Laurell K. Hamilton - 15 - The Harlequin

- Laurell K. Hamilton – - Anita Blake -

- 15 The Harlequin –

Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby prywatne i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us

Rozdział 1 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Malcolm, Głowa Kościoła Wiecznego Życia, wampirzego kościoła, siedział naprzeciwko mnie. Malcolm nigdy przedtem nie był w moim biurze. Faktycznie, ostatnim razem gdy go widziałam, oskarżył mnie o paranie się czarną magią i bycie dziwką. Zabiłam również jednego z jego członków na terenie kościoła w obecności jego samego i zgromadzenia. Martwy wampir był seryjnym mordercą. Miałam sądowy nakaz egzekucji, ale to nie uczyniło ze mnie i Malcolma kumpli. Siedziałam za swoim biurkiem, sącząc kawę z mojego najnowszego kubka z bożonarodzeniowym motywem: mała dziewczynka siedząca na kolanach Mikołaja i mówiąca, „Zdefiniuj grzeczna”. Każdego roku ciężko pracowałam, by znaleźć jak najbardziej obraźliwy kubek, żeby Bert, nasz menager, wpadł w szał. Tegoroczny kubek został podporządkowany moim zwykłym standardom. Stało się to jedną z moich świątecznych tradycji. Przynajmniej ubierałam się odpowiednio do sezonu w czerwoną spódniczkę i żakiet na cienki, jedwabny sweter – bardzo bożonarodzeniowo jak na mnie. Miałam nową broń w kaburze naramiennej. Mój przyjaciel w końcu przekonał mnie do rezygnacji z Browninga Hi-Power na rzecz czegoś, co nieco lepiej pasowało do mojej ręki i miało gładszy profil. Hi-Power został w domowej skrytce na broń, a Browning Dual Mode znalazł się w kaburze. Czułam się jakbym oszukiwała, ale przynajmniej wciąż byłam dziewczyną Browninga. Dawno, dawno temu sądziłam, że Malcolm był przystojny, ale było to wtedy, gdy działały na mnie jego wampirze sztuczki. Bez wampirzych podstępów zaburzających moje postrzeganie, widziałam, że struktura jego kości była nieco zbyt surowa, jakby nie została wygładzona przed położeniem na niej bladej skóry. Jego włosy były obcięte na krótko i lekko się kręciły, jeśli chciałby się pozbyć tych loków to musiałby je ogolić. Miały jasny, kanarkowożółty kolor. Tak dzieje się z blond włosami po kilku stuleciach bez słońca. Spojrzał na mnie swoimi niebieskimi oczami i uśmiechnął się, uśmiech nadał jego twarzy charakteru. Tej charyzmy, która zrobiła z jego niedzielnego porannego programu telewizyjnego taki hit. To nie była magia, taki właśnie był. Charyzmatyczny, z braku lepszego słowa. Malcolm posiadał siłę, która nie miała nic wspólnego z wampirzymi mocami, a wszystko z tym kim, a nie czym był. Liderem i siłą sprawczą nawet za życia.

Uśmiech zmiękczył jego rysy, wypełniając twarz zapałem, który zarówno przyciągał uwagę jak i przerażał. Był naprawdę wierzący, był głową kościoła naprawdę wierzących. Cała idea wampirzego kościoła przyprawiała mnie o ciarki, ale to było najszybciej rozwijające się wyznanie w kraju. „Byłam zaskoczona, widząc twoje imię w moim datowniku, Malcolm” powiedziałam w końcu. „Rozumiem to, Pani Blake. Jestem niemal równie zaskoczony, będąc tutaj” „Świetnie, oboje jesteśmy zaskoczeni. Dlaczego tu jesteś” „Podejrzewam, że masz, albo wkrótce będziesz mieć nakaz egzekucji na członka mojego kościoła” Udało mi się utrzymać pustą twarz, ale poczułam sztywność w ramionach. Dostrzegł reakcję i wiedział co oznacza. Wampirzy Mistrzowie niewiele przegapiają. „Masz wielu wierzących, Malcolm, mógłbyś może trochę zawęzić listę? O kim dokładnie mówimy?” „Nie bądź fałszywie skromna, Pani Blake” „Nie jestem.” „Starasz się sugerować, że masz nakaz na więcej niż jednego z moich wampirów. Nie wierzę w to i ty także” Powinnam poczuć się urażona, ponieważ nie kłamałam. Dwójka z jego szlachetnych wampirów, była bardzo niegrzeczna. „Gdyby twoje wampiry były z tobą związane poprzez przysięgę krwi to wiedziałbyś, że mówię prawdę, ponieważ byłbyś w stanie egzekwować swój kodeks moralny w zupełnie nowy sposób.” „Przysięga krwi nie jest gwarancją absolutnej kontroli, Pani Blake.” „Nie, ale to jakiś początek” Przysięga krwi była czymś, co składał każdy wampir przyłączając się do nowej wampirzej grupy, nowego pocałunku. Dosłownie brał krew od Mistrza Miasta. Oznaczało to, że mistrz miał nad nim o wiele więcej kontroli, a słabsze wampiry również zyskiwały moc. Jeżeli tylko ich mistrz był wystarczająco potężny. Słaby mistrza nie był zbyt pomocny, jednak Jean-Claude, Mistrz Miasta St. Louis i mój ukochany, nie był słaby. Oczywiście mistrz także zyskiwał moc z przysięgi. Im potężniejszy wampir, któremu składali przysięgę, tym więcej mocy zyskiwali. Jak w przypadku większości wampirzych mocy, była to dwukierunkowa droga.

„Nie chcę wymuszać kodeksu etycznego. Chcę, by moi ludzie sami decydowali się być dobrymi”- powiedział Malcolm. „Dopóki twoi parafianie nie zostaną związani krwią z jakimś Wampirzym Mistrzem, będą nieobliczalni, Malcolm. Kontrolujesz ich siłą swojej osobowości i moralnością. Wampiry rozumieją jedynie strach i moc.” „Jesteś kochanką co najmniej dwóch wampirów, Pani Blake. Jak możesz tak mówić?” Wzruszyłam ramionami. „Może właśnie dlatego, że umawiam się z dwoma wampirami.” „Jeżeli to jest to, czego nauczyło cię bycie ludzką służebnicą Jean-Claude’a, Pani Blake, to smutnym jest to, czego on cię uczy.” „On jest Mistrzem Miasta St. Louis, Malcolm, nie ty. Ty i twój kościół działacie bez przeszkód tylko dzięki jego tolerancji.” „Działam bez przeszkód, ponieważ kościół urósł w potęgę za czasów poprzedniego Mistrza Miasta, do czasu, gdy Jean-Claude przejął władzę, były nas setki. Nie miał mocy, by doprowadzić mnie i moich ludzi do porządku.” Sączyłam kawę i rozmyślałam nad swoją kolejną odpowiedzią, bo nie mogłam się z nim spierać. Prawdopodobnie miał rację. „Niezależnie od tego jak znaleźliśmy się tu, gdzie jesteśmy, Malcolm, masz kilkaset wampirów w mieście. Jean-Claude pozwolił ci ich mieć, ponieważ myślał, że zwiążesz ich przysięgą krwi. W październiku dowiedzieliśmy się, że tego nie zrobiłeś. Co oznacza, że wampiry, wraz z tobą, są odcięte od ogromnej ilości ich potencjalnej mocy. Nie przeszkadza mi to, jak sądzę. Ich wybór, jeśli rozumieją, że to wybór, ale brak przysięgi krwi oznacza, że nie są metafizycznie związani z nikim, poza wampirem, który ich przemienił. Tobą, jak mi powiedziano, czyniącym to, w większości przypadków. Choć kościelni diakoni również czasami rekrutują.” „Jak zorganizowany jest nasz kościół to nie twoja sprawa.” „Tak” powiedziałam „To jest moja sprawa” „Czy w tej chwili, gdy to mówisz, służysz Jean-Claude’owi, czy krytykuje mnie jako marszałek federalny?”

Zmrużył te niebieskie oczy. „Nie sądzę, by rząd federalny

wystarczająco znał lub rozumiał wampiry, by troszczyć się o to, czy wiążę swoich ludzi przysięgą krwi.” „Związanie przysięgą krwi zmniejsza szanse, że wampiry będą coś robić za plecami mistrza” „Związanie przysięgą krwi odbiera im wolną wolę, Pani Blake”

"Być może, ale widziałam szkody jakich mogą dokonać z ich wolną wolą. Dobry mistrz miasta może zagwarantować niemalże brak przestępczości wśród swoich ludzi." "Oni są jego niewolnikami" powiedział Malcolm. Wzruszyłam ramionami i usiadłam z powrotem na krześle. "Jesteś tutaj, by rozmawiać o nakazie czy o terminie, jaki Jean-Claude dał twojemu kościołowi?" "O obu sprawach." "Jean-Claude dał tobie i członkom twego kościoła wybór, Malcolm. Albo zaprzysięgniesz ich ty albo zrobi to Jean-Claude. Albo mogą przenieść się do innego miasta, by tam być związanymi krwią, ale to musi być zrobione." "To jest wybór, czyimi byliby niewolnikami, Pani Blake. To żaden wybór." "Jean-Claude był wspaniałomyślny, Malcolmie. Zgodnie z wampirzym prawem mógłby po prostu zabić ciebie i całe twoje zgromadzenie." "A w jaki sposób prawo, jak ty, jako federalny marszałek, czułabyś się wobec takiej masakry?" "Chcesz powiedzieć, że ja, jako marszałek federalny, ograniczam możliwości JeanClaude’a?" "On ceni twoją miłość, Anita, a ty nie chciałabyś miłości mężczyzny, który mógłby dokonać rzezi na moich zwolennikach". "Nie zaliczyłeś siebie do tej listy - dlaczego?" "Jesteś legalną wampirzą egzekutorką, Anita. Jeśli złamałbym ludzkie prawa, to sama byś mnie zabiła. Nie będziesz winić Jean-Claude’a za to samo, gdybym złamał wampirze prawo." "Myślisz, że po prostu pozwoliłabym mu cię zabić?" "Myślę, że zabiłabyś mnie dla niego, jeśli miałabyś uzasadnienie." Niewielka część mnie chciała się kłócić, ale miał rację. Otrzymałam prawa znoszące pewne ograniczenia, jak większość wampirzych egzekutorów mających dwa lub więcej lat pracy i zaliczone testy broni palnej. Chodziło o to, że mianowanie nas marszałkami federalnymi było najszybszym sposobem przyznania nam możliwości przekraczania granic stanowych i zwiększenia nad nami kontroli. Przekraczanie granic stanu i posiadanie odznaki było świetne; nie byłam pewna, jak byliśmy kontrolowani. Oczywiście byłam jedynym Łowcą Wampirów, który randkował ze swoim Mistrzem Miasta. Większość widziała w tym konflikt interesów. Szczerze mówiąc, ja również, ale nie wiele mogłam z tym zrobić. "Nie sprzeczasz się ze mną," powiedział Malcolm.

"Nie mogę się zdecydować, czy myślisz, że mam cywilizujący wpływ na Jean-Claude’a, czy raczej zły." "Kiedyś postrzegałem cię, jako jego ofiarę, Anita. Teraz już nie jestem pewien, kto jest ofiarą, a kto prześladowcą." "Powinnam się obrazić?" Tylko na mnie spojrzał. "Ostatnim razem, gdy byłam w kościele, nazwałeś mnie złem i oskarżyłeś o uprawianie czarnej magii. Nazywałeś Jean-Claude’a niemoralnym, a mnie dziwką, czy coś takiego." "Chciałaś zabrać jednego z moich ludzi by go zabić, bez procesu. Zastrzeliłaś go na terenie kościoła." "On był seryjnym mordercą. Miałam nakaz egzekucji na wszystkich zaangażowanych w te zbrodnie." "Wszystkich wampirów, masz na myśli." "Sugerujesz, że byli w to zaangażowani ludzie lub zmiennokształtni?" "Nie, ale gdyby byli, nigdy nie otrzymałabyś pozwolenia, zastrzelenia ich przy udziale policji." "Miewałam wcześniej nakazy na zmiennokształtnych." "Ale to rzadkość, Anito i nie ma żadnych zleceń egzekucji na ludzi." "Kara śmierci nadal istnieje, Malcolmie." "Po procesie i latach odwołań, jeśli jesteś człowiekiem." "Czego ode mnie oczekujesz, Malcolmie?" "Chcę sprawiedliwości." "W prawie nie chodzi o sprawiedliwość, Malcolmie. Tylko o prawo." "Ona nie popełniła przestępstwa, o które jest oskarżona, jak nasz wędrowny brat Avery Seabrook nie był winien przestępstwa, za które go poszukiwałaś." Nazywał tych z jego grupy kościelnej, którzy dołączyli do Jean-Claude’a "wędrownymi." Fakt, że Avery, wampir, miał nazwisko, oznaczał, że zmarł niedawno i, że był Amerykaninem. Wampiry zwykle miały tylko jedno imię, jak Madonna czy Cher i tylko jeden wampir z danego kraju mógł się tak nazywać. Toczono pojedynki o prawo do używania imienia. Nawet teraz, nawet w Ameryce. Mieliśmy wampiry z nazwiskami, niespotykane. "Oczyściłam Avery’ego. Z prawnego punktu widzenia, nie musiałam." "Nie, mogłaś go zastrzelić, odkryć swój błąd później i nie ponieść żadnych prawnych konsekwencji." "Nie piszę tego prawa, Malcolmie, po prostu je wykonuję."

"Wampiry również nie pisały tego prawa, Anito." "To prawda, ale żaden człowiek nie może hipnotyzować innych ludzi tak, by pomóc w ich własnych porwaniach. Ludzie nie mogą odlecieć ze swymi ofiarami w rękach." "I to uzasadnia zabijanie nas?" Ponownie wzruszyłam ramionami. Chciałam odpuścić tą kłótnię, bo przestała mi się podobać ta część mojej pracy. Już nie uważałam, że wampiry są potworami; to czyniło zabijanie ich trudniejszym. Egzekucje na nich, nie mogących się bronić, były potworne, a ja byłam potworem. "Co chcesz, żebym zrobiła, Malcolmie? Mam nakaz z widniejącym na nim nazwiskiem Sally Hunter. Świadkowie widzieli ją opuszczającą mieszkanie Bev Leveto. Pani Leveto zmarła w wyniku ataku wampira. Wiem, że to nie był żaden z wampirów Jean-Claude’a. Pozostają twoje." Do diabła, miałam zdjęcie z jej prawa jazdy na nakazie sądowym. Muszę przyznać, że to zdjęcie, które nadeszło, sprawiło, że poczułam się bardziej jak zabójca. Fotka, żebym zlikwidowała odpowiedniego. "Jesteś tego taka pewna?" Zamrugałam, powolne mrugnięcie, dające mi czas do namysłu, ale nie wyglądające jakbym wściekle nad tym myślała. "Co chcesz przez to powiedzieć Malcolmie? Nie jestem dobra w subtelnościach. Po prostu powiedz mi, co masz do powiedzenia." "Coś potężnego, ktoś potężny, przyszedł do mojego kościoła w zeszłym tygodniu. Ukrywali się. Nie mogłem znaleźć ich pośród nowych twarzy mojego zboru, ale wiem, że tam był ktoś niezwykle potężny." Pochylił się do przodu, jego spokój zaczął pękać wokół zewnętrznych krawędzi. "Czy wiesz, jak potężni musieli być dla mnie, bym ich wyczuł, używając wszystkich moich mocy do przeszukania pomieszczenia, ale nie będąc w stanie ich znaleźć?" Myślałam o tym. Malcolm nie był Mistrzem Miasta, ale był prawdopodobnie jednym z pięciu najlepszych, najpotężniejszych wampirów w mieście. Byłby wyżej, gdyby nie był tak strasznie moralny. To go ograniczało w pewnych przypadkach. Oblizałam usta, uważając na szminkę i przytaknęłam. "Czy oni chcieli byś wiedział, że tam byli, czy to był częściowo wypadek?" Faktycznie przez chwilę wydawał się być zaskoczony, zanim odzyskał kontrolę nad twarzą. Grał człowieka zbyt często przed mediami;

zaczynał tracić ten spokój, który

posiadały niektóre ze starszych. "Nie wiem." Nawet jego głos nie był już spokojny. "Czy wampir drwił z ciebie, czy była to arogancja?"

Potrząsnął głową. "Nie wiem." Miałam moment objawienia. "Przyszedłeś tu, bo uważasz, że Jean-Claude powinien wiedzieć, ale nie możesz pozwolić by zgromadzenie zobaczyło cię zamierzającego do Mistrza Miasta. To podważyłoby tę całą sprawę wolnej woli." Opadł z powrotem na krześle, walcząc o utrzymanie gniewu z dala od twarzy i przegrał. Był nawet bardziej przerażony niż myślałam, skoro stracił kontrolę przed kimś, kogo nie lubił. Do diabła, przyszedł do mnie po pomoc. Był zdesperowany. "Ale możesz przyjść do mnie, marszałka federalnego i mi powiedzieć. Bo wiesz, że powiem Jean-Claude’owi.” "Myśl, co chcesz, Pani Blake." Nie byliśmy już po imieniu. Trafiłam w sedno. "Wielki, zły wampir sprawdza twój kościół. Nie jesteś wystarczającym wampirem by go zdemaskować, więc przychodzisz do mnie, do Jean-Claude’a i całej jego niemoralnej struktury władzy. Przychodzisz do tych samych ludzi, których, jak twierdzisz, nienawidzisz." Wstał. "Zbrodnia, o którą Sally jest oskarżona, miała miejsce mniej niż dwadzieścia cztery godziny po tym jak on, ona, oni przyszli do mojego kościoła. Nie sądzę, by to był zbieg okoliczności." "Nie kłamię o drugim nakazie egzekucji, Malcolmie. Jest w szufladzie biurka, właśnie teraz, ze zdjęciem z prawa jazdy wampira o którym mowa." Usiadł z powrotem. "Jakie imię na nim widnieje?" "Czemu, żebyś mógł ... ich ostrzec?" Prawie powiedziałam jej, bo to był inny żeński wampir. "Moi ludzie nie są doskonali, Pani Blake, ale wierzę, że inny wampir przybył do miasta i ich wrabia." "Dlaczego? Dlaczego ktoś miałby to robić?" "Nie wiem." "Nikt nie dręczy Jean-Claude’a i jego ludzi." "Wiem" odrzekł Malcolm. "Bez prawdziwego mistrza, prawdziwej przysięgi krwi, mistycznego połączenia z mistrzem, twoi wierni są po prostu jak owce czekające aż przyjdą wilki i ich zabiorą." "Jean-Claude powiedział to samo, miesiąc temu." "Taa, tak mówił."

"Z początku myślałem, że to był jeden z nowych wampirów, który dołączył do JeanClaude’a. Jeden z tych z Europy, ale tak nie jest. To jest coś bardziej potężnego. Lub grupa wampirów łącząca moce przez znaki swego mistrza. Czułem taką moc tylko raz wcześniej." "Kiedy?" zapytałam. Potrząsnął głową. "Nie wolno nam o tym mówić, pod karą śmierci. Tylko wtedy, gdy nawiążą z nami bezpośredni kontakt możemy przerwać to milczenie." "Wygląda na to, że już nawiązali kontakt" powiedziałam. Znów pokręcił głową. "Manipulują mną i moimi ludźmi, bo technicznie jestem poza normalnym wampirzym prawem. Czy Jean-Claude raportował do Rady, że mój Kościół nie miał przysięgi krwi z żadnym ze swoich wyznawców?" Przytaknęłam. "Tak, zrobił to." Przyłożył wielkie dłonie do twarzy i pochylił się nad kolanami, jakby czuł się słaby. Szepnął: "Obawiałem się tego najbardziej." "Dobra, Malcolm, zmieniasz temat zbyt szybko jak dla mnie. Co ma wspólnego raportowanie Jean-Claude’a do Rady z jakąś grupą potężnych wampirów bałaganiących w twoim kościele?" Spojrzał na mnie, ale jego oczy przeszły w szare ze zmartwienia. "Powiedz mu to, co ci powiedziałem. On zrozumie." "Ale ja nie." "Mam czas aż do Nowego Roku, by dać Jean-Claude’owi moją odpowiedź odnośnie przysięgi krwi. Był wspaniałomyślny i cierpliwy, ale są tacy wśród Rady, którzy nie mają żadnej z tych cech. Miałem nadzieję, że będą dumni z tego, co już osiągnąłem. Myślałem, że będą zadowoleni, ale obawiam się, że Rada nie jest gotowa, by zobaczyć mój dzielny nowy świat wolnej woli." "Wolna wola jest dla ludzi, Malcolmie. Nadnaturalne społeczności wymagają kontroli." Znów wstał. "Masz prawie całkowitą swobodę odnośnie sposobu w jaki nakaz jest wykonywany, Anito. Możesz użyć trochę tej swobody, by odkryć prawdę, zanim zabijesz moich wiernych?" Wstałam. "Nie mogę niczego zagwarantować." "Nie chciałbym poprosić o to. Proszę tylko, byś odkryła prawdę, zanim będzie za późno dla Sally i innego mojego wyznawcy, którego nazwiska nawet mi nie podałaś." Westchnął. "Nie przykazałem Sally by uciekła z miasta; dlaczego miałbym ostrzec innych?" "Wszedłeś przez drzwi wiedząc o kłopotach Sally. Nie pomogę ci rozwiązać problemu innego złego gościa."

"Zatem to mężczyzna?" Po prostu spojrzałam na niego, ciesząc się z możliwości nawiązania kontaktu wzrokowego. Zawsze było trudno przybrać twarde spojrzenie, kiedy nie mogłam patrzeć wampirowi w oczy. Wyprostował się, jakby dopiero teraz zdał sobie sprawę, że się przygarbił. "Nawet tego mi nie dasz, nieprawdaż? Proszę powiedz Jean-Claude’owi co ci powiedziałem. Powinienem przyjść do ciebie natychmiast. Myślałem, że moralność wstrzymuje mnie od wykorzystania struktury silniejszej mocy, którą pogardzałem, ale to nie moralność, to był grzech; grzech pychy. Mam nadzieję, że moja pycha nie będzie kosztować życia większej liczby moich zwolenników." Podszedł do drzwi. Zawołałam za nim. "Malcolm". Odwrócił się. "Jak duży ten nagły wypadek?" "Wielki." "Kilka godzin zrobi różnicę?" Myślał o tym. "Możliwe, dlaczego pytasz?" "Nie będę się dziś widzieć z Jean-Claude’m. Chciałam tylko wiedzieć, czy powinnam do niego zadzwonić i go ostrzec." "Tak, za wszelką cenę, ostrzeż go." Zmarszczył na mnie czoło. "Dlaczego nie zobaczysz się dzisiaj ze swoim mistrzem, Anito? Nie mieszkasz z nim?" "Właściwie nie. Zatrzymuję się u niego przez około pół tygodnia, ale nadal mam swoje własne miejsce." "Będziesz

zabija

więcej

moich

krewnych

dziś

wieczorem?"

Pokręciłam głową. "Zatem ożywiać moich innych chłodniejszych braci. Czyjej błogiej śmierci będziesz przeszkadzać dziś wieczorem, Anito? Czyich zombie będziesz wzywać, by jacyś ludzie mogli uzyskać spadek, lub czyjaś żona mogła zostać pocieszona?" "Żadnych zombie dzisiaj" powiedziałam. Byłam zbyt zaskoczona jego postawą odnośnie zombie, by się obrazić. Nigdy nie słyszałam by wampir uznawał swoje pokrewieństwo z zombie lub ghoulem, albo czymkolwiek poza innym wampirem. "Więc cóż trzyma cię z dala od ramion twego mistrza?" "Mam randkę, ale to nie twoja sprawa." "Ale nie randkę z Jean-Claude’m, czy Asherem?"

Pokręciłam głową. "Twój król wilków zatem, Richard?" Pokręciłam głową, ponownie. "Dla kogo chcesz zrezygnować z tych trzech, Anita? Ach, twój król lampart, Micah." "Źle ponownie." "Jestem zdumiony, że dostaję odpowiedzi na moje pytania." "Ja właściwie też. Myślę, że to dlatego, że wyzywasz mnie od dziwek i myślę, że chcę tym wytrzeć twoją twarz." "Co, fakt, że jesteś dziwką?" Jego twarz nie wyrażała niczego, kiedy to powiedział. "Wiedziałam, że nie możesz tego zrobić" powiedziałam. "Czego zrobić, Pani Blake?" "Wiedziałam, że nie możesz grać miłego wystarczająco długo, by uzyskać moją pomoc. Wiedziałam, że jeśli cię przetrzymam, zaczniesz zadzierać nosa i być złośliwy." Skłonił się lekko, samą szyją. "Mówiłem ci, Pani Blake, że moim grzechem jest pycha." "A co jest moim grzechem, Malcolmie?" "Chcesz, żebym cię obrażał, Pani Blake?" "Chcę tylko usłyszeć jak to mówisz." "Czemu?" "Dlaczego nie?" Powiedziałam. "Bardzo dobrze, twoim grzechem jest żądza, Pani Blake, również to jest grzech twojego mistrza i wszystkich jego wampirów." Pokręciłam głową i poczułam jak nieprzyjemny uśmiech wykrzywia moje usta. Uśmiech, który pozostawiał moje oczy zimne i zazwyczaj oznaczał, że byłam porządnie i prawdziwie wkurzona. "To nie jest mój grzech, Malcolmie, nie jeden z najbliższych i najdroższych memu sercu.” "Co zatem jest twoim grzechem, Pani Blake?" "Gniew, Malcolmie, to gniew." "Chcesz powiedzieć, że cię rozgniewałem?" "Zawsze jestem zła, Malcolmie, po prostu dałeś mi cel, na którym mogę się skupić." "Czy zazdrościsz komukolwiek, Pani Blake?" Myślałam o tym, a potem pokręciłam głową. "Nie, raczej nie." "Nie będę pytał o lenistwo;. Pracujesz aż nazbyt ciężko, by to był problem, nie jesteś chciwa, ani żarłoczna. Czy unosisz się pychą?" "Czasem" powiedziałam.

"Gniew, pożądanie i pycha zatem?" Przytaknęłam. "Chyba tak, jeśli zliczamy wynik." "Wynik, och, ktoś zawsze go zlicza, Pani Blake, nigdy w to nie wątp." "Jestem również chrześcijanką, Malcolmie." "Czy martwisz się o pójście do nieba, Pani Blake?" To było takie dziwne pytanie, ale odpowiedziałam. "Martwiłam się, przez jakiś czas, ale moja wiara wciąż sprawia, że mój krzyż świeci. Moje modlitwy wciąż mają moc przeganiania złych rzeczy. Bóg mnie nie opuścił; po prostu ci wszyscy prawicowi chrześcijańscy fundamentaliści chcą wierzyć, że tak jest. Widziałam zło, Malcolmie, prawdziwe zło i ty taki nie jesteś." Uśmiechnął się delikatnie, niemal zawstydzony. "Czy przychodzę do ciebie po rozgrzeszenie, Pani Blake?" "Nie sądzę, że jestem tą, która da ci rozgrzeszenie." "Chciałbym wyznać księdzu moje grzechy, zanim umrę, Pani Blake, ale nikt nie zbliży się do mnie. Są święci, a sama natura ich powołania sprawia, że staną w płomieniach w mojej obecności." "Nieprawda. Święte przedmioty płoną, gdy prawdziwi wierzący spanikują, lub jeśli spróbujesz użyć na nich wampirzych mocy.” Mrugnął na mnie i zdałam sobie sprawę, że ma oczy pełne niewylanych łez, połyskujących w świetle sufitowej lampy. "Czy to prawda, Pani Blake?" "Obiecuję, że tak jest." Jego postawa sprawiła, że zaczęłam się o niego obawiać. Nie chciałam obawiać się o Malcolma. Miałam w swoim życiu wystarczającą liczbę ludzi, o którym się martwiłam; nie potrzebowałam dodawać do mojej listy nieumarłego Billego Grahama1. "Czy znasz jakiś kapłanów, którzy mogą być gotowi, by usłyszeć bardzo długą spowiedź?" "Może, choć nie wiem, czy oni mogą dać ci rozgrzeszenie, ponieważ technicznie rzecz biorąc, w oczach Kościoła jesteś już martwy. Masz powiązania z wieloma społecznościami religijnymi, Malcolmie, z pewnością jeden z innych przywódców będzie skłonny to zrobić."

1

Właściwie William Franklin Graham, Jr - amerykański ewangelista przebudzeniowy, teolog i antropolog, jeden z najbardziej znanych ewangelistów na świecie i autor bestsellerów. Najbardziej rozpoznawalna postać w protestantyzmie drugiej połowy XX wieku. Bywa nazywany „Bożym ambasadorem”, „pastorem Ameryki”, „największym chrześcijaninem, jakiego kiedykolwiek wydała Ameryka”, „Janem Chrzcicielem”, „protestanckim papieżem”, „pastorem prezydentów”, „kapelanem Białego Domu” itd.

"Nie chcę ich pytać, Anito. Nie chcę, by znali moje grzechy. Wolałbym raczej..." zawahał się, po czym dokończył, ale byłam pewna, że to nie było zdanie jakie rozpoczął "po cichu, wolałbym to zrobić po cichu." "Skąd ta nagła potrzeba spowiedzi i rozgrzeszenia?" "Nadal jestem wierzący, Pani Blake, bycie wampirem tego nie zmieniło. Chcę umrzeć rozgrzeszony z moich grzechów." "Dlaczego oczekujesz na śmierć?" "Powiedz Jean-Claude’owi, co powiedziałem ci o obcym lub obcych w moim kościele. Powiedz mu, o moim pragnieniu kapłana, który wysłuchałby moich przewinień. On zrozumie." "Malcolm..." Szedł dalej, ale zatrzymał się z ręką na drzwiach. "Cofam to, co powiedziałem, Pani Blake, nie żałuję, że przyszedłem. Żałuję tylko, że nie przyszedłem wcześniej." Wyszedł i cicho zamknął drzwi za sobą. Usiadłam przy biurku i zadzwoniłam do Jean-Claude’a. Nie miałam pojęcia, co się dzieje, ale coś się działo, coś wielkiego. Coś złego.

Rozdział 2 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Zadzwoniłam najpierw do Grzesznych Rozkoszy, Jean-Claude'a klubu ze striptizem. Powrócił do bycia menedżerem, ponieważ miał wystarczająco dużo wampirów, które pomagały prowadzić inne biznesy. Oczywiście, nie zastałam od razu Jean-Claude’a przy telefonie. Odebrał jeden z pracowników i poinformował mnie, że był na scenie. Powiedziałam mu, żeby oddzwonił, i tak, że to ważne, by oddzwonił do mnie JAK NAJSZYBCIEJ. Odłożyłam słuchawkę i spojrzałam na telefon. Co robił mój ukochany, gdy ja siedziałam w biurze kilka mil dalej? Wyobraziłam sobie te całe długie ciemne włosy, bladą doskonałość jego twarzy, myślałam zbyt mocno. Mogłam go poczuć. Poczuć kobietę w jego ramionach, jak przytuliła się do niego. Trzymał jej twarz w dłoniach, by powstrzymać pocałunek przed wymknięciem się spod kontroli, by powstrzymać ją od rozcięcia własnych ust na ostrych czubkach kłów. Czułam jej podniecenie. Zobaczyłam wewnątrz jej umysłu, że chciała by wziął ją tu i teraz, na scenie na oczach wszystkich. Nie obchodziło ją to, po prostu go chciała. Jean-Claude karmił się tym pragnieniem, tą potrzebą. Karmił się tym, jak inne wampiry karmiły się krwią. Półnadzy kelnerzy weszli na scenę, by pomóc oderwać ją delikatnie od niego. Pomogli jej wrócić na miejsce, a ona płakała, płakała przez to czego nie mogła mieć. Zapłaciła za pocałunek i go otrzymała, ale Jean-Claude zawsze zostawiał cię pragnącą więcej. Powinnam wiedzieć. Przemówił niczym jakiś uwodzicielski wiatr w mojej głowie "Ma petite, co ty tu robisz?" "Myślę

zbyt

mocno"

szepnęłam

do pustego

biura,

ale on mnie

słyszał.

Uśmiechnął się z co najmniej dwoma różnymi rodzajami szminki rozmazanymi wokół ust. "Weszłaś w mój umysł, gdy karmiłem ardeur i to w tobie nie wzrosło; ćwiczyłaś." "Tak." Czułam się dziwnie mówiąc to głośno w pustym, mrocznym gabinecie, zwłaszcza, że mogłam usłyszeć szum i gwar klubu wokół niego. Kobiety domagające się by być następne, machające gotówką do niego, by je wybrał. "Muszę wybrać kilka więcej i możemy porozmawiać." "Użyj telefonu" powiedziałam. "Jestem w biurze." Zaśmiał się, a dźwięk odbił się we mnie echem, zadrżał na mojej skórze, napinając coś nisko w moim ciele. Wycofałam się, zamknęłam metafizyczne powiązania między nami na

tyle, by nie dać się wciągnąć z powrotem w jego grę. Potem starałam się myśleć o czymś innym, czymkolwiek innym. Gdybym wiedziała wystarczająco dużo o baseballu, myślałabym o tym, ale to nie był mój sport. Jean-Claude nie rozbierał się, ale żywił się energią seksualną tłumu. W innym wieku, zostałby nazwany inkubem, demonem, który żywił się pożądaniem. Tam myśl prawie przyciągnęła mnie z powrotem do niego, ale myślałam: Pomyśl o rzeczach związanych z prawem, o przepisach. W tym stuleciu po prostu musiał umieścić informacje w kilku widocznych miejscach w klubie, o treści "Ostrzeżenie: Wampirze moce są częścią rozrywki. Nie ma wyjątków. Będąc wewnątrz klubu, wyrażasz zgodę na legalne używanie wampirzych mocy na sobie i każdym kto jest z tobą." Nowe prawo, które pomogło uczynić Wampiry legalnymi tak naprawdę nie obejmowały wszystkiego co one potrafiły zrobić. Nie można było kontrolować umysłu jeden na jednego, choć masowa hipnoza była w porządku, bo połączenie nie było tak głębokie, lub tak kompletne. Kontrola umysłu jeden-na-jeden oznaczała, że wampir mógł wezwać ludzi z łóżek, zmuszając ich do przyjścia do niego. Masowa hipnoza tak nie działała, lub taka była teoria. Wampiry nie mogły pić krwi bez uzyskania najpierw zgody dawcy. Nie można było używać wampirycznych mocy, by uprawiać seks. Oprócz tego, prawo stwierdzało, że trzeba informować ludzi w miejscu prowadzenia działalności, ale poza tym, prawo było bardzo niejasne. Ostatnie czego nie należało robić, dotyczyło używania wampirzych mocy dla seksu i zostało dodane dopiero w ubiegłym roku. Potraktowano to jak pigułkę gwałtu, termin do celów prawnych. Tyle tylko, że wampira przyłapanego na jej stosowaniu, skazywano na karę śmierci, bez procesu lub więzienia. Malcolm miał rację co do podwójnych standardów. Wampiry były ludźmi, zgodnie z prawem, ale nie otrzymali wszystkich praw, które miała reszta obywateli Ameryki. Oczywiście, większość z reszty obywateli nie może wyrwać krat z ich celi i zastosować kontroli umysłu by wyczyścić wspomnienia ludzi. Po kilku krwawych i bardzo skomplikowanych ucieczkach zostali uznani za zbyt niebezpiecznych by ich zamykać w więzieniu. Wymyślono więc mój zawód wampirzej egzekutorki. Nie chcę, by zabrzmiało to tak jakbym była pierwsza w tej pracy. Nie byłam. Ci, którzy przyjęli pierwsze zlecenia byli ludźmi, którzy zabijali wampiry, gdy te były jeszcze nielegalne, więc można było ich zabić bez ostrzeżenia bez żadnych prawnych konsekwencji. Rząd faktycznie odebrał upoważnienia niektórym ludziom, którym trudno było zrozumieć, że muszą czekać na nakaz egzekucji zanim kogoś zabiją.

W końcu musieli umieścić jednego ze starych łowców wampirów w więzieniu. Wciąż siedział, pięć lat później. Był wiadomością dla innych. Ja przybyłam na szarym końcu starej szkoły, ale przeważnie nigdy nie zabijałam wampira, na którego nie miałam legalnych papierów. Spojrzałam na zegarek. Miałam wciąż wystarczająco dużo czasu, by wrócić do domu, przebrać

się

w

randkowe

ciuchy,

zabrać

Nathaniela

i

obejrzeć

ten

film.

Podskoczyłam, gdy zadzwonił telefon. Nerwowa, kto ja? "Halo?" Zrobiłam z tego pytanie. "Ma petite, co jest nie tak?" Ten spokojny głos przepłynął powoli przez telefon niczym dłoń sunąca w pieszczocie w dół mojej skóry. Tym razem nie było to erotyczne, ale uspakajające. Musiał odebrać moje zdenerwowanie. W środku karmienia ardeur, nie poczuł tego. "Malcolm przyszedł do mnie." "Odnośnie przysięgi krwi?" "Tak i nie" powiedziałam. "Dlaczego tak i nie, ma petite?" Powiedziałam mu to, co mi powiedział Malcolm. Gdzieś w środku rozmowy, zamknął metafizyczne połączenie pomiędzy nami, zamknął tak mocno i tak szczelnie, że nie mogłam nic od niego poczuć. Możemy dzielić się wzajemnie snami, ale jeśli wystarczająco mocno się osłaniamy, możemy odciąć się nawzajem. To wymagało pracy i ostatnio nie robiliśmy tego zbyt często. Cisza, gdy skończyłam, była tak kompletna, że musiałam zapytać: "Jean-Claude, jesteś tam jeszcze? Nie mogę nawet usłyszeć twego oddechu." "Nie muszę oddychać, ma petite, jak dobrze wiesz." "To tylko takie powiedzenie" odrzekłam. Westchnął następnie, a dźwięk tego zadrżał na mojej skórze. Tym razem to było seksualne. Mógł używać niektórych swoich mocy na mnie i nadal chronić się jak sukinsyn. Ja nie mogłam. Kiedy osłaniałam się tak mocno, byłam odcięta od wielu moich umiejętności. "Przestań. Nie staraj się mnie rozpraszać swoim głosem. Co to takiego, że Malcolm nie może o tym mówić bez zostania zabitym?" "Nie spodoba ci się odpowiedź, ma petite." "Po prostu mi powiedz." "Nie mogę ci powiedzieć. Jestem związany tym samym przyrzeczeniem co Malcolm, tak jak wszystkie wampiry wszędzie." "Wszystkie wampiry?"

"Wszystkie". "Co, lub kto, może wymusić taką przysięgę od was wszystkich?" Myślałam o tym przez chwilę, następnie odpowiedziałam na moje własne pytanie. "Rada wampirza, oczywiście, twoje ciało opiniodawcze." "Oui". "Więc nie zamierzasz powiedzieć mi czegoś na temat tego, co się dzieje?" "Nie mogę, ma petite." "Dobrze, to jest po prostu frustrujące jak diabli." "Nie masz pojęcia, jak frustrujące, ma petite." "Jestem twoją ludzką służebnicą, to nie wtajemnicza mnie we wszystkie twoje sekrety?" "No tak, ale to nie jest mój sekret." "Co to znaczy, nie twój sekret?" "To znaczy, ma petite, że nie mogę z tobą rozmawiać, chyba że otrzymam pozwolenie." "Jak uzyskać pozwolenie?" "Módl się, żebym nigdy nie był w stanie odpowiedzieć na to pytanie, ma petite." "Co to znaczy?" "To znaczy, że jeśli jestem w stanie mówić o tym otwarcie, to nawiązaliśmy z tym kontakt, a nie chcemy się z tym skontaktować." "To coś, nie jest osobą?" "Nie mogę powiedzieć niczego więcej." Wiedziałam, że mogę naciskać na jego tarcze, a czasami je złamać. Myślałam o tym i jakby czytał w moich myślach, a może to robił. "Proszę, ma petite, nie naciskaj mnie w tej sprawie." "Jak źle jest?" "Źle, ale myślę, że to nie jest nasze zło. Wierzę, że Malcolmowi przyszło odpowiedzieć przed wampirzą sprawiedliwością za swe przestępstwa, czy nam się to podoba, czy nie." "Więc cokolwiek, lub ktokolwiek to jest, poluje na Malcolma?" "Być może. Pewnym jest, że on i jego zgromadzenie zwróciło uwagę." "Czy ten, ktokolwiek to jest naprawdę wrabia ludzi Malcolma i kieruje mnie i innych wampirzych egzekutorów do odwalenia brudnej roboty?" "Być może. Ten stan prawny jest bardzo nowy. Wiem, że niektórzy starsi na szczeblach wampirzej polityki są tym zaskoczeni. Być może niektórzy postanowili wykorzystać to do swoich celów."

"Miałam przypadek, zaledwie dwa miesiące temu, gdy jeden wampir wrobił innego w morderstwo kobiety. Nie chcę zabić kogoś, kto jest niewinny." "Czy jakikolwiek wampir jest naprawdę niewinny?" "Nie wciskaj mi tego fundamentalistycznego gówna, Jean-Claude". "Jesteśmy potworami, ma petite. Wiesz, że w to wierzę." "Taaa, ale nie chcesz nas cofnąć do tych dawnych, złych czasów i mieć znowu otwarty sezon na twoich chłopaków." "Nie, nie chcę tego." Było coś w suchym tonie jego głosu. "Jesteś tak mocno osłonięty, że nie mogę powiedzieć, co czujesz. Ochraniasz się tak mocno tylko wtedy gdy się boisz, gdy jesteś naprawdę przerażony." "Obawiam się, że będziesz mogła wydobyć z mojego umysłu, to czego nie wolno mi powiedzieć. Nie określono, jak to się mówi, jak ominąć te… rządzące nami prawa. Jeżeli odkryłabyś ten sekret w moim umyśle, nawet przez przypadek, mogłoby to być podstawą do zabicia nas obojga." "Co to, do cholery, za sekret?" "Powiedziałem ci wszystko co mogłem." "Czy muszę spać dzisiaj z tobą w Cyrku Potępieńców? Czy musimy ustalić obronę?" Znowu był cicho, w końcu powiedział: "Nie, nie." "Nie brzmisz pewnie." "Myślę, że byłoby bardzo złą rzeczą, spać ze mną dziś w nocy, ma petite. Seks i sny to chwile, gdy tarcze opadają i możesz dowiedzieć się tego, na co nie możemy sobie pozwolić, byś się dowiedziała." "Czy chcesz powiedzieć, że nie będę się z tobą widywać, dopóki to nie zostanie rozwiązane?" "Nie, nie, ma petite, ale nie dzisiaj. Będę myśleć o naszej sytuacji i zdecyduję jaki kurs działań obierzemy podczas jutrzejszej nocy." "Kurs działań? Jakie są możliwości?" "Nie śmiem powiedzieć." "Cholera, Jean-Claude, mów do mnie." Byłam trochę zła, ale mocne uczucie w brzuchu było głównie strachem. "Jeśli wszystko pójdzie dobrze, nigdy nie poznasz tej tajemnicy." "Ale to jest coś, co Rada mogła wysłać by zabić Malcolma i zniszczyć jego kościół?" "Nie mogę odpowiedzieć na twoje pytania." "Nie chcesz, masz na myśli."

"Non, ma petite, nie mogę. Czy nie przyszło ci do głowy, że może to być trik naszych wrogów by dać im pretekst do zniszczenia nas w mocy wampirzego prawa?" Nagle poczułam zimno. "Nie, nie przyszło mi do głowy." "Pomyśl nad tym, ma petite." "Masz na myśli, że wysłano coś takiego, że jeśli powiesz mi o tym, to, oni będą mogli nas zabić. Myślisz, że ktoś w Radzie liczy na to, że jesteśmy tak mocno związani metafizycznie, że nie możesz utrzymać w tajemnicy przede mną tak wielkiego sekretu. A jeśli się dowiem, to nie tylko Malcolm zostanie zabity, ale my też." "Jest to jakiś zamiar, ma petite?" "Bardzo pokrętny, podstępny zamiar." "Wampiry są bardzo pokrętne, ma petite. Jeśli chodzi o podstępność, będą myśleć o tym jak o mądrości." "Mogą myśleć, co im się podoba, ale to sposób tchórza." "Och, nie, ma petite, nie chcemy by ktokolwiek z Rady skierował pełną uwagę na wyzwanie mnie. To byłoby również bardzo złe." "Więc, co? Spotykam się z Nathanielem na naszej randce i udaję, że nie mieliśmy tej rozmowy?" "Coś w tym stylu, tak." "Nie mogę udawać, że nie wiem, iż coś wielkiego i złego przybyło do miasta." "Jeśli to nie poluje na nas, bądź wdzięczna i nie poruszaj tego. Błagam cię, Anito, dla dobra wszystkich, których kochasz, nie szukaj odpowiedzi na tę zagadkę." Nazwał mnie moim prawdziwym imieniem; to był zły znak. "Nie mogę udawać, że nic się nie dzieje, Jean-Claude. Czy nie powinieneś mi powiedzieć, żebym była bardziej ostrożna niż normalnie?" "Jesteś zawsze ostrożna, ma petite. Nigdy nie przejmuję się, że coś złego złapie cię nieprzygotowaną. Jedno z tego, co mnie w tobie zauroczyło, to fakt, że potrafisz zadbać o siebie." "Nawet przy czymś na tyle złym, by przeraziło tak mocno zarówno ciebie jak i Malcolma." "Ufam ci, ma petite. Czy ty mi ufasz?" To było podchwytliwe pytanie, ale w końcu powiedziałam: "Taaa." "Nie brzmisz pewnie." "Ufam ci, ale ... nie lubię tajemnic i nie mam zaufania do Rady. I mam nakaz egzekucji na wampira, który prawdopodobnie jest niewinny. Jutro otrzymam drugi nakaz. Obaj są

członkami Kościoła Wiecznego Życia. I mogę nie zgadzać się z filozofią Malcolma, ale jego wierni na ogół trzymają się z dala od przestępstw związanych z zabijaniem. Jeśli otrzymam nakaz egzekucji na trzeciego członka kościoła Malcolma w tym tygodniu, to jest to wrabianie. Prawo, takie jakie jest, nie daje mi zbyt dużo możliwości manewru, Jean-Claude." "Właściwie, to daje całkiem dużo manewru, ma petite." "Taaa, taaa, ale jeśli nie wykonam nakazu w odpowiednim czasie, to mogę odpowiedzieć przed moimi przełożonymi. Jestem teraz marszałkiem federalnym i mogą wezwać mnie na dywanik i kazać wyjaśnić moje działania." "Zrobili to z jakimkolwiek nowym marszałkiem do tej pory?" "Jeszcze nie. Ale jeśli mam nakaz i pojawią się inne morderstwa z tym samym modus operandi, będę potrzebować wyjaśnień, dlaczego nie zabiłam Sally Hunter. Policja, obojętnie jakiego rodzaju, nie zaakceptuje jako odpowiedzi stwierdzenia "to tajemnica" jeśli ludzie nadal będą umierać." "Jak wielu ludzi nie żyje?" "Jedna ofiara na nakaz, ale jeśli zawaham się w sprawie nakazów, to ktokolwiek to jest, będzie eskalować przemoc i przymuszać mnie do działania?" "Być może." "Być może," powiedziałam. "Oui". "Wiesz, to może się stać brzydkie bardzo szybko." "Użyłaś swoich wszelkich uprawnień, by unieważnić nakaz w przeszłości. Uratowałaś naszego Avery’ego." "On nie jest "naszym" Averym." "Byłby twój, gdybyś zechciała." Była jakaś słabość w tonie jego głosu. "Czy jesteś zazdrosny o Avery’ego Seabrooka? Jest martwy dopiero około dwóch lat." "Nie zazdrosny w sposób jaki masz na myśli." "Więc jak?" "To moją krew wypił, gdy złożył mi przysięgę, ma petite, ale to nie na mnie patrzy. Powinienem być jego panem, ale myślę, że jeśli oboje kazalibyśmy mu zrobić przeciwne rzeczy, nie jestem pewien czy wygrałbym ten konkurs." "Chcesz powiedzieć, że jest mi bardziej oddany niż tobie?" "Mówię, że jest to możliwe."

To była moja kolej na milczenie. Byłam nekromantką, nie tylko animatorką zombie, ale rzeczywistą, prawdziwą nekromantką. Mogłam kontrolować więcej niż zombie. Wciąż próbowaliśmy dowiedzieć się, o ile więcej. "Malcolm powiedział, że nie jest już pewien, które z nas było ofiarą, a które prześladowcą." "On jest głupi, ale nie jest głupcem." "Myślę, że to rozumiem" powiedziałam. "Zatem wszystko jasne. Idź na swą randkę z Nathanielem, świętuj swoją prawierocznicę. To nie jest nasza walka, jeszcze nie, może nigdy nie będzie. Nie czyń tego naszą walką, bo ceną tego może być śmierć wszystkich, których kochamy." "Och, dziękuję i wraz z tym radosnym komunikatem, mogę bezproblemowo iść do kina i się cieszyć." Prawdę mówiąc, czułam się trochę głupio odnośnie tej całej wieczornej randki. Nathaniel chciał świętować naszą rocznicę. Kłopot polegał na tym, że nie mogliśmy się zgodzić co do tego, kiedy nasza relacja zmieniła się z przyjacielskiej, na więcej niż przyjacielską. Tak więc, on wybrał datę i nazwał to naszą prawie-rocznicą. Gdybym nie była zbyt zakłopotana, wybrałabym na naszą rocznicę dzień, w którym mieliśmy pierwszy stosunek. Po prostu nie wiedziałam, jak wytłumaczyć znajomym, dlaczego akurat ta data. Jean-Claude westchnął i to nie było tym razem nic seksualnego, po prostu był sfrustrowany, tak myślę. "Chciałem, żeby ta prawie-rocznica dobrze wypadła dziś w nocy, ma petite. Nie tylko ze względu na ciebie, czy Nathaniela, ale jeśli on potrafiłby przepracować tę twoją niechęć do romantyzmu, to reszta z nas mogłaby mieć szansę, by również uczcić z tobą specjalne dni." "A co wybrałbyś jako datę naszej rocznicy?" zapytałam, głosem podszytym sarkazmem. "Pierwszą noc gdy się kochaliśmy, bo to jest noc, gdy naprawdę pozwoliłaś sobie mnie kochać." "Cholera, myślałeś nad tym." "Dlaczego takie uczucia są dla ciebie kłopotliwe, ma petite?" Pragnęłabym mu odpowiedzieć, ale nie mogłam. Prawdę mówiąc, nie byłam pewna. "Nie wiem i przepraszam, że jestem takim wrzodem na tyłku. Przykro mi, że nie pozwalam tobie i reszcie chłopaków na żadne romantyczne gesty, jakich chcielibyście. Przykro mi, że tak trudno być we mnie zakochanym." "Teraz jesteś zbyt surowa na siebie." "Boję się, jestem zła, jestem sfrustrowana, a nie chcę się z tobą kłócić, bo to nie twoja wina. Ale teraz, dzięki temu, co właśnie powiedziałeś, nie sądzę bym potrafiła odwołać

randkę z Nathanielem dziś wieczorem." Pomyślałam o tym, co właśnie powiedziałam. "Ty sukinsynu, zrobiłeś to celowo. Zmanipulowałeś mnie bym dotrzymała słowa Nathanielowi." "Być może, ale jesteś jego pierwszą prawdziwą dziewczyną, a ma dwadzieścia lat. To ważne dla niego, ta noc." "Ma randkę ze mną, nie z tobą." "Qui, ale jeśli wszyscy mężczyźni w twoim życiu są zadowoleni, jesteś szczęśliwsza, a to sprawia, że moje życie jest łatwiejsze." To mnie rozśmieszyło. "Ty draniu." "Nie kłamię, ma petite, chciałbym uczcić raz w roku pierwszą noc, której przyszłaś do mnie. Jeśli pierwsza próba skromnej uroczystości się nie powiedzie, to większe, bardziej romantyczne gesty nigdy nie przejdą. Chcę, żeby to się udało." Westchnęłam i oparłam głowę o słuchawkę. Słyszałam, jak mówił, "Ma petite, ma petite, jesteś tam jeszcze?" Umieściłam słuchawkę z powrotem przy moich ustach i powiedziałam: "Jestem tutaj. Nie jestem szczęśliwa, ale jestem tutaj. Pójdę, ale nie będę mieć czasu by się przebrać." "Jestem pewien, że Nathaniel wolałby raczej żebyś się wybrała na tę prawie-rocznicę niż żebyś się ubrała w określony sposób." "Powiedział facet, który najczęściej ubiera mnie w fetyszystyczne ciuszki." "Nie tak często, jak bym chciał." Zanim zdążyłam pomyśleć nad ripostą, powiedział "Je t'aime" i się rozłączył. Kocham cię, w języku francuskim i odłożył słuchawkę dopóki jeszcze było dobrze.

Rozdział 3 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Byłam zbyt spóźniona by najpierw jechać do domu. Zadzwoniłam i Nathaniel zgodził się, byśmy spotkali się w kinie. Nie było wyrzutów w jego głosie, żadnych skarg. Myślę, że bał się narzekać, obawiając się, że użyję tego jako wymówki, by anulować prawie-rocznicę. Prawdopodobnie miał rację. Spotykałam się, w ostatecznym rachunku, z sześcioma mężczyznami. Kiedy umawiasz się z tak wieloma osobami, rocznice wydają się hipokryzją. To znaczy, czy rocznica to nie było coś co świętuje się z kimś wyjątkowym? Nadal nie pozbyłam się tego skręcającego dyskomfortu z powodu randkowania z tak wieloma mężczyznami. Wciąż nie mogłam pozbyć się myśli, że z sześcioma mężczyznami do wyboru nie można było mieć wyjątkowego ukochanego. Wciąż zmagałam się z myślą, że oni wszyscy mogą być wyjątkowi. Kiedy byłam sama, bez żadnego z nich, nie patrząc na nich, nie objęta tymi ich wszystkimi metafizycznymi rzeczami, mogłam być całkowicie nieswoja i czuć się głupio. Czułam się głupio i byłam w złym humorze, aż do chwili, gdy ujrzałam Nathaniela stojącego tuż przy drzwiach, czekającego na mnie. Miał teraz około 172cm. Urósł centymetr w ciągu ostatniego miesiąca. W wieku dwudziestu lat, dwudziestu jeden na wiosnę, rozrastał się w ramionach, w sposób, w który większość mężczyzn rośnie w nieco młodszym wieku. Aktualnie, teraz więcej razy niż on przedstawiałam dowód w klubach, co mnie irytowało a jemu się podobało. Ale to nie wzrost był tym, co sprawiło, że się zatrzymałam i wpatrywałam. Stałam w środku piątkowego, wieczornego tłumu spieszącego się wokół mnie i przez kilka minut zapomniałam, że coś na tyle złego, by przestraszyć Jean-Claude'a i Malcolma przybyło do miasta. Taa, Jean-Claude powiedział, że byliśmy bezpieczni, ale nadal, to było do mnie niepodobne, by być tak nieostrożną w tłumie. Nathaniel miał na sobie skórzany płaszcz i dopasowywaną fedorę. Kapelusz i płaszcz kryły większość z niego ale nadal podkreślały ciało pod spodem. To było jak ukrywanie się i proszenie o uwagę w tym samym czasie. Dodał kapelusz do swojego zimowego ekwipunku, ponieważ bez niego, został kilka razy rozpoznany. Klienci z Grzesznych Rozkoszy rozpoznali go jako Brandona, jego pseudonim. Od kiedy ukrywał włosy, to się nie powtórzyło. Splótł je w jakiś ciasny warkocz, tak że wyglądało jakby jego kasztanowe włosy zostały ładnie

przycięte i były standardowo krótkie. To było złudzenie. Jego włosy sięgały kostek, zupełnie niepraktyczne, ale Boże, to było piękne. Tym, co mnie zatrzymało, nie było tylko standardowe ooch, czyż on nie jest piękny. To był fakt, że nagle w jego nowym skórzanym płaszczu i kapeluszu, z ukrytymi włosami, wyglądał doroślej. Był siedem lat młodszy ode mnie, a ja czułam się nieco jak pedofil kiedy po raz pierwszy trafił na mój radar. Walczyłam długo i ciężko by utrzymać go poza statusem mojego chłopaka, ale ostatecznie to nie zadziałało. Teraz patrzyłam na niego jak ktoś postronny i zrozumiałam, że jedyną osobą, która wciąż myślała o nim jak o dzieciaku byłam ja. Stojąc tam, wyglądając jak fetyszystyczna wersja Sama Spade'a2, nie wyglądał na dwadzieścia lat. Wyglądał na bardzo ponad dwadzieścia jeden lat. Ktoś mnie potrącił i podskoczyłam. Cholera, to było zbyt nieostrożne. Ruszyłam, ubrana w swój czarny skórzany płaszcz, ale bez kapelusza. Nie nosiłam kapeluszy, chyba że było cholernie mroźno. Nawet z Bożym Narodzeniem za pasem, nie było aż tak zimno. St. Louis zimą to: mroźno przez jeden dzień, niemal 10 na plusie następnego dnia. Mój płaszcz był rozpięty od pasa w górę, przytrzymany w miejscu jedynie przez pasek. Tak było zimniej, ale tym sposobem mogłam jeszcze sięgnąć po broń. Bycie uzbrojoną w zimie było zawsze pełne zabawnych wyborów, takich jak ten. Zauważył mnie, zanim dotarłam do zewnętrznych drzwi. Posłał mi ten uśmiech, który rozświetlał całą twarz, tak szczęśliwy, że mnie widzi. Kiedyś bym marudziła, ale byłam zbyt zajęta walką z moją własną wersją tego samego uśmiechu. Jeden z moich chłopaków powiedział, że nienawidziłam bycia zakochaną i miał rację. Zawsze czułam się tak głupio, jakby stawki twojego ubezpieczenia powinny pójść w górę, ponieważ jesteś upośledzona. Romantycznie niepełnosprawna. Twarz pod kapeluszem była zbyt ładna by być przystojna. Był piękny, nie przystojny. Wydaje się, bez względu na to, jak wysoki będzie, albo jak bardzo umięśniony, że to się nie zmieni. Ale nie była to delikatna twarz, jak u Jean-Claude'a lub Micaha; miał mocniejszy kościec, wyższe kości policzkowe. Było coś bardziej męskiego w jego twarzy, nie mogłam wskazać tego palcem, ale kiedy spojrzał w pełni na ciebie, nigdy nie uznałabyś go za kobiecego, ale zawsze za męskiego. Czyżby to się zmieniło w ciągu ostatnich kilku miesięcy? Czy nie zauważyłam tego, albo zawsze tak było a ja po prostu byłam tak zdeterminowana, by 2

Sam Spade – prywatny detektyw, postać literacka stworzona przez Dashiella Hammetta. Główny bohater jego powieści kryminalnej Sokół maltański (1930) i trzech opowiadań. W adaptacji filmowej powieści z 1931 detektywa grał Humphrey Bogart.

go zmarginalizować, że nie mogłam pozwolić, by jego twarz była bardziej męska niż JeanClaude'a lub Micaha? Czy nadal utożsamiałam siłę i dorosłość z męskością? Ja, ze wszystkich ludzi? Na pewno nie. Jego uśmiech zanikł w kącikach. "Coś nie tak?" Uśmiechnęłam się i podeszłam by go przytulić. "Po prostu zastanawiam się, czy poświęcam ci wystarczająco dużo uwagi." Przytulił mnie również, ale nie tak jak chciałby. Odciągnął mnie z powrotem, by móc zobaczyć moją twarz. "Dlaczego tak mówisz?" W końcu pozwoliłam sobie zatonąć w jego oczach. Dziś wieczorem byłam tak przez niego rozproszona, że unikałam jego spojrzenia jakby był wampirem, a ja jakimś ludzkim turystą. Oczy miał lawendowe - rzeczywisty, prawdziwy kolor bzu. Ale to nie był tylko kolor; były duże i doskonałe, wieńczyły jego twarz a to wykończenie przyprawiało o ból serca. Zbyt piękne, po prostu zbyt piękne. Dotknął mojej twarzy. "Anita, co się stało?" Pokręciłam głową. "Nie wiem." Bo nie wiedziałam. Ciągnęło mnie do Nathaniela, ale to była przesada. Odwróciłam wzrok, by nie patrzeć prosto w jego twarz. Co się do cholery ze mną działo dziś w nocy? Próbował przyciągnąć mnie do pocałunku, ale się wyrwałam. Pocałunek by mnie wycofał. Jego ręce opadły. W głosie pojawiły się pierwsze oznaki gniewu. Trzeba było włożyć wiele wysiłku, by rozgniewać Nathaniela. "To tylko film, Anita. Nawet nie poprosiłem o seks, tylko film." Spojrzałam na niego. "Wolę iść do domu i uprawiać seks." "Dlatego poprosiłem o film" powiedział. Zmarszczyłam brwi. "Co?" "Jesteś zakłopotana będąc ze mną w miejscu publicznym?" "Nie." Pozwoliłam, by moja twarz pokazała, jak bardzo mnie zszokowało, że o to zapytał. Jego twarz była bardzo poważna, zraniona, gotowa do okazania gniewu. "Więc co jest? Nawet nie chcesz mnie pocałować." Starałam się wyjaśnić. "Przez chwilę zapomniałam o wszystkim, poza tobą." Uśmiechnął się, jego oczy nie do końca to objęły. "Czy to takie złe?" "W mojej pracy, tak." Patrzyłam, jak stara się zrozumieć. Był piękny, ale mogłam patrzeć na niego bez głupiego wyrazu twarzy. Zbliżyłam się do zapachu nowego skórzanego

płaszcza. Przytuliłam go i po sekundzie wahania odwzajemnił uścisk. Zanurzyłam twarz w zapachu skóry i jego samego. Słodki, czysty, a pod tym zapach wanilii. Wiedziałam teraz, że to był tylko częściowo on sam, że trochę z tego słodkiego zapachu było efektem używania produktów do kąpieli i wody kolońskiej, ale zapach, który nosił nie pachniał tak soczyście waniliowo na skórze nikogo innego. Jedna z tych sztuczek chemii skóry, która zmienia zapach naprawdę dobrych perfum. "Musimy zająć miejsca." Szepnął przy moich włosach. Odwróciłam się od niego, marszcząc brwi ponownie. Potrząsnęłam głową, ale tylko częściowo to rozjaśniłam. Sięgnęłam do kieszeni płaszcza po małą, wyściełaną aksamitem torebeczkę. Otworzyłam ją i pogrzebałam wewnątrz dopóki krzyżyk nie wpadł w moją dłoń. Leżał tam srebrny i obojętny. Na w pół spodziewałam się, że rozbłyśnie, by pokazać mi, że jakiś wampir ze mną pogrywał. Ale leżał, niewinny i nietknięty. "Co jest nie tak, Anita?" Nathaniel spojrzał teraz zmartwiony. "Myślę, że ktoś się ze mną bawi." "Krzyż tego nie pokazuje." "Jesteś świetny, Nathanielu, ale to do mnie nie podobne, że straciłam tak bardzo zdolność skupienia się w miejscu publicznym." "Myślisz, że Najdroższa Mamusia ponownie podejmuje próby?" zapytał. Najdroższa Mamusia było moją ksywą na określenie głowy Rady Wampirów, twórcy wampirzej kultury. Ostatni raz, gdy mnie zwodziła, krzyż stopił się w mojej ręce i musiał być wydobyty przez lekarza. Miałam od tego trwałe blizny na swej lewej dłoni. Do tej pory krzyż, w torbie lub pod moim łóżkiem, trzymał ją na dystans. "Nie wiem, może." "Nie ma zbyt wielu wampirów, które mogłyby się przedrzeć przez twoje psychiczne tarcze" powiedział. Zawiesiłam łańcuszek na szyi, srebro błyszczało na cienkim jedwabiu sweterka. "Jesteś pewna, że jest wystarczająco tkaniny pomiędzy skórą a krzyżem?" "Nie, ale nie sądzę, że to Mamusia." Westchnął i starał się powstrzymać grymas twarzy. "Chcesz odpuścić ten film?" "Nie, Jean-Claude powiedział, że dziś będziemy bezpieczni." "Okej" odrzekł Nathaniel "ale nie podoba mi się sposób, w jaki to mówisz. Co poszło nie tak tym razem?" "Zajmijmy miejsca, a powiem ci, jak mało wiem" powiedziałam. Udało nam się znaleźć dwa miejsca w tylnym rzędzie, więc byłam plecami do ściany i mogłam zobaczyć resztę kina.

Nie byłam paranoiczna, a przynajmniej nie bardziej paranoiczna niż zwykle. Zawsze siadałam w ostatnim rzędzie, jeśli mogłam o tym zadecydować. Do czasu gdy skończyły się reklamy opowiedziałam mu wszystko, co wiedziałam, a czego nie było zbyt wiele. "I to wszystko, co Jean-Claude ci powiedział?" "Tak." "Zbyt tajemnicze." "Mało powiedziane" odparłam. Pojawiła się muzyka, zgasły światła i na śmierć zapomniałam, co za film postanowiliśmy zobaczyć. Nie spytałam Nathaniela, bo to mogło zranić jego uczucia, a poza tym, za moment, ta kwestia rozwiąże się sama.

Rozdział 4 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Trochę ponad trzy godziny później, wiedziałam, że film był nową wersją King Konga. Nathanielowi podobał się bardziej niż mnie. Efekty specjalne były świetne, ale byłam przygotowana na śmierć małpy na długo zanim umarł. A szkoda, ponieważ większość filmu była niesamowita. Mój krzyż nie zaświecił ani razu i nie byłam bardziej niż zwykle zafascynowana Nathanielem. Normalna fascynacja oznaczała, że siedzenie w fotelach w ciemności było intymne i zabawne, ale nie przyprawiało mnie o utratę kontroli. Myślałam o pozwoleniu moim dłoniom na wędrówkę i z innymi mężczyznami mojego życia może bym to zrobiła, ale Nathaniel miał mniej zahamowań niż większość. Mogłabym zacząć coś, czego nie chciałabym skończyć w kinie. Poza tym, nie możesz patrzeć na film i jednocześnie obmacywać swojego chłopaka, a przynajmniej ja nie potrafię. Jedną z rzeczy, którą musiałam zrobić po tak długim filmie, był przystanek w toalecie. Rozwiążcie mi tę zagadkę: dlaczego nigdy nie ma kolejek do męskiej toalety, ale damska zawsze wydaje się mieć jakąś? Zajęłam miejsce w kolejce, a następnie w końcu dotarłam do kabiny. Przynajmniej była czysta. Hałas ucichł i to dało mi znać, że byłam sama. Cholernie długa kolejka. Pochowałam i pozapinałam wszystko z powrotem. Jedną z rzeczy, które lubię w naramiennych kaburach, w przeciwieństwie do tych na biodra jest to, że nie istniało ryzyko utopienia broni w toalecie. Kabury wewnątrz spodni, które nie przechodzą przez szlufki paska, są jednymi z najbardziej niepewnych do użytku w łazience. Broń, w przeciwieństwie do pagerów, nie unosi się na wodzie. Wygładziłam pończochy w miejscu, zadowolona, że nie musiałam więcej walczyć z rajstopami. Podwiązki i pończochy naprawdę są bardziej komfortowe. Łazienka była pusta gdy pchnęłam drzwi. Ruszyłam w kierunku umywalek, kiedy zobaczyłam pudełko leżące naprzeciwko jednej z nich. "Anita" głosił napis na opakowaniu wypisany czarnymi literami. To mały diabeł. Jak Nathaniel dostał się tutaj by zostawić prezent? Gdyby został złapany w damskiej toalecie, to mogłoby być nieprzyjemnie. Umyłam i wysuszyłam ręce, a następnie otworzyłam pudełko. Musiałam odchylić warstwy białej bibułki zanim znalazłam maskę. Była biała i kryła wszystko oprócz oczu od czoła do brody. Zupełnie gładka, pusta, biała twarz patrząca na mnie. Dlaczego miałby mi to kupić? Gdyby to było skórzane i

fetyszystyczne mogłabym się domyślić czegoś bardziej w rodzaju przygód seksualnych, ale to nie wyglądało na tego rodzaju maskę. Oczywiście, nie jestem ekspertem od tego typu masek, więc może to było to. Jeśli tak, to nie kupowałam tego pomysłu. Nie lubię masek i daleko mi do komfortu w sytuacjach niewoli i krępowania. Fakt, że miałam tego typu skłonności nie sprawiał, że podobało mi się bardziej; wręcz przeciwnie, to mnie bardziej przerażało. Najbardziej nienawidzisz w innych tego, czego boisz się u siebie. Starałam się znaleźć wyraz, który był neutralny, ale zadowolony gdy wyszłam niosąc pudło. Nathaniel czekał pod ścianą, trzymając obie nasze kurtki i kapelusz. Skórzany kapelusz był za ciepły by go nosić w pomieszczeniach. Uśmiechnął się, kiedy mnie zobaczył i podszedł z pytającym spojrzeniem na twarzy. "Ktoś zostawił to w łazience?" Pokazałam mu swoje imię na tym. "Myślałam, że starasz się zrobić mi niespodziankę." "Nienawidzisz niespodzianek" powiedział. Mój puls przyspieszył, nie za bardzo, ale trochę. Ustawiłam nas tak, że za plecami mieliśmy ścianę. Nagle obserwowałam ludzi w pobliżu nas, przeszukując wytrwale; ale wszyscy wyglądali niewinnie, lub przynajmniej nieszkodliwie. Pary trzymające się za ręce, rodziny z towarzyszącymi im dziećmi: to wszystko wyglądało normalnie. "Co tam jest?" zapytał Nathaniel. "Maska" szepnęłam. "Czy mogę zobaczyć?" Przytaknęłam. Podniósł wieko i bibułę, podczas gdy wciąż kontynuowałam poszukiwania wśród szczęśliwych kinomanów kogoś ze złą intencją. Była tam para wpatrująca się w nas trochę zbyt intensywnie, ale różne mogły być tego przyczyny. "Wygląda jakby ktoś zaczął robić maskę i jej nie dokończył" powiedział. "Taa, wygląda zbyt pusto." "Dlaczego ktoś ci to dał?" "Czy widziałeś kogoś wnoszącego to do środka?" "To wielkie pudło, Anita. Zauważyłbym." "Ktoś wchodził z większą-niż-średnia torbą?" "Nie na tyle dużą, by to ukryć." "Stałeś tam, Nathaniel. Powinieneś widzieć." Wymieniliśmy spojrzenia. "Nie widziałem tego." "Cholera" powiedziałam cicho i z uczuciem.

"Ktoś wcześniej mieszał w twoim umyśle, a teraz pogrywali ze mną, by dostać się do łazienki" powiedział. "Czułeś cokolwiek?" zapytałam. Myślał o tym, w końcu pokręcił głową. "Nie." "Podwójna cholera." "Zadzwoń do Jean-Claude'a, natychmiast" powiedział. Kiwnęłam głową i podałam mu pudełko, by móc skorzystać z telefonu komórkowego. Nathaniel zawinął maskę z powrotem, podczas gdy czekałem aż Jean-Claude odbierze. Tym razem rzeczywiście odebrał swój biurowy telefon osobiście. "Dostałam prezent" powiedziałam. "Co kupił ci nasz kociak?" zapytał, nie urażony, że się najpierw nie przywitałam. "Nathaniel tego nie kupił." "To nie podobne do ciebie, mówić zagadkami, ma petite." "Zapytaj mnie, co to jest," powiedziałam. "Co to jest?" jego głos przeszedł w tę pustkę, którą robił wyjątkowo dobrze. "Maska." "Jakiego jest koloru?" "Nie wydajesz się być zaskoczony" powiedziałam. "Jakiego jest koloru, ma petite?" "Jakie to ma znaczenie?" "Ma znaczenie." "Biała, dlaczego?" Wypuścił oddech, którego nie wiedziałam, że wstrzymywał i mówił cicho, ożywionym głosem w języku francuskim przez kilka minut, dopóki nie uspokoił się wystarczająco by przemówić do mnie po angielsku. "To dobra wiadomość i zła, ma petite. Biały oznacza, że przybyli, by nas obserwować, nie szkodzić." Przesunęłam się tak, że moja ręka zakryła usta, gdy mówiłam. Chciałam mieć oko na przepływający tłum, ale nie chciałam by jacyś ludzie podsłuchali coś, co zapowiadało się na trudną rozmowę. Nie chciałam wychodzić na zewnątrz, dopóki nie okaże się, w jak dużym byliśmy niebezpieczeństwie. Tłum był zarówno niebezpieczny i pomocny. Większość czarnych charakterów niechętnie wykańcza ludzi w tłumie. "Jaki kolor oznaczałby, że chcą nam zaszkodzić?" zapytałam. "Czerwony."

"Okej, kim oni są, bo zakładam, że to oznacza, że właśnie nawiązaliśmy kontakt z tajemniczym kimkolwiek." "Tak jest." "Więc kim on lub oni są? I po co do cholery to całe gówno z maską? Dlaczego nie liścik lub telefon?" "Nie jestem pewien. Normalnie wysłaliby maskę do mnie, jako Mistrza Miasta". "Dlaczego zatem wysłali to do mnie?" "Nie wiem, ma petite" Wydawał się zły, a on zazwyczaj niełatwo wpadał w złość. "Boisz się." "Bardzo". "Myślę, że ostatecznie przyjedziemy dzisiaj do Cyrku." "Przeproś Nathaniela za zrujnowanie waszej randki, ale oui, musicie tu przyjechać. Mamy wiele do omówienia." "Kim są ci ludzie, Jean-Claude?" "Nazwa nic nie będzie dla ciebie znaczyć." "Po prostu mi powiedz." "Arlekin, zwą się Arlekin". "Arlekin, masz na myśli jak francuski klaun?" "Nic nawet w połowie tak przyjemnego, ma petite. Wróć do domu, a ci wyjaśnię." "W jak dużym niebezpieczeństwie jesteśmy?" Para wciąż patrzyła na nas. Kobieta trąciła mężczyznę, a on pokręcił głową. "Biel oznacza, że będą tylko obserwować. To może być jedyny kontakt jaki będziemy mieć z nimi, jeśli będziemy mieć bardzo, bardzo dużo szczęścia. Będą nas obserwować, a potem odejdą." "Dlaczego w ogóle nas powiadomili, jeśli to wszystko, co zamierzają zrobić?" "Bo takie jest nasze prawo. Mogą przejść przez terytorium lub polować na kogoś na całym terytorium, jak ty polujesz na złe wampiry poza granicami stanowymi, ale jeśli mają zamiar pozostać na danym obszarze dłużej niż kilka dni, to są prawnie zobowiązani skontaktować się z Mistrzem Miasta". "Więc to wszystko może dotyczyć Malcolma i jego kościoła." "Może." "Nie wierzysz w to." "To byłoby zbyt proste, ma petite, a nic związanego z Arlekinem nigdy nie jest proste." "Czym oni są?"

"To rzecz najbliższa policji, którą my, wampiry, posiadamy. Ale są też szpiegami, zabójcami. To oni zabili Mistrza Londynu, kiedy oszalał." "Elinore i inne wampiry o tym nie wspomnieli." "Ponieważ nie mogli." "Masz na myśli, że gdyby powiedzieli komukolwiek, kto zabił ich mistrza, to sami zostaliby zabici?" "Tak." "To szaleństwo, wszyscy o tym wiedzieli." "Między sobą, oui, ale nie na zewnątrz, a kiedy Arlekin opuszcza miasto, tajemnica zaczyna obowiązywać ponownie." "Możemy więc mówić o nich teraz, ale później, gdy odejdą, zakazane jest o nich wspominać?" "Oui". "To szaleństwo". "Takiej jest prawo." "Mówiłam ci ostatnio, że niektóre z wampirzych praw są idiotyczne?" "Nigdy nie przedstawiłaś tego w taki dokładnie sposób." "Cóż, przedstawiam to w ten sposób teraz." "Wracaj do domu, ma petite, albo jeszcze lepiej, do Grzesznych Rozkoszy. Opowiem ci więcej historii o Arlekinie kiedy będziesz bezpieczna u mego boku. Powinniśmy być bezpieczni. To jest biała maska. Oczekuje się, że będziemy się zachowywać jak gdyby nigdy nic. Więc dokończę moją nocną zmianę." "Nakarmiłeś ardeur. Skończyłeś już pracę." "Wciąż są występy z którymi trzeba się uporać i mój głos musi zostać nadany przez mikrofon". "Dobrze. Będziemy tam." Nathaniel szepnął: "Zbliżają się." Uniosłam wzrok, by odkryć, że para, która wpatrywała się w nas tak intensywnie, szła w naszym kierunku. Nie wyglądali niebezpiecznie i z pewnością byli ludźmi. Szepnęłam do słuchawki: "Czy wszyscy z Arlekina są wampirami?" "Według mojej wiedzy, dlaczego?" "Mamy tu parę ludzi idącą w naszym kierunku." "Wracaj do mnie, ma petite, i przyprowadź Nathaniela." "Kocham cię" powiedziałam.

"A ja ciebie." Rozłączyliśmy się, więc mogłam skupić uwagę na parze. Kobieta była drobną blondynką i wydawała się jednocześnie zakłopotana i podekscytowana. Mężczyzna był w złym humorze, albo zawstydzony. "Jesteś Brandon" powiedziała do Nathaniela. Przytaknął, a ja obserwowałam jak na jego twarzy pojawia się sceniczny uśmiech. Był szczęśliwy, że ją widzi, a wszystkie zmartwienia po prostu zniknęły. Był w swojej roli. Nie wiedziałam, że potrafił tak grać. Nie byłam pewna, co mam zrobić, gdy ta dziwna kobieta podeszła mówiąc to do mojego chłopaka. "Ale ty również byłaś na scenie" powiedziała, zwracając się do mnie. Bywałam rozpoznawana jako Anita Blake, łowca wampirów, wskrzesicielka zombie, ale nigdy z tej jednej nocy, gdy wystąpiłam na scenie w Grzesznych Rozkoszach. Nathaniel wybrał mnie z tłumu, zamiast kogoś obcego. Wyraziłam na to zgodę, ale nie chciałam zrobić tego ponownie. Przytaknęłam. "Jeden raz". Czułam jak Nathaniel spiął się obok mnie. Powinnam po prostu, powiedzieć tak. Nathaniel obawiał się, że się go wstydziłam, ale tak nie było. To było w porządku, że jest striptizerem, ale to nie była moja bajka. Nie byłam do tego wystarczająco ekshibicjonistką. "W końcu namówiłam Grega by poszedł ze mną do klubu i był zadowolony, że przyszedł, prawda?" Odwróciła się do naburmuszonego chłopaka. W końcu skinął głową i nie chciał na mnie patrzeć. Zdecydowanie zakłopotany. To jest nas dwoje. Żaden element mojego stroju nie opadł na scenie, ale nadal nie lubiłam gdy mi o tym przypominano. "To było tak erotyczne, to, co zrobiliście razem podczas występu" powiedziała "tak zmysłowe." Nathaniel odpowiedział: "Więc cieszę się, że pokaz się podobał. Będę jutro na scenie." Jej twarz promieniała szczęściem. "Wiem. Sprawdziłam na stronie internetowej. Ale nie wspominano o twej przyjaciółce." Kiwnęła na mnie." Greg chce wiedzieć, kiedy wrócisz, prawda, Greg?" Patrzyła na mnie, gdy to mówiła. Tym, co pomyślałam było, gdy piekło zamarznie, nie wiem, co powiedziałabym na głos, bo Nathaniel nas uratował. "Wiesz, jak trzeba było przekonywać Grega by przyszedł do klubu?" Skinęła głową. "Musiałem tak samo ją przekonywać, by weszła na scenę." "Naprawdę?" powiedziała.

"Naprawdę" odrzekł Nathaniel. Greg w końcu przemówił. "Czy to był twój pierwszy raz na scenie?" "Tak" odpowiedziałam, zastanawiając się, jak zakończyć tę rozmowę, nie będąc niegrzeczną. Byłabym niegrzeczna, ale Nathaniel nie. To złe dla biznesu, a poza tym nieuprzejmość po prostu nie była jedną z rzeczy, którą często okazywał. "To nie wyglądało na twój pierwszy raz" spojrzał na mnie. Spojrzenie było takie, jakiego nie chcesz nigdy otrzymać od obcego mężczyzny. Zbyt gorące, zbyt seksualne. Spojrzałam na Nathaniela. Mój wzrok mówił wyraźnie, zakończ tę rozmowę, albo ja to zrobię. Nathaniel zrozumiał bo widywał to wystarczająco często. "Cieszę się, że wam się podobało i mam nadzieję, że zobaczymy się jutro ponownie. Wspaniałego wieczoru." Zaczął się oddalać a ja podążyłam za nim. Greg zbliżyły się do nas. "Będziesz tam jutro?" Nathaniel uśmiechnął się i powiedział: "Oczywiście". Potrząsnął głową. "Nie ty, ona. Jak jej na imię?" Nie chciałam podawać mu swego imienia. Nie pytaj mnie dlaczego, ale nie chciałam. Nathaniel ponownie mnie uratował. "Nicky." Rzuciłam mu spojrzenie, ale stałam do nich plecami, więc nie mogli tego zobaczyć. Greg powtórzył: "Nicky?" Nathaniel ujął moją rękę i zaczął nas prowadzić, balansując pudełkiem w drugiej dłoni. "Kiedy jest na scenie " powiedział. "Kiedy Nicky będzie w klubie?" "Nigdy" odpowiedziałam i ruszyłam szybciej. Nathaniel trzymał się przy mnie. Kiedy znaleźliśmy się z dala od jego, naszych, fanów, jego twarz wyraziła przerażenie. Obawiał się, że zbliżała się walka.

Rozdział 5 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Nie byłam aż tak zła, by zapomnieć sprawdzać tłum, gdy szliśmy, ale musiałam stłumić złość, by móc widzieć wyraźnie. Byłam faktycznie bardziej zawstydzona niż zła, co oznaczało, że walka może być znacznie gorsza. Nienawidziłam być zakłopotana i zazwyczaj maskowałam to gniewem. Nawet wiedza, że to robiłam nie zmieniała faktu, że to zrobiłam. To po prostu pozwoliło mi poznać powód swojej złości. Zaczekałam, aż znaleźliśmy się na parkingu, by powiedzieć: "Nicky? Co to kurwa za imię?" "Jedno, które zapamiętam" odpowiedział. Wyszarpnęłam się od niego na tyle mocno, że prawie upuścił pudełko. "Nigdy nie będę na scenie ponownie; nie potrzebny mi sceniczny pseudonim". "Nie chcesz, by poznali twoje prawdziwe imię, czyż nie?" Zmarszczyłam brwi. "Jestem w wiadomościach wystarczająco często. Ustalą to w końcu." "Być może, ale jeśli dasz im pseudonim do zapamiętania, będą myśleć o tobie jako striptizerce, nie jako marszałku federalnym. Jesteś wystarczająco zakłopotana, że detektyw Arnet zobaczyła nas na scenie tamtej nocy." "Tak i wciąż czekam, że powie reszcie policji, z którą ona i ja pracujemy." "Ale tego nie zrobiła" powiedział. Pokręciłam głową. "Nie może powiedzieć, że cię widziała nie przyznając się, że tam była i dlaczego" powiedział. "Gliniarze chodzą do klubów ze striptizem cały czas" powiedziałam. "Ale nie przyszła oglądać striptizerów, przyszła zobaczyć mnie." To mnie zatrzymało. Odwróciłam się i spojrzałam na niego. "Co masz na myśli?" "Przyszła do klubu w nocy gdy cię tam nie było. Odkąd unikasz klubu jak to tylko możliwe, to dużo czasu. Czy możemy odbyć tę rozmowę w samochodzie?" Miał rację. Otworzyłam auto i wsiedliśmy. "Gdzie jest drugi samochód?" "Micah mnie podrzucił, więc będzie miał samochód, jeśli by go potrzebował. Wiedziałem, że odwieziesz mnie do domu."

To miało sens. Uruchomiłam silnik, by załączyć ogrzewanie. W końcu do mnie dotarło, że było trochę chłodno. Mój gniew zatrzymał ciepło nawet przy rozpiętym płaszczu. "Co rozumiesz przez to, że Arnet przyszła do klubu?" "Zapłaciła za prywatny taniec." Spojrzałam na niego. "Co zrobiła?" Detektyw Jessica Arnet pracowała w Regionalnym Zespole Do Spraw Paranormalnym, w skrócie RPIT. Był to oddział miejscowej policji, z którym współpracowałam najczęściej. Wiedziałam, że była zadurzona w Nathanielu, ale byłam tak zajęta, nie przyznawaniem się, że mieszkałam ze striptizerem, że za długo trzymałam go w tajemnicy. Dopóki nie przyprowadziłam go jako swojej pary na ślub, na którym była też Arnet. Sekret się wydał i była na mnie zła, że nie powiedziałam jej wcześniej, że coś jest na rzeczy. Wydawała się czuć, że pozwoliłam jej zrobić z siebie idiotkę. Nie zrobiła z siebie idiotki, ale przyszła do Grzesznych Rozkoszy po raz pierwszy tej pewnej nocy, w którą Nathaniel zabrał mnie na scenę. Była teraz przekonana, że wykorzystywałam Nathaniela. Zwiąż kogoś na scenie i uderz biczem kilka razy, a ludzie pomyślą, że się znęcasz. Oczywiście chłosta była pomysłem Nathaniela i Jean-Claude'a. Częścią zwykłego występu Nathaniela, najwyraźniej. To, co zrobiłam następnie, było całkowicie moje i Nathaniela. Oznaczyłam go, ugryzłam go na tyle mocno, by krwawił, na scenie. To był pierwszy raz, gdy dobrowolnie oznaczyłam go w ten sposób, nie tylko dlatego, że ardeur wymknęło się spod kontroli, ale dlatego, że mu się podobało i mnie także, i dlatego, że obiecałam. Arnet była przekonana, że byłam Madame de Sade a Nathaniel był moją ofiarą. Próbowałam wyjaśniać, że Nathaniel był ofiarą jedynie wtedy, gdy chciał nią być, ale nie kupiła tego. Byłam przekonana, że powie innym gliniarzom i mnie ujawni, straszne. Życie z dwudziestoletnim striptizerem aresztowanym jako nieletni za prostytuowanie się było wystarczająco złe, ale ja na scenie, cóż, to byłoby ... och, piekielnie złe. "Jak bardzo prywatny taniec dostała?" Uśmiechnął się. "Jesteś zazdrosna?" Myślałam o tym przez chwilę, a potem odpowiedziałam "Taa, chyba tak." "To takie słodkie" powiedział. "Po prostu powiedz mi o Arnet." "Nie chciała tańca. Chciała porozmawiać." Wydawało się, że rozmyślał nad tym przez moment, następnie dodał: "W porządku, chciała tańca, bardzo, ale czuła się przy mnie zbyt zawstydzona by poprosić o to czego naprawdę chciała. Po prostu rozmawialiśmy." "O czym?"

"Chciała, żebym się przyznał, że mnie wykorzystujesz. Chciała, żebym cię zostawił i się ratował". "Dlaczego mi nie powiedziałeś?" "Martwiłaś się już czy Arnet nie powie Zerbrowskiemu i innym gliniarzom, o tym, co widziała. Byłaś w środku jakiegoś brudnego śledztwa. Nie chciałem dokładać ci zmartwień i sam sobie z tym poradziłem." "Wróciła jeszcze?" Potrząsnął głową. "Powiedz mi następnym razem, dobrze?" "Jeśli chcesz." "Chcę." "Ona nie może donieść na ciebie, ponieważ obawia się, że im powiesz, że ma coś do twojego chłopaka striptizera. Nie chce się przyznać, że tym, co przeszkadzało jej najbardziej w naszym show było to, że jej się podobało." "Nie sądziłam, że Arnet ma takie ciągoty" powiedziałam. "Ani ona." Spojrzałam na niego, badałam tę twarz. Było w niej teraz jakieś spostrzeżenie. "Po prostu to powiedz, to spojrzenie w twoich oczach, po prostu powiedz." "Najbardziej nienawidzisz w innych tego, czego nie lubisz w sobie." "Yhy". "Co?" "Pomyślałam coś niemal identycznego wcześniej dzisiejszego wieczoru." "Odnośnie czego?" Pokręciłam głową. "Naprawdę sądzisz, że podanie Gregowi i jego dziewczynie mojego pseudonimu powstrzyma ich od połączenia mnie z Anitą Blake?" "Taa, tak sądzę. Będą myśleć o tobie jako striptizerce imieniem Nicky i to wszystko. Nie będziesz dla nich nikim albo niczym więcej niż to." "Dziwnie niepokojące, ale dlaczego Nicky, dlaczego to imię?" "Ponieważ wiedziałem, że to zapamiętam." "Dlaczego?" "Bo to było moje imię, kiedy grywałem w porno." Zamrugałam. "Co?" "Nicky Brandon to imię którego używałem gdy grałem w filmach."

Mrugnęłam powoli, co oznaczało, że myślałam ciężko, lub byłam zbyt zaskoczona, by myśleć. "Nadałeś mi swoje pornograficzne imię?" "Połowę z niego" odpowiedział. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Powinnam być zaszczycona czy obrażona? "Odkładam tę sprzeczkę dopóki nie zrozumiem czy faktycznie się sprzeczamy." "Zaufaj mi, Anita, to nie jest sprzeczka." "To dlaczego jestem zła?" "Zobaczmy: jakieś złe wampiry w mieście zabawiają się z nami, zawsze nienawidzisz, kiedy fani rozpoznają Brandona striptizera, ale dziś, po raz pierwszy, sama zostałaś rozpoznana z jedynego występu jaki miałaś na scenie. Skoro jesteś zakłopotana moją pracą, jesteś jeszcze bardziej zawstydzona faktem, że ktoś by pomyślał, że możesz być striptizerką." "Nie jestem zawstydzona twoją pracą." "Tak, jesteś," powiedział. Uruchomiłam samochód. "Nie jestem." "Więc następnym razem, gdy będziesz przedstawiać mnie swoim znajomym, nie nazywaj mnie tancerzem, nazywaj mnie egzotycznym tancerzem." Otworzyłam usta, zamknęłam je i zaczęłam się wycofywać. Nie chciałabym tego zrobić. Miał rację. Chciałabym nadal przedstawiać go po prostu jako tancerza. "Chciałbyś żebym właśnie tak cię przedstawiała?" "Nie, ale chcę, żebyś nie wstydziła się tego, co robię." "Nie wstydzę się ciebie ani twojej pracy." "Dobra, niech będzie po twojemu." Ton jego głosu wyraźnie dawał do zrozumienia, że pozwala mi wygrać, ale się myliłam i tak naprawdę to niczego nie wygrałam. Nienawidziłam, kiedy to robił. Po prostu przestawał walczyć w środku walki, ale nie dlatego, że przegrał, tylko dlatego, że nie chciał już walczyć. Jak można walczyć z kimś, kto nie będzie walczył? Odpowiedź: nie można. Prawdziwym kłopotem było to, że miał rację. Byłam zakłopotana jego pracą. Nie powinnam być, ale byłam. Gdy był nastolatkiem, był uciekinierem i prostytutką, i brał narkotyki. Nie ćpał od prawie czterech lat. Był poza "życiem" od kiedy ukończył szesnaście lat. Grywał w porno i wiedziałam o tym. Ale nie mieszkałam z nim. Przypuszczałam, że przestał grywać w filmach w tym samym czasie gdy przestał się puszczać, ale nie byłam pewna. Tak naprawdę nie zapytałam, no nie? Był lampartołakiem, co oznaczało, że nie mógł złapać żadnej choroby przenoszonej drogą płciową. To pomogło mi ignorować jego przeszłość. Likantropia zabijała wszystko, co mogłoby uszkodzić ciało nosiciela, utrzymała

go w zdrowiu. To sprawiało, że mogłam udawać, że nie miał więcej partnerów seksualnych niż chciałam wiedzieć. Stałam uwięziona na światłach naprzeciwko firmowej piekarni St. Louis, kiedy powiedziałam: "Chcesz usłyszeć co Jean-Claude powiedział mi o masce?" "Jeśli chcesz mi powiedzieć." Brzmiał jakby był zły. "Przykro mi, że nie jestem w pełni swobodna z twoją pracą, okej?" "Cóż, przynajmniej to przyznałaś." Światło się zmieniło, a ja ruszyłam do przodu. Mieliśmy 5 centymetrów śniegu i wszyscy tutaj nagle zapomnieli jak się prowadzi. "Nie lubię się przyznawać, że czuję się niekomfortowo, wiesz o tym." "Powiedz mi, co Jean-Claude powiedział." Powiedziałam mu. "Tak więc mogą być tutaj ze względu na Malcolma i jego kościół." "Być może." "Jestem zaskoczony, że nie zażądałaś więcej odpowiedzi przez telefon." "Nie wiedziałam, czego chciała szczęśliwa para. Jean-Claude powiedział, że nie jesteśmy w niebezpieczeństwie, więc się rozłączyłam." "To nie moja wina, że nas rozpoznali." "Ciebie. Rozpoznali ciebie". "Dobrze, że mnie rozpoznali." Powrócił znowu do bycia wkurzonym. "Przykro mi, Nathanielu, naprawdę mi przykro. To nie było fair." "Nie, masz rację. Jeśli nie bylibyśmy razem, to prawdopodobnie nie zauważyliby cię". "Nie jestem zakłopotana, będąc widziana z tobą w miejscach publicznych." "Nienawidzisz gdy fani mnie rozpoznają." "Myślałam, że byłam z tym całkiem w porządku, gdy ta kobieta dała ci swój numer telefonu podczas kolacji, kiedy wyszedłeś ze mną i Micahem." "Czekała, aż pójdziesz do łazienki." "I to miało sprawić, że poczuję się lepiej?" Skręciłam w 44-kę i ruszyłam w stronę miasta. "Nie chciała przeszkadzać w naszej randce." "Myślała, że ty i Micah jesteście osobami do towarzystwa i że płaciłam wam za wieczór." "Ostatni raz gdy mnie widziała tak właśnie zarabiałem na życie, Anita."

"Wiem, wiem. Dała ci swój numer, bo chciała zobaczyć cię ponownie, a stary numer nie działał. Masz rację, że była uprzejma." "Powiedziałem jej, że byłem na prawdziwej randce i poczuła się zawstydzona." Wciąż pamiętałam tę kobietę. Była szczupła i elegancka i wystarczająco stara by być matką Nathaniela. Dzięki Jean-Claude'owi znałam się na ciuchach, a jej były drogie. Biżuteria skromna, ale bardzo ładna. Była jedną z tych kobiet, które przewodzą na balach charytatywnych i zasiadają w komisjach muzeum sztuki i zatrudniała męskie prostytutki na tyle młode, by być jej synem. "Myślę, że to, co mi w niej przeszkadzało to, że ona nie wyglądała na kogoś, kto mógłby..." "Zatrudnić osobę do towarzystwa" dokończył za mnie. "Tak." "Miałem wielu różnych klientów, Anita." "Zauważyłam." "Czyżby, czy też nigdy nie starałaś się o tym myśleć?" "Dobrze, to drugie." "Nie mogę zmienić przeszłości, Anita." "Nie proszę o to." "Ale chcesz żebym rzucił striptiz". "Nigdy tego nie powiedziałam." "Jesteś tym zakłopotana." "Na miłość boską, Nathaniel, odpuść. Jestem zakłopotana sobą będącą na scenie. Jestem zawstydzona, że pożywiłam się na tobie przed publiką." Chwyciłam kierownicę tak mocno, że zabolało. "Kiedy karmiłam ardeur od ciebie tej nocy, karmiłam się całą publicznością. Nie chciałam tego, ale karmiłam się ich pożądaniem. Czułam, jak bardzo podobało im się show i się tym pożywiłam." "I nie musiałaś karmić się ponownie przez dwadzieścia cztery godziny." "Jean-Claude wziął moje ardeur i podzielił je pomiędzy was." "Tak, ale on uważa, że jednym z powodów z których był w stanie to zrobić był fakt, że pożywiłaś się na tłumie i na mnie. Bardzo podobało mi się, że oznaczyłaś mnie na oczach tłumu. Wiesz, jak bardzo mi się podobało." "Chcesz powiedzieć, że gdybym nie wyszła na scenę i przypadkowo karmiła się z tłumu, ardeur wymknęłoby się spod kontroli w połowie tego dochodzenia w sprawie seryjnego mordercy?"

"Być może." Myślałam o tym przez chwilę, gdy prowadziłam. Myślałam o ardeur wymykającym się spod kontroli w vanie pełnym policjantów, policjantów Jednostki Rezerwowej, naszej odpowiedzi na SWAT. Myślałam o ardeur wymykającym się spod kontroli, gdy byłam w gnieździe wampirów, które zabiły ponad dziesięć osób. "Jeśli to prawda, to dlaczego Jean-Claude nie starał się ściągnąć mnie do klubu ponownie?" "Zaproponował to." "Odmówiłam." "Taa" odrzekł Nathaniel. "Dlaczego mówisz mi to teraz?" "Bo jestem na ciebie zły" powiedział. Opuścił głowę na pudło trzymane na kolanach. "Bo jestem wściekły, że nasza randka została zniszczona. Jestem wściekły, że jakieś metafizyczne bzdury rujnują naszą prawie-rocznicę". "Nie planowałam tego" powiedziałam. "Nie, ale twoje życie zawsze takie jest. Czy wiesz, jak trudno jest mieć z tobą normalną randkę?" "Jeśli to ci się nie podoba, nie musisz w tym tkwić." W chwili, gdy to powiedziałam, pożałowałam, że to zrobiłam ale nie cofnęłam swych słów. "Naprawdę tak myślisz?" zapytał niskim, ostrożnym głosem. "Nie" powiedziałam "nie, nie miałam tego na myśli. Po prostu nie przywykłam, żebyś tak mnie odbierał. To zwykle robota Richarda." "Nie porównuj mnie z nim. Nie zasługuję na to." "Nie, nie zasługujesz." Richard Zeeman był kiedyś moim narzeczonym, ale to nie trwało długo. Zerwałam z nim, kiedy zobaczyłam jak kogoś zjada. Był szefem lokalnej grupy wilkołaków. Zostawił mnie, kiedy nie mógł poradzić sobie z tym, że czułam się bardziej komfortowo z potworami niż on. W tej chwili, byliśmy kochankami i w końcu pozwolił mi karmić ardeur na nim. Byłam jego dziewczyną w nadnaturalnej społeczności, Lupą dla jego Ulfrika i w tej części jego życia nie szukał dla mnie zastępstwa. Szukał całkowicie ludzkiej kobiety, która zastąpiłaby mnie w tej części jego życia, w której był dobrze wychowanym nauczycielem nauk ścisłych w gimnazjum. Chciał dzieci i życia, które nie obejmuje pełni księżyca i morderczych zombie. Nie winiłam go. Gdybym miała opcję normalnego życia, też mogłabym się jej uchwycić. Oczywiście, Richard tak naprawdę nie miał żadnych opcji. Nie ma lekarstwa

na likantropię. Ale miał zamiar podzielić swoje życie na kawałki i utrzymać wszystkie te kawałki z dala od siebie nawzajem. Brzmiało ciężko, cholera, brzmiało jak przepis na katastrofę. Ale to nie było moje życie i jak na razie po prostu tylko randkował z ludźmi. Jeśli będzie na serio z kimś jeszcze, wtedy zobaczymy, jak się poczuję odnośnie innej kobiety. "Przegapiłaś skręt, Anita" powiedział Nathaniel. Zaklęłam i zahamowałam zbyt ostro w cienkim śniegu. Odzyskałam kontrolę nad Jeepem, pozwoliłam nam potoczyć się w dół naszego zjazdu. Mogłam zwrócić. Zawsze można zawrócić. "Przepraszam" powiedziałam. "Myślisz o Richardzie?" próbował być neutralny i nie powiodło się. "Tak." "Mój błąd, jak sądzę, przywołałem go." "Co to za ton?" zapytałam. Zawróciłam w część miasta, która była w środku podnoszenia statusu ale jeszcze nie całkiem. Niemniej kierowaliśmy się z powrotem w stronę rzeki. "Jeśli Richard byłby striptizerem, również byłabyś nim zawstydzona?" "Odpuść, Nathanielu, mówię serio." "Albo co?" Poczułam pierwsze mrowienie energii na mojej skórze. Był na tyle zły, że ujawniła się jego bestia. "Czepiasz się mnie dzisiaj, Nathanielu. Nie potrzebuję tego." "Wierzę, że mnie kochasz, Anita, ale ty mnie kochasz, ukrywając to, kim jestem. Chcę, żebyś zaakceptowała to, kim jestem." "Robię to." "Powiedziałaś Arnet, że nie jestem twoją ofiarą, ale nie będziesz mnie wiązać podczas seksu. Nie wykorzystujesz mnie." "Nie zaczynaj tego ponownie" powiedziałam. "Anita, bondage3 jest częścią tego, kim jestem. To sprawia, że czuję się bezpiecznie i dobrze." To był jeden z powodów, dla których walczyłam tak długo i mocno by pozostać z dala od miłosnego życia Nathaniela. Zrobiłam kilka rzeczy, paznokcie, zęby i podobało mi się, ale 3

Bondage (z ang.: krępowanie) – zabawa seksualna polegająca na tym, że jeden z partnerów krępuje drugiego; skrępowany partner godzi się poddać fantazji erotycznej drugiego lub jeden z partnerów zgadza się grać rolę dominującą, aby zaspokoić potrzebę odczuwania poniżenia przez drugiego partnera lub by partner dominujący zaspokoił swoją potrzebę zdobycia władzy i pragnienie zniewolenia drugiej osoby.

były granice mojego poziomu komfortu a on próbował przepchnąć mnie poza nie w ciągu ostatnich kilku tygodni. Od początku martwiłam się, że nie byłby zadowolony z bycia z kimś, kto był mniej uwikłany w bondage niż on i to było dokładnie to, co się działo teraz. "W pewien sposób sprawiasz, że czuję się lepiej ze sobą, niż ktokolwiek to sprawił, Anito, ale również czuję się ze sobą źle. Sprawiasz, że czuję się jak niemoralny maniak, ponieważ chcę tego, czego chcę." Znalazłam właśnie miejsce parkingowe w dole ulicy przy świecącym neonie Grzesznych Rozkoszy. Niezwykłe trudno było znaleźć miejsce tak blisko klubu w weekend. Parkowanie równoległe nie jest moją mocną stroną, więc skupiłam się na tym, podczas gdy część mnie myślała z wściekłością, co mu odpowiedzieć. W końcu zaparkowałam i wyłączyłam silnik. Cisza była cięższa niż bym chciała. Odwróciłam się na tyle, na ile pas pozwolił i spojrzałam na niego. Patrzył przez okno daleko ode mnie. "Nie chcę, byś czuł się ze sobą źle, Nathanielu. Kocham cię, do cholery". Skinął głową, po czym odwrócił się i spojrzał na mnie. Uliczne latarnie odbijały jego łzy. "Jestem przerażony, że cię odstraszę. Mój terapeuta mówi, że albo jestem pełnoprawnym partnerem w związku, albo nie jestem. Pełnoprawni partnerzy proszą o spełnienie swoich potrzeb." Prawdę mówiąc, myślałam, że jego terapeuta będzie po mojej stronie, ale BDSM nie było już uważane za chorobę. To był tylko jeden z alternatywnych stylów życia. Cholera. "Chcę, byś dostał to, czego potrzebujesz od naszego... od nas." "Nie proszę o zbyt dużo, Anito. Wystarczy, że mnie zwiążesz, gdy uprawiamy seks. Potem zróbmy to, co i tak robimy. Nic innego." Pochyliłam się i otarłam łzy z jego policzków. "Tu nie chodzi o wiązanie, Nathanielu. Tu chodzi o to, że jeśli powiem tak, to co będzie następne? I nie mów mi, że nie ma nic następnego." "Zwiąż mnie, kochaj się ze mną i zobaczymy co dalej." "To jest to, co mnie przeraża" powiedziałam. "Wyrażę na to zgodę i będzie coś następnego." "A co jest nie tak z czymś następnym, Anito? To, co cię przeraża to nie moje potrzeby, ale, że to może ci się spodobać." "To nie w porządku." "Może i nie, ale to prawda. Lubisz być przytrzymywana podczas seksu. Lubisz ostro." "Nie cały czas."

"A ja nie lubię być wiązany cały czas, ale podoba mi się to od czasu do czasu. Co w tym złego?" "Nie jestem pewna, czy mogę spełnić wszystkie twoje potrzeby, okej? To była jedna z rzeczy, które martwiły mnie od początku w nas jako parze." "Zatem będziesz w porządku jeśli znajdę kogoś innego, by zaspokoić te potrzeby? Seks z tobą, bondage z kimś innym?" Powiedział to szybko, jakby się bał, że straci odwagę. Po prostu na niego spojrzałam. "Skąd, do diabła, ci się to wzięło?" "Próbuję się dowiedzieć, jakie są granice, Anito, to wszystko." "Chcesz kogoś innego?" Spytałam, bo chciałam wiedzieć. "Nie, masz innych mężczyzn w swoim łóżku i jestem z tym w porządku, ale jeśli nie będziesz spełniać moich potrzeb, to... " "Chcesz powiedzieć, że jeśli nie wyjdę naprzeciw twoim potrzebom, to ze mną zerwiesz?" "Nie, nie." Ukrył twarz w dłoniach i wydał sfrustrowany dźwięk. Jego poziom energii zawirował ponownie w samochodzie, niczym gorąca woda rozlewająca się po mojej skórze. Wchłonął moc i spojrzał na mnie. Zbolałym spojrzeniem. "Potrzebuję tego, Anita. Chcę robić to z tobą, ale potrzebuję tego z kimś. To część tego, kim seksualnie jestem; tak po prostu jest." Starałam się objąć umysłem pozwolenie Nathanielowi na zabawy seksualne z kimś innym, a następnie powrót do mnie do domu. Nie mogłam tego zrobić. Miał rację; zmuszałam go do dzielenia się mną z innymi mężczyznami, ale dzielenie go z inną kobietą... "Więc co, masz zamiar pobawić się w wiązanie z kimś innym, a potem wrócić do domu do mnie?" "Mogę znaleźć pana, który nie nawiąże kontaktu seksualnego. Mogę znaleźć kogoś, kto będzie po prostu mnie niewolił." "Ale niewolenie jest dla ciebie seksem." Pokiwał głową. "Czasem". "Nie mogę tego zrobić dzisiaj, Nathanielu." "Nie proszę cię o to, wystarczy że nad tym pomyślisz. Zdecydujesz, co chcesz, abym czynił." "Stawiasz mi ultimatum, nie radzę sobie dobrze z ultimatum." "To nie jest ultimatum, Anita, to jest po prostu prawda. Kocham cię i jestem szczęśliwszy z tobą niż kiedykolwiek byłem z kimkolwiek przez tak długi czas. Szczerze mówiąc, nie sądziłem, że będziemy wciąż razem tak długo. Siedem miesięcy to najdłuższy związek, jaki kiedykolwiek miałem. Kiedy myślałem, że to będzie jak z resztą - kilka

miesięcy nie więcej - to nie było nic wielkiego. Mogłem się zachowywać przez kilka miesięcy, do czasu aż się mną zmęczysz." "Nie jestem tobą zmęczona." "Wiem. W rzeczywistości, myślę, że masz zamiar mnie zatrzymać. Nie spodziewałem się tego." "Zatrzymać cię? Sprawiasz, że to brzmi jakbyś był zagubionym szczeniakiem, którego zabrałam z ulicy. Nie ‘zatrzymuje się’ ludzi, Nathanielu." "Dobrze, wybierz inne słowo, ale żyjemy razem i to działa i to może trwać latami. Nie mogę przetrwać lat, ignorując swoje potrzeby, Anito." "To może trwać latami, nadal mówisz o nas, tak jakbyśmy nie mieli przetrwać." "Lata przemijają" powiedział "i wszyscy się mną męczą, ostatecznie." Nie wiedziałam, co powiedzieć. "Nie jestem zmęczona tobą. Sfrustrowana, zaskoczona jak diabli, ale nie zmęczona." Uśmiechnął się, ale uśmiech nie objął oczu. "Wiem o tym i jeśli nie czułbym się na tyle bezpiecznie, nie stawiałbym żadnych żądań. Mógłbym po prostu być nieszczęśliwy, ale jeśli mnie kochasz, to mogę prosić o to, czego chcę." Jeśli mnie kochasz, powiedział. Jezus. "To musi być prawdziwa miłość, Nathanielu, bo nie wykopałam za to twojego tyłka na ulicę." "Za co, za proszenie cię o spełnienie moich potrzeb seksualnych?" "Stop, po prostu przestań." Oparłam czoło o kierownicę i starałam się myśleć. "Czy możemy, proszę, odpuścić na teraz, do czasu aż to przemyślę?" "Pewnie." Brzmiał na zranionego. Ale jego głos mógł brzmieć boleśnie; to przekraczało moje możliwości. "Jak długo wstrzymywałeś się z tą rozmową?" zapytałam, wciąż opierając się na kierownicy. "Czekałem na jakiś spokojniejszy czas, kiedy nie będziesz głęboko w dupie aligatora, ale..." "Ale ja zawsze jestem głęboko w dupie aligatora." "Tak" powiedział. Podniosłam głowę i przytaknęłam. To było w porządku. "Pomyślę o tym, co powiedziałeś i to wszystko, co mogę dać ci dzisiaj ok?" "To wspaniale. Tak sądzę. Bałem się..." Zmarszczyłam brwi. "Naprawdę myślałeś, że rzucę cię z tego powodu?"

Wzruszył ramionami i nie patrzył na mnie. "Nie lubisz wymagań, Anito, od żadnego z mężczyzn w swoim życiu." Odpięłam pas i zsunęłam się tak, że mogłam obrócić go do mnie. "Nie mogę obiecać, że to mnie w końcu nie złamie, ale nie mogę sobie wyobrazić, nie budzić się obok ciebie przez większość poranków. Nie wyobrażam sobie, nie mieć cię krzątającego się w naszej kuchni. Cholera, to jest bardziej twoja kuchnia niż moja. Ja nie gotuję." Pocałował mnie i cofnął się z tym uśmiechem, który nadawał jego twarzy blask szczęścia. Kochałam ten uśmiech. "Nasza kuchnia. Nigdy przedtem nie miałem nic ‘naszego’." Przytuliłam go, częściowo dlatego, że chciałam, a częściowo, by ukryć wyraz mojej twarzy. Z jednej strony, kochałam go w najmniejszych kawałeczkach; z drugiej strony, żałowałam, że nie jest wyposażony w instrukcję obsługi. Dezorientował mnie bardziej niż niemal każdy inny facet w moim życiu. Richard mnie bardziej ranił, ale przez większość czasu rozumiałam dlaczego. Nie podobało mi się to, ale rozumiałam jego motywację. Nathaniel był czasem tak daleko poza moją strefą komfortu, że nie miałam żadnej wskazówki. Lepiej rozumiałam żyjące ponad pięćset lat wampiry, niż to co powiedział mężczyzna w moich ramionach. Nie byłam pewna, co to oznaczało ale coś oznaczało. "Chodźmy do środka, zanim Jean-Claude będzie się zastanawiał, co się z nami stało." Skinął głową, wciąż szczęśliwy. Wysiadł ze swojej strony, z pudłem w dłoni. Wysiadłam, wcisnęłam przycisk alarmu Jeepa i przesunęłam się między samochodami na chodnik. Założył z powrotem kapelusz. Nathaniel w przebraniu. Wsunęłam swą lewą rękę pod jego ramię i poszliśmy poprzez topniejący śnieg w stronę klubu. On nadal był cały promienny z ‘naszego’ komentarza, który zrobiłam. Ja nie byłam promienna. Martwiłam się. Jak daleko naprawdę mogę się posunąć by go zatrzymać? Czy mogę wysłać go do kogoś obcego po klapsy i łaskotki? Czy mogę go z kimś dzielić, jeśli nie mogłam spełnić jego potrzeb? Nie wiedziałam. Naprawdę nie wiedziałam.

Rozdział 6 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Otworzyłam to metafizyczne połączenie jakie miałam z Jean-Claude’m. Otworzyłam je i pomyślałam, Gdzie jesteś? Czułam go, lub widziałam, lub jakieś inne słowo, które nie zostało jeszcze wynalezione odnośnie widzenia czy czucia, kogoś robiącego coś w innym pomieszczeniu. Był na scenie, używając swojego głosu by zapowiedzieć przedstawienie. Uczepiłam się solidnie ramienia Nathaniela. Czasami, gdy próbowałam czegoś związanego z połączeniem umysłów, miałam problemy z utrzymaniem się na nogach. "Jean-Claude jest na scenie, więc wejdziemy od frontu." "Cokolwiek powiesz" odpowiedział. Kiedyś, w naszej relacji, miałby to na myśli. Byłby moim małym uległym lampartołakiem. Pracowałam długo i ciężko, by wymusić na nim więcej, by zmusić go do bycia bardziej wymagającym. Spróbuj zrobić dobry uczynek a ugryzie cię to w tyłek. Ochroniarz w drzwiach był wysoki, blondwłosy i zbyt radosny do tej pracy. Clay był jednym z wilkołaków Richarda, a kiedy nie ochraniał kogoś bezpośrednio, pracował w ochronie tutaj. Darem Claya było unikanie walki. Był naprawdę dobry w uspokajaniu. O wiele bardziej przydatna umiejętność dla wykidajły niż brutalna siła. W zeszłym tygodniu Clay pomagał chronić moje ciało. Niezamierzona gra słów. Mieliśmy metafizyczny wypadek i przez chwilę wyglądało na to, że faktycznie zmienię się w zwierzołaka, a ponieważ miałam w sobie różne szczepy likantropii, w cokolwiek bym się nie zmieniła, byłam kryta. Ale uzyskałam pewną kontrolę nad tym wszystkim i zdawało się, że nadal nie zamierzam porosnąć futrem. Clay był jednym z moich wilczych strażników. Był szczęśliwy, pozostając poza tą służbą. Przestraszyłam Claya. Obawiał się, że ardeur uczyniłoby go moim seksualnym niewolnikiem. Okej, nie ujął tego tak dokładnie. Może to była tylko projekcja mojego lęku na niego. Możliwe. Jego uśmiech opadł trochę, gdy mnie zobaczył, jego twarz przeszła w całkowicie poważną. Rzucił mi twarde spojrzenie gdy powiedział "Jak się masz, Anito?" Był nie tyle uprzejmy, jak przestraszony niektórymi moimi metafizycznymi zdolnościami, był przekonany, że nie było dobrym pomysłem, zwolnienie wszystkich moich strażników ze służby. Myślał, że to za wcześnie.

"Czuję się dobrze, Clay". Spojrzał na mnie, pochylając te swoje 183cm nad moimi 161cm. Badał mnie, podczas gdy tłum za nami wzrósł do czterech. Jego wzrok przesunął się na Nathaniela. "Czy z nią naprawdę wszystko w porządku?" "W porządku." Clay wyprostował się i wskazał nam przejście. Spojrzał jednak zdecydowanie podejrzliwie, gdy to zrobił. "Naprawdę" szepnął Nathaniel gdy przeszliśmy "żadnych odczuć czegokolwiek futrzanego." Clay skinął głową i odwrócił się do następnej grupy. Był dziś bramkarzem. Weszliśmy do stałego półmroku klubu. Hałas był miękki, szemrzący, jak morze. Muzyka ruszyła na nowo, a odgłos tłumu zatonął i stało się głośniej. Szmer został zagłuszony wraz z muzyką, ale krzyki i wrzaski zachęty były głośniejsze. Kobieta wyszła z uśmiechem spoza obszaru szatni. "Krzyże nie są dozwolone w klubie." Zapomniałam, że nosiłam jeden na ubraniu; zazwyczaj po prostu chowałam go przed wzrokiem i omijałam dziewczynę sprawdzającą święte przedmioty. Wsunęłam krzyż pod sweter. "Przepraszam, zapomniałam." "Przykro mi, ale zwykłe ukrycie tego nie wystarczy. Dam ci pokwitowanie tak jak za płaszcz." Świetnie, była nowa i nie znała mnie. "Zawołaj Jean-Claude'a lub Buzza; dostanę pozwolenie na ten jeden." Nathaniel zdjął kapelusz i posłał jej uśmiech. Nawet w słabym świetle widziałam jej rumieniec. "Brandon" szepnęła: "Nie poznałam cię." "Jestem w przebraniu" odpowiedział i rzucił jej to spojrzenie, które było częściowo gorszące, częściowo flirtujące. "Czy ona jest z tobą?" Trzymałam się jego ramienia - oczywiście, że byliśmy razem. Ale stałam tam i byłam cicho. Nathaniel miał się tym zająć. Mój krzyk na nią nie byłby pomocny. Naprawdę. Nathaniel pochylił się i szepnął: "Joan myśli, że jesteś fanką, która po prostu złapała mnie w drzwiach." Och. Posłałam jej prawdziwy uśmiech. "Przepraszam, jestem jego dziewczyną."

Nathaniel przytaknął, by potwierdzić, jakby kobiety cały czas twierdziły, że są jego dziewczynami. To skłoniło mnie by spojrzeć na jego uśmiechniętą, spokojną twarz i zastanowić się, jak wielu miał nadgorliwych fanów. Jak dziwaczne się to stało? Joan pochyliła się do nas szepcząc nad rosnącą muzyką. "Przykro mi, ale wedle zaleceń Jean-Claude'a nawet jeśli spotykasz się z tancerzem, święte przedmioty nadal nie mogą dostać się do środka." Z jednej strony to dobrze, że była dobra w swojej pracy. Z drugiej strony, zaczynała mnie drażnić. Dwóch ochroniarzy w czarnych koszulkach podeszło do nas. Myślę, że kapelusz i płaszcz zmyliły także ich. Nie wyglądali jakby rozpoznali kogokolwiek z nas. Lisandro był wysoki, ciemnowłosy, przystojny, z włosami do ramion związanymi w koński ogon. Był szczurołakiem, co oznaczało, że gdzieś tam miał pistolet. Szybki rzut oka nie ukazał tego pod czarnym T-shirtem i dżinsami, więc prawdopodobnie miał jakiś mały z tyłu. Szczurołaki były głównie ex-wojskowymi, ex-gliniarzami, albo kimś kto nigdy nie stał po "właściwej" stronie prawa. Oni zawsze byli uzbrojeni. Drugi facet z ochrony był wyższy i dużo bardziej umięśniony. Skoro pracował nad masą mięśniową był prawdopodobnie hienołakiem. Ich przywódca miał coś do mięśniaków. "Anita" powiedział Lisandro "co to za zator?" "Ona chce mój krzyż". Spojrzał na Joan. "To jest ludzka służebnica Jean-Claude'a. Ona ma przepustkę." Kobieta istotnie zarumieniła się i przeprosiła. "Przepraszam. Nie wiedziałam i byłaś z Brandonem. Ja…" Podniosłam rękę. "W porządku, naprawdę, po prostu pozwól nam przejść przez drzwi." Za nami był tłum, kiedy udaliśmy się do drzwi. Clay zaglądał do środka, zastanawiając się, co się dzieje. Lisandro pomógł nam prześlizgnąć się przez pomieszczenie oddalając się od drzwi, ale nie całkiem w kierunku stolików, bliżej strefy drinków. Powiedziałabym, baru, ale nie mogli podawać alkoholu. Jeszcze jeden z ciekawszych strefowych przepisów o klubach ze striptizem po tej stronie rzeki. Mięśniak pozostał przy drzwiach, by pomóc pokierować tłumem z Joan. Mogłam w końcu zobaczyć, kto tańczy do muzyki. Byron był pod koniec swego występu, ponieważ pozostał w bardzo skąpych stringach. To czyniło jego blade, umięśnione ciało bardzo nagim. Jego krótkie, brązowe włosy zwijały się przypadkowo, jakby jacyś z jego klientów je zmierzwili. Kobieta wpychała pieniądze z przodu jego stringów. Czułam, że z pomocą

małego uderzenia mocy pochwycił ją na tyle, by zatrzymać rękę z dala od jego majtek. Wykraczało to poza granice prawa, ale wampiry używały tej odrobiny kontroli by powstrzymać innych od zranienia na scenie. Widziałam krwawe ślady paznokci, a nawet kilka śladów ugryzień na Nathanielu i Jasonie. Rozbieranie się przed kobietami było o wiele bardziej niebezpieczne niż przed mężczyznami, najwyraźniej. Wszyscy tancerze zgodzili się, że mężczyźni zachowywali się lepiej. Byron wił się wokół podekscytowanego kręgu kobiet, które otaczały przód sceny. Śmiał się i żartował. Śledziły dłońmi jego ciało i obsypywały deszczem pieniędzy jego skórę. Uprawiałam z nim raz seks, by nakarmić ardeur. Oboje się tym cieszyliśmy, ale Byron i ja zgodziliśmy się, że to nie była nasza działka. Obojgu nam to nie przypadło do gustu. Poza tym, mimo że nabranie mięśni pomogło mu przekroczyć osiemnastkę, faktycznie zmarł w wieku piętnastu lat. Tak, miał kilkaset lat, ale jego ciało nie. Jego ciało było wciąż ciałem atletycznego nastolatka. Nadal byłam zaniepokojona faktem, że uprawiałam z nim seks. Ponadto, Byron przedkładał mężczyzn nad kobiety. Byłby biseksualny, jeśli tak wypadło, ale był jednym z tych kilku facetów, którzy spędzili więcej czasu niż ja zerkając pożądliwie na moich chłopaków. To również uważałam za niepokojące. Jean-Claude stał obok z tyłu sceny, pozostając w cieniu, pozwalając Byronowi być w centrum uwagi. Odwrócił się i spojrzał na mnie, jego blada twarz zanikała w ciemności włosów i odzieży. Odetchnął przez mój umysł "Czekaj na mnie w moim biurze, ma petite." Lisandro pochylił się i wyszeptał ponad muzyką "Jean-Claude powiedział by zabrać cię do biura." "W tym momencie?" zapytałam zaskoczona, bo o ile mi wiadomo, nikt poza mną nie powinien go usłyszeć. Lisandro rzucił mi zdziwione spojrzenie i pokręcił głową. "Nie, po tym jak zadzwoniłaś. Powiedział by zabrać cię do biura, gdy już tutaj będziesz." Przytaknęłam i pozwoliłam by poprowadził nas do drzwi. Nathaniel zatrzymał kapelusz i płaszcz. Nie chciał być rozpoznany, z kilku powodów. To byłoby niegrzeczne, odwrócić uwagę publiczności od występu Byrona, a poza tym "Brandon" dzisiaj nie pracował. Lisandro otworzył drzwi i wprowadził nas. Drzwi zamknęły się za nami i nastała cudowna cisza. Zaplecze nie było dźwiękoszczelne, ale tłumiło hałas. Nie zdawałam sobie sprawy, jak głośna była muzyka dopóki nie ustała. A może tak właśnie kiepskie były dzisiaj moje nerwy. Lisandro poprowadził nas korytarzem do drzwi po lewej stronie. Biuro Jean-Claude'a było utrzymane w tej jego czarno-białej elegancji. Orientalna zasłona w rogu kryła awaryjną

trumnę. Swego rodzaju wampirza wersja dostawki. Tylko kanapa naprzeciwko ściany i dywan były nowe. Asher i ja zdewastowaliśmy stare rzeczy podczas seksu, który tak wymknął się spod kontroli, że wylądowałam w szpitalu. Lisandro zamknął drzwi i oparł się o nie, po tej stronie. "Zostajesz?" zapytałam. Pokiwał głową. "Rozkazy Jean-Claude'a. Chce byś znów miała ochroniarzy." "Kiedy to zarządził?" "Zaledwie kilka minut temu." "Cholera." "Czy twoja bestia próbuje ponownie rosnąć?" zapytał. Pokręciłam głową. Nathaniel umieścił pudło na czarnym lakierowanym biurku Jean-Claude'a. Zdjął płaszcz i kapelusz i położył na jednym z dwóch krzeseł przed biurkiem. "Muszę sprawić sobie lżejszy kapelusz jeśli będę nadal używać go do kamuflażu. Skóra jest po prostu zbyt ciepła." Otarł drobne krople potu z czoła. "Jeżeli bestia nie próbowała ponownie rosnąć, to dlaczego potrzebujesz ponownie ochroniarzy?" zapytał Lisandro. Otworzyłam usta, zamknęłam je. "Nie wiem, jak wiele Jean-Claude będzie chciał, żebyś wiedział. Nie jestem nawet pewna, ile ktokolwiek może wiedzieć." "O czym?" Wzruszyłam ramionami. "Powiem ci, jeśli będę mogła." "Jeśli masz zamiar przyczynić się do mojej śmierci, mógłbym przynajmniej wiedzieć dlaczego?" "Nigdy wcześniej nie zostałeś zraniony." "Nie, ale straciliśmy dwóch z naszych szczurów strzegąc cię, Anito. Powiedzmy, że jeśli moja żona skończy jako wdowa, chciałbym wiedzieć dlaczego." Spojrzałam na jego dłoń. "Nie nosisz obrączki." "Nie podczas pracy." "Dlaczego nie?" "Nie chcesz by ludzie wiedzieli, że masz osoby, na których ci zależy, Anito. To może zrodzić niechciane pomysły. "Jego wzrok pomknął do Nathaniela, tylko na chwilę, a następnie z powrotem do mnie. Ale Nathaniel to dostrzegł. "Lisandro myśli, że jestem ofiarą. Że potrzebujesz silniejszych mężczyzn w swoim życiu."

Podeszłam by usiąść obok Nathaniela na nowej białej kanapie. Położył rękę na moich ramionach i usadowiłam się w nich. Tak, mieliśmy sprzeczkę, ale to nie był biznes Lisandro, a już na pewno nie było jego sprawą to, z kim randkowałam. "Możesz się umawiać z kim chcesz, to nie moja sprawa". "A co jest twoją sprawą?" zapytałam i pozwoliłam by moje słowa otarły się o krawędź wrogości, która była dla mnie prawie zawsze tuż pod powierzchnią. "Jesteś teraz wampirem, prawda?" No, no, wieści szybko się rozchodzą. "Nie do końca" powiedziałam głośno. "Wiem, że nie jesteś jak krwiopijcy. Jesteś wciąż żywa i w ogóle, ale zyskałaś zdolność Jean-Claude'a do pożywiania się seksem." "Tak" powiedziałam, wciąż wrogo. "Ludzcy słudzy zyskują niektóre z zdolności ich Mistrza, to normalne. Powinnaś zyskać zdolność pomagającą Jean-Claude'owi nakarmić swoje głody, ale twoje karmienie się pożądaniem nie jest dodatkową energią dla niego, lecz koniecznością dla ciebie. Słyszałem, co się stało w nocy gdy próbowałaś się powstrzymać od karmienia. Prawie zabiłaś Damiana i Nathaniela, i siebie. Remus myśli, że mogłabyś umrzeć gdybyś nie karmiła ardeur. On naprawdę uważa, że mogłabyś umrzeć, gdybyś kogoś nie zerżnęła." "Jak miło, że podzielił się tym ze wszystkimi" powiedziałam. "Możesz przyjąć postawę obronną, jeśli chcesz, ale to dziwaczne jak diabli. Raphael nie może znaleźć nikogo kto kiedykolwiek słyszałby o ludzkiej służebnicy dzierżącej głód czy pragnienie takie jak to." "I to jak dziwaczne jest moje życie stało się twoja sprawą, dlaczego?" "Ponieważ prosisz mnie i moich ludzi, by ryzykowali życie dla twego bezpieczeństwa, oto dlaczego." Okazałam mu nieprzyjazne oblicze, bo nie mogłam dyskutować z jego logiką. Dwóch ze szczurołaków zostało zabitych w ciągu ostatnich kilku lat. Zginęli strzegąc mnie. Myślę, że miał prawo być wkurzony. "To jest twoja praca" powiedział Nathaniel. "Jeśli ci nie odpowiada, to poproś króla, by zmienił twój przydział obowiązków." "Raphael zmieni moje obowiązki, jeśli poproszę, masz rację w tej sprawie." "Zatem poproś" odrzekł Nathaniel. Lisandro pokręcił głową. "Nie o to mi chodzi." "W takim razie o co," powiedziałam i pozwoliłam by niecierpliwość ujawniła się w moim głosie.

"Dobra,

jesteś jakimś rodzajem żywego wampira. Mistrza wampira, ponieważ

otrzymałaś wampirzego sługę w postaci Damiana oraz zwierzę na wezwanie w osobie Nathaniela." "Nie mówisz mi niczego, czego już bym nie wiedziała, Lisandro." "Jean-Claude

wybrał

cię

jako

swoją

ludzką

służebnicę.

Wybrał

jedną

z

najpotężniejszych nekromantek, które pojawiły się na przestrzeni wieków. To był dobry wybór. Jego zwierzęciem na wezwanie jest szef lokalnej sfory wilkołaków. Richard może mieć swoje problemy, ale jest potężny. Ponownie, to dobry wybór. Oboje wspomagacie podstawę mocy Jean-Claude'a. Oboje pomagacie mu być silniejszym." Wskazał na Nathaniela." Lubię Nathaniela. To dobry dzieciak, ale nie jest potężny. Zyskał więcej od ciebie, niż ty otrzymałaś od niego. Tak samo jest z Damianem. On jest wampirem ponad tysiąc lat, ale nigdy nie będzie mistrzem." "Czy dotarłeś już do sedna?" zapytałam. "Prawie." "Wiesz, że to najwięcej co kiedykolwiek słyszałam od ciebie w jednym czasie" powiedziałam. "Wszyscy zgodziliśmy się, że ktokolwiek będzie miał okazję zadać pytanie, powinien z tobą porozmawiać." "Kto to jest my?" "Ja i kilku innych strażników." "Dobra, to o co ci chodzi?" "Czy miałaś wybór odnośnie Nathaniela i Damiana?" zapytał. "To znaczy, czy mogłam wybrać innego lampartołaka, innego wampira?" "Tak." "Nie." "Dlaczego nie?" zapytał Lisandro. "Po pierwsze, nikt z nas nie miał pojęcia, że to może się zdarzyć. Tak jak powiedziałeś, ludzcy słudzy nie uzyskują mocy takich jak ta. Po drugie, nie mam takiej kontroli nad moją metafizyką, jak Jean-Claude. Większość wampirów, którzy zyskują ludzkiego sługę, lub zwierzę na wezwanie nie robi tego, póki nie ma na karku kilku dekad lub stuleci. Zostałam rzucona na głęboką wodę bez koła ratunkowego. Pochwyciłam się mocy, która się na mnie rzuciła." Poklepałam nogę Nathaniela. "Jestem szczęśliwa z wyborów, ale nie dokonywałam ich kiedy to się stało." Nathaniel przytulił mnie jednym ramieniem. "Wszyscy byliśmy zaskoczeni."

"Ale teraz masz nad tym większą kontrolę" powiedział Lisandro "i wiesz, co się dzieje." "Mam więcej kontroli, tak, ale co do tego, co się dzieje... wybierz temat." "Jakimś sposobem masz trzy lub cztery różne rodzaje likantropii w sobie. Ale nie zmieniasz się w żadną z nich." "Taa, więc?" "Ale zaczynasz być przyciągana do różnych zwierząt, w sposób w jaki nabyłaś wilki i lamparty. Mówię tylko, że jeśli będziesz wybierać nowe zwierzę, czy nie może to być ktoś potężny, zamiast słabego? Dlaczego nie możesz wybrać kogoś, kto zwiększy twą moc, zamiast cię krzywdzić?" Nathaniel przesunął się obok mnie. "Nathaniel mnie nie krzywdzi" powiedziałam, ale część mnie myślała o naszej wcześniejszej kłótni. Tam było miejsce na krzywdzenie, ale nie w rodzaju bólu, o którym myślał Lisandro. "Również nie pomaga, nie w sposób, w jaki Richard pomaga Jean-Claude'owi". Mogłam się sprzeczać z tą częścią. Richard był tak skonfliktowany z tym, co miał i tym, czego chciał od życia, że okaleczał triumwirat naszej trójki, ale jeśli Lisandro nie zdawał sobie sprawy, jak niechętnym partnerem był Richard, to ja nie zamierzałam się tym dzielić. "Czego chcesz ode mnie, Lisandro?" "Skoro chcemy umieszczać nasze ciała między tobą a kulą, możemy mieć jakiś wkład w wybór kolejnego zwierzęcia?" "Nie" powiedziałam. "Po prostu nie?" odpowiedział. "Taa, po prostu nie. Nie masz tego w zakresie swoich obowiązków, Lisandro, ani ty, ani Remus, ani ktokolwiek. Jeśli nie chcesz ryzykować sobą, to nie ryzykuj. Nie chcę, żeby strzegł mnie ktoś, kto uważa to za zły pomysł." "Nie wyjaśniłem tego dobrze." "Więc przestań w ogóle to wyjaśniać" powiedziałam. "Skończ z wyjaśnieniami i po prostu powiedz, czego chcesz od Anity" powiedział Nathaniel. Lisandro zmarszczył brwi, a potem powiedział: "Myślę, że Joseph popełnił błąd, gdy zmusił cię do odesłania lwołaka Haven z powrotem do Chicago. Joseph wciąż próbuje karmić cię słabeuszami z jego lwiego stada nie lepszymi niż Nathaniel. Bez obrazy, nawet brat Josepha, Justin, nie jest znacznie silniejszy."

Zajęło mi chwilę, by przypomnieć sobie, kim był Haven, bo wciąż myślałam o nim jak o Ciasteczkowym Potworze. Miał włosy ufarbowane na niebiesko oraz kilka tatuaży z motywem Ulicy Sezamkowej. Haven był również członkiem gangu Mistrza Chicago. Pomógł mi poradzić sobie z częścią lwa w moim metafizycznym problemie, ale również wszczął walkę z trzema lokalnymi lwołakami, w tym Josephem, ich Rexem, ich przywódcą. Haven i Richard mieli nieczysty pojedynek. Richard skopał mu tyłek, udowadniając, że może być cholernie przydatny, jeśli chce. Ale to również dowiodło, że Haven był drogą do zbyt wielu problemów, jeśliby go zatrzymać. "Wy wszyscy chłopcy wyjaśniliście mi, w jaki sposób działa społeczeństwo lwów. Jeśli ktoś tak twardy i tak potężny przeniósłby się do miasta, to poczułby się zmuszony do przejęcia miejscowych lwołaków. Pierwszą rzeczą, jaką robi większość przejmujących, jest rzeź części stada." "Myślę, że mogłabyś go kontrolować." "Widziałeś go, Lisandro, proszę. To bandyta, profesjonalny bandzior, z więzienną kartoteką." Lisandro skinął głową. "Również mam kartotekę, z poprawczaka, ale jest w niej kilka złych rzeczy. Moja żona mnie naprostowała. Myślę, że możesz zrobić to samo dla niego." "Czyli co, dobra kobieta to wszystko czego zły chłopiec potrzebuje żeby wyprostować swoje życie?" "Jeśli kobieta ma w sobie coś, czego mężczyzna pragnie wystarczająco mocno, ta tak." "Co to znaczy?" zapytałam. "To znaczy, że widziałem, w jaki sposób patrzył na ciebie. Wyczułem, jaki wpływ wasza dwójka miała na siebie nawzajem. Jedynym powodem, z którego nie uprawialiście seksu było to, że twoja głowa pokonała resztę ciebie." "Wiesz, Lisandro, lubiłam cię bardziej gdy tyle nie gadałeś." "Widziałem kartotekę Haven. Nie ma na swoim koncie niczego, czego ja bym nie miał." Zamrugałam na niego powoli. Bo tego o nim nie wiedziałam. "To czyni cię bardzo niebezpiecznym mężczyzną" powiedziałam, mój głos był cichy i spokojny. "Zabiłaś więcej ludzi niż ja." "Ta rozmowa jest skończona, Lisandro." "Jeśli nie Haven, czy zatem Raphael mógłby wypuścić wici w poszukiwaniu jakiś lepszych lwich kandydatów? Joseph jest tak przerażony, że jakiś wielki zły lew nadejdzie i zje jego słabowite stado, że nigdy nie sprowadzi do miasta kogokolwiek, kto by ci pasował." Zaczęłam protestować, ale Nathaniel ścisnął moją rękę. "Raphael jest dobrym liderem."

"On nie może przesłuchać nowych lwów. Może przyprowadzić nowe szczury, ale sprowadzenie nowych lwów to nie jego zadanie" powiedziałam. "Lisandro ma rację co do jednego, Anita. Joseph jest przerażony. Każdy, kogo ci podrzucił w ostatnich tygodniach, był zbyt miękki, nie tylko słaby w mocy, ale niewinny. Twoje życie to nie miejsce dla niewinnych." Patrzyłam w te lawendowe oczy i nie podobało mi się to, co widziałam. Byłam siedem lat starsza, ale on widział tyle samo przemocy co ja, lub więcej. Widział, co nasi bliźni potrafią zrobić, z bliska i na własne oczy. Rozwiązywałam zbrodnie przepełnione przemocą, ale przeważnie nie byłam ofiarą. On znalazł się sam na ulicy, zanim ukończył dziesięć lat. Nathaniel był słaby na sposoby, o których mówił Lisandro, ale był silniejszy ode mnie w taki sposób, jakiego większość ludzi nie pojmuje. Przeżył rzeczy, które większość by zniszczyły. Pozwolił mi zobaczyć na swej twarzy to, co zwykle ukrywał, że to ja jestem niewinna. Że nie ważne jak wielu ludzi zabiłam na służbie, nigdy naprawdę nie poznałam tego co on. "Czy myślisz, że się myliłam każąc Haven wrócić do Chicago?" "Nie, on mnie przerażał, ale potrzebujesz lwołaka, a oni muszą znać sytuację." "Co to znaczy?" zapytałam. "Dwa lwy, które ci wysłał były prawiczkami" powiedział Nathaniel. "Jesteś sukubem, Anito. Nie wysyła się prawiczków do czegoś takiego." "Musisz przeżyć zły seks by docenić naprawdę dobry seks" powiedział Lisandro. Nathaniel przytaknął. "To też, ale miałem na myśli to, że nie spotkaliśmy się jeszcze z lwem, którego wszyscy nie uważalibyśmy za słabego." Spojrzał na wysokiego strażnika przy drzwiach. "Niektórzy z nich byli twardzi, w pojęciu normalnego świata, ale żyjemy w świecie, gdzie broń, seks i przemoc każdego rodzaju może się zdarzyć i się zdarza. Potrzebujemy kogoś, kto nie sprawi, że poczujemy się jakbyśmy deprawowali dzieci." Oboje spojrzeliśmy na Nathaniela. "Co?" spytał. "To jest to, co naprawdę czułeś odnośnie nich wszystkich, nawet Justina?" zapytałam. "Tak" odpowiedział. "Wyobrażenie Justina o przemocy jest taka, że uwzględnia sędziów i ograniczenia. Fakt, że on jest egzekutorem Josepha, jest przy tym przerażający." "Joseph jest lepszy w walce" powiedział Lisandro. "Ale żaden z nich nie jest tak dobry jak Richard, czy Raphael." "Albo wasz Micah?" zapytał Lisandro. "Myślę, że Micah zrobiłby wszystko co potrzeba, by utrzymać swoich ludzi bezpiecznymi."

"Słyszałem to o nim" powiedział Lisandro. Ponieważ rozmawialiśmy o jednym z moich innych ukochanych, nie byłam pewna, jak się z tym czuję. Micah i ja oboje byliśmy bardzo praktycznymi ludźmi. Czasami praktyczny i bezwzględny były po prostu różnymi określeniami tego samego. "Oboje mówicie, że nie sądzicie, że Joseph zrobi wszystko co potrzeba." "Jedyną rzeczą, która utrzymuje jego stado bezpieczne jest fakt, że w tym kraju po prostu nie ma wiele lwołaków. Kocią likantropię zwykle trudniej złapać niż inne rodzaje" powiedział Lisandro. "Gadzią jest trudniej złapać" odpowiedział Nathaniel. Lisandro skinął głową. "To prawda, ale nie ma zbyt wielu lwów w tym kraju. Najbliższe są w Chicago." "Oni nie będą starali się dokonać przejęcia. Jean-Claude i ja upewniliśmy się co do tego" powiedziałam. "Ale nie widzisz, Anito, to ty i Jean-Claude upewniliście się co do tego, nie Joseph. To sprawia, że jego pogróżki są nieprzekonywujące" powiedział Lisandro. "Nikt z Chicago nie będzie im teraz bałaganił" odpowiedziałam. "Tak, ale jeśli Chicago zauważyło, że są słabi, to ktoś inny też zauważy." "Nie wiedziałam, że mamy jakieś wielkie stada, inne niż te dwa." "Jedno na zachodnim wybrzeżu, jedno na wschodzie" odrzekł Lisandro. "Czy to tam Joseph dostał ostatniego kandydata?" zapytałam. "Ze stada z wschodniego wybrzeża, tak. Ale ty go odrzuciłaś, podobnie jak wszystkich innych." "Nie mogę dać twojemu liderowi pozwolenia na szukanie lwów, Lisandro. To niezgodne z przepisami o zbytniej ingerencji wobec krzyżujących się gatunków." "Nie dla ciebie" powiedział Lisandro. "Pamiętaj, Joseph poprosił Cię, byś nie zatrzymywała Haven. W momencie gdy poprosił o ochronę siebie i swego stada, poprosił cię o ingerencję. Jesteś lamparcią Nimir-Ra i Lupą wilków; nie jesteś niczym dla lwów. Gdy poprosił o pomoc, dał ci pozwolenie na wtrącanie się w sprawy jego lwów." "Nie sądzę, by Joseph postrzegał to w ten sposób" powiedziałam. Lisandro wzruszył ramionami. "Nie ma znaczenia, jak to postrzegał, to wciąż prawda." Nie wiem, co bym powiedziała, ponieważ ktoś zapukał do drzwi. Lisandro stał się dla nas całkowicie ochroniarski. Ręka powędrowała za jego plecy, a ja upewniłam się, że miał tam broń. "Kto tam?" "Requiem. Jean-Claude poprosił o moją obecność."

Lisandro spojrzał na mnie. Zdałam sobie sprawę, że pytał mnie o zgodę. Lubiłam go za to bardziej. Tak naprawdę nie chciałam widzieć Requiem wieczorem. Byłam jeszcze zakłopotana tym, że dodałam go do listy karmień. Ale był w Anglii, więc widział Harlequin osobiście i to niedawno. Mógłby być pomocny. Albo tak sobie wmawiałam, gdy kiwnęłam na Lisandro by go wpuścił.

Rozdział 7 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Requiem wślizgnął się do środka ubrany w długi płaszcz z kapturem tak czarny jak jego włosy. Był jedynym wampirem, jakiego kiedykolwiek spotkałam, który nosił na sobie takie okrycie. Byron wszedł za nim, niosąc ręcznik, który wydawał się być czymś wypełniony. Wciąż miał na sobie jedynie stringi. Wciąż wypchane pieniędzmi. Uśmiechnął się do mnie. "Cześć złotko." "Hej, Byron". Zawsze mówił jakby właśnie wyszedł ze starego brytyjskiego filmu: dużo kochasiów i złotek. Mówił w ten sposób do każdego, więc nie brałam tego do siebie. Rozwinął końce ręcznika na kanapie obok mnie. Nagle spadł deszcz pieniędzy. "Dobra noc" powiedział Nathaniel. Byron skinął głową i zaczął wyciągać pieniądze ze swoich stringów. "Jean-Claude użył

tego słodkiego, melodyjnego głosu podczas mojego występu.

Gołąbki zawsze mu się poddają." Zsunął stringi, pozwalając, by niektóre banknoty sfrunęły na podłogę. Kiedyś zaprotestowałabym na nagość przede mną, ale byli striptizerami, a po chwili albo przestawałeś zadręczać się zwykłą nagością, albo nie spędzałeś czasu w klubie. Nagość nie oznaczała dla tancerzy tego samego, co oznaczała w prawdziwym świecie. Striptiz dotyczy złudzeń, że klienci mogą ich mieć - złudzenie seksu, nie rzeczywistości. Zajęło mi trochę czasu, by to zrozumieć. Byron użył ręcznika do osuszenia trochę potu z ciała. Skrzywił się i odwrócił, by pokazać krwawe zadrapania wysoko na jednym pośladku. "Dopadła mnie od tyłu, tuż przed końcem mojego występu." "Uciekinier, czy dała ci za to dodatkowe pieniądze?" zapytał Nathaniel. "Uciekinier." Musiałam wyglądać na zaskoczoną, bo Nathaniel wyjaśnił. "Uciekinier to klient zgarniający dodatkowy dotyk lub zadrapanie lub coś intymnego, podczas, gdy my nie wiemy, kto to zrobił, a oni za to nie płacą."

"Och" powiedziałam, bo nie wiedziałam, co jeszcze powiedzieć. Nie podobało mi się oglądanie moich chłopaków obmacywanych przez obcych. To był kolejny powód, dla którego trzymałam się z dala. "Wieczorna gwiazda, zwiastun miłości4, siedzi przede mną i nawet nie marnuje uśmiechu na mnie." Pozdrowił mnie Requiem. To nie było to, co zawsze mówił, ale to było typowe. Zaczął mnie nazywać swoją "Wieczorną Gwiazdą". "Wiesz, odszukałam ten cytat. To 'Raj utracony' Johna Miltona . Nie jestem pewna, ale myślę, że to twój bardzo poetycki sposób narzekania." Przesunął się, upewniając się, że płaszcz nie ukazał niczego, poza pociągłym owalem twarzy, a nawet to było w większości ukryte za brodą i wąsami w stylu Vandyke'a. Jedynym kolorem w nim był wirujący błękit jego oczu: najbogatszy, najgłębszy, średnio niebieski, jaki kiedykolwiek widziałam. "Wiem, czym dla ciebie jestem, Anito." "I czym jesteś?" powiedziałam. "Jestem pożywieniem." Pochylił się nade mną, a ja odwróciłem twarz tak, że pocałunek trafił w policzek a nie w usta. Nie walczył ze mną w tej kwestii, ale pocałunek był pusty i neutralny, rodzaj pocałunku jaki chcesz dać ciotce. Ale ja się upewniłam, że to nie będzie nic więcej. Pierwsza się odwróciłam, więc dlaczego przeszkadzało mi to, że on po prostu przyjął odmowę i nie starał się uczynić z pocałunku czegoś więcej? Nie chciałam by uganiał się za mną bardziej niż to robił, uczyniłam to jasnym, więc dlaczego po prostu jego akceptacja pocałunku w policzek mi przeszkadzała? Bóg jeden wie, bo nie miałam pojęcia. Byłam wściekła na Nathaniela wymagającego ode mnie więcej i poirytowana, że Requiem nie żądał niczego. Nawet w mojej głowie byłam zdezorientowana. Przemknął dalej by zagłębić się w pustym krześle przy biurku. Upewnił się, że płaszcz krył go całkowicie, tylko czubki czarnych butów wystawały. "Skąd ta dezaprobata, moja wieczorna gwiazdo? Zrobiłem dokładnie to, co chciałaś żebym zrobił, prawda?" Walczyłam by nie skrzywić się bardziej, ale prawdopodobnie nie udało mi się. "Martwisz mnie, Requiem". "Czemu?" zapytał, po prostu. "Czemu, po prostu czemu, bez poezji?" zapytałam. Nathaniel poklepał mnie po ramieniu, albo przypominając mi, że istnieje, albo próbując powstrzymać mnie od wszczęcia kłótni. Tak czy inaczej, zadziałało, bo zamknęłam oczy i policzyłam do dziesięciu. Nie byłam pewna, dlaczego Requiem ostatnio działał mi na nerwy, 4 Raj Utracony J. Milton – księga XI, Wers 588/589 fragment

ale to robił. Był jednym z moich kochanków. Był pożywieniem. Ale nie podobało mi się nic z tego. Był wspaniały w łóżku, ale... zawsze było to odczucie od niego, że bez względu na to, co zrobiłam, to nigdy nie było wystarczająco dużo. Nigdy nie to, co chciał bym zrobiła. Była w tym stała, niewypowiedziana presja z jego strony. Znałam to uczucie, ale jeśli nie chcesz być w "związku" z mężczyzną, to była presja na którą nie zasługiwałaś, lub na którą nie było odpowiedzi. Był jedzeniem i byliśmy kochankami, był trzecim w dowodzeniu Jean-Claude'a. Starałam się być jego przyjaciółką, ale seks jakoś to zrujnował. Myślę, że bez seksu mogliśmy być przyjaciółmi, ale z tym... z tym nie byliśmy ani przyjaciółmi, ani chłopakiem lub dziewczyną. Byliśmy kochankami, ale... nie miałam żadnych słów na to, co było nie tak między nami, choć mogłam to poczuć, jak stary ból w ranie, o której myślałeś, że się zagoiła. "Powiedziałaś mi, że jesteś zmęczona moim "ciągłym cytowaniem poezji" do ciebie. Ćwiczę mówienie po prostu." Przytaknęłam. "Pamiętam, ale... czuję, że jesteś niezadowolony ze mnie i nie wiem dlaczego." "Zabrałaś mnie do swego łoża. Dzieliłem ardeur raz jeszcze. Czegóż więcej mógłby pożądać mężczyzna?" "Miłości" powiedział Nathaniel. Requiem spojrzał obok mnie na drugiego mężczyznę. Błysk błękitnego ognia pojawił się w wampirzych oczach: gniew, moc. Requiem ukrył to, ale ja to dostrzegłam. Wszyscy dostrzegliśmy. “Gdzie dwoje rozważa, miłość jest błaha: Kto kiedy kochał, nie kochał od pierwszego wejrzenia?”5 "Nie wiem kogo cytujesz" powiedział Nathaniel, "ale Anita nie zakochuje się od pierwszego wejrzenia, albo przynajmniej nie we mnie." "On cytuje 'Hero i Leander' Christophera Marlowe'a" odrzekł Byron. Inny wampir liczył pieniądze, które opadły na kanapę. Był zwrócony tyłem do drugiego wampira. "A tym, co mu przeszkadza jest to, że on myśli, że jest wspaniały i nie może zrozumieć, dlaczego go nie kochasz." "Nie kuś mnie, Byron. Mój gniew szuka jedynie celu" powiedział Requiem. Byron odwrócił się ze swymi ułożonymi i zliczonymi pieniędzmi w ręku. "Nie mogę się oprzeć niczemu poza pokusą" powiedział. Spojrzał na mnie." On nienawidzi gdy cytujesz w odpowiedzi."

5 'Hero i Leander' Christopher Marlowe – cytat z pierwszego rozdziału

"Twój język wykracza poza twoje intencje, Byronie" powiedział Requiem niskim głosem z wymruczanym ostrzeżeniem. "Moje intencje" powiedział Byron, jego szare oczy zamigotały przez moment świetlistą mocą jak ciche błyskawice. Położył pieniądze na lakierowanym stoliku i odwrócił się do drugiego wampira. "Skoro mną gardzisz za brak owej gładkiej, pokrętnej sztuki mówienia bez wiary."6 Usiadł na kolanach Nathaniela, kładąc nogi na moich kolanach. Nathaniel objął go, niemal automatycznie i spojrzał na mnie. Spojrzeniem pytał, co się dzieje? ale ponieważ nie wiedziałam, nie miałam na to odpowiedzi. To było tak, jak byśmy wkroczyli do walki nie wiedząc co się dzieje. Trzymałam swoje ręce w powietrzu, nad gołymi nogami Byrona. Może ignorowałam nagość większość czasu, ale nie wtedy, gdy ta nagość siedziała na kolanach mojego chłopaka i rozkładała się w poprzek moich nóg. Moja zdolność do ignorowania po prostu nie była tak dobra. "Co się dzieje?" zapytałam, moje dłonie w końcu pojawiły się na gołych nogach Byrona, bo czułam się głupio trzymając je w powietrzu. Gdyby był bardziej na moich kolanach niż Nathaniela mogłabym właśnie zrzucić go na podłogę, ale cokolwiek się działo, zaangażował w to również Nathaniela co oznaczało, że nie mogłam po prostu działać. Musiałam również pomyśleć. Prosta reakcja była o wiele łatwiejsza, nie zawsze na dłuższą metę, ale na krótką, to było o wiele lepsze odczucie. "Zapytaj Byrona" powiedział Requiem. "Nie mam pojęcia, dlaczego zachowuje się w ten sposób." Poklepałam łydkę Byrona i spytałam "Dlaczego siedzisz na naszych kolanach?" Byron objął ramionami Nathaniela, tuląc jego twarz do swojej. Wpatrywał się we mnie, rzucając mi spojrzenie tych szarych oczu, które sprawiło, że zwalczyłam dreszcz. Nie dreszcz strachu, ale to wszystko krążyło wokół seksu. Nathaniel wyglądał na lekko zdziwionego, gdy ich twarze przycisnęły się do siebie. To rażące seksualne spojrzenie sprawiło, że wysunęłam się spod nóg i wstałam. "Nie wiem, co to jest za gra, Byron, ale Nathaniel i ja nie chcemy w to grać." Byron zsunął się z kolan Nathaniela i ukląkł po drugiej jego stronie, tak, że mogłam wciąż widzieć wyraźnie ich obu. To było niczym prawdziwy flirt. Byron flirtował, ale nie na poważnie, bardziej jako zwyczajne hobby. Nie było jednak niczego zwyczajnego w wyrazie jego twarzy.

6 Król Lear

Shakespeare - akt1, scena1 – fragment wypowiedzi Kordelii

Przesunął dłonią po szyi Nathaniela, a następnie chwycił warkocz. Chwycił go i odciągnął szyję Nathaniela do tyłu w bolesnym łuku. Oddech Nathaniela przeszedł w szybkie łapanie powietrza, jego puls był widoczny niczym coś uwięzionego w gardle. Broń znalazła się w mojej dłoni. Nie pamiętam jej wyciągania. Nie pamiętam odblokowywania. Mój własny puls walił mi w gardle. Lata praktyki i miałam broń wycelowaną w twarz Byrona. Wpatrywał się we mnie, jego szare oczy patrzyły na wprost, twarz miał nadal poważną, ale nie stanowił zagrożenia. Nie wiedziałam, co się dzieje, ale cokolwiek to było, ktoś ucierpi, jeśli to się nie skończy. "Puść go" powiedziałam, a mój głos był tak stabilny, jak pistolet wskazujący na jego czoło. Miałam poczucie Lisandro oddalającego się od drzwi, podchodzącego do nas. Nie byłam pewna, czy chciał ingerować, nawet gdybym tego potrzebowała. "On nie chce bym go puścił, prawda, Nathanielu?" Głos Byrona był bardzo ostrożny, spokojny, jak gdyby w końcu zrozumiał, że jego gra może okazać się zabójcza. Głos Nathaniela był zduszony z powodu wygięcia szyi i siły wampirzej dłoni na jego włosach, ale tym co powiedział było "Nie, nie, nie przestawaj." W końcu pozwoliłam sobie spojrzeć na Nathaniela. Normalnie nie oderwałabym wzroku od kogoś, do kogo celowałam z broni, ale nie było poczucia zagrożenia ze strony Byrona. Cokolwiek robiliśmy, nie byłam pewna, czy chodziło o przemoc. Ręce Nathaniela były zaciśnięte na ramieniu Byrona, lecz nie wyglądało na to, żeby próbował powstrzymać wampira od zranienia go, bardziej jakby się tylko przytrzymywał. Ale to wyraz twarzy Nathaniela był tym, co sprawiło, że opuściłam broń, kierując ją ku podłodze. Usta miał na wpół rozchylone, oczy trzepotały zamknięte, twarz rozluźniona z przyjemności. Jego ciało było napięte w oczekiwaniu. Cieszył się z bólu, cieszył się będąc poniewierany. Cholera. Byron puścił Nathaniela raptownie, niemal pojedynczym gestem. Nathaniel opadł z powrotem na kanapę, z trudem łapiąc oddech, jego oczy zwróciły się w głąb głowy pod trzepoczącymi powiekami. Kręgosłup wygiął się, odrzucając głowę do tyłu, sprawiając że wił się na oparciu kanapy. Byron stał i obserwował go. "Złotko, tyle reakcji, zaniedbywałaś swojego chłopca." Miał rację. Chciałabym się spierać, ale miał rację. Dowód zaniedbania wił się na kanapie w jakiejś ekstazie, której nie mogłam nawet zacząć rozumieć. Podobało mi się trochę siły od czasu do czasu, ale to na mnie nie działało. Nathaniel zaczął się wyciszać, nie

otwierając oczu, z uśmiechem na twarzy. Zrozumiałam, po raz pierwszy, że przemoc może być seksem dla niego, rzeczywiście, naprawdę może. Spojrzałam na Byrona. "Do czego zmierzasz?" Byłam pewna, że wiem do czego zmierzał, ale niech mnie szlag, jeśli pomogłabym mu to zrobić. "Słyszałem plotki, że nie bawicie się w dominację i uległość z chłopcem, ale nie wierzyłem. Chodzi mi o to, jak można być z Nathanielem i nie bawić się w BDSM? Wiązanie i uległość to dla chłopca chleb powszedni." Przytaknęłam i schowałam broń. "Czy wiesz, jak blisko byłeś zarobienia kulki?" "Zrozumiałem, kiedy zobaczyłem broń wycelowaną w moją twarz." Dowcipkowanie znowu odeszło, był poważny, a potem uśmiechnął się. "To tak ekscytujące." "Mówisz, odnosząc się do faktu, że byłam cholernie blisko strzelenia do ciebie?" Zaśmiałam się trochę na koniec, ale to był nerwowy śmiech. "Nie odnoszę się do tego tak, jak Nathaniel, ale lubię być czasem zdominowany." Usiadł na kanapie, wciśniętym między Nathaniela i podłokietnik. Objął ponownie ramiona Nathaniela, jakby klęczał, tyle, że tym razem nie mógł ułożyć ich twarzy obok siebie. Nathaniel przytulił się do niego, ze spokojnym wyrazem twarzy. Przyprawiło mnie to o ciarki. Ale on przytulił mocniej otaczającego go ramiona Byrona, jakby był jego ulubionym misiem. Nigdy za bardzo nie lubił Byrona, a teraz wystarczyło tylko trochę znęcania i był jego najlepszym kumplem. Nie łapię tego, po prostu nie pojmuję. Byron przytulił go i pogłaskał po włosach. "Jestem switch'em, Anita, w każdym tego słowa znaczeniu." Zmarszczyłam brwi. "Switch oznacza biseksualność, prawda?" "Jest też inne znaczenie, złotko." "Więc powiedz mi, Byron. Nie jestem zbyt dobra w subtelnościach." "Oznacza to, że jestem zarówno sub i dom." "Uległy i dominujący" powiedziałam. Pokiwał głową. "Co oferujesz?" Powiedziałam. "Mógłbym pomóc poskromić tego kociaka." "Jak?" Pozwoliłam słowu zawrzeć całą podejrzliwość jaką żywiłam. Roześmiał się. "Potrafisz zawrzeć tyle gróźb i wątpliwości w jednym słowie, złotko". "Odpowiedz na pytanie" powiedziałam. "Nakarm ardeur na mnie i na Nathanielu, kiedy będę go wykorzystywał. Jeśli to jest przedsmak, energia może być niesamowita."

"A co ty będziesz z tego miał?" "Seks z tobą, złotko". Pokręciłam głową. "Spróbuj jeszcze raz, Byron. Lubisz chłopców dużo bardziej niż dziewczyny." "Będę mieć kontakt seksualny z Nathanielem." Czułam, jak moje oczy zwężają się na niego. "Nigdy wcześniej nie zachowywałeś się jakby Nathaniel był w twoim typie." "Wiem, że jest nieszczęśliwy a chcę, by moi przyjaciele byli szczęśliwi." "To nie wszystko" powiedziałam. "Nie wiem, co masz na myśli, kochanie." Osiadł w rogu kanapy. Nathaniel i on przytulali się jakby robili to już wcześniej, choć nie sądzę, że tak było. "Robi to przeze mnie" powiedział Requiem. Spojrzałam na innego wampira, który w żadnym momencie nie ruszył się z krzesła. "Wyjaśnij" powiedziałam. "Powiedz jej Byron, powiedz jej, dlaczego składasz propozycje". "Gdzie odeszła cała twoja poetyckość, Requiem?" zapytał Byron. " W łańcuchach i ciemności, przeto mam pozostać i żałować uwięzienia, kiedy dzierżę klucz?"7 powiedział Requiem. "Tak lepiej" odpowiedział Byron. "Czy myślałeś o zakończeniu tego wszystkiego, złotko? Czy fakt, że Anita cię nie adoruje jest tak bolesny dla ciebie?" Requiem tylko spojrzał na niego i coś w tym spojrzeniu przyprawiło Byrona o dreszcz. Nie byłam pewna, czy to był dreszcz ze strachu czy z czegoś innego. Jeśli się nie bał, to powinien zacząć. Nigdy przedtem nie widziałam Requiem spoglądającego na kogoś z takim chłodem. "To mi zalatuje czymś, co może wymknąć się spod kontroli i sprawić ludziom ból. Ponieważ częścią mojej pracy jest ochrona wszystkich, którym mogłaby stać się krzywda, mów do mnie" powiedziałam. Byron spojrzał na mnie. "Nathaniel potrzebuje swego bólu, Anito. Pomogę ci dawać mu to, gdy jesteś z nami w łóżku. Możesz nadzorować, ale nie musisz odwalać brudnej roboty." "Czy Nathaniel rozmawiał z tobą o tym problemie?" "Wiem, jak to jest, Anita, chcieć pewnego rodzaju kontaktu i być tego pozbawionym. Spędziłem wieki przekazywany mistrzom, których nie obchodziło, czego chciałem lub 7

The Complete Letters of Lady Mary Wortley Montagu vol 2. – fragment listu angielskiej poetki Mary Wortley Montagu do jej ukochanego Francesco Algarotti (10 sierpień 1736)

potrzebowałem. Kochasz Nathaniela i on cię kocha, ale w końcu, potrzeby pozostawione bez odpowiedzi potrafią zepsuć miłość niczym mleko zsiadające się w promieniach słońca." "Więc ta mała demonstracja wynika z dobroci twego serca" powiedziałam i pozwoliłam by mój ton ukazał jak mało w to wierzyłam. "Próbował ci powiedzieć, złotko, ale nie rozumiałaś." "Nie jestem pewna, czy teraz rozumiem" powiedziałam. "Ale czy to pomogło, mój mały pokaz?" Chciałam zaprzeczyć, ale to byłoby kłamstwo. Większość wampirów potrafi wywęszyć lub wyczuć kłamstwo, więc po co się wysilać? "Nienawidzę tego przyznać, ale taa, to pomogło. Nie próbuj ponownie wyciągać gówna takiego jak to, ale przedstawiłeś swój punkt widzenia." "Doprawdy?" powiedział, przesuwając się niżej na kanapie, tak, że on i Nathaniel byli bardziej ze sobą spleceni. Jeśli Nathanielowi przeszkadzała bliskość nagiego mężczyzny to tego nie okazał. Dobra, nagiego mężczyzny, który nie był jednym z naszych ukochanych. Czyżby zaledwie trochę szarpania za włosy sprawiło, że tak bardzo polubił Byrona? Czy potrzeba Nathaniela była tak wielka, czy też po prostu ja tak bardzo zaniedbałam jego potrzeby? Byron nie zrobił nic, czego ja nie byłabym w stanie zrobić. Nie zrobił nic złego. Czy to byłoby tak złe, po prostu związać Nathaniela i uprawiać seks jak to robiliśmy bez wiązania? Czy to takie straszne? Spojrzałam na dwóch mężczyzn, przytulonych razem, wygląd spokojnego zadowolenia na twarzy Nathaniela i uświadomiłam sobie, że byłam arogancka. Przyjęłam, że jeśli nasz związek by się zakończył, to ja byłabym tą zakańczającą. Rzuciłabym go za bycie zbyt wymagającym, lub zbyt jakimś tam. W tym momencie zdałam sobie sprawę, że to on może rzucić mnie po prostu za nie wystarczające staranie się, by zaspokoić jego potrzeby. Ta myśl spowodowała ucisk w mojej klatce piersiowej. Kochałam go, naprawdę. Nie wyobrażałam sobie życia bez niego. Więc co byłabym gotowa zrobić, by go zatrzymać? Jak daleko chciałabym pójść i jakiej potrzebowałam pomocy, by się tam dostać? Uprawiałam kiedyś seks z Byronem. Karmiłam na nim ardeur. Czy Byron mógłby mnie nauczyć, jak zdominować Nathaniela? Może, może nie. Ale jego mały pokaz udowodnił jedno: że potrzebuję kogoś, kto pokaże mi, jak działa Nathaniel. Nigdy nie przypuszczałabym, że po prostu szarpanie za włosy, z włożeniem w to trochę siły, wywoła w nim tak niesamowitą reakcję. "Wyglądasz jakbyś myślała zbyt ciężko, kochanie." "Myślę o twoim małym show; nie tego chciałeś?" zapytałam.

"Chciałem, by cię to podnieciło, ale to nie podniecenie jest w twoich oczach." To była jego kolej, by się boczyć. "Nie łatwo to zdobyć" powiedział Requiem. "Lubi mieć dwóch mężczyzn na raz." "Nie jakichkolwiek dwóch mężczyzn" powiedział Requiem "tak jak nie preferuje jakiegokolwiek mężczyzny." "Mówisz o mnie jakby mnie tutaj nie było, naprawdę tego nie znoszę" powiedziałam. "Niestety, złotko, ale miałem nadzieję, że widok Nathaniela i mnie razem będzie coś dla ciebie znaczyć." "To mnie zdezorientowało." Byron roześmiał się i to nadało jego twarzy młodzieńczy wygląd, pozwoliło zobaczyć jak mógł wyglądać jako piętnastoletni człowiek, kiedy to znalazł go wampir i upewnił się, że nigdy nie ujrzy szesnastki. "Zdziwienie nie było dokładnie tym, co miałem na myśli." Wzruszyłam ramionami. "Przepraszam." Potrząsnął głową. "To nie twoja wina, kochaneczko. Nie zrobiłem tego dla ciebie." "Nie robię tego dla ciebie również" powiedziałam. Znów się roześmiał. "Seks był piękny." "Ale podobałby ci się bardziej, gdyby to był Jean-Claude". Jakieś spojrzenie przemknęło przez jego oczy. Spojrzał w dół, spuszczając wzrok udając nieśmiałość, by ukryć wygląd. Kiedy ponownie podniósł na mnie oczy, ukrył się za zakłopotanym uśmiechem. "Jean-Claude cię kocha, złotko, uczynił to całkowicie jasnym." Mogłam spytać co miał na myśli, ale drzwi się otworzyły i wampir, o którym mowa, wśliznął się przez nie. Ubrania oddawały mrok klubu; jego zwykła czerń. Odzież była czarna, ale nie była zwyczajna. Był ubrany w smoking wraz z ogonami, chociaż, skoro był wykonany ze skóry to czy był to jeszcze smoking? Klamry jak jedwabne szelki opływały jego nagą klatkę piersiową. Wpatrywałam się w nagą skórę w sposób, w jaki niektórzy mężczyźni patrzą na kobiece piersi. Nie byłam sobą. To znaczy, to była niezła pierś, ale zatrzymanie się tam i nie spojrzenie na jego twarz było po prostu złe. Bo tak jak jego pierś była niezła, twarz była lepsza. Podniosłam wzrok na to oblicze. Włosy opadały na jego ramiona w czarnych puklach. Linia szyi została otoczona czarną aksamitną wstążką i kameą, którą mu kupiłam. Powyżej całuśnego wygięcia jego ust, krzywizny policzka niczym jaskółczego skrzydła, całego

wdzięku i ... jaskółcze skrzydło? Co to do diabła miało znaczyć? Nigdy nie opisałabym niczyjej linii szczęki w ten sposób. "Ma petite, wszystko dobrze?" "Nie" powiedziałam cicho: "Nie sądzę, że dobrze." Zbliżył się i musiałam unieść oczy w górę, by napotkać to granatowo-niebieskie spojrzenie. To było jak powrót do kina, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam Nathaniela. Byłam zbyt zafascynowana, zbyt nim przejęta. Prawdę mówiąc musiałam zamknąć oczy, by jego widok mnie nie rozpraszał, zanim mogłam powiedzieć "Sądzę, że ktoś ze mną pogrywa." "Co masz na myśli, ma petite?" "Masz na myśli tak, jak w kinie" powiedział Nathaniel. Jego głos był bliżej niż kanapa. Musiał podejść do nas. Kiwnęłam głową, nie otwierając oczu. Głos Jean-Claude'a dobiegł z prawej przede mną. "Co się stało w kinie?" Nathaniel wyjaśnił. "Musiała wyjąć swój krzyż zanim poczuła się lepiej." "Ale mam na sobie teraz mój krzyż" powiedziałam. "Jest teraz ukryty pod twoją bluzką. Wcześniej był na widoku" odpowiedział Nathaniel. "To nie powinno mieć znaczenia, chyba że wampir jest w pokoju ze mną." "Spróbuj go wyjąć" powiedział Jean-Claude. Otworzyłam oczy, spoglądając na niego. Jego piękno wciąż rozdzierało serce, ale mogłam ponownie myśleć. "To nie powinno mieć znaczenia w tej sprawie." Wpatrywałam się w jego twarz, prosto w te cudowne oczy. Były po prostu oczami, piękne, urzekające, ale nie dosłownie. "Znów odeszło." "Co się dzieje, złotko?" zapytał Byron. Podszedł do nas, patrząc od jednego do drugiego. "Lisandro, zostaw nas" powiedział Jean-Claude. Lisandro wydawał się myśleć o proteście, ale tego nie zrobił. Po prostu zapytał: "Chcesz mnie za drzwiami, czy mam wrócić do klubu?" "Drzwi, jak sądzę" odpowiedział Jean-Claude. "Czy nasi strażnicy nie potrzebują ostrzeżenia?" zapytałam. "To nie jest sprawa Rodere." "Lisandro poruszył kwestię, zanim przyszedłeś, że jeśli będziemy ich narażać, mają prawo wiedzieć dlaczego." Jean-Claude spojrzał na Lisandro. To nie był całkowicie przyjazny wygląd. "Zrobił to?"

Lisandro rzucił mu znudzone spojrzenie. "Mówiłem w kontekście wyboru innego zwierzęcia na wezwanie przez Anitę, nic odnośnie twoich rozkazów, Jean-Claude." "Wszystko, co dotyczy ma petite, dotyczy mnie." W jego głosie był niebezpieczny pomruk. Lisandro przesunął się trochę i wyraźnie odetchnął. "Bez obrazy, ale nie chcesz by wybrała silniejszą bestię następnym razem? Kogoś, kto wspomoże twoją bazę mocy?" Jean-Claude spojrzał na niego, a Lisandro walczył by zarówno patrzeć na wampira i nie patrzeć - sztuka, którą opanowywałam przez lata, ale byłam zadowolona będąc na tyle potężną, by odpuścić. Tak ciężko być nieustępliwym, gdy nie można patrzeć komuś w oczy. "Czy moja siła martwi szczury?" zapytał Jean-Claude. "Tak" powiedział Lisandro. "Jak?" Jedno słowo, beznamiętne i nieprzyjazne. "Twoja siła utrzymuje nas w bezpieczeństwie. Szczurołaki z St. Louis pamiętają, jak to było, gdy Nikolaos była Mistrzem Miasta." Lisandro pokręcił głową, twarz mu pociemniała. "Ona nie chroniła nikogo i niczego, poza wampirami. Ty myślisz o całej nadnaturalnej społeczności, Jean-Claude." "Sądzę, że warto zauważyć, iż to ma petite myśli o takich rzeczach." "To twoja ludzka służebnica" powiedział Lisandro. "Jej działania są twoimi działaniami. Czy to nie jest to, w co wierzą wampiry, że ich ludzcy słudzy są właśnie przedłużeniem swoich mistrzów?" Jean-Claude zamrugał i przeniósł się w głąb pokoju, zgarniając mnie za rękę gdy się poruszył. "Piękna metafora, ale wiesz, że ma petite jest swoją własną osobą." Jego dłoń w mojej dawała odczucie stałości, realności, a świat stał się nagle bezpieczniejszy. Wystarczył dotyk jego dłoni, a ja czułam się bardziej sobą. "Cokolwiek lub ktokolwiek bawi się ze mną wciąż tu jest" powiedziałam "na krawędzi jakoś, ale nadal tutaj." "Co masz na myśli, ma petite?" "Kiedy mnie dotknąłeś, poczułam się bardziej stabilnie. Twój dotyk odgonił to zamroczenie, którego nawet nie byłam świadoma." Przyciągnął mnie do swego ciała, tak, że było to niemal przytulenie. Pieściłam śliską miękkość jego skórzanej klapy. "Czy wciąż jest bardziej stabilnie?" zapytał. Pokręciłam głową. "Spróbuj dotyku skórą do skóry" powiedział Requiem.

Pozostawał na krześle przy biurku. Przemieszczaliśmy się do momentu, aż byliśmy blisko niego, nie celowo, przynajmniej z mojej strony. Trzymałam jedną rękę w dłoni Jean-Claude'a, ale drugą umieściłam na jego nagiej piersi. W chwili, gdy dotykałam tak dużo jego skóry, było dobrze. "Nawet lepiej" powiedziałam. Prześledziłam ręką gładkie, jędrne mięśnie klatki piersiowej. Potarłam bliznę w kształcie krzyża. Wciąż lepiej. "Dlaczego chciałeś rozmawiać z Byronem i ze mną, Jean-Claude?" Requiem spojrzał na nas, z twarzą walczącą o neutralność, ale załamującą się na krawędziach. Wyciągnął się na krześle, ciało swobodne, ale oczy go zdradzały: spięte, ostrożne. "Widzieliście to wcześniej, prawda?" zapytałam. "Raz" powiedział, a jego głos był bardziej neutralny niż jego oczy. "Kiedy?" zapytałam. Spojrzał na Jean-Claude’a. "Szczurołak powinien odejść." Jean-Claude skinął głową. "Idź, na razie, Lisandro. Jeśli będziemy mogli powiedzieć ci więcej, zrobimy to." Lisandro spojrzał na mnie gdy wychodził, jakby myślał, że najprawdopodobniej to ja później powiem mu prawdę. Miał rację.

Rozdział 8 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Byron spojrzał na nas wszystkich. Jego twarz, zazwyczaj żartobliwa, teraz była całkiem poważna. "Niech ktoś przemówi do nas biednych czeladników, proszę." "Czy otrzymałeś prezent?" zapytał Requiem. "Oui". "Jakiego rodzaju?" zapytał Byron. "Maska" powiedział Jean-Claude. Byron zbladł; pożywiał się wieczorem więc miał więc wystarczająco dużo koloru, by to zrobić. "Nie, nie, pieprzycie, nie tutaj, nie ponownie." "Jakiego była koloru?" zapytał Requiem głosem, który popadł w pustkę, w sposób w jaki niektóre stare wampiry to robią. "Biała" powiedział Jean-Claude. Byron rozluźnił się tak nagle, że prawie spadł. Nathaniel zaproponował mu rękę, którą przyjął. "Mam nogi jak z waty, złotka. Nie straszcie mnie tak. Biała, jesteśmy bezpieczni z białą." Nathaniel pomógł mu pójść na kanapę, ale nie zatrzymał się przy nim. Wrócił do nas. "Jaki kolor otrzymał twój mistrz w Anglii?" zapytałam. "Czerwoną, następnie czarną" powiedział Requiem. "Co oznacza czerwona?" zapytałam. "Ból" powiedział Jean-Claude. "Jest to zazwyczaj próba ukarania mistrza, by doprowadzić go do porządku. Rada nie używa Arlekina8 beztrosko." Nazwa wpadła do pomieszczenia jak kamień wpada w studnię. Natężasz się by usłyszeć plusk. Oparłam twarz o pierś Jean-Claude'a. Nie było słychać bicia serca. Mógł oddychać tylko wtedy, gdy musiał mówić. Uniosłam głowę znad klatki piersiowej. Czasami wciąż mi przeszkadzało przykładanie ucha do cichej piersi. Byron przerwał milczenie. "Czerwona oznacza, że lecą z tobą w chuja." "Jak ktoś to robi dziś wieczorem?" zapytałam. "Tak" odrzekł Requiem. 8 Arlekin (wł. arlecchino) – postać błazna w czarnej masce "komicznej". Ubrany w kostium zszyty z kolorowych trójkątów albo rombów. Jedna z postaci w commedii dell’arte m. in. obok Pierrota i Scapina.

"A czarna?" zapytałam. "Śmierć" powiedział Requiem. "Ale czy biała nie oznacza, że oni jedynie nas obserwują?" spytał Nathaniel. "Powinna" odpowiedział. Zaczynałam się bać, kiedy Requiem odpowiadał w krótkich, uciętych zdaniach. Poezja mogła od czasu do czasu działać mi na nerwy, ale krótkie, niepewne słowa oznaczały, że coś było nie tak, lub był zdenerwowany, lub obydwa. "Powiedziałeś, że wyjaśnisz mi więcej na ich temat, gdy dotrę się do Grzesznych Rozkoszy. Dobra, jestem tu. Wyjaśniaj." "Arlekin figuruje teraz tylko jako żartobliwa postać. Kiedyś był, albo byli, Mesnee d'Hellequin. Czy wiesz, co to jest Dziki Gon, ma petite?" "Dziki Gon jest częstym motywem w całej Europie. Nadprzyrodzony lider prowadzi bandę diabłów, lub umarłych z widmowymi psami i końmi. Ścigają i zabijają albo każdego, kto stanie na ich drodze albo tylko złych i zabierają ich do piekła. Zależnie od tego, kogo czytasz, przyłączenie się do łowów to kara albo nagroda. Zazwyczaj uważa się, że bycie na zewnątrz, kiedy polowanie trwa niedaleko, jest bardzo złym pomysłem." "Jak zawsze mnie zaskakujesz, ma petite." "Cóż, to na tyle powszechna historia, że musi na czymś bazować, ale nie zaobserwowano tego w rzeczywistości od czasów jednego z Henryków w Anglii. Myślę, że Henryka II, ale nie jestem w stu procentach pewna. Zazwyczaj liderem polowania jest jakiś miejscowy martwy zły gość lub diabeł. Ale zanim przejęło to chrześcijaństwo, mówiło się, że przewodzi mu wielu nordyckich bogów. Wielokrotnie wspominano Odyna, ale czasami też boginie jak Hel, lub Holda9 - choć w wersji Holdy rozdawano dary równie dobrze jak kary. Niektóre z innych łowów również tak działały, ale ogólnie było naprawdę źle zostać złapanym, a nawet jedynie ujrzeć jeźdźców." "Arlekin jest jednym z tych przywódców" powiedział Jean-Claude. "To coś nowego dla mnie, ale nie czytałam o tym od czasów college’u. Myślę, że jedynym powodem, że mi to utkwiło, jest fakt, że taka powszechna historia nagle zatrzymuje się kilkaset lat temu. Niemal każda inna legenda, mająca tak wiele świadków opowieści, jest prawdą. Albo przynajmniej ja tak uważam. Więc dlaczego ta się kończy? Dlaczego Dziki Gon po prostu zaprzestaje jazdy, jeśli był prawdą?" "To jest prawda, ma petite." Spojrzałam na niego. "Chcesz powiedzieć, że to były wampiry?" 9 Hel i Holda to dwie nordyckie boginie mające wiele wspólnego ze sobą. Obie są związane ze światem zmarłych. Holda w swej postaci nazywanej Frau Gode jest przywódczynią dzikich polowań, tak jak Wotan. Hel to skandynawski odpowiednik Holdy. Jednakże nie można wykluczyć, że Holda jest najstarszą w tradycji germańskiej boginią śmierci.

"Mówię, że legenda istniała i skorzystaliśmy z tego. Arlekin przyjął postać Dzikiego Gonu. Bo to było coś, czego ludzie już się obawiali." "Wampiry już przerażały ludzi, Jean-Claude. Wy chłopaki nie potrzebowaliście udawać nordyckich bogów by być przerażającymi." "Arlekin i jego rodzina nie próbowali straszyć ludzi, ma petite. Próbowali straszyć inne wampiry." "Chłopcy, wy już przerażacie się nawzajem; Najdroższa Mamusia tego dowodzi." "Na początku naszej historii, Marmee Noir zadecydowała, że byliśmy zbyt niebezpieczni. Potrzebowaliśmy czegoś, by utrzymać nas w szachu. Stworzyła ideę Arlekina. Tak jak mówisz, ma petite, było tak wiele Dzikich Gonów w obliczu Europy, cóż znaczył jeden więcej? Wampiry zaczynały życie jako ludzie, a idea Dzikiego Gonu była czymś, czego wielu już się obawiało." "Ok, więc co ten fałszywy Dziki Gon ma wspólnego z nami?" "Oni nie są fałszywi, ma petite. Są nadprzyrodzonym oddziałem, który może latać, który może karać niegodziwców i zabijać tajemniczo i szybko." "Oni nie są oryginalnym Dzikim Gonem, Jean-Claude; to czyni ich podróbkami w mojej książce" "Jak chcesz, ale są najbliższą policji rzeczą, którą posiadają wampiry. Są wybierani z wszystkich głównych linii krwi. Nie są winni lojalności żadnemu z rodów. Wzywa się ich, kiedy Rada jest podzielona. A są podzieleni odnośnie nas, odnośnie mnie." "Co dokładnie robią?" zapytał Nathaniel. "Kamuflaż i podstęp są ich pożywieniem i napojem. Mają zabójców, szpiegów z najwyższej półki. Nikt nie wie, kim są. Nikt nigdy nie ujrzał ich twarzy i to przeżył. Przychodzą do nas zamaskowani jeśli nie chcą nam szkodzić. Zamaskowani w stylu Wenecji gdzie bogaci i potężni nosili maski, czapki i kapelusze, więc wszyscy wyglądali podobnie i nikt nie mógł odróżnić jednego od drugiego. Jeśli pojawiają się przed nami w tych strojach, to są tylko tutaj, by obserwować. Jeśli pojawiają się w maskach swoich imienników, to może pójść w obu kierunkach. Mogą być jedynie obserwatorami albo mogą mieć zamiar nas zabić. Będą się wcielać w swych imienników, by ukryć swoje twarze i jednocześnie dać nam znać, że jeśli nie będziemy współpracować mogą stać się zabójczy." "Co rozumiesz poprzez imienników?" zapytałam.

"Istnieje tylko jeden Arlekin w danym czasie, ale są pod tym inni Arlekini jako nazwa grupy. Niezależnie od imion, które mieli kiedyś, przyjęli nazwy i maski z commedia dell'arte10." "Nie znam tego terminu" powiedziałam. "To był rodzaj teatru, który kwitł, zanim się urodziłem, ale zapoczątkował powstanie wielu postaci. Kobiety nie były pierwotnie zamaskowane na scenie, ale są tacy wśród grupy Arlekina, którzy przyjęli żeńskie osobowości; czy są faktycznie kobietami czy tylko starają się zmylić, to sprawa dyskusyjna ale nie mająca znaczenia. Co do imienników, istnieją tuziny, ale niektóre nazwy są znane od wieków: Arlekin, oczywiście Poliszynel 11, Scaramuccia12, Pierrot13 lub Piotrusia14; Kolombina15; Hanswurst16; Il Dottore17. Może być o dziesiątki więcej lub setki. Nikt nie wie, jak wielu jest podczas ataku Arlekina. W większości przypadków będą jedynie pojawiać się w niewyróżniających się czarnych i białych maskach. Powiedzą po prostu: ‘Jesteśmy Arlekin’. Najlepszy z możliwych scenariuszy jest taki, że nigdy nie dowiemy się, kto osobiście przybył do naszego miasta." "Jak poważnym naruszeniem wampirzej etykiety jest to, że mamy białą maskę, a oni zachowują się jakby była czerwona?" zapytałam. Jean-Claude i Requiem wymienili spojrzenia, których nie mogłam dokładnie odczytać, ale to nie było nic dobrego. "Mówcie do mnie, do cholery" powiedziałam. "To nie powinno mieć miejsca, ma petite. Albo to jest atak za pośrednictwem innego wampira wystarczająco silnego, by nas oszukać, albo Arlekin łamie swe własne zasady. Są 10 Commedia dell’arte – komedia ludowa, powstała we Włoszech w połowie XVI wieku, wywodząca się z tradycji antycznego mimu, rzymskiej pantomimy i błazeńskich popisów średniowiecznych histrionów. Komedia, w której niezwykle ważną rolę odgrywała plastyka. Stanowiła ona nieodłączną część tego zabawnego przedsięwzięcia. Powtarzalność postaci scenicznych w każdym scenariuszu doprowadziła do utrwalenia się pewnych komicznych typów, o charakterystycznym wyglądzie i zachowaniu, zwanych maskami i w maskach często występujących. 11 Punchinello – Poliszynel teatr. teatrologia typ komicznej postaci z francuskiego commedia dell'arte – z garbem, w charakterystycznej czarnej masce z haczykowatym nosem. 12 Scaramuccia, (wł. potyczka, sprzeczka), Scaramuzzo, franc. Scaramouche – postać komiczna Commedia dell'arte, przedstawiająca pochodzącego z Neapolu żołnierza-samochwała. 13 Pierrot – postać smutna i romantyczna, charakteryzująca się twarzą wybieloną mąką. Ubrany w biały strój. Pierrot na twarzy miał namalowane duże, czarne łzy, a na białym stroju ogromne, czarne guziki. Jedna z postaci włoskiej commedii dell’arte m.in. obok Arlekina i Scapino, którą rozsławiła pantomima francuska. 14 Piotrusia (oryg.fr. Pierrette) Jedna z postaci włoskiej commedii dell’arte. 15 Kolombina (wł. Colombina, fr. Colombine) – jedna z głównych postaci (masek "poważnych") commedia dell'arte. Kolombina usługuje młodym damom. Nosi ona wiele różnych kostiumów, poczynając od zwykłego stroju pokojówki aż do fantastycznego, białego kostiumu, jaki zachował się w pantomimie. Jest zuchwała, dowcipna i kocha lub jest kochana przez Arlekina. 16 teatr. Hanswurst (dosł. Jaś Kiełbasa); komiczna postać w niem. teatrze lalek z XVI wieku. 17 Dottore – jedna z głównych postaci („masek komicznych”) commedia dell’arte. Nazywany także Balanzone. Starzec ten jest towarzyszem Pantalone, pedantem starożytnej komedii i pojawia się w rozmaitych zabawnych sytuacjach jako filozof, uczony albo lekarz. Służy za cel pośmiewiska, wyśmiewany przez żonę lub kochankę, oszukiwany przez łajdackiego sługę w typieArlekina. Jego kostium jest czarnym strojem profesorskim opadającym do kolan, z okrywającym go ciemnym płaszczem. Kapelusz jego, w przeciwieństwie do czapki Pantalone, jest czarny. Wizerunek ten uzupełnia czarna maska z czerwonymi policzkami i krótka bródka.

śmiercionośni wedle ich zasad; jeśli te zasady zostały złamane... " Zamknął oczy i przytulił mnie, przytulił mnie mocno. Nathaniel stanął obok nas z niepewną twarzą. "Co możemy zrobić?" Jean-Claude spojrzał na niego i uśmiechnął się. "Bardzo praktyczny, mon minet, tak praktyczny jak nasz Micah." Odwrócił się i spojrzał na Requiem, którego uśmiech zniknął. "Czy tak to się zaczęło w Londynie?" "Tak, jeden z Arlekina mógł zwiększać nasze emocje pożądania. Ale tylko te emocje które były już naszą własnością. Początkowo, to było bardzo subtelne, później się pogorszyło. Prawdę mówiąc to, co działo się dzisiejszego wieczoru z Anitą pozostało przez nas niezauważone. Po prostu wydawało się, że pary ostatecznie zdecydowały się na skonsumowanie ich przyjaźni." "Jak to się pogorszyło?" zapytał Nathaniel. "Nie wiem, czy to był ten sam wampir, ale zaczęli ingerować, gdy używaliśmy mocy linii Belle. Sprawili, że żądza podążała w straszliwie złym kierunku." "Jak straszliwie?" zapytałam. "Ardeur w najgorszym wydaniu" odrzekł. "Cholera" powiedziałam. Nathaniel dotknął moich barków i Jean-Claude otworzył ramiona by wciągnąć drugiego mężczyznę w nasz uścisk, tak, że przytulał nas oboje, a ja tkwiłam mocno w środku nich. To było tak, jakbym w końcu mogła złapać oddech. "Coraz lepiej" powiedziałam. "Im większą masz styczność ze swoją mocą, tym więcej masz gwarancji przeciwko nim, na początku" powiedział Requiem. "Co masz na myśli poprzez " na początku?" zapytałam. "Ostatecznie, nasz mistrz był nękany przez nich bez względu na to, kogo dotknął. Kogokolwiek dotknął stawał się chory, a ktokolwiek dotknął jego skóry, zostawał zatruty." "Zatruty czym?" zapytałam. "Odwrócili nasze własne moce przeciwko nam, Anito. Byliśmy Pocałunkiem składającym się prawie wyłącznie z Linii Belle Morte. Odwrócili nasze dary przeciwko nam, tak, że ostrze uderzało głęboko i wykrwawialiśmy się dla nich." "Nie dręczyli Elinore i Rodericka" powiedział Byron z kanapy. Nasza trójka spojrzała na niego, wciąż trzymając się nawzajem. "Nieprawda. Była początkowo dręczona jak każdy z nas. Tak oczarowana Roderickiem, że nie mogła wykonywać swojej pracy."

"Ale, jak powiedziałeś, kiedy szaleństwo owładnęło nami, oni zostali oszczędzeni" powiedział Byron . Był w jego głosie ton zawierający gniew, lub coś zbliżonego. Jean-Claude przytulił nas oboje a Nathaniel oddał uścisk, aż trudno było oddychać, nie z powodu jakiejś wampirzej sztuczki, ale z powodu siły w ich ciałach. Jean-Claude powoli ruszył z miejsca i Nathaniel zrobił to samo. Przeniósł nas do krawędzi biurka. Pochylił się nad nim, przyciągając moje plecy do swego ciała. Wyciągnął rękę do Nathaniela i przyciągnął go do biurka. Nathaniel usiadł na biurku, nogi zwisały mu w powietrzu. Ale trzymał rękę w dłoni wampira, jakby bał się ją puścić. Myślę, że wszyscy się baliśmy. "Co rozumiesz poprzez szaleństwo?" zapytałam. "Wyjebaliśmy nasze mózgi, kochaneczko." Próbowałam myśleć o uprzejmym sposobie wyrażenia tego. Byron roześmiał się. "Wyraz twojej twarzy, Anita. Tak, seks jest naszą walutą

i

uprawiamy go dużo, ale chcesz mieć wybór, prawda?" Spojrzał poza nas, na Requiem "Nie lubisz gdy pozbawiają cię wyboru, czyż nie, kochany?" Requiem posłał mu spojrzenie, które powinno zatrzymać jego serce, nie mówiąc już o słowach, ale Byron był już martwy, a zmarli są ulepieni z twardszej gliny niż żywi. A może Byrona to po prostu nie obchodziło. "Requiem odkrył, że w menu byli mężczyźni, czyż nie, kochany?" W jego głosie była wymruczana bezczelność, granicząca z nienawiścią. Pojęłam aluzję, oni stali się kochankami po tak strasznym wmieszaniu się Arlekina. Requiem nie lubił mężczyzn i kropka. Belle karała go przez wieki za odmawianie mężczyznom łóżka. Odmówić Belle Morte nigdy nie było dobrym pomysłem, więc mówiąc 'nie' był poważny w tym temacie. Ktoś w grupie Arlekina był bardzo dobry w manipulowaniu emocjami. Przerażająco dobry. Otuliłam się ciaśniej ramieniem Jean-Claude'a i sięgnęłam do Nathaniela. Skończyłam dotykając jego biodra, po prostu przebiegając lekko ręką wzdłuż niego. Zmiennokształtni zawsze dotykają się wzajemnie i zaczęłam przejmować ten nałóg. Dziś wieczorem nie walczyłam. "Nigdy o tym nie wspominaj" powiedział Requiem, a jego głos był niski i bardzo poważny. "Jak bardzo przeszkadza ci wiedza, że również uprawiałem seks z Anitą?" Requiem wstał w jednym szybkim ruchu, czarny płaszcz załopotał, ukazując, że nie miał zbyt wiele na sobie pod okryciem. "Stop" powiedział Jean-Claude.

Requiem zamarł z oczami płonącymi niebiesko-zielonym światłem. Jego ramiona wznosiły się i opadały wraz z oddechem, jakby biegał. "Wierzę, że pożądanie to nie jedyna emocja, którą Arlekin może wzniecać" powiedział Jean-Claude. Zajęło to chwilę Requiem, a potem zmarszczył brwi i odwrócił te iskrzące się oczy na nas. "Nasz gniew." Jean-Claude skinął głową. Światło zaczęło zanikać, jak ogień oddalający się w wodzie. "Co mamy zrobić, JeanClaude? Jeśli nie przestrzegają nawet swoich własnych zasad, jesteśmy skazani." "Poproszę o spotkanie z nimi" powiedział. "Poprosisz o co?" powiedział Byron, a jego głos był nieco piskliwy. "Poproszę o spotkanie pomiędzy nimi a nami." "Nie szuka się Arlekina, Jean-Claude" powiedział Requiem. "Ukrywasz się, kulisz się w trawie, modląc się, by cię ominęli. Nie zapraszasz ich bliżej." "Arlekin są honorowi. To co się dzieje nie jest honorowym zachowaniem." "Jesteś szalony" powiedział Byron. "Myślisz, że jeden z nich nie przestrzega zasad" powiedziałam cicho. "Mam nadzieję, że tak" odpowiedział Jean-Claude. "Dlaczego jedynie nadzieję?" zapytałam. "Bo jeśli to, co się dzieje jest załatwiane z całą wagą i aprobatą stojącego za tym Arlekina, to Requiem ma rację, jesteśmy skazani. Będą bawić się z nami, a następnie nas zniszczą." "Nie zakładam z góry śmierci" powiedziałam. Pocałował mnie w czubek głowy. "Wiem, ma petite, ale nie rozumiesz, jaka siła staje przeciwko nam." "Wytłumacz mi to." "Powiedziałem ci, że oni są postrachem wampirzego rodzaju. Są tym, czego boimy się w ciemności." "Nieprawda" powiedziałam. "Są cholernie przerażający, kochanie" powiedział Byron. "Boimy się ich." "Postrachem wszystkich wampirów jest Marmee Noir, Najdroższa Mamusia, wasza królowa. To jest ktoś, kto cholernie przeraża was wszystkich." Milczeli przez chwilkę, lub dwie. "Tak, Arlekin obawia się Królowej Ciemności, naszej twórczyni" powiedział Jean-Claude.

"Każdy boi się ciemności" odrzekł Requiem "ale jeśli Matka Wszelkiej Ciemności to nasz koszmar, wówczas Harlequin jest błyskawicznym mieczem ciemności." Byron skinął głową. "Żadnych argumentów z mojej strony w tym temacie, złotko. Każdy się jej boi." "Co sugerujesz, ma petite?" "Niczego nie sugeruję. Mówię, że stałam w ciemności i widziałam jak nade mną wzrasta niczym czarny ocean. Nawiedzała moje sny. Widziałam pokój, w którym leży jej ciało, słyszałam jej głos szepczący mi przez głowę. Posmakowałam deszczu i dławiącego jaśminu na moim języku." Zadrżałam i niemal poczułam jej niespokojny ruch w ciemności. Leżała w pokoju z oknami a oni utrzymywali ogień, nieustanną wartę. Zapadła w "sen" na długo przedtem, niż większość z nich sięgała pamięcią. Kiedyś myślałam, że obserwowali ją by świętować jej przebudzenie, ale zaczęłam zdawać sobie sprawę, że większość z nich obawiała się jej tak samo jak ja, co oznaczało, że napędzała im cholernego stracha. Marmee Noir lubiła mnie z jakiegoś powodu. Interesowałam ją. I poprzez tysiące kilometrów, pogrywała ze mną. Sprawiła, że krzyż wtopił się w moją dłoń. Będę mieć bliznę, aż do śmierci. "Mów o diable a go przywołasz" powiedział Requiem. Przytaknęłam i próbowałam pomyśleć o czymś innym. Och, tak, wiedziałam o czym pomyśleć. "Arlekin to tylko wampiry, prawda, co oznacza, że podlegają waszym prawom, tak? " "Oui". "Zatem użyjmy prawa przeciwko nim." "Co proponujesz, ma petite?" "To bezpośrednie wyzwanie dla naszej władzy. Rada zabroniła walk jakiemukolwiek Mistrzowi Miasta w Stanach Zjednoczonych, dopóki prawo nie zdecyduje, czy wy, chłopaki, pozostaniecie legalni czy nie." "Chyba nie sugerujesz, że możemy z nimi walczyć?" powiedział Byron. "Mówię, że postępujemy zgodnie z prawem" powiedziałam. "Nie rozumiesz, Anita" powiedział Byron "Arlekin to ci, do których się zwracamy gdy dzieje się coś złego. Są dla nas policją." "Kiedy policja staje się zła, to nie jest już policją" powiedziałam. "Czym są?" zapytał. "Przestępcami."

"Nie możesz na poważnie sugerować, że będziemy walczyć z Arlekinem?" odparł Requiem. "Nie dokładnie" powiedziałam. "Co więc dokładnie?" Spojrzałam na Jean-Claude'a. "Co byś zrobił, gdyby ktoś potężny próbował nas opanować w taki sposób?" "Chciałbym skontaktować się z Radą, w nadziei na uniknięcie otwartej wojny." "Zatem skontaktuj się z nimi" powiedziałam. "Myślałem, że nie każdy w Radzie nas lubi" powiedział Nathaniel. "Nie lubią, ale jeśli Arlekin łamią prawo, zatem to ma pierwszeństwo przed bardziej błahymi problemami" odrzekł Jean-Claude. "Zapomniałeś, jak małostkowa może być Rada?" powiedział Requiem. "Non, ale nie wszyscy w Radzie zapomnieli, co oznacza życie w realnym świecie." "Z którym członkiem Rady skontaktujesz się najpierw?" zapytał Byron. Rozległo się pukanie do drzwi. Każde z nas podskoczyło z bijącym sercem. Nathaniel roześmiał się nerwowo i powiedział: "Cholera." Głos Lisandro: "Przesyłka dla ciebie, Jean-Claude." "To może poczekać" powiedział, a w jego głosie ukazało się lekkie napięcie. "Załączony list mówi, że tego oczekujesz." "Wejdź" powiedział Jean-Claude. Lisandro otworzył drzwi, ale to Clay wszedł z białym pudełkiem w dłoniach. Pudełkiem takim jak to, które znalazłam w łazience. Myślę, że przestałam oddychać, bo kiedy przypomniałam sobie o oddechu, ten wyszedł z sapnięciem. Clay spojrzał na mnie. "Coś nie tak?" "Kto to dostarczył?" zapytał Jean-Claude. "To po prostu leżało na biurku stanowiska sprawdzania świętych przedmiotów." "I po prostu przyniosłeś to tutaj" powiedziałam, podnosząc mój głos. "Nie, daj mi trochę wiary. Sprawdziliśmy to. Notka mówi, że Jean-Claude spodziewa się tego." "Co to jest?" zapytałam, ale bałam się dowiedzieć. "Maska" powiedział Clay. Patrzył teraz na nas wszystkich, starając się zrozumieć, dlaczego byliśmy tacy zdenerwowani. "Jakiego koloru?" głos Jean-Claude'a był bardziej pusty niż kiedykolwiek słyszałam. "Białego".

Poziom napięcia opadł o punkt lub dwa. "Z małymi muzycznymi nutkami na całości. Nie zamawiałeś tego?" "W pewnym sensie, przypuszczam, że to zrobiłem" powiedział Jean-Claude. Zagapiłam się na niego i odsunęłam się wystarczająco by móc zobaczyć jego twarz wyraźnie. "Co masz na myśli, że przypuszczalnie to zrobiłeś?" "Powiedziałem, że chcę się z nimi spotkać, czyż nie?" "Tak, ale co z tego?" "To właśnie oznacza ta maska, ma petite. Oznacza, że chcą się spotkać, nie nas zabić, albo dręczyć, lecz rozmawiać." "Ale skąd wiedzieli, co powiedziałeś?" zapytał Nathaniel. Jean-Claude spojrzał na mnie i było coś w tym spojrzeniu, co kazało mi powiedzieć: "Oni nas słuchają." "Obawiam się, że tak." "Kiedy dostarczono maskę?" zapytał Requiem. Clay wciąż patrzył na nas, jakby w oczekiwaniu, że damy mu jakąś podpowiedź. "Nie jesteśmy pewni. Poszedłem na przerwę około trzydziestu minut temu. To musiało przybyć, gdy byłem za drzwiami." "Jak długo zajął ci powrót?" zapytał Jean-Claude. "Może pięć minut." "Oni słuchali" powiedział Requiem. "Wiedzieli, co Jean-Claude miał zamiar powiedzieć" dodał Byron, a jego głosie było więcej paniki niż większość wampirów pokazywała. Po prostu nie potrafił utrzymać tych wszystkich emocji z dala od swej twarzy i głosu. "Co się dzieje?" zapytał Clay. "Coś dużego i złego przybyło do miasta" powiedział Lisandro. "Nie mówią nam o tym, ale oczekują, że będziemy z tym walczyć i umierać z tego powodu." Jego głos był gorzki. "Jakie są zasady odnośnie mówienia naszym żołnierzom o... nich?" zapytałam. Jean-Claude wziął głęboki, głęboki oddech i zatrząsł się, prawie jak ptak układający pióra. "Zmienne". "Zmienne - oh, to zależy." Pokiwał głową. Wówczas wpadłam na sprytny pomysł. "Wierzę, że wiedzielibyśmy, jeśli ktoś słuchałby nas metafizycznie, zwłaszcza inny wampir."

"Są bardzo potężni, ma petite." "Lisandro" powiedziałam. Przeszedł w swoją wersję bacznej postawy, całkowicie skoncentrował się na mnie. W jego ciemnych oczach było żądanie. Jeśli uczyniłabym jego żonę wdową, chciał wiedzieć dlaczego. Pomyślałam, że zasłużył na tę wiedzę, ale po kolei. "Potrzebuję przeszukać ten pokoju pod kątem pluskiew." "Jakich pluskiew?" "Wszystkiego, co pozwala komuś nas słuchać." "Myślisz, że opierają się na technologii, ma petite?" "Nie wierzę, że jakiś wampir mógłby nas w ten sposób szpiegować i nie zostać przez nas wykryty." "Są bardzo potężni, ma petite." "Są pieprzonymi duchami, kochanie" powiedział Byron. "Dobra, są duchami, ale nie zaszkodzi poszukać technologii. Jeśli pokój jest czysty, wtedy możemy winić za to upiorne rzeczy, ale rozejrzyjmy się najpierw za techniką." Jean-Claude patrzył na mnie przez dłuższą chwilę, po czym skinął głową. "To byłoby interesujące, jeśli używają urządzeń podsłuchowych." "Czy szukaliście pluskiew w Londynie?" zapytał Nathaniel. Byron i Requiem wymienili spojrzenia, a następnie obaj pokręcili głowami. "Nigdy nie przyszło nam to do głowy, złotka. Mam na myśli, że to cholerne..." Byron oblizał wargi i zatrzymał się zanim wypowiedział ich nazwę, tak na wszelki wypadek. "Są duchami, straszydłami, chodzącymi koszmarami. Nie oczekujesz, że straszydło potrzebuje technologii." "Dokładnie" powiedziałam. "Co to miało znaczyć ?" zapytał. "To znaczy, że w większości wampiry nie korzystają zbyt dużo z technologii. Jeśli ci faceci używają tego często, to może wydawać się magią, jeśli nie wiesz, co to było." "Każda wystarczająco zaawansowana technologia jest nie do odróżnienia od magii" powiedział Requiem. Przytaknęłam. Popatrzył na mnie. "Moja gwiazdo wieczorna, jesteś pełna niespodzianek." "Po prostu nie myślę jak wampir." "Czy Raphael ma kogoś zaufanego do oczyszczenia pokoju z takich rzeczy?" zapytał Jean-Claude. "Tak" odpowiedział Lisandro.

"Zatem zrób to." "Jak szybko tego potrzebujesz?" "Powiedzieliśmy, że chcemy się z nimi spotkać minutę lub dwie temu i przybyła maska z zaproszeniem" powiedziałam. "Więc, jakby na wczoraj" odrzekł Lisandro. "Albo wcześniej" powiedziałam. Pokiwał głową. "Wykonam telefon." Zawahał się w drzwiach. "Ustawię kogoś przy drzwiach i skorzystam z telefonu poza klubem." "Dobrze pomyślane" powiedziałam. "To jest to co robię." Potem odszedł. "Gdzie to chcecie?" zapytał Clay, wskazując na pudło. "Umieść je na biurku, z tym innym, tak myślę." Położył to obok pierwszego. Jean-Claude nie wydawał się chcieć tego dotknąć. Ja je otworzyła i znalazła białą maskę wpatrującą się we mnie niewidząco. Ale ta wyglądała na bardziej wykończoną, z pozłacanymi nutami zdobiącymi twarz. Dotknęłam notatki i stwierdziłam że była umieszczona nad resztą maski. Liścik mówił tylko: "Zgodnie z twoją prośbą." "Czy wewnątrz maski jest coś napisane?" zapytał Jean-Claude. Podniosłam ją z bibuły. Wewnątrz gładkiego łuku maski był napis. "Nie czytaj tego na głos, ma petite." Nie zrobiłam tego, po prostu mu podałam. Wewnątrz maski zostało napisane "Cyrk Potępieńców" i termin, za dwa dni. Data została zapisana od tyłu, najpierw dzień, następnie miesiąc, a potem rok, jak to zapisywali w Europie. Wybrali jeden z własnych biznesów JeanClaude'a na spotkanie. To było dobre, złe, czy żadne z tych? Czy to oznaczało, że mieliśmy przewagę znanego terenu, czy planowali podpalić to miejsce? Chciałam zapytać, ale nie chcielibyśmy, by nasi wrogowie usłyszeli pytanie. Jeśli znajdziemy pluskwy w tym biurze, to musimy szukać wszędzie. Wszystkie biura, wszystkie biznesy, mój dom, wszystko. Modliłam się byśmy znaleźli podsłuch, bo alternatywą było, że te wampiry były tak dobre, że mogły umieścić psychiczne pluskwy w naszych mózgach. Możesz znaleźć i zniszczyć mechaniczne gówno w pokojach, ale jeśli byli wystarczająco dobrzy by użyć magii w naszych głowach, to byliśmy udupieni. Umrzemy kiedy zechcą nas uśmiercić, lub przeżyjemy, ale tak czy inaczej będzie to ich decyzja, a nie nasza. Nigdy nie myślałam, że będę się modlić, by nasze biura były na podsłuchu. Zabawne, co niektórymi nocami zamienia się w mniejsze zło.

Rozdział 9 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Nadszedł świt i wszystkie wampiry ucinały sobie drzemkę w trumnach, kiedy w końcu znalazłam kilka minut, by spróbować ponownie skontaktować się z Edwardem. Dzwoniłam dwa razy, gdy eksperci Lisandro wszystko przeszukiwali. Odkryli pluskwy, ale nie miejsce skąd nas podsłuchiwali, jakby stanowiska podsłuchowe. Godziny pracy później i byliśmy czyści. Rzeczywiście mieliśmy szczęście. Pluskwy nie były najmniejsze i nowatorskie pod względem technologicznym. Co oznaczało, że musieli być w pobliżu klubów, żeby słyszeć. Prawdopodobnie w czymś mobilnym jak van, wedle twierdzeń ekspertów. Technologia była dobra, ale nie najnowsza i nie najlepsza. Co prawdopodobnie oznaczało, że Harlequin nie wiedzieli, jak się włamać na linie telefoniczne i systemy komputerowe. Prawdopodobnie. Ale nawet te urządzenia podsłuchowe, które znaleźliśmy były dość zaawansowane dla bandy starożytnych wampirów. Zastanawiało mnie, jakich innych cudów nowoczesnej technologii mogą być gotowi użyć. Większość wampirów polegała na wampirzych mocach. Nie byłam pewna, czy Harlequin to robił. W rzeczywistości, mogłam się założyć, że nie. Bardzo stare wampiry uzbrojone w nowoczesne gówno, to po prostu nie fair. Chciałam wyrównać te notowania, więc siedziałam w łazience Jean-Claude'a z moją komórką, starając się po raz ostatni złapać Edwarda. Wybrałam numer i prawie zrezygnowałam, gdy usłyszałam kliknięcie w słuchawce. Głos, który odebrał telefon był zaspany. Przez chwilę myślałam, że to Edward, więc powiedziałam "Edward?" Głos stał się trochę wyraźniejszy i powiedział: "Anita, to ty?" Głos był męski, ale na pewno nie Edwarda. Cholera. Edward był zaręczony z wdową z dwójką dzieci. Ostatnio, gdy chciałam mieć pewność, że go złapię za pierwszym razem, zadzwoniłam do domu Donny, nie jego. Nie mieszkali oficjalnie razem, ale on spędzał więcej czasu u niej, niż u siebie. "Hej, Peter, przepraszam, zapomniałam o różnicy czasu." Usłyszałam jakiś ruch, jakby obrócił się i zabrał telefon ze sobą pod kołdrę. "W porządku. Co się stało?" Jego głos łamał się przez ostatni rok i ostatecznie osadził się w głębszych basach, co nadal czasem mnie zaskakiwało.

"Potrzebuję pogadać z Tedem" powiedziałam, mając nadzieję, że nie słyszał 'Edwarda' wcześniej. "W porządku, Anita" i roześmiał się, nadal pozostając na leniwym skraju snu. "Wiem, kim jest Edward, ale masz szczęście, że odebrałem telefon. Mama i Becca zadawałyby pytania." Pierwszy raz dowiedziałam się, że ktokolwiek z nowej rodziny Edwarda znał jego sekretną tożsamość. Nie byłam pewna, jak się czuję odnośnie wiedzy Petera, lub odnośnie niewiedzy żadnego z nich. Częściowo wiedzieli co robił, tą legalną część, ale tak naprawdę nie wiedzieli kim był Edward, a przynajmniej ja w to wierzyłam, aż do teraz. Spojrzałam na zegarek, który zniknął pod okryciem. Dokonałam w głowie szybkich obliczeń i powiedziałam: "Nie powinieneś się przygotowywać na zajęcia karate?" "Malują dojo" odpowiedział. Chciałabym również spytać, dlaczego miał telefon w swoim pokoju, ale nie był moim dzieckiem. Mam na myśli, szesnaście lat to trochę za wcześnie na własny telefon, prawda? "Zająłem pierwsze miejsce w turnieju karate w ostatnią sobotę" powiedział. "Gratulacje" odrzekłam. "To nie jest takie prawdziwe walczenie, nie w stylu twoim i Edwarda, ale to wciąż fajne." "Nigdy nie zdobyłam pierwszego miejsca w turnieju sztuk walki, jakiegokolwiek rodzaju, Peter. Dobrze sobie radzisz." "Ale masz czarny pas w judo, prawda?" "Taa." "I szkoliłaś się w innych sztukach walki, prawda?" "Taa, ale ..." "Turniej jest właściwie dobry dla dzieci, wiem, ale Edward mówi, że mam czekać, aż będę przynajmniej wystarczająco dorosły by wstąpić do służby wojskowej, zanim zabierze mnie na coś prawdziwego." Nie podobało mi się brzmienie tego wszystkiego. "Osiemnaście, prawda." "Tak" - westchnął ciężko - "dwa lata". Sprawił, że dwa lata zabrzmiały jak wieczność. Myślę, że taka jest szesnastka. Chciałam mu powiedzieć, że były inne życia do przeżycia, które nie miały nic wspólnego z walką, bronią lub przemocą. Chciałam mu powiedzieć, że nie musi podążać śladami jego prawie-ojczyma, ale nie mogłam. Mówienie tego nie było moją rolą, a Peter i tak by nie posłuchał. Byłam w tej samej branży, co jego "ojciec", więc również byłam cool.

"Czy jest tam Ted?" "Anita" brzmiał napominająco "znam jego prawdziwe imię." "Tak, ale masz rację, nigdy nie powinnam powiedzieć Edward dzwoniąc pod ten numer. To powinno być Ted, dopóki się nie upewnię z kim rozmawiam. Ćwiczę." Znów się roześmiał. Nie sądziłam, że jestem tak zabawna. "Ted jest tutaj." Słyszałam ponownie szelest tkaniny. "Jednak o ósmej w dzień, gdy nie mamy szkoły, mama i Ted są prawdopodobnie jeszcze w łóżku." Musiał się przekręcić by spojrzeć na zegar. "Nie chciałam dzwonić tak wcześnie" powiedziałam "Zadzwonię później." Jego głos spoważniał. "Co jest nie tak, Anita? Brzmisz na zestresowaną." Świetnie, nie mogłam nawet kontrolować swojego głosu na tyle, by oszukać nastolatka. Prawda była taka, że w końcu zrozumiałam, że nie tylko prosiłam Edwarda by przybył polować na potwory, prosiłam go, by opuścił rodzinę i przyjechał polować na potwory. Edward żył szukając złych rzeczy, na których mógł przetestować swoje umiejętności. Żył, by być lepszym, szybszym, świetniejszym, bystrzejszym, bardziej śmiercionośnym niż potwory, na które polował. Wtedy poznał Donnę i nagle miał inne rzeczy, dla których żył. Nie byłam pewna, czy kiedykolwiek pójdzie z nią do ołtarza, ale był jedynym ojcem jakiego posiadały dzieciaki i jedynym mężem jakiego miała Donna. Jej pierwszy mąż został zabity przez wilkołaka. Ośmioletni Peter podniósł upuszczoną przez ojca broń i wykończył rannego zmiennokształtnego. Uratował swoją rodzinę, podczas gdy ciało jego ojca nadal drgało na podłodze. Na jakieś sposoby Edward pasował tu całkiem nieźle. On odbierał Beccę z lekcji baletu, na miłość boską. Ale... ale co, jeśli spowoduję jego śmierć? Co zrobić, jeśli sprawię, że zginie, a Peter i Becca stracą kolejnego rodzica, ponieważ byłam zbyt tchórzliwa by uprzątnąć swój własny bałagan? "Anita, Anita, jesteś tam?" "Taa, taaa, Peter, jestem." "Brzmisz dziwnie, niemal jak przestraszona." Peter był czasem zbyt cholernie spostrzegawczy by czuć komfort. "Ja po prostu ..." Och, do diabła, co mogę powiedzieć, żeby to naprawić? "Niech Edward śpi, nie budź ich." "Coś jest nie tak, słyszę to w twoim głosie. Dzwoniłaś bo jesteś w tarapatach. To jest to, czyż nie?" zapytał. "Nie jestem w tarapatach" powiedziałam. W mojej głowie, dodałam: jeszcze. Cisza na jego końcu słuchawki trwała przez jedno uderzenie serca. "Okłamujesz mnie." Brzmiał oskarżycielsko.

"No cóż, to cholerne oskarżenie" powiedziałam, z takim oburzeniem, jakie mogłam z siebie wykrzesać. Nie kłamałam, nie naprawdę, tylko troszeczkę mijałam się z prawdą. Dobra, omijałam jak podwójną czekoladę z trzema rodzajami orzechów, ale to nadal nie był całkowite kłamstwo. "Twoje słowo, twoje słowo honoru" powiedział bardzo poważnym głosem. "Powiedz mi, że nie zadzwoniłaś do Edwarda po pomoc w jakimś paskudnym potworowym problemie." Cholera. "Wiesz, jesteś teraz wrzodem na tyłku" powiedziałam. "Mam szesnaście lat. Przypuszczalnie mam być wrzodem na tyłku, lub tak twierdzi mama. Daj mi swoje słowo, że nie kłamiesz, a ci uwierzę. Daj mi słowo, a ja uwierzę we wszystko, co powiedziałaś i rozłączę się, a ty możesz wrócić do nie bycia w tarapatach." "Cholera, Peter." "Nie dajesz słowa, by następnie skłamać, nie?" Jego głos był pytający i bliski zdumienia, jakby nie całkiem w to wierzył. "Nie, z reguły, nie." "Edward powiedział, że tego nie robisz, ale nie byłem pewien, czy mu uwierzyć. Ale naprawdę tak nie robisz, prawda?" "Nie", powiedziałam. "Szczęśliwy?" "Tak" odrzekł, mimo, że jego głos nie brzmiał dokładnie szczęśliwie. "Powiedz mi, co się stało. Dlaczego potrzebujesz pomocy Edwarda?" "Muszę porozmawiać z Edwardem, ale nie powiem ci dlaczego, lub o co chodzi." "Nie jestem maluchem, Anita." "Wiem o tym." "Nie, nie wiesz" powiedział. Westchnęłam. "Nie sądzę, że jesteś maluchem, ale jesteś dzieciakiem, Peter. Jesteś dojrzały jak na szesnastolatka, ale chcę zachować trochę gorszego gówna z dala od ciebie, aż dojdziesz co najmniej do osiemnastki. Jeśli Edward zechce podzielić się z tobą później, to jego sprawa." "Równie dobrze możesz mi powiedzieć, Anita. Jeśli zapytam, on mi powie." Mam nadzieję, że się mylił, ale obawiałam się, że miał rację. "Jeśli Edward zechce byś wiedział, to ci powie, Peter. Ale ja nie zamierzam ci mówić i to jest ostateczne." "Czy to takie złe?" zapytał, a ja usłyszałem pierwszy ślad obawy.

Cholera, znowu. Po prostu nie potrafiłam wygrać konwersacji z Peterem. Niewiele ich było ostatnio, ale on zawsze wydawał się zapędzać mnie w kozi róg. "Daj Edwarda do telefonu, Peter, teraz." "Mogę poradzić sobie w walce, Anita. Mogę pomóc." Cholera, cholera i podwójna cholera. Nie wygram tej rozmowy. "Rozłączam się, Peter." "Nie, Anita, przepraszam, przepraszam." Jego głos przeszedł z tego cynicznie dorosłego do niemal dziecinnej paniki. Panika brzmiała lepiej zanim jego głos się pogłębił. "Nie rozłączaj się, proszę, podam Teda." Telefon uderzył w drewno tak mocno, że musiałam odsunąć słuchawkę od ucha. Wrócił się, mówiąc: "Przepraszam, upuściłem telefon. Ubieram się. Pójdę zapukać do ich drzwi. Jeśli jest na tyle źle, że dzwonisz do Edwarda, to musisz z nim porozmawiać. Powstrzymam bycie dzieciakiem i po prostu ci go dam." Był trochę zły na mnie, ale bardziej sfrustrowany. Chciał pomóc. Chciał dorosnąć. Chciał walczyć w rzeczywistości, niezależnie co cholernego to oznaczało. Czego Edward go uczył? Czy naprawdę chciałam wiedzieć? Nie. Czy go zapytam? Tak, niestety tak. Boże, nie potrzebuję teraz na głowie innego problemu. Myślałam nad próbą okłamania Edwarda, powiedzenia, że właśnie dzwonię by porozmawiać o najnowszym numerze Kwartalnika Najemników, ale jeśli nie byłam w stanie okłamać Petera, Edward był absolutnie poza moją kategorią wagową.

Rozdział 10 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Usiadłam na brzegu wanny, czekając aż Edward podejdzie do telefonu. Nalegałam na prywatną rozmowę telefoniczną, mimo, że powiedziałam Jean-Claude'owi i Micahowi, do kogo próbowałam się dodzwonić. Jean-Claude powiedział tylko: "Pomoc nie byłaby niepożądana." Komentarz mówił wyraźnie, że się martwił. Im bardziej zdawałam sobie sprawę z jego zmartwienia , tym bardziej ja się martwiłam. Usłyszałam hałas przez słuchawkę, ruch. Telefon został podniesiony i usłyszałam głos Edwarda mówiący "Rozłącz drugi telefon, Peter." Sekundę później mówił bezpośrednio do słuchawki. "Anita, Peter powiedział, że potrzebujesz pomocy, mojego rodzaju pomocy." Jego głos był tym nijakimbez-akcentu. To był jego normalny głos; gdy grał Teda Forrestera, dobrego starego druha, przeciągał głoski. "Nie powiedziałam, że potrzebuję pomocy" odparłam. "To dlaczego dzwonisz?" "Nie mogę po prostu zadzwonić, żeby pogadać?" Zaśmiał się, a śmiech był dziwnie znajomy. Zdałam sobie sprawę, że to echo wcześniejszego śmiechu Petera, a może śmiech Petera był echem Edwarda. Nie byli spokrewnieni, wiedziałam o tym, więc co kryło się pod tym śmiechem? Naśladowanie, może. "Nigdy nie dzwoniłaś, żeby po prostu porozmawiać, Anito. To nie jest to, co wzajemnie dla siebie robimy." Ponownie się zaśmiał i mruknął "Dzwoni żeby pogadać", jakby pomysł był zbyt absurdalny by wyrazić go słowami. "Nie musisz być protekcjonalny, w każdym razie dzięki." Byłam zła a nie miałam do tego prawa. Zadzwoniłam do niego i byłam zła na siebie. Życzyłam sobie nie dzwonić z tak wielu powodów. "Co jest nie tak?" zapytał, nie obrażony. Znał mnie zbyt dobrze, by przeszkadzał mu mały wybuch złości. Otworzyłam usta, zamknęłam je, a następnie powiedziałam "Próbuję zdecydować, od czego zacząć." "Zacznij od niebezpiecznej części." To był Edward, nie zacznij od początku, ale zacznij od niebezpiecznej części.

"Dzwonię po wsparcie, ale mam już inne wsparcie. To nie ty, ale to również nie jest banda amatorów." Byłam szczera. Szczurołaki były niemal głównie ex-wojskowymi, exgliniarzami,

lub

byłymi

przestępcami.

Niektóre

hienołaki

były

takimi

samymi

profesjonalistami. Miałam pomoc. Nie powinnam dzwonić do Edwarda. "Mówisz jakbyś próbowała wyperswadować sobie poproszenie mnie o pomoc" powiedział, a jego głos był zaciekawiony, nie zmartwiony, po prostu ciekawy. "Robię to." "Czemu?" "Ponieważ Peter odebrał telefon." Nastąpił gwałtowny wdech. "Odłóż słuchawkę, Peter" powiedział Edward. "Jeśli Anita ma kłopoty, chcę o tym wiedzieć." "Odłóż słuchawkę" powiedział "i nie każ mi prosić ponownie." "Ale ..." "Teraz". Usłyszałam trzask telefonu. "Cóż" powiedziałam. "Czekaj" odpowiedział. Usiadłam po mojej stronie słuchawki w milczeniu, zastanawiając się, na co czekaliśmy. Wreszcie Edward powiedział: "Rozłączył się." "Często podsłuchuje rozmowy telefoniczne?" "Nie." "Skąd wiesz, że nie?" "Wiem ..." Zatrzymał się i powiedział: "Nie sądzę, by to robił. Myślę, że jesteś dla Petera szczególnym przypadkiem. Jest w starym pokoju Donny. Powiedziałem mu, że może zatrzymać telefon, jeśli będzie się zachowywał. Porozmawiam z nim." "Jeśli jest w starym pokoju Donny, to gdzie śpisz ty i ona? Nie żeby to była moja sprawa" dodałam. "Urządziliśmy główny apartament na koszt właściciela domu." "Zatem przeprowadziłeś się?" "Mniej więcej". "Sprzedasz swój dom?" zapytałam. "Nie." "Jak sądzę, Batman nie może sprzedać nietoperzowej jaskini."

"Coś w tym stylu." Jego głos, który był początkowo nieco przyjazny, teraz nie był życzliwy. Był pusty, mówił do mnie stary Edward sprzed-Donny. Mógł rozmawiać o domowym szczęściu i dojrzewaniu nastolatków, ale wciąż był najzimniejszym zabójcą, jakiego kiedykolwiek spotkałam i ta osoba wciąż istniała. Nie byłam pewna, czy nie mogłam znieść myśli o nim oglądającym Beccę na lekcjach baletu, czy zapłaciłabym, by zobaczyć go siedzącego pośród wszystkich innych rodziców czekających na odzianych w trykoty ulubieńców. "Gdybym kłamała wystarczająco dobrze, po prostu zmyśliłabym coś i się rozłączyła." "Czemu?" zapytał tym pustym głosem. "Ponieważ Peter odbierając telefon uświadomił mi, że to nie jest już więcej zabawą i grami. Gdybym sprowadziła na ciebie śmierć, to oni stracą kolejnego ojca. Nie chcę być zmuszona wyjaśniać tego Peterowi, lub Donnie czy Becce." "Ale zwłaszcza Peterowi" powiedział. "Taa" odpowiedziałam. "Skoro nie możesz skłamać, po prostu mi powiedz Anito." Jego głos był teraz trochę bardziej łagodny, było w nim trochę uczuć. Edward mnie lubił; byliśmy przyjaciółmi. Tęskniłby za mną, gdyby mnie nie było, a ja tęskniłabym za nim, ale wciąż była drobna kwestia czy pewnego dnia nie znajdziemy się po przeciwnych stronach problemu i wreszcie przekonamy się kto z nas był lepszym człowiekiem. Miałam nadzieję, że ten dzień nigdy nie nadejdzie, bo nie było dla mnie sposobu, by teraz wygrać walkę; żywi czy martwi, oboje przegramy. "Czy wiesz, czym są Arlekin?" zapytałam. "Francuski klaun?" powiedział i nadał temu zdziwione brzmienie. "Czy znasz ich w innym kontekście?" "Gra w dwadzieścia pytań do ciebie nie pasuje, Anito, po prostu mów." "Chciałam tylko zobaczyć, czy byłam jedynym nadzwyczajnym łowcą wampirów, całkowicie ciemnym w tym temacie. Czuję się trochę lepiej, skoro ty również o nich nie wiedziałeś. Najwyraźniej Jean-Claude ma rację; są naprawdę wielkim, mrocznym sekretem." "Mów" powiedział. Mówiłam. Powiedziałam mu jak niewiele wiedziałam o Arlekinie i jego grupie. Naprawdę nie było tego zbyt dużo. Milczał tak długo, że powiedziałam: "Edward, słyszę twój oddech, ale ..." "Jestem tutaj, Anito. Po prostu myślę." "Myślisz, nad czym?" zapytałam.

"Że zawsze pozwalasz mi się bawić najlepszymi zabawkami". I jego głos nie był teraz pusty, był podekscytowany. "A co, jeśli te zabawki w końcu okażą się większe i gorsze niż ty i ja?" "Wtedy umrzemy." "Tak po prostu" powiedziałam. "Nie będziesz miał żalu?" "To znaczy, odnośnie Donny i dzieci?" "Tak" powiedziałam i wstałam, zaczęłam przemierzać łazienkę. "Żałowałbym, że ich opuszczę." "Zatem nie przyjeżdżaj" powiedziałam. "I jeśli dasz się zabić, zawsze będę wierzył, że mogłem cię uratować. Nie, Anito, przyjadę, ale sprowadzę ze sobą wsparcie." "Nikogo zbyt szalonego, okej?" Zaśmiał się, chichotem prawdziwej radości, który słyszałam może z sześć razy w ciągu naszej siedmioletniej znajomości. "Nie mogę ci tego obiecać, Anito." "Dobra, ale mówię poważnie Edwardzie. Nie chcę, żebyś przez nich zginął." "Nie mogę przestać być tym, kim jestem tylko dlatego, że kocham Donnę, Anito. Nie mogę przestać być tym, kim jestem bo mam dzieci, o których muszę myśleć." "Dlaczego nie?" zapytałam i pomyślałam o rozmowie, jaką odbyłam z Richardem, kiedy sądziłam, że jestem w ciąży. Spodziewał się, że gdybym była w ciąży przestałabym być marszałkiem federalnym czy łowcą wampirów. Nie zgodziłam się. "Bo to nie byłbym ja, a oni mnie kochają. Donna i Becca mogą nie wiedzieć tego wszystkiego co wie o mnie Peter, ale wiedzą wystarczająco. Wiedzą, co musiałem zrobić, by ocalić dzieciaki, kiedy zabrał je Riker." Riker

był

bardzo

złym

człowiekiem.

Dokonywał

nielegalnych

wykopalisk

archeologicznych, a amatorska grupa ochrony Donny stanęła im na drodze. To faktycznie nie przez Edwarda czy mnie, że dzieciaki znalazły się na radarze Rikera. Miło wiedzieć, że nie byliśmy całkowicie winni tego, co się wydarzyło. Riker chciał bym rzuciła dla niego pewien czar, którego zgodnie z prawdą, jako nekromantka, nie byłam wystarczająca by zrobić, ale nie chciał mi uwierzyć. Torturował dzieci, by uzyskać współpracę moją i Edwarda. Sześcioletnia, teraz ośmioletnia, Becca doznała paskudnego złamania ręki. Peter był seksualnie molestowany przez strażniczkę. Widzieliśmy to na kasecie wideo. Zabiliśmy Rikera i wszystkich jego ludzi. Uratowaliśmy dzieci i Edward polecił mi dać Peterowi moją zapasową broń. Edward zadecydował w tamtej chwili, że jeśli zginiemy, wolał by Peter zginął stawiając opór, niż został ponownie pojmany. Nie sprzeczałam się, nie po tym, co mu zrobili. Patrzyłam

jak Peter opróżniał magazynek strzelając do ciała kobiety, która go skrzywdziła. Wciąż naciskał spust opróżnionej broni, dopóki mu jej nie wydarłam. Ciągle widziałam jego oczy, kiedy powiedział "Chciałem, żeby cierpiała." Wiedziałam, że Peter stracił część swojej niewinności w noc, gdy zmarł jego ojciec, a on musiał podnieść broń, by chronić swoją rodzinę. Odebrał życie, ale myślę, że uważał, że zabicie potwora tak naprawdę się nie liczy. Do diabła, kiedyś myślałam to samo o potworach. Zabicie kobiety, która go skrzywdziła zabrało mu więcej, większy kawałek jego duszy. Nie mogłam nawet sobie wyobrazić, jak duży kawałek seksualności mu odebrano. Czy lepszym dla niego było zemścić się tak szybko? Lub czy kosztowało go to więcej? Powiedziałam mu jedyną prawdę jaką miałam na tę noc "Zabiłeś ją, Peter to jest tak dobre, jak wzięcie odwetu. Kiedy ich zabijesz, nie ma już niczego więcej " Zemsta zawsze była łatwiejszą częścią; trudniejszą częścią było życie z tym później. Życie z tym, co zrobiłeś. Życie z tym, co zrobili tobie, lub tym, których kochałeś. "Anita, jesteś tam? Anita, odpowiedz mi." "Przepraszam, Edwardzie, nie słyszałam cholernie nic, z tego, co mówiłeś." "Jesteś tysiące mil wewnątrz własnych myśli. To nie jest dobre miejsce, do znalezienia się w środku wymiany ognia." "Nie doszło jeszcze do wymiany ognia" powiedziałam. "Wiesz, co mam na myśli, Anito. Muszę zebrać swoje wsparcie i zorganizować transport. To potrwa z dzień lub coś koło tego. Będę tam tak szybko, jak się da, ale musisz uważać na siebie, dopóki nie dotrę." "Spróbuję ze wszystkich sił nie dać się zabić, zanim się tutaj pojawisz." "To nie jest zabawne, Anito. Wydajesz się być poważnie rozproszona." Myślałam nad tym przez chwilę, a potem uświadomiłam sobie, co było nie tak. Byłam szczęśliwa, pierwszy raz w życiu. Kochałam żyjących ze mną mężczyzn. Ja, podobnie jak Edward, miałam rodzinę do ochrony, a moja nie będzie bezpiecznie schowana w Nowym Meksyku, kiedy będziemy robić porządki. "Po prostu zdałam sobie sprawę, że mam tutaj własną rodzinę i nie podoba mi się, że będą na linii ognia. Bardzo mi się to nie podoba." "O kogo się martwisz?" zapytał. "Nathaniel, Micah, Jean-Claude, wszyscy z nich." "Nie mogę się doczekać poznania twoich nowych kochanków." Zajęło mi chwilę, by sobie to uświadomić. "Nigdy nie spotkałeś Micaha i Nathaniela. Zapomniałam o tym."

"Jean-Claude poradzi sobie sam, Anito, tak dobrze jak każdy w tej sytuacji. To brzmi jakby zmiennokształtni mieli teraz swoją ochronę. Micah jest szefem lokalnych lampartołaków. Nie dostał tej roboty za swą ujmującą osobowość. Przezwyciężył trudności i jest wojownikiem, lub byłby już martwy." "To ma być mowa podnosząca na duchu?" zapytałam. Wydał dźwięk, który był prawie śmiechem. "Tak." "Cóż, jesteś w tym do dupy." Wtedy się roześmiał. "Który z twoich kochanków jest mięsem armatnim, Anito? O kogo najbardziej się obawiasz?" Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam powoli mówiąc "O Nathaniela." "Czemu o niego?" "Bo nie jest wojownikiem. Przeszkoliłam go w zakresie broni i zna podstawy." Potem przypomniałam sobie chwilę, gdy Chimera, bardzo zły gość, przybył do miasta. Przypomniałam sobie zasadzkę, kiedy Nathaniel był ze mną. Zapomniałam. Zabił kogoś, a ja zapomniałam. Nawet nie myślałam, jaki to może mieć wpływ na niego. Jaka ze mnie królowa lampartów. Kurwa. "Anita, jesteś tam jeszcze?" "Tak, po prostu coś sobie przypomniałam, o czym myślę, że starałam się zapomnieć. Nathaniel strzelił do kogoś, zabił go, by mnie ocalić. Jeden ze szczurołaków został zabity, a on podniósł broń tego gościa i użył jej tak jak go nauczyłam." Nagle poczułam zimno po czubki palców. Wszystkie straszne rzeczy, które ludzie robili Nathanielowi w ciągu lat spędzonych na ulicy i to ja zmusiłam go do zabójstwa. Zrobił to z miłości, ale motyw nie zmieniał efektu końcowego. Ktoś wciąż był martwy. "Poradzi sobie, Anito." Był jakiś ton w głosie Edwarda, może uznanie. "Wiesz, nie myślałam o tym, co zrobił, aż do teraz. Jaki człowiek zapomina o czymś takim?" "Wydaje się być tym zmartwiony?" "Nie." "Zatem odpuść" powiedział Edward. "Tak po prostu" powiedziałam. "Tak po prostu." "Nie jestem dobra w odpuszczaniu." "Nie, nie jesteś." "Jak wiele Peter wie o twoim życiu jako zabójcy nieumarłych i futrzaków?"

"To moja sprawa, Anito, nie twoja." Jego głos był teraz nieprzyjazny. "Chciałabym się kłócić, ale masz rację. Nie widziałam Petera odkąd skończył czternaście lat." "Przekroczył piętnastkę w tym roku." "Ach, więc nie dwa lata, kiedy go widziałam, ale bardziej półtora roku. To daje mi o wiele więcej możliwości psioczenia na ciebie za wprowadzenie go w przerażające rzeczy." "Ja tylko mówię, że nie był dzieciakiem, gdy go spotkaliśmy. Był młodym mężczyzną i traktowałem go w ten sposób." "Nic dziwnego, że cię uwielbia" powiedziałam. To była kolej Edwarda by zamilknąć. "Słyszę twój oddech" powiedziałam. "Pamiętasz, jak powiedziałem, że ze sobą nie gadamy?" "Taa." "W końcu zrozumiałem, właśnie teraz, że jesteś jedyną osobą, z którą mogę o tym rozmawiać." "O Peterze?" "Nie." W mojej głowie przemierzyłam listę rzeczy, o których Edward mógłby rozmawiać tylko ze mną; nic nie wymyśliłam. "Zamieniam się w słuch." "Donna naciska na dzieci." Zatkało mnie. To była moja kolej, by nie wiedzieć co powiedzieć. Udało mi się wyjąkać kilka słów, niewłaściwych słów. "Naprawdę? To znaczy, myślałam, że była zbyt stara, by zacząć od nowa." "Ona ma dopiero czterdzieści dwa lata, Anito." "Przepraszam, Edwardzie. Nie myślałam o tym w ten sposób, po prostu nigdy nie widziałam cię z maluchem." "Ja też" powiedział i brzmiał jakby był wściekły, również. Co gorsza, czułam moje zaciskające się gardło, moje piekące oczy. Co do cholery jest ze mną nie tak? "Czy kiedykolwiek chciałeś mieć życie, w którym widziałbyś dzieci i tego typu gówno?" Spytałam i walczyłam, by utrzymać nagły wzrost emocji pod kontrolą. "Nie" powiedział. "Nigdy?" zapytałam. "Myślisz o dziecku?" zapytał.

Wtedy powiedziałam mu coś, czego nigdy nie spodziewałam się powiedzieć Edwardowi. "Miałam poważne ciążowe przerażenie zaledwie w zeszłym miesiącu. Fałszywie pozytywny test i wszystko. Powiedzmy, że to spowodowało, że zrewidowałam niektóre części mojego życia." "Największa różnica między nami, Anito, jest taka, że jeśli miałbym dziecko z Donną, ona by je nosiła, nie ja. Ty miałabyś przy tym dużo więcej problemów." "Wiem, cała ta dziewczyńska sprawa." "Czy poważnie myślisz o dzieciach?" "Nie, ulżyło mi jak diabli, kiedy dowiedziałam się, że nie jestem w ciąży." "Jak odebrali to twoi kochankowie?" "Wiesz, większość normalnych ludzi nazwałaby ich chłopakami." "Żadna kobieta nie może randkować z tak wieloma mężczyznami, jak ty masz w swoim życiu, Anito. Możesz się z nimi pieprzyć, ale nie możesz z nimi randkować. Mam wystarczająco dużo kłopotów, mając związek z jedną kobietą. Nie wyobrażam sobie żonglerki pół tuzinem z nich." "Może jestem po prostu lepsza w relacjach niż ty" powiedziałam, a mój głos nie był przyjazny. Nie byłam bliska łez; miałam początki miłego rozgrzewającego mnie gniewu. "Być może, dziewczyny zwykle są w tym lepsze." "Chwileczkę. Skąd wiesz, z iloma facetami sypiam?" "Ty i twój mały harem jesteście wielkim wydarzeniem w nadnaturalnej społeczności." "Jesteśmy?" i uczyniłam to wrogim. "Nie w ten sposób. Byłbym zły w mojej pracy, gdybym nie słuchał swych źródeł. Masz mnie za dobrego w swym fachu, prawda? Ted Forrester jest legalnym łowcą wampirów, marszałkiem federalnym, tak jak ty." Jakby ciarki mnie przeszły, gdy odkryłam, że Edward miał odznakę. To po prostu wydawało się złe. Ale zbyt wielu łowców wampirów oblało test broni palnej; co do nowszych, wielu nie przeszło poprzez bardziej szczegółowe szkolenia. Rząd zwrócił się dalej, by zyskać wystarczającą ilość wampirzych łowców / federalnych marszałków by pokryć kraj. Edward zdobył uprawnienia po testach strzeleckich, bez wysiłku. Ale fakt, że Ted Forrester przeszedł rządową kontrolę oznaczał, że albo Edward miał wysoko postawionych przyjaciół albo Ted Forrester był jego prawdziwą tożsamością, nazwiskiem, pod którym wstąpił do wojska, jego rzeczywistym prawdziwym imieniem. Zapytałabym go, jak to było a on nie udzieliłby odpowiedzi. Oczywiście Edward nie odpowiedziałby. Taki zagadkowy mężczyzna.

"Nie lubię być szpiegowana, Edwardzie, wiesz o tym." Czy Edward wie o ardeur? Jak wiele to już czasu, od kiedy wprowadzałam go w metafizykę w moim życiu? Nie mogłam sobie przypomnieć. "Jak twoi koch ... chłopcy przyjęli wiadomość o prawie-dziecku?" zapytał. "Naprawdę cię to obchodzi?" "Nie zapytałbym, gdyby mnie nie obchodziło" powiedział i to było prawdopodobnie absolutną prawdą. "W porządku" powiedziałam "całkiem dobrze. Micah i Nathaniel byli gotowi przearanżować swoje życia do roli taty i niani, gdybym zdecydowała się je zatrzymać. Richard zaproponował małżeństwo, ale go odrzuciłam. Jean-Claude wydawał się taki jak zawsze: ostrożny i czekający, aż zdecyduję co by mnie nie wkurzyło." Myślałam o tym." Myślę, że Asher był całkiem pewien, że to nie jego, więc nie wysuwał zbyt wielu komentarzy." "Wiedziałem, że mieszkasz z Micahem i Nathanielem. Ale kiedy Jean-Claude zaczął dzielić cię z innymi wampirami? Nie sądziłem, że wampirzy mistrzowie tak łatwo się dzielą." "Asher jest swego rodzaju wyjątkiem dla Jean-Claude'a." Westchnął. "Normalnie cieszą mnie rozgrywki z tobą, Anito, ale jest wcześnie i wiem, że miałaś ciężki poranek." "Co to znaczy?" zapytałam i nie mogłam utrzymać podejrzenia z dala od mojego głosu. Wydał dźwięk pomiędzy stłumionym śmiechem i mmm. "Powiem ci plotki o których słyszałem, a ty mi powiesz, jak wielkim są kłamstwem." "Plotki" powiedziałam. "Jakie plotki?" "Anita, dzięki mojemu nowemu statusowi spędzam czas z wieloma zabójcami kreatur. Nie jesteś jedyną, która ma powiązania z potworami w ich mieście. Co prawda masz najwięcej... intymnych więzi z nimi." "A to znaczy, że?" zapytałam i nie starałam się powstrzymać rozdrażnienia w moim głosie. "To znaczy, że nikt inny nie pieprzy swojego lokalnego Mistrza Miasta". Ujęcie tego w taki sposób sprawiło, że trudno było się spierać z tą intymną częścią. "Świetnie." "Arlekin przybywa jedynie wtedy, jeśli znalazłaś się wystarczająco wysoko na radarze przyciągania uwagi Rady, za coś dobrego lub niezbyt dobrego, prawda?" "Tak" powiedziałam.

"Mogę właściwie zapytać, co zrobiliście, ty i twoje wampiry, żeby przyciągnąć ich uwagę, ale myślę, że pójdzie szybciej, jeśli spytam które pogłoski są prawdziwe. Muszę się rozłączyć i rozpocząć gromadzenie wsparcia. Wsparcie może zabrać więcej czasu niż transport czy uzbrojenie." "Pytaj" powiedziałam, nie byłam pewna, czy w ogóle chciałam by pytał. "To, że Jean-Claude zapoczątkował swoją własną linię krwi i zerwał ze swoją starą mistrzynią." Byłam zaskoczona, bardzo zaskoczona. "Jak, do diabła, powstała ta plotka?" "Tracimy czas, Anito, prawda czy fałsz?" "Częściowo prawda. Zapoczątkował własną linię krwi. To sprawia, że nie musi odpowiadać przed swą starą mistrzynią, ale nie zerwał z Europą. On po prostu przestał być chłopcem na zawołanie Belle Morte." "To, że masz łańcuszek kochanków wśród wampirów Jean-Claude'a i lokalnych zmiennokształtnych." Naprawdę nie chciałam odpowiadać na to pytanie. Byłam zakłopotana? Tak. "Nie wiem, co moje miłosne życie ma wspólnego z przybyciem Arlekina do miasta." "Powiedzmy, że odpowiedź na to pytanie będzie decydować o tym, czy zapytam o coś innego, o coś w co nie wierzyłem. Teraz zaczynam się zastanawiać." "Zastanawiać nad czym?" zapytałam. "Odpowiedz na pytanie, Anito - czy masz sznur kochanków?" Westchnęłam i powiedziałam "Zdefiniuj sznur". "Więcej niż dwóch, trzech, tak myślę." Brzmiał niepewne. "Zatem, tak." Milczał przez chwilę, po czym kontynuował. "To, że Jean-Claude zmusza każdego, mężczyznę lub kobietę, by pieprzyli się z nim przed przystąpieniem do jego Pocałunku." "Nie prawda." "To, że on zmusza mężczyzn by pieprzyli ciebie?" "Nie prawda, a ktoś żyje lepszymi fantazjami o moim życiu niż ja sama." Roześmiał się lekko, a potem powiedział: "Jeśli powiedziałabyś nie na pierwsze pytanie, nie zadawałbym nawet tego następnego, ale oto jest. Że jesteś jakimś rodzajem dziennego wampira, który karmi się seksem zamiast krwią. Nie wierzę w to, ale pomyślałem, że możesz być zainteresowana tym, co niektórzy z kolegów łowców potworów mówią o tobie. Myślę, że są po prostu zazdrośni o twój wskaźnik zabójstw." Przełknęłam ślinę i wróciłam do siedzenia na krawędzi wanny.

"Anita" powiedział "jesteś strasznie cicho." "Wiem." "Anita, to nie jest prawda. Nie jesteś dziennym wampirem." "Nie ta wampirza część, nie dokładnie." "Jak nie dokładnie?" "Czy znasz termin ardeur?" "Znam francuskie słowo, ale to nie to, co masz na myśli, prawda?" Wyjaśniłam, zwięźle, tak zimno, jak mogłam, tylko fakty, czym było ardeur. "Musisz pieprzyć ludzi co kilka godzin, lub co?" "Ostatecznie umrę, ale wcześniej rozpocznę wysysanie życia z Damiana i Nathaniela." "Co?" "Mam wampirzego sługę i zwierzę na wezwanie." "Co!" Nigdy nie słyszałam go tak zdumionego. Powtórzyłam. "Nie ma nawet plotki o tym, Anito. Ludzcy służący nie mogą mieć wampirzych sług; To nie działa w ten sposób." "Wiem o tym" powiedziałam. "Nathaniel jest twoim zwierzęciem na wezwanie?" "Najwyraźniej". "Czy Rada wie o tym?" "Tak." "No, cholera, nic dziwnego, że poszczuli na ciebie swoje psy. Masz szczęście, że cię po prostu nie zabili." "Rada jest podzielona odnośnie stosownych działań na temat Jean-Claude'a i nas". "Jak podzielona?" "Niektórzy z nich chcą nas zabić, ale nie jest to większość głosów. Nie mogą się zgodzić." "Więc Arlekin przybył przerwać remis, tak?" zapytał. "Być może, szczerze mówiąc, nie jestem pewna." "Czy jest coś jeszcze, co zrobiłaś, a co mogło wpłynąć na ich decyzję o zabiciu cię szybciej niż ja tam dotrę?" Myślałam o tym, że być może jestem wielołakiem18. Myślałam o wielu rzeczach, a potem westchnęłam. 18 Panwere – nie wiem czy zostawić w oryginale czy spolszczoną wersję – po naszemu to coś jakby wielołak

Następnie pomyślałam o jednej rzeczy, której zrobienie mogło wystarczająco zaniepokoić innych mistrzów miast w Stanach Zjednoczonych by wezwali na pomoc Radę. "Możliwe." "Jak ‘możliwe’"? Anito, możesz zaczekać aż zbiorę wsparcie, czy potrzebuję łapać samolot i zbierać mój tyłek do St. Louis? To jest to, co muszę wiedzieć." "Prawdę mówiąc, Edwardzie, nie wiem. Jean-Claude i ja zrobiliśmy coś w listopadzie, co było dosyć potężne. To mogło być wystarczające, by przestraszyć Arlekina." "Co zrobiliście?" "Mieliśmy małe prywatne spotkanie z kilkoma przyjezdnymi Mistrzami Miast. Dwoje z nich Jean-Claude nazywa przyjaciółmi." "I" powiedział. "I Belle Morte ingerowała z Europy. Namieszała ze mną i Mistrzem Chicago." "Augustyn" powiedział. "Auggie dla jego przyjaciół." "Znasz go?" "Wiem o nim," powiedział Edward. "Więc wiesz, jak jest potężny." "Tak." "Zawładnęliśmy nim, Edwardzie." "Jak zawładnęliście?" zapytał. "Jean-Claude i ja pożywiliśmy się na nim; oboje karmiliśmy na nim ardeur. Pożywiliśmy się na nim a poprzez niego na każdej osobie jaką przywiódł na nasze ziemie. Dokonaliśmy tego ogromnego karmienia na nich wszystkich. To był niesamowity pęd mocy i wszyscy z nas, wampiry, bestie, ktoś przywiązany zarówno do Jean-Claude'a albo do mnie metafizycznie, zyskali od tego moc." "Nawiążę kontakt ze wsparciem jakiego potrzebuję; mogą dołączyć do mnie później. będę na miejscu za" - zatrzymał się jakby sprawdzał swój zegarek - "cztery, najwyżej pięć godzin. Będę w St. Louis przed zachodem słońca." "Myślisz, że to tak poważne?" zapytałam. "Gdybym był wampirem, a ty miałabyś wampirzego sługę, mógłbym cię zabić tylko za to. Ale jeśli wy, ludzie, zawładnęliście Augustynem, jednym z najpotężniejszych mistrzów w tym kraju, to tak, Anito, będą nerwowi. Jestem właściwie zaskoczony, że Arlekin nie trafił do St. Louis wcześniej." "Myślę, że potrzebowali wymówki w postaci Malcolma i jego źle prowadzącego się kościoła. Rada jest naprawdę podzielona odnośnie Jean-Claude'a i jego podstawy mocy.

Myślę, że może Rada nie zgadzała się, na wysłanie w nasze pobliże Arlekina, ale teraz, oni są tutaj by sprawdzić Kościół Wiecznego Życia, no cóż, dwie pieczenie na jednym ogniu." "Brzmi rozsądnie" powiedział. "Będę tam najszybciej jak mogę, Anito." "Dzięki, Edwardzie." "Nie dziękuj mi jeszcze." "Dlaczego nie?" "Zobaczymy się w przeciągu kilku godzin, Anito. Uważaj na siebie jak skurwysyn; jeśli ci ludzie są mistrzami mogą mieć zwierzołaki i ludzi pracujących dla nich za dnia. Tylko dlatego, że słońce jest w górze nie sprawia, że jesteś bezpieczna." "Wiem o tym Edwardzie. Zapewne wiem to lepiej niż ty." "Być może, ale zachowaj ostrożność, dopóki tam nie dotrę." "Zrobię co w mojej mocy." Ale mówiłam już do głuchej linii telefonicznej. Odłożył słuchawkę. Rozłączyłam się, również.

Rozdział 11 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Nathaniel spał w czerwonym jedwabiu pościeli Jean-Claude'a. Sam Jean-Claude był w pokoju Ashera przez dzień, ale rzucił mi uwagę, że zmienił pościel na czerwoną, ponieważ nasza trójka wygląda tak piękne w czerwieni. Oczy Micaha odbijały światło z częściowo uchylonych drzwi do łazienki. Jego kręcone brązowe włosy były ciężarem ciemności wokół delikatnego trójkąta twarzy. Drzwi były tutaj naszą wersją nocnego oświetlenia, ponieważ nie było nocnej lampki a drugi włącznik światła znajdował się po przeciwnej stronie pokoju, przy drzwiach. Oczy Micaha pochwyciły ten słaby blask i błyszczały od niego. Jego oczy były oczami lamparta, lub wyglądały jak lamparcie oczy. Lekarz powiedział mu, że optyka była wciąż ludzka, ale same oczy nie były. Dzielenia włosa, jak sądzę. Chimera, ten sam zły gość, który zastawił zasadzkę powodującą, że Nathaniel chwycił za broń i naprawdę strzelił, zmuszał również Micaha do tak długiego przebywania w zwierzęcej formie, że nie mógł przemienić się z powrotem. Jego oczy nigdy nie powróciły do ludzkich. Zapytałam go kiedyś, jaki miały początkowo kolor, a on powiedział, brązowe. Nie mogłam sobie tego wyobrazić. Nie mogłam zobrazować sobie jego twarzy z niczym, poza zielono-złotymi oczami, z którymi zjawił się u mnie. Były po prostu oczami Micaha; cokolwiek innego uczyniło by to twarzą nieznajomego. Jego głos był cichy, głos którego używasz, gdy starasz się nie obudzić kogoś w pokoju. "Co powiedział?" "Będzie tu w ciągu czterech lub pięciu godzin. Jego wsparcie przybędzie później." Dotarłam do skraju łóżka. "Jakie wsparcie?" "Nie wiem." "Nie pytałaś." "Nie." Prawdę mówiąc, nigdy nie przyszło mi do głowy by zapytać. "Ufasz mu tak bardzo?" zapytał Micah. Przytaknęłam. Micah przesunął się pod czerwonym jedwabiem, by mógł dotrzeć do mojej ręki. Próbował wciągnąć mnie na łóżko, ale jedwabny szlafrok na jedwabnej pościeli, wiedziałam lepiej. Były zbyt śliskie. Zabrałam dłoń i rozchyliłam poły okrycia.

Położył się i obserwował mnie tym wzrokiem, który może przybrać mężczyzna częściowo seksualnym, częściowo zaborczym wzrokiem, częściowo po prostu męskim. To nie jest wygląd, mający wiele wspólnego z miłością, nie taką w rodzaju serduszek i kwiatów, ale to wszystko, co robiliśmy będąc razem, było prawdziwe. Edward miał rację. Micah był moim kochankiem. Nie moim chłopakiem. Randkowaliśmy. Chodziliśmy do kina, teatru, nawet na pikniki pod naciskiem Nathaniela, ale ostatecznie tym, co przyciągnęło nas do siebie był seks. Pożądanie niczym pożar lasu, który mógł spalić liście wokół nas, lecz oszczędził nas. Albo ja tak się czułam. Naprawdę nie zapytałam go w tak wielu słowach. "Poważna twarz" wyszeptał. Kiwnęłam głową i pozwoliłam by szlafrok zsunął się na podłogę. Stałam przed nim naga i miałam wrażenie, które towarzyszyło mi niemal od pierwszej chwili, że moja skóra była przepełniona potrzebą. Sięgnął do mnie znowu i tym razem pozwoliłam mu pomóc mi wspiąć się na wielkie łóżko. Łóżko było na tyle duże, że mógł pociągnąć mnie w dół obok siebie bez żadnego z nas dotykającego śpiącego Nathaniela. W listopadzie, gdy Jean-Claude i ja owładnęliśmy Augustynem z Chicago, zrozumieliśmy również coś innego. Moja natychmiastowa żądza do Micaha i jego do mnie, była wywołana przez wampirze moce. Nie Jean-Claude'a, albo Augustyna, ale moje. Moje wampirze moce, moje i wyłącznie moje. Moje moce mogły wziąć początek od znaków JeanClaude'a, ale zmutowały z moją nekromancją i stały się czymś jeszcze, czymś więcej. Byłam jak wampir z linii Belle Morte, a wszyscy z jej linii mieli moce rozdające seks i miłość, choć nie prawdziwą miłość, zazwyczaj nie. To było w większości nieosiągalne dla linii Belle. Moja wersja jej ardeur pozwalała mi zobaczyć najsilniejszą potrzebę w czyimś sercu i moim własnym, a następnie te potrzeby zaspokoić. Kiedy Micah przybył do mnie, ja potrzebowałam towarzysza, kogoś, kto pomoże mi poprowadzić koalicję zmiennokształtnych, którą właśnie założyliśmy. Kogoś, kto pomoże mi z lampartołakami, których odziedziczyłam,

kiedy

zabiłam ich starego przywódcę. Potrzebowałam pomocy i kogoś, kto nie postrzegał mojej zimnokrwistej praktyczności jako coś złego. Micah wyszedł naprzeciw tym potrzebom, a ja spełniłam jego największe życzenie, by jego własne lampartołaki były bezpieczne od Chimery, seksualnego sadysty, który je przejął. Zabiłam Chimerę, uwolniłam je wszystkie i Micah wprowadził się do mnie. Tak po prostu. To było tak do mnie niepodobne, a w listopadzie zdaliśmy sobie sprawę, dlaczego; moje własne wampirze sztuczki uczyniły z nas parę. Micah był pod jedwabiem a ja byłam na nim. Jego ręce tańczyły w dół mego ciała gdy nasze usta się odnalazły. Musieliśmy za bardzo się poruszać, ponieważ Nathaniel wydał cichy

dźwięk. To nas wstrzymało w połowie ruchu i spojrzeliśmy na niego. Jego twarz była nadal spokojna, oczy wciąż zamknięte, jego włosy połyskiwały w pobliskiej ciemności. Wampirze moce zrobiły z Nathaniela moje zwierzę na wezwanie i sprawiły, że pokochaliśmy się również wzajemnie. To była prawdziwa miłość, prawdziwa miłość, oprócz tego, że zaczęła się od wampirzych sztuczek umysłu. Ale moce Belle Morte tną w obu kierunkach. Jak powiedział Auggie: "Możesz ciąć kogoś jedynie tak głęboko, jak ty jesteś gotowa być cięta." Wydaje się, że byłam gotowa być cięta do głębi serca. Nathaniel poruszył się we śnie ponownie. Jego twarz napięła się, zmarszczył brwi. Wydał kolejny cichy dźwięk. To był odgłos jego złego snu. Miał więcej koszmarów niż wcześniej. Jego terapeuta powiedział, że to dlatego, że czuł się wystarczająco bezpiecznie z nami, by zbadać swój głębszy ból. Byliśmy jego bezpieczną przystanią. Dlaczego zapewnienie bezpieczeństwa podniosło całe głębsze gówno? Wydawało się, że powinno być na odwrót, czyż nie? Dotarliśmy do niego w tym samym czasie - dłoń Micaha zmierzała do nagiej bladości jego ramienia, moja ręka do jego policzka. Głaskaliśmy go bez słowa. W większości przypadków pieszczenie go podczas snu było wszystkim co wystarczyło zrobić by odgonić złe rzeczy. Rzeczywiste złe rzeczy nie były takie proste. Rozległo się ciche pukanie do drzwi. Oboje spojrzeliśmy w tę stronę a Nathaniel poruszył się, wyciągając jedną rękę spod okrycia. Zamrugał przebudzony, oczy miał zdezorientowane, jakby spodziewał się być gdzieś indziej. Zobaczył nas i wyraźnie się zrelaksował. Uśmiechnął się mówiąc: "Co jest?" Pokręciłam głową, wciąż leżąc wciśnięta w ramiona Micaha. Micah powiedział: "Nie wiem." Zawołałam "Co?" To był Remus, jeden z byłych wojskowych hienołaków. Zostali zatrudnieni po tym, jak Chimera niemal wytępił hienowych kulturystów i zawodników sztuk walki. Jak to Peter ujął, to nie było prawdziwe. Hieny lubiły okazałe mięśnie, które nigdy nie widziały prawdziwej bitwy. Nauczyli się, że zaledwie piękne mięśnie nie oznaczały dobrego interesu. "To Ulfrik. Chce wejść." Ulfrik, wilczy król, Richard Zeeman, był u naszych drzwi. Pytanie tylko, dlaczego? Chciałam spytać go czego chciał, ale mógłby to źle odebrać, więc spojrzałam na Micah. Wzruszył ramionami, kładąc się z powrotem, z jedną ręką nadal owiniętą wokół mnie, przytrzymując mnie przy swoim ciele. Byłam podparta więc mogłam zobaczyć drzwi, a większość mojej nagości została okryta. Richard był moim kochankiem, ale nie dzielił się

nawet w przybliżeniu tak dobrze, jak inni. Nie chciałabym wstawać dla niego z łóżka, ale nie zrobienie tego byłoby równie złe jak wystawienie się na pokaz. Bez znaczenia co zrobiłam, to prawdopodobnie skończyłoby się walką. Kiedy nie uprawialiśmy seksu, to jest to, co robiliśmy. Walczyliśmy i uprawialiśmy seks, a on pozwalał mi karmić ardeur od niego. Nie wiele w tym było związku ostatnio. "Anita" - głos Richarda - "pozwól mi wejść." "Wpuść go Remus" powiedziałam. Nathaniel przetoczył się na plecy tak, że pościel owinęła się wokół jego pasa, a górna część jego ciała była naga w świetle padającym przez drzwi, gdy Richard wszedł do środka. Zawahał się przy drzwiach, obserwując nas w prostokącie światła z korytarza. Jego włosy wreszcie urosły na tyle, by sięgać trochę poniżej ramion w ciężkich kasztanowych falach. Włosy wyglądały teraz na czarne z aureolą złota wokół, ale były brązowe z jasnymi pasmami złota i miedzi, gdy światło padało pod odpowiednim kątem. Miał na sobie dżinsy i kurtkę z ciężkim wełnianym kołnierzem. Trzymał małą walizkę w jednej ręce. Wchodząc przez drzwi postawił ją na podłodze. Dostrzegłam strażników na korytarzu, kiedy zamykał drzwi. Claudia, szczurołak i jedna z kilku innych kobiet, które nosiły broń oprócz mnie, spojrzała na mnie pytająco. Pokręciłam głową. To był mój sposób na powiedzenie, odpuść. Nie byłam pewna, czy to dobry pomysł, ale nie mogłam wymyślić sposobu by odmówić mu dostępu do sypialni bez wszczęcia kłótni. Nie chciałam rozpocząć walki. "Czy mógłbym zapalić światło?" zapytał, bardzo uprzejmie. Spojrzałam na dwóch pozostałych mężczyzn. Kiwnęli głowami i wzruszyli ramionami. "Oczywiście" powiedziałam. Zamrugałam w nagłym oślepieniu. To nie było zbyt jasne światło, ale po niemal kompletnej ciemności wydawało się jasne. Kiedy moje oczy przyzwyczaiły się, mogłam wreszcie spojrzeć na Richarda. Był taki jak zawsze: 186cm przystojnej męskości. Idealne kości policzkowe i niemal permanentna opalenizna pokazywały, że gdzieś tam w całej tej holenderskiej krwi było coś ciemniejszego i mniej europejskiego.

Zawsze obstawiałam

rdzennego Amerykanina, ale naprawdę nie wiedziałam. Był prawie rozdzierająco przystojny. Więc dlaczego moje nowe wampirze moce nie uczyniły również z nas idealnej pary? Ponieważ, żeby moje zdolności zadziałały na ciebie musiałeś wiedzieć, czego chcesz, czego naprawdę chcesz. Richard tego nie wiedział. Był zbyt skonfliktowany, zbyt pełen wstrętu do siebie, by wiedzieć, co było pragnieniem jego serca.

Spojrzał na trumnę, która stała przy odległej ścianie, bliżej drzwi niż łóżka. "JeanClaude?" zapytał. "Damian" powiedziałam. Pokiwał głową. "Więc, jeśli zaczniesz wysysać go z życia, będziesz w stanie sprawdzić co z nim." Richard rzeczywiście przyniósł do mnie kiedyś niemal martwe ciało Damiana, żebym mogła ocalić wampira. "Tak." Pociągnęłam pościel tak, że moje piersi były bardziej okryte. To odsłoniło trochę więcej klatki piersiowej Micaha, ale było okej. Jego ciało aktualnie zasłaniało wszystko poza górną krzywizną mego biodra, przed wzrokiem Richarda. Przykrycie się było lepsze, dopóki nie wiedziałam, czego chciał Richard. "Gdzie śpi Jean-Claude?" "W pokoju Ashera" powiedziałam. Zostawił walizkę przy drzwiach, ale sam był po środku pokoju, w połowie drogi między drzwiami a łóżkiem. Oblizał wargi i nie zupełnie na nas spoglądał. Był zdenerwowany dlaczego? "U Jasona położyła się jego dziewczyna." "Perdita, Perdy" powiedziałam. Przybyła do nas z Mistrzem Cape Cod. Była syreną. Prawdziwą żywą syreną. Pierwszą jaką kiedykolwiek spotkałam. Choć nigdy nie spotkałam jej wyglądającej inaczej niż człowiek. Powiedziano mi, że naprawdę może być częściowo rybą, ale nigdy tego nie widziałam. Richard skinął głową. Micah poruszył się przy mnie i dał mi znać, że myślał nad czymś. Och. "Chcesz zostać z nami?" zapytał Micah Richard zamknął te doskonale brązowe oczy koloru mlecznej czekolady. Wziął głęboki oddech, wypuścił go powoli, po czym skinął głową. Wszyscy wymieniliśmy spojrzenia, co niemal skończyliśmy do czasu gdy otworzył oczy. Musieliśmy wyglądać na zaskoczonych, jednak, ponieważ powiedział: "Jestem zmiennokształtnym, lubimy sypiać w dużym stosie szczeniaków." "Większość z was chłopcy to robi" powiedziałam "ale ty nigdy nie spałeś z własnej woli ze mną i którymś z pozostałych chłopaków." "To jest to, kim jesteś, Anito. To, kim oboje jesteśmy." Wepchnął swoje wielkie dłonie w kieszenie kurtki i spojrzał na podłogę. "Byłem na randce, kiedy dostałem telefon, że jakieś szalenie potężne wampiry są w mieście." Spojrzał w górę, a na jego twarzy malowała się ta złość, którą wziął ode mnie za pośrednictwem wampirzych znaków Jean-Claude'a. Dzielił

mój gniew na świat i to sprawiało, że radził sobie jeszcze trudniej. "Musiałem odwołać to wczesnym wieczorem i nie mogłem wyjaśnić jej dlaczego." "Również musieliśmy skrócić naszą randkę" powiedział Nathaniel. Richard spojrzał na niego; to nie był całkowicie przyjazny wzrok, ale jego słowa były grzeczne. "Próbowaliście uczcić jakąś rocznicę." "Tak" powiedziałam. "Przykro mi, że się nie udało." "Przykro mi, że twoja randka został przerwana" powiedziałam. Jejku, oboje byliśmy straszliwie uprzejmi. "Znaleźli pluskwy w moim domu, Anito. Moje spotkania, moje telefony, wszystko nagrane." Zakołysał się na piętach butów. "Wiem" powiedziałam. "Tak samo u nas." "Cyrk jest najbardziej bezpiecznym miejscem jakie mamy, więc jestem tutaj na jakiś czas." "Przerażające" powiedziałam. "Przerażające jest to, że mógłbym narazić dzieciaki, które uczę. Jeśli to nie zostanie rozwiązane do poniedziałku, może powinienem wziąć urlop." Wydawał się pytać mnie o zdanie, a ja nie wiedziałam co powiedzieć, ale Micah wiedział. "Wszyscy zostaliśmy przez to niemile zaskoczeni. Chodźmy spać." Richard skinął głową, trochę za szybko, zbyt często. Były pokoje gościnne w pod ziemią. W salonie była nawet kanapa wystarczająco duża dla niego. Więc dlaczego był tutaj? "Mogę zostać?" zapytał, nie patrząc na nas. "Tak" powiedział Micah. "Tak" powiedziałam, mój głos był delikatny. Spojrzał w górę. "Nathanielu?" "Nie jestem dla nikogo dominujący w tym pomieszczeniu; Nie mam głosu." "Uprzejmie jest zapytać" powiedział Richard. "Tak" odpowiedziałam "tak jest. Doceniam to." "Ja też" powiedział Nathaniel "ale nie musisz prosić. To było twoje łóżko, zanim stało się naszym." To wydawało się trochę niezręczne, ale co dziwne, Richard się uśmiechnął. "Miło, że ktoś o tym pamiętał." Nie brzmiał na złego, jak to powiedział. Podniósł walizkę i ruszył do łóżka. Przeszedł obok, a wszyscy go obserwowaliśmy. Postawił walizkę koło szafy w rogu, gdzie trzymaliśmy dodatkowe ubrania dla nas wszystkich. Ukląkł, otworzył ją i zaczął

rozpakowywać. Jako pierwszą zdjął kurtkę i powiesił ją na wieszaku w szafie. Następnie wyjął skarpetki, koszule i bieliznę, i umieścił je w szufladach. Rozpakowywał się jakby nas tam nie było. Wszyscy znowu wymieniliśmy spojrzenia. To było zbyt dziwne, całkowicie zbyt cywilizowane jak na Richarda. Czekaliśmy, aż wydarzy się coś złego i rozpęta się piekło, czyż nie? Micah uniósł okrycia, dając mi znać, by zsunąć się z nich na tyle, by znaleźć się pod nimi. Miał rację; dyskrecja była lepszą częścią męstwa. Wszyscy troje znajdowaliśmy się pod czerwonym jedwabiem pościeli, gdy Richard wreszcie skończył

wypakowywanie

wszystkiego - łącznie z wycieczką do łazienki z zestawem kosmetyków. Zostawił drzwi szeroko otwarte więc miał mnóstwo światła, a następnie podszedł do lampki przy drzwiach i wyłączył ją. To było takie normalne, że mnie przeraziło. Nie widziałam go tak rozsądnego od miesięcy, może lat. Moje barki i ramiona były sztywne z napięcia. Odczuwałam to jak ciszę przed burzą, ale nie mogłam stwierdzić, czy napięcie było jedynie moim wytworem. Richard i ja mogliśmy dzielić wzajemnie sny, nie mówiąc już o myślach, ale teraz on i ja byliśmy tak mocno otoczeni tarczami, że nic nie docierało. Byliśmy oddzieleni od siebie metafizycznie, lub na tyle oddzieleni, na ile pozwalały nam na to znaki Jean-Claude'a. W ten sposób było bezpieczniej. Richard podszedł do łóżka, ze spuszczonymi oczami, nie patrząc na nas. Usiadł na łóżku w pobliżu mnie. Nasza trójka przesunęła się nieco w tył, by dać mu więcej miejsca. Musiał czuć poruszające się łoże, ale to zignorował. Zdjął buty i pozwolił im opaść na podłogę, następne były skarpetki. Zdjął koszulkę i nagle patrzyłam na umięśniony obszar jego nagich pleców. Włosy pieściły skraj tej całej nagiej skóry. Zwalczyłam chęć by go dotknąć. Bałam się, co mogłoby się stać. Obawiałam się, że źle to odbierze. Musiał wstać, by odpiąć swój pasek, rozpiąć guziki rozporka. Dźwięk rozpinanych guzików szarpnął czymś w dole mego ciała. Richard był mężczyzną, który nauczył mnie cieszyć się jeansami z rozporkiem na guziki. Ramię Micaha owinęło się wokół mojej talii, przyciągając mnie bliżej do jego ciała. Czy był zazdrosny? Richard zawahał się. Jako zmiennokształtny powinien traktować nagość jak drugą naturę, być może pierwszą, ale nie lubił być nago przy moich innych kochankach. Po prostu tego nie robił. Ściągnął dżinsy jednym ruchem. Jeśli nosił bieliznę, nie miał jej teraz. Widok jego nagiego zrobił ze mną to, co zawsze: zmusił mnie do złapania oddechu i pomyślenia o

dotknięciu go. Wszystkim co Richard musiał zrobić, by wygrać ze mną każdą walkę, było rozebranie się. Po prostu nie mogłam się z nim spierać, gdy wyglądał tak świetnie. Pozwolił dżinsom uderzyć o podłogę, po czym odwrócił się w stronę łóżka. Jego oczy były wciąż opuszczone, włosy rozsypały się wokół jego twarzy. W końcu spojrzał w górę, a nasze oczy się spotkały. Nie starałam się zachować pustej twarzy. Pozwoliłam by zobaczył, co myślę o nim pięknym i nagim przede mną. Nawet z ciałem Micaha przyciśniętym do mnie w łóżku, Richard wciąż był piękny. Uśmiechnął się, na wpół nieśmiało, a w połowie jak stary Richard. Richard, który wiedział, jak bardzo go kocham i ile dla mnie znaczy. Podniósł kołdrę i wsunął się pod nią. Był wystarczająco wysoki, by nie mieć problemu z dostaniem się do łóżka bez pomocy. "Posuńcie się ... proszę" powiedział. Micah przesunął się, zabierając mnie trochę ze sobą. Richard wślizgnął się na miejsce, które zrobiliśmy. Czułam poruszające się łóżko, co oznaczało, że Nathaniel również się ruszył. Łóżko nie było typu małżeńskiego, miało rozmiar orgietkowy. Miewaliśmy więcej ludzi na nim niż teraz w tym samym czasie, czasem nawet do spania. Richard przysunął się, aż niemal przyciskał się do przodu mojego ciała, ale nie całkiem. Ręce Micaha wciąż były wokół mojej talii. "Nie jestem pewien, gdzie położyć swoje ręce" powiedział Richard. Micah roześmiał się, ale to był śmiech dobrego chłopaka. "Wiem co masz namyśli." "Gdzie chcesz je położyć?" zapytał Nathaniel. Spojrzałam przez ramię i stwierdziłam, że Nathaniel zerkał na nas zza smukłego ciała Micah. "Jestem zdenerwowany, zmęczony. Chcę być dotykany i trzymany." "Jesteś zmiennokształtnym" powiedział Micah. "Wszyscy lubimy kontakt ze skórą, gdy jesteśmy niepewni." Richard skinął głową. Podparł się na łokciu i sprawił, że nawet Nathaniel wyglądał przy nim drobno. Richard był jednym z tych wielkich mężczyzn, którzy nie wydają się tacy duzi, aż do chwil takich jak ta; wtedy mogłeś docenić jego pełną fizyczną obecność. "Przyprowadziłem ze sobą wilki. Są w jednym z pokoi. Mogłem mieć swój stos szczeniaków. Nie musiałem tu po to przychodzić." Przełknęłam wystarczająco mocno, by zabolało. "To dlaczego tu jesteś?" odezwał się Micah "Jestem zmęczony uciekaniem przed sobą."

Nie byłam pewna, czy odpowiedział na pytanie, ale Richard zdawał się tak myśleć i poczułam jak Micah za mną przytaknął. "Przestań uciekać." "Nie jestem pewien, czy wiem jak." Jakby mnie tam nie było, jakby problemy o których dyskutowali dotyczyły mnie mniej niż ich dwóch. Może trzech - czy Nathaniel czuł się tak samo wykluczony jak ja? "To jest dobry początek" powiedział Micah. Richard skinął głową, po czym w końcu skupił na mnie pełną uwagę tych oczu. Tych oczu, o których kiedyś myślałam, że będę się przy nich budzić każdego ranka. Ostatnio nie sypiał ze mną za wiele. "Nie wiem jak to zrobić." "Co zrobić?" Szepnęłam. "Chcę cię pocałować, ale nie chcę uprawiać seksu z każdym w tym łóżku." Nie byłam pewna, czy miał na myśli, że nie chce seksu, podczas gdy inni byli w łóżku lub czy nie chciał faktycznie seksu z nimi. Byłam prawie pewna, że obydwa powody były prawdziwe. "Chciałam cię dotknąć odkąd zdjąłeś koszulkę" powiedziałam. To była prawda. Może jeśli będziemy mówić prawdę będziemy w porządku. Uśmiechnął się i to był uśmiech Richarda. Ten uśmiech, który czasami dawał ci znać, że naprawdę wiedział, jak czarująco wyglądał. Zazwyczaj wydawał się skromny, ale potem przybierał ten uśmiech. Pochylił się w moją stronę z rękoma wciąż niewinnie przy sobie. Nasze usta się dotknęły, jego włosy spłynęły po moim policzku. Ręka Micaha poluzowała się wokół mojej talii, dając mi znać, że mogę przesunąć się tam gdzie chciałam. Albo tak to odebrałam. Pozwoliłam by moja dłoń spoczęła na wypukłości klatki piersiowej Richarda. Jego dłoń objęła bok mojej twarzy. Całowaliśmy się, a jego usta były wciąż tak miękkie, tak pełne, tak całuśne jak zawsze. Moja ręka zsunęła się z krzywizny jego piersi na jego talię. Przyciągnął mnie do siebie, a pocałunek przeszedł w coś pełniejszego, w coś głębszego. Moje ciało opadło na niego, moja ręka sunęła wzdłuż jego pleców, niepewna, czy dotykać niżej. Jego ciało rosło z pragnienia. Chciałam zareagować na tę potrzebę, ale on powiedział, że nie chce seksu z wszystkimi z nas w łóżku, a nikt nie wychodził. Odsunął się od pocałunku, bez tchu, dysząc, z roześmianymi oczyma. "Boże, jak ty mi to robisz? " Mój własny głos wydobył się zdyszany. "Ty też." Zaśmiał się, a potem jego wzrok przesunął się poza mnie, do innych mężczyzn. Jego oczy pociemniały w tym momencie. "Nie mogę, nie mogę, jeszcze nie."

"Prawdę mówiąc, Richardzie, to jest więcej niż kiedykolwiek myślałam, że zrobisz przy Micahu i Nathanielu." Pokiwał głową. "Ja też." "Czy to całkowicie coś zepsuje gdybym zapytał, dlaczego zmieniłeś zdanie?" spytał go Nathaniel. Sama chciałam go o to zapytać, ale nie mogłabym. Richard spojrzał poprzez łóżko na drugiego mężczyznę. "To nie twój interes." "Nie, nie mój" odpowiedział Nathaniel. Richard pochylił głowę, po czym przytaknął. "Dobrze, kocham Anitę. Próbuję nauczyć się kochać ją całą, nawet tę część, która chce żyć z dwojgiem innych mężczyzn." Jego oczy były niepewne, trochę rozgniewane. Nathaniel powiedział: "Mój terapeuta powiedział mi, że jeśli jestem równorzędnym partnerem w naszej relacji, muszę prosić o to, czego chcę. Czy twój powiedział, że potrzebujesz zdecydować się co do swoich uczuć względem Anity?" Richard zignorował pytanie. "O co poprosiłeś Anitę? Czego od niej nie otrzymujesz?" "Odpowiem ci, jeśli odpowiesz na moje pytanie." Richard skinął głową, jakby to było w porządku. "Tak, mój terapeuta mówi, że mam albo pogodzić się z życiem Anity, albo odpuścić." "Znasz moje zapatrywania co do wiązania i uległości?" powiedział Nathaniel. Chciałam nie być naga z nimi w łóżku, podczas gdy odbywali tę rozmowę, ale jeśli oni potrafili być uczciwi, ja mogę leżeć i pozwolić im na to. "Wiem. Raina dużo o tobie mówiła." Raina był starą lupą z wilczego stada. Odebrała dziewictwo Richardowi i przeszkoliła Nathaniela jak być dobrą małą zdzirą bólu. Micah i ja spojrzeliśmy na Nathaniela. To było niczym terapeutyczny mecz tenisa. Nathaniel przytaknął. "Anita nie robi tego ze mną, a ja chcę tego od niej". "Nie jest o wiele bardziej swobodna z tą stroną siebie niż ja" powiedział Richard. "Wiem" odpowiedział Nathaniel. "Czy ona zgadza się to zrobić?" "Jeszcze nie." "Zamierzasz ją zostawić, jeśli nie wyjdzie naprzeciw twoim potrzebom?" Micah i ja położyliśmy się między nimi, czując się zbędni. "Poprosiłem o pozwolenie, żeby ktoś inny mnie wykorzystał, ale zostawiłem seks Anicie."

Richard spojrzał na mnie, w końcu, a ja zażyczyłam sobie by tego nie zrobił. "Naprawdę wiesz, jak ich wybierać, nie?" "Co to ma znaczyć?" zapytałam, ale ciężko było próbować brzmieć jak oburzona, będąc nago w łóżku z trzema mężczyznami. Richard roześmiał się, dobrym, szczerym śmiechem. Pocałował mnie mocno i szybko. Leżałam tam i marszczyłam brwi na niego. "To znaczy, chodźmy spać." Ułożył się na boku, twarzą do mnie. Wahałam się chwilę, po czym odwróciłam się na drugi bok. To zapoczątkowało reakcję łańcuchową z Micah i Nathanielem dopasowali się. Zajęło nam trochę czasu, ale w końcu wszyscy byliśmy ułożeni. Ciało Richarda ułożyło się na łyżeczkę wzdłuż moich pleców, Micah naprzeciw mnie, a dalej Nathaniel naprzeciw niego. Moja ręka powędrowała na nich obydwóch, więc wciąż mogłam dotykać Nathaniela. Richard miał najtrudniejszy czas na zastanawianie się, gdzie umieścić swoje ramię. W końcu, wydawało się, pomyślał, do diabła z tym, bo pozwolił by jego ręka podążyła moim śladem, więc jednocześnie obejmował więcej mnie i pomagał mi trzymać dwóch innych mężczyzn. Podczas seksu, to byłoby podniecające, ale dla spania, jak sądzę miałabym kłopot ze zrelaksowaniem się. Jednakże albo to była długa noc, lub uczucie bycia trzymaną między ciałem Richarda i Micaha było bardziej pocieszające niż zdawałam sobie z tego sprawę. Nathaniel usnął jako pierwszy, jak zawsze. Micah i Richard niemal w tym samym czasie. Spali owinięci wokół mnie, ciepły oddech Richarda owiewał moją szyję.

Rozdział 12 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Obudziłam się w plątaninie ciał. Byłam na plecach z Micahem i Richardem w połowie na mnie, jakby nawet we śnie walczyli o to, kto będzie dotykać mnie bardziej. Zapach ich ciał mieszał się w bogatym aromacie, który zaciskał moje ciało. Ale wciąż byłam przygwożdżona i wcale nie było mi wygodnie. Byłam tak splątana, że nie mogłam nawet unieść się wystarczająco, by zobaczyć Nathaniela będącego po drugiej stronie Micaha. Myślałam, że niewygodne położenie było tym, co mnie obudziło; potem zauważyłam ruch w nogach łóżka. Wstrzymałam oddech. Czy to jeden ze strażników? Jakoś wiedziałam, że nie. Słabe światło z uchylonych drzwi łazienki nie bardzo ukazywało mi cokolwiek. Tak jakby światło było zasysane przez mrok, jakby w końcu ciemność połykała światło całkowicie. Mój puls walił mi w gardle tak mocno, że ledwo mogłam przy tym oddychać i przełknęłam boleśnie. Wiedziałam, kto był w ciemności i wiedziałem, że śnię. Ale sam fakt, że to sen, nie oznaczał, że nie to mogło cię skrzywdzić. "Co to jest?" Krzyknęłam, krótki, ostry krzyk. Spojrzałam w twarz Richarda. Nie spał. Usiadł delikatnie a ja poruszyłam się wraz z nim. Próbował potrząsnąć Micahem, budząc go, ale ja się nie wysilałam. Miałam taki sen wcześniej. "Obudź ich" wyszeptał, oczy przeszukiwały ciemności. "Jej zwierzętami na wezwanie są wszystkie koty, nie obudzą się." "Kto ... Marmee ..." Zatrzymałam słowa palcami na jego wargach. "Cicho" wyszeptałam. Nie wiem dlaczego szeptaliśmy. Ona nas słyszała. Ale jest coś w przebywaniu w ciemności, kiedy wiesz, że na zewnątrz jest drapieżnik, co sprawia, że szepczesz. Starasz się być mały i cichy. Modlisz się, by przeszedł obok. Ale to nie dokładnie był drapieżnik; to była cała noc, posiadająca życie i istotę, i umysł. Poczułam zapach jaśminu i letni deszcz, i inne zapachy ziemi, których chyba nigdy nie widziałam w wizji i we śnie. Ziemi, na której Marmee Noir miała swój początek. Nie miałam pojęcia ile miała lat, nie chciałam wiedzieć. Byłam nekromantką. Mogłam posmakować jej wieku na moim metafizycznym języku, ale nie wiem, czy mogłabym przełknąć, tak wiele wieków. Obawiałam się, że zaczęłabym się dusić. "Nekromantko". Jej głos przepłynął poprzez noc jak pachnący wiatr.

Udało mi się przełknąć bicie mego serca. "Marmee Noir", powiedziałam, a mój głos był tylko trochę zachrypnięty. Z Richardem obudzonym obok mnie, było łatwiej. Jego ramię owinęło się wokół mnie jakby również odczuwał, że razem znaczyliśmy tu więcej. Może nasze przypadkowe dzielenie snów, Richarda i moje, i Jean-Claude'a, miało cel. Jednak po prostu nie rozumieliśmy tego aż do teraz. Oparłam się na krzywiźnie ciała Richarda, a jego ramię zacisnęło się. Moja dłoń na jego nagiej piersi pozwalała mi poczuć bicie jego strachu. Ciemność wezbrała niemalże zawężając światło do punktu jasności, z tą różnicą, że była to ciemność zagęszczona, stłoczona niczym mała czarna dziura powstała przed naszymi oczami. Czarna dziura nabrała niewyraźnego kształtu kobiety w płaszczu. Pomyślałam, bardzo ostrożnie, w mojej głowie do Richarda "Nie patrz na jej twarz." "Znam zasady" odpowiedział głośno. Słyszał mnie; dobra, świetnie. Rozmowy umysłdo-umysłu nadal nie były moją mocną stroną we śnie, czy poza nim. "Czy naprawdę wierzysz, że nie patrzenie mi w twarz cię ocali?" Świetnie, ona również czytała w umyśle. Spotykałam dużo słabsze wampiry będące w stanie to zrobić. Nie powinnam być zaskoczona. "Powiedz mi jeszcze raz, dlaczego Micah i Nathaniel się nie obudzili?" zapytał Richard miękkim głosem, ale już nie szeptem. Było za późno, by szeptać. Znalazła nas. "Nekromantko" powiedziała. "Koty są jej stworzeniami na wezwanie, wszystkie koty, więc może utrzymać je poza tym snem. Jean-Claude był ze mną ostatnim razem i jego również była w stanie zatrzymać. Nie ma władzy nad wilkami." "Twój wilk nie ocali cię tym razem, nekromantko." "A jak to się ma do mojego?" powiedział Richard i niski pomruk wysączył się spomiędzy jego warg. Uniósł włoski na moich ramionach i ta część mnie, gdzie czekały bestie, poruszyła się. Najlepiej jak potrafię to opisać, to miejsce jest niczym jaskinia, w której wyczekują moje zwierzęta. Wędrują długim korytarzem, by dostać się do mnie. Ponieważ one są we mnie, to nie dokładnie jest prawda. Ale to wizualizacja, która dla mnie działa. Przynajmniej we śnie, wilk we mnie może wyjść i się zabawić. Moja wilczyca była jasna, biało kremowa z czarnym grzbietem i łatami na głowie. Przykucnęła przy mnie i dołączyła swe warczenie do Richarda. Zakopałam wolną rękę w jej futro i stwierdziłam, że tak jak ostatnio: jest miękkie, grube. Czułam wibracje pomruku poprzez moją dłoń, poczułam mięśnie i mięso jej ciała. Była prawdziwa, moja wilczyca. Była realna.

Richard przestał warczeć i wpatrywał się w wilka. Odwróciła ku niemu oczy, które były brązowe i płonące. Moje oczy, kiedy wypełniały je wampirze moce. Patrzyli na siebie, następnie zwróciła się ku ciemności. Gdy Richard spoglądał na mnie, jego oczy były bursztynem jego wilka. "Wasz mistrz pominął was oboje w wykonaniu ostatniej części" powiedziała. Jej głos płynął wokół jej prawie-ciała, które utworzyła z cieni. Podeszła do stóp łóżka. Wilk przykucnął i warknął, dźwiękiem, który był absolutnie poważny. To był ostatni dźwięk ostrzegawczy przed przemocą. Nie próbowała dotykać łóżka. Właściwie przestała się ruszać. Pamiętałam, jak jej ciało drgnęło w tak odległym pokoju, kiedy mój wilk we śnie ostatnim razem ją ugryzł. Czy zabolało ją wystarczająco, by sprawić, że się zawahała? Czy bolało ją na tyle, by uczynić to prawdziwym zagrożeniem? Boże, miałam nadzieję, że tak. "Wciąż możesz zostać zniewolona przez jakiegokolwiek mistrza silniejszego niż on, a nie ma nikogo silniejszego niż ja, nekromantko." Przytuliłam się do futra wilka i ciała Richarda. "Wierzę, w ostatnią część, Marmee Noir". "Więc dlaczego twój mistrz pozostawił te otwarte drzwi?" Pytanie mnie zaskoczyło. "Nie znam wyrazu twojej twarzy. Byłam zbyt długo bez ludzi." "Jestem zaskoczona" powiedziałam. "Pomogę ci nie być zaskoczoną, nekromantko. Przybyłam dzisiaj, by uczynić cię swoją. Zniszczyć twój triumwirat i uczynić cię moją ludzką służebnicą. Nie muszę dzielić się krwią by posiąść twoją duszę." Starałam się ponownie oddychać pod moim pulsem i miałam z tym trudności. "Nie dotkniesz jej" powiedział Richard, a jego głos brzmiał chropawo, początki przemiany w brzmieniu jego słów. "Myślę, że masz rację, wilku. Myślę, że z tobą przy jej boku byłaby to walka. Nie jestem gotowa do walki, jeszcze nie. Ale są tacy, którzy wiedzą, czego Jean-Claude nie zrobił." "Kto?" udało mi się zapytać. "Czy muszę wymówić słowo?" spytała. Otworzyłam usta, by to powiedzieć, ale Richard odrzekł: "To wbrew twym prawom by powiedzieć to głośno. Zabójcze przewinienie, jak powiedział Jean-Claude." Roześmiała się, a ciemność zacisnęła się wokół łóżka jak pięść olbrzyma. Wiedziałeś, mogłeś poczuć, że to może zniszczyć łóżko i wszystkich na nim, gdyby chciało. "To nie jest

podstęp, w który przyszłam się bawić, wilku, ale w porządku: Arlekin. Oni wiedzą, że nie jesteście bezpieczni. Wiedzą, że jestem bliska przebudzenia. Oni obawiają się ciemności." "Wszyscy się ciebie boją" powiedziałam. Wilk zaczął się relaksować pod moim uściskiem. Mogłeś trwać w trybie awaryjnym jedynie przez określony czas. Najwyraźniej rozmawialiśmy, nie walczyliśmy. W porządku jak dla mnie. "To prawda, a ja wzięłabym cię dziś w nocy. Planowałam to." "Mówiłaś to już" powiedział Richard, jego głos był trochę bardziej ludzki, ale ponury. "Więc nie będę się powtarzać, wilku". Jej gniew nie był gorący, ale zimny, jakby lodowaty wiatr tańczył na mojej nagiej skórze. Richard wzdrygnął się przy mnie. Nie sądziłam, że będę musiała go przestrzec by był miłym. Napięcie mocy ładnie to wyjaśniło. "Zanim nadejdzie jutro, staną naprzeciw ciebie, a ja nie chcę, by cię mieli." "Mieli mnie, jak?" zapytałam. "Pozwolę by Jean-Claude cię miał, ponieważ już należysz do niego. Ale do nikogo innego. Wolałabym mieć ciebie za swoją ludzką służebnicę, ale Jean-Claude jest dopuszczalny. Nikt inny, nekromantko. Zniszczę cię, zanim pozwolę Arlekinowi uczynić cię ich niewolnicą." "Dlaczego mam dla ciebie takie znaczenie?" "Lubię twój smak, nekromantko" powiedziała "i nikt inny nie może cię mieć. Jestem zazdrosną Boginią i nie dzielę władzy." Przełknęłam bryłę w moim gardle. Kiwnęłam głową, jakby to miało dla mnie sens. "Pożegnalny prezent, nekromantko, wilku." Cienista forma zniknęła, ale ona nie odeszła. Ciemność nagle nabrała wagi i zgęstniała, jakby sama noc mogła stać się tak gęsta, by ostatecznie wczołgać się do gardła i cię dusić. Zrobiła mi wcześniej niemal dokładnie to samo. Zapach jaśminu i deszczu był gęsty na moim języku. Wilczyca warknęła a Richard powtórzył za nią. "Czy możesz ugryźć coś, czego nie możesz znaleźć?" Jej głos odbił się echem wszędzie i nigdzie. "Mój błąd, że starałam się być zbyt ludzka dla ciebie. Nie powtarzam błędów." Wilk przykucnął, ale Marmee Noir miała rację, nie było tu ciała do ugryzienia. Musiałam znaleźć sposób wizualizacji celu dla mojego wilka. Walczyłam, by uwierzyć, że mój wilk może gryźć samą noc. Richard chwycił mnie za ramiona, obrócił mnie do siebie. Jego oczy były wciąż bursztynowe i nieludzkie. Pocałował mnie. Odsunął się na tyle, aby powiedzieć: "Mogę posmakować jej mocy w twoich ustach." Przytaknęłam.

Pocałował mnie jeszcze raz i tym razem zatrzymaliśmy się z naszymi ustami przyciśniętymi do siebie. Przelał tę ciepłą, wzrastającą energię, która była we mnie zmiennokształtnym. Pchnął ją ku mnie poprzez nasze usta, jego ręce, nasze ciała. Trzymałam wciąż uścisk na mojej wilczycy, ale resztę siebie dałam Richardowi i stopniowo mogłam poczuć sosnę i pleśń listowia, bogatą i gęstą, i leśną. Poczułam piżmo wilczego futra. Poczułam sforę. Poczułam zapach domu, a ostatni smak jaśminu zniknął pod smakiem mocy Richarda, wilka Richarda i wreszcie, na koniec, po prostu pod smakiem Richarda. Słodkim, bujnym smakiem jego pocałunku. Sen skończył się pocałunkiem.

Rozdział 13 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Obudziłam się na podłodze sypialni Jean-Claude'a z Nathanielem wpatrującym się w dół na mnie. Spojrzałam na prawo i znalazłam Richarda na podłodze obok Micaha. W pokoju byli strażnicy i pachniało spalenizną. Pierwszymi słowami Richarda było "Czy wszystko w porządku?" Przytaknęłam. Kolejne słowa brzmiały: "Co się pali?" "Łóżko" powiedział Micah. "Co?" zapytałam. "Krzyż w woreczku, który masz pod poduszką rozgrzał się wystarczająco, by poduszka stanęła w ogniu." powiedział Micah. "Cholera," powiedziałam. Claudia pojawiła się przede mną z gaśnicą w ręku. "Co się, do diabła, stało, Anito?" Podniosłam wzrok na nią, a było jej wystarczająco dużo do podnoszenia wzroku. Była jedną z najwyższych osób, jakie kiedykolwiek spotkałam, a do tego na poważnie podnosiła ciężary. Czarne włosy związała w zwykły ciasny koński ogon, twarz bez makijażu, a mimo to była uderzająco piękna. "Ta suka królowa wampirów przybyła ponownie, prawda?" powiedział Remus. Próbowałam się podnieść, ale jeśli Nathaniel by mnie nie złapał, upadłabym na podłogę. Ostatnim razem, gdy walczyłam z ciemnością, byłam cholernie blisko zostania zabitą przez moje własne zwierzęta, próbujące wyrwać się z mojego ludzkiego ciała. Najwyraźniej dziś byłam po prostu osłabiona. Mogę z tym żyć. Remus stał zagniewany w nogach łóżka. Był wysokim, umięśnionym blondynem, ale jego twarz była krzyżówką blizn, jakby została poważnie uszkodzona i poskładana ponownie razem. Kiedy był wystarczająco zły, z nakrapianą twarzą, można było zobaczyć blade linie pod zaczerwienioną skórą na jego obliczu. Prawie nigdy nie nawiązywał z nikim kontaktu wzrokowego. Myślę, że dlatego, że nie chciał ujrzeć w twarzach innych co sądzą o jego własnej. Ale kiedy stawał się wystarczająco zdenerwowany, patrzył ci w oczy, w rezultacie czego mogłeś zobaczyć, jakie były piękne, całkowicie zielono-szare z długimi rzęsami. Dziś wieczorem dostałam dobrą dawkę tych oczu.

Oparłam się o ciepłą krzywiznę ciała Nathaniela i powiedziałam "Tak, to była Matka Wszelkiej Ciemności." "Przynajmniej tym razem twoje zwierzęta nie próbują się z ciebie wyrwać" odrzekła Claudia. "Taa" powiedziałam "przynajmniej". Wtedy poczułam coś powstającego we mnie, jakby coś dużego i owłosionego pocierało wnętrze mojego ciała. "Cholera," wyszeptałam. Nathaniel pochylił się i powąchał tuż nad moją twarzą. "Czuję coś. Kot, ale nie jest lampartem." Zamknął oczy i odetchnął głęboko. "To nie jest lew." Pokręciłam głową. Richard powiedział "Powiedziała, że to był prezent pożegnalny." Spojrzałam w głąb siebie, w to miejsce, w którym czekały zwierzęta. Błysnęły oczy, a następnie twarz wyszła z cienia. Twarz koloru nocy i płomienia: tygrys. "Cholera," powiedziałam głośniej, "tygrys". "Pieprzysz" powiedziała Claudia. Według mojej wiedzy był tylko jeden tygrysołak na całym obszarze St. Louis. Christine pracowała jako agent ubezpieczeniowy i była oddalona o mile. Nigdy nie dotrze tu na czas, bym podzieliła z nią moją bestię i powstrzymała to od rozerwania mnie na strzępy. Albo Marmee Noir zdecydowała, że najwyższy czas, żebym wreszcie stała się prawdziwą zmiennokształtną i wybrała tygrysa, albo miała na myśli zabicie mnie. Jeśli nie mogła mnie mieć, to nikt nie mógł. Zaborcza suka. Ale ja byłam lepsza w kontroli bestii, niż ostatnim razem gdy tego próbowała. Wezwałam inne zwierzęta. Mogliśmy pograć w metafizycznego berka przez chwilę, co najmniej. Czarna pantera wypadała krucho w porównaniu do wielkiej pasiastej bestii. Wilk warknął i zjeżył swą futrzana kryzę. Tygrys patrzył na nich, czekając. Lwica wyszła z ciemności ostatnia, niemal takiego samego rozmiaru jak tygrys. Były zwierzętami, które nigdy nie powinny się spotkać w naturze, nigdy nie próbowały swych wielkich sił przeciwko sobie. Ale wewnątrz mojego ciała było dużo dziwniej niż w jakimkolwiek zoo. Bestie wpatrywały się w przybysza i czekałyśmy. Wzywając je wszystkie na raz, powstrzymałam się od próbowania przemiany w jakiegokolwiek jednego spośród nich. Ale w końcu moje ciało wybierze, a kiedy to się stanie, w pokoju musi być tygrysołak. "Zadzwoń do Christine" powiedział Micah. To on pomógł mi nauczyć się tej kontroli. Wiedział co robię.

"Jean-Claude ostrzegł mnie, że Anita może kolekcjonować więcej kociaków" odezwał się Remus "więc wybraliśmy się na zakupy." Zwrócił się do jednego ze strażników przy drzwiach." Idź po Soledad. Potrzebujemy jej tak szybko, jak to tylko możliwe." Mężczyzna wybiegł za drzwi. Remus odwrócił się do mnie. "Ona zrobi to czego potrzebujemy." "Jest szczurołakiem?" Udało mi się powiedzieć. "Udaje, że jest jednym z szczurów Rafaela, ale jest tygrysem. Musieliśmy obiecać zachować jej sekret, zanim zgodziła się zostać w mieście." "Prawdopodobnie uciekła przed zaaranżowanym małżeństwem. Tygrysy są dziwne odnośnie pozostawania w rodzinie" powiedziała Claudia. "Co?" powiedziałam. "Wyjaśnimy to później, obiecuję" odrzekła Claudia. Remus powiedział: "Większość samotnych tygrysów, jakie poznałem, naprawdę dobrze ukrywa to, czym są. Większość z nich może nawet ukryć swą moc wystarczająco by uchodzić za człowieka." Chciałam spojrzeć na Richarda, ale nie śmiałam. Nawet myśl o tym stawiała wilczycę na baczność i chciała by podejść bliżej. Kiedyś Richard grał przede mną człowieka, a ja się nabrałam. Schowałam twarz w ramieniu Nathaniela, poczułam jego lamparta i wilk ucichł, ale pantera zaczęła chodzić. Nadal nie miałam lwołaka, którego zwałabym swoim. Nie byłam nawet pewna, czy mieliśmy dzisiaj lwa na miejscu, ale powinnam wiedzieć, że Remus i Claudia pomyśleli o tym. "Lepiej posłać także po lwy" powiedziała. Remus tylko spojrzał na drzwi. Jeden z pozostałych strażników otworzył je, następnie zawahał się. "Którego z nich?" "Travisa." Strażnik wyszedł. Oprotestowałabym wybór, ale z tych kilku lwów, jakich mieliśmy, był prawdopodobnie jednym z najlepszych. Żaden z lokalnych lwów nie przypadł mi zbytnio do gustu - byli zbyt słabi. Moja lwica nie chciała pożywienia, chciała partnera. Ciężko pracowałam, by jej tego nie dać. Ostatecznie ona kogoś wybierze, czy mi się podobało, czy nie. Albo, taka była powszechna teoria. Odkąd to, co robię metafizycznie było prawie niemożliwe, to była właśnie teoria. Nikt z nas dobrze nie wiedział, jak to wszystko się potoczy. Siedziałam w ramionach

Nathaniela i próbowałam myśleć zarówno o wszystkich zwierzętach. Ale Nathaniel był zbyt blisko, a zapach jego skóry zbyt realny. Lampart odwrócił się i zaczął podążać tym korytarzem, który prowadził do bólu. Chwyciłam rękę Nathaniela. "Nie mogę ich zatrzymać." Richard wczołgał się do mnie i przyłożył ramię do mojej twarzy. Piżmo wilka spowolniło lamparta i sprawiło, że zaczął krążyć wokół, nie próbując wyjść. Ale teraz wilk pędził ku światłu. Nie dobrze. Travis dotarł przed Soledad. Jego brązowo-blond loki były potargane od snu, a twarz wciąż nie w pełni obudzona. Miał na sobie dół od bawełnianej piżamy i nic więcej. Wywlekli go z łóżka, bez czasu na nic. Był studentem i miałam moment zastanowienia czy jego Rex, Lwi Król, sprawił, że został u nas zamiast iść na zajęcia. Ukląkł przy moich nogach i nawet nie zareagował na fakt, że jestem naga. Albo strażnik wyjaśnił problem lub sam to poczuł. Jego zaspana twarz zaczęła się rozjaśniać, a inteligencja będąca zarówno zbyt wnikliwa i jedną z jego najlepszych cech, zaczęła wypełniać złotobrązowe oczy. Trzymał swój nadgarstek przy mnie, a lwica zaczęła chodzić. Troje z nich bawiło się w berka z moimi bestiami. Gdy jedna się poruszała, wymieniali skórę, którą wąchałam. Ale to nie będzie trwać bez końca; ostatecznie moje ciało będzie musiało kogoś wybrać. Tygrys uniósł się, a nie było tu tygrysa do powąchania. Ale inni rozpraszali mnie, wzywając ich bestie, utrzymując nas grających w nasze metafizyczne muzyczne krzesła, włączając fakt, że byłam krzesłem. Czekałam, aż tygrys spróbuje rozerwać mnie na strzępy, jak pozostałe trzy bestie robiły to okresowo, ale tygrys siedział i czekał. Wilk, lampart, lew; troje mężczyzn grało mną niczym gra w berka, umieszczając ich nagie ręce na tyle blisko mnie bym mogła powąchać, dotknąć, a tygrys czekał. Następnie stało się coś, co nigdy nie zdarzyło się wcześniej z żadnym z pozostałych zwierząt - tygrys zaczął blaknąć; jak jakaś monstrualna wersja kota z Cheshire, zaczął zanikać w kawałkach. Usadowiłam się z powrotem w ramionach Nathaniela i Richarda, z Travisem klęczącym obok nas. Travis był blisko, ale nie tak blisko, jak dwoje pozostałych. Mój błąd. Zanikanie tygrysa osłabiło moją czujność. Duży błąd. Lampart i wilk krążyli wokół siebie. Lwica dostrzegła swą szansę i minęła ich, do tego długiego czarnego tunelu wewnątrz mnie. Lampart i wilk nadal się okrążali. Lwica nie przejęła się nimi. Ona po prostu chciała być prawdziwa. Richard umieścił nadgarstek blisko mojej twarzy, ale było już za późno na proste środki. Lwica uderzyła w ciało, jakby było murem. Czułam się tak, jakby mały samochód rozbił się

we mnie od środka. Impet szarpnął mnie z podłogi, wyrwał mnie z ich zdziwionych rąk. Moje ciało upadło na podłogę a oni próbowali mnie objąć, ale było już za późno. Lwica rozciągnęła się w moim ciele, próbując zmieścić całego tego wielkiego kota we mnie. Nie było miejsca. Byłam zbyt mała. Lwica została uwięziona, utknęła w małej, ciemnej przestrzeni. Zareagowała jak każde dzikie zwierzę; próbowała zniszczyć pułapkę. Próbowała wydrapać i wygryźć swe wyjście na zewnątrz. Kłopot polegał na tym, że to z mojego ciała próbowała wyrwać swą drogę na zewnątrz. Krzyczałam kiedy mięśnie w moim ciele próbowały oderwać się od moich kości. Próbujesz zapomnieć, jak bardzo to boli, a potem to się dzieje i nie możesz zapomnieć. Nie możesz myśleć, nie możesz być, nie możesz zrobić nic poza cierpieniem! Ciężar przycisnął mnie do dołu, ręce przytrzymywały moje nadgarstki na podłodze. Coś przyszpiliło dolną część mojego ciała. Otworzyłam oczy i znalazłam Travisa nade mną. Lwica wykrzykiwała swą frustrację, bo widziała go już wcześniej. Ona go nie lubiła. Nie chciała go. Travis próbował pochwycić moją twarz w dłonie, próbował przyjąć moją bestię w siebie, ale lwica była zbyt blisko powierzchni, a my zgodziłyśmy się w jednej rzeczy. Travis był słaby. Nie chciałyśmy go. Ugryzłam go, zatopiłam zęby w jego nadgarstku. Lwica zamierzała go przegonić, tak jak i ja, ale w chwili, gdy gorąca krew spłynęła w moje usta, wszystkim, co mogłam poczuć był lew. Mogłam posmakować bestii Travisa w jego krwi i to wystarczyło. Spojrzałam na niego z jego krwią wypływającą z moich ust i popchnęłam moje zwierzę w niego. Dałam lwicy to, co chciała. Dałam jej ciało, które mogło uczynić ją realną. Lwica wylała się ze mnie w pośpiechu ciepła i mocy, co odczułam jak zabranie wraz z tym mojej skóry. Krzyczałam a krzyki Travisa były echem moich. W jednej chwili Travis spoglądał na mnie z góry, w następnej eksplodował, kawałki skóry i mięsa i cieczy rozprysły się wzdłuż mnie. Lew uniósł się nade mną, potrząsając grzywiastą głową, oszołomiony stojący okrakiem, jakby nawet w postaci lwa cierpiał. Wydał dźwięk pomiędzy rykiem i jękiem i upadł na bok przy mnie. Leżałam tam, z ciałem obolałym od palców stóp po korzonki włosów. Boże, cierpiałam, ale to bladło, ból miażdżonych kości, ale słabnący. Wraz z tym zanikaniem udało mi się zwrócić uwagę na fakt, że zostałam pokryta tą jasną, ciepłą breją, którą zmiennokształtni zdają się tracić zamiast krwi, kiedy przechodzą przemianę. Im bardziej gwałtowna zmiana, tym więcej wydaje się tego być. Dałam moją bestię Travisowi i chociaż nie była to dokładnie moja bestia, to było tak, jakby moja lwica przeszła na chwilę do niego. Ból zniknął na tyle, że mogłam myśleć o czymś innym, a pierwszą myślą było to, że kiedy Haven zabrał moją bestię, nie został przez to

osłabiony. Do diabła, Nathaniel, Micah, nawet Clay i Graham nie załamali się tak jak Travis. Był słaby. Potrzebowałam kogoś silnego. Następnie miałam inne rzeczy na głowie, bo wilczyca zdecydowała, że chce mieć szansę. Pobiegła tym tunelem jak blady duch. Miałam czas, by powiedzieć: "Wilk", a potem uderzyła mnie, a ja zwijałam się z powrotem na podłodze. Wyciągnęłam rękę i Richard był tutaj. Objął mnie, trzymał mnie mocno podczas gdy moje ciało próbowało oderwać się od siebie. Przygwoździł moją twarz jedną silną ręką. Wezwał swą bestię. Jego moc uderzył mnie i poczułam się tak jakby moja krew się gotowała. Krzyczałam, próbowałam mu powiedzieć, żeby przestał. Pochylił się, by mnie pocałować podczas gdy jego moc w połączeniu z moją gotowała mnie żywcem. Starałam się dać mu mojego wilka, ale nie mogłam. To nie mogło ominąć ciężaru jego mocy. Jego moc zaczęła wciskać moją bestię z powrotem niczym wrząca woda spychająca pożar lasu. To działało, ale czułam jak moja skóra przypala się i dymi, gdy zmusił moją bestię do odwrotu. Wycofał to z powrotem do tego miejsca głęboko we mnie. Wycofał z powrotem i odeszła skowycząc. Ja skamlałam wraz z nią, bo czułam się tak, jakby moje ciało spłonęło od mocy. Próbowałam spojrzeć w dół na moje ciało, a świat pływał w serpentynach koloru i mdłości. Widywałam przedtem Richarda zmuszającego ludzi, by wchłonęli swoje bestie, ale nigdy wcześniej nie wiedziałam, że to bolało. Kiedy moja ostrość widzenia powróciła, Richard uśmiechał się do mnie. Wyglądał na zadowolonego. "Nie byłem pewien, czy to zadziała" powiedział, a w jego własnym głosie była nuta, jak gdyby również coś go to kosztowało. Szepnęłam głosem, łamiącym się od krzyku "To bolało." Jego uśmiech zgasł na brzegach, ale nie miałam czasu, by martwić się o jego zranione uczucia, bo lampart rozlał się na mnie niczym trucizna próbująca znaleźć sposób na ściekanie z mojej skóry. Ramiona Nathaniela odnalazły mnie, ale Micah zabrał mnie od niego. Micah objął mnie, przyszpilił mnie do swego ciała. Mój lampart znał go, znał zapach i smak. Energia weszła w niego jak wielki gorący oddech. Zmyła jego ludzkie ciało a futro podążyło za mocą, jak przewrócona na lewą stronę koszulka. Micah był jednym z najłagodniej przemieniających się z pośród jakichkolwiek zwierzołaków, kiedykolwiek przeze mnie widzianych. Tylko Chimera zmieniał się łatwiej i mniej niechlujnie niż on. Zostałam wtulona w przód jego futrzanego ciała. Trzymana przez ciało, które było pół człowiekiem i pół lampartem. Travis miał tylko dwa kształty: lwa i człowieka. Każdy inny

zwierzołak w pomieszczeniu miał trzy: zwierzę, człowiek i pół-na-pół. Kiedyś myślałam, że trzeba było być potężnym, by przybrać postać pół-ludzką. Ale spędzałam zbyt dużo czasu wokół naprawdę potężnych zwierzołaków. Teraz, myślałam, że tylko słaby, nie mógł tego zrobić. Pozwoliłam, by Micah mnie trzymał, ale byłam zbyt osłabiona, by przytrzymać się go również. Ułożył mnie delikatnie na podłodze i położył się na boku przy mnie, podparty na łokciu. Wpatrywałam się w jego czarno-futrzaną twarz, dziwnie wdzięczną mieszankę kota i człowieka. Jego oczy wyglądały tak samo na miejscu w tej twarzy jak i w jego drugim obliczu. Dla mnie oba zarówno należały do Micah. "Nie mogłeś się powstrzymać?" głos Richarda, zły. Micah spojrzał na niego i powiedział, tym chrzęszczącym pomrukiem, który miał w tym kształcie. "Jaki miałbym w tym cel?" "To, że przysporzyłem jej więcej bólu zmuszając ją do wchłonięcia jej bestii niż ty, przyjmując ją." "Wziąłem jej bestię, bo nie jestem wystarczająco silny, by ją zmusić do wchłonięcia i ponieważ bycie zmuszonym do tego może boleć, bardzo." "Więc skoro zadałem jej więcej bólu, ty wychodzisz jako bohater." Gdybym nie była wyczerpana i obolała od stóp do głów, to powiedziałabym Richardowi żeby przestał, nie wszczynał kłótni, ale byłam zbyt zmęczona. Spał u nas. Pomógł mi z Marmee Noir. Wszystko układało się tak dobrze. Nie chciałam by szło źle. Cholera, cholera. "Wezwałem jej lamparta, zamiast pozwolić by Nathaniel to zrobił, bo mogę to zrobić." Odsunął się wystarczająco, by mnie nie dotykać, a potem to było niczym magia. Tak, jakby daleko w czerni pojawiły się małe płomienie, które wylewały się i rozwiewały na wietrze jego mocy i wszędzie tam, gdzie czerń została zmieciona wyłaniała się z pod spodu skóra. Wszyscy wyglądają tak, jakby rozdzierali się na kawałki i przerabiali lub wyciągali ze środka na zewnątrz, gdy się przemieniają. Najlepiej można to określić jako rozpływanie się jakiegoś ciała i bestia, lub człowiek, są wyciągane na zewnątrz z tej formy. Ale Micah, Micah prostu się zmieniał. W jednej chwili lampart, w następnej ponownie człowiek. Gdybym nie widziała przemiany Chimery z jednej postaci w drugą jak woda przelewająca się pomiędzy palcami, powiedziałabym, że Micah był najlepszy w przemianie, spośród tego, co kiedykolwiek widziałam. Micah spojrzał na Richarda. "Nathaniel byłby uwięziony w postaci lamparta przez kilka godzin."

Nie widziałam twarzy Richarda, bo patrzyłam na Micaha, a odwrócenie głowy w drugą stronę wydawało się zbyt wielkim wysiłkiem. Ale usłyszałam niedowierzanie w jego głosie. "To przypuszczalnie będzie kosztować jeśli przemieniasz się z powrotem przed upływem sześciu godzin, czasem dłużej. Nie jesteś wyczerpany?" "Nie" powiedział Micah. "Czy jesteś w ogóle zdezorientowany?" "Nie chciałbym od razu skakać na nogi, ale daj mi kilka minut i nic mi nie będzie." "Nigdy nie widziałem nikogo, kto mógłby przemieniać się tam i z powrotem w ten sposób." "Widziałem kogoś, kto był lepszy" powiedział Micah. "Kogo?" "Chimerę" i samo wymówienie tego sprawiło, że twarz Micaha przybrała tak poważny, pełen smutku wyraz, który znałam aż za dobrze. Wyciągnęłam rękę, by dotknąć jego ramienia. Chciałabym dotknąć jego twarzy, ale te dodatkowe centymetry wydawały się zbyt dużym wysiłkiem. Uśmiechnął się do mnie, jakby wiedział, że nawet ten mały wysiłek miał swój koszt. Kobiecy głos powiedział: "Jeśli ten facet mógłby zmieniać kształt łatwiej niż to, chciałabym go spotkać." Soledad stanęła nad nami. Nie była tak wysoka jak niektórzy strażnicy, znacznie poniżej 180cm, ale z płaszczyzny podłogi, wyglądała na wystarczająco wysoką. Była szczupła, ale atrakcyjna, z włosami obciętymi krótko na chłopaka i barwionymi na odcień żółci, nie występujący w naturze. Przy takich włosach można się spodziewać więcej makijażu, ale zwykle używała szminki i tylko tyle konturówki by podkreśliła jej brązowe oczy. Wpatrywała się we mnie z tym spojrzeniem, które przybierała zazwyczaj, jakby myślała, że coś jest zabawne i mogła roześmiać się w każdej chwili. Zdałam sobie sprawę, kilka dni temu, że to jej wersja pustej twarzy. Mogłabym ją spytać co myśli, patrząc na mnie, ale tygrys błysnął w środku ciemności we mnie. Nie, proszę, nie, pomyślałam. Soledad spojrzała na mnie. Uśmiech umknął z jej twarzy i zobaczyłam coś, czego nie oczekiwałam w tym momencie: strach. Może zapytałabym czego się bała, ale tygrys zaczął się ścigać, tym długim ciemnym korytarzem wewnątrz mnie. Sięgnęłam do niej. Zawahała się. Claudia powiedziała: "Rób swoje, Soledad."

Pochyliła się by wziąć mnie za rękę, mówiąc: "W tym świecie wolałabym raczej żyć dwa dni jako tygrys, niż sto lat jako owca." Mogłabym zadać pytanie co cytowała, ale w chwili, gdy jej dłoń dotknęła mojej, tygrys przyspieszył. Odbił się w dole tego korytarza, a ja przygotowałam się na uderzenie.

Rozdział 14 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Uderzenie nigdy nie nadeszło. Tygrys dotarł do mojej skóry, mojego ciała i zatrzymał się. Nie dałam mojej bestii Soledad; to po prostu przepłynęło ze mnie i do niej. Nie bolało mnie; to tak, jakby wszystko, co zeszło moją dłonią do jej, było mocą. Po prostu zdawało się być tygrysem. Nie byłam pewna, czy to było wszystko, ponieważ Soledad nie zmieniła kształtu. Na w pół runęła obok mnie, podtrzymując się wolną ręką, tak, żeby nie upaść na mnie. Jej oddech był krótkimi sapnięciami, jak coś bolesnego, ale ja tego nie odczułam. Po prostu trzymałam ją za rękę i obserwowałam jej twarz. Zdołała wyszeptać: "Nie posiadasz tygrysa w sobie." "Myślę, że masz rację" powiedziałam. Mój głos nadal brzmiał ochryple od wszystkich krzyków, ale przynajmniej mogłam mówić szeptem. "Coś nie tak?" zapytała zza nas Claudia. "Myślę, że Marmee Noir nie potrafiła zamienić mnie w tygrysa" powiedziałam. Wciąż patrzyłam na twarz Soledad. Nadal wyglądała na zranioną. Zapytałam: "Czy wszystko w porządku?" Skinęła głową, ale jej usta były zesznurowane w zaciśniętą, cienką linię. Myślę, że mnie okłamywała, że wszystko w porządku. "Myślę, że jest ranna" powiedziałam. Claudia uklękła obok nas. "Soledad, jesteś ranna?" Pokręciła głową. "Powiedz mi, że cię nie boli" powiedziała Claudia. Soledad wciąż tylko potrząsała głową. Claudia pomogła drugiej kobiecie stanąć na nogi, ale kolana Soledad nie chciały jej utrzymać. Claudia musiała ją złapać lub upadłaby na podłogę. Remus podszedł z drugiej strony i pomógł posadzić ją na brzegu łóżka. Zapytał: "Co z nią nie tak?" "Nie jestem pewna" odpowiedziała Claudia. Soledad odzyskała głos. "To nie był tygrysołak." Próbowałam się podnieść, a Micah musiał mi pomóc. Richard przeniósł się na drugą stronę, by pomóc mi usiąść pomiędzy nimi. "To była Marmee Noir" powiedziałam. "Kto?" zapytała Soledad.

"Matka Wszelkiej Ciemności, królowa wampirów." "Pachniało jak tygrys, a nie wampir" powiedziała. "Tygrysy są jednymi z jej zwierząt do wezwania" powiedziałam. Soledad pokręciła głową i oparła się o Claudię na chwilę. "W porządku, przyznaję, nie czuję się za dobrze." "Dlaczego ona nie przywołała jej bestii?" zapytał Nathaniel. "Anita nie jest tygrysołakiem, więc tygrys nie może być tak prawdziwy jak reszta zwierząt" powiedział Micah. "Co masz na myśli?" zapytał Richard. "Zastanawialiśmy się, czy Anita kolekcjonuje bestie bo przeżyła ataki, lub czy są to wampirze moce, a ona zbiera zwierzęta na wezwanie jakby były rodzajami likantropii. Myślę, że to jest odpowiedź na pytanie. Nigdy nie została zaatakowana przez tygrysołaka, a Chimera nie posiadał tygrysa jako jednego ze swych kształtów." "Skąd więc próby wezwania tygrysa?" powiedział Richard. "Dlaczego nie wezwała jednego z kotów, których Anita już ma?" "Nie wiem" powiedział Micah. Miałam myśl. "Była w mojej głowie na tyle głęboko, by wiedzieć, że nie sądziłam byśmy, mieli w pobliżu tygrysa. Powiedziała, że chce uczynić mnie swoją, ale jeśli ona nie mogłaby mnie mieć, to... " "Wyznaczyła tygrysa, by rozerwał cię na strzępy" powiedział cicho Richard. "Albo próbowała przemienić cię w tygrysa na odległość" powiedziała Soledad. "Nie sądzę, by wiedziała, co się wydarzy. Nie sądzę, by ją obchodziło to, co się stanie. Moc, która się o mnie otarła nie myślała jak tygrys." "W jaki sposób myślała?" zapytałam. "Jak seryjny morderca, rzeźnik. Tygrysy polują tylko wtedy, gdy są głodne. To coś poluje, bo jest znudzone." "Taa" powiedziałam "to brzmi jak Mroczna Mamuśka. Przepraszam, że jej skosztowałaś Soledad." Rzuciła mi słaby uśmiech. "Moja praca to branie za ciebie uderzeń, prawda?" Ale była blada i wyglądała na tak bliską omdlenia, jak myślałam, że nigdy nie ujrzę któregokolwiek ze strażników. "Chimera mógł nie być tygrysem" powiedział Remus "ale dzierżył hienę, węża i niedźwiedzia i co najmniej trzy więcej. Dlaczego Anita nie reaguje na nie również?"

Micah wzruszył ramionami. "Nigdy nie została przez nich zaatakowana. Wydaje się, że musi najpierw zostać zraniona przez zwierzę do krwi." Pogładził dłonią po moich nagich plecach. To przypomniało mi, że byliśmy nago, ale co dziwne, ponieważ wszyscy traktowali to jakby nic się nie stało, więc robiłam to samo. Richard osadził się bliżej z mojej drugiej strony, jakby to jedno dotknięcie Micaha sprawiło, że musiał dotknąć mnie również. A może po prostu był nerwowy i pozwolił sobie na pocieszenie. Doszukiwałam się złych intencji u Richarda. Nie chciałam tego robić, ale on ranił mnie tak mocno i tak często, że w końcu zrozumiałam, że szukałam w nim negatywów, a nie pozytywów. Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam powoli. "Wszystko w porządku?" zapytał Remus, ale jego oczy przesunęły się do obu moich boków, jakby wiedział, co było źle. Przytaknęłam, a ruch był zbyt szybki. Cierpiałam, ale to było ostrzejsze. Ból zniknie, ale cholera, nie wiedziałam, jak prawdziwe zwierzołaki to robiły. Całkowita przemiana musiała boleć gorzej niż te rzeczy pomiędzy. Remus zapytał: "Wiesz, dlaczego nie reagujesz na wszystkie formy zwierzęce Chimery?" "Jean-Claude myśli, że być może potrzebuję najpierw mieć do czynienia z wampirem z tym zwierzęciem na wezwanie zanim powstanie bestia." "Więc to połączenie ataków, które już przeżyłaś z wampirzymi mocami" powiedział. "Coś w tym stylu" odrzekłam. Richard przesunął dłonią po moich ramionach, przyciągając mnie do swego ciała, z dala od Micaha. Starałam się nie napinać, ale nie powiodło mi się. Zatrzymał się w połowie ruchu i po prostu trzymał na mnie rękę. Ruch, który był tak naturalny nagle stał się niezręczny. Niezręczne momenty, kiedy jestem naga sprawiają, że chcę ubrań. "Zatem powinnaś reagować na nas, hieny, bo jesteśmy zwierzętami na wezwanie Ashera, a on miał z tobą do czynienia, Anito. Miał z tobą do czynienia tak bardzo, że niemal cię zabił." Starałam się nie myśleć o Asherze, starałam się nie rozpamiętywać tego, co zrobiliśmy wspólnie, gdy ostatnim razem pozwolono nam być sam na sam. Jego ukąszenie było orgazmiczne; połącz to z rzeczywistym seksem i było to doświadczenie, za które chcesz oddać życie, a ja o mało tego właśnie nie zrobiłam. Micah dotknął mojego ramienia. "Anita, nie." Podskoczyłam i spojrzałam na niego zaskoczona. Miał rację, myślałam niemal zbyt intensywnie o Asherze. Sama pamięć mogła przywrócić i powielać przyjemność, w

najbardziej niestosownych chwilach, lub najbardziej żenujących. Odepchnęłam myśli o Asherze i włosach jak złota przędza tak daleko, jak mogłam. Ale nigdy nie wydawał się być zbyt daleko od moich myśli ostatnio, nie od nocy, której oboje zostaliśmy złapani przez jego zdolności do sprawienia rozkoszy... Micah chwycił mnie mocno i zwrócił ku sobie, bym na niego spojrzała. "Anito, pomyśl o czymś innym." Przytaknęłam. "Masz rację, masz rację." "Nadal masz wspomnienia z tej nocy?" Richard zrobił z tego pytanie. Przytaknęłam. Dotknął moich pleców znów nieśmiało, delikatnie. Nie starał się odsunąć mnie od Micaha, ale jedynie mnie dotykał. Z tym mogę sobie poradzić. "Trudno konkurować z kimś, kto może cię doprowadzić do orgazmu samym wspomnieniem." Obróciłam się i spojrzałam na niego. Odwrócił wzrok, jakby nie był pewien, czy spodoba mi się to, co ujrzę na jego twarzy. Wiedziałam już, że był zazdrosny o innych mężczyzn. Nie mogłam go wręcz za to winić, tak sądzę. Pozwolił, by całe te gęste włosy opadły do przodu, pomagając ukryć jego twarz. Nie były tak długie jak włosy Ashera, ale gest był podobny. Asher wykorzystywał swoje włosy, by ukryć blizny, które zadała mu stara Inkwizycja wieki temu, kiedy próbowali wypalić w nim diabła przy pomocy wody święconej. Richard naśladował ten kryjący gest celowo czy przez przypadek? Travis, lew, z trudem złapał oddech. Odwrócił moją uwagę z Richarda na siebie. Micah puścił mnie, więc mogłam przesunąć moją ręką w dół miękkiego futrzanego boku lwa. Lew Travisa był blady, słomiano-złoty. Przewrócił się na brzuch i spojrzał na mnie z doskonałą lwią twarzą, ale wyraz tej twarzy nie był lwi. Spojrzenie mówiło wyraźnie, że była tam wciąż osoba. Lwy po prostu nie rzucają ci takiego zniesmaczonego spojrzenia. "Przepraszam za cierpienie" powiedziałam. Potrząsnął głową tak mocno, że napuszył swą grzywę. Był suchy. Nigdy tego nie rozumiałam, że choć zmiana kształtu była mokrą robotą, produkt finalny zawsze był głównie suchy. Podłoga lub łóżko będzie mokre, ludzie wokół nich mogą być mokrzy, ale oni byli susi. Pytałam wszystkich likantropów w moim życiu, jak to działa, ale również tego nie wiedzieli. "Wezmę Travisa by znaleźć jedzenie" Nathaniel powiedział. Stał tam, wciąż nagi, nadal pokryty trochę tą mazią, której udało się nie trafić w lwa. "Musisz wziąć prysznic" powiedział Micah.

"Załapię się na jeden z grupowych pryszniców." Nathaniel po cichu liczył na udział w porannym pożywieniu - porannym seksie. Dotarło do mnie, że nie pożywiałam się przed snem. Ardeur nie wzrosło, a my nie budziliśmy go celowo. Spojrzałam w stronę trumny Damiana, ale łóżko blokowało mój widok. "Cholera" powiedziałam cicho. "Jean-Claude mówi, że możesz ćwiczyć wydłużanie przerw między karmieniami" powiedział Nathaniel. "Ale muszę pożywić się teraz." Zabrzmiałam na rozczarowaną i nie mogłam nic na to poradzić. Seks, kiedy tego chciałeś to jedno; zmuszanie do seksu, bo możesz umrzeć, to co innego. Nie lubiłam być zmuszana do niczego, nawet do rzeczy, które mnie cieszyły. "Zabiorę Travisa do strefy pożywiania i się umyję." Spojrzał na dwóch mężczyzn wciąż obok mnie. Złapałam szybki przebłysk uczucia. Nie liczył się tutaj. Potrafił postawić na swoim, kiedy potrzebował, ale Nathaniel nie bardzo lubił odgrywać władcę wzgórza, zwłaszcza gdy to ja byłam wzgórzem. Wiedział, że to mnie wkurzało, więc zazwyczaj się wycofywał. Micah także, czasami. Mieszkali ze mną, co oznaczało, że musieli rozumieć mnie lepiej niż niektórzy inni mężczyźni w moim życiu. Dobra, lepiej niż Richard. Powiedziałam to, przynajmniej w mojej głowie. On zwykle zamieniał wszystko w konkurs sikania. Kłopot polegał na tym, że czułam się, jakbym była tą obsikiwaną. "Na kim żywiłaś się ostatnio?" zapytał Richard. "Na mnie" odrzekł Micah i spojrzał na drugiego mężczyznę. Mieli moment, w którym po prostu patrzyli na siebie i tak jak ostatniej nocy w łóżku, poczułam się zbędna. "Nie wiem, jak to zrobić", powiedział Richard. "Po prostu to powiedz" odpowiedział Micah. "Nie chcę cię pytać o pozwolenie na seks z Anitą." Micah roześmiał się wtedy, nagły, zaskakujący wybuch dźwięku. "Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałeś." "Cóż, nie zrobiłem tego" powiedział Richard. "To nie mojej zgody potrzebujesz, Richardzie" powiedział Micah. Richard wydawał się teraz załapać, bo spojrzał na mnie. Faktycznie miał przyzwoitość by wyglądać na zakłopotanego. "Nie chciałem tego ująć w ten sposób." "A jak chciałeś?" zapytałam i starałam się utrzymać słowa tak neutralne, jak tylko mogłam.

"Staram się radzić sobie z innymi mężczyznami w twoim życiu. Nie wiem, jak to zrobić, Anito. Chcę poprosić, byś pożywiła się na mnie, ale czuję, jakbym musiał poprosić każdego o zgodę, a nie tylko ciebie; czy się mylę?" Czułam, że moja twarz łagodnieje. Tak bardzo się starał. Dotknęłam jego włosów. Było w nich trochę zaschniętej mazi. Myślę, że byłam bardziej brudna, ponieważ Travis był praktycznie na mnie, kiedy się przemienił. Gwałtowna przemiana jest zawsze brudniejsza. "Musimy się umyć" powiedziałam. Rzucił mi niepewne spojrzenie. "Pójdę z Nathanielem pod prysznice" powiedział Micah wstając. Pogłaskał plecy Travisa. "Chodź stary lwie, nakarmimy cię." Micah pochylił się, dał mi szybkiego całusa i uspokajający uśmiech. Starał się najlepiej jak potrafił dać mi znać, że wszystko było z nim w porządku. Jedną z moich ulubionych cech w Micahu było to, że zwykle czynił rzeczy lepszymi, łatwiejszymi, nie gorszymi. Wyszedł z ogromną, skradającą się postacią lwa z jednej strony i Nathanielem z drugiej. Nathaniel przesłał mi buziaka od drzwi, ale nie spróbował odcisnąć go na ustach. Nie byłam pewna dlaczego, ale chciałabym pocałunku. Richard dotknął mojego ramienia, delikatnie. To sprawiło, że na niego spojrzałam. Cokolwiek zobaczył na mojej twarzy nie uczyniło go to szczęśliwym. Jego wzrok to ukazał. Ponieważ nie wiem, co było w moich oczach, nie mogłam tego zmienić. Cokolwiek zobaczył na mojej twarzy było tym, co było tam do ujrzenia. Uśmiechnął się, ale oczy pozostały smutne. "Użyjmy wanny i się wyczyśćmy." Spojrzał w dół, włosy zsunęły mu się po twarzy. Wziął wystarczająco głęboki oddech, by poruszył ramionami w górę i w dół. "Jeśli to wszystko jest dla ciebie w porządku." Dotknęłam jego ramienia. "Miła, gorącą kąpiel pomoże na ból. Czy całkowita przemiana boli aż tak bardzo?" Richard zmarszczył brwi, myśląc, po czym pokręcił głową. "Nie, mam na myśli, że to boli, gdy robisz to sporadycznie, jednak jeśli ćwiczysz, to nie. Wydaje się, że na wczesnym etapie boli najbardziej." "Wspaniale" powiedziałam. Słyszałam bieżącą wodę w łazience. Remus lub Claudia wysłali kogoś do przygotowania kąpieli. Wanna była duża; napełnienie jej zajmowało trochę czasu. Richard wstał i podał mi rękę. Ustawił się tak, że otrzymałam profil jego ciała - gładka, mocna linia jego biodra odwracała uwagę od innych rzeczy. Doceniałam, tą skromność.

Czasami, kiedy nie bywał skromny, po prostu nie myślałam jasno. Oczywiście nie tylko jego męskość pchała mnie ku wow. Wpatrywałam się linię na jego ciała, od stóp, do umięśnionego łuku łydki, uda, napiętej krzywizny jego tyłka, tali, która prowadziła do wypukłości tej klatki piersiowej, tych ramion. Trzymał jedną umięśnioną rękę na mnie, a ja podążyłam za tą ręką do jego twarzy. Tej twarzy. To nie tylko to, że był przystojny lub, że jego od niedawna długie włosy obramowywały to wszystko, ale oczy. Czysto brązowe, głębokie, bogate i uginające się pod ciężarem, który był po prostu Richardem. Ciężar osobowości i siły, o którym kiedyś myślałam, że wystarczy, by mnie zatrzymać. Ujrzałam to wszystko w sekundy, tak, że byłam w stanie nie tylko wsunąć moją dłoń w jego, ale owinąć drugą rękę wokół jego nadgarstka. Wystarczająco grubego nadgarstka, że nie mogłam go ująć między kciukiem a palcem wskazującym. Był po prostu zbyt duży. Podciągnął mnie delikatnie na nogi. Stanie było bolesne i zachwiałam się, przytrzymując się go. Położył drugą dłoń na moich plecach stabilizując mnie. "Pozwól mi się podnieść, Anito, proszę." Wiedział, że nie lubię być noszona. To sprawiało, że czułam się słaba, ale dzisiaj cierpiałam i wiedziałam, że zrobienie tego będzie miało dla niego znaczenie. Wyszeptałam: "Tak." Uśmiechnął się, tym uśmiechem, który rozjaśnia całą twarz. Wziął mnie na ręce, a ja otuliłam się jego siłą. Samym byciem trzymaną w jego ramionach odczułam potencjał w jego ciele, był tak silny. Pozwoliłam swej głowie spocząć w zakrzywieniu jego ramienia i nie walczyłam z faktem, że byłam mała w jego ramionach. Kiedyś mi to przeszkadzało, ale jakaś część mnie dorosła, lub zaakceptowała to. Może po prostu nie potrzebowałam już być największym twardzielem w pokoju. Może byłam w końcu wystarczająco stara, by ktoś inny przejął odpowiedzialność. Być może. Objęłam ramieniem

jego szyję i odetchnęłam jego zapachem. To rozluźniło coś

spiętego i przerażonego w centrum mojej istoty. Czułam się trochę jak królik przytulający się do wilka, ale jeśli lew może leżeć z jagnięciem, to dlaczego nie?

Rozdział 15 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Jeden z młodszych strażników pochylał się nad wanną. Nie mogłam sobie przypomnieć jego imienia w tym momencie. Spojrzał w górę i wydawał się przestraszony, jakby się nas nie spodziewał. "Remus powiedział mi żebym napełnił wannę" Zabrzmiał trochę ochryple. Przypomniałam sobie jego imię: Cisco. Miał osiemnaście lat, a ja oznajmiłam, że jest zbyt młody, by mnie strzec. Ale nie tylko jego wiek sprawił, że zarekomendowałam go gdzie indziej. Miał problem odnośnie seksu i mnie. Najwidoczniej otrzymał swoją drugą szansę, by zobaczyć, czy mógłby być opanowany wokół seksu. "Zajmiemy się tym" powiedział Richard. "Remus ujął to jasno, że mam dokładnie wypełniać każdy rozkaz." Westchnęłam. "Cisco, po prostu idź." Zabrał rękę z wody, strząsając kropelki. "Ok." Jego oczy były zbyt rozszerzone, twarz zbyt nami zaniepokojona. Był szczurołakiem; żaden likantrop nie powinien mieć tyle problemu z nagością. Ale to nie nagość, jak sądzę, ale fakt, że będziemy uprawiać seks. To nie dawało mu spokoju. Oświadczyłam, że byłam dostępna dla strefy dwadzieścia jeden-lubstarszy. Twarz Cisco kazała mi myśleć, że potrzebowałam wprowadzić tę zasadę kijem. Zauważyłam mignięcie pistoletu na biodrze, gdy przechodził obok nas. Remus powiedział, że Cisco miał jedne z najlepszych wyników na strzelnicy spośród strażników. Ale wysokie wyniki nie były jedyną rzeczą, której potrzebowałeś by być ochroniarzem. Drzwi do łazienki zamknęły się, mocno. Richard stał trzymając mnie, jakby to nie wymagało wysiłku, jakbym nic nie ważyła i mógł to robić przez całą noc. Czasami wkurzała mnie wiedza jak wiele silniejsi byli ode mnie mężczyźni, ale nie dzisiejszego poranka. Dziś rano wydawało się to pokrzepiające. "Czy mogę coś powiedzieć bez wkurzenia cię?" zapytał Richard. Spięłam się, nie mogłam się powstrzymać. "Nie wiem." Westchnął, ale powiedział to. "Cisco wydaje się zbyt młody, by to robić." "Zgadzam się." Poruszył głową na czubku mojej, jakby spojrzał na mnie, a moja twarz była gdzieś gdzie mógł ją dojrzeć. "Zgadzasz się?"

"Taa, był przy mnie dziwny, od kiedy..." Nie powiedziałam tego głośno, bo również nie chciałam zdenerwować Richarda. Ale Cisco był w pokoju, kiedy po raz pierwszy uprawiałam seks z Londonem, jednym z naszych brytyjskich wampirów. Cisco miał problem od tego momentu by nie postrzegać mnie jako kawałka dupy. Był młody, młody na sposób, nie mający wiele wspólnego z wiekiem. "Od kiedy zobaczył kilka rzeczy" dokończyłam i miałam nadzieję, że Richard to odpuści. Tak zrobił. Zaniósł mnie do krawędzi wanny. Woda była bardzo głośna, wpadając do ogromnej wanny. Jean-Claude wyjaśnił mi, że łabędzi dziób, który ją napełniał był podłączony do systemu, który wypełniał wannę bardzo szybko. Miałam w domu wannę niemal tak samo dużą i najwyraźniej mój system był jak jego, szybko napełniający. Ponieważ kupiłam dom z wanną i wdrożonym systemem nie zdawałam sobie sprawy że było w tym coś specjalnego. Wanny zaawansowane technologicznie, któż o tym wiedział? Richard przytulił mnie i znowu miałam przebłysk tej niesamowitej siły. "Chcę, sprawdzić wodę, ale naprawdę czerpię przyjemność z noszenia cię." "Ja też" powiedziałam. Oparł twarz o moje włosy. "Naprawdę?" "Tak" powiedziałam i wyszeptałabym to jednak woda była na tyle głośna, że prawdziwy szept nie był możliwy. Wszedł do wody ze mną w swoich ramionach. Roześmiałam się i uniosłam na tyle, by zobaczyć jego twarz. "Nie powinieneś sprawdzić najpierw temperatury?" Wyraz jego twarzy sprawił, że śmiech odpłynął. Spragniony, zdumiony, po prostu tak wiele emocji. Ostatnio, kiedy byliśmy razem jedynym co widywałam na jego twarzy było pożądanie. Oboje wyłączaliśmy emocje, ochraniając się. To dawało wrażenie seksu pod koniec związku, gdy seks jest wszystkim co pozostało i to nie wystarcza. "Temperatura jest w porządku" powiedział łagodnym głosem. Ukląkł, wciąż mnie trzymając. Zgiął te całe 180cm i schylił się do wody i tuż powyżej jego pasa woda uderzyła we mnie. Była ciepła, niemal gorąca. Woda opływała moje ciało niczym dodatkowa para rąk, sunąca, badająca. Miał rację, temperatura była w porządku. Wyszeptał w moje włosy, "Jak bardzo cię boli?" "Czuję ból w każdej części." "Najpierw się umyjemy, potem pozwól swojemu ciału pomoczyć się w wodzie. Ciepła woda pomaga." Pocałował mnie w czoło, a potem opuścił nas oboje do wody, tak że prawie pływał ze mną przy swojej piersi. Puścił mnie jedną ręką, więc na wpół płynął na wpół

ciągnął nas pod kran. Moje nogi podryfowały do wody, ale reszta mnie była mocno trzymana przy jego klatce piersiowej. Usiadł przy boku wanny. Woda podeszła mu do górnej części piersi, co oznaczało dla mnie głębokość niemal do podbródka. Trzymał mnie przyszpiloną do swego ciała, a ja czułam się z tym w porządku. Dotykanie było dobre. "Wystarczająco dużo wody?" Zrobił z tego pytanie. "Tak" odpowiedziałam. Sięgnął i wyłączył wodę, a następnie usadowił się ze mną przytuloną do niego. Różnica wzrostu była wystarczająca, żeby utrzymać mój podbródek nad wodą. Nie mogłam przytulić swego ciała do niczego innego poza jego klatką piersiową i brzuchem, z resztą mojego ciała unoszącą się w wodzie. Prawdopodobnie tak było dobrze; jeśli zbyt wiele jego mnie dotykało, miałam tendencję do bycia rozproszoną. Musieliśmy pozwolić niektórym bólom odpłynąć zanim będziemy się rozpraszać. Pocałował bok mej twarzy i osiadłam w jego ramionach i ciepłej, rozgrzewającej wodzie. To było relaksujące, albo powinno być, ale tam w głębi siebie nie mogłam zrelaksować się całkowicie. Co było nie tak? "Co ci jest?" zapytał Richard. "Nic." "Jesteś spięta." Westchnęłam. "Nie wiem." Jego ręka ześlizgnęła się po boku mego ciała ku zagłębieniu biodra. "Wydaje się, że kiedy nie uprawiamy seksu robisz się spięta, gdy jesteśmy sami." "Nie miałam takiego zamiaru" powiedziałam. Objął mnie i popchnął moje ciało w dół podczas gdy on się uniósł tak, że niektóre części jego anatomii mnie dotykały. Nie był tak twardy jak potrafił, ale nawet częściowa erekcja była gratką. Czucie go przyciśniętego do tyłka było wspaniałe. To wygięło mnie ku niemu, co wywołało reakcję jego ciała, wzrosło, poruszyło się przy mnie. To wszystko było odruchowe i kochałam świadomość tego, że tak na niego oddziaływałam. Pchnął we mnie i to wyrwało niewielki dźwięk z moich ust. "Tak szybko, tak spragniona. Boże, kocham to w tobie." Wyszeptał przy mojej twarzy. "Chciałam się z tobą kochać miesiące przed tym zanim powiedziałeś tak." "Bałem się." Trącił nosem moją szyję, lekko przygryzając. To lekkie ukąszenie sprawiło, że wiłam się bardziej. Dolegliwości bólowe zaczęły zanikać pod pierwszą falą endorfin, tych szczęśliwych małych związków chemicznych. "Czego się bałeś?" Szepnęłam. Ugryzł mocniej, a mój kręgosłup wygiął się wraz z tym. "Ciebie."

"Czemu?" Przyłożył usta do boku mego gardła i ukąsił niżej. Krzyknęłam do niego; moje paznokcie podrapały jego ramiona. I w końcu musiałam powiedzieć: "Dosyć, dosyć." Zwolnił i odwrócił się do mnie w wodzie tak, że byłam zwrócona twarzą do niego. Przyciągnął mnie do swego ciała i teraz był twardy i spragniony. Czucie go przy sobie wyrwało ze mnie krzyk. Ujął mój tyłek, przycisnął mnie mocniej do siebie. Odepchnęłam się, niemal jakbym chciała uciec, ale nie o tym myślałam. To było niemal zbyt wiele, z jakiegoś powodu. Czucie go tak chętnego, tak dużego, uwięzionego między naszymi ciałami. To było niemal zbyt dużo. Zadrżał odchylając głowę, dysząc "Boże, Anita, Boże, kocham sposób w jaki reagujesz na mnie. Uwielbiam to!" Owinęłam się wokół niego, przyciskając jego długość do moich najbardziej intymnych części. Krzyknęłam i naparłam mocniej na niego. Popchnął mnie na ścianę wanny i poruszył biodrami wystarczająco by spróbować ustawić się pod kątem mego wejścia. Nie protestowałam do momentu, gdy jego czubek zaczął we mnie wchodzić a moje ciało pozwoliło mi poznać, że połączenie typu woda, która nie jest lubrykantem, z brakiem gry wstępnej i jego wielkością oznaczało, że to nie zadziała. Na wpół klepnęłam, na wpół uderzyłam jego pierś. "Zbyt duży, jesteś zbyt duży." "Woda", powiedział zdyszany. Oparł ręce na bokach wanny, twarzą w dół, jego czubek był wciąż we mnie. "Jeśli uwolnisz ardeur, możemy to zrobić." "Ale będę potem obolała i ty również." Poruszył trochę biodrami, a doznanie nawet zaciśnięte, sprawiło, że złapałam oddech. "Niezbyt obolała" powiedział. "Tak" powiedziałam "zaufaj mi. Nie chcę jutro śmiesznie chodzić." Podniósł głowę wystarczająco by się na mnie zmarszczyć. "Nigdy przedtem nie robiliśmy tego w ten sposób - skąd masz taką pewność?" Cholera. Patrzyłam na niego z jego ciałem w połowie wewnątrz mnie i nie wiedziałam co powiedzieć. Prawda była taka, że robiliśmy to z Micahem, ale w tej chwili to wydawało się niezręczne, delikatnie mówiąc. Starałam się coś wymyślić, żeby nie poczuł się źle. Ale czekałam zbyt długo. Powiedział: "Po prostu to powiedz, Anito, po prostu powiedz." "Chcę się z tobą kochać, Richardzie. Nie chcę walczyć."

Odsunął się wystarczająco, żeby nie być już we mnie. Pozostał z rękami po obu stronach wanny, obserwując mnie. Wyraz jego twarzy był teraz ostrożny, niemal jakby się przygotowywał na złe wiadomości. Nie takiego wyrazu chciałam teraz na jego twarzy. "Powiedz to, Anita." Brzmiał na zmęczonego. "Próbowałam tego z kimś innym." "Dlaczego to bolało?" "Nie każ mi tego mówić, Richardzie, proszę." "Powiedz" jego głos był teraz ostrzejszy. Westchnęłam. "Dobrze, bo był zbyt duży, żeby to nie było bolesne." "Kto?" "Nie rób tego, Richardzie." "Kto?" Tym razem było to żądanie. Posłałam mu gniewne spojrzenie. "A jak myślisz?" "Nie wiem; dodałaś co najmniej dwóch mężczyzn do swojej listy, a ja nigdy nie widziałem żadnego z nich z erekcją." Schyliłam się pod jego ramieniem i na wpół podpłynęłam do drugiej strony wanny. "Powiedz mi, co chcesz żebym powiedziała, Richardzie." "Czy to twoje dwa nowe wampiry?" "Chcesz wiedzieć, czy możesz się równać z Requiem i Londonem? Czy to jest to co naprawdę chcesz wiedzieć?" Pokiwał głową. "Taa, myślę, że tak." Skrzyżowałam ręce pod swymi piersiami, z pomocą wody gdyż je unosiła. "Nie mogę uwierzyć, że o to pytasz." "To jest proste pytanie, Anito." "Naprawdę chcesz wiedzieć, czy jesteś większy niż oni?" "Jestem tak o nich zazdrosny, że nie widzę jasno, więc tak, chcę wiedzieć. Chcę wiedzieć, czy nadal jestem najlepiej obdarzonym facetem w twoim łóżku." "Wiesz, w rzeczywistości nie chodzę z linijką i nie mierzę wszystkich." "Więc są duzi." "Jezusie, Maryjo i Józefie." Ukryłam twarz w dłoniach. "Nie, nie, oni nie są tak dobrze wyposażeni jak ty. Szczęśliwy?" Opuściłam ręce i stwierdziłam, że wyraz jego twarzy nie był szczęśliwy. "Więc kto to?"

Od miesięcy zdołałam nie mieć takiej dyskusji, tej konkretnej, z nikim. Oczywiście, to musiał być Richard, który na to naciskał. "Micah, dobrze? Micah." "To dlatego go kochasz?" "Jezu, nie, Richardzie, powinieneś to wiedzieć lepiej niż większość, że naprawdę duży kutas nie wystarczy żeby zdobyć moje serce." "Więc dlaczego on? Dlaczego mieszkasz z nim, a nie ze mną?" Westchnęłam. Nie będziemy uprawiać seksu. Będziemy mieć terapię. Słodka Maryjo, Matko Boża, nie chciałam tego robić. "Nie rób tego, nie teraz, nie dzisiaj." "Muszę zrozumieć, co poszło źle, zanim ruszę dalej, Anito. Przykro mi, ale muszę." Pokręciłam głową i próbowałam usadowić się w wodzie, ale nie była już kojąca. Była po prostu mokra. "W porządku. Pamiętaj, że żyję też z Nathanielem. Zawsze wydajesz się o nim zapominać, lub go pomijać." "On nie jest dominujący, Anito. W świecie zwierzołaków, to czyni go pomijanym." "Ale w świecie moich uczuć, Richardzie, nie jest pomijany." "Nie rozumiem". "Wiem, że nie i przykro mi z tego powodu, ale to wciąż prawda. Żyję z Micahem i Nathanielem, nie z samym Micahem. Fakt, że Nathaniel nie jest dominujący nie sprawia, że kocham go mniej." "Jak możesz siedzieć tu teraz i mówić mi, że kochasz kogoś innego? Nie wiesz jak bardzo mnie to rani?" "Ty chciałeś tej rozmowy, nie ja. Ja chciałam się kochać. Chciałam się umyć, nakarmić ardeur i być razem, ale ty musiałeś się czepić wielkości wyposażenia mężczyzn. Wiem, że to sprawa, o którą wy faceci się martwicie, ale to nie czas żeby to poruszać." "Masz rację, że to głupie, ale głupieję przy tobie, Anito. Sprawiasz, że mówię coś, robię rzeczy, które są szkodliwe dla związku." "Nie zmuszam cię do niczego. Wybierasz mówienie i robienie rzeczy, które coś psują. Twój wybór, nie mój." "Dobra, masz rację. Wybieram mówienie i robienie tego gówna. Mogłem odpuścić i uprawialibyśmy teraz seks i to byłby świetny seks. Ale ja naprawdę chcę wiedzieć, co ma Micah czego nie mam ja. Jaką magię posiada, która cię skłoniła do zabrania go do domu, życia z nim, gdy nie zrobiłabyś tego dla mnie?" Boże, zmierzaliśmy do wielkiej kłótni. Kłótni, której nie chciałam mieć, nigdy, a szczególnie gdy Arlekin jest w mieście i, niebiosa wiedzą, jakie niespodzianki szykują na

naszej drodze. "Jean-Claude wyjaśnił, że to częściowo wampirze moce przyciągnęły Micaha i mnie do siebie." "Jesteś sukubem, wampirem, który żeruje na seksie, taa, powiedział mi." Dostrzegłam coś na jego twarzy. "Nie wierzysz mu." "Nie wierzę, że to na stałe. Myślę, że jeśli mogłabyś wystarczająco się odseparować od mocy Jean-Claude'a, to by odeszło." "Richardzie, to już nie jest moc Jean-Claude'a, to jest moje." Potrząsnął głową, skrzyżował ramiona nad tą piękną piersią. "Nie jesteś wampirem, Anito. Nie możesz mieć wampirzych mocy. One są nadal częścią triumwiratu, który mamy z Jean-Claude’m." "Richard, to jest prawdziwe. Nie możesz sobie zażyczyć żeby odeszło." "Co, to, że jesteś jakimś zwariowanym na punkcie seksu demonem? Nie wierzę w to. To jest bardziej moc Jean-Claude'a lub Belle Morte, a nawet Marmee Noir. Jezus, Anito, miałaś tak wiele wampirów przemierzających twój umysł, że już nie wiesz co jest twoje, a co jest ich." Było w tym, co mówił trochę prawdy, ale... "Richard, utworzyłam triumwirat mocy z Nathanielem i Damianem. Ja, a nie Jean-Claude. To jest prawdziwe." Znów pokręcił głową. "Musi być jakiś sposób, by to cofnąć." Po prostu się w niego wpatrywałam. To nie była rozmowa, którą myślałam, że będziemy mieć. "Richard, jestem sukubem, ja nie Jean-Claude, nie Belle Morte, nie Mroczna Mamuśka, ja." "Ludzie nie mogą być sukubami." "Może i nie, ale ludzie nie mogą mieć wampirzego sługi lub zwierzęcia do wezwania, a ja mam obydwa." "Bo jesteś ludzką służebnicą Jean-Claude'a." "Richard, widziałeś co się stało, gdy próbowałam cofnąć to połączenie. Umarłabym i zabrałabym ze sobą Nathaniela i Damiana." Osiadł z powrotem w wodzie rzucając mi gniewne spojrzenie. "Jean-Claude powiedział mi teorię. Że twoja wersja ardeur pomaga zobaczyć najgłębsze pragnienie w czyimś sercu i podarować to i uczynić z nich to, czego najbardziej potrzebujesz. Micah potrzebował bezpieczeństwa swoich ludzi; zabiłaś dla niego Chimerę. Czego ty potrzebowałaś od Micaha?" "Pomocnika, partnera, kogoś, kto mi pomoże poprowadzić futrzaną koalicję i pomoże mi poprowadzić lampartołaki, które odziedziczyłam kiedy zabiłam ich starego przywódcę."

"Mógłbym być twoim partnerem" powiedział. "Nie chciałeś być moim partnerem. Chcesz własnego życia, a nie tylko bycia dodatkiem do mojego." "Co to oznacza? Że nie zrezygnuję dla ciebie z pracy?" "To, że potrzebowałam kogoś do zarządzania koalicją w pełnym wymiarze, a ty masz swoją karierę." "To nie może być wszystko, czym Micah jest dla ciebie." "On jest tutaj dla mnie, Richard. Dla mnie i ludzi, których kocham. Nie kłóci się ze mną przez cały czas. Częściej mówi tak, niż nie." "A ja po prostu mówię nie." "Czasami." "Nathaniel potrzebował należeć do kogoś, teraz należy do ciebie. Łapię to. Ale co on robi dla ciebie?" "Potrzebowałam żony" powiedziałam. "Co?" "Potrzebowałam żony z lat 50-siątych, żeby moje życie szło gładko. Potrzebowałam kogoś, kto będzie moją żoną, a on jest w tym naprawdę dobry." "A ja chcę, żebyś ty została moją żoną, to jest to?" "Coś w tym stylu, taa." "Dlaczego twoje ardeur nie zajrzało do mojego serca i zobaczyło, czego najbardziej potrzebuję i nie uczyniło nas również idealną parą?" "Myślałam, że Jean-Claude wyjaśnił ci to wszystko." "Zapytałem go, dlaczego, a on powiedział, że moc była nieprzewidywalna. Ale to nie była prawda, czyż nie?" "Nie całkiem" powiedziałam i przeklęłam mojego wampirzego kochanka za bycie tchórzem. "Powiedz mi wszystko" powiedział Richard. "Micah wiedział, czego chce: bezpieczeństwa swoich ludzi za wszelką cenę. Powiedział, od chwili gdy przyszedł do mnie, że zrobi wszystko, będzie czymkolwiek, by być w moim życiu. Ardeur sprawiło, że tak się dla niego stało. Nathaniel chciał domu i być kochanym dla samego siebie, nie tylko dla seksu i ardeur sprawiło, że tak się stało. Oba te pragnienia są bardzo jasne. Czy wiesz, czego chcesz najbardziej, Richardzie? Czy masz jedno jedyne pragnienie serca?" "Chcę ciebie."

Pokręciłam głową. "To nie jest twoje najgłębsze, najmroczniejsze życzenie, Richardzie." "Powinienem wiedzieć, co jest moim najgłębszym pragnieniem Anito." "Richard, gdyby pojawił się teraz przed tobą dżin, czego byś sobie zażyczył? Prawdziwie, szczerze, jeśli mógłbyś mieć cokolwiek, co by to było?" "Ty." "Kłamca" powiedziałam. Wyprostował się, a ta nieziemska energia zawirowała po pokoju. "Jak śmiesz?" "Richardzie, bądź wobec siebie uczciwy. Co chciałbyś mieć, jeśli mógłbyś mieć wszystko, bez względu na to jak bardzo jest to niemożliwe?" Mrugnął na mnie, a poziom energii w pomieszczeniu opadł. Wpatrywał się we mnie. "Nie chcę być wilkołakiem." "To jest twoje najgłębsze pragnienie, Richardzie i ardeur nie może ci tego dać. Nie mogę być tym dla ciebie, więc ardeur nie działa między mną a tobą, bo to, czego chcesz najbardziej nie ma nic wspólnego z seksem i miłością." Spojrzał na mnie i osiadł z powrotem w wodzie, niemal jakby był słaby. "O mój Boże." Wyszeptał. "Myśleliśmy, z początku, że jesteś zbyt skonfliktowany by ardeur mogło wybierać, ale ja jako jedyna to rozpracowałam." "Masz rację" powiedział. Spojrzenie bliskie przerażeniu pokryło jego twarz. Spojrzał na mnie, a wielki ból wypełnił jego oczy. "Sam to sobie zrobiłem." Wzruszyłam ramionami. "Tak się bałem stania się potworem, że przyjąłem szczepionkę przeciwko likantropii. W taki sposób to złapałem." "Wiem" powiedziałam cicho. "I straciłem cię, bo nienawidzę tego, czym jestem bardziej, niż chcę ciebie." "Nie straciłeś mnie, Richardzie." Spojrzał na mnie, a ja musiałam walczyć by podtrzymać to spojrzenie. "Nigdy nie będziesz tylko moja. Nigdy nie będziemy mieć wspólnego życia." "Możemy być częściami naszych żyć, Richardzie." "Nie tak tego chcę." "Może nie, ale Richardzie, nie odrzucaj tego, co mamy. Czy było takie złe w nocy spanie z nami wszystkimi? Czy to takie straszne?" "Nie" powiedział, "a jeśli nie byłbym w łóżku z tobą, to Marmee Noir mogłaby zrobić ci coś okropnego. Potrzebujesz bym cię chronił."

"Czasami tak." "Ale ja nie mogę żyć z dwoma innymi mężczyznami, Anito. Nie mogę dzielić z nimi mojego łóżka co noc. Po prostu nie mogę." Poczułam pieczenie oczu, moje gardło było zaciśnięte. Cholera, nie będę płakać. Udało mi się powiedzieć: "Wiem". "Więc gdzie mogę wpasować się w twoje życie?" "Gdzie ja mogę wpasować się w twoje?" zapytałam. Pokiwał głową. "To jest w porządku." Ale to było wszystko, co powiedział. Usiadłam po mojej stronie wanny z uczuciem bezradności i przerażenia. Tylko Richard potrafił sprawić, że czułam się tak źle; tylko jemu udawało się ranić mnie tak głęboko. Cholera. Poczułam Nathaniela niczym odległe szarpnięcie. Nie czuł się dobrze, co oznaczało, że Damian, w swej trumnie będzie się czuł jeszcze gorzej. Damian nie obudził się jeszcze na dzień, a ja musiałam nakarmić ardeur zanim on spróbuje się zbudzić. Jean-Claude wyjaśnił mi, że gdybym pewnego ranka nie miała wystarczająco dużo energii, by obudzić ciało Damiana, nigdy nie obudzi się ponownie. Mógłby po prostu pozostać martwy, na zawsze. "Muszę się pożywić Richardzie, teraz. Nathaniel zaczyna źle się czuć, a ja nie podejmę ryzyka zabicia Damiana." Richard skinął głową. Spodziewałam się, że powie, żebym wzięła kogoś innego, kto mnie nakarmi, ale nie zrobił tego. "Potrzebujemy wystarczająco dużo gry wstępnej, byś mogła pożywić się na mnie." "Kłócimy się, to nie jest dobra gra wstępna". "Mówisz, że nie chcesz być teraz ze mną?" Powiedział powoli, ostrożnie, jak gdyby balansował w świecie emocji na bardzo cienkiej gałęzi. Jeden zły komentarz i gałąź się złamie a świat rozpadnie. Cholera. "Mówię, że nie mamy czasu na długą grę wstępną. Muszę się nakarmić, od razu. Próbuję się nie rozpłakać; to nie sprzyjające dla seksu. Nie dla mnie, przynajmniej." "Przepraszam, Anito." "Nie przepraszaj, Richard. Napraw to. Napraw się, napraw nas, albo nas nie naprawiaj. Ale cokolwiek masz zamiar zrobić, musimy zrobić to teraz. Nie będę ryzykować żyć, bo mamy kolejną sprzeczkę." Skinął głową, jakby to było uczciwe. Może było. Ruszył ku mnie przez wodę. "Co robisz?" zapytałam i brzmiałam podejrzliwie. "Chcę, żebyś się na mnie nakarmiła, Anito."

"Jestem wkurzona i zraniona a to nie prowadzi do seksu w moim przypadku." "Jeżeli wyjdę będziesz wciąż wkurzona i zraniona. Będziesz mieć wciąż problem z koncentracją na seksie, prawda?" Nie mogłam się kłócić z jego logiką. Prawie powiedziałam, ale inni są mniejsi od ciebie, a to jest jedna z sytuacji, w której większy nie jest lepszy. Ale nie powiedziałam tego głośno. Nie chciałam go zranić tak mocno. Wiedziałam też, że jeśli Richard i ja nie dojdziemy do jakiegoś porozumienia, któregoś dnia będziemy skończeni jako para. Miał być zawsze wilkiem do przyzwania dla Jean-Claude'a. Zawsze będzie związany z nami w triumwiracie władzy, ale bylibyśmy podzieleni. To byłoby niczym utkwienie w związku z kimś, z kim się rozwiodłeś ale nigdy nie mógłbyś się całkowicie pozbyć. Kawałek piekła. Klęczał przede mną, woda sięgała mu tuż powyżej pasa. Końcówki jego włosów były mokre, ale czubek był wciąż suchy i nadal pokryty tym śliskim czymś, co znalazło się na nas, kiedy rozerwałam Travisa w jego zwierzęcą postać. Prawdę mówiąc, trochę bałaganu nie wystarczało, by odebrać mu to, jaki był przystojny, ale stałe kłótnie już tak. Niezdecydowanie we wszystkim i jego głębokie niezadowolenie z bycia wilkołakiem, nie było atrakcyjne. Spojrzałam na niego, w całą tą niemal zatrzymującą serce twarz, taką przystojną. Przystojną wystarczająco, że byłabym przy nim zakłopotana w liceum. Ale przystojny i dobrze wyposażony nie wystarczy by powstrzymać go od ranienia mnie tak jak teraz. Wpatrywałam się w niego i po raz pierwszy moje serce nie podskoczyło do góry ani moje libido. Byłam zmęczona walką. Byłam zmęczona jego niezdolnością do zaakceptowania naszej rzeczywistości. Nie wierzył, że byłam sukubem. Myślał, że to coś, co odejdzie, jeśli odsuniemy mnie od Jean-Claude’a. Czy nie rozumiał, że nie było już żadnej ucieczki od JeanClaude'a, dla żadnego z nas? Jego komentarze mówiły nie, nie rozumiał tego i to mnie smuciło. Wstał. Wstał z wodą skapującą z jego ciała. Nagle wpatrywałam się w pewną część jego anatomii ze zdobiącymi ją kroplami wody. Wszyscy mamy swoje słabości a jedną z moich była woda. Richard spotykał się ze mną wystarczająco długo, by o tym wiedzieć. Założył, że zobaczenie go mokrego było wystarczające, by odciągnąć mnie od bycia złą na niego. Miałam chwilę by zdecydować czy trzymać się tego gniewnego smutku, czy zrobić to co chciałam zrobić. Zrobić to, co nagle przyspieszony puls w mojej szyi chciał zrobić. Poczułam jak Nathaniel zachwiał się przy ścianie. Opadłam na kolana, oparłam ręce na ciepłych, wilgotnych bokach ud Richarda i obniżyłam swe usta do jego ciała.

Rozdział 16

Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Zlizywałam z niego wodę czubkiem języka. Spijałam wodę z jego rozluźnionego ciała, zlizywałam ją ze zwisających dużych i ciężkich jąder. Zlizywałam i spijałam, aż jego ciało urosło i stwardniało. Nie mogłam teraz dotrzeć do jego końcówki, nie bez owijania ręki wokół podstawy i obniżenia całej tej twardości w kierunku moich ust. Wydał dla mnie ciche dźwięki, a kiedy wpatrywałam się w jego ciało, oczy powróciły do bursztynu wilka. Seks przypuszczalnie był utratą kontroli, ale żaden z likantropów nigdy nie mógł całkowicie stracić kontroli, bo jej utrata oznaczała dla nich zmianę kształtu. Przynajmniej raz w roku jakiś nowy likantrop tracił kontrolę i ciął kochanka podczas seksu. Czasami kochanek przeżył, czasem nie, czasem też stawał się futrzasty. Sunęłam po nim ustami, aż moje wargi napotkały własną rękę. Użyłam dłoni by ściskać i uderzać wokół niego, ale to także powstrzymywało mnie od próby wzięcia go całego w usta. Potrafiłam wziąć go głęboko w gardło, ale to nie zawsze była najbardziej wygodna pozycja, nie z kimś rozmiaru Richarda. Mogłam podnieść ardeur i to zrobić, zrobić wszystko, ale... Uniosłam się od jego ciała, wystarczająco by porozmawiać. "Chciałabym podnieść ardeur i zakończyć w ten sposób, ale jesteś zbyt silny. Nie dopuszczasz mnie za wyjątkiem stosunku." Spojrzał na mnie, a było to prawie bolesne spojrzenie. "Chcę, żebyś zrobiła to czego chcesz." "Opuścisz swoje tarcze i pozwolisz mi się pożywić?" "Spróbuję." Pokręciłam głową i ścisnęłam go mocno w tym samym czasie. To odrzuciło jego głowę do tyłu, spowodowało, że jego dłonie chwytały powietrze żeby się czegoś przytrzymał. Lubił się czegoś przytrzymywać kiedy to robiliśmy. Ale ręce odnalazły tylko powietrze, a on spojrzał na mnie z dreszczem, który powędrował w górę wzdłuż jego ciała. Samo uczucie jego drżenia w mej dłoni wyrwało ze mnie okrzyk. "Boże, Richard, Boże!" Sięgnął w dół i chwycił moje ręce, wyciągnął mnie z wody. Musiałam go puścić kiedy wyszedł z wody ze mną w swoich ramionach. Rzucił mnie na marmur wokół krawędzi wanny. To było zimne i twarde, i zaczęłam protestować. Palce Richarda odnalazły moje wejście. Zagłębił we mnie palec a sam seks oralny sprawił, że byłam mokra, ale woda uczyniła mnie ciasną. Nawet jeden palec wydawał się duży. Poruszał nim do środka i na

zewnątrz i wokoło i krzyknęłam dla niego. Włożył we mnie dwa palce i właściwie zamknął oczy, koncentrując się, poszukując, dopóki nie znalazł tego punktu, nie większego niż pięćdziesięciocentówka, tego miejsca wewnątrz, naprzeciw wejścia. Znalazł je i poruszył po nim gwałtownie palcami do tyłu i do przodu. Nie było wystarczająco gry wstępnej dla pełnowymiarowego orgazmu z punktu G, ale to wciąż było dobre odczucie, bardzo dobre. Rozłożyłam szerzej moje nogi dla niego, ułożyłam moje biodra pod odpowiednim dla niego kątem. Uznał to za zaproszenie i wsunął we mnie palce mocniej i szybciej, aż krzyknęłam na niego ponownie. "Jesteś mokra" powiedział głosem, który był lekko zduszony z potrzeby. Kiwnęłam głową, bez tchu. Zaczął się ustawiać, żeby we mnie wejść, ale położyłam rękę na jego klatce piersiowej. "Prezerwatywa." "Cholera" powiedział, ale opadł na kolana i przerzucił stos ręczników za nami. Prezerwatywy znajdowały się w łazienkach i sypialniach dowolnych miejsc, gdzie bywałam sama z mężczyznami. Przerażenie ciążą w listopadzie sprawiło, że nie chciałam liczyć jedynie na pigułki antykoncepcyjne. Zaklął pod nosem, zanim założył kondom, ale odwrócił się do mnie twardy i spragniony. Sam widok jego takiego, wiedząc, co mieliśmy zamiar zrobić, sprawił, że coś zaciskało się w dole mego ciała. Małe orgazmy, zanim jeszcze wszedł we mnie. Nawet z mokrą i chętną, musiał torować sobie we mnie drogę. Wiłam się przy nim, od samego jedynie odczucia jak wchodził do środka. Spojrzałam na niego, pozwoliłam swym oczom ujrzeć jego twarz, oczy wilka w jego twarzy, gdy walczył ze sobą, ramiona podpierające go nade mną, tak że większość jego ciała była powyżej, bym mogła zobaczyć jak wpycha się we mnie. "Pożyw się, Anito, nakarm, proszę." Proszę takie jak to zwykle oznacza, że facet był blisko. Powołałam ardeur do życia. Wezwałam je, jak nakłania się iskrę do życia, do płonięcia, do spalenia. Moc rozlała się po mnie, przeze mnie i do niego. Ardeur zalewał nas w ciepłym strumieniu mocy. Otworzył moje ciało na niego tak że mógł pchać i wychodzić ze mnie. Mogłam oglądać go w lustrzanych ścianach wokół nas, jego ciało powyżej mojego, popychające w i na zewnątrz, do środka i na zewnątrz. Wiedział, że z ardeur nie musi być ostrożny i nie był. Wpychał całą tę długość we mnie tak mocno i szybko jak potrafił. Złapał mnie za biodra, podnosząc dolną części ciała ponad marmur, trzymał mnie w swoich dużych dłoniach gdy uderzał we mnie tak mocno i szybko, że nasze ciała wydawały mokry, dudniący hałas. Jego koniec odnalazł mój koniec

tak, że każde posunięcie trafiało tak daleko do mojego ciała, jak tylko mogło i wciąż wchodził i wchodził, tak ciężko, tak szybko, że był niemal rozmytą smugą w lustrach. Nie był człowiekiem i miał prędkość i siłę, jakiej nie miał człowiek. Kiedyś, martwił się, że mnie zrani, ale stwierdziliśmy, że nie byłam już ludzko-krucha. Odkryliśmy, że Richard może być tak ostry jak chciał nie łamiąc mnie. Teraz był taki ostry, a następnie znalazł nową prędkość, nową wytrzymałość. To było tak, jakby zawsze się powstrzymywał, a ja po prostu o tym nie wiedziałam. Szybciej, mocniej, aż był plamą w lustrach, wbijał się we mnie, aż krzyknęłam w ekstazie wokół niego, z drżącym ciałem. Czułam, jak jego ciało wybucha wewnątrz mnie, poczułam jego ciało szarpiące się przy mnie. Cały ruch ustał, głowę odrzucił do tyłu, zamykając oczy. Jego palce wbiły się w mój tyłek, zatrzymując nas w tej chwili oboje, gdy jego ciało drżało i dochodziło w moim wnętrzu, z nim zanurzonym tak głęboko we mnie, jak tylko można było być. W tej zatrzymanej chwili, gdy nasze ciała ujeżdżały się wzajemnie, ardeur się pożywiało. Ja się pożywiałam. Karmiłam się mocą Richarda, karmiłam na tej jego części, która była wilkiem i człowiekiem. Pożywiałam się na nim całym, zabierając każdy ostatni pyszny cal jego mocy, tak jak zabrałam każdy ostatni cal jego pysznego ciała. Kiedy oddawał się tak jak teraz, dawał tak dużo energii. Opuścił mnie z powrotem na marmurowy brzeg wanny. Wysunął się ze mnie i nawet to mnie skręciło. Opadł na bok, bo nie było wystarczająco dużo miejsca na jego ramiona. Leżał dysząc z głową blisko mojej talii. Udało mi się przesunąć rękę na tyle by dotknąć jego włosów, ale to było wszystko, co mogłam zrobić. Puls wciąż walił mi w uszach. Jako pierwszy odnalazł swój głos. "Skrzywdziłem cię?" Zaczęłam zaprzeczać, ale endorfiny zanikały. To zapoczątkowało odczucie bólu pomiędzy nogami. Micahowi powiedziałabym, Trochę, ale Richardowi powiedziałam "Nie." Miał więcej problemów niż Micah. Poczułam jego rękę przesuwającą się niezdarnie po moim udzie, jakby nie potrafił jeszcze całkowicie zmusić jej do działania. Potarł między nogami. Powiedziałam na wpół roześmianym głosem "Nie znowu, jeszcze nie." Podniósł rękę, więc mogłam dostrzec, że miał krew na czubkach palców. "Zraniłem cię?" Jego głos zabrzmiał pewniej i mniej jak po stosunku. "Tak i nie" powiedziałam. Udało mu się unieść na łokciu. "Krwawisz, Anito. Sprawiłem ci ból." Spojrzałam na jego rękę. "Troszeczkę, ale to jest dobry ból. Będę pamiętać o tym co zrobiliśmy z każdym bólem."

Jego twarz się zamknęła i zaczął wpatrywać się w krew na swej dłoni, jakby to było oskarżenie. "Richard, to było wspaniałe, niesamowite. Nie wiedziałam, że aż tak bardzo się powstrzymujesz." "Powinienem był kontynuować powstrzymywanie." Dotknęłam jego ramienia. "Richard, nie rób tego. Nie zamieniaj tego w złe, kiedy to było dobre." "Krwawisz, Anito. Pieprzyłem cię tak mocno, że krwawisz." Pomyślałam nad jedną rzeczą do powiedzenia, ale nie byłam pewna, czy to coś polepszy czy pogorszy. Odsunął się ode mnie, siadając na brzegu wanny z nogami zwisającymi po bokach. Zmył krew. "Nic mi nie będzie, Richard, szczerze." "Nie możesz tego wiedzieć" powiedział. Wstałam i zabolało, głęboko w moim ciele. Może bardziej niż normalnie. Uniosłam się wystarczająco by zobaczyć krew na marmurze, ale nie było tego dużo. "Jeśli to jest cała krew, to będzie dobrze." "Anita, nigdy wcześniej nie krwawiłaś po seksie." Czas prawdy; Modliłam się, żeby to był dobry wybór. "Taa, krwawiłam." Spojrzał na mnie, marszcząc brwi. "Nie, nie prawda." "Tak, prawda, tylko nie z tobą." Zaczął mówić: "Kto... Micah?" Wypowiedział to słowo jakby był niezadowolony mówiąc to. "Tak." "Tak dużo krwi?" zapytał. Przytaknęłam i usiadłam; teraz, gdy endorfiny odchodziły w szybkim tempie, marmur stawał się zimny. Wyciągnęłam rękę do niego. "Pomóż mi wejść do wanny." Ujął moją dłoń niemal automatycznie, jakby zrobił to bardziej dlatego, że tam była niż z powodu tego, że chciał. Pomógł mi wsunąć się z powrotem do wanny. Wydałam mały jęk bólu. Byłam ranna, nie ma co do tego wątpliwości, ale nie byłam połamana. Miałam takie dolegliwości wcześniej, z Micahem. Nie chciałam tego tak brutalnie co noc, ale mogłam to robić, a kiedy nadszedł właściwy czas, to było niesamowite. "Czy on zranił cię tak bardzo wcześniej?"

"To nie boli tak, jak to ujmujesz, Richardzie. Nie jestem ranna, jestem obolała, to nie jest to samo." "Nie widzę różnicy." Położyłam się z powrotem w wodzie, łagodząc to, pozwalając zmaltretowanym częściom mojej anatomii odpocząć przez jakiś czas. O dziwo, ból we mnie był tylko bólem. Bolesność mięśni zniknęła, rozmyła się na fali seksu i ardeur. Dobre i to. "Chciałem cię pieprzyć, Anito. Chciałem cię pieprzyć, tak mocno i szybko, jak tylko mogłem i zrobiłem to." "Czy to nie było cudowne uczucie?" zapytałam. Pokiwał głową. "Tak, ale jeśli mogłem skrzywdzić ciebie, to myślę, co mógłbym zrobić komuś, kto nie ma wampirzych znaków, czyniących go trudniejszym do zranienia. Pomyśl, co mógłbym zrobić ludzkiej kobiecie." Zanurzyłam się w wodzie wystarczająco, by zwilżyć całe moje włosy, a następnie usiadłam tak, że mogłam na niego spojrzeć. Wyglądał na tak smutnego, zagubionego. "Słyszałam historie, Richardzie. Połamane miednice, zmiażdżone organy, kobiety i mężczyźni, którzy wymagali operacji, by złożyć ich z powrotem." "Kiedy jesteśmy z ludźmi, zawsze musimy być wobec nich ostrożni." "Tak mi mówiono." "Nie wiedziałem, czy możesz to przyjąć, Anito. Nie wiedziałem, czy cię połamię. Myśl, że mógłbym cię pieprzyć, aż utoruję sobie drogę do części ciała, które nigdy nie powinny być dotykane, ekscytowała mnie. Nie chciałem tego robić, ale możliwość tego cholernie mnie pobudziła. Jak chore to jest?" Zamrugałam, nie wiedząc, co powiedzieć. "Nie jestem pewna, czy to w ogóle jest chore. Nie zrobiłeś tego. Po prostu myślałeś o tym. Myśl cię cieszyła, ale nie rozerwałeś mnie na strzępy, by to urzeczywistnić. Myślę, że może to jest jak z wieloma brutalnymi fantazjami: jeśli działy by się w rzeczywistości, to nie byłyby wcale podniecające, ale myśl o tym, brutalne myśli w środku seksu, mogą przenieść stosunek na zupełnie nowy poziom." "Nie bałaś się mnie?" "Nie." "Dlaczego nie?" "Zaufałam, że mnie nie skrzywdzisz" powiedziałam. Zdjął prezerwatywę i powiedział: "Na kondomie jest krew." "Nie jestem ranna, Richardzie, albo przynajmniej nie bardziej niż bym chciała." Prawdę mówiąc, może byłam bardziej ranna, niż chciałam. Przyjemny ból między nogami był w

porządku, ale zaczynało mnie boleć gdzieś w pobliżu pępka. To zazwyczaj oznacza, że się przesadziło. Ale nie mogłam tego powiedzieć Richardowi. Zerknął na mnie. "Właśnie się wzdrygnęłaś." Zamknęłam oczy i zanurzyłam się w wodzie ponownie. "Nie wiem, o czym mówisz" powiedziałam. Poczułam ruch wody, wiedziałam, że wszedł do wanny. Usiadłam, ale on już stał nade mną. Było coś groźnego w sposobie w jaki się nade mną pojawił. Przez większość czasu mogłam ignorować to, jaki był duży fizycznie, pod każdym względem, ale czasami, jak teraz, pozwalał mi to dostrzec. Nie starał się być zastraszający, albo ja nie sądziłam, że taki był. Nie celowo, tak czy inaczej. Ta nieziemska energia zaczęła płynąć od niego, jak gdyby woda stawała się ponownie podgrzana. Poruszyłam się tak, że usiadłam przy ściance wanny. Wstanie nie pomogłoby; wciąż byłby nade mną zawieszony. Poza tym, mój brzuch, czy raczej coś niżej, zaczęło mieć skurcze. Nie byłam do końca pewna, czy mogłam wstać bez zgięcia się. To nie pomogłoby w tej sytuacji. Czy byłam ranna? Czy ja naprawdę byłam ranna? Nie było to pytanie, które chciałabym zadać. "Jesteś ranna, naprawdę ranna, prawda?" Jego pytanie było trochę zbyt blisko tego, co właśnie myślałam. Mogliśmy przypadkowo dzielić myśli i uczucia. Walczyłam, by umieścić tarcze z powrotem na miejscu. Seks mógł je obalić. Ukląkł w wodzie, kładąc rękę po każdej mojej stronie. Schylił się, ciepło jego mocy uderzyło w moje ciało. To napięło te rzeczy nisko w moim ciele i zabolało. Walczyłam, by nie wydać lekkich zbolałych dźwięków. Udało mi się, ale Richard położył twarz przy boku mojej i szepnął: "Czy jesteś ranna?" "Proszę, Richardzie". odszepnęłam. "Czy... jesteś.... ranna?" Jego moc pulsowała we mnie i tym razem wydałam cichy dźwięk, ale nie z tych dobrych. "Podniesiesz mojego wilka, jeśli nie będziesz lepiej kontrolować swojej mocy." Powiedziałam to przez zaciśnięte zęby. Po pierwsze, to bolało; po drugie, zaczynałam się złościć. Pochylił się ku mojej twarzy i wziął głęboki oddech. Wdychał zapach mojej skóry. Jego moc była niczym ciepły, wilgotny upał napierający na mnie. Osłaniałam się tak mocno jak tylko mogłam przed nim, przed jego mocą, przed wszystkim. Myślałam o skale, kamiennych ścianach, by ukryć się za nimi i umieścić je na jego metafizycznej drodze.

Przemówił przy moim policzku, jego oddech był gorący na mojej skórze. "Ból ma swój zapach, wiesz o tym?" "Nie. Tak." Poczułam to raz, czy dwa, kiedy bestie grasowały po raz pierwszy wewnątrz mnie. "Czy...jesteś....ranna?" Wymówił każde słowo powoli, ostrożnie, wargami pocierając o mój policzek. Kolejny skurcz uderzył we mnie, a ja walczyłam, by nie zgiąć się wpół. Walczyłam, by siedzieć w wodzie, z nim przyciśniętym do mnie, i nie reagować. Insynuował, że potrafił wyczuć, że coś mi się stało. Większość likantropów może wyczuć kłamstwo. Powiedziałam jedyną rzecz, jaką mogłam powiedzieć: "Tak". Pocałował mnie w policzek i powiedział: "Dziękuję". Potem wstał i wyszedł z wanny. Sięgnął po jeden z ręczników na stosie, który zawsze wydawał się być w łazience. "Dokąd idziesz?" zapytałam, choć szczerze mówiąc, byłam gotowa na jego wyjście. "Z dala od ciebie," powiedział. Pozwoliłam sobie zgiąć się w następnym skurczu. Nie zwalczyłam tego bólu. Chciał być draniem, w porządku. Kiedy spojrzałam ponownie, miał ręcznik owinięty wokół bioder. Wchłonął tą całą nieziemską energię, jakby kiedy zakrył nagość, ukrył nie tylko swoje ciało. "Poślę po lekarza." "Nie, jeszcze nie." "Dlaczego jeszcze nie?" "Bo to może minąć." Skrzywił się na mnie. "Mówisz jakbyś robiła to wcześniej." "Miałam skurcze przedtem - nie tak silne, zgodnie z prawdą - ale minęły." "Micah". Wymówił imię niczym przekleństwo. "Tak." Byłam zmęczona ochroną ego Richarda. Szczerze mówiąc, w tym momencie, byłam zmęczona Richardem. "On zawsze robi coś zanim ja to zrobię." "Nie ma ani jednej rzeczy, którą Micah zrobił, zanim nie miałeś szansy zrobić tego w pierwszej kolejności." "Moja wina, znowu" powiedział. "Twoje wybory" powiedziałam. Nie mogłam powstrzymać napięcia w moim głosie. Dobra, niech wie, jak bardzo cierpię. "Kocham to" powiedział. Zmarszczyłam się na niego, ręce przycisnęłam nad moim brzuchem. "Co?"

"Ten dźwięk w twoim głosie, kocham go. Ostatni raz słyszałem to w głosie Rainy." Zmarszczyłam mocniej brwi. "O czym ty mówisz?" "Wiesz, że była sadystką seksualną i Bóg wie, że była, ale lubiła też ból. Lubiła ostry seks z obu stron; dawania i brania." Nie mogłam zmarszczyć się bardziej więc powiedziałam "Naprawdę jestem tego świadoma. Pamiętaj, że mam niektóre z jej wspomnień." "To prawda, nosisz jej Munina, jej duchową pamięć." Munin był wspomnieniami wikołaczych przodków. Gdy umierał wilk, zjadali kawałek zmarłego i stawał się on trwałą pamięcią grupy. Naprawdę, to nie był tylko rytuał - choć większość wilkołaków nie mogła "rozmawiać" tak bezpośrednio, jak ja robiłam to z Muninem Rainy. Powinno to umożliwić ci dostęp do wspomnień, zasięgnąć rady, ale Raina robiła co mogła najlepiej, by spróbować posiąść mnie naprawdę. Miałam niemal całkowitą zdolność do utrzymania jej we mnie. Nie była niczym bestie, czy ardeur. Raina była czymś, co mogłam trzymać w uwięzieniu. Używanie jej mocy było ryzykowne. "Użyłaś jej by uleczyć oparzenia od krzyża na ręku. Może potrafisz jej użyć, by teraz się uzdrowić?" Spojrzałam na niego. Kształt krzyża wypalony na mojej dłoni był błyszczącą, trwałą blizną. Zdolności gojenia Rainy były czymś, co zachowałam w pamięci. To był jeden z powodów, z których Richard stworzył jej Munina, zamiast pozostawić jej ciało, by gniło. Była sadystką seksualną i próbowała zabić nas oboje, ale była potężna. Więc ja mogłam czasami użyć jej zdolności, by uzdrawiać siebie i innych, ale koszt był zawsze wysoki. Mogłam więzić ją w sobie, ignorować, ale jeśli ją wypuszczałam, dobra, żądała zapłaty. Płacenie jej było zwykle bolesne, lub seksualne, albo oba. Pokręciłam głową. "Nie sądzę, że byłoby to teraz dobrym pomysłem." "Czy kiedykolwiek widziałaś wspomnienia o niej i mnie razem?" "Niektóre. Staram się je omijać." "Ostatni raz, gdy byłem w stanie zrobić to, co zrobiliśmy dzisiaj był z nią." Spojrzał na mnie, jego twarz była niemal spokojna, wyczekująca. "Brakuje ci jej." "Brakuje mi pewnych rzeczy. Pamiętaj, Anito, byłem prawiczkiem. Nie rozumiałem, jak niezwykłe było to, czego ona mnie uczyła." "Nic do porównania tego" powiedziałam. "Dokładnie."

"Istnieją inne pozycje seksualne, gdzie możesz być tak szorstki, jak chcesz, a ja potem nie będę tak bardzo poraniona, Richardzie. Po części, nie robisz tego tak ostro podczas ardeur. Ardeur kradnie moje umiejętności chronienia się." "Nie rozumiesz, Anito? Nienawidzę i kocham to, że cię zraniłem. Kocham dźwięk napięcia w twoim głosie. Kocham myśl, że moje ciało ci to zrobiło. To właśnie dla mnie oznacza. Że byłem tak wielki, tak potężny, tak gwałtowny, że jesteś poraniona w środku. Masz rację, gdybym cię skrzywdził na tyle, że trafiłabyś do szpitala, to nie byłoby zabawne. Nie cieszyłoby mnie to. Raina próbowała podnieść moje czerpanie przyjemności do tego poziomu, ale musiała po to zwrócić się do Gabriela." Gabriel był wcześniej odpowiedzialny za lokalne lampartołaki zanim musiałam go zabić. Próbował mnie zgwałcić i zabić, filmując to, w tym samym czasie. Raina była poza kadrem nakłaniając go. Tworzyli uroczą parę, w rodzaju tych z niższego kręgu piekła. Posłałam ich wspólnie do diabła tej samej nocy; mówiąc o podwójnej randce. "Taa, Gabriel lubił to w stylu seryjnego mordercy." "Tak samo Raina" powiedział Richard "choć nie jej ciało, nie najgorsze z tego." "Powiedziano mi, że dobry dominujący na scenie niewoli i wiązania nigdy nie prosi swych uległych o coś, czego nie są w stanie zrobić z własnym ciałem." "Taka jest zasada" odrzekł Richard "ale oboje wiemy, że Raina nie była dobrą dominującą." "Nie" powiedziałam "nie była." "Skurcze łagodnieją?" zapytał. "Tak, skąd wiesz?" "Twoja twarz się wygładza. Nie trzymasz się tak bardzo za brzuch. I oglądałem Rainę zmagającą się z tego samego rodzaju bólem, wiele razy. Powiedziała, że jedną z rzeczy, które we mnie lubiła było to, że mogłem być tak szorstki jak chciała w taki sposób jak tego chciała." "Na przyszłość, nie pieprz mnie ponownie tak mocno w tej pozycji, dobrze?" Pokiwał głową. "Jaką pozycję lubisz?" Otworzyłam usta, zamknęłam je. Starałam się myśleć o tym, jak to wyrazić. "Nie podoba mi się tak ostro każdego wieczoru. Po sesji nawet zbliżonej do tej, trwa dzień lub dwa, by poczuć, że można to zrobić ponownie." "Będziesz musiała nakarmić ardeur w ciągu kilku godzin." "Są łagodniejsze sposoby, by je karmić, Richardzie." "Nie z Micahem."

"Dobrze wyposażony nie oznacza, że nie możesz być delikatny, Richardzie". Pokiwał głową. "Masz rację." Patrzyliśmy na siebie przez chwilę. Coś w jego twarzy kazało mi powiedzieć: "Raina naprawdę cię popieprzyła, czyż nie?" Pokiwał głową. "Tak, tak zrobiła. Kiedy odkryła, że podobało mi się na ostro, chciała się upewnić, że nigdy nigdzie nie będę w stanie zaspokoić swych potrzeb, tylko z nią. Chciała mnie zatrzymać Anito i jeśli nie próbowałaby dołączyć Gabriela, możliwe, że zostałbym z nią." "Nie, nie zrobiłbyś tego" powiedziałam. Rzucił mi smutne spojrzenie. "Jak możesz być tak pewna?" "Bo jesteś dobrą osobą, a jeśli to nie byłby Gabriel to byłby ktoś lub coś innego. Raina nie mogła się oprzeć spychaniu ludzi poza ich granice. Naciskałaby dotąd, dopóki by cię nie złamała; to robiła." Skinął głową i wziął na tyle głęboki oddech, że wstrząsnął jego szerokimi ramionami. "Pójdę wziąć prysznic grupowy." Chciałam, żeby poszedł, ale ... próbował tak mocno. Naprawdę uratował mnie przed Marmee Noir. "Możesz się umyć tutaj." Potrząsnął głową. "Nie, nie mogę." Sposób, w jaki to mówił wydawał się dziwny. "Dlaczego nie?" "Ponieważ podoba mi się pomysł krzywdzenia cię. Bardzo mi się to podoba. Nie ufam sobie, że nie zranię cię ponownie." "Powiedziałabym nie, Richardzie. Szanujesz odmowę?" Przytaknął. "Ale wiem też, jaki wpływ mamy na siebie. Nie ufam sobie, że nie spróbuję ponownie cię uwieść, tak, żeby wcisnąć się w ciebie, gdy nadal krwawisz po pierwszym razie." Zamknął oczy i zadrżał od stóp do głowy. Nie sądziłam, że to z powodu odparcia tego, co chciał zrobić; nie, to był dreszcz oczekiwania. Był szczery ze mną, ze sobą, odnośnie tego, czego chciał. "Lubię czasami ostro, Richardzie, ale nie tak ostro. Przepraszam." Skinął głową i posłał mi smutny uśmiech. "Raina pomogła mi cieszyć się stosunkiem zbyt ostrym dla kogokolwiek innego. Sprawiła, że Nathaniel polubił ból w sposób, którego większość ludzi by nie przeżyła." "Wiem."

Potrząsnął głową. "Nie, nie wiesz. Myślisz, że wiesz, ale nie możesz sobie tego wyobrazić. Widziałem nieco z tego, czym nauczyła się go cieszyć." "Nie mówił jakbyś kiedykolwiek widział go z nią" powiedziałam. "Opaski na oczy, zatyczki do uszu, do nosa;. Nie możesz zobaczyć, usłyszeć lub wyczuć kto jest w pokoju. Zaprosiła mnie raz, starała się, żebym jej pomógł, ale torturowanie nigdy nie było czymś, co mi się podobało. Raina uznała, że to rozczarowujące." Przełknęłam i starałam się wymyślić coś użytecznego do powiedzenia; nic nie przychodziło mi do głowy. "Nie wiem, co powiedzieć." "Nie wiem, dlaczego ci to powiedziałem. Chciałem cię zaszokować? Chciałem byś myślała gorzej o Nathanielu? Gorzej o mnie?" Potrząsnął głową i ruszył do drzwi. Byłam gotowa by odszedł, bo nie wiedziałam, co zrobić z nastrojem w jakim się znajdował i naprawdę nie chciałam więcej seksu. Ciężkie skurcze minęły, ale byłam obolała i będę taka przez jakiś czas. Zatrzymał się z ręką na klamce. "Czy zdajesz sobie sprawę, że większość mężczyzn w twoim łóżku to ci, z którymi ona była?" "Nie myślałam o tym." Odwrócił się i spojrzał przez ramię na mnie. "Jean-Claude był z nią i Gabrielem, to była cena jakiej zażądała od niego. Wiesz, że zrobiła z Jasona wilkołaka?" "Tak." Rzeczywiście dzieliłam to wspomnienie z Jasonem. Przywiązała go do łóżka i cięła go podczas gdy go pieprzyła. Nie dbała, czy on przeżyje czy umrze. Byłam w jej głowie, we wspomnieniach i ona się o to nie troszczyła. Naprawdę była materiałem na seryjnego mordercę, ponieważ jej przyjemność znaczyła dla niej więcej niż życie Jasona. Szept przeszedł przez moją głowę. "Myśl mocniej, Anito." Wzdrygnęłam się i to sprawiło, że zabolała mnie dolna część ciała. "Idź, Richardzie, idź, okej?" "Coś nie tak?" "Uważam, że potrzebuję nie myśleć o niej tak mocno." "Przemówiła do ciebie?" Przytaknęłam. "Myślisz, że masz ją pod kontrolą i może tak jest, ale może po prostu pomyśl nad tym. Jean-Claude, ja, Jason, Nathaniel, my wszyscy byliśmy najpierw jej. Może jest jakiś powód, że przyciąga cię do swoich starych kochanków."

Z tą bardzo niepokojącą myślą wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Byłam szczęśliwa, że Richard podjął terapię; to było pomocne, szczerze. Kłopot polegał na tym, że wydawał się chcieć w tej terapii mnie z sobą, a ja nie byłam na to gotowa.

Rozdział 17 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Szybko się oczyściłam, a potem zdałam sobie sprawę, że nie miałam w łazience niczego do ubrania. Mój szlafrok leżał na kupce obok łóżka. Wspaniale. Owinęłam szczelniej włosy ręcznikiem, a następnie jednym z większych ręczników owinęłam swoje ciało. Jedną z zalet bycia niską było to, że ręcznik zakrywał mnie od pachy po kostki. Najśmieszniejsze, że niemal bez względu na to, kto był w drugim pokoju, zapewne widzieli mnie nago, co najmniej raz. Powinnam po prostu wyjść i wziąć z szafy moje ubrania ignorując wszystkich. Ale nie potrafiłam tego zrobić. Po prostu nie mogłam tego zrobić. Nie byłam aż tak swobodna ze swoją własną nagością. Bywały dni, gdy byłam pewna, że nigdy nie będę aż tak swobodna. Co gorsza, moja broń znajdowała się na zewnątrz, w sypialni. Mogę żyć bez moich ciuchów, ale fakt, że zostawiłam w drugim pokoju mój pistolet powiedział mi, jak bardzo Richard na mnie działał. Sprawiał, że się zapominałam, nawet w częściach mnie, których prawie nikt nie mógł wybić z mojego umysłu. Z jakiś powodów nie mogłam iść tam nieuzbrojona, nie wiem dlaczego. Po prostu nie mogłam tego zrobić. Wciąż miałam bóle w całym podbrzuszu, niemal aż do pępka. Skurcze głównie ustały, ale czułam się ogłupiała i przewrażliwiona. Potrzebowałam broni. To pozwoliłoby mi poczuć się lepiej. Taka była prawda. Zaczęłam ukrywać broń w miejscach, gdzie spędzałam wiele czasu. Była tam na wszelki wypadek. To nie był nagły wypadek, ale... do diabła z tym, to moja broń. Jeśli odczuwałam taką potrzebę, pieprzyć to. Uklękłam przy zlewie i otworzyłam drzwi szafki. Musiałam sięgnąć i znaleźć to w górze rury, ale był tam, mój Firestar przyklejony pomiędzy rurami. Kilka razy zdarzyło się, że byłam pozbawiona możliwości noszenia mojej broni a potrzebowałam jej. Więc poddałam się swojej paranoi i ukryłam kilka wokół. Firestar nie był już dłużej moim głównym pistoletem, więc korzystał tu z jakby ostatecznego schronienia. Podniosłam broń do światła i roześmiałam się. Na taśmie był napis. Głosił: "broń Anity" pismem Nathaniela. Był ze mną w dniu, kiedy to ukryłam. Najwyraźniej dodał swój własny mały akcent, kiedy nie patrzyłam. Podawał mi kawałki taśmy. Czy było na niej to napisane, a ja po prostu nie zauważyłam, czy wrócił później? Chciałabym go zapytać. Uśmiechałam się i kręciłam głową, zdejmując taśmę z pistoletu. Umieściłabym go w kieszeni, gdybym jakąś miała. Pistolet był bardzo widoczny na białym ręczniku. Próbowałam

uchwytu w mojej dłoni, ścisnęłam go trochę. Ucisk wewnątrz mego ciała złagodniał. Jak świadczy o twoim życiu to, że pistolet sprawia, iż czujesz się o wiele bezpieczniejsza? Sprawdziłam, by upewnić się, że pistolet był wciąż załadowany, ponieważ za każdym razem, gdy tracisz broń z oczu, cholernie dobrze jest ją sprawdzić. Nigdy nie ufaj komukolwiek innemu, że pistolet jest naładowany lub rozładowany; sprawdź to sam. Bezpieczeństwo broni 101. Upchnęłam ręcznik mocno pod ramiona i z pistoletem w ręku, otworzyłam drzwi. Myślałam przez chwilę, że sypialnia była pusta, ale Clay i Graham pozostawali przy kominku. Zajmowali jedyne w pokoju krzesła. "Clay, nie powinieneś być już w łóżku? Właśnie skończyłeś pracę w Grzesznych Rozkoszach." Spojrzałam na łóżko i stwierdziłam, że było rozebrane do nieznacznie nadpalonego materaca. Gdzieś tam była moja broń. Jakby czytając w moich myślach, Clay powiedział: "Twoja broń jest na stoliku przy łóżku." Nie upewniłam się, czy mówi prawdę. Po pierwsze, ufałam Clay'owi; po drugie, miałam broń w jednej dłoni, drugą podtrzymując ręcznik na miejscu. Byłam uzbrojona i nie miałam wolnej ręki. "Dzięki, ale dlaczego nie jesteś w łóżku?" "Po tym, jak znaleźli pluskwy we wszystkich firmach, Jean-Claude poprosił nas, byśmy ciągnęli dwie zmiany." Przesunął dłonią po swoich krótkich blond lokach. We wczesnej dwudziestce wyglądało się lepiej będąc niewyspanym, ale on nadal wyglądał na zmęczonego. "Nie otrzymam nawet cześć?" zapytał Graham. Spojrzałam na niego i nie mogłam zwalczyć dezaprobaty. Był tej samej wysokości co Clay: 180cm, ale jego ramiona były znacznie szersze. Graham był umięśniony, w taki sposób, jaki daje tylko podnoszenie ciężarów na poważnie. Jego czarne włosy były tak długie na czubku głowy, że ciemne oczy spozierały zza włosów. Spód fryzury był świeżo ogolony, bardzo krótki, tak że wyglądało to na jakby dwie różne fryzury razem wzięte. Nie miał na sobie czarnego t-shirtu, który był w standardowym wyposażeniu ochroniarzy. Miał na sobie czerwony. Czerwona koszula była nowym dodatkiem do umundurowania ochroniarza. Większość z nich wciąż była jeszcze w czerni, niektóre z odpowiednią nazwą klubu oraz napisem "Ochrona", inne po prostu gładkie. Czerwień oznaczała, że ochroniarz nie miał nic przeciwko byciu awaryjnym pożywieniem dla ardeur. To był pierwotnie pomysł Remusa.

Wyszedł z nim po tym, jak prawie zabiłam Damiana, Nathaniela i siebie z powodu niewystarczającego karmienia ardeur. Myślałam, że pomysł czerwonych koszulek był żartem, dopóki nie pojawił się pierwszy strażnik ubrany w taką. O dziwo, odkąd polityka czerwonej koszulki weszła w życie, zyskałam znacznie lepszą kontrolę nad ardeur. Uznajmy, że ze strachu, zawstydzenia i czystego uporu. Graham próbował dostać się do moich majtek od miesięcy, więc nie jest wielkim zaskoczeniem, że zgłosił się na ochotnika. Co mnie przeraziło, to kilku innych strażników, którzy to zrobili. Mężczyźni, których nie znałam myśleli o mnie w kontekście seksualnym. To znaczy, jedną sprawą jest podejrzewać, że facet cię pożąda, ale absolutne potwierdzenie, cóż, sprawiało, że czułam się niekomfortowo. "Hej, Graham, ładna koszulka" powiedziałam i byłam szczęśliwa, że zabrzmiało to wrogo. "Dlaczego jesteś na mnie zła? To nie moja zasada. Bądź wściekła na Remusa, czy Claudię czy Jean-Claude'a. To ich zarządzenie, że nie możesz być sama w pomieszczeniu, bez towarzyszącego ci mężczyzny chętnego do karmienia ardeur." "Od kiedy?" zapytałam. "Od kiedy ten tajemniczy zły gość przybył do miasta. Nikt nie podał szczegółów, ale podobno ludzie, którzy wydają nam rozkazy obawiają się, że źli goście będą używać magii, by wyrwać ardeur spod kontroli. Więc przez cały czas musisz mieć pożywienie." Nie brzmiał na zadowolonego. Może moje bycie wkurzoną wreszcie wpłynęło na Grahama. Dobrze. "Mamy niewiele czerwonych koszulek dzisiaj, Anito" powiedział Clay. "Czemu?" "Ponieważ podwojono ochronę wokół wszystkich biznesów Jean-Claude'a. On renegocjuje z Raphaelem i Narcissusem zwiększenie liczby osób." "Myślę, że jeśli zapłacimy więcej kasy, będziemy mieć więcej ludzi" powiedziałam. Dwaj mężczyźni wymienili spojrzenia. "Być może" powiedział Clay. Zaczynałam odczuwać chłód stojąc tam w niczym poza ręcznikiem, więc podeszłam do szafy na ubrania. "Co jeszcze mogliby wynegocjować za wyjątkiem pieniędzy?" powiedziałam. Wpatrywałam się w podwójne drzwi szafy, ponieważ ręcznik się ześlizgiwał, a w drugiej dłoni miałam broń. Nigdy nie byłam dobra w utrzymywaniu przymocowanego ręcznika. Nie żeby któryś z tych mężczyzn nie widział mnie nago. Ale ... cholera.

"Moc" powiedział Clay. "Każdy chce teraz związać się bliżej z Jean-Claudem, odkąd ma swoją własną wampirzą linię krwi. I Narcissus jest naprawdę zwariował, że nowym zwierzęciem do przywołania Ashera jest hiena." "Jak to zwariował?" zapytałam. Przycisnęłam rękę z pistoletem ściśle do ręcznika i pociągnęłam za drzwi szafy. Zablokowały się. "Jesteśmy wilkami, nie hienami, więc to wszystko pochodzi z drugiej ręki" powiedział Clay. "Narcissus chce gwarancji, że Asher nie będzie próbował przejąć jego klanu." W końcu otworzyłam drzwi; hura dla mnie. "Asher nie jest wystarczająco silny, by to zrobić." "Być może" powiedział Clay "ale Narcissus martwi się o to. Chce negocjować teraz, zanim to się stanie problemem." Miałam w ręku czarne dżinsy, ale tak naprawdę potrzebowałam drugiej dłoni, żeby wziąć inne ubrania. "Och, na litość boską" powiedział Graham. Podszedł do mnie. Był na tyle zły, że gdy się zbliżył odczułam to, jakby żar z ogniska uderzał w moją skórę. Chwycił za brzeg dżinsów w mojej dłoni. Przytrzymałam je. Piorunowaliśmy się wzrokiem. "Po prostu potrzymam ubrania dla ciebie, Anito. To wszystko, okej?" To był rozsądny pomysł. To było pomocne. Więc dlaczego nie chciałam tego zrobić? Ponieważ Graham poważnie mnie wkurzał. Jego wytrwałe dążenie do seksu ze mną, bez grama emocji, nie wspominając już o miłości, naprawdę działało mi na nerwy. Oczywiście, gdyby kłamał, że jestem miłością jego życia byłabym wkurzona jeszcze bardziej. Boże. Puściłam dżinsy. Wzięłam głęboki oddech, wypuściłam powoli i powiedziałam: "Dziękuję". Graham mrugnął na mnie tak, jakbym nigdy wcześniej mu nie podziękowała. Może nie zrobiłam tego. Wstyd mi zatem. Położył swoje życie na szali, by utrzymać mnie bezpieczną. Był co prawda babiarzem; ale przynajmniej uczciwym babiarzem. Spojrzałam na niego. Z tak bliska mogłam zobaczyć delikatną skośność jego brązowych oczu. Jego matka była Japonką, po której odziedziczył włosy i oczy. Reszta jego wyglądała jak klon blondwłosego i niebieskookiego ojca. Przypadkowe spotkanie jego rodziców pewnej nocy wcale nie sprawiło, że zaczęłam bardziej go lubić. W rzeczywistości to wszystko pogorszyło. Jego rodzice wydawali się dobrymi ludźmi. Czy byliby zawstydzeni wiedząc, jak wielkim psem na baby było ich jedyne dziecko? To wydawało się prawdopodobne. Pokręciłam głową i odwróciłam się z powrotem do szafy. Chciałabym skupić się na ubieraniu. To pomogłoby mi poczuć się lepiej. Zawsze lepiej się czułam w ubraniu. Wpływ babci Blake. To była kobieta, która uważała nagość za coś złego.

Miałam tu niewiele koszulek. Mogłam wybierać pomiędzy czernią lub czerwienią. Czerń sprawiała, że wyglądam jak któryś z ochroniarzy, a czerwień, cóż, czerwień wyglądała jak czerwone koszulki moich ludzi, jak specjalny uniform Anity Blake. Podniosłam jedną z czarnych koszulek, odłożyłam z powrotem, podniosłam czerwoną koszulkę, odłożyłam z powrotem. "Anita, po prostu wybierz koszulkę" powiedział Graham. "Nie zdawałam sobie sprawy aż do tej chwili, że moje normalne ubrania poza pracą są takie same jak wasze uniformy." "Dlaczego to problem?" zapytał. "Nie wiem" powiedziałam i to była prawda. "Zatem wybierz czerwoną. Obiecuję, że tylko dlatego, że jesteśmy pasująco ubrani, nie uczyni z tego randki, w porządku?" W końcu brzmiał na wkurzonego. Westchnęłam. "Przykro mi, że wkurza mnie to, że czerwone koszulki oznaczają, iż ludzie chcą mnie przelecieć. To mi przeszkadza. Naprawdę." "Kolor mojej koszulki nie zmienia niczego w moim zachowaniu względem ciebie" powiedział Graham. "Byłem szczery od początku z tym, co chciałbym robić." Przytaknęłam. "Wiesz, Graham, myślałam o tym właśnie. Byłeś uczciwy. Mówię, że cenię uczciwość, ale sądzę, że nie podoba mi się uczciwość w tym zasadniczym punkcie." Wzięłam czerwoną koszulkę. Potrzebowałam wyrosnąć z tych problemów i kupić sobie jakieś nowe koszulki w innych kolorach. Dodałam skarpetki i czarne buty do joggingu do stosu w ramionach Grahama. Zrobiłam mentalną listę i w końcu zdałam sobie sprawę, że nie mam na kupce żadnej bielizny. Otworzyłam dolną szufladę szafy. O dziwo, tam było mnóstwo bielizny. Jean-Claude doprowadził mnie do punktu, w którym nie posiadałam już żadnej prostej bielizny. Wszystko musiało być koronkowe lub siateczkowe, lub coś w tym guście. Nauczyłam się kupować po dwie, trzy pary majtek do jednego pasującego biustonosza. Staniki możesz nosić dłużej niż majtki. W końcu wstałam z biustonoszem i majtkami w ręku. Zaczęłam układać je na stosie, ale złapałam spojrzenie Grahama. Wybrałam czerwony biustonosz, pod czerwoną koszulkę. To była jedna z obcisłych koszulek w stylu baby-doll, więc wybrałam coś, co nie będzie prześwitywać. Biustonosz i majtki były satynowe. Stanik był typu push-up, ponieważ podnosił moje piersi by nie zawadzały mojej kaburze, a raczej sposobowi wyciągania broni.

Chwilę temu nie pomyślałam o tym. Wybrałam to, co współgrało z koszulką. Teraz, nagle byłam bardzo świadoma, że bielizna jest ładna. Napotkałam spojrzenie Grahama i było bardzo gorące. Miał wypisane na twarzy, że chciał zobaczyć mnie w biustonoszu i majtkach. Obnażał na swojej twarzy, w oczach, jak wiele dla niego znaczyło ujrzenie mnie w bieliźnie i zrobienie z tym czegoś. Ciepło uderzyło w moją twarz. Rumieniłam się czasami żenująco łatwo. To był jeden z tych przypadków. Gdyby był jednym z moich chłopaków, zareagowałabym na to spojrzenie, tę potrzebę. Moglibyśmy pójść do łazienki i pozwolić temu ciepłu zalać nas oboje, może. Ale on nie był moim chłopakiem, a jego chęć pieprzenia mnie nie była dla mnie wystarczającym powodem, by go pieprzyć. Kiedy byłam przestraszona ciążą w zeszłym miesiącu, fakt, że nie miałam seksu z Grahamem, że nie był na liście potencjalnych tatusiów, napełnił mnie taką ulgą, iż wiedziałam, że nie zamierzam uczynić go jednym z moich ukochanych. Przerażenie ciążą ukazało wiele rzeczy w innej perspektywie. Teraz, gdy patrzę na mężczyzn, myślę jak wielką katastrofą okazałaby się przypadkowa ciąża? Być może za kilka miesięcy nie będę tak przerażona i nie będzie to pytanie, o którym myślę tak intensywnie. Istnieje jednak możliwość, że to nie ulegnie zmianie. Otrzymałam fałszywy wynik testu ciążowego. To mnie piekielnie przestraszyło. Spojrzałam mu w twarz. Był przystojny. Nie było w nim niczego niewłaściwego, wyłączając fakt, że wciąż pamiętałam, jaka byłam szczęśliwa, że nie było go na liście mężczyzn, którzy mogliby mnie zapłodnić. Jeśli zajdziesz w ciążę, powinno to być z konś, kto jest co najmniej dobrym przyjacielem, a Graham nie był nawet tym. Był moim ochroniarzem, był awaryjnym pożywieniem, ale nie był moim przyjacielem. Za bardzo chciał się ze mną pieprzyć by być moim przyjacielem. Żaden mężczyzna, który wolałby raczej się z tobą kochać, niż robić cokolwiek innego, nigdy nie będzie twoim przyjacielem. Przyjaciele chcą tego, co jest dla ciebie najlepsze bardziej, niż chcieliby z tobą seksu. Priorytety Grahama były wypisane na jego twarzy, w jego oczach, w napięciu jego ciała, gdy trzymał moje ubrania. "Rumienisz się" powiedział, a jego głos był zachrypnięty. Przytaknęłam i popatrzyłam w dół, z dala od tego spojrzenia. Może przestanę się rumienić jeśli nie będę patrzyła mu w oczy. Dotknął mojej twarzy, najmniejszymi czubkami palców na brodzie. "Po wszystkim co widziałem, jak robisz ze wszystkimi innymi mężczyznami rumienisz się, bo zbyt intensywnie na ciebie patrzę." Jego głos był teraz delikatniejszy. "Myślisz, że nie mogę się zawstydzić, bo jestem kurwą."

"Nie prawda." Próbował odwrócić moją twarzą do siebie. Cofnęłam się od niego, więc nie mógł dotykać mej twarzy. "Nie jest tak?" zapytałam i tym razem spojrzenie jakie mu rzuciłam zawierało początki gniewu. "Widzę cię z innymi mężczyznami i chcę cię - dlaczego to jest złe? Widziałem cię podczas seksu z wieloma mężczyznami, gdy byłem w pomieszczeniu. Co mam myśleć?" "Och, Graham." To od Claya. Trzymał się po drugiej stronie pokoju, z dala od tego, ale te dwa słowa dały mi znać, że Clay to załapał. Clay zrozumiał błąd, który właśnie popełnił Graham. "Mogę to naprawić, Graham." "Co naprawić?" "Naprawić to żebyś nigdy więcej nie miał wobec mnie konfliktu." "O czym mówisz?" Fakt, że nie zdawał sobie sprawy, dokąd zmierzam także świadczył przeciwko niemu. Nie był z tych co pojmują w lot. "Jesteś wyłączony z mojej obsługi." Przycisnął ubrania do swej jakże szerokiej piersi. "Co masz na myśli?" "Nie mogę zagwarantować, że ardeur nie wyrwie się spod kontroli i nie utracę panowania wystarczająco by ponownie pieprzyć się przed moimi ochroniarzami. Ponieważ to ci tak bardzo przeszkadza, Grahamie, mogę to naprawić, tak byś nigdy nie musiał ponownie tego oglądać." "Ja nie..." Pierwsze uderzenie nieszczęście przemknęło przez niego. W końcu dostrzegł, dokąd zmierzaliśmy. "Zostajesz odkomenderowany. Umieść moje ubrania w łazience na brzegu zlewu i idź znaleźć Remusa i Claudię. Powiedz im, że potrzebujesz zmiennika. Jestem pewna, że są miejsca, których możesz strzec, będące wystarczająco daleko ode mnie." "Anita, nie myślałem w ten sposób..." "Sposób w jaki to zabrzmiało" dokończyłam za niego. "Taa, zrobiłeś to." "Proszę, Anito, proszę, ja..." "Połóż ubrania w łazience i idź powiedzieć komuś, że potrzebujesz zostać zmieniony. Zrób to w tej chwili." Spojrzał za siebie na Claya. Clay uniósł ręce w górę w geście poddania, jakby chciał powiedzieć, Nie patrz na mnie. "To nie fair" powiedział Graham.

"Co ty jesteś pięciolatek? Fair, pieprzyć fair. Właśnie powiedziałeś głośno, że oglądanie mnie pieprzącej innych mężczyzn sprawia, że chcesz mnie pieprzyć. Mogę to naprawić. Nie musisz tego więcej oglądać." "Naprawdę myślisz, że ktoś, kto widział cię pieprzącą się z kimś nie chce być na miejscu tego mężczyzny? Każdy z nas myśli o tym samym. Jestem po prostu uczciwy odnośnie tego." Spojrzałam poprzez pokój na Claya. "To prawda, Clay?" "Och, proszę, nie wciągaj mnie w to." Rzuciłam mu twarde spojrzenie. Westchnął. "Nie, właściwie to nie każdy z nas tak się czuje. Co do mnie, twoja idea seksu napędza mi cholernego stracha. Ardeur mnie przeraża." "Jak możesz tak mówić?" zapytał Graham. Odwrócił się w stronę drugiego mężczyzny z moimi ciuchami wciąż zaciskanymi w jego wielkich ramionach. "Bo to jest prawda, Grahamie i jeśli mógłbyś pomyśleć czymś powyżej swojego rozporka, także byłbyś przerażony." "Czym przerażony?" powiedział Graham. "To najbardziej oszałamiający seks, jaki którakolwiek z wampirzych linii może dać śmiertelnikowi. Zakosztowałem tego bardziej, niż ty. Zaufaj mi, Clay, gdyby ona kiedykolwiek się na tobie pożywiła, nawet odrobinę, chciałbyś więcej." "To jest dokładnie to, co mnie przeraża" powiedział Clay. Miałam myśl, jedną z tych złych. Karmiłam się na Grahamie na jakieś niewielkie sposoby, kiedy ardeur było nowością. Dałam mu najmniejszy posmak tego, jaki mogłam. Nigdy nie byliśmy razem nago. Nigdy nie dotykaliśmy siebie w żadnym obszarze, który był uznawany za seksualny. Ale tylko dlatego, iż myślałam, że był to zbyt mały kontakt, by uzależnić go od ardeur, nie oznaczało, że miałam rację. Ardeur może działać jak narkotyk, a ja nauczyłam się przez kilka wampirów, że to, jak łatwo było się uzależnić od tego, różniło się u różnych osób. Czy uzależniłam Grahama od ardeur nie mając tego na myśli? Czy jego reakcja na mnie była moją winą? Cholera. Graham odwrócił się do mnie z moimi ubrania przyciśniętymi do piersi. Wyglądał na spanikowanego. "Proszę, Anita, proszę, nie rób tego. Przepraszam, dobrze, przepraszam." Oczy błyszczały pod kosmykami jego włosów. Myślę, że był na skraju łez. Przypomniałam sobie, że brakuje mu jeszcze kilku lat do dwudziestki piątki. Był fizycznie tak duży, że czasem zapominałam, jaki był młody. Między nami była różnica tylko około

czterech lub pięciu lat, ale jego oczy wykazały, że był młodszy niż ja w tym samym wieku. Chciałam dotknąć jego ramienia, pocieszyć go, przeprosić. Powiedzieć mu, że nie wiedziałam, że to się wydarzy. Ale bałam się go dotknąć. Bałam się, że zrobię coś, co to w jakiś sposób pogorszy. "Graham" mój głos brzmiał łagodnie, kojący głos dla przerażonych dzieci i tych, co skaczą z gzymsów "musisz znaleźć Remusa lub Claudię i przyprowadzić ich do mnie, dobrze? Muszę z nimi porozmawiać o niektórych rzeczach, które wydarzyły się wczoraj. Czy możesz to dla mnie zrobić? Możesz znaleźć któreś z nich i przyprowadzić do mnie?" Przełknął ślinę na tyle głośno, że zabrzmiało to boleśnie. "Nie wykopiesz mnie ze swojej służby?" "Nie" powiedziałam. Potrząsnął głową zbyt szybko, zbyt wielokrotnie, w kółko. Istotnie ruszył do drzwi z moimi ubraniami wciąż w swoich rękach. Clay przejął ubrania. Kiedy drzwi zamknęły się za nim, Clay odwrócił się do mnie. Wpatrywaliśmy się w siebie. "Jest uzależniony, nie?" zapytał. Przytaknęłam. "Tak sądzę." "Również nie wiedziałaś?" Pokręciłam głową. "Wyglądasz blado" powiedział. "Ty też" odpowiedziałam. "Nie pożywiałaś się od niego zbyt wiele, prawda? To znaczy, nawet nie byliście razem nago, prawda?" "Nie, nie byliśmy." "Myślałem, że potrzeba więcej żeby kogoś do tego uzależnić." "Ja też" powiedziałam. Clay wydawał się wzdrygnąć, niczym pies wychodzący z wody. "Położę twoje ubrania w łazience. Zadzwonię po Claudię i powiem jej, że potrzebujemy nowej czerwonej koszulki." "Myślę, że kiedy zobaczy Grahama, sama to pojmie." "Ukrywa to dość dobrze, Anito. Myślę, że do czasu, gdy ich znajdzie, pozbiera się do kupy. Może tego nie okazać." Przytaknęłam. "Masz rację." "Chodzi też o to, że miał również przy sobie krótkofalówkę. Nie pomyślał żeby jej użyć."

"Krótkofalówki są nowością" powiedziałam. "Szczurołaki wręczyły ustawione krótkofalówki niektórym ochroniarzom. Kiedy znaleźli wszystkie zaawansowane technologicznie urządzenia nasłuchowe, myślę, że postanowili sami wejść na wyższy poziom zaawansowania." "Brzmi rozsądnie" powiedziałam. Poczułam budzącego się Jean-Claude'a. Odczułam to niczym rękę pieszczącą moje ciało. To uwięziło mi oddech w gardle. "Coś nie tak?" zapytał Clay. "Jean-Claude się obudził." "Dobrze." Przytaknęłam. Naprawdę dobrze. Pozwoliłam, by Jean-Claude poczuł, jak bardzo chciałam, żeby był ze mną. Chciałam, żeby mnie trzymał i powiedział, że wszystko będzie w porządku. W tej chwili chciałam żeby mnie pocieszył, nawet jeśli to wszystko to byłyby kłamstwa. Twarz Grahama była całą prawdą jakiej chciałam w tym momencie.

Rozdział 18 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Byłam ubrana, gdy Jean-Claude zapukał do drzwi łazienki. Jego "Ma petite, mogę wejść?" Było niepewnym powitaniem. Myślę, że uważał, iż będę go winić za uzależnienie Grahama od ardeur. Był czas, nie tak dawno temu, że mogłabym to zrobić. Ale było już za późno na winienie go. Obwinianie tego nie naprawi, a ja chciałam to naprawić. Chciałam uwolnić Grahama od ardeur, jeśli mogliśmy coś na to zaradzić. Uwalniałam innych od ardeur, ale oni byli zupełnie przez nie zawładnięci. Nigdy nie miałam nikogo, kto uzależniłby się od takiego małego kawałka. A może miałam i oni również to ukrywali? Boże, żałuję, że nie pomyślałam o tym. "Ma petite?" "Tak, znaczy wejdź. Boże, proszę wejdź." Drzwi się otworzyły. Stał przez chwilę, zanim rzuciłam się na niego, zakopując swą twarz w futrzanych klapach jego szlafroka. Chwyciłam ciężki, czarny brokat, przyciskając go mocno do siebie. Jego ramiona otoczyły mnie, podniósł mnie z ziemi i przeniósł nas oboje w głąb pomieszczenia. Jednym ramieniem trzymał mnie blisko, drugą ręką sięgnął do tyłu i zamknął za nami drzwi. Ruch był tak szybki, że nie miałam czasu, by zaprotestować lub o tym pomyśleć. Pozwolił moim stopom dotknąć podłogi. "Ma petite, ma petite, co jest tak bardzo złego?" "Ja" powiedziałam. "Ja jestem zła." Mówiłam spokojnie, nie krzyczałam, po prostu zdarzyło mi się rozmawiać z twarzą w jego okryciu. Odciągnął mnie z dala od siebie na tyle, by zobaczyć moją twarz. "Ma petite, poczułem twój niepokój, ale nie wiem, co go spowodowało." "Graham jest uzależniony od ardeur." "Kiedy to się stało?" zapytał, jego twarz przeszła do ostrożnej pustki. Prawdopodobnie nie miał pewności jaki wyraz by mnie nie zdenerwował. "Nie wiem." Studiował moją twarz i nawet ten ostrożny brak wyrazu nie mógł ukryć jego obaw. "Kiedy dałaś Grahamowi silniejszy posmak ardeur?"

"Nie dałam. Przysięgam, że nie dotknęłam go ponownie. Pracowałam bardzo ciężko, by go nie dotykać". Słowa wychodziły szybciej i szybciej, aż nawet dla mnie brzmiało to histerycznie, ale nie mogłam się powstrzymać. Jean-Claude położył palec na moich wargach i zatrzymał cały protest. "Jeśli nie dotknęłaś go ponownie, ma petite, zatem nie mógłby być uzależniony od ardeur?" Próbowałam coś powiedzieć, ale trzymał palec dotykając moich ust. "Fakt, że Graham cię pragnie, nie jest dowodem na uzależnienie, ma petite. Nie doceniasz przyciągania słodkiej siebie." Pokręciłam głową i odchyliłam swoją twarz do tyłu, więc mogłam mówić. "On jest uzależniony, do cholery. Znam różnicę między pożądaniem i uzależnieniem. Zapytaj Claya, jeśli mi nie ufasz." Odepchnęłam się od niego; nie czułam już komfortu dotykając go. "Ufam ci, ma petite." Teraz zmarszczył brwi. "Zatem uwierz. Graham jest uzależniony, a nie wiem kiedy to się stało. Rozumiesz? Unikałam go. Zrobiłam wszystko, co mogłam, by utrzymać go z dala od ardeur i pozwolić by wciąż był ochroniarzem. Dziś próbowałam oddalić go od mojej osobistej ochrony." "Co na to powiedział?" "Spanikował. Był bliski łez. Nigdy go takiego nie widziałam. Uspokoił się jedynie, gdy powiedziałam, że nie zastąpię go w tym szczególe." "Ardeur nie chwyta tak łatwo, ma petite. Tych kilka dotyków, które otrzymał Graham nie wystarczy by go uzależnić." "Widziałam to!" Krążyłam teraz po pomieszczeniu. "Myślę, że potrzebujesz krzyża, ma petite." "Co?" zapytałam. Podszedł do drzwi, otworzył je. "Czy możesz podać jeden z dodatkowych krzyży ze stolika nocnego?" Ujrzałam siebie w lustrze w łazience. Czerwona koszulka zdawała się płonąć na tle mojej bladej skóry i ciemnych włosów. Szkarłat wydawał się jakimś oskarżeniem niczym szkarłatna kobieta, szkarłatna litera. Ostatnia myśl mnie zatrzymała, jakby histeria uderzyła w

przeszkodę. Myślałam przez chwilę. Szkarłatna kobieta, Szkarłatna Litera 19; to nie były moje myśli. Cholera. Pogrywali ze mną. Moja broń i kabura wciąż spoczywały obok zlewu; nie miałam czasu założyć ich przed przyjściem Jean-Claude’a. Położyłam dłoń na kolbie pistoletu i ścisnęłam. To byłam ja; byłam sobą. Broń nie była magicznym talizmanem, ale czasami wszystkim, czego potrzebujesz, by pozbyć się kogoś z głowy jest przypomnienie sobie, kim jesteś - kim naprawdę jesteś, a nie kim niektórzy myślą, że jesteś lub kim ty myślisz, że jesteś, ale ty, prawdziwy ty. Z bronią w ręku byłam sobą. "Ma petite, wolałbym byś trzymała się z dala od broni dopóki nie założysz krzyża." Przytaknęłam. "Mieszają ze mną, prawda?" "Tak mi się wydaje." "Jest dzień, wczesny dzień. Jeśli wampiry, które z nami pogrywają są w mieście, nie powinny być w stanie tego zrobić." "Są Arlekinem, ma petite, teraz zaczynasz pojmować, co to znaczy." Przytaknęłam, trzymając się pistoletu tak, jak wcześniej złapałam się Jean-Claude'a. "Ma petite, czy mogłabyś odsunąć się od broni?" "Pistolet pomaga, Jean-Claude. To mi przypomina, że cała histeria to nie jestem ja." "Ustąp mi, ma petite." Spojrzałam na niego. Jego twarz była nadal tą piękną pustką, ale było napięcie w jego ramionach, w sposobie w jaki utrzymywał swoje ciało. Clay stał za nim w drzwiach, a on nawet nie starał się ukryć, że był zmartwiony. "Mam krzyż" powiedział. Znów przytaknęłam. "Daj mi to." Spojrzał na Jean-Claude'a, który skinął głową. Clay podszedł z ręką zaciśniętą w pięść. "Możesz potrzebować wyjść na zewnątrz, Jean-Claude" powiedział. "Nie mogę zostawić cię z nią samego." "Krzyż nie zareaguje na ciebie?" "Non, dopóki nie nic jej nie robię." Trzymałam lewą rękę wyciągniętą w stronę Claya. "Po prostu daj mi krzyż". "Za łańcuszek" powiedział Jean-Claude. 19

Szkarłatna litera (The Scarlet Letter) − najsłynniejsza powieść amerykańskiego pisarza Nathaniela Hawthorne'a z 1850. Tytułową szkarłatną literą jest znak hańby wyszyty na ubraniu głównej bohaterki, cudzołożnicy Hester Prynne ku przestrodze społeczeństwa i ostracyzmowi jednostek zagrażających moralności tłumu. Najprawdopodobniej zwyczaj ten był autentycznie obecny w purytańskich społecznościach. Znakiem hańby jest tu szkarłatne duże A, pochodne od słowa adultery, czyli "cudzołóstwo" w języku angielskim.

"Dobry pomysł" powiedziałam. "Nie potrzebuję kolejnej wypalonej blizny w kształcie krzyża." Clay wyciągnął pięść do mnie, po czym otworzył ją tak, że krzyż zawisł na cienkim, złotym łańcuszku. Gdyby wampir będący w pokoju sprawiał kłopoty, to byłoby wystarczające, by krzyż zabłysnął. Do diabła, nawet w ręce Claya, mógłby zaświecić. Krzyż po prostu wisiał. Byliśmy w błędzie? Czy ja byłam w błędzie? "Dotykaj tylko łańcuszka, ma petite. Lepiej być ostrożnym." Gdyby tego nie powtórzył, może po prostu chwyciłabym za krzyż, ale w ostatniej sekundzie dotknęłam łańcuszka. Clay puścił i to zawisło, delikatne i złote, w mojej dłoni. Przez mgnienie oka myślałam, że się myliliśmy. Następnie krzyż zapłonął olśniewającym, żółtym blaskiem. Musiałam odwrócić swój wzrok od niego. Miałam myśl, co to może zrobić Jean-Claude'owi, ale nie widziałam niczego poza złotym światłem. Zawołałam do niego. "Jean-Claude!" Męski głos, którego nie byłam pewna powiedział: "Wyszedł z pokoju. Jest bezpieczny." Krzyknęłam: "Clay, Claudia!" Potrzebowałam znajomego głosu spoza lśniącego, żółtego światła. Głos Claudii, trochę odległy. "Clay zabrał Jean-Claude'a na zewnątrz." Mając to zmartwienie z głowy, mogłam skupić się na innym problemie. Jeśli wampir, który się ze mną bawił był w pokoju, to krzyż powinien go odstraszyć. Do diabła, kiedy Marmee Noir mieszała we mnie, krzyż taki jak ten ją przegonił. Dlaczego więc to nie działało na Arlekina? Łańcuszek zrobił się ciepły w moim ręku. Jeśli to będzie trwać, zrobi się gorący. Cholera. Gdybym upuściła krzyżyk, to przestanie świecić, ale czy wampir zaatakowałby ponownie? Wszedłby w mój umysł znowu, bez mojej wiedzy? Boże, ci goście byli dobrzy. Przerażająco dobrzy. "Anito, co mogę zrobić, by pomóc?" Ponownie męski głos. Rozpoznałam go teraz: Jake, jeden naszych nowszych ochroniarzy. "Nie wiem" powiedziałam. Wykrzyczałam to, jak gdyby światło było dźwiękiem i miałam problemy z usłyszeniem czegoś ponad tym. Modliłam się, pomóż mi, pomóż mi to zrozumieć. Nie wiedziałam, czy to była modlitwa, lub czy modlitwa pomogła mi myśleć; kurczak / jajko, pomyślałam, ale wiedziałam, co zrobić. Z krzyżem płonącym w mojej dłoni czułam wampira, teraz, pomyślałam by go poszukać. Byłam nekromantką co oznaczało, że czułam połączenie z umarłymi. Mogłam poczuć inne moce, jak nasionko w moich plecach.

Jakby mnie jakoś oznaczył. Że nasionko wpuszczało go we mnie w kółko, od filmu ostatniej nocy. Chciałam, by to odeszło. Wbiłam swą moc w to miejsce, ale powinnam wiedzieć lepiej. Z mocą Jean-Claude'a mogłabym to po prostu ze mnie wydrzeć, odrzucić na bok, ale moja moc była inna. Moja moc lubiła śmierć. Dotknęłam znaku, który wampir zrobił w moim ciele. Nie rozumiem, jak to zrobił i nie obchodziło mnie to. Chciałam by to odeszło. Ale w chwili, gdy moja nekromancja tego dotknęła, to było tak, jakby drzwi w mojej głowie otworzyły się na oścież. Ujrzałam kamienne mury i męską sylwetkę. Poczułam wilka. Starałam się widzieć wyraźnie, ale to było tak, jakby ciemność pochłaniała krawędzie obrazu. Skoncentrowałam się na tym obrazie, chciałam mieć jasność. Chciałam by mężczyzna odwrócił się i pokazał mi... Odwrócił się, ale nie było twarzy. Patrzyłam w czarną maskę z ogromnym fałszywym nosem. Pomyślałam, że przez chwilę mogłam zobaczyć jego oczy, następnie oczy wypełniły się srebrnym, niemal delikatnym światłem. Potem, to delikatne, srebrne światło wystrzeliło z maski i uderzyło we mnie. Wróciłam do siebie w powietrzu, spadając. Nawet nie miałam czasu, żeby się przestraszyć.

Rozdział 19 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Miałam zamazany obraz czarnego marmuru, szkła. W sekundę zdałam sobie sprawę, że uderzę w lustra wokół wanny Jean-Claude'a. Starałam się jednocześnie napiąć i rozluźnić przy uderzeniu. Minęła mnie ciemna plama, a kiedy uderzyłam w lustra, za mną było ciało. Ciało, które owinęło się wokół mnie i przejęło impet uderzenia w szkło i ścianę pod spodem. Usłyszałam pękające szkło i osunęliśmy się na brzegu wanny. Leżałam tam, oszołomiona, bez tchu. Nagle wydało się bardzo ważnym, by usłyszeć bicie własnego serca. Mrugałam bezcelowo przez chwilę lub dwie. Dopiero wtedy, gdy ciało pode mną jęknęło, odwróciłam głowę wystarczająco, by zobaczyć w lustrach, które nie były popękane, na kim wylądowałam. Jake leżał na stercie obok spękanej pajęczyny szkła. Był jednym z najmłodszych członków sfory Richarda, choć nie był nowy w byciu wilkołakiem i był ochroniarzem dopiero od kilku tygodni. Oczy miał zamknięte; krew spływała z jego krótkich, ciemnych loków. Nie ruszał się. Spojrzałam w górę, obok nas i ujrzałam, że brakowało kilku wyszczerbionych kawałków. Ogromny fragment błysnął odrywając się od ściany i zaczął spadać w naszym kierunku. Chwyciłam Jake'a i odciągnęłam go z całej siły. Pociągnęłam jakbym nie spodziewała się go ruszyć, ale zapomniałam, że byłam silniejsza niż człowiek. Pociągnęłam i ruszył się, ruszył się tak ciężko i niespodziewanie, że skończyliśmy w wannie. Nagle byłam pod wodą z jego ciężarem na mnie. Zanim zaczęłam panikować, przestraszony ocknął się chwytając moje ramiona i szarpnął nas oboje na powierzchnię. Wynurzyliśmy się ciężko dysząc, gdy szkło zadzwoniło niczym ostre krople deszczu w miejscu, w którym dopiero co leżeliśmy. "Cholera!" Doszło od drzwi. Zamrugałam strząsając wodę z oczu, by zobaczyć Claudię w pomieszczeniu. Więcej strażników tłoczyło się za nią. Claudia przeszła przez pokój i wyciągnęła mnie całą z wanny. Inne ręce podniosły Jake'a. Opadł na kolana, gdy go wyjęli. Potrzeba było dwojga z nich by przenieść go do sypialni. Wyszłam o własnych siłach, ale Claudia trzymała rękę na moim ramieniu. Myślę, że spodziewała się, iż również upadnę. Poza byciem mokrą, wszystko wydawało się działać. Ale nie starałam się powiedzieć, by mnie puściła, z jej uściskiem... Nazwij to przeczuciem, ale i tak nie chciałaby tego zrobić. Nauczyłam się ostrożnie dyskutować z Claudią; to podnosiło moje szanse wygrania kłótni.

Claudia częściowo prowadziła, częściowo ciągnęła mnie do sypialni. Pokój był prawie czarny od ochroniarzy. Kilka czerwonych koszulek stało niczym jagody w muffince - choć "muffinka" nie wystarczająco oddawała poziom gotowości naładowanej adrenaliną. Panowało tak duże napięcie, że czułam się jakbym była w stanie po nim kroczyć. Niektórzy z nich mieli broń, wymierzoną w podłogę lub sufit. Stałam mokra, szukając w tłumie Jean-Claude'a. Jakby rozumiejąc, co robię, Claudia powiedziała: "Posłałam Jean-Claude'a na zewnątrz. Jest bezpieczny, Anito, słowo." Graham wyszedł z tłumu. "Myśleliśmy, że to może być spisek mający na celu wyrządzenie mu krzywdy." Wglądał i brzmiał teraz dobrze. Nie było śladu wcześniejszej paniki. "Jak się czujesz?" zapytałam. Rzucił mi zdziwiony uśmiech. "Nie powinienem pytać o to ciebie?" Przebiegł mnie dreszcz, który nie miał nic wspólnego ze staniem mokrej w chłodniejszym powietrzu. "Nie pamiętasz, prawda?" "Pamiętam o czym?" zapytał. "Cholera" powiedziałam. Claudia odwróciła mnie ku sobie. "Co się dzieje, Anito?" "Zaczekaj chwilę, dobrze?" Jej uścisk na moim ramieniu natężał wystarczająco, by bolało. Pewnie mogłaby je zmiażdżyć, nawet jedynie będąc tak umięśniona i człowiekiem, ale połączenie treningu z byciem szczurołakiem czyniło ją bardzo silną. "Uważaj na ścisk, Claudio" powiedziałam. Puściła mnie i wytarła dłoń o dżinsy, by pozbyć się wody. "Przepraszam." "W porządku" powiedziałam. Dźwięk rozdzieranej tkaniny odwrócił moją uwagę od Grahama. Jake klęczał przy szafie. Ktoś rozerwał mu koszulę na plecach. Nagie plecy mocno krwawiły. Cisco, jeden z najmłodszych szczurołaków, wyciągał szkła z tej kiedyś gładkiej skóry. Jake był wilkołakiem, a był aż tak ranny. To oznaczało, że gdyby to były moje plecy, musiałabym jechać do szpitala. "Dzięki, Jake" powiedziałam. "Po prostu wykonuję swoją pracę, proszę pani." Jego głos zawahał się na końcu, gdy Cisco i inny ochroniarz zaczęli wyjmować z niego szkła. "Czy ktoś sprawdził odłamki szkła w jego głowie?" zapytała Claudia. Nikt nie powiedział tak. Wezwała: "Juanito, sprawdź go."

Juanito był kolejnym nowszym strażnikiem. Zostałam przedstawiona niektórym z nich, gdy rozeszły się wieści, że potrzebujemy więcej ludzi, ale wysoki, ciemnowłosy, przystojny mężczyzna był mi obcy. Skinęłam mu głową, to było na tyle. Przynajmniej Jake był tu od kilku tygodni. Juanito oznaczało "małego Juana", ale on nie pasował do tego określenia. Miał co najmniej 180cm, był szczupły, ale umięśniony. Nie był w niczym mały, z tego, co mogłam powiedzieć. "Nie jestem medykiem" powiedział. "Nie pytam o to" odpowiedziała Claudia. Po prostu stał wpatrując się w nią, wyraźnie niezadowolony. "Dałam ci rozkaz. Wykonaj go" powiedziała. Nie słyszałam tego tonu w głosie Claudii zbyt często. Gdybym była na jego miejscu, zrobiłabym to, co powiedziała. Przeniósł się do klęczącego wilkołaka i rozpoczął wybieranie spomiędzy wilgotnych loków. Choć nie wkładał serca w robienie tego. Cisco i drugi strażnik wydawali się traktować swoją pracę poważniej. Graham przyniósł duży ręcznik z łazienki i zaczął zbierać krwawe kawałki szkła, które były już na podłodze. Cisco i inni zaczęli wrzucać szkło na ręcznik. Wyglądało to niczym czerwony deszcz i ostre kawałki gradu. "Jak bardzo ranny jest Jake?" Spytałam Claudię. "Nie jest źle, ale nie chcemy żeby skóra zarosła wokó szkła." "To się często zdarza?" zapytałam. "Dość często" powiedziała. Spojrzałam z powrotem na mężczyzn i Jake'a wygładzającego się nawet gdy na to patrzyłam. "Czy to tylko ja mam wrażenie czy on uzdrawia się szybko nawet jak na zmiennokształtnego?" "To nie tylko ty" powiedziała Claudia. "Leczy się szybciej niż niemal każdy, kogo kiedykolwiek spotkałam." Trzej strażnicy przeszukiwali gorączkowo jego ciało, starając się wyprzedzić skórę, gdy wyrastała nad ranami. Juanito przemógł swą niechęć i teraz przeszukiwał włosy Jake'a przebierając palcami, rozpaczliwie przeglądając loki. "Nie dam rady zebrać wszystkiego! On uzdrawia się za szybko!" "Szkło, które pominiesz, będziesz musiał wycinać" powiedziała Claudia. "Cholera" odpowiedział i pracował szybciej.

Jake niemal nie wydawał dźwięku, podczas gdy wszyscy wybierali jego rany. Pozostawał milczący i nieruchomy pod ich rękami. Ja przeklinałabym i przynajmniej się wzdrygnęła. Graham najwyraźniej zebrał wszystkie porzucone szkła jakie mógł znaleźć, bo wytarł palce w ręcznik i wstał. "Graham, masz na sobie święty przedmiot?" Miałam nadzieję, że powie nie. "Nie" powiedział. Ulga rozlała się we mnie i zadrżałam. Było mi zimno w mokrych ciuchach i z reakcji na wypadek. Nie, nie wypadek. Arlekin próbował mnie zabić. Kurwa. Nie rozumiałam; nawet z ostrzeżeniami od każdego, nie rozumiałam. Byłam jak dziecko, które szturchało kijem kociaka i znalazło wpatrującego się w nie tygrysa. "Mów do nas, Anito" powiedziała Claudia. Było tak wiele osób w pokoju, które nie mogły wiedzieć wszystkiego o Arlekinie. Jak to wyjaśnić bez podawania szczegółów? "Źli goście namieszali Grahamowi, dużo, a on tego nie pamięta." "O czym ty mówisz?" zapytał Graham. "Nikt mi nie mieszał." "Zapytaj Clay’a" powiedziałam. "Również to widział." Claudia włączyła trzymane w dłoni radio i wezwała Clay’a by do nas dołączył, kiedy tylko będzie mógł. Następnie zwróciła się do mnie. "Od początku, Anito, wszystko." "Nie mogę przekazać ci tego wszystkiego, dopóki nie porozmawiam z Jean-Claude’m." "To sekretne gówno zaczyna być nudne." To od Fredo: szczupłego, niezbyt wysokiego i niebezpiecznego. Był jedynym szczurołakiem noszącym czasami pistolet, ale preferującym noże, dużo noży. "Również tak uważam" powiedziałam, "ale wy ludzie musicie wiedzieć o Grahamie teraz, a nie później." "Słuchamy" powiedziała Claudia. Była bardzo poważna, niemal groźna. Również nie lubiła tych sekretów. Nie winiłam jej. Powiedziałam im, choć złagodziłam to przez wzgląd na możliwe zawstydzenie Grahama. Claudia powiedziała: "Wampir, w świetle dnia, z dystansu, namieszał Grahamowi?" "Tak" powiedziałam. "To nie powinno być możliwe" odpowiedziała. "Nie w świetle dnia, z odległości, nie, nie powinno być." "Oznajmiasz mi, jako wampirza egzekutorka, że nigdy nie widziałaś czegoś takiego?"

Zaczęłam zaprzeczać, a następnie zatrzymałam się. "Spotkałam kilku mistrzów miast pogrywających ze mną na odległość, kiedy spałam i na ich terytorium." "Ale to było w nocy" powiedziała. "To prawda" odpowiedziałam. Wpatrywałyśmy się w siebie. "Mówisz, że ci goście..." zatrzymała się. Czekałam aż skończy; kiedy tego nie zrobiła, powiedziałam "Poświęcone przedmioty muszą być obowiązkowe dla każdego." "Nie pomogły ci teraz za bardzo" odpowiedziała. "To powstrzymało ich od pomieszania mi w głowie tak bardzo, jak namieszali Grahamowi. On tego nawet nie pamięta." "Wiem, że nie skłamałabyś" powiedział Graham "ale dlatego, że nie pamiętam, nie wierzę w to." "To czyni wampirze sztuczki umysłu tak niebezpiecznymi" powiedziałam. "To właśnie to. Ofiara nie pamięta co się wydarzyło." Głos Jake'a nadszedł z jedynie lekką nutą napięcia. "Co zrobiłaś, by krzyż tak zadziałał?" "To nie był krzyż" powiedziałam. Błysnęło ostrze, gdy Juanito przeszukał ciemne loki Jake'a we właściwym miejscu. Najwyraźniej będą musieli wyciąć niektóre szkła. Chciałam odwrócić wzrok, ale nie mogłam sobie na to pozwolić. Jake został ranny ze względu na mnie. Najmniej co mogłam zrobić, to obserwować jak go oczyszczają. "Zatem co to było?" spytał, ostatnie słowo syknął gdy ostrze nacięło jego głowę. "Ja ... nie jestem pewna, jak to wyjaśnić." "Spróbuj" powiedział przez zaciśnięte zęby. "Starałam się walczyć korzystając z mojej nekromancji i im, jemu się to nie spodobało." Juanito strząsnął kawałek szkła na zakrwawiony ręcznik, po czym powrócił do przeszukiwania teraz zakrwawionych loków. "On?" zapytała Claudia. "Taa, na pewno on." "Widziałaś go?" zapytał Jake, a jego oddech wyszedł gwałtownie gdy kolejny kawałek szkła wylądował na ręczniku. "Nie dokładnie widziałam, ale poczułam go. Energia była zdecydowanie męska." "Jak to męska?" zapytał Jake, jego głos był piskliwy z bólu.

Pomyślałam nad tym. "Myślałam, że widziałam postać mężczyzny przez chwilę, i..." Prawie powiedziałam maskę i powstrzymałam się. "Ale to mogło być złudzenie. Tyle tylko, że energia, którą poczułam była męska." "Co jeszcze?" Jego ciało zadrżało, gdy Cisco pracował nad plecami, najwyraźniej znajdując więcej szkła, które przegapił. Do dupy. Odpowiedziałam, choć prawdopodobnie nie powinnam, ale on przyjął na siebie moje uderzenie. Czułam jakbym była mu to winna. "Wilk, poczułam wilka". Krzyknął pod nożami. "To boli!" "Przykro mi" wymamrotał Cisco. "Naprawdę przepraszam." Juanito powiedział: "Mam to". Podniósł zakrwawione palce z włosów Jake'a. Coś błyszczało w jego ręce, nie był to nóż. "To ostatni ze wszystkich, które mogłem znaleźć." "Mam nadzieję, że będę mógł odwdzięczyć się kiedyś" powiedział Jake. "Jeśli przeprosiłbym jak Cisco, byłbyś mniej wkurzony?" "Tak" powiedział Jake. "Dobra, przepraszam." "Przyjmuję". Cisco odsunął się od niego i położył coś, co wyglądało jak zakrzepła krew na ręcznik. "To na tyle, również na plecach." "Dzięki" powiedział Jake. Próbował wstać, ale zatoczył się przy szafie tak ciężko, że zadrżała. Ręce sięgnęły ku niemu, by pomóc, pokrywając jego ramiona krwawymi odciskami jego własnej krwi. Odepchnął je. "Wszystko w porządku." Potem opadł na kolana. "Pomóżcie mu" powiedziała Claudia. Cisco i Juanito sięgnęli po niego ponownie. Jake odgonił ich. Przeszłam kilka metrów do nich. Uklękłam przed Jake'm, by napotkać jego wzrok, bez jego wysiłku. Zwrócił ku mnie brązowe oczy. Jego zazwyczaj przystojna twarz wydawała się napięta i zmęczona. Był nieco zbyt muskularny jak na mój gust. Podobali mi się mężczyźni trochę delikatniejsi, ale nadal doceniałam widok. Za wyjątkiem tego, że teraz widok zbyt mocno cierpiał by być podziwiany. "Byłabym teraz w szpitalu lub gorzej, Jake. Dziękuję." "Tak jak powiedziałem, to moja praca" ale jego głos był napięty. "Pozwól by ci pomogli, proszę." Spoglądał na mnie przez dłuższą chwilę. "Jak myślisz, co oznacza zapach wilka?"

"Myślę, że to zwierzę na wezwanie dla tego wampira. Niektóre wampiry pachną ich zwierzętami." "Większość wampirów pachnie dla mnie jak wampiry" powiedział. "Poznałam paru, którzy pachnieli swoimi zwierzętami na wezwanie." Nie dodałam głośno, że byli nimi Auggie, Mistrz Chicago i Marmee Noir. Auggie miał około dwóch tysięcy lat a Najdroższa Mamuśka była starsza od brudu. Co stawia tego wampira w bardzo potężnym towarzystwie. "Myślisz o czymś, o czym?" zapytał. Może nie odpowiedziałabym mu, ale zranił się ochraniając mnie. To sprawiało, że czułam się winna. "Jedynymi dwoma znanymi mi wampirami, które pachniały podobnie jak ich zwierzęta byli Auggie, Mistrz Chicago i Matka Wszelkiej Ciemności." "Słyszałem o Augustynie, ale Matka Wszelkiej Ciemności, nie jestem pewien, kto to jest." "Ona jest Matką Wszystkich Wampirów" powiedziałam. Jego oczy rozszerzyły się, a potem drgnął. "Potężne gówno." "Tak" powiedziałam, "potężne gówno. Pozwól zabrać się do lekarza, okej?" Lekko przytaknął. "Ok." Cisco i Juanito podnieśli go pod ramiona. Zrobili to tak, jakby nie był wysoki i umięśniony i ważył co najmniej dziewięćdziesiąt kilo. Super-siła była przydatna. Niemal stał na nogach, częściowo jak strażnicy i pozwolił im się prowadzić. Do czasu, gdy dotarli do drzwi, Jake szedł prawie wyprostowany. Prawie.

Rozdział 20 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Tym razem wybrałam czarną koszulkę, bo mój ostatni czysty biustonosz wisiał susząc się w łazience. Nigdy nie czułam się całkowicie swobodnie bez stanika. Nie byłam pewna, czy fakt, że czarna koszulka typu baby doll, będąca wystarczająco obcisła by podtrzymać moje piersi, była dobrą rzeczą czy nie. Myślę, że wolałabym luźniejszą koszulkę. W obcisłej czułam się lepiej, ale wyglądało to jakbym wybrała ją celowo, a nie ze względu na brak innych ciuchów. Również, bez stanika kabura naramienna była dopasowana, ale gdybym miała wyciągnąć broń, będę ocierać brzeg swojej piersi. To była mała niedogodność, ale mogła sprawić, że zawahasz się przez chwilę. Czasami sekundy wystarczały, byś zginął. Stałam w łazience, w złym humorze i skrępowana. Jakby moja skóra była zbyt ciasna. Swędząca z zażenowania i tłumionego gniewu. Przeszukałam siebie, tym samym "wzrokiem", który pozwala zobaczyć obrazy w głowie, w tym miejscu, gdzie Arlekin mnie naznaczył. To zniknęło, ale i tak mogłam zobaczyć to miejsce jak siniaka. Metafizycznego sińca, jakby ich dotyk zranił mnie w trwały sposób. Osuszyłam swoje włosy ręcznikiem nieco bardziej i prawdę mówiąc wmasowałam w loki jakiś produkt do pielęgnacji włosów. Byłam częściowo zawstydzona, że użyłam tych rzeczy na moich włosach, ale Jean-Claude przekonał mnie, że nie było niczego zawstydzającego w lekkim odprężeniu. Nadal odbierałam robienie tego jako infantylnie babskie. Czy powinnaś się martwić o swoje skręcające się włosy, gdy nosisz broń przez co najmniej dwanaście spośród dwudziestu czterech godzin? Wydawało się, że nie powinnaś. Rozległo się ciche pukanie do drzwi. "Co?" zapytałam i nawet dla mnie zabrzmiało to gniewnie. Cholera. "Przepraszam, Anito, ale Jean-Claude wysłał mnie bym sprawdził co u ciebie." "Przepraszam Clay, to właśnie jeden z tych dni." "Śniadanie czeka w salonie" powiedział przez zamknięte drzwi. "Jest kawa?" zapytałam. "Świeża, z pokoju socjalnego strażników." Wzięłam głęboki oddech, wypuściłam, i ruszyłam do drzwi. Kawa. Wszystko będzie lepsze po kawie.

Spodziewałam się Grahama z Clayem, ale był tu Sampson. Nie był ochroniarzem. W rzeczywistości był czymś w rodzaju goszczonego księcia. Był najstarszym synem Mistrza Wampirów z Cape Cod, Samuela. Ich wampirza grupa chciała związać się z nami bliżej, a jednym ze sposobów na to, była kandydatura Sampsona jako mojego nowego pomme de sang - jabłka krwi, niczym zatrzymanego kochanka. To było zadanie Nathaniela, dopóki nie awansował w strukturze mocy na moje zwierzę na wezwanie. Teraz potrzebowałam nowej przekąski, czy mi się podobało, czy nie. Ardeur potrzebowało więcej pożywienia. Jak dotąd udało mi się uniknąć seksu z Sampsonem. Ponieważ był prawie tak samo zakłopotany całą tą sytuacją, jak ja, cóż, to nie było trudne do uniknięcia. To nie tak, że nie był przystojny. Był wysoki, barczysty, z opadającymi ciemnymi lokami, które były identyczne jak u jego ojca. Miał nawet orzechowe oczy ojca. W rzeczywistości, był jednym z tych synów, który wyglądał jakby ojciec się sklonował, z wyjątkiem tego, że był kilka centymetrów wyższy i jakoś łagodniejszy. Ale z drugiej strony Samuel miał ponad tysiąc lat. Nie przetrwasz tak długo w społeczeństwie wampirów będąc łagodnym. Na pewno nie zostaniesz Mistrzem Miasta, będąc łagodnym i, pewne jak cholera, że nie pozostaniesz nim, będąc jakimkolwiek poza surowym. Sampson uśmiechnął się do mnie i to był miły uśmiech, chłopięcy, trochę nieśmiały. Miał na sobie białą, zapinaną na guziki koszulę z podwiniętymi rękawami i luźnym kołnierzykiem. Koszula była wyjęta z luźnego ubrania. Był boso. Jego matka była syreną i to sprawiało, że Sampson czasem reagował bardziej jak zmiennokształtny. Nie przepadał za butami, choć tolerował ubrania bardziej od moich futrzanych przyjaciół. Może woda jest zimniejsza? "Mamy za mało personelu, pamiętasz?" powiedział Clay. "Pamiętam." Choć nie brzmiałam jakby mnie to cieszyło. "Jestem aż tak dużym rozczarowaniem?" zapytał Sampson, ale jego uśmiech poszerzył się, a jego oczy wraz z tym zamigotały. Nigdy nie wydawał się traktować moich złych nastrojów osobiście. Oczywiście, spotkałam jego matkę, Theę. Była jak ocean: spokojna przez minutę, zrywająca się w następnej, by cię zabić. Myślę, że na jej sposób doprowadziła go do myśli, że kobiety były humorzaste. "Dziękuję za zgłoszenie się na ochotnika jako pożywienie żeby ochroniarze w czerwonych koszulkach mogli być gdzie indziej" powiedziałam i mój głos zabrzmiał cudownie oschle i sarkastycznie. "Słyszałem, że już karmiłaś ardeur" odpowiedział.

Przytaknęłam. Wyciągnął do mnie rękę. "Więc pozwól mi cię odprowadzić do swojego mistrza i prawdziwego jedzenia." Westchnęłam, ale wzięłam go pod ramię. Sampson miał być krótkoterminową pożyczką. Dla większej wampirzej społeczności był tutaj, by zostać wypróbowanym na pozycji pomme de sang. To była połowa prawdy. Druga połowa była taka, że jego matka była syreną i ostatnią z jej rodzaju. Była urodzoną królową pośród morskiego ludu, magiczną, potężną, a większość z tej magii była natury seksualnej. Wszystkie morskie panny mogły kusić śmiertelników, ale syreny mogły zmusić cię do zniszczenia twego statku. Mogły przywołać cię do morza i utopić a ty cieszył byś się tym. Były pewnego rodzaju wampirzymi mistrzami, tylko bardziej wyspecjalizowanymi i bardziej rzadkimi. Tak jak mówiłam, Thea była ostatnią z jej rodzaju, chyba że jej synowie mogliby zostać doprowadzeni do pełnej mocy. Problem polegał na tym, że jedynym sposobem, by doprowadzić syrenę do pełnej mocy był seks z inną syreną. Odkąd Thea była ostatnią z jej gatunku a jej synowie byli potencjalnie ostatnimi ze swego rodu, dobra, to wszystko było zbyt zbliżone do Króla Edypa dla dobrego samopoczucia. W rzeczywistości nie miała problemu z samodzielnym wykonaniem tej roboty. Była czczona jako bogini przed kilkoma tysiącami lat. Bogowie i boginie żenili się ze sobą cały czas, a przynajmniej pieprzyli. Ale Samuel, choć tysiącletni, był bardziej konwencjonalny. Powiedział jej, że jeśli zbliży się ponownie w tym celu do Sampsona, to ją zabije. Ponadto, jeśli w ogóle zbliżyłaby się do ich siedemnastoletnich bliźniąt, zabiłby ją. Ponownie, niczym w greckiej tragedii. Ale jeśli ich synowie mogli być tak potężni jak Thea, lub nawet blisko, zatem nagle rodzina Samuela rządziłaby Wschodnim Wybrzeżem. Po prostu tak będzie. Byli naszymi sojusznikami i przyjaciółmi. Jean-Claude nazywał Samuela przyjacielem od kilku stuleci. Ich potęga nie wydawała się złym pomysłem. Chodziło o to, że ardeur może być wystarczająco podobne do syreniej mocy, bym mogła dzięki niemu doprowadzić Sampsona do jego syrenostwa. Gdybym mogła, to świetnie. Jeśli nie mogłam, wtedy Thea obiecała zostawić swych synów w spokoju i przyjąć, że jest ostatnią z syren. Że jej synowie będąc w połowie ludzcy, lub pół - wampirzy, w zależności od tego jak na to spojrzeć, oznaczało, że nie byli wystarczająco syrenami by być tym, czym była ona. Widzicie, dlaczego zgodziłam się zatrzymać Sampsona przez jakiś czas? Jak sądzę, byłam ich jedyną szansą na uniknięcie epickich rozmiarów tragedii rodzinnej. To nadal mnie przytłaczało.

Ale wsunęłam lewą rękę pod jego ramię. Pozwoliłam by prowadził mnie do drzwi, z Clayem przed nami wykonującym swe ochroniarskie obowiązki. Chociaż, szczerze mówiąc, odkąd byłam jedyną uzbrojoną, nie czułam całego tego ochraniania. Jedynym wilkiem, którego widziałam z pistoletem był Jake. Jake miał wojskowe przygotowanie, więc Richard dał mu pozwolenie na noszenie broni. Zapytałam Richarda o zgodę na zabranie niektórych wilczych strażników na strzelnicę i zobaczenie, kto mógłby obsługiwać broń. Powiedział, że o tym pomyśli. Nie miałam pojęcia, dlaczego miał problem z uzbrojonymi wilkołakami, ale był Ulfrikiem, wilczym królem, a jego słowo było prawem. Byłam lupą, ale w społeczeństwie wilków, to bardziej jak nad-dziewczyna. Nie jest królową i nie jest równouprawniona. Wolałam społeczeństwo lampartów; było mniej seksistowskie. Nimir-Ra naprawdę była równa Nimir-Raj. Byliśmy jeszcze w kamiennym korytarzu, z udrapowanymi ścianami salonu w zasięgu wzroku, kiedy usłyszałam wystarczająco dużo głosów, by wiedzieć, że czeka na mnie o wiele więcej niż Jean-Claude. Clay odsunął na bok ciężkie zasłony tworzące ściany salonu, tak, że Sampson i ja mogliśmy wejść. Jean-Claude i Richard odwrócili się na kanapie spoglądając gdy weszliśmy. Twarz Jean-Claude'a pozostała miła i serdeczna, taka jak była. Twarz Richarda zachmurzyła się, jego wzrok przeskoczył na Sampsona przy moim ramieniu. Richard walczył, by kontrolować swoje emocje, wysiłek był widoczny na jego twarzy i w ustawieniu ramion, sposobie zgięcia jego rąk. Doceniam, że próbował. Doceniałam wysiłek wystarczająco by puścić ramię Sampsona i podejść do Richarda. Oparłam się o kanapę i pocałowałam go w policzek. Zdziwił się, jakby upłynął długi czas odkąd pocałowałam go w pierwszej kolejności. Miałam przecież tak wiele wyborów. Micah stał po drugiej stronie pokoju, odstawiając swój talerz na szklany stolik do kawy z resztą jedzenia, które ktoś dostarczył do podziemia. Nathaniel siedział na podłodze przy stole. Uśmiechnął się do mnie, ale pozostał tam, gdzie był. Czekał na swoją kolej na jego powitanie. Podeszłam do Jean-Claude'a w następnej kolejności, bo był najbliżej. Jeśli witalibyśmy się oficjalnie wyglądałoby to bardziej formalnie, ale podczas śniadania w naszym gronie, nie zadręczaliśmy się subtelnościami. Sampson został wychowany w pocałunku wampirów, który pochodził ze starej szkoły, co oznaczało, że wszystko robili w stylu Miss Manners 20, wampirzym stylu, bez względu na czas lub zdarzenie. Wedle tych zasad popełniłam już trzy błędy. Po pierwsze, puściłam ramię Sampsona. Zostajesz przy ramieniu swojej eskorty, dopóki nie odbierze cię ktoś potężniejszy, lub dopóki twoja eskorta nie przedstawi cię komuś, 20

Judith Martin (ur 13 09 1938), znana jako Miss Manners, amerykańska dziennikarka, pisarka i autorytet w dziedzinie etykiety i zasad zachowania.

komu był gotów cię oddać. Drugie, powitałam kogoś w pokoju, zanim przywitałam Mistrza Miasta. Trzecie, powitałam władcę zwierzołaków przed powitaniem wampira najwyższego rangą będącego w pokoju. Stara szkoła mówiła, że nikt nie był ważniejszy od wampirów. Wyjątkiem od tej zasady w domu Sampsona była jego matka, Thea. Technicznie była zwierzęciem na wezwanie Samuela, ale jeśli ojciec Sampsona miał jakąś słabość, to była nią Thea, więc ignorowałeś ją na własne ryzyko. Była królową dla króla Samuela bez względu na to, co twierdziły wampirze zasady. Jean-Claude był w jednej ze swoich bardzo formalnych białych koszul, z prawdziwym krawatem który utrzymywał w miejscu przy pomocy srebrno-szafirowej spinki na piersi. Założył nawet czarną aksamitną marynarkę z dopasowanymi srebrnymi guzikami. To było bardzo militarystyczne. Koszulę widziałam wcześniej, lub jakąś podobną; marynarka była nowością - dla mnie, przynajmniej. Nie widziałam jej jeszcze, ale jestem prawie pewna, że gdzieś w podziemiu była ogromna sala pełna niczego innego poza ubraniami Jean-Claude'a. Spodnie były właściwie materiałowe ale dopasowane mocniej niż jakikolwiek swobodny strój, który kiedykolwiek widziałam. Obcisłe spodnie przechodziły w wysokie do ud buty, które były czarne i skórzane i miały srebrne klamry bo bokach od kostek do połowy ud. Był zbyt wystrojony jak na rodzinne śniadanie. Gdy przyciągnął mnie w swoje ramiona, loki, które otarły się o moją twarz były jeszcze wilgotne po prysznicu. Jeśli znalazł czas by się wykąpać, to powinien mieć trochę czasu, by wysuszyć włosy. "Wydajesz się spięta, ma petite" wyszeptał w moje własne wilgotne włosy. "Jesteś zbyt dobrze ubrany jak na śniadanie, a twoje włosy są jeszcze wilgotne, co oznacza, że ubierałeś się pospiesznie. Skąd ten pośpiech?" Pocałował mnie delikatnie, ale nie zamknęłam oczu ani nie rozluźniłam się w pocałunku. Westchnął. "Czasami jesteś zbyt spostrzegawcza, ma petite. Mieliśmy zamiar umożliwić ci dokończenie śniadania zanim przejdziemy do interesów." "Jakich interesów?" zapytałam. Micah pojawił się obok nas. Opuściłam dla niego ramiona Jean-Claude'a

i

stwierdziłam, że Micah także był zbyt wystrojony. Był ubrany w grafitowe spodnie i jasnozieloną jedwabną koszulę, wsuniętą za pasek. Miał na sobie nawet błyszczące wieczorowe obuwie, o kilka odcieni ciemniejsze niż spodnie. Ktoś zaplótł we francuski warkocz jego wciąż wilgotne włosy, co dało wrażenie bardzo krótkiej i przylegającej do głowy fryzury. Pozostawiało to jego twarz odkrytą tak, że wszystkim co mogłam zobaczyć było to jak bardzo był piękny. Kościec twarzy cholernie przypominał kobiecy. Jednak z

kilkoma z jego loków odwracającymi wzrok nie zauważałeś tego tak bardzo. Zielona koszula czyniła jego kocie oczy zielonymi, zielonymi niczym woda morska rozświetlana promieniami słonecznymi, płynna zieleń z uchwyconym wewnątrz złotym światłem. Musiałam zamknąć oczy, by powiedzieć: "Jakich interesów?" "Rafael poprosił o spotkanie przy śniadaniu" powiedział Micah. To sprawiło, że otworzyłam oczy. "Clay powiedział mi, że Rafael chce czegoś innego niż pieniądze za dodatkowych strażników. " Micah skinął głową. "Rafael jest naszym sprzymierzeńcem i naszym przyjacielem, prawda? Czemu chłopcy jesteście wystrojeni i tak poważni?" Rozejrzałam się po pokoju. Kiedy dostrzegłam Claudię, odwróciła wzrok. Wyglądała nieswojo, jakby zawstydzona tym, czego chciał Rafael. Co to do cholery może być? Nathaniel podszedł do nas, jego rozpuszczone włosy sięgały kostek i nadal były ciężkie od wody. Suszył je, ale długo trwało całkowite wysuszenie takiej ilości włosów. Ta wilgoć sprawiała, że bliżej im było do prostego głębokiego brązu niż niemal kasztanowej miedzi. Wciąż trzymał poduszkę z kanapy tak, jakby balansował swoim talerzem, choć talerz był na stole. Niósł poduszkę na wysokości swego pasa i pachwin. Wszystkim co dostrzegłam zza poduszki, była para kremowych skórzanych butów, które sięgały ud. "Czego nie nosisz pod tą poduszką?" Rzucił poduszkę za siebie z rozmachem i uśmiechem. Miał na sobie stringi, które pasowały do butów i to było wszystko. Widziałam ten strój, ale nigdy tak wcześnie rano. "Nie to, że nie doceniam widoku, ponieważ to robię, ale czy nie jest trochę za wcześnie na fetyszystyczne ciuchy?" "Wszystkie moje tutejsze koszule są jedwabne. Moje włosy są tak mokre, że je poplamię." Wcisnął się w moje ramiona, a moje ręce ugięły się pod tymi wszystkimi ciężkimi włosami i stwierdziłam, że wciąż były bardzo mokre, tak mokre, że skóra na jego nagich plecach była chłodna i lekko wilgotna w dotyku. Miał rację, jedwab zostałby zniszczony. Moje ręce zsunęły się niżej, aż znalazłam krągłą, napiętą nagość jego pośladków. Wygiął się pod moimi rękami i musiałam zamknąć oczy i wziąć głęboki oddech zanim mogłam powiedzieć: "Dlaczego to założyłeś na spotkanie z Rafaelem?" Micah odpowiedział: "Myśleliśmy, że to może przypomnieć Rafaelowi co dokładnie oznacza bycie blisko nas. Plotka głosi, że jest tradycjonalistą."

Cofnęłam się od Nathaniela, ponieważ miałam problemy z myśleniem, kiedy dotykałam któregoś z moich mężczyzn nago. "Powtórz." Głos Richarda, tak niezadowolony, że wiedziałam, że wiadomość była zła. "Rafael również cię pragnie?" "Pogubiłam się" powiedziałam. "Rafael przedstawił siebie jako kandydata na nowego pomme de sang" powiedział JeanClaude, a jego głos był nijaki i przyjemnie pusty, jak to on potrafił robić. Ja po prostu gapiłam się na niego. Nie mogłam nawet wymyślić, co powiedzieć. Nathaniel dotknął mojego podbródka i zamknął mi usta, delikatnie. Pocałował mnie w policzek i powiedział: "W porządku, Anito." Przełknęłam ślinę i spojrzałam w tę spokojną twarz. Uśmiechnął się do mnie łagodnie. Pokręciłam głową. "Dlaczego o to poprosił? Rafael nie robi niczego bez powodu." Claudia odchrząknęła ostro. Wszyscy odwróciliśmy się do niej. Wyglądała na tak zażenowaną jak nigdy wcześniej nie widziałam. "Boi się, że więź Ashera z hienołakami pozwoli im związać się bliżej z Jean-Claude’m i tobą, niż nam, szczurom." "On jest moim przyjacielem" powiedział Richard. "Nie przyjaźnię się z liderem hienołaków." "Ale Rafael nie przyjaźni się z Jean-Claude’m, czy Anitą. Ma z nimi właściwie tylko powiązania biznesowe. Asher jest ich kochankiem, a jego zwierzęciem na wezwanie jest teraz hiena co czyni hieny bardziej istotnymi w twoich planach od nas." "Szczury są naszymi sojusznikami i przyjaciółmi" powiedziałam "nie mam osobiście nic do hien, ale ufam szczurom o wiele bardziej w sytuacji jeden na jednego, jako ochroniarzom niż większości hien." Claudia skinęła głową. "Poza kilkoma wyjątkami hieny są amatorami a Rafael nie zatrudnia amatorów." "Jesteście dla nas ważni, Claudio. Skąd, do cholery, Rafaelowi wziął się pomysł, że odrzucimy go dla Narcyza" spytałam. Wzruszyła tymi wspaniale umięśnionymi ramionami tak bardzo jak pozwalały na to mięśnie. "On chce bliższej więzi z Jean-Claude’m, to wszystko, co wiem." Spojrzałam na Jean-Claude’a i Richarda. "Nie muszę tego robić, prawda?" "Nie, ma petite, nie musisz, ale musimy go wysłuchać w tej sprawie. Zgadzam się z nie robieniem tego. Myślę, że inne zwierzołaki źle by odebrały, jeśli uczyniłabyś czyjegoś króla swoim nowym pomme de sang."

"Pozostałe zwierzołaki już są zazdrosne o więzi Anity z lampartołakami i wilkami" powiedział Sampson. Ominął nas, by móc dostać się do jedzenia i zająć jedno z krzeseł przy kominku. Po części zapomniałam, że tam był. Miał tę zdolność wtapiania się w tło kiedy chciał. Nie magia, tylko takt. "Co masz na myśli?" zapytałam. "To są nasze zwierzęta na wezwanie. Powinniśmy mieć z nimi mocniejszą więź." "To prawda, ale, Anito, nosisz szczep lwa i co najmniej jeden inny szczep likantropii. Są tacy wśród społeczności, którzy wierzą, że wiedzą, dlaczego lekarze nie mogą określić czwartego szczepu w twoim organizmie." Wziął kęs croissanta, a ja nagle zgłodniałam. Ze wszystkim co się działo, mój żołądek się zwinął i dał mi znać, że były inne głody oprócz ardeur. "Jaka jest ich teoria?" zapytałam. Podeszłam do stołu i zaczęłam nakładać jedzenie na jeden z białych talerzyków z chińskiej porcelany. Mieliśmy jedzenie na wynos codziennie rano, ale na Boga jedliśmy na prawdziwych talerzach z prawdziwymi srebrnymi sztućcami. Choć faktycznie srebro było złocone, tak, że nie było problemu by każdy mógł z niego korzystać. Prawdziwe srebro może spalić skórę likantropów. Nie palić by powstały pęcherze, ale palić tak, że swędziało i bolało. "Chimera zaatakował cię w postaci lwa, co tłumaczy likantropię lwa, ale był także wielołakiem. Już omawialiśmy to, że możesz być w stanie dodać nowe typy likantropii dopóki nie przemienisz się po raz pierwszy, czyż nie?" zapytał Sampson. "Taa, przedstawiliśmy to jako teorię" powiedziałam. "Niektórzy w społeczności zmiennokształtnych chcieliby, byś spróbowała podjąć tak wiele z ich bestii jak możesz, zanim się zmienisz, tak, że mieliby ściślejszy sojusz z JeanClaude’m." Spojrzałam na Claudię. "Czy to prawda? Czy ludzie to sugerują?" "Rozmawiano o tym." "Czy to jest to, czego naprawdę chce Rafael?" zapytałam. "To znaczy, że wie, że Richard i ja nie chcemy go w moim łóżku, ale to tylko podstęp? Oferuje seks, ja odmawiam, a potem robi kontrpropozycję dotyczącą... próby dania mi szczurzej likantropii?" "Nie jestem pewna, co zamierza powiedzieć" powiedziała. Spojrzałam na Sampson. "Skąd wiesz to wszystko?" "Wychowałem się w czymś, co sprowadza się do pojęcia królewskiego dworu, Anito. Możesz żyć i umrzeć dla informacji wywiadowczych."

"Zauważyłem, że Sampson ma niemal niesamowitą zdolność do wydobywania zwierzeń" powiedział Jean-Claude. "Wpływasz na nich syrenimi sztuczkami?" zapytałam. Wzruszył ramionami i wziął kolejny kęs rogalika. "Korzystanie z umysłowych sztuczek na ludziach bez ich zgody jest karalne" powiedziałam. "Prawo w rzeczywistości stwierdza, że niezgodne z przepisami jest korzystanie z wampirzych sztuczek, telepatii, albo magii do wydobywania informacji bez zezwolenia. Nie używam żadnego z tych trzech." "Mogłabym przedstawić w sprawie sądowej, że syrenia moc jest formą telepatii." "Ale ja nie czytam ich umysłów, udzielają mi dobrowolnych informacji. To w ogóle nie jest telepatia. Poza tym, to nie jest sprawa sądowa, to dotyczy tego, jak pływać pomiędzy skałami na twojej drodze." "I ty masz sugestię" powiedziałam i pozwoliłam by zabrzmiało to tak podejrzliwie, jak tylko chciałam. Roześmiał się i wytarł ręce w białą serwetkę na swych kolanach. "Możesz uniknąć kwestii seksu, mówiąc, że jestem kolejnym kandydatem, co jest prawdą. Mogę po prostu nie zrezygnować ze swojej kolejki do twojego łóżka. Ich król wie, że jestem najstarszym synem innego Mistrza Miasta i mam pierwszeństwo w uzyskaniu twych względów." "I to umieści cię w jej łóżku wcześniej" powiedział Richard; również brzmiał podejrzliwie. Sampson posłał mu cierpliwe spojrzenie, z jedynie lekką nutą niecierpliwości. "Jestem tutaj od miesięcy i nie naciskam z moimi żądaniami. Częściowo dlatego, że dopóki Anita próbuje doprowadzić mnie do moich syrenich mocy, moja matka pozostawia mych braci w spokoju. Nie jestem wcale przekonany, że ardeur jest na tyle podobne do mocy mojej matki, że Anita może obudzić mnie w tej innej mocy. Jeśli prześpię się z Anitą i to nie zadziała, to moja rodzina wróci z powrotem do tego samego problemu." "Twoja matka obiecała, że jeśli nie mogę doprowadzić cię do twojego syrenostwa, przyjmie, że była ostatnią syreną i zostawi ciebie i twoich braci w spokoju." Zaśmiał się i pokręcił głową. "Ona nie jest człowiekiem, Anito, czy wampirem, jej słowa nie oznaczają tego, co myślisz. Chce byśmy byli syrenami i nie wierzę, że zaakceptuje twą porażkę z godnością. Ale tak długo jak jestem tutaj, próbując, ona będzie czekać." "I zostawi twoich młodszych braci w spokoju" powiedziałam.

Pokiwał głową. "Ale moja matka nie będzie czekać wiecznie, Anito. Jednym z powodów, z których przehandlowała Perditę jako dawcę krwi było to, że Perdy może mieć na mnie oko." "Ona jest szpiegiem?" zapytałam. "Wiem, że cieszy ją randkowanie z Jasonem, ale tak, jest szpiegiem. Mój ojciec akceptuje i zachęca, bym był dżentelmenem we wszystkim, ale moja matka straci przy tym cierpliwość." "Możemy odesłać Perditę z powrotem, gdy odejdziesz" powiedział Richard. "Ona szpieguje mnie, nie was." "Twoja mama nie wierzy, że tego nie schrzanisz" powiedziałam. "Nie, nie wierzy. Ona wie, jak bardzo chcę uniknąć by nie zrobiła czegoś, co zmusi mojego ojca by ją zabił. Uwielbia ją, ale jeśli ona wymusi seks na mnie lub moich braciach, zrobi to, co obiecał. Zabije kobietę, którą kocha ponad wszystko. To zniszczy jego i naszą rodzinę." "Byłeś nadzwyczaj cierpliwy" powiedział Jean-Claude. Chciałam się sprzeczać, ale nie mogłam. Przytaknęłam. "Byłeś." "Więc dlatego będzie cię pieprzyć" powiedział Richard. Westchnęłam. "Postępowałeś dzisiaj tak dobrze Richardzie. Nie zepsuj tego." "A jak byś się czuła, gdybym wybrał jedną z tutejszych kobiet w podziemiu na seks podczas gdy ty będziesz pieprzyć Sampsona?" Spojrzałam na niego. Myślałam o kilku rzeczach do powiedzenia, żadna nie była pomocna. "Nie chciałabyś tego, prawda?" powiedział. "Nie" powiedziałam, nie wiedząc, co jeszcze powiedzieć. "Więc nie oczekuj, że będę się cieszyć z dzielenia się tobą." "Nie oczekiwałam, że to ci się spodoba, Richardzie. Nie sądzę, by podobało się również Jean-Claude'owi albo Micahowi." Spojrzałam na Nathaniela. Jednocześnie marszcząc brwi i się uśmiechając. "Lubię się dzielić" powiedział z uśmiechem. "Dobra twoja" odpowiedział Richard. "Ja nie." "Uprawiasz seks z kobietami, z którymi się umawiasz" powiedziałam. "Z niektórymi z nich, tak." "Robisz to z wyboru, ja robię to, bo muszę." "Ale wciąż czerpiesz z tego radość" powiedział.

"Czy uszczęśliwiłoby cię, jeśli seks byłby zły?" "Tak." Wstał i daj mi wreszcie zobaczyć, że miał na sobie ładne dżinsy i czerwoną koszulkę. Prawdopodobnie nie chciał nosić fetyszystycznych ciuszków, a nie sądzę, by miał tu jakieś galowe stroje. "Tak, czułbym się lepiej, gdybym nie wiedział, że ci się podoba." "Nie wiem, co na to odpowiedzieć Richardzie, naprawdę nie wiem." "Nie uprawiam seksu z nikim, poza Anitą, i nie mam z tym problemu" powiedział Micah. "Nie, oczywiście, że nie, bo jesteś idealny" odpowiedział Richard. Micah spojrzał na mnie, jakby pytając, jak daleko się posunąć. "Nie sprzeczaj się" powiedziałam. "Zjedzmy, a potem porozmawiamy o tym, co powiedzieć Rafaelowi". "I właśnie dlatego, że mówi ‘nie sprzeczaj się’ nie będziesz się sprzeczać, czyż nie?" zapytał Richard. "Zwykle nie" powiedział Micah. "Czasami, Micah, nienawidzę cię," powiedział Richard. "Dokładnie tak jak ja ciebie" odpowiedział Micah z uśmiechem. Moc Richarda uderzyła po mojej skórze niczym drobne ukąszenia gorąca. Ale Micah był bliżej, a gdy również jego moc rozgorzała, to było niczym stanie zbyt blisko otwartego pieca. "Przestańcie, obaj." "Mon chat, mon ami, nie mamy na to czasu." "Nie jestem twoim przyjacielem," powiedział Richard. "Jestem twoim wilkiem na wezwanie, ale to nie czyni z nas przyjaciół." Jean-Claude wziął głęboki oddech, wypuścił go i znieruchomiał. Znieruchomiał w ten sposób, w jaki niektórzy starsi z nich mogli robić, tak, że czułeś jakby zeszli ci z oczu, mimo że wciąż tu stali. Jego głos, gdy się odezwał, był neutralny, przyjemny, w pusty, bezosobowy sposób. "Jak chcesz, Richardzie. Mon chat i mon lupe, nie mamy na to czasu." Richard odwrócił się ku niemu, jego moc napełniła pokój jak gorąca kąpiel, która wymknęła się z pod kontroli. Myślałeś, że miałeś piękną, relaksującą kąpiel i nagle zaczynałeś tonąć. Mój puls przyspieszył, a wilk poruszył się we mnie. Zamknęłam oczy i zaczęłam spokojnie i głęboko oddychać, oddychać od podeszew moich stóp do górnej części piersi. Głębokie oczyszczające oddechy, uspokajające ten ruch wewnątrz mnie. Izolujące mnie od tego co robił Richard. To była jego moc, nie moja. Nie miałam na nią odpowiedzi. Część mnie w to wierzyła, ale część wiedziała lepiej. Jego moc i moja wżeniły się zbyt ściśle.

"Nie nazywaj mnie tak" powiedział Richard. "Jeśli jesteś tylko moim wilkiem na wezwanie i nie jesteś moim przyjacielem, to jak jeszcze mogę cię nazwać?" Głos Jean-Claude'a był bardzo niski, kiedy to powiedział. Nagle zdałam sobie sprawę, że również był zły. Zły na Rafaela? Zły na Arlekina? Zły na wszystko? "Nie tak, po prostu nie wilkiem." "Bierzesz za zniewagę coś, co nie jest do tego przeznaczone, ale jeśli znajdujesz zniewagę tam, gdzie nie jest zamierzona, zatem być może powinienem bardziej się starać, by obrażać cię celowo." Odgłos ciężkich, zewnętrznych drzwi głośno uderzył w napięte milczenie. To sprawiło, że podskoczyłam. "Rafael jest tutaj" powiedziała Claudia. Jej głos zawierał w sobie jednocześnie ulgę i zmartwienie tym wszystkim, jak gdyby była szczęśliwa, że kłótnia została przerwana, ale martwiła się, co zrobi jej król. Richard piorunował wzrokiem Jean-Claude'a, a wampir ostatecznie pozwolił by jego gniew ukazał się na twarzy, gdy Rafael wszedł przez odległe kotary. Rafael był wysoki, ciemnowłosy i przystojny. Nie było absolutnie niczego złego w 180cm, mrocznego Hiszpańskiego mężczyzny w ładnie skrojonym garniturze. Nie miał krawata, więc biała luźna koszula oprawiała zagłębienie jego szyi niczym zaproszenie. Ta ostatnia myśl nie brzmiała jak moja własna. Spojrzałam na Jean-Claude'a, zastanawiając się, czy to jego. Pożywił się dzisiaj czyjąś krwią, tyle mogłam powiedzieć, ale wiedziałam, że czasami pożądał potężnej krwi tak, jak inni mężczyźni pożądali pięknej kobiety. Czego nie wiedziałam do tej chwili było to, że pożądał Rafaela jako pożywienia. Kolejna niespodzianka była za nim. Louie Fane, dr Louis Fane, nauczyciel biologii na Washington University i chłopak jednej z moich najlepszych przyjaciółek. Ronnie, Veronica Sims prawdopodobnie powiedziałaby mi, że chłopak brzmiało zbyt gimnazjalnie. Wolałaby chyba określenie kochanek, ale to był mój dialog wewnętrzny, więc mogłam użyć słów jakich chciałam. Poza tym, kontynuowanie przez Ronnie kampanii określania związku jej i Louiego jako seksualnego a nie emocjonalnego było jej problemem, nie moim. Chociaż czasem robiła z tego mój problem. Louie miał 170cm, był szczupły, ale nie wątły. Dziś jego ramiona były okryte, ale kiedy były nagie drobne mięśnie grały na jego przedramionach. Włosy miał proste i ciemne, krótko ścięte, na tyle niedawno, że jak widziałam go zaledwie w zeszłym tygodniu sięgały do uszu; teraz nie. Jego twarz była delikatnie kwadratowa, to niemal jedyna

wskazówka, że jego matka pochodziła z Ekwadoru. To i czarne oczy, ciemniejsze nawet niż moje własne. Byłam zaskoczona widokiem Louiego. Nie wiem dlaczego; był drugim w dowodzeniu Rafaela. Jak dobrze ułożony profesor college’u stał się drugim pełnomocnikiem w grupie zwierząt składających się głównie ze zwyczajnych i byłych przestępców? Dzięki mądrości i byciu nie tak łagodnym na jakiego wyglądał. "Rafaelu, Królu Rodere St. Louis, witamy" powiedział Jean-Claude. Formalność pozdrowienia nadała ton. "Jean-Claude, Mistrzu Miasta St. Louis, jestem zaszczycony, że zaprosiłeś mnie do swego domu." Jego wzrok powędrował do Richarda. "Ulfriku z Klanu Thronnos Rokke, przyjacielu i sojuszniku, dziękuję za spotkanie o tak wczesnej porze dnia." Byłam wystarczająco blisko, by słyszeć gwałtowny wdech i pomyślałam, że Richard powie coś, wraz z tym niemal gwałtownym oddechem, ale wypuścił powoli powietrze. Zadrżało nieco uchodząc z niego, ale przemówił prawie normalnie. "Rafaelu, Królu Szczurów, przyjacielu i sojuszniku, jest mnóstwo jedzenia, poczęstuj się." "Dziękuję" odrzekł Rafael, i trochę napięcia, z którego nie zdawałam sobie sprawy, zeszło z jego szerokich ramion, jakby również martwił się o reakcję Richarda. Louie podszedł do Richarda i zrobili to męskie potrząśnięcie dłoni/uścisk, gdzie chwytasz przedramiona i częściowo unosisz ramiona. Słyszałam, jak mówił, "Przepraszam za to." Jeśli Richard cokolwiek powiedział, niczego nie usłyszałam, bo Micah przemówił do Rafaela. "Czy lamparty są tak nieistotne, że nawet nie powitasz ich króla lub królowej?" Spośród wszystkich osób w pokoju, nie spodziewałam się problemów od Micaha. Z wyglądu twarzy Rafaela, on także. "Nie chciałem nikogo obrazić, Nimir-Raj". "Tak, chciałeś" powiedział Micah. "Micah..." powiedziałam. Potrząsnął głową na mnie. "Nie, Anito, nie możemy pozwolić na zniewagę taką jak ta. Nie możemy." Richard powiedział "W końcu znalazłeś coś o co warto się sprzeczać, Micah?" Rzucił Richardowi zimne spojrzenie. "Co byś zrobił, gdyby Rafael zignorował cię a pozdrowił każdego innego lidera w pokoju?" Gniew błysnął na twarzy Richarda, a następnie odpłynął. "Nie spodobałoby mi się to." "Jean-Claude, musisz nauczyć koty lepszych manier" powiedział Rafael.

To zwróciło moją uwagę i nie w dobry sposób. Stanęłam przy Micahu. Nathaniel przeniósł się do nas, choć trochę za nas. Byliśmy królem i królową; nie stajesz przed władcami, nawet jeśli żyjesz z nimi. "Nie jesteśmy zwierzaczkami" powiedziałam. "Jesteś ludzką służebnicą Jean-Claude'a, a lamparty nie mają innego powiązania z Mistrzem Miasta jak tylko przez ciebie, Anito. Nie są bezpośrednio związane z wampirami tego miasta." Poczułam ruch wokół nas, gdy ochroniarze poruszyli się nerwowo. Rafael nawet na nich nie spojrzał. Ja to zrobiłam. Spojrzałam na Claudię i ona faktycznie się zarumieniła. "Po czyjej stronie jesteś, jeśli pojawią się problemy?" zapytałam. "Czy naprawdę wierzysz, że możesz mnie wyzwać?" powiedział Rafael i brzmiał na rozbawionego. Zignorowałam go i utrzymałam wzrok na Claudii. Micah utrzymał swoją uwagę na Rafaelu i wiedziałam, że da mi znać, jeśli musiałabym spojrzeć na tego wielkiego mężczyznę. "Dalej, Claudio, Fredo, odpowiedzcie mi. Jesteście naszymi ochroniarzami, ale on jest waszym królem. Jeśli coś pójdzie źle, możemy liczyć na was, czy nie?" "To są moi ludzie" powiedział Rafael. "są mi winni lojalność." W końcu spojrzałam na niego. To nie był przyjazny wzrok. "Zatem muszą opuścić ten pokój, w tej chwili. Potrzebujemy tu hien i wilków, teraz." "Oni nie mogą się równać z moimi ludźmi" powiedział Rafael. "Może i nie, ale im przynajmniej mogę zaufać." Clay włączył swoje radio i przekazał moją prośbę. Rafael spojrzał na Jean-Claude'a. "Czy lamparty tu rządzą, Jean-Claude? Słyszałem o tym, ale nie wierzyłem." Odwrócił się od nas, tak jakbyśmy nie mieli znaczenia. Miałam straszną ochotę wyciągnąć broń, ale wiedziałam, że nigdy nie dostanę się do niej na czas. Nie z Claudią i Fredo w pokoju. A poza tym, nie bardzo chciałam go zastrzelić za zniewagę, a nigdy nie wyciągasz broni, jeśli nie jesteś w stanie z niej skorzystać. Ja nie chciałam jej użyć, ale naprawdę pragnęłam jej jako sposobu, by zetrzeć arogancję z twarzy Rafaela. Wilki i hieny wlały do pokoju, w biegu. Teraz mieliśmy więcej naszych ludzi w pomieszczeniu niż szczurołaków. Ścisk w brzuchu nieco złagodniał. "Rafaelu" powiedział Richard "Dlaczego to robisz?" "Co robię?" zapytał. "Traktuję lamparty jako słabsze, jak przypuszczalnie są?"

Richard pozwolił swej twarzy ukazać zaskoczenie które poczuł. "Celowo próbujesz drażnić Anitę?" "Przyszedłem, by negocjować z Mistrzem Miasta i jego triumwiratem władzy. Jego zwierzęciem na wezwanie i jego ludzką służebnicą." "Jestem również królową lampartów, a one są moimi zwierzętami na wezwanie " powiedziałam. "Nie możesz obrażać jednej połowy mojej podstawy mocy kiedy próbujesz negocjować z inną." "Dokładnie" odrzekł Rafael. "Co?" zapytałam. "Wysunąłeś swoją propozycję, Rafaelu" powiedział Jean-Claude. Spojrzałam od jednego do drugiego. "Nie dla mnie, nie zrobił tego." "Jestem równie zdezorientowany" odpowiedział Richard. "Pracowałem przez lata by uczynić szczurołaki siłą, z którą trzeba się liczyć, pertraktować, siłą, której nie należy lekceważyć. Choć może nie lubię Narcyza, on, na swój sposób, również uczynił hienołaki liczącą się siłą." Skinął na nas, jedyne trzy lamparty w pokoju. "Lamparty były zabawkami wilków, kiedy Raina była ich lupą. Gabriel, przywódca lampartów, był jej pionkiem. Następnie Anita zabiła oboje. Stała się lupą dla wilków i starała się chronić lamparty. Byłem szczęśliwy, że lamparty miały prawdziwego opiekuna, kogoś, kto nie tylko ich wykorzystywał. Żadna grupa nie zasługuje na traktowanie, jakie znosili z rąk Gabriela." Podszedł do nas, powoli, nic groźnego w tym ruchu, ale walczyłam z ochotą by się cofnąć. Jakoś nie byłam pewna, czy chcę go tak blisko mnie, nas. Rafael mówił spokojnie, jak przesuwał się ku nam. "Wtedy Anita stała się czymś więcej niż tylko człowiekiem z niezwykłymi mocami. Według wszystkich wskazówek może być wkrótce naprawdę zmiennokształtną" "Więc co?" zapytałam. "Więc co, jeśli w końcu porosnę futrem naprawdę?" "Lampart nie jest zwierzęciem do przyzwania Jean-Claude'a, tylko twoim. Jeszcze nie jesteś wampirem. Jesteś lamparcią królową, ale nie lampartołakiem. Lupą wilków, ale nie wilkołakiem. Teraz lwy są twoje na wezwanie. Jeśli Joseph i jego stado daliby ci tylko kogoś godnego wyboru, miałabyś kolejne zwierzę związane z tobą. Lwy są słabsze nawet niż lamparty, ale jeśli znalazłabyś wśród nich partnera, będą piąć się w górę, staną się potężne, a nie zasługują na to." Zaczynałam widzieć o co mu chodziło, nawet rozumiałam, dlaczego proponował siebie jako pożywienie. "Robisz wszystko zgodnie z zasadami" powiedziałam "i wtedy znikąd pojawia się metafizyczna dzika karta i nagle grupa zwierząt, które są słabe, wedle twoich

standardów, ma większą więź z Jean-Claude’m. Lamparty są małą grupą, ale mają intymne kontakty z wampirami, więc są potężne. Myślisz, że to samo stanie się z lwami." "Tak" powiedział Rafael. "Poważnie myślisz o byciu pomme de sang Anity?" Powiedział Richard "ponieważ to jedyny sposób jaki postrzegasz, by zbliżyć się do struktury mocy." Rafael skinął głową i spojrzał na drugiego mężczyznę. "Przykro mi, przyjacielu, ale jeśli nie mogę zagwarantować bezpieczeństwa moim ludziom poprzez siłę ramion i tradycyjne metody, to jestem gotów się kurwić dla ich bezpieczeństwa." "Nie twierdzę, że poważam lamparty bardziej niż ciebie" powiedział Jean-Claude. "Jeśli miałbyś wybór między ocaleniem szczurów i ocaleniem lampartów, kogo byś wybrał?" "Nie będzie takiego wyboru" powiedział Jean-Claude. "Być może nie, ale może to być wybór między hienami i szczurami. Narcyz nie jest moim przyjacielem, a teraz jego ludzie są Ashera zwierzętami na wezwanie." "Asher nie jest tu mistrzem" powiedział Jean-Claude. "Nie, ale go kochasz, kochałeś go od wieków. To silna więź, Jean-Claude. Jeśli Asher szepnąłby wystarczająco słodko, odrzuciłbyś go i jego zwierzęta? Czy może trzymałbyś jego stronę ponad moimi ludźmi?" "Czy planujesz wyzwać hieny do walki?" zapytał niemal żartobliwie Jean-Claude. Ale znałam ten ton głosu; to był ton, którego używał, gdy obawiał się, że miał rację. "Nie, ale nie jesteśmy zwierzętami, żadne z nas," odrzekł Rafael. "Nasz pan nie rozpocznie z tobą wojny, szczurzy królu." To od Remusa. Rafael potrząsnął głową. "Jesteś jednym z powodów, z których obawiam się wojny, Remusie. Gdy twój Oba, twój przywódca rekrutował tylko zawodników sztuk walki i pakerów, pięknych mięśniaków, którzy nigdy nie poznali prawdziwej walki bez sędziów, nie martwiłem się, ale jesteś prawdziwy, Remusie. Zatrudnił kilku ex-wojskowych, byłych policjantów." "Zrobił to z powodu tego, co się stało, gdy Chimera przejął jego ludzi" powiedziałam. "Narcyz poznał różnicę między wykidajłom a żołnierzem. Nauczył się tego poprzez przykre doświadczenia. Utracił wielu ze swoich ludzi przez Chimerę." "A ty zabiłaś dla niego Chimerę" powiedział Rafael, skupiając na mnie całą uwagę tych ciemnych oczu. "Zabiłam go dla nas wszystkich. Szczurów także nie zostawiłby w spokoju."

Rafael stanął przed nami. Walczyłam z ochotą złapania Micaha za rękę. Rafael nie zrobił nic groźnego, po prostu miał 180cm i stał nad nami. Zazwyczaj wysoki wzrost mnie nie zastraszał, ale było w nim coś dzisiaj. Coś złego. "Byliśmy zbyt silni by Chimera nas zaatakował, a nie nosił w swoim ciele szczurzej likantropii." "Próbował przejąć kilka grup, których likantropii również nie posiadał" powiedziałam. "Gdybym miał upodobanie do mężczyzn, ofiarowałbym się Jean-Claude'owi." Nawet nie starałam się utrzymać szoku z dala od mojej twarzy. Złapałam Micaha za rękę, jakby świat zadrżał w posadach, a ja potrzebowałam czegoś się przytrzymać. Rafael nie mówił takich rzeczy. "Ale mężczyźni mnie nie interesują, więc wybiorę kolejne najlepsze rozwiązanie. Oferuję się tobie, Anito. Ponieważ ochraniasz tych w swoim łożu. I coś w tobie przynosi moc twoim kochankom. Nie rozumiem tego, ale Nathaniel jest idealnym przykładem jednego z najsłabszych zwierzołaków stającego się czymś o wiele większym, tylko ze względu na ciebie, Anito." Nathaniel przesunął się dotykając mojego ramienia. Podskoczyłam, a następnie powoli i ostrożnie przesunęłam się pod tym dotykiem, trochę z dala od tej dziwnej wersji Rafaela. Bał się. Czułam to. "Co Narcyz zrobił, że uważasz, iż szczury są w niebezpieczeństwie?" powiedział JeanClaude. Rafael spojrzał na niego. "Co słyszałeś?" "Nic. Daję ci słowo honoru, że nic nie słyszałem, ale jesteś ostrożny i zamyślony. Zupełnie jak nie ty, Rafaelu; tylko coś poważnego i niebezpiecznego mogło sprawić, że przychodzisz do nas tak jak teraz." Jean-Claude usiadł na kanapie i powiedział:" Usiądź z nami, zjedz i powiedz nam, co Narcyz powiedział lub zrobił, byś był skłonny mówić takie rzeczy ma petite." Rafael zamknął oczy, zacisnął dłonie w pięści. "Twoje słowo honoru, że nie wiesz. Wtedy to nie może być prawdą." "Co nie może być prawdą, mon ami? Porozmawiaj z nami. Jesteśmy sojusznikami i przyjaciółmi, pozerstwa i groźby nam nie przystoją." Micah odciągnął mnie z dala od Rafaela i bliżej jedzenia. Nie wycofaliśmy się od króla szczurów; po prostu przeszliśmy do jedzenia. Jasne, ale to ratowało twarz, a ja byłam głodna. Nieważne jaki wypadek miał miejsce, nadal nie otrzymałam nawet kawy. Jednym z efektów ubocznych ardeur i prawie-likantropii było to, że nie mogłam nie jeść. Nie bez konsekwencji,

w postaci seksu którego potem żałowałam, lub mojego ciała niemal odrywającego się od siebie, ponieważ nie mogło się zdecydować, jakim zwierzęciem najbardziej chciałoby być. W istocie każdy usadowił się z jedzeniem, a Rafael przestał być całkowicie dziwny i przerażający. Usiadł na sofie z Louiem, ze swymi ochroniarzami z tyłu. Zajęliśmy kanapę. Była na tyle duża, że wszyscy, poza Nathanielem, mieli gdzie siedzieć. Zwinął się u moich stóp i sprawił, że skąpy, skórzany strój odegrał swą rolę. Jedyną osobą w pokoju, która wiedziała, jak być bardziej uwodzicielskim bez wahania był Jean-Claude, a on był całkowicie biznesowy. Choć dla niego, czasami uwodzenie wiązało się z biznesem, ale nie tego ranka. Skubałam rogalika i różne sery oraz owoce i po raz setny zastanawiałam się jak umieścić prawdziwą kuchnię w podziemiach Cyrku. Śniadanie na wynos było cholernie ograniczone. Ale kawa była dobra. Sączyłam czarną, ponieważ pierwszy kubek powinien zawsze być czarny. To policzek w twarz rano, pozwalający wiedzieć, że się obudziłeś. "Teraz" powiedział Jean-Claude "Rafaelu, mój przyjacielu, porozmawiaj z nami. Co powiedział Narcyz lub co zrobił, by cię tak zaniepokoić?" "Powiedział, że ofiaruje się Anicie jako pomme de sang, a wraz z tym i jego więzią do twej miłości, Ashera, będzie drugą najpotężniejszą grupą zwierząt w St. Louis, po wilkach" "Powiedział ci to?" zapytał Jean-Claude. "Nie do mnie osobiście, nie." "To jak o tym usłyszałeś?" "Jeden z moich szczurów lubi sposób uprawiania seksu Narcyza. Narcyz teraz wychodzi z siebie, że zwierzęciem na wezwanie Ashera jest hiena. Ofiarował się Asherowi jako jego zwierzę, ale został odrzucony." Nowości jak dla mnie, pomyślałam. "Asherowi to schlebia" powiedział Jean-Claude, "ale oboje czuliśmy, że to wywoła nerwowość wśród innych grup, jeśli Narcyz zostałby tak uhonorowany." Walczyłam, by nie spojrzeć na Jean-Claude'a, bo czy ktoś nie powinien wspomnieć mi o tym? Popijałam kawę i starałam się zachować obojętny wyraz twarzy, nie zawsze moja mocna strona. Wypiłam kawę zbyt szybko, by się tym cieszyć, ale to mnie powstrzymało od dodania czegokolwiek, albo przynajmniej miałam taką nadzieję. "Ale Asher chodzi do klubu Narcyza i lubi taką rozrywkę" powiedział Rafael. Klub Narcyza był klubem wiązania i uległości i rozrywka mogła obejmować wiele pól. Nie wiedziałam, że Asher tam jeździł. Wiem, że dobrze było być w pobliżu swych zwierząt.

Podobało mi się przebywanie z lampartami i wilkami, a nawet lwami. Ale... tu nazbyt wiele się działo, a ja nie miałam na to wpływu. Nie podobało mi się to. "Ashera cieszy to, co klub ma do zaoferowania, ale odrzucił bardziej osobistą ofertę Narcyza, ponownie, ponieważ myślał, że inne grupy zwierząt źle to ocenią gdyby chciał okazać takie względy Narcyzowi" powiedział Jean-Claude. "Narcyz wydaje się myśleć, że to tylko kwestia czasu, zanim Asher podda się jego urokowi." "Nie zna Ashera tak dobrze jak myśli" powiedział Jean-Claude. "Asher lubi bondage" powiedział Rafael. Jean-Claude wzruszył ramionami, tym wspaniałym galijskim ruchem, który oznaczał wszystko i nic. Co oznaczało, że Rafael mógł mieć rację. Ponownie, dla mnie nowość. Co jeszcze mój wampirzy "mistrz" ukrywał przede mną? "Jeśli Narcyz może uwieść twego Ashera, zrobi to. Będzie próbował uwieść ciebie" powiedział Rafael. "Narcyz próbował uwodzić mnie w przeszłości. Poległ" powiedział Jean-Claude. "Mówił, że dawny Mistrz Miasta, Nikolaos, dała mu cię kilka razy. Chwalił twoje ciało i to, co z nim robił." Rafael studiował twarz Jean-Claude'a gdy to powiedział, tak jak studiował moją. Wyglądało na to, że utrzymywał nawet kontakt wzrokowy, nie zawsze mądre z wampirem. Jean-Claude dał mu piękną, nieczytelną twarz. "Nie przechwalałby się tobie." "Jesteś pewien?" zapytał Rafael. "Bardzo. Miał skłonność do rozmowy w czasie... w czasie. Mógł o mnie mówić, gdy robił podobne rzeczy komuś innemu. W rzeczywistości, byłbym zdziwiony, gdyby tego nie robił. Cieszyło go porównywanie i przeciwstawianie swoich kochanków i swoich ofiar." "Więc byłeś jego kochankiem?" "Nie, byłem jego ofiarą. Nikolaos dała mu mnie bez bezpiecznego słowa, które powstrzymałoby go od robienia ze mną tego co chciał, z wyjątkiem mojej własnej kiepskiej sztuki perswazji." Rafael roześmiał się, gwałtownym i niewesołym dźwiękiem. "’Kiepskiej sztuki’, fałszywa skromność z tego, co słyszę. Narcyz dałby wiele, by mieć cię z powrotem, jako swoją... ofiarę." "Więc ci powiedział." "Wydaje się pewny, że Asher jest kluczem do twojego łóżka. A jeśli nie Asher, zatem Anita. Szczerze wierzy, że znajdzie poprzez nich ponowną drogę do twego libido."

Wreszcie coś, co mogłam rozwiązać bez ujawniania, że nie jestem do końca pewna, co się działo z Asherem i hienami. "Nie musisz się martwić o mnie i Narcyza. Naprawdę za nim nie przepadam." Rafael skinął głową, z wciąż poważną twarzą. Nie mogliśmy wydobyć z niego uśmiechu dzisiejszego ranka. "A czy przepadasz za mną, Anito?" Poczułam jak Richard sztywnieje obok mnie. Przeniosłam wzrok od niego na JeanClaude'a. "Mogę tutaj mówić otwarcie bez naruszania politycznej poprawności?" "Mów i zobaczymy." Niezbyt porywające potwierdzenie, ale brałam co dawano. "Jesteś przystojny i jeśli to byłaby randka, moglibyśmy porozmawiać, ale chcesz od razu przeskoczyć do seksu, a ja po prostu nie podchodzę do tego tak nonszalancko." Spojrzał na mnie. To było bardzo osądzające spojrzenie. Odwzajemniłam się nieprzychylnym wzrokiem. "Tak, mam wielu kochanków, ale nie są przypadkowymi kochankami, Rafaelu." Wypuścił powietrze, wziął kilka łyków kawy, a potem powiedział: "Być może nie, ale jest coś w byciu twoim kochankiem, co wydaje się podnosić poziom mocy każdego mężczyzny, który... ci się oddaje." "Nieprawda" powiedziałam. "Wymień jednego kochanka, którego miałaś a który nie zyskał od tego mocy." "Mogę wymienić trzech: London, Requiem i Byron," powiedziałam. "Pierwsi dwaj byli wampirzymi mistrzami zanim się z nimi przespałaś. Trudno ocenić, z jaką mocą przybyli do St. Louis a ile mogli zyskać. Z Byronem spałaś tylko jeden raz. Jeden raz wydaje się nie być wystarczający." Umieścił kawę na swoim talerzyku. "Dobra, twoi regularni kochankowie zyskują moc." "Myślę, że mnie przeceniasz." Rafael podał swój talerz Louiemu, który wstał i odstawił go na stolik, tak jak mu kazano. Rafael spojrzał na mnie. Spojrzał na mnie, jakby chciał przejrzeć mnie na wylot. To było badawcze spojrzenie, ważące i mierzące osobę. Próbowałam nie zwinąć się pod tym wzrokiem, ale była to ciężka praca. "Co?" zapytałam. Spojrzał na Jean-Claude'a. "Ona nie wie, czyż nie?" "Nie jestem pewien, czy wiem, co masz na myśli" powiedział Jean-Claude.

"Jean-Claude, każdy kochanek Anity zyskuje moc. Asher był wampirzym mistrzem niemalże tylko z nazwy, ale ponieważ był w jej łóżku zyskał wystarczającą moc, by mieć własne terytorium, gdyby nie kochał was oboje zbyt mocno by odejść. Nathaniel był ofiarą dla każdego; teraz staje się kimś z kim trzeba się liczyć. Ty, osobiście, zyskałeś większą moc, niż kiedykolwiek ci się śniło." "A ty uważasz, że to ma petite dała mi moc, a nie, że podzieliłem się z nią swoją własną potęgą?" "Ma własny triumwirat władzy, Jean-Claude. Swego własnego wampirzego sługę w osobie Damiana." "Nie władam z ukrycia, Rafaelu. Zaufaj mi, Jean-Claude jest wystarczająco potężny za nas oboje." "Jest, ale zdobył większość tej mocy po tym jak zostałaś jego kochanką." "To ja zyskałam moce gdy uczynił mnie swoją służebnicą" powiedziałam "nie na odwrót." "Rozmawiałem z niektórymi szczurołakami w Europie" powiedział Rafael. "Mówią o twojej Belle Morte, twórcy twojej linii krwi. Mówią, że potrafiła dać moc swym kochankom, jeśli dokonała wyboru" "Belle Morte nie wybierała dzielenia się mocą z kimkolwiek" powiedział Jean-Claude. "Nie, ale mogła, poprzez seks potrafi czynić swych kochanków potężniejszymi. Legenda głosi, że kiedyś tworzyła królów i cesarzy samym swoim dotykiem. Zmieniła oblicze Europy poprzez swoje łoże." "Rządziła ze swojej sypialni, to prawda, ale nie w sposób w jaki myślisz. Wybierała tylko potężnych, tylko tych, którzy mogli dać jej coś, czego chciała. A ja nie zdobyłem mocy poprzez jej łóżko. Byłem jej pionkiem przez stulecia. Tak samo Asher." "Mistrzowie Miast często zabijają własne wampirze dzieci, jeśli staną się zbyt potężne, prawda?" powiedział Rafael. "Niektórzy z nich tak robią." "Ale czy to nie dziwne, że tak wiele wampirów, które były prawie bezsilne przy Belle Morte stopniowo zyskiwały moc im dłużej są z dala od niej?" "O czym ty mówisz, Rafaelu?" "Słyszałem plotki, że niektórzy mistrzowie mogą wstrzymywać możliwości swoich uczniów." "Niektórzy mogą, ale nie wierzę, że Belle jest jedną z nich." "Dlaczego nie?"

Ponownie wzruszył ramionami. Szczerze mówiąc, szczury były zbyt dobrze poinformowane by czuć się komfortowo. Widziałam kiedyś w Ameryce wampirzego mistrza, który zyskał nowe moce będąc wystarczająco daleko od swojego starego mistrza. Ale nie byłam pewna, czy to było celowe; faktycznie zaczęłam się zastanawiać, czy kilku potężnych mistrzów wydzielało coś w rodzaju hormonu, który wstrzymywał moc wokół nich. Nie ma mowy, żeby to przetestować, ale widziałam co nieco z tego o czym mówił Rafael. "Szczury są w każdym mieście" powiedział Sampson i tak jak ostatnio jak gdybyśmy wszyscy o nim zapomnieli. Rafael przytaknął. "Tak, są." Miałam wizję setek szczurów przemykających pomiędzy ścianami, podsłuchujących i przekazujących królowi co usłyszeli. Czy to działało w ten sposób? Naprawdę? Chciałam zapytać, ale w takim nastroju nie byłam pewna jak odebrałby pytanie. "Jestem synem dwóch potęg, ale nie przejmujesz się tym, że mnie obraziłeś" powiedział Sampson. "Nie wiem czym jesteś dla Jean-Claude'a i Anity." "Dlatego mnie ignorujesz i czekasz na reakcję?" Rafael skinął głową. "Jestem następny w kolejce do zostania kochankiem Anity." "Dlaczego czekałeś tak długo?" "Przywilejem pani jest utrzymywać mężczyznę w oczekiwaniu." Zakładałam, że rozmawiali o mnie, ale tak jakby zgubiłam wątek, lub nie zupełnie to wszystko pojmowałam. "Pozwolisz mi wskoczyć w kolejkę przed tobą?" Sampson pokręcił głową. "Nie." Spojrzał na Jean-Claude. "Czy to twoje ostatnie słowo, że królewski syn morza jest dla ciebie ważniejszy niż ja, niż moje szczury?" "To nie jest to, co zostało tutaj powiedziane Rafaelu" powiedział Jean-Claude. "Wierzę, że każde zwierzę, które przychodzi do twego łóżka, lub łóżka Anity, jest dla ciebie ważniejsze, Jean-Claude. Zaprzecz, jeśli chcesz, ale tak to wygląda w praktyce, co?" "Tak to wygląda w praktyce" powiedział Jean-Claude "a praktyka jest słodka." "Czy ja lub któryś z moich ludzi wyglądamy słodko dla ciebie?" zapytał. Poczułam reakcję Claudii z drugiego końca pokoju. Rozbłysk mocy, niczym metafizyczne klepnięcie przypomniało nam, jak bardzo potężna była. Ten jeden klaps

rozgrzanej energii powiedział głośno i wyraźnie, że to nie miało znaczenia, za jak smaczną ją ktoś uważał, ona się w to nie bawiła. Rafael wypuścił ostrożny oddech i obrócił szyję, jakby to uderzenie energii było tym mocniejsze im bliżej niego się było. "Nie chciałbym zmuszać żadnego z moich szczurów do wskoczenia do czyjegoś łóżka. Ale jeśli niektórzy dokonają takiego wyboru, czy przyjmiesz je jako dawców krwi lub ciała?" "Zdefiniuj ciało" powiedziałam. "Seks" odpowiedział. Richard przesunął się obok mnie na kanapie. "Szczury nie oddawały krwi nikomu. To była jedna z twoich pierwszych zasad jako króla. Nikolaos torturowała cię, ponieważ zabroniłeś swoim szczurom karmienia jej wampirów." "Ona była niestabilna, a trzymanie się od niej z daleka było bezpieczniejsze dla moich ludzi. Zbliżenie do Jean-Claude'a wydaje się dobre." "Ty naprawdę pozwolisz swoim szczurom być krwawymi dziwkami?" Richard brzmiał jakby był niemal w szoku. "Tak." "Myślisz, że jeśli niektóre szczury przyjdą do naszych sypialni, twoi ludzie będą o wiele bezpieczniejsi?" zapytał Micah. "Jeśli nasze role byłyby odwrócone, co byś zrobił?" "Nie to" powiedział Richard. "Zwracam się do Nimir-Raj" odrzekł Rafael. Richard poruszył się niespokojnie u mego boku, gdy Micah wydawał bardziej wygodnie usadawiać. "Już zrobiłem to, co sugerujesz." Rafael skinął głową. "Zaoferowałeś się Anicie i Jean-Claude'owi i teraz twój Pard, choć to jedna z najmniejszych grup w tym obszarze, jest jedną z najbardziej bezpiecznych spośród wszystkich w St. Louis. Ilu lampartów oddaje krew dla wampirów?" "Większość z nich." Rafael rozłożył ręce, jakby chciał powiedzieć: widzisz? Chciałam się z nimi spierać, ale starałam się być uczciwa. Jaki był tor jego rozumowania? Dzięki nam, Micah był odpowiedzialny za infolinię futrzanej koalicji, co oznaczało, że zaczynał być gościem pierwszego kontaktu dla większości społeczności likantropów. Był kontaktem pomiędzy nami a większą społecznością. Jego popularność ciągle wzrastała. Udzielał krótkich wywiadów w telewizji. Lamparty miały mniej członków niż

niemal każda inna grupa, ale nikt z nimi nie zadzierał. Ponieważ ja, lub Jean-Claude, lub nasi ludzie, zabiliby każdego, kto by się do nich przypieprzył. Spojrzałam na króla szczurów. "Cholera" powiedziałam cicho. "Tak" odpowiedział. Spojrzałam w dół kanapy na Richarda i Jean-Claude'a. "Nie myli się, czyż nie?" "Nie mogę polemizować z częścią jego rozumowania" powiedział Jean-Claude. "Nie" powiedział Richard "on nie ma racji." "Nie powiedziałam, że miał rację, Richardzie, po prostu, że się nie myli" powiedziałam. "To nie ma sensu. Jeśli Rafael się nie myli, to musi mieć rację." Richard odwrócił swe ciało naprzeciwko mnie i zablokował mój widok na Jean-Claude'a - tymi szerokimi ramionami wchodzącymi w drogę. "Nie myli się, że nasi kochankowie są bezpieczniejsi. Nie ma racji, jeśli sądzi, że szczury zostałyby na lodzie, jeśli ktoś by im groził." "Jesteście z nami związani jedynie poprzez pieniądze i umowy" powiedział Rafael. "Czułbym się lepiej, jeśli bylibyście związani bardziej intymnymi rzeczami." "Masz nasze słowo, że będziemy honorować nasz traktat z tobą" powiedział JeanClaude. "Ale masz układ również z hienami i nie wierzę, że Asher odmówi darów, które zaoferował mu Narcyz." "Nie popełniaj błędu myśląc, że Asher jest słaby. Nie jest" powiedział Jean-Claude. "Jesteś w nim zakochany, nie widzisz go wyraźnie." "Mógłbym powiedzieć, że nie jesteś w nim zakochany i to ty nie widzisz go wyraźnie, właśnie z tego powodu." "Nakaż mu nie mieć intymnych kontaktów z hienami a będę zadowolony." "Wolałbym nie wydawać takiego nakazu" powiedział Jean-Claude. "Nie masz prawa żądać tego od Jean-Claude'a lub Ashera" powiedział Micah. "Co byś zrobił na moim miejscu Nimir-Raj?" "Zaoferowałbym się mniej konfrontacyjnie. Jeśli zostałbym odrzucony, proponowałbym innych moich ludzi, aż niektórzy staliby się pożywieniem i miałbym nadzieję, że jeden, lub więcej, przyciągnęłoby czyjąś uwagę odnośnie seksu." "Postąpiłem z tym niewłaściwie?" "Tak." "W tym obszarze polityki jestem nieprzygotowany" odrzekł Rafael. "Naucz mnie, Micah. Pomóż mi".

Micah westchnął. Przysunął się na skraj kanapy i spojrzał ponad Richardem na JeanClaude'a. "Co chcesz bym zrobił?" "Pomóż mu, jeśli możesz." Micah odchylił się i spojrzał na mnie. Tylko spojrzał na mnie, a spojrzenie wystarczało pomiędzy nami. Wzruszyłam ramionami i powiedziałam "Pomóż mu, tak sądzę." Micah usadowił się na kanapie z powrotem i objął mnie ramieniem, co sprawiło, że Richard odsunął się trochę dalej. Nie sądzę, żeby Micah miał na myśli odsunięcie Richarda. Myślę, że chciał mnie dotknąć, a po ostatniej nocy była możliwość, że Richard nie przejmie się przypadkowym dotykiem. Ale najwyraźniej problemy Rafaela podniosły niektóre własne Richarda. Do diabła, to podniosło nawet niektóre z moich. Po prostu nie byłam jeszcze pewna które. "Krwiodawcy byliby mile widziani" powiedział Micah "a niektóre ze szczurów już zaoferowały być pożywieniem dla ardeur Anity." "Ale ona nie dotknęła żadnego z nich" powiedział Rafael. "Nie posłałeś jej nikogo, kto wystarczająco by się jej spodobał, jeszcze." "Pomóż mi wybrać." "Chłopaki" powiedziałam "Chłopaki, ja wciąż tu siedzę, okej? Nie mówcie o mnie jakby mnie tu nie było." "Zatem sama wybierz" powiedział. Opadłam i pozwoliłam by włosy ukryły moją twarz. Cholera. "To nie jest to, co miałam na myśli." "Ona lubi ładnych mężczyzn" powiedział Richard "a ty nie zatrudniasz takich." Spojrzałam na niego, siedział obok mnie, mówiąc jacy mężczyźni mi się podobali. "Myślałam, że masz z tym problem" powiedziałam. Skrzywił się, ale powiedział: "Nie podoba mi się to, ale Rafael ma rację, odnośnie nas utrzymujących naszych kochanków bliżej i bezpieczniej." "Jeśli zależy Ci na kimś wystarczająco by uprawiać z nim seks, to powinieneś o niego dbać" powiedziałam. "Dokładnie" powiedział Richard. "Tak się z tym czujesz." "A co złego w tym co czuję w tej sprawie?" "Nic" powiedział "ale to oznacza, że Rafael ma rację. Zdajesz się dbać o swoich kochanków. Po prostu to robisz."

"A ty nie?" zapytałam. Przez chwilę wyglądał na zaskoczonego, po czym uśmiechnął się, czyniąc swe spojrzenie zmęczonym i bardziej cynicznym niż kiedykolwiek widziałam. "Nie, czasami chodzi jedynie o pieprzenie." Otworzyłam szeroko oczy. "Chciałbym żeby to zawsze były serduszka i kwiaty, ale jedyna kobieta, którą kocham bardziej niż kogokolwiek innego, mnie nie chce, więc co mam zrobić kiedy sypiasz z sześcioma lub siedmioma innymi facetami? Poczekać na swoją kolej? Obserwować?" Mieliśmy gości inaczej może już wskazałabym mu, że obserwował wcześniej i czekał na swoją kolej, a nawet pomógł Jean-Claude'owi kochać się ze mną. Ale mieliśmy gości, a ja nie chciałam się z nim kłócić. "Więc nie dbasz o każdego kto przychodzi do twego łóżka?" "Dbam o moje wilki, ale jeśli nie są ze sfory, czasem seks udowadnia, że to nie zadziała." "Tak więc zrywasz z nimi po seksie?" "Czasami." Rzuciłam mu spojrzenie. "Wiesz, do kogo je porównuję Anito." To nie moja wina, że nie chciałam się żenić z Richardem. Wolno mi było pragnąć mężczyzn których chciałam i kochać których chciałam. "Więc to moja wina, że sypiasz z kim popadnie i że stałeś się jednym z tych facetów, którzy zrywają z kobietą po jednej nocy?" Rzucił mi długie spojrzenie tych czekoladowo-brązowych oczu. "Jeśli to się tyczy ciebie..." powiedział z nieprzyjemnym uśmiechem. Myślę, że mimo wszystko zmierzaliśmy do kłótni. "To nie do mnie porównujesz wszystkie, Richardzie, tylko do Rainy." Faktycznie zarumienił się pod stałą opalenizną swej skóry. To był być może drugi raz gdy ujrzałam jak się rumieni. "Nie, Anito." Micah zrobił się koło mnie bardzo nieruchomy, jakby zastanawiał się, czy powinien zabrać z pomiędzy nas swe ramię. "Daj spokój mnie, a ja dam spokój tobie" powiedziałam. "Richard" to był Louie "rozmawialiśmy już o tym, pamiętasz?" Richard wstał, a jego moc obmyła pokój niczym wiatr od bram piekieł. To naprawdę bolało w miejscu gdzie dotykało.

"Pamiętam rozmowę." Popatrzył na mnie i na jego twarzy była niemal nienawiść. "Próbowałem wczoraj, Anito, naprawdę próbowałem." Moje gardło zacisnęło się, a oczy płonęły. Już żałowałam tego, co powiedziałam, chcąc zrobić wszystko, by móc to cofnąć. "Wiem, że próbowałeś, Richardzie." Mój głos był cichy. "Ale nie wystarczająco, co?" Wzięłam głęboki oddech i wstałam. Stanęliśmy przed sobą. Chciałam uciec, ale stałam tam i patrzyłam na nienawiść i ból na jego twarzy, na sposób w jaki jego wielkie ręce zaciskały się w pięści. Jego gniew tchnął przez pokój niczym jakaś niewidzialna płonąca bestia. "Nie wiem, co powiedzieć, Richardzie." "Co byłoby wystarczające?" zapytał. "Co?" zapytałam. "Co byłoby wystarczające? Przenieść się do ciebie i Micaha i Nathaniela? Przenieść się tu do ciebie i Jean-Claude'a? Co muszę zrobić, aby cię wygrać, Anito?" "Nie chodzi o wygraną, Richardzie. Boże, nie rozumiesz?" "Nie" powiedział "nie rozumiem." Wskazał na Jean-Claude. "Jego przyjmę. Również czuję jego przyciąganie. On jest także moim mistrzem" Wskazał na Micaha. "Ale on, jego nie akceptuję. On jest na moim miejscu w twoim życiu, nie rozumiesz?" Przytaknęłam i starałam się oddychać pomimo piekącego ścisku w gardle i oczach. Nie będę płakać, cholera. "Rozumiem to" powiedziałam. Wskazał na Nathaniela, siedzącego bardzo spokojnie przy kanapie. "Jak możesz dzielić ją z tym?" Micah zorientował się, że Richard mówił do niego. "Nathaniel nie jest ‘to’ Richardzie." Głos Micaha zwierał nutę gniewu. "Pieprzysz go? Czy on cię pieprzy? Czy po prostu pieprzycie Anitę w tym samym czasie?" Niewylane łzy znalazły ujście w gorącej fali gniewu. Karmiłam gniew, objęłam go, nadawałam mu słodkie imiona, bo wolałabym walczyć niż płakać. "W sposób w jaki ty i Jean..." zaczęłam mówić. Jean-Claude przerwał walkę. Zatrzymał ją naciśnięciem mocy, która powaliła nas oboje. Niemal upadłam a Richard zbladł. Oboje odwróciliśmy się i spojrzeliśmy na wampira. Jego oczy lśniły błękitem akwenu, jak nocne niebo w ogniu. "Dość tego." Jego głos pomknął szeptem przez pokój jak echo nietoperzy, odbijając się od zasłon.

Wiedziałam, że był naszym mistrzem, ale nigdy nie czułam by zrobił nam coś podobnego do tego. Nigdy nie czułam by po prostu rzucił w nas swoją mocą i zatrzymał nas w naszych poczynaniach. Nie wiedziałam, że to potrafił. "Jesteśmy tutaj w niebezpieczeństwie, nie rozumiecie? Większość naszych strażników to szczurołaki. Jeśli Rafael ich zabierze, nie mamy wystarczająco wielu strażników, by utrzymać się w bezpieczeństwie." Wstał z kanapy i podszedł do nas, jego długie czarne loki poruszały się na wietrze jego własnej mocy. Oglądaliśmy go podchodzącego ku nam niczym małe ptaszki, które chciały odlecieć poza zasięg węża, ale nie mogły się ruszyć. "Przykro mi, mon lupe, że chcesz, żeby za ciebie wyszła i opuściła resztę z nas. Przykro mi, ma petite, że nadal go kochasz i że część ciebie życzyłaby sobie móc zrobić dokładnie to, czego on chce. Przykro mi, że związałem was razem w takim bólu. Ale teraz nie ma na to czasu. Potrzebujemy Rafaela i jego ludzi. On o tym wie, albo nie przyszedłby tutaj." Jean-Claude stał przed nami, a jego moc naciskała tak, że kołysałam się na jej wietrze. Wiedziałam, że zyskał moc, ale nie rozumiałam, aż do tego momentu, jak wielką. "Wybiorę dawcę krwi spośród szczurów. Będę zachęcał inne moje wampiry, by zrobiły to samo. Ty, ma petite, musisz wybrać jednego z jego ludzi jako pożywienie. Musisz przyjąć Sampsona, lub zrobić coś, co pozwoli odsunąć na bok jego honor, byś mogła przyjąć jednego ze szczurołaków przed nim jako pokarm dla ardeur." Zatrzymał się przed nami, na tyle blisko, że mógł nas dotknąć. Po raz pierwszy od lat, modliłam się, by mnie nie dotykał. Jeśliby to zrobił, zgodziłabym się na wszystko o co prosił. Dotknął ramienia Richarda, a on zadrżał pod tym lekkim dotykiem. Zamknął oczy i zachwiał się. Dotknęłam drugą rękę Richarda i pomyślałam, Nie, nie rób tego. Moja nekromancja otworzyła się we mnie w takim pośpiechu, że zostawiła mnie z szeroko otwartymi oczami, z otwartymi ustami. Ponieważ to nie była tylko moja nekromancja. Poczułam to jako podarunek dla Jean-Claude'a. Jeśli potrafił zrozumieć, jak tego używać, to było jego rozkazem, gdy nas dotykał. Richard odetchnął "Nie, proszę, nie." Nie byłam pewna, do kogo z nas mówił. Patrzyłam na Jean-Claude'a i poczułam jak moje oczy się zmieniają. Widziałam pokój za pośrednictwem tego wampirzego ognia, ale to nie czyjeś moce przejmowały moje oczy, to byłam ja. Jeśli byłoby tam lustro, zobaczyłabym na własne oczy, jak mój wzrok wypełniałby się czarnobrązowym światłem, jak gdybym była wampirem.

Richard upadł na kolana pomiędzy nami, z naszymi dłońmi wciąż na jego ramionach. Szepnął "O Boże." Spojrzałam na niego, a on spojrzał na mnie z oczami wypełnionymi brązowym płomieniem. Nie zawładnął nim mój ogień, ale jego własne prawdziwie brązowe oczy przemieniły się w wampirzy pożar.

Rozdział 21 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Richard wpatrywał się w swe odbicie w łazienkowym lustrze. Jego wielkie ręce zaciskały się na krawędzi marmurowej umywalki, jakby starał się zostawić odcisk swych dłoni w kamieniu. Próbowałam być pocieszająca. Starałam się być pocieszająca. Nic, co powiedziałam, nie było pomocne. Jean-Claude był z nami, ale Richard naprawdę nie chciał z nim rozmawiać. Wydawało się, że obwiniał Jean-Claude'a za ten nowy znak, że jego człowieczeństwo oddalało się coraz bardziej. "Blask zniknie, Richardzie" powiedziałam, nie po raz pierwszy. Ponieważ nie pozwolił mi się dotknąć, odsunęłam się, by oprzeć się o drugą stronę umywalki i ścianę z rękami skrzyżowanymi pod moimi piersiami. Sprawdziłam właśnie mój biustonosz, który wisiał przy ręcznikach. Był nadal zbyt mokry by go nosić. Potrząsnął głową. "Tak moje oczy wyglądałyby gdybym był wampirem." Nie byłam pewna, czy to pytanie, ale i tak odpowiedziałam "Tak." Spojrzał na mnie i niepokojące było ujrzenie jego opalonej i bardzo żywej twarzy w zestawieniu z oczami, które widywałam jedynie w twarzach nieumarłych. To nie pasowało, życie i te oczy. Strach płynął od niego falami, tak, że jego moc kąsała i przemknęła po mojej skórze niczym gorący popiół z podmuchu ognia. "Nie obawiasz się tego. Dlaczego, dlaczego się tego nie obawiasz?" zapytał. Wzruszyłam ramionami i starałam się wyrazić słowami, coś, o czym starałam się nie myśleć. "Traktuję to w sposób w jaki traktuję nagły wypadek w środku policyjnego dochodzenia, Richardzie. Nie skupiasz się na strasznych szczegółach, albo przestajesz być w stanie funkcjonować. Ruszasz do przodu, bo musisz." "To nie jest twoja praca, Anito. To nie jest moja praca!" Powietrze nagle stało się duszne i gorące. Byłam skąpana w jego mocy i trudno było przez to oddychać. Wilk, który był zawsze we mnie teraz się poruszał. "Budzisz mojego wilka, Richardzie". Odwrócił wzrok ode mnie i skinął głową. "Mojego też."

Wilk zaczął cicho stąpać w górę tym metaforycznym korytarzem wewnątrz mnie. Wzdrygnęłam się i zaczęłam się wycofywać w stronę drzwi. Musiałam wyjść z tej gorącej kąpieli mocy. "Jesteś Ulfrikiem, Richardzie. Opanuj się." Odwrócił się i spojrzał na mnie przez zasłonę z własnych gęstych włosów. Jego oczy wciąż świeciły, ale teraz były wilczym bursztynem, jak bliźniacze słońca w jego twarzy. Niski, groźny warkot sączył się z jego ust. "Richardzie" i to był szept. "Mógłbym cię przemienić" powiedział głosem, który był bardziej warczeniem niż słowami. "Co?" Szepnęłam. "Mogę zmusić moje wilki do przemiany. Czuję twoją wilczycę, Anito. Mogę poczuć jej zapach." Przełknęłam grudę, aż zabolało i wpadłam na drzwi. To mnie odrzuciło. Nie zdawałam sobie sprawy, że byłam tak blisko. Sięgnęłam do gałki i Richard nagle tam był, górując nade mną. Nie widziałam by się poruszał. Czyżbym zamknęła na chwilę oczy? Czy bawił się moim umysłem? Lub był właśnie taki szybki? Jego moc przycisnęła mnie niczym gorący materac, jakbym była przez nią duszona. Dałam radę wydyszeć jego imię. "Richardzie, proszę." Pochylił się nade mną, obniżył to przystojne oblicze z tymi skąpanymi w promieniach słońca oczami do mojej twarzy. "Proszę, co? Proszę przestań czy proszę nie przestawaj?" Pokręciłam głową; nie miałam wystarczająco powietrza by mówić. Mój wilk uderzył w powierzchnię mego ciała i impet zwalił mnie z nóg. Richard złapał mnie, rękoma na moich ramionach, utrzymując mnie na nogach. Wilk we mnie zaczął kopać; chciał się wydostać! Próbowałam krzyczeć i to było tak, jakbym z każdym oddechem wdychała więcej mocy Richarda. Szarpnął mnie z nóg, owijając mnie swoim ciałem. Czułam coś poruszającego się w dole mojego brzucha; przysięgam, poczułam pazury wilka drążące w moim ciele, dążące do spotkania z ciałem Richarda. To próbowało dostać się do niego, starało się odpowiedzieć na wezwanie swego Ulfrika. Ból był niesamowity; niczym wyrywanie strzępów z pępka na zewnątrz, niczym jakaś straszliwa parodia porodu. Krzyczałam, nie na głos, ale w moim umyśle. Uruchomiłam każdą metafizyczną zdolność jaką posiadałam i wołałam o pomoc. Słyszałam głosy, krzyki po drugiej stronie drzwi, ale było tak, jakby głosy nie znaczyły już dla mnie niczego. Jakby to był tylko szum. Ale czułam zapach skóry Richarda, zapach

wilczego piżma wewnątrz niego. Opuścił swoją twarz do mojej i poczułam moją skórę poprzez jego umysł. Mydło, szampon, produkt do pielęgnacji włosów, ale pod tym wszystkim byłam ja, moja skóra, mój zapach. Wziął ostrzejszy oddech, przykładając rękę do mojej skóry, więc zapach uderzał z powrotem w jego twarz. Wciągnął go tak, jakby był najsłodszymi perfumami; wilk. Pachniałam wilkiem, i lasem, i sforą. Drzwi zadrżały pod moimi plecami. Coś ciężkiego w nie uderzało. Richard podniósł mnie do góry, ramionami wokół moich ud, przykładając moją górną część ciała do swej twarzy. Nie pytał słowami; zapytał oczami, swoją mocą, tym zapachem wilka. Poprosił mnie, żebym do niego przyszła. Przemawiał do tej części mnie, która przestała drapać i słuchała, wąchała go. Wzywał wilka we mnie, w sposób, jakiego mój ludzki mózg nie mógł nawet zacząć pojmować. Byłam nadal zbyt ludzka, by odebrać go w sposób jakiego pragnął. Wciąż zbyt ludzka, nadal zbyt... ludzka. Ale wilk nie był człowiekiem i odpowiedział mu. Rzucił się na ścianę mojego ciała, jak gdybym była drzwiami i wszystko co musiał zrobić, to przejść przez nie. Rzucił się poprzez moje ciało tak, że zachwiał Richardem do tyłu w głąb pomieszczenia, gdy próbował mnie zatrzymać, gdy wilk mną szarpał. Jego moc ścisnęła moje gardło jak ręka, która starała się pomóc zwierzęciu i skradł moje powietrze, moje słowa. To tak, jakby gorąca, piekąca ciecz popłynęła w moich żyłach. Płonęłam wraz z tym, ale wiedziałam, czym było to gorąco: bestią, wilkiem. Teraz wiedziałam, dlaczego likantropy stawały się gorące blisko pełni; płonęły od swoich bestii. To był nowy ból, ból, który dzieliłam z moją wilczycą, jak gdyby ona również się spalała. Nie wiedziałam, że drzwi pękły do wewnątrz. Pierwszą wskazówkę otrzymałam, gdy strażnicy będący w pokoju stanęli wokół nas. Nie mogłam usłyszeć niczego poza waleniem krwi i serca w mojej głowie. Odciągali Richarda, próbowali wyrwać mnie z jego ramion, ale on nie pozwał mi odejść. Wreszcie pięść uderzyła go w twarz, krew popłynęła w karmazynowym strumieniu, a jego bestia rozlała się ponad nim i mną. Ogień wylewał się spod moich paznokci. Uniosłam ręce przed moją twarz, zastanawiając się, jak ogień lał się spod moich paznokci, ale to była krew. Krew wylewająca się niczym płonący deszcz spod mych paznokci. Ciało Richarda niczym gęsta woda na mnie opłynęło futrem, przesunęło mięśnie i jakby jego bestia była przywiązana do mnie, tak, że przemieniając się ciągnął mojego wilka ze sobą. Wyciągał to w krwi i ogniu, z mojego ciała. Zrobiłabym wszystko, zgodziła się na wszystko, byleby tylko zatrzymać ból. Nie myślałam, że gdybym się przemieniła to stracę lamparty. Nie myślałam, że gdybym przeszła przemianę Richard by wygrał. Nie myślałam, o niczym poza

Zatrzymaj to, proszę, Boże, zatrzymaj to! Gdyby ktoś powiedział, że jedynym sposobem, by to zatrzymać był wilk, nie kłóciłabym się. Uchwyciłabym się tego. Po prostu powstrzymała to! Poczułam moc Jean-Claude'a, czułam go jak chłodny, kojący wiatr. Nadal bolało; wilk wciąż tam był próbując dopasować wszystkie te zęby i pazury do mojego mniejszego ciała, ale było lepiej. Ponownie słyszałam i to, co słyszałam było chaosem. Wrzaski, krzyki, głos Claudii nad resztą "Ulfriku, nie rób tego!" Głos Jean-Claude'a płynął przez moją głowę i przez Richarda, bo Richard był z nami blisko związany. "Moje znaki utrzymają ją człowiekiem, Richardzie, wszystko co możesz zrobić to ją zniszczyć." Richard ryknął: "Ona jest moja!" Stał nade mną. Nawet nie pamiętam bycia na podłodze. Richard nie był już człowiekiem. Był filmowym człowiekiem wilkiem, oprócz tego, że jego futro miało kolor cynamonu i był bardzo męski, a nie gładką bezpłciową lalką Barbie z filmów. Z mojej strony wszystko w nim wyglądało na potwornie duże. Częściowo przez kąt patrzenia, a częściowo przez ból. Wilk wewnątrz mnie rozciągnął moje ciało próbując przebić pazury spod moich paznokci. Próbował rozciągać ciało bardziej niż mogłam mu dać. Miałam teraz powietrze, dzięki Jean-Claude'owi i użyłam go by krzyczeć. W końcu krzyczałam z bólu, wywrzeszczałam to i jakoś to pomogło. Byłam nadal człowiekiem, mogłam nadal mówić. Krzyknęłam: "Nieee!". Clay pojawił się przede mną z przestraszoną twarzą. "Daj mi swego wilka, Anito." Dłoń z pazurami pojawiła się i wyszarpnęła go z powrotem, z zasięgu wzroku. Richard odciągnął go z powrotem. "Nie" warknął "nie, moja sfora tego nie powstrzyma." "Nie twoja sfora" głos Jean-Claude'a rozległ się teraz, gdzieś w pokoju "moja sfora, bo wszystko, co jest twoje, jest moje; przez prawo wampirów, to są moje wilki, nie twoje." Odwróciłam się i zobaczyłam go w drzwiach. Stał tam, piękny, zimny, oczy błyszczały tym chłodnym ogniem. Sięgnęłam ku niemu moimi zakrwawionymi rękami. Krzyczałam "Pomóż mi!" Richard nagle znalazł się w powietrzu. Zbyt szybki dla ochroniarzy, zbyt szybki dla każdego. Uderzył Jean-Claude'a i oboje poturlali się z zasięgu wzroku do sypialni po drugiej stronie. Clay był z powrotem przy moim boku. Był zakrwawiony, a ja nie mogłam stwierdzić, czy został ranny czy po prostu miał na sobie moją krew. "Daj mi swoją bestię" powiedział.

Okazał nieposłuszeństwo wobec bezpośredniego rozkazu od swojego Ulfrika. Ale w tym momencie mnie to nie obchodziło. Chwyciłam jego ramię, a on przycisnął się do moich ust, pozwalając mi się pocałować. Bardziej niż kiedykolwiek czułam wilka wylewającego się z moich ust. Krztusiłam się futrem i krwią i rzeczami, które nie mogły być prawdziwe. Dusiłam się, a Clay pozostawał przyszpilony do mnie, podczas gdy jego ciało usiłowało uciec. Zmuszał się do pozostania przy mnie, zmusił swoje ciało do przyjęcia mojego zwierzęcia, ale to było zbyt bolesne, by się z tym nie zmagać. Wiedziałam już teraz, jak to bardzo bolało i było mi przykro, ale tego nie zatrzymywałam. Jego ciało eksplodowało nad moim; mokre, gęste fragmenty pokryły moje oczy i tylko moje dłonie powiedziały mi, że nade mną było futro i mięśnie. Moje ciało wciąż bolało, ale wilk zniknął, odszedł niczym dziura w moim sercu, pusta przestrzeń, gdzie coś powinno być. Czyjaś ręka otarła maź z moich oczu tak, że mogłam zamrugać na twarz Rafaela. Płakał. Nigdy nie widziałam, by to robił. To mnie przeraziło. Co spowodowało, że Rafael płakał? Co się działo? Strzały eksplodowały w drugim pokoju, tak głośno, tak strasznie głośno. Usiadłam i opadłam z powrotem w dół. "Pomóż mi" powiedziałam do Rafaela. Podniósł mnie, jakbym była dzieckiem i zaniósł mnie do drugiego pokoju. Nie protestowałam, że był zbyt powolny; ale to, co zobaczyłam w sypialni powiedziało mi, że wszyscy byliśmy zbyt powolni. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam był Jean-Claude siedzący na podłodze, jego biała koszula była w krwawych strzępach, krew ściekała z jego ust. Strażnicy stali w półkolu z wyjętą bronią. Wilcza forma Richarda kucała w środku tego koła. Widziałam jego serce dudniące gorączkowo na otwartej przestrzeni. To była śmiertelna rana, ale wciąż tam kucał, warcząc na nich. Widziałam go szykującego się do skoku i wiedziałam, że strażnicy na to nie pozwolą. To był jeden z tych momentów, kiedy wszystko zwalnia, gdy świat staje się krystaliczny, kolory jaśniejsze, wszystkie krawędzie wyostrzone; widzisz wszystko boleśnie przejrzyste. Sekundy, by zobaczyć jak mój świat staje w płomieniach. Głos Jean-Claude'a szepnął mi przez głowę: "Przykro mi, ma petite, nie ma czasu." Myślałam, że przeprasza za to, że musieli się posunąć do strzelenia do Richarda, dopóki nie poczułam jego mocy. Nie obmyła mnie, nie naciskała na mnie jak robił to Richard; jego moc po prostu tam była i zrobiła to, czego chciała. Odczułam to niemal jak seria kliknięć w zamku: klik i wziął żądzę krwi Richarda, niczym filiżankę w dłoń; klik i obrócił tę żądzę krwi w inny rodzaj pożądania; klik i wlał to we mnie.

To było mignięcie, gdzie zobaczyłam jak głowa Richarda opada, patrzyłam, jak jego ciało zaczyna się przemieniać z powrotem w ludzkie. Wiedziałam, że nie będą musieli go teraz zastrzelić. Mgnienie, by odczuć ulgę, a następnie ardeur przedarło się przeze mnie, tak pewnie jak bestia zrobiła to wcześniej. Moje ciało zapomniało o zranieniu. Moje ciało zapomniało, że było krwawiące i obolałe. Moje ciało zapomniało o wszystkim, za wyjątkiem jednej rzeczy. Ardeur zrobiło to, co zawsze,: przelało się na mężczyznę, którego dotykałam i uniosło go ze mną. Znajdowałam się już na podłodze z nim na mnie, zanim przypomniałam sobie, na kogo patrzyłam. Rafael, król szczurów, który ostatecznie miał zamiar stać się pożywieniem.

Rozdział 22 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Rafael wyniósł mnie na korytarz z moimi nogi owiniętymi wokół talii, ramionami na ramionach, ustami karmiącymi się jego. Potknął się przy drzwiach i prawie upadł, musząc złapać się rękami futryny. Położył pośpiesznie rękę wokół mnie, ale nie było niebezpieczeństwa, że mnie upuści. Musiałby mnie oderwać od siebie żebym spadła. Zatonęłam w smaku jego ust, zapachu jego skóry. Poczułam zapach dymu, nie jak papierosy, ale palone drewno, i sól, jak jakieś jedzenie, które było wędzone i solone, dopóki mięso nie zostało doprawione i nie skruszało tak bardzo gotowe do spożycia. Czułam jego potrzebę. Po prostu wiedziałam, że upłynęło dla niego wiele czasu. Tak wielka potrzeba, tyle siły, tak długo odrzucana. Był ucztą czekającą na spożycie. Ostatnie nie było moją myślą. Upadliśmy pod ścianą obok drzwi. Uczucie jego opadającego na mnie, uderzającego mną o ścianę, wyrwało mój krzyk. Pochylił się mocniej na mnie i nawet przez nasze ubrania czułam go twardego i gotowego. Krzyknęłam ponownie i przycisnęłam się do niego, ale zbyt wiele ubrań stało na drodze. Jęknęłam w jego usta, zbyt spragniona by użyć słów. Rafael oderwał się od moich ust. Jedną ręką powstrzymywał moją twarz od dotykania go, by móc spojrzeć mi w oczy. "Twoje oczy" wyszeptał "jak niebieski ogień". Niebieski, ale moje oczy były brązowe, pomyślałam. Następnie moc Jean-Claude'a zmyła wahanie. Wypełniła mi głowę tak, jak wypełniła moje oczy. To były moje usta, ale słowa pochodziły od Jean-Claude'a "Ogień, który płonie dla ciebie, Rafaelu, tylko dla ciebie." W tym momencie to była prawda. Chcieliśmy tylko Rafaela, potrzebowaliśmy tylko jego. Czułam go zapadającego się w nasze oczy. Był taki moment, kiedy zachwiał się do przodu, ręką łapiąc kamienną ścianę poza mną. Wpatrywał się w nasze oczy, a jego twarz nie łagodniała stając się pusta, czekając na rozkazy jak każda wampirza ofiara jaką widziałam nie, jego twarz wypełniała się potrzebą, chęcią; miesiące, lata wypierania, wszystko to na jego twarzy w mgnieniu oka, później było w jego dłoniach rozdzierających moją koszulkę. Jego usta karmiły się na moich piersiach, gryząc, ssąc, na tyle mocno, że cofnął się i próbował walczyć by wyzwolić się z naszej mocy. Mała iskra w nim była przerażona tym, że nas skrzywdzi. Roześmialiśmy się i to była dziwna mieszanka Jean-Claude'a i mnie, tak, że w momencie gdy mój śmiech prześlizgnął się nad ciałem Rafaela, sprawił, że zadrżał. Ugryzłam go w szyję, nagle i ostro, zagłębiając zęby w tym gładkim, ciemnym ciele. Zacisnął dłoń w

moich włosach i oderwał mnie od siebie. Jego szyja krwawiła w miejscu ugryzienia. Nakierował swe usta na moje z taką siłą, że zęby otarły się o zęby. Całował mnie z językiem i wargami, aż zjadł smak własnej krwi z moich ust. Rozerwał moje dżinsy na strzępy wzdłuż szwu. Moje ciało szarpnęło się pod tą siłą. Uczucie ciężkiej tkaniny rozdzierającej się wokół mego ciała wyrwało ze mnie cichy dźwięk. Moje figi zostały zerwane i ponownie przyprawiło mnie to o krzyk. Przycisnęłam się do niego, ale wszystko czego mogłam dotknąć było tkaniną. To twarde, chętne ciało było wciąż poza zasięgiem. Wykrzyczałam moją frustrację a on gmerał przy pasku jedną ręką. Wydawał ciche, sfrustrowane dźwięki podczas gdy rozpinał pasek, odpinał spodnie. Ale byłam zbyt mocno do niego przyciśnięta by mógł rozsunąć suwak. "Wejdź na mnie," powiedział głosem zduszonym z pragnienia. Udało mi się powiedzieć "Co?" zanim jego ręce pokazały mi czego chciał. Podniósł mnie trochę wyżej na swoim ciele. Użyłam moich rąk i ramion na jego szerokich barkach, by pomóc unieść się nieco wyżej. Moje nogi owinęły się wyżej na jego ciele, więc był w stanie rozsunąć suwak bez patrzenia na to co robił, poczułam jego dłonie wokół mojego nagiego tyłka, gdy próbował uwolnić się ze spodni. Wydał dźwięk, który był w połowie okrzykiem i w połowie słowem. Myślę, że słowem było proszę, ale nie byłam pewna. Jego czubek ocierał się wzdłuż mojej nagiej skóry i pozwoliłam mojemu ciału przesunąć się tych kilka centymetrów niżej, by mógł nakierować się do mojego wejścia. To nie był dobry kąt na pierwszy raz; nie wiedzieliśmy nawet dokładnie jaki mamy kąt, nie będąc w stanie zobaczyć, co robimy. Wydał mały nieartykułowany dźwięk, a potem poczułam jego główkę wchodzącą we mnie. Zamarłam z nim częściowo zanurzonym w moim ciele. Zamarłam więc mógł pchnąć do środka. Zawahał się w trakcie tego pierwszego pchnięcia, zatrzymał się z większością siebie jeszcze poza mną. Jego ciało zadrżało, ręce balansowały przy ścianie i w końcu wolną drugą dłonią ponownie mnie dotknął. Zamknął oczy podczas gdy śledził ręką moje prawie nagie plecy. Szepnął przez zaciśnięte zęby: "Tak ciasna, tak mokra. Nie wytrwam długo." Zazwyczaj dłużej znaczyło lepiej, ale w tym momencie wiedziałam, że potrzebujemy się pożywić. Jean-Claude dał mi znać, że potrzebujemy tej energii. Potrzebowaliśmy, by dał nam to, co miał dać. "Pieprz mnie" powiedziałam i opuściłam moje ciało w dół jego długości odkrywając, że było go nawet więcej, niż myślałam. Kiedy wcisnął się tak mocno jak mogłam go przyjąć,

nadeszła moja kolej by zamknąć oczy i zadrżeć. Moja kolej by szeptać "Pieprz mnie, Rafaelu, nakarm mnie, pieprz mnie, Rafaelu, nakarm mnie!" Z każdym słowem unosiłam moje ciało na nim w górę i w dół wsuwając go do środka i na zewnątrz. Kąt nie był dla mnie najlepszy, by obejść się bez jego pomocy, ale z ostatnim słowem, użył rąk by trzymać w nich mój tyłek i przyciskając moje ciało do kamiennego muru jednym twardym pchnięciem swego ciała. Wchodził we mnie raz za razem przyciskając mnie do chropowatych kamieni. To było to, czego również potrzebowałam. Chciałam, by mnie wziął, pokierował całą tą potrzebą, całym tym zaprzeczeniem w moim ciele. Ardeur próbowało się karmić, ale on był królem i nie mogło ominąć jego tarcz. Maleńka myśl paniki od Jean-Claude'a, szybko przełknięta, ale ponaglał, byśmy przełamali Rafaela. Mogłabym protestować, ale ardeur było wszystkim, co czułam a ono chciało go złamać. Rafael był tak twardy, tak bardzo twardy, rodzaj twardości jaki osiąga mężczyzna tylko wtedy, gdy odmawia sobie przez bardzo długi czas. Wjeżdżał całym tym twardym, długim penisem we mnie, szybko i szybciej, mocno i mocniej.

Jego oddech się zmienił, a ja

powiedziałam: "Tak, tak, proszę, Rafaelu, proszę." Częścią tego proszę, było Proszę pozwól nam się nakarmić, wpuść nas, opuść całą swą ochronę, daj nam, wpuść nas. Starałam się znaleźć rytm, ale jego ciało, ręce, przyszpilały dolne części mego ciała do ściany. Wykonywał swoje zadanie; nie chciał pomocy. Pchnięcie za twardym pchnięciem i czułam wypełnianie mego ciała przyjemnością jego ciała uderzającego we mnie, ręce tak silne, przyszpilające mnie, jego penis, tak twardy i spragniony w moim wnętrzu, jak żaden mężczyzna którego kiedykolwiek czułam. I właśnie w ten sposób przyniósł mi rozkosz, doprowadził mnie, spowodował, że krzyczałam, szarpałam, gryzłam. Sprawił, że się wiłam i tańczyłam dookoła niego. Krzyknął, a jego ciało wykonało ostatnie głębokie pchnięcie, które ponownie wyrwało mój okrzyk. Drżał na mnie, oczy zatrzepotały a jego tarcze runęły. Ardeur pożywiło się na jego ciele, na cieple jego we mnie, na jego potrzebie i jego uwolnieniu. W środku tej przyjemności, sprawiającej, że szarpałam skórę Rafaela i krzyczałam, gdy jego penis drgał we mnie, poczułam Jean-Claude'a. Wybrał Rafaela dlatego, że był królem, a przez króla możemy karmić się na jego ludziach. Jean-Claude sięgnął przez ciało Rafaela, nasze ciała, do szczurołaków. Tak, jak kiedyś pożywiliśmy się na Augustynie i jego ludziach, teraz karmiliśmy się na Rafaelu i jego. Czułam słaniającą się Claudię, czułam Lisandro opadającego na kolana, czułam szczurołaki próbujące uciekać, albo walczyć, albo powstrzymać nas, ale oni nie mogli. Byli pod ochroną swego króla; kiedy upadł, stali się nasi. Nasi do zabrania, nasi do zgwałcenia, nasi do

pożywienia. Karmiliśmy się i karmili, i karmili; niektóre twarze znałam, niektóre nie. Stali się plamą zaskoczonych oczu i zadartych w górę twarzy. Pożywiliśmy się na nich wszystkich. Rafael poczuł, co się dzieje i próbował ich bronić, walczyć z nami, ale było już za późno. Jego ciało było złączone ze mną, a cała ta z trudem wywalczana kontrola była w moim ciele, w dotyku jego rąk na mnie. Jean-Claude wziął tę moc i rzucił ją do naszych wampirów, wszystkich tych w mieście, którzy zawdzięczali iskrę życia jego mocy, jako Mistrza Miasta. Zmusił je wszystkie do zbudzenia się, około dziesięciu lub więcej godzin wcześniej niż kiedykolwiek od śmierci się obudzili. Nie rozumiałam dlaczego użył mocy właśnie do tego celu, aż do momentu, gdy ostatni wampir uchwycił się jawy, a on pozwolił mocy wrócić do niego i Richarda i pozwolił mi poczuć, jak potwornie byli ranni. Użył mocy by zmusić słabsze wampiry do pobudki, bo jeśli straciłby przytomność, bał się, że zacznie osuszać ich z mocy i oni wszyscy umrą na dobre. Bał się, że będzie osuszać ich przez więź jako Mistrz Miasta, w bardzo podobny sposób, w jaki byliśmy w stanie wyżywić się na szczurach Rafaela, z wyjątkiem tego, że wampiry by umarły. Nie mogłam oddychać, moje serce skamieniało, a ja nie mogłam oddychać. Ciało Richarda, oh, Boże, Boże, on umierał. Jean-Claude próbował go leczyć, a to zmusiło mnie do odczucia co pazury Richarda zrobiły ciału wampira. Jego serce zacinało się, niezdecydowane. Słodki Jezu, nie, Richard dźgnął go w serce. Jean-Claude mocą, którą zebraliśmy karmił ich urazy i to powinno wystarczyć, ale to było tak, jakby było coś w urazach Richarda, co zjadało moc, ale go nie leczyło. Widziałam coś jakby cień na Richarda plecach. Jean-Claude wyszeptał: "Arlekin." Umieraliśmy; moja klatka piersiowa zaciskała się mocno i mocniej. Nie mogłam oddychać. Tylko w połowie poczułam, kiedy Rafael obniżył mnie ku podłodze i starał się, żebym powiedziała coś do niego. Użyłam swego ostatniego okruchu powietrza by szepnąć "Pomóż nam." Rafael odpowiedział: "Wszystko". Jego tarcze wciąż były opuszczone. Wzięłam ich energię ponownie, ale nie do karmienia, lecz do zaatakowania. Jean-Claude krzyknął w moim umyśle, "Non, ma petite" Ale było już za późno; z moją ostatnią myślą, nim ciemność pochłonęła nas wszystkich, wzięłam moc Rafaela i szczurołaków i uderzyłam w ten fantom na plecach Richarda. Jeśli mogłabym myśleć wyraźnie, pomyślałabym, Zdychaj, ale ciemność nas pożerała, a wszystkim, co miałam czas zrobić był atak. Widziałam ją - nie, ich - dwie zamaskowane postacie w ciemnym pokoju, ciemnym pokoju hotelowym. Dwie białe maski leżały obok nich na łóżku. Jedno siedziało,

drugie uklękło za nią. Oboje byli wątli i ciemnowłosi. Rozejrzeli się, zaskoczeni, jakby mogli mnie zobaczyć i to co ze mną przybyło. Miałam dobre spojrzenie na blade, zadarte twarze, długie brązowe włosy, jedne odcień ciemniejsze niż drugie, jedno z brązowymi oczami, drugie szarymi, zarówno świecącymi mocą. Łączyli swoje moce; w jakiś sposób ta kombinacja w nas uderzała. Nie wiem, co widzieli, ale oboje krzyknęli. Ten klęczący starał się ochronić drugiego jej ciałem, a następnie moc w nich uderzyła. Posłała ich na podłogę i w nocny stolik. Lampa przewróciła się na nich i rozbiła. To strąciło telefon i notes. Odczytałam nazwę hotelu na notesie. Wiedziałam, gdzie byli. Upadli na kupę i nie ruszyli się ponownie. Moją ostatnią przytomną myślą było, Dobrze.

Rozdział 23 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Ból, ból i światła kłujące moje oczy. Głosy: "Mam puls!" "Anita, Anita, słyszysz mnie!" Chciałam powiedzieć, że tak, ale nie mogłam sobie przypomnieć gdzie są moje usta lub jak ich używać. Ciemność ponownie, a następnie ponownie ból przeszywający ciemności. Powróciłam do swego ciała w drgawkach na noszach. Wokół mnie byli ludzie. Powinnam znać jedną z nich, ale nie mogłam sobie przypomnieć, kim ona jest, tylko, że powinnam była pamiętać, kim była. Bolała mnie klatka piersiowa. Czułam spaleniznę, coś się paliło. Widziałam te małe płaskie szpatułki jakich używano już kiedyś na mojej klatce piersiowej. Zdałam sobie sprawę, że ja byłam tym co się paliło. Myśl nie znaczyła dla mnie wiele. Nie bałam się, nawet nie byłam zdenerwowana. Nic nie wydawało się realne. Nawet ból w mojej piersi osłabł. Świat zaczął stawać się szary i rozmyty na krawędziach. Ktoś uderzył mnie mocno w twarz. Świat stał się ponownie realny. Zamrugałam na twarz kobiety, którą powinnam była znać i nie znałam. Wykrzykiwała moje imię "Anito, Anito, zostań z nami, do cholery!" Wszystko ponownie stało się rozmyte; szarość pochłonęła świat jak mgła. Ktoś uderzył mnie ponownie. Zamrugałam ponownie w twarz kobiety. "Nie umrzesz przy mnie, do cholery!" Uderzyła mnie jeszcze raz, a świat nie przeszedł w spokojną szarość. Poznałam ją teraz. Doktor Lillian. Próbowałam powiedzieć, Przestań mnie bić, ale nie mogłam wykombinować jak wypowiedzieć te słowa. Starałam się chociaż zmarszczyć brwi na nią. Męski głos powiedział: "Jest stabilna." Lillian uśmiechnęła się do mnie. "Oddychasz za troje, Anito. Jeśli będziesz oddychać, oni nie umrą." Nie wiedziałam, o co jej chodzi. Chciałam zapytać, Kto nie umrze? Następnie coś zimnego i ciekłego wydawało się przepływać w moich żyłach. Otrzymałam coś podobnego wcześniej, a moją ostatnią myślą, nim pochłonął mnie inny rodzaj ciemności, było: dlaczego Lillian daje mi morfinę? Śniłam, a może nie. Ale jeśli to było niebo, było zbyt przerażające, a jeśli to było piekło, to nie było wystarczająco przerażające. Byłam na balu, wszyscy w błyszczących ubraniach,

wieki przed moim urodzeniem. Następnie pierwsza para zwróciła się do mnie i byli zamaskowani. Każdy miał na sobie białe maski Arlekina. Zatoczyłam się do tyłu od tancerzy i odkryłam, że miałam na sobie srebrno-białą suknię, która była zbyt szeroka, by być powabną i zbyt obcisła na żebrach by pozwolić mi dobrze oddychać. Jedna z par potrąciła mnie i moje serce nagle znalazło się w gardle. Moja klatka piersiowa napięła się i zacisnęła, jakby jakaś ogromna pięść miażdżyła mi żebra. Upadłam na kolana a tancerze poruszali się szeroko wokół mnie w rozkloszowanych spódnicach i halkach. Ich sukienki ocierały się o mnie gdy wirowali bezimienni dookoła. Głos przedostał się do snu, mruczący kontralt Belle Morte "Ma petite, umierasz." Rąbek karmazynowej sukni był w moich rękach. Uklękła obok mnie. Wciąż była ciemnowłosą pięknością, która kiedyś omal nie podbiła całej Europy. Wszystkie te ciemne włosy ułożone były na szczycie głowy, pozostawiając jej szyję w tym bladym, białym łuku, który zawsze kochaliśmy. My... Starałam się poczuć resztę stanowiącą my, ale tam gdzie powinien być Jean-Claude była straszna pustka. Pochyliła się nade mną gdy upadłam na podłogę. "On jest bliski odejścia, nasz JeanClaude" powiedziała. Jej bursztynowo-brązowe oczy nie wydawały się zmartwione. Po prostu poczyniła spostrzeżenie. "Dlaczego nie prosisz mnie o pomoc, ma petite?" Chciałam powiedzieć, Dlaczego miałabyś nam pomóc? ale nie było powietrza by cokolwiek powiedzieć. Mój kręgosłup próbował się wygiąć w ciasnocie gorsetu, gdy dyszałam jak ryba wyrzucona by umrzeć na brzegu. "Oh" powiedziała i szybkim ruchem jej woli sen się zmienił. Byliśmy w jej sypialni, na jej ogromnym łóżku z baldachimem. Uklękła przede mną, z wielkim nożem w ręku. Świat ponownie przeszedł w szarość. Nie byłam nawet wystraszona. Moje ciało szarpnęło, gorset ustąpił, a ja nagle oddychałam nieco lepiej. Moja klatka piersiowa wciąż bolała, a ja oddychałam zbyt płytko, ale mogłam oddychać. Spojrzałam w dół, by odkryć, że wycięła stanik sukni wzdłuż gorsetu, tak, że linia nagiej skóry ciągnęła się od szyi do pasa. Położyła nóż obok kolana i rozchyliła gorset trochę szerzej, jakby miała na myśli wyłuskanie mnie z sukni, ale wróciła do klęczek obok mnie, w jej czerwonej sukni. Jej skóra zdawała się świecić poprzez szkarłat szaty. "To co dzieje się w moich snach może być bardzo realne, ma petite. Gorsety tutaj sprawiają, że oddycha się trudniej. Nie masz wystarczająco dużo oddechu do stracenia." "Co się dzieje?"

Położyła się obok mnie, głowa na poduszce leżała przy mojej. Trochę za blisko by czuć komfort, ale nie miałam energii do tracenia na ruch. "Poczułam jak światło Jean-Claude'a gaśnie." "On nie jest martwy" wyszeptałam. "Możesz go wyczuć?" To musiało się ukazać na mojej twarzy, bo powiedziała, "Ciii, masz rację, nie odszedł całkowicie, ale jest blisko krawędzi. Utrzymujesz go, ich obu, żywymi. Ty i twój drugi triumwirat mocy. Coś co Jean-Claude zrobił w tym nowym nagłym wypadku nauczyło cię lepszej kontroli mocy pomiędzy tobą i twoim drugim triumwiratem; twoim kociakiem i twoim wampirem." Przełknęłam, a to bolało, ale nie mogłam sobie przypomnieć dlaczego powinno. "Nathaniel, Damian". Poczułam się trochę lepiej, na tyle dobrze, by się bać. Prawie osuszyłam ich obu na śmierć raz lub dwa razy. "Nie bój się o nich. Mają się wystarczająco dobrze, ale pożywiają się dla ciebie, dając ci energię tak, jak powinni robić w nagłych przypadkach" powiedziała i pogłaskała mnie w czoło, podążając wzdłuż krawędzi mojej szczęki. Był to leniwy ruch, niczym sposób, w jaki osuwasz się na oparcie kanapy na której siedzisz. "Maski Arlekina były w twoim umyśle, ma petite. Czy przybyli na wasze terytorium?" Chciałam jej powiedzieć, żeby przestała nazywać mnie ma petite, ale powietrze było cenne, więc odpowiedziałam "Tak." "Pokaż mi" powiedziała. Nie Powiedz mi, ale Pokaż mi. Powiedziałam "Jak?" "Jesteś z linii Belle Morte. Jak przekazujemy moc?" Skrzywiłam się na nią. "Pocałuj mnie i myśl o tym, a ja dowiem się tego, co ty wiesz." Nie wiem, czy pocałowałabym ją dobrowolnie, bo nie dostałam szansy decydowania. Przycisnęła te rubinowe usta do moich, a ja znowu się dusiłam. Nie mogłam oddychać. Pchnęłam ją, a ona pomyślała w mojej głowie: "Pomyśl o Arlekinie". To było niczym rozkaz, a mój umysł zrobił to, o co poprosiła. Myślałam o spotkaniu z Malcolmem i jego strachu. Powróciłam do randki z Nathanielem i maski w łazience. Druga maska z nutami na niej i zaplanowanym spotkaniem. Znaki na mnie i zapach wilka i Jake chroniący mnie. Następnie ostatnie wspomnienie, gdzie widziałam moich umierających mężczyzn i ducha na Richardzie i pożywianie z Rafaela. Spowolniła tam pamięć, trwając przy mocy króla szczurów, następnie pozwoliła

wspomnieniom przyspieszyć do momentu użycia siły Rafaela do ataku na jednego z tych, którzy nas zaatakowali. To było ostatnie wspomnienie przy którym zwolniła całkowicie. Wpatrywała się w blade twarze wampirów, z długimi ciemnymi włosami, ze świecącymi oczami, odpowiednio brązowymi i szarymi. Belle Morte studiowała twarze innych wampirów. Wyszeptała "Mercia i Nivia." Wspomnienia zakończyły się i Belle Morte po prostu leżała obok mnie, wsparta na poduszkach. Wyszeptałam "Znasz ich." "Tak, ale nie wiedziałam, że one były Arlekinem. To jest głęboki, mroczny sekret, kto jest, a kto nie, jednym z nich. Są szpiegami i tajemnica jest esencją ich życia. Ich rękami Arlekin złamało ich najgłębsze tabu." "Jakie tabu?" zapytałam. "Oni są neutralni, ma petite, całkowicie neutralni, lub jakimż byliby wymiarem sprawiedliwości? Czy dali wam czarną maskę? Nie widziałam tego w twoich wspomnieniach." "Nie, tylko dwie białe." Roześmiała się, a jej twarz jaśniała radością. Moje serce bolało, ale nie od fizycznego ciosu .To bolało tak, jak to się czasami dzieje, gdy widzisz kogoś, kogo kiedyś uwielbiałaś, robiącego coś co ci przypomina dlaczego go kochałaś i wiesz, że śmiech nigdy już nie będzie dla ciebie. "Złamały zatem prawo, prawo, którego przysięgały strzec. Dopóki nie dostarczą czarnej maski, nie mogą nieść śmierci. Dla Merci i Nivi oznacza to prawdziwą śmierć, ale dla ich kolegów z Arlekina to oznacza coś gorszego." "Co?" zapytałam. "Rozpad. Przestaną istnieć, a ci, którzy nie zostaną zabici, będą zmuszeni powrócić do ich rodów, ich dawnych mistrzów. Aby być neutralnymi, Arlekin uwolnił ich z więzi do ich twórców. Są prawem dla samych siebie, ale jeśli oni łamią prawa, to sami zostaną złamani." "Dlaczego fakt, że to robią" - musiałam zaczerpnąć powietrza by dokończyć - "przynosi ci taką radość?" Wydęła tę pełną dolną wargę i powiedziała "Biedactwo, tak boli. Pomogę ci." "Doceniam ofertę, ale" - i musiałem popracować nad oddechem - "dlaczego nam pomagasz?" "Bo żywa jesteś wystarczającym świadkiem by zniszczyć potęgę Arlekina". "Dlaczego" oddech "cię to obchodzi?" "Oni byli kiedyś prywatną strażą Mistrzyni Ciemności. Ona się budzi, wiem to teraz."

"Ale kiedy się obudzi" oddech "nie będzie ich mieć." "Precisement21" powiedziała Belle. "Ale potrzebujesz mnie, nas, żywych." "Tak" powiedziała i spojrzała na mnie tak, jak jastrząb musi patrzeć na ranną mysz, chciwie, wyczekująco. "Złoszczę cię?" szepnęłam i musiałam zakasłać. To nie było moje gardło, które się zamykało. Nie sądzę, że to był Jean-Claude. Coś złego działo się z Richardem. "Nie nienawidzę cię, ma petite," powiedziała. "Nie nienawidzę niczego, co jest dla mnie użyteczne, a ty jesteś niemalże bardzo użyteczna, ma petite." "Anita" szepnęłam. "Anita, Anita," zamruczała, gdy przysunęła nasze twarze bliżej "jeśli zachcę, żebyś była moją ma petite, będziesz. Jean-Claude jest bliski śmierci, a on chronił cię przede mną. Ocalę was wszystkich, ale zrobię to w sposób, który nie będzie ci się podobał." Pochyliła nasze twarze blisko, a ręka, która pieściła moją twarz stała się nagle twarda i solidna niczym metal przy moim policzku, utrzymując mnie zwróconą do tej pięknej twarzy. Zaczęła pochylać się do pocałunku. Przemówiłam nim nasze usta się zetknęły. "To sytuacja bez przegranych, dla ciebie." "O tak." szepnęła do moich ust, a potem pocałowała mnie. Ale nie tylko mnie pocałowała, ona otworzyła ardeur pomiędzy nami. W jednej chwili wszystko, o czym mogłam myśleć to oddychanie, po prostu oddychanie i prawdziwa niechęć by mnie dotknęła, a w następnej całowała mnie, a ja oddawałam pocałunki. Moje ręce sunęły pod tą satynową sukienką i ciele pod spodem i moje dłonie znały to ciało - choć moje ręce były mniejsze niż powinny być. Wspomnienia Jean-Claude’a, które trzymałam, ubarwiały w ten sposób to, co się działo. Kiedy jej usta odnalazły moje piersi i zassały, to mnie zaskoczyło, ponieważ pamiętające ciało nie miało piersi. Ugryzła mnie, prowadząc smakujące kły wokół mojej brodawki. To przyprawiło mnie o krzyk, sprawiło, że moje ciało zwijało się na łóżku. Podniosła krwawe usta i uśmiechnęła się do mnie, jej oczy wypełniły się bursztynowym światłem. Wspięła się na moje ciało i przycisnęła, te zakrwawione usta do moich. Pocałowałam te usta tak, jakby była powietrzem i żywnością i wodą, wszystkim w jednym. Zdziwiłam się, jak małe miała usta, jak delikatne. Od jak dawna pragnęłam znów całować te usta. Dowiedziałam się w tej chwili tego, czego nigdy nie dowiedziałam się od Jean-Claude'a, ile kosztowało go opuszczenie jej. Mówią, że kiedy raz 21

Z języka francuskiego - dokładnie

pokochasz Belle Morte nigdy nie przestaniesz i wiedziałam, po tym pocałunku, z jej ciałem na moim, że to prawda. Nadal ją kochał, zawsze będzie ją kochać i nic tego nie zmieni, nawet ja. Ardeur zaczęło się wtedy pożywiać, na tym krwawym pocałunku, ale to była Belle Morte, twórczyni ardeur. Nie karmisz się z niej i przestajesz. Karmisz się, dopóki ona cię nie zatrzyma. Nóż rozciął nasze suknie, a tam gdzie ponacinał skórę zlizywałyśmy i spijałyśmy nawzajem swoją krew i nie wydawało się to niewłaściwe, albo że robiłyśmy coś złego. Smak jej krwi był słodki i spowalniający, a ja wiedziałam, że wampirza krew nie była posiłkiem, ale mogła być grą wstępną. Skończyłam na niej, a moje ciało wciąż zapominało, że nie było męskie. Przycisnęłam ją do łóżka, z moim ciałem między nogami. Ale nie mogłam zrobić tego, co zapamiętałam. Przeklinałam we frustracji, ponieważ bardziej niż cokolwiek na świecie w tej chwili chciałam przebić jej ciało. Chciałam zanurzyć części, których nie miałam, w częściach jej. Leżała pode mną, z tymi ciemnymi włosami rozlewającymi się wokół jej ciała, poprzez jedwab poduszek. Jej wargi były rozchylone, oczy wypełnione tym pożądliwym światłem. Wiedziałam, czym była, wiedziałam to lepiej przez Jean-Claude'a. Wiedziałam, że poderżnęłaby mi gardło i kochała się w krwi, kiedy bym umierała, ale w tej chwili z nią patrzącą na nas, to mnie nie obchodziło. Chciałam jedynie żeby utrzymała obdarzanie nas tym spojrzeniem. Położyła mnie z powrotem na pościeli i zaczęła wycałowywać drogę w dół mojego ciała. Obserwowałam jej przewracające się oczy, spoglądające w moją twarz, gdy lizała, i kąsała i wciągała małe punkciki krwi gdzie drobne kły przebiły się zbyt blisko. To nie była moja pamięć, która zwinęła mnie na widok jej nad moim kroczem. Początkowo poczułam się źle, bo spodziewałam się innego odczucia, ale Belle spędziła dwa tysiące lat na poznawaniu rozkoszy i znała tę przyjemność również. Spojrzałam na nią z jej ustami pomiędzy moimi nogami i jej język mnie odnalazł, kreślił po mnie, lizał mnie i wreszcie mnie zassała, najpierw delikatnie, potem coraz głębiej i głębiej, aż kły wbiły się tak głęboko, jak ona ssała i nie byłam pewna, czy to była przyjemność, która przyniosła orgazm, czy ból. Ardeur pożywiało się i pożywiało, i pożywiało. Krzyczałam i wiłam się i drapałam poduszki i dopiero po tym, jak leżałam bez kości, z oczami trzepoczącymi ślepo z rozkoszy, podniosła swą twarz z mojego ciała. Patrzyła na mnie oczami, które świeciły tak jasno, że wyglądała na oślepioną od mocy. Roześmiała się, a dźwięk powędrował w dół mojego ciała i ponownie wyrwał ze mnie krzyk.

"Wiem, co on w tobie widzi, ma petite, naprawdę wiem. Nakarmiłam cię wystarczająco, by utrzymać was przy życiu, ale Mercia oraz Nivia i każdy z Arlekina, który brał w tym udział, będzie chciał cię zabić zanim mogłabyś zeznawać przeciwko nim. Oni nie wiedzą, że ja wiem." Próbowałam powiedzieć, powiedz ludziom, ale moje usta nie wystarczająco jeszcze działały. Do diabła, nie mogłam stoczyć się z łóżka nawet jeśli zdarzyłoby się coś nagłego i to nie część medyczna trzymała mnie tam leżącą. To było kilka tysięcy lat praktykowania seksu, który trzymał mnie leżącą i patrzącą na nią, lub próbującą na nią patrzeć. Świat był wciąż zalany bielą od orgazmu. "Wierzę, że mają sojuszników dla swoich nielegalnych działań pośród rady, więc muszę kroczyć tutaj powoli, ale ty potrzebujesz być tam zdrowa." Uśmiechnęła się do mnie i był to uśmiech, którego Ewa musiała używać w ogrodzie Eden; Chcesz kęs jabłka, dziewczynko? "Poślę wieść do mojej linii krwi na twoim terytorium. Jean-Claude jest jeszcze zbyt ranny by to powstrzymać. Porozmawiam z nimi jak za dawnych czasów, zanim ukryli się za nowymi mocami Jean-Claude'a. Kiedy się budzisz, będziesz potrzebować potężnej żywności dla ardeur. Musisz podzielić tę moc z Jean-Claude’m i swoim wilkiem." Udało mi się wyszeptać: "Nie wiem, jak to zrobić." "Będziesz wiedzieć" powiedziała i usiadła nade mną okrakiem, pochylając się aż nasze usta się spotkały. Mogłam posmakować swego ciała na jej ustach. Całowałyśmy się, a sen się urwał i obudziłam się ze smakiem jej pocałunku na moich wargach.

Rozdział 24 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Obudziłam się dysząc, w pokoju, który był zbyt jasny, zbyt biały. Coś w moim ramieniu bolało, gdy próbowałam nim poruszyć. Nie mogłam myśleć, gdzie jestem, nie mogłam myśleć o niczym poza zapachem i smakiem i dotykiem Belle Morte. Obudziłam się łkając jej imię, lub próbując. Mój głos był chrapliwym skrzekiem. Twarz Cherry pojawiła się obok łóżka. Jej ultrakrótkie blond włosy i ciemny gotycki makijaż niezbyt potrafił ukryć fakt, że była piękna. Była również pielęgniarką, choć straciła pracę w miejscowym szpitalu, kiedy dowiedziano się, że była lampartołakiem. "Anita, o mój Boże, o mój Boże." Próbowałam wymówić jej imię i nie mogłam sformułować słowa. "Nie próbuj mówić. Poślę po lekarza." Dała mi wodę i jedną z tych wygiętych słomek i pozwoliła mi popijać przez minutę. Słyszałam jak drzwi otwierają się i zamykają, biegnące coraz dalej nogi. Kogo posłała po lekarza? Oczy Cherry były błyszczące, ale dopiero gdy jej eyeliner zaczął spływać w czarnych łzach po bladym makijażu, zdałam sobie sprawę, że płacze. "Mówią, że jest wodoodporny, ale to kłamstwo." Pozwoliła mi na jeszcze jeden łyk wody. Udało mi się wyskrzeczeć. "Dlaczego boli mnie gardło?" "Ja..." Spojrzała ponownie z powagą. "Musieliśmy intubować Richarda." "Intubować?" zapytałam. "Włożyć rurkę do gardła. Maszyna oddycha za niego." "Cholera" wyszeptałam. Ponownie otarła czarne łzy, rozmazując je jeszcze gorzej. "Ale ocknęłaś się, wszystko z tobą w porządku." Kiwała głową, w kółko, jakby robienie tego czyniło to bardziej prawdziwym. Byłam prawie pewna, że z dala ode mnie, jej lamparciej królowej, bardziej się kontrolowała jako pielęgniarka, a z pewnością nie płakała łatwo jako personel medyczny. Rozległ się miękki odgłos kroków i doktor Lillian zjawiła się przy moim łóżku. Jej siwiejące włosy zebrane były na karku w niedbały węzeł, z kosmykami powiewającymi wokół szczupłej twarzy. Jej blade oczy uśmiechnęły się wraz z jej ustami. Wyraźna ulga na chwilę pojawiła się na jej twarzy. "Uderzyłaś mnie?" zapytałam.

"Nie sądziłam, że to zapamiętałaś." "Uderzyłaś mnie, prawda?" "Było bardzo blisko, Anito. Prawie straciliśmy was wszystkich." "Cherry mówi, że Richard jest podłączony do maszyny, że nie oddycha samodzielnie." "To prawda." "Nie powinien być już uzdrowiony?" "Jest dopiero noc tego samego dnia, Anito. Nie byłaś nieprzytomna aż tak długo." "Odczuwam to jako dłużej." Uśmiechnęła się. "Jestem pewna, że tak. Myślę, że teraz, gdy oddycha, będzie się leczyć, ale jeśli nie bylibyśmy w stanie utrzymać pracujących jego serca i płuc... " "Martwisz się." "Jego serce się zatrzymało, Anito. Gdyby był człowiekiem martwiłabym się o uszkodzenia mózgu z powodu braku tlenu." "Ale on nie jest człowiekiem" powiedziałam. "Nie, ale jest ciężko ranny. Powinien wyleczyć się całkowicie, ale prawdę mówiąc, nigdy nie widziałam likantropa wychodzącego z tak ciężkiego urazu. Jego serce zostało przebite srebrną kulą. To był zabójczy strzał." "Ale nie umarł", powiedziałam. "Nie, nie umarł." Spojrzałam na nią. "Jezu, nie potrafisz dobrze zachować nieczytelnej medycznej twarzy." "Jean-Claude jest w czymś w rodzaju śpiączki. Asher mówił mi, że jest to rodzaj hibernacji, podczas której sam się leczy, ale zgodnie z prawdą, wampirza medycyna jest niejasna. Oni nie żyją, więc jak bardzo chorzy mogą być? Podłączyliśmy go do monitorów fal mózgowych, a to poinformowało nas, że nadal tam jest" "A jeśli nie miałabyś monitorów?" zapytałam. "Myślałabym, że nie żyje," powiedziała. "Nie jesteśmy martwi." Uśmiechnęła się. "Nie, nie jesteście. Nathaniel jadł za pięciu, a mimo to stracił około kilograma w czasie krótszym niż jeden dzień. Damian wziął więcej krwi niż jakikolwiek wampir powinien być w stanie utrzymać i wciąż się żywi. Asher mówi, że dostarczają paliwa waszej trójce." Przytaknęłam, przypominając sobie, co powiedziała Belle. "On ma rację." Myślałam o pozwoleniu moim myślom o Nathanielu i Damianie odnaleźć ich dla mnie, pozwoleniu mi ich

zobaczyć. Ale bałam się, że coś schrzanię. Obawiałam się, że w jakiś sposób odetnę energię którą nas karmili, albo wezmę zbyt wiele. Wydaje się, że to działało, a ja po prostu byłam wdzięczna, że działało tak jak powinno. Belle powiedziała, że nauczyłam się od JeanClaude'a, jak to robić, ale się myliła. Myślę, że Jean-Claude zrobił to dla nas, zanim stracił przytomność, bo ja nie miałam pojęcia, jak to działało. Z wielką ostrożnością nie uczyniłam pomiędzy mną i chłopcami tarcz silniejszymi lub słabszymi. Starałam się jedynie je utrzymać. To działało; nie spierdolę tego. "Wampiry obawiały się, że jeśli słabsze pójdą spać w dzień, Jean-Claude jest tak ranny, że nie będzie mieć wystarczająco dużo energii, by ich ponownie obudzić." Przytaknęłam i przełknęłam przeszły ból gardła, który nie był moim bólem, ale tak to odbierałam. Jakbym próbowała przełknąć coś ogromnego i twardego, i plastikowego. "Richard jest wystarczająco przytomny by czuć rurkę w gardle, ponieważ ja to odczuwam." "Nie wiem, czy to dobre, czy złe wieści, Anito. To chwilę potrwa, zanim jego ciało dogoni maszyny, tak sądzę." "Potrzebujemy wybudzić Jean-Claude'a przed świtem, wystarczająco wybudzić żeby nie wysączył małych wampirów na śmierć" powiedziałam. Spojrzała na mnie bardzo poważnie. "Właśnie o tym dyskutują wampiry." Czułam wampiry. Czułam je na zewnątrz. Słyszałam odgłosy kłótni, kłócących się mężczyzn. Powiedziałam "Powiedz ochroniarzom by pozwolili przejść Asherowi i innym" Spojrzała na mnie pytająco, ale podeszła do drzwi. Lecz ujrzenie, kto przeszedł przez nie jako pierwszy wywołało mój uśmiech i jakoś poczułam, że wszystko się uda. Zostaniemy ocaleni, ponieważ Edward był tutaj.

Rozdział 25 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Uśmiechnął się do mnie, potrząsając głową. Stojąc tam, patrząc na mnie, wyglądał sympatycznie i niczym produkt końcowy kilku pokoleń WASP22; blond włosy, niebieskie oczy, może trochę niski ze 176 centymetrami, ale musiał wpasować się w tak wielu miejscach. Następnie ten wytworny urok zaczął topnieć, niczym magia. Patrzyłam na prawdziwego Edwarda wypełniającego jego oczy i przekształcającego je z ciepłych w zimne niczym głębokie zimowe niebo. Kolor jego oczu pozostał taki sam, ale ich wyraz już nie. Twarz była nieruchoma i nie ukazywała niczego. Gdybym nie miała wampirów do porównania, powiedziałabym, że Edward miał bardziej nieczytelną twarz niż ktokolwiek kogo znałam. Kiedyś, zobaczenie Edwarda przy moim łóżku oznaczałoby, że przychodzi mnie zabić. Teraz, oznaczało, że byłam bezpieczna. Wszyscy byliśmy bezpieczni, lub tak bezpieczni, jak mogliśmy być. Edward nie mógł wiele zrobić odnośnie metafizycznych mocy, ale ufałam mu, że zatroszczy się o uzbrojenie i umiejętności walki Arlekina. Magia była moją działką, ale nikt nie był lepszy w walce zbrojnej od Edwarda. "Hej" powiedziałam, a mój głos nadal brzmiał sucho. Jego usta drgnęły. "Nie mogłaś pozostać przy życiu przez kilka godzin więcej, co?" W jego głosie przeważał uśmiech, który był tam, a następnie osiedlił się w tym pustym pośrodku-niczego głosie, nie mającym akcentu, żadnego śladu skąd pochodził. "Żyję" powiedziałam. "Musieli dwukrotnie ponownie uruchomić twoje serce, Anito." Lillian, która zrobiła się niepotrzebna, stanęła obok niego. "Byłabym wdzięczna, gdybyś nie straszył mojego pacjenta." "Ona lubi prawdę" powiedział, nawet nie patrząc na nią. "On ma rację, pani doktor" powiedziałam. Westchnęła. "Dobrze, ale złagodź to dla niej, była głównie martwa przez większość dnia." 22 WASP - skrót w mowie potocznej najczęściej jest rozumiany jako: White Anglo-Saxon Protestants (Biali Anglo-Sascy Protestanci) i oznacza jakoby etniczną i ekonomiczną "arystokrację" w Stanach Zjednoczonych od czasów założenia Brytyjskich kolonii w Ameryce Północnej.

Zajęło mi chwilę, by uświadomić sobie, że zażartowała. Edward spojrzał na nią, a potem odwrócił się do mnie. "Wedle wampirów, nie mamy czasu, by łagodnie cię w to wprowadzić." "Powiedz mi, co się dzieje" powiedziałam. "Tego jest zbyt wiele, Anito. Jeśli powiem ci wszystko, to będzie świt i twoje małe wampiry będą martwe na dobre." "Powiedz mi to, co muszę wiedzieć" powiedziałam. "Jean-Claude zużył dużo energii, by obudzić każdego wampira w mieście, zanim stracił przytomność." "Byłam tam, kiedy to zrobił." "Nie przerywaj" był zbyt poważny bym czuła się komfortowo. "Wampiry i zmiennokształtni wymyślili plan, który ich zdaniem złowi najwięcej energii, by nakarmić Jean-Claude'a i Richarda w jak najkrótszym czasie." "Dlaczego ty mi to mówisz? Dlaczego nie Asher, albo..." "Przerywasz" powiedział, oczy miał zimne, a twarz wciąż tak poważną. "Przepraszam" powiedziałam. Lillian prychnęła tak, że oboje na nią spojrzeliśmy. "Powiedziałeś, że przyjmie lepiej te wieści od ciebie, ale ja nie wierzyłam. Teraz ci wierzę." Rzucił jej spojrzenie. "Przepraszam, stanę dalej i przestanę marnować czas." Odeszła od nas. Kontynuował: "Nie podoba mi się ten plan a ty go znienawidzisz, ale wysłuchałem ich rozumowania i jest to najlepszy plan jaki mamy." Uniosłam rękę. Uśmiechnął się, ale uśmiech nigdy nie osiągnął oczu. "Tak." "Myślisz, że to dobry plan?" zapytałam. "Nie mogłem wymyślić lepszego." Spojrzałam na niego. "Naprawdę?" Pokiwał głową. "Naprawdę." Fakt, że nie mógł wymyślić lepszego planu mówił wiele. Mówił wystarczająco, bym się nie kłóciła. "Dobra, opowiedz mi o tym planie" powiedziałam. "Pożywisz ardeur na głowie innej grupy zwierząt i weźmiesz ich energię tak jak zrobiłaś to ze szczurołakami."

Nie drgnął ani się nie zawahał, mimo że wiedział o ardeur zaledwie od kilku godzin. Wylądował w środku kryzysu metafizycznego wymiaru i to go nie zbiło z tropu, a jeśli tak było to tego nie okazał. W tej chwili kochałam go, w jakiś facetowo-kumplowy sposób. Nigdy mnie nie zawiódł, ani nie leciał ze mną w kulki i kochałam go za to. "Której grupy zwierząt?" zapytałam. "Łabędzi" powiedział. Rzuciłam mu zaskoczone spojrzenie. "Powtórz?" Uśmiechnął się, tym zimnym uśmiechem, ale to był prawdziwy uśmiech; był rozbawiony. "Rozumiem, że król łabędzi nie jest twoim kumplem." "Nie w ten sposób. On i wszyscy szefowie grup zwierząt bywali w domu na obiedzie, ale... " potrząsnęłam głową i przełknęłam to uczucie czegoś w moim gardle czego tam nie było, jak ból fantomowy. "Nigdy nie myślałam o nim w ten sposób i są większe, bardziej potężne grupy w St. Louis niż łabędzie." "Pozbawiłaś przytomności większość szczurołaków, gdy pożywiłaś się na ich królu" powiedział Edward. "Co zrobiłam?" "Słyszałaś mnie." Przypomniałam sobie głos Jean-Claude'a w mojej głowie, mówiący nie, kiedy wróciłam po ostatni kawałek energii Rafaela. "Nie miałam takiego zamiaru" powiedziałam. Lillian spojrzała zza ramienia Edwarda. "Jesteś po prostu szczęściarą, że byłam jedną z niewielu, którzy nie upadli." "Dlaczego ty nie?" Spojrzała zadumana i smutna, a potem pokręciła głową. "Nie wiem." "Nie mamy czasu, by martwić się dlaczego" powiedział Edward. "Zgadzam się" powiedziała Lillian. Ja po prostu przytaknęłam. "Szczurołaki wciąż nie doszły całkowicie do siebie, Anito. Wycięłaś im niezły numer. Nie możemy pozwolić, byś zrobiła to samo z hienołakami." "Nie ma problemu. Narcyz jest baaaardzo poza moją listą spraw do załatwienia." Jego usta drgnęły, prawie w uśmiechu, a potem poddał się i roześmiał. "Poznałem go właśnie i..." Jedynie pokręcił głową i powiedział: "Również bym go nie chciał, ale wyszedł z tym do nas. Pozwolił nam mieć wszystkie hienołaki jeśli poprosimy." Przyszła mi do głowy myśl. "Jeśli większość z naszych mięśniaków odpadło, dlaczego Arlekin nas nie zaatakował?"

Pokręcił głową. "Nie wiem, dlaczego nie atakują." "Mieli być takim super-bojowym zespołem. Coś jak ty gdybyś był wampirem - powinni nas zaatakować." "Asher i inne wampiry sporo spekulowali dlaczego Arlekin nie kładą nacisku na przewagę. Opowiem ci to wszystko później, ale teraz .. " Wykonał ruch, jakby brał mnie za rękę, a następnie jego ręce opadły. "Ufasz mi?" zapytał. Zmarszczyłam brwi. "Wiesz, że tak." "Zatem zajmuję się obroną, Anito. Ale tylko ty możesz skierować wystarczająco dużo energii, by Jean-Claude zachował słabe wampiry przy życiu." Chciałam zapytać o tak wiele rzeczy, ale miał rację. Miałam zaufać, że Edward wykona swoją pracę i ufałam, ale... "Nie ma zbyt wielu łabędziołaków w mieście" powiedziałam. "Poprosiliśmy najpierw lwołaki, ale ich Rex odmówił." "Joseph nie chciał nam pomóc?" Byłam w szoku i okazałam to. "Tak." "Nadstawialiśmy karku dla lwów. Do diabła, uratowałam mu życie raz, lub dwa razy." "Jego żona powiedziała, że nie będzie uprawiał seksu z nikim poza nią." "Tu nie chodzi o seks, Edwardzie." Wzruszył ramionami. "Lwy pozwoliłyby wampirom umrzeć." Powiedziałam to głośno, bo potrzebowałam to usłyszeć. Nie bardzo w to wierzyłam. "Tak to odebrałem" powiedział. Spojrzeliśmy na siebie i poczułam, że moje oczy stały się tak zimne jak jego. Sądzę, że myśleliśmy o tym samym. Lwy pożałują tego. Niewdzięczne dranie. "Mniej niż dwie godziny, Anito" powiedział. Przytaknęłam. "Co znaczy, że nie mamy czasu na błędy, Edwardzie. Czy łabędzie mają wystarczająco energii?" "Donovan Reece jest królem wszystkich łabędziołaków w tym kraju." "Wiem. On musi podróżować od grupy do grupy, doglądając ich, rozstrzygając problemy. Rozpoczął także rozmowy z innymi miastami o tym, jak dobrze działa tutaj nasza futrzana koalicja. Nie próbuje zawiązać kolejnej koalicji, po prostu o tym mówi. Prawdę mówiąc mieliśmy kilka telefonów z innych miast, chcieli szczegółowych informacji, jak to działa." "Polityk" powiedział Edward.

Przytaknęłam. "Bycie łabędzim królem jest wrodzoną mocą; myślę, że w rzeczywistości pojawiasz się z umiejętnościami jakich potrzebujesz. Donovan mówi, że łabędzia królowa zazwyczaj rodzi się w tym samym pokoleniu, więc rządzą razem, ale z jakiegoś powodu nie urodziło się dziecko ze znamieniem lub mocą, które by mu pomogło. Oznacza to, że ma podwójne obowiązki." "Mówi, że pozostawia swoje łabędzie panny pod opieką twoich lampartów, gdy go nie ma przez jakiś czas." Przytaknęłam. "Mamy tylko trzy z nich w mieście." "Zatrzymywały się w twoim domu" powiedział Edward. "Taa." "Czemu?" "Potrzebują kogoś, kto się nimi zaopiekuje od czasu do czasu." "Donovan powiedział, że zadbałaś o jego ludzi. Mówi, że uratowałaś je raz i niemal przy tym zginęłaś." "Taa" powiedziałam. "Mówi, że jeśli ryzykujesz swoim życiem za jego ludzi, zrobiły to samo dla ciebie, więc czymże jest odrobina seksu między sojusznikami?" "Nie powiedział tej ostatniej części" powiedziałam. Edward uśmiechnął się i pokręcił głową. "Okej, ale powiedział, ‘zaryzykowałbym życie dla Anity i jej ludzi. To dla mnie nic wielkiego’." "To brzmi jak Donovan" powiedziałam. "Zaoferował możliwość pożywienia cię na każdym łabędziołaku w Stanach Zjednoczonych. Jest ich może od jednego do sześciu w większości dużych miast." "Nie miałam pojęcia, że było ich tak wiele." "Nie sądzę, by ktoś to wiedział, poza Donovanem. Podał mnóstwo informacji, Anito. Nie wymógł na mnie obietnicy, że nie użyję tego przeciwko niemu, jeśli zawrę kontrakt z kimś, kto chciałby, żebym zapolował na łabędzia." "Edwardzie..." Podniósł rękę, zatrzymując mnie. "Mogę ci obiecać, jeśli poprosisz." Spoglądaliśmy na siebie przez chwilę, a potem powiedziałam "Obiecaj mi, że nie użyjesz niczego, czego się dowiedziałeś, przeciwko którejkolwiek z grup zwierząt." "Nie będę już więcej polować na łabędzie" powiedział.

"Nie, Edwardzie, to zrozumiałe. Dowiesz się rzeczy o wampirach i zmiennokształtnych, których można użyć przeciwko nim. Potrzebuję twojego słowa honoru, że to, czego się dowiesz nie zwróci się przeciwko nim, lub mnie. " Jego twarz przybrała ten zimny, pusty wygląd. To był niemalże wygląd, którego używał gdy zabijał, za wyjątkiem nuty złości w oczach. "Nawet przeciwko lwom?" zapytał. "Oni są członkami naszej koalicji." "To znaczy, że są poza zasięgiem?" "Nie, to znaczy, że musimy ich najpierw wykopać z koalicji, zanim im cokolwiek zrobimy." Uśmiechnął się. "Jakże honorowo." "Dziewczęta muszą mieć jakieś standardy" powiedziałam. Pokiwał głową. "Tak długo, jak lwy za to odpowiedzą, jestem spokojny." "Jeden kryzys na raz, ale taa, odpowiedzą za to." Rzucił ten zimny, zadowolony uśmiech. To był zwykły uśmiech Edwarda, ten prawdziwy. Uśmiech, który mówił, że potwór był w domu i był z tego zadowolony. Nie potrzebowałam lustra by wiedzieć, że uśmiech, który mu oddałam niemalże pasował do jego. Kiedyś się martwiłam, że staję się taka jak Edward. Ostatnio, liczyłam na to.

Rozdział 26 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Cokolwiek mieliśmy zamiar zrobić z lokalnym stadem lwów, musiało zaczekać. Jeden nagły wypadek na raz. Zabawne, że kiedy tylko Edward pojawiał się w moim życiu, czy ja w jego, byliśmy prawie zawsze w biegu między jednym wypadkiem a drugim. Różnicą tym razem było to, że nagły wypadek nie mógł być rozwiązany przy użyciu noża lub lufy pistoletu. Miotacz ognia również by nie pomógł, choć Edward prawdopodobnie przywiózł jakiś. Jak udało mu się to przenieść przez służby ochrony lotniska? To był Edward; gdyby chciał, to poradziłby sobie z przeprowadzeniem czołgu Sherman przez ochronę. Miałam mniej niż dwie godziny by się pożywić. Mniej niż dwie godziny, by utrzymać Williego McCoy’a żywego, z jego krzykliwymi garniturami i jeszcze bardziej krzykliwymi krawatami. Miłość jego życia, Candy, wysoką, blond, przepiękną i tak zakochaną w małym, niezbyt przystojnym wampirze. Myślałam o Averym Seabrooku, którego wykradłam z Kościoła Wiecznego Życia. Averym, z jego łagodnymi oczami, tak nowo martwym, że nawet dla mnie wciąż czasem był jak żywy. Myślałam o tak wielu pomniejszych wampirach, które przeskoczyły z kościoła Malcolma do nas w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Nie mogłam pozwolić im umrzeć, nie, jeśli mogłam ich ocalić. Ale tak bardzo nie chciałam uprawiać seksu z Donovanem Reecem. Nie było w nim niczego złego. Był wysoki, blady i przystojny na elegancki, schludny sposób. Miał niemal 180cm, szerokie ramiona schowane w błękitny sweter dopełniały kremowo-mleczną cerę tak doskonale, że wyglądało to sztucznie, choć nie było. Słaby różowy rumieniec na policzkach był jego własną krwią płynącą pod tą białą, bladą skórą. Był blady jak kaukaskiej rasy wampir przed karmieniem. Ale w Donovanie nie było niczego martwego. Nie, było w nim coś niezwykle żywego, jakby pierwszy rzut oka mógł ci powiedzieć, że w jego żyłach płynęła gorętsza krew. Nie gorąca jak w namiętności, ale gorąca jak w gorąca w dotyku, gdybyś wylał ją do ust byłaby gorąca, jak słodkie, metaliczne kakao. Musiałam zamknąć oczy i zatrzymać go ręką, zanim dotarł tuż obok łóżka. Przemówiłam z wciąż zamkniętymi oczami. "Przykro mi, Donovan, ale trafiasz w radar jako pokarm." "Mam być jedzeniem."

Pokręciłam głową. "Nie pokarm dla ardeur, ale pokarm do zjedzenia. Zastanawiam się, jak będzie smakować twoja krew gdy popłynie." "Tego się obawiałam." Kobiecy głos. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Sylvie, drugą w dowodzeniu Richarda, jego Freki. Była trochę wyższa ode mnie, z krótkimi brązowymi włosami, twarzą, która może być piękna w makijażu, ale zwykle się tym nie przejmowała, tak, że twoje oczy musiały się dostosować się do pospolitości jej oczu i skóry zanim zdałeś sobie sprawę, że była piękna taka, jaka była. Przy odpowiednim makijażu, była śliczna. Zastanawiałam się, czy ludzie czasami myśleli tak o mnie. Ponieważ byłam ubrana w szpitalną koszulę i prawdopodobnie wyglądałam jak gówno, kim byłam by to komentować? Sylvie wypełniła pokój kłującym ciągiem energii. Była mała i kobieca i udało jej się wywalczyć sobie drogę do drugiego dowódcy wielkiej sfory wilkołaków. Prawdopodobnie mogłaby dowodzić gdybym nie ingerowała kilka razy. Richard mógł pobić ją fizycznie, ale Sylvie miała wolę zwycięstwa, wolę by zabić, a są walki gdy ta wola triumfuje nad przeważającą siłą. Zatem, jakiś czas temu, Richard rzucił jej wyzwanie i poważnie ją poranił. Udowodnił, że ma wolę by wspomóc siłę. Z jednej strony, byłam zadowolona; oznaczało to odpowiedź na pytanie. Z drugiej strony, kosztowało to Richarda kawałek siebie, którego nigdy nie otrzyma z powrotem. Opłakiwałam ten kawałek jego, prawie tak samo jak on. "Czego się obawiałaś?" zapytał Edward z pobliża drzwi. Nie zdawałam sobie sprawy, że podążył za Donovanem. "Anita jest niczym nowy likantrop. Oznacza to, że jej głody nie całkowicie są pod jej kontrolą. Donovan może być potężny, ale to zwierzęcą zdobyczą, a jej bestie to czują" powiedziała Sylvie. Przytaknęłam z łóżka, moja ręka opadła na białe prześcieradło. "Jest tak jak powiedziała." Donovan spojrzał na mnie; jego szaro-niebieskie oczy , tak zmienne jak niebo, przeszły do deszczowej szarości. "Czy naprawdę rozerwałabyś mi gardło?" "Prawdopodobnie poharatałabym wnętrzności, raczej miękkie podbrzusze." Uniósł te delikatne, blade brwi. "Nici z seksu oralnego" powiedziała Sylvie, a jeśli ktokolwiek myślał, że żartowała; była całkowicie poważna. Za nimi otworzyły się drzwi . Miałam przebłysk jakiegoś wysokiego, ciemnowłosego mężczyzny, którego nie rozpoznałam. Wyglądał zbyt młodo, by tam stać, ale było kilku innych strażników, o których myślałam to samo. Zatem drzwi były pełne ludzi i musiałam na nich popatrzeć, ale obiecałam sobie, że porozmawiam z Claudią o wprowadzeniu limitu

wieku dla tutejszych ochroniarzy. Głosowałam za odsunięciem Cisco jako osiemnastolatka, ale najwyraźniej nie ujęłam jasno, że to wiek, a nie Cisco osobiście, był problemem. Jeśli wszyscy dziś przeżyjemy, uczynię to bardziej jasnym. Nie, nie jeśli, gdy. Gdy przeżyjemy. Aby móc myśleć o czymkolwiek jeszcze, cóż, to musi być gdy. Szukałam Ashera pośród wampirów, które pierwsze przeszły przez drzwi, ale go tam nie było. Requiem jakby czytał w moich myślach, a przynajmniej w mojej twarzy, bo powiedział: "Oh, moja gwiazdo wieczorna, spoglądasz niecierpliwie poza mnie, jakby mnie tu nie było. Asher obudził się siódmy pośród nas. Gdy nadejdzie świt umrze, ale ci, którzy stoją przed tobą teraz mają szansę pozostać obudzeni na tyle długo, by oglądać to bezpośrednio." Jego twarz była przebłyskiem białego ciała pomiędzy czernią jego płaszcza z kapturem i brodą z wąsami. Jego włosy zniknęły w ciemności okrycia. Jedynym prawdziwym kolorem w jego obliczu był olśniewający błękit oczu, z tą nutą zieleni niczym morska woda w słońcu, którego nigdy ponownie nie ujrzy. London, z jego krótkimi ciemnymi lokami i w czarno-czarnym garniturze i koszuli, przyszedł następny. Zawsze wyglądał jak skrzyżowanie gotyckiego dyrektora i filmowego zabójcy. Jego pseudonimem od wieków był "Mroczny Rycerz". Taa, na długo przed Batmanem, był London. Był również niemal doskonałym pożywieniem dla ardeur. Karmienie mnie w rzeczywistości zwiększało jego moc, zamiast go opróżniać. Ale, jak wszystkie wtórne umiejętności w linii krwi Belle Morte, to było obosieczne ostrze. Był doskonałym pokarmem, ale także niemal natychmiast uzależniał się od ardeur. Jedno karmienie zniszczyło wieki abstynencji, w której trwał odkąd uciekł z niewoli Belle. Jedno karmienie i był ze mną mocniej związany niż związałaby nas jakakolwiek ceremonia cywilna. Ale karmienie, nawet z Londona, nie wystarczy do tego, czego potrzebowaliśmy teraz. Uśmiechnął się do mnie i podszedł by wziąć mnie za rękę. Wiedział, że nie był miłością mojego życia, ani ja jego, i oboje czuliśmy się z tym okej. Byłby wiodącym kandydatem na mojego pomme de sang, jeśli tylko byłby dostępny w świetle dnia. Jego dłoń była ciepła w mojej, co oznaczało, że pożywił się na jakimś chętnym dawcy. Tak wielu ludzi było gotowych otworzyć żyły w tych czasach, nie było powodu, by zmuszać kogokolwiek. Ludzie ustawiali się do tego w kolejce. Podniósł mą rękę i złożył delikatny pocałunek na kostkach. "Jesteśmy tu, by upewnić się, że nie zjesz króla łabędzi naprawdę." Jego uśmiech poszerzył się i wypełnił jego ciemne oczy szczęściem. Requiem i inne wampiry, którzy przybyli z Anglii wraz z nim powiedzieli, że nigdy nie widzieli go tak spokojnego i nawet nie wiedzieli, że mógł się uśmiechać. Uśmiechnęłam się do niego i przytaknęłam. "To byłoby złe."

Jason wyjrzał zza dużo wyższego mężczyzny. Uśmiechnął się do mnie, ale było jakieś zawahanie w jego wiosenno-błękitnych oczach, puste spojrzenie mówiące, że płakał. Wyciągnęłam swoją drugą dłoń ku niemu. London usunął się z drogi tak, żeby Jason mógł mnie przytulić. On praktycznie wspiął się na łóżko by to zrobić. Byliśmy przyjaciółmi, a czasem kochankami, ale jego reakcja mnie zaskoczyła. Poklepałam go po czubku jego krótkiej blondwłosej fryzury, częściowo z zakłopotaniem i to nie tylko dlatego, że to było niezręczne, aczkolwiek takie było. To było taaaakie oczywiste, że będzie musiał wyjść zanim pożywię się na Donovanie. "Jason", powiedziałam "wszystko w porządku." Potrząsnął głową na moim ramieniu i podniósł zapłakaną twarz. Jego głos był ciężki od łez, gdy powiedział "Kłamczucha". Próbował się uśmiechnąć, ale nie całkiem mu to wyszło. Dotknęłam jego twarzy moją wolną ręką. "Jason, ja ..." nie wiedziałam nawet, co powiedzieć. Ta reakcja była więcej niż przyjacielską reakcją. Wtedy pomyślałam, że może żal nie dotyczył mnie. Jego Ulfrik i jego mistrz byli bliscy śmierci. Gdyby umarli, jego świat nigdy nie byłby już taki sam. Kolejny Mistrz Miasta mógł nie chcieć używać go jako pomme de sang. Próbowałam ująć jego twarz w dłonie, ale coś przytrzymało mnie ponownie. "Czy ktoś może to ze mnie zabrać? Nie mogę nakarmić ardeur podłączona do rurek." Lillian przetarła sobie szlak przez rosnący tłum i wyjęła igłę. Ostrożnie odwróciłam się w kluczowym momencie. Byłam w tym lepsza niż kiedyś, ale nadal nie lubiłam widoku igły wchodzącej lub wychodzącej z mego ciała. To po prostu przyprawiało mnie o ciarki. Jason odsunął się na tyle, by lekarz mógł wykonać swoją pracę, ale trzymał mnie za rękę, jakby była ostatnią deską ratunku. Jason był zazwyczaj tak pozbierany, że czasem zapominałam, że miał tylko dwadzieścia dwa lata. Był właściwie w tym samym wieku, co niektórzy z lwołaczych studentów college’u, spośród których Joseph pozwolił mi wybierać. Jego usprawiedliwieniem dla wieku było to, że starsze lwy miały miejsca pracy i rodziny. Wówczas tego nie kwestionowałam, ale teraz, dobra, prawdopodobnie kwestionowałabym wszystko co robiłyby lwy na tę chwilę. "Jestem twoim wilkiem na wypadek, gdyby bestia zdecydowała się obudzić" powiedział Jason. "Myślałam, że Sylvie ..." Przemówiła zza tłumu zmiennokształtnych. "Z ardeur w pokoju, nie zostaję. To nic osobistego, Anito. To znaczy, jesteś fajna, ale nie robię tego z kobietami a z tobą tak osłabioną i wyłączonym Jean-Claude’m, nie chcę ryzykować, że to coś rozniesie się przez

pokój." Podeszła do łóżka i poklepała mnie po ramieniu, trochę niezręcznie. Nie była dużo lepsza w tych kumplowskich sprawach ode mnie. "Wilki zrobią wszystko, co potrafią, by pomóc wam wszystkim to przetrwać." "Lepiej niż lwy" powiedziałam. "To nie ich Rex jest w pokoju obok, to nasz Ulfrik" powiedziała i przez moment jej bestia rozbłysła, niczym gorący oddech potwora w ciemności. Zadrżałam, a ona zamknęła moc. "Przepraszam, wychodzę." Z tymi słowami wyszła za drzwi. Jak tylko wyszła, wszedł ktoś jeszcze a ja krzyknęłam "Micah!" Nie dokładnie biegł do mnie, ale było blisko. Wciąż miał na sobie koszulę i spodnie w których ostatnio go widziałam, ale zostały pokryte zaschniętymi plamami. Krew zasychała w kolorach czerni lub ceglastej czerwieni. Może dlatego, że wpatrywałam się w plamy krwi, rozpiął to gdy przyszedł i rzucił na podłogę. Choć raz, ujrzenie jego klatki piersiowej i nagich ramion nie kazało mi myśleć o seksie. Wszystko o czym mogłam myśleć było czyja to krew, Richarda czy Jean-Claude'a. Micah powiedział: "Nie sięgaj ku nim przy użyciu mocy, Anito." "Skąd wiesz, o czym myślałam?" zapytałam. Uśmiechnął się, ale jego oczy były zmęczone, odczuwające ulgę, że zobaczył mnie i w ogóle, ale zmęczone. "Jestem twoim Nimir-Raj." To była jego najczęstsza odpowiedź na różne rzeczy, gdy pytałam, jak tak dobrze mnie rozszyfrowywał. Był Nimir-Raj dla mojej Nimir-Ra i to wydawało się dla niego wystarczającą odpowiedzią. Pocałował mnie, a ja oczekiwałam, że Jason puści moją rękę, bym mogła przytulić Micaha, ale tego nie zrobił. Micah i ja spojrzeliśmy na niego i przez moment w oczach Jasona ujrzałam nagi strach. Nigdy nie widziałam u niego takiego spojrzenia. To jedno spojrzenie dało mi znać, jak strasznie blisko śmierci byliśmy i jak blisko wciąż jesteśmy. Jedno spojrzenie i wiedziałam, że jeszcze nie wyszliśmy na prostą. Spojrzałam w kocie oczy Micah. "Nie chodzi tylko o małe wampiry, które ta energia miałaby ocalić, czyż nie?" Jason zacisnął dłoń na mojej. Micah przytulił mnie, a ja położyłam moją wolną rękę na tej gładkiej, ciepłej, opalonej skórze. Odetchnęłam zapachem jego szyi, tak przeze mnie ukochanym. "Powiedz mi" szepnęłam. Odsunął się na tyle, by zobaczyć moją twarz. "Kiedy Jean-Claude umrze o świcie może zabrać ze sobą Richarda i ciebie." Przyjrzałam się jego poważnej twarzy i znalazłam tam tylko prawdę. Prawdę i strach, za oczami, lepiej ukryte, ale będące tam. Zawołałam "Lillian" Była tam. "Tak, Anito."

"Jak prawdopodobne jest, że Jean-Claude pociągnie nas ze sobą?" "Prawdę mówiąc, nie wiemy, ale jest taka możliwość i raczej nie chcielibyśmy się o tym przekonać." Dotknęła mojego czoła w sposób w jaki matka sprawdza temperaturę. "Pożyw się na Donovanie, Anito. Weź energię, którą oferuje tak, byśmy nie musieli się o to martwić." "Nie jesteście pewni, że to zadziała, prawda?" "Oczywiście, że jesteśmy." "Nie muszę być wampirem lub zmiennokształtną by wiedzieć, że to kłamstwo" powiedziałam. Cofnęła się, nagle energiczna i całkowicie profesjonalna. "Dobrze, nie jesteśmy pewni, ale to będzie wystarczająca ilość energii, by ocalić niektórych z was. Czy wszyscy zostaniecie ocaleni, po prostu nie wiem. To tutaj jest nową wiedzą, Anito. Nową metafizyczną wiedzą, która jest zawsze niepewną rzeczą." Przytaknęłam. "Dzięki, że powiedziałaś mi prawdę." "Pytałaś" powiedziała. Edward wyłonił się spoza tłumu. "Powiedziano mi, że to zadziała." "Powiedzieliśmy, że to był najlepszy pomysł, jaki mieliśmy" powiedziała Lillian. "To nie jest to samo." Edward skinął głową. "W porządku, usłyszałem to, co chciałem usłyszeć." Rzucił mi bardzo poważne spojrzenie. "Nie umieraj przy mnie. Pozostali ochroniarze nigdy nie pozwoliliby mi odpracować konsekwencji." Uśmiechnęłam się. "Zrobię co w mojej mocy, by chronić twoją reputację." Miałam myśl. "Teraz musisz zaczekać na zewnątrz." "Co?" powiedział. "Nie sądzę, bym mogła uprawiać seks w pomieszczeniu z tobą przyglądającym się. Wybacz." Wyszczerzył się do mnie. "Myślę, że również miałbym przed tobą problem." Potem zrobił coś, co mnie zaskoczyło. Odsunął Jasona z dala od mojej ręki i wziął ją, mocno i pewnie, w swoją. Trzymał moją dłoń i spoglądaliśmy na siebie przez dłuższą chwilę. Otworzył usta, zamknął, pokręcił głową. "Jeśli umrzesz, obiecuję, że Arlekin poniesie piekielne konsekwencje." Najwyraźniej sekret został ujawniony i byliśmy po prostu przerażająco otwarci. Przytaknęłam. "Nie musiałeś tego mówić, wiem, że tak będzie." Uśmiechnął się, ścisnął moją rękę i wyszedł. Niemal zawołałam go z powrotem. Byłam otoczona przez mężczyzn, których kochałam i z którymi sypiałam, ale co dziwne, czułam się

bezpieczniej z Edwardem w pokoju. Lecz niebezpieczeństwo naprzeciw którego stałam, nie było jego rodzajem zagrożenia. W pokoju lub poza nim, Edward nie mógłby mi teraz pomóc.

Rozdział 27 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Nie zrobiłam zbyt wiele by podnieść ardeur, po prostu przestałam walczyć. Moja kontrola nad nim wzrosła do punktu, w którym musiałam dać mu pozwolenie do karmienia. Musiałam je uwolnić. Może gdyby zwierzęta we mnie nie wzrastały niemal w tym samym czasie, nie pomyślałabym o ardeur jako o czymś na smyczy. Czymś na łańcuchu, taa, łańcuchu zakończonym skórzaną obrożą. Taa, czymś ze skóry i z metalowymi ćwiekami i ciasnym. Myślałam, że miałam zbyt wielu strażników w pokoju, dopóki nie znalazłam się blisko Donovana Reece. Następnie część mnie pomyślała o seksie, a trzy lub cztery inne części mnie zastanawiały się, jak ciało pod całą tą skórą będzie odczuwane między moimi zębami. Donovan zażądał, by inni ludzie odwrócili się plecami i dali nam tyle prywatności ile mogli. Zrobili to. Niektórzy zrobili to z wyrazem mówiącym, że to głupie, ale to zrobili. Następnie Donovan zdjął ubranie. Obnażył się niczym blady, biały sen. Ardeur uczyniło pewnym, że jego ciało było na mnie gotowe. Leżał na mnie, jak coś wyrzeźbionego z kości słoniowej i zarumienionego w pierwszym różowiejącym wschodzie słońca. Był blady jak wampir, ale był świtem, był światłem słonecznym na wodzie, był światłem księżyca na skrzydłach. Usłyszałam odgłos ptaków pokrzykujących w nocy. Nigdy nie wiedziałam, że łabędzie miały głos, prawie jak gęsi, ale... nie. Nie, nie gęsi, łabędzie. Głos Donovana nadszedł z trudem. "Zniweczyłaś osobistą kontrolę mej mocy. Coś w ardeur uczyniło mnie bardziej obnażonym niż moje ubrania." Odkryłam, że wciąż mogę mówić pod dotykiem nocnego nieba i światła księżyca, choć to było jakby podwójne widzenie, jakby wizja w mojej głowie groziła staniem się bardziej realną niż mężczyzna obok mnie. "Moja wersja ardeur daje ci czasem to, czego chcesz najbardziej." Oparłam się o jego policzek i szepnęłam do tego idealnego łuku ucha. "Czego chcesz najbardziej, Donovanie Reece?" Odwrócił się do mnie, a jego oczy były matowo szare. "Nie być królem." Przewrócił nas tak, że nagle patrzył na mnie. Jego ciało wciąż przyciskało się do mojego, nie w środku, ale uczucie jego twardego i solidnego uwięzionego pomiędzy naszymi ciałami przyprawiło mnie o krzyk. Pochylił się nade mną, naciskając na mnie tym ciężarem. Objął mnie, co umieściło moją twarz w jego piersi. Miałabym problemy z oddychaniem z nim na górze. Ale wydawał

się to rozumieć i podniósł górną część ciała na tyle, aby wygiąć się nade mną, aż jego twarz była przy mojej. "Czy możesz dać mi to czego najbardziej chcę, Anito?" "Nie wiem" szepnęłam. "Spróbuj." "To może nie zadziałać w sposób o jakim myślisz." Starałam się myśleć, pomimo ardeur, pomimo dotyku jego ciała przy moim, próbowałam myśleć obok ciepłego zapachu jego skóry. Ardeur miało własny rozum i zabawny sposób spełniania życzeń. Nie ufałam, co mogłoby się wydarzyć, jeśli to było tym, czego naprawdę chciał. "Daj mi to, czego chcę, Anito." Uniósł górną część ciała nade mną. "Nie potrafię aż tak dobrze kontrolować ardeur, Donovanie." Uniósł się tak, że jego górna część ciała była częściowo uniesiona, gdy wypchnął dolną część ciała mocniej ku mojej. Zakwiliłam dla niego. "Sprawiłem ci ból?" zapytał. Musiałam otworzyć oczy by mu odpowiedzieć. "Nie ból, nie." Coś w moim głosie, w moim zamglonym spojrzeniu, sprawiło, że się uśmiechnął. "Nie, nie ból" powiedział, uśmiechając się do mnie. Jego oczy były bardziej niebieskie niż kiedykolwiek je takimi widziałam, jakby coś w tej chwili ściągnęło z nich szarość. Zdałam sobie sprawę, że jego prośba nie bycia królem zmusiła mnie do wzmocnienia ardeur. To mnie przeraziło, ponieważ ardeur było mocą samą w sobie. To robiło rzeczy, czyniło postanowienia, których nie rozumiałam. Jeśli Jean-Claude byłby dostępny, to spytałabym go. Oczywiście, miałam ludzi, których mogłam zapytać. To było prawie niezręczne by pytać. Jednym z innych powodów, że Requiem i London byli w pokoju było to, że mieli wielowiekowe doświadczenie z ardeur. Jako ofiary, to prawda, ale znali je w sposób, jaki ja dopiero zaczęłam dostrzegać. Położyłam rękę na piersi Donovana, by go odepchnąć, by dał mi możliwość złapania oddechu. Musieliśmy się spieszyć, ale nie aż tak, prawda? Mam na myśli, że gdyby był martwy, nie byłby królem. Czasami ardeur było bardzo dosłowną rzeczą. Ale zapomniałam, że białe włosy na jego klatce piersiowej nie były włosami, ale piórami. W chwili gdy moja dłoń dotknęła jedwabiu piór i gorąca jego piersi, zapomniałam, o co miałam zamiar zapytać. Moje ręce znalazły jego ciało i był gorący w dotyku, tak jakby jego temperatura nagle wzrosła. "Twoja skóra, jest gorąca." "Mówiłem ci, że odebrałaś mi kontrolę." Pochylił się, gdy to powiedział, utrzymując ramiona w górze, ale zniżając głowę do pocałunku. Czułam pod moją dłonią jego dudniące

serce. Czułam go w taki sposób, w jaki nie byłam w stanie poczuć, odkąd ardeur było dla mnie nowością. Czułam jego serce jakby to było coś możliwego do trzymania, jak gdybym mogła dotrzeć do jego klatki piersiowej i wziąć je w dłonie, pogłaskać je. Nagle stałam się bardzo świadoma całej krwi pędzącej przez jego ciało. Mogłam to usłyszeć, poczuć, niczym ciepłe wstęgi przebiegające tuż pod skórą. Czułam ich zapach, gorący, metaliczny, słodki. Miałam zamknięte oczy, by nie widzieć jego twarzy, patrzyć jak mnie całuje, ale to nie ludzka część mnie miała problem. Zamknięcie oczu nie odebrało mi dotyku, ciężaru, zapachu jego skóry i tego co leżało tak blisko pod całym tym ciałem. Pocałował mnie. Pocałował mnie po raz pierwszy, a mnie to nie obchodziło. Odsunęłam się od tych miękkich warg i wycałowałam ścieżkę wzdłuż linii jego szczęki. Wycałowałam ścieżkę ku jego szyi. Odebrał to jako zaproszenie, ponieważ jego twarda długość pchnęła między moje nogi. Otworzyłam się dla niego, ale położyłam mu rękę na karku, trzymając szyję blisko moich pocałunków. Jego włosy były najmiększymi, jakie kiedykolwiek dotykałam, ale to niemalże nie miało dla mnie żadnego znaczenia. Czułam zapach tego, co chciałam, pachniało niczym cukierki tuż pod skórą. Z trudem poruszał się pod moją ręką. Jego głos był napięty gdy powiedział, "Anito, muszę mieć lepszy kąt." Trzymałam swoją dłoń przyciśniętą do jego szyi, przeczesywałam te miękkie włosy, trzymałam go tam gdzie kilka pocałunków więcej przeniosłoby mnie w miejsce, w którym chciałam być. Czułam go teraz, pchającego w moje wejście, ale nie zupełnie tam. Normalnie to odciągnęłoby moją uwagę od innych rzeczy, ale nie dzisiaj. Niemal bezmyślnie uniosłam biodra, nogi, ustawiając swe ciało pod jego kątem. Wszedł we mnie i to mnie rozproszyło. Sprawiło, że mrugałam szeroko otwartymi oczami, krzyczałam i wiłam się pod nim. Ale nigdy nie pozwoliłam sobie na puszczenie jego karku. Przycisnęłam swą twarz mocno przy jego, gdy uniosłam biodra z łóżka, moje nogi zawisły w powietrzu, by mógł wpychać się we mnie i ze mnie. Krzyknęłam pod siłą jego ciała. "Pozwól mi się unieść, Anito. Pozwól mi patrzeć na ciebie." "Nie" szepnęłam "jeszcze nie." Pchnął ponownie z moją dłonią na swej szyi. Położyłam drugą rękę na jego plecach. Trzymałam go w miejscu i całowałam puls na jego szyi. Podskakiwał i tętnił w moich ustach, jak coś żywego. Jak ptak uwięziony w klatce ciała. Chciałabym to uwolnić. Chciałabym pozwolić by wlał się w moje usta i ... To była chwila rozsądku, przebłysk, nie, to moc JeanClaude'a tchnęła we mnie, jego głód, oba jego głody i żadnych więcej wątpliwości. Był tylko nacisk pulsu Donovana w moich ustach, jego ciało wbijające się we mnie, moje biodra wychodzące na spotkanie jego bioder, a moje usta na jego szyi.

Ugryzłam go i starałam się być delikatna, ale delikatność nie była tym, czego chciałam, nie była tym, jak się czułam. Z uczuciem jego ciała w ustach, złapanego między zębami, kiedy wgryzałam się w nie powoli, mocniej, i mocniej, czułam się tak dobrze. Ale tym, co chciałam zrobić, to ugryźć mocniej, wziąć więcej jego ciała w swoje usta, we mnie. Trzepoczące gorąco jego pulsu niczym przestraszony motyl uderzało naprzeciw sklepienia moich ust. To było jak pieszczota, zachęcanie mnie, proszenie mnie, by uwolnić ten roztańczony kęs od życia. Donovan podniósł mnie z łóżka, z ramionami zamkniętymi wokół mnie, gdy opadał na swe kolana. Ruch mnie zaskoczył, oderwał mnie ostrożnie od gryzienia. Jego głos był roztrzęsiony. "Za dużo zębów, Anito." Ukląkł na wąskim łóżku, ręce owinął wokół mnie, nie zanurzał się już we mnie. Moje nogi otaczały go w talii. Musiałam to zrobić automatycznie, gdy się poruszył. Przestał się ze mną kochać, żeby mnie powstrzymać od zjedzenia go. Jego szyja miała idealny odcisk zębów jak purpurowo-czerwony siniak na białej doskonałości jego ciała. Krew spływała w dół jego ramienia i pleców, gdzie moje paznokcie weszły w tę gładką skórę. Mogłabym powiedzieć wiele rzeczy, ale jedyną rzeczą, którą powiedziałam była ta, która zdumiała mnie najbardziej. "Przełamałeś uścisk ardeur." "Mogę nie być drapieżnikiem, Anito, ale nadal jestem królem, a to oznacza, że to ja muszę oddać się tobie. Nie możesz po prostu tego wziąć." "Przepraszam" powiedziałam. "W porządku, nie jestem zły. Po prostu nie rozrywaj mi gardła i nie rozdrapuj pleców, dobrze?" "Nie jestem pewien czy ona może coś na to poradzić" powiedział Micah. Spojrzałam poza mężczyznę w moich ramionach, by odkryć, że nie tylko Micah, ale wszyscy mężczyźni otoczyli łóżko. Remus zdawał się kłócić z Requiem i Londonem. Zbyt cicho, by usłyszeć, ale język ciała mówił wszystko. Napotkałam oczy Micaha i poprosiłam wzrokiem o pomoc. Myślałam o Donovanie właśnie jak o mięsie, właśnie jak o jedzeniu. Seks nie był wystarczający, by odciągnąć mnie od krwi i mięsa. Donovan zapytał: "Co mogę zrobić, by się chronić?" Requiem podszedł do łóżka, jego czarny płaszcz szczelnie go okrywał. "Jeśli jesteś wystarczająco silny, by usiąść z nią, jak to zrobiłeś, to jesteś wystarczająco silny, by ją przytrzymać." "Nie możemy zagwarantować ci bezpieczeństwa, Reece" powiedział Remus.

Donovan spojrzał na strażnika. Zmienił uścisk na mojej talii na słabszy, ale nie było w tym wahania, jakby mógł trzymać mnie wiecznie. To odpowiadało na pytanie, czy łabędziołaki były silniejsze niż normalni ludzie; były. "Wiem, że nie możecie zagwarantować mojego bezpieczeństwa." "Ona może rozerwać ci gardło, zanim moglibyśmy się poruszyć" powiedział Remus. "Jeśli to wymknie się spod kontroli, zaingerujemy" powiedział Micah. "Zaingerujemy jak?" zapytał Remus. "Uchwycimy ją, pomożemy Donovanowi ją przytrzymać." "Ardeur rozprzestrzeni się na każdego, kto jej dotknie" powiedział Remus. Micah przytaknął. "Wiem." Remus pokręcił głową, trochę za szybko. "Nie mogę zatem wykonywać swojej pracy. Nie mogę utrzymać Reece'a bezpiecznym." "Bo nie będziesz ryzykować, że ardeur rozprzestrzenia się na ciebie." Micah uczynił to oświadczeniem, a nie pytaniem. "Tak" powiedział Remus. "Zatem wyjdź" powiedział London. "Potrzebujemy tutaj starszego strażnika" powiedział Remus. "Po kogo mam posłać na moje miejsce? Bobby Lee jest nadal w Ameryce Południowej. Claudia, nie. Kto mnie zastąpi?" Brzmiał na udręczonego, rozdartego między obowiązkiem i czym? Obowiązkiem i strachem? Obowiązkiem i ardeur? "Nie mamy czasu na subtelność, Anito" powiedział Requiem. "Mówię o wampirach. Jeśli słabsi z nas mają być ocaleni, to musi być teraz." Nie było poetyckiej aluzji w tym oświadczeniu. Źle się działo, kiedy Requiem przestawał cytować poezję. To było prawie tak, jakby jego słowa ponownie podniosły ardeur. W jednej chwili byłam niemal obojętna w ramionach Donovana, następnie całowałam go, jakbym wpełzała w jego usta. Moje paznokcie po prostu wydawały się automatycznie zagłębiać w plecach ponownie. Dotyk jego ciała rozstępującego się pod moim paznokciami sprawił, że krzyczałam z rozkoszy, a on z bólu. Starałam się stonować to, co chciałam mu zrobić. Nie próbowałam ugryźć go w usta, a jedynie całować, ale wysiłek sprawiał, że wydawałam ciche sfrustrowane dźwięki przy jego wargach. Przycisnął nas z powrotem do łóżka, jego ciężar nagle mnie przygwoździł. Moje nogi były wciąż owinięte wokół jego bioder, więc jego penis już wpychał się w moje wejście. Walczyłam, by skupić się na seksie, a nie krwi i kościach. Ale seks był splątany z uczuciem moich paznokci w jego plecach, moich ust na jego wargach. Chciałam, by twardy nacisk ciała

przepychał swoją drogę we mnie, ale niemal bardziej chciałam gryźć jego wargi i czerpać krew. Chciałam krwi bardziej niż seksu. Pożywiałam się dla Jean-Claude'a, ale ardeur nie było jego pierwszym głodem. Lizałam dolną wargę Donovana, wciągałam ją w moje usta, tak pełna, tak soczysta, tak... Ugryzłam jego wargę, brutalnie i gwałtownie. Krew, słodka, metaliczna, ciepła krew wypełniła moje usta, a świat zniknął w tańcu rozbłysków światła i przyjemności. To nie był seks, czy orgazm, ale było tak, jakby ten łyk krwi pochłonął świat w czerwonym płynie rozkoszy. Miewałam świat czerwieniejący ze złości, ale nie z czystej radości. Tak, jakby każdy kawałek mojego ciała wypełniało ciepło i szczęście naraz. To był orgazm i nie, ale cokolwiek to było, było niesamowite. Pozostałam zdyszana i niemal bezwładna pod Donovanem. To było tak, jakbym straciła poczucie czasu, bo moje nadgarstki były przyszpilone, a jego ciało próbowało ustawić się pod odpowiednim kątem, by wejść we mnie. Zamrugałam na niego tak, jakbym nie pamiętała jak się tam znalazłam. Jego broda była pokryta jasną, szkarłatną krwią; dolna warga była poszatkowana. Ja to zrobiłam? Następnie ustawił się i pchnął we mnie. Spojrzałam w dół wzdłuż naszych ciał, by oglądać go zanurzającego się we mnie. Ten widok wyrwał ze mnie krzyk i uniósł moje biodra, na spotkanie jego pchnięć. Jego oczy zatrzepotały zamknięte i wysapał: "Odebrałaś mi całą kontrolę." "Pieprz mnie, Donovan" wyszeptałam. Spojrzał na mnie, z krwią rozlaną po jego twarzy, ale jego oczy wypełniły się tym spojrzeniem które przyjmują mężczyźni. Tym spojrzeniem, które mówi, Moja, seks, więcej, mniej niż to. Jego oczy były bardziej niebieskie niż je kiedykolwiek widywałam, gdy zaczął wpychać się i wychodzić z mojego ciała. Znalazł swój rytm, szybko, mocno, wciąż i wciąż. Obserwowałam całą tą jasną, twardą długość, zanurzającą się we mnie. Poczułam budujące się we mnie ciepło. Wyszeptałam: "Niedługo." "Twoje oczy" wyszeptał: "Twoje oczy niczym niebieski płomień." Może zapytałabym co miał na myśli, ale jedno ostatnie pchnięcie i orgazm uderzył we mnie. Krzyczałam i szamotałam się pod nim. Walczył by utrzymać moje ręce, walczył by przyszpilić dolne części mego ciała, walczył, by utrzymać mnie tam gdzie mnie miał, gdy jego penis zatopił się we mnie w ostatecznym potężnym ruchu, który ponownie doprowadził mnie do krzyku, a może nie przestałam krzyczeć przy pierwszym. Ardeur się pożywiało, karmiło na jego ciele pogrążonym wewnątrz mnie, karmiło na sile jego rąk na moich nadgarstkach, karmiło na jego cieple, a potem poczułam łabędzie. Trzy kobiety które znałam

w St. Louis były w małej sypialni. Wpatrywały się we mnie, jakbym była czymś, co mogły zobaczyć, czymś, co przybyło by je zabrać. Następnie inne twarze, oczy bardziej zaskoczone; niektóre krzyczące, niektóre osuwające się na swoich kanapach, spadające z krzeseł, inne wijące się na łóżkach. Pożywiałam się, my się pożywialiśmy, ardeur się pożywiało. Dziesiątki twarzy, ciał, i poczułam budzącego się Jean-Claude'a, poczułam to jak wstrząs przez mój brzuch i krocze. Przejął kontrolę nad energią i może starałabym się zatrzymać, ale było już za późno, by się zatrzymać. Nie karmiliśmy się na łabędziach, karmiliśmy się na nich wszystkich. Tyle siły, tyle życia. Zjadaliśmy ich, podczas gdy zatrzymywali się w pół kroku, gdy osuwali się po ścianach, a żaden z nich nie walczył z nami. Oni po prostu się poświęcali. Armia ofiar, armia żywności; wspaniały przypływ mocy. Richard się obudził. Poczułam rozbłysk jego otwierających się oczu, poczułam, jak zaczyna się dusić i walczyć z rurką w swoim gardle. Jean-Claude odciągnął mnie od niego na tyle, bym nie dusiła się wraz z nim. Widziałam białe kitle piętrzące się wokół Richarda, gdy zaczął walczyć. Następnie była noc i światło księżyca i skrzydła, mocne skrzydła pokonujące tyle powietrza. Ardeur trafiło w te skrzydła niczym strzała w serce. W jednym pulsującym uderzeniu były pióra i skrzydła, w następny impulsie był mężczyzna spadający na ziemię. Ardeur zabrało jego moc, wysączało to blade ciało, te ciemne włosy, mieszając rozkosz z przerażeniem, gdy runął w dół. Moc Richarda wybuchła nade mną, przeze mnie, w pędzącym gorącu i elektryczności. Sięgnął ku opadającemu mężczyźnie

i po prostu pomyślał -

Przemiana. Wezwał bestię mężczyzny, wezwał tę energię i pokrył ciało piórami, przemienił ramiona w skrzydła na czas by zdążył się obrócić i musnąć korony drzew. Czułam liście ocierające się o nasze stopy, gdy skrzydła biły gorączkowo, by uzyskać wysokość. Ale szaleństwo nie całkowicie ogarnęło tę całą gładką, umięśnioną moc. Kiedy wszyscy mogliśmy poczuć wiatr i przestrzeń, zostawiliśmy go, a ja miałam chwilę wpatrywania się w twarz Richarda, moment, by zobaczyć jego klatkę piersiową pokrytą leczącymi się bliznami. Następnie byłam z powrotem na wąskim łóżku z Donovanem na sobie, jego ciało utrzymywało się nade mną, kręgosłup wygiął się, ręce zaciskały się na moich nadgarstkach, jakbym była ostatnią stałą rzeczą na świecie. Oczy miał zamknięte; Krew kapała z jego ust na moją skórę niczym czerwone kwiaty wybuchające na moim ciele. Wydyszałam jego imię. "Donovan". Otworzył oczy i były całkowicie czarne, już nie ludzkie. Odrzucił głowę do tyłu i krzyknął. Dźwięk był wysoki i rozpaczliwy. Głos zmroził mi krew w żyłach. Miałam czas, by

pomyśleć, że go zraniłam, a następnie to blade, idealne ciało zaczęło w całości ponownie na mnie naciskać, jak gdybyśmy się właśnie nie kochali. Ale przedtem był łagodny, ostrożny. Tym razem nie było niczego delikatnego. Zanurzył się we mnie tak mocno i szybko, jak tylko mógł. Doprowadził mnie do krzyku, wicia się pod nim. Jego ręce siniaczyły moje nadgarstki, trzymał mnie w miejscu gdy jego rytm stał się szalony, oddech nierówny i pióra popłynęły wokół jego ciała niczym aureola białego światła. Miałam sekundę by pomyśleć, Anioł, a następnie wszystkim, co widziałam, były pióra, ocierające mnie, okrywające mnie niczym koc. Krzyknął ponownie, a jego ciało naparło we mnie. Doprowadził mnie po raz ostatni, pokrytą piórami, oślepioną przez nie, oddychającą nimi. Jego dłonie zniknęły i mogłam poruszyć moimi rękami, ale wszystkim, czego mogłam dotknąć były pióra i kości zbyt delikatne, by mogły być ludzkie. Ogromne skrzydła uderzały nade mną w powietrzu i mogłam w końcu dojrzeć długą wdzięczną szyję, głowę, dziób. Byłam uwięziona w środku burzy trzepoczących skrzydeł i piór, gdy walczył by się podźwignąć. Zakryłam twarz ramionami, bo łabędź może złamać ramię dorosłego człowieka jednym uderzeniem. Następnie odszedł, niemal się uniósł, ale sufit był zbyt niski. Rozbił się na podłodze. Byłam sponiewierana, bez tchu, z sercem walącym jak młot w mej klatce piersiowej. Jedno pióro dłuższe niż moja ręka leżało w poprzek mojego brzucha. Udało mi się podeprzeć, pióro sfrunęło w dół pomiędzy moje nogi lądując obok prezerwatywy, która leżała wyrzucona na łóżku. To była jedyna odzież, w jaką byłam ubrana. Głos Jean-Claude'a przemknął łagodnie przeze mnie. "Je t'aime, ma petite, je t'aime." "Ja też cię kocham" wyszeptałam. Potem nadszedł świt, a ja poczułam, jak umiera. Czułam, jak ta wspaniała osoba, którą kochałam, odchodzi. Słyszałam odgłos ciała uderzającego o ziemię. Requiem był stertą czarnego płaszcza. Jednemu ze strażników udało się złapać Londona i został opuszczony na ziemię nieco bardziej delikatnie. Wampiry umierały na dzień, wszystkie z nich. Mieliśmy godziny dziennego światła, by znaleźć Arlekina i ich zabić. Nie jestem pewna, czy to było to, czego Jean-Claude i inne wampiry chciały, ale wampiry nie liczyły się, aż do zmroku. Był dzień i dowodzili ludzie. Dzięki Jean-Claude'owi byłam na szczycie ludzi w naszym mieście. Dzięki wstrętowi Richarda, strażnicy chcieli mnie słuchać, zamiast niego. W porządku, za wyjątkiem wilków. Wilki były jego, ale to było okej, potrzebowałam specjalistów, a nie utalentowanych amatorów. Potrzebowałam Edwarda i jego wsparcia. W tym momencie powitałabym każde wsparcie o jakim pomyślał, że może uporać się z tą robotą.

Rozdział 28 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Myliłam się. Nie chciałam powitać wsparcia Edwarda. Jednego z nich chciałam odesłać z powrotem do jego mamusi. Drugiemu chciałam umieścić kulkę w mózgu lub sercu. Był człowiekiem, więc oba mogłyby wykonać tę robotę. Przynajmniej byłam ubrana do walki. Nigdy nie walczę zbyt dobrze nago. Nie czułabym się komfortowo nago przed Edwardem, a co dopiero przed jego "wsparciem". "O czym ty do cholery myślałeś?" Krzyknęłam na niego. Taa, to był jeden z tych rodzajów walk. Twarz Edwarda była czysta, pusta, cicha. To była jedna z tych jego twarzy kiedy zabijał nie ciesząc się z zabijania. "Olaf jest dobrym wsparciem, Anito. Ma umiejętności, których potrzebujemy: tajny szpieg, zna każdą broń jaką tylko wymienisz, walczy wręcz i jest lepszy niż ja z materiałami wybuchowymi." "Jest też pieprzonym seryjnym mordercą, który na ofiary wybiera małe brunetki." Uderzyłam się w pierś. "Brzmi jak ktoś kogo znasz?" Wypuścił oddech; gdyby to był ktoś inny powiedziałabym, że westchnął. "Pasuje idealnie do tego zadania, Anito, przysięgam, że tak jest, ale nie to był mój wybór, nie do końca." Zatrzymałam się i stanęłam przed nim. Wykopałam wszystkich z wyjątkiem Micaha kiedy podał mi torbę pełną ubrań i broni. Kochałam faceta, który wiedział co dla mnie zapakować. Kiedy wyszłam na korytarz i ujrzałam Olafa i Petera, wróciłam z powrotem do pokoju, wykopałam Micaha także i zaprosiłam Edwarda. "Co to znaczy, że to nie do końca był twój wybór? Właśnie powiedziałeś, że jego umiejętności pasują do tej roboty." "Pasują, ale czy naprawdę sądzisz, że ściągnąłbym go z odległości stu mil od ciebie, Anito? Olaf cię lubi, lubi cię w sposób, w jaki nigdy nie widziałem by lubił kobietę. Ma dziwki i ma ofiary, ale to, co czuje do ciebie jest inne." "Mówisz, że mnie kocha?" "Olaf nikogo nie kocha, ale czuje coś do ciebie." "Chce bym się z nim pobawiła w seryjnego mordercę, Edwardzie." Edward skinął głową. "Ostatnim razem gdy cię widział, ty i on wspólnie zabiliście wampira. Ty ścięłaś mu głowę, a on wyciął mu serce."

"Skąd wiesz, co zrobiliśmy? Byłeś w szpitalu próbując nie umrzeć." "Słyszałem o tym później od miejscowych policjantów. Czuli się nieswojo przez sposób w jaki zaszlachtowaliście wampira. Powiedzieli, że oboje byliście naprawdę dobrzy w cięciu ciała." "Jestem legalną wampirzą egzekutorką, Edwardzie. To jest to, co robię." Znów skinął głową. "A Olaf był zabójcą w operacjach specjalnych przez większość swojego dorosłego życia." "Ja nie obracam jego codziennego zajęcia przeciwko niemu, Edwardzie, to jest jego cholerne hobby, które mi się nie podoba." "Hobby? Nazywasz fakt, że jest seryjnym mordercą jego hobby?" Wzruszyłam ramionami. "Myślę, że on tak to widzi." Uśmiechnął się. "Myślę, że możesz mieć rację." "Nie uśmiechaj się do mnie. Nie stosuj na mnie tego pieprzonego uśmiechu. Napomknąłeś, że nie chciałeś zabrać go do tej pracy, więc dlaczego to zrobiłeś?" Jego twarz spoważniała. "Chciał przyjechać do St. Louis żeby cię zobaczyć" - zrobił w powietrzu znak cytatu przy słowie zobaczyć - "na własną rękę. Powiedziałem mu, że jeśli zbliży się do ciebie, zabiję go. Uwierzył mi, ale powiedział, że jeśli kiedykolwiek zostanę wezwany ponownie jako twoje wsparcie, muszę go dołączyć. Jeśli tego nie zrobię, przyjedzie tu na własną rękę i zaryzykuje ze mną później." "Później? Później, po czym?" Edward spojrzał na mnie tymi niebieskimi oczami, które były jednymi z najzimniejszych jakie kiedykolwiek u niego widziałam. "Więc on jest tutaj, żeby co, zabić mnie?" "On nie zabija kobiet, Anito. On je szlachtuje." Wzdrygnęłam się, bo widziałam Olafa na miejscu zbrodni seryjnego mordercy. Nie jego własnej roboty. Pomagał Edwardowi i mnie namierzyć innego zabójcę. Ale ofiara była tylko kupą mięsa. To była jedna z najgorszych rzeczy, jakie kiedykolwiek widziałam, że zrobiono z człowiekiem. Olaf spojrzał znad tej kupy jatki, a wyraz jego twarzy był seksualny. Jakby to, co leżało na stole było największą podnietą na jaką kiedykolwiek trafił. Spojrzał na mnie i myślał o seksie, taa, ale on myślał o seksie nie tylko bez mojego ubrania, ale jakby zastanawiał się, jak wyglądałabym bez skóry. Większość ludzi mnie już nie przeraża, ale Olaf mnie przeraził. Edward powiedział "Anito, wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha." "Wolałabym raczej zobaczyć ducha niż jego."

Znów się uśmiechnął. "Raczej zobaczyć ducha; ciągle zapominam, że nie jesteś tylko ładną buźką." Zmarszczyłam brwi. "Uśmiechasz się. Ta walka nie jest nawet bliska zakończenia." "Musiałem zaprosić Olafa do gry, Anito. W ten sposób mam jego słowo, że będzie się zachowywać." "Zdefiniuj zachowywać się." "Nie ma seryjnego zabijania na twoim terenie, kropka." "Więc także jestem wyłączona z menu?" "On chce ci pomóc zaszlachtować wybraną przez ciebie ofiarę, wampiry. Powiedział, że nawet pomoże ci zabić mężczyznę." Zadrżałam, pocierając ramiona, ściskając mocno aż pistolet w kaburze naramiennej wbił się nieco w moje piersi. Podobał mi się ten dyskomfort. Nie byłam bezradna. To było po prostu to, że Olaf miał ponad 180cm wytrenowanych mięśni. Byłam silniejsza i szybsza niż normalni ludzie dzięki wampirzym znakom Jean-Claude'a, ale nadal wiedziałam wystarczająco dużo o potencjale fizycznym, by wiedzieć, że Olaf był bardzo niebezpiecznym człowiekiem. Był szalony i wyszkolony do zabijania; to wydawało się nieuczciwą przewagą dla mnie. "Myślisz, że mógłby tu przybyć na własną rękę, gdybyś nie dał mu swojego słowa?" zapytałam. "Tak." Nie uśmiechał się, kiedy to powiedział. Był tak poważny, jakiego nigdy go nie widziałam. "Nigdy nie zaprosiłbym go do tej poprzedniej sprawy w Nowym Meksyku, gdybym myślał, że będę potrzebował twojej pomocy. Proszę uwierz, że ostatnią rzeczą, jakiej chciałem było to, żeby cię poznał. Wiedziałem, że to byłaby katastrofa. Po prostu nie spodziewałem się, że... go zauroczysz. Nie wiedziałem, że była na tej planecie kobieta mogąca sprawić, że poczuje coś zbliżonego do... "- szukał odpowiedniego słowa "on chce ci pomóc zapolować i wyrżnąć te wampiry." "Nie chcę go tu, Edwardzie." "Wiem, ale to był najlepszy kompromis na jaki mogłem z nim pójść, Anito. Właściwie miałem nadzieję, że będzie poza krajem, tak daleko, że fajerwerki by już wygasły zanim zdążyłby wrócić z powrotem do Stanów Zjednoczonych. Wziął pracę w agencji rządowej pomagając w szkoleniu niektórych z ich nowych antyterrorystycznych grup infiltracji. Podjął pracę, ze względu na swoje kwalifikacje - mówi większą ilością języków Bliskiego Wschodu niż ja - ale to nie była praca, która pozwoliła mu zaspokajać swoje pragnienia." "Masz na myśli, że nie pozwolono mu nikogo zabić."

Pokiwał głową. "Dlaczego miałby podjąć pracę, która nie pozwoliła mu mordować ludzi?" "Bo wiedział, że jeśli wyjechałby z kraju, nigdy nie wróciłby na czas, by być w St. Louis, gdy będziesz mnie potrzebowała." Wpatrywałam się w Edwarda. "Czy chcesz powiedzieć, że Olaf podjął pracę, której nie chciał, żeby być bliżej mnie?" "To jest dokładnie to, co mówię. Ten ostatni rok i częściowa zmiana jest chyba najdłuższym okresem jaki kiedykolwiek przeszedł bez zabijania kogoś. Gdybyś mnie zapytała, powiedziałbym, że nie potrafi wytrwać tak długo bez zabicia kogoś." "Skąd wiesz, że tego nie zrobił?" "Ma kontrakt z naszym rządem. Nie bawi się w seryjnego mordercę na amerykańskiej ziemi. Udają, że tego nie widzą tak długo jak tego przestrzega." Ponownie mocno się objęłam. "Nie prosiłam Olafa żeby był dobrym chłopcem, Edwardzie." "Wiem, że nie." "Dlaczego przeraża mnie fakt, że zachowywał się grzecznie na wypadek, że mógłby przyjść się ze mną pobawić?" "Ponieważ jesteś mądra." "Wyjaśnij mi, dlaczego to sprawia, że moją skórę przechodzi zimny dreszcz, że podjął tak wielki wysiłek dla mnie?" "On jest szalony, Anito. A to oznacza, że nigdy nie wiadomo, co będzie dla niego zapalnikiem w przypadku kobiety. On cię lubi tak bardzo jak nigdy nie widziałem by lubił kobietę. Ale ma wysokie standardy odnośnie kobiet." "Co to znaczy?" "To znaczy, że kiedy zobaczył cię prawie dwa lata temu, nie sypiałaś z kim popadnie. Teraz to robisz. Jestem trochę zaniepokojony, że to zmieni jego zdanie o tobie." "Zabija dziwki" powiedziałam bezbarwnym głosem. "Nie nazwałem cię dziwką." "Powiedziałeś, że się puszczam." "Masz pół tuzina regularnych kochanków i właśnie uprawiałaś seks z nowym. Daj mi inny sposób, by to powiedzieć." Myślałam o tym, a potem pokręciłam głową i prawie się uśmiechnęłam. "Pełny karnet. Do diabła, Edwardzie. Dobra, sypiam z wieloma mężczyznami." To nasunęło mi kolejną

myśl." Boże, Peter był w korytarzu, gdy Donovan i ja byliśmy tu... " Czułam, że się rumienię i nie mogłam tego zatrzymać. "Przyjąłem cię za krzykaczkę." Rzuciłam mu bardzo nieprzyjazne spojrzenie. "Przykro mi, ale Peter był zakłopotany. Co jeszcze chcesz bym powiedział?" "Powiedz, dlaczego go zabrałeś. Powiedz dlaczego, do cholery chcesz go angażować w ten niebezpieczny bałagan?" "Krótka wersja, bo mamy tylko kilka godzin, by znaleźć tych drani." "Zgadzam się, że zegar tyka, ale musisz wyjaśnić dlaczego Peter jest tutaj. Nie mogę po prostu pozwolić mu iść zapolować z nami na wampiry, Edwardzie. Ma szesnaście lat, na miłość boską." "Był przy telefonie, kiedy z nim rozmawiałaś. Wiedział, że masz kłopoty. Wersja skrócona, chciał się zrewanżować. Uratowałaś go, więc chciał pomóc uratować ciebie." "Nie potrzebuję ratowania. Potrzebuję ludzi, którzy pomogą mi zabijać innych ludzi. Nie chcę by Peter stał się lepszy w zabijaniu ludzi. Patrzyłam, jak zabił kobietę, która go zgwałciła. Widziałam jak rozstrzelał jej twarz w czerwony sos." Potrząsnęłam głową i znowu zaczęłam chodzić po pokoju." Jak mogłeś to dla niego zrobić, Edwardzie?" "Gdybym zostawił go w domu po prostu podążyłby za mną. Wiedział, dokąd jadę. W ten sposób mogę mieć oko na niego." "Nie, nie możesz. Nie możemy wykonywać tego zadania i opiekować się dzieckiem w tym samym czasie. Prawie zabili wszystkich troje z nas: Richarda, Jean-Claude'a i mnie. Jesteśmy nieco trudni do zabicia, Edwardzie. Ci goście są dobrzy, niebezpiecznie dobrzy. Czy na pewno chcesz by pierwszą prawdziwą robotą Petera było zmierzenie się z czymś tak przerażającym?" "Nie" powiedział Edward, "ale on by przyjechał. Miałem wybór zabrania go ze sobą, lub pozwolenia by znalazł swój własny sposób." "On ma szesnaście lat, Edwardzie. Jesteś jego ojcem. Mówisz nie i się tego trzymasz." "Nie jestem jeszcze w związku małżeńskim z jego matką, Anito. Nie jestem jego ojcem w niczym." "On postrzega cię jako swego tatę." "Nie, kiedy nie chce." "Co to znaczy?"

"Oznacza to, że nie mam autorytetu, jaki prawdziwy tata miałby nad nim czasami. Oznacza to, że zawsze zastanawiam się, czy jeśli byłby mój od początku to byłby inny, lub czy skończylibyśmy tutaj tak czy inaczej." "On jest tam, w korytarzu, uzbrojony. Nosi więcej niż jedną broń i co najmniej jeden nóż. Nosi je, jakby robił to już wcześniej. Czego do diabła go uczysz, Edwardzie?" "Tego, czego każdy ojciec uczy syna." "A co to jest?" "To co zna." Po prostu wpatrywałam się w niego, wiedząc, że moja twarz ze spokojnej przechodzi w przerażoną. "Edwardzie, nie możesz zmienić go w małego siebie." "Bał się cały czas, Anito, po ataku. Jego terapeuta uważał, że trenowanie sztuk walki, uczenie go jak zadbać o siebie, mogłoby pomóc. Tak było. Przestał miewać koszmary po krótkim czasie." "Trenowanie go w nabyciu umiejętności zadbania o siebie różni się od tego, co stoi w tym korytarzu. W jego oczach widać utratę niewinności. A... och, do diabła, nie wiem, czego brakuje, lub czego tam nie powinno być, ale wiem kiedy to widzę." "To spojrzenie, które ty masz w swoich oczach, Anito. To spojrzenie, które i ja mam w swoich." "On nie jest taki jak my" powiedziałam. "Zabił dwa razy." "Zabił zwierzołaka, który zabił jego ojca i chciał zamordować ich wszystkich. Zabił kobietę, która go zgwałciła." "Ładnie jest myśleć, że to ważne dlaczego odbierasz życie. Myślę, że tak jest, ale tego, co odebranie życia robi z tobą wewnątrz nie obchodzi dlaczego to zrobiłaś. Możesz zarówno zabić i przespać noc albo nie możesz. Peterowi nie przeszkadzało zabójstwo, Anito. Przeszkadzało mu to, co ta suka mu zrobiła. Przeszkadzał mu fakt, że nie mógł ochronić swojej siostry." "Nikt nie wykorzystał seksualnie Becci" powiedziałam. "Nie, dzięki Bogu, ale jej ręka jest nadal czasem sztywna. Musi wykonywać wzmacniające ją ćwiczenia. Ręka pracuje, ale nie w stu procentach." "A człowiek, który ją torturował jest martwy" powiedziałam. Edward rzucił mi te zimne, niebieskie oczy. "Zabiłaś go dla mnie." "Byłeś trochę zajęty" powiedziałam. "Taa, umieraniem."

"Nie umarłeś" powiedziałam. "Byłem tak blisko, jak nigdy wcześniej. Ale wiedziałem, że możesz ochronić dzieci. Wiedziałem, że przyprowadzisz je bez problemu." "Edward nie rób mi tego." "Nie rób czego?" zapytał. "Nie każ mi częściowo odbierać Peterowi dzieciństwa." "On nie jest dzieckiem, Anito." "Nie jest również dorosły" powiedziałam. "A jak dorośniesz, jeśli nikt ci nie pokazuje w jaki sposób?" "Edwardzie, staniemy przeciwko jednym z najbardziej niebezpiecznych wampirów, z jakimi ty i ja mieliśmy kiedykolwiek do czynienia. Peter nie może być jeszcze aż tak dobry. Nie może być na takim poziomie umiejętności, bez względu na to, jak wiele już go nauczyłeś. Jeśli chcesz go zabić, dobra, to twój dzieciak, ale nie będę tego częścią. Nie pomogę ci go zabić w jakiejś macho bzdurnej inicjacji. Nie zrobię tego. Rozumiesz mnie? Nie pozwolę na to. Może nie potrafisz odesłać go do domu, ale ja potrafię." "W jaki sposób?" zapytał. "Co masz na myśli, w jaki sposób? Mówiąc mu, żeby wracał do kurewskiego domu, zanim się zabije." "Nie odejdzie." "Mogę ci zademonstrować, że straci grunt pod nogami, Edwardzie." "Nie upokarzaj go, Anito, proszę." To było proszę, którym mnie miał. "Wolisz żeby umarł niż został upokorzony?" Edward przełknął na tyle mocno, że usłyszałam. Odwrócił się więc nie mogłam zobaczyć jego twarzy. Niedobry znak. "Kiedy miałem szesnaście lat, wolałem raczej umrzeć niż żeby kobieta, którą kochałem mnie upokorzyła. On ma szesnaście lat i jest mężczyzną, nie rób mu tego." "Czekaj, co powiedziałeś?" "Powiedziałem, że ma szesnaście lat i jest mężczyzną, nie upokarzaj go." Podeszłam do niego, obchodząc go dookoła tak, że musiał spojrzeć mi w oczy. "Nie ta część." Edward spojrzał na mnie i w jego oczach było prawdziwe cierpienie. "Jezu, Edward, co jest?" "Jego terapeuta mówi, że wydarzenie takie jak to, co się z nim stało, właśnie wtedy, gdy jego seksualność się budziła może określać reakcje."

"Co to znaczy?" zapytałam. "To znaczy, że jego wizja seksu i przemocy jest całkowicie pomieszana razem." "Dobra, co to znaczy dokładnie?" "To znaczy, że miał dwie dziewczyny w ostatnim roku. Pierwsza z nich była doskonała. Cicha, pełna szacunku, ładna. Byli słodcy razem." "Co się stało?" zapytałam. "Jej rodzice zadzwonili pewnej nocy i zapytali jakiego rodzaju potworem był nasz syn, że zranił ich córkę." "Zranił ją, jak?" "Zwyczajnie. Była dziewicą i nie mieli wystarczająco dużo gry wstępnej." "Zdarza się" powiedziałam. "Ale dziewczyna stwierdziła, że kiedy powiedziała mu, że to boli, nie zatrzymał się." "To brzmi jak wyrzuty sumienia nabywcy, Edwardzie." "Też tak myślałem aż do drugiej dziewczyny. Była twardym nabytkiem, Anito. Tak zła, jak pierwsza była dobra. Puszczała się ze wszystkimi i wszyscy o tym wiedzieli. Zerwała z Peterem, mówiąc, że był potworem. Ta dziewczyna była dziwadłem, Anito. Cała w skórze z kolcami i piercingiem i nie było to tylko na pokaz. Powiedziała, że ją skrzywdził." "Co na to Peter?" "Powiedział, że nie zrobił niczego, o co by go nie poprosiła." "Co to znaczy?" "Chciałbym wiedzieć." "Nie powie ci?" zapytałam. "Nie" powiedział Edward. "Dlaczego nie?" "Myślę, że to ostry seks. Myślę, że jest zakłopotany rozmową o tym, lub to, co zrobili było na tyle złe, że myśli, że również uważałbym go za potwora. Nie chce żebym tak o nim myślał." Nie wiedziałam, co powiedzieć, więc nic nie powiedziałam. Czasami milczenie jest najlepsze co możesz zrobić. Potem pomyślałam o czymś co warto powiedzieć. "Lubienie ostrego seksu nie czyni cię potworem". Zerknął na mnie. "Nie robi tego" powiedziałam i poczułam, że zaczynam się rumienić. "To nie jest coś dla mnie, Anito. To po prostu na mnie nie działa." "Każdy ma rzeczy, które na niego działają, Edwardzie."

"Szorstkość działa na ciebie?" "Czasami." "Kiedy dziecko jest wykorzystywane, może reagować na wiele różnych sposobów; dwoma z wyborów są: identyfikowanie się ze sprawcą i stanie się sprawcą, albo przyjęcie roli ofiary. On nie przyjął roli ofiary, Anito." "Co ty mówisz, Edwardzie?" "Jeszcze nie wiem. Ale jego terapeuta mówi, że on również identyfikuje się z jego wybawcą, tobą. Ma inną opcję oprócz właśnie ofiary lub sprawcy; ma ciebie." "Co to znaczy, że ma mnie?" "Ty go uratowałaś, Anito. Rozcięłaś liny, opaskę. Właśnie miał pierwszy seks w swoim życiu, a gdy spojrzał, zobaczył ciebie." "On został zgwałcony" powiedziałam. "To wciąż seks. Każdy lubi udawać, że to nie to, ale tak jest. Może być w stylu dominacji i bólu, ale to wciąż seks. Chciałbym to zabrać, sprawić, żeby to się nie stało, ale nie mogę. Donna nie może. Jego terapeuta nie może. Peter nie może." Moje

oczy

płonęły.

Cholera,

nie

będę

płakać.

Ale

przypomniałam

sobie

czternastoletniego chłopca którego wykorzystywanie musiałam oglądać na kamerze. Sprawili, że zrobiłam to, czego chcieli. Udowodnili, że jeśli ich zawiodę, nie będę jedyną która ucierpi. Zawiodłam Petera. Uratowałam go, ale nie na czas. Wydostałam go, ale nie wcześniej. "Nie mogę go uratować, Anito." "Już uratowaliśmy go tak, jak możemy, Edwardzie." "Nie, ty go uratowałaś." Zdałam sobie sprawę, z tym jednym stwierdzeniem, że Edward również się obwiniał. Zatem wtedy oboje go zawiedliśmy. "Uratowałeś Beccę na czas." "Tak, ale to, co ta suka zrobiła Peterowi nadal się dzieje. Jest wciąż w nim, w jego oczach. Nie mogę tego naprawić." Jego dłonie zacisnęły się w pięści." Nie potrafię tego naprawić." Dotknęłam jego ramienia. Wzdrygnął się, ale nie wyrwał. "Nie naprawisz gówna takiego jak to, Edwardzie, nie poza serialami telewizyjnymi. W prawdziwym życiu tego nie naprawisz. Możesz uczynić to lepszym, możesz leczyć, ale to tak po prostu nie zniknie. Prawdziwego życia nie naprawia się tak łatwo." "Jestem ojcem, lub wszystkim czy jest ojciec. Jeśli ja nie mogę tego naprawić, kto może?"

"Nikt" powiedziałam. Pokręciłam głową. "Czasami po prostu akceptujesz swoje przegrane i ruszasz dalej. Peter ma blizny, ale nie jest uszkodzony nie do naprawienia. Rozmawiałam z nim przez telefon, patrzyłam mu w oczy. Widzę osobę, którą się staje i to jest silny człowiek, dobry człowiek." "Dobry." Zaśmiał się i to był szorstki dźwięk. "Mogę nauczyć go tylko tego, kim ja jestem, a nie jestem dobry." "Zatem honorowy" powiedziałam. Myślał o tym, a potem skinął głową. "Honorowy. Przyjmę to, jak sądzę." "Silny i honorowy nie jest złym dziedzictwem, Edwardzie." Zerknął na mnie. "Dziedzictwo, co?" "Taa." "Nie powinienem przyprowadzać Petera." "Nie, nie powinieneś." "Jego umiejętności nie są dobrym wyborem do tej roboty" powiedział. "Nie" powiedziałam "nie są." "Nie możesz odesłać go do domu, Anito." "Wolisz naprawdę raczej widzieć go martwego niż upokorzonego?" "Jeśli go upokorzysz, to go zniszczy, Anito. Zniszczy tę jego część, która chce ratować ludzi, a nie im szkodzić. Jeśli odda tę część siebie, boję się, że wszystkim, co pozostanie jest wytrenowany drapieżnik." "Dlaczego czuję, jakbyś coś pomijał?" "Ponieważ to wersja skrócona, pamiętasz?" Przytaknęłam, po czym pokręciłam głową. "Jezu, Edwardzie, jeśli to wersja skrócona, nie jestem pewna, czy moje nerwy potrafią przyjąć długą." "Będziemy trzymać Petera w tle, jak to tylko możliwe. Mam więcej wsparcia w drodze, ale nie jestem pewien, czy dotrą tu na czas." Spojrzał na zegarek. "Mamy coraz mniej czasu." "Zróbmy to." "Z Peterem i Olafem?" zadał pytanie. "On jest twoim dzieckiem, a Olaf jest dobry w walce. Jeśli Olaf wymknie się spod kontroli, zabijemy go." Edward skinął głową. "Moje myśli, dokładnie." Chciałam odpuścić, Bóg mi świadkiem, ale nie mogłam. Byłam dziewczyną i nie mogłam odpuścić. "Powiedziałeś, że Peter był we mnie zakochany?" "Zastanawiałem się, czy to usłyszałaś."

"Rozumiem, dlaczego się we mnie podkochuje, tak sądzę. Uratowałam go. Otaczasz kultem bohatera, który cię ocalił." "To może być zauroczenie, czy kult bohatera, ale pamiętaj, Anito, że jest najsilniejszym uczuciem, jakie kiedykolwiek żywił do kobiety. To może nie być miłość, ale jeśli nigdy wcześniej nie czułaś czegoś silniejszego, w jaki sposób możesz określić różnicę?" Odpowiedź brzmiała, nie możesz. Po prostu nie lubiłam tej odpowiedzi, ani trochę.

Rozdział 29 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Nie rozpoznałam Petera na początku, bo wyrwał do góry ze wzrostem, jak to czasem robią nastoletni chłopcy. Był trochę wyższy ode mnie, gdy ostatnio go widziałam. Teraz był cholernie blisko 180 cm. Gdy ostatnim razem go widziałam, miał włosy w kolorze kasztanowym; teraz były ciemniejsze, brązowe, niemal czarne. To nie była robota farby, tylko włosy dziecka ciemniejące do koloru jaki będzie miało będąc dorosłym. Jego ramiona się rozrosły i wyglądał na starszego niż szesnaście lat, jeśli patrzyłeś tylko na rozwój mięśni, ale twarz, twarz nie doganiała ciała. Twarz nadal wyglądała młodo, niedopracowanie, dopóki nie trafiłeś na oczy. Oczy były młodzieńcze w jednej minucie i cyniczne i stare jak diabli w następnej. Ujrzenie Petera w tych okolicznościach byłoby wystarczająco niepokojące, ale mała pogawędka Edwarda nie pomogła mojej nerwowości w ogóle. Sprawiła, że szukałam oznak, że Peter był tym, czego Edward się obawiał, młodym drapieżnikiem. Gdybym nie miała w swojej głowie ostrzeżenia Edwarda, czy dostrzegłabym to spojrzenie, gest? Czy baczniej bym mu się przyjrzała, starając się dostrzec defekty? Być może. Ale przeklinałam Edwarda za podzielenie się zbyt wieloma informacjami, przeklinałam go głośno i długo w mojej głowie. Peter nie był Peterem Parnell był Peterem Black. Miał nawet dowód, by to udowodnić. Papier mówił również, że miał osiemnaście lat. Dowodzik wyglądał cholernie dobrze. Edward i ja mieliśmy tyyyyle do omówienia odnośnie doświadczeń wychowawczych Petera, jeśli tylko unikniemy zabicia go tu i teraz. I to było prawdziwe zagrożenie, Peter będący tutaj. Edward i ja musieliśmy się skupić na złych gościach, ale martwilibyśmy się oboje o Petera, po prostu robilibyśmy to. To rozpieprzało naszą koncentrację. Może mogłabym przekonać Petera, by trzymał się z dala od akcji, mówiąc mu, że może spowodować, że oboje zginiemy. To może być prawda. Olaf stał pod ścianą w pierścieniu ochroniarzy. Nie rozbroili go, jeszcze, ale moja reakcja na niego wchodzącego przez drzwi sprawiła, że nie polubili go w ogóle. A może to był fakt, że był wyższy niż Claudia, co stawiało go niebezpiecznie blisko dwóch metrów wzrostu. Nie był chudy, ale widziałam go bez koszulki i wiedziałam, że tam pod tą bladą skórą, nie było nic prócz mięśni, mnóstwa mięśni. Ale to były giętkie mięśnie, mięśnie, które mogą się szybko poruszać. Nawet w spokojnie stojącym Olafie był potencjał, który prawie

podnosił ci włosy na karku. Był nadal całkowicie łysy, z ciemnym cieniem niemalże zarostu na brodzie, szczęce i górnej wardze. Był jednym z tych mężczyzn, którzy potrzebowali się golić dwa razy dziennie, by pozostać perfekcyjnie ogolonym. Jego oczy były tak głęboko osadzone, że wpatrywanie się w nie było jak patrzenie w bliźniacze jaskinie. Ciemne oczy, głęboko osadzone w bladej twarzy. Nad nimi miał czarne brwi. Był ubrany w tę samą czerń, w jakiej widziałam go prawie dwa lata temu. Czarna koszulka, czarna skórzana kurtka, czarne dżinsy, czarne buty. Chciałam go zapytać, czy posiadał cokolwiek w innym kolorze, ale nie chciałam go drażnić. Raz, że nie lubił być drażniony; dwa, nie byłam pewna, czy nie pomyśli, że flirtowałam. Po prostu nie rozumiałam Olafa wystarczająco by z nim zadzierać. Starał się być neutralny w kręgu ochroniarzy, ale było w nim coś takiego, że tak naprawdę nigdy nie był neutralny. Większość seryjnych morderców, sprawia, że sąsiedzi mówią, Był takim spokojnym człowiekiem, miłym chłopakiem, takie zaskoczenie. Olaf nigdy nie był miłym chłopcem. Widziałam go znikającego w nocnym polu na widoku, niczym magia. Nie nadprzyrodzone moce, ale szkolenie wojskowe. Edward nazywał go zjawą do zadań specjalnych i widziałam jak to działa. Wiedziałam, że cała ta wysoka muskularna przemoc może wtopić się w noc. To w co nie wierzyłam to, że może udawać, że jest nieszkodliwy i nie pracuje pod przykrywką. Edward wykonywał tego rodzaju pracę i był w tym fantastyczny. Ale Edward był przy zdrowych zmysłach, a Olaf nie. Szaleni ludzie mają problemy z powstrzymywaniem swego wariactwa wystarczająco długo, by wtopić się w normalność. Położył na mnie ten wzrok jaskiniowca. Zadrżałam, bo nie mogłam nic na to poradzić. Istotnie się uśmiechnął. Podobało mu się, że się go obawiałam. Podobało mu się to bardzo. Część mnie krzyczała, Zabij go ale już. Reszta mnie naprawdę nie kłóciła się z tym małym głosikiem. "Potrzebujemy mięśni" powiedział Edward przy moim boku. "Czytasz w moich myślach" powiedziałam. "Znam Cię." Przytaknęłam. "Taa, znasz mnie." Spojrzałam na niego. "A jednak to jest ktoś, kogo przyprowadzasz na moje przyjęcie." "Nie miał wyboru" powiedział Olaf tym głębokim, dudniącym głosem, który zdawał się dobiegać z samego centrum tej wielkiej piersi. "Słyszałam o tym" powiedziałam. Claudia powiedziała "Anito, kim on jest?" wskazała kciukiem na niego. "Wsparcie" powiedziałam.

Rzuciła mi spojrzenie. "Dał słowo honoru, że będzie się zachowywał podczas pobytu w naszym mieście." "Zachowywał się jak?" zapytał Remus. Spojrzałam na Edwarda. "Możesz wyjaśnić. Muszę wziąć trochę dokumentów z pokoju Jean-Claude'a." "Papierkowa robota" powiedział. Przytaknęłam. "Myślę, że mam nakaz egzekucji na dwa wampiry, które wcześniej z nami pogrywały." "Myślałem, że nikt nie wiedział, że były w mieście" powiedział. "Wrobiły kilka wampirów z Kościoła Wiecznego Życia." "Pracowite dziewczyny" powiedział Edward. "To były kobiety, te wampiry?" zapytał Olaf. Jego głos był neutralny, musiałam mu to przyznać. Nienawidziłam odpowiedzi na to pytanie, bo jeśli zdjęcia z praw jazdy wyglądały tak samo jak zapamiętałam wampiry Mercię i Nivię, to wiedziałam, dlaczego dwoje ludzi Malcolma było niegrzecznych. Arlekin byli szpiegami i tajniakami; mała gra aktorska była dokładnie w ich stylu. Czy byłam pewna, że Mercia i Nivia udawały Sally Hunter i Jennifer Hummel? Nie. Czy byłam prawie pewna? Tak. Czy to na pewno wystarczy, by skorzystać z nakazów by je zabić? O tak. "Tak, obie były kobietami" powiedziałam i mówiąc to nie patrzyłam na niego. "Czy mamy zamiar je zabić?" "Prawdopodobnie." "Jak one wyglądają?" zapytał, a jego głos utracił tę neutralną otoczkę. "Dlaczego to ma dla ciebie znaczenie?" zapytała Claudia. Zmusiłam się, by spojrzeć w górę i napotkać wzrok Olafa. Walczyłam, by patrzeć mu w twarz, gdy powiedziałem, "Pasują do twojego profilu ofiar, jeśli to chcesz wiedzieć. Jedna z nich jest może trochę wyższa, ale druga jest dokłaaadnie odpowiednia." Wyraz jego twarzy... taka radość, takie oczekiwanie. To sprawiło, że chciałam płakać lub krzyczeć, lub go zastrzelić. "Profil ofiar" powiedziała Claudia. "O czym ty mówisz?" "Olaf jest specem od tajnych operacji. Jest zabójcą, żołnierzem i zjawą, i jest dobry w tym wszystkim." "Nie tylko dobry" powiedział "jestem najlepszy."

"Pozwolę tobie i Edwardowi podyskutować o tym kiedyś, ale on jest dobry, Claudio. Ochraniał mi tyły już wcześniej i był... przydatny." Oblizałam wargi. "Ale żadna kobieta, jakiegokolwiek opisu, nie może pozostać z nim sam na sam, w żadnej chwili." "Czemu?" spytała. "Dałem słowo" powiedział Olaf. "Mam zamiar traktować cię jak trzeźwiejącego alkoholika, Olafie. Utrzymujmy pokusy poza zasięgiem, okej?" "Jedziemy wspólnie zaszlachtować te dwie kobiety, prawda?" zapytał. Znów oblizałam nagle suche usta, a potem przytaknęłam. "Tak myślę." "Zatem nie będę kuszony gdzie indziej." Normalnie, użyłabym srebrnych naboi i wyrwała dziury w wampirach, dopóki nie ujrzałabym prześwitów. A może użyłabym dobrego staromodnego kołkowania. Ale byli Arlekinem. Musiałam traktować ich tak, jakby byli wampirzymi mistrzami, ciężkimi zawodnikami. Co oznaczało strzelanie do nich ze srebrnych naboi, a następnie ścięcie głowy, zabranie serca i spalenie ich obu. Ciało spalało się oddzielnie. Następnie rozsypywało się prochy pod bieżącą wodą, każde ciało w odrębnej bieżącej wodzie, jeśli chcesz być prawdziwym paranoikiem. Byłam paranoiczką, czy byłam po prostu ostrożna? Te dwa wampiry niemal zabiły Jean-Claude'a, Richarda i mnie z odległości, z wykorzystaniem mocy jakich nigdy wcześniej nie widziałam. To nie było paranoiczne. Ścięcie głowy i zabranie serca to niechlujna, brudna robota. Byli wampirzy egzekutorzy, którzy podchodzili do tego kilka razy, po prostu nie mając zbyt wytrzymałych żołądków. Czy miałam odpowiedni do tego żołądek? Tak. Chciałam pozwolić by Olaf mi pomógł? Kto inny, do diabła, zgłosiłby się na ochotnika? Edward zrobiłby to, gdybym poprosiła, ale zgodnie z prawdą, Olaf był lepszy w rozczłonkowywaniu ciała. Myślę, że praktyka czyni mistrza, a Olaf miał dużo praktyki. Claudia znowu zapytała "Co to znaczy, że jest jak alkoholik?" "Powiedz jej, Edwardzie. Zamierzam iść sprawdzić moje dokumenty" "Nie bez strażników" powiedział. "Dobrze" powiedziałam. "Wyślij strażników ze mną." "Gdzie są te dokumenty?" zapytał. "W mojej teczce w miejscówce Jean-Claude'a" "Nie możesz iść do Cyrku Potępieńców beze mnie, Anito." "Albo mnie" powiedział Olaf. "Gdybym powiedział ‘lub mnie’ wkurzyłabyś się?" Zapytał Peter.

Zmarszczyłam brwi. "Tak." Uśmiechnął się do mnie. Był zdecydowanie zbyt zadowolony będąc tutaj z jego bronią i nożami przypiętymi do ciała. Miał nawet na sobie czarny T-shirt, ale przynajmniej jego dżinsy były niebieskie, choć jego skórzana kurtka była czarna. Buty były brązowe i wyglądały jak u Edwarda, prawdziwe kowbojskie buty, nie buty które ubrałbyś idąc potańczyć, jak Olaf. Aczkolwiek fakt, że pomyślałam, iż buty Olafa były klubowym obuwiem, był prawdopodobnie faktem, który najlepiej zachować do siebie. "Zgadzam się z nimi" powiedziała Claudia. "Nikt cię nie pytał o zdanie, kobieto" powiedział Olaf. "Ustalmy to jasno, teraz" powiedziałam. "Claudia jest jednym z naszych oficerów. Nie podoba ci się to, wiem, ale powierzyłabym jej swoje życie." "Omal nie pozwoliła cię zabić." "Czy nie skończyłam kilka razy w szpitalu w Nowym Meksyku, kiedy miałeś ochraniać mi plecy?" Gniew rozgorzał na jego twarzy, zwężając usta, dzięki czemu oczy wyglądały na jeszcze bardziej nieprzeniknione. "Nie psiocz na Claudię, jeśli nie jesteś lepszy." W chwili, gdy to powiedziałam, wiedziałam, że nie powinnam była. "Potrafię być lepszy niż baba." "Cholera" powiedziałam. "Anita" powiedziała Claudia. "Taa" powiedziałam. "Pozwól mi to udowodnić." Westchnęłam. "Tak zabawne, jak myśl o tobie i Olafie zabierających się do tego, proszę nie. Wiem, gdzie są dwa złe wampiry i mam aktualne nakazy egzekucji." "Skąd wiesz, gdzie one są?" zapytał Edward. "Widziałam w wizji hotelowe ulotki spadające ze stolika. Jeśli się nie obudzą i nie przeniosą swoich tyłków, mamy ich." Spojrzałam na Olafa. "Jeśli nie będziesz mnie spowalniać wszczynając kłótnie z moimi strażnikami, zabierzemy się do zabicia tych dwóch wampirów dzisiaj. One są na tyle potężne, że będziemy musieli odciąć im głowy i wyciąć serca." "Podobnie jak to miało miejsce w Nowym Meksyku" powiedział a w jego głębokim głosie było pożądliwe mruczenie. Przytaknęłam, przełykając uczucie zbliżone do mdłości. "Tak."

"Ponownie z tobą polując, Anito, pozwolę jej wierzyć w co chce." Zrozumiałam, jakim to było ogromnym ustępstwem dla Olafa. Claudia powiedziała "Ja w to nie wierzę, duży człowieku, ja to wiem. "Claudia" powiedziałam, "proszę, och, do diabła, po prostu nie kręć się przy nim, okej? To, co on czuje odnośnie kobiet, nie wydaje się pomocne. Więc go nie osaczaj i będziemy mieli to załatwione, dobrze?" Nie spodobało jej się to, ale skinęła głową. "Wspaniale. Edwardzie, uświadom strażników, dlaczego Olaf nie może być sam z kobietami. Chcę zobaczyć Richarda na żywo, nie tylko w wizji. Gdy skończysz mówić wszystkim, jakim jest wielkim, złym człowiekiem, przyjdź, znajdź mnie i możesz zawieźć mnie do Cyrku Potępieńców po nakazy." "Nie spuszczę cię z oczu bez strażników, Anito." "Jezu, Edwardzie, jest dzień." "Taa, i wiesz lepiej niż ja, że wampirzy mistrzowie mają ludzkich służących, zwierzęta, które ich chronią i bodaj zwykłe ludzkie ofiary, które zrobią wszystko, co im każą." Kiwałam głową, trochę za szybko, raz za razem. "Dobrze, dobrze, masz rację. Jestem zmęczona i jestem... Och, do diabła, po prostu wybierz kilku strażników, bym mogła iść zobaczyć Richarda." Powinnam zrozumieć, skoro zabrał strażników, którego z nich wybierze. Śledzenie mnie do szpitalnego pokoju Richarda było łatwym zadaniem, bezpieczną pracą, lub powinno być. Szłam ku odległym drzwiom z jednym ochroniarzem przede mną i jednym z tyłu. Tym, kto zamykał pochód był Peter.

Rozdział 30 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Przed pokojem Richarda miałam sprzeczkę z moimi strażnikami. Drugim ochroniarzem był Cisco, który był prawdziwym osiemnastolatkiem. Czułam się jak przyzwoitka na balu. Ale fakt, że obaj byli jeszcze nastolatkami nie czynił ich mniej upartymi. Cholera, możliwe że sprawiał iż byli bardziej uparci. "Wedle obowiązujących rozkazów" powiedział Cisco "nigdzie nie idziesz bez co najmniej jednego strażnika będącego przy tobie przez cały czas." Przejechał dłonią przez swoją staranną fryzurę z blond końcówkami i zmarszczył brwi. Nie był szczęśliwy. "Nie potrzebuję publiczność żeby zobaczyć mojego chłopaka." "Rozkazy są rozkazami" powiedział. Spojrzałam na Petera. Nadal nie byłam przyzwyczajona do konieczności patrzenia do góry na niego. Wyobrażałam go sobie przez telefon jako kogoś w moim rozmiarze, z tymi brązowymi standartowo ściętymi włosami. Ale brunet był ścięty krótko z włosami dłuższymi na czubku, nie zupełnie jak skejter, ale blisko. To było bardziej nowoczesne, bardziej jak nastolatek, mniej mały chłopiec. Nie podobało mi się to. "Potrzebuję trochę prywatności, Peter, możesz to zrozumieć." Uśmiechnął się i pokręcił głową. "Nie jestem już czternastolatkiem, Anito." "Co to znaczy?" "To oznacza, że jestem sympatyczny, ale nie głupi. Edward wydał rozkazy, a Claudia i Remus je poparli." Oboje byli na tyle młodzi, że myślałam, iż mogę być w stanie zawstydzić ich tak, żeby pozwolili mi porozmawiać z Richardem sam na sam. "Dobra, który z was chce mnie zobaczyć wymieniającą te wszystkie emocje z Richardem?" Wymienili spojrzenia. "Jakie emocje?" zapytał Cisco. "Nie wiem, być może będę płakać, być może będziemy się kłócić. Nigdy nie masz pewności odnośnie Richarda i mnie." Cisco przemówił do Petera jakby mnie tam nie było. "Oni są dość dziwni przy sobie." "Dziwni, jak?" zapytał Peter. "Stoję tuż obok" powiedziałam.

Cisco spojrzał na mnie tymi wielkimi ciemnymi oczami. "Ty i Richard jesteście tak strasznie dziwaczni razem jako para; daj spokój, to prawda." Musiałam się uśmiechnąć. "Strasznie dziwaczni, co?" Cisco skinął głową. Westchnęłam. "Dobra, też tak uważam, ale chciałabym odrobiny prywatności, daj spokój. On prawie umarł, tak jak i ja" "Przykro mi, Anito" powiedział Cisco. "Nie mogę tego zrobić. Jeden z nas musi być w pokoju z tobą." "Nie mam tutaj żadnej przewagi wiekowej?" "Claudia i Remus oboje uczynili to naprawdę jasnym, że gdybym znowu coś spieprzył, odejdę, zostanę zwolniony. Nie mam zamiaru niczego ponownie spieprzyć." "Co zrobiłeś?" zapytał Peter, po czym faktycznie się zarumienił. "Przepraszam, przepraszam, nie moja sprawa. Później." Cisco skinął głową. "Później." Cisco pociągnął nosem i odwrócił się w stronę drugiego końca korytarza. Soledad wyłoniła się zza rogu. Zobaczyła nas, a jej twarz wyglądała nagle na porażoną. Upadła na czworaka i zaczęła się czołgać w naszą stronę. Nie w ten niemal seksualny sposób likantropów, ale niczym połamana, jakby poruszanie się ją bolało. "Co jest?" zapytałam. Jej głos nadszedł tak załamany jak jej ruchy. "Strzeliłam do Richarda. Przepraszam." "Ty strzeliłaś do Richarda" powiedziałam. Spojrzałam na Cisco. Wzruszył ramionami i spojrzał na mnie, jakby chciał powiedzieć: Taa. "Myślę, że gdyby nie jej strzał, mógłby właściwie wydrzeć serce Jean-Claude'owi." "Przykro mi" powiedziała Soledad. "Nie wiedziałam, co robić." Zatrzymała się kilka metrów od nas, wyciągnęła rękę w powietrzu, z głową spuszczoną w dół. Widziałam podobny gest wśród lwów. Był rodzajem prośby o zbliżenie się, kiedy byłeś całkiem pewien, że dominujący raczej cię nie lubi. Powiedziano mi, że strażnik postrzelił Richarda i że uratował życie Jean-Claude'a, ale nikt mi nie powiedział, kto to zrobił. Wpatrywałam się w kobietę wyciągającą rękę, proszącą o przebaczenie. Wykonywała swoją pracę, w pewnym sensie. Co zrobiłabym na jej miejscu? Zamarła. Nie byłabym w stanie strzelić do Richarda by uratować Jean-Claude'a. Zamarłabym i Jean-Claude' mógłby umrzeć. Co prawdopodobnie zabiłoby zarówno Richarda i mnie. Cholera. "Zabrali jej broń" powiedział Cisco "dopóki się temu wszystkiemu nie przyjrzą."

"Jak wtedy, gdy policjant bierze udział w strzelaninie" powiedziałam. "Wielu z nas to teraz ex-policjanci" powiedział Cisco i spojrzał na mnie, jakby chciał powiedzieć: Więc, co zamierzasz zrobić? Co miałabym zrobić? Westchnęłam, spuściłam głowę i ruszyłam do przodu. Dlaczego po środku każdego kryzysu to ja zawsze wydawałam się być niańką czyichś emocji? Zwykle ktoś, kto był niebezpieczny, uzbrojony, lub powinien być kimś w rodzaju twardego faceta, czy dziewczyny. Potwory były o wiele bardziej miękkie niż się wydawało. Podeszłam do niej i podałam jej lewą rękę. Większość ludzi robiąc to, potrząsnęłaby rękami, ale ja trzymałam moją wolną dłoń dla broni; po prostu nawyk. Soledad wydała dźwięk niczym szloch gdy chwyciła mnie za rękę. Miałam chwilę, by poczuć jak strasznie była silna gdy podpełzła na tyle blisko, by umieścić swą twarz przy mojej dłoni. Potarła policzki o moją rękę i przedramię i mruknęła: "Dziękuję, dziękuję, Anito. Tak mi przykro, tak mi przykro." Jej łzy były chłodne na mojej skórze. Zabawne, łzy były zawsze zimniejsze niż krew; nie powinno odczuwać się tego tak samo? Jej moc rozgorzała na mojej skórze niczym oddech olbrzyma, tak gorąca i tak wszechobecna. Każde silne emocje mogą cofnąć kontrolę zmiennokształtnego. Wydała drżący szloch i rzuciła się wokół mojej talii a jej długie ramiona pochwyciły mnie. Niemalże płakała. "Nie wiedziałam, co innego zrobić z Richardem..." "W porządku, Soledad, w porządku." Pogłaskałam jej włosy i zaczęłam obracać się w jej ramionach. Nie znałam jej na tyle dobrze, by być tak blisko i osobiście, a bagaż emocjonalny był trochę zbyt duży w pobliżu obcych. Cholera, nie chciałabym tak dużej emocjonalnej zawartości od bliskich przyjaciół. Faktycznie odwróciłam się, z jej dłońmi tylko lekko na mnie, kiedy wstała. Pochwyciła mnie w pasie, podniosła ku swojej twarzy i piersi, a ja zablokowałam swym ramieniem pazurzastą dłoń, która zmierzała do mego gardła. Pazury wbiły się w mój bok, tuż pod żebrami. Ból był ostry i momentalny i nagle miałam dwa cele. Napiąć się by utrzymać rękę z dala mojego gardła i chwycić za nadgarstek na mojej talii, by powstrzymać ją od rozkrojenia mi brzucha. Jej głos warknął za mną "Przykro mi, że musisz umrzeć, Anito."

Rozdział 31 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Cisco i Peter obaj wyciągnęli broń. Z miłą chęcią sięgnęłabym po pistolet lub nóż, ale zmaganie się z tygrysołakiem zajęło obie moje ręce. Nie próbowała zbyt mocno zbliżyć się do mego gardła, a ręka na moim brzuchu była prawie nieruchoma z wyjątkiem faktu, że haczykowate pazury wyczarowane z jej skóry przebiły mój bok. Zawołała do chłopców "Nie krzyczcie o pomoc albo ona zginie. Nie chcę jej śmierci. Po prostu zostawcie mnie z nią a jej nie zranię." "Już ją zraniłaś, czuję zapach krwi" powiedział Cisco. Jego pistolet był bardzo stabilny na nas, ale ona przyjęłaby wszystkie śmiertelne strzały. Gdyby tylko ją zranili, miałaby czas, by mnie zabić, nim oni mogliby ją uśmiercić. "Małe nakłucie, to wszystko. Ona lubi ukłucia, prawda, Anito?" Mój głos był nieco napięty z utrzymywania jej ręki z dala mojego gardła. Pazury nie były tak duże jak się wydawało, one tylko wyglądały na wielkie, ponieważ ludzkie ciało nie pokrywało kości tygrysiego pazura. Ale były wystarczająco duże, by rozerwać mi gardło. Może przetrwałabym rany jamy brzusznej, ale gardło byłoby śmiertelne. Udało mi powiedzieć przez zaciśnięte zęby: "Jeśli masz zamiar mnie zabić, zrób to, ale nie nabijaj się przy tym ze mnie." Roześmiała się, gardłowym dźwiękiem. Jej moc rozbłysła, gorąca, tak gorąca, prawie spalająca. Gorący płyn wybuchł na moich plecach i włosach. Moją pierwszą myślą była krew, ale ja wiedziałam lepiej. To była jasna ciecz, którą tracą zmienni podczas przemiany. Kiedy zmiana była łagodna to było niczym podgrzewana woda; gdy nie była łagodna, to było galaretowate i w kawałkach. To płynęło jak woda. Nawet przez moment się nie zawahała ani nie potknęła, a jej ciało przekształciło się wokół mnie. Futro i mięśnie popłynęły pod moimi dłońmi. Jej moc przebiegła po moim ciele niczym gryzące owady, taka ilość mocy, że bolało. Czyżby myślała, że będę panikować i odpuszczę? Wybrała złą dziewczynkę do paniki. Trzymałam na niej swój ucisk, gdy futro zastępowało nagą skórę. Nie puściłam nawet gdy moja skóra zatańczyła i szarpnęła się tak, jakby owinęła mnie żywym drutem. Jezu, jakąż miała kontrolę by przemienić się tak gładko. Była lepsza niż Micah, a to o czymś świadczyło. To byłoby imponujące, gdybym się nie zastanawiała, jak blisko mojego kręgosłupa były jej nowe kły. Część mnie zauważyła, że jej futro miało niewłaściwy kolor. Miała jasne złoto-

cytrynowe i białe paski. Czy tygrysy nie były pomarańczowo-czarne? Jeśli przeżyję, zapytam kogoś. "Jesteś jednym ze zwierząt do wezwania Arlekina" powiedział Cisco. Warknęła: "Tak." "Nigdy się stąd nie wydostaniesz jeśli zranisz Anitę" powiedział Cisco. "Ona wie, gdzie moja mistrzyni spoczywa w dzień, nie mogę pozwolić jej podzielić się tą wiedzą, czyż nie Cisco?" Cofnął się gdy użyła jego imienia. Zawsze trudniej zabić kogoś, kogo znasz. "Bo jeśli twój mistrz umiera, ty też umierasz." powiedział Peter. Celował bronią w podłogę, jakby wiedział, że nie było strzału, który mógłby oddać. Remus powiedział mi, że Cisco miał jedne z najwyższych wyników w zakresie strzelania spośród wszystkich strażników. Miałam powierzyć swoje życie jego umiejętnościom. Jej ręka ponownie wyciągnęła się ku mojej szyi, a ja włożyłam wiele wysiłku w zatrzymanie tego. Jej ramię wciąż naciskało; moje się trzęsło. "Należysz do Mercii" powiedziałam. "Nie" warknęła i przesunęła się kilka kroków do tyłu. Cisco i Peter przesunęli się o tę samą odległość do przodu. To było niczym niezgrabny taniec. "Nivia" powiedziałam. "Skąd znasz te imiona?" "Czy to ma znaczenie?" zapytałam. "Tak" szepnęła. "Powiedz mi, kto z tobą rozmawiał." "Jezus, Soledad, nie zmuszaj mnie do tego" powiedział Cisco. Soledad przestała szeptać do mnie i odezwała się do Cisco "Jesteś dobrym strzelcem, Cisco, ale czy jesteś aż tak dobry? Czy jesteś pewien, że jesteś tak dobry?" To było oczywiste na jego twarzy, że w tej chwili nie był pewien. Myślę, że ja również nie byłabym pewna. Dałabym wiele za Edwarda w tym momencie. Albo Remusa lub Claudię. Peter powiedział: "Jaka jest zasada?" Cisco niemal spojrzał na niego, ale opamiętał się i nie spuszczał z nas wzroku, jego pistolet był stabilny, ale nie miał czystego strzału i wiedział o tym. Soledad zaczęła się cofać korytarzem ze mną ramionach. Zaledwie po kilka kroków, ale powoli i miarowo. Cisco i Peter przesuwali się z nami. Cisco miał wycelowaną broń, ale szczerze mówiąc było równie prawdopodobne, że trafi mnie jak i tygrysołaka. Nie, bardziej prawdopodobne. Pistolet Petera wciąż celował w podłogę. Nie wydawał się wiedzieć, co robić.

Peter powiedział "Zasada jest taka, że jeśli mają broń i chcą zabrać cię w inne miejsce, to jest tak, że są w stanie zabić cię później." Jego głos był niemal monotonny, jakby recytował. Pomyślałam, że zrozumiałam, co miał na myśli. Miałam nadzieję, że to zrobiłam, bo miałam go zachęcić. "Masz rację, Peter" powiedziałam. Spojrzał w górę. Jego oczy napotkały moje. Cisco powiedział: "Boże." Odrzuciłam głowę do tyłu, użyłam wszystkich tych długich włosów żeby na chwilę przykryć jej oczy. Peter przyklęknął na jedno kolano i strzelił w jej nogi. Strzały rozbrzmiały echem w korytarzu. Soledad opadła nagle na kolana, ale pazury wkręciły się we mnie głębiej, drugą ręką w tym momencie naprawdę próbując sięgnąć mego gardła. Dokonałam wyboru. Puściłam nadgarstek na moim brzuchu i użyłam obu rąk, by powstrzymać ją od rozerwania mi gardła. Dwuręczna przeciw jej jednej dłoni i byłam przegrana. Zatopiła pazury w moim boku i brzuchu. Czułam się tak, jakby uderzyła mnie kijem bejsbolowym, tak wiele obrażeń, niczym cios. To skradło mój oddech, inaczej bym krzyczała. Cisco i Peter byli tam, stojąc nad nami. Nadal nie mieli czystego strzału. Starała się czołgać do tyłu na poranionych nogach, podczas gdy odciągałam jej rękę i trzymałam ją ułamek od mego gardła. Cisco wciąż próbował znaleźć strzał. Peter rzucił się na nas, po prostu wskoczył na nas i wszyscy znaleźliśmy się na ziemi z nią pod nami. Przestała próbować dostać mi się do gardła i sięgnęła do Petera. Nagle siłowałam się z oddaleniem jej ręki od niego zamiast ode mnie. Jej dłoń nie znajdowała się już na moim brzuchu. Ciało Petera zareagowało, jakby coś go zraniło. Ale trzymałam ją z dala od jego gardła. To było wszystko, co mogłam zrobić. Miałam moment bycia ściśniętą pomiędzy nimi, a potem strzały eksplodowały tuż za moją głową. To było niesamowicie głośne, tak blisko mnie. Utrzymałam mój uścisk na niej gdy wnętrze mojej głowy kołysało się z dźwiękiem strzałów. Jej ciało szarpnęło się i znieruchomiało gdy próbowała sięgnąć mego gardła ponownie. Zmiana kąta mnie zaskoczyła i mogła mnie ponacinać, ale nie poczułam tego. Peter strzelał; jego broń musiała być wciśnięta w jej głowę. Skończyliśmy na ziemi w zdyszanym, głuchym stosie. Podpierał się na jednym ramieniu, broń wciąż wpychał jej w twarz. Koszulka Petera była w strzępach na brzuchu. Cisco był nad nami; Jego wargi poruszały się, ale nie mogłam go usłyszeć. Sturlałam się ze stosu. Miałam broń wycelowaną zanim się obróciłam i oparłam o ścianę, zanim mogłam naprawdę zobaczyć, co się dzieje. Głowa Soledad była czerwoną masą. Nic nie zostało z twarzy. Mózg wyciekał na podłogę. Nawet dla tygrysołaka to było zabójcze. Peter był jeszcze nad ciałem, jego pistolet pompował w tę masę tkanki. Myślę, że strzelał teraz na sucho, ale nie mogłam usłyszeć na

tyle dobrze, by to potwierdzić. Cisco ukląkł obok niego, poruszał ustami, ale nie mogłam rozróżnić słów. Przekonywał Petera by przestał strzelać do ciała, a następnie próbował odsunąć go od niej. Peter pozwolił mu ostrożnie osunąć się z powrotem na kolana, a następnie wyjął swój pusty magazynek, umieścił go w lewej kieszeni kurtki, wyjął zapasowy z kieszeni po prawej stronie i przeładował. Jego akcje poszły nieźle w górę z czym się zgodziłam; przeładowanie uplasowało go wyżej. Może nie będziemy mieć go martwego. Cisco starał się go podnieść i odsunąć z dala od ciała. Myślę, że Cisco był zmartwiony tym, jak Peter zareaguje, gdy szok opadnie. To sprawiło, że pomyślałam o Cisco lepiej. Następnie wiele rzeczy wydarzyło na raz. Nie słyszałam, ale musiałam uchwycić ruch kątem oka, bo odwróciłam się i zobaczyłam Edwarda i spółkę pędzących w dół korytarza, z wyciągniętą bronią. Drzwi do pokoju Richarda były otwarte, a on stał w nich schylony. Jego piękna klatka piersiowa była masą blizn po jednej stronie. Był blady jak śmierć i wyglądał tak, jakby jedyną rzeczą trzymającą go w pionie były drzwi. Blizny pokazały, gdzie kule wyrwały kawałek z całego tego ładnie umięśnionego ciała. Czasami srebro naznacza. Poruszał bezgłośnie ustami, ale wciąż nie słyszałam niczego poza dzwoniącą ciszą w swojej głowie. Strzały zbyt blisko ucha. Będę szczęśliwa, jeśli mój słuch nie został trwale uszkodzony. Poczułam ruch bliżej mnie i odwróciłam się, ale byłam powolna. Myślę, że Peter nie był jedynym w szoku. Cisco podciągnął Petera na nogi za kołnierz kurtki. Cisco coś krzyczał. Nie mogłam dostrzec w czym był problem - tam nie było niczego poza ciałem Soledad. Następnie spojrzałam na ciało i uświadomiłam sobie, że była wciąż w postaci tygrysa. Jej ciało nie powróciło do ludzkiej formy. Martwi zmiennokształtni zawsze powracali do ludzkiej postaci. Podniosłam broń i wycelowałam, gdy "ciało" zerwało się i rzuciło na Petera i Cisco.

Rozdział 32 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Cisco sfaulował strzał Petera, rzucając swoje ciało na drogę pazurów. Oddałam dwa strzały nim bezgłowe ciało posłało ich na podłogę. I nagle stałam przed tym samym problemem jaki właśnie mieli oni, próbowałam znaleźć miejsce do strzelania do tego futra, by nie trafić dwóch chłopców pod nim. Oni uratowali mi życie, a ja wciąż myślałam, Chłopcy. Claudia i Remus byli tam pierwsi, dlatego, że po prostu nie możesz prześcignąć zmiennokształtnego. Edward i Olaf byli tuż za nimi, ale nie dotarli pierwsi. To Claudia i Remus, dołączyli do mnie wokół walczącego stosu. Broń wystrzeliła w górę poprzez klatkę piersiową tygrysa. Claudia w istocie zepchnęła mnie z drogi na tyle mocno, że wpadłam na ścianę. Zbyt wiele broni w zbyt małej przestrzeni; postrzał od kompana był dla nas takim samym niebezpieczeństwem jak Soledad. Ktokolwiek strzelał, próbował zrobić dziurę w jej piersi. Jej ciało szarpnęło i podskoczyło wraz z mocą tego. Zachwiała się na nogach. Przysięgam, że widziałam korytarz przez otwór w jej dolnej części klatki piersiowej. Ale nawet, gdy patrzyłam, mięsień zaczął opływać jak woda, uzdrawiać się. Cholera. To Peter był tym, który wystrzelił w niej dziurę. Cisco próbował oddychać przez gardło, którego już tam nie było. Edward i Olaf byli obok siebie, strzelając do ciała Soledad jakby byli na strzelnicy. Tak chłodno, tak profesjonalnie, tak celnie. Trochę trudno było przeoczyć ją z tej odległości. Kilku strażników opadło na kolana wokół Edwarda, Olafa, Remusa i Claudii, kilku stało, kilku klęczało tak, żeby nie wejść sobie w drogę, bardzo zorganizowana rzeź. Ciało tygrysicy skakało i tańczyło pod kulami niczym jakaś kukiełka w konwulsjach. Ale nie upadła. Strzelałam spod ściany, gdzie rzuciła mną Claudia. Opróżniłam swój magazynek w Soledad i patrzyłam jak jej ciało z daleka opływało rany. To było pieprzone srebro a ona traktowała to jak zwyczajne naboje. Nigdy nie widziałam, by zmiennokształtny był w stanie to zrobić. Nawet wróżki, kiedy otworzyłeś w nich dziurę tak dużą, nie leczyły się w ten sposób. Opróżniłam mój magazynek i zrobiłam niemal dokładnie to, co zrobił wcześniej Peter, za wyjątkiem tego, że mój dodatkowy magazynek został przypięty do mojego paska. Ona nie zachowywała się jak żaden zmienny. Zachowywała się jak gnijący wampir, ten specjalny rodzaj nieumarłych, które były rzadkie w Stanach Zjednoczonych. Oczywiście, jej mistrz nie był tutejszy.

Mój słuch wrócił w lewym uchu, bo słyszałam krzyki, odległe, jakby nie pochodziły od wszystkich stojących tuż obok mnie. Moje prawe ucho było wciąż brzęczącą ciszą. Krzyknęłam "Ogień, musimy ją podpalić!" Musiałam to krzyknąć zbyt głośno, ponieważ wszyscy spojrzeli na mnie. Krzyknęłam "Spalcie ją!" Olaf wystartował biegnąc z powrotem w dół korytarza. Widok jego uciekającego faktycznie rozproszył mnie wystarczająco, bym skoczyła kiedy broń zaczęła ostrzał ponownie. Odwróciłam się do akcji i odkryłam, że ciało się uniosło i ponownie przemieściło. Twarz odrosła, ale klatka piersiowa była ziejącą raną. Jej płuca musiały przestać istnieć, ale przemieściła się; skoczyła na mnie w jednym z tych długich łuków, które zmieniły ciało w złotą smugę światła. Strzelałam w to rozmycie, aż moja broń kliknęła pusta. Upuściłam pistolet i sięgnęłam po ostrze i wiedziałam, że nigdy mi się nie uda. Druga plama była przede mną i upadłyśmy z powrotem na ścianę, wystarczająco mocno, że zobaczyłam gwiazdy, zanim zdałam sobie sprawę, że drugą plamą była Claudia. Rzuciła swe ciało na drogę i odepchnęła rękę z pazurami. Musiała również zużyć amunicję. Te pazury pocięły jej piersi, a ona przeszła do obronnego skulenia, ochraniając się tak jak mogła. Tygrys krzyknął lub ryknął na nas, a potem odwrócił się i pobiegł w drugą stronę. To było niemal zabawne, bo w jednym oddechu wszyscy po prostu tam stanęliśmy. Potem niemal masowo pobiegliśmy za nią. Mój brzuch nie bolał tak bardzo, jak kłuł, jakby mięśnie nie działały za dobrze. To sprawiło, że się zatoczyłam, potem wróciłam na nogi i pobiegłam. Skoro mogłam biegać, nie mogłam być aż tak ranna, prawda? Czułam, jak krew płynie w dół z mego przodu, wsiąka w moje dżinsy. Jeśli Soledad wydostanie się na zewnątrz, może przenieść wampiry albo ostrzec kogoś, lub ustawić zasadzkę. Musieliśmy ją zatrzymać, musieliśmy. Ale nie potrafiliśmy biegać jak zmiennokształtni. Remus i inni mijali Edwarda i mnie, jakbyśmy wciąż stali. Otoczyli ją w podwójnych szklanych drzwiach. Otoczyli ją w zasięgu wzroku z parkingu, w zasięgu wolności. Remus był teraz również pocięty. Utworzyli krąg wokół niej, podwójnie gruby naprzeciwko drzwi. Przykucnęła w centrum tego koła, warcząc na nich. Była całkowicie w złocie i bieli i nawet po tym wszystkim wciąż widziałam, że była piękna. Pełna wdzięku w ten sposób, w jaki wydają się być kocie likantropy. Jej ogon drgał, napięty i zły. Edward wyciągnął świeżą bazę magazynków. Odciągnął prowadnicę do tyłu i umieścił jeden w komorze. Dźwięk odbił się echem po okręgu. Nie każdy miał więcej magazynków; niektórzy, tak jak ja, nie mieli, ale na tyle dużo z nich to zrobiło, by wyglądało to niesamowicie i poważnie.

Soledad warknęła z tygrysimi kłami. "Moja śmierć nie powstrzyma Arlekina od zabicia was. Śmierć mojej mistrzyni nie ochroni was przed Dzikim Gonem, który nadchodzi." "Nie daliście nam czarnej maski" powiedziałam. Jej pomarańczowo-żółte oczy zwróciły się na mnie. Wydała dźwięk pomiędzy warczeniem i mruczeniem. Ten dźwięk podniósł mi włosy na karku. "Umrzecie." "Wampirzej Radzie chodzi o zasady, Soledad. To wbrew waszym własnym prawom, zabić nas, gdy daliście nam jedynie białe maski, tak jakby fair play i tak dalej." Nie byłam dobra w odczytywaniu nawet tych ludzi, których znałam, gdy byli w zwierzęcej formie, ale pomyślałam, że wyglądała na przestraszoną. "Jeśli nas zabijesz, reszta z nich będzie cię ścigać, Anito. Zabicie Arlekina jest sprzeczne z wampirzym prawem." "Nie zabiję was jako ludzka służebnica Jean-Claude'a. Zabiję ciebie i twoją mistrzynię jako federalny marszałek i legalny wampirzy kat." "Znam swoje prawa, Anito. Nie masz nakazu na nas." "Mam dwa nakazy dla dwóch wampirów, które wyglądają strasznie podobnie do twojej Mercii i twojej mistrzyni." Przez jej obce oczy ponownie przebiegło to wzdrygnięcie. Po prostu byłam coraz lepsza w odczytywaniu futrzastych twarzy. Też mi coś. "Nakazy są wystawione na nazwiska członków Kościoła" wymruczała Soledad. "Ale nakaz jest sformułowany nieco ogólnikowo. Stwierdza, że mogę zabić wampira odpowiedzialnego za śmierć ofiary i, że mogę, w moim uznaniu, zabić każdego, kto pomagał w tej śmierci. Pozwala mi również zabić każdego, kto próbuje przeszkadzać w realizacji mojego wyznaczonego przez sąd obowiązku." Spojrzałam w tę dziwnie piękną twarz. "Co oznacza ciebie." Olaf pojawił się obok Edwarda. Miał puszkę z WD-40 w ręku i pochodnię ze związanych szmat, co wyglądało jak końcówka uchwytu metalowego mopa. To wszystko wydzielało ostry, oleisty zapach. Powiedział tym głębokim głosem: "Miałem zamiar iść po uzbrojenie do samochodu, ale szafka dozorcy była bliżej." Niemal zapytałam, co miał na myśli odnośnie uzbrojenia, ale był chyba zadowolony, że nie wiem. Chociaż może z tym, co mieli w samochodzie byłoby szybciej, niż to, co właśnie mieliśmy jej zrobić. Olaf dał Edwardowi zapalić pochodnię. Najwyraźniej nasączył ją czymś, bo paliła się czysto i jasno. Claudia powiedziała ludziom po drugiej stronie pokoju, by oczyścili przestrzeń. Rozstąpili się jak kurtyna i zostawili Soledad w wolnej zabójczej przestrzeni. Strażnicy

utworzyli dwie linie, jedną na kolanach i jedną na stojąco. Zajęli swoje pozycje a Edward dołączył do nich. Claudia krzyknęła "Głowa lub serce!" Soledad skoczyła, nie w kierunku podwójnej linii drzwi i wolności, lub plutonu egzekucyjnego, ale wąskiego przejścia, prowadzącego w głąb korytarza. Broń wszystkich zabrzmiała w jednym momencie. Płynny skok złota i srebra rozpadł się na podłodze. Mogła się leczyć, ale początkowy uraz był prawdziwy. Strzelano do niej, aż miała drgawki, ale nie próbowała ponownie się unieść. Olaf odwrócił się więc mogłam zobaczyć pistolet schowany za tylną część paska. "Osłaniaj mnie." Ciągle spodziewałam się, że moja rana się odezwie, ale jechałam na adrenalinie. Zapłacę za to później, ale teraz czułam się dobrze. Owinęłam swą dłonią pistolet i wyciągnęłam go z wewnętrznej kabury w spodniach. Spodziewałam się, że Olaf, pójdzie po coś wielkiego, ale tak nie było. To był H&K USP Compact 23. Przyglądałam się jednemu zanim zdecydowałam się na Kahr24. Uchwyciłam go oburącz i wycelowałam w leżącego tygrysołaka. "Gotowa gdy będziesz chciał" powiedziałam. Olaf sunął w krąg z pochodnią i puszką. Ja nie sunęłam, po prostu podchodziłam, ale byłam u jego boku, gdy dotarł do niej. Byłam przy nim, gdy rozpylał preparat na jej zniszczonej twarzy i klatce piersiowej. Świat nagle zapachniał ciężko i tłusto. Zareagowała na ciecz lub zapach, sięgając ku nam. Strzeliłam jej w twarz. Pistolet podskoczył w moich rękach, więc wycelowałam w sufit, zanim wróciłam do mierzenia w nią. "Co, do kurwy, w tym jest?" zapytałam. Wepchnął pochodnię do rany którą zrobiłam, a ona zaczęła krzyczeć. Zapach spalonych włosów był mocny i gorzki. Zaczął przytłaczać zapach preparatu. Podpalił ją. Okrył ją gęstą oleistą cieczą i spalał ją. Była zbyt ranna by zrobić coś więcej ale mogła krzyczeć i się wić. Wyglądało to boleśnie. Pachniało spalonymi włosami, a na końcu, gdy przestała się ruszać, pachniało jak spalone mięso i olej. Wydawała piskliwy lamentujący hałas przez bardzo, bardzo długo. Edward przemieścił się do mnie by celować ze swojej broni do spółki z tą jedną, którą Olaf mi pożyczył. Trójka z nas stała tam podczas gdy Soledad umierała po kawałku. Kiedy przestała się ruszać, przestała wydawać dźwięki, powiedziałam "Dajcie siekierę." Myślę, że faktycznie powiedziałam to normalnym głosem. Słyszałam co najmniej na jedno ucho. To 23 Heckler & Koch USP (Universale Selbstladepistole) — pistolet samopowtarzalny, produkowany od 1993 r. przez niemiecką firmę Heckler & Koch. Wersja Compact ma krótszą lufę. 24 Kahr - amerykański, kompaktowy pistolet samopowtarzalny produkowany przez firmę Kahr Arms. Jest to małogabarytowa broń przeznaczona do przenoszenia w ukryciu i samoobrony. Z tego powodu przy jej konstruowaniu dużą uwagę przyłożono do minimalizacji wymiarów broni.

obok którego strzelał Peter wciąż było głęboko uśpione. Dawało wrażenie dziwnego dźwięku echa w mojej głowie. "Co?" zapytał Edward. "Ona leczy się jak jeden z wampirów, pochodzących od Kochanka Śmierci." "Nie znam tej nazwy" powiedział Olaf. "Gnijące wampiry, ona leczy się jak jeden z gnijących wampirów. Nawet światło słoneczne nie jest niczym pewnym. Potrzebuję siekiery i noża, dużego, ostrego." "Odetniesz jej głowę?" zapytał Olaf. "Taa, możesz wyciąć jej serce, jeśli chcesz." Spojrzał na ciało. Teraz była człowiekiem, leżała na plecach, z rozłożonymi nogami. Większości jej twarzy i dolnej części klatki piersiowej nie było; jedna pierś była spalona i rozerwana, ale druga była nadal blada i stercząca. Bok jej włosów, żółty od jej odległego tygrysa, nadal tam był. Nie było twarzy, oczu, które wpatrywałyby się w nas. Może byłabym za to wdzięczna, za wyjątkiem tego, że wpatrywanie się w poczerniałą, łuszczącą się ruinę jej twarzy nie było tak naprawdę lepsze. Przełknęłam na tyle mocno, że zabolało. Moje gardło piekło jakby śniadanie miało zamiar dokonać odwrotu. Próbowałam głęboko oddychać, ale zapach spalonego mięsa nie był polepszeniem. Skończyłam oddychając płytko i starając się nie myśleć zbyt mocno. "Znajdę jej serce dla ciebie" powiedział Olaf, a ja byłam zadowolona, że mój słuch nie działał zbyt dobrze. To sprawiało, że jego głos brzmiał bezbarwnie i tracił wiele modulacji. Gdybym usłyszała tę całą tęsknotę w jego głosie, którą widziałam na jego twarzy, mogłabym go zastrzelić. Szłam o zakład, że jego specjalna amunicja zrobiłaby naprawdę duży otwór w ciele człowieka. Myślałam o tym, naprawdę, ale w końcu oddałam mu jego broń. Zgasił pochodnię. Ktoś przyniósł nam siekierę i świeżo naostrzony nóż. Naprawdę brakowało mi zestawu na wampiry, ale był w domu, nie, w Cyrku. Jej kręgosłup był kruchy od ognia, najprostsze ścięcie, jakie kiedykolwiek wykonałam. Olaf zagłębił się w jej piersi, by znaleźć kawałki spalonego i krwawiącego serca. Zrobiliśmy z niej bałagan. Kopnęłam głowę nieco dalej od ciała. Taa, chciałam spalić głowę i serce i rozsypać prochy pod bieżącą wodą, ale ona nie żyła. Kopnęłam głowę ponownie, tak że potoczyła się w poprzek podłogi, zbyt spalona by krwawić. Kolana nie utrzymały mnie dłużej. Runęłam tam, gdzie stałam z siekierą wciąż w moje ręce. Edward ukląkł obok mnie. Dotknął przodu mojej koszuli. Jego ręka odsunęła się szkarłatna, jakby zanurzył ją w czerwonej farbie. Rozerwał mi koszulę odsłaniając moją

klatkę piersiową. Ślady pazurów wyglądały niczym gniewne, poszarpane usta. Było tam coś różowego, krwawego i błyszczącego wybrzuszającego jedne z ust niczym obrzęknięty język. "Cholera" powiedziałam. "Czy już cię boli?" zapytał. "Nie" a mój głos był zadziwiająco spokojny. Szok był czymś wspaniałym. "Musimy dotrzeć do lekarza, zanim to się nie zmieni" powiedział, a jego głos był równie spokojny. Objął mnie i wstał, unosząc mnie w ramionach. Ruszył drogą którą przyszliśmy, przyspieszając kroku. "Czy to boli?" zapytał. "Nie" powiedziałam znowu, mój głos był odległy i zbyt spokojny. Nawet ja zdawałam sobie sprawę, że jestem zbyt spokojna, ale czułam się jakby oddalona i nierealna. Zrzućmy to na szok. Zaczął biec korytarzem ze mną w swoich ramionach. "Czy teraz cię boli?" zapytał. "Nie." Biegł szybciej.

Rozdział 33 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Edward uderzył swoim ramieniem w drzwi do głównej sali urazowej. Byliśmy w środku, ale nie było nikogo, kto zwróciłby na mnie uwagę. Była tu biała ściana lekarzy i pielęgniarek, niektórzy z nich w cywilnych ubraniach, ale wszyscy zgromadzili się wokół jednych noszy. Ich głosy utrzymywały ten szalony spokój, którego nie chcesz usłyszeć, gdy leżysz na plecach patrząc na lekarzy. Ukłucie strachu przedarło się przez szok - Peter. To musiał być Peter. Przypływ adrenaliny pośpieszył tym pchnięciem noża przez mój żołądek jak świeży cios. Edward odwrócił się i mogłam zobaczyć większą część pomieszczenia. To nie był Peter. On leżał na innych noszach, nie tak daleko od tego, który zebrał zainteresowanie wszystkich. Kim, do cholery był? Nie mieliśmy żadnych więcej ludzi po naszej stronie. Jedyną osobą z Peterem był Nathaniel. Trzymał chłopca wolną ręką. Inną dłonią podtrzymując kroplówkę. Nathaniel spojrzał na mnie, a jego twarz wyrażała strach. Wystarczający, że Peter walczył, by się odwrócić i zobaczyć poprzez drzwi, co się święci. Nathaniel dotknął jego klatki piersiowej, zatrzymał go. "To Anita i twój... Edward." Myślę, że był bliski powiedzenia twój tata. Usłyszałam głos Petera, gdy znaleźliśmy się bliżej. "Twoja twarz, co jest z nią nie tak?" Nathaniel odpowiedział "Nie myślałem, że coś jest nie tak z moją twarzą." Próbował obrócić to w żart, ale odgłosy z drugiej strony sali sprawiały, że nastrój był nieco ciężki. Nie mogłam spojrzeć poza te wszystkie białe fartuchy. "Kto to?" zapytałam. Nathaniel odpowiedział: "To Cisco." Cisco. Nie wyglądał na tak poważnie rannego. Widziałam zmiennokształtnych leczących tak poważne rany gardła. Czy było więcej złych gości tutaj pośród nas? "Jak został ranny?" zapytałam. Peter faktycznie próbował usiąść, a Nathaniel go przytrzymywał z jedną ręką na piersi, jakby chwilowo przyszpilał Petera do noszy. "Anita" powiedział Peter. Edward położył mnie na najbliższych pustych noszach, a ruch nie sprawił mi tyle bólu, jak pozwolił mi poznać, że to powinno boleć. Jakby coś zmieniło się tak, że powinnam być zdolna to odczuć. Miałam moment mdłości i wiedziałam, że to tylko myślałam zbyt mocno, albo miałam taką nadzieję. Edward przesunął mnie tak, że Peter widział mnie bez poruszania

się. Oznaczało to, że mogłam zobaczyć Petera. Kurtka i koszula zniknęły, a grube bandaże przebiegały przez jego brzuch; więcej tego było na lewym barku i ramieniu. Jego broń i kurtka oraz krwawe szczątki koszuli leżały na podłodze pod jego noszami. Następna byłaby moja kolej. "Co się stało z Cisco?" zapytałam. Peter powiedział: "Jesteście ranni oboje." "Ze mną w porządku" powiedział Edward "to nie jest moja krew." Peter spojrzał na mnie, oczy miał otwarte zbyt szeroko, twarz chorobliwie bladą. "Ma rozerwane gardło." "Pamiętam, ale powinien być w stanie to wyleczyć" powiedziałam. "Nie wszyscy z nas są tak dobrzy w uzdrawianiu się, Anito" powiedział Nathaniel. Spojrzałam teraz na niego. Fakt, że naprawdę nie patrzyłam na niego wskazał wyraźnie jak bardzo byłam ranna. Miał na sobie jedną ze swych par szortów do joggingu, które pozostawiały bardzo niewiele dla wyobraźni. Włosy były z powrotem splecione w ciasny warkocz. Popatrzyłam mu w oczy i wciąż go kochałam ale chociaż raz moje ciało nie zareagowało na jego widok. Edward stanął obok Petera, a Nathaniel podszedł do mnie, wymiana emocjonalnych więźniów. Nathaniel ujął moją dłoń i dał mi najbardziej niewinny pocałunek jaki kiedykolwiek wymieniliśmy. Jego lawendowe oczy dzierżyły zmartwienie, które ukrywał przed Peterem, lub starał się przed nim ukryć. Pochylił się nad moim ciałem, a ja usłyszałam go czerpiącego wielki oddech powietrza. "Nic przebitego" szepnął. Dopóki tego nie powiedział, nie pomyślałam o tym. Moje jelita mogły zostać przebite, cholera, mój brzuch. Gdybym miała pazury wyżej, trafiłyby w bardzo złe miejsce. To nie było śmiertelne uderzenie, nie natychmiast, nie, jeśli nic się ze mnie nie wylewało. Wybrzuszało się, nie rozlewało. To była różnica. "Czy Peter ..." "Również nie został przebity, oboje mieliście szczęście." Wiedziałam, że ma rację, ale ... Głosy po drugiej stronie pomieszczenia przybrały na sile. Gdy lekarze zaczynają brzmieć jakby wpadli w panikę, rzeczy stają się bardzo złe. Cisco, cholera. Cherry, odłączyła się od tłumu wokół niego i podeszła do mnie. Narzuciła biały kitel na codzienny czarny strój Gothki. Mocny eyeliner spływał po jej twarzy jak czarne łzy. Dotknęła ramienia Petera przechodząc obok i powiedziała "Pozwól zadziałać lekom, Peter. Nie możesz mu pomóc, walcząc z sennością."

"Ona chciała mnie" powiedział. "Sięgała do mnie. Stanął jej na drodze. Uratował mnie." Poklepała go po ramieniu i sprawdziła kroplówkę niemal automatycznie, ale przy okazji wyregulowała także na niej mały guzowaty element. Płyn zaczął kapać trochę szybciej. Poklepała go ponownie i przeszła na drugą stronę noszy, tak by mogła spojrzeć na Nathaniela przeze mnie, czy może raczej by mogła mieć oko na to, co działo się z Cisco. Tak wielu ludzi było wokół niego, że wyglądało to tak, jakby wzajemnie sobie przeszkadzali. Powiedziała: "Niczego nie mogę tam zrobić." Powiedziała to niemalże do siebie, jakby starając się samą siebie przekonać. Założyła nową parę rękawiczek nim spojrzała na mój brzuch. Na rękawie jej fartucha znajdowała się krew. Wydawała się dostrzec to w tym samym czasie co ja. Po prostu zdjęła okrycie i rzuciła je do małego kosza na pranie. Wyrzuciła czyste rękawiczki, wyjęła kolejną parę i wróciła do mnie. Jej oczy wpatrywały się w ranę, nie we mnie. Twarz skoncentrowała się na pracy. Jeśli po prostu skoncentruje na swojej pracy to się nie rozpadnie. Znałam taki wygląd, miewałam taki sam. Próbowałam robić coś innego, podczas gdy ona oglądała rany. Jakoś nie chciałam ujrzeć ponownie swego wnętrza na zewnątrz. Ale to było jak w sytuacji katastrofy kolejowej; nie potrafiłam oderwać wzroku. "Co to jest?" zapytałam. "Jelito" powiedziała głosem, który nie niósł ze sobą żadnych emocji. Słyszałam, jak ktoś krzyknął "Odsunąć się!" Tłum wokół Cisco rozstąpił się i zobaczyłam Lillian używającą defibrylatora na jego piersi. Próbowała przywrócić pracę jego serca. Kurwa. Micah był w tłumie. Odwrócił się i spojrzał na mnie, jego usta i podbródek pokrywała krew. Nathaniel jakby czytając w moich myślach, powiedział: "Próbował pobudzić tkanki i pomóc Cisco wyleczyć ranę." Micah potrafił przyspieszyć gojenie ran liżąc je. Zrobił to kiedyś dla mnie. Otarł krew z twarzy, spojrzał na mnie z drugiego końca pomieszczenia. Wyraz jego twarzy był bolesny. Próbował. Lillian uderzyła w klatkę piersiową Cisco trzy razy, cztery, ale ten piskliwy alarm po prostu brzmiał nadal. Płaska linia. Nie słyszałam otwierających się drzwi, ale Richard podszedł opierając się tak mocno na Jamilu, jednym z jego ochroniarzy, że był na wpół niesiony. Jamil umieścił go na noszach. Ich ciała zablokowały mi widok tego co się działo.

Cherry pocierała moją rękę; trzymała zamkniętą igłę od kroplówki w drugiej dłoni. Odwróciłam wzrok. Moc Richarda przejechała po mojej skórze jak ogień. Nathaniel zadrżał trzymając moją rękę. Spojrzałam na niego. Jego ciało było pokryte gęsią skórką. "Czujesz to?" zapytałam. "Wszyscy czujemy" powiedziała Cherry i umieściła igłę w mej dłoni. Ścisnęłam mocno dłoń Nathaniela i wpatrywałam się w szerokie plecy Richarda. Micah stanął u wezgłowia moich noszy. Otarł większość krwi, ale jego oczy utrzymywały porażkę. Gdybym miała wolną rękę zaoferowałabym mu. Przyłożył twarz do czubka mojej głowy. To było najlepsze co mogliśmy zrobić. Jamil zatoczył się od Richarda, zostawiając go na pół leżącego na noszach. Jego ciało eksplodowało; w jednej sekundzie był wysoki, ciemnowłosy, przystojny, w następnej był pokrytym czarnym futrem wilkołakiem, który uratował mi kiedyś życie. Lillian upadła na podłogę, jej ciała wiło się, skręcało. Nagle stała się szaro-futrzana. Leżała na podłodze z jej nową szczurzą twarzą zwróconą w kierunku noszy. Pozostali lekarze i pielęgniarki trzymali dystans. Richard próbował wezwać bestię Cisco, próbował pomóc mu się uleczyć zmuszając go do przemiany. Ale alarm nadal krzyczał wciąż informując nas, że serce Cisco nie biło. Richard chwycił jedną dłonią nosze a drugą Cisco. Jego moc rozprzestrzeniła się przez pokój, jak gdyby ktoś zapomniał wyłączyć jakąś niewidzialną gorącą kąpiel a ona wypełniałaby pomieszczenie. Micah wstał, położył rękę na mojej głowie. Czułam jego moc budzącą się do życia, poczułam, jak rzucił ją wokół czworga z nas niczym tarczę, utrzymując moc Richarda na zewnątrz. Przez większość czasu Micah mógł chronić inne lampartołaki, ale moje związki z Richardem były zbyt silne. Dzisiaj to działało. Dzisiaj, Micah trzymał mnie w spokoju swej mocy, wraz z Nathanielem i Cherry. Richard krzyknął, długi, głośny, udręczony dźwięk. Upadł na kolana, jedną ręką nadal uczepiony ramienia Cisco. Ramię opadło bezwładnie, martwe. Plecy Richarda zmarszczyły się, jakby jakaś ręka olbrzyma pchała się od wewnątrz. Odrzucił głowę do tyłu i krzyknął ponownie, ale zanim przebrzmiało echo, krzyk zamienił się w ryk. Futro wylało się na ciało Richarda. Tak, jakby jego ludzkie ciało było lodem, topniejącym by ukazać futro i mięśnie. Jego ludzka forma po prostu przetopiła się w wilka wielkości kucyka. Nigdy nie widziałam go w pełnej wilczej formie, tylko pół na pół. Wilk odrzucił głowę do tyłu i zawył, długo i żałośnie. Odwrócił głowę tak dużą, jak moja cała klatka piersiowa, by na mnie spojrzeć. Oczy były wilcze, bursztynowe i obce, ale spojrzenie w nich nie było wilczym spojrzeniem. Nosiło zbyt dużo zrozumienia straty, która leżała na noszach.

Jeden z pozostałych białych fartuchów zaczął wyłączać maszyny. Krzyk alarmu przeszedł w ciszę. Poza dzwonieniem w moim uchu pomieszczenie było grobowo ciche. Wtedy wszyscy zaczęli się poruszać. Lekarze i pielęgniarki zaczęli ściągać rzeczy z ciała Cisco. Leżał na plecach, z zamkniętymi oczyma. Przypomniałam sobie, że widziałam kręgosłup poprzez ranę gardła; teraz kość została pokryta. Leczył się, ale nie dość szybko. Jamil wspiął się na swe owłosione nogi i położył swoją na wpół łapę na wpół dłoń na plecach wilka. Powiedział głosem przechodzącym w warkot "Zabiorę nas na karmienie." Jeden z lekarzy pomógł Lillian wstać. Wydawała się być wstrząśnięta bardziej niż Jamil, ale nie jestem pewna, czy kiedykolwiek ktoś wydarł jej bestię z jej ludzkiej postaci. Jamil znalazł się po niewłaściwej stronie gniewu Richarda więcej niż jeden raz. "Chodź z nami, Lillian" powiedział, a wilczy pysk miał kłopoty z podwójnym wymówieniem litery L. Skinęła głową i wzięła zaoferowaną dłoń. Ciemnowłosy mężczyzna, który wyłączył alarm powiedział: "Zajmiemy się pozostałymi pacjentami, Lillian." Jej głos był piskliwy i nosowy. "Dziękuję, Chris." Ich trójka wyszła razem, pozostawiając innym rozpoczęcie sprzątania. "Dlaczego umarł?" zapytałam. "Wykrwawił się szybciej niż jego ciało mogło się uleczyć" powiedziała Cherry. "Widziałam jak leczycie gorsze obrażenia" powiedziałam. "Obracasz się wśród zbyt wielu dużych psów, Anito" powiedziała Cherry. "Nie wszyscy uzdrawiamy się jak Micah i Richard." Na małym metalowym stojaku umieściła kroplówkę. Sięgnęła do pokrętła, które rozpocznie przepływ. "Czekaj, czy to mnie oszołomi?" zapytałam. "Tak" odpowiedziała. "Więc muszę w pierwszej kolejności wykonać kilka telefonów." "Zatem, nie jesteś jeszcze wystarczająco obolała?" Na wpół zapytała, pół oświadczyła. "Nie, jeszcze nie. To dokuczliwe, ale nie dokładnie boli." "Będzie" powiedziała, "a gdy zacznie, będziesz chciała środki przeciwbólowe." Przytaknęłam, przełknęłam ślinę, ponownie przytaknęłam. "Wiem, ale wciąż mamy mistrzów Soledad gdzieś na zewnątrz. Musimy ich zabić." "Nie będziesz zabijać dzisiaj żadnych wampirów" powiedziała. "Wiem, ale Ted Forrester nadal może." Edward spojrzał na mnie, na wzmiankę o jego alter ego. Jego ręka spoczywała na włosach Petera, jakby był dużo młodszym chłopcem a Edward po prostu przyszedł, by otulić go na noc.

"Musisz przejąć moje nakazy" powiedziałam. Pokiwał głową. Jego oczy nie były zimne, były wypełnione wściekłością. Nie byłam przyzwyczajona do oglądania tyle gorąca w Edwardzie; był zimną istotą, ale to, co gorzało w jego oczach płonęło teraz wystarczająco, by wypalić dziurę przeze mnie. "Co z Peterem?" zapytał Cherry. "Teraz, gdy usnął będziemy go szyć. Powinien być w porządku." Edward spojrzał na mnie. "Zabiję wampiry dla ciebie." "My zabijemy je dla ciebie." Głos Olafa dobiegł od drzwi. Musiał przybyć na czas, by usłyszeć kilka ostatnich komentarzy. Nie słyszałam jak przyszedł; niedobrze. Niedobrze, że nie słyszałam Olafa, ale i niedobrze, bo mógł to być ktoś inny, coś innego. Zaufałam Edwardowi doglądającemu mego bezpieczeństwa, ale zazwyczaj byłam dla siebie bardziej pomocna niż tak jak teraz. Trzeba przyznać, że miałam zły dzień. Tępy ból w brzuchu zaczął kłuć jak coś ostrego. To było niczym obietnica, jak bardzo zacznie boleć za chwilę. Spojrzałam w dół mego ciała. Nie mogłam nic na to poradzić. Cherry zablokowała mój widok swoim ramieniem, odwróciłam twarz do niej. "Nie patrz. Będziesz spać. Lekarz będzie patrzeć na ciebie. Obudzisz się w lepszym stanie" Uśmiechnęła się do mnie; to był łagodny uśmiech, ale pozostawiał jej oczy przestraszone. Kiedy oczy Cherry nabrały takiego wyglądu? Ktoś znalazł telefon komórkowy. Zadzwoniłam bezpośrednio do Zerbrowskiego. Regionalny Zespół Dochodzeń Paranormalnych, RPIT, było tym gdzie powinnam była zadzwonić i prawdopodobnie powinnam była zacząć od rozmowy z porucznikiem Rudolphem Storrem, ale po prostu nie czułam się na tyle dobrze, by dyskutować z Dolphem na temat tego, kto i co, był czy nie był potworem. Zerbrowski odpowiedział jak zwykle "Zerbrowski." "Tu Anita" powiedziałam. "Blake, co wywinęłaś?" Był wątek śmiechu w jego głosie, początki jego zwykłego drażnienia. Nie miałam dziś czasu. "Zaraz zostanę pozszywana z powrotem." "Co się stało?" Nuta dokuczania zniknęła. Przedstawiłam mu najkrótszą wersję jaką mogłam wiele pomijając. Ale dałam mu ważne części; dwa wampiry, być może z kilkoma sługami, przebrane za dwóch uczciwych wampirzych obywateli zmuszające nas do zabicia dwóch uczciwych obywateli. "Musieli się domyślić, że byłam blisko, ponieważ wysłali jedno ze swych zwierząt, by mnie zabić." "Jak bardzo ranna jesteś?" "Nie zapoluję już dzisiaj na żadnego wampira."

"Czego ode mnie potrzebujesz?" "Potrzebuję żebyś rozmieścił policjantów wokół hotelu. Musisz upewnić się, że ta dwójka nie wyjdzie na zewnątrz." "Nie powinny być martwe dla świata, nie zamierzona gra słów?" "Powinny, ale po tym, co widziałam u sługi, nie postawię na to niczyjego życia. Zadzwoń do Jednostek Rezerwowych; jeśli coś pójdzie nie, tak będziemy potrzebowali siły ognia." Dr Chris stanął nade mną. Miał nieco poniżej 180cm, ale wydawał się wyższy, ponieważ był tak szczupły, jeden z tych mężczyzn, którzy po prostu nie wydawali się przykładać wagi do masy mięśniowej. Nazwałabym go smukłym gdyby był dziewczyną. Powiedział: "Rozłącz się, Anito. Muszę spojrzeć na twoje rany." "Prawie skończyłam" powiedziałam. "Co?" powiedział Zerbrowski. "Lekarz jest tutaj. Chce żebym się rozłączyła." "Powiedz mi, kto będzie wykonawcą twoich nakazów i zrób to, co mówi lekarz. Masz się wyleczyć do czasu gdy zrobimy grilla w moim domu. W końcu namówiłem żonę mówiąc, że pozwolę ci zabrać ze sobą obu mieszkających z tobą chłopaków. Nie każ mi zmarnować tej całej perswazji." Prawie się roześmiałam, ale pomyślałam, że to może zaboleć, więc to przełknęłam. Częściowo również zabolało. "Zrobię co w mojej mocy." "Wyłącz telefon, Anita" powiedział dr Chris ponownie. "Ted Forrester będzie miał nakazy" powiedziałam. "Nie wiedziałem, że był w mieście." "Właśnie tu przyjechał." "Zabawne, jak wszystko idzie w diabły gdy on uderza w miasto." "Wzywam go jedynie, gdy już rozpęta się piekło, Zerbrowski; odwracasz przyczynę i skutek." "To ty tak twierdzisz." "Jest federalnym marszałkiem, tak jak ja." Ręka chwyciła słuchawkę z mojej ręki. Dr Chris był likantropem, ale nadal... powinnam móc co najmniej to przewidzieć. "Tu doktor Anity; musi teraz iść. Mam zamiar dać do telefonu innego marszałka. Wy dwaj bądźcie grzeczni. Mam zamiar sprawić by pani Blake poszła spać." Zawahał się, a potem powiedział: "Nic jej nie będzie. Tak, na pewno. A teraz pozwól, że zajmę się swoim pacjentem." Podał telefon Edwardowi.

Edward nadał Tedowi Forresterowi głos dobrego chłopaka. "Sierżancie Zerbrowski, tu Ted Forrester." Dr Chris przegonił Edwarda dalej, więc nie mogłam usłyszeć, co mówi. Obrócił pokrętło na kroplówce i powiedział: "Teraz pójdziesz spać, pani Blake. Zaufaj mi, będziesz się bardziej cieszyć z bycia przebadaną w taki sposób." "Ale…" "Odpuść, pani Blake. Jesteś ranna. Musisz pozwolić by ktoś inny zapolował dziś na wampiry." Zaczęłam coś mówić, zapewne spierać się, ale nigdy nie dokończyłam myśli. W jednej minucie wpatrywałam się w doktora Chrisa, w następnej - nic. Świat zrobił PUF.

Rozdział 34 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Obudziłam się, co było miłe. Mrugałam na sufit, który widziałam wcześniej, ale miejsce nie całkiem poznawałam. Nie byłam w pokoju, który zapamiętałam ostatnio. Ten pokój był pomalowany w kolorze złamanej bieli, a w suficie miał rury. Rury.... to musiało coś oznaczać, ale byłam jeszcze nieco oszołomiona. „Ona się budzi, jam się jął przekładać, By poszła ze mną i to dopuszczenie Nieba przyjęła z korną uległością.”25 Wiedziałem, kto to był, zanim stanął obok łóżka. "Requiem." Uśmiechnęłam się i sięgnęłam ku niemu prawą ręką; druga była pełna igieł. Sięgnięcie po niego przyprawiło mnie o lekki ból brzucha, ale niezbyt silny. To sprawiło, że zastanawiałam się, jak długo byłam wyłączona, lub jakie leki otrzymałam dożylnie. Requiem ujął moją dłoń w swoją i pochylił się nad nią, by złożyć pocałunek na wewnętrznej stronie. Byłam szczęśliwa, że go widzę. Cholera, byłam szczęśliwa widząc kogokolwiek. "Nie znam tego cytatu" powiedziałam. "Słowa ubogiego mnicha" powiedział. "Przykro mi, wciąż jestem trochę niewyraźna" powiedziałam. Trzymał moją rękę pod swym płaszczem, na piersi. Jego niebieskie chabrowe oczy błyszczały w sufitowych świetlówkach. "Możliwe, że to pomoże: Ponurą zgodę ranek ten skojarzył. Słońce się z żalu w chmur zasłonę tuli; Smutniejszej bowiem los jeszcze nie zdarzył…” Dokończyłam wraz z nim „…jak ta historia Romea i Julii”26 Wtedy się roześmiał i przemienił twarz z jakiegoś zimnego piękna w coś żywszego, sympatycznego, bardziej namacalnego. "Powinieneś częściej się śmiać, to ci służy" powiedziałam. Śmiech przebrzmiał, jakby dwie czerwonawe łzy, które zsunęły się po białej doskonałości policzków skradły jego radość, spływając w dół twarzy. Do czasu, gdy łzy wtopiły się w ciemną linię brody, jego twarz odzyskała swoje zwykłe melancholijne piękno. Byłam zadowolona trzymając jego rękę. Szczęśliwa z dotykania kogoś na kim mi zależało, ale było coś w masie tego oceanicznie-niebiesko-zielonego spojrzenia, co sprawiło, że 25 Akt V Sc 3 Romeo i Julia w przekładzie J. Paszkowskiego – słowa Ojca Laurentego do Kapuletów

26

Akt V Sc 3 Romeo i Julia w przekładzie J. Paszkowskiego – słowa Księcia kończące utwór

zabrałam dłoń z powrotem. Miałam innych kochanków, którzy patrzyli na mnie w ten sposób, ale spojrzenie w jego oczach było jednym z tych, których Requiem nie miewał lub nasz związek na nie nie zasługiwał. To był Requiem, on nie był osobą w rodzaju lekkiego komedianta; nie, on był zdecydowanie wielbicielem tragedii. "Gdzie jest Jean-Claude?" "Oczekiwałaś, że będzie czekał przy twoim łóżku?" "Być może." "On i Asher są zajęci gdzieś indziej, razem. Miałem pozostać, by zajmować się tobą, podczas gdy oni mieli ważniejsze rzeczy do zrobienia." Patrzyłam na niego. Czy robił to celowo? Próbował sprawić bym w nich zwątpiła? Niemal umarłam i nadal byłam podłączona do rurek; pieprzyć to, zapytałam. "Sugerujesz, że uprawiają gdzieś razem seks i że to jest dla nich ważniejsze ode mnie?" Spojrzał w dół; myślę, że starał się być zawstydzony. "Oddalili się razem i zostawili mnie bym się tobą zajął. Myślę, że sytuacja mówi sama za siebie." "Naprawdę nie powinieneś próbować grać zawstydzonego, Requiem. Nie jesteś w tym dobry." Dał mi to powalające brzemię niebieskich, chabrowych oczu, z pływającym odcieniem zieleni wokół tęczówki. Oczu, w których można osiąść i odpłynąć lub utopić się. Rzeczywiście spojrzałam w dół, zamiast spojrzeć mu w oczy. Normalnie nie stanowiło to problemu, ale byłam ranna, słaba i nie podobał mi się jego nastrój. "Moja gwiazdo wieczorna, myślisz zbyt intensywnie. Cieszmy się, że żyjesz, że wszyscy żyjemy." To naprowadziło mnie na zadanie innych pytań; być może, ponieważ nie dotyczyły Jean-Claude'a, odpowiedziałby na nie. "Zatem z Peterem jest wszystko w porządku?" Jego twarz przeszła w pustkę i nawet ta przytłaczająca potrzeba w jego oczach zanikła. "Jest w pobliskim pokoju." "Wszystko z nim w porządku?" "Wyleczy się." "Nie podoba mi się, jak to mówisz, Requiem." Słyszałam jak otwierają się drzwi, gdy męski głos powiedział "Boże, jesteś ponurym draniem." Graham wkroczył do pokoju. Poszukiwałam w nim oznak, że Arlekin bawili się jego umysłem, oznak, że panikował fałszywie uzależniony. Był zwyczajnie zadowolony z siebie. Dobra, jego zwyczajne ja, kiedy nie miał złego humoru odnośnie mnie nie pieprzącej się z nim.

"Masz na sobie krzyż?" zapytałam. Wyciągnął łańcuszek spod koszuli i na końcu był mały Budda. Wpatrywałam się w niego. "Jesteś buddystą? " "Tak." "Stosujesz przemoc, nie możesz być buddystą" powiedziałam. "Więc jestem złym buddystą, ale to wciąż wiara, w jakiej wyrosłem i wierzę w pyzatego małego kolesia." "Czy to działa, jeśli nie podążasz za dogmatami wiary jaką to reprezentuje?" zapytałam. "Mógłbym zadać ci to samo pytanie, Anito." Miał rację, czy nie? "Dobra, po prostu nie obstawiałam cię jako buddysty." "Ani moi rodzice, ale kiedy Claudia kazała nam mieć święty przedmiot, zdałem sobie sprawę, że nie wierzę w żydowskiego stolarza, nigdy nie wzrastałem w tej wierze." Potrząsnął małym Buddą na mnie. "Wierzę w to." Kiwnęłam lekko głową. "Ok, cokolwiek zadziała." Uśmiechnął się do mnie. "Po pierwsze, z Peterem będzie w porządku, ale uzdrawia się ludzko-powolnie." "Jak bardzo jest ranny?" "Mniej więcej tak jak byłaś ty, ale nie leczy się tak szybko." Graham stanął obok Requiem. Nadal był w czerwonej koszulce i ciemnych spodniach, ale jakoś mi to teraz nie przeszkadzało. Graham odpowie na pytania lepiej niż Requiem. Wydawał się być sobą, podczas gdy wampir był dziwny, nawet jak na niego. Zaczęłam pytać, jak szybko się uzdrawiałam, ale zanim zapytam o siebie, chciałam się wcześniej dowiedzieć o Peterze. Czułam się zadziwiająco dobrze. "Mam zamiar zapytać jeszcze raz i chcę prostej odpowiedzi. Jak ranny jest Peter?" Graham westchnął. "Ma dużo szwów - niczym lekarz-zapomniał-policzyć szwów. Zmierza ku lepszemu, szczerze mówiąc, ale będzie miał jakieś męskie blizny." "Cholera" powiedziałam. "Powiedz jej resztę" powiedział Requiem. Spojrzałam na Grahama. "Taa, powiedz mi resztę." "Zmierzałem do tego." Błysnął nieprzyjaznym spojrzeniem na wampira. Requiem złożył mały ukłon i odsunął się od łóżka. "Zatem dojdź do tego, Graham" powiedziałam. "Lekarze oferują mu szansę nowej terapii antylikantropowej." "Masz na myśli ofertę szczepienia?"

"Nie, coś zupełnie nowego." Powiedział, to "zupełnie nowego", jak gdyby miał nieprzyjemny smak w ustach. "Jak nowego?" "St. Louis jest jednym z niewielu miast, które z tym eksperymentuje." "Nie mogą eksperymentować na nieletnim dzieciaku." "Niepełnoletnim?" Zrobił z tego pytanie. "Myślałem, że Peter miał osiemnaście lat." Cholera, pomyślałam. Najwyraźniej Peter Black utrzymywał to jako element tajnej tożsamości. "Taa, to znaczy, cholera, dobra." "Jeśli ma osiemnaście lat, to może wyrazić na to zgodę." Graham rzucił mi rozbawione spojrzenie gdy to powiedział, jakby chciał zapytać, dlaczego nie wierzę, że Peter ma osiemnaście lat, a może również nie wierzył. "Na co dokładnie wyrazić zgodę?" zapytałam. "Zaoferowali mu szczepionkę." "Tak jak mówiłam, Graham, już od lat oferują szczepionki przeciwko likantropii." "Nie takie, które kiedyś oferowali w college’u. Nie, odkąd wadliwa partia przemieniła wielu ładnych studentów klas wyższych w potwory, około dziesięć lat temu." Powiedział to bez odwołania się do Richarda, który był jednym z tych studentów. Zastanawiałam się, czy Graham nie wiedział. Nie moja sprawa do podzielenia się, więc pozwoliłam to pominąć. "Szczepionka to teraz martwy organizm, a nie żywy i wierzgający" powiedziałam. "Przyjęłaś ją?" Zapytał. Musiałam się uśmiechnąć. "Nie." "Większość ludzi nie będzie ochotnikami do tego celu" powiedział. "Taa, jest ustawa krążąca po Waszyngtonie, natychmiastowe wymuszenie szczepienia przeciwko likantropii na nastolatkach. Twierdzą, że teraz to jest bezpieczne." "Taa, twierdzą" Twarz Graham mówiła, jak bardzo wierzył w "twierdzenie." Pokręciłam głową, poruszyłam się na łóżku trochę za bardzo i okazało się, że mój brzuch zabolał. Jakkolwiek byłam uzdrowiona, nie było to jeszcze doskonałe. Wzięłam głęboki oddech, wypuściłam i zmusiłam się, by nie poruszać się zbyt wiele. Teraz było lepiej. "Ale Peter już został zaatakowany. Szczepienie jest skuteczne tylko przed atakiem." "Chcą mu podać żywy zastrzyk." "Co?" powiedziałam i był to niemal krzyk. "Taa" powiedział Graham. "Ale to da mu jakąkolwiek likantropię zawartą w zastrzyku." "Nie, jeśli już dostał likantropię tygrysa" powiedział Graham.

"Co?" "Wydaje się, że mieli kilka osób, które zostały zaatakowane przez więcej niż jedno zwierzę w jedną noc. Dwa różne szczepy anulowały się nawzajem. Wyszli z tego czyści i całkowicie ludzcy." "Ale nie jest pewne, że będzie miał tygrysią likantropię" powiedziałam. "Nie, większość kocich szczepów jest trudniejsza do złapania od psich." "Nie można nawet rzetelnie sprawdzić likantropii kota przez co najmniej siedemdziesiąt dwie godzinach. Jeśli dadzą mu ten zastrzyk, a on nie będzie tygrysem, to będzie czymkolwiek zawartym w tym zastrzyku" powiedziałam. "I w niniejszym problem" powiedział Graham. "W niniejszym" powiedział Requiem, a jego głos był lekko szyderczy. Graham posłał mu kolejne nieprzyjazne spojrzenie. "Staram się poprawić moje słownictwo, a ty próbujesz nabijać się ze mnie; jakiego rodzaju jest to zachętą?" Requiem dał pełny skłon, arystokratyczny, z jedną ręką szybującą na zewnątrz. Ta ręka zawsze wydawała się wołać o kapelusz z pióropuszem, jakby ten gest był tylko w połowie ukończony bez odpowiedniego stroju. Wstał. "Proszę wybaczyć, Grahamie, masz zupełną słuszność. Życzę sobie dopingować cię w twoim doskonaleniu się. To było gburowate z moje strony i przepraszam." "Dlaczego kiedy przepraszasz, nie wydaje się byś miał to na myśli?" zapytał Graham. "Powróćmy do głównego problemu, chłopcy" powiedziałam. "Co się dzieje z Peterem?" "Ted Forrester, marszałek federalny" - powiedział to w sposób w jaki mówisz "Superman, Mężczyzna ze stali" - "jest z nim. Wydaje się pomagać mu w dokonaniu wyboru." "Ale on może być zdrowy a zastrzyk gwarantuje z dużą pewnością coś, czego nie chcieliby, by się wydarzyło." Graham wzruszył ramionami. "Tak jak mówiłem, to nowa rzecz." "To jest rzecz eksperymentalna" powiedziałam. Pokiwał głową. "To też." "Jaki rodzaj likantropii jest w zastrzyku?" zapytałam. "Nie chcą powiedzieć, ale to chyba jedna z likantropii opartej na kociej i nie będzie to tygrys." "Miejmy nadzieję, że nie" powiedziałam. "Robią szczepionki w dużych partiach. Czy są przekonani, jakiego kotka mają w zastrzyku?"

Graham spojrzał na mnie, jakby nie przyszło mu to do głowy. "Nie mówisz, że podaliby mu tygrysa dwa razy? To znaczy, że w ogóle by nie zadziała. Ale zagwarantuje, że byłby tygrysem." "Tak. Czy ktoś zapytał ich, jakiego rodzaju to kotek?" Wyraz twarzy Grahama wskazywał, że nikt nie pytał o to w jego obecności. Spojrzałam na Requiem. "Asystowałem przy twoim łóżku. Nie widziałem tego chłopca." "Graham, idź zapytać i upewnić się, czy Ted wie to, co ja chciałam wiedzieć." Graham faktycznie nie argumentował. Tylko skinął głową i poszedł do drzwi. Dobrze. Ponieważ wiedziałam, gdzie teraz jestem. Byłam w piwnicy czegoś używanego jako szpital, ale niższe poziomy zostały przekształcone w miejsce, gdzie trzymano podejrzane ciała wampirów, jeśli nie myślałeś dostać się do nich przed zapadnięciem zmroku i gdzie utrzymywano ofiary likantropii lub rannych zmiennokształtnych samych dopóki nie wydobrzeli na tyle, by odejść. Lub nie mogłeś przymusić ich do jednego z więzień stanowych - och "bezpiecznych domów." ACLU27 miała zostać przedstawiona przed Sądem Najwyższym odnośnie tego jak wiele konstytucyjnych praw łamały "bezpieczne domy." Przyjęcie tam było dobrowolne, jeśli miałeś osiemnaście lub więcej lat. Powiedzieli zmiennokształtnym, że pozwolą im wyjść kiedy nauczą się kontrolować bestię, ale jakoś ludzie wchodzili i nigdy nie wychodzili. Większość szpitali miało izolatki dla zmiennokształtnych i wampirów, którzy doznali kontuzji, ale to było miejsce gdzie wysyłali cię, jeśli byli naprawdę zmartwieni. Jak, do cholery, skończyliśmy tutaj? "Requiem", powiedziałam. Podszedł do brzegu łóżka, jego płaszcz z kapturem powrócił do bycia zaciśniętym wokół niego. Tylko blady przebłysk twarzy był widoczny. "Tak, moja gwiazdo wieczorna?" "Dlaczego to brzmi coraz bardziej sarkastycznie, gdy to mówisz?" Zamrugał tak, że te żywe niebieskie oczy były przez chwilę ukryte. "Będę się starał powiedzieć to tak, jak o tym myślę, moja gwiazdo wieczorna." Tym razem był łagodny i romantyczny. Nie podobało mi się to również. Ale nie powiedziałam tego głośno. Ponarzekam później, kiedy wykombinuję jak mogę to wykorzystać. "Zapytałam cię wcześniej, gdzie jest Jean-Claude, teraz zapytam ponownie. Gdzie on jest i co robi?" "Nie możesz go wyczuć?" 27

American Civil Liberties Union (ACLU) – amerykańska organizacja non-profit, której celem jest ochrona praw obywatelskich gwarantowanych przez konstytucję.

Pomyślałam o tym i pokręciłam głową. "Nie, nie mogę." Wybuch strachu przetoczył się przeze mnie niczym dobry szampan. To musiało się ukazać na mojej twarzy, bo Requiem dotknął mojego ramienia. "Czuje się dobrze, ale potężnie się osłania by powstrzymać Arlekina od odczytania go, lub ciebie, albo króla wilków." "Więc w mieście było więcej niż tylko dwoje z nich" powiedziałam. "Dlaczego zakładałaś tylko dwoje?" "To wszystko, co widziałam" powiedziałam. "Widziałaś, jak?" Znowu nie spodobało mi się to pytanie i sposób w jaki je zadał. "Czy to ma znaczenie?" "Być może nie, ale tak, Jean-Claude wykrył więcej niż dwoje w twoim pięknym mieście." "Jestem pod wrażeniem, że Jean-Claude może utrzymać ich z dala od nas wszystkich" powiedziałam. Requiem zacisnął dłoń na moim ramieniu. "Jak my wszyscy." Zabrał rękę z powrotem i zniknął ponownie pod czarnym płaszczem. "Powiedz mi, co pominęłam z wampirzego zakończenia spraw. Poczekaj, jak długo byłam nieprzytomna?" "Jest dopiero noc z dnia, w którym zostałaś ranna. Byłaś nieobecna, jak to ujęłaś, tylko przez kilka godzin." "Kilka godzin, a nie dni?" zapytałam. "Nie." Dotknęłam mojego brzucha i nie bolało tak jak powinno. Zaczęłam podnosić szpitalny strój, który miałam na sobie. Zawahałam się, spoglądając na mężczyznę. Był moim kochankiem, ale... w Requiem było coś, co sprawiało, że czułam się przy nim mniej niż komfortowo. Przy Micahu, Nathanielu, Jean-Claudzie, Asherze, nawet Jasonie, po prostu spojrzałabym na ranę. Przy Richardzie, może nie. Ale Requiem czynił mnie niezdecydowaną z odmiennych powodów. "Spójrz na swe rany, Anito. Nie napastuję cię na widok twojej nagości." Zabrzmiało jakbym go obraziła. Był starym wampirem, a fakt, że słyszałam tak wiele emocji w jego głosie oznaczał jedną z dwóch rzeczy: albo pozwolił mi usłyszeć emocje, albo też był tak zdenerwowany, że nie mógł się kontrolować. Poszłam na kompromis. Uniosłam szatę i przytrzymałam prześcieradło na moich dolnych kończynach.

"Nie jestem zwierzęciem, Anito, mogę znieść twoją nagość bez wpływu." Gniew i pogarda była tak gęsta w jego głosie, że wiedziałam, że to był brak kontroli. "Nigdy nie wątpiłam w twoją kontrolę, Requiem, ale nie ma sposobu, by być nago przed tobą i być swobodnym. Muszę tylko spojrzeć na swoje ciało i zobaczyć, co jest dobrze z raną, a co nie. Nie chcę robić z tego wielkiej sprawy, lub romantycznej." "Czy nie byłoby to wielką sprawą jeśli Jean-Claude byłby tu zamiast mnie?" "Jean-Claude skoncentrowałby się na sprawie i martwił o romantyzm później." "Jest tak zimny?" "Jest tak praktyczny" powiedziałam. "Lubię to w mężczyznach." "Wiem, że mnie nie lubisz, moja gwiazdo wieczorna." Ponownie emocje były obecne. Zrobiłam jedyną rzecz, jaką mogłam: zignorowałam go. Kiedy zobaczyłam mój brzuch, nie trudno było go zignorować. Miałam różowawe blizny, gdzie jej pazury mnie otworzyły. To były tygodnie gojenia. Przebiegłam dłońmi po skórze i czułam się gładsza, prawie tak, jakby połysk z tego mógł być teksturą. "Ile godzin?" zapytałam. "Teraz jest godzina dziewiąta wieczorem." "Dziesięć godzin." Powiedziałam cicho, tak jakbym w to nie wierzyła. "Coś koło tego, tak." "Wszystko to wygoiło się w dziesięć godzin?" "Faktycznie na to wygląda" powiedział. Miał jeszcze gniew w głosie, ale mniejszy. "Jak?" "Czy mogę zacytować: ‘O Horacy, Więcej jest rzeczy na ziemi i w niebie, Niż się ich śniło waszym filozofom…28’ Czy mam po prostu powiedzieć, że nie wiem?" ""Nie wiem" byłoby w porządku, ale przynajmniej wiem, że cytujesz Hamleta. Teraz powiedz mi, co się działo, gdy spałam?" Poszybował do łóżka, lekki uśmiech wykrzywił mu usta. "Twoi przyjaciele zabili członka Arlekina, kiedy spałaś. Pominąwszy to, że wysoki, Olaf, czy Otto, skarżył się, że nie żyła kiedy przybyli. Chciał, żeby się wiła gdy będą ją ciąć." Wzdrygnęłam się i opuściłam szatę z powrotem na miejsce. Starałam się zignorować całą tą przerażającą sprawę Olafa i skoncentrować się na biznesie. "Powinno być dwóch martwych członków." "Przyznałaś to" powiedział. "Przyznałaś, że wysłałaś ich, by zabili członków Arlekina". "Przyznałam to, do diabła, tak." 28

Hamlet w przekładzie J. Paszkowskiego – Akt I Sc. V

"Jean-Claude utknął w dyskusji z radą, właśnie teraz, odnośnie tego czy Arlekin zgodnie z prawem może zabić nas wszystkich za to co zrobiłaś." "Jeśli nie dali najpierw czarnej maski, a zabijali nie w obronie własnej, zatem to wyrok śmierci dla nich." "Kto ci to powiedział?" Zastanawiałam się, czy się do tego przyznać, ale w końcu wzruszyłam ramionami i powiedziałam "Belle Morte." "Kiedy nasza piękna śmierć przemówiła do ciebie?" "Przyszła do mnie w wizji." "Kiedy?" "Kiedy troje z nas umierało. Pomogła mi nakarmić się wystarczającą ilością energii, aby wrócić i utrzymać nas wszystkich przy życiu." "Dlaczego pomogła Jean-Claude'owi?" Gdyby to był Jean-Claude, powiedziałabym prawdę, całą, ale to nie był on. Requiem był, dobrze, dziwnym zwykłym sobą. Nie byłam pewna, czy Belle chciała, by jej rozumowanie zostało wypaplane na około. "Dlaczego Belle robi cokolwiek?" "Kłamiesz. Powiedziała ci o swoich motywach." Wspaniale, wiedział, że kłamię. "Zmiennokształtni mówią, że nie pachnę jakbym w czymkolwiek kłamała; tempo mojego oddechu nie ulegało zmianie." "Nie wącham ani nie słucham twego ciała, Anito. Po prostu czuję kłamstwo. Dlaczego nie powiesz mi prawdy?" "Powiem Jean-Claude'owi, a jeśli on przyzna, że to w porządku, by powiedzieć wszystkim, zrobię to." "Więc będziesz utrzymywać przede mną tajemnice." "Wiesz, Requiem, mamy wiele dziejącego się złego gówna, a ty wydajesz się bardziej zainteresowany własnymi zranionymi uczuciami niż sprawami życia i śmierci." Pokiwał głową. "Czuję się dzisiaj przewrażliwiony, niespełniony. Czuję się w ten sposób od wcześniejszego czasu w biurze Jean-Claude'a." "Mieszano nam wtedy" powiedziałam. "Ale nie ma świętego obiektu, który mógłbym nosić, moja gwiazdo wieczorna, żadnej ochrony, którą mógłbym przyjąć przed tym co Arlekin ze mną zrobią." "Czy oni bawią się teraz tobą?" "Nie, ale pokazali mi pewne prawdy o mnie, a ja nie potrafię pozbyć się wrażenia nieświadomości tego czego się nauczyłem."

"Nie brzmisz jak ty, Requiem." "Nie brzmię?" Powiedział i w jego głosie znowu było zbyt wiele emocji. Potrzebowałam tu Grahama, albo kogokolwiek. Requiem myślał, że nie ingerowano w jego głowę, ale szłam o zakład, że Arlekin właśnie teraz grali w Scrabble z jego myślami. Rozpiął płaszcz i odrzucił go do tyłu na podłogę. Widziałam go wykonującego podobny gest na scenie w Grzesznych Rozkoszach pod koniec swego striptizerskiego przedstawienia. Był w pełni ubrany w eleganckie szare garniturowe spodnie i koszulę, tak czysto chabrową, że czyniła jego oczy tak niebieskimi jak to tylko możliwe. Spoglądałam w wiele niebieskich oczu, ale nie takich jak jego. To był zaskakujący niebieski, kolor, który skłonił Belle Morte do próby zagarnięcia go i dodania do swojej kolekcji niebieskookich kochanków. Odrzucił swoje długie, proste, czarne włosy za ramiona. "Nie oddaliłbym się od twego boku dla żadnej sprawy, moja gwiazdo. Jeśli ty byś kochała mnie tak, jak ja kocham ciebie, nic nie byłoby dla mnie ważniejsze niż ty." Zawołałam "Graham!" To nie był krzyk, ale było blisko. Czy się bałam? Trochę. Może mogłabym użyć nekromancji by wybić Arlekina z Requiem, ale gdy ostatni raz próbowałam, prawie się zabiłam. Chciałabym wyleczyć się z jednego ataku, zanim zostanę ranna ponownie - egoistyczne, ale taka jest prawda. Drzwi otworzyły się, ale to nie był Graham. To nawet nie był Edward. To był Dolph, porucznik Rudolph Storr, szef Regionalnego Zespołu Dochodzeń Paranormalnych i człowiek paranoicznie nienawidzący wszystkiego, co wiązało się z potworami. Cholera.

Rozdział 35 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Requiem nawet się nie odwrócił. Po prostu powiedział: "Zostaw nas." Ale powiedział to, tym "głosem", tym dzierżącym moc głosem, który mają niektóre wampiry. Tym głosem, który miał zauroczyć i ogłupić. Widziałam błysk krzyża Dolpha na szyi. Otoczył aureolą ciało Requiem. Dostrzegłam Dolpha nad głową Requiem, bo był o 20 cm wyższy od 180cm wampira. Nie podobał mi się wyraz twarzy Dolpha. "On jest moim przyjacielem, Dolph, ale zauroczyli go źli goście." W moim głosie było teraz więcej strachu niż kiedy wołałam Grahama. Wyraz twarzy Dolpha wywoływał mój strach. "Jeden wampir nie może zauroczyć innego" powiedział Dolph. Widziałam ruch jego ramion i wiedziałam, zanim okrążył ciało wampira, że wyciągnął broń. Przesunął się tak, że jeśli będzie musiał strzelać, nie zaryzykuje, że mnie trafi. Jego krzyż pozostawał równomiernym białym światłem, nie zanadto jasnym - ostatecznie wampira, który był zły, nie było formalnie w pokoju. "Te wampiry mogą, przysięgam ci, Dolph. Requiem jest kontrolowany przez jednego ze złych gości." "Czy to jest to, co się ze mną dzieje?" zapytał Requiem i wyglądał na zdezorientowanego. "On jest wampirem, Anito, on jest złym gościem." "Robią ci pranie mózgu, Requiem" powiedziałam i sięgnęłam ku niemu. "Nie dotykaj go" powiedział Dolph, uniósł broń i wycelował. Requiem zamknął dłoń na mojej; jego skóra była chłodna w dotyku, jakby się nie karmił. Ale on się pożywił; czułam jego moc. "Jeśli strzelisz do niego, takiego jak teraz, to będzie morderstwo, Dolph. Nie zrobił nic złego." Odetchnęłam swą własną mocą, moją nekromancją i starałam się "spojrzeć" na Requiem, delikatnie. Jeśli otrzymałabym powtórkę bycia rzuconą przez pokój przez metafizykę, bałam się, że Dolph obwini Requiem i go zastrzeli. "Ty nauczyłaś mnie, że jeśli mój krzyż świeci, to oni się ze mną pieprzą." "Oni pieprzą się z tobą i Requiem. Mieszają wam obu."

"Mam nadal na sobie krzyż, Anito;. Mój umysł jest moim własnym. Nauczyłaś mnie również tego. Zapomniałaś wszystkiego odnośnie polowania na potwory, od kiedy zaczęłaś je posuwać?" Byłam zbyt przerażona, żeby się obrażać. "Posłuchaj siebie, Dolph, proszę. Oni ingerują w twoje myśli." Szłam śladem swej mocy ponad Requiem, tak delikatnie muskając mocą, jak jeszcze nie próbowałam. Czułam moc i poznałam jej smak. To była Mercia. Jeśli wszyscy przeżyjemy, chciałabym zapytać Edwarda jak udało mu się jej nie zauważyć. Ale to było niczym ściganie ducha; jej moc wycofała się przede mną. Po prostu skończyła z nim i odeszła. Może nie chciała ryzykować kolejnego metafizycznego nokautu. Requiem zachwiał się, chwytając barierkę i moją dłoń, żeby nie upaść. "Odejdź od niej, teraz" powiedział Dolph. "Zły wampir odszedł, Dolph" powiedziałam. Requiem powiedział: "Daj mi tylko chwilę, a zrobię o co prosisz, oficerze. Nie czuję się zbyt dobrze." Trzymał swą twarz odwróconą od krzyża, który wciąż świecił łagodnie i stabilnie. Nie świecił ze względu na Requiem. Edward powoli wkroczył przez drzwi. Olaf majaczył za nim. "Hej, poruczniku, co się dzieje?" "Ten wampir próbuje pieprzyć w moim umyśle". Głos Dolpha był niski i wyrównany, z nutą złości, jak detonator czekający na odpalenie. Przyjął dwuręczną pozycję do strzału; broń wyglądała w jego dłoniach na dziwnie małą. "Anita" zawołał Edward. "Requiem jest teraz w porządku. Złe wampiry zabawiały się z nim, ale to się skończyło." "Poruczniku Storr, nie mamy nakazu egzekucji na tego wampira. Zabij go teraz i to będzie morderstwo." Głos Edwarda był jego najlepszym głosem dobrego druha, przepraszającym, tonem sugerującym w pewien sposób, że myślał również, że to wstyd, iż nie można po prostu zabić wszystkich wampirów, ale ups, to po prostu nie działa w ten sposób. Edward i Olaf wsunęli się do pokoju. Edward nie sięgnął po broń. W tym pokoju było już o jedną broń za dużo. Wpadłam na pomysł. "Dolph, ten wampir zwodził mnie gdy miałam na sobie krzyż. Ona sprawia, że twoje uczucia stają się silniejsze. Nienawidzisz wampirów, a ona żeruje na tym uczuciu. Requiem jest zazdrosny o Jean-Claude'a, a ona się na tym pożywiła." "Nie dzieje się ze mną nic złego" powiedział Dolph.

"Właśnie masz strzelić do nieuzbrojonego cywila" powiedział Edward, swoim głosem dobrego druha. "Czy to jest coś dobrego, poruczniku, czy złego?" Dolph zmarszczył brwi, a końcówka pistoletu zachwiała się. "On nie jest cywilem." "Cóż, właściwie" powiedział Edward "zgadzam się z tobą, ale zgodnie z prawem, jest obywatelem z uprawnieniami. Zabijesz go, a poniesiesz konsekwencje. Jeśli masz zamiar iść siedzieć za zabicie jednego z nich, dlaczego nie sprawisz że jest to jeden z faktycznie łamiących prawo? Strać swą odznakę ocalając kilku niewinnych ludzi od krwiopijcy będącego blisko schrupania ich. To będzie satysfakcjonujące." Tradycyjny południowoamerykański akcent Edwarda stał się wyraźniejszy gdy mówił. Przesunął się również łagodnie w głąb pomieszczenia. Pomachał do Olafa by pozostał w pobliżu drzwi, a potem podkradł się bliżej Dolpha. Dolph nie wydawał się zauważać. Po prostu stał, marszcząc brwi, jakby słuchał tego i nie słyszał. Jego krzyż utrzymywał jednostajne białe światło. Potrząsnął głową, jakby próbował przegonić coś brzęczącego. Jego broń wycelowała w podłogę i spojrzał w górę. Krzyż zgasł, ale nigdy nie uzyskał takiego światła, jakie powinien mieć przy takim ataku. Niemalże jakby moce Mercii, jakoś nie poruszały świętych obiektów tak jak powinny. Dolph spojrzał najpierw na Edwarda. "W porządku ze mną teraz, marszałku Forrester." Edward, z uśmiechniętą twarzą Teda, powiedział "Jeśli nie masz nic przeciwko temu, poruczniku, poczuję się lepiej, jeśli wyjdziesz z pokoju." Dolph kiwnął głową, a następnie zabezpieczył broń i podał ją kolbą w kierunku Edwarda. Edward pozwolił by jego twarz okazała zaskoczenie. Nie starałam się ukryć szoku jaki poczułam. Żaden policjant nie rezygnuje z broni dobrowolnie, a już na pewno nie Dolph. Edward wziął pistolet. "Nadal nie czujesz się dobrze, poruczniku Storr?" "Nic mi nie jest w tej chwili, ale jeśli ten wampir mógł raz ominąć mój krzyż, może to zrobić jeszcze raz. Prawie go zastrzeliłem." Wskazał kciukiem w kierunku Requiem. "Chcę porozmawiać z marszałkiem Blake na osobności." Edward pokazał mu wszelkie wątpliwości na swej twarzy i powiedział: "Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł, poruczniku." Dolph spojrzał na mnie. "Musimy porozmawiać." "Nie sami" powiedział Requiem. Dolph nawet na niego nie spojrzał, ale utrzymał to mroczne, złe spojrzenie na mnie. "Anita". "Dolph, ten zły wampir chce mnie zabić. Nawet bez broni masz nade mną przewagę. Wolałabym żebyśmy mieli towarzystwo przy tej rozmowie."

Wskazał palcem na Requiem. "Nie jego." "Dobrze, ale kogoś." Spojrzał na Edwarda. "Wydajesz się czuć do nich to samo co ja." "Nie są moimi ulubieńcami" powiedział Edward i dobry druh zaczął się łamać na krawędziach. "Dobrze, zostań." Spojrzał na Olafa i ludzi w korytarzu za nim. "Tylko marszałkowie." Edward powiedział coś cicho do Olafa, który skinął głową. Zaczął zamykać drzwi. Dolph powiedział: "Nie, wampir również wychodzi." "Nazywa się Requiem" powiedziałam. Requiem ścisnął moją rękę i rzucił mi jeden ze swoich rzadkich uśmiechów. "Nie obrażam się, moja wieczorna gwiazdo; nienawidzi tego czym jestem, wiele osób tak robi." Podniósł moją rękę i złożył na niej pocałunek, a następnie podniósł płaszcz z podłogi i ruszył w kierunku drzwi. Zatrzymał się bliżej drzwi i Edwarda, z dala od Dolpha, ale zwrócił się do wielkiego człowieka. "Gęstnieje mrok, ja słucham. O, ileż to razy Tak cicho jak kochankę czułą śmierć wzywałem Pieszczotą imion, rymem, co wiąże wyrazy." "Grozisz mi?" zapytał Dolph głosem przechodzącym w chłód. "Nie tobie" powiedziałam. "Nie sądzę, by groził tobie." "A co miał na myśli?" "Cytował Keatsa. "Oda do słowika", jak sądzę" powiedziałam. Requiem spojrzał na mnie i skinął głową, robiąc to niemal w łuku. Patrzył na mnie, a w tym spojrzeniu była tak duża intensywność. Poznałam to, ale to wymagało wysiłku. "Nie obchodzi mnie, co on cytował, Anito. Chcę wiedzieć, co miał przez to na myśli." "Co to znaczy" powiedziałam, spotykając niebieski, chabrowy wzrok Requiem "tak na oko sądząc, na wpół sobie życzył, byś pociągnął za spust." Requiem skłonił się wtedy opadającym zamaszystym ruchem, wykorzystując swój płaszcz jako element teatralny. To był piękny, pełen wdzięku pokaz ciała, włosów i jego całego. Ale to wywołało ścisk w moim gardle, a mój żołądek podskoczył. Mojemu brzuchowi to się nie spodobało i skrzywiłam się.

Requiem założył płaszcz , naciągając kaptur wokół swej twarzy. Dał mi pełną moc tego przystojnego oblicza, tych oczu i powiedział: "Bladych królów w nim widziałem, W barwach śmierci cnych rycerzy, La Belle Dame — wołali — panie, W niewolę cię bierze!"29 Dolph spojrzał na mnie wówczas, a potem na wampira. Requiem sunął do drzwi cały w czerni płaszcza i melancholii. Dolph spojrzał na mnie. "Nie sądziłem, że lubi cię aż tak bardzo." "Nie sądziłam, że to problem" odpowiedziałam. "Odczuwa potrzebę gry poza sceną" powiedział Edward stojąc przygarbiony obok drzwi. Garbił się tylko wtedy, gdy udawał Teda Forrestera. "Coś w tym stylu" powiedziałam. "Pieprzysz się z nim?" spytał Dolph. Rzuciłam mu spojrzenie na jakie zasługiwało to pytanie. "To nie twój cholerny interes." "To znaczy tak" powiedział, a jego twarz przybrała to spojrzenie, potępiające spojrzenie. Spiorunowałam go wzrokiem, choć szczerze mówiąc trudno było piorunować wzrokiem w szpitalnym łóżku podłączona do rurek. To zawsze sprawia, że czujesz się tak bezbronnie. Trudno być twardą, kiedy czujesz się słaba. "Powiedziałam, to co myślę, Dolph." "Jedynie przyjmujesz postawę defensywną, gdy odpowiedź brzmi tak" powiedział. Wyraz dezaprobaty przeszedł w złość. "Moja odpowiedź jest zawsze obronna, gdy ktoś pyta mnie, czy kogoś pieprzę. Spróbuj zapytać, czy się z nim umawiam lub, do diabła, nawet czy jest moim kochankiem. Spróbuj być grzeczny. To wciąż nie twój biznes, ale może, może, odpowiem na pytanie, jeśli nie będziesz odnośnie tego tak ohydny." Nabrał sporo powietrza, co przy jego piersi było mnóstwem i wypuścił je bardzo powoli. Olaf był wyższy, ale Dolph był większy, mocniejszy, zbudowany jak zapaśnik w starym stylu, nim wszyscy przeszli do ciężkiej kulturystyki. Istotnie zamknął oczy i wziął kolejny oddech. Wypuścił go i skinął głową. "Masz rację. Masz rację." "Miło mi to słyszeć" powiedziałam. "Spotykasz się z nim?" "Widuję go, tak." "Co robisz na randkach z wampirem?" To wydawało się być prawdziwym pytaniem, lub może po prostu starał się załagodzić bycie wkurzonym. 29

John Keats – La Belle Dame sans Merci – poemat angielski ego poety, jednego z głównych przedstawicieli romantyzmu. Tu w przekładzie St. Barańczaka.

"Mniej więcej to, co robisz na randce z każdym facetem, za wyjątkiem malinek, które są naprawdę spektakularne." Zajęło mu chwilę, a potem spojrzał na mnie. Starał się krzywić, następnie roześmiał się i pokręcił głową. "Nienawidzę tego, że umawiasz się z potworami. Nienawidzę tego, że się z nimi pieprzysz. Myślę, że to cię naraża na szwank, Anito. Myślę, że to sprawia, że musisz wybierać gdzie ulokować lojalność i nie uważam nas, zwykłych ludzi za zawsze wygrywających w rzucie monetą." Przytaknęłam i stwierdziłam, że zrobienie tego nie było bolesne dla mojego brzucha. Czyżbym bardziej się uzdrowiła w ciągu tej odrobiny czasu, przez którą rozmawiamy? "Przykro mi, że tak się z tym czujesz." "Nie zamierzasz zaprzeczać?" "Nie zamierzam reagować na wszystko złością i obroną. Jesteś rozsądny odnośnie swoich uczuć, więc ja jestem również rozsądna. Nie traktuję źle ludzi, Dolph. Robię wiele, by upewnić się, że obywatele naszego pięknego miasta pozostają wyprostowani i mobilni, żywi i umarli, futrzani i nie-aż -tak-futrzani." "Słyszałem, że nadal spotykasz się z nauczycielem gimnazjum, Richardem Zeemanem." "Tak." powiedziałam to ostrożnie, starając się nie być przy tym spięta. Według mojej wiedzy policja nie wiedziała, że Richard był wilkołakiem. Czy jego sekretna tożsamość miała zostać właśnie ujawniona? Potarłam dłonią brzuch by zwrócić oczy gdzieś indziej i miałam nadzieję, że każde napięcie mojego ciała zostanie przypisane ranom. Miałam nadzieję. "Zapytałem cię raz, czy umawiasz się z jakimikolwiek ludźmi i powiedziałaś, że nie." Walczyłam, by nie wyglądać na zbyt zrelaksowaną, lub zbyt spiętą. To świat Richarda, z którym igrałam. "Prawdopodobnie zapytałeś podczas jednego z naszych licznych rozstań. Jesteśmy często razem i osobno." "Czemu?" "Dlaczego wszystkie pytania dotyczą mojego życia miłosnego? Mamy tam gdzieś niebezpiecznego wampira do złapania." "Zabicia" powiedział. Przytaknęłam. "Do zabicia, więc dlaczego wszystkie pytania dotyczą tego z kim chodzę?" "Dlaczego nie chcesz odpowiedzieć na pytania dotyczące pana Zeemana?" Byliśmy na niebezpiecznym gruncie. Dolph nienawidził potworów, wszystkich potworów. Jego syn był zaangażowany w związek z wampirzycą, a ona próbowała namówić go, by dołączył do niej jako nieumarły. To sprawiło, że postawa Dolpha wobec obywateli

nadprzyrodzonych przeszła z cynicznej i mrocznej do wręcz niebezpiecznej. Wiedział o Richardzie, czy podejrzewał? "Prawdę mówiąc, Richard był tym, o którym myślałam, że spędzę z nim życie, a fakt, że wydajemy się zmierzać do wielkiego zerwania nadal boli, okej?" Rzucił mi policyjne spojrzenie, jakby smakując prawdę i ważąc kłamstwo. "Co się zmieniło?" Myślałam o tym, jak odpowiedzieć na to pytanie. Pierwszy raz gdy zerwaliśmy był po tym, jak zobaczyłam Richarda zjadającego kogoś. To był zły gość, ale jednak, dziewczyna powinna mieć standardy. Albo tak myślałam w tamtym czasie. Gdybym miała to zrobić jeszcze raz, czy dokonałabym innego wyboru? Być może. Dolph był obok łóżka. "Anita, co się zmieniło?" "Ja" powiedziałam cicho "Ja się zmieniłam. Zerwaliśmy i zaczęłam spotykać się z JeanClaude’m. Obracałam się tam i z powrotem pomiędzy nimi przez jakiś czas, aż w końcu Richard prostu nie zniósł mojego niezdecydowania. Więc postanowił za nas, za mnie. Jeśli nie mogłam wybrać, zabrał jeden z moich wyborów." "Nie chciał cię dzielić." "Nie." "Ale teraz znowu się z tobą spotyka." "Trochę." Tak bardzo nie podobało mi się, dokąd ta rozmowa zmierzała. Edwardowi musiało się również to nie podobać, ponieważ przerwał. "Nie żeby to nie było fascynujące, poruczniku, ale gdzieś tam wciąż mamy bardzo silnego wampira. Ona zabiła lub pomogła zabić, co najmniej dwie kobiety, które znamy: jedna to Bev Leveto i Margaret Ross." Myślę, że użył ich nazwisk, by uczynić je bardziej realnymi dla Dolpha. Nazwiska działają w ten sposób. "Nie powinniśmy skoncentrować się na złapaniu złego wampira, zamiast wypytywać tu marszałka o jej randki?" Powiedział to wszystko z uśmiechem i twarzą pełną południowo amerykańskiego uroku. Nigdy nie będę taką aktorką jak Edward, ale cholera, były chwile, kiedy życzyłam sobie nią być. "Jakim cudem nie udało się wam złapać obu wampirów w pokoju hotelowym?" zapytałam. Może, jeśli skoncentrowaliśmy się na powstrzymaniu przestępczości, Dolph pozwoliłby odejść drugiemu tematowi. Edward przybrał swój "Oj" wygląd, jakby był zakłopotany. Reakcja nie była jego, ale może emocje były; bardzo rzadko Edward przegapiał cel. Stanął przy wezgłowiu łóżka. Jedno, w ten sposób mogłam go zobaczyć około całej szerokiej budowy Dolpha, a drugie, myślę, że Dolph nie będzie w stanie tak cholernie dokładnie lustrować moich reakcji.

"Kiedy dotarliśmy do pokoju hotelowego był tylko jeden wampir w pokoju. Była martwa, kiedy tam dotarliśmy, ale odciąłem głowę i serce, tak jak zakładaliśmy. Wiem, że nieżywy nie zawsze oznacza martwy dla tych gości." "To musiała być Nivia." "Skąd znasz jej imię?" spytał Dolph. Otworzyłam usta, zamknęłam je i powiedziałam "Od informatora". "Kogo, Anito?" powiedział. Pokręciłam głową. "Nie pytaj, a nie będę musiała kłamać." "Masz kogoś, kto wie więcej o tych mordercach i nie przyprowadzasz go tak byśmy wszyscy mogli zadawać pytania. Ty i tylko ty, prowadzisz przesłuchanie." "To nie było tak." "Jesteś dobra w swojej pracy, Anito, ale nie jesteś lepszą policjantką ode mnie lub Zerbrowskiego." "Nigdy nie powiedziałam, że jestem." "Ale wykluczyłaś nas. Masz przed nami tajemnice." "Taa, dokładnie tak jak ty masz przede mną. Wiem, że nie wzywasz mnie już za każdym razem. Nie ufasz mi." "A ty mi ufasz?" zapytał. "Ufam ci, Dolph, ale nie ufam nienawiści w tobie." "Nie nienawidzę cię, Anito." "Nie, ale nienawidzisz niektórych ludzi, których kocham i to wszystko utrudnia, Dolph." "Nigdy nie skrzywdziłem żadnego z twoich chłopaków." "Nie, ale ich nienawidzisz, nienawidzisz ich za bycie tym, czym są, kim są. Jesteś niczym starej daty rasista, Dolph; nienawiść cię zaślepia." Spojrzał w dół, wziął głęboki oddech. "Byłem na grupie terapeutycznej. Próbuję dojść do porozumienia z... " Spojrzał na Edwarda, który patrzył na niego niewinnie. "Twoją rodziną" skończyłam za niego tak, żeby nie musiał wchodzić w szczegóły. Pokiwał głową. "Cieszę się, Dolph, naprawdę. Lucille była..." Wzruszyłam ramionami. Co zakładałam powiedzieć, że jego żona, Lucille, była przerażona, bała się go i o niego? Jego wściekłość zdemolowała pokój lub dwa w ich domu, podobnie jak zrobił to jednego razu przy mnie w pokoju przesłuchań. Brutalnie się ze mną obszedł na miejscu zbrodni. Dolph był blisko utraty odznaki, gdyby się nie opanował.

"Powiedziała, że byłaś w tym pomocna. Dla niej." Przytaknęłam. Jeśli Edwarda nie byłoby w pokoju, powiedziałabym narzeczonej twojego syna. "Cieszę się, że mogłam pomóc." "Nigdy nie będę okej wobec ciebie randkującej z potworami." "To jest w porządku, tak długo, jak nie pozwolisz, by to kładło się cieniem na wszystkich policyjnych sprawach." "Dobrze, sprawy policji." Spojrzał na Edwarda, a następnie sięgnął do kieszeni marynarki i wyjął notes. "Co zabiło wampira w pokoju hotelowym?" "Kiedy umarło jej zwierzę na wezwanie mistrzyni tego nie przeżyła. Czasami tak się zdarza: zabijasz jedno i wszyscy umierają." "Policja zabijała zwierzołaki pilnujące lęgowisk wampirów, a wampirzy mistrz nie umierał." "Większość wampirzych mistrzów ma zwierzę, które mogą kontrolować, ale zwrot "zwierzę na wezwanie" oznacza futrzany odpowiednik ludzkiego sługi." "Człowieka, który pomaga wampirowi z powodu umysłowych trików?" Zrobił z tego pytanie. "Też tak kiedyś myślałam, ale ludzki sługa jest więcej niż tym. Jest to człowiek z nadnaturalnym połączeniem, mistycznym związkiem z wampirem. Czasami wampir przeżywa śmierć swojego sługi, ale sługa zwykle nie przetrwa śmierci wampira. Widziałam również, że ciało przetrwało, ale ludzki sługa popadał w obłęd przez śmierć mistrza. Ale ten tygrysołak miał zdolności uzdrawiania, których nie powinien mieć. To było prawie jak wzięcie tego co najlepsze z obu światów w celu uzdrowienia. Uzdrawianie likantropa i zdolności gnijącego wampira obracały w żart pociski, nawet srebrne." "Myślałem, że się właśnie obudziłaś?" powiedział Dolph. "Tak." "Skąd wiesz, że gniła?" "Nie wiem, ale jej zwierzę uzdrawiało się jak gnijący wampir, więc założyłam, że była jednym z nich. Ale nawet gdyby była, jej zwierzę na wezwanie nie powinno mieć tak bliskiej więzi z wampirzymi mocami. To niezwykłe, bardzo nietypowe, jakby więź między mistrzem a sługą była bliższa nawet niż normalnie." "Zaczęła gnić jak tylko odcięliśmy głowę" powiedział Edward. "Ol ... Otto musiał być rozczarowany" powiedziałam. "Był, ale oni przynajmniej nie pachną tak, jak wyglądają. Dlaczego?" zapytał Edward. "Nie narzekam, no ale dlaczego nie pachną jak gnijący trup?"

"Nie wiem, myślę, że może dlatego, że tak naprawdę nie gniją. To jakby oni, wampiry, dochodzili do pewnego etapu gnicia, a następnie się zatrzymywali. Zapach pochodzi od rozkładu. Jeśli wampir faktycznie nie gnije, to nie ma rozkładu, nie ma zapachu." Wzruszyłam ramionami. "Prawdę mówiąc, to tylko teoria. Nie wiem na pewno. Nie sądzę, bym widziała więcej niż kilku z nich. To nie wydaje się być popularny rodzaj wampira, przynajmniej nie w tym kraju." "Oni wszyscy są gnijącymi zwłokami, Anito" powiedział Dolph. "Nie" powiedziałam i ledwie delikatnie napotkałam jego oczy "nie, nie są. Większość wampirów, jeśli kiedykolwiek zobaczysz ich w takim rozkładzie, jest dobrze i naprawdę martwych. Ale gnijące mogą faktycznie gnić przy tobie, a następnie jakby się leczyć. Mogą przejść od wyglądu chodzącego trupa, do normalności." "Normalności" powiedział Dolph i wydał z siebie dźwięk. "Normalności, od jakiej zaczęli" powiedziałam. Odwróciłam się do Edwarda. "Czy wiemy, gdzie udał się drugi wampir?" Dolph odpowiedział "Wiemy, że biały mężczyzna, późna dwudziestka, lub tuż po trzydziestce, brązowe włosy, krótko ścięte, dżinsy, dżinsowa kurtka, zaniósł dużą torbę do samochodu i odjechał, gdy dwóch mundurowych patrzyło." "Patrzyli" powiedziałam. "Cywile,

którzy

widzieli

zdarzenie

powiedzieli,

że

mężczyzna

powiedział

funkcjonariuszom" - Dolph przerzucał z powrotem swój notes, a następnie odczytał – „Puścicie mnie do mojego samochodu, prawda?” Policjanci odpowiedzieli: „Tak, zrobimy to.”" "Cholera, on wyciągnął Obi-Wana" powiedziałam. "Co?" powiedzieli razem Edward i Dolph. "Wiesz, z Gwiezdnych Wojen „To nie są droidy których szukasz.” " Edward uśmiechnął się. "Taa, podczas gdy Otto i ja wycinaliśmy części innego wampira, mężczyzna wyciągnął Obi-Wana." "Musiał to zrobić przy kilku oficerach, lub jakąś wersję tego" powiedział Dolph. "Do czasu gdy odjechał daleko policja była w całym hotelu. Myślałem, że światło dzienne nie było dobre dla wampirów." "Myślę, że wampir był w torbie. Przypuszczam, i to tylko przypuszczenie, że tak jak tygrysołak dzielił zdolność gojenia się jej mistrzyni, tak samo ludzki sługa tego drugiego dzieli jej moce nad umysłami. Nigdy nie słyszałam o czymś takim, ale to ma sens. Jeśli wymyślę inną teorię, bardziej sensowną, dam ci znać."

"Skąd wiedziałaś, że będą w hotelu, Anito?" spytał Dolph. "Mówiłam ci, od informatora." "Czy informator był wampirem?" "Nie" powiedziałam. "Nie" powiedział. "Nie" powiedziałam. "Czy informator był człowiekiem?" "Nie podam ci nazwiska, więc to nie ma znaczenia, prawda?" "Ile wampirów jest zaangażowanych w te morderstwa?" "Dwójki jestem pewna." "Jak bliska jest twoja więź z twoim mistrzem, Anito?" "Co?" Po prostu wytrzeszczyłam na niego oczy. Spojrzał na mnie i w jego oczach nie było złości, tylko żądanie. Powtórzył pytanie. Mój puls znalazł się w gardle, a ja nie mogłam nic na to poradzić. Mój głos był prawie normalny, gdy powiedziałam "Mamy zamiar złapać tych drani, czy masz zamiar wrócić do obsesji jak blisko i osobiście jestem z wampirami? Przykro mi, że cię rozczarowałam, Dolph. Przykro mi, że nie aprobujesz mojego życia osobistego, ale mamy zabitych. Mamy rannych ludzi. Czy możemy, proszę, skupić się na tym, zamiast na twojej obsesji na punkcie mojego miłosnego życia?" Zamrugał, powoli, tymi chłodnymi oczami gliny. "Dobrze, jak Peter Black doznał obrażeń i kto to dokładnie jest?" Spojrzałam na Edwarda, bo nie miałam pojęcia, jaką historię wymyślił. Wątpiłam w prawdę, całą prawdę, w jaką był zaangażowany. "Cóż, poruczniku" powiedział Edward "ja opowiem to wszystko." "Chcę usłyszeć wersję Anity." "Moja wersja, jak wiesz, jest przekładem, a nie prawdą" powiedziałam. "Nie sądzę, byś mi mówiła całą prawdę o czymkolwiek odkąd zaczęłaś się spotykać z tym krwiopijczym sukinsynem." "Politycznie, ten krwiopijczy sukinsyn jest Mistrzem Miasta". "Jest twoim mistrzem, Anito?" "Co?" "Czy jesteś ludzką służebnicą Mistrza tego Miasta?"

Ujawniłam się raz przed Detektywem Smithem. Zrobiłam to, by uratować życie wampirzego Dobrego Samarytanina. Najwyraźniej Smith mnie nie wsypał. Zawdzięczam mu piwo. Musiałam chwilę pomyśleć, jak odpowiedzieć Dolphowi. Edward dał mi ten moment. "Wiesz, poruczniku, twoje uporczywe zainteresowanie osobistym życiem marszałek Blake jest trochę niepokojące. Zwłaszcza, że wydaje się rozpraszać cię od dochodzenia i złapania podwójnego mordercy." Dolph zignorował go i utrzymał na mnie to zimne spojrzenie gliniarza. Gdybym była pewna, jak federalny program dotyczący marszałków traktuje moje bycie ludzką służebnicą Jean-Claude’a mogłabym po prostu powiedzieć tak, ale nie byłam pewna, więc musiałam skłamać, lub odwrócić jego uwagę. "Wiesz, Dolph, starałam się być tutaj profesjonalna, ale pytałeś mnie czy kogoś pieprzę, wciąż usilnie zadajesz mi osobiste i seksualne pytania. Zatęskniłeś za dniem, kiedy ukrywano molestowanie seksualne?" "Tak, naprawdę należysz do niego, nie?" "Nie należę do nikogo, Dolph. Jestem tak bardzo swoją własną kobietą, że pogoniłam kilku z nich. Requiem chce mnie na własność; to wampir, który przed chwilą wyszedł, jeśli nie dosłyszałeś jego imienia. Ja nie chcę być posiadana przez nikogo. Jean-Claude to rozumie lepiej niż jakikolwiek człowiek, z którym kiedykolwiek się umawiałam. Może to jest to, co twój syn widzi w swej narzeczonej, Dolph. Może ona rozumie go w sposób, w jaki ty nigdy nie będziesz." To ostatnie było podłe i miało być, ale musieliśmy skończyć tę rozmowę. "Zostaw moją rodzinę w spokoju." Jego głos był niski i ostrożny. "Zrobię to, jeśli i ty to zrobisz. Twoja obsesja na punkcie wampirów i mojego życia osobistego zaczęła się w czasie, gdy twój syn zaręczył się z wampirem. To nie moja wina. Nie poznałam ich ze sobą. Nawet nie wiedziałam, że to zrobił, dopóki mi nie powiedziałeś." "Mistrz Miasta wiedział. Po prostu ci nie powiedział" powiedział Dolph. "Czyli myślałeś, że Jean-Claude jakoś napuścił wampira na twojego syna, tak, żeby go uwiodła?" Spojrzał na mnie. "Nie jesteś teraz jedynym łowcą wampirów w tym kraju, Anito. Nawet nie jesteś jedyną z odznaką. Powiedziano mi, że Mistrz Miasta ma absolutną władzę. Żaden lokalny wampir nie robi nic bez jego zezwolenia." "Jeśli tylko to byłaby prawda, ale narzeczona twojego syna należy do Kościoła Wiecznego Życia. Jest w tej chwili problemem Malcolma, a nie Jean-Claude'a. Kościół Wiecznego Życia jest swoim własnym małym wszechświatem w wampirzym świecie.

Szczerze mówiąc, inne wampiry są trochę zdziwione, jak radzi sobie Kościół, gdy jego członkowie robią głupie rzeczy typu randkowanie z synem policjanta." "Dlaczego to głupie?" "Ponieważ większość policji wciąż nienawidzi wampirów. Bardziej dyplomatycznie jest po prostu zostawić policjantów w spokoju, jeśli możesz. Żaden z wampirów Jean-Claude'a nie podszedł w pobliże jakiegokolwiek rodzaju policyjnej osoby w jakimkolwiek celu." "On podszedł blisko ciebie" powiedział Dolph. "Nie byłam oficjalnie gliną, kiedy zaczęliśmy się spotykać." "Nie, byłaś wampirzą egzekutorką. Nie powinien się do ciebie zbliżać, a ty powinnaś wiedzieć lepiej, by się nie zbliżać do niego." "To, z kim się umawiam, nie jest twoją sprawą, Dolph." "Jest, jeśli wpływa na to, jak wykonujesz swoją pracę." "Wykonuję swoją pracę lepiej, bo jestem blisko i osobiście z potworami." Walczyłam by siedzieć trochę prościej, zmęczona nim pochylającym się nade mną. Mój brzuch był napięty, ale nie bolał. "Polegasz na mojej wiedzy o potworach. Cholera, każdy policjant, który przychodzi do mnie po pomoc, liczy, że wiem więcej o potworach niż oni. Jak, do cholery, myślisz dowiedziałam się tego wszystkiego? Utrzymując je na dystans i nienawidząc ich tak jak ty? Oni nie lubią rozmawiać z ludźmi, którzy traktują ich jak gówno. Nie udzielają dobrowolnych informacji ludziom, o których wiedzą, że ich nienawidzą. Jeśli chcesz komuś pomóc musisz do nich dotrzeć." "Do jak wielu dotarłaś, Anito?" Takie niewinne słowa, ale brzmiały brzydko. "Wystarczająco, bym mogła ci pomóc za każdym razem gdy wzywałeś". Zamknął oczy wtedy, zaciskał pięść wokół notesu, aż coś w nim rozerwał. "Gdybym pozostawił cię tam gdzie cię znalazłem, wskrzeszającą zmarłych, Jean-Claude nigdy by cię nie poznał. Udałaś się do jego klubu w policyjnej sprawie po raz pierwszy. W mojej sprawie." Otworzył oczy i był w nich taki ból. Wyciągnęłam rękę, by dotknąć jego ramienia, ale wycofał się, poza zasięg. "Wykonywaliśmy naszą pracę, Dolph." "Kiedy patrzysz w lustro, czy to wystarcza, Anito? Pod koniec dnia, czy to wystarcza, że wykonujemy naszą pracę? " "Czasem, czasem nie." "Czy jesteś likantropem?" "Nie" powiedziałam. "Twoje badania krwi mówią inaczej."

"Moje badania krwi są piekielną zagadką dla laboratorium i będą piekielną zagadką dla każdego laboratorium do jakiego je wyślesz." "Wiesz, że nosisz likantropię." "Tak, jestem nosicielką czterech różnych rodzajów likantropii." "Wiedziałaś." "Dowiedziałam się, kiedy skończyłam w szpitalu w Filadelfii, po tej sprawie z zombie dla FBI." "Nie wspomniałaś tu o tym nikomu." "Nienawidziłeś mnie za umawianie się ze zmiennokształtnymi, gdyby okazało się, że to nosiłam" - rozłożyłam ręce - "nie mogłabym przewidzieć twojej reakcji." Pokiwał głową. "Masz rację. Masz rację, że mi o tym nie powiedziałaś, ale mogłaś powiedzieć Zerbrowskiemu lub komuś." "To nie ma wpływu na moją pracę, Dolph. Mam chorobę, która jest w większości bezobjawowa. To niczyj biznes, o ile nie wpływa na pracę." W mojej głowie zastanawiałam się, co by się stało, gdyby prawie-bestie noszone wewnątrz mnie wymknęły się spod kontroli podczas dochodzenia. To byłoby złe. Miałam ardeur niemalże pod kontrolą , a teraz mam coś innego, co może powstrzymać mnie od bycia w stanie wykonywać swoją pracę w policji. "Anita, słyszałaś, co powiedziałem?" "Przepraszam, nie, nie słyszałam." "Powiedziałem, skąd wiesz, że to nie wpłynie na pracę? Skąd wiesz, że twoje związki z potworami nie koloryzują twoich wyborów?" "Jestem zmęczona, Dolph. Jestem zmęczona i muszę odpocząć." Dlaczego nie pomyślałam o tym wcześniej? Byłam w szpitalu, mogłam po prostu płakać z bólu. Cholera, byłam opieszała dziś wieczorem. Rozprostował swój notes, próbował wyrównać go najlepiej, jak potrafił. Starał się zmieścić go w kieszeni marynarki, ale zniszczył go tak bardzo, że nie pasował. W końcu po prostu wziął go w rękę. "Chcę z tobą porozmawiać, kiedy już odpoczniesz. Przychodzi taki moment, Anito, gdy masz wystarczająco dużo tajemnic przed znajomymi, że zaczynają się zastanawiać, gdzie leży twoja lojalność." "Wynoś się, Dolph, po prostu idź." "Ale on może zostać" wskazał na Edwarda. "On mnie nie obraził. Nie był niczym poza profesjonalistą."

"Myślę, że zasługuję na to." Zdawał się być blisko powiedzenia czegoś jeszcze. Trzymał wyciągniętą dłoń. Edward zawahał się, po czym oddał Dolphowi z powrotem jego broń. Dolph po prostu wyszedł, zamykając cicho drzwi za sobą. Edward schował swój pistolet i odczekaliśmy kilka sekund, po czym spojrzeliśmy na siebie. "Nie będziesz w stanie uniknąć odpowiedzi przez bardzo długo, Anito." "Wiem." "To nie tylko ciebie wpędzi w tarapaty." Przytaknęłam. "Richard." "Robił aluzje." "Gdyby wiedział, robiłby więcej niż aluzje." "Porucznik Storr nie jest głupi." "Nigdy nie uważałam, żeby był." "Jego nienawiść ogłupia go w pewien sposób, ale również czyni go bardzo zdeterminowanym. Jeśli determinacja zwraca się ku tobie i twoim znajomym, no cóż ... " "Wiem, Edward, wiem." "Co zamierzasz zrobić?" "Nie ma takiego prawa w książkach, które mówi, że nie mogę umawiać się z potworami. Prawnie to byłoby tak jakby powiedzieć, że agent federalny nie może umawiać się z kimś, kto nie jest biały; to byłby koszmar public relations." "Ale odnośnie ludzkiego sługi, jest to obszar, którego nie ujęli w przepisach federalnych." "Sprawdziłeś?" zapytałam. "Zanim wziąłem odznakę, taa, poczytałem. Nic nie mówi, że nie możesz być ludzką służebnicą Jean-Claude'a i federalnym marszałkiem." "Ponieważ przepisy tego nawzajem nie obejmują." "To nie ma znaczenia, Anito, to nadal możliwość, nawet jeśli Dolph dowie się, że jesteś ujęta." "Jestem ujęta prawnie, ale są inne sposoby, by się kogoś pozbyć, jeśli gliny chcą żebyś odszedł." "Podobnie jak nie wzywanie cię do spraw." "Dolph już to robi." "Szczerze mówiąc, myślę, że oni odbierają twoje sypianie z wrogiem jako tak samo złe, jak wszystkie metafizyczne rzeczy, albo jeszcze gorzej." Myślałam o tym. "Tak naprawdę nie rozumiem metafizyki, ale rozumiem pieprzenie."

"Twój porucznik wydaje się niemal tak zmartwiony tym, że puszczasz się na prawo i lewo jak z kim puszczasz się na prawo i lewo." "Wielu policjantów jest w głębi duszy świętoszkami." "Myślę, że porucznik Storr byłby prawie tak samo rozczarowany tobą, gdybyś po prostu puszczała się z ludźmi." "Myślę, że widzi siebie jako rodzaj zastępczej postaci ojca." "Jak ty go postrzegasz?" "Częściowo jako mojego szefa. Kiedyś myślałam, że był moim przyjacielem." "Siedzisz wyprostowana - czy to boli?" Myślałam o tym, pozwalając sobie poczuć swoje ciało, jakby przeszukując je pod kątem bólu. Wzięłam głęboki oddech, aż do mojego brzucha. "To jest napięte, ale nie bolesne. Daje takie uczucie naprężenia, które masz jeśli nie rozciągasz zabliźnionej tkanki. Wiesz jakie?" "Wiem." "Nie masz żadnych blizn tak poważnych, jak moje, prawda?" "Tylko Donna wie." Uśmiechnął się. "Jak się czuje Peter, naprawdę?" "Odważnie." "Rozumiem, oh, do diabła, Edwardzie, ma zamiar przyjąć zastrzyk, czy nie?" "Wciąż debatujemy." "Musicie powiedzieć Donnie". "Wzięłaby zastrzyk." "Zgodnie z prawem, to jej decyzja." "Jednym z powodów, z których utrzymujemy go jako Petera Black było to, żeby mógł podjąć decyzję. Rozmawiałem z twoimi futrzanymi przyjaciółmi. Tygrysia likantropia jest jedną z trudniejszych do złapania. Jest to także jedna z niewielu, która działa w rodzinach i może być dziedziczona, równie dobrze jak złapana." "To naprawdę dla mnie nowość" powiedziałam. "Widocznie tygrysy zachowują to jako sekret rodzinny. Rozmawiałem z jedynym tygrysołakiem w mieście." "Christine" powiedziałam. Pokiwał głową. "Czy wiesz, że przybyła do miasta bez tygrysów, żeby uciec od bycia zmuszoną do zawarcia małżeństwa w obrębie klanu tygrysołaków?"

"Nie wiedziałam - czekaj, pamiętam jak Claudia mówiła, że Soledad przybyła do St. Louis, prawdopodobnie uciekając przed zaaranżowanym małżeństwem. Coś odnośnie tygrysów lubiących trzymać to w rodzinie." "To była jej przykrywka". "Jak dobra przykrywka?" "Dobra. Widziałem jej dokumenty; wyglądały prawdziwie. Były doskonale sfałszowane i wiem co mówię." "Właśnie obstawiam, że to robisz " powiedziałam. Spojrzał na mnie. Prawdziwy Edward zaczął wyglądać, Ted Forrester topniał w oczach. To zawsze jego oczy powracały jako pierwsze do tych prawdziwych. Nieco na sposób przemiany u likantropów, co ciekawe. "Dzięki za wysłanie Grahama kiedy to zrobiłaś. Mieli tygrysa w zastrzyku. To ich standard, bo to tak rzadkie. Posłali po inną partię, tym razem nie tygrysa." "Czy przyjmie zastrzyk?" "Jeśli byłabyś na jego miejscu, co byś zrobiła?" Myślałam o tym. "Ja nie jestem kimś kogo można zapytać, Edwardzie. Byłam pocięta wiele razy i zaryzykowałam. Jak na razie wszystko idzie dobrze." "Ale zastrzyk nie istniał ostatnim razem. Przyjęłabyś go?" "Nie będę podejmować tej decyzji za ciebie lub za Petera. On nie jest moim dzieckiem." "Pozostali zmiennokształtni określili stanie się tygrysołakiem jako ostatnią rzecz, którą chcesz być." "Jak to?" "Tak jak mówiłem, oni starają się zmusić cię do zawarcia małżeństwa w obrębie klanu, aby zachować pokrewieństwo z każdym. Znaleźliby Petera i zaoferowaliby mu dziewczynę, próbowaliby go zwabić. Jeśli by się nie skusił, byli znani z uprowadzeń." "Nielegalne" powiedziałam. "Większość z nich uczy w domach swe dzieci." "Bardzo izolacjonistyczne" powiedziałam. "Peterowi nie podoba mi się bycie tygrysołakiem. Nie lubi gdy innych ludzie mówią mu co ma robić." "On ma szesnaście lat" powiedziałam. "Żaden szesnastolatek nie lubi gdy traktuje się go z góry." "Nie sądzę, by miał zamiar z tego wyrosnąć." "Przyjmuje rozkazy od ciebie i od Claudii."

"Przyjmuje je od ludzi, których szanuje, ale musisz na to zasłużyć. Nie pozwoliłbym, by jakiś klan tygrysołaków go zabrał, Anito." "Nie mogą zmusić ciebie, czy Petera. Christine mieszka w St. Louis od lat i nigdy nie przeszkadzano jej tak żebym była o tym informowana." "Wydaje się, że są tylko cztery klany tygrysów w Stanach Zjednoczonych. Wszyscy trzymają się sami. Ich kultura jest podzielona w temacie czystej krwi, dziedziczenia likantropii i ataków. Otrzymanie tygrysiej likantropii jest postrzegane jako nagroda za dobrze wykonaną pracę. Uważają, że to grzech dać ją komuś bezwartościowemu." "Brzmi nieco jak wampiryzm" powiedziałam. "Czują się tak samo odnośnie ludzkich sług i zwierząt na wezwanie. Ale widziałam moje położenie z obu stron, bycia zmuszaną i nie pójścia z własnej woli." "Byłaś chętna?" zapytał i teraz w tych oczach był całkowity Edward. Westchnęłam. "Jeśli powiem nie, masz zamiar zrobić coś głupiego?" "Nie, kochasz go. Widzę to. Nie rozumiem tego, ale to widzę." "Nie rozumiem ciebie i Donny również." "Wiem." "Nie byłam chętna na początku, ale jakoś to się po prostu stało. To gdzie jesteśmy teraz nie zostało na mnie wymuszone." "Plotka głosi, że jesteś mocą zza tronu, jedyną pociągającą za sznurki." "Nie wierz we wszystko co usłyszysz." "Gdybym wierzył im wszystkim, za bardzo bym się obawiał być z tobą sam na sam." Wpatrywałam się w niego, próbując odczytać tę twarz, tę nieczytelną twarz. "Czy chcę wiedzieć, co ludzie mówią o mnie za moimi plecami?" "Nie" powiedział. Przytaknęłam. "Dobra, wezwij lekarza, zobaczmy czy mogę wstać i zadzwonić." "Minęło dziesięć godzin, Anito, nie możesz być wyleczona." "Przekonajmy się" powiedziałam. "Jeśli wstaniesz z łóżka tak szybko, niektóre z tych plotek będą się potwierdzać." "Czy policjanci mówili ci o mnie?" "Nie każdy wie, że jesteśmy przyjaciółmi." "Dobra, czego dotyczą plotki?" "Że jesteś zmiennokształtną." "Niektórzy z moich najlepszych przyjaciół są zmiennokształtni" powiedziałam. "Co masz na myśli?"

"Mam na myśli dostać się do lekarza. Nie zamierzam zostać w łóżku, żeby powstrzymać ludzi od myślenia tego, co już myślą. Prawdę mówiąc, zmusiłam rzeczywistych zmiennokształtnych do myślenia, że jestem jedną z nich właśnie poprzez sposób odczuwania mojej energii." "Czy zaszkodziłoby ci zostać w łóżku?" "Dlaczego cię to obchodzi, czy ludzie myślą, że jestem zmiennokształtną?" "Obchodzi mnie, bo jeśli Peter dowie się, że wstałaś już z łóżka, będzie czuł się słaby. Będzie chciał również być całkowicie macho." "Jeśli lekarz powie mi, że jestem zbyt chora, by wstać, zostanę w łóżku. Nie jestem macho". "Nie, ale Peter ma podobne obrażenia do ciebie i wie jak się czuje." "Jego rany nie goją się szybciej niż normalnie?" zapytałam. "Nie wydaje się by tak było, dlaczego?" "To nie jest pewne, ale często, jeśli ofiara ma zamiar stać się likantropem, rany goją się szybciej niż w ludzkim tempie. " "Zawsze?" zapytał. "Nie, ale czasami. Krytyczne rany, które powodują śmierć będą goić się szybciej. Mniejsze rany czasem goją się szybciej, a czasem nie." "Co mam powiedzieć Peterowi odnośnie zastrzyku?" Pokręciłam głową. "Nie mogę na to odpowiedzieć. Nie odpowiem na to." Spojrzałam na niego, studiując twarz, która nie miała radości Teda, lub chłodu Edwarda. Tam było prawdziwe cierpienie, może poczucie winy. Ponieważ myślałam, że był głupi, że doprowadził Petera do tego bałaganu, nie mogłam mu pomóc. Peter nie był gotowy na tak dużą akcję. Kompromitujące było to, że za kilka lat mógłby być. "Myślisz, że się myliłem, sprowadzając go, że nie był gotowy." "Hej, mówiłam ci to, kiedy go zobaczyłam. Nie musisz czytać w moich myślach, Edwardzie. Zwykle mówię ci to, co myślę." "Dobra, co o tym sądzisz?" "No cóż, cholera" powiedziałam i westchnęłam. "Dobrze, dobrze. Oczywiście, że nie powinieneś go przywozić. Byłam pod wrażeniem jego w środku walki. Utrzymał pozycję. Przypomniał sobie szkolenie. Za kilka lat, jeśli zechce pójść w ślady ojca, to w porządku. Ale potrzebuje jeszcze kilku lat praktyki i szkolenia. Potrzebuje trochę zaprawy, zanim rzucisz go znowu między wilki."

Edward skinął głową. "Byłem mało stanowczy, nigdy wcześniej nie byłem bezsilny, Anito. Donna, Becca i Peter, oni mnie osłabiają. Cofają mnie. Sprawiają, że mam opory." "Oni nie robią ci niczego, Edwardzie. Twoja reakcja na nich, twoje uczucia do nich, zmieniają cię." "Nie jestem pewien czy lubię zmiany." Znowu westchnęłam. "Znam to uczucie." "Zawodzę cię." "Nie miałam tego na myśli." Położyłam się na łóżku. Siedzenie nie bolało, ale nie sprawiało również, że czułam się lepiej. "Chodziło mi o to, że kochanie ludzi cię zmienia. To mnie także zmieniło. Jestem łagodniejsza w pewnych sprawach, twardsza w innych. Nie idę na ustępstwa tak bardzo jak ty." "Co przez to rozumiesz?" "Nie staram się żyć z kimś, kto nie wie, kim jestem. Nie zawożę ośmiolatki na zajęcia z baletu." "Mój harmonogram łatwiej zmienić niż Donny". "Wiem. Ona prowadzi własny metafizyczny sklep. Pamiętam, ale to nie o to chodzi, Edwardzie. Chodzi o to, że ja nie staram się żyć normalnie. Nie będę nawet próbowała udawać, że to, co robię i czym jestem, jest normalne." "Jeśli masz dzieciaki, to musisz próbować." Przytaknęłam. "Przerażenie ciążowe w zeszłym miesiącu kazało mi na to spojrzeć. Nie widzę siebie kiedykolwiek celowo zachodzącej w ciążę. Jeśli zdarzy się przypadkowo, zajmiemy się tym, ale moje życie nie współgra z dziećmi." "Mówisz, że moje również." Wydawał się smutny, a ja nie spodziewałam się tego. "Nie, to znaczy, nie wiem. To nie działa na mnie, bo jestem dziewczyną. Jestem tą w ciąży i nie daj Boże, karmiącą. Czysta biologia utrudnia mi połączenie strzelaniny i dzieci." "Nie mogę poślubić Donny, czyż nie?" Głos w mojej głowie, krzyczał, Nieeee, nie możesz. Ale głośno powiedziałam: "Znowu nie mogę odpowiedzieć. Do diabła, Edwardzie, mam wystarczająco dużo problemów z moim własnym życiem, nie mogę pokierować twoim." Spojrzał na mnie; było to spojrzenie Edwarda, ale było tam coś w oczach, coś co nie było zimne, nie, to było zdecydowanie ciepłe, nawet gorące. Patrzyłam jak siła osobowości, która mogła zabić zbiera się w jego oczach. Ale co było tego powodem? "Edwardzie" powiedziałam cicho, "nie rób niczego w tej chwili, czego będziesz później żałować."

"Zabijemy wampira, który to spowodował" powiedział. "Cóż, oczywiście" powiedziałam. "Miałam na myśli nie podejmowanie żadnych pochopnych decyzji odnośnie Donny i dzieci. Nie wiem za wiele, ale wiem, że jeśli Peter porośnie futrem, będą cię potrzebować bardziej niż kiedykolwiek." "Jeśli on porośnie futrem, czy mogę zabrać go tutaj, by porozmawiał z twoimi przyjaciółmi?" "Tak, oczywiście." Pokiwał głową. Spojrzał na mnie, a jego oczy trochę złagodniały. "Wiem, że powinienem odejść od Donny i dzieci. Zawsze myślałaś, że to zły pomysł." "Być może, ale ich kochasz, a oni kochają ciebie. Miłość jest trudna do zdobycia, Edwardzie;. nigdy nie powinieneś jej odrzucać, tylko dlatego jest złym pomysłem." Roześmiał się. "To w ogóle nie ma sensu." "Staram się tutaj; tym, co chciałam powiedzieć było to, że wszyscy się kochacie. Jeśli potrafisz po prostu sprawić by Peter pozostał w domu wystarczająco długo, by zakończyć swój trening ... Myślę, że w ciągu kilku lat, jeśli nadal chciałby, może dołączyć do rodzinnego biznesu, ale teraz nie jest gotowy. Postaw na swoim i wyjaśnij to jak tu i udowodnij." Pokiwał głową. "Myślisz, że może robić to, co my robimy?" "Myślę, że tak, jeśli ta mała przygoda nie odbierze mu całego entuzjazmu." Znów skinął głową. "Pójdę znaleźć lekarza." Wyszedł nie oglądając się za siebie. Leżałam w łóżku, wsłuchując się w nagły szept ciszy pokoju. Modliłam się, by Peter nie stał się likantropem. Modliłam się, żeby rada nie pozwoliła Arlekinowi wypowiedzieć nam wojny. Modliłam się, byśmy wszyscy przetrwali. Cóż, myślę, że było zbyt późno dla Cisco. Nie znałam go za dobrze, ale zginął broniąc mnie. Zmarł w wieku osiemnastu lat wykonując swoją pracę, w obronie ludzi, których zobowiązał się bronić. To była honorowa śmierć, dobra śmierć, więc dlaczego to nie sprawiało, że czułam się lepiej? Czy miał rodzinę? Czy był czyimś małym chłopcem? Czyimś ukochanym? Kto teraz go opłakiwał? Lub czy nie było nikogo, kto by po nim rozpaczał? Byliśmy jego współpracownikami i przyjaciółmi, wszystkim co miał? O dziwo, ta myśl zasmuciła mnie bardziej niż którakolwiek z myśli, które przyszły wcześniej.

Rozdział 36 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Rozległo się ciche pukanie do drzwi. Edward nie pukał, a jeśli lekarz puka to następnie otwiera drzwi. Kto puka w szpitalu? Zapytałam "Kto tam?" Odpowiedź przyszła: "To Truth." Drugi głos zawołał: "I Wicked." Byli braćmi i wampirami i dopiero niedawno dołączyli do grupy Jean-Claude'a. Pierwszy raz, gdy spotkałam się z nimi, Truth omal nie zginął próbując mi pomóc złapać złego faceta. Byli wojownikami i najemnikami od stuleci. Teraz byli nasi. Jean-Claude'a i moi. Wicked wszedł przez drzwi jako pierwszy, w swoim jasnobrązowym markowym garniturze, dopasowanym do szerokiego rozstawu ramion i naprężonych mięśni rąk i nóg. Istotnie chodził na siłownię i nadał trochę objętości muskułom, które obaj mieli od początku. Jego koszula była szczelnie zapięta, z eleganckim krawatem i złotą spinką. Blond włosy były obcięte na długość wystarczającą, by ukryć uszy, ale brakowało im jeszcze kilka centymetrów, zanim osiągną długość do ramion. Był tak gładko ogolony, że ukazywało to głęboki dołek w jego brodzie. Był przystojny, całkowicie męski i całkowicie nowoczesny począwszy od fryzury aż po jego błyszczące buty. Tylko rękojeść miecza wyglądająca zza jednego ramienia psuła efekt nowoczesności. Truth podążał u boku swego brata jak zwykle to robił. Miał tę samą na wpół wyhodowaną ciemną brodę, którą miał odkąd go poznałam. Nie była to broda, ale jakby przed śmiercią nie golił się od jakiegoś czasu i nigdy ostatecznie nie zrobił nic by to poprawić. Prawie-broda kryła czyste, idealnie męskie oblicze, dołek który mieli wspólnie. Musiałeś wpatrywać się w nich ramię w ramię przez chwilę, by zdać sobie sprawę jak strasznie podobnie wyglądali. Włosy Truth sięgały do ramion, ciemne, w nieokreślonym brązie, niemalże czarne. Włosy nie były dokładnie strąkowate ale daleko im było do świetlistej aureoli włosów jego brata. Miał na sobie skórę, ale nie w stylu skóry Gotha. To był niczym XV-wieczny utwardzony skórzany strój bojowy skrzyżowany z nowoczesną skórą motocyklisty. Jego buty były wysokie do kolan i miały wygląd mówiący, że mogą być tak stare jak on, ale pasowały, były wygodne i były po prostu jego obuwiem. Lubił je na sposób,

w jaki niektórzy mężczyźni lubią ten ulubiony fotel, który dostosował się do ich ciał. Co z tego, że były trochę połatane i zużyte; były wygodne. Truth miał również miecz na plecach. Wiedziałam, że obaj nosili broń - jeden ukrytą pod piękną marynarką, drugi ukrytą pod skórzaną kurtką, która widziała lepsze dni. Bracia zawsze byli dobrze uzbrojeni. "Requiem powiedział, że nie ufa samemu sobie w twej obecności, więc Jean-Claude wysłał nas" powiedział Wicked. Powiedział to z uśmiechem, który wypełniał jego niebieskie oczy domysłem. "Dlaczego Requiem to powiedział?" zapytał Truth. Jego oczy były zwierciadłem jego brata, ale ekspresja w nich była zupełnie inna. Truth był tak szczery, że niemal bolało. Wicked zawsze wydawał się ze mnie śmiać, lub z siebie, lub ze świata w ogóle. "Arlekin namieszali w jego umyśle." "Więc nie ufał sobie, że zapewni ci bezpieczeństwo" powiedział Truth. "Coś w tym stylu" powiedziałam. Kolejne pukanie do drzwi, ale Graham otworzył je i zajrzał do środka. "Mamy tutaj towarzystwo." Wicked i Truth byli nagle na baczność. To było trudne do wytłumaczenia, ale gliniarze również tak robili. Jedna minuta normalni, zwyczajni, a potem nagle na pozycjach. Byli gotowi. "Czyje?" zapytałam. "Rex lwów." Zamrugałam na Grahama. "Masz na myśli Josepha?" Graham skinął głową. "Co ten bękart tu robi?" zapytał Wicked. "Myślę, że to moja branża" powiedziałam. Wicked dał mi mały skłon. "Przepraszam za to." Powiedziałam "Czego on chce?" Graham pochylił się przymykając drzwi i oblizał wargi. "Myślę, że chce błagać o przebaczenie, czy coś takiego." "Nie czuję się zbyt wielkoduszna" powiedziałam. Wygładziłam pościel na moim szpitalnym łóżku. Nie, nie czułam się zbyt wyrozumiała. "Wiem" powiedział Graham "ale on jest tu sam. Lwy pozostawiły ciebie i wampiry i naszego Ulfrika na śmierć. Nie jesteś im winna niczego." "To dlaczego jej powiedziałeś, że on jest na zewnątrz?" zapytał Wicked.

Graham znów oblizał wargi. "Bo jeśli nie powiedziałbym Anicie, a ona dowiedziałaby się później, że przyszedł ją zobaczyć, byłaby wściekła." "Dlaczego miałabym być wściekła?" zapytałam. "Ze względu na to, co Joseph myśli, że wydarzy się z jego lwami." "Jego lwy nie są już moim problemem" powiedziałam i uwierzyłam temu cięższemu, zimnemu uczuciu w moim sercu. Graham skinął głową. "W porządku, ale później nie mów, że ci nie powiedziałem, bo to zrobiłem." Odsunął się od drzwi, by móc je otworzyć. "Czekaj" powiedziałam. Graham odwrócił się i spojrzał na mnie z ręką na klamce. "Co masz na myśli, co wydarzy się lwom?" "To nie nasza sprawa, jak to ujęłaś" powiedział Truth. Spojrzałam na wysokiego wampira, pokręciłam głową, a potem spojrzałam na Grahama. "Czuję, że coś pominęłam. Na wszelki wypadek zależy mi, trochę, by ktoś mi wyjaśnił czego nie wiem." "Asher zaprosił z powrotem lwy z Chicago" powiedział Graham. "Kiedy to się stało?" zapytałam. "Gdy ty i Jean-Claude umieraliście" powiedział Truth. "I Richard" dodał Graham. "Nasz Ulfrik umierał także." Truth wykonał mały skłon szyją. "Nie chciałem nikogo obrazić, wilku." Graham powiedział niechętnie: "W porządku." "Wampiry nie słuchają twojego Ulfrika" powiedział Wicked. Było coś w sposobie, w jaki to powiedział, w jaki stanął, co sugerowało, że chce walki. "Nie wszczynaj kłótni, Wicked" powiedziałam. Odwrócił się na tyle, by rzucić mi małe spojrzenie. "To nie jest wszczynanie." "Nie czuję się na tyle dobrze, by mieć z tym do czynienia. Potrzebuję, by wszyscy zachowywali się jak dorośli, dobrze?" Wicked rzucił mi spojrzenie, które nie było całkowicie przyjazne, ale nie powiedział nic więcej. Przyjmę ponurą ciszę. Bracia byli cennym nabytkiem, muskułami, których od jakiegoś czasu potrzebowaliśmy, ale również mnie niepokoili. Zawsze było to uczucie, że nie byli tak posłusznymi małymi wampirami jakimi mogli być. Może to był fakt, że wiedziałam, że spędzili wieki ze wszystkimi wampirami zwracającymi się przeciwko nim. Zabili głowę swojego rodu, kiedy popadł w szaleństwo i wysłał swoje wampiry na rzeź ludzi. Ich zbrodnią nie było zabicie go, ponieważ rada wampirów zdecydowała, że musiał zostać zabity. Ich

zbrodnią było przetrwanie jego śmierci. Przesąd mówi, że mniejsze wampiry umierają, gdy umiera głowa ich linii krwi. Jean-Claude powiedział, że to była prawda odnośnie słabszych wampirów, ale miało przypuszczalnie być prawdą dla wszystkich wampirów. Myślę, że był to sposób, by zniechęcić do pałacowych przewrotów. Ale Wicked i Truth byli dowodem, że to nie była prawda, nie, jeśli byłeś wystarczająco silny. I oczywiście, jedynie bardzo potężni będą próbowali obalić swego twórcę. Dałam braciom schronienie, mistrza, którego mogli nazwać ich własnym. Truth umarłby, gdybym nie podzieliła z nim mocy Jean-Claude'a. A gdzie jeden brat poszedł tam szli obaj, więc Wicked także był nasz. "Opowiedz mi o lwach" powiedziałam. "Asher dowodził miastem jako témoin Jean-Claude'a, jego zastępca " powiedział Truth. "Więc?" "On nie jest drugim najpotężniejszym wampirem w St. Louis. Myśleliśmy" - i przez my zawsze miał na myśli brata i siebie - "że sentymentalizm zamroczył osąd Jean-Claude'a. Ale są też inne cechy w przywódcy, niż wampirze moce. Był zdecydowany, bezwzględny i szybki." "W czym był decydujący, bezwzględny i szybki?" zapytałam. "Potrzebowaliśmy dodatkowych mięśni" powiedział Graham. "Mówiłeś o tym." Graham skinął głową. "Powiedz mi. Nie będę zła." Wicked roześmiał się głośnym ostrym dźwiękiem, który nie był niczym takim jak doskonały męski zdławiony chichot na jaki zazwyczaj sobie pozwalał. "Nie obiecuj, dopóki się nie dowiesz." "Dowiem się, jeśli mi powiecie" powiedziałam i już był początek złości w moim głosie. Cholera. "Asher zadzwonił do Augustyna w Chicago. Poprosił o żołnierzy" powiedział Wicked. "Pozwolił Auggiemu wysłać swoje lwołaki z powrotem na nasze terytorium" powiedziałam. Wicked i Truth przytaknęli. Truth zapytał "Czy rozumiesz, co to oznacza dla Rexa St. Louis i jego stada?" Leżałam w łóżku i myślałam o tym. Rozumiałam. "Odesłałam w listopadzie lwy Auggiego z powrotem do Chicago, ponieważ przejęliby stado Josepha. On nie ma nikogo wystarczająco silnego, by chronić ich przed brutalami Auggiego."

"Nie jestem pewien, czy spodobałoby im się miano brutali" powiedział Wicked, "ale to jest celne." Uśmiechnął się najbardziej nieprzyjemnym uśmiechem, który przemienił jego przystojną twarz w coś innego. Coś bardziej podstawowego, mniej wyszkolonego, bardziej realnego. Wicked i Truth mieli honor; mogłeś polegać na tej godności, zaufać im. Jeśli byliby odrobinę mniej honorowi, byliby całkowicie niegodni zaufania i zbyt niebezpieczni by ich zatrzymać. "Czy ruszyli na stado Josepha?" zapytałam. "Jeszcze nie" powiedział Graham. "Myślę, że czekają najpierw na rozmowę z tobą." "Ze mną, nie Jean-Claude’m" powiedziałam. "Rozmawiali z Jean-Claude’m. Oddalił swą protekcję nad lwami." "To wszystko zależy od ciebie, dziecinko" powiedział Wicked. "Micah jest szefem futrzanej koalicji" powiedziałam. "Micah ich wykopał, chyba że umieścisz je tam z powrotem" powiedział Graham. "Gdy Nimir-Raj dowiedział się, co lwy St. Louis zrobiły, oskarżył ich o złamanie traktatu zarówno z wilkami jak i lampartami." powiedział Truth. Wicked kontynuował historię. "Od kiedy złamali traktat, nie są już sojusznikami koalicji. Tak więc członkowie koalicji nie są im dłużni niczego." "Więc kiedy lwy Auggiego zaatakują, nikt nie przyjdzie im z pomocą" powiedziałam spokojnym głosem. "Dokładnie" powiedział Wicked. Wydawał się zadowolony. Graham powiedział: "Joseph jest na zewnątrz, sam. Myśli, że będziesz słabym ogniwem." Spojrzałam na Grahama, bo to było dziwne sformułowanie. "Myślisz, że powinnam pozwolić usmażyć Josepha i jego ludzi." "Oni nas zdradzili" powiedział Graham. Widziałam coś w jego twarzy, twardość, której wcześniej nie zauważyłam. Mógł być dobrym ochroniarzem, kiedy nie próbował kogoś przelecieć, ale nie był twardy, lub bezwzględny. Aż do teraz. Przypomniałam sobie, co powiedziałam Edwardowi. Planowałam zemstę na lwołakach. Edward miał zamiar mi pomóc. Ale spotkałam Josepha i jego ludzi, znałam ich. Byli prawdziwi i nie wszyscy z nich byli stratą czasu. Travis i Noel pomagali żywić mnie od miesięcy, podczas gdy próbowałam znaleźć lwa na stałe. Byli zbyt słabi, by zaspokoić moją lwicę, ale byli dobrymi dzieciakami. "Czy mam go odesłać?" zapytał Graham jakby to było to, co chciał zrobić.

Myślałam o tym. Tak łatwo byłoby po prostu nie chcieć go widzieć. Wtedy mogłabym być bezwzględna i twardego serca i nie patrzyłabym w twarz mężczyzny, który skazał mnie na śmierć. Może będę w stanie powstrzymać lwów Auggiego od wyrżnięcia całego stada, ale jedna śmierć byłaby absolutną koniecznością - Josepha. "Wpuść go" powiedziałam. "Myślisz, że to dobry pomysł?" zapytał Wicked. Udało mu się zachować neutralny głos. "Byłoby łatwiej go nie widzieć" powiedziałam. "To dlaczego chcesz go zobaczyć?" powiedział Wicked. "Bo to byłoby łatwiejsze." "To nie ma sensu." "Dla mnie to ma sens" powiedział Truth. Spojrzałam na drugiego wampira. Wymieniliśmy długie spojrzenie. Zrozumiał, dlaczego musiałam odprawić Josepha osobiście: bo jeśli nie mogłam spojrzeć mu w oczy i powiedzieć mu prawdy, zatem możliwe, że to był zły pomysł. Miałam się z nim spotkać, by się przekonać, czy mogę stać z boku i pozwolić działać naturze w sprawie lwów w naszym mieście. Lwy nie były moim problemem, do cholery. Zdradzili nas. Pozwolili nam wszystkim umrzeć. Ich moralna wyższość była dla nich więcej warta niż życia naszych wampirów. Nie zrobiłabym im krzywdy, ale miałam dość wkraczania i ratowałam ich. Albo to sobie wmawiałam, kiedy powiedziałam Grahamowi, by otworzył drzwi.

Rozdział 37 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Patrzyłam jak Joseph podchodzi do łóżka. Był wysoki z krótko obciętymi ciemno blond włosami. Był ubrany jak na spotkanie biznesowe, w garnitur z krawatem. Szłam o zakład, że jego żona, Julia, wybrała mu strój. Zaczął rozwiązywać krawat, zanim dotarł do Wicked i Truth. Zatrzymali go w niewielkiej odległości od łóżka. Normalnie, mogłabym pomyśleć, że są zbyt ostrożni, ale moje ciało zgodziło się z nimi. Uzdrawiałam się, ale tylko przez cud metafizyki; kiedyś w końcu skończą się cuda. "Anita, jak się masz?" próbował neutralnego tonu, ale wyszedł nerwowy. "Ted Forrester poszedł znaleźć lekarza. Możliwe, że wyjdę dzisiaj z łóżka." "To świetnie" a ulga przemknęła po jego twarzy. Ręce miał zgięte i splecione. "Julia powiedziała, że wszystko będzie z tobą w porządku. Powiedziała, że znajdziesz kogoś innego do pożywienia. Powiedziała, że wszystko będzie z tobą całkowicie w porządku i jest." Mówił trochę za szybko, jakby nawet on w to nie wierzył. "Kogo starasz się przekonać, Joseph, mnie czy siebie?" Mój głos był bezbarwny, a oczy puste. Jadałam z nim obiad w moim domu. Myślałam, że był dobrym człowiekiem. Ale ostatecznie pozwolił nam umrzeć. "Anita". Starał się podejść o krok bliżej do łóżka, ale wampiry go zatrzymały. "Jesteś wystarczająco blisko" powiedział Wicked. "Nigdy bym jej skrzywdził." Uniosłam szpitalną koszulę, pokazałam mu gojące się rany, które przecinały mój brzuch i żebra. "Jedyną rzeczą, która uczyniła mnie wystarczająco silną, by to uzdrowić, był Donovan Reece, który pozwolił mi się pożywić na każdym łabędziołaku w tym kraju. Dał mi siłę bym to przeżyła." Twarz Josepha zbladła. "Jestem żonaty, Anito. Julia i ja traktujemy nasze śluby bardzo poważnie." "Jeśli byłbyś człowiekiem, to byłoby w porządku, Joseph, ale nie jesteś człowiekiem. Jesteś

lwołakiem.

Lwołakiem

winnym

lojalność

Potrzebowaliśmy cię, a ty nas zawiodłeś." Upadł na kolana. "Chcesz żebym błagał? Będę błagać."

wobec

swoich

sojuszników.

Pokręciłam głową. "Moja lwica nigdy cię nie chciała, Joseph. Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, dlaczego? Dlaczego nie chciałaby najsilniejszego lwa jakiego mogła znaleźć? Do tego została zaprogramowana." Czułam, że lwica poruszyła się w długim, ciemnym tunelu w mojej głowie, lub w moim brzuchu. Wysłałam do niej spokojne myśli i uspokoiła się. Byłam niemal zaskoczona, że to zadziałało. Zmówiłam krótką modlitwę dziękczynną i ponownie zwróciłam uwagę na lwa przede mną. "Myślałem, że zostawiłaś mnie w spokoju z szacunku dla mojej żony." Spojrzałam na niego. Nie było z nim nic nie tak. Był wystarczająco przystojny, jeżeli nie trochę zbyt męski dla moich preferencji, ale nigdy mnie nie ruszał. Moja lwica nigdy nawet nie starała się o niego. "Moja lwica zareagowała na twojego lwa jak na wszystkie lwy, ale nigdy nie poczuła do ciebie pociągu, jaki poczuła w przypadku niektórych lwów z Chicago." "Zareagowałaś na lwy z Chicago, ponieważ z nimi spałaś. I ich wampirzym mistrzem." "Czy to jest to, co wszyscy mówią?" zapytałam. Wyglądał na zaskoczonego. "To prawda." "Nie, to jest połowa prawdy. Augustyn, tak, ale byłam bardzo ostrożna z jego lwami, bo nie chciałam napieprzyć twoim lwom. Zostawiłam jego lwy w całkowitym spokoju, bo martwiłam się o ciebie i twoje." "Wiedziałem, że odesłałaś ich z powrotem do Chicago, ale myślałem, że... Jestem wdzięczny, że ich dla nas odrzuciłaś." W mojej głowie, mogłam przyznać, że nie było to wyłącznie ze względu na Josepha i jego ludzi. Lew, który najbardziej przyciągał moją lwicę był kompleeeetnie złą wieścią. "Zrobiłam to, bo byłeś moim sprzymierzeńcem i myślałam, że to w jakiś sposób moja wina, że inne lwołaki zamierzały przyjść i przejąć twoje stado. Dowiedziałam się wtedy, że Augustyn miał twoje stado na swej liście spraw do załatwienia na chwilę obecną. Bo ty i twoje lwy jesteście zbyt słabi by się bronić, a wszystkie inne lwy o tym wiedzą." "Zapewniałem moim ludziom bezpieczeństwo" powiedział. "Nie, ja zapewniałam im bezpieczeństwo. Jean-Claude zapewnił im bezpieczeństwo. Richard zapewnił im bezpieczeństwo. Szczurołaki mogły umrzeć by utrzymać twoje miasto bezpiecznym. Lamparty prawie straciły królową. Łabędzie ryzykowały wszystko. Gdzie były lwy, podczas gdy reszta z nas krwawiła i umierała?" "Gdyby ktoś nas poprosił walczylibyśmy dla ciebie."

"Dlaczego mielibyśmy chcieć by lwy dla nas walczyły, Josephie? Jesteście zbyt słabi. Nie trenujecie walk, nie zbroicie się. Jesteście lwołakami, więc kurwa co? Wszyscy jesteśmy zwierzołakami, ale oferujemy więcej niż tylko zęby i pazury. Co oferują nam lwy, Josephie?" Złość poruszyła to miejsce we mnie i musiałam zamknąć oczy i policzyć, powoli, oddychać, powoli. Poruszenie ponownie się uspokoiło. Dwa razy z rzędu bestie się uspokoiły, bo poprosiłam, albo skoncentrowałam się na byciu spokojną. Może w końcu to załapałam. "Jesteśmy lwami" powiedział, ale jego głos był cichy. "Jesteście słabi" a mój głos był również cichy. Cichy, bo nie mogłam pozwolić sobie na złość. Joseph wyciągnął swe ręce w moją stronę, między nogami Truth i Wicked. "Nie pozwól im nas zabić." "Jestem twoim Rexem? Jestem twoją Reginą?" "Nie" powiedział, a jego ręce zaczęły się obniżać. "To dlaczego zwracasz się do mnie o pomoc?" "Ponieważ nie mam gdzie się zwrócić." "Czyja to wina, że Josephie? Czyja to wina, że po tylu latach twoje stado jest tak słabe, że musisz zwracać się do ludzi i wampirów i innych grup zwierząt o bezpieczeństwo?" Jego ręce były teraz na udach. "Moja" powiedział. "Nie, nie tylko twoja. Założę się, że twoja żona ma w tym swój udział. Za każdym razem, gdy przychodził ktoś trochę silniejszy niż ty i twój brat, mówiła, nie, prawda? Mówiła, że ich nie potrzebujesz, czyż nie?" "Tak" powiedział. "Jeśli dołączyłbyś kilku silniejszych do swojego stada, nauczyłbyś się jak być lepszym królem." "Albo zabiliby mnie i przejęli stado, zabrali..." "Twoja żonę" powiedziałam. Pokiwał głową. "Słyszałam, że niektóre z lwich przejęć odbywały się w taki sposób. Potrafię dostrzec, że nie chciała podejmować ryzyka." "Zatem zrozumiesz." Pokręciłam głową. "Nie mogę sobie pozwolić na zrozumienie, Josephie. Nie mogę pozwolić, byś chował się za moją spódnicą, już nigdy więcej. Micah wyrzucił cię z naszego sojuszu." Spojrzałam przez pokój na Grahama przy drzwiach. "Graham, czy inne grupy zwierząt głosowały z lampartami?"

"Powiedzieli całkiem sporo z tego, o czym ty mówiłaś, że wszyscy tracili ludzi lub odnosili rany a lwy po prostu korzystały z zasobów nie dając nic w zamian." "Dałem Anicie wybór wszystkich naszych wolnych młodych mężczyzn. Obnosiłem się z nimi przed nią jak na jakiejś aukcji niewolników." Zwalczałam złe samopoczucie z powodu tej decyzji, aż do tego momentu. "Aukcja niewolników, tak to postrzegałeś?" "Dobierasz mężczyzn, którzy będą mieli uprawiać z tobą seks. Jeśli nie masz wyboru, to jesteś tylko niewolnikiem." "Nie pieprzyłam żadnego z twoich młodych lwów." Spojrzał na mnie, jakby w ogóle w to nie wierzył. "Pytałeś ich, co dla mnie robili?" "Czuliśmy się wystarczająco źle, dając ich tobie. Nie potrzebowaliśmy słyszeć żadnych szczegółów." "Ty zadufany w obie świętoszku. Nie spałam z nimi, ponieważ większość z nich to prawiczki, albo, cholera, coś w tym stylu. Gorszenie młodzieży po prostu do mnie nie przemawia." Rozległo się pukanie do drzwi. Kto to mógł być tym razem? Graham otworzył drzwi, a w przejściu stał powód strachu Josepha i drugi powód, z którego odesłałam za pierwszym razem lwy z powrotem do Chicago. Haven, alias Ciasteczkowy Potwór, wszedł do pokoju.

Rozdział 38 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Był wysoki i trochę zbyt szczupły jak na mój gust, a skórzany płaszcz dawał mu więcej objętości w ramionach, niż wiedziałam, że miał. Jego krótkie włosy na jeża wciąż miały odcienie niebieski jak u Ciasteczkowego Potwora i wiosennego nieba. Jego oczy wciąż były niebieskie i roześmiane. Nadal był przystojny. Nadal był niebezpieczny. Joseph wstał. Wicked i Truth położyli dłoń na każdym z jego ramion. Nie walczył o to z nimi. Po prostu spoglądali na drugiego mężczyznę. Istotnie blokowali mój widok w tym punkcie. Czułam się z tym w porządku. Im mniej go widziałam, tym lepiej. "To niezgodne z przepisami, przytrzymywać go dla mnie." Głos Haven był miły, jak gdyby pytał o pogodę. Prawdopodobnie miał sympatyczny wyraz twarzy idący za tym miłym głosem. Mógł wyglądać miło i być rozbawiony, aż do czasu, gdy cię krzywdził. Był zawodowym bandytą i był nim przez całe dorosłe życie. Był członkiem mafii i lwołakiem. Tak jak powiedziałam, niebezpieczny. "Pokonałem cię ostatnim razem" powiedział Joseph. To była prawda. "Miałeś szczęście" powiedział Haven, a głos prześlizgnął się do czegoś mniej przyjemnego. "Poza tym nawet nie wiedziałem, że tu jesteś. Przyszedłem zobaczyć Anitę." Wicked i Truth odsunęli się na bok, biorąc Josepha ze sobą. Nagle leżałam wpatrując się w innego mężczyznę. Miałam chwilę gapienia się w to zwodniczo niebieskie spojrzenie, taki niewinny kolor, a następnie jego wzrok zsunął się na moje ciało. To nie było seksualne; zapomniałam, opuścić koszulę, więc rany były jeszcze widoczne. Jego twarz była bardzo poważna, a na skraju tego błysk gniewu przeszedł przez błękitne oczy. "Tygrysołak, co?" "Tak." Wyciągnął rękę, jakby chciał dotknąć ran. Opuściłam ubranie z powrotem na moją skórę. Spojrzał ponownie na moją twarz. W jego oczach było spojrzenie, którego nie mogłam rozszyfrować. To było poważne spojrzenie, cokolwiek to znaczyło. Coś drgnęło we mnie, coś, co błysnęło płowo i złoto w ciemnym końcu tunelu. Nagle zapachniało suchą trawą i podgrzaną tak mocno, że można to było powąchać. Poczułam lwa. "Staram się być tutaj dobry" powiedział Haven. "Jeśli staniesz się dla mnie lwicą, nie mogę obiecać, że będę dobry."

"Doceniam to" powiedziałam głośno, ale moja ręka bolała od chęci sięgnięcia do niego. Złagodził swój poziom mocy, a ja złagodziłam swój, ale pragnienie, by go dotknąć nadal tam było. Micah zorientował się, że moja moc nie szuka lwa będącego jeszcze jednym zwierzęciem do przywołania jak Nathaniel. Moc szukała tego, czym Micah był dla mnie, Rexa dla mojej Reginy. Chimera postępował w ten sam sposób, jak sądzę; był dominujący w jakiejkolwiek grupie, którą przejął. Mieszanka wielołaka i wampirzej linii Belle Morte wydawała się zmieniać to dla mnie ze starania się bycia dominującą dla wszystkich na staranie się być dominującą parą z każdym. "Weź go za rękę." Zamrugałam na nich. Truth powtórzył "Weź go za rękę." "Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł." Haven sięgnął ku mnie. Mogłam się cofnąć, ale byłam trochę opóźniona w poruszaniu. Może to była freudowska pomyłka. Jego ręka owinęła się wokół mojej z naddatkiem. Jego ręce były tak duże jak Richarda, długie palce, bliższe wyglądowi rąk Jean-Claude'a, ale rozmiar był całkowicie Richarda. Odczucie jego dłoni w mojej poluzowało coś ciasnego w mojej klatce piersiowej. Miałam wystarczająco dużo mężczyzn w moim życiu, do cholery. Wszystko, co musiałam zrobić, to puścić jego dłoń, ale nie puściłam. Haven patrzył w dół na nasze splecione ręce, jakby nie wiedział, co to było. Zabrzmiał rozpraszająco, jakby myślał o czymś zupełnie innym od tego, co mówiły jego słowa. "Twój Nimir-Raj wykopał Josepha i jego lwy z koalicji. Upewniłem się co do tego ze szczurołakami, hienołakami i twoim Ulfrikiem. Oni wszyscy są spokojni wobec tego, co musi zostać zrobione." "To było dobre z twojej strony, skontaktować się z każdym" powiedział Truth. "Grupy zwierząt w waszej koalicji z Jean-Claude’m nadal są zjednoczone. Nie chciałem sikać na każdego, pierwszego dnia po powrocie." Pocierał kciukiem po moich kostkach, gdy mówił. "Po prostu muszę zapytać, jak ty się z tym czujesz i mogę zacząć." "Anita, proszę" powiedział Joseph. Wciąż był trzymany między dwoma wampirami. "Nikt w koalicji już więcej ci nie zaufa, Josephie. Ja również ci nie zaufam." "Więc nie obchodzi cię, co zrobię?" zapytał Haven. Patrzył teraz na moją twarz. Jego twarz była bardziej poważna, niż kiedykolwiek widziałam. "Są lwy w jego grupie, które są słabe, ale nadal są wartościowe. Daj im szansę, by przyłączyły się do ciebie."

"Wartościowe, jak?" "Oni mają pracę. Przynoszą dochód dla stada, tak aby inni nie musieli pracować." "Pieniądze nie będą problemem. Auggie będzie nas finansował, dopóki sprawy się nie ułożą i nie zadziałają." "I to jest kolejna rzecz, ja postaram się nie ingerować w jaki sposób poprowadzisz stado, ale nie mogę pozwolić ci sprowadzić mafijnych powiązań do St. Louis." "Wiesz, że to jeden z głównych powodów, z których Auggie chciał nas tutaj." "Zauważyłam to, ale mamy wystarczająco dużo przestępczości bez dodawania. Pozwolę lwom robić to co robią lwy, ale mafia jest ludzka, a ja jestem marszałkiem federalnym. Nie każ mi wybierać." "Muszę porozmawiać z Auggiem." Tylko trzymał mnie za rękę, nie napotkał ponownie moich oczu. "Porozmawiam z nim, jeśli chcesz, lub Jean-Claude może." "Jean-Claude prawdopodobnie może dojść do kompromisu, którego Auggie będzie słuchać" powiedział Haven. "Pamiętasz dwa lwy, które prawie połamałeś, gdy byłeś tu ostatni raz?" "Dzieciaki z college’u, tak." "Oni pomogli mi utrzymać bestię pod kontrolą. W rzeczywistości, Joseph ma wielu młodych ludzi w college’u. Pozwól im ukończyć naukę, pomóż przynosić dochody zgodne z prawem." Jego ręka zacisnęła się wokół mojej, nie silnie, ale stanowczo. "Spałaś z nimi?" Zaczęłam pytać dlaczego, ale było coś w sposobie, w jaki tam stał, jakiś rodzaj ciszy, że bałam się prowokować. Powiedziałam prawdę: "Nie" "Z żadnym z nich" powiedział. "Nie, ale jeśli nie jesteś za dzieleniem się, wówczas trzymasz rękę niewłaściwej dziewczyny." "Wiem, ile masz na talerzu, ale oni nie są lwami." "A gdybym sypiała z którymkolwiek z innych lwów?" Spojrzał na mnie; nie było niczego kojącego w tym spojrzeniu, do diabła, nie było nic zbytnio ludzkiego w tym spojrzeniu. "Nie będę się dzielić z innymi lwami". "Będę potrzebowała więcej niż jedno z każdego z moich zwierząt. Nie możesz być ze mną dwadzieścia cztery na dobę przez siedem dni w tygodniu." Skrzywił się. "Nie, nie mogę."

"Ponadto, mam Micaha jak mojego Nimir-Raj, następnie Nathaniela jako mojego lamparta na wezwanie. Może to działa w ten sposób ze wszystkimi moimi zwierzętami." "Masz tylko na Ulfrika." "Nieprawda" powiedział Graham. "Często spotyka się z Jasonem." "On jest pomme de sang Jean-Claude'a" powiedziałam. "To dlatego często się kręci w pobliżu, ale nie dlatego ciągle z nim sypiasz." "Dzięki za wyłożenie tego w ten sposób, Grahamie." Zabawne, jak często Graham przypominał mi dlaczego nie dostawał ode mnie seksu. "Jest także najlepszym przyjacielem Nathaniela." dodał Wicked. "Czy możemy zmienić temat?" powiedziałam. "Ale Jason nie jest jej zwierzęciem na wezwanie" powiedział Truth. "Zatem dlaczego ma lamparta, ale nie wilka?" zapytał Graham. "Nie wiemy" powiedział Wicked. "Chłopaki, już wystarczy" powiedziałam. "Ona ma rację" powiedział Haven. Spojrzał na Josepha. "Nie możemy rozstrzygnąć tego teraz, więc odpuśćmy. Idź i powiedz twojemu stadu, że ich zawiodłeś. Powiedz im, że damy im dzisiaj bezpieczeństwo." "Co się stanie jutro?" zapytał Joseph. Haven ofiarował ponownie ten nieprzyjemny uśmiech. "Wszakże wówczas ty i ja dowiemy się, czy możesz mieć szczęście ponownie, lub czy twoje szczęście się skończyło." "Uczynisz go swoim Rexem, Jean-Claude'a Rexem" powiedział Joseph. Spojrzał na lwołaka. "Czy jesteś przygotowany na to, co robią Nimir-Raj i Ulfrik?" "Co to?" "Sypianie z jej mistrzem. Sypianie z Jean-Claude’m." Zabawne, że niektóre plotki nigdy nie umierają, nie ma znaczenia ile razy można próbować je zabić. Zanim mogłam powiedzieć cokolwiek, Haven odpowiedział "Czy wierzysz w każdą plotkę, którą usłyszysz?" "To nie plotki, jeśli są prawdziwe." "Myślałeś, że spałam z twoimi małymi lwami, a nie spałam." "Ty mówisz, że nie spałaś." "Zabierzcie go stąd" powiedział Haven. Wampiry spojrzały na mnie. Przytaknęłam. Zaczęli eskortować Josepha do drzwi. "Skazujesz mnie na śmierć, Anito" zawołał przez ramię.

Nie wiedziałam, co na to odpowiedzieć, więc nic nie powiedziałam. Nie możesz ocalić wszystkich, a my nie mogliśmy sobie pozwolić na jakiegokolwiek sojusznika, który nie był z nami do końca. To nie był tylko seks. Nie było żadnego lwa w jego stadzie wystarczająco dobrego, by być ochroniarzem. Ani jednego. Nie możesz być tak słaby i przetrwać. Wicked mówił coś do Josepha, cicho i ponaglająco. Jego uścisk na ramieniu mężczyzny był wystarczająco napięty, by pokazać się z pewnej odległości. Cokolwiek powiedział uciszył protesty i posłał go za drzwi. "Co mu powiedziałeś, Wicked?" zapytałam. "Powiedziałem mu, że lwołak zapewnił mu bezpieczeństwo dzisiaj wieczorem, ale jeśli wciąż będzie powtarzał te podłe rzeczy o naszych mistrzach, po prostu zrobię to z nim dziś wieczorem." "To moja walka" powiedział Haven. "Powiedziałem, że zrobię to z nim, a nie, że go zabiję. Po wszystkim, co właśnie powiedział, pomyślałem, że gwałt przestraszyłby go wystarczająco, by stąd wyszedł." "Nie podobają ci się faceci" powiedziałam. "Nie wiesz, co mi się podoba. Ciężko pracowałaś, by nie wiedzieć. Moja duma będzie zraniona, ale będę ponad tym. Jednak Joseph uwierzyłby w cokolwiek o ludziach JeanClaude'a, nawet w gwałt mężczyzny na mężczyźnie." "Więc naprawdę jest plotka, że nikt nie zostaje dołączony do pocałunku Jean-Claude'a bez pieprzenia się z nim." "Albo z tobą" powiedział Truth. "Jestem bardzo rozczarowany, że to nie jest prawdą, tak przy okazji" powiedział Wicked z uśmiechem. "Ja też" powiedział Graham. Dałam im obojgu spojrzenie na jakie zasłużyli. "Nie chciałbym tego" powiedział Truth. Popatrzyli na niego. "Dlaczego nie?" zapytał Graham. "Ponieważ jestem już znacznie w niewoli Anity. Gdybym uprawiał z nią seks, byłbym trochę więcej niż niewolnikiem, o których tworzenie oskarżał nas Joseph." "Zaufajcie mi, chłopaki, przeceniacie mój urok" powiedziałam. "Nie wiem tego" powiedział Haven. Rozłożył moją rękę na swojej dłoni i dotknął jej palcami drugiej ręki. "Masz takie małe dłonie." "Delikatne i niebezpieczne" powiedział Wicked.

Haven zaczął mówić, jakby do siebie. "Nie jestem skomplikowanym facetem. Wiem to. Nie jestem głupi, ale nie jestem również ekspertem. Wiem to również. Lubię być facetem. Lubię być mięśniakiem. Lubię ranić ludzi. Nie mam nic przeciwko zabijaniu ludzi. Lubię swoją pracę. Lubię pić z chłopakami, trochę pokera i kluby striptizerskie, pieprzenie. To było dobre życie." "Nadajesz temu brzmienie jakby się skończyło" powiedziałam. "Wróciłem do Chicago, do mojego życia, ale to już nie działało. Nadal lubiłem ranienie ludzi, ale zacząłem się zastanawiać, czy mnie znienawidzisz za niektóre rzeczy, jakie kazał mi robić Auggie. Cały czas myślałem, Co ona na to? Zastanawianie się, co mogłabyś pomyśleć, zaczęło kolidować z moją pracą. Auggie to zauważył." "Wysłałam cię z powrotem do domu, Haven. Nie sprawiłam, że zacząłeś myśleć o mnie." Starałam się zabrać rękę z powrotem, ale te długie palce owinęły się wokół mnie, a ja nie walczyłam. "Taa, zrobiłaś to, Anito, może nie celowo, ale jednak. Po pierwsze to popieprzyło moją pracę, to popieprzyło moje zabawy. Zacząłem patrzeć na moich przyjaciół, na to, co robiliśmy, i myślałem, Byłaby rozczarowana. Pomyślałaby, że to było głupie" Potrząsnął głową. "Cholera, nigdy nie pozwoliłem żadnej kobiecie namieszać mi w ten sposób." "Haven, ja ..." "Pozwól mi skończyć" powiedział. Nie byłam pewna, czy chciałam by dokończył, ale pozwoliłam mu. "Kobiety są po prostu do pieprzenia lub małżeństwa, żeby można mieć dzieci, jeśli ich chcesz. Kobiety się nie liczą, nie w moim świecie i nie w świecie Auggiego. Ale ty liczysz się dla niego i dla mnie. A szczególnie dla mnie. Bez względu na to, z jaką kobietą byłem, lub jak dobry był seks, w momencie gdy to się kończyło czułem się źle. To nie wystarczało. Niech to, cholera, zacząłem myśleć o związku. Posiadaniu dziewczyny do pogadania. Głupie gówno, które porzuciłem zanim uderzyłem w piętnasty rok życia i nagle to wszystko wróciło. Znów byłem tym dzieciakiem, myślącym, że było więcej do przeżycia niż bycie mięśniakiem Auggiego. Nie ma więcej do przeżycia, Anito. Nie ma już niczego." Jego głos zatonął w niskim pomruku. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Przykro mi wydawało się kiepskie, a to nie moja wina, wydawało się jeszcze gorsze. Nie miałam zamiaru spieprzyć twojego życia wydawało się najbardziej trafne. Ostatecznie postawiłam na "Nie sprawiłam, byś na nowo przemyśliwał swoje życie, Haven."

"Taa, zrobiłaś to. Auggie mówi, że to zrobiłaś. Powiedział, że nie chciałaś tego zrobić, ale napieprzyłaś mi w umyśle, jak robiła to Belle Morte, lub mogła robić. Jestem twoim lwem, Anito. Jestem twój. Twój w sposób, w jaki nigdy nie byłem kogokolwiek. Sprawiasz, że chcę być lepszym człowiekiem. Jak kurewsko to jest chore?" Nadszedł cichy głos Truth. "Dama zawsze sprawia, że człowiek chce być lepszy niż jest. Belle Morte nie sprawiała by ktoś chciał być lepszy. Sprawiała, że miałeś obsesję na jej punkcie, podążałeś za nią jak pies, ale nie myślałeś, Czy będzie myśleć o mnie gorzej, jeśli zrobię tę straszną rzecz? Robiła rzeczy o wiele gorsze niż cokolwiek byliśmy gotowi zrobić; nawet Wicked uznawał ją za niemoralną." "Auggie powiedział, że to ten sam rodzaj mieszania w umyśle, które robiła Belle Morte." "Twój pociąg do Anity mogły wywołać wampirze moce, ale twojej reakcji na nią ponad to, nie" powiedział Wicked i niemalże nuta smutku rozbrzmiała w jego głosie. "Co to znaczy?" zapytał Haven, a jego głos był poirytowany. "To znaczy, mój dobry kolego" powiedział Wicked "jesteś zakochany w kobiecie." "Nie" powiedział Haven. "Tylko miłość dobrej kobiety skłania mężczyznę do kwestionowania każdego wyboru, każdego czynu. Tylko miłość sprawia, że wojownik waha się w obawie, czy jego pani odbierze go jako okrutnika. Tylko miłość czyni mężczyznę zarówno najlepszym, jaki będzie kiedykolwiek i najsłabszym. Czasami w tym samym momencie." Nie wiedziałam, co powiedzieć. Wydawało się, że muszę coś powiedzieć. Może nie byłam w nim zakochana. A może to było tylko pożądanie. Albo... ale jedno było jasne między nami. "Doceniam całą uczciwość, Haven, naprawdę to robię, ale muszę mieć pewność, że rozumiesz kilka rzeczy." Spojrzał na mnie, zarówno zły jak i zaniepokojony. "Jakie rzeczy?" "Postąpiłeś dobrze. Sprawdziłeś opinie wszystkich innych liderów grup. To było wspaniałe. Ale nie powiedziałam, że uczynię cię jednym z moich chłopaków." Uścisnął mi rękę, przejechał palcami po moim nadgarstku. Musiałam walczyć, by nie zadrżeć pod nawet tak małym dotykiem. Znałam tę reakcję. To było zbyt blisko tego, jak Micah wpływał na mnie, cholernie blisko. Ale kiedy Micah przyszedł do mojego życia, ardeur było nowe i byłam bardzo blisko posiadania moich własnych bestii. Teraz nie byłam nowa w kontrolowaniu tego wszystkiego. Dzięki Bogu.

"Puls przyspiesza ci zaledwie z tym małym dotykiem. Jak możesz mówić, że mnie nie chcesz?" "Nie powiedziałam, że cię nie chcę. Ale moje życie działa, w większości. Lubię mieszkać z Micahem i Nathanielem. Lubię nocować z Jean-Claude’m i Asherem. Nie potrzebuję innego mężczyzny w moim życiu, który nie będzie się dzielić. Szczerze mówiąc, staram się zmniejszyć liczbę mężczyzn w moim życiu. Ja naprawdę nie chcę kolejnego." "Co ty mówisz?" "Mówię, nie przychodź tu myśląc, że sprawa między nami jest załatwiona. Nie bierz tego za pewnik, że będziesz w stanie wcisnąć się w moje życie." Puścił moją rękę wówczas i spojrzał tak zimno. "Rozmawiam z tobą jak nigdy nie rozmawiałem z inną kobietą i to jest to co otrzymuję?" "Tak, bo moje życie działa. Koalicja działa. Struktury władzy na tym terytorium działają. Nie będę temu zagrażać, nie dla pożądania, a nawet miłości." "Zapytaj ją, co do ciebie czuje" powiedział Truth. Haven pokręcił głową. "Powiedz mu, jak się czujesz, Anito." Nie chciałam tego, ale Truth miał rację. Po pierwsze, Haven był ze mną szczery. Po drugie, ego mężczyzny jest czasem kruchą rzeczą. Najtwardszych mężczyzn czasami najłatwiej zranić, a najtrudniej uleczyć. Nie wiedziałam co Haven i ja będziemy wzajemnie ze sobą robili, ale cokolwiek mieliśmy zamiar zrobić, to wymagało bycia uczciwym. "Myślałam o tobie, gdy byłeś w Chicago, ale nie do tego stopnia jak ty myślałeś o mnie. Odesłałam cię, bo chciałam cię dotknąć. Chciałam być nago z tobą i robić wszystkie te rzeczy, które robisz gdy ściągniesz ciuchy." "Mówisz, że chciałaś, jakby to była przeszłość." "Wciąż czuję przyciąganie, zaufaj mi. Ale początkowe przyciąganie jest najbardziej przytłaczające. Tak było również z Micahem. Jeśli uda mi się nabrać trochę dystansu między mną a mężczyzną, potem, najwyraźniej, mam lepszą kontrolę." "Zastanawiam się, jaka byłaby twoja kontrola, gdybym nie osłaniał przed tobą mojego lwa? Jesteś ranna. Musisz się wyleczyć, ale gdy poczujesz się dobrze, chcę zobaczyć, jak twoja kontrola wytrzyma mojego lwa." "Nie groź mi Haven. Nie reaguję na to dobrze." "To nie jest groźba, Anito. Jestem teraz bardzo dobry. Nie masz pojęcia, jak dobry." "Doceniam to" powiedziałam.

"Ale ja nie jestem dobry. Jestem zły. Myślę, że niczym złoczyńca. Nadal mnie odpychaj, a wszystkie moje dobre decyzje odejdą do lamusa." "Co to znaczy?" zapytałam. "To znaczy, że kiedy zabiję Josepha i przejmę jego stado, będę stałym członkiem twojej koalicji. Będę lokalnym Rexem. Kiedy przejmę stado Josepha, nie będę mógł wrócić do Chicago." Ludzka część mnie, zdroworozsądkowa część mnie powiedziała Wyślij jego tyłek z powrotem do domu. Chłodna praktyczna część powiedziała, Kto inny będzie prowadził lwy tutaj? Nie było innych kandydatów. Lwica we mnie chciała wiedzieć, czy był tak dobry, jak jego przechwałki. Nie tylko w seksie, ale mocy. Lwica bardziej niż jakiekolwiek inne z moich zwierząt chciała partnera, który mógłby ją chronić, nadążać za nią. Żadna z moich innych bestii nie była tak konkurencyjna, jak lew. Miałam odległe zawirowanie tygrysa, jak sen o śnie. Tygrys chciał być sam. Nie mam nic przeciwko. "Boję się ciebie, Haven. Boję się, że będąc moim lwem rozpieprzysz moje życie. Wiem, że jesteś zły i byłeś zły całe swoje dorosłe życie. To dużo złych nawyków do pokonania." "Nie jestem pewien, czy wiem, jak być dobrym." "Wiem." "Czy mam zostać? Zdecyduj teraz Anito, bo od kiedy stado będzie moje, nie będzie wyboru." Myślałam o tym. Byłabym w porządku z nim przybywającym jako nowy Rex, ale przybywającym jako nowy chłopak, cóż, to po prostu wpisana w to wszystko katastrofa. Otworzyłam usta, by powiedzieć, odejdź, ale moja lwica zamachnęła się we mnie pazurami, jakby grała z moją wątrobą. To mnie skręciło na łóżku, ale nie w dobry sposób. Nagle byłam pytana przez wielu ludzi "Anita, wszystko w porządku?" Przytaknęłam. Miałam większą kontrolę nad moimi zwierzętami, naprawdę. Ale zdaje się, że nie miałam pełnej kontroli. Czy lwica pozwoli mi odesłać Haven do Chicago, czy rozerwie mnie na strzępy? Nie wiem, co odpowiedziałabym Haven, bo nie miałam okazji. Drzwi się otworzyły i to był ponownie Dolph, ale z większą ilością policji za plecami. "Wszyscy posiadający tutaj broń, ale nie mający odznaki, na zewnątrz." Ponieważ był to każdy, poza Grahamem, wyszli. Dolph był wkurzony, że przede wszystkim zdołali ominąć wszystkich. Najwyraźniej zamierzały polecieć głowy, przynajmniej w przenośni. Edward wrócił do pokoju, gdy Dolph przydzielał każdemu z uzbrojonych "strażników" policyjną eskortę poza teren szpitala. Dolph zdecydował, że Ted Forrester i jego

niemiecki kolega w korytarzu byli wystarczająco muskularni, by mnie chronić, więc Graham również nie musiał tu być. "Dolph, Graham nie jest nawet uzbrojony." "Masz Forrestera i Otto Jeffries'a pilnujących twoich pleców, czy coś dzieje się w naszym mieście tak niebezpiecznego, że potrzebujesz całej tej siły ognia?" Dał mi to badawcze policyjne spojrzenie, które zawsze wydawało się widzieć wszystko. Pokręciłam głową. Powiedziałam Truth, Wicked, Haven i Grahamowi by wyszli z miłymi oficerami policji. Poszli. Ponieważ Dolph miał rację z Edwardem i Olafem, byłam wystarczająco bezpieczna, przynajmniej przed naszymi wrogami. Widziałam Olafa używającego broni. Wiedziałam, że jest dobrym mężczyzną w walce, ale jakoś nigdy nie czułam się całkowicie bezpieczna od Olafa z Olafem w pobliżu. Zabawne, co.

Rozdział 39 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Lekarz powiedział, że mogę iść. Że jeśli będę ćwiczyła i nie pozwolę tkance bliznowatej twardnieć na mnie, będę czuć się dobrze. Zakładał również, że byłam zmiennokształtną, nowym rodzajem zmiennokształtnego, który może mieć różne zwierzęta. Rzeczywiście użył terminu wielołak. To był pierwszy raz, gdy usłyszałam kogokolwiek mówiącego to, poza zmiennokształtnym. Lekarz nigdy faktycznie żadnego nie widział, dopiero mnie. Powiedziałam mu, że wciąż żadnego nie widział ale nic co mówiłam nie zmieniło jego przekonań, więc dałam sobie spokój. Jeśli ludzie nie wierzyli w prawdę, a nie chcesz kłamać, to nie masz opcji. Chimera był prawdziwym rarytasem, prawdziwym wielołakiem i jednym z najbardziej przerażających stworzeń, jakie kiedykolwiek spotkałam. Zastanawiałam się co lekarz by z nim zrobił? Szłam korytarzem do pokoju Petera z Edwardem na czele. Olaf zamykał pochód. Nie lubiłam go za sobą, ale nie robił nic złego. Wedle niego, był zdecydowany być dobrym chłopcem. Fakt, że mogłam poczuć ciężar jego spojrzenia na plecach prawie niczym ręce naciskające między łopatkami nie był czymś, na co mogłam naprawdę psioczyć. Chodzi mi o to, co miałam powiedzieć, Przestań się na mnie patrzeć? To było trochę zbyt dziecinne bym powiedziała to głośno, bez względu na to, jak bardzo prawdziwie to czułam. Nie pomagało, że Olaf i ja w pewnym sensie byliśmy podobnie ubrani. Edward był w swojej białej tradycyjnej koszuli, dżinsach i kowbojkach. Ted Forrester ubierał się, by czuć się wygodnie; Olaf ubierał się również by zastraszyć albo dlatego, że lubił wygląd gotyckiego zabójcy. Ja nie wybrałam swoich ciuchów, Nathaniel to zrobił. Czarne dżinsy wystarczająco obcisłe, że wewnętrzna kabura nieco cisnęła, ale ładnie mieszczące się w sznurowanych butach. Czarny T-shirt z dekoltem w kształcie łódki i znajdujący się pod nim biustonosz pushup upewniał, że miałam wiele do pokazania w tym zakresie. Mój krzyż raczej osiadł na moich piersiach, niż wisiał przed nimi. Skąd wiedziałam, że to Nathaniel spakował torbę a nie Micah? Po pierwsze, dobrane biustonosz i majtki, a majtki były doskonałe dla dżinsów z obniżoną talią; po drugie, koszulka i biustonosz pokazywały wiele dekoltu; po trzecie, buty. Może moje Nike były pokryte krwią, prawdopodobnie były i obuwie było wygodne i niskie, ale Nathaniel był dwudziestoletnim mężczyzną i często patrzył na ubrania z perspektywy

swojej pracy. Micah miał tendencję do nie dobierania wszystkiego aż tak doskonale; po prostu spakowałby zwyczajny wspólny T-shirt z szuflady z koszulkami, którą dzieliliśmy. Strój nie wyglądałby tak bardzo jak zestaw jeśli zrobiłby to Micah. Musiałam porozmawiać z Nathanielem o wybieraniu rzeczy z tak dużym dekoltem, kiedy pracowałam z glinami. Miałam zapasową kaburę naramienną zamiast innej skórzanej wykonanej na zamówienie, co prawdopodobnie oznaczało, że szpitalna operatywność ją zniszczyła. To byłaby druga lub trzecia, która została pocięta na kawałki na pogotowiu. Czułam ciepło lub ruch powietrza, albo... coś. Odwróciłam się i musiałam to zrobić wystarczająco szybko, by złapać Olafa w połowie ruchu, cofającego rękę. Niemal mnie dotknął. Spiorunowałam go wzrokiem, a on wpatrywał się we mnie. Te ciemne, głęboko osadzone oczy patrzyły na moją twarz, a potem jego wzrok zsunął się na przód mojego ciała w ten sposób, w jaki potrafią to robić mężczyźni. To spojrzenie, które ześlizguje się po tobie, więc wiesz, że myślą o tobie nagiej, lub gorzej. W przypadku Olafa było chyba gorzej. "Nie patrz tak na mnie" powiedziałam. Edward obserwował nas oboje. "Każdy mężczyzna, który zobaczy cię dziś w nocy będzie patrzył na ciebie w tym stylu." Zrobił niejasny gest w kierunku mojej piersi. "Jak mogliby nie?" Czułam ciepło przebiegające moją twarz i przemówiłam przez zaciśnięte zęby. "Nathaniel wybrał ubrania, które przyniesiono do szpitala, nie ja." "Czy on kupił koszulkę i biustonosz?" zapytał Olaf. "Nie" powiedziałam. "ja to zrobiłam." Wzruszył ramionami. "Zatem nie wiń chłopca." "Taa, ale to są ubrania na randkę, a nie sądzę, że będzie czas na randkę dziś wieczorem." "Mamy zamiar zapolować na wampira, który nam uciekł?" zapytał. Przytaknęłam. "Taa, jeśli możemy się dowiedzieć, gdzie ona i jej ludzki sługa się dostali, taa." Uśmiechnął się. "Co?" powiedziałam, ponieważ uśmiech nie pasował do tego, o czym mówiliśmy. "Jeśli wszystko wyjdzie tak jak mam nadzieję, może będę winien twojemu chłopakowi podziękowania." Pokręciłam głową. "Nie rozumiem." Edward dotknął mojego ramienia, a ja podskoczyłam. "Nie chcesz tego zrozumieć." Poprowadził mnie w dół korytarza, z jego dłonią na moim ramieniu. Olaf został tam, gdzie był, patrząc na nas z tym dziwnym półuśmiechem na twarzy.

"Co?" zapytałam Edwarda. Pochylił się w zamknięciu, mówiąc cicho i szybko "Podczas gdy byłaś nieprzytomna, Olaf wszedł do pokoju. Byłaś cała we krwi, a oni pocięli większość tego, co miałaś na sobie. On cię dotykał, Anito. Lekarze i strażnicy odgonili go i wywalili z pokoju, ale…" Potknęłam się, bo starałam się zatrzymać, a on utrzymywał nas w ruchu. "Dotykał mnie, gdzie?" zapytałam. "Brzuch." "Nie rozumiem" a potem zrozumiałam. "Rany, dotykał ran." "Tak" powiedział Edward i zatrzymał nas przed drzwiami. Przełknęłam ślinę; zarówno mój puls i nieokreślone nudności próbowały wspiąć mi się do gardła. Spojrzałam w głąb korytarza, gdzie wciąż stał Olaf. Wiedziałam, że moja twarz wyrażała strach; nie mogłam nic na to poradzić. Wywinął dolną wargę i przygryzł ją. Myślę, że był to nieświadomy gest. Gest który robisz, gdy dotrzesz do punktu, w którym nie myślisz o tym, jak wyglądasz, albo kto patrzy. Potem przeszedł korytarzem ku nam jak jakiś czarny filmowy potwór. W rodzaju tych, które wyglądają ludzko i są ludźmi, ale w ich umysłach nie pozostało nic ludzkiego do czego można przemówić. Edward otworzył drzwi i wciągnął mnie do środka. Najwyraźniej nie czekaliśmy na Olafa. Świetnie dla mnie. Potknęłam się na progu. Zacisnął dłoń, podtrzymując mnie. Drzwi zamknęły się na widoku Olafa wślizgującego się na korytarz. Poruszał się jakby jego wszystkie mięśnie wiedziały co robią, prawie jak jeden ze zmiennokształtnych. Tak, potrzebował zabijania. Musiałam wyglądać blado, bo Micah przeszedł z drugiej strony pokoju i wziął mnie w ramiona. Szepnął przy moim policzku, "Co się stało?" Przytulił mnie mocniej. "Jesteś roztrzęsiona." Owinęłam ramiona wokół niego i przycisnęłam tak dużo siebie do tak dużej powierzchni jego, jak tylko mogłam. To był jeden z tych uścisków, które odczuwasz jak niemalże próbę wtopienia się w drugą osobę. Czasami jest to seksualne, ale czasami jest dlatego, że świat zmierzał w zbyt złym kierunku i trzeba było się czegoś uczepić. Przylgnęłam do Micaha, jakby był ostatnią trwałą rzeczą na świecie. Zakopałam swą twarz w zakrzywieniu jego szyi i wciągnęłam zapach jego skóry. Nie pytał ponownie, co się stało; po prostu trzymał mnie blisko. Inne ramiona przytuliły mnie od tyłu; inne ciało przycisnęło się do mnie mocno. Nie musiałam otwierać oczu by zobaczyć Nathaniela wiedząc, że to on. Nawet nie potrzebowałam słabej podpowiedzi wanilii. Znałam odczucie jego ciała przy moim. Znałam odczucie ich obojga wspólnie mnie trzymających.

Kolejne ciało podeszło do nas z boku. Wykonałam obrót, by zobaczyć i stwierdziłam, że to Cherry. Położyła ramię wokół obu mężczyzn. Zdałam sobie sprawę, początkowo, że nie była wyższa niż Nathaniel teraz. "Co jest nie tak?" zapytała, ciemne oczy były zmartwione. Co mogłam powiedzieć? Że bałam się Olafa? Że myśl, że pieścił moje rany przyprawiała mnie o ciarki? Że zastanawiałam się, czy dotknął uwypuklenia jelita w sposób, w jaki mężczyzna dotyka piersi? Że chciałam to wiedzieć i nie chciałam wiedzieć? Drzwi otworzyły się za nami. Edward skinął na mnie i podszedł do drzwi. Mówił cicho, a potem wyszedł, by porozmawiać z Olafem prywatne, a może po prostu trzymać go z dala ode mnie przez chwilę. Niezależnie od tego, byłam wdzięczna. Oczywiście, to pozostawiło mnie z innym wsparciem Edwarda. Spojrzałam ponad barkiem Micaha i ręką Cherry na łóżko w pokoju. Ból sprowadził więcej cienia na tego chłopca, którego po raz pierwszy spotkałam w twarzy Petera. Wyglądał blado i strasznie młodo leżąc podłączony do rurek i monitorów. Kiedy się obudziłam, nie byłam podłączona do niczego, co monitorowałoby moje wnętrzności. Jak dużo było z nim gorzej niż ze mną? Szepnęłam "Nie sądzę bym mogła wyjaśnić, co się stało." Cherry zwęziła oczy. "Postaram się wyjaśnić później, obiecuję." Spojrzała na mnie, ale cofnęła się, jakby wiedziała, co mam zamiar zrobić. Może wiedziała. Prawdopodobnie wykonałam jakiś mały ruch w kierunku łóżka, albo odwróciłam moje ciało jakby przygotowując się do poruszenia. Większość ludzi tego nie zauważy, ale wielu zmiennokształtnych to zrobi. Przytuliłam Micaha znowu, nieco mniej intensywnie, a on mnie pocałował. To był łagodny, powolny pocałunek. Jeśli Peter by nie patrzył mogłabym zrobić więcej, ale patrzył a Edward zajmował się wielkim i strasznym w korytarzu. To zostawiało mnie nie tak bardzo, ale przestraszoną na wiele różnych sposobów. Odchyliłam się by popatrzeć przez ramię na Nathaniela. Pocałował mnie w policzek, kładąc rękę z drugiej strony mojej twarzy, by mógł przycisnąć nasze twarze razem. Odwróciłam się tak, by mógł dostać więcej pocałunku, ale dał mi jeden z najbardziej delikatnych, dżentelmeńskich całusów, jakich nigdy mi nie dał. Cofnęłam się, rzucając mu zdziwione spojrzenie. Jego lawendowy wzrok śmignął przez pokój w stronę łóżka. Załapałam i nie. Coś odnośnie oglądającego Petera kazało Nathanielowi dobrze się zachowywać, ale nie wiedziałam dlaczego, ani co. Mam na myśli, że to był pocałunek, nie obściskiwanie. Odepchnęłam myśl w tłum innych dziwnych myśli. Było ich

tak wiele, że czułam się jakbym potrzebowała klatki by je trzymać tak, żeby wszystkie rzeczy, których nie rozumiałam mnie nie przytłaczały. Miałam lepsze spojrzenie na ubrania Nathaniela i uświadomiłam sobie, że ubrał się prawie dokładnie tak, jak ubrał mnie, z wyjątkiem tego, że jego T-shirt był chłopięcy i nie miał na sobie żadnej broni. Wyglądaliśmy jakbyśmy mieli zamiar wyjść do klubu. Trudno narzekać jak ktoś cię ubiera, gdy oni mają na sobie ten sam strój. Ubrania były drobnymi problemami w porównaniu do tego, co czekało. Wzięłam głęboki oddech i wypchnęłam się z kręgu pocieszających rąk. Przeniosłam się z tego kręgu ciepła, by stanąć przed bieżącą mącącą w głowie myślą. Ten patrzył na mnie z brązowymi oczami, które wyglądały jak wyspy na bladej skórze twarzy. Peter nie był naturalnie blady, nie tak jak ja, lub Edward, ale teraz był blady. To z tobą robią utrata krwi i ból. Szłam w stronę łóżka. W tej chwili wolałabym mieć do czynienia z Peterem niż Olafem. Czy byłam tchórzem, czy Edward był tchórzem? Szłam o zakład, że wolałby zmierzyć się z tysiącem Olafów niż jednym prawie-pasierbem w tej chwili. Wyraz twarzy Petera zmienił się gdy podchodziłam do łóżka. Nadal był ranny, ale jego wzrok zdawał się osiągać coś innego niż moją twarz. Do czasu gdy dotarłam do łóżka nie był tak blady; znalazł gdzieś wystarczającą ilość krwi by się zarumienić.

Rozdział 40 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us "Hej, Peter" powiedziałam. Odwrócił głowę tak, że patrzył się w sufit. Najwyraźniej nie ufał sobie, że nie będzie się gapić na moją klatkę piersiową, a nie był pewien, jak bym zareagowała. Również nie byłam pewna. "Myślałem, że zostałaś ranna " powiedział. "Byłam." Odwrócił się i spojrzał na mnie, marszcząc brwi. "Ale ty wstałaś. Ja czuję się okropnie." Przytaknęłam. "Zaskoczyłam sama siebie, prawdę mówiąc." Jego wzrok podryfował ponownie w dół. Olaf był szalony i wredny, ale miał rację co do jednego. Mężczyźni patrzą, niektórzy w żeby być niegrzecznym, ale nie wszyscy. Niektórzy, jak Peter, no cóż, to było tak, jakby moja klatka piersiowa była magnesem, a ich wzrok żelazem; to właśnie go przyciągnęło. Byłam taaak bardzo za zamiarem porozmawiania z Nathanielem o tym, jakie ubrania spakować następnym razem. Następnym razem, gdy byłabym tak ranna, że skończyłabym nieprzytomna w szpitalu. Po prostu założyłam, że będzie następny raz. Tak byłoby dopóki nie zmieniłabym pracy. Ta myśl mnie zaskoczyła. Myślałam o rezygnacji z polowań na wampiry? Czy rzeczywiście, naprawdę to rozważałam? Może, może to robiłam. Pokręciłam głową i pchnęłam myśl do tej klatki ze wszystkimi innymi myślami. Klatka stawała się już cholernie pełna. "Anita?" Peter utworzył z tego pytanie. "Przepraszam, myślę zbyt intensywnie." "O czym?" Nawiązał kontakt wzrokowy. Czułam się, jakbym powinna pogłaskać go po głowie i dać mu ciasteczko, dobry chłopak. Boże, byłam dziś w dziwnym nastroju. "Prawdę mówiąc, zastanawiałam się, czy chcę nadal polować na wampiry." Jego oczy rozszerzyły się. "Co ty mówisz? To jest to, co robisz." "Nie, wskrzeszam zombie; polowanie na wampiry ma być zajęciem dodatkowym. Czasami sprawy zombie sprawiają, że zostaję ranna, ale wampiry i polowania na nieuczciwych likantropów bardziej prawdopodobnie umieszczą mnie w szpitalu. Może jestem po prostu zmęczona budzeniem się z nowymi bliznami."

"Budzenie się jest dobre, bądź co bądź" powiedział, a jego głos był delikatny. Nie patrzył teraz na moją twarz lub moją klatkę piersiową. Patrzył w dal, z tym wyrazem twarzy, który mówi, że widzisz coś nieprzyjemnego, przeżywasz to, choć troszeczkę. "Nie sądziłeś, że się obudzisz" powiedziałam łagodnym głosem. Spojrzał na mnie z szeroko otwartymi oczami, wyglądał na zagubionego, przestraszonego. "Nie, myślałem, że to było to. Myślałem, że..." Zatrzymał się i nie chciał spotkać moich oczu. "Myślałeś, że umrzesz" dokończyłam za niego. Skinął głową, a potem skrzywił się, jakby ruch bolał. "Wiedziałam, że nie umrę, ani ty. Rany brzucha bolą jak cholera i mogą wymagać długiego leczenia, ale rzadko są śmiertelne przy nowoczesnych antybiotykach i szybkiej pomocy lekarskiej." Spojrzał na mnie, nic nie rozumiejąc. "Naprawdę myślisz to wszystko, gdy umieszczają cię pod aparaturą?" Myślałam o tym. "Nie do końca, ale bywałam ranna wiele razy, Peter. Straciłam rachubę ile razy traciłam przytomność i obudziłam się w szpitalu lub w gorszym miejscu." Myślałam, że jego oczy spoczęły ponownie na mojej piersi, ale powiedział "Blizna na obojczyku, co ją zrobiło?" Innym ciekawym efektem ubocznym ubioru ukazującego tak wiele mojej piersi w pełnej krasie było to, że niektóre moje blizny były wyeksponowane. Bardziej martwiłam się o moją skromność niż o blizny. "Wampir." "Myślałem, że to ugryzienie zmiennokształtnego." "Nie, wampira." Pokazałam mu ręce ze wszystkimi moimi bliznami. "Większość z nich jest od wampirów." Dotknęłam jednej na moim lewym ramieniu: ślady pazurów. "To była zmiennokształtna czarownica, co oznacza, że jej forma była zaklęciem, a nie chorobą." "Nie wiedziałem, że istnieje różnica." "No cóż, zaklęcie nie jest zaraźliwe i nie jest związane w ogóle z pełnią księżyca. W rzeczywistości, silne emocje nie doprowadzą do zmiany, albo czegoś takiego. Nie przemienisz się aż do momentu, gdy użyjesz przedmiotu, zazwyczaj futrzanego paska czy czegoś." "Czy masz jakieś blizny po zmiennokształtnych?" "Tak." "Czy mogę zobaczyć?"

Prawdę mówiąc, najbardziej trwałe blizny były śladami pazurów na moim tyłku. Były niemal delikatnymi śladami. Gabriel, lampartołak, który to zrobił, uznał to za grę wstępną zanim próbował mnie zgwałcić i wszystko nagrywając. Był pierwszą osobą, jaką kiedykolwiek zabiłam używając wielkiego noża wyjętego z osłony umieszczonej na kręgosłupie. Miałam zamiar dowiedzieć się o innym sposobie noszenia noża, dopóki nie zdobyłam przerobionej naramiennej kabury. Ale miałam nowe blizny teraz, które byłam gotowa pokazać Peterowi. Zajęło to trochę pracy, by wydostać koszulkę ze spodni, ale jakoś nie chciałam odpinać lub rozsuwać wszystkiego. Wyciągnęłam koszulkę i uniosłam nad moim brzuchem, odsłaniając nowe rany. Peter wydał zaskoczony dźwięk. "To nie może być prawdziwe." Szepnął. Wyciągnął rękę, jakby próbując dotknąć, a następnie cofnął, jakby nie był pewien, co bym powiedziała. Podeszłam do łóżka. Przyjął to jako zaproszenie i przebiegł palcami przez nowe, różowe blizny. "Blizny mogą zniknąć całkowicie, lub mogą pozostać. Nie dowiem się przez kilka dni lub tygodni" powiedziałam. Wyciągnął palce z powrotem, a następnie położył całą dłoń na największej ranie. Tej, która wyglądała, jakby ona próbowała wziąć kawałek ciała. Jego ręka była na tyle duża, by zakryć ślad i pozostawiła palce rozstawione poza bliznami. "Nie mogłaś tego wyleczyć w mniej niż, co... dwanaście godzin. Czy jesteś jedną z nich?" "To znaczy zmiennokształtną?" zapytałam. "Tak." Szepnął, jakby to były tajne. Przesunął dłonią po moim brzuchu, śledząc poszarpane ślady pazurów. "Nie." Przejechał dłonią po mojej skórze, aż dotarł do brzegu blizn, gdzie urywały się tuż obok mojego pępka. "Właśnie zmienili mi opatrunek. Wyglądam jak gówno. Ty jesteś wyleczona." Zakrzywił rękę wokół boku mojego pasa, który nie był pokryty bliznami. Jego dłoń ujęła mnie w pasie a jego ręka była wystarczająco duża, by to zrobić. Ten jeden gest zbił mnie z tropu. Jedynym mężczyzną, z którym się umawiałam, a którego ręka była wystarczająco duża, by to zrobić był Richard. Wydawało się złe, że ręka Petera była tak duża. To sprawiło, że cofnęłam się od niego i pozwoliłam koszulce opaść na moim brzuchu. Zawstydzenie go nie było moim zamiarem. Po prostu nagle uświadomiłam sobie, że prawdopodobnie nie powinnam pozwolić mu by tak bardzo mnie dotykał. To mnie nie poruszyło ani nie sprawiło, że poczułam się niekomfortowo aż do tego momentu.

Zabrał rękę z powrotem i znowu stracił krew, której nie miał na zarumienienie się. "Przepraszam" wymamrotał i nie patrzył na mnie, gdy to powiedział. "W porządku, Peter. Nie ma szkody, nie ma winy." Rzucił

mi

szybkie

spojrzenie

swoich

brązowych

oczu.

"Jeśli

nie

jesteś

zmiennokształtną, jak mogłaś uzdrowić się w ten sposób?" Prawdę mówiąc, to chyba dlatego, że byłam ludzką służebnicą Jean-Claude'a, ale odkąd Dolph chciał to wiedzieć, po prostu nie chciałam się tym dzielić z ludźmi, którzy nie wiedzieli. "Noszę cztery różne rodzaje likantropii. Do tej pory nie porosłam futrem, ale jestem nosicielką." "Lekarze powiedzieli mi, że nie można mieć więcej niż jeden rodzaj likantropii. To jest cel zastrzyku. Dwa różne rodzaje likantropii znoszą się wzajemnie." Zatrzymał się na koniec mowy i wziął głębszy niż normalny oddech, jakby mówienie zbyt mocno bolało. Poklepałam go po ramieniu. "Nie mów, jeśli to boli, Peter." "Wszystko boli." Wydawało się, że próbował usadowić się na łóżku, a następnie zatrzymał się, jakby to również bolało. Spojrzał na mnie, a zła, zbuntowana twarz była jak echo sprzed niemal dwóch lat. Dzieciak, którego poznałam, wciąż tam był, po prostu dorastał. To sprawiło ból mojemu sercu. Czy kiedykolwiek zobaczę Petera, kiedy nie będzie ranny? Myślę, że mogłabym po prostu kiedyś pojechać odwiedzić Edwarda, ale to byłoby po prostu dziwne. Po prostu nie odwiedzaliśmy siebie nawzajem. Nie byliśmy tego rodzaju przyjaciółmi. "Wiem, że to boli, Peter. Nie zawsze leczyłam się tak szybko." "Micah i Nathaniel mówili mi o tygrysołakach i byciu likantropem." Przytaknęłam, bo nie wiedziałam, co jeszcze powiedzieć. "Oni wiedzą." "Czy wszyscy zdrowieją tak szybko jak ty?" "Niektórzy nie. Niektórzy szybciej." "Szybciej" powiedział. "Naprawdę?" Przytaknęłam. Jego oczy wypełniło coś, czego nie mogłam rozszyfrować. "Cisco się nie uleczył." Ach. "Nie, nie zrobił tego." "Gdyby nie rzucił się między mnie a... tygrysołaka, byłbym teraz martwy." "Nie mógłbyś przyjąć obrażeń, które otrzymał Cisco, to prawda." "Nie zamierzasz się o to spierać. Powiedz, że to nie była moja wina." "To nie była twoja wina" powiedziałam. "Ale zrobił to, żeby mnie ocalić."

"Zrobił to, aby utrzymać dłużej przy życiu obu moich strażników. Zrobił to, by dać nam czas by inni strażnicy przybyli i nam pomogli. Wykonał swoją pracę." "Ale…" "Byłam tam, Peter. Cisco wykonał swoją pracę. Nie poświęcił siebie, by cię ocalić." Nie byłam do końca pewna czy to prawda, ale nie przestawałam mówić. "Nie sądzę, że w ogóle miał na myśli poświęcanie się. Zmiennokształtni zwykle nie umierają tak łatwo." "Łatwo? Miał wyrwane gardło." "Widziałam i wampiry i zwierzołaki leczące się z podobnych ran." Rzucił mi niedowierzające spojrzenie. Postawiłam krzyżyk na sercu i zrobiłam salut skauta. To sprawiło, że się uśmiechnął. "Nigdy nie byłaś skautem." "Nie byłam nawet skautką, ale wciąż mówię prawdę." Uśmiechnęłam się, chcąc zachęcić go do robienia tego. "Uzdrawianie jak to byłoby fajnie." Przytaknęłam. "To jest super, ale nie wszystko jest fajne. Są pewne poważne wady w byciu zwierzołakiem." "Micah powiedział mi co nieco z tego. On i Nathaniel odpowiedzieli na wiele pytań." "Oni są w tym dobrzy." Spojrzał poza mnie na drzwi. Rzuciłam okiem tam, gdzie on patrzył. Micah i Nathaniel dali nam tyle prywatności, ile mogli, bez wychodzenia z pokoju. Rozmawiali cicho razem. Cherry wyszła z pokoju. Nie słyszałam jej odejścia. "Lekarze chcą, żebym przyjął zastrzyk" powiedział Peter. Spojrzałam na niego. "Chcieliby tego." "Co ty byś zrobiła?" zapytał. Pokręciłam głową. "Jeśli jesteś na tyle dorosły, że uratowałeś mi życie, to jesteś wystarczająco dorosły, by zdecydować o tym na własną rękę." Jego twarz rozsypała się na krawędziach, nie tak jakby miał zamiar się rozpłakać, ale tak jakby dziecko zerkało na zewnątrz. Czy wszystkie nastolatki tak robią? W jednej minucie dorośli, w następnej tak łamliwi jak sen o ich młodszych jaźniach? "Po prostu pytam o twoją opinię." Pokręciłam głową. "Powiedziałabym, zadzwoń do mamy, ale Edward nie chce. Mówi, że Donna będzie głosować za zastrzykiem."

"Głosowałaby." Wydawał się urażony, twarz ponura. Był dość kapryśnym czternastolatkiem; widocznie nie zmienił się zupełnie. Zastanawiałam się, jak Donna radziła sobie z tym nowym, bardziej dorosłym synem. "Powiem ci to, co powiedziałam Edwardowi: nie chcę wydawać opinii w tej sprawie." "Micah mówi, że mogę nie dostać likantropii tygrysa, nawet jeśli nie dostanę zastrzyku." "On ma rację." "Powiedział, że pięćdziesiąt pięć procent ludzi, którzy dostali zastrzyk nie otrzymało likantropii, ale czterdzieści pięć procent zyskało likantropię. Oni dostali ją przez zastrzyk, Anito. Jeśli dostanę zastrzyk i złapię to, co tam jest, to znaczy, że gdybym po prostu zostawił to w spokoju nie dostałbym niczego." "Nie wiedziałam, że statystyki tak ładnie się rozkładały, ale Micah wiedziałby." "Mówi, że wiedza o tym to jego praca." Przytaknęłam. "Traktuje swoją pracę w koalicji tak poważnie, jak Edward i ja traktujemy naszą." "Nathaniel powiedział, że jest egzotycznym tancerzem, czy to prawda?" "To prawda" powiedziałam. Istotnie zniżył głos, by powiedzieć: "Więc jest striptizerem?" "Tak" powiedziałam i walczyłam z uśmiechem. Ze wszystkim, co poszło nie tak w jego życiu, był zdziwiony, że mój chłopak był striptizerem. Wtedy zdałam sobie sprawę, że on nie może wiedzieć, że Nathaniel był moim chłopakiem. Nie, całowaliśmy się, kiedy przeszłam przez drzwi. Ale potem Cherry przyłączyła się do uścisku. Och, do diabła, teraz nie czas, by próbować mu wyjaśnić moje życie miłosne. "Micah powiedział mi o niektórych zawodach, które mają inni likantropi. Pielęgniarki, lekarze, ale tylko wtedy, gdy się nie ujawnią. Mogę nie być w stanie przyłączyć się do sił zbrojnych, w żadnym oddziale." "Uważają likantropię za chorobę zakaźną, więc prawdopodobnie nie." W mojej głowie przypomniałam sobie rozmowę z Micahem i miałam pogłoski. Plotki o siłach zbrojnych rozpatrujących celowe rekrutacje zmiennokształtnych. Ale to była plotka. Nie mógł wyśledzić nikogo, do kogo faktycznie by się zwrócono. To był zawsze przyjaciel kuzyna kolegi. "Dostałaś zastrzyk?" "Nie zaoferowali mi. Dla mnie jest za późno, Peter. Jestem już nosicielką." "Ale nie jesteś zmiennokształtną?" Uczynił to pytaniem. "Nie porastam futrem raz w miesiącu, ani w ogóle, więc nie."

"Ale nosisz cztery różne rodzaje naraz. Cały ten zastrzyk jest oparty na idei, że to jest niemożliwe." Skinęłam głową i wzruszyłam ramionami. "Jestem cudem medycznym, co mogę powiedzieć?" "Gdybym mógł się tak leczyć i nie zamienić w futrzaka, to byłoby niesamowite." "Nadal nie przeszedłbyś badań krwi dla niektórych miejsc pracy. Nadal mógłbyś trafić na radar jako likantrop." Skrzywił się. "Chyba tak." Potem pokazał mi znowu tę młodą twarz, jak echo sprzed lat i to była przerażona twarz. "Dlaczego nie chcesz pomóc mi podjąć decyzji?" Pochyliłam się bliżej. "To jest to, co znaczy być dorosłym, Peter. To całe cholerstwo. Jeśli odgrywasz osiemnastolatka, to musisz zdecydować. Jeśli zechcesz przyznać się do prawdziwego wieku, wtedy wszyscy będą traktować cię jak dziecko. Będą podejmować decyzje za ciebie." "Nie jestem dzieckiem" powiedział i zmarszczył brwi, nachmurzając się na mnie. "Wiem o tym." Jego grymas przeszedł w zdziwienie. "Co masz na myśli?" "Twardo stałeś dzisiaj na ziemi. Nie wpadłeś w panikę, ani nie zwariowałeś. Widziałam dorosłych mężczyzn tracących rozum przy likantropach, gdy sytuacja nie była tak desperacka. Większość ludzi się ich boi." "Bałem się" powiedział cicho. "Byłem przestraszony, odkąd byłem dzieckiem." Miałam jeden z tych momentów, cholera i acha. "Atak na twojego ojca" powiedziałam. Jak mogłabym zapomnieć, że to nie był pierwszy atak likantropa jaki przeżył? Lekko przytaknął. "Miałeś ile, osiem lat?" "Tak." Jego głos był cichy, a jego oczy patrzyły ponownie w dal. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Przeklęłam Edwarda, że nie ma go tutaj. W tym momencie mogłabym przehandlować rozmowę z Olafem dla tej rozmowy z Peterem. Zawsze mogłam zastrzelić Olafa, ale żadna broń nie pomoże mi w poradzeniu sobie z bólem Petera. "Anita" powiedział. Spojrzałam na niego, spojrzałam mu w oczy. Jego oczy przypomniały mi oczy Nathaniela, kiedy go poznałam. Oczy, które były starsze, niż powinny być. Oczy, które widziały rzeczy, których starsi mężczyźni nigdy nie widzieli. "Jestem tu, Peter" odparłam, bo nie wiedziałam, co powiedzieć. Napotkałam jego wzrok i walczyłam by moja twarz nie pokazała, jak bardzo bolał mnie widok jego oczu takich jak te.

Może podążały tą drogą od lat, ale dopiero randki z Nathanielem nauczyły mnie, co takie oczy oznaczały w twarzy, która nie widziała jeszcze dwudziestki. "Pomyślałem, że skoro trenowałem z Edwardem, nie będę tak przerażony, ale byłem. Bałem się tak, jak ostatnio. To było jak wtedy, gdy byłem mały i patrzyłem jak mój ojciec umiera." Chciałam dotknąć jego ramienia, wziąć za rękę, ale nie byłam pewna, czy to było to, czego ode mnie potrzebował, więc trzymałam swoje ręce przy sobie. "Straciłam mamę w wypadku samochodowym, kiedy miałam osiem lat." Jego oczy zmieniły się, utraciły trochę tego strasznego wyglądu. "Byłaś tam? Widziałaś?" Pokręciłam głową. "Nie, odjechała i po prostu nigdy nie wróciła." "Ja widziałem jak mój tata umarł. Kiedyś zwykłem śnić o tym." "Ja też." "Ale nie było cię tam, jak mogłaś o tym śnić?" "Jakiś krewny pełen najlepszych intencji zabrał mnie żebym zobaczyła samochód w którym umarła. Kiedyś zwykłam śnić o dotykaniu plam krwi." Zdałam sobie sprawę, że nigdy nie powiedziałam o tym nikomu. "Co?" powiedział. "Co jest nie tak?" Mogłam powiedzieć tak wiele rzeczy, wiele z nich sarkastycznych, gdy mówię o śmierci mojej matki, dlaczego coś miałoby być nie tak? Zdecydowałam się na prawdę, która przebiegła przez usta jak postrzępione szkło, jakbyś powinna krwawić, kiedy to mówisz. "Właśnie zdałam sobie sprawę, że nigdy nie powiedziałam nikomu o tym śnie." "Nawet Micahowi i Nathanielowi?" Najwyraźniej wiedział, że byli moimi chłopakami. "Nie, nawet im." "Mama wysłała mnie później na terapię. Dużo o tym rozmawiałem." "Dobrze ze strony Donny" powiedziałam. "Dlaczego twój ojciec nie wysłał ciebie?" Wzruszyłam ramionami. "Nie sądzę, by przyszło mu to do głowy." "Myślałem, że jeśli zmierzę się ze swoim lękiem, to nie byłbym tak wystraszony, ale bałem się." Spojrzał ode mnie ponownie. "Byłem tak przerażony." Wyszeptał. "Tak jak ja" powiedziałam. Rzucił mi zdumione spojrzenie. "Nie wyglądałaś na to." "Ani ty."

Zajęło mu chwilę, ale w końcu uśmiechnął się i spojrzał w ten sposób, w jaki patrzą młodzi zadowoleni mężczyźni. Wydaje się, że wyrastają z tego, ale to było dziwnie urocze. "Naprawdę tak uważasz?" "Peter, uratowałeś mnie dzisiaj, gdy skoczyłeś na nas w korytarzu. Miała zamiar zabić mnie tak szybko, jak tylko znalazłaby się poza zasięgiem waszego wzroku." "Edward powiedział mi, że jeśli zły gość chce usunąć cię ze sceny, a uprzednio groził lub ma broń, to w większości przypadków ma na myśli zabicie cię, ale jeśli z nim pójdziesz, umrzesz wolniej i bardziej boleśnie." Przytaknęłam. "Pomyślałam, że to masz na myśli, gdy powtarzałeś tę regułę w korytarzu." "Zrozumiałaś" powiedział. "Zachęcałam cię, pamiętasz?" Przeszukiwał moją twarz, jakby chciał coś odczytać. "Zrobiłaś to, prawda?" "Edward i ja znamy wiele tych samych zasad." "Powiedział, że myślisz, że jak on." "Czasem" powiedziałam. "Nie zawsze" powiedział Peter. "Nie zawsze" odpowiedziałam. "Nie przyjmę zastrzyku" powiedział, a jego głos był stanowczy. "Dlaczego nie?" zapytałam. "Myślisz, że powinienem go przyjąć?" "Nie powiedziałam tego, chcę tylko twojego uzasadnienia." "Jeśli go nie wezmę i zamienię się w tygrysołaka, cóż, zatem otrzymałem to ratując ciebie. Jeśli nie dostanę zastrzyku, a nie zamienię się w tygrysołaka, wówczas to dobrze. Jeśli dostanę zastrzyk a nie będę tygrysołakiem, otrzymam cokolwiek jest w zastrzyku i zamienię się w zmiennokształtnego, bo bałem się być zmiennokształtnym. To brzmi głupio." "Ale jeśli możesz stać się tygrysołakiem, to zastrzyk by to powstrzymał." "Myślisz, że powinienem go wziąć" powiedział. Westchnęłam. "Szczerze?" "Szczerze byłoby dobrze" powiedział. "Nie podoba mi się sposób, w jaki mówiłeś, że jeśli zmienisz się w tygrysołaka, to dobrze, bo zrobiłeś to ratując mnie. Nie chcę, żebyś myślał o mnie w tym równaniu. Chcę żebyś był samolubnym sukinsynem, Peter. Chcę, żebyś myślał o sobie i sobie samym. Co chcesz robić? Co czujesz, że byłoby w porządku dla ciebie?"

"Szczerze?" powiedział. "Taa, szczerze" powiedziałam. "Myślałem, że już podjąłem decyzję, a potem wróciłem i zmieniłem to. Myślę, że gdybym zdecydował i miał tutaj gotowy zastrzyk, to bym po prostu go wziął, ale nie przyniosą go dopóki tak nie zdecyduję." Przymknął oczy. "Część mnie chce zadzwonić do mamy i pozwolić by zdecydowała za mnie. Część mnie chce kogoś obwiniać, jeśli coś pójdzie nie tak, ale mężczyzna tego nie robi. Mężczyzna podejmuje swoje własne decyzje." "W tej sytuacji, tak. Ale nie odciskają tej całej mentalności samotnego rewolwerowca zbyt głęboko na własnej duszy." "Czemu?" zapytał. Uśmiechnęłam się. "Wiem z doświadczenia, że trudno jest być częścią pary, gdy jesteś tak cholernie niezależny. Musiałam nauczyć się dzielić moje decyzje. Równowaga jest tym, czego szukasz." "Nie wiem, jak zrównoważyć cokolwiek więcej" jego oczy były błyszczące. "Peter, ja ..." "Wyjdź, dobrze?" powiedział, głosem, który był zbyt gruby. "Po prostu idź, proszę." Prawie wyciągnęłam rękę i dotknęłam jego ramienia. Chciałam go pocieszyć. Cholera, chciałam cofnąć się w czasie i umieścić jego dupę z powrotem w samolocie do domu, jak tylko pojawił się w St. Louis. Wolałabym go upokorzyć i wysłać by się pakował. Czy urażone ego nie byłoby lepsze niż to? Ręce zbliżyły się i dotknęły mnie, odciągnęły mnie od łóżka. Micah i Nathaniel odciągnęli mnie więc Peter mógł płakać beze mnie przyglądającej się. Moje gardło było tak ściśnięte, że oddychanie było bolesne. Kurwa, kurwa, kurwa. Zabrali mnie na zewnątrz na korytarz nim pierwsza łza spłynęła gorąco i prawie boleśnie po mojej własnej twarzy. "Cholera" powiedziałam. Micah próbował mnie przytulić, ale odepchnęłam go. "Będę płakać jeśli mnie przytulisz." "Anita, po prostu odpuść." Pokręciłam głową. "Nie, nie rozumiesz. Musimy ją najpierw zabić. Będę płakać kiedy Mercia umrze." "Winisz ją za to, że Peter jest ranny" powiedział. "Nie, winię siebie i Edwarda, ale nie mogę nas zabić, więc zabiję tego, kogo mogę." "Jeśli masz zamiar mówić o zabijaniu ludzi, Anito, możesz nie chcieć tego robić przed policjantem." Zerbrowski szedł korytarzem ze swoim zwykłym uśmiechem. Wyglądał tak, jak

zawsze, jakby spał w ubraniu, choć wiedziałam, że nie. Jego ciemne kręcone włosy miały w sobie więcej szarości, ale wciąż były niedbałymi lokami. Katie, jego żona, nie kazała mu ich ścinać ostatnio. On było wesoło niechlujny, a Katie była jedną z najschludniejszych osób, jakie kiedykolwiek spotkałam. Przeciwieństwa się przyciągają. Miałam straszną ochotę go objąć. Po prostu wyglądał tak przyjemnie normalnie nadchodząc korytarzem. Co mnie zwróciło do Micaha i Nathaniela. Skoro myślałam o padnięciu Zerbrowskiemu w ramiona, bardzo potrzebowałam uścisku. Wszyscy troje z nich widzieli mnie wcześniej płaczącą, włączając Zerbrowskiego. Owinęłam ramieniem Micaha, to drugie podając Nathanielowi. Pozwoliłam by mnie trzymali, ale nie płakałam. Moja twarz utrzymała gorąco, ale nie nadeszło więcej łez. Przylgnęłam do nich, pozwalając się trzymać. Miałam to straszne pragnienie, by po prostu się załamać, po prostu rozpaść się w ich rękach na kawałki, ale nie mogłam tego zrobić. Nie mogłam sobie na to pozwolić. "Dam wam trochę prywatności" powiedział Zerbrowski. Pokręciłam głową i odsunęłam się od mężczyzn. "Nie, musimy złapać tę sukę." "Nikt jej nie widział, Anito. Jej lub człowieka, który zakładamy, jest jej ludzkim sługą." "Musi być jej ludzkim sługą by dzielić z nią moce umysłu, Zerbrowski." Starałam się odsunąć dalej, ale ramię Nathaniela zsunęło się wokół moich ramion, przyciągając mnie z powrotem. Poklepałam jego rękę i powiedziałam "Już dobrze się czuję." Wyszeptał "Kłamczucha, ale może to ja potrzebuje cię dotknąć." Uścisnął mnie mocno, jego drugie ramię zsunęło się wokół mojej talii. "Musisz przestać prawie umierać, Anito, to ciężkie dla serca." Jakoś nie sądzę, by miał na myśli ciężkie jak w zawale serca. Było tak wiele więcej sposobów złamania serca. Pozwoliłam mu z powrotem przycisnąć mnie do jego ciała. Pogładziłam swoimi rękami w dół jego ramion. Zerbrowski pokręcił głową, uśmiechnął się. "Wiesz, Katie czuje to samo po tym, jak zostanę ranny, ale ona jest zbyt opanowana, by zrobić to publicznie." Spojrzałam na niego, a nie było to całkowicie przyjazne spojrzenie. Podniósł ręce. "To nie była krytyka, Anito, Nathanielu. To jest po prostu, no cóż, do diabła, mam na myśli, że to ciekawe oglądać ludzi tak otwartych jak wy. Czy to jest wpisane w kulturę zmiennokształtnych?" Myślałam o tym. "Tak, myślę, że jest." "Jeśli nie odgrywamy człowieka" powiedział Micah "jesteśmy bardzo wylewni i mamy tendencję do obnoszenia się na zewnątrz z naszymi emocjami."

Zerbrowski uśmiechnął się. "Cholera, to musi być dostosowane do ciebie, Anito." "Co to ma znaczyć?" "Oznacza to, że jesteś jak większość policjantów, których znam - wypychasz swoje emocje. Czy to oznacza, że jeśli twoi chłopcy nie będą w okolicy miejsca zbrodni w niektóre noce, mogę oczekiwać z niecierpliwością że zawiśniesz całkowicie na mnie?" "Chciałbyś" powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego. Poklepałam ramię Nathaniela i zrobiłam krok do przodu. Pozwolił mi się odsunąć nieco dalej od siebie, ale trzymał moją rękę. Rozumiałam potrzebę dotykania i bycia dotykaną. To nie były tylko zwyczajne likantropowe rzeczy. Chciałam przytulić Petera, jak gdyby był małym chłopcem i powiedzieć mu, że wszystko będzie dobrze, ale to było kłamstwo. Nawet gdyby był małym chłopcem, to nadal byłoby kłamstwem. Nie mogłam mu nic obiecać. "To jest strasznie poważna twarz dla kobiety, która właśnie dostała uścisk od jej ukochanego." "Myślę o Peterze." "Taa, zostałaś pocięta próbując go uratować." Walczyłam, by zachować twarz neutralną. Jeśli mieliśmy zamiar zmienić historię dla policji, zatem Edward powinien mi powiedzieć. To, że nie powiedział mi "oficjalnej" wersji, a ja nie zapytałam, mówiło dokładnie, jak bardzo oboje byliśmy rozproszeni. Nie dobrze. "Uratowałaś mu życie, Anito. To najlepsze co mogłaś zrobić" powiedział Zerbrowski. Skinęłam głową i sięgnęłam po uścisk Micaha, częściowo by ukryć swoją twarz, ponieważ wciąż nie mogłam wymyślić jak powinnam wyglądać. Moją winą było to, że Peter został pocięty, ratując mnie. Nawet nie zyskał uznania policji. To wydawało się zniewagą dla jego urazów. Micah pocałował bok mojej twarzy i szepnął: "Edward nie powiedział ci oficjalnej wersji?" "Nie" odszepnęłam. Micah rozmawiał ze mną wciąż w jego ramionach. "Myślę, że Anita także się obwinia, bo już polowała na te wampiry. Myśli, że być może oni nie zareagowaliby tak gwałtownie, gdyby nie było wiadomo, że była na ich tropie." Odwróciłam się, wciąż na w pół w ramionach Micaha. "Kiedy osoba wie, że jest śledzona przez kogoś, kto może ją zabić na oczach innych, Zerbrowski, jakie to pozostawia opcje?" "Chcesz powiedzieć, że nie zgadzasz się z nakazem egzekucji?" zapytał.

"Nie, nie w tym przypadku, ale są noce, kiedy chciałabym mieć opcję, która byłaby mniej niż śmiercionośną siłą. Chciałabym, żeby ktoś zrobił badania i sprawdził, czy wampiry stają się bardziej agresywne próbując pozostać żywymi niż przy przestępstwach za które je pierwotnie skazano." "To ci się przytrafiło?" zapytał Zerbrowski. "Nie, nie, myślę, że nie. Większość z nich nie zaprzestałaby zabójstw gdybyśmy ich nie powstrzymali. Ale niemniej, wampir na którego polujemy wrobił wampira z Kościoła Życia Wiecznego. Ona pomogła wrobić dwójkę z nich. Gdybym podążała jedynie tropem, który wytyczyły dla nas, musiałabym zabić dwóch niewinnych ludzi." "Czy nie jest to drugi raz, gdy złe wampiry wrabiają dobre wampiry i próbują cię wykorzystać jako narzędzie zbrodni?" "Tak" powiedziałam "jest, a jeśli przytrafia się to mnie, to może się przytrafiać innym egzekutorom. A oni mogą nie spojrzeć poza to, co rzuca się w oczy." "Masz na myśli, że ponieważ nie są blisko i osobiście z wampirami, po prostu przyjmą, że dobry wampir to martwy wampir." "Tak." Zerbrowski zmarszczył na mnie brwi. "Dolph nie jest jedynym, który myśli, że mieszkanie z..." - wykonał nieokreślony gest w kierunku Nathaniela i Micah - "naraża na szwank twoją zdolność do pracy. Ale nie sądzę, że to robi; myślę, że to sprawia, że patrzysz na wampiry i zmiennokształtnych w sposób jaki sugeruje teraz prawo. Oni mają być obywatelami, osobami prawnymi i ty widzisz ich w ten sposób. To sprawia, że coraz trudniej ci ich zabić, ale czyni cię lepszym policjantem. Szukasz prawdy, łapiesz prawdziwych złych gości, karzesz winnych. Inni egzekutorzy zabijają kogo każą zabić. To sprawia, że są dobrymi mordercami, ale nie jestem pewien, czy są dobrymi gliniarzami." To była długa przemowa dla Zerbrowskiego. "Przedstawiłeś w tym kilka przemyśleń." Faktycznie wyglądał na zakłopotanego. "Myślę, że tak. Spędzam dużo czasu broniąc twego honoru przed innymi policjantami." "Mogę sama bronić swego honoru" powiedziałam. Znów się uśmiechnął. "Nie, nie możesz. Nie możesz wytłumaczyć, że widzisz potwory jako ludzi bez sugerowania, że świętoszkowaty drań, który właśnie powiedział coś głupiego nie postrzega ich jako ludzi. Mnie ujdzie to na sucho. Jestem Zerbrowski, mogę powiedzieć dużo gówna i nie doprowadzić ludzi do szaleństwa. Ja uderzam w czułe miejsce, ty uderzasz w najczulsze. To sprawia, że ludzie się wkurzają." "On naprawdę cię dobrze zna" powiedział Micah.

Odsunęłam się wystarczająco by spojrzeć na niego. "Co to, do cholery, ma znaczyć?" Uśmiechnął się do mnie. Ujrzałam Nathaniela zwalczającego uśmiech. Wszyscy uśmiechali się do mnie. "Co?" Zadzwonił mój telefon komórkowy i wtedy zdałam sobie sprawę, że nie mam go przy sobie. Znowu zadzwonił i to było dzwonek, który Nathaniel wybrał do mojego telefonu, kiedy powiedziałam, że mnie to nie obchodzi. To było "Wild Boys " Duran Duran. Zapamiętałam by zadbać o to następnym razem, gdy zapyta. Micah wyłowił telefon ze swojej kieszeni i podał mi go. Nie miałam czasu, żeby zapytać, kiedy zabrał mój telefon. Właśnie odebrałam. "Halo." Męski głos powiedział "Nie mam zbyt wiele czasu." Głos był znajomy, ale to było tak dziwnie monotonne, że brzmiało jak ktoś kogo powinnam rozpoznać i obcy jednocześnie. "Arlekin są w moim kościele." Ruszyłam korytarzem z dala od wszystkich innych. Zerbrowski był tym, którego nie chciałam, by podsłuchał, nie do momentu gdy dowiem się czy chcę by policja wiedziała. "Malcolm, czy to ty?" Głos kontynuował, jakby nic nie powiedziała, "Kolombina mówi, że przyjmie przysięgę krwi mojego zgromadzenia albo będzie ze mną walczyć wampirzymi mocami, gdyż nie jest nielegalne by wampir używał wampirycznych podstępów na innym wampirze. Ona twierdzi, że nie zrobiła nic nielegalnego w naszym kraju. Obwinia o wszystkie przestępstwa jej zmarłą partnerkę. Nie mogę z nią wygrać, Anito, ale mogę dać moją kongregację Jean-Claude'owi. Zaprzysięgnijcie ich w dowolny sposób, ale uchrońcie od szaleństwa, które wyczuwam w tej dwójce, Kolombinie i Giovannim. Pozwól mi na powiedzenie im, że muszą się pojedynkować z Jean-Claude’m o te wampiry, a nie ze mną." "Malcolm, czy to ty?" Głos zmienił się , dzierżył strach. "Co się dzieje? Kto tu jest?" "Avery, Avery Seabrook?" Ujęłam to w pytanie, choć byłam prawie na sto procent pewna, że to on. Widziałam jego łagodne, brązowe oczy, krótkie włosy, tę młodą, niedopracowaną twarz. Był w wieku dwudziestu paru lat, ale smakował zbyt niewinnie. "Anito, czy to ty?" "To ja. Co się stało? Co się teraz dzieje?" "Malcolm mnie dotknął, a ja nie pamiętam, co było dalej. Po prostu jakbym się obudził przy telefonie w tylnej części kościoła." Jego głos przeszedł w szept. "Są tutaj zamaskowane wampiry. Ja ich nie znam. Malcolm wydaje się ich bać."

"Jesteś związany krwią z Jean-Claude’m, nie mogą cię zatrzymać." "Co się dzieje, Anito?" Co miałam do powiedzenia, Jesteś tak słabym wampirem, że Malcolm napieprzył ci w umyśle jakbyś był człowiekiem? Brzmiał na wystarczająco wystraszonego beze mnie sprawiającej, że czułby się słabszy. "Malcolm przysłał mi wiadomość." "Co?" Następnie był hałas na drugim końcu. Usłyszałam głos Avery'ego, trochę odległy, jakby odsunął telefon od ust, by z kimś tam porozmawiać. "Avery?" Głos, który nadszedł nie należał do Avery'ego lub Malcolma. "Kto mówi, proszę?" To był mężczyzna, którego głosu nie znałam. "Nie odpowiadam na twoje pytania, odpowiedz na moje". "Jesteś z policji?" zapytał. "Tak." To była prawda. "Nie złamaliśmy żadnego z twoich praw." "Próbujesz przejąć Kościół Wiecznego Życia w moim mieście. Powiedziałabym, że to nielegalne." "Nie oferowaliśmy nikomu przemocy. To będzie rywalizacja i magicznej mocy. Nie jest nielegalne użycie wampirzych mocy na innych wampirach w twoim kraju. Nie będziemy wykorzystywać naszych mocy na tutejszych ludziach. Daję ci słowo." "A jak odnośnie wampirów? Też są legalnymi obywatelami tego kraju." "Nie zastosujemy przeciwko nim żadnej broni, żadnej ręcznej przemocy. Twoje prawo chroni tylko ludzi od wampirzych mocy. W rzeczywistości, prawo może być interpretowane jako wykluczające wszystkich obywateli nadprzyrodzonych spod ochrony prawnej przed manipulacją wampirów." "Likantropi nadal są uważani za ludzi pod literą prawa." "Skoro tak mówisz." "Mówię tak. Podaj mi swoje imię" powiedziałam. "Jestem znany jako Giovanni. Chciałbym wiedzieć, z kim rozmawiam." Szczerze mówiąc, nie byłam pewna, czy potraktuje mnie jak policjantkę, czy jak ludzką służebnicę Jean-Claude'a. Nie byłam nawet pewna, jaka rola zadziała tutaj najlepiej. "Jestem Anita Blake, Marszałek Federalny" "Ach, ludzka służebnica Mistrza Miasta." "Taa, to też."

"Nie zrobiliśmy niczego, moja mistrzyni i ja, by wywołać gniew w którejkolwiek z twoich ról." To było trochę zbyt blisko do tego, co myślałam. Czyżby czytał w moich myślach, a ja o tym nie wiedziałam? Cholera. "Jeśli Kolombina jest twoją mistrzynią, zatem tak, wkurzyła mnie." "Znamy swoje prawa, marszałku. Kolombina użyła swych mocy na tobie, twoim mistrzu i jego wilku. Nie użyła swoich mocy na ludziach." "Ona i jej przyjaciółka, Nivia, wrobiły dwójkę legalnych wampirzych obywateli w morderstwo i dwoje ludzi zginęło w tym przypadku." "Nivia zrobiła to na własną rękę. Moja mistrzyni była najbardziej zdenerwowana, kiedy odkryła, że Nivia zrobiła te okropne rzeczy." Nawet nie starał się ukryć nuty fałszu w swoim głosie. Wiedział, że nie mogłam udowodnić ponad wszelką wątpliwość, że to nie była po prostu Nivia, która skorzystała z okazji. To jej tygrysołak próbował zabić Petera, człowieka. Jeszcze raz, całkiem wygodne. "Skurwysyn" powiedziałam cicho. "Przepraszam, marszałku" "Mam nakaz egzekucji i będzie pasował do ciebie i twojej mistrzyni." "Ale jeśli użyjesz go, wiedząc, że nie popełniliśmy tych zbrodni, to jesteś mordercą. Być może nigdy nie będziesz sądzona jako taki, ale będziesz wiedzieć, że nadużyłaś swoich praw i po prostu zabiłaś w celu ochrony swojego mistrza, niczym dobra ludzka służebnica, ale nie bardzo dobry federalny marszałek." "Odrobiłeś swoją pracę domową" powiedziałam. Micah był teraz obok mnie. Podniosłam rękę, żeby nie próbował ze mną rozmawiać. Spojrzałam i stwierdziłam, że Nathaniel wciąż rozmawia z Zerbrowskim. Cokolwiek mówił, skupiał całą uwagę sierżanta. "Wiemy, że jesteś honorowa i twój mistrz jest honorowy. Nie skrzywdzimy Malcolma lub jego ludzi. Po prostu wyzwiemy go o nich i użyjemy jedynie legalnych środków, by wygrać wyzwanie." "Avery Seabrook już związany krwią z Jean-Claude’m. On jest zakazany." "Bardzo dobrze, ale inni są niczyim stadem." "Malcolm dał ich Jean-Claude'owi. Nie mamy jeszcze ich więzi krwi, ale są nasi." "Kłamstwa ci nie przystoją, marszałek Blake." "Czy możesz posmakować kłamstwa w moim głosie?" "Mam taką możliwość."

"Dobrze, to słuchaj uważnie, Giovanni. Malcolm dał całe zgromadzenie JeanClaude'owi i mnie. Należą teraz do Mistrza Miasta St. Louis. Możesz pokonać Malcolma swoimi wampirzymi podstępami, ale nie wygrasz tego gówna. Zgodnie z wampirzym prawem trzeba pokonać mistrza, który je posiada, nim będziesz mógł związać ich z wami przysięgą." Milczał przez chwilę. Słyszałam jego oddech, który nie jest czymś wampirzym. Był człowiekiem, jakoś; był jej ludzkim sługą. Miał więcej mocy niż większość ludzkich sług, ale ja także. "Słyszę prawdę w twoich słowach. Ale słyszałem prawdę w mowie Malcolma z moją mistrzynią ledwie kilka chwil temu. Zmusiła go, by powiedział zgodnie z prawdą, czy JeanClaude rości prawa do jego zgromadzenia. Powiedział, że nie." "Zlekceważyłeś moce Malcolma, Giovanni. Wysłał nam wiadomość, a ty masz Kościół pełen legalnych amerykańskich obywateli z prawami. Masz kościół pełen wampirów, którzy należą do Mistrza Miasta St. Louis i mają również prawa wynikające z wampirzych przepisów prawnych. Byłeś bardzo ostrożny, by nie wywołać tutaj mojego statusu policyjnego. Będę cię powstrzymywać prawami wampirów tak mocno, jak prawami człowieka. Złamiesz jedne z nich i pokrzyżuję twoje plany." "Ale tak, jak prawa ograniczają nas, także ograniczają ciebie, Anito Blake." "Taa, taa, ciebie i konia na którym odjechałeś30." "Nie rozumiem. Nie mamy koni." "Przepraszam, to slang. Chodzi mi o to, że rozumiem, co powiedziałeś, ale nie jestem pod wrażeniem." "Malcolm wykorzystał twojego młodego wampira, żeby w jakiś sposób wysłać ci tę wiadomość, prawda?" "Nie muszę podawać ci informacji, nie w oparciu o jakiekolwiek z praw." "To prawda" powiedział, "ale jeśli moja mistrzyni zwiąże krwią wystarczająco wielu z tych wampirów, to będzie miała wystarczająco mocy, by pokonać Jean-Claude’a." "Jesteście Arlekinem. Nie możecie nikogo zabić, nie dając im wpierw czarnej maski." "Nie atakujemy jako Arlekin. Moja mistrzyni jest znużona byciem narzędziem dla rady. Chce mieć własne ziemie w tym twoim nowym kraju. Jean-Claude był trudniejszy do zniszczenia przy użyciu wampirzych mocy, niż się spodziewaliśmy." "Powinieneś rzucić oficjalne wyzwanie, przed rozpoczęciem walki o przejęcie." 30 “you and the horse you rode in on” – skrót od zwrotu ‘fuck you and the horse you rode in on’ – fraza oznaczająca ni mniej ni więcej to samo co fuck you tylko z silniejszym naciskiem 

"Czy Jean-Claude rzucił oficjalne wyzwanie Nikolaos, starej Mistrzyni Miasta, zanim zabiłaś ją dla niego?" Wzięłam głęboki oddech, dalej nie próbując powiedzieć niczego. Prawdę mówiąc, nie zdawałam sobie sprawy, że zabójstwo Nikolaos uczyni go mistrzem. Próbowałam po prostu pozostać przy życiu i powstrzymać ją od zabijania inni ludzi. Ale otworzyłam drogę JeanClaude'owi do objęcia własnego miasta. Mówienie, że to był wypadek, sprawiłoby wrażenie, że byliśmy słabi. Więc zamknęłam usta i starałam się myśleć. Micah używał własnego telefonu. Słyszałam, jak mówił "Jean-Claude". Czyżby Micah usłyszał wystarczająco, by powiedzieć Jean-Claude'owi to, co musiał wiedzieć? "Przyjmę to jako nie" powiedział Giovanni. "Myślałam, że Arlekin nie mogą mieć własnego terytorium. Oni powinni być neutralni." "Jesteśmy znużeni tym wędrownym życiem. Pragniemy domu." "Możecie złożyć petycję do Jean-Claude’a o dołączenie do jego Pocałunku." "Moja mistrzyni chce rządzić, a nie służyć." Ruszyłam w stronę wyjścia. Cokolwiek mieliśmy zrobić, potrzebowaliśmy być w tym kościele. Musieliśmy powstrzymać, cokolwiek planowali. Jakoś nie sądzę, że zakończyli swe dążenia do próby przejęcia władzy w St. Louis. "Rada zabroniła teraz wojen między wampirzymi mistrzami w Ameryce." "Tylko wtedy, gdy walka nie może być utrzymywana w tajemnicy. Moja mistrzyni jest pewna, że to rozstrzygnie się dziś wieczorem, po cichu." "Nadmierna pewność, Giovanni, może cię zabić." Nathaniel był sam na końcu korytarza. Nie wiedziałam, gdzie pobiegł Zerbrowski, ale tak było najlepiej. Nie byłam pewna, jak wyglądała moja twarz, ale wiedziałam, że nie wyglądam na szczęśliwą. Nie chciałam go okłamywać, tak długo jak była to impreza dla potworów a nie glin. "Wypróbujemy nasze moce po kolei na każdym tutejszym wampirze. Te, które nie stawią nam oporu, zostaną związane krwią z Kolombiną." "Nie możesz związać krwią czyichś wampirów, to jest wbrew zasadom." "Pomyśl o tym, jak o początku pojedynku twojego mistrza i mojego." Telefon zamilkł. "Cholera" powiedziałam. Micah podał mi swój telefon. "To Jean-Claude. Powiedziałem mu, że to Arlekin i że są w kościele." Wzięłam telefon i zaczęłam mówić. Jean-Claude słuchał zadając kilka pytań tu i

tam. Może czuł mój pośpiech przez telefon, a może spędził zbyt wiele wieków mając do czynienia z dokładnie tego rodzaju gównem. "Przyprowadzisz ludzką policję?" "Przyprowadzę Edwarda i Olafa, ale nie wiem o reszcie. Nie mogę udowodnić, że złamali jakiekolwiek ludzkie prawa." "Zostawię to twej rozwadze, co byłoby tu użyteczne." "Masz na myśli użycie nakazu nawet, jeśli nie jestem pewna, czy to zrobiła?" "To twój honor jest zagrożony, nie mój własny. Ja wezwę zwierzołaki i moje wampiry. Bądź ostrożna, ma petite." "Ty też." Rozłączył się. Zatrzymałam się. Mój puls nagle był w gardle. Panika wrzeszczała we mnie. Byłam pewna, całkowicie, że każdy zostanie zabity. Gdybym zabrała gliniarzy, zginą. Gdybym nie zabrała policji, inni moi przyjaciele mogą umrzeć. Nie mogłam tego zrobić. Spojrzałam na Micaha. "To może się przekształcić w sytuację pojmania zakładników, a ja nie jestem do tego wyszkolona. Mają tam kilkaset osób; co się stanie jeśli ich zabiją? Co, jeśli dokonam złego wyboru?" Micah przeszukał wzrokiem moją twarz. "Po pierwsze, potrzebujesz bardziej się osłaniać, bo tego rodzaju zwątpienie, to nie ty. Po drugie, ona nie chce ich śmierci. Chce ich przysięgi krwi, a to oznacza, że chce ich zdrowych." Przytaknęłam. "Masz rację, masz rację." Drżąca panika w moim żołądku wciąż była. Miał zdecydowaną rację. Wampiry bałaganiły wcześniej w mojej głowie na różne sposoby, ale moc Mercii była prawie maksymalnie przerażająca. Ponieważ sprawiała, że odczuwałeś własne emocje tak silnie, że niemal nie do wytrzymania. Myślę, że wolałabym raczej mieć do czynienia z dobrym staromodnym usiłowaniem narzucenia kontroli umysłu, niż tym emocjonalnym gwałtem. "Dlaczego to nie wpływa na ciebie?" zapytałam. "Nie sądzę, by wzięła mnie na cel, jeszcze." "Wzięła na cel Grahama. Skąd wiedziała, by nim kierować?" "Soledad szpiegowała dla niej, być może" powiedział. Przytaknęłam. "Dobrze, dobrze." Nathaniel podszedł do nas sam. Zapytałam "Dokąd poszedł Zerbrowski?" "Zacząłem mu mówić o imprezie w jego domu. Zapytałem, jakie jedzenie chciałaby jego żona żebyśmy zabrali. Myślę, że bardziej martwi się, że przyprowadzisz nas obu na

imprezę, niż się przyznaje, bo to odciągnęło go od super tajnej rozmowy telefonicznej. Co naprawdę się dzieje?" Powiedziałam mu. "Obawiam się, że bez względu na to, jakich gliniarzy bym tam posłała, ona będzie im pieprzyć w umysłach. To jest tak subtelne, że po prostu podkreśla to, co już czujesz. Wydaje się nie aktywować świętych przedmiotów." "Bo ona nie dodaje nic do niczego" powiedział Nathaniel. "Co?" zapytałam. Wszyscy spojrzeliśmy na niego. "Ona nie narzuca ci swojej mocy, ona potęguje to, co jest już w tobie. Może dlatego święte przedmioty nie działają?" Uśmiechnęłam się do niego. "Kiedy stałeś się tak mądry?" Wzruszył ramionami, ale wyglądał na zadowolonego. "Co jeśli wezwiemy Jednostki Rezerwowe a ona napieprzy im w głowach? Nie mogę zagwarantować, że nie zwróci ich przeciwko sobie, lub bardziej prawdopodobne, przeciwko zgromadzeniu, a kiedy już po nich dzwonię, to oni w pewien sposób przejmują obowiązki. Stracę kontrolę nad sytuacją." "Nie jestem pewien, czy teraz masz kontrolę nad sytuacją" powiedział Micah. "Dzięki" powiedziałam. Dotknął mojego ramienia, delikatnie. "Anito, to, o czym tak naprawdę starasz się zdecydować, to czy policja musi być użyta jako wsparcie lub czy będą to wampiry JeanClaude'a i nasi zmiennokształtni?" Przytaknęłam. "Masz rację, masz całkowitą rację. To jest to, o czym staram się zdecydować." "Zerbrowski i reszta mundurowych nie będą czegoś podejrzewać, gdy stąd wybiegniesz?" zapytał Nathaniel. "Mam niemal całkowitą swobodę w jaki sposób wypełniam dowolny nakaz egzekucji. Nie muszę w to włączać jakichkolwiek gliniarzy. Ale Arlekin ustalili, że nakaz w rzeczywistości nie jest tutaj uzasadniony." "Szkoda, że nie możesz wyznaczyć cywilów, jak w starych filmach" powiedział Nathaniel. Miałam przyzwoitość wyglądać na zakłopotaną. "Byłam również nieco rozczarowana, że nie mogę tego zrobić. To byłby tak cholernie wygodne." "Cokolwiek zamierzasz zrobić, to musi być zrobione teraz" powiedział Micah. Czułam się jak sparaliżowana. Nie mogłam się zdecydować. To było tak niepodobne do mnie w sytuacji awaryjnej. Oddaliłam się od nich obu, więc już mnie nie dotykali. Wzięłam

głęboki uspokajający oddech i kolejny. Wszystkim, o czym mogłam myśleć było to, że prawie doprowadziłam do śmierci Petera. Mógł zostać likantropem w wieku szesnastu lat. Pozwoliłabym żeby Malcolm zginął? Nie chciałam ryzykować nikogo innego. Nie mogłam znieść myśli o martwym Zerbrowskim i zmierzeniu się z jego rodziną. Nie mogłam... Pochwyciły mnie ręce i

nagle wpatrywałam się w twarz Nathaniela. "Czuję to"

powiedział. "Ona pakuje w ciebie wątpliwości." Jego ręce chwyciły mocno moje ramiona, jego twarz była tak intensywna. Nagle wypełniła mnie pewność. Zbudowana z niezachwianej wiary. Wierzył we mnie. Wierzył we mnie zupełnie i całkowicie. Próbowałam być przerażona, że ktoś uwierzył we mnie tak absolutnie, ale strach nie mógł przetrwać na fali jego wiary. On po prostu wiedział, że zrobię to, co słuszne. Wiedział, że mogę ocalić Malcolma. Wiedział, że ukarzę zło i ocalę dobro. On po prostu wierzył. To była jedna z najbardziej pocieszających rzeczy jaką kiedykolwiek poczułam. Była mała część mnie krzycząca w tle, Jego wiara nie jest w Bogu, jest w tobie. Znowu próbowałam się bać, czy walczyć z tym, ale nie mogłam. Czułam jego pewność i nie było w nim miejsca na wątpliwości. Wpatrywałam się w niego i uśmiechałam. "Dziękuję" powiedziałam. Posłał mi uśmiech, ten, który mógłby mieć, jeśli jego życie byłoby łagodniejsze. To był uśmiech, który odkrył dopiero w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Pomogłam mu znaleźć ten uśmiech. Ja i Micah. Micah stanął blisko nas, ale nie próbował dotknąć. "Moc opada z ciebie falami. Odczucie podobne do tego, co się czasem dzieje, gdy dotykasz Damiana." Skinęłam głową i spojrzałam na Nathaniela. Nigdy nie zastanawiałam się, co ja otrzymałam od Nathaniela jako mego zwierzęcia na wezwanie. Damian, jako mój wampirzy sługa, dawał mi swoją kontrolę, szlifowaną przez wieki bycia na łasce jednego z najbardziej sadystycznych wampirzych mistrzów, o jakich kiedykolwiek słyszałam, co oznaczało coś bardzo strasznego. Nigdy nie myślałam, by zapytać, co Jean-Claude zyskał od Richarda. Ode mnie pewną bezwzględność; w pewien sposób podwoiliśmy naszą naturalną praktyczność. Jeśli wszyscy przeżylibyśmy dzisiejszy wieczór, chciałabym zapytać, co zdobył od Richarda. Ale w tej chwili, po prostu pocałowałam mężczyznę w moich ramionach. Pocałowałam go nie z żądzy, choć zawsze tam była, ale dlatego, ponieważ nikt inny nie mógł sprawić bym uwierzyłam sama w siebie.

Rozdział 41 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Myślałam, że będę mieć problemy z wymknięciem się policji, ale nikt nie chciał się ze mną bawić. Otrzymałam nerwowe spojrzenia od kilku z nich lub ignorowanie, a nawet wręcz wrogie wpatrywanie się. Nikt nie kwestionował, dokąd idę z Micahem i Nathanielem. Żaden z oficerów nie był kimś, kogo dobrze znałam, ale to wciąż było denerwujące. Pomocne w tym momencie, ale nie wróżyło dobrze przyszłości pracy w policji. "Myślą, że jesteś jedną z nas" szepnął Micah. "I to im robi aż tak dużą różnicę?" powiedziałam. "Najwyraźniej tak" powiedział. Nathaniel objął mnie jedną ręką, gdy przechodziliśmy obok ludzi, którzy przybyli tu, ponieważ policjant został ranny. Przybyli, bo byłam jedną z nich. Wyraz na ich twarzach mówił wyraźnie, że nie jestem już jedną z nich. Czy to raniło moje uczucia? Taa, raniło. Ale później będę się martwić o moją reputację; teraz była walka do skończenia. Zdałam sobie sprawę, że właśnie miałam wyjść bez żadnego wsparcia policji zabierając: Edwarda i dziwnie, Olafa. Nie chciałam być w samochodzie z Olafem. Przestrzeń była zbyt mała, by ją z nim dzielić. Jakbym myślała o nim zbyt intensywnie, przeszedł przez drzwi wyjściowe. Edward był tuż za nim, ale przez chwilę Olaf spojrzał na mnie. Przez chwilę zobaczyłam jego oczy, obnażone, nie ukryte. Spojrzenie w jego oczy, na twarz, zatrzymało mi oddech w gardle. Było tak dużo rzeczy wywołujących lęk tej nocy, ale w tym momencie bałam się Olafa, byłam prawdziwie i całkowicie przestraszona. Micah wysunął się o krok przede mną, coś w stylu gościa z ochrony. Z niemal każdym innym pozwoliłabym mu to zrobić, ale nie z Olafem. Przesunęłam się tak, że Micah był obok mnie, tam gdzie wcześniej. Wyszłam przed obu moich mężczyzn, tak, że jedynym celem dla oczu Olafa byłam ja. Ja, którą lubił; nie lubił moich chłopaków. Po prostu stali mu na drodze. Nazwij to przeczuciem, ale szłam o zakład, że ludzie, którzy po prostu wchodzili w drogę Olafa, nie przetrwali zbyt długo. Jego oczy zmieniły się z tego dręczącego mnie wyglądu w coś, co było bliskie, nieomal, podziwu. W jakiś dziwny sposób rozumiałam go lepiej niż większość. Edward także go rozumiał. To było niepokojące, że oboje rozumieliśmy kogoś takiego jak Olaf.

Edward przyspieszył by wyprzedzić większego mężczyznę. Mówił, gdy szedł. "Myślę, że musisz tam pójść i wybawić przyjaciela od porucznika." "Jakiego przyjaciela?" "Grahama" powiedział i oczy Edwarda stopniały na brzegach, pokazując mi złość, która była pod spodem. Złość o Petera, złość o Olafa, złość o co? Nie mogłam zapytać, a gdybym miała na to szansę później, prawdopodobnie skłamałby tak czy owak. Edward wziął mnie pod rękę, coś, czego nigdy nie zrobił, o ile pamiętam. Ujął mnie za łokieć jakbym była mała i potrzebowała być prowadzona. Może protestowałabym, tylko że ujrzałam twarz Olafa. Patrzył na dotykającego mnie Edwarda, dotykającego mnie, jakbym była dziewczyną, czego nigdy wcześniej nie widział, bo Edward mnie nie dotykał, nigdy. Byłam wieloma rzeczami dla Edwarda, ale nigdy nie byłam dziewczyną. Edward poprowadził mnie obok zagrażającej obecności Olafa. Micah i Nathaniel powlekli się za nami. Olaf obserwował nas uważnym spojrzeniem. Przeszłam przez drzwi na chłód parkingu poza nimi, zanim zdałam sobie sprawę, że Edward zrobił to, czego nie pozwoliłam zrobić Micahowi, chronił mnie, postawił siebie między mną a Olafem. To nie było tak oczywiste jak próba Micah, ale nie wyrwałam się Edwardowi nawet gdy to odkryłam. Ze wszystkich mężczyzn, których znałam, Edward mógłby sobie poradzić nawet z gigantycznych rozmiarów seryjnymi mordercami. Graham był wielkim facetem, wiedział o tym, podobało mu się to. Ale stojąc obok Dolpha wyglądał drobno. Zastanawiałam się przez chwilę, jak maleńka muszę się wydawać ja obok Dolpha. Edward puścił mój łokieć gdy podeszliśmy do dyskusji. To nie zupełnie była kłótnia, jeszcze, ale miało się odczucie, że mogła przekształcić się w taką. Nie mieliśmy czasu na to gówno. Jean-Claude i jego wampiry byli w drodze do kościoła. Musieliśmy iść. "Od kiedy to marszałek federalny potrzebuje ochroniarza?" zapytał Dolph, a jego głos był wzmocniony od gniewu. Jego duże dłonie zacisnęły się już w pięści. Energia bestii Grahama rozciągała się w powietrzu jak drobne, szukające ręce. Poklepująca i łaskocząca moc dotknęła mojej skóry. Nathaniel zadrżał obok mnie. Micah kontrolowałby to lepiej, ale poczuł to również. Fakt, że to były tylko małe akcenty mocy oznaczał, że Graham naprawdę walczył by się kontrolować. Nie byłam zbyt pewna, czy to samo można powiedzieć o Dolphie. Edward pozwolił mi wyjść trochę przed siebie tak, że stałam tuż poza zasięgiem, ale wystarczająco blisko, by być usłyszaną przez Dolpha i Grahama. "Hej, Dolph, zabiorę Grahama z twoich rąk."

Dolph rzucił mi spojrzenie, ale nie wydawał się chcieć odwrócić wzroku od mężczyzny przed nim. Widziałam jak próbował wywołać walkę raz z Jasonem. To nie zadziałało, bo Jason nie denerwował się tak łatwo. Graham to robił. Detektyw Smith podszedł do mnie. Zacierał ręce, jakby było zimno. Był grudzień, ale to nie było coś w rodzaju zimna. Smith był psychicznie obdarzony, nie miał konkretnych umiejętności, które bym znała, ale wyczuwał likantropy i inne nieziemskie rzeczy. Stanie tutaj z kłócącym się wilkołakiem nie było prawdopodobnie dla niego wygodne, ale Smith był dobrym kumplem. "Poruczniku, myślę, że marszałek Blake wychodzi. Zabierze ze sobą swego strażnika i w ten sposób, nie musisz się martwić o to, co on tu robi." Smith mówił lekkim głosem, starając się brzmieć nieszkodliwie. Był bardzo dobry w byciu nieszkodliwym, niewiele wyższy ode mnie, blond-włosy, młody jak na swój wiek. Był najnowszym detektywem w drużynie. Gdzie był Zerbrowski? Był najlepszy w kierowaniu nastrojem Dolpha. "Chcę wiedzieć, dlaczego marszałek federalny potrzebuje ochroniarza" powiedział Dolph przez zaciśnięte zęby. Graham spojrzał na mnie. Spojrzenie mówiło, Co mam powiedzieć? Jeżeli nie byłam gotowa przyznać się do bycia ludzką służebnicą Jean-Claude'a lub lupą Richarda, nie wiedziałam co powiedzieć. Rzadko dobrze kłamię, jeśli nie widzę przyszłości dla kłamstwa. Micah wkroczył w napięte milczenie. "To moja wina, poruczniku. Kocham ją, a ona prawie zginęła. Przykro mi, jeśli mój wynajem Grahama by był u jej boku cię zdenerwował, ale wiem, że jesteś żonaty. Jestem pewien, że wiesz, jak bardzo byłem przerażony, kiedy zobaczyłem ją leżącą w tym łóżku." Czasami zapominałam jak sprawnie Micah może kłamać. Oczywiście, jedynym prawdziwym kłamstwem w tej mieszance było to, że zatrudnił Grahama osobiście. Reszta była chyba prawdą. "Nie jesteś żonaty z Anitą." "Micah mieszka ze mną od siedmiu miesięcy." "Pogadamy, kiedy wytrwasz rok" powiedział. "Zawsze naskakiwałeś na mnie żebym znalazła stałego chłopaka, który miałby tętno. Znalazłam jednego, więc teraz jaki masz problem?" "Kiedy ludzie przestali być dla ciebie wystarczająco dobrzy, Anito?" Pokręciłam głową i wykonałam gest odepchnięcia. "Nie będę mieć tej kłótni dziś wieczorem, Dolph. Chodź, Graham, idziemy."

Poszliśmy. Dolph nie miał żadnego powodu, żeby nas zatrzymać, z wyjątkiem jego nienawiści do potworów. Ale bycie nienawidzonym nie jest niezgodne z prawem. Dobrze wiedzieć.

Rozdział 42 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Edward dojechał do parkingu Kościoła Wiecznego Życia, z Olafem obok niego. Ja zdecydowałam się usiąść na środkowym siedzeniu z Micahem i Nathanielem. Graham był sam na tyle. Edward nie kwestionował nawet, dlaczego dałam spokój Olafowi z przednim siedzeniem. Myślę, że również nie chciał się przyglądać, jak Olaf wpatrywał się we mnie. To znacznie wymknęło się Edwardowi spod kontroli, ale cokolwiek Olaf zrobił kiedy byłam pocięta, zostało zrobione. Parking był tak ciasny, że musieliśmy parkować nielegalnie, blisko małego zielonego obszaru z ławkami i wzrastającymi drzewkami. W grudniowym zimnie było to ponure, małe miejsce, lub być może taka była częściowo moja reakcja, bo ostatni raz gdy stanęłam na trawie Kościoła, strzelałam do wampira dopóki nie zginął. To trwa dłużej gdy używasz krótkiej broni palnej. Oni mają tendencję wić się i płakać. Jedno z moich nie najlepszych wspomnień. Wzdrygnęłam się pod krótką skórzaną kurtką, którą przyniósł dla mnie Nathaniel. Kurtka byłaby cieplejsza gdybym była skłonna ją zapiąć, ale bardziej chciałam móc dostać się do broni niż chciałam żeby było mi ciepło. Można było powiedzieć, że tym, kto nosił broń był ten, którego okrycie trzepotało rozpięte w zimowym zimnie. Nathaniel był szczelnie zapięty, ale kontynuował dopasowany wystrój ze swoją krótką skórzaną kurtką, więc nadal wyglądaliśmy jakbyśmy zmierzali na klubową imprezę Gothów. Niepokojące było to, że Olaf pasował do nas: czarno-czarny, skórzana kurtka, buty. Nathaniel był zapięty, Olaf nie. Micah przepasał swój płaszcz. Skóra Grahama była również ściśle przylegająca. Kościół wznosił się ponad nami biały i nagi. Brak dekoracji sprawiał, że kościół zawsze wydawał mi się niedokończony. Nie uwzględniano żadnych świętych obiektów, kiedy większość twojej kongregacji stanowiły wampiry. Weszliśmy tymi szerokimi, białymi schodami do podwójnych drzwi. Graham nalegał na otwarcie drzwi dla nas. Nie miałam cierpliwości do sprzeczki, a byłam prawie pewna, że Edward nie będzie się kłócić, bo rozpoznawał mięso armatnie, kiedy je zobaczył. Graham był trudnym do zabicia mięsem armatnim, ale nie był uzbrojony i nie byłam w nim zakochana. Z punktu widzenia Edwarda to zmieniało jakby miał go traktować. Prawdę mówiąc, z mojego też. Chciałam by wszyscy wyszli dziś z tego żywi, ale gdyby doszło do wyborów, liczą się ci,

których kochasz. Jeśli nie jesteś skłonny przyznać się do tego głośno wewnątrz własnej głowy, to powinieneś trzymać się z dala od strzelaniny i zatrzymać rodzinę w domu. Będąc szczerym, kogo byś ocalił? Kogo złożyłbyś w ofierze? Pozwoliliśmy Grahamowi odepchnąć szeroko podwójne drzwi. Nawet nie starał się ukryć. Stał obramowany światłem, a jego ciało było ciemne z tym nimbem jasności dookoła. Odwrócił się do mnie z uśmiechem, jakby zrobił właśnie dobrą rzecz. Zmówiłam modlitwę, by Graham nie dał się dzisiaj zabić. Taa, przypuszczalnie mieliśmy mieć metafizyczną bitwę, bez broni, ale były sposoby na zabicie metafizyką. Widziałam to. Do diabła, zrobiłam to raz czy dwa. Nielegalne, jeśli tym kto umiera jest człowiek. Nie powiem, jeśli i ty nie. Nathaniel sięgnął po moją lewą rękę. Był ciepły, cieplejszy niż powinien być, rozpalony ale nie miał potu na dłoni. To nie były nerwy. To była moc. To wspięło się po moim ramieniu, poprzez moje ciało w fali ciepła, która zatańczyła na mojej skórze gęsią skórką. Potknęłam się lekko na schodach. Micah chwycił mnie za ramię. Chodziło mu o to, by być pomocnym, ale moc przeskoczyła ze mnie na niego. A nie była to moc dla niego przeznaczona. Damian miał być przy moim drugim boku do tego celu. Miał za zadanie chłodzić ten ogień, ale Micah nigdy nie był magią, która by mnie chłodziła. Moc znalazła jedyną rzecz, którą potrafiła rozpoznać. Znalazła jego bestię. Istotnie mogłam zobaczyć jego lamparta huczącego w środku jak czarny płomień, ryczącego do życia, rozlewającego się w górę w jego wnętrzu. Micah potrafił go kontrolować, ale aksamitne rozlanie się jego bestii podniosło moją. Zostałam pochwycona między dwoma lampartołakami. Nie było innych zwierząt, by odciągnąć moje bestie. Prawie to wykrzyczałam. "Nie teraz!" Głęboki głos Olafa powiedział: "Co jest?" Nie miałam czasu, żeby się rozejrzeć i zobaczyć, czy nadchodziło coś jeszcze. Edward się tym zajmie. Wierzyłam w to. Micah zdołał oderwać się od mojego ramienia. Upadł na kolana na schodach, jakby miał więcej kłopotów niż normalnie z kontrolą własnej bestii. Nie było blisko pełni. To nie powinien być taki wysiłek. Graham przyszedł do nas. Nadszedł w rozmytej prędkości, ale mój lampart rósł szybciej. Wyszarpywał drogę przez moje ciało. Potrzebowałam schłodzenia tego ciepła. Prawie sięgnęłam Jean-Claude'a. Był wampirem. Był chłodem grobu, ale nigdy nie oddziaływał na mnie w ten sposób. Zawsze był dla mnie pasją. Musiałam myśleć. Sięgnęłam do mojego innego wampira. Sięgnęłam do Damiana. Sięgnęłam z desperacją. Krzyczałam w mojej głowie, Ratuj mnie, ocal nas, zabij to ciepło.

Poczułam jego zdumienie, gdy moje wezwanie uderzyło w niego. Wiedziałam, że ktoś złapał go za ramię, by powstrzymać go od upadku. Zaledwie uderzyła go moja moc, a dał mi to, czego żądałam. Dał mi ten chłód. Tę zupełną kontrolę, której nauczył się przez lata niewoli u mistrza, który go stworzył. Dał mi kontrolę, która pomogła mu przetrwać i nie zdradzić niczego przez myśl, słowo, czyn, lub spojrzenie. Dał mi tę kontrolę w przestrzeni zimnej, stalowej siły woli. Wizualizacja w mojej głowie ukazywała mojego lamparta napotykającego metalową ścianę na jej drodze. Warknęła na to i zareagowała jak każdy szanujący się lampart, kiedy olbrzymi mur nagle pojawia się na leśnej ścieżce. Pobiegła. Lampart ruszył drogą, którą przyszła, by ukryć się w tym pustym, szerokim, ciemnym miejscu, gdzie wydawały się czekać wszystkie zwierzęta wewnątrz mnie. To było niczym mroczna przestrzeń przed wynalezieniem światła, poza tym, że było gdzieś we mnie. Nie wyjaśniam widowiska, czasami po prostu je oglądam. Głos kobiety, pół śpiewny, piękny i czysty i dziwnie radosny, przemówił spoza otwartych drzwi. "Niech się zacznie w końcu nasza walka, Jean-Claude. Twoja służebnica zadała pierwszy cios." Krzyknęłam "To był wypadek." Ale było już za późno. Użyłam metafizyki. Albo nie zdawała sobie sprawy, jak małą kontrolę miałam nad niektórymi z moich mocy albo użyła tego jako pretekstu do rozpoczęcia walki. Tak czy inaczej, cholera. Graham zaproponował mi rękę, a ja ją przyjęłam. Pociągnął mnie i Nathaniela w górę schodów. Jego ręka w mojej była tylko ręką, po prostu ciepła. Może nie był uzbrojony i może nie rozumiał, jak się kryć, ale w tej chwili nikt inny nie mógł postawić mnie na nogi, bez komplikowania rzeczy. Spojrzałam w górę i znalazłam Edwarda z ręką na żołądku Olafa, lub niżej na klatce piersiowej. Olaf pomógłby mi pokonać stopnie, ale Edward go zatrzymał. Spojrzał na mnie, a spojrzenie wystarczyło. Nie byli wystarczająco paranormalni, by dostrzec różnicę między wzrastającymi bestiami i wzrastającym ardeur, nie w tego wczesnym stadium. Edward nie chciał by rozprzestrzeniło się na niego i miał zamiar upewnić się, że nie rozprzestrzeni się na Olafa. Odepchnęłam myślał dalej, do tej zatłoczonej klatki, gdzie poszły wszystkie inne myśli w ciągu ostatnich kilku dni i godzin. Pomyśl o tym później. Wbiegliśmy po schodach. Graham trzymał moją prawą rękę, ale nie mieliśmy zamiaru wyciągać dzisiaj broni, prawda?

Rozdział 43 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Twarze zwróciły się do nas, gdy potknęliśmy się w drzwiach. Nie było wiatrołapu, więc troje z nas po prostu nagle znalazło się na widoku tłumu. Nathaniel i ja dyszeliśmy jakbyśmy przebiegli kilometry. Tylko Graham był spokojny u mego boku. Edward i Olaf rozeszli się po obu naszych stronach. Micah ominął nas wszystkich szerokim łukiem. Czy wciąż walczył ze swą bestią? Zaufałam, że sobie poradzi. Musiałam mu zaufać, ponieważ tutaj działy się rzeczy, w sprawie których nie mogłam zaufać nikomu więcej. Obszar za amboną stał się podium. Stały tam trzy osoby w maskach. To mogły być tylko Kolombina i Giovanni po jej lewej. Była elegancka w obcisłej wersji błazeńskiego stroju Arlekina, cała czerwona, niebieska, biała, czarna i złota z krótką pół spódniczką stwarzającą pozory skromności. Złoty trójgraniasty kapelusz miał wielokolorowe kulki odbijające kolory reszty. Jej maska pozostawiała odkrytą białą brodę i karmazynowe usta. Mężczyzna obok niej był znacznie wyższy niż ona, ubrany w białą maskę, jak ta, którą wysłali nam w pierwszym pudle. Jego twarz była nieprzeniknioną pustką uwięzioną w czarnym płaszczu z kapturem, który pokrywał go do kostek. Czarny trójgraniasty kapelusz wykańczał strój. Stanowili kontrast jasności i ciemności, kolory i brak. Trzecia zamaskowana postać była po naszej stronie sceny, stojąc obok Jean-Claude'a i jego wampirów. Damian i Malcolm byli blisko przy jego boku, za Asherem. Ale ostatnia zamaskowana figura nie była wampirem. Wyglądał bardziej jak postać z kręgu bondage niż ktoś idący na karnawał. Maska była skórzana i kryła większość twarzy, obejmując nawet tył głowy, kaptur zamiast maski. Miał szerokie ramiona obramowane skórzaną kamizelką i nieco bledszą wersją jego letniej opalenizny, co dało mi znać, że to Richard. Przyszedł, by ostatecznie stanąć u boku JeanClaude'a. Jake oraz niektórzy z innych ochroniarzy wilkołaków stali za nim. Asher stał po drugiej stronie Jean-Claude'a, jego włosy wyłapywały światła niczym złota przędza. Remus i garstka innych hienołaków stali za nim. Większość wampirów JeanClaude'a było rozrzuconych wokół sceny. Ale Elinore i kilku innych w ogóle nie było, bo Jean- Claude postanowił trzymać ich z dala. Gdybyśmy umarli dziś wieczorem i zabrali z nami Arlekina, powierzył Elinore odbudowanie wampirzego miasta. Truth i Wicked byli tam, wraz z Haven i jego lwołakami. Rafael i jego szczurołaki byli na scenie. Ocean zwierzołaków

zgromadził się wokół naszej strony sceny. Dwójka z Arlekina wyglądała na tak przeważoną liczebnie. Części mnie było smutno, że to nie miała być walka na wytrzymałość. Wyglądało, że mogliśmy wygrać ten rodzaj walki. Oczywiście, Arlekin stojący w kościele zrobili wśród nas rekonesans; znali nasze zasoby. Może był więcej niż jeden powód, dla którego zaproponowali walkę metafizyczną zamiast jakiejś fizycznej. Mój puls zaczął zwalniać. Zaczęliśmy iść w górę do ołtarza, Graham trochę przed nami wszystkimi, Nathaniel i ja nadal w parze. Micah nadal dawał nam przestrzeń. Kochałam go dotykać, ale miał rację. Nie potrzebujemy kolejnej wizyty naszych lampartów. Edward i Olaf byli na końcu. Myślałam, by dostać się na scenę. Pomyślałam, że mogę dotknąć JeanClaude'a i Damiana, ale Kolombina myślała inaczej. Jej moc rozlała się na zgromadzenie jak niewidzialny dym. Oddech uwiązł mi w gardle. Czułam jej moc dotykającą niektórych wampirów. Dławili się jej mocą. Ja dławiłam się jej mocą. Puściłam rękę Nathaniela i złapałam za tył ławki. Cokolwiek się działo, nie chciałam, by rozprzestrzeniło się na Nathaniela. "Anita" powiedział "co jest nie tak? Czuję moc, ale..." Pokręciłam głową. Nie mogłam mówić poprzez odczucie jej mocy. To było prawie delikatne, jak zadławienie się pierzem; lekkim, lotnym i zabójczym. Wampiry stały w ławkach lub upadały na podłogę. Walczyłam by stać i wpatrywałam się w wampira w kolorowym stroju klauna. Jeśli coś tak eleganckiego można nazwać klaunem. Zdałam sobie sprawę, że się nie duszę. Moc nie oferowała śmierci, ale koniec wolnej woli. Jej wola była tak duża, tak potężna, że byłoby to niewolnictwo. Mogłam to poczuć. Ona nas kontrolowała, chyba tak jak ja mogłam kontrolować zombie, których wskrzesiłam. Jej moc była czymś bliskim mojej. Mogła kontrolować wampiry, więc dlaczego uderzała tak mocno we mnie? Jej moc była delikatnym koniuszkiem palca wbijającym się w mój umysł, popychającym wbrew mojej woli. "Bądź moja" szepnęła. "Bądź moja." Nathaniel mnie dotknął. Jego moc zadrżała na mojej skórze, wyganiając z powrotem ten zimny dotyk. Potrafiłam znowu myśleć, znowu czuć, ponownie wziąć głęboki oddech. Moja własna moc ryknęła do życia. Moja nekromancja i coś jeszcze, coś, co było nekromancją i nie. Wepchnęłam tę moc w delikatne, łagodne dotknięcie. W tym co zrobiłam nie było niczego delikatnego. Uderzyłam w jej moc młotkiem, prosto w tę zwodniczą miękkość. Uderzyłam w to i znalazłam stalowy gwóźdź pod spodem fałszywej łagodności. To wszystko było kłamstwem. Nie było nic delikatnego, nic życzliwego. Poddaj się, odetchnęła moc. Bądź moja, zatroszczę się o ciebie, zabiorę wszystkie twoje problemy, bądź moja. Krzyknęłam na te kłamliwe słowa. Zatopiłam jej głos w mojej głowie w czystej mocy, jak

wysadzenie w powietrze hotelu ponieważ nie lubiłeś swego pokoju. Jej moc załamała się, wycofała się i nagle stałam w przejściu, nie zdając sobie sprawy, że się ruszyłam. Stałam z ręką Nathaniela w mojej. Mogłam skosztować pulsu, słabego przepływu krwi w kilkunastu żyłach. Wampiry odwróciły się i spojrzały na mnie, bo nie miały wyboru. Rozbiłam jej moc i zastąpiłam ją moją własną. Tuzin wampirów nie karmiło się jeszcze dziś wieczorem, dlatego rytm spowolniał, dlatego puls był słaby. Potrzebowaliśmy jedzenia. Ręka Nathaniela zadrżała wokół mojej, odwracając mnie od tej myśli. Dzielił to? Mogłam nagle poczuć ich skórę, pół tuzina różnych perfum, czyjś słodki szampon, ostry zapach papierosów, wody po goleniu. Czułam zapach ich skóry, jakbym umieściła moją twarz tuż nad ich ramionami, szyjami. Jean-Claude trzymał mnie przed zatonięciem w doznaniach ostatnim razem gdy przybyłam do kościoła. Dlaczego nie pomagał mi teraz? Odwróciłam się do podium i znalazłam go patrzącego, nie na mnie, ale na Kolombinę i Giovanniego. Coś się działo. Rozmawiali? Nie mogłam ich usłyszeć. To tak, jakby wszystkie moje zmysły były zawężone do zapachu, dotyku i wzroku. Czułam jej moc ciągnącą do środka, tak jak nabrałbyś tchu przed zgaszeniem świeczki. Z wyjątkiem tego, że świeca była kilkoma setkami wampirów. Ta moc rozlała się na zewnątrz i była jak woda poruszająca się wokół skał wampirów, które Nathaniel i ja wyczuwaliśmy. Mogliśmy ich ocalić, ale reszta... reszta została utracona. Damian zawołał w mojej głowie, wrzaskiem. Nathaniel i ja odwróciliśmy się i odkryliśmy Malcolma owiniętego wokół Damiana, usta Malcolma wepchnęły się w gardło Damiana. Malcolm pchnął swoją moc do mniej potężnego wampira, ale biorąc jego krew był poprzez nią z nim wiązany. To nie miało sensu. Następnie moc uderzyła nas. Uderzyła mnie. To było jak otwierające się drzwi w mojej głowie. Nathaniel zawołał a ja powtórzyłam po nim. Moja moc, nasza moc, dmuchnęła na zewnątrz nad innymi wampirami. Malcolm stworzył tutaj prawie każdego wampira. Nie ufał nikomu innemu. Teraz związał się krwią nie z Damianem, ale ze mną. Używał swojej mocy, by posłać moją przez resztę swego stada. Dawał ich wszystkich mnie, powstrzymując Kolombinę od przejęcia ich. Ale myślę, że Malcolm nie rozumiał, co związanie krwią ze mną może oznaczać. Może myślał, że przyłączenie się do mnie, a nie Jean-Claude'a stałoby się słabszą więzią, ale nigdy nie związałam kogoś krwią bez przewodnictwa Jean-Claude'a. Znałam tylko jeden sposób, by cokolwiek zrobić i taki był skutek. W jednym z tych momentów, który trwa wieki, a jest mgnieniem oka, widziałam wnętrze umysłu Malcolma. Myślał o wyborze mnie jako mniejszego zła. Myślał, że może mnie kontrolować i zachować trochę kontroli nad jego ludźmi. To nie były słowa, ale bardziej

zdjęcia, jak jakiś senne stenografie, jeśli sny mogły cię uderzać przebiegając przez twój umysł. Zawsze zastanawiałam się, czy motywy Malcolma były tak czyste jak się wydawało. Przypuściłam, że to jest próba przejęcia władzy; wszystkie wampiry chciały władzy. Ale widziałam go trzymającego swój lud, tulącego ich, gdy płakali. Widziałam go pogrążającego kły w ich gardłach, by im dać to trzecie ugryzienie. Poczułam, że potraktował to jako świętą rzecz, ceremonię tak czystą w jego własnym sercu jak małżeństwo zakonnicy z Bogiem. To była jego wina, że połączenie było tak kompletne, jego moc wbijając się we mnie, nie rozumiała, że moja nekromancja była jak największa grawitacyjna studnia, jakiej żaden wampir nigdy nie dotykał. To go wessało, a ja nie mogłam tego zatrzymać. Ale byłam z linii Belle Morte, a wszystkie nasze talenty są obosiecznymi ostrzami. Czułam jego moc nurkującą tak głęboko we mnie, jak moją w nim i nie mogłam jej nie wpuścić. I to nie był tylko mój umysł. Wspomnienia Nathaniela i Damiana wylały się na powierzchnię. Nathaniel jako mały chłopiec, mężczyzna trzymający go za rękę, jedzenie dla głodnego żołądka, a następnie ręce gdzieś... Malcolm przełamał wspomnienia zanim poszły dalej. Zrozumiał, że nie mogę sterować nami przez te wody. Nie mógł przełamać tego, co się działo, ale jego wieki bycia mistrzem pomogły nam prześlizgnąć się po powierzchni i nie utonąć. Damian na pokładzie statku w słońcu; wiatr był tak świeży, morze pachniało tak dobrze. Ciemność lochu jego twórcy. Te ciemne schody, krzyki, zapachy. Malcolm odciągnął nas z dala od niego. Pogrzeb mojej matki i ja odciągnęłam nas z dala od tego. To było niczym migawki; widzisz coś, czego nie chcesz zobaczyć, mrugasz i odwracasz wzrok. Odwracasz wzrok i jest kolejny obraz. Malcolm myślał o swoim zborze i tak po prostu mieliśmy migawki podążające za zapachami i namacalnymi eksplozjami w naszych głowach. Wiedziałam, że dziewczyna, która pachniała mydłem i jakimś słodkim szamponem chciała iść na studia, ale walczyła, by uzyskać wystarczającą ilość zajęć nocnych do ukończenia dyplomu. Wiedziałam, że rodzina wampirów stara się o dom w dzielnicy, gdzie ich nie chcą. Wiedziałam, że "dziecko" było panem domu. Malcolm dał nam problemy i nadzieje. Tym, co my daliśmy jemu, był zapach skór, palec muskający wzdłuż kołnierza, kilkanaście różnych wód po goleniu, dwadzieścia różnych perfum, od pudrowych słodkości do ziołowych czystości, które były niemal gorzkie. Daliśmy mu westchnienia, gdy nasza moc przetoczyła się nad nimi. Daliśmy mu zadarte twarze, drżące pod dotykiem mocy, która była bardziej zmysłowa niż cokolwiek co Malcolm im pokazał. To nie miało być nic seksualnego, ale to był taniec zmysłów. Bycie dotykanym przez wampirzą linię Belle było zrozumieniem czyjegoś oddechu przy twoim ramieniu, zaledwie ramieniu, mogące przyoblec twoje ciało w dreszcze.

Malcolm odsunął się od szyi Damiana jak wynurzający się tonący człowiek. Wszyscy ocknęliśmy się na powierzchni tego połączenia. Nathaniel i ja skończyliśmy w kupie na wykładzinie korytarza. Ręce pochwyciły Damian inaczej upadłby. "Nie ocaliłeś ich, Malcolmie. Kiedy wyrwę ich od ciebie, podążysz za nimi jak pies na smyczy." Głos był jasny i niczym dzwon, rozbrzmiewając echem na końcach dużego kościoła. Nie sądziłam, by były to wampirze moce. To było bardziej jak głos, który został przeszkolony wieki przed powstaniem mikrofonów. Jean-Claude dotknął Malcolma, powstrzymując go od odpowiedzenia innemu wampirowi. On odpowiedział głosem, który zabrzmiał niemal zwyczajnie w porównaniu do Kolombiny. To było tak nijakie i puste jak ma w sobie jego głos, ale jakoś wypełniło pomieszczenie. "Umówiliśmy się, że możesz pojedynkować się pierwsza używając magii. Ma petite, moja służebnica, nie znała tych zasad." "Obiecaliśmy również, że nie skorzystamy z naszych sług, by wzmocnić nasze moce" powiedziała. "Więc nie wolno mi było skontaktować się z nią umysłu-do-umysłu." "Mogłeś spiskować za moimi plecami." "Ale nie zaatakowałaś ma petite, uderzyłaś w zbór. Wydaje się jakbyś pierwsza złamała umowę." Jego głos utrzymał dreszcz na końcu i cały zbór zareagował na to, drżąc. Zaczęli patrzeć na niego, trochę niechętnie, ale słuchali go teraz, czułam go teraz. W tym momencie zrozumiałam, że Malcolm miał rację w jednym. Związanie krwią ze mną było związaniem krwią z Jean-Claude’m. Krew z mojej krwi i tak dalej. "Twoja służebnica użyła swych lampartów i swego wampira. Ja mogłam sięgnąć do mojego sługi, Giovanniego, ale trzymałam się naszej umowy. Ale jeśli ona miała możliwość zdobycia mocy od innych, zatem wydawało się w porządku, że mogę zrobić to samo." "Możesz się pożywić na połączonych siłach wszystkich wampirów." Jean-Claude zrobił z tego oświadczenie. "Tak" powiedziała i zabrzmiała na zadowoloną z siebie. Edward i Olaf stali po obu naszych stronach jak dobrzy ochroniarze. To Micah uklęknął i zapytał "Można bezpiecznie was dotknąć?" Wiedziałam, co miał na myśli: Czy jakikolwiek metafizyczne gówno się działo, rozprzestrzeni się przez dotyk? "Myślę, że jestem bezpieczna w dotyku." Złapał mnie za łokieć i podniósł, bez wysiłku. Graham zaproponował Nathanielowi rękę. Oboje kołysaliśmy się lekko, ale byliśmy w pozycji pionowej. Taa.

Kolombina zamierzała zagarnąć zgromadzenie i używać ich jak akumulatora, by zwiększyć swe własne moce. Zwiększyć wystarczająco, aby wygrać walkę z Jean-Claude’m, może. Ale teraz byli moi, a przeze mnie, Jean-Claude'a. "Spóźniłaś się" powiedział Malcolm. "Dałem ich mojemu mistrzowi." "Och, takie więzy, jeśli są świeże, nie są zbyt mocne" powiedziała. "Odważne słowa, Kolombino" powiedział Jean-Claude, a jego głos zjechał po mojej skórze. Nathaniel zadrżał obok mnie. Czułam dwieście wampirów, lub więcej, reagujących na ten głos. Jeden z wampirów zawołał "Malcolmie, uchroń nas od tego rozpustnika i jego dziwki." Odwróciłam się i znalazłem mężczyznę, który to wyrzekł. Patrzył na Malcolma, z wyciągniętą ręką, błagalnie. Zaczęłam być zła, ale potem wyczułam myśli i czułam strach. Głos Jean-Claude'a sprawił, że ciało tego heteroseksualnego mężczyzny zareagowało. Tylko głos, zwykłe słowa; Jean-Claude niczego nawet nie spróbował, jeszcze nie. Jak bym się czuła, gdyby była kobietą wampirem? Myśl kazała mi pomyśleć o Belle Morte. Zrobiła dużo więcej niż wykorzystanie mocy głosu na mnie. Myśl przyniosła ciepło rozchodzące się po mojej twarzy. Zapłonęłam na myśl o jej ciele, jej dłoniach na mnie. Następnie mogłam skosztować jej ust, słodyczy jej szminki. Jedwab jej skóry przylgnął do moich palców, tak, że potarłam nimi o skórę płaszcza, by otrzymać jakieś inne wrażenie, ale to nie pomogło. Dotyk jej skóry przytulił się do moich palców jak pajęczyna, której nie mogłam zetrzeć. Nathaniel zaczął mnie dotykać, ale odskoczyłam. Potrząsałam głową. Trzymałam ręce z dala od nich wszystkich i wycofywałam się do ołtarza. Potrzebowałam Jean-Claude'a, lub Ashera. Potrzebowałam kogoś, kto rozumiał jej moc lepiej niż ja. Być może była to tylko reakcja na to, co zrobiła mi we śnie, ale nie mogłam na tym polegać. Jeśli miała zamiar mnie przejąć, muszę być blisko kogoś, kto mógłby pomóc mi w walce. Nie wiem, czy Kolombina rozumiała, co się dzieje, czy pomyślała, że to było ardeur, ale wydawała się myśleć, że to był wyłom; słabość. Zaatakowała zgromadzenie ponownie, ale to, co zrobiła wcześniej było udawaniem. Udawała, że próbowała. Jej moc cięła przez wampiry, jak płonący miecz. Gdzie dotknął, krzyczeli i więzi, które wiązały ich do mnie, do Jean-Claude'a, zostawały osmalone. To było jakby dosłownie mogła pociąć metafizyczne więzi niczym linę, która była zbyt wątła, by wytrzymać. Jeden z wampirów, których uwolniła potknął się w przejściu i opadł na czworakach u moich stóp, wrzeszcząc. Nie mogłam poczuć tego, co czuła, ale najwyraźniej to bolało.

Mężczyzna sięgał na zewnątrz, szare oczy miał rozwarte. Krzyczał "Mistrzu, pomóż mi!" Nie sięgał w kierunku Malcolma, albo Jean-Claude'a. Był o krok, ale sięgnął po mnie. Wzięłam go za rękę. Nawet o tym nie myśląc. Jego ręka była większa niż moja, więc to jego dłoń otoczyła moją, ale w chwili, gdy mnie dotknął, przestał krzyczeć. Wyszedł z ławki i owinął się wokół mnie. Trzymał mnie, jakbym była ostatnią bezpieczną rzeczą na świecie. Przytuliłam go, mocno i dotyk skóry Belle Morte wyblakł pod muskularną realnością mężczyzny w moich ramionach. Dziewczyna na podłodze podczołgała się do mnie, dotknęła mojej nogi. Przestała krzyczeć. Owinęła się wokół naszych nóg, bezimiennego wampira i moich. Byłam z linii Belle Morte. Wiedziałam, jak powstrzymać ból. Wiedziałam, jak ich przywrócić i uczynić moimi. Uniosłam twarz ku mężczyźnie z szarymi oczami. Pochylił się ku mnie, zgiął swe wysokie ciało w dół. Trzymałam jego twarz w dłoniach i wspięłam się na palcach. Jego usta znalazły moje i pocałowaliśmy się. Jego wargi były suche, nerwowe, wylęknione, ale zrobiłam coś, czego nigdy nie byłam w stanie zrobić wcześniej: byłam w stanie wyciągnąć odrobinę ardeur. Zrozumiałam, jak gdyby światło w końcu dotarło, że ardeur nie musiało być oceanem. To mogła być jedna kropla deszczu, by zwilżyć usta. Dałam mu tę odrobinę mocy, tchnęłam to w jego w usta. Znalazłam w nim pęknięty kawałek, który pocięła Kolombina. Wycięła go z bólem i siłą, i zaproponowała im ostrzeżenie. Pokazała im tortury, ogień, spalający i niszczący ich, jeśliby jej odmówili. Ja zaproponowałam pocałunek. Zaoferowałam łagodność. Zaproponowałam miłość. Gdybym nie skosztowała przed chwilą mocy Malcolma, może nie mogłabym tego zrobić, ale jego intencje były tak czyste, tak bezinteresowne, że jakby ardeur nauczyło się nowego smaku. Zaproponowałam im ten smak. Zaproponowałam im wybór. Dałam im chłodną wodę i bezpieczeństwo. Ona zaproponowała terror i kary. Była zagrożeniem. Ja byłam obietnicą. Wygrałam ich pocałunkiem, dotykiem. Wylali się z ławek a ja poruszałam się wśród nich. Damian i Nathaniel pomagali mi poruszać się w tłumie, dotykać, całować tu i tam. W ardeur była łagodność, której nigdy nie czułam. Moc Kolombiny umierała pod falą dobroci. Falą dotyku i niewinnych pocałunków. Falą oferującą pomoc. Ocalimy cię. Zabierzemy twój ból. Powinna pamiętać, że ludzie oddadzą wszystko co własne, wszystko czym są, by być pod opieką, a także by odszedł ich ból. To jest wabikiem kultów: obietnica dobrej rodziny; to, co ludzie uważają za miłość, ale miłość nie jest brakiem bólu, jest ręką przytrzymującą gdy się przez niego przedostajesz. Kolombina wykrzyczała swą frustrację i złamała pakt. Sięgnęła ku Giovanniemu. Poczułam, że go dotknęła. Nie ręką, która sięgnęła, ale jej mocą. Moc, którą odpychaliśmy

nagle skoczyła. Poczułam to jak ogromną falę wzrastającą ponad nami. Odwróciłam się i spojrzałam, jakby powinno być coś widać, ale nie było niczego. Potem ta nicość uderzyła. To było niczym stanie w środku wiru ognia. Każdy oddech był cierpieniem, śmiercią, a potrzebowałeś oddychać. Moc osmalała mi gardło, a ja walczyłam by krzyczeć, ale nie było powietrza. Nie było niczego, poza bólem. Głos wyszedł z tego bólu i powiedział: "Sprawię, że ból ustanie. Bądź moja i to się skończy." Wykrzyczałam mój opór do tego głosu w mojej głowie, ale to był rodzaj bólu, który ostatecznie by cię złamał. Ostatecznie, po prostu powiedziałbyś tak, cokolwiek, wszystko, po prostu by to powstrzymać. Niejasno czułam wykładzinę podłogową pode mną. Wiedziałam, że wiłam się na niej, ale ból pochłonął wszystkie inne doznania. Moja wizja biegła w serpentynach, przesuwających się obrazach, jakby moje oczy nie mogły patrzeć z powodu bólu. Ręce próbowały mnie zatrzymać, ale moje ciało nie uspokajało się. Bolało zbyt mocno by być nieruchomym. Głos w mojej głowie powiedział: "Puść a poczujesz się dobrze. Po prostu puść. Puść. Są obcy dla ciebie; daj ich mnie, Anito. Puść ich." Nawet nie wiedziałam, kim byli "oni". Nie było niczego, poza bólem i jakąś częścią mnie, która się nie poddawała. To było tak, jakby wszystko pod moją skórą obróciło się w ogień i próbowało wypalić sobie drogę wyjścia. Ręce przytrzymywały mnie w dole, wystarczająco dużo rąk, żebym je poczuła. Były stanowcze i prawdziwe, i niczym kotwica w bólu. Czułam ręce, czułam, że są prawdziwe. Co oznaczało... Światło, palące światło, słońce raziło moje oczy i płonęłam. Krzyczałam i coś zakryło mi usta. Wargi, pocałunek, a w dole tego pocałunku było słodkie piżmo lamparta. Moja lamparcica wzrosła od tego zapachu. Słońce było ciepłą i dobrą, nie palącą rzeczą. Wzniosłam się z bestią Micaha, dwa czarne owłosione stworzenia, które wiły się i tańczyły i unosiły w górę i w górę, w kierunku światła. Ból opadł, gdy przypomniałam sobie sierść i pazury i zęby, i mięso. Nie byłam wampirem, nie zupełnie. Nie byłam czymś, co mogła spalić. Jej moc działała tylko na zmarłych. Przypomniało mi się, że byłam bardzo żywa. Zamrugałam w twarz Micaha z odległości centymetrów. Leżał na mnie, jego ręce więziły twarz pomiędzy nimi. Nie mogłam odwrócić głowy, by zobaczyć, kto opierał ciężar na moich rękach i nogach, ale było wiele rąk. Poczułam wilka i hieny i ludzi. Powąchałam powietrze zanim postarałam się zobaczyć, kto mnie przytrzymywał. Micah spojrzał na mnie swymi lamparcimi oczami. "Anita?" Wymówił moje imię jak pytanie.

"Jestem tu" szepnęłam. Micah odczołgał się ze mnie. Widziałam teraz Edwarda na mojej prawej ręce. Olaf był na mojej prawej nodze, Remus był na lewej nodze. Graham był na moim lewym ramieniu. Zwróciłam się do ludzi, którzy wciąż mnie przyszpilali. "Możecie mnie już puścić." "Jeszcze nie" powiedział Edward. Zdałam sobie sprawę, że klęczał, kładąc cały ciężar ciała na to jedno ramię. Zastanawiałam się, jak ciężko musiał pracować, by utrzymać mnie w dole. "Postępowałaś tak, jakbyś miała zamiar się przemienić" powiedział Remus, przyszpilając moją lewą nogę. "Jeśli pozostało tam inne zwierzę, nie możemy puścić" powiedział Olaf. Potężny mężczyzna, prawie tak duży w postaci ludzkiej, jak Graham w postaci zwierzęcia, wydawał się bardzo poważny w temacie trzymania mojej nogi. Myślę, że siła zaimponowała nawet Olafowi. Co, do cholery zrobiłam? Chciałam się kłócić, ale wygląd na twarzy każdego mówił, że ich wystraszyłam, a przynajmniej zaimponowałam im wszystkim. Zaimponowałam w zły sposób. Nic co bym powiedziała, nie pozwoliłoby im mnie puścić, ale tak bardzo nie chciałam leżeć z rozłożonymi rękami i nogami na ziemi, przytrzymywana w dole, jakby bezradna w środku walki. "Nasi słudzy walczyli, Jean-Claude i mój wciąż stoi." "Ale ma petite wygrała, Kolombino. Wytrzymała moc Giovanniego. Cały ból, który jej spowodowałaś i nie pozwoliła ci użyć jej do przejęcia innych wampirów. Nadal są moje. Nie możesz żywić się ich mocami, jak zaplanowałaś." Mogłam odwrócić głowę i zobaczyć Jean-Claude'a na podium, ale Kolombina była tylko głosem spoza widoku. Potrzebowałam znaleźć się u jego boku. Nazwij to przeczuciem, ale nadchodziło coś złego. Można to było poczuć w powietrzu. "Ktoś powiedział coś, co nie powinno było zostać powiedziane" odparła. "Czułem twoją moc, Kolombino, czułem to jak tworzenie wielkiego pożaru, by karmić twoją moc. Nikt nie musiałby mi przynosić opowieści bym zrozumiał to, co miałaś na myśli zrobić. Możesz przejąć inne wampiry i uczynić z ich mocy jedną wielką broń." "Tak" powiedziała. "Ale ma petite powstrzymała cię przed przejęciem tych małych wampirów i uformowaniem ich w tą armię, źródło mocy. Co zrobisz teraz, gdy nie możesz zdobyć władzy w ten sposób?" Jego głos tchnął w mojej głowie "Byłoby dobrze, gdybyś była u mego boku, ma petite."

Szepnęłam "Spróbuję. Puśćcie mnie, chłopcy." Moc odetchnęła przez kościół. Starała się karmić twoimi wątpliwościami, nie, żerowała na nich. Spotkałam wampiry, które mogły żywić się pożądaniem, strachem, ale żadnego, który żywił się wątpliwościami. Dobry Boże, karmiła się tym i mogła działać poprzez to, podobnie jak wampiry, które karmiły się pożądaniem i strachem. Nagle przytłoczyła mnie pewność, że przegramy. Każdy umrze i nie było nic, co mogłam zrobić. "Boże" Remus prawie jęknął. Miał głowę w dłoniach. Edward i Olaf wydawali się najmniej poruszeni. Micah sięgnął do mnie. Pozwoliłam mu wciągnąć się w krąg jego ramion, pozwoliłam sobie pogrążyć się w jego sile, ale wątpliwości nie odeszły. Dusiłam się w swoim zwątpieniu. Ludzie wołali, niektórzy błagali o to, by to zatrzymać. Słyszałam jak jeden mężczyzna mówi: "Wszystko, cokolwiek, po prostu przestań, przestań." Był więcej niż jeden sposób, by wygrać tę walkę. Nathaniel czołgał się do nas. Wyciągnął rękę, głowa zwisała mu w dół. Dotknęłam jego ręki i przypływ mocy uchylił wątpliwości. Uniósł twarz i dał mi przebłysk tych pięknych oczu. Jego twarz rozjaśniła się jak słońce wychodzące zza chmur. Powiedział "Wierzę w ciebie." Wciągnęłam go w krąg ciała Micaha. "Sprawiasz, że sama w siebie wierzę." Tak, jak wcześniej, dotyk Nathaniela odciągnął z powrotem wątpliwości. Jego niezachwiana pewność zachowała nas oboje bezpiecznymi od niej. Nawet siedząc z nią w pomieszczeniu, jej wątpliwości nie mogły ominąć pewności, którą Nathaniel dał mnie. Damian doczołgał się do nas. Myślę, że częściowo ponieważ zaatakowały go wątpliwości, ale także był wampirem. Płonąca iluzja bycia konsumowanym przez słońce uderzyła również w niego. Czułam jego ból i podwójny ból pamięci jego obserwującego jak jego najlepszy przyjaciel umiera w słońcu. Jego więź do mnie pozwalała mu być na słońcu i nie spłonąć, ale terror światła sprawił, że nie mógł się tym cieszyć. Światło słoneczne było śmiercią, kresem, końcem historii. Przypominało oglądanie skóry jego przyjaciela złuszczającej się w upale letniego dnia. Nathaniel chwycił go za nadgarstek, ja ujęłam go za rękę i pociągnęłam go w krąg naszych ramion. W momencie, gdy go dotknęliśmy, wzdrygnął się, ale podniósł zapłakaną twarz. "Jej moc jest straszna. Można by zrobić wszystko, by to zatrzymać." Przytaknęłam. Tłum wciąż zawodził o pomoc, o to, by to zatrzymać. Jeśli ustanowiliby podobne zasady jak przy ostatniej potyczce jaką miał Jean-Claude, to zwycięstwo nad tłumem byłoby decydujące. Rzeczywisty członek rady wampirów przyjechał wtedy do miasta. Był Earthmover'em, mógł powodować trzęsienia ziemi swoją mocą. Aby ocalić miasto i

zminimalizować zniszczenia, Jean-Claude dostał od niego zgodę, że będą walczyć mniej destrukcyjnymi mocami, a jednym z testów, była możliwość wpłynięcia na publiczność w Cyrku Potępieńców. Jeśli zwycięstwem byłoby zebranie tego tłumu po naszej stronie, właśnie mieliśmy przegrać. Starałam się poczuć Jean-Claude'a przez jego własne znaki, ale powstrzymał mnie. Miałam jedno przelotne spojrzenie jego pogrążającego się w wątpliwościach. Ale nie były to jego wątpliwości, lecz Richarda. Biedny Richard, przybył jako wsparcie Jean-Claude'a, ale był tak pełen zwątpienia, że to go raniło, raniło ich obu. Jean-Claude się osłaniał więc nie mogłam tego poczuć. Zostawiłam jego i Richarda uwięzionych w Richardowej wersji piekła. Stanęłam na nogi, wciąż trzymając się Nathaniela i Damiana. Micah stał z nami, ale pozwolił opaść swoim rękom. Powiedziałam mu: "Kocham cię." "Ja też cię kocham, a teraz idź. Idź do Jean-Claude'a." Pospieszyliśmy w kierunku sceny. Jean-Claude musiał dotykać kogoś, kto nie miał wątpliwości co do niego, lub siebie. Z ręką Nathaniela w mojej, miałam dość pewności by się nią dzielić.

Rozdział 44 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Trafiliśmy na podium w biegu i wpadłam w ramiona Jean-Claude'a. Wpadłam w jego ramiona z Nathanielem w mojej prawej ręce i Damianem w lewej. Jean-Claude zatoczył się pod łączną wagą lub pędem. Asher pomógł mu złapać równowagę, z rękoma na jego plecach, pomagając mu pozostać w pozycji pionowej. Richard był na czworakach, głową w dół. Ani razu nie spojrzał w górę, gdy potknęliśmy się w ramionach Jean-Claude'a a Asher podtrzymał nas przez chwilę. Jean-Claude objął mnie. Czułam siłę Ashera na plecach, na naszych plecach, pomagającą nam, podtrzymującą nas. Spojrzałam na twarz Jean-Claude'a, w te ciemnogranatowe oczy. Nathaniel objął Jean-Claude'a, mnie i Ashera. Myślę, że Asher wycofałby się, ale nie było czasu. Damian trzymał moją rękę, ale ukląkł przy Richardzie. Dotknął ramienia pokonanego mężczyzny. Nathaniel i ja daliśmy Jean-Claude'owi pewność, kamień pod budowę. Damian podzielił się swym chłodem z Richardem, swą całkowitą kontrolą. Czułam obie emocje w pośpiechu mocy, która zatańczyła przez moje ciało do Jean-Claude'a i Ashera będącego za nim. Richard krzyknął, jego głowa uniosła się, jego ręka chwyciła rękę Damiana jak tonący chwyta się ostatniej deski ratunku. Czułam chłód Damiana przepływający nad paniką Richarda i obracający to w ścianę lodu. Dał Richardowi osłonę, za którą mógł się schować. Pociągnął Richarda na nogi i stali tam, z rękoma wzajemnie na swoich ramionach, podobnie jak w męskiej wersji powitania, której używają czasem przyjaciele, kiedy uścisk dłoni nie wystarczy, ale są zbyt męscy by się przytulić. Damian trzymał moją dłoń w swojej, ale on i Richard byli poza kręgiem ramion kogokolwiek innego. Zostali zwolnieni by być poza kręgiem innych mężczyzn. Strach Richarda zamigotał. Nie był po prostu przerażony Kolombiną i jej sługą. Bał się Jean-Claude'a i mnie, i Ashera. To była jedna z tych zbyt bliskich migawek, które czasami miewaliśmy nawzajem w głowach. Damian odciął wrażenie, Damian zablokował strach swą własną żelazną samokontrolą. Miał wieki nauki kontrolowania strachu, gdy był zabawką wampirzego mistrza, który mógł podnieść strach w innych i żywić się tym, jak Kolombina karmiła się wątpliwościami. "Musimy wygrać tłum, mes amis."

"Jak wtedy, gdy Earthmover przybył do miasta?" zapytałam. Skinął głową, ramiona zacisnęły się wokół mnie. Wiedziałam, dlaczego mnie przytulił. Earthmover wygrał. Tylko jego starania, by uczynić mnie swoją służebnicą, próba zmuszenia mnie do zabicia dla niego Jean-Claude'a, dały mi szansę zabicia go w zamian. Przycisnęłam twarz do sztywności koronkowej koszuli Jean-Claude'a. Prawie przerwałam jego upodobania do staromodnej koronki, ale dziś ubrał się tak jak pierwszy raz go widziałam, całkowicie białe koronki i czarna aksamitna marynarka; tylko skórzane spodnie pokazywały, że wiedział, w którym był stuleciu. Zacisnęłam moją wolną rękę na jego boku, pod spodem marynarki, przytrzymując linię jego ciała i obawiając się. "Nie wiem, kto był Earthmover" powiedział Nathaniel "ale po prostu powiedz mi, co robić a to zrobię." "Jeśli więcej z nas byłoby uległych, wszystko poszłoby o wiele szybciej" powiedział Asher. To wywołało mój uśmiech, choć uśmiech zaginął w koszuli Jean-Claude'a. "Nie jesteś jednym z nas" powiedział Richard, a jego głos był wrogi. "Musimy się zjednoczyć, Richardzie, albo przegramy tej nocy" powiedział Jean-Claude. "On nie jest waszym zwierzęciem do przyzwania, lub waszym sługą. Nie muszę grać z nim miło." Asher zaczął odchodzić, ale Nathaniel zacisnął rękę, przytrzymał go w miejscu. "Nie idź." "Puść mnie, chłopcze. Wilk ma rację, nie jestem niczyim ukochanym." Jego głos dzierżył smutek, niczym smak deszczu na języku, życiowy smutek w tym jednym tonie. "Nasza pewność nie wędruje poza naszymi triumwiratami" powiedział Jean-Claude. "Nawet nasz wilk tonie. Jak możemy ocalić wszystkich innych, jeśli nie możemy nawet uratować siebie?" Jego głos był echem Ashera, pełen smutku, tak, że moje gardło zacisnęło się wraz z tym i pomyślałam, że zadławię się niewylanymi łzami. "Walcz, do cholery!" Claudia podeszła do krawędzi sceny. Łzy barwiły jej twarz. Jej emocje były tak surowe, wyglądało to jak fizyczny ból. "Walcz o nas! Nie tylko przewracaj się i podawaj tej suce swe gardło." Malcolm stanął po drugiej stronie Richarda. "Walcz o nas, Jean-Claude. Walcz o nas Anito." Spojrzał na Richarda. Richard nagle wyglądał niewłaściwie w skórzanej masce. Nie wyglądał świetnie w stroju ze skóry, wyglądał jakby robił dokładnie to, co robił. Ukrywał się. Reszta z nas stała na widoku. Tylko źli goście i Richard, ukrywali kim i czym byli dla świata.

Malcolm chwycił go za ramię. "Walcz o nas Ulfriku. Nie pozwól, by twoje obawy i wątpliwości zniszczyły nas wszystkich." "Myślałem, że ze wszystkich ludzi, ty zrozumiesz, dlaczego nie chcę się nimi dotykać, gdy podnoszą jedyną moc, którą możemy walczyć z tymi rzeczami." "Czułem to, co Anita i jej triumwirat podnieśli wcześniej. To była przyjaźń, miłość tak czysta, jak żadna mi znana. Zaczynam wierzyć, że ardeur jest klejnotem w wielu aspektach, ale potrzebuje światła by rozbłysnąć, Ulfriku." "Co to, do cholery, ma znaczyć?" zapytał Richard, a jego głos był zły i sfrustrowany. Odsunął rękę Malcolma i spojrzał na Damiana. "Utrzymywałeś najgorsze z tego na zewnątrz, nie?" Damian po prostu spojrzał na niego. "By czerpać korzyści, muszę wziąć zło z dobrem. Nie mogę tego zrobić. Nie potrafię." Spojrzał na mnie. "Przykro mi, ale nie mogę iść tam, dokąd to zmierza." "Co sądzisz, że mamy zamiar zrobić, Richardzie?" zapytałam. "To, co zawsze, pieprzyć wszystko." "To nie seks ofiarowała mojemu zgromadzeniu, tylko przyjaźń." "Ale to nie pozostanie na tej drodze, nigdy tak nie jest" powiedział Richard. Spojrzał na Malcolma i dodał: "Prosisz mnie o zrobienie czegoś, czego nigdy ty nie zrobiłbyś dla samego siebie." Malcolm kiwnął głową. "Masz rację" - skinął ponownie - "masz absolutną rację. Stałem na moich moralnych wyżynach i byłem tak pewny. Tak bardzo pewny, że miałem rację, że Jean-Claude był nie tylko złem, ale diabłem. Powiedziałem takie nienawistne rzeczy do Anity, nazwałem ją kurwą i czarownicą. Nazwałem wszystkich ludzi Jean-Claude'a tak i gorzej przed moim zborem, ale wszystkie moje cnoty nie mogły ich ochronić." Richard skinął głową. "Wiem. Anita uratowała moją mamę i brata, uratowała nasze życia, ale zrobiła straszne rzeczy, by dostać się tam na czas. Rzeczy, o których wciąż myślę, że są niemoralne, niewłaściwe, a ja muszę żyć na co dzień ze świadomością, że gdybym tam był powstrzymałbym Anitę od torturowania tego człowieka. Nie pozwoliłbym jej odczłowieczyć jego, lub ją samą. Stanąłbym na moich moralnych wyżynach i moja matka i mój brat Daniel, obydwoje byliby martwi." Łzy mieniły się, sunąc po skórze. "Kiedyś zwykłem być tak pewnym w tak wielu sprawach. Raina nie zachwiała moją wiarą. Uczyniła mnie bardziej pewnym. Tylko Anita, tylko Jean-Claude, tylko oni sprawili, że zwątpiłem we wszystko."

Odsunęłam się trochę od Jean-Claude'a, wciąż dotykając, bo bałam się przestać go dotykać. Jeśli wątpliwości były tak złe dotykając, nie mogłam sobie wyobrazić, czym byłyby, gdybyśmy się nie dotykali. Po prostu umarlibyśmy. "Mój krzyż wciąż dla mnie działa, Richardzie. Wciąż płonie świętym światłem. Bóg mnie nie opuścił." "Ale powinien był" powiedział Richard. "On powinien był, nie widzisz? Jeśli to, w co wierzę jest właściwe, jeśli to, w co mówisz, że wierzysz jest właściwe, to twój krzyż nie powinien płonąć. Złamałaś tak wiele przykazań. Mordowałaś, torturowałaś, pieprzyłaś się, ale twój krzyż wciąż działa. Nie rozumiem tego." "Powiedziałeś, że jestem złem, więc Bóg powinien odwrócić się do mnie plecami?" Nawet z ukrytą większością twarzy, widziałam jego oblicze skręcające się z emocji, łzy w końcu opadły. Pokiwał głową. "Tak, to miałem na myśli." Po prostu spojrzałam na niego i wiedziałam, że to częściowo wampirze moce mieszały mu w głowie, ale możliwe, że moce Kolombiny jedynie uwypuklały to, co było już w tobie. Niektóre części Richarda wierzyły w to co mówił. "Ma petite..." "Nie" powiedziałam, "nie, w porządku." Moja klatka piersiowa czuła jakby wycięto w niej kawałek, nie krwawy i ciepły, ale zimny i lodowaty. Jakby tego kawałka brakowało od długiego czasu, ale nie chciałam tego zobaczyć, poczuć, wiedzieć. "Być może Bóg nie jest policja seksualną, Richardzie. Czasami myślę, że Chrześcijanie zrzucili wszystko na seks, ponieważ łatwiej się martwić o seks niż zapytać siebie, czy jestem dobrym człowiekiem? Jeśli tak długo, jak nie masz seksu z wieloma ludźmi, jesteś dobrym człowiekiem, to jest łatwej. Łatwo tego uniknąć. Łatwo jest myśleć, nie pieprzę nikogo, więc jestem dobry. To sprawia, że łatwo być okrutnym, ponieważ tak długo, jak się nie puszczasz, nic, co robisz, nie będzie tak złe. Czy to naprawdę wszystko, co myślisz o Bogu? Że jest po prostu policją seksualną dla ciebie i Malcolma? Albo że seks jest mniejszym zmartwieniem, łatwym do uniknięcia, a całe to kochaj-bliźniego-swego-jak-siebie-samego, jest trudne? W niektóre dni to bardzo trudne, czuję jakby staranie się dbania o wszystkich w moim życiu rozrywało mnie na strzępy. Ale robię co w mojej mocy. Robię co w mojej mocy dla wszystkich w moim życiu każdego cholernego dnia. Potrafisz to powiedzieć Richardzie? Czy robisz co w twojej mocy dla każdego w swoim życiu, każdego cholernego dnia?" "Doliczyłaś siebie i Jean-Claude'a do tej listy?" zapytał, a jego głos był tak cichy, tak pełen emocji, że aż dziwnie pusty. "Nie doliczyłeś nas?" zapytałam. Czułam łzy popychające mnie w gardle, z tyłu moich oczu niczym żar. Nie będę płakać za niego.

Te prawdziwe brązowe oczy spojrzały na mnie. Ujrzałam w nich ból, ale w końcu powiedział: "Nie, nie zrobiłem tego." Kiwnęłam głową, trochę za szybko, zbyt gwałtownie. Walczyłam by przełknąć łzy. Myślałam, że zadławię się nimi. Odchrząknęłam dwa razy, tak ostro, że bolało. Chciałam go oskarżać, powiedzieć, "Zatem co robiłeś dzisiaj w moim łóżku? Dlaczego spałeś z Micahem, Nathanielem i ze mną? Dlaczego uprawiałeś dzisiaj ze mną seks? Jeśli nie jestem osobą w twoim życiu, to... " przełknęłam słowa, bo nie miało to znaczenia. Miałby jakąś odpowiedź na wszystko, co powiedziałam, albo nie czułby się z tym źle. Tak czy inaczej, nie chciałam tego słuchać, ani zobaczyć. Nie potrzebowałam usłyszeć od niego żadnych więcej wyjaśnień. Nie potrzebowałam już więcej ujrzenia go zadręczającego się swoimi dylematami moralnymi. Skończyłam. "Nie jestem zła, Richardzie. Nie nienawidzę cię. Po prostu nie zamierzam więcej tego robić. Myślisz, że jestem złem. Myślisz, że Jean-Claude jest złem. Myślisz, że to, co robimy, by utrzymać każdego bezpiecznym, jest złem. W porządku, w porządku." "Nie miałem na myśli..." Podniosłam rękę. "Przestań, nie. Ręka na twym ramieniu, która powstrzymuje wątpliwości od zjedzenia cię żywcem została wykuta przez seks, Richardzie. Ten spokój został wygrany przez wieki bólu i seksu i niewoli. Jean-Claude, zły drań, ocalił Damiana, wykupił go z piekła. Nawet za bardzo się nie lubili, ale Jean-Claude nie zostawiłby z nią nikogo, jeśli mógł go uratować. Zły drań." "Anita" powiedział Damian, a jego twarz utrzymywała - strach, coś, jakby wiedział, co się święci. "Korzystasz z naszego zła, Richardzie. Możesz liczyć na nas gotowych odwalić twoją brudną robotę. Do diabła, jestem Bolverkiem dla klanu. Dosłownie, jestem twoim złoczyńcą. Robię to, czego Ulfrik nie robi. Więc dobrze, dobrze, będę twoim Bolverkiem, ale nie jesteśmy w lupanarze tej nocy. Nie jesteśmy lupą i Ulfrikiem tej nocy. Ta noc jest wampirzym biznesem. Tej nocy jestem ludzką służebnicą Jean-Claude'a. Jestem mistrzem Nathaniela i Damiana. To jest moc, za którą się ukrywasz w tym momencie. Myślisz, że jesteśmy złem, dobrze." Spojrzałam na Damiana;. Spojrzałam na niego, pozwalając by się dowiedział, że miałam na myśli to co zamierzałam powiedzieć. "Damian, puść go." "Nie możesz" powiedział Richard. "Nie można mieć jednego i drugiego, Richardzie. Masz rację, ardeur będzie musiało wzrosnąć. Ty nie chcesz być dotykany przez żadnego z nas, kiedy tak się stanie, prawda? " Jedynie spojrzał na mnie.

"Jeśli masz na myśli to, co mówisz, jeśli naprawdę wierzysz, że to jest niewłaściwe, złe, zatem puść ramię Damiana. Puść i stań na swoich moralnych wyżynach. Jeśli Jean-Claude i ja nic dla ciebie nie znaczymy, zatem sam się wspieraj, Richardzie, stań na własnych nogach." Wpatrywał się we mnie, jakbym powiedziała coś strasznego. Stał trzymając się ramienia Damiana. "Nie rób tego, nie teraz." "Myślę, że teraz jest idealnie, Richardzie. Myślę, że teraz jest znakomicie. Musimy podnieść ardeur, więc odejdź." "Jean-Claude" powiedział i spojrzał na wampira. "To dziwna noc, mój Ulfriku. Powinienem argumentować w twojej sprawie. Powinienem walczyć, by utrzymać cię z nami, ale nie wydaje się bym tego chciał. Ja, podobnie jak ma petite, zaczynam mieć dosyć bycia osądzanym przez kogoś, o kogo się troszczę. To tnie głębiej dziś wieczorem i wiem, że to Kolombina. Ona śmieje się z nas, nawet teraz. Przestała atakować zgromadzenie. Włożyła całą swoją moc w nas, bo znalazła naszą słabość. Słabość, która zawsze tam była, od samego początku." "Masz na myśli mnie" powiedział Richard. "Mam na myśli nasz triumwirat. Jest uszkodzony i nie wiem jak to naprawić. Czuję to, co Anita stworzyła ze swymi sługami. Wy dwoje jesteście bardziej potężni; mój triumwirat powinien być silniejszy od tego drugiego, ale tak nie jest." "Ze względu na mnie" powiedział Richard. "Nie, ze względu na to kim my wszyscy jesteśmy, mon ami. Ale niezależnie od przyczyny, zaczynam się męczyć tą walką." Oparł się o Ashera, oparł głowę o twarz drugiego mężczyzny. "Odrzuciłem tych, których kochałem, by chronić uczucia twoje i Anity." "Wszyscy jesteście kochankami " powiedział Richard. "Nie mów mi inaczej." "Będziemy musieli podnieść ardeur, Richardzie" powiedział Jean-Claude. "Puść rękę Damiana lub zostaniesz wciągnięty w to, co się ma wydarzyć. Jeśli to jest złe i chcesz uciec, odejdź. Puść nas, Richardzie, puść nas wszystkich." "To jest wampirze oszustwo" powiedział Malcolm. "Nie pozwól jej zmuszać się do czegoś, czego będziesz później żałować." "To jest wampirze oszustwo, ale ponieważ Richard powiedział w co naprawdę wierzył, więc myślę, że Anita i ja doszliśmy do porozumienia. Mamy tego dość, Ulfriku. Jesteśmy zmęczeni tobą czyniącym z nas czarne charaktery. Jeśli jesteśmy łajdakami, zatem puść. Jeśli nie jesteśmy draniami, to trzymaj się, ale cokolwiek wybierzesz, wiesz, co mam zamiar teraz zrobić. Jeśli nie chcesz być tego częścią, zatem musisz odłączyć się od nas." "Odejdź, Richardzie" powiedziałam.

Spojrzał na Jean-Claude'a, a następnie zwrócił się do mnie. "Czy tego chcesz?" "Czy ty tego chcesz?" zapytałam. "Nie wiem" powiedział. "Zatem puść mnie, Richardzie, puść." Puścił.

Rozdział 45 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Richard padł na kolana. Jego głowa schyliła się ku podłodze, ręce uniosły się ku głowie, jakby chciał odciąć się od wątpliwości w jego umyśle. Sam, nie mógł walczyć z mocą Kolombiny. Był sam, ale my nie byliśmy. Ręka Damiana w mojej zwróciła go do kręgu naszej mocy. Miał kilka tych samych problemów odnośnie innych mężczyzn, które miał Richard, ale Damian był bardziej rozsądnym stworzeniem. Z nim przyciśniętym do mnie, tak, że Jean-Claude musiał przenieść rękę wpuszczając innego wampira bliżej, słyszałam, lub poczułam, myśli Damiana. To nie był los gorszy od śmierci, bez względu na to, co się stanie z Jean-Claude’m i resztą mężczyzn; nic, co z nim zrobimy nie będzie nawet w połowie tak straszne jak to, co przetrwał w jej dłoniach. Drugą myślą, zanim Jean-Claude złapał lejce wszystkich naszych umysłów, było to, że Jean-Claude i ja byliśmy dobrymi mistrzami, milszymi, niż jakikolwiek, którego znał; warto było dla nas walczyć. Następnie Jean-Claude zajął fotel kierowcy naszego metafizycznego autobusu i cisza, wszyscy byliśmy nagle tak spokojni. Stałam z plecami dociskanymi do Jean-Claude'a. Kiedy pociągnął Damiana i mnie, zwracając się do nas, jak w tanecznym ruchu, gładkim i pewnym, tak, że staliśmy w kręgu jego ramienia. Jean-Claude trzymał nas oboje. Moja ręka właśnie zjechała na pas Damiana i przyciągnęła go do boku mojego ciała jakbyśmy połączyli się razem od ramienia do biodra. Jego własne ramię odnalazło moje ramiona, jego ręka otoczyła moje ramię i znowu połączyliśmy się razem w sposób, jakiego nie pamiętałam. Ramię Jean-Claude’a otaczało ramiona Damiana, jego drugie ramię otaczało Nathaniela, który przytulił się do jego boku, tak, że jedną ręką śledził przód mojego ciała. Nie byłam pewna, gdzie było drugie ramię Nathaniela, ale wiedziałam, że Asher był nadal za plecami Jean-Claude'a. Kolombina stanęła po drugiej stronie ambony w jej pstrokatej odzieży, cała czerwona, niebieska, biała i czarna, ze złotym obrzeżem. Jej trójgraniasty kapelusz był złoty, jedynie z kiściami wielokolorowych kulek odbijających kolory jej ubrania. Jej ludzki sługa stał za plecami, cały w czerni. Wyglądał jak cień obok jej blasku. "Jesteś bardzo dobra, Kolombino" powiedział Jean-Claude. "Nawet nie poczułem, jak owijasz nasze umysły. Twoja magia jest bardzo subtelna."

"Taki piękny komplement, dziękuję." Dała mu niski głęboki ukłon, trzymając z boku małą pół spódniczkę doszytą do jej spodni tak, jakby to był znacznie dłuższy kawałek materiału. Powinnam być nerwowa, co najmniej, ale stałam tam w kręgu ramion każdego z nas i byłam tak zrelaksowana. To było trochę tak, jak się czujesz, kiedy dają ci leki przed operacją, spokojne, niemal płynne ciepło, jakby można było odpłynąć na nim. Część mnie myślała, to jest to co oni dają ci zanim wydarzy się coś naprawdę bolesnego. Ale myśl po prostu odpłynęła na ciepłym spokoju. "Zaatakowałaś publiczność dla odwrócenia uwagi" powiedział Jean-Claude tym głosem, który mógłby wywołać dreszcz na twej skórze, ale nie przyprawił mnie o dreszcz. To tak, jakby to, co zrobił dla nas, ludzi, których dotykał, chroniło nas od tego głosu. Roześmiała się, ale to nie miało nic z namacalnej barwy śmiechu Jean-Claude'a i Ashera. Nawet przez niemal znieczulającą mgłę, którą stworzył wokół nas, śmiech czuło się bezbarwnym, ludzkim nawet. A może powodem dla którego zabrzmiało to nijak była znieczulająca mgiełka. Nie mogłam powiedzieć, czy wciąż byłam w stanie wyczuć trochę przez to, co zrobił Jean-Claude, lub czy jego moc chroniła mnie od niej. Śmiech zamarł nagle na tych karmazynowych ustach. Patrzyła na nas z oczami, które były szare i tak poważne, jak śmierć. "Och, nie, Jean-Claude, to nie było odwrócenie uwagi, ale muszę przyznać, że może nie doceniliśmy ciebie i twej służebnicy. Gdybym mogła zdobyć publiczność poprzez nią, zatem miałabym dość siły, by pokonać cię z łatwością." "A teraz?" Zrobił z tego pytanie, ze śpiewem jego głosu. "Myślę, że bardziej bezpośredni atak na ciebie, osobiście, jest tu potrzebny." "Jeśli będziesz zbyt bezpośrednia, to po prostu zostaniesz stracona" powiedział, a jego głos był łagodny. "Moja moc może być subtelna, ale nie daj się zwieść. Ja też mogę być bezpośrednia. Tak bezpośrednia jak moc, którą trzymasz w ramionach swojej sługi o kruczoczarnych włosach." Wskazała jedną szczupłą dłonią, a mężczyzna za nią dał krok do przodu. Zdjął jedną rękawicę i położył swoją nagą dłoń w jej dłoni. "Nie jesteś jedynym mistrzem, którego dotyk budzi więcej mocy w ich sługach, Jean-Claude" powiedziała. "Nie sądzę, bym był" powiedział. Jego głos był tak łagodny jak jej własny, ale jego moc nie była łagodna. Jego moc przerzuciła nas jakbyśmy byli kartami w jego ręce. W co grał? Miałam wcześniej przejażdżki metafizycznym autobusem Jean-Claude'a, ale nigdy nie czułam tego w ten sposób, nigdy nie było takiej świadomości tego, jak strasznie świadom był swej

mocy, mojej mocy, potęgi oferowanej mu przez nas wszystkich. Był wampirem, co oznaczało, że był zimną mocą, czymś logicznym, bo emocje nie nękają zmarłych. Przemieszczał się przez nasze talenty, jak Edward przeglądałby swój schowek na broń. Która broń wykona zadanie? Która odda ten strzał? Miałam chwilę, by poczuć dreszcz strachu, nić rzeczywistej wątpliwości. Zdusił to, zatrzymał to z dala ode mnie, od nas, ponieważ nie tylko mój umysł to poczuł. Wiedziałam, że Damian i Nathaniel również to poczuli. Obawiał się, że nie mieliśmy broni, by chronić się od tego. Już prawie zniszczyła nas swoją mocą, nie dotykając swego sługi. Zamknął wątpliwości, ale one tam były. To nie chłód wampira czułam, to chłód ostateczności. Wątpliwość była jej bronią. Nie zbroi się swego wroga. Jej moc uderzyła nas, zachwiała nami, jakby emocje mogły być wielkim wiatrem rozdmuchującym twój świat na części. To tak, jakby twój umysł i serce rozpruły się na oścież więc musiałeś czuć, wiedzieć, co naprawdę czujesz. Większość z nas żyje, bo nie świecimy zbyt jasnym światłem wewnątrz nas samych. Nagle, Jean-Claude, Damian, Nathaniel, Asher i ja, byliśmy w Strefie Zero najjaśniejszego światła w świecie. Kolombina specjalizowała się w zwątpieniu i bólu, ale Giovanni, jej mężczyzna, dał jej szerszy zakres. Strata, to dławiące poczucie straty, kiedy myślisz, że umrzesz z osobą, która została pochowana. Jakoś wiedziała, że wszyscy ponieśliśmy straty i sprawiła, że cierpieliśmy je wszystkie jeszcze raz. Ale to nie były tylko nasze osobiste straty; Jean-Claude związał nas ze sobą tak, że zamiast jednej straty, mieliśmy je wszystkie. Słyszałam Juliannę krzyczącą gdy trawił ją ogień. Słyszałam jak wołała imię Jean-Claude'a gdy umierała. Asher krzyczał tu i teraz i Jean-Claude dołączył do niego. Staliśmy przed stosem zimnego popiołu i wiedzieliśmy, że to wszystko, co pozostało z kobiety, która była naszym sercem. Damian obserwował swego brata spalającego się na śmierć ponownie. Jego krzyki przerażały nas. Damian upadł na kolana, jakby został trafiony. Byliśmy znowu mali i Nicholas umierał. Kij bejsbolowy wydał obrzydliwy dźwięk, gdy uderzył w jego głowę, mokry, chrzęszczący dźwięk. Upadł na podłogę, sięgnął ku nam. Krew była wszędzie, a człowiek, jak jakiś ciemny gigant, stał ponad nami. Nicholas powiedział: "Uciekaj, Natty, biegnij!" Nathaniel krzyknął "Nie!" tu i teraz. Jako dziecko, uciekł. Podniósł twarz do góry, ale nie był już dzieckiem i powiedział "Nie będę uciekać." Spojrzałam w jego oczy, te lawendowe oczy. Były prawdziwe, nie te z pamięci o bólu i śmierci. Łzy plamiły jego twarz, ale wyszeptał "Nie będę uciekać." Miałam ponownie osiem lat, a mój ojciec miał powiedzieć słowa, które zniszczą moje życie. Moja matka nie żyje. Ale nie uciekłam wtedy. Nathaniel uciekł, ponieważ jego starszy

brat kazał mu uciekać, ale nie był już dłużej mały. To mój ojciec był tym, który się załamał. On lamentował nad jej utratą, nie ja. Ja nie uciekłam. Nie uciekłam wtedy i nie ucieknę teraz. Odnalazłam mój głos i powiedziałam "Nie będziemy uciekać." Nathaniel pokręcił głową, wciąż płacząc. "Nie, nie będziemy." Jean-Claude i Asher zsunęli się na ziemię z Damianem, przygniecieni ciężarem smutku. Nikt inny nie był blisko nas na scenie. Strażnicy, nawet Richard, uciekli od nas. Uciekli od ciężaru grozy i strat. Uciekli, więc to nie rozprzestrzeniło się na nich. Myślę, że nie mogłam winić Richarda, ale później, wiedziałam, że będę. Co gorsza, później on obwini siebie. Złapałam ruch w korytarzu blisko nas. Micah był najbliżej, tylko jeden na tyle odważny, lub na tyle głupi, by zbliżyć się do emocjonalnej bomby termojądrowej, która została właśnie odpalona. Potem wyłapałam ruch tuż za Micahem. Edward tam był. Bardziej zaskakujące było to, że Olaf był przy nim. Nathaniel dotknął mojego ramienia. Uśmiechnął się do mnie; ze łzami wciąż moczącymi jego twarz, uśmiechnął się. To sprawiło ból memu sercu, ale nie w złym tego słowa znaczeniu, lecz w ten sposób, który czasami się zdarza, kiedy kochasz kogoś i po prostu nagle patrzysz i uświadamiasz sobie, jak bardzo. Kocham, kocham przeganiać ból. To zalało moją skórę jak ciepły wiatr miłości, życia, tej iskry, która pozwala nam uzyskać wsparcie. To rozlało się poprzez metafizyczne powiązania między Nathanielem i mną i innymi mężczyznami. Miłość, miłość podnosząca ich twarze i sprawiająca, że patrzyli na nas. Miłość, pomagająca im stanąć na nogi, miłość i nasze ręce, uspokajające ich, pomagające osuszyć ich łzy. W końcu wstaliśmy, może trochę chwiejni, ale wszyscy wstaliśmy i odwróciliśmy się do Kolombiny i jej Giovanniego. "Miłość zwycięża wszystko, tak?" powiedziała głosem gęstym od pogardy. "Nie, nie wszystko" powiedziałam. "Tylko ciebie." "Nie zostałam pokonana, jeszcze nie." Światła wydawały się przygasnąć jakby coś odetchnęło w świetle, zjadło je. Zmierzch wypełnił kościół, miękkie krawędzie ciemności rozsiewały się od Arlekina na podium. "Co to jest?" zapytał Micah. Był teraz obok podestu. Jean-Claude, Asher i Damian powiedzieli "Matka Wszelkiej Ciemności." Nathaniel i ja powiedzieliśmy "Marmee Noir." To, co nazywaliśmy Matką Wszystkich Wampirów, pod jakąkolwiek inną nazwą byłoby kurewsko niebezpieczne.

Rozdział 46 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Wampiry na widowni w panicznym biegu ruszyły do odległych drzwi. Tak, jakby nawet łagodne wampiry Malcolma rozumiały, co się święci. Ich krzyki dały mi znać, że drzwi się nie otworzyły. Myślę, że nie powinnam być zaskoczona; Królowa Wszelakiej Ciemności przybyła by nas pochłonąć. Czymże było zamknięcie jednych drzwi wobec wszystkiego, co mogła zrobić? Micah wskoczył na scenę, wykazując grację ponad mięśniami, udowadniając, że nie musi być w formie lamparta, by być nieludzko pełen wdzięku. Dotknął mojego ramienia, a emocje, które pobudziliśmy przeskoczyły do niego. Nie był czyimś sługą, czyimś mistrzem, ale miłość rozprzestrzeniła się do niego w ciepłym pośpiechu. Jean-Claude spojrzał na nas ze łzami wciąż malującymi słabe różowawe smugi na jego twarzy. "Kochasz go." Nawet ze wszystkimi dobrymi uczuciami, zmarszczyłam brwi. "Tak." Jean-Claude pokręcił głową. "To znaczy, ma petite, że twa miłość do niego..." Machnął ręką i pozwolił mi zobaczyć to w jego głowie, więc znacznie szybciej. Ponieważ kochałam Micah, Jean-Claude mógł nakarmić się na energii tej miłości. Tak, jakby jego moce poprzez linię Belle Morte znalazły nowy sposób myślenia. Ona i jej wampiry były całkowicie pogrążone w pożądaniu, miłości, ale nikt nigdy nie mógł korzystać z miłości jako paliwa, w sposób, w jaki ardeur może wykorzystać pożądanie. To było jak intuicyjny postęp w matematyce lub nauce. Zaczynasz od tego kawałka rzeczywistości i nagle wiesz, jak zrobić przeskok do większej rzeczywistości. Miłość, miłość była mocą w więcej niż tylko metaforyczny sposób. "Miłość jej nie pokona." To był Richard spoza nas. Powrócił na podium. Spojrzałam na niego i nie byłam pewna, czy chcę, żeby mnie w tej chwili dotknął. Czy miłość rozprzestrzeniłaby się na niego, czy też nie? Czyżby w końcu zranił mnie wystarczająco, że zabił moje uczucia do niego? Jeśli tak zrobił, zatem nie będzie tutaj pomocny. Zraniłby mnie, skrzywdziłby tę nową delikatną magię. "Potrzebujesz wilka, jak ostatnim razem" powiedział. Miał rację, ale... Wyciągnął rękę.

Półmrok oddychał wokół nas, tak jakby pokój wziął głęboki oddech. Dotarł do mnie, chwycił mnie za rękę. Jego dłoń była ciepła w mojej. To wciąż był Richard, każdy wspaniały jego centymetr, ale moc nie podążyła do niego z mojej skóry. Stał trzymając mnie za rękę a jego dotyk mnie nie poruszył. Nigdy nie zdarzyło się by jego dotyk mnie nie poruszył. Inni mężczyźni, nawet Damian był niczym nacisk czułości na moich plecach, ale Richard było zimnem dla mojego serca. "Anita..." wyszeptał. Co mogłam powiedzieć? "Powiedziałeś, że byliśmy dla ciebie niczym. Powiedziałeś, że nie chcesz ardeur." "To nie jest ardeur" powiedział. Kiwnęłam głową. "Tak, jest Richard. Nigdy nie rozumiałeś, że dla mnie ardeur to nie tylko seks. To ardeur." "Czuję kraniec tego, to tak, jakby miłość miała zapach." "To ardeur, Richard, tym się stało." "Gdybym pozostał przy tobie, rozlałabyś miłość na mnie?" sformułował to w pytanie. "Nie wiem." "Ma petite, możemy porozmawiać o tym później?" Patrzyliśmy na niego, wciąż trzymając się za ręce. "Przepraszam" powiedziałam. Richard powąchał powietrze i przez chwilę myślałam, że naprawdę starał się wyczuć, czym pachniała miłość. "To nie pachnie jak ona." Również powąchałam powietrze. "Nie, ona pachnie jaśminem i deszczem, i nocą. Nie ma tu tego zapachu." Ciemność nie stawała się... ciemniejsza. A powinna być. To był zmierzch i moc oddychała przez pokój, ale to nie było wystarczającą mocą, nie dla niej. Odwróciłam się do Kolombiny i jej sługi. "Belle Morte powiedziała, że Arlekin są sługami Matki Ciemności. Czy miała na myśli, że dosłownie?" "Każdy z nas nosi kawałek oryginalnej ciemności wewnątrz nas, mała dziewczynko. Poczuj moc nocy przybierającą ludzką formę i poznaj prawdziwy strach." Pokręciłam głową i powiedziałam do Richarda "To nie ona." Poruszał się obok mnie, tak blisko, jak pozwalali inni mężczyźni. Zaczynaliśmy być ponownie dość tłumni. "Gdybym nie był w twoim śnie z prawdziwym tym, to może byłoby przerażające." Przytaknęłam. "Ale poczuliśmy prawdziwe rozdanie i to nie jest to." "To nie jest Matka?" spytał Asher. Podniósł się na nogi, ścierając łzy z twarzy.

"Nie, to jest jej cień, zaledwie" powiedziałam. Nathaniel wziął duży oddech. "Poczułem ją raz w samochodzie. Pachniała jak jakiś kot i jaśmin, i tak wiele rzeczy. To nie ma żadnego zapachu, nie jest prawdziwe." Ciemność zaczęła naciskać jak mroczna dłoń ale to był tylko cień. Małe wampiry skuliły się i uderzały w drzwi, krzyczały głośniej. To oczyściło ławki tak, że nie było nikogo, poza naszymi strażnikami w bocznych nawach. Strażnikami i naszymi wampirami. "Mroczna Matka skonsumuje was wszystkich, chyba że opuścicie swoje ramiona i poddacie się nam." Cień ciemności próbował nas zmiażdżyć. Damian wydał mały dźwięk. "Nie bójcie się" powiedziałam. "To jest ledwie cieniem jej mocy. To nie może nas skrzywdzić." Kolombina gestykulowała, jakby krusząc coś niewidzialnego w ręku. Cienista ciemność próbowała przecisnąć się wokół nas, ale myślałam, miłość, ciepło, życie i cienie rozproszyły się. Światła zaczęły znowu rosnąć jaśniej. Requiem przemówił z małej odległości. "To nie jest ciemność, która upolowała mojego mistrza w Anglii. To jest dym i lustra w porównaniu do tego, co przyszło do niego na końcu." "Dym i lustra" powiedziałam cicho "zmyłka jak iluzja magika. Skąd wiemy, czy jesteś prawdziwą Kolombiną, prawdziwym Arlekinem? Wszystkie wampiry znają zasady, maski. Ktoś może udawać" powiedziałam. "Ty zarozumiała mała suko" powiedziała. "Jak śmiesz?" "To by wyjaśniło łamanie zasad" powiedział Nathaniel. "Próbowali was zabić nie dając najpierw czarnej maski." "Czy naprawdę prosisz nas, byśmy udowodnili, że jesteśmy Arlekinem?" zapytała Kolombina. "Taa, proszę." "Jean-Claude, czy ona prowadzi za ciebie wszystkie twoje rozmowy?" "Jestem szczęśliwy, gdy ma petite przemawia za mnie." To nie zawsze było prawdą, ale dzisiaj radziłam sobie dobrze. "Chciałam cię posiąść, nie zniszczyć, ale jeśli nalegasz" powiedziała. Kawałek ciemności rozwinął się z pobliża sufitu. To musiało tam być cały czas, ale nikt z nas nie zauważył. To było jak jakiś wielki czarny wąż, jeśli węże były bezkształtne i mogły się unosić. Och, do diabła, to nie był wąż, ale nie wiem jak jeszcze mogłabym to nazwać. To była wstęga czerni, która się przemieszczała a gdzie dotknęła światła, światła gasły, jakby światło było spożywane przez nadchodzącą ciemność. "Pachnie nocnym powietrzem" powiedział Micah, swoim warczącym głosem.

"Tak" powiedzieli Nathaniel i Richard, w tym samym czasie. Nawet nie patrzyli na siebie. Trzy zwierzołaki wydawały się pochłonięte czymś, czego nie można usłyszeć lub zobaczyć, czy powąchać. Potem poczułam, chłodną linię wiatru i mogłam to powąchać, nocne powietrze, wilgotne, ale nie deszcz. Wilgotne, ale nie deszcz. Wzięłam głęboki oddech. "Gdzie jest jaśmin?" Połowa światła po jednej stronie kościoła została pochłonięta przez kręty strumień żywej ciemności. Wampiry i ludzie ze zgromadzenia zrobili rwetes między sobą po drugiej stronie kościoła, tak daleko od ciemności, jak pozwalały zamknięte drzwi. Requiem zaciągnął swój płaszcz wokół twarzy, ale był teraz obok podium. "To jest ciemność, która zabiła mojego mistrza." "Jak go zabiła?" zapytał Micah. "Ciemność okryła go, schowała przed wzrokiem, wydał straszny krzyk, a kiedy mogliśmy zobaczyć go znowu, był martwy." "Jak dokładnie, Requiem?" zapytałam. "Jego gardło zostało wyrwane jakby przez jakąś wielką bestię." Mieliśmy dwa światła między nami i konsumującą ciemnością. "Czuję wilka" powiedział Micah. Pokręciłam głową. "Matka Wszystkich Ciemności nie posługuje się wilkiem, posługuje się kotami, wieloma kotami, nie pieskami." Nathaniel i Richard również wciągnęli powietrze. "Wilk" powiedział Richard. Nathaniel przytaknął. Edward zawołał do mnie. "Czy kule zranią to coś?" Pokręciłam głową. "Daj mi znać, gdy znajdziesz coś w co mogę strzelać." "Możemy strzelać" zawołała Claudia. Ciemność była niemal na podeście, ale nie czułam jej jako niej. Nie odczuwało się tego jak Marmee Noir. Zamknęłam ciepły, puszysty posmak miłości ardeur i wyciągnęłam własną moc, moją nekromancję. Wyciągnęłam ją w kierunku nadchodzącego zmroku, ale ku miejscu w pobliżu sufitu, skąd pochodziło. Marmee Noir nie była nieśmiała. Gdyby tu była, chciałaby, byśmy wiedzieli. Więc co, lub kto, to był? Kto trzymał kawałek ciemności wewnątrz nich? Przeszukałam krokwie w pobliżu wysokiego sklepienia sufitu. Prawie usłyszałam głos, prawie głośny szept: "Nie tutaj. Nie tutaj. Nie jestem tutaj." Rzeczywiście zaczęłam szukać daleko, a potem uświadomiłam sobie, co robiłam. Coś było w rogu sufitu, ktoś tam był.

Ciemność zwinęła się wzdłuż krawędzi sceny i zaczęła zjadać jasne światła, które zwykle oświetlały ambonę. Kolombina roześmiała się, wysokim, radosnym, okrutnym dźwiękiem. "Ciemność skonsumuje was wszystkich." "Nie ty powodujesz ciemności, Kolombino, nie ty lub Giovanni" powiedziałam. "Jesteśmy Arlekinem" powiedziała. "Powiedz twojemu małemu przyjacielowi wiszącemu pod sufitem, by się pokazał." Jej ciało znieruchomiało. To było lepsze niż jakikolwiek ludzki wyraz twarzy. Ktoś tam był, a ona myślała, że nikt z nas się nie dowie. Wspaniale, teraz jak to nam mogło pomóc? Ciemność była już prawie tutaj. Ciemność, która pachniała wilgotną nocą i ziemią, i wilkiem, jak coś cierpkiego na moim języku. To nie był wilk, jakiego znałam. Ale nie miałam czasu, by to analizować. Krzyknęłam "Edward, strzelaj w tamten róg." Wskazałam na róg, gdzie jak wiedziałam, ukrywał się wampir. Edward i Olaf wyciągnęli broń, celując. Ciemność wirowała ku nam, ku JeanClaude'owi. Wyciągnęłam pistolet i ruszyłam przed siebie. Remus był obok mnie. "Miałaś mieć ochroniarzy, pamiętasz?" Haven nadszedł z mojej drugiej strony w rozmytym ruchu. "Wreszcie coś do zastrzelenia." "Jeszcze nie" powiedziałam. "jeszcze go tu nie ma." "Kogo tu nie ma?" zapytał Remus. Edward i Olaf wystrzelili, a ciemność połknęła świat, czarną, bezksiężycową nocą. "Cholera" odetchnął Haven. Oboje przesunęli się bliżej mnie. Położyłam wolną rękę na ramieniu Remusa, by wiedzieć, gdzie był. Przesunęłam nogę, aby otrzeć się o Haven, ale jego wolna dłoń znalazła moje plecy. Przynajmniej nie będziemy strzelać do siebie. Staliśmy, przyciśnięci w pobliżu w zupełnej ciemności, z wyciągniętą bronią, ale nic nie było widać. Jak masz strzelać, jeśli nie możesz zobaczyć, w co strzelasz? Edward krzyknął: "Anita, słyszysz mnie? Mamy krew na ścianie, ale nie możemy zobaczyć, w co trafiliśmy." Odkrzyknęłam "Słyszę cię." "Idziemy" powiedział. Nie wiem, co bym odkrzyknęła, Chodź, Nie przychodź, bo Remus powiedział, "Wilk". Haven powiedział: "Blisko". Rozległ się mokry, ciężki dźwięk, prawie miękki, jak nóż wyciągnięty z ciała. Gdybym nie wysilała moich uszu jak sukinsyn, mogłabym nie usłyszeć.

Ale to byłoby w porządku, bo Remus i Haven obrócili się jak jedna osoba i przesunęli mnie ze sobą, prawie jak przenosisz partnera na parkiecie. Strzeliliśmy w ten dźwięk, ten zapach zgorzkniałego wilka. Strzelaliśmy dopóki nie uderzył w nas z powrotem. "Szpony" krzyknął Haven. Remus nagle stanął przede mną, otaczając mnie swoim ciałem. Czułam jego szarpnięcie, ciężko. Krzyknęłam "Haven." "Anita" krzyknął, ale był wciąż po mojej prawej stronie. Przełożyłam broń wokół ciała Remusa i wystrzeliłam w korpus, z drugiej strony Remusa. Strzelałam, aż moja broń kliknęła opróżniona. Ale Haven był tam teraz, jego pistolet strzelał do tego, co było po drugiej stronie Remusa. Ciało Remusa zadrżało i przez chwilę myślałam, że Haven postrzelił Remusa przez przypadek, a potem usłyszałem dźwięk, rozrywania, mięsisty, mokry, straszny dźwięk. Kości pękały i Remus wrzasnął. Ciecz popłynęła gorącem po mojej skórze. Krzyczałam. Pazury chwyciły moją koszulę. Wyciągnęłam nóż, bo to było wszystko, co mi pozostało. Pazur ciął w poprzek piersi. Cięłam po pazurze. Ramiona Remusa zacisnęły się wokół mnie, przyciskając mnie do pazurów. Nie widziałam, co się dzieje, a to co czułam, nie miało żadnego sensu. Skąd, do diabła, brał się pazur? Haven już mnie nie dotykał. Słyszałam walkę. "Odejdź, Anita, uciekaj od niego" powiedział Haven. "Odejść od kogo?" zapytałam. Dźgnęłam pazur, który nie był Remusa. Pocięłam go, ale pociął mnie także. Krzyczałam bardziej z frustracji niż czegokolwiek. Remus szepnął: "Przepraszam." Jego ramiona zsunęły się ze mnie i kolana ugięły się, ale nie upadł. Złapałam go, starając się go podpierać i wtedy zdałam sobie sprawę, skąd pochodziła pazurzasta ręka. Musiałam być w błędzie. Krzyczałam "Remus." Był ruch, dźwięk, walka. Usłyszałam dźwięk ale go nie poznałam, pomruki wysiłku. Co, do cholery, się stało? Remus nagle opadł. Próbowałam go złapać, ale to było zbyt gwałtowne, a on był cięższy ode mnie o 45 kg. Upadłam na ziemię z nim na sobie. Nie ruszał się. Ciemność zniknęła. Znów mogłam widzieć. Odcięta ręka wystawała z pleców Remusa. Krzyczałam. Nie mogłam nic na to poradzić. Pojawiło się więcej strażników, podnosząc go, zabierając go ze mnie. Nie mogli odwrócić go na plecy, ponieważ ramię przeszyło jego pierś. Ręka wyglądała teraz na ludzką, ale moje piersi i Remus, mówiły, że to nie było ludzkie, kiedy nadeszło. Jego oczy były zamknięte, a on był tak nieruchomy, strasznie nieruchomy. "Zabierzcie to coś z niego" powiedziała Claudia. Fredo był nagle u jej boku z nożem wielkości małego miecza. Uniósł go do góry, a ja odwróciłam wzrok, zanim go opuścił. Widziałam Wicked i Truth, z nagimi mieczami

wskazującymi na gardło i klatkę piersiową upadłego Arlekina, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Był cały na czarno, nawet jego maska. Brakowało mu ręki. Edward i Olaf oraz więcej strażników trzymało Kolombinę i Giovanniego na muszce. Jean-Claude, Asher, Requiem i większość naszych wampirów zebrało się wokół nich. Myślę, że z poległym prawdziwym mistrzem Arlekina, byli w stanie pojmać pozostałą dwójkę. Dobrze, że coś się udało. Haven klęczał pomiędzy obiema grupami, krwawiący, ale żywy. Odwróciłam się do Remusa. Nie byłam taka pewna co do niego. Mieli teraz ramię na zewnątrz, w dwóch kawałkach, ale była tam dziura w piersi przez którą mogłam patrzeć niczym na jakiś karykaturalny wystrzał armatni. "Kurwa" powiedziałam cicho "jego serce." Claudia spojrzała na mnie, łzy spłynęły po cichu w dół jej twarzy. "Drań miał srebrne bransolety na swoich przedramionach. Srebrny, pierdolony drut kolczasty, jako biżuteria." "Ten się uzdrawia" zawołał Wicked. "Jak możemy powstrzymać go od tego?" "Czy Remus..." nie mogłam powiedzieć. "Nie żyje" powiedziała Claudia głosem, który był twardy i zimny i nie pasował do łez. "Taa" powiedziałam. Po prostu przytaknęła. "Zginął ratując mnie" powiedziałam. "Zginął wykonując swoją pracę" powiedziała. Obserwowałam jej łzy i zastanawiałam się, czy był dla niej więcej niż tylko przyjacielem. Miałam nadzieję, że nie. W tym momencie, miałam nadzieję, że nie. Stanęłam na nogi i opadłam z powrotem na dół. Richard był przy mnie, trzymając mnie. "Jesteś ranna." "Remus jest martwy" powiedziałam i odepchnęłam go. "Anita, proszę." Pokręciłam głową. "Albo mi pomożesz podejść do Wicked i Truth, albo idź gdzieś indziej." "Czy mogę przynajmniej najpierw zobaczyć, jak bardzo jesteś ranna?" "Nie!" "Chcesz żeby Remus umarł za nic, to jest to, czego chcesz?" Micah był po mojej drugiej stronie. "Pozwól nam zobaczyć, Anito, a potem zabierzemy Cię do Wicked i Truth." Nathaniel też tam był. "Proszę, Anito."

Kiwnęłam głową i pozwoliłam im zetrzeć trochę krwi ściereczką, którą ktoś im podał. Zadrapania nie były tak głębokie, wystarczająco głębokie, że gdybym była trochę bardziej człowiekiem, może potrzebowałabym szwów, a widząc, że były po drugiej stronie pagórka jednej piersi powinnam być bardziej zmartwiona o te całe sprawy kosmetyczne, ale o dziwo, nie byłam. "Zabierzcie mnie do nich" powiedziałam. Richard wziął jedną rękę a Nathaniel drugą. Podnieśli mnie na nogi i pomogli mi pójść tam dokąd chciałam iść. Micah był za nami, niosąc bandaże. Może ostatecznie pozwolę im użyć ich na mnie. Remus nie żyje, a ja chciałam wiedzieć, dlaczego. Lub może, jak? Rzecz, która wyszła z ciemności była wampirem, który pachniał jak wilk i miał pazury jak potężny zmiennokształtny. Niemożliwe. Ale Remus był martwy, więc to musiało być możliwe. "Kim jesteś?" zapytałam. "Jestem Arlekinem". "Jednym z nich, czyli?" zapytałam. Mój głos brzmiał dziwnie odlegle w mojej głowie, jak gdyby odległość była większa niż powinna być. "Jestem Pantalone, dawniej Pantaleon. Byłem jednym z pierwszych dzieci ciemności." "Nie wysłałeś nam czarnej maski, Pantalone, ale próbowałeś nas zabić. To wbrew prawu rady. Cholera, to jest wbrew prawu Matki Wszelkiej Ciemności." "Nic nie wiesz o naszej matce, człowieku. Nie jesteś wampirem, albo sukubem. Jesteś nekromantką, a nasze prawa mówią, że możesz zostać zabita bez ostrzeżenia." Poczułam zapach jaśminu. Nathaniel powiedział "Kwiaty". Richard powiedział "Co to jest?" Czułam deszcz na obrzeżach wiatru, który nie istniał od milionów lat. Posmakowałam jaśminu na moim języku, słodkiego i nadmiernego. Nie bałam się tym razem. Powitałam to. Ponieważ wiedziałam, że nie byłam jedną z tych, którzy ją wkurzyli. Choć wkurzenie było zbyt silne jak na uczucie, które zyskałam gdy tchnęła bliżej. Wkurzenie był zbyt ludzką emocją, a jak sama powiedziała o sobie, straciła talent do bycia człowiekiem. "Marmee Noir" Nathaniel odpowiedział Richardowi. Zapomniałam, który zadał pytanie. "Anita" powiedział Richard, "walcz z tym, walcz z nią." "Jeśli nie zamierzasz pozwolić mi tego zrobić, to odejdź ode mnie." "Czego zrobić, pozwolić by Matka Wszystkich Wampirów cię posiadła?" Krzyknęłam na niego "Odejdź ode mnie, Richardzie, teraz!" Cięcia otworzyły się na jego ramieniu jak czerwone usta. To nie była Marmee Noir; Zrobiłam to kilka razy wcześniej pod wpływem stresu. Nie mogłam robić tego niezawodnie, ale... "To nie jest od niej, to ode

mnie. Pomóż mi, albo uciekaj." Walczyłam nawet by utrzymać głos, ponieważ moje emocje były niebezpieczne, najwyraźniej. "Nie pozwól jej wejść w ciebie." "Micah, weź mnie za rękę." "Nie pozwól jej tego robić" powiedział do niego Richard. "Jesteśmy tu nadal w niebezpieczeństwie, Richardzie" powiedział Micah. "Nie rozumiesz tego? Musimy skończyć to, co zaczęliśmy." "Masz na myśli zabić ich?" "Tak" powiedziałam "tak, zabić ich. Zabić ich wszystkich!" Kolejne cięcie otworzyło się na ramieniu Richarda. Puścił mnie, jakbym była czymś gorącym, co go parzyło. Micah zsunął futrzane ramiona wokół mnie. On i Nathaniel poprowadzili mnie do przodu, bym mogła robić to, co trzeba było zrobić. Nie, szczerze, co ja miałam zamiar zrobić. Nie potrzebowałam, chciałam. Chciałam go zabić. Zabił Remusa, a Remus zmarł z powodu wampira na podłodze, który miał na myśli zabicie mnie. Remus oddał swe życie, by mnie ratować. Chciałabym spłacić dług, teraz, dzisiaj, w krwi i bólu jego zabójcy. Brzmiało to jak taki dobry pomysł. Zapach jaśminu był wszędzie. Mogłabym posmakować deszczu na moim języku. Wiatr był chłodny i świeży na mej twarzy i wiatr pochodził ze mnie.

Rozdział 47 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us "Zdejmijcie mu maskę" powiedziałam, ale głos niósł echo innego głosu. "Jeśli zobaczysz moją twarz, będę zmuszony zabić was wszystkich" powiedział. Roześmiałam się, a śmiech sprawił, że wiatr zagrał wokół pokoju, klepiąc chłodem, wilgotnymi dłońmi na włosach ludzi, ich skórach. "Ty umrzesz dzisiaj, Pantalone. Twoja maska może zostać zdjęta teraz, lub potem z twojego trupa leżącego rozciągniętego pod moimi stopami. Wolę teraz, ale myślę, że naprawdę to nie ma znaczenia." Wiatr złagodniał z powrotem. Zatonęłam w deszczu i zapachu jaśminu. Uderzył mnie swoją mocą. To było jak jakiś duch wilka, wielkiej ciemnej bestii, która wzrosła od niego i podeszła do mnie, kłapiąc ogromną szczęką. Micah i Nathaniel pociągnęli mnie do tyłu , ale choć to wyglądało jak cień, uderzyło we mnie i pociągnęło nas na podłogę. Ludzie biegali zewsząd, ale Marmee już tam była. Cień wilka rozlał się we mnie; wchłaniała to jak coś topniejącego w śniegu. Z dotykiem jego mocy, nadeszła pamięć. Zamieć, tak zimno, wyjący wiatr, tak, że myślał, że słyszał głosy na wietrze. Znalazł jaskinię, zakopaną w śniegu. Schronienie, pomyślał. Wtedy usłyszał ten ryk, niski i zbyt blisko. Coś jeszcze znalazło schronienie przed burzą. Następnie kobieta weszła w światło jego ognia. Kobieta z rozpuszczonymi, ciemnymi włosami i oczami, które błyszczały w blasku ognia. Poczuł od niej śmierć i próbował walczyć. Czułam jak jego ciało staje się gorące i rozpuszcza kości i mięśnie i ciało z ludzkiego na wilcze. Ale wilk był jak żaden, który wciąż dzisiaj istnieje. Przemieniła się w ogromnego pręgowanego kota, w kolorze lwa, ale z paskami jak u tygrysa, większa niż oba. Prawie go zabiła, ale gdy ból i obrażenia przemieniły go na powrót w człowieka, pożywiła się na nim. Pożywiała się na nim przez trzy dni, aż burza ustała, a gdy nadeszła czwarta noc, wyszli razem na polowanie. Wróciłam do tu i teraz, a okazało się, że Wicked i Truth przeszyli jego serce i szyję mieczami. Przeklinał ich i wił się, ale nie był martwy. Wiedziałam, po prostu wiedziałam że miecze go nie zabiją. Był starej krwi. Krwi, kiedy wampir i zmiennokształtny mogli być jednością, jeszcze zanim krew osłabła. Mogliśmy wziąć jego głowę i serce i spalić elementy oddzielnie, ale czy nie potrzebowałam odpowiedzi? Tak, potrzebowałam. Usiadłam z pomocą Micah i Nathaniela. "Twoje działania mogą doprowadzić do rozwiązania całego Arlekina; nie obchodzi cię to?"

"Zabij mnie, jeśli możesz, ale nie będę odpowiadać na twe pytania." Ciemność we mnie myślała inaczej. "Fredo", zawołałam. Smukły, władający nożami człowiek zjawił się po prostu obok mnie. "Czy mógłbyś wziąć wystarczająco pomocników i wystarczająco noży by przyszpilić go do podłogi?" "Możemy go przyszpilić, ale chyba nie możemy polegać na nożach, nie będą go trzymać." "Zatem obezwładnijcie go swoimi ciałami, nie obchodzi mnie jak to zrobicie. Muszę go dotknąć." "Czemu?" "Czy to ma znaczenie?" "Dziś w nocy, tak" powiedział. Spojrzałam w jego ciemne oczy. Widziałam tam ból. Odpowiedziałam na ten ból. "Ciemność może skłonić go do mówienia, a potem mam zamiar go zabić." Fredo skinął głową. "Dobry plan." Obszedł w poszukiwaniu ochotników do przytrzymania wampira w dole. Było wielu ochotników. Jean-Claude podszedł do mnie podczas gdy oni zmagali się z utrzymaniem go w miejscu. "Czuję ją wszędzie wokół ciebie, ma petite." "Taa" powiedziałam, ale nie patrzyłam na niego. Przyglądałam się jak próbowali unieruchomić dużego wampira. "Spójrz na mnie." Dotknął mojej brody i odwrócił mnie ku sobie tak, bym na niego patrzyła. Nie walczyłam z nim, ale nie obchodziło mnie czy patrzę na niego, czy nie. "Jest błysk w twoich oczach, którego nie znam." Na wpół dojrzałam, kątem oka, ciemną postać. Uformowała się z ciemności i wyglądała niewyraźnie, jak w moim śnie, cała w czarnym płaszczu, mała kobieca postać. Ale to nie był sen. Krzyk znowu od wampirów. Tego koło Ashera, stojącego na straży nad Kolombiną i Giovannim, przytrzymującego ich na ziemi, ale nikt nie był szczęśliwy. Sam Pantalone krzyczał, jak dziewczynka. To sprawiło, że strażnikom było trudniej przymusić go do poddania. No cóż. Postać przemówiła, a zapach jaśminu i deszczu był w jej głosie, lub wietrze, lub to wiatr był jej głosem. Nie byłam pewna. "Czy myślisz, że moje prawa były przesądami, Jean-Claude? Miałeś ją zabić kiedy dowiedziałeś się kim ona jest. Teraz jest już za późno."

"Za późno na co?" powiedział i owinął rękę wokół mnie, przyciągnął mnie do swego ciała i oboje spoglądaliśmy jak mój koszmarny sen zmaterializował cholernie blisko się przed nami. "Ona jest nekromantką, Jean-Claude, ona kontroluje zmarłych, wszystkich zmarłych. Nie rozumiesz jeszcze? Niektórzy z Arlekina myślą, że budzę się, bo chcę ukraść jej ciało, podróżować w niej jak Traveller podróżuje w innych wampirach. Miałam ten dar kiedyś, do podróży z ciała do ciała, ale to nie dlatego się budzę." "Dlaczego się budzisz?" wyszeptał. "Ona przyciąga zmarłych, Jean-Claude, wszystkich zmarłych. Wezwała mnie z mojego snu. Jej moc wezwała mnie jak pierwszy promień słońca po tysiącletniej nocy. Jej ciepło i życie wezwało moją śmierć. Nawet ja nie mogę jej się oprzeć. Czy teraz rozumiesz?" "Moja moc nie ma nad tobą władzy" powiedziałam. Wydała niski, suchy chichot. "Legenda mówi, że nekromanci mogli kontrolować umarłych i to jest prawda, ale tym, czego legenda nie mówi, jest to, że martwi nie dają spokoju nekromantom. Dręczymy biedaków, bo przyciągają nas jak ćmy do płomienia, tyle że z wampirami i nekromantami to jest pytanie, kto jest płomieniem a kto ćmą. Uważaj, JeanClaude, by cię nie spaliła. Uważaj, nekromantko, by wampiry nie umieściły cię w twoim grobie." "Twoje prawo" krzyknął Pantalone "Twoje prawo mówi, że ona musi być ukarana śmiercią." Ciemna postać odwróciła się w stronę walczącego stosu ludzi. "Nie śmiej mi mówić o moich prawach, Pantalone. Stworzyłam cię. Dałam ci kawałek siebie, to jest to, co uczyniło cię jednym z Arlekina. Słuchałam wampirów, które mieszkają bliżej mojej fizycznej postaci. Ty masz zabijać wampiry dla członków rady. Jesteś neutralny. Nie trzymasz żadnych stron. To jest to, co czyni Arlekina!" Jej głos wzrastał, gdy mówiła, aż wiatr dzierżył nie tylko deszcz, ale obietnicę burzy. "Zabiorę z powrotem to co ci dałam. Czego użyłeś do stworzenia tych bladych imitacji mojej Kolombiny i jej Giovanniego. To nie są moi Arlekini." "Kolombina zmarła. Musiałem ją zastąpić, a nie było cię tutaj, byś mnie poprowadziła." "Zatem maska powinna zostać odłożona, a wraz z nią nazwa. To była moja wola i nasz sposób działania, kiedyś." Zaczęła iść w ich kierunku. Niemal widziałam jej stopę, delikatną, w pantofelku obszytym białymi perłami. Jean-Claude zawołał "Nie patrzcie na jej twarz. Z obawy przed utratą zdrowia psychicznego i życia, nie napotykajcie oczu, żadne z was."

"Ja nie jestem Traveller, żebym potrzebowała ukraść ciało by chodzić. Potrzebowałam kiedyś ciała, ale jestem ciemnością stającą się ciałem, Pantalone. Jestem tą, która cię stworzyła, stworzyła was wszystkich! Zabicie nekromantki nie wprowadzi mnie ponownie w sen. Jest już za późno." To był Jake, który ukląkł obok mnie i Jean-Claude'a. Jake szepnął: "Ona używa twojej energii, by się ukazać, Anito. Musisz ją zamknąć zanim trwale pojawi się tutaj. Nie chcesz jej z krwi i kości w Ameryce." Spojrzałam na niego i wiedziałam. "Jesteś jednym z nich." Jake skinął głową. "Uratowałeś ma petite, kiedy mogłeś pozwolić jej umrzeć w łazience w Cyrku" powiedział Jean-Claude. "Matka zawsze będzie zmierzać do ponownego przebudzenia, nic nie może temu zapobiec. Niektórzy z nas uważają, że Anita jest naszą jedyną nadzieją na kontrolowanie jej. Dowiedź racji mojemu mistrzowi zamykając moc, którą ją żywisz." "Nie wiem…" "Ona żywi się na twojej złości, twoim gniewie." "Nie wiem, jak to zatrzymać." "Jeśli pożywi się na Pantalone, jednym z najstarszych z nas, może mieć wystarczająco dużo mocy, by się zmaterializować." Postać w czarnym płaszczu stanęła w jego nogach. Strażnicy patrzyli na mnie. Powiedziałam, jedyne, co mogłam pomyśleć "Odejdźcie od niego" Kilku strażników zawahało się, ale większość z nich spojrzała w stronę ciemnej postaci i przesunęła się na dyskretną odległość. "Anito" powiedział Jake "pomóż nam." Zwróciłam się do Jean-Claude'a i powiedziałam "Pomóż mi pomyśleć o czymś oprócz mojego gniewu." Czarna postać rozprzestrzeniała się w coś, co wyglądało jak kawałek nocnego nieba, jak jakiś piękny i przerażający płaszcz gwiazd i ciemności. Pantalone wrzeszczał, jakby cokolwiek widział w tym kawałku ciemności, było czymś potwornym. "Pospiesz się" powiedziałam. Jean-Claude podniósł ardeur, w oddechu, w dotyku jego ust na moich. Podniósł ardeur i wydarł mój smutek w pośpiechu skóry i rąk. Nie nakarmiłam ardeur od ponad dwunastu godzin. Nagle byłam wygłodzona.

Marmee Noir krzyknęła: "Nie!" Jej gniew zaciął mnie i ostry ból zaprawił moje plecy. Poczułam krew sekundę później. Ardeur zniknęło w przypływie strachu i bólu. Odwróciłam się, a Jean-Claude pochwycił moją twarz, zmuszając moje oczy do spoglądania na jego aksamitny żakiet. "Ona blaknie, ma petite." Jej głos nadszedł w pośpiechu deszczu i wiatru. "Wiem, kim jest twój mistrz, wilku. Zdradziłeś mnie, a ja tego nie zapomnę." Gdy nie mogłam już poczuć zapachu jaśminu lub uczucia deszczu na mojej skórze niczym jakiejś niewidzialnej obecności, zapytałam Jake'a "Jak mogę powstrzymać ją od pojawiania się u mnie?" "Jest na to urok." Rzuciłam mu spojrzenie. "Ludzie zwykli myśleć, że była demonem, ale cokolwiek myśleli, jedna ludzka wiedźma wykonała amulet bardzo dawno temu i to działa." "Czy to jest święty symbol?" zapytałam. Uśmiechnął się. "Nie, to magia, a nie wiara." "Czyż nie wszystko to jest magiczną wiarą?" zapytałam. "Nie, czasami jest to po prostu magia." Koncepcja była dla mnie zbyt trudna. "Masz jeden z tych amuletów przy sobie?" "Zawsze, ale zdobędę jeden dla ciebie. Powinniśmy być bezpieczni przez resztę dzisiejszej nocy." "Mam nadzieję, że to nie są słynne ostatnie słowa" powiedziałam. "Co z nimi robimy, Anito?" zapytał Truth. Spojrzałam na Jake'a. "Złamał twoje prawa bardziej niż moje." "Zabij go wedle swoich praw, nie będziemy się kłócić. Podejrzewaliśmy, że jeden z nas był opłacany jako zabójca, ale nie wiedzieliśmy kto. Potem dobrowolnie zjawił się Pantalone by sprawdzić kościół Malcolma. To była po prostu wizyta i złożenie raportu do rady. On zazwyczaj brał jedynie pracę wiążącą się z zabijaniem, więc nabraliśmy podejrzeń. Jeśli Kolombina zdobyłaby ziemie Jean-Claude'a, to Pantalone rządziłby tutaj. Wolno nam teraz opuścić służbę Matce, ponieważ ona śpi. Gdy się obudzi, wszyscy, którzy jej służą, znajdą się w potrzasku." "Więc przyszedłeś tu na przeszpiegi" powiedziałam. "I aby pomóc ci pozostać przy życiu." "Dzięki za to." Spojrzałam w stronę ciała Remusa. "Chciałabym żeby każdy wciąż żył." "Przykro mi z tego powodu. Był dobrym człowiekiem."

Odwróciłam się do Wicked i Truth. "Czy brnęliście w ciemność i odcięliście mu rękę nie będąc w stanie zobaczyć niczego?" "Tak" powiedział Wicked. "Oczywiście" powiedział Truth. "Zatem skróćcie go o głowę." Pantalone, z brakującym ramieniem, pocięty, z postrzałem, poruszył się w czarnym rozmyciu. Truth był swoim własnym ciemnym rozmyciem, jego miecz był tak szybki, że wyglądał jak błyskawica. Sięgnął poprzez niego ponownie po serce, w wiernym odwzorowaniu drogi, którą Pantalone wykłuł w Remusie. Ostrze Wicked błysnęło na zewnątrz i potoczyła się głowa. To nie było po prostu imponujące. To było piękne w makabryczny sposób. "Niech ktoś umieści głowę w worku. Spalimy to później oddzielnie od ciała." "Powinniśmy wziąć również serce" powiedział Olaf. Przytaknęłam. "Masz rację. Zrobimy to po tym, jak zadbamy o dwoje pozostałych." "Zabiłaś naszego mistrza" powiedziała Kolombina. "Chciałabym zapytać, czy to cię przestraszyło, ale mogę posmakować strach w twoich słowach. Dobrze smakuje. Mam zamiar zadać ci kilka pytań. Jeśli możesz mi odpowiedzieć zgodnie z prawdą, to umrzesz szybko, dość bezboleśnie. Będziesz ze mną pogrywać, okłamiesz mnie, spróbujesz nie odpowiadać na pytania, a uczynię z twojej śmierci coś, o czym będą pisać. Dam cię Olafowi. To ten wielki gościu." Olaf spojrzał na mnie, z bronią ciągle w nich wycelowaną. "Czy masz to na myśli?" "Dokładnie w tej chwili, tak. Ona jest drobną, ciemnowłosą kobietą, nawet pasuje do profilu ofiary. Jeśli nie odpowie na moje pytania, nigdy nie mów, że nie dałam ci dobrego prezentu." "Nie" powiedziała Kolombina "proszę." "Próbowałaś zabić mnie i ludzi, których kocham. Twój mistrz zabił mojego przyjaciela. Proszenie nie będzie miało na mnie teraz większego wpływu, nie od ciebie." "Proszę" powiedział Richard "nie rób tego." Pokręciłam głową. "Idź do domu, Richardzie." "Czy nie ma tu jakiegoś innego mężczyzny z którym sypiasz, który zgadzałby się ze mną, że są pewne rzeczy, których nie robi się z żadnego powodu?" Jean-Claude wstał i podszedł do Richarda. Zaczął go uspakajać. Przypomniało mi to rozgrywkę kiedy trzeba było wysłać Paladyna wokół wzgórza, by można było złupić zmarłych.

Nathaniel i Micah przybyli do obu moich boków. "Chcesz zbliżyć się do niej?" zapytał Micah. Przytaknęłam. "Nie sądzicie, że jestem draniem oferując ją Olafowi?" "Trzykrotnie niemalże cię zabili, Anito. Jesteś moją Nimir-Ra. Mógłbym wykroić jej serce i podać ci to na talerzu." Zagrożenie wydawało się bardziej realne z nim w jego kociej postaci. "Jestem twoim uległym, nie będę się spierał" powiedział Nathaniel. "Uległy, kiedy ci pasuje, ostatnio." Uśmiechnął się do mnie. "Nie będę jej ciąć, ale mogę oglądać jak Olaf to robi. Ona prawie zabiła ciebie i Jean-Claude'a, i Richarda." Przytaknęłam. "I Petera." "I Cisco" powiedział Nathaniel. Kiwnęłam głową i zaczęłam się odwracać, by spojrzeć na Remusa. Micah zatrzymał mnie na wprost. "Chodźmy zadawać pytania." Poszliśmy zadać moje pytania. Olaf szeptał do niej, gdy podeszliśmy, co z nią zrobi, co chciał z nią zrobić. "Proszę, nie odpowiadaj na pytania. Wampiry umierają tak dużo wolniej niż ludzie." Zgadnijcie co, ona odpowiedziała na każde pytanie za pierwszym razem. Ona i Nivia zabili ludzi i próbowali wrobić członków kościoła. To miało być efektem dźwigni, do spróbowania zmuszenia Malcolma by po prostu oddał im Kościół. Potem zjawiłam się ja i zepsułam to, zabijając Nivię. Nie powiedziałam jej, że nie jestem nawet pewna, dlaczego Nivia umarła, lub, co zrobiłam by to spowodować. Może Jean-Claude mógłby mi później pomóc to zrozumieć. Kolombina miała być przykrywką, kandydatem wystawionym ze względów strategicznych, dla Pantalone. Kiedy objąłby tu rządy, nawet Matka Wszelkiej Ciemności nie mogłaby go zmusić do opuszczenia jego terytorium. Każdy z nich, Pantalone, Nivia, Soledad i Giovanni wszyscy przyjmowali zlecenia zabójstw. Jedynym pytaniem, przy którym się zawahała, właśnie na sekundę, było "Dla których członków rady pracujesz?" "Oni mnie zabiją." "Nie musisz się ich już więcej obawiać, Kolombino." "Ochronisz mnie?" "W pewnym sensie. Nie musisz się bać, że rada zabije cię później, ponieważ my mamy zamiar zabić cię dzisiaj, pamiętasz? Wszystkim co negocjowaliśmy jest to, czy umrzesz lekko czy brutalnie. Twój wybór." Pokręciła głową.

"Olaf." "Tak." "Musimy wyciąć jej serce tak czy inaczej. Chcesz to zrobić w pierwszej kolejności?" Wpatrywał się we mnie tak, jakby zastanawiał się, czy żartowałam. Przypomniałam sobie ciało Remusa w moich ramionach. Teraz wiedziałam, że czułam szarpnięcie jego ciała gdy Pantalone przebijał swe ramię przez jego klatkę piersiową, przez serce, wykopując sobie drogę na wylot i zabijając go. Wciąż słyszałam jego ostatni szept "Przepraszam." Nie "pomóż mi", lub "Boże, to boli", ale "przepraszam." "Zrób to" powiedziałam. Trzymali ją w dole i trzymali Giovanniego, a Olaf rozdarł jej kostium, obnażając jej piersi i zaczął bardzo powoli wykrawać serce. Nie dotarł bardzo daleko nim podała imiona. Mistrz Bestii i Kochanek Śmierci. Olaf nie zatrzymał się, kiedy podała imiona. Odszedł do swojego szczęśliwego miejsca. To było jak próba dyskutowania z autystycznym dzieckiem; on po prostu nas nie słyszał. Kolombina krzyczała "Odpowiedziałam na twoje pytania. W imię ciemności, zabij mnie." Kazałam Wicked ją ściąć. Zrobił to jednym czystym ciosem, znacząc drewno pod nią. Nigdy nie mogłam wziąć głowy w jednym cięciu. Olaf podniósł wzrok, gdy krew rozlała się z szyi w karmazynowej fontannie. "Jeszcze nie skończyłem." "Podała informacje jakiś czas temu. Obiecałam jej szybką śmierć, gdy powie mi to, co chciałam wiedzieć." Spojrzał na mnie całkowicie nieprzyjaźnie. "Nadal możesz wyciąć jej serce" powiedziałam. "To nie jest to samo" odpowiedział, a wyraz jego twarzy nie był dla mnie niczym co rozumiałam albo chciałam rozumieć. Zaczęłam przepraszać za nie pozwolenie mu wyciąć jej serca, gdy wciąż żyła, a potem się uderzyłam. Kurwa, wstrząs zaczął mijać i zastanawiałam się, o czym, do cholery, myślałam. Z prawnego punktu widzenia, wszystko co zrobiliśmy, było w jak najlepszym porządku. Miałam nakaz egzekucji, to pokrywało mnóstwo grzechów. Dokończył wycinanie jej serca. Kazałam Wicked ściąć Giovanniego. Zamierzałam naprawdę sprawdzić, czy on i jego brat mogli nauczyć mnie techniki ścięcie-osoby-jednymciosem. Mogłam sobie nigdy nie dać rady, nawet z mieczem. Może to było coś w wywarciu nacisku?

Wzięłam serce Giovanniego na siebie, przy pomocy jednego z noży Fredo, który był lepszy do rozcięcia czyjegoś mostka niż cokolwiek, co miałam na sobie. Byłam zmęczona, a szok ustępował, co czyniło mnie niezgrabną. Byłam prawie po łokieć wewnątrz klatki piersiowej Giovanniego. Po prostu wydawałam się nie wiedzieć jak wydostać serce z więzadeł, które trzymały worek osierdziowy w miejscu. Przebiłam worek, ale jakbym się w coś zaplątała. Byłam tak zmęczona i otępiała i nie wystarczająco zdrętwiała. "Czy mogę pomóc?" Olaf klęczał obok ciała. Jego ręce były również zakrwawione, ale tylko jedna z nich wyglądała, jakby miał na sobie czerwoną rękawiczkę. "Taa, zaplątało się. Myślę, że jestem po prostu zmęczona." Wsunął rękę wewnątrz otworu, który wykonałam, tak, że jego ręka zsunęła się obok mojej w jamie klatki piersiowej. To było niczym do czasu, gdy jego dłoń ujęła moją, wciskając obie nasze ręce w jeszcze ciepłe serce, aż spojrzałam na niego. Oboje opieraliśmy się na całym ciele, nasze twarze były centymetry od siebie, z naszymi ramionami w górze znacznie dłuższego męskiego tułowia. Spojrzał na mnie ponad ciałem, z naszymi dłońmi wokół serca, krwią wszędzie. Spojrzał na mnie tak, jakby to była kolacja przy świecach, a ja byłabym ubrana w piękną bieliznę. Pomyślałam bardzo wyraźnie w mojej głowie, Nie będę krzyczeć. Chciałabym być spokojna. Pierdolenie, ale chciałabym być. Poza tym, podobałoby mu się, gdybym krzyczała. Mój głos był tylko trochę napięty gdy powiedziałam "Myślę, że to tuż obok moich palców. Możesz dotrzeć tam do więzadła?" Przesunął dłonią po mojej, dalej w górę serca. Pieścił moją rękę, gdy dotarł do części serca, której nie mogłam sięgnąć. Zaczęłam wysuwać rękę gdy poczułam jak uchwycił kawałek mięśnia lub więzadła. Położył drugie serce na pachwinie martwego wampira i złapał moje ramię, zanim mogłam wyciągnąć je z klatki piersiowej. Trzymał mnie za rękę w środku, aż dotknęliśmy serca razem. Jeśli bym walczyła, to mu się spodoba. Mogłam krzyczeć o pomoc, ale on prawie to poluzował i byłoby po wszystkim. Zawahałam się. Uwolnił serce od tego, co trzymało je w miejscu i rozlał to do obu naszych rąk. Trzymał swoją wolną rękę na moim ramieniu, kontrolując jak powoli wysuwaliśmy się z jamy klatki piersiowej. Zwolnił i zagapił się w moją twarz, podczas gdy to robiliśmy. Zwykle nie miałam już zbyt wiele problemu z łowieniem wewnątrz zwłok, ale uczucie naszych rąk trzymających serce, naszych ramion wzajemnie przyciśniętych gdy rozsuwaliśmy grube, zakrwawione mięśnie, było zbyt dziwnie intymne. Przez ostatnie kilka centymetrów rąk spojrzał w dół na ranę, a nie na moją twarz. Obserwował nasze ręce wyłaniające się z krwawej dziury tuż pod mostkiem. Trzymał

rękę na moim ramieniu i zmusił nasze ręce do uniesienia się tak, że przez chwilę trzymaliśmy serce razem i spojrzał na mnie ponad tym zakrwawionym mięśniem. Wiedziałam, że zbladłam. Nie mogłam nic na to poradzić. Wiedziałam, że cieszyłby się z mojego strachu ale nie mogłam tego zatrzymać. Potem pochylił się w moją stronę. Pochylił się nad krwawym sercem, ciałem, naszymi zakrwawionymi ramionami. Pochylił się do pocałunku. Szepnęłam "Nie rób tego." "Nie chcesz, żebym cię pocałował" odszepnął. "Nie chcę, żebyś mnie dotykał" powiedziałam. Uśmiechnął się. "Doskonale." Pocałował mnie. Miałam ostrze Fredo zmierzające w inną pierś, kiedy Olaf wycofał się poza zasięg. Roześmiał się, bogatym, głębokim śmiechem. Szczęśliwy dźwięk, który nie pasował do niczego, co zrobiliśmy. Zostawił mnie z sercem w jednej ręce i nożem w drugiej. Jeśli moje ręce nie opadałyby, może sięgnęłabym po broń. Z pewnością mogłam przyznać się do działania w afekcie. Wytarł krwawe ręce o ubrania, nie tylko o swą koszulę, ale wytarł zakrwawione ręce w dół swego ciała, popisując się całą tą umięśnioną klatką piersiową, brzuchem i wreszcie pachwiną. Rozmasował krocze swymi zakrwawionymi rękoma i patrzył na mnie gdy to robił. To było to. Zostawiłam nóż i serce na podłodze i próbowałam uciec do łazienki i nigdy nie zdołałam. Zwymiotowałam przed drzwiami do sali rekreacyjnej. Wymiotowałam dopóki nie pozostało nic do zwracania. Wymiotowałam, aż moja głowa pulsowała i plułam żółcią. Micah położył chłodną i ludzką dłoń przy moim czole, jak gdy byłam chora. Nathaniel trzymał moje włosy, bo moje ręce nadal były pokryte krwią. Olaf wyjechał z miasta. Mam nowy powracający koszmar dodany do listy. To Olaf i ja tnący ciało, z wyjątkiem tego, że we śnie to jest krwawsze a Giovanni krzyczy i oddaję Olafowi pocałunek. Może tymczasowym obłędem było nie zastrzelenie go. Peter nie wziął zastrzyku i nie złapał likantropii. Wrócił do domu zdrowiejąc w ludzkopowolnym tempie, ale był szesnastolatkiem i w dobrej formie. Wyzdrowieje, ale będzie miał trochę poważnych macho blizn. Nie mam pojęcia, co Edward powiedział Donnie. Nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć. Doktor Lillian zszyła ślady na mojej piersi. Powiedziała "Chyba, że nie obchodzą cię takie blizny?" Chyba mnie obchodziły. Zapytałam ją, dlaczego pierś miałaby blizny, gdy żołądek i bok uzdrowiły się gładko. To były bardziej poważne rany. To, co doktor i inni lekarze uważali, że się stało, to że karmienie na łabędziach dało wystarczająco dużo energii,

nie tylko, by ocalić każdego, ale również uleczyć całkowicie urazy i nawet szybciej niż mógłby to zrobić normalny likantrop. Nie jestem pewna czym jest "normalny" likantrop, ale Lillian ostrzegła mnie, bym była bardziej ostrożna. "Nie możesz znajdować co noc całej grupy zwierząt do pożywienia się." Miała rację. Jean-Claude wysłał Sampsona domu, do Cape Cod, przed walką. Nie chciał, by syn jego przyjaciela został zabity. Sampson wyjechał bez seksu ze mną. Plany jego matki zostały zepsute przez przyjazd Arlekina. Mam teraz w sobie tygrysa, dzięki Marmee Noir i Soledad. Próbujemy znaleźć jakieś tygrysy gotowe przyjechać do St. Louis. Choć dziwnie, coś w tym, co się stało, wydało się dać mi większą kontrolę nad bestiami. A przynajmniej, nie próbowały rozerwać mnie na strzępy ostatnimi czasy. W rzeczywistości, wypuszczenie jednej bestii zdaje się zadowalać resztę. Nikt nie wie dlaczego to działa teraz w ten sposób. Nie jestem pewna czy troszczę się o to dlaczego tak długo, jak długo pozostaje ten spokój. Haven pozostał w mieście z jego nowymi lwami. Joseph, jego żona i jego brat całkowicie zniknęli. Większości ze stada zaoferowano szansę dołączenia do nowej grupy Haven. Niektórzy to zaakceptowali. Haven i jego koledzy gangsterzy wydają się starać żyć według moich zasad. Udało mi się utrzymać Haven poza moim łóżkiem jak na razie. Lwica wydaje się z tym dziwnie w porządku. Ponownie, część mnie pragnie dowiedzieć się dlaczego zwierzęta we mnie są nagle tak rozsądne, ale część mnie nie chce grzebać w tym cudzie zbyt mocno. Cieszę się, że coś jest coraz łatwiejsze do wykonania, a nie trudniejsze. Richard opuścił kościół zanim zwymiotowałam. Nigdy nie widział mojej chwili sumienia lub paniki. Nieważne. Ponownie się nie umawiamy. Tym razem możemy utknąć i ta myśl mnie nie niepokoi, dlatego możemy utknąć. Jake opuścił miasto. O dziwo, niektórzy pamiętają, że był z Arlekina, a niektórzy nie. On i jego mistrz obawiają się, że Marmee Noir wróci i spróbuje użyć mnie ponownie. Dał mi wisiorek wykonany z metalu tak miękkiego, że mogę zginać krawędzie. Ma wyryte symbole, których nie znam. Mam metafizycznego terapeutę, Marianne, która na to spojrzy, kiedy ją ujrzę w następny weekend. Jake kazał mi obiecać, że będę to zawsze nosić. Po obejrzeniu kapci Marmee Noir z małymi perłami, tak realnej w kościele, będę nosić amulet, zawsze. Niska cena, by uniknąć Ukochanej Marmee. Znalazłam księdza, który wysłuchał spowiedzi Malcolma. Myślę, że to trwało jakieś trzy dni, z przerwami na jedzenie, usłyszenie tego wszystkiego, ale został oszczędzony na wieki. Remus i Cisco wciąż są martwi. Nic tego nie zmieniło. Mogłam przywrócić ich jako zombie, ale to nie byłoby w ogóle przywrócenie. Ostatnie słowa Remusa powracają:

"Przepraszam." Przepraszał za co? Przepraszał, że nie udało się mnie chronić? Przepraszał, że umierał? Przepraszał w ogóle? Byłam jedyną, która powinna przepraszać. Doprowadziłam do jego śmierci. Peter dzwoni do mnie czasem i dzielimy nasze poczucie winy ocalałych. To nie pierwszy raz, gdy ludzie umarli a ja przeżyłam, ale to jest najświeższe. Peter nadal chce się rozwijać i być niczym jego wkrótce-ojczym. Jeśli śmierć Cisco i prawie umieranie, nie mogły wyleczyć go z chęci odgrywania najemnika, to ja nie będę w stanie odwieść go od tego. Mówiąc o rzeczach, od których nie będę w stanie odwieść ludzi... muszę spróbować wyjść naprzeciw potrzebom Nathaniela, wszystkim jego potrzebom. Rozmawiałam z JeanClaude’m, że Byron zaproponował, że nauczy mnie, jak zdominować Nathaniela. JeanClaude zgodził się, że potrzebuję nauczyciela, jeśli byłam poważna w temacie zdominowania naszego kociaka. Ale Jean-Claude zaproponował innego nauczyciela, który był bardziej dominujący niż uległy. Asher byłby bardziej niż szczęśliwy, ucząc mnie BDSM, gdybym naprawdę chciała się uczyć. Szczerze mówiąc, nie jestem pewna co zrobię, ale przez wzgląd na Nathaniela, muszę przynajmniej spróbować. Czyż nie? Gdybym spróbowała i nie mogła tego zrobić, to przynajmniej próbowałam. Jeśli nie spróbuję i zerwiemy ze sobą, to wszystko będzie moja wina. Nie chcę już nigdy więcej czuć jakby każde moje zerwanie było z mojej winy. Tak miało być w zamierzeniu z Richardem, na początku, gdzie nie byłam ugodowa. Może gdyby Richard zgodził się ze mną przespać, kiedy pierwszy raz zapytałam, nie byłoby już miejsca dla nikogo innego. Może, jeśli... Nie chcę spojrzeć wstecz na Nathaniela i powiedzieć Może, lub Jeśli tylko. Pójdę na kompromis; ugnę się, choć nie jest to jedna z moich najlepszych cech. Czasami czuję, że kiedy się uginam, mogę się złamać. Czy pozwolenie Asherowi nauczać mnie, jak uszczęśliwiać Nathaniela, mnie złamie? Mam nadzieję, że nie.