie wiedząc dokładnie, czy ich prowokować, czy raczej

próbować po dobroci. – Przybyliśmy prosić o waszą zgodę! – krzyknął Reece próbując ich udobruchać. – Nigdy! – wrzasnął ich dowódca. Thor i reszta jego drużyny chwycili rękojeści swych mieczy – jednak nawet na to było już za późno. Kavos zderzyli się z nimi. Poruszali się szybciej niż Thor mógł to sobie wyobrazić. Widział jak jego bracia unoszą miecze oraz tarcze. Po chwili rozległ się jeden wielki łoskot, kiedy legioniści zablokowali uderzenia wojowników Kavos. Thor podniósł swój miecz by zablokować cios wymierzony w jego bark. Uderzenie okazało się tak mocne, tak straszliwe, że potoczył się w tył o kilka kroków. Podniósł wzrok i zauważył, że wojownik zadaje kolejny cios. Zablokował i ten. Wówczas jednak ten wielki wojownik z długą, dziką brodą wychylił się i kopnął Thora mocno w klatkę. Poleciał w tył na kilkanaście stóp, całkowicie pozbawiony oddechu. Krohn warknął i skoczył na wojownika odciągając go od Thora i trzymając na dystans kiedy Thor leżał na ziemi. Wojownicy zwalili wszystkich z nóg – bliźniaków, Williama, Reece’a i O’Connora. Elden zdołał , dzięki swej sile, oddawać cios za cios, jednak i on nieźle obrywał. Thor nie mógł zrozumieć, skąd Kavos czerpali tyle sił – i dlaczego byli tak wrogo nastawieni. Wcześniej myślał, że wyrażą zgodę. Teraz zaś zrozumiał, że będzie musiał o nią walczyć

Sturlał się w bok, unikając kolejnego ciosu. Ostrze utknęło w ziemi i Thor wykorzystał tę chwilę – odwrócił się i walnął swoją tarczą w plecy wojownika. Usłyszał krzyk, po czym mężczyzna zwalił się na kolana. Thor podskoczył i kopniakiem wysłał go na ziemię. Wówczas jednak zaatakował go kolejny wojownik, powalając i jego na ziemię. Wylądował z hukiem na twarzy, znów pozbawiony tchu. Spróbował się przekręcić, ale Kavos, trzykrotnie od niego większy, przyszpilił go do ziemi. Mężczyzna sięgnął pazurami do jego twarzy, jednak Thor zdołał uchwycić jego dłoń i go powstrzymać. Mimo to, Kavos był zbyt silny. Thor skręcił głowę, w ostatniej sekundzie unikając palców napastnika, które zanurzyły się w piachu. Thor próbował zwalić wojownika z siebie, lecz ten był zbyt silny. Potoczyli się kilka razy, lecz wojownik skończył na górze przygważdżając Thora do ziemi. Mężczyzna sięgnął po coś i po chwili Thor ujrzał zagięty sztylet zmierzający prosto ku jego twarzy. Nic nie mógł zrobić. Przygotował się na uderzenie. Nagle pojawił się Krohn. Warcząc, wskoczył na mężczyznę i kąsał go w głowę. Wojownik wrzasnął i puścił Thora. Pojawił się Elden i grzmotnął wojownika w skroń. Kavos upadł na ziemię, a Thor skoczył na nogi i stanął przy Eldenie. Był wdzięczny Krohnowi i Eldenowi, jak nigdy. – Jestem ci dłużny – powiedział. Pojawili się inni wojownicy. Chłopcy stanęli im

naprzeciw z podniesionymi mieczami i zaczęli blokować uderzenia. Thor parował ciosy, skacząc to w przód, to w tył. Uderzenia mieczy dzwoniły w powietrzu. Cofał się jednak coraz bardziej, ledwie utrzymując swój miecz. Wojownicy byli po prostu zbyt silni, zbyt szybcy. Thor nie był w stanie już dłużej ich powstrzymywać. Zdesperowany, poczuł przypływ energii, siły, która wzrastała w jego ciele. Poczuł uderzenie niesamowicie gorącej fali, która przepłynęła przez nogi, ręce i ramiona do jego dłoni. Nagle ktoś wybił miecz z jego dłoni. Thor stanął całkowicie bezbronny. Kiedy Kavos zamachnął się, by uderzyć ponownie, Thor poczuł, że jego dłonie dosłownie zapłonęły. Musiał zdać się na swój instynkt. Oparł stopy pewnie na podłożu, wyprostował dłoń i skierował swoją energię ku wojownikowi. Z jego rąk wyleciała złota kula energii i uderzyła mężczyznę prosto w pierś. Poleciał w powietrze na dobre dwadzieścia stóp, wrzeszcząc wylądował na plecach i już nie wstał. Pozbawiony przytomności. Inni musieli to zauważyć, gdyż zaprzestali walki i spojrzeli ze zdziwieniem na Thora. Thor kierował dłoń z jednego wojownika na drugiego i tak po kolei ciskał kulami energii w każdego, powalając wszystkich na plecy. Najpierw znokautował napastnika Reece’a, potem Eldena, O’Connora i całą resztę. Ocalił wszystkich towarzyszy broni, oszczędził im paskudnych ciosów zadawanych przez atakujących. Jeden Kavos wyróżniał się spośród innych. Był większy,

a jego zbroja miała inną barwę. Wyglądał na dowódcę. Natarł na Thora. Thor odwrócił się w jego kierunku i posłał kolejną kulę energii. Jednakże wojownik zdołał zbić ją z drogi, zanim do niego dotarła. Podszedł trzy kroki do Thora, chwycił za koszulę, podniósł wysoko do góry na kilka stóp, aż zrównali się wzrokiem. Trzymał go tak i wpatrywał się z gniewem. Thor poczuł przepływającą przez tego człowieka niesamowitą energię i zdał sobie sprawę, że był całkowicie bezradny. Gdyby chciał go zabić, Thor był pewien, że zrobiłby to. Po kilku sekundach wyraz twarzy wojownika zmienił się, złagodniał i wkrótce przeobraził w uśmiech. – Podobasz mi się – warknął głębokim, pradawnym głosem. – Chcę, byś tu został. Odchylił się i rzucił Thora wysoko w powietrze. Chłopiec wylądował z impetem na ziemi, przeturlał się kilka razy i ponownie nie mógł złapać tchu. Leżał, ciężko chwytając oddech i spoglądając na wojownika. Mężczyzna roześmiał się, po czym odwrócił i zaczął odchodzić. – Witajcie na Wyspie Mgieł – powiedział.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Erec obudził się wczesnym świtem w nieznanym sobie łożu, usiadł wyprostowany i rozejrzał, próbując zorientować się w sytuacji. Przypomniał sobie: był w karczmie. Z powodu Alistair. Wyskoczył na podłogę i ubrał się w mgnieniu oka, gotując się na to, co go czekało. Nie kładł się przez większą część nocy. Czuł krew pulsującą w żyłach coraz mocniej z każdą myślą o Alistair. Jej twarz tkwiła mu uparcie w umyśle. Ledwie panował nad sobą wiedząc, że spała w izbie na dole, pod tym samym dachem. Nie mógł uspokoić się również dlatego, iż jak dotąd nie zgodziła się przyjąć jego oświadczyn. Kiedy wkładał na siebie kolczugę, zauważył pierwsze promienie słońca przebijające przez skrzywione okiennice i pomyślał, że nareszcie nadszedł ten dzień. Dzień, w którym rozpocznie się jego nowe życie, pierwszy dzień ze stu dni turniejowych, w których wywalczy sobie żonę. Teraz miał powód by walczyć. Jeśli go zechce, będzie walczył dla niej. Obserwował, jak pierwsze słońce rozjaśnia powoli świat, kreśli zarys drzew; słuchał pierwszych porannych śpiewów ptaków i nagle zrozumiał coś, co nie dawało mu spokoju: jeśli ona się zgodzi, będzie to dzień, który odmieni jego życie. Spotkał wiele kobiet w swoim życiu, ale nigdy nie poczuł tego, co obudziło się w nim na widok

Alistair. Kiedy znalazł ją później w karczmie, nie oczekiwał, że ponownie to poczuje. Ku swemu zdziwieniu jednak zdał sobie sprawę, iż nadal to czuł, a nawet jeszcze silniej. Nie przywidziało mu się . Poczuł natychmiastowe oddanie i wierność. Pewność, że na zawsze chce zostać u jej boku. Nie wiedział, czy i ona żywiła podobne uczucia. Nie potrafił również stwierdzić, czy postąpiła wczoraj w ten sposób, gdyż była poruszona, czy raczej po prostu nie była nim zainteresowana. Musiał się tego dowiedzieć. Nie spocznie, póki nie otrzyma odpowiedzi. Skończył się ubierać, zebrał broń i opuścił pospiesznie komnatę. Jego kroki rozniosły się w korytarzu dźwięcznym echem jego ostróg i skrzypieniem drewnianej podłogi. Zszedł po schodach i wszedł do głównej izby, pustej, nie licząc jego. Pozostali spali jeszcze. Usiadł przy jednym z pustych stołów, żeby zaczekać. Żywić nadzieję. Czy już się obudziła? Zastanawiał się. Czy chociaż jej zależało? Chwilę potem otworzyły się drzwi do kuchni. Karczmarz wystawił głowę, popatrzył z dezaprobatą na Ereca i zatrzasnął je natychmiast. Rozległy się krzyki, brzęk garnków i po chwili drzwi otworzyły się ponownie. Stanęła w nich Alistair. Na jej widok odjęło mu mowę. Miała na sobie to samo odzienie, co wczoraj. Jej włosy były w nieładzie. Po jej wyglądzie zorientował się, że obudzono ją na prędce. Wyglądała również na zmęczoną, jakby nie spała zbyt wiele. Mimo wszystko jednak, dla niego jawiła się piękna jak zwykle. Jej wielkie niebieskie oczy błyszczały w

porannym świetle, emanowały energią, jakiej jeszcze nigdy nie doświadczył. Podbiegła do jego stołu z kuflem piwa w ręce, z głową opuszczoną w pokorze, i postawiła go przed nim, nadal unikając jego spojrzenia. Niczego innego tak nie pragnął, jak móc spojrzeć w tej chwili w jej oczy, poznać, co czuła do niego. Już miał się do niej odezwać, kiedy nagle pojawił się za nią karczmarz. Alistair wpadła w popłoch, uderzyła w stół i niewielka ilość piwa poleciała na podłogę. – No i patrz, co narobiłaś! – wrzasnął na nią karczmarz. – Brudna, głupia dziewczyno! Wytrzyj to! Erec zaczerwienił się usłyszawszy te inwektywy. Poczuł, że rośnie w nim gniew. Alistair odwróciła się zdenerwowana i niechcący potrąciła kufel, który potoczył się po stole, spadł i uderzył w ziemię z łoskotem. Napitek prysnął we wszystkie strony. – Głupia dziewucho! – wrzasnął karczmarz. Zamachnął się wielką otwartą dłonią z zamiarem uderzenia Alistair w twarz. Erec był jednak szybszy – zdał się na swój żołnierski instynkt, skoczył z ławy i złapał rękę karczmarza w pół uderzenia. Chwycił go mocno za nadgarstek, na sekundę przed uderzeniem, i przytrzymał w miejscu. Mężczyzna popatrzył na niego ze złością, jednak Erec był silniejszy. Jedną ręką wykręcił mu nadgarstek do tyłu, zmuszając karczmarza do padnięcia na kolana. – Jeśli jeszcze raz podniesiesz na nią rękę – powiedział

Erec, po czym wyjął sztylet i przyłożył go do szyi karczmarza, – Bóg mi świadkiem, zabiję cię. Karczmarz przełknął i rozwarł oczy szeroko ze strachu. – Mój panie, proszę, nie rób mu krzywdy – łagodnym tonem powiedziała Alistair. Jej głos ułagodził go, stłumił nieco jego gniew, zwłaszcza, że karczmarz przełknął ślinę, a na jego czole pojawiły się krople potu. – Nie tknę jej – powiedział zachrypiałym od przylegającego do gardła ostrza głosem. – Przyrzekam. Erec puścił go. Karczmarz opuścił ramię i zaczął rozcierać obolały nadgarstek, oddychając ciężko. – Przyłączysz się? – spytał Erec dziewczynę i wskazał miejsce przy stole, naprzeciwko siebie. – Ona ma robotę! – wrzasnął karczmarz i wstał na nogi. – Jeśli wygram turniej i jeśli ona się zgodzi, wówczas zostanie moją żoną – powiedział Erec. – Już nigdy nie będzie musiała pracować. – Może i zostanie twoja żoną – warknął karczmarz – jednak nie zwolni jej to z posługi u mnie. Terminuje u mnie jako służąca. Jeszcze przez całe cztery lata, zgodnie z umową. Erec spojrzał na Alistair, ona na niego i pokiwała głową ze łzami w oczach. – To prawda, mój panie. Jak widzisz, nie jestem odpowiednią żoną dla ciebie. Jestem związana umową. Muszę spłacić swój dług, zanim będę wolna. Erec odwrócił się i popatrzył gniewnie na karczmarza.

Nienawidził go i żywił odrazę, której nie spodziewałby się u siebie. – Powiedziałem ci już, że spłacę jej umowę, jeśli zgodzi się za mnie wyjść. Ile wart jest ten kontrakt? – spytał Erec. – To nie twoja sprawa… – Odpowiedz! – warknął Erec kładąc dłoń na sztylecie. Karczmarz musiał wyczuć, że Erec mówił zupełnie poważnie, ponieważ przełknął i odwrócił się. – Zwykły sługa otrzymuje pokój, wyżywienie i 100 pensów za siedmioletni kontrakt – powiedział. – Jeśli wygram walki na kopie, a ona zgodzi się za mnie wyjść, wykupię jej kontrakt u ciebie. W gruncie rzeczy zapłacę ci potrójnie. Erec podniósł przytwierdzoną do pasa sakiewkę i rzucił na stół. Wylądowała z brzękiem. – 300 pensów w królewskim złocie – oznajmił Erec. Karczmarz spojrzał w dół z wybałuszonymi oczami. Oblizał wargi z chciwością, spoglądając to na Ereca, to na Alistair. Chwycił sakwę, zważył w dłoni i otworzył, przeglądając jej zawartość. W końcu wepchnął ją do swej kieszeni i wzruszył ramionami. – A bierz ją sobie – powiedział. – To twoje pieniądze. Tylko głupiec wyrzuciłby tyle złota za sługę. – Proszę, mój panie, nie rób tego – zawołała Alistair do Ereca. – To o wiele za dużo! Nie jestem tego warta! Karczmarz miał już odejść, ale zawrócił. – A jeśli nie wygrasz turnieju? I jeśli ona nie zgodzi się

zostać twoją żoną? – zapytał. – Jeśli ona odzyska wolność – powiedział Erec – będziesz mógł zachować złoto. Karczmarz uśmiechnął się, odwrócił i opuścił izbę zatrzaskując za sobą kuchenne drzwi. W końcu zostali sam na sam. Erec odwrócił się i spojrzał na nią. – Czy twoim życzeniem jest poślubienie mnie? – zapytał z powagą, na jaką nigdy jeszcze się nie zdobył. Alistair opuściła głowę pokornie. Erec czekał na odpowiedź z mocno bijącym sercem. Co będzie, jeśli powie nie? – Mój panie, nie potrafię wyobrazić sobie większego zaszczytu, marzenia, którym dla każdej dziewczyny w królestwie byłoby zostanie twoją żoną. Lecz ja na to nie zasługuję. Jestem zwykłą służką. Skalasz swe dobre imię, jeśli ze mną zostaniesz. Serce Ereca wezbrało nową falą miłości do niej. W tej jednej chwili dobrze wiedział, że nie obchodziło go, co inni sobie pomyślą – chciał spędzić resztę życia u jej boku. – Wyjdziesz za mnie? – spytał wprost. Spuściła głowę. Erec podszedł jeden krok, położył delikatnie dłoń na jej brodzie i podniósł ją. Spojrzała na niego, a jej oczy tonęły we łzach. – Płaczesz – powiedział zdruzgotany. – To znaczy, że nie. Potrząsnęła głową. – Te łzy to z radości, mój panie – powiedziała. – Od chwili, kiedy ciebie ujrzałam, nie chciałam niczego

innego. Moje serce było zbyt przejęte, by móc wyrazić to słowami. Nigdy nie śmiałabym nawet o tym marzyć. Padli sobie w objęcia. Erec trzymał ją mocno, a dotyk jej ciała schowanego w jego ramionach napawał go uczuciem silniejszym niż cokolwiek w jego życiu. – Proszę, mój panie – wyszeptała mu do ucha. – Wygraj turniej. Wygraj go dla mnie.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Thor stał razem z pozostałymi członkami legionu próbując złapać oddech. Pot obficie spływał mu po całym ciele. Drugie słońce stało w zenicie chłoszcząc promieniami po głowie. Jak gdyby ten dzień jeszcze nie dał im w kość. Kiedy uzyskali zgodę Kavos i dotarli z powrotem do legionu poprzedniej nocy, wszyscy padli w końcu na pustynny piasek. Thor miał wrażenie, że dopiero co zamknął oczy, kiedy obudzono go bladym świtem następnego dnia. Od tego czasu przez cały dzień ćwiczyli bez ustanku. Był to pierwszy dzień Rytuału, bardziej wyczerpujący niż mógł sobie wyobrazić. Od samego rana walczyli w sparingach, dzieląc się na grupy bez względu na wiek. Godzinami ćwiczyli rzucanie włóczniami do ruchomych celów, zderzanie się tarczami, ćwiczenia z cięższymi mieczami, przeskakiwanie nad jarami, zapasy z innymi legionistami. Kiedy obrócił się i rozejrzał, zauważył że wszyscy chłopcy wyglądali na wyczerpanych. Jakby wcisnęli tydzień ćwiczeń w jeden poranek bez żadnej przerwy na odpoczynek. Bolał go każdy mięsień. Nie wyobrażał sobie, jak mieliby utrzymać takie tempo przez sto dni. A może właśnie o to chodziło. W końcu dowódcy zgromadzili ich wszystkich razem. Stał, próbując złapać oddech i spoglądał na Kolka, który

chodził między nimi. – Nie bez powodu znaleźliście się na tej wyspie – zagrzmiał. – Tutejszy trening różni się od wszystkich prowadzonych gdzieś indziej na świecie. Gdybyśmy chcieli szkolić was technicznie, zostawilibyśmy was w Kręgu. Tutaj zaś ćwiczenia mają wyjątkowy charakter, wyjątkowy dla treningu wojownika, mają coś, czego nie nauczycie się nigdzie na świecie. Ta wyspa znana jest jako poligon elitarnych wojowników każdego królestwa – nie tylko Kręgu. Przybywają tu ze wszystkich zakątków świata by trenować, uczyć się wojennej techniki od siebie nawzajem, by ścierać się ze sobą. Teraz przyszła kolej na was, teraz wy stawicie czoło najlepszym z najlepszych. – W SZYKU! – wrzasnął Kolk. Chłopcy ustawili się w dwuszeregu, jeden przy drugim. Thor stanął obok Reece’a i zaczęli maszerować w górę stromego wzgórza. Krohn kroczył tuż obok nich. Thor podniósł wzrok i zauważył, że wzgórze pięło się wysoko do nieba. Słońce oślepiało oczy. Nie mógł uwierzyć, że szli tak wysoko. Już samo dotarcie tutaj, na płaskowyż, gdzie trenowali sparingi, zajęło wiele godzin. Wejście na szczyt tej góry zajmie im kilka kolejnych. Reece sapał głośno nie mogąc złapać tchu. – Wiesz, że nie każdy wraca – powiedział Malic. Mówił do Williama, który szedł razem z nim. Thor dostrzegł przerażenie w oczach Williama i zrozumiał, że Malic chciał go wystraszyć. Malic musiał wyczuć, że William nie był tak twardy jak pozostali. Wyglądało na to, że Malic

postanowił go złamać. Thor nie mógł pojąć, o co mu chodziło. Czy pałał nienawiścią do każdego wokół? Czy też urodził się już taki zły? – Co masz na myśli? – spytał przestraszony William. – Pewną liczbę – odparł Malic. – Legionistów. Nawet jeśli się dobrze spiszemy, muszą zostawić tu jakiś odsetek – powiedział . – Nie gadaj bzdur – powiedział Reece. – Mówię, co słyszałem – odparł Malic. – Nie każdy zasługuje na miejsce w legionie – poprawił Elden obróciwszy się do nich. – Ale nie dlatego, że jest jakiś odsetek. Zwyczajnie odpadają. To zależy od osiągnięć. – Nie zostawiliby nas tutaj, na tej wyspie, co? – spytał William bojaźliwym głosem. – Oczywiście, że tak – odparł Malic. William spojrzał na otoczenie ponownie z poczuciem strachu. Dobiegł ich okropny skrzek. Wszyscy podnieśli wzrok. Wielki ptak spadł z wysokiego nieba, zawisł nad nimi i zaczął krążyć. Wyglądał jak myszołów, ale miał trzy głowy i długi, żółty ogon. Najwyraźniej przyglądał się Williamowi. Zaskrzeczał ponownie i wzniósł ogon. – Co to? – spytał William. – Galtross – powiedział Reece. – Padlinożerca. – Powiadają, że wybiera żywe trupy – dodał Malic. – Za kimkolwiek poleci, ta osoba wkrótce umrze. Ptak zaskrzeczał wprost na Williama. Thor widział, jak w chłopcu wzbiera przerażenie.

– Dlaczego nie odczepisz się od niego? – powiedział do Malica. – Będę robił z nim, co mi się podoba – powiedział Malic. – A kiedy skończę, zabiorę się za ciebie. Thor zauważył, jak ręka Malica powędrowała za pas, do sztyletu. Krohn warknął na Malica. – Tylko tknij mojego przyjaciela, to mój nóż poczujesz w plecach – powiedział do niego Reece. – I mój – dodał O’Connor. Malic jednak uśmiechnął się tylko, niewzruszony. W zasadzie to nawet zaśmiał się, odwrócił i pomaszerował dalej. – Jeszcze wiele dni Rytuału przed nami – powiedział złowieszczym tonem i zamilkł. Ich grupa maszerowała dalej spięta, w ciszy. Góra stawała się coraz bardziej stroma tak, że wkrótce musieli opaść niemal na ręce i kolana i czołgać się do przodu. Po jakimś czasie, który zdawał się trwać wiecznie, a nogi Thora piekły niemiłosiernie, dotarli na rozległy płaskowyż na samym szczycie góry. Wszyscy chłopcy łącznie z Thorem padli na ziemię ze zmęczenia. Leżeli dysząc głośno, pochłonięci obłokiem prawdziwej chmury. Nic dosłownie nie było widać, mgła spowiła wszystko dokoła. Thor leżał ciężko oddychając, zmęczony bardziej niż wydawało mu się to możliwe. – WSTAWAĆ! – ktoś krzyknął.

W jakiś sposób Thor zmusił się, żeby wstać razem z pozostałymi chłopcami. W tym momencie chmura uniosła się. Thor zszokowany zauważył stojącą nieopodal dużą grupę najróżniejszych wojowników. Na ich czele stal najgroźniejszy wojownik, jakiego Thor kiedykolwiek widział w swoim życiu. Jego skóra miała jasnozielony odcień. Miał łysą głowę. Rozmiarem przewyższał trzech mężczyzn. Na sobie miał tylko krótkie spodenki. Jego mięśnie napinały się pod skórą. Trzy blizny biegły w poprzek jego klatki, brakowało mu jednego oka, a do pasa przytwierdzona była różnego rodzaju broń. Był jednoosobową armią. Za nim stał tuzin wojowników różnych rozmiarów, ras i kształtów. Wyglądali egzotycznie. Thor zgadywał, że pochodzili z krain położonych daleko poza granicami Kręgu. Poczuł, że zabrakło mu tchu. Prawdziwi wojownicy. Mężczyźni, których uważał za swoich bohaterów. Nigdy nie spotkał nikogo, kto pochodziłby spoza Kręgu, nie mówiąc już o wojowniku. – To Kibotu – oznajmił Kolk. – Zamieszkuje tu i szkoli. To do niego po naukę przybywają wojownicy z całego świata. Szkoli najlepszych, a i sam jest jednym z nich. Kibotu skinął głową z szacunkiem w stronę Kolka, po czym przyjrzał się członkom legionu. Thor czuł, jakby wojownik świdrował go wzrokiem na wskroś. Czuł się mizerny w jego obecności. – Co roku przyprowadzają nam tu nowych, młodych wojowników. Co roku niektórym z nich udaje się

przetrwać, innym nie. Moc wojownika tkwi w jego sercu. W jego zahartowanym duchu. Ta wyspa ma wpoić w was ducha wojownika. Ona nie wybacza. Nie popełniajcie błędów. Traktujcie ją z szacunkiem, a ona odpłaci wam tym samym. Thor spojrzał ponad ramieniem Kibotu i dostrzegł zarysy terenu ćwiczeń. Były tam przeróżne budowle, przepastne pola potyczek, dziesiątki wojowników uwijało się w pocie, walcząc przy użyciu wszelkiej, możliwej do wyobrażenia sobie broni. Strzelali z łuków do tarcz, ciskali włóczniami, atakowali manekiny mieczami, szarżowali i potykali się na kopie. To miejsce tchnęło wojowniczym duchem. – Będziecie ćwiczyli tutaj razem z nami co dzień dopóki wasz Rytuał nie dobiegnie końca, dopóki wasz duch nie nabierze ogłady. Nie marnujcie ani chwili. Zająć pozycję! Chłopcy popatrzyli po sobie ze zdziwieniem. – Podzielić się na ośmioosobowe grupy! – rozkazał Kolk. – Znacie siebie. Wybierzcie sprawność i nie przestańcie jej doskonalić, aż wam powiem! Legioniści zerwali się do biegu i ruszyli w stronę placu ćwiczeń. Thor razem ze swoim zespołem skierowany został na odległy kraniec, by ćwiczyć rzucanie włócznią. Teraz czekał na swoją kolej. Chłopcy podnosili włócznie i jeden za drugim ciskali do odległej tarczy – kawałka drewna wyciętego na kształt okręgu umocowanego do drzewa. Jeden po drugim nie trafiali. Tarcza była po prostu zbyt mała i wisiała zbyt daleko od nich. Żadna włócznia

do niej nie doleciała. Przyszła jego kolej. Podniósł długą, zrobioną z brązu włócznię. Była dłuższa i cięższa od wszystkich, które miał do tej pory w ręku. Wycelował w tarczę. Była tak daleko, dalej, niż jakakolwiek rzecz, do której kiedykolwiek celował. Nie potrafił pojąć, jak niby miało mu się to udać. Zrobił trzy kroki i rzucił. Z zażenowaniem stwierdził, że upadła w piachu kilkanaście stóp od celu. – Rzucaj całym ciałem – dobiegł go czyjś surowy glos – nie umysłem! Thor odwrócił się i zobaczył Kibotu, który sam we własnej osobie pojawił się przy nim i zerkał ze zmarszczonymi brwiami. Podszedł do włóczni, podniósł jedną, jakby była wykałaczką, wziął jeden krok i rzucił. Pomknęła w powietrzu niczym piorun i uderzyła dokładnie w środek tarczy. Thor nie mógł uwierzyć. Czuł się przy tym wojowniku jak zwykły pachołek. Zaczął się zastanawiać, dlaczego Kibotu podszedł akurat do niego. – Jak to zrobiłeś? – zapytał. – To nie ja – odparł szorstko Kibotu. – To włócznia. W tym tkwi twój problem. Nie ma więzi między tobą i twoją bronią. A musicie stanowić jedność. Kibotu położył kolejną włócznię w ręce Thora. Odciągnął jego ramię do tyłu i nagiął szyję tak, by wycelować dokładnie w środek tarczy. – Zamknij oczy – rozkazał.

Thor postąpił zgodnie z poleceniem. – Kiedy zrobisz wykrok, twoim wewnętrznym okiem zobacz, jak włócznia wbija się w tarczę. Nie puszczaj jej. Pozwól, żeby to ona puściła ciebie. Thor skupił się. Poczuł włócznię w sposób, jakiego nigdy jeszcze nie doświadczył. Poczuł przypływ energii w całym ciele. Odetchnął głęboko. Otworzył oczy, postąpił kilka kroków do przodu i rzucił. Tym razem jednak czuł ją jakoś inaczej. Była lżejsza, idealna. Nie musiał patrzeć. Wiedział, jaki będzie efekt. Czuł to. Zobaczył to, co już dobrze wiedział: włócznia trafiła idealnie w środek tarczy. Jedyny skuteczny rzut spośród wszystkich chłopców, którzy nie zdołali trafić chociażby w jej pole. Thor odwrócił się i uśmiechnął, oczekując pochwały od Kibotu. Ku jego zdziwieniu jednak Kibotu zdążył już odejść. Thor nie wiedział, czy to miało oznaczać, że był zadowolony, czy raczej rozczarowany. Nadal też nie wiedział, dlaczego wojownik potraktował go tak wyjątkowo. Ćwiczenia trwały cały dzień. Trenowali różne umiejętności –jedna po drugiej, aż w końcu zabrzmiał róg i zapanował chaos. Zanim Thor zdążył zorientować się w sytuacji, wszyscy chłopcy rozbiegli się po polu. Spostrzegł Malica, który pędził wprost na niego ze sztyletem w dłoni. Malic spojrzał na niego gniewnie. Thor zauważył w tym

spojrzeniu jego mordercze zamiary. Malic rzucił się na niego próbując wbić mu sztylet w serce. Wszystko potoczyło się zbyt szybko – Thor nie mógł w porę zareagować. Przygotował się na uderzenie wiedząc, że za chwilę zginie. Nagle pojawił się przed nim Krohn. Z wyskoku opadł na klatkę Malica i zatopił w niej kły; Malic potknął się zaskoczony. Spróbował zrzucić Krohna z siebie. Zanim Thor zareagował, ktoś zaatakował go od tyłu i przygniótł do ziemi, wciskając jego twarz w podłoże. Thor spróbował wstać, zrozumieć, co się dzieje, widząc jak wszędzie wkoło legioniści również zmagają się z tym problemem. Odwrócił się i zobaczył kogoś na sobie. Był to jeden z tych egzotycznych wojowników, pochodzących z odległych krain. Starał się przytrzymać Thora na ziemi. Dopiero wówczas zdał sobie sprawę, że odgłos rogu oznaczał zakończenie ćwiczeń. Rozpoczęły się zapasy. Tylko dlaczego Malic natarł na niego ze sztyletem? Nikt inny nie miał przy sobie broni. Thor nigdy nie uczył się zapasów. Czuł palący ból w ramieniu, które wojownik, młody – mający góra osiemnaście lat, ciemną brązową skórę, potężne żółte oczy, łysą głowę i bliznę ciągnącą się nad brwią, odgiął do tyłu i przycisnął do jego pleców. Był znacznie silniejszy, niż Thor mógł przypuszczać. Thor czuł, że jego ręka za chwilę pęknie. Zwijał się i walczył, lecz nie potrafił uwolnić się z uścisku wojownika.

– PODDAJ SIĘ! – wrzasnął mężczyzna. Thor jednak nie zamierzał poddać się tak szybko. W chwili, kiedy jego ramię nie mogło zgiąć się już więcej i myślał, że zaraz się złamie, usłyszał odgłos biegnących stóp, potem kopnięcia, i poczuł, że wojownik zwalił się z jego pleców. Thor spojrzał w górę chcąc podziękować swemu wybawcy, bez względu na to, kim był – i zdumiał się, kiedy mrugnąwszy oczyma w oślepiającym słońcu, zobaczył Malica. Chłopiec oswobodził się z kłów Krohna, po czym zwalił wojownika z pleców Thora. Z całych sił kopnął go w głowę, kiedy ten leżał na ziemi, i wyjął swój sztylet. Doskoczył do wojownika w chwili, kiedy ten się obrócił i zatopił mu ostrze w sercu. Wojownik wydał przeraźliwy krzyk. Krew płynęła obficie z jego klatki, zabarwiając cały sztylet na czerwono. Thor usiadł przerażony, nie mogąc uwierzyć w to, co się dzieje. Czuł się okropnie: to wszystko potoczyło się zbyt szybko. Nie miał czasu na jakąkolwiek reakcję. Najwyraźniej, w tym ćwiczeniu nie należało używać broni. Tylko dlaczego Malic zabił tego wojownika? Zanim się zorientował, Malic rzucił się w jego stronę i włożył zakrwawiony sztylet do jego dłoni, po czym odbiegł pospiesznie. Rozległ się kolejny dźwięk rogu i nagle otoczyły go dziesiątki wojowników. Spoglądali na niego gniewnym wzrokiem. W pewnej chwili rozstąpili się i przepuścili Kibotu i Kolka.

– Coś ty zrobił? – wydarł się Kibotu. – Zabiłeś jednego z moich wojowników w trakcie ćwiczeń! – Nikogo nie zabiłem! – zaprotestował Thor i spojrzał w dół na zakrwawione ostrze. – Ja tego nie zrobiłem! – To skąd ten sztylet w twojej dłoni? – krzyknął Kibotu. – To dzieło Malica! – wrzasnął Thor. Rozległ się stłumiony okrzyk i wszyscy odwrócili się w stronę Malica. Pojawił się wleczony przez dwóch wojowników. Thor wstał. Coraz więcej osób gromadziło się wokół niego. Czuł ich spojrzenia na sobie. – Nie zabiłem tego człowieka! – skłamał Malic. – Widziałem, jak Thor to zrobił. To przecież jego sztylet. A ten mężczyzna zaatakował go. – Czy zaprzeczysz, że ten wojownik natarł na ciebie? – zażądał Kibotu od Thora. – To prawda, zaatakował mnie. Walczyliśmy ze sobą. Prawie złamał mi rękę. – Więc przyznajesz, że wbiłeś w niego sztylet? – powiedział Kibotu. – Nie! Nie zrobiłem tego. Przysięgam. – Zapytam więc ponownie: dlaczego to ty trzymasz sztylet? Jeden z wojowników podszedł do Thora, wyrwał sztylet z jego dłoni i podał Kibotu. Kibotu obejrzał go i podał Kolkowi. Kolk podniósł go do słońca i przyjrzał się mu uważnie. Skinął z ponurą miną.

– To sztylet Thora – potwierdził. – Ale to nie ja go zabiłem! – błagał Thor. – To Malic go wbił! Kibotu zaczął przyglądać się raz Thorowi, potem Malicowi. – Jeden z was kłamie. Wasz los to rozsądzi. Mordercę należy ukarać. Na tej wyspie wierzymy, że tylko Cyklop potrafi rozstrzygać ostatecznie. Ktokolwiek stanie przed jego obliczem i przeżyje, jest niewinny. Ktokolwiek zginie z jego ręki, przeznaczenie uznaje go winnym. Kibotu podszedł bliżej i westchnął. – Wasza dwójka zmierzy się z Cyklopem. Który przeżyje, będzie niewinny. Który umrze, niech tak pozostanie. Krew żąda krwi. Thor przełknął ślinę. Cyklop? Nie potrafił wyobrazić sobie walki z takim potworem, bez względu na to, że był niewinny. Poczuł, jak ktoś schwytał go obcesowo z tyłu i związał ręce sznurem tak mocno, że aż wpił się w skórę. Malic również został związany. Popychani przez wojowników podążyli ze wszystkimi przez płaskowyż i dalej w dół stromej góry. Krohn szedł blisko Thora i ani myślał zostawić go samego. Drugie słońce chyliło się ku zachodowi. Thor objął wzrokiem rozpościerający się poniżej teren wyspy. Z tego miejsca widział niebo mieniące się odcieniami szkarłatu i fioletu. Daleko u podstawy góry znajdowały się jaskinie, dziesiątki jaskiń. Usłyszał ryk, który zatrząsł ziemią wkoło. Wiedział, że

prowadzą go prosto do legowiska potwora.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Gwendolyn biegła zamkowymi korytarzami. Była spięta, przerażona ponad miarę i nie potrafiła myśleć o czymkolwiek innym niż uwięzieniu Kendricka i jego przyszłej egzekucji. Gareth posunął się za daleko. Nie mogła przyglądać się temu bezczynnie. Jednocześnie czuła się taka bezradna. Musiało być coś, co mogłaby teraz zrobić, jakiś sposób, żeby mu pomóc. Była zdecydowana dowiedzieć się tego. Schodziła po spiralnych kamiennych schodach coraz niżej, coraz głębiej w czeluście zamku. Minęła nawet poziom z izbami dla służby, kilka kolejnych, aż w końcu dotarła do żelaznych drzwi. Nie marnowała ani chwili: podeszła do nich i zaczęła walić w nie pięściami. Czekała pozbawiona tchu, z ciężko bijącym sercem, aż w końcu jeden ze strażników je otworzył. Inny uniósł pochodnię i rozświetlił panujący tu mrok. – Moja pani – powiedział stojący na środku strażnik. – Czy to nie jest córka króla? – zapytał inny. – Byłego króla – jeszcze inny poprawił. – Obecnego i na wieki – poprawiła stanowczym tonem Gwen i podeszła bliżej. – To ja. – Co robisz tu na dole? – zapytał jeden z nich z wybałuszonymi oczyma. – To nie miejsce dla damy. – Muszę zobaczyć się z moim bratem Kendrickiem. Strażnicy popatrzyli po sobie nerwowym wzrokiem.

– Wybacz, pani, lecz Kendrickowi nie wolno z nikim się widywać. Ścisłe królewskie rozkazy. Gwendolyn popatrzyła na strażnika z determinacją. Już podjęła decyzję. Czuła w sobie narastającą siłę. Siłę swego ojca. – Spójrz mi w twarz – powiedziała. – Znasz mnie od dzieciństwa. A i ja przez całe swoje życie widziałam, że jesteś wiernym i posłusznym sługą mego ojca. Twarz dowódcy straży, poorana zmarszczkami, złagodniała. – To prawda, moja pani. – Czy uważasz, że mój ojciec zabroniłby mi spotkać się z moim własnym bratem Kendrickiem? Zamrugał oczyma w zadumie. – Twój ojciec niczego ci nie zabraniał. Jego miłość do ciebie była bezgraniczna. Nigdy nie odwołał rozkazu mówiącego, że Gwendolyn zawsze dostaje to, czego pragnie. Gwen skinęła głową. – No widzisz – powiedziała. – A teraz mnie wpuść. – Aczkolwiek – powiedział strażnik stając jej na drodze. – Mam również wątpliwość, czy twój ojciec chciałby, aby ktokolwiek odwiedzał jego mordercę. Gwen zakipiała ze złości. – Wstydź się – powiedziała stanowczo. – Znasz Kendricka dłużej niż ja. Wiesz, że nikt nie kochał mego ojca tak, jak on. Czy naprawdę wierzysz, że przyłożył do tego rękę?

Strażnik zagapił się na nią. Gwen widziała, że rozważa to w myślach. – Nie – odparł łagodnie. – Nie wierzę. – Dość gadania – powiedziała. – Zejdź mi z drogi. Wystarczy idiotyzmów. Przyszłam tu, aby zobaczyć się z bratem. I go zobaczę – powiedziała z taką stanowczością, taką siłą, że aż sama się zdziwiła. To był rozkaz, który nie pozostawiał miejsca na jakiekolwiek wątpliwości. Strażnik wahał się tylko przez chwilę, po czym dał znak innym, ukłonił się i zszedł z drogi. Otworzył drzwi szeroko i Gwen wbiegła pospiesznie zatrzaskując je za sobą. – Proszę za mną, moja pani i pospiesz się – ponaglił ją. – W tym miejscu roi się od szpiegów. Nie mogę ci pozwolić być tutaj zbyt długo. Jeśli się wyda, to i dla mnie znajdzie się miejsce w lochu. Gwen podążyła za nim. Odgłosy ich kroków odbijały się echem w korytarzu rozświetlonym gdzieniegdzie pochodniami. W miarę jak mijali kolejne cele, widziała więźniów spowitych mrokiem, wtykających twarze między kraty swoich cel, ludzi, którzy spędzili tu już zbyt wiele czasu. Dostrzegała wyraz ich twarzy – zły i lubieżny. Niektórzy z nich sykali na jej widok. Przyspieszyła, próbując nie przyglądać się im zbyt blisko. W końcu, pokonawszy kilka kolejnych korytarzy, strażnik skierował ją do pojedynczej celi, ostatniej po lewej. Stanął za nią i czekał. – Odejdź – rozkazała Gwen. Strażnik spojrzał na nią i po chwili wahania odwrócił

się i odszedł, pozostawiając ją samą w korytarzu. Zajrzała do celi z sercem mocno bijącym ze zniecierpliwienia. Podeszła bliżej. W końcu pojawił się Kendrick. Wyglądał blado, zbyt blado i uśmiechał się do niej. – Siostro moja – powiedział. Sięgnął ręką przez kraty i chwycił jej dłoń. Uśmiechnęła się do niego, a jego twarz rozjaśniła się. Tak dobrze było móc znowu go zobaczyć. Zobaczyć, że wciąż żyje i ma się dobrze. Jej serce pękało na jego widok, widok upokorzenia, z jakim przyszło mu żyć w tym miejscu. Został potraktowany niesprawiedliwie, a mimo to wciąż stać go było na życzliwy, szlachetny i pełen współczucia uśmiech. Był najwspanialszym człowiekiem, jakiego znała. – Siostro moja – powtórzył. – Swoim przyjściem sprawiasz mi wielką przyjemność. – Przyjemność po mojej stronie – odparła. – To zaszczyt cię widzieć. Wybacz, że nie przyszłam tu wcześniej. – Jestem zdziwiony, że w ogóle tu dotarłaś – powiedział i zamknął jej dłoń w swoich. Miał słaby i zachrypnięty głos. Sięgnęła do kieszeni i wyjęła schowane tam dla niego smakołyki. Wcisnęła je między kratami, a on spojrzał na nie ze zdziwieniem. – Suszona sarnina – powiedziała. – Twoja ulubiona. Wystarczy na tyle, żeby dodać ci sił. Schwytał ją i natychmiast odgryzł jeden kęs, oddzierając mięso z kości. Przełknął głośno. Umierał z głodu.

Gwen sięgnęła ponownie do kieszeni i wydobyła niewielki bukłak z wodą. Wypił ją łapczywie. Potem sięgnęła do pasa i chwyciła woreczek. – Chciałam, żebyś zjadł też coś słodkiego – powiedziała uśmiechając się. – Ciastka miodowe. Sama wyrabiałam. Podała mu woreczek, a jego oczy nabiegły łzami. – Przynosisz chlubę naszemu ojcu – powiedział. – Wiesz, że go nie zabiłem, prawda? – zapytał rozpaczliwym tonem. Skinęła głową. – Oczywiście. Inaczej nie byłoby mnie tutaj. Pokiwał głową. Widok Kendricka tutaj w lochu niemal wyciskał jej łzy z oczu. Sprawiał, że czuła tylko jeszcze większą wściekłość na Garetha. Niesprawiedliwość tego wszystkiego burzyła krew w jej żyłach. – Gareth uważa nas za zagrożenie – powiedziała. – Dlatego tu się znalazłeś. Kendrick spojrzał na nią. – Taki już jego charakter – odparł. – Jedyną ambicją jego całego życia był tron naszego ojca. Dlaczegóż jednak miałby traktować wszystkich wokół, jako zagrożenie? Chyba, że sam przyłożył rękę do tego morderstwa? Gwen spojrzała na niego wymownie. – Dokładnie to samo pomyślałam – powiedziała Gwen. – Któż inny miałby na tym zyskać? – Ale musisz to udowodnić. Musisz znaleźć narzędzie zbrodni – powiedział Kendrick. – Sztylet, którym go zabito. Ten, który zaginął. On jest kluczem do rozwiązania tej sprawy.

– Może masz jakiś pomysł, gdzie go szukać? – spytała. Ku jej rozczarowaniu Kendrick potrząsnął głową. – Gareth pewnie się go pozbył, lub zadbał o to, aby ktoś zrobił to za niego – odparł. – A bez sztyletu ciężko będzie cokolwiek udowodnić. Pozostają same poszlaki. A zanim coś udowodnią, mogę spędzić tu resztę swych dni aż do samej egzekucji. Te słowa złamały jej serce. Poczuła dreszcz przeszywający całe ciało. – Nie dopuszczę do tego – krzyknęła. – Znajdę sposób by go powstrzymać. Przyrzekam ci. Kendrick potrząsnął głową. – Chciałbym podzielać twój optymizm, lecz chcesz mierzyć się z siłami, jakich sobie nie wyobrażasz. Uknuto spisek, by ukryć prawdę o śmierci naszego ojca i jestem pewien, że jego macki sięgają głęboko. Uważaj, gdzie stąpasz. Nie lekceważ nikczemności Garetha. Pamiętaj, że walczysz ze smokiem. – Smokiem? – spytała Gwen. – Na tym świecie wiele jest rodzajów smoków. Zło czające się za uśmiechem człowieka może być podstępem, jakiego nie dopuściłby się najokrutniejszy smok na bezludziu. Gwen westchnęła rozważając jego słowa. Wiedziała, że miał rację. – Musi być jakiś sposób, jakiś człowiek, który pomoże wydostać cię stąd – powiedziała. Kendrick stał potrząsając jedynie głową, kiedy nagle

oświecił ją przebłysk natchnienia. – Matka – powiedziała i wzdrygnęła się na sam dźwięk tego słowa. Jeśli był ktoś oprócz Garetha, kogo nienawidziła bardziej, to właśnie swojej matki. Jedyną dobrą stroną śmierci ojca była katatonia, w którą wpadła jej matka. Obiecała sobie, że nigdy więcej się z nią nie zobaczy i pomysł, że miałaby teraz z nią rozmawiać, przyprawiał ją o mdłości. Jednak zrobi to dla Kendricka. – Nie wiem, jak miałaby pomóc – powiedział Kendrick. – Nie potrafi wydusić z siebie ani jednego słowa od czasu śmierci naszego ojca. A nawet jeśli, Gareth jest teraz królem. Ona już nie jest królową. Jej wpływy, jeśli w ogóle jeszcze jakieś pozostały, są już przeszłością. – Ale jeszcze kilka dni temu była nią – ripostowała Gwen. – Wielu ludzi nadal jej służy, nadal obawia się jej i szanuje; zdadzą się na jej wybór – zwłaszcza ci lojalni wobec naszego ojca. Kendrick pokiwał głową. – Przyznam, że jest w tym jakaś szansa – odparł. Sięgnął rękoma przez kraty i objął nimi dłonie Gwen. – Cokolwiek się stanie, chcę byś wiedziała, że nasz ojciec miał rację wybierając ciebie na swego następcę. Wcześniej tego nie rozumiałem, ale teraz już tak. Miał rację we wszystkim. Gwen spojrzała na niego, a jej serce przepełniała wdzięczność. – Wiedz również, że cię miłuję – dodał. – Też cię kocham – powiedziała ze łzami w oczach. –

Wiedz, że nie pozwolę ci tu umrzeć. Prędzej sama umrę, niż do tego dojdzie.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Thor schodził z góry w kierunku jaskiń Cyklopa skąpanych w świetle zachodzącego słońca, mieniących się milionami odcieni szkarłatu. Czuł, jakby odprowadzano go na śmierć – jakby zstępował do samych piekieł. Szedł razem z Malic’iem, z rękoma nadal związanymi za plecami, z Krohnem u boku i pozostałymi legionistami podążającymi za nimi w bezpiecznej odległości. Wrzaski bestii ukrytej gdzieś w jaskini narastały z każdym ich krokiem. Ziemia trzęsła się w ich rytm. Thor wyobrażał sobie, jak złe musiało być to stworzenie. Thor nienawidził Malica z żarliwością, jakiej nie czuł do nikogo innego. Przez niego został niesprawiedliwie wrobiony, niesłusznie oskarżony, wciągnięty w to wszystko, co mogło zakończyć się jego śmiercią. Modlił się, żeby tylko legenda o Cyklopie okazała się prawdziwa – żeby jedynie winny stracił życie. Wrócił myślami do tego, co stało się na polu, kiedy Malic próbował go najpierw zabić. Nadal nie rozumiał, co się tam wtedy wydarzyło, czy też z jakiego powodu? – Zanim wyślą nas na śmierć – odezwał się do idącego obok Malica – powiedz mi tylko jedno. Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego próbowałeś mnie tam wtedy zabić? A kiedy ci się nie udało, dlaczego zabiłeś tego mężczyznę? Malik szedł dalej i ku zdziwieniu Thora uśmiechał się, nawet w obliczu śmierci. Wyglądał, jakby sprawiało mu to

przyjemność. On naprawdę był szalony. – Nigdy cię nie lubiłem – powiedział Malic. – Od chwili kiedy cię poznałem. Ale nie to było powodem. Zapłacili mi za to sowicie – za zabicie ciebie. Thor zdumiał się. – Zapłacili? – spytał. – Masz bardzo bogatych wrogów. Z ochotą wziąłem zapłatę za coś, co sam chciałem zrobić. – To dlaczego zabiłeś tego mężczyznę, który walczył ze mną? – spytał Thor. – Co on miał ze mną wspólnego? – Kiedy nie udało mi się cię zabić – powiedział Malic – pomyślałem, że najlepiej będzie, jeśli zabiję jego i zwalę to na ciebie. Wówczas wojownicy zabiliby ciebie i oszczędzili mi zachodu. Thor zmarszczył brwi. – No, ale nie poszło po twojej myśli, co? – powiedział Thor. – Umrzesz z ręki Cyklopa – powiedział Malic. – Ty również – ripostował Thor. Malic wzruszył ramionami. – Każdy kiedyś umrze – powiedział i zamilkł. Thor nie mógł go zrozumieć. Naprawdę nie zależało mu na życiu. Zastanawiał się, co złego musiało mu się przydarzyć, że stał się tym kim teraz był. – Powiedz mi jeszcze jedną rzecz zanim umrzesz – ponaglił go Thor. – Kto ci zapłacił? Kim są moi wrogowie? Malic szedł dalej w ciszy. Skończył już z rozmową.

– No cóż, – konkludował Thor – mam nadzieję, że jesteś zadowolony. Dzięki tobie obaj teraz zginiemy. – Mylisz się – powiedział Malic. – Nie wierzę w legendy i bajki. Nie zabije mnie żaden potwór. Jestem silniejszy od każdego z nich. Zabije tylko jednego z nas i tym kimś będziesz ty. Thor spojrzał na niego z nienawiścią większą od czegokolwiek. – Zabiłbym cię tu na miejscu, gdybym mógł – powiedział. Malic uśmiechnął się. – Cóż, jaka zatem szkoda, że obaj jesteśmy związani. Szli dalej w ciszy zbliżając się coraz bardziej do jaskiń. Niebo ciemniało z każdą chwilą. Krzyki potwora rozbrzmiewały coraz głośniej. – Podobasz mi się – powiedział Malic ku zaskoczeniu Thora. – W innym życiu bylibyśmy przyjaciółmi. Thor popatrzył na niego z niedowierzaniem. – Jesteś szalony – powiedział . – Nie rozumiem cię. Powiedziałeś, że mnie nienawidzisz. Nigdy nie zostalibyśmy przyjaciółmi. Nie przyjaźnię się z kłamcami – ani mordercami. Malic odrzucił głowę i roześmiał się na cały głos. – Kłamstwo i morderstwo leżą u podstaw tego świata – odparł. – Ja przynajmniej mam odwagę to przyznać. Wszyscy inni tchórzą i chowają się za fasadami. Szli dalej, coraz niżej i niżej, coraz bliżej jaskini Cyklopa. Niebo pokryło się jaskrawą, jarzącą się

czerwienią, jakby stanęło w ogniu. Thor nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że schodził prosto w piekielne otchłanie. W końcu ziemia stała się na powrót pozioma. Zatrzymali się trzydzieści jardów od wejścia do jaskini i jacyś wojownicy podeszli i uwolnili ich ręce z więzów. Zaraz potem odbiegli pospiesznie w górę i dołączyli do licznej grupy legionistów, którzy stali w bezpiecznej odległości i przyglądali się im. Thor i Malic popatrzyli po sobie, po czym Thor ruszył odważnym krokiem w kierunku wielkiej jaskini. Jeśli miał umrzeć, chciał zrobić to z odwagą. Malic ruszył za nim. Krohn również podążył za nim mrucząc. – Krohn, zostań! – rozkazał Thor chcąc ocalić jego życie. Krohn jednak nie posłuchał go. Dobiegł ich kolejny, wywołujący trzęsienie ziemi, wrzask potwora. To wystarczyło, żeby Thor stanął jak wryty. Malic obszedł go swobodnym krokiem, z uśmiechem na twarzy, jakby był zadowolony ze spotkania z potworem. Może cieszył się, że czeka go śmierć. Jak jakiś samobójca. Thor zaczął myśleć intensywnie, kiedy zbliżył się do jaskini. Wejście pięło się wysoko na jakieś trzydzieści stóp. Nie wróżyło to nic dobrego. Zastanawiał się, jak duże musiało być stworzenie, które tu mieszkało; czy właśnie to były jego ostatnie chwile na ziemi, czy tak właśnie umrze, tu w tej jaskini, na tej wyspie. I to wszystko z powodu Malica, z powodu zbrodni, której nie

popełnił. Zastanawiał się nad swym losem, swoim przeznaczeniem. Czy się myliło. Wszak Argon nigdy tego nie przewidział, jego spotkania z Cyklopem – lub przynajmniej nie ostrzegł go przed tym. Sam Thor nigdy też tego nie zobaczył. Czy jego moc nie była wystarczająco silna, tak jak myślał? Czy to tu wszystko miało się skończyć? A może jego los odmienił się w jakiś sposób? Pierwszy raz od chwili wyruszenia na Rytuał poważnie potraktował myśl, że może jednak nie powrócić. Z jakiegoś powodu pomyślał o Gwendolyn. Pomyślał, że czeka na niego, a on się nie pojawi, nie wróci do niej i to złamało mu serce. Zanim skończył tę myśl, nagle z czeluści jaskini wyszedł mu na przeciw największy potwór jakiego kiedykolwiek widział. Cyklop postąpił trzy kroki schylając głowę pomimo tych trzydziestu stóp i wyprostował się prezentując swoje pełne rozmiary. Był niewiarygodnie wielki, podobny do góry. Z każdym jego krokiem ziemia wpadała w drgania. Odchylił się i wrzasnął. Thor czuł, że bębenki miały mu za chwilę trzasnąć. Znieruchomiał ze strachu. Malic w końcu też. Stał gapiąc się na potwora z otwartymi ustami a miecz zwisał mu bezwładnie z dłoni. Krohn warknął jak zwykle nieustraszony. Cyklop musiał mieć z pięćdziesiąt stóp wysokości. Był szerszy i grubszy niż słoń, jego szara skóra napinała się od prężących się pod nią mięśni. Jego jedyne oko mrugało w oszalałym tempie. Miał dwa wielkie kły, każdy wielkości

Thora. Odchylił głowę i zaryczał ponownie. Zacisnął ręce w pięści, podniósł je i opuścił błyskawicznie jak dwie kłody drzewa wprost na Thora i Malica. Thor odskoczył z ich drogi w samą porę. Pięści potwora zaryły się w ziemi tworząc krater, i zatrzęsły nią na tyle, że Thor się potknął. Malic również ledwo uniknął uderzenia. Thor spojrzał na krótki miecz w swoich dłoniach, na procę przymocowaną do pasa i zaczął się zastanawiać, jak w ogóle miał pokonać to stworzenie. Był niczym, niewielką drobiną w porównaniu z tą bestią. Wątpił, czy jego miecz przebiłby skórę Cyklopa. Cała armia i arsenał broni mogłyby nie wystarczyć, żeby chociaż spróbować go pokonać. Malic zignorował grożące mu niebezpieczeństwo. Podniósł miecz i z bitewnym okrzykiem natarł na stworzenie, zamierzając ugodzić je w piszczel. Nie dotarł jednak nawet w jego pobliże: bestia pacnęła go jedynie i Malic wystrzelił w powietrze, opadł ciężko na ziemię i potoczył się. Bestia odwróciła się w kierunku Thora i natarła na niego, z każdym krokiem trzęsąc ziemią. Unieruchomiony strachem, nie potrafił zrobić nawet jednego kroku. Chciał odwrócić się i uciec. Zmusił się jednak, aby stać dalej w miejscu i nie ustąpić. Zbyt wiele oczu spoczywało na nim w tej chwili; nie mógł zawieść swoich braci z legionu. Przypomniał sobie, czego nauczył go jeden z ich trenerów: nie ma nic złego w odczuwaniu strachu, natomiast nie należy się jemu poddawać. Tak stało w kodeksie

wojownika. Zamiast tego więc Thor zmusił się, by być silnym. Dobył miecza, postąpił krok do przodu i ciął po łydce potwora. Dokładnie i z wyrachowaniem. Skóra bestii okazała się jednak tak gruba, że jego miecz odbił się od niej i wypadł z ręki. Jakby uderzyć w kamień. Thor rzucił się po swój miecz, a rozzłoszczona bestia zamachnęła się olbrzymią pięścią na niego. Thor zdołał się uchylić i zauważył swoją szansę. Runął do przodu z uniesionym wysoko mieczem i zatopił go w najmniejszym palcu bestii. Potwór zakwiczał, a z jego palca trysnęła rzeka krwi. Krzyk bestii był przeraźliwy. Wstrząsnął Thorem do żywego tak, że chłopiec niemal pożałował, że go zaatakował. Thor nie wiedział, jak szybka była bestia. Zanim zdążył zareagować, ta zamachnęła jedną ręką i zmiotła Thora z ziemi podnosząc wysoko do góry. Ścisnęła go tak mocno, że ledwie mógł oddychać. Podniosła go jeszcze wyżej. Na dole, Krohn zawarczał na Cyklopa i rzucił się na niego. Zanurzył swe kły w jego palcu i zacisnąwszy szczęki, zaczął szarpać na wszystkie strony. W końcu rozeźlony Cyklop upuścił Thora . Thor poczuł jak leci i uderza mocno o ziemię, toczy się po niej kilka razy, pokrywając się piachem, pozbawiony tchu. Bestia zaryczała ponownie, po czym sięgnęła w dół po

Krohna, który umknął w ostatniej chwili. Wyszarpnęła krótki miecz Thora ze swojego palca, jakby to była wykałaczka i przełamała na dwoje jedną ręką. Podeszła do Thora, który leżał i obserwował ją bezradnie, pewny, że to jego koniec. Wówczas jednak bestia zaskoczyła go. Zatrzymała się, odwróciła i zamiast tego popatrzyła na Malica. Jednym błyskawicznym ruchem sięgnęła po niego ręką, chwyciła i podniosła wysoko w powietrze, ściskając mocniej niż Thora poprzednio. Malic wrzasnął, a Thor usłyszał dźwięk łamanych kości. Bestia przysunęła go blisko do twarzy, jakby napawała się tą chwilą. Malic wierzgał w jej objęciu, lecz wszystko nadaremnie. Cyklop otworzył nagle paszczę pokazując szereg postrzępionych zębów, po czym włożył do niej głowę Malica i zacisnął szczęki. Krew trysnęła w każdym kierunku, niczym fontanna. Wszystko potoczyło się tak szybko, że Thor nie miał czasu nawet pomyśleć o tym, czego właśnie był świadkiem. Cyklop rzucił na ziemię resztkę tego, co zostało z Malica. Potem odwrócił się i spojrzał na Thora. Serce chłopca waliło jak oszalałe. Modlił się, aby legenda okazała się prawdziwa, że potwór zabija tylko winnych. W końcu, po chwili, która zdawała się wiecznością, potwór odwrócił się powoli i wrócił do jaskini. Thor wstrzymał oddech. Zdał sobie sprawę, że ten koszmar

właśnie się skończył. Nie mógł w to uwierzyć. Jego próba właśnie się odbyła, na oczach wszystkich jego braci. Dowiódł słuszności swoich słów. Mógł żyć dalej.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Gareth wszedł wolnym krokiem do sali koronacyjnej. Potrzebował czasu, by pobyć sam, pozbierać myśli, przypomnieć sobie, dlaczego chciał zostać królem. Wkroczył do olbrzymiej sali ze sklepieniami, kamienną posadzką i ścianami i przemierzył ją powoli ze spuszczoną głową. Szedł ścieżką, którą tak wiele razy podążał jego ojciec. Jego umysł kipiał od natłoku myśli. W połowie drogi podniósł głowę – i stanął jak wryty. Ku jego zaskoczeniu, ktoś w środku nocy odwrócił tron tak, iż teraz Gareth widział jego tył. Co więcej. Ktoś na nim siedział. Na jego tronie. Dostrzegł zarysy ciała, ramiona spoczywające na poręczach i poczuł wściekłość. Kto mógł być aż tak bezczelny, żeby zająć miejsce króla. Zastanawiał się też, jak udało się przesunąć tron, pradawne siedzisko, które wrosło w to miejsce tysiące lat temu. Podszedł szybkim krokiem do tronu, gotowy zmierzyć się z intruzem. Kiedy dotarł do podstawy schodków, tron obrócił się nagle – ku jego całkowitemu zaskoczeniu. Na nim, spoglądając w dół prosto na Garetha, spoczywał jego ojciec. Jego oczy otwarte szeroko zdawały się ganić syna. Gareth stał bez ruchu, pozbawiony tchu, czując się, jakby ktoś wbił mu sztylet w serce. Jego stopy przyrosły do posadzki; nie mógł podnieść ich, zmusić, by zrobiły

chociaż jeden krok po schodkach wiodących do tronu. Wszak należał do jego ojca, a teraz on tam zasiadał. Nie mógł pojąć, jak to było możliwe. – Znamię mojej krwi zawisło na tobie – oznajmił ojciec. – Nie unikniesz tego. Krew za krew. Gareth zamrugał oczami – a kiedy otworzył je, tron stał pusty. Oddychając ciężko rozejrzał się dokoła. Zastanawiał się, czego był właśnie świadkiem. Czuł czyjąś obecność w powietrzu, lecz jego ojca nigdzie nie było. Na trzęsących się nogach Gareth pokonał niepewnie schodki z kości słoniowej, jeden za drugim, i dotarł w końcu do tronu. Zasiadł na nim powoli, obawiając się oprzeć o oparcie. Kiedy już to zrobił, rozejrzał się po pustej sali. Nagle poczuł przeraźliwy ból w rękach, ramionach, udach, nawet potylicy. Spuścił wzrok i spostrzegł, że tron pokrywały ciernie. Rozrastały się coraz gęściej, pięły niczym niepowstrzymana winorośl, otaczały go i przywiązywały do siedziska. Rosły dziko, zgniatały go w swym uścisku i w końcu Gareth zaczął krwawić na całym ciele. Walczył z nimi, odchylał się wrzeszcząc z bólu – aż pochłonęły go całego, owijając się wokół jego twarzy. Obudził się z krzykiem. Wyskoczył z łoża i zaczął chodzić po komnacie rozświetlonej przytłumionym światłem świtu, ciężko oddychając. Podszedł do odległej ściany, oparł dłoń na kamieniu i schylił się łapiąc oddech. To wszystko wydawało się takie prawdziwe. Odwrócił

się niemal oczekując, że gdzieś tam w swojej komnacie ujrzy ojca. Lecz go tam nie było. Był sam. Czuł się nękany. Miał paskudne przeczucie, że duch jego ojca nie zostawi go w spokoju. Już nigdy. Chciał poznać odpowiedzi. Chciał wiedzieć, jaka czeka go przyszłość, jak to wszystko się skończy. Szybkim krokiem przemierzał swą komnatę pogrążony w myślach. Nagle przyszedł mu ktoś do głowy: wiedźma. Oczywiście. Ona będzie wiedzieć. Przebiegł komnatę zatrzymawszy się tylko po to, by wziąć ze sobą koronę, opończę i berło, bez których nigdzie się nie ruszał. Musiał poznać odpowiedzi. I to szybko. * Szybkim tempem zdążał po leśnej ścieżce, zagłębiając się coraz bardziej w Dark Wood. Próbował wyrzucić z głowy mroczne myśli, które przylgnęły do niego i zawisły nad nim niczym chmura. Jego umysł nie przestawał walczyć z natłokiem myśli od momentu, kiedy się obudził. Nie potrafił znaleźć wytchnienia na zamku. Wszędzie widział ojca; kolejną, cichą naganę pod jego adresem, za to jaką porażką okazał się jako syn, a teraz jako król. Ogarniało go rosnące z każdą chwilą przekonanie, że zamek był wielkim grobowcem, pomnikiem nawiedzanym przez duchy, który pewnego dnia pochłonie również jego. Krew za krew.

Głos ojca dzwonił mu w głowie nieustannie wraz z tym, jak przeżywał swój sen wciąż na nowo. Zastanawiał się nad tym wszystkim, nad swoją porażką, kiedy to nie zdołał unieść Dynastycznego Miecza, i nagle przyszła mu do głowy myśl. Być może, mimo wszystko, nie było mu przeznaczone być królem. Być może nigdy nie miał nim zostać. Potrzebował przepowiedni w równej mierze, co człowiek pozostawiony na pustyni łaknie wody. Wiedźma zobaczyła jego przyszłość, kiedy ostatnim razem ją odwiedził; ona będzie znała odpowiedzi, które tak bardzo chciał usłyszeć. Powie mu szczerze, jakie jest jego przeznaczenie. Nie uspokoi się do momentu, dopóki wszystkiego nie będzie wiedział. Szedł leśnym szlakiem coraz głębiej i głębiej, ignorując widok ciemniejącego nieba, przepastnych chmur, które zbierały się nad nim oraz letni deszcz, który nagle zaczął chłostać mu twarz. Zmieniał kierunek kilkakrotnie, próbując zapamiętać drogę powrotną. Miał nadzieję, że nigdy więcej nie wejdzie do Dark Wood, nigdy tu nie wróci. Ze zdziwieniem zdał sobie nagle sprawę, jak szybko przyszło mu tu ponownie zawitać. Temperatura powietrza spadła i Gareth wyczuł zbliżającą się mroczną moc. Nie miał wątpliwości. To tutaj. Wyczuwał ją w powietrzu, czuł jak przywiera do jego skóry, niczym jakaś maź. Parł na przód, przedostał się przez kępę grubych drzew i zobaczył ją: w oddali na polanie stała niewielka kamienna

chata. Pamiętał nawet drzewa otaczające polanę: powykręcane w nienaturalny sposób; trzy czerwone drzewa stojące na krawędzi polany, każde skierowane w innym kierunku. Pokonał polanę pospiesznym krokiem zmierzając do chaty wiedźmy. Dotarłszy do drzwi uniósł mosiężną kołatkę i uderzył nią kilkukrotnie. Drzwi rozbrzmiały głuchym echem. Czekał i czekał moknąc w deszczu coraz bardziej. Niebo spowił mrok podobny do nocy, a przecież był dopiero poranek. Walnął kołatką ponownie. – OTWIERAJ! – krzyknął. Nagle obleciał go strach. Zaczął się zastanawiać, co zrobi, jeśli jej tu już nie ma. Czekał przez chwilę, która zdała mu się wiecznością i miał już zawrócić i odejść, kiedy drzwi nagle się otworzyły. Gareth odwrócił się i zajrzał do środka. Nikogo nie dostrzegł. Nic tylko mrok i ledwo widoczny, migoczący płomyk świecy gdzieś w głębi. Odwrócił się i przeczesał wzrokiem otaczający las. Upewniwszy się, że nikt go nie obserwuje, wszedł pospiesznie do środka i zatrzasnął za sobą drzwi. Wewnątrz panowała cisza zakłócana jedynie odgłosem kropli deszczu uderzających w kamienny dach, kapiących na utworzoną na podłodze kałużę. Rozejrzał się czekając, aż jego oczy przywykną do mroku. Ledwie zauważył wiedźmę. Dostrzegł zarys jej sylwetki w odległym końcu

izby. Zgarbiona, czymś zajęta, wyglądała jeszcze bardziej odrażająco i złowieszczo niż poprzednio. Cała izba przesiąkła jej odorem – smrodem psującego się ciała. Gareth ledwie mógł oddychać. Już żałował, że tu przyszedł. Czy popełnił błąd? – A więc – powiedziała swym zachrypniętym, drwiącym głosem wiedźma – nasz nowy król przybył z wizytą. Zarechotała, rozbawiona własnymi słowami. Gareth nie mógł zrozumieć, co takiego śmiesznego powiedziała. Nie cierpiał jej śmiechu. Nienawidził w niej wszystkiego. – Przyszedłem po odpowiedzi – powiedział i zrobił krok w jej stronę. Chciał, by jego słowa zabrzmiały pewnie, niczym słowa władcy, jednak w swym głosie wyczuł drżenie. – Wiem, po co przyszedłeś, chłopcze – wyrzuciła z siebie. – Po zapewnienie, że będziesz władał po wieki. Że nie zginiesz śmiercią, jaką zadałeś innym. Zawsze chcemy dla siebie tego, czego innym odmawiamy, co? Zaległa długa cisza. Wiedźma zbliżyła się do niego powoli. Gareth nie wiedział, czy ma stąd uciekać, czy też ją zganić. Przybliżyła jedną świeczkę do swej pokrytej brodawkami i zrytej zmarszczkami twarzy. – Nie mogę dać ci tego, czego nie posiadasz – powiedziała powoli i uśmiechnęła się złowieszczo, pokazując małe zepsute zęby. Gareth poczuł, jak jego ciało przeszył dreszcz. – Co masz na myśli mówiąc, że nie posiadam? – zapytał. – Przeznaczenia, chłopcze – odparła.

– A co to ma znaczyć? – naciskał powodowany złym przeczuciem. – Mówisz, że moim przeznaczeniem nie było zostać królem? – Wielu jest władców na świecie. Są też ci potężniejsi od królów. Ci, których przeznaczenie jest większe – które przyćmiewa twoje. – Większe od mojego? – spytał. – Ale ja jestem królem Zachodniego Królestwa Kręgu! Najrozleglejszych wolnych ziem w Imperium. Kto mógłby być potężniejszy? – Thorgrin – odpowiedziała otwarcie. Imię to uderzyło go niczym obuch. – Thorgrin będzie potężniejszy od ciebie. Potężniejszy niż wszyscy królowie z rodu MacGil. Potężniejszy, niż którykolwiek król, któremu przyszło władać na ziemi. I nadejdzie dzień, kiedy oddasz mu pokłon i będziesz błagał go o litość – powiedziała rechocząc co chwilę. Garethowi zrobiło się niedobrze od jej słów – zwłaszcza dlatego, że brzmiały tak bardzo prawdziwie. Nie potrafił zrozumieć, jak w ogóle to było możliwe. Thor? Chłopak znikąd? Zwyczajny legionista? Potężniejszy od niego? Jednym gestem ręki mógł wpędzić go do lochu i skazać na śmierć. Jak Thor miałby być potężniejszy? – Więc zmień moje przeznaczenie! – rozkazał szaleńczym tonem. – Uczyń MNIE najpotężniejszym! Spraw, żebym podźwignął miecz! Wiedźma odchyliła się i zarechotała. Gareth nie mógł już dłużej tego znieść. – Ciężar miecza zmiażdżyłby cię – powiedziała. – Jesteś

królem – lecz tylko w tej chwili. To ci powinno wystarczyć. Spraw, żeby tak było. Ponieważ to jest wszystko, co kiedykolwiek osiągniesz. A kiedy twoje przeznaczenie się wypełni, zapłacisz cenę. Krwią za krew. Poczuł chłód. – Po co być królem, jeśli władanie nie trwa długo? – zapytał Gareth. – Po co żyć, jeśli śmierć i tak nadejdzie? – odparła. – Jestem twoim królem! – wrzasnął. – ROZKAZUJĘ CI! POMÓŻ MI! Rzucił się na nią chcąc chwycić jej ramiona i siłą zmusić do posłuszeństwa – lecz kiedy zacisnął palce poczuł jedynie powietrze. Obrócił się i rozejrzał po izbie – nikogo w niej nie było. Odwrócił się i wyszedł na zewnątrz, wprost w zacinający deszcz. Było zimno, woda spływała mu po twarzy i szyi. Powitał ją z radością. Miał nadzieję, że zabierze ze sobą jego sny, to spotkanie i całe zło, którego kiedykolwiek się dopuścił. Nie chciał już być królem. Chciał jedynie jeszcze jednej szansy w życiu. – OJCZE! – wrzasnął. Jego głos poniósł się echem w Dark Wood, zabrzmiał głośniej nawet od deszczu. Odpowiedział mu jedynie krzyk jakiegoś ptaka w oddali. * Godfrey szedł szybko leśnym szlakiem. Kiedy odbił w

stronę Dark Wood, niebo pociemniało i zerwał się chłodny wiatr. Z każdym jego krokiem zapadał coraz większy mrok, a wiatr hulał coraz głośniej. Godfrey czuł, jak włosy stają mu dęba. Czuł panujące tu zło. Kiedy rozpętała się ulewa, zapragnął jednego. Ponad wszystko chciał się napić, choć jeden kufel. Albo dwa. Kiedy dotarło do niego, co tak naprawdę właśnie robił, poczuł częściowy strach. Co będzie jeśli rzeczywiście znajdzie tą wiedźmę, jeśli znajdzie odpowiedzi, które nie spodobają się mu? Co miałby uczynić? Czy wiedźma była niebezpieczna? I jeśli Gareth przyłapie go na szukaniu odpowiedzi, czy nie wrzuci go do lochu, tak jak Kendricka? Podwoił tempo i kiedy wyszedł za niewielki zakręt, podniósł rękę zszokowany tym, co zobaczył. Zatrzymał się w miejscu jak wrośnięty, w bezruchu. W jego kierunku szedł ze spuszczoną głową, mamrocząc coś do siebie, nie kto inny, tylko jego brat: Gareth. Ubrany w najszykowniejsze szaty ich ojca, z koroną na głowie i berłem w dłoni, wynurzał się z Dark Wood, zmierzając samotnie w kierunku Godfreya. Co on tutaj robił? Chwilę później Gareth podniósł wzrok i wydał z siebie zduszony okrzyk. Dzieliło ich zaledwie kilka stóp. Widok kogokolwiek w tym miejscu zaskoczył go. I do tego jeszcze własnego brata. – Godfrey! – wykrzyknął Gareth. – Co ty tutaj robisz? – Powinienem spytać cię o to samo – odburknął Godfrey.

Gareth spojrzał na niego gniewnie i Godfrey poczuł, że ich dawna, braterska rywalizacja właśnie się odrodziła. – Nie masz prawa mnie o nic pytać – wysyczał Gareth. – Jesteś moim młodszym bratem. A ja jestem twoim królem, jakbyś nie pamiętał – odparł twardym tonem. Godfrey wydał z siebie krótki, szyderczy śmiech, zachrypnięty od wieloletniego picia i palenia. – Nie jesteś niczyim królem – odszczeknął Godfrey. – Jesteś zwykłą świnią. Tą samą osobą, jaką zawsze byłeś. Innych możesz oszukiwać, ale nie mnie. Nigdy nie poddawałem się rozkazom ojca. Czy naprawdę myślisz, że uległbym twoim? Gareth poczerwieniał na twarzy, spurpurowiał. Godfrey widział, że tą prawdą zbił go z tropu. Gareth znał swego brata dobrze i wiedział, że Godfrey nigdy się przed nim nie pokłoni. – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – powiedział Gareth. – Co cię tu sprowadza? Godfrey uśmiechnął się widząc zdenerwowanie brata, zdając sobie sprawę, że miał go jak na dłoni. – Cóż, zabawne, że pytasz – odpowiedział Godfrey. – Przypomniałem sobie ten dzień, kiedy niemal zderzyłem się tu z tobą i twym nikczemnym pomagierem Firthem. Wówczas nie zwróciłem na to uwagi, nie zastanowiło mnie, co tu robiłeś, w Dark Wood. Pewnie założyłem, że wybraliście się na spacer kochanków. Godfrey zaczerpnął tchu. – Lecz kiedy rozmyślałem o morderstwie naszego ojca,

właśnie ten dzień przyszedł mi do głowy. I kiedy pomyślałem o flakonie z trucizną użytą w próbie zamachu na jego życie, dotarło do mnie, iż może przyszedłeś tu wtedy po coś jeszcze. Być może nie był to taki niewinny spacer. Być może przybyłeś po coś złego. Coś, co miałoby na tyle silne działanie, by zabić naszego ojca. Może jakiś napar czarownicy. Może tę samą truciznę, którą rzekomo odnaleziono w komnacie Kendricka – powiedział zadowolony, że udało mu się to poskładać w całość. Czuł teraz ponad wszelką wątpliwość, że miał rację. Obserwował dokładnie oczy Garetha z każdym wypowiedzianym przez siebie słowem. Widział, że błądzą, że Gareth robi co może, żeby zamaskować swoją reakcję. Dostrzegł jednak w jego oczach, że miał rację. Wszystko, co powiedział, było prawdą. – Jesteś chory, ty nieokrzesany pijaku – wygarnął mu Gareth. – Zawsze taki byłeś. Nie masz celu w życiu, więc wymyślasz historyjki na innych. Widzę, jak próbujesz dodać sobie znaczenia dzięki tym urojonym intrygom, jak chcesz zostać bohaterem naszego zmarłego ojca – ale nim nie jesteś. Nie wykraczasz ponad pospólstwo. W zasadzie, to nawet od niego jesteś gorszy, gdyż miałeś potencjał zostać kimś i go nie wykorzystałeś. Ojciec nienawidził cię. Nikt w całym królestwie nie traktuje cię poważnie. Jak śmiesz wplątywać mnie w morderstwo naszego ojca? Rzeczywisty skrytobójca siedzi w lochu i całe królestwo o tym wie. Bełkot pijaka na nic się zda, nie zmieni niczyjego zdania.

Godfrey wyczuł w nadmiernym zapale przemowy Garetha, że jego brat był zdenerwowany. Że wiedział, iż został przyłapany. Godfrey uśmiechnął się. – To zadziwiające, w co królestwo gotowe jest uwierzyć pijakowi – powiedział – kiedy mówi prawdę. Gareth popatrzył na niego gniewnie. – Jeśli rzucisz oszczerstwo na swojego króla – zagroził Gareth – lepiej bądź gotów to udowodnić. Jeśli nie, to stracisz życie razem z Kendrickiem. – I kogo jeszcze wtrącisz do lochów? – spytał Godfrey. – Ile dusz wyślesz na szafot zanim poddani zorientują się, że mam rację? Gareth poczerwieniał. Nagle ruszył, przeszedł obok Godfreya zderzając się z nim ramionami, i zaczął oddalać się pospiesznie leśnym traktem. Godfrey odwrócił się i obserwował, jak Gareth odchodzi, jak znika w ciemnym lesie. Miał już pewność. I był zdeterminowany bardziej niż kiedykolwiek. Odwrócił się i spojrzał wzdłuż ścieżki, w kierunku leżącej w oddali polany. Wiedział, że to tam leżała chata wiedźmy. Był o krok od zdobycia dowodu, którego tak bardzo potrzebował. Ruszył pospiesznie w tę stronę; prawie biegł, potykając się o korzenie, przemierzając ostatni odcinek drogi najszybciej jak mógł. Niebo pociemniało i hulał złowieszczy wiatr. W końcu wyskoczył z kępy drzew wprost na polanę.

Biegł gotowy wyważyć drzwi chaty wiedźmy, stanąć naprzeciw niej i zdobyć dowód. Kiedy jednak wpadł na polanę, stanął w miejscu jak wryty. Nie rozumiał. Był tu, na tej polanie już wcześniej, widział chatę. Teraz jednak polana była całkowicie opustoszała. Nie było żadnej chaty, żadnej budowli – nic poza trawą. Pustka otoczona przez sękate drzewa, trzy z nich czerwone. Czyżby chata znikła? Niebo rozświetlił błysk i w polanę uderzył piorun. Godfrey stał i przyglądał się otoczeniu skonsternowany. Zastanawiał się, jakie ciemne moce tu działały, jakie zło ochraniało jego brata.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Gwendolyn stała przed wielkimi, dębowymi drzwiami komnaty matki. Z wahaniem chwyciła żelazną kołatkę. Przypomniała sobie, kiedy ostatni raz widziała się z matką. Jak źle potoczyło się to spotkanie. Ich wspólne groźby. Jak matka zabroniła jej widywać się z Thorem. Jak przyrzekła sobie nigdy więcej z nią nie rozmawiać. Obie chciały swego, bez względu na konsekwencje. Zawsze tak między nimi było. Gwen zawsze była ukochaną córką tatusia, co wywoływało w jej matce gniew i zazdrość. A jednak była tu, trzymała zimną, żelazną kołatkę gotowa uderzyć nią o drzwi, poprosić matkę o widzenie i błagać ją o pomoc w uwolnieniu Kendricka z więzienia. Czuła wstyd, że znalazła się w takiej sytuacji, że musiała ukorzyć się przed matką, rozmawiać z nią ponownie – i to tylko dlatego, że potrzebowała jej pomocy. Jakby przyznawała się przed nią do porażki. Czuła się rozdarta. Chciałaby być wszędzie tylko nie tutaj. Gdyby nie chodziło o Kendricka, nie poświęciłaby matce ani chwili uwagi. Bez względu na to, co mówiła jej matka, Gwen nigdy nie zmieni zdania odnośnie Thora. Wiedziała też jednak, że matka nigdy tak tego nie zostawi. Z drugiej strony, od śmierci ojca matka była naprawdę inną osobą. Coś się w niej zmieniło. Być może dostała szoku – a może miało to coś wspólnego z psychiką. Nie odezwała się słowem do ani jednej osoby od tego

pamiętnego dnia. Była w niemal katatonicznym stanie i Gwen nie wiedziała, czego się po niej spodziewać. Być może jej matka nie będzie nawet w stanie z nią porozmawiać. Może to wszystko tylko strata czasu. Gwen wiedziała, że powinna współczuć matce – wbrew sobie jednak nie potrafiła. Obecny stan matki był jej na rękę – w końcu miała ją z głowy, w końcu nie musiała żyć w ciągłej obawie przed jej mściwością. Zanim to wszystko się stało, była pewna, że w pewnej chwili zacznie odczuwać naciski z każdej strony, by już więcej nie spotkać się z Thorem, by związać się małżeństwem z jakimś kretynem. Zastanawiała się, czy śmierć ojca rzeczywiście odmieniła matkę. Może i ją nauczyła pokory. Nabrała powietrza głęboko i uderzyła kołatką, próbując myśleć jedynie o Kendricku, bracie którego tak bardzo kochała, a który marniał w lochach. Uderzyła ponownie kilka razy, a dźwięk uderzenia poniósł się echem po pustych korytarzach. Czekała przez chwilę, która zdawała się wiecznością, gdy w końcu jakaś służąca otworzyła drzwi i spojrzała na nią z rezerwą. Była to Hafold, stara pielęgniarka, która służyła jej matce od niepamiętnych czasów. Była starsza niż sam Krąg. I wpatrywała się w Gwen z dezaprobatą. Była najbardziej lojalną służącą matki ze wszystkich, które znała Gwen; jak gdyby jej matka i Hafold były jedną i tą samą osobą. – Czego chcesz? – zapytała oschle. – Przyszłam, by zobaczyć się z matką – odparła Gwen. Hafold spojrzała z niechęcią.

– A dlaczegoż miałabyś to robić? Wiesz, że twoja matka nie ma ochoty cię widzieć. Ty również w jawny sposób dałaś do zrozumienia, że nie chcesz jej widywać. Gwen podniosła wzrok na Hafold i tym razem to ona rzuciła służącej ganiące spojrzenie. Poczuła w sobie rosnącą siłę ojca i coraz mniejszą tolerancję dla całego apodyktyzmu tych wszystkich osób, które obnosiły się ze swoją dezaprobatą dla młodszego pokolenia, niczym z jakąś bronią. Jakim prawem traktowali wszystko tak wyniośle, reagowali z niechęcią wobec każdego i wszystkiego? – Nie należysz do tych, którzy mogą mnie przepytywać, ani ja nie jestem z tych, co muszą tłumaczyć się tobie – odparła Gwen stanowczo. – Jesteś służącą rodziny królewskiej. Ja do niej należę, gdybyś nie pamiętała. Teraz zejdź mi z drogi. Przyszłam zobaczyć się z matką. Ja nie proszę – ja oznajmiam. Hafold otworzyła buzię ze zdziwienia. Stała chwiejąc się przez chwilę, po czym ustąpiła drogi i Gwen przeszła obok niej do komnaty. Postąpiła kilka kroków i zauważyła matkę w odległym kącie. Siedziała na swym delikatnym, żółtym, aksamitnym krześle tuż przy oknie, a słońce oświetlało jej twarz. Nie miała makijażu, była ubrana we wczorajsze szaty, jej włosy wyglądały na zaniedbane od wielu dni, a jej twarz – staro i blado, poorana zmarszczkami w miejscach, w których Gwen ich poprzednio nie widziała. Nie mogła uwierzyć, jak bardzo jej matka postarzała się od dnia

zabójstwa – ledwie ją rozpoznawała. Widziała, jak wyniszczający efekt wywarła śmierć jej ojca na matce i wbrew sobie współczuła jej. Przynajmniej jedną rzecz miały wspólną: miłość do jej ojca. – Twoja matka nie czuje się dobrze – usłyszała szorstki głos Hafold, która podeszła razem z nią. – Nie warto jej niepokoić, nieważne z jakiego powodu przyszłaś tu rozmawiać––– Gwen odwróciła się. – Odejdź – rozkazała. Hafold zagapiła się na nią, zaskoczona. – Nie zostawię twej matki bez opieki. Moim obowiązkiem jest… – Powiedziałam, odejdź! – krzyknęła Gwen palcem wskazując drzwi. Czuła się silniejsza, pewniejsza niż kiedykolwiek i mogłaby przysiąc, że w swym głosie usłyszała autorytet ojca. Hafold musiała też to zauważyć, zorientować się, że to już nie była mała dziewczynka, za jaką zawsze ją uważała. Zaskoczona, może też i przestraszona, otworzyła szeroko oczy. Spojrzała gniewnie na Gwen, odwróciła się i wyszła pospiesznie z komnaty, zatrzaskując za sobą drzwi. Gwen podeszła do nich i przekręciła klucz; nie chciała, by jacyś szpiedzy, czy inni świadkowie podsłuchali, co miała do powiedzenia matce. Odwróciła się i podeszła do niej. Ta nie wzdrygnęła się. W żaden sposób nie zareagowała na wymianę zdań Gwen z Hafold. Królowa siedziała niezmiennie na swoim krześle

i patrzyła przez okno. Gwen zastanawiała się, czy potrafiła jeszcze mówić, czy nie traciła tu czasu. Uklękła przy niej, podniosła dłoń i położyła delikatnie na jej ręce. – Matko? – zapytała swym najłagodniejszym tonem. Ku jej rozczarowaniu nie uzyskała żadnej odpowiedzi. Czuła, jak jej serce rozpada się na kawałki. Niewiadomo dlaczego, poczuła nagle, jak ogarnia ją wielki smutek. W jakiś sposób, pierwszy raz była w stanie zrozumieć matkę – a nawet jej wybaczyć. – Kocham cię, matko – powiedziała. – Przepraszam za wszystko, co się stało. Naprawdę. Wbrew sobie poczuła, jak jej oczy napełniają się łzami. Nie wiedziała, czy płacze po stracie ojca, czy też straconej szansie normalnych relacji z matką, a może z powodu długo tłumionego smutku, który odczuwała od momentu kłótni z matką. Jakakolwiek była tego przyczyna, wszystko uszło z niej w tej chwili i zapłakała. Po chwili trwającej niemal wieczność, kiedy tą przepastną, pustą komnatę wypełniał jedynie odgłos jej łkania, matka odwróciła się i ku zaskoczeniu Gwen spojrzała na nią. Jej twarz była pozbawiona wyrazu, jej kryształowe, niebieskie oczy szeroko otwarte. Gwen zobaczyła w niej jednak jakieś niewielkie drżenie, jakby powracała do życia. – Twój ojciec nie żyje – powiedziała. Jej słowa zabrzmiały niczym ponure oświadczenie. Mimo, że Gwen wiedziała, iż są prawdziwe, słuchała ich z

bólem. Potaknęła powoli głową. – Tak – odpowiedziała. – I nic go nam nie zwróci – dodała matka. – Nic – zgodziła się Gwen. Królowa odwróciła się w stronę okna. Westchnęła. – Nigdy nie myślałam, że to tak się skończy – powiedziała. Zamilkła ponownie i wpatrzyła się w odległą chmurę, która płynęła po nieboskłonie. Po długiej chwili, zbyt długiej, kiedy Gwen myślała, że może ponownie traci kontakt z matką, podniosła rękę i ścisnęła jej nadgarstek. – Matko – zachęciła, ścierając łzy wierzchem dłoni. – Potrzebuję twojej pomocy. Twój syn Kendrick gnije w lochu. Twój inny syn Gareth wtrącił go tam. Został oskarżony o popełnienie tego morderstwa. Wiesz, że Kendrick nie zrobiłby tego. Wyznaczono datę jego egzekucji. Nie możesz pozwolić, by to się stało. Gwen klęczała, ściskając rękę matki i czekała na odpowiedź. Czekała przez długi, bardzo długi czas. Nagle oczy jej matki zamrugały. – Kendrick nie jest moim synem – powiedziała rzeczowo, nadal przyglądając się niebu. – Jest synem twego ojca. Z innej kobiety. –To prawda – odpowiedziała Gwen podenerwowana. – Lecz wychowałaś go, jak własnego syna. Twój mąż kochał

go jak syna. Wiesz o tym. I, bez względu na to, czy był prawowity, czy nie, Kendrick zawsze traktował cię jak matkę. Nie ma nikogo innego. Jest, jak powiedziałaś. Nasz ojciec nie żyje. Na tobie spoczął obowiązek ochrony. Jeśli nic nie uczynisz, jeśli nie podejmiesz żadnych kroków, będzie martwy nazajutrz – za zbrodnię, której nie popełnił. Za zamordowanie twego męża. Jego egzekucja splami pamięć twego męża. Gwen poczuła dumę z siebie, z tego jak postawiła sprawę. Czuła też, że jej matka słyszała każde słowo. Nastąpiła długa cisza. – Nie władam tymi ziemiami – powiedziała matka. – Jestem tylko kolejną byłą królową. Bezsilną, tak jak pozostałe. Tym królestwem rządzą mężczyźni. – Nie jesteś bezsilna – naciskała Gwen. – jesteś matką obecnego króla. Jesteś byłą królową poprzedniego króla, który umarł niewiele dni temu – i którego nasz lud kocha i opłakuje. Jego wszyscy doradcy nadal ciebie słuchają. Ufają tobie. Kochają cię, choćby dlatego, że kochali jego. Twój rozkaz będzie wiele znaczył. Zapobiegnie śmierci Kendricka. Matka siedziała, zapatrzona beznamiętnym wzrokiem gdzieś przed siebie. Gwen wpatrywała się w jej oczy, jednak nie mogła być pewna, ile z tego wszystkiego jej matka była w stanie zrozumieć. Miała surowy wyraz twarzy, jak nigdy dotąd. Najwidoczniej jednak coś w niej się działo. – Czy nie chciałabyś znaleźć mordercy swego męża? –

spytała Gwen. Jej matka wzruszyła ramionami. – Nie mogę wtrącać się w rządy mego syna. Jest teraz królem. Przeznaczenie rządzi się swoimi prawami. – Więc będziesz tu tak siedziała i nie zrobisz nic, kiedy twój niewinny syn umiera? Powoli była królowa potrząsnęła głową. – Gareth zawsze był samowolny. Mój pierworodny – powiedziała królowa. – Wierzę, że odziedziczył wszystkie moje złe cechy. Jego charakteru nigdy nie udało się utrzeć. Być może zabił twego ojca. Być może tego nie zrobił. Jednak taki już los królów. Kiedyś każdy zostaje zdetronizowany. Twój ojciec o tym wiedział. To ryzyko podejmuje każdy, kto wstępuje na tron. – Oczywiście, opłakuję mego męża – dodała. – Jednak taki jest koniec koron. Gwen zawrzała. Spojrzała na matkę, zobaczyła jej determinację i poczuła do niej świeżą nienawiść. Wstała i spojrzała na matkę gniewnie, gotowa tym razem naprawdę nigdy do niej nie wracać. Przyjrzała się jej jeszcze raz przez dłuższą chwilę, chcąc dobrze zapamiętać jej twarz. Była taka, jakiej nigdy nie chciała zapomnieć – nigdy stać się, taką, jak ona. – Nasz ojciec spogląda na ciebie ze wstydem – powiedziała Gwen, czując się tak, jakby użyczyła swego głosu ojcu. To powiedziawszy, odwróciła się, przemierzyła komnatę, otworzyła drzwi i zatrzasnęła je za sobą z

hukiem, który wstrząsnął całym zamkiem.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Thor siedział z innymi legionistami na ziemi, z Krohnem u boku, w prowizorycznym obozie na szczycie klifu. Ogień huczał w ognisku, bezskutecznie przeganiając mrok nocy. Dziesiątki chłopców siedziało wokół niego ściśnięci, wykończeni, wpatrując się ponuro w płomienie. Thor odwrócił się i zobaczył niebo rozświetlone tysiącem gwiazd. Mieniły się na czerwono, żółto i zielono, i leżały w konstelacjach, których Thor nigdy jeszcze w tej części świata nie widział. Ogień trzaskał i był to jedyny dźwięk, który rozlegał się w panującej wokoło ciszy. Siedzieli tak już od kilku godzin, nie ruszając się z wycieńczenia po wyczerpującym dniu ćwiczeń i zastanawiali nad swoim życiem. Thor czuł się poruszony, zwłaszcza spotkaniem z Cyklopem. Czuł, że zrehabilitował się w oczach swych towarzyszy, którzy patrzyli teraz na niego z nową dawką szacunku. Był również wstrząśnięty. Myślał o tym, jak blisko był śmierci. Zastanawiał się po raz nie wiadomo który nad tym, jaką tajemnicą okazywało się życie. Jeszcze wczoraj Malic siedział z nimi wszystkimi, a teraz już nie żył. Dokąd odszedł? Kto będzie następny? Kolk odchrząknął i chłopcy odwrócili się i spojrzeli na niego. Siedział razem z nimi w kręgu, opierając łokcie na kolanach, z wyprostowanymi plecami, spoglądając na ogień z marsową miną. Jego oczy były otwarte szeroko.

Wyglądał, jakby coś rozpamiętywał. Chłopcy czekali na przyrzeczoną im opowieść o podbojach i chwale, jednak mijały kolejne godziny i niczego nie usłyszeli. Thor założył, że pewnie już jej nie usłyszą. Teraz jednak, kiedy Kolk odchrząknął, Thor rozsiadł się wygodnie i przygotował. Siedzący przy nim Reece, O’Connor, Elden i bliźniacy postąpili podobnie. – Dwadzieścia słonecznych cykli temu – zaczął ponurym tonem Kolk, wpatrując się w płomienie – zanim jeszcze większość z was się narodziła, kiedy sam byłem w wieku najstarszego spośród was, kiedy król MacGil jeszcze żył, kiedy był królewiczem i walczył ramię w ramię z nami, wydarzyła się bitwa, po której pozostała mi ta blizna – powiedział i pokazał policzek, a na nim długą, postrzępioną bliznę biegnącą wzdłuż jego szczęki. – Tamten dzień zaczął się jak każdy inny. MacGil, Brom, ja i kilkunastu jeszcze członków legionu wyszliśmy na patrol głęboko w dolinie Nevarunów: separatystów żyjących na odległych południowych rubieżach prowincji Kręgu. To rebelianci – winni posłuszeństwo MacGilom, jednak często grożą sprzymierzeniem się z jednym z możnowładców i odłączeniem od królestwa. Są nieokrzesani, okrutni i nie poddają się niczyjej władzy. Są solą w oku MacGilów od wieków. Są mieszańcami, w połowie ludźmi, w połowie czymś innym. Mają po osiem palców u rąk i nóg, a w ramionach są szerocy na dwóch chłopa. Powiada się, że zrodzili się z człowieka i jakiegoś innego stworzenia wieki temu. Nikt nie wie, jaki to był

stwór. – Nevaruni są gwałtowni i zaciekli – kontynuował Kolk. – Nie szanują naszego kodeksu etyki, naszych praw, idei rycerskości. Walczą, aby wygrać. Bez względu na koszty. Nabrał głęboko powietrza i z zamkniętymi oczyma przypominał sobie tamte chwile. – To był zimny i wietrzny dzień. Szliśmy wąską doliną. Po wielu dniach spokojnego patrolowania wpadliśmy w pułapkę. Kilkunastu z nich skoczyło na nas od tyłu, zwalając mnie z konia. Jeden z nich przygwoździł mnie włócznią, podczas gdy inny zaszedł mnie od tyłu, dźgnął w plecy, a potem użył swego noża, by dokonać dzieła – powiedział wskazując na swoją szczękę. Thor przełknął ślinę na myśl o tym, przez co Kolk musiał przejść. Nawet w tej chwili, dwadzieścia słonecznych cykli później, wyglądało na to, że Kolk, wpatrując się w płomienie, przeżywał to na nowo. – Umarłbym, gdyby nie MacGil, który musiał pójść za potrzebą i akurat wrócił. Był pięćdziesiąt kroków za mną i nie zauważyli go. Ich ciała przeszyły jego strzały. Kolk westchnął. – Postąpiłem głupio i taki z tego morał. Oczekiwałem, że wróg będzie walczył na moich warunkach. Na otwartej przestrzeni. Że wyzwie mnie i stanie naprzeciwko jak mężczyzna, jak powinien to zrobić prawdziwy wojownik. A nie – wyskoczyć tchórzliwie z tyłu, walczyć nieuczciwie dwóch na jednego, czekać, aż znajdę się w miejscu, gdzie nie będę mógł się poruszać. I to musicie zapamiętać: wasz

wróg nigdy nie będzie walczył na waszych warunkach. Będzie walczyć według swego uznania. Wojna oznacza dla was co innego, niż dla niego. Tym, co uważacie za uczciwe i szlachetne, on pogardza. Musicie trwać w gotowości, w każdej chwili być przygotowani na każdą ewentualność. – Nie oznacza to, że macie zniżyć się do jego poziomu. Macie zawsze walczyć w poszanowaniu naszego kodeksu honoru i rycerskości – inaczej zatracicie ducha wojownika – czyli to, z czego czerpiecie siłę. Dzień, w którym zaczniecie walczyć jak on, będzie dniem zguby waszej duszy. Lepiej umrzeć z honorem niż zwyciężyć okrywszy się hańbą. To powiedziawszy Kolk zamilkł. Wśród chłopców zapadła głucha cisza. Przez dłuższą chwilę nie zakłócało jej nic poza odgłosem hulającego wiatru wysoko na klifie i wzburzonego oceanu hen na horyzoncie. I wówczas rozległ się ryk gdzieś w oddali, niczym grzmot błyskawicy. Thor odwrócił się podobnie jak wszyscy i zobaczył, jak coś rozświetliło horyzont. Wstał razem z Reece’em i kilkoma innymi chłopcami chcąc przyjrzeć się temu. Thor podszedł do krawędzi klifu i spojrzał w mrok, na horyzont rozjaśniony światłem gwiazd na tyle silnym, by rozświetlić kłębiące się poniżej czerwone wody oceanu. W oddali zauważył czerwoną łunę. Rozjarzyła się kilkoma wybuchami i znikła. Jak wulkan wyrzucający z siebie lawę, rozświetlającą noc i gasnącą równie szybko. Usłyszał kolejny, dudniący

dźwięk. – Krzyk smoka – usłyszał czyjś głos. Thor spojrzał w kierunku, z którego dobiegał. Wyróżniając się na tle pozostałych, Argon spoglądał ponad klifem, odwrócony do Thora plecami. W ręce trzymał swoją laskę. Thor był zszokowany jego widokiem. Odwrócił się od pozostałych chłopców i podszedł do niego. Stanął i czekał, aż druid będzie gotowy. Dobrze wiedział, że nie należy mu przeszkadzać. – Jak tutaj dotarłeś? – spytał ze zdziwieniem Thor. – Co ty tutaj robisz? Argon stał z beznamiętnym wyrazem twarzy, ignorując Thora całkowicie, i nadal wpatrywał się w horyzont. W końcu i Thor odwrócił się i spojrzał na horyzont. Próbował zachować cierpliwość, czekał, gotów zaakceptować rozmowę z druidem na jego warunkach. – Oddech smoka – zauważył Argon. – To smok, który wybrał życie w samotności. Jesteś na jego ziemi. Nie jest z tego zadowolony. Thor zastanowił się nad jego słowami. – Ale my tu mamy spędzić sto dni – powiedział zmartwiony. Argon odwrócił się i spojrzał na niego. – Jeśli ci pozwoli – odparł. – Te brzegi zasłane są kośćmi wojowników, którzy sądzili, że pokonają smoka. Smoki ucztują na ludzkiej dumie. Thor przełknął ślinę. Zaczął zdawać sobie sprawę z tego, jak niebezpieczny był Rytuał.

– Czy ja tu zginę? – zapytał mając nadzieję, że usłyszy odpowiedź. – Twój czas jeszcze nie nadszedł – odpowiedział powoli Argon. Thor poczuł niewysłowioną ulgę słysząc te słowa, ale też zdziwienie, że Argon odpowiedział mu tak wprost. Pomyślał, że to wykorzysta. – Czy zostanę legionistą? – spytał. – To, i znacznie więcej – odparł Argon. Thora ogarnął wspaniały nastrój. Nie mógł uwierzyć, że Argon odpowiada na jego pytania. Nagle poczuł palącą ciekawość. Dlaczego Argon tu przybył? Wiedział, że nie byłoby go tutaj, nie rozmawiałby z nim, gdyby nie miał mu czegoś ważnego do przekazania. – Widzisz horyzont? – spytał Argon. – Za oddechem smoka? Za płomieniami? Tam, w mroku leży twoje przeznaczenie. Thor wyczuł, o czym mówił. Przypomniał sobie słowa umierającego MacGila o swoim przeznaczeniu, o matce. – Matka? – spytał Thor. Argon skinął powoli głową. – Żyje? Jest tam? W Krainie Druidów? Czy o to chodzi? Argon odwrócił się do niego i spojrzał jarzącymi się oczyma. – Tak – odpowiedział. – Oczekuje ciebie nawet w tej chwili. Masz wypełnić wielkie przeznaczenie. Thor poczuł podekscytowanie – większe, niż mógłby w to uwierzyć – na myśl o tym, że jego matka żyła gdzieś tam

na świecie, że ją spotka, odkryje, kim jest. Był przejęty tym, że ktoś na niego czeka, że komuś na nim zależy. Ale też zdezorientowany. – Ale ja myślałem, że moje przeznaczenie wiąże się z domem, z Kręgiem? – spytał Thor. Argon potrząsnął głową. – O wiele więcej czeka na ciebie tam, za horyzontem. Więcej, niż możesz sobie wyobrazić. Los Kręgu od tego zależy. Tam teraz nastał wielki niepokój. Krąg cię potrzebuje. Thor ledwie mógł to wszystko pojąć. Jak Krąg mógł go potrzebować, zwykłego chłopca? – Powiedz, Thorze, co widzisz? Spójrz w mrok. Zamknij oczy. Co widzisz w Kręgu Czarnoksiężnika? Thor postąpił zgodnie z zaleceniem. Zamknął oczy i odetchnął głęboko. Spróbował się skupić, pozwolić, aby przyszło do niego to coś, czymkolwiek było. Jednak jakiekolwiek moce w nim drzemały, nie zdołał ich wywołać. Nie potrafił się skupić – Bądź cierpliwy – odezwał się Argon. – Nie wymuszaj tego. Pozwól, by samo przyszło. Dostrzegasz to. Wiem, że tak jest. Thor trzymał oczy zamknięte, oddychał raz po raz i próbował przestać to kontrolować. Wtem doznał szoku. Dostrzegł coś. Wielkie obrazy, przejrzyste, jakby był świadkiem tych wydarzeń. Zobaczył zniszczenia w Kręgu. Zabójstwa. Pożary. Gruzowiska. Przeraziły go.

– Widzę klęskę i nieszczęście – powiedział, usiłując zrozumieć swoje wizje. – Widzę śmierć. Bitwę. Zagładę. Widzę upadek królestwa. – Dobrze – powiedział Argon. – Tak, co jeszcze? Thor zmarszczył brwi. – Widzę potężny mrok w Gareth’ie. – Tak – powiedział Argon. Thor otworzył oczy i spojrzał na Argona z rozpaczą. – Gwendolyn – powiedział. – Co z nią? Nie widzę dokładnie. Ale coś wyczuwam. Coś złego. Coś, co mi się nie spodobało. Powiedz, że to nieprawda. Argon odwrócił się i spojrzał w mrok. – Obawiam się, iż każdemu z nas inny los jest pisany – westchnął. – Muszę ją ocalić! – wykrzyknął Thor. – Przed czymkolwiek, jakimkolwiek złem, które ma się jej przydarzyć. – Ocalisz ją – powiedział Argon. – I nie. – A co to znaczy? – błagał Thor. Proszę, powiedz. Błagam cię. Bez zagadek. Argon potrząsnął powoli głową. – Przybyłeś tu, by wyszkolić się na wojownika. Jednak bitewna wprawa to tylko jego część. Musisz nauczyć się rozwijać swoje wewnętrzne umiejętności. Twoje moce. Twoją umiejętność postrzegania. Nie pozwól, by miecz i włócznia je przyćmiły. Nie obierz łatwej drogi. Argon odwrócił się i podszedł do niego bliżej. Spojrzał mu w oczy głęboko, intensywnie.

– Największą bitwę przyjdzie ci stoczyć we własnym wnętrzu.



100 DNI PÓŹNIEJ

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Gareth siedział w sali tronowej swego ojca na jego tronie, spoglądając na dziesiątki dworzan, możnowładców i ludzi z pospólstwa – wszystkich przybyłych z własnymi problemami – i czuł się nieszczęśliwy. Minęły miesiące od momentu, w którym objął tron, a z każdym mijającym dniem czuł się coraz bardziej udręczony, coraz bardziej przerażony – i coraz bardziej samotny. Oddalił swego najbliższego przyjaciela i doradcę, Firtha, wieki temu, odsyłając go do stajni i zabraniając mu się ze sobą widywać. I tęsknił za nim. Postąpił słusznie odsuwając go od siebie – Firth był lekkomyślny i stał się ciężarem. Wszak pozostał jedyną osobą, dzięki której morderstwo króla można było powiązać z Garethem. Gareth już nigdy nie chciał być z nim łączony. Zgromadził wokół siebie pół tuzina przyjaciół, którzy mieli być jego mentorami i to w ich towarzystwie obracał się w ostatnim czasie. Bezlitosne, ambitne, arystokratyczne typki – dokładnie takich osób potrzebował. Niekoniecznie im ufał, ale przynajmniej byli w jego wieku i tak samo cyniczni i bezwzględni jak on. Byli dokładnie takimi ludźmi, jakimi chciał się otaczać. Postrzegali świat w ten sam sposób. Chciał zrównoważyć starą gwardię – nową. Ludzie jego ojca nadal cieszyli się silną pozycją, niczym instytucja i czuł się coraz bardziej przez nich dręczony. Gdyby mógł, starłby królewski dwór do gołej ziemi i

zbudował go na nowo. Wszystko. Nie miał szacunku dla historii – gardził nią. Dla niego liczył się obecny dzień, tabula rasa, i zniszczenie każdej księgi o historii królestwa, która kiedykolwiek powstała. – Najjaśniejszy panie – odezwał się kolejny petent z ludu, podszedł bliżej i ukłonił się. Gareth westchnął, przygotowując się na kolejną sprawę. Przez cały, długi dzień wysłuchiwał błahych problemów. Nie miał pojęcia, że rządzenie może być aż tak nieciekawe. Nie tak wyobrażał sobie życie króla. Jedna za drugą pojawiały się przed nim kolejne osoby, wszystkie oczekujące od niego odpowiedzi i wyroków. Tyle decyzji do podjęcia. Każdy czegoś chciał, a wszystko zdawało się tak mało ważne. Dla Garetha rządzenie zawsze kojarzyło się z chwałą. Spojrzał na witraż w oknie, wysoko nad głową, i zapragnął być na zewnątrz – wszędzie, byle nie tu. Był porządnie znudzony. Czuł, jak coś w nim wzbiera. Wiedział, za każdym razem, kiedy to czuł, że powinien przerwać monotonię życia i wymyślić jakiś problem, jakiś zamęt, który pogrąży wszystkich wokoło. – Mój panie – kontynuował mężczyzna – ta ziemia była w mojej rodzinie od setek lat. Gareth westchnął, próbując to wszystko zignorować. Ci głupi chłopi sprzeczali się o ziemię od niewiadomo jak dawna. Ledwie nadążał za ich utyskiwaniami. Miał już tego dość. Chciał po prostu, żeby znikli mu sprzed oczu. Potrzebował czasu, by pobyć sam, by pomyśleć o ojcu, o

wszystkich szczegółach morderstwa, które mogły zostać ujawnione. O tym, czy wiedźma mogłaby go wydać. Czuł wyjątkowy niepokój od ich ostatniego spotkania. Popadał w coraz większą paranoję, strach, że wokół niego zawiązał się jakiś spisek. Zastanawiał się bez ustanku, czy zostanie odkryty. Odesłanie Firtha rozwiało nieco jego obawy, jednak nie całkowicie. – Mój panie, to nieprawda – powiedział drugi chłop. – Tą winnicę zasadzili przodkowie mego ojca. Kiedy urosła, weszła na jego ziemię. Z kolei jego bydło weszło na naszą. Gareth spojrzał na nich obydwu zły, że przerwali jego rozmyślania. Nie wiedział, jak jego ojciec z tym wszystkim sobie radził. Miał już tego dość. – Żaden z was nie zatrzyma tej ziemi – powiedział w końcu zdenerwowany. – Ogłaszam, że wasza ziemia zostaje skonfiskowana. Od tej pory jest własnością króla. Możecie poszukać sobie nowych domów. To wszystko – teraz odejdźcie. Chłopi popatrzyli na niego w ciszy, zszokowani, z otwartymi z wrażenia ustami. – Najjaśniejszy panie – powiedział Aberthol, jego wiekowy doradca, który siedział wraz z innymi członkami rady królewskiej przy półokrągłym stole. – Coś takiego nie miało miejsca w całej historii MacGilów. Z całą pewnością to nie są królewskie ziemie. Nie możemy konfiskować ziemi… – Powiedziałem, odejść – wrzasnął Gareth. – Ale najjaśniejszy panie, jeśli zabierzesz moją ziemię,

gdzie się podzieję, a moja rodzina? – spytał chłop. – Żyliśmy na niej od pokoleń! – Możecie być bezdomni – warknął Gareth, po czym kiwnął głową do straży, które podbiegły szybko i odciągnęły chłopów z jego widoku. – Najjaśniejszy panie! Zaczekaj! – wrzasnął jeden z nich. Zostali jednak usunięci z sali i drzwi zamknęły się za nimi z hukiem. Wewnątrz zaległa pełna napięcia cisza. – Jeszcze ktoś? – wrzasnął Gareth, niecierpliwiąc się, kiedy to wszystko się skończy. Na uboczu stała grupka arystokratów. Spoglądali na siebie z wahaniem. W końcu wyszli na środek. Było ich sześciu. Baronowie z północnej prowincji – arystokraci – nosili błękitne jedwabie swego klanu. Gareth rozpoznał ich w mgnieniu oka: irytujący możnowładcy, którzy byli ciężarem ojcu przez całe jego panowanie. Kontrolowali północne wojska i trzymali rodzinę królewską w szachu żądając od niej, ile tylko mogli. – Najjaśniejszy panie – powiedział jeden z nich, wysoki, łysiejący mężczyzna w wieku pięćdziesięciu kilku lat. Gareth pamiętał go z dzieciństwa. – Mamy dwie sprawy. Pierwsza dotyczy McCloudów. Chodzą słuchy, iż najeżdżają nasze wioski. Nigdy dotąd nie zapuszczali się tak daleko na północ. To niepokojące. Może to być zapowiedzią większego ataku – inwazji na pełną skalę. – Absurd! – wykrzyknął Orsefain, jeden z nowych doradców Garetha, który zasiadał po jego prawej stronie.

– McCloudowie nigdy nie zaatakowali i nigdy tego nie zrobią! – Z całym szacunkiem – ripostował możnowładca – jesteś zbyt młody, by pamiętać, że McCloudowie nie raz próbowali już najechać królestwo. Zanim się narodziłeś. To możliwe, mój panie. W każdym bądź razie, nasi ludzie są zaniepokojeni. Prosimy, byś podwoił liczebność armii na północy. Chociażby po to, by uspokoić lud. Gareth siedział w ciszy, zniecierpliwiony. Ufał swemu młodemu doradcy i również nie wierzył, że McCloudowie mogliby rozpocząć inwazję. Prośbę możnowładców potraktował zatem jako rodzaj manipulacji nim i jego wojskami. Nadeszła pora, by pokazać im, kto rządzi królestwem. – Prośba odrzucona – oświadczył Gareth. – Coś jeszcze? Arystokraci spojrzeli po sobie z niezadowoleniem. Któryś z nich odchrząknął i wystąpił do przodu. – W czasach rządów twego ojca wzrosły podatki w naszej prowincji, by w niespokojnych chwilach móc zebrać armię. Twój ojciec przyrzekł, że cofnie je do poprzedniego stanu. Przed jego śmiercią decyzja ta miała wejść w życie, ale nigdy nie została ratyfikowana. Prosimy cię zatem, byś wypełnił wolę ojca i obniżył podatki nałożone na nasz lud. Gareth miał im za złe, że sądzili, że mogą dyktować mu, jak ma rządzić swoim królestwem. Był królem, czy to się im podobało, czy nie. Musiał pokazać im, kto tu rządzi. Zwrócił się do Amrolda, kolejnego z nowych doradców.

– Co o tym sądzisz, Amroldzie? – spytał. Amrold siedział spoglądając na baronów ze zmrużonymi oczyma, z nachmurzona miną. Był wiecznie niezadowolony i z tego powodu Gareth go uwielbiał. – Nie powinieneś obniżać podatków – powiedział Amrold – lecz je podnieść. Czas by północ zrozumiała, kto kontroluje Krąg. Możnowładcy, jak i wszyscy starsi doradcy króla zareagowali stłumionym okrzykiem oburzenia. – Najjaśniejszy panie, kim są ci młodzi ludzie, których rady zasięgasz? – spytał Aberthol. – Ci ludzie, których widzicie za mną, są częścią mojej nowej rady. Będą mieli głos w sprawie każdej decyzji, jaką podejmiemy – powiedział Gareth. – Ależ najjaśniejszy panie, to skandal! – powiedział Kelvin. – Rada zawsze składała się z dwunastu osób. Od stuleci to się nie zmieniło, bez względu na to, który MacGil rządził. Twój ojciec tego się trzymał i my także. Zmieniasz podstawowe zasady rządzenia. Nasz rozsądek płynie z wieloletniego doświadczenia. Ci młodzi ludzie nie mają ani jednego, ani drugiego! – Ja rządzę i ja wprowadzam zmiany – odpalił Gareth stanowczo. Pomyślał, że nadeszła pora, by pokazać tym wszystkim staruchom, gdzie ich miejsce. I tak oni wszyscy byli przychylni jego ojcu, a jego zawsze nienawidzili. Dostrzegał niechęć w ich każdym spojrzeniu. – I stu ludzi włączę do mej rady, jeśli będę miał taką ochotę – dodał – i zwrócę się o poradę do kogokolwiek,

kogo wybiorę. Jeśli nie podoba się to wam, możecie odejść i to w tej chwili. Starzy doradcy siedzieli przy stole naprzeciw niego. Widział po ich twarzach, że byli zaskoczeni – właśnie ten efekt chciał osiągnąć. Chciał, by jego młodzi doradcy wyprowadzili ich z równowagi. W ten sposób przesyłał im wiadomość: byli starą gwardią, której już nie potrzebował. Kevin wstał od stołu. – Ja ustępuję – powiedział. – Ja również – zabrzmiał głos Duwayne’a niczym echo. Obydwaj odwrócili się do niego plecami by odejść. Gareth obserwował, jak szli. Czuł, jak jego twarz zapłonęła z oburzenia. – Straże, aresztujcie ich! – wrzasnął. Strażnicy zatrzymali wychodzących mężczyzn przy drzwiach, zakuli ich w kajdany i wyprowadzili. Słyszał ich przytłumione okrzyki dobiegające zza zamkniętych drzwi. Pozostali doradcy wstali. – Najjaśniejszy panie, to skandal! Jak możesz ich aresztować? Przecież właśnie powiedziałeś, żeby odeszli! – Powiedziałem, że mają wybór, czy chcą odejść – powiedział Gareth. – Lecz oczywiście oznacza to zdradę króla. A zdrajców tolerować nie będę. Czy ktoś jeszcze chciałby wyjść? Doradcy popatrzyli po sobie. Byli zrozpaczeni. W ich oczach pojawił się prawdziwy strach i zwątpienie. Wszyscy wyglądali na rozbitych – dokładnie tak, jak chciał

Gareth. Uśmiechnął się w duchu. Likwidował ojcowskie instytucje. Zaczynając od pojedynczych osób. – Usiądźcie – rozkazał. Powoli, z niechęcią doradcy zajęli swe miejsca. Gareth zwrócił się do baronów, którzy stali oczekując jego odpowiedzi. Teraz i im trzeba było pokazać, gdzie ich miejsce. – Co do waszych podatków – powiedział do nich – nie tylko ich nie obniżę, ale jeszcze je podniosę. Od dziś będziecie płacić podwójnie. Nie przychodźcie tu, chyba, że zostaniecie wezwani. To wszystko. Twarz głównego barona zadrżała i okryła się szkarłatem. Gareth widział, że mężczyzna nie nawykł do takiego traktowania i cieszył się, że udało mu się go zdenerwować. – Najjaśniejszy panie, mój lud nie zniesie takiego znęcania się. Gareth wstał. Jego twarz również poczerwieniała. – Owszem, zniesie. Ja jestem teraz królem. Nie mój ojciec. I to przede mną odpowiadacie. A teraz odejdźcie. I nie pokazujcie mi się na oczy! Baronowie popatrzyli na Garetha z otwartymi w szoku ustami. Zapadła cisza jak makiem zasiał. Nikt ze służących, doradców, czy też arystokracji siedzącej i stojącej w różnych miejscach sali nie śmiał jej przerwać. Baronowie odwrócili się i wyszli powolnym krokiem z sali – stukając obcasami, zatrzasnęli za sobą drzwi. Gareth dostrzegł ich konspiracyjne spojrzenia. Widział w

ich oczach determinację, by go obalić. Już w tej chwili czuł, że ma na dworze wielu wrogów, że planują go zdetronizować. Zajmie się każdym z nich po kolei. Wtrąci do lochów każdego, jeśli będzie musiał. – Czy to już wszystko? – spytał pospiesznie pozostałych doradców i usiadł powoli na miejscu. – Najjaśniejszy panie – powiedział zmęczony Aberthol złamanym głosem. – Zostało tylko dochodzenie w sprawie śmierci twojego ojca. – O czym mówisz? – zażądał Gareth. – Dochodzenie zamknięto. Mój brat Kendrick został uwięziony. – Obawiam się, że to nie jest takie proste, mój panie – powiedział Aberthol. – Srebrna Gwardia jest całkowicie lojalna Kendrickowi. Gwardzistom nie podoba się to, że Kendrick został uwięziony. Zawieszenie egzekucji uspokoiło ich na chwilę, ale nie będzie tak zawsze. Szeregowcy nie kryją swego niezadowolenia, zwłaszcza po tym, jak obciąłeś ich pobory. Domagają się nowego śledztwa. W innym przypadku ryzykujesz rewoltę. – Ale przecież flakon z trucizną znaleziono w komnacie Kendricka – zaprotestował Gareth z mocno bijącym sercem. – A mimo to nie ma definitywnego dowodu, który łączyłby Kendricka z tym morderstwem. – Ogłaszam, iż z dniem dzisiejszym dochodzenie zostało zamknięte – oznajmił Gareth. – Kendrick sczeźnie w lochach do końca swych dni. – Ależ mój panie …

– Nie chcę nigdy więcej słyszeć o tej sprawie – warknął Gareth. – A teraz wyjdźcie! Wszyscy! Doradcy opuścili salę pospiesznie i Gareth został sam, siedząc na tronie w całkowitej ciszy. Siedział z walącym sercem i wszystko się w nim gotowało; obawiał się, że coś takiego może się wydarzyć, jeśli Kendrick szybko nie zostanie stracony. Poczuł złość, kiedy przypomniał sobie, jak kilka miesięcy temu matka wtrąciła się nieoczekiwanie, wykorzystując swą pozycję, by powstrzymać go przed egzekucją Kendricka. Słyszał, że Gwen w jakiś sposób do niej dotarła i zjednoczyły się, chcąc temu zapobiec. Pałał nienawiścią do nich obu. Nie będzie bezpieczny dopóki one żyją. Przypomniał też sobie nieudolną próbę swego człowieka, który miał dręczyć Gwen kilka miesięcy temu. Nie udało się. Być może nadszedł czas, by spróbować ponownie. Tym razem może udałoby się ją zabić na miejscu. Gareth uśmiechnął się do siebie w miarę, jak jego plan nabierał kształtów. Tak, tym razem mogło się powieść.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Thor stał samotnie u steru wielkiej łodzi, na środku oceanu, popychanej przez jego prądy z niesamowitą prędkością. Wiatr wydął żagle łodzi, na której nie było nikogo oprócz niego. Żeglował statkiem widmo. Stojąc u steru, wpatrywał się w horyzont ukryty za nieziemską mgłą, migoczącą odcieniami złota żółci i bieli w świetle porannego słońca. Kiedy mgła się uniosła, Thor dostrzegł zarys wyspy, a raczej góry wyrastającej z morza i jej szczyt pnący się wysoko do nieba. Góra pięła się wyżej niż jakakolwiek, którą Thor dotąd widział, a na jej szczycie stał zamek. Wyrastał ze skały, zbudowany na krawędzi klifu. Bezdenne niebo wypełniała zielono-bladożółta poświata, a u jego skraju zawisł wielki półksiężyc. Było tu niesamowicie, mistycznie. To miejsce tchnęło życiem. Jego łódź kołysała się na falach, lecz nie obawiał się. Czuł, że ocean zabiera go do tego miejsca, wiedział, że to tam miał być. Wiedział w jakiś sposób, że to tam czekało na niego przeznaczenie. Że w tym miejscu miał się znaleźć. Że w jakiś dziwny sposób to był jego dom. Nie pamiętał ani kiedy wyruszył, ani jak znalazł się na tej łodzi, ale wiedział, że miał podjąć się tej podróży. W jakiś sposób to miejsce było zawsze w jego snach, gdzieś głęboko w zakamarkach jego świadomości. Był pewien, że

jego matka tam mieszka. Thor nigdy tak naprawdę nie rozmyślał o matce. Powiedziano mu, że odeszła przy jego narodzinach i z tego powodu żył w niewysłowionym poczuciu winy. Teraz jednak, kiedy zbliżał się do wyspy, czuł jej obecność. Czuł, że czeka na niego. Nagle wielka fala uniosła jego łódź, wyżej i wyżej, nabrała prędkości i jak tsunami popchnęła ją w kierunku wyspy coraz szybciej i szybciej. Kiedy podpłynął bliżej, zauważył samotną osobę stojącą na klifie. Kobietę. Miała na sobie zwiewne błękitne szaty. Głowę miała opuszczoną, a dłonie przylegające do boków skierowała na zewnątrz. Spoza jej postaci wydobywała się jasna poświata, promieniała z jej dłoni, strzelając niczym pioruny. Światło było tak jasne, że musiał przysłonić oczy, żeby się jej przypatrzeć. Nie był w stanie dostrzec jej twarzy. Wyczuwał, że to ona. Ponad wszystko chciał ujrzeć jej twarz, zobaczyć, czy wygląda podobnie. – Matko! – zawołał. – Mój synu – dobiegł go delikatny głos. Był najmilszym, najbardziej dodającym otuchy głosem, jaki Thor kiedykolwiek słyszał. Pragnął usłyszeć go ponownie. Nagle nadpłynęła fala, która rozbiła się o jego łódź i pociągnęła go za sobą w dół. Thor przygotował się na uderzenie o skały. Zerwał się ze snu i usiadł wyprostowany ciężko oddychając. Świtało na horyzoncie. Wszędzie wokół leżeli w

rozsypce pozostali legioniści, pogrążeni w twardym śnie. W jego głowie wrzało od snu: wydawał się taki prawdziwy. Kiedy doszedł do siebie, zorientował się, że dziś był ten dzień. Ostatni dzień Rytuału. Dzień, którego wszyscy się lękali. Czuł, że postarzał się o sto lat, odkąd przybył tu sto dni wcześniej. Nie mógł uwierzyć, że tego dokonał, że nadszedł ich ostatni dzień. Czas tutaj spędzony wykraczał daleko poza jego wyobraźnię. Każdy następny dzień był cięższy od poprzedniego, każde ćwiczenie bardziej wyczerpujące, wyciskające z nich coraz więcej sił. Dni wydłużały się. Nauczył się posługiwać wszelką znaną człowiekowi bronią – a nawet taką, która była nieznana. Zmuszano ich do ćwiczeń w każdym możliwym terenie, od bagien po lodowce, i wydzierano się na nich od wczesnego rana do późnej nocy. Wielu jego braci odpadło, zostali odesłani do domów samotnie, na niewielkim statku. Wielu zostało rannych. Umarli przez przypadek, ześlizgując się z klifu w jakiś szczególnie burzowy dzień. Razem radzili sobie ze zgryzotą, walczyli z potworami, znosili każdy rodzaj pogody. Wyspa była bezlitosna. Temperatura zmieniała się z upału w ziąb bez ostrzeżenia, jakby były tu tylko dwie pory roku. Siedział z Krohnem u boku i w pewnym sensie czuł obawę związaną z tym dniem. Chciał położyć się i zasnąć, lecz wiedział, iż nie potrafiłby. Te sto dni przekuły go w zupełnie innego człowieka. Był gotowy zmierzyć się ze

wszystkim, co mogłoby się mu przydarzyć. Siedział we wczesnym porannym świetle i czekał. Wkrótce wszyscy wstaną, przygotują się i wyruszą z ostatnią misją. Do tego czasu jednak mógł upajać się chwilą, tym, że wstał jako pierwszy i w ciszy obserwować ostatni raz wschód słońca nad tym miejscem, które nauczył się kochać. * Stał z innymi na wąskiej, kamienistej plaży, z dłońmi na biodrach i obserwował targane burzą morze. Czuł chłód w powietrzu zwiastujący nadejście nowej pory roku. Z czasem przyzwyczaił się do złej pogody na tyle, że nie dostawał dreszczy od mroźnych podmuchów wiatru, które owiewały całe ciało. Spoglądał na morze lśniącymi, szarymi oczyma i czuł się zahartowany, nieugięty. Czuł się jak mężczyzna. Jego towarzysze broni stali nieopodal, Krohn jak zwykle przy jego boku, przy flocie niewielkich, drewnianych łodzi. Przygotowali się do wyruszenia w ostatnią podróż, na ostatni sprawdzian Rytuału. Czekali pełni obawy, a Kolk chodził między nimi niezadowolony jak zwykle. – Ci z was, którzy dotrwali do dzisiejszego dnia może chcieliby sobie pogratulować. Lepiej nie. Został przed wami jeszcze jeden, ostatni dzień, który wyróżnia się ze wszystkich pozostałych. Jeśli go przeżyjecie, wrócicie jako pełnoprawni członkowie legionu. Wszystkie próby,

przez które przeszliście, były jedynie przygotowaniem do tego, co macie zrobić. Kolk zatrzymał się, odwrócił i wskazał na horyzont. – Ta wyspa na horyzoncie – powiedział – jest domem samotnego smoka, wyrzutka z krainy smoków. Żyliśmy w jego cieniu przez te ostatnie sto dni i mieliśmy szczęście, że nie zaatakował. Wojownicy robią, co mogą, by unikać tego miejsca. Dziś wybierzemy się tam z wizytą. – Smok ten zazdrośnie strzeże pewnego skarbu. Starożytnego, złotego berła. Ponoć ukrył je głęboko w swym legowisku. Musicie odszukać kanion, zejść do niego, znaleźć berło i wrócić tu z nim. Wśród chłopców podniosły się nerwowe szepty. Spoglądali na siebie nawzajem, a w ich oczach pojawił się strach. Serce Thora waliło mocno, kiedy spoglądał na wzburzone morze, na odległą wyspę pokrytą nierealną mgłą nawet w ten przejrzysty dzień. Wyczuwał jego moc nawet z tej odległości. Przez te ostatnie sto dni jego moce rozwinęły się i był teraz w stanie wyczuwać obcą moc nawet z dużej odległości. Czuł, że na wyspie żyje potężne stworzenie, pradawne, pierwotne, a oni narażali się na wielkie niebezpieczeństwo. – Do łodzi i ruszać się! – rozkazał Kolk. Wszyscy skoczyli do niewielkich wiosłowych łodzi, które kołysały się szaleńczo na przybrzeżnych falach i zaczęli wsiadać po kolei – po około dwunastu do jednej. Thor wdrapał się na jedną wraz z Krohnem, Reece’em, O’Connorem, Eldenem i bliźniakami. Usiedli na ławkach i

chwycili za wiosła. Zanim ruszyli, Thor zauważył na plaży Williama. W jego oczach czaił się strach. Thor był naprawdę zaskoczony, że William dotrwał do tego dnia. Na każdym kroku spodziewał się, że chłopiec odpadnie. Teraz jednak, ten ostatni test musiał być dla niego barierą nie do pokonania. – Powiedziałem, wsiadać do łodzi! – wrzasnął Kolk na chłopca, ostatniego na plaży. William spojrzał na niego szeroko otwartymi oczyma. – Przepraszam, panie, lecz nie mogę tego zrobić – powiedział potulnie. Siedząc na rozkołysanej łodzi Thor poczuł smutek z powodu Williama. Nie chciał, by odszedł. Nie po tym wszystkim, przez co przeszli – Nie zamierzam się powtarzać – zagroził Kolk. – Nie wsiądziesz do tej łodzi, wypadasz z legionu. Wszystko, co do tej pory zrobiłeś będzie daremne. Już na zawsze. William stał i potrząsał głową. – Przepraszam – powiedział. – Chciałbym móc to zrobić. Lecz tej jedynej rzeczy nie zrobię. – Ja też nie – odezwał się ktoś. Thor zobaczył, jak inny chłopiec, jeden ze starszych, wyskakuje z łodzi i staje na brzegu. Stali tam teraz we dwójkę ze zwieszonymi ze wstydu głowami. Kolk uśmiechnął się szyderczo, chwycił chłopców od tyłu i popchnął z dala od wszystkich. Thor poczuł się z tego powodu okropnie. Widział, że zostaną wsadzeni na niewielką łódź i odesłani do Kręgu. I będą żyć z tym

piętnem do końca swych dni. Zanim Thor skończył o tym myśleć, dowódcy podeszli do tyłu każdej łodzi i popchnęli je mocno w kierunku morza. Thor poczuł jak jego łódź się pod nim porusza i w następnej chwili wiosłował już z pozostałymi. Wzburzone morze przybierało na sile w miarę jak coraz bardziej oddalali się od brzegu. Wkrótce wpłynęli w strefę silnych prądów morskich, które wessały ich w siebie i zaczęły ciągnąć w kierunku smoczej wyspy. Kiedy znaleźli się bliżej, Thor spróbował przyjrzeć się jej lepiej – widział jedynie mgłę, która skrywała całą wyspę, ustawicznie przylegając do jej brzegów. – Słyszałem, że smok, który tam żyje, zjada całego człowieka na śniadanie każdego dnia – powiedział O’Connor. – No, musieli zachować coś takiego na ostatni dzień – powiedział Elden. – Kiedy już myśleliśmy, że wkrótce opuścimy to miejsce. Reece spojrzał na horyzont. – Słyszałem opowieści o tym miejscu od swoich braci – powiedział. – Siła smoka nie ma granic. Nie ma mowy, żebyśmy pokonali go w bezpośredniej walce. Nawet wspólnymi siłami. Możemy tylko mieć nadzieję, że będziemy na tyle ostrożni, że go nie obudzimy. Wyspa jest całkiem duża, a smok może właśnie śpi. Jedyną rzeczą, którą musimy zrobić jest to, by przeżyć ten dzień. – A jakie są na to szanse? – spytał O’Connor. Reece wzruszył ramionami.

– Słyszałem, że nie wszyscy chłopcy przetrwali w ostatnich latach. Ale sporo tego dokonało. Obawy Thora wzrosły. Przypływ nasilił się i ich łódź pomknęła szybciej w kierunku wyspy. Wiosłowanie nie było już takie ciężkie i wkrótce Thor zauważył wyraźnie zarysowaną linię brzegową, na którą składały się czerwone, potężne skały o różnorodnym kształcie. Błyszczały, jakby stały w płomieniach. Lśniły w dziennym świetle, jakby całą plażę pokrywały miliony rubinów. Nigdy nie widział czegoś podobnego. – Orethist – powiedział Conval spoglądając na skały. – Według legendy, jeśli podarujesz jeden ukochanej osobie, uchroni ją to od śmierci. Chwilę później ich łodzie dobiły do brzegu. Thor wyskoczył z Krohnem i pozostałymi i razem wciągnęli łódź na skały. Podłoże chrzęściło pod ich stopami. Spojrzeli pod nogi i podnieśli mieniące się na czerwono kamienie. Thor postąpił podobnie. Podniósł jeden wysoko i przyjrzał się mu pod światło. Lśnił jak rzadki klejnot w świetle poranka. Zacisnął palce, zamknął oczy, a kiedy się skupił poczuł, jak podniosła się lekka bryza. Czuł energię zamkniętą w kamieniu. Czuł, jak pulsowała, przenikała do jego ciała. Conval miał rację: te kamienie były magiczne. Zauważył, że pozostali chłopcy zaczęli napychać nimi kieszenie. Na pamiątkę. Thor miał jeden i wsadził go głęboko do swojej kieszeni– jeden mu wystarczył. Dla siebie nie potrzebował żadnego. Istniała tylko jedna osoba,

której chciał go dać: Gwendolyn. Pod warunkiem, że wróci. Zaczęli wspinać się po pochyłym brzegu. Jedyna droga do wnętrza wyspy wiodła przez strome klify. Mgła to pojawiała się, to nikła i nie mogli nic zobaczyć na większą odległość. Thor jednak dostrzegł wąską ścieżkę, niczym naturalne schody, które pięły się w górę klifu i pokryte były mchem. Wspinali się jednym rzędem. Thor ześlizgiwał się wciąż, gdyż fale oceanu spryskiwały ścieżkę wodą i ich powierzchnia była śliska. Walczył z silnymi powiewami wiatru, starając się zachować równowagę. W końcu dotarli na szczyt. Thor stał wraz z innymi na pokrytym trawą pagórku, na samym szczycie smoczej wyspy, i rozglądał się dokoła. Wyspę pokrywał ciemny, zielonkawy mech tak daleko, jak okiem sięgnąć, a nad nim wisiały opary mgły. Było tu odrażająco, posępnie. Kiedy Thor rozglądał się, nagle usłyszał potężny ryk. Brzmiał, jakby to sama ziemia rozstąpiła się i zadrgała. W oddali zobaczył płomienie i dym, które pojawiły się na chwilę i znikły. W powietrzu poczuli dziwny zapach, jakby zmieszano popiół z siarką. Przenikał wszystko w tym miejscu. Krohn zamiauczał. Thor przełknął głośno ślinę. Chłopcy odwrócili się i popatrzyli na siebie. Nawet najdzielniejsi z nich mieli strach w oczach. Dużo razem przeszli – ale nic, co by to przypominało. Byli tutaj naprawdę. To już nie było ćwiczenie. Teraz w grę wchodziło ich życie lub śmierć.

Ruszyli jak na komendę po jałowym pustkowiu wyspy, stąpając po śliskim mchu, wszyscy w gotowości, wszyscy z dłońmi na rękojeściach. Po jakimś czasie, trwającym niczym wieczność, idąc w kłębach mgły usłyszeli syk, po czym rozległ się głośny dźwięk i w końcu dotarli nad skraj wodospadu. Powietrze było tu chłodniejsze i bardziej wilgotne. Thor spojrzał znad krawędzi; urwisko zdawało się nie mieć dna. Szli dalej szlakiem wiodącym wokół wodospadu, przez bagniste tereny przesiąknięte jego wodnymi oparami. Ich stopy grzęzły w błocie. Szli i szli wśród mgielnych oparów, które czasami były tak gęste, że z ledwością widzieli siebie nawzajem. Ryk smoka przecinał powietrze co chwilę i zdawał się coraz głośniejszy. Thor odwrócił się, by spojrzeć w kierunku, z którego przyszli. Mgła była jednak zbyt gęsta by mógł cokolwiek zobaczyć. Zaczął się zastanawiać, jak odnajdą drogę powrotną. W pewnej chwili idący obok Thora Reece stracił równowagę i mógł upaść. Thor wykorzystał swój odkryty niedawno refleks. Jego ręka wystrzeliła i chwyciła Reece’a zanim ten upadł. Przytrzymał go mocno i pociągnął z powrotem do pozycji stojącej. Kiedy postąpił krok do przodu, zauważył, że właśnie ocalił Reece’owi życie. Tuż przed nimi ziemia rozstąpiła się i ujrzeli potężny kanion, którego ściany opadały setki stóp w dół. Reece odwrócił się i spojrzał na Thora z wyrazem wdzięczności za uratowanie życia. – Jestem twym dłużnikiem – powiedział.

Thor potrząsnął głową. – Nie, nie jesteś. Chłopcy zbili się w grupę i patrzyli na potężny kanion, który tonął na setki stóp w głąb ziemi i nie mogli wyjść z podziwu. – Co to? – spytał Elden spoglądając na kolejne potężne wyżłobienie w ziemi. – Wygląda na kolejny kanion – powiedział Conval. – Nie – powiedział Reece. – To nie kanion. – No więc co? – spytał Conven. – To odcisk – powiedział Reece. – Odcisk? – spytał Conven. – Spójrz na wcięcie, jakie jest strome. I spójrz na kształt, na krawędzie. To nie kanion, przyjacielu. To odcisk stopy smoka.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Erec jechał kłusem na swym koniu wydeptaną ścieżką w świetle porannego słońca, w otoczeniu oddziału książęcych rycerzy, wraz ze swym przyjacielem – Brandtem. Po drodze ku szrankom na kopie witały ich tysiące gapiów, wiwatujących na ich cześć po obu stronach traktu. Sto dni turnieju dobiegało końca i jak dotąd Erec wygrał każdą potyczkę. Dziś był ostatni dzień. Ludzie zgromadzili się tłumnie, by świętować finały, lecz Erec był w stanie myśleć tylko o jednym: o Alistair. Jej twarz wryła mu się w pamięć. Zacisnął dłoń wokół lancy, wiedząc, że dziś będzie walczył o nią. Jeśli dziś wygra, w końcu potwierdzi swoje prawo do niej, jako przyszłej żony. Postanowił, że żaden człowiek, nikt z całego królestwa, nie pokona go tego dnia. Kiedy przejechali przez potężną, zwieńczoną łukiem kamienną bramę i wjechali na arenę, powitały ich radosne okrzyki kolejnych tysięcy widzów, siedzących na kamiennych stopniach otaczającej arenę budowli. Wszyscy skupili wzrok na torach walki leżących pośrodku. Kiedy Erec wjechał, ludzie wstali i zaczęli obsypywać go kwieciem. Czuł rosnącą dumę. Poświęcił życie doskonaleniu wojennego rzemiosła i w chwilach takich jak ta, kiedy wszyscy wiwatowali na jego cześć, czuł, że jego ciężka praca nie poszła na marne. Nikt nie pokonał go w

walce. Tłum zawył na jego widok. Podjechał na środek, odwrócił się i ukłonił przed księciem, który stał w otoczeniu żołnierzy razem z resztą swego ludu. Książę pokłonił mu się również, uśmiechnął, a Erec podjechał do linii bocznej. Były tam już niewielkie oddziały rycerzy, setki wojowników ubranych w różnorakie zbroje, o różnym kształcie i kolorze, dosiadający wszelakiej maści wierzchowców i dzierżący egzotycznie wyglądającą broń. Przybyli tu ze wszystkich zakątków Kręgu i wyróżniali się swoim wyglądem wśród innych. Przygotowywali się cały rok do tego turnieju, który okazał się nie lada wyzwaniem. Lecz Erec konsekwentnie wszystkich pokonywał. Kiedy pomyślał o Alistair, wiedział, że znajdzie sposób by i dziś wygrać. Czekał i obserwował otoczenie, kiedy nagle rozległ się dźwięk rogu i z przeciwległych krańców toru zaszarżowali rycerze. Jeden w ciemnozielonej zbroi, drugi w jaskrawożółtej – obaj unieśli lance i natarli na siebie. Ten w zielonej zwalił z konia tego w żółtej, a tłum zawiwatował jak dziki. Potyczka za potyczką, kolejni rycerze odpadali w eliminacjach. Erec, by uhonorować to, że jest mistrzem, występował jako ostatni w pierwszej rundzie zawodów. Stanął w szranki z jednym z najlepszych rycerzy – krzepkim mężczyzną w czarnej zbroi, z klatką piersiową dwukrotnie szerszą od Ereca. Dosiadał konia, który parskał szyderczo, zaś jego lanca wydawała się

dwukrotnie dłuższa od Erecowej. Erec nie pozwolił jednak, by go to speszyło. Skoncentrował się na napierśniku przeciwnika, jego pochylonej głowie, sposobie, w jaki poruszały się części jego zbroi. Dostrzegł jego słaby punkt niemal od razu, w sposobie, w jakim mężczyzna opuszczał lewy bark. Erec zaczekał do ostatniej chwili, wymierzył dokładnie w to miejsce i utrzymał tak lancę aż do momentu zderzenia. Tłum zareagował okrzykiem, kiedy jego przeciwnik wyleciał w powietrze i wylądował na ziemi ze szczękiem metalu. Tłum zawył w zachwycie, a Erec pojechał na drugi koniec toru oczekiwać na drugą rundę. Wiele rund miał jeszcze przed sobą. Dzień wydłużał się. Mijały runda za rundą, kolejni walczący rycerze odpadali i w końcu została ich tylko garść. Kiedy ich liczba zmniejszyła się do dziesięciu, rozległ się dźwięk rogu i ogłoszono przerwę. Książę wystąpił na środek i przemówił do swego ludu. Erec wykorzystał tę chwilę podobnie jak pozostali, aby unieść zbroję, zdjąć hełm i złapać oddech. Pojawił się giermek z wiadrem wody. Erec upił trochę, po czym zmoczył głowę i brodę. Mimo tego, że była już jesień, Erec spływał potem i oddychał głęboko, zmęczony godzinami walk. Czuł się obolały, jednak kiedy przyjrzał się innym rycerzom stwierdził, że byli bardziej zmęczeni od niego. Nie przeszli takiego szkolenia, jakiego on doświadczył. Przyrzekł sobie, że będzie ćwiczył codziennie, w każdym

dniu swego życia, i nie opuścił jak dotąd ani jednego. Był przygotowany na wyczerpujący wysiłek. Natomiast tamci mężczyźni nie. Książę uniósł obie dłonie w kierunku tłumu, i powoli cały ten rwetes ucichł. – Moi drodzy – krzyknął. – Nasze prowincje wysłały swych najlepszych, najdoskonalszych, pochodzących z całego Kręgu wojowników, by stanęli tu w szranki i walczyli przez sto dni o najlepszą i najpiękniejszą kobietę, jaką to królestwo może się pochwalić. Każdy z nich wybrał już sobie kobietę. Ten, który dzisiaj zwycięży, będzie miał prawo ją poślubić, jeśli ona wyrazi zgodę. Rycerze, którzy ostali się na placu, zmierzą się ze sobą nie na kopie, a w walce wręcz. Każdy wybierze sobie jedną broń i będzie walczył z całą resztą. Wszystkie chwyty dozwolone oprócz zabijania. Ostatni, który zostanie na nogach, zwycięży. Wojownicy, powodzenia! – krzyknął odchodząc, a tłum zawył za jego plecami. Erec nałożył z powrotem swój hełm i spojrzał na wózek z bronią, który przed chwilą wtoczył tu jego giermek. Już wiedział, co wybierze: miał to zatknięte za pas. Wyjął swój ulubiony, kolczasty cep: długie na dwie stopy drewniane, wytarte żerdzie zakończone metalową, najeżoną kolcami kulą. Nosił go ze sobą od czasów swego pobytu w legionie. Żadnej broni nie znał tak dobrze jak tą. Rozległ się dźwięk rogu i nagle cała dziesiątka mężczyzn natarła na siebie, ścierając się na środku pola. Ereca zaatakował wielki rycerz bez hełmu, o

jasnobłękitnych oczach i blond brodzie, wyższy od niego niemal o głowę. Zamachnął się olbrzymią pałką, celując w głowę Ereca. Prędkość uderzenia zaskoczyła Ereca. Uchylił się w ostatniej chwili i pałka śmignęła nad nim w powietrzu. Erec wykorzystał to, obrócił się i uderzył drewnianą rękojeścią swej broni w tył głowy wojownika. Nie chciał użyć metalowej kuli, by go nie zabić. Mężczyzna potknął się i upadł straciwszy przytomność. Był pierwszym poległym na polu. Tłum wrzasnął z zachwytu. Rycerze walczyli ze sobą wszędzie dokoła niego. Wielu z nich zdecydowało się zaatakować szczególnie jego. Najwidoczniej traktowali go jak człowieka, którego łatwo można pokonać. Erec unikał kolejnych ciosów, lawirował najpierw wokół rycerza z toporem, potem innego z halabardą i kolejnego z włócznią. To by było na tyle z odezwy księcia o powstrzymaniu się od zabijania nawzajem, pomyślał. Najwidoczniej ci rycerze się tym w ogóle nie przejęli. Erec obracał się i wyginał, pokonując rycerzy jednego po drugim. Jeden skoczył na niego z długą, nabijaną ćwiekami halabardą. Erec wyrwał ją z rąk nieprzyjaciela i dźgnął go drewnianym końcem u podstawy szyi, w czuły punkt ponad jego zbroją, powalając mężczyznę na ziemię. Obrócił się i zamachnął ostrym końcem halabardy, rozcinając na dwoje włócznię jeszcze zanim zdążyła w niego trafić. Ponownie obrócił się i przy użyciu cepa wytrącił sztylet

z ręki kolejnego przeciwnika. Zmienił chwyt na cepie i drewnianą końcówką walnął w podstawę jego nosa, łamiąc go i powalając mężczyznę na ziemię. Następny rycerz ruszył na niego z młotem. Erec schylił się nisko i uderzył rękawicą w jego splot słoneczny. Rycerz stracił dech w piersiach i wypuścił z rąk swoją broń w pół uderzenia. Został już tylko jeden przeciwnik. Tłum skoczył na nogi wiwatując szaleńczo, kiedy pozostała dwójka zaczęła krążyć wokół siebie powoli. Obydwaj ciężko dyszeli. Wszędzie wokół leżały ciała nieprzytomnych rycerzy, którym się nie powiodło. Ten ostatni rycerz pochodził z prowincji nieznanej Erecowi. Nosił jaskrawoczerwoną zbroję z kolcami wystającymi jak u jeżozwierza. Dzierżył broń przypominającą widły, z trzema długimi zębami, pomalowaną na dziwny kolor, który połyskiwał w słonecznym świetle i dezorientował Ereca. Rycerz dźgał powietrze raz po raz i Erec nie mógł się skupić. Nagle zrobił wypad i pchnął. Erec zablokował uderzenie swoim cepem w ostatniej sekundzie. Spletli się w bitewnym szale, przepychając się to w przód, to w tył. Erec pośliznął się na krwi jednego z przeciwników i stracił równowagę. Upadł na plecy. Jego rywal nie tracił czasu. Pchnął widłami wprost w twarz Ereca. Ten zablokował je swoi cepem i trzymał w bezpiecznej odległości. Z każdą chwilą jednak ostre zęby zbliżały się do niego.

Tłum wydał stłumiony okrzyk. – PODDAJ SIĘ! – wrzasnął przeciwnik. Erec leżał na ziemi walcząc zaciekle, tracąc siły i nagle ujrzał twarz Alistair. Zobaczył wyraz jej twarzy, kiedy wpatrywała się w jego oczy, kiedy poprosiła, by wygrał. I nagle poczuł przypływ świeżej siły. Nie mógł pozwolić sobie na przegraną. Nie tu i nie dziś. Ostatkiem sił Erec sturlał się na bok pociągnąwszy widły w dół i wbiwszy je w ziemię obok siebie. Przyturlał się z powrotem i zdzielił rycerza nogą w brzuch. Wojownik upadł na kolana, a Erec skoczył na nogi i uderzył go ponownie, powalając na plecy. Tłum zawył. Erec wyciągnął sztylet i przytknął do gardła przeciwnika. Natarł końcem ostrza zdecydowanie, aż rycerz zrozumiał, co trzeba. – PODDAJĘ SIĘ! – wrzasnął. Tłum zawył i zaryczał z radości. Erec wstał powoli, ciężko łapiąc powietrze. Myślał tylko o jednym. Alistair.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Thor spoglądał z trwogą na ślad smoka, głęboki na kilkaset stóp w głąb ziemi, rozmiarem przypominający kanion. Kiedy mgła nieco się rozrzedziła, Thor dojrzał coś na samym jego dnie. W odległym końcu zapadliska zobaczył jaskinię, a w niej coś lśniącego. Zabłysło i znikło za oparem mgły. – Tam – powiedział wskazując palcem. – Widzieliście? Chłopcy zmrużyli oczy. – Nic nie widzę – powiedział Elden. – Chyba coś zabłysło – powiedział Thor. – Może to berło – powiedział Reece. Wszędzie wokół nich – wychodząc z oparów mgły – pojawili się legioniści. Jeden z nich znalazł drogę w dół. Wiodła po stromym występie skalnym. Thor wraz z innymi i Krohnem u boku podążył za nim gęsiego. W miarę jak byli coraz niżej, ścieżka robiła się coraz bardziej stroma i Thor musiał użyć wszystkich sił, by utrzymać się na niej. W końcu dotarli na dno. Thor spojrzał w górę zastanawiając się, jak się stąd później wydostaną. Tu, na dole, powierzchnię pokrywał czarny piasek i kiedy szli, ich stopy grzęzły w nim. Od jakiegoś czasu nie słyszeli porykiwań smoka i wszędzie panowała niesamowita cisza. Szli w gotowości pokonując coraz większą powierzchnię kanionu, kierując się ku wejściu do

jaskini. Mgła rozrzedziła się i widzieli wszystko wyraźnie. – Tam! – krzyknął Thor. Tym razem pozostali również to zauważyli. Coś lśniło wewnątrz jaskini. – Widzę – powiedział Reece. Wszyscy ruszyli dalej w tym kierunku. Mgła pojawiła się ponownie, potęgując złe przeczucie u Thora. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że ktoś lub coś ich obserwuje, jak gdyby kierowali się coraz głębiej ku legowisku smoka. Miał nadzieję i modlił się, że odnajdą berło i szybko stąd odejdą. Nagle usłyszał znajomy, sokoli pisk. Odwrócił się i zadarł głowę wysoko ku niebu. Tam, na nieboskłonie, dostrzegł Estopheles. Jej widok ucieszył go. Nie pamiętał, kiedy widział ją ostatnio. I zdziwił się. Co ona tu robiła? Odniósł wrażenie, że pojawiła się, by go ostrzec. Wydała z siebie kolejny pisk i zaczęła krążyć na niebie. Kiedy zgromadzili się przy wejściu do jaskini, Thor odwrócił się i poprowadził ich do jej wnętrza. Świat pochłonął mrok, kiedy znaleźli się w środku. Z góry zwisały długie sople, a ciszę wypełniały jedynie odgłosy spadających kropel wody i nietoperzy trzepoczących skrzydłami. Wchodzili coraz głębiej i głębiej, a ich podenerwowane szepty rozchodziły się echem wokoło. Jedyną rzeczą, która rozświetlała jaskinię, był pojedynczy, lśniący przedmiot znajdujący się w pewnej odległości od wejścia. Kiedy mgła przerzedziła się, Thor w końcu zobaczył

wyraźnie – i wszyscy wydali z siebie stłumiony okrzyk. Złote berło wystawało z ziemi. Było długie na około trzy stopy i lśniło. Błyszczało i emanowało światłem wystarczająco jasnym, żeby rozświetlić większą część jaskini. Legioniści stanęli jak wryci i wpatrywali się w berło z podziwem. Thor czuł intensywną energię emanującą z berła, nawet z tej odległości. – Pierwszy je zobaczyłeś – powiedział Reece do Thora. – To je bierz. Ponieś je dla legionu. Thor wyszedł na przód, a reszta podążyła tuż za nim. Wiedział, że powinien czuć ulgę. Znaleźli je. Mogli wracać. Lecz z jakiegoś powodu, w miarę jak zagłębiał się co raz bardziej w czeluście jaskini, czuł coraz większe podenerwowanie. Zadziałały jego zmysły. Jakaś jego część, której do końca nie rozumiał, zaczęła krzyczeć, że zbliża się niebezpieczeństwo. Jednak nie mógł tak po prostu się odwrócić, kiedy wszyscy legioniści obserwowali każdy jego ruch. Podszedł bliżej i chwycił berło. Poczuł impuls energii, która przeszyła całe jego ciało. Była to najpiękniejsza i najpotężniejsza rzecz, której kiedykolwiek dotknął. Po chwili chłopcy odwrócili się i opuścili jaskinię pospiesznie. Stłoczyli się wokół Thora chcąc lepiej przyjrzeć się berłu. Zapanowało ogólne poczucie ulgi: ich misja była skończona. Mogli wracać do domu. Zaczęli gotować się do wymarszu. Lecz w chwili, kiedy wyszli z cienia jaskini, świat uległ zmianie. Niewiadomo skąd rozległ się przeraźliwy ryk.

Wszyscy podnieśli wzrok. Thor ujrzał najbardziej przerażającego stwora w swoim życiu. Smok. Uniósł głowę nad kanionem i spojrzał na nich rozeźlony. Thorowi zajęło chwilę, zanim zorientował się, że to nie senny koszmar, ale rzeczywistość. Nigdy wcześniej nie widział prawdziwego smoka – i nie sądził, że kiedykolwiek zobaczy. Był największą i najbardziej przerażającą istotą, na jakiej kiedykolwiek spoczął jego wzrok. Kiedy uniósł swą wielką szyję, a jego potężna głowa znalazła się nad nimi całkowicie blokując słońce, wszyscy zebrani znikli w jej cieniu. Jedna jego łuska była większa od Thora – a przecież pokrywały go tysiące czerwono-zielonych łusek. Podniósł potężne przednie stopy, każda wielkości pięćdziesięciu chłopa, i Thor zobaczył wielkie pazury, po trzy na każdej stopie, sięgające do nieba, ostre niczym miecz i długie jak drzewo. Najgorsza ze wszystkiego była jednak jego morda; długa, wyciągnięta, wąska szczęka; w otwartej paszczy widniały rzędy kłów, każdy wielkości domu i ostrzejszy niż jakakolwiek broń, którą Thor widział w swoim życiu. Smok zarzucił łbem do tyłu i zaryczał dźwiękiem, który mógłby rozedrzeć człowieka na dwoje. Każdy legionista podniósł ręce do uszu. Thor zrobił to samo, nadal trzymając berło w dłoni. Ziemia zatrzęsła się, a Thor poczuł, że jego głowa za chwilę eksploduje. Krohn miauknął i zawarczał. Kiedy smok skończył ryczeć, zniżył głowę, nabrał

powietrza, otworzył paszczę i zionął. Ogień pochłonął wszystko niczym tornado, przypalając ściany kanionu. Smok poruszył szyją i omiótł ogniem większy teren – i dokładnie wtedy Thor usłyszał krzyki. Kilkunastu legionistów zawyło z przeraźliwego bólu, kiedy smoczy ogień pochłonął ich i spalił żywcem. Thor patrzył na to bezradnie. W następnej chwili puścił się biegiem razem z innymi w poszukiwaniu schronienia. Smok opuścił nogę, a kiedy jego stopa dotknęła ziemi, powstał kolejny kanion. Ziemia zatrzęsła się tak mocno, że Thor wraz z innymi wyleciał w powietrze na dobrych dziesięć stóp. Wylądował twardo na boku i przeturlał się kilka razy. Skoczył na nogi i spojrzał w górę. Smok zbliżał się do uciekających chłopców. Niektórzy z nich, starsi wiekiem, postanowili coś zrobić. Jeden z nich miał przy sobie długą linę i hak. Rozdał linę innym, którzy rozbiegli się i zaczęli oplatać stopy smoka. Zamierzali go przewrócić. Był to naprawdę odważny czyn. Chłopcy biegali nieustraszenie i szybko wokół smoka i ku zaskoczeniu Thora zdołali dwukrotnie opleść jego nogi. Spodziewali się, iż smok padnie przy kolejnym kroku. Jednak wszyscy z przerażeniem zobaczyli, że smok zerknął tylko w dół, zauważył pęta i zerwał je, jakby ich tam wcale nie było. Potem podniósł stopę i opuścił rozgniatając kilkunastu starszych chłopców na ziemi. Machnął pazurami rozcinając na pół kilku innych. Thor zauważył ze zgrozą, że również O’Connor

ucierpiał. Uniknął pazurów, jednak uderzony stopą smoka poleciał w powietrze i rąbnął o ścianę kanionu. Thor modlił się, żeby tylko przeżył. Pozostali chłopcy, pozbawieni jakiejkolwiek możliwości, ponownie rzucili się do ucieczki. Thor wiedział, że musi działać i to szybko. W tym tempie smok zdoła ich wszystkich pozabijać w kilka minut. Nie było żadnego wyjścia. Smok złapał ich w pułapkę. Kiedy wszyscy zerwali się do biegu, Thor zebrał się na odwagę i zatrzymał się. Stanąwszy pośrodku kanionu, odwrócił się i zmierzył smoka wzrokiem. Jego serce łomotało szaleńczo. Wiedział, że może właśnie wydał na siebie wyrok śmierci – ale musiał tak uczynić. Spróbował przypomnieć sobie wszystko, czego nauczył go Argon. Spróbował przywołać swoją moc, wszystko, co mogłoby teraz pomóc. Jeśli rzeczywiście miał jakiś przyrodzony dar, właśnie nadeszła najlepsza pora, by z niego skorzystać. To teraz najbardziej go potrzebował. Nagle smok zatrzymał się i skupił na nim uwagę. Odchylił głowę i zaryczał, jakby był wściekły, że ktoś śmiał rzucić mu wyzwanie. Thor pożałował, że nie uciekł z innymi. Stojąc samotnie naprzeciw smoka, podniósł dłoń, zdecydowany użyć wszelkich nadprzyrodzonych mocy, by pokonać bestię Proszę, Boże. Błagam. Smok wciągnął powietrze, otworzył paszczę i zionął ogniem wprost na Thora.

Thor trzymał wyprostowaną rękę przed sobą i modlił się, by to zadziałało. Ogień huczał wszędzie wokoło. Thor zauważył ze zdumieniem, że wydobywająca się z jego dłoni moc utworzyła wokół niego energetyczną tarczę ochronną. Płomienie rozstępowały się przed jego dłonią bezboleśnie i w ogóle mu nie szkodziły. Pozostali chłopcy stanęli i patrzyli. Smok dostał szału. Podniósł stopę i zaczął obniżać ją, chcąc zmiażdżyć Thora. Thor trzymał jednak rękę niewzruszenie i kiedy stopa smoka opadła na niego, zatrzymał ją. Zawisła w powietrzu kilka stóp nad nim. Czuł moc bestii, jej siłę, jej głębokie pragnienie zadania mu śmierci. Ciało Thora zaczęło trząść się z wysiłku, z jakim przeciwstawiał się bestii. Dłużej nie mógł tego znieść. W końcu, wytrzymawszy jeszcze chwilę, opuścił tarczę mocy i zaczął uciekać. Smocza stopa opadła z łoskotem tuż obok Thora zakopując się w ziemi. Smok zaryczał z wściekłości. Legioniści zatrzymali się i obejrzeli. Spoglądali na tą scenę z trwogą. Smok natarł na Thora, rozwścieczony jak nigdy. Zanurkował w powietrzu wprost w jego kierunku. Otworzył paszczę pełną kłów zamierzając połknąć go w całości. Thor poczuł, jak jego ciało przeszywa kolejna fala

gorąca i ponownie użył swych mocy. Tym razem skoczył – wyżej niż kiedykolwiek – i kiedy smok zanurkował, Thor skoczył nad jego łbem i wylądował na karku. Chwycił wystające łuski i przytrzymał się ich ze wszystkich sił, kiedy smok wierzgnął. Jakby ujeżdżał wielką górę; czuł energię smoka. Była najpotężniejsza ze wszystkich, z jakimi dotychczas miał do czynienia. Użył swej mocy, by pokierować tą energią. Zaszczepił w umyśle smoka pomysł, obraz, iż odlatuje. I dokładnie to smok zrobił po chwili. Nagle podniósł się i odleciał. Thor kontrolował jego myśli, kiedy smok oddalał się coraz bardziej. Coraz dalej. Trzymał się umysłu smoka ze wszystkich sił. Wiatr i mgła smagały jego twarz. Lecieli coraz wyżej i wyżej. Po krótkiej chwili, kanion był już tylko niewielką kreską. Thor skierował smoka w kierunku morza. Szeptem nakazał mu zniżyć lot w pobliżu brzegu, modląc się, by go posłuchał. Posłuchał. Kiedy przelatywali nad brzegiem, Thor wykorzystał nadarzającą się okazję. Wstrzymał oddech i zeskoczył ze smoka. Leciał w dół jak pocisk z nadzieją, że przeżyje. Wylądował we wzburzonym morzu, w falach sięgających mu do ramion. Wynurzył się natychmiast, łapiąc oddech gwałtownie, i spojrzał na odlatującego smoka. Jego sylwetka znikała w oddali nad horyzontem. Ostatkiem sił wydostał się na brzeg i upadł na piasku. Nie był w stanie zrobić chociaż jednego ruchu. Berło

nadal tkwiło w jego zaciśniętej dłoni. Nie mógł uwierzyć. Udało mu się.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Andronicus zasiadał na swym tronie otoczonym kilkunastoma nagimi służkami, przykutymi do ziemi łańcuchem. Poruszały wachlarzami i wkładały mu owoce do ust. Odchylił się i uśmiechnął na widok trwającej w najlepsze zabawy. Pośrodku jego potężnej, tronowej sali, na kolistej posadzce właśnie rozpoczynały się wieczorne walki. Na sali zasiadały setki najbliższych zwolenników Andronicusa oraz ubrane w różnorodne kolory reprezentacje krain, przybyłe ze wszystkich stron Imperium, by złożyć mu hołd. Ucztowali – tańczyli, pili i palili – jak każdego zresztą wieczoru. Rzeka dostojników, którzy przybywali, by złożyć wyrazy szacunku, nigdy się nie kończyła. Jego armia zmiotłaby ich krainy w mgnieniu oka, gdyby nie przybyli. A rozpoczynające się walki były miłym dopełnieniem długiego dnia spędzonego na piciu i ucztowaniu. Pierwsze walki zazwyczaj fascynowały najbardziej, a i te dzisiejsze zapowiadały się nie inaczej. Skądś wytrzasnęli Spokebulla, masywną bestię z trzema rogami, szeroką szczęką i ośmioma parami długich kłów i zestawili go z Livarą, potężnym stworzeniem przypominającym lwa, wyposażonym w cztery pary skrzydeł. Spokebull natarł na Livarę z rykiem, a Livara nie

pozostała mu dłużna. Zapowiadała się piękna walka. Ogarnięte szałem stworzenia starły się ze sobą na środku areny i warcząc zatopiły kły w skórze przeciwnika. Padły na posadzkę i potoczyły się po niej, a sala wypełniła się ich warczeniem. Chwilę później krew zmieszana ze śliną zaczęła pryskać na wszystkie strony. Andronicus uśmiechnął się szeroko z zachwytu, kiedy ta maź trysnęła przez ogrodzenie wprost na jego twarz. Natchniony chwilą, sięgnął ręką i przygarnął do siebie jedną z gołych dziewcząt. Położył ją na kolanach i zanim zdała sobie sprawę, co się dzieje, zatopił swe kły w jej gardle. Wrzasnęła. Spijał jej krew, czując jak gorąca ciecz spływa mu w gardło, i trzymał w uścisku, aż w końcu przestała się wyrywać. Jej ciało zwiotczało, martwe w jego dłoniach. Wytarł usta, trzymając ją nadal przy sobie. Niewiele było rzeczy, które lubił bardziej niż świeże ciało na jego kolanach. Ta noc naprawdę stawała się coraz lepsza. Rozległ się agonalny skowyt i biesiadnicy skoczyli na nogi krzycząc, obserwując jak jedno ze stworzeń zyskało przewagę i zabiło drugie. Andronicus wstał i zobaczył, iż to Spokebull wygrał przekłuwając pierś Livary swoim trzecim rogiem. Stał teraz nad martwą Livarą, prychał i trącał jej odnóża. Tłum zawył z radości, kiedy służący otworzył bramę, przygotowując kolejną walkę. Coś jednak poszło wówczas nie tak: rozwścieczony Spokebull zaszarżował na sługę. Mężczyzna nie zdołał na

czas zejść z drogi i bestia nabiła go na rogi, przekłuła mu brzuch i uniosła wysoko w powietrze, przygważdżając do klatki. Nikt nie ruszył mu na pomoc. Zamiast tego tłum zawył w zachwycie obserwując jak ciało sługi zwisa i umiera. Nikt nie pomógł; wręcz przeciwnie, wszyscy upajali się tą chwilą. Nadbiegło trzech innych służących. Przy pomocy włóczni odepchnęli bestię i ruszyli ocalić nieszczęśnika. Bestia natarła jednak i na nich, zmiażdżyła kłami ich włócznie i rozszarpała ich ciała. W końcu pojawił się kolejny sługa. Zamachnął ogromnym, obosiecznym toporem i odrąbał łeb stworzenia jednym czystym cięciem. Truchło padło na ziemię tryskając krwią dookoła. Tłum zawył z zachwytu kolejny raz. Nadbiegło kilkunastu innych służących, by posprzątać cały ten bałagan. Na drugim końcu areny otworzyły się wrota i wprowadzono parę kolejnych zwierząt, które miały zmierzyć się w następnej rundzie. Obydwa takie same. Przypominały nosorożce, lecz były trzy razy większe. Słudzy zaprowadzili je do przeciwległych końców areny. Chrząkały i warczały, prawie wyrywając się czterem sługom trzymającym ich na uwięzi. Kiedy tylko usunięto zwłoki i zamknięto wrota, rozległ się gwizd i słudzy spuścili zwierzęta z uwięzi. Bez zastanowienia ruszyły galopem ku sobie i grzmotnęły głowami pośrodku areny. Przeraźliwy łoskot przeszył powietrze. Zderzenie ich twardych niczym żelazo ciał było na tyle silne, że wstrząsnęło całą salą.

Tłum zawył z radości. Andronicus usiadł powoli na swoim miejscu, nadal trzymając zwiotczałe dziewczęce ciało na rękach, upajając się rozgrywającą na jego oczach sceną. Dzisiejsze walki wypadały lepiej niż się tego spodziewał. Jego nastrój już dawno nie był tak dobry. – Najjaśniejszy panie, wybacz mi – usłyszał nagle. Odwrócił się i ujrzał jednego ze swych wysłanników, który stanął tuż przy nim i szeptał mu do ucha. – Wybacz, że przerywam, panie, ale przynoszę ważkie wieści. – No mówże – warknął Andronicus nadal spoglądając przed siebie, próbując zignorować mężczyznę. Miał złe przeczucie, że cokolwiek to było, z pewnością zepsuje mu dobry nastrój. A tego naprawdę nie chciał. – Chodzą słuchy, że armia McCloudów zaatakowała drugą połowę Kręgu. Nasi szpiedzy donoszą, że królestwo MacGilów może przejść w ich ręce na dniach i to McCloudowie będą teraz kontrolować Krąg. Andronicus skinął głową powoli. Z każdym słowem rosła w nim niepohamowana furia, której nie okazał jednak, tylko chwycił gońca obiema rękoma, wstał i cisnął przez salę z nadnaturalną siłą. Posłaniec, będąc niewielkim i niepozornym mężczyzną z Hinterlands, poleciał w powietrzu z wrzaskiem, przebił się przez ogrodzenie areny i upadł w pobliżu walczących zwierząt. Tłum obserwował to z zapartym tchem. Zwierzęta zatrzymały się zaskoczone jego widokiem, po

czym odwróciły się w jego kierunku i natarły na niego zgodnie. Posłaniec odwrócił się i zaczął uciekać krzycząc przeraźliwie. Nie miał jednak gdzie się schować. Kiedy zaczął wspinać się po ogrodzeniu, jedno ze zwierząt przebiło rogiem jego plecy i przyszpiliło do klatki. Posłaniec wrzasnął. Z jego ust popłynęła krew. Próbował paznokciami wbić się w ogrodzenie, wdrapać się, ale było już za późno. Skonał. Tłum skoczył na nogi i wrzasnął w zachwycie. Andronicus zaczął zastanawiać się nad wiadomością. Naprawdę zepsuła mu dobry nastrój. Król McCloud go zignorował, odrzucił jego ofertę, nie przychylił się do życzenia, by pozwolić mu przekroczyć kanion, razem zaatakować MacGilów. McCloud był zbyt roztropny. Andronicus nie podejrzewał go o to. Był poza jego zasięgiem. A on nienawidził wszystkiego, czego nie mógł kontrolować. Andronicus spodziewał się, że ta chwila kiedyś nadejdzie. Krąg był mu tylko solą w oku, zadrą całego Imperium – jedyną wolną krainą leżącą na jego terytorium, niepodległą od czasów, których nawet jego przodkowie nie pamiętali. Był zdecydowany to zmienić. Podbił dosłownie każdy zakątek Imperium. Jego zwycięstwo nie mogło być pełne dopóki nie zagarnie Kręgu, dopóki wszystkie ziemie nie poddadzą się jego woli. Miał przygotowany plan na wypadek takich wiadomości i właśnie nadeszła chwila, by wprowadzić go w życie. Wstał nagle, powodując, że cała gawiedź rzuciła się na

kolana oddawać mu pokłony. Odrzucił pozbawione życia, zimne ciało dziewki na bok i ruszył przed siebie. Wszędzie wokół ludzie kłaniali mu się nisko do ziemi, zaś tuż za nim podążyła świta wiernych doradców. Wiedzieli dobrze, iż nie należy pytać, dokąd zmierza. Wiedzieli, że trzeba iść za nim dopóki nie rozkaże inaczej. Wyszedł z sali i ruszył korytarzami zamku, ze swą świtą niemal za plecami. Szedł dalej i dalej w głębokie czeluście zamku, w kierunku sali tortur, a wszystko gotowało się w nim z wściekłości. Pokonywał korytarze zbudowane na planie koła, rozświetlone szeregiem pochodni, aż w końcu dotarł do kwadratowych, metalowych, najeżonych kolcami drzwi. Na jego widok trzech służących skoczyło by je przed nim otworzyć i skłonili nisko głowy. Andronicus wszedł do środka razem ze świtą. W pomieszczeniu było tylko dwóch więźniów, członków klanu McCloud, których pochwycił lata temu na jednym ze statków McCloudów. Przyjrzał się im obydwu, przykutym do muru po obu stronach pomieszczenia, ze związanymi rękoma i nogami, i doszedł do wniosku, że wyglądają odpowiednio. Trzymał ich tu uwięzionych przez długie lata, głodził, torturował raz dziennie, łamał ich ducha całkowicie, przygotowując do tej chwili. Do momentu, kiedy McCloud się mu przeciwstawi. Nadszedł czas, by ich wykorzystać, zdobyć informacje, których potrzebował przez całe życie. Miał tylko jedną szansę i musiał odpowiednio ją wykorzystać.

Podszedł do ściany i zdjął z niej długi, ostry hak, po czym podszedł do jednego z więźniów i przystawił ostry koniec do jego podbródka. Zaczął ciągnąć go w górę, raniąc najdelikatniejsze i najczulsze miejsce ze strunami głosowymi, aż przebił skórę. Oczy więźnia nabiegły łzami. Wrzasnął w agonii. – Czego chcesz? – spytał mężczyzna. Andronicus uśmiechnął się do niego. – Kanionu – warknął. – Masz jedną szansę na podanie mi odpowiedzi. Jak przełamać jego moc? Jaką tajemnicę skrywa? Czym jest tarcza energetyczna? Kto ją kontroluje? Mężczyzna zamrugał oczyma, pocąc się ze strachu. – Nie wiem – powiedział – przysięgam… Andronicus nie był w nastroju na to: szarpnął hakiem w górę przebijając gardło więźnia, oddzielając jego głowę, która spadła i potoczyła się po ziemi. Andronicus odwrócił się i spojrzał na drugiego więźnia, drugiego McClouda przykutego do przeciwległej ściany. Mężczyzna zamrugał oczyma kilka razy. Zaczął zawodzić i trząść się cały, kiedy Andronicus ruszył z hakiem w jego kierunku. – Proszę! – zakwiczał więzień – proszę nie zabijaj mnie! Proszę, błagam! Andronicus podszedł do niego, przystawił hak do jego szyi i nachylił się. – Znasz pytanie – powiedział. – Możesz odpowiedzieć lub dołączyć do swego przyjaciela. Masz trzy sekundy. Raz, dwa…

Zaczął podnosić hak. – Dobra! – wrzasnął mężczyzna. – Dobra! Powiem ci! Powiem wszystko! Andronicus przyjrzał mu się z bliska próbując ocenić, czy aby nie kłamie. Był w tym mistrzem. Wszak zabił wielu ludzi w swym życiu. Wpatrując się głęboko w rozszerzające się źrenice więźnia zobaczył, że mężczyzna mówi prawdę. Powoli uśmiechnął się i rozluźnił. W końcu Krąg będzie należał do niego.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Gwendolyn stała na wyższej balustradzie zamku. Był chłodny jesienny dzień i wiatr zwiewał jej włosy na plecy. Spoglądała na iskrzący się krajobraz. Na ciągnących się w dal polach widziała żniwiarzy zajętych jesiennymi pracami i dziesiątki kobiet zbierających owoce do koszy. Dokoła niej wszystko się zmieniało, liście mieniły się niezliczonymi odcieniami fioletów, zieleni, pomarańczy i żółci… Wiszące na nieboskłonie dwa słońca również ulegały zmianom, jak zwykle na jesieni, świecąc na żółto i fioletowo. Rozpościerające się przed nią widoki sprawiały, iż w ten wspaniały dzień wszystko wydawało się na miejscu. Pierwszy raz od śmierci ojca spoglądała na życie z optymizmem. Obudziła się przed świtem i z niecierpliwością wyczekiwała bicia dzwonów zapowiadających powrót legionu. Wpatrywała się w horyzont i czekała, a godziny mijały jedna za drugą. Poniżej, na ulicach gromadziły się już powoli tłumy. Ludzie gotowali się na powitalne parady. Gwen cieszyła się ogromnie i była podekscytowana. Nadszedł dzień, w którym Thor do niej powróci. Nie mogła spać przez całą noc, tylko odliczała minuty do wschodu słońca. Nie mogła uwierzyć, że w końcu nadszedł ten dzień. Dzień powrotu Thora. Wszystko znów będzie na swoim miejscu.

Miała w sobie również radość, poczucie spełnienia, gdyż Kendrick uniknął egzekucji. W jakiś sposób jej rozmowa z matką wywarła na niej wrażenie. Gwen nie mogła znieść myśli, że Kendrick nadal przebywał w lochu. Każdego dnia obmyślała sposoby wydostania go stamtąd, utrzymując go przynajmniej po dziś dzień przy życiu. Była zdecydowana udowodnić winę mordercy ojca, jednak nie była w stanie przez te ostatnie sto dni natrafić na jakiś nowy ślad, mimo jej wszystkich wysiłków. Godfrey również utknął w ślepym zaułku. Na każdym kroku natykali się na jakieś przeszkody. Pod czujnym okiem Garetha Gwendolyn czuła rosnące zagrożenie. Jego niezliczone zastępy szpiegów sprawiały, że z każdym dniem czuła się mniej bezpiecznie na zamku. Wzdrygnęła się na myśl o bliźnie pozostawionej na jej policzku przez skrytobójcę Garetha; nie była wielka, ledwie widoczna i to w świetle słonecznym. Wyglądała jak zadrapanie – mimo to jednak była tam cały czas. Za każdym razem, kiedy popatrzyła w lustro, widziała ją i przypominała sobie wszystko. Wiedziała, że musi wkrótce coś przedsięwziąć. Z każdym dniem Gareth stawał się coraz bardziej szalony i nie było wiadomo, czego dopuści się następnym razem. Teraz jednak, kiedy Thor był już w drodze powrotnej, kiedy legion miał lada chwila zawitać w domu, razem z jej młodszym bratem Reece’em, nie czuła się już w tym wszystkim taka osamotniona. Czuła , że nadchodzą zmiany, że status quo nie będzie już długo taki sam. Czuła, że

znajdzie sposób, by uwolnić brata, że jest to tylko kwestia czasu. Najważniejsze zaś było to, że już wkrótce miała być z Thorem na stałe. Nie rozmawiała z matką od tego ostatniego, pamiętnego spotkania i podejrzewała, że już nigdy do tego nie dojdzie. No, ale przynajmniej matka nie stanowiła już przeszkody między nią a Thorem. Gwen obserwowała horyzont. W oddali, za kanionem dostrzegła ledwo widoczne migotanie oceanu i poszukała jakiegokolwiek śladu żagli. Wiedziała, że nazbyt optymistycznie spodziewała się ujrzeć ich z tak dużej odległości, a poza tym, po wylądowaniu na brzegu dzieliło ich jeszcze pół dnia drogi jazdy konnej. Nie mogła jednak nic na to poradzić i wciąż wpatrywała się w dal. Rozległo się bicie dzwonów. Miała na sobie najznakomitsze białe jedwabie, wybrane specjalnie na ten dzień. Jakaś jej część chciała, by Thor zabrał ją stąd, z tych wszystkich dworskich manipulacji i ukrył się razem z nią w jakimś bezpiecznym miejscu. By rozpocząć życie na nowo. Razem. Nie wiedziała, jak miałoby to wyglądać, ani gdzie mieliby się podziać, ale jedno wiedziała na pewno, chciała wszystko rozpocząć od nowa. – Gwendolyn? – usłyszała czyjś głoś. Obróciła się na pięcie wyrwana z potoku myśli, i ku swemu zdziwieniu ujrzała mężczyznę, który stał w niewielkiej odległości. Podkradł się do niej, a co gorsza, był osobą, którą gardziła ze wszech miar. Nie, nie był mężczyzną – raczej chłopcem. Alton. Jego dwulicowa, arystokratyczna twarz

odzwierciedlała wszystko to, co w tym miejscu było chore. Stał spoglądając na nią arogancko, pewny siebie, ubrany w swój idiotyczny strój, obnosząc się z jedwabnym krawatem nawet jesienią. Gardziła nim bardziej niż kiedykolwiek. Reprezentował wszystko to, co nienawidziła w mężczyźnie. Nadal była na niego wściekła o to, że wprowadził ją w błąd, że powiedział jej te wszystkie kłamstwa o Thorze, które niemal ich rozdzieliły. Zakpił z niej. Poprzysięgła nigdy więcej się z nim nie spotkać – nie mówiąc już o tym, że go nienawidziła. Jak dotąd udawało jej się to. Minęły długie miesiące, od kiedy widziała go ostatni raz. Nie mogła uwierzyć, że ot tak miał czelność pojawić się przed nią. Zastanawiała się, jak tu dotarł, jak przedostał się przez te wszystkie straże. Pewnie znowu użył tej nędznej gadki o pokrewieństwie z rodziną królewską, a oni mu uwierzyli. Potrafił być bardzo przekonujący, nawet kiedy kłamał. – Co ty tutaj robisz? – spytała Gwen tonem domagającym się natychmiastowej odpowiedzi. Podszedł jeden krok bliżej, o jeden za blisko, jak na jej gust. Dzieliło ich tylko kilka stóp. Była coraz bardziej spięta. Uśmiechnął się nie zauważywszy jej wrogiej postawy. – Przyszedłem dać ci drugą szansę – powiedział. Zaśmiała się głośno w reakcji na tą niedorzeczność. – Mi? Drugą szansę? – spytała pełna niedowierzania. – Zacznijmy od tego, że nie chciałam nawet pierwszej. I kim

ty jesteś, żeby dawać ludziom szanse? Jeśli już, to prędzej ja mogłabym dać drugą szansę tobie. Lecz jest tak, jak powiedziałam. Nikt nikomu nie daje tu szansy. Nic dla mnie nie znaczysz. I nigdy nie znaczyłeś. Jakoś nie potrafisz się z tym pogodzić. Żyjesz w świecie iluzji. Alton prychnął na nią. – Rozumiem, że jeśli uczucia kobiety do mężczyzny są tak silne, czasami potrafi ona przeczyć sama sobie. Dlatego wybaczam ci te ostre słowa. Wiesz, że ty i ja zawsze byliśmy sobie przeznaczeni, od samego dzieciństwa. Możesz opierać się temu. Wiesz dobrze jednak, podobnie jak i ja, że nic nas nie rozdzieli. Zaśmiała się. – Nie rozdzieli nas? – zakpiła Gwen. – Ty naprawdę jesteś chory. Nigdy nic nas nie łączyło. I nigdy nie połączy. Nie ma czego rozdzielać. Może tylko poza twoimi kłamstwami. Jak śmiałeś okłamywać mnie o Thorze! – wrzasnęła podniesionym głosem, coraz bardziej oburzona. Alton wzruszył jedynie ramionami. – Szczegóły – powiedział. – To zwykły chłop. Nikomu na nim nie zależy. – Mi zależy – i to bardzo. Rozpuściłeś plotki o nim i zakpiłeś ze mnie. – Nawet jeśli luźno potraktowałem fakty, to niczego nie zmienia. Może i nie popełnił tego występku, ale z pewnością co innego będzie miał na sumieniu. Fakt pozostaje faktem, jest z ludu, znacznie poniżej twojej klasy i wiesz, że mam tu rację. Nigdy nie będzie wystarczająco

dla ciebie dobry. – Z drugiej strony, jestem gotowy zaakceptować ciebie jako moją żonę. Przyszedłem tu teraz, by potwierdzić, że chcesz abym rozpoczął przygotowania. Wszak śluby bywają kosztowne. Moja rodzina za wszystko zapłaci. Gwen spojrzała na niego z niedowierzaniem. Nigdy jeszcze nie spotkała nikogo, kto aż tak rozmijałby się z rzeczywistością, był tak napuszony. Nie mogła uwierzyć, że mówił to z takim przekonaniem. Zrobiło jej się niedobrze. – Nie wiem, na ile różnych sposobów mam ci to powiedzieć, Altonie: nie kocham cię, nawet ciebie nie lubię. W zasadzie, to nienawidzę cię ze wszystkich sił. I już zawsze tak pozostanie. Sugeruję więc, żebyś zostawił mnie w spokoju. Nigdy za ciebie nie wyjdę. A poza tym, mam inne plany. Alton uśmiechnął się niezrażony jej słowami. – Jeśli masz na myśli twój ewentualny ślub z Thorem, to będziesz musiała jeszcze raz się zastanowić – powiedział pewnym siebie tonem, a na jego ustach pojawił się złośliwy uśmiech. Gwen poczuła, jak jej serce się zatrzymało. – O czym mówisz? – syknęła. Alton stał i uśmiechał się, napawając się tą chwilą. – Twój kochaś Thor nie wróci. Słyszałem z pewnego źródła, że stracił życie na Wyspie Mgieł. Obawiam się, że zginął na skutek śmiertelnego wypadku. Więc możesz przestać wyglądać jego powrotu. Nigdy nie nastąpi.

Widziała z jaką pewnością siebie to powiedział i jej serce zamarło. Czy mówił prawdę? Jeśli tak, to była gotowa zabić go własnymi rękoma. Alton podszedł kolejny krok i zajrzał jej w oczy. – Więc, jak widzisz, Gwendolyn, przeznaczenie jednak popycha nas ku sobie. Przestań się opierać. Weź moja rękę i niech sprawy przyjmą oficjalny charakter. Przestańmy walczyć z tym, co i tak jest już wiadome. Alton wyprostował rękę, a uśmiech na jego twarzy tylko się pogłębił. Dostrzegła jednak pot na jego czole. – Nadal nic? – powiedział. – Pozwól więc, że wspomnę jeszcze o jednej rzeczy – dodał, trzymając rękę w powietrzu i trzęsąc się cały. – Słyszałem wiarygodne pogłoski, że podobno twoja rodzina zamierza wydać ciebie za mąż, podobnie jak twoją starszą siostrę. Wszak, nie mogą sobie pozwolić, by jakaś niezamężna z klanu MacGil wałęsała się po okolicy. Możesz wybrać moją rękę i małżeństwo ze mną – lub pozwolić, by wydano cię za jakiegoś obcego. I dodam jeszcze, że ów obcy może okazać się jakimś brutalem, dzikusem z odległego zakątka Kręgu. Lepiej by ci było z kimś takim jak ja, kimś, kogo znasz. – Kłamiesz – wyrzuciła z siebie Gwen. Czuła, jak jej całe ciało zaczyna drżeć. – Nie mogą wydać mnie za mąż. Nie moja rodzina. Nikt. – Ach nie? A z twoją siostrą jak było? – Wtedy jeszcze żył mój ojciec. Był królem. – A czyż teraz nie mamy króla? – zapytał kpiarsko. –

Królewski rozkaz to królewski rozkaz. Serce Gwen biło szaleńczo, kiedy próbowała poskładać jego słowa w całość. Gareth? Jej własny brat? Mógłby ją wydać za mąż? Czy mógłby być aż tak chory, tak okrutny? Czy miał chociaż prawo to zrobić? Był co prawda królem, lecz nie jej ojcem. Nie chciała już więcej o tym myśleć. Alton wzbudzał w niej odrazę. Nie miała pojęcia, w co wierzyć. Stanęła krok bliżej niego i przybrała swoją najbardziej niewzruszoną minę. – Pozwól, że wyjaśnię ci to najlepiej jak potrafię – oświadczyła powolnym, zimnym niczym lód tonem. – Jeśli jeszcze kiedyś zobaczę cię w pobliżu, rozkażę królewskim strażom – tym prawdziwym, strzegącym rodzinę królewską – by cię uwięziły. Wrzucą cię do lochu i nigdy stamtąd nie wyjdziesz. To ci mogę przyrzec. A teraz zniknij z mojego otoczenia. Raz na zawsze. Alton gapił się na nią przez chwilę. Powoli jego uśmiech znikł, a na jego twarzy pojawiło się zatroskanie. W końcu cały zaczął się trząść. Widziała, jak jego twarz zmienia się, jak wyziera z niej wściekłość. – Nie zapominaj – wysyczał – że sama na siebie to sprowadziłaś. Nigdy wcześniej nie widziała go takim złym. Obrócił się na pięcie i ulotnił się z balustrady, popędził w dół po schodach. Stała w osamotnieniu, trzęsąc się cała w środku, i słuchała dźwięku jego oddalających się kroków. Modliła

się o to, by już nigdy więcej go nie zobaczyć. Odwróciła się do balustrady, podeszła do krawędzi i spojrzała przed siebie. Czy cokolwiek z tego, co powiedział, było prawdą? Miała nadzieję, że nie. Z Altonem zawsze było tak samo – potrafił zasiać w niej najczarniejsze myśli, takie, których nie potrafiła się pozbyć. Zamknęła oczy i spróbowała otrząsnąć się z tego. Był paskudnym stworzeniem, uosobieniem wszystkiego, co nienawidziła w tym miejscu, wszystkiego, co w tym świecie było nie w porządku. Otworzyła oczy i spojrzała na królewski dwór. Chciała, by to wszystko znikło. Spróbowała wrócić do tego, o czym rozmyślała zanim pojawił się Alton. Przywołała obraz Thora, jego powrót do domu, siebie w jego ramionach. Dzięki Altonowi zdała sobie przynajmniej sprawę, jak bardzo kocha Thora. Thor był całkowitym jego przeciwieństwem: był szlachetnym, dumnym wojownikiem, o czystym sercu. Zasługiwał by zostać członkiem rodziny królewskiej bardziej, niż Alton kiedykolwiek. Dzięki temu zdała sobie sprawę, jak bardzo pragnęła być z Thorem, jak wiele by dała, żeby być z nim sam na sam, daleko stąd. Była zdecydowana, bardziej niż kiedykolwiek, nie pozwolić niczemu stanąć między nimi. Próbowała odzyskać spokój, przypomnieć sobie twarz Thora, kształt jego podbródka, kolor oczu, zaokrąglenia jego ust, lecz nie potrafiła. Jej krew kipiała ze złości. Jej

spokój został rozerwany na strzępy. Nie potrafiła już jasno myśleć, a chciała to zrobić jeszcze przed przybyciem Thora. Obróciła się na pięcie, zeszła z balustrady na spiralne schody i ruszyła w dół. Potrzebowała zmiany otoczenia. Zamierzała pójść do królewskich ogrodów i pospacerować wśród kwiatów. To zmieni jej nastawienie, zawsze tak było. Schodziła coraz niżej i niżej po wytartych, kamiennych schodach, pokonując kolejne piętra i coś nagle ją zaniepokoiło. Coś było nie tak. Jakiś chłód, lodowate mrowienie, jakby nagle przebiła się przez obłok chmury. Zauważyła coś, skrajem oka dostrzegła jakiś ruch, mroczny, rozmyty i niewyraźny. Wszystko potoczyło się bardzo szybko. I wtedy to poczuła. Ktoś popchnął ją z tyłu. Czyjeś chropowate łapy chwyciły ją w pasie i zepchnęły w dół, na posadzkę. Uderzyła mocno o kamień i zaczęła spadać coraz niżej i niżej. Świat zawirował, rozmył się w jej oczach, a ona spadała uderzając się i raniąc kolana, łokcie i ręce. Staczając się coraz niżej, instynktownie zakryła głowę rękoma, jak uczyli ją jej instruktorzy, kiedy jeszcze była dzieckiem. W ten sposób uchroniła ją od najgorszych uderzeń. Kilkanaście schodków niżej, sama nie wiedząc jak wielu, sturlała się w końcu na płaski podest prowadzący ze schodów na korytarze. Leżała zwinięta w kłębek i oddychała ciężko, pozbawiona przez chwilę tchu.

Nie było jednak czasu na odpoczynek. Usłyszała kroki zbliżające się szybko, zbyt szybko, ciężkie kroki napastnika. Wiedziała, że kimkolwiek był, deptał jej teraz po piętach. Zmusiła się do wstania, podniesienia całego ciała i kosztowało ją to resztki sił. W jakiś sposób udało jej się wstać na ręce i kolana i dokładnie w tej chwili pojawił się napastnik, pies Garetha, ten sam, co poprzednio. Tym razem miał na dłoni skórzaną rękawicę z kolcami na kłykciach. Sięgnęła szybko do pasa i wydobyła broń, którą dał jej Godfrey. Wyciągnęła ostrze z drewnianej osnowy i natarła na mężczyznę. Była szybka, szybsza, niż mogłaby się po sobie spodziewać. Pchnęła ostrzem celując prosto w jego serce. Jednak on był od niej szybszy. Uderzył jej dłoń i niewielkie ostrze wyleciało w powietrze, upadło na posadzkę i potoczyło się po niej. Gwen śledziła je wzrokiem i czuła, jak wraz z nim ulatują jej wszystkie nadzieje. Była bezbronna. Służalec Garetha zamachnął się zaciśniętą pięścią, zamierzając uderzyć ją w twarz wystającymi kolcami. Wszystko potoczyło się zbyt szybko, by mogła jakkolwiek zareagować. Zauważyła metalowe kolce osadzone na kłykciach, zbliżające się ku jej policzkowi – i wiedziała, że za chwilę przedziurawią jej twarz, pozostawią paskudne blizny na całe życie. Zostanie oszpecona. Zamknęła oczy i przygotowała się na ból, który miał zmienić jej całe życie.

Nagle usłyszała jakiś hałas i ku swemu zdziwieniu zauważyła, że cios napastnika zatrzymał się w pół uderzenia, tuż przy jej policzku. Coś jakby zadzwoniło. Spojrzała w bok i zobaczyła jakiegoś człowieka, szerokiego, z garbem na plecach i krótkim, metalowym drążkiem w dłoni. Trzymał go blisko jej twarzy, blokując uderzenie kolczastej rękawicy. Steffen. Ocalił ją przed tym ciosem. Ale co on tutaj robił? Steffen dzierżył drążek w drżącej dłoni, utrzymując rękę napastnika w miejscu, osłaniając Gwen przed uderzeniem. Po czym nachylił się do przodu i dźgnął mocno napastnika w twarz. Jego cios złamał mu nos i posłał na zimną, kamienną posadzkę wprost na plecy. Pies Garetha leżał na ziemi, a Steffen stał nad nim z drążkiem w dłoni i przyglądał się mu. Po chwili odwrócił się i spojrzał na Gwen z niepokojem. – Wszystko dobrze, pani? – spytał. – Uważaj! – krzyknęła. Steffen odwrócił się, lecz było już za późno. Spuścił sługusa Garetha z oczu na zbyt długą chwilę. Szczwany zabójca zwalił Steffena z nóg kopnąwszy go za kolanem. Metalowy drążek potoczył się ze szczękiem po posadzce, w poprzek korytarza, a zabójca skoczył na Steffena i przygwoździł go do ziemi. Sięgnął po sztylet Gwen, uniósł wysoko i jednym szybkim ruchem opuścił ku gardle Steffena. – Przywitaj się ze stwórcą, ty nic niewarty połamańcu –

warknął mężczyzna. Kiedy opuścił sztylet, rozległ się okropny jęk – lecz to nie Steffen zawył, a zbir Garetha. Gwen stała nad nim z trzęsącymi się rękoma, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie zrobiła. Nawet się nie zastanawiała, po prostu to zrobiła – i spojrzała w dół, jakby nie swoimi oczyma. Kiedy metalowy drążek upadł na ziemię, podniosła go i rąbnęła w głowę zabójcy. Uderzyła z wielką siłą, tuż przed tym jak miał zasztyletować Steffena, iż ten stoczył się na posadzkę bezwładnie. Zadała mu śmiertelny cios, idealny. Leżał w kałuży krwi z nieruchomymi oczyma. Martwy. Gwen spojrzała na żelazny pręt w swoich dłoniach, taki ciężki i zimny i nagle wypuściła go. Uderzył o kamień ze szczękiem. Miała ochotę rozpłakać się. Steffen ocalił jej życie. A ona uratowała jego. – Pani? – usłyszała nagle. Podniosła wzrok i ujrzała Steffena stojącego tuż obok, spoglądającego na nią z zatroskaniem. – Moim zamiarem było ciebie uratować – powiedział – ale to ty uratowałaś mnie. Zawdzięczam ci naprawdę wiele. Ukłonił się z szacunkiem. – Zawdzięczam ci życie – powiedziała. – Gdyby nie ty, już byłabym martwa. Co ty tutaj robisz? Steffen spuścił wzrok, po czym spojrzał ponownie na nią. Tym razem nie unikał jej spojrzenia. Tym razem patrzył wprost na nią. Nie wykręcał się, nie wymigiwał.

Wydawał się zupełnie inną osobą. – Szukałem cię, by przeprosić – powiedział. – Okłamałem cię. Przyszedłem wyznać prawdę. O twoim ojcu. Powiedzieli mi, że będziesz gdzieś tutaj, no więc przyszedłem. Natknąłem się na waszą dwójkę. Miałem szczęście. Gwen popatrzyła na Steffena z nowym poczuciem wdzięczności i podziwu. Zżerała ją też ciekawość. Już miała go zapytać, jednak tym razem Steffen nie potrzebował zachęty. – Tamtego wieczora rzeczywiście z zsypu wyleciało ostrze – powiedział. – Sztylet. Znalazłem go i zabrałem. Ukryłem go. Nie wiem dlaczego. Może wyglądał nietypowo. I wartościowo. Nie każdego dnia spada coś takiego. Ktoś wyrzucił go do zsypu, więc nie widziałem nic złego w tym, że zatrzymam go dla siebie. Odkaszlnął. – Los jednak chciał, że mój pan bił mnie tego wieczora. Zresztą, bił mnie każdego wieczora od momentu, kiedy zacząłem tam pracować, przez trzydzieści lat. Był okrutnym i przerażającym człowiekiem. Pozwalałem mu na to co wieczór, jednak tamtego miałem już dość. Czy widzisz te wszystkie blizny na moich plecach? Odwrócił się i podniósł koszulę, a Gwen wzdrygnęła się na sam widok: całe jego ciało pokrywały poszarpane blizny. Steffen odwrócił się. – Byłem u granicy wytrzymałości. A ten sztylet znalazł

się akurat w mojej dłoni. Nie namyślając się dokonałem zemsty. Broniłem się. Błagał ją, by go zrozumiała. – Moja pani, nie jestem mordercą. Musisz mi uwierzyć. Współczuła mu. – Wierzę ci – powiedziała i objęła jego dłonie. Podniósł wzrok. Jego oczy tonęły we łzach wdzięczności. – Naprawdę? – spytał jak mały chłopiec. Skinęła głową. – Nie powiedziałem ci tego, gdyż bałem się, że wtrącisz mnie do lochu za zabicie mego pana. Ale musisz zrozumieć, to było w samoobronie. I obiecałaś też, że jeśli ci powiem, to nie pójdę do więzienia. – I nadal tak jest – powiedziała Gwen z przekonaniem. – Nie pójdziesz do więzienia. Ale musisz pomóc mi znaleźć właściciela tego sztyletu. Muszę wtrącić do lochu zabójcę mego ojca. Steffen sięgnął do kieszeni i wyjął jakiś przedmiot zawinięty w szmatę. Wyprostował rękę i podał jej zawiniątko, kładąc je na jej dłoni. Powoli odwinęła szmatę i zobaczyła znalezioną przez niego broń. Czuła jej ciężar w swojej dłoni, a serce waliło jak oszalałe. Przeszył ją dreszcz. Trzymała narzędzie zbrodni, którym zadano śmierć jej ojcu. Chciała je wyrzucić jak najdalej od siebie. Ale jednocześnie, stała jak sparaliżowana. Spostrzegła pokrywające je plamy, zobaczyła rękojeść. Ostrożnie

obracała nim w każdym kierunku. – Nie widać żadnych znaków, pani – powiedział Steffen. – Nic, co by wskazywało właściciela. Gwen jednak całe dzieciństwo spędziła w otoczeniu broni, w przeciwieństwie do Steffena. Wiedziała, gdzie patrzeć i czego szukać. Odwróciła sztylet rękojeścią do góry i przyjrzała się jej spodowi. Tak w razie czego, gdyby miało okazać się, że sztylet należał do członka rodziny królewskiej. Wówczas jej serce zatrzymało się. Zobaczyła inicjały: GAM. Gareth Andrew MacGil. Sztylet należał do jej brata.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Gwen szła obok Godfreya, żywo rozpamiętując spotkanie ze zbirem Garetha i Steffenem. Nadal czuła zadrapania na kolanach i łokciach. Nie mogła dojść do siebie na myśl o tym, jak bliska była śmierci oraz, że właśnie zabiła człowieka. Ręce trzęsły się jej cały czas. Nie mogła zapomnieć momentu, w którym uderzyła go prętem. Jednocześnie czuła wielką ulgę, że przeżyła. Była wdzięczna Steffenowi za to, że ją uratował. Nie doceniła go i to bardzo. Okazał się taki dobry mimo swego wyglądu, mimo tego, że zabił swojego pana – ale przecież w samoobronie, a ten rzeczywiście na to zasłużył. Wstydziła się za siebie, iż oceniała go po wyglądzie. Stała się jego przyjacielem na całe życie. Postanowiła, że kiedy to wszystko się skończy, nie pozwoli by Steffen gnił w podziemiach. Była zdecydowana odwdzięczyć się mu, w jakiś sposób poprawić jego los. Wiódł tragiczny żywot i ona chciała mu pomóc. Przemierzając zamkowe korytarze Godfrey wyglądał na nadzwyczaj zatroskanego. Przeraził się, kiedy usłyszał o prawie udanej próbie zabicia jej, o Steffenie, który ją uratował i wyjawił szczegóły historii sztyletu. Przyniosła go ze sobą – Godfrey zbadał go czujnym okiem i potwierdził, że broń należała do Garetha. Teraz, kiedy już mieli narzędzie zbrodni, obydwoje

wiedzieli, co należy zrobić: zanim jeszcze stanęli przed królewską radą, musieli dotrzeć do świadka. Godfrey przypomniał sobie o udziale Firtha w całej tej sprawie. Przypomniał sobie, jak spotkał go razem z Garethem tamtego dnia w lesie. Pomyślał, że przycisną go najpierw, zmuszą do mówienia – a dopiero później, mając świadka i narzędzie zbrodni, przedstawią sprawę radzie i obalą brata na dobre. Gwen przystała na to; ruszyli szukać Firtha w stajniach. Gwen trzymała sztylet w dłoni, narzędzie, którym zadano śmierć jej ojcu, nadal noszące ślady jego krwi, i chciało jej się płakać. Tęskniła za ojcem okropnie. Świadomość, że umarł w ten sposób, od wbitego w ciało ostrza, sprawiała jej niewysłowiony ból. Jej smutek jednak szybko ustąpił złości, kiedy zdała sobie sprawę z roli Garetha w tym wszystkim. Potwierdziły się jej najgorsze podejrzenia. Jakaś jej część uczepiła się myśli, że być może Gareth nie był aż tak zły, że można było zawrócić go z obranej ścieżki. Jednak po tym ostatnim zamachu na jej życie, po tym, jak zobaczyła inicjały na sztylecie, wiedziała jedno – dla Garetha nie było ratunku. Był złem w czystej postaci. I był jej bratem. Co to oznaczało dla niej? Wszak byli tej samej krwi. Czy to znaczyło, że zło czaiło się też i w niej? Czy brat i siostra mogli aż tak się różnić? – Nadal nie pojmuję, jak Gareth mógł to zrobić – powiedziała do Godfreya, idąc szybko przy jego boku, przemierzając kolejne wijące się korytarze w kierunku

odległych stajni. – Nie?– powiedział Godfrey. – Znasz Garetha. Wiesz, że całe życie myślał tylko o tronie. – Ale żeby zabić ojca tylko dla władzy? Dla tytułu? Godfrey odwrócił się i popatrzał na nią. – Ależ jesteś naiwna. A z jakiego innego powodu? Czego innego można pożądać bardziej niż tronu? Bardziej niż związanej z nim władzy? Spojrzała na niego i zaczerwieniła się. – Sądzę, że to ty jesteś naiwny – powiedziała. – Życie ma o wiele więcej do zaoferowania niż władza. W zasadzie, w ostatecznym rozrachunku, władza okazuje się najmniej atrakcyjną częścią. Czy sądzisz, że nasz ojciec był szczęśliwy? Rządy królestwem przygnębiały go jedynie. Wciąż narzekał i tęsknił za nami. Godfrey wzruszył ramionami. – Masz idealistyczne wyobrażenie o nim. Między nami nie układało się tak dobrze. W moim mniemaniu, jego głód władzy dorównywał innym na dworze. Gdyby chciał spędzić czas z nami, zrobiłby to. Wybrał jednak inaczej. Poza tym, było mi jakoś lżej bez jego towarzystwa. Nienawidził mnie. Gwen przyjrzała się bratu i pierwszy raz zdała sobie sprawę, jak odmienne były ich doświadczenia z dzieciństwa. Jakby wychowywał się przy innym ojcu. Zastanawiała się, czy było tak, ponieważ był chłopcem, a ona dziewczynką, czy też może chodziło o odmienne osobowości. Kiedy o tym pomyślała, zdała sobie sprawę,

że miał rację: ich ojciec nie był dla niego miły. Nie wiedziała, dlaczego wcześniej nie zdała sobie z tego sprawy. Nagle zrobiło jej się go żal. Teraz zrozumiała wreszcie, dlaczego Godfrey przesiadywał w karczmie. Zawsze myślała, że ojciec odnosił się z dezaprobatą do niego, bo marnował czas w pijalni. Lecz być może było to bardziej skomplikowane. Być może Godfrey szukał pocieszenia w karczmie, gdyż był ofiarą dezaprobaty ojca. – Nigdy nie udało ci się zyskać przychylności ojca, prawda? – spytała ze współczuciem, zaczynając go rozumieć. – Więc z czasem przestałeś nawet próbować. Godfrey wzruszył ramionami próbując wyglądać nonszalancko, lecz dostrzegła smutek na jego twarzy. – Między nami była duża różnica – powiedział – i nigdy nie potrafił się z tym pogodzić. Przyjrzała się mu. Zobaczyła go w innym świetle. Pierwszy raz nie był dla niej niechlujnym pijakiem; pierwszy raz zobaczyła w nim dziecko z wielkim potencjałem, które nie odebrało należytego wychowania. Poczuła złość na ojca z tego powodu. W zasadzie dostrzegła w nim teraz niektóre ojcowskie cechy. – Jestem pewna, że gdyby traktował cię inaczej, byłbyś teraz innym człowiekiem – powiedziała. – Myślę, że twoje zachowanie było niczym innym, jak krzykiem mającym zwrócić jego uwagę. Gdyby zaakceptował ciebie takim, jaki jesteś, to sądzę, że z nas wszystkich ty najbardziej byś go przypominał. Godfrey spojrzał na nią zaskoczony, po czym odwrócił

głowę. Spuścił wzrok, zmarszczył brwi i zastanowił się nad jej słowami. Szli dalej w ciszy, otwierając jedne drzwi za drugimi, przemierzając długie, wijące się korytarze. W końcu wydostali się na zewnątrz zamku, na chłodne, jesienne powietrze. Gwen zmrużyła oczy przed światłem. Dziedziniec huczał od przygotowań. Podekscytowani ludzie biegali we wszystkich kierunkach. Pili, świętując już tak wcześnie. – Co się dzieje? – spytał Godfrey. Nagle Gwen przypomniała sobie. – Dziś wraca legion – odparła. Tyle się ostatnio wydarzyło, że zupełnie o tym zapomniała. Jej serce zabiło mocniej na myśl o Thorze. Jego łódź wkrótce przybije do brzegu. Pragnęła jak najszybciej go zobaczyć. – Będzie huczne świętowanie – dodała Gwen radośnie. Godfrey wzruszył ramionami. – Mnie nigdy nie przyjęli do legionu. Dlaczego miałbym się tym przejąć? Spojrzała na niego ze złością. – Powinieneś – zrugała go Gwen. – Będzie z nimi Reece. I Thor. Godfrey odwrócił się i spojrzał na nią, – Lubisz tego chłopca, co? – spytał. Gwen zaczerwieniła się. Milczała. – Rozumiem – odparł Godfrey. – Jest w nim coś szlachetnego. Nieskazitelnego.

Gwen pomyślała o tym i uświadomiła sobie, że miał rację. Godfrey był bardziej przenikliwy niż zdawała sobie z tego sprawę. Szli zamkowym dziedzińcem. Gwen czuła, jak trzymany przez nią sztylet parzył ją. Chciała go wyrzucić jak najdalej od siebie. Zauważyła stajnie w oddali i przyspieszyła. Firth był już blisko. – Gareth jakoś się z tego wykaraska – powiedział Godfrey. – Wiesz o tym, prawda? Zawsze mu się udaje. – Nie, jeśli zmusimy Firtha, żeby potwierdził i żeby wystąpił w roli świadka. – I co wówczas? – spytał Gareth. – Czy naprawdę uważasz, że ustąpi z tronu ot tak po prostu? – Oczywiście że nie. Ale zmusimy go do tego. Namówimy radę, by go do tego zmusiła. Mając dowód, sami możemy wydawać polecenia strażom. Godfrey wzruszył ramionami sceptycznie. – Nawet jeśli to się uda, nawet jeśli go obalimy – co wtedy? Kto będzie rządził? Jakiś arystokrata ruszy wypełnić tę pustkę, chyba, że jedno z nas zasiądzie na tronie. – Kendrick powinien rządzić – powiedziała Gwen. Godfrey potrząsnął głową. – Nie. To ty musisz rządzić. Takie było życzenie ojca. Gwen oblała się rumieńcem. – Ale ja nie chcę – powiedziała. – Nie dlatego to robię. Chcę jedynie sprawiedliwości, dla ojca. – W końcu może i ją znajdziesz. Ale musisz również

objąć tron. Jeśli zrobisz inaczej, okażesz mu brak szacunku. Jeśli się nie zgodzisz, to następnym najstarszym prawowitym synem jestem ja – a ja rządzić nie zamierzam. Nigdy – powiedział zdecydowanym tonem. Serce Gwen uderzyło mocniej kiedy o tym pomyślała. Wszystko tylko nie to. Przeszli po trawiastym ganku stajni i dotarli do wielkiego, otwartego wejścia. Weszli do środka, gdzie panował półmrok i zaczęli mijać kolejne boksy koni – każdy wytworniejszy od poprzedniego. Brykały i rżały, kiedy Gwen i Godfrey przechodzili obok, stąpając po ziemi wyłożonej sianem. Zapach koni wypełniał całe wnętrze do samego końca. Przeszli jeden korytarz, potem drugi, aż w końcu dotarli do miejsca, w którym trzymano konie rodziny królewskiej. Podeszli pospiesznie do narożnika Garetha, zobaczyli wszystkie jego wierzchowce, a Gwen zlustrowała półkę z bronią. W rzędzie sztyletów jednego brakowało. Gwen powoli odwinęła ze szmaty trzymany przez siebie sztylet i ostrożnie położyła na pustym miejscu na ścianie. Pasował idealnie. Zatkało ją. – Brawo – powiedział Godfrey. – Nadal jednak nie świadczy to o tym, że to Gareth go użył – lub też zlecił to morderstwo. Może przecież powiedzieć, że ktoś go ukradł. – Nie świadczy – ripostowała – ale jest pomocne. A w parze ze świadkiem wystarczy, by zamknąć tą sprawę. Owinęła z powrotem sztylet w szmatę i schowała za pas. Poszli dalej, aż w końcu napotkali stajennego dozorcę.

– Panie, pani – powiedział zdziwiony obecnością dwóch członków rodziny królewskiej. – Co was tu sprowadza? Wasze konie? Nie powiadomiono nas. – W porządku – powiedziała Gwen i położyła dłoń na jego nadgarstku. – Nie przyszliśmy tu po konie. Co innego nas sprowadza. Szukamy stajennego Firtha, który dogląda koni Garetha. – Tak, jest tu dzisiaj. Sprawdźcie na tyłach, przy sianie. Wyszli pospiesznie ze stajni i obeszli budynek, kierując się na tyły. Zobaczyli go, jak na otwartej przestrzeni zagarniał siano widłami. Twarz Firtha emanowała smutkiem. Kiedy podeszli bliżej, zatrzymał się, podniósł wzrok i spojrzał na nich ze zdziwieniem. I czymś jeszcze – może strachem. Jego spojrzenie wystarczyło Gwen. Zobaczyła wszystko, co chciała. Firth coś ukrywał. – Gareth was przysłał? – zapytał. Gwen i Godfrey wymienili spojrzenia. – A czemu miałby to zrobić? – spytał Godfrey. – Tylko pytam – powiedział Firth. – Nie – odparła Gwen. – A co, spodziewałeś się, że to uczyni? Firth zmrużył oczy, błądząc wzrokiem miedzy nimi. Potrząsnął powoli głową i zamilkł. Gwen popatrzyła na Godfreya, po czym zwróciła się do Firtha. – Przyszliśmy tu z własnej woli – powiedziała. –

Chcemy zadać ci kilka pytań na temat zabójstwa naszego ojca. Obserwowała Firtha dokładnie i mogłaby przyrzec, że się zdenerwował. Zaczął bawić się widłami. – Dlaczego mi? – Ponieważ wiesz, kto to uczynił – odpowiedział Godfrey beznamiętnym tonem. Firth przestał bawić się widłami i spojrzał na niego. a na jego twarzy rysował się autentyczny strach. Przełknął ślinę. – Gdybym to wiedział, mój panie, zatajenie tego byłoby zdradą. Groziłaby mi egzekucja. A zatem odpowiedź brzmi nie. Nie wiem, kim jest zabójca. Gwen spostrzegła, że Firth zdenerwował się mocno i postąpiła krok bliżej. – To co ty tutaj, przy sianie, robisz? – spytała, zdawszy sobie nagle z czegoś sprawę. – Jeszcze kilka miesięcy temu kręciłeś się koło Garetha. W zasadzie, kiedy został królem, to awansował ciebie jeśli się nie mylę. – Tak było, moja pani – odparł potulnie Firth. – To dlaczego ciebie wyrzucił, zdegradował do tego tu? Pokłóciliście się o coś? Firth zamrugał oczyma. Przełknął głośno spoglądając raz na Gwen, raz na Godfreya. Mimo to, nie odezwał się. – A o co takiego się pokłóciliście? – naciskała Gwen instynktownie. – Zastanawiam się, czy to nie miało coś wspólnego z zabójstwem mego ojca? Z zatajaniem może?

– Nie pokłóciliśmy się, pani. Po prostu wolałem tu przyjść i pracować. Godfrey roześmiał się – Tak? – spytał. – Wyczerpał cię pobyt na królewskim zamku, więc postanowiłeś przyjść tutaj i zgarniać łajno w stajniach? Firth odwrócił wzrok i się zaczerwienił. – Zapytam cię jeszcze tylko jeden raz – powiedziała stanowczo Gwen. – Dlaczego mój brat odesłał cię tutaj? O co się pokłóciliście? Firth odchrząknął. – Twój brat zdenerwował się, kiedy nie zdołał podnieść Dynastycznego Miecza. To wszystko. Zostałem ofiarą jego gniewu. Nic poza tym, moja pani. Gwen i Godfrey wymienili spojrzenia. Wyczuła, że Firth mówił prawdę, przynajmniej częściowo – ale też, że coś nadal ukrywał. – A co wiesz o brakującym sztylecie ze stajni Garetha? – spytał Godfrey. Firth przełknął ślinę. – Nic nie wiem z brakującym sztylecie, panie. – Nie? Są tylko cztery. Gdzie jest piąty? – Być może Gareth go wziął. A może zaginął? – słabym głosem powiedział Firth. Gwen i Godfrey wymienili spojrzenia. – Ciekawe, że to powiedziałeś – powiedziała Gwen – gdyż właśnie rozmawialiśmy z pewnym sługą, który twierdzi inaczej. Opowiedział nam o tej nocy, kiedy zabito

naszego ojca. Ktoś wrzucił do zsypu sztylet i on go zatrzymał. Rozpoznajesz go? Sięgnęła do pasa, odwinęła ze szmaty i pokazała mu. Jego oczy rozszerzyły się gwałtownie i odwrócił wzrok. – Dlaczego nosisz to ze sobą, moja pani? – Ciekawe, że pytasz – powiedziała Gwen – gdyż ten sługa powiedział nam coś innego. Gwen kłamała, blefowała. – Widział twarz człowieka, który zrzucił ten sztylet. To byłeś ty. Oczy Firtha rozszerzyły się jeszcze bardziej. – Ma też na to świadka – dodał Godfrey. – Obydwaj widzieli twoją twarz. Firth wyglądał na tak przejętego, że omal ze skóry nie wyskoczył. Gwen zrobiła kolejny krok w jego stronę. Był winny. Wyczuwała to. I chciała wtrącić go do lochu. – Zapytam cię tylko raz – powiedziała głosem twardym niczym stal. – Kto zabił naszego ojca? Gareth? Firth przełknął ślinę. Najwyraźniej zadała celne pytanie. – Nawet gdybym coś wiedział o śmierci waszego ojca – powiedział Firth – mówienie o tym źle by się dla mnie skończyło. Karą jest egzekucja, tak jak już mówiłem. Co miałbym na tym zyskać? Gwen i Godfrey spojrzeli po sobie. – Jeśli powiesz nam, kto odpowiada za tę zbrodnię, jeśli przyznasz, że to Gareth za nią stał, nawet jeśli miałeś w tym swój udział, dopilnujemy, by cię ułaskawiono – powiedziała Gwen.

Firth spojrzał na nią, zwężając oczy. – Całkowicie ułaskawiono? – spytał. – Nawet, jeśli odegrałem w tym jakąś rolę? – Tak – odpowiedziała Gwen. – Jeśli zgodzisz się zostać świadkiem przeciwko naszemu bratu, zostaniesz ułaskawiony. Nawet jeśli to ty zadałeś cios. Wszak, to nasz brat na tym skorzystał, nie ty. Ty byłeś jedynie jego sługą. – No więc, powiedz nam – naciskała Gwen. – To twoja ostatnia szansa. Mamy już dowód łączący ciebie z morderstwem. Jeśli teraz zamilkniesz, będziesz gnił w lochu do końca swego życia. Wybieraj. Mówiąc te słowa, Gwen poczuła w sobie siłę swego ojca. Siłę płynącą ze sprawiedliwości. W tej jednej chwili, pierwszy raz zrozumiała, że może jednak jest w stanie rządzić. Firth wpatrywał się w nią przez długą chwilę. Wodził wzrokiem między Gwen i Godfreyem najwyraźniej zastanawiając się nad tymi opcjami. W końcu wybuchł płaczem. – Sądziłem, że tego właśnie chce wasz brat – powiedział przez łzy. – Zlecił mi pozyskanie trucizny. To była jego pierwsza próba. Kiedy skończyła się niepowodzeniem, pomyślałem. że…. Pomyślałem, że dokończę sprawę za niego. Nie życzyłem źle waszemu ojcu, przyrzekam. Tak mi przykro. Chciałem jedynie sprawić radość Garethowi. Tak bardzo tego pragnął. Kiedy mu się nie udało, nie mogłem tego znieść. Przepraszam – powiedział łkając, po czym upadł na ziemię, usiadł i przykrył głowę rękoma.

Ku zaskoczeniu Gwen, Godfrey podszedł do Firtha, chwycił go za poły koszuli i postawił na nogi. Trzymał mocno i patrzył gniewnym wzrokiem. – Ty małe ścierwo – powiedział. – Powinienem cię teraz zabić. Gwen zdziwiła się widząc Godfreya w tym stanie, zwłaszcza mając na uwadze jego relacje z ojcem. Być może, gdzieś głęboko w sercu, Godfrey skrywał uczucia do ojca silniejsze nawet, niż sobie uświadamiał. – Ale nie zrobię tego – dodał Godfrey. – Chcę najpierw zobaczyć, jak Gareth zawiśnie. – Przyrzekliśmy ci ułaskawienie i tak się stanie – dodała Gwen – zakładając, że będziesz zeznawał przed radą przeciwko Garethowi. Będziesz? Firth skinął potulnie głową, spuszczając wzrok, by uniknąć ich spojrzeń. Nadal płakał. – Oczywiście, że będziesz – dodał Godfrey. – Jeśli nie, to zabijemy cię własnoręcznie. Godfrey wypuścił Firtha z uścisku i ten opadł z powrotem na ziemię. – Przepraszam – powtarzał wciąż. – Przepraszam. Gwen spojrzała na niego z obrzydzeniem. Ogarnął ją wielki smutek na myśl o ojcu, szlachetnym i mężnym człowieku, który musiał zginąć z ręki tego pożal się boże człowieczka. Sztylet, który nadal trzymała w dłoni, trząsł się cały. Miała ochotę wbić go w serce Firtha. Lecz nie zrobiła tego. Owinęła go ostrożnie szmatą i zatknęła za pas. Potrzebowała tego dowodu.

Mieli już świadka. Nadszedł czas, by obalić brata.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Thor stał u steru łodzi. Żagle wypełniał wiatr i łódź płynęła ochoczo. Kiedy ujrzał na horyzoncie ziemię, swój dom, jego serce zaczęło mocniej bić. Krąg. Powrotna podróż zajęła wiele dni. Kiedy opuszczali Wyspę Mgieł, morze było wzburzone i zmuszało ich do walki o każdą milę. Później musieli przebyć ścianę deszczu z jeszcze większym wysiłkiem. Wypłynęli na otwarte wody skryte w gęstej mgle, która pozwoliła im uniknąć statków Imperium i pokonać całą drogę powrotną. Teraz, kiedy Krąg był już w zasięgu wzroku i obydwa słońca świeciły w całej okazałości, ten dzień wydał się idealny. Żagle złapały wiatr i dały im odetchnąć od wioseł. Wstał i Krohn podbiegł do niego. Był wyższy, miał wyprostowaną sylwetkę, szersze ramiona i szerzej zarysowaną szczękę. Jego większe i silniejsze nogi trzymały się mocno pokładu. Spoglądał swymi wąskimi, szarymi oczyma na ojczystą ziemię, a jego włosy rozwiewał wiatr. W dłoni trzymał błyszczący Orethist, kamień, który zabrał ze smoczego brzegu. Czuł, jak pulsował mocą i uśmiechnął się na myśl o chwili, w której podaruje go Gwen. Całą powrotną drogę zajmowała jego myśli. Zdał sobie sprawę, że ze wszystkich spraw pozostawionych w Kręgu, to ona znaczyła dla niego najwięcej, to jej nie mógł

się doczekać. Miał nadzieję, że zależało jej jeszcze na nim. A może żyła swoim życiem. Wszak była z rodziny królewskiej – musiała poznać setki innych chłopców w międzyczasie. Ścisnął klejnot w ręce mocniej, zamknął oczy i pomodlił się w duchu o to, żeby nadal czuła do niego to samo co on do niej, chociaż jakąś tego cząstkę. Otworzył oczy i na horyzoncie dostrzegł gęste lasy okalające Krąg. Odetchnął. Ostatnie sto dni dłużyły mu się bardzo, najbardziej w jego życiu. Nadal nie mógł uwierzyć, iż je przetrwał. Wracał do domu dumny, zadowolony, że przetrwał, zadowolony, iż był pełnoprawnym członkiem legionu. Przypomniał sobie, jak wyglądała pozostała jeszcze przeprawa przez las, przez kanion i tarczę energetyczną Kręgu. Przypomniał sobie swój strach, z jakim pierwszy raz opuszczał kanion i dziwił się, jak inaczej czuł się w tej chwili. Nie miał już w sobie żadnego strachu. Po stu dniach wyczerpujących ćwiczeń, wszelkich możliwych form walki, po zmierzeniu się z Cyklopem, a zwłaszcza smokiem – nic już nie wywoływało w nim trwogi. Zaczynał czuć się jak wojownik. Nagle usłyszał znajomy pisk i podniósł wzrok na Estopheles. Krążyła wysoko na niebie, podążając za ich łodzią. Zanurkowała i po chwili wylądowała na relingu tuż obok niego. Odwróciła się i wrzasnęła, patrząc wprost na Thora. Thor czuł radość na jej widok. Przypominała mu o domu. W następnej chwili uniosła się w powietrze, trzepocząc

swymi dużymi skrzydłami. Wiedział, że i tak wkrótce ją zobaczy. Położył dłoń na rękojeści swojego nowego miecza. Kiedy Rytuał się zakończył, zanim jeszcze weszli na łodzie mające zawieść ich do domu, dowódcy legionu wręczyli każdemu ocalałemu chłopcu broń, dowód symbolizujący ich pełną przynależność do legionu. Reece otrzymał wysadzaną drogimi kamieniami tarczę; O’Connor, który kulał jeszcze od czasu utarczki ze smokiem, dostał mahoniowy łuk i strzały; Elden otrzymał cep ze srebrną, najeżoną kolcami głownią – a Thor dostał właśnie ten miecz. Jego rękojeść, owiniętą jedwabiem najlepszej jakości, zdobiły drogie kamienie, a klinga była ostrzejsza i gładsza od wszystkich, jakie widział do tej pory. Trzymając go w dłoni, miał wrażenie, że to powietrze. Ścisnął rękojeść mocniej i poczuł, że jest już częścią legionu, jednym z tych braci do końca życia. Przeszli razem rzeczy, których nikt nie byłby w stanie pojąć. Spojrzał na swych kompanów i zauważył, że oni również wyglądają na starszych. Silnych, zahartowanych. Wszyscy wyglądali, jakby przeszli przez piekło. I tak było. Pomyślał o wszystkich braciach, których tam stracili; chłopcach, którzy wyruszyli z nimi na tej łodzi, ale nie wracali; tych, którzy odpadli gdzieś po drodze z powodu tchórzostwa i tych, którzy zostali zabici. Myśli te działały otrzeźwiająco. Dziś była okazja do świętowania – ale też opłakiwania. Ten ciężar nieśli ze sobą wszyscy legioniści. Thor dostrzegał w ich spojrzeniach powagę i dojrzałość.

Ich chłopięce roztrzepanie, które przejawiali jeszcze kilka miesięcy temu, teraz gdzieś przepadło, a zastąpiło je coś innego. Świadomość własnej śmiertelności. Thor zrobiłby teraz dla nich wszystko. Byli jego prawdziwymi braćmi. Oni zaś, po tym, jak ocalił ich od smoka, spoglądali na niego z szacunkiem. Może nawet i podziwem. Nawet Kolk patrzył na niego inaczej, jakby z szacunkiem. Od tamtej chwili ani razu nie udzielił mu reprymendy. Nareszcie Thor czuł, że znalazł swoje miejsce. Bez względu na to z jakim wrogiem przyszłoby mu się zmierzyć na lądzie, nie czuł już strachu. W zasadzie to garnął się teraz do każdej walki. Teraz rozumiał, co znaczy być wojownikiem. Thor jechał konno wśród pozostałych członków legionu; Reece z jednej strony, O’Connor, Elden i bliźniacy z drugiej i Krohn za nimi. Podążali traktem w kierunku królewskiego dworu. Nie mógł uwierzyć własnym oczom: przed nim, jak daleko okiem sięgnąć, tysiące ludzi ustawiło się wzdłuż drogi, krzycząc i wiwatując z okazji ich powrotu. Machali transparentami, rzucali słodkości i płatki kwiatów. Wojskowe bębny dudniły z precyzją, a dookoła rozbrzmiewała muzyka i taneczne dźwięki krotali. Thor nie widział jeszcze tak okazałej parady. Jechał w samym jej centrum otoczony swymi braćmi. Nie spodziewał się aż tak wspaniałego powitania. Na

szczęście, ich droga powrotna przez kanion przebiegła spokojnie. Doznał szoku, kiedy przekraczali most, a setki królewskich żołnierzy kłaniało się im z szacunkiem. Im. Chłopcom. Strażnicy podnosili halabardy i opuszczali je jedna za drugą na ich cześć. Przechodząc koło nich, nigdy wcześniej nie spotkał się z taką akceptacją, nie czuł takiej przynależności. Dzięki temu poczuł, iż każda przeżyta minuta każdej niewygody była tego warta. Oto jechał teraz, szanowany przez tych wspaniałych ludzi, jako jeden z nich. Nigdy niczego tak bardzo nie pragnął w całym swoim życiu. Kiedy już wszyscy stanęli po bezpiecznej stronie kanionu, czekała ich kolejna niespodzianka: zastępy koni wybranych specjalnie dla nich, najpiękniejszych, jakie Thor widział w swoim życiu. Teraz, zamiast zajmować się nimi i sprzątać ich odchody, mógł sam dosiąść jednego. Był synonimem świetności, miał czarną sierść i długie białe nozdrza. Thor nazwał go Percival. Jechali przez większą część dnia, wspiąwszy się na niewielkie wzgórze, zanim dotarli na królewski dwór. Kiedy dotarli na jego szczyt, Thora zatkało: jak okiem sięgnąć królewski trakt roił się od ludzi wiwatujących na ich cześć. Horyzont wypełniały jesienne liście i kwiaty, a ten dzień był po prostu idealny. Opuścili te strony latem, a wrócili na jesieni i zmiany, jakie tu zaszły, wprawiły ich w osłupienie. Jadąc konno wśród wiwatującej gawiedzi, w świetle zachodzącego słońca, Thor czuł się jak we śnie.

– Uwierzysz, że to dla nas? – zapytał jadący obok O’Connor . – Jesteśmy teraz członkami legionu – powiedział Elden. – Prawdziwymi członkami legionu. Jeśli wybuchnie wojna, zostaniemy powołani jako rezerwa. Już nie jesteśmy jakimiś uczniakami: jesteśmy żołnierzami. Tłumy skandowały, kiedy przejeżdżali w pobliżu. Thor przyglądał się twarzom, szukając tylko jednej: Gwendolyn. Wypełniała wszystkie jego myśli. Nie było miejsca dla bogactw, sławy, czy chwały. Chciał tylko ją ujrzeć, przekonać się, że była tu nadal, że nadal jej na nim zależało. Kiedy dotarli do królewskiej bramy, wiwaty osiągnęły apogeum. Przejechali po królewskim moście, który zadudnił echem od ciężkich, końskich kopyt i dalej pod kamiennym sklepieniem pnącym się do nieba, pod kratą zwieńczoną rzędem żelaznych szpikulców. Przejechali ciemną częścią tunelu i wyjechali po drugiej stronie, na królewski dwór. Powitały ich okrzyki zgromadzonych na placu tłumów. Ludzie przybywali ze wszystkich stron, cisnęli się wokół nich i wołali po imieniu. Thor ze zdziwieniem usłyszał swoje – nie mógł uwierzyć, że ktokolwiek go zna. Jadąc dalej, zauważył, jak ustawiano stoły i czyniono inne przygotowania do uczty. Uświadomił sobie, iż ten dzień musiał być świętem, a wszystkie przygotowania były na ich cześć. Trudno było to pojąć. Dotarli na środek placu, gdzie z powitaniem oczekiwał

na nich Brom, naczelny generał wszystkich sił zbrojnych. Otaczali go jego główni generałowie oraz dziesiątki członków Srebrnej Gwardii. Legioniści pojedynczo zsiadali z koni, podchodzili do nich i stawali na baczność w linii. Kolk obszedł ich dokoła i stanął przy Bromie. Stanęli ramię w ramię naprzeciwko chłopców, a tłum ucichł. – Panowie – zawołał Brom – od tej pory będziecie tak nazywani – witamy was jako członków legionu! Tłum zawył, a rycerze Gwardii podeszli do każdego z nich i na ich lewej piersi, nad sercem, przypięli szpile przedstawiające czarnego sokoła dzierżącego miecz, symbol legionu. Każdy członek legionu otrzymał szpilę od rycerza, któremu giermkował – Thor zdenerwował się, że nie było tu ani Ereca, ani Kendricka, by to zrobić. W zamian, podszedł do niego Kolk. Spojrzał na niego i ku zdziwieniu Thora uśmiechnął się szeroko. – Nie jesteś taki zły – powiedział. Pierwszy raz Thor zobaczył, jak Kolk się uśmiecha. Dowódca zmarszczył brwi i odszedł pospiesznym krokiem. Gawiedź wiwatowała. Muzykanci zaczęli przygrywać na bębnach, lutniach, krotalach i harfach, a ludzie ruszyli, by ucztować. Wytoczono beczki piwa i po chwili kufel pienistego napoju trafił w ręce Thora. W mgnieniu oka powitanie przeistoczyło się w masową hulankę. Ktoś podszedł od tyłu, uniósł Thora wysoko i posadził

na barki, podobnie jak wszystkich jego braci. Po chwili Thor bujał w powietrzu machając kuflem i śmiejąc się soczyście. Nachylił się i stuknął kuflem o kufel Reece’a, który tak samo wisiał w powietrzu tracąc równowagę. Przekręcił się i upadł lądując na nogach tak, jak pozostali. Zewsząd dobiegały pieśni i odgłosy tańca. Thor znalazł się nagle w objęciach kobiety, której nie znał, która wciągnęła go do tańca i wirowała dokoła niego, obracała nim raz w tą, raz w drugą stronę. Zaskoczony, w końcu wycofał się. Nie chciał tańczyć z nią. Mimo tego, że wszyscy legioniści tańczyli właśnie z przypadkowymi kobietami, Thor nie chciał przebywać w ich towarzystwie. Pragnął tylko jednej – Gwendolyn. Wodził wzrokiem po tłumie jak oszalały. Czy była gdzieś w pobliżu? Czy nadal była nim zainteresowana? Tłum hulał w najlepsze, kiedy słońce zaszło i zapalono pochodnie. Napitek jakby nabrał mocy. Pojawili się żonglerzy podrzucający zapalonymi pałkami i rozpoczęły się różne sportowe konkurencje. Na stołach pojawiły się wielkie, pieczone na rożnie kawały mięsiwa. Thor cieszył się ogromnie będąc w samym centrum tej uczty – jednak bez Gwendolyn, czuł jakąś pustkę. – Hej, to moja panna! – krzyknął ktoś groźnie. Thor odwrócił się i ujrzał kuśtykającego nadal O’Connora, który tańczył z jakąś dziewką. Jakiś pijus podszedł do niego i odepchnął mocno. Był wysoki i umięśniony, a O’Connor zaskoczony potknął się i cofnął o kilka kroków.

Pijus zaczął iść w stronę O’Connora, lecz w tym momencie, zareagowawszy instynktownie, pojawił się przed nim Thor – a z każdej innej strony wyrośli jak spod ziemi Reece, Elden i bliźniacy. Nie minęła chwila jak rzucili się na niego i powalili na ziemię. Mężczyzna poderwał się ze strachem w oczach i czmychnął czym prędzej. Thor odwrócił się do O’Connora, który miał się dobrze, lecz był trochę oszołomiony. Thor spojrzał na swych braci – zdał sobie sprawę, jak szybko zareagowali i stanęli w obronie O’Connora i uświadomił sobie, że stanowili teraz jeden zgrany zespół. Miło było to poczuć. Kiedy patrzył na wszystkich tańczących ludzi, na myśl przyszła mu Gwendolyn. Szukał jej wszędzie. Opuścił tańczących, swoich braci i zaczął chodzić wzdłuż biesiadnych stołów. Musiał ją znaleźć. Wskoczył na ławę i rozejrzał się wokoło. Nie było jej jednak nigdzie i poczuł smutek. Zeskoczył na ziemię i zobaczył zamkową służkę. Rozpoznał ją. Była ładną dziewczyną w wieku około siedemnastu lat. Podbiegł do niej, a kiedy odwróciła się w jego kierunku, jej oczy rozbłysły w podziwie. Flirtowała z nim. – Thorgrin! – wykrzyknęła. Objęła go ramionami, a on delikatnie ją od siebie odsunął. – Widziałaś gdzieś Gwendolyn? – zapytał. Potrząsnęła głową i spojrzała mu w oczy.

– Nie widziałam – powiedziała. – Ale ja tu jestem. Czy zatańczysz ze mną? Potrząsnął głową lekko i odszedł pospiesznie nie chcąc wplątać się w podobną sytuację. Szukał jej wszędzie, we wszystkich narożnikach placu, i zaczynał mieć czarne myśli. Może uciekła z kimś innym. Może jej matka wtrąciła się i zabroniła jej spotkać się z nim. Może nie czuła tego, co on. Nagle poczuł klepnięcie w ramię. Odwrócił się, a jego świat się rozpłynął. Stała kilka stóp od niego, uśmiechając się. Miłość jego życia. Gwendolyn. Stał jak zahipnotyzowany. Gwendolyn jak zwykle wyglądała pięknie. Spoglądała na niego z szerokim uśmiechem, idealną skórą, długimi blond włosami i wielkimi, niebieskimi oczyma. Jakby spotkał ją pierwszy raz. Nie mógł odwrócić od niej wzroku. Jego serce waliło jak oszalałe. Nareszcie poczuł, że naprawdę wrócił. Gwendolyn skoczyła w jego ramiona, objęła go mocno, a on odwzajemnił się jej tym samym. Nie mógł uwierzyć, że ktoś taki jak ona mógł go miłować. Kochał ją z wzajemnością, całym sobą. Trzymał ją w swych objęciach długo, a i ona go nie puszczała. – Tak się cieszę, że wróciłeś – wyszeptała żarliwie do jego ucha.

– Ja również – odpowiedział. Poczuł jej gorące łzy spływające po szyi i powoli się odsunął. Nachylił się i ją pocałował. Trwali w pocałunku przez długą chwilę, popychani przez bawiących się ludzi, wśród krzyków i wiwatów kłębiącej się gawiedzi. Nagle usłyszeli skomlenie i Gwen spuściła wzrok, witając łaszącego się do niej Krohna. Kucnęła i pogłaskała go, ucałowała, a kiedy polizał jej twarz roześmiała się głośno. – Stęskniłam się za tobą – powiedziała. Krohn miauknął. Gwen wstała uśmiechając się wciąż i spojrzała na Thora. Ostatnie promyki zachodzącego słońca rozświetliły jej oczy. Wzięła go za rękę. – Chodź ze mną – powiedziała. Nie potrzebował zachęty. Poprowadziła go przez tłum, manewrując raz w tą, raz w tamtą stronę, aż w końcu minęli antyczną bramę i weszli do królewskich ogrodów. Znaleźli się z powrotem w labiryncie oficjalnych królewskich ogrodów, gdzie panowała cisza, gdyż odgłosy uczty stłumiły mury i drzewa. W końcu mieli prywatność i trzymali się za ręce. Stanęła przed nim. Przez długą chwilę znowu się całowali. W końcu oderwała się od niego. – Nie było dnia, żebym o tobie nie myślał – powiedział Thor. Uśmiechnęła się. – A ja o tobie – powiedziała patrząc mu w oczy. –

Modliłam się codziennie o twój bezpieczny powrót. Thor uśmiechnął się i sięgnął do kieszeni. Powoli wyjął kamień, który tak bardzo pragnął jej ofiarować. – Zamknij oczy – powiedział – i otwórz rękę. Zamknęła oczy uśmiechając się ciągle i z wahaniem podała mu dłoń. – To nie wąż, prawda? – spytała. Roześmiał się. – Nie, raczej nie – powiedział. Wyciągnął rękę i położył na jej dłoni Orethist, który zabrał ze smoczej wyspy. Gwen otworzyła oczy i przyjrzała się podarunkowi ze zdziwieniem. Kamień spoczywał w jej dłoni, świecąc jak gdyby żył własnym życiem, przytwierdzony do srebrnego naszyjnika, który Thor własnoręcznie wykuł. – Piękne! – krzyknęła. – To Orethist. Kamień z brzegu smoczej wyspy. Ponoć posiada magiczne właściwości. Według legendy, jeśli podaruje się go osobie, którą kochasz, to ocali jej życie. Gwen spuściła wzrok i zaczerwieniła się usłyszawszy słowo „kochasz”. Przywiozłeś to aż stamtąd? Dla mnie? – spytała. Kiedy spojrzała na kamień ponownie z podziwem, Thor wziął naszyjnik z jej dłoni, obszedł ją dokoła i zawiesił na jej szyi. Przyłożyła do niego rękę, po czym odwróciła się i przytuliła mocno do Thora. – To najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek dostałam –

powiedziała. – Będę dbać o nią do końca życia. Złapała jego rękę i poprowadziła głębiej wijącymi się ścieżkami ogrodu. – No, ale ja nie mam nic dla ciebie – powiedziała. – Wszystko, co mogłabyś dać, jest tu. Nadal przy mnie. Uśmiechnęła się. Chwyciła jego dłoń. – Możemy już być razem – powiedziała. – Moja matka… nie jest sobą. Szkoda mi jej. Lecz na nasze szczęście, nie ma już nic, co mogłoby nas rozdzielić. – Muszę przyznać, że bałem się, że kiedy wrócę, będziesz z kimś innym – powiedział. – Jak mogłeś tak myśleć – zrugała go. Thor wzruszył ramionami, zawstydzony. – Nie wiem. Masz tylu innych do wyboru. Potrząsnęła głową. – Nie rozumiesz. Ja już wybrałam. Chcę być z tobą po kres życia. Zatrzymał się, odwrócił i pocałował ją. Ich pocałunek trwał wiecznie, otoczony gasnącymi promieniami zmierzchu. Jej słowa sprawiły, że był szczęśliwy, jak nigdy przedtem. Tego bowiem właśnie pragnął. Spojrzała na niego speszona. – Ja również muszę się do czegoś przyznać – powiedziała. Thor spojrzał na nią zaintrygowany. – Bałam się, że uznasz, że już nie jestem ładna – powiedziała spuszczając wzrok – z powodu tej blizny. – Jakiej blizny?

– O tu, na policzku – powiedziała wskazując na zadrapanie, które zostawił po sobie zbir Garetha. Thor przyjrzał się jej ze zmrużonymi oczyma, zdziwiony. – Nawet jej nie widać – powiedział. – To dlatego, że jest ciemno. W dziennym świetle widać lepiej. Potrząsnął głową. – Wyobrażasz sobie, że jest większa niż w rzeczywistości – powiedział. – To zaledwie ślad. Ledwo ją dostrzegam, stojąc kilka cali od ciebie. A poza tym, nie umniejsza twojej urodzie – jeśli już, to tylko ją podkreśla. Poczuła, jak jej serce roztapia się dla niego. Była uspokojona; uświadomiła sobie, że powiedział to szczerze. Nachyliła się i pocałowała go. – Zostałam napadnięta – powiedziała po chwili. Twarz Thora spochmurniała. Jego ręka instynktownie powędrowała do miecza. – Przez kogo? – zażądał. – Powiedz mi kto to, a zabiję go tu i teraz. Potrząsnęła głową. – To już nie ma znaczenia – powiedziała i spochmurniała. – Już nie żyje. Teraz liczy się to, abyś przygotował się na duże zmiany – powiedziała. – Królewski dwór już nigdy nie będzie taki sam. – O czym mówisz? – zapytał zatroskany. – Czy wszystko w porządku? Powoli potrząsnęła głową. – Tak i nie. Mój brat Kendrick został wtrącony do lochu.

– Co!? – krzyknął Thor oburzony. – Gareth oskarżył go o zabójstwo ojca. Same kłamstwa. Morderca ojca – znaleźliśmy go. W końcu, mamy też dowód. Oczy Thora wyszły z orbit. – To Gareth – powiedziała. Thor poczuł, jak jego całe ciało zesztywniało od tych wieści. Nie wiedział, co powiedzieć. Próbował pomyśleć o tym, co to oznaczało dla królewskiej armii, legionu, królestwa, dla Kendricka – zbyt wiele naraz, by to wszystko pojąć. Świadomość, że ślubował posłuszeństwo królowi będącemu jednocześnie mordercą napawała go wstrętem. – Co zamierzasz? – spytał. – Mamy świadka tej zbrodni. Jutro, razem z moim bratem Godfreyem, skonfrontujemy to z Garethem. Wymierzymy sprawiedliwość. A królewski dwór zostanie pozbawiony władcy. Thor próbował pojąć znaczenie jej słów. Jego umysł zaczął podsuwać liczne konsekwencje. Był szczęśliwy, że nareszcie odkryto zabójcę MacGila. Jednocześnie martwił się o bezpieczeństwo Gwen. – Czy to znaczy, że jutro uwolnicie Kendricka? – Tak – odparła. – Jutro wszystko się zmieni. Świadka znaleźliśmy dopiero kilka godzin temu. I czekaliśmy do waszego powrotu. Chcieliśmy, by legion tu był, wsparł nas, kiedy wystąpimy przeciw Garethowi, w razie ewentualnej rewolty. Tak łatwo nie ustąpi.

Thor nabrał powietrza. – Zrobię co będę mógł, pani, aby oddać sprawiedliwość twemu ojcu. I zapewnić ci bezpieczeństwo. Nachyliła się i pocałowała go. A on pocałował ją. Jesienna bryza muskała ich ciała, a Thor marzył, żeby ta noc trwała wiecznie. – Kocham cię – powiedziała. Przeszył go dreszcz. Pierwszy raz wypowiedziała te słowa – pierwszy raz, kiedy usłyszał je od jakiejkolwiek dziewczyny. Spojrzał w jej lśniące błękitem oczy, rozświetlone poświatą zmierzchu i zobaczył w nich swoje odbicie. Zobaczył twarz, którą ledwo poznał. Każdego dnia czuł, że staje się kimś innym. – Ja też cię kocham – powiedział. Pocałowali się ponownie. Pierwszy raz od bardzo długiego czasu wszystko zdawało się być na swoim miejscu.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Król McCloud nie mógł uwierzyć we własne szczęście, w to jak głęboko jego ludzie zdołali wedrzeć się w ziemie MacGilów. Mijały trzy miesiące, cała pora roku, od momentu, w którym zeszli z wyżyn i gwałcili, grabili i mordowali, pozostawiając za sobą zniszczenia od wschodu po zachód, przedzierając się w kierunku serca Zachodniego Królestwa Kręgu. Sto niezakłóconych niczym dni – więcej, niż kiedykolwiek w całym życiu McClouda – wypełnionych chwałą i zwycięstwem. Nasycił się winem, bydłem, łupami, ściętymi głowami i kobietami. McCloud zamknął oczy, galopując coraz dalej na zachód, w kierunku zachodzącego drugiego słońca. Uśmiechnął się, kiedy przypomniały mu się twarze tych wszystkich, których zamordował: niewinnych wieśniaków, którzy zaskoczeni atakiem stawiali pożałowania godny opór; wyszkolonych królewskich żołnierzy, zbyt nielicznych, słabo uzbrojonych i nieprzygotowanych. Te ostatnie mordy należały do najprzyjemniejszych – przynajmniej zapewniły namiastkę potyczki. Aczkolwiek nie mieli żadnych szans: ludzie McClouda mieli zbyt silną motywację i byli zbyt zdyscyplinowani. Każdą bitwę toczyli na śmierć i życie. Gdyby bowiem przegrali, lub chociaż nie walczyli wystarczająco zaciekle, McCloud sam by ich pozabijał. Dobrze wyszkolił swoich żołnierzy. Armia McClouda zbierała krwawe żniwo, zdobywając

mieścinę za mieściną, zagarniając dla siebie zdobyte ziemie. Była niczym gwałtowna nawałnica szarańczy pochłaniająca kolejne ziemie, której nic nie było w stanie zatrzymać. Za najważniejsze uznał to, aby najpierw otoczyć każdą osadę, zablokować wszystkie wyjścia i zatrzymać posłańców, którzy mogliby zanieść wieści o inwazji na królewski dwór i postawić na nogi armię MacGila. Udało mu się zabić ich wszystkich, zachować najazd w tajemnicy przez tyle dni. Miał nadzieję, że zaskoczy wojska MacGila i zetrze je z powierzchni ziemi, zanim zdołają stawić opór. Wówczas wkroczy na królewski dwór, zmusi Garetha do poddania się i przywłaszczy cały Krąg. Świta McClouda rosła w miarę zdobywania nowych niewolników, chłopców i mężczyzn, których przymuszał do dołączenia do swojej armii. Galopował teraz w otoczeniu przynajmniej tysiąca ludzi, wszystkich wytrawnych wojowników, niczym wielka maszyna do zabijania. W oddali widział już kolejne miasto, jego iglice wyraźnie sterczące na horyzoncie. To miasto było większe od większości mieścin i świadczyło o tym, że zbliżali się do królewskiego dworu. Kiedy zbliżyli się do murów miasta McCloud zauważył, iż było to ostatnie ważne miasto leżące na trasie do królewskiego dworu. Zostały jeszcze trzy dni jazdy konnej. Wystarczająco daleko, by dwór nie był w stanie wysłać posiłków na czas. Mieszkańcy nie mieli żadnej szansy w starciu z jego armią.

Popędzili konie. Odgłos końskich kopyt zadudnił w jego uszach, a kurz wzbijany przez konie wypełnił jego nozdrza. Dostrzegł, że mieszkańcy miasta ruszyli zamykać miejską bramę i opuścić wielkie, żelazne kraty. McCloud był niemal pod wrażeniem. Większość miast pozbawiona była murów i żelaznych bram, miała jedynie kiepskie umocnienia. To miasto było większe, wytworne, przygotowane na oblężenie. Kiedy jednak McCloud zlustrował mury swym żołnierskim okiem, zauważył przede wszystkim, iż brakowało na nich żołnierzy. Jedynie garstka chłopców i starców stała na straży, porozmieszczana na posterunkach zbyt od siebie odległych. Niestrzeżonych miejsc było pod dostatkiem. McCloud wiedział, że będą w stanie zająć miasto w kilka minut. Będą chcieli się poddać, tak jak i inni. Ale nie da im tej szansy. Nie pozbawi się tej przyjemności. – Do ataku! – wrzasnął. Podążający za nim wojownicy ryknęli z aprobatą i ruszyli biegiem w kierunku miasta. McCloud jak zwykle galopował na przedzie. Kiedy dotarli w pobliże bramy, sięgnął w dół ku uprzęży, wyciągnął wielką włócznię i cisnął ją z siłą. Trafił idealnie w plecy jakiegoś chłopca, który biegł przez dziedziniec, by zamknąć przed nimi bramę. Udało mu się to, jednak była to ostatnia rzecz, jaką zrobił w swoim krótkim życiu. Żelazna brama nie mogła ich jednak powstrzymać. Kiedy

podjechali bliżej, doświadczeni ludzie McClouda zatrzymali konie tuż przy niej, inni zaś zsiedli ze swych wierzchowców i wdrapali się na te stojące przy bramie. Siedzący już tam wojownicy podnieśli ich jeszcze wyżej i zrzucili z drugiej strony muru. Jeden za drugim zeskoczyli w dół i otworzyli zamkniętą bramę dla reszty oddziału. Armia ruszyła do ataku. Tysiąc wojowników przecisnęło się przez niewielkie wejście i rozlało falą wokoło. McCloud pogalopował, zdecydowany jako pierwszy polać krew. Dobył miecza i zaczął uganiać się za mężczyznami i kobietami. Zastanawiał się, jak wielu ludzi i w jak wielu miastach będzie jeszcze uciekać przed nim w ten sposób. Wszędzie, gdzie do tej pory był, widział ten sam widok. Nic nie było w stanie go powstrzymać, nic w całym Kręgu. Jak z pamięci chwycił swój mały, rzucany toporek tkwiący za pasem, odchylił się, obrał za cel tułów jakiegoś mężczyzny, który akurat mu się nie podobał i cisnął w powietrze. Topór obracał się w powietrzu raz za razem i wbił się w swoja ofiarę z zadowalającym łupnięciem, jakby ostrze wbiło się w pień. Mężczyzna wrzasnął i padł prosto na twarz, a McCloud przejechał po nim na swoim koniu, upewniwszy się, by kopytem zmiażdżyć głowę nieszczęśnika. Poczuł dreszcz satysfakcji. Zamierzał później wrócić po swoją broń. McCloud wypatrzył młodą i szczególnie ładną kobietę, mającą może ze dwadzieścia lat, która uciekała właśnie do swego domu. Popędził konia kopniakiem i ruszył w

pościg. Kiedy ją dogonił, zeskoczył i wylądował na niej, powalając na ziemię. Jej miękkie ciało i wydatny biust zamortyzował jego upadek. Krzyknęła i zaczęła wrzeszczeć, otumaniona napadem, turlając się z McCloudem po ziemi. Zdzielił ją w twarz i ucichła. Potem wstał, zarzucił ją sobie na ramię i poszedł do pierwszego pustego domostwa, które akurat znalazł. Uśmiechnął się kiedy jego wojownicy przejechali tuż obok, kiedy usłyszał krzyki i zobaczył ogólną masakrę. Zapowiadała się wspaniała noc. Luanda płakała rzewnie, jadąc z tyłu na koniu Bronsona zmierzającego do otoczonego murami miasta jej ojczystej ziemi, miasta matki jej siostry, które miało za chwilę zostać spustoszone przez McCloudów, podobnie jak wszystkie inne poprzednio. Nie miała większego wyboru. Musiała jechać z nimi, przez te wszystkie dni; nauczyła się trzymać język za zębami, a i tak starszawy McCloud ukarał ją już zbyt wiele razy. Robiła wszystko, co mogła, by zachować ciszę, by wpasować się w McCloudów, usprawiedliwiać sama przed sobą tę rzeź i plądrowanie jej ojczystej ziemi. W końcu jednak miała już tego dość: coś w niej pękło. Rozpoznała to miasto. Spędziła w nim całe dzieciństwo. Leżało o kilka dni drogi od królewskiego dworu. Jego widok sprawił, że ugięły się pod nią kolana i poczuła przypływ emocji. Tak, miała już

tego dość. W obliczu potęgi obcej armii czuła się bezbronna, lecz teraz, tak blisko domu, na własnej ziemi, poczuła przypływ nowych sił. Na nowo odżyła w niej myśl, że musi to jakoś powstrzymać. Nie mogła pozwolić, by sprawy nadal toczyły się w tym kierunku. W kilka dni mogli najechać królewski dwór. Kto wiedział, jakich zniszczeń tam się dopuszczą. Zakochała się w Bronsonie, mimo, że w żadnej mierze nie przypominał jej ojca, i który w zasadzie nim pogardzał. Jednak z czasem zdała sobie sprawę, iż popełniła błąd biorąc ślub z McCloudem. Ich klan ni jak nie przypominał jej ziomków. Wszyscy kulili się ze strachu przed żelazną ręką starszego McClouda. Jej mąż przynajmniej nie uczestniczył w tym barbarzyństwie. W przeciwieństwie do innych. Przed swym ojcem odgrywał niezłe przedstawienie, jednak ona znała go już dobrze. Po wjechaniu do miasta odbił w bok i ulotnił się, kiedy inni siali spustoszenie. Zsiadł z konia i zaczął go oglądać udając, że jest ranny, próbując wyglądać na zajętego, jednocześnie robiąc wszystko, by nikogo nie ranić. Pomógł Luandzie zsiąść, jak miał to w zwyczaju, a ona łkając rzuciła się w jego ramiona i przycisnęła mocno. – Powstrzymaj to! – krzyknęła do jego ucha. Przytrzymał ją mocno tak, że poczuła, że ją kocha. – Wybacz, moja miłości – powiedział. – Naprawdę bardzo bym chciał.

– „Wybacz” nie wystarczy – krzyknęła i odsunęła się od niego. Patrzyła mu w oczy, zbierając w sobie całą zaciętość swego ojca. Wszak ona również pochodziła z długiej linii królów. – Mordujecie mój lud! – Nie ja – powiedział i spuścił wzrok. – Mój ojciec. – Ty i twój ojciec jesteście z tej samej rodziny! Tej samej dynastii. Przystajesz na to. Podniósł wzrok i spojrzał na nią kapryśnie. – Znasz mojego ojca. Jak mam go niby powstrzymać? Jego armię? Nie mogę go kontrolować – powiedział w przypływie skruchy. Widziała w jego oczach, jak bardzo tego pragnął – i jak bezbronny był wobec swego ojca. – Każdego można powstrzymać – powiedziała. – Nikt nie jest na tyle silny. Spójrz. Idzie tam – powiedziała i odwróciła się, wskazując palcem. Patrzyła z obrzydzeniem, jak stary McCloud prowadzi kolejną młodą, niewinną i na wpół świadomą dziewkę, która miała zostać jego zabawką tej nocy. – Twój ojciec będzie tam bezbronny – powiedziała. – Nie potrzebuję cię. Sama podkradnę się do niego i kiedy zaśnie wbiję szpikulec w jego czaszkę. Ośmielona swoim pomysłem sięgnęła do siodła i wyjęła długi, ostry szpic. Nie namyślając się długo, odwróciła się gotowa iść i dokładnie to zrobić – zabić starego McClouda po swojemu. Nagle jednak poczuła silną rękę na ramieniu, która zatrzymała ją w miejscu.

Odwróciła się i zobaczyła gapiącego się na nią Bronsona. – Nie znasz go – powiedział. – Jest niepokonany. Ma w sobie siłę dziesięciu wojowników. I jest bardziej przebiegły niż szczur. Wyczuje cię na milę. Wytrąci ci broń i zabije cię, zanim jeszcze przekroczysz drzwi. To nie jest dobry pomysł – powiedział. – Są inne sposoby. Przyjrzała się mu uważnie, zastanawiając się, o co mu chodzi. – Czy to znaczy, że mi pomożesz? – Nienawidzę ojca równie mocno, jak ty – powiedział. – Nie powstrzymam jego armii, kiedy jest w ataku. Jeśli jednak jego wojska przegrają, jestem gotowy wkroczyć do akcji. Spoglądał na nią znacząco, a ona widziała, że nie żartował – jednak nie potrafiła też powiedzieć, czy będzie na tyle zdecydowany, żeby wcielić swe słowa w życie. Był dobrym człowiekiem, kiedy jednak chodziło o ojca, był słaby. Potrząsnęła głową. – To nie wystarczy – powiedziała. Moi ludzie giną tu i teraz. Nie mogą czekać. Ja również. Zabiję go teraz sama. A jeśli zawiodę, przynajmniej umrę próbując. To powiedziawszy, strąciła jego dłoń, odwróciła się i wyszła z namiotu z żelaznym szpicem w dłoni, cała się trzęsąc ze strachu. Była jednak zdecydowana zabić tego potwora, raz a dobrze.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Gwendolyn przemierzała szybkim krokiem kręte, zamkowe korytarze w towarzystwie Thora i Krohna. Był wczesny poranek, a oni szli do sali królewskiej rady z pewnym zamiarem. Gwen odetchnęła głęboko, przygotowując się na konfrontację z Garethem. Nadszedł dzień sądu, i mimo zdenerwowania czuła też wielką ulgę. W końcu, po tych wszystkich miesiącach, miała dowód niezbędny do tego, by postawić mordercę ojca przed obliczem sprawiedliwości. Umówiła się z Godfreyem, że spotkają się przed salą i wraz z Firthem wkroczą do środka by stanąć twarzą w twarz z Garethem; w obecności rady wyjawią prawdę i publicznie udowodnią jego winę. Thor zaproponował, że będzie jej towarzyszył w tej drodze, a ona chętnie przystała na jego propozycję. Po ostatniej nocy, długiej, magicznej nocy, którą spędzili ze sobą, nie miała ochoty się z nim rozstawać. Poza tym, czuła się bezpieczniej mając jego wsparcie. Oczywiście, na sali będą członkowie rady i straże, które pozbawione wyboru, będą musiały ją poprzeć i zaaresztują Garetha, kiedy dowód zbrodni ujrzy światło dzienne. Jednakże obecność Thora dodawała jej większej pewności siebie. Minęli kolejny róg, a Gwen uśmiechnęła się do siebie na myśl o nocy spędzonej z Thorem. Spała w jego ramionach

w otoczeniu kwiatów, w królewskich ogrodach, a jesienny wiatr pieszczotliwie muskał ich ciała przez całą noc. Zasnęli, przypatrując się gwiazdom. Było niebiańsko. Jej życie wywróciło się do góry nogami po śmierci jej ojca. Żyła w nieustannej obawie i zamieszaniu. Teraz jednak, po powrocie Thora, kiedy Gareth miał wkrótce zostać obalony, a Kendrick uwolniony z lochu, w końcu poczuła, że wszystko wróci mniej więcej do normy. Przemierzali ostatni, długi korytarz wiodący do sali rady królewskiej i jej serce biło mocno. Nie wolno jej było lekceważyć Garetha. Wiedziała, że nie przyjmie tego zbyt dobrze. Całe życie czekał, by rządzić i zrobi wszystko, co w jego mocy, by władzę zachować i nie oddać tronu. Potrafił kłamać w bardzo przekonujący sposób. Gwen próbowała przygotować się na jego zaprzeczenia i wzajemne oskarżenia. Modliła się, aby tylko Firth okazał się konsekwentny, niepodważalnie świadcząc przeciwko niemu. Przypuszczała, że jego zeznania oraz przedstawienie narzędzia zbrodni, które trzymała za pasem, nie pozostawi miejsca na jakiekolwiek wątpliwości. – W porządku? – spytał słodko Thor i chwycił jej dłoń. Musiał wyczuć, że się denerwowała. Skinęła głową i ścisnęła jego rękę. Szli dalej, a odgłosy ich kroków niosły się echem po całym korytarzu. Mijali otwarte okiennice, przez które wpadały pierwsze promienie słońca. Wiedziała już, jakie to uczucie iść z Thorem u swego boku. Jako para.

Wspaniałe uczucie. Takie naturalne. W jego obecności czuła spokój. Czuła się silniejsza. Dotarli do końca korytarza i stanęli na przeciw wielkich, łukowych, dębowych drzwi, za którymi znajdowała się sala rady królewskiej. Usłyszała czyjeś przytłumione głosy dobiegające zza drzwi, przed którymi stały straże. Gwen stała przed nimi zdezorientowana. Godfrey i Firth mieli tu na nią czekać, spotkać się tu z nią i wejść do środka razem. Kilkukrotnie upewniała się z Godfreyem, że taki jest plan – nie mogła zrozumieć, gdzie się podziewał. Obydwoje uzgodnili to bardzo dokładnie. Bez nich nie mogła przecież tego załatwić. – Moja pani? – spytał strażnik. – Obawiam się, że właśnie odbywa się spotkanie rady. – Czy mój brat, Godfrey, był tutaj? – spytała. Strażnicy spojrzeli po sobie ze zdziwieniem. – Nie, pani. Jej serce zabiło mocniej. Coś było nie tak. Godfrey nie mógł nie pojawić się ot tak. Gdzie był? Czy powrócił do nałogu i poszedł do karczmy? Czy pił? I gdzie był Firth? Gdzieś głęboko czuła, że coś było nie tak. Bardzo, bardzo nie tak. Stała rozdarta namyślając się, co robić. Nie mogła odejść. Nie teraz. Zbyt wiele było na szali. Nie było też już czasu do stracenia. Jeśli musiała zrobić to sama, to niechaj tak będzie. Już miała rozkazać strażom, by ją wpuściły, kiedy nagle z przeciwległego końca korytarza dobiegł ją dudniący

odgłos czyichś kroków. Odwróciła się wraz z Thorem i ujrzała oddział dwunastu żołnierzy z Bromem na przedzie. Miał nachmurzoną, zatroskaną, grobową minę i pędził przed siebie, a jego ludzie, wszyscy będący członkami Srebrnej Gwardii, słynnymi wojownikami, podążali tuż za nim. – Otwierać te drzwi i to już – rozkazał strażom Brom. – Ależ panie, właśnie odbywa się spotkanie rady – odparł niepewnie jeden ze strażników, wyraźnie podenerwowany. Brom położył dłoń na rękojeści miecza i spojrzał groźnie. – Drugi raz nie powtórzę – warknął. Strażnicy wymienili spojrzenia, po czym szybko ustąpili miejsca i otworzyli drzwi. Brom, wściekły jak osa, wyminął ich i wparował do sali wraz ze swym oddziałem. Gwen i Thor wymienili spojrzenia i również weszli do środka. Gwen była skonsternowana; nie tak sobie to wszystko zaplanowała. Musiała dowiedzieć się o co chodzi i dopiero zdecydować, czy była dobra pora przeciwstawić się Garethowi. Kiedy weszli, wielkie drzwi zatrzasnęły się za nimi z hukiem, a tuzin doradców siedzących na wiekowych, dębowych krzesłach przy półokrągłym stole odwróciło się w ich kierunku jak na komendę. Gareth siedział w samym środku pomieszczenia na swym tronie i podniósł wzrok,

zaskoczony. Spojrzał gniewnie na przybyłych. – Patrzcie no – powiedział. – Czy to nie jest aby Brom. Jeśli dobrze pamiętam, zrezygnowałeś z zasiadania w tej radzie. – Przybywam z ważkimi wieściami – powiedział pospiesznie Brom. – Nasi ludzie donieśli o ataku na Highlands. Pełnowymiarowej inwazji McCloudów. Całe wioski zostały starte z powierzchni ziemi. Wygląda na to, że McCloudowie zwietrzyli szansę w twoim panowaniu. Mordują nasz lud nawet teraz, kiedy o tym mówię. Mamy wojnę. Gwen zatkało; nie mogła w to uwierzyć. Stała kilkanaście stóp za żołnierzami i obserwowała całe zajście. Widziała, jak twarz Garetha ulega przemianie. Był w szoku. Siedział nieruchomo i nie odpowiadał. – Co proponujesz? – spytał Brom. – Co masz na myśli? – odpowiedział Gareth podenerwowany. – Jakie są twoje rozkazy? Jaka strategia? Jak zamierzasz podjąć walkę? Których formacji użyjesz? I jak będzie wyglądało nasze kontrnatarcie? Ile fortyfikacji obsadzić? I jak mamy bronić wiosek? Gareth siedział na tronie, otwierając co chwilę usta, by przemówić i zamykając je natychmiast. Wyglądał równocześnie na zbitego z tropu i wytrąconego z równowagi. Najwyraźniej przerastało go to. – Ja... – zaczął odchrząknąwszy i zamilkł. – Sądzę, że... może nie jest aż tak źle, jak myślisz. Zaczekajmy i

zobaczmy co się wydarzy. – Zobaczmy, co się wydarzy? – powtórzył niczym echo zdumiony Brom. – Zawsze możemy zając się tym później, jeśli zbliżą się zanadto – powiedział Gareth. – To z pewnością zwykły wypad i wkrótce wrócą do domów. Poza tym, niedługo będzie festiwal i nie chcę, by cokolwiek zakłóciło przygotowania do niego. Brom patrzył na niego z wyrazem szoku i obrzydzenia na twarzy. W końcu jego twarz pokryła się purpurą. – Przynosisz wstyd pamięci twego ojca. – powiedział. Po czym odwrócił się i zaczął odchodzić, a jego ludzie podążyli za nim. Gareth wstał, zacisnął pięści i zaczerwienił się ze złości – Wracaj tutaj! – wrzasnął. – Nigdy nie odwracaj się plecami do własnego króla! To zdrada! Aresztuję cię! Uczynisz, jak ci rozkażę! Brom! BROM! ARESZTOWAĆ GO! Straże jednak stały nieruchomo, obawiając się choć zbliżyć do Broma. Brom wybiegł z sali i drzwi trzasnęły za nim. Gwen pobiegła za Bromem. – Panie! – krzyknęła. Brom zatrzymał się i odwrócił, nadal wzburzony. – Moja pani – powiedział z szacunkiem, ale też i niecierpliwością. – Twój ojciec nigdy by na to nie pozwolił – dodał wciąż gotując się ze złości. – Wiem – odparła. – Mój ojciec nie zgodziłby się na

wiele rzeczy, które tu mają miejsce. Co planujesz uczynić? W związku z inwazją? – Muszę działać. Jaki inny wybór mi pozostaje? Nie mogę siedzieć i oglądać, jak moja ojczyzna popada w ruinę. Będę walczył, nie ważne czy za zgodą króla, czy bez niej. Sam zbiorę nasze wojska. Przejmę dowództwo nad armią. To herezja. Wiem, ale nie mam wyboru. Musimy się bronić. – Dokładnie to powinieneś zrobić – powiedziała. Spojrzał na nią i ochłonął w mgnieniu oka. – Cieszę się słysząc to od członka królewskiej rodziny – powiedział. – Szkoda, że nie ty zasiadasz na tronie. – Jest jeszcze jeden członek rodziny królewskiej, o którego powinieneś się zatroszczyć –dodała. – Mój brat Kendrick siedzi w lochu. Byłby kluczowym elementem twojej armii. Ludzie uwielbiają go i zbiorą się wokół niego. Będąc zaś członkiem rodziny królewskiej, usankcjonuje twoje poczynania, a ludziom doda pewności siebie, której tak bardzo będą potrzebować w bitwie. Przyglądał się jej uważnie, będąc pod wrażeniem jej słów. – Ale Kendrick został uwięziony za morderstwo. Za zdradę. Gwen potrzęsła głową. – Kłamstwa. Wszystko to kłamstwa. Jest niewinny. W zasadzie to znalazłam dowód uniewinniający Kendricka. Wpadł w pułapkę zastawioną przez prawdziwego mordercę.

Brom spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami. – To kim jest ten morderca? – spytał. – Gareth – odpowiedziała. Oczy Broma wyszły z orbit ze zdziwienia. W końcu pokiwał głową ze zrozumieniem. – Zajmiemy się nim, kiedy wrócimy z bitwy – powiedział. – W międzyczasie zaś uwolnimy Kendricka. Masz rację. Pomoże poprowadzić nas do boju. Do lochów! Odwrócili się i całą grupą podążyli krętymi, zamkowymi korytarzami, a odgłosy ich stóp rozbrzmiewały niczym pioruny. Schodzili po spiralnych schodach, mijając kolejne piętra, cały czas w dół, aż w końcu dotarli na najniższy poziom. Kilkunastu strażników blokowało dostęp do żelaznych drzwi celi. Na widok Broma i Gwardzistów stanęli na baczność. – Otwierać te drzwi i to już! – rozkazał Brom. – Mój panie – powiedział strażnik drżącym głosem. – Obawiam się, iż mogę je otworzyć tylko z królewskiego rozkazu. – Jestem dowódcą siedmiu legionów Zachodniego Królestwa Kręgu! – powiedział groźnie Brom kładąc dłoń na rękojeści swego miecza. – Powiedziałem, natychmiast otwórzcie te drzwi! Strażnicy stali niezdecydowani, patrząc po sobie nerwowo. Gwen czuła, że może dojść do konfrontacji, więc

wystąpiła do przodu w zaległej ciszy i stanęła między nimi. – Ja należę do królewskiej rodziny – powiedziała łagodnym tonem. – Mój ojciec, Panie świeć nad jego duszą, był królem jeszcze nie tak dawno temu. Działam z jego upoważnienia. Otwórzcie te drzwi. Strażnicy popatrzyli po sobie, po czym skinęli głowami i powoli otworzyli drzwi. Brom i jego ludzie poszli na sam koniec korytarza i zatrzymali się przed celą Kendricka. Kendrick podbiegł do krat i przycisnął twarz, bladą i wychudzoną. Widząc go w takim stanie, Gwen zamarła z rozpaczy. Że też nie była w stanie uwolnić go wcześniej. – Otwórzcie te drzwi – rozkazała strażom, które przyszły tu wraz z nimi. Strażnik podszedł do drzwi i otworzył je. Powoli kraty odsunęły się i pojawił się Kendrick. Uściskał Gwendolyn, a ona przylgnęła do niego mocno. Kendrick odwrócił się i spojrzał na Broma. Zasalutował, po czym Brom zasalutował jemu. – McCloudowie nas zaatakowali – powiedział Brom. – Poprowadzisz jeden z naszych oddziałów do bitwy. Musimy wyruszyć natychmiast. Kendrick skinął ponuro głową. – To zaszczyt, panie. – Czy chcesz, by twój giermek znowu ci towarzyszył? – spytał z uśmiechem Thor. Kendrick odwrócił się i jego twarz rozświetlił szeroki

uśmiech. – Właśnie wróciłem z Rytuału, panie – powiedział Thor. – Jestem gotów. Uczynisz mi zaszczyt, jeśli pozwolisz mi jechać przy tobie. Kendrick wyprostował rękę i położył ją na ramieniu Thora. Zlustrował go z góry na dół i skinął głową z aprobatą. – Widzę, że jesteś gotowy. Nikogo innego przy swoim boku nie chcę widzieć. – Ruszajmy – powiedział Thor. – Najwyższa pora pokazać tym McCloudom, z czym wiąże się inwazja na naszą stronę Kręgu. Odwrócili się i ruszyli w drogę powrotną więziennym korytarzem. Wkrótce byli już na górze i wyszli główną bramą zamku. Thor zatrzymał się i spojrzał na Gwen. Patrzył na nią wzrokiem pełnym zatroskania i tęsknoty. – Muszę dołączyć do mych braci – powiedział z poczuciem winy. – Nie chcę cię opuszczać. Ale muszę bronić Kręgu Jej serce krwawiło z rozpaczy, lecz nie pokazała tego po sobie. Skinęła jedynie głową. – Wiem – powiedziała, ukrywając niepokój. – Musisz jechać. Samolubnie chciała by został, ale wiedziała, że jego udział w tej bitwie był właściwą rzeczą. Sięgnął ręką i dotknął jej naszyjnika, po czym pogłaskał ją po policzku. Nachylił się i pocałował ją, a ona całowała go tak długo, jak się dało.

– Będę myślał o tobie w każdej minucie – powiedział. – Wrócę najszybciej jak się da. A kiedy przyjadę, będę chciał zadać ci pewne pytanie. Gwen uśmiechnęła się, zaintrygowana. – Jakie pytanie? Thor uśmiechnął się. – Takie, które jak sądzę odmieni nasze życie. Zależy to oczywiście od twojej odpowiedzi. Chwycił jej dłoń, podniósł i pocałował opuszki jej palców. Potem odwrócił się i pobiegł w stronę żołnierzy, którzy spieszyli ku swym wierzchowcom. Krohn podążył jak zwykle za nim. Gwen przyglądała się mu z tęsknotą i podziwem. Modliła się ze wszystkich sił, aby go jeszcze zobaczyć.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Erec galopował na koniu tylnymi ulicami Savarii, pędząc na złamanie karku do karczmy. Z niecierpliwością myślał o chwili, kiedy zabierze stamtąd Alistair, ocali ją od tego miejsca i razem odjadą w dal. Był wyczerpany po całodniowej walce, cały poobijany i pocięty, osłabiony z głodu i pragnienia – a mimo to mógł myśleć jedynie o niej. Nie był w stanie zatrzymać się, czy odpocząć, dopóki nie będzie jej miał w swoich ramionach. Zatrzymał konia przed karczmą. Zeskoczył z niego i ubrany w swoją kolczugę wtargnął do środka. Drzwi otworzyły się z trzaskiem. Spodziewał się, że zastanie tam Alistair czekającą już na niego. Jednak stwierdził ze zdumieniem, że jej tam nie było. Zamiast niej dostrzegł gburowatego barmana, który stał za kontuarem oraz siedzących przy nim kilku niechlujnych typów. Rozejrzał się po całej izbie, ale nigdzie nie było śladu Alistair. Niechluje umilkli i w karczmie zapanowała pełna napięcia cisza. Erec nie miał pojęcia, o co w tym wszystkim chodziło. Barman skinął na służącego, który odwrócił się i wybiegł tylnimi drzwiami. Chwilę potem pojawił się w nich karczmarz. Wkroczył butnie do izby, z krzywym uśmiechem na twarzy. Erecowi nie podobało się to, co właśnie widział.

– Gdzie jest moja przyszła żona? – zażądał odpowiedzi postąpiwszy kilka kroków naprzód. Karczmarz podszedł do niego dumnym krokiem. – Patrzcie no, kto do nas zawitał – powiedział. Erec zauważył, że kilku przysadzistych łotrów wstało od kontuaru i ruszyło za karczmarzem. – Czyż to nie ten rycerz w lśniącej zbroi? – przedrzeźniał go karczmarz. – Nie zapytam drugi raz – powiedział Erec. – Gdzie ona jest? – powiedział z naciskiem. Czuł, jak wzbiera w nim złość. Uśmiech karczmarza jedynie się powiększył. – Cóż, ciekawe, że o to pytasz. Widzisz, pieniądze, które mi wręczyłeś podsunęły mi pewien pomysł. Pomyślałem, że jeśli Alistair była aż tyle warta dla ciebie, może ktoś inny też dałby za nią okrągłą sumkę. I miałem rację. Ubiłem prawdopodobnie najlepszy interes w swoim życiu – powiedział oblizując usta i śmiejąc się. Pozostali mężczyźni również wybuchnęli śmiechem. W Erecu wszystko zawrzało, a jego twarz pokryła purpura. Warknął przez zaciśnięte zęby: – Masz ostatnią szansę. Gdzie ona jest? Karczmarz roześmiał się znowu czerpiąc przyjemność z tej chwili. – Cóż, wygląda na to, że była warta więcej dla kogoś innego. Sprzedałem ją handlarzowi niewolników, który skory był zapłacić za nią pięćset pensów. Przejeżdżał tędy

w poszukiwaniu dziwek do swego interesu. Przykro mi. Spóźniłeś się. Ale dziękuję za ten pomysł. A twoją sakiewkę zatrzymam jako rekompensatę za obrażanie moich przyjaciół tamtego wieczora. Karczmarz stał szczerząc zęby w uśmiechu, z rękoma opartymi na biodrach. – Możesz więc ruszać w swoją drogę – dodał – zanim wyrządzimy ci więcej złego, niż tego chcesz. Erec przyjrzał się oczom zadowolonego z siebie łotra i niestety uświadomił sobie, że wszystko co mówił było prawdą. Nie mógł w to uwierzyć. Jego Alistair. Odebrali mu ją. Sprzedali w niewolę, zmusili do nierządu. A wszystko to z powodu stojącego przed nim obrzydliwego człowieka. Erec nie mógł znieść już więcej. Ogarnęła go chęć zabijania, ale też zemszczenia się na nim. Ludzie karczmarza rzucili się nagle na niego i Erec nie marnował ani chwili dłużej. Trenował walkę z licznym przeciwnikiem, z różnorodnych powodów, i był przyzwyczajony do takiej sytuacji. Napastnicy nie mieli pojęcia, kogo zaatakowali. Kiedy jakiś potężny drab chwycił go, Erec kucnął, chwycił jego ramię i przerzucił przez siebie. Bez wahania odwrócił się na pięcie i kolejnemu zbirowi wymierzył kopniaka w krocze, po czym wywinął się i walnął łokciem następnego w twarz. Zaraz potem nachylił się i staranował głową czwartego napastnika – barmana. Wszyscy czterej padli na podłogę.

Usłyszał wyraźny odgłos dobywanego miecza i odwrócił się. Kolejne trzy zbiry zmierzały w jego kierunku z wyciągniętymi mieczami. Nie marnował czasu: sięgnął do pasa, wydobył sztylet i kiedy pierwszy mężczyzna natarł na niego z mieczem, podciął mu gardło. Zbir wrzasnął krztusząc się krwią, a Erec odebrał mu jego broń. Odwrócił się na pięcie i jednym ciosem odciął głowę drugiemu napastnikowi, po czym wbił miecz w serce trzeciego. Wszyscy trzej padli nieżywi. Na podłodze leżało już siedmiu ludzi, w bezruchu, a jedyną osobą, która pozostała bez szwanku był karczmarz, Patrzył teraz na Ereca ze strachem w oczach. Cofnął się o dwa kroki zdawszy sobie sprawę, że popełnił duży błąd – lecz było już za późno. Erec runął na niego, skoczył w powietrze i kopnął z taką siłą, że ten poleciał na stoły, miażdżąc je po drodze ku ziemi. Erec chwycił drewnianą ławę, podniósł wysoko i rozbił w drzazgi o głowę karczmarza. Mężczyzna upadł zalewając się krwią, a Erec skoczył na niego. Karczmarz wyjął sztylet tkwiący za jego pasem. Erec zauważył to jednak i nadepnął na jego nadgarstek. Mężczyzna krzyknął, a Erec posłał ostrze kopniakiem w głąb izby. Erec nachylił się nad nim i zaczął go dusić. Mężczyzna zakrztusił się. – Gdzie ona jest? – zażądał Erec. – Dokąd zmierzał ten handlarz?

– Nigdy ci nie powiem – wysapał karczmarz. Erec ścisnął mocniej szyję, aż ten spurpurowiał na twarzy. Chwycił sztylet karczmarza i przyłożył do jego krocza. Zaczął naciskać coraz mocniej i mocniej, aż karczmarz wydał z siebie przenikliwy pisk. – Masz ostatnią szansę – ostrzegł go Erec. Popchnął jeszcze mocniej, a mężczyzna wrzasnął i w końcu krzyknął: – Dobra. Handlarz jechał na południe. Południowym traktem. Kierował się do Baluster. Wyruszył wczoraj wczesnym rankiem. To wszystko, co wiem. Przysięgam! Erec spojrzał na niego gniewnie, zadowolony, że uzyskał prawdziwą odpowiedź. Odsunął sztylet, po czym jednym szybkim ruchem zatopił go w sercu karczmarza. Karczmarz usiadł z wybałuszonymi oczami, ciężko łapiąc powietrze, a Erec napierał na sztylet coraz mocniej, obracał nim coraz głębiej i patrzył w jego oczy, kiedy ten umierał. – To za Alistair.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY Gwen nie miała czasu do stracenia. Musiała sprawdzić, czy Godfrey i Firth czekają na nią przed salą rady, gotowi stanąć naprzeciw Garetha. Być może coś ich opóźniło i teraz już tam byli. Nie mogła pozwolić, by weszli do sali bez niej. Musieli przedstawić sprawę teraz, kiedy spotkanie rady nadal trwało. Skoro Kendrick, Thor, Brom i wszyscy pozostali mogli narażać życie w obronie ojczystego kraju, to ona mogła przynajmniej wziąć przykład z ich odwagi i zaryzykować własne bezpieczeństwo – tu, we własnym domu próbując powstrzymać Garetha. Poza tym, jeśli miała odbyć się koronacja nowego władcy, to pomogłoby to wielce całej armii. Z Thorem włącznie. Pobiegła w górę schodami, pokonała korytarz i stanęła przed ogromnymi drzwiami. Ku swemu rozczarowaniu nie spotkała tam ani Godfreya, ani Firtha. Nie miała pojęcia, co mogło się im przytrafić. Drzwi do sali rady stały otworem i kiedy zerknęła do środka, zauważyła, że rada opuściła już pomieszczenie, że jej spotkanie dobiegło końca. Jedyną osobą, która pozostała w tej wielkiej, pustej sali był Gareth. Siedział na tronie i pocierał poręcze. Zostali sami, tylko ona i on. Gwen zdecydowała, że nadeszła odpowiednia chwila. Może będąc z nim sam na sam zdoła wbić mu do głowy trochę rozumu i sprawi, by

abdykował bez wywoływania zamieszania. Mężczyźni, których tak kochała, wyruszyli na bitwę, pojechali walczyć za nią i wszystkich pozostałych; ona również musiała walczyć. Nie mogła czekać. Zamierzała skonfrontować go z tym, co już wiedziała i przy odrobinie szczęścia może Gareth ustąpi dobrowolnie. W zasadzie było jej wszystko jedno, czy odejdzie po cichu, bez fanfar. Chciała tylko, żeby odszedł. Weszła. Jej kroki odbijały się echem w wielkiej sali. Zmierzała w kierunku brata, zza którego, przez wielkie zdobione witrażem okna, wlewało się do środka słoneczne światło. Gareth spojrzał na nią zimnymi, czarnymi, pozbawionymi wyrazu oczyma. Dostrzegła, jak wielką nienawiścią ją darzył. Widziała w jego chorym spojrzeniu, jaką była dla niego przeszkodą. Może było tak z powodu tego, że ojciec kochał ją bardziej. A być może dlatego, że już taki się urodził. – Chcę zamienić z tobą słowo – oświadczyła zbyt głośnym tonem w tym miejscu przesiąkniętym polityką, której tak nienawidziła. Dziwnie było widzieć brata na tronie ich ojca. Nie podobało jej się to. Czuła, że coś jest nie tak. Jego wzrok zionął pustką. Wyglądał, jakby postarzał się o sto lat. Zupełnie inaczej, niż ich ojciec, który zasiadał na tronie w naturalny sposób, wyglądając szlachetnie, wspaniale i dumnie – jakby ten tron mu się należał. Gareth siedział zaś na nim jak zdesperowany, jakby się przeliczył – jakby to miejsce było dla niego za duże. Być może dochodziły w niej do głosu uczucia

zmarłego ojca, przemawiały do niej w jakiś sposób. Ogarnęła ją wściekłość na myśl o tym, co Gareth uczynił ich ojcu. Zabrał go jej. Jednocześnie poczuła też obawę. Wiedziała, że Gareth potrafi mścić się bezlitośnie. Przeczuwała, że to się źle skończy. Gareth gapił się na nią w ciszy. Czekała, jednak nic nie powiedział. W końcu odchrząknęła i z mocno bijącym sercem odezwała się. – Wiem, że zleciłeś morderstwo naszego ojca – powiedziała chcąc mieć to już za sobą. – Wiem, że to Firth wbił sztylet. Mamy narzędzie tej zbrodni. Mamy ten sztylet. Nastąpiła długa chwila ciszy. Gareth, trzeba mu to przyznać, zdołał zachować kamienną twarz. W końcu prychnął szyderczo. – Jesteś głupią, młodą i bujającą w obłokach dziewczyną – powiedział. – Zawsze taka byłaś. Nikt ci nie uwierzy. I nikt nigdy tego nie zrobi. Zazdrościsz mi, gdyż to ja zasiadam na tronie zamiast ciebie. To twoja jedyna motywacja. Opowiadasz bzdury. – Czyżby? – spytała. – Namówiłaś ojca, by ciebie ogłosił następcą zamiast mnie – ripostował Gareth. – Manipulowałaś nim, powodowana chciwością i żądzą władzy. Zawsze potrafiłem cię przejrzeć, od kiedy byłaś małym dzieckiem. Ale nie udało ci się. To ja tu zasiadam. A ty nie możesz

tego znieść. Gwen potrząsnęła głową, zdumiona tym, jak żałosny był Gareth. Własne odczucia przenosił na wszystkich wkoło. Był chory. Przeszył ją dreszcz na myśl o tym, że byli rodziną. – Ludzie sami zdecydują, jak bardzo bujam w tych obłokach – powiedziała. – Czyżbym wyobraziła sobie tę broń na mojej dłoni? – spytała, sięgnąwszy do pasa i wydobywszy sztylet. Podniosła go, by Gareth mógł się dobrze przyjrzeć, a on pierwszy raz otworzył szeroko oczy. Pierwszy raz wyprostował się na tronie i zacisnął ręce na oparciach. – Gdzie go znalazłaś? – spytał. W końcu go miała. Widziała po wyrazie jego twarzy – jasnym jak słońce. Nadal nie mogła w to uwierzyć. Zabił ich ojca. – Brzydzę się tobą – powiedziała. – Jesteś żałosną ludzką kreaturą. Żałuję, że nie ma tu ojca, by samemu zemścić się na tobie. A tak, sama poszukam sprawiedliwości zamiast niego. Zostaniesz osądzony, skazany i poniesiesz śmierć. Dusza naszego ojca w końcu spocznie w pokoju. – A jak dokładnie masz zamiar do tego doprowadzić? – spytał. – Naprawdę sądzisz że ludzie uwierzą ci, gdyż znalazłaś sztylet pokryty plamami krwi? Każdy mógł go użyć. I gdzie teraz jest twój dowód? – Mam świadka – powiedziała. – Człowieka, który użył tej broni.

Ku jej zdziwieniu Gareth roześmiał się. – Masz na myśli Firtha? – spytał. – Nie martw się: nie usłyszymy o nim już nigdy więcej. Tym razem to Gwen była zaskoczona; jej serce waliło mocno na dźwięk każdego jego słowa. – Co chcesz przez to powiedzieć? – spytała niepewnie. – Firtha nie ma już z nami od jakiegoś czasu. Kilka godzin temu odbyła się jego egzekucja, czyż nie? – zapytał z szerokim uśmiechem. Gwendolyn poczuła jak zasycha jej w gardle. Czy to była prawda? A może blefował? Nie wiedziała już, w co ma wierzyć. – Kłamiesz – powiedziała. – Być może. Ale robię to znacznie lepiej od innych. Wiedziałem wszystko o twym żałosnym spisku. Nie doceniłaś mnie i to bardzo. Jak zwykle zresztą. Mam wszędzie szpiegów. Śledziłem każdy twój ruch, każdy etap twoich dociekań. I podjąłem działanie, kiedy przyszła na to najlepsza pora. Obawiam się, że twój jedyny świadek nie żyje – a to narzędzie zbrodni jest teraz bezużyteczne. Co zaś tyczy się naszego drogiego brata Godfreya – no cóż, jest powód, dla którego nie mógł się tutaj z tobą dziś spotkać. Oczy Gwen otworzyły się szeroko ze zdumienia. Czuła, że Gareth mówił prawdę. – Co masz na myśli? – zapytała niepewnie. – Obawiam się, że wypił coś niedobrego wczoraj w karczmie. Ktoś pewnie go otruł. Właśnie w tej chwili

umiera. W zasadzie, jestem całkiem pewny, że już nie żyje. Gwen poczuła, jak ogarnia ją panika. Gareth natomiast roześmiał się szczerze. – Więc widzisz, moja droga, zostałaś już tylko ty. Nie ma Godfreya. Ani Firtha. Żadnego świadka. Tylko ty i ten żałosny sztylet, który niczego nie dowodzi. Westchnął. – Co zaś tyczy się twego kochasia, Thora – ciągnął dalej – obawiam się, że i jego czas dobiegł końca. Widzisz, ten najazd McCloudów, który toleruję nie z byle powodu, jest pułapką. Twój kochanek zmierza prosto w jej środek. Opłaciłem ludzi, by go odizolowali, kiedy nadejdzie okazja. Zostanie napadnięty i będzie wtedy sam, zaręczam ci to. Zanim ten dzień minie, Thor będzie już martwy. Dołączy do Firtha i Godfreya w niebie – a może w piekle, kto wie? Roześmiał się głośno. Spostrzegła, jakim stał się maniakiem. Wyglądał jak opętany. – Mam nadzieję, że twoja dusza zgnije w piekle – fuknęła czując, jak wzbiera w niej złość. – Już gnije, droga siostro. I nie zostało już nic, czym mogłabyś mi zaszkodzić. Jest jednak wiele, czym ja mógłbym dopiec tobie. Przyjdź jutro. Ciebie też będę miał z głowy. Primos Livarius Stantos – powiedział. – Wiesz, co to znaczy? Patrzyła na niego beznamiętnym wzrokiem zastanawiając się, jaki ohydny plan miał w głowie. – To prawniczy termin określający królewskie prawo do

aranżowania małżeństwa. Skinął głową i się uśmiechnął. – Bardzo dobrze. Zawsze byłaś tą najlepiej wyedukowaną. Znacznie lepiej ode mnie. Lecz to akurat nie ma teraz znaczenia. Postanowiłem powołać się na to prawo i zmusić cię do małżeństwa. Znalazłem zwykłego człowieka, dzikusa, nevaruńskiego żołnierza, który pochodzi z najbardziej prymitywnej prowincji na południu Kręgu. Już wysłali oddział wojska, który ma odeskortować przyszłą żonę do domu. Więc pakuj się. Jesteś teraz niczym więcej, jak dobytkiem. I już nigdy więcej nie ujrzysz mojej twarzy. Zaśmiał się histerycznie, zadowolony z siebie. Gwen poczuła, że jej serce rozpada się na kawałki. Nie chciała w to wszystko uwierzyć. Może się tylko z nią bawił? Nie mogła znieść jego towarzystwa ani sekundy dłużej. Odwróciła się i wypadła z sali. Pobiegła korytarzem, potem w górę spiralnymi schodami, wyżej i wyżej, aż dotarła do górnej balustrady. Podbiegła do przeciwległego końca, nachyliła się nad krawędzią i spojrzała na leżący poniżej plac. Musiała przekonać się, czy to była prawda, czy Firth rzeczywiście został stracony, czy też może wszystkie jego słowa były kłamstwem. Widok, który tam ujrzała zmroził jej krew w żyłach. Złapała się za serce z braku powietrza. Tam, w samym środku placu zwisało na linie zaciśniętej wokół szyi bezwładne ciało Firtha. Dyndało i kołysało się

na wietrze, a wokół niego zbierał się tłum gapiów. To prawda. To wszystko prawda. Odwróciła się i podbiegła na drugą, wschodnią stronę balustrady, mając nadzieję, że zobaczy jeszcze Thora i legion. Dostrzegła ich na horyzoncie, setki jeźdźców, wielką armię wzbijającą w powietrze obłoki kurzu. Chmura rosła w oczach. W pewnej chwili zobaczyła Thora. Galopował z innymi tak bardzo pragnąc chwały. Przypomniała sobie słowa Garetha o pułapce, jaką zastawił na niego. Patrzyła na Thora i wiedziała, że nic nie może na to poradzić. – NIE! Krzyknęła w niebo i osunęła się na kolana, zawodząc i waląc w mur pięściami. Tak bardzo chciała, by chodziło o kogoś innego, cokolwiek innego. Nie mogła wyobrazić sobie nawet tej myśli. Gareth mógł ją zabić, odesłać gdziekolwiek, zniszczyć wszystko, co miało sens w jej życiu – nie mogła jednak znieść myśli, że Thorowi stanie się krzywda. – THOR! – wrzasnęła. Tak bardzo chciała, żeby ją usłyszał, żeby odwrócił się tam na horyzoncie, zobaczył ją i zawrócił. Jej krzyk jednak pochwycił wiatr, uniósł ze sobą i obrócił w nicość.

ciąg dalszy

Księga 4 Zew Honoru



Spis treści ROZDZIAŁ PIERWSZY ROZDZIAŁ DRUGI ROZDZIAŁ TRZECI ROZDZIAŁ CZWARTY ROZDZIAŁ PIĄTY ROZDZIAŁ SZÓSTY ROZDZIAŁ SIÓDMY ROZDZIAŁ ÓSMY ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ DZIESIĄTY ROZDZIAŁ JEDYNASTY ROZDZIAŁ DWUNASTY ROZDZIAŁ TRZYNASTY ROZDZIAŁ CZTERNASTY ROZDZIAŁ PIĘTNASTY ROZDZIAŁ SZESNASTY ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY ROZDZIAŁ OSIEMNASTY ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY