Laurell K. Hamilton - 14 - Danse Macabre

LAURELL K. HAMILTON ANITA BLAKE VAMPIRE HUNTER NOVEL 14 DANSE MACABRE TANIEC ŚMIERCI

Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby prywatne i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us, Fanmoon

Rozdział 1 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Była połowa listopada. Miałam uprawiać jogging, ale zamiast tego siedziałam przy moim stole śniadaniowym rozmawiając o mężczyznach, seksie, wilkołakach, wampirach, i tej rzeczy, której najbardziej obawiają się przede wszystkim niezamężne, aktywne seksualnie kobiety, spóźniającym się okresie. Veronica (Ronnie) Sims, najlepsza przyjaciółka i prywatny detektyw, usiadła naprzeciwko mnie. Stół znajdował się w małej, podniesionej niszy w oknie wykuszowym. Często jadałam śniadania patrząc na widok na zewnątrz, na taras i drzewa poza nim. Dzisiaj widok nie był zbyt ładny, bo w mojej głowie nie było piękna, żeby go zobaczyć. To robi z tobą panika. "Jesteś pewna, że nie miałaś w październiku? Może źle policzyłaś?" Zapytała Ronnie. Pokręciłam głową wpatrując się w moją filiżankę kawy. "Mam dwa tygodnie opóźnienia." Sięgnęła przez stół i poklepała moją rękę. "Dwa tygodnie, wystraszyłaś mnie. Dwa tygodnie to może być cokolwiek, Anita. Stres potrafi mocno przycisnąć, a Bóg wie, że miałaś dość stresu. " Ścisnęła moją dłoń. " Ten ostatni przypadek seryjnego mordercy był tylko około dwa tygodnie temu." Ścisnęła moją rękę mocniej. "To, co przeczytałam w gazecie i zobaczyłam w wiadomościach było złe." Przestałam mówić Ronnie o moich wszystkich złych rzeczach lata temu, gdy moje sprawy, jako prawnego egzekutora wampirów, stały się krwawsze niż jej przypadki prywatnego detektywa. Teraz jestem marszałkiem federalnym, wraz z większością innych prawnych łowców wampirów w Stanach Zjednoczonych. Oznaczało to, że miałam jeszcze większy dostęp do jeszcze okropniejszego gówna. Rzeczy, o których Ronnie, lub którakolwiek z moich przyjaciółek, nie chcą wiedzieć. Nie ich wina. Wolałabym nie mieć tak wielu koszmarów w mojej własnej głowie. Nie, ja nie winiłam Ronnie, ale to oznaczało, że nie mogę podzielić się z nią najbardziej okropnymi rzeczami. Cieszyłam się właśnie, że odnowiłyśmy długoletnią zrzędliwość na czas by mieć ją tu przy tej szczególnej katastrofie. Mogłam rozmawiać o złych momentach moich przypadków z którymś z mężczyzn mojego życia, ale nie mogłam dzielić braku okresu z żadnym z nich. To za bardzo dotyczyło każdego z nich.

Ścisnęła moją dłoń mocno i odchyliła się do tyłu. Jej szare oczy były pełne współczucia i przeprosin. Wciąż czuła się winna, że pozwoliła, by jej problemy z zaangażowaniem i mężczyznami padły na całą naszą przyjaźń. Miała krótkie, fatalne małżeństwo lata zanim ją poznałam. Przyszła tu dziś wypłakiwać mi się na ramieniu o fakcie, że wprowadzała się do swojego chłopaka, Louisa Fane - Dr Louisa Fane, dziękuję bardzo. Miał doktorat z biologii i wykładał na Uniwersytecie Washington. Również raz w miesiącu porastał futrem i był porucznikiem lokalnej Szczurzołaczej Rodere - ich określenie na ugrupowanie. "Jeśli Louie nie ukrywałby tego kim był przed kolegami, poszlibyśmy na wielkie przyjęcie potem," powiedziała. "Uczy dzieci, ludzkie dzieci, Ronnie, nie może sobie pozwolić żeby się przekonać co zrobiliby inni, gdyby dowiedzieli się, że ma likantropię” "College to nie dzieci, to są już zdecydowanie dorośli." "Rodzice nie widzą tego w ten sposób," powiedziałam. Spojrzałam na nią i w końcu dodałam: "Czy zmieniasz temat?" "To tylko dwa tygodnie, Anita, po jednej z najbardziej brutalnych spraw jakie kiedykolwiek miałaś. Nawet nie traciłabym przez to snu." "Tak, ale twój okres jest nieregularny, mój nie jest. Nigdy wcześniej nie opóźnił się dwa tygodnie." Odsunęła kosmyk blond włosów z powrotem za ucho. Nowa fryzura obramowała ładnie twarz, ale właziła jej w oczy, a ona to zawsze odsuwała z powrotem. "Nigdy?" Pokręciłam głową i pociągnęłam łyk kawy. Była zimna. Wstałam i poszłam wylać ją do zlewu. "Jak bardzo opóźniona byłaś wcześniej?" zapytała. "Dwa dni, myślę, że pięć raz, ale nie uprawiałam z nikim seksu, więc to nie było straszne. To znaczy, dopóki nie pojawiłaby się gwiazda na wschodzie, byłam bezpieczna, po prostu opóźniona." Nalałam kawy z francuskiej wytłaczarki, którą opróżniłam. Będę potrzebować więcej kawy. Ronnie stanęła obok mnie, podczas gdy ja umieściłam więcej ciepłej wody na kuchence. Oparła tyłek o szafki i piła kawę, ale patrzyła na mnie. "Pozwól mi to zrozumieć. Nigdy nie miałaś spóźnienia o dwa tygodnie, kiedykolwiek, i nigdy nie zdarzyło się, że nie miałaś przez cały miesiąc wcześniej?" "Nie, od czasu gdy ten cały bałagan się zaczął, gdy miałam czternaście lat, nie." "Zawsze zazdrościłam Ci harmonogramu regularnie-jak-w-zegarku", powiedziała.

Zacząłem demontować francuską wytłaczarkę, wyjmując pokrywę z filtrem na patyku. "Tyle, że zegarek jest teraz zepsuty." "Cholera," powiedziała cicho. "Możesz powtórzyć." "Potrzebny jest test ciążowy," powiedziała. "Nie, cholera." Wyrzuciłam podstawkę na ziarna do kosza i pokręciłam głową. "Nie mogę iść go kupić dzisiaj wieczorem." "Nie możesz zrobić krótkiej przerwy po drodze na małe tete-a-tete z Jean-Claude’m dziś wieczorem? To nie wygląda na główne wydarzenie." Jean-Claude, Wampirzy Mistrz Miasta St. Louis, a mój ukochany, wydawał jeden z największych rautów roku, żeby powitać w mieście pierwszy w historii wampirzy zespół tańca. Był jednym z ich patronów, a kiedy wydajesz aż tyle pieniędzy, najwyraźniej chcesz się upewnić, że pieniądze wydane na promocję pomogą zespołowi tańca zebrać entuzjastyczne recenzje w ich trasie. Krajowe i międzynarodowe media miały być tam jutro. To była Duża Umowa, a ja, jako jego ukochana, musiałam być przy jego ramieniu, uśmiechając się i go ozdabiając. Ale to miało być jutro. Małe spotkanie dzisiejszego wieczoru było jakby swego rodzaju wstępem do turnieju głównego. Bez wiedzy mediów, parę Mistrzów Miasta wkradło się wcześniej. Jean-Claude nazywał ich przyjaciółmi. Wampirzy Mistrzowie nie nazywali innych Wampirzych Mistrzów przyjaciółmi. Sojusznicy, partnerzy, ale nie przyjaciele. "Tak, Ronnie, jadę z Micahem i z Nathanielem. Nawet jeśli przystanę, Nathaniel będzie nalegać na zakupy ze mną w jakimkolwiek sklepie, lub zastanawiał się, dlaczego nie pozwoliłam mu wejść. Nie chcę by którykolwiek z nich wiedział do czasu, gdy dostanę test i okaże się, że jest tak albo nie. Może to tylko nerwy, stres i test da wynik negatywny. Wtedy nie będę musiała mówić nikomu. " "Gdzie są twoi dwaj przystojni domownicy?" "Jogging. Miałam iść z nimi, ale powiedziałam im, że zadzwoniłaś do mnie i potrzebowałaś wsparcia w kwestii przeprowadzki do Louiego". "Tak zrobiłam", powiedziała i pociągnęła łyk kawy. "Ale nagle moje zdenerwowanie dzieleniem przestrzeni z mężczyzną po raz drugi w życiu nie wydaje się być czymś wielkim. Louie nie jest jak ten dupek, którego poślubiłam, gdy byłam młoda i głupia." "Louie widzi prawdziwą ciebie, Ronnie. On nie szuka jakiejś żony trofeum. Chce partnerki." "Mam nadzieję, że masz rację." "Nie wiem, ale jestem pewna, że Louie chce partnerki, nie lalki Barbie".

Posłała mi słaby uśmiech, następnie zmarszczyła brwi. "Dzięki, ale to ja mam pocieszać ciebie. Czy zamierzasz im powiedzieć?" Oparłam dłonie o zlew i spojrzałam na nią przez zasłonę moich długich, ciemnych włosów. Były zbyt długie jak na mój gust, ale Micah złożył mi ofertę: jeśli obcinam swoje włosy, to on obcina swoje, bo również wolał swoje włosy krótsze. Więc moje włosy szybko zbliżały się do pasa po raz pierwszy od dzieciństwa i to naprawdę zaczynało działać mi na nerwy. Oczywiście, dzisiaj wszystko działało mi na nerwy. "Do czasu, gdy będę miała pewność, nie chcę by wiedzieli." "Nawet jeśli to będzie prawda, Anita, nie musisz im mówić. Zamknę moje biuro na kilka dni. Pojedziemy na babski wypad i możesz wrócić bez problemu." Odgarnęłam swoje włosy, więc mogłam zobaczyć ją wyraźnie. Myślę, że moja twarz pokazała, co myślałam, bo powiedziała: "Co?" "Czy szczerze uważasz, że nie powiem żadnemu z nich? Że wyjadę na chwilę, by upewnić się, że nie mam żadnego dziecka, o które trzeba się martwić?" "To jest twoje ciało," powiedziała. "Tak i podjęłam ryzyko uprawiając regularny seks z wieloma mężczyznami." "Jesteś na pigułkach", powiedziała. "Tak, ale jeśli chciałam być w stu procentach bezpieczna, użyłabym prezerwatyw, ale ja nie użyłam. Jeśli jestem... w ciąży, w takim razie poniosę konsekwencje, ale nie w ten sposób." "Nie możesz myśleć, że je zatrzymasz." Pokręciłam głową. "Nie jestem nawet pewna, czy jestem w ciąży, ale gdybym była, nie mogę nie powiedzieć ojcu. Jestem w poważnym związku z kilkoma z nich. Nie jestem mężatką, ale żyjemy razem. Dzielimy życie. Nie mogę po prostu dokonać tego rodzaju wyboru bez konsultacji z nimi w pierwszej kolejności. " Pokręciła głową. "Żaden facet nie zechce byś kiedykolwiek poddała się aborcji, jeśli jesteś w stałym związku. Oni zawsze chcą cię boso i w ciąży." "To kwestie twojej matki przemawiają, nie twoje. A przynajmniej nie moje." Odwróciła wzrok, by nie patrzeć mi w oczy. "Mogę powiedzieć, co ja bym zrobiła i nie wiązałoby się to z mówieniem Louiemu". Westchnęłam i wyjrzałam przez okienko nad zlewem. Wiele rzeczy do powiedzenia przeszło mi przez głowę, żadna z nich nie była pomocna. W końcu zadowoliłam się, "Cóż, ten konkretny problem to nie ty i Louie. To ja, i..." "I kto?" powiedziała. "Kto sprawił, że zaszłaś w ciążę?"

"Dzięki za określenie tego w ten sposób." "Mogłabym zapytać, kto jest ojcem, ale to jest po prostu straszne. Jeśli jesteś, to w takim razie jest to mała, maleńka, mikroskopijna bryła komórek. To nie jest dziecko. To nie jest człowiek, jeszcze nie." Pokręciłam głową. "Zgódźmy się, że mamy odmienne zdanie na ten temat.” "Jesteś za prawem kobiet do przerywania ciąży," powiedziała. Skinęłam głową. "Tak, jestem, ale również wierzę, że przerwanie ciąży jest odebraniem życia. Zgadzam się, że kobiety mają prawo wyboru, ale też uważam, że to odebranie życia." "To tak, jakby powiedzieć, że jesteś za prawem kobiet do przerywania ciąży i za zakazem przerywania ciąży. Nie możesz być za obydwoma". "Jestem za prawem kobiet do przerywania ciąży ponieważ nigdy nie byłam czternastoletnią ofiarą kazirodztwa w ciąży ze swoim ojcem, albo kobietą, która umrze jeśli będzie kontynuować ciążę, lub ofiarą gwałtu, a nawet nastolatką, która popełniła błąd. Chcę by kobiety miały wybór, ale również sądzę, że jest to życie, zwłaszcza gdy jest wystarczająco duże do życia poza łonem matki. " "Raz katolik, zawsze katolik," powiedziała. "Być może, ale mogłabyś sądzić, że ekskomunika mnie wyleczyła." Papież oświadczył, że wszyscy animatorzy wskrzeszający zombie zostają ekskomunikowani, dopóki nie pożałują wyboru złej drogi i nie przestaną tego robić. To, czego Jego Świątobliwość nie wydawał się rozumieć to, że wskrzeszanie umarłych było nadnaturalnymi zdolnościami i jeśli nie ożywialibyśmy regularnie zombie za pieniądze, wskrzeszalibyśmy umarłych przypadkiem. Przypadkowo ożywiłam zmarłego zwierzaka jako dziecko i nauczyciela o skłonnościach samobójczych w college'u. Zawsze zastanawiałam się, czy nie było innych, których nigdy nie znaleziono. Może część z przypadkowych zombie, które od czasu do czasu się pojawiają, są wynikiem czyichś zdolności, które wyszły źle albo nie przyuczenia do zawodu. Wiedziałam, że jeśli papież kiedykolwiek obudziłby się jak dziecko, ze swoim martwym psem skulonym na jego łóżku, chciałby kontrolować moc. A może nie. Może sądziłby, że to był diabeł i modliłby się o pokorę. Moje modlitwy po prostu nie mają tej siły przebicia. "Nie możesz myśleć, że faktycznie masz to... coś, dziecko, cokolwiek." Westchnęłam. "Nie wiem, ale wiem, że nigdy nie mogłabym po prostu wyjechać, poddać się aborcji i nie powiedzieć moim chłopakom. Nigdy nie powiedzieć im, że jeden z nich mógł mieć ze mną dziecko. Po prostu nie mogłabym tego zrobić. " Potrząsała swoją głową tak mocno, że jej włosy spadły wokoło jej twarzy, przykrywając jej górną połowę. Przeczesała je rękoma tak gwałtownie, jakby za nie ciągnęła. "Starałam się

zrozumieć, że jesteś zadowolona z życia nie z jednym, ale dwoma mężczyznami. Starałam się zrozumieć, że jakoś kochasz tego wampirzego sukinsyna. Próbowałam, ale jeśli rzeczywiście hodujesz... faktycznie będziesz mieć dziecko, to do mnie po prostu nie trafia. Nie jestem w stanie tego zrozumieć. " "Jeśli nie, to idź. Jeśli nie możesz sobie poradzić, idź." "Nie chciałam tego. Chodziło mi o to, że nie mogę zrozumieć, dlaczego chcesz komplikować swoje życie w ten sposób." "Skomplikować, tak, myślę, że to jeden ze sposobów wyrażenia tego." Założyła ręce mocno na piersi. Była wysoką, szczupłą i długonogą blondynką. Taka chciałam być jako dziecko. Była na tyle drobna w klatce piersiowej, że mogła złożyć ręce na piersiach, a nie pod nimi, coś, czego ja nie mogłam zrobić. Jej nogi w spódnicy ciągnęły się bez końca, a moje nie. No cóż. "Dobrze, więc jeśli masz zamiar powiedzieć im, powiedz Micahowi i Nathanielowi i kup test i sprawdź." "Mówiłam ci, nie chcę, żeby ktokolwiek wiedział, dopóki nie będę miała pewności." Spojrzała na sufit, zamknęła oczy i westchnęła. "Anita, żyjesz z dwojgiem z nich. Sypiasz z kolejnymi dwoma. Nigdy nie jesteś sama. Kiedy będziesz wreszcie mieć czas, aby wyjść i kupić test, nie mówiąc już o prywatności by z niego skorzystać?" "Mogę kupić jeden w pracy, w poniedziałek." Popatrzyła na mnie. "Poniedziałek! Jest czwartek. Dostałabym pierdolca, gdybym musiała czekać tak długo. Oszalejesz. Nie możesz czekać niemal cztery dni." "Może mój okres się rozpocznie. Może przed poniedziałkiem nie będzie to już potrzebne." "Anita, nie powiedziałabyś mi, gdybyś nie była pewna, że potrzebny jest test ciążowy." "Gdy Nathaniel i Micah wrócą, wskoczą pod prysznic, ubierzemy się i pójdziemy prosto do Jean-Claude’a. Nie będzie czasu dziś wieczorem." "Piątek, obiecaj mi, że w piątek kupisz jeden." "Postaram się, ale..." "Poza tym, kiedy zaczniesz prosić swoich kochanków, by używali prezerwatyw, nie będą się czegoś domyślać?" "Jezus", powiedziałam. "Tak, usłyszałam, jak powiedziałaś, że gdybyś użyła prezerwatyw byłabyś bezpieczna. Nie mów mi, że nie będziesz chciała ich używać przez jakiś czas. Czy naprawdę mogłabyś w tej chwili uprawiać seks bez zabezpieczenia i cieszyć się nim? "

Pokręciłam głową. "Nie." "Więc co powiesz chłopcom o tej nagłej potrzebie prezerwatyw? Cholera, Micah miał wazektomię zanim jeszcze go spotkałaś. On jest super-bezpieczny." Westchnęłam jeszcze raz. "Masz rację, do cholery, masz rację. " "Więc kup test po drodze do tego czegoś dzisiaj wieczorem." "Nie, nie zamierzam rozwalić Jean-Claude’owi spotkani. Planował to od miesięcy." "Nie wspomniałaś mi o tym. " "Nie ja to planowałam, tylko on. Balet nie jest tak naprawdę moją dziedziną." Prawdę mówiąc, nie wspomniał mi o tym, dopóki oni nie zamierzali przyjechać do Saint Louis, ale trzymałam tę część dla siebie. To po prostu dałoby Ronnie kolejny powód, aby powiedzieć, że Jean-Claude ukrywał coś przede mną. W końcu przyznał, że przybycie Mistrzów Miast było czymś, czego nie zaplanował, przynajmniej nie od początku. Wynegocjował tylko to, że wampirzy tancerze mogli bez problemów przekroczyć różne terytoria wampirów. Jean-Claude przyznał, że spotkanie to dobry pomysł, ale był również tym zdenerwowany. Byłoby to największe zgromadzenie Mistrzów Miast w historii Ameryki. I nie gromadzisz tak wielu grubych ryb na raz, nie martwiąc się o ataki rekina. "A jak Pan Kieł zareaguje na to, że może zostać ojcem?" "Nie nazywaj go tak." "Przepraszam, jak Jean-Claude odbierze informację o byciu tatusiem?" "To prawdopodobnie nie jego." Spojrzała na mnie. "Uprawiałaś z nim seks wiele razy. Dlaczego to nie jest jego?" "Bo ma ponad czterysta lat i kiedy wampiry stają się tak stare, przestają być płodni. Dotyczy to też Ashera i Damiana." "O Boże," powiedziała. "Zapomniałam, że uprawiałaś seks z Damianem." "Tak," powiedziałam. Zakryła oczy rękami. "Przykro mi, Anita. Przykro mi, że nie mieści mi się w głowie, że moja monogamicznie nastawiona przyjaciółka nagle sypia z nie jednym, ale trzema wampirami." "Nie planowałam tego w ten sposób." "Wiem to." Przytuliła mnie, ale pozostałam przy niej sztywna. Nie umiała mnie na tyle pocieszyć, bym odprężyła się w jej ramionach. Przytuliła mnie mocniej. "Przepraszam, przepraszam, jestem idiotką. Ale jeśli to nie wampiry to kto inny, oprócz twoich domowych chłopaczków."

Odsunęłam się od niej. "Nie nazywaj ich moimi domowymi chłopaczkami. Oni mają imiona, a to, że lubię żyć z kimś a ty nie, nie czyni z tego mojego problemu." "Dobrze, zostawmy Micaha i Nathaniela." "Micah jest bezpłodny, pamiętasz? Więc to nie może być on." Otworzyła szeroko oczy. "To pozostawia Nathaniela. Jezus, Anita, Nathaniel, jako przyszły-potencjalny-ojciec." Przed chwilą mogłabym się z nią zgodzić, ale teraz to mnie wkurzyło. To nie jej zadanie żeby dyskredytować moich chłopaków. "Co jest złego z Nathanielem?” powiedziałam, a mój głos nie brzmiał wesoło. Położyła dłonie na biodrach i spojrzała na mnie. "On ma dwadzieścia lat i jest striptizerem. Dwudziestoletni striptizerzy to rozrywka na twój wieczór panieński. Nie miewasz z nimi dzieci." Gniew wniknął w moje oczy. "Nathaniel powiedział mi, że nie widzisz go jako rzeczywistej osoby. Powiedziałam mu, że się myli. Powiedziałam mu, że jesteś moją przyjaciółką i nie lekceważyłabyś go tak. Zgaduję, byłam w błędzie." Nie cofnęła się ani nie przeprosiła. Była zła i tak zostało. "Ostatni raz gdy sprawdzałam, Nathaniel miał być jedzeniem, po prostu jedzeniem, nie miłością twojego życia." "Nie powiedziałam, że jest miłością mojego życia i tak, zaczął jako mój pomme de sang, ale to nie..." Ale ona przerwała mi. "Twoje jabłko krwi, prawda, to znaczy pomme de sang?" Kiwnęłam głową. "Gdybyś była wampirem, wzięłabyś krew od twojego małego striptizera, ale dzięki temu pijącemu krew sukinsynowi musisz żywić się z seksu. Seksu, na litość Boską! Najpierw ten łajdak zrobił z ciebie swoją krwawą dziwkę, a teraz jesteś… "zatrzymała się nagle, przestraszona, z prawie przerażonym wyrazem twarzy, jakby wiedziała, że posunęła się za daleko. Dałam jej bezbarwne, zimne spojrzenie. Spojrzenie, które mówiło, że mój gniew przeszedł z gorącego w zimny. To nigdy nie jest dobry znak. "Dalej, Ronnie, powiedz to." "Nie miałam tego na myśli," szepnęła. "Tak", powiedziałam, "Miałaś. Teraz jestem po prostu kurwą". Mój głos był zimny jak moje oczy. Zbyt zły i zbyt zbolały, ale zimny. Gorący gniew możesz odczuć dobrze, ale zimno chroni lepiej. Zaczęła płakać. Ja się na nią gapiłam bez słowa. Co się, do cholery, dzieje? Byłyśmy w trakcie walki - ona nie mogła pośrodku tego płakać. Zwłaszcza, gdy sama była okrutnym

draniem. Mogłabym policzyć na palcach jednej ręki czas gdy, widziałam Ronnie płaczącą i, mimo tego, wciąż pozostały wolne palce. Byłam wciąż zła, ale również i to odciągnęło mnie trochę od krawędzi. "Czy to nie ja powinnam mieć łzy w oczach?" Zapytałam, bo nie mogłam wymyślić co innego powiedzieć. Byłam wściekła na nią i, będę przeklęta, jeśli miałabym ją teraz pocieszyć. Przemówiła, zdyszanym, czkającym głosem, który daje nam porządny płacz. "Przykro mi, Boże, Anita, przepraszam. Jestem po prostu zazdrosna." Uniosłam brwi na nią. "O czym ty mówisz? Zazdrosna o co?" "O mężczyzn", powiedziała tym drżącym, niepewnym głosem. Jakby przez chwilę była kimś innym, albo może to była część Ronnie, której nie pozwoliła nikomu zobaczyć. "Przeklęci faceci. Mam zamiar zrezygnować ze wszystkich. Ze wszystkich, poza Louiem, on jest wspaniały, ale, do cholery, miałam kochanków. Doszłam do trzycyfrowej liczby." Nie byłam pewna, czy liczba ponad stu kochanków była dobrą rzeczą, ale to było coś, w czym Ronnie i ja zgodziłyśmy się, że się nie zgadzamy dawno temu. Nie powiedziałam, No i kto jest dziwką, ani nie rzuciłam innej raniącej uwagi, której mogłam użyć. Pozwoliłam, by wszystkie tanie chwyty, jakich mogłam użyć odeszły. To ona płakała. "A teraz poświęcam to wszystko, wszystko, tylko dla jednego, jedynego mężczyzny." Oparła ręce na szafce, jakby potrzebowała wsparcia. "Mówiłaś, że seks z Louiem jest świetny. Myślę, że użyłaś słów w stylu fantastyczny i oszałamiający." Skinęła głową, włosy rozlały się wokół jej twarzy, tak, że przez chwilę nie mogłam zobaczyć jej oczu. "Bo jest, on jest, ale on jest tylko jednym jedynym facetem. A co jeśli się znudzę, albo on znudzi się mną? Jak może wystarczyć tylko jeden? Ostatnim razem zaczęliśmy się zdradzać miesiąc po ślubie." Spojrzałam rozszerzonymi i przerażonymi szarymi oczami w górę po tej ostatniej uwadze. Zrobiłam mały gest bezradności i powiedziałam: "Pytasz niewłaściwą osobę, Ronnie. Planowałam monogamię. Wydawało się, że to dobry pomysł dla mnie." "To jest dokładnie to, co mam na myśli." Otarła łzy z twarzy agresywnymi, wściekłymi ruchami, jakby ich dotyk uczynił ją jeszcze bardziej zdenerwowaną. "Jak to jest, że ty, moja przyjaciółka, która miała tylko trzech mężczyzn w całym swoim życiu, skończyła randkując i pieprząc się z pięcioma mężczyznami?" Nie wiedziałam, co powiedzieć, więc starałam się skupić na faktach. "Sześciu mężczyzn," powiedziałam.

Spojrzała na mnie, jej oczy przybrały ten wygląd, który oznaczał, że liczyła w myślach. "Ja naliczyłam tylko pięciu." "Pominęłaś kogoś, Ronnie." "Nie" - i zaczęła liczyć na palcach - "Jean-Claude, Asher, Damian, Nathaniel i Micah. To wszystko." Pokręciłam głową ponownie. "W zeszłym miesiącu uprawiałam seks bez zabezpieczenia z jeszcze jednym facetem." Mogłabym powiedzieć to inaczej, ale może jeśli wróciłybyśmy do mojej osobistej katastrofy, mogłybyśmy przestać mówić o zazdrości Ronnie o penisy. Potrzebowała terapii bardziej niż sądziłam, że mogłabym jej sama pomóc. Zmarszczyła brwi mocniej, kiedy załapała. "Och, nie, nie," powiedziała. Kiwnęłam głową. Szczęśliwie zobaczyłam, sądząc z jej miny, że pojęła pełną powagę tej sytuacji. "Po prostu jednorazowy seks, prawda?" Kręciłam głową w kółko. "Nie tylko raz." Patrzyła na mnie tak intensywnie, że nie mogłam wytrzymać jej spojrzenia. Nawet ze śladami łez schnącymi na jej twarzy, znów była Ronnie. Ronnie miała dobre, twarde spojrzenie. Nie mogłam go spotkać i więc przyglądałam się szafkom. "Jak wiele więcej niż ‘nie tylko raz’?" zapytała. Zaczęłam się rumienić i nie mogłam tego powstrzymać. Cholera. "Jesteś czerwona - to nie jest dobry znak," powiedziała. Spojrzałam w dół na blat kuchenny, używając moich długich włosów by zakryć twarz. Jej głos był łagodniejszy, kiedy powiedziała: "Ile razy, Anita? Ile razy w miesiącu byliście razem?" "Siedem", powiedziałam, nadal nie patrząc w górę. Nienawidziłam tego przyznawać, ponieważ liczba mówiła wyraźniej niż słowa, jak bardzo lubiłam być w łóżku z Richardem. "Siedem razy w miesiącu," powiedziała. "Wow, to jest..." Spojrzałam w górę i to wystarczyło. "Przepraszam, przepraszam, po prostu ..." Wyglądała tak, jakby nie była pewna, czy będzie się śmiać, czy będzie smutna. Opanowała się i ostatecznie brzmiała smutno, kiedy powiedziała: "O mój Boże, Richard". Kiwnęłam głową jeszcze raz. "Richard". Wyszeptała jego imię i wyglądała na odpowiednio przerażoną. To było warte tego przerażenia. Richard Zeeman i ja byliśmy ze-sobą-ponownie, bez-siebie-ponownie, przez wiele lat. Głównie bez siebie. Byliśmy krótko zaręczeni, dopóki nie zobaczyłam jak kogoś zjadł.

Richard był królem, Ulfrikiem, miejscowej grupy wilkołaków. Był także nauczycielem przedmiotów ścisłych w gimnazjum i wszechstronnym skautem. Jeśli skauci mieli sześć stóp wzrostu, umięśnione ciało, niezwykle przystojny wygląd i niesamowitą zdolność do bycia autodestrukcyjnym. Nienawidził być potworem i nienawidził mnie za to, że czułam się bardziej komfortowo z potworami, niż on. Nienawidził wielu rzeczy, ale poskładaliśmy to na tyle, by wylądować w łóżku w ciągu ostatnich kilku tygodni. Ale, jak powiedziała mi moja babcia Blake, raz wystarczy. Ze wszystkich mężczyzn mojego życia, najgorszym możliwym wyborem na ojca był Richard, ponieważ on najbardziej ze wszystkich z nich starałby się o biały płotek i normalne życie. Normalne nie było możliwe dla mnie, ani dla niego, ja to wiedziałam, naprawdę, ale on jeszcze nie. Nawet gdybym była w ciąży, nawet gdybym kontynuowała ciążę, nie zamierzałam nikogo poślubić. Nie zamierzałam zmieniać moich warunków życia. Moje życie toczyło się drogą, jaką wybrałam, a pomysł domowego szczęścia Richarda nie był moim pomysłem. Ronnie nagle się zaśmiała, a potem to zdławiła. Spiorunowałam ją wzrokiem. "No, Anita, wolno mi być pod wrażeniem, że udało ci się uprawiać z nim seks siedem razy w ciągu jednego miesiąca. To znaczy, nawet nie mieszkając razem, masz więcej seksu niż niektórzy z naszych żonatych przyjaciół." Kontynuowałam udzielanie jej spojrzenia, które sprawiało, że źli chłopcy uciekali kryjąc się, ale Ronnie była moją przyjaciółką, a trudniej zrobić wrażenie przerażającym spojrzeniem na znajomych. Oni wiedzą, że naprawdę nie zadasz im bólu. Walka gasła pod ciężarem przyjaźni i mojego bardziej bezpośredniego problemu niż jej lata nierozwiązanych kwestii ze mną. Ronnie dotknęła mojego ramienia. "Och, to nie byłoby Richarda. Uprawiałaś seks z Nathanielem co najmniej co drugi dzień." "Czasami dwa razy dziennie," powiedziałam. Uśmiechnęła się. "No cóż, o rany..." Potem machnęła ręką, jakby chciała powstrzymać się przed rozpraszaniem. "Ale są szanse, że to Nathaniela, prawda?" Uśmiechnęłam się do niej. "Mówisz teraz o tym ze szczęściem." Wzruszyła ramionami. "Cóż, wybór mniejszego zła, wiesz." "Dzięki, Ronnie." "Wiesz, co miałam na myśli," powiedziała.

"Nie, nie sądzę." Myślę, że byłam gotowa się na nią rozgniewać skoro uważała, że mężczyźni w moim życiu byli wyborem zła, ale nie dostałam szansy, aby się rozzłościć, ponieważ dwóch mężczyzn mojego życia wchodziło przez drzwi. Słyszałam jak odblokowywali zamek, zanim otworzyli, a ich głosy były podniesione i zdyszane od biegu. Beze mnie byli w stanie biegać szybciej i dalej. Mimo wszystko, wciąż byłam człowiekiem, a oni nie. Stojąc między wyspą a szafkami nie mogłyśmy zobaczyć drzwi, tylko słyszałam ich śmiech, jak szli w stronę kuchni. "Jak możesz to robić?" zapytała Ronnie, miękkim głosem. "Co?" spytałam, marszcząc brwi. "Uśmiechałaś się." Spojrzałam na nią. "Uśmiechnęłaś się na dźwięk ich głosów, nawet z tym wszystkim..." Zatrzymałam ją ręką na ramieniu. Swoją drogą, wiedziałam, że nie chcę, aby dowiedzieli się o tym może-dziecku podsłuchując rozmowę. Ich słuch był zbyt dobry by ryzykować. I oto przyszli, moi dwaj chłopcy. Micah prowadził, oglądając się przez ramię, wciąż śmiejąc się, rozmawiając. Był mojego wzrostu, niski, smukły i jak pływak. Garnitury musiał mieć szyte na miarę ze względu na budowę lekkoatlety. Nie dostałeś tego od ręki. Podszedł do mnie opalony, pozostawał taki od biegania na zewnątrz, w większości bez koszulki, całe lato i jesienią. Dzisiaj ubrał T-shirt do krótkich spodenek. Jego włosy były w tym głębokim, intensywnym brązowym odcieniu, który niektórzy ludzie uzyskują rozpoczynając życie jako blondyni. Jego ciemne włosy zostały związane z tyłu w koński ogon, który nie mógł ukryć, jak były kręcone, prawie tak kręcone jak moje. Zdjął swoje okulary słoneczne, więc kiedy przesunęłam się w jego ramiona mogłam spojrzeć mu w leopardzie oczy. Żółto-zielone oczy lamparta w jego delikatnej twarzy. Bardzo zły człowiek kiedyś zmusił go do pozostania w lamparciej formie, a gdy wrócił do ludzkiej, nie udało mu się to całkowicie. Pocałowaliśmy się, a nasze ręce po prostu wydawały się automatycznie przesuwać po sobie, przyciskać nasze ciała tak blisko siebie, jak tylko mogliśmy w ubraniu. Miał na mnie taki wpływ prawie od chwili, kiedy się spotkaliśmy. Pożądanie od pierwszego wejrzenia. Mówią, że to nie przetrwa, ale byliśmy przeszło sześć miesięcy razem. Roztopiłam się przy jego ciele i pocałowałam go gwałtownie, głęboko. Częściowo to było to, co zawsze chciałam robić, gdy go zobaczyłam. Częściowo bałam się, a dotykanie i bycie dotykaną uspokoiły mnie. Niedawno byłabym bardziej dyskretna w afiszowaniu się, ale

moje nerwy po prostu nie były wystarczająco dobre, aby dzisiaj udawać. Nie zrobił się zakłopotany i nie powiedział: "Nie przy Ronnie" jak zrobiłby Richard. Pocałował mnie z taką samą tonącą intensywnością. Jego ręce trzymały mnie jakby nigdy nie pozwalał mi odejść. Odsunęliśmy się, zadyszani i śmiejąc się. "Czy to było specjalnie dla mnie?" zapytała Ronnie, a jej głos nie był zadowolony. Odwróciłam się, wciąż na wpół w ramionach Micaha. Spojrzałam na jej ze oczy i nagle byłam gotowa rozgniewać się ponownie. "Nie wszystko jest dla ciebie, Ronnie." "Chcesz powiedzieć, że całujesz go tak za każdym razem jak wraca do domu?" gniew wrócił i go użyła. "Nie było go, ile, godzinę? Widziałam jak go witasz po całym dniu pracy i nigdy to nie było w ten sposób." "W jaki?" Zapytałam, głos obniżył mi się. Jeśli chciała walczyć, mogłyśmy walczyć. "Jakby był powietrzem a ty nie mogłaś oddychać nim wystarczająco szybko." Głos Micaha był łagodny, udobruchany, próbujący zakrzyczeć nas obie. "Przerwaliśmy coś?" Odwróciłam się przodem do Ronnie, prosto. "Mam prawo całować mojego chłopaka tak, jak chcę go pocałować bez uzyskania Twojej zgody, Ronnie." "Nie próbuj mi wmawiać, że właśnie teraz nie chciałaś mi tym show utrzeć nosa." "Idź na jakąś terapię, Ronnie, bo jestem cholernie zmęczona twoimi problemami dotyczącymi mnie. "Zwierzyłam ci się," powiedziała głosem zduszonym od emocji, których nie rozumiałam. "A ty odstawiłaś takie show przede mną. Jak mogłaś?" "Och, to nie było show," powiedział Nathaniel w drzwiach "ale jeśli chcesz pokazu, możemy go zrobić." Sunął po kuchni na palcach, pokazując zarówno grację jego szkolenia tanecznego jak i tę grację nieziemskiego lampartołaka. Zdjął koszulkę jednym płynnym ruchem i upuścił na podłogę. Cofnęłam się o krok zanim załapałam o co chodzi. Nie zdawałam sobie sprawy, aż do tego momentu, że był zły na Ronnie. Jakie małe cięte uwagi robiła w stosunku do niego, których nie słyszałam? Kiedyś powiedział mi, że nie widzi go jako prawdziwego, próbował powiedzieć mi więcej niż słyszałam. To ja coś przeoczyłam, coś dużego, co było tam w jego złych oczach. Wyrwał tasiemkę ze swojego końskiego ogona i rozpuścił kasztanowe włosy do kostek wokół jego niemal nagiego ciała. Krótkie spodenki do joggingu nie zakrywały zbyt wiele. Miałam czas, aby powiedzieć: "Nathaniel.." i był przy mnie. Ta energia, którą wszystkie likantropy mogły wydzielać, drżała od jego skóry wzdłuż mojego ciała. Miał 167 cm wzrostu, był po prostu wystarczająco wysoki dla mnie, bym musiała patrzeć w górę, by spojrzeć mu w

oczy. Jego gniew odwiódł je z lawendowego, do głębszego koloru bzu, gdyby kwiaty mogły pałać gniewem i siłą osobowości. Nathaniel był w tych oczach i tym jednym spojrzeniem ośmielił mnie, wyzwał mnie, aby go odrzucić. Nie chciałam go odtrącać. Chciałam owinąć się jego ciałem i tą skórą z pełzającą energią wokół mnie jak płaszczem. Ostatnio prawie każdy stres zdawał się prowadzić do seksu. Wystraszona? Seks sprawił, że czułam się lepiej. Zła? Seks mnie uspokajał. Smutna? Seks mnie uszczęśliwiał. Czy byłam uzależniona od seksu? Może. Ale Nathaniel nie oferował prawdziwego seksu. Chciał tylko tyle samo uwagi co dałam Micahowi. Wydawało mi się to sprawiedliwe. Zamknęłam odległość między nami moimi rękami, moimi ustami, moim ciałem. Energia jego bestii rozlała się wokół nas niczym pogrążenie w ciepłej kąpieli, która miała łagodny ładunek elektryczny. Był jednym z moich najsłabszych lampartów, aż metafizyczny wypadek nie przemienił go z pomme de sang w moje zwierzę na wezwanie. Byłam pierwszą ludzką wampirzą służebnicą, która uzyskała zdolność wampira do posiadania zwierzęcia do wezwania. Wszystkie lamparty były moimi zwierzętami na wezwanie, ale Nathaniel był moim specjalnym pupilem. Oboje zyskaliśmy na utworzonej magicznej więzi ale on zyskał więcej. Podniósł mnie, używając tylko swoich rąk na moich udach. Nawet w dżinsach, upewnił się, że wiedziałam, że był szczęśliwy z przytulenia się do mojego ciała. Tak szczęśliwy, że wymusiło to cichy dźwięk ze mnie. Głos Ronnie był chrapliwy, chamski, jakby dusiła się swoim gniewem. "A kiedy dziecko się pojawi, także masz zamiar się przed nim pieprzyć?" Nathaniel zamarł przy mnie. Głos Micaha nadszedł zza nas. "Dziecko?”

Rozdział 2 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us To jedno słowo wpadło do pokoju jak piorun, poza tym zapanowała cisza. Było tak cicho, że słyszałam dudnienie krwi w mojej głowie. Nathaniel nadal przy mnie stał, ale gdybym nie czuła jego pulsu swoją dłonią, to byłoby tak, jakby go nie było. Bałam się poruszyć, bałam się oddychać. To jak moment przed strzelaniną gdy wiesz, że się zdarzy, że każdy twój ruch ją rozpocznie, a ty nie chcesz być tym, który sprawi, że tak się stanie. Nathaniel spojrzał na mnie i to spojrzenie wystarczyło. To przełamało nienaturalną ciszę i dźwięk rozlał się wokół nas. Micah powiedział: "Czy Ronnie powiedziała dziecko?" "Tak, powiedziałam dziecko." Jej głos był nieprzyjemny ze złości. Nathaniel pozwolił mi ześliznąć się na podłogę, jego ręce przesunęły się na moje ramiona. Jego oczy były tak poważne, że musiałam walczyć, aby utrzymać na nich swoje spojrzenie. Zrobiłam to, choć moje oczy drgnęły, jakby siła jego pytania była zbyt jasnym światłem, by je spotkać. "Jesteś w ciąży?" zapytał miękkim głosem. "Nie jestem pewna," powiedziałam i rzuciłam Ronnie piorunujące spojrzenie, na które zasłużyła. "Miałam zamiar poczekać, aż byłabym pewna, zanim powiedziałabym któremuś z was, chłopaki. Ale musiałam komuś powiedzieć. Myślałam, hej, powiem mojej najlepszej przyjaciółce, ale myślę, że byłam w błędzie." "Pocałunek z Micahem mógł nie być dla mnie,” powiedziała Ronnie tym nieprzyjemnym głosem, którego u niej nie znałam, "ale twój pupilowaty striptizer, to było dla mojego pożytku." Obróciłam się tak, że stanęłam naprzeciw niej, Nathaniel był przy moich plecach. "Jesteś zazdrosna o mężczyzn w moim życiu, tak, teraz rozumiem." Otworzyła usta, zamknęła je i powiedziała: "Myślę, że to sprawiedliwe. Ja powiedziałam twój sekret, ty powiedziałaś mój." Pokręciłam głową. "Stwierdzenie przy Nathanielu i Micahu, że jesteś zazdrosna jak wielu mężczyzn jest w moim łóżku, to nie to samo, co powiedzenie im, że mogę być w ciąży." Miałam niezbyt szlachetny pomysł, więc dodałam. "Ale to może być wystarczające, gdybym powiedziała Louiemu, że jesteś zazdrosna o moich chłopaków. Czy on wie, że

możesz zliczyć starych kochanków w trzycyfrowej liczbie?" Tak, to było niegodziwe, ale zasłużyła na to. Tylko rodzina może walczyć tak nieczysto jak najlepsi przyjaciele. Zbladła trochę i to wystarczyło, aby odpowiedzieć na pytanie. "On nie wie," powiedziałam. "Myślę, że zasługuje by wiedzieć," powiedział Nathaniel i znowu był w jego głosie gniewny ton, świadczący, że to między nimi było bardziej osobiste niż powinno być. "Planowałam mu powiedzieć," powiedziała. "Kiedy?" zapytał i przesunął się obok mnie, tak, że stanął naprzeciwko niej. Spojrzałam na Micaha, a on potrząsnął głową, jakby również nie wiedział, co się dzieje. Dobrze wiedzieć, że oboje byliśmy zdezorientowani. "Kiedy zamieszkacie razem, wyjdziesz za niego, czy nigdy?" "Nie bierzemy ślubu", powiedziała głosem, który był trochę zrozpaczony, jakby strach zmywał jej gniew. Wtedy się zebrała. "Zrobiłeś ten mały pokaz z Anitą wycierając moją twarz tym, że mam zamiar stać się monogamiczna. Zawsze robisz takie gówno w ten sposób" „A ile razy zdarzyło ci się powiedzieć: ‘Och, to mały striptizer Anity’ lub ‘pupilowaty striptizer’ lub ‘jak się sprawy mają’, czy mój osobisty faworyt, ‘jesteś cholernie słodki jak na chodzący, mówiący befsztyk’ czy też to ‘Wołowe Ciacho’? "Jezus, Nathaniel." Spojrzałam na Ronnie. "Powiedziałaś do niego to wszystko?" Gniew rozmył się po brzegach, gdy w końcu wyglądała niezbyt komfortowo. "Być może, ale nie tak jak on sprawia, że to brzmi". "To dlaczego nie mówiłaś tego przy mnie?" Zapytałam. "Jeśli nie było w tym nic złego, dlaczego nie przy mnie?" "Albo mnie," powiedział Micah, "powiedziałbym ci gdyby mówiła takie rzeczy do Nathaniela" "Dlaczego mi nie powiedziałeś, Nathaniel?" Zapytałam. Spojrzał na mnie gniewnie. "Mówiłem ci, że nie traktuje mnie serio, jako osoby." "Ale nie mówiłeś mi, co powiedziała, a powinnam była wiedzieć." Wzruszył ramionami. "Ona jest twoją najlepszą przyjaciółką i dopiero pogodziłyście się po wielkiej kłótni. Nie chciałem rozpocząć kolejnej." "Ja z tym tylko żartowałam " powiedziała Ronnie, ale ton w głosie mówił, że sama w to nie wierzyła. Spojrzałam na nią. "Jakbyś się czuła, gdybym powiedziała, takie rzeczy do Louiego?" "Nie możesz nazwać go striptizerem, albo ex-prostytutką, bo tym nie jest." W chwili, gdy to mówiła, jej twarz pokazała mi, że wie, że posunęła się za daleko.

"Nie miałam na myśli...," Zaczęła, ale to nie ja pokazałam jej gdzie jej miejsce, to był Nathaniel. "Wiem dlaczego obrzucasz mnie wyzwiskami," powiedział i przeniósł się bliżej, nie dotykając, ale piekielnie ingerując w jej osobistą przestrzeń. "Widzę, jak mnie postrzegasz. Chcesz mnie, ale nie tak jak Anita. Po prostu chcesz mnie na noc lub weekend, lub na miesiąc, by zrobić tak, jak zawsze robisz z każdym. Wiem, dlaczego nie chcesz związać się z Louiem." Nigdy nie widziałam go w takim stanie, niepohamowanego. Zrobiłam mały ruch, jakbym chciała go zatrzymać, ale Micah przyciągnął moją uwagę i pokręcił głową. Jego twarz była poważna, prawie ponura. Myślę, że miał rację. Nathaniel wygarnął to i Ronnie też. Ale to zmierzało do końca przy którym chciałabym być. Ponownie powiedział: "Wiem, dlaczego nie chcesz związać się z Louiem". Odpowiedziała cichym, słabym głosem: "Dlaczego?" "Bo cię dręczy, że nigdy się nie dowiesz, jaki jestem w łóżku." "Oh," powiedziała głosem, który brzmiał prawie jak jej, "więc ja nie chcę Louiego, bo jesteś takim ogierem?" "Nie ja, Ronnie, ale następny po mnie. Kolejny facet, masz obsesję na tym punkcie. Nie miłosną obsesję, ale zastanawiam-się-jaki-on-byłby-w-łóżku obsesję. Zawsze byłaś na tyle piękna, na tyle gorąca, by mieć każdego, kogo zawsze chciałaś, prawda?" Wpatrywała się w niego, jakby był czymś strasznym. Naciskał ją, "prawda?" Skinęła głową i szepnęła: "Tak." "Wiedziałaś, że Anita mnie nie pieprzy, więc pomyślałaś, że jeśli mnie nie pragnęła to może byłoby OK, ale nic z tego nie wychwyciłem. Zignorowałem aluzje, więc zaczęłaś stawać się niemiła. Być może nawet nie wiedziałaś dlaczego to robiłaś. " Pochylił się tak blisko, że odsunęła się do tyłu, aż jej tyłek uderzył o szafkę i nie miała dokąd pójść. "Kontynuowałaś poniżanie mnie przed Anitą, a co gorsza za jej plecami, jakby ją przekonując, żeby mnie nie chciała. Że nie byłem wystarczająco dobry, by mnie zatrzymać. Wystarczająco serio, by mnie zatrzymać. Czy kiedykolwiek wzięłaś na celownik kogoś i nie pieprzyłaś się z nim, co najmniej raz?" Potrząsnęła drżąco głową. Zagryzła swoją dolną wargę i łzy błysnęły w jej oczach. "Wtedy nagle Anita mnie zatrzymała, a ty nie łowisz facetów swoich znajomych. Taka jest zasada. Myślałaś, że jestem tylko jedzeniem, że możesz mnie mieć, co najmniej raz. Nagle jestem chłopakiem i to wbrew twoim zasadom, aby starać się o mnie, ale wciąż mnie pragnęłaś. Chociaż raz. Tylko raz poczuć mnie w sobie... "

Wtedy zawołałam. "Dosyć, Nathaniel, wystarczy." Mój głos był roztrzęsiony. To stało się ohydne tak szybko. Jak mogłam nie zauważyć? Nathaniel powoli cofnął się od niej i powiedział: "Kiedyś zwykłem wierzyć w kobiety takie jak ty, Ronnie. Kiedyś myślałem, że każdy, kto mnie chciał tak bardzo, musi mnie kochać, przynajmniej trochę." Potrząsnął głową. "Ale ludzie tacy jak ty nie kochają nikogo, nawet siebie." "Nathaniel" powiedział Micah, jakby był zszokowany, tym jednym również. Nathaniel go zignorował. "Musisz dowiedzieć się, czego chcesz, Ronnie, zanim zrujnujesz najlepszą rzecz, jaką kiedykolwiek znalazłaś." Przemówiła surowym szeptem: "Masz na myśli Louiego". Skinął głową. "Tak, Louiego. On cię kocha. On poważnie naprawdę cię kocha, nie tylko na jedną noc, lub na miesiąc, ale na lata. Część ciebie tego chce, inaczej nie byłabyś z nim nadal." Przełknęła na tyle mocno, że zabrzmiało to jakby ją bolało. "Boję się." Skinął głową, ponownie. "Co, jeśli go kochasz? Co, jeśli oddasz mu całe serce, a potem on wyrzuci Cię tak, jak ty wyrzuciłaś tylu innych?" Skinęła ponownie drżącą głową. "Tak." "Potrzebujesz pomocy, Ronnie, profesjonalnej pomocy. Mogę ci kogoś polecić." Wiedziałam, że Nathaniel odwiedzał terapeutę, ale nigdy nie słyszałam by z kimś wcześniej rozmawiał o tym, nie w ten sposób. "Chodziłem do niej przez kilka lat. Jest dobra. Bardzo mi pomogła." Jego twarz była łagodniejsza, niż wcześniej. Ronnie spojrzała na niego, jakby był wężem, a ona bezradnym ptaszkiem. Podszedł do tablicy korkowej nad telefonem. Były tam przypięte wizytówki; ważne numery, notatki. Wziął jedną z kartek. Podszedł z powrotem do Ronnie i wyciągnął ją do niej. "Jeśli ona nie będzie mogła ci pomóc, może zna kogoś dobrego, kto pomoże." Ronnie wzięła ostrożnie kartę, tuż przy rogu, jakby się bała, że ją ugryzie. Posłała mu szerokie, przestraszone spojrzenie, ale wsadziła kartkę do kieszeni dżinsów. Wypuściła głęboki oddech i odwróciła się do mnie. "Przykro mi, Anita. Przepraszam za wszystko." Spojrzała na Nathaniela, a potem na mnie. "A teraz zostawiam za sobą bałagan i niech chłopaki go posprzątają, jak zwykle. Przykro mi." I wyszła. Wszyscy czekaliśmy, aż usłyszeliśmy drzwi zamykające się za nią. Nasza trójka stała w milczeniu przez kilka sekund, czekając aż opadnie fala szoku. Ale oczywiście były inne problemy niż tylko kwestie Ronnie. Micah odwrócił się do mnie i powiedział: "Czy mamy bałagan?"

"Nie jestem jeszcze pewna," odpowiedziałam. "Ale myślisz, że jesteś w ciąży?" zapytał. Skinęłam głową. "Nie dostałam okresu w zeszłym miesiącu. Planowałam upewnić się, zanim komuś powiem." Westchnęłam i skrzyżowałam ręce pod moimi piersiami. "Nie kupiłam testu ciążowego, bo nie byłam pewna, jak to zrobić, by któryś z was się nie dowiedział." Nathaniel stanął obok mnie, ale z boku, żeby nie zasłaniać mi widoku Micah. "Anita, nie powinnaś przechodzić przez to sama. Co najmniej jeden z nas powinien trzymać cię za rękę podczas oczekiwania na mały, kolorowy pasek." Spojrzałam na niego. "Mówisz, jakbyś robił to już wcześniej." "Raz, nie była pewna, czy to moje, ale byłem jej jedynym przyjacielem, musiałem trzymać ją za rękę." "Myślałam, że jestem twoją pierwszą dziewczyną." "Dowiedziała się, że nigdy nie byłem z kobietą, więc zadbała o to." Jego głos brzmiał całkiem rzeczowo. "Nie byłem w tym dobry, ale zaszła w ciążę. To był prawdopodobnie jeden z jej klientów, ale mogło być moje." "Klientów?" zapytał Micah. "Ona była w grze, tak jak ja wtedy." Wiedziałam, że "gra" oznaczała, że była prostytutką, ale "gra" zwykle oznaczała czasy, kiedy był na ulicy. Był na ulicy przez szesnaście lat. "Ile miałeś lat?" Zapytałam. "Trzynaście", powiedział. Wyraz mojej twarzy rozśmieszył go. "Anita, nigdy nie byłem z kobietą, ale widziałem dużo facetów. Pomyślała, że powinienem wiedzieć jak to jest być z dziewczyną. Była moją przyjaciółką, czasami mnie chroniła, kiedy tylko mogła." "Ile lat miała?" Zapytał Micah. "Piętnaście". "Jezus", powiedziałam. Uśmiechnął się, tym delikatnym, prawie protekcjonalnym uśmiechem, który zawsze mi uświadamiał, że prowadziłam życie pod kloszem. "I ona zaszła w ciążę," powiedział cicho Micah. Nathaniel przytaknął. "Szanse były, że to nie było moje. Odbyliśmy stosunek dwa razy. Raz, żebym mógł zobaczyć, czy mi się podobało. Drugi raz, żebym mógł się w tym poprawić." Jego twarz złagodniała w sposób, którego nie widziałam wcześniej. "Kochałeś ją," powiedziałam, głosem tak delikatnym jak mogłam to zrobić.

Skinął głową. "Moje pierwsze zauroczenie". "Jak miała na imię?" Zapytał Micah. "Jeanie, miała na imię Jeanie." Zazwyczaj nie spytałabym, ale to było najwięcej, co kiedykolwiek mówił o tej części swojego życia, więc zapytałam. "Co się stało?" "Trzymałem ją za rękę, podczas gdy test wyszedł dodatnio. Jej alfons zapłacił za aborcję. Poszedłem z nią. Ja i inna dziewczyna." Wzruszył ramionami i miękkie światło wyblakło w jego oczach. "Nie mogła go zatrzymać. Wiedziałem, o tym. Wszyscy o tym wiedzieli." Zrobił się nagle smutny, zagubiony. Chciałam zabrać ten utracony wzrok z jego oczu, więc przytuliłam go, a on pozwolił mi na to i objął mnie z powrotem. "Co się stało z Jeanie?" Zapytał Micah. Zesztywniał w moich ramionach, a ja wiedziałam, że to nie będzie dobra odpowiedź. "Umarła. Wsiadła w pewną noc do złego samochodu, a klient ją zabił." Przytuliłam go mocniej. "Tak mi przykro, Nathaniel." Przytulił mnie, jeden gwałtowny, mocny uścisk, a następnie odsunął się z powrotem na tyle, aby zobaczyć moją twarz. "Miałem trzynaście lat a ona miała piętnaście. Byliśmy ulicznymi prostytutkami. Oboje byliśmy uzależnieni od narkotyków. Nie było miejsca na dziecko." Jego oczy były tak poważne. "Mam dwadzieścia lat, a ty dwadzieścia siedem. Oboje mamy dobrą pracę, pieniądze, dom. Byłem czysty przez trzy, prawie cztery lata." Odsunęłam się od niego. "Co ty mówisz?" "Mówię, że mamy wybór, Anita. Wybór, którego nie miałem ostatnim razem." Mój puls uderzał w gardle, grożąc, że mnie udusi. "Nawet jeśli jestem…" zajęło mi dwa podejścia to, co próbowałam powiedzieć "….w ciąży, nie jestem pewna, że je zatrzymam. Rozumiesz, prawda?" Moja klatka piersiowa była tak sztywna, że ledwo mogłam oddychać. "To jest twoje ciało," powiedział. "Szanuję to. Po prostu mówię, że mamy więcej niż jeden sposób, aby przez to przejść, to wszystko. To musi być przede wszystkim twój wybór." "Tak", powiedział Micah, "jesteś kobietą i chcesz, czy nie, ostateczny wybór musi być twój." "Twoje ciało, twój wybór" dodał Nathaniel, "ale musimy zrobić test ciążowy. Musimy wiedzieć." "Teraz jesteśmy spóźnieni ", powiedziałam. "Chłopaki, trzeba wziąć prysznic i musimy udać się do Jean-Claude’a."

"Czy naprawdę możesz po prostu pójść na koktajl z tym, co nad nami wisi?" Zapytał Nathaniel. "Muszę." Potrząsnął głową. "To modne się spóźnić, a gdy Jean-Claude się dowie, to nie będzie miał pretensji." "Ale...", zaczęłam. "On ma rację, " powiedział Micah: "czy jestem jedyny, który uważa, że zwariuje, uśmiechając się i kłaniając dzisiaj, nic nie wiedząc?" Przytuliłam się mocniej. "Ale co, jeśli jest dodatni, co jeśli ..." nie mogłam nawet skończyć. "Poradzimy sobie z tym," powiedział Micah. "Cokolwiek się zdarzy, Anita, będzie dobrze. Obiecuję," dodał Nathaniel. To była moja kolej, by spojrzeć mu w twarz i uświadomić sobie, jaki był młody. Między nami było tylko siedem lat różnicy, ale to było ważne siedem lat. Obiecał, że będzie wszystko w porządku, ale niektórych obietnic nie można dotrzymać, bez względu na to jak bardzo się starasz. To silne uczucie wspięło się po moim gardle i wylało poprzez oczy. Zaczęłam płakać i nie mogłam tego zatrzymać. Nathaniel zawinął swoje ramiona wokół mnie, przycisnął do swego ciała, a chwilę później Micah stanął za mną. Oboje trzymali mnie, a ja wypłakiwałam mój strach i zamieszanie, i złość na siebie. Nawet nie próbowałam ukryć nienawiści do samej siebie. Gdy płacz zwolnił i mogłam oddychać bez czkawki, Nathaniel powiedział: "Pójdę i kupię test. Micah może wziąć prysznic, gdy wyjdę. Powinienem być z powrotem na czas, aby się umyć i będziemy tylko trochę spóźnieni." Odsunęłam się, wystarczająco by zobaczyć jego twarz. "A co, jeśli odpowiedź brzmi tak, mam na myśli, jak mogę iść na imprezę, wiedząc, że to prawda?" Micah pochylił się nad moim ramieniem, kładąc swoją twarz obok mnie. "Nie chcesz wiedzieć," powiedział, " ponieważ łatwiej ci będzie dziś wieczorem udawać." Kiwnęłam głową, pocierając mój policzek o jego. "Zdobędę test" powiedział Nathaniel, "a my wykorzystamy go później wieczorem, po imprezie. Ale stawiam jeden do dwóch, żeby wziąć go z nami." Dla kogoś, kto miał być uległym, w jego głosie nie było kompromisu. To był prosty fakt. "A co, jeśli ktoś znajdzie go w naszych rzeczach?" Zapytałam.

"Anita, kiedyś będziesz musiała powiedzieć Jean-Claude’owi i Asherowi," powiedział Nathaniel. "Tylko wtedy, gdy wynik będzie pozytywny," odparłam. Spojrzał na mnie, ale skinął głową. "W porządku, tylko wtedy, gdy będzie pozytywny." Pozytywny. Wydawało się takim złym słowem. Gdybym była w ciąży, to byłoby zdecydowanie negatywne. Naprawdę ogromnie, przerażająco negatywne.

Rozdział 3 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Półtorej godziny później zaparkowaliśmy na parkingu dla pracowników za Cyrkiem Potępieńców. Nathaniel pomógł mi z moim cieniem do powiek. Potrafił połączyć kilkanaście różnych kolorów i sprawić, że wyglądało jakbym nie miała na sobie nic, a jednak, moje oczy wyglądały niesamowicie. Robił sobie sceniczny makijaż, więc miał praktykę. Mój strój był w rzeczywistości spódniczką. Czarny, sztywny materiał, tak że broń w małej kaburze z tyłu nie prześwitywała spod ciemnego materiału. Ani nóż w pochwie na kręgosłupie. Moje włosy ukryły rękojeść. Zostawiłam mój krzyżyk w schowku, ponieważ szanse by ktoś "przypadkowo" wykorzystał na mnie dziś wieczorem wampirze moce były bliskie zeru. Tak, to byli nasi "przyjaciele", ale oni wciąż byli mistrzami miasta, a ja Egzekutorką. Ktoś mógłby nie być w stanie się oprzeć, by mnie choć trochę wypróbować. Tak jak ktoś, kto uściśnie ci dłoń zbyt mocno. A ten "uścisk dłoni" może sprawić, że krzyż zapłonie znowu na mojej skórze. Nie chciałam kolejnej wypalonej blizny w kształcie krzyża. Obaj mężczyźni byli w garniturach we włoskim stylu, dopasowanych do ich ciał. Nathaniel był w kolorze czarnym z lawendową koszulą o odcień jaśniejszą niż jego oczy. Jego krawat był bogatym, fioletowym jedwabiem. Miał splecione włosy, tak, że miałeś wrażenie, że były krótkie, do czasu gdy zobaczyłeś, ten warkocz machający wokół jego kostki. Jego czarne skórzane buty lśniły, spodnie z mankietem były na tyle długie, aby ukryć fakt, że chodził bez skarpetek. Micah był w grafitowym w cienkie czarne prążki. Jego koszula była zielona z żółtymi refleksami, prawie taki sam odcień jak jego oczy. W zależności od światła padającego na koszulę podkreślała zielony lub żółty odcień oczu, tak że ich kolor zmieniał się niemal przy każdym oddechu. To był miły efekt. Miałam na sobie buty do biegania, ale miałam też parę dziesięciocentymetrowych czarnych szpilek w torbie. Szpilek, z otwartymi piętami i koronką wywiniętą wokół moich kostek. Kiedy Jean-Claude nie mógł przekonać mnie do bardziej kusego stroju na noc, osiągnęliśmy kompromis przy zupełnie niepraktycznych butach. Choć dziwne, nie były niewygodne. Wyglądały tak, jakby powinny, ale nie były… Albo to, albo ja coraz lepiej chodziłam na wysokich obcasach. Wina Jean-Claude’a. Założyłabym buty kiedy dotarlibyśmy do podnóża schodów, ale zanim zobaczylibyśmy naszych gości.

Miałam klucz do nowych tylnych drzwi Cyrku Potępieńców. Nigdy więcej czekania na kogoś, kto pozwoli nam wejść do środka. Super! Przekręciłam klucz i poczułam kliknięcie zamku, kiedy drzwi otworzyły się do wewnątrz. Ochrona w Cyrku była bardzo dobra odkąd zawarliśmy kontrakt z lokalnymi szczurołakami. Ale to nie szczurołak otworzył drzwi; to był wilkołak. Graham był na tyle wysoki, tak umięśniony, że niemożliwe było przejść przez drzwi bez otarcia się o niego. Stał przez chwilę, patrząc na mnie, na nas, jak sądzę, choć poczułam to bardziej osobiście. Jego idealnie proste czarne włosy opadały ozdobnie na jego brązowe oczy, a mimo to były bardzo, bardzo krótkie z tyłu, więc silna linia szyi pozostawała odkryta i dziwnie kusząca. Jego oczy były lekko skośne na krawędziach i teraz wiedziałam, że ma oczy i włosy jego japońskiej matki ale reszta wydawała się skopiowana z jego byłego marynarza wojennego i bardzo nordycko wyglądającego ojca. Graham był jedynym wilkołakiem, o którym kiedykolwiek wiedziałam, że nakłonił swoich rodziców do odwiedzania jego miejsca pracy. Odkąd jego zwykłą pracą była ochrona w Grzesznych Rozkoszach, wampirzym i futerkowym klubie ze striptizem, to była interesująca noc. Pomyślałam przez moment, że Graham zostanie w drzwiach i sprawi, że przecisnę się obok niego. Myślę, że przez chwilę, tak robił. Byłam prawie pewna, że ruszyłby się, zrobił nam miejsce, ale Micah podszedł właśnie i mnie uprzedził. "Zrób nam trochę miejsca, Graham." Nie powiedział tego znacząco, nie wezwał ani trochę tej nieziemskiej energii. Zrobił z tego nawet maleńką prośbę, ale twarz Grahama pozostała tak samo pochmurna. Przyjrzałam się, jak Graham nad tym myślał. Pomyślał o tym, by się nie ruszyć. Był już ubrany w to, co wszyscy z ochrony mieli mieć na sobie dzisiaj wieczorem; czarne spodnie, czarny t-shirt, choć koszulka powinna jednak prawdopodobnie mieć większy rozmiar. Poza tym, jego ubranie wyglądało jakby z trudem go mieściło, jakby jeden ruch więcej i się podrze. Micah wyglądał przy nim krucho. Micah opuścił trochę ze swojej starannej kontroli. Pozwolił by szept mocy, który żył wewnątrz niego, odetchnął w noc. Moja skóra od tego zadrżała. Jego głos był niższy, głębszy, niemal na krawędzi warknięcia. "Jesteśmy Nimir-Raj i Nimir-Ra, ty nie jesteś. Rusz się". "Jestem wilkiem a nie lampartem, nie masz władzy nade mną." Naprężył się, jakby przygotowywał się do walki. Miałam dość. "Ale ja mam władzę nad tobą, Graham," powiedziałam.

Jego oczy nie ruszyły się z Micaha, jak gdybym nie była zagrożeniem. Było tak wiele powodów, z których Graham nie przeskoczył od ochroniarza do mojej śniadaniowej przekąski. Jego ignorancja mnie wkurzyła, a pierwsza nić gniewu wniosła moją własną wersję bestii. Ta ciepła, drażniąca nić mocy tchnęła w moją skórę i zatańczyła wokół mężczyzn przy mnie. Nie byłam prawdziwym zmiennokształtnym, bo nie mogłam się przemieniać, ale nosiłam cztery różne szczepy likantropi w swoim krwiobiegu. Jeśli złapiesz jednego typu likantropię, chroni cię to przed innym szczepem. Nie można złapać więcej niż jednej choroby na raz, ale ja to zrobiłam. Medyczna niemożliwość, ale badania krwi nie kłamią. Byłam nosicielką wilka, lamparta, lwa, i jednego tajemniczego szczepu, którego działania lekarze nie mogli zidentyfikować w moich żyłach. To, i jakieś metafizyczne niemożliwości, oznaczało, że miałam moc, by ją wezwać. Moc, której mogłam użyć, do pewnego stopnia. Nathaniel potarł swoje ramiona i powiedział: "Spokojnie, Anita." Miał rację. Ponieważ nie mogłam się przesunąć, można było wezwać bestię, ale niemożliwe, aby zakończyć rozmowę, bez wszczęcia walki. Nie przyjemne, a ja zniszczyłabym sukienkę. Byłam zmęczona Grahamem. Zmęczona nim na wiele sposobów. Energia kazała mu spojrzeć na mnie i po raz pierwszy zobaczyłam, że przypomniał sobie, iż byłam czymś oprócz kawałka dupy, której chciał a jeszcze nie miał. "Jestem Lupą z twojej sfory, Graham, dopóki Richard nie wybierze innej partnerki." Podeszłam, a Micah cofnął się, więc mogłam to zrobić. Kontynuowałam przysuwanie się pchając moją mocą w to wysokie, muskularne ciało, tak, że Graham zszedł z mojej drogi. "Ale zawsze będę Bolverkiem z klanu Thronnos Rokke, Graham. Zawsze będę wykonawcą złych wyroków dla twojego Ulfrika, twojego wilczego króla. Jestem egzekutorką małych złych wilkołaków, które nie pamiętają swojego miejsca. Myślę, że zapomniałeś o tym. " Wyparłam go do pudeł w magazynie. Jego głowa uderzyła w samotną żarówkę, która zwisała z sufitu. Światło zakołysało się i wypełniło pokój cieniami i ciemnością. Czułam, że część mnie, która rozpoczęła życie jako bestia Richarda, teraz jakoś była moja, chodziła tuż pod powierzchnią mojego umysłu. To tak, jakby moje ciało było klatką w zoo, a moja bestia przemierzała wąskie granice swego więzienia. Przemierzała i nie lubiła tego. Uwięziona, w pułapce, chciała się uwolnić. Zachwiałam się. Micah i Nathaniel złapali mnie zanim Graham mógł dojść do mnie. Micah warknął: "Nie dotykaj jej!" Nathaniel dopowiedział: "Ona wezwała wilka, jeśli inny wilk teraz ją dotknie, będzie to utrudniać kontrolę."

Przylgnęłam do nich, moich dwóch kotów. Położyłam twarz na ciepłej szyi Micaha i wzięłam głęboki oddech jego zapachu. Ale pod jego ciepłym zapachem, słodyczą jego wody kolońskiej, było marszczące nos piżmo lamparta. Pomogło to wygonić z powrotem wilka, pomogło mi zakończyć walkę, zanim sprawy wymknęły się spod kontroli. Graham osunął się na kolana, z pochyloną głową. "Wybacz mi, Lupo, zapomniałem się." "Wielkość nie czyni cię dominującym, Graham, moc to robi. Jesteś dla mnie uległym w naszym stadzie. Jesteś zawsze uległym wobec Micaha ponieważ on jest przywódcą innych ludzi, którzy mają traktat z wilkami. Będziesz go traktować odpowiednio, albo następnym razem nie przemówię do ciebie jako Lupa, ale jako Bolverk." Spojrzał w górę, zaskoczony, jakby nie spodziewał się tego ostatniego. Grał ze mną, a ja podniosłam stawkę tak wysoko, że przestało mu się to podobać. Może gdybym nie była tak spięta o być-może-dziecko nie powoływałabym się na Bolverka, a może byłam po prostu zmęczona Grahamem. Nathaniel awansował z pomme de sang do mojego zwierzęcia na wezwanie, potrzebowałam więc nowego pomme de sang. Jako moje zwierzę na wezwanie był zbyt blisko związany metafizycznie, aby pozostać tylko jedzeniem. Jean-Claude i niektóre z innych wampirów nakładli mi do głowy i wreszcie zrozumiałam, że był powód, z którego zwierzę na wezwanie, ludzki sługa, i pomme de sang są trzema oddzielnymi zadaniami. Pierwsze dwa są tak ściśle związane z tobą metafizycznie, że chociaż oni mogą cię żywić, to jest to trochę jak jedzenie twojego własnego ramienia. Możesz tak zrobić, ale ma to swoją cenę. Napełnia brzuch, ale także wymaga energii z innych miejsc. Tak naprawdę odkryła to Elinore, jeden z wampirów zaproszonych z Anglii do związania się z naszym wampirzym pocałunkiem, która zorientowała się dlaczego musiałam żywić się tak często ze wszystkich moich mężczyzn. Niemal wszyscy mężczyźni, od których żywiłam ardeur, byli ze mną związani metafizycznie - Jean-Claude jako mój mistrz, Richard, jako mój Ulfric i Jean-Claude’a zwierzę na wezwanie. Byliśmy triumwiratem mocy, ale potrzebowaliśmy czasem paliwa spoza tego triumwiratu. Przypadkowo utworzyłam inny triumwirat mocy z Nathanielem jako moim zwierzęciem do wezwania i Damianem jako moim wampirzym sługą (inna niemożliwość) i znowu nie byli kompletnym posiłkiem. Tak więc bez względu na to jak bardzo "karmiłam się" którymś z nich, po prostu nie byłam nasycona. Asher, drugi po dowódcy Jean-Claude’a, a nasz kochanek, był pełnym posiłkiem. Requiem prawdopodobnie byłby pełnym posiłkiem, gdybym pozwoliła sobie mieć z nim pełny stosunek. Byron był awaryjnym jedzeniem i szczerze mówiąc po prostu nie był

wystarczająco w moim typie by być stałą częścią mojej sypialni. Lubił się ze mną kochać, ale bardziej lubił chłopców. Nie mam nic przeciwko nie będąc czyjąś główną przytulanką, ale będąc złej płci, to po prostu wywołuje mój ból głowy. Jason, pomme de sang Jean-Claude’a, był super, ale na co dzień nie mógł wyżywić zarówno mnie i Jean-Claude’a. Musiałam znaleźć kogoś innego, aby wypełnić miejsce, a może kilku innych, do czasu gdy zdobędę większą kontrolę nad ardeur. Graham był jednym z miejscowych mężczyzn, a Jean-Claude zachęcił mnie do "rozmowy kwalifikacyjnej", odnośnie nowego pomme de sang. Jean-Claude sądził, że gdybym "porozmawiała" trochę bardziej intymnie, miałabym już nowego pomme. Nazwał mnie upartą. Asher nazwał mnie głupią, skoro odmówiłam wypróbowania takiej nagrody. Może to było głupie. Nie powiedziałam Ronnie, że wszyscy mężczyźni w moim życiu dali mi krótką listę innych facetów do wypróbowania. Wkurzyłaby się jeszcze bardziej niż dotąd, bo gdyby Louie był tak hojny wobec niej, byłaby zadowolona z życia. Ale Ronnie nie była mną i to, co mogło ją uszczęśliwić, po prostu wydawało się mącić mi w głowie. Ze wszystkich ludzi, którzy przyszli do mojego łóżka, spać i przytulać się, Graham był najbardziej nachalny. Wyraźnie zaznaczył, że chce ode mnie więcej niż ja chciałam dać. Oczywiście, gdybym nie była tak uparta, miałby szansę w wyścigu o miano przyszłego tatusia. Ta myśl sprawiła, że chłód przeszedł w dół do moich palców u stóp. Wskazówka by nie pieprzyć każdego, kto się podłoży. "Błagam o wybaczenie, Lupo." Jego twarz nadal wykazywała szok gdy usłyszał jak powołałam się na Bolverka, ale słowa nie były tylko prośbą. Niezupełnie. Błagać o przebaczenie wśród wilków oznaczało tylko jedno: coś bliżej i bardziej kameralne niż chciałam z Grahamem - ale gdybym odmówiła tego gestu, to byłoby naruszenie praw między nami, co mogło urosnąć i ostatecznie zaszkodzić stadu Richarda. Cholera. "Więc błagaj, Graham." Moje słowa nie wyszły niewygodne, wyszły złe. Gniew był zawsze moją tarczą. Próbowałam uczyć się innych rzeczy, aby ukryć gniew, ale nadal moja złość była czymś wypróbowanym i prawdziwym, i na tę chwilę, to działało. Stanął i stojąc przewyższał mnie. Tak szeroki, tak umięśniony, tak duży, ale w jego twarzy był strach. W końcu, uwierzył że może, gdyby wkurzył mnie wystarczająco, sprawiłabym mu ból. Że mogę mieć prawo go skrzywdzić. To nie było coś złego zobaczyć strach na jego twarzy. Było zbyt późno na to. Próbowaliśmy po dobroci, Micah, Nathaniel i ja, ale niektórzy ludzie nie przyjmują miłego traktowania. Jeżeli osoba nie chce być miła, zawsze są alternatywy.

Mógł użyć uległego gestu by wziąć mnie w ramiona, ale zrobił to tak, że przysunął się do mnie. Dotknął lekko palcami mojej twarzy, na tyle, aby się uspokoić. Gdybyśmy byli publicznie złożyłby bardzo lekki pocałunek na moich ustach, ale nie byliśmy w miejscu publicznym, więc stało się to bardziej interesujące. Pochylił się nade mną i wstęp był jak dla mnie zbyt bliski pocałunkowi. To sprawiło, że chciałam się cofnąć ale byłam dla niego dominująca. Dominująca nie wycofuje się od uległego, bez względu na to, jak znacznie ją przewyższał. Tu nie chodzi o wielkość i siłę. Chodzi o to, kto jest twardszy i bez względu na to jak duży był, Graham nie był najbardziej nieustępliwą osobą w pokoju. Nawet nie był blisko tego. Pochylił się na dół, unosząc jego usta ponad moje, abym mogła poczuć jego ciepły oddech na moich wargach. Myślę nawet, że w ostatniej sekundzie pomyślał o skradzeniu pocałunku, na który nigdy bym mu nie pozwoliła, ale się rozmyślił. Zrobił to, co miał do zrobienia, choć szczerze mówiąc pocałunek byłby mniej kłopotliwy. W pewnym sensie, co najmniej. Powinien liznąć po mojej dolnej wardze. To była wersja gestu uległości, którego uległy wilk używa wobec wilka dominującego. Jest on oparty na proszeniu o pożywienie zachowanie wilczych szczeniąt. Ale prawdę mówiąc, wszystko to nie zmienia faktu, że jego palce były delikatnie przy mojej twarzy, a jego oddech był ciepły przy moich ustach. Koniuszkiem języka dotknął mojej wargi i przesunął nim w poprzek. Mokro, szybko, zmysłowo, bardziej wilgotnie niż pierwszy pocałunek powinien być w rzeczywistości. Mokro, jakbym wzięła łyk wina i rozlała trochę po mojej dolnej wardze. Na tyle, że musiałam polizać moją dolną wargę w odpowiedzi na to, co właśnie dla mnie zrobił. Jakbym spiła do dna dotyk jego ust. Drżał, a jego oddech wibrował w powietrzu. "To było miłe." "To powinno być błaganie o przebaczenie Lupy twojego stada", powiedziałam, ale mój głos trząsł się trochę i bynajmniej nie brzmiał wystarczająco twardo. Posłał mi szybki uśmiech, taki, który zniszczył niebezpiecznie-chojracki obraz i sprawił, że wyglądał na swój wiek. Graham jeszcze nie skończył dwudziestu pięciu lat. "Proszę o przebaczenie, ale to jest wciąż najwięcej jak kiedykolwiek pozwoliłaś mi cię dotknąć." Pokręciłam głową i przepchnęłam się obok niego. Micah i Nathaniel poszli za mną. Nathaniel niósł torbę, która zawierała, między innymi, testy ciążowe. Wiedziałam kiedy wyszedł ze sklepu z nimi bo odłożyłam ich kupno. To uczyniło cały problem bardziej rzeczywistym. Głupie, ale tak się stało.

"Spałeś w jednym łóżku ze mną, Graham," odezwałam się przez ramię, zmierzając do wielkich drzwi, które prowadziły do podziemia. "Spanie nie jest tym, czego chcę," powiedział. Zatrzymałam się w drzwiach, po prostu obróciłam się i spojrzałam na niego. Pozostali mężczyźni przenieśli się do obu moich stron, co pozwoliło mi zobaczyć go lepiej. Graham patrzył na mnie, jego oczy zerkały przez jedwabisty skraj jego zbyt długiej grzywki. Zawsze kojarzyło mi się to ze zwierzęciem spoglądającym na mnie przez trawę. Górna warstwa nie była tak długa, kiedy go poznałam. "Nie potrzebuję twojego gówna dziś wieczorem, Graham". "Dlaczego jesteś zawsze na mnie zła?" "Nie jestem zawsze na ciebie zła, Graham." "Jeśli nie jesteś na mnie zła, to dlaczego nie lubisz mnie bardziej?" "Nie nie lubię, Graham, ja po prostu nie chcę się z tobą pieprzyć. Wolno mi, nawet jeśli ty chcesz mnie przelecieć." "Nie pieprz mnie zatem, po prostu karm mną ardeur. Karm tą drogą, którą żywiłaś się od Nathaniela miesiącami, bez stosunku." Pokręciłam głową. "Nie chcę wprowadzać namiętności ardeur do kogoś, kogo nie zatrzymam. To okrutne." "Ardeur jest największym ekstatycznym doświadczeniem, które jakakolwiek z linii wampirów może dać śmiertelnikowi." Twarz Grahama była pełna takiego zapału, jego ręce wyciągały się w powietrze jakby mógł narysować z niego ardeur i przytulić je do siebie. "Chcę tylko wiedzieć, jakie to uczucie. Prawdziwe rozdanie, nie małe kęski jakie miałem przez przypadek. Dlaczego to nie w porządku, Anita? Dlaczego to źle, że tego chcę?" "Boi

się,

że

możesz

się

uzależnić"

powiedział

Micah

miękkim

głosem.

Graham potrząsnął głową. "Nigdy nie byłem uzależniony od czegokolwiek w moim życiu." "Szczęściarz", powiedział Nathaniel. "Proszę, Anita, nie idź do obcych karmić ardeur. Nie idź do nieznajomych mężczyzn, gdy są ludzie, właśnie tutaj, którzy zrobią niemal wszystko, aby nakarmić twoje potrzeby." Wydałam zirytowany dźwięk, prawie okrzyk frustracji i udałam się do drzwi. Otworzyłam je i zeszliśmy po kamiennych schodach, które prowadziły w dół, w dół, do obecnego domu Mistrza Miasta. Stopnie były zbyt szerokie, trochę tak jakby zostały wyrzeźbione dla kogoś, kto nie chodził na dwóch nogach. Schody były zawsze kłopotliwe, dlatego właśnie byłam jeszcze w butach do biegania. Micah chwycił mnie za rękę i pozwoliłam mu na to. Jeśli dla Grahama

wyglądało to, jakbym potrzebowała pomocy by zejść po schodach, pieprzyć go, albo raczej nie. Potrzebowałam dzisiaj komfortu dotyku. Nathaniel pozostał po mojej drugiej stronie, ale nie starał się chwycić swoją dłonią mojej prawej ręki. Potrzebowałabym tej ręki dla broni albo ostrza. Tak, te wampiry miały być przyjaciółmi Jean-Claude’a. Ale oni nie byli moimi przyjaciółmi, jeszcze nie. Byliśmy przy podeście, tuż zanim schody skręciły. To był ślepy zaułek, gdybyś jednak trzymał się blisko dalekiej ściany, nie pozostałeś niewidoczny zbyt długo "Czekaj," powiedział Graham, "proszę, poczekaj. Powinienem iść pierwszy." Wszyscy obróciliśmy się i przyjrzeliśmy się, jak zszedł po kilku stopniach, aż do nas. Posłał uśmiech, który był niemal nerwowy. "Jestem ochroniarzem, pamiętasz?" Spojrzałam na niego w górę i w dół, i powiedziałam: "Jesteś uzbrojony?" Westchnął. "Nie, Richard mówi, że jesteśmy wystarczająco niebezpieczni bez broni." Pokręciłam głową. "Nie, jeśli wszyscy inni ją mają, Graham. Srebrne kule nie pozwolą ci się zbliżyć." Wzruszył tymi masywnymi ramionami. "Richard jest Ulfrikiem. Jeśli chcesz zmienić politykę, porusz to z nim, ja prostu robię, co mi każą." Westchnęłam. Kochałam Richarda, naprawdę, ale mieliśmy pewne poważne różnice zdań. Graham łagodnie przesunął się obok nas, ale zatrzymał się na stopniu poniżej. Spojrzał w górę, ale nie tak jakby się cieszył. "Miałem nadzieję, że Jean-Claude teraz do nas dołączy." Posłałam mu spojrzenie. "Co masz na myśli, dołączy do nas? Jean-Claude czeka na dole z naszymi gośćmi, tak?" Potrząsnął głową. "Tam na górze była sytuacja awaryjna." "Asher zarządza Cyrkiem; powinien być w stanie zadbać o wszelkie zagrożenia." Graham oblizał wargi. "Nie znam szczegółów, bo zostałem tutaj żeby czekać na Ciebie, ale Meng Die coś zrobiła. Coś, co sprawiło, że Asher wezwał Jean-Claude’a do pomocy." Meng Die była drobną chińską laleczką, tak wyglądała. Ale, tak jak ja, nie bardzo pasowała do opakowania. Była zastępcą przywódcy w San Francisco, zanim Jean-Claude wezwał wszystkie wampiry jakie stworzył w tym kraju, aby pomogli wzmocnić jego obronę. Jej mistrz był szczęśliwy, pozwalając jej odejść, ponieważ była noce od pałacowej rewolty, która doprowadziłaby go do śmierci a ją do objęcia władzy. W rzeczywistości, nie chciał jej z powrotem, nawet gdyby Jean-Claude to zaoferował. Meng Die chciała być zastępcą Jean-Claude’a, ale to było zadanie Ashera. Wtedy pojawiły się wampiry z Londynu, po tym jak ich pan zwariował i musiał zostać zabity. Nagle

Meng Die stała się kolejnym wampirzym mistrzem w pocałunku pełnym wampirzych mistrzów. Była na tyle silna, aby być trzecią, a może nawet drugą, ale jej temperament sprawiał, że nie nadawała się, do tego by być w pobliżu jakiegokolwiek tronu. Zbyt niebezpieczna. Zbyt ambitna. "Co, do cholery, teraz zrobiła?" Zapytałam. Graham wzruszył ramionami. "Nie wiem." "Myślałem, że jesteś prawie jej pomme de sang" powiedział Nathaniel. "Byłem", odrzekł. "Nie wydajesz się zbytnio zmartwiony." Wzruszył tymi wielkimi ramionami. "Wciąż obiecuje zrobić ze mnie lub Claya jej pomme de sang, ale nigdy nie podejmuje decyzji. Wciąż także pieprzyła się z Requiem, dopóki nie zaczął jej odrzucać." "Requiem nie dzieli już łóżka z Meng Die?" Zapytałam. "Nie." Zmarszczyłam brwi. "Znalazł nową dziewczynę?" Graham oblizał wargi ponownie. "Tak jakby". "Znam to spojrzenie, Graham, to twoje Ja-mam-więcej-złych-wieści-i-nie-chciałbymtego-powiedzieć spojrzenie. Wywal to wszystko." Westchnął ponownie. "Cholera, jeśli nie jesteś moją dziewczyną nie powinnaś być w stanie tak łatwo mnie odczytać." To była moja kolej, by wzruszyć ramionami. "Po prostu mi powiedz." "Requiem uważa, że powodem, dla którego go odrzuciłaś jako nowego pomme de sang jest to, że posuwał Meng Die. Powiedział, że nie jesteś kobietą, która dzieli się swoimi mężczyznami." Nie wiedziałam, czy krzyczeć, czy przeklinać, czy się śmiać. "Czy powiedział Meng Die o tym?" Zapytałam. "Nie wiem. On powiedział mi. Powiedział też Clayowi." "Powiedziałeś Meng Die?" Zapytałam. Potrząsnął głową. "Nie jestem taki głupi. Ona znosi złe wieści cholernie dużo gorzej niż ty." "Czy Clay był tak głupi?" Zapytałam. "Requiem jej powiedział," Micah odpowiedział miękkim głosem. Wszyscy spojrzeli na niego. "Wiesz o tym?" Zapytałam.

Potrząsnął głową. "Ale to byłoby coś, co zrobiłby nie dla wywołania problemów, ale żeby być szczerym." Pomyślałam o tym i musiałam się zgodzić. "Cholera, zrobiłby to. Zastanawiam się, czy powiedział jej niedawno?" "Odrzuciłeś ją?" zapytał Grahama Nathaniel. Kolejny szybki uśmiech. "Nie, ona może nie mieć ardeur, ale seks jest wciąż niesamowity. Miewałem wcześniej wampiry, ale nigdy z rodu Belle Morte. Jeśli Meng Die jest przykładem tego, co mają do zaoferowania w łóżku, to moim nowym życiowym celem jest zostać pomme de sang jednego z ich." "Myślałem, że chcesz być pomme Anity," powiedział Nathaniel. Graham spojrzał trochę zaskoczony, jakby powiedział więcej niż miał zamiar powiedzieć. "Jeśli Anita będzie karmić ardeur ode mnie, tylko wtedy być może nigdy nie spojrzę na inne kobiety, ale dopóki nie..." Nie dokończył zdania, ale to podsumowało dlaczego Graham nie był mocnym kandydatem dla mnie. On tak naprawdę nie chciał mnie, chciał ardeur. Jeżeli którakolwiek z pozostałych kobiet wampirów z Londynu miałaby ardeur, goniłby je zamiast mnie, albo tak samo jak mnie. Nie bardzo pochlebne - dla niego lub dla mnie. "Dopóki tego nie zrobię, jesteś otwarty na inne opcje", powiedziałam. Wzruszył ramionami. "Wykorzystałem wszystkie moje możliwości dla Meng Die, a ona ciągle trzymała Claya i Requiem. Dzieliłem ją z Clayem w sposób, w który nigdy nie dzieliłem nikogo." Spojrzał smutny przez chwilę, po czym przeszedł dalej. Nie byłam pewna, czy to dlatego, że jego żal był zbyt płytki, czy po prostu go odepchnął. "Anita nie zamierza zrezygnować ze wszystkich swoich chłopców dla mnie. Dlaczego mam zrezygnować ze wszystkiego dla szansy by być w jej łóżku? Mam na myśli właśnie szansę, nawet nie pewność." "Nie prosiłam Requiem by poświęcił swoje libido dla mnie." "Nigdy nikogo nie prosisz by zrezygnował z innych ludzi dla ciebie, ale jeśli tak nie jest, nie sypiasz z nim," powiedział Graham. To było trochę bliższe prawdy, niż chciałam usłyszeć. Nie prosiłam Requiem by zrezygnował z Meng Die, ale fakt, że pieprzył się z nią był punktem przeciwko niemu. Dlaczego? Po pierwsze, bo po prostu jej nie lubię. Po drugie, Graham miał rację, że nie dzielę się moimi mężczyznami. Nie z innymi kobietami. Fakt, że potem oczekiwałam, że oni podzielą mnie z ponad pół tuzina innymi ludźmi, no cóż…. Nie fair. Nie fair w ogóle.

Rozdział 4 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Schody kończyły się w małym pokoju z drzwiami na drugim jego końcu. Drzwi były ciężkie z drewna i metalu, jak drzwi do lochu, a przed nimi stał Clay, wilkołak i ochroniarz. Podszedł do nas, śpiesząc się, co nie było dobre. Wyraz jego twarzy również nie wróżył niczego dobrego. Wyglądał na zmartwionego. Graham zajął się pracą, obowiązki ochroniarskie opływały go tak, że były wszystkim, co w nim pozostawało. Kiedy rzeczywiście koncentrował się na biznesie, a nie próbował dostać się do moich spodni, był jednym z najlepszych wilków do służby w ochronie. "Coś jest nie tak?" zapytał. Clay potrząsnął głową. "Jean-Claude nie jest z wami?" Ton jego głosu zrobił z tego na wpół pytanie. "Nie," powiedział Graham. "Co jest nie tak?" zapytałam, zastanawiając się czy jeśli kontynuowalibyśmy proszenie o odpowiedź, udzieliłby jej. "Nic." Spojrzał na mnie i uśmiechnął się przepraszająco. "Nic poza tym, że mamy pokój pełen gości i żadnych gospodarzy. Tylko ja i czterech pozostałych ochroniarzy. Nie wolno nam nawet zaoferować napoi bez jednego z obecnych dominantów." "Jesteś tak zmartwiony ponieważ myślisz, że jesteśmy złymi gospodarzami? " zapytał Micah. Clay wydawał się myśleć nad tym, po czym kiwnął głową. Uśmiechnął się przepraszająco jeszcze raz. "Tak, myślę, że jestem." Clay był tak wysoki jak Graham, ale włosy miał blond, kręcone i niedbałe. Podczas, gdy Graham poświęcał czas i uwagę swojemu wyglądowi, Claya po prostu to nie obchodziło. Nie był zaniedbany, po prostu na luzie. Miał na sobie ten sam strój czarno-czarny, ale włożył czarne buty do joggingu do jego spodni, nie buty wieczorowe. Wyglądał dobrze, ale trochę nieswojo bez dżinsów. Współczułam. "Głupota", powiedział, "ale taaaa, myślę, że wieczór zaczyna się źle. To znaczy, JeanClaude dostaje wiadomość i się zmywa. Dwaj Mistrzowie Miasta są w porządku do tej pory, ale dwie kobiety przygadują sobie. Mięśniaki, jedzenie, lub czymkolwiek są, po prostu stoją

spoglądając ponuro lub ponuro-uwodzicielsko. Mam wrażenie, że może się zrobić gorąco, jeśli nie znajdziemy kogoś, kto pomoże zachować pokój. " Wzięłam to ostatnie na poważnie. Clay pracował w ochronie w Grzesznych Rozkoszach, był dobry w rozpoznawaniu problemów zanim się zaczęły. To czyniło go nieocenionym w klubie. "Co dokładnie akurat dzisiaj, z pośród wszystkich nocy, udało się Meng Die zrobić, żeby Asher posłał po Jean-Claude?" zapytałam. Westchnął. "Nie jestem w stu procentach pewien, ale to musiało być złe albo Asher nie odciągnąłby go od innych mistrzów." Mogłam otworzy znaki wampirze pomiędzy nami i dowiedzieć się, co Jean-Claude robił, ale on ostrzegł mnie przed robieniem tego przy nowych wampirach w mieście. Po pierwsze, staraliśmy się ukryć niektóre z moich mocy pod przysłowiowym kloszem; po drugie, Jean-Claude nie był w stu procentach pewien, czy niektórzy z Mistrzów Miasta, nie mogli być w stanie podsłuchać takiej komunikacji. Jego określenie: taka komunikacja. Tak więc, dopóki nie będzie prawdziwego nagłego wypadku, brak komunikacji umysł-do-umysłu, aż wszyscy wyjadą z miasta. Czy on potrzebował mojej pomocy? Nie, nie przeciwko Meng Die. Była podła i silna, ale nie tak silna. Sądziłam również, że była mądrzejsza żeby nie zaczynać tak złego gówna, że jedyną karą byłaby śmierć. Była jak większość starych wampirów, mających ocalenie w sercu. Micah patrzył na mnie, prawie tak, jakby podążał za moim tokiem rozumowania. Głośno powiedział, "Jean-Claude i Asher mogą to załatwić." "Nie czytaj w moich myślach," odpowiedziałam. Uśmiechnął się, tym uśmiechem, który sprawił, że wyglądał na tak łagodnego. "Czytam twoją twarz." "Wspaniale". Uniósł brwi i wzruszył ramionami, jakby, przepraszał. Nathaniel powiedział: "Jak oboje nadal chcecie być pomme Meng Die? Ona nie jest godna zaufania." Graham roześmiał się głośno - nagły dźwięk, który prawie nas zaskoczył. "Godna zaufania. Nie chcę być jej pomme bo jest niezawodna. Chcę być jej pomme bo jest nam cholernie niesamowicie razem." Clay wzruszył ramionami. "Kocham ją, przynajmniej myślałem, że tak jest." "Nie wyglądasz na bardzo pewnego" powiedział Nathaniel.

"Jean-Claude położył nas z tobą i Anitą parę razy. Meng-Die była zdenerwowana, ale nie aż tak zdenerwowana. Myślałem, że to dlatego, że wiedziała, że wrócimy z powrotem. To mnie zależało na niej na tyle by nie dać się skusić. Następnie Requiem porzucił ją, bo myślał, że właśnie dlatego Anita nie zechce go jako jej kolejnego pomme de sang." Twarzy Claya pokazał coś blisko bólu. "Wpadła w szał. Jean-Claude porywa nas z jej łóżka, zmusza nas do spania z tobą, a ona ma czuć się z tym super. Utrata Requiem przeszkadza jej, bardziej niż utrata nas." Patrzyłam na wyraz jego bladych oczu. To go bolało. On naprawdę dbał o nią. Cholera. "Niektóre kobiety, zwłaszcza z linii Belle Morte, wydają się znosić odrzucenie naprawdę źle. Wy nie mieliście wyboru. Jean-Claude kazał zostać ze mną i trzeba było to zrobić. Requiem sam postanowił ją opuścić. To naprawdę głęboko uraża pewien typ kobiety lub mężczyzny." Clay spojrzał na mnie zdziwionymi, pełnymi bólu oczami. "To znaczy, że to uraża jej dumę." Skinęłam głową. "Zaufaj mi, większość mistrzów wampirów ma jej więcej niż trochę." Potrząsnął głową. "Wiem, że próbujesz mnie pocieszyć, Anita, ale to, co właśnie powiedziałaś, oznacza, że jej zraniona duma jest dla niej ważniejsza, niż cokolwiek co do mnie czuje. Dziękuję że próbowałaś mnie uspokoić." "Ale poniosłam całkowitą porażkę ", powiedziałam. Dotknął mnie dobrowolnie, co rzadko czynił ostatnio; ścisnął moje ramię, bardzo męsko. "Taa, naprawdę jesteś do bani w tym całym pocieszaniu, ale dzięki." Nigdy nie dotykał mnie zbyt chętnie, ale po tym jak poczuł w łóżku budzące się ardeur, dotkał mnie tylko wtedy, gdy absolutnie musiał. Myślę, że bał się mnie dotknąć. Podszepty ardeur sprawiały, że Graham gonił mnie mocniej. Ten sam rodzaj podszeptów przestraszył Claya. Dla jednego mężczyzny niebo, piekło dla innego. "Powinniśmy przedstawić się naszym gościom" powiedział Micah, "i musisz zmienić buty." Westchnęłam. "Więc jesteśmy sami na tym małym cocktail party". Uklękłam, uważając na moje pończochy na kamiennej podłodze i zdjęłam buty do joggingu. "Obawiam się, że tak," powiedział Clay. "Świetnie, po prostu świetnie." Wstałam i pozwoliłam Nathanielowi wsunąć mi pierwszy wysoki obcas na stopę, a następnie, gdy Micah pomógł mi utrzymać równowagę, Nathaniel włożył mi drugi but. Dziesięciocentymetrowe obcasy, o czym ja myślałam? Nigdy nie lubiłam rozmawiać na cocktail party, ale to nie był problem tym razem. Mogłabym udawać rozmowę towarzyską gdybym musiała. Problemem było to, że dwóch Mistrzów w

drugim pokoju przyprowadziło ze sobą kandydatów na mojego nowego pomme de sang. To była moja cholerna wina. Nie wybrałam jednego z lokalnych kandydatów. Byłam również zaniepokojona przybyciem tylu Mistrzów Miasta na nasze terytorium. To po prostu nie brzmiało dla mnie bezpiecznie. Więc Elinore, jedna z naszych nowych brytyjskich wampirów, wpadła na pomysł. Cudownie straszny pomysł. Skoro Mistrzowie Miast przybywali z całego USA, dlaczego nie zrobimy konkursu? Mistrzowie mogli przywieźć pewnych kandydatów na mojego nowego pomme de sang. Powiedziałabym nie. W rzeczywistości, to powiedziałabym, cholernie nie, ale JeanClaude poinformował, że nie mogę po prostu odrzucać ich wszystkich. Że szanse na znalezienie kogoś, kogo polubiłabym wystarczająco, by go zatrzymać były niewielkie. Miał rację. I Elinore miała rację, to był sposób, aby wszyscy Mistrzowie zachowywali się podczas ich wizyty u nas. Jeśli patrzysz na to, co wnosi wraz z sobą twój powiązany, zwracasz uwagę na swoje maniery. Nie mogłam spierać się z takim rozumowaniem, ale to oznaczało, że czułam się jak kawałek konkursowej wołowiny. Albo może sernika? Dlaczego byłam taką nagrodą? Ponieważ jestem ludzką służebnicą Jean-Claude’a, a on był pierwszym amerykańskim mistrzem który ustanowił własną sourdre de sang, fontannę krwi. Chodzi mi po prostu o to, że uderzał w krzywą mocy, którą mógł utworzyć jego własny rodowód. Rzadkość. Bardzo rzadko, jakikolwiek Mistrz Wampirzy osiągał ten poziom mocy, a on był naszym pierwszym w tym kraju. To była bardzo duża sprawa. Nie reklamowaliśmy tego faktu, ale Wampirza Wysoka Rada w Europie wiedziała o tym i najwyraźniej nie trzymała tego całkowicie w tajemnicy. W ciągu ostatnich kilku tygodni otrzymaliśmy wiele propozycji przyjaźni. Dobrze, wiele osób chciało nawiązać z nami sojusz. Nie to samo, co przyjaźń, faktycznie, ale to lepsza alternatywa. Ale kiedy zgodziłam się na to wszystko, nie śniło mi się, że będę grać pierwsze skrzypce bez Jean-Claude’a przy boku. Cholera. Micah ujął moją dłoń w swoją. "Będzie w porządku." Nathaniel mnie przytulił. "Pomożemy ci być uroczą." "Ja po prostu nie jestem typem Kopciuszka", powiedziałam. "Ależ nie jesteś Kopciuszkiem, Anita, jesteś księciem. Jesteś księciem z bajki." Popatrzyłam w lawendowe oczy Nathaniela i poczułam pierwszą zimną dłoń strachu w moim żołądku. Ja, książę z bajki? To musiała być jakaś pomyłka. Chociaż myślę, że jeśli masz do wyboru pomiędzy byciem kobietą, która próbuje złapać księcia lub księciem, który nie chce być złapany, to książę brzmi lepiej. Albo przynajmniej tak

sobie wmawiałam, gdy Clay poprowadził nas przez drzwi i zasłony, które tworzyły ściany salonu. Pozwoliłam by Micah i Nathaniel wzięli mnie za ręce. Tak, nie mogłam dostać się do moich broni szybko, ale to, co czekało na mnie w pokoju obok nie było problemem, który pistolety i noże mogłyby rozwiązać. To był problem, z którego tylko dyplomacja, dowcipne przekomarzanie i przebiegłe uwodzenie mogło nas wymanewrować. Bez Jean-Claude’a i Ashera byliśmy w tarapatach.

Rozdział 5 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us

W pokoju wszystko było złote, srebrne i białe, od draperii, poprzez kanapy, dwuosobową sofę, po dwa krzesła obramowujące pusty kominek z białych cegieł. Wyglądał jakby był obnażony bez obrazu Jean-Claude, Ashera i ich utraconej miłości, Julianny. Obrazu namalowanego około pięćset lat przed moim urodzeniem. Tak, ściany wyglądały na nagie, ale pokój nie. Pokój wydawał się wręcz tonąć w wampirach i zmiennokształtnych. Naprawdę nie chciałam grać gospodyni bez Jean-Claude’a. Naprawdę, nie chciałam. Wchodząc do pokoju, posłałam im uśmiech, którego nauczyłam się w pracy z klientami. Uśmiech, który był jasny i błyszczący, ale osiągnąłby oczy tylko gdybym mocno pchnęła. Pchnęłam mocno, ale moje ręce chwytały się Micaha i Nathaniela, dosłownie jak gdyby byli ostatnimi kawałkami drewna w oceanie. W końcu zdałam sobie sprawę, że się boję. Boję się czego? Przekomarzania, koktajlowych pogawędek? Na pewno nie. Mam na myśli, że nikt tu nie zamierzał próbować mnie zabić. Zazwyczaj, jeśli nikt nie próbował mnie zabić, ani ja nie zabijałam nikogo innego, to była dobra noc. Dlaczego więc byłam kłębkiem nerwów? Micah nas przedstawiał gdy próbowałam rozgryźć ten nagły wybuch wściekłej nieśmiałości. Nie byłam sobą. Nie lubiłam pogaduszek i spotkań towarzyskich, ale nie byłam nieśmiała. Clay i Graham trzymali straż przy naszych plecach. Więcej naszych strażników rozrzuconych było po całym pokoju, ale żaden z nich nie mógł nam pomóc w tej części, która mnie tak przerażała. Micah pochylił się i szepnął: "Anita". Mrugnęłam przeciągle, taki znak, który oznacza, iż myślę, że jest bardzo ciężko i próbuję tego nie okazać. Musisz wiedzieć, co to jest, aby to dostrzec, szczerze. "Witamy w St. Louis i mamy nadzieję, że od tej chwili nasza gościnność będzie lepsza." Nie, to nie było takie straszne. Punkt dla mnie. Jeden z wampirów podszedł z uśmiechem. Nie był dużo wyższy ode mnie, ale tak szeroki w ramionach, że wyglądał niemal jak zniekształcony. Sposób w jaki niektórzy niewysocy kulturyści wyglądają w garniturach. "Wszyscy tutaj jesteśmy Mistrzami Miast, pani Blake, wszyscy wiemy, że od niektórych biznesów nie można oczekiwać subtelności.”

Stał, po prostu czekając i uśmiechając się miło. To była moja kolej, by udowodnić, że nie byliśmy kmiotkami. Udowodnić, że rzeczywiście znamy subtelności. Oderwałam się od Micaha i Nathaniela. Stanęłam na własnych nogach i zaproponowałam mu rękę. "Witamy, Augustynie, Mistrzu Miasta Chicago." Jean-Claude opisał mi wszystkich, więc przynajmniej miałam pewność, z kim rozmawiałam. To było wszystko, czego byłam pewna. Większość wampirzych mistrzów starała się być przerażająca, albo tajemnicza, lub sexy. Ten uśmiechnął się na tyle szeroko by błysnąć kłami, i powiedział: "Auggie. Moi przyjaciele nazywają mnie Auggie." Miał krótkie, blond włosy, z mnóstwem małych, stylizowanych loków. Fryzura nie pasowała do garnituru i podejścia. Wziął tak łagodnie moją zaoferowaną rękę, jakbym była zbyt delikatna w dotyku. Niektórzy muskularni mężczyźni tak robią. Zazwyczaj mnie to wkurzało, ale dziś było w porządku. Odwrócił moją rękę i zaczął podnosić nadgarstek do ust. Nie uniosłam sama swego ramienia. Kończysz uderzając ludzi w twarz, kiedy to robisz. Przećwiczyliśmy to z JeanClaude’m i Asherem. Moja ręka musiała być bierna w jego gdy unosił ją w kierunku swoich ust. Był Mistrzem Miasta a ja byłam po prostu ludzką służebnicą. Jeśli byłby Jean-Claude tu, to Auggie zaoferowałby mu nadgarstek, ale zostałam oficjalnie przewyższona stopniem, więc zaoferowałam swój. Ukłonił się ponad moim nadgarstkiem i podniósł na mnie oczy zatrzymując je tak na jakiś czas. Jego oczy były tak ciemnoszare, że niemal czarne. To były takie właśnie oczy, jakich mogłam się u niego spodziewać i mogłam je powitać. Większość mistrzów nie jest przyzwyczajona do ludzi, którzy to robią. Oczy Auggie rozszerzyły się na to i myślę, że mój uśmiech zmienił się z powitalnego na trochę arogancki. To, że mogłam spojrzeć mu bezkarnie w oczy sprawiło, że poczułam się lepiej, bardziej sobą. Jego usta uniosły się w dyskretnym, tajemniczym uśmiechu, ale nie na tyle szerokim jakim mnie przywitał. Oparł swoje wargi o mój nadgarstek, gdzie krew płynie płytko pod skórą. Kiedy oparł swoje usta na skórze, a następnie pocałował mój nadgarstek, lekki wstrząs mocy przeszedł moje ciało. To docisnęło coś niskiego i intymnego w moim ciele. Docisnęło tak szybko i mocno, że wstrzymało mój oddech i sprawiło, że się zachwiałam. Poczułam ruch na plecach, ale potrząsnęłam głową. Mój głos był lekko zdyszany, gdy powiedziałam: "Nie, nic mi nie jest. W porządku." Poczułam raczej niż zobaczyłam jak każdy się wycofał. Zawiesiłam oczy na wampirze wciąż pochylonym nad moim nadgarstkiem. Nie odsunęłam się od niego. Spoglądałam mu w oczy, dopóki nie zobaczyłam, że są jak niebo, ciemniejące, tuż przed tym nim spadnie i zniszczy wszystko, co posiadasz. Ale nie

byłam jedynie ludzką służebnicą, która zyskała moc przez swoje powiązanie z JeanClaude’m. Wykorzystałam na niego częściowo moją osobistą odporność na wampirzy wzrok, a następnie zrobiłam użytek z mojej mocy, mojej magii. Nekromancji. Popchnęłam trochę mocy w dół mojej ręki, po jego skórze, tak jak popchnąłbyś kogoś kto naruszył twoją przestrzeń. Powiedziałam mu, metafizycznie, by się wycofał. Opuścił swoją rękę, rezygnując z tego dziwnego poszarzałego spojrzenia. Jego oddech wydostał się w ostrym dźwięku "Przepraszam, jeśli moje małe pchnięcie mocy wprawiło cię w zakłopotanie, ale staram się dobrze zachowywać, pani Blake. Zmuszanie mnie, abym pokazał więcej mojej mocy, może być nierozsądne". Podniósł twarz, gdy skończył, ukazując przez chwilkę, że nie był chłopięco przystojny, lub słodki, w zwykły sposób. Teraz jego twarz była po prostu piękna. Bardziej delikatna niż to wyglądało przed chwilą. Oczy otoczone ciemnymi rzęsami. Gdybym nie spędziła ostatnich kilku lat wpatrując się w rzęsy Jean-Claude’a powiedziałabym, że to były najpiękniejsze rzęsy, jakie kiedykolwiek widziałam u mężczyzny. Tylko kolor oczu pozostał bez zmian. Ten niezwykły antracyt z odcieniami czerni. Zmierzyłam go wzrokiem z góry do dołu. Ciało miał takie samo i nie takie samo. Nadal był niski, jak na mężczyznę, ale garnitur pasował mu lepiej. Chodziłam na zakupy z wystarczającą ilością facetów, by wiedzieć, że był drogi, gdy go zobaczyłam. Został dopasowany do jego ciała, bo gdy wystarczająco niski mężczyzna podnosi ciężary, żeby rozbudować górną część ciała tak szeroko, to musi mieć dopasowany. Ale góra garnituru wyglądała teraz dobrze, elegancko i stylowo, zamiast dziwnie. Używał sztuczek umysłowych by wydać się mniej pięknym i zwyklejszym. Wszystko co uczyniłam, powstrzymało go od tej metafizycznej gry wstępnej. Cokolwiek zrobiłam pozbawiłam go jego kamuflażu. Pokręciłam głową. "Widziałam jak wampiry używają mocy aby stać się bardziej przerażającymi, ale nigdy by wydać się zwyczajnymi." "Tak," powiedział kobiecy głos: "po co ukrywać tak wiele o sobie, Augustynie?" Spojrzałam na kobietę, która przemówiła. Siedziała na białej dwuosobowej sofie, przysunięta blisko jedynego innego wampira w sali, który sprawił, że moja skóra mrowiła gdy popatrzyłam mu w oczy. Mężczyzna był ciemnowłosy, ciemnooki i przystojny w zwykły sposób. Po spojrzeniu na twarz Augustyna, nie wypadało naprawdę porównywać. Ale wiedziałam, kim miał być. "Witamy, Samuelu, Mistrzu Miasta Cape Cod. Jako ludzka służebnica Jean-Claude’a witam ciebie i twoich ludzi w St. Louis".

Wstał, choć nie musiał. Mógł sprawić, że podejdę do niego. Jego włosy były ciemne, ciemny brunet, prawie czarny, ale ja spędziłam zbyt wiele lat patrząc na moje własne włosy by nie pomylić go z prawdziwą czernią. Niedbale opadające krótkie loki przypominały mi włosy Claya. Dobrze przycięte ale bez przesady. Wyglądał zgrabnie i zadbanie w prostym czarnym garniturze, dobrze zbudowany ale nie umięśniony. Był wyższy od Nathaniela, choć nie dużo, może 170 cm. Miał na sobie piękny zielony T-shirt pod spodem. Gdyby ubrał go Jean-Claude, to byłby jedwabny i bardziej dopasowany. T-shirt, jak garnitur, sprawiał wrażenie, że krył więcej niż pokazał. Cienki złoty łańcuszek zdobił kołnierzyk koszuli. Na końcu łańcuszka była bardzo stara moneta oprawiona w grube złoto. Była jedną z tych starożytnych skarbów, które można znaleźć czasami we wrakach. A może obraz wraku nasunął mi się, bo wiedziałam, czym były jego zwierzęta na wezwanie: syrenami. Nie, naprawdę, syrenami. Samuel był wyjątkiem, wśród obecnie żyjących, z jego zwierzęciem na wezwanie. Jego żona była jedną z nich. Mężczyzna i kobieta, stojący za siedzeniem sofy musieli być także syrenoludźmi. Nigdy wcześniej nie spotkałam żadnego z ludzi morza. Walczyłam z ochotą by odwrócić wzrok od wampira przede mną. To znaczy, widywałam wampiry, ale syreny, to była nowość. Zaproponowałam Samuelowi rękę. Wziął ją bardziej solidnie niż Auggie, niczym dobry uścisk ręki. Potem podniósł mój nadgarstek do ust. Jak Auggie, przesunął oczami patrząc na mnie. Oczy Samuela były orzechowe, jasnobrązowe z szaro-zielonymi z krawędziami wokół źrenicy. Zielona koszulka czyniła je bardziej zielonymi, więc jego oczy były niemal oliwkowe, ale z pewnością były orzechowe, nie prawdziwie zielone. Miałam wysokie standardy odnośnie naprawdę zielonych oczu. Oczy Samuela były tylko oczami, a kiedy złożył niewinny pocałunek na moim nadgarstku, to był to tylko pocałunek, bez żadnych dodatków. Nagrodziłam jego powściągliwość uśmiechem. "Ach, Samuel, zawsze dżentelmenem," powiedział Auggie. "Coś czego mógłbyś się nauczyć" powiedziała kobieta w bieli, musiała to być żona Samuela, Thea. "Thea" odezwał się Samuel, z lekkim ostrzeżeniem w głosie, ale to było bardzo niewielkie. Jean-Claude ostrzegł nas, że jedyną słabością Samuela była jego żona. Była przy nim przez większość czasu, więc gdy miało się do czynienia z Mistrzem Martwego Cape Cod, trzeba było negocjować z obydwojgiem. "Nie, ona ma rację," powiedział Auggie: "zawsze byłeś większym dżentelmenem niż ja."

"Być może", odrzekł Samuel, "ale nie trzeba mówić głośno takich rzeczy". Krawędź ciepła pojawiła się w jego głosie, pierwsza oznaka gniewu. Przygięła ciało, które było troszkę wyższe niż jego, ukłoniła się i ukryła twarz. Mogłam się założyć, że to dlatego iż jej twarz po prostu nie wyglądała na zbytnio zmartwioną. Jej sukienka była gdzieś pomiędzy śmietanką i bielą dopasowana do jej skóry i włosów. Była wszystkimi odcieniami bieli i kremu i pereł. Na pierwszy rzut oka mogła się wydawać albinoską, ale potem podniosła wzrok z powrotem na nas oboje. Jej oczy były czarne, tak czarne, że jej źrenice zanikały w kolorze jej tęczówek. Jej rzęsy były złote, brwi złoto-białe. Mięśnie zadrżały na chudych ramionach, gdy wstała i wygładziła długą suknię wokół jej ciała. Jej kolorystyka była dziwna, ale nie poza ludzkimi normami. Białe blond włosy opadły do jej talii. Jedyną biżuterią był srebrny diadem z zestawem trzech pereł, największą w środku i dwiema mniejszymi po bokach, otoczony drobnymi, lśniącymi diamentami, tak że światło błysnęło i mignęło, gdy poruszyła głową. Jej blada szyja była gładka i bez ozdób, bez szczelin skrzeli. Jean-Claude powiedział mi, że kiedy chciały, dziewczęta morza -jego zdanie-, mogły wyglądać bardzo ludzko. "Pozwól, że przedstawię moją żonę, Leukotea. Thea." Wziął ją za rękę i przyciągnął ją do małego głębokiego ukłonu. Czy powinnam odkłonić się z powrotem? Kazać jej wstać? Co powinnam zrobić? Co Meng Die zrobiła, że rozwiązanie tego zabrało Jean-Claude’owi tak długo? Była na mojej czarnej liście. Nie wiedząc, co robić zaproponowałam jej rękę. Wzięła mnie za rękę, unosząc lekko przestraszoną

twarz

do

mnie.

Jej

palce

były

chłodne

na

mojej

skórze.

"Czy pomagasz mi się podnieść jak królowa, litująca się nad człowiekiem z gminu, czy też uznajesz, że jestem ponad tobą?" Pomogłam jej wstać, choć poruszyła się jak tancerz, nie potrzebowała pomocy. Opuściłam jej rękę i powiedziałam, co myślę. W razie wątpliwości zwykle tak robiłam. "W porządku, szczerze, nie jestem pewna, która jest wyżej między nami dwiema. Jeśli JeanClaude byłby tu wtedy mogłabyś mu się zaoferować, ale to ja, a ja nie chcę być obraźliwa, po prostu nie jestem pewna, kto tutaj jest nadrzędny. " Blada twarz Thea wyglądała na zaskoczoną, ale Samuel wyglądał na zadowolonego. Auggie roześmiał się nagle, śmiał się bardzo ludzkim brzmieniem, odwracając mnie bym na niego spojrzała. "Jean-Claude powiedział, że jesteś niczym powiew świeżego powietrza, Anita, ale taki szczery wiatr… nie jestem pewien, czy dorastamy do tego." "Podoba mi się", powiedział Samuel.

"Tylko

dlatego,

że

jesteś

beznadziejny

w

oszustwie"

odrzekł

Auggie.

Samuel spojrzał na niego. "Nikt z nas, którzy zostali Mistrzami Miast nie jest szczery, stary przyjacielu." Humor w obliczu Auggie złagodniał i wyblakł. Zdałam sobie sprawę, że z niemal wszystkich innych wampirzych mistrzów, których kiedykolwiek widziałam, jego twarz była najbardziej ruchoma, najbardziej wyrazista. Teraz stała się nagle pusta na sposób, w jaki wszystkie stare wampiry mogły zrobić. "Dość uczciwe, stary przyjacielu, ale ty wolisz uczciwość." Samuel przytaknął. "Tak, wolę." "Cenisz uczciwość?" zapytałam. "Zatem będziesz mnie kochać." Śmiech rozległ się nagle z co najmniej dwóch różnych kątów pokoju. W jednym z rogów stał Fredo, artystycznie oparty, jego czarny T-shirt był trochę zbyt duży ze względu na wszystkie noże ukryte na jego ciele. Były też inne noże w zasięgu wzroku, dwa ogromne na obu biodrach jak u starego uzbrojonego rozbójnika. Jego ciemna twarz wyrażała śmiech, czarne oczy błyszczały spod opadających na nie ciemnych włosów. Inny śmiech docierał z przeciwległego narożnika. Claudia niemal dwumetrowa, najwyższa kobieta, jaką kiedykolwiek spotkałam, i poważny zawodnik w podnoszeniu ciężarów. Sprawiała, że zbyt chudy Fredo wyglądał krucho. Miała czarne włosy związane z tyłu w zwykły ciasny kucyk. Nie nosiła makijażu, a jej twarz była wciąż zadziwiająca w swoim pięknie. Claudia mniej troszczyła się o swój dziewczęcy wygląd niż ja. Ale nawet przy podnoszeniu ciężarów, jej ciało było kobiece. Bez ekstremalnego wzrostu i mięśni, byłaby jedną z tych kobiet, które nie mogły przejść w dowolnym miejscu bez zaczepki, lub przynajmniej rzucenia okiem. Wciąż zbierała niewłaściwe spojrzenia, ale większość mężczyzn bała się jej, i tak powinno być. Prawdopodobnie była jedyną kobietą poza mną, noszącą broń dziś wieczorem. W tej chwili jej twarz była zmiękczona śmiechem, wciąż kipiącym w gardle. Miała piękny śmiech, głęboki i gardłowy. Nie byłam pewna, czy kiedykolwiek słyszałam jej śmiech. "Co w tym śmiesznego?" spytałam ich oboje. "Przepraszam, Anita," powiedziała, głosem wciąż pełnym śmiechu. Fredo skinął głową. "Tak, przepraszam, ale, ‘uczciwa’? Jezus, ‘uczciwa’ tego nie oddaje." Micah musiał gwałtownie oczyścić swoje gardło i nawet twarz Nathaniela jakby świeciła z wysiłku by nie uśmiechnąć się do mnie.

Walczyłam by się nie złościć i w końcu mi się udało. Zabójstwo dla mnie. "Mogę kłamać, jeśli będę musiała." Nawet dla mnie zabrzmiało to niezadowolenie. "Ale to nie jest twoja natura," powiedział Fredo, co było trochę zbyt spostrzegawcze dla kogoś, kto miał być po prostu mięśniakiem. "On ma rację," dodała Claudia, i w końcu udało się jej powstrzymać śmiech. "Przepraszam za ten wybuch". "Ona jest jak ty, Samuelu," powiedziała Thea, "szczere serce." "To byłaby dobra rzecz", powiedział. I sposób w jaki to powiedział sprawił, że w końcu spojrzałam na niektóre z innych osób w jego otoczeniu. Moje myśli o powiązaniach były niestety zbyt dokładne odnośnie Samuela i Thei: oferowali swoich trzech synów jako ewentualnych pommes de sang dla mnie. Przyprawiało mnie to o gęsią skórkę, ale wszystkie wampiry cierpliwie tłumaczyły mi, że większość naprawdę starych wampirów pochodzi z czasów, gdy aranżowane małżeństwa między posiadającymi moc były normą, a nie wyjątkiem. Bliźniaki były łatwe do wykrycia, ponieważ były identyczne. Znałam ich imiona: Thomas i Cristos. Mieli biało-blond włosy ich matki, ale krótkie niesforne loki ich ojca. Oboje byli wyżsi od ojca, gdzieś około 177 cm, jak mama. Ale ich ciała były szczupłe, ze słabo rozwiniętymi mięśniami. Spojrzałam w ich zaciekawione twarze i była w nich młodość. Znaczna młodość. Musieli być pełnoletni, bo Jean-Claude nie zgodziłby się, ale nie wyglądali na pełnoletnich. Może syrenoludzie dorastali wolniej niż ludzie. Innego syna nie byłam pewna, ponieważ było dwóch ciemnowłosych mężczyzn stojących za dwuosobową małą sofą. Jeden z nich popatrzył mi śmiało w oczy. Drugi mężczyzna nie spotkał mojego spojrzenia; faktycznie zarumienił się, zakłopotany. Założyłam, że to jest syn. Może myślał jak ja, że to wszystko jest dziwne. "Są piękni, moi synowie, czyż nie?" zapytała Thea, przywodząc moją uwagę z powrotem do niej. Nie byłam pewna, co powiedzieć, ale w końcu powiedziałam: "No tak, tak myślę, choć nie dlatego na nich patrzyłam." Poczułam, jak rumieniec pełzał w górę mojej twarzy i przeklęłam się za to. Uśmiechnęła się. "Zdecydujmy, która z nas ma wyższą rangę i potem mogę przedstawiać cię im formalnie." Pomyślałam nad tym, spojrzałam na Micah i Nathaniela. Oboje pokręcili głowami; nie wiedzieli.

"Mam myśl," odezwała się Thea, a ton w jej głosie jasno sugerował, że nie była pewna, czy mi się to spodoba. Jej głos był melodyjny, prawie jak śpiew. "Jestem gotowa, by to usłyszeć," powiedziałam. "Jesteśmy zwierzęciem do przyzwania i ludzką służebnicą, ale jestem żoną Mistrza Miasta, a ty nie jesteś. Czy to jest sposób by zdecydować, kto jest wyższy w hierarchii?" "Thea" powiedział Samuel. "Nie", odpowiedziałam, " to jest sposób, by to rozstrzygnąć. Małżeństwo przebije spotykanie się, zgadzam się z tym." Samuel zmarszczył brwi na mnie. "Ostrzegano nas, że masz temperament, pani Blake." Wzruszyłam ramionami. "Mam, ale rozumowanie Thei jest dobre jako droga do zdecydowania, która zaoferuje swoją część ciała." "Nie odbierasz tego jako obraźliwe uznanie jej jako ważniejszej od siebie?" zapytał. Pokręciłam głową. "Nie." Spojrzał na mnie, popatrzył na mnie tak, jakby chciał zobaczyć całą drogę do mojego kręgosłupa. To nie była wampirza sztuczka, tylko starał się zdecydować, czym byłam, albo czym nie byłam. Normalnie zwijałabym się w ramach takiego spojrzenia, ale nie teraz. Teraz po prostu stałam tam i posłałam mu spokojne spojrzenie. Thea wykonała ruch, który skierował moją uwagę z powrotem na nią. Czekała, pozornie cierpliwie, ale było w niej jakieś żądanie. Czas je przyjąć, albo się zamknąć. Zaproponowałam jej nadgarstek. Wzięła mnie za rękę i ponownie jej ręka była chłodna na mojej. Owinęła ręce wokół mnie i użyła tego by przyciągnąć mnie w kierunku jej ciała Nie zamierzała wziąć nadgarstka, wolała szyję. Nie walczyłam, ale wycofałam się trochę. Zawahała się, rzucając mi spojrzenie tymi dziwnymi czarnymi oczami. "Jeśli przewyższam cię, Anita, to jest mój wybór, gdzie cię dotknę." Pokręciłam głową. "Nie, jeśli próbujesz na szyi zamiast nadgarstku oznacza tylko jedną z trzech rzeczy: nie ufasz mi, chcesz pokazać, jak duża i zła jesteś, lub masz na myśli seks. Które z tego, Thea? " „Drugie", powiedziała. Wciąż próbowała przyciągnąć mnie do jej ciała i zaczęłam jej pozwalać. Siła w jej jednej ręce dała mi znać, że gdybym naprawdę chciała walczyć będę musiała walczyć własnoręcznie. Była silna, tak, jak zmiennokształtny jest silny. Trzymała dłoń na moim nadgarstku ponieważ jej druga ręka pociągnęła mnie do jej ciała, aż

obie przycisnęłyśmy się do siebie, nie mocno, ale tak, by nasze ciała stykały się od klatki piersiowej do ud. Musiałam przemówić patrząc się w jej ramię. Była po prostu zbyt wysoka dla mnie. "Dlaczego chcesz, żebym wiedziała, że jesteś duża i zła?" "Moja żona jest bardzo konkurencyjna w stosunku do innych kobiet, Anita," powiedział Samuel. "Z pewnością Jean-Claude wspomniał o tym, tak, jak wspomniał nam o twoim temperamencie." "Powiedział coś o tym, ale ..." Puściła mój nadgarstek, żeby mogła przesunąć ramię na plecy, przyciskając mnie bliżej do siebie. Jej druga ręka przesunęła się po plecach w stronę moich włosów. Ale nie zrozumiałam, co oznaczało konkurencyjna, pomyślałam. Zrobiłam wszystko, żeby nie napiąć się gdy zaplotła swoje ciało wokół mnie, blisko, tak blisko, jak bliska jest kochanka, seksualnie blisko. Jej piersi były małe i twarde, a ona nie miała na sobie stanika. Eeek. Czułam się głupio ze swoimi wiotkimi ramionami po obu stronach i tak naprawdę nie chciałam jej zachęcać ale... skończyło się na tego rodzaju przytulaniu tylko po to by utrzymać równowagę na cholernie wysokich obcasach. Oparła usta blisko mojej twarzy i szepnęła: "Chcę, żebyś zrozumiała, że jestem lepsza od ciebie, Anita, ale to jest tylko pół mojego powodu." Mój puls przyspieszył trochę. Zaczęłam się odwracać, aby spojrzeć na jej twarz, ale ona złapała garść moich loków i przytrzymała moją twarz odwróconą. Zastygłam patrząc na mężczyznę, który się zaczerwienił. Spojrzał na mnie, całą twarzą i nagle wyglądał jak młodsza wersja Samuela. Jak to się stało, że nie widziałam tego wcześniej? Wyszeptał bezgłośnie „Przepraszam.” Miałam problem z określeniem mojego tętna teraz, bo miałam to złe przeczucie, że coś się za chwilę stanie. Coś czego nie polubię. "Jaka jest druga połowa twojego powodu?" zapytałam zdyszanym głosem, utrzymującym się pomiędzy nerwowością i odrobiną strachu. "Chcę wiedzieć, kim jesteś, Anita," szepnęła, a jej oddech był cieplejszy niż słowa. Jej ręce były teraz ciepłe, jakby złapała ją nagła gorączka. Przypomniało mi to sposób w jaki niektórzy zmiennokształtni czuli się blisko pełni księżyca. "Co się dzieje?" zapytałam, ale mój głos był tylko szeptem. Jej palce były wplecione w moje włosy, tak, że trzymała moją twarz nieruchomo w swoich silnych rękach i czułam ciepło jej palców. Odsunęła się od mojej szyi i spojrzała na mnie. Pochyliła się do mnie, jakby do pocałunku. "Czy prawdą jest to, co mówią, kim jesteś?" Walczyłam z przełknięciem,

więc mogłam szeptać:

"Co mówią, kim jestem?"

"Sukubem", wyszeptała, jej twarz obniżyła się do mnie. Wiedziałam, w tym momencie, że chce mnie pocałować. "Szukam innych mojego rodzaju, Anita. Czy jesteś tym, czego szukam?" I z ostatnim słowem zamknęła swe usta na moich.

Rozdział 6 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Jej usta były ciepłe, tak ciepłe przy moich. Niczym gorąca czekolada. Aż chciałbyś otworzyć usta i się napić. To nie był mój pomysł, otwarcie ust, ale jej. Jakoś ta jej myśl była w mojej głowie. Nie podobało mi się to ani trochę. To pomogło mi trzymać moje usta mocno zamknięte. Odsunęła się wystarczająco by szepnąć: "Nie walcz ze mną." Słyszałam wokół nas odgłosy sprzeczki. Pomoc nadchodziła, po prostu musiałam się trzymać. Musiałam trzymać moje tarcze w miejscu i nie pozwolić jej na zrobienie tego, co próbowała zrobić. Wytrzymać, to było wszystko. Wytrzymywałam, kiedy pomoc była daleko; teraz była w odległości cali. Mogłam to zrobić. Próbowała delikatnej perswazji, umysłowej gierki, to nie działało. Próbowała siły. Pocałowała mnie tak mocno, że albo otworzyłabym usta, albo rozcięłabym wargę na własnych zębach. Gdyby była mężczyzną, to po prostu pozwoliłabym jej się pocałować… naprawdę byłam aż tak homofobiczna? Gdyby nie szepnęła mi w umyśle, że chce żebym otworzyła usta, może zrobiłabym to, ale chciała tego zbyt mocno. Część mnie była właściwie tylko uparta, ale część mnie obawiała się czemu chciała tego tak bardzo. Wiedziałam, że jest syreną, w rodzaju nad-syren. Wiedziałam, że część jej magii wiąże się z uwodzeniem i seksem. Wiedziałam, że może kontrolować inne syreny. Wiedziałam, te różne rzeczy z rozmów z Jean-Claude’m; to, nie wiedziałam jedynie dlaczego chce mi otworzyć usta. Jej pocałunek miażdżył moje usta i czułam smak krwi, słodki, metaliczny cukierek na moim języku. To bolało. Pocięła wnętrze moich warg na moich własnych zębach. Odsunęła się. "Dlaczego tak ciężko walczysz zamiast po prostu oddać mi pocałunek? Tak bardzo nienawidzisz kobiet?" Próbowałam potrząsnąć głową, ale nadal trzymała moją twarz nieruchomo. "Dlaczego chcesz mi otworzyć usta? Co to za różnica dla ciebie?" "Jesteś silna, Anita, bardzo silna. Ściany twojej wewnętrznej wieży są wysokie i szerokie, ale nie nieprzeniknione." Rozzłościłam się, ale nie miałam pewności co zrobiłoby to z moją wewnętrzną wieżą i ścianami. Nie chciałam by bestia wzrosła, podczas gdy my wciąż grałyśmy grę wstępną. Wzięłam głęboki oddech i powoli wypuściłam, ale powiedziałam to, co mój gniew mi podpowiadał; właściwie nawet nie byłam zła mówiąc:

"Albo pozwól mi odejść, albo narusz te mury, tak czy inaczej niech to się skończy." "Czemu?" "Zrobiłam wszystko, czego wampirza etykieta wymaga, więc albo pozwól mi odejść, albo wezwę moich strażników i zmuszą cię do puszczenia mnie." "Potrzebujesz pomocy, aby uwolnić się od mnie?" zapytała, a jej głos ponownie stał się śpiewny. "Jeśli nie chcę cię postrzelić, to tak." Graham był wystarczająco blisko, by powiedzieć spokojnie: "Powiedz słowo, Anita, a my ją odsuniemy." Wydawał się chętny, lub zły. Myślę, że nie można go za to winić. Ta cała sprawa wyszła poza granice grzeczności i stała się po prostu niegrzeczna. Samuel podszedł do nas. "Thea, nie tędy droga." Odwróciła głowę i spojrzała na niego. "A którędy?" "Mogłaś po prostu zapytać." Popatrzyła, jak gdyby nigdy nie przyszło jej to do głowy, a potem roześmiała się, wysokim dzikim dźwiękiem i przez chwilę myślałam, że usłyszałam śmiech mewy. "Tak proste, kochany Samuelu, tak proste." Puściła moje włosy, więc mogłam poruszyć szyją, to była ulga. Pozostała owinięta wokół mnie, ale nie tak mocno. Byłyśmy wciąż za blisko, ale to było bardziej przyjazne. "Moje najszczersze przeprosiny, Anita, od tak dawna nie spotkałam nikogo, kto stawiłby opór moim pragnieniom, że po prostu cały czas próbowałam cię zmusić. Wybacz mi.". "Puść mnie, a to zrobię." Znów roześmiała się w ten sposób, to nie była moja wyobraźnia. Gdy się śmiała słyszałam dźwięk wydawany przez mewy i szepczące fale. Puściła mnie a ja się cofnęłam. W jednej chwili poziom napięcia w pomieszczeniu opadł. Wszyscy strażnicy z każdej strony pomyśleli, że flagi właśnie się podniosły. Ja też. Ukłoniła się. "Moje najszczersze przeprosiny. Nie doceniłam cię i wstydzę się swoich działań." "Przyjmuję przeprosiny." Wstała i spojrzała na mnie tymi czarnymi oczami w tak bladej twarzy o barwie bieli i złota, niczym jakaś delikatna porcelanowa lalka mająca oczy filmowego demona. "Wiesz, że oferujemy naszych synów, jako Twoich pommes de sang". Kiwnęłam głową. "Jean-Claude powiedział mi o tym, jestem zaszczycona." Właściwie to przeszły mnie ciarki, ale zrozumiałam, że to miał być dla mnie zaszczyt.

"Ale czy wiesz, dlaczego?" To mnie przystopowało, bo odpowiedzią było, "Jean-Claude powiedział, że życzysz sobie silniejszego sojuszu między naszymi dwoma Pocałunkami." "Zgadza się" - Samuel dołączył do swojej żony - "ale nie z tego powodu, że moja żona była tak nieugięta, oddajemy wszystkich trzech naszych synów do twojego stołu." "A z jakiego powodu?" Chciałam po prostu pominąć to dopóki miałabym więcej wampirów w zapasie, ale nie sądziłam, że mam wybór. Micah nagle zjawił się przy mnie, biorąc mnie za rękę. Poczułam się lepiej. Nie byłam sama. Możemy to zrobić. Nie mieliśmy wampirów, ale mieliśmy siebie nawzajem. Nathaniel stanął za mną, nie całkiem chwytając moją drugą rękę, na wypadek gdybym musiała chwycić za broń, ale na tyle blisko, bym poczuła ciepło na plecach. Coraz lepiej. "Jestem Syreną" powiedziała Thea. Kiwnęłam głową. "Wiem." "Rozumiesz co to oznacza wśród mojego rodzaju?" "Wiem, że większość syren, które wykazują swoje zdolności, jest zabijanych przez innych syrenoludzi zanim osiągną pełną moc." "Wiesz dlaczego?" "Ponieważ w pełnej mocy mogą kontrolować magicznie syrenoludzi". "Jak nekromanta może kontrolować wszystkie rodzaje nieumarłych," powiedziała Thea. Wzruszyłam ramionami. "Tak, mam pewną kontrolę nad wieloma nieumarłymi, ale to nie jest idealne sterowanie i nie działa na wszystkich." "Moja moc też nie działa na wszystkich syrenoludzi, ale działa na wielu. Lecz czy wiesz, co jest podstawą tej kontroli?" Pokręciłam głową. "Nie." "Seks, albo raczej uwodzenie." Zmarszczyłam brwi. "Co to dokładnie oznacza w tym kontekście?" "Oznacza to, że posiadam coś podobnego do ardeur, jak ty i Jean-Claude. To przyciąga do mnie zarówno mój rodzaj jak i śmiertelników, tak, jak ardeur przyciąga martwych i najwyraźniej likantropów oraz śmiertelników do Ciebie." Ponownie zmarszczyłam brwi. "Tak, wielu facetów chce pełnego smaku ardeur jeśli dostali małą próbkę." Walczyłam by nie patrzeć na Grahama, kiedy to mówiłam. "Ale nie są z tego powodu do mnie przyciągani." Ponownie roześmiała się swoim surfująco-mewnym śmiechem. "Nie wiem, kim jesteś, Anita. Samo ardeur nie czyni Cię sukubem, albo Jean-Claude’a inkubem. Spotkałam innych z

ardeur, ale zaledwie kilku z wyższym poziomem mocy. Ty go masz. Twój Mistrz ma. Ludzie ciągną do ciebie z tego powodu. Dotyk twojej skóry może być uzależniający." Spojrzałam na nią. "Jak dotknięcie twojej skóry może być uzależniające?" „Tak." Walczyłam z uśmiechem, ale nie do końca mi się udało. Polizałam rozcięcie na swojej wardze i powiedziałam: "Nie obraź się, ale ja nie pragnę twojego dotyku." "Nie, walczyłaś ze mną. Wygrałaś." "Czego ode mnie chcesz?" "Wierzę, że moi synowie odziedziczyli moc, ale jest tylko jeden sposób, aby być w pełni urodzoną syreną. Inna syrena musi wydobyć ich moc." Wiedziałam dokąd to zmierza, albo raczej obawiałam się, że pójdzie tą drogą. "Niech zgadnę: jedyny sposób, aby to zrobić, to uprawiać seks." Kiwnęła głową. "Nie możesz znaleźć innej syreny, aby odwaliła robotę dla Ciebie?" "Jestem ostatnią z mojego rodzaju, Anita. Jestem ostatnią syreną. Chyba, że masz moc, aby obudzić moich synów." Micah ścisnął mocniej moją rękę. Nathaniel przysunął się tak, że nasze ciała stykały się od ramienia do biodra. "W porządku, jeśli mamy być szczerzy, jestem trochę zaniepokojona twoim stręczycielstwem swoich synów dla mnie." "Co oznacza ‘stręczycielstwo’?" zapytała. Westchnęłam. Wspaniale, oto jeden z tych momentów, kiedy naprawdę nie chcesz wyjaśniać slangu. Nathaniel odezwał się: "To znaczy sprzedać kogoś innemu do celów seksualnych." Zmarszczyła brwi, a potem odpowiedziała: "Nie mogę naprawdę dyskutować o definicji. Chcę byś uprawiała seks z moimi synami dla pozyskania silniejszego sojuszu. Oni dzięki temu zyskają moc. Tak więc, jeśli jest to sprzedaż, nie będę sprzeczać się z tym ‘stręczycielstwem’." "Ale jeśli jesteś jedynie nosicielką ardeur a nie prawdziwym sukubem, to nie możesz zrobić, tego, co chce Thea," powiedział Samuel. Spojrzałam na nich oboje. "A w jaki sposób dowiemy się, czy mam to czego chce Thea?" Nie mogłam ukryć podejrzliwości w swoim głosie. Nathaniel pogłaskał mnie po ramieniu tak jak uspokaja się nerwowego konia, ale nie odepchnęłam go. Byłam spięta i walczyłam by się nie rozzłościć.

"Opuść swoje wewnętrzne ściany i niech moja moc posmakuje twojej." Powiedziała, jakby to nie było nic wielkiego. Pokręciłam głową. "Nie wiem." "Myśl o moim ‘stręczycielstwie’ własnych synów dla ciebie sprawia, że czujesz się niezręcznie, prawda?" "Tak." "Jeśli twoja moc nie będzie wystarczająco bliska mojej to zostaniemy na przyjęciu i występach, ale nie będziesz musiała patrzeć na nich jako pommes de sang. Zabierzemy naszych synów do domu i nie będziesz musieć martwić się o swój dyskomfort” To zabrzmiało zbyt łatwo. "To brzmi prosto, ale zanim się zgodzę, jakie są możliwe dla mnie skutki uboczne twojej mocy?" Wyglądała na zaskoczoną. "Nie jestem pewna, czy rozumiem pytanie." "Ona ma na myśli," powiedział Micah, "co złego może się zdarzyć, jeśli na to pozwoli?" Myślał nad tym przez prawie minutę. "To powinno być tylko dotykiem mocy, podobnie jak dwa lewiatany poruszające się w głębinach, ocierające się o siebie i zanikające w ciemnych odmętach morza." Poczułam się spokojniejsza jakbym mogła poczuć te ciemne, ciche głębiny. "Może być" powiedział Micah. "Co jeszcze może się zdarzyć?" "To może obudzić ardeur i możesz być zmuszona go nakarmić." Nagle poczułam ponowne napięcie, ciche ciemne głębiny rozwiały się jak dym na wietrze. "Nie", powiedziałem. Nathaniel szepnął mi do ucha. "Możesz żywić się ode mnie bez współżycia, Anita. To sposób na pozbycie się ich." Micah spojrzał na mnie. "Tylko ty możesz zdecydować, czy ryzyko karmienia ardeur tu i teraz jest tego warte, Anita." Spojrzałam na synów. Bliźniacy popatrzyli na mnie, uśmiechając się, gdzieś między rozbawieniem i zawstydzeniem. Ale to był rodzaj zażenowania, który czułby każdy nastolatek, gdyby jego mama zrobiła coś obciachowego. Starszy, stojący za sofą, wyglądał bardziej tak jak ja się czułam, niewygodnie jak cholera. "Musisz być Sampson," powiedziałam. Spojrzał zaskoczony, po czym skinął głową. "Tak, jestem." "Co sądzisz o tym wszystkim? Chodzi mi o to, czy chcesz zdobyć swoje syrenie moce?" Spojrzał w dół, potem w górę. "Czy wiesz, że jesteś pierwszą, która pyta mnie, jak się z tym czuję?" Zaskoczenie odmalowało się na mojej twarzy. "To nie jest zarzut w stosunku do

moich rodziców. Oni mnie kochają. Nas. Ale ojciec ma ponad tysiąc lat, a matka jest jeszcze starsza. Aranżowane małżeństwo nie wydaje się czymś dziwnym dla nich i oboje pragną uczynić jednego z nas tak potężnym jak matka. To scementowałoby nasze zaplecze polityczne wzdłuż całego wschodniego wybrzeża tego kraju. Rozumiem to wszystko, inaczej nie byłoby mnie tutaj. " "Ale…" powiedziałam. Uśmiechnął się, i to był uśmiech jego ojca. "Ale ja cię nie znam. Myśl o zmuszaniu do seksu z kimkolwiek jest... niewłaściwa." Spojrzałam na bliźniaków. "A wy, Thomas i Cristos, prawda?" Kiwnęli głowami. "Co o tym myślicie?" Spojrzeli na siebie, a następnie jeden zarumienił się, a drugi nie. Ten niezarumieniony powiedział: "Jestem Thomas, Tom, kiedy mamy nie ma w pobliżu, by narzekać." Posłał jej uśmiech z piwnymi oczami ojca. "Widziałem twoje zdjęcia zanim przyjechaliśmy. Wiedziałem, że jesteś ładna, i…" Teraz zarumienił się, zagryzł wargi i spróbował ponownie -"Bardzo chciałbym mieć pretekst do uprawiania seksu z tobą. Taka jest prawda". "Ile masz lat?" Zapytałam. Spojrzał na swoich rodziców. "Nie patrz na nich, odpowiedz na pytanie." Sampson odpowiedział: "Mają siedemnaście lat." "Siedemnaście… Jezus, to nie jest zgodne z prawem" powiedziałam. "To jest legalne w stanie Missouri," odrzekła Thea "Sprawdziliśmy przepisy zanim przywieźliśmy ich tutaj." Spojrzałam na nią i nie wiem, co moja twarz wyrażała, ale czułam, że nic przyjemnego. "Nie robię tego z nastolatkami. Cholera, nie robiłam tego nawet będąc nastolatką." "W takim razie pozwól mojej żonie poczuć smak twojej mocy, Anita," powiedział Samuel. "Jest prawdopodobne, że nie masz wystarczającej mocy do tego, czego potrzebujemy. Sukub jest bliski syrenie, ale to nie to samo stworzenie. Jeśli moc nie rozpozna Thei, wtedy pozwolimy Sampsonowi wrócić do domu z jego nienaruszonymi zasadami moralnymi. Rozczarujemy Thomasa." To mi o czymś przypomniało. "Cristos, nigdy nie powiedziałeś, jak się czujesz z tym wszystkim." Ten, który się zaczerwienił podniósł wzrok na mnie. Spojrzenie było lekko zażenowane, wystraszone nawet, ale pod tym krył się zapał. To spojrzenie krzyczało, że jest prawiczkiem. I

tak, nie miałam zamiaru być tą, która odbierze mu dziewictwo. Tak się nie robi. Fakt, że jego rodzice zachęcali go do tego po prostu sprawił, że to stało się straszniejsze. Jego głos był cichy, ale wystarczająco głęboki. To nie był głos dziecka, choć spojrzenie było. "Cris, jestem Cris". Chciałam powiedzieć głośno, Twój pierwszy raz powinien być z kimś na kim Ci zależy. Twoje dziewictwo powinno należeć do kogoś, kogo kochasz. Ale nie chciałam go zawstydzić bardziej niż już był, więc zamiast tego powiedziałam: "Dobrze". Spojrzałam na Theę. "Thea może spróbować mojej mocy." Nie dodałam, że mam nadzieję, że nie polubi tej mocy, bo nic nie sprawiłoby, że wybrałabym jednego z ich synów. Synów. Dzieci. To mi przypomniało, dlaczego mieliśmy testy ciążowe w naszej torbie. Czy byłabym skłonna zorganizować nieślubny seks dla własnego dziecka któregoś dnia? Chodzi mi o to, że bez względu na to, kto był ojcem, nikt z nas nie był dokładnie człowiekiem, a większość z nas była przerażająco potężna. Cholera. Żałowałam, że o tym pomyślałam. Thea stanęła przede mną, przechyliła głowę na bok, przyglądając mi się. "Wyglądasz na zmartwioną, Anita, bardzo zmartwioną, jakbyś myślała o czymś nowym, co cię niepokoi." To było trochę zbyt spostrzegawcze. Będę naprawdę musiała ciężej pracować, by dziś wieczorem ukrywać moje emocje. Próbowałam półprawdy. "Samuel jest dopiero drugim wampirzym mistrzem, którego kiedykolwiek spotkałam, zdolnym mieć dziecko lub dzieci. To jest po prostu... dziwne." Micah oparł się większą częścią ciała o ramię, które trzymał. Nathaniel przytulił się mocniej do moich pleców, choć broń powstrzymała go od bycia bardziej pocieszającym, niż chciałam, żeby był. Wiedzieli, o czym myślałam, a może mieli na myśli to samo, lub coś blisko tego. Thea odwróciła głowę w drugą stronę i to nie przypomniało mi o niczym wodnym. Przypomniało mi to drapieżnego ptaka oceniającym odległość do mojego oka. Zadrżałam. Proszę, Boże, nie pozwól mi być w ciąży. Dotknęła mojej twarzy palcami, które były jeszcze gorączkowo ciepłe. "To nie ja umieściłam ten grymas pomiędzy ciemnym pięknem Twoich oczu." Odwróciłam moją głowę, by nie być dotykana. "Bardzo poetyckie. Zróbmy to, Thea. Tracimy światło księżyca." Uśmiechnęła się, co przypomniało mi, że Tom użył takiego uśmiechu tuż przed zarumienieniem się, przygryzieniem wargi i przyznaniem, że chciał się ze mną kochać. Bliźniacy wyglądali bardzo podobnie do niej, z wyjątkiem oczu.

"Bardzo dobrze, ale twoi ludzie będą musieli odejść. Nie wiem, co się stanie, jeśli będą dotykać cię gdy będę to robić. To na pewno mogłoby obudzić ardeur, albo..." "Albo co?" zapytałam. "Albo mogą wzmocnić twoją obronę i powstrzymać mnie od sprawdzenia mocy w ogóle." Wzruszyła bladymi ramionami, ale nie całkiem. "Będę traktować cię tak, jak traktuję Samuela. Powiem ci prawdę. Ja po prostu nie jestem pewna. Jeśli byłabyś wampirem to może wiedziałabym, ale jesteś czymś więcej i mniej jednocześnie. Jesteś nie tylko jednym albo drugim, ale obydwoma i wieloma. Myślę, że to musi zmieniać zasady mocy i magii wokół ciebie." Wzięłam głęboki oddech, wypuściłam powoli i skinęłam głową. Przesunęłam się do przodu a Micah i Nathaniel cofnęli się. Dali mi przestrzeń, o którą prosiłam. Nie sądzę by którekolwiek z nas było pewne, że to dobry pomysł, ale perspektywą były trzy nie do przyjęcia pomme de sang. Super. Thea wzięła mnie w ramiona, a ja nie walczyłam. Nawet owinęłam swoje ramiona wokół niej. Tym razem nie próbowała panować nad moją głową. Ufała, że pozwolę się pocałować. Rzeczywiście wspięłam się na pale, ponieważ, miała prawie sześć stóp wzrostu. Położyłam rękę przy linii jej twarzy, jak gdyby to był pocałunek, którego chciałam. Czasami dotykałam czyjejś twarzy z powodu intymności. Czasami dotykałam, bo ręka na twarzy pomagała kontrolować pocałunek bardziej gdyby sprawy wymknęłyby się spod kontroli. Dwie możliwości z jakiego powodu to zrobiłam, lecz pierwsze przypuszczenie się nie liczyło.

Rozdział 7 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Pocałowała mnie i tym razem z nią nie walczyłam. Pozwoliłam swojemu ciału wtopić się w nią, pozwoliłam jej karmić się moimi ustami. Jest taki moment w pocałunku, szczególnie gdy mamy otwarte usta, gdzie pieszczota warg i języka przekracza pewną linię i po jej przekroczeniu oddajesz pocałunek. Pocałowałam ją, pocałowałam ją tak jak miała być pocałowana, w pełni i kompletnie, degustowałam ją. Odsunęłam się wystarczająco by szepnąć: "Smakujesz solą." Odszepnęła swoją odpowiedź w moje usta, ponieważ przyciągnęła mnie z powrotem do pocałunku "Ty smakujesz krwią." Jej oddech wypełnił moje usta, pieścił moje podniebienie. Jej oddech smakował jak świeży i czysty wiatr od oceanu. Jej usta smakowały dokładnie tak jakby wzięła właśnie łyk wody z oceanu. Oblizałam wargi i stwierdziłam, że ma białawy osad na swych pełnych ustach. To nie było złudzenie. To było prawdziwe. Przełknęłam słony smak, patrząc na nią, czując zaskoczenie na swojej twarzy. "Jak ..." Ale nigdy nie dokończyłam pytania, bo nie przełknęłam po prostu smaku soli, połknęłam jej moc. Słyszałam jak ocean szepcze przy brzegu. Słyszałam go jak muzykę. Rozejrzałam się po pokoju. Chciałam zapytać kogoś innego, czy mogli ją usłyszeć. Chciałam odszukać Micaha, lub Nathaniela, ale nie było nikogo, kto złapałby moje spojrzenie. Thomas wpatrywał się we mnie z poszerzonymi, chętnymi oczami. Jego brat upadł na sofę i pozostał obejmując uszy rękami, kołysząc się na boki. Cristos walczył z tym, cokolwiek to było, ale Thomas nie. Sampson wbił palce w sofę, jego oczy tonęły w czerni, tak że wyglądał jak ślepy. Drugi mężczyzna i kobieta których przywieźli ze sobą zwrócili czarne oczy na mnie. Kobieta obejmowała się, jakby odczuwała chłód, lub lęk. Mężczyzna uchwycił swoją własną rękę, typowa sportowa poza zmieniona w coś ostrego, podobnego do walki, jak gdyby puścił swój nadgarstek mógłby zrobić coś niefortunnego. W końcu znalazłam oczy Samuela. Jego oczy krwawiły w wampirzym ogniu, świecący brązowy płomień z drobinkami zieleni w głębi. Oni wszyscy mogli to usłyszeć, te szepty, uwodzicielski dźwięk. Ocean wzywał, a ja nie wiedziałam, co odpowiedzieć.

Wciąż wpatrywałam się w oczy Samuela, gdy poczułam rękę ześlizgującą się w dół mojego ramienia. Odwróciłam się i stwierdziłam, że Thomas stoi obok nas. Thea zaczął wysuwać się z moich ramion, wsuwając mi w nie Thomasa, odsuwała się tak, jakby uścisk nie przemijał, tylko ramiona trzymające mnie się zmieniły. Poczułam ruch wokół nas. Dostrzegłam twarz Micaha, poruszał ustami, ale nie mogłam go usłyszeć. Słyszałam jedynie westchnienia i echo morza. Thomas dotknął mojej twarzy, odwrócił mnie bym z powrotem na niego patrzyła. Mówił, a jego słowa były niczym mruczące echa fal nad skałami. "Słyszysz mój głos, czyż nie?" Kiwnęłam głową, moja twarz napierała na jego rękę. Jego ręka była na tyle duża, aby ukryć cały bok mojej twarzy. Pochylił się i stanęłam na palcach, aby pomóc mu zakończyć pocałunek. Nie myślałam, o tym, że miał siedemnaście lat. Nie myślałam, że mieliśmy publiczność, obejmującą jego rodziców. Nie myślałam, że oglądali mnie bliscy ludzie. Nic nie widziałam, poza jego twarzą, nic nie czułam, jedynie siłę jego ręki na mojej twarzy, jego ramię sunące w dół moich pleców, jego ręka szybująca w dół mojego ciała. Wewnątrz mojej głowy był spokój, pełen miękkości pędzący dźwięk, jak woda, rozlewająca się wzdłuż jakiegoś spokojnego brzegu. Nie byłam jedyną, która walczyła by wyzwolić się z gierek umysłowych, to Thomas przerwał. Jego ręka zsunęła się w dół i znalazł broń na moich plecach. To sprawiło, że się zawahał. Sprawiło, że potknął się, jakby jego magia miała nogi, które zahaczyły o zawieruszony kamień. Odsunęłam się od niego i zobaczyłam niepewność na twarzy. Wciąż był przystojny i przymus dotykania go wciąż szeptał mi w głowie, ale jego oczy były szeroko otwarte, a jego twarz niepewna. Wyglądał świeżo, niewinnie i niedoświadczenie, jak ktoś, kto nigdy nie przytulił kogoś i znalazł broń. Szum fal odpłynął i mogłam usłyszeć szemranie w pokoju. Ludzie zastanawiali się, co zrobić, czy powinni się wmieszać. "To jest broń," powiedział głosem równie niepewnym jak jego twarz. Kiwnęłam głową. Ponownie stanęłam na całych stopach, a nie palcach, nie pomagając mu więcej uwieść mnie magią matki lub jego własną. Akurat nie znalazł dużego noża na moim kręgosłupie, ponieważ nie dotykał pośrodku mego ciała, ale nisko na dole pleców. A to była zbyt duża broń by ją przegapić. Dzieciak, był dzieckiem. I powiedziałabym to, gdyby miał dwadzieścia siedem lat, a nie siedemnaście. Dziecko nie w latach, ale w moim świecie. Nie pomijasz noża długiego, jak przedramię, nie i przeżywasz, nie na długo. Nie w moim świecie.

Wpatrywałam się w jego twarz. Czerń odpływała, ukazując orzechowe ludzkie oczy. Był synem mistrza wampira i syreny, ale tam gdzie mieszkał było łagodniej, milej niż w moim życiu. Chciałabym zostawić go w tej łagodności. Wysunęłam się z jego ramion, zupełnie. "Wróć i usiądź, Thomas." Zawahał się i spojrzał na matkę. Obserwowała mnie, nie jego. Patrzyła na mnie tymi czarnymi oczami. Miały zamyślony wyraz twarzy, jakby nie była pewna, co myśleć o tym przedstawieniu. "Zrób jak mówi Anita, Thomas," powiedziała w końcu. Wrócił na sofę, usiadł obok brata. To pozostawiło mnie i Thea patrzące na siebie. "Zawahał się tylko przez chwilę," powiedziała, "ale to było wystarczające." "To nie jest jego moc", powiedziałam, "jeszcze nie. Jest twoja. Ty pożyczyłaś mu wystarczającą moc, aby mnie wciągnął." Wykonała gest, który był niemal wzruszeniem ramionami, ale ręce rozłożyła w szerokim geście. Myślę, że to oznaczało, ‘być może’, albo, ‘złapałaś mnie’. Nie byłam pewna który i nie byłam pewna, czy mnie to obchodziło. "Przywitałaś się z Thomasem, ale mamy dwóch innych synów," powiedziała. Micah pojawił się obok mnie. Wziął mnie za rękę. "Z szacunku do innych naszych gości, myślę, że musimy przywitać resztę ludzi Auggiego." "To są tylko jego poplecznicy i jego kochanka. My przynosimy ci nasze ciało i krew, owoce naszego życia." Micah skinął głową, wciąż się uśmiechając. "Doceniamy to, ale…" Przerwałam mu i powiedziałam: "Dosyć, Micah, dzięki za staranie się być uprzejmymi i gościnnymi, ale mam już dość gierek na tę noc." Uścisnął mi rękę, jakby mówiąc: Bądź miła. Oddałam uścisk z powrotem, ale ja byłam miła. Nie chciałabym być niegrzeczna, ale... "Mam zamiar teraz przywitać Auggiego i jego ludzi, ponieważ nie próbowali mnie wkręcać. Do czasu, aż Jean-Claude dołączy do nas, ty i twoi synowie po prostu będziecie musieli zaczekać by zostać przywitanym." "Więc dziwka Augustyna jest wyższa rangą od moich synów?" Thea wyglądała na autentycznie wściekłą. Rozległ się dźwięk oburzenia z drugiej strony pokoju - protestujący kobiecy głos i Auggie próbujący ją uspokoić. Spojrzałam i znalazłam go, mówiącego do posągowej brunetki w bardzo kusej sukni. Była wściekła, a ja jej nie winiłam.

Odwróciłam się do Samuela. "Porozmawiaj z nią, Samuel. Może wyjaśnisz, że twoja żona była cholernie blisko nadużycia naszej gościnności dziś wieczorem." "Jeśli naprawdę nadużyliśmy waszej gościnności, to Jean-Claude może cofnąć nasz bezpieczny pobyt," powiedział głosem głębokim, ale dziwnie miękkim. "Rozumiem." "Tak strasznie cię przeraziliśmy?" zapytał. "Zgodziłam się, że Thea posmakuje mojej mocy, a nie Thomas. To nie było to, co ustaliliśmy a powiedziano mi, że jesteś człowiekiem honoru... wabienie i podmiana nie jest zbyt honorowa" "Czy mogłaś usłyszeć cokolwiek, co mówiliśmy, gdy Thomas cię dotknął?" Zapytał Micah. Spojrzałam na niego i pokręciłam głową. "Mogłam usłyszeć jego głos i szum morza, to wszystko." "Zwróciłem się do Samuela, że nie spodziewałaś się Thomasa." "Co powiedział?" "Powiedział, że dla syreny, żeby dobrze posmakowała twoją moc jest potrzebny kontekst seksualny, a ponieważ nie jesteś miłośniczką kobiet, jeden z chłopców okazałby się pomocny." Pokręciłam głową. "Mam zamiar teraz przywitać Auggiego i jego ludzi. Czy pozwolę jednemu z twoich dzieci na dotknąć mnie, czy nie, to kwestia sporna." Spojrzałam na Thea. "Nie lubię być zmuszana, albo wkręcana, Thea. Jeśli naprawdę chcesz by twoi synowie mieli szansę w moim łóżku, lub ciele, lub mocy, musisz o tym pamiętać." "Zajrzałam do twojego umysłu, gdy cię objęłam ", powiedziała. "Widziałam, co myślisz o moich synach. Jesteś niechętna wobec nich. Bez magii przekonującej cię, nie sądzę, że mają szansę na twoje łóżko, twoje ciało, lub twoją moc." Mój puls nagle znalazł się w gardle. Walczyłam, aby utrzymać nieczytelną twarz, ale nie byłam pewna, czy się udało. Jak wiele odczytała, gdy pogrywała w mojej głowie? Czy wie o lęku przed ciążą? Thea obserwowała mnie zwężonym spojrzeniem. Widziała śmiertelny strach we mnie, ale nie rozumiała, dlaczego. Co oznaczało, że albo odczytała tylko rzeczy dotyczące swoich synów, albo nie zrozumiała, dlaczego bycie w ciąży mnie przestraszyło. Jeśli pierwsze, uf, jeśli ostatnie, była zbyt dziwna mną by o tym porozmawiać. Zwróciłam się do Auggiego i jego rozgniewanej dziewczyny. Była jedyną kobietą w jego części pokoju. Stojąc w szpilkach miała ponad sześć stóp wzrostu. Ale podczas gdy

Claudia była cała umięśniona i groźna, ta kobieta była chuda. Nie było grama mięśni na jej rękach i nogach. Robiła gniewne gesty rękami, z dużymi ciemno pomalowanymi paznokciami, z diamentem migotającym na prawej dłoni. Jej suknia była czerwona ze srebrnymi cekinami. Opinała ją niczym maleńka, błyszcząca druga skóra. Sukienka była tak krótka, że gdy chodziła nerwowo wokół kanapy, biorąc zbyt długi krok, błysnęła taką ilością ciała, że wiedziałam, iż nie nosi niczego pod sukienkę. O rany. Auggie zwrócił ją do mnie. Jej twarz była idealna z wysokimi kościami policzkowymi, niemal sztywna. Miała na sobie wystarczająco dużo makijażu, umiejętnie nałożonego, że sztywny nie powinno być słowem, które zostałoby użyte dla jej twarzy. Jej włosy były długie i zaczesane zbyt wysoko do góry, jak gdyby nigdy nie wyrosła z lat osiemdziesiątych, była brunetką. Może nawet był to jej naturalny kolor. Paseczki jej sukienki i cienki materiał nie powinny być w stanie podtrzymać jej piersi. Tak wielkie piersi nie trzymają się tak dziarsko bez większej pomocy niż mogłaby dać sukienka. Jej piersi siedziały pod sukienkę w sposób, w jaki prawdziwe piersi po prostu by nie mogły. Oburzona zwróciła się do mnie, trzymając rękę Auggiego. Podeszła równym sprężystym krokiem, ale jej piersi nie poruszały się. Były duże, nawet kształtne, ale tkwiły pod sukienką jakby były o wiele bardziej pełne niż piersi mogą być. Micah szarpnął moją ręką, dając mi znać, że coś przeoczyłam, wpatrując się w jej piersi. Potrząsnęłam głową i spojrzałam na Auggiego. "Przepraszam, co powiedziałeś?" "To Bunny; jest moją damą." Bunny. Pomyślałam, czy to jej prawdziwe imię? Mam nadzieję, że tak, kto postanawia być Bunny? Ukłoniłam się. "Cześć, Bunny". Auggie lekko ją szarpnął i kiwnęła głową. Spojrzała na mnie ponuro. "Przynajmniej ja puszczam się tylko z jednym facetem, a nie kilkunastoma." Micah odciągnął mnie z dala od niej. Pozwoliłam mu na to. Byłam tak zdumiona jej chamstwem, że zaniemówiłam. Nie byłam nawet wystarczająco zła; to było zbyt niespodziewane. Zbyt niegrzeczne. Auggie kazał jej uklęknąć, a kiedy tego nie zrobiła wystarczająco szybko, zmusił ją. "Przeproś, natychmiast!" Jego moc wypełniła pokój, jak zimna woda, wywołując dreszcze na mojej skórze. "Dlaczego jestem dziwką, kiedy jego żona uprawia stręczycielstwo własnymi synami, a ta jedna pieprzy wszystko i wszystkich, którym tylko stoi?"

"Benny", powiedział bardzo cichym głosem. Znałam ten ton. To ostrożny, kontrolowany ton, gdy boisz się, co zrobisz, jeśli zaczniesz krzyczeć. Jedyny wampir, którego przywiózł ze sobą przemieścił się wokół kanapy by stanąć obok niego. "Tak, szefie." "Zabierz ją stąd. Wsadź do samolotu, weź ją z powrotem do Chicago, pomóż jej się spakować. Upewnij się, że zabiera tylko to, co należy do niej." Oczy Bunny poszybowały ku górze. "Nie, Auggie, nie, nie chciałam tego. Przepraszam." Odsunął się, więc nie mogła go dotknąć. Starała się czołgać przed nim, ale Benny chwycił ją za ramię. "Chodź, Bunny, musimy złapać samolot." Była człowiekiem na pięciocalowych obcasach, ale broniła się. Benny miał trudności z doprowadzeniem jej do drzwi, nie raniąc jej. Udowodniła całemu pomieszczeniu, że była naga pod kusą sukienką. "Claudia" powiedziałam Podeszła do mnie całkowicie poważna, ochroniarz ochroniarza. "Wybierz kogoś, lub dwójkę, jakąś pomoc dla Benny’ego żeby ją stąd zabrać." Claudia kiwnęła głową: "Fredo, Clay, pomóżcie naszemu gościowi wyjść na zewnątrz." Fredo odepchnął się od ściany, niczym całkowicie bezkostna ciemność, dobrze uzbrojony kot. Clay po prostu wziął Bunny pod drugą rękę i pomógł Benny’emu poprowadzić ją w kierunku drzwi. Ona skutecznie wykorzystywała szpilki, kalecząc przez spodnie Claya. Nawet nie zwolnił, Benny również, choć twarz miał zakrwawioną od śladów jej paznokci. Fredo złapał ją za kostki i wynieśli ją. Auggie skłonił się nisko. "Nie wiem, co powiedzieć, Anita. Przykro mi, że ją przywiozłem. Wiedziałem, że była zazdrosna, ale nie szalona z zazdrości." "Zazdrosna?" zrobiłam z tego pytanie. "Ona, podobnie jak Thea Samuela, jest bardzo konkurencyjna przy innych kobietach." Zmarszczyłam brwi. "Więc ona i Thea próbowały się obmawiać?" Spojrzał na mnie. "Naprawdę nie rozumiesz, dlaczego nie polubiła cię od momentu, kiedy weszłaś do pokoju, prawda?" Micah obrócił mnie ku sobie, przytulając jedną ręką. Spojrzałam tam i z powrotem od jednego do drugiego z nich. "Co?" "Nie", powiedział Micah, "nie wie." "Nie co?" zapytałam.

"Jesteś naturalnie piękna," powiedział Auggie "Sztuka dała Bunny jej twarz, jej postać. Większość jej najlepszych cech została utworzona przez ostrze chirurga. Weszłaś, całkowicie naturalna, bardziej ubrana, a mimo to zyskałaś więcej uwagi od mężczyzn w pokoju, niż ona. Gdy byłaś z Theą i Thomasem, każdy w pokoju był tym pochłonięty. Pragnęliśmy cię. Pragnęliśmy cię dotknąć, w sposób, który jest rzadko spotykany. " Czułam, że się rumienię i starałam się to powstrzymać, ale, jak zwykle przegrałam. "Bełkoczesz, Auggie," powiedziałam. "Oglądanie ciebie i syreny, dwójki jeśli liczyć chłopca. Oglądanie dwóch żywych istot ukształtowanych przez pragnienie nie było jaśniejącym pięknem, które większość oczu obejrzała, Anita. To był mrok." Zmarszczyłam brwi. "Nie potrzebuję tego wielkiego ego-pompowania, Auggie, więc przejdź do sedna. O ile jest jakieś sedno?" Nathaniel stanął przede mną. "Wytłumaczę." "Co znaczy, że wytłumaczysz?" spytałam, zwracając się do niego. Wziął mnie za rękę i potrząsnął głową. Jego twarz oznajmiała ‘Kocham cię, ale rozśmieszasz mnie’. "Ty zauroczyłaś syreny, Anita." "Jak?" "Tak sądzę," powiedział Auggie, "ponieważ twoja moc jest ponad umarłymi i nieumarłymi. Powiedziano mi że twoim zwierzęciem na wezwanie jest tylko leopard". Kiwnęłam głową. "Tak jest, ale poprzez znaki Jean-Claude’a jestem również powiązana z wilkami". "Tak, ale moi ludzie nie są ani jednymi ani drugimi. Są lwami, a jednak czuli twoje wezwanie." Spojrzałam za niego na dwóch mężczyzn, których przywiózł ze sobą zarówno jako ochroniarzy jak i jedzenie, i powiedziano mi, że także kandydaci na pomme de sang, choć Auggie, jak i Samuel, miał pokręcone teorie na całe te pomme rzeczy. Auggie miał nadzieję przekonać jedną z naszych nowych kobiet wampirów z Londynu by pojechała z nim do domu i pobawiła się w dom. Chciał jedną z linii Belle w swoim łóżku. Być może, Bunny miała powody by być wkurzona. Przybył tutaj przecież, aby ją zastąpić. Auggie oferował wymianę jednego ze swoich lwołaków na kochankę z linii Belle. Zastanawiałam się, jak się czuli ludzie, o których była mowa, czy chcieli pozostać w St. Louis? Czy chcieli opuścić Chicago? Czy ktoś ich zapytał? Stawiałam, że nie.

Obaj byli wysocy i muskularni, a wszystko to razem było niczym cholerny neon nad ich głowami, mówiący: "ochroniarz". Obaj nosili garnitury, które kryły broń, byłam prawie w stu procentach pewna, że była tam gdzieś. Jeden z nich był brunetem, drugi jaśniejszy; poza tym, wyglądali, jakby piekarz bez pomysłu użył tej samej formy do ciasta dla obu z nich. Różnili się tylko wykończeniem. Jaśniejszy miał krótkie sterczące niebieskie włosy, ufarbowane tak dobrze, że nie był to jednolity kolor niebieski, ale blado niebieski i ciemny niebieski, wszystko zmieszane razem jak często są naturalne włosy i jak rzadko są farbowane. Tyle tylko, że nikt nie miewa włosów koloru Ciasteczkowego Potwora i wiosennego nieba na czubku swej głowy. Jego oczy były bladoniebieskie, głębsze i bogatsze przez kolor włosów. Był trochę bardziej smukły w ramionach i może trochę wyższy niż drugi ochroniarz. Włosy bruneta wyglądały tak, jakby miał loki, ale przy tak krótkim ścięciu nie miały szans. Ramiona miał napakowane, poznałam że podnosił ciężary więcej niż sporadyczne hobby. Nie kulturysta, ale pracował nad tym. Był wystarczająco wysoki, dla zasięgu swych ramion. Ciasteczkowy Potwór miał lekki uśmiech na swej pociągłej twarzy i dotarł do błękitu jego oczu, jakbyśmy po prostu piekielnie go bawili. Brunet przyglądał mi się, tak, jakbym mogła zrobić coś złego, a on byłby gotowy. Uśmiech mnie nie oszukał, obaj byli zawodowymi mięśniakami. Byli niebezpieczni i byli całkowicie nie do przyjęcia jako kandydaci na pomme de sang. Zbyt dominujący, zbyt nieugięci. Tak, to był szybki wyrok, ale postawiłabym prawie wszystko, że miałam rację. Moje oczy powędrowały do innego mężczyzny, który wciąż stał za kanapą. Powiedziałabym, że to człowiek, ale moc, która czaiła się tuż poniżej tej ciemnej, eleganckiej powierzchni kazała mi pomyśleć, że może nie. Wiedziałam, że Oktawius był ludzkim sługą Auggiego. Mogłabym po prostu pozdrowić dwóch ochroniarzy i niech ich moc powie mi, że miałam rację, że byli zbyt dominujący na to, czego chcieliśmy, ale formalnie rzecz biorąc, ponieważ nie byli specjalnymi zwierzętami na wezwanie Auggiego, Oktawius przewyższał ich rangą. Prawie tak, jakby czytał z mojej twarzy, Oktawius powiedział: "Pozdrów najpierw ich, pani Blake, przyjrzyjmy się, co myślisz o swoich wyborach. Ja też sądzę, że noc się marnuje." Jego głos pasował do jego gładkiej elegancji. Kiwnęłam głową i powiedziałam: "Dziękuję". Ale nie podobało mi się, że Oktawius tak łatwo mnie rozgryzł. Podeszłam do kanapy, z Micahem i Nathanielem z tyłu, oraz Grahamem

i Claudią towarzyszącym nam wszystkim. Nie sądzę, żeby którykolwiek z naszych strażników polubił dwa lwołaki bardziej niż ja. "Twoi chłopcy mają imiona?" zapytałam. Ciasteczkowy Potwór uśmiechnął się do mnie, oczy mu błyszczały. Dlaczego pomyślałam, że on tak po prostu się uśmiecha kiedy kogoś wypatroszy? "Haven, jestem Haven". Kiwnęłam głową potwierdzająco, a następnie zwróciłam się do Bruneta. "A ty?" "Pierce". "Macie tylko jedno imię? Jak Madonna?" Pierce zmarszczył brwi na mnie. Haven roześmiał się jakby to była dobra zabawa. Głowa odchylona, pełnym gardłem; gdyby nie sprawił, że podniosły mi się włosy na karku, uśmiechnęłabym się. Auggie poszybował do dwóch mężczyzn, kładąc rękę na każdym z nich. Ich oczy napięły się, nie wzdrygnęli się, ale było to zauważalne. Co on zrobił, gdy dotknął ich pleców, tak-jakże-lekko? Auggie uśmiechnął się, szczęśliwym, zadowolonym uśmiechem, który wypełnił jego szare oczy światłem. "Moje lwy są jak wampiry, Anita, mogą jeśli mają wybór, mieć tylko jedno imię wśród nas. Pierce i Haven mają swoje imiona, ale myślę, że je zachowają dla siebie, dopóki nie dowiemy się, czy tu pozostaną." "Myślisz, że nie mogę poszperać za pomocą komputera i sprawdzić wyników, bo nie podali mi swoich prawdziwych nazwisk?" "Jeżeli martwi cię ich kryminalna przeszłość, pozwól mi rozwiać swoje obawy. Oboje ją mają." Nadal się uśmiechał, gdy to powiedział. To wszystko było już zbyt dziwne. To byli nasi przyjaciele, a ja czułam się jakbym została wrzucona na głęboką wodę w basenie. ‘Jean-Claude, gdzie jesteś?’ pomyślałam. Dostałam zdezorientowane mignięcie walk. On i Asher usiłowali powstrzymać Meng Die. Przypomniało mi to oglądanie mężczyzn niosących Bunny. Jeśli chcą cię skrzywdzić, a ty nie chcesz ich zranić, jesteś w nieciekawej sytuacji. Byli wewnątrz budynku, w którym na piętrze mieścił się cyrkowy gabinet osobliwości. Choć większość "osobliwości" to rzadkie nadnaturalne postacie. Widziałam ludzi patrzących w na nich z zewnątrz. Mieli publiczność. Pomyślałam, poproś o pomoc, weź kilku strażników i zabierz ją z zasięgu wzroku. Bardziej poczułam niż usłyszałam, że prośba o pomoc gdy inne wampiry mogłyby to poczuć, może zostać uznana za słabość. Odesłałam myśl, że korzystanie z własnych zasobów nie jest słabością, ale dobrym zarządzaniem.

Poczułam, jak wyciągnął rękę do wilków na górze. Czułam ich sunących ku niemu. Wkrótce byłoby zbyt wielu ludzi by mogła walczyć. Co z nią zrobią po jej podporządkowaniu, to zupełnie inna kwestia. Miałam jeszcze jedną straszną myśl. Zwróciłam się do Claudii. "Czy możesz skontaktować się ze strażnikami szczurołakami na górze poprzez myśli?" Wyciągnęła mały telefon komórkowy z kieszeni. "A może przez telefon?" "Zwierzęciem na wezwanie Meng Die jest wilk, chciałabym by kilka szczurołaków dołączyło do pokazu w gabinecie osobliwości." Claudia nie zapytała, po prostu zadzwoniła. Tak miło nie być kwestionowaną. "Co robi Jean-Claude, że potrzebuje do tego tak wiele pomocy?" zapytał Auggie. "Ona jest kobietą z linii Belle. Chcesz ją?" Roześmiał się. "Nie, jeśli jest tak dzika, nie." "Auggie nie potrzebuje pomocy, aby podporządkować sobie jednego ze swoich wampirów", powiedział Pierce. "Jean-Claude mógł ją podporządkować, a nawet ją zabić, ale ona wybrała miejsce, gdzie jest publiczność. Popełnienie morderstwa przed cywilami jest czymś czego nie wypada robić", powiedziałam. "A gdy będą za kulisami, zabije ją?" zapytał Haven. Westchnęłam. "Prawdopodobnie nie." "Słabość" powiedział Pierce. Auggie poklepał ich obu po plecach i znowu pojawiło się to napięcie w ich oczach. "No już, już, chłopcy, niektórzy mistrzowie zabiliby Bunny za jej brak szacunku. Każdy na swoim terenie postępuje nieco inaczej." Nadal był wesoły i uroczy, ale było w tym coś jeszcze. "O czym myślisz, Auggie?" zapytałam. Naprawdę nie oczekiwałam odpowiedzi, ale ją otrzymałam. "Że Jean-Claude jest czasem zbyt sentymentalny dla jego własnego dobra." Uśmiechnęłam się, wiedząc, że moje oczy pozostały zimne. "Wiesz, sentymentalny nie jest słowem, którego bym dla niego użyła." "Zatem zmienił się." "Jak każdy" powiedziałam. Auggie kiwnął głową, uśmiech rozpłynął się na krańcach ust. "Posmakuj ich, Anita. Posmakuj swoje nowe zabawki." Pokręciłam głową i powiedziałam: "Możesz przestać ich dotykać, gdy będę to robić? Nie chciałabym mylić twojego powiązania z nimi z ich mocą."

Lekko się ukłonił i cofnął się. Nawet usiadł na kanapie, gdzie Oktawius dołączył do niego. Oddaliłam się od moich mężczyzn. Walczyłam, aby nie patrzeć na jednego konkretnego z naszych strażników. Naszymi lokalnymi lwami rządził Joseph, a on stał w rogu przebrany za ochroniarza. Był gotowy do pomocy w razie potrzeby, ale on i ja wiedzieliśmy, że był przede wszystkim tutaj, aby zapoznać się z nowymi lwołakami. Stawiałam, że polubił ich nawet mniej niż ja. Spojrzałam na dwóch mężczyzn. "Czy chcecie chłopcy tej wymiany?" To zaskoczyło ich obu, choć Haven ukrył to wcześniej. Uśmiechnął się. "Jest spoko, jeśli to zadziała." Jego oczy były chłodniejsze, kiedy to powiedział, jakby uśmiech zaczął odpływać z jego twarzy. Gdybym zadała właściwe pytanie możliwe, że ujrzałabym prawdziwego Haven pod uśmiechniętą, wyluzowaną maską. Pierce spojrzał zza nas na Auggiego. Powiedziałam to, co powiedziałam do bliźniaków. "Nie patrz na swojego mistrza, popatrz na mnie i daj mi szczerą odpowiedź. Czy chcesz być przedmiotem wymiany z St. Louis?" Ponownie spojrzał na kanapę. Dotknęłam jego ramienia. Szarpnięcie mocy przebiegło przeze mnie, kazało mi puścić jego rękę. To zatrzymało go w połowie ruchu, zwróciło go z powrotem do mnie z jego pulsem uderzającym w gardle. "Co to było?" Walczyłam z chęcią potarcia ręką wzdłuż boku mojej spódnicy. "Nie jestem pewna. Moc, jakaś moc." "Nie jesteś pewna?" zabrzmiał tak podejrzliwie jak popatrzał. "Szczerze mówiąc, nie wiem, dlaczego pojawił się ten skok mocy, kiedy się dotknęliśmy. Nie podobało mi się to również". "Chcę wrócić do domu", powiedział. "Nie podoba mi się ten handel wymienny, naprawdę nie lubię oferować się do seksu jak jakaś dziwka". Pozwolił by gniew wypełnił jego głos, a gniew podniósł moc jak podmuch gorąca na mojej skórze. Oktawius powiedział: "Uważaj, kocie." "Nie", powiedziałam, "Chcę szczerości. Widziałam, co się dzieje, jeśli ktoś jest zmuszony być w grupie, której częścią być nie chce. Lokalna grupa lwów działa dobrze, nie chcę rozwalić ich układu." "Więc nie spróbujesz teraz Pierce, czyż nie?" zapytał Auggie z kanapy. Pokręciłam głową. "Weź go do domu, Auggie. Dziwię się, że go przywiozłeś, skoro on nie chciał przyjść." "Bunny powiedziała, że Pierce był jednym z najlepszych kochanków, jakich kiedykolwiek miała. Myślałem, że Ci się spodoba."

Nie zdołałam przejąć kontroli nad swoją twarzą wystarczająco szybko. "Co w tym złego?" zapytał Auggie. "Pomysł Bunny, właśnie …" zrobiłam gest odepchnięcia "staram się nie wyobrażać." "Ona może być nieokrzesana, ale była bardzo dobra w swojej pracy." Spojrzałam na Auggie. "A jej praca to…?" "Sex". "Ona jest twoją damą, nie twoja kurwą. Dama oznacza więcej niż tylko seks." "Teraz mówisz jak Jean-Claude." "Być może, ale to wciąż prawda." Wzruszył ramionami, tymi masywnymi ramiona. "Poznałaś ją, Anita, czy naprawdę myślisz, że siedzieliśmy bezczynnie i prowadziliśmy pouczające pogawędki z Bunny?" Roześmiałam się, nie mogłam się powstrzymać. "Nie, nie sądzę." Następnie inna myśl przyszła mi do głowy. "Dlaczego spotykałeś się z kimś, z kim nie można rozmawiać?" Spojrzał na mnie, a wyraz jego twarzy był nieczytelny. "Naprawdę chcesz wiedzieć?" Uśmiechnął się, prawie ze smutkiem pokręcił głową, ale nie spojrzał mi w oczy. "Och, Anita, sprawiasz, że czuję się znużony i bardzo stary." "Powinnam przeprosić?" zapytałam. Spojrzał w górę, nadal się uśmiechając. "Nie, ale ponieważ zadałaś to pytanie, to sprawiło, że zastanawiam się odnośnie moich wyborów dla twojego pomme de sang. Szukałem dobrego seksu, dominujących, ponieważ każdy potrzebuje więcej mięśni. Nie brałem pod uwagę wartościowych rozmów, lub kogoś z zainteresowaniami takimi jak twoje. Nie szukałem randek. Szukałem pożywienia i pieprzenia." "Potrzebujesz w swojej grupie kobiety, Auggie. Przebywanie z samymi chłopakami cię ogranicza ". "Mówisz, że potrzebuję kobiecej ręki?" "Tak i to nie kobiety z linii Belle, która pójdzie z tobą by być tylko twoją dziwką. Obiecaliśmy im, że będą mieć wybór, kiedy tu przyjdą." "Mówisz, że muszę się do nich zalecać?" Kiwnęłam głową. "Tak właśnie mówię." "A Jean-Claude zgadza się na to?" zapytał Oktawius. Kiwnęłam głową. "Dał słowo, że nikt nie będzie zmuszony do seksu wbrew swej woli." "Ach," powiedział Auggie, po czym się roześmiał. "Randki. Nie randkowałem od dziesiątek lat. Zastanawiam się, czy pamiętam jak." "Mistrz Miasta nie chodzi na randki", powiedział Oktawius, " on dowodzi".

"Jesteś w złym mieście z takim podejściem," powiedziałam. "Jesteś tego taka pewna?" zapytał. "Oczywiście." "Posmakuj Haven" powiedział Auggie. "Jeśli go nie polubisz, to będę musiał posłać do domu po jakiś mniej dominujący posiłek." Spojrzałam na dupkowatego mężczyznę przede mną. Popatrzył w dół, z tą miękką, roześmianą twarzą i po prostu tego nie kupiłam. Ten uśmiech i błyszczące oczy to była jego wersja twarzy policjanta. Sposób, aby wszystko ukryć. Opadł z wdziękiem na kolana. Co uczyniło go niewiele niższym ode mnie. Dodałam co najmniej kilka cali do jego wysokości. Zaśmiał się, tak radosnym śmiechem, że wydawał się szczery. "Powinnaś zobaczyć swoją twarz, tak podejrzliwą. Pomyślałem, że w ten sposób możesz dokonać wyboru nadgarstka lub szyi. Stojąc przy mnie, nie możesz sięgnąć mojej szyi." To miało sens, więc dlaczego mi się nie spodobało? Żadnej odpowiedzi poza tym, co już wiedziałam, odkąd go zobaczyłam. Bycie blisko niego wywołało reakcję z tej prymitywnej części mózgu, która trzyma cię przy życiu, jeśli się z nią nie kłócisz. Dotykanie go było w jakiś sposób niebezpieczne, ale w jaki sposób? Kłopotem z prymitywnymi reakcjami mózgu jest to, że nie ma powodów, lub wyjaśnień, po prostu są odczucia. Właściwie mogłam po prostu go dotknąć, a następnie wykluczyć. Wróciłby z powrotem do Chicago, żadna strata, żadne oszustwo. Sięgnęłam po jego rękę, a on mi ją dał. Zastanawiałam się, czy odczuję to szarpnięcie energii, jakie miałam z Piercem, ale jego ręka była po prostu ciepła. Jego ręka była bardzo pasywna w mojej, a kiedy odsunął rękaw swej marynarki, okazało się, że ma koszulę z francuskimi mankietami i z prawdziwymi spinkami do mankietów. "Cholera." "Nie lubisz francuskich mankietów?" Skrzywiłam się na niego. "Zajmie trochę czasu, żeby uwolnisz swoje nadgarstki." Ponownie się uśmiechnął, ale jego niebieskie oczy nie były już tak neutralnie wesołe. Mogłam dostrzec chłód pod tym uśmiechem. Z jakiegoś powodu poczułam się lepiej. Lubiłam prawdę, większość czasu. "Dlaczego się uśmiechasz?" zapytał, a w jego głosie można było odczuć odrobinę niepewności. Dobrze. Pokręciłam głową. "Nic." Przesunęłam moją rękę na bok jego twarzy, odwróciłam go tak, że linia szyi rozciągała się nad kołnierzykiem koszuli. Pochyliłam się nad nim, jedną rękę

kładąc na ramieniu dla równowagi, drugą przytrzymując bok jego twarzy. Szyja była zawsze o wiele bardziej intymna niż nadgarstki. Chciałam po prostu przyłożyć swoje usta do jego szyi. Ale kiedy byłam na tyle blisko, by poczuć jego skórę, wszystkie moje dobre intencje zniknęły. Pachniał tak ciepło, tak bardzo ciepło. Chciałam przycisnąć swoje usta do tego ciepła, ale nie całować. Przysunęłam swoją twarz tak blisko do ciepłej, gładkiej linii szyi, że mocna myśl sprawiłaby, że moje wargi dotkną jego skóry. Trzymałam się tuż nad jego szyją i wdychałam jego zapach. Ciepły, słaby cień jakiejś delikatnej, słodkiej wody kolońskiej, ledwo wyczuwalny, mydło, a pod spodem tylko zapach jego ciała. Ludzki i głębszy, gdzie mój oddech odbijał się gorący od jego skóry, z nutą piżma kota. Czystszą, mniej ostrą niż lamparta. Ale na pewno kota, nie wilka, nie psa. Wciągnęłam w płuca zapach lwa, ponieważ wzrósł pod jego skórą, jakby mój oddech to obudził. Moje ręce zsunęły się po jego plecach, wzdłuż ramion, owijając moje ciało wokół niego. Sprawował się dobrze aż do tego czasu, ręce trzymał po bokach, ale teraz sięgnął po mnie, owinął mnie w sile swoich ramion, sile palców, ugniatał moje ciało przez ubrania. Usłyszałam jego szept: "O, Boże." Złożyłam najdelikatniejszy z pocałunków na tej ciepłej, gładkiej skórze, lekki jak dotyk piórka, lecz to nie wystarczyło. Czułam zapach tego czego chciałam tuż pod powierzchnią. Czułam zapach jego krwi jako coś słodkiego i metalicznego. Polizałam go po szyi, liznęłam nad ciepłym, pulsującym życiem tętnem. Zadrżał w moich ramionach. Usłyszałam głos. "Anita, Anita, nie rób tego." Nie wiedziałam, kto to był, nie rozumiałam, co oni mówią. Musiałam spróbować jego tętna, poczułam drżenie tego między zębami zanim wybuchło gorąco i parząc moje usta. Nadgarstek pojawił się blisko mojej twarzy. Poczułam lamparta. Micah zawracał mnie znad tej kruchej krawędzi. "Anita, co ty robisz?" Nie oderwałam się od ciała Haven. Uniosłam twarz wystarczająco tylko, by zobaczyć Micaha. "Degustuję go", mój głos był zachrypnięty, jak nie mój. "Puść go, Anita." Pokręciłam głową i poczułam palce Haven twarde i mocne, jakby miał pazury, którymi zanurzyłby się w moim ciele, a ja chciałam, żeby to zrobił. Graham był następnym w kolejności, który przystawił nadgarstek pomiędzy mną i pulsującym cukierkiem. Ale piżmo wilka nie było tym, czego chciałam.

Nathaniel pojawił się obok, kładąc słodycz nadgarstka między mną a szyją Haven. Wciąż pachniał wanilią, ale to nie był zapach którego oczekiwałam po dzisiejszej nocy. Pokręciłam głową. "Nie." "Coś jest nie tak, Anita, musisz się zatrzymać." Pokręciłam głową ponownie, rozsypując swoje włosy ponad twarzą klęczącego mężczyzny. Wydał niski dźwięk w gardle w reakcji na to. Dźwięk sprawił, że odepchnęłam Nathaniela się i przyłożyłam usta do drżącego pulsu Haven, nie całowałam go, nie, moje usta były zbyt szerokie dla pocałunku. Moja szczęka naprężyła się by go ugryźć, ale wydarzyły się dwie rzeczy jednocześnie. Ktoś chwycił garść moich włosów i nadgarstek, którego nie znałam pojawił się nagle przy mojej twarzy. Głos, który był głębokim warczeniem powiedział: "Jeśli tym, czego chcesz jest lew, to jestem tutaj." Podążyłam za tym zapachem w górę, ponieważ pociągnął moją głowę w tył za włosy. Nade mną stał Joseph, złote włosy, oczy głębokie, perfekcyjny bursztyn lwa. Mężczyzna u moich stóp ciaśniej owinął się wokół mnie, nie ugniatając mnie teraz palcami, ale kurczowo się mnie trzymając. "Nie," powiedział Haven: "nie, ona jest moja. MOJA!" "Nie twoja," warknął Joseph. Wyciągnął nadgarstek w górę, a moje ciało podążyło za linią jego skóry. To nie Haven chciałam, ale lwa. Czy pasowałby mi ktokolwiek? Może. Nie za osobą goniłam, ale za zapachem. Haven podniósł się z podłogi w ruchu zbyt szybkim do prześledzenia. Po prostu nagle poruszył się, Joseph też tam był i po chwili znaleźli się po drugiej stronie pokoju, upadli przez zasłony w kamiennej ścianie, poza nią. Zasłony opadały kaskadą wokół nich, tak, że połowa ściany salonu została obnażona, odsłaniając nagi kamień i korytarz w głębi. Strażnicy skoczyli próbując ich rozdzielić. Mnie pozostało stanie, wpatrywanie się, nie do końca pewnej, co się stało i dlaczego. Joseph uratował mnie przed czymś, czymś… Tkanina rozdarła się, głośno i gwałtownie. Haven powrócił spoza rozerwanych zasłon, płynął po pokoju, aby znaleźć się po ich drugiej stronie. Upadali wokół niego, ale on nie próbował wstać. Był po prostu kształtem pod spadającą kaskadą tkanin. Joseph wyszedł z upadku w biało złotych tkaninach, połowa jego koszuli była rozerwana. Ręce częściowo ukazywały pazury, a jego twarz zaczęła tracić swój ludzki kształt, podobnie jak jego ciało stające się miękką gliną. Włosy wydłużyły się, zaczynały tworzyć złotą aureolę jego grzywy.

Auggie podszedł do krawędzi rozrzuconej wokół niego tkaniny, a jego głos odbił się echem po pokoju jak szept giganta. Intymny, miękki i grzmiący zarazem. "Lwie, ja jestem tu mistrzem, a nie ty." Joseph warknął na niego z wysuniętymi długimi i niebezpiecznymi zębami. Jego głos był tak niski i warczący, że aż trudny do zrozumienia. "Jestem Rexem stada z St. Louis. Zostałem zaproszony, aby zobaczyć lwy które przywiozłeś i widzę czego im brakuje." Oktawius stanął obok Auggiego, położył dłoń na jego plecach, a poziom mocy zakołysał się na skali. To było jak metafizyczne trzęsienie ziemi, z tym wyjątkiem, że nic się nie poruszyło, w każdym razie nic co można by zobaczyć. Ale potknęłam się na swoich wysokich obcasach. Joseph cofnął się o krok przed nim. Pozostali zwrócili zaskoczone twarze ku Auggiemu, ale nie były one tak poruszone jak Josepha. "Czy kiedykolwiek spotkałeś wampirzego mistrza, który mógłby wezwać twoje zwierzę, Rexie?" zapytał Auggie. Joseph oddychał ciężej niż powinien, ale udało mu się warknąć "Nie" "Pokażę ci, co straciłeś." Nie wykonał gestu, ani się nie odezwał, ale nagle powietrze stało się trudne do oddychania. Było tak ciężkie od mocy, że wszyscy powinniśmy się nim dławić. Ale to nie było skierowane do nas. Joseph upadł na kolana, warcząc, walcząc, ale nie mógł przed nim stanąć. "Pokaż mi swoje ludzkie oczy, Rexie". Rosnąca grzywa zaczęła się kurczyć. Futro, które pojawiało się na jego skórze zaczęło być wchłaniane. Jego twarz przekształcała się. Wtedy, gdy Joseph był ponownie w pełni ludzki, powietrze rozrzedziło się trochę. "Czego chcesz, wampirze?" powiedział Joseph ludzkim głosem, który brzmiał lekko chropawo. "Posłuszeństwa" powiedział Auggie i nie było niczego przyjaznego w tym jednym słowie. Dobroduszny człowiek odszedł, a pojawił się Wampirzy Mistrz. "Chodź do mnie, Rexie, czołgaj się do mnie." Joseph z nim walczył. Można było dostrzec tę walkę na jego twarzy, ale w końcu opadł na czworakach. "Przestań, Auggie", powiedziałam, "zostaw go w spokoju." "On jest moją bestią, a nie Jean-Claude’a. Nie ma więzi pomiędzy moim gospodarzem i lwami." "Istnieje więź między mną i lwami. Zaprosiłam tu dzisiaj Josepha."

Nawet nie spojrzał na mnie, ale zrobił to Oktawius. Położył te idealne czekoladowe oczy na mnie, a jego twarz nie wyrażała niczego poza arogancją. Wkurzył mnie. Gniew jest zły, ale czasami, dobra, miewa też swoje inne zastosowanie. Podeszłam do nich. Stanęłam między nimi, blokując mu widok Josepha. To było tak, jakbym przyjęła cios. Nathaniel pojawił się, by mnie złapać, a w chwili gdy mnie dotknął, poczułam się lepiej. Był teraz moim zwierzęciem na wezwanie, nie tylko moim rodzajem zwierzęcia, ale naprawdę moim zwierzęciem na wezwanie tak, jak Richard był Jean-Claude’a. To było coś w rodzaju futrzanego ludzkiego sługi i dawało pewne korzyści. Moc, extra moc. "Joseph i jego ludzie są naszymi sprzymierzeńcami. Moje lamparty i ja mamy przymierze z nimi. Skrzywdzisz jednego a zaszkodzisz obojgu." Wtedy Auggie spojrzał na mnie, jego oczy szare niczym chmury z piorunem złapanym w ich wnętrzu. "Jeśli Jean-Claude przyjął ten traktat będę musiał go przestrzegać, ale jesteś ludzką służebnicą, Anita. Nie wiążesz mnie tak, jak twój mistrz. Tak jak w przypadku odwiedzenia nas w Chicago, oferty złożone przez Oktawiusa nie są wiążące dla twojego mistrza. " "Więc będziesz krzywdził Josepha, tylko dlatego, że powstrzymał mnie od jakiegoś metafizycznego gówna z lwem? Czy o to chodzi?" "On jest lwem, żaden lew nie może stawiać mi oporu." "On jest Rexem St. Louis, Auggie, nie masz nad nim żadnej władzy," powiedziałam. "Czy rzuciłabyś mi wyzwanie z Oktawiusem przy moich plecach? Czy możesz postawić siebie przeciwko mnie ze swoim Mistrzem zajętym gdzieś indziej?" Kiwnęłam głową. "Tak." "Ukarzę go za znieważenie mnie, Anita. Zrobię to. Możesz pozwolić na to z gracją, lub możesz zmusić, żebym cię kontrolował tak, jak kontroluję Josepha". "Jeśli myślisz, że możesz mnie kontrolować, Auggie, odwal się." Nagle ponownie mogłam oddychać. Micah podszedł z mojej drugiej strony. Był moim Nimir-Raj i to pomogło mi myśleć, ale nie pomoże mi w walce. "Graham", powiedziałam. Podszedł do mojej wyciągniętej ręki, a z momentem gdy go dotknęłam, poczułam wilki. Poczułam więź ze stadem poprzez Richarda. Ten mierzwiący sierść na karku zapach wilka. Zielony spokój lasów i pól i… Zachwiałam się i tylko ręce Nathaniela i Grahama trzymały mnie na nogach. Pierce, lwołak, stanął u boku Auggiego.

Chciałam wezwać Jean-Claude’a, ale bałam się. Auggie był jego przyjacielem, ale w tym, co czułam gdy mnie popychał, wypełniając mocno powietrze, było więcej mocy niż kiedykolwiek czułam od Jean-Claude’a. Gdybym przegrała z Auggiem, to po prostu bym przegrała. Ale jeżeli Jean-Claude by przegrał, to byłaby szansa że zostałby pokonany jako Mistrz Miasta. I właśnie teraz, w tej chwili, zobaczyłam prawdziwy powód, z którego nie chciałam tych drani w naszym mieście. Nie ufałam, że jesteśmy wystarczająco silni. Nie poświęciłabym miasta. Nie zrujnowałabym nas wszystkich. Nie chciałabym. Starałam się z nim walczyć, jakbym była innym mistrzem wampirów, ale to nie tym byłam. Byłam nekromantką. Powinnam mieć kontrolę nad wszystkim co nie żyje. Zobaczymy. Puściłam mężczyzn, którzy mnie trzymali. Zrobiłam krok z dala od życiodajnych dłoni i otworzyłam tę część mnie, którą zawsze chroniłam. To część mnie, która była niczym wielka zamknięta pięść, ściśle, mocno, kto wie, co możemy zrobić, przez przypadek lub celowo. Prawie nigdy nie uwalniałam mojej nekromancji poza cmentarzem. Ale nie było żadnych zwłok do ożywienia, były tylko wampiry. Moja moc dmuchnęła z mojego ciała jak zimny wiatr i znalazła swój cel. "Co to jest?" zapytał Auggie. Twarz Oktawiusa nie wyglądała już tak arogancko ponad jego ramieniem. Pierce odsunął się od niego, jakby coś w mojej mocy utrudniało mu dotykanie go. "Jeśli ludzka służebnica lub Nimir-Ra nie czynią mnie kimś, to są jeszcze inne tytuły, Auggie. Inne uprawnienia do których mogę się odwołać." Oblizał wargi, miły nerwowy gest. "Czym jest ta moc?" "Nie słyszałeś, Auggie, jestem nekromantką." "Nie ma prawdziwych nekromantów," powiedział Oktawius, ale jego głos nie brzmiał zbyt pewnie. "Niech ci będzie, ale zostawisz Josepha i jego ludzi w spokoju, podczas gdy jesteś w moim mieście". "Albo co?" zapytał Auggie, a jego oczy wciąż były pełne szarego światła. "Mam inny tytuł wśród wampirów, czy wiesz, jaki?" "Egzekutorka, nazywają cię Egzekutorką." "Tak, to jest to co robię." "Grozisz mi śmiercią?" Udało mu się udać rozbawionego, nawet z moją mocą krążącą wokół jego ciała.

"Wyjaśniam zasady. Nie zadzieraj z naszymi ludźmi. Wszystkimi wampirami, wszystkimi zmiennokształtnymi i innymi nadprzyrodzonymi, których poznasz później, kwalifikującymi się jako nasi ludzie." "Zostaliśmy zaatakowani," powiedział Oktawius. "Dobrze, już udowodniłeś swoje racje. Zmusiłeś go by schował swoją bestię. Ja mówię, że to wystarczy." "Jestem wampirzym mistrzem, władcą miasta, nie będziesz mi dyktować." "Jeśli jesteś wampirem wystarczy, abyś mnie sprowadził z powrotem na ziemię, a zatem przyjdź i weź mnie, Auggie. Stoję tu sama, bez żadnego zwierzęcia na wezwanie, bez NimirRaj, bez wampira u mego boku. Stoję tu, jedynie ze swoją własną mocą. Jesteś wystarczająco wampirem by zrobić to samo?" Uśmiechnął się. "Czy chcesz powiedzieć, że mam odejść od Oktawiusa i mojego lwa, i spotkamy się po środku pokoju, po co? W pojedynku? Zginęłabyś." "Sprawdź zatem," powiedziałam. "Nie możesz mieć nadziei na zwycięstwo", powiedział. "Jeśli to prawda, to nie masz nic do stracenia, czyż nie?" "Anita" powiedziała Claudia "Ja nie jestem tego pewna." "Chodź do mnie, Augustynie, chodź do mnie." Włożyłam wszystko, co miałam w to polecenie. Chciałam, żeby przyszedł do mnie, teraz. Zanim Jean-Claude się zjawi. Odsunął się od swego sługi i swego lwa. Ruszył w moją stronę, tak jak chciałam. "Augustynie", powiedział Oktawius: "nie rób tego". "Chodź do mnie, Auggie, chodź do mnie." Wykonał kolejne dwa kroki, zanim spojrzał na mnie. "Każesz mi przyjść. Naprawdę mnie wzywasz." "Powiedziałam ci, czym jestem." Potrząsnął głową. "Nie podejdę do ciebie." "Boisz się?" "Jestem ostrożny", odpowiedział. "Dobrze, to spotkamy się w połowie drogi, tak jest w porządku." "Anita," odezwał się Graham. Zignorowałam go. Ruszyłam w stronę czekającego wampira. "Spotkajmy się w połowie, Auggie." Zaczął się do mnie zbliżać, nie sunąc, ale sztywno, jakby jego ciało nie działało dość dobrze. W końcu zatrzymał się zanim dotarł do mnie. Zatrzymał się z wyrazem którego nie widujesz często na twarzy wampirzego mistrza. Nerwowość, był zdenerwowany.

"Co się stanie, kiedy spotkamy się po środku, Anita?" "Jeśli mnie ominiesz, w porządku, ale jeśli nie, to ja wygram." "To nie wydaje się sprawiedliwe, ty tylko stoisz w miejscu, ale ja muszę przejść obok Ciebie." Oboje zatrzymaliśmy się około dwóch stóp od siebie. Wezwałam moją moc, wyszeptałam jej to, czego chciałam. Chciałam, żeby mnie słuchał. Nigdy nie próbowałam tego tak jawnie przeciwko jakiemukolwiek wampirowi. Mistrz Miasta nie był prawdopodobnie miejscem na początek, ale było już za późno. Zachwiał się na swoich drogich butach. "Nie chcę." "Nie chcesz, czego?" zapytałam, ale mój głos sprawował władzę, która wirowała wokół nas. Mój głos wiedział to. Spodziewałam się, że będzie stawiał opór. Powinien był pamiętać, że istnieją inne opcje. "Chcesz mnie, Anita, to możesz mnie mieć. Mogę zrobić to, co chciałem zrobić od samego początku, a Jean-Claude nawet nie może się rozzłościć." Zawahałam się, potykając się w mojej głowie, moc zamigotała. "Co ..." Poruszył się szybciej niż mogłam nadążyć, zmniejszył dystans, biorąc mnie w ramiona. Nagle zostałam obezwładniona przy jego ciele, moje ręce znalazły się w pułapce. Moja moc pchnęła w niego, ale jego moc to odsunęła. "Czuję to, twoją moc i, na Boga, jesteś potężna. Jeśli byłabyś po prostu nekromantką może nawet wygrałabyś, ale ty nie jesteś dokładnie tym, czyż nie?" Pochylił się ku mnie, jakby miał zamiar mnie pocałować. "Przestań, rozkazuję ci się zatrzymać." Faktycznie zawahał się, przełykając ciężko, zamykając oczy, ale kiedy je otworzył, to było tak, jakby jego moc katastrofalnie podskoczyła. Spojrzenie jego oczu zatrzymało oddech w moim gardle. "Silna, ale nie wystarczająco silna." Zgiął moc, jak jakiś niewidzialny mięsień i to wystrzeliło poprzez moje ciało. Wygięło mi kręgosłup i tylko jego ręce trzymały mnie w pozycji pionowej. W połowie opadliśmy na kolana, jakby mój upadek złapał go z zaskoczenia. Zerwał moją kontrolę nad ardeur. Zrobił to lepiej i szybciej niż Thea marzyła. Obudził ardeur, a moje ciało zawinęło się wokół niego. Podniósł uśpione ardeur wiedząc, że kiedy tak wzrośnie, on będzie moim posiłkiem. To oczywiście było to, co miał na myśli. Mógł zrobić to, czego pragnął od początku i Jean-Claude nie mógł się o to wściec.

Rozdział 8 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Namiętność niczym coś namacalnego, solidnego, przelała się przez moje ciało i ponad je. Żądza niczym jakaś gęsta, ciężka farba płynęła ponad nami, obejmując nas, zatrzymując nas. Zamarłam, bojąc się oddychać, bojąc się mówić, bojąc przede wszystkim się poruszyć. Przeszłam od określenia Auggiego jako przystojnego, aroganckiego, i od początku niezbyt sympatycznego, do chęci bycia z nim nago. Nawet dla ardeur to była nagła zmiana. Chciałam zapytać go co mi zrobił, ale byłam zbyt wystraszona by się poruszyć, i jeszcze bardziej przestraszona by zwrócić na siebie jego uwagę. Wystraszona tym co by zrobił, nie, nie prawda, przerażona tym. Tkwiłam w jego ramionach jak zamrożona. Nieruchoma, tylko mój puls się poruszał. Gdybym mogła po prostu się nie ruszać, mogłabym zaczekać. Wygrałam walkę. Auggie oferował siebie jako pożywienie; to czyniło mnie zwycięzcą. Wampirze zasady: pożywienie przegrywa. Wszystko co musiałam zrobić, to trzymać się, aż Jean-Claude przyjdzie. Mogłam to zrobić. Był blisko. Mogłam poczuć, jak schodził po schodach. Minuty, kilka minut od wybawienia. Ale walka z ardeur przez zaniechanie działań była możliwa jedynie wtedy, gdy inna zaangażowana osoba też tego chciała. Potrzebnych było dwoje ludzi próbujących z tym walczyć. Auggie nie chciał walczyć. Chciał przegrać. Jego oczy zamknęły się, a głowa opadła, prawie jakby seks już się zaczął. Jego głos był zachrypnięty gdy powiedział: "Prawie zapomniałem jakie to uczucie zostać skonsumowanym przez namiętność" pochylił swoją twarz żeby mógł spotkać moje spojrzenie. "Próbuję zapomnieć ten dotyk, Anita. Prawie zdołałem przekonać siebie, że to nie było rzeczywiste, że nic nigdy nie było tak niesamowite, a potem ona wysyła mi sen." Wiedziałam kim ona była, kiedy bowiem ktokolwiek z linii Belle mówił „ją”, albo „ona”, oczywiście, wiedziałeś o kogo chodziło. Belle Morte. To była zawsze Belle Morte. Ich ciemna pani, twórczyni ich wszystkich. "Słyszałaś mnie, Anita? Słyszałaś mnie?" jego ramiona poruszyły się by chwycić moje, nasze ciała wciąż naciskały na siebie. Była okazja by próbować walczyć, sięgnąć po broń, ale było już za późno. Gdybym sięgnęła po broń, nie byłam pewna, czy mogłabym sprawić, by

moje ręce chwyciły pistolet, albo ostrze. Moje ręce pragnęły bowiem dotknąć jego skóry. Nie ufałam samej sobie. Chciałam krzyczeć w swoim umyśle do Jean-Claude, ale z tak silnym ardeur, nie miałam pewności czy ono nie rozprzestrzeni się w ten sposób. Auggie potrząsnął mną. " Słyszałaś mnie, Anita?" Czułam ruch, dostrzegłam czerń po bokach. Jeśli ktoś dotknąłby nas, ardeur rozprzestrzeniłoby się na nich. Źle, bardzo źle. "Nie podchodźcie", szepnęłam, "powiedz im". Micah odezwał się: "Nie dotykać żadnego z nich. To rozprzestrzenia się za pomocą dotyku." "Dotkniesz jej i cię postrzelę, Graham." dodała Claudia. "Spójrz na mnie, Anita," powiedział Auggie. "Na mnie". Przełknęłam i poruszyłam się, bardzo powoli, żeby na niego spojrzeć. Napotkałam antracytowe spojrzenie i cokolwiek zobaczył, zdawało się go to zadowolić. "Ona wysyła takie sny, Anita. Marzenia jak to, gdzie pożądanie jest czymś namacalnym, czymś co można zatrzymać, to pieszczota, która przenika twoją skórę, zatapia cię w tym pragnieniu." Pochylił się w moją stronę, jakby do pocałunku. Opuściłam głowę, w dół, nisko, wciąż uważając by robić to powoli. Poruszysz się zbyt szybko i ardeur, niczym drapieżnik zostanie przyciągnięte przez szybkie ruchy. Ale mały obrót głowy, to coś, co mogłam zrobić. "Nie odwracaj się. Pozwól mi cię pocałować. Pozwól mi rozlać na nas to oczekujące, napierające ciepło. Pozwól nam utonąć razem." Trzymałam swoją twarz odwróconą, moje ręce zaciskały się w pięści, ponieważ wszystko o czym mogłam myśleć to, to, jak jego ciało poczułoby się pod moimi rękami. Chciałam odnaleźć jego ramiona, klatkę piersiową, zobaczyć jego nagie umięśnione ciało przede mną. To jak miesiące lub lata randek, które chcesz zapakować w momenty. Requiem, jeden z naszych nabytków z Wielkiej Brytanii, mógł spowodować natychmiastową reakcję ciała, godziny naprawdę dobrej gry wstępnej w sekundy poprzez swoją moc. Czy Auggie mógł uderzać emocjonalnie tak szybko jak Requiem może uderzać fizycznie? Słodka Maryjo, Matko Boża, pomóż mi. W tym momencie ulżyło mi, byłam spokojniejsza, mogłam jaśniej myśleć. Od lat nie modliłam się w chwilach takich jak ta, zbyt zakłopotana, ale w końcu zrozumiałam, że jeśli moja wiara była prawdziwa, to nie opuszczała mnie tylko dlatego, że byłam poza normami społecznymi. "Nie," powiedział, "nie, nie dotarłem tak blisko by zostać odrzuconym." Zwrócił mnie naprzeciw swego ciała, a ja walczyłam by pozostać sztywna i nieugięta, kiedy jak świat

szeroki, wszystko, co chciałam zrobić to go dotknąć. Oparł policzek o moje włosy. "Czuję bliskość twojego mistrza, Anita. Czekasz na ratunek, ale pamiętaj, jeżeli faktycznie nie pożywisz się ode mnie, to znaczy, że nie wygrałaś tej walki." Poczułam jego usta naciskające na moją skroń, miękkie i gorące. "Czy naprawdę wierzysz, że Jean-Claude ze mną wygra? Nakarm się i wygrasz, a jednocześnie i on." Sugerował to co już pomyślałam, że gdyby JeanClaude dotarł do drzwi zanim bym wygrała, przegralibyśmy, niedobrze. Czułam moc w Auggiem i znałam moc Jean-Claude’a. Gdyby to była bezpośrednia bitwa, przegralibyśmy. Nie mogłam na to pozwolić. Głos Micah dobiegł zza mnie. Nie dotknął mnie, ale powiedział: "Istnieją inne głody, Anita. Inne rozwiązania." Mówił starannie, jakby nie był pewien, jak dobrze mogłam go usłyszeć. Micah miał rację. Ardeur miał zwyczaj pochłaniać świat i wraz z nim moją logikę. Były inne głody, które były we mnie, tak jak ardeur. Kiedyś pomyślałabym, że żeby wzbudzić inne głody muszę otworzyć znaki między Richardem, albo Micahem, albo Nathanielem ale teraz wiedziałam lepiej. Bestia nie była czymś, co dostałam od nich. To coś było w moim wnętrzu. Fakt, że nie miała wyjścia, nie miała sposobu, aby moje ciało dopasowało się do jej głodu, nie czynił jej mniej realną. Zamknęłam oczy i sięgnęłam w głąb siebie, jak metafizyczne włożenie ręki do worka. Poszukiwałam tego, co potrzebne. Auggie niechcący mi pomógł. Szarpnął mnie z kolan w miażdżącym uścisku na moich ramionach. To bolało, ale ból nie rozpraszał koncentracji, nie, bestia lubiła gniew. Gniew i ból oznaczał, że musiałyśmy walczyć, a byłyśmy dobre w walce. Zawsze wcześniej bestia była procesem ale teraz to było jak uderzenie w przełącznik w mojej głowie. W jednej chwili ja, następnie coś, co nie myślało o seksie, albo nawet o jedzeniu. Uciekać, uciekać, uciekać! Krzyknęłam w jego twarz, bez słów, wściekłością. Szarpnął mnie blisko swojej twarzy. Złapał mnie za włosy i próbował pocałować. Ale było już za późno na pocałunki. Za późno na tak wiele. Ugryzłam go. Zatopiłam zęby w jego pełnej dolnej wardze. Chwyt na moich włosach stał się bolesny, próbował kontrolować moją twarz, głowę, usta tym bolesnym uściskiem. Nie był w stanie odciągnąć mnie zanim przegryzłabym mu wargę, chyba to wiedział, bo jego druga ręka przysunęła się do mojej szczęki, tak, jakbyś chwycił zwierzę przy zawiasie szczęki, naciskając do środka. Jeśli masz siłę, możesz zmusić zwierzę by nie wgryzło się całkowicie. Jeśli masz siłę możesz go podważyć.

Miał siły, by powstrzymać mnie od odgryzienia wargi, ale to było wszystko, chyba że był gotów zmiażdżyć moją szczękę. Próbowałam go pogryźć, a on powstrzymywał mnie od tego. Jeśli pozostałoby we mnie dość człowieka, sięgnęłabym po mój pistolet lub nóż, ale zrezygnowałam z noży i pistoletów, kiedy przyjęłam moją bestię. Wszystko, o czym myślałam to zęby i pazury. Przejechałam paznokciami w dół jego rąk, znacząc go krwawymi wstążkami w próbie uwolnienia się. Musiał mnie obezwładnić albo puścić. Ale miał jeszcze jedną opcję i użył jej. Rzucił kolejny przypływ mocy na mnie. Podniósł ardeur topiąc moją bestię w pragnieniu i rzeczach związanych częściowo z kopulacją. Gdyby był jak niektórzy z linii Belle i jedynie wpływał na mnie fizycznie, zwierzę nie zareagowałoby, ale jego moc z władzy Belle Morte była bardziej... ludzka. To nie tylko pożądanie, ale miłość. Miał zdolność do sprawienia, że go pokochasz. Zło nie oddawało tego, co mi zrobił. Bo w tej chwili go kochałam. Kochałam go całkowicie i zupełnie. Część mnie, będąca jeszcze przy zdrowych zmysłach, modliła się, by to nie było trwałe. Podniosłam się na kolana, wyciągając ku pełnym ustom, które przed chwilą próbowałam odgryźć. Pocałowałam go tak, jak chciał. Świeża krew nie uczyniła tego strasznym, był wampirem i…. róże, róże w powietrzu, jak jakieś przesłodzone perfumy. Tonęłam w tym zapachu, a ponieważ całowałam go, krew smakowała jak róże. Auggie odskoczył ode mnie. "Róże, o Boże, smakujesz jak róże.” Odsunął się na tyle, aby spojrzeć na mnie, a strach pokazał się na jego twarzy. "Twoje oczy, Anita, twoje oczy." Widziałam wcześniej oczy Belle Morte w mojej twarzy. Jej jasnobrązowe oczy jak ciemny miód wypełniony ogniem. Podniosłam wzrok na Auggiego jej oczami i również go zobaczyła. Podczas gdy jej ciemne światło wypełniało moje oczy widziała to, co ja widziałam. Szepnęła mi w myślach: "Czy naprawdę sądziłaś, że Jean-Claude, będąc sourdre de sang, ochroni cię przede mną, Anita?" Tak, rzeczywiście tak sądziłam. Wiedziała i myślała, że to zabawne jak cholera. "Czego chcesz?" zapytałam. Strach niczym dobry szampan mrowił w moim ciele. Ardeur, bestia, wszystko to zostało zmyte przez tą falę strachu. Spojrzała na Auggiego, klęczącego nad nami i wiedziałam czego chciała. Czułam w niej żal. Żałowała, że Auggie opuścił jej łóżko i jej ciało. "Ale to ty go wygnałaś," powiedziałam. "Trzymaj się z dala od moich myśli, Anita." Siedziała na skraju ogromnego łóżka z baldachimem. Łóżko to widziałam kiedyś we wspomnieniach Jean-Claude’a. Leżała na nim, biała suknia niemodna od wieków okrywała jej bujne ciało, tak, że wyglądała jak delikatne,

wydymające wargi dziecko, kiedy opierała się o rzeźbione drewno. Jej włosy były gęstymi, ciemnymi falami, dłuższymi niż moje własne. Po raz pierwszy zdałam sobie sprawę, że byłyśmy, przynajmniej powierzchownie. podobne. Drobne brunetki z lodowo-bladą skórą i brązowymi oczami. "Byłam największym pięknem w całej Europie. Jak śmiesz porównywać się do mnie" Jej moc przemknęła przeze mnie jak ostre uderzenie bata. "Wybacz mi", powiedziałam, ponieważ nie miałam na myśli żadnego braku szacunku. Nie uważałam, że byłam tak piękna jak ona, tylko, że miałyśmy jakieś wspólne cechy. Myśl udobruchała ją, ale także pozwoliła jej skupić się na tym, dlaczego weszła do mojej głowy. Niedobrze. "Augustynie" powiedziała głosem będącym cichszą wersją mojego. To nie był jej głos, bo musiała korzystać z mojego gardła, ale to również nie był mój. To wystarczyło, aby oczy Auggiego się rozszerzyły i sprawiła, że stał się bledszy niż sama śmierć. Nie wiem, czy kiedykolwiek wcześniej widziałam by wampir zbladł. "Jak to możliwe?" wyszeptał. "Wezwałeś mnie", powiedziała z moich ust. "Twoja moc i krew mnie wezwały." Przełknął ślinę, zwijając usta, a kiedy to zrobił, krew wysączyła się szybciej z rozcięcia. Ugryzienie goiło się na naszych oczach, ale wciąż krwawiło. "Nie miałem na myśli ..." "Zmusiłeś ją by cię pokochała, Augustynie, tak samo jak próbowałeś zmusić mnie. Ale nikt nie zmusza Belle Morte, nikt." "Wybacz mi, nie wiedziałem, co moje moce mogą zrobić" szepnął jej, trzymając ręce nadal na moich ramionach, ale teraz delikatnie. Jego chwyt był tak luźny, że mogłam łatwo się odsunąć, ale było już na to za późno. Mieliśmy większe problemy niż ardeur. "Ale ponownie mogę ci dać przyjemność, tu i teraz i nie ja będę tą, która się zakocha, ale ona. Spowoduje to jej ból i ból Jean-Claude’owi. Będzie nawet powodować ból tobie." Roześmiała się, siedząc na łóżku setki, setki mil stąd. "Tak jak Requiem może obudzić żądzę ciała w swojej ofierze, on także buzi ją w sobie. Ty zmuszając kobietę do miłości, zakochujesz się sam. To jest natura naszego rodu, że nasze kompetencje są obosieczne". Znowu poczułam jej żal. Wiedziałam, w tym momencie, że gdy Auggie użył swojej mocy w pełnym zakresie, efekt nie był tymczasowy. "Nie, Anita," powiedziała w mojej głowie, mówiąc do mnie krawędzi łóżka oświetlonej ogniem. "To jest dość trwałe, zapewniam cię." "W takim razie kochasz ..."

Zaatakowała ponownie ostrą mocą. To powstrzymało mnie od mówienia i pozwoliło na jej przemowę: "Wszyscy kochają Belle Morte. Wszyscy mnie uwielbiają. To jest moja natura, aby być kochaną." Ale ja zbyt często byłam blisko w jej głowie by nie zrozumieć jej lepiej. "Pożądają", powiedziałam głośno: "wszyscy pożądają Belle Morte ". "Żądza, miłość, co za różnica, to oznacza to samo." Ale byłyśmy zbyt głęboko połączone razem. Znała moje myśli na temat, że pożądanie i miłość nie są w ogóle tym samym i ta myśl była tak głośna, że poczułam jak potyka się w swoim umyśle. Poczułam jej wątpliwości; przez ułamek chwili poczułam jej zwątpienie. I to nie ja umieściłam ziarno wątpliwości w jej umyśle. Było już tam, było tam od kiedy Jean-Claude i Asher dobrowolnie opuścili ją wieki temu. "Wrócili do mnie, Anita, nie zapomnij o tym. Nie mogli żyć bez Belle Morte!" Klęczała teraz na łóżku, jej piękna twarz była w złości. Ale wiedziałam bardziej niż na pewno, co kryło się za gniewem: strach. "Dość tego!" krzyknęła, a krzyk odbił się echem w mojej głowie, moim ciele i uderzył Auggiego jak cios. Zachwiał się, walcząc, aby pozostać na kolanach, aby mnie przytrzymać. Ale była tam jej moc, jej wersja ardeur, oryginał. To wszystko, co pochodziło od Belle Morte, było jak fragmenty jej osobistej mocy. Byliśmy jej odbiciami. Autentyk ryknął na mnie, wydarł krzyk z ust moich i odbił się echem poprzez Auggiego. Jej moc próbowała wylać się z nas, starała się wypełnić pokój i dotknąć wszystkich blisko nas. Auggie postawił mur wokół niego. Wykorzystał swoją wolę, swą moc jako Mistrza Miasta by to zatrzymać. Ale nie mógł tak wytrwać długo. Próbowałam użyć nekromancji. Używałam tego wcześniej, by wyrzucić ją na zewnątrz ale nie mogłam zamknąć ardeur. Dopóki nie minęło, byłam bezsilna. Odzyskał głos, zanim ja to zrobiłam. "Wszyscy na zewnątrz, na zewnątrz, każdy z was. Nie możemy trzymać tego tak długo. Gdy stracimy kontrolę to wypełni pokój." "Rozprzestrzenia się przez dotyk," powiedział Micah. Auggie pokręcił głową. "To nie jest ardeur Jean-Claude, należy do Belle. Wystarczy bliskość." Zadrżał, zgarbił ramiona jakby jakiś wielki ciężar zaczął go przygniatać. "Samuelu zabierz rodzinę. Nie wiesz, co to mogłoby ci zrobić." Głos za nami, z większym niż zazwyczaj słyszałam francuskim akcentem, powiedział: "Augustynie, co zrobiłeś ma petite. Moc, ona naciska ..." Spojrzałam na niego, a słowa nagle zanikły. "Belle Morte." Powiedział to płaskim głosem, jakby właśnie połknął wszystkie emocje, które posiadał.

Był ubrany w swoje reprezentacyjne barwy, czerń i biel. Czarna aksamitna kurtka ledwie dotykała linii jego talii. Białe koronki koszuli wysypały się pomiędzy tą ciemność, powstrzymywane przy szyi przez kameę będącą jednym z moich pierwszych prezentów dla niego. Spodnie były skórzane i przylegające. Wysokie do kolan czarne buty były jedyną prostą rzeczą. Oczywiście w jego ciele przybliżającym się ku nam nie było nic prostego. Oboje znaliśmy potencjał jego ciała zbyt dobrze, aby kiedykolwiek uwierzyć, w taki prosty kamuflaż. Ponieważ to było tym. I dlatego, że było tym, ona wiedziała, czemu Jean-Claude miał swoje czarne loki związane w koński ogon. Wiedziała, dlaczego ubrania były eleganckie, ale niezbyt kosztowne. Dlaczego prawie nie nosił biżuterii. On planował pojawić się taki, jakim mistrzowie widzieli go po raz ostatni. Chciał ukryć to, kim naprawdę był, niech zastanawiają się nad jego mocą. To było ryzykowne, a ja nie zgadzałam się z tym. Pomyślałam, że to drażnienie ich. Zobacz, jak bezsilny jestem, wypróbuj mnie. Jean-Claude powiedział, że ukrywając niektóre ze swoich możliwości, nigdy nie wpadł w kłopoty w kontaktach z innymi mistrzami. To była strategia, która uratowała mu życie w przeszłości. Przemówiła przeze mnie: "Widzę cię Jean-Claude. Wszystkie te proste gierki nie ukryją cię przed Belle Morte. Ale masz rację przychodząc do mnie skromnym, takich moich mężczyzn lubię." Patrzyłam na niego oczami Belle Morte, a ona śmiała się na wielkim, pustym łóżku. Myślałam, puste. Od kiedy Belle sypia sama? Ta myśl ponownie spowodowała potknięcie w jej umyśle. Chwila zawahania, ale Jean-Claude to wykorzystał. Użył tego by przysunąć się do moich pleców. Owinął cały aksamit i skórę jego ciała wokół mnie, tak, że on i Auggie stanęli naprzeciw siebie ze mną pomiędzy nimi. Belle ryknęła w odpowiedzi poprzez mnie, ale w pewnym sensie, jej chwila minęła. Jean-Claude był sourdre de sang, a ja jego ludzką służebnicą. Gdyby mnie dotknęła, mogłaby mnie zwrócić przeciwko niemu. Ale wysłała nam pożegnalny prezent, zły szept w moim umyśle. "Jesteś sourdre de sang. Możesz wyrzucić mnie, ale nie możesz wyleczyć tego, co Augustyn zaczął. Kiedy opuszczę jej umysł, ardeur nadal tam będzie. To rozprzestrzeni się na waszą trójkę i będziecie robić razem wszystko to, czego nie robiliście od wieków". Była w mojej głowie, więc nie mogłam ukryć, że był to pierwszy raz gdy słyszałam, że Auggie i Jean-Claude byli więcej niż przyjaciółmi. Roześmiała się w swej jasnej od ognia sypialni. Odezwała się we mnie, a niskie mruczenie spróbowało wyjść z moich ust. "Och, Jean-Claude, nie powiedziałeś jej, że ty i Augustyn byliście kochankami."

Jean-Claude zastygł przy moim ciele, jakby wstrzymywał oddech. Zdałam sobie sprawę, że czeka jak zareaguję na to, co powiedziała. Czekał na mój gniew i katastrofę, która sprawi, że stanie się jeszcze gorzej. Ale zaskoczyłam nas wszystkich. Nie byłam w szoku. Nie wiem dlaczego, ale nie byłam. Wiedziałam, że nie przyszedł do mnie będąc prawiczkiem. Nawet wiedziałam, że miał innych męskich kochanków poza Asherem. Oczywiście, wiedza o czymś w teorii nie była taka sama jak fakt klęczący przed tobą, trzymający cię w ramionach. Spojrzałam na Auggiego i oczekiwałam, że będę zdenerwowana, ale może moce Auggiego coś ze mną zrobiły, a może ja odbierałem emocje Jean-Claude’a, a nawet Belle. Niezależnie od powodu, wpatrywałam się w mężczyznę przede mną i śledziłam linię jego twarzy od skroni do szczęki jak jakiś piękny obraz. Grafitowo-szare oczy straciły blask, strach i siła woli zamknęły niektóre z jego wampirzych mocy. Ale nawet wyprane z emocji, jego oczy były całkowicie nieodparte. To nie tylko firanki czarnych rzęs i zatapiający kolor, przekonały mnie, że szare może być tak piękne jak niebieskie, ale ich wyraz. Patrzył na mnie jak tonący. Cierpienie i strata, tak surowe, że napięły moje gardło. Poczułam współczucie, Belle nie. Cieszyła się, tak szalenie się cieszyła, że po wszystkich tych wiekach widok jej oczu mógł jeszcze wypełnić go takim bólem. Chciała, żeby go bolało. Chciała, żeby cierpiał. Chciała, żeby czuł się odrzucony, wypędzony z raju ręką mściwego boga, lub, jak sądzę, w tym przypadku, bogini. Moc Augustyna sprawiała, że oglądałam jego ból niczym świeżo zakochana, w pierwszym oślepieniu, przytłaczającym pośpiechu, gdzie można zrobić lub powiedzieć prawie wszystko, aby uczynić się nawzajem szczęśliwym. Chciałam, aby wszystko stało się lepsze, pocałować go by wszystko zniknęło. "Nie," powiedziała Belle: "nie, oni cię okłamali. Powinnaś czuć się zdradzona. Mieć złamane serce." "Przepraszam, że cię rozczarowałam," odparłam, ale wiedziała, że nie o to mi chodziło. "Taka spokojna, Anita. Popatrz moimi oczami i twój piękny spokój nie przetrwa." Wiedziałam, że wciąż klęczę, pomiędzy Jean-Claude’m i Augustynem, ale zostałam uwięziona we wspomnieniach Belle, tak, że siedzieliśmy na tronie w wielkiej ciemności oświetlonego pochodniami pokoju. Augustyn był przywiązany do metalowej konstrukcji, naga linia jego ciała wystawiona była dla wszystkich. Przybył błagając Belle, aby przyjęła go z powrotem. Ona nie chciała, ale zaproponowała jedno skosztowanie ardeur. To nie były myśli. Byłam w jej głowie tak głęboko, że podzieliła się wspomnieniami. Chciała go upokorzyć. Kazał jej go kochać a tego nie mogła wybaczyć.

Jean-Claude i Asher pojawili się przed tronem. Byli ubrani w długie płaszcze, które ukrywały wszystko, poza twarzami. Twarz Ashera była nieskazitelnie piękna, jak kiedyś. Więc było to wspomnienie z czasów, zanim on i Jean-Claude opuścili Belle by ocalić Juliannę, kobietę, którą oboje kochali, od zazdrości Belle. Jean-Claude i Asher wciąż byli jej idealną parą. Jej wybranymi pięknościami, robiącymi wszystko co powiedziała. Wiedziałam, że pod płaszczami byli nadzy. Wiedziałam, co chciała, żeby zrobili. Głos Augustyna obok mojego ucha zaskoczył mnie, ale nie przełamał wspomnień Belle. To jak głos z oddali. "Jesteś jej mistrzem Jean-Claude. Nie pozwól, by Belle pokazała to Anicie." Nagle jego głos pomógł mnie wezwać, ponieważ osoba mówiąca nie była osobą tam związaną. Jean-Claude, z którym rozmawiał nie był służącym, który stał przed tym tronem. To zdarzyło się dawno, dawno temu. Nie było prawdziwe. "To się zdarzyło, Anita, właśnie tak jak ci to pokażę." "Ma petite" powiedział Jean-Claude, "Czy mnie słyszysz?" Zamrugałam, zobaczyłam ich twarze zawisłe nade mną, ale moc Belle huczała w mojej głowie. "Nie, Anita, zobaczysz rzeczywistość." Z powrotem byłam w tym oświetlonym pochodniami pokoju. Czułam na sobie ręce, ale wszystko, co mogłam zobaczyć to to, co Belle mi pokazała. "Dotknij jej nagiej skóry" powiedział Auggie. Asher i Jean-Claude zaczął krążyć wokół związanego mężczyzny. To było prawie taniec, kołysanie płaszczy, gracja ich ruchów. Ręce sunęły po moich nagich ramionach. W chwili, gdy jego naga skóra mnie dotknęła, pamięć zaczęła ciemnie. Tak, jakby światła przygasały, ukrywając to, co się dzieje. "Nie!" krzyknęła Belle, wciągając mnie z powrotem do tej ciemnej sali sprzed wieków. Płaszcze zniknęły, a ich ciała były blade i doskonałe. Słyszałam protest Augustyna. "Obiecałaś mi ardeur." "Dotrzymuję wszystkich swoich obietnic, Augustynie". Jean-Claude płonął niczym ciemna gwiazda, kładąc tylko rękę na nagich plecach drugiego mężczyzny. Augustyn odezwał się: "Ach, teraz rozumiem." Uniósł twarz pod niewygodnym kątem, aby spojrzeć wstecz wzdłuż ciała Jean-Claude’a. Jean-Claude ukląkł przed nim, więc nie musiał się wysilać. Ujął podbródek Augustyna w rękę i przemówił tak cicho, że Belle nie mogła go usłyszeć. "Dałem ci tylko kęs. Jeśli odczuwasz mój dotyk jako odrażający, to mogę przestać." Położył głowę obok jego twarzy, jakby całował szyję drugiego

człowieka. Dał Augustynowi szansę wyszeptać jego odpowiedź: "Uzyskałeś taką dobrą kontrolę nad ardeur, tak szybko." "Na zewnątrz." "Jeśli ten smak jest wszystkim, na co ona pozwoli, to chcę tego." Jean-Claude przesunął się z powrotem, aby zobaczyć drugiego mężczyznę. Ujął twarz Augustyna w swoje dłonie. Uświadomiłam sobie, że widziałam twarz Jean-Claude’a poprzez oczy Augustyna. Patrzyłam jak Augustyn dostrzega niepewność w oczach drugiego człowieka. "Zaryzykowałbyś jej gniew by mnie uratować?" "Nie czerpię radości z przemocy." Asher ukląkł obok Jean-Claude’a i było w nim spojrzenie, którego nie widziałam nigdy na jego twarzy. Arogancja, gwałtowność, dzikość, i coś jeszcze. Coś niebezpiecznego i nieprzyjemnego. Głos Ashera przebił się przez wspomnienia. "Jean-Claude, nie pozwól, Anicie zobaczyć mnie w ten sposób." Do tego momentu nie wiedziałam, że Asher był gdzieś w pokoju, czekając na nas, na wygraną lub przegraną bitwę. Widział, to do zobaczenia czego zmuszała mnie Belle. Jak ona to robiła? "Jesteś krwią z mojej krwi, Anita. Mogę zrobić wiele rzeczy, z tymi, którzy są moi." Ręce na mnie, zdzierające materiał, szarpiące moim ciałem pod wpływem siły. Chłód powietrza na plecach. Klatka piersiowa i brzucha Jean-Claude przycisnęły się do moich pleców, koronki białej koszuli stanowiły ramy dla naszego ciała. W chwili, gdy tak wiele jego skóry dotknęło mojej, wspomnienia sczerniały, Belle wróciła na skraj swego dużego łóżka w migoczącym świetle świec. Jej gniew wypełnił oczy ciemno miodowym płomieniem. Nie wiedziała, że Jean-Claude dał Auggiemu wybór, lata temu. Nagie ramiona Jean-Claude’a owinęły się wokół mojej prawie nagiej górnej części ciała. Objął mnie, przytulił tak blisko do siebie, jak tylko pistolet i nóż na plecach mu pozwoliły. Ręce Augustyna wciąż pozostawały na mnie, jakby nie mógł, albo nie chciał pozwolić mi odejść. Ale to ciało Jean-Claude’a ją przegoniło. To wyłączyło wspomnienia. "Twoje ciało może mnie powstrzymać, ale zostawię ci dwa prezenty pożegnalne JeanClaude i Augustynie. Pierwszym z nich jest ardeur pochłaniające waszą trójkę, a jeśli popchnę wystarczająco mocno rozprzestrzeni się po pokoju do wszystkich, którzy zostali. Czuję Ashera i... " Zamknęła oczy, oblizała wargi. "Mmm, Requiem tam jest również. Będą starali się to zatrzymać, kiedy nadejdzie. Być może im się uda, a być może nie." Potem spojrzała na nas jakby mogła nas zobaczyć, naprawdę nas zobaczyć. Taka koncentracja w tych oczach. "Drugim jest pytanie do ciebie i prezent dla Anity. Czy zdajesz sobie sprawę

Jean-Claude, że jeden z jej talentów, to możliwość pożyczania umiejętności, które są wykorzystywane przeciwko niej? Moją zdolność do przejmowania żywych wspomnień, daję jej teraz, tylko ten jeden raz chcę, żeby mogła jej użyć i nie będę walczyć z jej magicznymi zdolnościami, by to wzięła. Dam jej wykorzystać tę moc w jej umyśle i zostawię ją z tym pytaniem: Czy naprawdę wierzysz, że Augustyn i Jean-Claude uprawiali seks tylko ten jeden raz, czy było więcej?" Tkanina rozdarła się, więcej Jean-Claude’a przycisnęło się do mnie. "Zamykam te drzwi do ciebie, Belle, bo ona jest moja, nie twoja." "Idę, idę, cieszcie się moimi prezentami." Ale ja wciąż byłam przywiązana wystarczająco blisko do jej umysłu, aby wiedzieć, że nie miała wyboru. Udawała, ale JeanClaude ją wygonił. Ostatnią rzeczą, jaką odczułam od niej był żal. Żal z powodu ludzi, z którymi mnie zostawiła bo ja ich miałam, a ona nie. Nabrałam gwałtownie powietrza, jakbym była pod wodą. Miałam na sobie biustonosz i majtki, spódnica została porwana. Mój pistolet wraz z kaburą zniknął ze spódnicą. Ubrania Jean-Claude’a w większości również zostały usunięte. "Czy jest cokolwiek co robi twoja linia i nie wiąże się to z nagością?" Zaśmiał się, tym wspaniałym i niemal namacalnym śmiechem. Nie byłam jedyną, która na to zareagowała. Auggie zadrżał, chwycił moje ręce. Nadal był w swoim drogim garniturze, nawet krawat miał na swoim miejscu. Zachowywał się wspaniale. Rozejrzałam się po pokoju i okazał się pusty za wyjątkiem Ashera w pobliżu drzwi zewnętrznych i Requiem w pobliżu korytarza, który prowadził w głąb podziemi. Ashera z jego złotymi włosami, które kryły blizny otrzymane od Kościoła próbującego wypalić w nim diabła przy pomocy wody święconej. Requiem wysoki i blady, z włosami prawie tak ciemnymi jak moje i Jean-Claude’a. Jego oblicze zdobiły wąsy i mała przystrzyżona broda. Choć dzisiaj wyglądał jakby coś wielkiego uderzyło go po jednej stronie twarzy. Oboje trzymali ręce w górze i na zewnątrz swych ciał. Czułam moc promieniującą od nich. Zdałam sobie sprawę, że tworzyli wampiryczny odpowiednik kręgu mocy, próbując zatrzymać ardeur i wspomnienia. Powstrzymać ich rozprzestrzenianie. Odprężyłam się w ramionach Jean-Claude’a, ściśnięta dłońmi Augustyna. Szept pojawił się w moim umyśle, "Czy były inne razy?" Czy to była moja myśl, czy jej? Nie wiedziałam, ale to nie miało znaczenia, bo pytanie nadeszło i sama myśl była wystarczająca. Zostałam rzucona w środek wspomnienia, które pozbawiło mnie powietrza. Auggie na górze, wciskający ciało Jean-Claude w łóżko.

"Nie, ma petite, nie." Jego ciało napierało na mnie, całą tą piękną nagością, ale to było za mało. To nie była moc Belle nałożona na mnie. Zorientowała się, co ostatnio odkryłam, że mogę pożyczać moce wampirów, jeśli kiedyś użyli ich na mnie. Niektóre moce były bardziej trwałe niż inne, niektórych nie przejmowałam wcale, ale tę wzięłam. Tę wzięłam i nie mogłam zatrzymać. Krzyczałam, ramiona Auggiego były nagie pod moimi rękami. Ale to nie pomogło. Nie pomogło. "Zatem zobacz całe wspomnienie, Anita," powiedział Auggie, "zobaczysz to wszystko." Byliśmy w pokoju, małym, ale eleganckim. Auggie usiadł na krześle. Jean-Claude przyklęknął na jedno kolano przed nim z kapeluszem w ręku, ukłonił się. Żółte włosy Auggiego sięgały do ramion. Ubrany był na niebiesko i srebrno-szaro ze zbyt dużą ilością koronek jak na mój gust. "Tak więc pogłoski są prawdziwe - opuściłeś ją dobrowolnie." Jean-Claude skinął głową i spojrzał w górę. "Tak zrobiłem." Auggie roześmiał się. "Zostawiłeś niebo dobrowolnie kiedy ja płaczę w piekle na ostatni przebłysk." Potrząsnął głową, westchnął, humor znikł z jego twarzy. "Ale jeśli jesteś wystarczająco silny, aby opuścić niebo, zabiorę cię na wybrzeże. Znam statek i kapitana, którym ufam." "Gdzie jest port przeznaczenia statku?" "Angielskie kolonie. Stany Zjednoczone Ameryki, jak nazywają to teraz. Ale szczerze mówiąc, Jean-Claude, czy to ma znaczenie, gdzie podążasz, skoro opuszczasz kontynent, oddalasz się od niej?" Jean-Claude znów pochylił głowę, jakby nie chcąc się dzielić tym co było w jego oczach. "Nie mogę ci zapłacić, Augustynie, nie mam niczego." "To jest prezent, na cześć twego męstwa przy opuszczaniu raju, nie raz, ale drugi. Dwa razy, gdy ja dałbym wszystko, co mam, by wrócić." Jean-Claude uniósł swą twarz, piękną i pustą, twarz, jaką przybierał kiedy ukrywał, to, co myśli. "Brakuje ci Belle czy ardeur?" "Obydwu." "Nie mogę dać ci Belle, ale mogę podzielić się ardeur." Zapał przez chwilę pojawił się na twarzy Augustyna. Potrzeba tak surowa napełniła oczy ogniem, jak blask błyskawic za szarymi chmurami. Potem jego twarz znieruchomiała, cały głód ukrył się, ale widzieliśmy go. Bo w tej chwili, już nie oglądałam pokoju jak jakaś pływająca zjawa. Byłam w głowie Jean-Claude’a tak jak byłam i w Belle we wcześniejszych

wspomnieniach. Głos Augustyna był tak pusty jak jego twarz gdy powiedział: "To jest dar, Jean-Claude. Chcę być twoim przyjacielem. Znajomi nie liczą kosztów przysługi." Byliśmy zaskoczeni, ale zbyt długo byliśmy z Belle Morte aby w to uwierzyć. "Targowałbym się moim ciałem, aby uzyskać to, co oferujesz tak swobodnie, Augustynie". "I dlatego oferuję to za darmo. Tak, pragnę być z nią ponownie. Będę ją kochał do końca świata, ale nie zawsze robiłem to co ona lubiła, lub do czego nas zmuszała." Jego twarz pociemniała wraz ze wspomnieniami, ale odepchnął je daleko i uśmiechnął się. "Ja bym pozostał z nią na zawsze, wykonując jej rozkazy, jej chętny niewolnik, choć wiedziałem, że była zła. Byłem też…" zdawał się szukać słów "…zbyt zadurzony w niej by kiedykolwiek chcieć się ratować lub ratować wszystkich tych, których chciała bym dla niej zniewolił. Gdyby mnie nie wyrzuciła nigdy nie byłbym na tyle silny, aby odejść. " "Odmówiłeś bezpośrednich rozkazów od niej. Niektórzy na jej dworze wciąż o tym mówią." Pokiwał głową. "Są rzeczy których nawet ktoś tak słaby jak ja nie zrobi." Taki smutek na jego twarzy, taka strata. Oparliśmy policzek o jego ręką, leżącą na poręczy krzesła. Podnieśliśmy oczy ku górze, więc mogliśmy spojrzeć w jego twarz. Jego ręka tkwiła sztywno pod naszym policzkiem, jakby przestał oddychać. "Pozwól, że podzielę się jednym podarunkiem jaki mam z moim jedynym przyjacielem." Walczył by nie pokazać zapału na swej twarzy, ale tylko w połowie mu się udało. "Nie musisz tego robić, Jean-Claude. Miałem na myśli to, co powiedziałem. To jest mój prezent dla ciebie." W jego ręce czuć było napięcie, tak jakby jego ciało nadal walczyło, ale jego ręka go zdradziła. "Wiem, że preferujesz kobiety." "Tak jak ty" powiedział Auggie. "Tak, ale Belle nie dzieli jej osobistych mężczyzn z innymi kobietami." Auggie uśmiechnął się, uśmiech był przyjazny, ale nic poza tym nie pasowało do rosnącego napięcia w ręce, która leżała pod naszym policzkiem. Jego głos był łagodny gdy powiedział, "Chyba, że była to kobieta, którą chciała uwieść." Uśmiechnęliśmy się również. "Dla pieniędzy, lub ziemi, czy polityki, oui". Dzieliliśmy uśmiech składający się z wieków w jej łóżku, pionki w jej wielkich planach. "Jestem jedynym z jej linii, który odziedziczył pełną moc ardeur, Augustynie, i nie ma żadnego z naszej krwi tej nowej Ameryce".

"Więc to moja ostatnia szansa, aby spróbować ardeur i twoja, by być z innym mistrzem z linii Belle Morte dzisiejszego wieczoru." Kiwnęliśmy głową, pocierając naszą twarzą o rękę. Wysunął delikatnie tą dłoń. "Jesteś przerażony," powiedział, a jego twarz była miękka ze zdumienia. "Jestem." "To dlaczego ją zostawiasz?" "Ponieważ nie mogłem zostać, nie, będąc znienawidzonym przez nich oboje." "Oboje?" Nie mogliśmy ukryć łez, dlatego odwróciliśmy naszą twarz. Augustyn osunął się na podłogę obok nas. Trzymał nas, a my płakaliśmy. "To nie Belle złamała ci serce, to Asher." Płakaliśmy po raz pierwszy od wielu miesięcy. Płakaliśmy w jego ramionach, a on całował nasze łzy, szukaliśmy pociechy w jedynych ramionach, którym mogliśmy zaufać. U naszego jedynego przyjaciela. Wcześniejsze wspomnienia były we fragmentach. Ale to nie było szokujące tym razem. Byłam na to przygotowana, wiedziałam, czego się spodziewać. Wiedziałam, że ten JeanClaude był jedynym, który spędził ponad dwadzieścia lat jako szczęśliwa para z Asherem i Julianną. Ten Jean-Claude stracił Juliannę i Ashera - Julianna została spalona jako czarownica a Ashera trawiła nienawiść do Jean-Claude’a, że nie przybył na czas, aby ją uratować. JeanClaude wciąż obwiniał się o to. Jean-Claude zabrał rannego Ashera z powrotem na dwór Belle Morte, aby uratować mu życie, a ceną tego ocalenia było to, że przez sto lat Jean-Claude był dla niej chłopcem do bicia. Jean-Claude w łóżku Augustyna stracił wszystko i wszystkich, których kiedykolwiek kochał. Wziął jedyny komfort jaki mógł znaleźć, a ja nie mogłam mieć mu tego za złe. Pamięć wyblakła na krawędziach, ponieważ nie seks był dla mnie istotny, albo JeanClaude, a nawet Augustyna. To były emocje. Wróciłam łapiąc oddech, czując puls w gardle. "Jeśli to jest wspomnienie, to dlaczego niemalże boli wychodzenie z tego?" "Nie wiem, ma petite, ale nie mamy zbyt wiele czasu. Nie mogłem zatrzymać wspomnień, ale udało mi się je przekierować. Chciałem, abyś zrozumiała, co się stało między nami, bo nie mogę zatrzymać tego, co ma się wydarzyć. Walczyliśmy z nią by mieć czas na złagodzenie ciosu." "My?" Spojrzałam na Augustyna, a jego oczy zawierały smutek w sposób, w jaki JeanClaude mógł mieć pożądanie.

"Będziemy trzymać to tak długo, jak to możliwe, Jean-Claude, ale pospiesz się, cokolwiek masz zamiar zrobić, pośpiesz się." Głos Ashera wyrażał smutek dopasowany do oczu Auggiego. Spojrzałam na Ashera, odkryłam lekko czerwonawe linie wampirzych łez. Uświadomiłam sobie wówczas, że wszyscy w pokoju dzielili wspomnienia. "Przykro mi, Anita," powiedział Auggie, i spojrzał zza mnie na Jean-Claude’a. "Przepraszam, was oboje." "Przepraszasz, za co dokładnie?" zapytałam. "Za to," powiedział cicho jakby obaj powstrzymywali swoje oddechy i nagle je wypuścili. Zrzucili tarcze, ich wole przełamały się razem i nagle ardeur wróciło, duszące nas wszystkich. Usłyszałam śmiech, słaby rozbrzmiewający echem śmiech Belle gdzieś głęboko w mojej głowie.

Rozdział 9 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Ardeur przybyło i zerwało z nas odzież. Wykonana na zamówienie skórzana pochwa na nóż zniknęła z całą resztą. Spadliśmy na dywan nadzy, same ręce i usta. Metalowo szklany ciężki stolik został odepchnięty na bok tak, jakby nic nie ważył. Wcisnęłam umięśnione ciało Auggiego w dywan, położyłam się na nim nago, czując, że był już twardy i gotowy, ale chciałam rozpocząć od czegoś innego. Pocałowaliśmy się, a jego usta były tak pełne i dojrzałe, na jakie wyglądały. Całował delikatnie, choć wiedziałam, że z szalejącym w nim ardeur nic, co chciał zrobić, nie było delikatne. Lizałam i całowałam jego szyję i górną część klatki piersiowej. Przeszłam do jego sutków, bladych i twardych w umięśnionych zaokrągleniach jego piersi. Nigdy nie byłam z nikim, kto był tak bardzo muskularny. To tak, jakby jego skóra opinała mocniej te wszystkie mięśnie, aby trudniej było uchwycić ją zębami, ale to było warte wysiłku. Ssanie jego sutków sprawiło, że uniósł górną część ciała z podłogi i krzyknął. Jego oczy były szeroko otwarte, zaskoczone, ręce sięgały by się czegoś przytrzymać. Ktoś chwycił jedną z tych sięgających rąk i wiedziałam, kto to był, zanim Auggie przyciągnął go do mojej linii wzroku. Auggie przyciągnął Jean-Claude’a do siebie, opuścił go, tak, że położył się na podłodze, a ja pracowałam schodząc w dół jego ciała. Lizałam i przygryzałam wzdłuż jego brzucha, gdy przyciągnął Jean-Claude’a do pocałunku. Coś, co zrobiłam podniosło Auggiego z ziemi, gdy ich usta złączyły się, tak że miałam na to dobry widok. Nigdy nie widziałam dwóch całujących się mężczyzn, nie w ten sposób. Nie z użyciem warg i języka. W miesiącach, kiedy Asher był w naszym łóżku, mieli się ku sobie, raz lub dwa, ale powstrzymywali się. Nigdy nie zapytałam, czyją wrażliwość chronili, moją czy ich. Teraz, oglądanie tak dokładne JeanClaude’a tulącego Auggiego w ramionach i całującego go... napięło moje ciało, tak mocno i szybko, że to było niczym mini-orgazm. Dowiedziałam się od bardzo bystrego przyjaciela, że mówienie, że nie podobało mi się w łóżku z dwojgiem mężczyzn jednocześnie było trochę głupie. Niektóre kobiety protestują zbyt mocno. Moje ciało zareagowało dla mnie, widok ich całujących się po prostu stanowczo na mnie podziałał. Mówiono mi, co wielu mężczyzn czuje widząc dwie całujące się kobiety. Dlaczego miałabym być inna?

Posuwałam się w dół ciała Auggiego, a oczy powędrowały mi w górę, więc mogłam na nich patrzyć. Dotarłam do długiego, twardego, zakrzywienia w jego ciele. Nie prostego, ale naprawdę wygiętego tak, że z wdziękiem zakręcał się ku umięśnionemu ciału. Był na tyle twardy, że główka była naga nad jedwabistym napletkiem. Przesunęłam swoje usta ponad tą główkę, a potem pochłonęłam go tak głęboko, jak mogłam, tak szybko i mocno, jak tylko potrafiłam. To sprawiło, że niemal się zadławiłam, ale również oderwało go od ust JeanClaude’a. Auggie popatrzył na mnie z góry dzikimi oczami. Zsunęłam się po nim znowu, wolniej, zatrzymując się i powoli smakując go ustami, tak dojrzały, tak gruby i tak twardy, że jego zakrzywienie odczuwalne było w moim gardle. Patrzyłam jak przyglądali mi się gdy to robiłam. Oczy Auggie wypełnione dzikością, twarz Jean-Claude’a pełna przyjemności, tak, ale też dumy. Jego wampiryczne połączenie było na tyle otwarte, żebym wiedziała, że myślał, jak długo i jak ciężko pracował, aby dostać się do tego punktu. Zaczął zamykać znaki na tyle, na ile ardeur mu pozwoliło, ale uniosłam się z ciała Auggiego i powiedziałam: "Nie, nie zamykaj. Zróbmy to. Zróbmy to wszystko. On zaczął tę walkę, nie my, skończmy to." "Czy wiesz o co prosisz, ma petite?" Kiwnęłam głową, po czym potrząsnęłam nią, moja ręka była nadal owinięte wokół podstawy ciała Auggiego. "Nie wiem, ale nie obwinię cię później." "Proszę," powiedział Auggie, a jego głos był błagalny "proszę, nie przestawaj. Boże, nie zatrzymuj się." Jean-Claude i ja spojrzeliśmy na siebie. Mieliśmy chwilę, gdy taksował mnie wzrokiem. Potem kiwnął lekko głową, i powiedział: "Jak chcesz, ma petite. Masz pełną rację, ale on przekroczył granice gościnności." Spojrzał na Auggiego. "Niedobrze Augustynie, wymusiłeś ardeur na ma petite". Auggie skinął głową, jego ręka chwyciła rękę Jean-Claude. "Tak wiele czasu minęło, Jean-Claude, tak wiele i nie mam możliwości powrotu do niej." "Musimy pożywić się na tobie, Augustynie, w taki sposób, że żaden inny odwiedzający nas mistrz nie ośmieli się na nic." Skinął głową, choć nie byłam pewna, czy naprawdę rozumie, co Jean-Claude miał na myśli. Jean-Claude powstrzymał ardeur wystarczająco, abyśmy mogli trochę pomyśleć. Kiedy odpuści, to zamiecie nas daleko i nie będzie żadnej drugiej szansy na podjęcie decyzji. "On musi być naszym przesłaniem dla innych gości, Jean-Claude, lub nie przetrwamy tego małego spotkania. To twoi przyjaciele, a oni niemal nas zmietli." Spojrzałam na niego i poczułam częścią mnie, że pozwoliłby mi zabić, by zrobić to, co było konieczne. To była w

dziwny sposób jego biznesowa decyzja. Polityczna decyzja, decyzja umożliwiająca przetrwanie. Wiedziałam, że możemy opanować Auggiego, był potężniejszy niż Jean-Claude, ale czułam to. Poczułam, że możemy żywić się nim w taki sposób, że nie siła będzie miała znaczenia. Nie zabijemy go, ale przejmiemy go, uczynimy go naszym w sposób, którego nie mogę nawet wyjaśnić słowami. Jean-Claude mówił tak, jakby czytał w moich myślach, co zapewne robił. "Czuję to również, ma petite, ale..." "Żadnych ale," powiedziałam, "możemy go wziąć, czuję to." "Być może nadal masz w głowie za dużo Belle Morte." To był głos Ashera, zduszony z wysiłku. To przyciągnęło moje spojrzenie do niego. Ręce mu drżały w powietrzu, jakby trzymał jakiś wielki ciężar. "Szybciej, Jean-Claude, pospiesz się. Nie możemy trzymać kręgu dużo dłużej." "On zaczął tę walkę," powiedział Requiem "my to zakończmy." Jego ręce nie drżały, ale słychać było wysiłek w głosie. Jean-Claude spojrzał na Auggiego. "Zrozum to, Augustynie, nigdy nie karmiliśmy się w ten sposób. Nie do końca wiem, co będzie. Czy jesteś zadowolony z takiego układu bo to ty ucierpisz, jeśli coś pójdzie źle?" Prześlizgnęłam ustami nad nim, drgając językiem wzdłuż napletka. Zadrżał, i po prostu powiedział: "Tak." „Ma petite, przestań, albo nie będzie w stanie myśleć. " Uklękłam i przestałam go dotykać. Położyłam ręce na swych kolanach i pozostałam grzeczna. Myślę, że to było oszustwo. "Augustynie, zgadzasz się na to?" Skinął głową, rękami sięgając po Jean-Claude’a. "Tak, tak, Boże, tak, z obojgiem z was tak, tak!" Jego uścisk na ramieniu Jean-Claude wyglądała niemal boleśnie. Jean-Claude pogłaskał go po włosach, uspokajając go. "Zatem zrobimy to o co prosisz." Spojrzał na mnie i poczułam, jakby otworzył drzwi w moim umyśle. Jakąś wewnętrzną osłonę, której musiał używać niemal bez przerwy, aby powstrzymać znaki od bycia w pełni sił. To zachwiało mną przez chwilę, sprawiło, że wyciągnęłam rękę do uda Auggiego, aby odzyskać równowagę. W momencie, kiedy go dotknęłam, ardeur ryknęło ponownie, ale tym razem czułam Jean-Claude’a na drugim końcu jego ciała. Czułam, dwa różne ardeur jak różne rodzaje ognia, a Auggie był naszym jedynym drewnem. Spalilibyśmy go i chciał byśmy to zrobili.

Usłyszałam, Jean-Claude’a w mojej głowie, szepnął: "Puszczam moją kontrolą, ma petite, jesteś gotowa?" Kiwnęłam głową. Puścił i upadłam krzycząc w otchłań. Otchłań skóry i rąk, i ust, i ciał. Moje własne ciało było jedną wielką pulsującą potrzebą. I nieszczególnie dbałam jak ta potrzeba zostanie zaspokojona. Skończyłam na podłodze z Augustynem na mnie. Cała ta wygięta twardość wchodziła i wychodziła z mego ciała, tak że krzyczałam do niego. Wykrzykiwałam moje potrzeby, moją przyjemność, mój zapał. Zaczął wsparty na ramionach, więc mogłam oglądać jego ciało wchodzące w moje, ale Jean-Claude dołączył do nas i musiał zmienić kąt. Nigdy nie wzięliśmy nikogo pomiędzy nas, gdy oboje karmiliśmy ardeur. Wszystkie te miesiące z Asherem, Micahem, Nathanielem, Richardem i Jasonem to ja zawsze byłam w środku. Jean-Claude i ja żywiliśmy się od siebie nawzajem. On karmił się ode mnie, a ja od mężczyzny lub mężczyzn, dotykających mnie, ale nigdy w żadną z tych nocy, Jean-Claude nie był dotykany przez kogoś innego niż ja, kiedy byliśmy razem nago. Ze znakami otwartymi między nami, wiedziałam, ile to kosztowało Jean-Claude’a. Jak strasznie uważał, w tych chwilach, gdy powinieneś móc stracić wszelką kontrolę. Tak ostrożny, tak obawiający się odstraszenia mnie, obrzydzenia mnie, sprawienia czegoś, co by mnie odwróciło od niego. Tak wystraszony tym, co ktoś inny mógłby powiedzieć na źle umieszczoną rękę, lub pieszczotę. Tak ostrożny, tak szalenie ostrożny, a teraz nagle nie musiał być ostrożnym. Czułam ogromne napięcie odchodzące z jego wnętrza, jakby wypuszczał długo wstrzymywany oddech. Zbadał Auggie najpierw palcami i użył wilgoci mego ciała do posmarowania innych miejsc, które zwykle się nie zwilżały. Znaki były szeroko otwarte, więc miałam przebłyski pamięci, innych ludzi i innych czasów. Losowe ujęcia, ponieważ przyszły mu do głowy, ale nawet tutaj wyganiał je, wciąż bojąc się tego, co ja pomyślę. Ale ciało Auggiego było już w środku mnie, a ja czułam jego gotowość w każdym wejściu, każdym dotyku. Wszystko, co Jean-Claude zrobił zachęcało go do robienia ze mną więcej, tak że wszystkim, o czym mogłam pomyśleć, to jak to jest poczuć we mnie Auggiego podczas gdy Jean-Claude wchodził w niego. Jean-Claude wsunął się w niego powoli, a ciało Auggiego zamarło nade mną, bo skoncentrował się na tym uczuciu. To był długi okres czasu dla Auggiego… Ponieważ wcześniej powiedział, że woli dziewczyny, co oznaczało, że jest tak nawet tutaj, z obydwojgiem z nas, Jean-Claude musiał uważać, więc uważał. Nic tak nie psuje świetnego seksu jak niezamierzony ból.

Ale w końcu miał wszystko w środku i ciało Auggiego rozluźniło się nade mną. Złagodzone w rytmie, który Jean-Claude znalazł dla obojga. Obaj znaleźli rytm, ciało Auggiego pchało i wychodziło ze mnie, powoli, wciskając się do końca, tak, że wydawałam ciche dźwięki przy każdym pchnięciu. Obaj znaleźli wspólny rytm tak, że pchnięcie jednego było pchnięciem drugiego. Auggie i ja krzyczeliśmy razem, a Jean-Claude ujeżdżał nas oboje. Starałam się poruszać z nimi, ale łączna waga wgniatała mnie w podłogę i najlepsze co mogłam zrobić to ściskać Auggiego jak wchodził i wychodził ze mnie. Moje nogi były owinięte wokół nich obu, tak mocno jak mogłam, tak że ciało JeanClaude muskało moją stopę, gdy się poruszał. Czułam, jak ten wspaniały ciężar zaczyna rosnąć między moimi nogami. Wiedziałam, że orgazm nadchodzi i że nie można sobie pozwolić, aby był zaskoczeniem. Nie musiałam tego mówić Jean-Claude’owi, wiedział. Patrzył na mnie ponad ramieniem Augustyna, jego oczy tonęły w niebieskim ogniu, jak płonące niebo o północy. Luźne kosmyki jego włosów przykleiły się do potu na twarzy. Wiedziałam, że moje oczy są ciemnobrązowym płomieniem, jak gdybym była wampirem. To zdarzało się wcześniej. Wpatrywaliśmy się w siebie ponad ramieniem Augustyna i czułam, że ciężar rośnie, rośnie, rośnie. Augustyn szepnął "Twój oddech się zmienił." Doszłam z krzykiem i to było tak, jakby na ten moment mężczyźni czekali, jakby walczyli długo i ciężko by nie dojść i nagle mogli. Augustyn wepchnął się we mnie dwa, trzy razy, jak szybko i mocno, jak tylko mógł. Doprowadził mnie jeszcze raz, krzycząc i wijąc się na podłodze, a dopiero potem wbił się we mnie. Jego ciało drgało w spazmach nade mną, próbując wedrzeć się głębiej we mnie, tak, że załkałam. Głowa Jean-Claude powędrowała do tyłu, oczy zamknęły się a jego ciało wygięło się nad nami obojgiem, pożywialiśmy się. Pożywialiśmy się

nie tylko Augustynem,

karmiliśmy się wszystkimi jego ludźmi na naszym terytorium. Czułam Haven, lwołaka, skurczonego na podłodze, gdzie nadal leżał w zerwanych zasłonach. Czułam, Benny’ego za kierownicą samochodu, stracił kontrolę i musiał zjechać na pobocze autostrady. Pierce opadł na ścianę i osunął się na podłogę, a jego ciało drżało. Oktawius upadł na schodach, dławiąc się, drapiąc kamienie, łamiąc paznokcie na krwawe kawałki, gdy próbował powstrzymać co się działo. Ale nic nie mogło ich uratować, żadnego z nich. Gdybyśmy byli w Chicago moglibyśmy wyżywić się każdym zwierzęciem i wampirem, który winien był posłuszeństwo Auggiemu, a on pozwoliłby nam na to. Dla tej

przyjemności sprzedałby co zostało z jego duszy i dusz wszystkich, którzy pracowali dla niego. Wysączaliśmy ich do dna, wszystkich, karmiliśmy się i karmiliśmy, i karmiliśmy, i podczas tego ciało Augustyna podrygiwało w spazmach, a każdy ruch do przodu dawał przyjemność unosząc mnie jeszcze raz, co ponownie doprowadzało Jean-Claude’a. Żywiliśmy się i dochodziliśmy, aż Augustyn wciąż między nami, upadł, drżąc na ciele. Jean-Claude spojrzał na mnie znad ciała spoconego Auggiego, z zaciętym uśmiechem na twarzy. Patrzył na mnie z oczami przechodzącymi w błękitny ogień, tak jasny, że skóra twarzy w nim płonęła. Płonął mocą, którą piliśmy. Tyle energii, tak wielka moc. Czułam jak odległe echo, że Richard stał gdzieś oparty o ścianę, osłupiały przez moc którą wzięliśmy i dzieliliśmy. Wystarczyła myśl. Micah i Nathaniel siadali właśnie na zewnątrz, jeden przy ścianie, drugi na podłodze. Nathaniel śmiał się z przypływu mocy. Dzieliliśmy moc ze wszystkimi naszymi ludźmi, każdym z nich. Dobry, zły, obojętny, dziś wieczorem każdy z nas był podłączony do mocy, pijany i świecący. Gdyby była tam w górze na niebie metafizyczna satelita, nasze terytorium świeciłoby z orbity.

Rozdział 10 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Około godzinę zajęło zabranie każdego osobno do miejsc gdzie mogli się umyć. Claudia wezwała posiłki, tak, że zdewastowany pokój dzienny był niemal solidnym murem czarnokoszulkowych strażników. Wilkołaki, szczurołaki i hienołaki, ludzie pracujący w ochronie, stanęli wokół Oktawiusa, który dostał ataku histerii. Gdyby miał więcej strażników przy sobie, a my mielibyśmy mniej, to mogłoby stać się brutalne, ale gdy masz przewagę liczebną, mięśniową, a twój pan mówi „odpuść”, Oktawius musiał to przełknąć. Nie podobało mu się to, ani Pierce’owi, ale Haven, z włosami niebieskimi jak u Ciasteczkowego Potwora poparł Auggiego. Obojgu im się całkiem podobaliśmy. Jean-Claude i ja leżeliśmy w jego ogromnej wannie. Moje ubrania poszły w strzępy ale miałam nóż i broń na krawędzi wanny. Nic innego nie udało się ocalić. Wyszorowaliśmy się i wyczyściliśmy, a teraz po prostu moczyliśmy się w gorącej wodzie. Auggie pewnie skończył już brać prysznic na końcu korytarza, a Requiem i Asher byli odpowiedzialni za dopatrzenie, czy nasi goście nie robili czegoś niefortunnego. Obaj byli ponad czterystuletnimi wampirzymi mistrzami, mogli sobie z tym poradzić. My załatwiliśmy wszystko, co mieliśmy do załatwienia przez jedną noc. Jean-Claude oparł się o brzeg wanny a leżałam w jego ramionach, plecami przyciśnięta do niego. Przesunął dłonią po moim ramieniu i przytulił mnie mocniej do siebie. Jego ciało łagodnie mnie dociskało. Myślę, że oboje zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy zrobić podczas jednej nocy. Jego głos był leniwy, niemal na krawędzi snu. "Nad czym myślisz, ma petite?" "Gdybyś nie zamknął tak mocno połączenia między nami, nie musiałbyś pytać." Wtuliłam głowę w zagłębienie jego ramienia i klatki piersiowej. "Zamknąłeś je tak szybko, jak tylko skończyliśmy z Auggiem. Dlaczego?" Jego ciało napięło się przy mnie, nawet ramiona owinięte wokół mnie nie były już tak pocieszające. "Być może bałem się, co możesz znaleźć w moich myślach." Jego głos nie był teraz senny, ale miał w sobie tę pustkę, której używał by się maskować. "Co bym znalazła?" zapytałam już bez przytulania. Napięcie jest zaraźliwe. "Gdybym chciał, byś poznała odpowiedź na to pytanie, nie zamykałbym połączenia."

Zaczęłam protestować, ale powstrzymała mnie inna myśl. Ze znakami szeroko otwartymi, to był czysty przypadek, że nie pomyślałam o kwestii niemowlęcia. Przypadek i fakt, że odchodzące ardeur raczej wymazało wszystko, co nie było adekwatne do tej chwili. Teraz przyszedł strach, pełzający, zaciskający mój żołądek, napinający mięśnie. Proszę, Boże, nie pozwól mi być w ciąży. "Coś jest nie tak, ma petite?" zapytał. Wypuściłam oddech, który poruszył wodą wokół krawędzi i powiedziałam: "Wiesz, Jean-Claude, normalnie dążyłabym do szczerości, ale myślę, że dostałam już wszystkie rewelacje, z którymi mogłabym poradzić sobie w jedną noc. To jest w porządku, bez względu na to co myślałeś, w porządku." "To w porządku, że nigdy nie dowiesz się jakakolwiek była moja myśl?" zapytał. Usadowiłam się wygodnie w jego ramionach, gorąca woda i dotyk jego ciała zabrały nieznośne napięcie. "Tak", powiedziałam, "tak". Przesunął mnie na bok, trzymając w ramionach w wodzie, więc mógł zobaczyć moją twarz. "Tak, tak po prostu?" Jego twarz wyrażała sceptycyzm. Wpatrywałam się w niego. Jego włosy były mokre i odgarnięte z twarzy, tak że nic go nie zasłaniało. Oczy niebieskie, tak ciemne jak niebieski może być bez wchodzenia w czerń. Jego rzęsy gęste i czarne - zajęło mi miesiące w jego łóżku, by dostrzec górne rzęsy przy świecach i uświadomić sobie, że miał dwa rzędy górnych rzęs. On i Elizabeth Taylor. Mogłeś to zobaczyć jedynie wtedy, gdy światło było dobre, a jego głowa odwróciła się odpowiednio. Do tej pory były to po prostu niewiarygodne koronki wokół oczu. Prześledziłam linie i zaokrąglenia jego twarzy, do powabnych ust. Pozwoliłam mu zobaczyć w moich oczach to, co widziałam, co czułam, patrząc na niego. Pochylił się i złożył pocałunek na moich ustach. Potem przytulił mnie do siebie, tak, jak przytulaliśmy się zanim padły pytania. Nie było więcej osobistych pytań na dzisiejszy wieczór, ale były inne, na które chciałam znać odpowiedź. "Dlaczego Requiem wyglądał jakby ktoś walił jego twarzą w ścianę?" "Bo ktoś to zrobił." To sprawiło, że odwróciłam się by na niego spojrzeć. "Kto?" "Meng Die", powiedział, miękkim głosem z poważną twarzą. "Czy to był ten nagły wypadek?" "Oui. Dziękuję za przesłanie dodatkowych strażników, ma petite, to było rozsądne z twojej strony."

Wzruszyłam ramionami i odwróciłam się tak, że siadłam w poprzek jego nóg, z rękami na jego piersi i ramionami nadal wokół mnie, ale widziałam teraz jego twarz. "W jaki sposób tak bardzo wymknęło się to spod kontroli?" "Zostałem wezwany dość późno, ma petite. Prawdę mówiąc, nie wiem dokładnie jak Requiem i Meng Die uczynili swoją sprzeczkę tak strasznie niekontrolowaną i tak strasznie publiczną. Asher, jako kierownik Cyrku, zszedł, aby powstrzymać to, lub zabrać ich za kulisy. To powinien być koniec." Jego twarz była zamknięta, ukrywał, co myśli o walce i następstwach. "Dlaczego to nie był koniec?" "Bo Meng Die postanowiła walczyć z nimi obojgiem." Usiadłam na jego kolanach. "Dlaczego Asher walczył? Nigdy nie była jego kochanką." "Ale on jest twoim kochankiem." Zmarszczyłam brwi. "I co z tego?" "Wierzę, że jeśli pojawiłby się mistrz wampirów, który nie był w twoim łóżku, nigdy nie był w twoim łóżku, walka mogłaby się uspokoić zamiast eskalować." "Zupełnie się tutaj pogubiłam, Jean-Claude". Spojrzał mi prosto w oczy, ale jego twarz była na tyle pusta, że nie wyrażała nic. "Nie zadałaś jeszcze właściwego pytania, ma petite." "Jakie jest właściwe pytanie?" "Co było przyczyną walki." Zmarszczyłam brwi mocniej i zapytałam: "Dobrze, co było przyczyną walki?" "Ty." Teraz naprawdę się pogubiłam. "Co?" "Oni kłócili się o ciebie." "Dlaczego o mnie?" "Meng Die myśli, że ukradłaś jej Requiem." Odepchnęłam się w wodzie wystarczająco, by uklęknąć i się nie przytulać. Woda była na tyle głęboka, że podchodziła do moich ramion. "Requiem nie jest moim kochankiem. Wystarczająco mocno się starałam, aby upewnić się, że nie jest moim kochankiem." "Ale pożywiłaś ardeur od niego." "W sytuacji awaryjnej, tak. Mogłam albo się pożywić, albo dalej wysysać życie z Damiana. Musiałam się pożywić, ale nie mieliśmy stosunku, nawet nie zdjęliśmy naszych ubrań." Pomyślałam o tym i dodałam: "Nie wszystkich naszych ubrań. To znaczy, Requiem

pozostał w ubraniu." Zaczęłam się rumienić i nie mogłam temu zapobiec. Musiałam przestać się tłumaczyć, zanim zabrzmiałoby to jeszcze gorzej. "On zaproponował pełne karmienie". "Wiem." "Dlaczego mu odmówiłaś?" Spojrzałam na Jean-Claude, próbując dostrzec coś pod idealną maską twarzy. "Jak sądzę, odniosłam wrażenie, że uprawiałam seks z wystarczającą ilością mężczyzn." Jego usta drgnęły. Walczył by się nie uśmiechnąć. "To nie jest śmieszne." Pozwolił sobie na uśmiech. "Ma petite, były kobiety na przestrzeni wieków, które przehandlowałyby ziemie, tytuły, honor, wszystkiego, za jedną noc w łóżku Requiem. Jego pan w Londynie wykorzystywał go bardziej, niż Belle Morte używała Ashera i mnie. Choć z powodu tego, że Requiem zdobywał tylko kobiety, nie był tak elastyczny, jak my." Pozwoliłam sobie odpuścić ostatnią część. Nadal nie byłam całkowicie pewna, jak czułam się w związku z tym co Jean-Claude robił z Auggiem. Nie byłam skłonna myśleć nad tym, w trakcie, w rzeczywistości, podobało mi się. Obojgu nam podobało się robienie tego z nim w tym samym czasie. Chcieliśmy pieprzyć go w każdy możliwy sposób, fizycznie i metafizycznie, i to było odczucie prze-kurwa-cudowne. Ostatnia część prawdopodobnie wkurzała mnie najbardziej. Ale jedna katastrofa na raz. "Mówisz, że jesteś zaskoczony, że go odrzuciłam?" "Nie, to jest typowe dla Ciebie, odrzucić faceta na początku." "Na początku?" lekko się oburzyłam. Zaśmiał się, i to był niemal namacalny dźwięk, tak jakby dźwięk czystego seksu, który pomknął przez moją głowę i całą drogę w dół ciała. "Przestań", powiedziałam. Uśmiechnął się, twarz błyszczała mu z tłumionego śmiechu, ale powstrzymał się. "Według mojej wiedzy, jedynym mężczyzną, któremu nigdy nie odmówiłaś jest twój NimirRaj, Micah. Ale ardeur było wtedy świeże, więc nie sądzę, że możemy to zaliczyć. To był twój wyjątek, a nie reguła." "Dobra, ale nadal jestem zagubiona. Uniknęłam Requiem. Graham rzucił jakąś uwagę, że Requiem odmówił pójścia z Meng Die do łóżka i, że to moja wina." "Zdaje się, że Requiem powiedział Meng Die, że nie będzie dłużej jej kochankiem, bo nie dzielisz swoich mężczyzn z innymi kobietami. Wydawało się, że wierzy, że sypianie z nią było tym, co powstrzymywało cię od przyjęcia jego oferty jako nowego pomme de sang". Pokręciłam głową. "Nie powinien był tak przypuszczać." Zaprzeczył. "Nie dlatego go nie chciałaś, prawda?"

Potrząsnęłam głową na tyle mocno, by poruszyć wodę wokół mojego ciała. "Nie. I jeśli Requiem by mnie zapytał, dlaczego odmawiam, powiedziałabym mu, że to nie dlatego, że kręci z Meng Die". "Więc dlaczego?" "Jakie to ma znaczenie?" "Ponieważ opuścił łóżko swej kochanki w nadziei, że przyjmiesz go do swojego łóżka. On jest na trzecim miejscu wśród moich wampirów i drugi, a może trzeci, w mocy. Meng Die jest wystarczająco silna, by być moim drugim w dowodzeniu, ale jej temperament nie nadaje się do tego. Jak udowodniła dzisiaj. Rzuciłaś sobie do gardeł dwa z moich najsilniejszych wampirów, ma petite. Muszę wiedzieć, dlaczego." "Nie zaczęłam tej walki", powiedziałam. "Nie, ale byłaś jej przyczyną, a jeśli chcesz przekonać Requiem, że nie weźmiesz go jako pomme de sang, trzeba dać mu powód, który nie zawiera faktu, że jest kochankiem Meng Die. Jego rozumowanie było logiczne, ma petite. Odmówiłaś wszystkim kandydatom na pomme de sang, którzy mają kochanki." "Graham, Clay i Requiem są wszyscy kochankami Meng Die," powiedziałam. Dał mi wspaniałe wzruszenie ramionami, które oznaczało wszystko i nic. "Zatem. Czy jest tak, że nie chcesz być drugą po Meng Die?" Pokręciłam głową. "Nie, nie dlatego. Wiesz, dlaczego nie Graham. Mógłby być posiłkiem, ale byłby katastrofą jako stały członek rodziny." "Rozumiem" powiedział. "Clay jest zakochany w Meng Die, właściwie złamała mu serce, ale on jej pragnie i życzyłam mu powodzenia." "A Requiem?" Oparłam się o ścianę wanny, poza zasięgiem. Kąpiel przestała być pocieszająca. "Czy musimy to robić dzisiaj?" "Meng Die rzucała przed ludźmi zarówno Requiem jak i Asherem wokół niczym lalkami. Będziemy mieć szczęście, jeśli policja nie zadzwoni zadając pytania. Próbowała zabić Requiem, ma petite, nie ranić. Nie obchodziło jej, że miała publiczność, ale Requiem i Asher nie chcieli publicznie jej zabijać. Miałem ten sam problem, kiedy pojawiłem się na scenie." Teraz był zły, pierwsza oznaka tego wypełniła jego oczy światłem. „Ona jest teraz zamknięta w owiniętej krzyżami trumnie. Ale to środek tymczasowy. Muszę wypuścić ją jutro wieczorem, albo ją zabić. Uzna jedną noc jako karę, ale poza tym będzie to obraza, a ona jest zbyt potężna, by znieść taką zniewagę." Wbił te błyszczące oczy we mnie." Więc pytam

ponownie, co zamierzasz powiedzieć Requiem kiedy powie ci, że uwolnił się od Meng Die? Jakie będziesz mieć usprawiedliwienie?" "Umawiam się z trójką mężczyzn, żyję z kolejnymi dwoma i okazjonalnie uprawiam seks z dodatkową dwójką. To siedmiu mężczyzn. Jestem jak pornograficzna Królewna Śnieżka. Myślę, że siedmiu to jest mnóstwo." "Ale nie jest, ma petite. Emocjonalnie może być zbyt wiele, ale metafizycznie i dla dobra naszej mocy, siedmiu nie wystarczy. Należy dodać kochanka, który nie jest połączony z tobą metafizycznie i musisz wybrać nowego pomme de sang teraz, kiedy Nathaniel jest twoim zwierzęciem na wezwanie." "Myślałam, że to opcja, ty sprawiasz, że brzmi to jak nagły wypadek. I czekaj, powiedziałeś, że mam dodać kochanka i pomme de sang, myślałam, żeby dodać tylko jednego, jeśli już w ogóle dodałabym kogokolwiek." "Czułem dziś wieczorem twoją moc, ma petite: to potrzebuje być karmione i to dobrze karmione. Ty jesteś jednak jedną z tych kobiet na diecie, które myślą, że mogą przetrwać na liściach sałaty i wodzie. Możesz odczuć to jako jedzenie, ale i tak twoje ciało umiera." "Ja nie umieram," powiedziałam. "Nie, ale twoja moc szuka nowego pomme de sang. Czy nie rozumiesz, co się dzieje, ma petite? Ardeur poszukuje za ciebie." "Dobra, teraz jestem zdezorientowana." "To nie jest tak, że Augustyn, stracił kontrolę. On ma ponad dwa tysiące lat, ma petite. Jest jednym z pierwszych wampirów przemienionych przez Belle. Nie żyjesz tak długo, jeśli popełniasz takie błędy, jak uczynił to w nocy." "Belle namieszała z nim i ze mną." Potrząsnął głową. "Podniósł twoje ardeur najpierw, zanim się pojawiła, prawda?" "Tak, powiedział, że teraz może zrobić to, co chciał zrobić cały czas i nikt nie może być na niego zły." Jean-Claude roześmiał się i to był tylko czysty śmiech tym razem. Mógł kontrolować swój śmiech, gdy pracował nad tym. "On nie zna cię jeszcze za dobrze. Ale kiedy mówiłem, że Augustyn jest moim przyjacielem, miałem na to myśli. On by nie przekroczył swoich granic jako mój gość, nie bez czegoś, co poszło nie tak." "A co się stało?" "Ardeur potrzebuje więcej jedzenia, ma petite, i jak każdy drapieżnik poszukuje ofiary." "To tylko metafizyczne zdolności, Jean-Claude, nie odrębna jednostka."

Spojrzał na mnie wymownie. "Wiesz dokładnie, czym jest ardeur, ma petite. Wiesz, że ma własny rozum, podobny do bestii, którą nosisz. Ale wierzę, że ardeur może zrobić coś, czego twoje zwierzęta nie mogą. To jest, moim zdaniem, wywieszanie powitalnego transparentu." "Powitalnego transparentu?" Westchnął i zsunął się do wody, aż po podbródek. "Być może nie lubisz Meng Die, ale ona jest... biegła w łóżku. Uważam to za niewytłumaczalne, że Requiem porzucił jej ciało, tylko dla szansy, że mógłby być twoim kochankiem. Tak samo niezrozumiałe jest, że Augustyn celowo obrażał mnie poprzez obudzenie w tobie ardeur. On, w efekcie, zaatakował ciebie i poprzez ciebie, mnie. " "Kazał mi pożywić się na sobie, bo wtedy bym wygrała walkę, a kiedy ty dotrzesz do pokoju, powiedział, że przegrałbyś." Jean-Claude usiadł tak gwałtownie, że oblał wodą moją twarz. Wytarłam oczy, a on zapytał: "Tak powiedział?" Mrugnęłam na niego, wciąż starając się wytrzeć wodę z moich oczu. "Tak." "Więc jest tak, jak się obawiałem. Ardeur szuka tego, czego potrzebuje." "Czy chcesz powiedzieć, że ardeur wysyła coś jak feromony?" "Nie znam tego słowa." "Feromony, to hormony lub chemiczne substancje jakie wydzielają niektóre zwierzęta. Zapach przyciąga partnerów. Myślę, że po raz pierwszy odkryto to w ćmach". "Tak, zatem to jak feromony, tak." "Nie zgadzam się z tobą, ale twierdzisz, że to prawda, dlaczego to wydaje się działać tylko na niektórych ludzi, to znaczy, że nie działa na Claya i myślę, że Graham po prostu chce się pieprzyć. Dlaczego Requiem i Auggie?" "Co oni mają ze sobą wspólnego?" zapytał. "Oboje są wampirami z rodu Belle i obaj są mistrzami. Ale dzięki wszystkim naszym nabytkom z Londynu, istnieje jeszcze kilka wampirów w mieście, którzy się kwalifikują. Oni nie robią wokół mnie szumu." "Ale nie zbliżają się do poziomu mocy Augustyna i Requiem." "Czy

chcesz

powiedzieć,

że

ardeur

domaga

się

potężnego

jedzenia?"

"Sugeruję to jako pomysł." Pomyślałam nad tym, ale w końcu spojrzałam na niego. "Jeśli to jest to, co się dzieje, a nie mówię, że tak jest, to czy dotyczy tylko wampirów z linii Belle czy jakiegokolwiek mistrza o pewnym poziomie mocy?"

"Nie wiem." "Zatem musimy to wiedzieć przed jutrzejszą wielką imprezą," powiedziałam. "Jeśli istnieje choćby cień szansy, że ardeur zrobi jakieś ostre gówno z każdym mistrzem wampirzym powyżej pewnego poziomu mocy, to w żaden sposób nie mogę iść jutro na przyjęcie. Będziemy zanurzeni po szyje w Mistrzach Miast. Byłoby źle, gdyby wszyscy zdecydowali, że chcą być moimi kochankami." Pokiwał głową. "Jest jeszcze jedna rzecz, którą oni obaj mają wspólną, ma petite." "I to jest?" "Obaj byli z wampirami, które posiadały ardeur." "Mówiłeś, wampiry, w liczbie mnogiej. Nie miałeś na myśli Belle, prawda?" "Requiem miał kochankę, która znaczyła dla niego tyle, ile Julianna dla Ashera i mnie. Nazywała się Ligeia." "Powiedział mi, że Belle zabiła ją z zazdrości." "Oui, Ligeia była jedyną kobietą z jej linii, która nabyła ardeur. To nie było pełne ardeur, jak u Belle, ciebie, czy mnie, ale to nie wszystko. Requiem odmówił dzielenia łóżka z Belle dla niej." "A ona ją za to zabiła." "Byłaś w głowie Belle Morte, ma petite, jak możesz wydawać się zaskoczona?" Miał rację. "Wciąż wydaje się dość małostkowa jak na wampira, który ma ponad dwa tysiące lat," powiedziałam. Pokiwał głową. "Oui, ale wiele starych może być bardzo małostkowych." Wyciągnął rękę do mnie. Wpatrywałam się w nią przez jedno uderzenie serca, zanim ją ujęłam. Pozwoliłam mu przyciągnąć się w wodzie do jego ciała. Przycisnął mnie do siebie, owinął wokół ręce. "Boisz się" powiedziałam, z policzkiem przyciśniętym do jego piersi. "Oui, obawiam się." "Czemu?" "Są tutaj inni, którzy smakowali ardeur i są to mistrzowie. Musimy sprawdzić naszą teorię, ma petite, ale obawiam się, że grozi ci przywiązanie do kogoś na stałe, albo kogoś do ciebie." "Auggie nie jest przywiązany do mnie." "Nie chciał nas opuścić, ma petite. Jeśli się nie pozbiera, będzie jak Belle zrobiła ze swymi ofiarami, spragniony nas na zawsze, gotów zrobić wszystko, aby być z powrotem między nami."

"Brzmisz smutno." "On był moim przyjacielem, nie chciałem go zniewolić jak Belle. Widziałem jej ofiary porzucające wszystko, zdradzające każde śluby, każde zaufanie, dla jej ciała." Trzymał mnie mocno przy sobie. "To nie jest moc, jaką kiedykolwiek pragnąłem posiąść". "Masz ardeur." "Oui, ale to jest poziom ardeur, który tylko ona posiada. Wszyscy wierzyli, że tylko Belle Morte może dzierżyć go na takim poziomie." "Nie chcesz tego." "Chcę być tak silny, że nikt nie śmie kwestionować mnie lub naszych ludzi. Ale obawiam się tego, co to będzie oznaczać". Jego serce biło zbyt szybko przy moim uchu. Czy biło tak cały czas, czy właśnie teraz zaczęło? "A co będzie oznaczać?" "Są tacy w Europie, którzy już obawiają się mojej rosnącej potęgi. Wiedza, że dzierżę ardeur na tym samym poziomie, co Belle Morte może przechylić szalę w głosowaniu Rady. Mogą głosować za zabiciem nas wszystkich, by nie ryzykować, że stworzę zaplecze polityczne w Ameryce, tak silne jak Belle kiedyś posiadała w Europie. Albo inni amerykańscy mistrzowie mogą zmówić się by nas zabić, z obawy, że staniemy się jak tyrani z Rady Europejskiej." "Jak prawdopodobne jest to wszystko?" "Możliwe." "Jak bardzo to możliwe?" Zapytałam, nagle zdając sobie sprawę, że przypadkowa ciąża może nie być najgorszą katastrofą. "Musimy zrozumieć te nowe moce i to szybko, ma petite. Musimy poeksperymentować z mistrzem, któremu ufamy, zanim pozwolę ci pójść na jutrzejsze przyjęcie. Musimy wiedzieć z czym mamy do czynienia, jeśli to możliwe." Podniesione głosy dobiegły z drugiej strony drzwi. Claudia krzyknęła "Nie możesz po prostu tam wejść!" Głos Richarda był zły. "Popatrz." Jean-Claude westchnął a ja zsunęłam się niżej w wodzie. Nie chciałam walczyć z Richardem dzisiejszego wieczoru. Ale czując go przez drzwi, nie będziemy mieć wyboru. Jean-Claude odezwał się "Wpuść go, Claudia." Drzwi otworzyły się, ale Claudia była pierwsza, tak jakby nie ufała Richardowi z nami. Jego moc wpadła przez drzwi niczym podmuch cieplny pożaru lasu, coś, co powinno dusić i

zabić wszystko na swojej drodze. Podnieśliśmy jego poziom mocy wraz z naszymi i właśnie mieliśmy się dowiedzieć, jakie to przykre, że przyjechał do nas.

Rozdział 11 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Claudia stanęła między nim a wanną, a ponieważ była o 13 cm wyższa, zasłoniła nam jego widok. Częściowo. Była bardziej umięśniona, ale miał szersze ramiona. Jego ramiona i to, co mogłam dostrzec z dolnej części ciała, ukazały mi, że miał na sobie niebieskie dżinsy i czerwoną koszulkę. Gromada czerni kłębiła się w drzwiach, gdzie czekali inni strażnicy, aby dowiedzieć się, co robić. Niektórzy z nich byli wilkołakami, ale on był ich Ulfrikiem, nie stajesz na drodze swojego króla, bo nie przetrwasz. Jego moc wirowała po pokoju jak niewidzialny ogień, niczym wrząca woda. Wtedy zdałam sobie sprawę, że to nie tylko moc Richarda. Claudia była moim ochroniarzem, z przerwami, od miesięcy, może od roku, ale do tej chwili tak naprawdę nie rozumiałam, jak wiele mocy było w tym wysokim, muskularnym ciele. Także jej moc płonęła w pokoju. Nie była tylko mięśniakiem. Powietrze było trudne do oddychania, jakby zbyt gorące, aby przejść przez moje usta, jak kawa, którą dmuchasz przed napiciem się. Nie wiem, co Richard zrobił na zewnątrz, ale to sprawiło, że Claudia zrzuciła wszelkie maski i pokazała swoją siłę jako zapowiedź lub ostrzeżenie. Jej głos odbił się echem w pokoju. "Nie przejdziesz dalej, dopóki nie udowodnisz, że masz swoje gówno pod kontrolą." Ugięła nogi, jej ciało częściowego przykucnęło, nogi poruszały się w przestrzeni pomiędzy wanną i nim. To była postawa gotowa do walki. Jezu. "Odsuń się!" krzyknął Richard głosem przechodzącym w warczący bas. Niedobrze. Jean-Claude i ja wymieniliśmy spojrzenia. Wzruszyłam ramionami. Spróbowałam. "Richard." Musiałam podnieść głos i wypowiedzieć jego imię trzy razy, zanim odpowiedział. "Każ jej się ruszyć, Anita," warknął. "Co masz zamiar zrobić, jak się przesunie?" zapytałam. Poczułam jak trochę tej płonącej mocy się waha, słabnie. Jego głos był jeszcze warczący, ale mniej pewny siebie. "Nie wiem." Powiedział to tak, jakby nie myślał o niczym poza dotarciem do nas. To nie brzmiało jak Richard, by nie wiedział, co zamierza się zrobić. "Czy masz zamiar spróbować nas skrzywdzić?" zapytałam, prostując się w wodzie na tyle, by spojrzeć zza ciała Claudii. Dostrzegłam jego twarz. Włosy były spienioną masą fal, całe brązowo-złote. W słońcu byłyby bardziej złote niż brązowe, z miedzianymi pasmami

czerwieni. Jego włosy były brązowe, ale tak, jakby nigdy nie mogły się zdecydować, czy mają być blond czy kasztanowe. W końcu odrosły na tyle by ocierać się o jego szerokie ramiona. Jaskrawy, szkarłatny T-shirt był napięty wokół jego ramion, ponieważ ręce miał ciasno zwinięte w pięści. Wyglądało to tak, jakby szwy koszulki nie mogły wytrzymać napięcia mięśni. Jego letnia opalenizna była ciemna na tle czerwieni koszulki. Wtedy na mnie spojrzał, z pełną mocą jego oczu, a wstrząs pomknął dreszczem w dół mojego kręgosłupa. Jego oczy były wilcze: bursztynowo-złote i całkowicie nieludzkie. To był początek przemiany. Nic dziwnego, że Claudia była w pogotowiu. Dołeczek w podbródku zwykle łagodził ostrość jego doskonałych kości policzkowych i całkowicie męskiego piękna twarzy. On, bardziej niż niemal jakikolwiek inny facet w moim życiu, był przystojny, nie piękny. Nic nigdy nie sprawiłoby, że pomyliłbyś Richarda z dziewczyną, nawet od tyłu, nawet z włosami. Ciało było zbyt męskie by być czymś jeszcze. Dzisiaj wieczorem dołeczek niczego nie łagodził, bo gniew na jego twarzy był zbyt surowy. Czy gniew żywił się jego mocą, czy odwrotnie? Któż to wiedział, kogo to obchodziło? Niebezpiecznie, tak czy inaczej. "Opanuj się, Ulfriku," powiedziała Claudia. Zwrócił te złoto-bursztynowe oczy na nią. "Jeśli nie, to co?" Zdałam sobie sprawę, że po raz pierwszy, odkąd go znałam, rwał się do walki. To było do niego niepodobne. Był jak ja. Jean-Claude i ja zaczęliśmy się podnosić z wanny w tym samym momencie. Podszedł do jednego z ogromnych puszystych białych ręczników, zawijając go w pasie, gdy wycierał wodę. Zmiennokształtnym zwykle nie przeszkadza nagość, ale dzisiaj mogło tak być, co najmniej w przypadku Jean-Claude’a. Richard był homofobiczny, to, co czuł do nas dzisiejszego wieczoru, z pewnością nie pomagało. Zostawiłam nóż i pistolet na krawędzi wanny. Nie zabiłabym go i on o tym wiedział. Jednym z powodów była możliwość, że jeśli jedno z nas umrze, wampirze znaki zabiłyby nas wszystkich, drugim było to, że przez większość czasu kochałam go zbyt mocno by go zabić. Naprawdę, ten moment nie był jednym z tych momentów. To byłą ta chwila, kiedy chciałam by miał mniej kompleksów, a więcej terapii. Chodził na terapię, ale nie wystarczająco dla tego co czuł do Jean-Claude i do mnie dzisiaj. Był ostatnim, trzecim naszego triumwiratu. Wszyscy dzieliliśmy ze sobą wspólną moc, Richard musiał mieć więcej wrażeń, bardziej prawdziwe fizyczne reakcje w związku z tym, co robiliśmy. Był jednym z tych, którzy nienawidzili tego najbardziej i dostawał największych odjazdów na tym punkcie. Niesprawiedliwe, ale prawdziwe.

Jean-Claude pozostał blisko tylnej ściany z lustrem. Było to największe miejsce, w którym mógł stanąć. Wręczył mi ręcznik, ale dostrzegłam siebie w lustrze. Stałam tam, otoczona czarnym marmurem, naga, z wodą spływającą po moim ciele, połyskująca w świetle. Włosy oblepiały moją twarz, pozostawiając oczy duże i ciemne w bladej twarzy. Prawie nigdy nie mogłam się oprzeć żadnemu z moich ludzi prosto z wanny lub spod prysznica. Było coś w wodzie spływającej po nagiej skórze co było po prostu pyszne. Teraz miałam nadzieję, że Richard poczuł to samo. "Nie poproszę cię ponownie, rusz się!" "Ona wykonuje swoją pracę, mon ami" "Zamknij się", krzyknął: "zamknij się, nie chcę cię teraz słyszeć." O rany. Przesunęłam się dookoła wąskiej krawędzi między wanną i ścianą ku najbliższej stronie drzwi. Zatrzymałam się na podwyższeniu, tak, że byłam całkowicie otoczona chłodnym czarnym marmurem z białymi i srebrnymi smugami. Mój puls był w gardle, bo nawet te kilka centymetrów bliżej uczyniło jego moc gorętszą, jak zbliżenie się do otwartego ognia, gdy skóra krzyczy, gorąco, gorąco, nie dotykaj. "Richard". wyszeptałam, ale mnie usłyszał. Spojrzał na mnie z tą wypełnioną wściekłością twarzą i w chwili, gdy mnie zobaczył, jego oczy wypełnił taki ból, jakby widok mnie był ciosem noża prosto w serce. Było mi przykro z powodu bólu, ale byłam zadowolona z tej reakcji. Prawie każda emocja jest lepsze dla zmiennokształtnego niż gniew. Gniew żywi ich bestie najszybciej. Musieliśmy spowolnić. "Jak mogłaś to zrobić? Jak mogłaś zrobić to z nim?" Myślałam, że miał na myśli Auggiego, dopóki nie wskazał palcem na Jean-Claude. "Nie wiem, co masz na myśli mówiąc ‘to’ Richard". "Nie pogrywaj ze mną, Anita," to był krzyk. Ukrył twarz w dłoniach i cofnął się o krok. Krzyczał, bez słów, tak pełny bólu. Padł na kolana i krzyknął ponownie. Jego moc wypełniła pokój, jak gdybyśmy wszyscy wpadli do wrzącej wody. Czułam się tak, jakby moja skóra się gotowała. Czułam moc Richarda przedtem, ale nigdy nic takiego. Ile mocy zdobył z naszego karmienia na Auggiem? Claudia stała w postawie bojowej, ale jej nie winiłam. Graham był tuż za drzwiami, trąc nagie ramiona, pozostając w rozterce. Był winny Richardowi lojalność, ale płacono mu za chronienie nas. Wiedział również, że Richard nigdy nie wybaczy któremukolwiek z wilków, które pozwoliłyby mu mnie zranić. Co do Jean-Claude’a nie byłam pewna, ale mnie, żałowałby tego później, a jego żal odbiłby się na wszystkich. W pomieszczeniu był także Lisandro, stał w pobliżu umywalki.

Nie było widać żadnego konfliktu na jego ciemnej twarzy. Był wysoki, ciemnowłosy i przystojny, z najdłuższymi włosami jakie miał którykolwiek z mężczyzn szczurołaków. Gdyby Claudia kazała mu skoczyć, zrobiłby to. Clay stał w drzwiach, tak samo udręczony jak Graham. Potrzebowaliśmy mniej wilków, a więcej szczurołaków lub hienołaków, żadnych ludzi, którzy się wahają. Richard opuścił ręce, a jego oczy były czystym czekoladowym brązem. Wchłonął trochę tej okropnej, palącej mocy. "Pomogłaś mu zgwałcić Mistrza Chicago." Nie krzyczał, ale prawie żałowałam, że nie. Byłoby łatwiej usłyszeć to niż ból w jego głosie. Ale to, co powiedział, nie miało dla mnie sensu. "To nie był gwałt, Richard. Wiesz o tym. Poczułeś trochę tego co Auggie czuł. Cholera, Richard, Auggie to zaczął. Obudził moje ardeur celowo, wybrał walkę ze mną." Richard spojrzał na mnie i widziałam, jak chciał mi uwierzyć, ale obawiał się. "Naprawdę myślisz, że mogłabym kogoś zgwałcić?" Potrząsnął głową. "Nie, ale on by mógł." Wskazał na Jean-Claude, który stał za mną nieruchomo. Jego głos był neutralny, tak pusty jak tylko mógł być. "Zrobiłem wiele rzeczy na przestrzeni wieków, Richardzie, ale gwałt nigdy nie był w moim guście." Zapamiętałam wspomnienia Jean-Claude z Auggiem. Belle chciała by zgwałcił Auggiego, a Jean-Claude zmienił to w coś łagodniejszego, lub tak delikatnego, jak tylko mógł to zrobić z przyglądającą się Belle. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale wiedziałam jakoś, że mówienie o innych dwóch razach gdy Jean-Claude i Auggie uprawiali seks nam nie pomoże. "Widzisz, Anita, nawet nie możesz go bronić." "Mogę. Jean-Claude ma wiele grzechów. Gwałt nie jest jednym z nich." "To nie było to, co zaczęłaś mówić chwilę temu." Wciąż klęczał na podłodze, ale uspokajał się, wchłaniając tę duszącą moc. Pokazywał kontrolę, która pomogła mu stać się Ulfrikiem Klanu Thronnos Rokke. Claudia przesunęła się na bok, żeby mogła go obserwować i rzuciła na mnie okiem. Kiwnęłam jej głową, dodając: "Myślę, że Clay i Graham mają coś innego, co chcieliby robić." Skinęła głową i wezwała ich wymieniając na dwóch strażników, którzy nie czuli się rozdarci. Zrozumiała co miałam na myśli. Jeśli Richard rozumiał, co zrobiłam, nie okazał tego, nawet poprzez błysk oczu.

"Staram się zdecydować, co mogę powiedzieć, żeby cię nie wkurzyć, Richard. To wszystko." Wziął głęboki oddech, tak głęboki, że poruszył jego ramionami. "Słusznie." Jego głos teraz brzmiał jak jego własny, bez tych wszystkich głębokich pomruków. "Czy inny Mistrz naprawdę wszczął z tobą walkę?" Kiwnęłam głową. Chcieliśmy pozostawić całą teorię, dlaczego mógłby to zrobić do czasu, aż byliśmy sami. "Poczułeś jego moc, Richard - gdyby sprowadziło się to do walki, prawdziwej walki wampira przeciw wampirowi, wygralibyśmy?" Spojrzał na swoje dłonie, nadal leżące i otwarte na udach. "Nie sądzę." "Obudził ardeur. Jeśli pożywiłabym się na nim, wtedy on by przegrał." Richard skinął głową. "Posiłek nie może być dominujący. Wiem." Spojrzał obok mnie na Jean-Claude. "Dlaczego miałby podnieść ardeur? Dlaczego miałby wybrać taki sposób, w który przegrał?" "Nie wierzę, że chciał wygrać," powiedział Jean-Claude. "To nie ma sensu," odpowiedział Richard. "On jest już mistrzem jednego terytorium. Jest to niezgodne z naszym prawem by rządził drugim, nie graniczącym z własnym. Są ziemie pomiędzy naszymi terytoriami, więc pokonanie mnie nic mu nie daje. Ale utrata kontroli nad ardeur dałaby mu... " "Anitę". "Kobietę z linii Belle Morte, który posiada ardeur, oui". "Myślałem, że on był twoim przyjacielem," powiedział Richard. "Wierzę, że jest." Jean-Claude westchnął i powiedział: "Potrzebujemy prywatności dla tej dyskusji, Claudio, czy zechcesz nas opuścić?" Spojrzała na mnie, a nie na mężczyzn. Lubiłam Claudię. "W porządku." Westchnęła. "Będziemy tuż za drzwiami, ale jeśli poziom energii wzrośnie ponownie, znajdziemy się z powrotem tutaj." "Bezspornie," powiedziałam. "Będę się kontrolować," odpowiedział Richard. "Oczywiście," powiedziała i udała się do drzwi. Lisandro patrzył na nas, gdy drzwi się zamknęły i nie było to spojrzenie ochroniarza. To było spojrzenie mężczyzny na nagą kobietę, której nigdy nie widział nago. Do tego momentu nie myślałam nawet o którykolwiek z pozostałych mężczyzn w pokoju. Richard był wszystkim o czym myślałam; reszta z nich mogłaby równie dobrze być eunuchami tak daleko, jak ja byłam zaniepokojona. Ale to jedno spojrzenie Lisandro złamało dwie zasady.

Po pierwsze, zmiennokształtni nie zauważali nagości. Mieli jej bardzo dużo. To tak, jakby twój kot myślał o nie noszeniu na sobie spodni. Po drugie, to było sprzeczne z kodem ochroniarza pozwolić klientom zobaczyć, że myślał o nich w inny sposób niż jako cel, któremu miał zapewnić bezpieczeństwo. Nie pozwalasz kobiecie klientce zobaczyć, że jej pożądasz, nawet jeśli ona paradowała nago. To był jej problem, nie twój. Nie pieprzysz tych, których pilnujesz, ponieważ nie możesz ich pilnować, kiedy ich pieprzysz. Zgadywałam, że są wyjątki od powyższych zasad, ale Lisandro nie podlegał pod te wyjątki. Spojrzałam na niego dając znać, że widziałam jego reakcję. On tylko się uśmiechnął, bez cienia żalu. Świetnie, po prostu świetnie. Drzwi zamknęły się za strażnikiem i zostaliśmy sami. Nikt z nas się nie ruszył, jakby teraz, gdy byliśmy tylko my, nie byliśmy pewni, co robić. Richard przerwał nagłą ciężką ciszę. "Musisz założyć ręcznik, co najmniej, Anita, proszę." Dodał proszę jakby grzeczne proszenie sprawiało mu ból. Myślę, że wciąż był wściekły. Ale wchłonął całą tę wściekłość w sposób, w jaki nauczył się wchłaniać swoją bestię. Część mnie zaczynała się zastanawiać, czy przyjdzie taki dzień, kiedy nie będzie mógł wchłonąć całej wściekłości i co się wtedy stanie. Pomyślałam, że Richard nigdy by mnie nie zranił. Teraz wiedziałam to lepiej. Nie chciałby mnie skrzywdzić celowo, ale cel nie zawsze był tym, co nim kierowało. Jean-Claude podał mi ręcznik. Jego twarz była pusta, gdy to zrobił, nic co mogłoby mi pomóc lub dać wskazówkę i nic co mogłoby urazić Richarda. Myślę, że oboje byliśmy tak ostrożni dla niego, jak tylko mogliśmy. To był duży ręcznik. Skończyłam okryta od pachy do niemal moich kostek. Zawinęłam bezpiecznie koniec ręcznika i voila, byłam ubrana. "Dziękuję," powiedział Richard. "Proszę bardzo", odpowiedziałam i usiadłam na brzegu martwego marmuru, wygładzając ręcznik pod sobą. Marmur może być bardzo zimny, gdy siedzisz na nim goła. Jean-Claude wręczył mi jeszcze nieco mniejszy ręcznik. Wzięłam go i popatrzyłam, jak zaczął owijać identyczny ręcznik wokół swoich mokrych włosów. Miał rację, jeśli nie wysuszę dobrze swoich włosów, to jutro będę miała niezły bałagan. "Jak oboje możecie to robić?" zapytał. Spojrzałam na niego spod ręcznika, który owinęłam wokół swej głowy. "Co robimy teraz?" "Jak możecie dbać o włosy, jakby nic się nie stało."

Zamarłam z ręcznikiem w miejscu i odwróciłam się by spojrzeć na Jean-Claude’a. Zrozumiał aluzję. "Jeśli pozwolimy, by nasze włosy źle wyschły, to i tak nie zmieni tego, co się zdarzyło, Richardzie. Czynności życiowe nie przestają być konieczne tylko dlatego, że inne sprawy idą źle." Richard przesunął się i siadł na podłodze, a nie klęczał. Podciągnął kolana do siebie i to było coś, co mógłby zrobić Nathaniel, a nie mój dominujący Richard. Czegokolwiek doznał dzisiaj z nami, to nim wstrząsnęło. Jean-Claude podszedł by usiąść obok mnie na brzegu marmurowej wanny. Uważał, by mnie nie dotknąć, tylko najsłabsze krawędzie naszych bioder dotykały się przez ręczniki. Chciałam by owinął wokół mnie ramiona, ale on chyba miał rację. Richard nie zawsze lubił patrzeć jak się przytulamy. "Chciałeś prywatności dla tej rozmowy, więc mów," powiedział. Jednym z efektów ubocznych wampirzych znaków było to, że wydawało się, że dzielimy się fragmentami naszej osobowości. Wydawało się, że odziedziczył część mojej niecierpliwości i braku kontroli gniewu. Złe połączenie dla wilkołaka. Ale nie mieliśmy możliwości wyboru tego, co otrzymaliśmy. "Ma petite, czy mogłabyś powiedzieć jemu i mnie co się stało przed moim przybyciem." Powiedziałam najkrótszą pełną wersję jaką mogłam wszystkiego, co się stało, zanim JeanClaude się pokazał. Gdzieś w czasie rozmowy, oparłam się o ciało Jean-Claude’a. To po prostu wydawało się złe, być tak blisko i nie dotykać. Położył rękę wzdłuż mojego ramienia. Richard wydawał się tego nie zauważyć. "Myślałem, że Samuel i Augustyn są twoimi przyjaciółmi?" powiedział. "Bo są." Następnie Richard powiedział to, co pomyślałam wcześniej. "Jeśli to są twoi przyjaciele, Jean-Claude, to jacy będą inni mistrzowie?" "Również nad tym myślałam," powiedziałam. "To znaczy, jeśli to są twoi przyjaciele, to twoi wrogowie będą chcieli nas zabić." "Jednym z powodów dzisiejszej małego spotkania było zobaczenie, jak ma petite zareaguje na innych Mistrzów Miast". "Źle," powiedział Richard. "Niekoniecznie", odpowiedział Jean-Claude. Pochylił się do przodu, owijając mnie bardziej swoim ramieniem, żeby nie zrzucić mnie z krawędzi. Jean-Claude zaczął opowiadać o swojej roli w dzisiejszym małym dramacie, ale Richard zatrzymał go.

"Czułem większość tego, co się stało po tym jak dotknąłeś Anity. Nie potrzebuję przypomnienia." "Jak sobie życzysz" powiedział Jean-Claude, "ale chodzi o to, że mogliśmy potraktować Augustyna, dokładnie tak jak Belle Morte potrafiła." "Nie ma się czym chwalić," odrzekł Richard. Oparł ramię o marmur wokół wanny, tak że był na tyle blisko, by nas dotknąć, ale nie starał się zmniejszyć dystansu. I dlatego, że on tego nie zrobił, my też nie. "Jeśli Augustyn będzie naprawdę nasz, w sposób, w jaki Belle zdobywała sojuszników, żaden z pozostałych mistrzów nie będzie z nami zaczynał. Będą się nas obawiać, Richardzie. Bać się nawet dotknąć naszych rąk." Richard zmarszczył na nas brwi. Chciałam dotknąć gęstych fal włosów, ale trzymałam rękę w pasie Jean-Claude, a drugą na swoich kolanach. "Ale powiedziałeś nam, zanim zgodziliśmy się na to spotkanie mistrzów, że wszyscy będą się odpowiednio zachowywać. Zwłaszcza, jeśli pomyśleli, że jeden z ich ludzi będzie Anity nowym pomme de sang. Teraz, dwóch pierwszych mistrzów, którzy jej dotknęli złamało wszystkie zasady. " "Wierzę, że jest tego powód." Rzucił nam sceptyczne spojrzenie, które było jak lustro dla mojego własnego. "Jaki to powód?" Jean-Claude powiedział mu o swojej teorii, że ardeur poluje na potężną zdobycz. "Ale to oznacza, że każdy Mistrz Miasta, który się z nią zetknie będzie co, zmuszony, aby spróbować mieszać w jej umyśle?" "Nie tylko mistrzowie Miasta", powiedział i opowiedział o Meng Die i Requiem. "To może oznaczać jedynie, że oboje są z naszego rodu i oboje skosztowali ardeur więcej niż jeden raz." "Tak jak Asher, ale on nie oszalał." "Asher przyciągał ma petite od chwili gdy do nas przybył." "Widział ją jako sposób na powielanie tego, co mieliście ty i Julianna," powiedział Richard. Przysunął się tak blisko, jak tylko mógł, bez dotykania nas. Zastanawiałam się, czy był tego świadomy. "Tak i jedyny sposób by być z powrotem w moim łóżku był przez Anitę. Ale co jeśli to coś więcej, Richardzie?" Musiałam teraz dodać "Requiem nie jest jedynym z nowych wampirów z Londynu, który skosztował ardeur, a wszyscy są z linii Belle. Nie wydają się szczególnie zwracać na mnie uwagi."

"Być może muszą od ciebie uzyskać przynajmniej niewielki posmak ardeur, zanim to się włączy?" "A może jesteś w błędzie," powiedział Richard ", może po prostu nie masz żadnych przyjaciół. Jak długo minęło od czasu gdy widziałeś tych facetów?" Jean-Claude wdzięcznie wzruszył ramionami. "Prawie sto lat dla Augustyna i od kiedy przekroczyłem granice tego kraju dla Samuela." Spojrzałam na niego. "Jean-Claude, to, że ktoś był twoim przyjacielem wiek temu, nie oznacza, że się nie zmienił." Skinął głową, jakbym zdobyła punkt. "Być może, ale czułem coś, kiedy byliśmy z Augustynem. To była taka moc. Wierzę, że ardeur osiąga jakąś nową moc, ewoluuje w coś nowego, albo przynajmniej dla nas jest to nowe." "Co jeśli Auggie nie jest całkowicie owładnięty?" zapytałam. "W takim razie to, czego dziś wieczorem dokonaliśmy nie będzie tak dużym środkiem odstraszającym. "Powiedz Richardowi drugą część, że jeśli naprawdę owładnęliśmy innego Mistrza Miasta, zastanawiasz się, czy Rada w Europie wykorzysta to jako pretekst by nas zabić. A może nasi amerykańscy sąsiedzi zdecydują się nas zabić, zanim opanujemy ich wszystkich." Richard spojrzał na nas z tym równającym się nie-mogę-w-to-uwierzyć wyglądem. "Cóż, to jest przegrana sytuacja. Dlaczego sprowadziłeś ich wszystkich tutaj, Jean-Claude?" "Ponieważ ich obecność czyni ważnym wydarzeniem mój wieczór tańca. To niesprawiedliwe, że tylko dlatego, że artysta staje się wampirem nie może już występować na scenie. Chcę by mój rodzaj mógł realizować pasje, które nie mają nic wspólnego z krwią i mocą. Mam nadzieję, tak jak ty dla wilków, że możemy być więcej niż tylko potworami." Myślałam o tym, co powiedział o próbowaniu ardeur, że to zbyt bardzo udaremni rozmowy o balecie. "Wiesz, że karmiłam ardeur też od Byrona. On nie jest we mnie zadurzony." "Ale nie jest wampirzym mistrzem, ma petite, ani nie będzie nim kiedykolwiek. On sam to przyznaje." "Jeśli Anita ma ten efekt tylko na twojej linii krwi, jesteśmy jutro bezpieczni, ponieważ nie ma innych mistrzów miast z tej linii." "Ale są wampirzy mistrzowie z linii Belle, rozsiani po całym kraju. Niektórzy z nich będą tam jutro. Niektórzy z nich są częścią samej trupy baletowej." "Tak więc zostaję w domu", powiedziałam. "Kopciuszek musi przyjść na bal, ma petite."

"Nathaniel mówi, że nie jestem Kopciuszkiem, jestem księciem z bajki." Uśmiechnął się i lekko mnie przytulił. "Oczywiście, ma petite, cokolwiek mówisz." Tak, to była próba udobruchania mnie, ale niech mu będzie. "Ale faktem jest, że musisz udać się na przyjęcie jutro w nocy." Kolano Richarda dotknęło mojej nogi, ręce wciąż były splecione wokół jego nóg. Jego ręce miały ślady spowodowane jego własnym uściskiem. "Ona nie może iść, nie, jeśli nie zamierza być przeleciana przez nich wszystkich." Jego dłoń zaczęła sięgać ku mojej nodze, a potem zatrzymał się i wrócił do trzymania własnej ręki. Walczył ciężko by nie dotykać mnie, nas. Wampirze znaki, przynajmniej te z linii Belle, sprawiały, że chcesz się dotykać. To nie musi być seksualne, po prostu czujesz się lepiej, gdy kogoś dotykasz. Wiem, Richard czuł się niemal zmuszony by mnie dotknąć, ale nigdy nie miałam odwagi, aby zapytać, czy czuł się tak samo wobec Jean-Claude’a. Jeśli tak, to może wyjaśniać, dlaczego był tak wściekły o Augustyna. "Mamy w naszym obozie innych mistrzów podobnej mocy do Requiem, którzy zakosztowali ardeur. Jeden z nich jest nawet z linii Belle". Pokręciłam głową. "Jeśli mówimy o Londonie, zapomnij o tym. On mnie poważnie przeraża." Richard pokręcił głową również. "Nie." "Szczerze, Jean-Claude, nie wiem, dlaczego zgodziłeś się go wziąć. To znaczy, jego własny Pocałunek nadał mu przydomek ‘Ciemny Rycerz’ Myślę, że to o czymś świadczy." Westchnął i oparł się plecami o ścianę. "Wiesz, że Belle Morte próbowała zmusić wszystkich z jej linii krwi do powrotu, gdy ich mistrz został stracony. Jak mogłem odmówić ratowania ich przed nią?" "Tak, ale pomyślałam, że dwór Belle byłby idealny dla Londona. Ładnym ciemnym miejscem." "Nie chciał do niej wrócić. Rozmawiał ze mną przez telefon, prosił mnie, abym nie pozwolił mu wrócić do jej dworu. Widzicie, ma petite, Richardzie, London został sprzedany do Belle na kilka lat, a następnie ona go wygnała. Próbowała mu o sobie przypomnieć, ale poprosił o interwencję nowego mistrza. " "Czemu?" zapytał Richard. "Auggie dałaby wszystko, żeby wrócić. Czułem, jak bardzo tęskni za nią." Richard wzdrygnął się. "To jest jak jakiś rodzaj uzależnienia." "Oui, mon ami, exactement, właśnie dlatego London nie chce wrócić. On jest jak alkoholik, który stał się abstynentem. Wie, że ma w sobie pijacką żyłkę i nie wie, czy ma dość siły by ponownie się zatrzymać. Jak mogłem go jej zostawić?"

"To jest strasznie sentymentalne dla ciebie, prawda?" powiedział Richard. Jean-Claude posłał mu nieprzyjazne spojrzenie. "Staram się o życzliwość, kiedy tylko mogę, Richardzie". Richard westchnął i oparł czoło na kolanach. "Boże, to jest niezły bajzel." "Powiedziałeś, że mamy innych wampirzych mistrzów, którzy skosztowali ardeur ale nie są z linii Belle, kim oni są?" Nasza lista mistrzów nie-Belle była cholernie krótka. "Wicked i Truth", powiedział. To Richard był tym, który podniósł twarz i powiedział: "Nie, absolutnie nie." Wydawał się, myśleć nad tym. "Nie Wicked". "Truth jest dopuszczalny?" zapytał Jean-Claude. Richard skulił ramiona, a ja pomyślałam, że może połamać sobie ręce trzymając się tak mocno. "Prosisz mnie o dzielenie jej z kolejnym mężczyzną. Jak możesz prosić mnie o pomoc w wyborze tego, kto to będzie?" "Z iloma kobietami spałeś w ciągu ostatniego miesiąca, Richard?" Moc Richarda zapłonęła jak wybuch pożaru na niewinnie wyglądającej ścianie. Byliśmy nagle skąpani w gryzącym cieple jego mocy. "Wszystko tam w porządku?" zawołała przez drzwi Claudia. Spojrzałam na Richarda. Kiwnął głową. "W porządku," powiedziałam. "Jesteś pewna?" zapytała. "Tak." Cisza po drugiej stronie drzwi. Richard powiedział: "Dziękuję", a następnie powrócił do walki. Nie trzeba było widzieć jego twarzy, by wiedzieć, że był zły. "Wszyscy zgodziliśmy się, że będę kontynuować randkowanie. Anita będzie moją Lupą i moim Bolverkiem, ale ona nie chce się żenić, ani mieć dzieci, albo cokolwiek z tego. Zgadzam się. Wszyscy zgodzili się z tym, nie rzucaj mi tego teraz w twarz. " "Zrobisz sobie krzywdę, Richard," powiedziałam cicho wpatrując się w jego ręce, na niezbyt piękne barwy, które przybierały. Puścił ręce z oddechem, w którym trzymał ból. W końcu pozwolił sobie owinąć rękę wokół mojej łydki. Jego moc przejechała po mojej skórze jak tysiąc maleńkich gryzących owadów. "Oj", powiedziałam.

Oparł twarz na moim pokrytym ręcznikiem kolanie i powiedział: "Przepraszam, przepraszam." Moc uspokoiła się, jeszcze ciepła, wywołująca pot wzdłuż kręgosłupa, ale przestało boleć. Mówił ze swą twarzą wciąż na moim kolanie. "Twoje karmienie na Auggiem podniosło moją moc o poziom… o Boże, tak się stało. Pęd mocy odczułem tak miło, tak bardzo przyjemnie, nawet po tym, gdy wiedziałem, co zrobiliście, aby ją zdobyć. Nadal czułem się wspaniale." Jego ramiona zaczęły się trząść i zdałam sobie sprawę, że płacze. Dotknęłam jego włosów, pozwalając palcami przeczesać te gęste fale. "Richard, och, Richard". Owinął swoje ramiona wokół moich nóg, trzymając się, kładąc twarz na moich kolanach, pozwalając bym go dotykała. Jean-Claude niepewnie położył rękę na jego plecach, a gdy Richard nie powiedział nic, pogładził go. To bezużyteczne głaskanie, które robisz dla przyjaciół i bliskich. Te niekończące się, nieprzydatne kółka, gdy możesz spróbować powiedzieć rękoma, że wszystko będzie w porządku. Pogłaskałam go po włosach i starłam łzy z jego twarzy. Pocieszaliśmy go jako jego przyjaciele, jego bardzo dobrzy przyjaciele. Czymkolwiek jeszcze byliśmy dla siebie, byliśmy przynajmniej tym.

Rozdział 12 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Wylądowaliśmy na podłodze z Richardem ułożonym ostrożnie na moich kolanach, a ja siedziałam przy nagiej górnej części ciała Jean-Claude’a jakby był jedwabistym krzesłem. Koszulka Richarda zniknęła, więc ciepła umięśniona gładkość jego klatki piersiowej i ramion leżała w poprzek ręcznika rozłożonego na moich kolanach. Moja górna część ciała była tak naga jak jego; ręcznik po prostu nie wytrzymał takiej ilości przytulania. Richard leżał na plecach, miał spokojne oczy, włosy jak brązowo-złota aureola wokół jego twarzy. Moje ręce gładziły jego nagą pierś, nie dla seksu, ale dla pocieszenia. Wszystkie likantropy były takie, dotyk był dobry, dotyk był nawet konieczny, aby pozostać przy zdrowych zmysłach. Jakby miały normalny ludzki głód skóry tylko większy, dużo większy. Jego ręka uniosło się do linii mojego ciała, jego dłoń bawiła się moimi włosami, które zaczęły schnąć w ciasnych, kręconych spiralach. Ręka Jean-Claude’a współgrała z podniesionym ramieniem Richarda, głaszcząc w górę i w dół umięśnionej długości. Nie było żadnych słów, tylko komfort dotykania. Druga dłoń Jean-Claude’a głaskała moje ramię i rękę, niemal lustrzane odbicie tego, co robił dla Richarda. Myślę, że wszyscy byliśmy zaskoczeni, że Richard pozwolił Jean-Claude’owi dotykać się więcej, niż dotyk palca w związku z drogą jaką przebył odkąd wszedł do pokoju. Widziałam mnóstwo wilkołaków tulących siebie, bez względu na orientację seksualną, przytulanie było przytulaniem dla większości z nich, ale Richard miał problemy z Jean-Claude’m, których nie miał z ludźmi, gdy widziałam go tak swobodnego. Oczy Richarda przesunęły się i wiedziałam, że patrzy poza mnie na innego mężczyznę. "Twoje włosy są prawie tak kręcone jak Anity." Komentarz sprawił, że się odwróciłam, więc mogłam też zobaczyć jego twarz wyraźniej. Richard miał rację, włosy Jean-Claude były masą czarnych loków. Nie łagodne, niemal falujące loki, które zawsze miał, ale coś bliżej moich. Ale jego naturalnie schnące włosy były tym, czym moje były po użyciu produktów do pielęgnacji włosów. "Nigdy nie widziałam twojej naturalnej tekstury włosów?" zapytałam, patrząc na te wszystkie loki. Uśmiechnął się, a gdyby to był ktokolwiek inny powiedziałabym, że jest zakłopotany, ale to po prostu nie pasowało do Jean-Claude’a. "Chyba nie."

Richard przeniósł dłoń z moich włosów do Jean-Claude’a. Przesunął loki między palcami, a następnie wrócił do mnie, porównując. "Twoje włosy są jeszcze bardziej miękkie niż Anity lub moje, jeśli o to chodzi." Uklęknął, wziął garść obojga naszych włosów, jak gdyby badał, ile ważą. "Normalnie twoje włosy po prostu wyglądają bardziej jedwabiście, ale teraz, trzeba tego dotknąć by poczuć, jak wielka różnica jest między twoimi i Anity." Jean-Claude jeszcze bardziej znieruchomiał przy moim ciele. Myślę, że przestał oddychać, a bicie serca, które uderzało jak serce każdego człowieka, zwolniło. Wiedziałam, że znieruchomiał, bo Richard dotykał go dobrowolnie i nie chciał go przestraszyć. Ale również sądziłam, że w tej chwili nie wiedział, co robić. Mężczyzna, który był wspaniałym kochankiem od ponad czterystu lat nie wiedział co zrobić, bo ktoś bawił się jego włosami. Nie chciał być zbyt śmiały i ponownie wywołać gniew lub przerażenie możliwością homofobii. Jeśli Richard byłby kobietą, to uznałby to jako grę wstępną. Jeśli Richard nie byłby zmiennokształtnym, nadal można by uznać to jako pewnego rodzaju zaproszenie. Ale zmiennokształtni byli dotykowymi ćpunami, dotykanie nie oznaczało seksu z nimi bardziej, niż wtedy gdyby pies zaczął lizać pot z twojej skóry. Ty dobrze smakujesz, a on cię lubi, nic seksualnego. Ale to było osobiste. Gdyby cię nie lubił, nie dotknąłby cię. Siedział przyparty do mojego ciała, a ja wiedziałam przez sam jego bezruch, ile to dla niego znaczy, że Richard go dotykał. Cisza powiedziała mi również, że nie ma pojęcia, co z tym zrobić. Co to znaczy, gdy wampir, który przez wieki był kochankiem i uwodzicielem zdecydował się wybrać na swoich metafizycznych najbliższych, dwie osoby ze swego terytorium, które będą ciągle stanowić dla niego zagadkę? Rozległo się pukanie do drzwi. Ci z nas, którzy mieli bijące serca, podskoczyli. Ręce Richarda opadły z dala od nas obojga, gdy odwrócił się twarzą do drzwi, wciąż klęcząc. Ruch wrócił do ciała Jean-Claude’a w sposób w jaki człowiek wziąłby oddech. "Tak", powiedział, a jego głos był odrobinę zniecierpliwiony. Głos Claudii dobiegł zza drzwi "To Mistrz Cape Cod i jego najstarszy syn." Jean-Claude i ja wymieniliśmy spojrzenia. Richard tylko zmarszczył brwi. "Dlaczego wrócił?" zapytał Richard. "Możemy jedynie zapytać" powiedział Jean-Claude, a jego głos na powrót był prawie normalną jedwabistą pustką. Głos, którego używał, kiedy ukrywał pewne rzeczy, ale próbował tego nie okazać. Samuel wiedziałby, co oznaczał zupełnie pusty głos. Ukrywanie lub strach albo słabość. Więc Jean-Claude poszedł na kompromis swoim głosem, ukrywając przed Richardem, a może mną, ale nie kryjąc się przed Samuelem. Nie było możliwości by

przetrwać ten weekend bez innej katastrofy. Połączenie metafizyki i polityki było po prostu zbyt trudne. "Zaraz wyjdziemy," krzyknęłam do drzwi. Wszyscy podnieśliśmy się z podłogi. Richard sięgnął po koszulkę i włożył ją przez głowę. Jean-Claude i ja mieliśmy szlafroki wiszące z tyłu drzwi. Jean-Claude miał ten, który widziałam i lubiłam wcześniej: z ciężkiego czarnego brokatu z czarnym futrem na kołnierzu i klapach tak, że oprawiał trójkąt bladej piersi. Było więcej futra przy szerokich mankietach i czułam, jak to futro ocierało się o moje ciało wcześniej. Wystarczyło zobaczyć go w tym płaszczu i przechodził mnie dreszcz. Posłał mi uśmiech, który powiedział, że zauważył to. Richard albo nie zrozumiał albo nie zwracał na to uwagi. Mój płaszcz był czarny jedwabny, bez haftów, bez futra, po prostu nieprzenikniona czerń. Musieliśmy przejść przed lustrem, aby dostać się do drzwi i Richard zatrzymał nas z ręką na każdym z naszych ramion. Odwrócił nas do naszych odbić, tak że stanął pomiędzy nami. Byliśmy czarną tkaniną i białą skórą, ostre kontrasty. Potem stanął, w swojej jasnej czerwonej koszuli, dżinsach, z brązowo- złotymi włosami. Jego opalenizna, ciemniejsza w porównaniu z tym, jak bladzi byliśmy. "Które z tych rzeczy nie pasują?" zapytał cicho. W jego oczach ponownie pojawił się cień. Przesunęłam swoje ramię na jego talię, przytuliłam go, ale nawet dla mnie wyglądało to jakby coś wyrzeźbionego z kości i ciemności chwytało się całego tego życia. "Jean-Claude, Anita, idziecie?" zapytała Claudia trochę niezdecydowanym głosem, którego nie słyszało się często u niej. "Idziemy", odpowiedziałam. "Jeśli mógłbym uczynić cię wolnym, mon ami, zrobiłbym to." Richard przytulił mnie tak mocno, że prawie bolało, a potem rozluźnił się przy mnie i spojrzał na Jean-Claude. "Gdybyś miał taki rodzaj magicznej różdżki, pozwoliłbym ci jej użyć, ale tak nie jest." Odwrócił się, trzymając jedną rękę wokół moich ramion i sięgając drugą, aż dotknął ramienia Jean-Claude’a. Wykonał męski uchwyt ramienia, który faceci macho wykonują zamiast przytulenia innego faceta. "W niektóre noce cię nienawidzę, JeanClaude, ale gdybym był z Anitą dzisiaj, dotykając jej, Augustyn nie byłby w stanie nią zawładnąć. Gdybym był tam gdzie powinienem być, żadne gówno, którego nienawidziłem, dzisiaj by się nie wydarzyło. Wiem to. Czułem to, gdy to się działo. Byłem mile stąd i czułem walkę, ale nie mogłem dotrzeć i pomóc. To była polityka wampirów, a nie mój problem." Pokręcił głową na tyle mocno, by jego włosy pofrunęły wokół jego twarzy. "Nie będę więcej

okłamywać siebie. Jestem twoim zwierzęciem na wezwanie, ale nienawidzę tego, a czasami nienawidzę ciebie, czasami nienawidzę Anity, ale większość czasu nienawidzę siebie. Żadnych więcej kłamstw i żadnego więcej okaleczania nas." Twarz Jean-Claude była tak ostrożna, jak nigdy wcześniej nie widziałam. "A cóż tak mądre oświadczenia oznaczają, mon ami?" "Oznaczają to, że podczas spotkania z Samuelem będę po twojej stronie, tam, gdzie powinienem być wcześniej wieczorem." Przytulił mnie mocno jedną ręką i ścisnął ramię Jean-Claude ponownie. "Nie byłem nawet gotów zaoferować mocy, aby pomóc Anicie. Miała Micaha i Nathaniela ze sobą. Myślałem, że nie potrzebuje innego zwierzęcia na wezwanie. Ale potrzebowała, ty potrzebowałeś. Jeśli ty i Anita nie dokonalibyście metafizycznego cudu ni stąd, ni zowąd, Mistrz Chicago pokonał by cię. Może nie mógł zabrać twojego terytorium, ale jeśli mistrz pokonuje ciebie, to jest to jak krew w wodzie, rekiny przychodzą i żerują. Jeśli okazalibyśmy się słabsi, to nie dzisiejszego wieczoru, ale wkrótce, którejś nocy, przyszedłby ktoś i zabiłby nas wszystkich." "Zgadzam się z wszystkim, co mówisz," powiedziałam wolno ", ale nie brzmisz jak ty." "Nie, chyba nie." Spojrzał na Jean-Claude’a i poczułam pierwszą ciepłą strużkę jego mocy. "Czy pogrywasz ze mną ponownie?" "Przysięgam, że nie, nie świadomie, ale wszystko to są rzeczy, które od dawna pragnąłem usłyszeć jak mówisz. Z tobą po naszej stronie, Richardzie, nie boję się nikogo, kto przybył na nasze terytorium. Z jedną trzecią naszego triumwirat nieobecną, lub niechętną... dziś sprawiło, że zwątpiłem w moją decyzję, aby zaprosić innych na nasze ziemie. " Opuścił rękę z ramienia Jean-Claude’a. "Więc chodźmy na to spotkanie. Nie mogę obiecać, że nie będę ponownie panikować. Nie mogę obiecać, że polubię cokolwiek z tego, ale obiecuję, że postaram się nie uciec." Ruszył w stronę drzwi, wciąż mnie trzymając. Spojrzałam na Jean-Claude’a i spojrzenie musiało ukazać, co myślałam, bo on wzruszył ramionami, jakby nie wiedział, co do cholery stało się z Richardem. To nie to, że nie byliśmy zadowoleni z jego bardziej rozsądnych wypowiedzi, ale to po prostu nie wydawało się realne. Nie czułam tego jako ciszy zapadającej po odejściu burzy, nie, to co czułam było bardziej jak ten fałszywy spokój który czasem się pojawia, gdy świat milknie i czeka. Odczuwasz spokój, ale powietrze jest naładowane i czeka, czeka na nadejście sztormu. To nowe podejście Richarda odczuwałam jako kruche i czekające na złamanie. Chwaliłam wysiłek i sentyment, ale w dole mojego żołądka bałam się, co się stanie, gdy nowa postawa natknie się na stare problemy.

Rozdział 13 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Ktoś musiał posprzątać salon. Podarte zasłony zniknęły, a pozostałe zostały przesunięte jako długie draperie na kamiennych murach. Nie tworzyły materiałowych ścian, ale były wystarczające by stworzyć iluzję, że obszar wyłożony dywanami był odrębną przestrzenią, a nie częścią większego kamiennego pokoju. Światła elektryczne wyglądały dziwnie, ponieważ teraz można było zobaczyć pochodnie w korytarzu. Weszliśmy ramię w ramię, ze mną pośrodku mężczyzn. Dłoń Richarda była lekko wilgotna. Był zdenerwowany, ale nie okazywał tego na twarzy. Chciałabym móc zapytać, co dokładnie go niepokoiło. Ale nawet jeśli nie byłoby towarzystwa, nie zapytałabym. Był odważny i współpracował, i nie miałam zamiaru w tym drążyć. Szczerze. Asher wstał z krzesła, na którym siedział i zabawiał naszych gości. Pół tuzina czarno odzianych ochroniarzy było rozrzuconych po całym pokoju. Claudia i jej załoga kroczyli za nami jak gwardia honorowa. Myślę, że postanowiła więcej dzisiaj nie ryzykować. Mieliśmy wystarczająco dużo mięśniaków, aby wypełnić pokój, więc zamierzała to zrobić. Żadne z nas nie miało zamiaru się sprzeczać. Asher sunął ku nam prawie tak, jakby jego nogi nie dotykały ziemi, jakby pływał. Zawsze był pełen wdzięku, ale nie tak. Był jednym z najlepszych w lewitowaniu, jakich kiedykolwiek widziałam, tak więc mógł robić to, o czym mówią legendy: Asher mógł latać. Dziś w nocy wyglądał jakby ledwo mógł zmusić się do chodzenia, jakby wiedział, że ma skrzydła i pragnął z nich skorzystać. Był jak jakiś ziemski anioł czekający by rzucić się w niebo. Jego ubrania sprzyjały anielskiemu złudzeniu. Był cały w bieli ze złotymi i miedzianymi nićmi wokół fraka, a także pary jedwabnych spodni, kończących się na wysokości kolan, gdzie zaczynały się białe pończochy, a kończyły białe buty na obcasie ze złotymi sprzączkami. Buty przypomniały mi, że oryginalne wysokie obcasy wymyślono dla mężczyzn. Włosy miał koloru złotej nici w ubraniu, jakby szwaczka użyła jego własnych włosów do dekoracji tkaniny. Używał tych włosów jak tarczy, aby ukryć blizny po prawej stronie twarzy. Tak bardzo martwił się co inni mistrzowie, z których wielu znało go sprzed okaleczenia, pomyślą o nim, że zdjęliśmy wszystkie obrazy, które pokazywały jaki był wcześniej. Profil, który ukazywał się obok jego prawdziwie złotych włosów był niczym twarz

jakiegoś średniowiecznego anioła, jeśli podobałyby Ci się anioły zmysłowe i trochę upadłe. Te pełne, całuśne usta uśmiechnęły się do nas wszystkich. Jego oczy zawierały zarówno blado-niebieski jak i żywy kolor, jakby zimowe niebo mogło świecić bladym, czystym błękitem. Tylko jedno oko było przejrzyste; drugie wydawało się mrugać i palić, kiedy mignęło spod włosów, jakby światła odbijały się od szkła. Podał rękę Jean-Claude’owi pierwszy i powiedział to, czego Jean-Claude zwykle nie lubił słyszeć. "Panie, nasz przyjaciel z Cape Cod błaga o słowo." Jego słowa były całkowicie uprzejme, ale jego twarz

promieniowała jakimiś tłumionymi emocjami. Coś wypełniło

naszego zwykle poważnego Ashera zachwytem, ale co? Jean-Claude uniósł brew, jakby również chciał zapytać, co się stało. Głos Ashera popłynął przez mój umysł. "Nowy poziom mocy jest niesamowity." Poczułam szarpnięcie Richarda, jakby został uderzony. Spojrzałam na niego i zobaczyłam w jego szeroko otwartych oczach, że on prawdopodobnie również go usłyszał. Następny szept w umyśle zawierał ślad śmiechu. "Przepraszam. Chciałem, by tylko JeanClaude mnie usłyszał, ale wyznaję, że mam pewne kłopoty z kontrolą wszystkich nowych umiejętności." Jean-Claude ścisnął moją rękę i to był jego głos, który przyszedł następny. "Spokojnie, wszyscy musimy być spokojni dla naszych gości." Richard powoli wypuścił oddech i lekko skinął głową. Jego zdolności nie dotyczyły zmarłych, więc nie był przyzwyczajony do wampirów, innych niż Jean-Claude, rozmawiających z nim umysł-do-umysłu. Nawet ja nie byłam przyzwyczajona do nich robiących tak przez przypadek. Ile mocy zyskał z tego jednego karmienia i ile zyskały inne nasze wampiry? Był tam jeden lub dwa, co do których nie byłam pewna, czy chcę by byli potężniejsi niż do tej pory. Meng Die była jednym z nich. Samuel i Sampson stanęli przy sofie. Asher doprowadził nas do kanapy naprzeciwko nich. Biały dywan wydawał się bardziej pusty niż normalnie. Och, brakowało stolika. Czyżbyśmy zniszczyli go gdy ardeur wzrosło? Nie mogłam sobie przypomnieć. Miałam swój najlepszy profesjonalny uśmiech przyklejony do twarzy, ten, który jest jasny i wesoły jak żarówka i mniej więcej tak ciepły. Ale to było najlepsze, co mogłam zrobić. Miałam dość wszystkich poza-miastowych odwiedzających, z którymi mogłam poradzić sobie przez jedną noc. "Samuelu, Sampsonie, nie poznaliście naszego Richarda." Samuel skłonił się ku nam. "Ulfriku, dobrze jest w końcu cię spotkać."

Sampson pochylił się nieco niżej niż jego ojciec i pozwolił mu mówić. Obaj wyglądali zbyt uroczyście na mój gust, jakby jeszcze coś poszło nie tak. "Samuelu, co sprowadza cię do nas dziś wieczorem z powrotem?" zapytał Jean-Claude. Jeśli był zmęczony gośćmi, nie ujawnił tego w swoim głosie. Wydawał się miły, przyjazny, doskonały gospodarz. "Po pierwsze, jestem ci winien przeprosiny w imieniu mojej żony. Martwię się, że coś w jej naturze wpłynęło na twoją ludzką służebnicę i może przyczyniło się do tego, co się stało dziś wieczorem." Mrugnęłam na niego, czułam mój uśmiech wyginający wargi. To wszystko było czyjąś jeszcze winą? Mogłam tym wszystkim obwinić kogoś innego? Przyjemnie. Jean-Claude usiadł na białej kanapie, niezbyt mocno ciągnąc mnie w dół, jakby prowadził w tańcu. Usiadł i ja poszłam w jego ślady, a Richard po mnie. Jean-Claude trzymał moją dłoń w swojej, ale Richard puścił i położył rękę na oparciu kanapy. Dotykał przede wszystkim mnie, ale jego ręka poruszała się wzdłuż tyłu Jean-Claude, znikając w jego gęstych lokach. "Gdzie jest twoja cudowna żona i pozostali synowie?" zapytał Jean-Claude. Asher siedział na wyściełanym krześle najbliżej nas. Idealnie wpasowywał się w krzesło i poduszki, cały biały i złoty. Nadal wyglądał na zbyt zadowolonego z siebie, jak przysłowiowy kot nad śmietanką. Samuel usiadł na sofie a Sampson poszedł w ślady ojca. "Są w hotelu wraz z naszymi strażnikami. Nie uważałem za rozsądne, aby połączyć znowu Theę i Anitę razem dziś wieczorem." "Co pomyślała o widowisku?" zapytałam. Ręka Jean-Claude zacisnęła się na mojej ręce, gdzie trzymał ją na swych kolanach. Uścisk wystarczył: Bądź miła, mówił. Byłam miła. To była moja wersja. Richard był bardzo cichy obok mnie, jego ramię napięło się przy moich plecach. Ale to nie było ostrzeżenie, bym uważała, ponieważ temperatura jego ciała wzrosła, jakby myślał to, co ja pomyślałam: czy jeszcze ktoś był rozzłoszczony, ktoś oprócz nas samych? Richard i ja, oboje, wolelibyśmy być źli na innych ludzi. "Thea była pod wielkim wrażeniem", powiedział, a jego głos był łagodny, pusty. Jego głos nie wyrażał nic. "Skoro była pod takim wrażeniem," powiedziałam, "to dlaczego nie ma jej tutaj?" Sampson uśmiechnął się i chciał się odwrócić, by to ukryć. "Co w tym śmiesznego?" zapytałam.

Jego ojciec posłał mu nieprzyjazne spojrzenie. Sampson walczył by kontrolować swoją twarz, ale w końcu wybuchnął śmiechem. Samuel spojrzał na niego z najlepszą starożytną wampirzą pogardą. "Przykro mi, ojcze," powiedział Sampson głosem wciąż zdławionym ze śmiechu, "ale trzeba przyznać, że to jest śmieszne. ‘Pod wrażeniem’ nie oddaje reakcji matki na to co Anita i Jean-Claude zrobili dziś wieczorem." Ojciec patrzył na niego z kamienną twarzą, aż śmiech wyblakł wokół krawędzi jego ust. Samuel odezwał się głosem, w którym brzmiały echa urażonej godności, "Mój syn był niedyskretny, ale precyzyjny. Pytałaś dlaczego Thea i moi pozostali synowie nie są tutaj. Po prostu, nie ufam jej w pobliżu was obojga." "Podobało jej się", powiedziałam. Samuel pokręcił głową, dał synowi kolejne spojrzenie pełne dezaprobaty. "Więcej niż podobało, Anita. Ona zapłonęła ogniem spekulacji. Czy to możliwe byśmy ja i ona zrobili to, co wy oboje zrobiliście? Uważam, że to mało prawdopodobne, bo choć Thea nosi coś podobnego do ardeur, to ja nie. Uważam, że to, co zrobiłaś Augustynowi wymagało podobnych darów między wami dwojgiem." Jean-Claude skłonił się lekko, twarz miał nadal pustą. "Tak sądzę." "Ona jest teraz przekonana, że Anita może wznieść naszych synów do pełni sił mocy syreny". Coś przemknęło przez jego twarz, zbyt słabe do odczytania, ale przy takim pustym wyrazie było dziwnie zauważalne. "Nie podzielam jej pewności. To co poczułem od ciebie dziś wieczorem, Anita, to był inny rodzaj namiętności. To jak różnica między ogniem i wodą. Pochłoną cię, ale w bardzo odmienny sposób." Spojrzałam na twarz Sampsona, wciąż lekko rozbawioną. "Co twoja matka rzeczywiście powiedziała?" zapytałam. Spojrzał na swego ojca, zanim odpowiedział. Samuel westchnął, po czym skinął głową. Sampson uśmiechnął się do mnie mówiąc: "Nie sądzę, że naprawdę chcesz wiedzieć, co powiedziała, ale tym, co miała na myśli było to, że gdyby miała wybór, Tom i Cris również byliby tutaj. Ona byłaby tu również. Oferowałaby nas wszystkich tobie, czegokolwiek chciałabyś od nas. " Jego twarz spoważniała. "Ona czasami daje się ponieść, ta nasza matka. Chce dobrze, ale nie myśli zupełnie jak człowiek, rozumiesz?" "Kręcę z wampirami, więc tak." Potrząsnął głową, z dłońmi splecionymi na kolanach. "Nie, Anita, wampiry przypominają człowieka, tak jak i zmiennokształtni, i nekromanci" powiedział z uśmiechem, "ale matka nigdy nie była człowiekiem. Ona myśli, jak ..." wydawał się, niepewny, co powiedzieć.

Samuel dokończył za niego. "Thea jest inna i rozumuje w sposób, który nie zawsze ma większy sens dla tych z nas, którzy rozpoczęli życie jako istoty ludzkie." Nie brzmiał całkowicie szczęśliwie z tego powodu, ale stwierdzał fakt. "To musi czynić życie ciekawszym," powiedział Richard. Samuel rzucił mu chłodne spojrzenie, ale Sampson skinął głową, uśmiechając się. "Nie masz pojęcia." "Co ty pomyślałeś o widowisku, Samuelu?" zapytał Jean-Claude. Drugi wampir myślał nad tym, twarz miał ostrożną i jego głos był równocześnie ostrożny, gdy odpowiedział: "Pomyślałem, że to jedna z najpotężniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek widziałem. Myślę, że to jest rodzaj władzy, która sprawiła, że uciekałem od wielkich dworów i to jest dokładnie ten rodzaj władzy, który sprawił, że unikałem z dworu Belle Morte. Jest to rodzaj pokazu, który kazał mi uciekać z Europy w obawie przed staniem się niczym wasal jakiegoś wielkiego wampirzego pana." "Czy obawiasz się nas teraz?" zapytał Jean-Claude. Samuel przytaknął. "Tak." "Nie skrzywdziłbym cię umyślnie," powiedział Jean-Claude. "Nie, ale twoja moc rośnie, a rosnąca moc jest dziką i kapryśną rzeczą. Nie chcę moich ludzi lub moich synów blisko ciebie, podczas gdy twoja moc poszuka ujścia. Myślę, że nie celowo, w nadchodzących latach będziesz wyjątkowo niebezpieczny. " "Ale przyszedłeś do mnie z synem. Dlaczego? Dlaczego nie opuścisz moich ziem, jeśli są tak niebezpieczne?" "Ponieważ Thea ma w pewnym sensie rację. Gdybyśmy ja i ona, mogli przez jakiś przypadek powielić to, co wy dwoje zrobiliście, to byłoby..." oblizał swoje wargi "...warte ryzyka. Zgadzam się również, że jest szansa, że twoja Anita może wznieść moich synów w ich mocach, jeśli je mają. " "Czy wierzysz, że twoi synowie są tak ludzcy?" zapytał Jean-Claude. "Sampson ma ponad siedemdziesiąt ludzkich lat, więc nie, nie tak bardzo ludzcy." Spojrzałam na Sampsona. Wyglądał na dwudziesto kilku latka, najwyżej trzydzieści. W żadnym wypadku nie wyglądał na siedemdziesiątkę. "Ojej," powiedziałam, "dobrze się trzymasz." Uśmiechnął się do mnie i podobał mi się ten uśmiech. Wydawał się uznawać całą tę grę mocy za trochę żenującą, trochę śmieszną. "Przyzwoity i zdrowy tryb życia," powiedział, wciąż się uśmiechając.

Richard przesunął się przy mnie, niewielki, niezręczny ruch. Spojrzałam na niego, a jego twarz zaczęła ciemnieć. Jednym z największych problemów Richarda w naszym nowym stylu życia była zazdrość. Spośród wszystkich ludzi próbujących być w moim życiu, był jedynym, który uczynił z zazdrości prawdziwy problem. Dopóki nie zobaczyłam wyrazu jego twarzy, mogłam ignorować fakt, że nadal rozmawiano o Sampsonie i mnie jako kochankach. Byłam coraz lepsza w odpychaniu niewygodnych elementów dopóki nie musiałam się z nimi zmierzyć. Richard nadal pracował nad tym. "Thomas i Cristos wydają się starzeć się w bardziej normalnym tempie." "Mają tylko siedemnaście lat," powiedział Jean-Claude "są za młodzi, aby być na pewnym." Samuel wzruszył ramionami, normalne wzruszenie ramion, nie ten pełen wdzięku ruch. "Ale ponadto, myślę, że są zbyt młodzi, zbyt ludzcy, niezależnie od tego czego Thea może chcieć." "On się boi, że możesz ich zniszczyć" powiedział Sampson. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Zmarszczenie brwi Richarda pogłębiło się. "A twój tata nie martwi się o ciebie?" zapytałam. "On jest moim najstarszym," powiedział Samuel, jakby to znaczyło dla niego więcej, niż dla mnie. "Jeśli mnie złamiesz, ma dwóch synów w zapasie," odpowiedział Sampson, uśmiechając się w próbie bycia ponad tym. Samuel dotknął ramienia syna. "Cenię wszystkie moje dzieci, wiesz o tym." Uśmiechnął się do ojca, poklepał go po ręce, leżącej na jego ramieniu. "Wiem ojcze, ale dla

tego

rodzaju

władzy

chcesz

zaryzykować

jednego

z

nas,

a

największe

prawdopodobieństwo, że ja przetrwam, nie stając się jej niewolnikiem." "Moim niewolnikiem?" zrobiłam z tego pytanie. "Nie tworzę niewolników". Sampson spojrzał na mnie tak, jakby mnie badał, cień przenikliwego spojrzenia jego ojca. "Jeśli Augustyn nie jest twoim niewolnikiem to tylko dlatego, że jest na tyle silny, by się wyzwolić. Nie z braku twoich prób, ale ja nie jestem aż tak potężny jak Mistrz Miasta." Otworzyłam usta, zamknęłam, nie wiedząc, co powiedzieć. W końcu powiedziałam: "Nie chcę, aby ktokolwiek był moim niewolnikiem." "Zatem czego chcesz?" trzymał swoje poważne spojrzenie na mnie. Zamrugałam, starając się myśleć. Czego chciałam? Co miałam zamiar zrobić z Auggiem? "Wygrać", powiedziałam. "Co?" Zapytał Sampson.

"Wygrać. Chciałam wygrać. Auggie i ojciec mieli być przyjaciółmi Jean-Claude’a. Ale twoja matka omal mnie nie pokonała. Próbowała podnieść ardeur i sprawić bym pieprzyła twojego brata, młodszego brata. Kiedy Auggie podniósł ardeur, użył specjalnej zdolności swego rodu na mnie. Jeśli to zrobili nam przyjaciele Jean-Claude’a, to co zrobią inni Mistrzowie Miast?" Pokręciłam głową, pochylając się na kanapie, wciąż trzymając rękę JeanClaude, ale kładąc rękę na udzie Richarda dotykając go również. "Musieliśmy wygrać tę walkę. Musieliśmy". "Trzeba było wygrać w taki sposób, żeby reszta z nas nie spróbowała swoich sił," powiedział Samuel. Kiwnęłam. "Tak." Spojrzał na korytarz poza nami, poszukującym spojrzeniem, które kazało mi i Richardowi popatrzeć w tył. Ani Jean-Claude, ani cichy Asher, nie byli zaniepokojeni, jakby wiedzieli, że niczego tam nie było. "Sądzę, że osiągnęłaś cel, Anita. Jeśli Augustyn podąży za tobą i Jean-Claude’m niczym zakochany szczeniak, to reszta będzie się was obawiać. Niektórzy mogą nawet odwołać swoje oferty pomme de sang z obawy, że pożywisz się nimi tak, jak karmiłaś się od ludzi Augustyna." "Karmiliśmy się od ludzi Augustyna, bo jest ich mistrzem", odpowiedział Jean-Claude. "Inni nie oferują siebie do łóżka, ma petite." "Być może", odrzekł Samuel, "ale myślę, że gdyby wiedzieli, co działo się z Augustynem, mogliby ulec pokusie. Jest coś w niej, co przyciąga. Nawet ja to czuję, a ja nie jestem z linii Belle". "Jak mocno przyciąga?" Jean-Claude zadawał to pytanie ostrożnym głosem. Dwa wampiry spojrzały na siebie. Nagle między nimi coś było, nie magia, ale prawie jakby siła woli mogła być czymś dotykalnym. "To dziwne pytanie," powiedział Samuel. "To znaczy?" zapytał Jean-Claude a jego głos był tak melodyjny na końcu, że zabrzmiało to jak dziwny wyrzut. Samuel usadowił się wygodnie na sofie, jak gdyby zamierzał pozostać tam przez chwilę. Jakoś obaj wiedzieli, że to są negocjacje. "To były zaskakująco złe maniery jak na Augustyna, że rozpoczął walkę z twoją ludzką służebnicą." "Tak", odpowiedział Jean-Claude: " to wydawało się nie w jego stylu, nie sądzisz?" Samuel przytaknął. "Tak."

Wolna ręka Richarda znalazła moją, spoczywającą na jego nodze. Zaczął pocierać kciukiem moje kostki, jakby jego napięcie podniosło się również. Coś było nie w porządku, ale co? Czy Jean-Claude także to wiedział? Nie byłam przyzwyczajona do odcinania mnie przez obu mężczyzn, zwłaszcza gdy dotykaliśmy się, ale dziś, cokolwiek się działo, Jean-Claude trzymał nas mocno odciętych od siebie. Zwykle robił tak tylko kiedy bał się tego, co by się stało, gdyby otworzył znaki. Po naszym małym widowisku z Auggiem nie miałam zamiaru się kłócić, ale to pozostawiało mnie ślepą przy nich i nie byłam do tego przyzwyczajona. Nie zdawałam sobie sprawy, że zaczęłam liczyć na uzyskanie wskazówek z obu ich umysłów. "Potrzebuję porady, Samuelu, porady innego Mistrza Miasta." "W czym mógłbym doradzić? Jesteś sourdre de sang. Ja jestem tylko zwykłym Mistrzem Miasta". "Potrzebuję twojej mądrości, a nie twojej mocy." Obaj spojrzeli na siebie, ale ich twarze nie wyrażały cholerne nic. Uwaga dla siebie, nie grać w pokera z wampirzym mistrzami. "Zawsze jestem zadowolony, dzieląc się moją mądrością z przyjaciółmi." "Potrzebuję także twojego zaufanie, Samuelu". "Przyjaciele zawsze muszą mieć do siebie zaufanie." Przez chwilę zastanawiałam się, czy ‘przyjaciele’ oznaczało dla nich, to co znaczyło dla Augustyna i Jean-Claude. Nie czas, by zapytać. "Zaufałem ci tej nocy, Samuelu, ale Thea próbowała przeforsować siebie i Thomasa na mojej ludzkiej służebnicy. To nie jest sposób, w jaki zachowuje się zaufany przyjaciel." "Mogę tylko dać moje najszczersze przeprosiny, Jean-Claude. Thea jest czasem zbyt entuzjastyczna w swym dążeniu do uzyskania mocy przez naszych synów." Sampson i ja roześmialiśmy się w tym samym czasie. Wampiry spojrzały na nas. "Przepraszam", powiedziałam, "ale myślę, że to umniejszasz." "Matka, zbyt entuzjastyczna w pogoni za losem swoich dzieci," Sampson znów się roześmiał, kręcąc głową. Samuel zmarszczył brwi. Potem westchnął i odwrócił się do Jean-Claude. "Kiedyś ci pomogłem, nie dla pieniędzy, ale dlatego, że Augustyn był moim przyjacielem i poprosił o przysługę." "Twój statek był moją ucieczką do nowego świata", powiedział Jean-Claude. Zapamiętałam Auggiego we wspomnieniach Jean-Claude’a, mówiącego coś o statku i zaufanym kapitanie. Czyżby to był Samuel?

"Proponuję odłożyć na bok nieufność i mówić otwarcie. Proponuję działać jak prawdziwi przyjaciele, a nie przeciwnicy." "Wszyscy wampirzy mistrzowie to przeciwnicy," powiedział Jean-Claude. Samuel uśmiechnął się. "Mówisz to, co zostało ci powiedziane, nie to, w co wierzysz." Spojrzał na Ashera. "On jest mistrzem wystarczającym by mieć własne terytorium, ale pozostaje z tobą z miłości. Nie obawiacie się siebie nawzajem." "Nie, ale ty i ja nigdy nie byliśmy tak blisko jak kochankowie." Samuel machnął ręką w powietrzu, jak gdyby Jean-Claude nie zrozumiał jego punktu. "Nie pożądam twoich ziem. Czy pożądasz moich?" Jean-Claude uśmiechnął się. "Nie." "Nie pożądam twej pani, czy pożądasz mojej?" Jean-Claude pokręcił głową. "Nie." "Mamy różne zwierzęta do wezwania, tak, że nawet tego nie możemy dzielić. Nie jesteśmy zagrożeniem dla siebie, Jean-Claude, nasze moce są zbyt różne. Pozwól nam pomóc sobie nawzajem i opuść tą grę. Pozwól nam na uczciwość i przyjaźń. " Jean-Claude kiwnął krótko głową. "Zgoda". Potem posłał mu szeroki uśmiech. "Ty pierwszy." Samuel roześmiał się nagle na tyle szeroko, że mignął kłami. Było to echo śmiechu Sampsona, jakby był ludzki jeszcze bardziej niż syn. Ta myśl sprawiła, że zastanowiłam się: jeśli jestem w ciąży, to do kogo będzie podobne dziecko? Byłoby kopią kogoś? Czy byłoby trochę jak malutki biegający Jean-Claude? Myśl, o dziecku była przerażająca, ale myśl o małej żywej wersji Jean-Claude’a nie była straszna. Pokręciłam głową, na tyle mocno, że wszyscy spojrzeli na mnie. "Co jest nie tak, ma petite?" "Przepraszam, myślę zbyt mocno. Być może nigdy nie widziałam jak wampirzy mistrzowie mówią o uczciwości i przyjaźni. Staram się przyzwyczaić." Samuel uśmiechnął się do mnie. "Przypuszczam, że dla Egzekutorki, to byłoby bardzo obce pojęcie." Pokręciłam głową. "Nie, dla ludzkiej służebnicy Jean-Claude, to jest dziwne. Będąc Egzekutorką po prostu zabijam ludzi. Nie rozmawiam z nimi." Spojrzał na mnie tymi swoimi brązowo zielonymi oczami, długie, rozważające spojrzenie. Zwrócił oczy z powrotem na Jean-Claude’a. "Myślę, że możemy pomagać sobie nawzajem, Jean-Claude. Ja zacznę". Wydał długie westchnienie. "Kiedy Sampson powiedział, że Thea nie myśli jak człowiek, miał rację. Ona jest ostatnią z syren i to odbija się na jej

umyśle. Ona widzi obietnicę władzy w naszych chłopakach i jest zdeterminowana, żeby to osiągnąć." Samuel zawahał się i nawet pomimo wieków kontroli wydawał się nieswój. "Thea pochodzi z czasu i ludzi, którym bliskie stosunki rodzinne nie były przeszkodą dla seksu, a nawet małżeństwa. Jej ludzi czczono jako bogów i boginie. Czy znasz greckie mity?" "Każdy, kto jest klasycznie wykształcony zna mity," powiedział Jean-Claude. "Robisz z tego długą historię, Ojcze." Samuel spojrzał na niego. "Przyznaję, że teraz, gdy nadszedł czas aby być uczciwym, mam wątpliwości." Sampson dotknął dłoni ojca. "Pozwól mi, zatem." Potrząsnął głową. "Nie, ja jestem mistrzem i ojcem, i ja to zrobię." Spojrzał na JeanClaude’a. "Thea próbowała doprowadzić Sampsona do swoich mocy jako syrena." Jean-Claude i ja po prostu zamrugaliśmy. Richard się pogubił, bo nie wyznaliśmy mu całej historii o tym, jak syreny wchodzą w ich moc. Czy zrobiliśmy to? Nie pamiętałam. Byłam tą, która powiedziała: "Czy to znaczy, że twoja żona próbowała uwieść swojego syna?" Pokiwał głową. "Sampson przyszedł do mnie i powiedziałem jej, w sposób nie budzący wątpliwości, że jeśli kiedykolwiek spróbuje zrobić to jeszcze raz, zabiję ją. Kiedy bliźniacy zaczęli wykazywać słabe oznaki mocy, odbyłem z nią taką rozmowę ponownie." "Naprawdę byś ją zabił?" zapytał Jean-Claude. Maska uprzejmości opadła, a oczy Samuela zapłonęły przez chwilę zanim opuścił wzrok i ukrył gniew. "Kocham moją żonę, ale kocham też moich synów, a oni są dziećmi i nie mogą się przed nią bronić." "W obronie mojej matki," powiedział Sampson: "kiedy powiedziałem nie, ona przyjęła taką odpowiedź. Nie musiała. Jestem jej synem, ale nie jestem jeszcze syreną. Jeśli pchnęłaby jej moce, to nie miałbym wyboru. Zatrzymała się, gdy zdała sobie sprawę, że byłem przerażony. Nie rozumiała, dlaczego to mi przeszkadzało, ale zaakceptowała to. " Richard i ja wymieniliśmy spojrzenia i po raz pierwszy jak sądzę, mieliśmy podobne myśli, rany, mogło być gorzej. Istniał wampir seksualnie bardziej niepokojący niż JeanClaude i Belle Morte. Fuj! "Obawiam się," ciągnął Samuel "że powściągliwość Thei nie jest idealna. Bliźniacy mają siedemnaście lat, na tyle dużo, aby się ożenić, wystarczająco dużo na wiele rzeczy. Obawiam się, że będzie skłonna do wywarcia na nich nacisku, a oni nie mają tak silnej woli jak Sampson. Może być mniej problemu z mąceniem w ich umysłach i żądzach."

"I zrobiłbyś to, czym groziłeś?" zapytał Jean-Claude. "Nawet jeśli seks sprawiłby, że staliby się pełnymi syrenami?" Jego twarz i głos były z powrotem bardzo neutralne. "Uzyskaliby swoje moce, ale nie jestem pewien, że ich zdrowie psychiczne by to przetrwało. Czy możesz sobie wyobrazić kogoś z mocami Thei, a nawet większymi z powodu mojego pochodzenia, ale szalonego, z kompletnie rozbitym umysłem? Nie chcę być zmuszony uwięzić lub zabić swoje własne dziecko, Jean-Claude, i to jest to, co możemy mieć do zrobienia." Potrząsnął głową, a zmartwienie na jego twarzy było jak blizny, tak głębokie, jakby nosił ten ciężar przez bardzo długi czas. "To byłby straszny wybór," powiedział Jean-Claude. Samuel zebrał się w sobie, a jego twarz była z powrotem neutralna, twarz absolwenta szkoły średniej, którego miło było poznać, przystojny chłopak z sąsiedztwa. "Ale jeśli uda nam się znaleźć sposób, aby doprowadzić ich do ich mocy, bez zaangażowania Thei, to wybory nie są straszne. Wybory są niezwykłe, potężne i byłbym twoim dłużnikiem." "To nie jest wcale pewne, że seks z ma petite uczyni dla swoich synów to, co chcesz." Otworzyłam usta, by zaprotestować, że nie zgodziłam się na seks z którymkolwiek z nich, ale on ścisnął moją rękę, jakby mówił, zaczekaj. "Być może nie, ale wierzę, że mogę przekonać Theę, że jeśli Anita nie mogła uczynić ich pełnymi syrenami, nikt nie może, nawet sama Thea. Jeśli Anita spróbuje i się nie uda, to wierzę, że Thea przyjęłaby, że nie są syrenami". Jean-Claude spojrzał na mnie. "Jeśli macie pytania, ma petite, Richardzie, teraz jest na nie czas." Richard powiedział: "Czy powiedziałeś siedemnaście lat?" Samuel przytaknął. Richard spojrzał na mnie, a jego spojrzenie było wymowne. "Ja już uznałam ich za zbyt młodych, Richardzie. Nie musisz tak patrzeć, dzięki." Wysunęłam moją rękę z jego, bo nie zasłużyłam na takie spojrzenie. "Ale będziesz pieprzyć Sampsona." Wstałam, puszczając ich obu i spojrzałam na niego. "Przeproś mnie, Richardzie. Przeproś, natychmiast." Wstyd przemknął przez jego twarz, ale był tam też gniew. "Nie powinienem tego mówić i przykro mi, że to powiedziałem, ale nie spodziewaj się, żebym był szczęśliwy, że dodajesz kolejnego faceta do listy kochanków. Nie zamierzam być szczęśliwy z tego powodu Anita, po prostu nie. " "Czy mogę zapytać, z iloma kobietami spałeś w tym tygodniu?"

"Nie, ale również nie musisz się z nimi spotkać." Nie mogłam temu zaprzeczyć. "Dobrze, masz rację. Prawdopodobnie wkurzyłabym się mnie spotkając twoje randki." Wyrzuciłam ręce w powietrze. "Cholera, Richardzie, masz opinię na temat tego, nie opartą na zazdrości?" Spojrzał w dół, po czym wstał z kanapy i podszedł do skraju dywanu. "Wszystko, co mogę zobaczyć, kiedy patrzę na Sampsona to to, że nieźle wygląda, jest mniej więcej mojego wzrostu, i ... nie chcę byś go pieprzyła. Ale ja nie chcę, żebyś pieprzyła nikogo poza mną, więc …"Rozłożył szeroko ręce i wzruszył ramionami. "Czy trafiłem w czuły punkt?" spytał Samuel. "Toczący się spór" odpowiedział Jean-Claude. "Jeśli to jest problem," odrzekł Sampson "to zapomnij. Byliśmy pod wrażeniem, że każdy był pozytywny, że Anita zwiększa listę swoich mężczyzn." Richard skrzyżował ramiona na piersi i powiedział: "Ale jeśli tego nie zrobi, bo nie jestem szczęśliwy z tego powodu, a twoja matka ..." Zamknął oczy, twarz borykała się z tak wieloma emocjami. "Boże, pomóż mi, ale ty i twoi bracia tkwicie rzeczywiście w bardziej wypaczonym bałaganie seksualnym niż my. Jeśli powiem nie i stanie się najgorsze..." Chodził przy krawędzi białego dywanu, jakby nadal były tam ściany. "Nie chcę na to patrzyć, ale to musi być zgoda Anity. Nie powiem nie. Żadne z nas nie jest monogamiczne, więc dlaczego miałbym narzekać?" Stał ze skrzyżowanymi ramionami, zgarbionymi plecami, jakby coś go bolało. "Anita" powiedział Samuel. Spojrzałam na niego, wciąż stojąc. Westchnęłam. "Wolałabym nie dodawać więcej facetów do mojej listy, zgodnie z prawdą, ale jak wyjaśnił mi Jean-Claude, muszę mieć nowego pomme de sang raczej wcześniej niż później. Niczego nie obiecuję, ale zgadzam się spróbować." Nie mogłam patrzeć na nikogo kiedy to powiedziałam, bo czułam się dziwnie. Zgodziłam się przyjąć innego kochanka, przy trzech mężczyznach, z którymi już sypiałam. "Dobrze", powiedział Samuel i w tym jednym słowie była wielka ulga, że spojrzałam na niego. Uśmiechał się, a jego oczy błyszczały od szczęścia i łez. Niewylane łzy błyszczały w jego oczach. W tym momencie zdałam sobie sprawę, że uznał, że jego żona uwiodłaby któregoś z synów, a on by ją zabił, a jego syn by oszalał i musiałby zabić również jego, i… zbyt edypowe słowa. Samuel przyjął, że pewnego dnia stanie się najgorsze i nagle został ocalony. Wyglądał jak człowiek, który myślał, że nadchodzi kat a zamiast tego zadzwonił gubernator.

Wciąż nie miałam pewności, jak się czuć ze zwiększeniem ilości moich mężczyzn, ale było miło dla odmiany, być czyimś zbawieniem, zamiast fatum. Tak, być wybawcą zamiast katem, to brzmiało cholernie dobrze.

Rozdział 14 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Samuel uśmiechnął się do Jean-Claude’a i było w tym wiele Samuela, bardzo ludzki uśmiech. Zdałam sobie sprawę, że on, podobnie jak Auggie, mógł być bardziej "normalny" niż większość wampirów, których kiedykolwiek widziałam. Czy to jakaś wampirza sztuczka jak u Auggiego? Może. Czy to mój biznes mieszanie w to i ujawnianie jego sekretu? Nie. Żadnych więcej wielkich objawień dzisiaj, nie z mojej winy, w każdym bądź razie. Nie chciałam tej nocy zadzierać z nikim i niczym, jeśli mogłam coś na to poradzić. Moim celem było po prostu przejść przez resztę tego spotkania bez żadnych złych wydarzeń. Dlaczego mnie to tak martwiło? Usiadłabym obok Jean-Claude’a, ale Richard nie. Richard nadal stał, z założonymi rękoma, zgarbionymi jakby w bólu ramionami. Wiedziałam, że wyraz jego twarzy, oznaczał, że będziemy mieć naprawdę ciężką walkę. Nie chciałam walczyć dziś wieczorem, z nikim, szczególnie nie z Richardem. Jean-Claude dotknął mojej ręki. To przestraszyło mnie i zaskoczyło jego. "Co jest nie tak, ma petite?" Spojrzałam na niego i przesunęłam oczami w kierunku naszego trzeciego. "Ach," powiedział. Chwyciłam rękę Jean-Claude mocniej i starałam się zażegnać walkę. "Richard?" Zrobiłam z jego imienia pytanie. Zwrócił te tlące się brązowe oczy na mnie. "Co?" To jedno słowo, było tak złe, że nawet on drgnął. "Przepraszam, co jest, Anita?" "Nie musisz szukać pretekstu do awantury ze mną, żeby wyjść." To było tak szczere i spokojne, jak tylko mogłam to zrobić. Skrzywił się na mnie. "Co to oznacza?" "Oznacza to, że odkąd zaczęliśmy rozmawiać z Samuelem o jego synach i ich problemie, twój poziom napięcia stale rośnie." "A gdybyśmy mówili o mnie odbywającym stosunek z trzema nowymi kobiet, dwoma siedemnastoletnimi, nie byłabyś zła?" Pomyślałam nad tym, a potem skinęłam głową. "Tak." "Więc nie oczekuj, że będę zadowolony." "Co mam zrobić, Richardzie, przeprosić? Ja nawet nie byłabym pewna za co miałabym

przepraszać. W każdym razie, powiedziałam, że moja odpowiedź na siedemnastolatków brzmiała: nie. " "Jean-Claude, myślę, że Sampson i ja zostawimy was wszystkich na tę noc." Samuel wstał. "Wydaje się, że macie wiele do omówienia." Sampson stanął u boku swojego ojca. Był około dwa cale wyższy niż Samuel, jakby odziedziczył swój wzrost po matce. Zastanawiałam się, co jeszcze mógł odziedziczyć. Naprawdę nie wiedziałam zbyt wiele o syrenach. Prawdopodobnie powinnam to naprawić, zanim nawiązałabym bliskie i osobiste kontakty z którymś z nich. "Jeszcze nie, mój przyjacielu, proszę," powiedział Jean-Claude. Spojrzał na Richarda, okazując spokojną twarz jedynemu nieszczęśliwemu. "Musimy rozwiązać niektóre zagadki zanim odważymy się jutro zabrać ma petite do naszych pobratymców." Samuel skinął głową i usiadł. "Zastanawiasz się, czy jeśli weźmiesz ją do niemal tuzina Mistrzów Miast, wieczór będzie jeszcze bardziej interesujący niż ten." Jean-Claude skinął głową. "Exactement." "Czy to pytania, na które tylko wampir może odpowiedzieć?" zapytał Sampson. "To od mistrza takiego jak twój ojciec potrzebuję porady," odpowiedział Jean-Claude. "Zatem, mogę wrócić do hotelu i sprawdzić co u matki i bliźniaków". "Myślę, że mają wystarczająco dużo strażników, Sampsonie" powiedział ojciec. Sampson rzucił ojcu spojrzenie, jakby próbował coś powiedzieć oczami, a jego ojciec tego nie pojął. "Wychodzisz, bo myślisz, że będę mniej zdenerwowany," powiedział Richard. Sampson spojrzał na niego z tą otwartą, uczciwą twarzą i skinął głową. "To..." twarz Richarda zmagała się z jego emocjami, ponieważ przyjazny gest, szczerze podany, zawsze go dotykał. "To naprawdę... miło z twojej strony." "Ty faktycznie nie lubisz się dzielić Anitą i oto jestem ja, proszę byś dzielił się nią ponownie. Potrzebujemy jej pomocy. Nie chcę stracić matki i jednego lub obu moich małych braci". Sampson pokręcił głową, jego oczy wpatrywały się w przestrzeń, nie dostrzegając niczego w tym pokoju. Wyraz jego oczu był udręczony jakby on, podobnie jak jego ojciec, zrezygnował nie mogąc uniknąć tragedii. Jakby wyobrażał sobie to wszystko w głowie od miesięcy, próbując pogodzić się z tym i doznając niepowodzenia. Spojrzał na Richarda. "Nie poddam się by uratować swoją rodzinę, ale przykro mi, że to jest przyczyną twego bólu." Wyszedł na środek sali, naprzeciwko Richarda. "Jeśli moje wyjście sprawi, że poczujesz się lepiej, mogę to zrobić."

Richard zwiesił głowę, jego nowo odrośnięte długie włosy ukrywały większość twarzy. Kiedy podniósł ją znowu wyglądał jak człowiek wychodzący z głębokiej wody, strząsający swoje włosy z twarzy. "Nie dolewaj oliwy do ognia, do cholery". "Czy powiedziałam coś złego?" zapytał Sampson. "Nie, nic złego" odpowiedział Richard. Westchnął, a jego ramiona zaczęły się rozkładać, sztywno, jakby bolało go wypuszczenie gniewu. "Nie, ja po prostu nie chcę cię lubić." Sampson wyglądał na zaskoczonego. "Nie rozumiem." "Jeśli mógłbym cię nienawidzić, mógłbym się zdenerwować i wybiec. Gdybyś zachował się jak jakiś lubieżny dupek, mógłbym po prostu zniknąć. Zawinąć moją zranioną słuszność wokół siebie i odejść jak najszybciej." Wstałam i stanęłam naprzeciw niego. Jean-Claude trzymał moją dłoń lekko w swojej. "Już mówiłam, Richardzie", powiedziałam, "nie musisz zaczynać walki, by wyjść." "Tak," powiedział, "muszę. Bo wiem, że okaleczyłem naszą moc po prostu nie będąc tutaj, kiedy mnie potrzebujesz. Gdybym był tutaj, Auggie by cię nie pokonał. I nikt poza mną nie jest temu winny, że ty i Jean-Claude pieprzyliście Auggiego." Jego głos zawierał krawędź ciepła i pierwsza siła jego mocy przemknęła przez pokój. Zrobiłam kilka kroków, pozostawiając rękę Jean-Claude w tyle. "Dlaczego jesteś odpowiedzialny za wszystko?" zapytałam. "Mam do czynienia z większą liczbą nieumarłych niż ty, powinnam być w stanie się obronić. I może powinnam była to przewidzieć, ale nie będę się bić się za to co się stało. Stało się, teraz musimy sobie z tym poradzić." "Czy to dla Ciebie naprawdę takie proste, Anita? Stało się, radzimy sobie z tym, ruszamy dalej?" Myślałam nad tym, a potem kiwnęłam głową. "Tak, jest, bo musi być. Moje życie nie toczyłoby się, jeśli tarzałabym się w każdej katastrofie, każdym moralnym dylemacie. Nie mogę sobie pozwolić na luksus zwątpienia, nie do tego stopnia." "Luksus" powiedział Richard. "To nie jest luksus, Anita, to jest moralność. To twoje sumienie. To nie jest towar luksusowy, to odróżnia nas od zwierząt." Znowu się zaczyna, pomyślałam. Głośno powiedziałam: "Mam sumienie, Richardzie i mój własny zestaw moralności. Czy kiedykolwiek się martwię, że jestem złym człowiekiem? Tak, czasami to robię. Czy zastanawiam się, czy zaprzedałam cząstki mojej duszy, żeby przetrwać? Tak." Wzruszyłam ramionami. "To jest cena prowadzenia interesów w realnym świecie, Richardzie". "To nie jest prawdziwy świat, Anita. To nie jest normalny, codzienny świat."

"Nie, ale to jest nasz świat." Stałam teraz naprzeciw niego, prawie tak blisko, by go dotknąć. Kontrolował się, bo jego moc była tylko ciepłym ciśnieniem w powietrzu. Zatoczył rękami wokół pokoju. "To nie jest miejsce, w którym chcę być, Anita. Nie chcę życia, w którym moje wybory dotyczą dzielenia cię z innymi mężczyznami, albo inaczej zginą ludzie. Nie chcę, takich wyborów." Westchnęłam i pozwoliłam mu zobaczyć, że jestem zmęczona i smutna, i żałosna. "Był czas, kiedy zgodziłabym się z tobą, ale lubię wiele części mojego życia, Richardzie. Nienawidzę ardeur, ale ja nie nie cierpię wszystkiego co wniosło do mojego życia. Chciałabym spróbować tej całej domek-z-płotkiem rzeczy, ale myślę, że nawet bez ardeur i wampirzych znaków, to nie byłoby moje przedstawienie. " "Myślę, że byłoby " powiedział. "Richardzie, nie sądzę, że mnie widzisz. Nie sądzę, że możesz zobaczyć, kim jestem." "Jak możesz mi to mówić? Jeśli się nie ochraniam, dzielę twoje marzenia i twoje koszmary." "Ale wciąż próbujesz wpasować mnie w ramkę, w którą nie sądzę, żeby mi pasowała, nawet wtedy, gdy się poznaliśmy. Podobnie jak próbujesz wpakować siebie w ramkę, w którą się wcale nie mieścisz." Pokręcił głową. "To nie jest prawda. To nie prawda." "Która część?" zapytałam. "Myślę, że mogliśmy to mieć, naszą wersję z białym płotkiem, bez niego", wskazał na Jean-Claude’a. Jean-Claude pozostał ze swoją najbardziej spokojną, pustą twarzą, jakby bał się powiedzieć lub zrobić cokolwiek. "Nie próbuj winić Jean-Claude’a za wszystkie nasze problemy " "Dlaczego nie, skoro to prawda. Gdyby zostawił nas samych, nie oznaczonych." "Mógłbyś być martwy," powiedziałam. Skrzywił się na mnie. "Co?" "Bez dodatkowej mocy ze znaków od Jean-Claude’a, nigdy nie miałbyś sił do zabicia Marcusa i zachowania sfory." "To nie prawda." Po prostu spojrzałam na niego. "Tak, Richardzie, byłam tam, to prawda. Byłbyś martwy, a ja nadal żyłabym samotnie śpiąc z moimi pluszowymi zabawkami i bronią. Byłbyś martwy i ja byłabym martwa w środku, umierając z samotności, nie tylko dlatego, że ciebie by nie było, ale dlatego, że moje życie było wcześniej puste. Byłam jak niektórzy z ludzi, pracujący w

policji. Byłam moją pracą. Nie miałam nic innego. Moje życie było pełne śmierci, przerażenia i prób wyprzedzenia kolejnego horroru. Ale przegrywałam bitwę, Richardzie, zatracając się na długo zanim Jean-Claude mnie oznaczył. " "Poprosiłem cię byś porzuciła pracę w policji. Mówiłem ci, że to cię zżera." Pokręciłam głową. "Nie słuchasz mnie, Richardzie, albo mnie nie słyszysz." "Może nie chcę cię słyszeć. A może mam rację, a ty nie słuchasz." Staliśmy pół metra od siebie, ale równie dobrze mogło to być tysiąc mil. Niektóre odległości są wykonane z rzeczy większych i trudniejszych do przebycia po niż zwykłe mile. Staliśmy i patrzyliśmy na siebie nad przepaścią niezrozumienia, bólu i miłości. Spróbowałam ostatni raz. "Powiedzmy, że masz rację. Powiedzmy, że Jean-Claude zostawiłby nas w spokoju i mogłeś mieć swój idealny obraz. Wciąż nie zrezygnowałabym z pracy w policji." "Właśnie powiedziałaś, że to cię niszczyło." Kiwnęłam głową. "Tylko dlatego, że coś jest trudne, nie oznacza, że trzeba z tego rezygnować." Jakoś pomyślałam, że mówiłam o czymś więcej niż tylko pracy w policji. "Powiedziałaś, że miałem rację." "Powiedziałam, że powiedzmy, że masz rację. Po prostu udawajmy, że bez JeanClaude’a tutaj, znaleźli byśmy sposób. Ale jesteśmy z nim związani, Richardzie. Jesteśmy triumwiratem władzy. To, co zmienilibyśmy, jeśli życie byłoby zupełnie inne, nie ma większego znaczenia. " "Jak możesz tak mówić?" "Liczy się to, Richardzie, że mamy do czynienia z naszą rzeczywistością teraz, w tej chwili. Są rzeczy, których nie można cofnąć, a wszyscy musimy pracować razem, aby jak najlepiej wykorzystać to, co w naszych życiach jest prawdziwe." Jego twarz była zimna od gniewu. Nienawidziłam takiej jego twarzy, ponieważ była zarówno przerażająca i piękna, jakby gniew wyczyścił coś, co odwracało wzrok od uświadomienia sobie, jak niesamowicie był przystojny. "A co jest prawdą w naszym życiu?" Jego moc zaczęła przepływać przez pokój, ciepła woda, cieplejsza, niż można by chcieć w wannie. Strażnicy w całym pokoju poruszyli się niespokojnie. "Jestem ludzką służebnicą Jean-Claude. Ty jesteś jego zwierzęciem na wezwanie. Jesteśmy triumwiratem władzy. Nie możemy tego zmienić. Jean-Claude i ja nosimy ardeur. Oboje musimy karmić głód i to się nie zmieni.” "Myślałem, że mogłabyś być w stanie karmić się z daleka w klubach, w sposób, w jaki Jean-Claude robił pod rządami Nikolaos."

"To paraliżowało jego moc i tego dawna Mistrz Miasta chciał. Nie będę okaleczać nas magicznie, bo jestem nadwrażliwa. Nigdy więcej ukrywania się, Richardzie. Ardeur zadomowiło się w naszym życiu na dobre, a ja muszę je karmić. " Potrząsnął głową. "Nie." "Nie co?" Opuścił swoje tarcze. Nie wiem, czy zrobił to celowo, czy jego emocje wzięły górę. Niezależnie od przyczyny, nagle usłyszałam myśli jasne jak dzwony w mojej głowie: myślał, że gdybym miała ardeur pod kontrolą pozbyłabym się Micaha i Nathaniela i żyła z nim. Była z nim. On wciąż miał nadzieję, poważnie, że pewnego dnia bylibyśmy miłą małą monogamiczną parą. Zabrało mi jedynie kilka sekund, aby przyswoić to wszystko, ale jego tarcze wciąż opadały w dół pociągając też moje i poczuł mój szok. Moją niewiarę, że wciąż myślał poważnie, że to kiedykolwiek się zdarzy. Czułam następną formującą się myśl i starałam się to zatrzymać, próbowałam utrzymać to wpół uformowane lub zamknąć to, ale emocje były zbyt surowe i nie byłam wystarczająco szybka. Tą myślą było: ‘nawet jeśli jestem w ciąży, to nigdy nie będzie działać’. Twarz Richarda wyrażała teraz szok. Gapił się na mnie i szepnął: "Ciąża." Powiedziałam jedyną rzecz, która przyszła mi na myśl. "Kurwa."

Rozdział 15 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Zatrzasnęłam każdą tarczę którą posiadałam, szczelne, metalowe, zamknięte. Myślałam: metal, gładki, gruby i nieprzenikniony. Patrzyłam w podłogę, bojąc się napotkać czyjekolwiek spojrzenie. Bojąc się, co zobaczyłabym na ich twarzach, lub czego nie. "Anita", powiedział Richard, a jego ręka sięgnęła ku mnie. Odsunęłam się z zasięgu. Potrząsnęłam głową. Nie wiedziałam, czego chcę w tej chwili, nie wiem, jaka reakcja zadowoliłaby mnie i jaka mogłaby mnie wkurzyć. Miałam nadzieję zachować to w tajemnicy, dopóki nie będę wiedziała na pewno. Nie chciałam otwierać emocjonalnej puszki Pandory zanim nie załatwię tej sprawy. Samuel przerwał milczenie. "Gratulacje dla was obojga. Dziecko, naprawdę szczęśliwe wieści." Odwróciłam się powoli by na niego spojrzeć, bo ktokolwiek był w pokoju, o jego opinię, co sądzi o nowościach, troszczyłam się najmniej. Na niego mogłam patrzeć. Na niego mogłam być zła. Sampson właśnie dotknął ramienia ojca. "Ojcze, myślę, że powinniśmy już iść." Samuel spojrzał z syna, na mnie, na Jean-Claude’a, na większości ludzi w pomieszczeniu. Wyglądał na zupełnie zdezorientowanego. "Ale to jest wspaniała wiadomość, a twoja reakcja jest taka, jakby ktoś umarł." "Ojcze" Sampson powiedział to miękko i ostrzegawczo. Spojrzał na moją twarz i cokolwiek ujrzał, sprawiło, że chwycił łokieć ojca i starał się postawić go na nogi. On popatrzył na rękę swego syna dopóki Sampson jej nie opuścił. Następnie Samuel napotkał mój wzrok. Jego oczy nie wyglądały teraz życzliwie. Wyglądały starzej, pełne jakiejś głębokiej wiedzy i smutne na brzegach, i złe. "Skąd taki gniew, Anita?" Zaczęłam liczyć do dwudziestu, wiedziałam, że to nie wystarczy i po prostu odezwałam się, głosem, który dusił się ze złości, dezorientacji. "Nie mów mi co mam czuć, Samuelu, nie masz takiego prawa." Wstał i odepchnął ręce syna z dala od siebie. "Pomyśl, jak potężne dziecko ty i JeanClaude’a możecie mieć." "Nie ma żadnej gwarancji, że to jego," powiedziałam.

"Wszystko wskazuje na to, że jeśli jesteś w ciąży, to z żadnym z wampirów", powiedział Richard. Jego głos był cichy i ostrożny, ale pod spodem było coś, coś, czego nie chciałam słyszeć, radość. Odwróciłam się do niego i nie wiem, co powiedziałabym, a nawet zrobiła, bo JeanClaude nagle znalazł się po prostu między nami. "Nie rób nic nieprzemyślanego, ma petite." "Nieprzemyślanego! Nie rób nic pochopnie!" Odsunęłam się od niego. "On nie jest z tego niezadowolony a ty jesteś zamknięty tak mocno, że nie wiem, co czujesz." "Czuję, że cokolwiek powiem, albo zrobię, w tej chwili, może cię zdenerwować." To był najbardziej dyplomatyczny sposób, w jaki kiedykolwiek zostałam poinformowana, że jestem jak wrzód na tyłku. Zwalczyłam ochotę by na niego nakrzyczeć. Zapanowałam nad głosem tak, że został zduszony, niski i napięty z wysiłku by nie wrzasnąć. "Powiedz coś", powiedziałam. "Będziesz mieć dziecko?" zapytał tym swoim bezbarwnym, przyjemnym tonem. "Nie wiem, ale opuściłam październik." Richard podszedł bliżej i próbował być neutralny, nie powiodło się, ale się starał. "Czy kiedykolwiek wcześniej spóźnił ci się cały miesiąc?" Pokręciłam głową. "Nie." Emocje walczyły na jego twarzy, w końcu musiał się odwrócić, jakby jakikolwiek miał wyraz twarzy, był pewien, że nie chcę go zobaczyć. "Nie waż się być z tego zadowolony, do cholery!" Odwrócił się, w większości kontrolując mimikę, ale w jego oczach utrzymywało się stwierdzenie. To miękkie ‘kocham-cię’ spojrzenie, które było kiedyś tylko dla mnie, ale ostatnio nie widywałam go często. Widziałam pożądanie, ale nie to. "Wolisz żebym był zły lub smutny?" zapytał. "Nie, tak, nie wiem." To była prawda. "Nie wiem." "Przepraszam," powiedział i rozejrzał się po kątach. "Przepraszam, jeśli czynię to trudniejszym, ale jak mogę być całkowicie niezadowolony, jeśli zrobiliśmy razem dziecko?" Nie mógł wybrać gorszego sposobu, żeby to powiedzieć. Sposobu, który całkowicie wpędzał mnie w panikę. "To nie jest dziecko, jeszcze. To kilka komórek mniejszych niż mój kciuk." Jego oczy zrobiły się bardziej ostrożne. "Co ty mówisz, Anita?" Objęłam się mocno i nie patrzyłam w niczyje oczy. "Nie wiem co mówię." Ale zaczęłam mieć więcej sympatii dla idei Ronnie na temat po prostu odejścia i dokonywania wyboru bez mężczyzn.

"Czy rzeczywiście jesteś w stanie zabić nasze dziecko?" zapytał, a ja nie musiałam widzieć jego twarzy, by wiedzieć, ze wyglądał na zranionego. Słyszałam to w jego głosie. "Mon ami, stawiasz wszystko na głowie. Niech się dowie, czy jest w ciąży, zanim porobimy plany." Jean-Claude próbował przejść między nami, znów próbował zablokować mój widok na Richarda, jakby to mogło pomóc. Richard przesunął się wokół niego, aby mógł nadal mnie widzieć. "Anita, mogłabyś naprawdę zabić nasze dziecko?" Chciałam krzyczeć ‘tak’, po prostu, aby zobaczyć ból na jego twarzy, ale na ten temat nie mogłam kłamać. Znałam już odpowiedź,

po prostu nie podobała mi się. "NIE!"

Krzyknęłam, a dźwięk odbił się echem o kamienie bez zasłon mogących to wytłumić. Twarz Richarda złagodniała i zaczął iść w moim kierunku, wokół Jean-Claude. Wyraz jego twarzy był prawie błogi, jakby wszystkie jego sny się spełniły. Czułam się tak, jakbym dusiła się w koszmarze, a on wyglądał jak ten koszmar. Chciałam zetrzeć ten wygląd z jego twarzy, musiałam. "A co, jeśli nie jest twoje?" spytałam, a mój głos był nieprzyjemny. Chciałam go zranić. Zawahał się, a potem spojrzał, niemal zadowolony z siebie. "Szanse są na moją korzyść, Anita." Spojrzał, całkowicie za bardzo zadowolony z siebie. "Dlaczego, po prostu dlatego, że Jean-Claude i Asher i, cholera, Damian mają po kilkaset lat? To nie znaczy, że nie jest ich. Spójrz na Samuela. On ma trzech synów, z dwóch oddzielnych ciąż" Richard zaczął się krzywić. Nie podszedł bliżej. Dobrze. Jean-Claude westchnął i cofnął się, jakby zrezygnował próbując przerwać walkę. "A co z Micahem i Nathanielem?" zapytałam. "Oni nie są wampirami i w ciągu ostatnich dwóch miesięcy uprawiałam z nimi więcej seksu, niż z tobą." Byłam szczęśliwa, gdy się wzdrygnął. Okropne, ale prawdziwe. "Micah odpada", powiedział, a jego twarz pociemniała. "To pozostawia Nathaniela." Był taki gniew w tych trzech słowach, że żałowałam, że to powiedziałam. Jak na zawołanie, Micah i Nathaniel wyszli z odległego korytarza. Popatrzyli na nas wszystkich i Micah powiedział: "Czy to jest to, co myślę że jest?" "Wiedzieliście o dziecku?" zapytał Richard. "Czy jesteśmy pewni?" odrzekł Nathaniel. "Nie", powiedziałam. "Oboje wiedzieli?" spytał Richard i jego moc obudziła się ponownie. Byłam nagle zbyt blisko metaforycznego ognia.

"Tak, wiedzieliśmy," powiedział Micah. "Powiedziałaś im, zanim powiedziałaś nam?" Richard wskazał na Jean-Claude’a. "Oni ze mną żyją, Richardzie, trudniej jest utrzymać to w tajemnicy przed nimi. Nie chciałam, aby ktokolwiek z was wiedział, dopóki nie zrobię testu. Nie chciałam zajmować się tymi wszystkimi bzdurami, jeśli nie byłoby trzeba ." "Uspokójmy się, aż nie będzie pewności," powiedział Jean-Claude. "Czy nie przeszkadza ci, że powiedziała im przed nami?" zapytał Richard. "Nie, mon ami, nie przeszkadza." Richard spojrzał na Micaha i Nathaniela, ale jego wzrok ostatecznie zatrzymał się na Nathanielu. Niedobrze. "Wiesz, że jeśli ona jest w ciąży, to prawdopodobnie z tobą, albo ze mną", powiedział Richard. Słowa były neutralne, ton nie był. Ton był ostrzeżeniem tak jasnym, jak toczące się ciepło z jego ciała. Nathaniel rzucił jednym z najbardziej uważnych spojrzeń, jakie kiedykolwiek widziałam na jego twarzy. Spojrzał obojętnie, miło, ale nie przepraszająco, nie ulegle. Zawsze, przed kontaktem z Richardem, Nathaniel wysyłał podporządkowane wibracje. Teraz, nagle, nie było w nim nic podporządkowanego. Mógł wciąż ugiąć się wobec mnie, ale jego dni gdy robił to dla Richarda się skończyły. To właśnie w układzie ramion, w kontakcie wzrokowym pokazał większemu mężczyźnie. Nie był agresywny, ale nie dawał więcej tych subtelnych uległych sygnałów. Jego postawa mówiła wyraźnie, że się nie wycofa. Z jednej strony byłam szczęśliwa, że to zobaczyłam, z drugiej strony, bałam się. Widziałam walczącego Richarda i widziałam walczącego Nathaniela. Wiedziałam, kto wygra. Oczywiście, jeśli Richard rozpocząłby walkę, mógłby wygrać bijatykę, ale straciłby dziewczynę. Mam nadzieję, że to rozumiał.

Rozdział 16 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Fanmoon, Nat_us Nie wiem, co by się stało. Niemal na pewno coś złego, jednak nadeszła pomoc. - Wy faceci, wszyscy jesteście dupkami. - To była Claudia. Wszyscy spojrzeli na nią. - Jak śmiesz robić z tego jakieś macho egoistyczne gówno. Nie widzisz, że jest przerażona? Wskazała w moim kierunku. - Ulfriku, jeśli myślisz, że dziecko sprawi, że porzuci pracę w policji, rolę egzekutorki lub wskrzeszanie zombie, jesteś w błędzie. Czy widzisz dziecko pasujące do stylu życia Anity? Czy masz zamiar rzucić pracę, zostać w domu i robić za niańkę, bo Anita na pewno nie. Wszyscy spojrzeli na Richarda. Skrzywił się na nią. - Więc jak - powiedziała, - Jesteś gotów całkowicie pogmatwać życie, jeśli tyczy się to ciebie? Skrzywił się jeszcze bardziej. - Nie wiem - powiedział w końcu. - Ja jestem. - Głos Nathaniela sprawił, że wszyscy odwróciliśmy się w jego kierunku. - Robię już za żonę, więc dlaczego nie miałbym matkować? - Czy kiedykolwiek miałeś pod opieką dziecko? - zapytała Claudia. Wzruszył ramionami. - Nie. - Miałam czterech młodszych braci, uwierzcie mi, to jest trudniejsze niż się wydaje. - Ja to zrobię, - powiedział Micah. - Czegokolwiek Anita chce lub potrzebuje. - Przestań być perfekcyjny, - powiedział Richard. - Pracujesz za dnia, Richardzie - powiedział Nathaniel: - i pracujesz codzienne. Mogę zarobić więcej w niepełnym wymiarze czasu w Grzesznych Rozkoszach niż wynosi wynagrodzenie jakiegokolwiek nauczyciela o jakim kiedykolwiek słyszałem. - Więc chcesz być przykładnym żywicielem rodziny, - powiedział Richard, a jego głos był pełen pogardy. Nathaniel uśmiechnął się i pokręcił głową. - Anita dobrze zarabia na siebie. Nie potrzebuje moich pieniędzy. Chodziło mi o to, że skrócenie moich godzin pracy nie wpłynie zbytnio na moją pracę. Ale zrujnuje twoją. Richard nie chciał się uspokoić. Chciał być zły, więc zwrócił się do Micaha. - A ty? Pracujesz tak dużo godzin, jak Anita.

- Będę potrzebował więcej pomocy przy zarządzaniu ważnymi telefonami i kierowaniu koalicji. Mielibyśmy również niemal rok na to aby kogoś wytrenować do pomocy dla mnie, a nawet jako mojego zastępcę, jeśli to byłoby potrzebne. - To nie może być twoje dziecko,- powiedział Richard. - Genetycznie, nie. - Co to znaczy, genetycznie? - To znaczy, że tylko dlatego, że nie jest to krew z mojej krwi nie oznacza, że nie jest moje. Nasze. - Twoje i Anity. - Słowa wypalały się na mojej skórze. Tyle mocy, tak wiele gniewu, to rzeczywiście raniło. - Nie. - powiedział Micah, - Anity i Nathaniela i Jean-Claude'a, Ashera, Damiana i twoje, i moje. Pozostawienie trochę spermy nie czyni cię ojcem. Czyni cię to, co robisz potem, Richardzie. - Nie można wychowywać dziecka z siedmiorgiem ojców. - Nazwij to jak chcesz, - powiedział Micah, - ale tylko dwóch mężczyzn w tym pomieszczeniu jest w stanie całkowicie przeorganizować swoje życie jeśli pojawi się dziecko i są to Nathaniel i ja. Spojrzał na Jean-Claude. - Czy się mylę? Jean-Claude uśmiechnął się do niego. - Nie, mon chat, nie mylisz się. Nie wierzę, że dziecko mogłoby spędzać cały swój czas w podziemiach Cyrku Potępieńców i być... wydawał szukać odpowiedniego określenia - ...zrównoważone. Odwiedziny, oui, dużo odwiedzin, ale świat, który zbudowałem tutaj jest nie.... - ponownie szukał odpowiednich słów - ....sprzyjający wychowaniu małych dzieci. - Ja jestem małym dzieckiem,- rozległ się mały słodki głos za nami. Widocznie wszyscy byliśmy tak pochłonięci, że nie słyszeliśmy nadejścia małej dziewczynki. Oczywiście, Valentina była wampirem, a nieumarli to ciche skurczybyki. Jej ciemne włosy zawijały się tuż poniżej uszu. Musiała je niedawno ściąć bo wyglądała bardziej nowocześnie. Jej twarz była okrągła i gładka, jakby nie tak dawno była dzieckiem. Miała pięć lat i zawsze będzie mieć pięć, przynajmniej fizycznie. Miała na sobie czerwoną sukienkę, białe rajstopy i małe białe skórzane lakierki. Kiedy przyszła do nas, nie miała na sobie nic zaprojektowanego po 1800 roku. Nadal nie nosiła spodni czy szortów, ponieważ to nie było kobiece, ale wkroczyła w XX wiek, przynajmniej jeśli chodzi o styl mody. Zamrugała na nas dużymi, ciemnymi oczami, z twarzą całkowicie niewinną. Na dworze Belle torturowała ludzi dla informacji, za karę i dlatego, że jej się to podobało. Jean-Claude

powiedział mi, że wszystkie wampiry-dzieci w końcu oszaleją. Właśnie dlatego to wbrew ich prawom przemieniać kogoś przed okresem dojrzewania. Valentina została przemieniona przez pedofila, który okazał się być wampirem. Stworzył odizolowane terytorium i tam przemieniał swoich specjalnych towarzyszy zabaw przez niemal pięćdziesiąt lat, zanim ktoś odkrył, co robił. Valentina była jednym z tych szczęśliwców. Przemienił ją, ale nie uczynił jej jedną ze swoich narzeczonych, jeszcze. Większość jego "narzeczonych" i "kawalerów" musiało zostać zabitych. Zbyt szaleni, zbyt dzicy na cokolwiek innego. To, że jeden z "jej" wampirów zrobił takie rzeczy było jednym z kilku powodów, które w Belle Morte wywoływały poczucie winy. - Tak, - powiedział Jean-Claude: - Oczywiście, że jesteś. Jesteś naszym Petite Fleur. Ruszył do przodu jakby chciał wygonić ją poza zasięg słuchu rozmawiających dorosłych. Mogła wyglądać na pięć lat, ale miała ponad trzysta. Ciało dziecka, umysł nie. Ale chyba większość z nas miała tendencję do traktowania jej tak, jak wyglądała, a nie jak myślała. Odwróciła się, tą małą twarzą do mojej, z tym uroczystym spojrzeniem. - Czy będziesz mieć dziecko? - Być może, - powiedziałam. Uśmiechnęła się, błyskając kłami delikatnymi jak igły. - Chciałabym mieć kogoś do zabawy. Jean-Claude zaczął brać ją za rękę, ale zawahał się w połowie gestu. Cierpiał z rąk Valentiny więcej niż jeden raz. Nigdy naprawdę nie zapomniał, że była potworem. - Gdzie jest Bartolomé? - zapytał, - powinien dzisiaj cię doglądać, prawda? - Nie wiem, gdzie on jest, - odpowiedziała, wpatrując się w Jean-Claude'a. Położył zdecydowanie dłoń na je ramieniu. Spojrzała obok niego na mnie. Spojrzenie jej oczu nie miało nic wspólnego z dzieciństwem. - Ona ma ponad trzysta lat Jean-Claude, nie uciszaj jej jakby naprawdę miała pięć. Zerknął na mnie. - Valentina woli być traktowana jak dziecko, to jest jej wybór. Spojrzał na nią. - Czyż nie, ma duke? - Jego głos kłamał i nie dotykał jej jakby była dzieckiem. Skinęła głową, ale te oczy patrzyły na mnie. Te oczy, zawierające wieki mocy uwięzionej w organizmie zbyt delikatnym by robić większość rzeczy w jej umyśle. Były dni, kiedy było mi jej żal, potem były momenty, takie jak teraz, kiedy nie byłam pewna, czy pozostałaby przy zdrowych zmysłach, nawet gdyby dorosła. Po prostu było w niej coś, co było nie w porządku. Był to rodzaj pytania typu jajko czy kura odnośnie zdrowia psychicznego Valentiny. Nigdy mnie nie zraniła. Nigdy nie zrobiła nic by celowo mnie

przerazić. Ale była na mojej krótkiej liście osób, którym bym nie zaufała, jeśli byłabym bezsilna i sam na sam z nią. Zajęło mi kilka miesięcy, by uświadomić sobie, że powodem, dla którego przechodziły mnie ciarki było to częściowe uwięzionie-w-ciele-dziecka. Miesiące by dopuścić do siebie fakt, że obawiałam się Valentiny bardziej niż jakiegokolwiek innego wampira, nazywającego Jean-Claude’a mistrzem. - Uważam, że obecność dziecka tutaj będzie zabawna, - powiedziała. - Zabawna, niby czemu? - zapytałam, nie będąc pewna, czy chcę usłyszeć odpowiedź. - Ja nie będę już najmniejsza,- odpowiedziała. To powinno być niewinne oświadczenie, więc dlaczego nagle miałam ochotę powiedzieć jej, że jeśli ośmieli się zmienić moje dziecko w wampira mniejszego od siebie, to bym ją kurwa zabiła? Paranoja, czy po prostu ostrożność? Tak trudno to czasem odróżnić. Richard zbliżył się do mnie, a ja mu pozwoliłam. Nie byłam jedyną, która czuła, że coś z nią było bardzo źle. Położył rękę na moich barkach, pozwoliłam mu również na ten gest. Wpatrując się w oczy Valentiny pozwoliłabym niemal każdemu mnie pocieszyć. - Nie, - powiedziałam, powoli, - nie, nie za dużo czasu w Cyrku. Micah zbliżył się do nas, nie dotykając mnie, bo Richard zdawał się nigdy tego nie lubić. Tolerował Jean-Claude'a dotykającego mnie wraz z nim, ale niemal nikogo innego. Ale nie byłam jedynym dziwactwem poza "małą dziewczynką". Jean-Claude spojrzał na nas, wciąż dotykając jej ramienia. - Muszę znaleźć Bartolomé, oraz ukarać go za to, że nie pilnował jej lepiej. Valentina oderwała się od Jean-Claude'a, a on pozwolił jej odejść. Zaczęła przemieszczać się w głąb pokoju. Richard przycisnął mnie mocniej do swego ciała. Micah przesunął się tak, że stanął niemal naprzeciwko mnie, blokując ją gdy zbliżała się do mnie. Normalnie, może powiedziałabym mu, że to nie było konieczne, ale nie podobało mi się, jak zainteresowana była całą tą ideą dziecka. Valentina przeszła wokół nas. Napięcie w moich ramionach złagodniało. Richard odetchnął w łagodnym westchnieniu. Micah się nie zrelaksował. Stał napięty tuż przed nami, jak gdyby nie ufał, że nie będzie krążyć ponownie. Podeszła do Samuela i Sampsona. - Co robisz, maleńka?- spytał Jean-Claude. Wykonała doskonały, bardzo niski i głęboki ukłon, przytrzymując sukienkę swoimi rękami, krzyżując kostki gdy przykucnęła. - Pozdrowienia, Samuelu, Mistrzu Cape Cod. - Pozdrowienia, Valentino,- odpowiedział.

Podała mu rękę. Wziął maleńką dłoń w swoją i wykonał zdecydowany dotyk ust na jej nadgarstku. To wszystko było protokołem, całkowicie dopuszczalnym, ale gestem pokazał lepiej niż jakimikolwiek słowami, że nie czuł się z nią komfortowo. Odwróciła się do Sampsona. Spojrzała na niego, z głową odchyloną do tyłu, bardzo dziecinnie, ale mogłabym postawić wszystko co miałam, że wyraz, który pojawił się na jej twarzy nie był dziecinny. Widziałam jaj patrzyła na mnie wcześniej i wiedziałam, że twarz nie pasowała do intensywności i osobowości w jej oczach. - Czy to twój syn? - Tak, ma na imię Sampson. Podała swą maleńką dłoń również jemu. Przyjął ją, ale wydawał się niepewny, co ma z tym począć. - Ja nie jestem wampirem, - powiedział, - ani niczyim sługą, ani zwierzęciem na wezwanie. - Ale jesteś jego synem, jego spadkobiercą. A ja jestem tylko kolejnym wampirem. Nie jestem nawet prawdziwym mistrzem. Wyrażała w ten sposób jego wyższość nad nią. Sampson popatrzył na ojca, który musiał posłać mu odpowiednie spojrzenie, bo podniósł małą dłoń do ust. On, podobnie jak jego ojciec, dał minimalny dotyk jaki mógł i odsunął się. I równie podobnie jak jego ojciec, utrzymywał z nią kontakt wzrokowy, gdy to robił. Przypomniało mi to rzut na matę w judo. Patrz jak leży i nigdy nie odwracaj się od przeciwnika plecami. Jednak istniała różnica pomiędzy tymi dwoma mężczyznami. Jeden z nich był potężnym mistrzem wampirów. Drugi nie był. Był po części człowiekiem i po części syreną i może kiedyś, będzie kimś więcej, ale nie dzisiaj. - Podnieś mnie, - powiedziała cienkim głosem małej dziewczynki. Podniósł ją i posadził sobie na kolanach. Przytuliła się do niego. Zamrugał patrząc na pokój, marszcząc brwi. Jego twarz wyglądała prawie jakby cierpiał. - Cholera, - powiedziałam cicho. Osaczała go, uwodziła go wzrokiem. Jean-Claude powiedział: - Valentina, on jest naszym gościem. Samuel podniósł rękę do góry. - Przewodzę moim pocałunkiem w starodawnym stylu. On jest moim synem, moim najstarszym. Jeśli nie może uwolnić się od wampira, który nie jest nawet mistrzem ... - Nie dokończył zdania. - Musi zapracować na swoją pozycję, - powiedział Jean-Claude. Samuel przytaknął.

Nigdy nawet nie słyszałam o zasadzie o której oni rozmawiali. Więc powiedziałam. Nawet nie wiem o czym mówicie. - Jest to wersja przetrwania najsilniejszego, ma petite. Jeśli Sampsonowi nie wystarczy sił by się uwolnić, lub uniknąć sztuczek Valentiny, straci trochę wartość w oczach swojego mistrza. To jest sposób, w który niektórzy mistrzowie miast oddzielają słabszych od silnych. Ci, którzy nie zdadzą tych testów często są degradowani, wysyłani do innych krajów, lub zabijani. Jego głos był bardzo rzeczowy, ale znałam go na tyle dobrze, aby wyczuć słabą dezaprobatę. - Bardzo niewielu amerykańskich mistrzów stosuje na swoich ziemiach te zasady. - Jestem starszy niż większość amerykańskich mistrzów, - powiedział Samuel. Spojrzałam na Jean-Claude'a i rozpoznał moje spojrzenie. - Ale ona jest naszym wampirem, a my nie żyjemy według takich zasad. Richard mnie przytulił, jedną ręką, jakby bał się, o to co zrobię lub powiem. - Jeśli jego ojciec orzeka, że Sampson musi uwolnić się od jej wzroku sam, to tak ma być, ale przedstawmy to bardzo jasno wszystkim naszym wampirom, że taki urok jest nielegalny w naszym kraju. Postrzegamy to jako środek przymusu. Gdy to powiedział, patrzył na Valentinę. Wydęła dolną wargę i przytuliła się mocniej do Sampsona. Otoczył ją ramionami, jakby w odpowiedzi na przytulanie, a może użyła umysłowych sztuczek. Jeśli ona omotała go na tyle, że nie potrzebowała słów, by nim rządzić, byliśmy w głębszych kłopotach, niż myślałam. Chociażby dlatego, że gdy wampir rzucił taki urok, to mógł z ciebie zrobić swoją własność. Mógłby pozyskiwać swoją ofiarę w każdej chwili. Mógłby stać pod oknami i wywoływać ją w nocy. Cholera, niektóre z nich mogłyby wzywać swoje ofiary przez miasto jak lunatyków. Jeśli Valentina owładnęła nim tak fatalnie, on odda jej swoją krew w każdej chwili, gdy tylko zapyta. Nie będzie miał wyboru. Nie wiem, co zrobiłabym, ale nagle w pokoju pojawiła się nowa moc. Powietrze pachniało świeżej, z nutą soli i morza. Oczy Sampsona oczyściły się, tak że dezorientacja, otumanienie bladły. Jego oczy zmieniły się z orzechowych jego ojca na równomierną czerń jego matki. Wpatrywał się w wampira na swych kolanach, a jego twarz była taka, jaką widziałam wcześniej. Było to spojrzenie, które mówiło, że jego pozornie młodzieńcza twarz zawiera mądrość dekad pod zewnętrzną fasadą. Spojrzał na Valentinę z twarzą wyrażającą, że przeżył każdy dzień ze swych siedemdziesięciu lat. Że był

dwudziestokilkulatkiem, ładnym chłopakiem z sąsiedztwa nie bardziej jak Valentina była dzieckiem. Próbował zdjąć ją ze swych kolan, ale przytuliła się do niego, grała dziecko dla wszystkich, którzy na to zasługiwali. - Nie lubisz mnie, Sampsonie? Potrząsnął głową. - Nie,- powiedział, - Nie lubię cię. Wydęła wargi, starając się nawet udawać łzy, jakby zranił jej uczucia. Może zranił. Valentinę trudno było zrozumieć. Odciągnął ją z dala od swego ciała i postawił na ziemi. - Nie będziesz w stanie znowu mnie oszukać, bo poczułem twój umysł. Nie jesteś dzieckiem, Valentino. Nie myślisz jak dziecko. Drżał, pocierając swoje ramiona w górę i w dół, jakby chciał oczyścić się z jej dotyku. - Widziałem, co chcesz ze mną zrobić. Do zrobienia czego próbowałaś mnie przekonać. - Znowu zadrżał. - Twój umysł zaczął domagać się rzeczy ponad lata twego ciała. Ból jest twoim substytutem seksu. Położyła dłonie na biodrach i głośno tupała swoją małą stopą. - Nie wiem, o czym mówisz. Być może to ty chciałeś takich rzeczy. - Potem zwróciła się do Jean-Claude. - Mistrzu, nie możesz znaleźć wśród wszystkich gości kogoś, kto pozwoliłby mi sprawić mu ból? Brakuje mi tego. - Powiedziała to tak, jakby nie było żadnej sprzeczności w stwierdzeniu, że Sampson był zboczeńcem, a następnie proszeniu o to, o chęć zrobienia czego ją oskarżył. Jean-Claude westchnął. - Asher, jeśli możesz, zabierz ją do Bartolomé. Asher podniósł się z krzesła, gdzie pozostawał niemal nieruchomo w czasie tego całego zamieszania. Ale Nathaniel powiedział: - Ja ją zabiorę. Wszyscy spojrzeli na niego. Uśmiechnął się. - Potrzebujesz porozmawiać o wampirzych interesach z Samuelem. Asher będzie bardziej użyteczny niż ja. - Podszedł do nas, by powiedzieć dobranoc, a Micah usunął mu się z drogi, by mógł pochylić się ku mnie. Ramię Richarda wciąż trzymało mnie blisko jego ciała. Napiął się i odsunął jakby zabierał mnie z dala od Nathaniela. Nathaniel dotknął jego ramienia i Richard zamarł. Jego moc wystrzeliła jak błyskawica uderzająca w moją skórę. - Auć, Richardzie, to kurewsko boli. Nathaniel zadrżał. - To naprawdę boli. - Ale jego głos nie brzmiał jak skarga. - Odsuń się - powiedział Richard, a jego głos był na krawędzi warkotu. Był w stanie kontrolować swą moc wystarczająco by mnie nie ranić, ale to było jak przytulanie się do kuchenki, po prostu wiedziałeś, że niebawem stanie się zbyt gorąca w dotyku.

Nathaniel uśmiechnął się i przycisnął się do nas obojga, przypierając swą klatkę piersiową do ramienia Richarda. Richard odsunął się ale spróbował zabrać mnie ze sobą i szczerze, naprawdę nie chciałam być pośrodku. Więc przestałam się ruszać, ale Nathaniel był tak blisko, że nie mogłam również zrobić kroku w przód. Richard miał do wyboru: podnieść mnie, sprawiać mi ból ciągnąc, puścić, odejść beze mnie, albo zostać tu gdzie był, z Nathanielem dotykającym go. Richard spróbował się cofnąć podczas gdy ja spróbowałam się nie ruszyć, a Nathaniel tylko patrzył na nas z odległości cala. Richard nie chciał ruszyć się beze mnie, ani zostawić mnie samej z Nathanielem. Symbolizm był zbyt surowy by dać się wyrazić słowami. Nathaniel przemówił niskim i miękkim głosem, jego lawendowe oczy uniosły się do twarzy wyższego mężczyzny, jego klatka piersiowa niemal przyciskała rękę Richarda pomiędzy nami. - Jesteś niczym pies oznaczający swoje terytorium. Może powinieneś nasikać na nią, żebyśmy wszyscy wiedzieli, że jest twoja. Zamarłam między nimi, sytuacja robiła się nieciekawa. Richard warknął niskim i głębokim dźwiękiem wibrującym poprzez moją skórę, aż do ciała Nathaniela. Oboje zadrżeliśmy, ale nie sądzę, że z tych samych powodów. - Przestańcie, obaj, - powiedziałam. - Ona nie jest kością, którą tylko jeden z nas może mieć - powiedział Nathaniel. Richard warknął ponownie i tym razem jego moc zatętniła wzdłuż mojej skóry jak małe wyładowania energii elektrycznej. Nathaniel i ja odezwaliśmy się w tym samym czasie. Ja powiedziałam: - To boli; - Nathaniel powiedział: - Mniam. - Jesteś dziwadłem,- powiedział Richard, niemal krzycząc. - Być może, ale to dziwadło jest gotowe zrobić dla kobiety, którą kocha i jego dziecka to, czego ty nie chcesz zrobić. Richard odskoczył tak nagle, że się potknęłam. Nathaniel złapał mnie. Ale Richard się odsunął. Nie pokonał go swoją mocą, ale prawdą. Nathaniel trzymał mnie, a ja mu pozwoliłam, bo gdybym ciągnęła to teraz dalej, cały spektakl byłby zmarnowany. Spędzałam z likantropami wystarczająco dużo czasu, aby zrozumieć, co się dzieje. Nathaniel, mój uległy Nathaniel, demonstrował swoją osobowość. Pokazywał najbardziej dominującej osobie w moim łóżku, że jest siłą, z którą należy się liczyć. Dlaczego dzisiaj? Dlaczego Nathaniel musiał rysować swoją linię na piasku dziś wieczorem? Dziecko, oczywiście, dziecko. Coś w tym całym niemowlęcym zamieszaniu dało Nathanielowi ochotę by stać się bardziej dominującym. A może, tak jak ja, był po prostu

zmęczony patrzeniem jak Richard twierdzi, że był dominującym skarbem w moim życiu, ale zachowywał się jakby był moim kumplem do pieprzenia. Nie ma nic złego w byciu kumplem do pieprzenia, ale nie możesz być miłością czyjegoś życia i kumplem do pieprzenia jednocześnie. To się wzajemnie wyklucza. Nathaniel trzymał mnie, a ja objęłam go ramionami ukrywając swoją twarz w jego piersi, bo nie byłam pewna, jakie emocje rysowały się na mojej twarzy. Nathaniel postawił się Richardowi i wygrał. Co jeszcze się zmieni tylko z powodu możliwości posiadania dziecka? - Zabiorę Valentinę. Wy zostańcie i porozmawiajcie o interesach. - Jesteś częścią interesów, - powiedział Micah zza nas. - Ale możesz poinformować mnie później i naprawdę nie mam swojego zdania na temat wampirzych rzeczy. - Uśmiechnął się. - Jest również najmniej prawdopodobne, abym wyraził sprzeciw wobec kogokolwiek, kogo Anita jest gotowa przyjąć jako pomme lub kochanka. Pocałował mnie w czoło i szepnął: - Poza tym, Valentina mi nie przeszkadza. Spojrzałam na niego. - I to mnie trochę martwi, że nie czujesz się nieswojo. Uśmiech złagodniał. - Wiem. Pocałował mnie w usta, miękko, delikatnie. Odsunął się, a ja go puściłam, nadal nie wiedząc, co się w nim zmieniło. Valentina podeszła do niego, a on wziął ją za rękę. Zaczął prowadzić ją ku odległemu korytarzowi. Obejrzała się i pokazała nam język. Claudia wysłała Lisandro by im towarzyszył. Głośno powiedziała: - Upewnij się, że Bartolomé nie robi niczego, czego nie powinien. Ale ja byłam prawie pewna, że po pokazie Valentiny z Sampsonem, po prostu nie ufała nikomu z nie-wampirów pozostawionych z nią sam na sam. Ja również.

Rozdział 17 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Fanmoon, Nat_us - Jak możesz go kochać? - zapytał Richard. Odwróciłam się w jego stronę. Stał, z przygarbionymi ramionami, pocierając je rękoma w górę i w dół, jakby mu było zimno. Ale wiedziałam, że nie było, a przynajmniej nie był to rodzaj zimna, na który pomogłyby koce i ciepło skóry. To był chłód w sercu, może duszy, lub umyśle. To zimno, które wyżera dziurę w środku tego, kim jesteś i pozostawia coś mrocznego i strasznego. Spojrzałam na niego i zastanowiłam się, jak odpowiedzieć na jego pytanie. Jak odpowiedzieć, by ból w jego ciele nie stał się większy. Westchnęłam i wreszcie zrozumiałam, że jedyne, co mogę mu dać, to prawda. Czymkolwiek byliśmy dla siebie, czymkolwiek jeszcze mogliśmy być w przyszłości dla siebie, prawda, przynajmniej prawda była między nami. - Zadałem pytanie, - powiedział, a jego moc podgrzała pokój niczym otwarcie piekarnika przy zaglądaniu do środka. Ciepło rozeszło się jak tylko je poczułam. Starał się opanować. - Dlaczego kocham Nathaniela? - Spytałam. - O to pytałem - powiedział gniewnym głosem. - Ponieważ nigdy nie sprawia, że czuję się jak dziwadło. - Bo sam jest dziwadłem, - warknął Richard. - Przy nim każdy, wygląda na zdrowego. Czułam, jak moja twarz tężeje. Czułam napięcie, które mnie ogarniało kiedy byłam naprawdę wkurzona i starałam się to kontrolować. - Być może to nie jest czas na tę rozmowę, - powiedział Jean-Claude ostrożnym tonem. Oboje go zignorowaliśmy. - Po pierwsze, - powiedziałam bardzo napiętym, dobitnym głosem - Nathaniel nie jest dziwadłem. Po drugie, jest gotów przewrócić całe swoje życie, gdybym była w ciąży, a ty nie. Więc byłabym ostrożna zanim rzucisz kamieniem w jego naturę. - Jeśli jesteś w ciąży, to chciałbym cię poślubić. Pokój nagle wypełniła cisza, tak gęsta, że powinieneś być w stanie przejść po niej. Patrzyłam na niego przez sekundę lub dwie, a następnie powiedziałam

- Jezusie, Maryjo i Józefie, Richard, uważasz, że to jest właśnie to wszystko, czego potrzeba, aby rozwiązać ten problem? Wyjdź za mnie, żeby dziecko nie było bękartem i wszystko będzie lepsze? - Nie widzę nikogo innego oferującego małżeństwo, - odpowiedział. - To dlatego, że wiedzą, że powiedziałabym nie. Każdy inny mężczyzna w moim życiu rozumie, że nie jestem za małżeństwem. Chodzi o to, że może stworzyliśmy małą osobę. I musimy zrobić to, co jest dla niej najlepsze. Jak niby poślubienie kogoś może tego dokonać? Spojrzał na mnie z takim bólem malującym się na twarzy, takim wysiłkiem, jakbym powiedziała coś niezrozumiałego. - Jeśli przez ciebie kobieta jest w ciąży, to ją poślubiasz, Anito. To jest tak zwane branie odpowiedzialności za swoje czyny. - A jeśli to nie jest twoje dziecko? Czy możesz naprawdę wychowywać cudze dziecko? Czyżbyś naprawdę pozostał w małżeństwie ze mną i odgrywał rolę tatusia, obserwując jak dziecko rośnie upodabniając się do kogoś innego? Ukrył twarz w dłoniach i krzyknął: - Nie! Spojrzał na mnie pełen wściekłości. W pokoju nagle ponownie stało się gorąco, jakby jego moc podnosiła rzeczywistą temperaturę. - Nie, zwariowałbym. Czy to chciałaś usłyszeć? O to ci chodziło? - Nie,- powiedziałam, - ale ty potrzebowałeś to usłyszeć. Skrzywił się na mnie. - Co? - Doceniam ofertę, Richardzie. Naprawdę doceniam, ale jeśli miałabym zamiar poślubić kogokolwiek, to byłby to ktoś, kto będzie w porządku bez względu na to, kto okazałby się ojcem. - Więc poślubisz Nathaniela lub Micaha? Odrobina ciepła musnęła moją skórę. - Nie zamierzam poślubiać nikogo, nie pojmujesz? - Właśnie powiedziałaś ... Przerwałam mu. - Nie, to nie jest to, co powiedziałam, lub to, co miałam na myśli. To jest to, co ty usłyszałeś. - Jesteś w ciąży, Anito. - Być może jestem w ciąży, - powiedziałam. - Nie chcesz ojca dla swego dziecka? Patrzyłam na niego, zastanawiając się, co mogłabym powiedzieć, by rzeczywiście usłyszał i zrozumiał.

Jean-Claude podszedł do nas, nie pomiędzy nas, ale tak, że nasza trójka utworzyła płaski trójkąt. - To, co chce powiedzieć ma petite jest to, Richardzie, że małżeństwo nie jest częścią jej planów i że posiadanie dziecka tego nie zmieni. Jego głos był tym przyjemnie neutralnym tonem, którego używał, gdy starał się przekonywać, lub uspokajać, a nie pogarszać sytuację. - A jeśli to moje dziecko, to mam być tak po prostu ok z Nathanielem i Micah wychowującym je? Zwiesiłam głowę. Co mogłam na to odpowiedzieć? - Ulfriku,- Claudia wypowiedziała to jedno słowo krzycząc, tak, jak sierżant krzyczy na złego rekruta. Spojrzał na nią. - Czego? Trochę jego mocy ponownie przemknęło po mojej skórze. - Po pierwsze, kontroluj swoją moc, to kąsa skórę każdego z nas. Jesteś królem wilków powinieneś dawać lepszy przykład. - To, co robię dla moich ludzi, to moja sprawa, szczurze. Kontynuowała, jakby się nie odezwał. - Po drugie, sprawiasz, że Anita czuje się tak, że gorzej niż aktualnie już nie może. Wydał nieartykułowany dźwięk, prawie krzyczał. Jego moc wróciła do ciepła, ale nie bolesnego. Jego głos był ostrożny, każde słowo gęste od tłumionej wściekłości. Wchłaniał to, ale to wciąż istniało. - Nie chcę, aby Anita czuła się gorzej, ale jeśli jest w ciąży to ona musi wiedzieć, że nie może kontynuować życia takiego jak teraz. - Nadal chcesz wpędzić ją w pułapkę,- powiedziała Claudia. - Łapiesz ją i umieszczasz w jakiejś klatce z lat 50-siątych ubiegłego wieku. - Małżeństwo nie jest pułapką, - powiedział. - To brzmi jakbym chciał ją osaczyć. - A to nie prawda? - spytała, a jej gniew złagodniał, jakby wreszcie zrozumiała, że on nie jest draniem, po prostu nie rozumie samego siebie. - Nie, - powiedział i pomyślał nad tym. Odwrócił się do mnie. - Sama to powiedziałaś, Anito, chcesz tego, co jest najlepsze dla tego małego człowieka. Czy naprawdę sądzisz, że bycie Marszałkiem Federalnym i radzenie sobie z wszelkiego rodzaju przemocą i potworami, jest rodzajem życia, którego potrzebuje dziecko? - Jezus, Richardzie, - powiedziałam, - nadal próbujesz odebrać mi moje życie. Zabrać to, co sprawia, że jestem kim jestem. Kochasz mnie, ale nie to kim jestem. Kochasz to, czym chcesz żebym była.

- Czy to nie jest to, czego ty również chcesz ode mnie? - Powiedział. - Nie chcesz bym zmienił to kim jestem? Zaczęłam zaprzeczać, a następnie zatrzymałam się. Myślałam nad tym. Czy prosiłam go by się zmienił, tak jak on prosił mnie? - Chcę, abyś ogarnął życie, które już masz i był w nim szczęśliwy, Richardzie. Ty chcesz, żebym całkowicie zmieniła swoje życie i spróbowała zmieścić się w jakiś obraz domku z białym płotkiem nie pasujący do mojego życia ani do mnie. - Rzygać mi się chce od oskarżeń mnie o chęć wsadzenia cię za biały płotek. - Mogę być w ciąży i nagle chcesz mnie poślubić i żebym zrezygnowała z bycia agentem federalnym. Nie jesteśmy nawet pewni odnośnie dziecka, a ty już starasz się narzucić swój pomysł, odnośnie tego, czym nasze życie powinno być dla mnie. - Czy naprawdę będziesz kontynuować pracę nad seryjnymi mordercami i zabijać potwory, mając dziecko? Patrzyłam na niego. - Co sądzisz, że dziecko zrobi ze mną, Richardzie? Czy myślisz, że tylko dlatego, że będę miała dziecko stanę się inną osobą? Miękką kobietą? Czy tak właśnie myślisz? - Czy mogę coś dodać do tej dyskusji? - spytał Samuel. Richard i ja odpowiedzieliśmy ‘nie’, Jean-Claude powiedział 'tak'. Samuel nas zignorował i zrobił to, na co pozwolił mu Jean-Claude. - Jeśli moja żona jest jakimś przykładem w posiadaniu dzieci w raczej niezwykłych okolicznościach, to miękkość nie jest tym, co się stanie. Thea była łagodna z dziećmi. To była rzeczywiście nowa łagodność, jakiej nigdy nie widziałem, ale z wszystkim innym... Potrząsnął głową. - Nigdy nie widziałem jej tak bezwzględnej jak po urodzeniu Sampsona. Była bardziej zdeterminowana niż kiedykolwiek by uczynić naszą podstawę mocy silną i bezpieczną. Każde zagrożenie dla nas było natychmiast niszczone. Nawet nie chciała korzystać z pomocy służby, nalegała by opiekować się nim osobiście, a co do karmienia, no cóż.... - wzruszył ramionami z rękoma w górze - ...budzenie się co dwie godziny by karmić piersią oznaczało bardzo mało snu. Brak snu sprawia, że gorzej kontrolujesz złość, a to sprawia, że doraźne środki stają się na porządku dziennym. Pomyślałam: 'karmienie piersią'. Och, nie, to nie moja bajka. Richard powiedział: - Mówisz to żebym poczuł się jak, jeszcze gorzej, lepiej? - Zapytaj zatem kogoś, komu ufasz - odpowiedział Samuel . - Zapytaj kobietę, jak męczące i przytłaczające może być dziecko. Mam ich troje, dwójka z nich to bliźniacy. Zrobiłem to, co wielu ojców robi, gdy mają dzieci w późniejszym okresie życia, zrobiłem się

bardziej nadgorliwy przy opiece nad

bliźniakami niż przy Sampsonie. Moja moc była

bardziej bezpieczna i było mniej... spraw które mnie absorbowały. Myślę, że byłem bardziej pod wpływem nowoczesnej Ameryki. Miałem ten dziwny pomysł, że muszę nawiązać silną więź z bliźniakami. To dało mi nowy szacunek dla tego, co Thea przeszła z Sampsonem, kiedy byłem bardziej zajęty biznesem. Dziecko jest wielkim błogosławieństwem - poklepał nogę syna gdy to powiedział, - ale podobnie jak inne wielkie błogosławieństwa, wymaga dużo czasu, uwagi i energii. Pokręciłam głową, wyrzucając swoje ręce w powietrze, jak gdyby mogła wymazać to wszystko. - Nie chcę teraz o tym dyskutować. Musimy zmienić temat, przynajmniej do czasu, aż zrobię test i dowiem się na pewno. Jeśli test będzie pozytywny, to możemy o tym pomówić, ale dopóki nie wiemy na pewno, ten temat jest zamknięty. - Nie możesz tak po prostu zmienić tematu, - powiedział Richard. - Tak, - odpowiedział Jean-Claude - może. - Co jeśli ja nie chcę, by zmienić temat? Znowu miałam wrażenie, że Richard szykował się do walki. Micah w końcu coś powiedział. - Anita prosi tylko, aby dać temu spokój, dopóki się nie dowiemy na pewno, Richardzie. To ma sens. - Ty się w to nie mieszaj! - Richard naskoczył na niego. - Nie krzycz na Micaha! - wrzasnęłam. - Będę krzyczeć na kogokolwiek mi się podoba. - odkrzyknął. Claudia kazała nam obojgu się zamknąć. Potężny, głęboki dźwięk, który zmusił nas wszystkich, by na nią spojrzeć. - Czy twoje zranione uczucia są jedyną rzeczą, która się tutaj liczy, Ulfriku? - Pokręciła głową. - Nathaniel miał rację, nasikałbyś na nią, gdybyś mógł, gdyby miało to sprawić, że była twoja i tylko twoja. Warknął i zrobił krok w jej stronę. - Nie - powiedział Jean-Claude: - nie, Richardzie. - Chcesz z nim walczyć?- zapytał Micah. Wydawał się zdziwiony. Miał rację, to było niepodobne do Claudii, aby rozpocząć walkę. Zakończyłaby walkę, a nie ją prowokowała. Wbiła wzrok w podłogę. Myślę, że liczyła do dziesięciu. - Nie chcę rozpoczynać z nikim walki, ale jestem zmęczona tą postawą. - Czyją postawą?- zapytałam. Wskazała na Richarda. - Jego.

Nie była jedyna, ale zamiast tego głośno powiedziałam: - Nie sądzę, że zaczynając walkę z Richardem sprawisz, że poczuję się lepiej. - Przepraszam za to. - Potem posłała Richardowi całkowicie wrogie spojrzenie. - Ale on jest jak wielu mężczyzn. Myśli, że gdyby mógł zrobić ci brzuch, to będzie ślub i będziesz idealną żoneczką. - Nie myślę tak - powiedział Richard. - Nie? - spytała. - Nie - odpowiedział. - To co z tymi oświadczynami? - Powinno się oświadczyć, jeśli zrobiło się komuś brzuch. Kiwnęła głową. - A co z Anitą i jej byciem Marszałkiem Federalnym lub wampirzą egzekutorką? - Życie, które ona w tej chwili prowadzi, po prostu nie wydaje się być dobre dla dziecka. - Nie - powiedziałam, - nie jest. Odwrócił się i spojrzał na mnie. - Zgadzasz się ze mną. - Tak, oczywiście, zgadzam się, że moje życie nie będzie współgrać z dzieckiem. Ale to jest jedyne życie jakie mam, Richardzie. To jest to, kim jestem. Nie mogę zmienić siebie, tylko dlatego, że może będę mieć dziecko. -Tak, - powiedział, - możesz. Jeśli chcesz, wystarczająco mocno, możesz zmienić. - Czy masz zamiar porzucić bycie nauczycielem? Odwrócił wzrok i pokręcił głową. - Uwielbiam być nauczycielem. - A ja uwielbiam być marszałkiem federalnym. - I jednocześnie tego nienawidzisz. - Tak, czasami nienawidzę tego i być może wypalę się przez te wszystkie brutalne przypadki. Może dotrę do punktu, w którym nie będę mogła już tego robić. Ale cieszę się pracą w policji i jestem w tym dobra. - Cieszy cię widok okaleczonych zwłok? Pokręciłam głową. - Wynoś się. - Co? - Ma petite, proszę, - powiedział Jean-Claude i podszedł do mnie, by mnie przytulić. Nie wyrwałam się, ale pozostałam sztywna i nieugięta w jego ramionach. Byłam tak wściekła, że nie mogłam nawet myśleć. Wiedziałam na pewno, że potrzebuję, by Richard znalazł się gdzieś indziej, bo gdyby tu został pieprząc głupoty, mogłabym powiedzieć coś

niewybaczalnego, lub on by to zrobił. Byliśmy blisko tego rodzaju walki, z której już nie ma odwrotu. Samuel odezwał się przyjemnym i jakże rozsądnym głosem. - Być może powinniśmy omówić tematy, które pozwolą wam wszystkim przetrwać ten weekend i zachować własne suwerenne terytorium w waszych rękach. Zwrócił uwagę wszystkich, nawet Richarda. - O czym ty mówisz? - spytał. - Jeśli moce Anity są destrukcyjne dla innych mistrzów miast, tak, jak dla Augustyna, to co zrobisz? Co zrobią inni mistrzowie, gdy ujrzą Augustyna podążającego za nią i JeanClaude’m

niczym

zakochany kundel?

Gdyby rozkazywała Augustynowi,

okazała

nekromancję, która kontroluje mistrza miasta. Takie przypadki wśród nas są legendą, Ulfriku, a nie aktualną rzeczywistością. Widziałem Augustyna usiłującego stawić opór jej przymusowi. Nie wiem, nawet teraz, czy użył swych mocy na Anicie, ponieważ ponownie chciał seksu z kobietą z ardeur, czy usiłował powstrzymać ją od zawładnięcia nim całkowicie. Lepiej być przywiązanym do niej miłością i pożądaniem niż ślepym posłuszeństwem. Prawdę mówiąc, nie jestem pewien, czy sam Augustyn wie, dlaczego to zrobił lub co mogłoby się wydarzyć, gdyby wybrał inną obronę. - Samuel westchnął. - Nie możesz zabrać jej na jutrzejszy balet, nie wiedząc, czy jej przyciąganie jest uniwersalne, czy też głównie linia Belle jest na to podatna. - Czułeś jej przyciąganie? - zapytał Jean-Claude. - Czuję pewien pociąg, tak, ale nie do tego stopnia, jak Augustyn. Ja nie walczę, by jej nie dotknąć, lub robić to co mówi. Wyczuwam jej moc, a kiedy użyła nekromancji, to było najbardziej imponujące, ale nie, nie czułem przymusu. - Zatem dotyczy to tylko linii Belle? - zapytał Jean-Claude. - A może tylko wampiry, które doświadczyły ardeur Belle są silnie przyciągane. Wreszcie rozluźniłam się w ramionach Jean-Claude'a. - To by to wyjaśniało. - Nie zabrzmiał jakby wierzył, że to takie proste. - Ale, Jean-Claude, musisz zrozumieć, że czuję jej moc. Mam ponad tysiąc lat i jestem mistrzem miasta. Mam syrenę jako zwierzę na wezwanie. Nie jestem małej mocy, ale ona ma pewne... - wydawał się szukać określenia - ....przyciąganie nawet dla mnie. Nie jestem tym przytłoczony, ale to istnieje. Mówiłeś, że chcesz mojej rady. - Tak. - Radzę znaleźć sposób, aby przetestować jej moce przed spotkaniem na większej imprezie. - Jak?

- Wiem, że Maksymilian z Vegas ma jednego z linii Belle jako kandydata na jej pomme de sang. Byłby zachwycony, gdybyś poprosił, aby zobaczyć jednego z jego kandydatów wcześniej. Odebrałby to jako punkt na swoją korzyść. - Musielibyśmy zobaczyć co najmniej jednego kandydata każdego z mistrzów następnie, na osobności. - Ale jeśli to się nie uda? - zapytałam. - Czy możemy ponosić ryzyko, że ten, kto będzie 'eksperymentem' metafizycznie przywiąże się do mnie na zawsze? Samuel przytaknął. - Tak. Spojrzał na mnie z tym wyrazem oznaczającym 'co w tym złego?'. - To nie byłoby sprawiedliwe. Nie mogę eksperymentować na nich, grożąc przywiązaniem ich do mnie, jeśli nie wiedzą czym ryzykują. - Ale oni przybyli z nadzieją zostania nowymi pomme de sang,- powiedział Samuel. Przybyli z nadzieją przywiązania się do ciebie. - Jason był pomme de sang Jean-Claude'a przez lata, ale jeśli postanowi wrócić na uczelnię lub zmienić pracę, lub zakochać się, i nie będzie chciał być dłużej pomme de sang, mógłby to zrobić. Brakowałoby nam go i myślę, że jemu brakowałoby Jean-Claude'a, ale miałby wybór. Nie tkwi w pułapce życia jako pomme Jean-Claude na zawsze. - Odsunęłam się od Jean-Claude i podeszłam do Samuela. - - To, co sugerujesz, zabiera im wybór. To jak robienie z nich niewolników bez wcześniejszego pytania czy to jest to, czego chcą. Samuel uśmiechnął się do mnie. - Wolność i sprawiedliwość są bardzo ważne dla ciebie, prawda? Kiwnęłam głową i zmarszczyłam brwi. - Są ważne dla wszystkich. Roześmiał się. - Och, nie, Anito, byłabyś zdumiona liczbą ludzi, którzy starają się oddać swoją wolność przy każdej okazji. Są bardziej chętni, żeby ktoś inny, podejmował za nich decyzje. Jeśli chodzi o sprawiedliwość, to powiedziałaś to już wcześniej, życie nie jest sprawiedliwe. - Nie, życie nie jest sprawiedliwe, ale ja staram się być. Skinął głową i wstał, klaszcząc w dłonie. - Ona jest rzadkim znaleziskiem, Jean-Claude. - Dziękuję. - powiedział, jakby komplement był dla niego, a nie dla mnie. - Aby eksperymentować za ich wiedzą, Anito, - powiedział Samuel, - potrzeba by JeanClaude przyznał się innym mistrzom, że nikt z was nie ma pojęcia, jaki zakres mają twoje moce. Trzeba by przyznać się do słabości i zmieszania, kiedy tym, czego potrzebujecie w ten weekend jest siła, pewność i niepodważalna potęga. - Żadna moc nie jest niepodważalna, - powiedziałam.

Kiwnął lekko głową. - Touché, ale mój punkt jest nadal istotny. Okazywanie zbyt dużej niepewności niektórym mistrzom byłoby niemal samobójcze. -

Stanął przede mną. -

Zastanów się nad tym, Anito: jeśli jesteś w ciąży, to już nie tylko swoim życiem ryzykujesz. Czy twoje poczucie fair play jest warte ryzyka pozwolenia innym Mistrzom Miast dojrzeć twoje słabości? A co będą myśleć, gdy przyznasz się do tego, że masz nową moc? Może pomyślą, że powinni cię zniszczyć, zanim zniewolisz nas wszystkich? Jean-Claude przysunął się do mego boku. Micah przyszedł z drugiej strony. A ja po prostu patrzyłam na Samuela. - Nie życzę ci krzywdy, Anito, ale inni mają mniejsze mniemanie o sobie. Niepewność innych będzie dla ciebie niebezpieczna. - Jeśli nie możemy powiedzieć prawdy, to co proponujesz? - zapytałam. - Nie możesz po prostu skłamać? - zapytał. - Nie jestem w tym zbyt dobra - powiedziałam. Uśmiechnął się i spojrzał na Jean-Claude’a. - W jaki sposób radzisz sobie z nią i Ulfrikiem? Oboje są bardzo niewygodni. - Nie masz pojęcia, - odpowiedział Jean-Claude. Samuel znów się roześmiał, po czym jego twarz znieruchomiała, jakby śmiech był sztuczką dla oczu. - Powiedz mistrzom, że chcesz zobaczyć, jak potężni są ich kandydaci i czy mogą wytrzymać twoją moc. Powiedz im, że jeśli ich kandydaci są zbyt słabi, mogą stać się niewolnikami jak każdy sługa, Jean-Claude jest tak potężny, że stało się to z kilkoma pomniejszymi wampirami Kościoła Wiecznego Życia. - To rzeczywiście się stało z niektórymi członkami Kościoła, - powiedziałam. Znów się uśmiechnął, ale uśmiech nie sięgnął jego oczu. - Tak słyszałem. Spojrzałam na Jean-Claude. - Powiedziałeś mu? - Nie. - Masz szpiegów na swoich ziemiach, Anito. Jesteś zbyt potężna, aby nie mieć szpiegów wszystkich mistrzów, którzy zgodzili się przyjść tutaj. Żaden z nas nie przyszedłby na twoje ziemie z zewnątrz bez jakiś tajnych informacji od jednego z naszych własnych poszukiwań. Nikt z nas nie ufa każdemu z nas za bardzo. - Wspaniale - powiedziałam. - Ale to idealnie oddaje sytuację, Anito. Możesz powiedzieć prawdę, że chcesz zobaczyć, czy kandydaci są wystarczająco silni, aby wytrzymać twoje moce, jako prawdziwi pomme de sang i, jak trafnie stwierdziłaś, nie przywiążą się do ciebie tak silnie metafizycznie.

Pożywianie się tylko od tych, którzy są już przywiązani do ciebie jest jak zjadanie własnej ręki. To może wypełnić żołądek, ale zużywa więcej energii od ciebie niż ci jej daje. - Zajęło nam to trochę czasu, aby to zrozumieć - powiedziałam. Ponownie lekko kiwnął głową. - Twój nowy pomme de sang musi być niezależny i silny wystarczająco by odegrać swoją rolę. To jest uzasadnione żądanie. - To dobry plan - powiedział Jean-Claude. - A co, jeśli oni wszyscy ulegną mojemu, powiedzmy, czarowi? Co zrobić, jeśli jestem za bardzo nekromantką dla każdego z nich? - Wtedy bal zostanie odwołany - powiedział Samuel. - Nie możesz odgrywać Kopciuszka, jeśli wszyscy książęta będą cię chcieli. - Nie jestem Kopciuszkiem - powiedziałam - Jestem księciem. Uśmiechnął się, ale znowu nie dotarło to do jego oczu. - Bardzo dobrze, książę z bajki, ale sens pozostaje taki sam. Nie można grać księcia z bajki, jeśli wszystkie księżniczki cię chcą, ponieważ tak dobra, jak możesz być, nie możesz być dla wszystkich. Spojrzał na Jean-Claude. - Nawet Jean-Claude. To spojrzenie i komentarz kazało mi się zastanowić, czy oni naprawdę nie byli ''przyjaciółmi" w sposób, w jaki był Jean-Claude i Augustyn. Powiedzieli, że nie, ale to spojrzenie coś oznaczało. - Zrobimy jak sugerujesz, Samuelu. Wiem, że mogę liczyć na dyskrecję, że nie zdradzisz nic z tej rozmowy. - Masz moje słowo - powiedział i spojrzał na mnie. - Nigdy ci nie zagrożę. Potrzebuję cię, by spróbować wprowadzić Sampsona w jego moce, Anito. Nie będę nalegać byś zrobiła to najpierw, ale wolałbym szybciej niż później. - Wiem, że to nie będzie dziś w nocy - powiedziałam. Uśmiechnął się i tym razem wypełnił oczy miękką otoczką humoru. - Nie, nie dzisiaj. Myślę, że twój talerz jest dość pełny bez dodawania do niego Sampsona. Skłonił się Jean-Claude'owi. Sampson poszedł w jego ślady. Odwrócili się na piętach i wyszli. Głos Claudii przerwał milczenie. - Czy chcesz żebym wyskoczyła i kupiła test ciążowy? - Mamy dwa w naszej torbie, - powiedział Micah. Moje gardło nagle zacisnęło się tak mocno, że nie mogłam oddychać. Nathaniel i Lisandro wyszli z odległego korytarza. - Co mnie ominęło? Spojrzałam na niego, a wyraz mojej twarzy musiał być zły, bo podszedł do mnie i objął mnie swoimi ramionami, pozwoliłam mu na to.

- Nie dostałaś okresu w zeszłym miesiącu, więc nie musisz czekać do rana by zrobić test - powiedziała Claudia. Chciałam jej powiedzieć, by przestała. Przestała gadać, przestała pomagać, ale miała rację. Miesiączka nie spóźniała mi się jedynie o dwa tygodnie, jak powiedziałam Ronnie. Mój okres mógł przesunąć się o dwa tygodnie później lub wcześniej, w zależności od mojego cyklu hormonalnego, jak sądzę. Jeśli użyłabym kalendarzyka, jak wiele kobiet robi, wykazałby, że spóźniał się cztery tygodnie, nie dwa. Był drugi tydzień listopada i minęły cztery tygodnie odkąd powinnam mieć okres. Cztery tygodnie, tak, test powinien zadziałać.

Rozdział 18 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Fanmoon, Nat_us Test ciążowy to właściwie płaski kawałek plastiku z małymi okienkami w środku. Tak mały, że mieścił się w mojej dłoni i jeszcze pozostało miejsce, a moje ręce nie są zbyt duże. Taka mała rzecz, a zdenerwowała tak wiele osób. Ale jeśli byłam w ciąży, dziecko będzie mniejsze niż test ciążowy. Małe kawałki plastiku i jeszcze mniejsze fragmenty komórek i całe moje życie spoczywające na nich. Dobra, nie umrę, jeśli będzie 'tak', ale czułam się jakbym miała taki zamiar. Po pierwsze, nie ma w tym żadnego poszanowania godności. Musisz nasikać na mały patyczek. Lub nasikać do kubeczka, a następnie umieścić w tym patyczek. Następnie założyć na to zatyczkę i poczekać na pojawienie się linii. Jedna linia: brak ciąży. Dwie linie: ciąża. Wydawało się dość proste. Modliłam się, by nie być w ciąży. Modliłam się i targowałam. Będę bardziej ostrożna. Będę używać prezerwatyw, a nie ufać tylko pigułkom. Byłam przekonana, że to był dobry pomysł. Jestem pewna, że nie byłam pierwszą singielką, która siedząc w łazience, życzyła sobie, miała nadzieję, modliła się, targowała się z Bogiem, że jeśli mi pomoże, to będę lepsza. Cholera. Nie chciałam siedzieć w łazience przez całe trzy minuty. Ale nie chciałam też wyjść na zewnątrz i zmierzyć się z mężczyznami. Poszłam na kompromis i przemierzałam wnętrze łazienki. Było dziesięć kroków od drzwi do krawędzi podniesionej marmurowej wanny. Dziesięć kroków, tam i z powrotem. Marmur jest zimny dla bosych stóp, ale zazwyczaj nie spędzałam tyle czasu, chodząc po nim. Albo wchodziłam, albo wychodziłam, lub siedziałam w gorącej wodzie w wannie. Skupiałam się na czymkolwiek, wszystkim, oprócz małego kawałka plastiku, który spoczywał na krawędzi zlewu. Starałam się nie patrzeć na niego. Jeśli zerkniesz wcześniej, wynik może nie być rozstrzygający. Nosiłam męski zegarek na mojej ręce. Zegarek Micaha. Zdjął go z nadgarstka i podał mi, bo mój wciąż spoczywał na stoliku nocnym obok naszego łóżka. Próbowałam wsadzić zegarek w kieszeń szlafroka, ale to mnie zdenerwowało, jakby to, że jeśli nie widziałam zegarka mogło przyspieszyć czas. Próbowałam usiąść na brzegu wanny wpatrując się w drugą rękę, ale to sprawiało, że czas płynął jeszcze wolniej. Teraz, byłam zaledwie kilka minut od dowiedzenia się tego, co

chciałam wiedzieć. Żadnego więcej zgadywania. Musiałam wiedzieć, tak czy inaczej. Chciałam wiedzieć. To, czego nie wiedziałam, to, że Micah musiał ustawić alarm w zegarku. Zapiszczał mi na ręku i wystraszył. Wydałam mały okrzyk, który tylko dziewczyny wydają się robić. Claudia zapukała do drzwi. - Anito, wszystko w porządku? - Przepraszam, to alarm, zaskoczył mnie. Przepraszam. Byłam już na środku pomieszczenia, naprzeciwko zlewu. Wszystko co musiałam zrobić, to się odwrócić. Ścisnęłam konwulsyjnie zegarek. Moje serce biło tak mocno, że byłam pewna, że wszyscy pod drzwiami mogą to usłyszeć. Nie chciałam patrzeć. Chciałabym wiedzieć i jednocześnie nie chciałam. Chciałam, żeby ktoś inny spojrzał. Micah mógłby to zrobić, albo Nathaniel. Boże, byłam tak tchórzliwa i głupia, jakby po prostu nie patrzenie mogło uczynić to nie prawdziwym. Ale musiałam spojrzeć, musiałam. Zrobiłam tych kilka ostatnich kroków do zlewu i spojrzałam w dół. Dwie linie, dwie pieprzone linie. Świat odpłynął i musiałam chwycić się krawędzi zlewu, żeby nie osunąć się na bok. Wszystko, co mogłam usłyszeć, to był łoskot mojej własnej krwi w moich uszach. Nie zemdleję, do cholery. Nie zemdleję. Opadłam na kolana, wciąż trzymając się krawędzi zlewu. Oparłam twarz na ramieniu i czekałam, aż zawroty głowy miną. Kurwa. Kiedy pomyślałam, że mogę to zrobić bez poczucia się gorzej, podniosłam głowę. Pomieszczenie nie pływało. Dobrze. Ale nie byłam pewna, czy zaufam sobie w kwestii dojścia do drzwi. Nienawidziłam tego, ale widocznie moje ciało zdecydowało, że po prostu jeszcze nie zadziała. Mogłam albo siedzieć na podłodze, aż poczułam mniejszą słabość w nogach, lub zawołać po pomoc. Wiedziałam, że mężczyźni byli prawie tak spięci jak ja, więc czekanie wydawało się okrutne, a może nie było. Mieli kilka minut więcej z wiarą, że nie stało się najgorsze. Nienawidziłam traktować cudu życia jak katastrofy, ale tak to odbierałam. W końcu zawołałam głosem, który brzmiał niemal zwyczajnie - Claudia. Postukała w drzwi i powiedziała: - Potrzebujesz mnie? - Tak, - odpowiedziałam. Weszła, a jedno spojrzenie na mnie, na podłodze kazało jej zamknąć za sobą drzwi. Podeszła do mnie, spojrzała na test i powiedziała z prawdziwym uczuciem - Cóż, cholera. - Tak, - powiedziałam. - Komu chcesz powiedzieć najpierw? Pokręciłam głową i oparłam się o szafkę. - Nikomu.

Rzuciła mi spojrzenie. - Nie mogę wzywać ich pojedynczo, Richard będzie wkurzony, lub ktoś inny będzie. Muszę do nich wyjść. Rozejrzała się po pomieszczeniu. - Oni wszyscy ledwo by się tutaj zmieścili. Otuliłam swoje kolana mocno i przytrzymałam - Jezus, Claudia. Jezus. Uklękła obok mnie. Jej twarz była tak pełna współczucia, że musiałam odwrócić wzrok. Moje oczy zaczynały mnie piec, a gardło zaczynało się zaciskać. - Pomóż mi coś zrobić, zanim się rozpłaczę. - Czego ci trzeba? - spytała. - Pomóż mi wstać. Wzięła moją wyciągniętą dłoń i bez wysiłku podniosła mnie na nogi. Trzymała rękę na moim łokciu by mnie uspokoić, jakby wiedziała, że tego potrzebuję. Nie kłóciłam się. Pokonałyśmy drogę do drzwi w ten sposób, potem zabrałam swoją rękę z powrotem i otworzyłam drzwi. Myślałam, że moja twarz była pod kontrolą, ale musiało tak nie być, ponieważ wszyscy zareagowali. Tylko Jean-Claude i Asher nie pokazali niczego, ale ich brak reakcji był wystarczającą reakcją. Micah i Richard dotarli do mnie pierwsi, niemal w tym samym czasie. Spojrzeli na siebie i Micah kiwnął głową by drugi mężczyzna dotknął mnie pierwszy. To było dobre z jego strony, ale wolałabym go przytulić, ponieważ byłam niemal pewna, że Richard powie coś, po czym poczuję się gorzej. Na wpół przytulił mnie, tak, żeby mógł mnie trzymać jednocześnie widząc moją twarz. Czy to znaczy 'tak'? Kiwnęłam głową, bo nie ufałam swojemu głosowi. Moje gardło było tak boleśnie ściśnięte, jak gdybym się dławiła. Objął mnie, podniósł i obrócił wokół. Kiedy mogłam podnieść swoją twarz z powrotem wystarczająco by zobaczyć jego, on promieniał. Uśmiechał się promiennie do mnie. Był szczęśliwy! Cieszyło go to! - Nie waż się być z tego zadowolony - powiedziałam. Jego uśmiech zaczął zanikać w kącikach. Jean-Claude powiedział: - Czy wolisz by był z tego niezadowolony? Richard opuścił mnie w dół, kiedy spojrzałam na drugiego mężczyznę. Odwróciłam się do Richarda, który nie wyglądał teraz w ogóle szczęśliwie. Co zrobiłabym, gdyby był zły lub smutny, na wieść, że jestem w ciąży?

Pochyliłam głowę, opierając czubek o pierś Richarda. - Przykro mi, Richard, Przepraszam. Cieszę się, że ktoś jest szczęśliwy. Dotknął mojej twarzy, uniósł ją, więc musiałam na niego spojrzeć. - Nie mogę być z tego niezadowolony, Anito. Nie mogę. Jeśli zrobiliśmy dziecko ... Wzruszył ramionami, a jego oczy były pełne szczęścia, zmartwienia, tak wielu emocji. - Co chcesz żebyśmy powiedzieli, ma petite. Jeśli nie mamy być szczęśliwi, to czego naprawdę chcesz? Odsunęłam się od Richarda. Ja po prostu nie mogłam być szczęśliwa i jego bycie szczęśliwym wkurzało mnie. - Nie wiem, po prostu to, co czujesz, jak sądzę. Micah dotknął mojego ramienia. - Przykro mi, że jesteś z tego niezadowolona. Uśmiechnęłam się do niego, a fakt, że mogę uśmiechnąć się z jakiegokolwiek powodu był chyba dobrym znakiem. - Jak się z tym czujesz? Uśmiechnął się. - Kocham Cię. Jak mógłbym nie kochać części ciebie biegającej wokół? Pokręciłam głową. - Nie czujesz się oszukany? To znaczy, że nie może być twoje. Wzruszył ramionami. - Wiedziałem, że rezygnuję z własnych dzieci, poddając się wazektomii. - Dlaczego dałeś się okaleczyć? - zapytał Richard. - Nie masz jeszcze trzydziestki, dlaczego chciałeś to sobie zrobić? Micah objął mnie, przytrzymując mnie blisko. - Mój dawny alfa, Chimera, lubił ciężarne zmiennokształtne. Jeśli jedna z kobiet zaszłaby w ciążę z kimś kogo lubiła, Chimera zabierał ją do czasu dopóki nie straciła dziecka. Ekscytował się odebraniem jej kochankowi, pieprzeniem jej podczas gdy była w ciąży z kimś innym i utratą. Trzymałam go mocno, trzymałam go i słuchałam szybkiego bicia jego serca. Jego głos nie wydawał się tak straszny, jak to było, ale jego puls tak. Ja słyszałam tę historię, ale Richard nie, jego twarz wyrażała obrzydzenie i coś jeszcze, gniew, jak sądzę. Nigdy nie słyszałam historii o Chimerze, która czyniłaby mnie niezadowoloną, że go zabiłam. Nie, to była jedyna śmierć, której absolutnie nie żałuję. Nathaniel stanął za mną i przytulił się do moich pleców, trzymając mnie pomiędzy nimi dwojgiem. Czułam się tak bezpiecznie. Nawet teraz, nawet z opowieścią Micaha nadal straszną i świeżą, nawet z wiadomością o dziecku, nadal czułam się bezpiecznie. To musiał być dobry znak, prawda? Jean-Claude podszedł do nas. Wszyscy podnieśliśmy głowy z różnych ramion, na których były i spojrzeliśmy na niego.

Dotknął mojej twarzy, jak zawsze delikatnie i uśmiechnął się. - Cokolwiek się zdarzy, ma petite, nie opuścimy cię. Asher podszedł z drugiej strony tak, że stałam w pudełku z czworga z nich. - Nie jestem tego częścią, czyż nie? - odezwał się Richard, a w jego głosie było więcej smutku niż gniewu. Micah odpowiedział: - Możesz być, jeśli chcesz, Richardzie. Nikt cię nie wyklucza, oprócz ciebie. Wyciągnął rękę w stronę Richarda. Richard popatrzył na tą rękę, a potem spojrzał na wszystkich mężczyzn. - Nie mogę, Anito. Nie mogę być częścią tego. - Częścią czego, mon ami? - zapytał Jean-Claude. - Częścią was wszystkich razem, - odpowiedział Richard. Micah opuścił dłoń. - Nie prosimy cię, abyś uprawiał seks z nami, Richardzie. Pocieszamy Anitę i samych siebie. Jesteś zmiennokształtnym, rozumiesz potrzebę dotyku, gdy się martwisz lub obawiasz. Richard pokręcił głową. - Przy nim to zawsze dotyczy seksu. - Wskazał na JeanClaude'a. - Nie pozwól się ogłupić, Micah. On się cieszy gdy cię dotyka. Wydawało się, że stwierdził, iż spośród wszystkich mężczyzn, Micah był jedynym, który najbardziej prawdopodobnie rozumiał jego niepokój. Micah wsunął ramię wokół talii Jean-Claude’a, przyciągnął go nieco mocniej ku sobie i mnie. To zmusiło Jean-Claude’a by położył więcej swego ramienia w poprzek ramion Micaha, przyciskając ich ciała od biodra do piersi. Micah skierował wzrok na Richarda, gdy poczuł się komfortowo. - Gdyby był innym zmiennokształtnym, cieszyłoby go tak samo. Wszyscy doznaliśmy szoku. Wszyscy czujemy się niepewnie, Richardzie. Wszyscy zastanawiamy się, jak bardzo nasze życie musi się zmienić, aby przyjąć dziecko. Jesteśmy przestraszeni, a ty nie? - Jesteś Nimir-Raj, mówisz, że nie możesz wyczuć, kiedy ktoś się boi? - W jego głosie była drwina. - Myślałem, że się rozzłościsz, gdybym powiedział, że odczuwasz strach. Ręce Richarda zacisnęły się w pięści. Jego twarz pociemniała z gniewu, w widoczny sposób walczył o samokontrolę. To było niemal bolesne patrzeć, jak walczy z gniewem, a z jego mocy nie raz rozgrzewającej pokój wynikało, że kontrolował znacznie więcej niż tylko swój gniew. Ruszył ku nam, sztywno i z ociąganiem. Poruszał się jak niektóre niechętne

roboty, aż dotarł do brzegu węzła mężczyzn. Potem zatrzymał się. Po prostu stał obok nas, jakby nie wiedział, co zrobić dalej. Jean-Claude przesunął się, tworząc lukę między sobą i Nathanielem. Było to zaproszenie by dołączyć do kręgu. Richard po prostu stał, oczy wbił w ziemię, ręce opuścił bezwładnie po bokach. Nathaniel odsunął się jeszcze dalej na zewnątrz, puszczając mnie i tylko przytrzymując rękę Ashera. Przesunął się tak, że krąg stał się prawie półkolem. JeanClaude wziął przykład z Nathaniela i odszedł dalej ode mnie, jego ramię wciąż obejmowało Micaha. Stałam sam na sam z mężczyznami jako tłem. Richard stał nieporuszony, jakby tego nie zauważył. Zrobiłam krok do przodu i dotknęłam koniuszkami palców skraju jego włosów, gdzie ukrył twarz. Wzdrygnął się i uniósł na mnie wzrok. Ból w tych brązowych oczach zacisnął mocno moje gardło. Możliwe, że dlatego iż właśnie przeżyłam emocjonalną noc. A może dlatego, że jeśli kogoś kochasz, nigdy nie chcesz zobaczyć, tak wiele bólu w jego oczach bez chęci naprawienia tego. Musiałam wspiąć się na palce, by dotknąć jego twarzy, z jedną ręką spoczywającą na jego ramieniu by się utrzymać. Oparłam rękę na boku jego twarzy, jedynie na wypukłości jego kości policzkowej, czując siłę tej krzywizny pod dłonią. Jego twarz była jak on, silna, pozornie idealna. Wewnątrz tego niemal doskonałego męskiego opakowania szalała burza. Pokazała się w jego oczach, wszystko, ból, gniew. Jego ramię ugięło się pod moją ręką. Gładka krągłość mięśnia formującego się pod krzywizną mojej dłoni. Nie byłam pewna, czy zrobił to, by mi przypomnieć, jaki był silny, albo był to jedyny znak, że wciąż się wzdragał. Z wyrazu jego oczu, stawiałam na wzdraganie się. Zaczął pochylać się ku mnie, tak jak ja unosiłam się ku niemu, aby się z nim spotkać. Nasze usta się zetknęły, ale był to bardziej dotyk niż pocałunek. Jego usta poruszały się przy moich w najłagodniejszym z pocałunków. Oddałam pocałunek, miękkie pieszczoty warg. Wtedy jego usta przycisnęły się do moich i nie było w tym nic delikatnego. Oderwał się od pocałunku z dźwiękiem, który był pół szlochem i pół westchnieniem. Upadł na kolana, ciągnąc mnie ze sobą, trzymając się mnie, jakbym była ostatnią stałą rzeczą we wszechświecie. Trzymałam go, głaskałam go po włosach, mruczałam jego imię, "Richard, Richard" i tak w kółko. Płakał jakby pękało mu serce. Jean-Claude ukląkł obok nas. Położył rękę na tyle głowy Richarda. Kiedy nie zareagował na dotyk, Jean-Claude objął nas oboje. Pochylił twarz nad głową Richarda i powiedział coś po francusku, czego nie załapałam. Cokolwiek powiedział, było niskie i pocieszające.

Nathaniel ukląkł po drugiej stronie, naprzeciwko Jean-Claude'a. Dotknął mojego ramienia, ale zawahał się dotykając Richarda. Clay był tym, który podszedł i ukląkł przy plecach Richarda. Spojrzał na mnie ze zmartwieniem i przycisnął się do pleców Richarda, jego ramiona trzymały go mocno. Powiedział: - Poczuj sforę i wiedz, że jesteś bezpieczny. - To zabrzmiało jak stare powiedzenie. Z ciałem Claya chroniącym Richarda, Nathaniel przytulił mnie i Claya i wszyscy przytulili Richarda. Clay zrozumiał, jak bardzo Richard potrzebował dotyku, ale również zrozumiał, że nie może pozwolić lampartom i wampirom być tak blisko. Ale inny wilk z własnej sfory, czynił to bezpiecznym. Ten jeden moment zrozumienia przepchnął Claya z ochroniarza do przyjaciela na mojej liście. Micah podszedł z tyłu, obejmując nas ciasno. Asher ukląkł w końcu, bardziej przez Nathaniela i mnie niż Richarda, ale jego ręka dotknęła włosów Richarda. Wszyscy daliśmy to, co mogliśmy. Płacz zaczął słabnąć, a następnie zatrzymał się. Czułam, że napięcie w jego ramionach, jego ciele, łagodniało. Jego oddech wydostał się z długim, ciężkim westchnieniem. Czułam, że reaguje na ciepło i dotyk. Czułam że całe zmartwienie i niepokój odpływały w uścisku ciał i opiece. Potem wziął głęboki, pełny oddech i podniósł się na kolanach. To było tak, jakby człowiek wstawał z głębokiej wody, z wyjątkiem tego, że to była woda z rąk i ciał. Podniósł się na kolana, a następnie zaczął się zmagać z uniesieniem się na równe nogi. Wszyscy odsunęliśmy się by mógł wstać. Uśmiechnął się do mnie, do nas wszystkich. - Dziękuję wam wszystkim. Potrzebowałem tego. Nie wiedziałem, jak bardzo... Zaczął się cofać z kręgu nas wszystkich klęczących. Jean-Claude i Clay wycofali się, żeby mógł odejść. Zatrzymał się u stóp łóżka i wziął głęboki oddech, tak głęboki, że jego ciało zadrżało wraz z nim. Jean-Claude wstał i pomógł mi wstać. Nie protestowałam, czułam się niepewnie. Richard nie był jedynym, który dziś wieczorem potrzebował wsparcia. Wszyscy wstawali, pojedynczo i dwójkami. Czekaliśmy, aż Richard coś powiedzie, albo jedno z nas wymyśliło coś, co warto powiedzieć. Odwrócił się i uśmiechnął się do nas. To był jego dawny uśmiech, jego uśmiech skauta, jak go kiedyś nazwałam. Wyglądał na bardziej zrelaksowanego niż widziałam go od jakiegoś czasu. - Położę się w pokoju Jasona dziś wieczorem. - Nie musisz wychodzić,- powiedziałam.

Uśmiech opadł nieco, przykryty przez jakiś smutek. - Nie mogę tu spać, Anito, nie z każdym z nich. - Nie sądzę, aby wszyscy zostali. - powiedziałam. Wzruszył ramionami. - Anito, nie chcę cię dzielić. Zwłaszcza dzisiaj. Ale widziałem twoją twarz kiedy Nathaniel i Micah cię trzymali. Nigdy nie wyglądasz tak spokojnie ze mną, już nie. Otworzyłam usta, by powiedzieć coś pocieszającego, ale on podniósł rękę i powstrzymał mnie. - Nie zaprzeczaj, Anito. Nie jestem zły, po prostu... - Potrząsnął głową. - Nie wiem, co robić, ale wiem, że nie mogę dzielić cię dziś wieczorem. Świt jest blisko i nie będziesz chcieć Jean-Claude’a z nami. Jest jedynym, z którym mógłbym dzielić cię dzisiaj. Znów wzruszył ramionami. - Ale będziesz potrzebować kogoś cieplejszego. - Jego twarz starała się wyglądać wesoło i prawie mu się udało. - Będzie lepiej, jeśli po prostu wyjdę. Powiem, lub zrobię coś, co cię zmartwi, Anito. Wiem, że tak będzie. - Jego grymas przekształcił się w coś gorzkiego na sekundę. - Cenię sobie komfort, potrzebowałem go, ale część mnie nadal chce ciebie całej. Z tymi słowami odwrócił się i poszedł do drzwi. - Clay, - powiedziałam, - idź z nim. Clay nie się kłócił, a kiedy za nim poszedł, Richard nie zaprotestował. Odebrałam to jako dobry znak. Miałam nadzieję, że tak jest, w każdym razie.

Rozdział 19 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Fanmoon, Nat_us Jean-Claude przytulił mnie do siebie. - Przykro mi, ma petite. Asher podszedł i pocałował mnie w policzek. - Mnie nie jest przykro, że wyszedł. - Bądź miły, - powiedziałam. Przytulił się do mnie, jego ręka otoczyła ramiona Jean-Claude'a. - My wszyscy zachowywaliśmy się wspaniale, ale Ulfric wciąż pozostawał rozdrażniony. Nathaniel stanął przede mną. Odsunął kosmyk moich włosów z twarzy. - Szczerze mówiąc, Anito, nie żałuję, że zatrzymał się gdzieś indziej na noc. Chcę trzymać cię dzisiaj, a Richard nie pozwoliłby mi na to w łóżku. Obaj mieli rację, więc dlaczego czułam, że powinnam bronić honoru Richarda? - Dość tego - powiedział Jean-Claude: - Ma petite jest zmęczona. Zostawimy ją z Micahem i Nathanielem. Pocałował łagodnie moją zwróconą ku górze twarz, jego oblicze nie wyrażało niczego. Były noce gdy prosił by nie zostać odesłanym, ale dziś wieczorem nawet nie starał się o to. Puścił mnie i ruszył do drzwi, z Asherem u swego boku. - To wydaje się niewłaściwe, wykopać was z własnego łóżka - powiedział Micah. Jean-Claude odwrócił się i odrzekł: - Ma petite nie czuje się komfortowo, gdy umieram o świcie. Uszanujmy jej wrażliwość tego wieczoru. Miała wystarczająco dużo stresu jak na jedną noc. Asher wsunął swoje ramię pod ramię Jean-Claude'a. - Będziemy w moim pokoju. Widziałam ich ramię w ramię sto razy. Wysyłałam ich do łóżka w pokoju Ashera dziesiątki razy. Ale po raz pierwszy, zastanawiałam się, co zrobią, gdy tam dotrą. Będą uprawiać seks? Zrobią ze sobą to, co zrobiliśmy Jean-Claude i ja z Auggiem? Czy ta myśl mnie martwiła? Nie byłam pewna. Micah spojrzał na mnie. - Damian nie umiera o świcie gdy jest z tobą. Czy nie powinniśmy dowiedzieć się czy to samo odnosi się do Jean-Claude’a? - Nie naciskaj, Micah. Czułam się prawie oszalała od potrzeby jakiejś normalności dzisiejszego wieczoru. Mój głos nie brzmiał szaleńczo, brzmiał wrogo.

- On może spać po mojej stronie, więc jeśli umrze o świcie, nie będziesz go dotykać. Pokręciłam głową. - Dlaczego to jest takie ważne? Dlaczego dzisiaj? - Uważam, że musimy się dowiedzieć, czy Jean-Claude zyskał niektóre z tych samych mocy, które ma Damian, ale zgodnie z prawdą, Belle Morte miała trudności z kontrolowaniem cię gdy tylko cię dotknął. Chciałbym zatrzymać go blisko ciebie dziś wieczorem, na wszelki wypadek. Zamrugałam, po czym westchnęłam. - Praktyczny jak zawsze, - powiedziałam. - Wybitnie praktyczny, - dodał Asher. Puścił ramię Jean-Claude'a. - Pójdę do mojego samotnego łóżka. - Asher, - powiedziałam, - proszę, nie mogę jeszcze dziś zajmować się kolejnymi zranionymi uczuciami. Uśmiechnął się i wrócił do mnie. Przytulił mnie, delikatnie i złożył prawie braterski pocałunek na moim czole. - Nie sprawię ci większych zmartwień dziś wieczorem. Ale chciałem przy okazji sprawdzić tę teorię wampirów za dnia. Jeśli to działa dla naszego JeanClaude'a, wtedy może zadziała też na mnie. - To działa na Damiana tylko jeśli Nathaniel jest w pokoju. Myślę, że bez Richarda nie zadziała na Jean-Claude'a. Asher cofnął się, wzruszył ramionami i poszedł do drzwi. Pomachał nam lekko, ale miałam zbyt wiele wieków wartościowych wspomnień języka jego ciała, dzięki wspomnieniom Jean-Claude'a. Asher się zmartwił. Myślę, że nie mogłam go za to winić. Był jedynym wyrzuconym z pokoju. Ale nie zawołałam go z powrotem. I tak naprawdę nie chciałam mieć jednych zwłok w łóżku, nie mówiąc już o dwóch. Odwróciłam się do potencjalnego umrzyka. Stał w swoim eleganckim szlafroku. Trójkąt jego piersi wyglądał tak blado, otoczony czernią futrzanej klapy. Jego włosy były pianą loków, bardziej miękkie niż moje. Ogarnęła mnie fala zmęczenia. Nie, to nie bycie w ciąży, to było po prostu wszystko. To był limit, z czym mogłam sobie poradzić przez jedną noc. Micah przytulił mnie od tyłu. Nathaniel podszedł patrząc na mnie z góry. Podniósł mój podbródek i spojrzał mi w oczy. Posłał mi najłagodniejszy uśmiech, a potem powiedział: Jesteś wykończona. Kiwnęłam głową, z jego palcami wciąż pod moją brodą. Pocałował mnie w usta, wciąż łagodnie, bez żadnych żądań.

Wziął mnie za rękę i zaczął prowadzić w stronę łóżka. Micah pozwolił swojemu ramieniu opaść, ale trzymał mnie za drugą rękę, tak że Nathaniel zaprowadził nas oboje na posłanie. Łóżko dziś wieczorem było udrapowane na czerwono. Od szkarłatnych zasłon, które zdobiły cztery słupki, po góry poduszek. Pościel pod narzutą również pasowała doskonale do reszty albo była w jakimś bardzo kontrastowym kolorze. Dawniej dekoracje Jean-Claude'a były wyłącznie w czerni i bieli. Skarżyłam się na to. Wciąż pamiętałam pierwszą noc, gdy zobaczyłam łóżko ozdobione na czerwono. Przestałam potem narzekać na monochromatyczne barwy, bojąc się, co wymyśli następnym razem. Nathaniel musiał puścić moją dłoń, aby wyciągnąć narzutę spod kopca poduszek. Pościel była czarna, jak plama ciemności w całej tej czerwieni. Niektóre mniejsze poduszki zostały ułożone na dwóch pokojowych krzesłach, obok atrapy kominka. Dzięki nowoczesnej technologii mógł rzeczywiście płonąć, ale przez cały czas jak byłam z Jean-Claude’m nigdy nie widziałam w kominku niczego, poza antycznym wiatrakiem oprawionym za szkłem. Nathaniel i Micah chodzili tam i z powrotem jak ruchliwe mrówki, aż krzesła były zawalone poduszkami, a i tak wciąż wiele pozostawało na łóżku. Jean-Claude podszedł i stanął po drugiej stronie posłania niż ja. Staliśmy wpatrując się poprzez przestrzeń czerwonego i czarnego jedwabiu. Kiedy mówię, przestrzeń, mam na myśli dokładnie to. Łóżko było bardziej niż ogromne. Orgietkowa-wielkość jest tym, jak je zaczęłam nazywać, ale w rzeczywistości nie podzieliłam się tym z Jean-Claude’m. Nie chciałam sugerować czegoś na temat tego, co robił, gdy mnie tu nie było. Łóżko było po prostu największe, jakie kiedykolwiek widziałam. Wtedy zdałam sobie sprawę, że to nie do końca prawda. Łóżko Belle było tej wielkości. Naprawdę żałowałam, że o tym pomyślałam. - Coś jest nie tak, ma petite? - zapytał. Pokręciłam głową. Nie chciałam podzielić się tym spostrzeżeniem, jakby mówienie o tym uczyniło to bardziej prawdziwym. Micah i Nathaniel wrócili do łóżka. Micah zatrzymał się i spojrzał od jednego do drugiego z nas. Nathaniel zaczął rozpinać swoją koszulę. -Myślę, że warto z tym zaczekać - powiedział Micah, wciąż przeskakując na nas wzrokiem. Nathaniel przestał. - Dogadają się. - Zsunął koszulę i udał się do dużej szafy. Była z ciemnego, kosztownego drewna, które pasowało do łóżka. Nathaniel otworzył ją i zaczął wieszać koszulę. Szafy był puste, z wyjątkiem naszych dodatkowych ubrań. Nathaniela,

Micaha, i moich. Jean-Claude miał pokój wielkości małego magazynu, który był pełen ubrań. Zaczął wieszać stroje po kolei w szafie, ale nadal utrzymywał swój pokój tak czysty i pusty jak tylko mógł. Weszło mu to w nawyk, od kiedy używał go do regularnego podejmowania obcych. Nie trzymasz wszystkich cennych rzeczy w pomieszczeniu, w którym miewasz jednonocne przygody. Jean-Claude nie miał teraz jednonocnych karmień i pieprzenia, ale stare nawyki nie umierają. Wampiry, jak odkryłam, kiedy mają coś w zwyczaju, naprawdę nie lubią tego zmieniać. Stare psy, nowe sztuczki, coś w tym stylu. Nathaniel wrócił do łóżka nie mając na sobie absolutnie niczego. Miałam jeden z tych momentów dyskomfortu. Widziałam go nago więcej razy, niż mogłam zliczyć. Widziałam go nago przed Micahem i Jean-Claude’m więcej razy, niż mogłam zliczyć. Więc dlaczego się rumieniłam? Nathaniel wspiął się na łóżko, podnosząc pościel na tyle, by powstrzymać mnie od wrzaśnięcia na niego. Pozostawiony sam sobie, myślę, że Nathaniel byłby nago cały czas. Położył się na tle czerwonych i czarnych poduszek. Jego włosy były wciąż splecione w warkocz, tak, że jego twarz była obramowana przez ten cały czarny i czerwony jedwab. Jego twarz zaczęła się zaokrąglać; struktura kości, która była tylko obietnicą sześć miesięcy temu, była jakaś bardziej realna, bardziej męska. Przeszedł od delikatnie przystojnego wyglądu, który mają niektórzy młodzi mężczyźni, do wyraźnie przystojnego, który rozwija się wraz z dorastaniem. Urósł także prawie 2,5cm w okresie sześciu miesięcy, które spędziliśmy razem. W wieku dwudziestu lat osiągał to, co niektórzy mężczyźni osiągali w wieku siedemnastu lat, lub wcześniej. Genetyka jest wspaniałą i pogmatwaną rzeczą. Uśmiechnął się do mnie i był to bardzo męski uśmiech. Ten zadowolony uśmiech, który mówił, że wiedział, że patrzę na niego i jak bardzo lubi wpływ, który na mnie wywiera. Miałam go w łóżku od pół roku, nago od około miesiąca, a wciąż wpatrywałam się w niego, jakby to był pierwszy raz. To sprawiło, że zarumieniłam się i odwróciłam wzrok. - Anito, chodź do łóżka, - powiedział, - wiesz, że tego chcesz. Złość pojawiła się natychmiast. Nie rumieniłam się, gdy podniosłam oczy z powrotem na niego. - Nie lubię być brana za pewnik, Nathanielu. Westchnął i usiadł, kładąc swe umięśnione ramiona wokół kolan. - Nie pozwól, aby całe to zamieszanie z dzieckiem wycofało cię z powrotem. Zrobiłaś duży postęp odnośnie twojej strefy komfortu, nie trać teraz gruntu pod nogami.

- A co dokładnie masz na myśli? - zapytałam, z rękoma na biodrach, ciesząc się z gniewu. Złość była znacznie lepsza niż smutek, albo strach, albo zakłopotanie. Jego lawendowe oczy stały się poważne, nie wystraszone lub zmartwione, ale dorośle poważne. - Jesteś naprawdę gotowa, aby nam to zrobić? - Zrobić co? - Zapytałam. Westchnął i powiedział: - Dlaczego moja nagość cię martwi? Otworzyłam usta, zamknęłam je i wreszcie powiedziałam cicho: - Nie wiem. - To była prawda; głupie, ale prawdziwe. Micah podszedł do mnie, dotknął mnie niepewnie. Przysunęłam się do niego, owinęłam go ramionami. Przytulił mnie mocno, a ja odwróciłem twarz w jego szyję, tak, że poczułam jego ciepło. Sam zapach jego skóry sprawił, że coś twardego i zimnego wewnątrz mnie rozluźniło się. Odetchnęłam jego zapachem, pod wonią czystej skóry i płynu po goleniu, Micah miał ten ostry, marszczący nos zapach lamparta. Zapach domu. Odezwał się przy mojej skórze, - Chodźmy do łóżka, Anito. Kiwnęłam głową, wciąż przyciśnięta do niego. Czułam jak jego usta poruszają się w uśmiechu na mojej skórze. Dokładnie znałam to uczucie, oznaczające, że sprawiłam iż uśmiechał się z ustami przyciśniętymi mocno do mnie. Zgaduję, że tak jest. Odsunął się i zaczął odpinać kołnierzyk. Musiał zdjąć krawat. Stałam i patrzyłam, jak zaczyna ukazywać swoją opaloną górną część ciała, ale zamiast cieszyć się show, czułam lęk pełzający po plecach. Dotknęłam ramienia Micah, zatrzymałam go w trakcie odpinania jednej ze spinek do mankietów. - Zatrzymaj się na minutę. Zwrócił zdziwione oczy na mnie. - Znowu się denerwujesz, - powiedział Nathaniel. - Czemu? Pokręciłam głową, po czym spojrzałam na łóżko. Jean-Claude wciąż stał po jego drugiej stronie, opierał się o jeden z dużych drewnianych słupków. Jego ręce były splecione wokół niego, jakby nas obserwował. Jego twarz była neutralna, ale byłam dziś w jego głowie głębiej niż kiedykolwiek wcześniej, w jednym specjalnym obszarze. - Cholera, - powiedziałam. - Co? - zapytali chórem Micah i Nathaniel. - Wiem, co się stało. Obaj spojrzeli na mnie, ale Jean-Claude był tym, na którego ja patrzyłam. - To ty, - powiedziałam.

- Widywałem już twoich mężczyzn nago, - powiedział tym przyjemnym neutralnym głosem. - Byliśmy w łóżku cali nadzy i spoceni, Anito - powiedział Nathaniel. - Tak, ale nigdy nie uprawiałeś z nim seksu. A ja uprawiałam. - Jean-Claude karmił się ze mnie, Anito, - powiedział Micah: - wziął więcej mojej krwi niż twojej. Spojrzałam na Micah. - Twierdzisz, że karmienie go krwią jest tym samym co seks z nim? Wzruszył ramionami, a ja obserwowałam jak jego twarz przybiera wygląd, który miewał kiedy nie był pewien, czego oczekiwałam. - Uprawiałem seks nie czując się tak dobrze, jak przy karmieniu Jean-Claude'a. - Zatem robiłeś to źle, - stwierdziłam. Uśmiechnął się. - Byłem młody, poprawiłem się. - Tak, poprawiłeś, - powiedziałam i się uśmiechnęłam. Pocałował mnie, a następnie odsunął się do tyłu i spojrzał badawczym spojrzeniem. Ominął mnie, by położyć pierwszą spinkę na nocnym stoliku. Zaczął rozpinać drugą, plecami do mnie. Spojrzałam i stwierdziłam, że nie jestem jedyną, która go obserwuje. Neutralna, piękna twarz Jean-Claude'a obserwowała nas wszystkich. Razem bywaliśmy nadzy i spoceni w łóżku. Cholera, mnóstwo niektórych nocy włączało Ashera i Jasona. Po prostu zależało kto na kim karmił się ostatnio. Więc dlaczego nagle przeszkadzał mi JeanClaude patrzący jak Micah zdejmuje koszulę? Nagle zaświtała mi inteligentna myśl. Nie żebym miała ich wiele, nie odnośnie mojego własnego emocjonalnego życia w każdym bądź razie. - Wiem, co się stało, - powiedziałam ponownie. Wszyscy spojrzeli na mnie. Dotknęłam nagich pleców Micaha, ale spojrzałam na JeanClaude’a. - To było to, co zrobiliśmy dzisiaj z Augustynem. Jean-Claude usiadł na rogu łóżka, z jedną ręką nadal owiniętą wokół słupka. - Do czego dokładnie nawiązujesz, ma petite? Zrobiliśmy wiele rzeczy z Augustynem dziś wieczorem. - Wiem, że wszyscy myślą, że wszyscy się nawzajem migdalimy, ale dzisiaj był pierwszy raz, gdy kiedykolwiek widziałam dwóch całujących się mężczyzn. Nigdy wcześniej nie widziałam kogoś kto uprawiał... - wykrztusiłam. Boże, wciąż byłam takim dzieckiem? Nie, do cholery, jestem dorosła. - Nigdy wcześniej nie widziałam, seksu analnego, nie

mówiąc już między dwoma mężczyznami. Nie mówiąc już między moim kochankiem i kimś obcym. - Wzięłam głęboki wdech i wypuściłam powietrze, po czym podeszłam do krawędzi łóżka, trochę bliżej Jean-Claude'a. - Czy to ma jakiś sens? - Przeszkadzało ci to, co widziałaś, - powiedział. - Czekaj, - odezwał się Nathaniel. To 'czekaj' zwróciło mnie ku niemu. Leżał wsparty na poduszkach, prześcieradło leżało zapomniane na kolanach, tak że ledwo przykrywało go w ogóle, ale wyraz jego twarzy mówił, że nawet nie myślał o tym. - Jak się czułaś, gdy Jean-Claude pocałował Auggiego? Otworzyłam usta, po czym zamknęłam, bo nie byłam pewna, jak odpowiedzieć. Jak się czułam? - Nie zastanawiałam się nad tym. To było... interesujące. - To nie była prawda. Spojrzałam na narzutę i powiedziałam: - Nie, ja... to było ciekawe. - Ciekawe w zły czy dobry sposób? - Spytał Nathaniel. Nie patrząc, odpowiedziałam: - Dobry. Ktoś westchnął i nie byłam pewna, który z nich to zrobił. Spojrzałam w górę, powoli, ale żaden nie patrzył na mnie jakbym powiedziała coś okropnego. Nie wiem dlaczego myślałam, że ktoś w tym pokoju mógłby pomyśleć, że to źle, że mi się podobało oglądanie Jean-Claude'a całującego innego mężczyznę, ale tak sądziłam. Czekałam aż ktoś powie, że powinnam się wstydzić. Widziałam kogoś kogo kochałam całującego innego mężczyznę i nie tylko nie byłam przerażona, ale podobało mi się to. Czy to źle? Czekałam na to, by poczuć się nieswojo, ale tak nie było. Poczułam się dziwnie w porządku, jakbym całe życie czekała, aby to zobaczyć. Odczułam to jako coś właściwego w sposób, w jaki czuje się tylko rzeczy, które naprawdę przemawiają do twego serca. Nie czułam się źle, kiedy to się działo. Za to niefajnie teraz. Czemu? Czy to poczucie winy? Nie, to prawda, jest mi jakoś dziwnie i trochę niesmacznie ale nie odczuwam winy. Więc czym to było? Micah dotknął mojego ramienia. - Tak wiele myśli przelatuje przez twoją twarz, nad czym się zastanawiasz? - Nad tym, że nie czuję się źle i czy to jest w porządku. Wyglądał na zaskoczonego, zmarszczył brwi. - Źle z czym? - Czy nie powinno mi przeszkadzać to, że widziałam Jean-Claude'a całującego innego faceta? - A przeszkadzało? Pokręciłam głową. - Nie, wtedy nie.

Uśmiechnął się wciąż trochę niepewny. - Ale to przeszkadza ci teraz. Czemu? - Czy przeszkadza ci oglądanie nas w ten sposób? Spojrzał na mnie. - Widziałem wcześniej jak uprawiasz seks z innymi mężczyznami, Anito. Nagle poczułam się znowu jak trzynastolatka, zakłopotana i zdezorientowana całą tą sprawą. - Sądzę, ma petite, że on pyta, jak czułaś się obserwując mnie z Augustynem. Spojrzałam na niego, szczęśliwa, że mi pomógł, ale zawstydzona, że musiał mi pomóc. - Czy to ci przeszkadzało? - spytał Micah. Pokręciłam głową. - Nie, to było niesamowite. Zrobiliśmy to. Zawładnęliśmy nim. To było… - Mój oddech drżał we mnie. - To był szturm, moc i seks pomieszane razem. - Zatem to w porządku, - powiedział Micah. - Nie czujesz się źle, bo zaakceptowałaś to. Oczywiście, to było dokładnie to, co robiłam. - To brzmi głupio, kiedy mówisz to głośno. Przytulił mnie a ja otuliłam się ciepłem jego skóry. - To nie jest głupie, Anito. To, jak się czujesz. Uczucia nie są głupie, po prostu czasem czujemy się głupio. Cofnęłam się na tyle, aby zobaczyć jego twarz. - Nie przeszkadza ci nic z rzeczy, które zrobiliśmy dziś wieczorem. Nie myślisz, że jesteśmy źli, czy coś. Ujął mnie pod brodą. - To głos Richarda w twojej głowie, nie mój. Kiwnęłam. Miał rację, po części. Poszedł powiesić koszulę w szafie. Nathaniel sięgnął do mnie ręką. - Zdejmij szlafrok i pozwól mi trzymać cię całkiem nagą i ciepłą. Chciałam tego, w rzeczywistości nie mogłam myśleć o niczym lepszym, ale wciąż się wahałam. Wzięłam go za rękę, ale nie dotknęłam mojego okrycia i nie wspięłam się na łóżko. Micah stanął za mną, owijając mnie swoim ciałem. Jego ciało napierało na tył mojego szlafroka. Jedwab był delikatny ale części jego ciała nie. Odwróciłam się z lekkim westchnieniem. - Jesteś nagi. Skrzywił się na mnie. - Tak, zawsze sypiamy nago. Pokręciłam głową i powiedziałam: - Ale ...- potem zdałam sobie sprawę, co się stało. Wiedziałam wcześniej, że Jean-Claude miał męskich kochanków. To znaczy, wiedziałam, że on i Asher i Julianna byli prawdziwym ménage à trois. Dzieliłam wspomnienia dowodzące tego. Ale to były wspomnienia i teoria. To nie było faktem, aż do dzisiaj.

Starałam się ująć to w słowa. - Wiedziałam teoretycznie, że lubisz zarówno mężczyzn, jak i kobiety - powiedziałam i spojrzałam na Jean-Claude'a gdy to mówiłam. Twarz miał tak pustą jak jeszcze nigdy nie widziałam, jak gdyby mrugnięcie sprawiło, że zniknie. - Ale teraz wiesz w rzeczywistości i myślisz o mnie gorzej, - powiedział, głosem tak pustym jak jego twarz. - Nie, nie gorzej, tylko … - spróbowałam ponownie. - Na studiach miałam przyjaciela, dziewczynę, która była przyjaciółką. Ona i ja chodziłyśmy na wspólne zakupy. Sypiałyśmy razem w pokojach akademika. Rozbierałam się przed z nią, bo była dziewczyną. Następnie pod koniec studiów powiedziała mi, że jest lesbijką. Wciąż byłyśmy przyjaciółkami, ale przeszła dla mnie do kategorii facet. Nie rozbierasz się przy ludziach, którzy postrzegają cię jako obiekt seksualny. Nie sypiasz z nimi, albo... och, do diabła. - Spojrzałam na Micaha. Czy nie dziwi cię teraz spanie nago obok niego? Micah roześmiał się. - Czy teraz bardziej martwisz się o moją cnotę, niż wcześniej? Zmarszczyłam brwi na niego. - Nie… - Popchnęłam go na tyle mocno, że się potknął. - Pieprz się, - powiedziałam, ale zaczęłam się uśmiechać a to zazwyczaj oznaczało, że straciłam argument. Nie byłam nawet pewna, czy to był argument. - Nie ujmując atrakcyjności twego Nimir-Raj, ma petite, ale wierzę że mogę się powstrzymać. - Jego twarz miała teraz nutę humoru. Spojrzałam na Nathaniela, a on starał się nie uśmiechać do mnie. Byłam niebezpiecznie blisko roześmiania się i to po prostu nie było fajne. - Przestańcie, wszyscy. -Przestać co? - Powiedział Nathaniel napiętym głosem, ale jego oczy lśniły z tłumionego śmiechu. - Nie waż się ze mnie śmiać. - Czy myślisz, że dlatego, że posmakowałem mojego pierwszego mężczyzny od lat, nagle byłbym pewnego rodzaju szalejącą bestią? - Neutralna maska Jean-Claude zaczynała się kruszyć wokół krawędzi, humor wypełniał jego oczy, szczypał brzegi jego ust. - Nie - powiedziałam, a brzmiało to ponuro, nawet dla mnie. - Czy oczekujesz, że Nathaniel i ja będziemy bardziej nieśmiali przy Jean-Claudzie ponieważ widzieliśmy go z Augustynem? - Usta Micah wygięły się na krawędziach. Spojrzałam na nich wszystkich. - Być może. - Anito... - powiedział Micah, ale musiał się zatrzymać i walczyć z uśmiechem grożącym wydostaniem się na zewnątrz. Zaczął od nowa. - Anito, pamiętam, że myślałem, że będę musiał stawać naprzeciw Jean-Claude'a, kiedy dołączyłem do ciebie. Cała

ponadnaturalna społeczność uważała, że Richard, Jean-Claude i ty jesteście prawdziwym ménage à trois. Uznawałem to zanim jeszcze poprosiłem, by być twoim Nimir-Raj. Zmarszczyłam brwi. - Więc to ci nie przeszkadza? - Nie. Nie ciągnie mnie do mężczyzn, ale nie wydaje się, żebym miał takie same zahamowania, jak ty i Richard. - Nie porównuj mnie z nim, - powiedziałam i to wystarczyło by mnie rozgniewać. - Gdyby to była inna kobieta śpiąca nago obok ciebie, miałabyś te same problemy, co on - powiedział Micah. - Spałam z niektórymi kobietami lampartołakami wcześniej. - Ale nigdy nago, ani ty, ani one - odrzekł Micah. Zaczęłam temu zaprzeczać, a następnie zatrzymałam się. Czy miał rację? - Nie wiem, ja... może byłabym w stanie spać nago, ale tylko spać, z inną kobietą. Nie sądzę jednak, żeby mi się to podobało. Wolę spać wciśnięta między dwóch mężczyzn. - I to jest w porządku, - powiedział, - ale jeśli wiedziałabyś, że kobieta widzi cię jako potencjalnego partnera seksualnego, traktowałabyś ją inaczej. - Tak, wpadłaby w kategorię "chłopak". - Zgodnie z twoim myśleniem, Nathaniel i ja powinniśmy teraz umieścić Jean-Claude’a w innej kategorii, prawda? Pomyślałam nad tym, a potem skinęłam głową. Uśmiechnął się. - Anito, zobaczenie go z Auggiem nie było pierwszą wskazówką, odnośnie tego, że Jean-Claude lubi mężczyzn. Spojrzałam od jednego do drugiego z nich. - Czy coś przeoczyłam? - Nie to, co myślisz, ma petite. Jean-Claude usiadł solidniej w rogu łóżka, tyłem oparty o podnóżek, jego kolana owinięte ramionami. - Nie miałem zamiaru uwieść żadnego z twoich kotów za twoimi plecami. Tak naprawdę nie myślałam, że miał, ale ... - Zatem o czym mówi Micah? - Anito - odezwał się Nathaniel: - następnym razem zwróć większą uwagę, kiedy JeanClaude karmi się jednym z nas, lub, kiedy to robi na mnie Asher. Nie będziesz musiała pytać. - Ale ja byłam w łóżku, podczas gdy wy chłopcy to robiliście. Co mnie ominęło? Trzech z nich wymieniło spojrzenia. - Nie, nie patrzcie tak, po prostu mi powiedzcie. - Mówiłaś, że jesteś zmęczona - powiedział Micah. - Myślę, że nie chcesz tego wiedzieć, albo nie chcesz o to pytać. - Nie chcę wiedzieć czego?

Ponownie wymienili to spojrzenie. - Przestańcie, - powiedziałam, musiałam zwalczyć pragnienie by tupnąć nogą. - Pozwól nam przytulić się wzajemnie, ma petite. Pozwól nam trzymać cię, dać ci komfort, którego wszyscy dzisiaj potrzebujemy. To była długa noc, dobra na wiele sposobów, ale długa. Jesteś zmęczona. Byłam zmęczona, ale przypływ gniewu i zamieszania, odganiał to uczucie. - Jestem zmęczona i wszystko, co chcę zrobić, to wpełznąć do łóżka i żebyś mnie trzymał. Ale do cholery, jesteś niczym słoń stojący w pokoju, a ja mimo to nie mogę go zobaczyć. Claudia odezwała się z rogu pokoju, gdzie cicho stała ona i reszta ochroniarzy. Byliśmy blisko wykopania ich z pomieszczenia. Dobra, ja byłam blisko wykopania ich. - Myślę, że wiem o co chodzi. - Powiedziała. Spojrzałam na nią. - Śmiało, - powiedziałam. - Jean-Claude żywi się od mężczyzny, w ten sam sposób, jak żywi się od kobiety. Większość wampirów żywi się odmiennie. Heteroseksualne wampiry są bardziej swobodne przy ofiarach przeciwnej płci. Homoseksualne wampiry mają więcej swobody przy ofiarach tej samej płci. Dla Jean-Claude'a nie ma różnicy, czy rozumiesz? - Kiedy widziałaś go żywiącego się innymi kobietami? - Aha, - powiedziała Claudia, - i to jest dokładnie to, dlaczego nie pożywia się na kobietach za wyjątkiem klubu, publicznie. Byłabyś zazdrosna o inne kobiety, jeśli wziąłby je prywatnie, ale nie jesteś zazdrosna o mężczyzn. Nie postrzegasz ich jako konkurencji seksualnej dla uwagi Jean-Claude’a. Moja głowa zaczęła boleć. - Claudio, przyprawiasz mnie o ból głowy. - Tylko dlatego, że nie chcesz całkowicie tego przemyśleć. - Mówisz, że Jean-Claude lubi mężczyzn i kobiety, ale dlatego, że będę zazdrosna o kobiety, bierze się głównie za mężczyzn. Dobra, już łapie. - Dziękuję, Claudio, - powiedział Jean-Claude. - Proszę. - Czy mam przeprosić kogokolwiek, a może wszystkich? - Zapytałam. - Wystarczy, że zdejmiesz szlafrok i wejdziesz do łóżka - odrzekł Nathaniel. - Jedwab jest zimny bez innego grzejącego go ciała. Uśmiechnęłam się do niego, potrząsnęłam głową i zaczęłam zsuwać moje okrycie. Zatrzymałam się i powiedziałam: - Każdy, kto nie idzie ze mną do łóżka, na zewnątrz. - Jeśli to zaproszenie… - rozpoczął Graham.

- Zrób to, Graham, - powiedziała Claudia i podeszła do drzwi. Zawahał się, ale poszedł za nią. Lisandro już szedł do wyjścia. Claudia zdążyła odesłać większość zaraz po tym jak sprawy się uspokoiły. Prawdopodobnie oddelegowała ich by pilnowali naszych "gości". Ochroniarze zbili się w grupę na zewnątrz. Drzwi zamknęły się i zostaliśmy sami. Micah wszedł na łóżko, po drugiej stronie Nathaniela, pozostawiając miejsce dla mnie. Jesteś troszkę za bardzo ubrana - powiedział. Rozwiązałam szarfę i pozwoliłam mojemu okryciu opaść na podłogę. Wczołgałam się na jedwabie z pomocą ich rąk. Wciągnęli mnie między siebie, tak że ich nagie ciała przycisnęły się do mnie. To był moment, w którym musiałam zamknąć oczy. Uczucie ich ciepłej, nagiej skóry ocierającej się o mnie było niemal przytłaczające. To było jak owijanie się w ulubiony kocyk z moją ulubioną wypchaną zabawką w ramionach i moją bronią pod ręką. Wciśnięcie pomiędzy Micaha i Nathaniela było najbezpieczniejszym, najlepszym miejscem, jakie kiedykolwiek znałam. Nathaniel pocałował mnie. Moje ręce automatycznie zsunęły się wokół jego ramion. Przyjął to jako zaproszenie by docisnąć górną część swego ciała do mnie. Ręka Micaha przesunęła się po moim biodrze, aż do wnętrza mojego uda. Pogładził ręką w tę i z powrotem, i niewiele o tym myśląc, przesunęłam moją nogę tak, by mógł sięgnąć po inne rzeczy gdyby chciał. Moje ręce zjechały w dół pleców Nathaniela, znajdując krzywiznę, gdzie jego talia przechodziła w niższe rzeczy, prześledziłam dwa dołeczki w dolnej części jego pleców. Pocałunek przeszedł w coś więcej, a jego ciało odpowiedziało na tę obietnicę, puchnąc w miejscu, które leżało uwięzione przy moim biodrze. Czucie jego twardości i solidności sprawiło, że zadrżałam przy jego ustach. Odsunął się na tyle, aby spojrzeć w moje oczy, które trzepotały otwierając i zamykając się. - Jesteś moją najbardziej ulubioną zabawką. Skupienie się na jego twarzy było większym wysiłkiem niż mogłabym głośno przyznać. Ręka Micaha kontynuowała głaskanie mojego uda, jakby skłaniał mnie do rozłożenia dla niego nóg, ale ja już to zrobiłam. Jego palce kontynuowały podążanie tropem ostatniego cala zanim dotknął intymnych części. Pragnęłam by mnie dotknął. Chciałam by jego palce zakończyły tę przekorną obietnicę. - Myślałem, że jesteś zmęczona - szepnął Micah, a jego usta były tuż nad moją szyją, tak gorące, tak blisko.

- Byłam - mój głos był ochrypły, ale nie od senności. - Czego chcesz? - odetchnął przy mojej szyi. Samo to sprawiło, że zadrżałam. - Dotknij mnie. - Przecież to robię. Jego palce podążyły ścieżką tuż poniżej gdzie chciałam by mnie dotknął, do tyłu i do przodu, tam i z powrotem, ale nie tego pragnęłam. - Proszę, Micah. Nie drażnij mnie bardziej. Jego palce prześliznęły się po mnie i to pierwsze dotknięcie wyciągnęło ze mnie ciche dźwięki. - Tak spragniona - powiedział i uniósł się na tyle, aby zobaczyć moją twarz. Jego własna twarz również była spragniona ale było coś cudownie czułego w jego obliczu. Zabrał rękę spomiędzy moich nóg dotykając lekko mojej twarzy. - Kocham ten wyraz twojej twarzy, powiedział. - Jaki wyraz? - Szepnęłam. Uśmiechnął się. - Ten wyraz. Pochylił się do pocałunku. Ręka Nathaniela zgięła się nad moją piersią, a usta Micah odnalazły moje. Dotyk Nathaniela uczynił mnie chętniejszą przy ustach Micaha, tak, że pocałunek znaczył więcej niż mógłby. Karmiłam się ustami Micah, moja ręka przejechała po jego ciele. Starałam się używać obu rąk, ale Nathaniel złapał moją dłoń, przyciskając ją do łóżka, więc mógł pochylić swoje usta nad moją pierś. Wypełnił rękę moją piersią, naciskając, dopóki to nie stało się częściowo bolesne. Jego język śmignął po moim sutku. Język Micaha wsunął się w moje usta, smakując mnie. Usta Nathaniela przejechały po większej części mnie, zasysając, mocno i szybko. To uniosło mnie krzyczącą z łóżka, wykrzykującą przyjemność w usta Micah. Próbowałam podnieść drugą rękę, ale Nathaniel ją unieruchomił. Ugryzł moje piersi, a ja przejechałam paznokciami w dół pleców Micaha. Nathaniel puścił moją drugą dłoń i ugryzł mnie mocniej. Nie wystarczająco bym krwawiła, ale na tyle mocno bym zatańczyła na linii między bólem i przyjemnością. Zrobiłam linie zadrapań w dole jego pleców i puścili mnie. Leżałam na łóżku, dysząc między nimi, starając się skupić oczy wokół białych, bawełnianych krawędzi świata. Micah odezwał się: - To było miłe. Nathaniel odpowiedział: - Mmmm. Trącił językiem moją brodawkę szybko i przerwał. Wiłam się w poprzek łóżka, moje ręce chwytały jedwabne prześcieradła. - O Boże!

Ręka pieściła moją kostkę. Ten jeden spokojny dotyk otworzył moje oczy, kazał mi popatrzeć w dół mojego ciała by znaleźć tam klęczącego Jean-Claude'a. Wciąż miał na sobie mocno zawiązany szlafrok. Jego twarz była neutralna, miła. - Micah zaprosił mnie do dotknięcia ciebie, ale uznałem, że to twoje zaproszenie muszę mieć. Tłumacząc: czasem pomiędzy wszystkimi mężczyznami, bywałam wkurzona, gdy ktoś dotknął mnie bez mojego 'tak' w pierwszej kolejności. Tylko dlatego, że jeden z mężczyzn mnie dotykał nie znaczyło, że każdy mógł dotykać mnie tak samo. Dziewczęce próbowanie wyznaczenia jakiejś granicy. - Nie możesz mieć stosunku, dopóki się znów nie pożywisz, - powiedziałam. Uśmiechnął się. - Tak amerykańska. Są inne sposoby na sprawienie przyjemności kobiecie. - Ale ty nie będziesz w stanie ... Jego dłoń zsunęła się na moją łydkę, w najdelikatniejszym dotyku. - Będę zadowolony, ma petite. - Możemy się teraz zatrzymać, - powiedział Micah: - jeśli chcesz. To było miłe. Spojrzałam w dół jego ciała i zobaczyłam jak bardzo to było miłe. Był długi i gruby i gotowy, a długi i gruby dla Micaha oznaczało bardzo długi i gruby w rzeczywistości. Spojrzałam w dół na Nathaniela i odkryłam jego gotowość. Nie, nie był tak duży jak Micaha, ale jedynym z mężczyzn, z którym mogłam go porównać był Richard. Choć Richard nie wydawał się tego tak świadomy, jak Micah. Nathaniel był zdecydowanie większy, po prostu nie tak bardzo jak Micah. W każdym razie nie w długości, ale w szerokości, dobrze, tak. Mężczyźni zawieszają się na długości; uwierzcie mi, dziewczyny zwracają uwagę na szerokość, również. Szczerze, cal lub dwa mniejsza długość nie zawsze była taka zła; zależało od tego, co chcesz z nim zrobić. Przeciągnęłam koniuszkami palców po obu z nich i właśnie to delikatne dotknięcie sprawiło, że zadrżeli i się zwinęłam - Może nie, - powiedziałam, - szkoda ich marnować. - Możemy więcej - powiedział Micah. - Zgadzam się z Anitą,- odrzekł Nathaniel uśmiechając się szeroko. Micah uśmiechnął się do niego, jasny błysk zębów w jego opalonej twarzy. - Dołączę do Ashera. - Jean-Claude zaczął podnosić się z łóżka. - Nie odchodź, - powiedziałam. Zerknął na mnie; to było bardzo badawcze spojrzenie. - Nie mam cierpliwości twoich dwóch kotów, ma petite. Oni służyli krwią dla Ashera i mnie więcej niż jeden raz, a potem obserwowali nasz sposób bycia z tobą.

- Musieliśmy zachować ich dla ardeur następnego dnia, lub następnej nocy, powiedziałam. - Oui, ale nie jestem typem podglądacza, jak Asher, a jeśli nie mogę przyłączyć się całkowicie, muszę jak najszybciej opuścić. To nie jest zarzut, tylko prawda. - Nadal uważam, że nie powinieneś odchodzić tak daleko, - powiedział Micah. - Nie ufam Belle. Jean-Claude uśmiechnął się. - Mądrze i prawidłowo. Rozłożył szeroko ręce. - Gdyby to był tylko seks pomiędzy waszą trójką, mógłbym patrzeć i być zadowolony dołączając do przytulania później. Jednak jest emocjonalna treść, która sprawia, że trudno jest być wyłączonym. Zmarszczyłam brwi. - Nie rozumiem. - Wiem, że mnie kochasz, ma petite, ale moje ramiona nie wypełnią cię ostatnią kroplą czegoś. Widzę cię z Micahem i Nathanielem w tej ostatniej kropli emocji, czy zadowolenia, to jest tam. Podniósł rękę, jakby ktoś zaczął mówić. - To jest prawda. Nie żałuję tego, zwłaszcza przy rzeczach które robiliśmy dzisiaj. Potrzebujesz tej więzi, ale to jest... - pokręcił głową - ...niekomfortowe, patrzeć i wiedzieć, że nie jestem tego częścią. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Mam na myśli, co mówisz do mężczyzny, którego kochasz, kiedy on po prostu powiedział ci, że zdaje sobie sprawę, że kochasz dwóch innych mężczyzn bardziej? - Poza tym, ma petite, obecnie zostały wyrażone wątpliwości co do mnie. Mówisz, że jesteś zadowolona z naszego bycia razem z Augustynem, ale twoje działania mówią co innego. Myślę, że koty są tym, czego trzeba ci dzisiaj wieczorem, ma petite, nie wspomnień o… Wzruszył ramionami i wydostał się z łóżka. Stał poprawiając swoją szatę gładkimi, nerwowymi gestami. Kiedy był zdenerwowany i nie kontrolował swoich ruchów, poprawiał swe ubrania. To był jeden z niewielu prawdziwie ludzkich gestów, które przetrwały wieki jego nieżycia. Podobało mi się, gdy to robił i, że nie zdawał sobie sprawy, że to robił, bo kiedy to zauważył, ręce znieruchomiały, podobnie jak i jego twarz. Odrobina seksu jaką miałam z Micahem i Nathanielem pomogła mi oczyścić umysł. Myślisz, że mam o tobie gorsze zdanie przez to, że widziałam cię z innym mężczyzną? spytałam. - Zasugerowałaś to - powiedział głosem, który był niemal neutralny.

Podniosłam się w górę na łokciach. - Zrobiłam to, ale nie miałam tego na myśli. Sądzę, że myślałam, że to powinno mnie zaniepokoić, ale tak się nie stało. Próbowałam wmawiać sobie, że to mnie niepokoi, ale prawdą jest... - Usiadłam, składając nogi w odpowiedni sposób. - Prawda jest taka, Jean-Claude, że podobało mi się patrzenie jak całujesz Auggiego. Nie wiem, jak czuję się zupełnie z resztą, ale to nie przeszkadzało mi w tamtym czasie, więc dlaczego ma przeszkadzać mi teraz? - Potrząsnęłam głową. - Nie mam zamiaru robić igły z widły. Posłał mi mały uśmiech, niepewny w kącikach. Czy to moja reakcja, uczyniła go niepewnym? Albo to było to, że nauczyłam go, że po poważnym metafizycznym czy seksualnym przełomie, wycofam się i ucieknę? Myślę, że to i to, że to moja sprawka, jego niepewny uśmiech. Nie chciałam go niepewnego. Kochałam go. Nie powinnam czynić go niepewnym, nie, jeśli go kochałam. Czasami najtrudniejszą rzeczą przy tak wielu mężczyznach w moim życiu nie był seks, z seksem możemy sobie poradzić, ale emocjonalne rzeczy... Emocjonalne rzeczy były trudniejsze. Nie mogłam pomóc Richardowi dziś wieczorem, bo jego problemy były rzeczami, w których tak naprawdę nie mogłam mu pomóc, ale ten problem, mogłam naprawić, lub mogłam spróbować to zrobić. Uśmiechnęłam się do niego i starałam się włożyć w ten uśmiech wszystko to, co mężczyzna chce zobaczyć w kobiecym uśmiechu. Obserwowałam jak jego oczy wypełniają się tym ciemnym światłem, które nie ma nic wspólnego z wampirami ale ze wszystkim, co robisz z mężczyzną. Jego uśmiech dopasował się do oczu, przeświadczony, pewny siebie, poprzedzający. - Czego oczekujesz ode mnie, ma petite? - Jego głos owinął moją nagą skórę, niczym łaskoczące krawędzie paznokci. Przyprawił mnie o dreszcz. - Jesteś zbytnio ubrany - powiedziałam. - Czy na pewno chcesz to zrobić, ma petite? Nigdy przedtem nie brałaś nas trzech, a ardeur nie wzrośnie ponownie dzisiejszego wieczora, zostało zbyt dobrze nakarmione. Oferował mi wyjście, ale gdybym powiedziała 'nie', opuściłby pokój. Już patrzyłam jak Asher i Richard wychodzą. Nie chciałam stracić kolejnego z moich mężczyzn dzisiaj. Potrzebowałam tak wielu wokół mnie, z iloma tylko mogłam sobie poradzić. Mówiąc to prawie chciałam wezwać Ashera z powrotem, ale... nigdy bym się nie zgodziła na pełną ofertę z trójką moich chłopców w tym samym czasie. Czwórka będzie musiała zaczekać. - Powiedziałam, że jesteś przesadnie ubrany -

i zrobiłam z tego bardzo mocne

stwierdzenie. Uśmiech Jean-Claude'a poszerzył się. - Łatwo temu zaradzić.

Rozpiął płaszcz i pozwolił mu opaść na podłogę. Stał jasny i doskonały. Widziałam go nago tysiące razy lub więcej, ale nigdy nie otrząsnęłam się z zaszokowania nim. To było tak, jakby był trochę niesamowitym dziełem sztuki, a ja ukradłam go z muzeum, w którym trzymano go odgrodzonego i bezpiecznego, ukradłam go więc mogłam przebiec moimi dłońmi po gładkiej, nieskazitelnej powierzchni jego ciała. - Jesteś zbyt daleko, - wyszeptałam. Uśmiechnął się na tyle szeroko, by błysnąć zapowiedzią kła. - Temu też jest łatwo zaradzić. - Wczołgał się na łóżko, a ja obserwowałam jego ciało, małe i luźne, bardziej niż jego twarz. Dopóki się nie pożywił, był niewielki, co oznaczało, że mogę oddać się czemuś, czego nie mogłam robić zbyt często. Do czasu gdy większość mężczyzn pozbywało się ubrania nie byli oni tak mali jak mogli być... nie, zdecydowanie więksi. - Wiem, o czym myślisz, ma petite. - Jego głos był besztający. - Czy czytałeś mój umysł? - Non, ton visage. Powiedział, że odczytał moją twarz. Podłapałam trochę francuskiego tu i ówdzie w samoobronie. Zawahał się u moich stóp i zdałam sobie sprawę, że patrzy na Micah. - A ty, Nimir-Raj, co na to powiesz? Micah uśmiechnął się do niego. - Jestem tutaj, aby spróbować wszystko polepszyć, a nie pogorszyć. - Nie staram się czegoś pogorszyć, - powiedziałam. - Ciii - powiedział Micah: - nie bierz tego do siebie. Otworzyłam usta, uświadomiłam sobie, że zaczynam się sprzeczać, jeśli nie walczyć, a ja nie chciałam już dziś walczyć. - Dobrze, nie będę brać tego osobiście. - Nie będziemy się o to spierać? - Zapytał Nathaniel. Pokręciłam głową i położyłam się na poduszkach. - Nie. Micah i Nathaniel wymienili spojrzenia. - Co? - Spytałam. Oboje pokręcili głowami. - Nic, - odrzekł Micah. - Nic, - dodał Nathaniel ale uśmiechał się. - Nie wykłócam się o wszystko. - Oczywiście, że nie, - powiedział Micah. - Nie robię tego - powiedziałam. - Już nie, - dodał Nathaniel.

Klepnęłam go w ramię. Uśmiechnął się. - Uderz mnie mocniej, jeśli chcesz żeby zabolało. Nie uderzyłam go ponownie. - Mogłoby ci się to za bardzo spodobać. Uśmiechnął się szerzej. - Już nie jestem jedynym, który nie jest gotowy, - odezwał się Jean-Claude. Spojrzałam na dwóch pozostałych mężczyzn. Miał rację. Oni na pewno nie byli gotowi. - Rozmawialiśmy zbyt długo, - stwierdził Nathaniel. Czekałam by poczuć się nieswojo na myśl o trzech mężczyznach i mnie nie mającą tematów tabu w sferze seksu. Czekałam, ale dyskomfort nie przyszedł. Leżałam tam i czekałam, aby czuć się przytłoczona, lub skrępowana, ale... tak po prostu nie było. - Myślę, że można to naprawić, - powiedziałam i zaczęłam ześlizgiwać się w dół na łóżku, zwracając się do Nathaniela jak to robiłam. Zaczęłam wycałowywać ścieżkę w dół jego ciała, kiedy pomyślałam o czymś. Spojrzałam na Jean-Claude, gdy ukląkł na łóżku. - Nie pytałeś o zdanie Nathaniela. - Micah jest twoim Nimir-Raj, Nathaniel nie jest. - Ale on jest wciąż moim ukochanym. - W porządku, Anito, - powiedział Nathaniel, głaszcząc mnie po ramieniu. - Dzięki że pomyślałaś o mnie, ale to w porządku, że mnie nie spytał. Spojrzałam na jego twarz z moją niemal przy jego pachwinie. Jeśli wydawało się to dziwnym czasem na głębsze rozmowy, nie narzekał. - Dlaczego czujesz się z tym w porządku? - Jean-Claude ma rację, nie jestem niczyim liderem i jest mi z tym ok. Jeśli wszyscy będziemy całkowicie dominujący w naszej szczęśliwej, małej, domowej sytuacji to nie będzie działać. - Ale to, że nie jesteś dominujący nie oznacza, że twoje zdanie się nie liczy. - Nie, - powiedział i lekko się uśmiechnął, - nie, ale to znaczy, że nie mam aż tylu opinii. - Ale ... - Chcesz, żebym był bardziej dominujący? - zapytał. - Chciałabym wiedzieć, jak się czujesz w tym temacie, tak. - Ssij mojego fiuta i możemy się pieprzyc. - Uśmiechnął się, gdy to powiedział. Zamrugałam na niego przez sekundę lub dwie, a potem wzruszyłam ramionami i powiedziałam: - Okay.

Rozdział 20 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Fanmoon, Nat_us Zrobiłam to, co chciał i wiele więcej. Użyłam dłoni i ust, by obaj, zarówno Micah jak i Nathaniel powrócili do gładkiej twardości, którą mieli przed tym całym głębokim zastanawianiem. Nie chciałam dzisiaj już więcej głębokich przemyśleń. Chciałam dotykać i być dotykana. Seks był jedynym co chciałam do siebie dopuścić. Niech wszystkie troski, problemy, wszystko, odpłynie. Gdy uprawiam seks po prostu koncentruję się na seksie. To był jedyny czas, gdy byłam naprawdę tu i teraz bez wahania i bez innych myśli. Trzymałam ich obu w moich rękach. Kiedy pierwszy raz próbowałam zabawiać się z nimi jednocześnie, odkryłam, że nie mogę tego robić. Nie mogłam skupić się na obu rękach w tym samym czasie, a gdy masz w garści najbardziej delikatne części na ciele mężczyzny, chcesz być w stanie się skoncentrować. Ale praktyka czyni mistrza, więc teraz potrafiłam to zrobić. Mogłam trzymać każdego z nich w mojej dłoni i głaskać i bawić się nimi. W końcu znalazłam coś, w czym byłam oburęczna. Jean-Claude siedział w nogach łóżka. Nie poruszył się by do nas dołączyć. Spojrzałam na niego, ta ostrożna twarz. Uczynił swoją pozycję jasną. Nie chciał się tylko przyglądać. Nigdy nie próbowałam zabawiać się z trzema mężczyznami na raz. Przytulanie, dzielenie krwi, ale nie seks. Podeszłam do niego, siedzącego tak nieruchomo, plecami dotykającego nóg łóżka. Odsunął się tak daleko, jak mógł bez wychodzenia z posłania. Czy myślał, że chciałam na niego patrzeć i nie dotykać go? Wyraźne zakłopotanie na jego twarzy mówiło, że tak właśnie myślał. Miałam wspomnienie, ale nie wizję, po prostu wspomnienie. To po prostu nie wydarzyło się w mojej pamięci, nie tak na prawdę. Widziałam Belle w swoim wielkim łóżku, a więc podobnym do tego. Miała dwa inne wampiry ze sobą. Obserwowałam ją od stóp łóżka gdzie przywiązała mnie do słupków. Czułam pociągnięcia w moich ramionach, gdzie liny były trochę zbyt wysoko by czuć wygodę. Ale ona nie pragnęła dla mnie wygód. Chciała mnie ukarać. Przywiązując do swojego łóżka, gdzie uczyła mnie, nas, czym naprawdę może być pożądanie. Związana, bezradna, wiedząc, że nie mogę jej dotknąć i, że nikt nie dotknie mnie. Gdy byliśmy daleko od niej, mogliśmy powstrzymać się od pragnienia jej, ale stanie tam, czując zapach jej skóry i potu, nie mogło pomóc w tym, że jej pragnęliśmy. Była

uzależnieniem, a jedynym sposobem ocalenia się było nigdy ponownie nie wziąć kolejnego drinka, kolejnego łyka, kolejnego smaku. Walczyłam by uwolnić się od wspomnień na tyle, by myśleć, Jean-Claude był przywiązany do tego łóżka, nie ja. Zbyt wysoki, by być moim ciałem. Zbyt męski. Nie mnie, ale pamięć wciąż paliła, nadal miała moc by wywołać na jego twarzy zamknięcie w tej ostrożności. Dotknęłam jego twarzy, pozwalając by moja ukazała, jak bardzo mi przykro, że przydarzyły mu się te wszystkie straszne rzeczy. Tak mi przykro, że nie było mnie tam by go uratować. Byliśmy zamknięci zbyt mocno za naszymi tarczami, by mógł czytać w moich myślach, prawdopodobnie tak było dobrze, ale widział, co chciałam mu pokazać. Przysunął się do mnie z westchnieniem, będącym niemal szlochem. Pocałował mnie, jakby chciał bym oddychała przez jego usta, a ja pocałowałam go tak, jakby był ostatnią kroplą wody na świecie, a ja umierałam z pragnienia. Posmakowałam słodkiego metalu krwi w moich ustach. To sprawiło że oderwał się od pocałunku. - Przepraszam, ma petite... Zatrzymałam jego przeprosiny pocałunkiem, żywiąc się jego ustami, a on pogłębił ten pocałunek ze swymi dłońmi na moim ciele, jego nagość tak mocno przyciśnięta do mnie, jak tylko mogła być. Jedynym powodem, z którego jego ciało nie reagowało, było to, że nie mogło, dopóki się nie pożywił. Wycofałam się z pocałunku, mój oddech był nierówny, czułam smak własnej krwi w ustach. Kropla krwi rosła i drżała na mojej dolnej wardze. Scałował ją i spojrzał w dół na mnie, ponieważ ukląkł przede mną. Jego twarz była dzika i pełna pewnego zadziwienia, jakbym zrobiła coś niesamowitego. Nie zrobiłam. Po prostu w końcu postanowiłam wydostać się moją własną drogą; w każdy sposób. Przeniosłam się z powrotem wzdłuż łóżka, z jego ręką w mojej. Pociągnęłam go razem z sobą, na naszych kolanach, aż dotarliśmy do stóp Micaha i Nathaniela. Jedną z rzeczy, którą zauważyłam w kontaktach z więcej niż jednym mężczyzną w łóżku w tym samym czasie, to, że były tylko dwa sposoby, by to zrobić. Pierwszy: mogłabym po kolei, całkowicie oddzielne kochać się z jednym mężczyzną, a pozostały oglądałaby jak tamten uprawia ze mną seks. Drugi: w tym samym czasie dotykałabym obu, mielibyśmy grę wstępną, lub więcej ze mną jednocześnie. Wybór drugi był trudniejszy jeżeli chodzi o choreografię. Wymagał więcej koncentracji z mojej strony. To był po prostu wyższy poziom umiejętności potrzebny wszystkim wokół i większa dawka pewnej męskości, również. Zdałam sobie sprawę, teraz, po Auggiem, że był trzeci sposób, ale nie sądzę, że ktokolwiek z nas zrobiłby to dziś wieczorem.

Wiedziałam, że nie ja. Nie miałam pojęcia, jak nawet sformułować pytanie do Micaha i Nathaniela: czy pocałowaliby innego mężczyznę? To znaczy, kiedy jest dobry czas na takie rozmowy? Nigdy, jak myślę. Puściłam Jean-Claude'a, pozostawiając go klęczącego, podczas gdy położyłam się między dwójką mężczyzn. Powiodłam ręką w dół ich ciał, dopóki nie dotknęłam gładkich główek, skóry tak delikatnej, a ciało poniżej tak twarde, tak solidne. Micah wydał cichy dźwięk, gdy moja ręka sunęła ponad jego czubkiem. Spojrzałam na Nathaniela i zobaczyłam jego twarz skupioną na mnie. Oczy jasne i chętne, płonące z niecierpliwości. Delikatna pieszczota nie była dla niego wystarczająca. Trzymając wciąż moją dłoń na Micahu, owinęłam rękę wokół Nathaniela i ścisnęłam mocno. Zatrzepotał powiekami i wydobył małe dźwięki z jego ust. Stwierdziłam, że mogę zabawiać się z dwójką jednocześnie, jeśli nacisk był taki sam dla obu rąk, ale jeśli mężczyzna potrzebował czegoś innego, musiałam skupić się oddzielnie. Micah mógł podkręcić poziom blisko preferencji Nathaniela, ale zabranie Micaha w tę przestrzeń zajmowało trochę czasu. Nathaniel wychodził poza ramy oczekując ostrzejszej obsługi niż większość mężczyzn kiedykolwiek lubiła. Wróciłam do zabawy z obydwojgiem z nich w tym samym czasie, poruszałam rękami w górę i w dół ich fiutów, ześlizgując się ponad główkę, stanowczo, ale delikatnie. Zbyt mocno, a większość mężczyzn odczuwała nacisk jako dyskomfort; zbyt łagodne a nie było wystarczająco dużo stymulacji. Zajęło mi trochę czasu by znaleźć złoty środek. Kochałam uczucie moich dłoni działających w górę i w dół, i wokół całych tych aksamitnych mięśni. To sprawiło, że zamknęłam oczy, wygięłam plecy w łuk w oczekiwaniu na to. Kiedy mogłam skupić się ponownie, spojrzałam na Jean-Claude’a. Klęczał tam, gdzie go zostawiłam, na tyle blisko by nas dotknąć, ale nie dotykał nikogo. - Chcę cię w ustach, kiedy się z nimi zabawiam. Spojrzał na Micah i Nathaniela. - Czy wszyscy się na to zgadzają, bo będę musiał być bardzo blisko was obu, by być w pozycji, o którą ona prosi? Zacieśniłam mój chwyt na mężczyznach wystarczająco, by ich oczy zatrzepotały zamykając się. - Non, ma petite, to oszustwo. Daj im wystarczająco czasu, żeby mogli odpowiedzieć bez twojego jakże przekonującego dotyku. Wymamrotałam - Przepraszam. - Położyłam ręce na brzuchu i leżałam grzecznie. Micah przełknął na tyle ciężko bym mogła to usłyszeć, po czym skinął głową. - Czuję się z tym w porządku.

Nathaniel uśmiechnął się uśmiechem niczym leniwy-kot-nad-śmietanką, który miewał czasami podczas seksu. To zazwyczaj oznaczało, że zamierza zaproponować coś, czego nigdy nie robiłam, albo nigdy nie zrobiliśmy razem, albo zamierzał poczynić jakieś spostrzeżenia. Chcę tylko zobaczyć, czy ona może skoncentrować się na nas wszystkich jednocześnie. Oceniam trudność na osiem. Zmarszczyłam brwi. - Twierdzisz, że nigdy wcześniej nie próbowałam niczego, co miałoby wyższy stopień trudności niż osiem? Wzruszył ramionami. - Pamiętaj, że przez pewien czas zajmowałem się tym profesjonalnie. Moje dziesięć na tej skali jest dla rzeczy, o których prawdopodobnie nawet nie chcesz wiedzieć, że są fizycznie możliwe. Otworzyłam usta, by zapytać go, na przykład co? Ale zdecydowałam, że miał rację. Prawdopodobnie nie chcę wiedzieć. - Spróbujmy, - powiedziałam. Jean-Claude nie pytał ponownie. On po prostu przeczołgał się po moim ciele. Skończył z nogami na moich barkach, tak, że siedział przed moją twarzą, co umieściło go dokładnie tam, gdzie chciałam. Prześledziłam moimi rękoma dwa inne ciała. Nathaniel pierwszy obrócił się na bok a Micah za nim. To dało mi lepszy kąt, odkąd mój ruch miał się stać ograniczony. Owinęłam swoje ręce wokół nich i uniosłam usta do wślizgującego się ciała JeanClaude’a. Był tak mały, jak mógł, luźny i delikatny. Zawsze zdumiewało mnie, jak coś tak małego może stać się tak duże. Nic w moim ciele nie mogło zmienić się tak bardzo, może dlatego to mnie fascynowało. Bardzo podobało mi się odczucie, kiedy mężczyzna był całkowicie miękki. Dopóki nie dzieliliśmy krwi, mogłam toczyć to miękkie, wiotkie ciało w swych ustach, ssać to wszystko. Zwykle spróbowałabym wsunąć również jego jądra do ust, ale mając obie ręce zajęte, nie miałam odwagi. Zbyt delikatna praca by podjąć ryzyko, gdy nie byłam pewna, czy mogłam skupić się na tym wszystkim. Przesuwałam swoimi dłońmi w górę i w dół ciał Micaha i Nathaniela i ssałam Jean-Claude’a, ciągnęłam go mocniej i szybciej, w kółko, dumna z tego, że mogę wziąć go całego bez wysiłku. W ten sposób, chodziło o odczucia. Mogłam obracać i mogłam naciskać, i mogłam ssać ustami i językiem, zdolna robić rzeczy z jego ciałem, których nigdy nie mogłam zrobić przy jego erekcji. Jean-Claude krzyknął, jego ręce zaciskały się na ciemnym drewnianym zagłówku. Spojrzał w dół na mnie a ja popatrzyłam w górę, by złapać ten jego rozgorączkowany wzrok. To spojrzenie, które mówiło, że odczucia były niemal zbyt silne.

Znalazłam rytm dla nich wszystkich, ale to był rytm ssania: szybko, mocno, tak szybko, jak tylko mogłam to robić, cały czas i wciąż. Przebiegałam moimi rękoma po Nathanielu i Micahu w tym samym szalonym rytmie, ciągnąc, twardo i szybko, wciąż i wciąż, i wciąż. Micah złapał moją rękę. - Przestań, albo dojdę. Ścisnął mnie, jakbym poczyniła jakiś ruch by nie przerywać. - Proszę, Anito, proszę. Spojrzałam na Jean-Claude'a. Miał zamknięte oczy, ramiona pochylone, jego ciało drżało nade mną. Zdałam sobie sprawę, że był na granicy pomiędzy „lepiej niż cokolwiek innego”, a „zbyt wiele”. Prawdopodobnie nie powiedziałby nic. Pozwoliłby mi robić to tak długo, jak chciałam, ale został przeszkolony przez kogoś, kto był znacznie surowszą panią, niż ja byłabym kiedykolwiek. Wycofałam się od jego ciała. Na wpół upadł przede mną, a jego ciało drżało. Przewrócił się na bok, a Micah zrobił mu miejsce. Jean-Claude leżał na plecach, z wygiętym kręgosłupem, zaciskając ręce na czarnych prześcieradłach. Zostałam tylko z Nathanielem w ręku. Spojrzałam na jego twarz. Chętną, szczęśliwą. Pochylił się w moim kierunku. - Wygrałaś. Przysunął się do pocałunku, ale ścisnęłam go mocno i ciasno. To go zawróciło, zamknął oczy, drżąc na ciele. Nikt inny w łóżku nie chciałby żebym ściskała tak ciasno, ale on to kochał. - Co wygrałam? - Zapytałam. Puściłam go. Patrzył na mnie mglistym spojrzeniem. - Wszystko. Pocałował mnie. To zaczęło się jako powolny pocałunek, ale potem po prostu nagle całował mnie tak głęboko i mocno, jak tylko mógł. Zapomniałam, że Jean-Claude skaleczył mnie wcześniej. Wiedziałam, że częścią tego, co sprawiło, że był tak chętny na moje usta był smak krwi. Całował mnie, jakby chciał wczołgać się do moich ust, jego język szukał każdej ostatniej kropli tego cennego płynu. Jego ciało naciskało na moje. Był tak twardy, tak mocny, czułam go jak pułapkę między naszymi ciałami, co kazało mi wydać ciche dźwięki w jego usta, gdy mnie całował. Odsunął się od pocałunku. - Czego chcesz? - Zapytał. - Ciebie we mnie - powiedziałam. Uśmiechnął się do mnie dziko i podniósł się z mojego ciała. Chwyciłam go w pasie i ramionach. - Co robisz? - Mówiłaś, że w środku, nie powiedziałaś, gdzie w środku. Wszedł na mnie, jego ciało nie dotykało mnie, a ja wiedziałam, dokąd zmierza. - Czy to bardziej gra wstępna, czy chcesz tutaj zakończyć?

- Zakończyć, - powiedział. - Bez ardeur, nie lubię połykać. - Wiem - powiedział i usiadł okrakiem na mojej klatce piersiowej, pochylając się do przodu używając zagłówka tak jak to robił Jean-Claude. Wpatrywałam się w linię jego ciała, jego twarz tak rozochoconą, tak pewną siebie. Pracowałam długo aby skłonić go do patrzenia w ten sposób podczas seksu. Wiedział, że mógł mnie prosić o to, czego chciał, że jego przyjemność była dla mnie tak ważna, jak moja własna. Włożyłam rękę pod jego jądra. Były już naprężone i blisko jego ciała. Pieszczota wyrwała mu oddech w długim westchnieniu. Trzymałam rękę na jego klejnotach, a drugą pocierałam jego długość. Uśmiechnął się do mnie. - Co chcesz, żeby Micah robił, gdy jestem zajęty? Dopiero niedawno zaczęliśmy uprawiać seks dokładnie w tym samym czasie, Nathaniel, Micah i ja. Myślałam, że to był mój pomysł na początku, ale teraz, wydawało mi się, że bardziej Nathaniel to zainicjował. Wiedziałam, co chciał mi powiedzieć, zgodnie z prawdą, świt nadchodził a ja miałam jeszcze innych mężczyzn w łóżku. Cokolwiek mieliśmy do zrobienia, musieliśmy zrobić to teraz. Ciągle bawiąc się lekko Nathanielem, zawołałam, - Micah. Czołgał się dopóki go nie zobaczyłam. Spojrzał na mnie tymi żółto-zielonymi oczami. Jego twarz nie stawiała żadnych wymagań, ale jego ciało mówiło za niego, tak twarde, tak chętne. - Ty, we mnie. - Nigdy nie robiłem tego bez ardeur, - powiedział. - Wiem, - odpowiedziałam. Spojrzał na mnie, a potem uśmiechnął się i przepełzł z powrotem w dół wzdłuż łoża. - Ssij mnie, gdy on to zrobi. - To było bardziej polecenie niż prośba, ale ja pracowałam długo i ciężko by Nathaniel zaczął dowodzić w jakikolwiek sposób w swoim życiu. Ciężko jak cholera było teraz narzekać. Ponadto był tak kusząco blisko, tak twardy, tak gotowy. Musiałam się wspiąć na poduszki, trochę wyżej, aby uzyskać potrzebny nam kąt. Micah zsunął ręce na moje biodra. Lizałam końcówkę Nathaniela, wsunęłam usta na niego, brałam go cal po calu do ust, powoli, tak powoli, że mogliśmy oboje cieszyć się tym uczuciem. Przeszłam połowę drogi, a następnie cofnęłam się. Musieliśmy go bardziej nawilżyć, tak, żeby lepiej się przesuwał. Ale jest coś w braniu mężczyzny tak głęboko w usta, co czyni cię mokrą, zarówno powyżej jak i niżej.

Ręce Micaha rozsunęły moje nogi, a jego palec wbił się w głąb mnie. To wywołało mój krzyk i wsunęło całą długość Nathaniela w moje usta, na raz. Położył rękę na tyle mojej głowy, przytrzymał mnie przy sobie, tak, że byłam uwięziona, przez chwilę dusząc się wokół niego. To nie był odruch wymiotny; to był odruch duszenia. Pozwolił mi się odsunąć, a ja opadłam z jego ciała łapiąc oddech, sapiąc. Kiedy mogłam mówić, powiedziałam: - Nie rób tego więcej. Micah spytał: - Czy wszystko w porządku? Kiwnęłam głową, a nie będąc pewna, czy to zobaczył, powiedziałam: - Tak. - Robiłaś to z ardeur - powiedział Nathaniel. - Ale teraz go nie ma. - Myślę, że spojrzałam na niego nie do końca przyjaźnie. - Przepraszam, ale byłem przyzwyczajony do robienia tego w ten sposób. - Dwa razy, zrobiliśmy to dwa razy. Dwukrotność nie jest regułą. - Przepraszam, - powiedział, a spojrzenie, które powróciło na jego twarz, wyrażało niepewność, zagubienie. Zaczął się odsuwać i chwyciłam jego biodra, aby go zatrzymać. Spojrzał na mnie, jego twarz była tak krucha, tak zraniona, jakby cała ta nowo nabyta brawura była tylko powierzchowna: zdrapiesz to i znika. Zrobiłam jedyną rzecz, jaka przyszła mi do głowy, aby usunąć ten wyraz z jego twarzy. Wciągnęłam go z powrotem w swoje usta, ssąc go szybko i mocno, aż jego głowa odchyliła się i zamknął oczy. Kiedy spojrzał na mnie ponownie, był uśmiechnięty, ale wokół jego oczu wciąż było widać napięcie; echo zranienia. Była tylko jedna rzecz, która usunęłaby ten ból, musiałam mu udowodnić, że mu ufałam. Przesunęłam usta ponownie na niego i oddałam się przyjemności wypełniania przez niego moich ust. Pozwoliłam by moja twarz pokazała, jak bardzo podobało mi się całe to odczucie aksamitnego mięśnia w moich ustach. Uczucie wilgoci i śliskości od własnej śliny. Ale nie zatrzymałam się na komfortowym punkcie, tym momencie, w którym po prostu czujesz się dobrze i pełna. Ssałam ponad ten punkt, w którym moje ciało powiedziało mi, że to za dużo. Ssałam, aż moje usta spotkały jego ciało i nie było cala na zewnątrz. Ssałam, aż został wepchnięty tak mocno i głęboko w gardło, jak tylko mogłam. Ssałam, aż moje ciało zatrzymało się uskarżając się na odruch wymiotny i konieczność oddychania. Ale nauczyłam się również walczyć z tym w przeszłości. Byłam tam, przyciśnięta mocno i solidnie do jego ciała, dopóki nie spojrzał na mnie, pozostałam, aż moje gardło zadrżało, kurcząc się wokół jego długości. Popatrzył na mnie, jego oczy były dzikie, chętne i

więcej. Jego ręce

zatrzymały się w kurczowym uścisku na zagłówku, jakby nie bardzo ufał sobie. Odsunęłam się od niego, zakasłałam, zanim mogłam odzyskać oddech. W końcu udało mi się połknąć

całą dodatkową ślinę i położyłam się, dysząc jak gdybym wstrzymywała oddech i musiała nadrobić zaległości. Jego ciało zadrżało nade mną w dreszczu rozkoszy, który powędrował w górę, by odrzucić głowę, zamknąć oczy, wygiąć w łuk jego kręgosłup, jakby samo wspomnienie tego było intensywne, a dla Nathaniela tak mogło być. W końcu spojrzał na mnie, spojrzenie miał nieco nieostre. Uśmiechnął się mówiąc: - Dziękuję. A wyraz jego twarzy przedstawiał coś bardziej cennego dla mnie niż namiętność; to była cicha wdzięczność, podziw, miłość, z braku lepszych określeń. Byli mężczyźni, którzy kochali mnie, ale nigdy nie wyglądali w ten sposób. Może to była jego młodość, jego lata terapii, lub jego brak zahamowań. To, co Nathaniel czuł, czuł do szpiku kości, nie ukrywał, nie powstrzymywał, nie raz poświęcał się dla kogoś. To była jedna z tych rzeczy, które sprawiły, że był niebezpieczny dla samego siebie zadając się z niewłaściwą osobą. Z odpowiednią osobą był wspaniały w swoim oddaniu. Wywołał w reszcie z nas wstyd za naszą nieufność, nasz niepokój, nasze powstrzymywanie się. Był jedynym z nas, który po prostu dawał. Wpatrywałam się w tą twarz i byłam szczęśliwsza niż potrafiłam wyrazić, że był w moim życiu. Czułam poruszające się łóżko, chwilę przed tym, zanim wsunęły się we mnie palce. Dwa badające, szczupłe palce. Palce odnalazły odpowiedni punkt i zaczęły trącać go w tę i z powrotem, tam i z powrotem, szybko i szybciej, aż do uczucia, które odrzuciło mi głowę do tyłu i wyrwało ze mnie krzyk. Byli inni mężczyźni, potrafiący mi to zrobić, ale nikt inny nie był tak szybki. Wiedziałam, kto to był, zanim spojrzałam obok ciała Nathaniela i zobaczyłam Jean-Claude'a klęczącego między moimi udami. Jego oczy się świeciły solidnym niebieskim światłem. Nathaniel odsunął mnie, a ja miałam chwilę, by spróbować się skupić i znaleźć Micaha, zanim Jean-Claude wsunął palce do mego wnętrza i doprowadził mnie ponownie, krzyk, szarpnęłam pościel, chwyciłam za zagłówek, łapałam cokolwiek by się przytrzymać. Znalazłam rękę i chwyciłam ją, wbijając paznokcie w nadgarstek gdy się wiłam. Gdy odzyskałam wzrok, odkryłam, że to był Micah. Popatrzył na mnie z takim wyrazem twarzy. Mówił, wpatrując się na mnie z góry. - Czekaj, Jean-Claude, poczekaj, aż będę na miejscu. Zamrugałam na niego. - Na miejscu, gdzie? Mój głos brzmiał tak ochryple i nieostro, jak się czułam. Uścisnął mi rękę mocno, i powiedział: - Chcę, żebyś wykrzyczała orgazm ze mną w swoich ustach.

Odpowiedziałam: - W porządku, - a gdy pomyślałam wystarczająco, dodałam: - Nie mogę wziąć cię głęboko w gardło w tej pozycji. Położył drugą rękę na moim policzku i odwrócił moją twarz w bok, w stronę swojego ciała. - A może teraz? Sposób, w jaki zapytał wywołał mój uśmiech i spojrzenie się na jego ciało tak grube, tak gotowe, kradnące uśmiech i wyszeptałam: - Spróbujmy. - To jest nasza dziewczynka, - powiedział. Położył moją rękę na wezgłowiu, zawijając palce wokół. Zrobił to, ponieważ część ciała najbliżej mnie nie była czymś gdzie chciał mieć ślady po paznokciach. Nathaniel podszedł z drugiej strony; wziął moją wolną rękę i położył ją na swoich biodrach. Jeden mówił mi wyraźnie, nie oznaczaj mnie tam; drugi mówił, proszę, zrób to. Micah zwrócił moją twarz z powrotem do niego. Nathaniel położył moją rękę wyżej na swojej piersi, więc mogłam rozpocząć bieg po jego skórze. Nie będzie pracował w ten weekend w Grzesznych Rozkoszach, więc nie musiał się martwić o oznakowanie go. Micah wszedł w moje usta; napierał powoli, ułatwiając swój sposób wejścia, już smakował słono, gorzko, słodko i wszystko na raz. Dobrze się bawił przyglądając się. Ten smak oznaczał, że nie będzie to trwać tak długo, jak mógłby chcieć, to nic złego przy seksie oralnym z kimś jego wielkości. Przy stosunku chcesz by trwało to tak długo, jak to możliwe; oralnie, czas nie zawsze jest atutem. Dwa bardzo różne zestawy umiejętności. Przesunęłam się do przodu, na spotkanie jego ostrożnego pchnięcia tak, jakbym dała mu pozwolenie. Zaczął wsuwać się w moje usta, uderzając w tył mojego gardła z każdym pchnięciem, wyciągając zanim tylko będę musiała się poddać. Trzymałam kurczowo zagłówek, a moja ręka najczęściej tylko łapała równowagę po stronie Nathaniela, nie drapała go. Byłam skoncentrowana zbyt mocno na Micahu by myśleć o tym co robię. - Teraz - powiedział Micah i zajęło mi chwilę, aby zrozumieć, z kim rozmawiał. Palce Jean-Claude’a wsunęły się we mnie i odnalazły to rozkoszne miejsce, odkryłam, że dokładnie wiedział, gdzie to było. Prowadził mnie szybkim, pewnym zginaniem palców, szybko, szybciej, najszybciej. Krzyczałam wokół ciała Micah, krzyczałam i zatapiałam moje usta mocniej i głębiej na nim. Ujeżdżałam jego ciało gdy jechałam na falach orgazmu, tak, że nagle nie wydawał się zbyt duży, zbyt szeroki, ale po prostu odpowiedni. Krzyczałam i rzucałam się, i przejechałam moimi paznokciami przez biodra Nathaniela, jakbym próbowała wyryć w nim swoją ścieżkę.

Krzyczałam, krzyczałam i krzyczałam, wykrzyczałam swoją przyjemność, był to dźwięk, który byłby bólem dla większości ludzi. To nie był ból; to była ulga. Oddałam się temu momentowi, całkowicie i zupełnie. Ręka Jean-Claude’a była we mnie, ciało Micaha w moich ustach, skóra Nathaniela pod moimi paznokciami. Puściłam zagłówek i byłam wystarczająco po swojej lewej, aby oznaczyć wyżej plecy Micah, a moja druga ręka po prostu kontynuowała drążenie na biodrze i tyłku Nathaniela. Słyszałam głosy i wiedziałam, niejasno, że nie należą do nas. Słyszałam, jak JeanClaude powiedział: - Wynoś się. - Ale byłam za daleko by spojrzeć, lub troszczyć się o to. Wepchnął we mnie więcej swej dłoni jednym szybkim ruchem i to również mnie doprowadziło. Pracował dopóki moje ciało nie przyjęło orgazmów niczym daru, tak mokre, tak podekscytowane, tak ociężałe, tak napięte, opuchnięte z przyjemności. Ciało Micaha zaczęło tracić swój rytm, smakował jakby był blisko. Czubek jego pchnięć zsuwał mi się w gardło i wycofywał się; moja ślina wypływała z ust, ponieważ nie miałam czasu na przełknięcia. Jean-Claude pochylił się nade mną, z palcami jeszcze w środku, ale jego usta polizały między moimi nogami, a jego palce poruszały się wewnątrz i na zewnątrz. Nie mógł głęboko zassać, tak jak inni mogli - kły stały na przeszkodzie, ale nie trzeba głęboko. Pracował nade mną do punktu, w którym szybkie machnięcia jego języka, tam i z powrotem, tam i z powrotem zaczęły mnie doprowadzać. Ciepło wzrastało we mnie, jakby w centrum mojego ciała były szklanki, wypełniające się po kropli przyjemnością, dopóki z jednym ostatnim liźnięciem, puchar nie rozlał się i krzyknęłam wokół ciała Micaha. Pchnął po raz ostatni, tak głęboko, że się zakrztusiłam i wiedziałam, w tym momencie, że był ostrożny, ale teraz nie był, teraz w końcu udało mi się pokonać te ostatnie dwa cale. I w końcu dotknęłam jego ciała na dłużej niż sekundę. Zaczęłam się wyrywać. Jego ręka powędrowała do tyłu mojej głowy, jakby chciał przytrzymać mnie na miejscu, ale przesunął się i pozwolił mi wyciągnąć go z powrotem, po czym wyprostował się. Patrzyłam jak Micah walczy o kontrolę. Jean-Claude przeniósł się o cale w bok, więc jego usta ułożyły się w bardzo górnej, bardzo wewnętrznej części mojego uda. Jego kły zagłębiły się we mnie, a ja byłam w tym punkcie, w którym ból był przyjemnością, a jego dotyk przenikał moją skórę, usta ssały mnie, podnosząc mnie z łóżka, wyrzucając mą górną część ciała w górę, krzyczałam. Moje ciało musnęło przód ciała Micah i to było odrobinę zbyt dużo. Spoczęłam na łóżku, a Micah rozlał siebie na mojej piersi, gorąco, tak gorąco, ciecz gęsta i ciężka, biegnąca między moje piersi, w dół, z boku mojego ciała, łącząca się spływając w dół mego brzucha. Uczucie to wydobyło mój okrzyk.

Jean-Claude oderwał usta ode mnie. Były wysmarowane moją krwią, a jego ciało było twarde i gotowe, pełne mojej krwi, więc mógł sprawić przyjemność mojemu ciału i swojemu. Zazwyczaj zaczynał od wolnego tempa współżycia, ale dziś, podobnie jak Micah, wstrzymywał się. Nagle był nade mną, podpierając się na ramionach jak pompka, ale jego dolna część ciała nie zatrzymywała się. Brał mnie tak mocno i szybko jak nigdy wcześniej nie czułam i mogłam widzieć każde pchnięcie, gdy unosił się i opadał na mnie. Trzy uderzenia, pięć i mnie doprowadził. Wypchnęłam moje biodra na spotkanie, wijąc się pod nim. Poruszył się we mnie jeszcze dwa razy, zanim poczułam, że zaczynamy tracić rytm i z ostatnim pchnięciem wylał się we mnie. Zatrzymał się nade mną, utrzymując się na drżących rękach, podczas gdy patrzył na mnie, z otwartymi ustami, walcząc o oddech. Normalnie opadał na mnie potem, ale moja klatka piersiowa była pokryta sokami Micaha. Robiły się coraz rzadsze, zaczynając docierać na moje boki jak topniejący lód w upale. Opierał się nade mną, zadyszany i uśmiechał się, jego usta wciąż umazane moją krwią. Pochylił się, ostrożnie, utrzymując swą górną część ciała i włosy z dala od wszystkiego, ale pocałował mnie. Pocałował mnie z moją krwią, niczym słodyczą miedzi w ustach. Odepchnął się i zostawił mnie mrugającą, oszołomioną tym wszystkim. Ledwo odsunął się z drogi, a Nathaniel był przede mną. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy przeniósł się od wezgłowia łóżka. Zgubiłam wątek. Patrzyłam w dół linii jego ciała, unosił się nade mną i pomyślałam: czy nie obiecywałam zacząć używać prezerwatyw? Ale najgorsze już się stało, byłam już w ciąży, to nie miało już więcej znaczenia. Jean-Claude mnie zaskoczył, ale pozwoliłam Nathanielowi zanurzyć się we mnie, nago, jego ciało wewnątrz mojego z niczym pomiędzy nami. Odnalazł ten rytm, który robił czasem niczym drżąca fala w dole jego ciała, jakby tańczył będąc we mnie. I z każdą drżącą falą, pchał we mnie, wsuwał się we mnie, tuż nad tym miejscem. Jean-Claude poświęcił się seksowi ale Nathaniel robił z tego zwykłą ostrożną pracę, jakby nawet całą grą wstępną zamierzał pokazać mi, że to nie były pieniądze wydane na darmo. Jego emocje były surowe, ale jego stosunek był kontrolowany. Nie dojdzie, dopóki ja nie dojdę, po prostu tego nie zrobi. Uczynił grą doprowadzanie mnie wciąż i wciąż, dopóki nie błagałam. To nie zajmie dzisiaj długo. Nie. Czułam, że ciężar zaczyna budować się między moimi nogami, powolny i stały, ale szybciej niż normalnie, z powodu wszystkiego, co było wcześniej. - Blisko, szepnęłam, - blisko. Moje biodra zaczęły unosić się w górę i w dół z jego ruchami, więc tańczyliśmy dla siebie, moje biodra wypychały w górę, gdy jego pchały w dół, tak, że spotykaliśmy się

ponownie i ponownie. Orgazm złapał mnie i już nie było więcej tańca dla mnie. Tylko krzyk i paznokcie wzdłuż jego boków, wiłam się, ale bez rytmu, bez kontroli. Doszłam do siebie, dysząc, podwójnie widząc i odnalazłam jego ciało z powrotem w tym samym rytmie. Ciągle we mnie i poza mną, jakby mógł to robić przez całą noc. Cholernie na pewno mógł. Doprowadził mnie ponownie i tym razem owinęłam górną częścią ciała wokół jego, przyciskałam nasze klatki piersiowe razem, wbijałam pazury w jego plecy. Przycisnął pierś do mnie, kładąc górną część klatki piersiowej przy moich ustach, podczas gdy jego ciało kontynuowało pompowanie. Wiedziałam o tym, czego chciał i dałam mu to. Ugryzłam go, ugryzłam go, aż do krwi. Trzymałam jego górną część ciała przy mnie, tak, że nie będzie się szarpać i powodować większego bólu, niż planowałam. Moje usta wypełniły się krwią, a jego rytm się załamał. Z przyjemnością mógł walczyć całą noc, ale ból, ból doprowadzał go szybciej. Doprowadził mnie znowu pierwszą, a ja oderwałam usta od jego ciała, żebym nie ugryzła go zbyt mocno. Odwróciłam twarz na bok i krzyczałam. Zawinęłam moje nogi wokół jego ciała, zamykając moje pięty na górze jego pośladków i przypinając go do mnie, więc nie mógł złapać rytmu którego potrzebował. Podniósł się na rękach i kolanach, ze mną przyczepioną do przodu swego ciała. Odczołgał nas oboje do wezgłowia łóżka i umieszczając jedną rękę na moim tyłku, a drugą na zagłówku, podniósł mnie i oparł moje plecy o wezgłowie. Jego głos nadszedł w zduszonym szepcie. - Chcę ruszać się bardziej. I zrobił to, wchodził i wychodził ze mnie, wciąż i wciąż, i wciąż, a ja przytuliłam się do niego moimi rękami i nogami. Doprowadził mnie znowu, i znowu, i wreszcie ostatni raz, a potem spytał: - Proszę, proszę. Niektóre noce lubił prosić, zanim powiedziałam tak, ale dziś nie sądzę, aby ktokolwiek z nas mógł znieść dużo więcej. Szepnęłam poprzez słodki zapach jego szyi, - Tak, dojdź, dojdź, dojdź we mnie. Boże, dojdź, proszę! Zatrzymał się próbując dostosować rytm i siłę pchnięć we mnie tak mocno i szybko, jak tylko mógł. Doprowadził mnie jeszcze raz; wbiłam paznokcie w jego ramiona i plecy, a on w końcu pchnął we mnie. Pchnął tak daleko i mocno, jak tylko mógł. Zatrzymał się tak na uderzenie serca, na zawsze, a potem osunął się niżej na kolanach, a ja wciąż przytulałam się do niego. Nasze ciała były śliskie od potu i krwi, i innych rzeczy. Zaciskał swoje dłonie na zagłówku, jego serce biło tak szybko, że mogłam to zobaczyć.

- Boże, to było dobre - powiedział, głosem bez tchu i nie całkiem jeszcze swoim. Starałam się odpowiedzieć i nie mogłam tego zrobić. Jakbym nie mogła przypomnieć sobie, jak tworzyć słowa i wciąż nie mogłam zmusić do pracy moich oczu. Świat był jeszcze białymi rozmytymi krawędziami, jak coś owiniętego w bawełnę. - Anita, - powiedział Micah: - wszystko w porządku? Udało mi się pokazać mu kciuk, bo to było najlepsze co mogłam zrobić. To nie był pierwszy raz, gdy Micah i Nathaniel pieprzyli mnie do utraty tchu. - Cholera, - powiedział Micah: - Myślałem, że z nami trzema możemy w końcu wypieprzyć cię do nieprzytomności" Jego głos był żartobliwy. Zajęło mi trzy próby by odpowiedzieć,

bardzo ochrypłym głosem: - Potrzebujesz

więcej mężczyzn. Micah pochylił się, pocałował mnie w policzek. - Myślę, że możemy to zorganizować. Udało mi się wyszeptać: - Nie dzisiaj. Ponownie pocałował mnie w policzek. - Nie dzisiaj. - Zwrócił się do Nathaniela. Potrzebujesz pomocy? Nathaniel przytaknął bez słowa. Micah i Jean-Claude pomogli oddzielić nas od siebie, a potem poszli do łazienki, aby się umyć. Nathaniel i ja wciąż nie mogliśmy się ruszać wystarczająco by opuścić łóżko. Leżeliśmy obok siebie, dotykając się, ale nie w swoich ramionach. Nasze ciała nie działały wystarczająco dobrze, jeszcze. - Boże, Anito, kocham cię, - powiedział, wciąż zdyszanym głosem. - Ja też cię kocham, Nathanielu - odpowiedziałam. I tak było.

Rozdział 21 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Pomyślałam, że Micah może protestować, kiedy Jean-Claude wejdzie do łóżka, tak nagi jak wszyscy, ale tego nie zrobił. Gdyby to była inna dziewczyna przytulająca się nago do moich pleców, mogłabym protestować, ale Micah miał znacznie mniej problemów z radzeniem sobie niż ja. Jak sądzę, ktoś musiał mieć mniej kłopotów. Zasnęłam tak, jak w większości nocy z moim brzuchem przytulonym do pleców nagiego ciała Nathaniela, ciepła krągłość jego pośladków mocno przyciągnięta do mojego żołądka, jedna ręka w górze, więc mogłam dotykać jego włosów, a druga wokół talii, lub może trochę niżej. Micah przytulił się za mną, odzwierciedlając mnie niemal dokładnie, z tym, że jego ręka nie zakręcała wokół mojego ciała, ale była rozciągnięta tak, że dotykał trochę Nathaniela. Jean-Claude przytulił się do Micaha, jak robił to wcześniej, kładąc rękę poprzez niego, aby mógł mnie dotknąć. Jego ręka zakrzywiona wokół mnie, a ja uniosłam ramię wokół talii Nathaniela, więc mogłam dotknąć ramienia Jean-Claude’a. Świt był blisko, a ciepłe, żywe ramię nie będzie ciepłe lub żywe zbyt długo. Wampiry tracą ciepło szybciej niż martwy człowiek. Nie byłam pewna dlaczego, ale tak było. Cieszyłam się jego ciepłym zgięciem, dopóki mogłam. Nathaniel przytulił się do mnie bliżej, jakby przyciskał swój tyłek przeze mnie do Micaha, ale nie przeszkadzało mi to. Podobała mi się ta bliskość. Poza tym, wiedziałam, że brakowało mu mnie, trzymającej go mocno. Moje palce bawiły się małymi włoskami na ręce Jean-Claude’a, tam i z powrotem, muskając jego skórę. Jego dotyk sprawiał, że przez chwilę żałowałam, że to nie moje ciało przyciskało się do niego. Zasnęłam w gnieździe ciepłych ciał i jedwabiu pościeli. Miałam gorsze noce. Przeszłam natychmiast do jawy w ciemnościach, z moim sercem w gardle. Nie wiedziałam, co mnie wybudziło, ale to było coś złego. Leżałam wciśnięta między Micaha i Nathaniela, rozglądając się po pokoju w słabym świetle z uchylonych drzwi łazienki. To światło Jean-Claude pozostawiał kiedy spaliśmy. Pokój wyglądał na pusty, więc dlaczego moje tętno było w ustach? Zły sen, być może.

Leżałam wciśnięta między mężczyzn, starając się coś usłyszeć, ale nie było niczego poza ich spokojnym oddechem. Ramię Jean-Claude było całe na ciele Micah, ale nie było już ciepłe. Świt nadszedł i minął, i zabrał go ode mnie znowu. Potem zobaczyłam cień. Cień siedzący w nogach łóżka. Kiedy spojrzałam tam bezpośrednio, niczego nie było, ale kątem oka mogłam to zobaczyć: czerń, która zaczęła się formować w kształt, dopóki nie był ciemnym zarysem kobiety siedzącej w nogach łóżka. Co, do cholery? Potrząsnęłam ręką Micaha, próbując go obudzić, ale to nie zadziałało. Próbowałam z Nathanielem, ale wydarzyło się to samo, zero reakcji. Ich oddechy nie uległy zmianie. Co się działo? Nie mogłam ich obudzić. Czy ja śniłam i nie wiedziałam o tym? Nabrałam powietrza by krzyknąć. Jeśli to był sen, to nie ma znaczenia; jeśli to nie był sen to pojawi się Claudia i strażnicy. Ale w chwili, gdy wzięłam ostry oddech, głos popłynął przez mój umysł. "Nie krzycz, nekromantko." Oddech opuścił mnie, jakby ktoś uderzył w mój brzuch. I w końcu udało mi się wyszeptać: "Kim jesteś?" "Dobrze, to przebranie nie miało cię przerazić. Miałam na to nadzieję. " "Kim..." Wtedy to poczułam: noc. Noc na dworze, noc w jakimś miejscu, ciepłym i miękkim z zapachem jaśminu w powietrzu. Wiedziałam, kto to był. "Marmee Noir" było najmniej niegrzecznym z pseudonimów, którymi określały ją wampiry. Była Matką Wszelkiej Ciemności; była pierwszym wampirem i przewodniczącą ich rady, chociaż była w stanie hibernacji, albo śpiączki, od ponad tysiąca lat. Ostatni raz, gdy widziałam ją we śnie, była tak duża jak ocean, tak czarna jak przestrzeń między gwiazdami. Cholernie mnie wystraszyła. Cień uśmiechnął się, a przynajmniej tak to odczułam. "Dobrze." Walczyłam, by usiąść, a mężczyźni spali, nawet nie poruszając się w trakcie snu. Czy to był sen, czy to było realne? Jeśli to było prawdziwe, byliśmy w głębokim gównie. Jeśli to był sen, w takim razie zdarzały mi się już wcześniej potężne wampiry atakujące moje sny. Oparłam plecy o drewniany zagłówek. Czułam go jako rzeczywisty i solidny. Ale nie podobało mi się siedzenie przed nią nago. Chciałam mieć suknię i myśl była wystarczająca. Nagle miałam na sobie białą, jedwabną suknię. Sen, bo byłam w stanie to zmienić. Sen, mogło być dobrze. To był tylko sen. Supeł w moim żołądku mi nie dowierzał, ale reszta mnie umierała, by uwierzyć. Myślałam nad kilkoma pytaniami, które chciałam zadać cieniowi i ostatecznie zdecydowałam się na: "Dlaczego jesteś tutaj?"

"Ty mnie interesujesz." To było tak, jakby diabeł nagle wziął twoje prywatne ogłoszenie; nie dobrze. "Postaram się być mniej interesująca." "Jestem prawie wybudzona." Nagłe zimno powędrowało do moich palców. "Mogę posmakować twój strach, nekromantko." Przełknęłam ślinę i nie mogłam utrzymać głosu od bycia zdyszanym. "Dlaczego tu jesteś, Marmee Noir? " "Potrzebuję czegoś, co obudzi mnie po tak długim śnie." "Czego?" "Ciebie, być może." Zmarszczyłam brwi. "Nie rozumiem". Cień zaczął stawać się bardziej stały, aż przybrał postać małej kobiety w czarnym płaszczu. Niemal widziałam jej twarz, i wiedziałam, że tego nie chcę. Zobaczenie twarzy ciemności oznaczało śmierć. "Jean-Claude nadal nie uczynił cię jego, wciąż nie przekroczył ostatniej linii z tobą. Dopóki tego nie zrobi, inny, mocniejszy niż on, może wziąć to co jest jego i zakończyć to. " "Jestem związana z wampirem", powiedziałam. "Tak, masz wampirzego sługę, ale to nie zamyka drugich drzwi". Nagle siedziała u moich stóp. Schowałam moje nogi i wcisnęłam się w wezgłowie. To był sen, tylko sen, nie mogła naprawdę mnie zranić, ale ja w to nie wierzyłam. Rozłożyła rękę szeroko, a ręka ta została wyrzeźbiona z ciemności. "Myślałam, że to przebranie uczyni mnie mniej przerażającą, ale ty kulisz się przede mną. Tracę dużo energii, by mówić do ciebie we śnie, zamiast atakować dalej umysł, ale nadal się mnie obawiasz." Westchnęła, a dźwięk przefrunął przez pokój. "Być może straciłam talent do bycia człowiekiem, nawet udawanym. Być może, skoro straciłam talent, powinnam przestać próbować, co o tym myślisz, nekromantko? Czy mogę pokazać ci moją prawdziwą formę?" "Czy to podchwytliwe pytanie?" zapytałam. Raczej poczułam jej grymas, niż zobaczyłam, ponieważ wciąż jeszcze nie widziałam jej twarzy. "To znaczy, jest tu jakaś dobra odpowiedź? Nie sądzę, że zobaczenie twojej prawdziwej formy byłoby dobrą rzeczą, ale tak naprawdę także nie chcę żebyś odgrywała ludzką " "Więc czego chcesz?" Chciałam obudzić Jean-Claude’a, by pomógł mi odpowiedzieć na to pytanie. Głośno powiedziałam: "Nie wiem, jak odpowiedzieć na to pytanie. "

"Oczywiście, że wiesz; ludzie zawsze czegoś chcą." "Chcę żebyś odeszła." Czułam jej uśmiech. "To nie działa, prawda?" "Nie wiem, jak to miałoby działać", powiedziałam. Przytulałam teraz moje kolana, ponieważ nie chciałam by mnie dotykała, nawet we śnie. Stała na środku łóżka, potem zdałam sobie sprawę, że to nie było dokładnie to. Stała, ale ona ciągle rosła, rozciągając się do góry, jak jakiś czarny płomień. Światło odbijało się od tego czymkolwiek ona się stawała, jak od wody lub mieniących się skał. Jak coś może świecić i nie dawać światła? Jak można zarówno odbijać światło i je wchłaniać? "Jeśli boisz się mnie tak czy inaczej, to dlaczego udawać?" Jej głos odbił się echem w pokoju niczym podmuch wiatru. Czułam zapach deszczu na skraju tego wiatru. "Niech stanie się prawda między nami, nekromantko." Zniknęła; nie, ona stała się ciemna. Ona stała się ciemnością w pokoju. W jednej minucie była centralnym punktem, prawie ciałem, w następnej była ciemnością. Zawisła w ciemności pokoju i ta ciemność miała wagę i wiedzę. Byłam jak każdy inny człowiek, który kiedykolwiek tłoczył się wokół ognia, ponieważ mogli poczuć ciemność naciskającą wokół nich. Czuli ciemność czekającą na nich. Nie próbowała mówić teraz do mnie, po prostu była, bez słów, nawet bez obrazu, coś na co nie miałam żadnych słów. Ona po prostu była. Letnia noc nie rozmawia z tobą, ale istnieje. Ciemna bezksiężycowa noc nie myśli, ale wciąż żyje z tysiącem oczu, tysiącem dźwięków. Była to noc z jednym dodatkiem: mogła myśleć. Ty nie chcesz ciemności, mogącej myśleć, bo to nie myśli o niczym, o czym chciałabyś wiedzieć. Krzyczałam, ale ciemność wypełniła mi gardło, odcięła mi powietrze. Dławiąc się zapachem nocy, tonęłam w jaśminie i deszczu. Próbowałam wezwać nekromancję, ale nie nadeszła. Ciemność w gardle zaśmiała się do mnie jak zimne mgnienie gwiazd, pięknych i śmiertelnych. Próbowałam mojego połączenia do Jean-Claude’a, ale zerwała to. Próbowałam połączenia do Nathaniela i Micaha, ale jej zwierzętami do wezwania były wszystkie koty, zarówno wielkie jak i małe. Moje lamparty nie mogły mi teraz pomóc. Ciemność kazała im spać. Przypomniałam sobie, kiedy ostatni raz była metafizycznie blisko mnie i pomyślałam o jedynej rzeczy, której nie była w stanie kontrolować. Myślałam o wilku. To wykorzystywało więź Richarda ze mną i bliskość Jasona, aby obudzić we mnie mojego wilka i wygonić ciemność z powrotem, ale staliśmy się bliżsi teraz, mój wilk i ja i nadeszła. Ogromny jasny wilk z ciemnymi oznaczeniami wyskoczył z mroku, jego oczy wypełnione były brązowym

ogniem. Ustawił się między mną i ciemnością. Dał mi zawinąć palce w jego futro i w chwili, kiedy go dotknęłam, mogłam znowu oddychać. Zapach nocy istniał, ale nie był we mnie. Ciemność rosła wokół mnie jak jakiś wielki mroczny ocean, wzrastający wyżej, w górę, by rozbić się na brzegu. Wilk spiął się przy mnie, tak realny przed moim ciałem. Czułam jego kości, mięśnie pod futrem, przycisnął się mocno do mnie. Czułam zapach strachu, ale wiedziałam, że nie zostawi mnie samej. Zostanie i obroni mnie, bo gdybym umarła, to on również. To nie był wilk Richarda, ten był mój. Nie jego bestia, ale moja. Ten czarny ocean wznosił się nad nami, tak, że łóżko było jak jakaś drobna tratwa. Potem spadł ku nam z odgłosem tysiąca krzyków. Znałam te krzyki - ofiary, eonów ofiar. Wilk skoczył na spotkanie czerni i czułam zęby zatapiające się w ciało. Czułam gdy ją ugryzłyśmy. Miałam chwilę, by zobaczyć miejsce gdzie leżało jej prawdziwe ciało, całe tysiące mil stąd. Widziałam jak jej ciało szarpnęło się, zobaczyłam jej unoszącą się w ostrym oddechu klatkę piersiową. Jej oddech westchnął przez pokój. "Nekromantko". Sen rozpadł się a ja obudziłam się krzycząc.

Rozdział 22 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Sypialnia Jean-Claude’a była jasna od świateł. Micah klęczał patrząc na mnie, głaszcząc mnie po ramieniu. "Anita, dzięki Bogu, nie mogliśmy cię obudzić." Miałam czas, aby zobaczyć Nathaniela po drugiej stronie łóżka i Jean-Claude'a stojącego przy nim. Byłam wyłączona na tyle długo, by Jean-Claude umarł i ożył ponownie. Godziny stracone w ciemności. Claudia, Graham i inni byli w pokoju. To musiały być godziny; nastąpiła zmiana warty. Miałam czas, by zobaczyć i przemyśleć to wszystko, zanim wilk z mojego snu spróbował wydostać się z mojego ciała. To było tak, jakby moja skóra była rękawiczką, a wilk był ręką. Wypełnił mnie, niewiarygodnie długi. Czułam jego kończyny wyciągające się w moje ramiona i nogi. Ale jego kończyny i moje nie były takiego samego kształtu; nie pasowały. Wilk próbował mnie dopasować. Moje palce wygięły się, próbowały tworzyć łapy, a gdy to nie pomogło, to starał się by pazury wyszły z ludzkich palców. Krzyczałam, trzymając ręce w górze, starając się zdobyć oddech by wyjaśnić. Ale nie mogłam, bo moje ciało zaczęło próbować się rozerwać. Tak, jakby każda kość i mięsień próbowały oderwać się od wszelkiego innego kawałka mnie. Ból był nie do opisania. Części ciała, które nigdy nie były przeznaczone do poruszania, poruszały się teraz. To było jakby mięsno-kostny układ mojego ciała starał się odsunąć z drogi, by coś jeszcze mogło zająć to miejsce. Micah przyszpilił moje ramię i bark. Nathaniel miał moją drugą rękę. Jean-Claude trzymał jedną nogę a Claudia drugą. Krzyczeli:"Ona się przemienia!" "Może stracić dziecko!" Krzyknęła Claudia. "Pomóżcie przytrzymać ją, do cholery". Graham umieścił swój ciężar na mojej talii. "Nie chcę jej skrzywdzić." Słyszałam coś strzelającego w moim ramieniu, mokry dźwięk, którego nigdy nie chcesz usłyszeć w swoim własnym ciele. Krzyknęłam, ale moje ciało nie troszczyło się o to. Chciało oderwać się od siebie. Chciałam się przemienić. Wilk był tam, tuż pod moją skórą. Czułam go, naciskającego, pchającego, próbującego się wydostać. Inne ciała rzuciły się na stos i stopniowo sama ich waga mnie trzymała, ale nadal mięśnie i ścięgna kontynuowały zwijanie się.

Inne drgawki wykręcały moje ciało, niektóre z nich zmuszały do zmiany ich uchwytów. Ramię zbliżyło się do mojej twarzy i poczułam wilka. Ten słodki piżmowy zapach uspokoił moje ciało. Mój wilk pokręcił nosem na tej jasnej skórze i pomyślał, nie całkiem słownie czy w obrazach, ale gdzieś po środku: sfora, dom, bezpieczeństwo. Ramię odsunęło się i zabrało uspokajający zapach ze sobą. Wilk spróbował skoczyć za tym zapachem, spróbował podążyć na nim, ale inne zapachy przytrzymały mnie. Leopard, szczur i coś nie futrzanego, nie ciepłego. Nic, co by nam pomogło. Wilk drapał w moim gardle, jakby to był otwarty wykop, powiększony, więc mógłby się wyczołgać. Wilk nie mógł się wydostać, nie mógł się wydostać, był uwięziony. Uwięziony! Próbowałam krzyczeć, ale krzyk to nie było to, co wyrwało się z mojego gardła; niskie, żałosne wycie popłynęło na zewnątrz. Dźwięk uciął gorączkowe głosy wokół mnie, zamroził naciskające ręce. To odbiło się echem i zamarło w nagłej ciszy. Następnie jak ostatnie drżenie echa przeminęło, inny głos wzrósł, wysoki i słodki. Trzeci głos dołączył, głębszy, by na mgnienie oka ich głosy splotły się w cudownej harmonii. Potem inny głos opadł oktawę niżej, łamiąc harmonię, ale niezgoda w pewien sposób harmonizowała z jego własnym. Odpowiedziałam im i na moment nasze głosy napełniły powietrze drżącą muzyką. Ciała napierające na mnie zsunęły się. Zapach wilka naciskał blisko. Ręka dotknęła mojej twarzy i odwróciłam się w stronę tej ręki, naciskała na moją twarz, wciągnęłam w płuca zapach wilka. Były po tej stronie inne zapachy, zapachowa mapa wszystkiego, czego dotknął ten dzień, ale pod tym wszystkim był wilk. Próbowałam podnieść obie ręce by przycisnąć jego skórę do siebie, ale tylko jedna z moich rąk się uniosła. Coś się złamało w moim lewym ramieniu, coś, co nie pozwoliło mi użyć tej ręki. Strach rozbłysnął wewnątrz mnie i zaskomlałam, a ciepła skóra przycisnęła się bliżej mnie. Nie zdawałam sobie sprawy, że można otulić się zapachem, jakby to było ramię. Ale ja przytuliłam ten zapach wokół mnie, wdychałam to tak intensywnie, że rozprzestrzeniło się wokół mnie jakby ktoś trzymał mnie w swoich ramionach. Trzymałam rękę przyciśniętą do mojego nosa i ust, ale przesuwałam oczami wzdłuż ramienia aż znalazłam czarną koszulkę i wreszcie twarz Claya. Jego oczy były oczyma wilka, a mój wilk wiedział, że ja to zrobiłam. Wezwałam jego wilka i odpowiedział. Łóżko poruszyło się obok nas. Odciągnęłam moją twarz z dala od skóry Claya, więc mogłam powąchać powietrze gdy się rozejrzałam. Widziałam Grahama, ale jego zapach oznaczał więcej niż to, co mówiły mi moje oczy. On pachniał tak ciepło, tak dobrze.

Sięgnęłam moją sprawną ręką do niego, bo gdybym mogła go dotknąć, zabrałabym trochę tego dobrego, ciepłego zapachu ze sobą. Moja ręka sięgnęła jego klatki piersiowej i właśnie wtedy, gdy moja dłoń dotknęła obnażonej skóry zdałam sobie sprawę, że był nagi. To było jakby hierarchia informowania przez moje zmysły działała wspak. Węch, dotyk, wzrok: naczelne nie rozumują w ten sposób, ale psowate tak. Niejasno, przypomniałam sobie, że widziałam gładkie, umięśnione ciało Grahama, ale czułam się bezpiecznie i dobrze. Odzież nie miała znaczenia dla bezpieczeństwa i wygody. Ale moja ręka na ciepłej, nagiej twardości jego piersi zaskoczyła mnie, jak gdybym nie spodziewała się tego. Nie myślałam logicznie. Usztywniłam rękę, naciskającą na jego pierś, kiedy próbował zbliżyć się do mnie. Teraz, kiedy go widziałam, a nie tylko patrzyłam na niego, widziałam, że nie był nieszczęśliwy będąc przy mnie nago. To mnie wkurzyło. Cierpiałam, moje mięśnie płonęły, bolały mnie miejsca, których nie powinnam nawet być w stanie czuć a on był podekscytowany odczuwaniem naszych nagich ciał blisko i osobiście. By go cholera. Znalazłam mój nadal ludzki głos. "Nie" Mój głos był ochrypły i zmęczony, ale to wciąż był wyraźny. "Nie." Claudia pojawiła się w pobliżu wezgłowia łóżka. "Powiedziałam mu, żeby się rozebrał, Anita. Potrzebujesz tyle kontaktu skóra do skóry, jak tylko możesz dostać. " Próbowałam potrząsać głową, okazało się, że boli, więc po prostu powiedziałam: "Nie." Uklękła przy łóżku, przywołując mnie oczami. To było spojrzenie, którego nigdy u niej nie widziałam. "Anita, to są wszystkie wilki jakie teraz mamy, proszę, nie utrudniaj tego." Przełknęłam ślinę i to zabolało, jakbym uszkodziła coś w moim gardle i nie leczyła tego przez jakiś czas. "Nie." Jean-Claude stanął obok jej klęczącej osoby. "Proszę, ma petite, nie bądź uparta, nie teraz." Zmarszczyłam brwi. Coś pominęłam? Czegoś nie rozumiałam? Czegoś. Czegoś ważnego, wnioskując z ich twarzy, ale po prostu nie chciałam nagiego, podnieconego ciała Grahama przy moim nagim ciele. Nie chciałam uprawiać z nim seksu, a gdy byliśmy nadzy i w łóżku szanse na to szły w górę. Jasne, że zostałam ranna i prawdopodobnie nakarmiłam ardeur naprawdę dobrze, ale nazwijcie mnie paranoikiem, ja po prostu nie chciałam ryzykować. Gdyby nie moje ostatnie strzępy moralnej godności, Graham mógłby mieć szansę zostania tatusiem. To, bardziej niż cokolwiek innego, utrzymało moją rękę prostą i moje usta mówiące 'nie'. Claudia powiedziała: "Nie rozumiesz, to nie koniec."

"Co nie jest końcem?" Udało mi się to powiedzieć tym głębokim, nie-moim głosem i wtedy wiedziałam. Wilk pomyślał, że to jest wyjście, uzyskał pomoc, że sfora pomoże mu uciec, uwolni go od tego więzienia, ale ja trzymałam dotyk innych wilków na odległość. Odmówiłam pozwolenia im prześlizgnięcia zapachu wilka i skóry po całym moim ciele, więc wilk wrócił do prób wydostania się i dołączenia do nich. Moja ręka nie pozostała sztywna, nic we mnie również. Wiłam się na łóżku jak worek węży, mięśnie i ścięgna poruszające się w sposób, który powinien rozerwać mnie na strzępy. Moja skóra powinna się rozedrzeć i prawie tego chciałam. Chciałam by wilk wydostał się ze mnie. Żeby po prostu przestało mnie boleć. Myślałam, że wilk był mną; teraz pomyślałam, że próbował mnie zabić. Zapach wilka był wszędzie, ciężkie i marszczące nos słodkie piżmo. Moje ciało leżało nadal na łóżku, podczas gdy łzy ciekły po mojej twarzy, skamlałam, ale nie wilczymi dźwiękami, ale cichymi, zranionymi, ludzkimi. Myślałam, że bolało wcześniej, ale byłam w błędzie. Jeśli mógłbyś zmusić kogoś by czuł to wiecznie, powiedziałby ci wszystko, zrobiłby wszystko, aby to zatrzymać. Leżałam między Grahamem i Clayem. Ich nagie ciała były przyciśnięte tak blisko, jak tylko mogli, bez położenia ich ciężaru na mnie, jakby wiedzieli, że to może ranić. Przytulili mnie delikatnie między nimi, ich ręce na mojej głowie i na moim zdrowym ramieniu. Dotykali mnie, jakbym mogła się złamać i czułam się jakby mieli rację. Oczy Grahama powróciły z powrotem do brązu. Wyraz jego twarzy był zmartwiony. Co oni widzieli, czego ja nie? Co się ze mną działo? Clay pochylił się, przycisnął usta do mojego policzka i pocałował mnie delikatnie. Wyszeptał, "Przemień się, Anita, pozwól by to się wydarzyło. To nie będzie bolało tak jak teraz, jeśli tylko na to pozwolisz. " Podniósł twarz, a ja zobaczyłam, że płacze. Usłyszałam miękkie kliknięcie, gdy drzwi się otworzyły. Chciałam się odwrócić i spojrzeć, ale ostatnim razem gdy to robiłam to bolało. Nie wydaje się żeby było warto. Poza tym pierś Grahama blokowała mój widok w tym kierunku. "Jak śmiesz mi rozkazywać?" Głos Richarda był już zły. "Starałem się zrobić z tego prośbę" odpowiedział Jean-Claude, "ale nie reagowałeś." "Więc wydałeś mi rozkaz, jakbym był twoim psem?" "Ma petite potrzebuje twojej pomocy" głos Jean-Claude wykazał pierwsze ślady gniewu, jakby był tak zmęczony nastrojami Richarda jak ja. "Z tego co widzę," odrzekł Richard, "wygląda, że Anita ma mnóstwo pomocy."

Clay usiadł na tyle, aby pokazać zapłakaną twarz. "Pomóż jej, Ulfriku. Nie jesteśmy wystarczająco potężni." "Jeśli chcesz wskazówek dla zaspokojenia jej w łóżku, zapytaj Micaha. Naprawdę nie jestem za dzieleniem się. " "Jesteś Ulfrikiem, dla jej lupy, czyż nie?" Micah stanął w nogach łóżka, wciąż nagi, tak jak się obudziliśmy. "To jest sprawa wilka, kiciusiu, nie twój." "Przestań," krzyknął Clay

"przestań być dupkiem, Richardzie i bądź naszym

przywódcą. Anita jest ranna. " Richard wreszcie podszedł do brzegu łóżka, aby spojrzeć poza odchylone ciało Grahama. Jego potargane przez sen włosy tworzyły gęstą brązowo-złotą masę wokół jego arogancko przystojnej twarzy. Arogancja zniknęła, a zastąpiło ją poczucie winy, tak, że niemal zaczęłam się o niego bać. "Anita ..." zrobił bolesny dźwięk z mojego imienia, tyle bólu w tym jednym słowie. Wszedł na łóżko i pokazał, że wciąż ma na sobie szorty. Albo miał czas by je ubrać, albo spał ubrany, bardzo nie-likantropowo. Pozostali mężczyźni zrobili mu miejsce, ale nie opuścili łóżka. Zaczął czołgać się do mnie, ale pierwszy dotyk wyrwał ze mnie niewielkie odgłosy bólu. Zatrzymał się na czworakach nade mną, utrzymując swój ciężar na ramionach, ale mój wilk był zbyt blisko powierzchni. Richard wiszący nad nami oznaczał, że myślał, że jest lepszy od nas, a mój wilk uważał, że na to nie zasłużył. Ja także. Czułam jak wilk przykuca we mnie. Czułam, że zbiera się tak, jakby miał skoczyć z mego ciała na Richarda. Miałam chwilę, aby uświadomić sobie, że może to zrobić. Czułam kiedyś bestię Richarda i moją walczące ze sobą. To bolało. Byłam już zbyt obolała. Nie chciałam, tego robić. "Odsuń się, Richard." Mój głos był ochrypłym szeptem. "Wszystko w porządku, Anita, jestem tutaj." Położyłam sprawną rękę na jego piersi i pchnęłam. "Rusz się, teraz." "Jesteś w pozycji dominującej nad nią," powiedział Graham: "Nie sądzę, żeby to lubiła." Richard spojrzał na niego, ale jego ciało pozostało nade mną. "Ona nie jest wilkiem, Graham, ona nie myśli w ten sposób. " Niski warkot wysączył się z mojego gardła. Nie chciałam tego. Richard odwrócił się powoli, tak jak w filmach grozy, kiedy wreszcie obracasz się za siebie. Popatrzył na mnie, jego włosy były niczym gęste obramowanie miękkich zdumionych

oczu. "Anita ...," powiedział, ale moje imię było pytaniem tym razem, tak jakby nie miał pewności. Ten miękki, głęboki warkot zawibrował w całych moich ustach ponownie. Szepnęłam głosem głębszym niż kiedykolwiek miałam "Rusz się". "Proszę, Ulfriku," powiedział Clay: "proszę odsuń się." Richard wrócił na kolana, wciąż siedząc na mnie okrakiem, ale w pozycji której wilk nie mógł dokładnie odzwierciedlać. To powinno być wystarczająco dużo, ale mój wilk znalazł inne wyjście, dziurę żeby wspiąć się przez nią. Zawsze wcześniej, kiedy dzieliłam moją bestię z innymi Likantropami, czułam tylko futro i kości, jakby jakaś wielka bestia poruszała się we mnie, ale tym razem widziałam to. Widziałam wilka, tak jak widziałam go we śnie. Nie był naprawdę biały, ale kremowy, z ciemnym umaszczeniem niczym siodło na całym grzbiecie i na głowie. Ta ciemna peleryna była we wszystkich odcieniach szarości i czerni wymieszanych razem i nawet biały i kremowy, nie było naprawdę białym lub kremowym, ale zmieszanym niczym mleko i maślanka. Pogłaskałam ręką po tym futrze i to było ... prawdziwe. Szarpnęłam się tak mocno, że zabolało, wywołało mój jęk, ale wciąż czułam wspomnienie futra pod moją zdrową dłonią, jakbym dotykała czegoś solidnego. "Ona pachnie prawdziwie," powiedział Graham. Richard bardzo spokojnie odsunął się z klęczek nade mną. "Tak," powiedział odległym głosem "to prawda." "Przywołaj jej wilka" odezwał się Clay miękkim tonem. "Wywołaj jej zmianę, wtedy przestanie się ranić." "Straci dziecko," odpowiedział Richard, ale patrzył na mnie z wyrazem twarzy, którego nie mogłam odczytać, a może nie chciałam. "Ona straci dziecko i tak," powiedziała Claudia. Spojrzał na mnie, a jego oczy były zagubione. "Widzę w tobie wilka, Anita, po prostu za oczami, mogę go zobaczyć. Mogę go powąchać. Co chcesz, żebym zrobił? Chcesz żebym przywołał twoje zwierzę?" Jego głos brzmiał pusto, jakby był już w żałobie. Nie chciał tego robić; to było bardzo jasne. I choć raz, zgadzaliśmy się. "Nie", powiedziałam, "nie." Nie pochylił się, ale napięcie uszło z niego. "Słyszałeś ją. Nie zrobię tego wbrew jej woli." "Powiedz to po tym, jak zobaczysz jej konwulsje. Nigdy nie widziałam nikogo tak z tym walczącego, nie tak długo" odpowiedziała Claudia. "Gdy ktoś jest w tym tak daleko, nie powinien być w stanie walczyć z przemianą. Nawet jej oczy nadal są ludzkie."

Richard spojrzał na mnie, twarz miał poważną. "Nasza dziewczyna", ale nie brzmiał szczęśliwie kiedy to powiedział. Opuścił swoje tarcze, ale nie do końca, tak jakby zamrugał metafizycznie. Dostałam migawkę jego emocji, jego myśli, jego spostrzeżeń. Jeśli naprawdę bym się przemieniła, nie chciałby mnie. Cenił moje człowieczeństwo, ponieważ czuł, jakby sam nie miał żadnego. Gdybym się przemieniła, przestałabym być dla niego Anitą. Nadal nie rozumiał, że bycie wilkołakiem nie kończyło bycia człowiekiem. Ale pod tymi myślami były inne, choć myśli to może niewłaściwe słowo. Jego bestia była tam, jego wilk i to chciało mnie zmienić. Chciało mnie w postaci wilka, bo wtedy naprawdę należałabym do niego. Nie możesz być Lupą i Nimir-Ra, jeśli jesteś naprawdę wilkiem. Ta myśl kazała mi spojrzeć na łóżko, aż znalazłam Micaha. Widziałam to w jego oczach, stratę, jakby był już pewien. Nie ma mowy. Nie chciałabym go stracić, nie teraz. Przesunęłam spojrzeniem po pokoju do mojego drugiego lamparta. Odwróciłam się zbyt szybko, czując ból mięśni w moim lewym ramieniu, mięśni które naciągnęłam. Nathaniel podszedł do brzegu łóżka, jakby zrozumiał, że patrzę na niego. Na jego twarzy były schnące łzy, jakby płakał, ale nie przejmował się tym na tyle by je wytrzeć. Możesz się umawiać poza swoim gatunkiem, wiedziałam o tym, ale przypomniałam sobie, jak Richard raz mówił, że dominujący nie mogą. Jeśli jesteś wysoko w hierarchii mocy, to nie randkujesz poza swoim gatunkiem. Byłam lupą; nie było wyższej rangi kobiecej niż moja. Byłam Bolverkiem, co czyniło mnie tak jakby oficerem. Tak czy inaczej odcinam to, jeśli wilk, którego czułam dotykiem wydostanie się na rzeczywistość, to stracę więcej niż nieplanowaną ciążę. Wiedziałam, że mam jeszcze co najmniej jedną bestię w sobie. Posiadałam lamparta, w sposób, w jaki miałam wilka. Jeśli ostatecznie będę musiała przejść całą tę futrzaną drogę, może mogłam wybrać rodzaj futra? Patrząc w twarz Nathaniela, obserwując jak Micah odwraca wzrok, bym nie odczytała jego twarzy, wiedziałam, że muszę spróbować. Spojrzałam na Richarda. Powiedziałam to głośno: "Nie chcesz bym się zmieniła, dlatego nie pomożesz." "Nie chcesz być jedną z nas, nie na poważnie." Jego twarz zmieniała się z powrotem w arogancką, złą maskę. "Masz rację." Jego gniew pokazał się niemal jak satysfakcjonująca złość, jakby to jedno stwierdzenie ukazało, że nie byłam lepsza niż on, nie bardziej komfortowa w futrzanej skórze.

Spojrzałam na Micaha i Nathaniela. Micah przysunął się by móc przytulić Nathaniela. "Micah, Nathaniel, pomóżcie mi wezwać lamparta". Micah wyglądał na zaskoczonego. "To nie jest wybór, Anita. Czuję, kim jesteś. " Zaczęłam potrząsać głową, ale cokolwiek bym robiła moje lewe ramię bolało zbyt mocno. "Noszę cztery różne szczepy. Dlaczego nie mogę wybrać, w którą stronę mam iść?" Graham i Clay spojrzeli na Richarda, jakby zastanawiając się, co by powiedział. "Myślę, że nie masz wyboru," powiedział, "ale jeśli chcesz spróbować, nie będę cię zatrzymywał." Został zraniony, a staranie się by to ukryć czyniło ten widok bardziej bolesnym. Gdybym się zmieniła, on poszukałby gdzie indziej. Nie sądziłam, że znajdzie kogoś gotowego dzielić go z czymś, co przypominało stałe partnerstwo, futrzane czy nie, ale hej, to nie było moje życie. To było jego życie. Widziałam wilka w mojej głowie, jak sen na jawie, całego delikatnie kremowego i białego i czarnego i szarego. Spojrzał na mnie oczami, które były bursztynem tak ciemnym że prawie brązowym. To było jak patrzenie na kawałek swojej duszy i otrzymanie spojrzenia z powrotem. Richard zsunął się z łóżka. Wilk nie panikował; stał tam we mnie, spokojny, oczekujący. Graham zaczął podążać za nim, zsuwając się. Wilk przesunął się ponownie bliżej powierzchni, podniecony. Chwyciłam go za ramię. "Zatrzymaj się". Zamarł pod moim dotykiem, pół klęcząc przy łóżku. Clay spojrzał ode mnie do Richarda. "Zostańcie, dopóki nie każe wam odejść," powiedział Richard, głosem, który wydawał się być zamknięty, pusty i zły jednocześnie. "Micah, Nathaniel, pomóżcie mi wezwać naszą bestię." Nie kłócili się, ani nie wahali; po prostu wczołgali się na łóżko. Wczołgali się do mnie w ten wdzięczny sposób likantropów, jak gdyby mieli mięśnie, których zwykli śmiertelnicy nie mają, jakby mogli balansować filiżanką na ich grzbietach. Mimo, że byłam obolała, oglądanie ich czołgających się do mnie nago przyspieszyło mój oddech, przyspieszyło mój puls. To sprawiło, że wilk zacząć chodzić w ciasnych, poruszanych kręgach. Nie miałam ręki by dotknąć Claya. "Clay, dotknij mnie." Pokonał niewielką odległość jaką dał Richardowi by mógł siedzieć na mnie okrakiem. Przycisnął swoje ciało do linii mojego, ale uważał, by nie dotknąć mojego lewego ramienia. Szybko się uczył i rzadko sprzeczał. To było czymś orzeźwiającym. Micah dotknął moich nóg, ale Nathaniel czołgał się wokół Claya, aby móc być przy mojej głowie. Micah zapytał: "Czego potrzebujesz byśmy zrobili?"

Nigdy nie próbowałam wezwać jednego zwierzęcia zamiast innego. Zaledwie miesiąc temu dowiedzieliśmy się, że noszę trzy różne rodzaje likantropii. Wilk i lampart nie były niczym nieoczekiwanym, ale lew zbił mnie z tropu. Taki delikatny uraz, tak mało krwi, ale czasami nacięcie wystarczy dla chorób przenoszonych przez krew. "Nie wiem, jeszcze." Wiedziałam, jak wezwać czyjąś bestię, jeśli pasowała do mnie. Richard nauczył mnie tego teoretycznie. Myślałam o lamparcie. Po prostu pomyślałam o tym i poczułam jak to zamieszało we mnie. Zawsze było to najdziwniejsze uczucie, jak gdyby we mnie była jakaś głęboka jaskinia z mieszkającą tam bestią, oczekującą na wezwanie. Teraz to rozprostowało się, przeciągnęło i zaczęło się wznosić. Moje ciało było jak ciemna ciecz, wewnątrz której rosła bestia; wszystko to było dość typowe dla bycia likantropem. Problem polegał na tym, że mojemu ciału brakowało przełącznika rzeczywistej przemiany, a gdy zwierzę docierało do powierzchni ciała, nie miało gdzie pójść. Albo nie miało, aż do teraz. Ale gdzieś w czasie wzrastania ciekłego odczucia futra skręconego z miejsc, których nie powinnam móc dotknąć, zdałam sobie sprawę, że tam były dwa kształty rosnące ku powierzchni. Próbowałam wezwać lamparta, ale podwoiłam swoją stawkę. Wilk zjeżył się, jego kryza sterczała, ciało usztywniło się. Czułam jego strach. Wiedział, że był w mniejszości, a w moim ciele nie ma żadnej sfory do wezwania. Wilk stał na ziemi, starając się wyglądać na tak dużego i groźnego jak mógł, następnie koty uderzyły w powierzchnię mojego ciała, a wilk uciekł. Czułam jak biegnie, wraca z powrotem drogą, którą przyszedł. Jakby zmierzał do domu. To był pierwszy raz, kiedy uświadomiłam sobie, że moje ciało nie jest tylko więzieniem, ale także legowiskiem, bezpiecznym miejscem. Koty uderzyły w powierzchnię wspólnie, a siła tego wygięła mój kręgosłup, wyrzuciła moje ciało w górę, jakby jakaś wielka moc uderzyła mnie od tyłu. Upadłam z powrotem na łóżko, krzycząc z bólu ciała otrzymującego dziś kolejne ciosy. Potrzebowałam by to zatrzymać. Musieliśmy to zatrzymać. Widziałam koty. Lampart wyglądały na małego obok lwa. Mały, elegancki i lśniąco czarny. Wycofał się od większego kota. Nie winię go. Lwica była ogromna, wielka, płowa bestia w postaci kota. Być może wyglądałaby na mniejszą, gdybym nie widziała wcześniej wilka, a teraz lamparta. Lew patrzył na lamparta cierpliwie, czekając by ten zdecydował, co robić dalej. Lew miał po swojej stronie kilkaset funtów extra mięśni. Puściłam Grahama i użyłam mojej zdrowej ręki by dotrzeć do Nathaniela. Pochylił się nad moją twarzą tak, że kiedy go dotknęłam, jego twarz była tuż nade mną. Ukryłam twarz w słodkim cieple jego szyi. Zawsze pachniał dla mnie wanilią, ale pod spodem był zapach

lamparta. Ostrzejszy niż piżmo wilka, mniej słodki, bardziej egzotyczny z braku lepszego słowa. Lampart przestał być defensywny i spojrzał w górę oczami, które były miękkie i szare, z odrobiną zieleni w głębi. Nie zawołałam 'tutaj kici-kici', ale wezwałam go tak czy inaczej. Lampart wstał we mnie i uderzył w powierzchnię ciała. Wypełnił mnie jak ręka przesuwająca się wewnątrz rękawicy, tak, że czułam, że wyciąga się na zewnątrz i na zewnątrz, wypełniając mnie. Czekałam na tą pełnię by wreszcie rozdzieliła moją skórę i wyszła, ale nic się nie stało. Czułam futro ocierające o moją skórę po złej stronie. Czułam to tam. Spojrzałam w dół mojego ciała i widziałam jak coś toczyło się pod skórą na brzuchu jakby kot ocierał się wewnątrz mnie. Uczucie przyprawiło mnie o mdłości, ale to było wszystko. To nie było tak gwałtowne jak wilk, ale nadal nie było przemiany. Graham i Clay zsunęli się z łóżka tak, że Micah mógł przenieść się obok mnie. "To jest tam, ale nie wychodzi, dlaczego?" Nathaniel zsunął się tak, że dwaj mężczyźni obramowali moje ciało własnymi dłońmi. "Nie wiem" powiedział Micah. "Daj mi swoją bestię" odpowiedział Nathaniel. Spojrzałam na niego i pomyślałam o futrzanej rzeczy wewnątrz mnie. To był cierpliwe, bo nie bałam się tego. Chciałabym to przyjąć, powitałabym to. Teraz to ześlizgnęło się we mnie, czekając na uwolnienie. Ale nie mogłam tego uwolnić. "Wziąłem kiedyś wcześniej twoją bestię" powiedział. "Pamiętam". Odwróciłam głowę, wystarczająco by zobaczyć twarz Micaha. Spojrzałam pytająco na niego. "Daj mu swego lamparta, Anita." Nathaniel przycisnął swoje ciało bliżej mojego boku, tak, że poczułam go wciśniętego miękko przy mym biodrze. Pochylił się nade mną, opierając się na jednej ręce nad całym moim ciałem, tak by nie obciążać mnie swoim ciężarem. Pochylił się do pocałunku, a ja czułam toczącego się ku niemu lamparta niczym coś w połowie ciekłe i w połowie futrzane, stałe. Jego usta odnalazły moje i pocałowaliśmy się. Ostatni raz, gdy dawałam mu moją bestię było prawie tak gwałtownie jak dzisiaj, ale ja walczyłam; teraz po prostu mu ją dawałam i Nathaniel nie walczył. Pocałował mnie mocno i głęboko, jakby próbując smaku owłosionego kształtu, a w następnej chwili ten kształt wylał się przez usta. Czułam go, jak nigdy przedtem, jakby naprawdę prześlizgiwał się do góry i na zewnątrz przez usta. Miałam moment zadławienia, ale następnie to już było w nim.

Mój lampart uderzył w jego ciało, uderzył w jego bestię. Siła tego spychała jego ciało z łóżka, niczym cios, ale on walczył, aby utrzymać się na mnie i całować. Walczył by mnie całować tak mocno; ciężka ciecz wypływała z niego ponad moje ciało. Tak ciepła, gorąca, jak gdyby wykrwawiał się na śmierć. Otworzyłam oczy na tyle, by zobaczyć, że płyn był jasny, ale musiałam zamknąć, aby powstrzymać to przed zalaniem ich. Jego ręce były na mojej twarzy, utrzymując nas w pocałunku. Ale chciałam pocałunku, chciałam tego. Chciałam, potrzebowałam uwolnienia, a moje ciało nie mogło tego dać. Objęłam sprawną ręką jego plecy, więc czułam jak jego skóra rozdziela się, a futro wypływa jak ciężka woda, ciepły aksamit pod moją dłonią. Jego usta zmieniły się przy moich, tak, że ten pocałunek uległ zmianie, ponieważ teraz jego usta nie mogły całować jak w przypadku ludzkiego ciała. Nie było wystarczająco warg. Lizałam swym językiem wzdłuż zębów wystarczająco ostrych, by mogły naprawdę mnie zjeść. Odsunął się, a ja wytarłam ciężki płyn z mojej twarzy, by móc go zobaczyć. Twarz była lamparcia i ludzka, dziwnie wdzięczna mieszanka. Człowiek-lampatr wyglądał lepiej niż człowiek-wilk, może dlatego, że kot miał z natury krótszy pysk. Uniosłam ku niemu obie ręce i zdałam sobie sprawę, że lewa ręka teraz pracuje. Nie przemieniłam się, ale coś w przekazaniu mu mojej bestii dało mi niektóre z korzyści będących domeną zmiany - uzdrawianie. Ciekawe. Przytuliłam go i odkryłam, że jego futro jest suche, choć moje ciało pokryte było jasną breją, którą zmienni "krwawią" kiedy się przemieniają. Nigdy nie rozumiałam, jak ich futro wychodzi z tego suche, ale zawsze tak było. Przebiegłam moimi rękoma po niewiarygodnej miękkości jego futra, poczułam jego umięśnioną siłę i poczułam, że jego ciało nie było niezadowolone dociskając do mnie. Kochaliśmy się raz wcześniej, gdy był w tej formie i w tym momencie to nie brzmiało jak zupełnie zły pomysł, ale był ktoś jeszcze we mnie, czekający. Lew zaryczał, gdzie wciąż stał, cierpliwy. To dało mi znać, że wciąż tam było. "Cholera," wyszeptałam. Nathaniel powąchał przy mojej twarzy. "Lew". Micah zsunął się z łóżka. "Potrzebujemy lwołaka, szybko, zanim zdecyduje się spróbować wyrwać w niej wyjście." "Nie mamy żadnych lwów", odpowiedział Jean-Claude. Myślałam o tym. Myślałam, potrzebowałam lwa. Myślałam o złotej sierści, ciemnych, pomarańczowo-bursztynowych oczach. Wykonałam wezwanie, nie dla mojego lwa, ale dla

lwa. Czułam odpowiedź, jak odległy głos. Czułam, dwa odpowiadające szarpnięcia, prawie tak, jakbym trzymała dwie smycze. Jeden z nich był niechętny, drugi chętny. "Idą, albo przynajmniej on idzie" wyszeptałam. "Kto idzie?" zapytał Nathaniel dudniącym głosem. "Ciasteczkowy" powiedziałam, ponieważ jako żywo nie mogłam myśleć o jego rzeczywistym imieniu. Wszystko o czym potrafiłam pomyśleć to o nadanym mu przeze mnie przydomku Ciasteczkowy Potwór - z powodu jego niebieskich włosów. Słyszeliśmy podniesione głosy zanim ktoś zapukał do drzwi. Męskie głosy kłóciły się za drzwiami. Lisandro podszedł do drzwi po tym, jak Claudia skinęła głową. Otworzył je by ukazać Ciasteczkowego z jego niebieskimi nastroszonymi włosami i bruneta lwołaka. Wróć nie, Pierce’a. Nazywał się Pierce. Ciasteczkowy uśmiechał się, kiedy wszedł przez drzwi, ubrany jedynie w dżinsy, z bronią zatkniętą za pasek. Jakby powodem włożenia spodni nie była skromność, ale miejsce, gdzie mógł umieścić pistolet. Pierce popatrzał spode łba gdy przeszedł przez drzwi. Całkowicie ubrany, jednak jego koszula miała krzywo zapięte guziki a jego źle włożona marynarka po jednej stronie ukazywała kaburę. Broń wyglądała jak pistolet Beretta. Nie mój wybór na ukryte zabezpieczenia, ale przecież miałam małe dłonie. Nie byłam zaskoczona, gdy ich zobaczyłam. Wezwałam ich. Byłam zaskoczona, gdy ujrzałam Oktawiusa, ludzkiego sługę Augustyna, depczącego im po piętach. Był ubrany nienagannie, jak wcześniej, poza tym, że nie miał krawatu i mankiety koszuli wisiały luźno w rękawach jego eleganckiej marynarki. Jeśli mankiety nie byłyby luźne, nawet nie wyglądałoby na to, że się spieszył. "To jest oburzające," powiedział. "Najpierw obrażasz i poniżasz mojego mistrza, a następnie próbujesz ukraść jego lwy. Czy uważasz, że skoro Augustyn śpi za dnia można po prostu ich wziąć? " Miał dobry widok na mnie na łóżku. Zatrzymał się, jak sądzę, ponieważ niektórzy ludzie w pokoju przesunęli się by mógł spojrzeć na mnie. Na mnie i Nathaniela. Nie wiem, co pomyślał, że robiliśmy, ale nagle zobaczyłam go oczami kogoś wewnątrz mnie. Ja, nago na łóżku pokryta jasnym, lepkim płynem. Nathaniel nago i podekscytowany w formie lamparciego mężczyzny wtulony w moje ramiona. Inni mężczyźni w pokoju również nadzy. Co ja bym pomyślała, gdybym trafiła na takie coś? Prawdopodobnie to samo pomyślał Oktawius. Wyraz twarzy Ciasteczkowego pokazał, że myślał to samo, ale był z tym szczęśliwy. Ruszył w stronę łóżka, ale Pierce złapał go za rękę, przytrzymał go. Ciasteczkowy warknął na niego i ta strużka dźwięku wzbudziła napięcie w moim wewnętrznym lwie. "Nie pozwól jej pierdolić w swoim umyśle" powiedział Pierce.

"Słyszałeś również jej wezwanie," odrzekł Ciasteczkowy. "Nie mogłeś odmówić." "Ale ja nie chcę iść do niej. Nie chcę, żeby mnie wykorzystała." Odwrócił się do drugiego mężczyzny, więc stał tyłem do łóżka. Ciasteczkowy miał tatuaż Ciasteczkowego potwora, jak w Ulicy Sezamkowej, na swoim prawym ramieniu. Szczęśliwy mały Ciasteczkowy Potwór pałaszujący ciasteczka. Tak więc kolor włosów nie był przypadkowy. "Chcę, żeby mnie wykorzystała." "Walcz z tym" powiedział Pierce. "Nie chcę z tym walczyć," odrzekł Ciasteczkowy. "Jeśli nasz mistrz by nie spał, nie ośmieliłabyś się tego zrobić", oznajmił Oktawius. Obszedł oboje, podszedł bliżej łóżka. Claudia i Lisandro stanęli między nim a łóżkiem. Ale dopiero, kiedy zobaczył Jean-Claude’a nadchodzącego od ściany, jego twarz się rozpadła. Strach, strach i niedowierzanie, ścigały się na jego obliczu. Był całkowicie zaskoczony gdy zobaczył Jean-Claude'a. Walczył i w końcu zapanował nad mimiką. Ale pierwsze spojrzenie wystarczyło, pierwsze spojrzenie i jego uwaga, że Augustyn spał. Po raz pierwszy to dostrzegłam. To nie było tak, że przespaliśmy dzień a Claudia i reszta byli z powrotem na służbie. To było to, że my w ogóle ledwo spaliśmy a Jean-Claude nie umarł o świcie. On, jak Damian, nie umierał o świcie, gdy spał dotykając mnie. Oktawius okazał arogancję, ale odsunął gniew, jakby nie chciał, rozpoczynać walki. Skłonił się. "Jean-Claude, nie pomyślałbym, że nie będziesz spać. Nie widziałem, że tam stoisz. Mam lepsze maniery niż to; mój gniew sprawił, że się zapomniałem. Proszę, wybacz mi." Jego słowa były jasne, ale powiedział to zbyt szybko. Myślę, że to była jego wersja nerwowej gadki. "Nie ma nic do przebaczenia, Oktawiusie, to znaczy, jeśli nie będziesz nam utrudniał." Oktawius stanął naprzeciw niego i nic nie mogło powstrzymać dyskomfortu w jego ramionach. "Utrudniał wam czego? " Jean-Claude stanął przed człowiekiem, wciąż nagi, ale tak swobodny, jak którykolwiek ze zmiennokształtnych. Miał na sobie swoje ciało, jakby to były najbardziej kosztowne szaty na świecie, albo tak, jakby nie zdawał sobie sprawy, że jest nagi. "Augustyn powiedział, że te dwa lwołaki mają być kandydatami na pomme de sang dla ma petite. " Oktawius lekko kiwnął głową. "To jest prawda." "Mogliśmy być zbyt pochopni odrzucając ich wcześniej. Wierzę, że istnieją błędy etykiety po obu stronach, nie można zaprzeczyć, że to prawda?"

"Być może, być może wszyscy byliśmy trochę pochopni wcześniej," przyznał Oktawius, pokazując po glosie że nie był pewien, gdzie to się stało i starał się być ostrożny, nie będąc obraźliwym. Myślę, że jeśli Jean-Claude nie stałby tam, a jego własny mistrz nie był martwy dla świata, byłby mniej ostrożny i bardziej zły. Cholera, jeśli to byłabym tylko ja i zmiennokształtni, myślę, że po prostu powiedzieliby nam, byśmy się odpieprzyli, lub jakąś uprzejmą wersję tego. "Ma petite chciałaby teraz spróbować jednego z lwów. Myślę, że w świetle tego wszystkiego, co się działo, to może być dobre, by scementować silniejsze więzi z twoim mistrzem. Jesteśmy przecież dwoma z najbardziej potężnych mistrzów w tym kraju, a między nami, jesteśmy z pewnością najpotężniejszymi terytoriami w środku tego kraju." Podążałam za tymi parafrazami. Domniemywał, ale nie mówił, że pomiędzy dwoma z nich mogącymi rządzić środkiem tego kraju, czy nie byłoby lepiej być sprzymierzeńcami niż wrogami? A może ja faktycznie wyłapałam trochę myśli Jean-Claude’a, zaledwie odrobinę. On nie miał zamiaru robić jakiś wojennych podbojów, ale sugerował to, dając nam zarówno wpływy strachu i zachłanności. Strach jest naszym wrogiem i zachłanność chęcią udziału w zdobyczy, jeśli zdecydujesz się na podbój. Jean-Claude pogrywał z nim. Oktawius oblizał wargi, a następnie stanął trochę prościej, jakby zrozumiał, że się garbił. "Być może. Wiem, że intencją Augustyna było zaoferowanie lwów jako pomme de sang. Lub jako wymianę na jedną z twoich kobiet. " "Nie targuję się moimi ludźmi. Wierzę, że ma petite uczyniła to jasnym dla twojego mistrza. " Oktawius skinął głową. "Tak, jasne." Gniew podkręcał jego głos, ale zwalczył to, więc jego następne słowa były puste i nieobraźliwe. "Myślę, że to zadowoli mojego mistrza, jeśli uznano jego kandydatów na pomme de sang za godnych uwagi. " Jean-Claude spojrzał wtedy na mnie. Jego twarz była pusta, piękna, ale jego głos w mojej głowie zabrzmiał miękko, zaledwie otarcie kontaktu, które powiedziało mi, czego chciał. "Wezwij ich." Wyciągnęłam rękę do nich i powiedziałam: "Przyjdźcie do mnie." Ciasteczkowy zwrócił się natychmiast, ale dłoń Pierce'a na jego ramieniu zatrzymała go. "Nie zmuszaj mnie bym z tobą walczył, Pierce. " "Jeśli on nie jest wystarczająco silny, by się oprzeć," przemówił Oktawius: "uwolnij go do jego losu."

Ciasteczkowy spojrzał na Oktawiusa. "Nie rozumiesz, nie chcę jej stawiać oporu. Chcę żeby mnie wzięła." Pierce próbował zawrócić Ciasteczkowego z powrotem do niego. "Czy nie widzisz, że to źle. Facet, ona już cię omotała. Ona już cię załatwiła, a ty nawet o tym nie wiesz." "Być może, ale jeśli to jest to, co się dzieje, nie przeszkadza mi to." Lekki cień uśmiechu, który widziałam, zniknął, a jego głos był cichy i poważny, gdy powiedział: "Zabierz łapy, Pierce. Nie poproszę ponownie. " "Puść go," odezwał się Oktawius. "To jest rozkaz, Pierce." Pierce rzucił mu gniewne spojrzenie, ale pozwolił drugiemu mężczyźnie iść. Nawet uniósł ręce w powietrze, jakby to nie była jego wina. Była mała część mnie, która chciała zobaczyć, czy mogę zmusić Pierce’a by również przyszedł, ale Ciasteczkowy nadchodził. Jeden lew był wystarczający, na razie.

Rozdział 23 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Claudia zatrzymała go, stając mu na drodze, górując nad nim. To był chyba pierwszy raz, gdy spotkał kobietę na tyle wysoką i do tego umięśnioną. Wystarczyło zobaczyć jego reakcję, wiele o nim mówiła. "Odwołaj swego szczura, Blake," powiedział Ciasteczkowy. "Oddaj broń a się ruszę" powiedziała. "Byłem bardziej uzbrojony niż to, kiedy dotykała mnie wcześniej." "Wtedy byłeś ochroniarzem swojego mistrza, teraz masz zamiar zbliżyć się do jednego z moich." Jej głos był niski i zdecydowanie rzeczowy. Pomyślałam, że to interesujące, że uznawała mnie za jednego z jej mistrzów. Dla mnie nowość. Mogłam dostrzec jedno jego ramię, wystarczająco, by wiedzieć, że wzruszył ramieniem, a potem musiał oddać broń, bo Claudia przesunęła się na bok. Poczłapał do łóżka na boso, pierwszy guzik dżinsów był już rozpięty. Zrobił to wcześniej czy pociągnął za to kiedy złapał za pistolet ? Ostatnie byłoby nieostrożnością. Był nieostrożny? Byłam zbyt spokojna. Patrzyłam na niego gdy zbliżał się do łóżka, z dystansem, który mnie zaskoczył. To było jak rodzaj szoku, prawie, albo...

lew był kompletnie beznamiętny

wobec mężczyzny idącego ku nam. W pewien sposób zwierzęta są bardziej reaktywne niż my; ludzie popełniają błędy z powodu emocji, ale one nie. Nie było emocji w kocie w mojej głowie. Czekała. Czekała z pewnego rodzaju zimną, ostrożną cierpliwością, jakby mogła obserwować go wiecznie i nic nie czuć. To był jego wybór, czy przyjmiemy siebie razem czy wygonimy go. Jeżeli zrobi coś głupiego, albo słabego, ona go nie zaakceptuje. Zabiłaby go, zanim by go zaakceptowała, ale nie było emocji w tej decyzji. To było zimniejsze niż jakakolwiek myśl, którą kiedykolwiek miałam, za wyjątkiem sytuacji gdy decydowałam się zabić. Wtedy nie jest to moment zimnej jasności, a chwila czegoś, co jest prawie spokojne. Moja chwila spokojnej socjopatii została przeciągnięta do wieczności w głowie tego wielkiego kota. Nathaniel ruszył się i to mnie zwróciło do niego, ale w mojej głowie lew ryknął na mnie, przeciągnął pazurem po całym wnętrzu mojego ciała. Dała mi znać, że potrzebuje oczu i nie interesował ją lampart. Ból od jej pazurów zatrząsł mną. Zostałam częściowo uzdrowiona

poprzez to co zrobiłam z Nathanielem, ale to jedno machnięcie pokazało mi, że wciąż czułam ból. Ranna w miejscach, których nie sposób było obandażować. Część mnie chciała z nią walczyć i zwrócić się do Nathaniela, ale wiedziałem, że jeślibym to zrobiła, ona zrobiłaby coś gorszego. Walczyłam przez chwilę ze swoim własnym uporem, z zamkniętymi oczami, skoncentrowana. Próbując zdecydować, czy dorosnąć na tyle, by ponieść te małe straty, czy wygrać w każdej cholernej sprawie. Jeśli pozwolę lwicy myśleć, że może mi szefować, czy byłby to zły precedens na później? Wtedy naszła mnie myśl; Lew był we mnie. Walczyłam sama ze sobą. Jakże strasznie Freudowsko, lub może Jungowsko? Tak czy inaczej, jak dziwacznie dla mnie. Ta myśl była tak moja, że otworzyłam oczy. Ciasteczkowy stał obok łóżka. Ręce trzymał na bokach. Wyraz jego twarzy był chętny, ale ostrożny, jakby w końcu zorientował się, że coś może być nie tak. Jego niebieskie włosy były spłaszczone na górze, jakby spał, kiedy go wezwałam. Jego oczy były bardzo niebieskie gdy spojrzał na mnie. Widziałam teraz tatuaż na lewym ramieniu: twarze Berta i Ernie. Wyczułam motyw. "Jeszcze jakieś tatuaże?" Uśmiechnął się. "Tak, chcesz zobaczyć?" "Nie wiem", odpowiedziałam. "Wezwałaś mnie" odrzekł, a jego głos był bardziej miękki, jakby nie był pewien, co się działo i wreszcie nie był pewien, czy jest szczęśliwy będąc tutaj. Ostrożny, w końcu. To spodobało się kotu w mojej głowie. Mnie też, jak sądzę. Micah powiedział: "Ona potrzebuje dać ci swoją bestię". Ciasteczkowy zwrócił się do niego, marszcząc brwi. "Nie rozumiem". Jego nozdrza, wąchały powietrze. "Ona pachnie jak lew, ale pachniała jak lampart wcześniej. Pachniała jak wilk, również." Potrząsnął głową, jakby jego umysł rozliczał się z zapachu. Spojrzał na mnie, marszcząc czoło, mówiąc cicho. "Czym jesteś?" Prawdą byłoby, że nie jestem pewna, ale niektórzy ludzie w tym pokoju nie byli naszymi przyjaciółmi. Oktawius byłby naszym wrogiem, gdyby tylko mógł. Chciałam spróbować pół-prawdy, kiedy Jean-Claude podszedł obok łóżka i powiedział. "Ma petite wydaje się mieć zdolność do nabycia zwierzęcia z wampirów z którymi pozostaje w bliskim kontakcie. Wiedziałem, że otrzymała wilka przeze mnie, jak robili to niektórzy słudzy. Zdobyła lamparda przez kontakt z innym. Może jej bliskość z twoim mistrzem, była tym, co dało jej lwa." Nie kłamał, ale to na pewno nie była cała prawda. Ale cóż, nie miałam lepszej propozycji.

"To by czyniło ją bardzo niebezpieczną", Oktawius odezwał się z pobliża drzwi. On i Pierce wciąż znajdowali się tak blisko drzwi jakby szykowali się do ucieczki. "To czyniłoby ją potężną, tak," powiedział Jean-Claude. "Niebezpieczną" stwierdził Oktawius. "Czy inni mistrzowie wiedzą, że ryzykują uwiedzeniem i utratą ich zwierząt dla ciebie, Jean-Claude, czy jesteśmy twoimi pierwszymi ofiarami? " Jean-Claude westchnął, a dźwięk odbił się echem po pokoju i zsunął po mojej skórze. Lwica krążyła, warcząc nisko i głęboko, a dźwięk wyrwał się z moich ust. "Nie", powiedziałam. "Przepraszam, ma petite," odrzekł. Odwrócił się do Oktawiusa. "Prawda zatem między nami, Oktawiusie, zanim pomyślisz o nas jeszcze gorzej. Znam cię od dawna; będziesz rozpowszechniać te pogłoski. Więc dam ci prawdę i dowiem się jeśli to rozpowiesz, bo nikt w tym pokoju nie będzie mówił, poza tobą." "Nie plotkuję." "Ty zawsze plotkowałeś." Skinął na mnie. "Anita posiada w sobie różne rodzaje likantropii." "To nie jest możliwe." "Nie jest też możliwe, by miała wampirzego sługę, lub zwierzę do wezwania, które nie jest moje, ale to są fakty." "Słyszeliśmy, ale myśleliśmy, że ten sługa to była plotka." Jean-Claude pokręcił głową. "Augustyn jest wystarczająco silny, by zobaczyć prawdę. Kiedy zobaczy ją z Damianem, dowie się tak czy inaczej. Mówię ci tylko noc wcześniej, oh, dzień wcześniej. " Powiedział to tak, jakby po prostu zapominał, że jest po świcie. Nie mógł zapomnieć. "Przysięgam ci, że ludzcy lekarze pobrali jej krew i przetestowali. Posiada więcej niż jeden szczep likantropii, a jednak nie przemienia się w żaden. Posiada zwierzę, ale wydaje się nie móc przemienić. One próbowały wyrwać ich wyjście dziś wieczorem, ale ona wciąż nie może się zmienić." Micah dodał: "Ona tkwi w tym punkcie, gdzie bestia próbuje się wydostać, a ty nie wiesz, jak ją wypuścić. " "Ojej," powiedział Ciasteczkowy. Spojrzał na mnie z uśmiechem. "Miałaś ciężki poranek." "Nie masz pojęcia," odpowiedziałam. "Tak, ma" Nathaniel warknął przy mnie.

Dwaj zmiennokształtni spojrzeli na siebie. To było długie spojrzenie. "Tak, pamiętam pierwszy raz, my wszyscy pamiętamy." "Walczyła, walczyła z tym aż znalazła się w martwym punkcie." Spojrzał na mnie, mrużąc oczy. "Nie możesz tego zrobić, nikt nie może." "Nigdy nie lekceważ jak uparta może być Anita" powiedział Richard z drugiego końca pokoju. "Będziesz tego żałować, jeśli to zrobisz." Spojrzałam na niego. Zajął jedno z krzeseł przy kominku, tak daleko od łóżka, jak tylko mógł bez wychodzenia z pokoju. Był głównie w cieniu, tak, że nie mogłam zobaczyć dobrze jego twarzy. Ale z drugiej strony, może nie chciałam dobrze widzieć jego twarzy. "Nie myl siły woli z uporem," powiedział Micah. "Jest różnica." "To wygląda dla mnie tak samo" odpowiedział Richard. "Wygląda" odrzekł Micah. Niski warkot sączył się od Richarda i niósł echem po sali, tak samo jak westchnienie Jean-Claude'a. Dźwięk wydobył ze mnie dreszcz, ale nie z obietnicą seksu; to rozbłysło na mojej skórze jak ciepło, a lew zareagował na to. Ona rozlała się po mojej skórze jak zrobił to lampart, jak zrobił to wilk. I nagle zwinęłam się na łóżku, krzycząc ponownie. Nie chciałam by znowu bolało. I jeśli nie chciałam być wilkiem, to za cholerę nie chciałam być lwem. I nawet nie znałam dobrze lwiej gromady. Cholera. Jeśli sama siła woli trzymała mnie w ludzkiej skórze, moja wola była już zużyta. W końcu przegram tę walkę. Nie chciałam by stało się to teraz. Sięgnęłam do Ciasteczkowego. Złapał mnie za rękę, niemal odruchowo. Pociągnęłam go do mnie, ale nie walczył ze mną. Mógł, ale przyszedł do mnie. Położył swoje ciało na mnie podczas gdy lew próbował wyjść. Rozciągała się, rozciągała, niewiarygodnie ogromna, starając się szturmować pazurami w moich palcach rąk i nóg. Nie mogła wyjść, ale te metafizyczne pazury cięły przez moją skórę. Krzyczałam. Podniosłam ręce trzymając go przy mnie i miałam krew spływającą z moich palców. Słodki Jezu, pomóż mi. Z daleka słyszałam jak Ciasteczkowy mówił: "Co mam zrobić?" "Pocałuj ją," powiedział ktoś. Pocałował mnie. W chwili, gdy jego usta dotknęły moich, kazałam lwu iść. Pozwoliłam temu uderzyć w niego. Z Nathanielem starałam się trochę kontrolować, ale dziś wszystko było poza kontrolą. Bolało gdy mnie opuszczała, jakby ktoś wbił łopatę w moje gardło i kopał w moich narządach wewnętrznych w jednej rozdzierającej, palącej linii. Krzyczałam w jego usta, a on krzyczał w moje. Trzymał usta na moich, nawet wtedy, gdy jego ciało zaczęło się wić z bólu.

Jego ręce zanurzyły się w łóżko po obu stronach mnie, trzymając się, trzymając się, podczas tej linii rozdzierającej, pękającej, płonącej mocy wyrywającej w nim wyjście. Nie było chwili przesuwających się kości lub przekształcania. Minutę temu był człowiekiem, w następnej jego skóra wybuchła na zewnątrz, opadając na pokój w grubych mokrych kroplach. Ciało pod moimi rękami było suche i futrzane, a policzek, którego dotykałam miał ciągnącą się grubą, złotą grzywę. Musiałam zetrzeć gęsty śluz z oczu, aby być w stanie zobaczyć. Starłam jego kawałki, grubsze niż przezroczysty płyn. Moc dosłownie rozerwała go na strzępy. Miałam chwilę zastanawiania się, czy jego tatuaże przetrwały, kiedy zobaczyłam jego twarz. Jego oczy były złote, w bladozłotej twarzy z grzywą wokół głowy niczym futrzana aureola. Twarz była tą dziwnie zgrabną mieszanką człowieka i kota. Ramiona były szersze niż u lamparta, wszystko bardziej muskularne. Jego nagle nagie ciało było wciśnięte między moje nogi, ale nie był szczęśliwy będąc tam. Miałam przebłysk ogona machającego za nim, a następnie upadł, częściowo na mnie i częściowo obok mnie. W momencie gdy jego waga uderzyła we mnie, moje ciało zabolało. Wydałam mały dźwięk, a on zsunął się ze mnie i legł na cieknąco-mokrych prześcieradłach. Wyglądał jak jakiś upolowany i zabity prymitywny złoty bóg. Ja leżałam tam, gdzie byłam, pokryta czymś czego nawet nie chciałam widzieć. Czułam to zbyt gęste, zbyt ... no po prostu zbyt. Starałam się nie patrzeć na to, czy też nie myśleć. Leżałam pokryta kawałkami jego ciała i wiedziałam, że go zraniłam, porządnie. "Przykro mi," powiedziałam, a mój głos był zmęczonym szeptem. Przewrócił złotymi oczyma, by spojrzeć na mnie. "To cholernie bolało." Micah podszedł do brzegu łoża. Ujął jedną z moich rąk w swoją i spojrzał na moje palce. "Krwawiłaś z pod paznokci. Jeśli nie wziąłby twojej bestii, kiedy to zrobił " wzruszył ramionami, "to mogłoby być za późno." To mnie przeraziło. To ścisnęło mój żołądek i nawet to zabolało jakbym nadużywała mięśni, o których nie wiedziałam, że je mam. "Dziękuję, Ciasteczkowy, bardziej niż możesz wiedzieć." Człowieko-lew powiedział: "Czy ty po prostu nazwałaś mnie Ciasteczkowy?" "Przepraszam, to włosy, niebieskie jak u Ciasteczkowego Potwora i tatuaż." "Haven. Nazywam się Haven." Myślę, że się uśmiechnął, ale trudno było określić na lwiej twarzy, pod kątem z którego patrzyłam. "Choć Ciasteczkowy Potwór brzmi fajnie." "Powiedziałam, Ciasteczkowy, nie Potwór". "Nie widziałaś mnie w tym co mam najlepsze, jeszcze" powiedział i uśmiechnął się z poczuciem pewności.

Nie rozumiałam komentarza. Micah wyjaśnił. "On sugeruje, że jest wielki." "Och," powiedziałam, a potem musiałam się uśmiechnąć się do Micah. "Nie powinien się chwalić, dopóki nie zobaczy konkurencji". Człowieko-lew przekręcił twarz by spojrzeć na Micaha. Nie patrzył na jego twarz. Micah powiedział: "Nie widziałeś mnie w tym co ja mam najlepsze, również." Nawet przez twarz lwa widziałam arogancję, gdy spojrzał na mnie, a nie na Micaha. "Zaufaj mi, będę się liczyć. Auggie wybierał według wielkości, a nie tylko talentu." Nie byłam pewna, czy powinnam powiedzieć: Och, naprawdę, Och, wspaniale, czy Och, jejku. W normalnych okolicznościach jego założenie, że zamierza mnie przelecieć wkurzyłoby mnie. Ale po pierwsze, nie miałam wystarczająco energii by się wkurzać; po drugie, uratował mnie. Uratował nas. Micaha, Nathaniela i mnie. Mogłabym prosić naszą lokalną gromadę by dali mi jakieś lwy by podążały ze mną wszędzie, ale dziś rano, dokładnie w tej chwili, Haven był jedynym ratunkiem jaki miałam. Byłam mu wdzięczna. Poza tym rozerwałam jego ciało i przysporzyłam mu ogromne ilości bólu. Powiedzieć ups tak naprawdę by nie wystarczyło. "Kiedy będziesz mógł chodzić," powiedział Nathaniel: "zabiorę cię do obszaru karmienia." Futro Nathaniela błyszczało pod światłami, bardziej wilgotne od bycia tak blisko gwałtownej zmiany Haven niż od jego własnej. Zsunął się z brzegu łóżka i cicho okrążył by dołączyć do Micaha, który wciąż trzymał mnie za rękę. Micah przycisnął moją dłoń do twarzy i pozostałych, mokrych, lśniących plam na jego policzku. Tak bardzo potrzebowałam kolejnej kąpieli. "Mogę chodzić." Haven zsunął się na bok łóżka i upadł prosto na kolana. "Cholera." Nathaniel sięgnął w dół, aby pomóc mu wstać. Haven zapytał: "Czy także przyjąłeś jej bestię?" "Tak." "To nie zraniło cię zbyt mocno, prawda?" "Nie" Nathaniel nie kłopotał się wyjaśnić, że to nie było tak gwałtowne i nikt inny nie zrobił tego również. Nie byłam pewna, czy zatrzymamy Haven, ale gdybyśmy to zrobili wtedy Nathaniel musiałby uznać pewnego rodzaju dominację z drugim człowiekiem. To, że Nathaniel może przyjąć dużo bólu i uznać to za odhaczone mogło pomóc. Haven oparł się o łóżko, Nathaniel wciąż trzymał go za rękę. Złociste lwie oczy spojrzały na mnie. "Nie bierz tego do siebie, ani nic, ale lepiej by te dodatkowe świadczenia były kurewsko niesamowite." "Są" odpowiedział Nathaniel.

"Zależy od tego, o jakich dodatkowych świadczeniach mówisz," powiedziałam. "Seks" odrzekł , prostując się powoli, oczywiście nadal w bólu. "Jesteś z linii Belle Morte, tu nie ma innych dodatkowych świadczeń dla nas, facetów. " Nie mogłam spierać się z ostatnią częścią, ale mogłam z pierwszą. "Nie zakładaj, że dostaniesz seks, Haven ". Spojrzał na mnie. "To wszystko co zrobiłem i nie sądzisz, bym okazał się wystarczający na seks? Cholera, dziewczyno, co musi zrobić facet, aby spełnić twoje standardy?" "Kiedy to odkryjesz, daj mi znać." To było od Richarda. Zatrzymał się przy łóżku, i spojrzał na mnie. "Mogłaś być moją lupą naprawdę, ale nie chciałaś nią być. Wybrałaś jego, ich, poza mną." "Gdybym była lupą naprawdę, nie chciałbyś mnie. Widziałam to w twojej głowie." Potrząsnął głową. "Mogłaś być moją lupą w lupanarze, ze sforą." "Ale straciłabym dziecko." Nie chciał spotkać się z moim wzrokiem. "Nie możesz znieść myśli, że to nie jest twoje dziecko." "Nie, nie mogę." "Jestem już twoją lupą" powiedziałam, "Jestem już Bolverkiem. Nic by się nie zmieniło pomiędzy tobą i mną gdybym stała się wilkiem naprawdę. Gdybym stała się wilkiem, oznaczałoby to, że jeszcze bardziej szukałbyś tej ludzkiej Pani Właściwej. " Popatrzył na mnie. "Nawet nie dajesz mi złudzeń, zgadza się?" Próbowałam się podnieść, a Micah musiał mi pomóc. Tak sztywna, tak obolała. "Jakich złudzeń, Richardzie?" "Że możemy być razem jako rodzina, przynajmniej z wilkami". "I co się stanie w moim życiu, kiedy księżyc nie będzie w pełni?" "Czy to tak złe, być ze mną na poważnie, bez innych?" Spojrzałam mu w twarz i może byłam zmęczona, fizycznie, psychicznie, emocjonalnie. Po wszystkim co przeszłam wieczorem i rano, wszystko, o czym mógł pomyśleć to on sam, jego problemy, jego ból. "Czy cały twój ból, Richardzie, jest wszystkim, o czym możesz teraz myśleć?" "Odpowiedz mi, Anita, odpowiedz mi. Byłoby tak źle, gdybyś byłabyś ze mną naprawdę? Tylko my dwoje, to byłoby takie złe? " Próbowałam ponownie nie odpowiadać. "Nie chcesz bym odpowiedziała na to pytanie, Richardzie." Oparłam się o Micaha, by mnie podtrzymał. "Mon ami" odezwał się Jean-Claude, "odpuść".

Znów pokręcił głową. "Nie, nie tym razem. Miałem tę myśl, że jeśli "- i wskazał na Jean-Claude’a - " by nie ingerował, bylibyśmy parą, bylibyśmy szczęśliwi. Ale widzę cię z nim "- wskazał na Micaha -" i z nim "- wskazał na Nathaniela - "i muszę wiedzieć. Powiedz mi prawdę, Anita. Powiedz mi prawdę. Nie złamię triumwiratu. Nie ucieknę. Ale powiedz mi, prawdę, żebym wiedział, na czym stoję. Muszę wiedzieć, jak mocno muszę szukać Pani Właściwej. Powiedz mi prawdę i może uda mi ruszyć dalej. Wiem, że nie mogę znieść patrzenia jak bierzesz innego kochanka. Tego nie będę móg wytrzymać. " Usiadł na niechlujnej krawędzi łóżka. Zrobił poważną minę. "Gdybyś chciała stać się wilkiem naprawdę i musiała żyć ze mną, oddalić Micaha i Nathaniela, czy byłoby tak źle?" Moje gardło bolało, ale nie z powodu z tego, co zrobiła bestia. Moje gardło było sztywne i zaciśnięte; moje oczy piekły. Dlaczego Richard zawsze sprawiał, że chciałam płakać? "Nie każ mi tego robić". Szepnęłam. "Po prostu to powiedz, Anita, po prostu powiedz." Musiałam przełknąć dwa razy, a łzy potoczyły się gdy powiedziałam: "Tak, to byłoby złe." "Dlaczego? Dlaczego nas dwoje, żyjących razem, wychowujących nasze dziecko byłoby takie złe? Jeśli ono jest moje, chcę mieć miejsce w jego życiu." To było to, on chciał wychowywać dziecko i nagle wszystkie łzy były ze złości, nigdy nie za daleko jak dla mnie. "Nie widzisz mnie, Richardzie. Widzisz ten ideał mnie, ale to nie ja. Nie sądzę bym kiedykolwiek to była ja." "Co to znaczy, że cię nie widzę? Widzę Cię, jesteś tu." "Co widzisz, Richardzie, powiedz mi?" "Widzę ciebie." "Jestem naga na łóżku, trzymana przez nagiego mężczyznę, z dwoma innymi nagimi mężczyznami w pokoju, którzy są również moimi kochankami. Powiedziałeś właśnie, że nie możesz stać i oglądać mnie biorącej kolejnego kochanka, gdy jak wiesz, muszę szukać nowego pomme de sang by karmić ardeur." "Myślałem, że nie zamierzasz szukać naprawdę, tylko udawać." To nie powinno zostać powiedziane przed naszą grupą. "Nie jestem pewna, czy mam teraz wybór, Richardzie ". "Następnym razem gdy nadejdzie wilk, po prostu nie walcz i możesz być moją lupą. Możemy być razem, ponieważ nie będziesz w stanie być z nikim innym."

To było to; powiedziałam mu prawdę. "Nie chcę być tylko z tobą, Richardzie. Nie chcę stracić Micaha i Nathaniela lub Jean-Claude'a." "Więc, gdybym powiedział, wybieraj, straciłbym cię." Pomyślałam, że już mnie stracił. Głośno powiedziałam: "Nie mogę być tylko z jedną osobą, Richardzie, wiesz o tym. " "Nawet jeśli ardeur ochłonie, ty nigdy nie będziesz w stanie wybrać tylko jednego z nas, prawda?" Patrzyliśmy na siebie, a waga jego wzroku była tak przytłaczająca, tak ciężka. W jego własnych wyborach po prostu, był uparty tak samo jak ja i to był jeden z tych momentów, kiedy to miało nas zniszczyć. "Nie, Richardzie, nie sądzę, że będę." Wciągnął dużo powietrza i wypuścił je powoli. Skinął głową, jakby do siebie, wstał i powiedział nie patrząc na mnie: "To jest to, co chciałem usłyszeć. Nie w ten weekend, bo będziemy zajęci, ale może w następny, wciąż będę chciał byś przeszła się ze mną do kościoła, jeśli chcesz." Nie byłam pewna, co odpowiedzieć, więc powiedziałam: "Dobrze." "Rodzinny obiad potem, jak zawsze," powiedział i skierował się do drzwi. Zawahał się przy wyjściu, odwrócił z ręką dotykającą drzwi. "Znajdę kogoś, kto chce takiego życia jak ja chcę." "Mam nadzieję, że tak" wyszeptałam. "Kocham cię", powiedział. "Ja też cię kocham," powiedziałam i myślałam tak. "Nienawidzę cię, Anita," powiedział, niemal bez zmian w głosie. "Również Cię nienawidzę, Richardzie" odpowiedziałam i byłam szczera.

Rozdział 24 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Kolejny bałagan, kolejna kąpiel. Dzięki gwałtowności przemiany Haven nie byłam jedyna z jego kawałkami w moich włosach i innych miejscach. Jeśli kryminalistyczny zespół dochodzeniowy przybyłby na to miejsce, Bóg jeden wie, co by z tym zrobili. Jean-Claude i Micah siedzieli w wannie ze mną. Nathaniel wziął Haven do obszaru żywienia, gdzie utrzymywano zwierzęta gospodarskie, lub raczej przypuszczałam, że był żywy inwentarz. Prawdę mówiąc, nigdy nie widziałam "karmienia", ale Nathaniel i Jason powiedzieli mi, że to było legalne pożywienie, co oznaczało zwierzęta. Choć kochałam kilku zmiennokształtnych, nie chciałam zobaczyć ich podczas jedzenia. Niektórych wizualizacji nie potrzebuję. Oktawius i Pierce próbowali powrócić do swoich pokoi, ale Claudia ich zatrzymała. Spytała, gdzie są strażnicy spod ich drzwi. Pierce odpowiedział: "Próbowali powstrzymać Haven i mnie od wyjścia z pokoju. " "To była ich praca," odrzekła Claudia. "Zatem nie są tak dobrzy w swojej pracy," odpowiedział. "Zabiłeś ich?" Spojrzał w dół na podłogę, a następnie z powrotem do góry. "Oddychali, gdy ich zostawiłem." To skłoniło ją do wysłania Lisandro i Clay'a, by sprawdzili. Zatrzymała Grahama przy sobie i kazała Oktawiusowi i Pierce'owi czekać na wieści. Oba szczury były żywe, ale poranione. Mocno poturbowane. Dzięki problemom, które mieliśmy z mistrzami zarówno z Cape Cod jak i Chicago, mieliśmy dodatkowych strażników. Oni aktualnie mieli strażników w sali trumien, gdzie zbiegiem okoliczności, Meng Die rozbiła swoją trumnę, kiedy dostała przypływu energii, tak samo jak wszyscy ludzie Jean-Claude'a, po naszym seksie z Augustynem. Meng Die, bardziej potężna, to nie jest dobry pomysł. Teraz dodatkowi strażnicy się przydali. Claudia dała czterech strażników Oktawiusowi i Pierce'owi. Posłała też Lisandro, aby ich nadzorował, z rozkazem, by sprawdzić co z Fredo, który jak się okazało nadzorował szczegóły w pokoju trumien. Claudia została z nami i zatrzymała przy sobie Claya. Ich dwoje było teraz na zewnątrz w sypialni, a my się myliśmy. Claudia i Clay również byli brudni, ale czekali.

Jean-Claude przyciągnął mnie przez ciepłą wodę, aż moje ciało spoczęło przy jego. Położyłam głowę na jego ramieniu i powiedziałam: "Czy nie robiliśmy tego właśnie?" "Niezupełnie, ma petite," wyszeptał w moje mokre włosy. Micah przemieścił się przez wodę, aż ukląkł obok nas. Jego włosy były przyklejone do głowy, wyglądając na proste i czarne. Jego kocie oczy zaskakiwały w opalonej twarzy bez włosów, mogących odwrócić uwagę. Przysunął się na tyle blisko, że kosmyk jego włosów dotknął moich, a iluzja ciemności wyblakła, bo jego nawet mokre włosy nie były tak ciemne, jak moje, lub Jean-Claude'a. Nieprawdopodobnie głęboki, ciemny brąz, ale nie czarny. Szepnęłam do policzka Micah: "Nie, niezupełnie." Micah pocałował mnie, a potem odchylił się z powrotem na tyle by widzieć nas wyraźnie. "Teraz, kiedy jesteśmy czyści, dlaczego nie mogliśmy obudzić ciebie i JeanClaude'a? " "Myślałam, że Jean-Claude nie spał przez cały czas," powiedziałam. "Nie na początku. Na początku był jakby wyłączony, tak jak ty." "Skąd wiesz, że nie był po prostu martwy dla świata, tak jak normalnie?" "Oddychał". Czułam jak Jean-Claude poryszył się przy mnie, jakby ten fakt go zaskoczył. "Oddychałem. Jakże ... interesujące." Jego głos był bardzo ostrożny. "Nie powinieneś był oddychać?" zapytałam. "Nie" odpowiedział. Odwróciłam się w jego ramionach tak, że mogłam zbadać jego twarz. Ta twarz nie pokazała mi niczego. Była tak piękna i nieczytelna, jak obraz, jakby zamiast twarzy z mimiką i oddechem, był właśnie moment złapany w czasie, jedna piękna ekspresja. Był w tym momencie ostrożny, ukrywający się. "Dlaczego twoje oddychanie bardziej zaskakuje niż nie umieranie o świcie?" zapytałam. "Ja również miałem sen" powiedział. Zmarszczyłam brwi. "Spałeś. Śnisz kiedy śpisz. " "Nie śniłem od prawie sześciuset lat." "Co ci się śniło?" zapytał Micah. "Bardzo praktyczne pytanie, mon chat." Spojrzałam od jednego do drugiego z nich. "Coś pominęłam?" Jean-Claude spojrzał na mnie. "Co ci się śniło, ma petite? Kto ci się śnił?" Jego głos nigdy nie zmieniał tego przyjaznego brzmienia. "Pytasz, jakbyś jeszcze tego nie wiedział" odpowiedziałam.

"Musisz to powiedzieć, ma petite." "Matka Wszelkiej Ciemności" powiedziałam cicho i po prostu przez powiedzenie tego wydawało się, że pokój nie był wystarczająco jasny. "Marmee Noir", powiedział, kiwając głową. "Tak" odrzekłam. Próbowałam go odczytać przez miłąj powierzchownośći ale przegrałam. "Ty również śniłeś o niej?" "Oui". "Oboje śniliście o głowie wampirzej rady?" "Ona jest o wiele więcej niż to" powiedział Jean-Claude. "Ona jest twórcą naszej cywilizacji. Nasze prawa są jej prawami. Niektórzy mówią, że była pierwszym wampirem i, że ona naprawdę jest matką nas wszystkich." Przytuliłam się bliżej do niego, a on schował mnie pod ramię, bym mogła owinąć ramiona wokół jego talii. Jakoś, nawet 'w pobliżu' nie było wystarczająco 'blisko', gdy mówimy o Matce Wszelkiej Ciemności. "Co ci się śniło, dokładnie?" zapytał Micah. "Próbowała odgrywać dla mnie człowieka, ale, Boże, ona była w tym bardzo zła." "Widziałem jak pochylała się nad tobą, ma petite. Widziałem jak zaczęła zabierać cię z dala ode mnie. Ale nie mogłem dotrzeć do Ciebie, ciemność trzymała mnie gdy jej postać pochyliła się nad tobą." Wzdrygnął się i trzymał mnie tuż przy swoim ciele. "Nie mogłem cię dosięgnąć, a jej głos szydził ze mnie, z mojej nieostrożności". Pocałował mnie w czubek głowy. "Ale ona powiedziała mi też, że gdybym dał ci czwarty znak, zabiłaby cię, bo jeśli ona nie może cię kontrolować, musi cię zniszczyć." Micah przysunął się do nas, wtulając się we mnie, przyciskając rękę Jean-Claude’a między nami, swoją własną dłoń kładąc w poprzek jego ramion. Micah klęczał obok mnie, ponieważ ich głowy stykały się nade mną a Micah nie był wystarczająco wysoki bez jakiejś pomocy. "Ale obudziłeś się przed Anitą" powiedział. "Dlaczego?" "Myślałem, że gdybym mógł przerwać mój sen, to uwolniłbym ma petite. Nie mogłem, ale byłem w stanie przełamać władzę Marmee nad moim umysłem. To, samo w sobie jest zaskakujące." "Zaskakujące, nie oddaje tego" odpowiedziałam. "Jak się uwolniłeś?" "A jak ty to zrobiłaś?" zapytał. "Wezwałam jedyne zwierzę, które mam i nie jest kotem. Ona włada tylko kotami. Widziałam ją w tym pokoju, gdzie jest jej prawdziwe ciało. Widziałam jak jej ciało się szarpnęło. Mój wilk ją ugryzł, naprawdę, tak myślę. "

Dwóch mężczyzn trzymało mnie mocniej, przyciskając mnie między sobą, jakby coś w tym, co powiedziałam wystraszyło ich. Myślę, że to było przerażające, ale.... "Czy pominęłam coś tutaj, chłopaki? Wyglądacie jakbyście obaj nagle zaczęli się jeszcze bardziej bać." "Możliwość wysyłania ducha zwierzęcia przez sen i wyrządzenie komuś krzywdy jest rzadkością wśród nas." "Wśród wampirów, masz na myśli" powiedziałam. "Oui". "Wśród nas też" dodał Micah "ale ..." zatrzymał się gwałtownie. "Ale co?" zapytałam. Kiedy nie odpowiedział, oderwałam się od nich obu, więc mogłam zobaczyć jego twarz. Jean-Claude, gdyby chciał, mógłby ukryć coś za swym obliczem, ale Micah nie potrafił tego dobrze. Jeśli patrzyłam wystarczająco wytrwale, mogłam uzyskać podpowiedź. Spuścił oczy, jakby wiedział, co robię. Dotknęłam jego twarzy, odwróciłam by na mnie patrzył. "Co, Micah, co to jest?" "Chimera mógł zaatakować poprzez sny." "Czy mógłby kogoś zranić w ten sposób?" "Nie" - wydawał się myśleć o tym - "nie kiedy przejął mój oryginalny Pard, wtedy nie mógł. Wzrósł w mocy w latach gdy byłem z nim, więc możliwe. Zapytaj niektórych z dominujących, których złapał, kto przeżył. Zapytaj ich, czy mógł zranić ich w snach." "To bardzo rzadkie dla likantropów, móc zaatakować sny jak wampiry" powiedział Jean-Claude. "Chimera był rzadkim typem faceta" powiedziałam, a sama myśl o nim przeraziła mnie . Był martwy, zabiłam go, ale był jedną z bardziej przerażających kreatur z jakimi kiedykolwiek walczyłam. Micah spojrzał na mnie, a jego twarz wyrażała taki ból, jakby to, o czym myślał było czymś tak strasznym. "Co?" zapytałam. "Dowiedzieliśmy się w zeszłym miesiącu, że nosisz likantropię lwa. To musiało pochodzić od walki z Chimerą ". Kiwnęłam głową. "Był w formie lwa kiedy mnie zranił, tak." Micah oblizał wargi, jak gdyby była jakaś możliwość by w ciepłej, parującej wannie jego usta były suche. "Co zrobisz, jeśli otrzymałaś od niego więcej, niż tylko likantropię lwa?" Zmarszczyłam brwi. "Nie rozumiem".

"On pyta, ma petite, co jeśli nie zdobyłaś po prostu likantropii, ale ten rodzaj likantropii, który posiadał Chimera? Nie był lwołakiem, był wielołakiem1. Dzierżył ponad pół tuzina rodzajów likantropii, czyż nie?" Micah skinął głową. "Lampart, lew, wilk, hiena, anakonda, niedźwiedź, a potem wziął przywódcę kobr. Myślę, że gdyby dożył do następnej pełni księżyca, byłby również kobrą." "Chimera pomyślał, że od momentu gdy trafił w swoją pierwszą pełnię księżyca, dostawał każde zwierzę, które posiadł." "Nie sądzę, żeby to była prawda," powiedział Micah. "Jesteś pewien, że to nie prawda?" zapytałam. Potrząsnął głową. "Nie, ale to mogłoby wyjaśnić, co się z tobą dzieje." "Co masz na myśli, co się ze mną dzieje?" "Anita, prawie się dziś przemieniłaś. Krew płynęła ci spod paznokci. Byłaś bardzo blisko. " "Nie jesteśmy pewni czy jestem wielołakiem." "Nie, ale jeśli jesteś, to nie stracisz lampartów, gdy się przemienisz." Pokręciłam głową. "Wybiorę lamparta, jeśli mam wybór, dzięki, na wszelki wypadek." "Zgadzam się", powiedział, "ale jeśli jesteś wielołakiem i jesteś blisko przemiany..." przerwał a potem spojrzał w dół. "Myślisz o tym, co ja mam na myśli, mon chat, i wiesz, że jej się to nie spodoba" powiedział Jean-Claude. "Co?" zapytałam. Jean-Claude odpowiedział: "Jeśli możesz być wielołakiem i jest szansa, że będziesz zdobywać nowe zwierzęta aż do czasu pierwszej zmiany kształtu, zatem mamy możliwość zdobycia wielkiej mocy. " "O czym ty mówisz?" "Jeśli się przemienisz, zatem czy nie miałoby sensu, aby dodać więcej rodzajów likantropii?" zapytał Micah. "Sensu, nie", powiedziałam, "nie, to nie ma sensu." "Dlaczego nie, ma petite? Wezwałaś lwy, a oni odpowiedzieli na wezwanie. Wzywasz lamparty i przychodzą. Wzywasz wilki i zaczynam się zastanawiać, czy to jest moja moc, która przyciąga je do ciebie, czy coś więcej." "Mówisz, że mam celowo zarażać się innymi rodzajami likantropii?" 1 W tekście jest „panwere”, ale to w zasadzie nieprzetłumaczalne na nasze – wymysł pani Hamilton. Chodzi o to, że Chimera miał możliwość zmiany w wiele rodzajów zwierząt więc nazwałam to wielołak 

Wymienili spojrzenia. "Patrząc w ten sposób, nie" powiedział Micah. "To jest myśl, ma petite, ledwie myśl." "Czy zawsze myślisz o tym, jak mogę ci pomóc być bardziej potężnym?" Westchnął. "Musimy być potężni i stabilni. Musimy pokazać innym mistrzom, że to, co robimy, nie stanowi zagrożenia dla Rady Europy czy kogokolwiek innego. " "Potężni możemy być, ale stabilni..." Wzruszyłam ramionami. "Nie wiem nic w tym temacie." "Nie jesteśmy zagrożeniem dla rady" powiedział Micah "ale mogą w to nie uwierzyć." "Mogą" powiedział Jean-Claude. Rozległo się pukanie do drzwi. "Kto tam?" spytał Jean-Claude. "Remus". "Czy jest coś, czego potrzebujesz, Remusie?" "Claudia kazała mi sprawdzić, fizycznie, ciebie na wypadek zmiany kształtu." Jean-Claude spojrzał na nas. Trzymał rękę na zewnątrz. "Chodź do mnie, ma petite, uczyńmy pewnym, że jesteś ukryta przed wzrokiem, a potem pozwolimy mu wejść. " "Nie rozumiem, dlaczego on musi wejść", powiedziałam. "Zapytamy go." Jean-Claude zabrał mnie w zakrzywienie swego ramienia. Micah przeniósł się przede mnie. Owinęłam wokół Micaha ramiona, przyciągnęłam go do moich piersi. Tak, woda mnie przykrywała, ale Remus wciąż był jednym z nowszych strażników. Nie znałam go wystarczająco dobrze, by czuć się komfortowo w wannie, z nim w pomieszczeniu. "Możesz wejść" powiedział Jean-Claude. Drzwi się otworzyły; Remus wszedł do środka, ale trzymał rękę na klamce, jakby nie był szczęśliwszy ode mnie przerywając naszą kąpiel. Jego oczy były zielono-szare, ładne oczy, gdyby kiedykolwiek patrzył na ciebie. Nigdy tego nie robił, a przynajmniej nigdy nie robił dla mnie, czy Jean-Claude'a lub Micaha, lub Nathaniela. Dlaczego? Twarz Remusa została złamana w kilku miejscach i z powrotem złożona. Tam nie było jednej części, którą można wskazać i powiedzieć: "To jest nie na miejscu", ale ogólny efekt był koślawy i wyglądał prawie niewygodnie, jak ceramiczna maska, która została źle posklejana z powrotem. Nie mogłam uchwycić kompletnego odczucia co do twarzy Remusa, bo nie chciał na mnie patrzeć. Bardzo chciałam powiedzieć mu, po prostu spójrz na mnie, ale nie mogłam, nie poruszając tematu, który był chyba bolesny i nie był moją sprawą. Więc odpuściłam.

Był ubrany w zwykłą czerń ochroniarza. Jeżeli miał urazy pod ubraniem, nic na to nie wskazywało, kiedy się poruszał. Poruszał się tak, jakby miał stalowe sprężyny w szczupłych mięśniach swego ciała. "Claudia nakazała każdemu, kto przejmuje wartę, sprawdzić was osobiście, oko w oko. Jej rozkazy ". "Powiedziała dlaczego?" zapytałam, bo to była zmiana. Spojrzał w górę, a następnie uśmiechnął się krzywo. Miałam chwilę, by zobaczyć niedowierzanie na jego twarzy, zanim odwrócił wzrok. "Wprowadziła mnie w to, co się działo. Chce co najmniej dwóch strażników w pokoju z tobą przez cały czas." "Nie sądzę" powiedziałam. "Powiedziałem jej, że to powiesz." Rzucił mi kolejne spojrzenie a ja miałam sekundę tych szaro-zielonych oczu, złych, potem spuścił wzrok i ponownie odwrócił. "Z Micahem z tobą, to nie jest problemem, ale jeśli to byłby tylko Jean-Claude..." wzruszył ramionami. "Jeżeli przemieniasz się po raz pierwszy i jest to wilk, to on może być w stanie cię kontrolować, ale jeśli przemienisz się w zwierzę, nad którym nie ma kontroli, a następnie go pożresz?" "On jest Mistrzem Miasta. Myślę, że sobie poradzi. " "Nie rozumiesz" powiedział Remus i wszedł do pokoju krok dalej, puszczając klamkę. W końcu spojrzał na mnie i podtrzymał mój wzrok. Odkąd nawiązałam absolutny kontakt wzrokowy, pozostaliśmy wpatrując się w siebie. Jego oczy drgnęły, ale utrzymał wzrok. To była ulga móc zobaczyć jego twarz wprost. "Jean-Claude jest potężny, ale w zwykłej walce wręcz, zmienni pokonują wampiry. Dopóki nie mogą napieprzyć nam w umyśle, wygrywamy walkę." Spojrzałam na Jean-Claude’a, aby zobaczyć, jak się z tym czuje. Miał tą samą piękną, pustą twarz. Odwróciłam się do Remusa. "Więc, co chłopcy, chcecie zobaczyć?" "Czy uważasz, że to sprawia, że jestem szczęśliwy?" powiedział, a jego moc rozbłysła przez pokój jak gorący wiatr. Zamknął oczy i policzył do dziesięciu, albo coś w tym rodzaju, ponieważ ciepło zniknęło. Rzucił spokojniejsze spojrzenie na nas wszystkich, ale wiedział, że to głównie ja miałam się przekonać, więc patrzył na mnie. Wściekłe wyzwanie powróciło w jego oczy. "Nie masz pojęcia, jak niebezpieczna możesz być podczas pierwszej zmiany. Nie będziesz tylko likantropem - a samo to jest wystarczająco złe, ale będziesz też powyżej nadnaturalnej mocy. Będziesz zmienną z władzą nad zmarłymi. Jeśli stracisz kontrolę nad jedną z mocy, być może stracisz kontrolę nad każdą z nich. Czy masz jakiś pomysł, co może się stać? "

Patrzyłam na niego, przestraszona i nie podobało mi się to. Mogę się bać lub mogę się zdenerwować. Zgadnijcie co wybrałam. "Bestia blokuje nekromancję. Jak tylko ulegam jednemu głodowi, tak całkowicie, inne odchodzą. " "Czy jesteś w stu procentach pewna?" zapytał. Otworzyłam usta, by powiedzieć tak, ale zawahałam się. Micah odpowiedział za mnie, poklepując moją rękę, gdy to zrobił "Nie" Nie było to zgodne z prawdą, ale.... "Więc co robimy?" "Trzeba mieć co najmniej jednego zmiennokształtnego z tobą przez cały czas, kogoś wystarczająco potężnego, by poradzić sobie z nagłym wypadkiem." "Poradzić, jak?" zapytałam. "Powstrzymać cię od skrzywdzenia kogoś zbyt mocno." "Kto jest na liście wystarczająco potężnych?" zapytałam. "Ja, Claudia, Fredo, Lisandro, Sokrates, Brontes, Bobby Lee, Mickey, Ixion. Wiele ze szczurołaków to ex-wojskowi i najemnicy. Ale niektórzy z nich są lepsi w zabijaniu niż minimalizacji szkód." Wzruszył ramionami. "Claudia i Bobby Lee będą odpowiedzialni za listę, ale wiem, że nie będziesz pozostawiona tylko z Grahamem i Clay'em ponownie. Być może z jednym z nich, ale oni muszą być połączeni z kimś z większym prawdziwym doświadczeniem." "Prawdziwym doświadczeniem?" zrobiłam z tego pytanie. "Były wojskowy, najemnik, były policjant, profesjonalny ochroniarz. Raphael rekrutuje niektórych z bardzo ekstremalnych miejsc. " "Narcyz nie?", zapytałam. Remus ponownie wzruszył ramionami. "Robi to teraz. Stracił prawie trzystu mężczyzn, gdy Chimera ich zabrał. Dokonali masakry. Narcyz miał dużo mięśniaków i sportowców, ale niewielu prawdziwych wojowników. Jednym z powodów, że hienołaki zostały przejęte przez takie małe siły było to, że nie byli rzeczywistym zagrożeniem. Narcyz przekonał się, że trening sztuk walki nie czyni prawdziwych wojowników. Wojna nie jest wydarzeniem olimpijskim; to nie jest miejsce dla amatorów." "A ty nie jesteś amatorem," powiedział Jean-Claude tym przyjemnym, pustym głosem. "Nie, proszę pana," odpowiedział Remus "Nie jestem."

Rozdział 25 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Poszłam do łazienki na kilka minut i wróciłam stwierdzając, że Jean-Claude nie był jedynym wampirem w sypialni. Elinore stała przy łóżku. Ubrana w białą suknię z wysokim koronkowym kołnierzem i kremowy szlafrok, tak, że sprawiało to wrażenie wdzięku i wcale nie wyglądało jak pidżama. Jej długie blond włosy opadały bladą falą wokół jej ciała, jak druga szata, tak samo długie. Była wizją, w jasnych, delikatnych kolorach, a potem spojrzała na mnie. Jej oczy były blade, lodowato niebieskie, zły odcień niebieskiego dla tej delikatnej twarzy. Twarz miała prawie idealnie owalną, delikatną i nierealną, jakby ktoś wyrzeźbił ją z jakiegoś białego, czystego kamienia i tchnął w nią życie. O ile nie pracowała nad tym, była zimną pięknością. Jeśli oczy byłyby żywszym niebieskim, myślę, że to sprawiłoby, że wyglądałaby cieplej. Oczy zadawały kłam jej reszcie. Były poważne, ostrożne, czujne. Ukryte pod tymi wszystkimi ubraniami ciało, było krągłe, kształtne, miękkie. Nie wierzyła w podnoszenie ciężarów, zbyt niekobiece. Ale miała ciało, które było tak piękne i pożądane jak twarz, nawet jeśli trochę za wiotkie jak na mój gust. Miała blond nordyckie piękno, którego pragnęłam jako dziecko. Pragnęłam tego, by pasować do mojego blondwłosego niebieskookiego ojca i jego nowej rodziny. Próbowałam jej nienawidzić, tak dla zasady. Ale to się nie udało, dlaczego? Pod tą wytworną, zewnętrzną fasadą była nieustępliwa, uczciwa i twardsza niż pudełko gwoździ. Po prostu ukrywała to o wiele lepiej niż ja. Lubiłyśmy się. Poza tym, wszystkie męskie wampiry były ładniejsze ode mnie, dlaczego niektóre kobiece nie mogły być również? "Elinore", powiedziałam, "co ..." Spojrzałam na zegarek. "Co robisz na jawie przed południem? " "To jest to, o co pytałam Jean-Claude’a" odpowiedziała tym jedwabistym głosem, który pasował do tych wszystkich koronek i kremowej satyny. Jean-Claude spojrzał na mnie z miejsca, gdzie usiadł na skraju łóżka. Był w swoim czarnym, ozdobnym szlafroku, z całym tym futrem na wierzchu. Wyglądali jak przeciwstawne zakończenia snów; jedno tak blade, drugie tak ciemne. "Wszyscy nasi ludzie zyskali na tym, co wczoraj zrobiliśmy, ma petite." Skinął w stronę Elinore. "To dowód na to, jak bardzo mogli zyskać."

Zaczęłam obchodzić skraj łóżka podążając w ich kierunku. "Czy to najwcześniejsza pora o jakiej się obudziłaś jako wampir? " Skinęła głową. "Jak się czujesz?" zapytałam. Wydawała się rozważać tę kwestię na poważnie. Zmarszczyła tę małą, śliczną twarz w wyglądzie świadczącym o koncentracji. Nigdy nie byłam pewna, czy prawdą było, że Elinore miała wiele uroczych manier czy spędziła tak wiele wieków używając ich jako kamuflażu, że nie mogła się ich teraz pozbyć. Cokolwiek, ona zawsze robiła rzeczy, które kazały mi o niej myśleć, mała dziewczynka, jak lalka, urocza. Dopóki nie decydowała przestać być urocza; wtedy była naprawdę przerażająca. Zastanawiałam się, jak wielu wrogów zostało zwabionych tą delikatnością tylko po to, by znaleźć stalowy sztylet wewnątrz tych wszystkich jedwabi. Gdybym była skłonna grać moją prezentacją, mogłabym to ściągnąć, ale tego po prostu nie było we mnie na tyle by spróbować. "Czuję się dobrze," powiedziała w końcu. "Jadłaś?" zapytałam. "Nie możesz tego stwierdzić?" spytała, rzucając mi bardzo bezpośrednie niebieskookie spojrzenie. "Ty zawsze wyglądasz trochę eterycznie dla mnie, więc nie. Nie mogę tego stwierdzić. " Posłała mi mały uśmiech. "Wspaniały komplement, Egzekutorka nie może stwierdzić, czy się pożywiałam. " "Czy czujesz pragnienie?" zapytał Jean-Claude. Myślała nad tym przez sekundę, robiąc ładny dziubek. "Nie. Mogę jeść, ale nie czuję potrzeby." Poczułam ukłucie triumfu od Jean-Claude. Triumf i zaraz za tym strach. Potem on zamknął wyciek swoimi mocnymi tarczami. "Dlaczego strach? Dlaczego triumf? Dlaczego oba" spytałam. "Jean-Claude dobrze nakarmił wczoraj ardeur i to mnie podtrzymuje. To jest bardzo imponujące," odrzekła Elinore. "Tak, rozumiem to, ale ..." Starałam się myśleć, jak sformułować pytanie. "Dlaczego oboje jesteście tak usatysfakcjonowani?" "Gdybyśmy chcieli podróżować w grupie, po krajach, gdzie bylibyśmy nielegalnie, tylko jeden z nas musiałby się żywić. Oznaczałoby to, że Jean-Claude może zabrać dość dużą

grupę swoich wampirów na inne terytorium nie pozostawiając za sobą zbyt wielu dowodów. Z pewnością możemy ukryć się przed ludzkimi władzami." "Ale my nie zamierzamy naruszać czyjegoś terytorium." "Nie" odpowiedział Jean-Claude, "ale zawsze dobrze jest mieć opcje, ma petite." "Gdzie masz swego kochanka? Swojego rycerza? " "On nie obudził się ze mną" i był w tym cień smutku. "A więc jesteś jedyną, która zyskała..." Rozległo się pukanie do drzwi. "Tak, Remus" zawołał Jean-Claude. Remus otworzył drzwi i zamknął je za sobą. "Requiem jest tutaj." "Requiem" odezwała się Elinore "ciekawe". "Wpuść go, Remus" odrzekł Jean-Claude. Uniósł przez moment wzrok na Jean-Claude, po czym spojrzał w dół, kontynuując rozmowę z twarzą w bok. "W porządku, ale jeśli jeszcze ktoś pojawi się tak wcześnie, jak teraz, będę musiał nalegać, by dwóch strażników było wewnątrz pomieszczenia. Więc jakiekolwiek tajne gówna omawiacie, omawiajcie szybko.” "Naprawdę myślisz, że będzie wiele więcej wampirów budzących się o tak wczesnej porze?" zapytałam. "Tak, myślę, że będzie." "Będziemy dyskutować, czy strażnicy wracają do środka, kiedy ktoś jeszcze podejdzie do moich drzwi " odpowiedział Jean-Claude. "Wpuśćmy Requiem, Remusie". Twarz Remus walczyła; nie podobało mu się to. "Jestem między młotem a kowadłem. Claudia mówi, by nie pozostawiać was samych. Ty mówisz, że nie mogę zostać. Potrzebujemy hierarchii dowodzenia. " "Zbyt wielu generałów," powiedziałam. Rzucił mi szybkie, bezpośrednie spojrzenie. "Tak." "Przepraszam, Remusie" powiedział Jean-Claude "ale przybycie Elinore zmienił wszystko." "Dobrze, ale Requiem jest ostatnim, albo dzwonię do Claudii i mówię jej, że nie mogę cię strzec, bo mi nie pozwalasz. " "Jak uważasz za stosowne, Remusie." Rzucił kolejnym gniewnym spojrzeniem po pokoju, a potem otworzył drzwi. Chwilę później Requiem sunął przez nie. Miał czarny płaszcz z kapturem, szczelnie owinięty wokół jego ciała, tak, że jedyną rzeczą, która się ukazała, był fragment jego brody w stylu Vandyke obramowującej jego wygięte usta.

"Jak bardzo jesteś ranny, mon ami?" zapytał Jean-Claude. Requiem zrzucił kaptur bez używania rąk, w sposób, w jaki odrzucasz długie włosy na plecy. Kaptur zsunął się i prawa strona jego twarzy była masą głęboko fioletowych siniaków. Jedno z jego oczu było niemal tak spuchnięte, że tylko dawało przebłysk tego zaskakującego jasnego niebieskiego, który skłonił Belle Morte do próby zakupu Requiem od jego oryginalnego mistrza. Belle chciał mieć całą gamę niebieskookich mężczyzn. Ashera był najjaśniejszym niebieskim; Jean-Claude’a najciemniejszym; Requiem najżywszym. Jego pan odmówił i uciekli z Francji. Jego długie, proste włosy, były tak ciemne, że zlewały się z czarnym płaszczem, czyniącym jego bladą skórę jeszcze bledszą i podkreślającym siniaki niczym fioletowy atrament na jego twarzy. "Wow", powiedziałam, "ile krwi użyłeś by to uleczyć?" Spojrzał na mnie a wyraz jego twarzy oznaczał wyraźnie, że powiedziałam coś inteligentnego. "Dużo." "Jak wypada reszta?" zapytał Jean-Claude. Requiem rozpostarł płaszcz szerokim gestem obu ramion, tak, że niczym kurtyna rozsunął się dramatycznie wokół jego ciała. Górna część ciała lśniła jak biały płomień na tle ciemności. Moje oczy przyzwyczaiły się do wszystkich tych kontrastów i zdałam sobie sprawę, że niektóre z bieli były bandażami. Jego prawe ramię, klatka piersiowa i brzuch pokryte były grubą gazą i białą taśmą. "Jezu, Meng Die naprawdę zrobiła to wszystko?" "Tak." Powiedział i nie dodał nic więcej. Requiem rzadko dawał jednowyrazową odpowiedź na cokolwiek. Podszedł do nas, płaszcz łopotał za nim, co mówiło, że poruszał się szybciej niż tym szybującym spacerkiem, którym się tu zjawił. "Ma petite, jeśli możesz wziąć nożyczki z szuflady w łazience, możemy obejrzeć jego rany." Zrobiłam to bez komentarza. Zauważyłam stłuczenia wczoraj wieczorem, ale nie widziałam tych wszystkich bandaży pod jego koszulą. Nie miałam pojęcia, jak był ranny. Wahałam się w łazience z nożyczkami w ręku. Ujrzałam siebie w lustrze. Wyglądałam na zaskoczoną. Czy on naprawdę odrzucił Meng Die przeze mnie? Odrzucił inną kobietą na ledwie szanse, że mogę wziąć go jako pomme de sang? Patrzyłam na siebie w lustrze i po

prostu nie widziałam kobiety, która sprawiałaby, że facet rzuca kogoś dla możliwości seksu. Elinore, może, ale ja ... ja, po prostu tak nie uważałam. Wróciłam do drugiego pokoju i znalazłam Requiem siedzącego na łóżku obok JeanClaude’a, który odwracał mu twarz do światła, sprawdzając jego siniaki. Requiem mówił, jak weszłam. "...powiedziała, że jeśli nie może mieć mojej pięknej twarzy na swoich poduszkach, wtedy nikt nie będzie miał." Ktoś przyniósł jedno z krzeseł do kominka tak, że Elinore mogła usiąść i nie być na łóżku. "Więc próbowała zniszczyć twoją twarz", powiedziała cicho. "Tak" odpowiedział, tym dziwnie urywanym głosem, który nie był w ogóle jak jego. Podałam nożyczki Jean-Claude'owi. Wziął je i położył na stoliku. "Myślę, że może będziemy mogli zdjąć bandaże, jeśli mi pomożesz, ma petite?" Musiałam przesunąć płaszcz Requiem, gdzie ułożył go na końcu łóżka. Łóżko było wysokie na tyle, że musiałam mieć pewność, że siedzę wystarczająco daleko od brzegu by się nie zsunąć. Jedwabna kołdra, jedwabne szaty, to sprawia, że jest ślisko. Ujęłam rękę Requiem w moją. Bandaże owijały jego dłoń sięgając prawie do łokcia. "Nie otrzymałeś tego od niej przy uderzeniu" powiedziałam. "Miała ostrze" odpowiedział i znowu, jego głos został urwany w tym punkcie. Spojrzałam na niego, ale nawet niezraniona połowa twarzy nie pokazała mi niczego. Był piękny i pusty jak bywał czasem Jean-Claude. Niczym obraz jakiegoś przystojnego księcia wracającego z pola bitwy. Nawet jak tuliłam dłoń w moich rękach, był tak odległy i zdystansowany jakby wisiał na ścianie muzeum. Jean-Claude był już w trakcie zdejmowania bandaży z całej piersi Requiem. Pochyliłam się nad jego ramieniem, pracowałam nad bandażami, trzymając jego dłoń, gdy zaczęłam odwijać gazę. Jego rękę pokrywały krzyżujące się płytkie i nie-tak-płytkie nacięcia. Podniosłam dłoń tak delikatnie, jak tylko mogłam, kontynuując odwijanie. Bandaże opadły i wydałam dźwięk; Nie mogłam się powstrzymać. Położyłam dłoń na jego dłoni i łokciu i podniosłam delikatnie. Jego przedramię było masą ciętych ran. Dwie z nich potrzebowały szwów. Spojrzałam na jego twarz, a on napotkał moje oczy i przez moment nastąpił błysk gniewu w tych oczach; potem wróciły do bycia pustymi. "To są rany obronne. Trzymałeś swoje ramię w górze z przodu twarzy, bo tam miała zamiar uderzyć." "Nie do końca, ma petite." Głos Jean-Claude’a ściągnął mnie z powrotem do niego i aktualnie nagiej piersi Requiem. Wydałam syk, bo miał rację. Jego blada, umięśniona klatka

piersiowa nie miała tak wielu ran jak ramię, ale te, które miała były głębsze. Dostrzegłam jedną pod mostkiem. To było głębokie i widziałam ślad ostrza na jego ciele. Spojrzałam na niego, a to musiało ukazać się na mojej twarzy. "Tak zszokowana Anita, dlaczego?" "Próbowała dostać się do serca. Ona naprawdę chciała cię zabić." "Powiedziałem ci to ostatniej nocy, ma petite." "Wiem, że powiedziałeś, że próbowała go zabić, ale..." Prześledziłam moimi palcami kolejną ranę, wiodącą między żebra. Te rany kłute były dobrze przygotowane. Miała zamiar zniszczyć jego twarz i znaki na ramieniu pokazały, że po prostu chciała uszkodzeń, ale rany na klatce piersiowej i brzuchu miały zabić. "Wiedziała dokładnie, gdzie umieścić ostrze." Moje poważanie dla Meng Die poszło w górę, tak jak i mój strach. "I zrobiła to wszystko, na oczach klientów?" "Nie wszystko" odpowiedział Requiem "ale większość, tak." Spojrzałam na Jean-Claude. "I nikt nie wezwał policji?" Wdzięcznie odwrócił wzrok, nie zawstydzony, ale... "Co zrobiłeś?" zapytałam. "Masowa hipnoza nie jest nielegalna, ma petite, tylko osobista hipnoza". "Zaczarowałeś tłum" powiedziałam. "Ja i Asher." Położyłam rękę powyżej rany, która wyglądała jakby była najbliższa jego sercu. Miałam złe myśli. "Mówiłeś, że zaatakowała Ashera. Czy jest ranny?" "Nie." "Myślę, że wiedziała, że ty i Jean-Claude ją zabijecie, gdyby zamordowała Ashera. Myślę, że uważała, że stanowię mniejszą wartość dla ciebie." I znów jego głos był pusty, ale rozmiar tej pustki sprawił, że na niego spojrzałam. "To zabrzmiało gorzko" powiedziałam. Odwrócił wzrok ode mnie, z lekkim uśmiechem na twarzy. "Sądziłem, że to zabrzmi jak nic." "Słyszałam dużo pustych wampirzych głosów, a to nawet nie zbliżało się do pustki." "Byłem głupi, by powiedzieć jej w miejscu publicznym, ale przycisnęła mnie, zapytała mnie i powiedziałem prawdę." Spojrzał na mnie, a ja musiałam walczyć, by sprostać jego spojrzeniu, nie ze względu na wampirze moce, ale dlatego, że siniaki wyglądały boleśnie i wiedziałam, jakoś dziwnie, że były moją winą.

"Czy naprawdę powiedziałeś Meng Die, że ją rzucasz, bo myślisz, że cię odtrącam z jej powodu? " "Nie dokładnie w tych słowach, ale tak." Westchnęłam i pokręciłam głową. "Och, Requiem. To znaczy, nie sądziłam, że przyjmie to tak źle... " wskazałam na niektóre z jego obrażeń "....ale jej duma nie pozwoliłaby przyjąć tego z pokorą." "Duma" skinął głową, po czym zatrzymał się w połowie ruchu, jakby go bolało. "Ona ma dużo dumy, a ja wydaję się nie mieć żadnej." Spojrzał na mnie, a emocje wypełniły jego oczy, twarz i były zbyt silne dla mnie, bym patrzyła na jego oblicze. "Przestań," wyszeptałam. Osunął się na ziemię, opadł na kolana. Wydał mały mimowolny dźwięk. To musiało być bolesne. Wziął mnie za rękę, a ja mu pozwoliłam, bo wyrwanie wydawało się być małostkowe. "Co mam uczynić, by być w twoim łóżku, Anita? Powiedz mi, a zrobię to." Spojrzałam mu w oczy, zobaczyłam tam ból i to nie był ból siniaków i skaleczeń. Spojrzałam na Jean-Claude. "To ardeur, prawda?" "Obawiam się że tak" odpowiedział. Odwróciłam się do wampira klęczącego przede mną. Nie miałam pojęcia, co powiedzieć. "Czy jestem odrażający do ciebie?" zapytał. "Nie" prześledziłam linię jego nieuszkodzonego policzka. "Jesteś bardzo przystojny i wiesz to." Potrząsnął głową, zatrzymał się w połowie ruchu, znów jakby bolało. "Gdybym był wystarczająco przystojny, zabrałabyś mnie do łóżka i nie zwróciła się do tych obcych." Pochylił głowę, ściskając moje obie ręce. W końcu podniósł twarz i płakał. "Proszę, Anita, proszę, nie odrzucaj mnie na bok tak łatwo. Wiem, że nie cieszyłaś się zainteresowaniem, które ci okazałem, tak bardzo jak jak ja cieszyłem się dotykając twego ciała. Ale będę lepszy, przysięgam, jeśli tylko dasz mi kolejną szansę, aby pokazać ci przyjemność. Próbowałem być zbyt ostrożny z tobą. Nie rozumiałem. Mogę być lepszy, będę lepszy". Ukrył twarz w moich nogach i płakał. "Wierzę, że mamy odpowiedź, ma petite." Pogłaskałam włosy Requiem, ale nie wiedziałam, o czym on mówi. Byłam zbyt zaskoczona, by myśleć. "Odpowiedź na co?" zapytałam. "Efekt jaki wywierasz na wampiry, które wcześniej skosztowały ardeur. Myślę, że jesteś uzależniająca, tak jak Belle była uzależniająca." Skinął w stronę Requiem, który trzymał

mnie, wciąż płacząc na moich nogach. "On jest wystarczająco silny, by być mistrzem miasta, ma petite, nie mocny niczym Augustyn, lub ja, ale jest potężny. Brakuje mu nie mocy, ale ambicji. On nie chce rządzić." "To nie jest wstyd" odrzekła Elinore. "Nie" powiedział Jean-Claude "ale chcę, by ma petite zrozumiała, że jej wpływ na Requiem nie jest błahostką." Elinore siedziała w fotelu, podkuliwszy nogi pod siebie, bo jej stopy nie dotykały podłoża. "Nie miałam pojęcia, że może zaczarować go w ten sposób." "Ja go nie zaczarowałam" powiedziałam. Rzuciła mi spojrzenie i skinęła na wampira u moich stóp. "Wybierz inne słowo, jeśli chcesz, Anita, jednak efekt jest taki sam. Możemy spierać się co do semantyki, ale Requiem jest przesiąknięty tobą w sposób najbardziej nienaturalny. " Pogłaskałam go po włosach, tak prostych i gęstych, ale nie ciepłych. Były chłodne w dotyku. "On potrzebuje się pożywić" powiedziałam. "Uzdrawianie wymaga dużo krwi i energii." "Nie sądzę, że krew to wyleczy" odpowiedziała Elinore, a jej głos brzmiał prawie oskarżycielsko. "Czego chcesz ode mnie, Elinore? Co chcesz, żebym zrobiła?" "Uczyń go swoim kochankiem" powiedziała. "Mam czterech mężczyzn, dla których jestem jedyną z którą mają seks i dwóch więcej, którzy są w moim łóżku raz na jakiś czas. Cholera, Jason pojawia się w moim łóżku raz w miesiącu." "Dokładnie" powiedziała Elinore "jeden więcej nie zrobi różnicy." "Gdyby to był tylko seks, być może, ale to nie jest tylko seks. To emocjonalne coś. Ja nawet nie wiem, czy jest mnie wystarczająco dla pięciu mężczyzn, plus dodatki. Nazwij mnie wariatką, ale nie sądzę, że Requiem jest rzeczą niskiej potrzeby." Pogładziłam jego włosy, poczułam drgnięcie przy moich nogach. "Nie, myślę, że zdecydowanie idzie w kategorię wysoko-wymagających. Nie sądzę, że mam wystarczająco dużo emocji do zapewnienia wysokich potrzeb innego mężczyzn, okay? Taka jest prawda. Jestem pewna, że będzie wspaniałym kochankiem, ale nie mogę zaspokoić jego innych potrzeb." "Jakich innych potrzeb?" zapytała. "Rozmów, emocji, dzielenia się, miłości."

Elinore poruszyła się na krześle, odwracając głowę w bok, rozlewając swoje długie włosy wokół siebie niczym sen. "Odrzuciłaś go jako swojego kochanka, bo uważasz, że nie możesz go pokochać?" Myślałam o tym przez sekundę, a potem wzruszyłam ramionami i skinęłam głową. "Tak, w pewnym sensie." Elinore spojrzała na Jean-Claude’a. "Ona go odrzuciła, bo nie sądzi, że może go kochać." Jean-Claude wdzięcznie wzruszył ramionami. "Jest bardzo młoda." "Nie mów o mnie tak, jakby mnie tu nie było" powiedziałam. Płacz Requiem przycichł, tak, że teraz tylko klęczał z głową na moim podołku. Ciągle głaskałam jego włosy, tak, jakbyście chcieli uspokoić psa lub chore dziecko. "Wszyscy rozumiemy, Anita, że jesteś towarzyszką Jean-Claude'a. Wszyscy rozumiemy, że ty, on i Asher to trójkąt. Wszyscy rozumiemy, że triumwirat z Ulfrikiem i Jean-Claude’m musi być utrzymany ze względu na moc oraz bezpieczeństwo. Że to utrzymanie obejmuje seks, bo on jest z linii Belle Morte. Muszę przyznać, że myślałam, że jest głupi i słaby, skoro pozwolił ci na taką bliskość z lampartołakami, ale myliłam się. Z tej bliskości wyszedł twój własny triumwirat, który niezmiernie wzmocnił władzę Jean-Claude’a. Twoja więź z Damianem i Nathanielem jest niezwykłą rzeczą. Twoja więź z Micahem jest zdumieniem, ale rozumiem teraz, że twoje moce są podobne do Belle. Również kolekcjonowała mężczyzn." "Nie jestem taka jak Belle Morte" powiedziałam. "Twoja moc jest". Wskazała na Requiem. "To jest dowodem." "Nie chcę kolekcjonować mężczyzn" powiedziałam. Spojrzałam na mężczyznę na moich kolanach. "Na pewno nie chcę tego... zaślepienia. Ten poziom pragnienia jest niewłaściwy." "Dlaczego jest niewłaściwy?" zapytała Elinore. "Bo nie sądzę, że miał co do tego wybór. Nie chciałam dołączyć Requiem do kolekcji." Spojrzał w górę, jak gdybym mówiąc jego imię wezwała go. Łzy wyschły zostawiając czerwonawe linie na jego twarzy. Czerwony nie sprawiał, że siniaki wyglądały lepiej. Dotknęłam niezranionej strony jego twarzy, a on położył policzek na mojej dłoni, jakby ten jeden dotyk był czymś wspaniałym. "Jak to naprawić?" zapytałam. "To znaczy, jak można go uwolnić?" spytała Elinore. "Tak." "Nie można." Patrzyłam na nią. "Co to znaczy, nie można?"

"Nie ma lekarstwa, Anita. Jedynie trzymanie go z dala od ciebie. On wciąż będzie pragnąć twojego dotyku, ale nie będzie w stanie nic na to poradzić." "Podobnie jak alkoholik" powiedziałam. Skinęła głową. "Tak." "Jest na to lekarstwo" odezwał się Jean-Claude. Spojrzałam na niego. "Co?" "Miłość" powiedział "prawdziwa miłość". Oboje wpatrywaliśmy się w niego. "Prawdziwa miłość" odrzekła Elinore. Pokiwał głową. "Kochaliśmy Juliannę i uwolniła nas od uzależnienia Belle Morte. Belle Morte miała Requiem w łóżku zanim Ligeja kiedykolwiek go dotknęła, ale wysłała Requiem na długie uwodzenie daleko od niej. Było konieczne, by uwieść obie połówki pary szlacheckiej, więc wysłała Ligeję z nim." "Myślałam, że mistrz Requiema uciekł z Francji i Belle nie mogła go zatrzymać." "Jego mistrz miał wypadek, a Belle mogła zagarnąć wszystkie wampiry z jej Linii, które stworzył stary mistrz. " "Sposób, w jaki mówisz 'wypadek' sprawia, że brzmi to jakbyś nie miał na myśli wypadku" powiedziałam. "To był wypadek" odezwał się cicho Requiem. Mówił ze swą twarzą na moich kolanach. "Kareta, w której byliśmy przewróciła się w czasie burzy. Byliśmy na krawędzi urwiska, a gdzieś w trakcie upadku, kawałek drewna przeszył jego serce. To była taka zwyczajna śmierć." Jego głos brzmiał spokojnie, odległe. "Próbowaliśmy usunąć drewno, ale się nie odrodził. Dowiedzieliśmy się później, że budowniczym karety był Wellsley." "Kto jest Wellsley?" zapytałam. Elinore odpowiedziała: "On produkował karety w Londynie od wielu lat. Był pobożny i nienawidził idei, że jego pojazdy były wykorzystywane do złych celów, więc musiał je błogosławić. Zrobił partię i wziął jednego z miejscowych duchownych by je błogosławił. Kiedy błogosławieństwo jest świeże, trochę z nich świeci wokół nas." "Błogosławieństwo słabnie?" zrobiłam z tego pytanie. "Jeśli wystarczająco 'zła' " - i zrobiła cudzysłów w powietrzu swoimi palcami "wydarza się w karetach." "Podobnie jak na cmentarzu, nieużywanym od jakiegoś czasu, lub gdy stosowano na nim zbyt często czarną magię" powiedziałam. "Trzeba ponownie poświęcić ziemię." "Analogicznie" odpowiedziała.

Spojrzałam na Requiem. "A kiedy twój mistrz nie żył, Belle mogła wezwać cię do siebie?" "Tak," odpowiedział, "a jeśli Jean-Claude nie dałby mi tutaj domu, zrobiłaby to jeszcze raz." "Jak się znalazłeś z dala od niej po raz drugi?" "Jean-Claude ma prawo do tego. Ligeję i mnie wywieziono daleko, by uwieść niektórych arystokratów, których Belle chciała kontrolować. Wypełniliśmy jej rozkazy i zrobiliśmy to, co Belle chciała, ale Ligeja i ja zakochaliśmy się w sobie. Kiedy wróciliśmy do dworu Belle, już mnie nie przyciągała. " "Miłość" powiedział Jean-Claude "miłość jest jedynym lekarstwem." "Ty i Asher nie jesteście zadurzeni we mnie, nie w ten sposób." "Jean-Claude jest twoim mistrzem i również posiada ardeur. Co do Ashera ..." popatrzyła na Jean-Claude’a "...myślę, że miłość go chroni." Spojrzałam na Jean-Claude’a także, a on nie nawiązał kontaktu wzrokowego. Jakbym założyła, że teraz Jean-Claude i Asher robili to jak króliki, kiedy nie było mnie w pobliżu, ale nigdy nie zapytałam. Nie pytasz, nie mówią - działało dla mnie dobrze. Ostatniej nocy, zobaczenie go z Auggiem, sprawiło, że zastanawiałam się, czy potrzebuję pytać, lub czy to było potwierdzeniem. Zbyt skomplikowane dla mnie. Dosłownie odepchnęłam tę myśl i powiedziałam "Nie mogę liczyć, że Requiem zakocha się w najbliższym czasie." "Nie, ma petite." "Co zatem zrobić?" "Weź go jako swojego kochanka" odpowiedziała Elinore. "Łatwo ci powiedzieć; nikt nie każe ci dzielić siebie z nikim poza swoim rycerzem". "I jednym z powodów, z których przeszłam do Jean-Claude'a było to, że pozwolił mi być z mężczyzną, którego kocham, a nie zmuszał mnie do wchodzenia do łóżek innych. Jestem bardziej wdzięczna niż mogę kiedykolwiek powiedzieć." Odwróciła te zimne, niebieskie oczy na mnie. "Ale ja nie noszę ardeur. Nie jestem uzależniająca. " "Ma petite, należy spełnić ten obowiązek." Patrzyłam na niego. "Obowiązek?"

"Masz uzależnionego od siebie. Chcesz być tak okrutna, jak sama Belle Morte odsyłając go, z tym pragnieniem, które go dręczy?" Zadrżał. "Byłem jednym z uzależnionych i wygnanych za pewne drobne wykroczenie. Czułem mój ból ciała z jej braku, a żadna ilość seksu z kimkolwiek innym nie zaspakajała tej potrzeby." Podszedł i mógł położyć rękę na mojej, głaskającej Requiem po włosach. "On jest moim trzecim w dowodzeniu. On jest dobrym i honorowym mężczyzną. Potrzebujesz więcej i bardziej wydajnego pożywienia, ma petite. Myślę, że jeśli nakarmisz ardeur wystarczająco dobrze, uspokoi się. Ale dopóki nie znajdziesz jedzenia odpowiedniego dla jego potrzeb, będzie szukało na włąsną rękę." "Chcesz żebym sypiała z Requiem?" "Chcę, abyś karmiła od niego ardeur, oui". "Myślałam, że nie jesteś zadowolony dzieląc mnie z tak wieloma mężczyznami. To znaczy, kiedyś groziłeś, że zabijesz Richarda." "Nie rozumiałem natury naszej wspólnej mocy, wtedy. Być może jest więcej niż jeden powód, że Belle kolekcjonowała kochanków. Być może to był nie tylko jej apetyt, ale bardziej praktyka." Patrzyłam na niego, czując ciężar jego dłoni na moich i Requiem już bardzo spokojnego pod naszymi rękami. "Nie mogę zaspokoić wszystkich jego potrzeb, Jean-Claude. Nie mogę dodać kolejnej randki do mojej karty." "To nie jest randka, to czego on potrzebuje, ma petite. On potrzebuje być twoim pożywieniem. Jedzenie jest do jedzenia, nie do randkowania. " "Taaaa, to jest to, co powiedziałam o Nathanielu miesiące temu. To nie działa w ten sposób, nie dla mnie. " "Co proponujesz, ma petite? Dopóki nie będziemy znać zakresu twojej władzy nad innymi wampirami, musimy być bardzo ostrożni z naszymi gośćmi. Musimy otaczać cię wystarczająco silnym pożywieniem, żeby ardeur nie zagarnęło więcej. " "Dlaczego twoje ardeur nie zagarnia ludzi?" "Jesteś jego ludzką służebnicą" odpowiedziała Elinore "bierzesz niektóre elementy jego mocy." "Co to znaczy?" zapytałam. "Jeśli Jean-Claude nie miałby ciebie, to jego ardeur by to robiło i to utrudniłoby mu poruszanie się po jego terytorium. Twoje przyciąganie ludzi jest mniej rozpraszające dla niego." Spojrzałam na niego. "Robisz to celowo?" "Przysięgam, że nie."

"To jest natura władzy, Anita" powiedziała Elinore. "Ludzcy służący, zwierzęta do wezwania, pomme de sang, to wszystko są instrumenty, które pomagają swym mistrzom rosnąć w siłę i kontrolę. Moc będzie szukać miejsc do odwiedzenia i pożywienia, które pozwolą Mistrzowi Miasta lepiej rządzić." "Sprawiasz, że moc wydaje się żywa, jakby mogła myśleć za siebie" powiedziałam. Wzruszyła ramionami. "Być może. Wiem, że widziałam moc działającą jak ta, z innymi mistrzami. Nie ardeur, ale inne moce." Westchnęłam. "Świetnie, więc jestem dziewczyną z rozkładówki z ardeur, ponieważ Jean-Claude byłby zbytnio rozproszony gdyby to dotyczyło jego." "Tak" odpowiedziała. "Czekaj, Belle miała pełne ardeur, bardziej pełne niż mamy teraz." "Ale ona nie miała ludzkiego sługi, ani zwierzęcia na wezwanie" stwierdziła Elinore. Spojrzałam na Jean-Claude. "Myślałam, że każdy mistrz ma pomocników." "Belle nie dzieliła władzy" odrzekł Jean-Claude " z nikim." "Ale wy chłopcy zgarniacie dużo energii z ludzkich służących i zwierząt na wezwanie." "Ona ma zażyłych przyjaciół wśród zwierząt na wezwanie, ale nie wybrała spośród nich żadnego. Nie uczyniła nikogo, kimś specjalnym dla niej " odpowiedział. "Nie wiem jak jest możliwe wybrać, które zwierzę jest na wezwanie. Wiem, że wybrałeś Richarda, ale ja nie dokładnie wybrałam Nathaniela." "Ani Haven" odpowiedział Jean-Claude. "Haven nie jest moim zwierzęciem na wezwanie" powiedziałam. "Ale niektóre lwy będą i to wkrótce, obawiam się" powiedział Jean-Claude. "Joseph przyprowadzi niektóre swoje lwołaki dzisiaj i będziesz mieć więcej niż naszych gości do wyboru." "Wyboru czego?" zabrzmiałam tak podejrzliwie, jak czułam. "Cóż, przyprowadza swoje bestie, by powstrzymać cię od przemiany." To miało sens. Tak wiele problemów metafizycznych, że trudno było czasem nadążyć. Jeden z problemów mieliśmy aktualnie. Spojrzałam na mężczyznę na kolanach. "Dobra, nieważne. Co ja mam z tobą zrobić, Requiem?" Jean-Claude i ja zabraliśmy nasze ręce, a on podniósł twarz, aby mógł na mnie spojrzeć. "Uczyń mnie swoim pomme de sang.'' "Myślę, że pomme de sang musi być ktoś, kto może mnie karmić w dzień i w nocy" powiedziałam. Jego twarz wypełniła panika. "Proszę, Anita, nie odrzucaj mnie."

Spojrzałam na Jean-Claude. "Jakaś maleńka pomoc tutaj." "Jeśli nie będzie karmić ardeur od niego musimy wysłać go na inne terytorium. On jest na tyle silny, że wielu będzie chciało go jako trzeciego, a nawet drugiego. " "To osłabi twoją bazę mocy, ponieważ Elinore jest tutaj tylko dotąd, aż znajdziesz jej własne terytorium" odpowiedziałam. Wzruszył ramionami, co oznaczało wszystko i nic. "Nie mogę uwierzyć, że mój ..." -i zawahałam się, bo chłopak wydawało się zbyt dziecinne, a kochanek nie wystarczające- "mężczyzna, którego kocham zachęca mnie do wzięcia innego kochanka." Uśmiechnął się do mnie. "Teraz wiemy, że każdy, kto próbował ardeur Belle jest podatny na twoje ardeur. Myślę, że każdy z jej linii będzie zbyt ryzykowny jako pomme. Zgadzam się na karmienie ardeur z Requiem, ma petite, to wszystko. Zgadzam się, bo musimy jeszcze dowiedzieć się dwóch innych rzeczy przed imprezą dziś wieczorem." "Jakich dwóch rzeczy?" "Czy możesz czuś przyciąganie wszystkich lampartów, wilków i lwów i czy oni czują to samo? Czy wpływ ardeur wykracza poza linię Belle? " Spojrzałam na Jean-Claude, próbowałam odczytać wyraz jego twarzy. "Wciąż osłaniasz się tak ciężko, że nie mogę powiedzieć, jak naprawdę czujesz się w tym temacie. Pozwól mi zajrzeć za twoje tarcze". Potrząsnął głową. "Myślę, że nie byłoby to dla ciebie pomocne." "Dlaczego nie?" "Bo część mnie cieszy się, że nasze moce rosną, bez względu na koszty. Część mnie jest jednak przerażona, co może zrobić rada. Czy chcę żebyś miała innego kochanka? Nie, ale wolę, by to twoje ardeur polowało do tego stopnia, a nie moje, tak. Przykro mi, ma petite, ale taka jest prawda." Myślałam nad tym, a potem skinęłam głową. "Jeśli masz ludzką służebnicę, która nie może trzymać swojego gówna przy sobie, inni mistrzowie mogą ci wybaczyć. Niczym złe małżeństwo, ale nie z twojej winy. Jeśli to ty nie możesz trzymać swojego gówna przy sobie, oni nie popuszczą". "Proszę, Anita" odezwał się Requiem "proszę, karm ardeur na mnie, proszę." "Zrobię to." Wyraz jego twarzy był niesamowity, tak radosny, nawet przez wszystkie te siniaki. Spojrzenie mnie wystraszyło. Nikt, nawet twój najbliższy i najdroższy nie powinien nigdy patrzeć tak na ciebie.

"Ale nie teraz" dodałam. Nieco radości wyblakło. "Dlaczego nie teraz? Jest rano. Spałaś." Pokiwałam głową. "Tak, z reguły to podnosi ardeur." Spojrzałam na Jean-Claude. "To jest dobre pytanie, dlaczego nie czuję tej całej ardeurowatości?" "Ja też, jestem dobrze nakarmiony." "Ucztowaliście w nocy" odrzekł Requiem "na Augustynie i jego ludziach." Spojrzałam na Jean-Claude. "Czy ma rację? Czy to tak potężny posiłek, że jesteśmy bezpieczni na dłużej?" "Być może". "Nie wyglądasz na przekonanego." "Ardeur nie zawsze jest przewidywalną mocą, ma petite. Potrzebuję więcej niż jednego karmienia takiej wielkości, zanim zgodziłbym się, że to był powód." "A może" zaczęła Elinore "trzeba spróbować dowiedzieć się, jak potężny dla ciebie posiłek musiałby osłabić ardeur. Nie możesz świętować na innym Mistrzu Miasta i jego ludziach co noc." Pochyliła się do przodu w fotelu, wszystkie te koronki i satyny, ale o dziwo, nie wyglądała uroczo. Wyglądała na zbyt skupioną na słowach, by być słodką. "Być może potrzebna jest stała żywność wysokiej mocy. " "Niewielu mistrzów zgodzi się, by stać się Anity, albo moim, stałym pomme de sang. Nie, jeśli oni są na tyle silni, by rządzić własnym terytorium." "Co zrobić, jeśli nie mają żadnego wyboru w tej sprawie?" powiedziała wskazując Requiem. "Sugerujesz, żeby celowo łapać w pułapkę innych mistrzów, w sposób, w jaki przypadkowo uwięziłam Requiem?" zapytałam. "Byłoby to rozwiązanie bardzo wielu problemów" odpowiedziała. "To byłoby" -po omacku szukałam słowa- "złe". "Myślałam, że jesteś bardziej pragmatyczna niż to, Anita." "Zrobienie tego nie byłoby niczym innym, niż gdybyśmy ulegli prośbom, które dostajemy co tydzień o przyłączenie cię do Pocałunku jakiegoś innego mistrza, jako jego kochanki. Dajemy ci możliwość wyboru, Elinore. Jak możesz prosić nas by nie dać tego samego wyboru komuś innemu? " "Nie byłabym zaczarowana, Anita. Wiedziałabym co noc, kiedy mnie dotyka, leży na mnie, że go nienawidzę. Requiem cię uwielbia i będzie cię uwielbiał do momentu, w którym się zakocha prawdziwą miłością. Do tego czasu będzie w łóżku z kimś, kogo uwielbia, będzie

miał niesamowity seks i będzie się cieszył każdą minutą. To nie jest to samo, Anita. Zaufaj mi w tym." "Ale robienie tego w ten sposób, to rodzaj metafizycznego gwałtu na randce po zażyciu narkotyku. To, że cieszysz się nadużyciem nie sprawia, że to nie jest nadużycie." "A nie jest tak, ma petite?" Pokręciłam głową. "Już za późno na Requiem, zaakceptowałam go. Postaram się karmić ardeur na nim." Pocałował mnie w rękę. "Dziękuję, pani." "Nie pani" powiedziałam "Anita, po prostu Anita." "Dziękuję, Anita," odpowiedział i pocałował mnie w rękę ponownie. "Wstań z podłogi, Requiem, proszę." Wstał. "Chciałbym bardzo móc usiąść obok ciebie." Westchnęłam i kiwnęłam głową. Usiadł po drugiej stronie mnie i Jean-Claude'a, za wyjątkiem tego, że siedział na tyle blisko, że jego nogi mnie dotykały. Wspaniale, właściwie przerażająco wspaniale. Spojrzałam na jego klatkę piersiową, gdzie ostrze było tak blisko odebrania mu życia. "Co mamy zamiar zrobić z Meng Die? Ona po prostu okazała się zbyt niebezpieczna, na grę zespołową." "Zabij ją" powiedziała Elinore. Spojrzałam na Jean-Claude’a. "Wolałbym znaleźć inne rozwiązanie, ale tak, może dojść do tego." "Jesteś zbyt sentymentalny, Jean-Claude, tylko dlatego, że czujesz się winny, że zabrałeś jej śmiertelne życie. Jest to wielki dar, a nie przekleństwo. " "Czuję się jak się czuję, Elinore." "Żeby twoje uczucia nie doprowadziły do naszej śmierci" Spojrzała na mnie. "Myślę również, że jeśli Anita naprawdę staje się wielołakiem ... " "Wieści rozchodzą się szybko", powiedziałam, patrząc na Jean-Claude’a. "Potrzebowałem opinii kogoś na tyle potężnego, by miał swoje zdanie." Chciałam się kłócić, ale nie mogłam. Była najpotężniejszym wampirem w swojej grupie. Jej pobudka także tego dowodziła. "Jak już mówiłam, jeśli Anita naprawdę będzie wielołakiem, to mogą po prostu nie być lwy, wilki i lamparty, które przyciąga. To może być wszystko, zwierzołaki, lub inni. Prawie wszyscy odwiedzający mistrzowie przywieźli swoje zwierzęta na wezwanie, więc musimy sprawdzić tę teorię, zanim ona zostanie puszczona wolno w ich pobliżu. Augustyn, wierzę

pozwoli obrażać się, ponieważ jest zadurzony w was obojgu no i zaatakował cię pierwszy. Naruszenie protokołu po jego stronie, nie naszej. Ale jeśli Anita zachęci innych, odbierając ich od swoich mistrzów, mogą nie być tak wyrozumiali." "Zgoda" powiedział Jean-Claude "ale my nadal musimy zobaczyć, jak mistrz wampirów spoza Linii Belle będzie reagować na ardeur Anity." "A gdzie znajdziemy te mistrzowskie wampiry i inne zwierzołaki do testowania tych małych teorii? " zapytałam. Rozległo się pukanie do drzwi. "To Remus, Jean-Claude". "Wejdź." Remus wszedł, zamykając za sobą drzwi. Aktualnie patrzył wprost na nas i był zły, co chyba wyjaśniało patrzenie prosto w oczy. "Mówiłem ci, że jeśli pojawi się ktoś jeszcze, nie pozwolę im wejść tutaj beze mnie i moich strażników." "Pamiętam" odpowiedział Jean-Claude. "Powiedziałem każdy inny wampir, ale na pewno ci dwaj tu nie wejdą, jeśli nie będzie ochroniarzy po tej stronie drzwi. " "Jacy dwaj?" zapytałam. "Wicked i Truth są tutaj" powiedział Remus. "Wicked i Truth" odezwała się Elinore "jak interesująco. Są bardzo potężni i są spoza linii Belle". Pokręciłam głową. "Truth już miał posmak ardeur kiedy związałam go z JeanClaude’m. On nie podąża za mną w ten sposób." Wskazałam kciukiem na Requiem. "Czy rzeczywiście pożywiłaś się z Truth?" spytała. "Nie" odpowiedziałam. "Zatem musisz spróbować." "Nie" "Przynajmniej zasugeruj im to" powiedziała. "Nie" odpowiedziałam i położyłam większy nacisk na to słowo. "Oni przysięgali lojalność Jean-Claude'owi. Nie opuszczą nas " odrzekła Elinore. "Nie" powiedziałam "absolutnie nie". "Bardzo dobrze, zatem może nie pożywiaj się nimi, ale pozwól im patrzeć na karmienie" odpowiedział Jean-Claude. "Co to znaczy?" zapytałam. "Samuel obserwował karmienie i nie skłaniał się ku tobie lub mnie, nie zdecydowanie. Ale Haven został przyciągnięty tak, że jego towarzysze musieli go odciągać, prawie tak jak

Augustyn. Być może jeśli Wicked i Truth będą po prostu w pokoju gdy się karmisz, powie nam to, czy efekt wychodzi poza linię Belle, czy nie ". "Musielibyśmy mieć kogoś z linii Belle, kto byłby również w pokoju, kogoś wystarczającej mocy." Spojrzałam na Elinore. Uśmiechnęła się, "Ja jestem zakochana, Anita, prawdziwą miłością. To nie zadziała na mnie." "Niektóre rodzaje ardeur działają i tak" odpowiedziałam. "Przez krótki czas, tak, ale moje zakochanie sprawia, że nie nadaję się do użycia w teście." Nie było innego pukania do drzwi. Remus otworzył, szepnął do kogoś, a następnie odwrócił się. Nie patrzył bezpośrednio na nas ponownie. "London też jest tutaj. On jest z Linii Belle Morte, czyż nie?" "Tak" odrzekła Elinore "On jest." "I co zatem, nakarmię ardeur, a potem oni powiedzą nam, jak bardzo ich to przyciągało?" "Jest to sposób testowania bez naruszania zbyt daleko twojej moralności" odrzekła Elinore. "Tylko seks w pokoju, podczas gdy banda mężczyzn będzie sobie patrzeć, prawda?" Jean-Claude pokręcił głową i uśmiechnął się. "Po prostu nakarmisz ardeur, ma petite. To nie musi być seks, jeśli nie chcesz." "Wydaje się wstydem, by podnieść ardeur w tym celu, gdy nie jestem głodna" odpowiedziałam. Westchnął. "Tak, tak, ale tak jest o wiele lepiej, by podnieść je teraz, kiedy możemy je kontrolować, niż później, kiedy przybędą goście i nie będziemy mogli." Ukazane w ten sposób, to miało sens, ale.... "Od kogo mam się pożywić?" zapytałam. Wskazał Requiem. "Szkoda już została mu wyrządzona." "Świetnie, teraz jestem szkodą" odpowiedziałam. "A karmienie z krwi tak potężnej jak twoja pomoże przyspieszyć jego uzdrowienie." To była prawda, ale ... "Dobrze, ale tylko wtedy, gdy wyjaśnisz powody eksperymentu każdemu. Muszą się na to zgodzić, albo ja tego nie zrobię." "Oczywiście, ma petite, nie chciałbym robić tego w inny sposób." Spojrzałam w tę piękną, nieczytelną twarz i byłam niemal w stu procentach pewna, że kłamie.

Rozdział 26 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Wszyscy zgodzili się na próbę. Wszyscy wydawali się z tym szczęśliwsi niż ja. Ok, wszyscy, poza Remusem i niektórymi z jego strażników. Myślę, że to dlatego, że był pewien, że to zmierza w strasznie złym kierunku, a on i jego ludzie będą musieli pozbierać szczątki. Zgodziłam się z Remusem. Część mnie miała nadzieję, że pewnego dnia dojdę do siebie z tak cholernie niewygodnymi grupowymi scenkami jak ta; część mnie miała nadzieję, że nie. To coś w rodzaju tej samej części mnie, która płacze nad tym, że mogę zabić, nie czując się z tym źle, przez większość czasu. Tak, ta sama część uważa, że uprawianie metafizycznego seksu przed gronem facetów, z jakiegokolwiek powodu, jest tylko kolejnym krokiem w dół po równi pochyłej do potępienia. Ale jeśli alternatywą jest posiadanie ardeur wybuchającego jak metafizyczna bomba w trakcie dzisiejszej imprezy, cóż, to co mieliśmy zrobić teraz było mniejszym złem. Wciąż byłoby miło raz na jakiś czas nie musieć wybierać między mniejszym złem. Czy choć raz nie mogłabym wybierać mniejszego dobra? Requiem położył się na świeżych prześcieradłach, jego włosy rozpostarły się wokół jego górnej części ciała jak ciemna aureola. Jego dziennym zajęciem, lub raczej nocnym zajęciem, były występy striptizerskie w Grzesznych Rozkoszach. Jego ciało pasowało do tego, ale tym wszystkim, co widziałam teraz były rany. Meng Die była bardzo, bardzo blisko zgaszenia jego blasku na zawsze. Powiodłam opuszkami palców po cięciach na mostku. Jego oddech stał się drżącym westchnieniem. Nie mogłam stwierdzić, czy to bolało, czy czuł się dobrze. Normalnie mogłam odczytać Requiem, ale dziś nie było nic w jego twarzy, co mogłoby mi pomóc. Spojrzał na mnie, jakbym była najbardziej cudowną rzeczą, jaką kiedykolwiek widział. Był to krok wyżej, lub tuż poniżej miłości. Uwielbienie, to jedyne słowo, jakim mogłam to określić. Patrzenie na taki wyraz jego twarzy raniło moje serce. Nie było Requiem w tym spojrzeniu. Requiem z ponurych, pięknych przemówień. Zdobył swe imię, bo był poetycki, ale cholernie przygnębiający. Ale nie było w nim teraz siły osobowości, nic poza tą zdecydowaną potrzebą. "Boże, pomóż mi" powiedziałam. Jean-Claude stanął obok łóżka, przy mnie. "Co jest nie tak, ma petite?"

"Proszę, powiedz mi, że on poczuje się lepiej niż to," powiedziałam. "Lepiej niż co, ma petite?" "Spójrz na niego" powiedziałam. Jean-Claude podszedł na tyle blisko, że rękaw jego okrycia dotknął mojego ramienia. Spojrzał na Requiem wraz ze mną. Wzrok Requiem przesunął się na niego, a następnie przeszedł z powrotem na mnie, jakby inny mężczyzna się nie liczył. Ale zauważył go, bo powiedział, "Czy chcesz mnie zmusić, do dzielenia twych względów z innym, Anita? Czy będę jak niebiosa rozciągnięte pomiędzy gorączką słońca i zimnym pocałunkiem księżyca? Przyjmiesz mnie tak jak zrobiłaś to z Augustynem?" "Cóż, przynajmniej wrócił do bycia rozwlekłym i poetyckim" powiedziałam. "To jakiś początek." "Czy on ofiarowuje się wam obojgu, tobie i Anicie?" zapytała Elinore, wciąż zwinięta w fotelu. "Wierzę, że tak" odpowiedział Jean-Claude. "Requiem nie jest zwolennikiem mężczyzn" odezwał się z rogu London. Przeniósł się do najciemniejszego, najbardziej mrocznego kąta jaki mógł znaleźć, jak zawsze. To nie były tylko jego krótkie ciemne loki i upodobanie do czarnej odzieży, które przyniosły mu przydomek "Mroczny Rycerz". "To była jedyna rzecz, z którą walczył najsilniej." "Tak" odpowiedziała Elinore "zawsze był nieugięty wobec robienia tego z mężczyznami." "Belle ukarała go za jego odmowę świadczenia usług mężczyznom" powiedział JeanClaude. Popatrzył na Requiem poważnym, zagubionym spojrzeniem. "Zatem nie powinien był oferować robienia tego z nami" odpowiedziałam. "Nie, nie powinien." Jean-Claude spojrzał na mnie i pokazał przez chwilę to, co czuł. Poczułam to jak ukłucie w moim sercu. Cierpienie, cierpienie, że on zabrał Requiem tutaj, by trzymać go bezpiecznym, a zamiast tego zniewolił go dokładniej niż Belle zdołała kiedykolwiek . Poczułam jak łóżko się poruszyło, chwilę przed tym, gdy dłoń dotknęła moich pleców przez szatę. Odwróciłam się, ale wiedziałam, czyja ręka była na mnie. Requiem usiadł, miał te wszystkie uszkodzenia klatki piersiowej i brzucha, ale usiadł, żeby móc mnie dotknąć. Szukałam w jego twarzy czegoś znajomego. W końcu powiedziałam "Requiem, jesteś tam?" Dotknął mojej twarzy. "Jestem tu", ale mówił te słowa z takim wzruszeniem, że wydawało się, iż znaczą o wiele więcej, niż powinny.

Odsunęłam jego rękę z dala od mojej twarzy, trzymając ją w mojej, co być może powstrzyma go od dotykania mnie. Spojrzałam na Jean-Claude. "To jest okropne. Jak to naprawić? Czy nie ma jakiegoś szybszego sposobu niż znalezienie swojej prawdziwej miłości?" Kciuk Requiem zaczął robić małe kółka na mojej ręce, jakby bycie trzymanym nie wystarczało. "To prawie tak, jakby ona go zaczarowała" powiedziała Elinore "jak gdyby była wampirem, a on człowiekiem." "Dobrze, traktujmy to jak wampiryczne umysłowe sztuczki; jak mogę to cofnąć?" "Mistrz wampirzy może czasami przełamać takie zaklęcia" odrzekła Elinore. Spojrzałam na Jean-Claude. "Pomóż mu." London cofnął się na krawędzi światła. "Ale to nie jest ardeur Anity, tylko ardeur JeanClaude poprzez nią. On nie może naprawić swojego własnego ardeur, czyż nie? " "Nie wiem" odpowiedziała Elinore. Rozejrzała się po pokoju i mówiła do ściany najdalszej od drzwi. "Wicked, Truth, byliście bardzo cisi podczas tej dyskusji. Czy macie jakieś sugestie?" Dwaj bracia wystąpili do silniejszego światła przy łóżku. Na pierwszy rzut oka nie wyglądali podobnie. Obaj byli wysocy i barczyści, ale poza tym byli przeciwieństwami. Włosy Wicked był eleganckie i bardzo blond, długie, więc obramowując twarz sprawiały, że wszystko było wysokie, rzeźbione kości policzkowe, wraz z dołkiem w brodzie na tyle głębokim, że nigdy nie mogłam się zdecydować, czy wyglądało to uroczo czy boleśnie. Jego oczy były jasnym równym niebieskim i gdybym nie miała oczu Jean-Claude i Requiem do porównania, to powiedziałabym, że jego oczy były imponujące. Miał na sobie nowoczesny, dopasowany garnitur, jasnego brązu z kremowym, które sprawiały, że wyglądał w połowie między profesorem koledżu z twoich marzeń a drogim żigolakiem. Zupełnie inny był Truth. Truth najwyraźniej spał w ubraniu. Ubranie to było wykonane z kawałków skóry, ale nie modne klubowe wdzianko, nie, bardziej jak skórzana zbroja, gładka i miękka w użyciu i noszeniu. Jego spodnie były wpuszczone w buty, tak pozdzierane, że Jean-Claude zaoferował się je wymienić, ale Truth nie chciał ich oddać. Mógł być ubrany w stylu charakterystycznym dla każdego wieku od XIII do XV. Jego proste brązowe włosy sięgały do ramion, ale były strąkowate, jakby potrzebowały dobrego szczotkowania. Nie dokładnie miał brodę, tylko zarost, jakby nie golił się przez jakiś czas. Ale, poza tym nieładem, miał tę samą strukturę kości, ten sam dołek w podbródku i te same niebieskie

oczy. Oczy Wicked zawsze wydawały się trzymać tę cyniczną radość, ale Truth wyglądały na zmęczone i nieufne, jakby tylko czekały byśmy go rozczarowali. "Czego chcesz od nas?" zapytał Truth, ale jego głos był już obronny, jakby był gotowy do kłótni. Elinore podniosła się z krzesła i stanęła po drugiej stronie Jean-Claude’a, nie bliżej miejsca, w którym stał London, ale żeby mogła zobaczyć braci wyraźniej. "Byliście bez mistrza dłużej niż jakikolwiek inny wampirzy mistrz. Na pewno w tych wszystkich wiekach, niektóre potężne wampiry umierały by pochwycić wielkich wojowników Wicked i Truth. Czy byliście kiedykolwiek zaczarowani jak Requiem?" Wicked roześmiał się. "Oszczędź sobie pochlebstw, Elinore; pomożemy, jeśli to możliwe, jeśli Anita powie nam wyraźnie, czego chce od nas." Odwrócił te roześmiane oczy na mnie. Ponure oczy Truth podążyły za spojrzeniem jego brata. Napotkałam ich oczy. Wicked wyglądał, jakby to wszystko było wielkim żartem, w końcu zrozumiałam, że to była jego wersja pustej twarzy. Truth wyglądał spokojniej, puściej, ale był gotów być mną rozczarowanym. Pewność, że nie dożyję by spełnić jego oczekiwania była jasna na jego twarzy. "Czy to nie rozkaz Jean-Claude’a jest tym, czego potrzebujecie?" zapytała Elinore. Truth pokręcił głową. Wicked powiedział: "Nie." "Nie," odpowiedział Jean-Claude. "Nie" powtórzył Wicked i pozwolił sobie na mały, taktowny uśmieszek satysfakcji. "Kto jest waszym mistrzem?" zapytała Elinore. "Oni" i Truth wskazał gestem zarówno Jean-Claude’a i mnie. "To dlaczego polecenie Jean-Claude’a nie wystarczy?" spytała. "On nie zaczarował Requiem; ona to zrobiła" odrzekł Truth. "Nie zgadzasz się z Londonem, że to ardeur Jean-Claude’a przepływa przez Anitę." Oboje pokręcili głowami, a ruch był w tak dobrym momencie, że można było nagle zobaczyć, że byli niemal identyczni. Wicked mówił do nich. "Wola Anity, jej intencja, to jest to, czego potrzebujemy." Spojrzał na mnie. "Jaka jest twoja wola, Anito?" "Uwolnienie go ode mnie." "Czy chcesz cofnąć przysięgę krwi i wyrzucić go z powrotem do Belle Morte?" zapytał Wicked. Requiem chwycił moją rękę. "Proszę, pani, nie."

Poklepałam go po ramieniu. "Nie, Requiem, nie wrócisz do Belle. Nigdy nie pozwolimy, by tak się stało." Uspokoił się niemal natychmiast, a nie powinno tak być. Ta ogromna panika nie powinna móc nagle zniknąć. To był tylko kolejny dowód na to, jak daleko odszedł. "Uważaj na swoje słowa" powiedział Truth "to są niebezpieczne rzeczy." Pomyślałam zanim odezwałam się po raz kolejny. "Chcę, żeby miał wybór. Nie chcę, całkowicie go uwolnić, chcę wyciągnąć go z beznadziejnej sytuacji, takiej jak ta." "Dlaczego?" Zapytał Wicked. "Dlaczego oczarowanie go jest tak straszne dla ciebie?" Spojrzałam na twarz Requiem, siedzącego obok mnie. Patrzył na mnie z absolutną adoracją. Mój żołądek zacisnął się mocno. Przywiązanie kogokolwiek do kogokolwiek takie jak to, było niewłaściwe; fakt, że zrobiłam to przez przypadek sprawił, że miałam mdłości. "Lubię Requiem. To dobry facet, zwłaszcza jak na wampira. Nie chcę go takiego, niczym niewolnika, to jest po prostu straszne." "Czy lepszy byłby martwy?" zapytał Wicked. "Nie" odpowiedziałam szybko "nie". "Zatem czego od nas oczekujesz?" zapytał Truth. Requiem odezwał się "Czy nie daję ci uciech?" Chwyciłam go za zdrowe ramię i powiedziałam: "Wiem, że tam jesteś, Requiem. Wracaj do nas. Usłysz mnie, Requiem, usłysz mój głos i uwolnij się od tego." "Nie chcę być wolny" odpowiedział po prostu. Odsunęłam się od niego, a on starał się mnie zatrzymać. Faktycznie odepchnęłam jego ręce z dala od mnie. Wyglądał na tak zranionego. "Proszę, Anita, czym mogłem cię tak zdenerwować? Zrobię wszystko. Cokolwiek, o co poprosisz, jeśli tylko będziesz karmić ardeur ode mnie." "Cokolwiek" powiedziałam. "Cokolwiek, czego chcesz, tylko powiedz i to zrobię." "Uwolnij się od tego" odpowiedziałam. "Nie rozumiem" odrzekł i wyglądał na tak zaskoczonego, jak jego słowa. "To jest to, czego chcę, Requiem. Chcę, żebyś się uwolnił z tego, co ci zrobiłam." W momencie, kiedy to powiedziałam, wiedziałam, że to prawda, to było to, czego chciałam. "Jesteś wampirzym mistrzem. Możesz być Mistrzem Miasta, jeśli byłbyś nieco bardziej ambitny. Możesz z tym walczyć." Przyjrzałam się jego twarzy, by zobaczyć, czy rozumie, co mówię. "Wracaj do siebie, albo nie będę karmić ardeur na tobie." "Anita, ja ... ja nie ..."

"Powiedziałeś, że wszystko, o co poproszę. To jest wszystko i to jest to, co chcę byś zrobił." "Może prosisz o coś, czego nie jest w stanie zrobić," podpowiedział Wicked. "Czułam jego własną wersję ardeur. Czy jak nazwać inne dary Linii Belle, które nie są dokładnie ardeur. On jest potężny." Spojrzałam mu w oczy i starałam się pokazać mu, jak bardzo wierzyłam, że może to zrobić. "Chcę by Requiem patrzył na mnie z tych oczu, a nie jakiś zamroczony głupiec. Bądź silnym mężczyzną, wiem, że możesz być. Walcz by uwolnić się od tego, wystarczająco by rozmawiać ze mną. Nie dotknę cię, nigdy, dopóki nie dasz przyzwolenia." Wyglądał na tak pokonanego, tak zranionego, że opadłam na kolana i ujęłam jego twarz między moje dłonie. "Powiedziałeś mi kiedyś, że uważasz swoje moce za gwałt, ponieważ dotyczą tylko ciała, a nie umysłu. Czy pamiętasz, że to mówiłeś Requiem?" Skrzywił się, ale w końcu szepnął: "Tak." "Jeśli ja cię tak wezmę, to będzie gwałt, a ja tego nie robię." Widziałam emocje walczące na jego twarzy. "Anita ... Nie wiem, jak złamać te miękkie łańcuchy. Kiedyś miłość była na tyle silna, aby je złamać, ale bez miłości, pozwól mi być pojmanym w twoje jedwabne łańcuchy. Zwiąż mnie i pozwól mi utonąć w twoim słodkim miąższu." Przysunął się do pocałunku, gdy skończył mówić i musiałam się wycofać. Zsunęłam się z łóżka, z dala od niego. Chciałabym móc krzyczeć z frustracji. Nie miałam jednak zamiaru tego robić. Kurwa. "Jeśli inny mistrz oczarowałby Requiem, co byś zrobiła, ma petite?" zapytał JeanClaude Myślałam nad tym, marszcząc brwi. "Chciałabym spróbować złamać zaklęcie. Chciałabym użyć nekromancji i spróbować złamać zaklęcie." "Exactement". "Ale, ja to zrobiłam. Nie mogę przełamać własnego zaklęcia, czy mogę?" "Dlaczego nie?" Myślałam nad tym ponownie. "ponieważ ... cóż." "To nie twoja nekromancja go zaczarowała, ma petite, ale twoja moc poprzez wampirze znaki, przeze mnie. Użyj nekromancji by go uwolnić, jak użyłaś swoich więzi z wilkiem, aby uwolnić się od Marmee Noir ". To miało sens, ale ... "Nie wiem." Mówił cicho w mojej głowie. "Złamałaś Williego McCoy uwalniając go od Podróżnika, który posiadł ciało Williego. Użyłaś swojej nekromancji do wyrzucenia go na zewnątrz."

Willie był jednym z naszych najmniej potężnych wampirów. Był managerem w Uśmiechniętym Nieboszczyku, naszym klubie komediowym. Podróżnik był jednym z wampirzej rady . Przybył do miasta "osobiście", poza tym, że potrafił przeskakiwać z ciała do ciała. Mógł użyć dowolnego ciała wampira, który nie był na tyle silny, by go powstrzymać. Posiadł Williego i próbował użyć go by mnie zranić. Użyłam swojej krwi i mojego połączenia z Williem by znaleźć go w ciemności, gdzie Podróżnik go ukrył. Znaleźć go i sprowadzić go z powrotem do siebie. Myślałam ostrożnie, bo jeszcze nie byłam dobra w rzeczach typu umysł-do-umysłu "Raz przypadkowo przywołałam Williego z jego trumny w ciągu dnia. Miałam już z nim więź, której nie mam z Requiem." Szepnął mi w myślach "Przez ardeur masz z nim więź, taką, której nie miałabyś z Williem." "Jak mogę użyć nekromancji by uwolnić go od ardeur, skoro liczę na to, że ardeur go ze mną związało. To nie ma żadnego sensu. " "Być może logika jest nieco pokrętna, ale co masz do stracenia, ma petite?", w końcu głośno powiedział. "Popatrz na niego." Przycisnęłam tak mocno siebie do Jean-Claude'a, jak tylko mogłam, a potem odwróciłam się i spojrzałam na Requiem. Patrzył na nas, jak człowiek, który umierał z pragnienia i był tylko o krok od chłodnego, kojącego źródła, ale szklana ściana stała pomiędzy nim a wodą. I w końcu coś zrozumiałam. "To nie jest tylko ardeur, to czego on pragnie. To krew. Jest ranny i potrzebuje krwi." Jean-Claude przesunął dłońmi w górę i w dół moich pleców w kojącym geście. "Oui, ale ardeur zastępuje inne pragnienia." "Myślałam, że to niemożliwe," powiedziałam. "Widziałem to z Belle. Widziałem jak dawała ardeur wampirom i lekceważyli głód krwi, do momentu, aż jednej nocy nie powstali z trumien. " "Zrobiła to celowo," powiedziałam. "Chciała sprawdzić, czy samo ardeur wystarczało do utrzymania innych wampirów. Miała nadzieję na podróże z nami po całej Europie, ale ślady krwi ciągnęły by się za nami. Ardeur nie pozostawia żadnych śladów. " Patrzyłam na Requiem. "Żadnych fizycznych." "Oui, istnieją oznaki, ale nic co zainteresowałoby władze. Nic, co oddaliłoby jej plan." "Ale to nie działało" powiedziałam.

"Nie potrafiła podzielić się z innymi swoim ardeur, aby mogli żywić się nim. Potrafiła utrzymać siebie na nim przez długi okres, jak ja mogę, ale dopóki ardeur nie jest tak naprawdę twoim prezent na własność, to nie działa." "Podróżnik ..." Przerwał mi z ręką na ustach. Mówił w mojej głowie, znowu: "Ciszej, ma petite." Pomyślałam: "Powiedziałeś, nie umysł-do-umysłu, przy innych mistrzach wampirach bo mogą nas podsłuchiwać." "Będą wciąż martwi dla świata, ale ludzie w tym pokoju mogą nas usłyszeć." "Nie ufasz im?" "Nie chciałbym, aby było powszechnie znane, że jesteś w stanie zmusić członka Rady Europy do zrobienia czegokolwiek." Miał rację. Myślałam, powoli, ostrożnie "Podróżnik wziął krew ode mnie, gdy wezwałam Williego. Wezwałam go poprzez krew." "Zatem nakarm Requiem". Nie byłam pewna, czy to dobry pomysł. "On pożywił się na mnie kiedyś; co jeśli picie mojej krwi jest częścią problemu? Asher sądzi, że każdy wampir, który karmi się ode mnie, jest do mnie przyciągany." "Jesteś bardzo smaczna, ma petite." "To nie tylko to. To coś więcej. " "Chcemy, aby nasze wampiry przywiązywały się do nas, ma petite, dlatego wymagamy od nich przysięgi krwi. Jedynie nie chcemy ich wiązać na poziomie niewolnictwa." Byłam wystarczająco blisko w jego głowie by czuć, że w to wierzył. Nie podobało mu się patrzenie na Requiem tak oczarowanego. "Jesteś prawie tak nieswój przez to, jak ja, dlaczego? To wzmacnia nasze podstawy mocy, prawda?" "Być może, ale nie zapraszałem Requiem, ani nikogo, na moje ziemie by ich zniewolić. Chciałem dać im schronienie, a nie łańcuchy." "Auggie powiedział, że czasem jesteś zbyt sentymentalny dla własnego dobra." Głośno odpowiedział: "Być może, ale Ty mnie uczyłaś, że uczucia nie zawsze są złą rzeczą." Wpatrywałam się w tę niewiarygodnie piękną twarz i poczułam miłość rosnącą we mnie jak siła fizyczna. Wypełniała moje ciało, wznosząc się do góry, aż poczułam ból w klatce piersiowej, moim gardle, a moje oczy płonęły. Brzmiało to tak głupio. Ale ja go kochałam. Kochałam w nim wszystko, ale kochałam go bardziej, ponieważ kochanie mnie uczyniło go lepszym. To, że powiedział, że nauczyłam go być sentymentalnym sprawiło, że chciało mi się

płakać. Richard przypominał mi na każdym kroku, że jestem krwiożercza i zimna. Gdyby to była prawda, to nie mogłabym nauczyć Jean-Claude'a sentymentalizmu. Nie możesz czegoś nauczyć, jeśli sam się tego nie nauczysz. Pocałował mnie. Pocałował mnie delikatnie, z jedną dłonią wsuniętą we włosy na boku mojej twarzy. Odsunął się i szepnął: "Nigdy nie myślałem, że zobaczę, takie spojrzenie na twojej twarzy, nie dla mnie." "Kocham cię" powiedziałam i dotknęłam jego ręki leżącej na mojej twarzy. "Wiem o tym, ale są różne rodzaje miłości, ma petite, są równie prawdziwe, ale ..." Uśmiechnął się i dodał: "Tak łagodną czułość myślałem, że masz zarezerwowaną dla innych." "Jakich innych?" zapytałam, bo nie dawało mi to spokoju. Spojrzał na mnie besztającym spojrzeniem, jakbym znała odpowiedź na pytanie i myślę, że tak było. Wiedziałam, że Richard był niemal desperacko zazdrosny o Micaha i Nathaniela, ale po raz pierwszy zdałam sobie sprawę, że Jean-Claude był również zazdrosny. A zazdrość zawsze boli. Przykro mi, że kiedykolwiek wywołałam w nim wątpliwości, jak bardzo go kocham. Nigdy nie trzymałby mnie za rękę na porodówce, lub nie odkurzałby podłogi, ale w ramach jego parametrów życiowych, mogłam poprosić go o cokolwiek. "Nie chcę przerywać tego małego święta miłości" odezwał się London, tonem głosu, który mówił, że najwyraźniej chciał przerwać i możliwe, być przy tym okrutnym," ale mogłabyś spróbować uwolnić Requiem? Chyba, że nie masz zamiaru go uwalniać a to wszystko było po prostu gadaniem?" "London," powiedziała Elinore, z ostrzeżeniem w tym jednym słowie. "Wolno mi być cynicznym, Elinore. Byłem rozczarowywany zbyt wiele razy przez zbyt wielu różnych mistrzów. " "Tak, jak my wszyscy" powiedział Wicked. Truth tylko kiwnął głową. Skrzywiłam się na wszystkie z nich i nagle nawet przytulanie do Jean-Claude'a nie był tak pocieszające. "Dzięki chłopaki, żadnego niepokoju o wykonanie tego tutaj." "Nie chcemy uczynić tego bardziej trudnym dla ciebie" powiedział Truth "ale jak wiele wampirów, które nie spędziły całego swojego istnienia z jednym panem, zostaliśmy potraktowani twardo i okrutnie, przez tych, którzy mieli o nas dbać." "Ideą systemu feudalnego jest to, że ludzie na górze dbają o potrzeby osób na dole, ale działanie w ten sposób jest rzadko spotykane," dodał Wicked.

"Tak" odpowiedziałam, "to jak ekonomia trickle-down2; to działa tylko wtedy, gdy ludzie na górze są bardzo dobrzy, porządni. System jest tak dobry, jak dobrzy są ludzie u władzy." Bracia kiwnęli głową, jakbym powiedziała coś mądrego. Może to zrobiłam. Złożyłam pocałunek na nagiej piersi Jean-Claude'a, w pieszczocie gładkiej skóry w kształcie wypalonego piętna krzyża. Odwróciłam się od niego i podeszłam do łóżka. Modliłam się idąc w stronę Requiem. ‘Niech będzie wolny, ale nie pozwól mi go skrzywdzić.’

2

Trickle-down to teoria, że bogacenie się jednostek podnosi poziom życia społeczeństwa

Rozdział 27 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Nakazałam Requiem położyć się na łóżku i zrobił to, bez wahania. Elinore miała rację. On był jak człowiek schwytany przez spojrzenie wampira. Uklękłam obok niego, podciągając szlafrok pod moje kolana, związując ciasno wokół mojej talii. Spojrzałam na niego i zastanawiałam się, czy jest coś, o co gdybym poprosiła to by mi odmówił. Czy naprawdę nie ma ograniczeń co do tego? Widziałam ludzi omotanych przez wampiry, którzy zwracali się przeciw swoim przyjaciołom w mgnieniu oka i próbowali zabić ludzi, których kochali. Czy Requiem by to dla mnie zabił? Bez powodu, ale tylko dlatego, bo go poprosiłam? Chciałabym wiedzieć i nie chciałabym. Spojrzałam na Jean-Claude. "Czy to tylko seks, czy zrobiłby wszystko o co poproszę, niczym człowiek uwiedziony przez wampira? " "Nie wiem, ma petite." "Jeśli nie masz zamiaru robić tego celowo, jakie to ma znaczenie?" zapytał London i pozwolił mi usłyszeć całą nieufność w tych słowach. Tak naprawdę nie winiłam go. "Nie chciałabym użyć żadnego z naszych ludzi do tego celu, ale czasami jestem na własną rękę w gnieździe wampirów, które mam zabić. Oni nadali by się do testowania takich rzeczy. Zastanawiam się tylko, czy mogę użyć ardeur jako broń? Czy istnieje sposób, aby to był atut, a nie katastrofa?" London spojrzał na mnie, ale powiedział: "Nie wierzę ci, Anita." "London," upomniała Elinore "nigdy nie używaj przy niej tego tonu ponownie." "Widziałem, co ardeur może zrobić, Elinore. Ty nie, nie naprawdę." Jego twarz wyostrzyła się w gniewie tak surowym, że prawie bolesne było patrzenie na to. "Widziałem moją twarz wyglądającą jak Requiem. Pamiętam jakie to uczucie." Jego ręce chwyciły łoże, aż skóra zmieniła kolor, tylko trochę. Byłaby bardziej pokryta plamami, gdyby się pożywił. Drewno zatrzeszczało w proteście, a on opuścił ręce. "Część mnie nadal chce tak się czuć. To jak bycie na haju przez cały czas. Bardzo przyjemnie, przyjemnie zadowolonym. To może nie być prawdziwe szczęście, ale trudno odróżnić, kiedy jesteś w środku." Objął się mocno. "Świat jest chłodniejszym, ciemniejszym miejscem bez tego. Ale z tym, jesteś niewolnikiem. Niewolnikiem kogoś, kto sprawia, że możesz robić rzeczy... " Pokręcił głową, tak mocno, że wyglądał na oszołomionego.

"London, może powinieneś wyjść zanim to zacznę" powiedziałam. "Nie" odpowiedział, "nie, jeśli nie zniosę patrzenia, jak karmisz ardeur na kimś innym, to muszę znaleźć nowego mistrza i nowe miasto. Jeśli nie mogę tego znieść, to muszę iść gdzieś, gdzie nikt nie nosi ardeur." "Jean-Claude jest twoim panem, London; musisz mieć pozwolenie na wyjazd" odrzekła Elinore. "Dyskutowaliśmy już o tym" powiedział Jean-Claude. "Kiedy?" zapytałam. "On jest uzależniony, ma petite, uzależniony do ardeur. Uratowałem go od Belle Morte, która uzależniłaby go ponownie, ale London i ja dyskutowaliśmy, że nawet twoje ardeur i moje, to może być zbyt wiele dla niego. Jeśli tak jest" -zgrabnie wzruszył ramionami-" muszę mu znaleźć jakieś miejsce z dala od takich pokus, ale to zajmie czas, by znaleźć dom dla kogoś tak potencjalnie potężnego jak London. Zwłaszcza dla kogoś z jego rodu i mężczyzny. Gdyby był kobietą, to jest lista oczekujących". "Ale nie dla mężczyzn" powiedziałam. "Nie, ma petite, żeńscy mistrzowie wydają się przekonani, że zostaną owładnięci przez mężczyzn z naszego rodu. Męscy mistrzowie wydają się być przekonani, że mogą opanować kobiety z naszej Linii." "No cóż, czyż nie jest to typowe", powiedziałam. Spojrzałam na Londona. "Jeśli to będzie dla ciebie zbyt dużo, obiecaj mi, że wyjdziesz. " "Dlaczego cię to obchodzi?" Podniosłam rękę zanim Elinore zdołała ukarać go ponownie. "Bo mam wystarczająco kłopotów uwalniając umysł Requiem. Nie chcę musieć robić tego dzisiaj dwa razy." Pokiwał głową. "Przysięgam, że odejdę, jeśli poczuję, że to zbyt wiele." Wyraz jego twarzy był bardzo poważny, bez żadnego odcienia buntu, czy gniewu. Wzięłam głęboki oddech i odwróciłam się do mężczyzny w łóżku. Patrzył na mnie spokojnym, chętnym wzrokiem. Był niczym baranek któremu masz poderżnąć gardło. Przysunęłam się do niego, więc mogłam dotykać nieuszkodzonej strony jego twarzy. Ujęłam jego twarz a on pochylił się do tego dotyku, zamykając oczy na chwilę, jak gdyby, ten jeden niewinny dotyk był prawie nie do zniesienia. Zawołałam do niego. "Requiem, Requiem, wróć do mnie." Położył rękę na mojej, przyciskając mnie mocniej do jego twarzy. "Jestem tutaj, Anita, właśnie tutaj. "

Pokręciłam głową, bo to nie był on. To było jego ciało, ale to co tworzyło Requiem, to kim był, tego nie było w jego oczach. To była twarz nieznajomego. Bez czegoś czyniącego go ludzkim. Ludzie to nie po prostu układ kostny i kolor oczu, ale siła ich osobowości. Lata doświadczeń malowane na ich twarzach. Ich, z braku lepszego słowa. Ich. "Och, Requiem, wracaj do nas." Spojrzał na mnie, zdziwiony. Nie rozumiał, że zaginął. Zamknęłam własne oczy, więc mogłam się skupić i nie patrzeć w jego tak ufne i puste. Moja nekromancja była odmienna od wszystkich innych mocy jakie miałam. Może dlatego, że to było moje. Jakikolwiek był powód, nie musiałam decydować się użyć mojej nekromancji, po prostu musiałam przestać z nią walczyć. Wyłączyć blokadę mocy. Blokowanie mojej nekromancji było niczym pięść, mocno zaciśnięta, ściśnięta, tak mocno, by moc nie wydostała się ze mnie. Rozpostarłam tę metaforyczną pięść szeroko, odpuściłam cały ten wysiłek i nekromancja po prostu przybyła. Przedtem, z Auggiem, bardzo wiele się wydarzyło, tak wiele różnych mocy, że mnie rozpraszały, ale teraz nie było nic, poza nekromancją. Czułam się tak dobrze, mogąc w końcu ją wypuścić. Tak niesamowicie dobrze. Otworzyłam oczy i spojrzałam na Requiem. "Chodź do mnie", powiedziałam, "przyjdź do mnie." Wstał z łóżka, wyciągając do mnie ręce. Położyłam palec na jego piersi i powiedziałam: "Requiem, stop." Zatrzymał się natychmiast. Jakby był zabawką; uderzysz jeden przełącznik i działa, inny, a on się wyłącza. Słodka Maryjo, Matko Boża, to było tak złe. "Ma petite, ma petite, zachowaj ostrożność." Odwróciłam się i spojrzałam na Jean-Claude’a. "Jestem trochę zajęta" powiedziałam i nie mogłam ukryć niecierpliwości w moim głosie. "Byłbym bardziej precyzyjny z wezwaniem, gdybym był tobą. Powiedziałaś tylko Requiem, żeby się zatrzymał. Pozostali nadal są pod przymusem." Wskazał na inne wampiry. London trzymał się kurczowo słupka przy łożu. Wyglądał na spanikowanego. Wicked i Truth walczyli przy brzegu łóżka. Truth chciał podejść, ale Wicked trzymał swego brata. Truth wyglądał na wystraszonego, a Wicked na wściekłego. Odkryłam Elinore stojącą przy krześle, trzymającą się go, jakby ciężar samego krzesła mógł powstrzymać ją od przyjścia do mnie. Czułam, że blednę. "Nie miałam na myśli..." "Twoja nekromancja zdobyła moc, ma petite, niczym twoje bestie. Bądź bardziej szczegółowa przy swoich wezwaniach; używaj jego imienia." Spojrzałam na Elinore. "Gdybym cię wezwała, musiałabyś przyjść do mnie?"

Przełknęła dość głośno bym to słyszała. "Chciałabym walczyć, ale przymus będzie silny. Nie jestem jeszcze mistrzem miasta. Ponieważ musisz mieć pewien poziom mocy, by rządzić miastem, więc panowanie nad tym i przysięgi, które są przyjmowane, magia, która wiąże, dają wampirom większą moc. Nie mam tych więzi, jeszcze, więc ja ... nie jestem Augustynem, ani Samuelem. Myślę, że jeśli wydasz mi rozkaz to będzie trudne. " To była moja kolej do przełknięcia. "Wszyscy jesteśmy związani krwią z Jean-Claude’m" powiedział London przez zaciśnięte zęby. "Myślę, że jej wezwanie jest silniejsze poprzez jej powiązania z nim." Truth oderwał się od brata i podszedł do fotela przy kominku. Podszedł do niego i ukrył twarz w dłoniach. Wicked odwrócił się do mnie. "Chciał przyjść do Ciebie. Oboje jesteśmy związani krwią z Jean-Claude’m. Dlaczego mój brat jest bardziej podatny na wezwanie?" "On karmił się z ma petite, kiedy wiązał się z nami" powiedział Jean-Claude. "Ty wziąłeś moją krew." "Mówiłem ci, kiedy go zabrałeś, że ja muszę być zabrany w dokładnie taki sam sposób. Zapewniłeś mnie, że to nie ma znaczenia." Wskazał gniewnie w stronę brata. "To ma znaczenie". Requiem objął mnie i złożył pocałunek na mojej szyi. Pochylając się zgiął swój brzuch. Czy to nie bolało? Powiedziałam jedyne, co myślę. "Nie wiedziałam." "Musimy być zawsze związani tak samo" odrzekł Wicked "musimy być zawsze tacy sami. To jest nasza siła. To, kim jesteśmy. Cokolwiek mu uczyniliście, trzeba zrobić też mnie, albo musisz go wycofać." Kiwnęłam głową. "Spróbuję." "Zaczynam rozumieć, dlaczego kiedyś zabijano nekromantów bez ostrzeżenia," odezwał się London. "Czy to groźba?" spytał Jean-Claude łagodnym głosem. "Nie, nie, mistrzu." Ale ja zrozumiałam, co Londyn ma na myśli. Requiem lizał mnie po szyi i ten jeden dotyk wywołał dreszcz, niewielki. "Requiem, przestań mnie dotykać." Zamarł przy mnie, ale wciąż mnie dotykał. Po prostu przestał mnie całować i lizać. Chyba będę musiała uważać, jak formułuję wyrażenia. Musiałam znaleźć Requiem. Nie tylko wampira ani umarłego. Potrzebowałam go, jego indywidualnej osoby. Chciałabym zrobić coś podobnego, jak w Kościele Wiecznego Życia, kiedy policja i ja szukaliśmy podejrzanego o morderstwo wampira. Poszukiwałam smaku jednej osoby, a to był

ktoś kogo nie znałam. Requiem znałam. Trzymałam go. Owinęłam ramiona wokół niego, przeniósłszy wszystkie te gęste włosy na bok, więc mogłam ukryć moją twarz w zgięciu jego szyi. Wdychałam zapach jego skóry. On nie pachniał ciepłem. Czułam zapach jego wody kolońskiej, mydła którego używał, jego szamponu, ale pod spodem wszystkiego był słaby zapach śmierci. Nie zwłok i zgnilizny, bo wampiry tym nie są, ale zapach długo zamkniętego pokoju, zbliżony do zapachu węży. Przestarzały, nie ciepły, nic, co można przytulić. Jednak jego ramiona były silne, krawędzie ran na jednym ramieniu przesuwały się po jedwabiu mojego okrycia. Był prawdziwy, ale nie był dokładnie żyjący. Trzymałam go blisko i pchnęłam moją nekromancję do ciała, które trzymałam. Pchnęłam ją dokładnie, po prostu w to jedno ciało, nigdzie indziej. Nie szukałam tego zamroczonego nieznajomego, ale tej iskry, która była naprawdę Requiem. Znalazłam go w ciemności, w głębi jego samego. Nie bał się, ale był lekko zdezorientowany, zagubiony. Wezwałam go. Czułam, że patrzył, słuchał mnie, ale nie mógł przyjść. Widziałam jego więzienie, dotykałam drzwi, patrzyłam na niego przez kraty, ale nie miałam klucza. Wtedy zdałam sobie sprawę, z tego, czego potrzebowaliśmy. Krew. Bez względu na to, z jakiego rodzaju nieumarłym masz do czynienia, krew jest zwykle kluczem. Oderwałam się od jego szyi i przerzuciłam własne włosy na bok. "Nakarm się, Requiem, pożyw się mną." Pokazał mi twarz i oczy szeroko otwarte ze zdumienia, jakby nie mógł uwierzyć, że ja pozwalam mu to zrobić, ale nie kazał mi powtarzać prośby. Jego ręka zwinęła się w moich włosach, drugą dłoń oparł na moich plecach. Przycisnął mnie mocno do siebie, obracając moją szyję na bok i pociągnął mnie do siebie, bo on siedział, a ja klęczałam. Przysunął moją szyję do swych ust, niczym do pocałunku. Nie mógł owładnąć mnie swoim spojrzeniem, nawet nie próbował. Nie było niczego co mogłoby zmienić ból w przyjemność. Czułam jego napięcie i starałam się zrelaksować, ale ty nigdy się nie relaksujesz. Napinasz się mocniej, nawet trochę i to boli bardziej. Ugryzł mnie, kły zatopiły się, ból był na tyle ostry, by mnie pchnąć w jego ramiona, jakbym próbowała uciec. Po prostu nie mogłam wziąć tyle bólu standardowo, bez stawiania oporu. Poczułam, gdy zacząć pić ze mnie, gardło drgało, połykając. Jak coś, co może być tak erotyczne, może tak kurewsko boleć. Ale to było tak jak ścięcie kurczaka podczas ożywiania zombie, lub rozlanie krwi na usta wampira, by go uzdrowić. To była krew z celem i posłałam moją magię w dół z tą krwią. Użyłam tego, by wezwać Requiem. Użyłam tego, by odnaleźć go w ciemności i uwolnić.

Odsunął się od mojego gardła, ciężko dysząc, jakby był po biegu. Nie było krwi na jego dolnej wardze, gdy patrzył na mnie. W jednej chwili wciąż wyglądał na oszołomionego, w następnej wypełniał swoje oczy. Rozbłysły niebieskim ogniem, z tym odcieniem turkusu w centrum. Jego moc tańczyła na mojej skórze jak zimne, mrowiące powietrze. "Jestem tutaj, Anita. Oczyściłaś mój umysł. Czego sobie ode mnie życzysz?" Wysunęłam się z jego ramion, dotykając mojej szyi i zauważając krew. Remus już wysyłał młodego strażnika Cisco do łazienki po gazę i bandaż. "Chciałam cię uwolnić i ciebie. Zrobiliśmy to." Potrząsnął głową i skrzywił się, jakby dopiero teraz czuł ból obrażeń. Oparł się o spiętrzone poduszki, przynosząc ulgę swemu brzuchowi i klatce piersiowej, ostrożnie trzymając się za zranioną rękę. "To było jakbym był na lekach; nic nie bolało zbyt mocno, kiedy mnie dotykałaś. Jestem wolny, ale wszystko mnie boli." "Czyż nie zawsze tak to jest," powiedziałam, ale uśmiechnęłam się. Był sobą ponownie. Rozejrzałam się wokół na inne wampiry. Spojrzałam na Elinore wciąż ściskającą z tyłu jej krzesło. Czułam ją. Poczułam, jak gdyby była smakiem lodów, które mogłabym umieścić w rożku i lizać. Głównie wanilia, ale z nutą czekolady. Spojrzałam na Londona. Nie wanilia, zdecydowanie coś ciemniejszego, gęstszego, pełnego twardych chrupiących kawałków. Wicked wypełnił mój umysł jak lukier, czekoladowy lukier rozsmarowany na skórze i wylizywany do czysta. Pokręciłam głową na te obrazy i poszukałam Truth, wciąż kulącego się przy kominku. Coś świeżego i czystego, truskawki, być może, truskawkowy lód rozlany w dół skóry i zlizywany, tak, że mogłeś ssać zimno wokół sutków ... "Anita" i to było głos Jean-Claude’a "Anita, musisz to powstrzymać." Nigdy nie nazwał mnie Anita. To sprawiło, że na niego spojrzałam. "Dlaczego nie mogę cię posmakować?" zapytałam. "Ponieważ jestem twoim mistrzem, a nie zabawką dla twojej mocy". Wyraz jego twarzy przestraszył mnie, bo on był wystraszony. Oblizałam suche usta i powiedziałam: "Zgaduję, że oto odpowiedź na pytanie. Nie dotykać żadnych cudzych wampirów." "Nie" powiedział, "nie". Był na krawędzi łóżka. "Teraz to zamknij." Zajęło mi chwilę, aby uświadomić sobie, co miał na myśli. Moja nekromancja, musiałam wyłączyć ją ponownie. Zamknęłam oczy i wciągnęłam ją z powrotem. Przyciągałam ją mocno i mocniej, zamykałam i ściskałam, aż metafizyczna pięść była napięta i twarda. Ale działo się tak, jakby ręka nie była wystarczająco duża, by teraz to wszystko

pomieścić. Próbowałam wcisnąć to w dół, ale to tak jakby przeciekało, niczym przez palce starające się zatrzymać piasek. Nie, nie prawda. Nie chciałam tego zatrzymać. Czułam się tak dobrze, wędrując poprzez wampiry, lepiej niż bawiąc się z zombie. W chwili, gdy zdałam sobie sprawę, że jestem tym, co umożliwia przeciek pięści, udało mi się to zamknąć. To prawie bolało, ale zrobiłam to. Potrafiłam to zrobić. Ale zastanawiałam się, czy przyjdzie taki dzień, kiedy będzie tak dużo energii, że nie będę w stanie całkowicie tego zamknąć? Musiałam o tym porozmawiać z moją magiczną mentorką, Marianne, raczej wcześniej niż później. Otworzyłam oczy i powiedziałam: "Jak teraz?" "Dobrze" odpowiedział, ale jego głos nie był zadowolony. "To było przerażające" odrzekła Elinore." Czułam moc, jakbyś lizała po mojej skórze, moim ... " Zadrżała, ale nie w szczęśliwym sposób. "Przepraszam" powiedziałam. "Mogłaś mną zawładnąć" powiedział London "zawładnąć mną w sposób, w jaki mogę zawładnąć człowiekiem. Potrafiłabyś to, czułem to." "Musisz cofnąć mojego brata, to, co zrobiłaś dla niego" odezwał się Wicked "lub związać mnie tak, jak związałaś jego." Kiwnęłam głową. "Omówimy to później, dobrze? Mam dziś mnóstwo do roboty." "Obiecałaś mi" powiedział Wicked. Westchnęłam. "Słuchaj, ja nie wiedziałam, że zabranie krwi ode mnie, zamiast JeanClaude’a będzie wielką różnicą, okay? Robię co mogę, Wicked. Truth umierał, kiedy zaproponowałam mu krew. Uratowałam mu życie, jeśli dobrze pamiętam, więc przestań się tak o to wkurzać." Zaczynałam być zła, ponieważ czułam się winna, a to prawie zawsze prowadzi u mnie do gniewu. "Anita może popracować nad twoim problemem innego dnia" powiedział Requiem . "Dziś jest moja." Coś w sposobie w jaki to powiedział kazało mi na niego spojrzeć. Leżał jakby go bolało, ale wygląd jego twarzy nie świadczył o bólu. To było prawie jak poprzednio. "O czym myślisz, Requiem?" zapytałam. "Że musisz jeszcze nakarmić ardeur przed tymi wszystkimi dobrymi ludźmi." Pokręciłam głową. "Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł." "Zbadanie tego, pozwoli zobaczyć, co się stanie, jeśli nakarmisz ardeur przy naszych gościach. Wiesz teraz, że nie możesz używać swej nekromancji przed nimi, ale ta kwestia pozostaje nierozstrzygnięta."

Kiwnęłam głową. "Tak, myślę, że tak." "Zgadzam się z Anitą w tym jednym" powiedział London "żadnego ardeur na oczach gości. Niczego więcej w obecności innych mistrzów." "To nie jest twoja decyzja" odrzekła Elinore. "Czy myślisz, że się mylę?" zapytał. Nikt nie odpowiedział. Więc ja to zrobiłam. "Nie, masz rację. Moje moce są zbyt nieprzewidywalne by używać ich teraz publicznie. Muszę się chronić jak sukinsyn." "Może możesz kontrolować nekromancję do tego stopnia, ale jak dotąd ardeur nie budzi się odrobinę i zatrzymuje," powiedział Requiem. "Ona właśnie cię uwolniła" odezwał się Wicked. "Jak możesz chcieć, żeby cię znowu zniewoliła?" "Nie chcę być zniewolony, ale chcę, żeby się karmiła. Chcę tego bardziej, niż chciałem czegokolwiek przez bardzo długi czas." Spojrzałam na Jean-Claude. "On jest wolny, czy nie?" "Wezwałaś mnie z powrotem, więc mogę wybrać, Anita." Spojrzałam na Requiem. "Nie rozumiem". "Mówiłaś, że nigdy już nie nakarmisz na mnie ardeur ponownie, chyba że się uwolnię i będę mógł wybrać. Mówiłaś, że to byłoby jak gwałt, chyba, że mógłbym wybrać." "Nie byłam pewna, że pamiętasz wszystko, co powiedziałam." "Pamiętam," odpowiedział. "Myślę, że to zbyt niebezpieczne, by nakarmić ardeur na tobie." "Przysięgłaś, że nakarmisz się na mnie, jeśli się uwolnię. Uwolniłem się." "Ja cię uwolniłam." "Czy jesteś pewna? Czy jesteś pewna, że moja wola nie pomogła ci ani trochę?" Zaczęłam mówić, że nie, ale zawahałam się. "Nie ... wiem." "Zatem wybierz mnie, by się nakarmić." Pokręciłam głową. "Karm się, Anita, karm na moim ciele, pij głębię mojej woli, dopóki ta kropla, nie rozleje się wokół twego ciała niczym krew. " "Nie myślisz jasno." Zaczęłam wycofywać się z łóżka. Złapał mnie za ramię, w jednym z tych zbyt-szybkie-by-je-dostrzec ruchów. Skrzywił się, pokazując, że dużo go to kosztowało. "Ja nie dokonałbym wyboru, którego ty dokonałaś, jeśli nasze miejsca byłyby odwrócone. Nie powiedziałbym tego, co chciałaś bym powiedział, ale wybrałęm."

"Puść mnie, Requiem." Spojrzał na mnie i uśmiechnął się. "Nie chcę i jestem wolny, by nie słuchać. Walczyłem, aby wrócić, bo powiedziałaś, że tylko wtedy, gdy to zrobię, tylko wtedy możesz się na mnie karmić. Czy zaprzeczasz teraz, że stoczyłem walkę i wygrałem?" "Co, jeśli jedno karmienie to cofnie? Co zrobisz, jeśli ardeur skonsumuje cię ponownie?" "Jeśli nigdy nie będę skonsumowany przez miłość, to co może być lepszego niż skonsumowanie przez ardeur? " "Mówisz jak ćpun, który poczuł kolejny smak po długim okresie suszy." "Moje serce umarło dwa razy. Pewnego razu, gdy moje śmiertelne życie odeszło, a drugiego, gdy Ligeja została mi odebrana. Nic nie czułem przez tak długi czas, Anita. Sprawiasz, że czuję ponownie." Usiadł, przyciągając mnie do siebie. Położyłam rękę na jego klatce piersiowej, omijając o ułamek ranę zadaną nożem . "Ardeur sprawia, że czujesz ponownie." Dotknął mojej twarzy swoją zranioną ręką. "Nie, jest coś w tobie, co obudziło moje serce." Miałam paniczne uczucie odnośnie jego wyznania dozgonnej miłości. Może JeanClaude czuł to także, ponieważ przesunął się do przodu i położył dłoń na moim ramieniu. Requiem zatrzymał zranioną rękę na moim policzku, ale puścił moje ramię. Wyciągnął dłoń do Jean-Claude'a, kładąc ją na pasie drugiego mężczyzny. Wiedziałam, że nie czuje nic przez gruby szlafrok, ale to wciąż był najbardziej intymny gest, jaki kiedykolwiek widziałam u niego w kierunku Jean-Claude'a. "Zawsze, wcześniej twoje ardeur smakowało nią, Jean-Claude". Nie mówił o mnie. Miał na myśli Belle Morte, bo 'nią' bez nazywania zawsze oznaczało dla nich Belle. "Ostatniej nocy, Jean-Claude, to nie był jej smak. Nie smakowałeś jak żadna inna moc, ale własna. Wiedziałem, że byłeś sourdre de sang, ale aż do ostatniej nocy byłeś jeszcze planetą krążącą wokół słońca władzy Belle Morte. Zeszłej nocy stałeś się słońcem a ona księżycem." "Belle była księżycem", powiedziałam. Spojrzał na mnie z uśmiechem. "Nie, Anita, ty byłaś księżycem. ‘Księżyc pierwszego rzędu jest złodziejem, Bo kradnie słońcu blade swe światełko’ ".3 "Zacytowałeś coś" powiedziałam. 3

"Szekspir, ma petite. On cytuje Tymona Ateńczyka." "Nie czytałam tego akurat" powiedziałam. Mój puls był w gardle, a to sprawiło, że krew zaczęła sączyć się z rany, którą zrobił na mojej szyi. "Nie muszę teraz karmić ardeur, Requiem, a przy tym wszystkim co się dziwnego wydarzyło, myślę, że zaczekam, aż będę potrzebowała karmienia." "To ma sens, Requiem" odezwał się London. Requiem popatrzył na innego wampira. "Chcesz zaczekać?" "Za pozwoleniem" odrzekł London "Chciałbym wyjść z pokoju." "Idź" powiedział Jean-Claude. London nie pobiegł do drzwi, ale nie spacerował również. Cholera, gdybym mogła od tego uciec, sama bym to zrobiła. Ale nie można uciec przed sobą. "Każdy, kto chce iść, niech idzie" powiedział Jean-Claude. "Test nie będzie działać, jeśli nie będzie nas tutaj" odezwała się Elinore. "Test jest skończony. Jesteśmy zbyt niebezpieczni i wiemy o tym." Elinore się nie sprzeczała, po prostu wyszła. Wicked wziął brata za ramię i wyprowadził go. Truth wydawał się płakać. "Co chcesz żebyśmy zrobili?" zapytał Remus. "Ochraniaj nas, jeśli potrafisz." "Potrafimy cię ochraniać," powiedział, brzmiąc na nieco urażonego tym, że JeanClaude w to wątpił. "Czy można ustrzec nas od nas samych?" zapytał Jean-Claude. "Nie rozumiem," odpowiedział Remus. Cisco miał gazę i bandaż. Stał przy łóżku, jakby niepewny, co zrobić z opatrunkiem. Dotknęłam mojej szyi i odkryłam trochę krwi, ale to było czyste ugryzienie. Takie nie krwawią aż tak dużo, nie jeśli było zrobione dobrze, a znając Requiem tak było. "Czy potrzebujesz odkażenia?" zapytał Cisco. Remus

podszedł

do

łóżka,

niecierpliwy.

"Traktuj

Anitę

jak

innego

zmiennokształtnego."

Wiliam Shakespeare “Tymon Ateńczyk” tłum. Leon Ulrich AktIV, scena III (kwestia wypowiadana przez Tymona)

"Och," odezwał się Cisco. Zaczął rozkładać zestaw pierwszej pomocy na łóżku, ale zawahał się, jakby nie chciał, kłaść tego pomiędzy Requiem i mną. Wciąż miał przy sobie broń, ale pewny siebie strażnik zniknął, zastąpiony przez niezręcznego osiemnastolatka. "Daj jej trochę gazy tak, aby mogła trzymać ją przy ranie" powiedział Remus. "Bandaż jest przede wszystkim by ograniczyć do minimum zabrudzenie, raczej nie na rany. " Cisco skinął głową, jakby rozumiał, ale podał mi gazę ze wzrokiem nigdzie blisko mojej twarzy. W rzeczywistości, jakby starannie omijał patrzenie na mnie. W końcu zrozumiałam częściowo jego problem. Więcej mojej piersi zostało odkryte niż z początku. Karmienie Requiem uniosło przód szlafroka, tak że ukazała się większość mojej klatki piersiowej. Nie wszystko, nie więcej niż naprawdę ukaże dekolt, ale to go rozpraszało. Zarówno starał się nie patrzeć na moje piersi i patrzeć na nie, jakby walczył z samym sobą. Przycisnęłam gazę do ukąszenia i zawinęłam moje okrycie drugą ręką. Musiałabym mieć obie ręce wolne by to związać, więc wszystko, co mogłam zrobić to trzymać szatę zamkniętą. Niech Cisco wie, że zauważyłam co robił. Nagle napotkał moje oczy i był zakłopotany. Niemal panika ukazała się w jego spojrzeniu, a ciemny rumieniec, pełzał mu po szyi. Panika zmieniła się w gniew i odwrócił wzrok, jakbym zajrzała zbyt głęboko w jego duszę. Remus wziął zestaw pierwszej pomocy od niego. "Idź do pokoju trumien i powiedz Nazaredi by wysłał kogoś na twoje miejsce w tej sytuacji." Cisco zaprotestował: "Dlaczego?" "Wpatrujesz się w jej piersi. Ona nie jest kawałkiem dupy, dzieciaku. Kiedy jesteś w pracy, jesteś w pieprzonej pracy. Można zauważyć, że jest ładna, ale nie patrzeć, nie rozpraszać się." "Przepraszam Remusie, to się nie powtórzy." "Nie, nie powtórzy" odpowiedział Remus. "Idź do pokoju trumien." "Proszę, Remusie..." "Wydałem ci rozkaz, Cisco, wykonaj go." Cisco spuścił głowę, nie w ukłonie, ale przygnębieniu. Sam gest, na coś tak błahego, powiedział, jaki był młody. Ale nie zaprotestował ponownie. Poszedł do drzwi. Kiedy zamknęły się za nim, Remus odwrócił się do mnie. "Czy nadal krwawi?" Puściłam gazę, zatrzymała się w miejscu, przyklejona do krwi. "Trudno powiedzieć" powiedziałam.

Zaczął dotykać gazy, a następnie zatrzymał się, pozwalając by jego ręka opadła do boku. Spojrzałam w dół, by upewnić się, że moja klatka piersiowa była całkowicie zakryta. Nic nie było odkryte. Więc dlaczego Remus dotykając mnie wydawał się niechętny, niczym Cisco? "Czy możesz odsunąć gazę?" zapytał. Nie kłóciłam się, po prostu ją oderwałam. To nie bolało, więc nie krwawiłam tak bardzo. Dobrze. "Odwróć głowę w bok, bym mógł spojrzeć." Dodał "proszę". Zrobiłam, o co prosił, to skierowało moje spojrzenie na Jean-Claude’a. Patrzył zbyt poważnie jak dla mnie. "Co się znowu dzieje?" zapytałam. "Jesteś tak bardzo nami zawstydzona, że chcesz ukryć nasz znak uznania pod opatrunkiem i bandażem?" Zmarszczyłam brwi. "O czym ty mówisz?" Remus przyłożył więcej gazy do mojej szyi. "Czy możesz trzymać to w miejscu, a ja owinę?" Położyłam rękę na gazę, automatycznie. Jean-Claude wskazał na moją rękę, na Remusa, który stał przeważnie tyłem do drugiego mężczyzny. Remus mocował gazę bandażem w miejscu. Zatrzymałam go z ręką na ramieniu. Cofnął się natychmiast, poza zasięg, trzymając bandaż w palcach. Spojrzałam na jego twarz, ale nie chciał patrzeć mi prosto w oczy, więc nie wiem, co kryło się w jego spojrzeniu. Cofnął się tak jakbym go zraniła. Nie zrobiłam tego. Odwróciłam się od strażnika do Jean-Claude’a. Problemy Remusa były problemami Remusa, nie moimi. Miałam wystarczająco dużo problemów. "Chodzi ci o to, że bandażuję ugryzienie?" Pokiwał głową. "Zawsze bandażuję ukąszenia." "Pourquoi?" zapytał. Czemu? Otworzyłam usta, zamknęłam i pomyślałam o tym. "To jest rana. Zwykle przebija żyłę lub tętnicę. Smarujesz to środkiem antyseptycznym i owijasz bandażem by chronić się przed infekcją." "Czy kiedykolwiek słyszałaś by ukąszenie wampira mogło czymś zarazić?" zapytał. Zmarszczyłam brwi i myślałam. Zajęło mi prawie minutę, by powiedzieć: "Nie." "Dlaczego tak jest, ma petite?"

"Bo wampiry mają naturalny środek antyseptyczny w ślinie. Wampiry rzeczywiście mają mniej rodzajów bakterii w ślinie niż przeciętny człowiek". "Teraz cytujesz" powiedział. Skinęłam głową i zatrzymałam się, ponieważ ukąszenie było trochę uciśnięte. Nie dokładnie bolało, ale przypomniało mi, że tam było. "Tak, był artykuł w Animatorze. Niektórzy lekarze rzeczywiście zastanawiali się dlaczego ugryzienie przez wampira nie zaraża jak zwykłe ugryzienie człowieka, lub ugryzienia zwierząt. Oni wiedzieli od jakiegoś czasu, że wy chłopaki macie antykoagulant w swojej ślinie, ale było to pierwsze badanie odnośnie innych właściwości wampirzej śliny." "Więc pytam jeszcze raz, dlaczego ukrywasz nasz znak uznania?" Myślałam o tym, a potem wzruszyłam ramionami. "Nawyk". Zdjęłam gazę ze śladów ukąszenia. Miałam dwa małe okrągłe czerwone kółka, ale to już prawie przestało krwawić. Tak zazwyczaj było chyba, że zostałeś poraniony. Gwałtowne ugryzienie przez wampira było bardziej jak ugryzienie psa; to krwawiło. Dwa zgrabne otwory zasklepiały się szybciej, niż można by pomyśleć i rzadko ponownie krwawiły bez powtórnego otwarcia. Znałam wampirzych ćpunów, którzy próbowali ukryć swoje uzależnienie poprzez wampirze ukąszenia w te same rany kilka razy. To naprawdę nie działało, jeśli masz wystarczającą wiedzę o wampirach, by wiedzieć, jak powinno wyglądać ugryzienie, ale to nabierało turystów lub szefa w pracy w poniedziałek. Powtarzający się uraz w danym miejscu jest nadal powtarzającym się urazem i to był jeden z niewielu razy poza brutalnymi atakami, gdy ukąszenie wampira pozostawiało rany i dziury. Podałam zużytą gazę Remusowi, który wziął to ostrożnie ode mnie, jakby nie chciał dotykać palcami. "Nie potrzebuję bandaża. Tak czy inaczej, dzięki Remus." Jean-Claude podszedł do mnie z uśmiechem. Dotknął delikatnie ugryzienia, odsuwając się z drobnymi kropelkami krwi na swych palcach. Podniósł je do ust, a ja wiedziałam, co miał zamiar zrobić zanim zlizał to tak delikatnie. Patrzyłam, jak zlizuje krew z palców, ale nie byłam pewna, jak się z tym czuję. Nie cieszyłam się tym. Nie, nie spodobało mi się. Czułam obojętność wobec tego co robił, ale dlaczego to zrobił? Zwykle wychodził z założenia, żeby mnie nie straszyć, nie być zbyt wampirycznym. Pochylił się nade mną, położył dłonie delikatnie wokół mojej twarzy i starał się unieść mnie do pocałunku. Normalnie wyszłabym mu na spotkanie, ale tym razem nie zrobiłam tego. Siedziałam, zmuszając go by schylił się do mnie. Trzymałam rękę na szlafroku, przytrzymując go w miejscu i patrzyłam jak się pochyla. Zatrzymał się tuż przed pocałowaniem mnie i odchylił na tyle z powrotem, że mogłam zobaczyć jego twarz

wyraźnie. "Całowałaś mnie wiele razy ze smakiem swojej słodkiej krwi na moich ustach, ale teraz widzę niechęć na twej twarzy, czuję ją w twoim ciele. Dlaczego?" Przeszukał moją twarz, choć wiedziałam, że może opuścić swoje tarcze i wiedzieć dokładnie, co myślałam. Może bał się co może znaleźć. Pytał dlaczego? Ponieważ, zlizał moją krew z palców? Całowałam go, gdy przychodził bezpośrednio od mojej żyły. Całowałam, kiedy jedne usta lub inne były ponacinane przez kły. Nauczyłam się myśleć o małym słodkim smaku miedzi niczym o afrodyzjaku, ponieważ zaczęłam kojarzyć go z nim i innymi. Nawet Richard lubił trochę smak krwi; nienawidził tego, że go lubił, ale tak było. Jean-Claude cofnął się, pozwalając, by moja twarz wysunęła się z jego dłoni gdy stanął. Wyraz takiego smutku przemknął przez jego oblicze. Chwyciłam go za ramię. "Nie rób tego." "Nie rób czego, ma petite? Nie przestawać ukrywać kim jestem? Nie mogę być człowiekiem, ma petite, nawet dla ciebie. Myślałem, że to co było najgorsze w odgrywaniu człowieka dla nas obojga, ciebie i mnie, było wyniszczające dla naszej mocy, ale to nie jest to, co sprawia ból mojemu sercu." Puściłam jego ramię. Nie chciałam zadać następnego pytania, ale wiedziałam, że muszę, albo zyskałabym piętno tchórza. Przełknęłam na tyle mocno, że zabolało i zapytałam: "Co sprawia ból twemu sercu?" To był szept, ale zapytałam go. Punkt dla mnie za odwagę. "To, że odwracasz się ode mnie, z powodu takiej błahostki. Zlizałem twoją krew ze swych palców, a teraz nie chcesz mnie pocałować. " "Pocałowałabym cię." Potrząsnął głową. "Ale nie chcesz." Nie mogłam zaprzeczyć. Część mnie życzyła sobie żebym chciała, część mnie nie. "Co chcesz żebym powiedziała?" zapytałam. "Chcę żebyście ty i Richard ogarnęli się, ale kończy mi się czas oczekiwania na ten cud." "Co to znaczy?", zapytałam. "Obiecałaś karmić ardeur z Requiem, jeśli wygra walkę z twoją mocą. Chcesz wycofać swoje słowo?" Spojrzałam na innego wampira, leżącego na stercie poduszek, a następnie z powrotem na Jean-Claude’a.

"Ardeur nie wzrosło dla żadnego z nas, jeszcze. Myślę, że powinniśmy wykorzystać ten czas, który mamy, by planować strategię." "Strategię na co, ma petite? To nie jest walka z pistoletami i nożami. To jest walka delikatnego rodzaju, choć w rezultacie nie mniej niebezpieczna." Potrząsnęłam głową i poczułam pierwszą małą strużkę krwi na gardle. To nie było potrząsanie, które sprawiało, że krwawiłabym trochę bardziej, ale fakt, że moje tętno przyśpieszało. "Nie będziemy karmić ardeur wcześniej niż musimy." "Twoja moc wzrasta, a ty jesteś bardziej jak Belle Morte" powiedział Requiem i brzmiał smutno. Spojrzałam na niego. "O czym ty mówisz?" Requiem odpowiedział: "Belle używała obietnic karmienia ardeur na nas, to znaczy nie miała na myśli danej chwili, ale później, zawsze później. Później mogło być rzeczywiście bardzo późno, gdy chciała grać okrutną." "Ja nie gram" odpowiedziałam, "ja się boję." "Jeśli nakarmisz się od niego, a on stanie się ponownie zaślepiony, to nie możesz karmić się na którykolwiek z kandydatów na pomme de sang. Pokażemy im stan umysłu Requiem i powiemy, że za bardzo wzrosłaś w mocy na te gierki." "A jeśli on nie wpadnie w mój urok ponownie?" zapytałam. "Wtedy możesz spróbować niektórych kandydatów bez seksu." Pokręciłam głową. "Ardeur rośnie, ma petite, należy to przyjąć. To, co widzieliśmy dzisiaj i wczoraj dowodzi, że udawanie już nie zadziała. " "Nie będę udawać" powiedziałam. "Ale udajesz." "Udaję, co?" zapytałam. "Przykro mi, ma petite, tak mi przykro, ale musimy zaakceptować prawdę." Zwinęłam się u stóp łóżka. Krew ściekała mi po gardle, jak łaskoczące palce. Byłam tak przerażona, że mogłam poczuć smak metalu na moim języku. "Nie wiem, o czym mówisz." "Jesteś sukubem dla mojego inkuba, ma petite. Żywisz się tak, jak wampir się żywi, ale seksem zamiast krwią." "Wiem o tym" powiedziałam, a zabrzmiało jakbym była zła, bo nie chciałam brzmieć jak wystraszona.

"Mówisz, że wiesz, ale wiesz, tutaj" -i dotknął czoła- "nie tutaj "-i dotknął swego serca. "Nie wierzysz, że naprawdę jesteś wampirem". "Nie jestem wampirem." "Nie w sensie tradycyjnym, non, ale tylko dlatego, że masz Damiana i Nathaniela do wykorzystania. Bez nich do zaczerpnięcia energii, kiedy nie karmisz ardeur w odpowiednim czasie, twoje własne ciało czułoby słabość." "Przeszedłeś lata bez karmienia ardeur w realu. Stary Mistrz Saint Louis nie pozwalał byś karmił ardeur, nie do końca." "Oui, Nikolaos obawiała się tego, czym mógłbym się stać, gdyby pozwoliła mi trzymać wodze moich mocy. Mistrz Miasta, który sprzedał mnie jej, bał się mnie również. Wysłał mnie do Nikolaos, ponieważ wiedział, że jej dziecięce ciało nie będzie czymś, co chętnie uwiodę." "Wyglądała na jakieś dwanaście lub trzynaście lat; to jest legalne w niektórych miejscach." Potrząsnął głową. "Nie dla mnie", powiedział, a potem zadrżał. "Ty ją spotkałaś, ma petite; możesz sobie wyobrazić mnie celowo robiącego wszystko, by zwrócić jej uwagę na mnie w ten sposób?" Pokręciłam głową. "Nie, to byłoby straszne jak diabli i ani trochę nie zabawne." Pokiwał głową. "Oui, straszne z nazwy, ale są też inne słowa." Potrząsnął głową, jakby chciał oczyścić umysł od tych myśli. "Gdybyś była inną kobietą, jedną z wielu swobodnie pożądliwych, wówczas istota sukuba dla mojego inkuba nie byłaby niewygodą. Po prostu żywiłabyś się na kimkolwiek zechcesz. Jesteś człowiekiem, więc korzystanie z wampirzego oszustwa nie jest nielegalne." "Nieprawda", powiedziałam, "nielegalne jest używanie magii lub psychicznych zdolności do uwiedzenia lub oczarowania, w akcie seksualnym. To wyglądałoby jak pigułka gwałtu na randce". Pokiwał głową. "Nie zdawałem sobie sprawy, że ustawa została o to poszerzona." Wzruszyłam ramionami. "Śledzę nowe przepisy, to część mojej pracy." Znów skinął głową. "Ale nadal, ma petite, jest wielu, którzy przyjdą z zapałem do twego ciała. Nie będzie brakowało pożywienia, jeśli jesteś gotowa karmić się na obcych." Zmarszczyłam brwi. Uśmiechnął się lekko. "Nie krzyw się tak, ma petite, wiem, że nie jesteś zwyczajna. Faktycznie, jesteś najmniej zwyczajną osobą, jaką kiedykolwiek spotkałem. Tak poważna, taka jesteś, śmiertelnie poważna ze wszystkim."

"Czy to jest skarga?" zapytałam. "Nie, ale to prawda." Kiwnęłam głową i położyłam rękę na moim gardle, by spróbować powstrzymać krew od wsiąkania w jedwabny szlafrok. Spojrzałam na Remusa. "Gaza, proszę, albo to będzie musiało być czyszczone chemicznie." Remus podał gazę bez słowa. Próbowałam zatrzymać krwawienie, ale mój puls to niweczył. Nie mogłam się uspokoić na tyle, by spowolnić moje tętno. To przemawia za praktykowaniem medytacji, będę pracowała nad tym. "O co ci chodzi?" zapytałam. "Potrzebujesz jedzenia, które znasz i z którym czujesz się wygodnie. Pomme de sang nigdy nie miało być jedynym pokarmem dla wampira. To jest bardziej jak jedzenie, które zawsze wiesz, że masz pod ręką. Ale to wynika z założenia, że wampir będzie się karmić na wielu ludziach." "Okazjonalnie karmić, masz na myśli?" "Oui". "Nie robię tego okazjonalnie, przepraszam." "To prawda i dlatego kandydaci na pomme de sang są ważniejsi dla Ciebie niż w przypadku normalnego wampira ". "Nie rozumiem cię" powiedziałam. "Musisz wybrać pommes de sang i inne jedzenie. Musisz wybrać wystarczającą ilość żywności, która sprawi, że nie będziesz zagrożeniem dla innych." "Pleciesz bzdury." Przeszedł wokół łóżka, żeby móc mnie dotknąć, ale odsunęłam się poza zasięg. "Jeśli zawładniesz Requiem znowu, to nie możesz starać się o pomme de sang wśród naszych gości. Twoje jedzenie będzie wyborem jeszcze bardziej uważnym i cichym, za kulisami, od bardzo niewielu mistrzów jak ufam. Ale byłoby lepiej zrobić to teraz, gdy mamy tak wiele chętnych księżniczek dla naszego księcia. Ponieważ wybór musi zostać dokonany, ma petite, musisz wybierać. " "Myślałam, że cały ten wybór pomme de sang był podstępem, by wszyscy odpowiednio się zachowywali. Nikt nie chce wkurzyć swoich przyszłych teściów, coś w tym stylu." "Anita" -moje imię, nie dobrze- "musimy wiedzieć, jak niebezpieczna jesteś, zanim Augustyn obudzi się po dniu. Jeśli możesz się karmić z Requiem i nie zawładnąć go, zatem możesz uwolnić Augustyna. Ale jeśli Requiem nie jest wolny, zatem on i Augustyn,

będą niczym ludzie, których wypuszczamy, ale wiemy, że możemy wezwać ich do nas w każdej chwili. Zdejmujemy nasze zaklęcia umysłu by zadowolić ludzką policję, ale wiemy, którzy z nich są tak głęboko nasi, że możemy wciąż szeptać do nich poprzez ich sny. Nadal możemy ich wzywać." Stał w nogach łóżka, pozwolił mi zobaczyć, jak przerażony był, ale u podłoża tego strachu leżało pragnienie. "Jeśli możemy to kontrolować, zatem jesteśmy potężniejsi ponad moje najśmielsze marzenia. Jeśli nie jesteśmy w stanie tego kontrolować, to jesteśmy niebezpieczniejsi ponad moje najgłębsze obawy. Jeśli Requiem znowu wpadnie w ardeur, to musimy zrezygnować ze wszystkiego. Nie śmiem nawet cię zabrać na balet pośród tak wielu wampirów." "A jeśli Requiem jest w porządku?" "Wtedy jest to kontrolowane, niezwykle silne, ale kontrolowane. To jest coś, czego nasi wrogowie i sojusznicy będą się obawiać i pożądać, ale nie będą się nas obawiać zbyt mocno, lub pożądać za bardzo. To jest różnica pomiędzy posiadaniem broni, której można użyć, a jednocześnie, nigdy nie mieć śmiałości używać. " "Jak bomb jądrowych" powiedziałam. Pokiwał głową. "Oui". Zmarszczyłam brwi. "Zdefiniuj 'karmić ardeur' "? Zrobił dźwięk, który był pół sykiem i pół gardłowym dźwiękiem. "Karmić, karmić, ma petite. On nie jest brzydki. Karmić na nim, całkowicie, nie smakować, nie powstrzymywać się. Karmić, a jeśli on może to wytrzymać, zatem dzisiejszy balet trwa, a potem przyjęcie." Spojrzałam za siebie na Requiem. Próbował mieć neutralny wygląd, ale to nie działało. "Pozwól mi sprawdzić czy dobrze zrozumiałam: chcesz bym kochała się z innym mężczyzną i karmiła ardeur od niego"? "Tak" powiedział. Jeśli Ronnie byłaby tutaj, to by się zastrzeliła, lub może mnie by zastrzeliła. Nie planowałam zatrzymania Requiem. To miało być jednorazowe. Ale ja w to nie wierzyłam. Ja nigdy nie miałam jednorazowego seksu z kimkolwiek. "Nie mogę mieć kolejnego stałego mężczyzny w moim życiu, Jean-Claude. Nie mogę." "Pomyśl o nim jak myślisz o Jasonie. Jak on mówi o sobie, twój kumpel do pieprzenia?" Uniosłam brwi, po czym odwróciłam się i spojrzałam na Requiem. "Słyszałeś to?" "Słyszałem." "Czy rozumiesz, co oznacza ten termin?"

"To oznacza kogoś, kto jest twoim przyjacielem, z którym od czasu do czasu uprawiasz seks, ale nie jest to związek. Chociaż wolę termin fib." "Fib?" Zrobiłam z tego pytanie. "Przyjaciele w łóżku, fib".4 "Ładniej" powiedziałam. "W porządku, czujesz się ok będąc po prostu moim przyjacielem w łóżku?" "Twoje serce przemawia do innych, Anita, wiem to. Moje serce nie przemawia do nikogo innego. Ale to nie jest sprawa serca, to kwestia krwi i kości." Uniósł rękę do mnie. "Podejdź do mnie, Anita, proszę. Zerwałem swoje jedwabne łańcuchy dla szansy bycia z tobą; nie odtrącaj mnie. " Może to był sposób mówienia Requiem, cała ta poezja i tak emocjonalne brzmienie. Ja byłam nowoczesną dziewczyną. Nie byłam do tego przyzwyczajona. Jean-Claude mógł pięknie przemawiać kiedy chciał, ale był moim prawdziwym ukochanym a słyszenie tego od kogoś, kto miał być sporadycznie, po prostu nie brzmiało dobrze. To tak, jakby słowa nie pasowały do sytuacji. Jak możesz mówić o jedwabnych łańcuchach jeśli nie jesteś z kimś na poważnie? Kumple od pieprzenia nie mówią takich rzeczy, prawda? Oczywiście, moje doświadczenie z cała koncepcją kumpli do pieprzenia było dość ograniczone, więc może po prostu się myliłam. Myliłam się w tak wielu przypadkach. Patrzyłam na Requiem, ale nic nie czułam. Był całkiem przystojny, ale przystojny nigdy nie było wystarczająca mnie. Byłam niemal idealnie szczęśliwa w części mojego życia osobistego, po raz pierwszy od dłuższego czasu. Nie chciałam tego schrzanić a nauczyłam się, że każdy nowy dodatek miał szansę schrzanić wszystko niebotycznie. Requiem opuścił swoje ramię. "Po prostu mnie nie chcesz, prawda?" Brzmiał smutno i bardziej bezradnie niż kiedy go owładnęłam. Nie wiem, co bym odpowiedziała, ponieważ uratowało mnie otwieranie drzwi. Asher sunął, jakby jego stopy nie wystarczająco dotykały ziemi pod złotą satynową szatą. Jego włosy rozpościerały się wokół szaty, zawstydzając błyszczącą tkaninę kontrastem. Spojrzał na łóżko i błysnął szerokim uśmiechem. "Och, dobrze, jestem na czas by popatrzeć." Rzuciłam mu nieprzyjazne spojrzenie.

4

Friends in bed – tak dokładnie to brzmi i stąd fib 

Wzruszył ramionami i uśmiechnął się, zbyt zadowolony z siebie. "Elinore wprowadziła mnie w to, co się tutaj dzieje. Kiedy obudziłem się wcześnie, zdałem sobie sprawę, że jeśli ja nie spałem zatem co było z Meng Die." To zatrzymało nas wszystkich, sprawiło, że wszyscy odwróciliśmy się do niego. Remus faktycznie odsunął się od ściany jakby chciał pobiec. Asher przywołał go z powrotem. "Ona jest wciąż w trumnie, chociaż chce się wydostać. Zgodziła się dobrze zachowywać." "Przysięgła, że mnie zabije, albo porani mnie tak bardzo, że Anita mnie nie zechce" odpowiedział Requiem. Asher podszedł do Jean-Claude, który nadal stał przy łóżku. Przytulił mężczyznę z tyłu, kładąc głowę na ramieniu Jean-Claude’a, tak że jego pokryty bliznami policzek był obnażony do światła. "Tak, byłem tam, kiedy rzucała te groźby. Spojrzała na mnie i powiedziała, że zapomniała, że Anita lubiła blizny." Jego twarz miała uchodzić za neutralną, kiedy to powiedział, ale nie powiodło się. Błysk gniewu rozgorzał poprzez bladość jego oczu, co czyniło je migoczącymi przez chwilę niczym oblodzone szafiry złapane w świetle. Jean-Claude uścisnął mu rękę, leżącą na piersi. Oparł twarz o górę włosów Ashera i powiedział: "Jak kazałeś Meng Die posłuchać głosu rozsądku?" "Powiedziała, że dla takiej mocy, jaką czuła, gdy byliście z Augustynem odegrałaby dziewicę. Zawsze będzie kolejny kochanek, ale ten rodzaj mocy jest rzadkością." Spojrzałam na nich obu stojących, światło i ciemność, splecione razem. Zdałam sobie sprawę, w tym momencie, że nigdy nie widziałam Ashera wchodzącego do pokoju i po prostu podchodzącego do Jean-Claude'a i dotykającego go w ten sposób. Nigdy nie widziałam ich przytulających się, nie mówiąc już o innych rzeczach. Dotykali się, ale rzadko było to celowe. Czy dotykali się tak, kiedy mnie nie było w pobliżu? Czy robili coś więcej? Czy mnie to obchodziło? Być może. Ale czy przeszkadzało mi bardziej, że byli kochankami, czy, że robili to za moimi plecami? Robili to beze mnie? Jean-Claude odsunął się od niego. Asher wzbraniał się przez chwilę, zanim pozwolił mu odejść z błyskiem irytacji na twarzy, ale nie walczył by być bliżej. Po prostu pozwolił Jean-Claude'owi przysunąć się trochę bliżej do łóżka i do mnie. Chciałam powiedzieć, nie musisz się ukrywać, ale nie byłam tego pewna. Nie byłam pewna, jak bym się czuła patrząc na nich robiących te wszystkie ckliwe rzeczy wokół siebie. Ale myśl, że nie mogli dotykać się przy mnie przeszkadzała mi również.

Westchnęłam i opuściłam głowę. Boże, miałam mętlik nawet w swojej własnej głowie, bez żadnej pomocy od nikogo. Poczułam ruch i spojrzałam w górę, by znaleźć Requiem podnoszącego się z łóżka. Wstał ostrożnie, pokazując, jak bardzo go boli, ale stał prosto, blady niewzruszony, prosty jak większość starszych wampirów. Pochodzili z czasów, gdy dobra postawa została im wbita, czasami dosłownie. "Dokąd idziesz?" zapytałam. Odwrócił całe ciało, a nie tylko głowę, jakby wiedział, że zaboli zrobienie tego w inny sposób. "Widzę, jak patrzysz na Ashera i Jean-Claude'a. Powiedziałem ci, że mnie nie chcesz, a ty nie zaprzeczyłaś. To wyraźne w twej twarzy, w braku reakcji na mnie. Ironia tnie głęboko, Anita. Tak wiele kobiet chciało mnie w ciągu wieków, ale ja ich nie chciałem. Teraz moja kolej by zapłonąć i zostać zgaszonym." "Non" powiedział Jean-Claude, "nie odejdziesz." Requiem wykonał gest zdrową ręką. "Zobacz jej twarz, smakuj jej brak tętna, jej ciało nie reaguje na mnie. Ona nawet nie widzi mnie w ten sposób." "Anita cię widzi, albo ty nigdy nie otrzymałbyś oferty by nakarmić dla niej ardeur dwa razy " odrzekł Asher. Okrążył Jean-Claude'a, wspiął się na łóżko ze mną. Na jego twarzy było spojrzenie, którego nie widziałam wcześniej. Był spragniony, niemal zły, ale nie nieszczęśliwy. Dotknął mojej twarzy, a jego ręka była chłodna w dotyku. Nie pożywił się. "Obudziłem się dziś przed południem, po raz pierwszy od czasu, kiedy umarłem." Pochylił się ku mnie, jakby do pocałunku. "Tak bardzo moc pędzi poprzez moje żyły, nawet bez krwi. Czuję się wspaniale." Zatrzymał się z ustami tuż nad moimi, tak blisko, że wydawało się niewłaściwe, by nie zmniejszyć dystansu i go nie pocałować. Więc zrobiłam to. Miałam na myśli pocałunek na „dzień dobry.” Dobry, ale niezbyt seksualny. Ale zachowanie pocałunku czystym wymagało dwóch osób a Asher nie czuł się ani trochę czysty. Zbadał moje usta wargami i językiem. Zatonęłam w tym pocałunku. Tańczyłam moim językiem nad delikatnymi punktami jego kłów, zsunęłam się między nimi, głębiej w usta. Przycisnął nas razem, ręce ponaglały moje ciało. Jedną ręką rozwiązał poły mojego okrycia. Nagie przody naszych ciał nagle stykały się ze sobą. Nawet nie wiem kiedy, rozwiązał swój własny szlafrok, tylko że nagi nacisk naszych ciał, przejechałam moimi rękoma pod jego otwartym okryciem przesuwając się wzdłuż gładkiej skóry pleców i pośladków. Kiedy przykryłam ciasną gładkość jego pośladków, cofnął się wystarczająco by zobacz moją twarz. Cokolwiek tam ujrzał odmalowało to zacięty wygląd w jego własnej twarzy.

Jego głos był szorstki i bez tchu. "Pozwól mi się pożywić." Odpowiedziałam po prostu "Tak." Zawinął rękę w moje włosy, wystarczająco mocno by bolało, tylko trochę. Ta odrobina bólu sprawiła, że sapnęłam, ale to nie był właściwie ból. To było uczucie, że tym jednym surowym chwytem mógł obnażyć moją szyję i mógł trzymać mnie w ramionach odsłoniętą podczas gdy się żywił. Może nigdy nie przyznałam się do tego głośno, ale było w tym coś jakby niewielka siła, która po prostu czyniła mnie uległą. Asher wbił dłoń głębiej w moje włosy, szarpiąc, wyrywając ze mnie cichy okrzyk. To nie był dokładnie krzyk bólu. Jego wolna ręka znalazła moje nadgarstki, przytrzymując je za plecami, podczas gdy mój płaszcz zsunął mi się na ramiona. Odciągnął moją głowę w bok, tak, że nie mogłam już zobaczyć jego twarzy. To było widoczne w odbiciu w lustrze po drugiej stronie pokoju. Mój szlafrok opadł jak ciemna ramka wokół bladości mojego ciała. Szata pokryła nasze ręce i nie wiele więcej. W lustrze wyglądało, jakby moje ręce były związane. Ten widok sprawił, że próbowałam się uwolnić, ale Asher zacisnął dłoń, ściskając moje nadgarstki na tyle, by dać mi znać, że nie mogłam się odsunąć. Miałam do niego zaufanie. Ufałam mu na tyle, by pozwolić się więzić. Ruch w lustrze i zobaczyłam odbicie Jean-Claude'a. Jego własne szaty był mocno zawiązane, ale jego oczy błyszczały niebieskim północnym ogniem. "Publiczność jest trochę zbyt duża dla ma petite." "Ona się nie sprzeciwia" odrzekł Asher. "A czy nie wydaje ci się to dziwne?" zapytał Jean-Claude. Asher wydawał się walczyć by móc myśleć, w końcu powiedział: "Nie wiem. Najwyraźniej nie potrafię myśleć z nią tutaj, w moich ramionach." Rozejrzał się po pokoju. "Ich obecność wydaje się utrudniać myślenie." "Strażników, czy tylko niektórych ze strażników?" zapytał Jean-Claude. "Remusa" -i spojrzał w odległy kąt pokoju- "i nowego." "A co z Pepito? Czy czujesz go także mocno? " Ciało Ashera zaczęło się rozluźniać przy mnie. Nie chciałam tego. Chciałam go nakarmić. Potrzebowałam go nakarmić. "Nie przestawaj", powiedziałam, "proszę, nie przestawaj." Asher spojrzał na mnie tymi świecącymi oczami. Wydawało się, że szukał w mojej twarzy jakiegoś znaku. "Chcesz, żebym cię tu wziął z przyglądającymi się strażnikami?" Oczywiście, że tak. "Tak", powiedziałam, "tak, Boże, tak." Spojrzał na Jean-Claude’a. "Coś jest nie tak."

"Źle i dobrze," odpowiedział Jean-Claude. Podszedł do krawędzi łóżka. "Masz ją całkowicie w posiadaniu. Możesz z nią robić to, co chcesz, ale kiedy oprzytomnieje nigdy ci nie wybaczy." Asher zwrócił się do mnie. Cokolwiek tam zobaczył uspokoiło go, wyrwało światło z jego oczu. "Anita, jesteś tam?" Pytanie nie miało sensu z początku, więc odpowiedziałam "Jestem tutaj, Asher, właśnie tutaj." Jakaś część mnie słyszała, gdy to mówiłam i pomyślałam, że słyszałam to wyrażenie wcześniej. Zamknęłam oczy, próbowałam nie widzieć twarzy Ashera. To pomogło odwrócić uwagę. Wiedziałam teraz, gdzie usłyszałam takie słowa: Requiem. Byłam echem Requiem, kiedy był opętany przeze mnie. Asher wcześniej już mnie owładnął, ale nie w ten sposób, nigdy nie tak jak teraz. Wspomnienie Requiem pomogło mi myśleć, ale zamknięcie oczu pomogło bardziej. Byłam zbyt grubą ryba na utrzymanie spojrzenia Ashera, ale patrzenie mu w oczy owładnęło mną. Patrzyłam w oczy Augustyna i nie zostałam opętana, tak jak zrobił to wzrok Ashera, silniejszy niż ponad tysiącletniego mistrza miasta? Powinnam być odporna na wampirzy wzrok. Moja nekromancja i znaki Jean-Claude’a powinny zapewniać mi bezpieczeństwo. Asher puścił moje nadgarstki. Dałam mu odczuć, że wracam do siebie. Otworzyłam oczy i sięgnęłam po moje szaty, owijając je z powrotem wokół siebie. "Co się dzieje?" zapytałam. Jean-Claude przemówił z boku łóżka. "Jesteś sobą, ma petite?" "Myślę, że tak." Spojrzałam na twarz Ashera, ale odwrócił się, otaczając się złotymi włosami ukrywającymi jego twarz. "Spójrz na mnie, Asher." "Nie chciałem cię owładnąć moim spojrzeniem. Ja nawet nie wiedziałem, że mój wzrok mógłby cię pochwycić." "To nigdy wcześniej nie było możliwe" powiedziałam. Spojrzałam na Jean-Claude’a. "Co się dzieje? Byłam owładnięta jak Requiem, zanim go uwolniłam." "Non, byłaś w stanie wywalczyć wolność, kiedy zorientowałaś się, co się stało." "Tak, ale dlaczego to się stało, w pierwszej kolejności? Co właściwie się stało i dlaczego? I nie unikaj pytania ponownie, Jean-Claude, to mam na myśli." Wykonał gest, który był pół ukłonem i pół wzruszeniem ramionami. Nadając temu podwójne znaczenie, tak jakby przeprosiny i gest ja-nie-wiem. "Nie wystarczająco dobrze. Wiesz, co się stało." "Wiem, w co wierzę, że się stało." "Dobrze, powiedz nam." Zsunęłam się z łóżka, więc mogłam lepiej związać szlafrok w miejscu.

"Wszyscy nasi ludzie zyskali na tym, co zrobiliśmy wczoraj z Augustynem. Asher był wampirem mistrzowskim przez bardzo długi czas, ale nigdy nie miał wielu mistrzowskich mocy, które są brane za pewnik wśród wielu z nas." "Jego wzrok podniósł się o kilka kresek, jak rozumiem" powiedziałam. Jean-Claude potrząsnął głową. "Teraz, ma petite, jest tego więcej. Co jest największą wampiryczną umiejętnością Ashera?" Myślałam o tym przez sekundę lub dwie, a potem odpowiedziałam "Jego ukąszenie jest orgazmiczne." Jean-Claude uśmiechnął się lekko. "To może być jego najbardziej intrygująca moc dla ciebie, ma petite, ale nie jego najmocniejsza." Myślałam

mocniej. "Fascynacja. On sprawia, że jesteś nim zafascynowany, kiedy

karmił się od ciebie używając pełnej mocy. Gdy się z tobą kocha, to jakby rodzaj miłosnego zaklęcia, ale to działa w ten sposób, w jaki zaklęcia miłosne nie działają." "Wierzę, że jego zdolność do fascynowania urosła w siłę." Spojrzałam na Ashera, który wciąż siedział na brzegu łóżka, ale ostrożnie, nie patrząc na mnie. Pokręciłam głową i podeszłam do niego bliżej. "Spójrz na mnie, Asher, proszę." "Dlaczego?" zapytał wciąż bardzo spokojnym głosem, ostrożnie, nie patrząc na mnie. "Muszę wiedzieć, czy możesz po prostu owładnąć mnie spojrzeniem, czy to się stało, bo nie chroniłam się przed tobą." Omal nie spojrzał na mnie wtedy, ale dał mi tylko doskonałość jego profilu i fali połyskujących włosów. "Co to znaczy, że nie chroniłaś się przede mną?" "Ufam ci, więc nie osłaniam się przed tobą. Chcę doświadczać twojej mocy. Nie chcę walczyć. Ale przedtem to był wybór. Teraz należy sprawdzić, czy nadal jest to wybór czy też przerastasz mnie." "Daj jej ciężar swojego spojrzenia, mon ami, przyjrzyjmy się." Asher odwrócił się, niechęć odzwierciedlała się w sposobie w jaki trzymał swoje ciało. Pokazał mi twarz, pustą i nieczytelną, jakiej nigdy u niego nie widziałam. Opanowałam do perfekcji sztukę patrzenia na twarz wampira bez napotykania ich wzroku lata temu. Straciłam trochę formę, stając się arogancka od mocy, ale stare umiejętności nigdy nie odchodzą tak naprawdę. Studiowałam wygięcie jego ust, a następnie powoli uniosłam oczy, by napotkać jego. Były tak piękne jak zawsze, takie blade, bladoniebieskie. Czysty, jasny niebieski, ale jasny jak zimowy świt. Wpatrywałam się w te oczy i nic nie czułam. "To nie zadziała, dopóki nie spróbujesz pochwycić mnie swoim wzrokiem."

"Nie chcę cię pochwycić" powiedział cicho. "Kłamca" odpowiedziałam. Spojrzał na mnie urażony. "Nie żartuj sobie ze mnie, Asher, lubisz te gierki mocy aż za bardzo. Kochasz efekt jaki wywierasz na mnie. Kochasz, fakt, że możesz zrobić mi to, czego Jean-Claude nie może. Kochasz fakt, że jesteś jedynym wampirem, który może mnie wykorzystywać". Jego twarz zrobiła się zimno neutralna. "Nigdy nie powiedziałem ci takich rzeczy." "Twoje ciało mówi je za ciebie." Oblizał wargi, stary gest, który wciąż robił gdy, był zdenerwowany. "Czego ode mnie chcesz, Anita?" "Prawdy." Potrząsnął głową i spojrzał poważnie. "Prosisz naprawdę o wiele, ale rzadko o to czego naprawdę chcesz." Kłóciłabym się, ale nie mogłam, nie będąc szczerą. "Masz rację, prawdopodobnie więcej racji, niż chciałabym przyznać, ale teraz spróbuj uchwycić mnie swoim wzrokiem. Naprawdę spróbuj, żebyśmy mogli wiedzieć, jak bardzo ostrożna muszę być przy tobie. " "Nie chcę, byś musiała być przy mnie ostrożna." Pokręciłam głową. "Proszę, Asher, musimy wiedzieć." "Dlaczego, ponieważ będziesz ukrywać się przede mną? Więc będziesz odmawiać mi spojrzenia w twoje własne oczy?" "Proszę, Asher, po prostu to zrób, po prostu spróbuj." "Proszę jako przyjaciel" powiedział Jean-Claude "ale następnie poproszę jako mistrz. Zrób czego ona chce." Jego głos brzmiał tak smutno. Tak smutno, że zwróciłam na niego wzrok. Czułam się, jakbym coś pominęła. Właściwie zignorowałabym ostrzeżenie w mojej głowie, ale nauczyłam się zadawać pytania. "Czy poprosiłam tutaj o coś złego? To znaczy, jesteście obaj zarówno zmartwieni. Czy pominęłam coś, co może wrócić i ugryźć nas w dupę?" Jean-Claude uśmiechnął się, prawie się roześmiał. "Ach, ma petite, jak delikatnie to ujęłaś." "Taaa, taaaa, po prostu odpowiedz na pytanie." "Obawiamy się, jaka będzie twoja reakcja, jeśli Asher może rzeczywiście pochwycić cię wzrokiem."

Spojrzałam od jednego do drugiego. Ostrożna, przyjemna twarz Jean-Claude'a. Ashera arogancko zakłopotana. Spostrzegłam Requiem pod ścianą, poza nimi. Jego twarz była tak pusta jak ich, ale to nie było przyjemne, jak u Jean-Claude lub aroganckie jak Ashera; on po prostu starał się niczego nie pokazywać. Jego górną część ciała wciąż zdobiły rany zadane przez Meng Die. Po raz pierwszy zastanawiałam się: jeśli nakarmię na nim ardeur to czy rany się zagoją? Uzdrowię go metafizycznym seksem. Zmarszczyłam brwi i odwróciłam się do Jean-Claude'a. "Był więcej niż jeden powód bym karmiła ardeur na Requiem, prawda?" "Nie zamierzasz tego zrobić, więc co za różnica?" Niewielki posmak gniewu był w jego słowach. Odwróciłam się do niego. Przyjemna maska zniknęła, a na jej miejscu było coś blisko arogancji za którą ukrywał się Asher. "Wiem, że jestem trudna, ale udawajmy, że nie jestem. Udajmy, że nie jestem ogromnym wrzodem na dupie. Wystarczy porozmawiać ze mną. Powiedz mi, co masz na myśli." "W związku z czym, ma petite?" Podeszłam do niego, mówiąc gdy się poruszałam. "Wszystkie powody, dla mnie by karmić się teraz z Requiem. Wszystkie powody, dlaczego jesteś taki zdenerwowany Asherem będącym w stanie uchwycić mnie wzrokiem." Byłam teraz przed nim i zdałam sobie sprawę, że musiał odsunąć się od łóżka w pewnym momencie, a ja nie pamiętałam, jak odchodził. Byłam zbyt pochwycona przez oczy Ashera. "Po prostu powiedz mi. Obiecuję nie panikować. Obiecuję nie uciekać. Po prostu mów do mnie jakbym była rozsądną ludzka istotą." Spojrzał na mnie i to było wymowne spojrzenie. Pozwolił mi patrzeć jak jego myśli ścigały się po twarzy, ale w końcu powiedział: "Asher ma rację, ma petite; prosisz o prawdę, ale często karzesz nas za mówienie jej." Kiwnęłam głową. "Wiem i przykro mi z tego powodu. Wiem tylko, że postaram się przestać być wrzodem. Postaram się słuchać i nie przesadzać." "Dobre chęci, ma petite, ale znasz stare powiedzenie". Kiwnęłam głową, ponownie. "Taaa, droga do piekła jest nimi wybrukowana, wiem." Dotknęłam jego ramienia, które leżało złożone na jego piersi. Nawet język jego ciała był zamknięty. "Proszę, Jean-Claude, czuję, że nie mamy czasu na zabawę z moimi niepewnościami. Jeśli nawalimy w ten weekend ze wszystkimi innymi mistrzami tutaj, nie

chcę tego, ponieważ obawialiście się być uczciwi wobec mnie. Nie chcę katastrofy z mojej winy. Ok?" Rozłożył ramiona i dotknął mojej twarzy. "Tak szczera, ma petite. Co cię tak odmieniło?" Myślałam o tym, a potem powiedziałam, głośno. "Boję się." "Czego?" Położyłam dłoń na jego ręce, przyciskając ją do mojej twarzy. "Utraty nas wszystkich, tylko dlatego, że nie chciałam by coś było prawdą." "Ma petite, to nie jest to, nie do końca." Odwróciłam wzrok od tych nagle wiedzących oczu. "Myślę, że to jest ta sprawa z dzieckiem". Zmusiłam się by spojrzeć mu w oczy. Łagodność w nich była zarówno łatwiejsza do przyjęcia jak i trudniejsza. „Jeśli naprawdę zamierzamy to zrobić, zatrzymać dziecko, to musimy wykonać tę pracę. Musimy nad tym wszystkim pracować. Nie pozwolę sobie na luksus bycia wrzodem na tyłku, jeśli to będzie nas krzywdzić." "Odkryłaś to ledwie godziny temu i nagle jesteś bardziej skłonna do kompromisu." Spojrzał na mnie, zamyślony, poważny, czuły, wszystko zmieszane razem. "Powiedziano mi, że ciąża zmienia kobietę, ale żeby tak szybko?" "Może po prostu potrzebuję pobudki". "Pobudki z czego, ma petite?" "Ciągle mówię Richardowi, że zaakceptowałam moje życie, ale on ma rację, ja wciąż ukrywam się przed jego częściami. Ty "-i spojrzałam na Ashera-" chodzisz wciąż wokół mnie na palcach bojąc się, co zrobię, czyż nie? " Zwróciłam się do Jean-Claude’a. "A ty nie?" "Nauczyłaś nas ostrożności, ma petite." Próbował mnie przytulić, ale odsunęłam się. "Nie pocieszaj mnie, Jean-Claude, mów do mnie." Westchnął. "Zdajesz sobie sprawę, ma petite, że te wymagania pełnej szczerości, które nachodzą cię od czasu do czasu, to kolejny sposób bycia wrzodem?" Musiałam się uśmiechnąć. "Nie, nie zdawałam sobie sprawy. Myślałam, że to jest rozsądne." "Nie, ma petite, to nie jest rozsądne. Jest to kolejny sposób bycia bardzo wymagającą." "Do diabła, to powiedz mi, co robić, bo nie wiem, jak być czymś jeszcze innym." "Wymagasz specjalistycznej obsługi, jak mówią, ma petite. Ale wiedziałem o tym, zanim staliśmy się parą. "

"Mówisz, że wiedziałeś w co się pakujesz." Pokiwał głową. "Tak samo jak każdy człowiek, kiedy zdecyduje się kochać kobietę. Zawsze są tajemnice i niespodzianki w każdym romansie. Ale tak, miałem jakieś pojęcie, w co się pakuję. Zrobiłem to z własnej woli, z zapałem." "Problemy zostały zrównoważone przez co, moc którą zyskujesz?" Skrzywił się na mnie. "Widzisz, już zaczynasz się złościć. Nie chcesz prawdy, ma petite. Nie chcesz kłamstw również. Zostawiasz nas bez żadnego pojęcia jak bezpiecznie przebrnąć przez twoje kamieniste mielizny ". "Nigdy przedtem nie słyszałam byś używał morskich metafor." "Być może zobaczenie Samuela przypomniało mi o mojej podróży na te sprawiedliwe ziemie." "Być może" powiedziałam, ale nawet dla mnie brzmiało to podejrzanie. Asher wydał dźwięk głęboko w gardle. "Szukasz powodu do gniewu, by można było nas winić i wybiec. " "Podobnie jak Richard próbował wcześniej wywołać walkę" powiedziałam. Asher skinął głową. Myślałam o tym przez sekundę lub dwie. "To nie tak, że Richard i ja jesteśmy zbyt różni, my jesteśmy zbyt podobni." Jean-Claude spojrzał na mnie, jakbym wreszcie doszła do czegoś, co on zrozumiał dawno temu. "Za bardzo podobni pod wieloma względami, ale ty jesteś bardziej ugodowa a wiele podobieństw waszego charakteru sprawia, że on próbuje zmusić cię, byś podejmowała takie decyzje jak on. On widzi echo siebie samego w tobie i jeszcze mniej rozumie dlaczego nie widzisz słuszności jego decyzji we wszystkim". "I to jest powód, z którego on mnie także frustruje. Jest na tyle podobny do mnie, więc dlaczego nie może podejmować takich decyzji jak ja?" "Oui, ma petite, uważam, że to jest częścią waszej ogromnej złości na siebie nawzajem." "On ma rację, staram się zrobić z niego coś, czego nie chce, a on próbuje zrobić to samo dla mnie. Cholera. " "Co, ma petite?" "Nienawidzę tak wolno pojmować czegoś co wydaje się tak oczywiste." "To jest oczywiste tylko wtedy, kiedy już o tym pomyślisz" powiedział.

"Nie jestem pewna, czy to ma sens, ale okay, w porządku. Nie twierdzę, że spodoba mi się to co usłyszę ale powiedz mi, dlaczego tak się martwisz o Ashera używającego na mnie swojego spojrzenia." "Ja na to odpowiem" odezwał się Asher. Podszedł do mnie, szata nadal rozchylona wokół jego ciała. To kosztowało mnie więcej koncentracji niż mogłabym głośno przyznać, spojrzeć mu w oczy i nie patrzeć niżej. "Jeśli uda mi się zdobyć cię moim wzrokiem, obaj obawiamy się, że wygonisz mnie z łóżka. Twojego łóżka i Jean-Claude’a". "Nie jestem odpowiedzialna za łóżko Jean-Claude'a. Ty i on sypiacie razem w twoim łóżku za każdym razem, gdy ja śpię w dzień w jego łóżku." Dwaj mężczyźni wymienili spojrzenia, których nie mogłam odczytać. Dotknęłam ramienia Ashera, co skierowało jego uwagę z powrotem do mnie. "Co to jest?" Spojrzał na mnie, wykorzystując całe to złoto włosów na ukrycie pokrytej bliznami strony swojej twarzy. Zwykle nie ukrywał się przede mną. "Co sądzisz, że Jean-Claude i ja robimy w moim łóżku gdy ty śpisz tutaj? " Zmarszczyłam brwi, a potem nie potrafiłam sprostać jego całkowicie zbyt szczeremu spojrzeniu. To nie wampirze moce sprawiły, że odwróciłam wzrok, to zażenowanie. "Masz rację, nie chcę szczerości, ja po prostu tylko uważam, że chcę." "Rumienisz się" odrzekł Asher i roześmiał się zachwycony. "Myślisz, że jesteśmy kochankami, czyż nie?" Rumieniłam się tak mocno, że kręciło mi się w głowie i czułam jak się ze mnie nabijał. Więc zrobiłam się zła. Skrzyżowałam ręce na piersiach i powiedziałam "Tak." Asher spojrzał na Jean-Claude’a. "Ona wierzy w to, w co większość o nas wierzy." W końcu spojrzałam na Jean-Claude'a. Jego twarz była bardzo pusta. Musiałam oblizać moje nagle suche usta, by powiedzieć: "Czy chcesz powiedzieć, że nie robisz tego, kiedy nie ma mnie w pobliżu?" "Jedyny dotyk na jaki mogę sobie pozwolić to ten, kiedy jesteś z nami" powiedział Asher i to była jego kolej by brzmieć na rozgniewanego. Ale jego gniew miał w sobie ciepło wypełniające jego głos. Wciąż wpatrywałam się w Jean-Claude'a. "Nie wierzysz?" zapytał Jean-Claude. "To nie jest tak, że ..." starałem się wyrazić to słowami. W końcu powiedziałam: "Jak możesz być tak blisko niego i trzymać go na odległość? " "Dziękuję za to" odrzekł Asher.

"A co byś zrobiła, ma petite, gdybyś znalazła nas w uścisku?" "Ja ... nie wiem. Myślę, że to zależy co masz na myśli przez uścisk." "Seks, ma petite, seks." Otworzyłam usta, zamknęłam je i nie wiedziałam, co powiedzieć. "Nie wiem." "Ja wiem. Wrzeszczałabyś z daleka. Porzuciłabyś moje łóżko, zniszczyła naszą bazę mocy, triumwirat. Być może pobiegłabyś do naszego tak konserwatywnego Richarda, lub uciekłabyś od nas obu ponownie. Tak zszokowana byłabyś, tak nieprzygotowana na wyobrażenie sobie takich rzeczy." "Być może, ale nie byłam paranoiczna odnośnie ciebie i Augustyna." "Byliśmy zaangażowani. Dzieliliśmy go. Gdybyś natknęła się na nas samych dwóch, odebrałabyś to w inny sposób." "Dobra, tak, po pierwsze on jest nieznajomym." "Czekaj", powiedział Asher, "mówisz, że podzieliłabyś się Jean-Claude’m ze mną?" "Dzielimy siebie teraz." Potrząsnął głową. "Dzielimy się tobą, Anita, prawie nie dotykając się wzajemnie." "Nie rób tego dzisiaj, Asher. Proszę o to, jak twój przyjaciel i jako twój mistrz. Kiedy nasi goście wyjadą, wtedy będziemy kontynuować tę dyskusję. " "Twoje słowo na to" odrzekł Asher. "Moje słowo." Pokiwałam głową. "Kiedy nie będziemy tak głęboko w dupie aligatora i będę mieć kilka dni na przetrawienie nowości." "Czy to dla ciebie nowość, że chcę go jako mojego kochanka?" zapytał Asher. Pokręciłam głową. "Prawdę mówiąc, myślałam, że wy chłopcy robicie to jak króliki za moimi plecami. Wiesz, cała ta ‘nie pytaj, nie mówią’ polityka. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że dotyk mogłeś mieć tylko przy mnie." "Myślałem, że odbierzesz to jako zdradę" odezwał się Jean-Claude. "Z inną kobietą tak, ale nie mam tego samego sprzętu. Chodzi mi o to, co wy chłopcy robicie ze sobą, nie mam tych części. Ale nie myślałam, ze podzielę się tobą z facetami, ale z Asherem. On nie jest dla nas tylko jednym z facetów." "Czy chcesz powiedzieć, że Asher to wyjątek od reguły?" "Nie jestem pewna czy robię wyjątek, ale nie będę dzielić cię z nikim od niechcenia, nie bardziej niż oczekując, że ty podzielisz się mną. Ale zakładałam, że ty i Asher byliście kochankami, beze mnie." Proszę, to była prawda. "Dlaczego to zakładałaś?"

Skinęłam na Ashera. "Popatrz na niego. Spójrz na sposób, w jaki na ciebie patrzy." Asher roześmiał się. "Mówisz, że jestem tak uroczy, że jak ktokolwiek mógłby mnie odrzucić?" Kiwnęłam głową. "Tak, tak uważam." Jego twarz złagodniała, a on stanął obok mnie. "Och, Anita, sprawiasz, moje serce jest znowu młode" Ujęłam jego rękę w moją. "Czasami sprawiasz, że czuję się jak dziecko." "Pourquoi?" "Chociażby to, że mogłam wziąć was obu równocześnie do łóżka, ale zakładałam, że robicie to ze sobą za moimi plecami, by nie ranić moich uczuć. To było przejrzyste, czyste rozwiązanie, pomyślałam. Nie musiałam decydować, jak się czuję z wami dwojgiem jako parą, ale wszyscy dostawaliśmy to, czego potrzebowaliśmy. W zamian za to, Jean-Claude był bardzo, bardzo dobrym chłopcem i nie czułam się zaniedbana." "Odrzucona" powiedział i rzucił Jean-Claude'owi mroczne spojrzenie. Dotknęłam jego twarzy, odwracając go do mnie. "To była moja wina, nie jego. On ma rację, Asher. Znasz mnie. Mogę ignorować słonia w salonie, aż jestem po uszy w głębokim gównie, jeśli jednak sprawiasz, że patrzę na coś, zanim będzie za duże, czasem źle to odbieram. Gdybym nakryła was facetów razem, użyłabym tego jako pretekstu do spieprzania gdzie pieprz rośnie. Jean-Claude miał co do tego rację." "A teraz?" zapytał. "Nie jestem pewna. Taka jest prawda. Zanim zobaczyłam jak Jean-Claude całuje Auggiego ostatniej nocy, zanim go dzieliliśmy, to po prostu powiedziałabym nie. Nie tylko nie, ale cholernie nie." Spojrzałam w dół, nie wiem, czy byłam zawstydzona, nieszczęśliwa, czy po prostu zagubiona. "Ale ja chcę by każdy kogo kocham, był szczęśliwy. Wiem to. Chcę, żebyśmy wszyscy byli szczęśliwi i przestali uciekać." Dotknęłam mojego brzucha, tak miłego i płaskiego dzięki tym wszystkim ćwiczeniom. "Byśmy przestali udawać, że jesteśmy czymś, czym nie jesteśmy." Spojrzałam na niego. "Nikt nie zapytał, jak się czujesz z tą sprawą dziecka. Chodzi mi o to, że masz takie same szanse jak Jean-Claude. Bycia ojcem, mam na myśli." Uśmiechnął się do mnie. "Jestem samolubnym ciołkiem." Rzucił się na kolana, patrząc na mnie. "Budzę się pijany mocą i zapominam, że przeszłaś przez tak wiele w ciągu ostatnich kilku godzin. Wybacz mi." Pokręciłam głową. "Nie, ignorowałam twoje problemy o wiele dłużej."

"Ja jestem w łóżku z dwojgiem ludzi, których kocham, to nie jest problem. Jestem szczęściarzem i jestem szczęśliwszy, niż kiedykolwiek marzyłem, że znów będę. " "Ale ..." Położył mi palce przy ustach. "Ciiiii. Pytasz, co myślę o twojej ciąży. Jak mógłbym być inaczej niż szczęśliwy z możliwości, nawet niewielkiej, przybycia do naszego życia małej ciebie lub Jean-Claude’a? Julianna żałowała, że nigdy nie dała mi dziecka." Wypowiedział jej imię po raz pierwszy bez bolesnego smutku. Pocałowałam palce i przesunęłam jego rękę, więc mogłam powiedzieć: "Jesteś szczęśliwy z powodu ciąży." "Nie szczęśliwy lub nieszczęśliwy, ale jestem bardzo szczęśliwy z tobą teraz. Jestem bardzo dumny, mogąc nazywać cię moją kochanką. Naprawdę chcesz, żebyśmy wszyscy byli szczęśliwi, Anita. Nie masz pojęcia, jak rzadkie to jest w relacjach dwojga ludzi naprawdę chcieć szczęścia innych, ponieważ trzeba pogodzić wiele serc i szukać szczęścia dla wszystkich. To rzadki dar, takie pragnienie." "Jak można kochać kogoś i nie chcieć, by był szczęśliwy?" Uśmiechnął się do mnie, jego włosy opadły. Uśmiechnął się na tyle szeroko, by mignęły kły, co rzadko pokazywał. Ten szeroki uśmiech rozciągał blizny, sprawiał, że zauważał, jak naprężona była skóra, ale to było efektem wpływu innych skłaniających go do zauważenia tego, lub postrzegania wpływu jaki wywierało to na innych. Przypomniałam sobie ten uśmiech sprzed wieków, zanim się urodziłam. To był uśmiech, który miał przed śmiercią Julianny, zanim woda święcona zostawiła na nim ślady prób wypędzenia diabła. Uśmiechnęłam się również, bo ujrzenie tego uśmiechu ponownie złagodziło coś w moim sercu. Byłam prawie pewna, że to były odczucia Jean-Claude'a, a nie moje, ale to było prawdziwe. Asher przytulił mnie, kładąc twarz na moim brzuchu. Znieruchomiał, jakby słuchając. Pogłaskałam go po włosach, zawsze zaskakujących, bo były miękkie i puszyste, nie miękkie jak Jean-Claude’a, ale tak miękkie jak moje. Włosy, które wyglądały jak złota przędza nie powinny być miękkie, czyż nie? Mówił niskim i miękkim tonem, w języku francuskim. Wyłapałam słowo bebe. Dziecko. Czekałam na bycie rozdrażnioną, ale wszystko co pomyślałam patrząc w dół, na niego szepczącego do mojego brzucha to jak słodkie to było. To nie brzmiało jak ja. Rozejrzałam się po pokoju i znalazłam twarz Jean-Claude’a miękką od emocji. Wiedziałam, kto myślał, że to słodkie i to nie byłam ja. Ale z tym, że wiele

emocji Jean-Claude’a przechodziło do mnie, musiałam się zgodzić. Wyciągnęłam rękę do Jean-Claude’a, podczas gdy drugą gładziłam włosy Ashera. Jean-Claude ujął moją dłoń i przytulił mnie od tyłu, przyciskając swoje ciało do Ashera z ramionami wokół mojej talii. Tak szczęśliwy, Jean-Claude był tak szczęśliwy. Napełnił nas oboje, tak ciepło, tak dobrze, niczym bycie owiniętym w ulubiony kocyk przytulając się do kogoś, kogo kochasz. Oparłam się o ramię Jean-Claude’a, a on złożył pocałunek na mojej szyi. Asher podniósł twarz i uśmiechnął się do nas obojga. Jego twarz wyglądała młodziej w jakiś sposób, tak jak musiał wyglądać wieki temu, kiedy żył. Szczęście było prawdziwe, namacalne, kiedy najcieńszy plasterek żalu wkradł się do umysłu Jean-Claude'a. Złapałam tę myśl, zanim mógł ją ukryć, że to szczęście było takie jak ostatnio. Ten ostatni raz gdy był tak szczęśliwy i to wszystko poszło strasznie źle. Ukrył twarz w zgięciu mojej szyi kryjąc to wrażenie przed Asherem. Dotknęłam jego twarzy, rzucając mu spojrzenie, dające do zrozumienia, że ja "słyszałam" jego myśli i że to było całkowicie w porządku. To było całkowicie w porządku obawiać się wielkich-złych-rzeczy, które po ciebie przyjdą, bo wierzyłam również w wielkie-złe-rzeczy. Kiedy byłam młodsza, chciałam, by ktoś mi obiecał, że wszystko będzie dobrze i nic złego nigdy się nie powtórzy. Ale teraz zrozumiałam, że to pragnienie dziecka. Nikt nie może tego obiecać. Nikt. Dorośli mogli spróbować, ale nie mogli obiecać, nie, mając tego naprawdę na myśli. Stałam między dwojgiem z nich i wiedziałam, że zrobię wszystko, co trzeba, aby byli bezpieczni, szczęśliwi. Byłam gotowa zabić dla ludzi, których kochałam, przez bardzo długi czas; teraz musiałam zacząć dla nich żyć.

Rozdział 28 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Każdy, kogo uważałam za chłopaka lub kochanka wyszedł. Potrzebowałam trochę czasu dla siebie. Ale naprawdę samemu było zbyt niebezpiecznym. Requiem i niektórzy ochroniarze zostali. Ubrałam się w łazience, co wydawało się głupie, ponieważ każdy widział mnie nago, ale potrzebowałam trochę prywatności. Podczas gdy Jean-Claude i Asher byli ze mną, czułam się zupełnie spokojna odnośnie dziecka, nawet szczęśliwa. Gdy wyszli panika powróciła. Jeden z nich, nie byłam pewna który, użył wampirzych sztuczek na mnie. Lub może właśnie odbierałam czyjeś emocje. Cholera, byłam związana metafizycznie z tak wieloma różnymi mężczyznami, że emocje, które odbierałam, nawet nie musiały być emocjami Jean-Claude'a. Wiedziałam na pewno, że nie są moje. Ubrałam się w zapasowe ubrania, które zaczęłam przechowywać w pokoju JeanClaude'a. Dżinsy, czarny t-shirt, buty do biegania, dobry skórzany pasek i wystarczającą ilość bielizny pod tym wszystkim. Pasek pomagał trzymać moją naramienną kaburę. Znajomy ucisk sprawiał, że czułam się lepiej. Bardziej bezpieczna. Bezpieczeństwo miało niewiele wspólnego z możliwością strzelania do ludzi. Większość ludzi, którzy czynili moje życie trudnym, kochałam i nie chciałam zastrzelić. Nie, broń była bardziej jak psychologicznie-lepiej niż realnie-lepiej. Broń działa tylko przeciwko rzeczom, które jesteś w stanie zabić. Jeśli nie jesteś gotów zabić, wtedy broń jest, w pewnym sensie, fałszywym poczuciem bezpieczeństwa. Pochwy na nadgarstek i srebrne noże były dodatkowymi zabezpieczeniami. Poza uderzeniem w serce, większość ludzi w moim życiu przetrwa nóż. Nie spodziewałam się trudnej dyskusji z nikim, ale pochwy na nadgarstku pomagały mi poczuć się lepiej. Wyszłam z łazienki ubrana i uzbrojona. Dużo lepiej. Dodałam inną rzecz z przechowywanych u Jean-Claude'a, dodatkowy krzyż. Trzymałam go w stoliku nocnym. Fajnie było poczuć go na mojej skórze, ukrytego pod koszulą. "Jestem jedynym potworem w pokoju, którego mógłby powstrzymać krzyż, nie ufasz mi aż tak bardzo?" powiedział Requiem z łóżka.

Jego komentarz uraczył mnie spojrzeniem Remusa i kolejnego nowego hienołaka siedzącego w pobliżu kominka. "To nic osobistego, Requiem, ale już odwiedziła mnie Belle i Marmee Noir. Krzyż pomaga utrzymać je w ryzach." "To są straszliwe moce." "Tak." Zaczęłam grzebać w torbie podróżnej, aż znalazłam swoją komórkę, a następnie udałam się do łazienki. "Możesz mówić przy mnie, Anita. Nie będę plotkował." "Jesteś związany krwią z Jean-Claude’m. Będziesz mówić, jeśli on zechce, ale szczerze mówiąc, po prostu chcę trochę prywatności. Ponownie, nic osobistego, Requiem." Westchnęłam, bo ten rodzaj gówna był jednym z powodów odrzucenia go jako pomme de sang. Był skomplikowany, lub przynajmniej nie uporządkowany, a ja nie potrzebuję więcej skomplikowanych emocjonalnie mężczyzn w moim życiu. "Słuchaj, to nie będzie działać między nami, jeśli będziesz brał wszystko tak cholernie osobiście. Kumple do pieprzenia nie niepokoją się tym wszystkim, okay." Jego twarz była zamknięta w tę przystojną pustkę. "Okay" powiedział i tym pustym słowem dał mi znać, że jego uczucia zostały zranione. Cholera, nie potrzebuję tego. Zamknęłam drzwi do łazienki i użyłam mojego telefonu komórkowego, by zadzwonić do swego ginekologa. W końcu zdałam sobie sprawę, że mały kawałek plastiku nie był wystarczająco dobry. To było na dziewięćdziesiąt dziewięć procent dokładnie; dla tego chciałam stu procent. Zajęło mi prawie pięć minut przekonanie recepcjonistki, że muszę porozmawiać z pielęgniarką lub lekarzem. Lekarz, oczywiście, był z pacjentem, ale pięć minut zawieszenia pozwoliło mi złapać pielęgniarkę. "To co wydaje się być problemem?" zapytała głosem, który był po części wesoły i po części niecierpliwy. "Jak dokładne są te domowe testy ciążowe? To znaczy wiem, co mówi okienko, ale tak naprawdę, jak dobre one są?" "Bardzo dobre, bardzo dokładne." Jej głos zmiękł trochę. Przełknęłam na tyle mocno, że chyba mnie usłyszała. "Więc jeśli ktoś ma wynik pozytywny, to ..." "To gratulacje" powiedziała. "Ale to nie jest sto procent, prawda?" "Nie, ale fałszywie dodatni test jest bardzo rzadki, pani Blake, bardzo rzadki." "To nie jest jak badanie krwi, które jest w stu procentach dokładne?" "Nie jest jak badanie krwi, tak, ale zazwyczaj lekarze ufają domowym testom również."

"Ale gdybym chciała umówić się na badanie krwi, aby mieć absolutną pewność, to mogłabym?" "No tak." "Dzisiaj". "Pani Blake, jeśli się tym martwisz, weź drugi test ciążowy, ale wątpię, że drugi test da inną odpowiedź. Fałszywie negatywne, te widzimy, ale fałszywie pozytywne są bardzo rzadkie." "Jak rzadkie?" zapytałam. Usłyszałem szelest papieru. "Kiedy minęła data ostatniej miesiączki?" "Pierwszy tydzień września." "Czy znasz dokładną datę?" "Nie, nie znam." Walczyłam, by nie wydać się zła. Kto, do diabła, śledził co do dnia swój okres? "Pani Blake, Anito, myślę, że musimy zaplanować Ci wizytę prenatalną." "Prenatalną, nie, mam na myśli tak, to znaczy, o cholera." "Anita, rozmawiam z wieloma kobietami. Większość z nich jest zadowolona z nowin, ale nie wszystkie. Nie brzmi to jakby to była dobra wiadomość dla ciebie." "Bo nie była." "Dr North właśnie wychodzi, dam ci z nim porozmawiać." Spokój, potem odgłosy ruchu, szelest tkaniny i męski głos. "Hej, Anita, jak się miewa moja ulubiona Łowczyni Wampirów?" "Nie tak dobrze dzisiaj" powiedziałam, a mój głos był cichy i zraniony. "Przykro mi z tego powodu. Musimy zaplanować ci spotkanie." "Nie chcę być w ciąży." Milczał przez chwilę. "Nie jesteś za daleko, Anita; nadal masz opcje." "Aborcja, masz na myśli?" "Tak." "Nie mogę, nie, chyba, że coś byłoby w dużym stopniu nie tak. To znaczy, będę musiała zbadać się na Zespół Vlada i zespół Mowgliego". "Pomyślałem o teście na syndrom Vlada, ale potrzebujesz testu na syndrom Mowgliego tylko jeśli miałaś seks ze zmiennokształtnym, podczas gdy on był w postaci zwierzęcej." Oparłam czoło o chłodne płytki marmurowej ściany i powiedziałam "Wiem o tym." "Ach," odpowiedział w tym zbyt wesołym tonie, w jakim ludzie mówią, kiedy tak naprawdę chcą powiedzieć, ‘O Mój Boże’. Szybko doszedł do siebie, był przede wszystkim

lekarzem. "Peggy, załatwię to w moim biurze, przełącz ją, proszę. Zaczekaj chwilę, Anita, znajdźmy trochę prywatności." Wysłuchałam litościwie krótkiej melodyjki, a następnie odebrał telefon i powiedział "Dobra, Anita, musimy spotkać się jak najszybciej." Słyszałam szeleszczący papier. "Mamy anulowaną wizytę o drugiej po południu. " "Nie wiem, czy mi się uda." "Gdyby to była tylko regularna wizyta prenatalna, Anita, powiedziałbym dobrze, zrób to w przyszłym tygodniu, ale jeśli jesteśmy przy badaniach dla obu zespołów, a mówisz, że jest szansa, zwłaszcza na zespół Mowgliego, to musimy zrobić badania krwi teraz." Chciałam powiedzieć, że miałam seks z tylko jednym likantropem w zwierzęcej postaci, tylko jeden raz, ale jak to się mówi, raz wystarczy. "Doktorze, czytałam o syndromie Vlada. Nie wiem tak dużo o drugim. To znaczy, jeśli naprawdę jestem w ciąży, to jest to właśnie ten mały zbiór komórek, prawda? Myślę, że będę co najwyżej w drugim miesiącu, prawda? Nie ma szans że dziecko spróbuje wyjeść swoją drogę dopóki nie będzie większe, prawda?" Wystarczyło to powiedzieć, a mój brzuch był spięty. Nie było żadnych opcji powstrzymania czegokolwiek. "Ludzie

mają

dość

długi

okres

ciąży

jak

na

ssaki.

Zakładam

ssaczego

zmiennokształtnego tutaj?" "Tak. Czy to coś zmienia?" "Możliwe. Widzisz, problem z zespołem Mowgliego jest taki, że czasami płód rośnie jak u zwierzęcia, a nie u człowieka". Wróciłam z powrotem do każdej lekcji biologii, jaką kiedykolwiek miałam i nigdzie nigdy się nie uczyłam o okresie ciąży lamparta. To po prostu nie zostało ujęte. "Anita, mów do mnie, Anita." "Jestem tutaj, doktorze, ja tylko ... ja wiem, że jeśli jest zespół Vlada, muszę to przerwać. Dziecko nie będziemy żyć i tak i postara się również mnie zabić. Ale jak powiedziałam, nie jestem tak pewna z drugim zespołem. To jest o wiele bardziej rzadkie." "Bardzo rzadkie, w rzeczywistości odnotowano mniej niż dziesięć przypadków w tym kraju. Jeśli stanie się najgorsze i to zespół Vlada, mamy czas, by to naprawić. Jeśli jest to zespół Mowgliego, zależy od zwierząt." Słyszałam klikające klawisze komputera. "Czy wiesz, jaki to był rodzaj zmiennokształtnego?" "To było tylko raz i taaa-" przestałam się bronić i po prostu powiedziałam "...lampart, okay, lampart." Słodki Jezu, nie mogłam uwierzyć w tę rozmowę.

Znów usłyszałam komputerowe klawisze. "Lampart jest między dziewięćdziesięcioma i stu sześcioma dniami, średnio około dziewięćdziesiąt sześć dni." "Więc?" spytałam. "Ciąża ludzka trwa dwieście osiemdziesiąt dni." "W dalszym ciągu, co z tego?" "Więc: zakładam, że nie chcesz mieć ciężkiego zespołu Mowgliego, lub chcesz wiedzieć to teraz. Byłabyś już prawie gotowa do porodu." "Żartujesz" odpowiedziałam. "Nie" powiedział, "ale nie musisz tego mieć, oczywiście. Nadal możesz mieć mniej dotkliwą wersję zespołu Mowgliego. Jeśli tak, to ciąża może wejść w wysokie obroty a ty możesz przejść od bycia ledwie w ciąży do bycia gotową do porodu, w ciągu kilku dni." "Żartujesz." "Patrzę na literaturę medyczną gdy rozmawiamy. Internet jest czasem wspaniałym narzędziem. Dwa przypadki kobiet w tym kraju miały łagodniejsze formy zespołu Mowgliego. Nawet z testu, Anita, wszystko, co możemy powiedzieć, to tak lub nie. Pomyśl o tym, jak o zespole Downa; my możemy sprawdzić i wiedzieć czy wystąpi, ale nawet amniopunkcja nie określi nasilenia wad." "Zespół Vlada jest automatycznym zaleceniem aborcji a co z zespołem Mowgliego?" zapytałam. Zawahał się, a potem powiedział, powoli, "Nie automatycznie, nie, ale wady wrodzone mogą być bardzo, uhm, ciężkie." "Nigdy nie jest dobrze, gdy lekarz brzmi nerwowo doktorze North. Czego nie wiem, a co powoduje ten ton w twoim głosie?" "Jeśli to nawet łagodna forma zespołu Mowgliego, to następnie w poniedziałek płód może pojawić się na USG jako ponad limit wieku dla aborcji w tym stanie. Naprawdę nie chcesz nie mieć opcji przy tych konkretnych wadach wrodzonych, Anita." O-kay, pomyślałam. "O drugiej, prawda?" "Spotkajmy się w St. John, po prostu przyjdź prosto do oddziału położniczego." Moje serce waliło w gardle. "Oddział położniczy? Nie zabierasz mnie tam trochę przed czasem, doktorze?" "Do mojego gabinetu, musimy wysłać krew do badań. W szpitalu, otrzymujemy wyniki z powrotem znacznie szybciej. W zależności od wyników badań, jeśli chcemy cię poobserwować, szpital jest wyposażony w sprzęt USG a tego potrzebujemy." "Robicie USG w gabinecie" powiedziałam.

"Robimy, ale oni mają bardziej dokładny sprzęt w szpitalu. Dostaniemy więcej informacji znacznie szybciej, a szybkość jest tutaj naprawdę istotna, Anita. " "W porządku, będę tam na drugą". "Wspaniale." "Twój sposób podejścia do pacjenta jest dziś do kitu, tak przy okazji." Roześmiał się. "Znam cię, Anita. Gdybym cię nie straszył, mogłabyś znaleźć usprawiedliwienie, by opóźnić wizytę". "Czy może przesadzałeś w straszeniu mnie?" zapytałam. "Nie, przykro mi, ale nie. Powiedziałem ci bardziej dosadnie niż normalnie powiedziałbym pacjentowi. Ale większość moich pacjentów nie potrzebuje straszenia tylko po to żeby przyszli do gabinetu. " "Nie chcesz mnie w gabinecie, doktorze, chcesz zobaczyć mnie w szpitalu. Ja udaję się do szpitala tylko wtedy, kiedy zostanę ranna na służbie." "Wycofujesz się?" zapytał. Westchnęłam. "Nie, nie, będę tam." Myślałam o czymś i zdecydowałam się zapytać. "Mogę przyprowadzić ze sobą towarzystwo na oddział położniczy, prawda? Mam na myśli, że to nie jest tak jak, kiedy byłam dzieckiem i były te wszystkie ograniczenia?" "Możesz zabrać przyjaciela, by trzymał cię za rękę, jeśli chcesz, ale, ponieważ być może musimy zrobić badanie ginekologiczne, powinien to być bliski przyjaciel." Badanie ginekologiczne, cholera. "Co najmniej jeden z nich będzie na tyle bliski, by zostać w gabinecie. Reszta może czekać na zewnątrz." "Reszta?" zrobił z tego pytanie. "Co najmniej jeden chłopak, może więcej oraz ochroniarze ". "Ochroniarze? Czy jesteś w niebezpieczeństwie?" "Prawie zawsze, ale to nie jest ... to nie tak, że źli faceci próbują mnie skrzywdzić czy coś. Po prostu powiedzmy, że jak myślę, to będzie bardzo stresująca wizyta dla mnie, a w najbliższej przyszłości nie powinnam pojawiać się zestresowana nigdzie bez ochroniarzy." "Czy to ma być zagadka?" zapytał. "Nie celowo" odpowiedziałam. "Jesteś zwykle dość szczera Anita." "Przykro mi, ale to nie jest coś, co mogę naprawdę wyjaśnić przez telefon." "Dobra, to efekt twojego stanu zdrowia i tej sytuacji?" Myślałam o tym, a potem odpowiedziałam "Być może, tak. Myślę, że tak jest." Zdałam sobie sprawę, że jeśli naprawdę zmienię kształt, stracę dziecko, a całe to ratownictwo

medyczne będzie zbędne jeszcze zanim zdecydujemy co z tym zrobić. Ale po prostu nie mogłam wymyślić szybkiego sposobu wyjaśnienia co się ze mną działo. "Czy mogę przyprowadzić dodatkowe osoby?" "Jeśli odmówię?" "To mamy problem." "Jak wiele dodatkowych?" "Mam nadzieję, że nie więcej niż czterech." Dokonałam szybkich obliczeń w mojej głowie. Dwóch ochroniarzy i co najmniej jeden z każdego rodzaju zwierzęcia jakie mam w sobie. "Pięciu." "Pięciu" powiedział. "Co najmniej dwóch z nich to moi chłopcy". "Potencjalni ojcowie?" "Tak." "Jeśli nie będą uciążliwi, to myślę, że tak." "Jeśli ktoś stanie się uciążliwy, to raczej będę to ja" odpowiedziałam i rozłączyłam się. To było niegrzeczne, ale moje nerwy po prostu nie pozwalały mi już więcej o tym rozmawiać. Bałam się, byłam tak przerażona, że moja skóra odczuwała zimno. Zimno? Dotknęłam mojego czoła i zastanawiałam się, czy naprawdę było zimne. Gdyby było, to znaczy, że narażam Damiana, mojego biednego wampirzego sługę, który był pierwszym z moich metafizycznych mężczyzn, z których wysysam energię, gdy czekam za długo pomiędzy karmieniami. Czy osuszałam go na śmierć, tak, że nigdy nie obudzi się w swojej trumnie? Oswoiłam ardeur tak, że nie było aż tak wymagające. Mogłabym przesunąć to o kilka godzin, ale cena była wysoka. A czasami ceną było prawie życie Damiana. Teoretycznie, bo Damian był martwy, następnie zaczęłabym osuszać Nathaniela. Nigdy nie chciałabym się dowiedzieć, czy ta teoria była prawdziwa. Spojrzałam na zegarek: dziesiąta rano, Boże, to był długi, cholerny, poranek. Było niesamowicie wcześnie dla tak wielu wampirów Jean-Claude'a, by się obudzić. Do tej pory tylko wampiry mistrzowskie się obudziły, a Damian do tych nie należał, ale ... czy ja już go opróżniałam, tylko dlatego, że nie karmiłam ardeur i nie jadłam żadnego śniadania? Prawdziwe jedzenie pomagało powstrzymać inne głody, od ardeur po bestie. Nawet nie wypiłam jeszcze filiżanki kawy. To nie była właściwa pora dnia, ale tak długo byłam obudzona bez jedzenia, co mogło sprawić, że był to błąd. Może zjadłam wystarczająco duży posiłek z Auggiem ostatniej nocy, ale nie mogłam polegać tylko na tym. Potrzebowałam

żywności. Pytanie tylko, który głód nakarmić najpierw? Seks, czy kawa? Hmm, niech pomyślę.

Rozdział 29 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Okazało się że kawa będzie pierwsza. Requiem nie było w sypialni, a Micah przeszedł przez drzwi niosąc śniadanie. Nie powiedział, że czekałam zbyt długo, by jeść, że może zagroziłam Damianowi, czy ryzykowałam ponownym ożywieniem moich bestii i okaleczeniem lub utratą dziecka, albo że zaniedbując siebie mogę uczynić ardeur bardziej niekontrolowanym. Nie, nie powiedział żadnej z tych rzeczy. On po prostu przyniósł jedzenie i postawił je na stoliku. Dwie filiżanki kawy, rogaliki, ser i owoce. Wszystkie posiłki w Cyrku były takie, bo nie było tu kuchni. Stary Mistrz Miasta nie utrzymywał przy sobie zbyt wielu ludzi i nie interesował jej niczyj inny komfort poza jej własnym. Jean-Claude w pierwszej kolejności przebudował łazienki. Priorytety. Szczerze mówiąc, mogą dostarczyć ci dobre jedzenie na wynos, ale przyzwoitej łazienki nie dostarczają. Mimo to, jak spojrzałam w dół na tacę z jedzeniem, pomyślałam 'potrzebujemy kuchni'. Wzięłam najpierw jeden z kawałków sera cheddar. Odkryliśmy, że białko najlepiej pracowało przy utrzymaniu mojej energii. Niektórzy z nas po prostu nie mogą być wegetarianami. "Wszystko w porządku, Anita? Wyglądasz bardzo... "Micah wydawał się zrezygnować ze znalezienie wyrazu. Uśmiechnęłam się do niego. "Dzięki za jedzenie, mam spotkanie o drugiej z moim ginekologiem." "Dziś?" zapytał "Czy to rozsądne?" Kiwnęłam głową, podnosząc pierwszą filiżankę kawy. Byłam grzeczna i zjadłam najpierw kawałek sera, ale to nie było to, czego naprawdę chciałam. Wzięłam ten pierwszy łyk gorącej, mocnej kawy. Później w ciągu dnia utopię to w cukrze i śmietance, może, ale pierwszą rzeczą, której chciałam była czarna, bez dodatków, taka jaką piłam zawsze. Zamknęłam oczy gdy piłam, pozwalając na przepływ ciepła przeze mnie. Czy byłam uzależniony od kawy? Prawdopodobnie, ale jak na uzależnienia, mogło być gorzej. Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego. "Dobra kawa". Uśmiechnął się. "Cieszę się, że jesteś z tego zadowolona, ale przez dwa dni będziemy mieli większość wampirów obudzonych i krążących tu dookoła. Będziemy też mieć wizyty dziennych gości."

Kiwnęłam głową i wzięłam mniejszy łyk w tym momencie. "Wiem." Powiedziałam Micahowi, o tym co powiedział mi lekarz. Mrugnął do mnie, to długie powolne mrugnięcie, którego używałam czasami, kiedy starałam się zbyt szybko przetrawić zbyt dużą ilość informacji. "Musisz iść." "Wiem," powiedziałam. Usiadłam na brzegu łóżka i pozwoliłam sobie wziąć kęs rogalika. Croissant był dobry, miękki i maślany, ale nie byłam głodna. Chciałam kawy, ale resztę jadłam, bo musiałam. Jadłam, by utrzymać wszystkich żywych i w dobrym stanie. Nigdy nie byłam za zjadaniem dużego śniadania, ale dziś myślę, że byłam po prostu zbyt nerwowa. Dobrze, zbyt przerażona. "Pójdę z tobą, jako chłopak i lampart". Kiwnęłam głową. "Nathaniel prawdopodobnie nie będzie z powrotem w ludzkiej postaci do tego czasu, wiem." "Wiesz, że Richard zorganizował dzisiaj wolne w pracy." Pokiwałam głową. "Zorganizował zastępcę." "Będzie chciał iść, wiesz, znasz go." Pokiwałam głową. "Prawdopodobnie". "On może być twoim wilkiem" powiedział Micah. Ktoś odchrząknął. Remus był bliżej łóżka niż pamiętałam. "Nie mogłem nie podsłuchać." "Muszę mieć przynajmniej dwóch strażników ze sobą, więc powinieneś wiedzieć tak czy inaczej." Pokiwał głową. "Dobrze, ale Anita, z tego co mi powiedziała Claudia, Richard nie pozwolił ci przyjąć bestii. Co dobrego jest w jego wilku, jeśli nie pozwala ci go wpuścić?" Kiwnęłam głową. "Punkt, ale on nadal będzie chciał iść." "Co sądzisz, bym się upewnił, że jeden ze strażników będzie wilkiem?" zapytał Remus. "Zrób to dyskretnie." "Dopilnuję, by Richard nie wiedział" odpowiedział Remus. "Choć być może dowie się od niego." Pokręciłam głową. "Jeśli nie chciał przemiany tu w podziemiu, to nie będzie chciał jej również w środku oddziału prenatalnego szpitala St. John." "Nie można powiedzieć, by którykolwiek z nas chciał; to dobry sposób, by wezwali do ciebie policję," odpowiedział Remus. Pokiwałam głową. "Wiem i postaram się by moje cholerny problemy trzymały się jak najlepiej w kupie, ale jestem przerażona, a to będzie stresujące."

"Potrzebujesz lwa. Nowy facet nie wróci do ludzkiej postaci na czas wizyty" powiedział Remus. "Czy ktoś nie wspomniał, że Joseph przyprowadzi dzisiaj niektóre z jego lwów, bym mogła kogoś wybrać?" Micah skinął głową. "Musimy go wezwać i zobaczymy jak szybko może się tu zjawić" powiedziałam. Pozwoliłam sobie skończyć croissanta i jeden kubek kawy. Zdjęłam pokrywkę z drugiej filiżanki i oparłam się o wezgłowie. Miałam teraz trochę jedzenia w środku, więc mogłam sobie pozwolić na wypicie tej drugiej filiżanki bez rujnowania tego jedzeniem. "Sprawdzę." Wyciągnął mały składany telefon komórkowy schowany gdzieś przy sobie i odsunął się od łóżka, by dać nam trochę prywatności. To była iluzoryczna prywatność, bo będzie słyszał wszystko, co mówimy, ale doceniałam wysiłek. Micah miał na sobie rozpiętą białą koszulę ukazującą jego opaloną górną część ciała. Rękawy były ściśle zapięte na guziki, ale nosił to bardziej jak kurtkę niż koszulę. Dżinsy niegdyś czarne, teraz były jakby szare. Kiedy zwinął się na łóżku obok mnie, jego stopy były bose. "Jesteś ubrany w ubrania, których nie boisz się zniszczyć w razie przemiany" powiedziałam. Pokiwał głową. Włosy miał spięte w koński ogon, ale kilka loków wymykało się, okalając jego twarz tu i tam. Wyglądał bardzo pociągająco, z wyjątkiem oczu, które były zbyt poważne by być komfortowe. "Myślisz, że będę mieć kolejny" -machnęłam ręką do tyłu i do przodu- "atak". Uśmiechnął się, ale nie dość, by objęło to oczy. "Powiedzmy, że jestem gotowy." Wypiłam kawę trochę szybciej, ponieważ wystygła. "Czy zjadłam wystarczająco?" "Nie" odpowiedział cicho. Opuściłam głowę. "Mój żołądek jest dzisiaj jak supeł." "Albo jeszcze jeden rogalik, lub cały owoc, lub cały ser." Skończyłam kawę i sięgnęłam po chleb. Kiedy nie chcesz jeść, chleb jest mniej ‘nie do przyjęcia’. Zaczęłam go skubać. "Jean-Claude musi wiedzieć o wizycie". "Wiem." "Mógłbym mu powiedzieć." Zmarszczyłam brwi. "Nie ufasz, że ja to zrobię." Usiadł, podnosząc ręce. "Będę robić wszystko by było ci łatwiej, Anita, ale on musi wiedzieć, tak szybko jak tylko to możliwe, że masz zamiar zabrać jego służebnicę, jego zwierzę na wezwanie i co najmniej dwóch lub trzech dawców krwi ze sobą dziś po południu."

Rzuciłam w połowie zjedzonego rogalika z powrotem na tacę. "Jeśli jest inny sposób, by to zrobić, powiedz, mi, a to zrobię." "Ja tego nie powiedziałem. Powiedziałem tylko, że Jean-Claude musi wiedzieć." "Więc idź i powiedz mu," powiedziałam z pierwszym błyskiem gniewu. Nie rzucił mi zranionego spojrzenia, rzucił mi uważne spojrzenie. Starał się chwycić moje dłonie, ale się wyrwałam. "Jeśli mnie przytulisz, to się rozpadnę." Odsunął się. "Nikt nie będzie cię winić, jeśli się rozpadniesz." "Ja będę." Westchnął. "Zawsze musisz być tak silna." Kiwnęłam głową. "Tak." Zsunął się z łóżka, by stanąć obok, patrząc na mnie. Nie chciałam go stojącego tam, świetnie wyglądającego. Chciałam być zła, ale zawsze miałam problem z rozgniewaniem się, gdy wyglądał tak uroczo. Cholera, miałam problemy z utrzymaniem jakiejkolwiek walki z jakimkolwiek z mężczyzn w moim życiu; wszystko, co mieli do zrobienia to spasować i zwykle wygrywali. To była prawda i to też mnie wkurzało. "Gniew jest luksusem, Anita." Krzyczałam, pełnym gardłem, głęboko i głośno. Krzyczałam, aż echo odbijało się od ścian. Krzyczałam, aż drzwi się otworzyły i więcej straży wlało się do środka. Wrzasnęłam na nich: "Wynoście się, wypierdalajcie!" Zwrócili się w czarno-koszulkowej masie do Remusa. Skinął na nich, ale zatrzymał dwóch, więc miałam z powrotem czterech strażników. Myślę, że nie można go za to winić. "Powiedz Jean-Claude'owi i przyślij tu Requiem." Mój głos brzmiał głębiej, grubiej. "Anita ..." "Jeśli mnie pocieszysz, mogę to stracić." Spojrzałam na niego. "Proszę, Micah, proszę, zrób to, o co proszę." "Porozmawiam z Jean-Claude’m, ale czy jesteś pewna co do Requiem?" "To znaczy, czy jestem pewna, że chcę karmić ardeur na nim?" Pokiwał głową. "Nie, jestem absolutnie pewna, że nie chcę go nakarmić na nim, ale Jean-Claude i ja rozmawialiśmy. Jeśli pożywię się na Requiem i znów popieprzę mu w umyśle, to jestem zbyt niebezpieczna dla innych kandydatów na pomme de sang. Muszę karmić się na Requiem zanim Auggie wstanie po dniu. Ponieważ, jeśli naprawdę uwolniłam umysł Requiem od ardeur, to możemy być w stanie użyć tej samej techniki, aby uwolnić od nas Auggiego." "Wiele 'jeśli' i 'może'" powiedział.

"A może mogę uleczyć Requiem gdy się pożywię. Wydaje mi się, że można leczyć podczas metafizycznego seksu, z lub bez stosunku, czasami. Nieco choleryczny temperament Meng Die nie będzie imponował odwiedzającym mistrzom, a my nie możemy tego ukrywać z nim poranionym tak, jak teraz." "Możesz karmić się od kogoś innego, kogoś, kto jest już jednym z twoich ukochanych." "Masz na myśli, że nie potrzebuję kolejnego szoku w ciągu dnia" powiedziałam i zaczęłam się śmiać, ale to przeszło w szloch, aż przygryzłam wargę, by utrzymać go wewnątrz. Panika mnie pochłaniała, wygryzała dziury we wszystkich moich kościach i narządach, tak, że byłam coraz bardziej i bardziej krucha, a kiedy będę potrzebować tego najbardziej, nie pozostanie mi już nic do użycia, nic oprócz strachu. Szepnęłam, bo nie ufałam sobie mówiąc głośniej. Albo zacznę krzyczeć ponownie, albo płakać. Nie chciałam ani jednego ani drugiego. "Jean-Claude myśli, że moc Requiem pomoże mi przezwyciężyć niechęć. Muszę nakarmić ardeur, a ja nie chcę tego robić. Jeśli moc Requiem może sprawić, że go zechcę, zatem poślij po niego, bo w tym momencie nie chcę nikogo. Ja po prostu chcę żeby zostawiono mnie w kurewskim spokoju." Ktoś inny mógłby wyglądać na zranionego, ale Micah nie. Przyjął to, z tą spokojną twarzą. Powiedział cicho: "Wszyscy mają punkt krytyczny, Anita, każdy z nas." Pokręciłam głową, w kółko. "Nie możemy sobie pozwolić na moje załamanie dzisiaj, Micah." Westchnął. "Pewnego dnia, chciałbym, abyśmy mieli trochę czasu, by się załamać, jeśli tego potrzebujesz." Zdałam sobie sprawę, że jego oczy błyszczały od niewylanych łez. "Nie płacz" powiedziałam. "Dlaczego nie, jedno z nas musi." Odwrócił się, ze świecącą pierwszą łzą na policzku. Chwyciłam go za ramię przepełzłam wzdłuż łóżka i przycisnęłam go do mnie. I tak jakbym wiedziała, że tak będzie, rozsypałam się. Płakałam i krzyczałam i przytulałam się do niego i nienawidziłam siebie, że to robiłam. Tak słaba, tak cholernie słaba.

Rozdział 30 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Załamałam się gdzieś w środku, zdałam sobie sprawę, że były inne ręce trzymające mnie, oprócz Micaha. Odepchnęłam dłonie, na wpół walczyłam i wpół trzymałam, jakbym nie mogła zdecydować, czy nie chcę być dotykana, czy nigdy puszczona. Usłyszałam głos, histeryczny głos, mówiący "Nie chcę tego robić ... Nie mogę tego robić. Nie mogę tego robić." Zdałam sobie sprawę, że to ja, ale nawet wiedząc o tym, nie mogłam się powstrzymać od paplania. "Nie mogę mieć dziecka, testów, nie chcę więcej ardeur, niczego więcej, żadnych więcej mężczyzn, nikogo więcej dodanego do mojego życia." Gadanie przeszło w płacz i w końcu nawet to ustało. W końcu, po prostu leżałam w zakrzywieniu ich ramion i byłam cicha. Zbyt zmęczona by się ruszyć, zbyt zmęczona, by protestować. Bo jakoś w środku tego wszystkiego, Richard skończył trzymając mnie. Jego ciało przyciskało mnie. Nie czułam niczego w związku z nim trzymającym mnie. Niczego, nie czułam nic i byłam zadowolona. Zbyt wiele ostatnio odczuwałam, zbyt wiele. "Jej energia jest jakaś inna" powiedział, a jego głos brzmiał odleglej niż powinien. Był wysoki, ale byłam tylko na jego kolanach, nie gdzieś daleko. Inne ręce dotknęły mojej twarzy, moich rąk, moich ramion. Moje oczy były zamknięte i pozostawiłam je takie. Nie chciałam ich widzieć. Nie chciałam widzieć żadnego z nich. "Ona jest zimna." głos Jean-Claude’a, jego dłoń odsuwająca się od mojego policzka. Zimno, tak, było mi zimno, tak zimno. Zimno w głębi mojego istnienia, jak gdybym nigdy nie miała być ciepła ponownie. Futro potarło moją rękę i to sprawiło, że otworzyłam oczy na tyle, by zobaczyć Nathaniela klęczącego na łóżku. Jego twarz była jeszcze obca, mix zwierzęcia z człowiekiem. Raz, tylko raz, ta twarz była nade mną, gdy się kochaliśmy. Tylko jeden raz. Ręce dotknęły mojej twarzy, odwróciły mnie bym spojrzała na Jean-Claude'a i Richarda. Ich ręce, jedna po obu stronach mojej twarzy. Ich ręce były tak ciepłe na mojej skórze. Zajęło mi długie sekundy, by zdać sobie sprawę, że ręce ich obu były tak samo ciepłe. Czyżby JeanClaude zyskał tyle mocy od karmienia na Augustynie, tak wiele, że był gorący w dotyku? Miałam problemy ze skoncentrowaniem się na ich twarzach. Szepnęłam "Ciepło, jesteście równo ciepli."

Richard mówił powoli, ostrożnie, jakby myślał, że mogę mieć kłopoty ze zrozumieniem go "Anita, jesteś zimniejsza w dotyku niż Jean-Claude". Zmarszczyłam brwi i starałam się złapać ostrość na jego twarzy. Niemal mogłam to zrobić, ale to było tak, jakby moja uwaga zbłądziła, zanim moje oczy zrobiły to, co chciałam. "Źle, coś jest źle." Wciąż szeptem, ale powiedziałam to głośno. "Tak" odpowiedział, "coś jest nie tak." Spojrzał na Jean-Claude’a. "Nie mogę jej poczuć. Ona jest w moich ramionach, a ja nie mogę poczuć jej energii." "Ona odsuwa się daleko od nas" powiedział Jean-Claude. "Odsuwa się, co to znaczy?" zapytał Richard. "Wierzę, iż ma petite próbuje zerwać więzy, które wiążą ją do nas." "To znaczy, złamać triumwirat?" "Oui". "Może to zrobić?" zapytał ktoś. "Anita może zrobić wszystko, co chce zrobić" powiedział warczący głos Nathaniela. "Nie wiem, czy to jest możliwe, ale wiem, że ona próbuje," powiedział Jean-Claude. "To może zniszczyć waszą bazę mocy" głos Ashera, choć nie mogłam zmusić moich oczu by odnalazły go w pokoju. "Więc tak będzie" powiedział Jean-Claude. Walczyłam, by zobaczyć go wyraźnie, zobaczyć jak patrzy na Richarda. "Skąd ta tragiczna mina, Richardzie? Możesz być wolny od triumwiratu, Richardzie, wolny ode mnie." "Wiesz, że to jest to, czego chcę, ale ile to będzie nas kosztować? Ona jest zimna w dotyku." Twarz Jean-Claude'a pojawiła się w polu widzenia. "Ma petite, opuść tarcze. Opuść je wystarczająco dla mnie bym mógł cię poczuć. Pozwól, że podzielę się z tobą energią. Nie jest z tobą dobrze." Pokręciłam głową, a świat rozpłynął się w serpentynach kolorów. Miałam chwilę nudności i to był moment, gdy zdałam sobie sprawę, że jestem chora. Chora na sercu, chora na duszy, chora na wszystkim. Gdzieś głęboko we mnie, starałam się cofnąć wszystkie moje decyzje. Starałam się przyjąć je z powrotem, niczym gry, w których zaszłaś za daleko by się cofnąć. Przednia część mojego mózgu wiedziała, że to zbyt późno, ale nie ona była częścią odpowiedzialną za to. Jak można dyskutować z podświadomością? Jak można dyskutować z częścią mózgu, o której nie

wiemy, że jest tam przez większość czasu? Prawdziwą suką tej sytuacji było to, że nie byłam pewna, czy chciałam dyskutować. Poczułam zapach piżma lamparta i wiedziałam, że Nathaniel był obok mnie zanim jego głos warknął "Damian". Otworzyłam oczy i patrzyłam w czarną plamę twarzy. Nathaniel odsunął się z powrotem na tyle daleko dla mnie, bym miała szansę skupić się na nim. Powtórzyłam to, co powiedział. "Damian". "Damian umrze" odrzekł Nathaniel. Zamrugałam. Słyszałam to, co powiedział, ale wydawało się nie mieć dla mnie sensu. To musiało pokazać się na mojej twarzy, bo Jean-Claude powiedział: "Nie wiem, czy to, czego rozpaczliwie próbujesz jest naprawdę możliwe, ale jeśli się uda, Damian umrze. Jego krew płynie tylko dzięki twojej mocy, Anita. Bez twojej mocy, twój wampirzy sługa nie wstanie więcej z grobu. Umrze i pozostanie martwy." Popatrzyłam na niego i jeszcze raz, to było tak, jakby jego słowa tak naprawdę nie docierały do mnie. Chwycił mnie za rękę, mocno i mocniej, aż zabolało, ale nawet to był daleki ból. "Anita, nie będę winić się za to. Jeśli dokonasz tego cudu i uwolnisz się od nas wszystkich, wtedy zabijesz Damiana. Nie będę mógł później powiedzieć, że nie rozumiałaś. Nie obwinię się później, nie za to." Był zły, ale jego złość nie mogła mnie dotknąć i byłam zadowolona. Jego gniew nie był już mój. Mogłam go odciąć, odciąć ich wszystkich ode mnie. Głos Micah, z drugiej strony mnie: "Złamanie triumwiratu nie zmienia faktu, że jesteś w ciąży, Anita. Nadal musisz udać się do szpitala o drugiej. To niczego nie zmieni." Odwróciłam się i spojrzałam na niego, choć wydawało się, że zajęło mi to dużo czasu. "Ardeur odejdzie. " "Czy jesteś pewna?" zapytał cicho. Głos Jean-Claude: "Prawdę mówiąc, nie wiem, czy dary i przekleństwa uzyskane poprzez wampirze znaki znikną jeśli triumwirat zostanie złamany. To może pozostawić cię taką, jaką cię znalazłem, samą i bezpieczną we własnej skórze, jeśli to jest to, czego naprawdę pragniesz. Albo możesz zachować pewne umiejętności, ale stracisz pomoc... " zawahał się, ostatecznie kończąc," nas wszystkich, w swojej walce z ardeur." Odwróciłam się aż znalazłam jego twarz wciąż nieostrą, jakbym nie działała dość dobrze. "Ardeur odejdzie" wyszeptałam. "Ja po prostu nie wiem, co się stanie, ponieważ to, co czuję, że robisz jest niemożliwe. Tylko prawdziwa śmierć powinna być w stanie wyzwolić cię z moich znaków. To czego

próbujesz, nigdy nie zostało zrobione, nie wiem, jaki będzie wynik." Jego głos był zupełnie nijaki, pusty, jakby jego słowa nic nie znaczyły. Starałam się pomyśleć o tym co powiedział. Nawet moje myśli wydawały się słabe. Co było ze mną nie tak? Histeryzowałam, oto, co się stało ze mną. W chwili gdy na to wpadłam wyraźnie zaczęłam się uspokajać. Nie czułam się lepiej, naprawdę, ale mogłam myśleć. To była poprawa. Myślałam o byciu wolną od ardeur i że był to dobry pomysł. Myślałam o wolności od znaków JeanClaude'a i całego tego metafizycznego bałaganu, który z tym przyszedł. Moje życie, ponownie samej, brzmiało dobrze. Myślałam o byciu po prostu sobą, jak powiedział JeanClaude, tylko ja w mojej własnej skórze. Tylko ja, sama, znowu. Znowu sama. Miałam chwilę absolutnie radosnej nostalgii za moim życiem, zanim nabyłam tak wielu ludzi. Powrót do domu, do pustego domu nie wyglądał okropnie, wydawał się relaksujący. Micah dotknął mojej twarzy, zwrócił mnie bym na niego spojrzała. Mogłam go widzieć wyraźnie, w końcu. Jego kocie oczy były tak poważne. "Nic, co się dzieje, nie jest warte umierania, Anita, proszę." Myślałam, że miał na myśli Damiana, a potem uświadomiłam sobie, że nie. Nie czułam zimna po prostu dlatego, że próbowałam przełamać triumwirat. Był tylko jeden sposób, by być wolnym. Jedno z nas musiało umrzeć. Czy mogłabym się uwolnić? Być może. Umrę próbując? Być może. Ta myśl powinna mnie przerazić, ale tak się nie stało. I to mnie przeraziło. Wiem, że to brzmi głupio, ale nie bałam się, że może umrę, to co mnie wystraszyło, to to, że się nie bałam. Głupie, ale prawdziwe. Musiałam zrobić coś lepszego niż to, Jezusie, Maryjo i Józefie, musiałam zrobić coś lepszego. Richard przytulił mnie od tyłu, owijając całe te ponad sześć stóp ciepła i mięśni dookoła mnie. "Proszę, Anita, nie rób tego." Jego oddech był tak ciepły, prawie gorący, przy moich włosach. Spojrzałam na niego z odległości cala. Jego oczy były całkowicie brązowe, ciepłe i pełne tak wielu emocji. "Możesz być wolny". Potrząsnął głową, oczy błyszczały. "Nie chcę być wolny aż tak bardzo." "Nie chcesz?" zapytałam. "Nie, ta cena jest zbyt wysoka. Nie zostawiaj mnie, nie w ten sposób." Trzymał mnie blisko, jego teraz wystarczająco długie włosy łaskotały moją twarz. Schowałam twarz w ciepłym, słodkim zapachu jego szyi, ale wiedziałam, że to kłamstwo. Przytuliłam go do siebie, tak mocno i blisko, jak tylko mogłam. Schowałam się pod jego ciepłem i siłą, i nadal

czułam się wspaniale. Nadal czułam się tak dobrze, ale wiedziałam, że tak nie będzie. Byliśmy zbyt uparci by to mogło zadziałać. Rozpłakałam się ponownie i nie byłam pewna dlaczego. Wypłakiwałam moje żale przy cieple szyi Richarda. Te mogło-bycia, powinno-bycia, byłoby-bycia. Owinęłam się wokół niego, nogami, rękoma, wszystkim i przytuliłam się do niego, przytuliłam się do niego i płakałam. Ręka pogłaskała tył moich włosów i głos powiedział: "Ma petite, ma petite, opuść swoje tarcze, wpuść nas do środka ponownie." Odwróciłam głowę, by na niego spojrzeć przytulając się do Richarda. Wpatrywałam się w tą twarz, te północno-niebieskie oczy. Przejechał ręką wzdłuż krawędzi mojej twarzy i to nie wystarczyło. Cokolwiek chciałam zrobić sobie samej, byłam ciasno zamurowana. Ponieważ nie próbowałam odciąć się celowo, nie wiedziałam jak cofnąć to, co zrobiłam. Jak cofnąć wypadek? Starałam się wyjaśnić. "Jestem umysłowo-ślepa. Nie mogę niczego odczuć metafizycznie. Nie chciałam nas odcinać." Wiedziałam, że teraz chciałabym przeżyć to, co próbowałam zrobić, ale czy wszyscy także? Sięgnęłam do Damiana. Nawet martwego, w trumnie podczas dnia, byłabym w stanie go wyczuć. Nic. Strach przepłynął przeze mnie i zaczęłam odzyskiwać całe to ciepło płynąc dalej na tej fali strachu. Chwyciłam krawędź szaty Jean-Claude'a. "Nie czuję Damiana! Nie mogę go w ogóle wyczuć!" "Musimy przełamać twoje tarcze, ma petite. Musimy aktywować twoje moce. " Kiwnęłam głową. "Tak." "Jestem twoim mistrzem, Anita, moje silne znaki mogą trzymać mnie z dala od twoich tarcz. Ścigamy się z czasem dla Damiana. Chciałbym zapytać, czy pozwolisz Asherowi i Requiem pomóc mi przełamać twoje tarcze." "Nie rozumiem". "Nie mam czasu na wyjaśnienia, ale tak naprawdę nie liczy się, który z nas zniszczy te nowe mocniejsze mury, tylko że one zostaną zniszczone. Gdy je naruszymy, to twoja własna moc zostanie wyzwolona i znajdzie Damiana ". Chciałam się kłócić, ale ta pustka, gdzie powinien być Damian mnie przeraziła. Skinęłam głową. "Zrób to." "Musisz najpierw zdjąć krzyż." Nie pytałam, skąd wiedział, że go noszę. Richard pozwolił mi zsunąć się z jego ciała na tyle bym mogła wykorzystać ręce, żeby odpiąć łańcuszek. Jean-Claude odsunął się, nie

daleko, ale wystarczająco, żeby go przypadkowo nie dotknąć. Wsunęłam łańcuszek w oczekującą dłoń Richarda. Spojrzałam mu w oczy, podczas gdy jego ręka zacisnęła się wokół mojego krzyża. "Umieścić go w szufladzie przy łóżku" powiedziałam. Pokiwał głową. "Wtedy nie będzie świecić." Przytaknęłam. Przyznałam się sobie w tym jednym momencie dlaczego od dłuższego czasu przestałam zakładać krzyż. Och, na bieżąco miałam jeden w mojej torbie łowcy wampirów, ale nie nosiłam go często. Do łóżka, ale, oh, cholera. Czekałam by krzyż świecił, kiedy coś zrobiłam. Czekałam na krzyż świecący z powodu jakiejś wampirzej umiejętności odziedziczonej od Jean-Claude'a. Czekałam na to, by zaświecił na mnie. To, co zostało z moich nerwów nie mogło załatwić tego dzisiaj. Richard przeniósł się przez łóżko wystarczająco by się przechylić i otworzyć szufladę stolika nocnego. Włożył ostrożnie krzyż i zamknął szufladę. Przepełzł z powrotem przez łóżko, aż znalazł się ponownie klęcząc przede mną. "Wkładam tyle wysiłku by trzymać cię z dala mojego umysłu, mojego serca, a teraz to jest jak pustka wewnątrz mnie. Próbuję zerwać z tobą, głupi ja. To jak próba zerwania ze swoją własną ręką. Możesz żyć bez niej, ale nie jesteś cały. " "Czy wyczuwasz Damiana?" zapytał Jean-Claude. "Potrafię wyczuwać wampiry z krzyżem na sobie, Jean-Claude; to nigdy nie robiło żadnej różnicy mojej nekromancji ". "Udowodnij" odpowiedział. Udowodniłam mu. Pokręciłam głową. "Pustka, jakby go tam nie było." Poradziłam sobie z odgonieniem strachu, ale to zatrzepotało przez mój żołądek, zamrowiło w czubkach palców. "Czy jest już za późno? Proszę, Boże, niech nie będzie za późno." W mojej głowie, dodałam, Nie pozwól mi go zabić. Patrzyłam jak oczy Jean-Claude wypełniają się niebieskim, aż po źrenice, i białka zostały pokryte świecącym granatem jego mocy. Usiadłam na łóżku, tylko kilka jardów od niego, gdy jego moc wzrosła wystarczająco by wypełnić oczy ogniem, a ja nic nie czułam. Przynajmniej moja nekromancja powinna go wyczuć, jeśli nie wampirze znaki. Bywałam wcześniej psychicznie ślepa, umysłowo-ślepa, od szoku lub choroby, ale nie do tego stopnia. To zarówno mnie przeraziło i dało mi nadzieję. Może nie mogłam wyczuć Damiana bo nie mogłam właśnie wtedy wyczuć nikogo. Richard wzdrygnął się obok mnie, po czym osunął się na podłogę. "Nie czujesz, prawda?" Jego oczy były trochę rozwarte. Małe włoski na jego ramionach stały na baczność. "Nie" powiedziałam.

Spojrzał na Micaha i Nathaniela, którzy byli wciąż na łóżku, choć odsunęli się by zrobić nam miejsce. "Myślę, że wszyscy musimy oczyścić przestrzeń by oni mogli działać." Micah pocałował mnie w policzek. Nathaniel potarł swoim o mój znacząc mnie zapachem. Odsunęli się w daleki kąt łóżka. Jean-Claude przysunął się, aż znalazł się tuż obok. Uniósł rękę do mojej twarzy. Czułam to, nacisk jego aury, ale słabo, jakby moja skóra były owinięta w bawełnę, a on nie mógł mnie dotknąć. Położył rękę na mojej twarzy i ten jeden dotyk rozprzestrzenił się w linii dreszczy po całej mojej skórze. "Ma petite." Słowa tchnęły po moim kręgosłupie, jakby rozlana struga wody w dół mojej skóry. Zadrżałam przy nim jeszcze raz i poczułam się wspaniale, ale ... Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego. "To jak lata temu. Zawsze czułam, twój głos, twój dotyk, ale..." "Zamknęłaś się głęboko, ma petite, w wieży utworzonej częściowo z moich własnych wampirzych znaków. Użyłaś mojej własnej mocy przeciwko mnie." "Nie celowo" odpowiedziałam. Asher poszybował w pole widzenia. Jego oczy były już pełne blado niebieskiego światła. Wezwał moc, a ja nic nie czułam. Podszedł i stanął obok Jean-Claude. "Więcej drastycznych środków, jak myślę." Spojrzałam na niego, w jego satynowym szlafroku, głębokie płonące złoto, ale nie było nic bardziej lśniącego niż jego własne włosy. "Co masz na myśli?" zapytałam. Jean-Claude cofnął się, oddając swe miejsce innemu mężczyźnie. Asher podniósł rękę, kładąc ją przy mojej twarzy w echu tego, co Jean-Claude zrobił przed chwilą. Oni zawsze przypominali siebie w ten sposób, pomyślałam, i śledząc tę myśl, pamięć rozprysła się nade mną. Dzieliłam wspólne wspomnienia z Jean-Claude’m przedtem, ale nie w ten sposób. To nie było jedno wspomnienie, lub dwa, ale setki. Setki ujęć płynących przez mój umysł, topiących mnie w zapachu skóry Ashera, opływających włosami Belle wokół naszych ciał, niczym kolejne ciało pieszczące nas wszystkich. Kobieta z włosami w kolorze miedzi rozpostartymi na naszych poduszkach, a nasze usta zamknięte na jej szyi, jej ręce walczące z więzami, mocującymi ją do łóżka. Blondynka, której piersi znaczyliśmy razem, tak że miała dwa bliźniacze ukąszenia miłości. Mężczyzna w długiej, pudrowanej peruce, ze spodniami w dole wokół kolan i my oboje między jego udami, nie dla seksu, ale dla krwi, bo to było to, czego chciał. Kobiety z ubraniem w nieładzie, rude włosy w każdym odcieniu od prawie blond do najciemniejszego kasztanowego; blondynki od białego po złoto; brunetki od głębokiego brązu do prawdziwej czerni; Skóra jak dojrzałe ziarna zbóż, lub ciemna kawa, lub drewno. Wysokie, niskie, szczupłe, grube, wygłodzone; ciała płynące pod naszymi rękami,

przy naszych ciałach, tak, jakbym doświadczyła tysięcy nocy rozpusty w jednym uderzeniu serca. Ale w każdym wspomnieniu pojawiali się jak cienie siebie samych. Jean-Claude brał kobietę, czy mężczyznę, dla seksu, lub krwi, lub obu i wiedział, że jego złoty cień tam będzie. Że Asher będzie odwzorowywał jego ruchy, że będzie tam, by pomóc, by uchwycić przyjemność i uczynić ją większą. Nie zdawałam sobie sprawy do tego momentu, że nie byli kochankami, ale więcej niż tym. Byli naprawdę najlepszymi i najbliższymi sobie osobami w życiu. Zatonęłam w ich pamięci, utopiłam się w zapachu tysiąca kochanków, tysiąca ofiar, tysiąca przyjemności wygranych i przegranych. Tonęłam i jak każdy tonący, odepchnęłam się by ocalić siebie. Sięgnęłam metafizycznie do kogoś, kogokolwiek. Wspomnienia trafiły w Richarda jak powódź uderzająca w głaz. Czułam wspomnienia rozbijające się o niego, zagarniające i otaczające go. Słyszałam jak krzyczał i czekałam aż mnie odepchnie, czy zablokowuje, ale tego nie zrobił. Pozwolił mi trzymać się siebie, pozwolił mi spróbować uczynić go moją skałą w powodzi wrażeń i wspomnień. Czułam jego zmieszanie, jego strach, jego obrzydzenie i jego pragnienie, by to wszystko odsunąć, by nie mieć tych wspomnień, wszystkich wspomnień. Myśl nadeszła: są gorsze wspomnienia. Głos Jean-Claude. "Nie, ma petite, mon ami, wystarczy, wystarczy." Jego głos był cichy, nakłaniający. Leżałam na łóżku, a on trzymał mnie za rękę. Pocierając w sposób, w jaki ludzie próbują nas ogrzać. "Jestem tu", powiedziałam, ale mój głos zabrzmiał echem, słabo. Łóżko poruszyło się gwałtownie. Richard na nie opadł. Jego oddech był nierówny, oczy pokazywały zbyt dużo bieli. Złapał mnie za drugą rękę. Odczuwał przerażenie, szok i zdałam sobie sprawę, że zabrał niektóre z moich reakcji. Odessał to jak metafizyczną truciznę. Oblizałam suche usta i powiedziałam "Przepraszam." "Poprosiłaś o pomoc" odpowiedział napiętym głosem. "Dałem ci to." Zazwyczaj odcinał się od wspomnień które otrzymywałam od Jean-Claude; cały ten czas nie wzbraniał się, wziął te wspomnienia. "Wolałbym podzielić inne wspomnienia, ma petite, ale gdy naruszyliśmy twoje nienaturalne tarcze, nie miałem odwagi zawęzić dostępu do siebie. Nie śmiałem zamknąć znaków ponownie." Gładził moje włosy, jakbym wciąż była chora, ale rzucił zaniepokojone spojrzenie na Richarda. "Nie ucieknę" odrzekł Richard "Wiedziałem kim byłeś, kim obaj byliście." Spojrzał na Ashera, który nadal stał przy łóżku.

Asher położył rękę na ramieniu Jean-Claude, a to było zbyt szybko po wspomnieniach, by zobaczyć ich dotykających się. Tyle, że tym razem nie byli wspomnieniami Jean-Claude'a, ale musiałam właśnie brodzić w całkowitym fakcie, że jakieś z tej fali wspomnień miały pozostać ze mną. Richard wzdrygnął się, jakby został uderzony i wiedziałam, że nie jestem jedyną, która miała przechować niektóre z nich. Micah krzyknął "Nathaniel!" Rozejrzałam się po pokoju szukając Nathaniela i nie mogłam go zobaczyć. Micah był na podłodze. Walczyłam by usiąść i Richard mi pomógł. Jean-Claude był już po drugiej stronie łóżka, klęcząc z Micah, obok Nathaniela. Znów był człowiekiem, całe te piękne włosy rozprzestrzeniały się wokół jego ciała. Nie ruszał się. Krzyknęłam jego imię i wyciągnęłam do niego ręce z mocą. Czułam go, oddychał, ale jego serce wahało się, jakby zapominając jak bić. Krzyczałam "Nathaniel!" Jean-Claude prostu nagle pojawił się obok łóżka. "Nathaniel próbuje utrzymać Damiana żywego, ale nie wie jak. Musisz nakarmić ich energią, teraz, ma petite, właśnie teraz." "Albo co?" zapytałam i pochyliłam się zaciskając kurczowo dłoń na ramieniu Richarda. "Albo umrą" odpowiedział Jean-Claude.

Rozdział 31 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Patrzyłam na niego, ponieważ mu wierzyłam, ale karmienie ardeur oznaczało seks, a w tym momencie nigdy nie czułam czegoś mniej potrzebnego jak seks w moim życiu. Richard powiedział: "Pożywienie, Anita, musisz się nakarmić." Spojrzałam na niego. "Masz zamiar pomóc?" Potrząsnął głową. "Nie ja, moja koncentracja nie jest zbyt dobra." Głos Jean-Claude'a przerwał całą tą panikę. "Requiem, twoja chwila nadeszła." Spojrzał na mnie. "Jeśli będziesz z nim walczyć, umrą. Opuść swe tarcze i niech jego moc cię porwie. Pozwól mu obudzić ardeur i pożyw się." Nagle wpatrywałam się w pierś udekorowaną kłutymi ranami. Spojrzałam w oczy Requiem, czysto niebieskie, niemal bolesna jasność. Podniósł swoją moc, a ja nic nie czułam. Wszedł na łóżko, a ja nie zauważyłam. Szok wrócił ponownie, ale z innych powodów. Minuty temu chciałam być sama, po prostu być sobą jeszcze raz, ale nie miałam tego na myśli. Modliłam się, nie myśląc o tym, że jakby w jakiś sposób moja myśl była odpowiedzialna za tę nową katastrofę. Ciało Richarda wciąż mnie podtrzymywało. Requiem musiał owinąć dłońmi moje ramiona i wyciągnąć mnie z ramion Richarda. Palce Richarda zsunęły się po mojej skórze i odczułam utratę jego dotyku niczym cios. Czułam się jak niektóre te małe zwierzątka wyrwane ze swego gniazda i wrzucone w samo serce burzy. To burza z krwi i kości i oczu, które świeciły jak ocean w płomieniach. Głos Jean-Claude’a szepnął przeze mnie. "Puść to, ma petite, puść, albo wszystko będzie stracone." Zrobiłam, o co prosił. Puściłam. Puściłam i wpadłam w oczy koloru morskiej wody, która jest głęboka i czysta i zimna, a niebieski ciemno połyskuje z zimnym światłem fosforescencji, świeci się grzbietami stworzeń, które nigdy nie widziały światła dziennego. Płynęłam w tej zimnej pustce, w słabym świetle, a głos szeptał przeze mnie, ale nie należał do Jean-Claude'a. To był głos Nathaniela w mojej głowie. Nie prosił o pomoc czy karcił mnie. Szepnął: "Kocham cię". Te słowa odbiły się echem w pustce, a ja podążyłam za

nimi, w górę poprzez zimną ciemność. Zimno nie było tym, czego potrzebowaliśmy, nie utrzymałoby go przy życiu. Potrzebowaliśmy ciepła. Uderzyłam w powierzchnię spojrzenia Requiem, wypadłam z mocy, którą pozwoliłam mu wypróbować. Wypadłam z oczu i pozostałam dysząc, starając się oddychać. Nie pozwoliłabym Nathanielowi odejść, nawet jeśli oznaczało to podążenie za nim. Wyciągnęłam go, czując jego zwalniające serce. Moja klatka piersiowa bolała z konieczności złapania dobrego oddechu. Wpatrywałam się w świecące oczy Requiem i szepnęłam: "Pomóż nam." Zwrócił się do Jean-Claude. "Nie mogę jej przełamać. Nie mogę do niej dotrzeć!" Gdy ostatni raz użył swoich mocy na mnie to zajęło chwilę. Nie mieliśmy dużo czasu. Nie mógł mnie pochwycić, ale ja pochwyciłam go wcześniej. Czy mogę przenieść jego moce tą drogą? Modliłam się, modliłam o pomoc. Szepnęłam "Requiem". Jego głos odbił się echem po sali, a on odwrócił świecące oczy mnie. Nie miałam wystarczającej ilości powietrza do powiedzenia tego, co chciałam powiedzieć głośno. Opadłam z powrotem na łóżko i tylko jego dłonie mnie złapały. Wiedziałam, czego chciałam, czego potrzebowałam. Chciałam tego i wydałam rozkaz i popchnęłam ten rozkaz do niego. Gubiłam moje słowa i to była niema tęsknota, którą go wypełniałam. Ta tęsknota zapłonęła jak ciepło na mojej skórze, wyrzuciła mnie z łóżka, ciężko dysząc. Moje ciało nagle spuchło od potrzeby, wilgotności skroplonej między moimi nogami. Moje piersi bolały od potrzeby dotyku. Ardeur wzrosło do tego bólu, a ja powitałam to, objęłam to. Zostawiłam drzwi mojej samokontroli szeroko otwarte i nie obchodziło mnie, gdzie wylądowałam. To były usta Jean-Claude’a, które znalazły mnie pierwsze. Poznałabym jego smak z mocno zamkniętymi oczami. Oddał się ardeur i karmiłam się przez jego pocałunek, karmiłam się w pośpiechu płynącym przez moje ciało, w pośpiechu, w mrowiącej energii. Karmiłam ardeur sto razy ale nigdy tak jak teraz. Odsunął się od pocałunku, oczy wypełnione północnym ogniem. "Jak się czujesz?" Starałam się myśleć poprzez puls własnego ciała. Karmiłam ardeur, ale puchnąca tęsknota w moim ciele nie odeszła. Wyczułam energię Nathaniela i zastałam go tam nadal, wciąż żyjącego. Odległa jak sen, iskra Damiana, niczym płomień zapałki na wietrze. "Więcej" wyszeptałam "Potrzebuję więcej." Pokiwał głową. "Dałem ci wystarczająco, by przywrócić cię z powrotem do nas." Odsunął się ode mnie, a ja starałam się trzymać go przy sobie. "Non, ma petite, potrzebujesz jedzenia." Trzymałam moje ramiona zamknięte wokół jego szyi, a on wysunął

się i przeniósł Requiem w pole widzenia. "Kiedy pomogłaś mu podnieść potrzebę w sobie, podniosłaś ją w nim również. Czy możesz mu odmówić?" Zmarszczyłam brwi. Nie mogłam myśleć. Szepnęłam "Nie", ale nie byłam do końca pewna, co mówiłam; nie bo nie, nie będę mu zaprzeczać, czy nie dla innych rzeczy? Requiem zsunął dłoń na moje nagie ramię. Ten jeden dotyk odrzucił moją głowę do tyłu, zatrzepotał moimi powiekami. Wiedziałam, skąd moje potrzeby przybyły, mogłam ich skosztować na moim języku, posmakować jego potrzeby. Jean-Claude zsunął się i Requiem był przede mną. Tak samotny, tak sercowo-obolałosamotny. Samotny przez tak długo. Karmisz ardeur przez seks, ale jego dary były ponad to. Czasami widzisz to w ludziach, widzisz, czego najbardziej pożądają, najbardziej potrzebują i możesz im to zaoferować. Możesz zaoferować im ich pragnienia serca, a czasami możesz nawet dać im dokładnie to, co obiecujesz. Miałam chwilę spoglądania tak daleko w Requiem, że zaczęłam płakać. Nie płakałam swoimi łzami, ale jego. Chciał ardeur znowu, tak, ale co więcej, chciał schronienia. Miejsca, gdzie mógł przestać się bać; a bał się przez tak długi czas. Obawiał się, że Belle przyciągnęłaby go z powrotem i kazała mu cierpieć przez całą wieczność za zakochanie się w kimś innym. Czułam jego strach, samotność, jego stratę, jak ciosy w moje serce i w końcu, zrobiłam jedyną rzecz, która mogła utrzymać go w szczęściu i prawdziwym bezpieczeństwie. Uczyniłam go moim.

Rozdział 32 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Większość ubrań zniknęła w rozmytej plamie rąk i ciał, ale to było kiedy on owinął ręce wokół mojego paska i rozdarł go na dwoje, szarpnąwszy moje ciało do góry na łóżku, jak pamiętam. Miałam wystarczająco przytomności umysłu by upewnić się, że nie zniszczył kabury, ale osunęła się na ziemię z kawałkami dżinsów i T-shirtu. Requiem, z jego poetyckością, jego kulturalną powściągliwością zniknął pod zderzeniem ardeur z mocą własnej magii. Karmiłam się dotykiem jego rąk, muśnięciem warg, uczuciem jego nagiej skóry pocierającej wzdłuż mojej, jego ciężarem nade mną. Requiem i ja nigdy nie byliśmy razem nago i po raz pierwszy był dzielony z Nathanielem i Damianem. Wiedzieli, co robię, mogli to czuć, bo otworzyłam ten znak między nami, tak, że każdy dotyk, każdy pocałunek, każdy ruch, zasilał ich energię. Serce Nathaniela zaczęło bić pewnie i mocno, ale iskra Damiana wciąż migotała, wahając się między życiem a śmiercią. Nathaniel mógł zapoczątkować bicie własnego serca, ale Damian nie mógł. Damian potrzebował więcej niż te małe akcenty ardeur. Chciałabym zyskiwać mogąc karmić ardeur w małych kroczkach, od mniejszych dotyków, ale potrzebowałam orgazmu dla pełnego karmienia. Dobra, dla realnego, prawdziwego, pełnego karmienia potrzebowałeś orgazmów od wszystkich zaangażowanych, ale jeden był wystarczający, by się połączyć. Musieliśmy się połączyć. Requiem spoczywał nade mną, naciskając na mnie każdym calem swej nagości, ale kładł swe ciało na mnie, a nie w środku. Przycisnął mnie do łóżka, całując mnie jakby chciał mnie zjeść poprzez moje usta i tylko szczęście trzymało nas od pocięcia naszych ust o jego kły. Czucie go, nabrzmiałego i twardego, sprawiło, że rozłożyłam nogi i spróbowałam owinąć je wokół niego, ale on się odsunął. Uniósł się nade mną, opierając większość swego ciężaru na jego rękach i nogach, jakby bał się dotykać mnie za bardzo. Wszystko wydawało się iść tak dobrze, a następnie on wspiął się z powrotem w siebie, odzyskał jakoś kontrolę. Requiem kontrolujący się wrócił do bycia dżentelmenem. W sytuacji, w której bym nie obwiniała go o bycie pełnym zalet, wciąż wydawał się mieć bolesną świadomość, że nie był moim pierwszym wyborem a nawet nie moim siódmym. Próbował karmić ardeur bez przekraczania tej ostatniej bariery, ponieważ wiedział, czy myślał, że wie, że go nie chcę. "Requiem, proszę, proszę, zakończ to."

"Zakończyć to" powiedział głosem przedstawiającym napięcie jego kontroli. "Twoje słowa cię zdradziły, Anita. Używasz mnie tylko dlatego, że musisz, a nie dlatego, że mnie pragniesz." Gniew rozgorzał przeze mnie. "Moje ciało chce ciebie, Requiem". "Ale twoje serce nie." Krzyknęłam, w połowie z gniewu, w połowie z potrzeby w moim ciele, która została podniesiona i nie zaspokojona. Przyszło mi na myśl, że mogę zrobić ardeur silniejszym, że mogę przytłoczyć go tym. Stare myśli ze wspomnień Belle, jak sądzę. Ale tak czy inaczej, Requiem uczynił jasnym, że nie chce być jedzeniem, albo moim kumplem do pieprzenia. Gdy przyszło co do czego on zechciał być czymś więcej. Zrozumiałam to, ale nie mogłam mu tego dać. To była jedyna rzecz, której nie mogłam zrobić. Nie mogłam go kochać. "Potrzebuję pożywienia, Requiem. Jeśli nie jesteś pożywieniem, odejdź." Patrzyłam jak emocje walczą na jego twarzy. Myślę, że on walczył z potrzebą swego własnego ciała, ale w końcu, to tak wyrafinowane poczucie siebie wygrało, a on opadł na bok, chowając twarz w swoich dłoniach. Nie opuścił łóżka, ale mnie nie dotykał. Ardeur nadal tam było, ale zniknęło pod gniewem i frustracją zagadki, którą był Requiem. Dotarłam na zewnątrz do Damiana, a on nadal był niestabilny. Energia którą czułam w nim teraz nigdy go nie obudzi; to nie wystarczy, by przywrócić go do życia na noc. Czy umrze obudziwszy się teraz i upadłszy, czy nie? Czy ta wątła iskra wzrośnie i upadnie, nigdy więcej nie zapłonąwszy życiem? Wrzasnęłam: "Jean-Claude!" Stanął przy łóżku po drugiej stronie cicho płaczącego Requiem. Dotarłam do niego, ale cofnął się, po prostu poza zasięg. "Sprawiam, że wszystkie inne wampiry w tym mieście budzą się o zmierzchu. Nie możemy ryzykować, handlować jednym życiem za wielu." Krzyczałam, bez słów, moja ręka sięgała ku niebu, nie dosięgając nikogo. W tym momencie użyłam ardeur do wezwania jedzenia, nie celowo, bo nigdy celowo nie użyłabym go, aby wezwać ofiarę dla siebie. Jean-Claude powiedział, że ardeur wzywało jedzenie według własnego wyboru; Teraz wiedziałam, że miał rację, bo mogłam to poczuć. Czułam rozprzestrzeniające się ardeur, nie losowo jak jakiś odłamek bomby, ale jako najnowocześniejszy pocisk termolokacyjny. Czułam ardeur ocierające się o Ashera. Wiedziałam, że smakowało go, ale znak jego energii był słaby. Wciąż się nie karmił. Ardeur musnęło kilkanaście mniejszych ogni, ale w końcu znalazło jeden, który mu się spodobał.

Wiedziałam tylko trzy rzeczy o energii którą wezwało; była wampirem, to nie był ktoś, kogo kiedykolwiek dotykałam i była potężna. Ręka chwyciła moją i ten jeden dotyk wbił we mnie silny, zwarty szturm energii, która przeszyła moje ciało i wydarła krzyk z moich ust. Tak ogromna potrzeba, Boże! To był London, który wpełzał na podnóżek łóżka. London, którego ręka w mojej już karmiła mnie większą energią niż wszystkie dotyki Requiem. Nie wiem dlaczego, nie obchodziło mnie to. Było już za późno, by się o to troszczyć. Przycisnął w pełni ubrane ciało do mojego, osiadając między moimi nogami, tak, że czułam go napiętego i twardego przez jego ubrania. Uczucie to zatrzepotało moimi powiekami zamykając mi oczy. Czułam jego twarz nad moją i otworzyłam oczy, by go zobaczyć, tak blisko, to było zaskakujące. Patrzyłam w jego oczy z odległości cali i zdałam sobie sprawę, że nie były w ogóle brązowe, były czarne. Czarne, aż sprawiały iż jego źrenice w nich znikały, wyspa ciemności w białkach jego oczu. Jego twarz obniżyła się do mnie, jego oddech uciekł z odgłosem szlochu, zanim przycisnął swe usta do moich. Ten dźwięk przypomniał mi, że było coś ważnego odnośnie Londona i ardeur. Coś, co potrzebowałam pamiętać, ale on mnie pocałował, a ja przestałam myśleć o czymkolwiek, poza uczuciem jego ust na moich. To nie tylko siła jego pocałunku, ale karmienie z tym pocałunkiem. Jakby jego energia była niczym słodki likier, rozlewający się w ustach, w głąb gardła. Nie było żadnego wysiłku, by karmić się z Londona. Oddał się ardeur z pasją, a to było dokładnie to, czego potrzebowałam. Przelałam energię do Damiana i poczułam, że jego iskra zaczyna rosnąć do małego, migotliwego płomienia. Owinęłam moje ręce i nogi wokół ciała Londona, przycisnęłam moje najbardziej intymne części do twardości wciąż zamkniętej za jego ubraniami. Wydał znowu szlochający dźwięk, jego oddech był gorący w moich ustach. Myślałam, że przerwie pocałunek, ale pocałował mnie mocniej, naciskając, penetrując i oddałam mu pocałunek, wysyłając mój język pomiędzy ostrości jego kłów. To było tak, jakbym miała więcej miejsca do zwiedzania, jakby jego usta były szersze niż Jean-Claude'a. To była prawie wyraźna myśl i może przypomniałabym sobie, o czym zapomniałam, ale London wybrał ten moment, by karmić się moimi ustami, całując mnie ostro, z językiem i wargami i zębami i z intensywnością jego pocałunku, ardeur karmiło się mocniej. Słodka sól krwi wypełniła moje usta i wiedziałam, że jedno z nas zostało skaleczone jego kłami. Gdyby dał mi czas do namysłu, może nawet wiedziałabym kto, ale on nie dał mi myśleć. Ujął moją pierś w jednej ręce, oderwał usta od moich i zacisnął je wokół mojej piersi. Wciągnął, mocno i szybko, język uderzał o mój sutek. Błagałam o niego, moje ręce i nogi

zsunęły się z niego na tyle, że mógł przesunąć się o ułamek cala, by ssać mocniej, szybciej, wciąż naciskając swymi kłami jak obietnica, czy zagrożenie, przy moim ciele. Wydał dźwięk, chętny, prawie płaczliwy, a potem mnie ugryzł, kły pogrążyły się w mojej piersi. To wyrwało ze mnie krzyk i tylko jego waga powstrzymała moją górną część ciała przed podniesieniem się z łóżka. Wstał, usta zdobiła moja krew. Jego oczy utopiły się w czarnym ogniu, wypełnione jego własną mocą. Przycisnął usta z powrotem do moich, ale uniósł ciało nade mną. Smak mojej własnej krwi był jak słodki metal w ustach. Starałam się przyciągnąć jego ciało z powrotem do mojego, ale dotykał mnie tylko ustami. Kiedy położył się na mnie, jego spodnie były zdjęte, a cała ta twarda długość naciskała na moje nagie ciało. To odczucie sprawiło, że przerwałam pocałunek, więc mogłam krzyknąć. Podniósł górną część ciała nade mnie, zanurzając się we mnie. Miałam tylko przebłysk jego, zanim wepchnął się we mnie, a mój wzrok oderwał się od jego ciała, do jego twarzy tuż przy mnie. Jego oczy były szeroko otwarte, straciły nawet wampirzy blask; było w nich coś gorączkowego. Wjeżdżał swoim ciałem tak głęboko we mnie, jak mógł, wjeżdżał aż nie było więcej miejsca, a potem zamarł nade mną. Zamarł ze swym ciałem zanurzonym wewnątrz mnie i spojrzał na mnie. Jego twarz była wiotka z potrzeby, z pożądania, ale pod tym wszystkim był strach. To jedno spojrzenie, a ja przypomniałam sobie. Był uzależniony od ardeur. Cholera. Powiedziałam "London, London, przepraszam, przepraszam ..." Zaczął wysuwać się ze mnie. Myślałam, że chciał się zatrzymać. Ale wyszedł tylko tyle, by następnie opaść z powrotem i pieprzył mnie. Pieprzył mnie tak mocno i szybko, jak tylko mógł. Spojrzałam na moje własne ciało i patrzyłam, jak zanurza się i wynurza ze mnie i gdzieś w środku tego doszłam. Doszłam krzycząc, moje ręce trzymały się jego kurtki, starając się znaleźć ciało do dotknięcia, ale było zbyt wiele ubrań. Doprowadził mnie, a ardeur karmiło się na falach przyjemności, na uczuciu jego tłoczącego w i poza mnie, na dźwięku jego oddechu, jak się zmieniał. Podniósł mnie, w ostatniej chwili, podniósł mnie, posadził na swych kolanach, z jego ciałem wciąż wewnątrz mojego. Posadził mnie naprzeciw swego ciała i owinęłam ramiona i nogi wokół niego, by pomóc utrzymać się na miejscu. Usiadł na łóżku, wciąż wchodząc we mnie, ale mniej ostro, pod tym kątem, mniej głęboko. Patrzyłam na jego twarz z odległości cali, z moimi rękoma w krótkich lokach na jego karku. Obserwowałam jego rozgorączkowaną twarz, czując zmianę rytmu. Zanurzył rękę w tyle moich włosów, trzymał mnie w miejscu, więc musieliśmy patrzeć sobie w oczy. Z ostatnim, twardym pchnięciem doszedł i zabrał mnie ze sobą. Krzyczałam i to wygięłoby

moją szyję do tyłu, ale trzymał mnie w miejscu, zmusił nas do patrzenia sobie w twarz. Gdy jego ciało drżało wewnątrz mojego, ja nie mogłam oderwać wzroku. Patrzyłam na jego przyjemność i jego ból. Jego ręka złagodniała w moich włosach i objął mnie, ramiona rozluźniły się z szaleństwa. Jego serce waliło przy moim ciele, jego oddech był tak szybki, tak strasznie szybki. Przylgnął do mnie teraz, miękko i przytuliłam go. Dał mi całego siebieo. Dał mi pożywienie. Damian nie spał, czułam to. London pomógł mi go uratować, ale gdy trzymałam go, z jego pulsem uderzającym przy moim policzku, musiałam się zastanowić, jaka była cena. Ile to miało kosztować mężczyznę w moich ramionach?

Rozdział 33 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Kiedy puls Londona zwolnił, posadził mnie delikatnie na łóżku i zapytał Jean-Claude’a o pozwolenie skorzystania z łazienki w celu umycia się. Jean-Claude się zgodził. London miał zdjęte spodnie, tak, że był nagi od pasa w dół, choć jego koszula i marynarka były na tyle długie, że kryły go z tyłu. Trzymał swoją koszulę z przodu, by utrzymać ją z dala od bałaganu, a spodnie miał zwinięte w drugiej ręce. Nie patrzył na nikogo, gdy wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Zostawił po sobie ciszę tak głośną, że słyszałam krew w mojej własnej głowie. Wiedziałam, że wampiry mogą być w takim bezruchu jakby ich tam nie było, ale to był pierwszy raz, gdy zrozumiałam, że likantropy miały własną wersję bezruchu. Oczywiście, w pokoju było mniej osób, niż wtedy, gdy zaczęliśmy. Prawie tak, jakby ludzie uciekli przed potokiem złych rzeczy. Co za ochroniarze. Choć trzeba przyznać, że nie rozglądałam się za dużo, by zobaczyć, kto pozostał w rogach pokoju. Może wszyscy tam byli, stłoczeni wokół siebie, starając się by wielki zły sukub ich nie dopadł. Jean-Claude poruszył się pierwszy i to było tak, jakby pauza w programie telewizyjnym została wyłączona. Poruszył się i wszyscy inni odetchnęli, poruszyli się. Głosy przeszły do niskiego pomruku. Jean-Claude pomógł wstać Requiem, który najwyraźniej spadł na podłogę. Musiał opuścić łóżko podczas mojego i Londona małego ... karmienia. Nawet w mojej głowie, słyszałam, jak będą nazywać to obecnie. Requiem ścisnął mocno ramię Jean-Claude. Mówił nisko, ponaglająco, jakby miał coś ważnego do powiedzenia. "Damian nadchodzi." Głos Nathaniela kazał mi na niego spojrzeć. Micah pomagał mu wspiąć się na łóżko. Nathaniel położył się obok mnie, jego lawendowe oczy mrugały na sufit, jak gdyby miał wciąż kłopoty ze złapaniem ostrości. Miał rację odnośnie Damiana. Czułam, że schodzi w dół korytarzem z pokoju trumien, gdzie spędził swój dzień śpiąc. Zajmie mu kilka minut zanim dostanie się tutaj, więc zwróciłam się do Nathaniela. "Nigdy ponownie tego nie rób." "Nie próbować ocalić Damiana?" Próbował żartować z tego, ale ja mu nie pozwoliłam. Dotknęłam jego twarzy. "Nie żartuj, Nathanielu."

Przytulił policzek do mojej ręki. "Uratowałaś nas." Moje gardło było ściśnięte, ale będę przeklęta, jeśli miałabym znowu dzisiaj płakać . "Było blisko i wiesz o tym." Micah położył ręce na obu naszych ramionach. Chwycił nas mocno, jakby walcząc z chęcią, by potrząsnąć nami. Jego twarz mówiła wyraźniej niż jakiekolwiek słowa, jaki był przerażony. Requiem zebrał swój płaszcz z podłogi, owinął go wokół siebie i udał się do drzwi. Nawet się nie odwrócił. Może zrozumiał w końcu, że nie był jedzeniem. Miałam nadzieję, że tak, ponieważ potrzebowałam mniej komplikacji w moim życiu, nie więcej. Remus podszedł do Jean-Claude’a. Wyprostował się i zaczął salutować, a następnie zatrzymał się w połowie ruchu, jakby stary zwyczaj wyszedł na jaw. Głos kiedyś był jednym z tych śmiałych głosów żołnierzy. "Proszę o pozwolenie zabrania mnie i moich ludzi na zewnątrz." Jean-Claude spojrzał na niego, z głową na boku, jakby Remus zrobił coś bardziej interesującego niż widziałam. "A co, jeśli będziemy potrzebować ochrony, Remusie?" Remus pokręcił głową. "Nie możemy cię przed tym ochronić, sir." Jean-Claude spojrzał za siebie, bliżej kominka. Nadal leżałam, więc nie mogłam zobaczyć, na co patrzy. "Myślę, że niektórzy z twoich ludzi nie zgodzą się z tym, Remusie. Myślę, że kilku z nich byłoby bardziej niż szczęśliwych, mogąc pomóc w ochronie ma petite, w tych okolicznościach." Jego głos był delikatny jak masło, gdy to powiedział. Remus zacisnął szczękę tak mocno, że wyglądało to boleśnie. Jego głos wyszedł napięty, jakby przez zaciśnięte zęby. "Nie wierzę, że to było to, co nasz Oba miał na myśli, gdy pozwolił ci nas zatrudnić, sir." "Być może powinieneś zapytać Narcyza, co do twoich zasad zaangażowania się, Remusie" odpowiedział Jean-Claude. Remus lakonicznie kiwnął głową. "Zrobię to, sir, ale za pozwoleniem, mogę zabrać stąd w cholerę moich ludzi?" Patrzyłam jak myśli wędrują po całej twarzy Jean-Claude'a, że może odmówić. Ale to, co było jasne do odczytania oznaczało, że robił to po to, by Remus mógł zobaczyć. "Idź i weź ze sobą tych ludzi, którzy chcą odejść." Remus pokręcił głową, ręce zacisnął w pięści po obu bokach. "Nie, sir, ja tu dowodzę i ja mówię, że wszyscy wychodzimy." Jean-Claude rozejrzał się po pokoju, jakby zapamiętywał twarze. W końcu skinął głową. "Idź i weź swoich ludzi, Remusie. Będę rozmawiał z Narcyzem".

Remus spojrzał niepewne, ale znów pokręcił głową. "Nie mówię, że Narcyza nie ucieszy show, sir, ale myślę, że jeśli szczegółowo ujmiesz takie rzeczy, to nie będzie chciał wysyłać byłych policjantów i ex-wojskowych do ciebie." Patrzył tak mocno, jak tylko mógł na ramię Jean-Claude'a. Zdawałam sobie sprawę, że Remus unika wzroku wampira. "Jeśli Narcyz potrzebuje naszych poszerzonych" -wydawał się, aby szukać słów- "obowiązków, to ma innych ... mężczyzn do wysłania". "Ale nie wszyscy mężczyźni w pokoju są hienami, Remusie" powiedział Jean-Claude. "Czy możesz odpowiadać również za szczury Rafaela?" "Jestem dowódcą do odwołania, więc tak, sir, tak robię." Kolejny głos od przeciwległej ściany, męski i głęboki, ale nie mogłam go rozpoznać początkowo. Pepito wszedł w pole widzenia. "Jestem człowiekiem Rafaela i zgadzam się z Remusem." Pepito był dużym, niewzruszonym mężczyzną, ale teraz wyglądał na wstrząśniętego. Był wręcz blady. Co poczuli, gdy ardeur przemknęło przez pokój testując ich pyszność? Cokolwiek odczuli, to nieźle przeraziło ich obu, Pepito i Remusa. A może obraziło ich? Być może. "Zatem, jak najbardziej, idźcie" powiedział Jean-Claude i zrobił gest zamiatania ku drzwiom. Remus skierował się do drzwi, ale nie przeszedł przez nie. Otworzył je i trzymał. Pepito skinął na ludzi będących dalej w pokoju. Musiałam usiąść, by zerknąć zza zagłówka i nie byłam pewna czy chciałam widzieć. Zaczęłam się szarpać z prześcieradłami. Z jakiegoś powodu chciałam trochę się okryć, gdy strażnicy będą wychodzić na zewnątrz. Micah wyciągnął prześcieradła i przykrył w większości mnie i Nathaniela. Pozostał klęcząc przy nas na łóżku, podczas gdy ochroniarze wychodzili. Walczyłam z dwoma przeciwstawnymi instynktami. Chciałabym ukryć się pod prześcieradłem, by nikt mnie nie widział, a ja nie musiałabym spojrzeć w niczyje oczy. Ale wiedziałam, że jeślibym to zrobiła, to nigdy nie będę w stanie spojrzeć ponownie w twarz żadnemu z nich. Zrobiłam jedyne, co mogłam zrobić; spojrzałam na nich. Prowokacyjna mina była całą nadzieją, jeśli chciałam utrzymać pewien poziom kontroli i szacunku od dowolnego z nich. Tak, to był nagły wypadek i musiałam karmić ardeur. Technicznie, strażnicy to rozumieli. Ale w rzeczywistości, jak powiedział Remus, większość z nich była ex-wojskowymi lub ex-glinami. Co oznaczało, że kobieta zawsze miała z nimi pod górkę tak czy inaczej. Widzieli mnie uprawiającą seks z jednym mężczyzną, a gdy historia zatoczy koło będzie tego więcej. Naprawdę dziwne w plotkach jest to, że niektórzy z tych,

którzy rzeczywiście byli świadkami wszystkiego, są przekonani, że będę uprawiała seks z większością mężczyzn. Będę szczęśliwa, jeśli niektórzy z nich nie stwierdzą, że sami uprawiali seks ze mną. Były pogłoski rozchodzące się po scenach zbrodni, gdzie nie zrobiłam nic seksualnego. To nie było nieistotne. Większość strażników wydawała się chętnych, by uniknąć kontaktu wzrokowego ze mną. Ale nie wszyscy. Spiorunowałam ich wzrokiem sprowadzając do parteru, ale kilku popatrzyło na mnie ze śmiałością. Rodzaj spojrzenia, którego nie chcesz widzieć poza klubem ze striptizem. Spojrzenie, które mówi, że przestałaś być człowiekiem, by po prostu stać się cyckami i tyłkiem. Próbowałam zapamiętać, kto patrzył na mnie w ten sposób, by móc trzymać ich później z dala ode mniej. Micah pochylił się nad Nathanielem i mną szepcząc: "Widzę ich." Zapamiętywał twarze, także. To dobrze, bo ja wciąż byłam chwiejna i nie ufałam własnym oczom umieszczającym odpowiednie twarze w odpowiednich miejscach. Zawsze mam problemy groźnie patrzeć, gdy jestem bardziej naga niż reszta w pokoju. Nathaniel przytulił się do mnie, pod prześcieradłem. Uniósł jedną rękę spod nakrycia, więc mógł ją położyć na mojej przykrytej talii. Potarł brodą wzdłuż boku piersi, przeciągając prześcieradło w dół tak, że musiałam przytrzymać je w miejscu. Spojrzałam na niego, gotowa mu powiedzieć, żeby popatrzył, ale wyraz jego twarzy zatrzymał moje słowa, zanim mogłam zacząć. Patrzył na mężczyzn, również, ale nie piorunował ich wzrokiem. Jego twarz była ciepła, z obietnicą seksu, ale nad tym wszystkim była zaborczość. To spojrzenie, którym jeden mężczyzna patrzy, gdy inny mężczyzna zbliża się do jego "kobiety". Nathaniel, który dzielił się bardziej niż jakikolwiek mężczyzna w moim życiu, oznaczał swoje terytorium. To mroczne, zaborcze spojrzenie nigdy nie zadrżało przed paradą mężczyzn. Oparł się bokiem swego policzka na wzgórku mojej piersi, co czyniło jasnym, że miał prawo tam być, podobnie jak to, że był ze mną, a oni nie. Nie sądziłam, że Nathaniel uchwycił problem, ale tak było. Był

zator

w

drzwiach,

zamieszanie,

jak

w

korku.

Widziałam

mignięcie

krwistoczerwonych włosów i spodziewałam się Damiana o jego własnych siłach, ale tak nie było. Richard wszedł przez drzwi, jego ramię owijało talię Damiana, a ramię wampira jego ramię. Damian opierał się tak mocno na nim, że Richard na wpół ciągnął go w stronę łóżka. Usiadłam, pozostawiając prześcieradło na mojej talii i nie troszcząc się, że byłam topless. Nathaniel usiadł także; oboje zwróciliśmy się do nich. Zawołałam "Damian!" Sięgnęłam po niego mniej fizycznymi częściami.

Jego energia była słaba, ale to było bardziej jak gdyby nie obudził się całkowicie ze swego dziennego letargu. Nogi poddały się całkowicie i Richard przyniósł go ostatnich kilka kroków w ramionach jak dziecko. Położył Damiana obok mnie. Długie, rude włosy kryły twarz wampira. Odsunęłam je i mogłam zobaczyć jego twarz. Mrugnął na mnie, oczy perfekcyjnie jaskrawo zielone, zielone jak letnia trawa. Oczy Damiana, wysoko podnosiły poprzeczkę w zielonym kolorze oczu. Z niczyimi innymi oczami nie mogły się równać. Zamarł skupiając się na mnie, ale wydawał się niezdolny by to zrobić. Dotknęłam jego twarzy, a jego skóra była lodowata. "Karmiłam ardeur.....dlaczego nie jest lepiej?" Jean-Claude podszedł by położyć rękę na czole Damiana. Richard powiedział: "Znalazłem go zwiniętego przy ścianie na dole przy pokoju trumien. Gdy Remus wezwał posiłki, wszyscy strażnicy przyszli tutaj. Damian próbował doczołgać się do Ciebie." "Co sprawiło, że pomyślałeś by go sprawdzić?" zapytał Micah, wciąż klęcząc na łóżku. "Pamiętam, jak źle było gdy ostatnim razem jego więź z Anitą została naruszona. Myślałem, że ktoś powinien sprawdzić co z nim." "Bardzo dobre myślenie, mon ami." Jean-Claude dotknął mojego policzka, a następnie Nathaniela utrzymując drugą rękę na twarzy Damiana. W końcu odsunął się od nas wszystkich, marszcząc brwi. "Wierzę, że część tego, co jest nie tak, to po prostu to, że Damian został obudzony za wcześnie. Tylko bardzo potężni mistrzowie wśród nas budzili się przed południem, nawet głęboko pod ziemią. Damian nie jest mistrzem. Wierzę, ma petite, że wezwałaś go z trumny, ale nawet z dodatkową energią to było za wcześnie." Trzymałam jedną lodowatą dłoń w mojej. "Czy wszystko będzie w porządku? Czy mogłam go zranić? " "Będzie w porządku." Głos Damiana był powolny, ciężki, jakby był pod wpływem narkotyków. Uśmiechnęłam się do niego. "Damian, tak mi przykro." Posłał mi słaby uśmiech. "Byłoby miło," wziął ciężki oddech " jeśli zechciałabyś powstrzymać niemal zabijanie mnie, bo nie chcesz rżnąć innych ludzi." Nie wiedziałam, czy się uśmiechać czy wkurzyć. "Wierzę, że Damian poczuje się lepiej, jeśli Nathaniel również go dotknie," powiedział Jean-Claude.

Nathaniel ujął drugą rękę Damiana w swoją i moc skoczyła między nami. Westchnęłam. To tak, jakby obwód został zamknięty. Energia płynęła z mojej ręki, za pośrednictwem ciała Damiana, w rękę Nathaniela i z powrotem. Damian odwrócił się w potężnym, sapiącym tchu, prawie bolesnym. Zaklął cicho. "Czy to boli?" zapytał Nathaniel, patrząc zmartwionym spojrzeniem. "Cudownie" wyszeptał Damian "wspaniałe odczucie. Jest tak ciepło." O dziwo, byłam prawie pewna, że mówił do Nathaniela. "Sir, wybacz mi, sir" To był Remus; Nerwowość zawsze czyniła jego mowę domyślnie wojskową. Oczywiście, to działało. Jean-Claude i Richard obaj spojrzeli na niego. Wszyscy spojrzeli na niego, oprócz Damiana, który zamknął oczy. "Tak, Remusie" powiedział Jean-Claude. W końcu spojrzał na mnie, tak jakby. Nigdy nie lubił bezpośredniego kontaktu wzrokowego, ale wyglądał na niezdolnego do spojrzenia na moje ramię, tak jak normalnie, bo moje piersi były zbytnio odkryte. "Jestem ci winien przeprosiny, Blake." Powiedział to w taki sposób, że przeprosiny czy nie, było oczywiste, że nie chce tego mówić. Nawiązałam z nim tak dobry kontakt wzrokowy jak tylko mi pozwolił. "Jakie przeprosiny jesteś mi winien, Remusie?" Zarumienił się i wypełnił kilka elementów twarzy jaskrawym kolorem, ale linie między nimi bladły, tak, że można było zobaczyć, że wszystkie kawałki jego twarzy nie do końca się zgadzają. "Myślałem, że ty byłaś po prostu ... "zatrzymał się, wydawało się, że myśli nad tym, a na koniec powiedział:" No, wiesz, co ja myślałem." Mogłam być niemiła i powiedzieć nie, nie wiem i spróbować zmusić go do powiedzenia wszystkiego na głos. Ale prawdę mówiąc, nie chciałam usłyszeć, jak nazywa mnie zdzirą. Myślenie wystarczyło. "W porządku, Remus, może myślałabym to samo, gdybym była z zewnątrz na to patrzyła." Uśmiechnął się lekko. "Jeśli to naprawdę jest życie i śmierć dla ciebie i twoich ludzi, to potrzebujesz porozmawiać z Narcyzem o strażnikach i jedzeniu." Prawie się roześmiał. "Może da im inny kolor koszuli." Potrząsnął głową i po prostu przestał mówić. Odwrócił się na pięcie i wyszedł, jakby chciał zatrzymać się zanim powiedział to, cokolwiek właśnie miał powiedzieć i wyjście było jedynym rozwiązaniem. Kiedy drzwi zamknęły się za nim i zostaliśmy całkowicie bez strażników, Micah powiedział do większości z nas, jak sądzę. "Dziwak."

Po prostu skinęłam głową. Dziwak pasowało do Remusa. Myślałam, że moje niezrozumienie go wynikało stąd, że nie znałam go zbyt dobrze, ale zaczynałam myśleć, że po miesiącach od teraz, nie będę mieć więcej wskazówek, dlaczego zrobił lub nie zrobił czegoś. Niektórzy ludzie są zagadkami, a poznanie ich lepiej

nie sprawia, że robią się mniej

tajemniczy. Mniej kłopotliwi czasami, ale nie mniej tajemniczy. Asher oparł się o słupek łóżka, blisko nas. Miał minę, o której kiedyś myślałam, że oznaczała droczenie się, ale teraz wiedziałam, że oznaczała gorsze i ciemniejsze rzeczy. "Richard", powiedział sympatycznym tonem

„czy naprawdę nas opuściłeś, ponieważ

martwiłeś się o bezpieczeństwo Damiana?" Richard zmrużył oczy. "Tak." "Naprawdę?" Asherowi udało się umieścić w tym jednym słowie cały świat wątpliwości. Richard przesunął się, niewygodnie, jakby nie wiedział, co zrobić z rękami. "Nie chciałem patrzeć jak Anita karmi się Requiem. Czy to czyni cię szczęśliwszym, że teraz wiesz? "zapytał Ashera. Asher przyparł policzek do rzeźbionego drewna i skinął głową. "Właściwie, tak, tak." "Czemu? Dlaczego mój dyskomfort sprawia ci przyjemność?" Asher owinął ręce wokół słupka, używając go jak rekwizytu, jakby to była odgrywana scena. Większość wampirów miała pewien talent do dramatyzowania. Wampiry Belle miały więcej niż trochę, czasami. Nie odpowiedział na pytanie Richarda, ale oświadczył. "Mogłeś zostać, Richardzie, bo nie żywiła się na Requiem." "Przestań, Asher" powiedziałam. "Przestań co?" zapytał, a błysk w jego oczach, dał mi znać, że dokładnie wiedział co i że był zły na coś. Na Richarda, być może, a może zły o coś zupełnie innego. Tajemniczy i mylący nie odnosi się tylko do Remusa. "Jeśli jesteś wściekły o coś, powiedz. Jeśli nie jesteś, to zatrzymaj całe to rutynowe złośliwe przekomarzanie." Damian uchwycił moją rękę, ciasno. Może po prostu poczuł się silniejszy, a może starał się przypomnieć mi bym się nie złościła. Jednym z jego zadań, jako mojego wampirzego sługi było pomaganie mi w odpieraniu tych złych impulsów. Jego własna żelazna samokontrola została wykuta przez tą-która-go-stworzyła. Wszelkie silne emocje w końcu zostawały ukarane, straszliwie karane. Dzieliłam wystarczająco dużo wspomnień Damiana, by wiedzieć, że Belle Morte w porównaniu do jego twórcy była chodzącą życzliwością.

Damian nauczył się kontrolować wszystkie swoje emocje, swoje pragnienia, ponieważ okazywanie ich w jakikolwiek sposób było katastrofą. Chwycił mnie za rękę, nie tak mocno jak normalnie. Nie czuł się dobrze, tak czy inaczej ale czułam przepływ spokoju od niego do mnie. To spokój nie z łagodnego rozmyślania i współczesnego ideału spokoju ducha, ale ze starszego ideału, gdy kontrola została wyrzeźbiona z bólu i trudności i malowała blizny na twoim ciele. "Czy Damian szepcze spokojne rzeczy w twojej głowie, Anita?" zapytał Asher. Jego ton był wciąż przekomarzający i lekki, ale pod spodem było ostrze złośliwości. "Ty wiesz, że chęć całkowitej uczciwości

czyni mnie wrzodem na tyłku"

odpowiedziałam. Asher spojrzał na mnie, oczyma jak zimowe niebo. "Tak." "To, co robisz teraz jest twoim sposobem bycia złym, nie będąc zły. Dokuczanie z kąsaniem." Owinął swoje ramiona wokół słupka, pozwalając na zsunięcie się włosów do przodu, by ukryć pokrytą bliznami stronę jego twarzy. To był stary trik, który rzadko robił, gdy był tylko z Jean-Claude’m i ze mną. Spojrzał na pokój z doskonałością jego profilu obramowaną lśniącą miękkością włosów. "Czy jestem zły?" uczynił to pytanie ujmującym. "Tak" odpowiedziałam i zrobiłam z tego oświadczenie. "Pytanie, o co jesteś zły?" "Nie przyznałem się, że jestem zły." Ale trzymał ten doskonały profil, ten połysk włosów, tak, że pokazał to, co uważał za swoją najlepszą zaletę. Zapierał dech w piersiach, ale ja zaczęłam cenić widok pełnej twarzy, niedoskonałości i wszystkiego, więcej niż tej złej nieśmiałości. Ten pokaz oznaczał, że czuł się niekomfortowo, lub próbował przekonać nas do zrobienia czegoś. Asher rzadko flirtował bez konkretnego celu. Czasami to była gra wstępna, lub po prostu wywołanie uśmiechu, ale czasami ... dobra, nie ufałam jego nastrojowi. "Asher chce mi uświadomić, na kim się karmiłaś, a ty tego nie chcesz." Richard ładnie to podsumował. Opuściłam głowę. Damian złożył usta na moich kostkach, nie zupełnie w pocałunku. Otworzyłam oczy jedynie po to, by spojrzeć w dół na jego twarz, gdzie leżał na łóżku. Spojrzał na mnie, a jego oczy wyrażały nie sympatię, ale siłę, kontrolę. Możesz to zrobić, jego oczy zdawały się mówić, możesz to zrobić, ponieważ musisz. Miał rację. Spojrzałam na Richarda. Myślałam o podniesieniu prześcieradła i ukryciu moich piersi, ale każdy kto pozostał w pokoju widział je wcześniej. Skromność nie ochroni mnie przed reakcją Richarda na mój najnowszy podbój. "Kto to był?" zapytał.

Zwróciłam się do Ashera i powiedziałam "Powiedziałeś mi wcześniej, w dniu dzisiejszym, że było ci przykro, że twoje zranione uczucia przekładałeś nad moją katastrofę. Przeprosiłeś i starałeś się zadośćuczynić. Czy całe te twoje przeprosiny miały jakąś wartość, Asher? Godzina wyrzutów sumienia i wracasz do bycia sukinsynem?" Jego oczy błyszczały z gniewu, a jego moc przepłynęła po moim ciele jak zimny wiatr. Potem to wchłonął, moc, gniew. Odwrócił łagodną, jeśli nie pustą twarz do mnie. "Mogę tylko przeprosić po raz kolejny, ma cherie, masz absolutną rację. Wpadam w szał." Odsunął się od łóżka, z niskim, zamaszystym ukłonem, zamiatając końcówkami jego włosów o podłogę. Podniósł się z rozmachem, jakby poruszył peleryną z jednej strony. "Dlaczego wpadasz w szał?" zapytałam. "Prawda?" zrobił z tego pytanie. Kiwnęłam głową, naprawdę nie będąc pewna czy chciałam tej szczególnej prawdy. "Bo on nigdy nie będzie moim kochankiem. On będzie twoim kochankiem, ale nigdy naszym wspólnym." Przez chwilę nie byłam pewna jaki on, o kim mówił. Zmieszanie musiało być widoczne na mojej twarzy, bo powiedział: "Widzisz, ma cherie, to jest to, to jest to, exactement. Moje oświadczenie może odnosić się do tak wielu z twoich mężczyzn, że nawet nie wiesz, kogo się tyczy." Damiana ścisnął moją dłoń ponownie. Nie byłam pewna, czy to miało mnie pocieszyć, czy jego pocieszyć. Damian był dotykowo homofobiczny a Asher nie był komfortową obecnością jeśli taka była twoja szczególna fobia. "Mówisz, że jesteś wkurzony, bo wybieram mężczyzn, którzy nie są biseksualni?" Asher wydawał się myśleć o tym przez chwilę, po czym skinął głową. "Wierzę, że tak. I nie sądzę, bym to wiedział, dopóki nie zapytałaś, tak wprost, ale tak, uważam, że dlatego jestem zły." Spojrzał poza mnie na Jean-Claude'a. "Jako, że on nie zwróci się do mnie z obawy, że go zostawisz, więc ja nie zwracam się do innych z obawy, że będzie tego używać jako wymówki, by odejść jeszcze dalej ode mnie." "Zgodziliśmy się, że odbędziemy tę dyskusję w późniejszym czasie," powiedział JeanClaude głosem, który był tak pusty, jak żaden, jaki kiedykolwiek słyszałam od niego. Asher skinął głową. "Myślałem, że mogę poczekać, ale dławię się tymi niedopowiedzeniami, Jean-Claude". Zwrócił się do Richarda. "Ale musimy być ostrożni także przed nim. Nie powinniśmy za bardzo go przerażać. Nie chcemy, żeby wiedział, że bardzo nam się podoba, czyż nie?"

"Asher," zaczęłam mówić, ale Micah dokończył to za mnie. "Kiedy wizytujący mistrzowie opuszczą miasto i dowiemy się co robimy odnośnie dziecka, to wszyscy usiądziemy i porozmawiamy o twoich... żalach". "Nie, nie zrobimy tego" powiedział Asher, "bo będzie kolejny kryzys, kolejny powód, aby to odsunąć." "Daję ci słowo, że Nathaniel, Anita i ja usiądziemy i porozmawiamy o tym. Nie mogę obiecać za nikogo innego." Asher zwrócił zimowo-niebieskie oczy na mnie. "Czy on mówi za ciebie?" Kiwnęłam głową. "Tak." Asher zwrócił się do Jean-Claude'a. "A ty, mistrzu?" Było dużo sarkazmu w słowie mistrz. "Nie będę związany słowami Micaha we wszystkim, ale w tym się zgodzę. Będziemy rozmawiać o szczegółach, jeśli zostawisz to w spokoju na trochę dłużej. " "Twoje słowo" rzekł Asher. Jean-Claude skinął głową. "Masz je." Trochę napięcia uszło z Ashera, prawie jak uwalniana energia. Pokój był widniejszy, powietrze łatwiejsze do odetchnięcia. "Będę się zachowywać." Spojrzał na Micah. "Dziękuję, Micah." "Nie dziękuj mi Asher, jesteś częścią życia Anity. Jeśli mamy to kontynuować, musimy ze sobą rozmawiać." "Zawsze doskonały, nieprawdaż?" powiedział Richard i jego własna złość podniosła temperaturę w pokoju. "Nie" powiedziałam "Nie, dosyć walki. Dopóki nie zobaczę się z lekarzem po południu, chcę by każdy z was zachowywał się jak pieprzony dorosły, okay?" Richard miał przyzwoitość wyglądać na speszonego. Pokiwał głową. "Spróbuję. Odziedziczenie twojego temperamentu sprawia, że tak trudno nie być wkurzonym cały czas." Uśmiechnął się lekko. "Jeśli to jest tylko cień wściekłości, którą czujesz cały czas, jestem zaskoczony, że po prostu nie zaczęłaś czegoś zabijać. Boże, taka wściekłość." Spojrzał na mnie, a jego brązowe oczy były pełne tak wielu emocji. "Powiedziałaś mi kiedyś, że twoja wściekłość jest jak moja bestia, a ja bagatelizuję to. Odpowiedziałem ci, że twojego gniewu nie można porównać do mojej bestii, że nie wiesz, co mówisz. Myliłem się. Boże, Anita, Boże, jesteś tak pełna wściekłości." "Każdy potrzebuje hobby" odpowiedziałam.

Uśmiechnął się i pokręcił głową. "Musisz nauczyć się kontrolować gniew, Anita. Jeśli naprawdę przejdziesz przemianę, musisz opanować najpierw wściekłość." Jego twarz spoważniała, a on podszedł na tyle blisko, że mógł dotknąć mojej twarzy. W chwili, gdy to zrobił, nasza energia skoczyła na niego, zarówno oferując moc jak i prosząc o nią. Richard i ja gwałtownie odskoczyliśmy z powrotem w tym samym czasie, ponieważ to niemal zabolało, jak kopnięcie energii elektrycznej. Potarł dłoń. "Jezus, Anita." Użyłam mojej wolnej ręki, by dotknąć swej twarzy. Skóra mrowiła tam gdzie mnie dotknął. "Mam tarcze szeroko otwarte między trójką z nas tutaj." "Czy krzyżujesz energię dwóch triumwiratów Anity?" zapytał Micah. "Krzyżujesz?" Jean-Claude uczynił z tego pytanie. "Podwajać energię" odpowiedziałam. "Ponieważ nikt nigdy przedtem nie uformował dwóch triumwiratów w tym samym czasie, nie znam odpowiedzi. Energia zareagowała na dotyk Richarda." Potarłam policzek. "Dokładnie, tak jak powiedziałeś." "Czy jesteś ranna?" zapytał Richard. Pokręciłam głową. "tylko mrowienie". Pokiwał głową. "Tak." Potarł dłonią wzdłuż boku dżinsów, jakby starając się zetrzeć długotrwałe uczucie. Drzwi do łazienki otworzyły się. London wyszedł, teraz w pełni ubrany, regulując swój czarny-na-czarnym krawat. Za wyjątkiem tego, że jego oczy były wciąż tonące w czerni od mocy, wyglądał jak zawsze. Zatrzymał się i spojrzał na nas wszystkich, bo patrzyliśmy na niego. Jego twarz była arogancka, jego wersja pustości. Wpatrywałam się w niego i nie wyglądało na całkiem rzeczywiste, że odbyliśmy stosunek. Nigdy nie był zbytnio na moim męskim radarze, a teraz był pożywieniem. Zabawny cholerny świecie. "Gdzie są wszyscy?" Jego głos był chłodno arogancki i nie pasował w ogóle do słów. "Strażnicy poprosili o wyjście" odpowiedziałam "i prawdę mówiąc, nie pamiętam, kiedy wszyscy inni wyszli." London chodził wzdłuż brzegu łóżka, nie patrząc na mnie. Wrócił do swego zimnego samoizolowania, jakby seksu nigdy nie było. Prawie okrążył łóżko, ale jego stopa zaplątała się w kołdrę na podłodze i upadł. Jego ramię złapało się łóżka, a on podniósł się na kolana. Spojrzał na nas, poza łóżkiem, jak kot, który właśnie spadł z czegoś i próbuje udawać, że miał to zrobić.

Wstał, opierając się o łóżko. Odrzucił leżącą kołdrę na bok, a następnie kopnął ją wielokrotnie, ręce oparł na łóżku, by się uspokoić. Kopał w kołdrę, jakby to był jakiś wróg, którego musiał pokonać. Gdy podłoga była wystarczająco pusta dla niego, wygładził znowu swoje ubrania, a następnie ruszył ostrożnie wokół łóżka. Ramię ominęło słupek i padł na łóżko ponownie. Tym razem udało mu się usiąść na nim i nie skończyć na podłodze, ale nie starał się również wstać. Siedział na łóżku, trzymał swe czarne plecy bardzo prosto. Patrzył na przeciwległą ścianę. "Jesteś pijany" powiedziałam. Skinął głową, nie odwracając się. "Niezupełnie, ale pijany pasuje do opisu." Jean-Claude obszedł łóżko, aż stanął przed drugim mężczyzną. Wpatrywał się w niego, a ja nie mogłam powiedzieć, czy London napotkał jego spojrzenie, czy też nie. "Jak się czujesz?" zapytał go w końcu. Ktoś zachichotał, wysoki, niemal histeryczny dźwięk. To był moment, zanim zdałam sobie sprawę, że to był London. Opadł na łóżko z szeroko rozłożonymi ramiona i nogami zwisającymi z krawędzi. Leżał cały czarny i prosty na bladych prześcieradłach, chichocząc. Chichot przeszedł w śmiech. Pozwolił sobie na śmiech tak, jak pozwolił sobie na ardeur. To był dobry, czysty śmiech, dobry dźwięk, ale nikt z nas nie dołączył do niego, ponieważ London się nie śmiał. To nie był Mroczny Rycerz ze swoją miłością do cieni i niechęcią do wszystkiego innego. Ten śmiejący się, przyjemny człowiek na łóżku był kimś, kogo nigdy nie widzieliśmy. Łzy potoczyły się z jego oczu, lekko różowe z krwią jak wszystkie wampirze łzy. Odwrócił się, żeby mógł mnie zobaczyć. "Chciałem to przed tobą ukryć, ale nie mógłbym tego zrobić." "Ukryć co?" zapytałam, a mój głos brzmiał niemal jak wystraszony. "Jak dobrze poczuć ardeur. Belle powiedziała kiedyś, że nigdy nie widziała nikogo, kto karmił ardeur tak jak ja, lub uzależnił się od tego tak szybko." Śmiech wyblakł z jego oczu, pozostawiając je pustymi. Z takiej radości, do takich strat, w mgnieniu oka. "Czy jesteś uzależniony ponownie, mon ami?" zapytał Jean-Claude. Odwrócił głowę, by spojrzeć na Jean-Claude. "Nie wiem na pewno, ale najprawdopodobniej, oui, jestem." Mówił o tym ani szczęśliwie, ani smutno. Był niemal rzeczowy. "Boże, London, przepraszam" powiedziałam. Damian próbował usiąść, ale Nathaniel i ja musieliśmy mu pomóc, więc został podparty pomiędzy nami. "Przykro mi, również."

London zwinął się na łóżku tak, że leżał na boku, ale mógł nas zobaczyć. "Nie bądźcie zawiedzeni, czuję się lepiej niż czułem się przez wieki." Zamknął oczy i wypuścił drżący oddech. "Czuję się tak ciepło, tak ... żywo." Przypomniałam sobie, gdy ardeur szukało jedzenia, jak on trafił na radar. Był potężny, ale więcej niż to. "Ardeur uznało cię jako smaczną moc w pomieszczeniu. Czy dlatego, że byłeś raz od niego uzależniony?" "Requiem był uzależniony kiedyś," powiedział London. "Czy on wydawał się także smaczny?" "Nie tak pyszny jak ty, nie." "Belle powiedziała, że moja moc służy do zasilania ardeur. Korzystając z nowszych określeń, jestem dla niego baterią." "Jeśli jesteś tak dobrym pożywieniem, to dlaczego Damian nie poczuł się lepiej?" zapytał Nathaniel. "Nie zastanawiałem się nad tym, ale myślę, że wypiłem dużo swojej energii. To było jakbym był zagubiony na pustyni przez lata i nagle zobaczył rzekę, płynącą chłodną i głęboką. Moja skóra nasiąka i nie może tego zatrzymać. Zatrzymałem większość energii i przykro mi za to. " "Nie, nie jest ci przykro" powiedział Nathaniel miękkim głosem, ale pewnym. London roześmiał się, gwałtowny, szczęśliwy dźwięk. "Masz rację, nie jest. Wiedziałem, że będzie wystarczająco dużo energii, by utrzymać Damiana żywym, a poza tym o nic się nie troszczyłem." Zwinął całą długość, siłę w kulkę i spojrzał na mnie z twarzą bardziej niepewną niż cokolwiek, co kiedykolwiek widziałam u Londona. "Jestem na twojej łasce. Starałem się ukryć, ile to dla mnie znaczy, ale nie mogę. Nie mogłem również nigdy tego ukryć przed Belle. Torturowała mnie tym." Spojrzał na mnie tymi zagubionymi oczyma i powiedział: "Będziesz mnie torturować, Anita? Czy zmusisz mnie do błagania o okruchy?" Mój puls był nagle w gardle, nie z namiętności, ale ze strachu. Dumny, przerażający London był skulony na łóżku, patrząc na mnie z wyrazem, który widziałam tylko w oczach Nathaniela. Znałam to spojrzenie. Mówiło, że możesz zrobić wszystko, czego chcesz, tylko po prostu mnie zatrzymaj. Zrobię co chcesz, po prostu zatrzymaj mnie. Ronnie zawsze była w stanie znaleźć facetów, by mieć miłe, nieskomplikowane pieprzenie. Ja, wydawało się, że prowadzę dom dla niezwykle skomplikowanych mężczyzn. Co do miłego, nieskomplikowanego pieprzenia, nie rozpoznałabym go, nawet gdyby ugryzło mnie w tyłek.

Rozdział 34 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us O drugiej czterdzieści pięć byliśmy w sali dla ciężarnych w szpitalu St. John. Gdybym była ponad to, ktoś może nazwałby to salą porodową, ale nie przy mnie i nie wtedy, gdy chciał żyć. Stwierdzenie, że nie byłam szczęśliwa z pobytu tutaj, byłoby niedopowiedzeniem zadziwiająco gigantycznych rozmiarów. Dr North rzucił jedno spojrzenie na tłum za mną i zażądał separatki do badań. A może znał mnie na tyle dobrze, by zorganizować to z wyprzedzeniem. Pokój miał różowe, kwiatowe tapety, a wszystkie meble z założenia miały być domowe, albo przynajmniej miały udawać, że byliśmy w ładnym hotelu. Wszystkie z wyjątkiem łóżka. Łóżko było ładniejsze niż większość, ale wciąż miało barierki i jedne z tych tac na kółkach u podnóża. To wciąż było łóżko szpitalne, jakkolwiek odstawione byłoby otoczenie. Nie leżałam w łóżku. Chodziłam po pokoju, ponieważ czekaliśmy na wyniki testu krwi. Dowiemy się, w ciągu kilku minut, jak złe są wieści. Micah siedział na krześle w rogu, nie stając na mojej drodze. Mądry facet. Mieliśmy ze sobą dwa lwołaki, jeden stał cicho przy ścianie, a drugi zajmował inne krzesło, czytał. Joseph pokazał się z sześcioma lwołakami dla mnie do wyboru. On poważnie nie lubił Haven, lwa Auggiego i miał nadzieję, że wybiorę inne, mniej dominujące lwy do zabawy. Dla mnie w porządku. Ale jak wybrać kogoś z właściwie obcych ludzi? Jak wybrać kogoś, kto będzie chciał przynajmniej, byś brutalnie zmieniała ich w ich zwierzęce formy. Jak można zaufać, że nie będą z tobą walczyć? Joseph zapewnił mnie i Jean-Claude'a

"Wybrałem najbardziej uległych, jak

omawialiśmy to z Jean-Claude’m. Myślę, że będą niczym Nathaniel był dla Ciebie kiedyś, dla ardeur." "Co to znaczy?" zapytałam. "Myślę, że będziesz w stanie karmić ardeur na nich bez pełnego kontaktu seksualnego. Jeśli rozumiem, jak działa ardeur, to tylko dominacja i moc, która powstrzymuje cię od karmienia się z pocałunku." "Taka jest teoria" odpowiedziałam. Oni wydawali się delikatni i niedopracowani i zbyt krusi do mojego życia, ale wybrałam dwóch z nich. Travisa i Noela; blondyna i bruneta odpowiednio. Travis był studentem biznesu

a Noel anglistyki. Noel nosił okulary i miał zaliczenie w poniedziałek. Przyniósł książki do nauki. Travis przywiózł właściwie tylko siebie. Noel uczył się do testu ignorując wszystko wokół niego. Travis obserwował wszystko, tymi swoimi jasnobrązowymi oczami. Patrzył tak, jak patrzą policjanci, jak gdyby wszystko zapamiętywał. Wydawał się szczególnie zainteresowany Richardem. Moi ochroniarze zmienili się, więc Claudia i Lisandro stali w kącie w pobliżu drzwi, w pozycji nietypowej dla ochroniarzy, z lekko rozluźnionymi ramionami, ale nie zgarbieni. Jeżeli którekolwiek z nich było kiedykolwiek wojskowym lub gliną, nigdy tego nie pokazali. Byli tylko twardzielami i to było wystarczające. Byli jeszcze dwaj strażnicy na zewnątrz pomieszczenia, przy drzwiach, którym dr North się sprzeciwił, ale Claudia spojrzała na niego twardo i wyraził zgodę. Jednym ze strażników zewnętrznych był Graham, drugi był hienołakiem, którego nie znałam. Nosił imię Ixion, choć powiedział to tak jakby tego nienawidził i nie miał go długo. Narcyz miał więcej zabawy, niż powinien, nadając imiona niektórym z jego nowych ludzi. Ixion był tak bardzo ex-wojskowym, że wciąż miał króciutkie włosy i wyglądał nieswojo w cywilnych ubraniach. Tak naprawdę nie potrzebowałam czterech ochroniarzy, ale to był jedyny sposób, jaki widziała Claudia, by mieć przy nas wilka, który przemieni się dla mnie w szpitalu, jeśli będę tego potrzebowała, nie pozwalając by Richard wiedział, że nikt z nas mu nie ufał, że przyjmie moją bestię w sytuacji awaryjnej. Graham był moim wilkiem w zanadrzu, że tak powiem, a Ixion

przyszedł, bo Claudia preferowała wszystkich strażników w parach. Jeśli już

udawaliśmy, musieliśmy udawać dobrze. "Zamęczysz się, Anita," powiedział Richard. "To będę zamęczona" warknęłam i wiedziałam że warczę, ale nie troszczyłam się o to. Odsunął się od ściany i podszedł do mnie. Wyciągnął rękę, jak gdyby chciał mnie przytulić, czy mnie pocieszyć. "Nie" powiedziałam i szłam dalej, aż okno mnie zatrzymało po czym zawróciłam. "Chcę tylko pomóc, Anita," powiedział. "Chodzenie pomaga" odpowiedziałam, nie patrząc na niego. Dlaczego nie mógł zrozumieć, że chciałam tylko być zostawiona w kurewskim spokoju? Micah rozumiał. Nathaniel chciał przyjść, ale tak wczesna przemiana go wyczerpała. Po zmianie postaci w zwierzęcą zazwyczaj spędzają w niej od sześciu do ośmiu godzin; jeśli zmienisz się wcześniej ma to swoją cenę. Jeśli miał być dzisiaj wieczorem w formie, potrzebował odpoczynku.

Zostawiłam go ułożonego z Damianem, żeby oboje mogli poczuć się lepiej przed zapadnięciem zmroku. Richard dotknął mojego ramienia jak wracałam. Wyrwałam się od niego i kontynuowałam spacer. Gdybyśmy znaleźli sposób, by przynieść ze mną Damiana, zrobilibyśmy to. Pomagał mi się uspokoić, a ja tego potrzebowałam. Ale wampiry niezbyt dobrze podróżują w świetle dziennym. "Jeśli się nie uspokoisz" powiedział Richard" możesz wezwać bestię. Nie chcesz tego, nie tutaj." Zatrzymałam się i spojrzałam na niego. "To by rozwiązało problemem, czyż nie?" "Nie myślisz tak" odpowiedział. "Do diabła, że nie." "Ulfriku." To był Travis, ze swojego kąta. Richard odwrócił się do niego. "Ulfriku, ona rozładowuje swoją nerwowość poprzez chodzenie." "Wiem o tym" powiedział Richard mniej niż przyjaznym głosem. "Jeśli powstrzymasz ją od chodzenia, to w jaki sposób rozładuje energię?" Richard otworzył usta, zamknął je i skinął głową. "Przedstawiłeś swój punkt. Myślę, że to, co mnie denerwuje, to patrzenie jak ona krąży." "Zatem nie patrz" odpowiedział Travis, jakby to była najłatwiejsza rzecz na świecie. Richard wziął głęboki oddech i odrzekł "Mam zamiar zaczerpnąć powietrza. Będę tuż na zewnątrz, obiecuję." Zatrzymałam się, by powiedzieć: "Wiem, że będziesz." Skinął głową i wyszedł. Gdy drzwi się za nim zamknęły, Travis powiedział: "Dzięki Bogu. Jedno z was tak nerwowe wystarcza w pokoju tej wielkości." Spojrzałam na niego. "Czy Richard jest zdenerwowany?" Micah roześmiał się. "Tak." Objęłam mocno swoje ramiona. "Myślę, że sama jestem tak zdenerwowana, że nie zauważyłam." "Masz prawo być zdenerwowana" Claudia odezwała się z pobliża drzwi. Kiwnęłam głową, ale nie tak jakbym w to wierzyła. Rozległo się pukanie do drzwi. Skoczyłam i odwróciłam się w tym kierunku, moje palce wbijały się we własne dłonie. Nie przytulałam siebie teraz, byłam wczepiona, jakby moje paznokcie wbijały się w ten ostatni kawałek skalnego występu przed upadkiem z krzykiem w otchłań.

Graham otworzył drzwi na tyle, by wsadzić głowę i powiedział: "Lekarz tutaj jest." "Wpuść go" odpowiedziała Claudia napiętym głosem. Czyżby każdy szalał z nerwów? Dr North wszedł, zerkając na Ixiona, jeszcze przy drzwiach. "Twoi ludzie sprawiają, że pielęgniarki i pacjenci są trochę nerwowi. Mogą wejść do pokoju? " Spojrzałam na Claudię. To ona rządziła. Skinęła głową i posłała Lisandro, by otworzył drzwi i zaprosił Grahama i Ixiona do środka. Graham właśnie znalazł kawałek ściany, by przystanąć. Posłał mi nerwowy uśmiech, który myślę, że miał być pocieszający. Ixion skrzywił się na całe to pomieszczenie i nie wydawał się wiedzieć, gdzie stanąć. W pokoju było trochę tłoczno. "Okno, Ixion" powiedziała Claudia. "Nie wszystko, co na nas poluje wchodzi przez drzwi." Nie byliśmy naprawdę w wielkim niebezpieczeństwie bezpośredniego ataku, ale to pozwoliło mężczyźnie stanąć gdzieś daleko od łóżka i czegokolwiek co chcemy robić. Chociaż, jeśli to miało być badanie ginekologiczne, to wszyscy, którzy nie mogli być tatusiami wychodzą. Gdy Ixion osiadł pod oknem, dr North rozejrzał się po pokoju. "Czy chcesz to omawiać na oczach wszystkich?" "Właśnie kazałeś mi wprowadzić dwie dodatkowe osoby do środka, doktorze." Uśmiechnął się. "Miałem na myśli, że może chcesz by niektórzy z nich przeszli się do kawiarenki." Westchnęłam i pokręciłam głową. Jak mogłam wyjaśnić, że jeśli wiadomości były na tyle złe, to mogłam potrzebować jednego lub wszystkich z mojego personelu pomocniczego? Nie mogłam, więc tego nie zrobiłam. "Po prostu wykrztuś to z siebie, doktorze, dobrze? Niepewność mnie zżera." Skinął głową, poprawił okulary. Otworzyły się drzwi i wszedł Richard. "Czy coś pominąłem?" Pokręciłam głową. "Anita" powiedział dr North: "zaczniesz krwawić, jeśli nie powstrzymasz się od drapania swoich ramion paznokciami." Spojrzałam na moje ręce, jak gdyby po prostu pojawiły się na końcu moich ramion. Moje palce były sztywne z napięcia, kiedy odsuwałam je z dala od moich rąk. Małe pół księżyce od moich paznokci zdobiły skórę. Prawie do krwi, prawie. Richard podał mi rękę. Zawahałam się, a następnie ją przyjęłam. Energia zakłuła między nami; byliśmy zbyt nerwowi by być bardziej pomocni dla siebie. Zamknął się, uniósł swe

tarcze w górę, a jego ręka pozostała tylko ciepłą i prawdziwą w mojej dłoni. Doceniałam wysiłek z jego strony, po tym jak widział co zrobiłam ze swoimi ramionami, ale w końcu przegrałam bitwę, aby nie patrzeć za siebie na Micaha. Byłam zbyt wystraszona by pogrywać z czyimkolwiek ego. Zbyt przerażona, żeby nie chcieć otoczyć się tak wielką ilością komfortu, jaką tylko mogłam znaleźć. Micah podszedł z mojej drugiej strony. Richard zesztywniał, nie chcąc go tu i nie będąc w stanie ukryć, że go nie chce, ale nie wpadł w szał. Ścisnęłam go za rękę i położyłam głowę na jego ramieniu, żeby wiedział, jak wiele wysiłku dla mnie znaczyło, że to zrobił. Naprawdę to zrobił. Dodatkowa uwaga przyniosła mi uśmiech, ten uśmiech, który rozjaśniał całą jego twarz. Uśmiech, za który kiedyś oddałabym serce by go zobaczyć. Odwróciłam się do lekarza, uczepiona do obu z nich i czułam się z lepiej. Chciałam zachować spokój, ale trzymałam się ich rąk, jakby były ostatnimi kawałkami drewna w zatapiającym mnie oceanie. "Musiałem przeprowadzić badania krwi po raz drugi, Anita." "To nie wróży nic dobrego" odpowiedziałam. "Czy to jest ten moment, gdy można poprosić ją, by usiadła?" zapytała Claudia. Dr North spojrzał na nią. "Może usiąść, jeśli chce." Odwrócił się do mnie, z uśmiechem. "Chcesz usiąść?" "Czy potrzebuję siedzieć?" Jego uśmiech się poszerzył i spojrzał na mężczyzn po obu moich stronach. "Nie sądzę, że tak, ale jeśli nie, myślę, że masz wystarczająco dużo wsparcia. "Skinął głową na Micah i Richarda. "Powiedz mi, doktorze" powiedziałam. Mój głos był napięty, ale normalny. Punkt dla mnie. "Czy mogę być absolutnie szczery wobec wszystkich w tym pokoju?" zapytał. Walczyłam z ochotą by krzyknąć i udało mi się powiedzieć: "Tak, tak, po prostu powiedz. Boże, proszę, powiedz to." Skinął głową, ponownie. "Czy wiesz, że masz likantropię?" Przytaknęłam, po czym zmarszczyłam brwi. "Zdaję sobie sprawę, że noszę likantropię." "Zabawne, że mówisz o tym w ten sposób" powiedział. "Twoje wyniki krwi są po prostu wyjątkowe, Anita." "Dowiedziałam się kilka tygodni temu, że noszę lamparta, wilka, lwa, i coś, czego lekarzom nie udało się nawet zidentyfikować."

Spojrzał na mnie. "Wiesz, że to jest niemożliwe, noszenie więcej niż jednego szczepu likantropii. One się wzajemnie wykluczają. Nie można złapać więcej niż jednej." Kiwnęłam głową, ściskając trzymające mnie ręce. "Wiem to wszystko. To cud medyczny, bla-bla-bla, po prostu przejdźmy do części ciąży. Czy mam syndrom Mowgliego, albo zespół Vlada?" Spojrzał mi prosto w oczy, zbyt poważnie i powiedział: "Tak, jeśli chodzi o to co mówią nam testy." Kolana ugięły się pode mną i mogłam upaść na podłogę, ale Micah i Richard złapali mnie. Ktoś przysunął jedno z krzeseł, a mężczyźni posadzili mnie na nim. Trzymali moje ręce w swoich i każdy z nich położył mi rękę na ramieniu, jakby nie ufali czy nie polecę do przodu. Nie było tak źle, jeszcze nie. Jeszcze nie. "Co masz na myśli, jeśli chodzi o to 'co testy mogą powiedzieć'?" zapytał Micah. "Te dwa zespoły są jak likantropia; nie można mieć obu. Płód nie może mieć zarówno zespołu Vlada i Mowgliego. Jeśli Anita nie nosiłaby czterech różnych rodzajów likantropii, co jest medycznie niemożliwe, powiedziałbym, że możemy mieć bliźniaki, ale ze względu na inne wyniki krwi, w niektórych innych badaniach... " Jego usta pozostawały w ruchu, ale ja słyszałam w uszach ryk tętniącej krwi. Richard i Micah pomogli mi włożyć głowę między kolana i trzymali mnie przed wypadnięciem z krzesła. Głowa między kolanami pomogła po kilku chwilach. Ale byłam zadowolona z ich rąk trzymających mnie w miejscu. Nie zasłabnę ale mdlałam wcześniej i to było strasznie podobne odczucie. Jezusie, bliźniaki. Mówimy o wracającej karmie, wraz z odsetkami. Bliźniaki, z dwoma najgorszymi wadami wrodzonymi znanymi współczesnej nauce. Słodka Maryjo, Matko Boża, pomóż mi w tym jednym. Głos doktora North dochodził tuż przede mną. Klęczał przy mnie. "Anita, Anita, słyszysz mnie? Anita!" Udało mi się pokiwać głową. "Nie chcę dawać ci tutaj fałszywej nadziei, ale o ile mi wiadomo, jedynym sposobem, uzyskania pozytywnego wyniku dla tych zespołów jest bycie w ciąży, a otrzymaliśmy negatywny wynik testu ciążowego. Dwa razy." Podniosłam głowę, powoli; po pierwsze, bo to było najszybciej jak mogłam nią bezpiecznie poruszać, a po drugie, bo nie wierzyłam, że usłyszałam to, co usłyszałam. "Co?" zapytałam, głosem, który nie brzmiał w ogóle jak mój.

Klęczał przede mną, ale był na tyle wysoki, a ja na tyle niska, że mieliśmy doskonały kontakt wzrokowy. Jego twarz była szczera, zmartwiona. Mówił powoli, ostrożnie. "Otrzymaliśmy negatywny wynik testu ciążowego." Zmarszczyłam brwi. "Ale powiedziałeś..." Pokiwał głową. "Wiem. Nie rozumiem, wyników badań albo czegoś innego. W rzeczywistości, pielęgniarki i stażyści siłują się teraz na ręce kto będzie mi pomagać robić USG." "Siłują się na rękę?" "Chcesz prawdy?" "Tak." "Niezależnie od tego, co wyjdzie na USG jest to medyczna nowość, tak dalece jak każdy z nas wie. Albo nie jesteś w ciąży, ale pozytywny wynik dla dwóch zespołów, który otrzymaliśmy dał pozytywny wynik twoim testom ciążowym. Albo jesteś z bliźniakami pochodzącymi z różnych ojców, a z jakiegoś powodu nasze testy zaprzeczyły ciąży. Wystarczająco niezwykłe. I nie zapominaj o czym mówiliśmy przez telefon, dziecko z Mowglim może pojawić się w kilka tygodni, a drugie dziecko nie." Po prostu spojrzałam na niego. "Co masz na myśli, doktorze?" spytał Richard. Otrzymałam skrócony wykład o Mowglim i potencjalnie szybkiej ciąży. "Albo coś w wynikach krwi Anity sprawia, że ma pozytywne testy na to wszystko." Spojrzał na mnie, wciąż na kolanach. "Czy jesteś likantropem? Chodzi mi o to, czy zmieniasz formę?" Pokręciłam głową, po czym dodałam "Nie, jak do tej pory." "Co oznacza 'jak do tej pory'?" zapytał. "To znaczy, że byłam blisko." Micah powiedział: "Myśleliśmy, że się przemieni w dniu dzisiejszym." "Jak długo ona nosi tak wiele szczepów likantropii?" Micah spojrzał na mnie. Wzruszyłam ramionami. "Jakieś sześć miesięcy, jak myślimy. Kiedy się nie zmieniała, po prostu założyliśmy, że nie złapała niczego." Dr North skinął głową, jakby to miało sens. "Logiczne, do pewnego momentu. W literaturze mówi się, że pierwszy księżyc w pełni da zmianę i kropka. Ale mówisz, że ona miała sześć pełnych księżyców i nic." "Nie mówcie o mnie jakby mnie tutaj nie było" powiedziałam. "Przepraszam, Anita. Myślałem, że dam ci kilka minut, byś doszła do siebie."

"Doszłam do siebie na tyle, na ile mogę" odpowiedziałam. Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam go powoli. Odepchnęłam ich ręce. "Mogę siedzieć, nic mi nie jest." "Anita" -i tym razem to był Micah- "daj nam pomóc, proszę." Starałam się znaleźć siły, żeby się na to rozgniewać, ale nie miałam ich na tyle. "Dobrze, po prostu przytul mnie, nie trzymaj mnie na krześle. To jakbym była w pułapce." Pułapka, tak, to się zgadzało. Micah wyciągnął dłoń w dół, a ja w mgnieniu oka ją ujęłam. Richard zrobił to samo z drugiej strony i wzięłam go również za rękę. Musiałam być odważna, ale jeśli otrzymane wiadomości będą tak ciekawe, może trzeba się czegoś trzymać. "Wyniki badania krwi wróciły z tymi samymi rezultatami we wszystkich testach, dwa razy. Według wszystkiego, co nam się wydaje, że wiemy, to niemożliwe, chcę więc zrobić USG. USG pokaże, czy jesteś w ciąży czy nie. Będziemy mogli to zobaczyć. Jeśli nie zobaczymy, to nie jesteś w ciąży. Test domowy był fałszywym alarmem, a wyniki krwi są w porządku." "A jeśli jestem w ciąży?" Walczył ze swoją twarzą, starając się znaleźć jakieś pasujące podejście do pacjenta. "Wtedy będziemy działać." "Dwoje dzieci, z których jedno może rozwijać się tak szybko, że będzie gotowe do porodu po kilku tygodniach, a drugie dziecko, które może spróbować wygryźć drogę ze mnie na zewnątrz lub zjeść swego bliźniaka." Mój głos był znowu moim, rzeczowym. Mogłam rozmawiać o tym jakbym mówiła co mam na obiad. Ktoś powiedział: "Jezus". Richard zacisnął dłoń na mojej, aż prawie bolało, ale nie kazałam mu odejść. Chciałam go tam poczuć. Micah dodał drugą rękę, trzymając moją dłoń również. Przynajmniej żaden z nich nie powiedział wielkiego kłamstwa, że wszystko będzie w porządku. Tu nie miało być wszystko w porządku. Dr North mrugnął do mnie. To nigdy nie jest dobre, zobaczyć jak lekarz powoli mruga w stylu och-mój-Boże. "Myślę, że to byłby najgorszy scenariusz, Anita. Chodźmy zrobić USG, wtedy będziemy wiedzieć z czym mamy do czynienia." Wstał, strzepując swoje nogawki i nie patrząc nikomu w oczy. Myślę, że byłam troszkę zbyt dokładnie pesymistyczna dla dr North. Ja, zbyt pesymistyczna, cholera, tak.

Rozdział 35 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Musiałam położyć się na łóżku. Doktor North opuścił barierkę w dół, by móc przysunąć wystarczająco blisko sprzęt USG i siebie samego. Barierka z drugiej strony również opadła, by tłum mógł zgromadzić się wokół. Nie przesadzał ze stażystami i pielęgniarkami siłującymi się na rękę. No dobra, może o sposobie ich wyboru, ale wszyscy chcieli tam być. Byliśmy osobliwością medyczną, jeśli nie medyczną historią, bez względu na to, co się stanie. Czułam się jak na wybiegu w zoo. Dr North ubiegł mnie, mówiąc: "Nie potrzebujemy tylu ludzi." Jeden ze stażystów powiedział: "Usuńmy niektórych z jej ludzi." Spojrzałam prosto na niego i powiedziałam "Wynoś się!" Zaczął się kłócić. Dr North powiedział: "Wyjdź". Stażysta wyszedł. Pozostali młodsi lekarze byli o wiele bardziej uprzejmi. Pielęgniarki zostały całkowicie wykluczone, choć jednym z lekarzy była kobieta. Claudia trochę uratowała sytuację, mówiąc: "Anita, on był dupkiem, ale mimo to, możemy wyprowadzić niektórych z nas na zewnątrz. Można założyć," tu spojrzała na białe fartuchy "że niektórzy z tych ludzi są tutaj, aby pomóc. Niezależnie od tego, co badanie USG wykaże, my nie mamy wiedzy medycznej by zaoferować sugestie." Skinęła na swoich ludzi, mówiąc:" Będziemy na zewnątrz, jeśli będziesz nas potrzebować." Zawołała do Travisa i Noela. "Wy dwaj, chodźcie z nami." "Nie jesteśmy strażnikami" odpowiedział Travis. "Joseph dał nas Anicie, nie tobie." "To nie jest czas, by być wrzodem na tyłku, Travis" powiedziałam. Mój głos nie był już spokojny. Coś zaczynało się kruszyć na krawędziach. Nie kłócił się po tym. Po prostu wyszedł. Noel za nim, trzymając książkę i plecak. Claudia spojrzała na mnie zanim wyszła. I prawie zawołałam ją z powrotem, ale nie zrobiłam tego. Nie byłyśmy bliskimi przyjaciółmi, ale ufałam jej. Ufałam Micahowi i częściowo ufałam Richardowi. Ale oni nie byli neutralnymi stronami, a my może potrzebowaliśmy chłodniejszej głowy, nie tak osobiście zaangażowanej.

Drzwi zamknęły się za nią, zanim zdecydowałam się powiedzieć Zostań. Decyzja podjęta. Dr North zaczął wysyłać stażystów na zewnątrz, dopóki nie pozostało trzech. Było wystarczająco dużo miejsca dla Micaha i Richarda by stanęli w pobliżu wezgłowia łóżka po przeciwnej stronie aparatury USG. Miałam tylko jedną rękę do zaoferowania i Micah ją dostał. Richard chwycił mnie za ramię, ale błogosławić go, nie kłócił się o to. Może dorosła rzeczywistość w końcu uderzyła nas wszystkich i kłótnie ustaną. Możemy mieć nadzieję. Musiałam zdjąć kurtkę, co pokazało broń i jej kaburę. Używałam dodatkowego paska przechowywanego u Jean-Claude'a, ale zniszczyłam dwa, więc będę musiała wysłać wkrótce Nathaniela na zakupy po więcej skórzanych pasów. Samotna kobieta stażystka popatrzyła na pistolet, z szybkim błyskiem w oczach, jak gdyby nigdy nie widziała żadnego wcześniej. Musiałam zsunąć pasek i zdjąć dolną część pasków kabury tak, by lekarz mógł zwinąć moje dżinsy w dół wokół moich bioder. Pistolet nie został wyjęty, gdy położyłam się na łóżku i musiałam użyć obu rąk, by pociągnąć go w dół. Przypuszczam, że mogłam go wyjąć by Micah go przetrzymał, ale potrzebowałam by broń mnie dotykała. To było jedyne zabezpieczenie jakie miałam ze sobą, z wyjątkiem Micaha i Richarda. A ponieważ oboje byli trochę odpowiedzialni za moje znalezienie się w tym bałaganie, dobra, miałam mieszane uczucia odnośnie przywiązania do każdego, kto mógł nawet zdalnie uczynić mnie ciężarną. Po raz pierwszy, zastanawiałam się, czy wazektomia u likantropa była absolutnie pewną rzeczą. "To będzie zimne" powiedział dr North, zanim rozprowadził jasny żel po całym moim brzuchu. Było zimne, ale dało mi coś jeszcze, czym mogłam zająć umysł i wzięłam to. "Micah miał wazektomię około trzech lat temu. Wykluczyliśmy go jako możliwego ojca, ale jest likantropem, mam na myśli..." Dr North spojrzał na Micah. "Przypaliłeś końcówki czy założyłeś srebrne zaciski?" "Oba i robiłem testy około sześć miesięcy temu i byłem czysty." "Słyszałem o użyciu srebrnych zacisków; Czy wiesz, że istnieją już dwa przypadki zatrucia srebrem po wazektomii takiej jak twoja?" Micah pokręcił głową. "Nie, nie byłem świadomy." "Może niech lekarz zrobi ci test krwi na poziom srebra, dla pewności." Dr North spojrzał na mnie, a jego twarz była łagodna. Dobre podejście do pacjenta. Podniósł masywny kawałek z tworzywa sztucznego. "Mam zamiar przesuwać tym po twojej skórze. To nie boli." Kiwnęłam głową. "Wyjaśniłeś jak to działa, doktorze, po prostu zrób to."

Zaczął prowadzić grubą rączkę po moim brzuchu, rozprowadzając jasny żel wokół, gdy pracował. Obserwowałam trochę ekran monitora za nim. Również na niego spoglądał. To było szare, białe i czarne, i rozmyte. Gdyby to był mój telewizor w domu już dzwoniłabym do kablówki robiąc piekło. Obrazy wydawały się mieć więcej sensu dla niego niż dla mnie, ponieważ spoglądał i przesuwał rączkę. Potem po prostu ją przesuwał, nie patrząc na nią, tylko na ekran. Najwyższy stażysta powiedział: "No, cholera." Wydawał się strasznie rozczarowany. North nawet nie spojrzał na niego. Po prostu powiedział: "Wyjdź". "Ale ..." "Teraz" i mój uprzejmy lekarz zabrzmiał tak serio i poważnie, jak nigdy nie słyszałam. Może mieć dobre podejście do pacjenta, ale zaczęłam się domyślać, że jego dobre podejście kończyło się przy łóżku. Nie mam nic przeciwko. "Co się stało?" spytał Richard. Opierał się o mnie, próbując rozszyfrować obrazy. Zapytałam. "Co widzisz, czego ja nie widzę?" "Nic się nie stało, panie Zeeman" odpowiedział dr North nie patrząc na niego. "A co ja widzę? Nic." "Co to znaczy, nic?" zapytał Micah i po raz pierwszy usłyszałam nutę napięcia w jego głosie. Ta żelazna kontrola troszeczkę pękła. North zwrócił się do mnie z uśmiechem. "Nie jesteś w ciąży." Zamrugałam na niego. "Ale test..." Wzruszył ramionami. "Rzadko, bardzo rzadko, ale fałszywie dodatni. Anita, jesteś poza normalnymi parametrami na każdym innym teście, który przeprowadziliśmy, dlaczego powinniśmy być zaskoczeni, że domowy test ciążowy trochę się myli przy twojej wewnętrznej chemii?" Patrzyłam na niego, jeszcze nie dowierzając. "Jesteś pewien. Nie jestem w ciąży." Potrząsnął głową. Położył rączkę z powrotem na moim brzuchu. Zrobił powolny krąg po zaskakująco małym obszarze. "Zobaczylibyśmy to tutaj. Byłoby małe, ale widzielibyśmy, jeśli byłoby tu coś do zobaczenia. A nie ma." "To skąd pozytywne wyniki dla zespołu Mowgliego i Vlada?" "Nie jestem pewien, ale myślę, że test wykrył te same enzymy, które sprawiają, że jesteś likantropem. Jest przeznaczony do badania ludzkich matek, a nie matek, które już są likantropami". "Co z zespołem Vlada?" spytała stażystka.

North zmarszczył brwi. "Będziemy dyskutować o przypadku, gdy pacjentka otrzyma odpowiedzi na swoje pytania dr Nichols." Spojrzała szczerze zmartwiona. "Przepraszam, dr North." "Nie, ona ma rację" powiedziałam "co z zespołem Vlada?" Dotknął brody, przesunął moją głowę tak, że ukazały się ślady ugryzień Requiem . "Czy ofiarowujesz krew regularnie? " "Tak" odpowiedziałam. "Testujemy enzymy we krwi, na tym etapie, Anita. Nigdy nie czytałem badań na temat tego jak się ma regularne oddawanie krwi do wyników badań krwi. Wiemy, że może to powodować anemię, ale poza tym, nie sądzę, by ktoś naprawdę to sprawdzał." "Czy mogę zadać pytanie, proszę?" To była stażystka, Nichols. North rzucił jej zimne spojrzenie. "To zależy od pytania, pani doktor." Powiedział, 'pani doktor' jakby to było obraza. Widziałam całkiem nowe oblicze mojego lekarza. "Nie chodzi o ciążę, ale o ugryzienie." "Możesz pytać." zabrzmiał tak jakby nie mogła, ale Nichols została wykonana z twardszej gliny, nie wycofała się, choć była w niej nerwowość granicząca ze strachem. "Jest wiele zsinień wokół ukąszenia. Myślałam, że to tylko dwa schludne ślady nakłuć." Spojrzałam na nią. "Widywałaś tylko ślady ugryzień w kostnicy, prawda?" Zrobiłam z tego pytanie. Skinęła głową. "Miałam kurs z kryminalistyki nadnaturalnej." "Co robisz na położnictwie?" zapytałam. "Nichols będzie jednym z pierwszych lekarzy, którzy ukończyli studia ze specjalnością w nadnaturalnym położnictwie". Spojrzałam na nich oboje. "Myślałam, że to będzie bardzo ograniczona specjalizacja." "Wzrasta z roku na rok" powiedział North. Odpowiedziałam na jej pytanie. "Wampirze ukąszenie jest jak każda inna rana; jeśli śmierć nastąpi w wyniku ugryzienia, to nie otrzymasz takich samych siniaków. Mogą zostawić tylko dwie zgrabne rany kłute, ponieważ gdy wbijają kły, krew płynie łatwo z antykoagulantem w ich ślinie. To picie, nie prawdziwe jedzenie. Niektóre starsze wampiry są dumne mogąc nie pozostawiać żadnych śladów, tylko dwa nakłucia. Młodsze wampiry zostawiają więcej śladów zębów, ale to rzadko rani skórę, z wyjątkiem kłów. Kilka razy miałam pozostawione ślady ugryzień, które obejmowały więcej niż kły, ale oni chcieli zadać ból, nie tylko się pożywić. Chcieli by to raniło."

"Widzieliśmy jedno ciało, o którym myśleli, że zostało zaatakowane przez wampira i zmiennokształtnego, ponieważ miało ślady kłów, ale obojczyk i obszar szyi zostały zaatakowane z furią. " Pokręciłam głową, a teraz, ponieważ dr North zwrócił moją uwagę na ranę, to troszeczkę zabolało. Requiem nie był dżentelmenem w tym ukąszeniu. W ogniu swojej potrzeby zrobił więcej niż tylko wbicie kłów. "Nie znam sprawy, ale to mógł być tylko wampir". Pokręciła głową. "Było wiele uszkodzeń." Wyciągnęłam prawą rękę z mnóstwem śladów ugryzień w zgięciu. "Wampir", powiedziałam. Odchyliłam kołnierzyk mojej koszulki, wyciągając trochę szyję, więc mogłam pokazać jej blizny na moim obojczyku. "Inny wampir. Złamał mi obojczyk i szarpał ranę jak terier szczura". Zbladła trochę, ale powiedziała "Chciałabym skontaktować się z kursem kryminalistyki oraz zaproponować ci przyjście i wykład. Myślę, że po prostu zobaczenie twoich blizn i bardziej szczegółowa rozmowa z tobą może pomóc koronerom i lekarzom sądowym w całym kraju prawidłowo rozpoznawać obrażenia niektórych ofiar." Wyciągnęła rękę ale zatrzymała się. Powiedziałam "Możesz dotknąć blizn, jeśli chcesz." Spojrzała na North; skinął głową. Dotknęła blizny na obojczyku, bardzo ostrożnie, jak gdyby to było bardziej intymne niż powinno być. Na zgięciu mojego ramienia przesunęła palcami po bliznach, jakby je zapamiętywała. Przejechała w dół po śladach pazurów poniżej ramienia. "Likantrop?" "Zmiennokształtna wiedźma, tak naprawdę." Jej oczy zrobiły się szerokie. "Prawdziwa zmiennokształtna czarownica, ze skórami zwierząt służącymi przemianie, a nie likantrop?" Była podekscytowana a ja byłam pod wrażeniem, że zna różnicę; większość ludzi nie znała. "Tak." W końcu dotknęła wypalonej blizny w kształcie krzyża, trochę krzywej, z powodu śladów pazurów. "To powinno oznaczać, że jesteś wampirem, ale nie jesteś." Miło, że ktoś był pewien. Głośno powiedziałam, "Kilku wampirzych fagasów bawiło się mogąc mnie oznaczyć, gdy czekaliśmy aż ich pan obudzi się w nocy." Otworzyła szeroko oczy. "Bardzo chciałabym z tobą porozmawiać dłużej. Dziękuję bardzo za odpowiedzi na moje pytania w takiej chwili."

"Wpadam w tryb wykładowy dość łatwo" odpowiedziałam. "Jestem przyzwyczajona do bycia ekspertem od spraw nadnaturalnych." "Dziękuję" powiedziała i zabrzmiała szczerze. W końcu odwróciłam się do North. Przeszukałam jego twarz. "Nie jestem w ciąży, obiecujesz, twoje pieprzone słowo honoru, że nie jestem w ciąży?" Uśmiechnął się do mnie. "Przysięgam, z ręką na sercu, na Boga, że nie ma w tobie nic poza tobą. Nie jesteś w ciąży." Potrzebowałam rozproszenia przez Nichols, by dać mojemu umysłowi czas na przetworzenie tego. Potrzebowałam czasu, aby to dotarło do mojej świadomości. Zwróciłam się do Micaha i Richarda. Spojrzałam od jednego do drugiego z nich. Drugi stażysta używał ręcznika do wytarcia żelu z mojego brzucha. Pozwoliłam mu na to. Spojrzałam na dwóch mężczyzn mojego życia i powiedziałam, jakby nie słyszeli "Nie jestem w ciąży." "Słyszeliśmy," odpowiedział Micah uśmiechając się. "No, powiedz coś" powiedziałam. Richard odrzekł: "Co chcesz żebyśmy powiedzieli?" "Czy jesteś rozczarowany? Szczęśliwy? Ulżyło ci? " "Czekamy, żebyś nam powiedziała, jak reakcja nie będzie cię wkurzać" odparł Micah. Z jakiegoś powodu, to wywołało mój śmiech, a śmiech zamienił się płacz, choć nie wiedziałam dlaczego. Zwinęłam się na boku i płakałam, a oni próbowali mnie przytrzymać. Dr North i stażyści opuścili nas. Zostawili mnie wypłakującą stres i strach i pod spodem tą małą, maleńką iskierkę żalu.

Rozdział 36 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Mikroskopijne drobinki żalu ustąpiły fali ulgi wielkości planety. Do czasu, aż wszyscy opuściliśmy szpital, chciałam skakać i krzyczeć za nieznajomymi, że nie jestem w ciąży. Nie zrobiłam tego, ale byłam tak blisko wariowania jak mogłam; wariowania z ulgi. Byłam jak pijana ze szczęścia. Było tak źle, że Micah zasugerował, że zawiezie nas z powrotem do Cyrku. Dwa cuda miały miejsce. Pozwoliłam mu na to i Richard nie protestował, że on powinien prowadzić. W rzeczywistości, Richard był pozytywnie cicho. Zsunął się na tylne siedzenie bez słowa z wyrazem twarzy jakby myślał o czymś bardzo poważnym. Zostawiłam go z tym, bo nie myślałam o niczym smutnym. Claudia i Lisandro wcisnęli się na siedzenie obok niego. Troje z nich z takimi szerokimi ramionami, że zawsze zastanawiałam się, jak oni się mieszczą, ale się mieścili. Noel był dalej z tyłu. Travis jechał z Grahamem i Ixionem w drugim samochodzie. Sięgnęłam po telefon komórkowy, by powiedzieć Jean-Claude'owi, a potem uświadomiłam sobie, że nie potrzebuję telefonu, nie do tego celu. Otworzyłam znaki, tylko trochę, dopóki nie poczułam jego chłodnej linii mocy. "Co robisz, Anita?" zapytał Richard. "Przekazuję Jean-Claude'owi dobrą nowinę". "Użyj telefonu, proszę, ze mną tak blisko w samochodzie." Spojrzałam na niego. Jego skóra była pokryta gęsią skórką od tego, co odrobinkę próbowałam zrobić. Myślałam, by go zignorować, ale wydawało się to okrutne, a ja nie chciałam być okrutna. Nie miałam szansy decydowania; Jean-Claude wyszeptał mi przez głowę "Ma petite..." Richard zamknął oczy, jakby go bolało, ale znałam to spojrzenie. To nie to, że czuł ból. Wręcz przeciwnie, czuł się dobrze. Nie podobało mu się, że to było dobre. Powiedziałam głośno: "Jestem tu". Szepnął mi przez głowę: "Nie musisz tego mówić. Mogę to odczytać ze wskazówek twego umysłu, tak głośno o tym myślisz. Nie jesteś w ciąży." Walczyłam z ochotą podskoczenia w miejscu, ale udało mi się powiedzieć: "Tak, tak".

Czułam jego uśmiech. "Jestem bardzo szczęśliwy, że jesteś taka szczęśliwa. Czujesz lekkość jakbyś mogła latać." To było to jak się czułam, więc po prostu zgodziłam się z nim. Ciepła nić Richarda przemknęła przez mój umysł. Ale mówił głośno, zarówno do mnie i Jean-Claude'a "Czy możecie to powstrzymać, kiedy jestem z tym uwięziony w samochodzie?" Głos Jean-Claude'a zdawał się rosnąć, tak by wypełnić nas oboje. "Będziemy rozmawiać później o tych radosnych wieściach." Potem zniknął. Odwróciłam się na siedzeniu i mogłam zobaczyć twarz Richarda. "Dlaczego to ci przeszkadza?" "Nie chcę żeby grzebał w mojej głowie w tej chwili." Głos Noela nadszedł z tyłu. "Nie mogę się uczyć, jeśli moc pełza po mojej skórze, Przepraszam." Spojrzałam na Claudię. "Też to czujesz?" Walczyła z tym, ale w końcu zadrżała. "Zwykle mogę powiedzieć, kiedy używasz triumwiratu, ale dzisiaj wydaje się to mocniejsze." Próbowała pocierać rękoma o ramiona, a z trojgiem z nich ściśniętych na siedzeniu naprawdę nie było miejsca, by wykonać ten ruch. Ale zrobiła to. "Okay" powiedziałam i odwróciłam się do przodu. Micah wyciągnął rękę ponad środkiem między siedzeniami, a ja ją ujęłam. Jego dłoń w mojej była ciepła, ale nie za ciepła. Starał się nie podnosić poziomu mocy w samochodzie. Poczułam malutką wersję podniesionego ardeur, podczas gdy jechaliśmy - nie dobrze, ani trochę nie dobrze. Trzymałam go za rękę i próbowałam nie mieć drżącego odczucia ulgi podnoszącego moją moc i powodującego, że jego bestia wzrośnie dla mnie. Nasze zwierzęta mogły wpływać i wypływać z siebie wzajemnie, ale to byłoby teraz złe, więc starałam się trzymać moje tarcez i nie pozwolić szczęściu ich przełamać. Wiedziałam że smutek i gniew mogą spowodować załamanie mojej koncentracji, ale nigdy nie zdawałam sobie sprawy, że szczęście również może to zrobić. Kontrolowałam moje szczęście aż do Cyrku. Długie, kamienne schody przeleciały pod moimi stopami. Jean-Claude spotkał mnie w salonie i wskoczyłam w jego ramiona, owijając ręce i nogi wokół niego. Całowałam go długo i głęboko, i jedynie dlatego, że musieliśmy wziąć oddech, zdałam sobie sprawę, że mamy towarzystwo.

Augustyn siedział na sofie udrapowany czarnym jedwabnym szalem, który ukazywał jego nagie ramiona jak wystające blade wyspy. Jego żółte loki były w nieładzie, jakby wszystkim co zrobił było przeczesanie ich palcami. Miał na sobie dół czarnej jedwabnej piżamy, która była zbyt długa na niego. Niewłaściwe wydawało się nazwanie takiego muskularnego mężczyzny ujmującym, ale to było słowo, które przyszło mi do głowy. Spojrzałam na niego i poczułam coś podobnego do tego, co czułam patrząc na Jean-Claude'a. Nie miało tej głębi i bogactwa jak moje uczucia do Jean-Claude'a, czy Micaha, lub nawet Richarda, ale było jak pierwszy płomień miłości, gdy pożądanie trochę opadnie, a ty zdajesz sobie sprawę, że nadal kogoś chcesz. To nie było tylko pożądanie, ale coś głębszego. Stałam tam, patrząc na Auggiego i pomyślałam, że wydaje się dobrym pomysłem obudzić się pewnego ranka obok niego, potarganego i pociągającego po całym tym śnie. Byłam w nim zakochana. Powinnam być przerażona, lub zła, ale nie byłam. To nie wampirze moce czyniły mnie spokojniejszą. Może moglibyśmy rozwiązać ten problem, tak jak rozwiązaliśmy pociąg Requiem do mnie. Były opcje. Mogliśmy to obejść. Nie byłam w ciąży; moglibyśmy obejść wszystko. "Ma petite." Odwróciłam się, by spojrzeć na Jean-Claude'a. Nawet nie zauważyłam muśnięcia czarnego atłasu koszuli pod moimi rękami. Koszula nie była włożona w czarne dżinsy. Miał bardzo mało dżinsów. Zwykle nosił je tylko, gdy podejrzewał, że zniszczy ubrania, albo próbował przedstawić siebie jak bardziej dostępnego w jakimś wydarzeniu medialnym. Jego stopy były bose, ciało tylko trochę mniej białe niż dywan. "Ma petite" powiedział znowu, tym razem przezwisko sprawiło, że spojrzałam na jego twarz. Jego włosy były starannie opadającymi lokami - jego wersja codziennej swobody. "Jak się czujesz, gdy patrzysz na Augustyna?" Spojrzałam do tyłu na drugiego wampira, ale Jean-Claude złapał mnie za ramię i odwrócił bym patrzyła na niego. "Odpowiedz zanim się obejrzysz, ma petite." "Myślę, że to brzmi jak naprawdę dobry pomysł, by obudzić się obok niego całego potarganego i pół nagiego." "Czy to tylko pożądanie?" Pokręciłam głową. "Nie, nie, to jest początek czegoś prawdziwego. To miłość, nie tylko pożądanie." "Nie wyglądasz na zdenerwowaną."

Uśmiechnęłam się do niego. "Nie jestem w ciąży, możemy popracować nad wszystkim innym. To znaczy, czy to nie jest podobne do tego, co zrobiłam Requiem z ardeur? Jeśli mogę go uwolnić, to czy Mistrz Miasta nie jest w stanie uwolnić mnie? " "Jean-Claude, jak się czujesz odnośnie Augustyna?" Spytał Richard podchodząc i stając tuż za nami. "Widzę go jako pięknego, ale co dziwne, nie jestem w nim zakochany. On nie jest we mnie zakochany. Miałem nadzieję, że to oznacza iż najgorsze, lub najlepsze, się nie wydarzyło, ale..." Spojrzał poza nami na Augustyna. Spojrzałam wraz z nim. Zauważyłam, że z tej odległości antracytowo-szare oczy Auggiego wyglądają na prawie czarne. "Czy potrzebujesz pytać, jak się czuję odnośnie twojej ludzkiej służebnicy?" zapytał. Jean-Claude skinął głową. "To jest wszystko, co mogę zrobić, by zostać tu na tym miejscu. Chcę jej dotknąć, trzymać ją. Jeśli moje serce mogłoby bić, pękłoby." "Dlaczego twoje serce miałoby pęknąć?" zapytałam i byłam zaskoczona, jak zwyczajne brzmiałam i się czułam. "Ponieważ należysz do innego, a ja cię kocham." Zrobiłam krok do przodu, a palce Jean-Claude'a zaczęły mnie puszczać. Richard chwycił moje drugie ramię. "Nie, Anita, nie idź do niego." Zapytałam, patrząc w te brązowe oczy "Dlaczego nie?". Zaczął mówić kilka rzeczy, ale w końcu powiedział jedyną rzecz, która była rzeczywiście prawdą. "Bo ja nie chcę." To z pewnością zatrzymało mnie bardziej niż jakikolwiek gniew. Stałam wpatrując się w niego, oglądając ból na jego twarzy i nie wiedząc co z tym zrobić. "Dlaczego dzielenie mnie z Auggiem jest inne niż dzielenie mnie z całą resztą." "Nie kochasz reszty." Zaczęłam się uśmiechać, ale powstrzymałam się, po czym powiedziałam "Kogo nie kocham?" Wtedy mnie puścił, jakby moja skóra nagle stała się gorąca. "Pójdę przebrać się na balet". Ruszył w kierunku odległego korytarza. "Jest trochę za wcześnie na przebranie, mon ami." Richard pokręcił głową. "Nie mogę na to patrzeć, po prostu nie mogę." "Jak myślisz, co się stanie, Richardzie?" zapytałam.

Odpowiedział, nie odwracając się. "Będziesz znów uprawiać z nim seks. Być może ty i Jean-Claude." Znów pokręcił głową. "Czuć co nie co z tego było wystarczająco złe, nie chcę tego oglądać." "Jestem w nim zakochana, Richardzie, to nie znaczy, że będziemy się pieprzyć. Ty, ze wszystkich ludzi, powinieneś wiedzieć, że tylko dlatego, że ktoś ma moje serce nie znaczy, że ma moje ciało." To go zatrzymało, dokładnie na progu. Odwrócił się i spojrzał na mnie. "Nie czujesz się zobowiązana, by go pieprzyć?" Pokręciłam głową. "Tracę mój urok" powiedział Auggie. To mnie odwróciło i sprawiło, że mój uśmiech padł na niego. Mój uśmiech wywołał jego uśmiech, ten głupkowaty uśmiech który masz tylko wtedy, gdy jesteś naprawdę w kimś zakochany. "Nie straciłeś niczego i wiesz o tym." Wykonał gest, który był pół ukłonem, pół wzruszeniem ramion. Udało mu się wyglądać skromnie, ale nie o to tak naprawdę chodziło. "Jeśli nie straciłem niczego, nie obawiałabyś się tego, co czujemy do siebie, zatem przyjdź do mnie, Anita." "Ty przyjdź do mnie" odpowiedziałam. Uśmiechnął się do mnie na tyle szeroko by mignęły kły, co było rzadkością u wampira w jego wieku. Wstał, szal wciąż okrywał większość jego ciała. "Mistrzu, nie idź do niej." Oktawius, jego ludzki sługa, obszedł sofę. Lwołak Pierce szedł z nim. Myślę, że chcieli uzyskać nad nim przewagę i powstrzymać go od dotykania mnie. Stanął przed Auggiem, blokując nasze spojrzenia. "Jesteś Mistrzem Miasta Chicago, nie idziesz do żadnej kobiety. One przychodzą do ciebie." Auggie przesunął Oktawiusa na bok, łagodnie ale stanowczo. "Nie sądzę, by ta jedna tego chciała." Spojrzał na mnie, na wpół z uśmiechem. "Przyjdziesz do mnie?" "Dlaczego powinnam?" Znów się uśmiechnął. "Nie wiem, czy to moja własna moc się mści, ale widzę to, co ty w niej widziałeś, Jean-Claude. Ambitny cel dla miłości i myślę, że szkodliwy dla ego, ale wart wysiłku, och, tak, wart wysiłku." Minął swoich ludzi, rzucając szal w powietrze, tak, że nagle był nagi od pasa w górę. Taki jego widok pchnął mój puls w górę do gardła. Przypomniałam sobie, jak to jest być na dole trzymana przez jego ciało, jakie to było uczucie trzymać tę całą umięśnioną siłę w moich ramionach. Zrobiłam krok do przodu i myślę, że spotkalibyśmy się na środku pokoju, ale

nagle poczułam zapach rozgrzanej słońcem trawy, poczułam ciepło lwa. Poczułam zapach lwa. Odwróciłam się szukając Noela i Travisa. Stali w pobliżu odległego wyjścia, jakby nie byli pewni, co robić. Nie mogłam ich winić za to, ale to nie ich wykryłam. Odwróciłam się w drugą stronę, ku odległemu korytarzowi, gdzie wciąż stał Richard. Ale to nie Richard sprawiał, że moja skóra mrowiła od mocy. Haven kroczył korytarzem, ponownie ludzki, nagi i piękny. W rzeczywistości był trochę za szczupły jak na mój gust, ale tak naprawdę to nie mięśnie brzucha lub smukłe biodra, długie zgrabne nogi, a nawet nabrzmiała obietnica między tymi nogami, ale jego piękno jako całości, było tym co mnie przyciągnęło. Gdyby był nieatrakcyjny, czy czułabym to samo gdy szedł w moim kierunku? Byłabym w stanie oprzeć się podejściu do niego, gdyby nie wyglądał tak cholernie słodko? Mój wzrok nagle zablokowali Travis i Noel. Ze wszystkich mężczyzn w pokoju, którzy mogli ingerować, nie było ich na liście. Miękka twarz Travisa była całkowicie poważna, gdy powiedział "Nasz Rex powiedział, że nie możesz dotknąć go ponownie zanim nie nakarmisz się na jednym z nas." Czułam Haven za nimi, coraz bliżej. "Odsuń się, Travis" powiedziałam. Potrząsnął głową. Oczy Noela były szeroko rozwarte za jego okularami, ale dodał "Joseph chce, byś nakarmiła ardeur, lub dała nam swojego lwa, zanim go dotkniesz." Wiedziałam, że jest blisko zanim Haven wyłonił się zza dwóch niższych mężczyzn. Chyba pojawił się również przede mną, ale nie zamierzał odsunąć mnie ze swej drogi. Jego niebieskie oczy patrzyły na mnie z wyrazem, który był niemal szalony. Czułam to również, zdecydowaną potrzebę by go dotknąć. Co było ze mną nie tak? Moja ręka zaczęła się podnosić, aby spróbować poruszyć się między Noelem i Travisem, bym mogła dotknąć nagiej piersi Haven. Chciałam, potrzebowałam dotknąć jego skóry. Wyraz jego twarzy powiedział, że czuł to samo. Co do cholery się teraz działo? Noel i Travis zbliżyli się do siebie i zrobili krok do przodu w tym samym czasie, wpadając na mnie, zmuszając mnie do cofnięcia się o kilka cali. Dalej od mężczyzny za ich plecami. Nie chciałam być dalej, ani Haven. Próbował złapać ich za kołnierzyki, ale musieli czuć, że nadchodzi, bo rzucili się do przodu, na mnie, powalając nas na ziemię. "Zostawcie mnie" powiedziałam. Ale nie musiałam się martwić; Haven schylił się i złapał Travisa. Nagle Travisa nie było już na mnie. Był w powietrzu i uderzył w ścianę z ostrym, kruchym dźwiękiem, a ja

wiedziałam, że jakaś kość pękła w jego ciele. To naprawiło to, co było piekielnie nie tak; mogłam znowu myśleć. Haven sięgnął po Noela i owinęłam moje ręce i nogi wokół niego, mocno, więc jeśli wielki lwiołak rzuciłby nim, musiałby rzucić nami obojgiem. To było jedyne, co w ułamku sekundy przyszło mi do głowy. Złapał garść loków Noela, szarpnął go za szyję do tyłu pod potwornym kątem. Krzyknęłam "Puść go!" Haven warknął na mnie i ukląkł na jedno kolano obok nas. "Jestem twoim lwem, nie czujesz tego?" Czułam, ale to nie dawało mu prawa by złamać kark Noelowi, co by się stało, gdyby nie przestał ciągnąć jego głowy do tyłu. Nie mogłam wyciągnąć broni; została uwięziona pod ciałem Noela. Bałam się tego, co mu zrobi Haven jeśli bym go puściła. Wsunęłam rękę we włosy Noela, dopóki nie dotknęłam dłoni Haven. W chwili, gdy go dotknęłam, energia strzeliła przez moje ciało, jakbym dotknęła przewodu pod napięciem. Tyle energii, że załkałam z bólu. Noel był echem mnie, odbierając tę gwałtowną reakcję. Haven odrzucił głowę do tyłu i ryknął, kaszlącym, chrapliwym dźwiękiem z jego ludzkiego gardła. Spojrzał na mnie z oczami, które przeszły w lwie złoto. "Och Boże, tak, tak!" Potrząsałam głową. Szeptałam "Nie, nie". Auggie próbował rozkazać Haven odsunąć się od nas, ale to nie odniosło żadnego cholernego skutku. Oktawius był wrzodem na tyłku, ale miał rację co do jednego: Haven nie należał już więcej do Auggiego. On może nie był całkowicie mój, ale nie był dłużej Auggiego. Richard wyłonił się nad nami. "Chcesz, żeby go zabrał?" Jego głos był cichy i ostrożny, twarz pełna mrocznego zapału. Znałam to spojrzenie; to był mój wygląd, kiedy chciałam walczyć, chciałam coś uszkodzić, bo to jest proste i można przestać myśleć. Powiedziałam "Tak." Powiedziałam tak, z energią Haven biegnącą przez moje ciało jak ciepła, bolesna warstwa. Richard odpowiedział: "Dziękuję". Nie byłam pewna, za co mi dziękował, ale ukląkł obok nas. Był na jednym kolanie, twarzą w twarz z Haven. Owinął rękę wokół nadgarstka drugiego mężczyzny próbującego odciągnąć głowę Noela do tyłu. Nacisk złagodniał a głowa Noela opadła niżej. Ręka Haven drżała z wysiłku, by pociągnąć głowę Noela w tył, ale Richard pchał jego rękę w dół. To było zmaganie się, powolne, niczym zawody w siłowaniu na rękę gdy jedna osoba jest po prostu silniejsza od drugiej.

Zawody nie skończyły się, ale jedno ramię było przeciwko jednemu ramieniu, Richard był silniejszym mężczyzną. Właśnie taki był. Ale Haven był tym czymś, czym Richard nie był, zawodowym bandytą. Zrobił dwie rzeczy jednocześnie. Puścił włosy Noela i spróbował uderzyć Richarda drugą ręką. Ta pięść była nad nami w mgnieniu oka, zbyt szybka, by zobaczyć, to była po prostu świadomość ruchu, oraz widok po. Richard zobaczył to, bo gdy pięść próbowała wylądować na jego twarzy, nie było go tam by przyjąć cios. Przewrócił się do tyłu i pociągnął Haven ze sobą, z jedną ręką na nadgarstku drugiego mężczyzny. Własne tempo Haven sprawiło że poleciał do przodu a Richard wykonał ruch, który pokazałam mu wieki temu. Jego sportem było karate, moim było judo. Ale gdybym to ja próbowała wykonać rzut tomenage, doznałabym niepowodzenia. Ponieważ Haven na wpół upadł na nogi Richarda, nie wystarczająco wysoko nad ziemią, chyba że miałeś siłę by ustawić stopy na brzuchu mężczyzny i wyrzucenie go nogami. Ja po prostu zakończyłabym z Haven na sobie, nie w sprawnym ciosie, ale Richard pchnął go ku niebu i był na tyle silny, by nadać temu rozmach. Haven przeleciał przez pokój i uderzył w kominek. Richard miał czas, by stanąć zanim drugim mężczyzna podniósł się z kolan i następnie ruszyć na niego. Walka się rozpoczęła.

Rozdział 37 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Walczący przewrócili kanapę i zniknęli z oczu na chwilę. Noel zadrżał na mnie i to nie z przyjemności. "Czy jesteś ranny?" zapytałam. Jego głos był chropawy od bólu lub strachu. Nie znałam go na tyle dobrze, by odgadnąć, od czego. "Anita, jesteś na etapie wybrania zwierzęcia na wezzwanie". Poklepałam go po lokach, delikatnie. "Nie myślisz jasno, Noel." Próbowałam usiąść, ale owinął się wokół mnie. Nie obezwładnił mnie, ale sprawił, że siadanie było wysiłkiem. Richard wycofał się zza kanapy, krew rozprysła na jego twarzy. Haven wstał, jakby był na sprężynach i wrócili do walki. Obaj przeszli do postaw, które powiedziały, że Haven również znał jakieś sztuki walki. Niedobrze. "Daj mi wstać, Noel". Podniósł twarz, więc mogłam zobaczyć, jak przestraszone były jego oczy za okularami. "będziesz miała kolejne zwierzę do przyzwania". "Nathaniel jest moim zwierzęciem na wezwanie." "On jest twoim zwierzęciem dla Damiana i ciebie, a Richard jest twoim zwierzęciem z Jean-Claudem." Richard i Haven krążyli na otwartej przestrzeni tuż przed odległym korytarzem. Robili zwody nóg i rąk, ale nie walczyli. Wyrabiali sobie zdanie na swój temat. Gdy to osiągną, walka stanie się poważna. Nie chciałam tego. Noel chwycił moje ręce, zwrócił moją uwagę z powrotem do niego. "Joseph uważa, że coś w wampirzych znakach daje Ci zwierzę do przyzwania dopasowane do każdego z twoich zwierząt." "To niemożliwe." "Wszystko, co robisz jest niemożliwe, Anita. Mój Rex uważa, że to jest możliwe. Ma nadzieję, że jeśli pożywisz się z więcej niż jednego lwa, twoja moc nie będzie wiązać jakiejś innej osoby." Travis opadł na kolana obok nas, blokując mój widok na wzmagającą się walkę. Mocno przyciskał rękę do piersi. Bok głowy zakrwawił mu brązowo-złote loki. "Ale jeśli masz być

związana z lwem, Joseph wolałby, żeby najsilniejsza nadnaturalna moc na jego terytorium nie związała się z lwem, który stara się przejąć jego stado." Wydawało się głupie odbywanie tej rozmowy na wznak z prawie zupełnie obcym leżącym na mnie, ale nie mogłam wykombinować jak usiąść bez stania się szorstką dla Noela gdy Haven był wystarczająco szorstki. "Dlaczego Joseph wysłał was do mnie?" Travis wzruszył ramionami i skrzywił się, jego ramiona zgarbiły się wokół jego ręki. "Naszym pierwszym zadaniem jest uniemożliwienie ci połączenia z tym tam niebieskim chłopcem. Cokolwiek trzeba, by powstrzymać to zanim się wydarzy." Spojrzałam na nich obu. "Jesteście dzieciakami. Nie chcecie być związani z moim życiem, ze mną, na zawsze. Nie chcecie, nie możecie tego chcieć." "Jestem tylko pięć lat młodszy od ciebie" odrzekł Travis. "Do diabła, jestem dwa lata starszy od Nathaniela". "Ale Nathaniel mnie potrzebował. Ty zostałeś do tego wyznaczony." Noel podniósł się na rękach, co oznaczało, że byłam w stanie dostać się do mojego pistoletu, nie żeby to pomogło, ale to nadal była myśl. Dolna część jego ciała została przyciśnięta trochę bliżej do mnie, ale tym razem to nie było erotyczne. To było nijakie. "Nasza lwia grupa, nasze stado działa, Anita, to jest nasz dom. Czułem moc niebieskiego chłopca, już kiedy szedł korytarzem. Czujesz to teraz, nadchodzi od niego falami." Noel oblizał wargi. "Joseph jest potężny, ale nie jestem w stu procentach pewny, że jest silniejszy niż to, co jest za nami." "Pozwól mi usiąść, Noel". Noel spojrzał na Travisa, a drugi mężczyzna kiwnął lekko, a następnie zgarbił ramię ponownie. Noel cofnął się i mogłam usiąść, ale pozostał klęcząc między moimi kolanami, myślę, że wystarczająco blisko, by mnie złapać, gdybym próbowała iść do Haven ponownie. Richard i Haven teraz walczyli. Walka przez duże W, jeśli nie planujesz zabijać się nawzajem. Był to rodzaj walki, której nigdy nie będę w stanie podjąć. Walenie w siebie potężnymi ciosami i bycie gotowym na przyjęcie obrażeń. To była walka facetów, w tym sensie, tak. Poprosiłam o pomoc w zabraniu Haven i chronieniu innych ludzi. Pięść Haven przebiła się między rękami Richarda i Richard cofnął się dwa kroki, ale zgiął się tak, że uderzenia Haven próbowały padać w niego, trafiając tylko na barki i ramiona. Richard, z drugiej strony, wyprowadził dwa solidne ciosy w tułów, które zgięły Haven w pół. Następnie trafił pięścią w brodę i Haven rzucił się w tył unikając kolejnego ciosu. Richard nie dał mu czasu na dojście do siebie. Poszedł na niego z gradem oślepiających kopnięć, które zmusiły

mężczyznę do przykucnięcia w obronie przy skrajnej ścianie. Richard wygrywał. Zdałam sobie sprawę w tej chwili, że nie myślałam, że tak będzie. Noel dotknął mojej twarzy, odwrócił mój wzrok z powrotem do jego przestraszonego oblicza. "Anita, proszę nie dotykaj go, nie, dopóki nie wypróbujesz jednego z nas." Sprawdziłam postępy Richarda jeszcze raz. Haven był przy ścianę, po prostu starał się uniknąć kopnięć, nawet nie próbując walczyć teraz ponownie. Spojrzałam na Travisa i jego obrażenia. Oczy Noela tak przerażone. Stado lwów działało; oni byli jedną z niewielu grup zwierzołaków w mieście, których ludzie wiedli niemal zwyczajne życie. Bez walki o władzę, bez zatrudniania ochroniarzy. Ludzie Josepha byli przede wszystkim ludźmi a potem zwierzętami. Gdybyśmy zatrzymali Haven w mieście, podłączonego do mocy, którą miałam poprzez znaki Jean-Claude, to czy świat lwów stanąłby w płomieniach? "Nie sądzisz, że Józef wygrałby walkę?" zapytałam. "On nie jest takim wojownikiem, jak twój Ulfrik" powiedział Travis. Powiedział to, jakby to była po prostu prawda i zarazem nic wielkiego. To była największa różnica między kulturami wilka i lwa; wszystkie wielkie zmiennokształtne koty wydawały się być mniej bojowe, odnośnie tego co jest najlepsze dla danej grupy. Wilcza kultura była znacznie bardziej za tym, że silniejszy ma rację, słaby jest po prostu martwy. Ktoś zasugerował, że to dlatego, że kultura wilkołaka wywodziła się z kultury Wikingów, bardziej niż jakiekolwiek inne społeczeństwo zmiennokształtnych. Być może. Prawdziwe wilki na pewno nie były bardziej agresywne niż lwy, czy lamparty. "Chwileczkę" powiedziałam. "Joseph wygrał walkę z Haven". "Joseph miał szczęście" odrzekł Travis. Skinął na walkę. "Prawdziwe szczęście." Richard trzymał innego mężczyznę w defensywnej kulce pod ścianą. Haven zrezygnował z walki i po prostu starał się uniknąć obrażeń. Richard zrobił bardzo Richardową rzecz. Wycofał się. Walka się skończyła, a o tyle się troszczył. Ponieważ nie miał zamiaru zabić Haven, walka powinna być zakończona. Ale codzienną pracą Haven było zastraszanie mas; to inna mentalność. Głos Richarda brzmiał jak zmęczony, ale nie napięty, "Nie podnoś się." Haven wstał na kolana, potrząsając głową. "Nie mogę." "Nie możesz wygrać," odpowiedział Richard. "To bez znaczenia," odrzekł Haven "wciąż mogę się podnieść." "Nie podnoś się" powiedział Richard.

"Nie," Haven odpowiedział i użył ściany by odepchnąć stopy. Opadł na kolana, jedna ręka trzymała go, kołyszącego się przy ścianie. Powiedziałam "Zatrzymaj się, Haven". "Nie mogę" to było wszystko, co powiedział i podniósł się w pośpiechu. Wstał z podłogi w rozmytej prędkości, nadal niebezpieczny, pomimo wszystkich obrażeń jakie otrzymał. Richard zrobił unik, pozwalając by jego własny pęd powalił go na podłogę. "Ta walka jest skończona" powiedział Richard i popełnił błąd. Zaproponował Haven rękę. Miałam czas, by krzyknąć: "Nie!", Nie byłam nawet pewna, na kogo krzyczałam. Haven kopnął ze wszystkim co posiadał, próbował zwichnąć kolano Richarda. Richard miał czas, by tego trochę uniknąć, ale nie całkiem. Jego kolana ugięły się i upadł. Moja broń natychmiast wycelowała. Byłam na nogach. Jeśli Haven ruszyłby do ataku musiałabym go zastrzelić, ale tego nie zrobił. Położył się na podłodze, jak gdyby to ostatnie kopnięcie zabrało z niego całą waleczność. "Walka się skończyła" powiedziałam, tak na wszelki wypadek. "Tak" odpowiedział Haven, a w jego głosie był ból, "teraz, tak." Patrzyłam na niego ponad lufą pistoletu, a on nawet nie wydawał się zauważyć broni. Na pewno na to nie zareagował. Większość ludzi nie lubi gdy broń w nich mierzy; jeśli mu się to nie podobało, nie okazywał tego. "Myślę, że powinieneś wracać z powrotem do Chicago." "Czemu? Bo zraniłem twojego chłopaka?" "Nie, bo zraniłeś dwóch ludzi, którzy nie mogli odpowiedzieć na atak. I dlatego, że walka się skończyła; nic nie zyskałeś tym ostatnim kopnięciem". "Jest ranny, to zyskałem." Pokręciłam głową. "Nie tak tutaj gramy." Leżał na plecach, cały we krwi i zbyt zmęczony lub zbyt obolały, by usiąść. Wciąż dysząc ciężko. "Opowiedz mi o tutejszych zasadach a dostosuję się. Zapytaj Augustyna przestrzegam zasad, jeśli staną się dla mnie jasne." Zawołałam, nie odwracając wzroku od Haven. "Czy to prawda, Auggie? Czy on postępuje zgodnie z zasadami, kiedy już je zna?" "To prawda, ale trzeba być cholernie pewnym, że zna te zasady i konsekwencje jeśli je złamie."

Ta jedna instrukcja dała mi znać, że należy zapakować jego dupę do domu, do Chicago, ale nie mogłam tego zrobić. Stojąc tam, podczas gdy on krwawił, wiedząc, co właśnie zrobił Richardowi i dwóm młodym lwołakom, wiedząc to wszystko, nadal chciałam opaść w dół i rozlać swe ciało na jego. Kurwa. Uspokoiłam oddech i wycelowałam broń w środek tej twarzy. Oczy powróciły z powrotem do niebieskiego; wyglądały niemal sztucznie z krwią dookoła nich. Przełknęłam ślinę i uspokoiłam ciało. Mój głos był cichy, ale dziwnie niósł się przez pokój, jakby każdy pozostał bardzo cicho. "Zasady są takie, nie wyrządzasz krzywdy słabszym. Nie mam żadnej litości dla zbirów. Jeśli po raz kolejny będziesz walczyć tak jak dzisiaj i gdy wiesz, że przegrałeś, to przegrałeś. Nie próbuj po raz ostatni zadać obrażeń. To walki uliczne, a nie to, co tutaj robimy." "Nie zastrzelisz mnie" powiedział i brzmiał pewnie. Czułam, że się uśmiecham i wiedziałam, że to uśmiech, od którego przechodzą mnie ciarki, gdy zobaczyłam go w lustrze. To był okrutny uśmiech, uśmiech, który mówił, że nie tylko cię zabiję, ale mnie to ucieszy. Jego oczy stały się trochę niepewne pod tym uśmiechem. Dobrze. "Zastrzelę cię. Zabiję cię, jeśli będę musiała." "Chcesz mnie dotknąć?" zapytał, a jego głos był mniej dyszący teraz. "Tak" odpowiedziałam "Chcę się rozebrać i ocierać się o ciebie jak pies znakujący zapachem." Kiwnęłam lekko. "Czuję wezwanie twojej mocy, Haven". "Jeśli mnie zabijesz, to wszystko odejdzie." "Zatem niech odejdzie. Nie ma kompromisu wobec moich zasad, Haven, nawet dla żądzy lub mocy lub miłości." Musiałam albo szybko go postrzelić, albo opuścić broń. Ważna wskazówka bezpieczeństwa: jeśli wygłaszasz wielką mowę z pogróżkami, czuj się komfortowo gdy strzelasz bo musisz to zrobić. Moje ręce nie zaczęły jeszcze się chwiać, ale wkrótce zaczną. "Zapytaj mężczyzn w moim życiu, nie uznaję kompromisu." Patrzyłam, jak nad tym myśli. Myślał o podniesieniu się z podłogi i wypróbowaniu mnie. "Nie, Haven". "Nie co?" zapytał, całkiem niewinny, ale niewinny po prostu nie pasowało do niego. "Nie wypróbowuj mnie teraz. Jeśli to zrobisz, pociągnę za spust." "Czemu? Nie chcę cię skrzywdzić. Ja po prostu staram się zabrać broń." "Zastrzelę cię, bo to jest nasz moment zrozumienia. Będziesz albo żyć moimi zasadami, albo umrzesz przez nie."

"Nie wierzę" powiedział. Wypuściłam całe powietrze z mojego ciała, a strzelanie w postawie oburęcznej nie wydawało się wcale trudne do wykonania. Nagle byłam skoncentrowana i gotowa. Poczułam, że pogrążam się w tym białym, statycznym miejscu, gdzie zabijałam. Nie wiem, jak wyglądają moje oczy, gdy działam w ten sposób, ale cokolwiek było na mojej twarzy Haven to zobaczył. Obserwowałam zmianę jego twarzy i koniec pewności siebie. Napięcie opuściło jego ciało, jego mięśnie, a on leżał na podłodze cicho i bardzo spokojnie, jakby był trochę przestraszony by poruszyć się gwałtowniej. Dobrze. "Moje zasady, albo nie ma odwrotu" powiedziałam, a słowa zostały wypchnięte, ponieważ pozwoliłam wyjść mojemu oddechowi, mogąc go zastrzelić. Oblizał wargi i przemówił cicho, ostrożnie, upewniając się, że nie porusza niczym poza ustami. "Twoje zasady." "Jeśli odłożę broń, masz zamiar spróbować mnie zranić?" "Nie," odpowiedział. "Dlaczego nie?" zapytałam, wciąż wpatrując się w niego znad lufy pistoletu. "Bo mnie zabijesz." "Jesteś pewien?" Trochę emocji przeszło przez jego oczy - bólu, strachu, coś bliskie temu wszystkiemu. "Znam to spojrzenie, to na twojej twarzy. Znam to, bo mam takie jak to. Zabijesz mnie, a ja nie chcę cię zabić. Nie mogę wygrać, więc nie będę grać." Popatrzyłam na niego o jedno uderzenie serca dłużej. Myślałam o pociągnięciu za spust. Po pierwsze, bo byłam gotowa; po drugie, bo byłam prawie pewna, że będzie sprawiał kłopoty. Ale w końcu opuściłam broń i cofałam się aż byłam z dala od niego. Cofałam się i upewniłam, że nie odwrócę się do niego plecami. I nie zaoferuję mu ręki ani nie zrobi tego ktoś inny.

Rozdział 38 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Uklękłam na jedno kolano obok Richarda, moja broń nie celowała już w Haven, ale nadal była na zewnątrz. Po prostu nie byliśmy zbyt daleko od leżącego lwołaka. Stwierdzenie, że mu nie ufałam byłoby niedopowiedzeniem. Okropna rzecz, nawet wiedząc, że jest kłopotliwy, wiedząc, że próbował okaleczyć Richarda tylko dlatego, że chciał go skrzywdzić, wiedząc to wszystko, część mnie wciąż chciała go dotknąć. Część mnie chciała podejść i zacząć lizać krew z jego ran. Ale obraz w mojej głowie, że tak robię, nie był o mnie, nie jako człowiek. W mojej głowie byłam ogromną złotą lwicą liżącą jego rany. Potrząsnęłam mocno głową by usunąć wizje. Spojrzałam na Richarda. Był skulony nad swoją nogą, ręce nad kolanem, ale nie dotykając go, jakby nawet to bolało. Niedobrze. Przeniosłam wzrok z powrotem na Haven. Nie chciałam by wstał bez mojej wiedzy. Gdybym go postrzeliła, nie chciałam by stało się to ponieważ mnie wystraszył i lata szkolenia z bronią przejęły obowiązki. Nie, gdybym strzeliła do niego, chciałam, by było to celowe. "Jak źle jest?" zapytałam. Mówił przez zaciśnięte zęby. "To nie jest przemieszczenie, ale boli." Zawołałam "Claudia." Stanęła nad nami. "Potrzebujemy lekarza." Pomyślałam o ramieniu Travisa. "Może więcej niż jednego." "Dr. Lillian jest w drodze." Doktor Lillian była szczurołakiem i najbardziej popularnym miejscowym lekarzem zmiennokształtnych w nagłych przypadkach, nie chcieliśmy by ktokolwiek inny o tym wiedział. "Dobrze." Zwalczyłam ochotę spojrzenia na nią i zatrzymałam wzrok na Haven. Nie wydawał się chcieć robić cokolwiek, poza leżeniem i krwawieniem, ale chciałam być tego pewna. Pewność oznaczała patrzenie na niego. "Czy możecie zrobić to za co wam płacą i właściwie go zabezpieczyć?" Nie starałam się ukryć irytacji w swoim głosie. "Tak, proszę pani" odpowiedziała. Wskazała Lisandro, Ixiona i Grahama, którzy podeszli i stanęli wokół leżącego lwołaka. Haven nie wydawał się tego zauważać. Czyżby

stracił przytomność? Nie mój najbardziej bezpośredni problem. Wsadziłam pistolet do kabury bez strzelania, rzadkość dla mnie. Dotknęłam twarzy Richarda. "Lekarz jest w drodze." Tylko skinął głową, twarz zaciśnięta i blada z bólu. Spojrzałam na Claudię. "Gdzie u diabła byliście, gdy Haven maltretował Travisa i Noela?" "Jeśli powiem 'dokładnie tam' będziesz wkurzona?" Wstałam. "Tak." Dała mi pustą policyjną twarz, choć wiedziałam, że nigdy nie była gliną. "To było wyzwanie o dominację. Nie wolno ingerować w wyzwania innych grup zwierząt." "To nie był wyzwanie o przywództwo ani nic w tym stylu" powiedziałam. Claudia dała mi spojrzenie mówiące jasno, że coś przeoczyłam. Cokolwiek pokazało się w końcu na mojej twarzy powiedziało jej, że nie wiedziałam, co do cholery sugerowała. Westchnęła. "Czasami zapominam, że pomijasz oczywiste." "Co pominęłam?" zapytałam. "Twój Ulfrik ustanowił siebie jako dominującego dla tego faceta." Uśmiechnęła się do Richarda. "Prawdę mówiąc, nie sądziłam, że Ulfric miał to w sobie." W jej głosie był niechętny komplement. "Potrzebujesz kogoś, kto ustali dominację nad nim, jeśli planujesz go zatrzymać." Wskazała kciukiem w kierunku Haven. "Chłopaki, jak ten, muszą być zmuszani do przestrzegania hierarchii." "Masz na myśli hierarchię lwiołaków?" Pokręciła głową. "Anita, jeśli dodasz tego faceta do twoich mężczyzn, to ktoś musiał wykopać z niego gówno, co najmniej raz, żeby wiedział, kto tu rządzi." "Ja tu rządzę" powiedziałam. Uśmiechnęła się do mnie. "Lubię cię, Anita. Szanuję Cię. Przyjmuję od ciebie rozkazy. Ale taki facet jak Haven będzie cię widzieć jako dziewczynę, kawałek dupy. O ile nie możesz osobiście zrobić z niego miazgi, on nie będzie się zachowywać dla Ciebie. Powie ci w twarz, co chcesz usłyszeć, ale masz

Nathaniela, Micaha, Damiana. To znaczy masz dużo

podoficerów wokół ciebie. Nie chcesz, zabierać do domu lwa by pobawił się z twoimi kociętami, chyba że masz dużego psa dla równowagi." Zmarszczyłam brwi. "Chcesz powiedzieć, że Richard jest moim dużym psem?" "Może to zły przykład, ale to najlepsze co mam." "Nie sądzisz, że będzie mnie szanować - Haven, mam na myśli?" Pokręciła głową. "On ma problemy wypisane na twarzy, Anita." "Myślisz, że powinnam odesłać go z powrotem?"

Jej ciemne oczy rozszerzyły się, zaskoczone. "Czy liczy się moje zdanie?" "Ufam twojemu osądowi, a jesteś jedyną dziewczyną." "Dlaczego potrzebujesz opinii dziewczyny?" Spytała. "Ponieważ jestem zmęczona całym tym cholernym testosteronem." Uśmiechnęła się do mnie. "Nie jestem pewna, że powiem cokolwiek, czego mężczyźni nie powiedzieliby w tym temacie, Anita. Estrogeny nie czynią mnie tępą, ale ty będziesz głupia, jeśli po tym zechcesz zatrzymać Ciasteczkowego potwora. Chodzi mi o to, że mógłby być ochroniarzem, jeśli postawilibyśmy jasne zasady, ale zabrać go do domu jako kochanka, nie ma mowy." Kiwnęłam głową. "Zgadzam się." "Więc dlaczego pytasz?" Objęłam się. "Ponieważ, wiedząc to wszystko, nadal chcę go dotknąć." Wzruszyła ramionami, całą tą umięśnioną górną częścią ciała. "No to masz przejebane." Głos Richarda był napięty. "Nie możesz chcieć go zatrzymać, nie teraz, nie po tym." Uklękłam obok niego. Złapał mnie za rękę tak mocno i nagle, że mnie to zaskoczyło. "Nie chcę go zatrzymać." Patrzyłam, jak stara się myśleć mimo bólu. "Ale" powiedział. "Ale nie zawsze chodzi o to czego chcę." Jego ręka zadrżała na mojej, aż musiałam walczyć, by nie krzyknąć. "Zmień się, Richard, możesz to uzdrowić, jeśli się zmienisz." Potrząsnął głową. "Jeśli się zmienię będę musiał spędzić co najmniej cztery godziny w postaci zwierzęcej. Nie mogę pójść na balet jako wilk." "Nie będziesz cieszyć się z wieczoru w takim stanie." Jego uścisk na mojej dłoni rozluźnił się, po prostu trzymał mnie przez chwilę. Patrzył mi w twarz, jakby próbował nauczyć się mnie na pamięć. "Chcesz, żebym nie szedł?" Zmarszczyłam brwi. "Dlaczego pytasz? Oczywiście że chcę, żebyś poszedł." Niemalże się uśmiechnął, ale skrzywił się zamiast tego. "Masz dużo mężczyzn do żonglowania, może jeden mniej uczyniłby ten wieczór łatwiejszym." Przyciągnęłam jego rękę do mojej piersi i dotknęłam jego twarzy. "Wystarczy, że nie założyłeś, iż potrzebna jest pomoc w poskromieniu Haven. Spytałeś mnie najpierw i czekałeś na moją odpowiedź. Wiem, że chciałeś przedrzeć się i odciągnąć go od nas. Dziękuję za zapytanie, za zaczekanie."

Skrzywił się starając się uśmiechnąć. "Cieszę się, że jesteś szczęśliwa z tego powodu, ale moje czekanie kosztowało Travisa złamaną rękę. Joseph nie będzie chciał nam pożyczyć swych lwów, jeśli będziemy ich łamać". To wywołało mój uśmiech. "Dobry punkt, ale lwica we mnie szuka kogoś silnego." Spojrzałam w kierunku ściany, bo czułam, że zwierzę porusza się wewnątrz mnie, jakby stymulowane klatką mojego ciała. Nie chciałam kolejnej rundy prawie-przemiany. Podniosłam rękę Richarda do mojej twarzy. Powąchałam go ale to nie pomogło. Tak, to był Richard, ale dotykał Haven, a zapach lwa był na skórze, nad zapachem wilka. Mrowiące ciepło zaczęło puchnąć we mnie. Puściłam rękę i wstałam. "Co się stało?" zapytała Claudia. "Jej bestia próbuje ponownie rosnąć" odpowiedział Richard z podłogi. Przytaknęłam i odeszłam dalej od Richarda i wciąż się oddalałam. Chciałam odległości między mną a Haven. Nie miałam ochoty na związanie jak z Nathanielem. W tej chwili przyciąganie Haven było jak ... Odwróciłam się i znalazłam Micaha stojącego tam, bliżej, niż zdawałam sobie sprawę. Nie chciał przeszkadzać mi i Richardowi. Czułam, jak moje oczy rozszerzają się. Sięgnęłam ku niemu, a wilk i lew ucichły. Leopard się poruszył, a ruch był niemalże dublerem mnie. Micah złapał mnie, pomógł mi stanąć prosto. Ale lampartowi on podobał się za bardzo i musiałam odepchnąć go ode mnie. Potknęłam się, a Jean-Claude był tam, by mnie złapać. Przytrzymałam się go, chowając twarz w jego piersi, opierając się o zapach czystego jedwabiu i niego. Właściwie rozerwałam jego koszulę, więc mogłam umieścić swoją twarz bezpośrednio na jego skórze. Zaciągnęłam się słodkim, czystym zapachem, jakby był powietrzem, a ja bym się dusiła. Jego woda kolońska była słodka i zawsze pachniała tak drogo, ale pod tym był zapach jego skóry, zmieszany z wodą kolońską, czego potrzebowałam. To pomogło oczyścić umysł, pomogło mi ułożyć zwierzęta z powrotem do snu. Potarłam twarzą po gładkim zarysie jego wypalonej w kształcie krzyża blizny. JeanClaude nie postrzegał blizny jako niedoskonałości, ani ja. To było coś ekstra do zabawy, kiedy całowałam go w pierś. Jego ręce trzymały mnie mocno i wyszeptał: "Czułem twój strach budzący się do życia, ma petite. Co się stało?" Odpowiedziałam z twarzą wciąż schowaną w jego piersi. "Próbowałam nie zrobić z Haven mojego zwierzęcia na wezwanie."

Jean-Claude gładził moje włosy, starając się mnie uspokoić, jak dziecko, które obudziło się ze złego snu, ale ten zły sen nie zamierzał zakończyć się po przebudzeniu. Nie miało być wszystko w porządku. "Przyciągasz Haven, a on ciebie, ma petite. Złamałaś jego więź z Augustynem." Kiwnęłam z czołem na jego klatce piersiowej. "Tak, ale on nie jest Auggiego zwierzęciem na wezwanie, on jest tylko jednym z jego lwów." Czułam jak Jean-Claude spogląda za siebie. "To prawda" i to był Auggie. Podszedł, by stanąć w pobliżu nas. "On jest związany ze mną, ale nie jako zwierzę na wezwanie." Ponownie przytaknęłam, moja twarz nadal była ukryta przy Jean-Claudzie. Nie chciałam, ujrzeć nagiej piersi Auggiego. Nie chciałam być rozproszona przez kolejny metafizyczny problem; jeden na raz był wystarczający. "Co ja zrobiłam z lampartami, zanim dostałam zwierzę na wezwanie, Jean-Claude?" "Nie rozumiem, ma petite, co ..." Potem znieruchomiał. Wciąż mnie trzymając. Wciąż jeszcze wczepiałam się w niego, wdychając zapach jego skóry, ale jego serce przestało bić, jego oddech ustał. Zrobił to, co bardzo stare wampiry wciąż mogły zrobić, ale tym razem byłam podczas tego przyciśnięta do niego. Nigdy nie byłam tak blisko niego, gdy był tak nieruchomy. Dopóki nie zatrzymał się, nie byłam nawet świadoma, że jego serce biło. To sprawiło, że na niego spojrzałam. Sprawiło, że napotkałam to piękne, nieskazitelne oblicze i zobaczyłam, że wygląda nierealnie, niczym maska, gdy patrzył, nie na mnie, ale za mnie. Odwróciłam się i spojrzałam tam gdzie on. Micah stał tam, patrząc na nas. Wyraz jego twarzy był wystarczający; miał tę samą straszną myśl, którą ja miałam. Oblizałam swoje usta i szepnęłam: "Czy lwy mają nazwę dla swojej królowej?" Odpowiedział głośno. "Czułem to, kiedy zobaczyłem go nadchodzącego korytarzem. On nie będzie twoim zwierzęciem na wezwanie. Będzie Rexem dla twojej Reginy."

Rozdział 39 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Richard był z powrotem w pokoju Jasona. Dr Lillian wpompowała mu pełno leków przeciwbólowych tak, że miał spać i zdrowieć. Musiałam obiecać mu strażników pod jego drzwiami, którym ufałam, że upewnią się, iż żaden z naszych "gości" go nie odwiedzi, kiedy był pod wpływem leków i bezsilny. Wydawało się to uzasadnioną prośbą do mnie. W rzeczywistości to było tak praktyczne, że dało mi nadzieję, że w końcu zaczyna zdawać sobie sprawę, że życie nie było zlotem skautów. Lillian powiedziała, że jeśli Richard byłby człowiekiem, byłby już w drodze na intensywną terapię, oraz o kulach przez kilka tygodni później. Ale nie był człowiekiem, a dwie godziny snu mogą wyleczyć wiele szkód. Dlaczego nie spróbowałam wyleczyć go metafizycznie? Ponieważ Richard nigdy nie pozwolił mi wyleczyć go magią. To był jego wybór, a ja czułam się z tym w porządku. Zrobił tak wiele postępów w ostatniej godzinie, że dałam mu spokój. Akry spokoju. Haven był nieprzytomny w pokoju gościnnym, w którym rozpoczął dzień, z dodatkowymi strażnikami. Nie ruszy się nigdzie przez co najmniej czterdzieści osiem godzin, jak powiedział doktor. Nie miałam nic przeciwko; poza zasięgiem wzroku było właściwie czymś ekstra dla Ciasteczkowego Potwora i mnie. Zaczęłam znowu się denerwować, tak wciąż-przemierzając-pokój denerwować, ale Jean-Claude dotknął mnie, a Auggie dołączył do niego. Skończyłam na kanapie przytulona między nimi i czując się dziwnie spokojna. "Mieszasz mi w umyśle, prawda?" "Masz możliwość, by mnie powstrzymać, ma petite. Tylko zdecydujesz się mnie wypchnąć, a będę zmuszony odejść. Myślę, że potrzebujesz spokoju." Nie mogłam się z tym kłócić. Odwróciłam się z głową na kolanach Jean-Claude’a i spojrzałam na Auggiego, który miał moje nogi na swych kolanach. "Ale on ci pomaga." "Tylko troszeczkę" powiedział Auggie i zrobił tę minę, która miała być pokorną, ale nigdy nie była. "Naprawdę powinieneś przestać próbować tych zatopionych w pokorze rzeczy", powiedziałam, "to nie działa u ciebie."

Rzucił mi spojrzenie szeroko otwartych niewinnych-oczu, myślę, że to lubił. Nie przerwał tego także. "Czy chcesz powiedzieć, że nie jestem pokorny?" Uśmiechnął się, psując wszelkie próby niewinności. Ten uśmiech powiedział, że myślał o nikczemnych rzeczach, zabawnych ale również nikczemnych. "Nie wiedziałbyś co to pokora nawet jeśliby ugryzła cię w tyłek." Zaśmiał się, szeroko, błyskając kłami. Jeżeli nie widziałbyś kłów można by powiedzieć, że to był bardzo ludzki śmiech. Jean-Claude kiedyś wyjaśnił mi, że wampiry uczyły się kontrolować ich twarze, głosy, każdą reakcję, by kryć się przed ich mistrzami. Ponieważ wszelkie silne emocje mogły być wykorzystane przeciwko tobie. Po kilku wiekach można stracić talent prawdziwego śmiechu, uśmiechania się dlatego, że jesteś szczęśliwy, nie dlatego, że myślałeś, że to ci coś da. Wyrazy twarzy dla bardzo starych wampirów stał się bardziej jak flirt: czymś co się robi celowo, dla osiągnięcia czegoś. Auggie po prostu wydawał się śmiać. Podniosłam głowę, więc mogłem spojrzeć na twarz Jean-Claude’a. Zapytałam "Czy to prawdziwe, ten śmiech, czy to część planu gry Auggiego?" "Zapytaj go, ma petite.'' Spojrzałam na drugiego wampira. "No więc?" spytałam. "No więc co?" Zapytał. "To prawdziwy śmiech, czy przedstawienie?" Wzruszył ramionami, tymi masowymi ramionami, czarny szal zsunął się nieco niżej. W tym tempie opadania, ponownie będzie nagi od pasa w górę. Nie byłam pewna, czy chciałam by szal spadał szybciej czy żeby włożył go z powrotem na siebie. Zobaczenie go nago brzmiało dobrze, ale to, że tego chciałam, sprawiło, że nie chcałam go w ogóle. Szalone, wiem, ale to prawda. Rzadko ufałam czemuś, czego chciałam za bardzo. Poczułam zapach wanilii, ciepłą wanilię. Nathaniel nadchodził. Słyszałam bieg bosych stóp, a chwilę potem był w powietrzu nade mną. Złapał się rękami i palcami stóp kanapy, tuż przed wylądowaniem na mnie. Robił to wcześniej, ale zawsze mnie zaskakiwał i sprawiał, że wydawałam ten dziewczęcy pisk. Nienawidziłam nawet tego, że miałam ten dźwięk gdzieś w sobie. Nathaniel śmiał się, jego twarz promieniała. Starałam się być zła na niego o to zaskoczenie, ale nie powiodło się. Złoszczenie się zniknęło pod radością bycia tak blisko niego i kojącego dotyku wampira. "Nie jesteś w ciąży" powiedział.

Pokręciłam głową i roześmiałam się również. Nagle przypomniałam sobie, jak cudowną ulgę czułam. Przywrócił mi przypływ radości, który miałam zanim Haven tak źle się zachował. Nathaniel opuścił swoje ciało o te kilka cali, tak, że przycisnął mnie swoim ciężarem. Pocałował mnie a ja odwzajemniłam pocałunek. Moje ręce sunęły nad umięśnionym gorącem jego skóry i jedwabistym ciepłem jego włosów, rozpuszczonych i przesuwających się nad nami wszystkimi. Jego ciało zaczęło reagować na bliskość i pocałunek pogłębił się. "Jeśli rzeczywiście będą uprawiać seks na naszych kolanach, czy mamy się przyłączyć?" zapytał Auggie. Wycofałam się z pocałunku i Nathaniel przestał, ale się nie ruszył. Musiałam naprawdę przesunąć trochę gęstych, kasztanowych włosów na bok, by móc zobaczyć twarz Auggiego. "Nie" odpowiedziałam. "Zatem jestem w rozterce, gdzie umieścić swoje dłonie." Spojrzałam ponad ramieniem Nathaniela, by uświadomić sobie, że najbardziej naturalnym miejscem odpoczynku dla rąk Auggiego był prawdopodobnie tyłek Nathaniela, który wystawał spomiędzy jego własnych opadających włosów. Auggie uniósł kosmyk tych włosów. "Nie widziałem włosów takich jak te przez stulecia." Przesunął włosami po swoim policzku. "To przywraca wspomnienia, chociaż ciało byłoby kobiece." Spojrzał w dół na Nathaniela. "To najdłuższe włosy, jakie kiedykolwiek widziałem u mężczyzny." Nie podobał mi się sposób, w jaki patrzył na Nathaniela, ale tak naprawdę nie mogłam go za to winić. To nie Auggie wskoczył nago na nasze kolana. Odepchnęłam pierś Nathaniela. "Zejdź, ok?" Spojrzał na mnie, zarówno niewinny i nie, a potem przewrócił się na podłogę. Tak, chciał mnie zaskoczyć, ale był ekshibicjonistą i lubił flirtować. To nie znaczy, że chciał seksu, wystarczy, że podobał mu się sposób w jaki ludzie reagowali na jego ciało. Albo przynajmniej to było to, co Micah i ja myśleliśmy. Całkiem możliwe, że Nathaniel nie wiedział, dlaczego to robił. Micah pojawił się za kanapą. "Twój lampart nie próbował się podnieść, kiedy Nathaniel cię dotknął." "Nie, nic takiego się nie stało." Spojrzałam na niego, ale okazało się, że włosy JeanClaude'a zasłoniły mi widok. Micah przesunął się tak, że stał bardziej między dwoma wampirami, więc nie musiałam się wysilać.

"Dotykałaś mnie dużo mniej i to wzrosło." "Spróbuj ponownie" powiedziałam i wyciągnęłam do niego rękę. Zawahał się, jakby trochę bał się tego, co się może zdarzyć, ale wziął mnie za rękę. Czekałam by moja bestia wzrosła, ale tak się nie stało. To była po prostu ręka Micaha w mojej. Ścisnęłam jego dłoń i uśmiechnęłam się. Trochę napięcia uszło z niego, jak gdyby wstrzymywał przed czymś oddech. Wciąż wydawał się tak poważny, prawie smutny. Czy był zazdrosny? Był mężczyzną, który dzielił mnie najlepiej i nagle był zazdrosny? Nie było niepokoju na tę myśl, to tylko myśl. Moc Jean-Claude'a sprawiła, że była to po prostu myśl, bez bagażu emocjonalnego z nią związanego. Czy tak myśleli zrównoważeni ludzie? Skoro tak, to było cholernie spokojne. Chciałam go uspokoić i zabrać ten niepokój z jego oczu. Nie było żadnej myśli co do tego, żadnego uzasadnienia. Chciałam uspokoić Micaha, więc usiadłam i wykorzystałam nasze splecione ręce, by pociągnąć go w dół. Całowaliśmy się, ale odsunął się od tego. Te kocie oczy wciąż kryły cień niepokoju. Chciałam by ten cień zniknął. Chciałam, żeby wiedział, ile dla mnie znaczy. Użyłam obu dłoni, by przeciągnąć go na wpół na kanapę i dać mu całusa na jaki zasłużył. Lizałam, całowałam, zjadałam jego usta, jakby jego smak był narkotykiem, a ja potrzebowałam działki. zagłębił się w ten pocałunek i przeniósł na kanapę, na mnie i na kolana każdego z nas. Wstał, śmiejąc się, zmartwienie zniknęło z jego oczu. Skończyliśmy śmiejąc się razem w wielkiej stercie. Nie tylko Micah i ja, ale Nathaniel i Auggie z jego wielkim, kły-migającym śmiechem. Śmiech Jean-Claude'a otoczył nas wszystkich, jak coś gęstego i słodkiego, co powinieneś być w stanie zlizać ze skóry. To uczucie pozbawiło mnie tchu. Micah zadrżał nade mną. Ręka Nathaniela chwyciła za ramię mije i Micaha, jego palce zacisnęły się na naszej skórze. Ręka Auggiego zacisnęła się niemal boleśnie na mojej nodze. Nie widziałam go spoza ciała Micah, ale czułam, jak jego ciało reaguje na dotykane śmiechem. To nie było tylko to, że ciało Auggiego zareagowało. Jego moc rozgorzała z jego dłoni i rozgrzała jego kolana, a poprzez jedwab piżamy, moje dżinsy. Czułam, jak ciepłe było jego ciało poprzez tkaniny. To ciepło znalazło ardeur zwinięte we mnie. Auggie wezwał je i jak dobrze wyszkolony pies, to podążyło za jego mocą. Micah szepnął: "O, Boże." Myślę, że byłby stoczył się i uciekł dla bezpieczeństwa, ale Nathaniel zacisnął ramię na nas obojgu, a Auggie drugą ręką przyciskał jego plecy. Nie był

uwięziony, ale z ardeur siła woli jest tak trudna do zdobycia, że małe rzeczy mogą przechylić szalę. Moc Jean-Claude zapulsowała do życia przy mnie, ale to nie było jego ardeur, które wzrosło. Chłodna moc grobu rozprzestrzeniła się z jego ciała, jak zimne, kojące wody, by ugasić ogień, który Auggie rozniecił. Moc Jean-Claude'a wylała się przeze mnie, na mnie i rozprzestrzeniała. Rozprzestrzeniała się na Micaha, tak, że jego oczy straciły panikę. Ręce Nathaniel zaczęły się rozluźniać z desperackiego uścisku na naszych ciałach. Oddech Auggiego wyszedł w długim, drżącym westchnieniu. "To było bardzo złe z twojej strony, Augustynie" powiedział Jean-Claude głosem, który był grubszy niż normalnie ze swoim francuskim akcentem. Co oznaczało, że pracował ciężej nad zatrzymaniem ardeur niż ten prosty przepływ mocy, w który uwierzyliśmy. Micah na wpół upadł na mnie, chowając głowę na moim ramieniu, tak że mogłam nagle zobaczyć szczerzącą się twarz Auggiego. Był całkowicie nieskruszony. "Jean-Claude, naprawdę możesz mnie winić z tymi wszystkimi darami wijącymi się na moich na kolanach?" Uderzył tyłek Micah. Micah zjechał z kanapy i zabrał mnie ze sobą, bo mu pozwoliłam. Skończyliśmy na podłodze blisko Nathaniela. Micah i ja wstaliśmy, podciągając Nathaniela na nogi. Ruszyliśmy z powrotem na kanapę, we troje zwróceni twarzą w twarz do wampirów, twarze nieprzyjazne. Chciałam wypchnąć oba wampiry z mojej głowy, ponieważ nie byłam pewna, jak zamknąć Auggiego bez wyłączania także Jean-Claude'a. Po prostu nie poznałam jeszcze świetniejszych niuansów metafizyki. "Nie mogę cię winić, ale oni będą" powiedział Jean-Claude i brzmiał na prawie zadowolonego. Miałam tylko przebłysk dlaczego: był zadowolony, że Auggie wpadał w te same pułapki, które kiedyś powodowały jego własny upadek. Potem zamknął połączenie między nami, zamknął je mocno, jak gdyby nie chciał bym się dowiedziała o czym jeszcze myślał. Nie miałam nic przeciwko. Miałam swoje własne powody, których nie chciałam dzielić. Była sekunda, dosłownie mignięcie, gdy ardeur rosło, podczas gdy wszyscy czterej mnie dotykali, kiedy pomyślałam, że to nie był zły pomysł. Micah, Nathaniel i Jean-Claude to jedno, ale Auggie zawładnął mną. Tak, byłam w nim zakochana, także, ale to z powodu wampirzych podstępów. Auggie uwięził mnie w miłości a to powinno być karane, nie nagradzane. Richard mógłby prawdopodobnie powiedzieć, że byłam bardzo dobra w karaniu prawdziwej miłości, więc miłość zdobyta podstępem powinna mieć wyższy wymiar kary, czyż nie?

"Ja cię nie znam" powiedział Micah "i nie chcę byś mnie dotykał." Auggie szeroko rozłożył ręce i wykonał gest skąd-mogłem-wiedzieć. "Moje najgłębsze przeprosiny, ale jeśli ludzie spadają mi na kolana, wolno mi wziąć z tego małe korzyści." "Nie" powiedziałam "nie wolno." Zmrużył te antracytowo-szare oczy na mnie. "Kocham cię, Anita. Czy ty mnie kochasz?" Prawie powiedziałam 'nie', ale wiedział, jak pachnie kłamstwo. Wzruszyłam ramionami. "Tak, dzięki twojej mocy, tak, kocham." Znów wzruszyłam ramionami. "Ale co to ma do rzeczy?" "Większość kobiet, które mnie kochają nie zachowuje się tak źle. Większość kobiet w miłości jest hojna dla ich kochanków". "W seksie, jestem hojna; na wszystko inne musisz sobie zapracować." Auggie spojrzał na Jean-Claude. "Ona smakuje prawdą." Jean-Claude skinął głową. "Ma petite jest wymagającą kochanką pod każdym względem." "Zwykle, kiedy mężczyzna mówi, że kobieta jest wymagającą kochanką, to dobra rzecz, ale jakoś nie sądzę, że to masz na myśli" odpowiedział Auggie. Jean-Claude posłał mi uśmiech, ten uśmiech, który był tylko dla mnie, a czasem dla Ashera. Uśmiech mówił, że mnie kocha i musiałam uśmiechnąć się również. Czułam, że moja twarz łagodnieje i gniew gaśnie. Nie byłam zła na Jean-Claude’a. Wreszcie poczułam się lepiej nie rozprzestrzeniając mojego gniewu na wszystkich. "Ma petite i ja długo pracowaliśmy razem tworząc miłość, którą ty zdobyłeś przez podstęp." Odwrócił się i spojrzał na Auggiego. "Byłem twoim przyjacielem, ale użyłeś swoich sztuczek bym poczuł do ciebie to, na co nie zapracowałeś. Ale, podobnie jak ma petite, wiem jak kochać i nie być więźniem tej miłości. Możesz wygrać lub ukraść naszą miłość, ale nie możesz ukraść prawdziwego związku z nami; to musi być wygrane." Odwrócił się i zwinął swoje długie nogi na kanapie. Położył rękę na tyle kanapy, nie dotykając nagiego ramienia drugiego mężczyzny. Przytulił głowę do swego wyciągniętego ramienia, pozwalając, by te wszystkie czarne loki rozlały się wzdłuż białej kanapy. Nie widziałam jego twarzy, ale znałam jej wygląd. To był czarujący, uwodzicielski wygląd, jego kuszący wygląd, kiedy naprawdę nie oczekiwał, że cokolwiek się wydarzy. Chciał tylko

przypomnieć, jaki był wspaniały. Zwykle używał tego spojrzenia, kiedy był zły, albo ja byłam. To było spojrzenie albo kończące walkę albo ją rozpoczynające. Auggie spojrzał na niego zasmucony. Widział Jean-Claude'a, rozumiał potencjał w tym ciele i wiedział, że teraz, gdy raz je miał, to nie oznaczało, że dostanie ponownie. Jean-Claude grał ostro gdy myślał, że to da mu przewagę. Wyraz twarzy Auggiego oznaczał, że to była teraz bardzo duża przewaga. Jeśli to byłaby realna miłość, prawdziwa miłość, to czy nie powinnam czuć się źle, widząc potrzebę Auggiego, zranionego wątpliwościami? Być może, ale tak się nie stało. To mnie ucieszyło, w ten mały, drobny, mściwy sposób, który zawsze obiecuje naprawdę zły związek. Są różne rodzaje miłości, nauczyłam się, że nie mniej prawdziwe, lub bardziej prawdziwe, po prostu inne. Może to, co Auggie mógł sprawić by osoba czuła, nie było prawdziwą miłością, mimo wszystko. Może to był ten rodzaj miłości, który wydaje się przychodzić szybko i powoli odchodzić, a po środku to była tylko walka i ból, przerywana wspaniałym seksem, dopóki jedno z nas nie zebrało się na odwagę, by to zakończyć i odejść. Auggie odwrócił się z bolesnym wyrazem. "Możecie oboje mnie odrzucić." Brzmiał na autentycznie

zaskoczonego.

Spojrzał

na

Jean-Claude'a.

"Rozumiem

Jean-Claude'a,

manewruje dla mocy, choć moja duma jest zraniona. Chyba nie jestem tak dobry z innymi mężczyznami jak myślę, że byłem." Jean-Claude odpowiedział z głową wciąż złożoną na swym ramieniu. "Gdybym teraz karmił twoje ego, to mógłbym stracić przewagę którą zyskałem." Auggie skinął głową. "Rozumiem to." Spojrzał na mnie. "Ale jej, jej nie rozumiem. Wiem, że jestem dobry z kobietami. Cholera, jestem niesamowitym kochankiem." Roześmiałam się, nie mogłam się powstrzymać. Spojrzał na mnie z ukosa. "Nie zgadzasz się?" Pokręciłam głową. "Nie, jesteś wspaniały." Nie brzmiało jakbym miała to na myśli, ale miałam. "Może ja po prostu lubię moich mężczyzn trochę bardziej skromnych, to wszystko." Dźgnął kciukiem Jean-Claude. "Jeśli kiedykolwiek był skromny o swej sprawności w łóżku, to była fałszywa skromność." "Cóż, dziękuję" odrzekł Jean-Claude. Auggie pokręcił głową. "Nie to miałem na myśli." "Co miałeś na myśli?" zapytałam. "To, że nie ma skromności w swoim ciele." W rzeczywistości nie zgadzałam się z tym, ale Auggie nie zasługiwał na wyjaśnienie, które za tym szło, więc dałam spokój. "Masz prawo do swojej opinii."

"Co oznacza, że nie zgadzasz się ze mną" powiedział Auggie. "To oznacza to, co powiedziałam." Auggie przeniósł wzrok na Micaha. Spojrzał na niego, spojrzał na niego tak, jak mężczyźni zwykle patrzą na kobiety. Jakby zastanawiał się, jak Micah będzie wyglądać bez ubrania. "Stoję tutaj cały nagi, a ty nawet nie patrzysz na mnie" odezwał się Nathaniel. "Czy mam być urażony?" Podszedł kilka kroków przed Micaha, przerzucając cały ten ciężar kasztanowych włosów na swoje ramiona, tak, że jego ciało było przez to jak ujęte w ramy. Stał i patrzył na wampira. Patrzył na niego tymi lawendowymi oczami, z tym pięknym ciałem. "Może również lubię trochę skromności" odpowiedział Auggie. Nathaniel objął się swoimi muskularnymi ramionami tak, że włosy otoczyły jeden bark i częściowo go zakryły. Zerknął z fałszywą skromnością na własne ciało i włosy, z niewinnym wyrazem oczu, dając swej twarzy wygląd tak młody, jak miał w latach. Nigdy nie byłam pewna, jak to robił, ale mógł grać niewinnego aż po palce u stóp. Mógł ukryć te znużone oczy i zagrać pierwszego niewinnego. Auggie zaśmiał się, jasnym, szczęśliwym śmiechem. "On jest dobry." Zwrócił się do Jean-Claude’a. "Gdzie znajdujesz tak wielu pięknych mężczyzn?" "Nie robię tego" odpowiedział. Spojrzał zza Nataniela na mnie. "Anita, masz prawdziwe oko do talentów". "Oni nie są dla mnie talentami. Są ludźmi, na których mi zależy i nie lubię gier." Wskazał na Nataniela. "Ten gra w gry i to bardzo dobrze, jak myślę." Przytaknęłam. "Nathaniel lubi gry bardziej niż ja, bardziej niż Micah, ale nie gra w nie z nami." Auggie rzucił mi spojrzenie, które zdawało się sugerować, że byłam taka naiwna. "Raz męska dziwka, zawsze męska dziwka, Anita." "Czy to miało być niemiłe?" zapytałam. "Myślałem, że podoba Ci się uczciwość" odpowiedział. "To miało być niemiłe" odrzekł Micah. "Poznam dziwkę gdy ją widzę, bo byłem jedną. Jak byli Jean-Claude i Asher, i Requiem, i London. Nie pomijając późniejszych: Elinore, Cardinal, każdy, kto był kiedykolwiek w Linii Belle był dziwką. Zostaliśmy stworzeni na dziwki." "Nathaniel nie jest dziwką" powiedziałam i sięgnęłam do niego. Odsunął się rzucając mi spojrzenie pełne straty. "Byłem."

"Sprawdziłeś nas, zanim tu przybyłeś" powiedział Micah. "Pewnie" odrzekł Auggie. Dotknęłam twarzy Nathaniela i starałam się przekazać mu wzrokiem jak wiele dla mnie znaczył. Cokolwiek widział w mojej twarzy sprawiło, że uśmiechnął się lekko. Przycisnął dłoń do mojej, naciskając moją ręką na krzywiznę swej twarzy. Micah stanął przed nami obojgiem. "Wiedziałeś, że patrzenie na mnie w ten sposób byłoby obrazą. Nathaniel podszedł, zebrał uwagę, ponieważ jemu to nie przeszkadza. Coś w nim chroniącym mnie, cię zmartwiło. Czemu?" Jean-Claude podniósł głowę, zakręcił nogi nad sobą w sposób, który pozwolił ci zobaczyć, jaki był elastyczny, ale wciąż udało mu się być "wytwornym" z braku lepszego słowa. "Ja wiem czemu." Położyłam rękę na plecach Nathaniela i zapytałam "Czemu?" Jean-Claude i Auggie wymienili spojrzenia. "Jeśli myślisz, że możesz czytać mnie tak dobrze, przejdź do rzeczy," powiedział Auggie. Jean-Claude kiwnął, po czym spojrzał na nas. "Augustyn preferuje kobiety od mężczyzn, ale trzeba by być rzeczywiście bardzo, bardzo heteroseksualnym by ignorować piękno was obu. W jego obronie, opadliście na jego kolana. Zachowywał się znakomicie. Istnieją wśród naszego Pocałunku wampiry, które nie wykazałyby jego powściągliwości. On rzucił tak małą zniewagę a ty odebrałeś ją jako wielką. Anita i ja nie opadliśmy na siebie nawzajem wyznając naszą miłość do niego i to go zirytowało. To go zastanawia. Następnie wy, którzy jesteście zwierzętami, a tym samym mniejszymi w oczach większości wampirów, znieważacie go również. Ale myślę, że jest więcej niż to." Spojrzał na Auggiego. "Myślę, że popatrzył na Nathaniela, jak użył jedynego daru jaki ma by chronić Micaha. Czy to przywróciło dawne wspomnienia, Augustynie? Złe wspomnienia?" Pochylił się w stronę drugiego mężczyzny. Auggie wstał nagle, nie patrząc na niego. "Moje wspomnienia to moja sprawa." Następnie uświadomił sobie co powiedział i roześmiał się gorzko. "Na razie, przynajmniej, dopóki ona nie podyktuje inaczej." Nie miał na myśli mnie. Jean-Claude położył się na kanapie, przekładając swe włosy nad ramieniem, z jedną ręką niedbale nad głową, drugą na brzuchu. Jedna bosa stopa pozostała na dywanie, druga była podciągnięta na kanapie, kolano opierało się o oparcie białej sofy. Wyglądał atrakcyjnie i wiedział o tym. Ale to Auggie przyglądający mu się robił show. Prawdziwe cierpienie było w jego oczach. Bolało mnie patrzenie na taką jego twarz.

"Dałeś mi kolejny smak nieba, a teraz jestem ponownie w czyśćcu. Ty i ona" -i wskazał na mnie- "możecie doprowadzić mnie do nieba, pod wpływem kaprysu i wrzucić mnie do piekła, jeśli sobie zażyczycie". Zamknął oczy, twarz pokrywał ból. "Wspominam cię jako łagodniejszego niż to, Jean-Claude. Wspominam cię jako mojego przyjaciela." "Przyjaciele nie wykorzystują swoich mocy wobec siebie. Obudziłeś ardeur w ma petite celowo. Chciałeś ją mieć. Fakt, że to my oboje mieliśmy ciebie był wypadkiem przy użyciu mocy. Pamiętasz mnie delikatniejszego i mniej potężnego. Zlekceważyłeś mnie i źle zrozumiałeś ma petite." Auggie otworzył oczy i spojrzał na drugiego wampira. "Nie rozumiem, co masz na myśli." "Zapytaj Nathaniela jak zdobył jej serce." "Widzę jego ciało. Wiem, jak zdobył jej serce." "Nic nie widzisz, nic nie wiesz" odrzekł Jean-Claude. "Mon minet, powiedz mu, jak zdobyłeś jej serce." "Nazywasz go ‘mój koteczku’ i to ja się mylę co do niego?" spytał Auggie. Nathaniel odchylił się trochę mocniej na ręce, którą miałam na jego nagich plecach. "Nie pospieszałem Anity" odpowiedział. "Ale próbowałeś." Auggie zrobił z tego oświadczenie. Nahtaniel przytaknął. "Chciałem żeby mnie chciała. Nie widziałem żadnego innego sposobu, by to zrobić." "Udało się" odrzekł Auggie. Nathaniel spojrzał na mnie, rzucił mi uśmiech, po czym odwrócił się do Auggiego. "Nie, nie udało." Skinął na nas wszystkich. "Oczywiście, że się udało." "Tylko kiedy przestałem próbować ją pospieszać i po prostu starałem się nauczyć jak ją kochać." "Nauczyć się, jak ją kochać, sprawiasz, że to brzmi jak w klasie lub na oceny. Po prostu kochasz ludzi." Nathaniel roześmiał się. Jean-Claude prychnął, jakby starając się nie śmiać. Spojrzałam na Micaha. "Nie zamierzasz także się śmiać?" Micah pokręcił głową. "Ja wiem lepiej". Choć na skraju ust był uśmiechu. Skrzywiłam się na nich wszystkich. "Świetnie, śmiejcie się." "Nie pojmuję żartu również" odpowiedział Auggie.

"Pojmiesz" powiedział Micah i zabrzmiało to jak groźba. "Czy naprawdę takie trudne jest randkowanie ze mną?" Tym razem Claudia i niektórzy inni ochroniarze się roześmiali. Byłam po prostu piekielnie zabawna dla wszystkich.

Rozdział 40 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us "Powiedz mi dowcip, mógłbym wykorzystać śmiech." Głos Travisa nadszedł z odległego korytarza. Jego twarz była naprężona i ściągnięta z bólu. Noel zawisł obok niego, jakby czekał, by go złapać gdyby się potknął. Obaj nadal wyglądali zbyt młodo, by mieć prawo jazdy. Czy to ze względu na wiek Joseph wybrał ich na moich żywicieli, czy był jakiś inny powód? To znaczy, uległość i bycie mięsem armatnim. Każdy, którego oferował mi do wyboru, nawet zapaleni sportowcy, mieli ten zapach nowego auta, które nie ominęło jeszcze wystarczająco korków. Musiał być jakiś powód, z którego zaproponował mi baranki, gdy tym, czego potrzebowałam były lwy. "Dlaczego się nie przemieniłeś?" zapytał Micah. Był już w drodze do nich idąc przez cały salon i mijając Auggiego. Wampir wyciągnął rękę, próbując złapać jego ramię. Micah poruszał się tak szybko, że tak naprawdę nie zobaczyłam Auggiego próbującego go pochwycić i chybiającego. Widziałam chwytającego wampira a Micaha po prostu nie było tam gdzie on usiłował chwycić. Tak szybko, jakby to była magia. Micah podszedł do lwołaków i zaczął z nimi rozmawiać półgłosem. Zignorował wampira. Auggie spojrzał wściekle i coś jeszcze, coś, co było bliskie bólu. "Wyraziłeś swoją opinię, Jean-Claude". "Micah nie lubi być łapany, oto cała opinia, która została wyrażona" odpowiedział JeanClaude łagodnym głosem. Wciąż wylegiwał się dekoracyjnie na kanapie. "Czy zazdrościsz mi moich kotów, Augustynie?" "Nie zazdroszczę nikomu." Nawet ja mogłam poczuć kłamstwo. Micah zaczął prowadzić lwołaki w stronę sofy. Zatrzymał się poza zasięgiem i spojrzał na Auggiego. "Ja naprawdę nie chcę grać w gierki, Augustynie. Chcę tylko, aby Travis usiadł." "Jeżeli byłbyś na moim terytorium, musiałbym dać ci za to nauczkę, ale nie jesteś moim kociakiem. Siadaj, nie będę przeszkadzać." Micah obszedł szeroko wampira, ale odwrócił się plecami. Zerknął na mnie i uświadomiłam sobie, że ufał mojej reakcji, że poinformuję go co robi Auggie. Kiwnęłam głową, dając znać, że ok. Micah poprowadził dwa lwy na sofę.

"Drobne gierki ci nie przystoją, Augustynie. Jesteś panem potężnego terytorium. Możesz mieć własną kolekcję kochanków, konkurencyjnych dla mnie." Opuścił sugestię, że wszyscy byliśmy jego kochankami i pozwoliliśmy się temu prześliznąć. Byłam jego kochanką, a żadnemu z mężczyzn nie przeszkadzały plotki. "Nie jestem po prostu Mistrzem Miasta Chicago, Jean-Claude, jestem szefem mafii. Mafia pozwala ci na rodzinę z żoną i dziećmi, kochanki, dziwki, ale nic więcej." Jean-Claude rozłożył się na podłokietniku kanapy. "Nigdy nie mógłbyś pozwolić żadnemu z nich by zobaczyli cię jak patrzysz na mnie w tym momencie." Auggie pokręcił głową. "Gdybyś był dziwką lub męską kurwą, musiałbym cię zabić, jeśli zobaczyliby mnie patrzącego na ciebie w ten sposób." "Ale twoi rywale nie widzą cię teraz. Możesz patrzeć na mnie, jak tylko chcesz." "Pieprz się, Jean-Claude, masz zamiar korzystać z tego spojrzenia na mojej twarzy, by mnie ukarać i starać się mnie kontrolować. To jest po prostu kolejny rodzaj przystawiania broni do mojej głowy." "Jesteśmy wampirzymi mistrzami, wszyscy staramy się o kontrolę, ale nie mam zamiaru cię karać, dopóki nie zaczniesz karać nas pierwszy." "Co to znaczy?" "To znaczy, jeśli będziesz okrutny dla nas, my będziemy okrutni w zamian. Jeśli grasz miło, to my także". "Zdefiniuj 'grać miło'" powiedziałam. "Kiedy zobaczyłaś wyraz bólu na jego twarzy, czy nie sprawiło to bólu twojemu sercu, ma petite?" Chciałam skłamać, ale ... "Tak." Wygląd cynizmu na twarzy Auggiego zamigotał, jakby nie wiedział, jakie spojrzenie mogłoby pomóc, lub jakie mógłby odważyć się dać. "Ale co z tego? Dzięki jego machlojkom, nie chcę go ranić, więc co?" "Augustyn może nas odwiedzić. Jego mafijne związki mogą pomyśleć, że starał się nas pozyskać dla działań przestępczych, lub po prostu, że umacnia sojusz z nami, jeden mistrz z innym. Tak czy inaczej, może nas odwiedzić od czasu do czasu nie wzbudzając podejrzeń. Ponieważ jest znaną figurą mafii, to wyjaśnia, dlaczego wizyty musiałyby być poza rażącym okiem mediów". Auggie patrzył na drugiego wampira jak mysz, której kot powiedział: 'nie zjem cię, dzisiaj'. Połowa nadziei, połowa obawy przed posiadaniem nadziei. "Co ty oferujesz, JeanClaude?"

"Przede wszystkim, nie staraj się niczego pogorszyć z ma petite. Nie staraj się obudzić ardeur jej lub mojego, wbrew naszej woli. Nie nadużywaj mojej gościnności, korzystając z mocy na moich ludziach." "Przeprosiłem za to" odpowiedział. "Zrobiłeś żart ze swoich przeprosin" odpowiedział Jean-Claude. "Muszę wiedzieć, czy jesteś szczery." Auggie skinął głową. "Przykro mi, ale ..." Odwrócił wzrok, ręce zaciśnięte w pięści. "Nie rozumiesz, jak to jest być odciętym od ardeur. Ty zyskałeś ardeur prawie od pierwszej chwili. Obudziłeś się z żądzą pożądania. Nigdy nie byłeś ofiarą." "Nieprawda" odrzekł Jean-Claude. Usiadł nagle, szybki i prawie rzeczowy. "Ma petite może karmić ardeur ode mnie, jak mogę karmić ardeur od niej. Możemy być ofiarami naszego ardeur." "Przykro mi, wiem o tym. Wiem, że jesteś tak bardzo niewolnikiem Belle, jak każdy. Ale wciąż możesz karmić ardeur i zyskiwać na tym. Nie mam nic, jeśli nie mogę znaleźć partnera który to nosi. Miałem nadzieję, że jedno lub oboje z was będzie mnie kochać, naprawdę mnie kochać, naprawdę mnie chcieć. Miałem nadzieję przehandlować miłość za ardeur, a teraz oglądam was oboje." Znów odwrócił wzrok, jakby nie mógł znieść spojrzenia na którekolwiek z nas. "I nie jesteście mną poruszeni. Ty, Jean-Claude, ty patrzysz tak, jak Belle spoglądała na mnie. Ona " -wskazał na mnie- "patrzy na mnie jakby mnie nienawidziła. Tak zimno, tak źle. Nie rozumiem tego. Czy moja moc działa na nią, czy tylko na mnie? Czuję przyciąganie jej ciała, ale nie wydaje się, by czuła coś do mnie, z wyjątkiem gniewu." "Ma petite nie lubi być zakochana. Zawsze ją to denerwuje, a szczególnie na początku." Auggie pokręcił głową. "Nie rozumiem." Wzruszyłam ramionami. "Dołącz do klubu." Podeszłam do sofy. Nathaniel śledził mnie. "Dlaczego Travis się nie przemienił?" Micah odpowiedział: "Czeka na ciebie." "Czeka na mnie, po co?" "Podnieś moją bestię" powiedział Travis, a jego twarz była prawie szara z bólu. "To co tu robisz podczas swoich małych wizyt będzie tajemnicą dla twych jakże konserwatywnych przestępczych kolegów" powiedział Jean-Claude. "Przemień się, Travis. Ulecz się." Potrząsnął głową, kuląc się wokół swego ramienia. Auggie odpowiedział: "I co będę robić podczas tych wizyt?" "Być może nawet odwiedzimy cię w Chicago."

Nagle zwróciłam uwagę na ich rozmowę. Jeśli wybralibyśmy się do Chicago, O mój Boże, energia tam zgromadzona... "Nie, nie ma kurwa mowy. Mógłbyś pożywić się wszystkimi moimi ludźmi. Czułem co jedno karmienie na mnie i kilku osobach, których mam tutaj, zrobiło z twoim poziomem mocy. Nie ma mowy." "Więc nie chcesz odwiedzić nas ponownie?" Auggie zmusił się, by stać bardzo prosto, ramiona do tyłu, echo jakiejś postawy z wojska. "Wiesz, że tego chcę, ale nie będę handlować moimi ludźmi i całą moją mocą dla tego. Nie będę czołgać się dla ciebie, Jean-Claude". "Ja nie chcę, żebyś się czołgał, Augustynie". "Czego chcesz?" "Żebyś wstrzymał próby manipulowania nami. Zaakceptuj, że mamy ardeur a ty go chcesz. Podaż i popyt, drogi Augustynie." "Ty sukinsynu." Jean-Claude wstał nagle, tak szybko, że tego nie widziałam. Magia, ponownie. "Ty nadużyłeś mojej gościnności pierwszy. Manipulowałeś moją ludzką służebnicą byś mógł karmić się na ardeur ponownie. Otworzyłeś drogę dla Belle Morte by posiadła ma petite. To nie ja jestem tutaj sukinsynem." "Dobra, jestem sukinsynem. Masz rację; mówienie, że nie rozumiem, że to ja zaprosiłem Belle tego nie naprawi. Tak, chcę wziąć z powrotem jedną z kobiet z linii Belle, ale żadna, poza Anitą, nie nosi ardeur. Nią i tobą, więc tak, wpadłem na pomysł, że jeśli będę miał szansę na to, podniosę ardeur." "Przyszedłeś tu chcąc ardeur jeszcze raz; Czego chcesz teraz, Augustynie?" "Nie każ mi tego mówić, Jean-Claude". "Ma petite nie jest subtelną kobietą. Dopóki nie powiesz, nie zrozumie." Auggie spojrzał na mnie, ale jego oczy drgnęły, jak u kogoś, kto spodziewał się być uderzony. "Nie sprzedam moich ludzi ani mojej bazy mocy, nie będę upokarzał się, ale w skrócie: zrobię wszystko, cokolwiek, byś ty i Jean-Claude karmili się na mnie." Drżenie ustąpiło lękowi. "Chcesz żebym kogoś zabił, zrobię to. Pieniądze, narkotyki, designerskie rzeczy, cokolwiek chcesz, cokolwiek potrzebujesz, tylko nie mów mi, że nigdy nie będę w twoich ramionach ponownie." Odwrócił się, ale wcześniej ujrzałam blask niewylanych łez. "Sami popełniamy nasze zabójstwa. Mamy wystarczająco dużo pieniędzy. Jesteśmy strefą wolną od narkotyków; nie przynoś tego gówna tutaj. Jeśli chcę designerskich rzeczy, mogę je sobie kupić."

Auggie stał, twarz odwrócona, plecy zgarbione, czekając aż padnie cios. "Nie mam zatem nic do zaoferowania." Jego głos był ochrypły, kiedy to powiedział. "Swoją drogą czuję się niekomfortowo z tym, co Jean-Claude i ja robiliśmy z tobą. Czułam się tak kurewsko dobrze karmiąc się od ciebie i to mnie przeraża." Auggie spojrzał na mnie. Jego oczy powstrzymywały łzy siłą woli. "Ale na dobre i na złe, patrzę na ciebie i moje serce boli. Chcę cię pocieszać i to mnie wkurza. Miałam ludzi, których kochałam, naprawdę kochałam, wykorzystujących wampirze moce na mnie. Odcięłam ich za to. Uciekłam od nich na kilka miesięcy, nie widując ich, nawet nie rozmawiając z nimi." Podchodziłam do niego, gdy mówiłam, trochę bliżej z każdym zdaniem. "Teraz spotkałam ciebie. Nie jesteś moim przyjacielem. Zmusiłeś mnie bym cię kochała, ale ja cię nie znam." Próbował rzucić mi gniewne spojrzenie, ale niewylane łzy, które w nich zawisły zrujnowały efekt. "Nie doceniłem cię, Anita." "Jak większość ludzi" powiedziałam. "Myślałem, że jesteś tylko ludzką służebnicą Jean-Claude'a. Czułem twoją moc jako nekromantki. To powinno być przestrogą, ale poszedłem do przodu z moim planem. Chciałem ardeur. Chciałem go tak okropnie." Uśmiechnął się, ale nie tak jakby był szczęśliwy." Byłem arogancki. Jestem Mistrzem Miasta Chicago. Byłem gangsterem od 1930 roku. Byłem silny i zagrażałem wszystkiemu na mojej drodze przez wieki. Jedyną rzeczą, która mnie nigdy naprawdę nie pokonała była Belle." Łzy zadrżały, ale nadal je powstrzymywał. Stałam, patrząc na niego, zadzierając głowę jedynie troszeczkę, bo nie był zbyt wysoki. Normalnie lubiłam to w mężczyznach, ale teraz po prostu byłam wkurzona. Miałam zamiar trzymać się tej złości, bo wściekłość była jedyną rzeczą, która mnie powstrzymywała od przesunięcia rękoma po jego nagiej piersi. Moje ręce swędziały z pragnieniem, by go dotknąć. To nie była tylko miłość, to było więcej i mniej niż to. To był rodzaj magicznego przymusu. Czułam to jako miłość, ale to miało elementy niemal uzależnienia. Zdałam sobie sprawę, że Auggie owładnął mnie, dobrze i prawdziwie. Jego moc mną owładnęła. Walczyłam by się częściowo uwolnić i Jean-Claude mi pomógł, ale nie byłam wolna od tego, co mi zrobił. Patrząc w jego twarz, w te złe, załzawione oczy, zdałam sobie sprawę, że nie był na mnie zły. Był zły na siebie. "Owładnąłeś sam siebie" powiedziałam.

Zamknął oczy i odwrócił się. Rozmawiał z twarzą odwróconą ode mnie. "Ostrze obosieczne" wyszeptał. "Ale jeśli mamy lepszą zbroję, to więcej twojej mocy uderza w ciebie niż w nas, czyż nie?" Skinął głową, wciąż odwrócony. Poczułam błysk zadowolenia. Dobrze mu tak. Ale po piętach tej drobnej przyjemności deptał żal. Żal, jak gorzkie popioły. "Jezus" szepnęłam. Odwrócił się. Przegrał walkę ze łzami. Popłynęły w bladych różowych strugach po jego twarzy. "Ze wszystkich mocy z linii Belle, które stosowano na mnie, Auggie, twoja jest najbardziej okropna." "Jak możesz tak mówić?" zapytał. "Ardeur może zniewolić. Requiem może myślą zgwałcić." "Tak, moc Requiem byłaby ostatecznie niczym tabletka gwałtu na randce, ale nie używał jej w ten sposób." "Użył kiedyś" powiedział Auggie. Przetwarzałam te informacje, testowałam czy to kłamstwo, ale nie sądzę, by nim było. Wzruszyłam ramionami. "Jakikolwiek był jako młody wampir, nie jest taki teraz. Ale ardeur to tylko pożądanie i taka jest moc Requiem. To nie kradnie emocji. Twoja moc kradnie." "I myślisz, że to jest gorsza zbrodnia?" Kiwnęłam głową. "Tak." "Ty mnie nienawidzisz." Wyszeptał. Zgodziłam się. "Tak." Odwrócił się i cofnął się o krok. Złapałam go za ramię. Zamarł pod wpływem tego jednego małego dotyku, jak gdybym zamieniła go w kamień. Znałam tę reakcję. To była reakcja, gdy zwyczajne muśnięcie czyjejś ręki znaczyło dla ciebie więcej niż cokolwiek na świecie, a nie znaczyło niczego dla niego. To tak się czułam z i bez Richarda. Tak, jakby całe moje życie było w tej dotykającej go ręce a on się o to nie troszczył. To był jeden z powodów, dla których walczyłam by się od niego uwolnić. Zbyt trudno kochać kogoś tak bardzo i nienawidzić tak mocno, w tym samym czasie. Użyłam tego dotyku by odwrócić Auggiego z powrotem do mnie. Pozwolił mi to zrobić, choć mógł walczyć i wygrać. Byłam teraz silniejsza od normalnego człowieka, ale biceps

Auggiego był grubszy niż moje udo. W uczciwej walce przegrałabym, ale własne moce Auggiego sprawiły, że nigdy nie miał sprawiedliwie walczyć ze mną. Spojrzałam w jego oczy, patrząc, jak stara się być zły, a nie zraniony. "Co za straszną moc posiadasz, Augustynie" powiedziałam cicho "by oferować prawdziwą miłość i chcieć tego. Ludzie muszą być gotowi sprzedać cokolwiek, wszystko, za taki dar." Pokiwał głową. "Bez ardeur, które mnie zniewoliło, mógłbym sprawić, że mnie pokochasz, sam nie ryzykując zbyt wiele. Wiem wszystko o mojej mocy, Anita. Mogę sprawić by osoba mnie pokochała, naprawdę mnie pokochała i nie kochać jej wzajemnie." Opuściłam rękę. "Czy to zrobiłeś?" "Masz rację, Anita, mam straszną moc. Na początku była to tylko możliwość, by ludzie mnie lubili, potem kochali, ale to, z czego nie zdawałem sobie sprawy na początku, to, że to obosieczne ostrze. Mogłem tylko ciąć zdobycz tak głęboko, jak byłem gotów ciąć siebie." "To się zmieniło" powiedziałam. Pokiwał głową. Ścieżki łez wysychały na jego twarzy. Nie próbował ich wycierać. "Nauczyłem się kontroli. Nauczyłem się zastawiać pułapki na innych, nie łapiąc się w nie, jak Jean-Claude nauczył się postępować z ardeur. Nie wiem, czy Requiem kiedykolwiek nauczył się budzić pożądanie tylko w jednym kierunku". "Nie." Requiem wszedł, powoli, ostrożnie. Miał na sobie zwykły czarny płaszcz, więc obrażenia były ukryte, ale poruszał się jakby wciąż go bolało. Ktoś zatuszował najgorsze siniaki na twarzy. To była dobra robota. Trzeba było szukać, by zobaczyć przebarwienia; nawet wtedy, gdybym nie wiedziała, że to siniaki, mogłabym nie zauważyć. Auggie spojrzał na niego, a potem na mnie. "Ale większość z nas to osiąga, w końcu." "Tak więc, jeśli nasza moc nie złapałaby cię, byłeś gotowy sprawić, że pokochałabym cię, naprawdę pokochała, bez wzajemności?" "Nie myślałem tak wyraźnie, ale nie byłem chętny by cię kochać, nie." "Naprawdę jesteś sukinsynem" powiedziałam. Pokiwał głową. "Chicago nie ma mafii poza starą szkołą włoską. Nie wpuściłem Rosjan, Ukraińców, Chińczyków, Koreańczyków Japończyków. Nikogo, absolutnie nikogo, przejmującego władzę ode mnie. Podczas gdy prawie co druga twierdza mafijna została uszczuplona, trzymałem moje terytorium przeciwko każdemu. Aby to zrobić, Anita, musisz być sukinsynem. Zimnokrwistym, morderczym sukinsynem." "Dobrze to maskujesz" powiedziałam. "Twój śmiech jest wspaniały." "Pracuję nad wydawaniem się ludzkim; to sprawia, że inni szefowie są mniej wystraszeni."

"Głowa Vegas jest również gangsterem z dawnych czasów." Auggie pokręcił głową. "On przestał być siłą w mafii, kiedy stał się wampirem. To zajmuje trochę czasu, by wyzdrowieć po tym, a do czasu gdy Maksymilian był wystarczająco silny, by przejąć z powrotem trochę tego, czasy się zmieniły i on nie zmienił się z nimi. On jest silny i działa w Vegas, ale nie jest już szefem". Staliśmy tam patrząc na siebie. Jean-Claude stanął za mną. Dotknął mojego ramienia, a kiedy się nie wyrwałam, objął mnie od tyłu. Wyraz twarzy Auggiego, widzącego nas razem, był bolesny i dziwnie satysfakcjonujący. Gdyby posiadł mnie w swój sposób, to byłabym ja, z tym dotkniętym spojrzeniem, a on byłby chłodny i spokojny. Diabelny sukinsyn, ale nawet myśląc o tym, nie mogłam tego przyznać. Cholera. "Zapada noc. Wkrótce będziemy musieli przebrać się na balet" powiedział Jean-Claude. Auggie skinął głową. "Tak. Tak." "Musimy zdecydować, czy ma petite jest zbyt niebezpieczna, by przechadzać się wśród innych Mistrzów Miast". Auggie ponownie skinął głową. "Pomogę ci rozwiązać ten problem, jeśli mogę. Jestem ci to winien za naruszenie zasad gościnności. Jestem to winien Anicie za to, co starałem się z nią zrobić." Spojrzał daleko poza nas, wpatrując się w przestrzeń. "Od tak dawna nie czułem całego ciężaru własnej mocy. Zapomniałem, jak to bardzo kurewsko boli." "Przepraszam." Noel stanął obok nas. Oboje odwróciliśmy się i spojrzeliśmy na niego. Nie wiem, co zobaczył na naszych twarzach, ale cofał się szybko, aż znalazł się w miejscu niedostępnym dla nas obojga. "Mogę podejść?" "Nie" powiedział Auggie. "Tak" powiedziałam ja. Spojrzeliśmy na siebie. Noel spadł na cztery łapy. Nie przygarbił się, po prostu opadł na czworaka, tak jak stał. "Nie wiem, co robić. Nie mogę zadowolić was obojga". "Jaki jest twój problem, Auggie?" zapytałam. "On zadał pytanie, ja mu odpowiedziałem" odrzekł Auggie. "Dobrze, odpowiedziałeś za siebie, nie za mnie." Odsunęłam się od Auggiego, bliżej Noela. Auggie chwycił mnie za ramię. Napięłam się, ale nie próbowałam się wyrwać. Wiedziałam, że mogę przegrać, jeśli to byłaby tylko brutalna siła. Popatrzyłam na niego, potem na rękę na ramieniu. Spojrzałam z powrotem na niego. "Nie rób tego."

"A ty nie odchodź ode mnie, by podejść do kogokolwiek tak uległego." "Czy kiedykolwiek chcesz znowu doświadczyć ardeur, Auggie?" Spojrzał przez chwilę zaskoczony, ale wiedziałam w pewnym sensie, że to jest akt. Mógł być naprawdę zaskoczony, ale pracował nad ludzkimi wyrazami twarzy. "Wiesz, że tak." "Zabierz rękę, albo nie będziesz nigdy więcej mnie dotykał." Patrzyliśmy na siebie przez chwilę, a potem pozwolił mi odejść. "Słyszałem, że byłaś niebezpieczna, potężna i szybko zabijałaś. Tym, czego żaden z moich szpiegów nie wyłapał, jest to, że twoja siła woli jest najbardziej niebezpieczną rzeczą w tobie. Boże, twoje oczy, determinacja w twoich oczach". Potrząsnął głową. "Ty tak myślisz. Naprawdę odcięłabyś mnie z tego powodu." "Cholernie prosto." "Dlaczego, bo chwyciłem twoje ramię?" "Bo zachowujesz się jakbyś mnie posiadał na własność. Nikt mnie nie posiada." Micah wstał z sofy i zaczął iść ku nam. To zwróciło wzrok Auggiego do niego. "Twój lew zranił Travisa i znieważył Noela. Myślę, że jesteś im winien pewną uwagę." "Mówisz jak lampart" powiedział Auggie "tak praktyczny, tak skłonny do negocjacji." Sprawił, że zabrzmiało to jak coś złego. "Ty naprawdę jesteś bardziej niczym twoje zwierzę na wezwanie, czyż nie?" powiedział Micah. Auggie skinął głową. "Dla tych z nas, którzy są zdezorientowani, możesz wyjaśnić nieco więcej?" spytałam. Micah odpowiedział: "Lwy są najbardziej agresywnym społeczeństwem wśród wszystkich kotów. Będąc lwem jest się zawsze gotowym bronić swego miejsca w stadzie. Chyba, że jesteś bardzo dominujący lub bardzo silny, lub sprawiasz, że ludzie boją się na tyle, by zostawić cię w spokoju. Noel i Travis są słąbsi, a Auggie traktuje ich, jak gdyby był dominującym lwem. Niektóre dominujące lwy w wielu stadach wiązały się ze wszystkimi kobietami." "Satdo Josepha nie jest tak prowadzone" powiedziałam "jest bliżej sposobu lampartów." Micah skinął głową. "Satdo Josepha jest wyjątkiem, Anita. Pamiętaj, spędziłem lata uwięziony w mieszanej grupie. To może zajmować całe wieki, by prowadzić interesy z lwami ponieważ wszystko jest cholerną rywalizacją. Joseph myśli bardziej jak lampard - bardzo rozsądnie, zwłaszcza jak na lwa."

"Kiciuś-do-bicia, tak słyszałem" odrzekł Auggie. "Jego żona nie będzie tolerowała dzielenia." "Wiesz, Auggie, prawie wszystko, co wychodzi z twoich ust jest kopaniem głębszego dołka". "Co to znaczy?" "Jesteś na jej czarnej liście" odpowiedział Micah "i zagłębiasz się w coraz większe gówno." Uśmiechnął się. "Z czego się śmiejesz?" zapytał Auggie. "Myślałem, że możesz być zagrożeniem dla naszego domowego porozumienia, ale nie będziesz w stanie zachowywać się wystarczająco długo, aby być zagrożeniem dla jakiegokolwiek innego mężczyzny w życiu Anity." "Jean-Claude już zaprosił mnie do ponownego skosztowania towaru." "Skosztowania towaru" spytałam "co to kurwa ma znaczyć? Czy jestem towarem, próbką czegoś? Mam kurewsko inne zdanie." "Widzisz" powiedział Micah "podążaj tym tropem i nigdy już nie uzyskasz ardeur." Jean-Claude dołączył do nas. "Pozostajesz wyjątkowo nieostrożny ze swoimi słowami Augustynie. To nie w twoim stylu być tak politycznie niepoprawnym." "On się boi" odrzekł Nathaniel. Podszedł za mnie, owijając ramiona wokół mojej talii, przyciskając swoją nagość do moich pleców. Nie musiałam dostrzegać jego twarzy, by znać spojrzenie. To było spojrzenie, które dopiero od niedawna nosił wokół mnie. Zaborczość mówiło, moja mówiło. Podzielę się ale jest moja. Zwykle miał taki wygląd tylko, gdy ktoś zachowywał się źle, lub gdy kogoś nie lubił. Myślę, że wszyscy byliśmy zgodni co do tego, co uważaliśmy o Auggiem. Był zbyt kłopotliwy. "Boję się czego, kociaku?" zapytał Auggie z grubą pogardą w swym głosie. "Pragnąć Anity tak okropnie, jak to robisz" odpowiedział Nathaniel. Komentarz wywołał moje napięcie, ale przycisnął się jeszcze bliżej, a ja rozluźniłam się przy nim. Oparł twarz dotykając mnie, więc prawdopodobnie wyglądaliśmy jak na jednej z tych zaręczynowych fotek. Auggie miał rację co do jednej rzeczy; Nathaniel mógł grać w gierki, kiedy chciał. Grał coraz rzadziej, odkąd czuł się bardziej komfortowo w swym życiu i z samym sobą, ale nie zapomniał jak grać. "Nie podoba ci się pragnienie kogoś tak bardzo. Odbierasz to jako słabość" dodał Nathaniel "i zaczynasz zdawać sobie sprawę, jak trudno może być poradzić sobie z Anitą." Odwróciłam się i spojrzałam na niego, zmuszając go do poruszenia głową wystarczająco by nawiązać kontakt wzrokowy. "Uważasz mnie za trudną?"

Uśmiechnął się. "Lubię być zdominowany." Zaczęłam mówić, jak ciężko pracowałam, by upewnić się, że nie jest zdominowany, a następnie załapałam co oznaczał jego uśmiech. Droczył się ze mną. Próbowałam spiorunować go wzrokiem, ale nie byłam wystarczająco poważna by to zadziałało. "Nie pozwól swemu niepokojowi być w tym twoją zgubą, Augustynie" powiedział JeanClaude. "Co to znaczy?" zapytał. "Oznacza to, że jeśli nadal będziesz mówić i robić takie rzeczy ma petite, to nie będę w stanie zaoferować ci ardeur od niej." Auggie miał moment, w którym coś błysnęło mu w oczach. Tylko przez sekundę i powiedziałabym, że to był strach. "Może jestem głupi, ale tym czego w niej szukałem była Julianna a tym co znalazłem jest Belle". Twarz Jean-Claude znieruchomiała. "Dlaczego tak uważasz?" "Widziałem jak kochasz jedynie dwie kobiety w przeciągu sześciu wieków, JeanClaude. Nie wybrałeś kochać Belle Morte, ona wybrała to za ciebie. Wybrałeś kochać Juliannę. Myślałem, że skoro wreszcie zakochałeś się znowu, to będzie to ktoś taki jak ona. Myślałem, że trudne rozmowy i niebezpieczeństwo były po prostu powierzchowne. Myślałem, że jeśli zadrapię powłoczkę wystarczająco głęboko, to Anita będzie bardziej jak jedyny człowiek, którego kiedykolwiek widziałem, że kochasz." Auggie pokręcił głową. "Masz swój typ taki jak lubisz, maleńkie brunetki, ale poza tym "- pokręcił głową ponownie-" Jezu, Jean-Claude, Słodki Jezu, nigdy nie możesz mieć czegoś w kobiecej osobowości, czego chcesz za każdym razem?" "Czy przybyłeś do nas myśląc, że jeśli naciskałbyś ma petite wystarczająco mocno, ona pękłaby i stałaby się delikatna i kobieca niczym Julianna?" "To nie tylko ty, Jean-Claude, ale Asher, też. On nigdy nie wydawał się zwracać uwagi na określony wygląd, ale na osobowość, lubił delikatne, śmiejące się, komfortowe kobiety. Belle wykorzystała to do oskarżenia go o bycie uzależnionym od wieśniaków, gdy przekładał to na kobiety." "I uznałeś, że jeśli kobieta trzyma nas obu szczęśliwych, musi sprostać kryteriom dla nas obu." Auggie skinął głową. "Logiczne", Jean-Claude powiedział. "Błędne, ale logiczne. Zapomniałem tego o tobie." "Zapomniałeś czego?"

"Tego, że starałeś się czynić z miłości i emocji coś logicznego, coś, co może być zrozumiałe." Auggie zmarszczył brwi. "Robisz sobie ze mnie żarty." Jean-Claude pokręcił głową. "Nie, ale chciałbym przypomnieć, że Asher poszedł i na własną rękę znalazł Juliannę. Kochałem ją z całego serca i duszy, ale nie była moim wyborem. Zacząłem ją kochać, ale nie rozpocząłem tej miłości." "Więc mam błędne dane." "Jak wolisz" odpowiedział Jean-Claude. Auggie spojrzał na mnie, z Nathanielem nadal owiniętym wokół mnie. "Micah ma rację. Myślę, jak lew. Nie widzę Nathaniela jako problemu, bo jest uległy. Czuję potrzebę udowodnienia, że jestem bardziej dominujący niż inne dominanty w twoim łóżku. Ale, do cholery, jest ich wielu." Wzruszyłam ramionami, trzymając ramiona Nataniela niczym szal owinięty wokół mnie. "Czy to dlatego próbowałeś złapać Micaha i dlatego patrzyłeś na niego jak na jakąś dziwkę?" Auggie wzruszył ramionami. "Być może." "Nie drąż tego macho-gówna, Auggie. Pręż mięśnie swojej dominacji w swoim wolnym czasie, a nie na mnie." Auggie wskazał za nas, odwracając nas wszystkich, byśmy spojrzeli na Noela. Był jeszcze na czworakach oczekujący by być zauważonym. "Mówisz, że twój lokalny Rex nie działa w swim stadzie w sposób w jaki inni to robią." "Nie robi tego" odrzekł Micah. "Jego lew reaguje jakby znał zasady." "Stado Josepha wie jak być lwami. Oni po prostu nie robią tych całych walk-odominację-z-równin-Serengeti by się nawzajem pozabijać" powiedział Micah. "To jest to co oznacza być lwem" powiedział Auggie. "Właściwie" odpowiedziałam "Lwy żyjące w regionach zalesionych tego nie robią. Wpływy dominacji i skomplikowany system społeczny, wydają się charakterystyczne dla równinnych regionów Afryki". Auggie spojrzał na mnie. Poczułam, że zaczynam się rumienić i zwalczyłam to. Nathaniel przytulił mnie. "Mądre dziewczyny są tak sexy" wyszeptał. Udało mi się powiedzieć: "Mam dyplom z biologii i przeprowadzałam badania na różnych zwierzęcych formach budowania koalicji."

Auggie się roześmiał. "Mam do czynienia z lwami od tysięcy lat, a nigdy nie wziąłem do ręki żadnej książki o nich." Po prostu spojrzałam na niego. "Czemu nie chcieć nauczyć się o nich najwięcej skoro mogłeś?" "Żyję z lwami, nie muszę czytać o nich." "Żyję z wampirami i wskrzeszam cholerne zombie prawie każdej nocy, ale nadal czytam moje handlowe publikacje i jestem na bieżąco z artykułami o wszystkich nie-umarłych". Pokręciłam głową na poziom arogancji do jakiej się przyznał. Naprawdę przerażające było to, że nie on postrzegał tego jako arogancji. Nie mogłam radzić sobie dłużej z Auggiem. Nadal czułam przyciąganie jego mocy, ale to była po prostu miłość. Mogę walczyć z miłością. Richard i Jean-Claude dali mi dużo praktyki. Poklepałam ramię Nathaniela. Pocałował mnie w policzek i pozwolił mi odejść. Poszłam tam, gdzie Noel czekał na podłodze. "Wstawaj, Noel". Wstał, oczy zwrócił za mnie, ku Auggiemu. To mnie odwróciło wstecz, ale wampir w rzeczywistości nie robił nic, poza patrzeniem na niego. Dotknęłam ramienia Noela, odwracając go tak, żeby nie mógł zobaczyć Auggiego. "Co się dzieje, Noel?" "Travis i ja musimy z tobą porozmawiać." Próbował spojrzeć wstecz na Auggiego. Dotknęłam jego ramienia, powstrzymując go od robienia tego. "Dobrze, porozmawiamy." Zaczęłam iść w stronę kanapy. Zabrałam Noela ze sobą. Micah i Nathaniel szli za nami. Nie byłam pewna, czy chcą wszystko słyszeć, czy chronią moje plecy w przypadku gdyby Auggie zdecydował się ponownie wszystko udziwnić. Requiem siedział obok Travisa. Miał rękę na czole mężczyzny. "Jest bliski szoku." Uklękłam przed Travisem. Jego twarz była szara. "Jezus, Travis, przemień się i wylecz to." Delikatnie i krótko pokręcił głową. Jego głos był ostry, ale zdyszany. "Daj mi twoją bestię, zmień mnie." "Moja bestia jest w porządku tam, gdzie jest, Travis." "Musisz nakarmić ardeur na jednym z nas, lub dać nam swoją bestię, Anita, proszę." Spojrzałam w jego wypełnioną bólem twarz. "Naprawdę chcesz mieć metafizyczny seks ze złamaną ręką?" Pokręcił głową, krzywiąc się. Jego górna część ciała zagięła się nad zranionym ramieniem. Mówił, wciąż pochylony. "Nie, nie bardzo, ale nie chcę również byś uczyniła niebiesko-włosego maniaka naszym Rexem." "Ja nie..."

Patrzył na mnie z odległości cala. Jego twarz była zroszona potem. Był roztrzęsiony i obolały i powinien się wydawać słaby, ale taki nie był. Było dużo siły w tym spojrzeniu. "Anita, jeśli uczynisz go swoim zwierzęciem na wezwanie, lub Rexem dla swojej lwicy, on będzie dzielił twoją moc. Nie ma mowy, by jakikolwiek dominującym lew z tym poziomem mocy był w stanie zostawić lokalne stado w spokoju. Lwy nie są jak reszta wielkich kotów. Nie mamy zasady żyj i pozwól żyć innym. Jesteśmy bardzo w stylu kto jest największy kotem w okolicy. Joseph wybrał Reginę z miłości, nie dla mocy. Ona jest miła, ale jest jego żoną, a nie mocą, z którą trzeba się liczyć. Jeśli dasz innemu facetowi swoją moc, to nie będzie mógł zostawić nas w spokoju. Lew w nim będzie zmuszony by nas odnaleźć i rządzić nami." Spojrzałam przez pokój na Auggiego. "Zgadzasz się z jego oceną sytuacji Auggie?" Auggie skinął głową. "Tak, ale nie jestem pewien, czy Haven na pewno zostanie twoim Rexem, jak ty i inne koty myślicie. Związałem cię moją mocą, Anita; co jeśli twoja reakcja na moje lwy jest tak silna ze względu na to? Nie tylko twoje zwierzę, ale moja moc pomaga uczynić moje lwy bardziej atrakcyjnymi." To było najmądrzejszą rzeczą, którą powiedział od jakiegoś czasu. Skłonił mnie do zastanowienia się, jaki był prawdziwy Auggie, trzeźwomyślący-facet czy seksistowski-idiota-facet? Kiwnęłam głową. "Okay, możliwe, w jaki sposób możemy przetestować tę małą teorię?" "Anita zareagowała na lwy zanim ją owładnąłeś" powiedział Micah. "Cholera" odpowiedziałam, "Micah ma rację. Moja reakcja na Pierce'a i Haven była odjechana od początku, zanim mieliśmy nasz mały pojedynek mocy." Auggie skinął głową. "Zatem, może to twoja lwica szuka dominującego. Tak czy inaczej, sposób, w jaki zareagujesz na Pierce'a, w przeciwieństwie do tych dwóch, może ci coś powiedzieć. Albo moja moc uczyniła to jeszcze gorszym, lub twoja moc szuka silniejszej zdobyczy. Jean-Claude uważa, że twoje ardeur chce silniejszej zdobyczy; dlaczego nie twoja bestia?" Spojrzałam na Jean-Claude. "Staliśmy się gadatliwi?" "Szukam odpowiedzi, ma petite. Augustyn może nie być wiarygodny we wszystkim, ale gdy daje słowo, trzyma się tego." "Więc zapytałeś go o opinię, po uzyskaniu jego słowa honoru, że nie wyzna nigdzie naszych tajemnic." Jean-Claude skinął głową. Nie podobało mi się to, ale miałam nadzieję, że Jean-Claude wiedział, co robi. Poza tym, potrzebowaliśmy pomocy nad zastanawianiem się nad niektórymi z tych spraw. Lista

mistrzów miasta, którym w ogóle mógł zaufać była cholernie krótka. A może być jeszcze krótsza po tej wizycie, jeśli uwzględnię swój głos. "Proszę, Anita" odezwał się Travis "proszę, daj mi swoją bestię. Nakarm się z nas. Nie oddawaj maniakom mocy nad nami." "Nie chcę dawać mojej bestii, ani nie chcę podnosić jej w tym celu. Nie wiem jak to zatrzymać, gdy się zaczyna." "Uruchom to i daj mnie." "Travis, po prostu się przemień." Pokręcił głową z uporem. "Zatem karm ardeur na mnie" powiedział Noel. Spojrzałam mu w oczy, te oczy za jego drucianymi oprawkami. Wyglądał tak szczerze i tak młodo. "Nie wiesz, o co prosisz, Noel". "Wystarczy oznaczyć ich szyje" powiedział Nathaniel. Spojrzałam na niego. Zazwyczaj Nathaniel lubił być jedynym oznaczanym przeze mnie. Dzielił to z Micahem, ale nie lubił, kiedy oznaczałam kogokolwiek innego, kto był tylko pożywieniem. "Zwykle narzekasz" powiedziałam. "Wstrząs mocy od Pierce'a mógł się zdarzyć z każdym, kto był nadnaturalny. Ale to, co się stało z Haven, gdy próbowałaś dotknąć jego szyi, to było inne. Spróbuj zrobić te wampirze pozdrowienia na ich szyjach i sprawdź, czy możesz uzyskać podobną reakcję." "Piękny i mądry" powiedział Auggie. "Szczęściarz." Nie byłam pewna, kogo nazwał szczęściarzem - mnie, Jean-Claude'a, czy Nathaniela. Wszyscy go zignorowaliśmy. "W porządku, Nathaniel, w porządku. Postaram się, ale jeśli to nie zadziała w ogóle, Travis ma się przemienić i uzdrowić ramię." Spojrzałam na Travisa, gdy to powiedziałam. Travis skinął głową. "Jeśli spróbujesz tego na nas obu i nic się nie stanie, w porządku." Requiem otoczył się szczelniej swoim czarnym płaszczem. Ruch ściągnął na niego moje spojrzenie. "Ty jesteś tu mistrzem Jean-Claude, ale zanim ona znowu użyje ardeur, nie powinniśmy porozmawiać?" To zwróciło moje spojrzenie na Jean-Claude’a. Pokiwał głową. "Tak, ale być może nasze młode lwy powinny wrócić do dr Lillian na ten czas." Travis rzucił mu spojrzenie mówiące wyraźnie, że się stąd nie ruszy. "Żartujesz, prawda?"

"Czy odmawiasz wykonania bezpośredniego rozkazu Mistrza Miasta?" zapytał Auggie. Podniosłam rękę i powiedziałam "Nie próbuj ponownie uruchamiać tego gówna, Auggie. To nie twoje miasto i nie twoje wezwanie." "Nie sądzę, żeby Travis czuł się na tyle dobrze, aby iść z powrotem do dr Lillian" odrzekł Noel. "Co jeśli damy nasze słowo, że nikomu nie powiemy o czym rozmawialiście?" "Jesteś młody i żyjesz w czasie, w którym nie w pełni rozumiane jest, co znaczy dać słowo" odpowiedział Jean-Claude. "Poza tym" wtrącił Micah "jeśli Joseph nakazałby ci, abyś mu powiedział, nie miałbyś wyboru." Travis wypuścił długi, drżący oddech, przyciskając rękę do swego ciała. "Pomóż mi wstać, Noel". "Co może być tak prywatnego, że każesz im wyjść?" zapytałam. "My możemy wyjść" powiedział Nathaniel. "Tak" odpowiedziałam "wszyscy będący na siłach, z wyjątkiem Noela, za mną." "Czy naprawdę zamierzasz pozwolić jej kazać nam wszystkim się ruszyć, by lew nie musiał?" spytał Auggie. Zatrzymałam się kilka kroków poza grupą, bo tylko Nathaniel i Micah byli przy mnie. Claudia patrzyła od Jean-Claude'a do mnie, a reszta strażników patrzyła na nią. Byliśmy głęboko w cholernej rywalizacji i Claudia próbowała zdecydować, co pomoże, a co zaszkodzi. Wskazałam palcem na Auggiego. "Jestem zmęczona tobą." Przesunęłam palec na JeanClaude'a. "Proszę, powiedz, że nie chcesz zostać by zachować twarz przed Auggiem. To nie będzie nas niczego kosztować by przejść korytarzem." "On przegrał walkę" powiedział Auggie "to powinno boleć." Machnęłam ręką na niego, jakby go odganiając. "Nie mówię do ciebie, mówię do mojego mistrza, bardzo dziękuję. Jean-Claude?" Nie tak wyraźne mogłam zobaczyć jak myśli, przez to, że jego twarz była idealna i nieczytelna. Ale patrzyłam na takie puste twarze od lat. Prawie jakbym czuła jak nad tym myślał. Kiwnął lekko głową. "Bardzo dobrze." Podszedł do mnie i wyciągnął rękę, aby nagrodzić ten pokaz zdrowego rozsądku. "Widzę, że lokalny Rex nie jest jedynym kotkiem do bicia tutaj" powiedział Auggie. Zaczęłam się złościć, ale Jean-Claude wziął mnie za rękę. Powiedział mi, tym gestem, że on się tym zajmie. Odwrócił te ciemne, niebieskie oczy na Auggiego i powiedział: "A jeśli

wiedziałbyś, że ona obejmie cię w ardeur i będzie kochać twe ciało, zostałbyś tu, czy poszedłbyś tam gdzie ona chce?" Auggie patrzył na niego przez chwilę, a potem zaczął kręcić głową, znowu i znowu. Podszedł do nas, a potem poszedł dalej. Wszedł do odległego korytarza i szedł dalej, dopóki nie zniknął z oczu. "Kiedy ponownie stawi nam czoła, ma petite, będzie mieć swoich ludzi za plecami. Nie sądzę, że zaryzykuje sam na sam z nami ponownie." Ścisnęłam dłoń JeanClaude'a. To sprawiło, że spojrzał na mnie. "Nie wydaje mi się, by bał się zostać kotkiem do bicia" powiedziałam. Jean-Claude'owi rzeczywiście udało się wyglądać pokornie. "Być może nie."

Rozdział 41 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us "Co masz na myśli, że byłam blisko związania Requiem ze sobą na zawsze?" Mieliśmy nasze super-tajne spotkanie w korytarzu. Był pusty, a ja nie chciałam iść z powrotem do pokoju Jean-Claude'a. "Próbowałem nauczyć cię różnych sposobów karmienia, ma petite i nauczyłaś się dobrze." Mogłam się spierać więc odpuściłam. "Wystarczy, że wyjaśnisz, co powiedziałeś, JeanClaude. Nie musisz chronić mojego ego, po prostu powiedz." "Karmiłaś się na Requiem, ale zawsze przedtem się powstrzymywałaś, a ja byłem tak głęboko splątany z tobą, kiedy to robiłaś, że w jakiś sposób kontrolowałem to, co się stało." Przytaknęłam. "I co?" "Możliwe jest określenie najgłębszych pragnień człowieka. Ardeur może dać ci wejrzeć w jego duszę." "Wiem, to się dzieje często." Potrząsnął głową. "Ale to jest dokładnie ten drobny punkt, ma petite, to nie powinno się zdarzać często." "Ale tak jest; tak działa ardeur gdy pożywiam się całkowicie." Znów pokręcił głową. "Non, ma petite, nie jest konieczne poznanie pragnień czyjegoś serca by pożywić się całkowicie. " "To sprawia, że żywisz się lepiej, z większą energią, jeśli znasz najgłębsze pragnienia i dajesz je im." Pokiwał głową. "Oui, ale co jest regułą dla wszystkich darów mojej linii krwi?" Zmarszczyłam brwi. "Ja nie... och, że są obosiecznym mieczem. Wszystkie moce Belle tną w obie strony." "Oui". Nadal wpatrywałam się w niego. "Jeśli zmierzasz do jakiegoś punktu, proszę przejdź do niego, bo jeśli to była podpowiedź, to jej nie zrozumiałam." "Kiedy po raz pierwszy spotkałaś Micaha, czego potrzebowałaś w swoim życiu?" "Przestań próbować dawać mi powody do zrozumienia Jean-Claude, po prostu mi powiedz."

"Nie spodoba ci się to" powiedział. "Też mam takie wrażenie, ale pamiętaj, że jestem idiotycznym-bez-szans-na-pomoc typem dziewczyny. Zatem powiedz mi." "Potrzebowałaś pomocy z lampartołakami i wszystkimi innymi zmiennokształtnymi, którym zaczynałaś starać się pomóc. To twoja chęć pomocy różnego rodzajom zmiennokształtnym dała podwaliny dla naszej tak pięknej koalicji. Sama sobie powiedziałaś, że tak wiele tego co było złe w środowisku likantropów mogło być naprawione, gdyby tylko komunikowali się ze sobą." "Pamiętam to wszystko, co z tego?" "Trzeba było mężczyzny w twoim życiu, który po prostu powiedziałby ‘tak’, a nie kłócił się z tobą lub prowadził własną agendę. Potrzebowałaś kogoś, kto postawi twoje potrzeby w pierwszej kolejności." Spojrzał na mnie, jak gdyby był bardzo jasny. Dla mnie wcale to nie było jasne. "A nie tego chce każdy?" spytałam. "Myślę, że załapałem" powiedział cicho Micah. Odwróciłam się do niego. "Zatem mi powiedz." "Pragnieniem mojego serca było bezpieczeństwo dla moich ludzi i partner wystarczająco silny, wystarczająco namiętny, by pomóc mi ich ocalić. Oboje dostaliśmy od siebie nawzajem to, czego chcieliśmy." Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się, a potem powoli powiedziałam "Czy chcesz powiedzieć, że spowodowałam, że Micah był wszystkim, czym potrzebowałam, żeby był?" Spojrzałam na Jean-Claude. "Czy chcesz powiedzieć, że nawet teraz, jest jakby pod moją władzą? To dlatego nigdy nie sprzecza się ze mną? Bo jest pod moim urokiem?" Spojrzałam na Micaha, by sprawdzić, czy jego twarz była tak przerażona jak moja. Wyglądał tak samo jak zawsze, spokojny, gotowy na to, czego potrzebowałam. Tak praktyczny, tak... tak całkowicie taki, czego potrzebowałam w mężczyźnie. Cholera. Uśmiechnął się do mnie. "Nie patrz z takim przerażeniem, Anita." "Czy zazwyczaj sprzeczasz się więcej niż to?" Potrząsnął głową. "Zawsze byłem dość ugodowy, a lata uwięzienia w grupie Chimery zadbały o większość mojego buntu. Zbyt wiele by kosztowało ludzi wokół gdybym był cwaniakiem" "Czy wszystko co mamy to tylko wampirze sztuczki, z wyjątkiem tego, że nie jestem wampirem? Czy to wszystko kłamstwo?" "Takiej twojej reakcji się obawiałem" powiedział Jean-Claude.

"A jak powinnam zareagować?" zapytałam i to był niemal krzyk. "Pominęłaś część jego wypowiedzi" powiedział Micah. "Jaką część?" "Jeśli ardeur zrobiło ze mnie idealnego partnera, to zrobiło to samo z tobą dla mnie. To jest miecz obosieczny, pamiętaj." Czy byłam pod urokiem? Mojego własnego zaklęcia? To było dla mnie zbyt skomplikowane. Zwróciłam się do Jean-Claude’a. "Nie rozumiem tego. Chodzi mi o to, że jeśli to jest prawda, to jak mogliśmy tego nie zauważyć?" "Ależ, ma petite, zauważyłaś. Twój Nimir-Raj to pierwszy mężczyzna z jakim kiedykolwiek uprawiałaś seks na pierwszym spotkaniu. Jest pierwszym mężczyzną, którego pozwoliłaś sobie nie odepchnąć, czyż nie?" Chciałam się kłócić, ale nie mogłam. Cholera, nie mogłam. "Cholera" powiedziałam. Odwróciłam się i spojrzałam na Nathaniela. Posłał mi delikatny uśmiech, jaki możesz dać komuś, kto właśnie dostał złe wieści w gabinecie lekarskim. "Jeśli to prawda o Micahu i mnie, to..." "Oui, ma petite, to samo byłoby prawdą dla Nathaniela." "Nie, to byłoby inne, bardzo inne dla nich obu." "Ale oni są bardzo różnymi mężczyznami. Pragnienie jednego serca nie jest takie samo, jak innego." "Opierałam się Nathanielowi wiele miesięcy zanim uprawialiśmy seks." "Oui, ale to nie seks był tym, czego Nathaniel chciał, nie naprawdę; chciał być kochany i ceniony za to jaki jest, nie tylko za swoje ciało. Nie dając mu seksu, ale go kochając, dałaś mu to, czego pragnął najbardziej." Czułam się, jakbym się dusiła. Nie mogłam oddychać. Moje plecy uderzyły w ścianę. Oparłam się o nią starając się myśleć, ale to nie działało. "Jedyni dwaj mężczyźni w moim życiu, których nie postrzegałam w ten sposób to ty i Richard". Jean-Claude skinął głową. "Potrafiłem cię nie wpuścić a Richard był wystarczająco silny i na tyle skonfliktowany, by nie znać pragnień swego własnego serca." "Ale wszyscy inni" Patrzyłam na niego. "Asher, Damian, może nawet Jason, cholera, nie wiem." Requiem odezwał się. "Myślę, że twoje ardeur nie posiada jedynie pożądania, Anita, ale miłość, jak ardeur Belle. Jak ardeur mojej Ligei."

"Byłam w głowie Belle. Nie poznałaby prawdziwej miłości nawet gdyby ugryzła ją w tyłek." Uśmiechnął się, jakbym go bawiła. "Zna ardeur jak wojownik zna swą broń. Ona zna sztukę powodowania miłości i oddania, a nawet uzależnienia w innych, samej przez to nie cierpiąc." "Czy chcesz powiedzieć, że robię to źle?" Wydawało się, że nad tym myślał, a potem skinął głową. "Skąd wiesz?" zapytałam. "Był taki moment, kiedy spojrzałaś w głąb mnie. Czułem jak patrzyłaś całą drogę w głąb do mojej duszy, Anita. Czułem, jak pieścisz najgłębszy ból, jaki posiadam. Belle Morte powołałaby ten ból do życia i wykorzystała go by mnie dręczyć. Ty miałaś zamiar spróbować go uleczyć." "Miałam cię uzdrowić, prawda?" "Fizycznie, ma petite, nie emocjonalnie." Dotknął mojej twarzy, patrząc na mnie, jak gdyby próbował coś z niej odczytać. "A już na pewno nie jego najgłębszy ból." Pozwolił swej ręce opaść, ale w dalszym ciągu studiował moją twarz. "Nie wiem, jak zrobić coś połowicznie, Jean-Claude. Dla mnie jest wszystko albo nic, powinieneś to już wiedzieć". Skinął głową i spojrzał nieszczęśliwy. "To sama prawda, ma petite. Jestem twoim mistrzem i to wszystko moja wina. Powinienem był to zobaczyć." "Zobaczyć, co dokładnie?" "Masz obsesję na punkcie nauki kontrolowania karmienia, ma petite. To sprawiło, że same mnie to opętało, ale są jeszcze inne rzeczy do dowiedzenia się odnośnie kontroli. Rzeczy, które zaniedbałem by cię nauczyć." "Nie mogłeś nauczyć jej kontroli nad tym, nie wtedy, gdy ardeur było świeże, JeanClaude," powiedział Requiem. "Byłem z Ligeją od momentu gdy zdobyła moc. Pierwsze kilka miesięcy to było coś dzikiego. Myślałem, że z tym oszaleje." Chwycił Jean-Claude’a za ramię. "Jak rozumiem ardeur wzrosło po raz pierwszy z Micahem. Nie było nad nim kontroli." Spojrzał na mnie i na Micaha. "Rzeczywiście zadziałało bardzo dobrze dla wszystkich zainteresowanych." Odwróciłam się i spojrzałam na Micaha i Nathaniela. "Złapałam was obu w pułapkę. Owładnęłam wami". Wymienili spojrzenia, po czym spojrzeli na mnie. "Kochamy cię" powiedział Micah.

Nathaniel przysunął się jak gdyby chciał mnie przytulić. Cofnęłam się dalej wzdłuż ściany, poza zasięg. "Ale to wszystko wampirze moce. To kłamstwo - nie rujnuje to wszystkiego dla ciebie? Złapałam cię w pułapkę. Uwięziłam was obu; to jest gorsze niż to, co Auggie nam zrobił. To nie jest fałszywe, ale jak prawdziwa miłość. Sprawiłam, że obaj zakochaliście się we mnie, to złe." "Gdybyś nas rozkochała w sobie, ale nie kochała nas, być może byłoby to złem" powiedział Micah, "ale kochasz nas." "Ale to kłamstwo, Micah. To wszystko kłamstwo." Spojrzał na mnie, to spojrzenie mówiło, że jestem głupia. Ale nie byłam, czyż nie? "Byłem wcześniej zakochany, Anita, pamiętam." "Becky, twoja szkolną miłość, narzeczona z college’u" powiedziałam. Pokiwał głową. "To było prawdziwe, Anita. Była miłością mojego życia, ale jeśli ona by mnie nie rzuciła, nie dowiedziałbym się, że miłość mogła dać coś lepszego niż to." Becky rzuciła go, kiedy przeżył atak, który uczynił go lampartołakiem. Po prostu nie mogła zaakceptować, że raz w miesiącu porastał futrem. Oczywiście, miała z nim inne problemy przed tym. To co ja uważałam za jego ogromny bonus, ona uznawała za ogromny minus. Micah podszedł do mnie. Osunęłam się wzdłuż ściany, podnosząc rękę. Nie chciałam, by mnie dotknął, nie od razu. Głównie dlatego, że jeśliby to zrobił, przegrałabym tę walkę. Zawsze zastanawiałam się, jak moje ciało na niego reagowało. Nikt nie miał takiego wpływu na mnie, nie do tego stopnia. Teraz wiedziałam, że to wampirze sztuczki umysłu, ale ja byłam wampirem, który je robił. Kurwa. "Wiem,

jak odczuwa się prawdziwą miłość, Anita. To jest to. Wszyscy jesteśmy

szczęśliwsi niż kiedykolwiek wcześniej. Jedyną rzeczą, która zepsuje to, co mamy, to twoje wkurzanie się o to." "Jak mam się o to nie wkurzać, Micah?" Poczułam ruch, sekundę zanim czyjeś ręce mnie dotknęły. Ręce potarły moje nagie ramiona i poczułam się spokojniejsza. Oparłam się o ciało Damiana, pozwalając by jego ramiona mnie objęły. Strach, gniew, zmieszanie po prostu odeszły. Żelazna kontrola jego emocji, której nauczył się z rąk swej twórczyni była tym, czym podzielił się ze mną. Opierałam się o tą pokojową kontrolę przez kilka sekund. Panika nadal istniała, ale nie mogłam na niej pojechać. Nadal byłam przerażona, ale to nie był jedyny krzyk myśli w moim umyśle.

Oparłam głowę na jego piersi i spojrzałam na niego. Miał całe te krwisto-czerwone włosy związane z tyłu. Wpatrywałam się w twarz, którą moja magia rzeczywiście uczyniła ładniejszą, bardziej doskonałą. Wcześniej był przystojny; teraz był piękny. Spojrzałam w te oczy, niczym w doskonałą zieleń szmaragdu, jeśli mógłby również spojrzeć na ciebie. Jeśli klejnot płonąłby inteligencją i potrzebą. "Hej, Damian" powiedziałam, a mój głos brzmiał niemal jak pod wpływem narkotyków, byłam tak spokojna. "Hej" odpowiedział, uśmiechając się do mnie. Zamrugałam. "Czuję się tak dobrze. Nie pamiętam, byś kiedykolwiek sprawił, że poczułam taki spokój, tak szybko." "Kochasz Micaha, prawda?" Zmarszczyłam brwi. "Tak." "Kochasz Nathaniela, prawda?" Zmarszczyłam brwi mocniej. "Tak, ale to wszystko jest kłamstwem." Jego ręka przesunęła się po linii mojej szyi, a jego twarz pochyliła się w moją stronę. "Czy czujesz się jakbyś kłamała?" "Nie" a mój głos był cichutki. Wyszeptał ostatnie kilka słów do moich ust. "Kochasz ich wszystkich, czy to nie jest ważniejsze, od tego jak się zakochałaś?" Z Damianem dotykającym mnie, całkowicie uzasadnione było powiedzieć: "Tak." Pocałował mnie. Te usta, które moja magia uczyniła pełniejszymi, bardziej całuśnymi, pokryły mnie. Odsunął się na tyle, by wyszeptać: "Miłość jest zbyt cenna, by ją marnować, Anita." Miał rację, oczywiście. Miał rację, ale to nie było tak, żebym uznała to za logiczne tak szybko. W ogóle mi się to nie podobało. Damian zniżył usta nad moje, jego ręka głaskała moje gardło, gdy przycisnął mnie z powrotem do swego ciała. Zawsze wcześniej gdy pomagał mi być rozsądną, całowanie go było zimną rzeczą. Dzisiaj oddałam się temu pocałunkowi, jego rękom, nawet jeśli część mnie wiedziała, że to po prostu więcej umysłowych wampirzych sztuczek. Damian był moim wampirzym sługą. Zdobył moc tak, jak ja otrzymałam moc. Nie przyszło mi do głowy, że może być w stanie użyć tej mocy przeciwko mnie.

Rozdział 42 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Przerwałam pocałunek, odepchnęłam go na tyle mocno, by się potknął. Jego oczy tonęły w szmaragdowym pożarze. "Czy to nie było przyjemny?" zapytał. Pokręciłam głową, nie ufając mojemu głosowi. Ale w chwili, gdy przestał mnie dotykać, panika powróciła. Czułam strach i było gorzej. Byłam otoczona wampirzymi sztuczkami. Otoczona nawet wewnątrz siebie, a sama przed sobą nie mogłam uciec. Micah spróbował znowu mnie przytulić, ale ominęłam go, ruszając w stronę salonu. Nathaniel musnął moje ramię ale się odsunęłam. Potrząsałam głową i nie byłam pewna, dlaczego. "To nie musi być katastrofa, ma petite." "Tak" powiedziałam "jest." "Anita" odezwał się Micah "Nie obchodzi mnie, że to wampirza magia nas połączyła. Jesteśmy razem i to się liczy." Wyciągnął do mnie rękę. Pokręciłam głową. "Nie, bo jeśli mnie dotkniesz, poddam się. Nie będę walczyć. Nigdy nie potrafię wygrać walki, kiedy mnie dotykasz. Efekt, jaki masz na moje ciało pokonuje wszystko inne." "I to jest złe?" zrobił z tego pytanie, jego dłoń wciąż sięgała ku mnie. "Zastanawiałam się, dlaczego twój dotyk zawsze mnie ogarnia, a teraz to wiemy. To wampirze moce. To umysłowe sztuczki. To jest efekt ardeur, Micah." Pozwolił swej ręce opaść. "Uwielbiam sposób w jaki twoje ciało reaguje na mnie, Anita." Zamknął oczy, zacisnął dłonie w pięści przy klatce piersiowej. "Ja abso-kurwa-lutnie kocham jak na mnie reagujesz, jakbym cię odurzał." Otworzył oczy i dał mi pełne spojrzenie tych żółto-zielonych oczu kota. "Nie kochasz tego również?" Otworzyłam usta, by powiedzieć, że nie, ale to byłoby kłamstwo. Wampiry wyczuwały kłamstwa, a zwierzołaki mogły je powąchać. Powiedziałam prawdę. "Tak, kochałam to." Potrząsnął głową. "Nie kochałam, nie w czasie przeszłym. Kochasz to. Kochasz to tak bardzo, że boisz się pozwolić mi dotknąć cię teraz." "Proszę, Micah, nie rób tego." "Czego nie zrobić? Nie czynić cię szczęśliwą? Nie czynić nas obojga szczęśliwszymi niż kiedykolwiek byliśmy, dłużej niż kiedykolwiek cieszyliśmy się w całych swoich życiach?

Oboje mamy prawie trzydziestkę, Anita; nie będzie lepiej niż to, co mamy. Próbowaliśmy z innymi ludźmi, innymi drogami życia. To dla nas działa. Nie odrzucajmy tego, bo zaczęło się od ardeur." Zrobił krok w moją stronę. "Zawsze wiedzieliśmy, że ty i ja zaczęliśmy od ardeur, Anita." "Być może, ale nie wszystko. Nie... " Odwróciłam się od niego. Nie mogłam trzymać się tego tak uparcie i patrzeć na cierpienie na jego twarzy. Ale odwracając się zwróciłam wzrok na Nathaniela. To nie było lepsze. Po pierwsze był nagi, a każdy z mężczyzn, których kochałam, gdy tylko zdjął ubrania wygrywał ze mną większość sprzeczek. Nigdy nie mogłabym przyznać tego głośno, ale to była prawda. Nathaniel nagi był super, ale było coś, co sprawiło, że jeszcze trudniej było patrzeć na jego twarz. Taki ból, tak okropne cierpienie. "Anita" powiedział "czy naprawdę mogłabyś nas odrzucić? Mogłabyś po prostu odejść? Tak po prostu?" Moje gardło było zaciśnięte, ale już nie z przerażenia. Panika miała teraz towarzystwo. Czy możesz zadławić się na śmierć przez niewylane łzy? Patrzył na mnie; te liliowe oczy błyszczały przy tych wszystkich opadających włosach. Patrzyłam na jego oczy, tak jasne, jak świetlisty ametyst, jak starał się nie płakać. Następnie pierwsza łza rozbłysła mu na policzku, a ja się poddałam. Podeszłam do niego. Przytuliłam go, a on upadł tak nagle w moich ramionach, że pociągnął nas oboje na podłogę. Przylgnął do mnie, płacząc, a ja zatopiłam się w waniliowym cieple jego włosów. Micah stał, patrząc na nas. Czy to było kłamstwo? Nie odczułam tego jako kłamstwa. Mężczyznę w moich ramionach czułam prawdziwie, jego łzy były prawdziwe. Myśl, że mogę odwrócić się od niego z powodu czegoś tak... drobnego, złamała mu serce, nawet nieznacznie. Micah to powiedział; wiedzieliśmy, że ardeur był dla nas początkiem. Nie byłam pewna, czy to zapoczątkowało również mnie i Nathaniela? Gdybym nie musiała karmić ardeur, nigdy nie pozwoliłabym mu się do mnie zbliżyć. Nigdy nie spałabym z nim, ubranym i dziwnie niewinnym, karmiąc się przez pocałunek, dotyk, ale nigdy nie dając mu ulgi. Nigdy nie zrobilibyśmy tego wszystkiego, bez karmienia ardeur. Nigdy nie zakochałabym się w nim, gdyby ardeur nie trzymało go na mojej drodze. Przytuliłam Nathaniela i wyciągnęłam jedną rękę do Micaha. Uśmiechnął się i podszedł do mnie, do nas. Padł na kolana i objął nas oboje. Nathaniel załkał mocniej. Trzymałam ich obu tak mocna jak mogłam. Micah pocałował mnie a ja pocałowałam go również. Smak jego

ust był dla mnie smakiem seksu. Wystarczył pocałunek, a moje ciało zareagowało. Ręce Nathaniela przeniosły się na moje piersi. Czyżbym nauczyła ich, że jedynym sposobem odpuszczenia walki był seks, albo ardeur z góry przesądzało, że seks to nasza waluta uzdrawiania? Był to rodzaj pytania typu kura/jajko. Odpuściłam w uczuciu rąk i ust na mojej twarzy i szyi, i ciele. Zlizywaliśmy łzy z twarzy Nathaniela, a gdzieś w całej tej bliskości, moje wątpliwości odeszły. Mogłam się o to pomartwić później. W porządku na tę chwilę, nic nie wydawało się ważniejsze od dotykania ich obu. Oboje wynurzyliśmy się, żeby nabrać powietrza i poczuć lwa. Micah warknął. To był Noel na rękach i kolanach. Miał czoło wciśnięte w kamienną podłogę, jedną rękę wyciągnął ku nam. Travis upadł na kolana za nim, tuląc swoją złamaną rękę. Oparł się o ścianę ciężko i po raz pierwszy przyszło mi do głowy, że być może złamana ręka nie była najgorszym z odniesionych obrażeń. Zwierzołaki to wytrzymałe dranie. Nawet nie zapytałam, czy nie miał innych złamań. Nawet nie zapytałam dokładnie co powiedział doktor. Oni byli kolejnym żenującym problemem. Kolejny kielich krwi złożony na ołtarzu ardeur i mojej bestii. Spojrzałam na Micaha. "Zgadzam się z lwami. Nie chcę Haven." Zwróciłam się do Nathaniela. Uśmiechnął się. "Zgadzam się z Micahem. Choć JeanClaude, lub ktoś, musi pomóc, byś nie związała się z nimi całkowicie." "Zgoda" powiedziałam. Spojrzałam za nas na Jean-Claude'a. "Jak możemy to zrobić?" "Mogę pomóc nie używać ardeur tak głęboko, ale nie wiem, czy mogę kontrolować lwa wewnątrz ciebie." "Ja mogę" to był Auggie. Miał długi czarny płaszcz. Jego ramiona były tak szerokie, że sprawiały wrażenie, że wyglądał jak kwadrat, jego głowa była zbyt mała dla tego całego ciała. Dolna część płaszcza była niczym kałuża na podłodze, ponieważ każdy wampir tutaj, do którego mógł należeć płaszcz był o stopę wyższy. Płaszcz wyglądał na pożyczony i był, ale Oktawius i Pierce byli za jego plecami, a oni nie wyglądali wcale na pożyczonych. Wyglądali idealnie domowo. Dwaj ochroniarze za plecami również wyglądali domowo. Stałym zleceniem było, że Pierce i Haven mają czterech strażników. Zastanawiałam się, czy Haven, teraz nieprzytomny, miał dwóch przy sobie? Prawdopodobnie.

"Chcę by to działało, Auggie, jeśli to możliwe" powiedziałam. "Potrzebuję twojego słowa, że tego nie zepsujesz." "Powiedz mi dokładnie, co chcesz bym przysiągł, Anita" powiedział. Jego twarz była pusta, blada, z koncentracją. Oczy miał ogromne i jeszcze ciemniejsze, jak niebo zanim stanie się czarne. Myślałam o tym, o co chciałam go prosić, a potem spojrzałam ponownie na JeanClaude'a. "Pomóż mi ubrać to w słowa, dobrze." "Popieram Augustyna, ma petite. Powiedz mi, co chcesz by przysiągł." "Chcę naprawdę spróbować związać się z Noelem. Nie chcę by przeszkadzał, ale nie chcę również związać się z Noelem tak jak z Micahem i Nathanielem. Chcę zobaczyć, czy poluję po prostu na lwy, czy też lwy Auggiego są szczególnie smaczne." "Jeśli moje lwy są bardziej smaczne, to możliwe, że nie dlatego, bo są moimi lwami, ale dlatego, że twoja moc szuka czegoś bardziej dominującego niż to, co klęczy na podłodze. Myślę, że gorliwość twego Rexa nie daje sił rywalowi, on wysłał Ci jedzenie, którego twoja wewnętrzna lwica nigdy nie zaakceptuje." "Moja wewnętrzna lwica" powiedziałam, choć trudno zabrzmieć pogardliwie, kiedy jesteś na kolanach z mężczyznami wciąż wiszącymi na tobie. Ale udało się. "Wewnętrzna bestia, zatem" powiedział pustym głosem. Jego twarz nie wyrażała niczego. Ostatecznie zachowywał się bardziej jak wszystkie inne bardzo stare wampiry, które kiedykolwiek spotkałam. Czy stał przede mną prawdziwy Augustyn? "Czy lwy mogą chcieć dominującego?" zapytałam. "Myślałem, że czytałaś o lwach" odpowiedział. Myślałam o tym, a potem skinęłam głową. "Jeśli nowy samiec przejmuje stado, drugą sprawą, którą robi jest zabicie młodych. Oznacza to, że nie pomaga lwu, którego wygnał, rozmnażać się z powodzeniem, a to sprawia, ze samice szybciej mają ruję, więc może spółkować." Auggie skinął głową. "To sprawia, że kobiety z większości stad lwołaków są bardzo nieustępliwe." Pokręciłam głową. "Nie mów, że lwołacze stada są prowadzone jak rzeczywiste? Że nowy przywódca zabija dzieci? To niedorzeczne." Wzruszył ramionami, tymi wielkimi ramionami pod długim płaszczem. "Tak się działo." Wróciłam do Noela i Travisa. "Wiecie chłopcy, czy to dzieje się naprawdę?" Odpowiedzieli "Nie" "Są zbyt młodzi, by wiedzieć, co robiliśmy, zanim staliśmy się legalni." To był Pierce.

"Chcesz powiedzieć, że niektórzy mężczyźni zabijają dzieci starego Rexa?" "Widziałem to" powiedział Pierce bardzo urywanym głosem. Prawie zapytałam, po której stronie walki byłeś? ale nie zrobiłam tego. To było spojrzenie jego oczu, niemalże mignięcie. Albo był ofiarą, albo robił rzeczy, które go dręczyły. Miałam wystarczająco własnych koszmarów. Pozwolę Pierce'owi zachować jego dla siebie. "Zgaduję, że to sprawia, że chcesz najsilniejszego lwa przy sobie" powiedziałam, ale mój głos był trochę słaby. Przerażenie ciążą było zbyt świeże. Jakby to było przejść przez dziewięć miesięcy, z trudem, i ktoś obcy zabijał twoje dziecko, najpierw zabijając twojego męża? Powiedziałam to głośno. "Jeśli ktoś zrobiłby mi coś takiego, nie pożyłby długo." "Stada z naprawdę silnymi kobietami nie poddawały się łatwo" odrzekł Pierce "bo ty musisz czasem się przespać." Prawie się uśmiechnął, gdy to powiedział. Kiwnęłam głową. "Tak właśnie myślę." "Lokalne stado ma bardzo słabe kobiety" powiedział Auggie, a jego głos wciąż był pustym mistrzowskim głosem, więc to mógłby powiedzieć prawie każdy. "Żona twojego Rexa jest słaba, a ponieważ kobiety-lwy są takie jak mężczyźni, to zmusiło go do odrzucenia wielu silnych kobiet." "Czy twierdzisz, że jeśli ktoś zabiłby Josepha, nie byłoby zbyt wiele walki w jego stadzie z tego powodu? " "Jego brat byłby problemem" odrzekł Pierce "ale poza tym, tak." "Musiano by zdecydowanie zabić obu braci" powiedział Auggie "a po tym stado byłoby bezradna." Spojrzał obok mnie na lwy. Noel wpatrywał się w niego z jakimś miękkim przerażeniem. To Travis powiedział: "Wygląda na to, że dobrze się nad tym zastanawiałeś." "To dlatego przyprowadził dominujących" powiedziałam. "Planowałeś, że Pierce lub Haven przejmą lokalne stado." Auggie rzucił mi znudzone spojrzenie. "Jesteś nikczemnym łajdakiem". "To nie ja zostawiłem jego stado otwarte, dojrzałe do zbioru, Anita. Zrobił to sam." "On kocha swoją żonę, to nie zbrodnia" powiedziałam. Auggie wzruszył ramionami. "Anita." Cichy głos Noela zwrócił mnie do niego. Przybliżył się do mnie, jego ręka była wyciągnięta, twarz ukazywała jego strach. "Proszę, Anita, proszę, wypróbuj mnie."

Chciałam powiedzieć, ‘nie pozwolę im skrzywdzić ciebie i twoich ludzi’, ale nie mogłam. Nie, jeśli chciałam być zgodna z prawdą. Mieliśmy sojusz z lwami, to prawda, ale jeśli Joseph naprawdę uczynił swe stado tak popieprzenie otwarte i to był naprawdę lwi sposób do jej przejęcia, to żadne inne zwierzę nie mogło przeszkadzać. Możemy pomóc sobie nawzajem, ale nie możemy ingerować bezpośrednio w hierarchię dominacji innych grup. Nie, chyba że chcemy rozpocząć przekształcanie nas w jakąś super-grupę. Zwierzołaki nie czują się dobrze w grupach mieszanych gatunków. Zbyt wiele różnic kulturowych. Jedynym sposobem by wysłać Haven do domu było znaleźć innego lwa, którego lubiła moja lwica. Cholera. Noel spojrzał na mnie, z wyciągniętą ręką. Strach na jego twarzy sprawiał, że wyglądał jeszcze młodziej i bardziej niedoświadczony. Żadna grupa zwierząt nie może działać bez dominujących. Potrzebowałeś mięśni, wytrzymałości i siły woli. Jeśli Joseph naprawdę zrobił to, co Auggie powiedział, to jego stado było w najpoważniejszym z niebezpieczeństw. Jeśli to nie teraz Haven lub Pierce, to będzie ktoś inny później. Oczywiście, jeżeli jednym z nich byłby mój pół-stały pomme de sang, to inne lwy mogłyby się zawahać przed ich zaatakowaniem. Cholera, wampirzy mistrzowie z całego kraju, których Trupa Baletowa nie miała odwiedzić, przybywali oferując kandydatów na pomme de sang. Będziemy oglądać potencjalnych żywicieli przez wiele miesięcy, nawet po tym gdy ich grupa pojedzie do domu. Mieliśmy już zapytania z grup zwierzęcych, które nie były przywiązane do jakiegokolwiek wampira. Poznajesz, że jesteś wielką rybą po tym, kiedy wszystkie rekiny chcą z tobą grać. Zrobiłam jedyną rzecz o jakiej mogłam pomyśleć. Wzięłam rękę Noela i przyciągnęłam go do mnie. Nie byłam pewna, co zrobimy, gdy do mnie dotrze, ale coś wymyślimy.

Rozdział 43 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Noel pachniał strachem. Pachniał jak jedzenie, ale nie jedzenie dla ardeur. Pachniał jak mięso, które po prostu jeszcze nie przestało się wić. Pchnęłam go na podłogę, podniosłam koszulę do ramion. Spojrzałam na jego nagą pierś i brzuch. Oddychał tak szybko, tak mocno, że jego brzuch wznosił się i opadał. Opuściłam usta na to blade, miękkie ciało. Zatrzymałam twarz tuż nad jego skórą, tak blisko, że mój oddech odbijał się ciepłem z powrotem. Wraz z ciepłym oddechem, przyszedł jego zapach, silniejszy, bogatszy. To sprawiło, że zamknęłam oczy. Ale byłam zbyt daleko w umyśle bestii by wzrok mógł pomóc lub zranić zbyt mocno. Chodziło o jego zapach, dźwięk jego oddechu, jego tętno. Przyłożyłam ucho do piersi tak, że słyszałam, to szaleńcze bicie, tak jasne, tak cudownie wystraszone. Położyłam dłoń na brzuchu, mogłam przesuwać po nim gdy oddychał. "Spowolnij oddech, Noel," Micah powiedział: "albo hiperwentylujesz." "Nie mogę nic na to poradzić" powiedział Noel zdyszanym głosem, "ona nie myśli o seksie." "Jeśli działasz jak jedzenie, to jesteś jedzeniem” powiedział zza nas Travis. Leżałam na podłodze, z głową na sercu, ręką na szybko wznoszącymi opadającym brzuchu. Tak miękki, tak ... kruchy. Myśl zsunęła moją twarz w dół jego ciała, dopóki nie spoczęła na jego mostku, górnej krawędzi jego żołądka. Tak blisko, że nie mogłam zbytnio zobaczyć szybkiego unoszenia i opadania jego ciała, które czułam pod moim policzkiem. Potarłam twarzą i pocałowałam go w brzuch. Szarpnął się, jakbym go ugryzła i wydał ten wspaniały płaczliwy dźwięk. Zanurzyłam usta w miękkim, łatwym ciele jego brzucha. Wzięłam tyle jego ciała do ust, ile mogłam utrzymać bez zranienia do krwi. Ugryzłam go, mocno i głęboko i zmusiłam całą siłę mojej woli by oderwać się od tego ciała i pozostawić go w całości. Odsunęłam się od niego pełzając, aż zatrzymała mnie ściana. Uczucie tego całego ciepłego, delikatnego ciała wypełniającego mi usta. Czułam to jeszcze, wspomnienie sensoryczne, które może nawiedzać. "Mów do mnie Anita." Spokojny głos Micaha. Pokręciłam głową. "Pożywienie", szepnęłam, "tylko jedzenie." "Noel jest tylko jedzeniem" powiedział Micah.

Kiwnęłam głową, nie otwierając oczu. "Wstawaj, Noel." Głos Travisa, nieszczęśliwy, zły. "Przykro mi" powiedział Noel. W końcu otworzyłam oczy, by zobaczyć go obciągającego koszulę z powrotem na swym ciele. Nie patrzył w niczyje oczy, jakby poniósł porażkę. "W porządku, Noel. Auggie i Pierce mają rację, Joseph handluje z dolnej półki." "On nie jest dolną półką" powiedział Nathaniel. "Gdyby był, cieszyłoby go gryzienie i niebezpieczeństwo. Może nawet wystarczająco, by przełączyć cię od jedzenia do seksu." Nathaniel wzruszył ramionami. "Jest zbyt zasadniczy." Kiedyś sprzeczałabym się. "Chciałbym poprosić o jedną przysługę," powiedział Travis. Popatrzyliśmy na niego. "Czy możesz przyjść do mnie, żebym nie czołgał się do Ciebie?" Przypomniałam sobie, o co zapomniałam zapytać i zapytałam. "Czy złamane ramię to najgorsze zranienie?" "Przynajmniej dwa pęknięte żebra, może małe złamanie. Dr Lillian powiedziała, że trzeba zrobić prześwietlenie by się upewnić. Nie mam wstrząsu mózgu, mam na to zbyt twardą głowę, tak myślę." Próbował się uśmiechnąć i prawie się udało. Podeszłam do niego. Micah przesunął się, więc mogłam to zrobić. Nathaniel czołgał się obok mnie. Spojrzałam na niego. "Nie sądzę, by Travis chciał towarzystwa w tej sprawie." "Jestem jedynym uległym w twojej kolekcji. Wszyscy inni są dominujący." To mnie zatrzymało, kazało mi o tym pomyśleć. Przysiadłam na kolanach. "Damian nie jest mistrzem." "Nie, ale on jest pokorny, bo nie ma mocy, by być dominującym. Ja jestem uległy, bo lubię." Zmarszczyłam brwi. "Jeśli do czegoś zmierzasz, zrób to." "Zapytaj, czy Duma ma kogoś do wymiany, kto jest bardziej jak ja." Myślałam o wszystkich mężczyznach. Czy Nathaniel miał rację? Czy wszyscy mieli dominujące osobowości, poza nim? Richard, taaa; Asher, tak; Jean-Claude, raczej tak; Micah, tak; Jason, nie. "Jason" powiedziałam. "Wzywałaś?" Jason nadchodził korytarzem. Jego krótkie blond włosy były ułożone jak u menedżera niższego stopnia. Ciało spełniałoby warunki, jeśli menedżer pracowałby wystarczająco na siłowni. Był mniej więcej mojego wzrostu, niski jak na mężczyznę i

chłopięco przystojny przez większość czasu. Spojrzał na Noela chwiejącego się na nogach, na Travisa z jego oczywistymi ranami, Nathaniela i mnie tak blisko siebie i tak bardzo nagiego. Jason przyswoił to wszystko, a jego twarz uległa zmianie. Nie dałabym sobie za to uciąć ręki, ale nagle wyglądał na starszego, bardziej dorosłego, a jego oczy, koloru wiosennego nieba, wypełniła wiedza, waga inteligencji. Ukrywał to większość czasu, ale w tym ładnym ciele, za tym uśmiechem krył się całkiem niezły umysł. Spojrzenie zniknęło, zastąpione przez jego zwykły cwaniacki, flirtujący wygląd, ale znałam go zbyt dobrze, by się teraz nabrać. "Jason jest uległy, jeśli chce, ale w głębi serca dominuje," powiedział Nathaniel, uśmiechając się do swego przyjaciela. Nigdy nie mieliśmy zamiaru się pobrać, Nathaniel i ja, ale jeśli tak by było, wiedziałam, kogo wybrałby na drużbę. "Powiedz mi, w jakiej pozycji mnie chcesz" powiedział Jason, "i jestem twoim mężczyzną." Poruszył brwiami i posłał mi ten uśmiech. Uśmiech, który mówił, że miał ochocze, niecne myśli. Większość ludzi odbiera seks jako coś tajnego, ale nie Jason. Był wesołym rozpustnikiem. Musiałam się uśmiechnąć. On po prostu miał na mnie taki wpływ. Cholera, miał taki wpływ na większość ludzi. "Niestety, dzisiaj kupuję lwy, nie wilki". "Aktualnie, ma petite, myślę, że staramy się ustalić, w jaki sposób reagujesz na wszystkie swoje bestie, ale lwy mają teraz pierwszeństwo." "Wygląda na to, że przybyłem tu na czas" powiedział Jason. "Nie jesteś jedynym wilkiem w korytarzu" powiedział ponuro Graham. Jason spojrzał na niego, nie był całkowicie przyjazny. Nie widywało się takiego Jasona zbyt często. "Chyba nie." Jego ton był mroczny, niemal wściekły. Zastanawiałam się, co się stało między nimi dwojgiem, by uzyskać ten poziom wrogości u Jasona. Był jednym z najbardziej spokojnych osób jakie znałam. "Jeśli chodzi o mnie" powiedziałam "Jason jest jedynym wilkiem w korytarzu." "Dlaczego on jest jedynym wilkiem, którego pieprzysz oprócz Richarda?" zapytał Graham. Ach, teraz już wiedziałam, dlaczego Graham był wkurzony. Czyżby próbował zastraszać mniejszego mężczyznę? Prawdopodobnie. Graham miał podejście, iż wzrost i siła były ważniejsze niż cokolwiek innego. "Nie wiem, ale komentarze tego typu, są tym, co pomaga utrzymać ci się z dala od listy," powiedziałam.

"Cofnij się" odezwała się do niego Claudia. Skrzywił się na nią, umięśnione ramiona złożył na piersi. Wykonała mały ruch w jego kierunku. "Chcesz mnie wyzwać?" Jej głos był płaski i pusty gdy to powiedziała; to czyniło zagrożenie bardziej złowieszczym. Graham potrząsnął głową i cofał się, aż znalazł się pod ścianą. Obrażony, ale zrobił to, o co prosiła. Mam nadzieję, że szybko znajdzie dziewczynę, ponieważ jego małe napady naprawdę zaczynały mnie wkurzać. Jakby myśl wyczarowała ją z mroku, Meng Die pojawiła się w dalszej części dolnego korytarza. To był pierwszy raz, gdy ją ujrzałam od czasu gdy usiłowała pociąć Requiem na plasterki. Nie chciałam jej tutaj kiedy testowałam moje bestie. Była jedną z niewielu kobiet, o których kiedykolwiek myślałam 'delikatna'. Była drobniejsza niż ja, tak krucha z wyglądu. Może dlatego, że prawie zawsze nosiła czarną skórę, bardzo w stylu dominy. Mimo tego ubrania na niej leżały kocio, ciasno niczym druga skóra, strasznie i sexy w tym samym czasie. Tak, straszna, sexy, to pasowało do Meng Die doskonale. Przemknęła w czarnych w butach na wysokich obcasach do Grahama. Claudia jakby przewidziała to wcześniej, powiedziała, "On pracuje, Meng Die". Meng Die nadała delikatnej trójkątnej twarzy nadąsany wygląd, ale to nigdy nie sięgnęło tych skośnych oczu. Zmieniła kierunek, bez zbytniego żalu spoglądając na Grahama. I to było powodem, dlaczego Graham nie był jej oddany. Dlaczego prawie złamała serce Claya. Chciała Grahama, ale jeśli nie mogła go mieć, to było w porządku. Nikt nie lubi mieć pewności, że nie ma znaczenia dla kobiety, czy to on jest mężczyzną w jej ramionach, czy nie. Podchodząc do tego, kobieta również nie lubi gdy facet traktuje ją w ten sposób. Dobra, nikt nie lubi wiedzieć, że jest całkowicie zastępowalny. Wszyscy lubimy być specjalni. Meng Die przemknęła w kierunku Requiem. Odsunął się od niej. Jean-Claude powiedział "Nie dotykaj go ponownie, Meng Die". Spojrzała na Jean-Claude. "Nigdy więcej?" "Nie, chyba że tego zechce." Odwróciła się, na piękne oblicze Requiem. "Czy naprawdę nie chcesz dotykać tego ciała ponownie?" Przesunęła rękami po swoich krzywiznach gdy to powiedziała. Niektórzy mężczyźni w korytarzu podążyli za dłońmi w dół jej ciała. Auggie i jego ludzie to zrobili. Requiem nie. Jean-Claude nie. Żaden z lampartołaków. Jason zrobił, jednak. Widok był ładny, jeśli nie wiedziałeś co za umysł krył się za nim. Meng Die przeszła obok mnie i lampartów i lwów, jakby nas tam nie było. Udała się do Jasona. On patrzył i nie było go na zakazanej liście.

Oplotła go ramionami, z głową na jego ramieniu. Nawet na obcasach, była niższa. "Chodź się ze mną zabawić, Jason." Zaśmiał się i pokręcił głową. "Mam zdać raport." Nie miałam pojęcia, o jakim raporcie mówi. "A potem?" zrobiła z tego pytanie. Uśmiechnął się, ale powiedział: "Nie. Dziękuje ale nie." Przejechała dłonią po przedniej kieszeni jego dżinsów. Wydaje się, że nie czuła dziś żadnej potrzeby subtelności. Złapał ją za rękę i powiedział: "Nie" Wyszarpnęła się od niego. "Dlaczego nie? Bo ona tu jest?" zwróciła się do mnie. Nie wiedziałam, że Jason i Meng Die uprawiali seks. To musiało się pokazać na mojej twarzy, dlatego, bo powiedziała "Nie wiedziałaś?" Pokręciłam głową. "Mieliśmy niezłą zabawę, zanim go pieprzyłaś. Zanim nie nakarmiłaś ardeur od niego." Wstałam a Micah i Nathaniel ruszyli ze mną. "Nie wiedziałam, że był twoim chłopakiem" powiedziałam. "Meng Die nie ma chłopaków" odpowiedział Jason "tylko ludzi, których wyrywa." "A co w tym złego?" spytała. "Nic złego, właściwie to nie moja sprawa." "Podobało ci się, Jason, wiem, że tak było." "Jesteś dobra w pieprzeniu" powiedział. "Tak jak ty" wymruczała. Nie mruczenie kota, ale ten kontralt, zmysłowy dźwięk, jaki niektóre kobiety mogą wydać. Nigdy nie byłam w stanie tego zrobić. Jason uśmiechnął się do niej. "Ale czasami wolę się kochać, a nie tylko pieprzyć. Nie mógłbym wyjaśnić ci różnicy." Spojrzała na niego, uwodzicielskie spojrzenie błąkało się na krawędziach.. "Kochać się, to wszystko jest tylko ładniejszym określeniem pieprzenia". Spojrzałam na Jean-Claude. "Nie mogłeś wytłumaczyć jej różnicy?" Wzruszył ramionami z galanterią. "Niektóre lekcje przychodzą za późno. Była bardzo wykorzystywana zanim ją znalazłem." "Nie" powiedziała Meng Die "nie, moja historia nie jest dla niej. Nie chcę niczyjej litości, a już najmniej od niej." Jean-Claude znowu wzruszył ramionami, co znaczyło zarazem, tak, nie, wszystko i nic. "Jak chcesz" powiedział.

"Po prostu również pieprzysz Anitę." Odwróciła się do Jasona. Uśmiechnął się, ale tym razem delikatnie. "Anita czyni niemożliwym po prostu pieprzenie." "Co to znaczy?" zapytała Meng Die. "Ona była moją przyjaciółką, moją dobrą przyjaciółką, zanim kiedykolwiek uprawialiśmy seks. Nie można po prostu pieprzyć kogoś, kto jest dla Ciebie ważny. Bo jeśli coś spieprzysz, możesz stracić więcej niż potencjalny seks, tracisz przyjaciela. Jej przyjaźń była dla mnie ważniejsza niż seks, więc to musiało być kochanie się, a nie tylko podryw." "Nie rozumiem cię", powiedziała. Głos zabrał Requiem. "Bo dla Anity seks niemal nigdy nie jest okazjonalny, to sprawia, że seks z Anita prawie nigdy nie jest przypadkowy." Meng Die pokręciła głową. "Nie rozumiem." "Wiem, że nie," powiedział, "i dlatego mi przykro." "Nie współczuj mi!" krzyknęła na niego. Nie widziałam żadnej broni przy niej, ale skóra może mieć ukrytych wiele niespodzianek. Smukłych niespodzianek, lecz ostrza mogą być niezwykle łatwe do ukrycia. "Chcę się pieprzyć, kto mnie zerżnie?" Jej słowa uderzyły w powietrze jak kamień i rozbiły się nagle o ciężką ciszę. Spojrzała na mężczyzn po jednym na raz. Podeszła do Damiana, ale wycofał się, potrząsając głową. "Dlaczego potrząsasz głową? Ona jest twoim mistrzem, nie twoją żoną." Damian faktycznie wyglądał na trochę zakłopotanego, gdy powiedział, "Pieprzymy się, gdy nie możemy znaleźć nikogo innego." Ponownie, dla mnie nowość. "Więc jestem kimś do pieprzenia, jeśli nie można nikogo znaleźć, naprawdę?" To kontraltowe mruczenie przeszło z brzmienia sexy na złowieszcze. "Odrzucałaś mnie dostatecznie dużo razy, Meng Die. Kiedy Graham, lub Clay lub Requiem byli dostępni nawet nie patrzyłaś na mnie. Przestaje być pochlebne bycie ostatnim na liście kobiety." Spojrzała na Auggiego, a on po prostu powiedział: "Jesteśmy tu w celach biznesowych." Odwróciła się do Noela. Cofnął się, jakby go uderzyła. "Przerażasz mnie" powiedział. "Ale Anita cię nie przeraża?" "Przeraża mniej niż ty." Meng Die zmarszczyła brwi. "Czemu?"

Nie spodziewałam się, że Noel odpowie, ale to zrobił. "Anita może zranić mnie przez przypadek, ale myślę, że ty chciałabyś mnie skrzywdzić tylko po to, by zobaczyć jak krwawię." Cholernie spostrzegawcze jak na chodzącą żywność. Czułam Londona nadchodzącego korytarzem. Czułam go w taki sposób, w jaki nie powinnam była w stanie go czuć. Szukał mnie, wykorzystując swoje wampirze moce, by ponownie znaleźć swoją działkę. Spojrzałam w górę i ujrzałam go zbliżającego się do nas, całego ciemnego i bladego. Twarz Meng Die rozjaśniła się, kiedy zobaczyła Londona. Praktycznie skoczyła w jego stronę. Spojrzał na nią, ale to było wszystko. Jego oczy skierowane były na mnie, jakbym była jego Gwiazdą Polarną, a on byłby zagubiony na morzu beze mnie. Cholera. Wsunęła swą małą dłoń w zakole jego ramienia, ich czarne-na-czarnym ubrania zmieszały się ładnie. "Chodź, London, zostawmy ich z ich biznesami." "Nie teraz" powiedział i nie patrzył na nią, gdy to mówił. Zerknął na mnie. Zesztywniała, wpatrując się w niego powoli, a następnie podążyła za tym, czego szukał. Podeszła do mnie i zaczęła kręcić głową. "Nie" powiedziała, "nie London. Uważasz, że jest mroczny i ponury. " "Bo jest mroczny i ponury" powiedziałam. "Ale i tak go pieprzyłaś" odpowiedziała. Wzruszyłam ramionami i rzuciłam jej przepraszające spojrzenie. W zasadzie, co miałam powiedzieć? "Nawet go nie lubisz" powiedziała. "To było coś w rodzaju przypadku" odpowiedziałam. "Jak można przypadkowo uprawiać seks?" To było dobre pytanie. Nie miałam dobrej odpowiedzi. London odszedł od niej. Nawet na nią nie spojrzał, gdy sunął ku mnie. Obserwowałam jej twarz bladą z gniewu. Jej dłoń zsunęła się na jej plecy, a ja wiedziałam, że miała broń. Wzięłam głęboki oddech, aby coś powiedzieć, ale Claudia i Lisandro byli przede mną. Pistolety spod pachy po prostu magicznie pojawiły się w ich rękach. Broń Claudii dotknęła lśniących czarnych włosów Meng Die. Ręka Lisandro pozostała ukryta za smukłymi plecami Meng Die. Claudia powiedziała jedno słowo. "Nie." Wszyscy po naszej stronie korytarza zbliżyli się do nas. Wszyscy poza Meng Die przesunęli się w dół korytarza. Wszyscy oprócz ochroniarzy, oczywiście. Ochroniarze za Piercem i Oktawiusem zaczęli się do nich przyłączać, ale ja pokręciłam głową. Zatrzymali się

na swoich stanowiskach. Mieliśmy czterech strażników przy Meng Die, dwaj z nich z bronią przytkniętą do niej. Dwaj dodatkowi strażnicy nie będą stanowić dla niej różnicy, ale mogą dla Auggiego i jego załogi. To był jeden z tych momentów, kiedy świat wydaje się wstrzymywać swój oddech. Ponieważ następny oddech może być czyimś ostatnim. "Nie umieraj ten sposób." Jean-Claude powiedział to głosem, który drżał na skórze. Ale przeznaczył ten głos na nią, specjalnie dla niej. Wiedziałam, jaki był cel tego głosu. Napięcie opuściło jej ramiona. Jej oczy przez sekundę nie łapały ostrości. Lisandro użył tej sekundy by wyjąć nóż z jej dłoni. Meng Die zareagowała na to, ale za późno. Zaczęła się obracać, tak, jakby miała na myśli, sięgnięcie po ostrze, ale Claudia przycisnęła jej lufę mocno do boku głowy. Meng Die, mądrze, zdecydowała się zatrzymać. "Sprawdź ją" powiedziała Claudia. Lisandro schował pistolet i przeszukał Meng Die. Zrobił to szybko, sprawnie i bardzo, bardzo dokładnie. "Istnieją nity i wybrzuszenia na całej skórze. Mogła ukryć kilka rzeczy. Chcesz, żebym rozciął tę skórę?" Zapytał o to, jakby to była codzienna standardowa kwestia. "Słowo honoru, że nie masz nic innego przy sobie?" spytała Claudia. Meng Die zawahała się, ale w końcu powiedziała "Był tylko jeden nóż. Ten strój nie pozostawia wiele miejsca do ukrycia broni." Oczy Claudii śmignęły do Jean-Claude'a. "To twoja decyzja, Jean-Claude, wycofujemy się, czy kończymy to?" "Czy będziesz grzeczna, Meng Die?" zapytał, tym razem normalnym głosem, takim, jak wtedy, kiedy czymś zarządzał. Spojrzała na niego z taką nienawiścią, że nie wyglądała dość rozsądnie. "Nie będę próbowała zabić nikogo dziś wieczorem." Nie do końca ochocze tak, ale Jean-Claude skinął głową. Claudia zawahała się, po czym się cofnęła i opuściła broń. Nie schowała jej jednak. Nie można powiedzieć, że winiłam ją za to. Londyn przykląkł przy mnie na jedno kolano, ze spuszczoną głową. Był to gest, do którego powinien mieć płaszcz i kapelusz z pióropuszem, staromodny. "Jestem w stanie ponownie służyć mej pani, gdyby miała taką potrzebę." Zajęło mi sekundę lub dwie, by się zorientować, co miał na myśli. "Masz na myśli karmić ardeur ponownie?" Spojrzał w górę. "Tak."

Spojrzałam w dół z bardzo poważną miną. "Wiesz, że jeśli będziesz pokarmem dla ardeur zbyt często, to może być śmiertelne?" "Tak, ale mogę karmić ardeur co dwie godziny, lub coś w tym stylu, w ciągu dwudziestu czterech godzin bez efektu choroby." Popatrzyłam na niego. "Żartujesz, prawda?" "Dlaczego miałbym żartować z czymś takim?" "Nie wiem, ale ... London, nawet najsilniejsza, najmocniejsza osoba, którą się żywię może karmić tylko dwa razy z rzędu, z przerwą co najmniej sześć godzin pomiędzy". "To jest mój dar, Anita" odpowiedział. "London jest idealnym pożywieniem dla ardeur. On naprawdę może karmić go co kilka godzin w ciągu dnia, bez niekorzystnych skutków. W rzeczywistości, Belle Morte powiedziała, że wydawało się, iż zdobywa poprzez to moc" powiedział Jean-Claude. "Staram się dowiedzieć, jak karmić i kontrolować tę rzecz, a mamy kogoś kto może się tym zająć i ty nie wspomniałeś mi o tym wcześniej?" "A gdybym to zrobił?" powiedział tak po prostu. Otworzyłam usta, by zaprotestować, ale potem je zamknęłam. Gdyby powiedział, to co bym zrobiła? "Oskarżyłabym cię o próbę wrobienia mnie w Londona." "Ponieważ nie chciał być złapany przez ardeur ponownie, myślałem, że najmądrzejsze to nie wspominać o jego talencie. Wskazanie takiej możliwości, w moim odczuciu, byłoby zdradą jego zaufania. Tym byłoby podniesienie kwestii jego jako pożywienie dla ardeur. Był najbardziej nieugięty wobec tego, ma petite." "Co to jest skutkiem ubocznym bycia w stanie karmić ardeur tak jak to?" Zapytałam, patrząc na wampira klęczącego u moich stóp. "Każdy jest ostatecznie uzależniony od ardeur, ale dla mnie uzależnienie jest natychmiastowe." "Uzależniłeś się ponownie?" spytałam. "Tak." Jego oczy były tak spokojne, bardziej spokojne niż kiedykolwiek gdy je widziałam. Wyglądał szczęśliwiej i bardziej domowo, we własnej skórze, niż kiedykolwiek wcześniej. Spojrzałam w górę i złapałam wzrok Nathaniela. Wyglądał poważnie, oczy nie były w ogóle spokojne. "Zawsze wyglądasz na zadowolonego na początku uzależnienia," powiedział Nathaniel. "Co dzieje się później?" zapytałam. "Umierasz."

Rozdział 44 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Próbowałam wąchać szyję Travisa, ale trafił w mój radar jako ranna antylopa. Jeśli nie chciałam rozerwać mu gardła, musiałam się wycofać. Dotknięcie ręki Pierce'a było elektryzującym doświadczeniem. Cholera. Upoważniłam Noela by wziął Travisa do szpitalnej sali, na tyłach, by mógł się przemienić i leczyć obrażenia. Musiałam dać moje najbardziej uroczyste słowo, że nie zwiążę się z Piercem lub Haven i nie sprowadzę nieszczęścia na ich stado, podczas gdy oni będą odpoczywać. Obiecałam. Chciałam tego. Nie byłam pewna, jak dotrzymać obietnicy, ale tego chciałam. Poszliśmy wszyscy usiąść w salonie, staraliśmy się

poradzić sobie z naszą listą

metafizycznych katastrof, zanim ubierzemy się na balet. "Mamy coraz mniej czasu, Jean-Claude" powiedział Auggie. "Ma petite była w stanie uwolnić Requiem od związania przymusem przez ardeur - w dniu dzisiejszym. Pomyśleliśmy, żeby użyć tej samej techniki, by uwolnić ciebie, Augustynie. Czy chcesz powiedzieć, że twoja wolność z niewoli ardeur może zaczekać?" "Musiałem wysłać Oktawiusa by przyniósł moje ubrania na ten wieczór. On wyraził" Auggie uśmiechnął się - "zastrzeżenia odnośnie mnie tutaj bez niego za plecami. Przybyłem tu myśląc, że wyciągnę moje łupy ze zgliszcz, wykonam uderzenie i zdobędę lokalne lwy. Wciąż mogę zrobić całe te lwie rzeczy, ale reszta nie poszła tak jak planowałem." "Nie będziemy robić całych tych lwich rzeczy" powiedziałam. Siedziałam na sofie między Micahem i Jean-Claude’m. Nathaniel i Damian byli na podłodze u naszych stóp. Damian dotykał mojej nogi i ten jeden dotyk pomógł mi myśleć. Obiecał nic nie robić, ale pomógł mi zachować spokój. To było również jak krzywa uczenia się nowego poziomu mocy Damiana. Pochyłość tego wszystkiego wydawała się cholernie stroma. Jean-Claude poklepał moje kolano, jakby ostrzegając mnie, bym była spokojna. Byłam spokojna; dotyk Damiana niemalże to gwarantował. Byłam również zdeterminowana, by nasze zaproszenie Mistrza Chicago nie przyniosło niczego złego wszystkim naszym lokalnym lwołakom. "Większość lwów na Środkowym Zachodzie jest winna wierność mojemu stadu." "To nie jest twoje stado" powiedziałam "nawet jeśli twoim zwierzęciem na wezwanie jest Rex tego stada. To jest jego stado, czy też jej."

"Jego" odpowiedział Auggie. "Dobrze, ale to nie sprawia, że jest twoje." Auggie spojrzał na Jean-Claude. "Ona w to wierzy. Czy nie zna prawa?" "Ma petite wie, że w świecie wampirów wszystko co mi służy, jest moje." Wiedziałam to, ale to nie zmieniało logiki. "To nie może być twoje stado, bo jeśli coś by się stało z twoim lwem na wezwanie, to nie mógłbyś utrzymać stada. Jeśli nie możesz utrzymać grupy bez pomocy kogoś innego, to nie jest to twoje, Auggie. Twój lew umiera i twoja władza nad jego stadem umiera razem z nim." "Czy to groźba?" spytał cicho. Damian ścisnął moje łydki, a Jean-Claude ścisnął moje kolano. Micah zbliżył się do mnie, przesuwając rękę w poprzek ramion, tak że trzymał mnie i Jean-Claude'a, naprawdę. To nie wydawało się niepokoić kogokolwiek oprócz mnie. "Jeszcze nie" powiedziałam. Damian położył głowę na moich kolanach. Jean-Claude pogłaskał moją nogę, jego sposób mówienia, bądź ostrożna. Micah był tak blisko, jak tylko mógł dostać się do mnie. Nathaniel tylko wtulił się solidniej między Jean-Claude'a i mnie, owijając rękę wokół mojej nogi, ale kładąc głowę na kolanie Jean-Claude'a. Nigdy nie widziałam, żeby to zrobił wampirowi wcześniej. Jean-Claude pogłaskał go po włosach, z roztargnieniem, jakby głaskał psa, tak, jakby to było codziennością. To nie było codziennością i zdałam sobie sprawę, że Nathaniel pomaga nam negocjować. Auggie udowodnił, że lubi mężczyzn, może nie tak bardzo jak lubił kobiety, ale... Zauważył włosy Nathaniela, wykonał gest do Micaha. Nathaniel nie flirtował, kłamał językiem ciała. Kłamał, że on i Jean-Claude mieli bliższe relacje niż było naprawdę. Czy to przeszkadzało Auggiemu? A jeśli tak, w jaki sposób mu to przeszkadzało? Czy to przeszkadzało, ponieważ jest to seks faceta z facetem, czy mógł być zazdrosny? Cholera, może przeszkadzało mu i to i to. Wielu ludzi wydawało się mieć konflikt z tego rodzaju rzeczami. "Czy powiedziałeś, że większość ze stad ze Środkowego Zachodu jest ci winna lojalność?" spytał Micah. "Tak." "Wampiry nie mogą prowadzić wojny na terenach, które nie stykają się z ich własnymi" powiedział Micah. "Nie zrobiłem nic innym Mistrzom Miast. Prawo Wampirze obejmuje tylko to, jak traktujemy nawzajem inne zwierzęta na wezwanie. Moje lwy nie próbowały przejąć żadnej

ziemi, gdzie Mistrz Miasta miał lwy, jako jego, lub jej, zwierzę na wezwanie." Spojrzał na mnie, jakbym polubiła "jej" komentarz. Szczerze mówiąc, lubiłam coraz mniej w Auggiem. "Tak długo, jak tylko przejmujesz stada, które nie są własnością wampirów, jesteś czysty?" spytałam. Pokiwał głową. "Gdybyśmy nie zaprosili cię na nasze terytorium, w jaki sposób przejęlibyście stado Josepha?" "Wysyłając Pierce'a i Haven na własną rękę." "To co, zabiliby Josepha i przejęli?" "Josepha i jego brata, tak." "Ale jeśli lew jest jednym z moich zwierząt na wezwanie, a następnie, wszystko, co mam należy do Jean-Claude'a, musisz zostawić Josepha i jego ludzi w spokoju, bo oni należą do innego mistrza wampirów." "Myślę, że wybrałaś już lwa na wezwanie, Anita. Twoja reakcja na Haven była dość intensywna." "Moja reakcja na Pierce'a jest także intensywna. Nie wybrałam między dwojgiem z nich. Fakt, że należą do ciebie może być tym, dlaczego na nich reaguję. Albo, jak powiedziałeś, moja lwica rozgląda się za czymś bardziej dominującym." "Justin przyjeżdża na balet do nas dziś wieczorem" odezwał się Jason, z krzesła obok sofy. Wszyscy spojrzeli na niego. "Brat Josepha?" zrobiłam z tego pytanie. Jason skinął głową, po czym skrzywił się, odciągając kołnierz skórzanej kurtki trochę z dala od jego szyi. To nie dlatego, że tu było zimno on wciąż miał na sobie skórzaną kurtkę. Dlaczego? Jeśli Auggiego i jego ludzi nie byłoby tutaj, zapytałabym. Jason powiedział coś o raporcie, który miał zdać. Jakim raporcie? "Zdejmij kurtkę, wilku" powiedział Pierce. "Możemy poczuć rany." Jason spojrzał na Jean-Claude'a. Ten pokiwał głową. Jason zdjął kurtkę. Potem odwrócił się więc wszyscy mogliśmy zobaczyć jego szyję. To była albo największa malinka, jaką kiedykolwiek widziałam, albo coś próbowało wyrwać mu połowę gardła. Próbowałam wstać, ale wszyscy mężczyźni przycisnęli mnie na tyle, aby dać mi znać ‘nie’. Jason przyszedł do nas. Coś go ukąsiło, ale ślady zębów nie były czymś co kiedykolwiek widziałam. "Co to do cholery zrobiło?" Jason spojrzał na swego mistrza.

"Nie każdy, kto chce dołączyć do nas chce być twoim pomme de sang, ma petite. Niektórzy mistrzowie przyprowadzili ludzi, ponieważ po prostu chcą handlować. Jason badał jednego z nich." Jego głos był tak mało modulowany, że wiedziałam, że to prawda, ale nie cała prawda. "Mam nadzieję, że seks był dobry" powiedziałam. Uśmiechnął się do mnie. "Był." Meng Die wydała zdegustowany dźwięk. Opierała się ozdobnie w pobliżu białego kominka. "Myślałem, że nie uprawiasz sutenerstwa swoimi ludźmi, Jean-Claude" powiedział Auggie. "Nie namawiałem Jasona by spał z kimkolwiek. Poprosiłem go, by poznał ich lepiej. Jego decyzja o seksie była tylko i wyłącznie jego decyzją." "Coś ty zerżnął?" zapytał Pierce. "Nigdy nie widziałem takiego ugryzienia." Jason błysnął uśmiechem w ich kierunku. "Czyżbyś chciał wiedzieć?" Auggie wyciągnął rękę i położył dłoń na ręce Pierce'a, gdzie leżała na kanapie. Wyraz bliski bólu przeszył twarz Pierce'a. Co robił Auggie, gdy dotknął swe lwy w tym stylu? Cokolwiek to było, nie było przyjemne. Przypominało mi obrożę wstrząsową dla psa. Fakt, że Auggie nie chciał, by Pierce przyznał, że czegoś nie wie oznaczał, że nadal negocjowaliśmy. Negocjacje były ponad miarę i byłam zaniepokojona. "Czy Justin spotka się z nami tutaj?" zapytałam. "Tak" powiedział Jason. Usiadł na podłodze, po drugiej stronie Jean-Claude’a, bo Meng Die zajęła krzesło. London był w fotelu najbliżej mnie. Tylko Requiem miał krzesło bliżej grupy Auggiego. A może był dalej ode mnie. Kto to wiedział o Requiem? "Jeśli podobałby ci się brat Josepha, byłby już na radarze, Anita. Nie pozwól, by niesłuszne emocje uwięziły cię z kimś nie godnym ciebie," powiedział Auggie. "Ja decyduję, kto jest mnie godzien." "On jest najsilniejszym dominantem w stadzie, ale nie jest tak silny jak twój Ulfrik. Nie przezwyciężał trudności jak twój Nimir-Raj. Czy naprawdę związałabyś się z kimś, kto nie przewodzi swojej grupie, Anita? Twoja moc wybiera tylko najsilniejszych." "Wybrało mnie" powiedział Nathaniel, przytulając się na podłodze. "Tak" odrzekł Auggie "musi być ciebie coś więcej niż widzę." "Być może to jest miłość" odpowiedział Jean-Claude. Auggie spojrzał na niego. "Co masz na myśli?"

"Być może tym, co ma petite potrzebuje nie jest siła woli i ramion. Być może są inne potrzeby, które muszą być spełnione." Auggie uśmiechnął się i przez chwilę był tym przyjaznym facetem, który po raz pierwszy wszedł do naszego salonu. "Jesteś romantykiem, Jean-Claude. To było zawsze twoją słabością." "I moją siłą" odrzekł Jean-Claude. Auggie pokręcił głową. "Porzuciłem takie rzeczy dawno temu." "Jakie to smutne dla ciebie." Dwa wampiry patrzyły na siebie. To było długie spojrzenie. Auggie był tym, który się odwrócił i umieścił swój wzrok na mnie. "Wydajesz się twarda, ale jesteś również romantyczką, Anita. Nie myślałem, że masz to w sobie, wiążąc się z kimś właśnie dla mocy i bezpieczeństwa. Tak właśnie robiliśmy Jean-Claude i ja. Wybraliśmy nasze sługi i nasze zwierzęta, dla mocy. Istnieją dziesiątki, setki, które pojawiają się na radarze na przestrzeni wieków, ale czekasz. Czekasz, aż będziesz albo wystarczająco zdesperowany by dokonać wyboru pod przymusem, albo znajdujesz tego odpowiedniego, który uczyni cię potężnym" Skinął na wszystkich mężczyzn. "Dopóki nie wybrałaś, twoja siła wybiera za ciebie. Należy powiedzieć, że ma wysokie standardy. Ponieważ nie wiesz jak zmusić swoją moc do wyboru tego, którego chcesz wybrać, nie sądzę, byś miała umiejętność zmuszenia twojej mocy do wybrania." Nie mogłam utrzymać mojego zdenerwowania. Mój puls przyspieszył, tylko trochę, a ja przełknęłam. Auggie to zauważył. Wiedział, że jego mała przemowa trafiła do mnie. Miał rację. Nigdy nie byłam w stanie zmusić ardeur by kogoś wybrało, czy nie wybrało. "Zmusiła ardeur by mnie uwolniło" powiedział Requiem z krzesła. "Walczyła ze swoją bestią, by nie wybrać Haven" powiedział Micah. "Myślę, że ma petite znajduje podparcie dla swoich mocy, Augustynie." "Czy naprawdę chcesz zmarnować tak potężny sojusz z kimś, kto nie rządzi stadem?" "Justin jest częścią męskiej koalicji Josepha" powiedziałam. "Oni rządzą wspólnie." "Ale nadal nie jest dominującym pasującym do twojego wilka czy waszego króla lampartów, Anita. Wydaje się wstydem zadowalać się księciem, kiedy sypiasz tylko z królami." Nie wiedziałam, co powiedzieć. Dlatego, że miał rację, na swój sposób; Justin nie robił tego dla mnie, lub siebie wcześniej. Może moja lwica chciałaby go bardziej niż ja? Część mnie liczyła, że tak, ale część mnie nie chciała musieć w ogóle wybierać. Gdybym była wampirzym mistrzem to powinnam mieć możliwość by wybrać, lub nie wybrać. Jeśli moja

moc byłaby bardziej wampirza niż likantropowa, miałabym wybór. Jeśli moja moc była bardziej niewyraźna niż martwa, to byłam po uszy w gównie.

Rozdział 45 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Ubraliśmy się w rekordowym czasie. Właśnie poświęciłam się makeupowi i strojeniu się. Nie miałam czasu by się sprzeczać. Strój wyglądał zupełnie niepraktycznie, ale gorsetowy top był gorsetem tancerza. Oznaczało to, że nie mógł być zasznurowany tak mocno jak mogłoby się podobać Jean-Claude'owi, nie wystarczająco mocno by utrudniać oddychanie, lub ruch. Jean-Claude powiedział mi, że zobaczę podobne gorsety na tancerzach dzisiejszego wieczoru. Buty zostały ufarbowane by dopasować je do błyszczącej, czarnej sukienki, ale także były butami tancerzy, na wysokich obcasach. Stworzone do tańca towarzyskiego, tak naprawdę, nie baletu. Gdy zobaczyłam sandałki z odkrytymi palcami zaprotestowałam, piekła nie ma. Nie było sposobu, by w nich tańczyć, powiedziałabym, ale niech mnie cholera, JeanClaude miał rację. Buty były naprawdę wygodne. Lamówka gorsetu została wykonana z maleńkich diamentów, Bóg-mi-świadkiem diamentów. Naszyjnik, który zapiął na mojej szyi był platynowy z jeszcze większą ilością diamentów. Prawie zapytałam w ile pieniędzy jestem ubrana, ale postanowiłam, że naprawdę nie chcę wiedzieć. Byłabym po prostu bardziej nerwowa, a tego nie potrzebowałam. Operowy żakiet Jean-Claude'a spływał niczym elegancki czarny płaszcz, ale o wiele bardziej nowoczesny, z krótkim podniesionym kołnierzem obramowującym jego twarz i lśniący biały kołnierzyk koszuli. Krawat na jego szyi został przebity platynowymi i diamentowymi szpilkami dopasowanymi do mojego naszyjnika. Kamizelka przylegała do niego jak rękawiczka, ponieważ została zasznurowana z tyłu; kamizelka-gorset. Kiedy po raz pierwszy zaproponował gorsetowy top dla mnie, popełniłam błąd, mówiąc: "Będę nosić gorset, gdy ty to zrobisz." Można by pomyśleć, że teraz wiedziałam już lepiej. Po prostu uśmiechnął się i powiedział ‘tak’. W rzeczywistości, zlecił kamizelki w różnych stylach dla wszystkich mężczyzn, którzy chcieli to nosić. Nienagannie dopasowane czarne spodnie i lśniące czarne buty wykańczały jego strój. Aha i jeszcze diamenty rozproszone po całej kamizelce jak gwiazdy rozrzucone na nocnym niebie. Kiedy go zapytałam, dlaczego nie ozdobił kamizelki w ten sam wzór z brylantów jak na moim gorsecie, odpowiedział "To nie jest bal, ma petite."

Wszyscy inni mężczyźni byli w czarnych smokingach, niektórzy z ogonami, niektórzy po prostu w dopasowanych. Jedyną różnicą był kolor kamizelki lub jubilerskie dodatki. To było cholerne ustępstwo Jean-Claude'a z jednej strony. Przedłużona limuzyna wyrzuciła nas przy drzwiach, wszystkich ośmiu z nas. Właśnie dlatego potrzebowaliśmy przedłużonej. Przyjęliśmy wyzwanie migających świateł, kamer, mikrofonów. Mogli nazywać to czerwonym dywanem. Zawsze to było dla mnie wyzwaniem. Coś co trzeba było znieść, z wyjątkiem tego, że zamiast biec tak szybko ja możesz, trzeba było się uśmiechać i odpowiadać na pytania. Jean-Claude zawsze odpowiadał na wykrzykiwane pytania i możliwości zrobienia zdjęć jak profesjonalista. Ja coraz lepiej czepiałam się jego ramienia, nie patrząc na kamery. Od czasu do czasu, można było nawet złapać mnie z uśmiechem. Każdy inny był traktowany jak świta. Nie wykrzykujesz pytań do świty. Zwykle cieszę się Teatrem Fox. Został zbudowany w 1920 roku, jako kino, ale żadne kino jakie widziałam nie miało lwich posągów ze świecącymi oczami ogarniającymi wzrokiem podnóże marmurowych schodów. Wnętrze było luksusowe i złocone, pełne rzeźbionych hinduskich bogów i zwierząt z dowolnych miejsc zakwalifikowanych jako egzotyczne. Normalnie, kochałam patrzeć na to wszystko. Dziś w nocy, to było schronienie przed burzą. Weszliśmy bocznym wejściem, wejściem dla klubowiczów Fox. Było prywatne, z parkingiem i miłą restauracją jeśli zrobiłeś rezerwację. Ludzie i firmy płacili tysiące dolarów rocznie by mieć zarezerwowaną lożę w teatrze. Według mojej wiedzy Jean-Claude nie posiadał stałej loży, ale na dzisiaj miał dwie rezerwacje. Loże dla klubowiczów Fox aktualnie zostały wynajęte zanim zabrakło siedzenia dla VIP-ów. Jean-Claude powiedział, że niektórzy z odwiedzających mistrzów siedzieli faktycznie na podłodze z pracownikami, ale w specjalnej zastrzeżonej przedniej części sekcji, wraz z wieloma lokalnymi gwiazdami. Wrzawa w mediach mogłaby być mniejsza, jeśli jednym z przybywających mistrzów miast nie byłby Mistrz Hollywood i jego świta. Hollywood lubi Hollywood i podążali za nim tutaj. Ktoś powiedział, że jego najnowszą dziewczyną była jakaś gorąca młoda gwiazda, z nowego serialowego hitu, o którym nigdy nie słyszałam. Kiedy pracujesz średnio sześćdziesiąt do stu godzin tygodniowo, nie oglądasz zbyt często telewizji. Zabawne. Najwyraźniej media były tu bardziej dla niej niż dla kogo innego. Musiała być rzeczywiście bardzo gorącą ofertą.

Zbyt wiele wampirów w sekcji VIP przybyło wcześniej na obiad. To zrodziło wiele pytań na temat tego, co każdy miałby jeść. Jean-Claude uniknął problemu po prostu mówiąc, że restauracja była zamknięta tej nocy. Zarząd Fox był z tego zadowolony. Tak, wampiry były legalne, ale St. Louis wciąż pozostaje częścią ciemnogrodu. Nikt nie był pewien, jak ludzie to odbiorą, jeśli ktoś zrobi zdjęcia wampirom ucztującym na ludziach w klubie teatru Fox. Lepiej właściwie tego uniknąć. Kiedy dotrzemy do Danse Macabre, wszystkie założenia będą wyłączone, ale wiele osób oczekuje dekadencji po klubie tańca prowadzonym przez wampira. Nie tylko się tego spodziewali, byliby rozczarowani, jeśli nie zobaczyliby co najmniej jakiś lubieżnych działań. Wiedziałam o tym, że zaplanowano w Danse Macabre niektóre z tych bardzo "niegrzecznych" improwizowanych scen. Sztuką było dać klientom dreszczyk emocji, a nie przestraszyć ich na śmierć, lub sprawić, że pognają po gliniarzy. W końcu dostaliśmy się do naszych miejsc, Jean-Claude i ja po jednej stronie środkowego stolika, Damian i Micah po drugiej stronie. Asher, Nathaniel, Jason i Requiem zajęli lożę obok nas. Claudia i Lisandro, oboje w czarno-czarnych ochroniarskich smokingach, stali w pobliżu lóż. Wicked i Truth znajdowali się w korytarzu prowadzącym do obszaru z lożami. Mieliśmy

innych

ochroniarzy

rozproszonych

wokół,

bo

nie

pozwoliliśmy

odwiedzającym mistrzom przywieźć ze sobą więcej niż dwóch strażników, co oznaczało, że musieliśmy mieć pewność, że są bezpieczni. Umundurowani policjanci stali wszędzie na zewnątrz, jak zazwyczaj, kiedy trzeba było obstawić wielkie wydarzenie w Fox. Ale dzisiaj to było więcej; nikt w St. Louis nie chciał by jacyś szaleni prawicowcy zabili jednego z wampirzych mistrzów na oczach ekipy telewizyjnej. Nikt nie chciał nikogo pouczać, ale szczerze mówiąc, nikt nie chciał, aż tak wiele złego rozgłosu. My również, więc były tutaj szczurołaki, hienołaki, wilkołaki, rozproszone po całym budynku. Główną różnicą było to, że policja obserwowała podżegaczy próbujących zabić potwory, a nasi strażnicy wiedzieli, że drugą ważną sprawą było upewnienie się, że żaden z odwiedzających potworów nie wymknie się spod kontroli. Jean-Claude był całkiem pewien, że będą grzeczni, ale nikt z nas nie postawiłby na to czyjegoś życia. Ani nie chciałby ryzykować zrujnowania całej tej zdumiewająco pozytywnej reklamy dla wampirów, przez jakiś incydent teraz na ostatnim przedstawieniu. Tylko najlepsze zachowanie dzisiejszego wieczoru, albo pożałujemy. Osłaniałam się tak mocno jak tylko mogłam. Nie chciałam moich zdolności, nie jako służebnica Jean-Claude, nekromantka, czy cokolwiek w co, do cholery, zaczynałam się

przemieniać. Ale niektóre rzeczy są zbyt silne, by je ukryć. Niektóre rzeczy są zbyt mocno częścią tego, kim jesteś, by je poczuć. Światła przygasły, a ja poczułam... wampiry. Czułam je przez tarcze. Czułam je przez nagły zasięg Damiana po drugiej stronie stołu, tak jakby pomagał mi się ochronić, pomagał mi kontrolować siebie, pomagał mi nie być przytłoczoną. Jean-Claude trzymał moją drugą rękę, ale napięcie w nim nie było pomocne. Był podekscytowany. Zabrałam rękę z uśmiechem i przytuliłam się do Damiana. Potrzebowałam czegoś zimnego i spokojnego, nie zdenerwowanego i podekscytowanego. Damian nie był podekscytowany,

był

przerażony.

Ja

byłam

zdenerwowana

wszystkimi

mistrzami

przybywającymi do miasta, ale nie baletem osobiście. To był tylko balet, tylko przedstawienie. Reakcje tych dwóch wampirów, dały mi znać, że może powinnam bardziej się tym martwić. Spojrzałam na Ashera siedzącego tak blisko, w następnej loży. Puszyste włosy kryły go w większości, ale również był teraz spięty. Co się działo? Słyszałam coś, choć to nie było dokładnie to. To było tak, jakbym słyszała to czymś głębiej w mojej głowie niż moje uszy, a może czułam to, a mój umysł mógł tylko tłumaczyć, to co się działo, poprzez dźwięk. Nie sądzę, by faktycznie był jakiś hałas, ale słyszałam miękki szelest, prawie jak ptaki. Opuściłam najmniejszą krawędź moich tarcz, jakby zerkając nad tym w środku bitwy. Trzymałam się za ręce z wampirem, siedziałam pośród nich, a czasem, kiedy byłam tak pochłonięta wampirami trudno mi było wyczuć inne wampiry. Ale nie tym razem; ten był kimś kogo nie znałam. To był wampir, ale inny niż wszystkie, z którymi zetknęłam się kiedykolwiek wcześniej. Spojrzałam na Micaha po drugiej stronie Damiana. Micah kręcił głową jakby mucha dręczyła go brzęczeniem. Zerknął na mnie. "Co się dzieje?" Pokręciłam głową. "Wampirze gówno." Poza tym naprawdę nie wiedziałam. Spojrzałam i znalazłam twarz Nathaniela spokojną, czekającą, aż światła przygasły. Twarz Jasona także straciła swoją waleczność. Spojrzałam na Damiana, a jego oczy były szeroko otwarte, niemalże trochę spanikowane, podczas gdy jego twarz była jak najbardziej spokojna. Spojrzałam na Jean-Claude. Szepnął: "On będzie starać się zrobić ludzi z nas wszystkich." Rzeczywiście zrozumiałam co miał na myśli. Wampiry w Grzesznych Rozkoszach i Danse Macabre czasami używały grupowych umysłowych sztuczek, by wykonawcy pojawili się w środku ludzkiej publiczności. Magia. Cokolwiek robił ten wampir nie starał się

zauroczyć ludzkiej publiczności, ale nas wszystkich. Starał się przesłonić umysły innych wampirzych mistrzów, tak, by jego "wykonawcy" mogli pojawić się jak magia. W teatrze było niesamowicie cicho. Nie było szelestów, żadnego ruchu pod nami. Wszyscy ludzie mieli zauroczone umysły. Następne miały być zwierzołaki, a kolejne wampiry. Przynajmniej większość z nich. Nigdy nie czułam czegoś takiego. Wyciągnęłam rękę z dłoni Damiana; wydawał się tego nie zauważać. Po prostu wciąż wpatrywał się przed siebie. Spojrzałam w tył na naszych ochroniarzy i stwierdziłam, że Claudia się chwiała. Lisandro tylko stał, całkowicie spokojny. Cholera, zbyt wiele dla strażników. Spojrzałam na Micaha. Jego oczy zaczęły tracić ostrość. Złapałam go za rękę i pomyślałam: nie. Nie ma mowy. Posłałam troszeczkę mocy w dół ręki. Mój lampart spływał ręką jak ciepła woda, rozlewając się na jego skórze. Spojrzał na mnie z szeroko otwartymi oczami. "Obudź nasze koty", szepnęłam. Skinął głową, zamknął oczy i poczułam jak mój lampart wymyka się i podąża w dół metafizycznej liny do innego lamparta. Mieliśmy dwa lampartołaki wśród ochroniarzy. "Ma petite, co ty robisz?" "Walczę" powiedziałam. Mój lampart zaczął pchać w górę, a ja sięgnęłam do Richarda. Był tam w tłumie poniżej ze swoją randką, profesorką z miejscowej szkoły. On nie mógł sobie pozwolić na nieobecność, a my nie mogliśmy sobie pozwolić by mieć go tutaj. Cholernie zaimponował profesorce, że zdobył bilety na dzisiejszą galę. Potarłam jego energię i szepnął mi przez myśl: "Co się dzieje?" Wezwałam wilka, a lampart ucichł, ale czułam Micaha sięgającego dalej, znajdującego lamparta. Mój wilk podniósł się i spojrzałam oczami Richarda. Jego ludzka randka patrzyła na scenę, czekając, niewidzącym wzrokiem. Mój wilk dotknął go i pomyślałam o tym, co chciałam zrobić, poczułam jego energię, nasze wilki krążyły poza nim, szukając. Tam, gdzie nasza energia docierała, wilki się budziły. Móc zawładnąć Mistrzami Miast było imponujące, ale zawładnąć strażnikami było niebezpieczne. Nie podobało mi się to w ogóle. Spojrzałam w tył i stwierdziłam, że Claudia wciąż walczy. Upadła na kolana, walcząc ciężko by nie poddać się mocy. Nie miałam więzi ze szczurami, ale nie zaszkodzi spróbować. Poza tym, mój wilk zaczął rosnąć. Nie potrzebowałam tego. Wstałam z krzesła i uklękłam przy Claudii. Jej oczy były przerażone. Wyciągnęła rękę. Złapałam ją. Pomyślałam, moc. Jej oczy pojaśniały, a ona chwyciła mnie za rękę tak mocno, że prawie bolało. Nagle poczułam Raphaela. Nie tak, jak czułam Richarda, czy Micaha, ale

czułam jego moc, jak zapach w powietrzu. Poprzez rękę Claudii, ręką jego szczura, zaproponowałam moc. Moc wystarczającą by uwolnić jego szczury, którzy stanowili większość naszych strażników. Przyjął to, użył tego, a ja poczułam się jak kamień wrzucony do basenu. Całkowicie, lamparty, wilki, szczury, rozbudzone, czujne. Wkurzone. Jeśli byłby tutaj hienołak wystarczająco blisko, spróbowałabym z nim także. Pomaganie szczurom uspokoiło moje bestie. Moc je rozbudziła, ale nie próbowały rozerwać mnie na strzępy. Wszyscy czekaliśmy na pojawienie się wielkiego, złego wampira. Wiedzieliśmy, że tam był. Mogliśmy go poczuć. Moc Jean-Claude’a napięła połączenie, nagle i tak mocno, że pochyliła mnie, prawie posyłając na podłogę. Claudia złapała mnie. "Nic ci nie jest?" Kiwnęłam głową. Jean-Claude budził swoje wampiry, ale potrzebował mojej nekromancji, by to zrobić. Pożyczył jej bez pytania, ale nie protestowałam. To nie był czas, dzisiaj wieczorem, by ładnie poprosić o wiele rzeczy. Spojrzałam na loże po drugiej stronie, z dala od loży Ashera. Tam był Samuel i jego rodzina. Samuel spojrzał na mnie. Thea spojrzała w naszym kierunku. Jego synowie zostali owładnięci magią tak, jak dwójka syrenoludzi stojących za nimi. Ktokolwiek to był, miał zamiar odnieść sukces w zauroczeniu wszystkich ale panując nad sobą i być może jednym lub dwoma potężnymi sługami. Imponująca moc. Imponująca i przerażająca. Claudia pomogła mi wstać, a zasłony uniosły się za nami. To nie był Truth lub Wicked, ale wampir, którego nie znałam. Był wysoki i umięśniony w atletyczny sposób, nie gruby, po prostu fizycznie większy niż lubiłam w moich mężczyznach. Wysoki i szeroki niczym Richard, ale w przeciwieństwie do Richarda, wiedział, że jest duży i lubił to. Poruszał się ślizgiem, który był już rodzajem tańca. Większość jego ciała była naga, wystarczająco odziana w trykot, by nie dać się aresztować. Górna część jego ciała była piękna, nawet przy moich standardach. Naturalne, blond loki zakręcały poniżej uszu, obramowując twarz, która była bardziej przystojna niż piękna. Postawił wszystko by piękno jego twarzy było dla wzroku niczym cios, lub było tym, za co umarł. Claudia wydała mały, bezradny dźwięk. Owładnął ją, tak szybko. Wbiłam palce w jej ramię, ale nie uwolniłam jej. Spojrzałam w jego blade oczy, czując wagę jego mocy. Mówiła, zobacz mnie, jestem piękny, jestem pożądany, chcesz mnie. Pokręciłam głową i napięłam moc jak obnażone ostrze by nie wpaść w to spojrzenie. Auggie nie był w stanie mnie owładnąć, ale ten mógł. Rzeczywiście złapał mój wzrok

wystarczająco bym musiała walczyć. W chwili, gdy moje oczy nie były już świdrowane przez jego blady wzrok, mogłam myśleć. Jezu, był dobry. Widziałam jego zbliżającą się rękę. Claudia próbowała go powstrzymać. Myślę, że tylko spojrzał na nią, a ona przestała się ruszać. Lisandro zamarł również, ale znowu, spojrzenie i byli zdezorientowani. Wahanie było wystarczające. Miał czas, którego potrzebował, by mnie dotknąć. Dotyk czynił wszystko gorszym, lub lepszym. Chciał bym spojrzała i zrobiłam to. Napotkałam jego spojrzenie i znowu, jego twarz była jak piękna broń. Pochylił się nade mną, z twarzą pokrytą scenicznym makijażem. Pochylił się, jakby chciał mnie pocałować, a jakaś część mnie, wciąż przy zdrowych zmysłach wiedziała, że jeśli by mnie pocałował, to byłoby złe. Poczułam zapach wody kolońskiej Jean-Claude'a, zapach szyi Richarda. Jean-Claude otworzył szerzej znaki. To mnie zaskoczyło i zrobiłam krok do tyłu, z dala od blondyna. Sięgnęłam do tyłu, a Jean-Claude wziął mnie za rękę. Dotknęłam mojego mistrza i byłam odporna na blade oczy blondyna. Uśmiechnął się aroganckim uniesieniem warg. Uśmiech mówił wszystko: prawie cię miałem. Miał rację. Niemal mnie miał. Lecz nadal była oddychająca obecność mocy, tam, w teatrze, przepływająca przez tłum, a moc nie pochodziła od blondyna przed nami. Było coś bardziej potężne, czekające na skrzydłach. Coś jeszcze bardziej potężnego zaprosiliśmy do naszego miasta. Słodka Maryjo, Matko Boża, co myśmy zrobili?

Rozdział 46 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Blondyn rzucił się nad naszymi głowami i wzbił w powietrze. Powietrze było pełne wampirów. Polecieli do góry i nad publicznością i w tej chwili wampir pozwolił jej oprzytomnieć. Uwolnił widownię a oni sapali, piszczeli. Nie na fakt, że ich umysły zostały pomieszane, ponieważ o tym nie wiedzieli, ale na wampiry nagle pojawiające się nad nimi jak magia. Jean-Claude pomógł mi wrócić z powrotem na swoje miejsce. Potrzebowałam pomocy; moje kolana były chwiejne. Popatrzyłam wokół na nas wszystkich, ale tylko wampiry ukryły swój strach. Reszta z nas miała szeroko otwarte oczy i była trochę blada. Oparłam się o Jean-Claude'a i szepnęłam "Czy oni to robią na każdym show?" Potrząsnął głową i przemówił umysł-do-umysłu. Tak, być może niektórzy z pozostałych mistrzów mogli nas podsłuchiwać, ale wiedzieliśmy też, że niektórzy nieumarli słyszą nasz szept. "On zauroczał ludzi i niektóre zwierzołaki, ale nie próbował wampirów. Zostawiał je w spokoju." "Dlaczego teraz," wyszeptałam "Dlaczego dzisiaj?" Oczywiście, nie wiedział. To nie sprawiło, że poczułam się lepiej, o dziwo. Claudia poprosiła o zgodę na sprawdzenie innych strażników. Udzieliłam jej. Ja, podobnie jak Claudia, chciałam być pewna, że pozostali strażnicy byli na nogach i działali. Lisandro przeklinał cicho pod nosem. "Kurwa, kurwa, kurwa," w kółko, jakby mówił to z każdym oddechem. Zabrał słowa prosto z moich ust. Wampiry tańczyły w powietrzu, co najmniej kilkanaście z nich. Przeciwstawili się grawitacji i czynili to bez widocznego wysiłku. To było piękne, ale nie mogłam się tym cieszyć. Byłam zbyt przerażona. Blondyn unosił się przed naszą lożą przez chwilę. Przesłał mi buziaka. Uśmiechnęłam się słodko i zasalutowałam mu palcami. Zaśmiał się i odleciał. Inne wampiry przeleciały nisko nad tłumem i posyłały pocałunki innym kobietom i innym mężczyznom. Były trzy lub cztery kobiety, wśród nich. To było coś w rodzaju przeciwieństwa większości baletowych grup, w których wydawało się być więcej kobiet niż mężczyzn.

Zasłony na tyłach naszej loży zostały uniesione i stanął w nich Auggie. Dojrzałam Pierce'a i Oktawiusa po drugiej stronie kurtyny z Wicked i Truth. Auggie nie wyglądał na szczęśliwszego niż ja się czułam. Pochylił się nad nami, uśmiechając się, udając, że właśnie przyszedł się przywitać. "Nie robił tego w Chicago". "Kto? Kto to zrobił? " zapytałam. "Merlin" powiedział Auggie "Lider trupy, mistrz tańca. Blondyn to Adonis. On był Belle. Teraz należy do Merlina". Czułam, że moc odetchnęła z powrotem w powietrzu, jak zapach dymu dryfujący poprzez las, kiedy jeszcze nie wiesz, z której strony nadejdą płomienie, ale wiesz, że są w drodze. Auggie dotknął mojego nagiego ramienia. Jego moc przejechała po mojej skórze niczym osuwający się jedwab. Wyciągnął rękę do Jean-Claude'a. "Owładnąłeś mnie; użyj tego teraz." Jean-Claude wziął go za rękę. Dla postronnego widza, po prostu potrząsnęli swymi dłońmi. Ręka Auggiego napięła się na moim nagim ramieniu, dotykając krawędzi blizny, gdzie wampir kiedyś zmaltretował mój obojczyk jak pies szczura. Nie byłam do końca pewna, co Auggie miał zamiar dla nas zrobić. Ale Jean-Claude był pewien, a wystarczy tylko jeden kierowca w metafizycznym autobusie. Jean-Claude otworzył znaki między nim a mną, otworzył je szeroko. Jeśli to byłabym ja, nie mogłabym otworzyć ich szeroko bez udziału co najmniej Richarda, ale Jean-Claude miał za pasem wieki sprawowania kontroli. Użył wolnej ręki, by dotknąć mojego ramienia i to było wszystko, czego potrzebowaliśmy. Jakby odsunął zasłonę, gęstą, aksamitną kurtynę. Mogłam to poczuć przesuwające się przez moje ciało, a następnie moja nekromancja wypłynęła ze mnie jak chłodny wiatr. Jego moc napotkała moją i zimno wzrosło. Ale nie zimno, które wyleczysz kocami i płaszczami. To było zimno grobu, spływające po naszych skórach. Jean-Claude wziął tę zimną moc i przelał ją przez nasze ręce i do Auggiego. Jego moc wybuchła nad Auggiem tak nagłe, że musiał zamknąć oczy. Jego moc była cieplejsza niż Jean-Claude'a, cieplejsza niż moja nekromancja. Nie smakowała wampirem, ale lwem. Był swoją bestią bardziej, niż jakikolwiek wampir, którego kiedykolwiek dotknęłam. Ciekawe. Jego zimno-ciepła moc wstała, a potem rozlała się przez jego ciało na nasze. To był pęd mocy, który napiął moje gardło, zaciskając mocno moją rękę na Jean-Claudzie. Tylko wcześniejsze ucztowanie na Auggiem dało mi znać, jak mały to był pęd moc w porównaniu do tego, co możemy z nim zrobić.

Mój lew próbował wstać, by tarzać się w jego mocy. To Auggie uspokoił lwa, niczym ręka głaszcząca jej spokój. Ale jego moc, daleko we mnie, znalazła coś innego, by to podnieść. Ardeur zaczęło wzrastać i to Jean-Claude je teraz uspokajał, gasząc ten pożar. Wziął moc, solidną i twardą, w swoją rękę, jak nagłe przejęcie inicjatywy podczas stosunku. Grasz z nim w zespole, by nagle mieć go na górze, trzymającego cię jeszcze tak, że może zrobić dokładnie co chce, w taki sposób jak chce, co daje więcej przyjemności niż można znaleźć na własną rękę. Jechał na mocy a Auggie i ja byliśmy po prostu na przejażdżce. Publiczność pod nami ooch-ała, aach-ała, wydając ciche okrzyki. To brzmiało jak tłum na pokazie sztucznych ogni, z wyjątkiem tego, że wyświetlano wirujące, pływające, nurkujące ciała. Oglądałam tancerzy z dystansu. Ich piękno mnie nie poruszało. Moc, którą Jean-Claude otoczył budynek była jedyną rzeczą, która naprawdę mnie dotknęła. Ale znów usłyszałam szelest ptaków; który przedzierał się przez mgłę mocy. Merlin musiał ponownie rozlać władzę nad tłumem. Chciał ukryć tancerzy, by mogli znowu zniknąć, puf. Jean-Claude używał naszej mocy jak uderzenia i zwodu, by drugi wampir wiedział, by się wycofać. Słyszałam trzepoczące ptaki, jak gdyby zakłócały mi sen. Szepnęłam, "Ptaki" i nie mogłam stwierdzić, czy powiedziałam to głośno, czy nie. "Jego zwierzęta na wezwanie" odszepnął Auggie i był to głos w mojej głowie. Czułam wycofującą się moc, jakby to Merlin wziął głęboki oddech. Miałam moment, by pomyśleć nad odebraną wiadomością, ale za chwilę oddech wrócił do nas. Moc rozlała się nad publicznością. Czułam ludzi gasnących jak zapałki, jeden po drugim. Wampiry mają pozwolenie na grupową hipnozę, bo grupowe umysłowe triki nie są trwałe. Kiedy moc się kończy, nie ma szkody, nie ma przewinień. Ale to czuło się inaczej. To było jak coś, co utrzymywało i zmieniało to, czego miało dotknąć. "Co on robi?" i to było na głos. Głos Jean-Claude'a tchnął mi przez myśl: "On będzie się starać nas zagarnąć." "Co robi z tłumem?" "Próbuje nas zagarnąć, nas wszystkich" powiedział Auggie, "a to zbyt wiele mocy dla ludzi." "Będzie ich posiadał" powiedziałam. "Nie" odpowiedział Jean-Claude "są nasi." Nie próbował walczyć o umysły tłumu; udał się prosto do źródła naszego problemu. Używał mocy naszej trójki, by rozbić ten umysł. Moc zachwiała się, jakbyśmy w nią uderzyli, a następnie odgłos ptaków wypełnił teatr. Świergot, łkanie, łopotanie; dźwięk setek ptaków. Dźwięk był tak realny, że przeszukiwałam teatr wypatrując stada, ale nie było nic do zobaczenia.

Nathaniel powiedział: "Słyszę ptaki." Nie miałam czasu, by zastanawiać się, dlaczego również mógł je usłyszeć, ponieważ ptaki były na nami. Pióra były wszędzie, dotykając, uderzając mnie, starając się, żebym szła, biegła. Ręka Jean-Claude'a zacisnęła się na mojej. Palce Auggiego wbiły się w moje ramię, a ból pomógł. Pomógł odgonić bicie skrzydeł. Przypomniałam sobie kiedy po raz ostatni moc wampira biła w moje ciało jak skrzydła. Uderzała we mnie, nie po to by straszyć lub kazać mi uciekać, ale by pozostać wewnątrz. Moc płakała w ciemności, by pozostać we mnie. Obsydianowy Motyl, Mistrz Miasta Albuquerque, znalazła sobie drogę w głąb mnie. Wypełniała moje oczy z ciemnością między słońcami a zimnym światłem gwiazd. Ona również dzieliła się ze mną mocą. Ta moc nadeszła znowu, jak dotyk przyzwanych skrzydeł. Auggie zaklął pod nosem, z ręką desperacko na moim ramieniu. Jean-Claude powiedział "Ma petite, nie ..." Ale co ‘nie’ nigdy nie powiedział, bo prezent Obsydianowego Motyla opadł na moje tarcze i rozciął je otwierając na moc Merlina. Ten metafizyczny wiatr ze skrzydłami i ćwierkającym wezwaniem wlewał się we mnie. Moc wlewała się we mnie, a ja czułam triumf Merlina jak krzyk jakiegoś ogromnego drapieżnego ptaka. Myślał, że złamał moje tarcze, uszkodził nasze tarcze, ale się mylił. Jean-Claude i Auggie przylgnęli do mnie, starając się wzmocnić to, co oni też pomyśleli, że było wyrwą w naszej mocy. Ale to nie było zagrożenie, to były usta. Czułam się tak, jakby moje ciało było jaskinią, mięsistą, miękką jaskinią i ptaki, które słyszałam i czułam wlewały się we mnie, jakby znalazły dom. Przysięgam, czułam ocieranie piór, małych ciał, trzepotanie, nurkowanie, wypełniające mnie. Moc Merlina wlewała się do mnie i starała się znaleźć Jean-Claude'a i Auggiego. Moc próbowała znaleźć drogę przeze mnie do nich. Merlin wlewał coraz więcej energii we mnie, a ja połykałam ją. Auggie i Jean-Claude przytulili się do mnie, bojąc się puścić i bojąc się nie puścić, tak myślę. Tak wielka moc, w takiej ilości zaczęła przeciekać do dwóch wampirów. W chwili, gdy ich dotknęła, oboje zrozumieli. Merlin mnie nie łamał, mieliśmy go zjeść. Musiał zorientować się w tym samym czasie, bo próbował zatrzymać siłę, po prostu odciąć. Ale posmakowałam go i nie chciałam się zatrzymać. Potoki niewidzialnych ptaków zwolniły, ale nie zatrzymały się. Moc Obsydianowego Motyla wezwała ich, pomogła mi poznać słodkie słowa, których użycie namawiało moc. Moc przychodziła, a ja poczułam błysk strachu. To było słodkie i dobre, i zapragnęłam smaku potu na jego skórze. I mogłam polizać jego skórę, gdzie spoglądał z cienia. Patrzył na mnie ciemnymi oczami, które trzymały szkarłat niczym punkciki łez w środku. Widziałam takie oczy wcześniej. Nigdy nie były ludzkie, prawda? Tak sądziłam.

Próbował zerwać kontakt, ale nie mógł tego zrobić. Nie z Auggiem i Jean-Claude’m połączonymi ze mną. Był duży i zły i potężny, ale nie był Mistrzem Miasta. Nie był dwójką Mistrzów Miasta i nie wiedział, czym do cholery byłam ja; w tym momencie sama również nie wiedziałam. Poczułam zapach jaśminu i deszczu. Poczułam tropikalną noc, która nie istniała od wielu tysięcy lat. Głos niósł się na zapachu deszczu. Matka Wszelkiej Ciemności szepnęła "Ja wiem, czym jesteś, nekromantko." Nie chciałam pytać, ale to było tak, jakbym nie mogła powstrzymać ust od utworzenia słowa. "Czym?" "Moja."

Rozdział 47 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Krzyczałam i zamknęłam to. Zamknęłam to wszystko. Żadnych więcej ptaków od Merlina. Ale w mojej panice, zamknęłam więź z Auggiem i Jean-Claude’m. Przez chwilę, byłyśmy tylko ja i ona w mojej głowie. Czułam deszcz na mojej twarzy, spokojny i ciepły. Księżyc wzeszedł pełny i jasny, a ja byłam zbyt wysoka i zbyt męska. Myślałam, że to pamięć Jean-Claude'a, ale ręka, którą widziałam była zbyt szorstka, zbyt ciemna. W czyim wspomnieniu utknęłam? "Moim" powiedziała ponownie. Och, tak, jej. Więc dlaczego byłam wewnątrz głowy mężczyzny, którego miała zamiar zjeść? Dlaczego nie byłam wewnątrz jej ciała? Coś poruszyło się w świetle księżyca. Coś ogromnego i bladego, jak jakiś muskularny duch, przesuwający się ku mnie po ziemi. Głowa poruszyła się i oczy złapały księżyc świecący na mnie. Patrzyłam na twarz wielkiego kota i wiedziałam, że nic podobnego nie chodziło po ziemi od tysięcy lat. "Lew jaskiniowy" pomyślałam "prawda, one miały paski." Kot przykucnął do skoku. Wilk pojawił się między mną a nim. Biały wilk z ciemnym grzbietem i głową. Ja, mój wilk. To był sen, co oznaczało, że byłam nieprzytomna. Dziwne. Wilk się zjeżył i wydał ten niski, basowy pomruk, którego używają wszystkie psowate, gdy kończą się żarty. Wilk wyglądał krucho obok tej pochylonej sylwetki. Byliśmy poza naszą kategorią wagową o jakieś kilkaset funtów. Poczułam wilka. Poczułam zapach sosny i leśnej gliny. Poczułam rzeczy, które nigdy nie rosły tu w tym kraju, gdzie Matka Wszelkiej Ciemności zabrała Merlina, lub kogokolwiek, kim był kiedyś. Poczułam domowy zapach drzew, ziemię terenu sfory. Poczułam miękkie piżmo wilka. Lew jaskiniowy spiął się i wiedziałam, że to było to. Wilk przygotował się do skoku, a ciało w które byłam obleczona martwiło się, że włócznia nie pomoże. Coś dotknęło mojej dłoni. Chwyciłam za to, bez zastanowienia, a noc eksplodowała białym, gorącym światłem. Światło i ból, wiele bólu. Głosy. "Puść, Anita, puść!"

Ręce dotykały bólu. Starałam się wyrwać. Czułam się tak, jakby krew w moich dłoniach była zmieszana ze stopionym metalem. Znałam ten ból. Inny głos, "Anita, puść!" "Otwórz dłoń, Anita, po prostu otwórz dłoń." Głos Micaha. Moja lewa ręka była bryłą agonii. Nie mogłam nawet poczuć palców. Jak mogłam je otworzyć, jeśli ich nie czułam? Wszystko, co czułam to ból. To otworzyło moje oczy. Moja zdolność widzenia została zniszczona, splamiona, szara i czarno-biała, jakbym spoglądała w jasny błysk światła. Miałam chwilę, by zobaczyć pierścień twarzy: Micah, Nathaniel, Jason, Graham i Richard. Widziałam ich, ale moja uwaga przeszła do agonii, którą była moja lewa ręka. Spojrzałam na nią i na zewnątrz było w porządku. Cienki złoty łańcuszek wystawał z mojej pięści. Moja ręka wyglądała dobrze, ale wiedziałem, że tak nie było. Za nami wisiały ciężkie kotary. Byliśmy jeszcze w Fox. Oni po prostu wyprowadzili mnie z loży i umieścili gdzieś, gdzie publiczność nie widziała. Wiedziałam, dlaczego nie było wampirów klęczących z nami. Matka Wszelkiej Ciemności próbowała pochwycić mnie ponownie, a jakiś głupiec dał mi do trzymania krzyż. "Otwórz rękę, Anita, proszę." Micah szepnął ponownie, głaszcząc moje włosy. Odnalazłam swój głos i szepnęłam "Nie mogę." Richard trzymał moją rękę w swojej i zaczął próbować podważyć moje palce. Poderwał palec w górę. Pisnęłam, a następnie przygryzłam wargę. Gdybym zaczęła robić hałas, skończyłabym krzycząc, lub głośno płacząc. Udało im się ukryć mnie z dala od tłumu. Gdybym zaczęła krzyczeć, to wszystko byłoby na nic. "Przepraszam, Anita, przykro mi." Richard szeptał to w kółko, kiedy otwierał moją rękę. "Przeklinaj jeśli wolisz" powiedział Jason. Pokręciłam głową. Dotkliwe oparzenia bolały zbyt bardzo by przekleństwa mogły pomóc. Zmusiłam się by czuć coś poza bólem. Czułam jeszcze moją rękę, ale odległą, jakby ręka wobec tego bólu była uśpiona. Ból zagłuszył wszystko, jakby nerwy po prostu nie mogły sobie z tym wszystkim poradzić więc przesyłały ważnym częściom, że to cholernie boli, wszystko inne było drugorzędne. Richard wydał dźwięk i spojrzałam na niego. Wyraz jego twarzy kazał mi spojrzeć tam gdzie on spoglądał - na moją rękę. Większość pęcherzy pękła, tak, że moja dłoń i palce były masą spękanej skóry i jasnego płynu. Ale błysk złota w dłoni został schowany wewnątrz masy rozdartego ciała. Krzyż stopniał w mojej ręce. Odwróciłam wzrok; Nie chciałam myśleć o tym, co będzie potrzebne do oczyszczenia tego.

Nathaniel pochylił się nade mną, zasłaniając mi widok, który powodował u mnie panikę. Odepchnęłam go, więc widziałem, co Richard robił przy mojej ręce. Nie byłoby mowy, że krzyż wyjdzie bez interwencji medycznej. Leki przeciwbólowe, dobre leki przeciwbólowe, tak, to było wyjście. Sięgnęłam moją zdrową rękę z powrotem do Nathaniela. Pochylił się więc mogłam szepnąć "Doktor". Szepnęłam, bo bałam się, że gdybym mówiła głośniej, zaczęłabym krzyczeć. Pokiwał głową. "Dr Lillian jest w drodze." Kiwnęłam. Nie troszcząc się, jak doktor wejdzie na imprezę. Po raz pierwszy w moim życiu, po prostu chciałam pomocy. Większość bólu można wyprzeć, ale oparzenia po prostu wydają się pochłaniać świat. Ból zjada wszystko. Nie można myśleć o niczym, tylko o bólu. Mielenie, gryzienie, cierpienie, mdlący ból. Miałam oparzenia wcześniej, ale to miało być najgorsze. Tygodnie zdrowienia i w zależności od tego, jak głęboko krzyż został osadzony, może trwałe uszkodzenie dłoni. Cholera, pierdolona cholera. Dr Lillian weszła w zasięg wzroku. Nie poznałam jej na początku i to nie tylko z powodu bólu. Makijaż zmiękczył twarz, wydobył to, jak musiała wyglądać jakieś dziesięć lat temu. Delikatny błękit sukienki uzupełniał miękką szarość jej włosów i pastelowe odcienie szminki i cieni do powiek. Nie patrzyłam na nią myśląc, Musiała być piękna dziesięć lat temu. Patrzyłam w górę, na nią i myślałam Ona jest piękna teraz. Pokręciła głową. "Co ja mam dzisiaj z wami ludzie?" Z trudem przełknęłam ślinę. "Nie zrobiłam tego celowo." Podniosła długą spódnicę na tyle, by mogła uklęknąć wygodnie. "Sądzę, że nie". Jej twarz była neutralna, miła, dobra twarz lekarza. Zaczęła sięgać do mojej ręki i wyszarpnęłam się. Pochyliła się ponownie, z lekkim uśmiechem. "Jeśli obiecasz zrobić wszystko co ci powiem, dokładnie tak, jak ci powiem, wstrzyknę ci lek przeciwbólowy zanim dotknę twojej dłoni." Kiwnęłam. "Twoje słowo honoru, że nie pokłócisz się ze mną, Anita. Że po prostu zrobisz to, co powiem, że masz zrobić?" Gdybym nie była oszalała z bólu, może pomyślałabym bardziej nad jej słowami ale wszystko, o czym mogłam myśleć to tylko ból. Kiwnęłam głową i szepnęłam "Obiecuję".

Uśmiechnęła się do mnie. "Dobra". Spojrzała za siebie. Claudia weszła w pole widzenia, klęcząc tak, by druga kobieta mogła do niej szeptać. Claudia skinęła głową, wstała i wyszła. Lillian odwróciła się by przyszykować strzykawkę. Normalnie, zrobiłabym zamieszanie wokół igieł. Miałam niemal taką fobię wobec igieł, jak wobec latania. Ale dzisiaj nie narzekałam. Byłam zbyt zajęta walką z chęcią krzyczenia, Powstrzymaj to, powstrzymaj to. Lillian odsunęła Richarda, by mogła uklęknąć przy mojej zranionej ręce. Micah ujął moją twarz, więc nie mogłam zobaczyć igły. Wiedział, co i nich myślałam. Pozwoliłam mu to zrobić, ale nie byłam pewna, czy troszczę się o to dzisiejszego wieczoru. Czułam nacisk igły, to było tak, jakby odkręciła ciepłą wodę bezpośrednio do moich żył. Czułam tę rozprzestrzeniającą się ciecz przez moje ciało. To było najdziwniejsze uczucie. Nigdy wcześniej nie miałem niczego, co mogłam śledzić w moich żyłach, tak jak to. Moja górna część ciała poczerwieniała z ciepła. Trudno było się skupić, a ja czułam zawroty głowy. Nawet leżąc, byłam oszołomiona. Zaczęłam pytać, czy coś jest nie tak, kiedy ból po prostu zniknął. Leki skąpały wnętrze mojej górnej części ciała w gorącej wodzie, a ból po prostu został zmyty. Lillian pochyliła się nade mną. "Jak się czujesz, Anita?" Udało mi uśmiechnąć i wiedziałam, że to było prawdopodobnie głupkowate. "Nie boli teraz." "Dobrze" powiedziała z uśmiechem. Spojrzała na Richarda. "Myślę, że powinieneś wrócić do swojej randki, Richardzie". Potrząsnął głową. "Ja tu zostaję". "Jesteś Clarkiem Kentem dzisiaj Ulfriku, nie Supermanem. Musisz wrócić do randki i udawać, że jesteś łagodnym nauczycielem fizyki. Będę dbać o Anitę." Richard spojrzał na nas wszystkich. "Oni zostają?" "Jeden z nich tak" powiedziała Lillian "ale nie ukrywają, czym są, Ulfriku. Ceną ukrycia jest to, że trzeba pozostać w ukryciu. Teraz wróć, zanim kobieta zaczynie cię szukać." Zaczął się kłócić. "Nie każ mi być okrutną, Ulfriku" powiedziała Lillian. "Idź" powiedziałam, a mój głos brzmiał dziwnie. "Idź, Richardzie, idź." Spojrzał na mnie, wzrokiem pełnym takiego konfliktu, a nawet bólu. Ale dzisiaj nie miałam żadnego czasu na czyjś ból, poza moim. "Przepraszam" powiedział. Nie byłam pewna, za co przepraszał. Że musiał odejść? Że miał inną randkę? Że nadal ukrywał się w przebraniu Clarka Kenta? Albo, być może, że to

jego krzyż tkwił w mojej ręce. Krzyż dałam mu kiedyś na Boże Narodzenie. Taaak, może potrzebował przepraszać.

Rozdział 48 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Rozciągnęli obrus w poprzek mnie i drugi pod ręką. Najwyraźniej Requiem musiał "oczarować" pracowników restauracji. Spuścił swój wzrok, odwracając się ode mnie, jakby się bał, że krzyż rozbłyśnie do życia. Lillian poprosiła Micaha i Nathaniela, by odwrócili moją uwagę choć leki były bardziej rozpraszające od nich. Bałam się, że to zaboli, ale było jakby strach nie chciał się mnie trzymać, lub ja nie mogłam trzymać się jego. Jason przycisnął moje ramię do ziemi. Zaczęłam protestować. Nathaniel pocałował mnie, mocno. Pocałunek pochłonął moje małe protesty. Poczułam ostre, gwałtowne szarpnięcie w mojej ręce. Krzyknęłam i Nathaniel zjadł dźwięk jak to robił czasami podczas seksu. Krzyk zniknął w pocałunku. Czułam jak coś robią z moją ręką. Owijają ją w coś. Nathaniel oderwał się od pocałunku, usta miał umazane moją szminką. Położył palec na moich ustach, a ja walczyłam, by wydawać tylko ciche płaczliwe dźwięki. To nie tak, że bardzo bolało, ale prawie tak, jakby moje ciało wiedziało, że boli i chciało reagować. Lecz za każdym razem, gdy starałam się skupić na bólu, on po prostu umykał. Może próba skupiania się na tym wydawała się dziwna. Chyba starałam się walczyć z lekami, głupie. Ale nie mogłam się wymknąć. Nie mogłam nie walczyć, nawet jeśli nie było to dla mnie dobre. Nathaniel uśmiechnął się do mnie, jakby wiedział, co robię. Pewnie tak. Zabrał palec z moich ust. Skinęłam na niego, by wiedział, że zrozumiałam. Będziemy się starali nie przyciągać uwagi. Jasne. Spojrzałam w dół i stwierdziłam, że moja ręka była owinięta w bandaże, jak czyściutka wersja ręki mumii. Miałam przebłysk świeżej krwi na obrusach, zanim zostały podniesione do góry. Próbowałam zmartwić się tym, jak wyjaśnimy świeżą krew, ale nie udało mi się zrobić tego do końca, zanim odpłynęłam. Powinnam czuć się dobrze, być tak zrelaksowana, ale wiedziałam, że to była noc, kiedy Jean-Claude mnie potrzebował, wszyscy mnie potrzebowali. Matka Wszelkiej Ciemności wciąż gdzieś tam była. Co zrobiliby, gdyby wróciła a mnie by nie było? Strach próbował znowu wzrastać, ale po raz kolejny tak się nie stało. Nie mogłam utrzymać się jakiejkolwiek myśli, czy emocji. To było jak próba wiosłowania łodzią we mgle. Wiedziałaś w jakim kierunku chcesz podążać. Miałaś przebłysk brzegu i wiosłowałaś jak najciężej, a potem mgła opadała z powrotem na ciebie, a kiedy

znowu się unosiła brzeg był gdzieś indziej. Mimo rozpraszającego mnie bólu, byłam z nim bardziej funkcjonalna niż będąc na lekach. Ale poparzenie bolało tak bardzo, tak ogromnie bardzo. Chciałam to zatrzymać. Ktoś mnie podniósł i obudził. Mimo, że nie byłam pewna, czy dokładnie spałam, może zemdlałam. Nathaniel mnie niósł. Rękawy jego białej koszuli zostały odsłonięte, a ja byłam zakryta czarnym smokingowym żakietem. Jego, prawdopodobnie. Byłam niejasno dumna z siebie, że to załapałam. Rozejrzałam się za Micahem i jakby Nathaniel to zrozumiał. "Micah będzie siedzieć z Asherem, tak, że żadne miejsce nie będzie puste." Zaczął schodzić po schodach ze mną w ramionach. Requiem pojawił się za jego ramieniem, przy nas. Lisandro był z nim. Popatrzyłam w dół po schodach i dostrzegłam doktor Lillian, zanim zawroty głowy stały się zbyt duże. Co ona, do diabła, mi podała? Straciłam trochę więcej czasu, bo następną rzeczą, jaką ujrzałam to, że byliśmy na dole i wychodziliśmy przez zadaszone markizą prywatne wejście do klubu Fox. Dostrzegłam Wicked stojącego obok kamerdynera. Twarz lokaja była pusta i spokojna. Wampirze sztuczki umysłu, by upewnić się, że nikt nie będzie o nas pamiętał. Umysłowe sztuczki jeden-na-jeden były nielegalne, technicznie rzecz biorąc, częściowo z powodu gówna takiego jak to. Że wampir mógł przekonać człowieka, że nic złego się nie stało. To kurewsko komplikowało zeznania świadków. Fredo trzymał drzwi do limuzyny, jakby był prawdziwym szoferem, a nie chodzącym magazynem broni. Nathaniel wpełznął do środka ze mną w ramionach. Położył mnie delikatnie na tylnym siedzeniu i zdjął marynarkę ze mnie. Doktor Lillian uklękła obok mnie. Dotknęła mojej twarzy i starała się bym śledziła jej palce. Nie sądzę, żebym zrobiła to wystarczająco dobrze według niej. Uśmiechnęła się do mnie. "Podałam ci dawkę jakbyś była jedną z nas, ale nie jesteś. Czymkolwiek się stajesz, to nie likantrop." Zmarszczyłam brwi. "Co?" "Morfina powinna już przestawać działać, a tak nie jest. To nie będzie cztery do dziesięciu godzin, jak u człowieka, ale dwie, co najmniej dwie." Pokręciła głową. "Czasami wszyscy zapominamy, że jesteś nadal w większości człowiekiem." "Morfina," powiedziałam. Skinęła głową. "Tak, Anita, morfina. Jeśli mistrz, który próbował nas wszystkich omotać ponowi swój atak, bez ciebie, nie sądzę, by Jean-Claude go powstrzymał."

Czy ona myślała, że wszystko to, co się stało zrobił Merlin? Nie wiedziała, o Matce Wszelkiej Ciemności? Wydawało się, że powinnam jej to wyjaśnić, ale nie mogłam utrzymać wszystkich moich myśli w kupie na tyle długo, by to zrobić. "Musimy zabrać cię teraz z nami z powrotem." Kiwnęłam głową, po czym zamknęłam oczy, bo w środku mojej głowy było przez chwilę niewyraźnie. "Zgoda" szepnęłam "jak?" Otworzyłam oczy i walczyłam, by skupić się na tej pięknej twarzy, szarych oczach, które wyglądały dzisiaj na niebieskie wraz z sukienką i cieniem do powiek. "Wezwij munina, Anita. To oczyści twój umysł i wyleczy wiele z tych obrażeń." Zmarszczyłam brwi. Musiałam źle ją usłyszeć. "Wezwać munina, teraz?" Skinęła głową. "Raina może to uzdrowić." Zamknęłam oczy i walczyłam, walczyłam ciężko by zebrać myśli i wyjaśnić, dlaczego to było takim złym pomysłem. Muniny były duchami przodków wilczej sfory. Ale mogły być o wiele bardziej "żywe" niż czczeni zazwyczaj przodkowie. Zwłaszcza, jeśli miałeś zdolności parapsychiczne, lub lepszy kąsek, talent do zmarłych, munin mógł być o wiele bardziej żywy. Raina był dawną lupą sfory. Zabiłam ją, bo próbowała mnie zabić. Munin może "posiąść" ludzi, którzy mieli do tego talent. Stałam się jej ulubioną przejażdżką. Spędziłam długie weekendy w Tennessee z moim duchowym nauczycielem, Marianne, ucząc się, jak kontrolować munina w ogóle, a Rainę w szczególności. Micah i Nathaniel pojechali ze mną, by "pomóc" mi sobie z tym poradzić. Spytałam najpierw Richarda, wilczy biznes i w ogóle, ale on stanowczo odmówił. Raina był martwa. Nie chciał mieć z nią więcej do czynienia. Ja też nie, ale nie miałam wyboru. Była seksualną sadystką, ale mogła też leczyć seksem. To nie musiał być pełnowymiarowy seks, jej po prostu podobało się w ten sposób. Skorzystałam z jej mocy kilka razy, by ratować życie, ale koszt był wysoki. Jej wspomnienia same w sobie były warte unikania. Ardeur nie było normalnie czymś uzdrawiającym i Jean-Claude spekulował, że fakt, iż mogę leczyć seksem i metafizyką mógł być bardziej od munina Rainy, niż wampirzych mocy. To było prawie tak, jakbym im częściej używała lub pożyczała magii kogoś innego, tym bardziej prawdopodobne stawało się, że magia tego kogoś stanie się częścią mojego arsenału. Raina pogrywała ze mną na tyle, że w jakiś sposób wpłynęło to na ardeur, lub przynajmniej taka była teoria. Dlaczego nie skorzystać z ardeur by wyleczyć rękę? Uzdrowienie z ardeur było jak zapasy w stylu wolnym; czasem to działało bez twoich chęci by zadziałało, a czasami nie działało w ogóle. Starałam się wyjaśnić to na głos. "Nie

wiem, czy mogę ją kontrolować, w takim stanie jak teraz. Będzie źle, jeśli ona zacznie tu rządzić." "Jesteś poważnie ranna, Anita. Jeśli byłabyś naprawdę wampirem, potrzebowałabyś sporo krwi. Dużo więcej niż normalnie. Jean-Claude uważa, że ardeur wzrośnie i spróbuje nakarmić tę potrzebę." Zmarszczyłam brwi mocniej. "Ja nie..." "Obiecałaś robić to, o co poproszę, jeśli dam ci morfinę. Dałaś słowo." Przełknęłam i oblizałam wargi i pomyślałam o nazywaniu jej suką, ale ponieważ była jedynym lekarzem jakiego mieliśmy, i byłam ranna, olanie jej wydawało się niemądre. Mogłabym teraz kontrolować munina Rainy, gdybym nie była na prochach. Powiedziałam "nie." "Więc opuścisz balet i imprezę, i nie będzie cię tam, by pomóc Jean-Claude'owi przy innych mistrzach. Richarda nie będzie, bo się ukrywa. Jeśli myślisz, że to jest dobry pomysł, aby ograbić mistrza tego miasta z was obojga z trójki tej nocy, zatem odmów." Do diabła z tym. Powiedziałam "Suka." Uśmiechnęła się i poklepała mnie po policzku. "Kiedy będziesz się uzdrawiać, twoje zwierzęta mogą się obudzić, więc zostawiam cię z ludźmi, którzy mogą odebrać twoje zwierzę, jeśli muszą." "Nie rozumiem." "Ale myślę, że powinniśmy zacząć z kimś, kogo Raina nigdy nie dotknęła. Znałam ją, widzisz; ona zawsze kochała nowe podboje." Pokręciłam głową, delikatnie. "Nie rozumiem." Nathaniel pojawił się obok niej. Nie był nowy dla Rainy; miała go w każdy sposób, w jaki kobieta może mieć mężczyznę, a niektóre z tych sposobów rozciągały wyobraźnię do granic wytrzymałości. Był nagi, z wyjątkiem ametystowo-diamentowej obróżki. To był prezent ode mnie i Jean-Claude’a, choć szczerze mówiąc, pomysł bardziej Jean-Claude'a niż mój. Mnie samej po prostu nigdy nie przyszłoby to do głowy. "Nie masz na sobie żadnych ubrań." Uśmiechnął się. "Będziemy próbować wrócić po tym do środka." "Po czym?" Spojrzał na Lillian. "Jak wiele ona rozumie z tego wszystkiego?" "Nie jestem pewna." Głos zza nas. "Nie będę jej gwałcił." Następnie głos Jasona. "Nikt z nas nie będzie."

Lillian pochyliła się nade mną. "Anita, Anita, musisz wyrazić na to zgodę." "Na co dokładnie?" Nie, to było oczywiste pytanie. "Obudź munina Rainy, uzdrów siebie i wylecz Requiem." "Requiem?" "Rainie spodoba się, że jest ktoś nowy i że jest ciężko ranny." Patrzyłam na twarz Lillian. "Naprawdę ją znałaś." Skinęła głową. "Lepiej niż chciałam. Nie prosiłabym o to, gdybym myślała, że przeżyjemy tę noc bez ciebie. Rafael czuł jednego z mistrzów baletu. Jeden z nich może przywołać szczury, Anita. Rozumiesz, co to oznacza dla naszych ludzi?" "Tak" powiedziałam "jeśli posiadłby Rafaela, stałby się właścicielem was wszystkich." "Dokładnie." "A my zaprosiliśmy ich tutaj" wyszeptałam. Nagie ramię Requiem pojawiło się wokół Lillian. "Merlin, ich mistrz tańca, zauroczył ludzką publiczność, by jego tancerze pojawiali się i znikali, ale nie starał się zauroczyć innych mistrzów. Aż do dziś." Nie byłam tego pewna. Czułam umysł Merlina. Gdyby ich zauroczył, a potem pozwolił im odejść, mogli sobie nigdy tego nie uświadomić. Starałam się to wyjaśnić. "Jego umysł jest wystarczająco silny. Mógł pozwolić im odejść. Mogli nigdy się tego nie dowiedzieć." "Masz na myśli, że ich owładnął i to było tak potężne, że nie pamiętają tego?" "Tak." Patrzyłam jak strach wkracza na jego twarz, zwalczając tę idealną pustkę, którą mają niektórzy starsi. "Być może, ale nie wierzę, że Marmee Noir pojawiła się w innych miastach." "Kto jest Marmee Noir?" zapytała Lillian. "Nasza ciemna matka, pierwsza z nas. To jej moc została dodana do Merlina, by zrobił to, co zostało zrobione dziś wieczorem. To jej moc wtopiła krzyż Richarda w rękę Anity." "Czy ona jest tutaj, z zespołem?" "Nie" powiedziałam "ona leży w pokoju z oknami." To chyba nie miało sensu dla żadnego z nich, ale pominęli to. Przyjęli moje narkotyczne zapewnienie, że koszmar wszystkich wampirów nie był fizycznie w St. Louis. Pominęli wpływ mojej ponarkotykowej zdolności koncentracji i przyjęli moje słowo. Nie powinni tego robić. Ale bardziej niż Najdroższa Mamusia, tam był Auggie i Samuel, i cholera, żona Samuela, Thea. Jeśli to są mistrzowie, którym ufał Jean-Claude, to co inni mistrzowie mogli z nami zrobić? Jean-Claude nie powinien być dzisiaj sam. Coś złego mogłoby się stać. "Wynoś się, doktorko."

"Co?" "Nie chcemy cię tutaj, gdy zła suka nadejdzie." "Będę na zewnątrz, a jedynymi w samochodzie będą ludzie, na których karmiłaś się już wcześniej, Anita." Spojrzała za siebie. "Z jednym wyjątkiem." "Wyjątkiem?" "Idź, Lillian" powiedział Jason. "Jean-Claude jest nerwowy. Coś jeszcze się wydarzyło. Nie tak złego, ale jednak." Lillian zniknęła z zasięgu wzroku i Jason ukląkł obok mnie. Był tak samo nagi, jak Nathaniel. Nosił bransoletkę, którą Jean-Claude zamówił dla niego. Wilki biegające nad złoto-platynowym krajobrazem. Wilki wyglądały tak realnie, że można było oczekiwać iż się poruszą. Patrzyłam na bransoletkę. "Piękna" powiedziałam. Uśmiechnął się. "Bransoletka również jest ładna." Spojrzał na mnie, a jego twarz była tak poważna. Nie mogłam poczuć tego, co Jean-Claude czuje; morfina i moja własna wcześniejsza panika zamknęła znaki. Nie podobało mi się, jak poważne było spojrzenie Jasona. Co się działo z moim ukochanym, kiedy ja się kłóciłam? "Zdejmij ubrania. Musisz mieć co założyć z powrotem." Chwilę temu, może bym się sprzeczała, ale Jason był przerażony, a ja nie mogłam czuć Jean-Claude'a. Byłam zbyt zamroczona by zaryzykować otwarcie znaków. Bałam się zepsuć koncentrację Jean-Claude’a, bo to byłaby katastrofa. Działy się złe rzeczy i to była nasza wina. Wampiry zaprosiły coś złego do miasta, a teraz wszyscy byliśmy w niebezpieczeństwie. "Pomóż mi z gorsetem." "Myślałem, że nigdy nie poprosisz" powiedział Jason, patrząc na mnie z ukosa, jak zwykle robił, ale mogłam zobaczyć jego oczy, i te oczy nie były ani trochę zabawne. Złe rzeczy, złe rzeczy, co działo się w środku? Myślałam, trzymaj się, Jean-Claude. Czułam go jak odległą pieszczotę wiatru przez drzwi wykorzystywane do odseparowania nas. Ten powiew mocy pachniał słodko jego wodą kolońską. Jego słowa zdawały się wypełniać samochód. "Nakarm się, zanim wrócisz do mnie, ma petite. Nie strać ardeur w tłumie". Potem zniknął, zamknięty i szczelny, osłaniając swój tyłek. Ale poruszył dobry punkt. To byłaby cała ja, podnieść munina, uleczyć się, a nie nakarmić ardeur, gdybym mogła go zatrzymać. Ta krótka wiadomość dała mi znać, że chce mnie z powrotem nakarmioną i gotową do walki, nie głodną i niebezpieczną dla tłumu. Jason pomógł mi usiąść i Nathaniel zaczął rozsznurowywać tył mojego gorsetu.

Czy to moja środkowo-zachodnia małomiasteczkowość kazała mi myśleć, że to dziwne, że mój główny chłopak zachęcał mnie do seksu z limuzyną pełną mężczyzn, zanim wrócę do niego do środka? Mieliśmy matkę wszystkich wampirów czyhającą gdzieś wokół. Mistrza wampirów wystarczająco silnego, by owładnąć każdego mistrza w mieście. I nie należy zapominać o blond tancerzu, Adonisie, który prawie zawładnął mną z pomocą swojego spojrzenia. Potężne, niebezpieczne gówno się działo, a rzeczą, która skręcała mnie w środku, był seks? To był jeden z tych wieczorów, kiedy ja naprawdę musiałam podjąć decyzję, czy to los gorszy od śmierci. Gorset osunął się wystarczająco, by wylać moje piersi na zewnątrz. "Requiem" powiedział Jason "chodź tutaj." Wampir przyszedł,

wykorzystując ręce, by ukryć swoją nagość. Wydawał się

zakłopotany. Ja również czułam się z tym niekomfortowo, ale morfina stępiła zakłopotanie, jak przytępiła wszystko. Unieśli gorset nad moją głową, a inne ręce znalazły się u góry mojej spódnicy. Nathaniel wziął ubrania, gdy je zdjęli. Zabrali wszystko, poza diamentowym naszyjnikiem. Widocznie biżuteria była dziś na topie. Tworzywo sztuczne leżało na drugim siedzeniu i on położył pod nim ubrania. Jakiego bałaganu każdy się spodziewał? Wyłapałam ruch daleko z tyłu limuzyny. To był Noel. "Nie" powiedziałam "zabierzcie go stąd." "Justin nie przyjdzie tutaj, Anita" powiedział Jason, "to jest jedyny lew jakiego mamy za wyjątkiem ochroniarzy Auggiego. Jeśli lew wzrośnie, musimy gdzieś go odesłać." "On jest dzieciakiem." Jason skinął głową. "Raina kochała dziewice." Pokręciłam głową zbyt mocno, zakręciło mi się w głowie. Zamknęłam oczy i starałam się skoncentrować. "Zaczeka na zewnątrz samochodu. Jeśli mój lew wzrośnie, to przywołam jego bestię, ale nie będziemy karmić go Rainą." Otworzyłam oczy, a świat przestał wirować. Dobrze. Jason dotknął ramienia Requiem, zwrócił moją uwagę z powrotem do niego. "Nie sądzę, że będzie taka potrzeba, Anita. Spójrz na Requiem jej oczami. Spójrz na te rany, Anita. On jest jak świeże mięso i jest ranny. Spodoba jej się." Spojrzałam na rany od noża w klatce piersiowej i boku. Jego ramiona były pocięte. "Srebrne noże" powiedziałam. Requiem skinął głową. "Meng Die planowała moją śmierć." "Trochę mocy i zmieniła zdanie."

"To nie jest trochę mocy, Anita" powiedział Jason. Spojrzałam na Requiem. "Czy wiesz, co Raina zrobi?" Nathaniel ukląkł przy nas. "Powiedziałem mu, co lubiła robić w trakcie seksu." Walczyłam, by skupić się jeszcze na twarzy Requiem. "Czy to jest" - szukałam słowa, którego potrzebowałam - "w porządku?" "Byłem na dworze Belle Morte, Anita, to będzie jak nic." Znalazł uśmiech dla mnie. "Ulecz mnie tak, byśmy mogli oboje dobrze służyć naszemu mistrzowi tej nocy." Kiwnęłam. "Ok." Spojrzałam za nich wszystkich, na Noela. Był wciśnięty daleko z tyłu limuzyny, tak daleko od akcji, jak mu się udało. "Wyjdź, teraz." "Zaczekaj na zewnątrz z Fredo" powiedział Jason. "Powiedziano mi, bym był się w pobliżu" odpowiedział Noel. Jego oczy były duże, usta trochę rozchylone. Zdałam sobie sprawę, że byłam przed nim naga. Wiedziałam to, ale leki, lub awaryjna sytuacja, albo upadek mojej moralności, sprawił, że nie myślałam o tym. Wyrazem jego twarzy nie było pożądanie. To był strach. "Na zewnątrz samochodu jest wystarczająco blisko" powiedział Jason. Mimo to, zawahał się. "Wynoś się z samochodu, Noel" powiedział Nathaniel. Brzmiał jakby był zły. Noel wysiadł z samochodu. Kiedy drzwi się za nim zamknęły, Nathaniel powiedział: "Jak Joseph mógł wysłać go do tej pracy?" "Joseph nie rozumie" powiedział Jason. "Nie chce zrozumieć" odrzekł Nathaniel. Jego oczy były prawie purpurowe ze złości. "Chroń niewinnych" powiedziałam. Rzucił mi to gniewne spojrzenie, po czym uśmiechnął się do mnie i skinął głową. "Możesz kontrolować Rainę. Wiem, że możesz." "Leki..." "Utrudnią to, ale możesz to zrobić. Byłem tam, kiedy dowiedziałaś się, jak to zrobić, Anita. Leki lub nie, twoja wola jest silniejsza niż jej." Patrzyłam na jego twarz, studiowałam ten gniew, tą pewność. Dostrzegłam to, co dostrzegałam czasem, czym może się stać w ciągu dziesięciu lat. Będzie kimś wyjątkowym w wieku trzydziestu lat, a ja planowałam tam być, by to zobaczyć. Planowałam, że wszyscy tam będziemy, żeby to zobaczyć. Co oznaczało, że musieliśmy przebrnąć przez dzisiejszy wieczór. Cokolwiek to będzie. Jason położył mnie na siedzeniu. Nathaniel dał mi szybkiego całusa, po czym odsunął się również. Requiem usiadł na końcu kanapy, jakby był na niewygodnej pierwszej randce.

Wyciągnęłam do niego rękę. "Pomóż mi." Wziął mnie za rękę i ukląkł obok, wciąż ukrywając tyle swej nagości, ile mógł. "Jak mogę ci pomóc?" "Użyj swojej mocy na mnie." Jego oczy wypełniły się bogatym niebieskim ogniem, a moje ciało zatrzęsło się od tego. To uraziło moją zranioną rękę, ale mieszanka bólu i przyjemności i zakłopotania była jak odwołanie się do niej. Nauczyłam się kontrolować Rainę, co oznaczało, że teraz musiałam ją namówić. To było coś w rodzaju pozostawienia idealnie dobrej kryjówki, gdy wiesz, że tygrys jest właśnie na zewnątrz i och, tak przy okazji, masz pasek surowego steku wokół swojej szyi. To wszystko było takim właśnie złym pomysłem. Problem polegał na tym, że nie miałam lepszego.

Rozdział 49 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Pierwszą rzeczą, którą musisz wiedzieć, by coś kontrolować, to co czujesz podczas robienia tego. Miałam naturalne zdolności parapsychiczne, co oznaczało, że moje dary nie były czymś do czego musiałam dążyć, one po prostu same do mnie przyszły. Problemem z naturalnymi zdolnościami jest to, że czasami rzeczy przychodzą tak łatwo, że nie wiesz jak, a nawet nie wiesz kiedy, robisz parapsychiczne rzeczy. To coś w rodzaju zakradania się do ciebie. Musisz to coś zrozumieć, by dobrze to kontrolować. Przez większość mojego życia powoływałam się na fakt, że jestem po prostu tak brutalnie psychiczna, iż szturmuję jak byk pewne rzeczy na mojej drodze. Ale niektóre rzeczy nie mogą być kontrolowane jedynie przez brutalną siłę, a nawet samą czystą moc. Ty musisz mieć kontrolę. To jest różnica między byciem w stanie rzucić piłkę bejsbolową dziewięćdziesiąt mil na godzinę i być w stanie rzucić do bazy domowej dziewięćdziesiąt mil na godzinę. Szybkość i umiejętność jest wielka, ale jeśli będziesz rzucać na dziko, to nigdy nie dostaniesz się do pierwszej ligi. W rzeczywistości możesz zabić kilku biednych fanów na trybunach. Oberwanie lecącą tak szybko piłką w głowę, hm, nie dobrze. Raina nie była moją tylko dziewięćdziesiąt-mil-na-godzinę piłką, ale była kolejną mocą po nekromancji, którą nauczyłam się kontrolować. Requiem leżał na plecach na siedzeniu. Nie pamiętam, bym się z nim zamieniała. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętałam wyraźnie, byłam ja, nago, na plecach, na siedzeniu. Teraz to on leżał nago. Patrząc na mnie z zaskoczonym wyraz twarzy. Co zrobiłam, by umieścić to spojrzenie na twarzy Requiem? Co zrobiłam, gdy Raina była w kontroli i walczyłam z morfiną? Siedziałam na jego pasie, co było lepsze od siedzenia niżej, tak myślę. Spojrzałam za siebie, na Nathaniela i Jasona. Wyraz mojej twarzy musiał być jasny, bo Jason powiedział, "Twoje ciało cisnęło nim o siedzenie." "Twoja ręka krwawi" dodał Nathaniel. Spojrzałam na lewą rękę, jak gdyby właśnie pojawiła się na końcu mojego ramienia. Świeża krew sączyła się przez bandaż. W chwili, gdy zobaczyłam krew, ręka zaczęła boleć. Nie było tak źle jak zanim Lillian dała mi zastrzyk, ale to było uporczywy, przeszywający ból, przechodzący z ukłucia w ostrzejsze rzeczy. Ostrzejszy ból obiecywał nadejście gorszego. "Wierzę, że zraniłaś się rzucając mnie na siedzenie" powiedział Requiem. Jego głos

było łagodny, niemal grzecznie pusty. Jego twarz pasowała do tego, przystojna i pusta. Zaskoczenie odeszło tak, jakbym o tym śniła. Kontrolował się, kolejny raz. Czułam Rainę we mnie. Nie chciała żeby się kontrolował, czy cokolwiek innego. Chciała go złamać. Byłam wystarczająco daleko w jego głowie z ardeur, by wiedzieć, że on był złamany wieki temu i to nie jeden raz. Wiedziałam, że łamanie kogoś już złamanego nie przemówi do niej tak samo jakby zrobiła to pierwsza. Jason miał rację; Raina lubiła dziewice, z każdego rodzaju. Uwielbiała być dla kogoś pierwszym doświadczeniem, zwłaszcza jeśli mogła, połączyć przyjemność z bólem, radość z terrorem. To po prostu było dla niej nudne. Nie moje dziwactwo, co czyniło to łatwiejszym by tego nie zrobić. Jej głos szepnął mi przez myśl, nie tak oczywisty, jak to było kiedyś, bardziej w rodzaju dźwięku jak wiatr-w-drzewach. Marianne poinformowała mnie, że Raina była naprawdę blisko opętania mnie, prawie jak demon. To była straszna myśl. Teraz już wiedziałam, jak powstrzymać Rainę od intymnego kurczowego uścisku na mnie. Wiatr wiał z jej głosem przez moje ciało, niosąc zapach lasu i futra i perfum. "Wiesz, czego chcę, Anita." "Wiesz co jestem skłonna dać." Powiedziałam, częściowo głośno, ponieważ rozmowy umysł do umysłu z jej duchem mogły jej dać silniejszą kontrolę nad tobą. Myślałam o tym, jak blisko współżycia byliśmy z Requiem wcześniej w dniu dzisiejszym. Myślałam o uwolnieniu go, niezadowolonego i nieusatysfakcjonowanego. "Pierwsze pieprzenie między wami" zaśmiała się, a moja koncentracja nie była wystarczająco czysta by utrzymać ten śmiech z dala moich ust. Jej śmiech był niskim, gardłowym altem, radosną obietnicą seksu. Nie miałam takiego śmiechu. Nathaniel powiedział: "Skup się, Anita. Możesz to zrobić." Raina chciała bym spojrzała na niego a ja walczyłam, by tego nie zrobić. Nie dlatego, że to było złe, ale dlatego, że musiałam zacząć walczyć i to był początek. To także coś, z czym gdybym przegrała, nie zaszkodziłoby nikomu. "Nieistotne, Anita" szepnęła. Zignorowałam ją na tyle, na ile mogłam. Zawsze trudno ignorować ludzi, którzy dzielą twoją świadomość. Starałam się skupić na moim oddechu, ale ból w ręce mnie rozpraszał. Próbowałam koncentrować się na każdym uderzeniu serca, na pulsie w moim ciele i to był błąd. To było tak, jakby każde uderzenie mojego serca uderzało w moją ranną rękę niczym kolec. Jakby sam puls krwi czynił ból gorszym. Pokręciłam głową i to był błąd. Zakręciło mi się w głowie. Ręce Requiem pochwyciły moje ramiona, powstrzymały mnie przed upadkiem. Pozwoliłam sobie opaść na niego,

opierając głowę o jego ramię. Nie wydał żadnego dźwięku, ale jego ciało drgnęło. Leżałam na wszystkich jego ranach. Raina bardzo to lubiła. Pocałowałam go w ramię. Skóra była ciepła. Ciepła od krwi, którą zabrał ode mnie wcześniej, ale nie tak ciepła, jak powinna być. Wpatrywałam się w te wspaniałe niebieskie oczy, z odcieniem zieleni wokół tęczówki. "Twoje ciało zużywa więcej energii próbując leczyć twoje rany." "Tak" wyszeptał. "Musisz karmić się częściej, gdy jesteś tak poważnie ranny?" "Tak, milady." Uśmiechnęłam się do niego. "Jakoś milady nie współdziała ze mną nagą na tobie." Uśmiechnął się, uśmiech nawet sięgnął oczu. "Zawsze będziesz dla mnie milady, Anita." Nagle zatonęłam w zapachu wilka. Bestia we mnie poruszyła się, jakby moc Rainy była łyżką a ja byłam jakąś zupą. Mieszając, rozglądając się za smakowitym kąskiem. Jej głos był we mnie. "Twój własny wilk, Anita. Co robiłaś gdy mnie nie było?" Wilk, mój wilk pojawił się we mnie. Widziałam jak się formował. Nie, pomyślałam, nie. Odwróciłam twarz w szyję Requiem, gdzie powinien bić jego puls, ale tak nie było. Przycisnęłam usta, do tego schłodzonego mięsa i wypędziłam ciepłą, mrowiącą energię. Nie uciekłam od mojego wilka, bo jeśli ty biegniesz, niektóre rzeczy będą cię gonić, ale zwróciłam się do chłodniejszych rzeczy. Rzeczy, których wilk nie rozumiał i niezupełnie aprobował. Mój wilk uspokoił się, pod tarciem martwego ciała i zapachem nieruchomego mięsa. Kłopot z wyciszeniem go był taki, że Raina także uciekła. Podniosłam się z nad ciała Requiem wystarczająco by zobaczyć jego twarz. "Twoje oczy są jak brązowe diamenty, tyle światła w ciemności." "Raina odeszła," powiedział cicho Jason. Nie patrzyłam na niego. Tylko w oczy wampira. Zaczęłam całować jego ciało. Lekki pocałunek na jego ramieniu, a z każdym pocałunkiem, moje ciało zjeżdżało niżej, a ponieważ oboje byliśmy nadzy, wzrosły ciekawsze rzeczy. Wiedziałam, że jego ciało napęczniało krwią zaczerpniętą z moich żył. Że bez tego rubinowego pocałunku, byłby martwy na tak wiele sposobów więcej, niż tylko nieumarły. Podniosłam dolną część ciała na tyle, że nie dotykaliśmy się poniżej pasa. To było wspaniałe odczucie, tak wiele obietnic przyszłych rzeczy, ale chciałam się skupić na dotyku moich ust na jego klatce piersiowej. Nie mogłam tego robić i czuć jak pocierał swoją bogatą opuchlizną o dół mego ciała. To mnie rozpraszało.

Chciałam cieszyć się gładką doskonałością jego skóry. Chłodną i poruszającą się, ale nie pulsującą. Nie żywą, nie do końca, nie naprawdę. To było jak wycałowywanie mojej drogi poprzez sen, lekko nierealne, jakby blade ciało Requiem miało wyparować w pierwszym dzwonku dnia. Czy Jean-Claude i Asher odgrywali dla mnie ludzi bardziej niż to? Czy oni sprawiali, że ich serca biły, ich krew płynęła, że nie czułam tej niesamowitej ciszy? Ramiona Requiem pieściły mnie po plecach, po bokach. Jego pierś unosiła się, wijąc się z przyjemności dotyku, ale nie oddychając. On nie grał dla mnie żywego. Był poruszającą się martwą rzeczą. To powinno mi przeszkadzać, ale tak się nie stało. Moc wypełniła moje oczy zrozumieniem kim był i podobało mi się to, podobało mi się bardzo. Całowałam to gładkie, chłodne ciało, aż doszłam do chropowatości i słabego metalicznego smaku. Otworzyłam oczy i spojrzałam na to, co całowałam. To była rana od noża. Wyglądała tak gładko, ale moje usta powiedziały prawdę. Brzegi rany były szorstkie. Rana mogła wyglądać tak ładnie i schludnie, jak chciałam, ale była brutalna. Nóż wyrwał mu skórę, nawet wokół krawędzi, maleńkie rozdarcia, których oko nie może zobaczyć, ale usta poczuły. Powiodłam palcem w poprzek krawędzi rany. To wyrwało z niego ciche bolesne dźwięki. Część mnie lubiła te dźwięki a część mnie zmartwiła się, że to bolało zbyt mocno. Spojrzałam na niego. Wyraz jego twarzy, kiedy patrzył z długości swego ciała na mnie nie był bolesny. Wokół jego oczu było napięcie, które wykazało, że go boli, ale spojrzenie wciąż było chętne. Co oznaczało, że nie przekroczyłam tej cienkiej linii, jeszcze. Nadal go ekscytowałam bardziej niż raniłam. Spoko. Skupiłam się na odczuciu rany pod najdrobniejszym czubkiem palca. Zamknęłam oczy, by móc skupić się na tym. Pod moim palcem było grube, nie tak od razu widoczne jak w odczuciu moich ust, ale skóra była rozdarta i szorstka przez gwałtowność ostrza. Dotyk również nie dał mi tego słodkiego, delikatnego smaku krwi. Czy to była myśl Rainy czy moja? Nie, Jason miał rację, Raina odeszła. Zdałam sobie sprawę, że użyłam moich rąk, obu rąk. Odchyliłam się do tyłu od Requiem i gapiłam się na moją poparzoną rękę. Miałam wcześniej oparzenia prawie tak samo złe, oraz z podobnych powodów. Co prawda dlatego, że wampir przycisnął swe ciało do świętego elementu. Myślę, że to było po raz pierwszy, gdy tylko moje ciało było zaangażowane. Czy stało się tak, ponieważ Marmee Noir próbowała mnie posiąść, czy dlatego, że używałam wampirzych mocy? Hę? To była ciekawa myśl. Odepchnęłam ją, z wielu powodów. Chciałabym spojrzeć na konsekwencje później. Dużo później.

Skóra miała pęcherze i stwardnienia, które zaczęły się złuszczać. Dni lub tygodnie zdrowienia w ciągu kilku minut. Przesunęłam stwardniałą skórę na bok. Nie byłam na tyle odważna, by pociągnąć za nią. Przesunęłam cały, naprawdę martwy naskórek na bok aż znalazłem dłoń. Skóra dłoni była miękka, dziecięco miękka, ale była tam nowa blizna w kształcie krzyża na środku dłoni. Skóra była błyszcząca, nie miękka, nie szorstka, bardziej śliska. Tygodnie leczenia. Nie użyłam Rainy by wyleczyć Requiem. Użyłam jej, by uzdrowić siebie. Ale zrozumiałam dlaczego. Zapytałam jej munina o coś, czego nie może zrobić. Ona uzdrawiała ciało likantropa, żywe ciało, a Requiem nie był żywym ciałem. Bez względu na to, jak żywy się wydawał, to był trik lub kłamstwo, lub coś na co nie miałam nazwy. Spojrzałam na Requiem. Patrzył na mnie oczami, które powróciły do ich normalnego basenowego błękitu. Nie było w nim teraz mocy. Jeśli to nie byłoby srebrne ostrze, jego ciało wygładziłoby już obrażenia. Ale to było srebro, a to oznaczało, że zdrowienie będzie bliskie ludzko-powolnego, chyba że otrzymałby pomoc. "Uzdrowiłaś się?" zrobił z tego pytanie. Przytaknęłam. "Trochę martwego naskórka do wycięcia, ale tak." "Trochę martwego naskórka do wycięcia" powiedział miękkim głosem. Westchnął i dodał: "Mogę wrócić do środka taki, jaki jestem. Nie jestem w szczytowej formie, ale to twoje rany były najważniejsze." Spojrzałam na niego, dwie niemal śmiertelne rany na jego piersi, kilkadziesiąt cięć i nacięć na ramionach. Ale spojrzałam niżej i znalazłam resztę jego ciała wciąż twardą i gotową. "Powinieneś częściej chodzić nago" powiedziałam. Spojrzał na mnie. "Dlaczego, milady?" "Bo jesteś piękny." Uśmiechnął się. "Dziękuję za to." "Mówisz, jakby to nie była prawda." "Gdybym był naprawdę piękny znalazłabyś drogę do mojego łóżka tygodnie temu." Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki oddech. Moja nekromancja wciąż tu była, ale była zmieniona w jakiś sposób. Jakby wywołanie munina lub przegonienie Mrocznej Matki zmieniło moją własną moc. To wciąż była nekromancja, ale podchodząca do krawędzi... życia. To było bardziej żywe, ta energia. Nie rozumiem tego dokładnie, ale zrozumiałam jedno: zawsze wcześniej, kiedy leczyłam obrażenia wampirów, niewielkie rany, to było w dzień, gdy byli martwi. Kiedy wstawali, ich własna osobowość lub dusza, czy cokolwiek

innego, trzymało moją moc od uznania ich za coś martwego, tak jak uznawała zombie. Oni zawsze trafiali na radar jako martwi, nie ważne jak byli mobilni. Poczułam ranę, którą dotykałam. Czułam to i wiedziałam, że to trochę jak zbieranie kawałków zombie. Jedną z rzeczy, które najczęściej robiłam w mojej pracy, było tworzenie znowu żywej całości. Wydawało się ważne, by zrobić to samo. Jakbym miała zapomnieć jak to robić, jeśli nie wyleczę teraz Requiem. To było jak dar, otrzymany jednorazowo i wymazany jeśli go nie użyłam. Chciałam tego użyć; czułam, że dobrze jest tego użyć. Zawsze czułam się dobrze pracując z umarłymi. Ułożyłam swoje palce nad jego rany i myślałam o tym jak o glinie. Jak ponowne wygładzanie gliny w miejscu. Zamknęłam oczy, więc mogłam "zobaczyć" głębsze tkanki ciała zrastające się ze sobą, rzeczy, których nie mogłam dotknąć moimi fizycznymi palcami. Wiatr powiał w samochodzie, wiatr, który był chłodem, ale podchodzącym pod krawędź wiosny. Myślałam, że ktoś otworzył drzwi, ale kiedy otworzyłam oczy, samochód był zamknięty. Wiatr pochodził ode mnie. Spojrzałam na ciało Requiem i odkryłam, że moje ręce dotykają gładkiej, uzdrowionej skóry. Nie było nawet blizn. Przeniosłam moje ręce do rany na boku, na żebrach. Zrobiłam to, zanim mój świadomy umysł mógł powiedzieć: ‘Boże, to niemożliwe’. Przycisnęłam ręce do jego boku i wygładziłam ranę z powrotem. Wiatr rozwiewał kosmyki moich włosów wokół twarzy. Stwardniała skóra pokrytego pęcherzami ciała odpadła z mojej ręki, gdy go uzdrowiłam. Martwe ciało, całe to martwe ciało. Chwyciłam jego ramiona i potarłam moimi rękami od łokcia do nadgarstka, zatrzymując się na jego dłoniach i skóra wygładzała się pod moim dotykiem jak nagrane kamerą i szybko przewinięte sztuczki. To nie było możliwe, ale nadal to robiłam. Wiatr załamał się, a ja opadłam na niego do przodu. Złapał mnie, bo mogłabym upaść na podłogę samochodu. Pracując z martwymi zawsze czułam się dobrze, ale to miało również swoją cenę. Zwłaszcza gdy próbowałam nie angażować magii krwi. Nie przyszło mi do głowy, że to będzie kosztować podobnie co wskrzeszanie umarłych. Jason i Nathaniel byli obok nas. "Co się stało?" zapytał Jason. Nathaniel odpowiedział: "Ona jest wyczerpana." Mrugnęłam na niego. "Czy ty także jesteś wyczerpany?" Potrząsnął głową. "Kiedy zamknęłaś znaki, to je zamknęłaś. Mogę stwierdzić, że jesteś wyczerpana, ale nie możesz mnie opróżniać. Nie sądzę, byś dotknęła również Damiana." "Nie chciałam dziś wieczorem ryzykować ponownie z waszą dwójką."

"Zamknęłaś wszystkich" powiedział Jason. "Jean-Claude wyczuwa więcej przeze mnie teraz, niż przez ciebie. A pomme de sang nie jest połączeniem, jakie ty z nim masz." "Za dużo się wydarzyło" powiedziałam. Requiem przytulił mnie. "Co mogę zrobić, aby to poprawić, milady? Jak mogę spłacić taki cud?" "Jeśli kiedykolwiek to jeszcze raz zrobię, muszę mieć skąd wziąć krew w trakcie, jak przy ofierze na ożywienie zombie. Magia krwi pomaga energii." "Musisz się pożywić" powiedział Jason i miał oderwane spojrzenie jakby słyszał coś, czego ja nie mogłam usłyszeć. Prawdopodobnie to Jean-Claude szeptał mu do ucha. "Okay" powiedziałam, moszcząc się ciężej na piersi Requiem. Jason i Nathaniel spojrzeli na siebie, a potem na Requiem. "Wezwij moc, Requiem" Jason dodał "wezwij jej ardeur. Ona jest zbyt słaba, by związać cię z nią, jak starała się zrobić to wcześniej. Nakarm ją pierwszy, a będziesz bezpieczny." "To jest jak akt brzuchomówstwa" powiedziałam "Twoje poruszające się usta, ale słowa Jean-Claude’a." Jason uśmiechnął się, całkowicie jak on i wzruszył ramionami. "Jego słowa, czy nie, to wciąż prawda." Odwróciłam głowę, by spojrzeć na twarz Requiem. "Czy to dlatego zatrzymałeś się przedtem? Obawiałeś się, że zawładnę tobą przez ardeur?" "Tak" powiedział "Bałem się, że skończę jak London, a ja naprawdę tego nie chcę." "Nie sądzę, bym mogła związać teraz kogokolwiek." Spojrzenie, które przemknęło przez jego twarz, nie było łagodne, albo niezdecydowane. To było bardzo męskie spojrzenie w tym momencie. "Zatem mogę zrobić z tobą co chcę." Myślałam by pokłócić się o to jak to ujął, ale po prostu nie miałam na to siły. Zbyt zmęczona, zbyt wyczerpana. "Tak" odpowiedziałam "możesz". Usiadł, tuląc mnie do swego ciała. Usiadł i na wpół tulił mnie, dopóki nie leżałam na drugim końcu siedzenia, a on klęczał nade mną. Jego moc tańczyła nad moim ciałem i nawet ta energia, była żywnością. Obserwowałam jego oczy tonące w niebieskiej głębi jego własnej magii, dopóki nie spojrzał na mnie jak jeden z niewidomych. "Czy to naprawdę jest to, czego milady sobie życzy?" Spojrzałam na długość jego ciała. Tak twardą, tak gotową, prawie tak twardą, że musiało go trochę boleć. Zbyt twardy zbyt długo nie zawsze jest dobrym uczuciem. Z ciałem praktycznie krzyczącym z potrzeby zapytał, poprosił o zgodę jeszcze raz.

"Requiem" powiedziałam "Obiecuję, że zawsze będę myśleć o tobie jak o dżentelmenie, ale ja już powiedziałam 'tak'." "Dobrze jest mieć pewność" wyszeptał. "Ktokolwiek cię nauczył takiej ostrożności, to nie byłam ja." Pogłaskał moją rękę nie na swojej piersi, ale tuż nad nią, grając energią swojej aury. Tak dużo energii do zabawy. To sprawiło, że na chwilę zamknął oczy. "Obiecuję, Requiem, rano nadal będę cię szanować." To wywołało uśmiech na jego twarzy i powiedział, "A ty zawsze będziesz milady." To mnie rozśmieszyło. Potem rozlał swą moc nad moim ciałem, a śmiech zmienił się w inne dźwięki.

Rozdział 50 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Przytrzymał się drzwi, by wznieść się nade mną, tak, że tylko jego długi, twardy penis dotykał mnie na początku. Jego własna magia uczyniła moje ciało ciasnym i mokrym, bardziej niż gotowym, tak, że każde pchnięcie było niesamowitą przyjemnością. Rozkoszą tak wielką, że niemal bolesną, gdy jego ruchy były powolne i płytkie. Znalazł to miejsce we mnie i zamierzał je pobudzać, ale czułam jego ciało walczące o swój własny rytm, chcące czegoś mocniejszego, szybszego, mniej kontrolowanego. Byłam rozdarta między pragnieniem, żeby nigdy nie skończył i wiedzą, że musimy się spieszyć. Ale za każdym razem, gdy otwierałam usta, by powiedzieć mu, żeby przyspieszył, by pozwolił mi się karmić, wpychał się we mnie ponownie, lub poruszał trochę biodrami, a myśl zamierała, zanim mogłam ją wypowiedzieć. Ardeur zostało obudzone, ale nawet ardeur wydawało się słabe. Rozprzestrzeniało się przedtem na większość osób w pokoju; teraz, Nathaniel i Jason byli uwięzieni z nami w samochodzie a to jakby nie rozprzestrzeniło się na nich. Byli nietknięci. Musiałam się pożywić, nie tylko po to, by być na tyle silną, aby pomóc dziś Jean-Claude'owi, ale by mieć pewność, że nie zacznę dalej ssać życia z Damiana. Patrzyłam na ciało Requiem wślizgujące się we mnie i wychodzące z powrotem. W półmroku samochodu nie mogłam zobaczyć, że miał na sobie prezerwatywę, którą Nathaniel go obdarzył. Byłam zadowolona, że ktoś pomyślał o zabezpieczeniu, ponieważ wszystko o czym ja myślałam był seks i jedzenie. Kłopot polegał na tym, że teraz to było to samo. Owinęłam nogami jego plecy, uniosłam się więc mogłam zobaczyć go wsuwającego i wysuwającego się ze mnie. Jego widok we mnie po raz pierwszy, w końcu, wygiął w łuk mój kręgosłup, zamknął moje oczy, wyrwał ze mnie ciche dźwięki. Ten ciepły, przepyszny ciężar zaczął budować się we mnie. Odnalazłam swój język i udało mi się powiedzieć: "Kiedy dojdę, ty też dojdziesz." "Chciałbym zanurzyć twe ciało w całej rozkoszy jaką możesz przyjąć" powiedział głosem napiętym od tej całej kontroli. Jason odpowiedział: "Nie mamy czasu, by dać Anicie całą przyjemność jaką można, Requiem. Jean-Claude nas potrzebuje."

Requiem skinął głową, ale wcale nie zmienił swojego rytmu, tych nieustających delikatnych wepchnięć i wysunięć, w kółko w to samo miejsce w moim ciele. "Boże, jesteś dobry" szepnęłam. Jego ręce drżały na samochodzie, tak, że skrzypiał pod jego siłą. "Jeśli mam dojść, gdy ty to zrobisz, to muszę popuścić trochę z mojej kontroli, albo nadal będę walczyć moim ciałem." "Czy możesz dalej to robić, aż dojdę?" "Tak" wyszeptał. To rosło i rosło i rosło, a potem z wbiciem jego ciała wewnątrz mnie, rozlało się na zewnątrz. Przyniosło mój krzyk, drapanie paznokci po skórze siedzenia. Szarpnęło moje ciało ku niemu, a on wsunął się we mnie głęboko, tak mocno i szybko, jak tylko mógł. Doprowadził mnie ponownie wraz z tymi głębokimi pchnięciami, innym rodzajem orgazmu, zanim pierwszy się skończył. Przejechałam paznokciami po jego bokach i krzyknęłam. Ból nie sprawiał, że doszedł ponownie, tak jak czasami Nathaniel, a nawet Micah. Przyjął to, ale skończył, a ból niczego nie zmienił. Wysunął się ze mnie i nawet to było cudownym uczuciem, które zwinęło mnie na siedzeniach. Ktoś dotknął mojej twarzy i ardeur przeskoczyło do niego. Poczułam wilka i poznałam Jasona zanim zobaczyłam jego twarz. Przełknął ciężko, głos miał zdyszany. "Czujesz się lepiej." Przytaknęłam. "Nie obraź się, ale musimy cię nakarmić i wrócić wszyscy z powrotem, tak szybko, jak to możliwe." "Tak" odpowiedziałam, a mój głos był zachrypnięty. "Jeśli zrobimy to podwójnie, nakarmisz się szybciej i skończymy szybciej." Zmarszczyłam brwi, częściowo z poorgazmicznego zamglenia, częściowo ze wzrastającego ardeur, a częściowo tylko ja sama. "Co?" Nathaniel pojawił się przy jego ramieniu i dotknął mojej ręki. Ardeur skoczyło do niego, ale musiał dotknąć, by je przenieść. Moje moce były jeszcze słabe. "Chcę, byś zeszła u mnie w dół gdy ardeur będzie cię ujeżdżać." Zaczęłam mieć pojęcie. "A co będzie robić Jason gdy zejdę u ciebie w dół?" "Pieprzyć cię" odpowiedział Nathaniel. Jason zamarł wyglądając na zakłopotanego, ale to nigdy u niego nie działało. W końcu uśmiechnął się do mnie. "Chcesz, żebym był z tym wszystkim kulturalny."

Pokręciłam głową. "Chcę, żebyś mnie wydymał". Wyglądał na zaskoczonego przez chwilę, potem jego oczy napełniły się tą wiedzą, tą ciemnością, tą całą męskością. Wygląd prawie drapieżny, ale nie wtedy, kiedy tego chcesz, kiedy prosisz o to, to jest to coś, co czyni twoje ciało cichym i napiętym. Załkałam od samego tylko wyrazu jego twarzy. "Chodźmy się pieprzyć" powiedział. "Chodźmy" odpowiedziałam.

Rozdział 51 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Skończyłam siedząc, twarzą do Nathaniela zanurzonego we mnie. Owinęłam nogi wokół jego talii z nim schowanym tak głęboko we mnie, jak mógł. Przypomniało mi to wcześniejsze tak intymne kochanie się z Londonem. Ale patrząc w oczy Nathaniela z odległości cali, z nim zagłębionym we mnie, moimi biodrami ujeżdżającymi go, to było więcej. Londyn musiał trzymać moje włosy, zmusić mnie do patrzenia mu w twarz. Ja chciałam patrzeć w twarz Nathaniela, chciałam oglądać nastroje przepływające po tej twarzy. Chciałam widzieć jak patrzy na mnie. Ręce Jasona zsunęły się na moje plecy, ujął moje pośladki. Zdecydowali się na zmianę miejsca kiedy Jason wspomniał, że nigdy nie doszedł w moich ustach. Współżycie, tak, ale nie seks oralny. Nathaniel mu odpowiedział: "Musisz poczuć jak ona to robi. Jest niesamowita." "Miałem z nią grę wstępną." "To było kiedy starała się być grzeczna, jest lepiej, kiedy stara się być zła." "Lepsza niż Raina?" Nathaniel przytaknął. Spojrzenie niemal bolesne przecięło twarz Jasona i powiedział: "Czy mogę zmienić moje zamówienie, proszę?" Więc zmieniliśmy kolejność. Bez dużej ilości gry wstępnej normalnie nie przeszłabym do tej pozycji, ale już była gra wstępna. Mały orgazm z punktu G zawsze sprawia stosunek przyjemniejszym. Duży orgazm z punktu G oznacza, że kończysz na tę noc, jak wbicie widelca we mnie, ‘kochanie, jestem wykończona’. Requiem zrobił wystarczająco i nie zbyt wiele, więc moje ciało było ciaśniejsze niż zwykle, ale wciąż mokre, wciąż drgające od wstrząsów wtórnych. Każde pchnięcie ciała Nathaniela przynosiło małe wybuchy rozkoszy, kazało mi unieść moje biodra naprzeciw jego ciału i zanurzało go głębiej we mnie. Jason wylizywał chłodną, mokrą ścieżkę w górę mojego kręgosłupa. To wywołało mój dreszcz i odchyliłam się trochę do jego rąk. Nathaniel pocałował mnie, mocno i całkowicie,

topiąc język w moich ustach, dopóki nie musiałam odpocząć z ustami szeroko rozwartymi. Wsuwał się we mnie, jakby naśladując siebie w obu otworach. To sprawiło, że krzyknęłam, orgazm próbował wygiąć w łuk mój kręgosłup, oderwać od jego ust, ale jego ręka na tyle głowy przytrzymała nasze usta dociśnięte. Jason gryzł mnie po plecach i to wywołało więcej mego krzyku. Nathaniel puścił moje włosy a moja górna część ciała opadła z powrotem w ramiona Jasona. "Nie czułem by się karmiła." "Bo się nie karmiła." Ciało Nathaniela rozpoczęło znajdowanie nowego rytmu pod nieco innym kątem. Mój oddech zaczął się zmieniać niemal natychmiast. Ciągle trzymałam nogi wokół talii Nathaniela, jego dłonie utrzymywały większość mojej wagi. "Odsuń się" powiedział Jasonowi. Jason to zrobił, a moje ciało wygięło się do tyłu, moje ręce szukały jego ciała. Nagle spoglądałam, do góry nogami, na bardzo intymną część anatomii Jasona. Ręce Nathaniela były silne i mocne nisko na moich plecach. Dał mi podstawę potrzebną do rozciągania się w miejscu i dotarcia do drugiego mężczyzny. Owinęłam rękę wokół niego, szczelnie i mocno. Wydał mały jęk dla mnie. Chciałam, by zrobił więcej. Ciało Nathaniela wciąż działało we mnie, w kółko, głęboko i gładko. Czułam budujące się początki kolejnego orgazmu. Chciałam Jasona w moich ustach, zanim to się stanie. Chciałam karmić się na nich obu. Nathaniel włożył prezerwatywę, zanim wszedł we mnie, ale Jason będzie ślizgał się nago między moimi wargami. Mogłam ssać go gładkiego i nagiego i chciałam tego. W tym momencie ardeur, mój własny specjalny głód, nie troszczyło się o to, z czyim ciałem się zabawiałam. Potrzebowałam karmienia. Jason nie był pod kątem, którego potrzebowałam, więc powiedziałam "Proszę, proszę." Użył swej własnej ręki, by pomóc nakierować się między moje wargi. Moje ręce owinęły się wokół jego ud i tyłka. Zaczęłam kochać się z nim w ustach. Ssać, lizać i owijać moimi ustami, moim językiem, i zawsze tak lekko moimi zębami, wokół jego gładkiej muskularnej długości. Przesuwałam usta, napinałam gardło na spotkanie każdego pchnięcia. Zatraciłam się w odczuciach w ustach, a Nathaniel przypomniał mi, mocno i szybko, że miałam dwóch mężczyzn do zaspokojenia. Walczyłam, by utrzymać oba rytmy: moich bioder wijących się przy spotkaniu pchnięć Nathaniela i moich ust i gardła spotkających Jasona. Ręce Jasona znalazły górną część moich pleców i pomógł wspierać mnie jedną ręką, podczas gdy jego druga dłoń znalazła coś do przytrzymania się. Ich ręce były jak siatka bezpieczeństwa, trzymające mnie, wspierające mnie, pomagające mi ich pieprzyć.

"Jesteś blisko?" zapytał Jason, a jego głos był napięty. Przez chwilę myślałam, że mówi do mnie, ale jego ciało powstrzymało mnie od odpowiedzi. Nathaniel odpowiedział "mogę być." "Albo ona spowolni albo dojdę." Nathaniel zacisnął ręce u dołu moich pleców i usiadł wyżej, zmienił kąt biodra w tym samym czasie. To było tak, jakby czekał, by to zrobić. Zmusiło to moje nogi do uniesienia się wyżej na jego plecy, umieściło moją miednicę pod kątem ponad czterdziestu stopni. Jego kolejne pchnięcie sprawiło, że krzyknęłam wokół ciała Jasona. "Boże, Nathaniel, przestań, albo ja..." Pchał po dwa, trzy razy, z każdym słowem. "Jeszcze... tylko... trochę!" I doprowadził mnie krzyczącą, krzyczącą z ciałem Jasona wbijającym się we mnie, tak, że krzyczałam wokół niego. Moje paznokcie wbiły się w jego ciało. Jason zanurzył się po raz ostatni, tak głęboko i mocno, jak mógł w moim gardle, a ja poczułam go, czułam to gorąco, ale zbyt daleko by czuć gęstość. Miałam tylko odczucie jego ciepła i drżenia w moim gardle. Nathaniel zatopił się głęboko i mocno między moimi nogami jedno uderzenie serca później. Ponownie krzyknęłam, starając się przełknąć Jasona. To sprawiło, że musiałam ssać mocniej lub zadławiłabym się. Jason załkał, a jego ciało drżało, paznokcie drapały moje plecy, tam, gdzie mnie podtrzymywał. Wykrzyczał moje imię, a ardeur wreszcie się pożywiało. Ja się karmiłam. Spijałam ich obu i pęd energii napinał nasze ciała, sprawiał, że wszyscy krzyczeliśmy. Nathaniel zatopił się we mnie ponownie, doprowadził mnie jeszcze raz. Jason znowu zadrgał głęboko w gardle; Czułam jak wycieka wewnątrz mnie. Chwilę przedtem walczyłam by nie ssać lub zwymiotowałabym, a teraz ardeur ujeżdżało mnie, a ja spijałam go tak, jakby był dokładnie tym, czego chciałam. Piłam ich obu; wszędzie, gdzie nasza skóra się dotykała brałam małe łyki, ale w dole mojego gardła i między nogami to było jedzenie. To było dokładnie to, czego potrzebowałam, dokładnie tak, jak tego potrzebowałam. Może karmienie będzie trwać dłużej, jeśli karmię się na mężczyznach, którzy nie byli związani z nami metafizycznie, ale nie kochałam nikogo, kto nie był do nas przywiązany. Musiałam więc częściej się karmić i co? Skończyło się na podłodze limuzyny, z Jasonem na dole, ze mną w środku, a Nathanielem na mnie, jakby ostatni orgazm pociągnął nas w dół. "Wow," powiedział Jason.

"Taaaa" odpowiedziałam. Nathaniel roześmiał się, nisko i trochę niepewnie. "Kocham cię, Anita," powiedział. "Ja też cię kocham" odpowiedziałam. Czułam dudnienie serca Jasona pod moimi plecami. "Czuję się pominięty" powiedział, spode mnie. Nathaniel nie tyle podniósł głowę, jak przeniósł wzrok, by spojrzeć na drugiego mężczyznę. "Ciebie też kocham, albo nie dzieliłbym jej z tobą tak bardzo." Udało mi się odchylić głowę na tyle, by dostrzec twarz Jasona. "Kocham cię, Jason, jesteś naszym bardzo drogim przyjacielem." "Myślałem, że jestem po prostu dla każdego z was kumplem do pieprzenia." Przytuliłam się do przodu jego ciała. Nathaniel odczołgał się, aż udało mu się wcisnąć pomiędzy nas oboje. "Jesteś najlepszym przyjacielem, jakiego kiedykolwiek miałem." Jason uśmiechnął się do nas obojga, oczy miał pełniejsze emocji, niż myślałam, że wiedział, co z tym zrobić. Udało mu się uzyskać wersję swego zwykłego uśmiechu. "A ja myślałem, że najbardziej interesującą rzeczą, jaką kiedykolwiek robisz z najlepszym przyjacielem było oglądanie piłki nożnej." Nathaniel uśmiechnął się do niego. "Możemy to zrobić , jeśli chcesz, ale musisz wyjaśnić mi zasady." "Nie oglądam piłki nożnej" powiedziałam. "Nienawidzę piłki nożnej, po prostu trzymajmy się pieprzenia" odpowiedział Jason. "Nie dzisiaj" powiedziałam. "Musimy się dostać do środka" odrzekł. "Kto może się ruszyć, wstaje pierwszy i się ubiera" powiedziałam. Zaśmiał się, przytulił mnie i położył głowę na Nathanielu. "Boże, kocham moich przyjaciół, ale jeśli wy ludzie zsuniecie się na jedną stronę, myślę, że mogę wstać." "Muszę nad tym popracować" powiedziałam. "Co?" zapytał. "Dochodzisz do siebie zbyt szybko. Musiałam zrobić coś nie tak." Śmiech wyblakł w kącikach i nagle miał bardzo poważne spojrzenie. "Zrobiłaś wszystko dobrze. Byłaś wspaniała." "Tak dobrze, jak osoba, która zostawiła ci ślad zębów jako malinkę na szyi?" Uśmiechnął się, gdy zaczął próbować się wykręcić. "Faktycznie lepiej, ale jeśli powiesz jej, że tak powiedziałem, to zaprzeczę." "Powiedz dla kogo mam być miła, a to zrobię."

Otworzył pudełko wilgotnych chusteczek. Starł trochę potu i innych rzeczy, ze swego ciała, gdy powiedział, "Czy poznałaś wszystkich z Cape Code?" "Samuela i jego rodzinę, tak." Jason potrząsnął głową. "Nie rodzinę, otoczenie." "Byli tam z nimi mężczyzna i kobieta." "Nazywa się Perdita. Perdy." Wepchnął chusteczki do pustego worka na śmieci, najwyraźniej umieszczonego tam w tym celu. "Jean-Claude chciał wiedzieć, częściowo, czego możesz się spodziewać kiedy będziesz pieprzyć Sampsona." "Wysłał cię byś pieprzył jedną z syren, żebym była uprzedzona?" Nathaniel wstał powoli. Jason rzucił mu pudełko chusteczek i ściągnął folię z naszych ubrań. Naprawdę nie potrzebowaliśmy plastiku. Nie zrobiliśmy bałaganu. "On mnie nie wysłał bym ją przeleciał, ale żeby dowiedzieć się, co transformacja w syrenę i w być może męską syrenę, może za sobą pociągnąć." Uśmiechnął się do mnie. "JeanClaude pozostawił mi decyzję, jak uzyskać te informacje." Zapomniałam, że zgodziłam się spróbować wydobyć moc Sampsona. Tyle się wydarzyło; trudno było nadążyć. Zawsze szczególnie trudno było śledzić rzeczy, które powodowały mój dyskomfort. Wyraziłam warunkową zgodę na seks z Sampsonem. "Jeśli ukąszenie jest przykładem, auć." "To nie było całkowite auć. Dam wam pełny raport po tym, jak przeżyjemy balet." Oczyściliśmy się najlepiej jak mogliśmy. W limuzynie znajdował się awaryjny zestaw do makijażu. Myślałam, że może rozmazałam moją szminkę. To było trochę bardziej rozległe, ale udało się naprawić. Byliśmy ubrani i prawie tak świeży jak, kiedy zaczynaliśmy wieczór. Requiem poszedł zgłosić się do Jean-Claude’a, a może po prostu nie chciał patrzeć. Nathaniel i Jason eskortowali mnie z powrotem do środka. Lisandro była tylną strażą. Claudia i Truth spotkali się z nami w wejściu do klubu Fox. Pod tymi stoickimi twarzami ochroniarza widziałam zmartwienie. Ale nie trzeba było widoku ich twarzy, czułam to. To nie była Marmee Noir lub Belle Morte. To były wampiry, których zaprosiliśmy do miasta. Nie byłam pewna, co robią, ale cokolwiek to było, było potężne. Jason i Nathaniel zadrżeli po obu moich stronach. "Co oni do cholery tam robią?" szepnął Jason. "Nie wiem" odpowiedziałam, "ale się dowiemy."

Zaczęłam wspinać się po schodach z Nathanielem pod ramię i z ręką Jasona w mojej. Normalnie starałabym się nie trzymać zbyt wielu mężczyzn na raz w miejscu publicznym, ale do diabła z tym. Po pierwsze, wszyscy potrzebowaliśmy komfortu. Po drugie, moja reputacja nie mogła zostać bardziej zniszczona niż już była.

Rozdział 52 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Za zasłonami prowadzącymi do miejsc siedzących musiałam puścić rękę Jasona, żeby mógł przejść z powrotem do loży Ashera. Nie chciałam go puścić. Potrzebowałam otulić się nim i Nathanielem wokół siebie jak przytulanką. Objęłam w pasie Nathaniela, chowając się pod jego pachą. Objął mnie i szepnął w moje włosy. "Wszystko w porządku?" Przytaknęłam. Jason nazwałby mnie kłamczuchą, ale Nathaniel właściwie zaakceptował to. Może mi nie uwierzył, ale nie chciał mi tego wypominać. Nathaniel rozsunął zasłony. Muzyka wrosła wokół nas, a świat stał się nagle złoty. Powietrze błyszczało od brokatu. Z tej migającej chmury wypłynął wampir. To był Adonis, wampir, który omal mnie wcześniej nie owładnął swoim spojrzeniem. Jego strój zmienił się w baletową wersję stroju z 1700 roku, co oznaczało: dość wiernie od pasa w górę i rajstopy od pasa w dół. Widziałam wcześniej latające wampiry, ale nie tak jak to. Wisiał w powietrzu, jak gdyby mógł zawiesić się tam na zawsze. Inne wampiry wyłoniły się z brokatu, zawisając w powietrzu, jak gdyby, były tam przypięte. Adonis unosił się tuż obok naszej loży, tak blisko, że mogłam zobaczyć jego blond loki poruszające się na wietrze. Jakim wietrze? Wietrze jego własnej magii. Jean-Claude i Damian odwrócili się od tej wizji, by na mnie spojrzeć. Jean-Claude pozwolił mi przez chwilę zobaczyć ulgę w jego oczach, zanim jego twarz stała się pustą, idealną maską, którą nosił publicznie dziś wieczorem. Damian wyciągnął do mnie dłoń. Podałam mu moją wolną rękę, nie myśląc, że dotykam też Nathaniela. To tak, jakby jego dotyk zamknął obwód. To nie był tylko skok energii, to było uczucie głębokiego zadowolenia. To tak jakby zostać nagle owiniętym w ciepły koc elektryczny. Czułam się tak dobrze. Nie mogłam myśleć o niczym innym, niż owinąć się nimi obojgiem wokół mnie i zasnąć. Po prostu wiedziałam, że to będzie uzdrawiające i dokładnie tego potrzebowałam. Nie wszystkie parapsychiczne przebłyski są niejednoznaczne lub trudne do interpretacji. Niektóre z nich są krystalicznie czyste. Problem polega na tym, że wydają się przychodzić zawsze wtedy, gdy nie można ewentualnie z nich skorzystać. Patrząc na wampiry wirujące i nurkujące poprzez blask padającego brokatu jakoś drzemka nie wydawała się prawdopodobna. Zajęłam miejsce obok Jean-Claude'a a Nathaniel podszedł do fotela po drugiej stronie Damiana, gdzie Micah rozpoczął dzisiejszy wieczór. Ale by każdy mógł usiąść, musiałam puścić Nathaniela. To było niemal tak bolesne, jak oddanie tarczy, gdy wiesz, że masz zamiar

iść na wojnę. Nie, nie zupełnie, Nathaniel nie był moją tarczą. Był moim ciepłem w zimną noc. Był tym, co trzymało mnie bezpieczną i zdrową. No dobra, nie zawsze bezpieczną. Bezpieczeństwo leżało gdzie indziej. Ścisnęłam dłoń Damiana i puściłam go. Nie, nie czułam się tak źle, jak nie dotykając Nathaniela. Z jakiegoś powodu, puszczenie ich obu było łatwiejsze niż rezygnacja tylko z jednego z nich. Ujęłam rękę Jean-Claude'a i to było bezpieczeństwo. To był pancerz w obliczu bitwy. Była tam miłość, także, ale Jean-Claude szukał mocy, bardziej niż bezpieczeństwa. Wystarczyło dotknięcie ręką, by wywołać moje napięcie. Nie myślałam teraz o drzemce, myślałam o bitwie. To różnica pomiędzy żołnierzem i generałem. Jeden śpi, kiedy tylko może, a drugi ma być przygotowany do kolejnego konfliktu. Blask padł na ziemię, tak że wampiry ujawniły się w całej swej chwale. Tańczyły w powietrzu. Utrzymywały się w miejscu i tańczyły. Damian pochylił się i szepnął: "Czy masz pojęcie, ile siły potrzeba, aby robić to, co oni robią?" Pokręciłam głową. Jean-Claude pochylił się i odezwał się najcichszym szeptem. "Walczyć z grawitacją i pragnieniem własnego ciała by dotknąć ziemi; to jest imponujące." Uścisnął mi rękę nieco mocniej, jakby oglądanie tuzina wampirów tańczących w ich perfekcyjnym, nieprzerwanym kole było ekscytujące, albo denerwujące. Było zbyt niebezpiecznie by opuścić tarcze i sprawdzić na pewno. Tyle się już dziś złego wydarzyło, że ostrożność wydawała się mądrzejsza. Nathaniel pochylał się w fotelu do przodu. Jego twarz była zachwycona. Spojrzałam na naszych w innej loży. Micah posłał mi uśmiech i odwzajemniłam się. Ale to Jason przykuł moją uwagę. Siedział na krawędzi fotela jak Nathaniel. Obaj mieli niemal identycznie zachwycony wygląd. Nie zachwycony wampirzymi mocami, ale pięknem i wytrzymałością tancerzy. Zdałam sobie sprawę, że zabrałam ze spektaklu dwójkę osób z naszej grupy, które doceniały taniec najbardziej. Obaj mieli treningi z tańca. Obaj tańczyli dla zarobku. Tak, zdejmowali swoje ubrania, gdy to robili, ale Jean-Claude uparł się, że wszyscy jego tancerze mają mieć jakieś przeszkolenie. Nie mogłeś jedynie potrząsać swoim tyłeczkiem na scenie w Grzesznych Rozkoszach. Jason i Nathaniel byli dwojgiem, którzy przykładali się do tańca najbardziej. Oni pomagali pozostałym tancerzom pracować nad nowymi scenicznymi numerami. A ja zabrałam ich z dala od tańca. Wygląd ich twarzy sprawił, że tego żałowałam. Spośród wszystkich żali dzisiejszego wieczoru, ten był inny.

Asher był bardzo spokojny, oglądając pokaz. To była cisza, której u kogoś obcego bym nie rozpoznała, ale nie był mi obcy. Był tak zachwycony show jak chłopcy. On miał kilkaset lat opanowania i nie pozwolił sobie pokazać zbyt dużo. Muzyka się zmieniła, a wampiry zawahały się. Zdawały się nie wiedzieć, co miało być dalej. Były na tyle blisko nas, że mogłam zobaczyć ich zaskoczenie, gdy zwracali się jeden po drugim, lub dwóch po dwóch, by spojrzeć na scenę pod nimi. Kobieta weszła na scenę, ubrana w jedną z tych długich, białych, cienkich jak pajęczyna sukien. Powiedziałabym, że sukienka unosiła się wokół niej, gdy płynęła na palcach po scenie, choć w porównaniu do wampirów, to nie wystarczająco płynęła. Ale to było delikatne, a ona była piękna. Jej włosy były długie i lśniąco brązowe, związane z tyłu w wysoki kucyk. Włosy unosiły się za nią jak przedłużenie jej ciała, gdy tańczyła powoli, ostrożnie po scenie. Przypomniało mi to, co robił ze swoimi włosami Nathaniel na scenie w niektóre noce. Nie ten sam rodzaj tańca, ale sama świadomość włosów jako rozszerzenie tańca. Była młoda, jakby od niedawna nieżywa. Szepnęłam przy włosach Jean-Claude'a "Czy ona ma być człowiekiem?" "Oui." Była na tyle świeża, że kiedyś, może uwierzyłabym w złudzenie, ale to było dawno temu, teraz poznam wampira, kiedy go zobaczę. Wampiry nad nami zaczęły krążyć schodząc w dół, niczym sępy, gdy decydują, że rzecz na ziemi jest już martwa. Jedna z wampirzyc wylądowała lekko na scenie. Miała ciemne włosy prawie takie, jak moje, ale ile z tych wszystkich loków były prawdziwe i ile peruką, nie mogłam powiedzieć. Podeszła na palcach, tak jak dziewczyna. Odzwierciedlały siebie na całej scenie. Dziewczyna trzymała ją za ręce, prosząc, zadając pytanie, czy chcąc czegoś. Ciemnowłosa wampirzyca naśladowała ją, bawiła się nią. To było niezwykle dobrze zrobione. Czasami balet pozostawiał mnie zdezorientowaną, ale tu nie było pomyłki. Ta ludzka dziewczyna prosiła o pomoc, a wampirzyca nie zamierzała jej dać. Inny żeński wampir wylądował, brązowowłosa tym razem, a następnie blondynka. Trzy wampirzyce złączyły ręce i tańczyły na scenie. Dziewczyna padła na kolana, błagając pełnymi wdzięku ramionami. Była ubrana bardziej podstawowo niż reszta; nadano jej różany koloryt skóry, czyniąc jej wygląd żywszym. Trzy męskie wampiry wylądowały na scenie. Przyłączyli się do tańca kobiet, łącząc ręce, chłopak, dziewczyna, chłopak, dziewczyna. Dziewczyna w bieli nadal ich błagała. Śmiali się z niej i dobrali się w pary. Tańczyli wokół niej. Mężczyźni byli w stanie

wykonywać niesamowite skoki i unosić ciężar kobiety tak, jakby naprawdę był niczym. Te skoki były niesamowite, ale po obejrzeniu ich latania, to po prostu nie robiły wrażenia. Widząc kogoś latającego, czymże jest trochę grand jeté5? Zaczęli krążyć wokół niej, blisko i bliżej. W końcu zrozumiała, że jest w niebezpieczeństwie, zaczęła próbować uciekać, ale krąg się zamknął. Złapali ją i wrzucili z powrotem do środka. Opadła jak biało brązowa wody, rozlewając całe te włosy niczym lśniący płaszcz nałożony na białą sukienkę. Wampiry zaczęły tańczyć blisko i bliżej, zacieśniając koło we wdzięcznych, płynących ruchach, wszystkie robiąc to samo. Nad nami był ruch. Zapomniałam, że istnieją wampiry wciąż unoszące się w powietrzu. Oni unieśli się do sufitu, używając go jako tylnej części sceny, ale teraz opadli delikatnie na scenę i nagle zdajesz sobie sprawę, że wampiry w kręgu były niczym. Tancerze, którzy uderzyli w scenę teraz wylewali moc na zewnątrz jak drżącą linię zimna. Takiego zimna, że prawie paliło. Ruszyli po scenie w tańcu otaczania przez drapieżników, który sprawiał, że bałam się o nią. Głupie. Wiedziałam, że oni robili ten numer w całym kraju. Wiedziałam nawet, że ona już nie żyła, ale moje ciało zareagowało na zagrożenie w ich ruchach. Publiczność pod nami dyszała. Widzieli całe przedstawienie, a nie wiedzieli, że była martwa. Krąg par podzielił się, jak inne wampiry ruszyły do przodu. Dwóch mężczyzn i trzy kobiety, skradało się przez scenę. Dziewczyna patrzyła na nich z wyraźnym strachem na twarzy. Błagała z gracją rąk, na kolanach. Gdy to nie pomogło, uniosła się powoli na nogi, a jej strach był wyczuwalny. Ktoś narzucał emocje widowni. Nie było wielu, którzy mogli narzucić mi coś tak łatwo. Spojrzałam w górę, by znaleźć ostatniego wampira unoszącego się pod ozdobnym sufitem. Adonis, blondyn, który był cholernie blisko zdobycia mnie wzrokiem. Nie patrzył na mnie. Jego uwaga była skupiona całkowicie na scenie. Myślę, że czekał na swoje wezwanie. To nie był on. Och, byłam dzisiaj tak spowolniała. To był Merlin, ponownie. Merlin, którego nie widziałam cieleśnie, ale tylko przez pamięć. Nie sprzeciwiałam się jego mocy. Nikogo nie krzywdził. Bałam się, że jeśli zacznę protestować, sprawię, że zatrzyma projekcję emocji w tłumie, że może przywołam Marmee Noir ponownie. Nie byłam gotowa na kolejną wizytę Matki Wszelkiej Ciemności tej nocy. Więc zostawiłam Merlina w spokoju. Możemy omówić jego grzechy później, na osobności. 5 grand jeté – skok w balecie

Wampiry goniły ją po scenie. To była piękna choreografia zabawy w kotka i myszkę. Przeskakiwali nad nią, korzystając z tej niesamowitej prędkości, by powstrzymać ją przed opuszczeniem sceny. Prawie przebiegła obok nich, ale oni tam byli, chwytając ją za rękę, odrzucając ją do tyłu, przesuwając nią wdzięcznie po scenie. Zastanawiałam się, jak ona utrzymuje białe rajstopy tak białymi robiąc to wszystko. Wyczułam Adonisa ruszającego do przodu. Czułam jego moc sięgającą na zewnątrz. Leciał wolno ku scenie, schodząc jakby po linie, tak powoli, tak bardzo powoli. Nie był to drapieżny ptak, to było jak obraz jakiegoś świętego związanego z niebem, z wyjątkiem tego, że ten jeden opadał w dół a nie się wznosił. Dotknął sceny i tancerze zamarli. Rudowłosa wampirzyca przyszła do jego dłoni, jakby jej to nakazał. Tancerze utworzyli pary i zaczęli tańczyć wokół dziewczyny. Ona pozostała skulona w środku, nie prosząc już. Zrezygnowała z próśb o pomoc. Skulona niczym biała gwiazda w środku jaśniejących kolorami wampirów. Tańczyli i pokazywali, że mogą wykonywać tradycyjny balet. Wtedy muzyka się zmieniła. Pary dały sobie więcej miejsca i zaczęli tańczyć, w sposób bliższy scenie w Grzesznych Rozkoszach niż w balecie. Było wciąż pięknie, wdzięcznie, drapieżnie, ale było również bardzo seksualnie. Nic, za co zostałbyś aresztowany, ale jak wtedy, gdy przekazywali grozę, litość i drwiny, gestem i spojrzeniem, teraz przekazywali seks. Dziewczyna ukryła twarz, jak gdyby to było zbyt straszne, by patrzeć. Adonis był tym, który stał nad nią. Uniosła zaskoczoną twarz, powoli, tak jak aktorzy wyglądają w horrorach, gdy słyszą hałas i wiedzą, jakoś, że potwór jest tuż, tuż. Spojrzała na przystojnego mężczyznę, z tym spojrzeniem na swej twarzy, z tą postawą ciała. Bez względu na to, jak piękny był, ona widziała go jako ohydnego, niebezpiecznego, przerażającego. Złapał ją za rękę i rozpoczęli powolny taniec, z nim na w pół przyciągającym ją, i nią starającą się odsunąć od niego. Jej niechęć do jego dotyku wykrzykiwał każdy ruch. Ale on wygrał, jak można było się tego spodziewać. Szarpnął ją w uścisku i poleciał ku niebu. Leciał z nią nad publicznością, podczas gdy ona walczyła i uderzała w niego małymi pięściami. Więc rzucił ją. Krzyknęła, zanim kolejny wampir ją złapał. Złapał ją tuż nad głowami publiczności. Publiczność westchnęła i krzyknęła wraz z nią. Wampiry grały łapiąc dziewczynę. Jeden mógłby się unieść, kiedy jej zmagania sprawiały, że ją upuszczał. Zaczęła się w nich wczepiać, a oni odrywali jej ręce od ubrań i rzucali ją w powietrze. Potem znów złapał ją Adonis i trzymał mocno. Uchwyciłam blask łez na jej twarzy gdy płynął obok nas. Złapał te świetliste opadające włosy i zanurzył w nie rękę. Odciągnął szyję

we wdzięczną, napiętą linię i udawał że ją ugryzł. Potem odrzucił ją do wampira obok, który ugryzł ją również. Zaczęli zamykać się wokół niej w ciasną, pływającą kulę rąk i nóg. Gdy się odsunęli, jej szyja była usiana sztuczną krwią a ona oddawała się im ochoczo. Obejmując ich wdzięcznymi ramionami. To przemieniło się w piękne szaleństwo karmienia. Z jednego zestawu rąk do drugiego, od jednego mężczyzny, jednej kobiety, do innego, aż twarze wampirów były zabarwione purpurą, a sukienka dziewczyny wyglądała jak okrycie ofiary wypadku. Fałszywa krew sprawiła, że sukienka przylegała do jej ciała, więc można było zobaczyć mięśnie, małe twarde piersi. To było zarazem ponętne i całkowicie niepokojące. Publiczność milczała w napięciu, gdy wampiry wylądowały ponownie na scenie. Otoczyli ją, zabierając z pola widzenia. Sprawiały wrażenie, że wszyscy karmili się na raz, choć wiedziałam, że to nie było możliwe logistycznie. Zbyt wiele ust, by się dopasować. Nowy wampir ruszył na scenę. Miał ciemne włosy i ciemniejszą skórę, bladą, ale nie mogłam powiedzieć, czy to makijaż czy kolor skóry. Odgonił inne wampiry. Zobaczył zakrwawione niby-ciało i zapłakał. Jego ramiona unosiły się i opadały z nim. Adonis śmiał się z niego, jednym z tych wielkich, scenicznych śmiechów, z głową do tyłu. Ciemny wampir podniósł twarz siną ze złości. Zaczęli tańczyć wokół sceny. Tańczyli z jej zakrwawionym ciałem jako punktem centralnym. Pozostałe wampiry zniknęły ze sceny. Dwaj mężczyźni tańczyli. Adonis miał więcej pokaźnych mięśni. Ciemny mężczyzna był wysoki i szczupły, miał więcej wdzięku niż ktokolwiek kogo kiedykolwiek widziałam. Poruszał się jak sen o wodzie, a nawet to nie oddawało mu sprawiedliwości. Adonis tańczył w porównaniu z nim jak niezdarny człowiek. Gdzieś w środku tańca, zdałam sobie sprawę, że patrzę na Merlina. Merlin wygrał taneczną walkę. To było to, co się stało. Walczyli w powietrzu i na ziemi i wyglądało to realistycznie. Prawdziwy gniew wydawał się być zaangażowany, a ja zastanawiałam się, czy to projekcja, czy oni naprawdę byli wkurzeni na siebie i walka dała im pretekst by dali temu upust. Adonis został pokonany, nie zabity i opuścił Merlina zostawiając go na scenie sam na sam ze swoją martwą miłością. Pochylił się nad nią, trzymał ją w ramionach i kołysał ją. Moje gardło było ściśnięte, szlag by go. Płakał a ja walczyłam by nie płakać wraz z nim. Jean-Claude robił trochę tego z publicznością w klubach, ale nie był w tym tak dobry. Nikt, kogo kiedykolwiek spotkałam nie był tak dobry w projekcji emocji. Tłum wszedł z prawej strony sceny. Mieli kusze i pochodnie. Strzelali do płaczącego wampira. Bełt z kuszy pojawił się w jego piersi jak magia. Nawet wiedząc, że to sceniczna

sztuczka wyglądało to realnie. Upadł na swoją zmarłą miłość a światła krążyły wokół dwójki martwych kochanków. Zmarł owinięty wokół niej, jak gdyby, nawet po śmierci ją chronił. Tłum przyszedł i zapłakany mężczyzna, który zastrzelił wampira podniósł martwą dziewczynę. Utulił ją w ramionach, a kobieta z tłumu dołączyła do niego w płaczu. Rodzice, jak myślałam. Tulili ją, tak jak zmarły wampir. Znieśli ją ze sceny, płacząc i zostawiając martwego wampira. Scena była pusta przez chwilę, po czym wróciły wampiry. Wkradły się na scenę, ostrożnie, strachliwie. Wydawały się oszołomione martwym wampirem. To Adonis ukląkł obok niego, dotknął jego twarzy i zapłakał. Wziął leżącego mężczyznę w ramiona, tuląc go. Potem wzniósł się w niebo i wampiry odleciały z ich upadłym liderem. Odleciały płacząc do dźwięków muzyki, które brzmiały jakby skrzypce płakały wraz z nimi. Kurtyna poszła w dół i była chwila zupełnej ciszy. Następnie publiczność wydała dzikie oklaski, oddające dźwięki wszelkiego rodzaju. Publiczność wstała i kurtyna ponownie się uniosła. Ludzie wyszli pierwsi, to był chór, ale publiczność pozostała na nogach cały czas. Gdy Adonis ukazał się na scenie, klaskali głośniej. Gdy dziewczyna i Merlin zeszli w dół po łuku, dobra, tłum rzeczywiście krzyczał. Nie słyszysz zbyt wielu okrzyków na balecie, ale słyszałeś je teraz. Róże zostały dostarczone dziewczynie i Merlinowi. Więcej niż jeden bukiet, w różnych kolorach. Ukłonili się i znów się ukłonili, a na koniec publiczność ucichła. Kiedy tylko kurtyna opadła, a tancerze wyszli w miękkim dźwięku oklasków i podekscytowanego bełkotu publiczności, już zadającego sobie pytanie: "Czy widziałeś to, co ja? Czy to realne?" Przetrwaliśmy balet. Teraz wszyscy musieliśmy przetrwać imprezę. Noc była młoda. Cholera.

Rozdział 53 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Byłam w biurze Jean-Claude’a w Danse Macabre. Było czarno-białe eleganckie, z oprawionymi kimonami i wachlarzami na ścianach, jako jedynymi kolorami. Siedziałam za jego eleganckim czarnym biurkiem, z otwartą szufladą. Miałam w niej dodatkową broń. Naładowałam ją srebrnymi nabojami, podczas gdy czekaliśmy. Asher usiadł obok mnie, na krześle przysuniętym na tyle blisko, by mógł mnie dotknąć. Był powodem, dla którego szuflada była otwarta i broń naładowana, ale nie leżała na oczach na biurku, albo już w moim ręku. Myślał, że to może sprawić, że dyskusja źle się potoczy. Damian stanął po mojej drugiej stronie, z dłonią na moim ramieniu. Z nim dotykającym mnie, dzielącym swój spokój, było prawdopodobne dlaczego Asher wygrał swój argument odnośnie broni. Inny powód, z którego wygrał walkę o pistolet opierał się o drzwi: Claudia, Truth i Lisandro, wyglądali bardzo ochroniarsko pod ścianą. Gdzie był Jean-Claude? Był na zewnątrz jako ulubieniec mediów. Elinore, jako kierownik tutaj, także grała przed mediami. Dla imprez publicznych, takich jak ta, była znacznie lepszą gospodynią. Poza tym, ja obsługiwałam inne sprawy. Ludzki rodzaj mediów nie musiał tego wiedzieć. Merlin siedział na krześle przed nami. Adonis i ciemnowłosa kobieta z chóru siedzieli na kanapie pod ścianą. Miała na imię Elisabetta i jej niejasny wschodnioeuropejski akcent był na bardzo silny. Akcenty Merlina i Adonisa zdawały się wynikać z ich nastrojów, ale były głównie nieobecne. Merlin odpowiadał na moje pytania tym eleganckim z nikąd-i-zewsząd głosem "Chciałem zrobić show dla całej magicznej publiczności, nie tylko ludzi." "Więc próbowałeś pochłonąć każdy umysł, w tym wampirzych mistrzów i likantropów, dlatego, że nie chciałeś by przegapili show?" Nie walczyłam, by utrzymać sarkazm z daleka od mojego głosu. Przegrałabym, więc po co próbować? "Tak" odpowiedział po prostu, jak gdyby chciał powiedzieć ‘oczywiście’. Ręka Damiana zacisnęła się nieco mocniej na moim nagim ramieniu, jego palce pieściły krawędź blizny obojczyka. "Uważam, że trochę trudno w to uwierzyć" powiedziałam. Proszę, to było spokojne. Nie nazwałam go łżącym sukinsynem.

"Z jakiego innego powodu miałbym to zrobić?" Zapytał. Jego twarz była bardzo spokojna. Wiedziałam, że jego oczy były ciemne, czysto brązowe, ale poza kolorem nie mogłam opisać ich bardziej, bo nie nawiązał kontaktu wzrokowego. Ten wampir był cholernie blisko owładnięcia nas wszystkich, bez patrzenia. I nie ryzykowałam tego. Był wysoki, ciemnowłosy, przystojny. Nie był europejczykiem. Nie, czymś ciemniejszym, dalej na wschód, jakby ze środkowego wschodu. Było w nim coś bardzo egipskiego, a może babilońskiego, bo był stary. Na tyle stary, że tym wiekiem przyprawiał mnie o ból kości. Nie mocą, tylko wiekiem. Byłam nekromantką i mogłam odczytać moc i wiek większości wampirów. To były naturalne zdolności, które stały się lepsze gdy moja moc wzrosła. Teraz, ta umiejętność sprawiała, że moje kości trzeszczały pod ciężarem wieku tego, który siedział uśmiechnięty przede mną. "Użycie mocy, takiej jak ta, na Mistrzu Miasta jest bezpośrednim wyzwaniem dla niego lub dla niej. Wiesz o tym." "Nie, jeśli nie dasz się na tym złapać" powiedział Adonis z kanapy. Spojrzałam na niego, unikając jego wzroku. To sprawiło, że się roześmiał. Podobało mu się, że mógł mnie pochwycić spojrzeniem. W porządku, oboje myśleliśmy, że może. Asher przemówił. "Sugerujesz, że Merlin czarował umysły wszystkich mistrzów w każdym mieście, w którym graliście, a oni o tym nie wiedzieli?" Jego głos był pusty, przyjemny, nawet szczęśliwy. To było kłamstwo. Chciał Adonisa zapędzić w kozi róg. Merlin podniósł ciemno-bladą dłoń. Ten jeden gest zatrzymał Adonisa z rozchylonymi ustami. "Nie" Merlin odpowiedział "nie. Mamy odpowiadać na pytania służebnicy JeanClaude'a. Gdy ona mówi, jest jego głosem. Ale dlaczego ty tu jesteś, Asher? Dlaczego siedzisz tak blisko i dołączasz do tej rozmowy?" "Jestem Jean-Claude'a témoin." "Jak zdobyłeś to miejsce zaufania i władzy, Asher? Skoro nie przez moc. Istnieją co najmniej cztery wampiry, być może więcej, które są bardziej potężne niż ty. A ty nigdy nie byłeś znany ze swoich umiejętności w walce. Więc dlaczego siedzisz po jego prawicy, a teraz przy niej" "Mogę powiedzieć dlaczego on jest tutaj dziś wieczorem, siedząc obok mnie" powiedziałam. Merlin rzucił mi pytające spojrzenie. Tak trudno było nie patrzeć mu w oczy, nawet kiedy się poruszył. Straciłam talent nie nawiązywania kontaktu wzrokowego z wampirami. "Czy oświecisz mnie, panno Blake?".

Sięgnęłam do szuflady i owinęłam rękę wokół pistoletu. Poczułam się lepiej trzymając go. W momencie, gdy pistolet błysnął po pokoju, poziom napięcia wzrósł. Czułam, bardziej niż widziałam, że Adonis i Elisabetta zaczynają się poruszać do przodu na kanapie. Claudia powiedziała: "Nie". Merlin dodał "Nie reagujcie. To jest to, czego ona chce." Prawdopodobnie to głos ich mistrza, a nie ostrzeżenie Claudii, zatrzymało ich na kanapie. Lub, cholera, może mówiła do mnie. Umieściłam pistolet na biurku pieszcząc go dłonią. Nie do końca trzymając go, ale dotykając. "Chciałam mieć broń leżącą na biurku, gdy wszedłeś przez drzwi. Asher odwiódł mnie od tego." "Więc on jest tutaj by pilnować, że nie robisz nic głupiego." "On jest tutaj, bo mu ufam, a nie ufam tobie." "Nie jesteś głupia. Nie oczekuję, że mi zaufasz." "A co byś zrobiła tym swoim małym pistoletem?" zapytał Adonis. "Zastrzelenie ciebie i Merlina wydaje się jedną z możliwości." "Na jakiej podstawie?" zapytał Merlin. "Jakie prawa złamaliśmy? Wolno nam użyć masowej hipnozy dla celów teatralnych." Nienawidziłam się do tego przyznać, ale miał rację. Wzruszyłam ramionami. "Jeżeli nad tym pomyślę, jestem pewna, że mogę coś wymyślić." "Czy to jest tak, jak wy Amerykanie mówicie, wrabianie nas?" Westchnęłam i pozwoliłam mojej ręce opaść z pistoletu. "Nie, myślę, że nie." "Zatem pytam ponownie, dlaczego tu jesteśmy? Co zrobiliśmy by rozgniewać JeanClaude'a?" "Wiesz dokładnie, co zrobiłeś" odpowiedziałam "i dlaczego jesteśmy wkurzeni na ciebie." "Nie, naprawdę, panno Blake, nie wiem." "Jestem pani Blake, albo Marszałek Blake, dla ciebie." Zrobił mały gest. "Pani Blake, zatem". "Co byś zrobił, gdyby udało ci się owładnąć umysły sześciu Mistrzów Miast?" zapytał Asher. Jego włosy ukryły połowę twarzy, złote rozproszenie. "Nie odpowiem na twoje pytanie bo nie jesteś tu mistrzem, ani wystarczająco silnym, by być témoin". "Dobrze, tak jak powiedział." Merlin spojrzał na mnie. "Co powiedział, pani Blake?"

"Nie każ mi powtarzać pytania, Merlin, wystarczy, że na to odpowiesz." "Nie rozumiem, co masz nadzieję zdobyć poprzez tę małą dyskusję, pani Blake. Naprawdę nie wiem." "Próbowałeś napieprzyć w umysłach sześciu mistrzów miasta, plus pół tuzina lub więcej władców lokalnych likantropów. Do diabła, mamy zwierzęta na wezwanie kilku mistrzów, plus ludzcy służący. Próbowałeś odgryźć duży, wielki, krwawy kawałek, ale nie opanowałeś mistrzostwa wystarczająco by go połknąć." "Merlin mógł wziąć was wszystkich." To od Elisabetty. Pokręciłam głową, nie patrząc na nią. "Nie, nie mógł, albo by to zrobił." "Czego chcesz od nas, pani Blake?" zapytał Merlin. "Chcę wiedzieć, dlaczego to zrobiłeś. Nie dawaj mi gówna o chęci by wszyscy odbiorcy cieszyli się występem. Jeśli naprawdę pieprzyłeś umysły wszystkich mistrzów na wszystkich przedstawieniach, następnie chciałeś wiedzieć, czy można zabrać ich wszystkich tutaj dzisiaj wieczorem. Chcę wiedzieć, dlaczego?" "Dlaczego, co, pani Blake?" "Dlaczego warto spróbować owładnąć wszystkich? Dlaczego ryzykować obrażanie ich wszystkich? Dlaczego rzucić tę wielką rękawicę? Jesteś wampirzym mistrzem. Jesteś tak cholernie stary, że przyprawiasz mnie o ból kości jedynie tu siedząc. Wampiry takie jak ty nie popełniają błędów, Merlin. Wampiry takie jak ty zawsze mają powód na wszystko, co robią." "Być może nie wierzę, że człowiek, który ledwo widział trzy dekady śmiertelnego życia byłby w stanie zrozumieć moje motywy." "Sprawdź mnie. Jeszcze lepiej, sprawdź Jean-Claude'a. Sam to powiedziałeś; kiedy mówisz do mnie, mówisz do niego." Znieruchomiał wtedy. Znałam wagę tej ciszy. Zaskoczyłam go w jakiś sposób. Cisza może być tak wymowna dla wampira jak gest dla człowieka. "Touche, pani Blake." Zrobił kolejny mały gest swymi dłońmi. "Nie wierzysz, że zrobiłem to tylko po to, by nasza produkcja była bardziej przyjemna dla wszystkich." "Nie" powiedziałam. Zrobił ten gest rękoma ponownie. Zaczęłam się zastanawiać, czy to była jego wersja, wzruszania ramionami. "Być może, po sukcesie miasto po mieście, po prostu stałem się arogancki. Być może naprawdę wierzyłem, że mogę mieć was wszystkich." "Wierzę, że jesteś arogancki. Mogłabym nawet uwierzyć, że owładnąłeś resztę mistrzów indywidualnie. Nie jestem już pewna, tego jednego. Czułam twój umysł. Nie mogę powiedzieć, że nie mogłeś tego zrobić, ale, że może nie próbowałeś."

"Więc dlaczego spróbowałem dziś wieczorem?" zapytał. Uśmiechnęłam się. Nie czułam tego jako szczęśliwego uśmiechu, bardziej jak wygięcie warg, kiedy jestem wkurzona. "To jest to, czego chcę się dowiedzieć i to na co unikasz odpowiedzi." "Czy unikam odpowiedzi?" zapytał. Kiwnęłam głową, tym razem mój uśmiech był prawie szczęśliwy. "Tak, unikasz." "Być może odpowiedziałem ale po prostu nie podoba ci się odpowiedź." "Być może próbujesz nie kłamać wprost w obliczu Damiana lub Ashera, lub jednego z innych mogących wyczuć zapach kłamstwa. Ale na pewno nie odpowiadasz na pytanie całkowicie." "Naprawdę wierzysz, że gdybym chciał kłamać na oczach ludzi, których masz w tym pokoju, nie mógłbym tego zrobić skutecznie?" Myślałam o tym przez chwilę. Walczyłam z pragnieniem, by spojrzeć na Ashera. Damian zagrał palcami na moim ramieniu . "Myślę, że mógłbyś, ale nie bez użycia większej mocy umysłu niż chcesz używać przy mnie." "A dlaczego nie chcę korzystać z umysłowych mocy wokół ciebie, pani Blake?" Jego głos zawierał pogardę, niemal rozbawienie. Nie obraziłam się. Jego głos był jak wszystko w nim, praktyczny, wyrachowany. "Bo boisz się, że Najdroższa Mamusia będzie to usłyszeć i doczekasz się jej drugiej wizyty dziś wieczorem." Próbował aroganckiej pogardy i uczynił to, ale mogłam w nim posmakować zmianę. Najsłabszy, najcieńszy smak strachu. "A któż to jest Najdroższa Mamusia?" Patrzyłam bardzo twardo na tę wdzięczną linię szczęki. Oddałabym wiele za kontakt wzrokowy, ale nie chciałam ryzykować. "Czy naprawdę chcesz bym wymówiła jej imię?" "Możesz mówić, co chcesz" odpowiedział. Kiwnęłam głową i odkryłam, że moje własne serce bije szybciej, moja pokryta nowymi bliznami ręka zacisnęła się w pięść. "Świetnie" - mój głos był trochę zdyszany - "Boisz się, że Matka Wszelkiej Ciemności pojawi się ponownie." Czy światła stały się w cieniu odrobinę mniej jasne, czy to była moja wyobraźnia? "Ona jest dla nas stracona, pani Blake. Nic o niej nie wiesz." "Ona leży w pokoju, który jest pod ziemią, ale wysoko. Są tam okna, na całym przedzie tego pokoju, które wychodzą na jaskinię lub podziemny budynek. Zawsze jest blask ognia w dole poniżej, jakby ktoś trzymający wartę bał się ciemności."

"Zdaję sobie sprawę, że Valentina była wewnątrz pomieszczenia, które opisujesz, a dożyła, by opowiedzieć tę opowieść. Nie staraj się zaimponować mi opowieściami z drugiej ręki". Zaczęłam myśleć, że Merlin nie wiedział, że byłam w jego głowie wraz z nią. Czy on nie wiedział, że widziałam jego pamięć o niej wychodzącej z ciemności? "Spróbujmy zatem innej opowieści z drugiej ręki. Widziałam ją w kształcie wielkiego kota, może to rodzaj wymarłego lwa, większy niż wszystko, co mamy dzisiaj. Widziałam ją, gdy cię śledziła, w nocy, gdzie świat pachniał deszczem i jaśminem, czy czymś w rodzaju jaśminu. To znaczy, nie wiem, jak długo jaśmin istnieje; może mój umysł po prostu nazywa to "jaśmin" bo to najbliżej zapachu, który znam." Myślałam, że wcześniej był nieruchomy, ale się myliłam, bo teraz był taki jeszcze bardziej, aż musiałam skoncentrować się na jego klatce piersiowej, by się upewnić, że po prostu nie zniknął. Tak cichy, bardziej nieruchomy niż jakikolwiek wąż, nieruchomy w sposób, w jaki nie bywają żywe rzeczy. Nieruchomy, jakby chciały by ich tu już nie było. Jego głos był pusty tak jego ciało, gdy powiedział: "Dzieliłaś dzisiejszego wieczoru z nią wspomnienia." "Tak" odpowiedziałam. "A więc znasz jej sekret." "Ona ma ich sporo, ale jeśli myślisz, że jest zmiennokształtnym i wampirem, jednocześnie, to tak, znam ten sekret." Wziął oddech. Wielu z nich to robiło, kiedy wracali z tej martwej ciszy. Oddychali, jakby chcieli sobie przypomnieć, że nie są jeszcze martwi. "Ale Pani Blake, każdy wie, że nie można być jednocześnie obydwoma". "Szczepy wampiryzmu, które znamy dzisiaj są niszczone przez wirusa likantropii, ale może kiedyś tak nie było, a może jest to inny rodzaj wampiryzmu. Nie ważne. Wiem, co widziałam." "Musette przywiozła kilka kotów Mrocznej Pani w odwiedziny" odrzekł Asher "oni byli obydwoma i żadnym." "Tak, Belle Morte mówiła, że śpiące koty naszej matki zbudziły się na jej wezwanie" powiedział Merlin "Co o tym sądzisz, pani Blake? Czy uważasz, że Belle Morte wzrosła na tak potężną, że słudzy matki obudzili się na jej wezwanie?" "Nie" powiedziałam. "Dlaczego nie?" zapytał. Jego głos był jeszcze pusty, jego ciało nie poruszało się zbytnio. Nie próbował teraz odgrywać człowieka.

"Ponieważ Belle Morte nie ma tego rodzaju mocy." "Nigdy nie widziałaś jej w swoim żywiole" powiedział Adonis, "inaczej nie osadzałabyś tak szybko." Nie brzmiał szczęśliwie, gdy to powiedział, co było interesujące. To był pierwszy raz, gdy czułam, że stracił kontrolę nad swoim głosem. Spojrzałam na niego. "Ona jest potężna, ale to nie jest ten sam rodzaj mocy, jak u Najdroższej Mamusi. To nie to." "Jeśli Belle Morte nie obudziła sług naszej dobrej matki, to kto?" zapytał Merlin. Miałam chwilowe spostrzeżenie. Nie miewałam ich często. Zastanawiałam się, czy działać na jego podstawie, czy poprosić najpierw o opinię Ashera. Wtedy pomyślałam, do diabła z tym. Byłam zmęczona. Pożywiłam się, ale uzdrowienie zabrało więcej niż karmienie dało z powrotem. Byłam zbyt zmęczona na gierki. "Czy chcesz, żeby się obudziła, Merlinie? Czy boisz się jej obudzenia?" Opadł z powrotem w tą ciszę. "Nie wiem, jak odpowiedzieć na to pytanie." "Tak, wiesz." "Zatem nie odpowiem." "Czy jesteś lokajem wampirzej rady w tej kwestii?" "Merlin był poza kręgiem wewnętrznej mocy przez wieki" odrzekł Asher. Kiwnęłam. "Tak, wy chłopcy uświadomiliście mi to podczas jazdy limuzyną tutaj. Wyrósł na tak potężnego, że dano mu do wyboru porzucenie swego terytorium, lub śmierć. Oddał wszystko i zniknął we mgle czasu. Jean-Claude myślał, że to może być miejsce dla niego, tu na ziemi amerykańskiej." W głębi siebie, pomyślałam, że następnym razem, kiedy Jean-Claude zaoferuje schronienie dla kogoś tak kurewsko potężnego, lepiej niech przybiegnie z tym najpierw do mnie. Uczyniłam to jasnym w limuzynie. Nawet nie kłócił się ze mną. "Jeśli nie pracujesz dla rady, to dla kogo pracujesz?" zapytałam. "Gdybym powiedział, że dla siebie, czy mi uwierzysz?" "Może tak, może nie, nie wiem, wypróbuj mnie." Moja dłoń znalazła się na pistolecie ponownie. "Dlaczego dotykasz broni?" "Bo myślę, że jeśli nie chcesz odpowiedzieć na pytanie, to możesz spróbować użyć ponownie wampirzych mocy. To po prostu zależy od tego, czego bardziej się boisz." "Nie boję się twojego małego pistoletu" powiedział. "Prawdopodobnie nie, ale boisz się Najdroższej Mamusi, czyż nie?"

Faktycznie oblizał wargi. Ten gest dał mi nadzieję, że jego fasada zaczęła pękać, a to kazało mi spojrzeć mu prosto w oczy. To było to, co miał zrobić. Próbował obezwładnić mnie przez moment kontaktu z oczami i może by to zrobił, poza tym, że Asher i Damian dotknęli mojej nagiej skóry w tym samym czasie. To wystarczyło, żeby mnie rozproszyć, odwrócić mój wzrok. "Musi być więcej w dwojgu z was, niż mi mówiono" powiedział Merlin, a jego głos wrócił ponownie do pustki. "On jest jej wampirzym sługą" odrzekł Adonis "to nie jest plotka." Jego głos nie był pusty, bardziej oscylował na krawędzi gniewu. "Ale to nie jest to, co ją uratowało" powiedział Merlin. Spojrzał na Ashera i widziałam, to, co widywałam rzadko, jeden wampir odwracał wzrok przed innym. Większość wampirzych mocy, jak moja własna nekromancja, chroni ich przed wzrokiem wampira. Oni nie mogą posiąść się nawzajem, ale Merlin to mógł, lub Asher obawiał się, że może. Straszny sukinsyn. "Ty byłeś najsłabszym z mistrzowskich wampirów Belle Morte. Taki wampir nie pomógłby uratować kogoś z mojego spojrzenia." "Nigdy nie spotkałem cię wcześniej" odrzekł Asher, wciąż z ręką na moim ramieniu i wzrokiem odwróconym od drugiego wampira. "Byłem bliżej ciebie niż myślisz, Asher." Nie podobał mi się kierunek, w jakim ta rozmowa zmierzała. "Spójrz, to my przyprowadziliśmy cię tutaj, by uzyskać odpowiedzi, a nie na odwrót." "A jakich myślisz odpowiedzi chcę od ciebie?" "Chciałeś się wiedzieć, jak potężni byliśmy. Nie wiem dlaczego, ale jednak. Chciałeś nas sprawdzić. Czemu?" "Być może szukałem długo i ciężko innego mistrza, którego mogę nazwać moim własnym. Kogoś, kto był na tyle silny, aby sprawić, że poczuję, że jest godnym by za nim podążyć." "Jesteś Merlinem, nie Lancelotem" powiedziałam. "Lancelot był fikcją, tak jak większość z tego, co wiesz dzisiaj o mnie i o tych, którym służyłem." Zamrugałam w jego kierunku. "Mówisz, że jesteś Merlinem, jak w królu Arturze i Okrągłym Stole?" "Chcesz powiedzieć, że nie jestem?"

Zaczęłam z nim dyskutować, ale postanowiłam, że nie. To nie była moja sprawa, czy chciał udawać, że jest prawdziwym Merlinem. Nawet nie zwróciłam mu uwagi, że Merlin osobiście, był późniejszym dodatkiem do legendy o Arturze. To było jego złudzenie. Obsydianowy Motyl myślała, że była aztecką boginią. Była na tyle potężna, że nie przekułam również jej bańki. "Innej nocy, być może, ale dziś chcę uzyskać kilka prostych odpowiedzi od ciebie. Krążysz wokół tematu, a ja jestem tym zmęczona." Jego moc odetchnęła przez mój umysł. Nagle mierzyłam pistoletem w jego pierś. "Nie próbuj tego." "Mogłabyś mnie zabić po prostu za skorzystanie z mojej mocy." "Mogłabym strzelić ci w pierś za próbę motania mi w umyśle. Kontrola umysłu jedenna-jeden jest nielegalna, zwłaszcza dla niecnych celów." "Nie zamierzam zabrać ci krwi, lub karmić się na tobie w inny sposób." Broń nadal była ładnie i stabilnie wymierzona w jego klatkę piersiową. "Prawo nie precyzuje, co musisz zrobić podczas kontroli umysłu dla karmienia, tylko dotyczy naruszania wolnej woli innych. To powody, do wykonania egzekucji." "Potrzeba czasu, by uzyskać nakaz egzekucji, pani Blake. Nie możesz ewentualnie mieć jednego z moim nazwiskiem w kieszeni." Beształ mnie ponownie. Głupia dziewczyna, zdawał się mówić. Pokręciłam głową. Czy byłam głupia? Odkryłam rękę Ashera na mojej nodze. Kiedy celowałam z broni, jego ręka musiała się przemieścić. Powędrowała pod moją spódnicę w górę, dopóki nie prześledziła krawędzi pończoch i nie znalazła skóry. Nie chodziło o seks, to było pomaganie utrzymać mnie trzeźwo myślącą. To był pierwszy raz, gdy mężczyzna dotykając mojego uda oczyścił moją głowę. Wyprostowałam trochę moje ramię i uczyniłam z tego uchwyt dwuręczny. Ręka Damiana zagłębiła się w moje ramię, jakby bał się, co mam zamiar zrobić. "Spróbuj pieprzyć mi w umyśle ponownie, a sprawdzę moje szanse w sądzie." Były też inne pistolety w pokoju, wszystkie z nich w rękach naszych chłopaków i dziewczyny. Claudia powiedziała "Jeśli opuścicie kanapę, będziecie krwawić." Adonis i Elisabetta oparli się ponownie na poduszkach. Nie poświęciłam spojrzenia by zobaczyć, czy byli szczęśliwi z tego powodu. Claudia i inni się tym zajęli. Pozwoliłam by moje ręce opadły z wampira przede mną. "Nie będę ponownie używać mojej mocy na tobie, pani Blake. Myślę, że jesteś trochę zbyt niebezpieczna by ci dokuczać."

"Trafne spostrzeżenie" powiedziałam cichym głosem, walcząc, by moje ręce były opanowane. "Twoje słowo, że nie będziesz się starał wykorzystać swoich mocy na żadnym z nas tutaj dzisiejszego wieczoru" powiedział Asher z ręką wciąż jeszcze na moim udzie. "Daję ci słowo, że nie będę używać swoich mocy na żadnym z was dziś wieczorem." "Rozszerz to" powiedziałam. "Co?" zapytał Asher. "Jego słowo, że nie skorzysta ze swoich mocy na nas, podczas gdy jest w mieście. Chcę jego słowa, że będzie dobrym chłopcem do czasu opuszczenia naszego terytorium." "Słyszałeś panią" powiedział Asher i nie starał się powstrzymać poczucia humoru w głosie. Byłam zadowolona, że to było dla kogoś zabawne. Dał słowo, dokładnie tak, jak go zapytałam. Był starożytnym wampirem. Gdybyś kiedykolwiek dostał słowo honoru od jednego z tych sukinsynów, to je miałeś. Nie próbowali go złamać. Dziwne, ale prawdziwe. Opuściłam mój pistolet, a Claudia i inni zrobili to samo. Ale nie schowaliśmy broni. Mieliśmy słowo Merlina, nie Adonisa, albo Elisabetty. Chyba powinnam to dorzucić, ale nie myślałam o tym w tym czasie. "Wiesz, że jestem jednym z niewielu wampirów, których ona stworzyła osobiście. Widziałaś wspomnienie o mojej śmierci." Przytaknęłam. "Słyszałem plotki, że ona się wmieszała. Więcej pogłosek, że odwiedzała cię w snach, lub wizjach. Mam zakaz zbliżania się do rady z jakiegokolwiek powodu pod groźbą śmierci. By potwierdzić plotki lub odrzucić, nie miałem innego wyboru, jak przybyć tu, do ciebie i Jean-Claude’a." "Dlaczego dołączyłeś moc do baletu?" spytałam. "Chciałem zobaczyć, czy mogę znaleźć w Jean-Claudzie coś, co ją zainteresowało." "I co?" spytałam. "Znalazłem ciebie." "Co to ma znaczyć?" "Oznacza to, że jesteś nekromantką, jak dawniej." "A to oznacza, że?" "Masz moce, jakich nie widziałem od wielu długich wieków." "Nie widziałeś jeszcze jak używam moich mocy."

"Masz wampirzego sługę. Masz zwierzę na wezwanie. Zdobywasz moc, jak gdybyś była wampirzym mistrzem. Karmisz się seksem tak jak Jean-Claude to robi, tak jak Belle Morte. Nie jest to opcja dla Ciebie, lub dodanie mocy dla Jean-Claude’a. Ty musisz się karmić, jak gdybyś była prawdziwym wampirem. Nie przez krew, prawda, ale przez pożądanie." "Tak, tak, jestem sukubem." Starałam się nie myśleć o tym, co trudne, ale po prostu przyznałam, mówiąc to szybko. "Bagatelizujesz to, dlaczego?" "Bo to mnie przeraża" powiedziałam. "Przyznajesz to?" To od Adonisa. Wzruszyłam ramionami. "Dlaczego nie?" "Większość ludzi nie lubi przyznawać, że się czegoś obawia." "To nie sprawia, że mniej się tego obawiasz" powiedziałam. "Uważam, że to tak" powiedział i to był jego prawdziwy głos, myślę, że nie grał. "Czego ty się boisz?" zapytał Asher. "Niczego czym podzieliłbym się z mniejszym mistrzem." "Niech rozpoczynaj wyzwisk" powiedziałam. "Mieliśmy naprawdę porozmawiać." "O czym chcesz mówić, pani Blake?" "Mówisz, że przybyłeś tu w poszukiwaniu odpowiedzi na temat Najdroższej Mamusi; zadaj swoje pytania". "A ty odpowiesz, tak po prostu?" mówił jakby mi nie wierzył. "Nie wiem, dopóki nie usłyszę pytania, ale być może. Przestań pieprzyć w umyśle i po prostu udawaj, że jesteśmy oboje cywilizowanymi istotami. Zapytaj mnie." Roześmiał się, a to był tylko śmiech, a nie namacalny dźwięk Jean-Claude'a, lub Ashera, lub Belle Morte. To był tylko śmiech. "Być może jestem tak stary, że zapomniałem jak po prostu porozmawiać." "Praktykuj na mnie, zadawaj pytania." "Czy ona budzi się z jej długiego snu?" "Tak" powiedziałam. "Skąd wiesz, z taką pewnością?" "Widziałam ją w snach i w..." wahałam się, szukając odpowiedniego słowa. "Wizjach" podpowiedział Asher. "Ale to wydawało się jakimś anielskim, nieziemskim gównem, i to nie było jak to." "Jak to było?" zapytał Merlin.

"Wysłała raz ducha kota, iluzję. Coś w tym rodzaju wspięło się po moim ciele kiedyś w Jeepie. Pachnie nocą, łagodną i tropikalną, jaśminem, deszczem. Była cholernie blisko uduszenia mnie kiedyś tym smakiem deszczowej nocy. Belle Morte robi to z zapachem róż." "Czy utożsamiasz ich moce ze sobą?" zapytał. "Czy to znaczy, czy one są podobne w mocy?" "Tak." "Nie" odpowiedziałam. "Jak to nie?" "Widziałam ją wzrastającą ponad mnie w wizji, czy śnie, czy cokolwiek to kurwa było, jak ogromny czarny ocean. Widziałam jej początek jako nocnego życia, przechodzącego w coś realnego i oddzielnego. Jak gdyby noc nie była tylko brakiem światła, ale była czymś prawdziwym i żywym. Ona jest powodem, że nasi przodkowie tłoczyli się w nocy wokół ognia. Ona jest tym, dlaczego boimy się ciemności. Ona jest strachem w najmniejszych włóknach naszej istoty, czymś zwracającym się do naszej prymitywnej części. My nie boimy się jej ponieważ boimy się ciemności; boimy się ciemności ze względu na nią." Zadrżałam nagle marznąc. Asher zdjął marynarkę smokingu i założył wokół moich nagich ramion. To położyło rękę Damiana na moim karku, pod moimi włosami, żeby mógł utrzymać kontakt. Nie spierałam się o to. "Więc to prawda" powiedział Merlin, głosem, który krył skrawek strachu "ona się budzi." "Tak" powiedziałam "ona to robi." Ujęłam rękę Ashera w swoją. Potrzebowałam komfortu. "Belle Morte uważa, że to jej moc obudziła sługi matki." "To nie to i wiesz o tym" powiedziałam. "Budzą się, bo ona się budzi" odpowiedział. "Tak" powiedziałam. "Dlaczego ona jest tak zainteresowana ludzką służebnicą?" zapytał Adonis, nie niegrzecznie, ale jakby naprawdę chciał wiedzieć. "Wierzę, że to nie ludzka służebnica jest tym, co ją interesuje, ale nekromantka." Spojrzał na mnie i znowu walczyłam, by nie spojrzeć mu w oczy. Nie sądziłam, że to z powodu umysłowych sztuczek, po prostu nawyk. Spoglądasz w czyjeś oczy. Po prostu to robisz. "Czy wiesz, pani Blake, że to na jej zlecenie, nekromanci przez lata byli zabijani?" "Nie" odpowiedziałam "Nie wiedziałam o tym."

"To były jej rozkazy, że wszyscy z twoimi darami byli zabijani, zanim mogli rozwijać się do takiej mocy." "Mogę to w pewnym sensie zrozumieć." "Możesz?" Kiwnęłam głową, uścisnęłam dłoń Ashera i przytuliłam dłoń Damiana bliżej do mojej skóry. "Mogę owładnąć umysł wampira drogą, którą wy władacie nami." "Możesz, naprawdę?" Zdałam sobie sprawę, że powiedziałam zbyt wiele. "Jestem zbyt zmęczona, żeby grać dzisiaj w gierki, Merlinie. Kiedy napieprzyła nam obojgu w umyśle dziś wieczorem, mój dobrze-myślący przyjaciel dał mi potrzymać krzyż." "O rany" powiedział. Podniosłam lewą rękę, żeby mógł zobaczyć nową bliznę. "Jak wyleczyłaś się tak szybko? Święte rzeczy goją się na nas powoli." Położyłam dłoń z powrotem na dłoni Damiana. "Nie jestem wampirem, Merlinie, jestem nekromantką. To jest po prostu inny rodzaj psychicznych darów. To nie czyni mnie złą." "A my jesteśmy źli, tylko dlatego, że jesteśmy wampirami?" Pytanie było dla mnie zbyt trudne z wampirem w każdej ręce. "Jestem zbyt zmęczona, by debatować z tobą filozoficznie. Uzdrawianie wymagało energii." "Czuliśmy, że się karmisz" powiedział Adonis. Walczyłam, by nie patrzeć na niego ponownie. "Tak, karmiłam, ale to nie wystarczyło. Interesy z Najdroższą Mamusią kosztują dziewczynę wiele." "To wielkie działania dla każdego" powiedział Merlin. Zastanawiałam się, po raz pierwszy, czy powodem dla którego nie robił jakiś poważnych kontroli umysłu po wizycie matki mogła być nie tylko uprzejmość, ale dlatego, że był przerażony. Może nie miał tyle mocy. Może on, podobnie jak ja, został osuszony z energii. "Czy ona może wyssać inne wampiry, po prostu przez dotknięcie ich mocy, czy nie?" "Dlaczego pytasz?" "Ona prawie zawsze przychodzi do mnie po tym, jak jakiś inny wampir wykorzystał znaczącą siłę na mnie. Użyła gierek umysłowych Belle Morte by za tym podążyć. Dziś w nocy ty byłeś tym za czym podążyła. Czy ona żywi się nami, kiedy to robi?" "Czasem" powiedział. "Więc nie spała i nie karmiła się przez tysiące lat. Była jak niektóre rodzaje mrocznych snów, karmiące się energią, mocą". "Tak mi się wydaje."

"Dlaczego poszła spać w pierwszej kolejności?" "Skąd mam wiedzieć?" "Unikasz odpowiedzi, prawda?" Uśmiechnął się lekko. "Być może." "Czy wiesz, dlaczego poszła spać?" "Tak." "Czy możesz mi powiedzieć?" "Nie." "Dlaczego nie?" "Bo to nie jest historia, którą pragnę się podzielić." "Nie mogę sprawić byś mi powiedział, czy mogę?" "Możesz spróbować sprawdzić, czy jesteś wystarczająco nekromantką by kazać mi powiedzieć." Uśmiechnęłam się. "Moje ego nie jest tak duże." "Więcej sług matki się obudziło. Większość rady, jak Belle Morte, uważa, że ich własne moce rosną, że wyłamali sługi z ich długiego uśpienia." "Którzy radni w to nie wierzą?" "Ponieważ nie wolno mi zbliżać się do rady, skąd mam to wiedzieć?" "W ten sam sposób, w jaki możesz wiedzieć co myśli Belle Morte." Znów się uśmiechnął. Myślę, że to był jego nie-powiem-ci uśmiech. "Musisz ponownie się pożywić, pani Blake, podobnie jak ja. Dobra matka karmiła się na nas obojgu." "Ona nie jest dobra i nigdy nie była twoją matką." Zrobił ten gest znowu, ten, który był jego wzruszeniem ramionami. "Była matką tego, kim jestem teraz." Nie mogłam się z tym kłócić, więc nie próbowałam. "Chciałeś wiedzieć, czy jest bliska przebudzenia, jest. Mówisz, że chciałeś wiedzieć, czy Jean-Claude był wystarczająco potężnej mocy, by nazwać go mistrzem." "Nie wierzysz, że szukam mistrza?" "Wierzę, że jedyny mistrz, którego kiedykolwiek uznałeś, leży w pokoju gdzieś w Europie, nawiedzając moje sny." Wziął głęboki oddech, wzdychając. Wampiry nie muszą oddychać, tylko tyle, by móc porozmawiać, ale odkryłam, że większość z nich wzdychała, od czasu do czasu, a jeśli jest to zwyczaj, to nawet kilka tysiącleci nie mogło go złamać.

Damian zacisnął dłoń niemal boleśnie na moim karku. Byłam całkowicie spokojna; o co chodzi? Zaczęłam spoglądać na niego, ale poczułam to. Pozwolił mi to poczuć. Ssałam jego energię. Zabierałam z powrotem energię dającą mu żyć. Cholera. Rozległo się pukanie do drzwi. Claudia spojrzała na mnie. "Zobacz, kto to jest" powiedziałam. Sprawdziła przed otwarciem drzwi, dobry ochroniarz. To był Nathaniel. Otworzyła drzwi dla niego. Przyszedł z włosami splecionymi z powrotem w warkocz, ale stracił gdzieś swoją koszulę i kamizelkę. Jego górna część ciała lśniła od potu, a diamentowo ametystowa obróżka na jego szyi błyszczała gdy poszybował poprzez pokój. "Jak straciłeś koszulę?" zapytałam. "Było mi gorąco" powiedział i uśmiechnął się. "Mało powiedziane." Podszedł do mnie wciąż uśmiechnięty, ale było zmartwienie wokół kącików jego oczu. Coś obcego, czego nie widziałam, a spędziłam miesiące na czytaniu jego twarzy. Obszedł szeroko biurko, tak, by być poza zasięgiem Merlina. Nauczył się być bardziej człowiekiem i mniej ofiarą, mieszkając ze mną. Podszedł i położył rękę na moim ramieniu, pod marynarką Ashera. Posiadanie obu dotykających mnie było takie, jakby ktoś wbił wtyczkę elektryczną w mój kręgosłup. To sprawiło, że podskoczyłam, ale pod napływem mocy było uczucie, że to się dzieje tylko w jedną stronę, we mnie. Cholera. Naprawdę, naprawdę będę musiała stać się lepsza w tych energetycznych sprawach. "Jesteś bardzo nowa w byciu w centrum tego triumwiratu władzy" powiedział Merlin, jakby był tego pewien i jakby to było ciekawe dla niego. "Tak, to jest krzywa uczenia się." "Istnieją sposoby, by powstrzymać dobrą matkę od żerowania na twojej energii." "Zamieniam się w słuch" odpowiedziałam. Zmarszczył brwi na mnie. "To znaczy, chciałabym to usłyszeć." Czasami zapominałam, że slang nie znosił dobrze podróży, nie poprzez niezliczone stulecia. "Święte przedmioty ukryte wewnątrz co najmniej dwóch warstw poduszek będą trzymać ją na dystans." "To brzmi ryzykownie" powiedziałam, podnosząc nowo naznaczoną rękę. Ruch poruszył Damiana, prawie potykając. Czułam jak Nathaniel sięgnął do niego ponownie, kiedy położył rękę wokół talii wyższego mężczyzny.

"Nawet wampiry mogą spać w ten sposób, jeśli wierzą i nie wzywają swych własnych mocy." Musiałam się nakarmić, ale nie chciałam popełnić tu błędu. Sypiałam ze zbyt wieloma wampirami by chcieć żeby święte przedmioty wysunęły się w nieodpowiednim momencie. "Wampir może spać ze świętym przedmiotem pod jego poduszką?" "Tak, lub pod łóżkiem, choć poduszka jest lepsza." "Co się dzieje, gdy święty przedmiot dotyka ciała wampira?" "Spójrz na własną rękę a otrzymasz odpowiedź" powiedział. "Czy chcesz powiedzieć, że krzyż spalił mnie z powodu mojej własnej mocy, nie Najdroższej Mamusi?" "Jesteś sukubem, pani Blake; to od dawna jest związane z mocą demoniczną." "Stawałam przeciwko demonom. Wampiryzm jest zarazą, nie czymś demonicznym. To jest choroba przenoszona przez krew. Lekarze w 1900 roku częściowo zorientowali się, jak ją leczyć. Nie leczysz demonicznego opętania poprzez transfuzje krwi." "Leczyli to?" powiedział Merlin. "Transfuzją krwi, naprawdę?" "No tak, ale wampiryzm jest tym, co powstrzymuje śmierć ciała i porusza nim, więc gdy zabierasz wampiryzm z krwi, ciało umiera." "Ach, zatem to nie lekarstwo, którego najbardziej szukali". Pokręciłam głową. "Nie." Damian pochylił się i szepnął przy moim policzku "Wszystko ciekawe, ale mogę zapytać, czy można to przyspieszyć?" "Matka nie może przebić twojej ochrony na własną rękę, z wyjątkiem snu. Ale może podążyć za atakiem innego wampira za twoje tarcze. Masz rację w tej sprawie. Strach przed nią był jednym z powodów, dla praw rządzących walkami pomiędzy mistrzami. Ale ona była uśpiona tak długo, że zapomnieliśmy o ostrożności." "Dlaczego ona musi podążać za atakiem kogoś innego?" "Bo jest wciąż stworzeniem koszmarów i ziemiami Morfeusza." "Ona wciąż śpi, masz na myśli?" "Tak, to jest to, co mam na myśli." Uśmiechnął się. Ręka Damiana zagłębiła się w moje ramię. Powiedziałam "Nie chcę być tutaj niegrzeczna, ale muszę się pożywić. Tak więc, jeśli moglibyście nam wybaczyć." "Czy nie możemy popatrzeć?" zapytała Elisabetta. "Nie" powiedziałam.

"Chodź, Elisabetta" powiedział Merlin. Wyszedł przez drzwi z nią obok siebie. Adonis odwrócił się w drzwiach i popatrzył na nas wszystkich. "Również nie dostaniesz pozwolenia na patrzenie" powiedziałam. "To spotkanie się skończyło." Zaczął coś mówić, ale wydawało się, że pomyślał nad tym lepiej. W końcu potrząsnął głową i wyszedł bez słowa. Dowiedziałam się więcej, niż zamierzał powiedzieć, ale mniej, niż było do poznania. Jakoś wiedziałam, że zobaczę go ponownie. Po prostu przeczucie. Claudia podeszła do drzwi. "Upewnię się, że nikt nie będzie przeszkadzał." Zamknęła za sobą drzwi. Wstałam i delikatnie odsunęłam ich ręce od moich ramion. Ujęłam ich dłonie w swoje. "Nathaniel, weź Damiana do pomieszczenia dla pracowników lub gdzieś indziej. Albo znajdź stolik na zewnątrz, tak myślę." "Dlaczego nie możemy oglądać?" Rzuciłam mu spojrzenie, ale spojrzał na mnie niewinnymi, wnikliwymi oczyma. "To było mniej niż dwie godziny, mówisz, że chcesz tego ponownie? " Uśmiechnął się. "Nie mogę karmić się znowu na tobie tak szybko, Nathaniel, wiesz, że to zbyt niebezpieczne. Nie wiem dokładnie, co matka mi zrobiła, ale czuję się niepewnie. Nie wiem, czy mogę zagwarantować, że ardeur nie rozejdzie się po pokoju. Za drzwiami będziesz bezpieczny; w środku, nie wiem." Spojrzałam na Damiana, który trzymał się ramion Nathaniela jakby miał upaść bez wsparcia. "Jeśli pożywię się teraz Damianem, myślę, że będzie źle." "Na kim się zatem nakarmisz?" zapytał Asher, stojąc pod ścianą. "Jeśli się zgodzisz, na tobie." "Mężczyzna lubi być zapytany." Zacisnęłam ręce na innych dłoniach i powiedziałam "Nathaniel, Damian, idźcie, proszę i pozostańcie tam, gdzie ktoś może mieć na was oko, dobrze?" "Obiecuję" powiedział Nathaniel i ruszył do drzwi. Zwróciłam się do Ashera. "Czy jesteś na mnie zły?" "Nikt nie lubi być brany za pewnik, Anita." "Nie biorę cię za pewnik." "Robisz to, tak jak i Jean-Claude." Nie wiedziałam, co powiedzieć, więc powiedziałam tę część głośno. "Nie wiem, co na to odpowiedzieć".

Potrząsnął głową. "Nie mamy czasu na moje emocjonalne rany. Wybacz mi." Drzwi zamknęły się za nami, Nathaniel i Damian spróbowali znaleźć miejsce do przeczekania, aż nakarmię się na tyle, by utrzymać nas przy życiu. Sięgnęłam po rękę Ashera. Przyjął ją, ale nie chciał na mnie patrzeć. Fragment jego twarzy ukazywał ten idealny profil, z bliznami ukrytymi za chlubą jego włosów. Zapytałam o seks a on ukrywał się przede mną. Nie dobrze. "Co się stało?" zapytałam. "Czy zdajesz sobie sprawę, że to będzie po raz pierwszy, gdy kiedykolwiek będziemy uprawiać seks sami?" Zaczęłam z nim dyskutować, ale powstrzymałam się. Pamiętałam jego ciało tak blisko. Tak wiele nocy i popołudni z jego ciałem przy moim. Czy zawsze był ktoś inny z nami? Nigdy nie mieliśmy chwili tylko dla nas, tylko naszych? Dotknęłam jego twarzy, starałam się by spojrzał na mnie, ale nie chciał tego zrobić. "Nie tylko Jean-Claude nie dawał ci wystarczająco dużo uwagi osobistej, prawda?" Uśmiechnął się, ale nie tak jakby był szczęśliwy. "Spędziłem wieki będąc pożądanym przez wszystkich, których dotknąłem, lub chciałem. Potem spędziłem wieki będąc pogardzanym, wyśmiewanym. Seks był miłosierdziem lub traktowany jako tortura na tych, których Belle chciała poniżyć." Próbowałam go przytulić, ale on trzymał mnie z dala, tylko dotykając mojej dłoni, gdy mówił. Powiedziałam jedyne co mogłam powiedzieć. "Przykro mi." W końcu spojrzał na mnie doskonałą stroną twarzy. Pozwolił mi zobaczyć to uderzające piękno, które sprawiało, że ludzie oddawali fortuny, honor, cnoty dla jednej więcej nocy wpatrywania się w tą twarz. "Wyleczyłem niektóre z moich bóli. Będąc z tobą i JeanClaude’m. Myślałem, że to wystarczy." Wsunęłam rękę pod jego włosy, więc mogłam dotknąć pokrytej bliznami strony twarzy. Ujęłam to, co ukrywał i wpatrywałam się w twarz, którą pozwolił mi zobaczyć. "Ale nie masz dość uwagi od żadnego z nas." "Brzmi to dziecinnie, kiedy powiedzieć to głośno, ale nie czuję się dziecinnie wewnątrz, tutaj." Dotknął swej klatki piersiowej. "To jest takie uczucie, jakbym umierał z głodu w środku uczty. Ale to jest uczta, na której dzielę się ze zbyt wieloma. Żadne z was nie patrzy tylko na mnie. Zawsze jest ktoś inny, piękniejszy, bardziej pożądany." "Nie ma nikogo piękniejszego od ciebie, Asher." Szarpnął się do tyłu i ukazując blizny na swej twarzy. "Jak możesz powiedzieć tak o mnie?"

"Co chcesz żebym ci powiedziała?" "Chcę być w centrum czyjegoś życia ponownie, Anita. Centrum Jean-Claude'a jesteś ty. Twoim zaczyna być Nathaniel i Micah." Złapał mnie za ramiona i zamknął oczy mocno. "Nie jestem czyimś kochaniem i nie mogę tego znieść." Zaśmiał się, ale kiedy otworzył oczy, błyszczały od niewylanych łez. "Jakże to głupie i dziecinne. Jakże samolubne." "Tu nie chodzi o bycie z mężczyzną lub kobietą, prawda?" powiedziałam "To dlatego, że żaden z ludzi, których gromadzę nigdy nie umieścił cię w centrum ich świata." "Chcę być kochany, Anita, jak to było kiedyś." "Julianna" powiedziałam cicho. Pokiwał głową. "Kiedyś to był Jean-Claude, ale on nigdy nie mógł prawdziwie kochać innego mężczyzny w taki sposób jak kochał kobietę. Gusta i wymagania Belle wysyłały wielu z nas w ramiona innych mężczyzn, ale Jean-Claude nigdy nie mógł się zadowolić tylko mężczyzną w łóżku. Jest miłośnikiem kobiet, przede wszystkim." "A ty?" zapytałam, bo wydawało się, chciał bym spytała. "Myślę, że gdyby to był właściwy mężczyzna, mógłbym się zakochać i być zadowolonym, ale myślę to samo w tematyce kobiet. To miłość jest tym, czego szukam, Anita, nie opakowanie. Zawsze potrzebowałem więcej uwagi niż Jean-Claude. Szukałem kobiety na moją ludzką służebnicę, kiedy uświadomiłem sobie, że Jean-Claude nigdy nie zadowoli się tylko mężczyzną, tylko mną." Nie wiedziałam, co powiedzieć na ból w jego głosie. Emocjonalny ciężar dźwigał przez dwieście lub trzysta lat i ja miałam to naprawić, lub przynajmniej uczynić to lepszym, jak? Jak miałam zamiar to zrobić? Czułam Damiana sięgającego do mnie. To mną zachwiało przy Asherze. Musiał mnie złapać. "Opróżniam Damiana". "Zatem muszę przestać być enfant terrible 6i zacząć cię karmić." "Chcę cię, Asher. Kocham Cię. Ale teraz nie mam czasu... " "By uleczyć moje rany" dokończył za mnie. "Aby kochać się z tobą tak, jak chcesz." Spojrzał na mnie, jakby mi nie uwierzył. "Musimy się nakarmić i wrócić na party, ale nie jesteś jak awaryjna żywność dla mnie.

6

Z francuskiego – strasznie dziecinny

Nie, nie jesteś tylko kimś, kogo dzielę z Jean-Claude’m. Jesteś dla mnie wyjątkowy, Asher, ty, właśnie ty. Nie mam czasu, by sprawić, że mi dzisiaj uwierzysz, ale postaram się później zrobić to lepiej." Przyciągnął mnie do siebie, trzymał mnie blisko, wyszeptał w moje włosy, "Później będziesz musiała żywić się na kimś innym, dlatego będę musiał czekać na swoją kolej." Odsunęłam się na tyle, by zobaczyć jego twarz i powiedziałam "Pamiętaj o jednej rzeczy, nie kochałam się z tobą po raz pierwszy, bo musiałam karmić ardeur. Kochałam się z tobą, bo chciałam tego, bo Jean-Claude i ja tego chcieliśmy." "Zrobiłaś to, by mnie chronić przed przedstawicielami Belle Morte." "Tak, zrobiliśmy to by Belle nie mogła wezwać cię do domu, żebyś należał do nas na jej zasadach, ale nadal jesteś jedynym nowym mężczyzną w moim życiu, z którym uprawiałam seks, bo chciałam się nim opiekować a nie dlatego, że byłeś jedzeniem." "Opiekować się mną?" Kiwnęłam. "To jest to, co robisz, kiedy kogoś kochasz." Uśmiechnął się i to był ten rzadki uśmiech. Uśmiech, który sprawiał, że wyglądał strasznie młodo i wcale nie tak jak on, jakby ten uśmiech był wszystkim, co pozostało z tego, kim mógł być przed wiekami. "Nie możesz kochać wszystkich ludzi w swoim życiu, Anita." "Nie" zgodziłam się "ale kocham ciebie. Kocham Jean-Claude’a". "I Micaha i Nathaniela" powiedział. Kiwnęłam. "I Londona i Requiem" powiedział. Pokręciłam głową. "Nie, nie ich." "Dlaczego ich nie kochasz? Są piękni i doskonali." Uśmiechnęłam się. "Nie doskonali; przystojni, ale nie doskonali. Requiem jest po części cholernie markotny. London, jestem nim trochę zawstydzona." "Dlaczego zawstydzona?" "Nie wiem, może dlatego, że nie jestem nawet pewna czy go lubię, a uprawiałam z nim seks." Czułam Damiana opadającego na stole, gdzie siedział. Nathaniel złapał go za rękę, trzymał go na krześle. Asher musiał mnie złapać lub mogłam upaść. "Potrzebujesz karmienia" powiedział. Kiwnęłam.

"Porozmawialiśmy wystarczająco. Dziś w nocy ja będę się tobą opiekował, bo to jest to, co robisz gdy kogoś kochasz." Ciepło wzrosło na mojej twarzy i nie byłam pewna dlaczego. Zaśmiał się, ale nie magicznym wampirzym śmiechem, tylko bardzo męskim śmiechem. To śmiech, który pozwalał wiedzieć, że podobałaś im się na jakiś jedynie znany facetom sposób. "Co?" zapytałam, nie patrząc na niego, bo wiedziałam, że może sprawić, że zarumienię się bardziej. "Zarumieniłaś się, bo powiedziałem, że cię kocham." Kiwnęłam głową i starałam się brzmieć gburowato gdy powiedziałam "No i?" "No i wiem, że mnie kochasz." To zwróciło mój wzrok na niego. "Tylko dlatego, że się zarumieniłam?" Pokiwał głową. "Rumienię się często." Wciągnął mnie do kręgu swych ramion. "Tak, ale ten był dla mnie." Złożył pocałunek na moim czole. "Chciałbym się pożywić podczas twego karmienia." "Czy jeszcze się nie nakarmiłeś?" "Nie, głód krwi nie wzrósł." "Czy to nie jest niezwykłe?" "Bardzo". "Zatem pożyw się." Myślałam o tym. "Chociaż tak jakby zaczyna brakować miejsc na świeże znaki kłów." Dotknął boku mojej szyi, gdzie leżało ugryzienie Requiem. Prześledził dłonią wzgórki piersi, zanurzając się nieco poniżej góry gorsetu, dopóki nie pieścił ugryzienia Londona. Zanurzył palce niżej, tak że dotknął mojego sutka. Wystarczająco by wyrwać mi oddech w westchnieniu. Roześmiał się znowu, zadowolonym dźwiękiem. Jego ręka zsunęła się na moje udo, zmusił mnie bym rozsunęła nogi, więc mógł znaleźć ukąszenie Jean-Claude'a na mojej bardzo wewnętrznej części uda. Mój głos był zdyszany "Skąd wiedziałeś, że tam był?" "Poczułem go" wyszeptał. "Czy jesteś gotowa na mnie?" Kiwnęłam głową, bo nie ufałam mojemu głosowi. "Zatem spójrz na mnie, Anita, spójrz mi w oczy."

Spojrzałam w górę powoli i stwierdziłam, że jego oczy są pełne światła niczym niebieski lód, błyszczący w zimowym świetle księżyca, ze wszystkimi cieniami i blaskiem. Jego oczy raziły mnie. Niósł mnie, a ja nie pamiętałam że mnie brał. "Gdzie doszliśmy? "szepnęłam. "Kanapa" odpowiedział. "Musimy się pospieszyć." Położył mnie na kanapie, z ugiętymi kolanami, a on klęczał między nimi. "Możemy teraz być szybcy, bo wiem, że będzie długo potem." "Wszystko dlatego, że zarumieniłam się dla ciebie" powiedziałam. "Tak." Położył mnie na kanapie. Nie było miejsca by mógł leżeć obok mnie, więc wstał i zaczął zdejmować swoje ubrania. "Jeśli zaczniemy zdejmować gorset to zajmie wieki, by założyć z powrotem." "Gorset może zostać." Rzucił swoją koszulę i marynarkę na oparcie kanapy. Stał przez chwilę nagi od pasa w górę. Patrzyłam na niego głupio, tak z „jejku, wow” wyglądem na mojej twarzy. Nie mogłam nic na to poradzić. Był taki piękny, a ja wiedziałam, że reszta w nim była tak samo piękna. Mogłam patrzeć na niego z tą wnikliwą niecierpliwością. To sprawiło, że zadrżałam po prostu wpatrując się w niego, takiego jak teraz. "Wyraz twojej twarzy, Anita, Mon Dieu, wyraz twojej twarzy." Musiałam przełknąć dwa razy, by powiedzieć: "Co chcesz, żebym zdjęła?" "Majtki". "Tylko majtki" powiedziałam. Skinął głową i zaczął odpinać spodnie. Mój puls przyspieszył. Musiałam usiąść by zdjąć majtki. To pomogło mi spojrzeć z daleka na niego i tak zrobiłam. Czy to po prostu dlatego, że nigdy nie byliśmy przedtem sami? Czy to było to cudowne, niecierpliwie wyczekiwanie? A może to coś więcej? Chciałam go. Chciałam, żeby mnie dotknął. Moje ciało bolało z pragnienia, ale nie tylko z potrzeby bycia dotykaną, ale bycia dotykaną przez Ashera. Jego ręce zsunęły się po moich nagich ramionach, gdzie siedziałam z twarzą daleką od niego. Pogładził rękami w dół mojej skóry co sprawiło, że wstrzymałam oddech. Nachylił się i szepnął: "Czego chcesz?" "Twoich rąk na moim ciele." "Czego jeszcze chcesz?" "Ciebie we mnie."

"Co jeszcze?" Mój puls walił mi w gardle tak mocno, że ledwo mogłam mówić przy tym. "Ugryź mnie podczas gdy będziesz mnie pieprzył, weź mnie na oba sposoby, gdy jesteś we mnie." "Wewnątrz ciebie na oba sposoby?" Wyszeptał. "Tak." Złapał garść moich włosów i pociągnął, aż zabolało, tylko troszkę, tylko tyle. "Powiedz proszę." "Proszę". "Muszę wziąć krew, by wejść w ciebie. By doprowadzić cię drugi raz z moim ugryzieniem, będę musiał podjąć ponownie krew." Starałam się to zrozumieć, ale nie powiodło mi się, w końcu powiedziałam jedyne, co potrafiłam powiedzieć. "Proszę."

Rozdział 54 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Postawił nas oboje na kolanach na kanapie, mnie tyłem do niego. Dłoń zawinął w moich włosach, tak mocno, że bolało, wygiął moją szyję do tyłu w czystym, napiętym kącie. Przycisnął się do mnie z tyłu, wykorzystał swoje biodra do podniesienia krótkiej spódniczki, więc mogłam poczuć jego ciało przy moich nagich pośladkach. Zanurzył rękę w przód gorsetu i mógł ścisnąć moje piersi, napięte i twarde. To sprawiło, że krzyknęłam. Zanurzył swoje ciało we mnie, ale bez krwi był jeszcze zbyt miękki. Szepnął mi do ucha: "Twoja krew uczyni mnie ponownie mężczyzną. Wypełni moje ciało życiem, bym mógł wypełnić twoje ciało życiem." Było coś w tym, co powiedział, co powinno mi przeszkadzać, ale nie mogłam sformułować myśli. Owinął mój umysł w błogim pośpiechu i nie mogłam sprawić by moje myśli były logiczne. Całą logikę miałam w jego rękach, w miękkim naciśnięciu jego ciała, rosnącym napięciu gdy mnie trzymał. Coś przecięło jak nóż ten zmysłowy spokój. Damian sięgnął do mnie z cichym krzykiem. "Anita, do cholery, karm się!" To mnie osunęło w ramionach Ashera. "Co jest nie tak?" "Pozwól mi karmić się z pierwszym ugryzieniem. Pozwól mi karmić się z twoją mocą." "Damian słabnie." zrobił z tego oświadczenie. "Tak." Mój głos był zdyszany, ale nie z jakiegoś dobrego powodu. "Nie będę walczyć z twoją mocą, Anita. Pozwolę ci mnie zabrać, a potem ja zabiorę ciebie." "Tak, ale proszę, pospiesz się, proszę ..." Był zbyt wysoki, by pozostać przyciśnięty tak jak był i ugryźć mnie. Musiał ostrożnie zsunąć swoje ciało, wystarczająco by te ponad 185 cm mnie obramowało. Jego ręce napięły się w moich włosach i na moich piersiach. Nagły ból zdawał się skierować mnie z powrotem ku jego spojrzeniu. Mój oddech był krótki i podekscytowany, kiedy uderzył. Nastąpiła chwila bólu, a potem rozmyła się w pierwszym orgazmie. Ugryzienie Ashera było rozkoszą. To był jego dar, jego moc, ta moc napięła moje ciało i eksplodowała jak fala ciepłej przyjemności na mojej skórze. Tyle przyjemności, tak dużo i tak

długo, jak długo się karmił, to była fala po fali, ciepła, porywająca. Czułam się tak dobrze, tak dobrze, że wylało się to z moich ust w długich, poszarpanych krzykach. Gdzieś w tym, ardeur wzrosło i karmiło się. Karmiło przez jego usta, jego zęby na mnie. Karmiło przez jego ręce na moim ciele. Przelałam to do Damiana, poczułam jak usiadł tak ciężko na krześle, że prawie spadł z niego. Nathaniel uspokoił go i posmakował tej rozkosznej mocy. Walczyłam z energią, walczyłam, by wysłać tylko jedzenie, a nie niemal przytłaczającą przyjemność. Aby wysłać tylko tyle, a nie więcej. To było jak próba medytowania w środku seksu; nic dziwnego, że nie byłam w tym lepsza. Asher odsunął się od mojej szyi, dysząc ciężko. "Wzięłaś dużo." Wydawał się chwiejny, a jego ukąszenie niekoniecznie dawało mu przyjemność, więc to nie było to. "Przepraszam" wymamrotałam. Puścił mnie, a ja bezwładnie opadłam do przodu na czworakach, głową w dół. "Boże, Asher, Boże" Kanapa poruszyła się gdy zmienił pozycję, a następną rzeczą, jaką czułam były jego ręce na moich biodrach, podciągające moją spódnicę. Przycisnął czubek penisa do mnie i nie było w nim teraz nic miękkiego. Był twardy i gotowy, popychając mnie. "Czy nadal chcesz bym przebił cię dwa razy?" Powinnam powiedzieć nie. Straciłam zbyt dużo tego wieczoru. Ale nie chciałam powiedzieć nie. Chciałam powiedzieć tak. Spróbowałam nie myśleć o Asherze zbyt dużo. Po pierwsze, mogło to spowodować mini orgazmy w dziwnych chwilach. Jeden z efektów ubocznych jego mocy. Po drugie, bo zrozumiałam, dlaczego ludzie byli gotowi przehandlować wszystko za zaledwie jedną noc przyjemności, którą tylko Asher mógł dać. Reszta metafizycznego seksu była wspaniała, ale to było uczucie, jakie miałam dla ludzi związanych emocjonalnie ze mną, które sprawiło, że chciałam być z większością z nich. Karmienie awaryjne było wyjątkiem. Kochałam Ashera, ale to nie miłość była tym, co sprawiło, że chciałam z nim być. Gdybym była mniej uparta, mogłabym uganiać się za nim po prostu dla przyjemności. Pozostawałam z dala od niego, kiedy tylko mogłam, bo nikt nie potrafił zrobić wystarczająco tego, co on mógł i to mnie przerażało. Dlatego powiedziałam "Po prostu pieprz mnie." "Nie chcesz bym ponownie przyniósł ci przyjemność z moim ukąszeniem?" "Tak, ale ... nie mamy czasu." "Jak sobie życzysz." Ułożył ręce na moich biodrach i zaczął torować sobie drogę we mnie. Byłam mokra, ale ciasna; moje ciało drżało wokół niego, gdy walczył by znaleźć się we mnie.

Jego głos był napięty. "Tak ciasna dzisiejszego wieczoru, tak ciasna. Zmuszasz mnie do walki o każdy cal. Kocham to." Po prostu przytaknęłam, nie ufając mojemu głosowi. Powinnam powiedzieć nie dla seksu. Chcieliśmy karmienia. Jean-Claude potrzebował byśmy gawędzili w tłumie. Ale ja nie chciałam powiedzieć nie. Mogłam się okłamywać i myśleć, że to Asher tego potrzebował, tym razem było nas dwoje, ale nie dlatego powiedziałam tak. Powiedziałam tak, bo chciałam go we mnie. Powiedziałam tak, bo walczyłam z sobą by nie prosić o kolejne ugryzienie. Chciałam, żeby przebił mnie dwa razy. Chciałam tego. I zrobiłam to. Wchodził we mnie, tak blisko, jak jego ciało mu pozwoliło. Oparł się na chwilę z naszymi ciałami połączonymi ze sobą. Położył swoje ciało na moich plecach, pozwalając mi utrzymać naszą wagę przez moment. Jego skóra była cieplejsza teraz, żywsza z krwią zabraną ode mnie. Jego włosy opadały wokół mnie jak lśniąca zasłona. "Ugryź mnie" wyszeptałam to. "Co?" "Ugryź mnie, kiedy mnie pieprzysz, weź mnie, weź mnie jak tylko ty możesz mnie wziąć." Mój głos pozostał szeptem, jakby to sprawiało, że wszystko było w porządku. Czyniło mniej słabym. "Jak tylko ja mogę cię wziąć?" zrobił z tego pytanie. "Tak" odpowiedziałam "tak". Objął mnie, zmusił mnie, bym podtrzymała całą naszą łączną wagę. Przytulił mnie, twardy i napięty. "Czujesz moją moc." "Tak" wyszeptałam. "Czy boisz się tego?" "Tak." "Boisz się, jak bardzo mnie chcesz?" "Tak!" Wyszeptał: "To mi się podoba." Uniósł się ze mnie, tak, że tylko jego część mnie dotykała, część, która była głęboko we mnie i najlżejszy dotyk ud i bioder. Wyprostował się powoli, tak powoli. "Wciąż jestem ciasna." "Tak" powiedział, "tak, jesteś." Odsunął się ode mnie, a następnie użył swych kolan by rozłożyć moje nogi szerzej. To sprawiło, że opuściłam głowę na kanapę, przyciskając twarz do skóry. Asher wszedł we mnie, płytko, dość wewnątrz by sięgnąć tego słodkiego punktu.

Zaczął powoli i miarowo, pchając tam i z powrotem i zawsze w ten jeden punkt. Ciągle oczekiwałam, że przyspieszy lub wejdzie głębiej, ale utrzymał ten powolny, płytki rytm. Zaczęłam poruszać moimi biodrami, by pomóc, ale on położył dłonie mocno na biodrach, powstrzymując mnie od ruchu. To było dziwne niczym taniec towarzyski którego kazali mi się uczyć na imprezę. Wyginanie w rękach mężczyzn, ściśnięcie w jednym lub drugim kierunku i wiedziałaś, czego on chciał, lub myślałaś, że wiesz. Chciał, żebym się nie ruszała, pozwoliła mu wykonać pracę. Rozłożył mi nogi jeszcze szerzej, zmusił moje ciało do większego łuku. "Podnieś się Anita, chcę Cię na czworakach." Zrobiłam, o co prosił, ale moje kolana były rozłożone tak daleko, że moje biodra protestowały na ten kąt. To nie zupełnie bolało, ale mogło gdybyśmy robili to wystarczająco długo. I w tym wszystkim trzymał ten ślizgający, łagodny rytm w moim ciele. Orgazm zaczął budować się we mnie. Budował się z każdą pieszczotą jego ciała wewnątrz mnie. Budował, budował, na jego delikatnym dotyku w środku. Większość seksu uprawialiśmy podczas ardeur. Ardeur nie było delikatne. Karmiłam się i pieprzyłam, bo musiałam. Zdałam sobie sprawę, jak Asher brał mnie tak ostrożnie, tak delikatnie, że pokazywał nam wszystkie złe nawyki. Kochałam dobre, ostre pieprzenie, bardziej nawet niż większość kobiet, ale tylko dlatego, że mogłam to przyjąć nie znaczyło, że to było to, co chciałam, nie zawsze. To, to było idealne. To było to, czego mi brakowało w całym tym szaleńczym seksie. Wszystkie awaryjne karmienia sprawiły, że zapomniałam, że łagodność była sama w sobie rozkoszą. Walczyłam, by pozostać tam, gdzie chciał i nie ruszać się, walczyłam by utrzymać moje nogi rozsunięte, walczyłam by zatrzymać przyjemność. "Jestem blisko." "Więc dojdź." "Ale ..." "Dojdź" powiedział. Mogłabym argumentować, ale pchnął swe ciało we mnie po raz ostatni i orgazm mnie dopadł. Tylko jego ręce zaciskające się na moim tyłku powstrzymały mnie od owinięcia mojej rozkoszy wokół niego. Trzymał mnie w miejscu i przed poruszeniem, jakbym nie krzyczała, nie zagłębiała palców w skórze. Tyle przyjemności, tyle rozkoszy, że moje ręce potrzebowały czegoś się trzymać. Nie mogłam dotrzeć do niego, więc wbiłam paznokcie w to, czego mogłam dosięgnąć.

"Anita, kocham cię, kocham cię, kocham cię!" Rytm się zmienił. Czułam walkę jego ciała, by nie zgubić się jeszcze. Złapał mnie za włosy i szarpnął mnie na kolana ze swoim ciałem wciąż we mnie. To zmieniło kąt, a on nie próbował pozostać płytko. Użył całej swej długości, wciąż wchodząc delikatnie, wciąż walcząc by jego ciało nie uderzyło we mnie. Czułam wysiłek w jego klatce piersiowej i ramionach, kiedy odciągnął moją głowę w bok i odsłonił moją szyję ponownie. "Teraz" wyszeptał. "Proszę" wyszeptałam. Wbił kły we mnie, zamknął usta wokół mnie i ssał. Zatrzymał walkę swego ciała, zanurzając się we mnie, tak mocno i szybko, jak tylko mógł. Doprowadził mnie znowu z krzykiem, doprowadził mnie swoim ciałem, doprowadził mnie swoim ugryzieniem, doprowadził mnie swoją mocą. Wszedł we mnie z jednym, ostatnim, mocnym pchnięciem. Przejechałam paznokciami w dół jego ramion i krzyknęłam ochryple. Karmił się na mojej szyi i tak długo, jak się karmił orgazmy trwały. Dla mnie, dla niego, dla nas. To była jedna z rzeczy, które czyniły go tak niebezpiecznym. Podczas gdy jesteś w środku całej tej przyjemności, możesz się zapomnieć. Zapomnieć, że to było moje czwarte dzisiaj oddawanie krwi. Zapomnieć, że nie powinien otwierać ust i pozwalać krwi spływać w dół mego ciała, bo był zbyt pełny by wziąć więcej. Zapomnieć, że mieliśmy przypuszczalnie ocalić kogoś na zewnątrz podczas spotkań z zaproszonymi gośćmi. Zapomnieć wszystko, poza uczuciem jego wbijającego się we mnie, aż rozlał się między moimi nogami, rozlał ponad swoim własnym ciałem. Zapomnieć, dopóki moja krew nie popłynęła po szyi, by zanurzyć się w sukience i diamentach. Zapomnieć, dopóki ręce nie odciągnęły nas od siebie, a Asher zwrócił się z warknięciem na pokój. Ja nie warczałam. Upadłam na kanapę, bo nie mogłam zrobić nic innego. Leżałam jak zepsuta lalka i nawet moje myśli krążyły leniwie, białe na brzegach jakby świat został pokryty bawełną. Ktoś mnie odwrócił. Elementy twarzy Remusa majaczyły w rosnącym półmroku. "Anita, Anita, słyszysz mnie?" Chciałam powiedzieć, że tak, ale świat przeszedł w czerń, a ja odpłynęłam i nie mogłam powiedzieć czegokolwiek do kogokolwiek.

Rozdział 55 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Obudziłam się w szpitalu. Nie ludzkim szpitalu, ale szpitalu likantropów. Budynek, którego lokalni zmiennokształtni używali w takich właśnie sytuacjach awaryjnych. Jeśli zabrano by mnie do ludzkiego, to Asher mógłby skończyć z nakazem egzekucji. Minusem pójścia do szpitala futrzaków było to, że krew wykorzystywana do transfuzji, nie była ludzka. Jeśli masz zgodną grupę krwi, ludzie mogą podjąć krew likantropów i likantropi mogą podjąć krew ludzką, ale likantropi mogli mieć problemy biorąc krew, która nie jest zgodna z ich szczepem likantropii. Ponieważ noszę trzy, byłam trochę poza problemem. Ale ponieważ miałam również grupę 0-, nie było wiele możliwości wyboru. Nie jest to najbardziej popularny rodzaj krwi, zwłaszcza w tak małym szpitalu jak ten jeden. Doktor Lillian aktualnie nie powiedziała mi, jaki szczep likantropii postanowiła dodać do mojego mixu, lub czy wybrała jeden, który już miałam. Sądziła, że jeśli poznam co to jest, może to wpłynąć na to, która bestia we mnie wygra. Ponieważ moje procesy mentalne nie powinny mieć z tym nic wspólnego, nie miałam pojęcia co ona plecie, ale nie odpuściła, więc gdy nadejdzie następna pełnia zobaczymy, jeśli mój mieszany worek futrzany wybierze zwycięzcę. Spałam i budziłam się, a gdy obudziłam się znowu, Asher siedział przy moim łóżku. Byłam zaskoczona kiedy go zobaczyłam, wydałam cichy jęk. Spojrzał z dala ode mnie, pozwalając, by wszystkie te długie włosy opadły do przodu, by ukryły jego twarz całkowicie. Nie flirtował pokazując idealny profil. Po prostu się ukrywał. "Boisz się mnie teraz". W jego głosie był żal niczym ciche, utrzymujące się opady deszczu, które wiesz, że przejdą w całodniowe. Zaczęłam temu zaprzeczać, a następnie zatrzymałam się. Czy ja się go bałam? Tak. Tak, bałam. Ale nie z powodu, o którym pomyślał. Dotknęłam bandaża na szyi i z odczucia wiedziałam, że ugryzienie nie będzie jakimś uprzejmym ukłuciem. Dał się ponieść na mojej szyi, jak nigdzie indziej.

To nie było tak złe, jak blizna na obojczyku, a nawet na zgięciu mojej ręki, ale to nie było to, co stare wampiry zazwyczaj robią. Odczuwało się jako błąd nowicjusza pod bandażami. To sprawiło, że usiadł trochę prościej, jego arogancja dawała kopa. "Przykro mi, że moje maniery zdenerwowały cię także." Zabrzmiało trochę gniewnie, dobrze. To było lepsze niż rozpacz. "Masz rację, powinnam być wściekła na ciebie. I masz rację, że wykopywałam mężczyzn z mojego życie w diabły za dużo mniej niż to." Gniew odpłynął daleko, a paraliżująca depresja przytłoczyła go ponownie. To było jak obserwowanie światła znikającego z niego. "Zapytasz czy usiądę żebyś mogła wbijać nóż głębiej?" "Jeśli zechcę wbić nóż, będziesz to wiedział. Po prostu staram się rozmawiać." Musiałam zakasłać by oczyścić mój głos. "Czy jest woda?" Asher rozejrzał się po pokoju. To był Remus, który znalazł dzban wody i małą filiżankę. Nalał, ale zawahał się i wreszcie podał Asherowi. Obaj mężczyźni mieli chwilę gdzie można było poczuć bitwę woli, ale to Asher końcu wziął filiżankę i podszedł do łóżka. Nie chciał patrzeć na mnie jak podawał wodę z małą wygiętą słomką. Woda smakowało nieświeżo, ale była chłodna i poczułam się wspaniałe w ustach i gardle. Podniosłam moje nieobandażowane ramię, by móc trzymać filiżankę. Moje palce musnęły rękę Ashera. Podskoczył, jak gdyby go zabolało, ale wiedziałam, że nie. "Czy rozlałem wodę na ciebie?" "Nie, tylko trochę na pościel." "Jesteś jedyną kobietą, z wyjątkiem Belle, przy której kiedykolwiek czułem się niezdarny." Ixion podał chusteczkę. Asher wziął ją i otarł kilka miejsc na pościeli. "Czy to jest komplement, czy obelga?" zapytałam. Mój głos brzmiał lepiej, mniej zachrypnięty. To mnie zastanowiło, jak długo byłam nieprzytomna. Nie pytałam, bo gdyby to było długo, to Asher poczułby się gorzej, a ja byłbym bardziej przerażona. Pozwoliłam sobie to przemilczeć. Skończył próbować zbierać wodę, podając chusteczkę z powrotem, jakby spodziewał się, że Ixion po prostu tam będzie, by ją zabrać. Był i zrobił to, ale bezceremonialność tego gestu sprawiła, że ponownie zastanowiłam się jak długo byłam nieprzytomna. "To nie jest ani to ani to, po prostu prawda. Sprawiasz, ze czuję się niezręczny od chwili, kiedy cię spotkałem." "Staram się mieć taki wpływ na kobieciarzy."

Spojrzał na mnie wtedy. Próbowałam odczytać jego odpowiedź i nie udało się. "Jestem kobieciarzem, czyż nie?" "Belle Morte upewniła się, że wszyscy z was byli dobrzy z paniami." "I mężczyznami. Nie zapomnij, Anita, ona upewniała się, że wiedzieliśmy jak sprawić mężczyźnie przyjemność, również." Kiwnęłam głową i zatrzymałam się, ponieważ bandaże zaszczypały. "Uchwyciłam tę koncepcję, dzięki." "Ale nie jesteś z tego zadowolona." "Bardziej zaskoczona." Wygładził prześcieradło tam, gdzie było zmoczone. Myślę, że poświęcał temu więcej uwagi niż temu co my robiliśmy. Nigdy nie widziałam go tak nieswojego. Zrobiłam to, co chciałam zrobić od kiedy wszedł do pokoju. Położyłam dłoń na jego. Pozostał bardzo, bardzo nieruchomo pod moim dotykiem. Tak strasznie, nienaturalnie nieruchomy, gdzie ma się uczucie jakbyśmy nie dotykali czegoś żywego. Oddalił się od mojego dotyku, ale trzymałam rękę na jego dłoni. Jeśli pomyślał, że trochę dziwacznego wampirzego gówna mnie poruszy, był w błędzie. "Anita" jego głos starał się być pusty jak jego ciało, ale nie powiodło mu się. "Nie boję się dlatego, że omal mnie nie zabiłeś. Obawiam się, że mimo, iż mało mnie nie zabiłeś, wciąż chcę cię dotykać." Wyciągnął rękę z mojej. Usiadł, ale przynajmniej spojrzał na mnie teraz. "Owładnąłem twój umysł, całkowicie i zupełnie. Zrobiłem to, co obawialiśmy się, że zrobię." "I nie chcesz mnie dotykać?" "Chcę." Wyszeptał to. "Najważniejsze co powinieneś uświadomić sobie to, że ugryzienie mnie pomaga mi uzyskać kontrolę nad wampirem. Nie sądzę, że to właśnie ty mnie owładnąłeś." "Chcesz powiedzieć, że zdobyłaś kontrolę nade mną?" "Nie jestem pewna tego co mówię. Wiem tylko, że nie chcę, żebyś odszedł. Nie chcę, żebyś nigdy mnie nie dotykał. Chcę, żebyśmy byli razem. Poza tym, nie wiem." "Razem, w jaki sposób, Anita?" "Po prostu potrzebujemy obserwatora" powiedziałam. "Obserwatora, o czym ty mówisz?" "Kibica, jak masz w gimnastyce. Seks z tobą jest tak dobry, że potrzebujemy kibiców." "Tak niebezpieczny, masz na myśli," powiedział i spojrzał na swoje dłonie, leżące luzem na jego kolanach.

"Zrobiłabym to jeszcze raz, Asher." Spojrzał wtedy i nie było to szczęśliwe spojrzenie. "Czy naprawdę tak myślisz?" "Tak." "To powinno cię przestraszyć, i mnie." "To mnie przeraża, ale tak naprawdę nie przeraża ciebie, czyż nie?" "Jestem przerażony z powodu twojego bezpieczeństwa, ale..." "Byłeś bardzo dobrym chłopcem, czy nie?" zapytałam. "Co masz na myśli?" Miałam jeden z tych momentów spoglądania tak głęboko w inną osobę, że sprawiało, że reszta świata wydawała się niepewna przez moment. To nie były wampirze moce lub nekromancja, to tylko moment wglądu, tak jasny i bolesny, że nie mogłam oderwać wzroku. "Spójrz mi w oczy, Asher i powiedz mi, że nigdy nie zrobiłeś tego, co zrobiłeś ze mną wcześniej i że kobieta tego nie przeżyła?" Odwrócił wzrok, a następnie ukrył te jasne oczy przede mną. "Asher" powiedziałam. Spotkał moje oczy z tym pustym idealnym spojrzeniem, patrząc poprzez bałagan w swych włosach. "Zrobiłem to, o co mnie oskarżasz." "To nie jest oskarżenie" powiedziałam, "to było bardziej stwierdzenie." "Czy nie uważasz mnie za potwora przez to?" Myślałam nad tym. Czy uważam, że jest potworem? "Zrobiłeś to celowo?" "Czy poszedłem się kochać planując śmierć mojego kochanka?" zapytał. "Tak, to jest to, co mam na myśli?" "Nie, kiedyś uratowałem." "Kiedyś?" "Był lord, od którego Belle pożądała pieniędzy i ziemi. Zdiagnozowano u niego raka. Był silnym, dumnym człowiekiem. Nie chciał bólu i choroby. Zapytał czy go zabiję. Chciał umrzeć przez przyjemność, a nie ból. Stwierdził także, że gdybym odebrał mu życie, to nie byłoby samobójstwo, więc jego dusza byłaby o dziwo bezpieczna." Opowiedział historię pustym głosem, jak gdyby nic dla niego nie znaczyła. To był rodzaj głosu, którego ludzie używają przy urazie lub tragedii, gdy nie mieli z tym jeszcze do czynienia. "Ty go lubiłeś" powiedziałam. "Był porządnym człowiekiem." "Nie uważam, że jesteś potworem."

"Dlaczego nie jestem potworem zabijając kogoś, by dać sobie przyjemność?" "Odpuść to, chcesz nim być, ale to nie jest to, co zrobiłeś. To jest pętla przyjemności, Asher. To nie twoja przyjemność, ale jej, moja. Mogłam powiedzieć nie. Był punkt, gdy wiedziałam, że to było zbyt wiele, że powinniśmy się zatrzymać." "Owładnąłem twój umysł. Nie miałaś wolnej woli." "Możesz mnie owładnąć, ale nie pozostaję owładnięta jeśli nie chcę, już nie. Nie chciałam przestać, Asher. Czy myślisz, że jestem potworem, bo mówię, że to było jedno z najbardziej niesamowitych orgazmicznych doświadczeń, jakie kiedykolwiek miałam?" "Nie, nie jesteś potworem." "Możemy mieć stosunek razem sami od czasu do czasu, ale bez gryzienia, gdy jesteśmy sami." "Nie ufasz mi." "Nie ufam żadnemu z nas" powiedziałam. Prawie się uśmiechnął. "Prawie cię zabiłem. Prawie przelałem całą tą cenną krew. Kanapa została zniszczona, dywan zdjęty. Prawie cię zabiłem, Anita, nie dla jedzenia, ale dla przyjemności." "Byłeś w środku wzrostu mocy do mistrzowskiej, Asher. Masz zwierzę na wezwanie, nareszcie." Spojrzał na czekających strażników. "Hieny, tak." "Jean-Claude mówi, że za pierwszym razem każdego rzutu mocy, to zawsze trudne do kontroli." Asher wziął mnie za rękę. "Nie zamieniłbym twojej miłości na tysiąc mocy. Nie przehandlowałbym pojedynczego kosmyka twych włosów za żadne terytorium." Jego oczy błyszczały, ale nie z mocy, tylko od łez. "Wierzę ci." "Twoje nowe przepisy mówią, że jesteśmy obywatelami, ale jesteśmy potworami, Anita. Gdybym cię zabił z narodzeniem nowej mocy, podążyłbym za tobą zaraz potem." "Mówisz, że chciałbyś się zabić?" Pokiwał głową. "Nie mógłbym tego podźwignąć." "Nie chcę twojej śmierci." "Ani ja twojej." Ukląkł i położył głowę na mojej ręce. "To nie była krew, która przyniosła mi moc, Anita. To byłaś ty, ty pragnąc mnie bardziej, niż ktokolwiek inny. W tej chwili mogę to poczuć. Chciałaś mnie, a nie Jean-Claude’a, nie Richarda, nie Micaha, nie Nathaniela, mnie. Chciałaś mnie, mojego ciała, mojego dotyku, bardziej niż ktokolwiek inny.

Spojrzałem w twoje serce i widziałem tam tylko mnie". Wstał, łzy zabarwiły jego twarz lekko różowo. "Ty naprawdę mnie kochasz, właśnie mnie. Nie z powodu wspomnień dzielonych z Jean-Claude’m. Nie z litości. Kochasz mnie." "Tak" powiedziałam "w przeciwnym razie byłabym niesamowicie wkurzona całą tą niemal-mnie-zabiłeś sprawą." "Nigdy nie wybaczę sobie tego. Jean-Claude w ramach swoich praw mógłby mnie zabić za takie niedbalstwo". "On cię kocha." Pokiwał głową. "Tak. Miałem wątpliwości co do tego, aż zdałem sobie sprawę, że nie będzie próbował mnie uśmiercić za to, że byłem blisko zabicia ciebie. Wątpiłem, że ktokolwiek mnie kocha Anita, ale już nie będę dłużej. On mnie kocha lub zabiłby mnie, kiedy wszedł do tego pokoju i zobaczył, co zrobiłem." Więc to było to. Prawie umarłam. Asher miał zwierzę na wezwanie. Jean-Claude nie zabił go za niemal zabicie mnie. Ja nie zabiłam Ashera za niemal zabicie mnie. Jean-Claude zabronił Asherowi i mi karmić się poprzez seks. Nie kłóciłam się, bo Asher i ja znaliśmy najmroczniejszy sekret między nami. To było uczucie tak dobre, tak bardzo dobre, że nie ufaliśmy sobie nawzajem, że nie zrobimy tego jeszcze raz. Jestem sukubem. Jestem wampirem. Może nie jestem krwiopijcą, ale żywię się seksem. Nie tylko Damiana życie może być wyssane jeśli się nie pożywię. Nathaniel umrze. Ja umrę. Myślę, że Jean-Claude mógłby ochronić siebie i Richarda przede mną, ale mogłam zabić nas wszystkich, jeśli nie nauczę się zarządzać moim osobistym triumwiratem mocy. London jest głównym kandydatem na mojego nowego pomne de sang. Chciałabym polubić go bardziej. Nie, że go nie lubię, ale obawiam się zabrać go do domu. On nie wydaje mi się typem domatora. Requiem jest częścią łańcucha pokarmowego, ale nie jest tylko jedzeniem. On pragnie prawdziwej miłości. Nie mogę go za to winić, ale nie mogę mu także pomóc. Seks jest wspaniały, ale on mnie przeraża. Z wiekowymi wampirami jest tak, że wszystkie wydają się tak łatwe do zranienia emocjonalnie. Dziwne. Owinęłam krzyż w jedwab, umieściłam w torbie z aksamitu, wewnątrz poszewki. Wydaje się, że to działa. Żadnych więcej złych snów o Marmee Noir. Żadnych wypadków dla moich wampirzych kochanków lub mnie. Chciałabym wysłać Merlinowi podziękowanie, gdybym miała adres. Sampson przebywa w mieście, żebym mogła spełnić obietnicę, by spróbować uaktywnić jego moce. Pozwolił mi odzyskać moje siły i moje nerwy. Miło z jego strony. Kazałam Auggiemu wziąć Haven do domu, do Chicago. Moje ręce bolały by go dotknąć. Zbyt

niebezpiecznie. Lokalne lwołaki starają się znaleźć mi kogoś innego, ale tęsknię za Haven. Jest niebezpiecznym bandytą, ale ja za nim tęsknię. Moja lwica za nim tęskni. Byłoby bardzo złym pomysłem żeby go zatrzymać. Nie byłam w ciąży, tak! Ale gdy myślałam, że jestem w ciąży, uprawiałam seks bez zabezpieczenia z Nathanielem, Jean-Claude’m, Micahem i Augustynem. Nikt nie podał Londonowi prezerwatywy kiedy karmiłam ardeur od niego. Ale udało mi się uniknąć tej kuli i tym razem. Dzięki Bogu. W ciąży z jednym z moich chłopaków to jedno; w ciąży z Augustynem to katastrofa, z którą nie mogłabym sobie poradzić. Będę po prostu nosić prezerwatywy przy sobie. Awaryjny seks, wyciągasz gumkę i jesteś tak bezpieczna, jak masz zamiar być. Jestem bezpieczna od choroby, ponieważ moi kochankowie nie są ludźmi, ale ciąża jest jedyną chorobą, od której nie jestem bezpieczna. Mój okres wciąż się nie pojawił. Mój lekarz mówi, że nic złego się ze mną nie dzieje. To może być po prostu stres lub istnieje literatura na temat kobiet zmiennokształtnych mających nieregularne miesiączki, aż do ich pierwszej pełni księżyca. Albo, jak mój lekarz wskazał, jestem jak metafizyczny cud na dwóch nogach, więc może to coś innego. Może to coś, o czym nawet nie pomyśleliśmy. Polecił mi kwas foliowy, ponieważ istnieją wady wrodzone, które nie mają nic wspólnego z wilkołakami i wampirami. Zrobiłam jak kazał. Zaproponował też terapię lub urlop. Urlop? Ja? Gdzie pojadę i co mam zrobić? Do diabła, kogo chciałabym zabrać ze sobą? Staram się nie myśleć zbyt mocno nad tym, że moje "wampirze moce" dały mi Nathaniela i Micaha. Do diabła, dały mnie im. Dlaczego nie działa to z Richardem? JeanClaude myśli, że to dlatego, że on nie wie, czego chce jego własne serce. Możesz dostać to, czego sobie życzysz, gdy naprawdę wiesz czego chcesz. Może kiedyś Richard będzie naprawdę wiedzieć, czego domaga się jego serce. Randkuje wyłącznie z ludźmi. Jestem jedyną nadnaturalną, z którą się widuje. Richard poinformował mnie, że szuka swojego białego płotka. Ja cieszę się moim czarnym ogrodzeniem z kutego żelaza. Takim z ostrymi kolcami na górze. Biały naprawdę nigdy nie był moim kolorem.