Krag czarnoksieznika (tom 8) Of - Morgan Rice

MORGAN RICE

OFIARA BRONI Księga 8 cyklu KRĘGU CZARNOKSIĘŻNIKA

Przekład: Sandra Wilk

Książki z cyklu KRĄG CZARNOKSIĘŻNIKA Księga 1 – Wyprawa Bohaterów Księga 2 – Marsz Władców Księga 3 – Los Smoków Księga 4 – Zew Honoru Księga 5 – Blask Chwały Księga 6 – Szarża Walecznych Księga 7 – Rytuał Mieczy Księga 8 – Ofiara Broni :) Księga 9 – Niebo Zaklęć Księga 10 – Morze Tarcz Księga 11 – Żelazne Rządy Księga 12 – Kraina Ognia Księga 13 – Rządy Królowych Księga 14 – Przysięga Braci Księga 15 – Sen Śmiertelników Księga 16 – Potyczki Rycerzy Księga 17 – Śmiertelna Bitwa

Honor mój i życie splecione są w jedno, Honor mi zabierz, a życia pozbawisz. William Shakespeare Ryszard II

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Gwendolyn, chłostana mroźnymi podmuchami wiatru, skuliła się, stojąc nad krawędzią Kanionu. Postawiła pierwszy krok na łukowatym moście, rozchwierutanym i skutym lodem, który rozpięty był nad Północnym Przejściem. Składał się z przetartego sznura i desek i zdawało się niemożliwym, by mógł ich utrzymać. Stawiając pierwszy krok, Gwen wzdrygnęła się. Poślizgnęła się, wyciągnęła rękę i chwyciła poręcz, która zakołysała się, nie dając jej oparcia. Gwen ulękła się na myśl, iż ten lichy most jest jedyną drogą, którą mogą dostać się na północną stronę Kanionu, do Nibyświata, gdzie znajdował się Argon. Podniosła wzrok i ujrzała w oddali wabiący ją Nibyświat, ścianę oślepiająco białego śniegu. Przejście zdało jej się nawet bardziej złowieszcze. Nagły podmuch wiatru zakołysał liną tak gwałtownie, iż Gwendolyn schwyciła się poręczy obojgiem rąk i przyklęknęła. Przez chwilę nie wiedziała nawet, czy zdoła się utrzymać na moście – a cóż dopiero go przekroczyć. Dotarło do niej, iż było to znacznie bardziej niebezpieczne, niż uprzednio sądziła, i podejmując tę próbę, każde z nich stawiało na szali swe życie. - Pani? – dobiegł ją głos. Gwen odwróciła się przez ramię i ujrzała stojącego kilka stóp dalej Aberthola, a obok niego Steffena, Alistair i Krohna, czekających, by podążyć za nią. Tworzyli przedziwną grupę, która znalazła się na krańcu świata, stając przed niepewną przyszłością i – najpewniej – śmiercią. - Czy w istocie musimy obierać tę drogę? – spytał Aberthol. Gwendolyn odwróciła się i spojrzała przed siebie, na miotane wichrem płatki śniegu, i zadrżawszy z zimna, otuliła się ciaśniej futrem. W głębi duszy nie chciała przekraczać tego mostu, ani na krztynę nie chciała odbywać tej wyprawy. Wolałaby miast tego skryć się

bezpiecznie w swym domu ojcowskim, w Królewskim Dworze, usiąść za jego murami i rozgrzać się przed ogniem, i nie zmagać się z żadnym z niebezpieczeństw i trosk świata, które stały się jej udziałem, odkąd została królową. Lecz tak – co zrozumiałe – postąpić nie mogła. Królewski Dwór przestał istnieć, a jej dzieciństwo dobiegło końca. Była teraz królową. Musiała mieć na uwadze swe nienarodzone dziecię i przyszłego męża, który był gdzieś daleko. Oni jej potrzebowali. Dla Thorgrina weszłaby w ogień, gdyby zaistniała taka konieczność. Gwen była przekonana, iż w istocie jest to konieczne. Wszyscy potrzebowali Argona – nie tylko ona i Thor, lecz cały Krąg. Czekało ich starcie nie tylko z Andronicusem, lecz także z magią tak potężną, iż zdołała złapać w swe sidła Thora. Gwen nie miała pojęcia, jak bez Argona mieliby stanąć z nią do walki. - Owszem – odparła. – Musimy. Gwendolyn gotowała się do postawienia kolejnego kroku, lecz tym razem Steffen pospieszył naprzód, zastępując jej drogę. - Pozwól, pani, że to ja pójdę pierwszy – rzekł. – Nie wiemy, jakie okropności czekają na nas na tym moście. Gwendolyn poruszyła ta propozycja, lecz wyciągnęła dłoń i delikatnie odsunęła Steffena. - Nie – rzekła. – Ja pójdę pierwsza. Nie zwlekając, postąpiła naprzód, schwyciwszy się mocno linowej poręczy. Dała kolejny krok. Poczuła pod palcami mroźność i zaskoczyło ją to, jak lód wgryzał się w jej ciało, jak chłód przenikał jej dłonie i wdzierał się dalej, aż do ramion. Oddychała szybko, niepewna, czy zdoła się choćby utrzymać. Nadszedł kolejny podmuch wiatru i rozkołysał most. Chybotał się teraz z prawa na lewo i z lewa na prawo, zmuszając ją, by zacieśniła dłonie na poręczy, by znosiła ból, jaki niósł ze sobą lód. Z całych sił starała się nie stracić równowagi, gdy stopy ślizgały się jej po pokrytej lodem linie i deskach. Most przechylił się raptownie na lewo i przez

chwilę była przekonana, iż ześlizgnie się na bok. Most jednakże naprostował się i zakołysał w przeciwnym kierunku. Gwen ponownie przyklęknęła. Przeszła ledwie dziesięć stóp, a serce łomotało jej tak mocno, iż niemal nie była w stanie oddychać, i ręce zesztywniały tak bardzo, iż prawie wcale ich nie czuła. Przymknęła powieki i głęboko wciągnęła powietrze. Myślą wróciła do Thora. Przywołała w wyobraźni jego twarz, każdy jej szczegół. Skupiła się na swej miłości do niego. Swym upartym dążeniu, by go oswobodzić. Bez względu na to, co będzie musiała uczynić. Bez względu na to, co będzie musiała uczynić. Gwendolyn otworzyła oczy i zmusiła się, by postąpić kilka kroków naprzód, trzymając się kurczowo poręczy. Tym razem, nie zważając na nic, nie zamierzała się zatrzymać. Wiatr i śnieg mogły pchnąć ją w otchłań Kanionu. Nie dbała już o to. Nie chodziło już o nią – chodziło o miłość jej życia. Dla Thora była w stanie porwać się na wszystko. Gwendolyn poczuła, jak most się kołysze i spojrzawszy przez ramię, ujrzała, iż podążają za nią Steffen, Aberthol, Alistair i Krohn. Krohnowi ślizgały się łapy, lecz wyprzedzał pozostałych, aż znalazł się przy nodze Gwendolyn. - Nie wiem, czy zdołam przejść – wykrzyknął Aberthol pełnym napięcia głosem po postawieniu kilku niepewnych kroków. Słabowity starzec zatrzymał się, zacisnąwszy trzęsące się ręce na linie, ledwie będąc w stanie się utrzymać. - Zdołasz – rzekła Alistair, podchodząc do niego i oplatając go w pasie jedną ręką. – Jestem tuż za tobą. Nie lękaj się. Ruszyli naprzód, krok po kroku pokonując coraz dalszą odległość. Alistair pomagała Abertholowi. Gwen po raz kolejny nie potrafiła się nadziwić sile Alistair w obliczu przeciwności losu, jej spokojnej naturze, odwadze. Emanowała z niej także moc, której Gwendolyn nie pojmowała. Nie potrafiła wyjaśnić, dlaczego czuła się jej tak bliska, lecz w krótkim czasie, od kiedy się znały, Alistair stała się dla niej jak siostra. Czerpała siłę z jej obecności. Oraz obecności Steffena.

Wicher ustał, ofiarowując chwilę ciszy, i zdwoili tempo. Niebawem minęli połowę mostu i poruszali się teraz szybciej. Gwen nawykała z wolna do śliskich desek. Druga strona Kanionu ukazała się ich oczom, ledwie pięćdziesiąt jardów przed nimi, i serce Gwendolyn wezbrało optymizmem. Może jednak im się uda. Wicher dmuchnął po raz kolejny, tym razem silniej niż uprzednio – tak silnie, iż Gwen zmuszona była paść na kolana i obojgiem rąk schwycić się liny. Trzymała się z całych sił, gdy most nieomal obrócił się bokiem, po czym przechylił się równie gwałtownie w drugą stronę. Poczuła, jak deska pod jej stopą ustępuje i krzyknęła, gdy jej noga wpadła w otwór, gdzie utknęła aż po udo. Szarpała się, lecz nie potrafiła wydostać. Gwendolyn odwróciła się i ujrzała, jak lina wyślizguje się z rąk Aberthola, a on puszcza Alistair i poczyna ześlizgiwać się z mostu. Alistair zareagowała natychmiast, wyciągając rękę i chwytając jego dłoń na ułamek sekundy przed tym, nim ześlizgnął się z krawędzi. Alistair pochylała się nad krawędzią, trzymając kołyszącego się pod nią Aberthola. Nic nie oddzielało go od dna Kanionu. Alistair naprężyła mięśnie i Gwen modliła się, by lina nie ustąpiła. Czuła się bezsilna, utknąwszy między dwiema deskami. Jej serce biło jak oszalałe, gdy próbowała się wydostać. Most kołysał się gwałtownie, a wraz z nim Alistair i Aberthol. - Puść mnie! – krzyknął Aberthol. – Ocal siebie! Laska Aberthola wysunęła się z jego dłoni i spadła, obracając się w powietrzu, w otchłań Kanionu. Teraz pozostał mu jedynie kostur przytroczony do pleców. - Wszystko będzie dobrze – rzekła Alistair ze spokojem. Gwen zdumiały jej opanowanie i pewność. - Spójrz mi w oczy – rzekła Alistair zdecydowanym głosem. - Co takiego? – krzyknął Aberthol, usiłując przekrzyczeć wiatr. - Spójrz mi w oczy – rozkazała Alistair, a w jej głosie rozbrzmiało jeszcze więcej siły.

W jej tonie było coś, co skłaniało ludzi, by usłuchali, i Aberthol podniósł na nią wzrok. Utkwił spojrzenie w jej oczach, a wtedy Gwendolyn ujrzała, iż z oczu Alistair promieniuje w kierunku Aberthola delikatne światło. Z niedowierzaniem przyglądała się, jak otula ono Aberthola, a Alistair odchyla się w tył i jednym ruchem wciąga go z powrotem na most. Oszołomiony Aberthol leżał, dysząc ciężko. Obrzucił Alistair zdumionym spojrzeniem, po czym natychmiast odwrócił się i obojgiem rąk schwycił kurczowo linową poręcz, nim nadszedł kolejny podmuch wiatru. - Pani! – krzyknął Steffen. Przyklęknął przy niej, złapał ją pod ramiona i pociągnął z całej siły. Gwen poczęła z wolna wydostawać się spomiędzy desek, lecz gdy była już bliska uwolnieniu się, wyślizgnęła się z chwytu jego skostniałych rąk i wpadła na powrót tam, gdzie wcześniej utknęła, zapadając tym razem jeszcze głębiej. Nagle kolejna deska pod nią pękła i Gwen krzyknęła, czując, jak zaczyna się osuwać. Wyciągnęła ręce i schwyciła się jedną dłonią liny, a drugą – ręki Steffena. Miała wrażenie, iż wyrwano jej ramiona ze stawów, gdy zawisła w powietrzu. Steffen także zwisał, przechylając się przez krawędź. Nogi oplótł za sobą, ryzykując swe życie, by zapobiec jej upadkowi. W górze utrzymywały ich tylko pękające liny. Rozległo się warczenie i Krohn rzucił się naprzód. Zatopił kły w futrze okrycia Gwen i ciągnął z całych sił, warcząc i skomląc. Powoli, cal za calem, wyciągnęli Gwen, aż dosięgła desek mostu. Podciągnęła się i legła twarzą w dół, wyczerpana, dysząc ciężko. Krohn lizał ją po twarzy raz za razem, a ona chwytała powietrze, niezwykle wdzięczna jemu i Steffenowi, który leżał teraz obok niej. Niewymownie radowało ją to, iż żyje, iż uniknęła tak potwornej śmierci. Wtem nagle uszu Gwen dobiegł trzask i poczuła, jak cały most się trzęsie. Krew ścięła się jej w żyłach, gdy obejrzała się i ujrzała, że jedna z lin mocujących most do Kanionu pękła.

Most zachybotał się i Gwen ujrzała z przerażeniem, jak druga, wisząc na włosku, także pęka. Z ich gardeł dobył się krzyk, gdy nagle jedna strona mostu odłączyła się od ściany Kanionu; most zakołysał nimi tak szybko, iż Gwen ledwie była w stanie oddychać, gdy z prędkością światła zbliżali się ku drugiej ścianie Kanionu. Gwen podniosła wzrok i ujrzała niewyraźnie zbliżającą się kamienną ścianę. Wiedziała, że w ciągu kilku chwil zabije ich siła uderzenia, zmiażdży ich ciała, a cokolwiek po nich pozostanie, poszybuje ku otchłaniom ziemi. - Skało, ustąp! NAKAZUJĘ CI! – rozległ się głos wypełniony pradawną, pierwotną władczością, głos jakiego Gwen dotąd nigdy nie słyszała. Obejrzała się i ujrzała, jak Alistair zaciskając jedną dłoń na linie, drugą wyciąga przed siebie, skupiona bez cienia strachu na ścianie, w którą za chwilę uderzą. Z dłoni Alistair dobyło się żółte światło, gdy zbliżali się do ściany Kanionu. Gwen gotowała się na uderzenie. Ze zdumieniem patrzyła na to, co stało się później. Na jej oczach lita skała przeistoczyła się w śnieg – gdy w niego uderzyli, Gwen nie poczuła, jak się spodziewała, by jej kości się łamały. Miast tego całe jej ciało zanurzyło się w miękkim, puszystym śniegu. Był mroźny i pokrył ją całkowicie, dostając się nawet do jej oczu, nosa i uszu – lecz nie wyrządził jej krzywdy. Żyła. Zwisali na linie zaczepionej o szczyt Kanionu, pogrążeni w ścianie śniegu. Gwendolyn poczuła mocny uścisk na nadgarstku. Alistair. Jej dłoń była zaskakująco ciepła mimo panującego wokół chłodu. Jakimś sposobem Alistair schwyciła także pozostałych i wkrótce wszyscy – także Krohn – zostali przez nią wyciągnięci. Alistair wspinała się po linie, jak gdyby nie sprawiało jej to najmniejszego wysiłku. W końcu dotarli na górę i Gwen osunęła się na ziemię po drugiej stronie Kanionu. Wtem pozostałe liny pękły i to, co jeszcze pozostało z mostu, poszybowało w dół, w mgłę, w głąb Kanionu.

Gwendolyn leżała, dysząc ciężko, niezwykle wdzięczna, że znalazła się na powrót na ziemi. Myślała o tym, co się stało. Ziemia była mroźna, pokryta lodem i śniegiem, lecz była to ziemia. Nie była już na moście i żyła. Udało im się. Dzięki Alistair. Gwendolyn odwróciła się i spojrzała na Alistair z nowym zadziwieniem i szacunkiem. Była niewymownie wdzięczna, iż miała ją u swego boku. Czuła, że jest dla niej jak siostra, której nigdy nie miała, i Gwendolyn odnosiła wrażenie, iż widziała dopiero jedynie ułamek tego, co potrafi Alistair. Gwen nie miała pojęcia, jak powrócą na główne ziemie Kręgu, gdy już skończą tutaj – jeśli kiedykolwiek skończą, jeśli odnajdą Argona i wrócą. Gdy patrzyła w olśniewająco białą ścianę śniegu przed nimi, wejście do Nibyświata, narastało w niej złe przeczucie, iż największe przeszkody dopiero przed nimi.

ROZDZIAŁ DRUGI

Reece stał na Wschodnim Przejściu Kanionu, zaciskając dłonie na kamiennej balustradzie mostu i z przerażeniem spoglądając w przepaść. Ledwie był w stanie oddychać. Wciąż nie mógł uwierzyć w to, czego właśnie był świadkiem: zatopiony w głazie Miecz Przeznaczenia zsunął się za krawędź i obracając się dokoła siebie, zniknął we mgle. Reece czekał i czekał, spodziewając się usłyszeć huk, poczuć drżenie pod stopami. Lecz ku swemu zdumieniu, nic nie usłyszał. Czyżby Kanion w istocie nie miał dna? Czyżby pogłoski mówiły prawdę? Reece puścił w końcu balustradę, którą trzymał tak mocno, że aż pobielały mu kłykcie, wypuścił powietrze, które do tej pory wstrzymywał, odwrócił się i spojrzał na swych kompanów z Legionu. O’Connor, Elden, Conven, Indra, Serna i Krog – oni także patrzyli za Mieczem z przerażeniem w oczach. Wszyscy zastygli w miejscu. Żadne z nich nie było w stanie pojąć, co się stało. Miecz Przeznaczenia – legenda, przy której wszyscy wyrośli, najważniejszy oręż na świecie, własność królów. I ostatnia rzecz, która podtrzymywała Tarczę. Wyślizgnął się im z rąk, runął w zapomnienie. Reece czuł, iż poniósł porażkę. Czuł, iż zawiódł nie tylko Thora, lecz także cały Krąg. Gdyby tylko znaleźli się tam kilka minut wcześniej! Gdyby znalazł się kilka stóp bliżej, zdołałby go ocalić. Reece obrócił się i spojrzał na drugą stronę Kanionu, stronę Imperium, i zebrał się w sobie. Spodziewał się, iż skoro Miecz przepadł, Tarcza opadnie, spodziewał się, iż wszyscy zebrani po drugiej stronie żołnierze Imperium nagle puszczą się biegiem i wedrą do Kręgu. Lecz stało się coś ciekawego: Reece przyglądał się, ale żaden z nich nie wszedł na most. Jeden z nich podjął próbę i zginął. Jakimś sposobem Tarcza nie opadła. Reece nie pojmował.

- Jak to możliwe? – rzekł do pozostałych. – Miecz zniknął z Kręgu. Jakim sposobem Tarcza nie opadła? - Miecz nie zniknął z Kręgu – zasugerował O’Connor. – Nie znalazł się jeszcze poza nim. Spadł prosto w dół. Znalazł się pomiędzy dwoma światami. - Co zatem stanie się z Tarczą, skoro Miecz nie jest ani tu, ani tam? – zapytał Elden. Spojrzeli po sobie, zdumieni. Nikt nie znał odpowiedzi; był to nieprzebyty teren. - Nie możemy tak po prostu odejść – rzekł Reece. – Krąg jest bezpieczny, gdy Miecz jest po naszej stronie – lecz nie wiemy, co może się zdarzyć, jeśli Miecz utkwi na dole. - Tak długo, jak Miecz nie znajduje się w naszych rękach, nie wiemy, po której stronie się znajdzie – zgodził się Elden. - Nie możemy sobie pozwolić na takie ryzyko – rzekł Reece. – Od tego zależy los Kręgu. Nie możemy powrócić z pustymi rękoma, poniósłszy klęskę. Reece zwrócił się w stronę swych kompanów. Spojrzał na nich, zdecydowany. - Musimy go odzyskać – podsumował Reece. – Nim wpadnie w cudze ręce. - Odzyskać? – spytał przerażony Krog. – Czyś postradał zmysły? Jak dokładnie zamierzasz tego dokonać? Reece odwrócił się i zmierzył spojrzeniem Kroga, który patrzył mu prosto w oczy, jak zawsze butny. Krog był mu prawdziwą solą w oku, sprzeciwiając się jego rozkazom na każdym kroku, kwestionując co rusz jego władzę. Reece z wolna tracił cierpliwość. - Dokonamy tego – obstawał przy swoim Reece. – Schodząc na dno Kanionu. Wśród pozostałych rozszedł się stłumiony okrzyk, a Krog podparł się pod boki, skrzywiwszy się. - Oszalałeś – rzekł. – Nikt nigdy nie zapuścił się na dno Kanionu.

- Nikt nawet nie wie, czy Kanion w ogóle ma dno – wtrącił Serna. – Widzieliśmy jedynie, jak Miecz znika we mgle. Może i spada dalej, w tej właśnie chwili. - Bzdura – odparł Reece. – Wszystko ma dno. Nawet morze. - Cóż, nawet jeśli Kanion ma dno – odparł Krog. – Jaki z tego dla nas pożytek, skoro znajduje się tak głęboko w dole, że ani go nie widzimy, ani nie słyszymy? Droga na dół zajmie nam wiele dni – albo i tygodni. - Nie mówiąc już o tym, że to niełatwa wyprawa – rzekł Serna. – Widzieliście urwisko? Reece odwrócił się i przyjrzał klifom, antycznym skalnym ścianom Kanionu, częściowo przsłoniętym kłębami mgły. Były proste, pionowe. Wiedział, iż mają rację; nie będzie łatwo. Wiedział jednak także, iż nic innego nie wchodzi w rachubę. - Nie tylko to sprawi nam kłopot – odrzekł Reece. – Ściany są także śliskie od mgły. A nawet jeśli uda nam się dotrzeć na dół, być może nigdy nie powrócimy na górę. Wszyscy wpatrywali się w niego zaintrygowani. - Sam zatem przyznajesz, iż próba byłaby szaleństwem – rzekł Krog. - Przyznaję, iż byłaby szaleństwem – zagrzmiał Reece głosem pewnym i nieznoszącym sprzeciwu. – Lecz dla szaleństwa się narodziliśmy. Nie jesteśmy zwyczajnymi mężczyznami; nie jesteśmy zwyczajnymi mieszkańcami Kręgu. Jesteśmy szczególnym rodzajem: wojownikami. Należymy do Legionu. Złożyliśmy przysięgę. Przysięgliśmy nigdy nie cofać się, gdy wyprawa okaże się zbyt trudna lub niebezpieczna, nigdy się nie wahać, choć próba może przynieść nam szkodę. Słabi kryją się i wycofują – nie my. To właśnie czyni nas wojownikami. To najgłębsza istota męstwa: wyruszamy na wyprawę większą niż my sami, gdyż tak trzeba, tak nakazuje nam honor, nawet jeśli może się ona okazać niemożliwa do ukończenia. Wszak to nie osiągnięcie celu czyni postępek szlachetnym, lecz próba jego osiągnięcia. To coś większego niż my. Chodzi o to, kim jesteśmy.

Zaległa ciężka cisza. Wiatr zawodził, gdy wszyscy rozważali słowa Reece’a. W końcu Indra dała krok naprzód. - Popieram Reece’a – rzekła. - Ja także – dodał Elden, występując naprzód. - I ja – dodał O’Connor, stając u boku Reece’a. Conven w milczeniu podszedł do Reece’a, zaciskając dłoń na rękojeści miecza, i odwróciwszy się spojrzał na resztę. - Dla Thorgrina – rzekł. – Wyruszyłbym na kres świata. Reece’owi dodało śmiałości, iż miał u boku wypróbowanych, oddanych legionistów, ludzi, którzy stali się mu bliscy jak rodzina, którzy wyprawili się z nim w najodleglejsze krainy Imperium. Stali w bezruchu i wpatrywali się w dwóch nowych członków Legionu, Kroga i Sernę. Reece zastanawiał się, czy do nich dołączą. Przydałyby im się dodatkowe pary rąk; lecz jeśli chcieli zawrócić, niech tak będzie. Nie będzie prosił dwa razy. Krog i Serna także się w nich wpatrywali, niepewni. - Jestem kobietą – rzekła do nich Indra. – Z czego drwiliście wcześniej. A oto stoję tu, gotowa podjąć wyzwanie godne wojownika – a wy, tacy muskularni i szyderczy, drżycie ze strachu. Serna chrząknął, zirytowany, odgarniając swe długie, brązowe włosy z szeroko rozstawionych, wąskich oczu, i dał krok naprzód. - Pójdę – powiedział. – Jedynie przez wzgląd na Thorgrina. Krog jako jedyny stał naprzeciw nich, z czerwoną twarzą, butny. - Jesteście głupcami – rzekł. – Wszyscy. Postąpił jednak naprzód i dołączył do nich. Reece, zadowolony, odwrócił się i poprowadził ich ku skrajowi Kanionu. Nie było czasu do stracenia. *

Reece trzymał się kurczowo ściany urwiska, posuwając się mozolnie w dół, cal za calem. Pozostali znajdowali się kilka stóp nad nim. Serce Reece’a waliło jak młotem, gdy schodził, starając się nie stracić równowagi. Palce miał otarte i odrętwiałe z zimna, a stopy uciekały mu na śliskiej skale. Nie spodziewał się, iż będzie tak trudno. Spojrzał uprzednio w dół i przyjrzał się Kanionowi, kształtowi skały i dostrzegł, iż w niektórych miejscach ściana opada prosto w dół, jest idealnie gładka i niepodobna po niej schodzić; w innych miejscach porośnięta była gęstym mchem; jeszcze w innych była nierówna, poznaczona występami, otworami, szczelinami i wnękami, w których można było postawić stopę lub wesprzeć dłoń. Gdzieniegdzie spostrzegł także półki skalne, na których mogli się zatrzymać. Samo zejście okazało się jednak znacznie trudniejsze, niż się spodziewał. Mgła nieustannie przysłaniała to, co było pod nim. Reece przełknął ślinę i spojrzał w dół. Coraz trudniej było mu znaleźć miejsca, w których mógłby wesprzeć stopę. Nie wspominając o tym, iż nawet po tak długiej drodze dno, o ile w ogóle istniało, pozostawało wciąż poza zasięgiem ich wzroku. Reece’a dręczył coraz większy strach, zaschło mu w gardle. W głębi duszy zastanawiał się, czy nie popełnił poważnego błędu. Nie ważył się jednak okazać swego niepokoju pozostałym. Thora nie było z nimi i teraz to on, Reece, dowodził, i musiał służyć im przykładem. Wiedział także, iż pozwalanie sobie na lęk nie przysłuży się i jemu. Musiał być silny i skupiony; wiedział, iż strach jedynie osłabi jego umiejętności. Dłonie Reece’a drżały, gdy zbierał w sobie siłę. Rzekł sobie, iż musi zapomnieć o tym, co było pod nim i skupić się na tym, co znajduje się przed nim. Krok po kroku, rzekł sobie. Na tę myśl poczuł się lepiej. Reece znalazł kolejny występ, na którym mógł oprzeć stopę i dał kolejny krok w dół, potem następny i szedł teraz równym tempem. - UWAGA! – ktoś krzyknął.

Reece skulił się, gdy małe kamienie nagle zaczęły osypywać się dokoła niego, odbijając się od jego głowy i ramion. Podniósł wzrok i ujrzał spadający w jego kierunku ogromny głaz; odsunął się i uniknął go o włos. - Daruj! – zawołał w dół O’Connor. – Obluzował się! Serce Reece’a waliło jak młotem, gdy na powrót przeniósł wzrok w dół i usiłował zachować spokój. Umierał z ciekawości, jak daleko od nich leży dno; podniósł dłoń, chwycił niewielki kamień, który zatrzymał się na jego ramieniu i, patrząc w dół, cisnął go. Patrzył, nasłuchując czy spadający kamień wyda jakiś dźwięk. Nic nie usłyszał. Złe przeczucie, które go dręczyło, poczęło narastać. Wciąż nie miał najmniejszego pojęcia, gdzie Kanion się kończy. Ręce i stopy już teraz mu drżały i nie wiedział, czy podoła. Reece przełknął ślinę, a przez głowę przepływały mu najróżniejsze myśli, gdy posuwał się dalej w dół. Co jeśli Krog miał rację? Co jeśli Kanion w rzeczy samej nie miał dna? Co jeśli była to lekkomyślna misja samobójcza? Reece dał kolejny krok, posuwając się kilka stóp w dół i nabierając znów rozpędu, gdy usłyszał nagły odgłos ciała osuwającego się po ścianie i czyjś krzyk. Kątem oka dostrzegł jakiś ruch, a gdy się odwrócił, ujrzał Eldena, który osuwał się po ścianie obok niego. Reece instynktownie wyciągnął rękę. Udało mu się schwycić nadgarstek Eldena, gdy spadał obok niego. Szczęśliwie Reece trzymał się mocno skały drugą ręką i zdołał utrzymać Eldena, nie pozwalając mu osunąć się na sam dół. Elden zawisnął, nie mogąc znaleźć oparcia dla stóp. Był potężnej postury i ciężki i Reece czuł, że zaczynają go opuszczać siły. Indra zeszła szybko w dół, pokonując dzielącą ich odległość, wyciągnęła rękę i złapała drugi nadgarstek Eldena. Elden próbował się wesprzeć, lecz nie mógł znaleźć oparcia dla nóg. - Nie mam się o co zaprzeć! – krzyknął Elden pełnym paniki głosem. Przebierał nogami w powietrzu i Reece obawiał się, iż ześlizgnie się ze skały i spadną obaj. Szybko podjął decyzję.

Reece przypomniał sobie linę i hak, które pokazał mu O’Connor nim zaczęli schodzić, narzędzie używane podczas wspinaczek w czasie oblężenia. Mogą być użyteczne, powiedział mu O’Connor. - O’Connor, lina! – krzyknął Reece. – Zrzuć ją! Reece podniósł wzrok i patrzył, jak O’Connor wyciąga linę zatkniętą za pas, odchyla się i wbija hak w wyrwę w skale. Zatopił go z całej siły, wypróbował kilka razy, po czym rzucił w dół. Lina zawisła obok Reece’a. O’Connor zrzucił ją w ostatniej chwili. Śliska ręka Eldena wysuwała się z dłoni Reece’a i gdy już niemal się wysunęła, Elden wyciągnął rękę i chwycił linę. Reece wstrzymał oddech, modląc się, by wytrzymała. Tak też się stało. Elden podciągał się powoli, aż znalazł oparcie dla nóg. Stanął na półce skalnej, dysząc ciężko, odzyskawszy równowagę. Odetchnął z ulgą, podobnie jak Reece. Tak niewiele brakowało. *

Schodzili dalej. Reece sam nie wiedział, ile czasu już upłynęło. Zaczęło zmierzchać, lecz mimo chłodu Reece oblewał się potem. Miał wrażenie, iż każda chwila może być jego ostatnią. Jego ręce i nogi mocno się trzęsły, a w uszach świszczał mu jego własny oddech. Zastanawiał się, jak długo jeszcze wytrzyma. Wiedział, iż jeśli nie dotrą wkrótce na dół, będą musieli zatrzymać się i odpocząć, zwłaszcza gdy nadejdzie noc. Sęk w tym, iż nie było gdzie się zatrzymać i odpocząć. Reece nie potrafił odegnać od siebie myśli, czy – jeśli schodzenie ich wykończy –zaczną po prostu spadać, jeden po drugim. Rozległ się głośny odgłos sypiących kamieni, po którym na Reece’a spadła niewielka lawina, miriady drobnych kamyczków, zatrzymując się na jego głowie, twarzy i w oczach. Serce mu zamarło, gdy usłyszał krzyk – innego rodzaju, niż uprzednio. Tym razem był to śmiertelny krzyk. Kątem oka spostrzegł ciało spadające obok niego tak szybko, iż niemal go nie dostrzegł.

Reece wyciągnął rękę, by go złapać, lecz wszystko działo się zbyt szybko. Mógł tylko odwrócić się i patrzeć, jak Krog spada w tył, młócąc w powietrzu rękami i krzycząc, prosto w nicość.

ROZDZIAŁ TRZECI

Kendrick siedział na swym wierzchowcu u boku Ereca, Bronsona i Sroga, przed tysiącami ludzi, naprzeciw Tirusa i armii imperialnej. Wpadli prosto w ich pułapkę. Tirus ich wydał i teraz, poniewczasie, Kendrick zorientował się, iż zawierzenie mu było ogromnym błędem. Kendrick spojrzał w górę, na prawo i ujrzał dziesięć tysięcy żołnierzy wysoko na brzegu doliny z naciągniętymi cięciwami łuków, i drugie tyle po lewej. Przed nimi stało ich jeszcze więcej. Kilka tysięcy ludzi Kendricka nie byłoby w stanie nigdy pokonać tak licznego przeciwnika. Rozgromiliby ich, choćby tylko podjęli tę próbę. A przy wszystkich tych napiętych cięciwach najmniejszy ruch skończyłby się rzezią jego ludzi. Pod względem geograficznym pozycja w głębi doliny także im nie sprzyjała. Tirus mądrze obrał miejsce na swą zasadzkę. Kendrick siedział bezsilnie, a twarz płonęła mu z gniewu i oburzenia. Wpatrywał się w Tirusa, który siedział dumnie na swym wierzchowcu z uśmiechem samozadowolenia na twarzy. U jego boku na koniach siedziało jego czterech synów, a obok nich, dowódca imperialny. - Czy złoto jest dla ciebie w istocie tak ważne? – zawołał Kendrick do znajdującego się nie dalej niż dziesięć stóp od niego Tirusa. Jego głos był zimny jak stal. – Zaprzedasz własnych ludzi, własną krew? Tirus nie okazał skruchy; uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Zapominasz chyba, iż twoi ludzie to nie moja krew – rzekł. – Dlatego też, wedle waszych praw, nie należy mi się tron mego brata. Erec odchrząknął ze złością. - Prawo MacGilów przekazuje tron synowi – nie bratu. Trius potrząsnął głową. - To wszystko jest teraz nieistotne. Wasze prawo nie ma już dla mnie znaczenia. Siła zawsze zwycięża prawo. To silni je stanowią. A, jak być

może spostrzegłeś, to ja jestem silniejszy. Co oznacza, iż od dziś to ja tworzę prawo. Pokolenia, które przyjdą po nas, nie będą pamiętały żadnego z waszych praw. Zapamiętają jedynie, iż to ja, Tirus, byłem królem. Nie ty – ani twa siostra. - Rządy objęte nieprawnie nigdy nie trwają długo – odparł Kendrick. – Możesz nas zabić; możesz nawet przekonać Andronicusa, by przyznał ci prawo do tronu. Lecz obaj wiemy, iż niedługo na nim posiedzisz. Ktoś zdradzi cię tak samo, jak ty zdradziłeś nas. Tirus był przejął się jego słowami. - Będę zatem smakował tych kilka dni na tronie, póki trwają – i z podziwem spojrzę na tego, który zdoła zdradzić mnie równie umiejętnie, jak ja zdradziłem was. - Dosyć tej gadaniny! – wykrzyknął dowódca Imperium. – Poddajcie się albo wasi ludzie zginą! Kendrick spojrzał na niego, ogarnięty furią. Wiedział, że musi się poddać, lecz nie chciał tego czynić. - Złóżcie oręż – rzekł Tirus uspokajającym tonem. – A potraktuję was sprawiedliwie, jak wojownik wojownika. Będziecie mymi jeńcami. Może i nie żyję podług waszego prawa, lecz uznaję kodeks bitewny wojownika. Przyrzekam, pod moim okiem nic wam nie grozi. Kendrick wymienił szybkie spojrzenia z Bronsonem, Srogiem i Erekiem. W milczeniu siedzieli na swych wierzchowcach, które ryły kopytami ziemię. Każdy z nich był dumnym wojownikiem. - Dlaczego mielibyśmy ci zawierzyć? – zawołał Bronson do Tirusa. – Tobie, który dowiodłeś już, że twe słowo jest nic niewarte? Bez wahania rzeknę, iż wolałbym zginąć tutaj, na polu bitwy, byle tylko zetrzeć z twej gęby ten chytry uśmieszek. Tirus odwrócił się i obrzucił Bronsona gniewnym spojrzeniem. - Przemawiasz, choć nie jesteś MacGilem. Jesteś McCloudem. Nie masz prawa wtrącać się w sprawy MacGilów. Kendrick stanął w obronie swego kompana: - Bronson jest MacGilem, jak każdy z nas. Przemawia w imieniu naszych ludzi.

Tirus zazgrzytał zębami, wyraźnie poirytowany. - Decyzja należy do ciebie. Rozejrzyj się dokoła, spójrz na tysiące naszych łuczników z naciągniętymi cięciwami. Przechytrzyłem was. Gdybyście choć sięgnęli do mieczy, twoi ludzie padną martwi w okamgnieniu. Z pewnością nawet ty to dostrzegasz. Czasem trzeba walczyć, a czasem – poddać się. Jeśli chcesz chronić swych ludzi, zrobisz to, co zrobiłby każdy dobry dowódca. Złożysz oręż. Kendrick zacisnął kilka razy szczękę, rozwścieczony. Choć nie podobała mu się ta myśl, wiedział, iż Tirus ma rację. Ukradkiem spojrzał na boki i w jednej chwili wiedział, iż większość – albo i wszyscy – jego ludzie zginą tutaj, jeśli spróbują walczyć. Choć palił się do walki, byłaby to samolubna decyzja; i choć gardził Tirusem, wyczuwał, że mówi prawdę i jego ludziom nic się nie stanie. Jak długo pozostawali przy życiu, mieli szansę stoczyć tę bitwę innego dnia, w innym miejscu, na innym polu. Kendrick spojrzał na Ereca, mężczyznę, z którym walczył nieprzeliczoną ilość razy, czempiona Srebrnej Gwardii, i wiedział, iż myśli to samo. Czym innym było być przywódcą, a czym innym być wojownikiem: wojownik mógł walczyć zuchwale, zapamiętale, lecz przywódca musiał mieć na względzie nade wszystko dobro innych. - Jest czas, by walczyć, i jest czas, by złożyć broń – zawołał Erec. – Zawierzymy ci na słowo, jako wojownikowi, iż naszym ludziom nic się nie stanie i pod tym warunkiem złożymy oręż. Lecz jeśli złamiesz swe słowo – niech Bóg ma cię w opiece, bowiem powrócę z samych piekieł, by pomścić każdego jednego z mych ludzi. Tirus, zadowolony, skinął głową, a wtedy Erec wyciągnął przed siebie dłoń i wypuścił miecz wraz z pochwą, które upadły na ziemię z brzękiem. Kendrick poszedł w jego ślady, a za nim Bronson i Srog. Czynili to z niechęcią, lecz wiedzieli, iż to mądre posunięcie. Powietrze przeciął brzęk tysięcy broni, spadających na zimową ziemię. Wszyscy Gwardziści, MacGilowie i silesianie poddali się. Tirus uśmiechnął się szeroko.

- A teraz zsiądźcie z rumaków – rozkazał. Jeden za drugim zeszli z koni i stanęli przed nimi. Tirus wyszczerzył zęby w uśmiechu, rozkoszując się swym zwycięstwem. - Przez wszystkie te lata, które spędziłem na Wyspach Górnych, z zazdrością patrzyłem na Królewski Dwór, przyglądając się memu starszemu bratu, jego potędze. Lecz który z MacGilów teraz dzierży władzę? - Władza uzyskana za pomocą zdrady nie jest władzą – odparł Bronson. Tirus spojrzał na niego gniewnie i skinął na swych ludzi. Pospieszyli naprzód, skrępowali nadgarstki każdego z tysięcy mężczyzn szorstkim sznurem i poczęli ich dokądś prowadzić. Wtem Kendrick przypomniał sobie nagle o swym bracie, Godfreyu. Wyruszyli wszyscy razem, a nie widział od tej pory ani jego, ani jego ludzi. Zastanawiał się, czy jakimś sposobem udało mu się uciec. Modlił się, by spotkał go los lepszy niż ich. Nie martwił się jednak zbytnio. Z Godfreyem nigdy nic nie było pewne.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Godfrey jechał na czele swych ludzi. Po dwu stronach miał Akortha, Fultona i swego silesiańskiego generała oraz dowódcę imperialnego, którego sowicie opłacił. Na twarzy Godfreya gościł szeroki uśmiech. Nie posiadał się z radości, gdy obejrzał się przez ramię i ujrzał imperialny oddział w sile kilku tysięcy ludzi, który przyłączył się do nich. Z zadowoleniem myślał o zapłacie, którą im dał, o niezliczonych workach złota. Przywołał w pamięci wyrazy ich twarzy i rozpierała go radość, iż jego plan się powiódł. Do ostatniej chwili nie był go pewien i teraz po raz pierwszy odetchnął ze spokojem. Wszak bitwę wygrać można na wiele sposobów, a on właśnie uczynił to, nie rozlawszy ani kropli krwi. Może i nie czyniło go to tak mężnym czy odważnym jak innych wojowników. Lecz powiodło mu się. A czyż nie o to właśnie chodziło? Wolał widzieć swych ludzi żywych, opłaciwszy przeciwnika, niż oglądać, jak połowa z nich ginie w jakimś lekkomyślnym akcie męstwa. Taka zasada mu przyświecała. Godfrey ciężko pracował na to, co osiągnął. Wykorzystał wszystkie znajomości z czarnego rynku – przez zamtuzy, podejrzane uliczki i karczmy – by dowiedzieć się, kto z kim spędza noce, które zamtuzy w Kręgu odwiedzane były przez dowódców imperialnych i który z nich skłonny będzie przyjąć łapówkę. Godfrey miał więcej pokątnych znajomości niż inni – spędził całe życie, gromadząc je – a teraz okazywały się przydatne. Nie zaszkodziło także, iż opłacił każdą ze swych znajomości. W końcu wydał złoto tatusia w użyteczny sposób. Godfrey nie wiedział jednak aż do ostatniej chwili, czy może na nich polegać. Nikt nie sprzeda drugiego tak, jak złodziej i Godfrey musiał zaryzykować, iż go zwodzą. Wiedział, iż podejmuje ryzyko, iż na tych ludziach nie można polegać bardziej niż na złocie, którym się ich opłaca.

Lecz Godfrey opłacił ich czystym złotem i okazało się, że można na nich polegać bardziej, niż się spodziewał. Rzecz zrozumiała, nie miał pojęcia, jak długo utrzyma ich lojalność. Lecz przynajmniej uniknęli bitwy i, jak na razie, mieli ich po swojej stronie. - Myliłem się co do ciebie – dobiegł go głos. Godfrey obejrzał się przez ramię i ujrzał, że silesiański generał się z nim zrównuje. Patrzył na niego z podziwem. - Muszę przyznać, iż wątpiłem w ciebie – ciągnął dalej. – Wybacz. Nie przyśniłby mi się nawet plan, który obmyśliłeś. W rzeczy samej pomysłowe. Nie poddam już w wątpliwość twych sposobów. Godfrey uśmiechnął się w odpowiedzi, czując, iż jego słowa wynagradzają mu dawne lata. Wszyscy generałowie, wszyscy wojskowi wątpili w niego całe jego życie. Na dworze jego ojca – dworze wojowników – zawsze spoglądano na niego ze wzgardą. Teraz w końcu poczynali dostrzegać, iż Godfrey, na swój własny sposób, był równie zręczny, jak oni. - Nie troskaj się – rzekł Godfrey. – Ja sam poddaję w wątpliwość moje sposoby. Uczę się w trakcie działania. Nie jestem dowódcą i nie mam żadnego wielkiego planu – innego niż ten, by przeżyć w każdy możliwy sposób. - A dokąd teraz zmierzamy? – spytał generał. - Dołączymy do Kendricka, Ereca i reszty i zrobimy, co w naszej mocy, by im pomóc. Tysiące mężów – osobliwy i kruchy sojusz między żołnierzami Imperium i Godfreya – jechały w górę i dół wzniesień, przez rozległe, suche, pylaste ziemie, zmierzając ku dolinie, którą Kendrick wyznaczył na spotkanie. W drodze miliony myśli przebiegały Godfreyowi przez głowę. Zastanawiał się, jak powiodło się Kendrickowi i Erecowi, jak dużą przewagę liczebną będzie miał przeciwnik i jak powiedzie mu się w kolejnej bitwie, prawdziwej bitwie. Nie mógł dłużej jej unikać; nie miał w zanadrzu już żadnych pomysłów ani złota.

Nerwowo przełknął ślinę. Czuł, iż nie ma w sobie tyle odwagi, ile inni zdawali się mieć, z którą zdawali się rodzić. Wszyscy poza nim zdawali się tak nieustraszeni w boju, a nawet w życiu. Godfrey musiał jednakże przyznać, iż lękał się. Myślał o bitwie i wiedział, iż jej nie uniknie. Był jednak niezdarny, nie posiadał umiejętności innych i sam nie wiedział, ile razy poratowali go już bogowie fartu. Pozostali zdawali się nie dbać o to, czy zginą – wszyscy z wielką chęcią wyruszali, by oddać swe życie dla chwały. Godfrey cenił sobie chwałę. Lecz nad chwałę wynosił życie. Kochał swoje piwo i jadło i nawet teraz burczenie w brzuchu ponaglało go ku bezpiecznym czterem ścianom którejś z karczm. Życie na polu bitwy nie było dla niego. Godfrey pomyślał jednak o Thorze, który był gdzieś daleko, pojmany; pomyślał o wszystkich swych krewniakach walczących za tę sprawę i wiedział, iż to właśnie tutaj nakazuje mu być jego honor – jakkolwiek skalany by nie był. Jechali i jechali, aż w końcu dotarli na szczyt, z którego roztaczał się rozległy widok na rozciągającą się u ich stóp dolinę. Zatrzymali się i Godfrey zmrużył oczy, oślepiony słońcem, usiłując przyzwyczaić do niego wzrok i dojrzeć, co leży przed nim. Uniósł dłoń do oczu, osłaniając je, i spojrzał w dal, nie pojmując. Wtem, ku jego zgrozie, wszystko stało się jasne. Godfreyowi serce zamarło: w dole Imperium prowadziło tysiące ludzi Kendricka, Ereca i Sroga, skrępowanych jako jeńców. Była to siła zbrojna, do której miał dołączyć. Ze wszystkich stron otaczała ich dziesięciokrotnie większa liczba żołnierzy Imperium. Szli pieszo, ze skrępowanymi nadgarstkami, jako jeńcy, prowadzeni nie wiadomo dokąd. Godfrey wiedział, iż Kendrick i Erec nigdy nie poddaliby się, gdyby nie było po temu dobrego powodu. Wyglądało na to, iż wpadli w zasadzkę. Godfrey zastygł w miejscu, zdjęty nagłym przestrachem. Zastanawiał się, jak do tego doszło. Spodziewał się zastać ich w ferworze zaciętej bitwy, spodziewał się przypuścić szarżę i połączyć z nimi siły. Teraz jednakże miast tego znikali mu z oczu na widnokręgu, już teraz o dobre pół dnia drogi od niego.

Generał imperialny podjechał do Godfreya i prychnął drwiąco. - Zdaje się, że twoi ludzie ponieśli klęskę – rzekł. – Nie taka była nasza umowa. Godfrey odwrócił się do niego i spostrzegł, jak niespokojny się zdaje. - Dobrze wam zapłaciłem – powiedział Godfrey. Niepokoił się, lecz zdobył się na swój najpewniejszy głos. Czuł, iż ich układ wisi na włosku. – I zgodziłeś się przyłączyć do mnie i wesprzeć mą sprawę. Lecz generał potrząsnął głową. - Przystałem, by dołączyć do ciebie w bitwie – nie misji samobójczej. Moich kilka tysięcy ludzi nie stanie naprzeciw całego batalionu Andronicusa. Nasz układ się zmienił. Możesz walczyć z nimi sam – a ja zachowam twe złoto. Generał odwrócił się, krzyknął i poganiając kopniakiem konia ruszył w przeciwnym kierunku. Jego ludzie podążyli tuż za nim. Wkrótce zniknęli im z oczu po drugiej stronie doliny. - Mają nasze złoto! – rzekł Akorth. – Ruszamy za nimi? Godfrey pokręcił głową, patrząc, jak odjeżdżają. - A cóż nam z tego przyjdzie? To tylko złoto. Nie zamierzam dla niego ryzykować naszego życia. Niech jadą. Złoto to nie wszystko. Godfrey odwrócił się i spojrzał uważnie na znikającą na widnokręgu grupę wojowników Kendricka i Ereca, którzy bardziej go zajmowali. Nie mógł teraz liczyć na żadne wsparcie i był jeszcze bardziej samotny niż uprzednio. Czuł, jak jego plan rozsypuje się na drobne kawałeczki. - Co teraz? – spytał Fulton. Godfrey wzruszył ramionami. - Pojęcia nie mam – odrzekł. - Nie powinieneś tak mówić – powiedział Fulton. – Jesteś teraz dowódcą. Lecz Godfrey tylko ponownie wzruszył ramionami. - To prawda.

- Niełatwe są te wojownicze sprawy – rzekł Akorth, ściągając hełm i drapiąc się po brzuchu. – Nie do końca układają się tak, jak by się chciało, prawda? Godfrey siedział w bezruchu, kręcąc głową i zastanawiając się, co począć. Dostały mu się karty, których się nie spodziewał, i nie był na to przygotowany. - Wycofujemy się? – spytał Fulton. - Nie – Godfrey usłyszał swój własny głos, który zaskoczył nawet jego samego. Pozostali spojrzeli na niego, zszokowani. Zebrali się bliżej, by usłyszeć jego rozkazy. - Może i nie jestem świetnym wojownikiem – rzekł Godfrey. – Lecz tam są moi bracia. Nie wiemy, dokąd ich prowadzą. Nie możemy się wycofać. Nawet jeśli skończy się to naszą śmiercią. - Postradałeś rozum, panie? – spytał silesiański generał. – Wszyscy ci wielcy wojownicy Srebrnej Gwardii, MacGilów, silesian – oni wszyscy nie potrafili rozprawić się z armią imperialną. Jak niby tysiąc naszych ludzi, pod twoim dowództwem, miałby tego dokonać? Godfrey zwrócił się do niego poirytowany. Miał dosyć tego, że wszyscy w niego wątpią. - Nigdy nie rzekłem, że zwyciężymy – odparł. – Rzekłem jedynie, iż czyniąc to, postąpimy słusznie. Nie porzucę ich. A teraz, jeśli chcesz zawrócić i wracać do domu, ruszaj w drogę. Zaatakuję ich bez twej pomocy. - Nie masz doświadczenia w dowodzeniu – rzekł, obrzucając go pewnym gniewu spojrzeniem. – Nie masz pojęcia, o czym mówisz. Poprowadzisz wszystkich tych ludzi na pewną śmierć. - Nie mam – odrzekł Godfrey. – To prawda. Lecz przysięgłeś więcej we mnie nie wątpić. A ja nie zawrócę. Godfrey podjechał kilka stóp naprzód, na wzniesienie, na którym widzieli go wszyscy jego ludzie. - MĘŻOWIE! – zawołał grzmiącym głosem. – Wiem, iż nie znacie mnie jako niezawodnego dowódcę, jak Kendricka, Ereca czy Sroga. To

prawda, nie posiadam ich umiejętności, lecz jestem silny duchem, przynajmniej czasami. Wy także jesteście silni duchem. Schwytani tam są nasi bracia. Ja wolałbym nie żyć, niż pozwolić, by na naszych oczach zabrali ich, a potem wrócić jak psy do domu, do naszych miast, i czekać, aż nadejdzie Imperium i zabije także nas. Tego możecie być pewni: jednego dnia nas zabiją. Możemy polec teraz wszyscy, w walce, ścigając przeciwnika jako wolni ludzie. Albo możemy polec okryci wstydem i niesławą. Wybór należy do was. Jedźcie ze mną, a – czy skończy się to waszą śmiercią, czy nie – okryjecie się chwałą! Wśród jego ludzi rozległ się okrzyk tak entuzjastyczny, iż zaskoczył Godfreya. Wszyscy unieśli miecze wysoko w powietrze, co dodało mu odwagi. Pomogło to także pojąć mu ważkość tego, co właśnie rzekł. Nie przemyślał dokładnie swych słów, nim je wypowiedział; kierował nim impuls. Teraz pojął, iż w istocie zobowiązał się do tego, i jego własne słowa wprawiły go w lekkie osłupienie. Jego odwaga przytłoczyła nawet jego samego. Mężczyźni niespokojnie poruszali się na swych wierzchowcach, sprawdzali swój oręż i gotowali się do swej ostatecznej szarży. Akorth i Fulton zbliżyli się do Godfreya. - Napijesz się? – spytał Akorth. Godfrey opuścił wzrok i ujrzał, iż wyciąga w jego stronę bukłak z winem. Wyrwał mu go z dłoni, odrzucił głowę w tył i pił, i pił, aż niemal go opróżnił, przerywając jedynie na chwilę, by złapać oddech. W końcu Godfrey otarł usta i oddał Akorthowi bukłak. Co też najlepszego uczyniłem? pomyślał. Zobowiązał siebie i pozostałych do bitwy, której nie mógł wygrać. Czyżby rozumował niejasno? - Nie sądziłem, że zdobędziesz się na coś takiego – powiedział Akorth, poklepując go mocno po plecach i bekając. – Co za mowa. Lepsza niż teatr! - Powinniśmy byli sprzedawać bilety! – dodał Fulton.

- Pewnie i masz rację – rzekł Akorth. – Lepiej zginąć w walce, z uniesioną głową, niż leżąc na plecach. - Na plecach nie byłoby znowu tak nieznośnie, gdyby leżało się w łożu w zamtuzie – dodał Fulton. - A jakże! – rzekł Fulton. – A co byś rzekł na śmierć z kuflem piwa w dłoni i odchyloną w tył głową! - To byłoby niezgorsze! – przyznał Akorth, biorąc łyk wina z bukłaka. - Po jakimś czasie jednak wszystko by się znudziło – rzekł Fulton. – Ile kufli piwa można wypić, ile kobiet schędożyć? - Cóż, całkiem wiele, jeśli dobrze się do tego zabierzesz – rzekł Akorth. - I tak sądzę, iż ciekawie byłoby zginąć w inny sposób. Nie tak nudny. Z piersi Akortha dobyło się westchnienie. - Gdybyśmy przeżyli to wszystko, przynajmniej mielibyśmy powód, by naprawdę się napić. Po raz pierwszy w życiu zasłużylibyśmy sobie na to! Godfrey odwrócił się, próbując nie zważać na nieustanną paplaninę Akortha i Fultona. Musiał się skupić. Nadszedł czas, by stał się mężczyzną, by puścił w niepamięć błazeńskie odzywki i karczemne żarty; nadszedł czas, w którym musiał podejmować prawdziwe decyzje, które dotyczyły prawdziwych ludzi w prawdziwym świecie. Poczuł ciężar tego obowiązku; nie potrafił odegnać od siebie pytania, czy tak właśnie czuł się jego ojciec. Zdumiało go, iż choć nienawidził go, zaczynał go rozumieć. Może nawet, ku swemu przerażeniu, stawał się taki jak on. Zapominając o leżącym przed nim niebezpieczeństwie, Godfrey poczuł nagły przypływ pewności. Pogonił nagle konia kopniakiem i z okrzykiem bitewnym rzucił się w głąb doliny. Za nim rozległ się natychmiast okrzyk bitewny tysięcy, a stukot galopującym za nich wierzchowców rozbrzmiał mu w uszach.

Wiatr targał jego włosy, a Godfrey odczuł wypite wino, które szumiało teraz w głowie, gdy pędził ku pewnej śmierci, zastanawiając się, w co też się wpakował.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Thor siedział na wierzchowcu u boku swego ojca. Po drugiej stronie miał McClouda, a nieopodal Rafiego. Za nimi na koniach siedziały dziesiątki tysięcy żołnierzy Imperium, trzon armii Andronicusa, zdyscyplinowany i cierpliwie czekający na jego rozkaz. Znajdowali się na wzniesieniu, z którego spoglądali na Pogórze i jego okryte śniegiem szczyty. W górze leżało jedno z miast McClouda, Wysoka Osada. Thor naprężył się jak struna na widok tysięcy żołnierzy opuszczających miasto i jadących w ich kierunku, gotując się do bitwy. Nie byli to ludzie MacGila, ani żołnierze Imperium. Nosili zbroje, które Thorowi zdało się, iż rozpoznaje; lecz gdy zacisnął dłoń na rękojeści swego nowego miecza, nie był do końca pewien, kim są ani dlaczego ich atakują. - McCloudowie. Moi dawni ludzie – wyjaśnił McCloud Andronicusowi. – Dobrzy żołnierze. Mężczyźni, których niegdyś szkoliłem i u boku których walczyłem. - Teraz jednakże zwrócili się przeciwko tobie – zauważył Andronicus. – Gnają, by spotkać się z tobą w boju. McCloud łypnął gniewnie jednym okiem, które mu pozostało. Połowę jego twarzy przykrywało wypalone godło Imperium. Wyglądał groteskowo. - Wybacz, panie – rzekł. – Nie moja to wina. To sprawka mego syna, Bronsona. On to nastawił mych własnych ludzi przeciw mnie. Gdyby nie on, dołączyliby do mnie w twej wielkiej sprawie. - To nie sprawka twego syna – poprawił go Andronicus głosem zimnym jak stal, zwracając się ku niemu. – Lecz twa własna. Lichy z ciebie dowódca i jeszcze lichszy ojciec. Skoro twój syn jest nieudacznikiem, i ty nim jesteś. Powinienem był wiedzieć, że nie

będziesz w stanie zapanować nad swymi ludźmi. Powinienem był ukatrupić cię dawno temu. McCloud nerwowo przełknął ślinę. - Panie, zważ także, iż nie tylko przeciw mnie walczą, lecz także przeciw tobie. Chcą pozbyć się Imperium z Kręgu. Andronicus pokręcił głową, przesuwając palcami po naszyjniku ze skurczonych głów. - Lecz teraz jesteś po mojej stronie – rzekł. – Zatem walka ze mną jest zarazem walką z tobą. McCloud dobył swego miecza, patrząc gniewnie na nadciągającą armię. - Będę walczył i zabiję każdego jednego z mych własnych ludzi – oznajmił. - Wiem, że tak będzie – rzekł Andronicus. – W przeciwnym razie ukatrupię cię własnymi rękoma. Nie żebym potrzebował twej pomocy. Moi ludzie są w stanie wyrządzić szkody znacznie większe, niż jesteś sobie w stanie wyobrazić – zwłaszcza, gdy dowodzi nimi mój własny syn, Thornicus. Thor siedział na swym wierzchowcu, słysząc niewyraźnie ich rozmowę, a zarazem nie słysząc ani słowa. Był otumaniony. W jego umyśle roiło się od obcych myśli, których nie rozpoznawał, myśli, które krążyły mu w głowie i nieustannie przypominały o lojalności, którą poprzysiągł swemu ojcu, o jego obowiązku walki za Imperium, o jego przeznaczeniu jako syna Andronicusa. Myśli kłębiły się w jego głowie bez ustanku i choć starał się jak mógł, nie potrafił rozumować jasno, myśleć samodzielnie. Jak gdyby stał się jeńcem we własnym ciele. Gdy Andronicus się odzywał, każde z jego słów dostawało się do umysłu Thora, stając się wpierw sugestią, następnie rozkazem, a potem jakimś sposobem stawało się jego własnymi myślami. Thor mocował się ze sobą, jakaś niewielka jego cząstka starała się wyrzucić z umysłu te napastliwe uczucia i odzyskać jasność rozumowania. Lecz im bardziej się mocował, tym trudniejszym stawało się to zadanie.

Siedząc na koniu obserwował, jak nadciągająca armia mknie w ich kierunku. Czuł przepływającą przez jego żyły krew i mógł myśleć jedynie o swej lojalności względem ojca, o potrzebie zmiażdżenia każdego, kto stanie na drodze jego ojcu. O swym przeznaczeniu, by władać Imperium. - Thornicusie, czyś mnie słyszał? – rzekł nagląco Andronicus. – Czy jesteś gotów pokazać, na co cię stać w bitwie dla swego ojca? - Tak, ojcze – odrzekł Thor ze wzrokiem utkwionym przed sobą. – Zmierzę się z każdym, kto zechce zmierzyć się z tobą. Andronicus uśmiechnął się szeroko. Odwrócił się przodem do swych ludzi. - MĘŻOWIE! – rozgrzmiał jego głos. – Nadszedł czas, by stawić czoła wrogowi, by wyplewić Kręg z pozostałych tu jeszcze buntowników, raz na zawsze. Zaczniemy od tych ludzi McClouda, którzy ośmielają się okazywać nam nieposłuszeństwo. Mój syn, Thornicus, poprowadzi nas do bitwy. Podążajcie za nim, jak podążalibyście za mną. Oddajcie za niego życie, jak oddalibyście je za mnie. Jeśli zdradzicie jego, to tak, jakbyście mnie zdradzili! - THORNICUS! – krzyknął Andronicus. - THORNICUS! – rozległo się echo chóru dziesięciu tysięcy żołnierzy Imperium. Thor, ośmielony, uniósł wysoko swój miecz, miecz imperialny, ten, który podarował mu jego ukochany ojciec. Czuł przepływającą przez niego moc, moc jego krwi, jego ludzi, wszystkiego, czym miał się stać. W końcu znalazł się w domu, na powrót ze swym ojcem. Dla niego Thor był zdolny do wszystkiego. Nawet by rzucić się na śmierć. Thor wydał z siebie okrzyk bitewny, kopniakiem ponaglając konia, i przypuścił szarżę w dół doliny, jako pierwszy rzucając się w bój. Za jego plecami rozległ się donośny okrzyk bitewny, gdy dziesiątki tysięcy mężczyzn poszły w jego ślady, gotowe pójść za Thornicusem na śmierć.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Mycoples siedziała skulona, zaplątana w ogromną akronową sieć, nie mogąc podnieść się ani rozpostrzeć skrzydeł. Siedziała nieopodal steru i choć starała się z całych sił, nie potrafiła unieść łba, poruszyć łapami ani wysunąć szponów. Nigdy jeszcze nie czuła się tak źle, jak tego dnia, nigdy nie czuła się tak skrępowana, tak bezsilna. Zwinęła się w kłębek i powoli mrugała oczyma, przygnębiona, choć bardziej przez wzgląd na Thora niż na siebie. Mycoples wyczuwała energię Thora nawet z tak dużej odległości, nawet gdy statek niósł ją przez morze, kołysząc się na ogromnych falach. Ciało smoczycy unosiło się i opadało, gdy fale wdzierały się na pokład. Mycoples czuła, iż Thor się zmienia, staje się kimś innym, że nie jest już tym, którego kiedyś znała. Była zdruzgotana. Nie potrafiła odegnać wrażenia, iż w jakiś sposób go zawiodła. Kolejny raz spróbowała się wyrwać, tak bardzo chcąc polecieć do niego, ocalić go. Lecz nie potrafiła się uwolnić. Ogromna fala wdarła się na pokład i spienione wody Tartuwianu wślizgnęły się pod sieć, spychając Mycoples na drugą stronę, aż uderzyła łbem o drewnianą burtę. Skuliła się i syknęła, pozbawiona dawnego ducha i siły. Poddała się swemu nowemu losowi, wiedząc, iż zamierzają ją zabić, albo – co gorsza – umieścić w niewoli. Nie dbała o to, co się z nią stanie. Pragnęła jedynie, by nie wyrządzili krzywdy Thorowi. I pragnęła szansy – jednej, ostatniej – by dokonać zemsty na swych prześladowcach. - Tam jest! Prześlizgnęła się przez pół pokładu! – zawołał jeden z żołnierzy Imperium. Mycoples poczuła nagłe, bolesne dźgnięcie na delikatnych łuskach pyska i ujrzała dwóch żołnierzy Imperium z włóczniami długimi na trzydzieści stop w dłoniach, poszturchujących ją z bezpiecznej

odległości przez sieć. Spróbowała się na nich rzucić, lecz sieć przytrzymała ją w miejscu. Warczała, gdy dźgali ja raz po raz, śmiejąc się z uciechy. - Już nie taka straszna, co? – spytał jeden drugiego. Drugi roześmiał się, zbliżając włócznię do jej ślepia. Mycoples odsunęła się w ostatniej chwili, uniemożliwiając mu wyłupienie go. - Muchy by nie skrzywdziła – rzekł. - Słyszałem, że wystawią ją na pokaz w nowej stolicy Imperium. - Ja słyszałem co innego – odparł tamten. – Słyszałem, że chcą wyrwać jej skrzydła i torturować za wszystkie krzywdy, jakie wyrządziła naszym ludziom. - Chciałbym tam być i to ujrzeć. - Czy istotnie musimy dowieźć ją nietkniętą? – spytał pierwszy. - Takie są rozkazy. - Nie pojmuję, czemu nie mielibyśmy choć odrobinę jej okaleczyć. Wszak nie potrzebuje tak naprawdę dwóch ślepi, czyż nie? Drugi roześmiał się. - Skoro tak to ująłeś… Chyba nie – odrzekł. – Dalej. Udanej zabawy. Mężczyzna zbliżył się i uniósł wysoko włócznię. - Nie ruszaj się, dzieweczko – powiedział żołnierz. Mycoples wzdrygnęła się, gdy żołnierz rzucił się naprzód, gotując się, by zatopić długą włócznię w jej ślepiu. Nagle kolejna fala wlała się przez burtę; woda przewróciła żołnierza i mężczyzna ślizgając się sunął wprost na jej twarz, z oczyma szeroko rozwartymi z przerażenia. Ogromnym wysiłkiem Mycoples zdołała unieść jeden ze swych szponów wystarczająco wysoko, by żołnierz zmieścił się pod nim; a wtedy smoczyca opuściła go i przebiła mu gardło. Żołnierz krzyknął, a dokoła trysnęła krew i zmieszała się z wodą. Mężczyzna wyzionął ducha pod jednym z jej szponów. Mycoples odczuła niejakie zadowolenie.

Drugi żołnierz Imperium odwrócił się i odbiegł, wzywając pomocy. W ciągu kilku chwil pojawił się tuzin żołnierzy Imperium, a każdy z nich dzierżył w dłoni długą włócznię. - Ukatrupić ją! – wykrzyknął jeden z nich. Wszyscy zbliżyli się, by ją zabić i Mycoples była przekonana, iż tak właśnie się stanie. Poczuła, jak wzbiera w niej nagły gniew, niepodobny do żadnego, który wcześniej czuła. Przymknęła powieki i wzniosła prośbę do Boga, by dał jej jeszcze jeden, ostatni przypływ siły. Z wolna czuła, jak w jej brzuchu narasta ciepło i przepływa przez jej gardło. Uniosła pysk i wydała z siebie ryk. Ku swemu zaskoczeniu, plunęła strumieniem ognia. Płomienie przeszyły sieć i choć nie zniszczyły akronu, ściana ognia pochłonęła tuzin zbliżających się ku niej mężczyzn. Krzyknęli, gdy ich ciała zajęły się ogniem; większość osunęła się na pokład, a ci, którzy nie zginęli od razu, puścili się biegiem i wyskoczyli za burtę. Mycoples uśmiechnęła się. Pojawił się kolejny tuzin żołnierzy, tym razem dzierżących maczugi i Mycoples po raz wtóry spróbowała ziać ogniem. Tym razem jednakże nie udało jej się. Bóg wysłuchał jej prośby i raz obdarzył ją łaską. Teraz jednak nie mogła już zrobić nic więcej. Była wdzięczna za to, co otrzymała. Tuziny żołnierzy z maczugami rzuciły się naprzód i spadł na nią grad ciosów. Mycoples z wolna czuła, jak opuszczają ją siły, a powieki opadają coraz niżej. Zwinęła się w ciasny kłębek, zrezygnowana, zastanawiając się, czy jej czas na tym świecie dobiegł końca. Wkrótce jej świat wypełnił się ciemnością.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Romulus stał za sterem swego ogromnego okrętu o wymalowanym na złoto i czarno kadłubie, na maszcie którego śmiało powiewała bandera Imperium, lew z orłem w paszczy. Wsparł ręce na biodrach – przez co jego muskularna sylwetka zdawała się jeszcze szersza – i stał w bezruchu, jak gdyby wrośnięty był w pokład. Wpatrywał się w kołyszące się, okryte połyskliwą poświatą fale Ambreku. W oddali, na widnokręgu, rysowały się brzegi Kręgu. Najwyższa pora. Serce Romulusa zabiło szybko, niecierpliwie, gdy jego oczy po raz pierwszy spoczęły na ziemiach Kręgu. Na statku płynęło z nim kilka tuzinów najświetniejszych, wybranych przez niego osobiście mężczyzn, a za nimi tysiące najlepszych okrętów, jakimi dysponowało Imperium. Tworzyły sporą armadę, rozciągniętą na morzu pod banderą Imperium. Płynęli już długo, zataczając koło wokół Kręgu, by przybić do brzegu na ziemi McCloudów. Romulus zamierzał samotnie wkroczyć do Kręgu, zakraść się do swego dawnego przywódcy, Andronicusa, i zabić go, gdy będzie się tego najmniej spodziewał. Uśmiechnął się na tę myśl. Andronicusowi ani się śniło, jak potężny i przebiegły jest jego zastępca, i przekona się o tym w wyjątkowo nieprzyjemny sposób. Nie powinien był go nigdy lekceważyć. Morze toczyło ogromne fale obok statku i Romulus upajał się zimną mgiełką, która opadała na jego twarz. W dłoni ściskał magiczną pelerynę, którą otrzymał w lesie. Przeczuwał, iż zadziała i dzięki niej przebędzie Kanion. Wiedział, iż gdy ją przywdzieje, stanie się niewidzialny i będzie mógł przebić się przez Tarczę i w pojedynkę wkroczyć do Kręgu. Jego misja będzie wymagała ostrożności, przebiegłości i elementu zaskoczenia. Jego ludzie, rzecz zrozumiała, nie mogli podążyć za nim, lecz nie potrzebował ich: gdy znajdzie się już w

Kręgu, odnajdzie żołnierzy Andronicusa – żołnierzy Imperium – i zgrupuje ich, by pomogli mu w jego sprawie. Podzieli ich i stworzy własną armię, wywoła wojnę domową. Wszak imperialni żołnierze kochali Romulusa z równą siłą, jak Andronicusa. Wykorzysta ludzi Andronicusa przeciw niemu samemu. Wtedy Romulus znajdzie jakiegoś MacGila, przeprowadzi go przez Kanion, jak wymaga peleryna i – zakładając, iż legenda głosi prawdę – Tarcza zostanie zniszczona. Gdy Tarcza opadnie, wezwie swych ludzi i wszyscy przybyli z nim żołnierze wtargną na ziemie Kręgu i zmiażdżą go na dobre. Wtedy Romulus w końcu zostanie jedynym władcą świata. Odetchnął głęboko. Nieomal czuł smak swego zwycięstwa. Całe życie walczył o tę chwilę. Romulus podniósł wzrok na krwistoczerwone niebo. Drugie słońce, ogromna kula na widnokręgu, chyliło się już ku zachodowi, o tej porze dnia rzucając bladą, błękitną poświatę. O tej porze dnia Romulus modlił się do swych bogów, Boga Ziemi, Boga Morza, Boga Nieba i Boga Wiatru – i, nade wszystko, do Boga Wojny. Wiedział, iż musi udobruchać każdego z nich. Przygotował się: wiózł ze sobą wielu niewolników, których zamierzał złożyć im w ofierze, wiedząc, iż krew, którą przeleje, zapewni mu moc. Fale rozbijały się o burtę. Zbliżali się już do brzegu, lecz Romulus nie czekał, aż opuszczą liny – wyskoczył za burtę, gdy tylko kadłub dotknął ziemi. Wylądował dobre dwadzieścia stóp niżej, na nogach, po pas w wodzie. Nawet się nie wzdrygnął. Niespiesznym, pewnym krokiem ruszył ku brzegowi, jak gdyby ten należał do niego, odciskając głębokie ślady w piasku. Jego ludzie opuścili liny i poczęli schodzić na brzeg, a kolejne imperialne okręty dobijały do ziem Kręgu. Romulus przyjrzał się swemu dziełu i uśmiechnął. Zmierzchało już i dotarł do brzegu w odpowiednim momencie, by złożyć ofiarę. Wiedział, iż musi podziękować za to bogom. Odwrócił się przodem do swych ludzi. - OGIEŃ! – wykrzyknął.

Mężczyźni rozbiegli się spiesznie, by wznieść ogromne ognisko, wysokie na piętnaście stóp. Przygotowali ogromną stertę drewna, pod którą później podłożą ogień. Miała kształt gwiazdy o trzech szpicach. Romulus skinął głową i jego ludzie wyprowadzili naprzód tuzin skrępowanych razem niewolników. Przywiązano ich do drewna, zacieśniono sznury. Niewolnicy patrzyli na innych oczyma szeroko otwartymi z przerażenia. Krzyczeli i szarpali się, przerażeni, widząc gotowe pochodnie i zdając sobie sprawę, iż za kilka chwil spłoną żywcem. - NIE! – krzyknął jeden z nich. – Błagam! Nie, wszystko, tylko nie to! Romulus nie zważał na nich. Miast tego odwrócił się tyłem do wszystkich, postąpił kilka kroków naprzód, rozpostarł szeroko ramiona i wyciągnął szyję ku niebiosom. - OMARUSIE! – zawołał. – Obdarz nas światłem, byśmy przejrzeli! Przyjmij mą ofiarę. Bądź mym towarzyszem w wyprawie do Kręgu. Daj mi jakiś znak. Rzeknij, czy mi się powiedzie! Romulus opuścił ręce, a wtedy jego ludzie pospieszyli naprzód i cisnęli pochodnie na drewno. Rozległy się potworne krzyki, gdy niewolnicy płonęli żywcem. Iskry sypały się na wszystkie strony, a Romulus stał, przyglądając się widowisku. Płomienie rozświetlały jego twarz. Romulus skinął głową i jego ludzie przyprowadzili do niego staruchę o jednym oku, pomarszczonej twarzy i wygiętym w pałąk ciele. Kilku mężczyzn przyciągnęło ją w rydwanie. Starucha pochyliła się w kierunku płomieni. Romulus obserwował ją, cierpliwie czekając na przepowiednię. - Odniesiesz sukces – rzekła. – Chyba że ujrzysz, jak dwa słońca schodzą się w jedno. Na twarzy Romulusa pojawił się szeroki uśmiech. Dwa słońca schodzą się w jedno? To nie zdarzyło się od tysiąca lat. Nie posiadał się z radości, a w jego piersi zapłonęło uczucie ciepła. Tylko tyle chciał usłyszeć. Bogowie mu sprzyjali.

Romulus schwycił swą pelerynę, dosiadł konia i pogonił go mocnym kopniakiem. Wierzchowiec ruszył z miejsca galopem przez piasek, ku drodze prowadzącej do Wschodniego Przejścia, przez Kanion – a wkrótce do samego serca Kręgu.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Selese szła przez pozostałości pola bitwy z Ileprą u boku. Chodziły od ciała do ciała, sprawdzając, czy ktoś przeżył. Droga z Silesii była długa i męcząca, i podczas niej Selese i Illepra dotrzymywały sobie towarzystwa, podążając za trzonem armii i zajmując się rannymi i poległymi. Odłączyły się od pozostałych uzdrowicielek i zbliżyły do siebie, zacieśniając więź pośród trudności. W naturalny sposób zwróciły się ku sobie – były w podobnym wieku, jedna przypominała drugą i – co być może najistotniejsze – obie zakochane były w MacGilu. Selese kochała Reece’a, a Illepra, choć niechętnie to przyznawała, Godfreya. Robiły, co w ich mocy, by dotrzymać kroku trzonowi armii, przekraczając pola, lasy i błotniste drogi, nieustannie rozglądając się w poszukiwaniu rannych żołnierzy MacGilów. Niestety znajdowanie ich nie należało do trudnych zadań; zaściełali ziemie gęsto. W niektórych przypadkach Selese była w stanie przywrócić ich do zdrowia; było jednak zbyt wiele przypadków, w których obie z Illeprą mogły jedynie opatrzyć ich rany, uśmierzyć ból swymi medykamentami i pozwolić odejść w spokoju. Selese była zdruzgotana. Będąc uzdrowicielką w niewielkiej osadzie, przez całe życie nie zetknęła się z niczym tak ogromnym i poważnym. Zwykła opatrywać niewielkie otarcia, przecięcia i rany, czasem forsyckie ukąszenie. Nie przywykła jednak do tak ogromnego rozlewu krwi i śmierci, tak poważnych ran i tylu rannych. Do głębi ją to martwiło. Zostając uzdrowicielką, Selese pragnęła uzdrawiać ludzi i widzieć ich w dobrym zdrowiu; jednakże odkąd opuściła Silesię nie widziała nic poza niekończącym się szlakiem krwi. Jak ludzie mogli wyrządzać sobie wzajemnie coś tak okropnego? Ci ranni byli czyimiś synami, ojcami i mężami. Jak ludzkość mogła być dla siebie tak okrutna?

Selese dręczyła jeszcze bardziej niemożność niesienia pomocy każdemu, kogo napotkała. Jej zaopatrzenie ograniczało się do tego, co była w stanie unieść, a zważywszy na to, jak długa była ich droga, nie było tego wcale wiele. Pozostałe uzdrowicielki rozpierzchły się po całym Kręgu; były armią same w sobie, lecz zbyt daleko rozciągniętą, o zbyt niewielkich zapasach. Bez odpowiednich wozów, koni i pomocników, Selese nie była w stanie nieść ze sobą zbyt wielu lekarstw. Selese zamknęła oczy i oddychając głęboko, szła dalej. Twarze rannych przesuwały się jej przed oczyma. Zbyt wiele razy pielęgnowała śmiertelnie rannego żołnierza krzyczącego w męczarniach, patrzyła, jak oczy jego zachodzą mgłą i podawała mu blatoks. Skutecznie uśmierzał ból i skutecznie koił nerwy, lecz nie goił jątrzącej się rany ani nie zapobiegał zakażeniu. Bez wszystkich swych specyfików tylko tyle mogła zaradzić. Nachodziła ją ochota, by jednocześnie płakać i krzyczeć. Selese i Illepra przyklęknęły przy dwóch rannych żołnierzach w odległości kilku stóp od siebie. Każda z nich zajęta była zaszywaniem rany igłą i nicią. Selese była zmuszona używać tej igły już wiele razy i żałowała, iż nie ma przy sobie czystej. Nie miała jednakże wyboru. Żołnierz krzyczał z bólu, gdy zszywała podłużną ranę wzdłuż jego ramienia, która otwierała się wciąż na nowo, i z której ciągle wyciekała krew. Selese docisnęła ją dłonią, starając się ją zatamować. Była to jednakże płonna walka. Gdyby tylko dotarła do tego żołnierza dzień wcześniej, wszystko byłoby w porządku. Lecz teraz jego ręka miała zieloną barwę. Selese odwlekała to, co nieuniknione. - Wszystko będzie dobrze – rzekła, pochylając się nad nim. - Nieprawda – odrzekł, spoglądając na nią. W jego oczach czaiła się śmierć. Selese zbyt wiele razy widziała już to spojrzenie. – Rzeknij. Czy umrę? Selese wzięła głęboki oddech i długo nie wypuszczała powietrza. Nie wiedziała, co odrzec. Nie cierpiała nieszczerości. Lecz nie była w stanie wyjawić mu prawdy.

- Nasze losy spoczywają w rękach naszych stwórców – rzekła. – Nigdy nie jest zbyt późno dla żadnego z nas. Pij – rzekła, wyjmując niewielką fiolkę blatoksu z przytroczonej do pasa sakwy z eliksirami. Przyłożyła mu ją do ust i odgarnęła kosmyki z jego czoła. Mężczyzna wywrócił oczyma i westchnął, po raz pierwszy odczuwając spokój. - Czuję się dobrze – rzekł. Po kilku chwilach jego oczy się zamknęły. Selese poczuła, jak po policzku spływa jej łza. Otarła ją szybko dłonią. Illepra skończyła zajmować się rannym, przy którym klęczała, i obie podniosły się, znużone, i ruszyły dalej zdającym się nie mieć końca szlakiem, mijając kolejne trupy. Zmierzały wciąż dalej na wschód, podążając za trzonem armii. - Czy nasza pomoc w ogóle coś zmienia? – spytała w końcu Selese po długiej ciszy. - Oczywiście, że tak – odrzekła Illepra. - Nie wydaje mi się, by tak było – powiedziała Selese. – Ocaliłyśmy tak niewielu, a tylu straciło życie. - A ci, których ocaliłyśmy – odparła Illepra. – Czyż oni nie są nic warci? Selese zamyśliła się. - Oczywiście, że są – rzekła. – Lecz co z innymi? Selese przymknęła powieki i spróbowała przywołać ich w pamięci; teraz jednakże były to tylko niewyraźne twarze. Illepra potrząsnęła głową. - Nie tak winnaś o tym myśleć. Jesteś marzycielką, zbyt naiwną. Nie da się ocalić wszystkich. Nie my rozpoczęłyśmy tę wojnę. My jedynie zbieramy to, co po niej pozostało. Szły w milczeniu, wędrując coraz dalej na wschód, przez pola zapełnione ciałami. Selese cieszyło przynajmniej jedno: towarzystwo Illepry. Dotrzymywały sobie wzajemnie towarzystwa, niosły sobie pociechę i dzieliły się wiedzą i lekarstwami w drodze. Selese była

zdumiona szerokim wyborem ziół Illepry, takich, których nigdy wcześniej nie widziała; Illeprę z kolei ciągle zaskakiwały unikatowe maści, które Selese przygotowywała w swej wiosce. Doskonale się dopełniały. Szły dalej, od jednego ciała do kolejnego, a myśli Selese skierowały się ku Reece’owi. Mimo wszystkiego, co ją otaczało, nie potrafiła przestać o nim myśleć. Odbyła długą drogę do Silesii jedynie po to, by go odnaleźć, by być z nim. Jednakże los rozdzielił ich zbyt szybko, ta wstrętna wojna pchnęła ich w przeciwnych kierunkach. W każdej chwili zastanawiała się, czy Reece jest bezpieczny. Zastanawiała się, gdzie dokładnie się znajduje. A przy każdym trupie, którego mijała, rzucała szybkie, przerażone spojrzenie na twarz, modląc się, by nie był to Reece. Ściskało ją w dołku przy każdym ciele, do którego podchodziła, dopóki go nie przewróciła, nie ujrzała twarzy i nie przekonała się, iż to nie on. Za każdym razem oddychała z ulgą. Jednak z każdym krokiem dręczył ją niepokój, lękała się nieustannie, iż dostrzeże go wśród rannych – albo, co gorsza, wśród martwych. Nie wiedziała, czy mogłaby żyć dalej, gdyby tak się zdarzyło. Postanowiła go odnaleźć, żywego czy martwego. Odbyła niezwykle daleką wędrówkę i nie zamierzała zawrócić, nim nie dowie się, co się z nim stało. - Nie widziałam ani śladu Godfreya – rzekła Illepra, kopiąc leżące na jej drodze kamienie. Illepra mówiła o Godfreyu od czasu do czasu odkąd opuściły Silesię i było oczywiste, iż się w nim zadurzyła. - Ani ja – powiedziała Selese. Ich rozmowy nieustannie tak wyglądały, obie były zauroczone dwoma braćmi – Reece’em i Godfreyem – którzy nie mogliby się bardziej od siebie różnić. Selese nie pojmowała, co też Illepra widziała w Godfreyu. Zdawał się jej być jedynie pijaczkiem, wesołkiem, którego nie należało brać na poważnie. Był wesoły i zabawny, i z pewnością bystry. Nie był jednak mężczyzną, jakiego pragnęła Selese. Selese pragnęła mężczyzny prawdomównego, poważnego, pełnego pasji.

Pragnęła mężczyzny, który był uosobieniem męstwa, honoru. Reece był tym, którego szukała. - Po prostu nie pojmuję, jak mógłby przetrwać coś takiego – rzekła ze smutkiem Illepra. - Kochasz go, prawda? – spytała Selese. Illepra spłoniła się i odwróciła. - Ani słowa nie rzekłam o miłości – rzekła, broniąc się. – Po prostu martwię się o niego. Jest mi przyjacielem. Selese uśmiechnęła się. - Ach tak? Dlaczego zatem nie przestajesz o nim mówić? - Nie przestaję? – spytała zaskoczona Illepra. – Nie zdawałam sobie z tego sprawy. - Owszem, bez ustanku. Illepra wzruszyła ramionami i zamilkła. - Przypuszczam, iż coś mnie do niego przyciąga. Są chwile, w których doprowadza mnie do szaleństwa. Nieustannie wyciągam go z karczm. Za każdym razem przyrzeka mi, iż tam nie powróci. Lecz zawsze powraca. Jak słowo daję, doprowadza mnie do szału. Spuściłabym mu lanie, gdybym mogła. - To dlatego tak niecierpliwie próbujesz go odnaleźć? – spytała Selese. – Żeby spuścić mu lanie? Tym razem to Illepra się uśmiechnęła. - Sądzę, że nie – rzekła. – Być może chcę także go uściskać. Obeszły wzniesienie i natknęły się na silesiańskiego żołnierza. Leżał pod drzewem, jęcząc. Miał złamaną nogę. Selese, rzuciwszy na niego doświadczonym okiem, potrafiła dostrzec to z daleka. Nieopodal, przywiązane do drzewa były dwa rumaki. Selese i Illepra pospieszyły do niego. Gdy Selese poczęła opatrywać jego ranę, głębokie rozcięcie w udzie, nie mogła się powstrzymać przed zadaniem pytania, które zadawała każdemu napotkanemu żołnierzowi: - Czy widziałeś któregoś z członków rodziny królewskiej? – spytała. – Widziałeś Reece’a?

Wszyscy, których pytała do tej pory, odwracali się i kręcili głową, nie patrząc na nią, i Selese tak przywykła do rozczarowania, iż spodziewała się przeczącej odpowiedzi. Lecz ku jej zdumieniu żołnierz skinął głową. - Nie jechałem z jego ludźmi, pani, lecz owszem, widziałem go. Oczy Selese błysnęły podnieceniem i nadzieją. - Żyje? Jest ranny? Wiesz, gdzie jest? – spytała, zaciskając dłoń na nadgarstku mężczyzny. Jej serce biło coraz szybciej. Skinął głową. - Owszem. Wyruszył na specjalną misję. By odzyskać Miecz. - Jaki miecz? - Jaki? Miecz Przeznaczenia. Wpatrywała się w niego z podziwem. Miecz Przeznaczenia. Miecz, o którym mówią legendy. - Gdzie? – spytała rozpaczliwym tonem. – Gdzie on jest? - Wyruszył ku Wschodniemu Przejściu. Wschodnie Przejście, pomyślała Selese. Leżało ono hen, daleko stąd. Nie ma możliwości, by dotarły tam pieszo. Nie w tym tempie. A jeśli Reece tam jest, z pewnością znajduje się w niebezpieczeństwie. Z pewnością jej potrzebuje. Gdy skończyła opatrywać żołnierza, rozejrzała się i spostrzegła dwa wierzchowce przywiązane do drzewa. Zważywszy na złamaną nogę mężczyzny, nie będzie na nich już jeździł. Te dwa rumaki będą dla niego bezużyteczne. A wkrótce zdechną, jeśli ktoś się nimi nie zajmie. Żołnierz spostrzegł, iż Selese patrzy na zwierzęta. - Weźcie je, pani – zaproponował. – Mnie się nie przydadzą. - Lecz to twoje zwierzęta – rzekła. - Nie mogę ich dosiadać. Nie w takim stanie. Wam się przydadzą. Zabierz je i odnajdź Reece’a. Stąd to długa droga, nie dotrzesz tam pieszo. Ogromnie mi pomogłaś. Nie zginę tu. Wody i jadła starczy mi na trzy dni. Odnajdą mnie. Patrole nieustannie tu krążą. Weź je i jedź. Selese schwyciła go za przegub dłoni, przepełniona wdzięcznością. Odwróciła się do Illepry, podjąwszy decyzję.

- Muszę wyruszyć i odnaleźć Reece’a. Wybacz. Są tutaj dwa rumaki. Weź drugiego, dokądkolwiek zamierzasz się udać. Muszę przemierzyć Krąg, dotrzeć do Wschodniego Przejścia. Wybacz, lecz muszę cię opuścić. Selese dosiadła konia i ze zdumieniem spostrzegła, iż Illepra spieszy naprzód i wsiada na grzbiet drugiego zwierzęcia. Illepra pochyliła się i swym krótkim mieczem odcięła sznury, którymi zwierzęta przywiązane były do drzewa. Odwróciła się do Selese i uśmiechnęła. - Naprawdę sądziłaś, iż po tym wszystkim, co razem przeszłyśmy, pozwolę, byś jechała sama? Selese uśmiechnęła się. - Raczej nie – odrzekła. Kopniakiem pogoniły konie i wyruszyły, pędząc drogą na wschód, w kierunku – modliła się Selese – Reece’a.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Gwendolyn skuliła się, przyciskając podbródek do piersi, chroniąc się przed wiatrem i śniegiem. Przemierzała niemające końca pola bieli z Alistair, Steffenem i Abertholem u boku oraz Krohnem przy nodze. Maszerowali od wielu już godzin, odkąd przekroczyli Kanion i wkroczyli do Nibyświata. Gwen była wykończona, bolały ją mięśnie i brzuch. Od czasu do czasu przeszywał ją ostry ból, gdy dziecię w jej łonie poruszało się. Znajdowała się w świecie bieli, w którym śnieg spadał z niesłabnącą siłą, wciskając się do oczu, a to, co dostrzegali na widnokręgu, nie niosło pocieszenia. Nic nie zakłócało monotonii krajobrazu; Gwen miała wrażenie, iż zmierza ku samym krańcom świata. Oziębiło się i mimo futra, które miała na sobie, Gwen czuła zagnieżdżający się w jej kościach chłód. Dłonie już jej skostniały. Spojrzała na bok i spostrzegła, iż pozostali także drżą, walcząc z zimnem. Zaczęła się zastanawiać, czy nie popełniła ogromnego błędu, zapuszczając się tutaj. Nawet jeśli Argon tu jest, jak odnajdą go bez żadnych oznaczeń na widnokręgu? Nie prowadził tędy żaden szlak, żadna ścieżyna i rozpacz narastała w Gwen coraz bardziej, gdyż nie miała pojęcia, dokąd zmierzają. Wiedziała jedynie, iż oddalają się od Kanionu i podążają coraz dalej na północ. Nawet jeśli odnajdą Argona, jakim sposobem mieliby go uwolnić? Czy w ogóle można tego dokonać? Gwen czuła, iż zapuściła się w miejsce, w którym żaden człowiek winien nigdy nie postawić stopy, nadprzyrodzone miejsce przeznaczone dla czarnoksiężników, druidów i tajemniczych sił magii, których nie pojmowała. Miała wrażenie, iż wkroczyła w niedozwolone miejsce.

Gwen poczuła kolejne przeszywające uderzenie bólu, gdy dziecię obracało się raz po raz. Tym razem ból był tak silny, iż niemal nie mogła oddychać i lekko się zatoczyła. Pomocna dłoń schwyciła jej nadgarstek i pomogła utrzymać równowagę. - Pani, czy wszystko dobrze? – spytał Steffen, stając szybko u jej boku. Gwen zamknęła oczy, wzięła głęboki oddech i skinęła głową w odpowiedzi. Oczy zaszły jej łzami z bólu. Zatrzymała się na chwilę, położyła dłoń na brzuchu i czekała. Jej dziecię z pewnością nie radowało się, iż znalazło się w tej krainie. Podobnie jak Gwen. Stała w bezruchu kilka chwil, oddychając głęboko, aż w końcu ból ustąpił. Po raz kolejny zastanowiła się, czy niesłusznie postąpiła, zapuszczając się tutaj; lecz pomyślała o Thorze i jej pragnienie ocalenia go przysłoniło wszystkie inne. Ruszyli w dalszą wędrówkę, a gdy ból ustąpił, Gwendolyn lękała się nie tylko o swe dziecię, lecz także o pozostałych. Nie wiedziała, jak długo wytrwają w tych warunkach; nie wiedziała nawet, czy mogą jeszcze w ogóle zawrócić. Utknęli tu, na nieznanych, bezkresnych ziemiach, bez żadnych drogowskazów. Niebo zabarwione było fioletowym światłem, które rzucał na wszystko bursztynowo-fioletową poświatę. Gwen czuła się przez to tylko bardziej zdezorientowana. Nie było tu ani dnia, ani nocy. Jedynie niekończący się marsz w nicość. Aberthol się nie mylił: w istocie był to inny świat, otchłań śniegu i pustki, najbardziej opuszczone miejsce, jakie kiedykolwiek widziała. Gwendolyn przystanęła na chwilę, by złapać oddech, a wtedy poczuła ciepłą, niosącą ukojenie dłoń na swym brzuchu. Zaskoczyło ją to ciepło. Odwróciła się i ujrzała Alistair, stojącą obok i przyglądającą się jej z troską. - Nosisz w sobie dziecię – rzekła. Było to bardziej stwierdzenie niż pytanie.

Gwendolyn spojrzała na nią, zaskoczona, iż Alistair to wiedziała, tym bardziej, że jej brzuch nadal był płaski. Nie miała jednak już siły trzymać tego dłużej w tajemnicy. Przytaknęła. Alistair skinęła w odpowiedzi głową. - Skąd wiedziałaś? – spytała Gwen. Lecz Alistair jedynie przymknęła powieki i wzięła głęboki oddech, trzymając dłoń na brzuchu Gwen. Gwen koiło to uczucie i czuła, jak w jej ciele rozchodzi się uzdrawiające ciepło. - To potężne dziecię – rzekła Alistair, nie otwierając oczu. – Lęka się. Lecz jest zdrów. Wszystko będzie w porządku. Rozpędzam teraz jego lęki. Gwendolyn czuła, jak przepływają przez nią fale światła i ciepła. Wkrótce poczuła, że w pełni odzyskuje siły. Gwen ogarnęła wdzięczność i miłość do Alistair; w niewytłumaczalny sposób czuła się jej bliska. - Nie wiem, jak mam ci dziękować – rzekła Gwendolyn, prostując się, czując na powrót niemal jak uprzednio. Alistair cofnęła dłoń i opuściła skromnie głowę. - Nie masz mi za co dziękować – odrzekła. – Tym się zajmuję. - Nie rzekłaś ani słowem, że jesteś przy nadziei, pani – rzekł surowo Aberthol. – Gdybym o tym wiedział, nigdy nie poparłbym tej wyprawy. - Pani, nie miałem pojęcia – powiedział Steffen. Gwendolyn, nieco przesądna, wzruszyła ramionami, nie chcąc, by tyle uwagi poświęcano jej dziecku. - A kto jest ojcem? – spytał Aberthol. Gwen towarzyszyły mieszanie odczucia, gdy wyrzekła słowo: - Thorgrin. Gwen była rozdarta. Ogarniało ją poczucie winy za to, co uczyniła Thorowi, za to, w jaki sposób się rozstali; nie wiedziała także, co sądzić o pochodzeniu dziecka. Przywołała w pamięci twarz Andronicusa i przeszedł ją dreszcz. Aberthol skinął głową. - Doskonałe pochodzenie – rzekł. – Nosisz w sobie wojownika.

- Pani, oddałbym życie, by chronić twe dziecię – powiedział Steffen. Krohn podszedł do niej, przysunął łeb do jej brzucha i polizał go kilkakrotnie, skomląc. Gwen poruszyła ich dobroć i wsparcie. Nagle Krohn odwrócił się i zaskoczył ich, warcząc zajadle. Postąpił kilka kroków naprzód w oślepiająco biały śnieg, zjeżywszy sierść na grzbiecie. Spoglądał w śnieg, nie zważając na nich. Gwen i pozostali spojrzeli po sobie, zaintrygowani. Gwen spojrzała uważnie w śnieg, lecz nic nie dostrzegła. Nigdy wcześniej nie słyszała, by Krohn warczał w taki sposób. - Co tam jest, Krohn? – spytała nerwowo. Krohn nie przestawał warczeć, posuwając się z wolna do przodu, cal za calem. Gwen, zdenerwowana, opuściła dłoń na zatknięty u pasa sztylet. Pozostali także położyli dłonie na swej broni. Czekali, patrząc. W końcu z oślepiająco białego śniegu wyłonił się tuzin jakichś stworzeń. Były przerażające, całkowicie białe, o dużych, żółtych ślepiach i czterech długich, żółtych kłach, większych niż wilcze. Stwory były większe niż Krohn, a każdy z nich miał dwa łby o długich kłach, wystających niemal na stopę. Wydawały z siebie przeciągły, niski, wściekły dźwięk, zbliżając się do nich w szerokim półkolu. - Lorki – rzekł trwożnie Aberthol, cofając się. Gwendolyn usłyszała charakterystyczny świst metalu, gdy Steffen dobywał swego miecza. Aberthol wyciągnął przed siebie swą laskę i trzymał ją w dwu dłoniach, a Alistair jedynie stała, wpatrując się w nie intensywnie. Gwendolyn zacisnęła mocno dłoń na sztylecie, gotowa oddać życie w obronie swego dziecka. Krohn nie tracił czasu: warcząc, rzucił się naprzód i zainicjował atak. Przyskoczył i zatopił kły w gardle lorka i choć stwór był większy, Krohn był zdeterminowany i przycisnął go do ziemi, cały czas warcząc. Odgłosy towarzyszące ich walce były przeraźliwe, gdy przetaczali się po ziemi. Wkrótce śnieg zabarwił się na czerwono, a Gwen z ulgą

spostrzegła, iż była to krew lorka. Krohn zwycięsko przyszpilił stwora do ziemi. Pozostałe lorki ruszyły do walki. Dwa z nich skoczyły na Krohna, a reszta rzuciła się prosto na Gwendolyn i pozostałych. Steffen przyskoczył naprzód, opuszczając miecz na lorka, który zmierzał w stronę Gwendolyn, i zdołał odciąć jeden z jego dwóch łbów. Odsłonił się jednak tym samym na atak i inny lork rzucił się na niego, i zatopił swe długie kły w jego ramieniu. Steffen krzyknął, a krew trysnęła dokoła. Stwór przycisnął go do ziemi. Gwendolyn rzuciła się naprzód i dźgnęła lorka w grzbiet sztyletem. Stwór wygiął się w pałąk i pisnął. Jedna szczęka zatopiona była nadal w ramieniu Steffena, lecz drugi łeb lorka odwrócił się i kłapnął na Gwen. Stwór wygiął grzbiet wystarczająco mocno, by Steffen mógł się spod niego wydostać i gdy Gwen wycofała się, trzymając sztylet w wyciągniętych, drżących dłoniach, Steffen chwycił swój miecz i pozbawił stwora obu łbów. Jeden z lorków obrał Alistair za cel i rzucił się naprzód; skoczył wysoko z zamiarem zatopienia swych kłów w jej gardle. Alistair stała jednak spokojnie na miejscu, niewzruszona, i uniosła przed siebie jedną dłoń; dobyło się z niej żółte światło. Jego strumień przeciął powietrze i uderzył lorka w pierś. Alistair przesunęła dłoń i stwór zawisł w powietrzu, jak gdyby zastygły. W końcu, po kilku chwilach w powietrzu, stwór padł u jej stóp, nieszkodliwy, martwy. Inny lork rzucił się na Aberthola. Ten uniósł swą laskę i uderzył stwora w powietrzu, jednocześnie usuwając mu się z drogi. Lork jednak natychmiast stanął na łapy i przyskoczył Abertholowi na plecy. Aberthol krzyknął, gdy lork zatopił kły w jego ramieniu i przyszpilił go twarzą do śniegu. Gwendolyn odwróciła się, by przyjść mu z pomocą, lecz Steffen ją uprzedził. Chwycił za swój łuk i wypuścił strzałę w paszczę stwora, nim ten zdołał sięgnąć odsłoniętej szyi Aberthola.

Wtedy Steffen odwrócił się, by wystrzelić w lorki przyciskające do ziemi Krohna, lecz nagła kurzawa uniemożliwiła mu obranie celu. Gwendolyn rzuciła się w kierunku Krohna. Dobyła swego sztyletu i dźgnęła jednego z lorków w grzbiet, a Krohn odwrócił się, przyskoczył i zatopił kły w gardle drugiego stwora. Steffen pospieszył naprzód i dźgnął lorka w drugi łeb, nim zdążył sięgnąć Krohna. W końcu wszystkie lorki były martwe. Zaległa cisza. Krohn, mocno poraniony, stanął na łapy i pokuśtykał w stronę Gwendolyn. Polizał jej dłoń, a następnie brzuch. Gwendolyn, roniąc łzy nad ranami Krohna, poruszona jego oddaniem, przyklęknęła przy nim i przeczesywała palcami jego futro. Czuła pod dłonią jego rany i widziała krew na swych palcach. Serce jej pękało. Alistair przyklęknęła przy Krohnie, położyła na nim dłonie, a gdy miękka, żółta poświata otoczyła jego ciało, Krohn podniósł na nią wzrok i polizał ją po twarzy. Jego rany zagoiły się. Alistair pomogła wstać Abertholowi, który niepewnie stanął na nogi. Wytrąceni z równowagi, odwrócili się i spojrzeli po sobie, a następnie przenieśli wzrok na tę rzeź, usiłując pojąć, co się stało. Wydarzyło się to tak szybko, iż Gwen ledwie była w stanie to wszystko ogarnąć myślą. Przypomniało jej to znów o niebezpieczeństwach, które tu na nich czyhały. - Pani, spójrz! – zawołał Steffen z ekscytacją w głosie. Gwendolyn obróciła się i spojrzała w stronę widnokręgu, i ujrzała, iż śnieżyca na chwilę ustaje. Niewielki promyk słońca z wolna przedarł się przez chmury, jak zwiastun nadziei na horyzoncie. Gdy wpatrywała się przed siebie, ku swojemu zdumieniu ujrzała nagle rysującą się na widnokręgu tęczę, która mieniła się wszystkimi możliwymi barwami. Gwen nigdy nie widziała podobnej: miast łuku, miała kształt koła, była pusta wewnątrz i unosiła się wysoko na nieboskłonie. Rozświetlała także otoczenie i Gwen po raz pierwszy mogła rozejrzeć się po okolicy.

- Tam – rzekła Gwen. – Widzicie tę grań? Tam kończy się ściana śniegu. Musimy tam dotrzeć. Napełnieni nową energią, przyspieszyli kroku. Szli równym krokiem w górę wysokiej grani. Gwen dyszała ciężko. Pomagali sobie wzajemnie, zajmując się swymi ranami. W końcu Aberthol zatrzymał się. - Nie pójdę już dalej – powiedział. - Ależ musisz – rzekła błagalnie Gwen. Podeszła do niego, zarzuciła swe ramię na jego, by pomóc mu wejść pod górę. Alistair podeszła i podtrzymała go z drugiej strony. Gwendolyn miała nadzieję, iż ich sytuacja się wyjaśni, gdy tylko dotrą na grań. Być może spostrzegą gdzieś Argona; albo chociaż jakieś oznakowanie, jakiś znak wskazujący im drogę. Wspinali się i wspinali, i w końcu dysząc ciężko dotarli na samą górę. Gwendolyn stanęła na szczycie wraz z resztą i spojrzała w dół. To, co ujrzała, wprawiło ją w niemałe zdumienie. W dole, rozciągając się daleko jak okiem sięgnąć, znajdowało się miejsce, jakiego nie widziała w całym swym życiu. Była to bezkresna dolina, nad którą rozpościerało się przejrzyste żółto-czerwone niebo. Nigdzie nie dostrzegła ani śladu śniegu. Miast tego pod niebem połyskiwała zamarznięta kraina. Wyglądało to na zamarznięte miasto, lecz miast budynków znajdowały się w nim wzgórki lodu przeróżnych kształtów i rozmiarów. Każdy z nich miał inną barwę – były tam fiolety, błękity, czerwienie i róże. Wszystkie migotały w słońcu tysiącami iskier. Było to zamarznięte miasto, najpiękniejszy widok, jaki Gwen kiedykolwiek widziała. Zdawało się nierealne. Gwen nie miała pojęcia, cóż to było za miejsce ani dokąd prowadziło. Lecz wyczuwała jego magiczny aurę, czuła, iż są tam uwięzione miejsce i czas. Wiedziała także – po prostu to wiedziała – iż gdzieś tam, w dole, był Argon.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Reece próbował utrzymać równowagę, przyciśnięty do ściany Kanionu, której trzymał się drżącymi rękoma z całych sił, patrząc z przerażeniem w dół przez ramię na spadającego jak kamień Kroga, krzyczącego i młócącego rękoma, aż zniknął we mgle. Reece stracił ducha. Krog z pewnością nie przeżył. Stracili już jednego nieocenionego legionistę i Reece nie potrafił odegnać od siebie myśli, iż to jego wina; wszak to on poprowadził ich tutaj, w dół. Ręce i nogi Reece’a trzęsły się i zastanawiał się, jak długo jeszcze się utrzyma – i jak długo utrzymają się pozostali. Miał wrażenie, iż nie wytrzymają długo – a on wciąż nie wiedział, czy dno w ogóle istnieje. Czy okazał nierozwagę, decydując się na to? Lecz nagle spotkało go miłe zaskoczenie – krzyki Kroga urwały się raptownie i zastąpił je dźwięk upadku. Było to coś jak łamane gałęzie, i to bliżej, niż Reece sobie wyobrażał. Był w szoku: czyżby Krog uderzył o dno? Czyżby było tak blisko? Zachęcony tym, Reece spojrzał w kłębiącą się mgłę, wiedząc, iż Krog nie jest wcale daleko. Może nawet, pomyślał Reece z nadzieją, przeżył. Być może coś złagodziło jego upadek. - KROG?! – zawołał Reece w dół. Odpowiedziała mu cisza. Reece podniósł wzrok i ujrzał pozostałych, Eldena, O’Connora, Convena, Indrę i Sernę. Przywarli do ściany urwiska trzęsącymi się rękoma i spoglądali w dół z takim samym wyrazem zdumienia i trwogi. Po drżeniu ich ciał, po rozpaczy malującej się na ich twarzach Reece poznał, iż oni także długo już nie wytrzymają. Czuł, iż jako na przywódcy spoczywa na nim obowiązek, by służyć im przykładem. - Dno Kanionu jest blisko! – krzyknął Reece, zbierając pewność w swym głosie. – Krog o nie uderzył. Nic mu nie będzie – nam także.

Wytrzymajcie jeszcze trochę, a znajdziemy się bezpiecznie na ziemi. Za mną! Reece ruszył spiesznie w dół. Ślizgały mu się dłonie, trzęsły kolana, lecz był zdecydowany dotrzeć na dół i dać innym przykład. Gdy myślał jedynie o sobie, było mu zbyt trudno; lecz na myśl o reszcie czerpał z nowych pokładów energii. Oddychając ciężko, Reece spojrzał w dół i skoncentrował się. Starał się przechodzić od jednego występu do drugiego; czasem miejsca starczało jedynie na jego palce. Na szczęście jego buty dawały mu oparcie, dzięki czemu mógł wciskać palce w wąskie szpary i zyskiwać siłę, której potrzebował, by wesprzeć swe ciało. Posuwał się w dół urwiska resztką sił, modląc się, by był to koniec. W końcu kłębiąca się mgła poczęła się unosić i gdy Reece spojrzał w dół, uradował się na widok ziemi. To naprawdę była ziemia! Niecałe dwadzieścia stóp pod nimi znajdowało się dno Kanionu. A tam, na podłożu które zdawało składać się z miękkich, jaskrawoturkusowych igieł sosnowych, leżał Krog, jęcząc i wijąc się. Reece odetchnął z ulgą. Krog żył. Gdy zbliżył się do ziemi, Reece był zaskoczony krajobrazem w dole: bardziej egzotycznego w życiu nie widział. Zdało mu się, iż znalazł się w zupełnie innym świecie. Zza kłębiastej mgły spostrzegał jedynie jego urywki, lecz z tego, co zdołał dostrzec, dno Kanionu porośnięte było sośniną o jaskrawooranżowych pniach i jaskrawoturkusowych igłach. Gałęzie drzew były fioletowe i złote, i zwisały z nich nieduże, ciężkie, połyskujące egzotyczne owoce. Podłoże wyglądało jak błoto. Gdy Reece’a od ziemi dzieliło już tylko kilka stóp, nie potrafiąc utrzymać się już chwili dłużej, zeskoczył ze ściany. Wylądował na podłożu, w które zapadł się na kilka cali. Spojrzał w dół i ujrzał dziwną, lepką substancję, nie do końca błoto, lecz i nie ziemię. Uradował się, mogąc ponownie postawić stopy na solidnym gruncie. Jego kompani poczęli iść w jego ślady i zeskakiwać ze ściany z wysokości kilku ostatnich stóp dzielących ich od ziemi, lądując obok niego.

Reece pospieszył ku Krogowi. Gdy się do niego zbliżał, zdjęła go nagła złość: Krog był mu solą w oku przez cały ten czas. Jednakże mimo tego Reece zdecydowany był nie traktować Kroga tak, jak on traktował jego. Postanowił wznieść się ponad to. Bez względu na to, na co Krog zasługiwał, przywódcy nie przystawało dopasowywać swego zachowania do takiego poziomu. Złośliwa zemsta może i była dobra dla chłopców – lecz nie dla mężczyzn. A nadszedł czas, by Reece porzucił swe młodzieńcze lata i stał się mężczyzną. Reece przyklęknął przy Krogu i przyjrzał mu się, zdecydowany mu pomóc. Krog jęknął, mrużąc oczy i wijąc się z bólu. - Moje kolano – syknął. Reece spojrzał w dół i wzdrygnął się, ujrzawszy sporą fioletową gałąź wbitą w kolano Kroga, wchodzącą z jednej strony i wychodzącą z drugiej. Reece’owi żołądek podszedł do gardła na ten widok; ból musiał być nie do zniesienia. - I jak? – spytał Krog. Reece zmusił się, by spojrzeć Krogowi w oczy spokojnie, z niewzruszoną pewnością, nie chcąc wpędzać go w panikę. - Widziałem znacznie gorsze rany – odparł Reece. – Nic ci nie będzie. Krog jednakże zdawał się mu nie dowierzać. Jego ciało rosił pot i patrzył na Reece’a oczyma, w których ten dostrzegł panikę. Jego oddech był szybki, płytki. - Posłuchaj, co ci rzeknę – upierał się Reece, kładąc dłonie po obu stronach jego twarzy. – Słyszysz mnie? Twe kolano się zagoi. Wierzysz mi? Oddech Kroga z wolna uspokoił się. Skinął głową w odpowiedzi. Pozostali podeszli do Reece’a i stanęli jak wryci, patrząc w dół. Reece był przekonany, iż patrząc na kolano Kroga są w takim samym szoku, jakiego on doświadczył. - Poszczęściło ci się, że żyjesz – rzekł do niego Serna. – Byłem przekonany, iż zginąłeś.

- Gałęzie złagodziły mój upadek – powiedział Krog. – Złamałem chyba z pół drzewa. Reece spojrzał w górę i spostrzegł, iż w istocie po jednej stronie drzewa gałęzie były odłamane. Krog próbował się poruszyć, lecz wykrzywił twarz w grymasie bólu i pokręcił głową. - Nie mogę zgiąć nogi. Nie mogę chodzić – rzekł, oddychając płytko. – Zostawcie mnie tutaj – dodał. – Na nic wam się teraz nie przydam. Reece pokręcił głową. - Czyś zapomniał o haśle, które nam przyświeca? – przypomniał mu. – Nikogo nie zostawiamy z tyłu. To nie czcze słowa. Żyjemy podług nich. Ani mi się śni cię tu zostawić. Reece przemyślał szybko sytuację i zwrócił się do reszty. - Elden, O’Connor, przytrzymajcie go – rozkazał władczym głosem. Obaj przyklęknęli i schwycili Kroga za ramię, dociskając go do ziemi. - Co robicie? – spytał Krog. Reece nie zawahał się; musiał mieć to z głowy. Pochylił się, schwycił gałąź wystającą z kolana Kroga, odłamał jeden jej koniec i przepchnął pozostałość przez drugą stronę, aż całkowicie wysunęła się z jego nogi. Krog wydał z siebie przeraźliwy krzyk. Z rany wytrysnęła krew, a Reece pochylił się i zatamował ją dłonią. Krog rzucał rękoma na boki. Indra pospieszyła do niego i oderwała kawałek tkaniny z końca swej koszuli, którym owinęła jego ranę. - A niech cię! – wykrzyknął Krog, wijąc się w bólu, wbijając palce w przedramię Reece’a. - Wszystko będzie dobrze – rzekł Reece. – Conven, wino. Conven zbliżył się, przechylił bukłak, który niósł ze sobą jeszcze z Silesii, chwycił podbródek Kroga i wlał mu trochę wina do gardła. Z początku Krogowi trudno było pić, lecz Conven trzymał go mocno, przymuszając do picia. Wreszcie oczy Kroga poczęły zachodzić mgłą i jego krzyki ucichły. Reece wiedział, iż mocny trunek zaczynał działać.

- Postawcie go na nogi – rzekł Reece, wstając. Elden i O’Connor podnieśli go, zarzuciwszy sobie jego ramiona na szyję. - Nie znoszę cię – jęknął Krog, na poły majacząc, obrzucając go gniewnym spojrzeniem. Reece wzruszył ramionami. Nigdy nie spodziewał się, że Krog go lubi; nie dlatego przyszedł mu z pomocą. - Nie szkodzi – rzekł. – Przynajmniej uratowaliśmy twą nogę. Reece odwrócił się i przyjrzał uważnie otoczeniu. Zaskoczyło i zdezorientowało go to, iż w istocie znalazł się na dole. Wszystko zdawało się takie obce, egzotyczne, jak gdyby od Kręgu oddzielało go wiele innych światów. Stali w gąszczu puszczy o jaskrawym listowiu, przez którą przepływały kłęby mgły. Tu i tam wznosiły się wysokie pagórki błota. Wyglądały jak duże, zeszpecone głazy wznoszące się z ziemi. Parowe źródła wytryskiwały z różnych otworów w ziemi, z sykiem wystrzelając w górę, budząc się bez żadnego ustalonego porządku. Powietrze wypełniały dziwne odgłosy: krakanie, gruchanie, warczenie i piski; brzmiało to tak, jak gdyby znaleźli się w samym środku zwierzęcego królestwa. Reece wytężył wzrok, patrząc we mgłę i usiłując coś dojrzeć, lecz niesłabnąca mgła nie pozwalała ujrzeć nic dalej niż na odległość dwudziestu stóp. Odgłosy zdawały się przez to jeszcze bardziej złowieszcze. Odwrócił się do reszty, którzy spojrzeli na niego, zadziwieni. - Dokąd teraz? – spytał Serna. Wszyscy skierowali swe spojrzenia na Reece’a i było jasne, iż widzą w nim przywódcę. Sam Reece także coraz bardziej zaczynał się tak czuć. - Musimy odnaleźć Miecz – odrzekł Reece. – I wydostać się stąd. - Ale Miecz może być wszędzie – powiedział Elden. - Nie widzimy nic dalej niż na odległość kilku stóp przed sobą – dodał O’Connor. – Nie ma tu żadnych szlaków, żadnych oznakowań. W jaki sposób mamy go odnaleźć?

Reece obrócił się i rozejrzał. Zdał sobie sprawę, iż mieli rację. Lecz to nie powstrzyma go przed podjęciem próby. - Cóż, jedno wiem na pewno – rzekł. – Nie znajdziemy go, stojąc w miejscu. Ruszajmy. - Lecz dokąd? – spytała Indra. Reece obrał kierunek i ruszył przed siebie. Usłyszał, jak pozostali idą w jego ślady, z przestrachem dobywając mieczy. Żałował, iż nie może im rzec, dokąd idą. Prawdą był, iż sam nie miał najmniejszego pojęcia.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Kendrick, Erec, Bronson i Srog maszerowali przed tysiącami swych żołnierzy z nadgarstkami skrępowanymi sznurem, wiedzieni przez swych imperialnych przeciwników. Wszyscy byli teraz jeńcami. Kendrick wrzał z wściekłości i upokorzenia. Podniósł wzrok i spojrzał na Tirusa, który zadowolony z siebie jechał ramię w ramię z imperialnym dowódcą. Kendrick poprzysiągł zemstę. Tirus przechytrzył ich, lecz udało mu się to dzięki zdradzie. Takie zwycięstwo w oczach Kendricka nie było żadnym zwycięstwem. Tirusowi brakowało honoru. A Kendrick wolałby zginąć, niż splamić swój honor. Jednakże w takim oto położeniu teraz wszyscy się znaleźli, najświetniejsi wojownicy MacGila oraz McCloudowie Bronsona – na łasce wroga, młodszego brata ojca Kendricka, który całe swe życie dążył do pozbawienia władzy swej rodziny i uzurpowania sobie tronu. Tirus wywęszył swą szansę w najeździe Andronicusa. Znając zwyczaje Andronicusa, Kendrick wiedział, iż skończy się to dla Tirusa źle. Gdyby tylko Tirus to dostrzegł, gdyby tylko widział, na jak krótką chwilę jego zdrada przyniesie mu korzyści. Kendrick nie znosił się poddawać. Lecz z jego punktu widzenia nie było to poddanie się, a jedynie odwleczenie. Jednego dnia znajdą inny sposób, by ich pokonać. Tirus obiecał traktować ich zgodnie z zasadami honoru, jako jeńców wojennych. Kendrick zawierzył mu w tym przypadku; nie wyobrażał sobie, by Tirus mógł upaść tak nisko i splamić te resztki honoru, które mu jeszcze pozostały. Jeśli wojna ustanie i Andronicus w istocie pozwoli, by Tirus objął rządy nad częścią Kręgu, Kendrick wierzył, iż Tirus będzie traktował ich sprawiedliwie. Być może zmusi ich, by mu służyli. A pewnego dnia, gdy Tirus będzie się tego najmniej spodziewał, Kendrick zbierze mężczyzn, by powstali i go zwyciężyli.

Lecz jeśli Andronicus zdradzi Tirusa – któż wie, co może spotkać Kendricka i jego ludzi. Wspomnienia tego, jak Andronicus traktował ich w Silesii, były wciąż żywe w pamięci Kendricka. Dlatego też miał się na baczności, rozglądając się za każdą możliwością ucieczki. Maszerowali od wielu godzin i Kendrick zdołał po cichu nie raz przedyskutować to z Erekiem, Bronsonem i Srogiem, i wszyscy przystali na to, iż zbiegną, o ile zdołają uwolnić swych ludzi. - Jak sądzisz, dokąd nas prowadzą? – spytał idący obok Kendricka Bronson. Kendrick spojrzał na rozciągające się przed nimi zimne, opustoszałe ziemie. W oddali spostrzegł ogromny obóz imperialny, a pośrodku rozległy, pusty teren, odgrodzony od reszty. Wyglądał na jakiegoś rodzaju zagrodę. Kendrick pojął, iż to właśnie tam zmierzają. - Potrzymają nas tam, póki Andronicus nie zarządzi inaczej – odparł Kendrick. –Jesteśmy teraz jego zdobyczami wojennymi. - Chyba że zdecyduje się nas zabić – dodał Erec. - Przecież Tirus dał nam swe słowo – rzekł Bronson. - Słowo Tirusa nie jest wiele warte – wtrącił Srog. - Czy popełniliśmy zatem błąd, poddając się? – spytał Bronson. Kendrick myślał nad tym samym. - Walka w zasadzce oznaczałaby pewną śmierć. Teraz przynajmniej mamy szansę. Jeden z żołnierzy Imperium szarpnął mocno Kendricka. Szli dalej naprzód, ku odległemu obozowi więziennemu. - Twa małżonka nas wydała – rzekł Kendrick do Bronsona. – To ona podstępem nakłoniła Thora, by oddał się w ręce Andronicusa. Bronson wykrzywił się. - Masz rację – odparł. – Tak było. Lecz Luanda jest także twą siostrą. Znasz ją równie dobrze, jak ja. Kendrick pokręcił głową. - Jest mą przyrodnią siostrą – poprawił go. – Lecz, owszem, znam ją. Jest zbyt ambitna. Co też cię w niej urzekło? Bronson wzruszył ramionami.

- Nasze małżeństwo zostało zaaranżowane przez naszych ojców. Przez twego ojca. Tak czy inaczej, muszę przyznać, iż zapałałem do niej uczuciem. Wbrew wszystkiemu, ma także dobrą stronę. W głębi duszy jest dobra. Chyba pomimo wszystko zmuszony jestem przyznać, iż nadal ją kocham. Wciąż żywię nadzieję, iż odkupi swe winy. - Kochasz ją? – spytał Srog, wzburzony. – Po tym, jak nas wszystkich zdradziła? Bronson wzruszył ramionami. Żałował, iż nie może udzielić innej odpowiedzi, lecz tak właśnie czuł. - Wiem, iż jej uczynki były straszliwe – rzekł. - Lecz wiem także, iż w głębi jej duszy tkwi niewielka cząstka, która zdolna jest odkupić się. Luanda jest zbyt ambitna i padła ofiarą swego własnego charakteru. Lecz może się zmienić. Erec pokręcił głową. - A do czasu, aż to nastąpi – jak wielu naszych ludzi będzie musiało zginąć? Bronson zamilkł. Co oczywiste, mieli rację i po części przyznawał im słuszność. Chciałby nienawidzić Luandy, po prostu wymazać swe uczucie do niej. Musiał jednakże przyznać, iż w głębi duszy nadal, mimo wszystko, kochał ją. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek jeszcze ją ujrzy, czy ona jeszcze w ogóle o niego dba. Spojrzał w dół i przyjrzał się swej ręce, kikutowi, i przypomniał sobie, iż stracił dłoń, broniąc Luandy przed gniewem swego ojca. Czyżby ta strata była daremna? W końcu ogromna grupa zatrzymała się, a żołnierze Imperium poczęli kierować ich do zagrody. Jadący obok Tirusa dowódca imperialny, siedząc wyprężony na swym wierzchowcu, spojrzał w dół na Kendricka, Ereca, Bronsona i Sroga. W obozie zaległa cisza, a wszyscy zatrzymali się i przyglądali. Kendrick i reszta stali, podniósłszy wzrok, spokorniali, jak zwykli więźniowie.

- Dzisiejszą noc ty i twoi ludzie spędzicie w tym obozie więziennym – oznajmił generał grzmiącym głosem. – A o brzasku zostaniecie straceni. Stłumione okrzyki oburzenia rozeszły się wśród MacGilów i Kendrick, w szoku, spostrzegł, iż on także wydał z siebie krzyk. Tirus odwrócił się i spojrzał na dowódcę. Sam zdawał się zaskoczony, a jego czterech synów, których konie poruszały się niespokojnie obok niego, wyglądało na równie zaniepokojonych. - Ależ panie, nie taki był nasz układ – rzekł Tirus do dowódcy. – Ci ludzie mieli być moimi jeńcami i miałem z nimi uczynić, co mi się podoba. Przyrzekliście, iż nie wyrządzicie im żadnej krzywdy. Dowódca odwrócił się i spojrzał na niego. - Imperium nie zawiera z nikim żadnych układów. Przemawiam w imieniu samego Andronicusa. Macie szczęście, iż pozostawiliśmy was przy życiu. Chyba że zmieniłeś zdanie i ty oraz twoi ludzie pragniecie zginąć razem z nimi? Tirus poczerwieniał i spuścił wzrok na ziemię. Zdawał się zawstydzony i zbity z pantałyku. Zamilkł jednakże, pojmując, iż to Imperium ma przewagę. Kendrick zawrzał ze złości. Jakże wielkim głupcem okazał się, zawierzając po raz kolejny Tirusowi i zgadzając się na kapitulację! Teraz wiedział, iż powinien był walczyć tam na śmierć i życie. Zginęliby wszyscy, lecz przynajmniej polegliby z honorem, jak wojownicy, w boju. - Damy wam wybór – zagrzmiał dowódca, spoglądając na Kendricka, Ereca, Bronsona i Sroga. – Stracimy albo was, przywódców, albo miast tego setkę waszych ludzi, a wy przeżyjecie. Kto odda swe życie? Wy czy wasi ludzie? Nie zawahawszy się ani przez sekundę, Kenrick, Erec, Bronson i Srog odrzekli dumnie jednym głosem: - My. Stali, milcząc dumnie i wyzywająco patrząc przeciwnikowi w oczy. Żaden z nich nie zawahał się ani przez chwilę.

Dowódca imperialny skinął głową w odpowiedzi i spojrzał na nich z podziwem. - Prawdziwi wojownicy. Spodziewałem się, iż taką właśnie decyzję podejmiecie. Dziś porozmyślajcie nad swą ostatnią nocą. Jutro gotujcie się na spotkanie ze stwórcą. *

Erec, Kendrick, Bronson i Srog stali w ciemnej nocy w swej własnej niewielkiej zagrodzie, z dala od pozostałych więźniów. Każdy z nich przywiązany był tyłem do pala w odległości kilku kroków od siebie. Trzymano ich z dala od pozostałych, przygotowano do stracenia. Większość więźniów stała za ogrodzeniem, w rozległej zagrodzie jakieś sto jardów dalej. Patrząc na nich, Erec czerpał przynajmniej pociechę z faktu, iż jego ludzie przeżyją. Nim ich rozdzielono, przez całą noc tysiące ich ludzi podchodziło do nich, odwodząc od podjętej decyzji, błagając, by nie ginęli za nich. Rzecz zrozumiała, Erec i pozostali, choć poruszeni ich propozycjami, ani myśleli usłuchać. Byli ludźmi honoru i jeśli ktoś musiał zginąć, zamierzali się poświęcić. Erec nie żałował ani przez chwilę. Żałował jedynie, iż nie otrzymał szansy rozsupłać sznurów, dobyć oręża i polec w wielkiej bitwie, o czym zawsze marzył. Lecz do tego doprowadził go szereg zdrad: Luanda zdradziła Thora, a Tirus ich. Wszyscy byli zbyt ufni i teraz przyszło im za to zapłacić. Ereca zawsze zdumiewało, iż nie dla wszystkich honor był tak ważki, jak dla niego. On sam wolałby zginąć, aniżeli kogoś zdradzić; dla niego honor cenniejszy był niż życie. Erec stał przywiązany do pala, wpatrując się w rozgwieżdżone niebiosa. Nieopodal niego znajdowali się Kendrick, Bronson i Srog. Erec nie wypuścił się nigdy na drugą stronę Pogórza, na ziemie McCloudów, i gwiazdy tutaj zdały mu się inne. Panował tu chłód, ziemia był twarda, a temperatura spadała. W okolicy hulała wichura,

którą czuł w kościach. Lecz Erec nie zadrżał. Patrzył w niebo i rozmyślając o swoim dobiegającym końca czasie na ziemi, wspominał swą jedyną prawdziwą miłość: Alistair. Czy jeszcze kiedykolwiek ją ujrzy? Serce Ereca wezbrało dumą, gdy Alistair rzekła mu, iż będzie towarzyszyła Gwendolyn do Nibyświata, by ją chronić. Był to zaszczyt przystający jego przyszłej małżonce i kochał ją za to jeszcze mocniej. Zarazem jednak troskał się o nią. Czy powróci z Nibyświata? Wiedząc, iż o brzasku czeka go śmierć, Erec zrozumiał, iż jego oczy już nigdy na niej nie spoczną i ta myśl zabolała go. Była to jedyna rzecz, której żałował; oddałby wszystko, by tylko ujrzeć ją jeszcze jeden, ostatni już raz. Erec rozejrzał się i spostrzegł, iż zagroda była słabo strzeżona, wartę trzymało ledwie dwóch żołnierzy. Nie było to pozbawione sensu: Imperium nie potrzebowało więcej strażników – byli wszak przywiązani do pali, pozbawieni oręża, a ich armia znajdowała się w osobnym więzieniu. Z nadejściem ranka i tak wszyscy będą martwi. Erec po raz kolejny szarpnął się, próbując uwolnić się ze sznurów; nie miał jednak miejsca na manewry, ani cala. Gdy wpatrywał się w noc, kątem oka dostrzegł jakiś szybko się poruszający kształt. Z początku myślał, iż mu się przywidziało, lecz gdy przyjrzał się uważniej, dostrzegł jakąś sylwetkę przemieszczającą się w ciemności, prześlizgującą się dokoła ogrodzenia. Erec był zdezorientowany, łamiąc sobie głowę nad tym, kto tam jest i co też zamierza uczynić. Wytężył wzrok, wpatrując się w ciemność, i zdołał dostrzec postać, gdy na chwilę oświetliła ją pochodnia. Erec ujrzał zbroję ludzi Tirusa i ozdobiony herbem rodowym Tirusa napierśnik. Nim Erec zdołał to wszystko pojąć, ujrzał jak postać wyłania się ukradkiem z ciemności, prześlizguje ku bramie, wyciąga sztylet zza pasa i podrzyna gardła obu wartowników. Dwa krótkie jęknięcia przerwały ciszę i żołnierze osunęli się na ziemię martwi.

Postać przecięła sznury, pchnęła ogrodzenie, rozejrzała się ukradkiem na boki, upewniając się, iż nikt nie patrzy, po czym ruszyła prosto ku Erecowi, dzierżąc w dłoni wciąż ociekający krwią sztylet. Erec psyknął, zwracając uwagę Kendricka, Bronsona i Sroga, którzy odwrócili się i spojrzeli. Erec przyglądał się zbliżającej się sylwetce jak sparaliżowany, zastanawiając się, któż to i co tu robi. Kim był człowiek, który ukatrupił właśnie dwóch żołnierzy imperialnych? Czemu pędził tak w ich stronę? Czy ich także zamierzał pozbawić życia? Postać obeszła go od tyłu i szybkim ruchem przecięła krępujące jego ręce i nogi sznury. Erec zatoczył się naprzód, rozmasowując nadgarstki w miejscach, w których wżynały się w nie pęta. Erec odwrócił się zdumiony i patrzył, jak mężczyzna przecina również sznury krępujące Kendricka, Bronsona i Sroga. Zwrócili się wszyscy ku niemu, a on uniósł zasłonę hełmu. Chłopak, liczący sobie nieco ponad szesnaście lat, wpatrywał się w nich przeszywającym spojrzeniem orzechowych oczu. Kręcone brązowe włosy opadały mu na uszy. Wyglądał jak Tirus. Ryzykował własnym życiem, by ich uwolnić, i uśmiercił dwóch żołnierzy Imperium, a Erec nie pojmował, dlaczego to uczynił. - Kim jesteś? – spytał Erec. - Jestem Matus – odrzekł. – Najmłodszy z czterech synów Tirusa. - Dlaczego nas uwolniłeś? – spytał Kendrick. Matus pokręcił głową z powagą. - Nie zgadzam się z tym, jak postąpił mój ojciec – odrzekł. – My, MacGilowie, mamy różne zdania, lecz jako rycerze i wojownicy musimy dotrzymywać danego słowa. Honor to jedyne, co mamy i mimo tego, co może uczynić mój ojciec, ja żyję dla mego słowa i za nie zginę. Mój ojciec dał wam swe słowo. Jeśli on nie zamierza go dotrzymać, ja to uczynię. Przyrzekł trzymać was jako jeńców, nie zabić, i ja naprawię szkody, które wyrządził. Jesteście wolni. Zabierzcie swych ludzi i odejdźcie. Tylko żywo, przed pierwszym słońcem. Erec przyglądał mu się z otwartymi ustami, nie dowierzając.

- Gdy twój ojciec obudzi się i ujrzy, iż uciekliśmy, z pewnością cię obwini – rzekł Erec. Matus wzruszył ramionami. - Chcę, byście przeżyli. Miło was wspominam – rzekł do Kendricka. – Z dni naszej młodości. Pragnąłbym wyprzeć stąd Imperium i raz jeszcze ujrzeć, jak MacGilowie się jednoczą, jak dawniej. Pragnąłbym, by Wyspy Górne odzyskały swą dawną pozycję w Kręgu. Nie podzielam pragnień mego ojca, by zasiąść na tronie. Brzydzę się polityką. Erec skinął głową z wielkim szacunkiem. - Jesteś świetniejszym wojownikiem, niż wskazywałyby na to twoje lata – rzekł Erec. – Przysporzyłeś sobie wiele chluby tej nocy. - Nigdy tego nie zapomnimy – powiedział Kendrick. - Nie jesteście mymi dłużnikami – rzekł Matus. – Weźcie swych ludzi i odejdźcie daleko stąd. Na Wyspy Górne. Nasz zamek jest teraz pusty. Tam nie dosięgnie was Andronicus. Kendricka poruszyła jego propozycja, lecz powoli pokręcił głową. - Płynie w tobie prawdziwa, szlachetna krew – rzekł Kendrick. – Pamiętam cię bardzo dobrze. Inny byłeś od reszty, od twego ojca. Płynie w tobie krew mojego ojca. Jednakże nie możemy przyjąć twej propozycji. - Dlaczego? – spytał Matus. - Wasze wyspy być może i byłyby bezpiecznym schronieniem – wyjaśnił Erec. – Lecz nie po to przyszliśmy na ten świat. Narodziliśmy się, by walczyć, nie by się kryć, i walczyć będziemy. - Lecz nie zwyciężycie – powiedział Matus. - Tutaj może i nie – rzekł Kendrick. – I nie tej nocy. To prawda, wróg przewyższa nas liczebnie. Lecz przegrupujemy się i będziemy walczyć innego dnia. Dołącz do nas. Matus zawahał się. - Dołącz do nas – dodał Bronson. – Tutaj i tak nie znajdziesz już bezpiecznego schronienia. Matus potrząsnął głową.

- Com uczynił, tom uczynił – rzekł. – Niczego nie żałuję. Stanę przed mym ojcem i przyjmę jakąkolwiek karę dla mnie orzeknie. Takie mam zwyczaje. Ja także przed niczym nie uciekam. A teraz idźcie. Erec, w którym młody wojownik wzbudził podziw, postąpił naprzód, spojrzał mu z powagą w oczy i zacisnął dłoń na jego ręce. Kendrick, Bronson i Srog poszli w jego ślady. - Żywię nadzieję, iż jeszcze się spotkamy, kuzynie – rzekł Kendrick. Erec, Kendrick, Bronson i Srog odwrócili się raptownie i puścili biegiem przez noc, chwytając po drodze broń zabitych żołnierzy. Przecinali mrok, pędząc ku swym ludziom. Erec nie posiadał się z radości. Jego modlitwy zostały wysłuchane. Uwolnią swych ludzi, zbiorą armię i przeżyją, by walczyć innego dnia.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Andronicus pędził galopem przez równinę ze swym synem Thornicusem u jednego boku, czarnoksiężnikiem Rafim – u drugiego, i McCloudem, który jechał za nim. Za nimi podążały dziesiątki tysięcy oddanych imperialnych żołnierzy. Zmierzali, pełni werwy, ku Wysokiej Osadzie, najwyżej położonym mieście, wzniesionym na najwyższym szczycie Pogórza. Andronicus widział je przed sobą, na widnokręgu, połyskujące w promieniach wczesnorannego słońca – najwyżej położone miasto w Kręgu, rozciągające się po obu stronach Pogórza, ostatnia twierdza McCloudów. Żołnierze McClouda wylewali się z niego, ośmielając się mu przeciwstawić. Nie mógł się doczekać, aż rozniesie ich w pył. Andronicus spodziewał się, iż wszyscy McCloudowie poddadzą się wtedy, gdy uczynił to McCloud; i tak by było, gdyby nie ten podżegacz, Bronson. Przemierzył stronę Kręgu McClouda i zwołał swych ludzi, a teraz tysiące ich zbierały się raz jeszcze przeciw najazdowi Imperium. Andronicus odbierał niezliczone raporty, w których słyszał, iż zabijają jego ludzi, i teraz zdecydowany był przejąć Wysoką Osadę i raz na zawsze zmiażdżyć opór McCloudów. Przejmując Wysoką Osadę, miał także co innego na uwadze: gdy ją zdobędzie, zyska strategiczny punkt na szczycie Pogórza; wiedzie stamtąd prosta droga na drugą stronę, do Zachodniego Królestwa Kręgu i aż do Silesii, skąd zamierzał wypędzić MacGilów – o ile jeszcze jacyś tam pozostali – i zmiażdżyć Krąg na dobre. Uśmiechnął się na tę myśl. Będzie czerpał ogromną przyjemność, czyniąc to – tym razem nawet większą jeszcze, gdyż to jego własny syn, Thornicus, poprowadzi szarżę i dokona rzezi własnych ludzi. Nic nie sprawiało Andronicusowi większej uciechy niż widok ludzi mordujących swych pobratymców. Dlatego tę szarżę prowadził McCloud.

Choć nie znosił go, Andronicus musiał zgodzić się, by Rafi jechał z nimi z przodu; musiał mieć w pobliżu jego mroczną energię, potrzebował go, by podtrzymywał działanie swego zaklęcia i kontrolował umysł Thora. Obiecał Rafiemu zapłatę: po bitwie Rafi będzie mógł posilić się na poległych. Rafi uwielbiał pić krew truposzy i choć Andronicusowi żołądek podchodził do gardła od tego widoku, co pewien czas musiał Rafiemu na to pozwolić. Armia wydała z siebie donośny okrzyk bitewny, gdy zbliżała się do swego celu. Galopowali w górę zbocza, wspinając się coraz wyżej, podczas gdy armia McCloudów szarżowała z naprzeciwka w dół. Andronicus utkwił w nich spojrzenie i ze zdumieniem ujrzał, iż jego syn, Thornicus, rwie naprzód, dalej niż pozostali, przewodząc reszcie. Coraz bardziej zwiększał tempo, bez cienia strachu, jako pierwszy rzucając się w bitwę i wyprzedzając pozostałych o dobre sto jardów. Zdawało się, iż Thornicus zamierza sam stawić czoła całej armii McClouda. Thornicus był ucztą dla oka, był wojownikiem całym sercem i całym duchem. Wyglądał mitycznie, jak bóg na rumaku, jak gdyby nic na całym świecie nie było w stanie go powstrzymać. Z Wysokiej Osady doszedł ich donośny okrzyk bitewny, gdy tysiące żołnierzy McClouda wylewało się z miasta, pędząc na swych wierzchowcach w dół zbocza, na spotkanie armii Imperium. Z całą pewnością wiedzieli, iż przeciwnik ma nad nimi przewagę liczebną, lecz mimo tego ci McCloudowie mogli zadać wielkie zniszczenia; zważywszy na ich strategiczną pozycję, mogli położyć tysiące żołnierzy Imperium. Najpewniej liczyli na to, iż Andronicus nie będzie chciał ryzykować życia swych ludzi. Nie znali jednakże Wielkiego Andronicusa. Nie dbał o życie swych ludzi. Tak naprawdę kochał rozlew krwi i nie zważał na to, ilu z nich zginęło. I tak byli dla niego jedynie pionkami. Thor jako pierwszy zetknął się z przeciwnikiem w bitwie. Andronicusowi zrobiło się ciepło na sercu, gdy ujrzał pierwszy prawdziwy dowód lojalności; Thor w istocie przelał krew w jego imieniu. Przeciął przez armię McClouda zupełnie sam, siekąc na prawo i

lewo, tworząc ścieżkę destrukcji, i nikt nie był w stanie mu przeszkodzić. Był jednoosobową falą niosącą zniszczenia. McCloud deptał mu po piętach i zderzył się ze swą dawną armią z donośnym szczękiem broni, uśmiercając ludzi na lewo i prawo. Ten widok był równie satysfakcjonujący. Stał się zabawką Andronicusa, robił, cokolwiek mu rozkazał, i oto teraz zabijał własnych ludzi, ludzi, nad którymi sprawował niegdyś władzę, a wszystko to dla chwały Imperium. Dla chwały Wielkiego Andronicusa. Armia Andronicusa dopędziła ich i szczęk broni poniósł się ku niebiosom, coraz donośniejszy. Wierzchowce zatrzymały się, nie mogąc już przeć naprzód, i mężczyźni poczęli walczyć wręcz. Była to zaciekła potyczka, ludzie padali po obu stronach; na korzyść McCloudów działał rozpęd spowodowany zjazdem z góry, z którego mądrze korzystali, zdejmując wielu ludzi Andronicusa, których szarża pod górę była zbyt wolna. Także Andronicus rzucił się w gęstwę bitwy. Dwukrotnie przewyższając pozostałych mężczyzn, wymachiwał mieczem na prawo i lewo. Nie wzdrygnął się ani razu. Ścinał głowy pojedynczym ruchem i patrzył, jak spadają na ziemię, zastanawiając się, które dodać do swego naszyjnika. Gdy jeden z żołnierzy zbliżył się do niego, cofnął swój miecz i zatopił go w jego brzuchu, i uniósł wysoko w górę, jak gdyby był kawałkiem mięsiwa na ruszcie. Następnie cofnął miecz i dźgnął innego żołnierza w brzuch, i cisnął obydwa ciała w gęstwę żołnierzy. Nieopodal niego Rafi zeskoczył z konia i zatopił swe żółte kły w gardle jakiegoś żołnierza, przyszpilając go do ziemi; leżał na nim, wysysając jego krew. Inni żołnierze usiłowali go zaatakować, lecz Rafi rzucił zaklęcie i otaczało go teraz zielone światło, przez które nikt nie mógł się przedrzeć. Bitwa stanęła w miejscu i mężczyźni przepychali się teraz z jednej strony na drugą. Przez chwilę Andronicus nie był pewien, na którą stronę przechyli się szala zwycięstwa – wtem ujrzał nagle, jak Thor zatacza koło i zawraca, i zupełnie sam atakuje tylne oddziały McClouda.

Stanowił tak wielką siłę zniszczenia, był tak prędki, silny i szybki, iż cały tył armii musiał odwrócić się, by z nim walczyć. To dało wolną rękę ludziom Andronicusa. Przypuścili szarżę z donośnym okrzykiem. Zarzynali ludzi na prawo i lewo, przedzierając się w końcu przez wroga. Szybko zyskali rozpęd, którego potrzebowali, i dokończyli szarżę na Wysoką Osadę. Ci z armii McClouda, którzy pozostali jeszcze przy życiu, odwrócili się i zbiegli, pędząc co koń wyskoczy. Thor stał pośrodku, zwycięski, siekąc na wszystkie strony. Andronicus podjechał do swego syna i spotkał się z nim na środku pola bitwy. Uniósł z dumą swój miecz, zatrzymawszy się naprzeciw niego. - Thornicus! – wykrzyknął Andronicus. - THORNICUS! – krzyknęli jego ludzie za nim. *

Andronicus przemieszczał się powoli przez ulice podbitej Wysokiej Osady, nurzając się w swym zwycięstwie. U jego boku jechał Thornicus, razem z nim oceniając zniszczenia. Andronicus z zadowoleniem przyglądał się, jak McCloud zabija rannych, jednego za drugim, jak rozkazał mu Andronicus. McCloud unosił swoją lancę wysoko, pochylał się na koniu i dźgał kolejnych rannych, swych dawnych poddanych. Dźwięk stali przecinającej ciało rozchodził się w powietrzu. Andronicus uśmiechał się, napawając się tym widokiem. Niczego nie kochał tak bardzo, jak rzezi. Panował teraz zupełnie nad McCloudem i wręcz uwielbiał, gdy ktoś znęcał się nad swymi ludźmi. Ziemia zapełniona była trupami daleko jak okiem sięgnąć, a Rafi, otoczony z obu stron dwoma pomocnikami, przyskakiwał od jednych zwłok do drugich, prędki niczym błyskawica, przyklękał i zatapiał swe kły w ich gardłach, wysysając z nich całą krew, aż stawali się wysuszeni

na wiór. Pochylał się właśnie nad jednym z nich. Jego ciało drżało z rozkoszy, gdy się posilał. Dzisiejszej nocy będzie nasycony. Szala zwycięstwa wreszcie zaczęła przechylać się na stronę Andronicusa. Teraz już nic go nie powstrzyma. Thor podążał za nim, ojciec i syn razem, a za nimi tuziny generałów. Zmierzali w kierunku najwyższego punktu w mieście, na skraju gór. Gdy tam dotarli, zatrzymali się i spojrzeli w dół. Przed nimi, daleko jak okiem sięgnąć, rozciągało się Zachodnie Królestwo Kręgu. Przez jego środek biegła szeroka droga, która znikała na horyzoncie. Była to główna droga do Silesii. Andronicus nie mógł się już doczekać, aż poprowadzi nią swą armię. Wyjątkową ekscytację odczuwał na myśl, iż Thor będzie zabijał swych ludzi; nic nie sprawiłoby mu większej rozkoszy. Lecz bitwa tego dnia trwała długo, a słońce chyliło się już ku widnokręgowi i Andronicus uznał, iż najlepiej uczynią, jeśli rozbiją tutaj obóz na tę noc, i wyruszą o poranku. - Wszędzie cię szukałam – dobiegł go kobiecy głos. Andronicus obejrzał się i ujrzał przed sobą tę irytującą MacGilównę, Luandę. Obrócił się i zmierzył ją gniewnym spojrzeniem. - Ach tak? – spytał. - Niebawem wkroczymy do Zachodniego Królestwa. Na moje ziemie. Przyrzekłeś, w zamian za przyprowadzenie Thora, iż Królestwo będzie moje. Teraz, gdy bitwa ustała, przyszłam, by upewnić się, iż poczyniłeś niezbędne przygotowania, by oddać mi Królewski Dwór i uczynić mnie królową. Andronicus wpatrywał się w nią, zszokowany jej śmiałością. W końcu odrzucił głowę w tył i zaniósł się gromkim śmiechem. Nie potrafił przestać się śmiać, zwłaszcza gdy ujrzał, jak jej wyniosły wyraz twarzy ustępuje miejsca konsternacji, a następnie zakłopotaniu. Luanda zmarszczyła brwi. - A cóż cię tak bawi? – spytała. – Miej w pamięci, iż zwracasz się do królewskiej córki, która niebawem stanie się królową.

Andronicus zsiadł ze swego konia i powoli ruszył w kierunku Luandy. W powietrzy dało się wyczuć napięcie. Zatrzymał się przy niej, schwycił jedną dłonią za koszulę i jednym ruchem zrzucił ją z konia. Luanda krzyknęła, przecinając powietrze. Potoczyła się po ziemi, cała w pyle i brudzie. Andronicus pochylił się, schwycił ją za włosy i wyrwał grube pasmo. Luanda pisnęła, a Andronicus z uśmiechem na twarzy uniósł wysoko pasmo włosów. - Masz szczęście, iż twa głowa jest zbyt mała – rzekł. – W przeciwnym razie dodałbym ją do mego naszyjnika. Andronicus odwrócił się do swych ludzi. - Skrępować ją, zgolić resztę włosów i przeprowadzić przez obóz dla uciechy mężczyzn. Luanda krzyknęła, drżąc na całym ciele. - NIE! Nie możesz tego uczynić! Przyrzekłeś! Przyrzekłeś! Kopiącą i krzyczącą Luandę odciągnięto na bok, czemu Andronicus przyglądał się z rozkoszą. Ledwie zniknęła mu z oczu, a pojawił się przed nim ten zdrajca MacGil, Tirus. Zbliżył się do Andronicusa otoczony swymi czterema synami i tuzinami żołnierzy. Tirus przynajmniej miał dość zdrowego rozsądku, by zejść z konia, przyklęknąć i skłonić się do ziemi, nim odezwał się do Wielkiego Andronicusa, podobnie jak jego synowie. - A ty, jakie wieści przynosisz? – spytał Andronicus. – Czy przetrzymujesz nadal Kendricka, Ereca, Bronsona i Sroga? Straciłeś ich już? Tirus podniósł wzrok, odchrząkując, wytrącony z równowagi. - Panie, przyprowadziłem ich do ciebie, jak przyrzekłem, i twoi ludzie zwyciężyli w bitwie. Obawiam się jednak, iż przynoszę złe wieści. - Wieści? – spytał Andronicus. Nie mogło to zwiastować nic dobrego.

- Cóż… - zaczął Tirus. – Jakimś… cóż… Byli to nasi więźniowie, lecz jakimś sposobem… zbiegli w nocy. Wybacz. Nie wiem, jak do tego doszło. Andronicus skrzywił się; czuł, jak wzbiera w nim gniew. - Nie wiesz, jak do tego doszło? – spytał niedowierzająco. - Panie – rzekł dowódca Imperium, który podszedł i przyklęknął przed nim. – Moi ludzie donieśli, iż widzieli, jak jeden z synów Tirusa uwalnia przywódców MacGilów. Andronicus przeniósł wzrok na czterech synów Tirusa, klęczących przed nim, pobladłych ze strachu. - To nieprawda, panie! – zawołał Tirus. – Moi chłopcy nigdy nie uczyniliby nic podobnego! Andronicus, ignorując Tirusa, postąpił naprzód i przyjrzał się uważnie każdemu z jego synów. Coś przykuło jego uwagę w przeszywającym spojrzeniu orzechowych oczu najmłodszego; dostrzegł w nim duszę wojownika. - Odebrałeś mi coś cennego – rzekł Andronicus to Tirusa. – Zatem i ja odbiorę coś cennego tobie. Jeden z twych synów wystarczy. Tirus spojrzał na niego z przestrachem, w szoku. - Panie? – wymamrotał. - Wybierz, który z twych synów zginie dzisiaj – rozkazał Andronicus Tirusowi. Rozległ się szczęk metalu, gdy Tirus dobywał swego miecza, ruszając jednocześnie na Andronicusa, by bronić swych synów. Lecz Andronicus był znacznie szybszy; rzucił się naprzód, schwycił Tirusa za gardło i jedną ręką trzymał wysoko w powietrzu. Tirus był mężczyzną słusznej postury, a mimo tego Andronicus obchodził się z nim jak ze szmacianą lalką. Tirus zwisał, próbując złapać powietrze, aż krew napłynęła mu do twarzy. Andronicus trzymał go wysoko, by wszyscy widzieli. - Jeśli jeden z nas ma zginąć, zabij mnie, panie! – wykrzyknął jeden z synów Tirusa.

Andronicus odwrócił się i ujrzał jednego z jego synów, tego o orzechowych oczach i kręconych włosach, jak występuje naprzód i staje dumnie wyprostowany. Andronicus upuścił Tirusa na ziemię i ten, dławiąc się i kasłając, zwinął się na ziemi, chwytając się za gardło. - Nie, zabij mnie, panie! – rzekł inny syn. - Weź moje życie – powiedział kolejny. Trzej bracia wystąpili naprzód, a każdy z nich prosił, by to jego zabić. Andronicus uśmiechnął się, zastanawiając się, któremu chciałby odebrać życie. - Ty pierwszy się zaofiarowałeś – rzekł Andronicus, podchodząc do chłopca z orzechowymi oczami. Andronicus gwałtownym ruchem dobył miecza, dał krok naprzód i jednym ruchem odciął głowę drugiego syna Tirusa, tego, który stał obok chłopca z orzechowymi oczami. Pozostali synowie krzyknęli, przerażeni, a Andronicus uśmiechnął się. - Powinieneś jednakże wiedzieć, iż nigdy nie zabijam tego, który ofiaruje się pierwszy.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Romulus pędził zakurzoną drogą o wschodzie słońca. Za nim podążał tuzin jego żołnierzy, przemierzających pustynię, zmierzających ku Kanionowi. Jadąc, zaciskał mocno dłonie na swej pelerynie, niecierpliwiąc się, by sprawdzić jej działanie. Ofiara ubiegłej nocy powiodła się i Romulus był zadowolony, iż ułagodził Boga Wojny. Uda mu się przekroczyć Kanion – tego mógł być pewien. Jego serce biło szybko, niecierpliwie, gdy wyobrażał sobie wyraz twarzy Andronicusa, gdy ten ujrzy Romulusa – w Kręgu, jak zatapia swój miecz w jego kręgosłupie. Jego oczom w końcu ukazało się Wschodnie Przejście, most rozpięty nad rozległym Kanionem, ogromna wyrwa w ziemi, większa niż wszystko, co Romulus do tej pory widział. Unosiły się wokół niego kłęby mgły, rozświetlone przez poranne słońce i mieniące się różnorodnymi barwami. Dotarłszy na jego skraj, Romulus i jego ludzie zsiedli ze swych wierzchowców. Dysząc ciężko po jeździe, Romulus zbliżył się do przepaści i spojrzał w dół, oparłszy ręce na biodrach. Wiedział, iż jedynie on mógł przekroczyć granicę w pelerynie, lecz na wypadek gdyby jakimś sposobem okazało się, iż Tarcza opadła, chciał mieć ze sobą swych ludzi. Trzon swej armii pozostawił na brzegu. Romulus zamierzał wkroczyć do Kręgu, odnaleźć jakiegoś MacGila, przeprowadzić go przez Kanion, zniszczyć Tarczę, a następnie przeprowadzić atak z całą armią. Tymczasem jednak miał przy sobie kilku ludzi na próbę, by sprawdzić, czy jakimś sposobem Tarcza nie opadła. Wiedział, iż naraża w ten sposób ich życia, lecz życie nie miało dla niego żadnej wartości. Z chęcią poświęciłby któregoś ze swych ludzi, byle przeprowadzić swą próbę.

- Ty – Romulus wskazał palcem jednego ze swych ludzi. Żołnierz otworzył szeroko oczy, gdy dotarło do niego, co go czeka. Mimo tego natychmiast usłuchał rozkazu. Zsiadł z konia i dołączył do Romulusa. Wyszli przed pozostałych, zbliżając się ku mostowi rozpiętemu nad Kanionem. Gdy dotarli do brzegu, Romulus zatrzymał się. Żołnierz także się zatrzymał, odwrócił i spojrzał na Romulusa ze strachem. Przełknął ślinę, zamknął oczy i skulił się, rękoma osłaniając twarz. Ruszył w kierunku mostu. Nagle mężczyzna wydał z siebie przeraźliwy krzyk, a jego ciało stopiło się, a następnie obróciło w popiół i osypało się u stóp Romulusa. Pozostali mężczyźni wydali z siebie zduszony okrzyk. Zatem Tarcza wciąż była w górze. Romulus zarzucił sobie pelerynę na ramiona i mocno się nią otulił. Modlił się, by się udało. W przeciwnym razie także i po nim zostanie jedynie popiół. Romulus wziął głęboki oddech i dał jeden, duży krok na most nad Kanionem. Skulił się i wzdrygnął. Postawił stopę na moście i był w szoku: udało się. Powiodło mu się. Stał bezpiecznie na moście, odziany w pelerynę. Szedł dalej, oddalając się coraz bardziej od swych ludzi, w pojedynkę przekraczając most. Niebawem znajdzie się w Kręgu. *

Romulus jechał na koniu, na którego natknął się błądzącego na ziemiach McClouda. Musiał należeć do zamordowanego żołnierza Imperium, porzuconego gdzieś po drodze. Natknął się na niego niemal od razu, gdy znalazł się już bezpiecznie po drugiej stronie mostu, po stronie Kręgu McClouda, i od tamtej pory nie ustawał w drodze, posuwając się coraz dalej na zachód, tam, gdzie musiał być obóz Andronicusa.

Wpierw Romulus zamierzał zasadzić się i zabić swego dawnego przywódcę, Andronicusa – a do tego potrzebował ludzi. Nie martwiło go to. Rozległa armia Imperium lękała się go i szanowała równie mocno jak Andronicusa – a może i bardziej. Romulus słynął z tego, iż był równie bezwzględnym dowódcą. Wiedziano także, iż przemawiał w imieniu Andronicusa: jakiegokolwiek rozkazu by nie wydał, żołnierze imperialni uznaliby, iż wyszedł z ust samego najwyższego dowódcy. Romulus liczył na swą umiejętność, by przekonać imperialnych żołnierzy, których napotka, by podążali za nim i przyłączyli się do niego. Zamierzał ich zwieść, rzec, iż otrzymał rozkazy – od Wielkiej Rady – by odsunąć od władzy Andronicusa. Zbierze niewielką, własną armię, tutaj, w Kręgu, i nastawi ludzi Andronicusa przeciw niemu. Romulus jechał coraz dłużej, przyglądając się dokonanym zniszczeniom i zdając sobie sprawę, ile bitew musiało zostać rozegranych na tych ziemiach. Czuł się dziwnie, będąc tutaj, w Kręgu, miejscu, o którym słyszał całe swe życie. Wreszcie był tak blisko odebrania tego, co mu się należało, władzy nad siłami zbrojnymi Imperium. Miał wrażenie, iż zmierza ku swemu przeznaczeniu. Romulus wspiął się na wzniesienie i spojrzał w dół. Ujrzał tam oddział imperialny, kilka tysięcy przemieszczających się bezładnie mężczyzn. Oddział był zbyt mały, by mógł to być główny obóz Andronicusa; musiała to być straż, pozostawiona tu, by ochraniać tyły. Andronicus ujrzał powiewające chorągwie Imperium i serce zabiło mu szybciej na widok dowódcy, którego rozpoznawał. Romulus pogonił konia i galopem ruszył przed siebie, zjeżdżając po łagodnym stoku i nie zwalniając nawet, gdy mijał zaskoczonych żołnierzy Imperium, którzy przerywali swoją pracę, stawali na baczność i salutowali mu. Rozstąpili się na boki, a Romulus popędził prosto do dowódcy. Wiedział, iż będzie musiał zebrać się na swoją największą władczość, by skłonić ich do przyłączenia się do jego sprawy, by zabić Andronicusa.

Gdy Romulus się zatrzymał, dowódca obrócił się raptownie, zaskoczony, ze strachem w oczach, i zeskoczył ze swego konia, podobnie jak jego ludzie dokoła, i przyklęknął przed Romulusem. - Panie, nie miałem pojęcia, iż przybędziesz – rzekł. – Zorganizowałbym paradę na twą cześć. Romulus zsiadł z konia, mierząc go gniewnym spojrzeniem, i ruszył w jego kierunku dumnym krokiem. Romulus znany był z tego, iż bez przyczyny zabijał przypadkowych dowódców, i teraz generał zadrżał na jego widok. Romulus zatrzymał się o krok od niego i zagrzmiał: - Przysyła mnie Wielka Rada. Został wydany dekret. Mamy zabić Andronicusa, a ja zostałem mianowany nowym Najwyższym Dowódcą sił zbrojnych Imperium. Generał wpatrywał się w niego z rozdziawionymi ze zdumienia ustami. Romulus nie zamierzał dać mu czasu na to, by mógł to wszystko przemyśleć. - Natychmiast zbierz ludzi i ruszajcie ze mną – dodał Romulus. – Razem pojedziemy walczyć z Andronicusem i odsunąć go od władzy. - Ależ panie… – zaczął generał i przerwał, wyraźnie niepewien, jak postąpić. – Nie otrzymaliśmy takich rozkazów. Nie możemy zabić Andronicusa… To nasz dowódca! Romulus wiedział, iż musi podjąć zdecydowane działania. Dał krok naprzód, schwycił generała obojgiem rąk i szarpnięciem przyciągnął ku sobie, tak blisko, iż ich twarze niemal się stykały. Spojrzał na niego chmurnie, a jego twarz drżała z gniewu. - Rzeknę to tylko raz – warknął Romulus. – Teraz to ja jestem Najwyższym Dowódcą. Zwróć się do mnie inaczej, a rozkażę cie zabić, a na twe miejsce obsadzę nowego generała. Rozumiesz? Generał przełknął ślinę. - Tak, panie. Romulus pchnął go na ziemię, odwrócił się i rozejrzał po twarzach żołnierzy; każdy natychmiast odwrócił spojrzenie, lękając się spojrzeć mu w oczy.

- ZA MNĄ! – wykrzyknął Romulus, dosiadłszy swego rumaka i pogoniwszy go kopniakiem. Ruszył naprzód. W ciągu kilku chwil usłyszał za sobą odgłos tysięcy kopyt, pędzących, by robić, co im rozkaże. Rozległ się donośny okrzyk bitewny, a na twarzy Romulusa pojawił się szeroki uśmiech. Miał własną armię.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Gwendolyn stała na szczycie lodowego wzniesienia, z zachwytem i niedowierzaniem patrząc na fantazyjne ziemie rozciągające się przed nią. Leżący przed nią świat był wspaniałą, zamarzniętą krainą, mieniącą się każdą możliwą barwą, od jasnych odcieni purpury po fiolety i róże. Miliony iskier igrały w niewielkich wzgórkach lodu. Wyglądało to tak, jak gdyby świat ten wczoraj ogarnęła śnieżyca, a dziś stał zamarznięty w ciszy i spokoju, lśniący i zupełnie nieruchomy. Był to świat rozległy i zapierający dech, rozciągający się hen daleko, jak okiem sięgnąć. Pustynia światła i lodu. Gwen wyczuwała, iż Argon jest gdzieś tam w dole, uwięziony, i bardziej niż kiedykolwiek wcześniej pragnęła go uwolnić. Krohn skomlał u jej nogi. Gwen odwróciła się i ujrzała, że Alistair, Steffen i Aberthol, podobnie jak ona, cali się trzęsą, przemarznięci do szpiku kości i wycieńczeni wędrówką. W tym miejscu traciło się poczucie czasu i Gwen miała wrażenie, iż wędrują po Nibyświecie od wielu lat. Choć miała nadzieję spostrzec jakiś ślad Argona, gdy wespną się na górę, miast tego ich oczom ukazały się kolejne rozległe ziemie. Żywiła nadzieję, iż ich wędrówka dobiegnie tutaj końca; lecz zdawało się, iż tutaj dopiero się rozpoczyna. - Ta kraina jest bezkresna – zauważył Steffen, stając obok niej i spoglądając w dal. - Lodowe Wzgórki – rzekł Aberthol, otwierając oczy szeroko ze zdumienia. – W całym mym życiu nie spodziewałem się nigdy, iż je ujrzę. - Słyszałeś o tym miejscu? – spytała zaskoczona Gwen. Aberthol skinął głową.

- To miejsce najgłębszej magii, zastygłe w czasie. Miejsce, w które nie zapuszczają się nawet bogowie. Więzione są tu dusze ludzkie. To miejsce, które opiera się magii. - Lecz cóż to takiego? – spytała Alistair, która także rozglądała się ze zdumieniem. – Nie jest to pustynia ani miasto. Wygląda to jak… pustkowie. - Przynajmniej śnieg i wiatr ustały – zauważył Steffen. – I widzimy, co leży przed nami. - Nie jest tym, czym się zdaje – rzekł Aberthol. – To świat iluzji. - Czy Argon tu jest? – spytała go Gwendolyn. Aberthol powoli pokręcił głową. - Tego wiedzieć nie możemy. - Możemy – odrzekła Gwen. – Musimy się o tym sami przekonać. Aberthol potrząsnął głową. - Spójrz pod nogi, pani. Spadek jest zbyt stromy. Skuty lodem. Nigdy po nim nie zejdziemy. A nawet jeśli nam się to uda, to miejsce jest zbyt niebezpieczne. Nigdy byśmy stamtąd nie powrócili. Wyprawa tutaj była szaleństwem, lecz powinniśmy ograniczyć szkody. Musimy teraz zawrócić. - Ależ musi istnieć jakiś sposób… – zaczęła Gwendolyn. Nim zdołała skończyć zdanie, rozległ się trzask i lód pod jej stopami nagle ustąpił. Krzyknęli, upadając na plecy i zsuwając się po pokrytym lodem zboczu. Spadali tak szybko, iż Gwendolyn ledwie była w stanie oddychać. Świat przemykał obok niej, a lód drapał jej ręce. Nic ich nie spowalniało i spadali setki stóp w dół, coraz szybciej i szybciej. Gwen wymachiwała rękoma, próbując złapać się czegoś, czegokolwiek, by zwolnić lub się zatrzymać – lecz nie było czego. Zjeżdżający obok niej Krohn ślizgał się na łapach, usiłując się zatrzymać, lecz nie potrafił. Zsuwał się łbem naprzód razem z resztą, a każdy z nich wymachiwał bezradnie rękoma. Gwen czuła, iż zjeżdżają w dół ku śmierci.

Gwen gotowała się na uderzenie, gdy zbliżali się do podnóża, prosto na ścianę bieli. Osłoniła rękoma twarz, spodziewając się, iż wpadnie w ścianę lodu i zginie od siły uderzenia. Gwen krzyknęła i gwałtownie wciągnęła powietrze, uderzając w ścianę; jednak ku swej nieopisanej uldze, nie odczuła bólu. Czuła jedynie, jak w jej ciało wdziera się miękki, wilgotny chłód. Gwen zdała sobie sprawę, iż wpadli nie w ścianę lodu, lecz śniegu, i wypadli po jego drugiej stronie. Była oszołomiona i przemarznięta, i całe jej ciało pokryte było śniegiem – lecz nic jej się nie stało. Gwendolyn siedziała w bezruchu, zaszokowana, na dnie doliny. Rozejrzała się i spojrzała, iż pozostali także są oszołomieni. - Wszystko w porządku? – spytała Aberthola, który wyglądał na wstrząśniętego. Aberthol zamrugał kilkukrotnie, poruszył kończynami i skinął głową w odpowiedzi. Steffenowi i Alistair także nic się nie stało, i nawet Krohn się podniósł. Było to przerażające przeżycie, lecz udało im się. Ich decyzja została podjęta za nich. Z wolna każde z nich podniosło się na kolana, a później na nogi. Gwendolyn odwróciła się i spojrzała w górę, na zbocze, ujrzała urwiste zbocze, z którego się ześlizgnęli, i nie wierzyła własnym oczom. Nie wyobrażała sobie, by mieli na powrót wspiąć się na górę. - Cóż, wygląda na to, że utknęliśmy tu – rzekł Steffen. - Przynajmniej znaleźliśmy drogę na dół – powiedziała Alistair. Gwendolyn odwróciła się i spojrzała na rozciągające się przed nią ziemie. Tutaj w dole wzgórki lodu zdawały się większe, robiły większe wrażenie. Cały teren upstrzony był nimi, niby wielbłądzimi garbami, a każdy z nich muśnięty był inną barwą i pięknie połyskiwał. To miejsce było niezwykle egzotyczne i Gwen nie wiedziała, czego się spodziewać. - A teraz dokąd? – spytał Steffen. - Nie ma innej drogi niż ta, która prowadzi naprzód. Musimy wybrać ścieżkę, która biegnie przed nami – rzekła Gwendolyn. - Lecz nie ma żadnej ścieżki – powiedział Aberthol. - Zatem utworzymy własną – odparła Gwen.

Ruszyła przed siebie, omijając wzgórki lodu, a reszta podążyła za nią. Szli naprzód, pomiędzy wzgórkami lodu. Wszyscy byli niespokojni, gdy przemierzali te obce ziemie. Zapuszczali się coraz głębiej i głębiej w to miejsce, a złe przeczucia Gwendolyn narastały z każdym krokiem i zastanawiała się po raz kolejny, czy był to jednak zły pomysł. Czy Argon w ogóle tu był? A jeśli tak, to czy kiedykolwiek go odnajdą? Oślepiające wiatr i śnieg ustały i w końcu mogli dojrzeć niebo, co uradowało Gwendolyn. Lecz jej ciało znaczyły liczne siniaki i guzy, była obolała, a ziąb przeniknął ją do szpiku kości. Była także znużona długą wędrówką. Nie wiedziała, jak długo zdołają jeszcze wytrzymać. W końcu będą musieli rozbić obóz i spróbować rozniecić ogień w tym opuszczonym przez wszystkich miejscu. Nie wiedziała, czy to w ogóle możliwe i nękały ją obrazy, w których zamarzają na śmierć, zapomniani na zawsze w tej dolinie uwięzionych dusz. Musiała odegnać od siebie te mroczne myśli; musiała odwrócić od nich jakoś swą uwagę. - Opowiedz mi jakąś historię – rzekła, szczękając zębami i odwracając się do idącego obok Steffena. Rozpaczliwie pragnęła znaleźć coś, cokolwiek, co odwróciłoby jej uwagę od chłodu, od myśli o niebezpieczeństwie. - Historię, pani? – spytał Steffen, także szczękając zębami. Gwen skinęła głową, zbyt przemarznięta, by wymówić jakieś słowo. - Jakąkolwiek – rzekła. Szli dalej w milczeniu, tylko lód chrzęścił pod ich butami. Cisza zapadła tak długa, iż Gwen zastanawiała się, czy Steffen w ogóle coś odrzeknie. Wtem Steffen zaczął: - Gdy byłem młodszy – rzekł. – Pragnąłem zostać wojownikiem. Tak jak inni chłopcy. Co zrozumiałe, zważywszy na me ciało, nie było mi to dane. Drwili ze mnie. Nie miałem takiego ciała, jak oni, takiego wzrostu, siły, aparycji – nie miałem nic. Nie pasowałem do opisu

wojownika i nie przydzielono mi miejsca na ćwiczenia. Więc, miast tego, moi rodzice zdecydowali, iż zostanę sługą rodziny. Steffen westchnął. - Służyłem im wszystkim, i były to trudne lata. Lecz nie zdołały złamać we mnie ducha. Gdy dzień się kończył, po całym dniu różnych prac, gdy usłużyłem i uprzątnąłem po wszystkich, gdy już posnęli i nie pozostało nic do roboty – wtedy moi rodzice nie mogli już sprawować nade mną władzy. Wymykałem się na zewnątrz, wędrowałem po wzgórzach w świetle księżyca, i sam zrobiłem sobie łuk z najlepszych patyków, jakie znalazłem. Miejscowy cieśla był dobrym człekiem; nie był dla mnie niemiły jak pozostali i nauczył mnie, jak go wykonać. Był pod wrażeniem mej pracy i z biegiem czasu dawał mi coraz lepsze resztki, a ja wykonywałem coraz lepsze łuki. Nie minęło dużo czasu, a wyrabiałem najlepsze łuki w mieście, takie, których nawet cieśla wykonać nie potrafił. Okazało się, że miałem po temu dar. Cieśla ofiarował mi strzały i począłem sam się uczyć. Ćwiczyłem każdej nocy przy świetle księżyca, aż stałem się najlepszym strzelcem w naszej osadzie – a wkrótce i w całej okolicy. Steffen westchnął ponownie. - Rzecz oczywista, rodzina moja o tym nie wiedziała. Nie mogłem im tego wyjawić. Zaczęliby ze mnie szydzić albo odebraliby mi to wszystko, gdyż nigdy we mnie nie wierzyli. Jednego dnia znaleźli jednak mój łuk. Steffen zamilkł, ze zmarszczonym czołem wpatrując się w ziemię. Gwen widziała, iż to wspomnienie sprawia mu ból. Szedł dalej w milczeniu, a lód chrzęścił pod ich butami. Gwen zastanawiała się, czy podejmie przerwaną opowieść. Wreszcie uniósł głowę i spojrzał w dal, a oczy zamgliły mu się łzami, jak gdyby spoglądał wprost w swą przeszłość. - Łuk był skryty pod mym łóżkiem – ciągnął dalej Steffen. – I jakimś cudem znalazł go jeden z moich braci. Uniósł go wysoko i spytał głośno, do kogo należy, a wszyscy spojrzeli na mnie. Oskarżyli mnie, że go ukradłem. Moja matka zaciągnęła mnie do miejscowego zamku, by

zakuto mnie w dyby – aż usłyszał o wszystkim cieśla i pospieszył z wyjaśnieniem, iż w istocie to ja go wykonałem. Moja rodzina nie dała temu wiary. Nigdy by im do głowy nie przyszło, bym mógł stworzyć cokolwiek. Moi bracia odebrali mi łuk i zażądali, bym udowodnił, iż potrafię go używać. Z chęcią na to przystałem, lecz wyrwali mi go z rąk, upierając się, że wpierw oni spróbują. Każdy z nich strzelał niezgrabnie do celu i chybił. Gdy znużyli się już tym, pozwolili mi spróbować. Jednym strzałem, z odległości dwukrotnie większej, trafiłem w sam środek celu, w który oni trafić nie umieli. Ojciec mój, miast uradować się, wpadł w furię. Podszedł do mnie, chwycił łuk i złamał wpół na kolanie. Wciąż pamiętam ten trzask. Jak gdyby złamał zarazem me serce. Złamał me serce i złamał we mnie ducha. Steffen westchnął i odwrócił się do Gwen. - Byłem podupadły na duchu od tamtej pory, pani. Aż poznałem ciebie, a ty dałaś mi nową szansę w życiu, i dopiero wtedy poczułem, jak mój duch rodzi się na nowo. Wziąłem do ręki łuk ponownie dopiero gdy cię poznałem. Ta historia wywołała w Gwendolyn nagły przypływ emocji. Odwróciła jej uwagę od chłodu, od wycieńczenia, od wszystkiego innego. Gorąco współczuła Steffenowi, lecz jego historia napawała ją także dumą. To dziwne, lecz mogła odnieść się do jego historii – a przynajmniej do jego cierpienia. Pomyślała o swym własnym cierpieniu, które zadał jej McCloud, o tym, jak przetrwała, o tym, jak duch może zawsze przetrwać. Pomyślała o tym, jak ludzie mogą odebrać nam pewne rzeczy, do czego mogą się posunąć, by złamać w nas ducha. Lecz nigdy nie mogą złamać twego ducha, jeśli im na to nie pozwolisz. Jeśli tylko wytrzymasz wystarczająco długo, pojęła, pewnego dnia spotkasz kogoś, choć jedną osobę, która dostrzeże, kim jesteś naprawdę i która przywróci ci wiarę w ludzi – i twój duch narodzi się na nowo. - Dziękuję ci – rzekła do niego Gwendolyn.

Szli dalej, mozolnie brnąc w ten dziwny świat, pomiędzy wzgórkami lodu, gdy wtem Gwen spostrzegła nagły ruch. Zatrzymała się i kątem oka dostrzegła coś pełznącego po lodzie. - Widzieliście? – spytała innych. Pozostali zatrzymali się u jej boku i rozejrzeli się, usiłując wypatrzyć coś między wzgórkami. - Nic nie widziałam – rzekła Alistair. Wtem nagle Krohn zaczął warczeć, z najeżoną sierścią wyszedł naprzód, ostrożnie, łapa za łapą, i Gwen wiedziała, iż nie pomyliła się, iż rzeczywiście coś widziała. Było to coś długiego i białego, i pełzło między wzgórkami. Po raz pierwszy odkąd znaleźli się na dole rozejrzała się z przestrachem. - Być może przywidziało ci się… – dodał Aberthol, lecz zamilkł, gdy ujrzał kolejne stworzenie, pełznące pomiędzy blokami, zmierzające wprost na nich. Był to ogromny, biały wąż o trzech łbach, po jednym z każdego końca i jednym pośrodku. Wąż, mający kształt podkowy, pełznął w osobliwy sposób. Steffen sięgnął po swój łuk, a Gwendolyn dobyła sztyletu, utkwiwszy spojrzenie w zbliżającym się w ich kierunku węża. Krohn warknął i rzucił się naprzód. Równie szybko wąż odpełznął, znikając im z oczu, w innym kierunku. - Co to było? – spytała Gwen. - Nie mam pojęcia – rzekł Aberthol. - Cokolwiek to było – dodał Steffen. – Nie sądzę, by miało przyjazne zamiary. Wtem nagle pojawił się następny wąż. I kolejny. Kilka z nich pełzło w ich kierunku – lecz w ostatniej chwili wszystkie zawróciły, kierując się w inne strony. Odgłos łusek prześlizgujących się po lodzie przyprawił Gwen o dreszcze. - Nie atakują – zauważyła Alistair. - Wygląda na to, iż się nas obawiają – rzekł Steffen. - Albo przed czymś uciekają – dodał Aberthol.

- Przed czym? – spytała Gwen. Ziemią targnął się nagły wstrząs i Gwen zachwiała się, gdy ziemia pod jej stopami zadrżała. Z początku była przekonana, iż to trzęsienie ziemi. Wtem ogromny wzgórek lodu przed nią rozprysnął się i wyłonił się z niego ogromny potwór, wysoki na pięćdziesiąt stóp i równie szeroki, w całości biały, zbudowany, zdawałoby się, z lodu. Z przodu jego ciała biegł kręgosłup, a na każdym z kręgów mieściło się świecące czerwone ślepię. Ślepia miał stwór także wzdłuż swych rąk i na opuszku każdego palca, a do tego ostre jak brzytwa zęby, dziesięć par szczęk, otwierających się i zamykających, kłapiących. Palce zbliżał w kierunku Gwendolyn i pozostałych. Stwór dał krok naprzód i ziemia zatrzęsła się. Gwen zachwiała się, a potwór pochylił się, w zawrotnym tempie opuszczając szczękę prosto na nią. Za chwilę – wiedziała o tym – będzie martwa.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Reece zarzucił swe ramię na ramię Kroga, a O’Connor podtrzymywał go z drugiej strony, pomagając mu w ten sposób podążać z grupą, która zapuszczała się coraz dalej w nieznane, dzikie obszary egzotycznego świata leżącego na dnie Kanionu. Promienie słoneczne ledwie przedzierały się przez turkusowe i oranżowe listowie dziwacznych drzew, które porastały te tereny; Reece wyciągnął szyję i spojrzał prosto w górę. Przez kłęby mgły dojrzał ogrom ścian Kanionu, wzbijających się niemożliwie wysoko ku nieboskłonowi. Miejsce to zdało mu się magiczne. Ledwie docierało do niego, iż dotarli tak daleko, zeszli tak głęboko i zastanawiał się, czy kiedykolwiek zdołają powrócić na górę. Co ważniejsze, rozglądając się wokół, głowił się, czy kiedykolwiek uda im się odnaleźć Miecz. Nie natrafili na żaden szlak ani oznakowanie, ani nic, co skierowałoby ich we właściwym kierunku; Miecz mógł być wszędzie. Reece szedł, stąpając po podobnym do błota podłożu, lepkiej substancji, która przywierała do jego butów. Powietrze wypełniały odgłosy nieznanych mu stworzeń. Nawet w wyobraźni Reece nie roił sobie nigdy, iż tu na dole istnieje jakiś inaczej ukształtowany świat, żyją inne rośliny i zwierzęta, niczym zupełnie inny wszechświat tkwiący pomiędzy dwiema stronami Kręgu. Zastanawiał się, jakie stwory mogły zamieszkiwać te ziemie, skryte tak głęboko. Zastanawiał się, czy żyją tu także jacyś ludzie. - I co teraz? – O’Connor zadał pytanie, które krążyło im wszystkim po głowach, rozglądając się po egzotycznym otoczeniu w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów Miecza. - Nie możemy tak po prostu błąkać się bez końca – rzekł Serna. – Nie mamy pojęcia, gdzie spadł Miecz.

- Zastanów się nad tym – powiedział Reece. – Miecz nie może być daleko. Zeszliśmy po ścianie Kanionu u samej podstawy mostu – a głaz poleciał prosto w dół, pod most. Jeśli będziemy się trzymali blisko okolicy pod przejściem, musimy się na niego natknąć. Musimy jedynie przekroczyć Kanion z jednej strony w drugą. - Ale nawet nie widzę stąd mostu. Ty go widzisz? – spytał Elden. Reece spojrzał w górę, podobnie jak reszta, i ujrzał, iż kłęby mgły całkowicie przysłoniły most. - Zakładasz, że schodziliśmy prosto w dół – rzekła Indra do Reece’a. – Tak nie było. Schodziliśmy nierówno, wspierając nogi tam, gdzie pozwalał na to występy skalne. Być może wcale nie jesteśmy pod mostem. Reece czuł ucisk w żołądku, gdy szli dalej, i zastanawiał się, czy Indra ma rację. Może jego plan był zły i znajdowali się dalej od odnalezienia Miecza, niż myślał. Szli dalej, mozolnie brnąc przez błoto, gdy nagle rozległ się przeraźliwy ryk, który aż uniósł włoski na plecach Reece’a. Wszyscy zatrzymali się raptownie. Chwycili za rękojeści mieczy, patrząc po sobie oczyma szeroko rozwartymi ze strachu. - Co to było? – zawołał Serna. - Wygląda na to, iż nie jesteśmy sami – rzekła Indra i jako pierwsza dobyła miecza. Charakterystyczny szczęk metalu rozszedł się w powietrzu. Ryk rozległ się ponownie i wprawił ziemię w drżenie. Obawy Reece’a pogłębiły się; stwór zdawał się być ogromny i bardzo rozgniewany. - Cokolwiek to jest – zauważył Elden. – Zdaje się, iż nasz oręż zbytnio nam teraz nie pomoże. Ryk rozległ się po raz trzeci i wszyscy dali krok w tył w różnych kierunkach; nie byli w stanie określić, z której strony dochodził dźwięk. Obrócili się każde w inną stronę, tworząc luźne koło. Reece wpatrywał się w mgłę, z której z wolna wyłoniła się ogromna, paskudna bestia. Jaskrawoczerwona, pokryta grubą łuską, stała na

dwóch łapach. Mierzyła trzydzieści stóp, a pod jej skórą prężyły się mięśnie. Długie ręce zakończone były szczypcami niby u homara, a jego głowę zajmowała niemal całkowicie wielka gęba, wielkie szczęki, otwierające się i zamykające, ukazujące rzędy ostrych jak brzytwa zębów. Stwór odchylił łeb w tył, mrużąc z wściekłością swe wąskie ślepia, a z jego gęby wysunął się długi na kilka stóp jęzor, a następnie na powrót schował. Reece spojrzał na niego ze strachem i spostrzegł, iż pozostałych także zdjęła trwoga. Dobył miecza, podobnie jak Elden, i puścił Kroga, który zachwiał się i osunął na kolana. Pozostali także dobyli mieczy, a O’Connor – łuku. - Nie wygląda na zadowolonego – rzekła Indra cierpko. Bestia ryknęła ponownie, postąpiła kilka kroków naprzód i szybciej niż Reece był sobie w stanie wyobrazić, zamachnęła się jedną łapą i uderzyła go w pierś, posyłając w powietrze. Reece poszybował i zatrzymał się na drzewie, łamiąc jego gałęzie, i obracając się dokoła własnej osi runął na błotniste podłoże. Przetoczył się na bok. Bolały go żebra i w głowie dzwoniło, lecz odwrócił się i spojrzał za siebie. Potwór miotał się wściekle, kierując się ku pozostałym. O’Connor – Reece musiał przyznać – nie cofnął się, zdołał naciągnąć cięciwę łuku i wypuścić kilka strzał. Lecz strzały odbiły się jedynie od łusek bestii i spadły na ziemię. Wtem stwór wyciągnął swe potężne szczypce i złamał łuk O’Connora wpół. Swymi drugimi szczypcami bestia zamierzała się na O’Connora, chcąc go przepołowić. O’Connor odsunął się z drogi – lecz nie wystarczająco szybko. Bestia rozcięła jego ramię, aż wykrzyknął z bólu, a dokoła trysnęła krew. Indra także się nie cofnęła: zamachnąwszy się, cisnęła sztylet w łeb bestii. Jej rzut był celny, lecz sztylet jedynie odbił się od łba stwora, który zdawał się być wykonany z jakiegoś rodzaju pancerza. Stwór odwrócił się, pisnął i ruszył prosto na nią z rozwartymi szczękami, zbliżając się, by odgryźć jej dłoń.

Elden ruszył naprzód, unosząc swój topór i z całych sił uderzył w nadgarstek bestii. Cios był wystarczająco silny, by zachwiać kleszczami, lecz łuski stwora były tak grube, iż nawet potężny cios toporem Eldena ich nie uszkodził. Elden wystawił się jedynie na gniew bestii. Obróciła się i uderzyła go wierzchnią stroną ręki, uderzając go w nos i łamiąc go. Elden wydał z siebie krzyk i runął na plecy. Bestia, nieukontentowana, opuściła swe drugie szczypce wprost na odsłoniętego Eldena. Conven wydał z siebie okrzyk bitewny i rzucił się naprzód z mieczem, który zatopił w brzuchu bestii. Lecz miecz ledwie ją drasnął. Bestia obróciła się, otworzyła szczękę i stąpnęła na miecz, łamiąc go na dwoje jak zapałkę. Reece otrząsnął się po ciosie, stanął ponownie na nogi i puścił się biegiem w stronę bestii, tym razem mierząc w jej odsłonięty grzbiet. Gdy stwór opuszczał szczypce na Convena, mierząc w jego pierś, Reece wskoczył bestii na grzbiet i zatopił miecz w jej kręgosłupie. Reece’owi wreszcie udało się znaleźć miękkie miejsce na ciele stwora. Miecz zatopił się aż po rękojeść i bestia wydała z siebie przeraźliwy dźwięk. Sięgnęła za siebie, schwyciła Reece’a szczypcami, uniosła wysoko nad głowę i cisnęła w powietrze. Reece znów poszybował, obracając się dokoła siebie tak szybko, iż niemal nie mógł oddychać, i wpadł twarzą w błoto. Upadek pozbawił go tchu i Reece’owi zdało się, iż pękło mu żebro. Odwrócił się i spojrzał w górę, jak przez mgłę widząc, iż bestia zbliża się do niego. Bezradnie przyglądał się, jak unosi wysoko stopę i gotuje się, by zadeptać go na śmierć. Widział ostre jak brzytwa szpony na podeszwie jej stopy, ujrzał wszystkich swych kompanów ogłuszonych, niezdolnych się poruszyć, i gdy przyglądał się zbliżającemu się stworowi, wiedział, iż w ciągu kilku chwil nastąpi jego koniec. Jego ostatnią myślą było: cóż za okropne miejsce na śmierć.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Thornicus siedział w niewielkiej łodzi, dryfując samotnie na morzu, po nieznanych mu wodach. Rozejrzał się dokoła w poszukiwaniu czegoś znajomego, lecz krajobraz był całkowicie obcy. Czuł, iż znalazł się daleko od domu, po drugiej stronie świata, i że nigdy już tam nie powróci. Nigdy w życiu samotność nie doskwierała mu tak jak dziś. Thor wychylił się za burtę i spojrzał w morską toń, i dostrzegł przypatrującą mu się twarz. Nie była to jednak jego twarz; miast tego spoglądał na niego jego ojciec. Andronicus. - Thornicusie – dobiegł go głos. Thor odchylił głowę w tył i spojrzał w słońce, które właśnie wyjrzało zza chmur. Zmrużył oczy i ujrzał przed sobą ogromny klif, a na jego szczycie – zamek, zza którego przedzierały się promienie słoneczne. Kręty i wąski kamienny mostek, który do niego prowadził, wznosił się łukiem wysoko ku niebu. Thor spróbował go dosięgnąć, lecz miał wrażenie, iż znajduje się w innym świecie. - Thorgrinie, pójdź do mnie – usłyszał kobiecy głos. Przysłonił oczy dłonią, chroniąc je przed słońcem, i na brzegu klifu ujrzał jakąś kobietę, którą otaczała fioletowa poświata. Ręce trzymała rozpostarte po bokach i Thor czuł, iż go przyzywa. Wiedział, że to jego matka. - Matko – rzekł, wstając i wyciągając ku niej dłoń, próbując ją dosięgnąć. - Thorgrinie – odrzekła. – Jesteś także mym synem. Od ciebie zależy, które z nas będzie ci bliższe. Możesz wybrać swego ojca – albo mnie. Wywodzisz się z nas obojga. Miej to w pamięci. On i ja równi jesteśmy sobie siłą. Tkwi w tobie moc, która pozwoli podjąć ci tę

decyzję. Nie musisz wybierać swego ojca. Nie jesteś nim. Nie jesteś także mną. Wróć do domu. Do swego prawdziwego domu. Będę cię oczekiwać. Thor próbował się podnieść, lecz poczuł, iż nie może; spojrzał w dół i ujrzał, iż jego nogi są spętane, przywiązane do łodzi. - Matko – zawołał. Zaschło mu w gardle i głos miał zachrypły. – Nie potrafię. Nie potrafię się uwolnić. Pomóż mi. - Spróbuj – rzekła. – Masz siłę, której potrzebujesz. Nie pozwól się zwieść: masz siłę, której potrzebujesz. Thor próbował się uwolnić z całych sił. Począł słyszeć, iż drewno z wolna się rozszczepia. Poczuł zimny, rwący nurt obmywający mu stopy, a gdy spojrzał w dół, ujrzał powiększającą się dziurę w dnie łodzi. Nagle wpadł w nią, zatapiając się z krzykiem w mroźne, ciemne morze. Pochłonęła go woda, zniknął w otchłani. Thor obudził się, dysząc ciężko. Wyprostował się jak struna i rozejrzał, zroszony potem, próbując odzyskać spokój. Wokół siebie na ziemi ujrzał pogrążonych we śnie żołnierzy, których nie rozpoznawał. Nic nie rozumiał: byli to żołnierze Imperium. Cóż on robił wśród nich? Musnął go lekki podmuch wiatru i gdy Thor spojrzał w dół, ujrzał, iż leży na gołej ziemi, zimnej i twardej, na drobnych kamieniach i pyle. Obozował z innymi żołnierzami. Wciąż miał na sobie zbroję, buty, a gdy usiadł, powoli docierało do niego, iż to tylko sen. Był na suchym lądzie. A jego matki nie było w pobliżu. Thor potarł się po głowie, usiłując zebrać myśli. Wszystko mu się mieszało. Obejrzał się i ujrzał siedzącego nieopodal w mroku nocy Rafiego, wpatrującego się w niego oczyma połyskującymi żółtym blaskiem spod kaptura. Rafi nucił przedziwną melodię i Thor czuł, jak wkrada się ona w jego myśli, wkracza w jego umysł, uniemożliwiając mu samodzielne myślenie. Nieustanne nucenie je zagłuszało. Słysząc ją, Thor mógł myśleć jedynie o obowiązku wobec swego ojca. Obowiązku lojalności wobec Imperium. Thor skoczył na równe nogi, pobrzękując zbroją. Potrząsnął głową, usiłując to wszystko pojąć. Spojrzał w dal i ujrzał okryty nocą Krąg. Nie

był to jednakże Krąg, jaki znał. Nie były to jego ziemie ojczyste. Znalazł się w obcej jego części. Rozglądając się, nie widział swych ojczystych ziem, lecz miejsce, które zamierzał podbić. Miejsce, które trzeba było zmiażdżyć. Thor rozejrzał się: w panującym dokoła niego bezruchu spały twardo tysiące żołnierzy Imperium, a żar po rozpalonych przez nich ogniskach wciąż mienił się w ciemności. Thor zaczynał z wolna na powrót myśleć jasno. Był synem Andronicusa. Dziedzicem Imperium. I zaciągnął u swego ojca wielki dług. Thor dostrzegł kątem oka jakiś nagły ruch w poza tym nieruchomej nocy. Spostrzegł żołnierza prześlizgującego się w mroku, mijającego rzędy żołnierzy, ku ogromnemu namiotowi ledwie kilka stóp dalej. Ku namiotowi Andronicusa. Thor patrzył, jak postać puszcza się biegiem, trzymając coś w dłoni. Wytężył wzrok i ujrzał, iż jest to coś długiego i ostrego, co błysnęło w świetle pochodni. Wtem Thor pojął: mężczyzna trzymał sztylet. Ten mężczyzna, pędzący ku namiotowi, przedzierając się w ciszy pod osłoną nocy, był zabójcą. I zamierzał zabić ojca Thora. Thor nie zwlekał ani chwili. Puścił się biegiem przez obóz, by powstrzymać zabójcę. Ten w mgnieniu oka znalazł się przy dwóch wartownikach i cicho poderżnął ich gardła, nim zdołali wypowiedzieć choćby słowo. Obaj osunęli się bezgłośnie na ziemię. Następnie wdarł się do namiotu Andronicusa. Thor był ledwie kilka kroków za nim i wpadł do namiotu chwilę później. Wszedłszy do namiotu, Thor ujrzał zabójcę o krok od swego ojca, zamierzającego się sztyletem na jego plecy. Andronicus leżał na swym łożu, na brzuchu. Niczego nie podejrzewał; nie miał pojęcia, iż za chwilę może zginąć. Thor nie ociągał się: sięgnął za pas, chwycił zatkniętą tam procę, umieścił w niej kamień i cisnął nim z całej siły. Kamień trafił w tył karku zabójcy, zatapiając się w nim głęboko. Zabójca zastygł w miejscu z uniesionym wysoko sztyletem, ledwie kilka

cali od Andronicusa – po czym osunął się i upadł na twarz na ziemię obok niego. Sztylet wypadł mu z dłoni, nie czyniąc nikomu krzywdy. Był martwy. Andronicus podskoczył z szeroko rozwartymi oczyma. Rozejrzał się i spostrzegł zabójcę. Wpatrywał się w niego, zdając sobie sprawę z tego, jak mało brakowało, by stracił życie. Andronicus obrócił się powoli i podniósł wzrok na Thora. Z wolna docierało do niego, co Thor właśnie uczynił. Lęk na jego twarzy ustąpił miejsca czemuś, co wyglądało na podziw. Wdzięczność. Thor nigdy wcześniej nie widział jej u Andronicusa. Andronicus wstał i wolnym krokiem ruszył w stronę Thora. - Synu mój – rzekł, wyciągając rękę i kładąc ją na jego ramieniu. – Tej nocy ocaliłeś mi życie. Thor patrzył na ojca, przepełniony dumą. Niegdyś czując dotyk Andronicusa, stawał się niespokojny; teraz przyjmował go z radością. Był to dotyk jego ojca. Ojca, którego zawsze pragnął mieć. - Uczyniłem to, co uczyniłby każdy syn – odparł Thor. Andronicus powoli pokręcił głową i spojrzał w dół na Thora z podziwem. - Zdecydowanie cię nie doceniałem – rzekł. – Jesteś nie tylko mym najświetniejszym rycerzem. Teraz jesteś także synem, którego nigdy nie miałem. Już zawsze będziesz u mego boku. Czy wiesz o tym? Thor spojrzał w oczy Andronicusa i odrzekł: - Niczego nie pragnę bardziej, mój ojcze. - Przyjrzyj się mi, Thornicusie – rzekł. – Czy widzisz, kim jestem? Moja twarz, wzrost, skóra, rogi. Nie zawsze taki byłem. Niegdyś byłem taki, jak ty. Jak twój ojciec. Jak moi bracia. Byłem MacGilem, takim samym, jak pozostali. Jednakże przeszedłem zmianę. Złożyłem przysięgę i przystałem na moce najmroczniejszej magii. Miała miejsce ceremonia i zezwoliłem, by wstąpił we mnie zły duch. Pozwoliłem, by mnie zmienił. Zezwoliłem, by zmienił moją rasę, mój wygląd i by obdarzył mnie mocą większą, niż sobie kiedykolwiek wyśniłem. To

święta ceremonia. Jedynie kilku wybrańców otrzymuje przywilej zmiany, uzyskania takiej mocy. Andronicus spojrzał uważnie w jego oczy. - Dowiodłeś dziś, żeś tego wart. Gdy nastąpi kres tych bitew, przemienisz się jak ja. Będziesz wysoki jak ja. Staniesz się członkiem mojej rasy, twa skóra będzie przypominać moją. Wyrosną ci rogi, takie jak moje. Pożegnasz żałosną rasę ludzką. I staniesz się dokładnie taki, jak twój ojciec. Thorowi oczy zaszły łzami, zamąciło mu się w głowie. Przepełniała go wdzięczność. - Chcę tego, ojcze – odrzekł. – Bardzo tego chcę.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Mycoples leżała na pokładzie imperialnego okrętu, zwinięta w kłębek pod akronową siecią, która przyciskała ją do pokładu. Ogarnięta przemożnym smutkiem, czuła pod sobą, jak statek delikatnie wznosi się i opada, kołysany morskimi falami. Smoczyca uniosła odrobinę jedną powiekę. Ujrzała hulających żołnierzy, pijących, świętujących, wyraźnie zachwyconych tym, iż zdołali ujarzmić smoka. Ból rozrywał jej ciało w miejscach, w które ją trącali, szturchali i dźgali. Smoczyca spojrzała w dal, ponad nimi, i ujrzała żółte wody Morza Tartuwiańskiego, rozciągające się daleko jak okiem sięgnąć. Mycoples przymknęła ponownie powieki, żałując, iż to wszystko nie może po prostu zniknąć. Żałowała, iż nie może powrócić do krainy, w której się narodziła, krainy smoków, i na powrót znaleźć się ze swym klanem. Jeszcze bardziej niż tam pragnęła jednakże znaleźć się u boku Thora. Lecz wiedziała, iż Thor znajduje się daleko, iż zagubił się w innym miejscu. Nie był już tym Thorgrinem, którego niegdyś znała. Mycoples przeczuwała, iż ci żołnierze zabierają ją do Imperium, gdzie zamierzają z nią paradować, uczynić z niej zabawkę na pokaz dla imperialnych żołnierzy. Wyczuwała, iż resztę życia spędzi zakuta w kajdany, iż będą ją nękać, wystawiać do oglądania jak przedmiot. Nękały ją myśli o nędzy życia, które ją czekało. Żałowała, iż nie może zginąć teraz, z dumą, w ostatniej, wielkiej bitwie. Nie przetrwała tysięcy lat po to, by zostać schwytaną i trzymaną w uwięzi przez człowieka. Ostrzegano ją, by nie zbliżała się zbytnio do ludzi, a ona popełniła błąd, pozwoliła sobie na tę słabość. Uczucie, jakim darzyła Thora osłabiło ją, sprawiło, iż przestała mieć się na baczności. A teraz przyszło jej za to zapłacić. Jednak mimo tego Mycoples wciąż go kochała – przeszłaby przez to wszystko ponownie wyłącznie dla niego.

Powieki Mycoples opadły, ciężkie ze zmęczenia, od sieci, która ją przykrywała, od ran, które znaczyły jej ciało. Pragnęła jedynie znaleźć się daleko stąd. *

Mycoples nie wiedziała, jak długo spała, gdy obudził ją głośny świst. Brzmiało to jak obfite opady deszczu i smoczyca poczuła, jak całe jej ciało oblewa woda. Podniosła wzrok i ujrzała, iż okręt wpływa w Ścianę Deszczu. Nagle zanurzyli się w zwartej ścianie wody, spadającego wprost na nich, jak gdyby przepływali pod wodospadem. Żołnierze Imperium, zdjęci paniką, chwytali się burty, gdy statek pod nią przepływał. Hałas był ogłuszający. Mycoples przyjęła wodę z zadowoleniem. Deszcz chłodził ją, aż para unosiła się z jej łusek, które nagrzewały się na słońcu całe dnie. Dudnienie spadającej wody na chwilę odwróciło jej uwagę od trosk, które ją czekały. Z wolna wyłonili się po drugiej stronie. Mycoples otworzyła ślepia i ujrzała, iż płyną teraz po czerwonych wodach Morza Krwi. Pojęła, iż żołnierze obrali najbardziej bezpośrednią drogę do Imperium, omijając Wyspę Mgieł. Serce zatrzepotało jej mocniej nagłą nadzieją. Wiele razy przelatywała ze swym klanem nad Wyspą Mgieł. Wiedziała, iż zamieszkują ją wielcy wojownicy. Wiedziała także, iż mieszka tam ktoś jeszcze ważniejszy: pewien samotny smok. Ralibar. Mycoples spotkała Ralibara raz, wiele stuleci temu. Był samotnikiem, niepodobnym do innych smoków. Nie znosił swego gatunku; jednakże do człowieka pałał jeszcze większą niechęcią. Jeśli będą przepływali obok i Ralibar ujrzy ją w tej trudnej sytuacji, być może przybędzie jej z pomocą. Nie z sympatii dla niej, lecz z nienawiści dla człowieka. Być może nawet pomoże ją uwolnić.

Mycoples wiedziała, co musi uczynić: musiała w jakiś sposób skierować statek ku Wyspie Mgieł. Nie mogła pozwolić, by ją ominęli. Musiała doprowadzić go prosto na wyspę. Musiała sprawić, by rozbił się na jej skałach. Mycoples zamknęła ślepia i wzięła głęboki oddech. Czuła, jak morskie powietrze muska jej łuski, czuła mrowienie w swym ciele, gdy wzywała pozostałości mocy, która jej pozostała. Zwróciła się do Pradawnych, którzy przewodzili jej przez tysiące lat, by zanieść do nich swą ostatnią prośbę. Nie prosiła o siłę dla siebie. Nie prosiła nawet o siłę, by walczyć. Miast tego poprosiła jedynie, by wiatr jej odpowiedział. Niebo. I ocean. Swym starożytnym, przedwiecznym smoczym duchem zawezwała ich wszystkich, przyzwała, by wyświadczyły jej tę ostatnią przysługę. Poprosiła, by wiatr zawył, fale wzbiły się, niebiosa pociemniały. Rozkazała im wszystkim, w imieniu swych przodków, w imieniu tych, którzy chodzili po tym świecie przed wszystkimi innymi. Smoki były tu pierwsze. I dzierżyły prawo, by rozkazywać naturze. Mycoples oddychała coraz głębiej, czując, iż ogarnia ją ciepło; z wolna począł zrywać się wicher. Fale poczęły wzbijać się i rozpryskiwać i statek powoli przechylił się, a następnie uniósł wyżej. Wiatr przybrał na sile i wkrótce słońce skryło się za chmurami, a niebo pociemniało. Wkrótce okręt począł się przechylać, a z morza wzbierały ogromne fale, które ich przykrywały; silne nurty prowadziły ich, niebo rozrywały grzmoty, wiatr ogłuszał – był wystarczająco głośny, by zagłuszyć nawet krzyki żołnierzy, którzy w panice biegali wokół Mycoples, próbując się ratować. Niektórzy z nich wypadli za burtę. Wszyscy próbowali przejąć kontrolę nad okrętem, lecz nie potrafili: spychało ich z kursu. Wprost na Wyspę Mgieł. Mycoples otworzyła swe ogromne, fioletowe ślepia i rozejrzała się z zadowoleniem: na widnokręgu dostrzegła wyspę, była coraz bliżej. Przez wycie wiatru przedarł się samotny dźwięk, słyszalny nawet daleko, na horyzoncie, jak echo krzyku, wypełniające niebo.

Mycoples uśmiechnęła się do siebie. Ten dźwięk nie był jej obcy. Słyszała go przy swych narodzinach. Słyszała go całe swe życie. Był to ryk smoka.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

Selese i Illepra przemierzały bezkresne wzgórza i doliny Kręgu, mknąc ku Wschodniemu Przejściu, by odnaleźć Reece’a. Jechały już cały dzień i całą noc. Selese miała na uwadze tylko jedną rzecz i nie potrafiła myśleć o niczym innym. Droga była niebezpieczna, obierały więc dłuższe ścieżki, by ich nie spostrzeżono, by uniknąć pól bitewnych i przypadkowych grup żołnierzy czy najemników. Jechały przez mroczne puszcze i przez strome granie, by nikt ich nie widział. Nie raz trwożyła się, gdyż zdawało jej się, iż je spostrzeżono. Lecz nie żałowała. Selese wyruszyłaby do siedmiu kręgów piekielnych, byle ocalić Reece’a. A czuła, iż potrzebuje ratunku, wyczuwała, iż znajduje się w niebezpieczeństwie. Z pewnością tak było, na tak niebezpiecznej wyprawie, na jaką wyruszył. Wiedziała, iż za Mieczem Przeznaczenia zawsze podąża śmierć. Modliła się, by zdążyć na czas i ocalić Reece’a przed niebezpieczeństwem, w którym się znajdował, bez względu na to, jakie było. Nawet jeśli nie potrafiła mu zapobiec, i tak właśnie tam pragnęła być. Jechała niemal bez ustanku, aż z wysiłku mięśnie jej osłabły i trudno jej było złapać oddech; Illepra także nie zwalniała. Illepra stała się jej bliska jak siostra i Selese przepełniała wdzięczność, iż jedzie u jej boku. Obie ryzykowały swe życie, odbywając tę podróż. Choć do tej pory starały się jak mogły, by omijać główne trakty, zbliżały się już do końca swej podróży i dotarły do miejsca, w którym niepodobna było ich uniknąć. Znalazły się na otwartej przestrzeni, na samotnej, nieporośniętej niczym, zakurzonej drodze prowadzącej na wschód. Drzewa ustąpiły miejsca skałom, a te – kurzowi, który przekształcił się w rozległą, jałową pustynię. Do Wschodniego Przejścia nie było już daleko.

Selese nękało jedynie to, jak bardzo widoczne były na tej pustej drodze, na tym pustkowiu. Jechały same, we dwie, i były zbyt widoczne. Selese nerwy miała napięte jak postronki, a włoski na jej ręce uniosły się. Spodziewała się zasadzki z każdej strony. Krąg był rozdarty, armie walczyły przeciwko sobie, i nawet te armie dzieliły się jeszcze między sobą. W Kręgu nastał chaos, stał się pozbawionym prawa i porządku miejscem. Nikt nie powstrzymywał band rzezimieszków. Wiedziała, iż muszą szybko odnaleźć Reece’a. Minęły zakręt i nagle obie raptownie się zatrzymały. Przed nimi, zagradzając drogę, leżało ogromne powalone drzewo. Selese zastanowiła się, skąd się wzięło tutaj, na tym pustkowiu. Usłyszała jakiś hałas i jeszcze nim zdążyła się obrócić, już wiedziała: zostały schwytane w zasadzkę. Za nimi stało czterech żołnierzy, którzy wyłonili się zza głazu. Byli wysocy i rośli, nieogoleni. Podawali jeden drugiemu bukłak z winem i pili. Po ich zbrojach poznała, iż to silesianie. Jej ludzie. Wiedziała, iż powinna odczuć ulgę. Jednakże tak nie było: byli pijani i patrzyli na nie z rozbudzonym pożądaniem w oczach. Zdawało się, iż odłączyli się od trzonu armii, i gdy Selese przyjrzała się dokładniej ich sponiewieranej zbroi, paskom zdartym z mundurów, dotarło do niej, iż są to dezerterzy. Tchórzliwi żołnierze, rzezimieszki, zdrajcy jej ludzi. Najgorsi z najgorszych. - A dokąd to udają się dwie tak piękne damy? – spytał ich przywódca. Cała czwórka ruszyła z wolna w ich kierunku. Koń Selese, nie mając dokąd uciec, począł niespokojnie się poruszać. Serce podeszło jej do gardła i zastanawiała się, jak rozegrać tę sytuację. Dostrzegła, iż Illepra spogląda na nią nerwowo i że on także nie ma pewności, jak się zachować. - Jesteśmy mieszkankami Silesii, podobnie jak wy – zawołała Illepra. – Służymy królewskiej armii. Jesteśmy uzdrowicielkami. Pozwólcie nam zatem przejść. Czekają nas naglące sprawy. - Ach tak? – zapytał, podchodząc do niej i chwytając wodze jej konia w tym samym czasie, gdy inny z nich schwycił wodze wierzchowca Selese.

- Pochodzimy z Silesii, jak wy – powtórzyła Illepra drżącym głosem. - Ach, z Silesii – rzekł drwiąco. – A my wszak darzymy naszych ludzi miłością bezgraniczną. - Jesteście dezerterami – zawołała Selese głosem poważniejszym, bardziej władczym, mniej przestraszonym, potępiając ludzi stojących przed nią. – Niżej niż wy upaść już nie można. Mężczyźni łypnęli na nią z gniewem, lecz ich przywódca roześmiał się i potrząsnął głową, bacznie się jej przyglądając. - Rzekłbym, iż jesteśmy najmądrzejszymi z mądrych. Jesteśmy tymi, którzy przetrwali, tymi, którzy dożyją jutra. Nie walczymy dla sztucznego tworu, jakim jest rycerskość, którego ani ujrzeć, ani dotknąć, ani poczuć nie można. Dlaczegóż mielibyśmy toczyć cudzą wojnę? - To wasz Krąg – odparła niewzruszenie Selese. – To wasza wojna. - Moja wojna toczy się o pozostanie przy życiu – albo dla tego, kto zaofiaruje najwyższą cenę. Ale dość tej gadaniny. Wyciągnął rękę, jednym szybkim ruchem schwycił koszulę Selese i szarpnięciem zrzucił ją na ziemię. Selese krzyknęła, spadając ze swego wierzchowca. Wylądowała na twardej ziemi, przewracając się. Spostrzegła, iż jeden z mężczyzn zrzucił z konia także Illeprę. Dwóch żołnierzy chwyciło je i szarpnięciem postawiło na nogi, a pozostali dwaj żołnierze zbliżyli się. Przywódca pochylił się tak, iż jego twarz oddalona była od twarzy Selese ledwie o cale, tak blisko, iż dostrzegła ślady po ospie na jego twarzy i poczuła jego paskudny oddech. Szorstka szczecina na jego podbródku otarła się o jej policzek. - To nasz szczęśliwy dzień – rzekł. – Mamy dwa piękne rumaki i dwie piękne dziewki, z którymi możemy się zabawić. - Nie troskajcie się o swoją umiłowaną Silesię – rzekł inny. – Nie ujrzycie jej w najbliższym czasie. Ryknął śmiechem, a pozostali przyłączyli się do niego. - Popełniacie ogromny błąd – rzekła Selese głosem, w którym rozbrzmiewała pewność. – Wyruszyłam, by odnaleźć Reece’a, najmłodszego syna króla MacGila. MacGilowie to gwałtowny i

szlachetny ród. Jeśli spadnie nam choć włos z głowy, a oni się o tym dowiedzą, ukatrupią was wszystkich. - A któż powiedział, że się o tym dowiedzą? – spytał, uśmiechając się szeroko. Przywódca wyciągnął sztylet i począł zbliżać go ku Selese. Selese wiedziała, iż musi coś zrobić, i to szybko. Tym mężczyznom najwyraźniej nie można było przemówić do rozumu. Byli żądni krwi, a ona nie miała przy sobie żadnej broni. Raptem coś przyszło jej do głowy. Było to ryzykowne, lecz mogło się powieść. Selese niepostrzeżenie wsunęła dłoń do sakwy, którą miała u boku, i przeszukała palcami jej zawartość, aż znalazła niewielką fiolkę z płynem, którą rozpoznała po dotyku. Zacisnęła na niej palce. Nagle zmieniła wyraz twarzy i uśmiechnęła się do przywódcy. Pełnym słodyczy, kuszącym głosem rzekła: - Uczynię, co rozkażesz. W zasadzie uczynię to z chęcią. Nawet mi się podobasz. Przywódca odchylił głowę w tył i obrzucił ją zaskoczonym spojrzeniem. - Proszę tylko o jedno – dodała. – Pocałuj mnie pierw. Chcę poczuć dotyk twych ust na moich. Ust prawdziwego mężczyzny. Prawdziwego wojownika. Przywódca spojrzał na nią, zdezorientowany i zaskoczony, lecz zadowolony. Jeden z pozostałych podszedł do niego i poklepał go po plecach. - Widzisz, usłuchały głosu rozsądku – rzekł. – Zawsze tak jest. Przywódca uśmiechnął się szeroko, przejechał dłonią po koszuli i przeczesał włosy, doprowadzając się do porządku. - To już bardziej mi się podoba – powiedział. - Selese, cóż ty robisz? – spytała zdezorientowana Illepra. Lecz Selese zignorowała ją. Miała plan. Selese udała, iż ziewa, uniosła dłoń do buzi i umieściła w niej fiolkę.

Nachyliła się, przyciągnęła twarz żołnierza i złożyła na jego ustach pocałunek. Wtedy wepchnęła fiolkę do jego otwartej buzi. Następnie uniosła dłonie i przycisnęła mu usta. Wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczyma i próbował się opierać. Było jednak za późno. Uniosła obie dłonie i mocno zacisnęła mu usta, zmuszając go, by rozgryzł fiolkę, którą w nich trzymał. Patrzyła, jak jego twarz okrywa się barwą żywej czerwieni, a na szyi uwypuklają się żyły; uniósł dłonie i schwycił się za gardło, z trudem próbując złapać powietrze, a sekundę później osunął się na kolana i runął na ziemię. Był martwy. Nie dziwota – w fiolce znajdował się czarnoks – najbardziej śmiertelna trucizna, jaką niosła ze sobą Selese. Pozostali żołnierze przyglądali się, nie pojmując – a Selese nie zamierzała dać im szansy na to, by domyślili się, co się stało. Sięgnęła do swej sakwy i po omacku znalazła apoth, żółty proszek, który w połączeniu z wodą tworzył skuteczną maść – lecz w formie proszku zabijał, gdy dostał się do oczu. Schwyciła dwie garści. - Ty mała dziwko! – wykrzyknął jeden z nich, dobywając swego sztyletu i zbliżając się do niej. Sypnęła garść proszku w jego oczy, a on krzyknął. Wtedy Selese zbliżyła się i cisnęła drugą garść w oczy pozostałych dwóch żołnierzy. Wszyscy trzej krzyczeli, przewracając się na plecy, wijąc i tocząc pianę z ust. W ciągu kilku sekund przestali oddychać. Zaległa cisza. Illepra spojrzała na Selese otwartymi ze zdumienia ustami, ledwie pojmując, co się właśnie stało. Selese odwróciła się i spojrzała na nią. Drżały jej dłonie, lecz czuła się silna, zdecydowana. Nie wiedziała, czy byłaby w stanie postąpić tak, gdyby chodziło jedynie o nią; lecz myśl o Reece’u dodała jej sił. - W drogę – rzekła, dosiadając swego konia. – Najwyższy czas, byśmy odnalazły Reece’a.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

Kendrick mknął przez ziemie Kręgu z Erekiem, Bronsonem i Srogiem u boku oraz tysiącami oswobodzonych żołnierzy za nimi, na powrót wolni. Jechali bez ustanku całą noc, odkąd zbiegli z obozu imperialnego, i ani na chwilę się nie zatrzymali, oddalając się od niego tak szybko, jak tylko potrafili. Teraz, w końcu, dzień poczynał budzić się do życia. Mieli za sobą długą, wykańczającą noc odkąd Kendrick, Erec, Bronson i Srog uwolnili tysiące swych mężczyzn, zarżnęli wartowników i odjechali, podczas gdy żołnierze Imperium jeszcze spali. Nie chcieli wdać się w poważną potyczkę z rozległymi siłami Imperium w środku nocy; miast tego poruszali się szybko i ukradkiem, zabijając tych żołnierzy, którzy stanęli im na drodze. Odzyskali swe konie i oręż i ruszyli przed siebie. Chcieli stoczyć tę bitwę innego dnia, na swoich warunkach. Bronson znał te strony, ziemie należące do McCloudów, i zręcznie ich przez nie prowadził. Kendrick wiedział, iż mają szczęście, że Bronson jest wśród nich – okazywał się być nieocenionym przewodnikiem, dzięki któremu skryli się przed Imperium. Kendrick i Erec poprosili Bronsona, by poprowadził ich w miejsce, w którym będą dobrze ukryci przed Imperium, lecz zarazem będą mogli atakować pomniejsze oddziały. Musieli obrać inną taktykę i nadszedł czas na nową strategię: miast stawać naprzeciw całej armii imperialnej, będą musieli znajdować mniejsze oddziały – kilkutysięczne, jak ich – i toczyć mniejsze bitwy, po których na powrót będą się wycofywać. Wróg miał nad nimi znaczą przewagę liczebną i jedyna droga do zwycięstwa prowadziła przez długą wojnę partyzancką. Mogli trzymać się gór, dobrze się skrywać w Pogórzu i utworzyć śmiercionośną siłę zbrojną, atakując strategicznie, jak wąż, a następnie się wycofując. Może i było

ich mniej i nie byli tak silni, lecz mieli w sobie siłę woli, by przeczekać Imperium. Jechali dalej, podążając za przewodzącym im Bronsonem, który zboczył ze stromej drogi, prowadząc ich w górę Pogórza. Podążali dawnym szlakiem Imperium, który ukazywał ich oczom fale zniszczenia, od jednego miasta McClouda do drugiego. Szlak urywał się w końcu na jednym ze szczytów. Wszyscy zwolnili i w końcu zatrzymali się. - Wysoka Osada – zawołał Bronson, wskazując palcem. Z tego punktu Kendrick ujrzał na odległym szczycie, za łańcuchem górskim, Wysoką Osadę, niewielkie miasto McClouda, wzniesione wysoko, na samym skraju Pogórza, z którego widoczne było zarówno Wschodnie, jak i Zachodnie Królestwo Kręgu. Nawet teraz, o brzasku, mógł orzec, iż okupowane jest przez armię Andronicusa. Widział ich nadal się żarzące ogniska, dostrzegł głowy więźniów zatknięte na piki, porozstawiane po całym obozie i poznał, iż musieli niedawno zmasakrować tam McCloudów. Wokół miasta obozowało jakieś kilka tysięcy mężczyzn i trudno było orzec, ilu znajdowało się w środku. Nie potrafił stwierdzić, czy był to trzon armii imperialnej, czy jedynie samotny oddział. - Być może jest to najważniejsze miasto, które możemy zaatakować – rzekł Kendrick. - Wysoka Osada to niewielkie miasto, lecz strategiczny punkt na szczycie Pogórza – powiedział Bronson. – Nic dziwnego, iż Andronicus je zajął. Biegnie stamtąd bezpośredni trakt do Zachodniego Królestwa, a od niego rozchodzą się drogi we wszystkich kierunkach. To jego pierwszy przystanek na drodze, by zmiażdżyć opór McCloudów, przypuścić ostateczny atak na Zachodnie Królestwo i przejąć władzę nad Kręgiem. - Lecz czy sam Andronicus tam jest? – spytał Srog. – I jak wielu ludzie ma ze sobą? Przyjrzeli się bacznie miastu. Trudno było cokolwiek orzec.

- To może być ryzykowne – powiedział Bronson. – Być może lepiej byłoby skryć się tutaj, w górach, i poczekać na mniejszą grupę, by ją zaatakować, albo mniejsze miasto. Kendrick pokręcił głową. - Dosyć czekania – rzekł. – Każdy dzień może być naszym ostatnim. Nigdy więcej nie pozwolę, by ktoś mnie zniewolił. Jeśli mamy zginąć, zginiemy w walce. Zaatakujemy teraz! - Jestem z tobą! – rzekł Erec, dobywając miecza. - I ja! – powiedział Bronson. - Niech tak będzie! – rzekł Srog. Kopniakami pogonili swe konie i przypuścili szarżę wzdłuż skraju Pogórza, klucząc po stromych górskich ścieżkach, pędząc ku Wysokiej Osadzie. W rozdzieranym świtem mroku, gdy większość żołnierzy Imperium jeszcze spała, być może zyskają element zaskoczenia, pomyślał Kendrick. Być może uda im się przejąć to miasto i uczynić je ich twierdzą. Może, jeśli poczekają wystarczająco długo, Gwendolyn powróci z Argonem. I może – żywił nadzieję – szala zwycięstwa przechyli się na ich stronę. Nawet jeśli tak się nie stanie, dla tego właśnie się urodzili: by atakować wbrew niesprzyjającym szansom, by nigdy nie cofać się przed wrogiem, by walczyć za słuszną sprawę, nawet gdy szanse zdają się znikome. Kendrick otrzymał w życiu wielki przywilej: otrzymał dar broni. Jak oni wszyscy. I zamierzał z niego korzystać, póki żyw. Rozbrzmiał dźwięk imperialnego rogu, a po nim kolejny, i jeszcze jeden, wzdłuż balustrad niewielkiego zamku Wysokiej Osady. Nagle wysoka żelazna brona uniosła się i na zewnątrz wysypały się setki żołnierzy imperialnych, szarżując wprost na nich. Nie spali: byli gotowi i czekali. Kendrick jednakże wydał z siebie donośny okrzyk bitewny i zdwoił tempo, gotów walczyć i zabić każdego, kto tylko odważy się stanąć mu na drodze. Lecz gdy zbliżał się do nich, gdy począł rozróżniać twarze żołnierzy, wyłaniającą się zza bramy ujrzał twarz, na widok której krew zastygła

mu w żyłach. Była to jedyna twarz, dla której byłby gotów opuścić miecz, twarz, przez którą ze zdumienia otworzył szeroko usta i niemal osunął się na ziemię ze swego wierzchowca. Tam, naprzeciw niego, pędząc ku nim z uniesionym wysoko mieczem, znajdował się człowiek, którego kochał jak brata. Thorgrin.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

Thornicus jechał u boku swego ojca, a za nimi Rafi i McCloud. Przewodzili tysiącom imperialnych żołnierzy, wyprowadzając ich przez bramy Wysokiej Osady, gotowi, by zmiażdżyć przeciwnika. Thor spojrzał w dal, na pędzące ku nim tysiące żołnierzy odzianych w zbroje i powiewających chorągwią, którą jak gdyby rozpoznawał. Gdy się zbliżyli, w głębi duszy majaczyło mu przeczcie, iż niegdyś znał tę zbroję, zbroję Zachodniego Królestwa Kręgu, Srebrnej Gwardii, MacGilów. Przez chwilę Thor był zdezorientowany; zastanawiał się, dlaczego atakuje tych ludzi, u boku których niegdyś toczył boje. Lecz równie prędko w jego umyśle zamąciło się i inna cząstka niego, silniejsza, przypomniała mu, iż pędził, by uprzedzić wrogów swego ojca i zabić ich, nim oni zdołają zabić jego ojca. Thora przepełniała nowa energia, zdecydowany był zabić ich wszystkich, byle tylko nie wyrządzili szkody Andronicusowi bądź Imperium. Przypuszczał szarżę w kierunku żołnierzy MacGilów, był oddalony od nich może o pół mili, i dobył miecza, jadąc na czele armii, gotując się do ataku z całych sił. Wtem nagle za nim rozbrzmiał chór rogów. Andronicus i pozostali obejrzeli się przez ramię, by sprawdzić skąd dobiega. Thor także się odwrócił. Był to niespokojny odgłos, i gdy Thor odwrócił się, zdezorientowało go to, co ujrzał: setki żołnierzy imperialnych odwracały się i atakowały w przeciwnym kierunku. Za nimi, w oddali, tysiące żołnierzy imperialnych innego oddziału nadjeżdżały ku grani Wysokiej Osady z pochodniami w dłoniach i poczęły podkładać ogień w mieście. - Co się dzieje, mój panie? – zawołał McCloud do Andronicusa, równie zdezorientowany, jak reszta.

Sam Andronicus także sprawiał wrażenie zdezorientowanego; wtem jednak, gdy przyglądał się horyzontowi, zmrużywszy oczy, rozpoznał, co się dzieje. - Romulus – rzekł, pojąwszy. – Mój generał przybył, by mnie zdradzić. Tysiące żołnierzy Imperium zaatakowało ich tyły, zalewając miasto. Teraz uwięzieni byli między dwiema armiami – ludzie Romulusa byli za nimi, a żołnierze MacGila przed. Andronicus wydał z siebie krzyk frustracji, rozważając sytuację, i w końcu zawrócił konia. - Musimy uratować Wysoką Osadę! – wrzasnął Andronicus. Zostawcie MacGilów! Atakujcie Romulusa! Andronicus pogonił kopniakiem swego konia, zawrócił gwałtownie, a Thornicus i pozostali podążyli za nim, gotowi walczyć w wojnie domowej. Odwracając się, Thornicus zerknął przez ramię i w oddali ujrzał, iż MacGilowie nadal przypuszczają szarżę, zmierzając ku Wysokiej Osadzie. Lecz nie było to już jego troską: musiał robić, jak rozkazał ojciec. Z MacGilami mogą rozprawić się innego dnia. Thor jechał u boku ojca z uniesionym wysoko mieczem. On i Andronicus jechali ramię w ramię, i było to przyjemne uczucie. Byli jak jedno, razem w bitwie, gotowi stawić światu czoła wspólnie, jak ojciec i syn powinni czynić. We dwóch szarżowali w dół zbocza, mierząc w ludzi Romulusa, i spotkali się z nimi w pół drogi, zderzając się z ogromnym brzękiem oręża. Tysiące wojowników wpadały na siebie; starciu przewodził Andronicus, który jako pierwszy rzucił się do walki. Uniósł swój ogromny topór bojowy, zamachnął się nim w powietrzu i starł się z Romulusem, który przypuszczał szarżę na swego dawnego przywódcę. Romulus także zakręcił swym toporem i utknęli, jak kozły, równi sobie siłą, obaj z całych sił pragnąc zabić się wzajemnie. Thor wymierzył w dowódcę Romulusa, który uniósł swą tarczę, co nie na wiele się zdało: cios Thora był tak silny, iż ją przepołowił.

Dowódca uniósł miecz, by oddać cios, lecz Thor był zbyt szybki. Natarł kolejny raz i siekł mężczyznę w brzuch, aż ten osunął się w przód, twarzą do ziemi. Szczęk metalu rozdzwonił się w uszach Thora, gdy dokoła niego tysiące żołnierzy walczyły wręcz. Żaden nie był jednakże tak zręczny, jak Thor. Siekł, parował, unikał ciosów i umykał we wszystkie strony, kładąc tuziny mężczyzn, nim choćby zdążyli zareagować. Przedzierał się przez gęstwę ludzi jak jednoosobowa armia, kładąc ludzi na prawo i lewo, i przełamując impas na korzyść Andronicusa. Dzięki wysiłkom Thora szala zwycięstwa poczęła przechylać się wyraźnie na korzyść jednego z dwóch oddziałów o równej sile. Z początku Romulusowi sprzyjały element zaskoczenia i rozpęd, gdyż żaden z imperialnych żołnierzy nie spodziewał się, iż przyjdzie mu walczyć przeciwko swoim. Jednakże Thor wyrównał szanse, w pojedynkę odpychając coraz więcej ludzi Romulusa, którzy napływali, usiłując zająć Wysoką Osadę. Romulus i Andronicus szli cios za cios, uderzając swymi wielkimi toporami bojowymi w przeciwnika z przenikliwym szczękiem metalu, jak dwa stare kozły walczące o dominację. Andronicus był znacznie wyższy od Romulusa, lecz Romulus był barczysty i miał siłę, jakiej Thor nigdy wcześniej nie widział. Ich walka stanowiła ucztę dla oka; byli jak dwie góry, żaden nie zdawał się ustępować drugiemu. Jeden z ranionych żołnierzy spadł w tył, na konia Andronicusa, i rumak wierzgnął, tracąc równowagę; tylko tyle trzeba było Romulusowi, by zyskać niewielką przewagę. Andronicus opuścił topór ledwie na chwilę, lecz to wystarczyło, by Romulus zadał mu cios, tnąc głęboko w ramię i strącając z konia. Romulus nie tracił czasu: zeskoczył z konia i w obu rękach uniósł wysoko topór, gotując się do opuszczenia go prosto na odsłoniętą głowę Andronicusa. Thorowi serce zamarło; rzucił się ze swego konia głową naprzód i powalił Romulusa na ziemię, na chwilę przed tym, gdy miała zadać śmiertelny cios. Zatoczyli się kilka kroków w tył, upadli i mocowali się

w błocie, przetaczając się tam i sam, a wokół nich wciąż ginęli żołnierze. Wreszcie Romulus zyskał przewagę; przetoczył się i zrzucił z siebie Thora. Wyciągnął zza pasa sztylet i zamierzył się na jego gardło; działo się to zbyt szybko, by Thor zdołał zareagować. Wtem nagle zjawił się Andronicus i wytrącił Romulusowi z dłoni broń, nim zdążył zadać krzywdę Thorowi, ocalając mu tym samym życie. Andronicus zamachnął się toporem na głowę Romulusa; ten jednakże przetoczył się z drogi i miast w jego ciele, topór zatopił się w błocie. Rozbrzmiał dźwięk rogu i niebo pociemniało od strzał. Ludzie Romulusa, krzycząc w męczarniach, padali na prawo i lewo, dziesiątkowani przez przybyłe posiłki Andronicusa. Szala zwycięstwa przechyliła się. Ludzie Romulusa poczęli uciekać. Romulus, widząc, co się dzieje, nie atakował dłużej Andronicusa; miast tego unikając ciosów uciekł przez tłum, odnalazł swego konia, pogonił mocnym kopniakiem, odwrócił się i zbiegł z pozostałymi jeszcze przy życiu wojownikami. Andronicus dostrzegł leżącego na ziemi Thora. Dotarło do niego, iż raz jeszcze ocalił mu życie i jego serce wezbrało wdzięcznością. Wyciągnął do niego rękę, by pomóc mu wstać. Thornicus schwycił rękę ojca i zdał sobie sprawę, iż jego ojciec także ocalił mu życie. Stali tak naprzeciw siebie, z zaciśniętymi dłońmi, ojciec i syn, jeden gotów poświęcić życie dla drugiego. Andronicus spojrzał na Thora z szacunkiem, a Thor odwzajemnił to spojrzenie. Wreszcie odnalazł ojca, którego zawsze pragnął mieć.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY

Romulus umykał ze swymi ludźmi w dół zbocza, oddalając się od Wysokiej Osady, miotany wściekłością. Jego klęska wprawiła go w zdumienie. Nigdy wcześniej nie przegrał bitwy i nie potrafił się z tym pogodzić. Obrał cel zbyt wysoko. Powinien był trzymać się pierwotnego planu, by znaleźć jakiegoś MacGila, przekroczyć Kanion i zaatakować z całą armią; miast tego porwał się na szybkie i pochopne zabójstwo. Stał się zbyt rozzuchwalony, zbyt pewny. Popełnił błąd niedoświadczonego dowódcy i gardził sobą za to. Romulus doświadczył niejednej porażki. Jego pierwotnym planem było wysłanie zabójcy, by zadźgał Andronicusa nocą, lecz z jakiegoś powodu nie powiodło się to. Kolejnym planem było zebranie mężczyzn o brzasku, wykorzystanie impetu, by zaskoczyć Andronicusa i próba jego zamordowania. Wiedział, iż przeciwnika będzie więcej, lecz pomyślał, że jeśli tylko zdoła zabić Andronicusa szybko, nie będzie to miało znaczenia; pozostałe siły imperialne oczywiście natychmiast usłuchają jego rozkazów. Z perspektywy czasu widział, iż była to decyzja prędka, nieprzemyślana. Powinien był poczekać. Powinien był najpierw opuścić Tarczę, a potem zaatakować większą liczbą żołnierzy. Droga do zwycięstwa nie może prowadzić na skróty. Romulus wciąż odtwarzał w myśli, jak bliski był swego celu – to dręczyło go najbardziej. Niemal dopadł Andronicusa i z pewnością by go ukatrupił, gdyby nie Thornicus. Nie spodziewał się go tam ujrzeć, u boku Andronicusa, i nie spodziewał się znaleźć w nim tak groźnego przeciwnika. Andronicus już by nie żył, gdyby nie on. Romulus poprzysiągł, iż gdy wszystko ucichnie, własnoręcznie zabije Thornicusa. Ta myśl poprawiła mu humor: zabije ich razem, ojca i syna. Przynajmniej udało mu się zbiec, w przeciwieństwie do wielu jego ludzi.

Teraz zmierzał ku swemu drugiemu celowi. Przemierzając Krąg, Romulus zarżnął i torturował wielu żołnierzy, ot tak, dla uciechy. Przesłuchiwał ich także i dowiedział się o MacGilu, który został schwytany przez Andronicusa: o Luandzie. Pierworodnej córce MacGila. Nada się w sam raz. Romulus zmierzał teraz ku miejscu, w którym wedle tego, co rzekli mu żołnierze, miała się znajdować Luanda, na obrzeżach obozu. Był gotów wprowadzić w życie swój drugi plan. Pędził co koń wyskoczy i w końcu dotarł na miejsce. Spostrzegł samotną dziewczynę przywiązaną do pala, ze zgoloną głową. To była ona, Luanda, na wpół rozebrana, posiniaczona, pobita i zalana krwią. Była przywiązana do pala, na poły nieprzytomna. Romulus nawet nie zwolnił, galopując w jej stronę. Uniósł wysoko swój wielki topór i rozciął sznury, i pochyliwszy się drugą ręką schwycił ją mocno za koszulę, po czym jednym ruchem wciągnął na konia przed siebie. Luanda, zdjęta paniką, krzyczała, próbując mu się wyrwać. Lecz Romulus jej na to nie pozwolił. Otoczył ją swym wielki ramieniem, zaciskając je dokoła jej ciała, przyciskając ją mocno do siebie. Przyjemnie było trzymać ją tak blisko siebie. Gdyby nie musiał przeprowadzać jej ze sobą przez most, już teraz by się z nią zabawił i od razu zabił. Lecz potrzebował jej, by opuścić Tarczę i nie mógł sobie pozwolić na trwonienie czasu. Romulus pogonił konia i zdwoił tempo, odłączając się od swych ludzi i obierając samotną drogę ku Kanionowi. Gdy z nią skończy, będzie mógł ją zabić, ot tak, dla uciechy. Romulus mknął z uśmiechem na twarzy. Im głośniej Luanda krzyczała, szamocząc się i protestując, tym szerzej się uśmiechał. Miał swój łup wojenny. Niebawem znajdą się na moście, na przejściu. W końcu Tarcza opadnie. Jego armia najedzie. I Krąg będzie należał do niego po wsze czasy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

Reece leżał na ziemi na dnie Kanionu z obolałymi żebrami i patrzył w górę, na ostre jak brzytwa zęby bestii zbliżające się, by go zabić. Wiedział, iż w ciągu kilku chwil zęby te zatopią się w jego piersi i wyrwą mu serce. Przygotował się na czekające go katusze. Rozległ się potworny wrzask i z początku Reece był przekonany, iż dobył się z jego gardła. Otworzył jednak oczy i dotarło do niego, iż był to wrzask bestii, potworny krzyk, przeszywający powietrze i szybujący aż po nieboskłon. Bestia odchyliła łeb w tył i wydawała z siebie ryk za rykiem, młócąc wściekle w powietrzu rękami. Wtem niespodziewanie znieruchomiała, przewróciła się i legła w bezruchu. Była martwa. Świat stał się na powrót nieruchomy. Reece usiadł. Oczy miał rozwarte szeroko ze zdumienia, usiłując pojąć, co się przed chwilą stało. Jakim cudem bestia, która raniła każdego z nich, nagle padła martwa? Reece spostrzegł włócznię wystającą z prawej stop bestii, wystającą z ziemi. Nad bestią, dzierżąc włócznię z uśmiechem samozadowolenia na twarzy stał jakiś człowiek. Był wysoki i chudy, miał krótką brodę, długie, skołtunione włosy, a na sobie – łachmany. Nie dobił jeszcze pięćdziesiątki i uśmiechał się zaraźliwie. - Lomboka zawsze zabija się przez stopę – wyjaśnił, jak gdyby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie, wyciągając włócznię z ziemi. – Tam znajduje się jego serce. Nie wiecie o tym? Nieznajomy postąpił naprzód i wyciągnął dłoń. Reece chwycił ją i pozwolił, by pomógł mu wstać. Mężczyzna, choć szczupły, był zaskakująco silny.

Reece wpatrywał się w niego, w dalszym ciągu oszołomiony, nie bardzo wiedząc, jak się zachować. Ten mężczyzna właśnie ocalił mu życie. - Ja… Emm… – wyjąkał. – Ja… Nie wiem, jak ci dziękować. - Dziękować? – powtórzył mężczyzna. Odchylił się w tył i wybuchnął śmiechem, następnie w przyjacielskim geście położył swą ciepłą dłoń na ramieniu Reece’a. Odwrócił się i przeszedł z nim kilka kroków. – Nie masz mi za co dziękować, przyjacielu. Nie cierpię lomboków. Za każdym razem zabierają moje pułapki i co drugą noc nie mam co jeść. Nie, nie dziękuj mi wcale. Wyświadczyliście mi przysługę. Wywabiliście go na zewnątrz i ułatwiliście zabicie go. Mężczyzna przyjrzał się im i pokręcił głową. - Taka szkoda. Sami świetni wojownicy. Lecz mierzyliście nie tam, gdzie trzeba. - Kim jesteś? – spytał O’Connor, podchodząc do niego. – Skąd pochodzisz? Co robisz tutaj, na dole? Mężczyzna roześmiał się serdecznie. - Na imię mi Centra. Miło mi was poznać, lecz nie potrafię odpowiedzieć na tyle pytań naraz. Zszedłem tu wiele lat temu – byłem chyba po prostu ciekaw. Nie mogłem znieść życia pod panowaniem McCloudów. Korzystając z wielu lin, zszedłem po ścianie Kanionu i nigdy nie powróciłem na górę. Był to mój wybór. Z początku jedynie poznawałem te ziemie, lecz z czasem je polubiłem, mam je całe wyłącznie dla siebie. Są egzotyczne. Pojmujecie, o czym mówię? Jestem samotnikiem, nie przeszkadza mi zatem brak towarzystwa. Lecz muszę rzec, iż wasze twarze są pierwszymi ludzkimi, jakie widzę od tamtej pory, i cieszy mnie widok mych ludzi! Za siłę! Centra wyciągnął wypełniony płynem bukłak zza pasa, odchylił się w tył i wziął haust. Następnie wyciągnął bukłak w stronę Reece’a i gestem wskazał jego usta. Reece nie wiedział, co odrzec, i nie chciał go obrazić, więc niepewnie otworzył usta i pozwolił, by Centra wcisnął napitek do

środka. Wylądował z tyłu gardła Reece’a i zapiekł go, aż Reece zaniósł się kaszlem. Centra roześmiał się w głos. - Cóż to takiego? – spytał Reece, usiłując złapać oddech. Centra podchodził do każdego z nich po kolei i częstował ich napitkiem. - Atibar – odrzekł. – Nieopodal płynie strumień. Pali, nieprawdaż? Ale jak się po tym czujecie? Reece poczuł mrowienie rozchodzące się po całym jego ciele i po chwili odprężył się i zakręciło mu się w głowie. Z całą pewnością przestał się tak niepokoić; nie czuł bólu, guzów i siniaków na całym ciele z taką mocą, jak uprzednio. Gdy pozostali skończyli swą kolejkę, Centra wyciągnął rękę i zaproponował więcej płynu Reece’owi; lecz tym razem Reece wyciągnął dłoń i powstrzymał go. - Napij się jeszcze, przyjacielu – rzekł Centra. – Jego działanie szybko ulatuje. Reece pokręcił głową. - Dziękuję, lecz muszę rozumować jasno. - Ocaliłeś nas – rzekł z całą powagą Elden, występując naprzód. – A takie zasługi traktujemy bardzo poważnie. Jesteśmy twymi dłużnikami. Podaj swą cenę. Legioniści zawsze spłacają, co są dłużni. Centra potrząsnął głową. - Nie jesteście mymi dłużnikami. Lecz jeśli to was uszczęśliwi, uczyńmy tak: pomóżcie mi znaleźć dobry posiłek na noc. Ten piekielny lambok mi go skradł. Chcę znaleźć coś, nim zapadnie zmrok. - Pomożemy ci, jak tylko potrafimy – rzekł Reece. Centra przyjrzał się im. - A cóż wy robicie tutaj na dole, jeśli wolno spytać? - Przybyliśmy w naglącej sprawie – odrzekł Reece. – Widziałeś Miecz? - Miecz? – spytał Centra, wysoko unosząc brwi. – Jaki miecz? Zdaje mi się, iż nosicie je przy sobie.

Reece pokręcił głową. - Nie chodzi o zwykły miecz, lecz o Miecz Przeznaczenia. Był zatknięty w głazie. Spadł za krawędź. Centra otworzył szeroko oczy. - Prawdziwy Miecz Przeznaczenia? – rzekł z podziwem w głosie. – Chyba nie jest tutaj na dole, prawda? Reece skinął głową. - Lecz jak to możliwe? To miecz z legend. Cóż, na Boga, robiłby tutaj, na dole? Tak czy inaczej, nie widziałem żadnych głazów, ani żadnych mieczy. Jesteście pewni… Chwileczkę… – rzekł, przerywając. – Chwileczkę… – potówrzył, pocierając brodę. – Nie mówicie o tym wybuchu, nieprawdaż? Reece i reszta spojrzeli po sobie zaintrygowani. - Wybuchu? – spytał O’Connor. - Wcześniej coś spadło z góry – rzekł Centra. – Huk był taki, że wszystko aż się zatrzęsło. Nie widziałem tego, lecz poczułem. Któż by tego nie poczuł? Pozostał tam wielki krater. Serce Reece’a zaczęło bić szybciej. - Krater? – spytał Reece. – To brzmi prawdopodobnie. Głaz utworzyłby krater, spadłszy z tak dużej wysokości. Podszedł do Centry i z całą powagą zapytał: - Zaprowadzisz nas tam? Centra wzruszył ramionami. - Nie widzę przeszkód. Najlepszą zwierzynę i tak upolujemy w tamtych rejonach. Za mną, tylko żywo: nie chcemy się tu błąkać, gdy zapadnie zmrok. Nie wtedy, gdy nocna mgła zaczyna napływać. Centra odwrócił się i szybkim krokiem ruszył przed siebie. Reece i pozostali podążyli za nim. O’Connor i Elden pomagali iść Krogowi, który mocno utykał. Wszystkim z trudem przychodziło dojście do siebie po walce. Pocierali rany, zebrali broń i szli sztywno, żadne z nich nie poruszało się tak szybko i zwinnie, jak uprzednio. Potyczka z Lombokiem odbiła się na wszystkich niekorzystnie; Reece po raz

kolejny zdał sobie sprawę, jak wiele mieli szczęścia, iż wyszli z niej cało. Maszerowali przez błoto, na przemian znikając w puszczach o jaskrawym listowiu i wyłaniając się z nich. Podążali za Centrą, który kluczył przyprawiającą o zawrót głowy ścieżką wzdłuż jakiegoś niewidzialnego szlaku, znanego jedynie jemu. Reece nie spostrzegł ani jednego śladu, który wskazywałby, iż biegnie tędy jakaś droga, lecz Centra najwyraźniej wiedział, dokąd idzie. Mgła kłębiła się wokół nich i Reece zastanawiał się, jakim też sposobem Centra był zdolny odnaleźć drogę w miejscu takim jak to. Wszystko zdawało mu się takie samo i pojął, iż gdyby nie Centra, bez cienia wątpliwości zgubiłby się. Z każdą chwilą mrok zapadał coraz głębszy i Reece zaczynał się martwić. Odgłosy zwierząt nie cichły ani na ułamek sekundy i nie potrafił przestać się zastanawiać, jakie stworzenia wychodzą tu w nocy. Skoro żyły tu stwory takie jak lombok, na co jeszcze mogli się natknąć? Szli dalej i w chwili, gdy Reece miał zapytać Centrę, jak daleko jeszcze do krateru, nagle natknęli się na wyrwę w lesie. Wszystkie drzewa w tym miejscu zostały powalone, ich gałęzie połamane, a pnie wygięte pod nienaturalnymi kątami. Reece przyspieszył kroku i dogonił Centrę, który szybkim ruchem uniósł dłoń i położył szorstką dłoń na piersi Reece’a, powstrzymując go przed postawieniem kolejnego kroku naprzód. Reece zastygł w miejscu i pojął, iż miał szczęście, że Centra go zatrzymał. Gdy mgła się uniosła, przed nimi, tuż przed jego stopami, ukazał się ogromny krater, o promieniu najmniej dwudziestu stóp i opadający w dół na dobre dwadzieścia jardów. Wyglądało to tak, jak gdyby meteor zniszczył spory fragment lasu. Serce Reece’a zabiło gwałtowniej, gdyż natychmiast poznał, iż musi to być krater pozostawiony przez upadek głazu. Rozejrzał się gorączkowo w poszukiwaniu Miecza. Pozostali stanęli obok niego, zerkając w dół, zaszokowani. Lecz gdy mgła się rozpłynęła, Reece ku swemu zaskoczeniu i rozczarowaniu ujrzał, iż krater jest pusty.

- Jak to się mogło stać? – spytał stojący obok O’Connor. - To nie jest możliwe – rzekł Elden. - Głazu tam nie ma – powiedziała Indra. - Być może to inny krater – rzekł Serna. Reece zwrócił się do Centry. - Pewien jesteś, że to tutaj? – zapytał Reece. Centra pokiwał energicznie głową. - To tutaj – rzekł. – Jestem pewien. Nie byłem daleko, gdy to się zdarzyło i przyszedłem zobaczyć to na własne oczy. Spostrzegłem duży kamień, a w nim kawałek metalu – teraz mi się przypomina, gdy o tym wspomnieliście. Nie zaprzątałem sobie tym głowy. - Gdzie zatem znajduje się Miecz? – spytał Elden sceptycznie. - Nie kłamię – żachnął się Centra. Reece przyjrzał się uważnie dnu krateru i gdy mgła się uniosła, po jednej jego stronie spostrzegł jakieś ślady. Wyglądało na to, iż głaz został przeciągnięty w górę jednego z brzegów krateru. Reece pospieszył w tamtą stronę, podobnie jak pozostali, i gdy zbliżył się, spostrzegł, iż szeroki i głęboki ślad w istocie musiał powstać przy wyciąganiu głazu z krateru. Dokoła niego ziemię znaczyły tuziny śladów stóp. Były to dziwaczne ślady, zbyt małe, by mogły należeć do ludzi. Centra przystanął nad nimi, przyklęknął w błocie, pochylił się i przejechał palcami po śladach, rozpoznając je. - Fawowie – rzekł. - Cóż to takiego? – spytał Reece. - To oni pozostawili te ślady. To wrogie plemię. Zbieracze. W rzeczy samej, to prawdopodobne. Mieszkają po drugiej stronie Kanionu. Przyszliby i zabrali coś takiego. Zbierają wszystko, co tylko uda im się znaleźć. - Jak to? – zapytała Indra. – Zabrali głaz? Czyżby byli tak silni? Centra westchnął. - Poruszają się jak jeden, a są ich tysiące. Wspólnie są w stanie podołać wszystkiemu, jak mrówki robotnice. Żyją w ten sposób – rzekł,

wskazując. – Cóż, to chyba tyle. Przykro mi z powodu waszego Miecza, lecz jeśli wpadł w ręce Fawów, nie odzyskacie go już. - A to dlaczego? – spytał Reece. - To bezwzględne i wrogie plemię – rzekł Centra. – Brutalni wojownicy. Na wpół ludzie, na wpół coś innego. Tutaj na dole wszyscy trzymamy się od nich z daleka. Są jak rój mrówek. Zbliżcie się do nich, a powiadomią się wzajemnie. Zabiją was, nim zdołacie się do nich zbliżyć. Żadne z was nie przeżyje. Reece zacisnął dłoń na rękojeści miecza i postąpił naprzód. - Właśnie takie sytuacje lubię najbardziej.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI

Gwendolyn stała przed lodowym potworem, zastygła z przestrachu. Obok niej stała reszta, także znieruchomiała, ze strachem przypatrując się bestii. Gwen zdjęła trwoga i po części chciała odwrócić się i uciec, albo choć unieść ręce i osłonić się przed atakiem. Lecz inna jej cząstka zmusiła ją, by była silna, by nie ustąpiła i walczyła. Gdzieś w głębi duszy wiedziała, iż ma potrzebną siłę i że musi być silna, nie tylko przez wzgląd na siebie, lecz także pozostałych. Nie mogła uciekać przed swymi lękami; być może zginie, stawiając im czoła, lecz przynajmniej będzie to honorowa śmierć. Była wszak córką króla i w jej żyłach płynęła królewska krew. Potwór zamachnął się na nią kolistym ruchem, a pięć jego szczęk na opuszkach pięciu palców otwierało się i zamykało, zbliżając się do Gwendolyn. Drżącymi dłońmi dobyła miecza, dała krok naprzód i uderzyła. Chybiła jednakże, gdyż potwór był znacznie szybszy, niż się spodziewała. Tam, gdzie przed sekundą znajdowała się jego łapa, teraz było jedynie powietrze. Szczęki potwora otwierały się i zamykały gwałtownie, czemu towarzyszył okropny odgłos zgrzytających zębów. Stwór rzucił się wprzód, a z każdej z dziesięciu szczęk dobywały się przenikliwe piski. Zmierzały wprost na Gwendolyn. Gwendolyn krzyknęła z bólu, gdy jedna z niewielkich szczęk wgryzła się w jej ramię i zacisnęła na nim, aż pociekła krew. Próbowała się odsunąć, lecz na nic się to nie zdało: potwór mocno zacisnął szczęki i czuła, jak jego zęby zatapiają się w jej ciele. Gwen usłyszała warczenie i po chwili Krohn rzucił się naprzód i przyskoczył do bestii, odgryzając atakujący palec. Krohn zacisnął

szczęki na łapie potwora, nie chcąc puścić, szarpiąc łbem na prawo i lewo, warcząc tak długo, aż potwór rozluźnił chwyt. Gwen cofnęła się szybko, uniosła drugą dłoń i zacisnęła na ramieniu, które przeszywał ostry ból. Jej dłoń zalała się krwią, oderwała więc kawałek tkaniny z końca swej koszuli i obwiązała drżącą ręką ranę, tamując krew. Rozwścieczony potwór odwrócił się w stronę Krohna. Inne z jego szczęk obróciły się i nagłym ruchem zaatakowały, wpijając się w łapę Krohna. Krohn pisnął, lecz nie nadal nie rozluźniał zaciśniętej na łapie potwora szczęki, z całej siły gryząc jego palec, aż w końcu udało mu się go odgryźć. Potwór wrzasnął, a Krohn spadł na ziemię razem z jednym z jego palców. Bestia, rozwścieczona, odchyliła się w tył i zamachnęła łapą, gotując się, by zatopić jeszcze kilka swych szczęk w grzbiecie Krohna. Steffen wyszedł naprzód, obrał cel i wystrzelił w bestię szybko jedną po drugiej dwie strzały. Obie utkwiły w niewielkiej szczęce potwora, co było nie lada wyczynem przy takiej odległości i tak szybko się poruszającym celu. Potwór odwrócił się od Krohna, oszczędzając go. Miast tego, wzburzony, zwrócił się ku Steffenowi i ryknął. Potwór rzucił się na Steffena, wymachując łapami i kłapiąc szczękami na końcach palców. Powietrze przeszył odgłos pękającego lodu, gdy stwór przyskoczył ku niemu. Steffen szamotał się ze swym łukiem, a Aberthol rzucił się naprzód z wyciągniętą przed sobą laską, śmiało uniósł ją w obu dłoniach i uderzył w pierś potwora. Mimo szlachetnych zamiarów, cios laską okazał się niczym dla tak mocarnej bestii; potwór łypnął jedynie na Aberthola, jak gdyby ten był dokuczliwym owadem, zamachnął się, i uderzył go wierzchnią stroną łapy. Powietrze przeciął odgłos skóry ocierającej się o lód i Aberthol jęknąwszy wylądował twardo na plecach, prześlizgując się kilka stóp w tył, nim się zatrzymał, jęcząc z bólu. Potwór skupił swą uwagę na powrót na Steffenie. Gdy Steffen cofnął się, stwór przyskoczył w przód, podniósł go jedną łapą, uniósł wysoko

nad siebie, na dobre dwadzieścia stóp, i przyglądał mu się uważnie, jak gdyby był jego kolejnym posiłkiem. Obrócił go do góry nogami i wyciągnął w jego kierunku drugą łapę, zamierzając się kłapiącymi szczękami na jego twarz. Gwen spostrzegła z przerażeniem, iż zamierza pożreć Steffena żywcem. Gdy stwór uniósł Steffena w powietrze, ten upuścił swój łuk i strzały i Gwen, podjąwszy szybko decyzję, podbiegła do nich i podniosła je z ziemi. Drżącymi dłońmi obrała cel. Wypuściła kilka strzał, które trafiły w bok potwora i, w końcu, w jedną z jego szczęk. Stwór obrócił się i spojrzał gniewnie, wściekle wrzeszcząc. Wypuścił Steffena na ziemię. Steffen spadał, obracając się dokoła siebie, i z trzaskiem uderzył o lód. Gwen miała nadzieję, iż nie połamał sobie kości. Potwór pochylił się po raz kolejny ku Gwen, tym razem z obiema łapami wyciągniętymi w jej kierunku i wszystkimi szczękami kłapiącymi; Gwen, której skończyły się strzały i która nie miała dokąd uciec, wiedziała, iż lada chwila ją zabije. Mimo tego nie żałowała swego uczynku, gdyż przynajmniej udało jej się ocalić życie Steffenowi. - POWOŁUJĄC SIĘ NA SIEDEM KRĘGÓW NATURY, ROZKAZUJĘ CI ZATRZYMAĆ SIĘ! – zagrzmiał wściekły głos. Gwendolyn odwróciła się i ujrzała, jak Alistair wychodzi naprzód z wyciągniętą przed siebie dłonią, którą kieruje w stronę stwora. Wystrzeliła z niej pomarańczowa kula światła i trafiła go w pierś. Lecz stwór, nie zląkłszy się, obrócił się do Alistair i pacnął kulę światła, gdy się do niego zbliżyła. Kula przeleciała nad jego ramieniem, nie czyniąc mu krzywdy. Alistair stała w bezruchu, zaszokowana. Z całą pewnością się tego nie spodziewała. Potwór natomiast odwrócił się i ruszył w jej kierunku. Kopnął ją, a jego ogromniaste szpony drasnęły jej pierś i posłały w tył, aż prześlizgnęła się po lodzie.

Nieukontentowany, potwór rzucił się na nią, gotując się, by ją dobić. Gwen rozejrzała się po polu bitwy. Nie wyglądało to dobrze: Alistair leżała na plecach, a Steffen, Aberthol i Krohn leżeli jęcząc, każdy raniony przez potwora. Gwen także leżała na ziemi, a ramię wciąż piekło ją po ciosie. Zastanawiała się, jak ma się im udać kiedykolwiek pokonać tego stwora. Ich oręż był zbyt marny w starciu z taką bestią i nawet druidzka magia Alistair na nic się nie zdała. Gwen obróciła się i gorączkowo poczęła rozglądać dokoła, usiłując użyć sprytu, desperacko pragnąc znaleźć coś, czego mogłaby użyć, jakieś wyjście z tej sytuacji. Wtem spostrzegła coś i przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Na szczycie jednego ze wzgórków lodu znajdował się sporych rozmiarów okrągły lodowy głaz. Był ogromny i zatknięty w niebezpiecznym miejscu, na wysokości dobrych pięćdziesięciu stóp. Zdawało się, iż jedno dobre pchnięcie mogłoby go strącić – a potwór stał dokładnie u podnóża tego wzgórka. Gdyby Gwen zdołała jakimś sposobem poruszyć głaz, mogłaby zmiażdżyć stojącą pod nim bestię. Gwendolyn rzuciła się do działania. Uniosła łuk Steffena, umieściła w nim strzałę i wycelowała w lodową krawędź pod głazem. Trafiła doskonale: zdołała umieścić strzałę dokładnie pod głazem, rozbijając lód – a głaz zakołysał się odrobinę. Lecz nie stoczył się. Pozostały jej cztery strzały i niewiele czasu do stracenia, gdyż potwór zbliżał się do Alistair. Gwen wypuszczała strzałę za strzałą i dzięki jej niezwykle celnemu oku wszystkie cztery trafiły tam, gdzie miała nadzieję, iż trafią; dokładnie w to samo miejsce. Za każdym razem głaz kołysał się odrobinę mocniej. Wciąż tkwił na górze, obiecująco się nad nią kołysząc; wtem jednak zakołysał się w tył i zatrzymał. Nie udało się. Gwendolyn nie miała więcej strzał. Poniosła porażkę. Alistair podniosła się, obejrzała i spostrzegła, co Gwendolyn usiłowała zrobić. Gdy potwór rzucił się na nią, gdy był ledwie kilka stóp

od niej, Alistair odwróciła się, kierując wyciągnięte dłonie nad głowę i tym razem obrała cel w lodowym głazie. Z jej dłoni wystrzeliło żółte światło, które kierowała wysoko w lodowy głaz. Światło rozbłysło przez pole bitwy. Alistair podtrzymywała je na lodzie tuż pod głazem, który poczynał się topić. I pękać. Po chwili głaz począł lekko się kołysać. Potwór był już w odległości kilku stóp i Gwen obawiała się, iż jeśli głaz nie stoczy się wystarczająco szybko, Alistair zginie na jej oczach. Jednakże Alistair, nieustraszona, nie drgnęła i nie wycofała się w obliczu niebezpieczeństwa. Skupiała się nadal na świetle, które posyłała w lód. - ALISTAIR! – wrzasnęła Gwen, biegnąc ku niej. Potwór dosięgnął Alistair, schwycił ją i z przeraźliwym rykiem uniósł wysoko nad głowę. Gwen widziała, iż za chwilę ją zabije. Wtem rozległ się głośny, świszczący dźwięk, dźwięk pękającego lodu, i podniósłszy wzrok Gwen ujrzała staczający się szybko lodowy głaz. W chwili, gdy potwór zbliżał Alistair ku swej otwartej paszczy, by ją pożreć, głaz uderzył w jego grzbiet. Potwór został całkowicie zmiażdżony. Wydał z siebie przeraźliwy przedśmiertny pisk i przygnieciony przez głaz. Alistair spadała, gdy potwór wypuścił ją z łap i wylądowała daleko, szczęśliwie – w zaspie śniegu. Wkrótce wszystko ucichło. W powietrzu zawisła ciężka cisza. Gwendolyn, w szoku, pospieszyła do Alistair, by sprawdzić, czy wszystko w porządku. Alistair leżała oszołomiona, lecz otworzyła oczy, chwyciła dłoń Gwendolyn i pozwoliła, by Gwen pomogła jej wstać. - Nic ci nie jest? – spytała Gwen. Czuła, jak gdyby to jej siostrze coś się stało i dotarło do niej, jak bardzo dbała o Alistair. Alistair skinęła głową w odpowiedzi, wyglądała na oszołomioną lecz całą. Gwen ulżyło. Rozpromieniła się w uśmiechu.

Obróciły się i pospieszyły do Steffena i Aberthola, i pomogły im wstać; byli posiniaczeni i poobijani, lecz nie stało się im nic poważnego. Następnie Gwen pospieszyła do Krohna, który skomlał leżąc na boku. Pomogła mu wstać, a on polizał ją po twarzy. Chwiał się nieco na łapach, lecz jemu także nic się nie stało. Stali tak, oszołomieni i zdezorientowani, rozglądając się dokoła, patrząc na wzgórki lodu z nowym szacunkiem i zdumieniem. Spoglądając w stronę widnokręgu, Gwendolyn poczynała pojmować, jak niebezpieczne było to miejsce. Po raz pierwszy zaczęła się zastanawiać, czy kiedykolwiek odnajdą Argona. Czy wyprawa w to miejsce była jednak szaleństwem? *

Gwen szła coraz dalej, aż omdlewały jej kolana i słabło ciało, a w brzuchu rozchodził się ból. Zmierzali w kierunku ogromnej, szkarłatnej kuli drugiego słońca, które właśnie kryło się za widnokręgiem. Wędrowali cały dzień, choć mieli wrażenie, iż minęły miesiące. Ziemie te zdawały się bezkresne: otaczała ich jedynie bezbrzeżna monotonia krajobrazu. Zastanawiała się, jak długo jeszcze wytrzymają, nim wszyscy zwyczajnie osuną się na lód. Szli i szli przez tę fantastyczną dolinę upstrzoną wzgórkami, przemarznięci do szpiku kości. Szczęśliwie od czasu ostatniej potyczki z potworem, nie natknęli się na inne. Mijali różne małe zwierzęta, stworzenia, których Gwen nigdy wcześniej nie widziała, większość z nich maści jakiegoś odcienia bieli o niewielkich, błyszczących na błękitno ślepiach – lecz te umykały im z drogi, gdy zanadto się zbliżyli. W każdym miejscu, które przemierzali, Gwen rozglądała się za jakimkolwiek śladem Argona, lecz nigdzie go nie dostrzegła. Gdy ostatnie promienie słońca skrywały się za horyzontem, Gwen poczęła dostrzegać niewielką zmianę w wyglądzie otoczenia. Dolina lodowych wzgórków kończyła się ogromnym pagórkiem, rozciągającym

się daleko jak okiem sięgnąć, tamując im drogę. Nie było mowy o dalszej drodze bez wspięcia się na nią. Zatrzymali się, wsparli ręce na biodrach i dysząc ciężko podnieśli wzrok ku pagórkowi, wysokiemu może na pięćdziesiąt stóp. Byli wycieńczeni. Porzucili nadzieję, jak gdyby już nie wierzyli, iż kiedykolwiek zdołają odnaleźć Argona – a tym bardziej przeżyć. - Co o tym sądzicie? – spytała Gwen, odwracając się do pozostałych. - Nie mamy wyboru – rzekła Alistair. – Musimy się wspiąć albo zawrócić. Gwen wiedziała, iż ma rację. Jednakże jej nogi drżały z wycieńczenia. Stali przed górą, wpatrując się w nią. W końcu Alistair zrobiła pierwszy krok, a Gwen i pozostali, wycieńczeni ponad wszelkie wyobrażenie, ruszyli za nią. Gwen, dysząc ciężko, stawiała krok za krokiem. Podejście było strome i wszyscy ześlizgiwali się, idąc pod górę. Gwendolyn podpierała się dłońmi o lód, ślizgając się i próbując utrzymać równowagę. Powoli, krok po kroku, dotarli na szczyt, gdzie wszyscy osunęli się na dłonie i kolana. - Nie zdołam iść dalej – wydyszał Aberthol. Gwen, leżąc i próbując złapać oddech, zebrała w sobie wystarczająco dużo energii, by unieść głowę i spojrzeć na to, co znajdowało się po drugiej stronie pagórka. Otworzyła oczy szeroko, zaszokowana. Wyciągnęła rękę i szturchnęła pozostałych, by i oni spojrzeli. - Spójrzcie! – rzekła. Pozostali powoli unieśli głowy i ujrzeli to, co ona. Widok zaparł im dech w piersi. Przed nimi leżała kolejna rozległa dolina. Lecz ta inna była od pozostałych; wypełniona była czymś, co zdawało się być lodowymi kapsułami. Były ich całe tysiące, daleko jak okiem sięgnąć, każda wysoka na jakieś osiem stóp, a szeroka na kilka, i wewnątrz każdej z nich znajdował się jakiś przedmiot. Zmrużywszy oczy Gwen zdała sobie sprawę, iż w każdej z nich umieszczone było ciało. Wewnątrz każdej z nich była jedna osoba,

zamarznięta. Tysiące ludzi, rozstawionych w odległości jakichś dziesięciu stóp od siebie, niby ogromne cmentarzysko, wznoszące się z lodu. - Dolina Uwięzionych Dusz – rzekł Aberthol głosem pełnym podziwu. Pozostali przypatrywali się w ciszy. Ani jedno słowo nie musiało paść, by było wiadome, o czym wszyscy myślą. Tam, w dole, byli ludzie. Uwięzieni. Gwen wiedziała, iż gdzieś wśród nich uwięziona jest osoba, której przybyła szukać. Wzięła głęboki oddech i wyrzekła słowo, które krążyło po głowie im wszystkim: - Argon.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY

Andronicus i Thornicus stali na zboczu wzgórza, a ich sylwetki jako jedyne odcinały się na kulach zachodzących słońc. Oceniali zniszczenia po walce z Romulusem. Andronicus stał u boku swego syna, z którego nie mógłby być bardziej dumny. Po raz pierwszy w życiu odczuwał coś innego niż gniew i żądzę zemsty. Po raz pierwszy nie pałał chęcią niszczenia, zabijania i torturowania wszystkiego, co stanęło mu na drodze. Miast tego doświadczał teraz emocji, których do końca nie pojmował. Gdy rozmyślał nad wszystkim, co Thor uczynił, o tym, jak dwukrotnie ocalił mu życie, czuł coś więcej niż dumę. Czuł względem tego chłopca troskę. Może nawet miłość. To uczucie przeraziło go i Andronicus natychmiast je zdusił, zepchnął daleko, w odmęty świadomości, nie potrafiąc sobie z nim poradzić. Była to uczucie, do którego nie nawykł, zbyt silne, zbyt obezwładniające. Miast tego spoglądał na Thora ze znacznie bezpieczniejszym uczuciem, takim, które pojmował: dumą ze zwycięstwa. Thor okazał się być znacznie cenniejszy, niż Andronicus kiedykolwiek sobie wyobrażał. Oparł swe długie paznokcie na ramieniu Thora. - Dziś na polu bitwy ocaliłeś mi życie – rzekł Andronicus. Thornicus stał obok niego z przysłoniętymi mgłą oczyma, wpatrując się w zaściełane ludźmi pole bitwy. Andronicus zastanawiał się, czy Thor nadal by mu służył, gdyby Rafi zdjął z niego zaklęcie. W głębi duszy żywił taką nadzieję, żywił nadzieję, iż Thor także go pokochał, z własnej woli, jak syn ojca. Skrycie żywił nadzieję, iż gdy Rafi zdejmie zaklęcie, po upływie wystarczającej ilości czasu, Thor sam z siebie pozostanie mu lojalny i ujrzy w nim swego prawdziwego ojca, którym wszak był.

Andronicus przyglądał się zniszczeniom, spojrzał na wszystkich swych martwych żołnierzy, na wszystkich martwych imperialnych rebeliantów i wiedział, iż zawdzięcza Thornicusowi swe życie. Czegoś takiego nigdy by się nie spodziewał. Wokół nich rozlegały się krzyki – to ludzie Andronicusa zadawali tortury tym spośród imperialnych żołnierzy, którzy zdradzili ich i przeżyli bitwę. Andronicus wziął głęboki oddech. Radował go ten dźwięk. Nastał czas, by wszyscy zdrajcy zapłacili za swe czyny, by uświadomić każdemu, kto odważy się mu sprzeciwić, co go czeka. Romulus uciekł i Andronicus nie zamierzał cofnąć się przed niczym, by go odnaleźć i wykończyć na dobre. Jednakże wcześniej czekały Andronicusa bardziej naglące sprawy. Odwrócił się, podniósł wzrok i spojrzał w dal, na Wysoką Osadę, zniszczoną przez rebeliantów. Stał, podparłszy ręce na biodrach, przyglądając się jej rozgoryczony. Wysoka Osada należała już do niego; gdyby Romulus nie zaatakował tylnych oddziałów jego armii, gdyby nie musiał zwracać się w drugą stronę, by go ścigać, nie musieliby opuścić miasta. Andronicus wykrzywił się, gdy dotarł do niego ogrom zniszczeń zadanych przez Kendricka, Ereca i pozostałych, którzy położyli kilka tysięcy jego ludzi, gdy armia była rozproszona. Zbiegli jednakże, któż wie dokąd, najpewniej na powrót schronili się bezpiecznie w górach. Andronicus obrzucił góry badawczym spojrzeniem, lecz zmierzch poczynał już zapadać na okolicę i niełatwo byłoby ich teraz odnaleźć. Rankiem jednakże wypłoszą ich, ja łasice, i ukatrupią wszystkich. Z Thornicusem u boku wszystko staje się możliwe. - Rankiem odnajdziemy i uśmiercimy każdego z twych dawnych kompanów, który jeszcze pozostał przy życiu – oznajmił Andronicus. - Jestem do twych usług, ojcze – rzekł Thor. Andronicusa uspokoiły te słowa. Odwrócił się i spojrzał na Thornicusa. - Zaciągnąłem u ciebie ogromny dług. Nikt nigdy nie ocalił mi życia. Rzeknij, co mogę dać ci w zamian. Co tylko zechcesz. Wszystko w Imperium należy do ciebie.

Thor długo patrzył w dal, jak gdyby zatracił się w innym świecie, i Andronicus zastanawiał się, czy w ogóle coś odrzeknie. Wtem, wreszcie, rzekł cicho: - Pierścień mej matki. Andronicus spojrzał na niego zaskoczony. - Skradł mi go jeden z twych ludzi – rzekł Thor. – Pragnę go odzyskać. Andronicus skinął głową. - Otrzymasz go. Andronicus pstryknął palcami i podbiegł do nich jeden z jego generałów. Andronicus szeptem wydał mu rozkaz i odpędził ruchem dłoni. Generał odwrócił się i ruszył pędem, by wykonać polecenie. - Niebawem odnajdą pierścień, synu mój – rzekł. – W przeciwnym razie generał nie dożyje jutra. Thor skinął głową, zadowolony. - Zadam tortury i osobiście stracę człowieka, który ci go zabrał – rzekł Andronicus. - Tortury i stracenie nie są konieczne – powiedział Thor. – Pragnę tylko odzyskać pierścień. - Zadam mu tortury i stracę, czy sobie tego życzysz, czy nie – odrzekł stanowczo Andronicus. – Takie są me zwyczaje. Wkrótce staną się także twoimi. Andronicus westchnął. - Rankiem stoczymy walkę i zmiażdżymy pozostałości twych dawnych ludzi, a wtedy nasze królestwo będzie kompletne. Wspólnie będziemy nim władać po wsze czasy. Thornicus odwrócił się i spojrzał na ojca, i Andronicus wyczuwał, iż syn w zupełności się z nim zgadza. - Nic nie uradowałoby mnie bardziej, mój ojcze. *

Thornicus leżał na ziemi w mroku nocy, nieopodal Andronicusa i innych imperialnych żołnierzy, przed trzaskającym ogniskiem, na zimnej ziemi i kamieniach. Sny miał niespokojne. Thor stał w szczerym polu, patrząc przed siebie, gotów do bitwy. Naprzeciw niego stały tysiące konnych, a gdy przyjrzał im się uważniej, spostrzegł, iż siedzą nieco pokracznie, jak gdyby przechyleni na jeden bok. Thor przyjrzał się uważniej i zdał sobie sprawę, iż to trupy. Przysiadały na nich wrony i dziobały. Thor podszedł do nich, prowadząc za sobą swego wierzchowca, i ujrzał, iż byli to wojownicy Zachodniego Królestwa, wielcy wojownicy, u boku których niegdyś się szkolił. Serce mu pękło. Krążyła między nimi jakaś samotna postać, zmierzająca wolnym krokiem w jego stronę. Kobieta. Była to najpiękniejsza kobieta, jaką kiedykolwiek widział, a od jej sukni była błękitna poświata. Powoli przemierzała pole bitwy, wyciągając do niego rękę. - Thorgrinie, miłości moja – rzekła. – Pójdź do mnie. Thor zmrużył oczy i spostrzegł, iż była to Gwendolyn. Dosiadł swego konia i próbował ruszyć w jej stronę, lecz jego wierzchowiec ani myślał się ruszyć. Spojrzał w dół i ujrzał, iż ugrzązł w błocie. - Thorgrinie – zawołała. – Potrzebuję cię. Thorowi udało się wreszcie uwolnić konia i ruszył galopem w jej kierunku. Jednakże gdy dotarł do niej, zniknęła. Thor rozejrzał się i spostrzegł, iż nie znajduje się już na polu bitwy, a na bezkresnej pustyni. W jego kierunku zmierzał samotny jeździec, odziany w lśniącą, złotą zbroję. Słońce za jego plecami świeciło tak mocno, iż Thor musiał zmrużyć oczy. Zbliżali się do siebie i zatrzymali się w odległości ledwie kilku stóp. Thor mrużył oczy w słonecznym blasku, próbując dojrzeć, kim jest ten wojownik. - Ktoś ty? – wykrzyknął Thor. – Przedstaw się! - To ja, ojcze – rzekł dumny wojownik. – Twój syn. Wojownik zdjął hełm, ukazując złociste włosy – lecz słońce za nim świeciło tak jasne, iż Thor nie widział rysów jego twarzy.

Thor spokorniał, słysząc te słowa, zawstydzony, iż mierzył się z nim w boju. - Mój syn? – spytał, w szoku. – Jak to możliwe? Thor rzucił miecz na ziemię i gotował się, by zejść z konia i objąć syna. Lecz chłopak niespodzianie uniósł długą włócznię, wydał z siebie okrzyk i szarżował na Thora, mierząc w jego pierś. Thor mrugnął i leżał teraz na plecach, przywiązany do łodzi, unosząc się na rozległym oceanie. Ogromne, rozkołysane fale podrzucały go w górę i dół, a on był wycieńczony, spragniony, dryfując i obserwując przepływające nad nim niebo. Jego oczom ukazał się stromy klif na końcu oceanu, z zamkiem wzniesionym wysoko na szczycie; ujrzał prowadzący do niego mostek, a na górze, spoglądającą w dół, swą matkę. Dobywało się z niej błękitne światło i wyciągała w jego kierunku dłoń. - Thorgrinie mój – rzekła. – Powróć do mnie. Thorgrin z całej siły starał się zerwać pęta, dosięgnąć jej. Lecz nie potrafił. - Zbyt daleko zbłądziłem, matko – rzekł słabym głosem. - Nie jest za późno – powiedziała. – Masz w sobie moc, by powrócić. - Matko! – wykrzyknął. – Nie potrafię się uwolnić. Moje pęta są zbyt ciasne! - Potrafisz, Thorgrinie – rzekła. – Tkwi w tobie moc, której potrzebujesz. Potrafisz! Thor szarpnął się z całych sił i tym razem coś się zmieniło. Tym razem usłyszał, jak skórzane więzy trzeszczą, a w końcu pękają. Thor uniósł wolną dłoń, a wtedy jego matka pochyliła się, wyciągając w jego kierunku rękę. Po raz pierwszy dotknął jej dłoni. Tkwiła w niej siła niepodobna do żadnej, jaką kiedykolwiek czuł. Zacisnęła dłoń na jego dłoni i podciągnęła go. Thor poczuł, jak przez jego ciało przepływa przemożna energia. Czuł, jak wszystkie jego pęta

pękają. Czuł, jak unosi się ku niebu, coraz wyżej i wyżej, w stronę jej zamku, jej domu. - Matko – rzekł z ogromną ulgą. Uśmiechnęła się w odpowiedzi. - Teraz jesteś w domu, synu mój. Teraz jesteś w domu. Thor poderwał się ze snu, rozglądając się dokoła. Czuł wewnątrz jakąś zmianę. Coś się zmieniło. Poczynało świtać i żołnierze dokoła niego z wolna się przebudzali, gotując się do dnia, do czekającej ich bitwy. Thor podniósł wzrok i ujrzał zbliżającego się ku niemu Andronicusa. Lecz w żołnierzach Imperium Thor nie widział już swych kompanów; i nie widział ojca w Andronicusie. Teraz spojrzał na nich zupełnie inaczej; rozumował teraz jasno. Ujrzał ich wszystkich jako swych wrogów. A swego ojca ujrzał jako wroga, którym wszak był. Andronicus zbliżył się z uśmiechem i wyciągnął dłoń do Thora. Thor opuścił wzrok i ujrzał pierścień swej matki. - Przyrzekłem ci, synu – rzekł Andronicus. – A zawsze dotrzymuję mych przyrzeczeń. Andronicus pochylił się i położył pierścień w dłoni Thora. Wtedy Thor poczuł przemożną siłę przepływającą przez jego ciało. Rozumował znowu jasno. Zwał się Thorgrin i pochodził z Zachodniego Królestwa Kręgu. Był członkiem Legionu, lojalnym MacGilowi, i walczył, by uwolnić Krąg. A ci mężczyźni wokół niego – to wrogowie. Thor dobył swego miecza i niespodzianie rzucił się naprzód, ku leżącemu przed nim Andronicusowi. Był zdeterminowany. Nastał czas, by zabił swego ojca.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY

Kendrick przypuszczał szarżę w dół stromego zbocza Pogórza, w gęstej mgle o brzasku, gdy dolinę zalewała czerwona poświata pierwszego słońca. Erec, Bronson i Srog jechali u jego boku, a za nimi – tysiące mężczyzn. Przypuszczali atak na oddział imperialny w położonej niżej dolinie. Jak dotąd ich strategia bitwy błyskawicznej działała: zaatakowali Wysoką Osadę, roznieśli niewielki oddział ludzi Andronicusa i schronili się na powrót w górach. Mieli jednakże szczęście, iż Romulus zaatakował właśnie wtedy. Kendrick nie wiedział, czy odnieśliby zwycięstwo w przeciwnym razie, tym bardziej, iż Thor walczył po stronie Andronicusa. Widok Thora jadącego, by spotkać się z nim w boju, nadal wstrząsał Kendrickiem do żywego, aż czuł ucisk w dołku. Jakim sposobem Kendrick miałby zdołać stanąć naprzeciw swego kompana, towarzysza broni, w walce? Cóż by uczynił, gdyby Thor go zaatakował? Cóż oni zrobili, by odmienić Thora? Kendrick nie wyobrażał sobie, by potrafił wyrządzić krzywdę Thorowi. Thor ani chybi był zaklęty przez Andronicusa, przez jakąś mroczną moc, i nie był sobą. Jednakże wciąż był potężniejszy niż którykolwiek z jego ludzi i Kendrick skrzywił się na myśl, iż być może niedługo będzie musiał zmierzyć się z nim w walce – lub zaryzykować stratę swych ludzi. Teraz nie stanowiło to jednakże jeszcze problemu: ludzie Kendricka spostrzegli samotny, kilkutysięczny oddział wojsk imperialnych obozujący po drugiej stronie doliny, odosobniony od reszty obozu. Jechali chyłkiem o brzasku, licząc iż ich zaskoczą. Tysiące ludzi Kendricka gotowe były, by zaatakować ich szybko i cofnąć się na powrót w góry. Kendrick i jego ludzie stawali naprzeciw liczniejszego

przeciwnika, lecz nie lękali się wielkich liczb tak długo, jak ich szanse były porównywalne i nie ścierali się z całą imperialną armią naraz. Kendrick nie wiedział, jak długo uda im się podtrzymać tę strategię. Lecz gdyby udało im się rozgramiać jedną niewielką dywizję imperialnych wojsk po drugiej, czuł, iż ostatecznie mogliby wygrać tę wojnę. Gdy staje się naprzeciw przeciwnika mocniejszego w sile i liczbie, czasem ostrożność, przebiegłość i błyskawiczne wycofywanie się są najskuteczniejszym sposobem prowadzenia wojny, pomyślał. Mknęli, a stukot końskich kopyt dźwięczał Kendrickowi w uszach wraz z brzękiem zbroi. Zimne podmuchy porannego wiatru targały mu włosy, gdy jechał, zacisnąwszy dłoń na rękojeści miecza. Poranna mgła wreszcie się uniosła, ukazując jego ludzi i pozbawiając ich elementu zaskoczenia. Lecz udało im się przynajmniej dotrzeć niespostrzeżenie aż tutaj. Kendrick i jego ludzie wypuścili ogromny okrzyk bitewny, zjeżdżając w dół, ledwie sto jardów od nich. Zaskoczeni żołnierze Imperium odwrócili się i spojrzeli, a na widok szarżujących w dół zbocza wojsk na ich twarzach odmalował się strach. W pierwszym odruchu chcieli zbiec i kilka tuzinów żołnierzy z przodu odwróciło się i w panice poczęło uciekać. Szybko jednakże zebrali się, gdy zatwardziali w boju imperialni dowódcy wyszli naprzód i poczęli grupować swych ludzi. Siła walcząca ustawiła się szybko naprzeciw nich, gotując się do walki. Kendrick, Erec, Bronson, Srog i pozostali nie dali im jednak na to szansy. Przyspieszyli i z wyciągniętymi lancami zderzyli się z nimi przy ogromnym brzęku zbroi. Powietrze wypełnił odgłos stali uderzającej o stal. Rozległy się krzyki uśmiercających się wzajemnie mężczyzn, padających głównie po stronie Imperium. Ludzie MacGila przypuścili szarżę w dół zbocza Pogórza niby nagła nawałnica. Rozpęd zaprowadził ich aż w gęstwę obozu Imperium. Wycinali szeroką ścieżkę przez sam środek, zabijając ludzi na prawo i lewo, gdy ci usiłowali przywdziać swe zbroje, zebrać oręż, dosiąść koni.

W ciągu kilku chwil legło kilka setek martwych lub rannych imperialnych żołnierzy i zdawało się, iż nic nie powstrzyma szarży Kendricka i jego ludzi. Kendrick był przekonany, iż pokonają cały ten oddział i powrócą w góry nim pierwsze poranne słońce podźwignie się nad widnokrąg. Niespodziewanie Kendrick poczuł, jak nogi jego konia ustępują pod nim i gdy jego wierzchowiec przewrócił się, Kendrick zleciał z niego, lądując twarzą na twardym podłożu. Jego zbroja brzęczała, gdy przetoczył się po ziemi. Nieopodal Erec, Bronson i Srog także toczyli się po ziemi. Pozbawiony tchu, Kendrick odwrócił się i spojrzał za siebie, zachodząc w głowę, co się stało. Kendrick spostrzegł sprawcę: nie dostrzegł tego wcześniej, lecz przeciwnicy rozwinęli długi, najeżony kolcami łańcuch, i szarpnęli nim mocno, raniąc nogi koniom, na których jechali, i posyłając ich na ziemię. Żołnierze Imperium wykazali się znakomitą dyscypliną. Kendrick stał się zbyt pewny swego w bitwie i nie docenił swego przeciwnika. Tuziny imperialnych rycerzy zaroiły się dokoła niego i któryś z nich zamachnął się mieczem na jego głowę, a Kendrick osłonił się tarczą w sam czas. Blokował ciosy, przetaczał się, zamachiwał i ciął żołnierzy po nogach, aż upadali na ziemię obok niego. Kendrick szybko podniósł się, unikając ciosów, używając swej tarczy do parowania ciosów kilku żołnierzy Imperium. Koło wokół niego zacieśniało się szybko i nieopodal Erec, Bronson, Srog i pozostali także walczyli wręcz. Kendrick dźgnął jednego z żołnierzy i gdy ten osunął się na ziemię, Kendrick wyrwał zatknięty za jego pasem kiścień. Uniósł go wysoko i zataczał ogromne koła nad głową, uderzając w twarze i piersi wielu imperialnych żołnierzy, przewracając ich na plecy i tworząc dokoła siebie i innych mężczyzn szeroki krąg. Dzięki niemu byli w stanie złapać oddech.

Walcząc zaciekle, Kendrick odwrócił się i wzrokiem szukał swych ludzi, posiłków, zastanawiając się, czemu jeszcze się tu nie zjawili. Lecz gdy się przyjrzał, dostrzegł, iż jego ludzie także nie próżnują: oddział Imperium otrzymywał posiłki i do doliny zewsząd napływały wojska. Jego ludzie walczyli, nie mogąc się do niego przedrzeć. Szala zwycięstwa przechylała się na drugą stronę; choć wcześniej wszystko szło po jego myśli, teraz zwycięstwo poczynało się od nich oddalać. Kendrick walczył obojgiem rąk, już teraz pozbawiony sił, a ich szanse tylko malały. Gdy mgła się uniosła, na widnokręgu ujrzał kolejne wojska imperialne, w sile tysięcy, pędzące z odsieczą pozostałym. Stawali naprzeciw dużo liczniejszego przeciwnika, niż Kendrick się spodziewał. Nie był to jednak odosobniony oddział, lecz część znacznie większego batalionu. Nie poddając się, on, Erec, Bronson i Srog wkładali w walkę całe serce, zabijając napastników, walcząc wspólnie, osłaniając jeden drugiego. Lecz Kendrick wiedział już w głębi serca, iż popełnił poważny błąd, przypuszczając tę szarżę. Przeciwnika było znacznie więcej i ich szanse malały z każdą sekundą. Lada moment jego armia poniesie swą ostateczną klęskę. *

Godfrey prowadził tysiące swych ludzi z Akorthem i Fultonem u boku. Za nimi podążał jego silesiański generał, a za nim – tysiące wojowników MacGila. Godfrey nie pojmował, dlaczego ci ludzie za nim podążali, ani dlaczego w ogóle mu zawierzyli – i dlaczego uczyniła to również jego siostra Gwendolyn. Nie był żołnierzem, dzielnym wojownikiem, jak inni. Polegał na swym sprycie, by przetrwać, i poza nim nie dysponował niczym. Plan Godfreya powiódł się uprzednio i uchronił ich przed pierwszym atakiem Imperium. W całym swym życiu nie wydał lepiej złota. Lecz łut szczęścia, który mu towarzyszył, zniknął i w końcu – wiedział o tym –

będzie musiał stanąć do walki. Nie mógł dłużej jej unikać. Wiedział także, iż w bitwie, prawdziwej bitwie, spryt nie zaprowadzi go daleko. Potrzebował także umiejętności bitewnych. A tych z całą pewnością mu brakowało. Lecz przynajmniej nie tracił ducha. Mimo swych lęków pędził naprzód, przewodząc tym mężczyznom, zdeterminowany odnaleźć Kendricka, Ereca i pozostałych i uczynić, co w jego mocy, by ich wspomóc. Wiedział, iż najpewniej polegnie w tej sprawie. Lecz nie dbał już o to. Czuł, iż nastał najwyższy czas, by uczynił coś z myślą o innych. Nastał czas, by walczyć tak, jak inni – nawet jeśli oznaczało to porażkę. Jadąc, Godfrey nie mógł się nadziwić, jak pewni zdawali się być inni żołnierze. Jego samego, musiał to przyznać, paraliżowała trwoga. Lecz przynajmniej jechał dalej, odpychając swój lęk. Godfrey wjechał na wzniesienie, rozpoznając miejsce, które wskazał mu jeden z jego informatorów. Jego szpiedzy opłacili ludzi w armii Tirusa i ci donieśli mu, iż ludzie Kendricka zostali uwolnieni. Godfrey opłacał informatorów na każdym kroku, by donosili mu, dokąd udali się Kendrick i Erec. Od tamtej pory podążał ich śladem. Całym sercem żywił nadzieję, iż jego informatorzy nie mylili się. Godfrey podążył śladem rozległej armii na szczyt wzniesienia i zastanawiał się, dokąd zmierzają oraz dlaczego. Niezwykle go to wszystko męczyło. Oddałby teraz wszystko za kufel piwa i trzaskający ogień, przy którym mógłby wygrzać stopy. Gdy Godfrey dotarł na rozświetlony promieniami wschodzącego słońca szczyt wzniesienia, brakowało mu tchu. Pędził co koń wyskoczy całą noc, by dogonić Kendricka i Ereca i teraz, w końcu, gdy wjechali na wzniesienie, Godfrey zatrzymał się i spojrzał na rozciągającą się przed nim dolinę. Na ten widok serce na chwilę przestało mu bić. Tam, w dole, Kendrick, Erec, Bronson i Srog wraz z tysiącami Srebrnych, MacGilów, silesian i McCloudów, otoczeni przez Imperium, toczyli bój na śmierć i życie. Całkowicie przysłonili ich imperialni żołnierze, których kolejne tysiące napływały w dolinę.

Siedząc na koniu i dysząc ciężko, Godfrey zastygł ze strachu. Był przerażony. Wszyscy mężczyźni, których kochał, mieli zostać zabici na jego oczach, a to, co pozostało z ich armii, rozgromione. - Panie, co teraz? – spytał go generał. – Nie możemy zaatakować. Wróg ma znaczną przewagę liczebną. To byłoby samobójstwo. - Wycofajmy się – rzekł Akorth. Fulton pokiwał energicznie głową. - I ja tak sądzę. Ratujmy siebie. Im i tak już nie pomożemy. Lecz Godfrey nie dał się przekonać; dawny Godfrey być może uląkłby się i chyłkiem oddalił. Lecz zmienił się. Teraz był zdeterminowany. Godfrey rozejrzał się niecierpliwie, rozpaczliwie poszukując sposobu, by im pomóc. Nie mógł pozwolić, by jego brat tam zginął; nie chciał jednakże wyruszać na pewną śmierć. Rozpaczliwie szukał innego wyjścia. Zastanów się. Godfrey usiłował wykorzystać swój spryt, wysilając umysł. Zawsze z łatwością znajdował wyjście z sytuacji tam, gdzie inni nie potrafili go dojrzeć; cofał się i patrzył na sytuację z dystansu i wymyślał coś, o czym nie pomyślał nikt inny. Gdy przyglądał się szczytom Pogórza, lustrując je z góry do dołu, nagle coś spostrzegł. Serce zabiło mu szybciej, gdy niespodziewanie coś przyszło mu do głowy. Godfrey wskazał palcem. - Tam! – wykrzyknął. Akorth i Fulton, zdumieni, podążyli wzrokiem za jego palcem. - Cóż tam jest? – spytał Akorth. - Na co mamy spojrzeć? – spytał Fulton. – Kamień? Godfrey, poirytowany, pokręcił głową. - Tam! – rzekł bardziej stanowczo, wskazując palcem. – Na grani! Akorth i Fulton zmrużyli oczy. - Widzę jedynie zagrodę, panie – rzekł generał. – I stado byków. Godfrey uśmiechnął się.

- Dokładnie tak – odrzekł. Godfrey spojrzał w dół zbocza, na pole bitwy, i znów w górę, na byki. - Nie myślisz chyba o tym, o czym myślę, iż myślisz, prawda? – spytał Akorth Godfreya. - Musi tam być najmniej tysiąc byków – rzekł Godfrey. – Wiele z nich nie sprawia wrażenia przesadnie zadowolonych. Chciałyby pobrykać na wolność. A ja zamierzam im to umożliwić. Godfrey spojrzał raz jeszcze na pole bitwy poniżej, na strome zbocze i uznał, iż jeśli wypuści te byki, jeśli skieruje je w dół, rozwścieczone, w szał bitwy, nie będzie końca szkodom i zamieszaniu, jakie spowodują. Z pewnością odwróciłyby uwagę żołnierzy. A tego właśnie Kendrick i jego ludzie teraz potrzebowali. - To szaleństwo! – powiedział generał. – Cóż za absurdalny pomysł. Odpowiedni dla chłopców, co to lubią bujać w obłokach – nie dla dowódców wojsk! Godfrey zwrócił się do swego generała. - Chłopcy bujający w obłokach więcej są warci niż dowódcy wojsk. DO ATAKU! – krzyknął do swych ludzi. Godfrey dobył swego miecza i krzycząc, pędził ku stadu byków z wysoko uniesionym mieczem, gotów spędzić je jako swych posłanników w pole bitwy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY

Reece, O’Connor, Elden, Indra, Conven, Serna i Krog podążali za Centrą, który szybko znajdował drogę na dnie Kanionu. Podeszwy kleiły im się do błotnistego podłoża, gdy mijali egzotyczne drzewa, których oranżowe i turkusowe liście połyskiwały w przytłumionym świetle słonecznym. Reece’owi stopy grzęzły w podłożu, czyniąc każdy krok niemałym wysiłkiem, a co pewien czas gdzieś w pobliżu w górę tryskało kolejne źródło, plując parą i błotem w powietrze. Drobinki błota opadały i przyklejały się do Reece’a; jego twarz i skórę pokrywała już skorupa zaschniętego błota i solny osad, który przywierał do wszystkiego. Czuł, iż jego skórę pokrywa wiele warstw, iż potrzebuje obmyć się. Czuł, jak gdyby stawał się częścią tego błotnistego krajobrazu, z którego miałby się już nigdy nie uwolnić. Dziwne odgłosy wypełniały powietrze, nieustannie szargając napięte jak postronki nerwy Reece’a. Przypomniał sobie ich potyczkę z potworem i zastanawiał się, jakie inne stwory mogą żyć tutaj na dole. Gdyby nie Centra, z pewnością już by nie żyli. Któż to słyszał o potworze z sercem w stopie? Rozejrzał się nieufnie dokoła. Nie widział jednakże zbyt wiele zza drzew i mgły i nie potrafił przestać się zastanawiać, jakie inne niebezpieczeństwa tu na nich czyhały. Reece wrócił myślami do Miecza i przyjrzał się badawczo podłożu, podążając wzrokiem za złowieszczymi śladami pozostawionymi przez Fawów. Im dłużej podążali za nimi, tym więcej Reece o nich rozmyślał, o tych zbieraczach, którzy go zabrali. Rozmyślał o ich sile, o tym, iż byli w stanie przeciągnąć głaz. Zastanawiał się, na co też może on im być potrzebny. Zastanawiał się także, jak potężnym byli plemieniem, zważywszy na to, iż przetrwali tu, na dole, pośród tych wszystkich stworzeń – i budziło to w nim złe przeczucia.

- Być może ci Fawowie usłuchają głosu rozsądku i oddadzą nam Miecz – zasugerował głośno O’Connor. – Wiedzą wszak, iż nie należy do nich. Centra parsknął śmiechem i pokręcił głową. - Fawowie nie należą do tych, którzy słuchają głosu rozsądku. - Może uda nam się wymienić Miecz na coś? – powiedział O’Connor. - Jedyną rzeczą, na którą zgodziliby się wymienić, jest twa głowa nabita na kij – rzekł Centra. O’Connor zamilkł. - Wkraczamy na drugą stronę Kanionu – powiedział Centra. – Czy spostrzegliście, że bije tu więcej źródeł? Także i trzęsienia ziemi zdarzają się tu częściej. Czy dostrzegliście niewielkie pęknięcia w ścianie Kanionu? Zdarzają się tu niewielkie trzęsienia ziemi… Reece usiłował nie słuchać Centry. Centra nie przestawał mówić, odkąd go poznali; ten człek z całą pewnością był samotny, łaknął towarzystwa. Przez całą drogę wyjawiał im najdrobniejsze szczegóły dotyczące dna Kanionu, od klimatu i geografii po pory roku, zwierzęta, owady i ludów zamieszkujących te ziemie. Reece poczynał tracić cierpliwość. Pragnął dowiedzieć się czegoś więcej o plemieniu, które zabrało Miecz. - Rzeknij nam coś niecoś o Fawach – powiedział Reece, wchodząc w słowo Centrze. Centra odwrócił się do niego, jak gdyby zaskoczony, iż mu przerwano. - Cóż chcecie wiedzieć? - Wszystko. Centra westchnął. Pokręcił głową, idąc dalej szybko tropem, którego Reece nie potrafił dostrzec. Miał nadzieję, iż Centra wiedział, dokąd zmierza. Czuł, iż nagli ich czas; musieli odzyskać Miecz i powrócić tak szybko, jak to tylko możliwe. Zależało od tego życie najdroższego mu przyjaciela. Wyprawa w to miejsce była znacznie bardziej wymagająca, niż Reece byłby sobie w stanie kiedykolwiek wyobrazić.

- Fawowie są najbrutalniejszymi ze stworzeń zamieszkujących dno Kanionu. Nawet potwór, z którym uprzednio walczyliście, trzymałby się od nich z daleka. Darzy się ich tutaj ogromnym respektem i nikt nie wkracza na ich terytorium. Ja zawsze trzymam się swojej strony Kanionu i nigdy nie wkraczam na ich ziemie, gdy poluję. - Są aż tak groźni? – spytał Elden. - W pojedynkę nie – rzekł Centra. – Lecz razem, tak. Oni trzymają się razem, jak pszczoły, i walczą jak jeden mąż. W tym tkwi ich wielka siła. Myślą jak jeden. I jest ich naprawdę wielu. Rzucają się na coś wszyscy i już. Po wszystkim. - Nie są zatem wielcy ani silni? – spytał O’Connor. Centra roześmiał się. - Skądże. Wręcz przeciwnie. Tak w zasadzie są niewielcy. Lecz nie lekceważ swego przeciwnika przez wzgląd na jego aparycję. Czy nie tak brzmi podstawowe prawo bitwy? Rozległ się jęk i gdy Reece odwrócił się, ujrzał Kroga, podtrzymywanego przez Eldena i O’Connora, krzyczącego z bólu. Wysuwał im się z rąk i położyli go w błocie. Zdawał się majaczyć. - Zostawcie mnie tu – rzekł. – Nie zajdę dalej. Reece podszedł i przyklęknął obok niego, badawczo się mu przyglądając. Krog pocił się obficie i był blady jak ściana. Reece pochylił się i przyłożył dłoń do jego czoła. Było rozpalone. - Nikogo nie zostawiamy z tyłu – rzekł Reece. – Raz już ci to rzekłem. Krog łypnął na niego gniewnie. - Gdybym był na twym miejscu, zostawiłbym cię – odrzekł Krog. - Nie jestem tobą – odparł Reece. Indra podeszła i stanęła nad nim. - Zostaw go tutaj, jeśli tego chce – rzekła chłodno. – Mnie z pewnością do szczęścia nie jest potrzebny. - Nikt nie zostaje z tyłu – powtórzył Reece.

- Czyżbyś zapomniał, jak się zachowywał? Sprzeciwiał się nam na każdym kroku – rzekła. – Nie wspominając już o tym, iż spowolni nas i stanie na drodze. - Nikt – powtórzył Reece z naciskiem. – Nie dbam o to, kim jest, ani co uczynił. Nie chodzi o niego; chodzi o nas. O nasz kodeks honoru. Cóż nam pozostanie, jeśli go stracimy? Indra ustąpiła i zaległa między nimi cisza. Wszyscy patrzyli na Kroga. - Cóż, dalej nie zajdę – rzekł Krog, skręcając się z bólu. – Nie jestem w stanie. - Paskudna rana, co? – spytał Centra, podchodząc. Odsunął Reece’a na bok i przyklęknął przy Krogu. Podciągnął materiał na łydce Kroga. Jego oczom ukazała się głęboka, czarna, jątrząca się raną od upadku na drzewo. Cofnął się. - W rzeczy samej, paskudna – rzekł Centra. – Będzie martwy w ciągu dnia, jeśli nic nie zrobimy. Trzeba było od razu mi o tym wspomnieć. Potrzeba mu tylko błota siarkowego. Nie uzdrowi go całkowicie, lecz uśmierzy ból i znacznie poprawi stan rany. Postawcie go na nogi i ruszajcie za mną. - Czy zboczymy z drogi? – spytała Indra. - Nieznacznie – rzekł Centra, niepewnie przenosząc spojrzenie z Reece’a na Indrę i z powrotem. - Zaprowadź nas tam – rozkazał Reece. Ruszyli za Centrą, który obrał inny kierunek, klucząc między drzewami, w górę i dół wzgórz, aż dotarli wreszcie do sporego wzgórka, wewnątrz którego błoto bulgotało i syczało, aż unosiła się z niego mgła. Centra podszedł na sam jego brzeg, pochylił się, nabrał odrobinę błota i nałożył je jak balsam na nogę Kroga. Krog natychmiast się ożywił. Otworzył oczy szeroko ze zdumienia i w ciągu kilku chwil pozostali nie musieli go już podtrzymywać, gdyż stał wyprostowany o własnych siłach. Postawił nawet samodzielnie krok. I kolejny. Utykał, lecz chodził. I sądząc po uśmiechu, który zagościł na jego twarzy, ból minął.

- Jak żeś to uczynił? – spytał Krog. - Błoto nie będzie działało długo – rzekł Centra. – Jednak wystarczająco długo, by cię stąd wyprowadzić. Gdy przestaniesz odczuwać jego działanie, twój stan będzie gorszy niż uprzednio. Miejmy nadzieję, iż rychło odnajdziemy ten Miecz i wydostaniemy was stąd. Odwrócili się i ruszyli za Centrą, który manewrował po błotnistych wzgórzach, wracając na swój poprzedni szlak. Krog, utykając, zrównał się z Reece’em i szedł obok niego. - Pomogłeś mi – rzekł Krog. – Dlaczego? - Dlaczego? – spytał Reece. – A dlaczego nie miałbym ci pomóc? - Dziwny z ciebie człowiek – rzekł Krog. – Nie wiem sam, czy cię lubię, czy nie. Żałuję, iż mnie tam nie zostawiłeś. Byłoby mi łatwiej cię nienawidzić. Reece zmarszczył brwi, zdezorientowany. - Czyżbyś usiłował mi podziękować? – zapytał Reece. - Tak, sądzę, iż na swój sposób to właśnie usiłuję uczynić – powiedział Krog. – Lecz to nie oznacza, iż cię lubię. Reece pokręcił głową, ani na krztynę nie pojmując sposobu rozumowania Kroga. - Cóż, nie ma za co – rzekł Reece, kładąc kres ich niezręcznej rozmowie. Reece ujrzał ciemniejące niebiosa i począł się martwić. Co się zdarzy, jeśli będą zmuszeni rozbić obóz tutaj? Czy zdołają wytropić Fawów w ciemności? - To już za tym wzniesieniem! – wykrzyknął podekscytowany Centra. Zwrócili się w tamtym kierunku i spojrzeli. - Słychać już brzęczenie – ciągnął dalej Centra. – To główny obóz Fawów. I to tutaj przyciągnęli Miecz. Widzicie ślad? Zebrali się wszyscy dokoła i Reece w istocie dostrzegł ślad, prowadzący w górę wzniesienia. Słyszał także brzęczenie. Brzmiało jak nieprzeliczony rój pszczół.

- Rzeknę wam jednak, że nie ma ani na krztynę sensu próbować wedrzeć się na ich terytorium – ciągnął dalej Centra. – Znają wiele podstępów. Nie walczą uczciwie. Nie da się ich zwyciężyć. - Będziemy walczyć z każdym wrogiem, który stanie na naszej drodze – rzekł Reece pewnie. – Jeśli niepokoi cię to, już teraz nas opuść. I przyjmij podziękowania za pomoc, której nam udzieliłeś. Centra pokręcił głową. - Głupcy do ostatka – rzekł, po czym uśmiechnął się. – Właśnie to pragnąłem usłyszeć. Wreszcie natrafiłem na kogoś równie szalonego jak ja. Za mną. Podążyli za Centrą w górę wysokiego wzniesienia, ślizgając się i zjeżdżając po drodze. Dłonie Reece’a pokrywała gruba warstwa błota. Reece’owi zaczynało już brakować tchu, a brzuch bolał go z wysiłku i braku jadła, i wtedy dotarli na szczyt. Reece stał na wzniesieniu z pozostałymi i wpatrywał się ze zdumieniem w widok, który rozpościerał się przed nimi w dole. W szerokiej, błotnistej dolinie znajdowało się obozowisko Fawów. Były tam tysiące niskich i chudych oranżowych stworzeń, wysokich może na trzy stopy, o trzech długich, chudych palcach i jaskrawozielonych oczach. Ich twarze uformowane były w kształcie szerokich uśmiechów, które odsłaniały postrzępione zęby. Roiły się szybko, zapracowane, przenosząc przedmioty w rękach, niczym mrówki. Ich osada składała się z niewielkich, prymitywnych chat, zbudowanych z liści tych dziwacznych drzew, oranżowych i turkusowych. Pośrodku znajdował się dół w ziemi, którego promień liczył może z dziesięć jardów, a wewnątrz niego buzował płynny ogień. Syczał i złowieszczo bulgotał, rzucając blask na całą wioskę. Najwyraźniej życie całej osady toczyło się wokół tego osobliwego dołu płynnego ognia. - Cóż to takiego? – spytał Reece. - Obiekt ich kultu – rzekł Centra. – To plemię lawy. Wierzą, iż to dlatego ich skóra ma oranżową barwę. Modlą się do lawy, jak gdyby to

był bóg. Każdego dnia poświęcają w niej kolejną osobę. To ich ulubiona metoda uśmiercania wrogów. Reece przyjrzał się uważnie i spostrzegł na szczycie wysokiego pagórka, w pobliżu lawy, głaz. Tuziny Fawów klęczały wokół niego, nucąc i modląc się, pochylając przed nim głowy. Nucili, czcząc go, jak gdyby był bogiem. A zatopiony w głazie, połyskując, tkwił Miecz. Serce Reece’a przyspieszyło, gdy go ujrzał. - Nasz Miecz – wyszeptał. - Trwonisz siły, patrząc na niego – rzekł Centra. – Jest równie odległy, co jak gdyby znajdował się w innym świecie. Nigdy go nie odzyskacie. Gdy tylko coś trafi w ręce Fawów, staje się ich własnością. Centra odwrócił się do Reece’a i schwycił go za przegub dłoni z poważnym wyrazem twarzy. - Usłuchajcie mnie i zawróćcie. Rozległ się nagły świst dobywanego miecza i gdy Reece odwrócił się, ujrzał Convena z mieczem w dłoni, wpatrującego się w dolinę wyzywającym spojrzeniem. Reece obrócił się i spojrzał na Centrę. - Nikt nie skłoni nas, byśmy zawrócili, przyjacielu. I on dobył miecza, a wtem nagle wszystko się zmieniło. Rozległ się dźwięk pędzącej wody i Reece poczuł, jak jego nogi się chwieją. Spojrzał w dół. - LAWINA BŁOTNA! – wrzasnął Centra, który zareagował jako pierwszy, rzucając się, by umknąć z drogi. Nie był jednakże wystarczająco szybki. Reece poczuł, iż traci równowagę i krzyknął, podobnie jak pozostali, gdy niespodzianie porwała ich ogromna pędząca rzeka błota, posyłając w dół wzgórza, wprost do wioski, szybciej, niż byliby w stanie zareagować – prosto ku Fawom. Patrząc przed siebie, Reece ujrzał tuziny Fawów niosące ogromną sieć. Wtedy dotarło do niego, iż to oni wywołali tę lawinę, iż obserwowali ich cały czas, a oni weszli prosto w pułapkę. I że nie docenił przeciwnika. Powinien był usłuchać Centry.

Teraz jednakże było za późno. Osuwał się z zawrotną prędkością wraz z innymi, w sam środek obozowiska, i osłonił się rękoma, gdy ogromna sieć oplotła ich wszystkich.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY

Thor rzucił się na Andronicusa z wyciągniętym mieczem, zamierzając go zabić. Andronicus otworzył oczy szeroko z zaskoczenia; z całą pewnością nie spodziewał się tego po swym synu. Zaufał jednakże swemu pierwszemu odruchowi i zrobił unik przed biegnącym ku niemu Thorem, usuwając się z drogi, nim miecz miał szansę go przeszyć. Thorgrin nie ustawał, lecz rzucił się prosto w gęstwę niczego się nie spodziewających żołnierzy, siekąc na prawo i lewo z donośnym okrzykiem bitewnym. Ciął i dźgał jednego po drugim i wkrótce ciała poczęły się przed nim piętrzyć, a żołnierze umykali mu z drogi. W obozowisku nastał chaos. Żołnierze, zdezorientowani, spieszyli chwycić oręż, przywdziać zbroje i odeprzeć atak. Żaden z nich nie mógł się jednak równać z Thorem. Patrzyło się na niego z przyjemnością, był jednoosobową maszyną do uśmiercania. - ZABIJ GO! – krzyknął Rafi do Andronicusa. – Dlaczego tak stoisz? Lecz Andronicus stał jak zaklęty, nie chcąc zabić swego syna. Po raz pierwszy w życiu nie miał pewności, jak postąpić. Rafi, pochrząkując z niezadowolenia, sam wyszedł naprzód. Odrzucił kaptur i wyciągnął obie dłonie w kierunku Thorgrina. Z jego dłoni wystrzeliło szkarłatne światło i skłębiło się dokoła Thora, osnuwając go. Rafi krzyknął, a jego ręce drżały gwałtownie. Światło stawało się coraz intensywniejsze. Wreszcie Thor, zatopiony w kuli światła, zabijał coraz wolniej, a po chwili zatrzymał się i upadł na kolana. Uniósł ręce do głowy, krzycząc, następnie osunął się i legł nieprzytomnie. Andronicus zbliżył się i stanął nad nim, a u jego boku Rafi. Pomimo wszystko widok jego syna leżącego tak na ziemi sprawiał mu ból.

- Nie uśmierciłeś go, prawda? – spytał Andronicus. Było to bardziej ostrzeżenie niż pytanie. - Niechętnie, lecz nie – odrzekł Rafi. - Czy jest na powrót po naszej stronie? – spytał Andronicus z nadzieją w głosie. - Na tę chwilę tak – powiedział Rafi. – Jego wola ugięła się. Ma bardzo silną wolę, nie natknąłem się nigdy na silniejszą. Nie wiem, jak długo zdołam nad nim panować. To niebezpieczne pozostawić go przy życiu. Już raz ci to rzekłem. Musisz go teraz zabić. Andronicus potrząsnął głową. - Jest znów po naszej stronie – rzekł. – Nie ugnie się więcej. Rafi spojrzał na niego gniewnie. - Twa słabość do syna przyniesie nam wszystkim śmierć. Ostrzegam cię: jeśli sam go nie zabijesz, pewnego dnia ja to uczynię. Andronicus odwrócił się do Rafiego, poczerwieniały na twarzy. - Nie dbam o to, jaką mocą władasz – rzekł. – Przemów do mnie raz jeszcze w ten sposób, a własnoręcznie strącę cię w najniższy krąg piekieł. Rafi odwrócił się na pięcie i odszedł wzburzony. Andronicus, rozgniewany, stał nad swym synem, przyglądając się mu i rozmyślając. Czy miłość Thora do niego była prawdziwa? Czy też istniała na skutek zaklęcia Rafiego? - Czy rozkażesz go zakuć, panie? – spytał jeden z generałów, zbliżając się z pętami. Andronicus pchnął go mocno w pierś, przewracając na ziemię. - Zabić go – rozkazał Andronicus, wskazując na generała. Kilku żołnierzy podbiegło i odciągnęło generała, który wpatrywał się w niego zdezorientowany. Andronicus przyklęknął, podniósł swego syna i podniósł go delikatnie na rękach. - Wszystko w porządku, Thornicusie – rzekł cicho, niosąc go. – Jesteś na powrót ze swym ojcem.

Andronicus zaniósł go do najświetniejszego namiotu i umieścił w najświetniejszej kwaterze sypialnej. Był przekonany, iż zaklęcie Rafiego tym razem się utrzyma. Nazajutrz rozegra się ostateczna bitwa z ludźmi Thora i Andronicus potrzebował go. Gdy Thor zabije swych pobratymców – Andronicus nie miał co do tego wątpliwości – nie będzie już odwrotu. Thor będzie należał do niego już na zawsze.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY

Kendrick uniósł tarczę i padł na jedno kolano, gdy kolejne ciosy sypały się na niego. Utkwił w gęstwie bitwy, otoczony żołnierzami imperialnymi. Trzech spośród nich – postawnych i zajadłych – nacierało na niego, uderzając w jego tarczę toporami bojowymi i młotami. Szczęk metalu dźwięczał mu w uszach, a nadgarstki znaczyły siniaki, gdy odpierał spadające jeden za drugim ciosy. Przeciwnicy walczyli zaciekle i ręka Kendricka poczynała drżeć. Kendrick pokonał tego dnia wielu wojowników, lecz jego ludziom przyszło zmierzyć się ze znacznie liczniejszym przeciwnikiem, gdy kolejne oddziały zasiliły imperialną armię. W tej chwili gonił resztkami sił; ledwie był w stanie wykrzesać z siebie siłę, by odpierać ciosy. Wiedział, iż długo już nie wytrzyma. Nieopodal także Erec, Bronson i Srog walczyli zręcznie, jednakże znajdowali się w takim samym położeniu: każdy z nich poczynał tracić siły, coraz bardziej otoczony przez żołnierzy Imperium, nie potrafiąc nabrać rozpędu i odeprzeć wroga. Teraz wszyscy już tylko bronili się, walczyli o przeżycie. Dokoła ludzie Kendricka – MacGilowie, Gwardziści, silesianie i McCloudowie – poczynali padać, a ich krzyki niosły się przez pole bitwy. Szala zwycięstwa chyliła się na korzyść przeciwnika i Kendrick na ułamek sekundy przymknął powieki, które zrosił pot, i czuł, iż jego chwile są policzone. Wiedział, iż powinien być wdzięczny: udało mu się przynajmniej to, czego sobie życzył – zginie w walce z uniesioną głową, jak prawdziwy wojownik, broniąc swych ojczystych ziem. Będzie to szlachetna śmierć, taka, na którą z chęcią przystałby każdy wojownik. Odpierając ciosy, Kendrickowi zdawało się, iż usłyszał jakiś odległy odgłos; z początku zdało mu się, iż to wyobraźnia płata mu figle. Było to jakby odległe dudnienie, jak gdyby pędziło ku nim stado koni.

Wkrótce jednak dźwięk nasilił się. Ziemia poczęła drżeć, a następnie trząść się, i po chwili rozległy się krzyki mężczyzn. Nie były to jednak krzyki ludzi Kendricka, a żołnierzy Imperium. Wszędzie dokoła niego imperialni żołnierze poczęli odwracać się i uciekać co sił. Wkrótce ciosy spadające na Kendricka ustały, gdyż atakujący go wojownicy odwrócili się i zbiegli. Kendrick nie pojmował. Odwrócił się, by dojrzeć, skąd to poruszenie, i gdy spojrzał na zbocze góry, ujrzał coś, czego nie zapomni jak długo będzie żył. Zamrugał kilkukrotnie, usiłując to pojąć. W dół stromego zbocza pędziło najmniej tysiąc byków, ogromnych, rozwścieczonych zwierzy o rudawej sierści, zmierzających w gęstwę imperialnych żołnierzy. Bodły mężczyzn na prawo i lewo, aż pole bitwy spłynęło krwią. Wszyscy żołnierze Imperium na skraju pola bitwy, na swe nieszczęście, zostali zabici przez zwierzęta. Kolejne zwierzęta wciąż zbiegały, niby nieustający strumień, tratując mężczyzn, wpadając coraz głębiej i głębiej w pole bitwy, tratując tylu mężczyzn, ilu zdołały. Ginęli także niektórzy ludzie Kendricka, lecz wróg miał tak znaczną przewagę liczebną, iż padali głównie żołnierze wrogiej armii. Kendrick ledwie wierzył własnym oczom: ze wszystkich absurdów, jakie widział w boju, ten z całą pewnością był największy. Otrzymali wszyscy drugą szansę. Gdy Kendrick podniósł wzrok ku drugiemu wschodzącemu słońcu, ujrzał coś, co nawet bardziej odjęło mu mowę: przewodząc szarży tysięcy żołnierzy jechał tam nie kto inny, a jego młodszy brat, Godfrey, z Akorthem i Fultonem po dwu stronach. Jechali niezdarnie, jak wojownicy nienawykli do walki – lecz jechali, pędzili w dół zbocza, w ślad za bykami – a za nimi tysiące mężczyzn. Kendrick uśmiechnął się szeroko. Jego brat jednak się zjawił. Na taką szansę Kendrick czekał i zdecydowany był ją wykorzystać. Kendrick, a u jego boku Erec, Bronson i Srog, odwrócili się i ruszyli za Imperium, z nowymi siłami, wydając z siebie donośny okrzyk bitewny.

Jego ludzie ruszyli za nim i szala zwycięstwa przechyliła się raz jeszcze, gdy rzucili się wszyscy w pogoń za zbiegającymi żołnierzami Imperium i atakowali, zabijając setki i najlepiej jak potrafili umykając przed bykami. Ludzie Godfreya przyłączyli się do boju i walczyli wszyscy razem, odpierając coraz dalej imperialną armię. Pędzili za nimi przez całą dolinę, zarzynając ludzi na prawo i lewo. Wkrótce udało im się zrównać szanse, wróg nie miał już tak znacznej przewagi. Nie upłynęło dużo czasu, a poczęli wyraźnie wygrywać, zyskując przewagę liczebną nad pozostałymi jeszcze przy życiu żołnierzami Imperium. Serce Kendricka biło radośnie, gdy dotarło do niego, iż to jednak oni zwyciężą w tej bitwie, dzięki Godfreyowi i bykom. Walcząc, pokręcił głową, uśmiechając się do siebie. Jedynie jego młodszy brat mógłby wygrać tę wojnę w tak nietuzinkowy sposób. Gdy w pogoni za żołnierzami Imperium minęli zakręt, zabijając tych, którzy przeżyli, ich oczom ukazał się nowy widok i Kendrick raptownie przystanął w miejscu, podobnie jak inni, gdy go ujrzał. Na widnokręgu ujrzeli zbliżający się w ich kierunku kolejny oddział armii Imperium, gotowy do walki. Przewyższający liczebnie armię Kendricka o całe tysiące. Lecz nie ten widok zatrzymał Kendricka. Tym, co sprawiło, iż zastygł w miejscu, była osoba prowadząca Imperium do boju. Na czele z wysoko uniesionym mieczem jechał jeden z tych, o których Kendrick dbał najbardziej na świecie: Thorgrin. Największa obawa Kendricka się urzeczywistniła: nadszedł czas, by zmierzyli się w walce.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY

Gwendolyn, przepełniona podziwem, szła przez Dolinę Uwięzionych Dusz, bezkresny labirynt zamarzniętych ciał. Alistair, Steffen i Aberthol szli u jej boku, a Krohn, warcząc, przy jej nodze. Wszyscy byli niespokojni. Było to najbardziej niesamowite i opuszczone miejsce, w jakim Gwen kiedykolwiek się znalazła. Co jakieś dwadzieścia stóp z ziemi wyrastała kolejna lodowa kapsuła, wysoka może na dziesięć stóp i szeroka na tyle, by zmieściło się w niej ciało. Były przejrzyste i wewnątrz każdej z nich Gwen widziała zamarznięte ciało, ze wzrokiem pełnym bólu utkwionym przed siebie. - Cóż to za miejsce? – spytał Steffen. - Wszyscy oni to uwięzione dusze – zauważył Aberthol. – Którym przeznaczone jest spędzić tu resztę swych dni – głos Aberthola drżał z wycieńczenia. Szedł, podpierając się laską, której stukanie o lód było jedynym dźwiękiem zakłócającym ciszę. – Mowa o tym w wielu pradawnych księgach. Nie wiedziałem, iż to miejsce naprawdę istnieje. I nigdy się nie spodziewałem, iż kiedykolwiek je ujrzę. Choć po prawdzie nie spodziewałem się także, iż licząc sobie już tyle lat, odbędę taką podróż. - Ale kim są ci ludzie? – obstawał Steffen. - To miejsce jest czymś w rodzaju czyśćca – rzekł Aberethol. – Istoty rasy magicznej sprowadzane są tu, by je uwięzić. Ukarać. By spędziły tu tyle czasu, ile trzeba. - Ile dokładnie? – spytała Alistair, przypatrując się im z zaciekawieniem. Spojrzała na jedną z twarzy, twarz młodej dziewczyny, uwięzionej w lodzie, zastygłej w smutku. - Dla niektórych to mogą być całe stulecia – odrzekł Aberthol. – Ich doświadczanie czasu jest inne niż nasze.

- Cóż takiego uczynił Argon, by zasłużyć sobie na to? – spytał Steffen. Gwendolyn ogarnęło przemożne poczucie winy, gdy rozmyślała nad odpowiedzią na to pytanie. Ona także się nad tym zastanawiała, myślała, jak ogromne było jej poczucie winy, iż znalazł się tam z jej powodu. Pokorniała także z wdzięczności, gdy pomyślała, iż Argon podjął takie ryzyko, iż zaryzykował znalezienie się w tym miejscu, by ocalić jej życie. - Pogwałcił święte prawo – rzekła Gwendolyn cicho do pozostałych. – Wtrącił się w sprawy ludzkie, by przyjść mi z pomocą. Ocalił mi życie. Widząc to miejsce, żałuję, iż tak się stało. Wolałabym zginąć tamtego dnia na polu bitwy, niż widzieć, jak bardzo teraz cierpi. - Nie obwiniaj się – rzekła Alistair, kładąc dłoń na jej ramieniu. – Pamiętaj, że i Argon ma przypisane jakieś przeznaczenie. Być może jego przeznaczeniem było pomóc ci. Gwen nie rozważyła nigdy tej możliwości i słowa Alistair, jak zawsze, przyniosły jej ukojenie. Jednakże wciąż obezwładniało ją poczucie winy i zdecydowana była go odnaleźć – i uwolnić. Naprawi błędy, bez względu na to, co będzie musiała uczynić. - Nie będzie tutaj wiecznie – rzekła Gwendolyn stanowczo. – Można zmienić bieg wydarzeń. Gwen odwróciła się do Aberthola. - Czyż nie? – spytała, pełna nadziei. – Czyż nie można uwolnić uwięzionych dusz? Aberthol westchnął i utkwił ponure spojrzenie w swych stopach. - Nigdy nie słyszałem o nikim, kto zostałby uwolniony z Doliny Dusz – powiedział. – Nie wiem, jak tego dokonać. Nie wiem nawet, jak go odnajdziesz. Gwendolyn zastanawiała się nad tym samym, gdy przemierzali dolinę, rozleglejszą niż jakiekolwiek cmentarzysko, które zdarzyło jej się widzieć. Przed nimi znajdowały się tysiące zamarzniętych postaci, jak pomniki z innego świata. Było to miejsce niesamowite, rodzące w

duszy niepokój. Zerwał się mocny, zimny wicher, przenikając ją do szpiku kości. Otuliła się ciaśniej futrem. Gwen nawet nie widziała końca doliny. Przejście tej krainy mogło im zająć miesiące. Poczynała tracić nadzieję. Nie miała pojęcia, jakim sposobem odnajdą tu Argona. Proszę, ojcze, błagała w duszy. Proszę, pomóż mi. Gwen pomyślała o swym ojcu, królu MacGilu, o tym, jak bardzo ją kochał, jak gorąco za nim tęskniła. Nigdy nie czuła się bardziej samotna. Żałowała, iż go przy niej nie ma, by ją poprowadzić, by jej pomóc. Dlaczego musiał ją z tym wszystkim zostawić? Dlaczego nie było go przy niej, by jej teraz pomóc? Gwen usłyszała pisk, gdzieś wysoko na niebie, i podniósłszy wzrok ku swemu zaskoczeniu ujrzała samotnego ptaka, kołującego nad nimi. Z początku nie widziała go dobrze pośród obłoków; lecz po chwili obniżył lot, wydał z siebie kolejny pisk i Gwen uradowała się na ten widok: był to ptak jej ojca. Estopheles. Estopheles zanurkowała nisko, piszcząc i zataczając nad nimi koła. Dała nura nisko, następnie wzbiła się wysoko, zataczając koła raz po raz i Gwendolyn czuła, iż chce przekazać im jakąś wiadomość. Sokolica skierowała się w jedną stronę, opadając i wznosząc się, rozpościerając skrzydła, i Gwendolyn czuła się coraz pewniejsza, że stara się im coś przekazać. Że stara się ich dokądś doprowadzić. Gwen przeszedł lekki dreszcz, gdy dotarło do niej, iż być może w istocie jej modlitwy zostały wysłuchane. Być może Estopheles prowadziła ich ku Argonowi. - Chce nam cos przekazać – rzekła Gwen do pozostałych. – Musimy za nią podążyć. Gwendolyn obróciła się na pięcie i ruszyła w przeciwnym kierunku, podążając za sokolicą. Maszerowała szybkim krokiem przez dolinę, a pozostali ruszyli za nią i wkrótce zrównali się nią. Obserwowała nieboskłon, lawirując pomiędzy lodowymi kapsułami, między uwięzionymi duszami. Mijając je, przyglądała się twarzom i ciałom, i zdawało jej się, iż w każdej

kolejnej kapsule mieści się istota bardziej egzotyczna niż w poprzedniej. Nie wszystkie były ludźmi. Niektórych ras nie widziała nigdy wcześniej. Byli tam mężczyźni i kobiety, młodzi i starzy, w szatach i pelerynach. Zastanawiała się, czym też oni wszyscy zasłużyli sobie na odbywanie kary w tym więzieniu. Wyglądali jak ogromna armia nieumarłych. Pod pewnymi względami jednakże gorsze to było od śmierci. Tutaj wszyscy zdawali się tkwić uwięzieni w okropnym stanie – nie byli żywi, ale i nie martwi. Gwendolyn szła naprzód, a ziąb stał się tak uporczywy, iż wdzierał się w najdalsze zakamarki jej ciała. Czuła, iż poczyna zwalniać, osłabiona z głodu, z wycieńczenia. Estopheles leciała naprzód, czasem znikając Gwen z oczu i Gwen poczęła się zastanawiać, czy nie wyobraża sobie tego wszystkiego, czy w istocie sokolica prowadzi ją we właściwe miejsce. Zastanawiała się, czy ta wyprawa kiedykolwiek dobiegnie końca. W brzuchu czuła uporczywy ból, czuła, jak jej dziecię, dziecię Thora, obraca się raz po raz i zastanawiała się, cóż się z nimi stanie. Oczyma wyobraźni widziała, jak opada z sił, zamarza na lodzie i nigdy się nie podnosi, nigdy nie zostaje odnaleziona. Nagły pisk Estopheles wyrwał ją z zamyślenia. Sokolica dała nura prosto w dół, ku odcinkowi lodu za zakrętem, jakieś sto jardów dalej. Przysiadła na jednej z lodowych kapsuł, zwróciła się ku Gwendolyn i pisnęła. Gwendolyn zebrała ostatki sił, zmierzając ku niej najszybciej, jak mogła, gdy wtem nagle osunęła się na kolana z bólu i poczuła potworne szarpnięcie w brzuchu. Wykrzyknęła z bólu, ledwie mogąc złapać oddech, gdy przeszywały ją fale niewyobrażalnego bólu. Łapczywie chwytała powietrze i miała chęć się rozpłakać, bardziej przez wzgląd na dziecię niż siebie. Modliła się, by nic mu nie było. Gwen poczuła silne dłonie pod swymi ramionami i gdy obejrzała się, z jednej strony ujrzała Alistair, a z drugiej – Steffena, którzy pomagali jej się podnieść. Aberthol, znajdujący się kilka stóp za nimi, dysząc

usiłował się z nimi zrównać. Krohn, skomląc, podszedł do niej i polizał ją po twarzy. Ta wędrówka zebrała okropne żniwo – na niej, na nich wszystkich. Wszyscy przypominali bardziej trupy niż żywych. Gwendolyn czuła ból tak przeogromny, iż niemal żałowała, iż nie jest martwa. - Czy wszystko dobrze, pani? – spytała Alistair. Gwendolyn chwyciła się jej kurczowo, czekając, aż ból ustąpi i będzie mogła znowu oddychać. W końcu, powoli, ból zelżał. Alistair otoczyła ją ramieniem i z wolna ruszyli dalej. Gwen stawiała krok za krokiem, przemierzając rozległy teren, i w końcu ból ustąpił. Podniosła wzrok i na widnokręgu ujrzała Estopheles. Była zdeterminowana, by tam dotrzeć. W końcu, lawirując pomiędzy kapsułami, dotarli do tej, na której przysiadła Estopheles. Siedziała na niej dumnie z rozpostartymi skrzydłami, wydając z siebie piski. Gwendolyn opuściła spojrzenie na kapsułę, a serce biło jej niespokojnie w oczekiwaniu i przyspieszyło jeszcze, gdy ujrzała, kto jest uwięziony w środku. W lodzie z zamkniętymi oczyma i opuszczonymi wzdłuż boków rękoma stał Argon. Gwen zaparło dech. Odnalazła go. Zbliżyła się, aż stała o krok od kapsuły, powoli wyciągnęła przed siebie dłoń i dotknęła lodu. Poczuła, jak przepływa przez nią energia lodu. Łza stoczyła się po jej policzku, gdy podniosła wzrok i spojrzała w zamknięte oczy Argona, na jego zamarznięte ciało. Argon był jednym z najpotężniejszych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkała. Przez stulecia doradzał królom. A teraz – zepchnięty w takie miejsce. Gwen czuła się okropnie, widząc go tutaj, uwięzionego jak zwierzę – a wszystko to z jej winy. - Argonie – zawołała. – Odezwij się. Głos Gwen przepełniony był żalem. Roniąc łzy, nie wiedziała już, czy to przez wzgląd na Argona, jej nienarodzonego syna, jej ojca,

Thorgrina, czy nią samą. Pogrążyła się w żalu i nie potrafiła już jasno rozumować. Argon nie odpowiadał. Nawet się nie poruszył. Zdawał się być zamarznięty na zawsze. - Musisz do nas powrócić – rzekła. Tym razem także nic nie odrzekł. Stał przed nią, zamarznięty, jak gdyby stracony w innym świecie. - Argonie, potrzebuję cię! – zawołała rozpaczliwie. – Krąg cię potrzebuje. Thorgrin cię potrzebuje. Proszę, rzeknij coś. Gwendolyn przycisnęła twarz do lodu, chwyciła go obojgiem rąk, a wtedy poczuła, jak jej dziecię porusza się raz po raz. Jednakże nadal nic się nie działo. Zdawało się, iż utraciła Argona już na zawsze. Czy popełniła błąd, wyprawiając się w to miejsce? Gwen, zdeterminowana, dała krok w tył i dobyła zatkniętego u pasa miecza. Uniosła go wysoko i opuściła z całych sił na lód, zdecydowana, by uwolnić Argona. Jednakże klinga jedynie odbiła się od powierzchni, nie wyszczerbiwszy nawet lodu. Steffen, idąc za jej przykładem, postąpił naprzód i wypuścił w jego kierunku kilka strzał. Lecz one także odbiły się od tafli. Gwendolyn, zrozpaczona, zwróciła się ku Alistair. - Pomóż – błagała. – Jesteś druidem. Tkwi w tobie moc. Widziałam twą moc. - Cóż mam uczynić? – spytała. - Rozbij kapsułę. Stop lód. Pomóż mi! Alistair dała krok naprzód, zamknęła oczy i wyciągnęła przed siebie dłoń. Wymamrotała coś w języku, którego Gwen nie rozumiała, zanuciła coś niskim głosem i skierowała dłoń w stronę lodu. Wystrzelił z niej strumień żółtego światła, wprost w lodową kapsułę. Lecz ku zaskoczeniu Gwen, promień odbił się i wkrótce światło zniknęło. Alistair cofnęła dłoń, jak gdyby coś ją użądliło.

- Wybacz – rzekła. – Nigdy nie widziałam tak potężnych mocy. Są znacznie silniejsze niż ja. Gwendolyn stała w bezruchu, patrząc przed siebie, zdruzgotana. Przeszła taki szmat drogi na próżno. Nie mogła już nic więcej wskórać. Argon był uwięziony na zawsze. A ona nigdy nie zdoła uwolnić Thora. Estopheles wydała z siebie pisk, zatrzepotała skrzydłami i wzbiła się w powietrze. Wkrótce zniknęła im z oczu. Gwen czuła, iż cały jej świat legł w gruzach. Osłabiona z wyczerpania, u kresu swych sił, padła na kolana przed lodową kapsułą. Zamknęła oczy i modliła się. Boże, jeśli mnie słyszysz, zwracam się do ciebie. Nie do Argona, nie do ziemi, nie do nieba. Nie do wielu bogów, lecz do ciebie, tylko do ciebie. Jest tylko jeden Bóg i zwracam się do ciebie teraz, w tych trudnych chwilach. Błagam, uwolnij Argona. Możesz wziąć mnie miast niego. Lecz uwolnij go. I ocal Thorgrina. Gwendolyn klęczała z zamkniętymi oczyma w bezruchu, milcząc i drżąc. Wokół panowały cisza i spokój, których nie zakłócało nic prócz wycia wiatru. Wtem z wolna poczęła słyszeć jakiś cichy głos w swej głowie. Gwendolyn, Bóg cię usłyszał. Był to głos Argona. Gwendolyn otworzyła oczy i spojrzała na Argona. Tkwił tam, gdzie uprzednio, zamarznięty, w bezruchu, z przymkniętymi powiekami. - Słyszałaś to? – spytała Gwen Alistair. - Cóż takiego? – odrzekła Alistair. Gwen pojęła, iż nikt poza nią tego nie słyszał. Był to głos przeznaczony jedynie dla niej. Czyżby zaczynała tracić rozum? Czy też działo się to naprawdę? Gwen przystawiła twarz i dłonie do lodu, zamknęła oczy i nasłuchiwała. Utknąłem w innym świecie, rzekł do niej Argon. Możesz mnie uwolnić, lecz cena za to jest wysoka. Nie jest nią twe życie, lecz życie

kogoś bardzo ci bliskiego. Twego przyszłego męża albo twego syna. Którego z nich wybierzesz? Gwendolyn poczęła łkać, ogarnięta nagłym żalem. - Jak mogę podjąć taką decyzję? – zawołała. Wszystko okupione jest poświęceniem. Gwen przymknęła powieki, roniąc łzy, i z wolna uspokoiła się i zamilkła. Musiała podjąć tę decyzję. Musiała. Wewnątrz dokonała wyboru. Było to bolesne i dała odpowiedź w ciszy, w głębi swego umysłu. Wtem rozległ się nagły trzask. Gwendolyn otworzyła oczy i podniosła wzrok, zaszokowana. Wstała i cofnęła się, gdy lód, o który się opierała, począł pękać jej w dłoniach. Rysy poczęły przecinać kapsułę w stu miejscach naraz, dokoła Argona. Wkrótce rozprysnęła się i odłamki lodu legły na ziemi. Gwen stała, przyglądając się. Nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Wszyscy cofnęli się, zdumieni, a trzask stał się głośniejszy. Wkrótce po lodzie nie było ani śladu. Nic nie oddzielało jej od Argona, który stał przed nią z opuszczonymi po bokach rękoma, nieruchomy. Raptem otworzył oczy. Spojrzał na nią wzrokiem intensywniejszym, niż kiedykolwiek widziała. Jak gdyby patrzyła prosto w słońce. Argon powrócił. Nie mogła w to uwierzyć. Argon żył.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY

Godfrey przypuścił szarżę, wydając z siebie donośny okrzyk bitewny, mając u boku Akortha i Fultona. Tysiące jego ludzi deptały im po piętach. Rzucił się odważnie w środek bitwy, podążając tuż za bykami, w stronę Kendricka, Ereca, Bronsona i Sroga, zdecydowany przyjść im z pomocą. Serce Godfreya przepełnione było trwogą, lecz był dumny z siebie, gdyż nie cofnął się. Nigdy wcześniej tak się nie bał; wokół niego wszystko zdawało mu się niewyraźną plamą, i czuł smak swego potu, który spływał mu po policzku. Jeśli tak właśnie wygląda bitwa, to ani na krztynę mu się to nie podobało. Nie chciał nigdy więcej tego powtarzać. Zdało mu się, iż jest to po prostu stan paniki na własne życzenie. Drżącą dłonią uniósł miecz i ruszył na wroga, krzycząc ponownie, by zagłuszyć własny strach. Dlaczego mężczyźni ku temu lgną? zastanawiał się. On wolałby być w domu, pić piwo, uganiać się za kobietami i drwić z wojowników, którzy trwonili swe dni na polach bitwy. Jednakże mimo tego, oto był tu, jadąc u boku wszystkich tych mężczyzn, rzucając się bez zastanowienia w wir chaosu, w każdej chwili spodziewając się, iż strącą go z konia i zabiją. Po raz pierwszy w życiu nie dbał o to. Po raz pierwszy w życiu czuł, iż jest częścią czegoś większego niż on sam, niż jego lęki. Po raz pierwszy w życiu naprawdę na nic nie zważał. Ogarnęła go pasja, która niosła go przed siebie. Umykając przed bykami, Godfrey minął zakręt, a wtedy jego strach przybrał na sile, gdy ujrzał przed sobą ogromny oddział imperialny, pędzący w jego kierunku z zawrotną prędkością. Przełknął ślinę. Godfrey dobrze się spisał, wypuszczając byki i zdumiony był, iż jego szaleńczy plan powiódł się tak dobrze. Jednakże teraz, gdy ujrzał kolejny oddział, czuł, iż na nic się to nie zdało. Zginą z rąk znacznie przewyższającego ich liczebnie wroga, nie wątpił w to.

Największą trwogą napawał go widok osoby, która przewodziła szarży; aż osłabły mu kolana. W ich kierunku zmierzał wojownik, który był mu jak brat. Thorgrin. Godfrey nie mógł w to uwierzyć: Thor przypuszczał na nich szarżę. Wyglądał jak gdyby był opętany, większy i silniejszy niż niegdyś, pędzący ku nim z oszałamiającą mocą, dzierżąc miecz, którego Godfrey nie rozpoznawał. Nosił oznakowania Imperium i Thor władał nim tak, iż zdawał się być żywy. Mknął niby błyskawica. Godfrey skulił się, zdawszy sobie sprawę, iż znajdował się na drodze Thora. Dlaczego właśnie on? - Thor! – wykrzyknął Godfrey, gdy zbliżył się do niego, z nadzieją iż Thor być może rozpozna go, opuści oręż, zwróci się w innym kierunku. Tak się jednak nie stało. Thor patrzył obłąkańczo i pędził wprost na niego. Godfrey uniósł tarczę obojgiem rąk, gotując się na potworny cios. Thor ruszył na niego i uniósł wysoko miecz, patrząc gniewnie, i Godfrey wiedział, że to koniec. Godfrey tak się niepokoił, iż cofnął się zawczasu i niechcący przekręcił i ześlizgnął na bok, w dziwaczny sposób spadając z konia. Ten przypadkowy manewr ocalił mu życie. Thor zamachnął się mieczem, który ominął Godfreya o włos, uderzając w jego tarczę miast głowy. Rozległ się potworny brzęk i Godfrey na dobre spadł ze swego wierzchowca. Godfrey wylądował na ziemi z głuchym brzękiem, pozbawiony tchu. Przetoczył się po ziemi, w pyle, próbując złapać oddech. W głowie mu dzwoniło. Toczył się i toczył, aż w końcu zatrzymał się i uniósł głowę. Wokół siebie ujrzał setki końskich nóg, poruszających się we wszystkie strony. Podniósłszy wzrok, ujrzał końskie kopyto, które opadło na jego czoło i pozbawiło go przytomności. *

Andronicus z radością obserwował Thornicusa, który doszedł już do siebie i walczył teraz zapamiętale, przewodząc szarży i wycinając drogę przez pole swych pobratymców. W pierwszych szeregach pędziło mnóstwo McCloudów; głupców, którzy sądzili, iż zdołają pokonać jego syna. Thor władał swym orężem z furią, jednym ruchem kładąc pół tuzina mężczyzn. Pole spływało krwią Kręgu, gdy McCloudowie padali martwi u jego stóp. Andronicus uśmiechnął się, ukontentowany – po czym sam rzucił się w gąszcz bitwy. Dzierżąc kiścień o trzech kulach, zakręcał jego długim łańcuchem i uderzał jednego mężczyznę za drugim, miażdżąc wroga, na prawo i lewo strącając głowy. Był zbyt wysoki, zbyt silny, zbyt szybki dla nich i wycinał śmiertelną ścieżkę przez sam środek. Uśmiechnął się, napawając tym wszystkim. Nie pamiętał, kiedy ostatnio coś sprawiło mu tyle uciechy. Walcząc zapamiętale, Andronicusa radował się na myśl, iż oto staje naprzeciw resztek sił zbrojnych Kręgu; po tej bitwie Krąg będzie należał w końcu do niego. Andronicus spostrzegł jednego z ich przywódców – Kendricka – gdy ten nieustraszenie pędził w jego kierunku. Ten wojownik w rzeczy samej musiał być bezmyślny, skoro sądził, iż może stanąć do walki z Wielkim Andronicusem. Andronicus krzyknął i ponaglił konia. Mężczyźni usuwali im się z drogi, gdy dwóch wspaniałych wojowników pędziło, by zmierzyć się na opustoszałym odcinku. Andronicus zamachnął się kiścieniem na głowę Kendricka, spodziewając się, iż go zabije. Lecz ku jego zaskoczeniu okazało się, iż Kendrick był inny niż ci, z którymi do tej pory walczył: był szybszy, zręczniejszy. Uchylił się przed ciosem Andronicusa i parował mieczem tak szybko, iż zdołał nawet drasnąć go w przedramię. Andronicus krzyknął, choć bardziej z zaskoczenia niż bólu. Nie pamiętał, kiedy ostatnio ktoś pokonał go w bitwie. Ból sprawił jedynie, iż mocniej się skoncentrował. Był nazbyt pewny siebie i teraz pojął, iż Kendrick niepodobny był do innych.

Andronicus zamachnął się kiścieniem, zataczając nim kręgi nad głową, tym razem mierząc nisko, w kendrickowego rumaka. Najeżona kolcami metalowa kula uderzyła w łeb konia, aż się potknął. Kendrick, zaskoczony, nie spodziewał się tego i gdy pochylił się naprzód, usiłując uspokoić swego konia, Andronicus rzucił się naprzód ze sztyletem ukrytym w rękawicy i ciął przez pierś Kendricka. Kendrick wydał z siebie krzyk, lecz zamachnął się tarczą i uderzył Andronicusa w twarz, czego Andronicus się nie spodziewał. Andronicus zachwiał się w tył; w tym samym ruchu sięgnął po ukrytą u siodła krótką włócznię, zamachnął się i cisnął w Kendricka. Włócznia zatopiła się w ramieniu przeciwnika, który sięgnął do niej, krzycząc. Andronicus pochylił się i z całych sił zdzielił Kendricka tarczą, trafiając w jego szczękę i zrzucając go z konia z włócznią zatopioną w ramieniu. Kendrick wylądował bezwładnie na ziemi, a jego koń padł wraz z nim. Andronicus od lat nie czuł takiego zadowolenia. Zatoczył dokoła niego koło, gotując się, by go wykończyć. Jednakże gdy uniósł wysoko włócznię, zaatakowało go kilku ludzi Kendricka i wkrótce zajął się walką z nimi. Kątem oka spostrzegł, jak Kendrick przetacza się i rusza do walki z innymi. Innym razem, rzekł w duszy Andronicus. Prędzej czy później, Kendrick zginie z jego ręki. *

Bronson walczył, na ile starczało mu sił. Zdecydował się porzucić swą tarczę i miast tego w sprawnej dłoni dzierżyć miecz. Walczył najlepiej, jak mógł jedną dłonią, a w drugiej –zatknięty w umieszczonym na kikucie haku - dzierżył kiścień. Walczył obłąkańczo, czyniąc co w jego mocy, by obronić Krąg. Rzucał się naprzód, walcząc

dzielnie u boku Sroga. Zwróceni plecami do siebie, kładli tuziny przeciwników z każdej strony. - BRONSONIE! – dobiegło go wołanie. Bronson rozpoznałby ten głos wszędzie. Po plecach przeszedł mu dreszcz. Odwrócił się i pośród grupy żołnierzy ujrzał swego śmiertelnego wroga. Był to jego ojciec. McCloud. Potwór. Człowiek, który pozbawił go dłoni. Którego nienawidził bardziej niż wszystkiego innego na świecie. Bronson krzyknął, pogonił konia kopniakiem i ruszył na swego ojca. McCloud także rzucił się do przodu, jak opętany przez złego ducha, jednooki, o zeszpeconej twarzy, na której widniało wypalone godło Imperium. Stał się ohydną kreaturą, ohydniejszą nawet niż niegdyś. Oto byli tu obaj, pomyślał Bronson, ojciec i syn, i wreszcie zetrą się w potyczce, wreszcie nastąpi to, co nieuniknione. Bronson długo czekał na ten dzień. Gdyby mógł, zmiótłby swego ojca z powierzchni ziemi. A jeśli nie, to choć posłał do piekła. Rozmyślał o tej zemście każdego dnia, gdy patrzył na swój kikut. - OJCZE! – zawołał Bronson. Bronson natarł wściekle, unosząc wysoko miecz, a jego ojciec wydał z siebie krzyk, niby echo jego własnego. Starli się pośrodku pustego kręgu, który utworzyli cofający się żołnierze. McCloud zamachnął się swym dwuręcznym toporem bojowym, krzycząc, obrawszy za cel głowę swego syna. Bronson uchylił się w ostatniej chwili, zamachnął kiścieniem i zdołał uderzyć ojca w tył głowy. McCloud zachwiał się i zsunął ze swego konia. Bronson nie trwonił czasu: zatoczył koło i zeskoczył na ziemię, stając z ojcem do walki wręcz. McCloud podniósł się powoli, chwiejnie, zdezorientowany. Bronson sieknął trzymanym w jednej dłoni mieczem, a McCloud uniósł tarczę i zablokował cios. Bronson jednakże ciął raz za razem i w końcu wytrącił tarczę z rąk ojca. Wtedy odchylił się i kopnął go.

Jego ojciec zatoczył się i runął na plecy, obolały, i z wolna usiłował się podnieść. Bronson stanął nad nim, dysząc ciężko, i umieścił stopę na jego gardle. McCloud próbował złapać powietrze, a Bronson przyłożył końcówkę klingi do jego nadgarstka. - Odebrałeś mi dłoń, ojcze – rzekł Bronson. – Zatem ja powinienem odebrać twoją. Po prawdzie, powinienem cię zabić – Bronson westchnął. – Lecz nie upadnę tak nisko. Tkwi we mnie więcej honoru niż w tobie. Nie skrzywdzę cię, lecz będziesz mym więźniem. Poddajesz się? McCloud szarpał się, próbując złapać powietrze, i w końcu skinął głową. Bronson powoli odsunął miecz od nadgarstka McClouda. - Odwróć się i złącz ręce za plecami – rozkazał Bronson. McCloud usłuchał, a wtedy Bronson pochylił się, by go skuć, dobywszy zza pasa kajdan. Lecz gdy pochylał się, McCloud nagle obrócił się, schwycił garść pyłu i cisnął Bronsonowi w oczy. Bronson wrzasnął, unosząc dłonie do oczu i upuszczając kajdany. McCloud okręcił się i uderzył go z całych sił łokciem w krocze. Bronson osunął się na ziemię w bólu. McCloud stanął nad nim i schwycił za włosy z tyłu jego głowy. - Dobrze cię znów widzieć, synu – rzekł. Gwałtownym ruchem uniósł kolano i opuścił twarz Bronsona. Powietrze przeszył trzask łamanej kości, gdy uderzył w nos swego syna. Bronson poczuł w ustach smak krwi i ostatnią rzeczą, jaką ujrzał, była zbliżająca się w jego kierunku szybko – nazbyt szybko – ziemia. *

Thor, będąc nie do zatrzymania, pędził przez pole bitwy, zabijając dziesiątki McCloudów, którzy ruszali w bitwę, by uśmiercić jego ojca.

Przedzierał się przez nich szybciej, niż którykolwiek z nich zdążyłby zareagować, zdeterminowany, by go chronić. Jedynie to się teraz liczyło. Andronicus – i zmiażdżenie wszystkich jego przeciwników w Kręgu. Thor nie potrafił się zatrzymać. Czuł, jak gdyby coś nim zawładnęło, jakaś siła potężniejsza niż on sam. Jego miecz siekł niemalże bez jego pomocy. Thor rozejrzał się i nieopodal ujrzał swego ojca, strącającego Kendricka z konia – i po raz pierwszy, Thor mrugnął. Na ułamek sekundy odezwała się w nim jakaś dawno utracona cząstka jego samego; przez chwilę cząstka ta rozpoznawała Kendricka. Nie pamiętał skąd. Przez moment był zdezorientowany, nie wiedząc już, za kogo walczy. Wtem poczuł nagły przypływ energii i obejrzawszy się, ujrzał jadącego niedaleko Rafiego, kierującego w jego stronę palce. Thor czuł, jak pochłania go ogromna fala energii i uniemożliwia myślenie. Poczuł, jak toczy się w nim tytaniczna walka o przejęcie kontroli, o wolną wolę. A później poczuł, jak osnuwa go mgła. Spojrzawszy po raz wtóry na Kendricka, nie rozpoznawał go już. Był tylko jednym z niekończącego się szeregu przeciwników jego ojca, kolejnym rebeliantem, który nie chciał oddać im Kręgu. Rozległ się straszliwy okrzyk bitewny, różny od pozostałych, i Thor obejrzawszy się ujrzał pędzącego ku niemu wojownika. Inni żołnierze usuwali się z drogi, tworząc spore, puste pole w kształcie koła, a rycerz zatrzymał się naprzeciw Thora. Na krótką chwilę bitwa zamarła, gdyż pozostali odwrócili się, by popatrzeć. Najwidoczniej ten rycerz, kimkolwiek był, dla MacGilów był ważną personą. - Thorgrinie! To ja, Erec! – zagrzmiał rycerz, wyprężony dumnie na swym wierzchowcu. – Nie jesteś sobą. Nie chcę z tobą walczyć. Proszę cię, byś złożył oręż. Złóż oręż i dołącz do nas. Thor czuł, jak wzbiera w nim wściekłość. Kim był ten obcy, by mówić mu, jak ma postępować? - Nie składam oręża przed nikim! – zawołał Thor butnie. Thor nie marnował czasu: ruszył naprzód z wysoko uniesionym mieczem. Rozległ się szczęk mieczy, gdy on i Erec zetknęli się w

zaciekłej walce, parując tam i z powrotem, cios za cios. Żaden nie był lepszy niż drugi. W końcu Thor, uchyliwszy się przed ciosem Ereca, rzucił się w przód i powalił go na ziemię. Przetaczali się, mocując, i żaden z nich nie zyskiwał przewagi. Wreszcie Thor wyrwał się i obaj stanęli znów na nogi. Stali naprzeciw siebie, a dokoła nich utworzyło się szerokie, puste koło, gdyż wszyscy wojownicy zatrzymali się, by popatrzeć. - Thorgrinie, błagam! – zawołał Erec, dysząc, plując krwią. – To ja, Erec! Thor krzyknął i ruszył naprzód z uniesionym mieczem. Ich miecze spotkały się i poczęli walczyć wręcz, cios za cios, tarcza uderzała w miecz i miecz na powrót w tarczę, tam i z powrotem. Byli sobie równi siłą i żaden nie potrafił zdobyć przewagi. Thora zdumiała moc i zręczność tego rycerza; nigdy przedtem nie spotkał nikogo takiego. - To ja, Erec! – rzekł z bliska, mocując się, gdy ich miecze zwarły się w boju. – Znasz mnie, Thorgrinie. Thor chrząknął, łypiąc na niego gniewnie. - Na imię mi Thornicus! – wrzasnął Thor, odsuwając miecz. Dźgali, cięli i parowali, tam i z powrotem, aż ręce Thora poczęły omdlewać. Żaden z nich nadal nie zyskiwał przewagi. - Byłeś niegdyś mym giermkiem, Thorgrinie – rzekł Erec. – Pomagałem cię wyszkolić. Uczyniłbym dla ciebie wszystko. Wszystko. Thorgrinie, to ja, Erec. Thor zatrzymał się na moment, coś w słowach Ereca trąciło jakąś strunę w jego duszy. Przez chwilę był zdezorientowany, gdy głosy w jego głowie mocowały się, a on próbował pojąć, dowiedzieć się gdzie jest, kim jest. Kim był ten mężczyzna, z którym walczył? - Erec? – spytał Thor. Nagle u boku Thora stanął Rafi. Z głębi jego gardła dobył się okropny, bulgocący dźwięk, a on uniósł dłonie i skierował je w stronę Thora.

Thor czuł, jak otacza go zła energia i ogarnęła go potworna wściekłość. Odwrócił się i utkwił spojrzenie w Erecu. Tym razem nie rozpoznawał go ani na krztynę. Był wrogiem, niczym więcej. Thor uniósł wysoko miecz i rzucił się przed siebie, żądny krwi, zdecydowany, by tym razem zmieść tego mężczyznę z powierzchni ziemi.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY

Romulus galopował przez równiny, kierując się na wschód, z dala od wszystkich żołnierzy, z dala od całej imperialnej armii. Luanda siedziała przed nim i nadal się szamotała, mimo iż zacisnął mocno swe muskularne ręce dokoła jej pasa. Zaskoczyła go jej siła. Mimo pętających ją sznurów, mimo jego potężnych ramion miał trudności z utrzymaniem jej w miejscu. Była niby wierzgający rumak. Desperacko pragnęła uwolnić się – lecz na to nie mógł jej pozwolić. Romulus co rusz popędzał konia kopniakami, aż ten zaprotestował z bólu. Wiedział, iż musi dotrzeć do Wschodniego Przejścia, przejść na powrót na drugą stronę i zabrać tam ze sobą Luandę. Jego magiczna peleryna czekała, gotowa, zatknięta u pasa. Romulus wciąż boleśnie odczuwał swą porażkę z wojskami Andronicusa, której wcale się nie spodziewał. Pewien był, iż zaskoczy Andronicusa i przejmie Krąg. Koniec końców Romulusowi dopisało szczęście i uszedł z życiem, choć musiał wycofać się i zbiec, w pojedynkę, by znaleźć się na bezpiecznym terenie: przy Kanionie. Teraz jednakże miał w rękach swój łup wojenny i jedynie to się liczyło. Luanda. Członkini rodu MacGilów. Pierworodna MacGilówna, nie inaczej. Romulus modlił się, by legenda o pelerynie okazała się prawdą, by natychmiast po tym, jak przekroczy z nią Kanion, Tarcza opadła, a miliony jego ludzi, czekające za Kanionem, mogły wtargnąć do środka. Tym razem poprowadzi ich ku całkowitemu zwycięstwu z Andronicusem i zmiażdży Krąg. Wtedy Romulus zostanie Najwyższym Dowódcą i nic ani nikt go już nie powstrzyma. Romulus był już tak blisko, iż niemal czuł smak zwycięstwa. Jechali coraz dalej, przez opustoszałe, skute lodem ziemie, aż w końcu oczom ich ukazało się Wschodnie Przejście. Wysokie filary wejścia odcinały się wyraźnie na widnokręgu. Koń Romulusa bliski był

wyczerpania, lecz przebierał nogami jeszcze szybciej, mocno uderzając kopytami w ziemię. Przeznaczenie Romulusa było w zasięgu jego ręki i nie zamierzał pozwolić mu się wymknąć. Romulus przypomniał sobie, iż aby peleryna podziałała, musi pieszo przekroczyć Kanion z MacGilem. Gdy dotarł na skraj Kanionu, do wejścia na most, zatrzymał się raptownie, zsiadł z konia, schwycił Luandę i szarpnięciem ściągnął w dół. Jakimś sposobem, mimo skrępowanych dłoni, Luanda zdołała wyślizgnąć się mu z rąk i nim zdążył zareagować, poczęła gnać przed siebie. Rozwścieczony Romulus zareagował szybko. Sięgnął po zatknięty u jego siodła bat i wymierzył nim w Luandę. Bicz owinął się dokoła jej kostek. Luanda krzyknęła, gdy Romulus spętał jej kostki, i padła jak długa twarzą do ziemi. Romulus przyciągnął ją do siebie mocnym szarpnięciem, przeciągając po podłożu. Pochylił się, schwycił ją jedną dłonią, uniósł wysoko w powietrze i spojrzał gniewnie. - Gdybyś nie była MacGilem, zabiłbym cię właśnie teraz – wycedził przez zęby. Luanda wykrzywiła twarz w grymasie i splunęła mu w twarz. Romulus, zaskoczony, zdzielił ją wierzchnią stroną dłoni. Z jej ust trysnęła krew i zdało się, iż w końcu udało mu się ją złamać; jednakże gniew Romulusa nie został jeszcze zaspokojony. Gdyby mógł, rozniósłby ją na strzępy. Być może tak właśnie uczyni, gdy przekroczą Kanion. Tak, ta myśl ułagodziła go. Romulus odwrócił się i stanął twarzą do mostu. Zarzucił pelerynę na ramiona. Poczuł, jak szemrze i drga, a przez niego przepływa energia, jakiej nigdy nie czuł. Był pewien, iż jego plan się powiedzie; w pojedynkę zniszczy Tarczę. Jego serce biło niespokojnie. Romulus pochylił się i jedną ręką schwycił Luandę w pasie, podnosząc ją niczym nieposłuszne dziecko. Ruszył z nią w kierunku mostu.

Luanda wierzgała nogami i krzyczała, z całych sił próbując się uwolnić. Lecz tym razem trzymał ją mocno i nie udało jej się wyrwać. Romulus dał pierwszy krok na most. Było to przyjemne uczucie. Niebawem znajdzie się po drugiej stronie; i mimo iż młóciła w powietrzu rękoma i krzyczała, Luanda nie była w stanie uczynić nic, by go powstrzymać. Wkrótce Krąg będzie należał do niego.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI

Gwendolyn jechała konno u boku Argona, Alistair, Aberthola i Steffena, a Krohn mknął przy nich. Przemierzali północne regiony Kręgu, zmierzając na południe, ku swym ziemiom ojczystym, ku Thorowi. Gwen nie posiadała się z radości, iż znalazła się na powrót na ojczystych ziemiach, po tej stronie Kręgu, z dala od Nibyświata. Wszystko to zdało jej się snem. Była przekonana, iż nigdy nie odnajdzie Argona i nie opuści Nibyświata. A oto byli znów w domu i tak niewiele brakowało już, by zjednali się na powrót z Thorem. Gwendolyn raz po raz odtwarzała w pamięci chwilę, w której Argon otworzył oczy i powrócił do niej, powrócił do życia. Łzy nadal staczały się po jej twarzy na myśl o poświęceniu, na jakie musiała się zdobyć, o koszmarnym wyborze, którego musiała dokonać, by przeciwstawić się losowi i sprowadzić Argona z powrotem. Wiedziała, iż nadejdzie dzień, w którym przyjdzie jej oddać to, co obiecała w zamian za życie Argona – życie Thora lub jej dziecięcia. Lecz ten dzień jeszcze nie nastąpił. Gwendolyn jechała, a ból przeszywał jej brzuch; dziecko nie przestawało się obracać odkąd odnaleźli Argona. Od chwili, gdy go uwolnili, wszystko było dla Gwen niewyraźnym wspomnieniem. Przywrócony do życia Argon był potężniejszy niż kiedykolwiek wcześniej i wykorzystując swą moc, stworzył ogromną bańkę, która otoczyła Gwen i pozostałych i poniosła ich wszystkich nad ziemią. Bańka niosła ich coraz szybciej i szybciej, całą drogę powrotną z Nibyświata do Kanionu – i przeniosła ich nad nim. Gwendolyn zdumiewało takie unoszenie się w powietrzu. Przypomniało jej się, jak frunęła z Thorem na grzbiecie Mycoples. Pamiętała, jak przelatując nad Kanionem zachwyciła się jego kłębiącą się mgłą i otchłanią, która zdawała się być bezkresna. Zastanawiała się, czy Kanion w ogóle ma dno.

Wreszcie Argon postawił ich tutaj, w tej części Kręgu, gdyż jego bańka traciła swą moc i poczęła znikać, gdy znaleźli się już bezpiecznie po tej stronie. Dostrzegli stado dzikich koni wędrujących po tych ziemiach i wylądowali nieopodal nich. Od tamtej chwili jechali bez ustanku. Podążali na południowschód, zmierzając ku polu, na którym podług Argona rozgrywała się wielka bitwa. Czarnoksiężnik wyczuwał, iż jest to wiekopomna bitwa tocząca się o najgłębszą istotę Kręgu, w której waży się jego los. Z pewnością – Gwen wiedziała o tym – tam właśnie musiał być Thor. I wszyscy inni, których kochała i o których dbała. Gwen czuła, iż ścigają się z czasem i desperacko pragnęła znaleźć się tam, nim będzie za późno, nim Thor – lub ktoś inny, kogo kochała – zginie. Każdą cząstką swego jestestwa wyczuwała, iż stoją u progu wielkiej klęski. Czyżby zbyt długo zajęło jej odnalezienie Argona? Czyżby cały ten trud był daremny? Usłyszała nad głową pisk i podniósłszy wzrok ujrzała Estopheles, kołującą i prowadzącą ich. Gwen pogoniła swego konia kopniakiem. W dole słyszała warczenie Krohna, który przyspieszył, by się z nią zrównać. Jechali dalej, przemierzając Krąg, a godziny mijały. Każdy z nich wiedział, jak wysoka jest stawka i żadne z nich nie zatrzymało się nawet, by złapać oddech. Słońce poczynało kłaść się już nisko na nieboskłonie, a Gwen nie przestawała ronić łez. Przeczuwała, iż wydarzy się jakaś wielka tragedia. Czy jej ofiara była zbyt wielka? Zapuszczali się coraz głębiej w nieznane terytorium, aż na horyzoncie zarysowała się masywna sylwetka Pogórza. Na szczycie tkwiło samotne miasto i Gwen rozpoznała je natychmiast z ksiąg historycznych: Wysoka Osada. Twierdza McCloudów. Miasto pomiędzy dwoma królestwami. Na stromym górskim stoku schodzącym od Wysokiej Osady Gwen spostrzegła szeroki ślad pędzącej w dół armii. Podążając za nim wzrokiem i wspiąwszy się na grań, wreszcie zatrzymała się i dojrzała bitwę. Widok ten wprawił ją w zdumienie.

Przed nimi, w rozległej dolinie, rozciągnięte były tysiące wojowników obu stron. Była to największa bitwa, jaką Gwen kiedykolwiek widziała. Natychmiast rozpoznała zbroje po swej stronie: były to tysiące Gwardzistów, MacGilów i silesian. Lecz po drugiej stronie doliny, naprzeciw nich, ujrzała armię znacznie większą. Napływały tam dziesiątki tysięcy żołnierzy, a za nimi ciągnął się niekończący się strumień posiłków. Nawet stąd Gwen dostrzegała górującą nad pozostałymi sylwetkę Andronicusa, jego wysoko uniesioną głowę. Dzierżył dwa miecze, siejąc zniszczenie w wirze bitwy. Jej ludzie padali setkami, i to na jej oczach. Przeciwnik miał zbyt wielką przewagę liczebną. Co gorsza, dostrzegła pustą przestrzeń pośrodku pola bitwy, na której dwóch wspaniałych wojowników toczyło zacięty bój, aż inni wojownicy zamarli i przyglądali się. Pośrodku pola bitwy walczył czempion jej ojca, najświetniejszy rycerz Srebrnej Gwardii: Erec. Zwykle nie lękałaby się o niego, bez względu na to, z kim przyszłoby mu się zmierzyć. Jednakże gdy przyjrzała się bliżej, serce jej zamarło, a krew zastygła w żyłach, gdyż ujrzała, kim był jego przeciwnik: był to Thorgrin. Jej ukochany. Thor wyglądał, jak gdyby przemienił się, walczył niezwykle zapamiętale, był szybszy i silniejszy, niż kiedykolwiek go widziała. Walczył z całych sił i Gwen serce zamarło, gdy pojęła, iż zamierza zabić Ereca. Co się stało z Thorem? Jak mógł walczyć dla Andronicusa? Nie była w stanie tego pojąć. Z całą pewnością znajdował się pod działaniem jakiegoś zaklęcia. Gwen nigdy tak jak w tej chwili nie była pewna, iż postąpiła słusznie, odnajdując Argona. Wszak w starciu z taką magią oni wszyscy, cały Krąg, byliby bezsilni. Tylko magia mogła stanąć do walki z magią. Gwen pogoniła konia kopniakiem, a pozostali jadący u jej boku poszli w jej ślady. Zmierzała ku samemu środkowi bitwy, ku pustemu

polu, ku Thorowi. Musiała dotrzeć do niego na czas. Musiała go ocalić. Musiała ocalić Ereca. - Pani, to niebezpieczne! – zawołał jadący obok niej Aberthol. – Pędzisz ku bitwie! To prawdziwi wojownicy, mają prawdziwy oręż! Zatrzymaj się! Nie dotrzesz do Thora! Zginiesz! Lecz Gwendolyn nie zważała na jego słowa. Nie lękała się o własne bezpieczeństwo, jedynie o bezpieczeństwo Thora i Kręgu. - Podążam tam, gdzie jest Thor – zawołała. – Miecze nie napawają mnie trwogą. Jeśli nie chcesz za mną podążyć, zostań tutaj. - Pani, podążam z tobą! – rzekł Steffen. - I ja! – zawołała Alistair. - Będę walczył za ciebie i przetrę ci drogę między tymi mężczyznami – zawołał Steffen. – Dotrzesz do Thorgrina! Argon jechał u jej boku w milczeniu; nie wyrzekł ani słowa, lecz w jego spojrzeniu Gwen poznała, iż on także gotów jest do bitwy. Serce Gwen waliło jak młotem i w gardle jej zaschło. Jej dziecię poruszało się w jej łonie szybko, niespokojnie, gdy zbliżała się do pola bitwy. Jej uszy wypełnił brzęk metalu i przedśmiertne krzyki mężczyzn, czuła zapach kurzu już tutaj. Zebrała w sobie siłę, galopując, nie zwalniając. Gwen wpadła w gęstwę bitwy. Steffen torował jej drogę, kładąc kilku mężczyzn strzałami. MacGilowie, Gwardziści i silesianie rozpoznawali ją, gdy ich mijała, i z ich gardeł dobywały się okrzyki radości. Przyłączali się do niej co tchu, by torować jej drogę przez tłum. Była wszak ich umiłowaną królową, a teraz powracała bohatersko z ich umiłowanym Argonem u boku, uwolniwszy go. Gwendolyn mknęła coraz głębiej w wir bitwy, drżącymi dłońmi uniosła tarczę i ustrzegła się przed ciosem. Nie zwolniła jednak ani na chwilę. Żołnierze imperialni napierali z każdej strony, dostrzegłszy, iż na polu bitwy pojawiła się ważna persona, i usiłując zaatakować ją. Jeden z nich ruszył na Gwendolyn z wysoko uniesionym mieczem, przedarłszy się przez jej asystę, rzucił się na nią; Gwen odczekała i uchyliła się, a napastnik runął obok.

Kolejny prześlizgnął się przez żołnierzy Gwen i zbliżył do niej. Tym razem to Steffen rzucił się naprzód i wypuścił strzałę, która utkwiła w jego gardle. Mężczyzna zsunął się z konia, martwy. Jeszcze jednemu udało się prześlizgnąć, lecz tego Gwen uśmierciła sama. Uniosła sztylet i dźgnęła go w gardło, nim zdążył opuścić topór, którym zamierzał się na jej głowę. Broń wysunęła mu się z dłoni i spadła na głowę, a on runął z konia. Tłum jednakże gęstniał z każdym krokiem, gdy zbliżała się do Thora, i coraz więcej żołnierzy Imperium nacierało na nią. Jej ludzie i Steffen radzili sobie z nimi, jak tylko potrafili, i zabili kilku. Rychło poczuła jednak, iż napierają na nią z każdej strony – i nagle ktoś uderzył ją tarczą w ramię, strącając z konia. Gwen wylądowała na twardej ziemi i przetoczyła się. Podniosła się, wspierając się na kolanach. W brzuchu czuła ostre targnięcia bólu, a na twarz i do nosa wciskał się jej pył. Z trudem chwytając powietrze, Gwen odwróciła się i ujrzała nad sobą żołnierza imperialnego o wykrzywionej twarzy. Zamachiwał się na nią młotem bojowym. Nie mogąc się bronić, Gwen uniosła dłonie do twarzy i gotowała się na cios. Młot zatrzymał się w powietrzu, a dzierżący go mężczyzna zdawał się być skołowany. Gwen obróciła się i ujrzała stojącą nieopodal Alistair, która wyciągała przed siebie dłoń. Między nią a bronią promieniowało błękitne światło. Wtem Alistair uniosła dłoń i skierowała światło na żołnierza. Mężczyzna przeciął powietrze i wylądował tuziny stóp dalej, a jego młot spadł obok, nie czyniąc nikomu krzywdy. Alistair wyciągnęła dłoń do Gwendolyn i pomogła jej się podnieść. Gwen obróciła się i ujrzała kilku kolejnych żołnierzy, biegnących z wysoko uniesionymi mieczami, by ją zaatakować. Uniosła tarczę, by osłonić siebie i Alistair od ciosów, gdy wtem słyszała warczenie i obok nich przemknął Krohn, przyskoczył w powietrze i zatopił kły w gardle

jednego z nich. Każdego z nich Krohn po kolei przyszpilał do ziemi i wściekle szarpał łbem, aż był pewien, iż wszyscy są martwi. Krohn, warcząc, stanął przed Gwendolyn i Alistair, odstraszając każdego żołnierza, który ważył się do nich podejść, tworząc lukę, przez którą mogła się wymknąć. Gwendolyn spostrzegła swą szansę. Wiedziała, iż musi to uczynić teraz albo nigdy. Puściła się biegiem, przedzierając się przez gęstwę mężczyzn. Między zwartymi w boju wojownikami spostrzegła Thorgrina. Popychano ją mocno i uderzano z każdej strony i uchyliła się przed niejednym ciosem – lecz jej prędkość działała na jej korzyść. Była szybka, gdyż nie spowalniała jej zbroja, i lawirując z łatwością przedzierała się w kierunku Thora. Gwen wypadła na pustą przestrzeń, na której walczyli Thor i Erec, tuż za Krohnem. Steffen i Alistair deptali jej po piętach, pomagając odpierać ciosy. Oto stał przed nią, ledwie dwadzieścia stóp dalej. Thorgrin. Gwen niemal nie była w stanie oddychać, tak uradował ją jego widok i to, iż był tak blisko. Pragnęła podbiec do niego i uściskać go. Miała chęć płakać i śmiać się zarazem. Jednocześnie Thor przerażał ją. Walczył z Erekiem tak, jak gdyby opętał go zły duch. Ich walka, starcie dwóch najświetniejszych wojowników wszech czasów – ciosy, parowanie, szczęk mieczy odbijających światło słoneczne, prędkość, zręczność, moc, perfekcyjna sylwetka – było w istocie pięknym widokiem. Byli to dwaj mistrzowie swej sztuki. Ich miecze połyskiwały, będąc jak gdyby przedłużeniem ich samych, jak gdyby były żywe. Tuziny walczących żołnierzy zaprzestały walki i stały obok, przyglądając się jak urzeczeni. Argon podszedł do Gwendolyn i wyrzekł jedno tylko słowo: - Rafi. Gwendolyn podążyła za jego spojrzeniem i po drugiej stronie placu ujrzała czarnoksiężnika w szkarłatnej szacie. Przypatrywał się widowisku, stojąc obok Andronicusa i McClouda. W całym swym życiu

Gwen nie widziała tak niegodziwie wyglądającej istoty jak Rafi. Wyciągał w kierunku Thora dłonie, z których emanowało szkarłatne światło, osnuwając go. Nagle Gwen wszystko pojęła. Thor znajdował się pod wpływem mocy czarnoksiężnika. Argon bez cienia strachu postąpił naprzód, na puste pole, i wyciągnął w kierunku Rafiego dłoń. Nad polem przeleciało błękitne światło. Obróciwszy się, Rafi ujrzał Argona i jego twarz wykrzywiła się w przestrachu. Zdawał się być zaszokowany i skołowany. - Argon – rzekł Rafi ponuro. – To niemożliwe. Obaj wyszli na plac, zbliżając się do siebie z wyciągniętymi dłońmi, kierując je w przeciwnika. Był to niezwyczajny widok – dwóch czarnoksiężników, dwóch tytanów mierzących się ze sobą, jak dwie ścierające się góry. Dla żadnego z nich nie była to łatwa potyczka i obu drżały ręce. Wpatrywali się w siebie gniewnie, próbując złapać oddech. Obaj padli na kolana, nacierając na drugiego swym światłem. Wreszcie Argon wydał z siebie donośny okrzyk bitewny i wyrzucił w górę ręce, a wtedy Rafi niespodzianie uniósł się wysoko w powietrze. Argon zamachnął się i Rafi poszybował setki stóp, znikając gdzieś na widnokręgu. Argon osunął się, wycieńczony tym wysiłkiem. Thor przerwał na chwilę walkę z Erekiem. Stał, skołowany, jak gdyby zdjęto z niego zaklęcie. Wpatrywał się w Ereca zamglonymi oczyma. Erec, zdawszy sobie sprawę z tego, co się stało, także się zatrzymał. Stał w bezruchu, dysząc ciężko, wyciągając przed siebie nieufnie miecz. - Thorgrinie, to ja, Erec – rzekł. – Złóż oręż. Nie jest jeszcze za późno. - THORNICUSIE! – ryknął Andronicus, wychodząc naprzód. – Jesteś mym synem! JESTEŚ MYM SYNEM! – krzyczał. Oczy Thora ponownie zaszły mgłą i nagle rzucił się znów do bitwy, atakując Ereca z dwukrotnie większą siłą i prędkością.

Oddawali cios za cios i wkrótce Erec potknął się i upadł na kolano, ulegając sile Thora. Thor nie przestawał go atakować, nacierając z furią tak wielką, iż przepołowił jego miecz. Następnie wytrącił mu z dłoni tarczę. Thor stanął nad Erekiem, patrząc na niego demonicznie. Oddychając ciężko, otarł krew z ust i uniósł miecz, by zatopić go w jego ciele. Gwendolyn nie potrafiła już dłużej tego znosić. Rzuciła się naprzód, wypadła na plac i stanęła między Thorem a Erekiem. - Thorgrinie! – zawołała drżącym głosem. – To ja, Gwendolyn! Stała ledwie o krok od niego, łkając, a łzy spływały po jej policzkach. Ogarniały ją tysiące emocji. Wszyscy żołnierze na polu bitwy zatrzymali się, by się przypatrywać. Thor stał przed nią z wysoko uniesionym mieczem i utkwił w niej spojrzenie. Jego oczy nie były tymi, które znała, tymi, które kochała. Zdawał się jej stracony, zatracony w innym świecie, innym miejscu, innym czasie. Stojąc tam, po raz pierwszy w życiu lękała się go. - Thorgrinie? – rzekła niepewnym głosem. Thor wykrzywił twarz i uniósł wyżej miecz. Nagle Krohn ruszył naprzód, warcząc, i stanął między Thorem a Gwen. Warczał na Thora, jak gdyby był mu obcy. Gwen nie mogła w to uwierzyć: nigdy nie słyszała, by Krohn warczał na Thora. Jej złe przeczucia nasiliły się. - Thor, to ja – rzekła błagalnie, zapłakana. – Gwendolyn. Twa miłość. Thor mrugnął, lecz w jego oczach ujrzała to samo puste, skołowane spojrzenie. Gwen modliła się, by Thor do niej powrócił, by opuścił miecz. Zdawało jej się, iż może to zrobi. Wtem nagle spojrzał na nią gniewnie i ponownie uniósł wysoko miecz. Gwen wiedziała już, iż zginie z jego rąk.

Jej ostatnią myślą, nim nadszedł cios, było to, iż nie pragnęłaby zginąć w żaden inny sposób.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI

Mycoples rzucało we wszystkie strony, gdy ogromne fale wdzierały się za burtę, posyłając ją z jednej strony pokładu w drugą, wprost na burtę. Odgłos rozbijających się fal był ogłuszający. Próbowała z całych sił uwolnić się z sieci, drapiąc szponami, lecz akron był niezniszczalny. Niejaką pociechę niósł jej fakt, iż żołnierze stracili panowanie nad okrętem. Ogromne fale rzucały nim i kołysał się na wzburzonych wodach. Sztorm, który przyzwała, był nawet potężniejszy niż jej wyobrażenie. Silne nurty pchały statek, przechylając go, coraz bliżej Wyspy Mgieł. Mycoples patrzyła, jak wyspa na horyzoncie staje się coraz większa. Żołnierze Imperium krzyczeli, próbując odzyskać panowanie nad statkiem, jednakże nie udawało im się to. Niejeden z nich ześlizgnął się z pokładu za burtę, krzycząc i wpadając w spienione, rozszalałe czerwone wody morza krwi. Niejeden potwór wyłonił się na powierzchnię i połknął ich w całości. Okręt płynął pośród huczących fal, zbliżając się do Wyspy Mgieł, której brzeg znaczyły ostro zakończone skały i wąski pas piasku. Jakimś sposobem udało im się skierować statek na prawo i dzięki ostatniej, wielkiej fali wylądowali na piaszczystym brzegu. Nie podobało się to Mycoples. Pragnęła, by rozbili się na skałach, by statek roztrzaskał się. Tymczasem okręt, choć przewrócony na bok na plaży, był wciąż cały, podobnie jak połowa żołnierzy imperialnych na nim. Gdy wyrzuciło ich na brzeg, Mycoples, splątana w sieci, wypadła z okrętu na piasek. Spadła z dużej wysokości i upadek był bolesny. Smoczyca poczęła szamotać się gwałtownie, by się uwolnić. Jednakże bez względu na wszystko akron przyciskał ją do ziemi. Żołnierze imperialni zebrali się razem i zeskoczyli ze statku na brzeg. Zdawali się skupieni nie tylko na ocaleniu swego życia, lecz także

na torturowaniu jej. Niejeden z nich dzierżył w dłoni długą włócznię, z którą ruszył w jej kierunku. Poczęli dźgać ją przez sieć, zadając jej rany. Nawet przy szalejącym sztormie, nawet wyrzuceni na brzeg nie przestawali jej dręczyć. Jej plan powiódł się tylko w części: wciąż była ich więźniem. Spostrzegła, iż w jej kierunku zbliża się coraz więcej włóczni i wiedziała, iż obwiniają ją za katastrofę. Wiedziała, iż niebawem będzie martwa. Wtem wysoko na niebie rozległ się nagły ryk, wystarczająco głośny, by zatrząść całą wyspą. Żołnierze Imperium zamarli i z przerażeniem spojrzeli w górę. Mycoples jednakże nie strwożyła się. Rozpoznała ten dźwięk. Rozpoznałaby go wszędzie. Był to ryk smoka. Jednego z jej pobratymców. Ralibara. Mycoples uradowała się. Ralibar musiał wyczuć zapach człowieka i zbliżał się, by sprawdzić, kto zjawił się na wyspie. Mycoples nie wiedziała, co ją czeka. Ralibar był samotnym i zgorzkniałym odludkiem, miał silny instynkt terytorialny i nie znosił wszystkich innych smoków. Krążyły pogłoski, iż uśmiercił niejednego spośród tych, które ważyły się wkroczyć na jego ziemie. Może i zabije żołnierzy imperialnych; lecz i ją także może zabić. Tak czy owak, Mycoples była bezradna. Wyglądało na to, iż i tak tu zginie. Jednak tym sposobem przynajmniej żołnierze Imperium zginą także. Przynajmniej się zemści. I zginie zabita przez innego smoka, a nie człowieka. Serce Mycoples wezbrało niecierpliwym oczekiwaniem, gdy usłyszała kolejny ryk i ujrzała nadlatującego Ralibara, wyłaniającego się zza chmur i rzucającego się w dół z furią. Był ogromny – znacznie większy, niż sobie wyobrażała – i wyglądał, jak gdyby żył na tym świecie od prawieków; miał czerwone łuski, poblakłe i spękane od upływu lat, i ogromne rozżarzone zielone ślepia, których widoku – smoczyca była tego pewna – nigdy nie zapomni. Zmierzył żołnierzy imperialnych gniewnym spojrzeniem i nakierował się na nich.

Żołnierze odwrócili się, krzycząc, i próbowali uciec z powrotem na okręt. Jednakże było już dla nich za późno. Tych, którym poszczęściło się na tyle, iż dotarli na brzeg, miał niebawem spotkać inny, dużo straszniejszy los. Ralibar runął w dół, rozwarł swe potężne szczęki i plunął ogniem. Płomienie przecięły powietrze, pochłaniając mężczyzn i sięgając okrętu. Mężczyźni, paleni żywcem, krzyczeli. Na tych, których nie sięgnęły jego płomienie, rzucił się w dół ze swymi ogromnymi szponami, potężnymi jak pniak drzewa, i przepołowił ich jak stali. Wkrótce plaża zabarwiła się na czerwono. Wściekłość Ralibara nie została jednakże jeszcze zaspokojona: zanurkował, ogromnymi szponami poderwał pozostałości płonącego okrętu i lecąc z pełną prędkością poniósł go w powietrzu i roztrzaskał na ścianie klifu. Z ogromnym trzaskiem statek rozpadł się na miliony płonących kawałeczków, które opadły na Mycoples. Smoczyca była podekscytowana. Leżała uwięziona pod akronową siecią na plaży, na której rozbijały się o nią fale, jako ostatnia żywa. Podniosła wzrok na Ralibara i widziała, jak odwraca się i kieruje na nią spojrzenie. Zawahał się, unosząc się w powietrzu, dysząc, jak gdyby rozmyślając. Czarna sadza dobywała się z jego nozdrzy. Po czym wydał z siebie pisk i zanurkował wprost na nią. Mycoples przymknęła powieki, gotując się na to, co miało nastąpić. Winna się radować choć z tego, iż ujrzała jak żołnierze Imperium giną, iż wytrwała tak długo. Teraz przynajmniej mogła zginąć godnie. Mycoples usłyszała jakiś świst i poczuła podmuch powietrza, gdy Ralibar rzucał się na nią. Gdy otworzyła ślepia, ujrzała iż zatrzymał się nad plażą przed nią, unosząc się w powietrzu, uderzając skrzydłami. Wydał z siebie pisk i wygiął grzbiet w łuk, a Mycoples skuliła się. Lecz cios nie nadszedł. Podniosła powieki i ze zdumieniem ujrzała, jak Ralibar wysuwa szpony i rozcina sieć. Mycoples wpatrywała się w niego, w szoku. Sieć była rozcięta.

Smoczyca wyprostowała się, uderzyła skrzydłami i wygięła grzbiet w pałąk. Wolność zdumiała ją; nieomal zapomniała już, jakie to uczucie. W jeszcze większe zdumienie wprawiał ją fakt, iż Ralibar uwolnił ją i, mimo wszystko, nie zabił. Ralibar przysiadł na plaży o kilka stóp od Mycoples i przypatrywał jej się. Spojrzała w jego pradawne zielone ślepia i ujrzała w nich coś, czego nigdy nie spodziewała się ujrzeć. Była to ciekawość. Lecz nie tylko, kryło się w nich także coś innego. Jakby współczucie. W milczeniu porozumieli się. Mycoples podziękowała, wygięła szyję w łuk i wydała z siebie pisk, wyjawiając mu swe zamiary. Zamierzała dokonać zemsty na Imperium. Natychmiast pofrunie z powrotem, przez ocean, i odnajdzie drogę do Kręgu. Znajdzie sposób, by przedrzeć się przez Tarczę i wrócić do swego pana, Thorgrina. Potrzebował jej. I nic więcej nie miało dla niej znaczenia. Ralibar także wygiął szyję w łuk i wydał z siebie pisk. Mycoples wzbiła się w powietrze, uderzając swymi wielkimi skrzydłami, i usłyszała za sobą donośny pisk. Obróciwszy się ujrzała, jak Ralibar wzbija się w górę i zrównuje z nią. Była w szoku: chciał do niej dołączyć. Pomóc jej. Ralibar, samotnik. Z jakiegoś powodu zapałał do niej sympatią. Mycoples z chęcią przystała na towarzystwo. Uderzała swymi wielkimi skrzydłami, wznosząc się coraz wyżej i wyżej, kierując się na wschód, w stronę Kręgu, w stronę Thorgrina. Wyczuwała, iż znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Zamierzała uczynić wszystko, co tylko mogła, by ocalić mu życie.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY

Selese jechała z Illeprą, obie wkładały w to wszystkie swe siły, aż niemal omdlewały z wycieńczenia, nie zatrzymując się nawet, by pozwolić koniom na odpoczynek. Przemknęły przez ostatni odcinek jałowych ziem, aż w końcu ich oczom ukazały się filary Wschodniego Przejścia. Podróż wykończyła Selese bardziej, niż myślała, że to możliwe; gdyby nie myśl, iż może stracić Reece’a, nie wiedziała, czy potrafiłaby przeć przed siebie. Stała się silniejsza, wytrzymalsza niż kiedykolwiek sobie wyobrażała i teraz, gdy ujrzała Wschodnie Przejście, gdy ujrzała, iż to dzieje się naprawdę, zdecydowana była odnaleźć Reece’a bez względu na wszystko. Modliła się jedynie, by tam był. Selese zbliżyła się do Przejścia i zaparło jej dech: zachwycające Wschodnie Przejście, o którym słyszała od dziecięcych lat. Spośród czterech mostów rozpinających się nad Kanionem, Wschodnie Przejście było najdłuższe. Leżało po stronie Kręgu McCloudów, i Selese nigdy wcześniej tu nie była. Pochodziła z niewielkiej osady i w całym swym życiu nie widziała nic tak ogromnego ani onieśmielającego. Most łączył obie strony urwiska i zdawało się, iż ciągnie się bez końca, iż drugi jego koniec znajduje się szmat drogi stąd. Na widok samego Kanionu oniemiała z wrażenia. Nigdy nie widziała drugiego tworu natury, który choć odrobinę by go przypominał. Była to niezgłębiona przepaść, wypełniona kłębami mgły każdej barwy. Selese wyczuwała, iż dobywa się z niej magiczna energia. Nie mogła się nadziwić, iż naprawdę istniało coś tak wielkiego i pięknego. Selese zbliżyła się do mostu, zatrzymała konia i zsiadła, podobnie jak Illepra. Stanęły obok swych koni, dysząc ciężko. Selese spojrzała przed siebie i poczęła rozmyślać. Nie dostrzegła nigdzie ani śladu Reece’a i straciła ducha.

- Być może już przekroczył Przejście? – zasugerowała Illepra. Selese wzruszyła ramionami. Nie miała najmniejszego pojęcia. Selese przyjrzała się brzegowi mostu i spostrzegła coś swym wprawnym okiem: krew. Nerwowo ruszyła jej śladem. Illepra podążyła za nią. Najwyraźniej odbyła się tu poważna potyczka. Modliła się jedynie, by Reece nie brał w niej udziału. Zmierzając dalej przez most, Selese spostrzegła na ziemi trupy i serce zamarło jej na ułamek sekundy. Modliła się, by żaden z nich nie okazał się Reece’em. Selese rzuciła się naprzód i niemal łkała, przyklękając przy każdym ciele i odwracając je. Odetchnęła z ulgą, iż żadna z tych twarzy nie była twarzą Reece’a. Żadnej z tych twarzy nie rozpoznawała. - Ich zbroje noszą oznakowania Imperium – zauważyła Illepra. – To żołnierze imperialni, każdy jeden z nich – rzekła, odwracając ich stopą. – Ktoś ich ukatrupił. - Z pewnością Reece – rzekła Selese, pełna nadziei. – Z pewnością to on ich uśmiercił. Ci mężczyźni najpewniej nieśli Miecz, a on ich powstrzymał. Jak przystało na dobrego rycerza. - Gdzież on zatem jest? – spytała Illepra. Selese wstała i rozejrzała się dokoła, rozmyślając. Czyżby Reece zawrócił i ruszył ku domowi z Mieczem? Byłoby to w rzeczy samej niefortunne, gdyby pokonała taki szmat drogi na próżno. Selese podeszła do balustrady, oparła o nią ręce i stała w bezruchu, patrząc przed siebie. Z jej piersi dobyło się westchnienie. Spoglądała w dół, w mgłę, i rozmyślała. Czy Reece był gdzieś daleko? Przesuwając dłońmi po szerokiej, gładkiej kamiennej balustradzie mostu, wyczuła coś, co zwróciło jej uwagę. Spojrzała w dół i dostrzegła, iż jest wyszczerbiona w jednym miejscu. Dojrzała krew, a poniżej – kolejną szczerbę. Selese odwróciła się i spojrzała na martwych żołnierzy, i na powrót na ślady na balustradzie. Nagle wszystko do niej dotarło.

- Głaz – rzekła. – Mocowali się i został wypchnięty za balustradę. Spójrz. Illepra pospieszyła do niej, a Selese wychyliła się za brzeg i wskazała ślady pozostawione przez głaz. - Musieli zatem przerwać swą misję – rzekła Illepra. – Reece musiał zawrócić. Być może jest już w obozie. Selese długo wpatrywała się w dół i w końcu nagle pojęła. - Nie – powiedziała. – Reece nigdy nie przerwałby misji. Nie tak postępuje. Nie skryłby się w bezpiecznym miejscu. Jest tam, na dole. Illepra zawahała się, zdezorientowana. - Gdzie na dole? – spytała. - Tam! – rzekła Selese, wskazując palcem. – Zszedł na dno Kanionu, by go odnaleźć. - To szaleństwo! – powiedziała Illepra. – Któż uczyniłby coś równie szalonego? Selese uśmiechnęła się, dumna z Reece’a. - Reece to człowiek honoru. Dla Kręgu porwałby się na wszystko. Zamyśliła się, zastanawiając, jak tam zeszli, gdy wtem coś do niej dotarło. - Reece najpewniej ruszył w dół w pośpiechu, gdyż nakazywał mu to jego honor, lecz nie miał planu, jak powrócić na górę. Jest uwięziony! Musimy zejść na dół, musimy mu pomóc! Illepra potrząsnęła głową. - To niemożliwe. W dół nie prowadzi żadna inna droga poza tymi ścianami, a ja nie potrafiłabym po niej zejść. - Istnieje inna droga – rozległ się głos. Odwróciły się raptownie i u skraju mostu ujrzały starca, wspierającego się laską. Włosy miał siwe i zmierzwione, brodę długą i białą, a plecy zgarbione. Odziany był w poprzecieraną pelerynę i sprawiał wrażenie takiego, który był świadkiem wszystkich niedoli świata. - Odważne z was niewiasty, nie mogę zaprzeczyć. Zatem rzeknę wam. Istnieje inna droga, dzięki której ocalicie tych, których kochacie.

Selese odwróciła się i podeszła do niego, zaintrygowana. - Jaka to droga? – spytała. - Obserwuję Kanion. Nic, co tu się dzieje, nie umyka moim oczom. Widziałem, jak schodzili. - Widziałeś? – spytała Selese z szeroko otwartymi oczyma. Starzec skinął głową. - Nie mylisz się, zeszli w dół bez żadnych lin i nie znajdą drogi powrotnej. Nie bez lindenowej liny. - Lindenowej liny? – spytała. Mężczyzna powoli pokiwał głową. - Pozwala ona zejść na dno Kanionu i powrócić na górę. Nie używano jej od czasu, gdym był młodzianem. Lecz wiem, gdzie ją znajdziemy; wciąż trzymają ją w mej wiosce. Zaprowadzę was. A reszta zależy od was. Selese przyjrzała mu się bacznie. Odpowiedział jej spojrzeniem swych przejrzystych, mądrych oczu. Zdawało się, iż jest niemal ślepy. - Dlaczego chcesz nam pomóc? – spytała podejrzliwie Illepra. Uśmiechnął się, odsłaniając ledwie kilka zębów. - Odwaga budzi we mnie podziw – rzekł. – Czy w mężczyźnie, czy w kobiecie. Ja sam jestem na nią za stary. Dam wam narzędzia potrzebne, byście mogły się nią wykazać. Poza tym nie cierpię Imperium. Selese spojrzała na Illeprę, jak gdyby pytając, czy powinny mu zawierzyć, a ona skinęła głową. Lecz starzec już odchodził, opuściwszy nisko głowę, wspierając się na swej lasce, jak gdyby spodziewał się, iż za nim podążą.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY

Reece szarpał się z całych sił, przywiązany do pala, z dłońmi i nogami skrępowanymi za plecami, nie potrafiąc się uwolnić. Szamotał się wściekle, a gdy się rozejrzał, spostrzegł, iż jego bracia legioniści także próbują się oswobodzić – i, podobnie jak on, ponoszą na tym polu klęskę. Ustawieni byli w szeregu, każdego z nich przywiązano do wysokiego, drewnianego pala, które rozstawione były w odległości dziesięciu stóp od siebie w półkolu, tak, że widzieli się wzajemnie. Niecałe dwadzieścia stóp przed nimi znajdowała się ogromna jama z płynną lawą, rzucającą blask dokoła. Od czasu do czasu dół wyrzucał z siebie mniejsze i większe kawały lawy i Reece czuł, jak bijący z niego żar parzy go w twarz nawet z takiej odległości. Ujrzał, jak niewielka iskra wytryskuje i wysokim łukiem opada na jego przedramię, wgryzając się w nie. Szarpnął się z krzykiem, gdyż lawa wypaliła w jego skórze niewielki ślad. Reece, którego zrosił pot, wiedział, iż muszą coś zrobić, i to szybko. Fawowie ich przechytrzyli; byli teraz ich więźniami i czekała ich pewna śmierć. Centrę także pojmano, lecz plemię musiało rozpoznać go jako mieszkańca tych ziem, gdyż trzymali go z dala od pozostałych; dwóch Fawów trzymało go mocno pod ręce, które spętane były sznurem, a trzeci przykładał do jego gardła niewielki sztylet. Stojąc przy palu, Reece rozejrzał się dokoła, szukając wzrokiem Miecza Przeznaczenia. Oręż wciąż tkwił w głazie, a głaz – uwiązany do długiej liny – wciągany był przez Fawów, raz za razem, na górę po przeciwnej stronie Kanionu. Tuziny Fawów szarpały linę i z każdym pociągnięciem Miecz wznosił się coraz wyżej. Wciągali go po złej, wschodniej, stronie Kanionu. Reece wiedział, iż jeśli Miecz znajdzie się na górze, przekroczy Kanion. Tarcza opadnie i Krąg zostanie pokonany.

Nie miał czasu do stracenia. Musiał ich powstrzymać. Reece jednakże głowił się nad poważniejszym problemem: jeśli nic się nie zmieni, wyglądało na to, iż nawet nie opuszczą tego miejsca żywi. Fawowie przemówili do Centry szybko w języku, którego Reece nie znał. Mówiąc, gestykulowali gorączkowo w kierunku Reece’a. - Chcą, bym przekazał wam wiadomość – rzekł Centra. – Z niezmierną radością pragną was powiadomić, iż zostaniecie zabici. Będziecie dzisiejszą ofiarą. Pragnęli, byście wiedzieli o tym przed śmiercią, byście mogli czerpać zadowolenie z wiedzy, iż stanowicie pokarm dla ich boga. I chcą, byście cierpieli jeszcze nim doświadczycie śmierci. Reece uśmiechnął się nieznacznie przez ból. - Jakże miło z ich strony – odrzekł. - O czym oni mówią? – spytał głośno O’Connor. – Jaką ofiarą? Centra rzekł coś do Fawów w ich języku, a oni natychmiast mu odpowiedzieli. Centra zawahał się, po czym z obawą zerknął w stronę dołu. - Zamierzają wrzucić was do dołu z lawą… Centra przerwał, wyraźnie nie chcąc przełożyć reszty zdania, lecz Fawowie, niezadowoleni, szturchnęli go sztyletem. Podjął dalej: - … i patrzeć, jak z wolna wypala skórę z waszych ciał. Fawowie zanieśli się radosnym, chóralnym śmiechem, wyraźnie zachwyceni zbliżającym się widowiskiem. Ich śmiech był jak świergotanie małych ptaszków i drażnił Reece’a. Tuziny tych niewielkich oranżowych stworzeń ruszyły naprzód i stanęły przed swym przywódcą, większym niż pozostałe, siedzącym na drewnianym słupku. Przywódca rzekł coś w języku, którego Reece nie rozumiał, i wszystkie stworzenia odwróciły się i spojrzały na Kroga. - Postanowili, iż pierwszego uśmiercą Kroga – powiedział Centra. – Rzekli, iż słabi zawsze muszą zostać złożeni w ofierze jako pierwsi. Krog przełknął ślinę, szarpiąc się. - Czy nadal uważasz, iż zejście tutaj było dobrym pomysłem? – zawołał Krog do Reece’a.

Reece nie mógł na to pozwolić; wiedział, iż musi szybko zareagować. - Ja pójdę pierwszy! – wykrzyknął Reece. Fawowie zamilkli, a Centra przełożył jego słowa. - Dlaczego mieliby wybrać ciebie? – powtórzył Centra słowa przywódcy. - Rzeknij im, iż ich bogowie nie mają racji – zawołał Reece. Centra przełożył jego słowa, a wokół rozległy się stłumione okrzyki oburzenia. Jeden z Fawów podszedł do Reece’a i przyłożył końcówkę sztyletu do jego brzucha wystarczająco mocno, by sprawić mu ból. Reece jednakże był niewzruszony. - Rzeknij im, iż wielcy bogowie łakną ofiary złożonej z silnych! – zawołał Reece rozpaczliwie. – Nie słabych! Przynosicie swemu bogu wielką hańbę. Ja jestem tu najsilniejszy. Złóżcie mnie w ofierze jako pierwszego! Centra natychmiast powtórzył jego słowa. Zaległa długa cisza, w czasie której przywódca Fawów wpatrywał się w Reece’a ozięble. W końcu skinął głową, spoglądając na niego z szacunkiem. - Być może masz rację – przełożył Centra. – Tak, nadasz się w sam raz. Fawowie puścili Kroga i miast tego odwrócili się do Reece’a. - Zostawcie go! – zawołał Krog. Lecz Fawowie zignorowali go i ruszyli po Reece’a. - Pssst! Reece usłyszał syczenie i odwrócił się w stronę Indry, która znajdowała się jakieś dziesięć stóp od niego. Poruszała nadgarstkami za plecami, tylko odrobinę, a gdy Reece spojrzał uważnie, spostrzegł, iż skrywa w dłoni niewielki sztylet. Przesuwała nadgarstki w górę i dół i nitka po nitce przecinała swe pęta. Fawowie nie skrępowali jej kostek, jak pozostałym, najpewniej dlatego, iż była kobietą.

Wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Gdy nadjedzie odpowiednia chwila, wyszeptał do niej bezgłośnie. Skinęła głową, pojąwszy. Fawowie podeszli do Reece’a i unieśli pal, do którego był przywiązany. Ponieśli go w powietrzu. Szli, oparłszy sobie pal z Reece’em na ramionach, zbliżając się ku dołowi z lawą. Gdy znaleźli się o kilka stóp od niego, Reece poczuł żar tak silny, iż musiał odwrócić twarz. Fawowie zbliżali Reece’a do jamy i unieśli go wysoko, a Reece poczuł, iż lada moment wrzucą go do środka. - Przyjemnie było nam cię gościć – powtarzał Centra słowa przywódcy. Rozległ się chór zgrzytliwego śmiechu, jak ptasi świergot. Wtem nagle rozległ się krzyk, a Reece ze zdumieniem spostrzegł, iż to nie on krzyczy. Ujrzał sztylet zatopiony w skroni jednego ze stojących nieopodal niego Fawów, który osunął się na ziemię u jego stóp. Obejrzawszy się Reece ujrzał, iż to Indra uwolniła się i celnie cisnęła sztyletem, zabijając Fawa. Oto była jego szansa. Reece obrócił się – pal, do którego był przywiązany, wciąż tkwił przy jego plecach – i huknął nim pozostałych Fawów mocno w piersi, posyłając ich w tył. Krzycząc, wpadli prosto do rozżarzonej lawy. Reece padł na kolana i pochylił się w tył, ku sztyletowi zatopionemu w skroni Fawa. Wyszarpnął go koniuszkami palców i szybko przeciął liny krępujące jego nadgarstki, następnie kostki, uwalniając się od pala. Kilku Fawów rzuciło się, by go pochwycić, lecz Reece zaskoczył ich, gdy, oswobodzony, podniósł się ze sztyletem w dłoni. Ruszył na nich i poderżnął im gardła, a innych dźgał w serce. Indra ruszyła przed siebie. Podbiegała do każdego po kolei i uwalniała go swym zapasowym sztyletem. Pozostali legioniści także nie trwonili czasu: schwycili swój oręż i walczyli zaciekle.

Fawowie, choć byli plemieniem licznym, byli o połowę od nich mniejsi i nie tak zajadli w boju. Ich siła leżała w liczbie, nie w walce. Wyłaniali się znienacka, z każdej możliwej strony, niby rozsierdzone mrówki, i rzucali się im na plecy z pazurami i ostrymi zębami, drapiąc i gryząc. Lecz Reece i jego ludzie, dzielni wojownicy, nawykli do groźniejszych wrogów i niewzruszenie walczyli i odpierali. Tuziny Fawów padały dokoła nich. Jednak kolejne tysiące Fawów napływały, wlewając się ze wszystkich stron klifu, z jaskiń. Był to niekończący się strumień i Reece pojął, iż nie będzie łatwo. Ich siła mogła się na nic nie zdać, gdyż Fawów było znacznie więcej. Musiał działać szybko. Musiał odzyskać Miecz i wyprowadzić ich stąd jak najszybciej. Reece odwrócił się, szukając wzrokiem Miecza, i ujrzał, iż wznosi się on już wysoko przy ścianie Kanionu, a Fawowie wciąż podciągają go wyżej. Musiał temu zapobiec. Nie mógł pozwolić, by dosięgnął szczytu. - Osłaniajcie mnie! – krzyknął Reece. Elden, O’Connor, Indra, Serna i Conven rzucili się naprzód i krążąc wokół niego torowali mu przejście, a Reece biegł ku ścianie Kanionu. Wydał z siebie donośny okrzyk bitewny i wściekle ciął mieczem. Przedzierał się przez tuziny Fawów, których z każdą chwilą przybywało. Reece dotarł w końcu do ściany Kanionu i przyskoczył na śliski występ skalny, a następnie wdrapał się wystarczająco wysoko, by Fawowie nie mogli go dosięgnąć. Głaz z zatkniętym w nim Mieczem znajdował się jakieś dwadzieścia stóp nad nim i Reece pojął, iż musi przeciąć linę. Dobył miecza i zamachnął się, gotując się, by go odciąć. Wtem nagle jeden z Fawów wdrapał się po ścianie, schwycił Reece’a za kostkę i szarpnął w dół. Reece poślizgnął się; poleciał w tył i wylądował na ziemi na plecach, pozbawiony tchu od upadku. Reece podniósł wzrok i ujrzał, iż głaz znajduje się już zbyt daleko, liny są zbyt wysoko, by mógł ich sięgnąć, a na ścianie roi się od Fawów. Stracił swą szansę. Wtem coś przyszło mu do głowy.

- O’Connor, łuk! – zawołał Reece, odpierając wrogów. O’Connor odtrącił kopniakiem z drogi dwóch Fawów i poszedł za spojrzeniem Reece’a. Pojął, co miał na myśli. Sięgnął po swój łuk i obrał cel. Wypuścił strzałę, kierując ją w linę, jak chciał Reece. Strzała ominęła cel o stopę. Kilku Fawów przyskoczyło do O’Connora i powaliło go na ziemię. Reece i Elden rzucili się do niego i zabili ich. - Pomóżcie! – zawołał Krog. Reece odwrócił się i ujrzał, iż Krog robi, co w jego mocy, by odpędzić Fawów, lecz mocno utyka na jedną nogę. Dwóch Fawów siedziało mu na plecach, usiłując wgryźć się w szyję. Reece rzucił się mu do pomocy, podobnie jak Indra, i w tym samym czasie strącili dwu Fawów, Reece – rękojeścią sztyletu, a Indra – dźgając jednego z nich w plecy. Krog spojrzał na Reece’a z wdzięcznością. Reece pospieszył z powrotem do O’Connora, pomagając mu odeprzeć Fawów i podnieść się. O’Connor schwycił swój łuk, raz jeszcze namierzył drżącymi dłońmi i wypuścił jedna za drugą swe trzy ostatnie strzały. Trzeci, ostatni strzał trafił idealnie do celu – choć zdawało się to niemożliwe – i rozległ się trzask pękającego sznura. Z głośnym świstem głaz runął nagle w dół, niby meteor z niebios, i uderzył w podłoże Kanionu z ogromnym hukiem, który wprawił wszystko w drżenie. Reece nie posiadał się z radości. Zapobiegli wciągnięciu głazu po złej stronie Kanionu. Teraz musieli go odzyskać i stąd uciec. - Miecz, szybko! – zawołał Reece. Przedzierali się w jego kierunku, na prawo i lewo atakując Fawów, aż w końcu wszyscy dotarli do głazu. Elden i O’Connor stanęli na przodzie, odpierając Fawów, a Reece i pozostali pochylili się i spróbowali unieść głaz. Był jednak zbyt ciężki; ani drgnął. Krąg Fawów dokoła nich zacieśniał się.

- Pale! – powiedział O’Connor. – Widziałem uprzednio, jak go podnosili. Ciężar Miecza jest znaczny – lecz tylko, gdy podnosimy go bezpośrednio. Jeśli czymś go podeprzemy, choćby tymi palami, będzie nam lżej. Reece wraz z Convenem, Indrą, Serną i Krogiem poczęli wciskać pale pod głaz i, jak jeden mąż, przesuwać go. Reece był w szoku; O’Connor miał rację. Miecza nie powinna dotykać ludzka ręka. Jednak z czymś, czym mogli go podeprzeć, jak te drewniane pale, zdołali unieść głaz jak każdy inny kamień. Za pomocą pali zarzucili sobie głaz na ramiona i poczęli z nim odchodzić. Reece wiedział, iż są w tarapatach. Mimo znikomych szans osiągnęli to, co zdawało się niemożliwe do osiągnięcia; lecz teraz nie mieli się jak stąd wydostać. Przed nimi roiły się tysiące Fawów i napływało ich coraz więcej, a droga na drugą stronę Kanionu była długa – i jeszcze trudniejsza czekała ich ku górze. O ile zdołają unieść go ku górze. Nie uczynią tego, walcząc. Po prawdzie, będą mieli szczęście, jeśli w ogóle wydostaną się stąd żywi. Nie było sposobu, by przenieść Miecz. Reece wiedział jednak, iż nie mogą go tak po prostu pozostawić tu i powrócić z pustymi rękoma. Nie mogą pozostawić go w rękach Fawów, którzy wciągną go na górę po drugiej stronie Kanionu i opuszczą Tarczę. Reece gorączkowo rozglądał się dokoła, desperacko pragnąc znaleźć rozwiązanie. Wtem coś przyszło mu do głowy. Reece spojrzał na znajdujący się pośrodku pola bitwy rozżarzony dół z lawą i choć myśl ta wywołała w nim ukłucie bólu, wiedział, iż nie ma wyboru. Jeśli nie może zabrać Miecza z powrotem, będzie musiał go zniszczyć. Lecz czy zniszczenie Miecza oznaczało także zniszczenie Kręgu? Czy zniszczy to Tarczę? Nie wiedział tego, lecz nie miał innego wyboru. Znaleźli się w rozpaczliwej sytuacji i wiedział jedynie, iż jeśli nie uczyni

nic, Miecz z całą pewnością dostanie się w niepowołane ręce, Tarcza z całą pewnością opadnie, a Krąg z całą pewnością zostanie zniszczony. Musiał podjąć ryzyko. - DO LAWY! – rozkazał Reece. Ostatnim desperackim wysiłkiem Reece i pozostali ruszyli z kamieniem na ramionach w kierunku dołu, a Elden i O’Connor odpierali ataki Fawów dokoła nich. Na błotnistym podłożu Kanionu każdy krok był nie lada wyczynem. Krok po kroku, brnęli mozolnie przed siebie i wkrótce twarz Reece’a rozpalił bijący od lawy żar. Zatrzymali się nad jamą; ręce im drżały. Reece spojrzał w dół, na płynny ogień. Pozostali z przerażeniem zdali sobie sprawę z tego, co zamierza zrobić. - Pewien jesteś, iż chcesz to uczynić? – krzyknął O’Connor. Reece nie był pewien. Ale nie było innego wyjścia. - DO LAWY! – rozkazał. Usłuchali jego rozkazu i jak jeden mąż poczęli przechylać głaz. Reece czuł ogromny ciężar na swych ramionach i rękach, gdy unosili głaz z zatkniętym w nim Mieczem i przechylali go, nad krawędzią, w dół z płynnym ogniem. Głaz zatopił się w środku, a ziemia pod nimi zatrzęsła się, i było to największe trzęsienie ziemi, jakiego Reece kiedykolwiek doświadczył, wystarczająco silne, by ich wszystkich przewrócić. A gdy Reece wpatrywał się w płomienie, przyglądając się, jak Miecz się topi, tylko jedna myśl krążyła mu po głowie: cóż ja uczyniłem?

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY

Thor stał z mieczem w ręku naprzeciw Gwendolyn, która klęczała przed nim z oczyma zapuchniętymi od łez. Usiłował sobie przypomnieć. Ujrzał jej twarz i w pewnej mglistej części swej duszy czuł, iż coś dla niego znaczy. Nie potrafił jednak przypomnieć sobie, co takiego. Czy znał ją? Dokoła nich, przy szerokim placu, żołnierze obu stron zaprzestali walki i przyglądali się. Wojna zamarła na moment, gdy Thor stał przed Gwen, królową MacGilów. Thor spojrzał w jej oczy, jej piękne oczy, przyjrzał się uważnie jej twarzy i próbował przywołać wspomnienia. Coś poczęło mu się przypominać… jakieś urywki… nie był pewien, co to. Nie potrafił tego połączyć w całość. - Thorgrinie, to ja – rzekła Gwen przez łzy. – Wróć do mnie. To ja, Gwendolyn. Kocham cię. Tak bardzo żałuję słów, które wyrzekłam. Ani na krztynę nie przypominasz swego ojca. Kocham cię. Kocham cię. Thor stał w bezruchu, krople potu spływały mu na powieki, a dłonie, w których trzymał miecz, zamierzając się na głowę Gwendolyn, drżały. Jakaś jego cząstka pojmowała, o czym mówi; lecz inna część nie wiedziała ani na krztynę. - THORNICUSIE, SYNU MÓJ! – zagrzmiał Andronicus. – Nie wierz jej. To wróg. Wróg twego ojca. Każde jej słowo to łgarstwo. Przybyła, by cię zdradzić. Jeśli w istocie jesteś mym synem, z którym nikt nie może się równać, daj mi odpowiedź. Zabij tę kobietę. Zabij ją dla mnie. Zabij ją i raz na zawsze dowiedź swej lojalności wobec mnie! Thor usłyszał słowa swego ojca i rozbrzmiały mu one w głowie, były jak rozkaz kontrolujący jego kończyny, od którego nie potrafił się wyzwolić. Jak gdyby on sam je wypowiedział. Były czymś więcej niż tylko rozkazem; były jak jego własna wola, wyrażona na głos.

Thor stał w bezruchu z drżącymi rękoma i w końcu pojął, co musi uczynić. Jego ojciec przemówił. Jedynie to się teraz liczyło. Wtem niespodziewanie Krohn warknął i rzucił się na Thora. Thor obrócił się gwałtownie, wykorzystując swe umiejętności bojowe, i zdzielił Krohna wierzchnią stroną rękawicy. Krohn zaskomlał i przecinając powietrze, poleciał na bok. Z ust Gwen dobył się krzyk, gdy Krohn upadł na boku, kilka stóp dalej, skomląc. Thor na powrót uniósł miecz, tym razem gotując się do zadania ostatecznego ciosu. Dla swego ojca. Nastał czas, by udowodnić, iż już zawsze będzie jego synem, z którym nikt nie może się równać. Bez względu na cenę. Gwen szlochała, lecz nie miało to już dla niego najmniejszego znaczenia. Musiał wykonać swój obowiązek. - THORGRINIE! Głos przeciął powietrze, zmuszając Thora, by się zatrzymał. Był to kobiecy głos, którego nie rozpoznawał. Nie słyszał go nigdy wcześniej, a jednak zdawał mu się dziwnie znajomy. Thor odwrócił się i patrzył, jak spośród tłumu wyłania się kobieta. Ruszyła w jego stronę wolnym krokiem, utkwiwszy spojrzenie swych błękitnych oczu w jego. Przemierzała plac z kamiennym wyrazem twarzy, wpatrując się w niego. Zatrzymała się obok Gwendolyn. Położyła delikatną dłoń na jej ramieniu, nadal intensywnie wpatrując się w Thora, a jej błyszczące oczy przeszywały go na wylot. - Nie możesz wyrządzić jej krzywdy – rzekła kobieta spokojnie i pewnie, tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Nie możesz wyrządzić jej krzywdy, gdyż tak ci rozkazuję. Ja, Alistair, rozkazuję ci. Thor patrzył jej w oczy, a dźwięk jej głosu rozchodził się po jego ciele, tocząc wewnątrz niego bój, równoważąc głos Andronicusa. Nigdy nie słyszał tak potężnego dźwięku, i jego drganie czyniło z nim coś, czego nie pojmował. Jakimś sposobem pomagało mu się opamiętać, wyrwać spod zaklęcia jego ojca. Po raz pierwszy poczynał jasno rozumować. Czuł, jak gdyby unosiła się mgła, jak gdyby z wolna opadały z niego kolejne warstwy.

- Alistair – powtórzył. Imię to rozbrzmiało w jego głowie. Nie pojmował dlaczego. - Thorgrinie – rzekła Alistair. – Nie wyrządzisz jej krzywdy, gdyż nie takimi zasadami się kierujesz. Takim chce cię widzieć Andronicus. Lecz nie jesteś swym ojcem. Na imię ci Thorgrin, pochodzisz z Zachodniego Królestwa. Nie jesteś swym ojcem ani swą matką. Jesteś panem samego siebie. Wiem o tym, ponieważ znam cię. Thor zamrugał, pot spływał mu na oczy, a wewnątrz niego toczyła się walka. Im dłużej przemawiała, tym słabszy stawał się wpływ Andronicusa. Thor stał z uniesionym mieczem, wahając się, a jego dłonie silnie się trzęsły. - Thorgrinie – rzekła, podchodząc do niego i kładąc delikatną dłoń na przegubie jego dłoni. Thor nie potrafił się jej opierać. Z wolna począł opuszczać miecz, rozluźniając się pod wpływem jej dotyku. Nie wiedział dlaczego, ale była jedyną osobą, która potrafiła do niego dotrzeć. Tkwiła w niej jakaś energia, coś, czego nie był w stanie pojąć. Z każdym jej słowem stawał się na powrót coraz bardziej sobą, coraz wyraźniej widział rzeczywistość. Thor rozejrzał się dokoła i po raz pierwszy ujrzał wyraźnie, co dzieje się wokół niego. Ujrzał Gwendolyn, jedyną prawdziwą miłość swego życia, klęczącą przed nim i roniącą łzy. Z największym przerażeniem ujrzał siebie, dzierżącego miecz skierowany w jej stronę. Ujrzał Krohna, skomlącego, leżącego na boku. Ujrzał siebie, stającego naprzeciw swych ludzi. Nie był w stanie tego znieść. Gardził sobą. Pragnął przeszyć mieczem swe własne serce; prędzej zabiłby siebie, niż choćby skierował miecz na Gwendolyn. Czuł, jak po policzku spływa mu łza, czuł jak budzą się w nim ogromne wyrzuty sumienia. Miał wrażenie, iż zdradził ich wszystkich, wszystkich swych ludzi, tych, którzy darzyli go najsilniejszym uczuciem. A nade wszystko – Gwendolyn. Kobietę, którą kochał ponad życie. Pragnął paść na kolana i błagać ją o przebaczenie, błagać wszystkich o przebaczenie.

Thor odwrócił się i spojrzał na Alistair, a gdy ich spojrzenia się spotkały, czuł, jak ogarniają go kolejne pokłady jasności. W końcu mgła uniosła się i Thor wracał do siebie. Kim była ta kobieta? - Thorgrinie, nie wyrządzisz nikomu krzywdy – rzekła. – Ponieważ nie jesteś jednym z nich. Jesteś jednym z nas. Wiem to, gdyż cię znam. Wiem to, gdyż ty i ja pochodzimy od tego samego ojca. I tej samej matki. Spojrzała mu głęboko w oczy i Thor poczuł się urzeczony. Czuł, iż znajduje się na skraju wielkiego odkrycia, takiego, które na zawsze odmieni jego życie. Wpatrywał się w nią, a wtedy ziemia, cały Krąg, nagle zadrżała, zatrzęsła się gwałtownie z niewiadomych powodów, jak gdyby właśnie miało miejsce jakieś ważkie wydarzenie, jak gdyby Krąg miał lada chwila rozpaść się na dwoje. Nie prędzej jednak, niż Alistair wyrzekła: - Wiem to, Thorgrinie, gdyż jestem twą siostrą.

Koniec księgi 8 ciąg dalszy to

NIEBO ZAKLĘĆ Księga 9 cyklu Kręgu Czarnoksiężnika

SPIS TREŚCI Strona tytułowa Książki z cyklu KRĄG CZARNOKSIĘŻNIKA Motto ROZDZIAŁ PIERWSZY ROZDZIAŁ DRUGI ROZDZIAŁ TRZECI ROZDZIAŁ CZWARTY ROZDZIAŁ PIĄTY ROZDZIAŁ SZÓSTY ROZDZIAŁ SIÓDMY ROZDZIAŁ ÓSMY ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ DZIESIĄTY ROZDZIAŁ JEDENASTY ROZDZIAŁ DWUNASTY ROZDZIAŁ TRZYNASTY ROZDZIAŁ CZTERNASTY ROZDZIAŁ PIĘTNASTY ROZDZIAŁ SZESNASTY ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY ROZDZIAŁ OSIEMNASTY ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY CDN.